หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[Shumi]

เป็นนิยายที่ดีครับ ได้ความรู้สึกเหมือนนิยายสมัยประมาณ หลายปีที่แล้ว บรรยากาศการเล่าเรื่องจะคล้าย ๆ กัน ซึ่งมีเสน่ห์มาก ๆ ระหว่างการดำเนินเนื้อเรื่อง มีการสอดแทรกความรู้ ข้อคิดต่าง ๆ

อ่านแล้วมีความสุข ช่วงหลัง ๆ ที่เล่าถึงเรื่องที่เคยเล่าไปแล้ว ไม่ใช่แค่ตัวละครที่นึกย้อน ทางผู้อ่านก็ทำการย้อนไปนึกถึงเช่นเดียวกับตัวละคร ชอบมากครับ

นิยายเรื่องนี้ไม่เหมือนนิยาย เหมือนเป็นไดอารี่ของคน คนหนึ่งที่ได้ทำการเปิดไดอารี่แล้วเล่าเรื่องให้ทุก ๆ คนได้รับรู้ แม้จะมีบางส่วนที่ความเป็นจริงอาจจะทำได้ยากไปบ้าง แต่โดยรวมทำให้มองผ่านจุดเหล่านั้นไปได้

ตอนสุดท้าย รู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนพิเศษโผล่มาเรื่อย ๆ เรื่องหมวดบูม เป็นตอนจบที่ทำให้ยิ้มทั้งน้ำตา

ขอบคุณผู้เขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่าง ๆ ให้ได้ติดตามนะครับ

[seii]

หายไปไม่นานจบซะเเล้ว
สนุกมากมาย
นั้งอ่านทั้งวันทั้งคืน
เป็นอีกเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ
เเล้วไม่รู้สึกรำคาญตัวละครเลย

ตอนคนเขียนลบไปเเทบล้มทั้งยืน
รวมทั้งอีกเรื่องด้วย ไอ้หยกกับเฮียคิน
ถ้ามีเวลาอยากให้เขียนเรื่องนั้นอีกจัง
อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆ

[DragaSky]

อ่านมาสามวันขำมากสอดแทรกสาระตลอดชอบสุดๆๆ..
แต่คงต้องจำไว้ว่าอย่าอ่านตอนสุดท้ายยยย งืออ หมวดบูมของเค้าาา

[[€]ŝĊörŦ]

มีตอนพิเศษมาตั้งเยอะกว่าจะตามอ่านจบ ..

ชอบเรื่องนี้มาก ๆ นะครับ มีทั้งบันเทิงและสาระคละเคล้ากันไป สอดแทรกข้อคิดมากมาย

ทำให้แอบคิดตามไปด้วย

ขอขอบคุณคุณเมฆมาก ๆ ที่รังสรรค์ (ขอใช้คำนี้) นิยายน้ำดีมีคุณภาพมาให้พวกเราได้เสพกันนะครับ

ปล. แอบช็อคเบา ๆ กับหมวดบูม T-T

[ormn]

 

[larynx]

เรื่องนี้ใช้เวลาอ่านนานมากกกก ช็ฮคสุดตรงที่หมวดบูมไม่อยู่แล้ว ฮื่อออ  น่าเสียใจจริงๆคิดว่าจะหยู่ด้วยกันนานกว่านี้ซะอีก ฮื่ออ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆค่ะ

[whitepinkgirl]

เป็นเรื่องที่ชอบมากที่สุดเรื่องหนึ่งเลยค่ะ 
ยอมรับเลยว่ามานั่งอ่านรอยายช่วงสอบมันไม่ค่อยดี  แต่อ่านเรื่องนี้แล้วมีกำลังใจไปอ่านหนังสือ  อ่านนิยายไป  อ่านหนังสือไปสลับกัน 
ชอบเรื่องนี้ตรงมีข้อคิดดีๆ ให้เรามาปรับปรุงตัวเอง พัฒนาตัวเอง
แต่ตอนจบร้องไห้หนักเลย  ถึงจะสงสัยว่าทำไมตอนโตไม่พูดถึงหมวดบีมเลย แต่ก็ไม่คิดว่าหมวดจะตาย ทำเอาช็อคเลย  แต่ก็ยินดีที่หมวดได้ทำในสิ่งที่เค้ารัก
สัดท้ายนี้ขอบคุณมากค่ะ มี่แต่งนินายดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน  และรักเรื่องนี้มาก

[liyapong]

ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีดี ผมก็จุกอึ้งไปเหมือนกัน แต่ก็นะ สัจธรรมชีวิต
แต่ไม่ว่ายังไง บูมก็ยังอยู่ในใจของบอมพ์ตลอดไป ยังรักเสมอ เป็นเรื่องราวที่ติดตามแล้วมีความสุขครับ
ถึงแม้ตอนหลังจะอาบไปด้วยน้ำตาที่เจิ่งนอง ผิดหวัง แต่ก็ต้องทำใจครับ
ขอบคุณมากจริงๆครับ คิดได้แค่ว่า เวลาที่มีอยู่เราทำอะไรดีๆต่อกันหรือยัง

[takeshiro]

  :sad4:ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยงานน้ำตาก็มาพออ่านจบ

[Nbear]

  ตอนจบทำไมมันเศร้าละ เสียใจ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างมากๆ ขอบคุณนะค่ะ

[โซฟิวส์]

จากที่ผมไม่เคยอยากเป็นทหารมาอ่านเรื่องนี้ปุ๊บอยากติดเลยครับบ
รู้สึกผูกพันธ์กับนิยายเรื่องนี้มาก...เหมือนทุกคนในเรื่องมีอยู่จริง..
ปล.ช็อคหนักมากกกตอนจบอ่าไอ้เราคิดว่าตอนที่ไม่มีหมวดบูม
อาจจะแค่ต่างคนต่างทำงาน..และจะอยู่ด้วยกันตอนแก่...เสียใจหนักมากกกก

[AGELA]

