หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15)

[ลิเซ่]

ดีแล้วที่ไม่ดร่าม่าเยอะ น่าติดตามมากๆค่ะ ดูไม่ค่อยออกเลยว่าใครเป็นเมะใครเป็นเคะ แต่เชียร์วินเป็นเมะค่า~ #เป็นเรื่องแรกที่อยากให้เคะหน้าสวย อุหุหุ

[evz]

มาติดตามคนในอดีตของพี่เฟย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ตี๋แอบไปมีใครตอนคบพี่เฟยมารึเปล่าคะ

[lizzii]

ลุ้นกับพี่เฟ่ยจริงๆ ว่าจะออกมารูปแบบไหน

[phoenixa]

เพิ่งจะได้เข้ามาตามอ่านค่ะ
กรี๊สพี่เฟยมาตั้งแต่ คำประกาศ แล้วนะ
พี่เฟยโตขึ้นมาก แต่ก็แอบกวน แอบเกรียนอยู่นะ

[ninghyuk]

พี่เฟยยยยยยยยยยยยยยยย เข้ามากรี๊ดดดดดด เชียร์พี่เฟยรุกกกก

[sine_saki]

มากันรอ ฮึบ ฮึบ วันพุธสีเขียว

[-west-]

03 care



“โอ้ งานนั้นถ้าไม่ได้คุณมิ่งฟ้าไปด้วยมีหวังแกร่วแย่เลยครับ ทางคุณหญิงอมรรัตน์อยากเจอหลานชายเจ้าสัวอธิปมานานแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอที่งานนั้นได้...”

เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยสลับกับหัวเราะร่วนลงคอทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรให้ขำนักหนา ไอ้เฟยปั้นหน้ายิ้มรับคำไปด้วยเมื่อพูดถึงงานประมูลจิวเวอรี่อะไรสักอย่างเมื่อหลายเดือนก่อนโดยไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยถึงแปลนบ้านที่ผมทำมาพรีเซนท์วันนี้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้นอนเลยสักชั่วโมงแม้แต่น้อย บทสนทนาช่างหวานชื่น เอ่ยรวมไปถึงลูกสาวคนโตที่อายุอานามไล่เรียงกันมาติด ๆ

“เพชรวันนั้นที่คุณหญิงประมูลได้งามจริง ๆ ครับ ไม่รู้ว่าคุณมิ่งฟ้าจะมาเอง ไม่อย่างนั้นจะได้นัดเจอที่บ้าน เอามาอวดสักหน่อย เจอที่กระทรวงเลยไม่มีอะไรให้คุยโวเลย”

ผมถอนหายใจอยู่ด้านหลัง ไม่เคยเห็นไอ้เฟยในมุมนี้ ลึก ๆ ก็อดทึ่งไม่ได้ว่าผู้ชายที่ทำตัวสำมะเรเทเมาสมัยเรียนจะเปลี่ยนไปราวจิ้งจกเปลี่ยนสี ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานในเสื้อยืดย้วย ๆ ของแถมจากสีน้ำกับกางเกงยีนขาด ๆ หนีบรองเท้าแตะตราช้างดาวมาเทียบกับผู้ชายท่าทางสุภาพตรงหน้ายังไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน ตัวตนของมันสมัยนั้นแค่มายืนหน้ากระทรวงคาดว่ายามคงไล่ให้ไปขอทานที่อื่นแน่ ๆ

“ถ้ายังไงหลังจากเสร็จงานนี้ผมมีพิธีขึ้นบ้านใหม่จะรบกวนเชิญคุณอธิปกับคุณมิ่งฟ้าไปร่วมด้วยนะครับ แบบบ้านนี่ไม่ผิดหวังเลยสักนิดที่เลือก WKS มาดูแล เจ้าเด็กหนุ่มนั่นทำงานได้ดีจนผมเชื่อมือจริง ๆ”

ผมโค้งรับคำชมแม้ในใจจะแสยะยิ้ม เชื่อมือบ้าอะไร เปลี่ยนแบบไปมาตั้ง5-6รอบ เปลี่ยนแต่ละทีไม่สมเหตุสมผลเสียด้วย สักแต่ว่าวันนั้นนึกอะไรออกก็จะเติมมา นึกแล้วอยากจะอัดเสียงบันทึกบทสนทนาให้ฟังกันชัด ๆ ไปเลยว่าไอ้เชื่อมือจริง ๆ ของท่านหมายถึงแบบไหน เติมโน่นเติมนี่ไม่หยุดหย่อนอย่างที่ผ่านมาหรือเปล่า

