หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73

[patwo]

ตอนที่ 27

“ ทำไมอยู่ๆถึงเงียบไปวะ มีอะไรรึเปล่า " มือที่ยื่นมากอดคอ ตอนที่หันไปมองหน้ามันผมก้มลงมาจมกับความคิดของตัวเองอีกครั้ง รู้สึกตัวเองกำลังทำพลาดครั้งใหญ่กับหัวใจ

“ เปล่า " ตอบไปแบบนั้นสั้นๆ อีกคนก็ยิ้ม

“ ดี้อะ เพื่อนกู " มันยังคงย้ำแบบนั้น ผมหันไปมองหน้ามัน

“ กูดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ " ผมถาม " กูดูโง่ขนาดที่ต้องเชื่อมึงเลยเหรอ คู่นอนของมึงใช่มั๊ยละ คนนั้นนะ " อิฐเงียบไปมันดึงมือออกจากคอผม กลับไปตั้งใจขับรถอีกครั้ง " ดูท่าว่า ที่บอกว่าไม่มีเพื่อน จะไม่จริงแล้วละมั้ง หรือที่มึงบอกว่าไม่มีเพื่อน คือมีแต่คู่นอนใช่มั๊ย "  เงียบ มันไม่ตอบผม " เสือผู้หญิงนี่หว่า "

“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก "

“ แค่มีอะไรกับทุกคนที่เข้ามา " อิฐก้มหน้าลงกับพวงมาลัย ท่าทางเถียงไม่ออกของมัน ผมก็หลุดขำ

“ ขำอะไร ไม่ได้หึงหรอกเหรอ "

“ กูทำแบบนั้นได้ที่ไหนละ " หันไปบอกมันแบบนั้น อีกคนก็ขมวดคิ้ว " เราเป็นแค่เพื่อนกัน "

“ เป็น เฟื่อน "

“ จะยังไง กูก็ไม่มีสิทธิจะแสดงความรู้สึก หึงหวงมึงออกไปอยู่แล้ว " หันหน้าไปทางอื่น อิฐจะหลุดยิ้ม " ยิ้มอะไร "

“ ก็ยิ้มเพราะ คนที่บอกว่าไม่มีสิทธิแสดงความรู้สึก กำลังแสดงความรู้สึกอยู่นะสิ " รถหยุดจอดติดไฟแดง อิฐยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ปลายจมูกของเราชนกัน " หึงละสิ "

“ ไม่ใช่ "

“ โกหก "

“ ความจริง "

“ ก็บอกว่า โกหกไง " ปากที่อยู่ใกล้กันเอียงลงมาจูบผมเบาๆ ปิดปากตัวเองแน่นตอนที่มันกำลังใช้ลิ้นแทรกเข้ามาในปาก อิฐหัวเราะก่อนจะยื่นมือขึ้นมาจับปลายคางของผมให้ปากเปิดออก ลิ้นชื้นๆก็สอดเข้ามา ตวัดเกี่ยวกันและกัน ผมคราง

“ อื้อ " ดึงตัวเองผละออกอีกคนก็ยิ้ม

“ กำลังหึงอยู่จริงๆด้วย "

“ สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอมึงนะ " มองออกไปนอกหน้าต่าง ไฟเขียวก็สว่างขึ้น รถที่เคลื่อนออกไปมันขับผ่านตึกหลายๆหลัง ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ความรู้สึกที่เราคิดกับเค้ามากกว่าเพื่อนแต่เค้าให้ได้แค่เป็นเพื่อนทั้งๆที่อยากจะถอดใจแต่คำพูดที่ว่า เป็นเพื่อนไปก่อน รู้จักให้มากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยเป็นแฟน ก็ช่างเป็นคำพูดที่ฉุดรั้งผมได้ดีเหลือเกิน

ในความรัก การให้ความหวังใครอีกคน ช่างเป็นการกระทำที่เลือดเย็นและโหดร้ายเหลือเกิน

' ที่บอกว่าให้กลับไปหาเค้าในตอนนั้น ที่มึงบอกแบบนั้น มันดีจริงๆเหรอว่ะ ปิง ' ตอนนี้ผมอยากจะถามเพื่อนของผมด้วยคำถามนี้มากที่สุด  อยากจะถามให้แน่ใจว่า ผมนะไม่ได้ตัดสินใจผิดใช่มั้ย

อาจเพราะไม่เคยมีความรักมาก่อน ก็เลยคาดหวังกับมันไว้มาก คาดหวังเอาไว้ว่า อย่างน้อยมันจะเป็นความรักที่ไม่ต้องอึดอัดแบบนี้ ความรักที่มีสิทธิมากกว่านี้ ไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆที่น่าอึดอัดแบบนี้

“ น่ารำคาญชะมัด "

“ ว่าไงนะ " มันที่หันมาถาม ผมก็ยิ้มให้

" น่ารำคาญชะมัดความรู้สึกที่อยากจะทำแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะพูด อยากจะทำหน้างอนๆใส่มึง อยากจะไม่พูดด้วย อยากแสดงอะไรก็ได้ที่บอกมึงว่ากูแม่งโคตรไม่พอใจที่มึงไปคุ้ยอี้อ้อกับผู้หญิงคนอื่น เกลียดขี้หน้ามึงตอนยิ้มให้เค้าจนอยากจะเอาตีนถีบหน้า แต่เพราะกูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงสักอย่าง ตอนนี้ก็เลยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาไม่ได้เลย น่ารำคาญชะมัด "   ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่มองไปรอบๆ รถจอดติดไฟแดงอีกครั้งและอิฐก็กำลังหันหน้ามาหาผม ชั่วขณะนั้นผมคิดว่าต้องมีการโต้เถียงของเราเกิดขึ้นแล้วมันก็จะเป็นคำพูดที่เชิงบอกว่า มันไม่ได้เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แค่เพื่อน เพื่อนเหี้ยอะไรมึงคิดว่ากูเพิ่งคลอดออกมารึไงถึงได้ไม่รู้อะไรเลย พลันสายตาไปทางใต้บันไดทางขึ้นของบีทีเอสสถานีหนึ่ง มือผมก็คว้าประตูรถเอาไว้ “ คำพูดแก้ตัวแบบเชื่อไม่ได้ของมึง ไว้กูค่อยฟังนะ แต่วันนี้ไม่มีอารมณ์แล้วว่ะ  "

หันไปพูดกับมันแค่นั้น  ผมเปิดประตูก่อนจะวิ่งลงรถ เสียงเรียกที่ตะโกนให้หยุด แต่ผมก็วิ่งออกไปขึ้นบีทีเอสทันที เบื่อที่จะอยู่ รำคาญที่จะฟัง และเสียใจที่แสดงความรู้สึกอะไรออกไปไม่ได้เหรอ