ตอนที่ ๑

“ไอ้หนู ไปดูลูกซิว่าตื่นกันรึยัง”แม่พูดเสียงเบาๆกับผม แก่แล้วก็แบบนี้เสียงไม่ค่อยมี

“เดี๋ยวก็คงจะพากันออกจากห้องแหละแม่ ไม่ต้องห่วงหรอก โตแล้ว”

“ฮื้อ พ่อก็เหมือนลูก ลูกก็เหมือนพ่อ เดี๋ยวสาย ไปๆ ไปดูลูกหน่อย”แม่โบกไล่ ผมก็ต้องเข้าไปในบ้าน ปีนี้ลูกชายเขาเรียนชั้นปีที่ ๔ แล้ว อีกแปบเดียวก็จะจบกันแล้ว เขาเปรยๆตั้งนานแล้วนะครับว่าปีนี้เขาจะจับใบดำใบแดง จึงไม่พากันไปผ่อนผันทหาร ผมเองก็แล้วแต่ลูก ถ้ามั่นใจว่าเรียนจบเทอมปลายก็จับไปหรือ จะจับจะสมัครอะไรยังไงผมปล่อยอิสระทุกอย่าง ลูกโตแล้วเราบงการอะไรไม่ได้หรอกครับได้แค่ให้แนวคิดกับเขาไป

เมื่อถึงเวลาที่จะต้องจับ เด็กๆก็กลับมา มากัน ๒ คนเท่านั้นครับ ชาลีนี่ติดไปดูงานกับคณะที่ต่างประเทศ เพิ่งจะปี ๒ แต่อาจารย์เขาก็พาไปไกล เรื่องค่าใช้จ่ายพ่อแม่ทางนู้นเขาเป็นคนจัดการ ไม่มีอะไรน่าห่วง กลับมาที่เจ้าแฝดต่อนะครับ เพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อวาน เรียนเสร็จตอนเย็นก็นั่งเครื่องบินมาทันที ลูกชายเขาโตแล้ว ถามว่าหล่อเหมือนใคร เหมือนไอ้มหานะเหรอ มันคนจะแนวกันแล้ว หึหึ หล่อเหมือนผม ใครๆก็ชมว่าสูงได้พ่อ แต่หน้าตานี่ไม่ค่อยเหมือนพ่อ หน้าของเจ้าแฝดจะออกไปทางแม่เขามากกว่า ไม่ได้หน้าหวานอะไรนะครับ คือญาติๆฝ่ายแม่เขาน่ะ มันก็เป็นการผสมผสานกันอย่างลงตัวระหว่างผมกับแม่เขา บางมุมก็มีคนบอกว่าเหมือนผม บางมุมก็มีคนบอกว่าไม่เหมือนผม แต่นิสัยนี่คล้ายๆกับผม ห้าวทั้งคู่ แต่เรื่องขี้อ้อนนี่ไม่รู้ไปได้ใครมา

“"แสบ ซ่า เขานัดกี่โมงยังไม่แต่งตัวอีก"เดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป ผมตะโกนเรียกเสียงดังจากด้านล่าง จะให้ขึ้นไปบนห้องก็คงไม่ไหว เขาน่าจะตื่นแล้วละแต่ชอบนอนอืด

"ใกล้ๆ ๘ โมงค่อยไปก็ได้พ่อ ปีที่แล้ว ๘ โมงเขายังไม่ทำอะไรเลย"เสียงดังมาจากด้านบน โผล่มาแค่หัว ตัวไม่รู้อยู่ไหน

"ให้มันตรงเวลาหน่อย อย่าทำอะไรโอ้เอ้"ผมเตือน

"แปบน่าพ่อ"

"แฝด"ถ้าผมเรียกคำนี้นั่นหมายความว่าทั้งคู่ต้องทำตามคำสั่ง ถ้าเรียกว่าแฝดเมื่อไหร่ ห้ามหือห้ามอือกับพ่อ เดี๋ยวพ่อโมโห ฮ่าๆๆ ก็ดุไปอย่างนั้นไม่เคยลงโทษลูกแรงๆหรอก รักพวกมันจะตายไป

"คร้าบบบบบบบบบบ แต่งตัวแล้วครับ พ่อตักข้าวให้แสบด้วยนะ"เสียงวิ่งเข้าไปในห้องตุบตับ มีการใช้พ่อมันด้วย นี่มันลูกหัวแก้วหัวแหวนจริงๆ

"พ่อ ซ่าไม่กินเยอะนะ ตักนิดเดียวก็พอ"คนพี่ตะโกนบอกคนน้องก็ไม่น้อยหน้า ส่วนผมก็ส่ายหน้าแล้วเดินเข้าครัวไป ผมกับแม่นี่กินข้าวไปแล้ว เกินโจ๊กกันยามเช้า ดูไฮโซเนอะ แดกโจ๊ก คือจริงๆมันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ แม่ก็ไม่มีแรงจะเคี้ยวอะไรแล้วละ จึงทำโจ๊กกินแก้เหงา

มาพูดถึงสมาชิกกันในครอบครัวสักหน่อยนะครับ ตอนนี้สมาชิกก็ลดไปบ้าง พี่นิด พี่ชายคนโตเสียไปแล้ว คือ พี่แกตายไปแล้วอ่ะ เพิ่งตายไปเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง ก็ถือว่าเป็นความสูญเสียของครอบครัวเรา ส่วนพี่เบิ้ลยังแข็งแรง ช่วงนี้ไปเลี้ยงหลาน พี่น้อยก็ยังอยู่ดีครับ แม่ผมก็ยังแข็งแรง เสียงไม่ค่อยมีแล้ว เดินไปไหนไกลไม่ได้ นอกจากรอบๆบ้านและใช้ไม้เท้า หลวงพ่อยังอยู่นะครับ อายุยืนมาก ร้อยกว่าปี

พักหนึ่ง ทั้งคู่เดินออกมาจากห้อง แต่งตัวเรียบร้อย เสื้อยืดคอปก กางเกงยีนส์ หน้าตาสดใส

“อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ”เจ้าซ่าเดินมากอดและหอมแก้มผมทีหนึ่ง เจ้าแสบก็ไม่น้อยหน้าทำตามเหมือนกัน ปกติล่ะครับเรื่องกอดและหอมผม ตั้งแต่ไหนแต่ไหน บางทีผมไปมหาลัย ไปเยี่ยมทั้งคู่ก็ยังเข้ามากอดมาหอมไม่อายเพื่อนๆ แต่ก็ถือว่าเป็นข้อดีครับ

"แสบสมัครดีไหมพ่อ อย่างน้อยถ้าสมัครก็เป็นแค่ ๖ เดือน"นั่งลงบนเก้าอี้หยิบช้อนจะกินโจ๊กพลางถามผมไปด้วย

"หืม แล้วแต่สิ โตแล้ว ตัดสินใจเองได้"ผมก็ให้อิสระเขาไป ตกลงกันเอาเอง

"ทัพบกหรือทัพเรือดี"เจ้าซ่ามองหน้าผม

"ทัพบกสิ"ผมเสนอ มันอยู่ในสายเลือดแบบนี้ ถ้าเป็นก็ขอทัพบก หึหึ

"งั้น สมัครทัพอากาศดีกว่าเนอะ"หันไปมองกัน ๒ คนแล้วขำ

เอาที่สบายใจเถอะลูก

“อื้ม จะเลือกอะไรก็เอาสักที่ นี่คิดดีแล้วใช่ไหม”

“ครับ พ่อเป็นทหาร แสบก็ต้องเป็นเหมือนพ่อสิ”

“ให้ไปเป็นพวกนายร้อยก็ไม่ไปนะ”ผมเหน็บเบาๆ

“ก็คนอื่นเป็นกันเยอะแล้ว พี่ๆก็เป็นกันหมดแล้ว ซ่าไปเป็นนายร้อย ใครจะอยู่ทำนาเป็นพันไร่ของพ่ออ่ะ”

“ไม่มีใครทำพ่อก็ขายทิ้งสิ”ผมพูดแล้วขำ คือตอนนี้จะเรียกว่าผมเป็นนายทุน เป็นเจ้าสัวอะไรก็ตามเถอะ เพราะที่ดินที่นาผมก็ขยับขยายการถือครอง เรียกว่ามีเงินก็กว้านซื้อเอาไว้ เอาไว้ทำนาครับไม่ได้เอาไว้ทำอะไร มันกำไรดีนะครับ คนมันต้องกินข้าว เราก็ทำข้าวที่มีคุณภาพออกมา มีคนมาขอซื้อที่ผมเยอะเลย แต่ผมไม่ขายหรอกครับ เอาไว้ทำสวนทำนาอย่างเดียว ลูกน้องก็มีพอสมควร

“พ่อ ตอนพ่อไปจับใบดำใบแดงพ่อตื่นเต้นป่ะ”เจ้าซ่าถามระหว่างกินข้าวไปด้วย

“เฉยๆอ่ะ เมาด้วยวันนั้น ตื่นสาย ย่าบ่น”

“เชอะ คนขี้เมา”เจ้าแสบทำหน้างอใส่

“เออ ไม่กินก็ดีแล้ว อย่าไปกินมันเหล้าเบียร์ ไม่ได้ทำให้เรารวยหรอก แล้วนี่จะเอาคันไหนไป ดูน้ำมันด้วยนะ ไม่รู้ยังมีอยู่หรือเปล่า”

“เบิกค่าน้ำมันด้วยครับ”เจ้าแสบแบมือ

“ไม่ได้พกตังค์ ไปดูบนห้องสิ เดี๋ยวสายๆพ่อตามไปนะ โทรถามพี่ภีมพี่ภูมิหรือยัง เดี๋ยวเขาจะบ่นหาว่าไม่บอกอีก”

“โทรไปแล้วพ่อ พี่ภีมบอกว่าให้สมัครผลัด ๒ ลงกรุงเทพ เขาว่างั้น”

“อือ จะลงที่ไหนก็ตามใจ กรุงเทพก็ดี ต่างจังหวัดก็ได้ ใจคนถ้าสู้ อยู่ไหนมันก็ต้องผ่านไปได้”

“เขาจะเตะซ่าเหมือนที่เคยเตะพ่อป่ะ”เจ้าซ่าช้อนตามอง

“เขาไม่เถื่อนขนาดนั้นหรอก อย่ากังวล คนเราชอบกังวลเกินเหตุ กลัวไปต่างๆนานา ถ้าอยู่เป็นก็จะไม่โดน การจะเป็นทหารเกณฑ์ได้มันต้องอยู่เป็น มีเล่ห์บ้าง มีเหลี่ยมหน่อย ไม่ต้องทำตัวเด่น ไม่ต้องทำตัวด้อย ที่สำคัญอย่าคิดว่าพ่อจะคุ้มกะลาหัวเราได้”

“มีอะไรให้บอกพี่ๆใช่ไหมครับ”

“อื้ม กินไป ล้างจานด้วยนะ ห้ามแช่”ผมพยักหน้าแล้วเดินออกไปนอกบ้าน หน้าร้อนแบบนี้แดดส่องแงมาก เหงื่อซกแต่เช้าเลยครับ ผักหญ้าก็แห้งๆเหี่ยวๆ ทุ่งนาหน้าบ้านก็แห้งๆเหี่ยวๆ

“ลูกไปอำเภอแล้วเหรอบอมบ์”พี่นกเดินหัวหงอกมาแต่ไกล แก่แล้วครับพ่อแม่ของไอ้ซัน ผมหงอกกันเป็นแถว พี่นกนี่ผู้หญิงก็ดีหน่อยรักสวยรักงาม มีย้อมผมดำบ้าง แต่พี่นพนี่หัวขาวแข่งกับแม่ผม เออ แม่ผมแก่มากแล้วผมไม่ค่อยมีหรอกครับ