“ถ้าอย่างนั้นแบบที่ผมเสนอวันนี้ก็เรียบร้อยแล้วนะครับ ผมจะได้ให้คุณวายุส่งต่อไปให้ทีมวิศวกร”

“อ้อ ครับ ได้เลย ๆ ถูกใจผมมากเลยล่ะ ว่าแต่เย็นนี้คุณมิ่งฟ้ามีธุระหรือเปล่า ผมอยากเชิญมาทานอาหารค่ำด้วยกัน น้องหญิงเลิกงานเร็วพอดีน่ะครับ”

ผมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่พอนึกมาถึงว่าขนาดไอ้เฟยมันหน้าตุ๊ดขนาดนี้ยังจะมีลูกท่านหลานเธอมาประเคนให้ถึงที่บ่อย ๆ สมัยเรียนส่วนใหญ่เป็นพวกผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรแต่ก็ไม่ได้คุยกันในเชิงธุรกิจเห็นแล้วยังอึดอัดน้อยกว่า บุคลิกไอ้เฟยจะดูเซอร์ ๆ แมน ๆ แต่ก็เป็นเกย์แท้ ๆ ฟัดแต่ผู้ชาย ตัวเล็กตัวใหญ่ไม่เกี่ยง ดังนั้นเรื่องผู้หญิงนั่นผ่านไปได้เลย

“เย็นนี้คงไม่สะดวกน่ะครับ ที่บริษัทมีงานเลี้ยงต้อนรับ ถ้าเจ้าภาพไม่ไปจะน่าเกลียดแย่”

“อ้าว เหรอครับ น่าเสียดายจริง ๆ” ชายวัยกลางคนเอ่ยพลางลูบคางไปด้วย “ถ้าคุณมิ่งฟ้าสะดวกเมื่อไร...”

“ผมจะติดต่อมาครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มการค้าให้อีกที พอได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจแล้วคุณปกรณ์ก็ปล่อยตัวผมกับหัวหน้าออกมาแทบจะในทันที

"งานผ่านแล้วหน้าบานเชียวนะ" คนข้าง ๆ เอ่ยยิ้ม ๆ ผมทำหน้าหุบกลับเหมือนเดิมแทบไม่ทันหลังจากเล็กซัสสีดำสนิทเคลื่อนตัวออกจากกระทรวงการท่องเที่ยว ผินหน้าออกนอกหน้าต่างเถียง "ไม่ยักรู้ว่านโยบายของหัวหน้าใหม่คือห้ามลูกน้องมีความสุข"

"ผมห้ามเสียเมื่อไร แค่แปลกใจเพราะตั้งแต่มาอยู่คุณก็ทำหน้าหงิกตลอดเวลา"

"ผมก็เป็นอย่างนี้ของผมมานานแล้วต่างหาก" หัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมและการออกแบบหัวเราะ ยกมือขึ้นผลักหัวผมเบา ๆ อย่างที่ชอบทำสมัยก่อน “เผลอแวบเดียวทำหน้าบึ้งอีกแล้ว คิดว่าน่ารักนักหรือไง”

“ไม่ได้คิดครับ ใครจะไปบังอาจ” พูดจบก็จัดทรงผมให้เข้าที่ “คุณเองก็อย่าเล่นแบบนี้ได้ไหม เจ้านายลูกน้องเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอกนะ”

“แล้วทำกันอย่างไหน”

นั่นไง พออยู่ด้วยกันสันดานเดิมก็ออก ผมปรายตามองสารถีอารมณ์ดีแล้วทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าเก่า “พูดจากำกวมนี่ยังไม่เลิกอีกเหรอครับ”

“ผมพูดปกตินะ คุณนั่นแหละคิดอะไรกำกวมแล้วมาโทษคนอื่น” ผมแย้งแทบจะในทันทีว่า “รู้อยู่แก่ใจ” ทว่าบทสนทนาต่อจากนั้นกลายเป็นเสียงหัวเราะในลำคอของคนขับเท่านั้น
รถนอกทะเบียนสวยเลี้ยวเข้าร้านหมูกระทะใกล้สำนักงานก่อนจะถามความเห็นจากผม จำได้ว่าพี่ชิตชวนมากินเลี้ยงฉลองงานผ่านเมื่อวันจันทร์
แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะชวนหัวหน้าใหม่มาด้วยเลยประหลาดใจเล็กน้อย ลานจอดรถของร้านมีรถของพี่ ๆ ที่บริษัทมาจอดบ้างแล้ว ไม่
สิ มากันครบทุกคันแล้วต่างหาก