“ ไปไหนดีวะ " ตั้งคำถามกับตัวเองตอนที่ยืนมองแผนการเดินรถไฟฟ้า อยากจะไปหาเพื่อนสักคนแต่ช่วงเวลาแบบนี้ ไอ้ปิงคงอยู่กับไอ้เสือ ส่วนฝนผมก็ยังไม่ได้บอกมันเรื่องที่ว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับไอ้อิฐ " เอาแบบนี้แล้วกัน "

ผมซื้อบัตรบีทีเอสสถานีสุดท้าย ถ้าคิดไม่ออกก็นั่งมันไปเรื่อยๆแล้วกัน พอเค้าประกาศว่าสถานีอะไร อยากจะลงตรงไหนก็จะไปลงตรงนั้น ยังไงคอนโดก็เป็นที่ที่กลับไม่ได้อยู่แล้ว

ก้าวขึ้นไปบนบีทีเอสที่เหมือนจะไร้ผู้คน ผมเลือกยืนพิงกับส่วนต่อของขบวนในมุมนึงที่สามารถมองออกไปนอกหน้าต่างได้ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยออกไกล ผ่านสถานีแล้วสถานีเล่าก็ยังไม่ได้ยินชื่อสถานที่ที่ตัวเองอยากจะลงสักเท่าไหร่

“ นี่ ปล่อย คนเยอะแยะ "

“ ไม่มีใครสนใจหรอกน่า " ผมหันไปตามเสียงที่มายืนอยู่เยื้องกัน ชายหญิงสองคนที่จับมือกัน คนที่โดนจับแม้จะทำทีท่าไม่ชอบใจแต่แก้มสีแดงระเรื่อก็บอกผมได้แค่ว่ากำลังเขินอยู่ กับอีกคนที่จับเอาไว้แน่นดูเหมือนหน้าด้านที่เค้าห้ามไม่ฟังแต่คิดว่าเพราะรู้แก่ใจดีว่าอีกคนแค่อายเลยได้แต่จับไว้แบบนั้น " ยื่นนิ่งๆไปเถอะ " รอยยิ้มที่มอบให้กันผมที่แอบมองอยู่ยังเผลอยิ้มตาม

' ความรักที่ได้เป็นเจ้าของกันและกัน มันดีจังเลยนะ ' มองคนอื่นแล้วคิดย้อนมามองตัวเองแล้วก็ได้แต่ อิจฉา ' อยากมีความรักแบบนั้นบ้างจัง ความรักที่ได้แสดงความเป็นเจ้าของและได้ครอบครองอีกฝ่ายได้เต็มที่ '

   สถานีต่อไปชิดลม ผมเลือกลงสถานีนี้เพราะไม่อยากจะไปเบียดผู้คนเยอะแยะที่สยาม สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาตลอดเวลาใกล้จะครบร้อยสายอยู่แล้ว แต่ผมปิดเสียงและปิดสั่น ตอนที่เดินอยู่ตรงทางเชื่อมผมคว้ามือถือขึ้นมาดู  " โทรมาจนแบตกูจะหมดอยู่แล้วไอ้ห่า " แต่หมดไปเลยก็ดีจะได้ไม่ต้องโทรหากันอีก ผมเดินเข้าไปในห้างร้านการ์ตูนที่ผมชอบมาซื้อการ์ตูนประจำ เป็นที่ที่ผมคิดถึงและไม่ได้มานานแล้ว

   ผมเลือกการ์ตูนที่อยู่ในล็อค แม้แต่ในร้านการ์ตูนยังมีเสียงหัวเราะคิกคักมาให้ปวดใจ โลกของคนมีความรัก กับ โลกของคนโสดมันคงแยกออกเป็นคนละโลกกันโดยสิ้นเชิงสินะ " เอาเรื่องนี้แล้วกัน " ชื่อเรื่อง Noragami เทวดาขาจร น่าจะสนุกดี การ์ตูนที่เกี่ยวกับเทพเจ้าที่ไม่มีศาล

“ อ้าว พี่ไท หวัดดีครับ " เสียงที่เรียกให้ผมหันไปมอง ผมนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น ตอนที่เห็นว่าเขาเป็นใคร ใบหน้าสวยที่ผมชอบและแอบมองมาตลอด

“ ไอ้ไฟ "

“ พี่มาซื้ออะไรเหรอ "

“ อ้อ การ์ตูนนะ " ยื่นไปให้มันดูในมือที่ผมถือมีอยู่ประมาณสิบเล่มจบพอดี " กูเห็นว่าน่าสนุกดี แล้วมึงล่ะ "

“ วันพีชเล่มล่าสุดนะพี่ " ชูขึ้นให้ผมดู พยักหน้าให้มันก่อนจะหันกลับมามองที่ล็อคหนังสือเหมือนเดิม" พี่ชอบอ่านการ์ตูนเหมือนกันเหรอ "

“ อื้ม มึงชอบอ่านวันพีชสินะ "

“ จริงๆก็ชอบหมดเหละ แต่แค่ชอบวันพีชที่สุด เท่านั้นเอง แล้วพี่ชอบมั้ย "

“ ก็ต้องชอบสิว่ะ " ผมหันไปบอก " มีเด็กผู้ชายคนไหนที่ชอบอ่านการ์ตูนแล้วไม่ชอบบ้างว่ะ "

“ นั่นสินะ " ไฟส่งยิ้มมาให้ ความรู้สึกตอนนั้นก็เหมือนผมตกลงไปในห้วงลึกที่ทำให้รอบข้างหม่นหมองไปหมดแล้วเหลือเพียงแค่มัน เป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารัก แต่เวลาอยู่เฉยๆหน้านิ่งๆก็สวย มันเป็นคนที่ผมชอบมอง มองอยู่ไกลๆและไม่เคยคิดว่าจะได้มายืนอยู่ใกล้ๆขนาดนี้

“ แล้วมึงมาทำอะไรแถวนี้ "

“ มารอรับเพื่อนนะ เพื่อนเรียนอยู่มหาลัยแถวนี้ " ก็คงเป็นแฟนมันนั่นเหละ ไอ้ปิงเคยบอกว่าไอ้ไฟเป็นพวกซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ " แล้วพี่ละ "

“ กูก็เรื่อยเปื่อยมา ไม่มีเรียน ไม่มีอะไรทำเลยมาซื้อการ์ตูนสักเล่มสองเล่มไปอ่านแก้เซ็งที่คอนโด "

“ พี่กินอะไรรึยัง ไปกินข้าวด้วยกันเปล่า " ผมเงียบไปนาน สำหรับคำเอ่ยชวนที่ไม่คาดคิด " ผมเพิ่งไปส่งเพื่อนที่มหาลัยเมื่อกี้เอง และอีกนานกว่ามันจะเลิก ตอนนั้นคงหิวอีกรอบพอดี "