“กินข้าวอยู่อ่ะพี่ พี่กินข้าวแล้วเหรอ”

“อือ กินแล้ว น้ำพริกปลาร้าเหมือนเดิม ตามประสาตายาย”ช่วงนี้ครอบครัวของไอ้ซันพากันไปเที่ยวต่างประเทศ พี่นกพี่นพไม่ได้ไปด้วยเพราะเมื่อต้นปีพี่แกเพิ่งจะไปเที่ยวกันมา บอกว่าขี้เกียจนั่งเครื่องบิน “แล้วจะให้ลูกสมัครเหรอ มันจะเสียเวลาไหม”

“ก็ถ้าเขาอยากเป็นก็ให้เป็นเหอะพี่ ถ้าสมัครก็แค่ ๖ เดือน ๖ เดือนนี่แปบเดียว ให้ลูกเขาไปได้ประสบการณ์ใหม่ๆบ้าง”

“เออ พี่ก็เป็นห่วงน่ะ กลัวจะลำบาก”

“ไม่หรอกพี่นก พี่ๆเขาคงไม่ทิ้งน้องหรอกมั้ง แต่ให้ไปลำบากก็ดี จะได้ทนได้ ดูไอ้ซันมันยังทนเมียมันบ่นได้เลย ฮ่าๆๆๆ”

“เออ ก็จริง”พี่นกพยักหน้าคล้อยตาม “อ้าว จะไปกันแล้วเหรอลูก ตกลงว่าจะสมัครใช่ไหม”

“ครับป้า ผลัด ๒ ค่อยสมัครตอนท้ายๆดีไหม เผื่อคนเขาสมัครเต็ม จะได้ไม่ต้องเป็น”เจ้าซ่ายิ้ม

“ตกลงว่าอยากเป็นหรือไม่อยากเป็น”ผมถาม

“เป็นสิพ่อ ไปแล้วนะ พ่อ แสบเอาไป ๒ พันนะ ถ้าพ่อไปถึงพ่อโทรหาแสบด้วยนะ จุ๊บๆ ขอกอดย่าหน่อย”

“ไปลูกรีบไป เดี๋ยวจะสาย”แม่ผมลูบหัวเจ้าแฝดกันคนละที แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ไม่มีอะไรมากมาย นั่งคุยกับแม่กับพี่น้อง ตอนนี้อยู่กัน ๒ คนแม่ลูก ลูกชายเขาก็หยุดเรียนมาเกณฑ์ทหาร

บรรยากาศหลายอย่างเปลี่ยนไปนะครับ สังคมมันไม่เหมือนเดิมแล้ว อะไรหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปทุกวัน นั่งคุยกับแม่พักใหญ่ๆ ๑๐ โมงผมก็เข้าตัวอำเภอ ส่วนแม่อยู่กับพี่นกครับ ขอไปดูลูกหน่อยว่าถึงไหนอะไรยังไงแล้ว

พอไปถึงคนนั้นก็มาทัก คนนี้ก็มาทัก เรียกผมว่าเถ้าแก่บ้างอะไรบ้าง ชวนผมคุยหลายอย่าง อยู่นี่ผมรู้สึกตัวเองกว้างขวางพอสมควร ทหารก็รู้จัก ตำรวจหลายๆคนก็เป็นหลาน เป็นญาติ พวกปลัด พวกนายอำเภอก็คุ้นกัน เถ้าแก่บอมบ์ หึหึ

“พ่อมาเมื่อไหร่”เจ้าซ่าเดินยิ้มแป้นมาหาผม ตอนนี้ถอดเสื้อตัวขาวจั๊วะ กางเกงก็ถลกขึ้น คิดถึงเมื่อตอนที่ตัวผมเองมาเกณฑ์ทหารเลยครับ แบบนี้แหละ ถอดเสื้อ ถลกกางเกง รอตรวจร่างกาย

“เพิ่งมาถึงน่ะ แล้วเขาเปิดสมัครหรือยัง”

“ยังเลยพ่อ เจ้าหน้าที่มาช้าอ่ะ เดี๋ยวอีกสักพักคงจะเรียก ซ่าสมัครทบ.ผลัด ๒ นะพ่อ”

“แสบล่ะ”ผมหันไปมองลูกชายอีกคน

“เหมือนกันพ่อ พี่ภีมบอกลงกรุงเทพอย่างเดียวเลย เออ พี่ภีมโทรหาพ่อหรือยัง”

“ยังมั้ง เออ ลืมเอาโทรศัพท์มา ป่านนี้มันแอบด่าพ่อแล้วมั้ง”

“อ่ะ พี่ภูมิโทรมาพอดี ครับพี่ภูมิ ใช่ครับ อยู่กับพ่อ อ๋อ ได้ครับ พี่ภูมิจะคุยกับพ่ออ่ะ”ลูกชายยื่นโทรศัพท์มาให้

“เออภูมิ ว่าไง”

“น้องจะสมัครทหารใช่ไหมอา อาไม่ว่าอะไรนะ”

“เออ จะทำอะไรก็ทำเถอะ แฝดมันโตแล้ว สมัครไปก็ดี จะได้เข้มแข็งบ้าง”

“มันลำบากนะอา”

“จะแค่ไหนเชียว กูเคยผ่านมามันก็ไม่เท่าไหร่ มึงก็พูดเหมือนมึงไม่ได้ฝึกมา ไม่ต้องกลัว แฝดมันถึกเหมือนพ่อมันอยู่แล้ว กูไม่กังวลอะไรหรอก ถ้าในเกมส์ในกติกา ฝึกตรงไปตรงมา กูก็สบายใจ แต่ถ้ามันเล่นนอกเกมส์กูจะเล่นพวกมึง โทษฐานไม่ดูแลน้อง”

“โหย พูดมาแบบนี้ใครจะปล่อยให้คลาดสายตาไปได้วะ แล้วนี่สมัครกันไปยัง ลงกรุงเทพนะอา ผมจะได้ดูน้องใกล้ๆ”