“วันนี้ซ้อมย่อย ถือว่าเป็นการเลี้ยงฉลองที่งานหินของน้องเล็กผ่าน”

“ผมก็อายุเท่าคุณนั่นแหละคุณมิ่งฟ้า”

“ชั่วโมงบินต่างกัน” พูดจบเขาก็ขยิบตาให้อีกทีแล้วเดินลงจากรถ ผมถอนหายใจทิ้งหนึ่งครั้งก่อนหยิบสัมภาระของตัวเองตามลงมาก่อนถาม “แล้วซ้อมย่อยอะไรของคุณ”

คู่สนทนาล้วงมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกง หลิ่วตามองก่อนตอบยิ้ม ๆ อย่ามีนัยยะ “ก็เลี้ยงต้อนรับหัวหน้าไง งานนั้นของจริงจัดร้านR&B วันศุกร์นะเผื่อยังไม่มีคนบอก”

“ทำไมต้องวันศุกร์” ที่ถามเพราะเห็นท่าทางไม่น่าไว้ใจนั่น R&B เป็นร้านอาหารกึ่ง ๆ ผับแอนด์เรสเตอรองค์ อยู่ลึกเข้าไปในซอยออฟฟิศแต่คนคึกครื้นตลอดเวลา ผมเคยไปที่นั่นหนึ่งถึงสองครั้งเพราะถูกพี่ ๆ ในแผนกรบเร้า เดินทางลำบาก ที่นั่งเยอะก็จริงแต่ที่จอดรถค่อนข้างน้อย ส่วนใหญ่เวลาไปเลยมักจะติดรถคนอื่นไปมากกว่า หัวหน้าซึ่งเป็นเจ้าของโครงการหันมาตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ อย่างที่ชอบทำ

“จะได้เมาหยำเปแบบไม่ต้องกังวลเรื่องทำงานวันถัดมาไงล่ะครับคุณวายุ เร็วเข้าเถอะ ป่านนี้คนอื่นรอกันหมดแล้ว”

ทันทีที่ก้าวเข้าร้านและเดินไปที่โต๊ะตัวใหญ่ ทุกคนมารอกันหมดตามที่คุณมิ่งฟ้าบอกจริง ๆ ซึ่งนั่นรวมไปถึงคนนอกแผนกอย่างนายช่างคเชนทร์ซี้เก่าของพี่วิชิตด้วย ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นวิศวกรหนุ่มในเสื้อโปโลสบาย ๆ กับกางเกงยีนขาตรงอยู่ใกล้เก้าอี้ตัวที่ว่าง

“ไม่ยักรู้ว่านายช่างจะว่างกับเขาด้วย” ผมถามยิ้ม ๆ ขณะทีเดินเข้าไปหา ไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของหัวหน้าเพียงแค่ทักทายเพื่อนรุ่นพี่ตามมารยาท จะว่าไปแล้วพี่เชนทร์ก็ค่อนข้างสนิทกับสถาปนิกคนอื่น ๆ อยู่พอสมควร งานเลี้ยง(สาป)ส่งโปรเจ็กต์เครียด ๆ แบบนี้มักจะโผล่มาบ่อย ๆ แน่นอนว่าคนชวนไม่ใช่ผม ไม่เคยเป็นผมเลยสักครั้ง

“ก็วินไม่ได้ถามพี่”

“อ้อ ผมขอโทษครับที่ไม่ได้ถาม” แกล้งกระเซ้าอีกฝ่ายไปอย่างนั้น แต่พี่เชนทร์กลับทำหน้าเศร้าตอบกลับ “พี่ก็เป็นคนที่วินไม่เคยนึกถึงอยู่แล้วล่ะ”

พี่ชิตหัวเราะร่วน กระทุ้งข้อศอกใส่เพื่อนต่างฝ่ายให้ละสายตาจากผม ดวงตาเป็นประกายวาววับจับจ้องที่คนแปลกหน้าแล้วเอนตัวมากระซิบถาม “นั่นหัวหน้าใหม่วินเหรอ”

“อ้อ ครับ พี่เชนทร์ นี่คุณมิ่งฟ้า หัวหน้าฝ่ายคนล่าสุดที่มาแทนพี่ดุล นี่คุณคเชนทร์ครับ คุณเฟย เป็นวิศวกรที่ดูแลบ้านเดี่ยวของคุณนภทีป์”