“ เอาสิ " แล้วทำไมกูต้องปฏิเสธว่ะ ต่อให้กูอิ่มท้องจะแตก ถ้ามึงชวนกูก็คงไปกินว่ะ " แล้วมึงจะกินอะไร "

“ พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย "  บางทีไฟก็ต่างไปจากที่ผมคิด เคยมีคนบอกว่ามันค่อนข้างไม่ใส่ใจใคร แล้วก็ไม่ค่อยเป็นมิตร จะทำตัวน่าคบหา ก็เฉพาะแค่เพื่อนๆในกลุ่มที่สนิทกันก็เท่านั้น 

“ ไม่มี "

“ เอาอาหารจานเดียวง่ายๆแล้วกันนะ " มันว่า ผมพยักหน้าเราก็จ่ายเงินค่าหนังสือแล้วก็เดินออกมาจากร้านหนังสือ อาหารจานเดียวที่มันแนะเป็นร้านข้าวห่อไข่แบบญี่ปุ่น ร้านเงียบๆที่ไม่มีคนเราเลือกนั่งด้านในสุดของร้านเป็นพี่นั่งแบบโซฟา 

เมนูอาหารที่ถูกตั้งลงมา มีทั้งของคาวและของหวาน ผมสั่งเมนูข้าวห่อไข่ที่ทางร้านแนะไป ไอ้ไฟก็ด้วย " พี่ไท ขอดูหนังสือที่พี่ซื้อมาได้เปล่า "

“ ได้สิ " ยื่นทั้งแพ็คให้มัน " มึงจะแกะอ่านเลยก็ได้นะ "

“ งั้นผมให้ พี่แกะของผมก่อนด้วยแล้วกัน " วันพีชของมันถูกยื่นมาให้ ผมยิ้ม

“ จริงๆ เล่มนี้กูอ่านแล้ว "

“ เหรอครับ "

“ อื้ม กูอ่านตั้งแต่มันออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น ที่เค้าเอามาแปลเป็นอิ้งในคอม "

“ ผมว่ามันขาดอรรถรสว่ะ แบบ ภาษาไทยกับภาษาอื่น แปลออกมาแล้วไม่เหมือนกัน ผมอ่านแบบภาษาไทยมาตั้งแต่เด็ก คือลองอ่านแบบแปลก่อนเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเค้าแปลให้สนุกกว่าเยอะ "

“ กูก็คิดงั้น " ผมแกะหนังสือของมัน ตอนที่เปิดอ่านผมไม่ได้คิดหนังสือที่กำลังอ่านหรอกครับ ผมเหลือบมองคนตรงหน้าที่ตั้งใจอ่านหนังสือของผมมากกว่า ในใจตอนนั้นของผมคิดว่า ตัวผมไม่อยากจะจับหนังสือเล่มนั้นอีกเลย อยากจะเก็บเอาไว้เป็นหนังสือของผมที่ไฟเคยมาอ่าน

“ พี่ไท พี่เหม่ออะไรว่ะ "

“ เปล่านี่ " ผมส่ายหน้าตอนที่ก้มลงอ่านหนังสืออีกรอบ โทรศัพท์ของผมมันยังคงสั่นถอนหายใจออกมตอนดูหน้าจอของสายที่โทรเข้า ไอ้ไฟก็หันซ้ายมองขวา

“ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรสั่นๆอยู่ มือถือพี่รึเปล่า "

“ ใช่ มือถือกูเอง " ผมบอกก่อนจะตั้งไว้ข้างตัวผมโซฟา

“ ไม่รับเหรอ "

“ ไม่ล่ะ กูไม่ค่อยอยากจะรับสายนี้เท่าไหร่ " มันยิ้มตอนที่ผมบอกแบบนั้น ไฟก้มหน้าอ่านหนังสือต่อก่อนจะพูดขึ้น

“ บางทีเค้าอาจจะมีเรื่องสำคัญที่อยากจะพูดนะ " ผมขมวดคิ้วตอนที่มันพูดประโยคนั้นขึ้นมา

“ ปกติมึงเป็นคนแบบนี้เหรอว่ะ "

“ แบบไหนวะ "

“ ก็แบบที่เข้ามาชวนกุคุย  ปกติกูเห็นมึงไม่ค่อยสนใจคนเท่าไหร่ "

“ ไม่สนใจคนเท่าไหร่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้อะไรเลยนี่หว่า พี่แอบมองผมตลอดผมยังรู้เลย ไม่เห็นว่าต้องมีใครมาคอยบอก  " มันว่า หน้าตานิ่งๆของมันผมหลบตาไปทางอื่น " ผมแค่เบื่อนะ เดินคนเดียวไม่รู้จะทำอะไร เห็นพี่พอดีเลยเข้าไปทัก ชอบการ์ตูนเหมือนกันก็น่าจะคุยเป็นเพื่อนกันได้ "

“ ปกติมึงเป็นคนแบบนี้เหรอ "

“ ก็ไม่เชิงหรอก ผมว่า ผมเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนแล้ว " พยักหน้าให้มัน ตอนที่ก้มอ่านหนังสือต่อ ไฟก็พูดขึ้น " เปลี่ยนไปเพราะว่าผมเอื้อมมือคว้าไปจับมือใครคนนึงไว้ "

   ไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด แต่คิดว่าคงเป็นประโยคที่มีความหมายอยู่ในตัว ผมมองโทรศัพท์ที่มีสายโทรเข้ามา ผมกับอิฐถ้าพูดถึงความสัมพันธ์
   ผมชอบที่จะได้อยู่ใกล้ๆมันมีความสุขที่ได้ถูกกอดและถูกดึงให้อยู่ใกล้ๆ หงุดหงิดเวลาที่ถูกผลักออกไปไกลแล้วมีใครอื่นเข้ามาเสียบแทน ผมอยากจะเป็นเจ้าของเหมือนให้มันแคร์ผมแค่คนเดียว อยากเป็นคนที่ถูกรักมากๆ แต่ความรักแบบนิยายแบบนั้น ก็คงไม่เกิดขึ้นจริงในชีวิตของผมหรอก ในเมื่อความสัมพันธ์ของเรามีแค่ผมคนเดียวที่คิดอย่างงั้น คิดอยากจะเป็นคนสำคัญของอีกฝ่าย

“ สนุกดีนะพี่ " มันวางเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ ตอนที่กินข้าวกันไป ไฟก็อ่านหนังสือไป สรุปมันไม่ได้พูดอะไรกับผมหรอก เหมือนหลอกชวนกูมาแดกข้าวเพราะอยากจะอ่านหนังสือมากกว่า