“เออๆ ก็เห็นว่าแฝดจะลงกรุงเทพเหมือนกัน แล้วนี่อยู่ไหนวะ เสียงเจี๊ยวจ๊าวเชียว”

“ก็มาดูเขาเกณฑ์ทหารนั่นแหละอา เอออา แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆจะโทรไปใหม่”

“เออๆ ว่างๆก็กลับมาหาย่าบ้างนะ อย่าให้กูต้องไปลากตัวมา”

“หึหึ นี่ก็พยายามเคลียร์งานอยู่นะอา งานรัดตัวจริงๆ ถ้าเป็นไปได้เดี๋ยวหลังสงกรานต์คงจะได้กลับ แค่นี้นะอา จุ๊บๆ”

“ซื้อเมื่อไหร่น่ะ”ผมมองมือถือลูกชายเครื่องใหม่ไม่คุ้น

“เพื่อนอาอั๋นให้มาอ่ะพ่อ ไม่ได้ซื้อเองมาหลายปีแล้ว”

“เหรอ จะกินอะไรไหม เดี๋ยวพ่อไปหาอะไรกินแถวๆนี้”

“ยังไม่หิวอ่ะพ่อ งั้นพ่อไปหาอะไรกินเถอะ เดี๋ยวแสบจะนั่งรอเขาเรียกแถวๆนี้”

ผมเดินไปหาอะไรกินเล็กน้อย ร้านรวงเปิดขายปกติเพราะวันนี้คนมาที่อำเภอเยอะมาก ไม่ขายเดี๋ยวไม่มีกำไร ก็หาของกินหลายอย่าง ก๋วยเตี๋ยวบ้าง ขนมบ้าง แล้วซื้ออะไรไปให้ลูก ชีวิตผมก็มีไม่กี่อย่างหรอกครับ ทำอะไรตอนนี้คิดถึงหน้าเจ้าแฝดเสมอล่ะ ชาลีก็รักนะ ถึงไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริง ผมก็รักไม่ต่างจากเจ้าแฝดหรอก

กลับมาที่หอประชุมอำเภอก็เกือบจะเที่ยงแล้วครับ น่าจะเริ่มดำเนินการอะไรหลายๆอย่างแล้ว ผมเดินเข้าไปทักพวกนายทหารชั้นผู้ใหญ่ จริงๆไม่ค่อยรู้จักมารู้จักผ่านพวกไอ้ภีมอีกที น้องมันบ้าง เพื่อนมันบ้าง เราก็เลยพอคุ้นเคยกันเล็กน้อย

“น้องๆ มีใครสนใจจะร้องขอกันไหม เป็นทหารนี่ได้อะไรหลายอย่างเลยนะ...”จ่าที่ทำหน้าที่โฆษกประจำวันพูดประชาสัมพันธ์กันไป เขาก็พูดตามสไตล์เขานะครับ พอสิ้นคำประกาศก็มีหลายคนที่ร้องขอ คำว่าร้องขอนี่คือสมัคร ศัพท์บางคำก็โบราณเกินไป เออ ร้องขอ กับขอร้องนี่ต่างกันนะ อย่าสับสน หึหึ วิญญาณครูภาษาไทยเข้าสิง

พอมีคนลุกไป เจ้าแฝดก็เดินตามไปบ้างครับ ตัวขาวกว่าใคร แหงล่ะ อยู่กรุงเทพหลายปี อยู่บ้านแฝดก็ขาวนะ ผิวได้แม่เขามา สูงและหล่อนี่ได้หล่อ เอิ้ก ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยกู พอลูกชายผมลุกไปหลายๆคนนี่เหลียวมองกันเป็นแถว สาวแท้สาวเทียมก็มอง ขนาดบางคนมากับผัวมันยังมอง

ตอนนี้ผมก็ยืนดูห่างๆไปครับ เจ้าหน้าที่เขาก็วัดสัดส่วน ส่วนสูง วัดหน้าอก เอว น้ำหนัก อะไรของเขาไป ถามเกี่ยวกับพวกโรค เกี่ยวกับสุขภาพ จากนั้นก็ลงชื่อ รับเอกสาร ยื่นวุฒิยื่นอะไรของเขาไปให้เรียบร้อย ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากมายครับ

มาดูอีกฟากหนึ่งตอนนี้ก็กำลังจัดการเอกสารให้กับพวกผ่อนผัน เรื่องนี้ก็ต้องละเอียดกันหน่อย ใช้เวลานาน กว่าจะดูรายชื่อว่าถูกต้องอะไรยังไง พอทำรายชื่อพวกผ่อนผันเสร็จก็มาดูรายชื่อพวกมีสิทธิ์ที่จะได้รับการคัดเลือก ใครเตี้ยก็ไปลอดเข่ง ใครอ้วนก็คัดทิ้ง ใครมีโรคก็หาใบรับรองแพทย์มายืนยัน ก็ว่ากันไปตามสิทธิ์

“กลับได้แล้วใช่ไหม หรือว่ามีอะไรอีก”

“ไม่มีแล้วพ่อ กลับเถอะ หิวข้าวแล้ว วันนี้ทำสุกี้กินดีกว่า”เจ้าแสบลูบท้องป้อยๆ

“งั้นแวะตลาดไปซื้อของ เดี๋ยวพ่อไปซื้อก็ได้ แสบซ่ากลับบ้านก่อน”

“ครับผม”ตะเบ๊ะใส่ผม หึ ไอ้หนูน้อย เดี๋ยวเอ็งจะรู้สึก ตอนนี้ทำเป็นฮา พอเข้าค่ายทหารแล้วเอ็งจะรู้

