ตอนที่ 50 ผมเดินลงจากรถในช่วงเวลาที่ภายในรถนั้นเงียบงัน เพราะไม่มีอะไรจะพูดอีก ทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนั้น เสือไม่ได้รั้งผมไว้ มันหันหน้าออกนอกหน้าต่างด้วยซ้ำในช่วงเวลานั้น เหมือนกับหินก้อนใหญ่หล่นลงมาใส่หลังผม คงอย่างที่ใครๆบอก ความเชื่อใจที่มีให้คนอย่างผม มันยากกว่าจะมี แต่มันง่ายเหลือเกินที่จะหมดไป
“ อ้าวมึง.. ทำไม " กลับมานั่งลงที่เดิมท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนสนิทสองคนที่จ้องหน้ากัน ก่อน ไทจะถามผมขึ้น
“ ปิง มึงเป็นอะไรวะ "
“ ไอ้ฝนมึงจะกลับเลยรึเปล่า ถ้ามึงจะกลับกูติดรถไปลงบีทีเอสด้วยนะ กูจะกลับคอนโดสักหน่อย "
“ เดี๋ยวกูไปส่งที่คอนโดก็ได้ " มันบอกแบบนั้นก่อนยิ้ม ทุกคนยังคงสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะไม่กล้า ทุกอย่างดูตึงเครียดขึ้นผมมองหน้าพวกมันที่กำลังมองผม ฝนเอื้อมมืิอมาจับมือของผมเอาไว้ก่อนจะบีบเบาๆ " ปิง มึงโอเคนะ "
“ ทำไมต้องไม่โอเควะ " ตอบออกไปทั้งๆที่ดวงตาของผมร้อนผ่าว น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ผมพยายามจะยิ้มให้เพื่อน แต่เหมือนทุกอย่างมันควบคุมไม่ได้ ในใจของผมปวดร้าว เจ็บจนรู้สึกหายใจไม่ออก ทั้งเจ็บทั้งอึดอัด " กูทำตามที่พวกมึงบอกแล้วนะเว้ย กูบอกไอ้เสือแล้ว แต่ว่ามันดันรู้จากคนอื่นก่อนที่กูจะบอกมันวะ อีกอย่างมันไม่เชื่อกูด้วย ว่ากูไม่ได้ทำมันจริงๆ แต่ก็นะ จะให้มันเชื่อคนอย่างกูได้ไงวะ คนอย่างกู มันจะเชื่อได้ไง "
คำที่พูดออกไป ผมพยายามหยุดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอยากหนัก พยายามเช็ด พยายามปิดหน้าตัวเองไว้ หลายคนกำลังมองมา มองมาทางผมด้วยสายตาที่อยากรู้ว่า เกิดอะไรกับผม
“ มึงไม่ต้องคิดมาก " ไทเริ่มพูดปลอบผม ผมยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา
“ มึงไม่ต้องปลอบกูด้วยคำพูดง่ายๆแบบนั้นเลย กูทำไม่ได้หรอก ตอนนี้แค่จะหยุดไม่ให้ตัวเองร้องไห้ กูยังทำไม่ได้เลย "
ุ
“ ให้กูสองคนไปช่วยพูดให้มั้ย กูสองคนก็อยู่ในเหตุการณ์นะ "
“ ขนาดกูมันยังไม่เชื่อ มันจะเชื่อพวกมึงได้ไงวะ แต่ว่า ถ้ามันเชื่อพวกมึงก็แปลกนะ " ผมยิ้ม " แปลกที่มันเชื่อพวกมึง แต่ไม่เชื่อกู แต่จริงๆมันก็แปลกตั้งแต่ที่มันไม่คิดจะฟังกูแล้ว คิดแต่รุ่นพี่คนนั้นของมันแล้วละ แต่ก็อย่างว่าละน้า อย่างที่พวกมึงบอก ระหว่างกูกับเค้าคนนั้น คนอย่างกูก็ดูไม่น่าเชื่อมากกว่า ทั้งแรด ทั้งร่าน ทั้งง่าย ใครมันจะมาเชื่อคนอย่างกูวะ "
“ ปิง " ผมรู้ว่าทุกคนกำลังอยากจะพูดอะไรสักอย่าง เพื่อปลอบให้ผมหยุดร้องไห้ หรือหายเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สำหรับตอนนี้ มันไม่มีอะไรพวกนั้นหรอก ไม่มีคำพูดไหนที่ช่วยให้รู้สึกดีได้เลย ไม่มี
“ กลับบ้านกันเถอะฝน มึงจะกลับเลยรึเปล่า ถ้ายัง กูจะกลับก่อนละ กูไม่อยากอยู่แล้ว " กูไม่อยากร้องไห้หนักกว่านี้อีกแล้ว