“ เออ กูก็ว่าสนุกดี ของมึงก็สนุกดี " มันยื่นหนังสือคืนไปให้มัน ไอ้ไฟรับเอาไว้ ผมเหล่มองโทรศัพท์ที่ยังโทรเข้ามาตลอดการกินข้าวของเรา

“ แฟนเหรอวะ "

“ ทำไมมึงคิดงั้น "

“ เพื่อนกันคงไม่โทรตามจิกทุกวินาทีแบบนี้หรอกพี่ "

“ เพื่อนกันจริงๆ " ผมพยักหน้าให้มัน อีกคนก็ไม่พูดอะไรตอบกลับมา เราต่างคนต่างเงียบ เหมือนคนตรงข้ามจมอยู่กับความสนุกของหนังสือ ส่วนผมก็จมอยู่กับปลายสายที่มีคนโทรเข้ามาตลอด

ครืน ครืน ครืน คราวนี้ไม่ใช่สายโทรศัพท์ของผม แต่เป็นของใครอีกคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม มันยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ " ว่าไง  อยู่เซ็นเวิลล์ ขี้เกียจขับ มึงนั่งบีทีเอสมาดิ อยู่ร้านข้าว เร็วๆนะ รออยู่ "

“ เดี๋ยวอีก 20 นาที ผมจะไปแล้วนะพี่ " พยักหน้าบอกมันผมก็ยกมือเรียกพยักงานมาเก็บเงิน  ไม่ถึงห้านาทีราคาค่าอาหารก็ถูกใส่ในกล่องสีขาวพนักงานยื่นมาให้ผม

“ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง "

“ เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่ ผมจ่ายเอง "

“ เออ น่ากูเลี้ยงเอง นานๆทีจะได้เลี้ยงมึง " ไอ้ไฟพยักหน้า มันก้มลงไหว้ผม

“ ขอบคุณครับ ไว้ผมจะเลี้ยงพี่คืนนะ "

“ เออ ไม่ต้องคิดมาก มึงก็น้องในคณะ แค่นี้เอง "  พยักหน้าให้กัน ไฟนั่งอ่านหนังสือต่อ ผมเองก็หันไปสนใจหนังสือที่ตัวเองซื้อมาแต่เป็นเล่มหนึ่งที่ไฟอ่านจบไปแล้ว

“ เฮ้ย " เสียงทุ้มดังแทรกความเงียบเข้ามาทัก เงยหน้าขึ้นมองผมพบคนตัวสูงที่ยืนค้ำหัวไอ้ไฟอยู่ ผู้ชายหน้าตาดีท่าทางดูดี เค้าเอื้อมมือมาตั้งอยู่บนผมของมันก่อนจะลูบ " ไปได้ยัง "

“ เออ จะแนะนำก่อน นี่รุ่นพี่ที่มหาลัยกู ชื่อพี่ไท ส่วนพี่ไท นี่เทม คนขับรถส่วนตัวของผม " ผมหลุดยิ้มกับตำแหน่งที่มันมอบให้อีกฝ่าย

" สวัสดีครับ "

“ สวัสดีครับ " ก้มหน้าให้ คนที่โดยแนะนำแบบนั้นแทนที่จะโกรธกับแค่ลูบหัวถี่ขึ้น แววตาที่ดูใจดีมองมันด้วยความรัก ไฟก็ลุกขึ้น

“ เทม เล่มนี้สนุก "

“ แล้วยังไง "

“ ซื้อให้หน่อย " พอบอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็ส่ายหน้า

“ สอบเสร็จแล้วค่อยซื้อ "

“ อยากอ่านตอนนี้ ไม่ได้อยากอ่านหลังสอบเสร็จ " มันว่าแบบเอาแต่ใจอีกคนก็ทำได้แค่กุมมือของมันไว้ ก่อนจะดึงเล็กน้อยให้เดินออกมาจากเก้าอี้ " ไปซื้อให้เลย ร้านอยู่ตรงนี้ "

“ ไม่มีแรงจะเดินไปซื้อ "

“ นู้นเชี้ยไรนะ " ไอ้ไฟชี้ไปอีกด้าน มือที่กุมกัน มันยกขึ้นมาหอม เทมหันมามองมันยิ้มก่อนจะเปลี่ยนจากมือที่จับกันเป็นกอดคออีกคนไว้ " มีแรงยัง "

“ ก็เพิ่มมานิดหน่อยอะนะ "

“ งั้นก็ไปเลย " เตรียมตัวจะเดินออกไป แต่ก็ไม่ลืมหันมาพูดกับผม ก็ขอบคุณที่มันยังจำได้อยู่ว่ามีผมนั่งอยู่ด้วย " พี่ไท ขอบคุณมากครับ สำหรับอาหาร ผมไปก่อนนะ "

“ เออ โชคดีมึง " ผมว่ามันก็ยิ้ม

“ เออเกือบลืม.. ผมจะบอกพี่ว่าคนนี้นะที่ผมได้มาเพราะตอบกลับข้อความในโทรศัพท์นะครับ " ขาที่เดินออกไปทิ้งท้ายคำพูดที่ทำให้ผมได้แต่ขมวดคิ้ว ในใจความสำคัญที่มันอยากบอก คงอยากจะบอกให้ผมรับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาของผมซะ มันคงมองมาแล้วเห็นว่า ผมเอาแต่มองโทรศัพท์นั้นอยู่เกือบทุกวินาทีที่นั่งอยู่

ผมเดินออกจากห้างหลังจากที่ไฟออกไปไม่นาน ขึ้นบีทีเอสกลับไปที่คอนโดของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ขึ้นไปชั้นบน เพราะรถที่จอดอยู่ตรงที่จอดทำให้ผมรู้ว่าคนที่เอาแต่โทรมาหา ก็อยู่ที่นี่

“ เอาไงดีวะ " ผมสถบกับตัวเองตอนที่ กำลังลังเลว่าตัวเองจะขึ้นไปชั้นบนดีมั้ย คิดว่าถ้าขึ้นไปมันคงกำลังคอยอยู่ แต่ถ้าตอนนี้จะให้ออกไปผับเลยก็คงเร็วเกินไป ยังไม่บ่ายสี่เลยด้วยซ้ำ ตอนที่กำลังสับสนตัวเองว่าจะทำยังไงดี ความคิดนึงของผมก็ผุดขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าผมกดโทรออก

“ ปิง "

“ เออว่าไง "

“ อยู่ไหน "

“ อยู่กับพี่เสือ " มันว่าแบบนั้นผมก็ถอนหายใจโล่ง  " มีอะไรครับ คุณไท "

“ กุญแจสำรองห้องมึงอะ ยังซ่อนไว้ที่เดิมเปล่าวะ "

“ ก็ที่เดิมนะ ทำไมมึงจะไปเหรอ "

“ เออ พอดี กูหนีคนตามล่าอยู่นะ ขอแวะไปงีบหน่อยนะ "

“ ตามสบายครับ แต่เก็บกุญแจไว้ที่เดิมให้ด้วยนะ "

“ เออ ขอบใจมาก ขอให้อยู่กับผัวอย่างมีความสุข " ผมว่าอีกฝ่ายก็ถอนหายใจ แล้วก็พูดติดตลกออกมาว่า

“ อย่าฆ่ากันตายไปซะก่อน "

วางสายจากมัน ผมก็ขับรถออกไปที่หมายทันที แม้ว่าสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาจะยังโทรเข้ามาไม่หยุด ตอนนี้ก็เกือบ สองร้อยสายเข้าไปแล้ว ' ไม่อยากจะรับ เบื่อจะฟังคำเดิมๆ '

.....................................................