ลูกชายขับรถกลับบ้านแล้ว ผมแวะตลาดหาซื้อผักซื้อหมูไปทำสุกี้กินกัน ใช้เวลาไม่มากนัก ผมจึงขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์สบายๆ เมื่อกี้ที่อยู่หอประชุมอำเภอ ฉากแต่ละฉากของชีวิตมันย้อนให้เราได้หวนนึกถึงมัน เราเคยนั่งตรงนั้น เคยยืนตรงนี้ วันนั้นเราเป็นแบบนั้น บางทีมันก็อมยิ้มคนเดียว เห็นคนได้ใบดำใบแดงเราก็เชียร์เขา แต่วันนี้ไม่ได้ดูเขาจับเพราะลูกชายจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วก็ไม่ต้องรอลุ้นใคร จะฮาก็พวกไอ้เหลือ ไอ้ซันอะไรนั่น หน้าซีดหน้ามืดกันแต่ละคน พอโดนใบแดงนี่ทำหน้าจะร้องไห้ โดนใบดำนี่ทำหน้าเหมือนถูกหวยรางวัลที่๑ คิดๆไปแล้วมันก็ขำนะ

“แสบซ่า มาช่วยขนของหน่อย”ผมพูดเสียงหลังหลังจากขับรถเข้าบ้านแล้ว ทั้งคู่รีบวิ่งมาหยิบนั่นหยิบนี่คนละชิ้นละอันกันไป ถ้าเป็นเหตุการณ์เมื่อ ๒๒ ปีที่แล้ว ผมกลับมาถึงบ้านก็มืดแล้ว มาถึงก็เมาแอ๋กันเลยทีเดียว เมาจากอำเภอไม่พอ มาเมาที่บ้านอีกหลายลัง คนนั้นมาถามคนนี้มาอวยพร ครึกครื้นดี มาปีนี้ เออ ไม่อยากพูดถึงอายุเลยว่ะ คือแม่งอยู่ดีๆปีนี้มัน ๔๘ แล้ว แต่ยังหล่อเว้ย หุ่นดีด้วย ไม่มีอ้วนไม่มีลงพุง ออกกำลังกายทุกวัน ดูแลตัวเองทุกวัน หล่อจนลูกเชียร์ให้ไปหาเมียใหม่ เอาเข้าสิ อันนี้ลูกเขาล้อเล่นนะ

วางของเสร็จแล้ว การทำสุกี้รอบบ่ายก็เริ่มขึ้น เจ้าซ่าเป็นคนถ่ายวิดีโอ

“สวัสดีครับทุกๆคน มาพบกับพวกเราอีกแล้ว ๔ หนุ่มบอยแบนด์ เอ่อ วันนี้ขาดไปคนหนึ่งนะครับ ชาลีติดงาน วันนี้เราจะมาทำสุกี้กินกัน เอ่อ ขอบอกกับทุกคนว่า ผมไปสมัครทหารมานะครับ ผลัด ๒ ก็สมัครกับแสบ สมัครเสร็จเรามาฉลองกัน พ่อยิ้มให้กล้องหน่อย”

“....”ผมยิ้ม “ดูซ่ามันนะ มันใช้พ่อทำให้กิน ตัวเองเล่นกล้อง”ขอฟ้องผู้ชมหน่อยเถอะ

“พ่ออ่ะ พ่อขี้ฟ้อง ฮ่าๆๆ วันนี้สุกี้สูตรเด็ดนะ เด็ดจริงๆครับ เด็ดใบผักบุ้งนะ ฮ่าๆๆ”ซ่าหันกล้องไปที่แสบซึ่งกำลังเด็ดใบผักบุ้งที่ใช้ไม่ได้ออก “ของที่เราเตรียมเอาไว้ก็ไม่มีอะไรมาก ผักบุ้ง ผักกาด อันนี้เก็บมาจากหลังบ้านครับ แล้วก็มีลูกชิ้น วันนี้ซื้อมาจากตลาด ไม่ได้ทำเอง แล้วก็มีหมูสับ ปลาหมึก กุ้ง วุ้นเส้น อันนี้เขาเรียกอะไรนะพ่อ ซ่าลืมชื่อแล้ว”

“ลงช่าย”ผมตอบพลางหั่นพวกวัตถุดิบ

“ฮ่าๆๆ คื่นช่ายนะ เราไม่ใส่เยอะ ใส่นิดเดียว ตอนนี้แสบกำลังแกะห่อวุ้นเส้นลงแช่นะ โห นี่มันวุ้นเส้นหรือขนหมาอ่ะ มันหมดอายุป่ะแสบ ดูซองมันดิ”

“เออว่ะ หมดอายุ พ่อวุ้นเส้นนี่พ่อได้มาจากงานแต่งใครอ่ะ”

“อ้าว ใครจะทำได้ ได้มาพ่อก็วางๆ ไปซื้อดิ”

“ซ่าไปซื้อเลยไป อย่ามัวถ่ายวิดีโอ”

“โห นี่กว่าเราจะรวมตัวกันได้เนี่ย งั้นเดี๋ยวแปบนะ ผมไปซื้อวุ้นเส้นก่อน เอาอะไรอีกไหมพ่อ”เจ้าซ่ากดหยุดไว้ก่อน แล้ววิ่งออกไปด้านนอก ถามไปงั้นแต่ไม่เอาคำตอบ

พักหนึ่งเขาก็มาครับ มีอะไรหลายๆอย่างมาด้วย เอามาวางแล้วถ่ายวิดีโอต่อครับ

“มาแล้วครับทุกคน ไปซื้อวุ้นเส้น แต่ได้ของมาเยอะมาก นี่คือเราจะกินกัน ๓ คนนะครับ อย่าตกใจไป อ่ะพ่อถ่ายบ้างเดี๋ยวซ่าเตรียมของ”

“พ่อเตรียมหมดแล้ว เหลือแค่แช่วุ้นเส้น”ผมตอบหน้ามึนๆไป

“ฮ่าๆๆๆ”เจ้าแสบถึงกับลั่นออกมา

“อ้าว ก็นี่ไง ของที่มาใหม่ยังไม่ได้เตรียมเลย อ่ะพ่อ ถ่ายซ่าหน้าหล่อๆหน่อยนะพ่อ”ผมรับถือมือมาครับแล้วเจ้าซ่าก็เอาหน้าไปชิดเจ้าแสบ “แบร่ หน้าเราเหมือนกันเนอะ”