“ กลับเลยก็ได้ งั้นไทกูกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน "
“ กูขอติดรถไปด้วยสิ " ไทมันลุกขึ้นตามพวกเรา ไอ้ฝนก็หันไปถาม
“ ไม่อยู่รอผัวมึงมารับละ ก็ไหนบอกเค้าจะมารับมึง "
“ อีกนานอะมึง กูกลับบ้านไปก่อนก็ได้ ค่อยโทรบอกมันว่าไม่ต้องมารับ ขี้เกียจนั่งที่นี่คนเดียว เหงา " ฝนพยักหน้ากับสิ่งที่อีกคนพูด เราเดินออกจากร้านผมปาดน้ำตาที่กำลังไหลให้หายไปจากใบหน้า คนที่กำลังมองมา9voที่ผมกำลังจะเดินผ่าน ผมหันไปถาม
“ มองอะไรเหรอครับ "
“ เปล่าค่ะ " เธอคนนั้นที่กำลังมอง ตอบด้วยความตกใจก่อนจะส่ายหน้า
“ ก็เห็นมองมา คิดว่ามีอะไรถึงมองกันอยู่ได้ นึกว่า ไม่เคยเห็นคนร้องไห้กัน "
“ ขอโทษด้วยค่ะ " ตอบแบบนั้นก่อนจะก้มหน้าลงขอโทษทันที ไทกับฝนหันมาหาผมก่อนจะดึงให้เดินต่อ
“ มึงอย่าไปหาเรื่องคนอื่น อารมณ์เสียก็เงียบๆปากไป "
“ อ้าว กูเห็นว่ามันมองมา กูก็ต้องคิดสิ ว่ามันมีเหี้ยอะไรอยากจะถามกูรึเปล่า ถึงมามองกันอยู่ได้ "
“ น่า ใจเย็นๆ ไปๆ อย่าไปใส่ใจ ไปกันเถอะ "
“ อ้าว ปิง จะกลับบ้านแล้วเหรอ ไปส่งรึเปล่า " ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงกวนตีนที่คุ้นหู
“ ไอ้เปอร์ "
“ ทำไม ดูมอง วันนี้แฟนไม่มารับเหรอ กูไปส่งมั้ยละ " ใบหน้ายิ้มยียัว " แต่ไม่รับรองหรอกนะ ว่าจะส่งถึงคอนโดรึเปล่า อาจจะแวะคอนโดกูก่อน หรือถ้าอยากมากๆอาจจะข้างทางก็ได้ " ขาที่เดินเข้าไปใกล้ มือของผมกำหมัดแน่นก่อนจะง้าแล้วซัดมันไปเต็มแรง
ผลั๊ก!!
“ เพราะมึงคนเดียวไอ้เหี้ย!! เพราะมึงคนเดียว " แรงซัดอีกทีต่อยเข้าไปที่หน้า ก่อนจะโดนผลักออกมาโดยเพื่อนของเปอร์ที่เหมือนจะเข้ามาช่วยเพื่อนของตัวเองไว้
" อะไรกันวะ อยู่ๆก็มาต่อยเพื่อนกู "
“ แล้วมึงเสือกไปคบเหี้ยทำไมวะ " ผมบอก ก่อนจะยิ้ม " ทำไมชีวิตกูต้องมาเจอคนจัญไรแบบมึงด้วยว่ะ คนเหี้ยๆที่มีเมียเหี้ยๆคอยจับผิดผัวเหี้ยๆแบบมึง แต่คนซวยคือกู กูที่ปฎิเสธมึงจนไม่รู้จะปฎิเสธความหน้าด้านของมึงยังไง แล้วเป็นไง สุดท้ายกูได้เหี้ยอะไรบ้าง กูไม่เกี่ยวเหี้ยอะไรเลย แต่เสือกต้องมารับกรรมแทน คนเหี้ยๆอย่างมึงสองคน ขอโทษทีเถอะนะ แต่ช่วยไปเงี่ยนกับคนอื่นเถอะ Kของมึงกูไม่อยากได้วะ แล้วฝากบอกเมียมึงด้วยว่า Kในโลกนี้มีเป็นล้าน Kเหี้ยๆอันเดียว ทิ้งไปเถอะ "
“ ไอ้ปิง... " มันกัดฟันกรอด แต่ผมที่กำลังร้องไห้ก็ทำให้มันหยุดนิ่งแล้วมองอยู่แบบนั้น
“ โกรธเหรอ เเกลียดเหรอ อยากต่อยกลับกูเหรอ เอาสิ ทำได้เลยนะ กูไม่เจ็บหรอก กูคงไม่รู้อะไรอีกแล้ว มึงทำชีวิตกูพังไปหมดแล้ว ชีวิตของกู!! " ผมตบที่อกของตัวเอง " กูเคยทำเหี้ยอะไรให้มึงหนักหนาวะ ถึงต้องมาทำกับกูขนาดนี้ กูกำลังมีความสุข กำลังมีความสุขกับคนที่กูรัก แล้วทำไมมึงทำแบบนี้ มึงเข้ามายุ่งกับกูทำไม กูไม่ได้ทำอะไรผิดเลย กูแค่อยู่ของกูเฉยๆ แล้วมึงก็เข้ามา กูไม่ได้ยุ่งกับมึงเลยสักนิด แต่เพราะมึง เพราะมึงกับเมียมึงทำให้ชีวิตของกูต้องเป็นแบบนี้ เพราะพวกมึง กูเกลียดพวกมึง ไอ้เหี้ย อึก ฮือๆ " ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เสียงร้องไห้ที่ดังไปทั่วจนใครหลายคนหันมามอง เปอร์นิ่งค้างอยู่แบบนั้น ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร
“ ปิงไปเถอะ ไปๆ " ไทพยายามดึงผมออกจากเหตุการณ์นั้น มันกอดคอผมไว้ จนเราเดินถึงชั้นจอดรถด้านบน เปิดประตูเข้าไปนั่งผมไม่พูดอะไรตั้งแต่นั้นเอาแต่ร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวกับสายตาที่เอาแต่มองนอกหน้าต่าง
“ ให้กูอยู่เป็นเพื่อนมั้ยปิง "
“ ไม่ต้องหรอก " ผมบอก ตอนที่มองไปรอบๆก็พบว่ารถเคลื่อนมาถึงคอนโดของผมแล้ว " ขอบใจที่มาส่งนะ " ขาที่ก้าวลงจากรถ กระจกฝั่งคนนั่งข้างของไอ้ไทก็ลดลง
“ ถ้าคืนนี้มึงอยากออกไปไหน มึงโทรมาหากูนะ กูจะไปเป็นเพื่อนมึงเอง "
“ อื้ม " พยักหน้ารับไปแบบนั้น แต่ใจลึกๆก็ไม่ได้อยากจะออกไปไหนหรอก อยากจะอยู่บ้านเงียบๆคนเดียวมากกว่า
ทางเดินเข้าคอนโดเงียบสงบกว่าทุกที ช่วงเย็นที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาแต่ทุกอย่างก็ดูเงียบสงบ โลกทั้งโลกของผมเหมือนมืดดำไปหมดจนเหลือเพียงแค่ผมที่มีแสงสว่างส่องลงมา คล้ายว่ามองไปทางไหนก็มีแต่คนมีความสุข ยกเว้นผมคนเดียวที่มีความทุกข์
ห้องว่างที่ไม่ได้กลับนานหลายเดือน ผมมองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจออกมา ฝุ่นจับเป็นเซ็นเลย ถ้ามองจากสภาพ " อย่างน้อยก็มีอะไรให้ทำ ก็แล้วกัน " วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เปิดเพลงที่ชอบที่ฟังแล้วก็ไม่ได้เพราะเหมือนทุกครั้ง จากเครื่องเล่นที่ต่อกับทีวีก่อนจะเริ่มทำความสะอาด ตอนนั้นเวลาที่ผ่านไปเรื่อย ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรรอบข้าง แต่กลับวุ่นวายกับสิ่งที่ทำอยู่เท่านั้น
“ เสร็จสักที " ทรุดลงนั่งบนโซฟากว้าง หลังอาบน้ำ ร่างกายที่เหมือนชาไปหมดเพราะความเหนื่อย ทำได้แต่นิ่งแล้วก็ฟังเพลงที่กำลังเปิด เพลงเศร้าๆที่ไม่ได้ตรงกับอารมณ์ในตอนนี้ แต่มันกลับทำให้เศร้าเหลือเกิน อาจเพราะทำนอง อาจเพราะเสียงร้อง หรืออาจจะเป็นอะไรสักอย่าง บางทีก็อาจจะเป็นความรู้สึกเศร้าในตอนนี้ก็ได้มั้ง
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ที่โต๊ะ ขาที่ลุกออกไปรับแบบรวดเร็วนั้นในใจมันสั่น ใครคนนั้นอาจโทรมา แต่พอหยิบออกมาจากกระเป๋าก็พบว่ามันไม่ใช่
“ ย่า สวัสดีครับ " ผมกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไป อีกคนก็ทักกลับมา
“ สวัสดีครับ เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย "
“ สบายดีครับ ย่ากินข้าวรึยัง เย็นแล้วนะ "
“ ยังเลย กำลังรอพี่เมฆอยู่น่ะ เราละ กินข้าวรึยัง วันนี้ไปกินอะไรกับเสือเหรอ "
“ ปิงทำอาหารเองในห้องแหละ ปิงเริ่มหัดทำอาหารอร่อยๆได้แล้วนะ ย่า แม้ไอ้เสือจะบอกว่ารสชาติแย่ก็เถอะ แต่ว่าถ้าย่าได้กินมันต้องอร่อยแน่ๆเลย "