   ขับรถออกจากคอนโดของไอ้ปิงก็เกือบจะสองทุ่ม เมื่อช่วงเย็นที่ได้รับคำตกลงของไอ้ปิงให้ไปที่คอนโดมันได้ปิงเอากุญแจซ่อนไว้หน้าห้องเหตุเพราะครั้งนึงมันเคยโดนขโมยกุญแจแล้วต้องไปนอนห้องไอ้เสือ ทั้งๆที่จริงเรื่องแบบนี้น่าจะชอบ.. ผมไปถึงที่คอนโดจากที่คิดว่าจะแค่หาที่พักเฉยๆ กลับกลายเป็นว่า เผลอหลับไปซะเต็มอิ่มเลยครับ มองไปที่โทรศัพท์เป็นที่แรกที่ผมตื่น แต่ก็พบว่า ไม่มีใครโทรมาหาแล้วล่ะ  แม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆ แต่คิดว่า แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

จอดรถที่ผับที่ไม่เคยมา เป็นร้านนั่งที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน เดินเข้าไปด้านในก่อนจะนั่งลงตรงส่วนบาร์ " เบียร์ขวดนึง "

“ ครับ " บาร์เทนเดอร์ที่รับออดเดอร์ผม หายไปไม่ถึงนาที ขวดเบียร์ก็วางลงตรงหน้า " นี่ครับ "

รับเบียร์ที่ตั้งตรงหน้ามาถือไว้ ผมถอนหายใจออกมาตอนที่ดื่มเหล้าเข้าไป กุมหัวตัวเองมองไปข้างหน้าตอนที่คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง อาจจะเป็นผมที่โง่อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้มาตั้งแต่ต้นทั้งๆที่ไม่ชอบ ปิงคนที่ให้คำแนะนำมันอาจจะอยู่ได้ในความสัมพันธ์แบบนี้ แต่ลืมไปว่า นั่นคือ ปิง ไม่ใช่ผม

“ ไม่น่าเลย " สถบกับตัวเองแบบนั้น ตอนที่ถอนหายใจออกมา " ไม่น่า ฟังคนอื่นมากกว่าตัวเองเลย ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ได้เป็นแฟนคือไม่ได้เป็นแฟน ไม่เห็นต้องรั้งให้อยู่ในความสัมพันธ์ด้วยฐานะอื่นเลย แต่ก็เป็นกูเองที่โง่อยู่ " กูมันโง่เองชัดๆ "

“ เบียร์ขวดนึงน้อง " เสียงที่นั่งลงข้างๆผมหันไปมอง เป็นใครที่ผมไม่รู้จัก " สวัสดีครับ "

“ สวัสดีครับ " ผมพยักหน้าทักกลับไป ก่อนจะหันมานั่งจ้องขวดเบียร์อีกครั้ง

“ มาคนเดียวเหรอ "

“ อื้ม ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอวะ ว่านั่งอยู่คนเดียว " ผมตอบอีกคนก็หัวเราะ " หัวเราะอะไร "

“ หงุดหงิดอะไร คนเค้าก็แค่ชวนคุยด้วย "

“ อยากอยู่เงียบๆ " บอกแบบนั้น คนข้างๆก็ยิ่งหัวเราะ มันเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาไม่ได้ดูน่าดึงดูดเหมือนอิฐในครั้งแรกที่ผมเจอ แต่หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร

“ อกหักมาสิท่า "

“ ไม่ได้อกหัก อกหักเหี้ยไร ยังไม่ได้คบกันเลย " ซัดเบียร์เข้าไปจนหมดขวดหลังจากประโยคนี้ " น้องเอาเบียร์มาอีกขวด "

“ เหล้าเลยดีกว่า หารกับกูสองคนเอามั้ยล่ะ "

“ ไม่เอาละ ขอบใจ เอาเบียร์มาขวด "

“ นี่ครับ " เบียร์ที่ถูกส่งมาให้อีกคนก็ยกยิ้มมุมปาก

“ ยิ้มเหี้ยอะไร "

“ แค่ยิ้มก็ไม่ได้เหรอวะ " ผมไม่ได้ตอบ มันก็ขยับมานั่งใกล้ๆ " คนอกหักสองคนมาเจอกันนี่มันบังเอิญจังเลยนะ "

“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อกหัก ฟังไม่รู้เรื่องรึไงวะ "

“ แต่การที่เรา รู้สึกเสียใจจากการกระทำของใครสักคนที่เราคาดหวัง แต่ไม่เป็นอย่างที่หวัง ถ้าไม่ใช่พ่อแม่ หรือญาติพี่น้อง นั่นก็เรียกว่าอกหักไม่ใช่เหรอวะ อกหักไม่ได้จำเป็นว่าต้องเป็นอาการที่เกิดจากแฟนนี่หว่า อกหักสามารถเกิดกับใครก็ได้ทั้งนั้นเหละ แค่เป็นคนที่เราให้ใจเกินกว่าคนทั่วไปก็พอแล้ว "  ผมเงียบไปตอนที่เบียร์กำลังกินเบียร์เข้าไป คนข้างๆก็ถามขึ้นมาอีก " แล้วมึงชื่ออะไร "

“ ไท "

“ กูลมนะ " พยักหน้าให้ ขวดเบียร์ที่มันกินก็ยื่นมาชนกับขวดเบียร์ของผม " ยินดีที่ได้รู้จัก "

“ อ่าห๊ะ " หน้าตาที่ไม่ค่อยยินดีเท่าไหร่ ถูกส่งไปให้คนที่ยินดีที่จะรู้จักกับผม ทุกอย่างเงียบลง ผมได้ยินเสียงเพลงที่ดังมาจากเวทีของเรา ผู้หญิงคนนึงกำลังร้องเพลง เป็นเพลงเศร้าที่ฟังแล้วไม่ได้มีเนื้อหาตรงใจผมนัก แต่มันกลับเศร้า เศร้าจนรู้สึกว่าน้ำตามันไหลออกมา

“ เฮ้ย ร้องไห้เหรอวะ "

“ เปล่า " 