“อ้าว ก็เอ็งศัลย์ให้เหมือนข้าทำไม”เจ้าแสบพูดแล้วยักคิ้ว

“กวนนะเอ็ง พ่อถ่ายอันนี้ อันนี้ผักกาดนะ แสบหั่นไม่ได้มาตรฐานจีเอ็มพี ฮ่าๆๆ ผักกาดที่ดีต้องหันแบบนี้”จับมีดแล้วหั่นส่วนรากมันทิ้ง “เอาใบแก่ออก จริงๆใบแก่มันกินได้นะ แต่ว่ามันจะขมมาก ก็ไม่ต้องเอาออกเยอะ มันจะได้เขียวๆขาวๆแบบนี้ แล้วหั่น หั่นก่อนแล้วค่อยล้างน้ำหรือว่าล้างน้ำแล้วค่อยหั่นก็ได้นะ”

“ตอนนี้ของก็เตรียมใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะเอาหม้อมาวางนะ พ่อถ่ายแสบไปก่อนไม่ต้องตามซ่ามากก็ได้ หล่อทุกที่ที่ผมเดินผ่าน”

“แหวะ หลงตัวเองมาก มันไม่ได้หล่อนะซ่าอ่ะ มันไปศัลย์มาให้เหมือนผม หล่อของแท้ต้องหน้าตาแบบนี้นะ”

“พ่อว่ามันหลงตัวเองทั้งคู่นะ”

“ฮ่าๆๆ”เจ้าแฝดหัวเราะพร้อมกัน

“ก็อย่างที่ทราบไปนะครับ พวกเรา ๒ คนตัดสินใจสมัครทหาร ผลัด ๒ ก็เรียนจบแล้ว หนึ่งครั้งในชีวิตลูกผู้ชายก็ต้องรับใช้ชาติ เออ แล้วคนที่ไม่พร้อมผมก็ไม่ว่าอะไรนะ คือพวกเรามีความคิดแบบนี้ แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องไปเป็นทหาร บางคนก็มีอะไรหลายๆอย่างของแต่ละคนเนอะ แต่พวกเราก็อยากเป็น พ่อผมก็เคยเป็นนะ พ่อเป็นทหารบกผลัด ๑ เราผลัด ๒ ทหารบกเหมือนกัน พ่อมีความเห็นอะไรไหม”

“ความเห็นอะไร”

“ก็เรื่องเกี่ยวกับทหารอ่ะ”

“มันแล้วแต่ความพร้อมนะ แต่ละคนก็ต่างแนวคิด ไม่มีใครถูกใครผิดหรอก”

“ได้แล้ว ตอนนี้เราใส่ซุปก้อนลงไป รอน้ำเดือดแปบหนึ่ง เดี๋ยวเราไปคุยกับคุณย่าก่อนเนอะ”เจ้าซ่าเดินไปด้านนอก แม่ผมนั่งฟังวิทยุอยู่หน้าบ้าน มื้อกลางวันกินไปแล้วนะ อันนี้มื้อพิเศษ ไปๆมาๆก็ลากย่ามานั่งในครัวจนได้ ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมสรรพแล้วนะครับ ผมกับแสบใส่อะไรลงไปต้มในหม้อแล้ว รอครู่หนึ่งก็พร้อม เจ้าซ่าไปเอาขากล้องมาตั้งใกล้ๆ

“ตักลูกชิ้นมาซ่า อ้าว จะตักหมึกดองให้ย่าทำไม มันเหนียวนะ ย่ากินไม่ได้ เอาอันนี้หมูสับ วุ้นเส้น ย่าใส่น้ำจิ้มเยอะไหมครับ”

“ใส่นิดเดียวพอ เดี๋ยวเผ็ด”ผมบอก เจ้าแสบก็จัดการตักนั่นตักนี่ให้ย่า แม่ผมพูดเสียงเบานะครับ เสียงแหบแล้ว ฟันก็พอมีอยู่

“อร่อยไหมครับย่า”แม่ผมพยักหน้า

“ย่าบอกว่าอร่อยนะครับ”แล้วก็หันไปคุยกับหลาน “ย่าบอกให้ต้มผักเปื่อยๆอีกนิดหนึ่ง อ่า งั้นพวกเราขอหยุดรายการไว้แค่นี้นะครับ รอบหน้าน่าจะเป็นมื้อเย็นเดี๋ยวคงจะมีเมนูอะไรเด็ดๆมานำเสนออีก วันนี้แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ”หยุดวิดีโอเอาไว้แล้ว ก็จัดการอัพลงเฟสของเขาไปครับ จากนั้นก็ตั้งใจกิน แม่ผมกินไม่เยอะนะ กินไม่กี่คำก็วางมือแล้วละ แต่ก็ยังนั่งดูหลานกิน

แบบนี้แหละครับความสุขของคนแก่ คือได้เห็นลูกหลานพร้อมหน้ากินข้าวกัน

“ฮาเม้นนี้อ่ะพ่อ อยากกินพ่อจังเลย”

“คุณพ่อคะ หนูไงลูกสะใภ้คุณพ่อ”

“หล่อทั้งพ่อทั้งลูกเลย พอมีที่วางให้ยืนข้างๆไหมคะ”

“พ่อๆ ไม่จุดธูปเรียกนี่ ไม่คิดถึงกันแล้วใช่ไหม ฮาหนูฮาอ่ะ คอลหาอาหนูดีกว่า”ครู่หนึ่งก็ติดต่อปลายทางได้

“ว่าไงหนุ่มๆ ไม่มีชวนไม่มีเรียกเลยนะ”เจอหน้าก็ตัดพ้อกันทันที

“ชวนก็มาไม่ได้ อาหนูทำอะไร ว่างเหรอวันนี้อ่ะ เย็นนี้มาหาแสบสิ”