“ อย่างงั้นเหรอ ดีแล้ว ย่าโทรมาก็เพราะเป็นห่วงนะ "
“ เรื่องอะไรกันครับ " ผมถาม
“ มีความรู้สึกอยากโทรหาเรานะ เหมือนกำลังรู้สึกว่า ปิงคงอยากให้ย่าโทรไปหา แต่ว่า ย่าคงคิดผิดแล้วละมั้ง " สมองที่กำลังสั่งในนิ่งไปชั่วขณะ น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง ย่าที่เห็นผมเงียบไปก็ถามขึ้นมาอีก " ไม่ได้ทะเลาะกับเสือนะ "
“ เปล่าครับ " ตอบออกไปทั้งๆที่เสียงเครือ หมดกัน ความรู้สึกที่อยากปิดบังเอาไว้ไม่ให้อีกคนเป็นห่วง
“ ปิง "
“ ย่าเชื่อปิงสิ ปิงจัดการได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปิงอกหักหรอกนะ ปิงของย่าเก่งจะตาย ปิงอยู่ได้ ย่า ไม่ต้องห่วงปิงหรอกนะ ปิงโอเค "
“ อย่าโอเคแต่ปากนะปิง เวลาทำใจมันไม่ได้ง่ายเหมือนเวลาพูดหรอกนะ " ย่าบอก " ทะเลาะอะไรกันย่าไม่รู้หรอก แต่ว่า ต้องใจเย็นๆนะ ไม่ใช่เอ๊ะอะอะไรก็เลิก แบบนั้นแล้วมันจะไม่เรียกว่าความรักหรอก ประคับประคองมันไว้ให้ดีสิ คนสำคัญของเราน่ะ ต้องปรับตัวเข้าหากันนะ "
“ ครับ " ผมตอบออกไป เพื่อให้อีกคนสบายใจ ย่าไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าอะไรคือปัญหา มันก็ถูกแล้วที่เค้าจะพูดในมุมมองแบบกว้างๆ
“ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไห้ออกมา แต่อย่าคิดว่าไม่มีใครนะ ปิงยังมีทุกคนที่นี่ ที่รักปิงนะ รักในแบบที่ปิงเป็นปิง ไม่ว่ายังไงพวกเราก็รักปิงเสมอนะ "
“ ปิงก็รักย่านะ "
“ แล้วตอนนี้เราอยู่ไหน ไม่ได้อยู่กับเสือใช่มั้ย "
“ อยู่ที่คอนโดปิงสิย่า คอนโดตัวเองก็มี ไปอยู่คอนโดมันทำไมเล่า "
“ ปิง.. ในช่วงเวลาแบบนี้จะอ้อนย่าบ้างก็ได้นะ ปิงน่ะ เป็นหลานของย่านะ อย่างน้อยถ้าเจ็บกับความรักมากๆ ก็อ้อนย่าบ้างก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองมีความสุขตลอดเพราะไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงหรอก ยังไงซะ คนเรามันก็ต้องมีทั้งสุข ทั้งทุกข์อยู่แล้ว เพราะงั้นขอให้ย่าได้อยู่กับปิง ทั้งช่วงเวลาที่กำลังสุข แล้วก็ทุกข์เถอะนะลูก "
“ ย่า " เสียงของผมเริ่มสั่นแล้วอยู่ๆน้ำตามากมายที่ตอนแรกพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ผมร้องไห้จนเสียงร้องเปล่งออกมาเหมือนเด็กน้อยตอนที่ถูกผู้ใหญ่สักคนรังแก ก้มหน้าจับโทรศัพท์ไว้แน่นก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ย่าฟัง คนที่ฟังโดยไม่ขัดและฟังอย่างตั้งใจ “ มันไม่เชื่อปิงเลยย่า มันเชื่อแต่สิ่งที่มันเห็น มันเชื่อผู้หญิงคนนั้น เชื่อตามที่ผู้หญิงคนนั้นเชื่อ เพราะปิงเป็นแบบนี้เหรอย่า เพราะปิงเป็นคนแบบนี้ใช่มั้ย มันถึงไม่เชื่อปิง งั้นปิงควรทำไงดีย่า ก็ปิงน่ะ เปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้นี่ "