“ ก็เห็นอยู่ว่าน้ำตาไหล " เอื้ออมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลให้ผม เอียงหน้าหลบอีกคนก็ยังยิ้ม " ไหนบอกว่า ไม่ได้อกหัก คนที่ไม่ได้อกหักเค้าไม่ร้องไห้กันหรอก "

“ เป็นแค่กูที่คิดไปเอง มันก็เท่านั้นล่ะ แบบว่า คิดเองเจ็บเองนะ น้องเบียร์มาอีกขวด "

“ กินเข้าไปเยอะแล้วนะมึง " คนข้างๆทัก ผมมองขวดเบียร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ก็แค่ห้าหกขวด

“ แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก "

“ เหรอ ความเสียใจคงมีมากกว่าสินะ " 

“ อาจจะเป็นอย่างงั้น " และคงเป็นอย่างงั้นจริงๆ เมาแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก อยากจะลืมใครบางคนให้ได้มากกว่า แค่ช่วงวินาทีเดียวก็ยังดี

“ มึงคงอยากจะลืมสินะ แต่เวลากูอกหักกูอยากจำว่ะ ยากจะจดจำคนที่ทำให้กูเจ็บปวดเอาไว้ให้ได้แม่นๆ คราวหลังจะได้ไม่หลงรักคนแบบนั้นอีก "

“ แบบนั้น กูก็เห็นด้วยนะ " พยักหน้ายอมรับก่อนจะล้มลงฟุบกับเค้าเตอร์ที่ตัวเองนั่งอยู่ " แต่มันก็ทรมานเกินไป การที่กูยังคิดถึงมันอยู่ ตอนนี้ก็ทรมานจนเต็มกลืนแล้ว แค่คิดว่าต้องจดจำมันไปตลอด กูก็รู้สึกไม่อยากจะทำอะไรแล้วล่ะ ขอไม่จำดีกว่า "

“ คนเรามีวิธีลบล้างความเจ็บปวดต่างกันอยู่แล้วล่ะ "

เบียร์ที่กินเข้าไปเกือบสิบขวด ผมเริ่มรู้สึกมึนจนแทบจะมองรอบข้างไม่เห็น ฟุบลงกับโต๊ะมือที่คว้าหาขวดที่วางเอาไว้ทุกอย่างกระจัดกระจายไปหมด มือนึงยื่นขวดเบียร์มาให้ผม " เมาแล้ว "

“ ยุ่งน่า กูอยากเมา เมาให้ลืมแม่งไปเลย "

“ กลับกันเถอะ กูจะไปส่งมึงเอง บ้านอยู่ไหน "

“ ไม่ต้อง กูกลับแท็กซี่เองได้ " ผมหันไปบอก อีกคนก็ถอนหายใจ

“ สภาพแบบมึง หน้าตาแบบมึง แท็กซี่คงลากไปข่มขืนสถานเดียวเหละกูว่า " มันว่าแบบนั้น  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาก่อนจะที่มือใหญ่ๆนั่นจะกระชากผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ กูไม่กลับ " ผมสะบัดมือที่จับแขนของผมออก " มันกำลังรอกูอยู่ ตรงรอกูอยู่ที่หน้าคอนโดกูแน่ๆ เพราะงั้น กูไม่กลับ กูจะไม่มีวันกลับไปหามัน กูไม่อยากจะอยู่ในความสัมพันธ์ที่กูไม่รู้ว่ากูเป็นตัวเหี้ยอะไรอีกแล้ว ปล่อยกู "

“ ไท "

“ มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ มึงแค่ปล่อยกูทิ้งไว้ เหมือนที่ใครๆเค้าทำ มันก็เท่านั้นเอง " นั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ปากที่กำลังจะสั่งเบียร์ แต่มือนึงก็ดึงผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งเร็วแล้วก็แรงจนผมที่ไม่แรงแม้จะตั้งตัวต้องเดินตามมันไปอย่างเสียไม่ได้

“ กูจะพามึงกลับบ้าน "

“ ไม่ไป "

“ ถ้ากูไปมันไม่กล้าที่จะเข้ามาตอแยกับมึงหรอก " มองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น แว๊บแรกสั้นๆที่ผมคิด ใช่นั่นมันก็จริงอยู่ " คราวนี้ขึ้นรถได้ยัง "

“ ไปก็ได้ว่ะ " พาตัวเองเข้าไปนั่งในรถแบบไม่เกี่ยง รถที่ไม่ใช่ของผมขับพาผมออกไปตามคำบอกที่ผมบอกกับคนขับ ตอนที่รถจอดใต้คอนโด ลมคนที่พาผมมาที่นี่ก็พยุงให้ตัวผมออกจากรถของมัน มือที่โอบเอวเอาไว้แน่นมันกดลิฟท์ตามชั้นที่ผมบอก

[patwo]

“ อยากให้แสดงละครแบบไหนดี "

“ อะไร " ผมหันไปถาม

“ แต่น่าจะเอาให้สมบทบาทหน่อยนะ " หันหน้ามามองหน้าผม อยากจะเอ่ยปากห้ามตอนที่ใบหน้าของมันก้มลงมาบนคอของผมแล้วจูบ ความเย็นที่ทำให้ครางออกมา ผมสอดนิ้วเข้าไปในผมของผมพยายามดึงออกมา

“ อย่า ออกไปไกลๆ "

“ มีแรงห้ามให้มากกว่านี้หน่อยสิ "  แย่แล้วล่ะ ผมไม่มีแรงแบบนั้นเลยสักนิด

“ ออกไป " พยายามพยักแต่ปากที่ซุกไปตามคอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

“ กูจะแสดงให้สมบทบาทเลย "  ลิฟท์ถูกเปิดออก ตอนที่มันประคอผมเดินมา ใบหน้าก็ยังไม่หลุดห่างออกจากผมไปไหน มือที่พยายามผลักผมมองไปที่ทางเดินของชั้น พบว่าคนที่คิดว่ากำลังคอยก็กำลังคอยอยู่จริงๆ

“ อิฐ " ผมเรียกชื่อมันเบาๆ แต่คงมีแค่คนที่กอดผมอยู่เท่านั้นที่จะได้ยิน

“ คนนั้นสินะ "

“ ไอ้ไท " อิฐเรียกชื่อผม มันเดินเข้าไปหาตอนที่มือกำลังจะคว้าผมไว้ ลมก็บอกมัน

“ อย่ามายุ่งจะดีกว่า คืนนี้ คนคนนี้เป็นของกู "

“ ของมึง " อิฐทวนเสียง ตอนที่มันหันมามองผม ผมไม่เห็นว่าสายตาที่มองมานั่นจะเป็นยังไง จะกำลังเสียใจ เหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่ในใจตอนนี้รึเปล่า