“วิศวกรคนสนิท” อีกฝ่ายยังแหย่ด้วยมุกที่ตัวเองชอบใช้ไม่เลิก ผมก็ได้แต่หัวเราะแบบขอไปทีพลางเหลือบตามองคนถูกแนะนำโดยอัตโนมัติ เห็นสายตาคมกริบของหัวหน้าฝ่ายจับจ้องมายังนายช่างแล้วก็ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ฝ่ายสถาปัตย์และการออกแบบนี่คัดคนเข้าทำงานหรือเปล่าครับ หน้าตาดีเหมือนรูปปั้นกันทั้งนั้น”

“หมายถึงกูเหรอ” พี่ชิตเอ่ยแทรก เรียกเสียงโอ้กอ้ากจากสมาชิกร่วมโต๊ะได้เป็นทิวแถว คะแนนหน้าจริงได้แค่ 5 แต่มั่นหน้าได้เป็น 10 จริง ๆ พี่ชายคนนี้

“ผมหมายถึงคุณมิ่งฟ้ากับน้องวินต่างหาก ได้สองคนนี้แล้วนึกว่าทำงานอยู่กันตนา”

“แหม ตอนคุณอดุลย์อยู่ก็ตีซี้หวังเคลมลูกน้อง พอเปลี่ยนหัวหน้าก็ตอแหลลงตับเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีเลยนะไอ้เชนทร์” พี่วิชิตเอ่ยขำ ๆ แต่ทุกคนต่างพร้อมพรรคพยักหน้าเห็นด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องรีบส่ายหน้าชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“เรื่องเวอร์นี่ขอให้เป็นพี่เชนทร์เถอะ แล้ววันนี้ไม่ดื่มเบียร์เหรอครับ แปลกแฮะ”

“ไม่ล่ะ” วิศวกรหนุ่มเอ่ยตาเยิ้ม มองผมแล้วอมยิ้มท่าทางเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวต้องขับรถไปส่งวินที่คอนโด”

เสียงเป่าปากแซวดังขึ้นระงม เพื่อนร่วมแผนกรู้ดีว่าพี่เชนทร์พยายามเข้ามาคลุกคลีกับคนในเพื่ออะไรและเพราะใคร ดังนั้นทุกครั้งที่อีกฝ่ายจีบออกนอกหน้านอกตาเมื่อไรมักจะมีเสียงโห่ร้องระงมจนไม่ใครก็ใครอายกันไปข้าง ยอมรับว่าที่ผ่านมามีบางครั้งผมเผลอไผลรู้สึกไปกับลมปากของวิศวกรหนุ่มบ้างแต่ก็ดึงตัวกลับมาทุกทีที่เห็นแววตาพราวระยับของอีกฝ่ายและนึกถึงพันธะที่ตามติดพี่เชนทร์อยู่เป็นพรวน เพียงแต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนเดิม จากที่ขำ ๆ และมีหวั่นไหวลึก ๆ ใจกลับสั่น เหลือบตามองคนนั่งหัวโต๊ะโดยปริยาย

คุณมิ่งฟ้าปลดกระดุมเสื้อที่แขน พับขึ้นมาจนถึงข้อศอก ดวงตาสีดำขลับจับจ้องผมแน่นิ่งราวกับจะคาดคั้นเอาคำอธิบายแม้ว่าจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ ผมกลับเกร็งจนต้องหลบสายตาลง ยิ้มเจื่อนไปให้คนอาสา

“พี่เชนทร์ไปส่งผมที่ออฟฟิศก็ได้ครับ ผมจอดรถไว้นั่น พรุ่งนี้เช้าจะได้...”

“พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่มาส่ง ต้องมาทำเรื่องเบิกของที่จัดซื้ออยู่แล้ว” คเชนทร์ตอบยิ้ม ๆ คีบเนื้อย่างมาใส่จาน ขณะที่ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ลดมือที่วางอยู่บนโต๊ะลงมากำบนหน้าตักด้วยความรู้สึกอึดอัดในแบบที่อธิบายไม่ถูก

ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ เลิกกันไปตั้งนานแล้ว...อีกอย่าง มันก็เป็นคนพูดเองว่าไม่มีเรื่องส่วนตัวระหว่างเราอีกต่อไป
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม...ผมถึงได้แคร์สายตาที่มองมาอย่างเจ็บปวดคู่นั้นเหลือเกิน