“วุ้ย งานรัดตัวมากเลยลูก แล้วนี่คิดไงไปสมัครทหาร คิดว่าสนุกเหรอ”

“เผื่อจะได้ผัวเหมือนอาหนูไง ฮ่าๆๆๆ”เจ้าซ่าตอบ ผมนี่ถึงกับหลุดขำ

“วุ้ย พวกนี้ เกย์มันจะล้นโลกแล้วนะลูก เอาไว้ทำพันธุ์บ้าง นี่พนักงานในบริษัทหาชายแท้แทบไม่ได้”

“โหย ก็เจ้าของบริษัทยังเป็นเกย์เลย ทำไมลูกน้องจะไม่เป็นตามอ่ะอา ว่าแต่อาเจิดไปไหน”

“ไปคุยกับลูกค้า”

“อ๋อ ก็เลยนั่งเป็นคุณนายในออฟฟิสเหรอ น่ารักจัง”

“เชอะ มาชมแล้วก็ขอตังค์ เออ พี่บอมบ์ เมื่อไหร่จะลงกรุงเทพมาหาน้องหานุ่งบ้าง มาหาหน่อย คิดถึ้งคิดถึง”

“เออ ต้นปีก็เพิ่งจะไปมา จะคิดถึงอะไรขนาดนั้น”

“อาหนูอ่ะ ไม่คิดถึงแสบบ้างเลยเหรอ”

“นี่พ่อหนุ่มจ๊ะ เราเจอกันแทบทุกวัน จะให้คิดถึงอะไรจ๊ะ ผัวก็มี คิดถึงพวกแกก็กอดไม่ได้ กอดผัวดีกว่า”

“อวดผัวอ่ะมึง”ผมตอกกลับ เด็กนี่ลั่นกันเลยทีเดียว

“ทีหลัวก็ห้ามหอมแก้มแสบกับซ่านะ งอนอาหนู”เจ้าซ่าทำหน้างอ

“เชอะ ฉันไม่ง้อหรอกย่ะ พวกแกอ่ะมันเด็กๆ แต่ถ้าพ่อแกไม่ให้อาหอมนี่เป็นเรื่อง”อีหนูทำตาหวานใส่

“ก็เห็นพูดงี้มาหลายปี เคยได้หอมแก้มกูป่ะล่ะ”ผมยักคิ้วกวน

“แหม ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแหละพี่บอมบ์ เออ ว่าแต่ชะนีแม่เจ้าแฝดโทรหาบ้างป่ะ วันก่อนหนูเจอแวบๆแถวบริษัท”

“ไม่เห็นโทรนี่ จะโทรมาทำไมล่ะ กูอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว”

“แม่มาทำไมเหรออาหนู”เจ้าซ่าถาม

“ก็คงมาติดต่ออะไรสักอย่างนี่แหละ อาไม่ได้คุยด้วย ว้าย ต้องเข้าประชุมแล้ว แค่นี้นะพ่อหนุ่ม มะรืนนี้ชาลีกลับบ้าน พ่อแม่มันก็ไม่ใช้ให้ไปรับ ให้อาไปรับ มันน่าตีเชียวเจ้าเด็กคนนี้ ไปละบายๆ ฝากหอมแก้มกันคนละทีนะ”

“บายๆ จุ๊บๆ”

วางสายไปแล้ว ทุกอย่างก็เงียบสงบ เจ้าแฝดนี่เขาเคยเจอแม่เขาแล้วนะ เดี๋ยวคงจะเล่ากันรอบหน้าว่าอะไรยังไง

ภารกิจลูกชายเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

[aiyuki]

คิดถึงเรื่องนี้จังเลยย บอม-บูม

[populijang]

มาต่อไว้ๆน้าาาา. สนุกจริงๆ

[me12inzy]

เจ้าแฝดดดดดด โตแล้วกินได้5555555 พี่นิดเสียแล้ว โหวงเหวงเบาๆ รู้สึกผูกพันกับเรื่องนี้มากก คิดถึงหมวดบูมT_T. 

[sirikanda28]

คิดถึงหมวดบูมเนาะ
ถ้าอยู่คงสนุกน่าดู

[akeins]

 

[shikyu3211]

คิดถึงบูมเนอะ อยากให้อยู่เป็นเพื่อนบอมไปนานๆ ยิ่งช่วงจะเกณทหารยิ่งทำให้คิดถึงบู

[[€]ŝĊörŦ]

เปิดเข้ามาเจอแทบกรีดร้องมีตอนอัพเดท..

กราบงาม ๆ สามครา คิดถึงสุด ๆ

[Jadd]

  ปรบมือรัวๆ

[patee]

ตอนใหม่ถูกใจมากๆ 

[thanza1970]

ดีใจสุดๆเหมือนถูกเลขท้ายสามตัวเลย

[Yarkrak]

  ก็น่ารักไปอีกแบบตามติดต่อไปครับ

[tulakom5644]

 :กอด1:เข้ามาต้อนรับพ่อบอมบ์และหนุ่มแฝด จะมีอะไรสนุกๆ ในค่ายอีกน้าาาาาา รอค่ะ ^^

[anterosz]

ภาคใหม่มาแล้ว ความสนุกครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น

[YOSHIKUNI RUN]

อ่า..ภาคใหม่มาแล้ว
รุ่นลูกน่ารักทุกคนเลย​ น่าเอ็นดู​~~

รู้สึกเศร้านิดๆ​ คิดถึงหมวดบูม...
บอมก็ไม่ได้พูดถึงเลย​ แต่คงคิดถึงอยู่แล้ว​​ล่ะ...

[Vanillaเปรี้ยว]

คิดถึง

[enjoy_13]

คิดถึงหมวดบูม 

[noy]

คิดถึงมากเลยค่ะ

[twinmonkey0311]

ยังสนุกเหมือนเดิม