“ ขอบใจที่มาส่ง " ผมบอกคนที่กอดผมแบบนั้นตอนที่ดึงตัวเองไปพิงกับประตูเอาไว้ มือก็พยายามหาคีย์การ์ด

“ มาสิช่วยหา " ว่าแบบนั้น ลิมห็เข้ามากอดจากด้านหลังสองมือล้วงเข้าไปที่กระเป๋าหลังกางเกง

“ เฮ้ย! จะทำเหี้ยอะไรวะ "

“ อะไรว่ะ ก็ทำแบบที่คนจะนอนด้วยกันเค้าทำกันไง มึงไม่เห็นหรือไง " ไอ้ลมเถียงออกไปตอนที่อิฐผลักมันออกไปให้ไกลจากตัวผม

“ คนนี้ของกู "

“ ของมึง ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะที่ทำให้ผมหันมอง ลมก็ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ มันจับหน้าของผมให้อีกคนดู ร่องรอยบนคอที่ประทับอยู่นั้น ผมสะบัดมือมันออก " แน่ใจเหรอว่าของมึง เสร็จกันมาตั้งแต่ในรถแล้วล่ะ กูกับมันนะ คนที่ทำให้อีกคนเสียใจจนต้องไปนั่งกินเหล้าเมาแล้วร้องไห้ในผับ มึงยังมีหน้ามาบอกว่า เค้าเป็นของของมึงอีกเหรอ ไม่ใช่แล้วล่ะกูว่า "

คีย์การ์ดถูกดึงขึ้นมาจากกางเกงผมที่กำลังจะไขประตูเข้าไปในห้อง ลมก็เดินเข้ามากอดอีกครั้ง มันที่กระซิบข้างๆหูแต่กลับใช้สายตาเหยียดมองอิฐ " คืนนี้นะ คนนี้เป็นของกู "

' อื้อ ปล่อยน่า ออกไป ' อยากจะเอ่ยไล่แบบนั้น แต่ตอนนั้นก็ทำได้แค่สะบัดตัวให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าไม่ง่ายขนาดนั้น

“ หึ เอาไว้ก่อนเถอะน่า " มือที่กระชากคนที่กอดผมออกไปไกล มันคว้าเอากุญแจรถของผมในมือของลมมาก่อนจะยิ้มให้ " ขอสักทีเถอะ "

ผลั๊ก! เสียงต่อยหนักๆพุ่งตรงไปข้างหน้าของอีกฝ่าย มันแรงจนทำให้ลมล้มลงไปกองกับพื้น แล้วกลายเป็นอิฐที่กอดผมไว้แทน " คืนนี้นะ มันต้องเป็นของกูก่อน ไม่สิ.. ต้องบอกว่า มันไม่มีวันเป็นของมึงหรอก  เข้าไป " ผลักผมให้เดินเข้าไปในห้อง ทันทีที่อิฐปิดประตูมันล็อคทุกอย่างแน่น

ขาที่ผมถอยหลัง พยายามหนีคนที่เดินเข้ามาใกล้อย่างจริงจัง " จะหนีไปไหน " คว้ามือผมเอาไว้ตอนที่มันดึงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด สายตาของผมก็เบือนหน้าหนี

“ ไปไหนก็ได้ ที่ไกลจากคนอย่างมึง คนที่ทำให้หัวใจของกูต้องเจ็บแบบนี้ กูอยากจะไปให้ไกลเลย "

“ แต่เสียใจด้วยนะ มากที่สุดตอนนี้ที่หนีได้ก็แค่บนเตียง หกฟุตเท่านั้นล่ะ " 

.......................................................

ว๊ายยยยยยยยยยย จะขึ้นไปทำอะไรบนเตียงหกฟุตกันเค่อะ
ชอบดราม่าแบบนี้ (แกชอบไปคนเดียวเถอะ)
มันดูชีวิตจริงดี แบบ คนเรามันต้องชัดเจนจะมาครึ่งๆกลางๆไม่ได้ถูกมั้ย
จะเป็นแฟนก็ แฟน จะเป็นเพื่อนก็เพื่อน

หนมมี่ฝากด้วยนะคร่าา ใครมีทวิต หรือเฟส หนมฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยนะคร่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า   

[BeeRY]

จริงที่สุดค่ะ มันต้องชัดเจน!!!
คือจะเคลียร์กันบนเตียงหกฟุตก็ไม่ว่า แต่ขอตอนเคลียร์แบบชัดเจนด้วยนะคะ
น้องไฟกับพี่เทมโผล่มาจึ๋งนึง คิดถึงนะเนี่ย 

[GlassesgirL]

หวังว่าอิฐเจอแบบนี้เข้าไปจะชัดเจนขึ้นนะ ชอบกันก็คบเป็นแฟนกันไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆ
สงสารไทที่ต้องเจ็บแบบนี้ กำลังจะมีความรักครั้งแรก แต่อิฐมาทำแบบนี้ก็คงเสียความมั่นใจไปอีก

หวงใช่ไหมล่ะ หึงไทใช่ไหมอิฐ เข้าใจความรู้สึกไทหรือยังที่แสดงออกมาไม่ได้ในตอนนั้น
ห่วงแค่ว่าอิฐจะทำรุนแรงกับไทน่ะ อย่าทำอะไรไทแรงเกินไปนะ

 

[schneesturm_fubuki]

หนมมี่อี้ๆๆๆๆๆๆ*สครีม แอคโค่* ตัดจบเยี่ยงเน้
อยากเอามีดจิ้มพุงนัก...

ถ้าอิฐคิดจะจบปัญหานี้ด้วยการจกนุ้งไทไปแซ่บ โดยที่ทุกอย่างยังคลุมเครือแล้วล่ะก็นุ้งไทของเจ้คงจะแซ๊ดกว่าเดิมเป็นแน่
หรือว่าพี่อิฐจะหึงจนหน้ามืด คือแบบไอ้ฉากมหัศจรรย์เราก็ชอบนะ ขอแบบไม่ตัดไปที่โคมไฟหัวเตียง
แต่อีกใจนึงก็อยากให้เคลียร์ใจกันก่อนที่จะเคลียร์ร่างกายอ่ะนะ

นุ้งไทได้ดั่งใจเก๊าละ  เป็นเคะที่ดีต้องมีจุดยืน 

ปล.ฉันจะมารอหนมมี่ที่หน้าเล้าทุกวันนะแจ๊ะ
ปล2. เลิฟนะ เป็นที่รู้กัน ครุคริ

[Viewonohm]

ต้องมีอะไรมากระตุ้นทุกทีเลยย 

[iceman555]

อีพี่ลมนี้เล่นสมบทบาทเวอร์ๆๆ เอะหรือมันคิดจริง. 55555555

[veeveevivien]