“ ปิง ก่อนอื่นปิงต้องเข้าใจเสือด้วยนะ แล้วก็ต้องเข้าใจในสถานะของตัวเองก่อนนะลูก เสือก็ไม่ผิดหรอก เค้าอาจจะไม่โกรธปิงเลยก็ได้ ถ้าเค้ารู้เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านั้นด้วยปากของปิงเอง มีคนมาจีบปิงนะ คนนี้นะ ปิงไม่ได้เล่นด้วยนะ ปิงไล่มันไปแล้ว ไม่เชื่อ ถามไทถามฝนก็ได้ แต่เพราะปิงไม่ได้เล่าเสือ ปิงไม่กล้าเล่า เพราะงั้นเรื่องเกิด เสือจะไม่เชื่อปิงมันก็ไม่แปลก เราไม่แสดงความไว้ใจต่อเค้าก่อนถูกมั้ย แต่ย่าก็ไม่เห็นด้วยหรอกนะ ที่เสือจะใช้คำพูดรุนแรงแบบนั้นกับปิง เสือที่กำลังโกรธไม่ฟังใครแบบนั้น ย่าก็คิดว่าไม่ถูกเหมือนกัน เสือต้องฟังปิงบ้าง ไม่ต้องเชื่อใจหรอก แต่ควรต้องชั่งใจบ้างว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันจริงมั้ย ไม่ใช่คิดว่าปิงผิดแบบนี้โดยฟังความแค่ข้างเดียวแต่ใช้อดีตของเรามาเป็นตัวชี้วัด "
“ ครับ " ผมฟังในสิ่งที่ย่ากำลังพูด มันจริงของย่า จริงอย่างที่พูดทุกคำ
“ แต่ความรักมันก็แบบนี้แหละลูก ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก มันก็เหมือนวงกลมหนึ่งวงเราเป็นคนละครึ่งวงกลมนั้นที่มาจากที่ที่แตกต่างกัน ครึ่งวงกลมของเราที่รอบข้างอาจะขรุขระไปบ้างมันจึงไม่เข้ากับอีกครึ่งนึงของเค้าโดยทันทีหรอก เพราะงั้นเราเลยต้องปรับ ต้องขัดต้องเกลา ต้องทำให้มันเข้ากันไง แต่ไม่ใช่ว่า ย่าพูดกับปิงแล้ว ปิงต้องปรับอยู่แค่คนเดียวหรอกนะ แต่เสือเองก็ต้องปรับด้วย "
“ เสือมันทำไม่ได้หรอกย่า " จากที่เคยพยายามขอร้องให้พูดกันดีๆมาตลอด แต่ผมก็พบว่าเสือไม่เคยทำมันได้เลย
“ ใครว่า ไม่ใช่เสือหรอกเหรอ ที่ทั้งๆไม่ชอบเล่นน้ำ ไม่ชอบให้เสื้อเปียกแต่กลับยอมแบกเราที่ตัวเปียกกลับบ้าน เค้าที่ไม่ชอบทำอะไรบางอย่าง แต่เวลาที่เราขอ เค้าก็มักทำให้ตลอดเลยนิ ทำแบบที่ไม่เคยทำให้ใคร แบบนั้น ย่าก็มองว่า เสือเองก็ปรับแล้วนะแต่แค่มีบางเรื่องที่เค้ายังไม่ปรับ ปิงเองก็เหมือนกัน เราไม่เคยยอมใครได้เท่าเสือ ปิงยังยอมให้เสือเลย เพราะงั้นมันดีแล้วที่ปรับเข้าหากัน แล้วก็เรื่องนี้มันก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องปรับเข้าหากันนะ "
“ ทำไมคนเราเวลามีความรัก ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมต้องทะเลาะ เสียใจ ทำไมเรารักกันอย่างเดียวไม่ได้ "
“ คนเราต่างพ่อต่างแม่ ต่างการเลี้ยงดู มาเจอกัน มาอยู่ด้วยกัน มันต้องปรับอยู่แล้ว แล้วทำไมปิงไม่คิดละว่า บางทีเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นมา ก็ทำให้เรา รัก และ เข้าใจกันมากขึ้น "
“ แต่ตอนนี้ปิงไม่รู้จะทำยังไง เสือมันไม่สนใจปิงแล้วย่า มันทิ้งปิงไปแล้ว " ขนาดเดินออกมาจากรถยังไม่รั้งไว้สักคำ ในตอนนั้นก็คิดว่า คงจบแล้วละ เรื่องของเรา
“ เพราะเสือไม่รั้งปิงไว้ ย่าเลยคิดว่า ถ้าปิงสำคัญ เสือก็จะกลับมาตามเอาปิงคืนไปเองแหละ รอให้ทุกฝ่ายใจเย็นลงกว่านี้ ให้นั่งทบทวนนานกว่านี้ ย่าเชื่อว่า อะไรๆมันก็คงจะดีขึ้น "
............................................