หลังจากที่อัดหมูกระทะกันไปจนอิ่มแปล้ ผมก็ปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ด้านนอกระหว่างที่หัวหน้าฝ่ายเรียกเคลียร์เงิน
สายลมเย็น ๆ ในคืนที่เมฆหนาจัดไม่ได้บ่งบอกว่าคืนนี้ฝนจะตกหรือไม่ แต่ต่อให้ฝนตกก็คงไม่เป็นปัญหาต่อการจราจรมากเพราะกลับตอนนี้รถบนถนนคงโล่งกว่าปกติ ระยะทางจากที่พักผมไปถึงคอนโดที่เช่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ถ้าตอนเย็นใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่กรณีที่ถนนโล่ง ๆ ยี่สิบนาทีก็ถึง เป็นคอนโดหนึ่งห้องนอนเล็ก ๆ ที่เช่าต่อจากเพื่อนในคณะที่ตอนนี้ไปเรียนเมืองนอกอีกทีเลยได้ราคาค่อนข้างถูกกว่าปกติ

“ถ้าฝนตกบรรยากาศคงเป็นใจ ท่าทางคืนนี้คงอีกนานกว่าจะได้หลับได้นอนกัน”

เสียงนั่นเป็นเสียงของคนที่ควรจะอยู่จัดการค่าใช้จ่ายในร้าน หากแต่กลิ่นเมนทอลของบุหรี่นอกแบบที่ไม่มีพนักงานคนไหนใช้ที่ลอยปนมากับควันบุหรี่ดาษ ๆ ของผมเน้นย้ำตัวตนของอีกฝ่ายชัดแม้ไม่ต้องเผชิญหน้า ส่วนคนที่ถูกพูดถึง ก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผมกับวิศวกรอารมณ์ดีอย่างพี่เชนทร์

“แล้วใช่ธุระของคุณหรือครับ หัวหน้า”

“ก็เปล่าหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เงาที่ตกลงพื้นบอกว่าหัวหน้าขยับตัวเข้ามาใกล้ผมทุกที “อย่าทำอะไรที่มันจะกระทบกับงานก็พอ ผมคงสั่งคุณได้เท่านี้ล่ะมั้ง คืนนี้จะถึงไหนต่อไหนกันก็ระลึกไว้ด้วยว่าพรุ่งนี้ยังต้องทำงาน”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่เคยมีประวัติเรื่องไปนอนกับใครแล้วลุกไปทำงานไม่ขึ้น” เมื่ออีกฝ่ายจงใจกระทบกระเทียบผมก็ยิ่งตอกกลับเสียงแข็ง ก็เป็นเสียอย่างนี้ ต่อให้เวลาปกติสามารถคุยกันได้ดีขึ้นมากแค่ไหนแต่เมื่อไรที่ไม่พอใจก็ตามมาจิกกัดเอาให้วิ่น ผมดีดเถ้าบุหรี่ลงบนพื้น อัดนิโคตินเข้าปอดแล้วปล่อยมันลอยเป็นมวลควันสีเทาก้อนใหญ่

“แสดงว่าพัฒนาขึ้นนะ ถ้าเป็นสมัยเรียนถึงกับนอนหยอดข้าวต้ม”

“เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะครับ”

“อะไรกัน ผมกำลังชมคุณอยู่ชัด ๆ” รอยยิ้มปีศาจผุดขึ้นพรายเมื่อผมหันหน้าไปจ้องคู่สนทนา มิ่งฟ้าเบือนหน้าไปสูบบุหรี่ แล้วหันมาพ่นควันใส่ผม “หรือต้องไปชมคุณให้ไอ้หมอนั่นฟังถึงจะพอใจ”

ผมเดินกระทืบเท้าปึงปังกลับเข้าไปในร้าน พอดีกันกับพวกรุ่นพี่ที่เดินสวนออกมา พี่ชิตกำเงินทอนก้อนใหญ่มาคืนหัวหน้าฝ่ายแล้วกล่าวขอบคุณกันยกใหญ่ เหลือก็แต่ผมที่ยืนนิ่งงันไม่ได้พอใจกับงานเลี้ยงคลายเครียดครั้งนี้สักเท่าไรนัก
พี่เชนทร์เป็นคนสุดท้ายที่เดินออกมา ถือกระเป๋าเป้ของผมที่วางทิ้งไว้ข้างในออกมาให้ด้วย “พี่หยิบมาแล้วครับ กลัวว่าวินจะกลับเข้าไปไม่ทัน”

“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวพลางยื่นมือไปรับ หากแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ให้พี่บริการเราเถอะ ไปเร็ว ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว”

ผมยิ้มให้อีกฝ่ายแกน ๆ แล้วเดินตามไป ไม่ลืมที่จะเหลือบมองชายหนุ่มหน้าสวยที่ทำท่าถมึงทึงในกลุ่มของพนักงานร่วมแผนกก่อนปาบุหรี่ในมือที่เหลือมากกว่าครึ่งมวนลงบนพื้น
เมื่อไรจะเลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ สักที...