ถ้าไม่คิดจะเป็นแฟนตั้งแต่แรก ก็ไม่จำเป็นต้องศึกษากันหรอก เพราะคำว่าแฟนก็คือคนที่คบกันเพื่อศึกษากันอยู่แล้ว เกลียดอิฐ พูดเลย 

ปล.ค้างมากค่ะ

[cakecoco-boom]

กรีดร้องงงงง ค้างมาก

ชัดเจนหน่อยอิฐ อย่าครึ่งๆกลางๆ ตรงๆแมนๆเลย

[B52]

 

[rogerr]

อย่าแพนกล้องไปที่โคมไฟข้างเตียงนะคนแต่ง

[ธารธารา]

ทำไมรู้สึกอยากอ่านตอนหน้าขึ้นเป็น 10 เท่า

เมื่อเอ่ยถึง เตียงงง

 

[Bejae]

ตัวกระตุ้นมาแล้วสินะ
ไม่อยากจะคิด ไทจะรอดมั้ยเนี้ยยยยยยย
ท่าทางอิฐจะหึงเลือดขึ้นหน้าซะด้วยสิ

[Tsubamae]

ตอนหน้าบนเตียงหกฟุตจิเป็นไงไม่รู้
รุ้แต่ตูจิ้นไปไกลแล้ว 55555 อ่านะ

ขอบคุณขนมจ้าาา

[ka[ze]na]

กรี๊ด~~~~~~ ชอบเว่อร์

[nolirin]

แว๊บนึกแอบจิ้นคู่ลม-ไท

[Freja]

เคลียร์ให้ชัดนะบนเตียงหกฟุตนั่นน่ะ  เอาจนให้รู้ไปเลยว่าเป็นอะไรกัน

ลมอินกับบทมากไปนิด จะเป็นใครที่มามีบททีหลังหรือเปล่าหนอ?

ความสัมพันธ์มีไว้แค่ 2 คนนะ มากกว่านั้นมันอึดอัดจนหายใจไม่ออกเชียวล่ะ

เทม-ไฟน่ารัก ออกมานิดเดียวแต่ออร่าความรักสุดๆ

[whitefang]

กรี๊ดดดด ประโยคสุดท้ายนี่สุดๆ

[Sillyfoolstupid]

สรุปแล้วลมมันแค่ช่วยแสดงบทบาทหรือมันหวังเคลมจริง?
นึกว่าจะดราม่าแบบอิฐไม่สู้ ปล่อยให้ไทได้กับคนอื่น อ่านไปลุ้นไป
ชอบนะลากไปเคลียร์บนเตียงเนี้ย แก้ปัญหาครอบครัวได้ชะงัดนัก ฮ่าๆๆๆ

[nicksrisat]

ห้ามแพลนกล้อง และทำการถ่ายทอดต่อนะค้าบบบ

[fuku]

ฟังที่อิอิฐตอบมันแหม่งๆ น่าตบไงไม่รู้

ผลั๊ก! เสียงต่อยหนักๆพุ่งตรงไปข้างหน้าของอีกฝ่าย มันแรงจนทำให้ลมล้มลงไปกองกับพื้น แล้วกลายเป็นอิฐที่กอดผมไว้แทน " คืนนี้นะ มันต้องเป็นของกูก่อน ไม่สิ.. ต้องบอกว่า มันไม่มีวันเป็นของมึงหรอก  เข้าไป " ผลักผมให้เดินเข้าไปในห้อง ทันทีที่อิฐปิดประตูมันล็อคทุกอย่างแน่น

[broke-back]

ไปจบกันที่เตียง..ก็ใช่ว่าจะจบเรื่องได้นี่หว่า
ยกเว้นอดีตก็คืออดีต ที่ไม่มีผลอะไรในปัจจุบัน

หลังจากโดนมันเอา..ก็ฟังมันซะหน่อย
เผื่อว่าจะเคลียร์กันได้
บอกว่า..เป็นคนที่มันต้องการจะเอาอยู่เพียงคนเดียว

ใจนะ

[monetacaffeine]

ตัวละครใหม่มาอีกแล้ววววววววววววว 
ยังไงดีอ่ะ เอาเสือปิงก่อนละกัน น่ารักดีปลอดภัยไร้ดราม่า ดูเข้าใจกันดีก็ดีแล้วค่ะ วนลูปอีกรอบก็ไม่ไหวแล้วจริงๆแหละ
ส่วนอิฐไท ความสัมพันธ์ที่เริ่มก็เห็นเค้าล่มนี่จะเริ่มทำไม เอือมจริงๆ ไอแบบครึ่งๆกลางๆ ไม่เป็นเจ้าของแต่ก็มากกว่าเพื่อนเนี่ย
ยิ่งแต่ละคนก็ใช่ย่อยทั้งนั้น อิฐเองก็ทำตัวเองนะ จริงๆก็แอบย้อนแย้งอยู่เหมือนกันเถอะอิฐน่ะ
ตอนที่ผู้หญิงเข้ามาทักนี่ทักกลับซะไม่เกรงใจไทเลย ทำเหมือนไม่เห็นหัวกันเลยนะ พอไทหนีเข้าหน่อยโทรจิกเป็นร้อยสาย
คือมันย้อนแย้งอ่ะ ถ้ากล้าทำแบบนั้น ก็น่าจะเข้าใจที่ไทพูดป่ะ (เรื่องที่แสดงความรู้สึกได้ไม่เต็มที่อ่ะ)
แล้วจะเอากลับไปคิด ตัดสินใจ กลับมาง้อ ขอคบเป็นเรื่องเป็นราว ที่จริงมันควรจะเป็นอย่างงั้นมากกว่ามะ ยังแอบมึนๆ
เอาเถอะ อ่านต่อไปปปปปปปปปป

ราตรีสวัสดิ์ค่ะไรเตอร์

[ssipra]

น้องไฟน่ารักกกกกก  เทมไฟมานิดนึงน่ารักมากเลย
เบื่ออิฐ เบื่อ ไมไม่พูดกันดีดี

[Veesi3]

กรี๊ดดดดดด  ยังเคลียร์กันไม่จบเล้ยยยยยย   

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดุกันจิงจิ้ง พระเอกเนี่ย

[bulldog17]

อยากเป็นเพื่อนจะมาเสือกหึงทำไม

#อยากขำเป็นภาษาต่างดาว

[Snowermyhae]

เป็นเฟื่อนไม่ใช่เหรอ มาหึงทำไมล่ะะะะ  เคลียร์กันให้จบนะบนเตียงอ่ะ 

[liza sarin]

ชัดเจนสิคะคุณอิฐ

[yun+jae@3@]

หวังว่าอิฐคงจะชัดเจนกับไทมากขึ้นนะ

ปล.เทมไฟคิดถึงจัง แหมๆคนขับรถส่วนตัวปากแข็งเหมือนเดิม