“ โธ่เว้ย!!! “ ฟาดมือลงกับพวงมาลัยรถอย่างแรงตอนที่ขับเร่งเครื่องออกมาแล้วต้องมาจอดติดอยู่ตรงสี่แยก ฟันในปากกัดแน่นจนรู้สึกแข็งไปหมด ผมทุบลงบนพวงมาลัยอีกทีอย่างเสียอารมณ์ นึกหวนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่ตัวเองกำลังยิ้มกับหน้าจอมือถือ ก็ยิ่งพาลให้รู้สึกหงุดหงิด
' เดี๋ยวเราไปกินซูชิกันนะ ' ผมฟังคำอ้อนของมันก่อนจะแอบยิ้มตาม ' มารับไวๆนะ คิดถึงแล้ว ' หรือคำพูดอะไรพวกนั้น ก็ชวนให้ยิ้มแล้วมองดูข้อความเหล่านั้นอยู่นานแต่ก็ไม่ตอบจนโดนท้วง ' นี่ ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบ '
ผมลุกขึ้นมาตอบไลน์ของมัน ตอนที่มองดูเวลาก็น่าจะเป็นช่วงเวลาที่กำลังเรียนอยู่ " เด็กขี้เกียจเอ้ย " วางโทรศัพท์หลังการอ้อนผ่านข้อความเสร็จสิ้น ผมเดินไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็กลับมานั่งหาร้านซูชิน่ากินสักร้านที่จะพามันไปกินหลังเลิกเรียน นึกถึงหน้าแรดๆที่จะยิ้มดีใจตอนได้กินของอร่อยๆ ก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ วันนี้มันดูเครียดๆ อาจเพราะเรื่องพี่ปิ่นที่เราคุยกันเมื่อวาน " จะตามใจสักวันก็แล้วกัน " ผมคิดอย่างงั้นคิดว่าอยากให้มันอารมณ์ดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ดังอยู่หลายครั้งราวกับคนไม่มีมารยาท ผมเดินออกไปดูตาแมวตรงประตูก็พบว่า พี่ปิ่นกำลังยืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าที่กำลังโกรธจัด เธอเคาะประตูห้องผมอีกครั้ง
“ มีอะไร " ผมถามตอนที่เปิดประตูออกไปหา เธอไม่พูดอะไร แค่ยื่นซองสีน้ำตาลอันนึงให้ผม " อะไร "
“ เปิดดูสิ แล้วจะรู้เองแหละ "
ถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง ตอนที่ล้วงมือเข้าไป ผมสัมผัสได้ว่ามันน่าจะเป็นภาพถ่าย หลายสิบใบที่อยู่ในนั้น ตอนที่เอาออกมา ผมนิ่งค้างอยู่กับภาพที่เห็น มันเป็นภาพของปิง ปิงกับผู้ชายคนนั้นคนที่ผมมีเรื่องด้วย ผู้ชายของพี่ปิ่น
“ นี่ไง คนดีของนาย คนดีของนายที่นายไว้ใจไง คนดีของนายมันแย่งแฟนพี่ เสือ! “ เธอตะโกนออกมาใส่หน้าผม ตอนที่มองดูภาพเหล่านั้นที่อยู่ในมือ ภาพของปิงที่กำลังพูดคุยอยู่กับผู้ชายคนนั้น ภาพที่บางทีก็สนิทสนมถึงขั้นถึงเนื้อถึงตัว และภาพทุกภาพที่ผมได้เห็น คือภาพที่เกิดขึ้นที่มหาลัยของปิงเอง หนำซ้ำยังมีที่คอนโดด้วยซ้ำ " เค้าแอบพบกัน เปอร์ไปหาปิงที่มหาลัยอยู่บ่อยๆ แล้วเค้าก็ออกมาเจอกัน ที่นี่ก็ด้วย "
“ ไปเอาภาพพวกนี้มาจากไหน "
“ พี่จ้างนักสืบตามถ่ายรูปเปอร์เพื่อจับเค้าให้ได้คาหลังคาเขาเองละ พี่อยากรู้ว่า คนที่มันแอบนอกใจพี่คือใคร แต่ก็ไม่คิดนะว่าคนที่เค้าบอกว่า ดูท่าทางแรดๆ จะเป็นแฟนเสือ ก็ไหนบอกว่า เชื่อใจเค้าไง เค้าไม่ทำแบบนั้นไง ไม่ใช่คนแบบนั้นไง แล้วนี่คือเหี้ยอะไร นี่คือคนดีของเสือเหรอ ถ้ามันใช่แล้วละก็ ทีหลังหัดดูแลแฟนตัวเอง อย่าให้มายุ่งกับแฟนของคนอื่นด้วยแล้วกัน หัดทำการบ้านกับแฟนตัวเองให้มากๆหน่อยก็ได้ ทีหลังจะได้ไม่ต้องอยากได้ของของคนอื่น " ปากที่พูดคำพูดร้ายๆออกมา ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป อาจเพราะเป็นครั้งแรกที่ในชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ ในมือกำซองสีน้ำตาลนั้นไว้แน่น