ฟอร์จูนเนอร์สีขาวที่มีคราบโคลนเปรอะล้อจอดลงหน้าคอนโดมิเนียมที่อยู่ห่างจากบริษัทออกมา ภายในรถเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงแอร์ครางหึ่ง ๆ มือของผมถูกฉวยไปจับไว้ตั้งแต่ออกจากร้าน พี่เชนทร์มักจะทำแบบนี้เวลาที่อยู่ด้วยกันในที่รโหฐาน

“ไม่ชวนพี่ขึ้นไปดื่มกาแฟที่ห้องหน่อยเหรอครับวิน”

“ดื่มอะไรป่านนี้ครับ” ผมตอบพลางพยักเพยิดไปทางนาฬิกา “จะห้าทุ่มอยู่แล้ว”

“น้ำเปล่า นม โอวัลติน อะไรก็ได้หมด พี่มาส่งเราทีไรไม่เห็นชวนขึ้นไปสักที”

“ไม่ล่ะครับ” ผมกล่าวยิ้ม ๆ “พี่เชนทร์ดูอันตรายออก”

“กลัวอะไรพี่ คนดี...แค่อยากรู้เท่านั้นแหละว่ามีใครซุกไว้บนห้องหรือเปล่า จีบมาตั้งนานได้แค่มาส่งหน้าคอนโด น่าน้อยใจชะมัด”

“แค่นี้ถ้าเรื่องไปถึงฝ่ายบัญชีผมก็ตายแล้วล่ะครับ” พูดพลางนึกไปถึงคุณมิก หรือที่เรียกกันว่ามิกกี้ ตัวทีเด็ดของฝั่งนั้นแล้วสยอง เคยโดนเหวี่ยงใส่รอบหนึ่งตอนช่วงแรก ๆ ที่มีข่าวหลุดไปว่านายช่างคเชนทร์มาจิ๊จ๊ะกับสถาปนิกน้องใหม่

“พี่พูดจริง ๆ นะ ถ้าวินโอเคกับพี่ พี่เลิกให้หมดเลย”

“ผมก็พูดจริง ๆ เหมือนกันครับ อย่ามาเสียเวลากับผมเลย” ถอนหายใจหนัก ๆ แล้วสบตาเจ้าชู้ของอีกฝ่าย “คนชอบพี่เชนทร์เยอะแยะจะตายไป”

“แต่คนที่พี่ชอบจริง ๆ มีแค่วิน เราเองก็รู้ อย่าเฉไฉหน่อยเลย หรือที่จริงวินเองมีใครอยู่แล้ว”

ผมส่ายหัวยิ้ม ๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปมี ทำแต่งานตลอด “แล้วอย่างนั้นทำไมไม่เปิดใจให้พี่บ้าง หรือพี่มีอะไรไม่ดี”

“ไม่ใช่ไม่ดีหรอกครับ ผมแค่ชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า แค่งานก็ไม่มีเวลาส่วนตัวแล้ว”

พี่เชนทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผละมืออกจากฝ่ามือผมมาแตะบนกรอบหน้า ปลายนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บรรจงจับปลายคางเอาไว้แล้วโยกไปมา “เพราะแบบนี้พี่ถึงยิ่งอยากดูแลไง”

“พี่เชนทร์เองก็งานเยอะ เอาเวลาไปดูแลตัวเองเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”

“ช่าย งานพี่เยอะมาก” ชายหนุ่มพูดเสียงยานคาง “ถึงอยากได้วินมาดูแล ผลัดกันดูแลกัน น่ารักดีออก”

“พี่เชนทร์...” พอผมพูดเสียงขรมอีกฝ่ายก็หัวเราะร่วน ยอมปล่อยมือที่จับคางผมไว้แล้วเอี้ยวตัวมาหยิบเป้ที่วางทิ้งบนเบาะหลังให้

“ไม่แหย่แล้วก็ได้ เดี๋ยวคนแถวนี้โกรธจริง ๆ เอาเป็นว่าคืนนี้ฝันดีนะครับ ฝันถึงพี่ด้วย”

“ครับ พี่เชนทร์ก็เหมือนกัน พรุ่งนี้ไปคุยกับจัดซื้ออย่าสายล่ะ ออฟฟิศใหญ่เคร่ง ไม่เหมือนที่ไซต์”

“ครับผม... ไหนมาให้พี่ชื่นใจทีสิ”

“ไม่ครับ”

“นิดเดียว” วิศวกรหนุ่มยังกระเซ้าไม่เลิก ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อนยกใหญ่ “แค่แก้ม”

“ไม่ครับ”

“ใจร้าย” พี่เชนทร์เอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนเด็ก ๆ “ใจร้ายแล้วยังใจแข็งอีก พี่ตามรับตามส่งขนาดนี้ค่าน้ำมันก็ไม่มีให้ ขอกำลังใจนิด ๆ หน่อย ๆ ยังจะงก”

ผมเผลอหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายทำหน้างอหน้าหงิก พี่เชนทร์เป็นผู้ชายผิวเข้ม นัยน์ตาคมเหมือนแขก ขนตายาวรับกับกรอบตาโตตามลักษณะชายไทยแท้พอมาทำแบบนี้แล้วตลกชะมัด แต่ถึงจะแกล้งทำตาละห้อยเอาหน้าผากซบพวงมาลัยผมก็ไม่ใจอ่อน “ทีหลังก็ไม่ต้องมาส่งสิครับ”

ชายหนุ่มวัยย่างเข้าสามสิบดีดตัวลุกแทบไม่ทัน ร้องโอดครวญขอความเห็นใจขณะที่ผมยังคงนั่งนิ่ง ๆ อย่างไร้ซึ่งความเมตตาแม้แต่น้อย

“ไม่ได้ผลหรอกครับพี่เชนทร์ ยกเว้นแต่มอมเหล้าผมเหมือนคืนนั้นอีก”

“โธ่ ไม่ทำแล้ว จริง ๆ พี่สาบานเลย กลัววินเกลียด”

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้า อันที่จริงก็ไม่ใช่คนหวงตัวอะไรมากมาย สมัยเรียนก็ออกจะบ่อยที่ออกเที่ยวแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้าแบบวันไนท์สแตนด์ แต่พอทำงานก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแล้ว ปัญหาที่ตามมามันมากมายจนเกินจะรับไหว
“เอาเป็นว่าคืนนี้ฝันดีแล้วกันครับ แค่นี้พอไหม” สารถีพยักหน้าอย่างจำยอมในที่สุดก่อนจะจัดการปลดล็อกให้ผมลงมากระนั้นก็ยังไม่วายลดกระจกลงมาคุยด้วย

“วิน...พี่ยังยืนยันเหมือนเดิมนะ พี่จะรอ”

ผมไม่ตอบ สบตากับอีกฝ่ายแล้วนึกไปถึงครั้งแรกที่ชายหนุ่มสารภาพรัก เต็มไปด้วยคำหวาน สายตาเจ้าชู้และรสจูบที่อ่อนโยน เป็นคืนที่ผมเมาหนักเอาการจากการเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ เช้าวันหยุดที่ผมตื่นมาในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วต่อบทรักกันจนถึงเย็นย่ำเล่นเอาผมป่วยไปสองวันติด

 “พี่จริงจังกับเรานะ”

ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายเท่านั้น ก่อนผมจะมองรถครอบครัวขนาดใหญ่เคลื่อนออกจากลานไปในที่สุด




TBC

เราชอบพี่เชนทร์ล่ะ เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย ว้อทททท จิบอกว่าเหนื่อยมากกก เพิ่งลงเครื่องเมื่อวาน วันนี้มาถึงต่อนิยายให้เลย ดูสิความรักเรามากมายขนาดไหน
ปล. ขอให้เค้าตึงๆใส่กันสักพักนะ เดี๋ยวรอเค้ารักกันแล้วจะเลี่ยน 555555

[nooklepper]

ขอบคุณมากค่ะ พักผ่อนนะค่ะ

ยังไงเราก็หลงรักพี่เฟย ~~ 55+

[bew_yunjae]

ม่ายยยยยยยยย
พี่ตี๋นอนกับพี่เชนทร์ด้วย โฮวววววววววววววววววววว
ช็อคโลก ฮรือออออออออออออออออ
หรือว่าพี่ตี๋เมาแล้วไปนอนกับใครแบบวันไนท์สแตน จนพี่เฟยโกรธนะ
แบบประชดพี่เฟย ฮอลลลลล ไม่น่ะ ไม่น่ะ ไม่่่่น๊าาาาาา
อัพต่อน่ะค่ะ อยากรู้แว้วววววววววววววววววว

[manutty]

อืม ตี๋ เธอเงียบๆแต่เพียบนะคะ    ตี๋อาจจะประชดพี่เฟยหรือเปล่าในอดีต แบบ ทนความเจ้าชู้พี่เฟยไม่ได้ เลยแบบ เฟยทำได้ ตี๋ก็ทำได้ วินๆ  จะติดตามคุณชายน้ำแข็งทวงคืนน้องตี๋ จัดให้หนักค่ะพี่เฟย หนูรอฉาก    นี่อยู่ 

[AuyAaiz]

อืมๆๆ ระวังพี่เฟยระเบิดลง

[Nankoong]

ยังไงก็หลงรักเฟยยยย!!!!!

รอวันที่เค้ากลับมารักกัน!!!

[Ryoooo]

ตี๋นอนกับเชนแบบข้ามวันข้ามคืน
แบบนี้อ่้างเมาไม่ได้แล้วมั้ง
เราเชีบร์พี่เฟยน่า
รู้เริ่องตี๋กับเชนแล้วหงุดหงิดว่ะ

[toou]

พี่เฟยจัดเลยยยยยยยยยยยยยยย   
นึกไม่ถึงว่าจะถึงขั้นนั้นกับพี่เชน ฮอลลลลลลลลลลลลลล

[Roman chibi]

อารายเนี่ยพี่ตี๋ ทำงี้ได้งายอ่าาาาาาาา

[GlassesgirL]

นั่นเป็นเหตุผลที่เฟยวินต้องเลิกกันรึเปล่า
รอติดตามตอนต่อไป อยากรู้สาเหตุที่เลิกกัน
 

[Shin Heeyoo]

นายเอกของเราผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชนหรือนี่ 

อย่าเปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ ชอบพี่เฟย คเชนทร์น่ะให้ไปคู่กับมิกกี้คงจะเหมาะกัน ฮี่ๆ

ไอ้ความอึดอัดนี่ก็ขอให้จบเร็วๆ จะหวานจะเลี่ยนเราจะสู้

นึกถึงพี่เฟยโดนทำร้ายจากเรื่องนู้นแล้ว อยากให้พี่เฟยสมหวังเร็วๆ นะคะๆ

[กุหลาบเดียวดาย]

 

[malula]

ก็อยากเชียร์พี่เชนทร์อยู่นะ แต่ดูจะเจ้าชู้เกินไป
พี่เฟยจะว่ายังไง คู่แข่งก็แรงใช่ย่อย แถมแอบกินกันไปแล้วด้วย
ถูกหยอดทุกวันคนมันก็หวั่นไหวได้นะเออ
อยากได้คืนก็เร่งมือหน่อย

[liza sarin]

ตอนเป็นนักศึกษาวินคงแซ่บ

[Snowermyhae]

ออร่าเมะพี่เฟยมาเต็มจนน่ากลัว วินต้องสู้นะ 55555555555

[B52]

เมื่อไรจะชัดเจน

[modisvip]

เพราะพี่เฟยเจ้าชู้มากๆป่ะวินถึงหนีในอดีต 

[IIMisssoMII]

อุ๊ยๆๆ 

[กุหลาบเดียวดาย]

รู้สึกโลภอะ อยากอ่านอีก ชอบพี่เฟยมากเลย

[anntonies]

วิานี่มาวินแฮะ อยู่เฉยๆนี่ซุกไว้เพียบเลยดิ
โฮร่วววววววววววววววว พี่เฟยงานหนักแน่
สมัยก่อนมีวันไนท์แสตนด้วยนะ โคตรฮอต

[evz]

เรื่องนี้พี่เฟยพระรองรึเปล่าคะเนี่ย 555
พี่เชนทร์นี่รุกหนักจริงๆ ขนาดที่วินยังแอบหวั่น
ตอนหน้าพี่เฟยก็รีบๆมาทวงตำแหน่งซักทีนะคะ 555

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ภาษายังลื่นไหลเหมือนเรื่องก่อนๆ
อ่าน 3 ตอนอยากรู้แค่อยากเดียวคือทำไมถึงต้องตีตัวจากมา
มีใครมาพูดอะไรหรือเปล่า หรือเพราะกลับไปมั่วแบบก่อนหน้านั้นอีก
แล้วจะรออ่านต่อน๊า

[sine_saki]

อีกไม่กี่ตอน คาดว่าพี่เฟยคงระเบิดลง
อยากรู้เหตุผลของน้องตี๋จัง
ไม่โกรธน้องตี๋หรอกที่เคยวันไนท์สแตนด์ คิดว่าคงมีเหตุผลบางอย่าง
รอวันกลับมารักกัน

[warin]

งือ  อย่าเปลี่ยนพระเอกนะ  เชียร์พี่เฟย  ปากจัด  จิกกัดสะใจดี  อิอิ