ผมขับรถออกไปด้วยความโกรธ แล้วตอนที่เจอมันก็พูดทุกอย่างออกไป คำพูดที่ทำร้ายมันเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ตอนนั้นแม้ว่ามันกำลังร้องไห้ แล้วบอกว่าให้เชื่อแค่ไหน หลักฐานขนาดนั้น โดนด่ามาขนาดนั้น ผมทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง มันดังอยู่สักพักก่อนผมจะเดินออกไปที่ประตูก็พบว่าเป็นป้าแม่บ้านที่มาทำความสะอสาดอยู่บ่อยๆ
“ อ้าว คุณเสือ วันนี้อยู่ห้องเหรอคะ ป้าคิดว่าไม่อยู่ " ผมไมไ่ด้ตอบอะไร แต่กลับไปนั่งนิ่งๆบนโซฟาตามเดิม เธอมองไปรอบๆยามที่กำลังทำความสะอาด " วันนี้คุณปิงไม่อยู่เหรอคะ "
“ ถ้าอยู่ก็คงเห็นแล้วละครับ "
“ ทะเลาะกันอย่างงั้นสินะคะ " เธอพูดแค่นั้น ก่อนจะทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะไปทำงานต่อ " แต่โกรธกันแล้ว ปล่อยอีกคนไว้แบบนั้น จะดีเหรอคะ ไม่กลัวมีใครมาดามใจคุณปิงเหรอ "
' คนแบบนั้น .. ถ้าจะดามใจก็คงมีแค่วิธีเดียว ' ผมตอบเธออยู่ในความคิด หลายครั้งที่เราโกรธกัน ปิงก็ทำแค่เรื่องเดิมๆ มันจะไปที่ผับเดิมแล้วก็เต้นยั่วผู้ชาย ไม่ก็เชิญชวนให้ผู้ชายทำอะไรกับมันสักอย่างเพื่อยั่วโมโหผม แล้วก็พบว่า มันก็ได้ผลเสียทุกครั้ง ผมแทบสติแตกทุกครั้งในเวลาแบบนั้น
รอยยิ้มที่กำลังยิ้มให้คนอื่น หรือแม้แต่ช่วงเวลาร้องไห้ที่ให้คนอื่นกอดปลอบ ผมนั่งคิด คิดถึงภาพเหล่านั้น มือคนอื่นที่สวมกอดมัน คนที่มันอยู่ใกล้ๆ ใครสักคนที่ไม่ใช่ผม พอคิดได้แบบนั้น สมองมันก็ลืมทุกอย่าง มือคว้ากุญแจที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหน้าที่นั่งแล้วรีบวิ่งออกไป
ขับรถไปตามถนนที่ค่อนข้างติด ผมพยายามรีบเพื่อไปให้ทันก่อนที่จะถึงเวลา มองดูเวลาที่ใกล้เข้ามา ผับเดิมที่ผมชอบไปกำลังจะเปิดแล้ว อยากไปจะนั่งอยู่ก่อน เหมือนเมื่อก่อนที่จะไปนั่งอยู่ก่อนมันมาเสมอ
“ เฮ้ย ดูดิ ว่าวันนี้ใครมา " ไอ้โจ๊กทักผม ที่พยักหน้าให้มัน นั่งลงตรงข้ามกับไอ้เท่ที่มองมา ผมก็มองมัน " มึงอย่างมากรุ่นกันแถวนี้นะ "
“ กรุ่นเหี้ยอะไร " ไอ้เท่ถาม ผมก็นั่งแบบไม่ใส่ใจ " วันนี้เมียมึงไปไหนซะละ "
“ ถามทำไม "
“ กูขอโทษที่พูดออกไปแบบนั้น ปากมันไปไวไปหน่อย ขอโทษจริงๆวะ " สายตาที่มองผม มันที่กำลังขอโทษจากใจจริงผมพยักหน้ารับ
“ อื้ม ช่างมันเถอะ "
“ แบบนี้ดิวะ ค่อยผ่อนคลายหน่อย " ไอ้นิวว่า มันยื่นเหล้าให้ผมแก้วนึงก่อนจะถาม " แล้วเมียมึงไปไหนวะ "
“ เสือก "
“ ท่าทางแบบนี้ทะเลาะกันมาแน่ๆ เมียหาย แล้วเมียมันพอเวลาโกรธก็จะมาที่นี่ แล้วก็ " ผมหันไปหาไอ้ท่ที่กำลังพูด มันหยุดคำพูดตัวเองทันทีทำท่ารูดซิปปากก่อนจะ หันไปคุยเรื่องอื่นกับไอ้นิวไอ้โจ๊ก
ผมมองไปรอบๆสถานที่แห่งนี้ เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่า ก็ไม่พบว่าตัวผมจะเจอมัน ผมไม่เห็นแม้เพื่อนของมัน ราวกับว่ามันไม่มีอยู่ในชีวิตประจำวัน หรือ สถานที่ที่ผมคุ้นเคยอีกแล้ว เสียงพูดคุยดังพร้อมๆกับเสียงเพลงที่เหมือนจะเปิดแข่งกันแต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ตาของผมเอาแต่มองหา ใจของผมเอาแต่ภาวนา ขอให้มันมา ขอให้มันมาที่นี่จะทำอะไรก็ได้ ผมจะได้ลากมันกลับไปเหมือนอย่างทุกที .. แต่ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว ปิงหายไปแล้ว หายไปจากแววตาของผม .. หายไปแล้ว
ทั้งๆที่มันนอกใจ ทั้งๆที่ปิดบัง ทั้งๆที่ทำกันถึงขนาดนั้น แต่มันก็น่าตลก ที่ใจผมยังคงมองหามันอยู่แบบนั้น
“ เสือ มึงเป็นอะไรวะ " เท่ถามผมขึ้น ตอนที่มันเห็นว่าอยู่ผมก็ก้มหน้าลงต่ำ และไม่หันไปมองสิ่งใดรอบตัวอีก
“ กูเจ็บวะ "
“ เจ็บอะไร " มันถาม แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ที่จะตอบอะไรมันในตอนนี้ ผมหวนนึกถึงทุกสิ่ที่เกิดขึ้น ทั้งจุก ทั้งโกรธ ที่โดนกระทำแบบนั้น แต่กลับสู้ตอนนี้ไม่ได้ ตอนนี้ผมรู้สึก เจ็บ ทั้งเจ็บแล้วก็อึดอัด ทรมานเหมือนอยากจะตายให้ได้
ความรู้สึกที่คล้ายกับว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ปิงไม่ได้หันมาสนใจผมเหมือนเดิมแล้ว ปิงที่กำลังจะเดินออกไป เพียงเพราะผม ที่ไม่เชื่อใจมัน ไม่เชื่อในสิ่งที่มันต้องการจะพูด ' กูรักมึงคนเดียว ' นั่นคือสิ่งที่มันพูดแล้วตอนนี้ก็กำลังก้องอยู่ในหูของผม
“ ไอ้เสือ "
“ กูเจ็บวะ เจ็บตรงนี้ " กำเสื้อตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองไว้แน่น จะเจ็บเหมือนกันรึเปล่าวะ ในช่วงเวลาแบบนี้ จะรู้สึกเจ็บแบบนี้เหมือนกันรึเปล่า จะเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายแบบนี้เหมือนกันมั้ย
........................................................
อยากให้มองในมุมมองของพี่เสือบ้าง
ถึงแม้ พี่เสือในเรื่องนี้จะเป็นคนปากหมาและไม่น่าคบหาเท่าไหร่
แต่ว่า คนอ่าน รู้ถึงความจริงที่เกิดขึ้นถูกมั้ย
แต่เสือ มันไม่รู้นะ ใช่ ไม่รู้ไม่เกี่ยวกับการไม่เชื่อใจ
แต่ว่า การเชื่อใจคนอย่างปิง ทำได้ไม่ง่ายนะ ตลอดมา พี่เสือก็เชื่อมาตลอด
แต่นี่คือ ปิงเองไม่บอก แถมยังมีเรื่องภาพอีก
เราอยากให้คนอ่านลองมองในมุมพี่เสือบ้างน้า พี่เสือก็เจ็บปวดนะ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
ฝากแท็ก #เสือปิง ในทวิตด้วยเด้อ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ป.ล. เสือปิงตอนที่ 50 แล้วอะ เร็วแท้
ป.ล.2 ขอโทษที่อัพช้านะคะ
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 791087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก