-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [Continued] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
When the wind
b l o w s b a c k
(http://img160.imageshack.us/img160/6157/06eg9.gif)
Content
01 - begin again (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809652#msg2809652)
02 - Lie (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2817185#msg2817185)
03 - Care (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2831061#msg2831061)
04 - Mine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2836299#msg2836299)
05 - Reason (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2842445#msg2842445)
06 - memories of the beach (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2849071#msg2849071)
07 - be my last (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2856507#msg2856507)
08 - ทางที่เลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2862574#msg2862574)
09 - ร้านพี่ตุ้ย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2868929#msg2868929)
10 - หน้าที่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2876480#msg2876480)
11 - The night that you'll never forget (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2883406#msg2883406)
12 - Trust (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2890426#msg2890426)
13 - คำเตือนที่หนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2896258#msg2896258)
14 - การปรากฏตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2903152#msg2903152)
15 - เผชิญหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2909187#msg2909187)
16 -Under the carpet (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2916555#msg2916555)
17 - Jealous (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2922279#msg2922279)
18 - Taking a break or breaking up (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2928500#msg2928500)
19 - Coming Back Together (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2937345#msg2937345)
20 - Back at one (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2943888#msg2943888)
ตอนพิเศษ - I'm yours (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2963210#msg2963210)
-
01 Begin again
ถ้าสมมติการเจอกันครั้งแรกเรียกว่าความบังเอิญ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากความบังเอิญเมื่อกาลเวลาผ่านไปนานจนแทบจะลืมเลือนความรู้สึกยามเราสบตากันตอนนั้นไปแล้วมันควรเรียกว่าอะไรครับ
ใช่พรหมลิขิตหรือเปล่า?
ผมลืมตาขึ้นมาในรุ่งสางของวันใหม่ แสงไฟจากไฟโคมด้านนอกทำให้ต้องยันตัวเองลุกขึ้นควานหาโทรศัพท์ใต้แสงสลัวด้วยความทุลักทุเล
5.32 เป็นเวลาตื่นที่ราวกับว่าเป็นนาฬิกาปลุกชีวิตเมื่อทำมันซ้ำ ๆ หลายต่อหลายปีแม้ว่าเมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับลงก็เกือบตีสองของวันเดียวกันแล้วก็ตามก่อนลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจด้วยความเกียจคร้าน คว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่ตากไว้อย่างลวกที่สุดใกล้มือ พาดบ่า เข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายให้เหมือนทุก ๆ เช้าของวันใหม่ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านี่ไม่เหมือน...มันไม่ใช่เพียงทุก ๆ วันของวันทำงานที่ผ่านมา และเป็นวันที่เริ่มต้นของความน่าปวดหัวของทุกสรรพสิ่งราวกับว่าโลกบิด ๆ เบี้ยว ๆ ได้แตกสลายและจำต้องใช้ชีวิตให้รอดพ้นจากสภาวะนี้ให้พ้น ๆ ไปได้ต่างหาก
วันที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง ของผมกับมัน
แสงแดดแรกของเช้าวันศุกร์ไม่ได้แรงจนน่าหงุดหงิดแต่ก็ทำผมประสาทเสียได้พอสมควรหลังจากถูกเรียกเข้าประชุมเรื่องปรับโครงสร้างการบริหารตั้งแต่ก้นยังไม่ทันจรดลงบนเก้าอี้ดี ทั้ง ๆ ที่พอจะทราบอยู่แล้วตั้งแต่เมื่อวานว่าผู้บริหารคนใหม่ ที่จะเข้ามารับช่วงต่อจากคุณอดุลย์เป็นใครแต่ก็ยังอดที่จะรู้สึกกระดากเมื่อเงยหน้าจากชาร์ตที่ไล่เรียงลำดับงานขึ้นมาใหม่และสบตากับเจ้าของดวงตาสวยคู่นั้นไม่ได้ ภาพของตัวเองเมื่อราว ๆ 5-6 ปีก่อนผุดขึ้นมาราวกับความทรงจำที่ควรจะตกตะกอนไปยังก้นบึ้งของจิตใจถูกกวนให้ฟุ้งขึ้นมาอีก รอยยิ้มและคำหวาน วาจาของคนที่เคยผูกสัมพันธ์ลึกซึ้งจนข้ามทุกกฎเกณฑ์ที่ถูกตั้งขึ้นมาเป็นกำแพงฉายเวียนราวกับว่าเรื่องพวกนั้นเพิ่งผ่านมาเพียงวันวาน ในขณะที่อีกฝ่ายกลับมีสีหน้าเรียบสนิท มองผ่านผมไปและฟังรายงานตำแหน่งหน้าที่จากเลขาคนสวยแนะนำได้อย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะมาอยู่ตรงจุดนี้
จุดที่นายมิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะจะสามารถสวมเสื้อเชิ้ตรีดกลีบเนี้ยบกับสูทราคาแพงนั่งตีหน้านิ่งได้สบาย ๆ ถึงแม้จะยังไม่ถึงขั้นผูกเนกไทผมก็กลับคิดว่าเร็ว ๆ นี้คงมีโอกาสได้เห็นคุณมิ่งฟ้าในชุดของผู้บริหารเต็มตัวได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ท่ามกลางการประชุมที่ตื่นตาตื่นใจจากลูกน้องในเครือบริษัทรับเหมารายใหญ่ที่แยกออกมาเป็นบริษัทลูกเพื่อหลบหลีกข้อพิพาททางกฎหมาย ผมกับหัวหน้าคนใหม่บังเอิญสบตากันเป็นครั้งคราว และแน่นอนว่าผมกลับเป็นฝ่ายเบือนหนีก่อน เหมือนกับวันนั้นที่เราเจอกันครั้งแรกใต้ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ในแววตา ไม่สามารถบอกผมได้ว่าคนที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะ เป็นหัวหน้าคนใหม่ ที่เราสามารถมองหน้ากันด้วยความรู้สึกใหม่ ๆ ได้เลยแม้แต่น้อย
มิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะในความทรงจำของผมเป็นผู้ชายตัวผอม หน้าสวย สวยแบบที่หลาย ๆ คนเดินผ่านแล้วต้องเหลียวหลังกลับไปมองอีกรอบว่าไอ้ที่สวมอยู่นั่นเป็นเครื่องแบบของนักศึกษาชายจริง ๆ ท่าทางเป็นมิตรเกินพอดี และกิริยาที่ทักทายอย่างไม่เคอะเขินทำเอาผมค่อนข้างแปลกใจเมื่อถูกทักด้วยสมญานามแปลก ๆ
เปิดเทอมใหม่ กลิ่นอายของชุดนักศึกษาที่เพิ่งซัก ปกคอยังแข็งและตั้งตรงไม่มีร่องรอยสีเหลืองของคราบเหงื่อทำให้นักศึกษาใหม่ถูกแยกออกมาจากพวกรุ่นพี่ได้อย่างเด่นชัด นั่นไม่รวมไปถึงเนกไทที่บรรจงผูกให้สวยงามแต่ยังคงบิดเบี้ยวไปด้วยความไม่ถนัดอาจทำให้มันกล้าตะโกนเรียกผมที่ยืนโดดเดี่ยวลำพังกับกระดาษแผนที่ที่ถูกพริ้นท์มาลวก ๆ เมื่อคืนนี้และโบกมือหยอย ๆ
“ไอ้ตี๋...ปีหนึ่งเหมือนกันใช่ไหมวะ”
ดวงตาตี่ของอีกฝ่ายชี้ขึ้นลักษณะเหมือนเป็นตัวโกงในภาพยนตร์จีน แต่กลับเรียกคนอื่นว่าตี๋หน้าตาเฉย มันสวมเสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัว กับเนกไทที่ผูกอย่างเป็นระเบียบมากกว่าผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหา ผมกะพริบตาปริบ พยักหน้าแล้วเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ
“ใช่...นายก็ปีหนึ่งใช่ไหม”
“เชี่ย พูดโคตรสุภาพ ขนลุกว่ะ”
ผมบดริมฝีปากเข้าหากันเมื่ออีกฝ่ายคลี่ริมฝีปากอวดลักยิ้มทั้งสองที่ข้างแก้ม ผมมันยาวกว่าเด็กม.6จบใหม่ ๆ ที่อาศัยจังหวะปิดเทอมใหญ่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเร่งให้ยาว ผิวพรรณผุดผ่องแบบที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกผู้ดีมีสกุล คงเป็นพวกจบจากนานาชาติ หรือโรงเรียนที่ไม่เคร่งเรื่องกฎระเบียบมากนัก
“รายงานตัวอาคารสอง ยังไม่รีบไปอีก”
“ไปไม่ถูกว่ะ”
“แล้วไอ้ในมือมึงนี่มันอะไร ไม่ใช่แผนที่เหรอ”
ผมก้มหน้าลง แน่นอนว่ามันเป็นแผนที่ เพียงแต่ผมยังจับจุดไม่ได้เท่านั้นว่าที่ตัวเองอยู่ตรงนี้เขาเรียกว่าที่ไหน ไอ้ผู้ชายหน้าสวยมารยาททรามคว้ากระดาษไปดู แล้วเงยหน้ามองผมด้วยสายตาเยาะ ๆ
“มึงหลงทิศหรือไง”
“เออ ไม่เคยมานี่หว่า”
“โธ่ ตี๋น้อยผู้น่าสงสาร” ในน้ำเสียงนั้นไม่ได้เจือความสงสารอย่างประโยคว่าแม้แต่น้อย มันขยำแผ่นกระดาษแผนที่จนยับยู่ยี่คามือแล้วปาลงถังขยะ ตาสวยได้รูปหันมามองผม ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรหากแต่ไม่น่าไว้ใจออกมาอย่างเปิดเผย
“เดี๋ยวไปกับกูก็ได้”
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมหลบตามัน แต่บ่อยครั้งก็ยังเผลอมองบ่อย ๆ ซึ่งทุกครั้งเจ้าตัวจะรู้ตัวเพราะมันมักจะแซวให้เลือดผมสูบฉีดขึ้นมาจนเสียอากัปกิริยา ไม่ใช่แค่ผม...แต่เพื่อน ๆ รวมไปถึงรุ่นพี่หลายคนก็มองมัน หน้าตาที่ลงตัวราวกับตุ๊กตาปั้นสะกดใคร ๆ ให้หลงใหลได้ไม่ยากเย็นแม้เจ้าตัวจะแสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงผู้ชายทะเล้น ๆ คนหนึ่งเท่านั้น
และผู้ชายทะเล้นคนนั้น ไม่มีเค้าโครงของคุณมิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย
“ส่วนใหญ่พนักงานในทีมเราก็จะทำงานมานานแล้วค่ะ ดูแลเรื่องออกแบบโครงการที่ทางทีมเซลประมูลมาได้ส่งต่อไปให้ทีมวิศวกรดูเรื่องโครงสร้างอีกที มีก็แต่คุณวายุที่เพิ่งรับเข้ามาเมื่อต้นปีที่เป็นน้องใหม่แต่ฝีมือโหดน่าดู ได้เกียรติยมมาจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของทางภาคเหนือ น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณเฟยนะคะ เพราะน้องเคยซิ่วรอบนึงเลยจบช้ากว่าคนอื่นไปหน่อย”
พี่รุ่งทิพย์เอ่ยแนะนำผมขณะที่โปรยยิ้มให้อย่างใจดี ผมผงกหัวรับเล็กน้อยก่อนใช้ดินสอที่พกไว้วาดรูปลงบนสมุดโน้ตเล็ก ๆ เพื่อระบายความอึดอัดที่หัวหน้าส่งผ่านมาทางแววตา แววตาที่ผมเคยอ่านออก ตาของไอ้เฟยทั้งตอนทะเล้น แสนซน หรือโมโหดุดัน แววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอาวรณ์อย่างเปิดเผย หากแต่เวลานี้ผมกลับไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่กับการกลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะที่เปลี่ยนไปจากตอนนั้น
มันไม่ใช่ไอ้เหี้ยเฟยของผม และผมไม่ใช่ไอ้ตี๋ของมัน
การจากลาครั้งนั้นที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เคยคิดจะอธิบายให้มันเข้าใจถึงความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย
ช่างมันเถอะ ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว...
“ลูกค้าส่วนใหญ่จะชอบงานของน้องวินมากเลยค่ะ งานใหญ่ ๆ หลายอย่างลูกค้าเจาะจงมาโดยเฉพาะว่าต้องเป็นน้อง อย่างบ้านพักตากอากาศของคุณปกรณ์ รัฐมนตรีกระทรวงการท่องเที่ยวน้องก็ดูอยู่ ล่าสุดทางเซลบอกว่าเรื่องหอดูดาวที่หัวหินของโรงแรมไดมอนด์คุณฉัตรกมลเจ้าของบริษัทก็อยากให้น้องวินมาดูโครงการนี้โดยเฉพาะ”
“งานใหญ่เลยนี่ครับ ไม่น่าเชื่อว่าคุณอดุลย์จะให้ความเชื่อใจขนาดนี้”
“ไอเดียของน้องค่อนข้างถูกใจลูกค้าน่ะค่ะ แต่ก่อนหน้านี้คุณอดุลย์ก็คุมงานอีกทีตลอดนะคะ” พี่รุ่งทิพย์เอ่ยก่อนเปิดสไลด์ถัดไปเพื่อแสดงชาร์ตการกระจายงาน ผมถอนหายใจ ก้มหน้าลงมองสมุดบันทึกของตัวเองอีกครั้ง ก่อนหน้านี้พี่ดุล หรือหัวหน้าฝ่ายคนเก่าค่อนข้างเอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลานเพราะทำผลงานได้ถูกใจมาตลอด แผนกที่ผมอยู่ดูแลกันเหมือนพี่เหมือนน้อง ใครทำดีก็ชม ทำผิดก็ด่า นึกเสียดายที่หัวหน้าเก่าต้องปลดเกษียณตัวเองด้วยสุขภาพที่ไม่อำนวย ผมเห็นด้วยเพราะจากวัยที่เจียดจะ 60 ของแกควรแก่เวลาพักบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ชอบใจที่เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นภายในองค์กรที่อยู่กันอย่างเสถียรมาระยะหนึ่งอยู่ดี ซึ่งเชื่อว่าหลาย ๆ คนก็คงวิตกไม่ต่างกัน
ถ้าเคยชินแล้วไปแล้ว ใครจะชอบการเปลี่ยนแปลง...
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
“เป็นยังไงบ้างวะวิน หัวหน้าใหม่พอไหวไหม”
เสียงกระเซ้าดังขึ้นหลังจากผมเสร็จธุระในห้องน้ำและกำลังล้างมือกับอ่างล้างหน้า คนถามเป็นเพื่อนรุ่นพี่ร่วมแผนกเดียวกัน รูปร่างสูงใหญ่แต่ลงพุง แต่งงานมาแล้วสามปี แต่มีลูกสาวอายุสี่ขวบ
“ไม่ทราบสิครับ พี่ชิตคิดว่ายังไงล่ะ”
“ก็ดูเก่งดีนะ ตอนแรกนึกว่าจะเล่นเส้นสายเข้ามาอย่างเดียวเสียอีก”
“เส้นหรือครับ?” ผมถามพลางสบตากับอีกฝ่ายในกระจก ถ้าเทียบกับหลาย ๆ คนในแผนกแล้วผมค่อนข้างจะไม่รู้เรื่องรู้ราวเรื่องที่เขาเม้าท์กันสักเท่าไร ส่วนหนึ่งเพราะเป็นคนไม่ใส่ใจ ซึ่งสาเหตุที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องรอบตัวเท่าไรนักเพราะงานกองพะเนินเทินทึกบนโต๊ะที่รกราวรังหนูนี่ล่ะ
“ก็นามสกุลน่ะ วงศ์กฤษณะ ไม่คุ้นบ้างเหรอ”
“ตอนนี้ผมคุ้นแต่กับแปลนบ้านที่เสนอใหม่รอบที่ 5 ของคุณปกรณ์เท่านั้นล่ะครับ”
“โอ้ น่าสงสาร” เสียงของพี่วิชิตไม่ได้สื่อไปในแนวนั้นแม้แต่น้อย ซึ่งผมรู้นัยยะของมันดี งานใหญ่หมายความว่าสบายเสียเมื่อไร ยิ่งเป็นคนใหญ่คนโตยิ่งเอาใจยาก “ช่วยไม่ได้นี่นะ ทน ๆ ไปหน่อยแล้วกัน ลองเอาแบบที่ทำรอบแรกไปเสนอใหม่สิ เผลอ ๆ ผ่าน ลูกค้าบางคนรสนิยมแย่จะตายชัก ขอให้เรื่องมากไว้ก่อนจะได้ดูโก้ ๆ เท่านั้นล่ะ”
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับเป็นประโยชน์มากก” ผมเน้นคำหลังหนัก ๆ ให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าต้องการประชด พี่ชิตยิ้มยิงฟันขาวผมเลยเอ่ยถามต่อ “ว่าแต่เรื่องเส้นสายอะไรเหรอพี่”
“ก็คุณมิ่งฟ้าเขานามสกุลเดียวกับบอร์ดใหญ่น่ะสิ ถึงจะไม่ได้ลงมาบริหารอะไรเป็นจริงเป็นจังนัก แต่คุณอธิปก็เป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของที่นี่เลย มีข่าวลือมาน่ะว่าแกหาตำแหน่งยัดให้หลานชายเข้าทำงานที่นี่นานแล้ว แต่ไอ้หลานตัวดีซึ่งหมายถึงหัวหน้ามึงกับกูคนปัจจุบันก็โยกโย้ ไม่ยอมทำงานอยู่ได้ พอพี่ดุลยื่นใบลาออกปุ๊บทางนี้เลยส่งหลานชายมาเสียบปั๊บ อย่างที่เห็น”
“เหรอครับ” ผมถามในลำคอก่อนท้าวแขนกับอ่างล้างหน้า หันมาสบตากับรุ่นพี่ด้วยความสงสัย “แต่ถ้าคุณอธิปอยากให้หลานชายมาช่วยงานจริง ๆ น่าจะเข้าตำแหน่งอื่นที่ไม่ใช่หัวหน้าฝ่ายดีไซน์ไม่ใช่เหรอครับ”
“คุณมิ่งฟ้าจบ AA มาน่ะ คงอยากให้ทำอย่างอื่นแหละ แต่เจ้าตัวน่าจะยอมได้แค่นี้ ไม่รู้ว่ะ อันนี้พี่โสก็เม้าท์มาอีกที ว่าง ๆ ไปจับกลุ่มคุยกับป้า ๆ แกบ้างดิ มัวแต่อุดอู้อยู่ในคอกของตัวเองมึงจะไปรู้อะไรไอ้วิน”
“โธ่ พี่ ขนาดผมอยู่แค่ในคอกของตัวเองก็ทำงานไม่ทันแล้ว นี่ถ้าสัปดาห์หน้ายังเคลียร์แบบกับคุณปกรณ์ไม่เสร็จผมฝากพี่จัดการเรื่องงานศพด้วยนะ ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว”
พี่ชิตหัวเราะร่วนลงคอ ยกมือขึ้นยีหัวผมด้วยความเอ็นดูนิด ๆ แต่หมั่นไส้มากกว่าครึ่ง “ก็เห็นบ่นแบบนี้ทุกที แต่ก็รอดมาทุกครั้ง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามึงตายห่าขึ้นมาจริง ๆ กูจะจ้างลิเกมาลงสามคืนก่อนเผาเลยเอ้า”
“เป็นพระคุณยิ่งนักครับพี่ โอ้ย ไม่คุยด้วยแล้ว ผมไปทำงานต่อก่อนล่ะ เดี๋ยวบ่าย ๆ จะไปดูไซต์งานของคุณนภทีป์ต่อด้วย”
“อ้อ เรือนหอของพ่อดาราใหญ่นั่นน่ะรึ”
“เขาสร้างบ้านให้แม่ครับ” ผมเถียงแทนขำ ๆ ก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ นึกถึงงานในมือแล้วถอนหายใจยาวเหยียด ที่มีอยู่น่ะยังไม่เท่าไรเพราะพี่ดุลก็คอยแนะการนำเสนองานให้ผ่านมาเกือบครึ่ง แต่ถึงจะปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาบ้าง พอต้องบินเดี่ยวขึ้นมาอย่างไม่มีหัวหน้าคอยพยุงก็อดใจสั่นนิด ๆ ไม่ได้อยู่ดี แม้จะฝีมือดีแค่ไหน แต่ผมก็ยอมรับว่าการนำเสนอให้ถูกใจลูกค้ายังเป็นเรื่องที่ต้องฝึกกันอีกมากพอสมควร
“อะไรไม่ไหวก็ไปคุยกับคุณมิ่งฟ้าดูสิ เผื่อเขาจะช่วยมึงได้” พี่วิชิต สถาปนิกมือฉมังอีกคนตะโกนไล่หลัง ผมได้แต่หัวเราะกับตัวเองแล้วมองเลยไปยังห้องกระจก
“เพิ่งมาใหม่เหมือนกัน จะกลายเป็นเตี้ยอุ้มค่อมล่ะสิไม่ว่า”
แดดในช่วงบ่ายร้อนจัด แต่คนงานในไซต์ก่อสร้างชานเมืองยังคงเร่งมือเหมือนวันแรกที่ผมเข้ามาดูงาน ถังปูนในกระบะเล็ก ๆ ถูกดึงขึ้นไปด้วยรอกเชือกที่แขวนอยู่กับนั่งร้านเพื่อฉาบกับกำแพงสีอิฐให้เรียบเนียนขึ้น ผมกอดอก ถือกระดาษแปลนในมือแล้วเดินสำรวจว่างานเดินไปถึงไหนแล้วเรื่อย ๆ
นายช่างคเชนทร์เป็นวิศวกรของบริษัท อยู่คนละแผนกกับผมและร่วมงานกันที่นี่เป็นครั้งแรก ทราบมาว่าเจ้าตัวเป็นรุ่นพี่ของคุณนภทีป์เจ้าของงานครั้งนี้อีกทีเลยถูกระบุตัวอย่างชัดเจนตอนว่าจ้างว่าให้เขามาคอยคุมงานบ้านเดี่ยวราคาหลายล้านนี่โดยเฉพาะ “มีตรงไหนไม่ตรงตามแบบไหมครับวิน”
“อ้อ ไม่มีครับ งานออกมาดีมาก” ผมตอบพลางยิ้มให้วิศวกรตาปิด เขากอดอก สวมหมวกพลาสติกสีเหลืองเอาไว้ “แล้วเข้ามาไซต์งานแบบไม่สวมเครื่องป้องกันอีกแล้วนะครับ เดี๋ยวมีคนไปฟ้องเซฟตี้พี่ก็ตายพอดีสิ”
“โธ่ ก็อากาศมันร้อนนี่ครับ ใส่หมวกอีกผมอึดอัดแย่ ตั้งใจจะมาดูความคืบหน้านิดหน่อยเอง โอเคแบบนี้ต่อไปอาจจะไม่ได้เข้ามาบ่อย ๆ แล้ว”
“อ้าว รู้งี้พี่แกล้งทำให้ผิดจากแบบดีกว่า” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีเข้มเพราะแดดเอ่ยล้อ ๆ นัยน์ตามีแววพราวระยับอย่างคนเจ้าชู้ฉายออกมาชัดเจน “ตอนแรกวันนี้พี่ว่าจะโดดไปทำฟันเสียหน่อย ดีจังที่ปล่อยให้ฟันผุไปก่อน ไม่อย่างนั้นคงอดเจอวินพอดี”
“พี่เชนทร์นี่เป็นคนยังไง วิศวกรคนอื่นเขาเหม็นหน้าวินจะตาย มาทีไรก็บ่น นี่ก็ยังอยากเจออยู่ได้”
“เป็นคนที่อยากได้ยินเสียงวินบ่นทุกวันครับ ว่าแต่ดูเสร็จจะไปไหนต่อหรือเปล่า เย็นนี้ทานข้าวด้วยกันหน่อยไหม” ชายหนุ่มเอ่ยล้อ ๆ ขณะที่ผมเบือนหน้าขึ้นมองตัวตึกที่เป็นรูปเป็นร่างมากกว่าครั้งก่อนโขอย่างไม่ใส่ใจนัก ความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่ผมรู้ดีเพียงแต่ไม่มั่นใจนักว่าจริงจังแค่ไหน ผมรู้จักกับพี่เชนทร์ตั้งแต่วันที่มาสัมภาษณ์งานเพราะไปจอดรถซ้อนคันแล้วลืมปลดเบรคมือเสียได้ จากนั้นเจอกันทีไรอีกฝ่ายก็ทักทายเชิงหยอกล้อมาโดยตลอด
“วันนี้ผมจอดรถไว้ที่บริษัทน่ะครับ เอารถออฟฟิศมา เดี๋ยวเลิกงานต้องเอาไปคืนอีกที”
“ได้ไปจอดบล็อกใครไว้อีกหรือเปล่า”
“โธ่...พี่เชนทร์ เลิกล้อเถอะครับ จะเป็นปีอยู่แล้ว” พูดเองแต่กลับหัวเราะร่วนเอง ส่วนคู่สนทนาก็ไม่ต่างกัน แต่สายตาที่ทอดลงต่ำไม่ได้เพียงแต่ฉายแววของความเอ็นดูมาอยู่ด้วย สอง หรือสามปีนี่ล่ะ นับตามอายุแล้วที่เขาแก่กว่าผม แต่ถ้านับกันดี ๆ ตามรหัสนักศึกษาล่ะก็เราห่างกันอย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียว
“นั่นสิ จะเป็นปีอยู่แล้วที่พี่จีบวิน ทำไมไม่ใจอ่อนสักทีก็ไม่รู้”
“อย่าพูดเหมือนตัวเองไม่ได้จีบพี่มิกกี้ หรือพี่โน้ตได้ไหมครับ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ถึงจะงานเยอะจนเหมือนเป็นเจ้าของบริษัทเองแล้วแต่เรื่องพวกนี้ผมก็พอจะได้ยินมาอยู่หรอกนะครับ”
“ว้า โดนจับได้เลย เอางี้ พี่จะโทรไปบอกเลิกกับมิกกี้แล้วก็โน้ตตอนนี้เลยดีไหม วินจะได้หมดข้ออ้างโยกโย้เสียที”
“ผมได้โดนฉีกอกกลางบริษัทน่ะสิครับ ทำเป็นหมาหยอกไก่ไปเถอะพี่เชนทร์น่ะ เจอของจริงแล้วจะหนาว พาผมขึ้นไปดูชั้นสองเถอะครับว่าถึงไหนแล้ว เลิกงานเย็นมากเดี๋ยวรถจะติดอีก”
วิศวกรหนุ่มตะเบ๊ะรับคำ ยกหมวกสีเหลืองที่ตัวเองสวมอยู่มาให้ผมใส่แล้ววางมือพาดบ่าอย่างถือวิสาสะ “ใส่เอาไว้ครับ เดี๋ยวฝุ่นจากปูนร่วงลงมาใส่หัวสุดหล่อของพี่หมดหล่อกันพอดี”
ผมถอนหายใจในประโยคชวนฝันของชายหนุ่มก่อนเดินตามแรงที่นำพาไปอาด ๆ ความเป็นจริงแล้วสถาปนิกกับวิศวกรไม่มีโอกาสทำความรู้จักกันมากนัก ด้วยบทบาท และหน้าที่การงานถึงจะได้ร่วมงานกันบ่อย ๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะถูกใจนิสัยกันทุกคน
ไม่สิ ส่วนใหญ่จะเรียกได้ว่าไม่ค่อยชอบหน้ากันมากกว่าด้วยซ้ำ
“ว่าแต่ งานหอดูดาวที่หัวหินสรุปลูกค้ารีเควสให้วินทำใช่ไหม”
“มีข่าวลือว่าอย่างนั้นนะครับ แต่ยังไม่มีเมลแจ้งเป็นกิจจะลักษณะ คงได้หลังส่งมอบงานบ้านนี้ให้คุณนภทีป์ล่ะครับ ช่วงนี้ก็มีงานบ้านพักตากอากาศของท่านปกรณ์ที่ต้องเคลียร์ก่อนด้วย”
“เหรอ หวังว่าเราจะได้ไปเจอกันที่นั่นนะ” พี่เชนทร์บอกยิ้ม ๆ แสดงว่าทางนั้นคงเจาะจงวิศวกรมาเหมือนกัน อย่างว่า...เป็นงานของนายทุนใหญ่ เผลอ ๆ จะใหญ่กว่ารัฐมนตรีกระทรวงท่องเที่ยวด้วยซ้ำถึงได้จี้มาได้ขนาดนี้ “แล้วเรื่องตรวจรับงานของไอ้ทีน่ะไม่ต้องห่วงหรอก ผ่านฉลุยอยู่แล้ว เพราะโรงแรมนั่นก็ธุรกิจของที่บ้านมันเหมือนกัน”
อ้อ...ถึงว่า ทำไมวิศวกรถึงต้องเป็นนายช่างคเชนทร์อีกแล้ว
TBC
คิดถึงฉันไหมคนดี...
ไม่มีไรมาก เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว รับปากไว้ว่าจะลงสัปดาห์ที่แล้วแท้ ๆ โฮรรร ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ
วันนี้วันจันทร์ แต่แอบเอามาลงก่อน จะบอกว่าเปลี่ยนพล็อตมาสามล้านรอบได้ นี่พล็อตใหม่ พอเขียนเสร็จปุ๊บก็ลงปั๊บ เป็นการบังคับตัวเองว่า หล่อนต้องเขียนต่อให้จบสักที เลิกโลเลเอาพล็อตนั้นดีไหม พล็อตนี้ดีไหมได้แล้ว!!
ตั้งใจจะไม่ให้เป็นเรื่องดราม่าค่ะ ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป อยากให้แตกต่างจากเรื่องที่ผ่าน ๆ มานิดนึง กร๊ากก รู้สึกไม่ได้เขียนมาพักใหญ่ ๆ ไม่รู้ภาษายังพอไหวไหม
ยังไงฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของมิตรสหายทุกท่านด้วยนะคะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ จุ๊บ ๆ
ปล. พุธนี้ยังไม่มาต่อนะ ขอเวลาแต่ง+คิดพล้อตก่อน ฮาาาา :hao7: :hao7:
-
มาปูเสื่อรอเลย!!!! :katai5:
-
พี่เฟยหรือเปล่าน้าา~~ ><
-------------------------
พหวีดด พี่เฟยค่าา มาโหมดเงียบดุมันใช่หรา~ ดีจังที่คู่ของพี่เฟยคือตี๋ ถึงจะรู้จักตี๋ผ่านตอนพิเศษของพี่ยูที่โผล่มานิดนึ่ง เราก็ขอเอฟซีตี๋นะคะ
-
นุ้งตี๋ที่ไม่เฟยไม่พูดถึงเลยนี่หว่าตอนยูถามถึง
แหม่ะ เรื่องนี้ชักจะยังไงๆ
-
สร้างบ้าน นอนรอพี่เฟย 555
-
แอร๊ยยยยยพี่เฟรยยยยย มาแบบหรอมแหรม #หืมมม
แต่ชั้นก็ดีใจที่ได้ยินชื่อพี่ ก๊ากกกก น่าสนุกอีกแล้ว
#ป้ายไฟพี่เฟยพร้อม
-
ยามเมื่อลมพัดหวนจะเป็นยังไงนะ
วินคนนี้หรือเปล่าที่ทำให้เฮียเฟยโสดอยู่นาน
-
อื้อหือออออออ จากหนุ่มติสแปลงร่างมาเป็นคุณชาย
พี่ตี๋กระโดดจับเลยค่ะ บ่อเงินบ่อทอง 55555
-
มีนิยายให้มาคอยเฝ้าอีกแล้วววว
-
:hao7:พี่เฟยมาแว้ววว ปูเสื่อรอเลยจ้า
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
พี่เฟยขาาาาาาาาาาาาาาาา (โผล่มาจึ๋งเดียว แต่สกรีมไว้ก่อน)
รู้สึกว่าทำไมลุคของคุณมิ่งฟ้า ดูต่างจากไอ้พี่เฟยของพี่ยูจังเลยค่ะ! 555555
คุณมิ่งฟ้าทำไมเงียบ ทำไมขรึม ทำไม ทำไม? 55555555555555
หรือเพราะตอนแรกยังไม่มีบทเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไร เราจะรอคุณมิ่งฟ้าตอนต่อไปนะคะ
*โบกป้ายไฟ*
-
อมก พี่เฟย :hao5:
-
การกบับมาพบเจอกันอีกครั้ง คงเป็นเรื่องของพรหมลิขิตจริงๆ :L2:
-
ไม่ตั้งใจให้ดราม่า แต่เปิดเรื่องมาน้ำร้อนพร้อม ถ้วยพร้อมเลยนะคะ
อึมครึมน่าดู อดีตของคู่นี้ จำเรื่องของพี่เฟยไม่ค่อยได้แล้วสิ
รู้แต่เป็นรุกหน้าสวย แสดงว่าวินคงจะเคยมีความผูกพันกันมาแต่ชาติปางก่อน ไม่ใช่ละ
แล้วพ่อวิศวกรนี่ก็คงเป็นพระรองหรือตัวร้าย(?)ใช่ป่ะ
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า เรื่องดราม่าไม่เอา เรื่อยๆดีแล้วค่ะ ติดตามนะคะ ^^
-
พี่เฟยคงไม่โดนใครกระทืบนะเรื่องนี้ ได้เป็นพระเอกกับเขาซักที
บรรยากาศโคตรหม่นนนน :katai5:
-
ได้กลิ่นอายคล้ายรักเร่ แต่พี่เฟยคงไม่ใจดีแบบพี่เอิร์ธ และพี่วินก็คงมีปมแน่นกว่ากันต์ คู่นี้สิคงจะมาม่ารสแซ่บที่สุดแล้ว :katai2-1:
-
:call:รอพี่เฟยจ้าาาาาาา
เย้ๆๆๆๆ
-
ในที่สุดพี่เฟยก็มา(นิดเดียวจริงๆ) :mew4:
-
พี่เฟยยยย :hao5:
-
:-[ บวกหนึ่งเป็ด ><
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ได้กลิ่นหอมตามลมมาแต่ไกลเลยค่ะ... //ปูเสื่อรอ
-
คนไรไม่รู้เขียนยังไงก็สนุกอยากอ่านอีก เท่าไหร่ก็ไม่พอ
-
มาแล้วๆ รอพี่เฟยค่า :o8:
-
อู๊ววว กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกลเลย
เขามีความหลังยังไงกันหว่า
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองเปิดเรื่องใหม่
พี่เฟยมาแล้วววว
แกะซองมาม่ารอเลยมั้ยอ่ะ แค่ตอนแรกก้กรุ่นๆมาแระ :hao7:
-
West. บอกไม่ดราม่า แต่เราเตรียมตะเกียบ เอ๊ะ ยังไร
ปล. รอคอยพี่เฟยมาแส้นนนนนานนนน :katai2-1:
-
พี่เฟยยยยย ... ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกลเลยนะ
-
รอตอนต่อไป
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เฟยขราาาาาา ทำไมมามาดนี้อ่า
แต่ก็กรี๊ดเหมือนเดิมนะ55555 :hao7: :hao7: :hao7:
แอบอยากรู้หน้าตาวินในมุมมองคนอื่น คิคิ :o8: :o8: :o8:
-
โอยยย ดีใจพี่เฟยมาแล้ววว
ได้กลิ่นกรุ่น ถ่านไฟกำลังคุๆๆ ฮ่าๆๆ แลดูมาม่ามั้ย
หลงรักพี่ตี๋ รักตั้งแต่โผล่มาตอนพิเศษแว้ววว
แบบพี่แกเจ๋งดี แรงดี ตะโกนด่าพี่เฟย ตอนป้อ พี่ยูเค้า ><
สงสัยพี่เฟยจะทำร้ายพี่ตี๋รึเปล่าน่ะ แกถึงซิ่วหนีไปอย่างนี้
ถ้าพี่เฟยทำร้ายจิตใจพี่ตี๋น่ะ ขอให้โดนให้หนัก
ง้อยากๆเล้ยยยย
เชียร์พี่ตี๋ โบกป้ายไฟ
:mc4: :mc4: :mc4:
ปล. อย่าลืมอัพน้องปอ ของเค้าบ้างน้าาาาาา
-
แอร้ย พี่เฟยมาแล้ว
-
พี่เฟยกับพี่ตี๋นี่มีความลับใช่มั๊ย โอ้ววว มันช่างน่าติดตามจริงๆ
ปอลอ จะมีแขกรับเชิญเป็นพี่ยูนุ้งอินหรือเปล่านะ
-
ขอกรี๊ดต้อนรับพี่เฟยสุดสวย :o8: :o8:
อย่าดราม่านะคร๊าาาาคนเขียน :hao7:
-
พี่ตี๋ แฟนคนแรกของพี่เฟยนี่เอง เราชอบ ๆ
แหม มันให้ความรู้สึกว่า เนื้อคู่กันซะอย่าง ถึงต้องจากกันไป
ยังไงซะก็ต้องได้กลับมาคู่กันสักวันหนึ่ง โรแมนติกดีออก :o8:
แต่หวังว่าจะไม่ดราม่าจริง ๆ นะคะ :impress: ดูพี่เฟยเวอร์ชั่นนี้ น่ากลัว ๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ
พี่ตี๋ ต้องมีเหตุผลจำเป็นมาก ๆ แน่ ถึงได้หายตัวไปจากพี่เฟยอย่างนั้น
ถึงจะยังไม่รู้เพราะอะไร แต่ก็เอาใจช่วยพี่ตี๋ไว้ก่อนล่ะ
ตอนนี้ไม่ได้พูดกันเลย พี่เฟยออกมาแวบเดียวเอง
ชอบพี่เชนทร์อ่ะ รู้สึกน่ารักดีจัง แล้วคุณนภทีป์ดาราใหญ่นี่ จะมีบทบาทไหมน้า
อยากให้มีคนมาชอบพี่วินเยอะ ๆ กระตุ้นต่อมหึงพี่เฟยหน่อยเนอะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: เย้ตอนรับอย่างแรงงงง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงพี่เฟย์ พี่เฟย์มุมมองพี่ตี๋ เนี้ย เคร่งครึ่มนะ หลังจากใหญ่โต แล้วตี๋เนี้ยมีเหตุผลอะไรดีๆถึงหายไปจ้ะ
-
รอค่ะ
-
พี่เฟยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดๆๆๆๆ :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ชูป้ายไฟเชียร์พี่เฟยค่ะ ^^
รักมาก กรี๊ดมาก เรื่องนี้แลดูมีปม น่าสนใจและน่าติดตาม
คุณwestสู้ๆนะคะ เค้ารอตอนต่อไปอยู่น้า
-
ในที่สุด พี่เฟยของเราก็มาแล้ว
รุกหน้าหวาน
ดูท่าเรื่องนี้คงไม่เรื่อยๆ มีแต่คนเตรียม
น้ำร้อนพร้อมชง ตะเกียบพร้อมคีบกันเลยทีเดียว
รออ่านจ้า
-
รื้อความทรงจำเรื่องพี่เฟยยกใหญ่ ขอบคุณผู้ร่วมอ่านทุกท่านค่ะ555 กระจ่างขึ้นมาก
พี่เฟยมาดขรึมนี่ดุน่าดุอ่ะ ท่าทางจะขี้หึงนะพี่นะ อรั๊ย เร้าใจม้ากกกกกกอ่ะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตามมาติดตามค่าาาา :กอด1: :m4:
-
พี่เฟยมาแล้ว :mc4:
-
:110011: เซิ้งรับพี่เฟย :z7:
หนูมีความในใจจะบอก หนูกรี้ดพี่มากค่ะพี่เฟย อร๊ายยยยย!!
:man1:
-
พี่เฟยจะมาสร้างวีรกรรมอะไรอีกนะ รออ่านๆ
-
รอเฟยยยยยย
-
:hao7: คลั่งไคล้พี่เฟย 5555+
-
พี่เฟยของบ่าวววว ขอบ่าวเตรียมบัดกรีป้ายไฟไว้ชูหน้าห้องก่อนนะเจ้าคะ :-[ :-[ :-[
-
พี่เฟย ~~ ~
-
:mc4: :mc4: เข้ามารับเรื่องใหม่ด้วยคน ชอบอ่ะ :mew1: :mew1:
-
เขามาแว้วววว พี่ตี๋มีชื่อนิน้า หุหุ
ปล. แอบนึกๆอยู่ อย่างคุณพี่เฟยเนี่ยนะ ไม่น่ายอมออกมาเหลาเรื่องตัวเองแน่แท้ แต่ชื่อเพราะเน้อ คุณมิ่งฟ้าาาา
ปล2. ว่าจะรอจบก่อนแล้วอ่านทีเดียวเหมือนทุกที แต่เพราะพี่เฟยเลยน้าเนี่ย
-
กรี๊ดดด พี่เฟยยยย มาแล้ว สุดท้ายพี่เฟยก็เมะจนได้สินะ 555 +1 ไปเลยค่าาา
-
พี่เฟยพ่อพระเอก(ที่เบียดอินทรีย์ตกขอบ)ของเจ๊!!!!!!
นั่งต้มน้ำร้อนรอแล้วจ๊ะ!!! รอตอนต่อไป
-
พี่เฟยมาแล้ววววว
-
พี่เฟยยยยย <3
-
02 Lie
ผมกลับมาบริษัทอีกครั้งหลังจากตรวจงานเสร็จก็หลังเวลาเลิกไปพอสมควร เก็บรถเข้าที่จอดก่อนขึ้นไปหยิบกุญแจรถส่วนตัวที่วางทิ้งไว้ในเก๊ะตอนออกมา ลานจอดค่อนข้างโล่งและเงียบ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเป็นเย็นวันศุกร์ วันสังสรรค์ของทุกคนหลังจากที่อดรนทนทำงานมาตลอด 5 วันที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์แบบคนอื่น เลิกงานก็เก็บของกลับไปทำที่บ้าน ไม่ใช่เพราะรักงานหรือภักดีกับบริษัทถวายหัว เพียงแต่ว่าคิดไม่ออกว่าถ้าไม่ทำงานแล้วจะกลับไปทำอะไร
ชั้น 12 ของแผนกยังคงเงียบเหงาเหมือนด้านล่าง ไฟถูกปิดจนเกือบหมดเหลือไว้ก็แต่ห้องกระจกที่อยู่ห่างออกไปจากประตูทางเข้าเท่านั้นที่ยังสว่างโร่ ผมเปิดสวิตซ์ใกล้มือก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะโดยพยายามไม่มองเข้าไปว่าหัวหน้าใหม่กำลังทำอะไรอยู่ เก็บกระดาษม้วน ๆ ใส่กระบอกกับกวาดเครื่องเขียนที่วางระเกะระกะลงกระเป๋าสัมภาระได้ค่อยหยิบกุญแจรถออกมา รู้ตัวอีกทีก็เมื่อเดินถอยหลังออกจากพาทิชั่นแล้วชนกับสิ่งมีชีวิตอีกอย่างที่ยืนเท้าแขนอยู่ตั้งแต่ต้น
“คุณ...”
“เอางานกลับไปทำบ้านเหรอ”
“ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ หลบตาลงต่ำ ไม่รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้คุณมิ่งฟ้าถามในฐานะเจ้านาย หรือในฐานะคนรักเก่ากันแน่
“พักผ่อนบ้างเถอะ พวกพี่ ๆ เขาเม้าท์กันว่ามึงจะแต่งกับงานอยู่รอมร่อ” สรรพนามที่ดูเป็นกันเองทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย แววตาขบขันนิด ๆ รับกันพอดีกับริมฝีปากที่กดยิ้มเผยให้เห็นรอยบุ๋มที่แก้มจาง ๆ ก่อนเลิกคิ้วสูงขึ้น “มีนัดหรือยังเย็นนี้”
“ยังครับ”
“อยู่กันสองคนเลิกพูดอะไรที่มันน่าอึดอัดสักทีได้ไหม ครับเคริบอะไรของมึง เมื่อก่อนยังเรียกไอ้เหี้ยเฟยไม่ขาดปาก”
“ผมเกรงว่าจะไม่เหมาะ” ตอนนี้อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว อย่างน้อยก็ฐานะที่ผมกับมันยืนอยู่ด้วยกันในตอนนี้ก็ไม่เหมือนเดิม “ผมขอตัว...”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ในฐานะหัวหน้าใหม่สั่งให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”
ผมขบฟันขณะมองหน้าที่จงใจทำเป็นกวนประสาทของคู่สนทนา คุณมิ่งฟ้ายกมือขึ้นแคะเล็บทำทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่อยากจะใช้เวลาร่วมด้วยสักเท่าไร
“ผมติดธุระ”
“เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่าวันนี้ไม่มีนัด เผื่อลืม”
“คุณมิ่งฟ้า!”
“เอาน่าวายุ กินข้าวกับหัวหน้าตัวเองไม่ได้น่าเบื่อเท่าไรหรอกมั้ง” หัวหน้าจงใจเน้นชื่อจริงของผมในน้ำเสียง ดวงตารีเล็กมองล้อ มีประกายแวววับไม่น่าไว้ใจในแบบของมัน ก่อนจะได้เถียงอะไร มือใหญ่ก็คว้ากระบอกพลาสติกใส่งานที่พาดอยู่บนบ่าผมไปก่อน เขาผิวปากเดินนำด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่วายตะโกนย้อนหลังกลับมาว่า “ให้คุณเลือกร้านนะ ไปรถคุณ อย่าลืมปิดสวิตซ์ไฟให้หมดด้วย ผมจะลงไปรอข้างล่าง”
ร้านอาหารริมน้ำเลียบทางด่วนเป็นสถานที่ที่ถูกเลือกโดยแน่นอนว่าไม่ใช่ผม และก็ไม่ใช่ด้วยรถของผมอย่างที่เจ้านายตัวดีบอกตอนอยู่ออฟฟิศเลยสักนิด หลังจากลงมาด้านล่าง ประตูทางออกก็มีเล็กซัสสีดำติดเครื่องรออยู่ พอสารถีกดกระจกลงเท่านั้นผมก็โมโหปึงปังเดินขึ้นมาด้วยความจำยอม เสนอร้านอาหารใกล้ ๆ ที่สะดวกจะกลับได้ง่าย ๆ แต่ที่ได้รับกลับเป็นรอยยิ้มเย็น ๆ ของชายหนุ่มหน้าสวยเท่านั้น
สุดท้ายก็มาลงตรงละติจูดที่อยู่ห่างกับบริษัทคนละโยด
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้หลังจากสั่งอาหารเย็นไปแบบถล่มทลายด้วยความหิว หิวนั่นเป็นส่วนหนึ่ง ที่มากกว่านั้นคือหงุดหงิดที่อีกฝ่ายยังคงทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวแม้ว่าผมจะแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่พอใจแล้วก็ตาม
ไอ้เหี้ยเฟยแม่งเป็นอย่างนี้แหละ เช้า สาย บ่าย เย็น ถึงโดนด่าได้ตลอดทั้งวี่ทั้งวันแล้วก็มาบอกว่าผมขี้โวยวาย ไม่เคยดูสิ่งที่ตัวเองทำเลยสักนิด
“ไวน์ของที่นี่อร่อยนะ ไม่เอาสักหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะครับ เกรงใจ” ผมตอบปัด ๆ ขณะที่อีกฝ่ายพับเมนูบอกบริกรว่าพอแค่นี้ก่อน เสียงดนตรีสดจากนักร้องพิเศษดังคลอมากับเสียงน้ำตกเล็ก ๆ กลางร้าน ผมวางมือทั้งสองข้างไว้บนโต๊ะ เบือนสายตาชมการตบแต่งที่ถือว่าใช้ได้ทีเดียวเพื่อหลบการเผชิญหน้าโดยตรงในบรรยากาศชวนอึดอัดเช่นนี้
“นึกว่าซิ่วไปเรียนคณะอื่น”
“เปล่าครับ ผมชอบงานสายนี้”
“เห็นแล้วล่ะว่าชอบ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ยกแก้วไวน์แดงที่สั่งมาดมก่อนดื่ม “ที่พี่ทิพย์บรีพงานวันนี้ก็เอาแต่ชมนายไม่ขาดปาก”
“ยังมีอีกหลายส่วนที่ผมยังทำได้ไม่ดีครับ อย่างเรื่องนำเสนอให้ถูกใจลูกค้า บ่ายวันอังคารมีนัดคุยดับคุณปกรณ์ยังไม่แน่ใจเลยว่าแบบจะต้องแก้อีกหรือเปล่า”
“เป็นรัฐมนตรีนี่เนอะ เรื่องเยอะหน่อยล่ะ”
“ครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ดุลจะไปด้วย ทางนั้นก็จะเกรงใจในระดับหนึ่ง เป็นเด็กทำงานพวกนี้ก็มีปัญหาแบบนี้ล่ะครับ ท่านไม่ค่อยเชื่อมือ”
“เหรอ” เฟยพูดราวไม่ใส่ใจ ยกแก้วขึ้นดื่มต่อ “บ่ายวันอังคารใช่ไหม เดี๋ยวผมไปด้วยก็แล้วกัน จะได้ถือว่ามาเรียนงานด้วยเลย”
ผมพยักหน้า ไม่รู้ว่ามันจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน “แล้วทำไมถึงมาทำงานที่นี่ล่ะครับ”
“อากงสั่ง” มิ่งฟ้าตอบเสียงเรียบ ซึ่งฟังดูไม่น่าประหลาดใจเลยสักนิด ถ้าคิดย้อนกลับไปแล้วแสบ ๆ อย่างมันก็มีแต่อากงเท่านั้นที่ปราบอยู่ ไม่ว่าป๊า หรือม้าก็ดูกำราบลูกชายเจ้าเล่ห์แสนกลคนเดียวไม่ได้สักที
“ที่จริงจะให้มาช่วยงานคุณประทินตั้งแต่ตอนที่กลับมาจากอังกฤษแล้ว”
“ผมก็ว่างั้น คุณควรไปลงสายบริหารมากกว่า เป็นหัวหน้าฝ่ายได้ช่วยงานก็จริงแต่ยังไงที่นี่ก็บริษัทของอากงคุณ คุณควรได้ดูภาพรวมใหญ่ ๆ”
ชายหนุ่มหน้าสวยวางคางบนฝ่ามือ หรี่ตามองผมแล้วยักยิ้มอีกครั้ง “ยังเจ้ากี้เจ้าการคิดว่าคนอื่นควรทำอย่างนั้นอย่างนี้เหมือนเดิมเลยนะ”
“ไม่เหมือน!” ผมเถียงคอเป็นเอ็น ก่อนอ้อมแอ้มตอบเมื่อเผลอตัวใช้น้ำเสียงที่แข็งเกินไป “ผมแค่พูดตามความจริงที่มันควรจะ...น่าจะเป็น”
“ผมไม่ชอบงานบริหาร น่าเบื่อ มีแต่คนประจบสอพลอ เอางานคนอื่นมาเดินแทนขา เลยยื่นข้อเสนอว่าจะทำงานในสายงานที่ตัวเองจบเท่านั้น ไม่บรรจุให้ตำแหน่งสถาปนิกก็ไม่ทำ เสียดายความรู้จะตายชัก อุตส่าห์แอบไปสอบชิงทุนป.โทมาแท้ ๆ”
“AAน่ะเหรอครับ” คู่สนทนาพยักหน้า ขณะที่อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ
“พอจะรู้เรื่องของผมเหมือนกันเหรอ”
“ได้ยินมาจากพี่ ๆ ที่แผนกน่ะครับ”
“นินทาเจ้านาย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มิ่งฟ้ากลับไม่มีทีท่าจริงจังในน้ำเสียง ยังคงเป็นคนสบาย ๆ เหมือนเดิมเมื่ออยู่นอกเวลางาน “จับหักเงินเดือนให้หมดดีไหม”
“โอ้โฮ งานถล่มทลายขนาดนั้นยังจะมีกะจิตกะใจหักเงินเดือนลูกน้อง”
“ถ้าอย่างนั้นจะละเว้นไว้แล้วกัน” เขาพูดพลางตักข้าวในโถให้ ไม่ได้สบตาแต่กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นสนุก “ถือว่าเพราะคุณขอ”
“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องหักเงินเดือนตั้งแต่แรกแล้วครับ ไม่ต้องทำเป็นพูดดี” เห็นท่าทางไม่จริงจังจากอีกฝ่ายแล้วก็อดห่วงแผนกไม่ได้ ไม่รู้ว่าลึก ๆ แล้วคนตรงหน้ายังเป็นไอ้เหี้ยเฟยที่ลอยไปลอยมาหรือกลายเป็นคุณมิ่งฟ้าที่จริงจังกับงานไปแล้วจริง ๆ “โตแล้วนะครับ จะทำเป็นเล่น ๆ ไปเสียทุกเรื่องแบบเมื่อก่อนไม่ได้ เป็นถึงหัวหน้าฝ่ายแล้วด้วย”
“จำได้ด้วยนี่ว่าเมื่อก่อนเป็นยังไง แต่จะว่าไปผมก็เหมือนเดิมจริง ๆ นั่นแหละ” คุณมิ่งฟ้าในคราบของไอ้เหี้ยเฟยโคลงหัวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ แบบที่ตัวเองถนัด“แต่ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะยังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า”
“ทานข้าวเถอะครับ”
ผมตัดบทเพราะไม่อยากพูดถึง อันที่จริงถ้าเป็นตัวเองกับมันในตอนนั้นคงไม่ได้นั่งคุยกันด้วยท่าทีสบาย ๆ อย่างนี้แน่ ไม่โกรธกันแล้วหรือไง หรือว่ามองผมเป็นแค่เด็กในสต๊อกมันคนอื่น ๆ ถึงได้ไม่คิดจะใส่ใจนัก จะพูดก็พูดเถอะ...ผมไม่ค่อยชอบท่าทางเหมือนกับว่าเราจบกันด้วยดีอย่างในตอนนี้สักเท่าไร กระนั้นก็ไม่กล้าจะเอ่ยออกมาตรง ๆ ว่ามันคิดอะไรอยู่ ผมไม่กล้าตีความหมาย ไม่กล้าบอกว่าเป็นคนที่รู้จักมันดีกว่าใคร ที่จริงแล้วลึก ๆ ก็ยอมรับตั้งแต่วันที่เดินจากมาแล้วว่าผมเองเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้น ยอมรับสภาพแม้จะถูกเกลียดกันมากแค่ไหนก็ตาม
“ไม่คิดจะพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนสักหน่อยหรือ”
น้ำเสียงนั้นเรียบเฉยและเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ผมรู้ว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยแววตาคมกริบราวกับจะเชือดเฉือน แต่ว่ามันก็คงไม่มีประโยชน์ถ้าจะต้องรื้อฟื้นถึงสิ่งที่มันไม่มีทางย้อนกลับ
“ไม่มีอะไรต้องพูดนี่ครับ”
“ตี๋...มึงรู้ว่ามึงทำกูผิดหวังมากแค่ไหน กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง แค่ครั้งนี้...พูดความจริงกับกูได้ไหม”
“ผมลืมมันไปหมดแล้วล่ะครับ” ผมโกหก และสาเหตุที่ต้องโกหกเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายผิดหวังในตัวผมมากแค่ไหน ไอ้เฟยเป็นคนเจ้าชู้ และธรรมชาติของคนเจ้าชู้จะขี้หึงไปด้วย นานเหลือเกินกว่าจะทำให้มันเชื่อใจ ยากเหลือเกินที่จะทำให้มันหยุดแค่กับผมได้ แต่สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่ทำพัง
ถ้าแบบนั้นแล้ว...ผมจะมีหน้ากลับไปแก้ตัวกับมันอีกครั้งได้ยังไง
“อาหารเย็นหมดแล้ว ทานเถอะครับ”
ผมเหลือบตามองข้อนส้มในมืออีกฝ่าย มันถูกกำจนแน่นแต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกมาจากกรอบปากสวยได้รูป ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงอาละวาดกันร้านพังไปบ้าง อย่างน้อย...ในวันนี้ก็ได้เห็นอะไรที่เปลี่ยนไปในตัวอีกฝ่าย
ซึ่งช่างเป็นเรื่องน่ายินดีที่แสนเศร้าสำหรับผมเหลือเกิน
“ถ้าลำบากใจก็จะไม่ถามอีกแล้วกัน เรื่องวันนี้ก็คิดเสียว่ามาทานข้าวกับเพื่อนเก่า คนละคนกับคุณมิ่งฟ้าหัวหน้าฝ่ายคนใหม่”
ในที่สุดผมก็เงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย เฟยยิ้มนิด ๆ แต่ดวงตากลับสงบนิ่งไม่ฉายแวว เขาตักของโปรดของผมใส่จานก่อนก้มหน้าลงจัดการกับอาหารของตัวเองต่อ “งงอะไรล่ะ...ยังไงเราก็ต้องร่วมงานในฐานะพนักงานบริษัทเดียวกันอยู่ดี ผมไม่อยากเป็นหัวหน้าจอมเซ้าซี้หรอกนะ ยกเว้นก็แต่คุณจะลาออกไปทำงานที่อื่น”
“คงยังไม่ใช่เร็ว ๆ นี้หรอกครับ”
“งั้นก็ดี” มิ่งฟ้ากล่าวพลางไหวไหล่ “ไม่งั้นผมมีหวังเละแหง ๆ เข้ามาไม่ทันไรมือดีของบริษัทก็ชิ่งเปลี่ยนงานก่อนใครเพื่อน”
“ผมแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก” จงใจพูดกระทบกระเทียบให้อีกฝ่ายระลึกได้แท้ ๆ แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนของหัวหน้ากลับทำให้ผมจุกไปทั้งอก
“คงไม่ต้องแล้วล่ะ หลังจากมื้อนี้คงไม่มีเรื่องส่วนตัวระหว่างคุณกับผมให้ลำบากใจกันอีก”
ทั้ง ๆ ที่ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี...
แต่ทำไมผมถึงกลับรู้สึกร้อนขึ้นมาที่กระบอกตาได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
วันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาแปลนบ้านพักตากอากาศของคุณปกรณ์เดินหน้าไปไม่เท่าไร ส่วนหนึ่งเพราะยากเหลือเกินที่ผมจะพยายามทำใจให้จรดจ่อกับงานตรงหน้าได้เกินสิบนาที คำพูดสั้น ๆ ที่ฟังดูควรจะยินดีที่ไม่ต้องอึดอัดกันอีกกลับทำให้ผมว้าวุ่น แม้จะเคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมานานแล้วแต่กลับนึกถึงวันที่เคยมีอีกฝ่ายคลอเคลียอยู่ไม่ห่างขึ้นมาดื้อ ๆ
กาแฟดำเจ้าประจำใต้สำนักงานถูกยกดื่มขึ้นอีกครั้ง แก้วพลาสติกสำหรับใส่เครื่องดื่มร้อนดีไซน์จืดชืดเป็นสิ่งที่ถูกล้างแล้ววางไว้เต็มใต้โต๊ะทำงานรก ๆ ของผม วันดีคืนดีจะเอาไปบริจาคให้บริษัททำขยะรีไซเคิลย่านสมุทรปราการ เห็นทีวันนี้คงได้วัตถุดิบอีกโข
“กี่แก้วแล้ววะไอ้วิน” พี่วิชิตเลื่อนเก้าอี้ออกจากพาทิชั่นมามองผมแล้วถามด้วยความเป็นห่วง ผมยกนิ้วชูเป็นตัววีแสดงคำตอบก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นซดอีกครั้ง
“นี่เพิ่งสิบโมง มึงแดกไปแล้วสองแก้ว ถามจริง เมื่อคืนทำอะไร”
“ทำงานคุณปกรณ์นี่ล่ะครับ คิดไม่ออกว่าจะเพิ่มอะไรให้ท่านพอใจ”
“ครั้งที่แล้วติงเรื่องอะไรมาล่ะ”
“อยากเพิ่มที่จอดรถครับ แต่จะขยายสวนหน้าบ้านด้วย ตรงสระน้ำนั่นก็เล็กไป”
“โอ้โฮ พื้นที่ใช่ว่าใหญ่สักสิบเอเคอร์”
“ลองหมุนแปลนดูน่าจะพอได้อยู่ครับ แต่ไม่รู้ว่าจะแก้อีกหรือเปล่า” พูดแล้วเครียด พอคิดได้ก็ต้องมาร่างแบบไปคุยใหม่ ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเบื่อ “ถ้ารอบนี้ไม่ผ่านผมยกให้พี่ชิตดูต่อเลยนะ”
“เฮ้ย ข้าติดงานคุณเกวลินอยู่ว่ะ เอ็งนั่นแหละ ทำ ๆ ไปเถอะ” คู่สนทนาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วยื่นลูกอมให้ “เมียซื้อมาฝากจากญี่ปุ่น ลูกอมรสนม ผลิตจากเกลือธรรมชาติ ลองกินดูสิ คลายเครียดดี”
“ขอบคุณครับ” ผมรับมาแล้วแกะห่อทันที รสชาติหวานจ๋อยคนละเรื่องกับกาแฟที่หมดไปเมื่อกี้ลิบลับ
“ข้าว่าไม่ไหวก็นอนพักก่อนเถอะว่ะ เช้านี้คุณมิ่งฟ้าไม่เข้า หรือถ้าเข้าเดี๋ยวจะรีบปลุก” รอบนี้พี่ชิตเอ่ยด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ ไม่ได้หยอกเล่นเหมือนที่ผ่านมา ผมถอนหายใจยาวเหยียดมองกระดาษผืนใหญ่ตรงหน้าแล้วก้มลงเอาหัวโขกโต๊ะ
“ผมเบื่อว่ะพี่”
“เออน่า นอนพักไปก่อน พรุ่งนี้ไปคุยใช่ไหม เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปกินหมูกระทะด้วยกันสิ คลายเครียด”
ผมพยักหน้ารับก่อนถอนหายใจซ้ำอีกครั้ง เอียงคอมองรุ่นพี่พุงพลุ้ยที่ยืดตัวออกมาจากพาทิชั่นเพื่อมองผมแล้วยกมือชูขึ้นมาห้านิ้ว “ขอผมนอนห้านาทีนะ พี่ชิตปลุกด้วย”
“เออ ได้ งีบไปเหอะ”
เสียที่ไหนล่ะ!
ผมตื่นมาอีกครั้งเพราะมีคนมายืนเคาะพาทิชั่น และคน ๆ นั้นก็ไม่ใช่ไอ้พี่วิชิตที่รับปากผมเมื่อห้านาทีก่อน ไม่ใช่สิ...ผมไมได้หลับไปห้านาทีด้วยซ้ำ แต่นับ ๆ ดูแล้วมันเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าเลยต่างหาก เพราะพอหันกลับไปมองคนอื่น ๆ ในแผนกก็พบแต่เพียงความว่างเปล่ากับนาฬิกาแขวนที่บอกว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้วเท่านั้น
“หลับทั้ง ๆ ที่แก้วกาแฟก็อยู่บนโต๊ะน่ะเหรอ คุณนี่มันสุดยอดจริง ๆ”
“ขอโทษครับ พอดีเมื่อคืนนั่งทำงานดึกไปหน่อย” ผมอ้อมแอ้มตอบทั้งที่ไม่จริง ทำงานดึกนั่นเป็นผลจากการที่นอนไม่หลับอีกทีตลอดสองวันที่ผ่านมาต่างหาก ส่วนถ้าสืบไปถึงสาเหตุหลักอีกทีก็หนีไม่พ้นคนที่ยืนจังก้าสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวตรงหน้านี้ล่ะ
“ก็บอกให้พักผ่อนบ้าง มีลูกน้องขยันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าตายก่อนงานเสร็จผมก็ซวยเหมือนกันนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ผมพูดพลางถอนใจ “ทำงานก็สนุกดี”
“สนุกจนไม่หลับไม่นอน เชื่อเขาเลย แล้วนี่ก็ยังไม่ทานข้าวกลางวันสินะ”
ก็เห็นอยู่ว่าคนเพิ่งตื่นยังจะมาถามอะไรประสาท ๆ อยู่ได้ ผมรับคำในลำคอแล้วเก็บแก้วกาแฟพลาสติกอันใหม่ซ้อนกับอันเก่าที่ยังไม่ได้ล้าง “ไปกินด้วยกันสิ ผมแวะเอาเสื้อสูทมาไว้ที่ห้องเฉย ๆ”
“ไม่บอกให้พี่ทิพย์ซื้อขึ้นมาล่ะครับ”
“ป่านนี้ของในแคนทีนหมดแล้วล่ะมั้ง ออกไปหาอะไรกินข้างนอกเถอะ จะได้คุยเรื่องงานของคุณปกรณ์ด้วย”
ผมเหลือบตามองแผ่นกระดาษที่ถูกวางทับด้วยกล่องใส่ดินสอแล้วพยักหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ ลุกขึ้นหยิบกระบอกใส่แบบเพื่อจะพกสมบัติชิ้นสำคัญไปด้วยแต่กลับถูกค้านจากอีกฝ่าย “เอาแค่สมุดโน้ตไปก็พอ คุณจดงานใส่ในนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ผมไม่อยากให้คุณไปกางแผ่นกระดาษเทอะทะกลางร้านอาหารหรอกนะ เจอกันที่เดิม ผมจะลงไปเตรียมรถก่อน”
พูดจบหัวหน้าฝ่ายก็เดินออกไปที่หน้าลิฟต์ ทิ้งผมให้จมจ่อมกับความคิดอยู่พักใหญ่
มาไม้ไหนล่ะทีนี้...
หรือบางที อาจจะไม่มีอะไรอย่างที่คิดก็ได้
“ผมลองปรับตรงนี้เพิ่มจากของเก่าอีกหน่อย เพิ่มสวนไปตรงมุมของสระว่ายน้ำ ท่านอาจจะชอบที่มันมีสีเขียวเยอะ ๆ ตามที่บอกไว้ว่าอยากได้สวนเพิ่ม”
“มีต้นไม้ติดสระน้ำแล้วมันดูแลยาก ยิ่งเป็นบ้านพักตากอากาศที่นาน ๆ ไปทีเด็กที่บ้านคงไม่ใส่ใจเท่าไร ผมว่าตรงสระนี่ทำเหมือนเดิม แล้วเพิ่มพวกรูปปั้นที่ดูประหลาด ๆ ลงไปไม่ดีกว่าเหรอ”
“รูปปั้น?”
“คุณไม่รู้อะไร คนรวยเขาอยากได้ความโก้เก๋ที่อ่านไม่ออกเท่านั้นล่ะ ยิ่งคนไม่เคยรวยแล้วมารวยฟ้าผ่าอย่างท่านรัฐมนตรีเนี่ย ทำให้มันดูอลังการเว่อวังไปเถอะ เดี๋ยวก็พอใจ”
“มุมนี้เหรอครับ” ผมเงยหน้าขึ้นถาม วงแบบแปลนคร่าว ๆ ที่สเกตซ์ใส่สมุดโน้ตไว้ด้วยดินสอ “ใช่ หาข้อมูลเรื่องรูปปั้นที่มันดูเวอร์ ๆ ไปด้วยล่ะ พริ้นแบบแนบไปให้ท่านดูพรุ่งนี้เลย”
ผมพยักหน้า ขณะที่อีกฝ่ายยกน้ำดื่มขึ้นจิบ ภายในห้องอาหารที่แยกออกมาจากด้านนอกมีเพียงผมกับชายหนุ่มหน้าสวยที่วาดแขนด้านหนึ่งไปบนโต๊ะกว้าง จานอาหารหลักถูกบริกรยกไปเก็บแล้ว เหลือก็แต่ของหวานที่สั่งมาวางไว้พอเป็นพิธี เสียงเพลงที่เปิดคลอกับแอร์เย็น ๆ ทำให้หัวผมโล่งมากกว่าอยู่ในออฟฟิศพอสมควร อีกส่วนอาจเป็นเพราะสีหน้าจริงจังกับงานของหัวหน้าฝ่ายที่ดูจะมีความสุขเมื่อได้จับงานที่ตัวเองถนัดขึ้นมา
“เหมือนคุณจะสร้างสัมพันธ์กับลูกค้าค่อนข้างน้อยนะ ถ้าไม่ถนัดเรื่องเข้าหาคนอื่นก็น่าจะศึกษาจากอินเตอร์เน็ต คุณปกรณ์ไม่ใช่โนเนมที่ไหน ถ้าตามข่าวหน่อยจะรู้ว่าเขาชอบอะไรพรรค์นี้ งานสถาปนิกก็งานบริการ คุณต้องหัดเอาใจลูกค้าให้เป็น ไม่ใช่ว่าเก่งอย่างเดียว” มิ่งฟ้าพูดพลางดึงดินสอออกไปจากมือผม ก้มหน้าลงมาเขียนอะไรบางอย่างบนสมุด
“ตรงทางเดินนี่ก็เพิ่มลูกเล่นอะไรสักหน่อยก็ดี แต่ไม่ต้องรกมาก”
“ครับ” ผมรับคำพลางเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่าย แก้มขาวของไอ้เฟยสีคล้ำลงกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด แต่หน้ายังใสเหมือนเดิม ผมเส้นหนาสีดำสนิทที่ร่วงลงมาจากยางมัดผมถูกทัดขึ้นเหนือหู กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เป็นกลิ่นกายเฉพาะตัวในแบบของผู้ชายยังคงคุ้นจมูกผมแม้ว่าจะเจือด้วยกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ มาด้วยก็ตาม
“พรุ่งนี้ผมจะช่วยพูดให้ ถือโอกาสแนะนำตัวกับคุณปกรณ์ไปด้วยเลย”
“ครับ”
“มีอะไรสงสัยอีกหรือไง”
ผมส่ายหน้า เหยียดตัวเกร็งเมื่ออีกฝ่ายผินหน้ามาสบตาในระยะใกล้ “ไม่มีครับ”
“แล้วมองผมทำไม”
ริมฝีปากบนและล่างบดกันอย่างหาคำตอบไม่ได้ ไอ้เฟยมีเซนส์ด้านนี้ ใครมองมันอยู่รู้ตัวตลอดแต่เป็นผมเองที่หักห้ามมันไม่ได้ ผมเบือนสายตาหนี แม้ลมหายใจอีกฝ่ายจะเป่ารดอยู่ตรงหน้าก็ตาม
“คิดมากเรื่องที่ผมพูดวันนั้นเหรอ”
“เปล่าครับ”
“คุณปิดบังเก่งนะ แต่โกหกไม่เป็น ผมเคยบอกแล้วนี่” ประโยคนั้นเคยได้ยินตอนที่ทะเลาะกันในช่วงแรก ๆ ผมพยักหน้ารับแต่ก็ยังไม่สบตา “คิดว่าผมจะยอมถอยง่าย ๆ เหรอ”
ประโยคนั้นดึงดูดสายตาผมให้ยอมหันมาสบอีกฝ่ายด้วยสภาวะจำยอม ริมฝีปากรีสวยยกขึ้นในมุมที่มองดูแล้วเต็มไปด้วยเล่ห์กล ดวงตารีเล็กที่จับจ้องมายังคงฉายแววของอะไรบางอย่างที่ผมไม่สามารถตีความออกไม่ว่าจะเป็นในเชิงบวกหรือลบ ก่อนมือใหญ่จะยกขึ้นยีหัวผมเบา ๆ
“ทำไมถึงเป็นคนที่คิดมากได้ขนาดนี้นะ”
ผมเอนตัวหลบจากสัมผัสแล้วพับสมุดลง ในใจลึก ๆ ยังเข่นเขี้ยวเหมือนเคยด้วยประโยคที่ว่า 'กูคิดมากไปหรือมึงไม่คิดเลยกันแน่'
TBC
พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ให้ดราม่าค่ะ TvT จะค่อย ๆ เฉลยไปนะว่าเรื่องที่วินหรือตี๋ของคุณมิ่งฟ้าๆม่อยากพูดถึงคืออะไร แต่งไปแต่งมาแอบรู้สึกเหมือนรักเร่นิด ๆ แหละ (โฮรวว) แต่ไม่ต้องห่วง ธีมเรื่องนี้ไม่ใช่โลเลแน่นอนค่ะ กร๊ากกก
ทั้งนี้ ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม สัก 5 - 6 ตอนน่าจะพ้นช่วงขมุกขมัวไปแล้ว (นี่ผ่านมาตอนที่สองแล้วนะตัวเอง) เอาเป็นว่าค่อย ๆ ตามกันไปเนอะ
ไว้เจอกันวันพุธค่ะ แต่พุธหน้าไม่มานะ(แหะ ๆ) ติดภารกิจนิดโหน่ย แต่เดี๋ยวสัปดาห์นี้จะต่อพี่ธันน้องปอเป็นการชดเชย เจอกันอีกทีต้นเดือนตุลานะคะ :katai2-1:
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่าา
-
มึนตึงทั้งตอน
-
พี่เฟยดูโตต่างจากตอนเรื่องคำประกาศฯมาก ทำไมมันดูเครียดๆ ฮือออ
-
นี้สิถึงจะเป็นพี่เฟย 555555+ หลงเสน่ห์พี่เฟย หลงรักพี่ตี๋ค่าา~~~ ตอนนี้เราว่าไม่อึนนะออกจะน่ารักด้วยซ้ำคือแค่เป็นพี่เฟยจริงๆแบบไม่เหมือนตอนที่แล้วก็มีความสุขค่ะ
โฮฮฮ ต้องรออีก2อาทิตย์ -meหยิบพี่ยูขึ้นมาอ่านพลางๆ-
-
คุณมิ่งฟ้ามีรังสีกดดันคนอื่นสูงมาก เหมือนคนผิดตอนนั้นจะเป็นวิน เผลอนอกใจรึ หรืออะไรยังไง
มีแววถ่านไฟเก่าลุกโชนสูงมาก เฟยสนใจวินชัดเจน แต่แว่ก็มาในคราบคนกวนๆ เย็นชาไงบอกไม่ถูก ดูยากวุ้ย
รู้แต่อยากให้รักกัน 555
ลขอบคุณค่ะ
-
ไม่ชินกับพี่เฟยลุคนี้เลยอะ
-
ออร่านางพญากว่าเดิมร้อยล้านเท่าอะ พี่เฟยมาดนี้ 55555
-
มีเหรอถ้าคนอย่างพี่เฟยอยากรู้แล้วมันจะไม่รู้ว่า จริงๆแล้ว เหตุผลมันคืออะไร
-
เขามีเรื่องอะไรกันน้า...
-
อ่านจบถึงรู้ว่าตัวเองขมวดคิ้วตอนอ่านตลอดอ 55555
-
พี่เฟยเจ้าขามาแล้ว
ตอนนี้ก็ยังอึนๆกันอยู่เหมือนเดิม
:m15:
-
แอร๊ยยย พี่เฟย เจ้าเล่ห์แสนกล รุกไม่ถอยแบบนี้ยิ่งน่าหลงใหล
เจ้าชู้จนแฟนทิ้งเหรอเนี่ย เคลียร์กันยาวเลยสิ
-
เค้ากำลังเล่นบท พ่อแง่แม่งอนกันใช่ม๊ายยย
ฮ่าๆๆๆ
แบบว่าเหมือนพี่เฟยงอน แล้วพี่เฟยก็เป็นคนง้อด้วย งงมั้ย 55 คนงอนคนงัอคนเดียวกัน
คาดคั้น ตื้อๆๆๆ
ตื้อเยอะๆให้พี่ตี๋ใจอ่านคายปมออกมาอัพๆต่อน้า
แต่พุธของพุธหน้าเลย โฮยย จะลงแดง><~~ :ling1:
ปล. อยากเห็นพี่เฟยร้องไห้ให้พี่ตี๋บ้างจุง พี่ตี๋จะได้เข้าใจว่าจริงจังๆสักที
-
พี่ตี๋ดูท่าจะรับมือกับพี่เฟยยากนะเนี่ย คำพูดของพี่เฟยทำให้จุกแทนพี่ตี๋เลยอ่ะ
สงสารพี่ตี๋ แต่ก็ยังดีที่พี่เฟยบอกว่า จะไม่ยอมถอยง่าย ๆ ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
แต่ว่า ที่พี่ตี๋ทิ้งพี่เฟยไปเพราะพี่ตี๋ทำผิดเองเหรอเนี่ย อะไร ยังไง อย่าดราม่าน้าาา :ling3:
ถึงพี่เฟยจะดูเย็นชา แต่ก็รู้สึกดีที่พี่เฟยเป็นฝ่ายคอยเข้าหาพี่ตี๋ก่อนตลอด ๆ แหละนะ
ถึงจะอึมครึม ๆ แต่ก็ดีใจที่คนเขียนบอกว่าพยายามไม่ให้ดราม่า แล้วก็ไม่ใช่ธีมโลเลจ้ะ
รอตอนต่อไป อยากอ่านต่อแล้ว ต้องรอพุธโน้นเลยเหรอเนี่ย แงงงง :mew6:
ขอบคุณนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ลมพัดหวนมาคืนความรักให้พี่เฟยแบ้ววววววววว... :katai2-1:
ถึงจะแอบหลงรัก ความติสของพี่เฟยมาตั้งแต่ adore you แต่เราก็จะยอมตัดใจปล่อยพี่เฟยไปดี คริคริ
ตั้งแต่อ่านนิยายเวสต์มา เราว่าเราชอบพี่เฟยมากสุดละ นางดูจับต้องไม่ได้ เหมือนสายลมซะเองมากกว่า
แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะว่า ในเรื่องก่อนๆเวสต์ไม่ได้บรรยายว่าพี่เฟยคิดอะไร พี่แกเลยดูมึนๆถูกใจเรา
ปล. พุธหน้าเวสต์ไม่มาต่อ พุธนู้นเราก็ไปทำงาน ไม่รู้จะเล่นเนตได้มั้ย แต่จะลองแบกคอมไป เผื่อจะได้เสพย์พี่เฟยนอกสถานที่บ้าง อิอิ
ปล2. แล้วจะซื้อขนมกลับมาฝาก ถือซะว่าเป็นสินสอดสู่ขอพี่ตี๋ให้พี่เฟยละกัน ^^
-
ตี๋วินโดนพี่เฟยต้อนตลอด
-
:mew1: :hao3:
-
พี่เฟรยยยยลุคนี้ไม่ชินเลย
แต่คือมันดีน่ะ
-
ชอบอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :hao7:
พี่เฟยน่ารักอ้ะะะะะะะะะะ เท่ห์ด้วย งื้อออออออออออออ
-
พี่เฟยละก็อย่ากดดันวินนักสิจ๊ะ
ว่าแต่เรื่องราวมันเป็นมายังไง ลุ้นจะแย่แล้วจ้า
-
ยิ่งกว่าขมุกขมัว จากไอ้...เฟยเป็นคุณมิ่งฟ้า มันช่างน่า...ซะไม่มีอะคุณวายุ๊
ปล. ถ้าน้องยูกะไอ้อินอยากจะมารับเชิญ ก้อปล่อยๆมาเถอะน้า
-
โอ๊ยยยย หลงรักพี่เฟย เสียงั้น นางยังไม่ทำอะไรเลย 555555+
-
02 Lie
“คงไม่ต้องแล้วล่ะ หลังจากมื้อนี้คงไม่มีเรื่องส่วนตัวระหว่างคุณกับผมให้ลำบากใจกันอีก”
ชั้นจุกกับประโยคนี้จริงๆ พี่เฟ้ยยยยยย :ling3:
ปอลิง ทำไมชั้นเพิ่งเห็นเรื่องนี้ โป้ง -west- :m14:
-
อะไรทำให้ทั้งสองคนต้องทะเลาะแล้วแยกจากกัน
ทั้งคู่ยังมีความรู้สึกดีๆให้กันใช่ไหม รอติดตามตอนต่อไป
:mew1: :L2:
-
มีอดีตต่อกันแล้วต่อไปจะเป็นอย่างไร
-
คุณ west ให้รอนานไปแล้ว ต้นเดือนเลยเหรอ ฮื้อออออ
พี่เฟยเป็นสุดที่รักของเค้าเลยนะ คนอารายมีเสน่ห์ไปอีก ^^
-
อึมครึมจังเลยข่ะ! :hao5:
แต่เราชอบนะ เพราะเราสัมผัสได้ถึงความก๊าวของพี่เฟย
กรี๊ดดดด นี่สินะพระเอกตัวจริง อ่านไปทำไมรู้สึกพี่เฟยหล่อมาก แงงง
อยากรู้เรื่องที่พี่ตี๋ไม่อยากพูดถึงแล้วเหมือนกัน
ลุ้นให้ผ่านช่วงอึมครึมไปไวๆ เดาว่าไอ้พี่เฟยเวลาอยู่กับพี่ตี๋จะต้องเร้าใจมากแน่ๆ แอร๊ยยย
-
ติดตามคร่าาาาาาา
-
:mc4: เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ค่ะ
รอตอนต่อไปค่า ตอนนี้เครียดไปนิสนุง555 :กอด1:
-
เรื่องนี้จะเป็นอย่างไรน้า ติดตาม ติดตาม
-
เฟยยยย...ผู้ชายที่เอาแต่ใจ...ถ้ายังไม่บรรลุผลก็อย่ายอมแพ้...สู้เค้าเฟยยย..อยากรุ้ว่าปมอะไรที่ตี๋ทำให้พี่เฟยผิดหวัง
รอค่ะ
-
สิ่งนั้นมันคืออะไร โอ้ยยย อยากรู้ๆ :ling1:
-
พี่เฟย
เจ้าชุ้ให้เห็นแน๊
-
พี่เฟยปากจัดเหมือนเดิม :hao5:
-
ดีแล้วที่ไม่ดร่าม่าเยอะ :sad4: น่าติดตามมากๆค่ะ ดูไม่ค่อยออกเลยว่าใครเป็นเมะใครเป็นเคะ แต่เชียร์วินเป็นเมะค่า~ o18 #เป็นเรื่องแรกที่อยากให้เคะหน้าสวย อุหุหุ
-
มาติดตามคนในอดีตของพี่เฟย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ตี๋แอบไปมีใครตอนคบพี่เฟยมารึเปล่าคะ :m16:
-
ลุ้นกับพี่เฟ่ยจริงๆ ว่าจะออกมารูปแบบไหน
-
เพิ่งจะได้เข้ามาตามอ่านค่ะ
กรี๊สพี่เฟยมาตั้งแต่ คำประกาศ แล้วนะ
พี่เฟยโตขึ้นมาก แต่ก็แอบกวน แอบเกรียนอยู่นะ
-
พี่เฟยยยยยยยยยยยยยยยย เข้ามากรี๊ดดดดดด เชียร์พี่เฟยรุกกกก
-
มากันรอ ฮึบ ฮึบ วันพุธสีเขียว
-
03 care
“โอ้ งานนั้นถ้าไม่ได้คุณมิ่งฟ้าไปด้วยมีหวังแกร่วแย่เลยครับ ทางคุณหญิงอมรรัตน์อยากเจอหลานชายเจ้าสัวอธิปมานานแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอที่งานนั้นได้...”
เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยสลับกับหัวเราะร่วนลงคอทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรให้ขำนักหนา ไอ้เฟยปั้นหน้ายิ้มรับคำไปด้วยเมื่อพูดถึงงานประมูลจิวเวอรี่อะไรสักอย่างเมื่อหลายเดือนก่อนโดยไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยถึงแปลนบ้านที่ผมทำมาพรีเซนท์วันนี้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้นอนเลยสักชั่วโมงแม้แต่น้อย บทสนทนาช่างหวานชื่น เอ่ยรวมไปถึงลูกสาวคนโตที่อายุอานามไล่เรียงกันมาติด ๆ
“เพชรวันนั้นที่คุณหญิงประมูลได้งามจริง ๆ ครับ ไม่รู้ว่าคุณมิ่งฟ้าจะมาเอง ไม่อย่างนั้นจะได้นัดเจอที่บ้าน เอามาอวดสักหน่อย เจอที่กระทรวงเลยไม่มีอะไรให้คุยโวเลย”
ผมถอนหายใจอยู่ด้านหลัง ไม่เคยเห็นไอ้เฟยในมุมนี้ ลึก ๆ ก็อดทึ่งไม่ได้ว่าผู้ชายที่ทำตัวสำมะเรเทเมาสมัยเรียนจะเปลี่ยนไปราวจิ้งจกเปลี่ยนสี ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานในเสื้อยืดย้วย ๆ ของแถมจากสีน้ำกับกางเกงยีนขาด ๆ หนีบรองเท้าแตะตราช้างดาวมาเทียบกับผู้ชายท่าทางสุภาพตรงหน้ายังไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน ตัวตนของมันสมัยนั้นแค่มายืนหน้ากระทรวงคาดว่ายามคงไล่ให้ไปขอทานที่อื่นแน่ ๆ
“ถ้ายังไงหลังจากเสร็จงานนี้ผมมีพิธีขึ้นบ้านใหม่จะรบกวนเชิญคุณอธิปกับคุณมิ่งฟ้าไปร่วมด้วยนะครับ แบบบ้านนี่ไม่ผิดหวังเลยสักนิดที่เลือก WKS มาดูแล เจ้าเด็กหนุ่มนั่นทำงานได้ดีจนผมเชื่อมือจริง ๆ”
ผมโค้งรับคำชมแม้ในใจจะแสยะยิ้ม เชื่อมือบ้าอะไร เปลี่ยนแบบไปมาตั้ง5-6รอบ เปลี่ยนแต่ละทีไม่สมเหตุสมผลเสียด้วย สักแต่ว่าวันนั้นนึกอะไรออกก็จะเติมมา นึกแล้วอยากจะอัดเสียงบันทึกบทสนทนาให้ฟังกันชัด ๆ ไปเลยว่าไอ้เชื่อมือจริง ๆ ของท่านหมายถึงแบบไหน เติมโน่นเติมนี่ไม่หยุดหย่อนอย่างที่ผ่านมาหรือเปล่า
“ถ้าอย่างนั้นแบบที่ผมเสนอวันนี้ก็เรียบร้อยแล้วนะครับ ผมจะได้ให้คุณวายุส่งต่อไปให้ทีมวิศวกร”
“อ้อ ครับ ได้เลย ๆ ถูกใจผมมากเลยล่ะ ว่าแต่เย็นนี้คุณมิ่งฟ้ามีธุระหรือเปล่า ผมอยากเชิญมาทานอาหารค่ำด้วยกัน น้องหญิงเลิกงานเร็วพอดีน่ะครับ”
ผมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่พอนึกมาถึงว่าขนาดไอ้เฟยมันหน้าตุ๊ดขนาดนี้ยังจะมีลูกท่านหลานเธอมาประเคนให้ถึงที่บ่อย ๆ สมัยเรียนส่วนใหญ่เป็นพวกผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรแต่ก็ไม่ได้คุยกันในเชิงธุรกิจเห็นแล้วยังอึดอัดน้อยกว่า บุคลิกไอ้เฟยจะดูเซอร์ ๆ แมน ๆ แต่ก็เป็นเกย์แท้ ๆ ฟัดแต่ผู้ชาย ตัวเล็กตัวใหญ่ไม่เกี่ยง ดังนั้นเรื่องผู้หญิงนั่นผ่านไปได้เลย
“เย็นนี้คงไม่สะดวกน่ะครับ ที่บริษัทมีงานเลี้ยงต้อนรับ ถ้าเจ้าภาพไม่ไปจะน่าเกลียดแย่”
“อ้าว เหรอครับ น่าเสียดายจริง ๆ” ชายวัยกลางคนเอ่ยพลางลูบคางไปด้วย “ถ้าคุณมิ่งฟ้าสะดวกเมื่อไร...”
“ผมจะติดต่อมาครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มการค้าให้อีกที พอได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจแล้วคุณปกรณ์ก็ปล่อยตัวผมกับหัวหน้าออกมาแทบจะในทันที
"งานผ่านแล้วหน้าบานเชียวนะ" คนข้าง ๆ เอ่ยยิ้ม ๆ ผมทำหน้าหุบกลับเหมือนเดิมแทบไม่ทันหลังจากเล็กซัสสีดำสนิทเคลื่อนตัวออกจากกระทรวงการท่องเที่ยว ผินหน้าออกนอกหน้าต่างเถียง "ไม่ยักรู้ว่านโยบายของหัวหน้าใหม่คือห้ามลูกน้องมีความสุข"
"ผมห้ามเสียเมื่อไร แค่แปลกใจเพราะตั้งแต่มาอยู่คุณก็ทำหน้าหงิกตลอดเวลา"
"ผมก็เป็นอย่างนี้ของผมมานานแล้วต่างหาก" หัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมและการออกแบบหัวเราะ ยกมือขึ้นผลักหัวผมเบา ๆ อย่างที่ชอบทำสมัยก่อน “เผลอแวบเดียวทำหน้าบึ้งอีกแล้ว คิดว่าน่ารักนักหรือไง”
“ไม่ได้คิดครับ ใครจะไปบังอาจ” พูดจบก็จัดทรงผมให้เข้าที่ “คุณเองก็อย่าเล่นแบบนี้ได้ไหม เจ้านายลูกน้องเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอกนะ”
“แล้วทำกันอย่างไหน”
นั่นไง พออยู่ด้วยกันสันดานเดิมก็ออก ผมปรายตามองสารถีอารมณ์ดีแล้วทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าเก่า “พูดจากำกวมนี่ยังไม่เลิกอีกเหรอครับ”
“ผมพูดปกตินะ คุณนั่นแหละคิดอะไรกำกวมแล้วมาโทษคนอื่น” ผมแย้งแทบจะในทันทีว่า “รู้อยู่แก่ใจ” ทว่าบทสนทนาต่อจากนั้นกลายเป็นเสียงหัวเราะในลำคอของคนขับเท่านั้น
รถนอกทะเบียนสวยเลี้ยวเข้าร้านหมูกระทะใกล้สำนักงานก่อนจะถามความเห็นจากผม จำได้ว่าพี่ชิตชวนมากินเลี้ยงฉลองงานผ่านเมื่อวันจันทร์
แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะชวนหัวหน้าใหม่มาด้วยเลยประหลาดใจเล็กน้อย ลานจอดรถของร้านมีรถของพี่ ๆ ที่บริษัทมาจอดบ้างแล้ว ไม่
สิ มากันครบทุกคันแล้วต่างหาก
“วันนี้ซ้อมย่อย ถือว่าเป็นการเลี้ยงฉลองที่งานหินของน้องเล็กผ่าน”
“ผมก็อายุเท่าคุณนั่นแหละคุณมิ่งฟ้า”
“ชั่วโมงบินต่างกัน” พูดจบเขาก็ขยิบตาให้อีกทีแล้วเดินลงจากรถ ผมถอนหายใจทิ้งหนึ่งครั้งก่อนหยิบสัมภาระของตัวเองตามลงมาก่อนถาม “แล้วซ้อมย่อยอะไรของคุณ”
คู่สนทนาล้วงมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกง หลิ่วตามองก่อนตอบยิ้ม ๆ อย่ามีนัยยะ “ก็เลี้ยงต้อนรับหัวหน้าไง งานนั้นของจริงจัดร้านR&B วันศุกร์นะเผื่อยังไม่มีคนบอก”
“ทำไมต้องวันศุกร์” ที่ถามเพราะเห็นท่าทางไม่น่าไว้ใจนั่น R&B เป็นร้านอาหารกึ่ง ๆ ผับแอนด์เรสเตอรองค์ อยู่ลึกเข้าไปในซอยออฟฟิศแต่คนคึกครื้นตลอดเวลา ผมเคยไปที่นั่นหนึ่งถึงสองครั้งเพราะถูกพี่ ๆ ในแผนกรบเร้า เดินทางลำบาก ที่นั่งเยอะก็จริงแต่ที่จอดรถค่อนข้างน้อย ส่วนใหญ่เวลาไปเลยมักจะติดรถคนอื่นไปมากกว่า หัวหน้าซึ่งเป็นเจ้าของโครงการหันมาตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ อย่างที่ชอบทำ
“จะได้เมาหยำเปแบบไม่ต้องกังวลเรื่องทำงานวันถัดมาไงล่ะครับคุณวายุ เร็วเข้าเถอะ ป่านนี้คนอื่นรอกันหมดแล้ว”
ทันทีที่ก้าวเข้าร้านและเดินไปที่โต๊ะตัวใหญ่ ทุกคนมารอกันหมดตามที่คุณมิ่งฟ้าบอกจริง ๆ ซึ่งนั่นรวมไปถึงคนนอกแผนกอย่างนายช่างคเชนทร์ซี้เก่าของพี่วิชิตด้วย ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นวิศวกรหนุ่มในเสื้อโปโลสบาย ๆ กับกางเกงยีนขาตรงอยู่ใกล้เก้าอี้ตัวที่ว่าง
“ไม่ยักรู้ว่านายช่างจะว่างกับเขาด้วย” ผมถามยิ้ม ๆ ขณะทีเดินเข้าไปหา ไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของหัวหน้าเพียงแค่ทักทายเพื่อนรุ่นพี่ตามมารยาท จะว่าไปแล้วพี่เชนทร์ก็ค่อนข้างสนิทกับสถาปนิกคนอื่น ๆ อยู่พอสมควร งานเลี้ยง(สาป)ส่งโปรเจ็กต์เครียด ๆ แบบนี้มักจะโผล่มาบ่อย ๆ แน่นอนว่าคนชวนไม่ใช่ผม ไม่เคยเป็นผมเลยสักครั้ง
“ก็วินไม่ได้ถามพี่”
“อ้อ ผมขอโทษครับที่ไม่ได้ถาม” แกล้งกระเซ้าอีกฝ่ายไปอย่างนั้น แต่พี่เชนทร์กลับทำหน้าเศร้าตอบกลับ “พี่ก็เป็นคนที่วินไม่เคยนึกถึงอยู่แล้วล่ะ”
พี่ชิตหัวเราะร่วน กระทุ้งข้อศอกใส่เพื่อนต่างฝ่ายให้ละสายตาจากผม ดวงตาเป็นประกายวาววับจับจ้องที่คนแปลกหน้าแล้วเอนตัวมากระซิบถาม “นั่นหัวหน้าใหม่วินเหรอ”
“อ้อ ครับ พี่เชนทร์ นี่คุณมิ่งฟ้า หัวหน้าฝ่ายคนล่าสุดที่มาแทนพี่ดุล นี่คุณคเชนทร์ครับ คุณเฟย เป็นวิศวกรที่ดูแลบ้านเดี่ยวของคุณนภทีป์”
“วิศวกรคนสนิท” อีกฝ่ายยังแหย่ด้วยมุกที่ตัวเองชอบใช้ไม่เลิก ผมก็ได้แต่หัวเราะแบบขอไปทีพลางเหลือบตามองคนถูกแนะนำโดยอัตโนมัติ เห็นสายตาคมกริบของหัวหน้าฝ่ายจับจ้องมายังนายช่างแล้วก็ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ฝ่ายสถาปัตย์และการออกแบบนี่คัดคนเข้าทำงานหรือเปล่าครับ หน้าตาดีเหมือนรูปปั้นกันทั้งนั้น”
“หมายถึงกูเหรอ” พี่ชิตเอ่ยแทรก เรียกเสียงโอ้กอ้ากจากสมาชิกร่วมโต๊ะได้เป็นทิวแถว คะแนนหน้าจริงได้แค่ 5 แต่มั่นหน้าได้เป็น 10 จริง ๆ พี่ชายคนนี้
“ผมหมายถึงคุณมิ่งฟ้ากับน้องวินต่างหาก ได้สองคนนี้แล้วนึกว่าทำงานอยู่กันตนา”
“แหม ตอนคุณอดุลย์อยู่ก็ตีซี้หวังเคลมลูกน้อง พอเปลี่ยนหัวหน้าก็ตอแหลลงตับเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีเลยนะไอ้เชนทร์” พี่วิชิตเอ่ยขำ ๆ แต่ทุกคนต่างพร้อมพรรคพยักหน้าเห็นด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องรีบส่ายหน้าชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“เรื่องเวอร์นี่ขอให้เป็นพี่เชนทร์เถอะ แล้ววันนี้ไม่ดื่มเบียร์เหรอครับ แปลกแฮะ”
“ไม่ล่ะ” วิศวกรหนุ่มเอ่ยตาเยิ้ม มองผมแล้วอมยิ้มท่าทางเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวต้องขับรถไปส่งวินที่คอนโด”
เสียงเป่าปากแซวดังขึ้นระงม เพื่อนร่วมแผนกรู้ดีว่าพี่เชนทร์พยายามเข้ามาคลุกคลีกับคนในเพื่ออะไรและเพราะใคร ดังนั้นทุกครั้งที่อีกฝ่ายจีบออกนอกหน้านอกตาเมื่อไรมักจะมีเสียงโห่ร้องระงมจนไม่ใครก็ใครอายกันไปข้าง ยอมรับว่าที่ผ่านมามีบางครั้งผมเผลอไผลรู้สึกไปกับลมปากของวิศวกรหนุ่มบ้างแต่ก็ดึงตัวกลับมาทุกทีที่เห็นแววตาพราวระยับของอีกฝ่ายและนึกถึงพันธะที่ตามติดพี่เชนทร์อยู่เป็นพรวน เพียงแต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนเดิม จากที่ขำ ๆ และมีหวั่นไหวลึก ๆ ใจกลับสั่น เหลือบตามองคนนั่งหัวโต๊ะโดยปริยาย
คุณมิ่งฟ้าปลดกระดุมเสื้อที่แขน พับขึ้นมาจนถึงข้อศอก ดวงตาสีดำขลับจับจ้องผมแน่นิ่งราวกับจะคาดคั้นเอาคำอธิบายแม้ว่าจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ ผมกลับเกร็งจนต้องหลบสายตาลง ยิ้มเจื่อนไปให้คนอาสา
“พี่เชนทร์ไปส่งผมที่ออฟฟิศก็ได้ครับ ผมจอดรถไว้นั่น พรุ่งนี้เช้าจะได้...”
“พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่มาส่ง ต้องมาทำเรื่องเบิกของที่จัดซื้ออยู่แล้ว” คเชนทร์ตอบยิ้ม ๆ คีบเนื้อย่างมาใส่จาน ขณะที่ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ลดมือที่วางอยู่บนโต๊ะลงมากำบนหน้าตักด้วยความรู้สึกอึดอัดในแบบที่อธิบายไม่ถูก
ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ เลิกกันไปตั้งนานแล้ว...อีกอย่าง มันก็เป็นคนพูดเองว่าไม่มีเรื่องส่วนตัวระหว่างเราอีกต่อไป
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม...ผมถึงได้แคร์สายตาที่มองมาอย่างเจ็บปวดคู่นั้นเหลือเกิน
หลังจากที่อัดหมูกระทะกันไปจนอิ่มแปล้ ผมก็ปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ด้านนอกระหว่างที่หัวหน้าฝ่ายเรียกเคลียร์เงิน
สายลมเย็น ๆ ในคืนที่เมฆหนาจัดไม่ได้บ่งบอกว่าคืนนี้ฝนจะตกหรือไม่ แต่ต่อให้ฝนตกก็คงไม่เป็นปัญหาต่อการจราจรมากเพราะกลับตอนนี้รถบนถนนคงโล่งกว่าปกติ ระยะทางจากที่พักผมไปถึงคอนโดที่เช่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ถ้าตอนเย็นใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่กรณีที่ถนนโล่ง ๆ ยี่สิบนาทีก็ถึง เป็นคอนโดหนึ่งห้องนอนเล็ก ๆ ที่เช่าต่อจากเพื่อนในคณะที่ตอนนี้ไปเรียนเมืองนอกอีกทีเลยได้ราคาค่อนข้างถูกกว่าปกติ
“ถ้าฝนตกบรรยากาศคงเป็นใจ ท่าทางคืนนี้คงอีกนานกว่าจะได้หลับได้นอนกัน”
เสียงนั่นเป็นเสียงของคนที่ควรจะอยู่จัดการค่าใช้จ่ายในร้าน หากแต่กลิ่นเมนทอลของบุหรี่นอกแบบที่ไม่มีพนักงานคนไหนใช้ที่ลอยปนมากับควันบุหรี่ดาษ ๆ ของผมเน้นย้ำตัวตนของอีกฝ่ายชัดแม้ไม่ต้องเผชิญหน้า ส่วนคนที่ถูกพูดถึง ก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผมกับวิศวกรอารมณ์ดีอย่างพี่เชนทร์
“แล้วใช่ธุระของคุณหรือครับ หัวหน้า”
“ก็เปล่าหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เงาที่ตกลงพื้นบอกว่าหัวหน้าขยับตัวเข้ามาใกล้ผมทุกที “อย่าทำอะไรที่มันจะกระทบกับงานก็พอ ผมคงสั่งคุณได้เท่านี้ล่ะมั้ง คืนนี้จะถึงไหนต่อไหนกันก็ระลึกไว้ด้วยว่าพรุ่งนี้ยังต้องทำงาน”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่เคยมีประวัติเรื่องไปนอนกับใครแล้วลุกไปทำงานไม่ขึ้น” เมื่ออีกฝ่ายจงใจกระทบกระเทียบผมก็ยิ่งตอกกลับเสียงแข็ง ก็เป็นเสียอย่างนี้ ต่อให้เวลาปกติสามารถคุยกันได้ดีขึ้นมากแค่ไหนแต่เมื่อไรที่ไม่พอใจก็ตามมาจิกกัดเอาให้วิ่น ผมดีดเถ้าบุหรี่ลงบนพื้น อัดนิโคตินเข้าปอดแล้วปล่อยมันลอยเป็นมวลควันสีเทาก้อนใหญ่
“แสดงว่าพัฒนาขึ้นนะ ถ้าเป็นสมัยเรียนถึงกับนอนหยอดข้าวต้ม”
“เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะครับ”
“อะไรกัน ผมกำลังชมคุณอยู่ชัด ๆ” รอยยิ้มปีศาจผุดขึ้นพรายเมื่อผมหันหน้าไปจ้องคู่สนทนา มิ่งฟ้าเบือนหน้าไปสูบบุหรี่ แล้วหันมาพ่นควันใส่ผม “หรือต้องไปชมคุณให้ไอ้หมอนั่นฟังถึงจะพอใจ”
ผมเดินกระทืบเท้าปึงปังกลับเข้าไปในร้าน พอดีกันกับพวกรุ่นพี่ที่เดินสวนออกมา พี่ชิตกำเงินทอนก้อนใหญ่มาคืนหัวหน้าฝ่ายแล้วกล่าวขอบคุณกันยกใหญ่ เหลือก็แต่ผมที่ยืนนิ่งงันไม่ได้พอใจกับงานเลี้ยงคลายเครียดครั้งนี้สักเท่าไรนัก
พี่เชนทร์เป็นคนสุดท้ายที่เดินออกมา ถือกระเป๋าเป้ของผมที่วางทิ้งไว้ข้างในออกมาให้ด้วย “พี่หยิบมาแล้วครับ กลัวว่าวินจะกลับเข้าไปไม่ทัน”
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวพลางยื่นมือไปรับ หากแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ให้พี่บริการเราเถอะ ไปเร็ว ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว”
ผมยิ้มให้อีกฝ่ายแกน ๆ แล้วเดินตามไป ไม่ลืมที่จะเหลือบมองชายหนุ่มหน้าสวยที่ทำท่าถมึงทึงในกลุ่มของพนักงานร่วมแผนกก่อนปาบุหรี่ในมือที่เหลือมากกว่าครึ่งมวนลงบนพื้น
เมื่อไรจะเลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ สักที...
ฟอร์จูนเนอร์สีขาวที่มีคราบโคลนเปรอะล้อจอดลงหน้าคอนโดมิเนียมที่อยู่ห่างจากบริษัทออกมา ภายในรถเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงแอร์ครางหึ่ง ๆ มือของผมถูกฉวยไปจับไว้ตั้งแต่ออกจากร้าน พี่เชนทร์มักจะทำแบบนี้เวลาที่อยู่ด้วยกันในที่รโหฐาน
“ไม่ชวนพี่ขึ้นไปดื่มกาแฟที่ห้องหน่อยเหรอครับวิน”
“ดื่มอะไรป่านนี้ครับ” ผมตอบพลางพยักเพยิดไปทางนาฬิกา “จะห้าทุ่มอยู่แล้ว”
“น้ำเปล่า นม โอวัลติน อะไรก็ได้หมด พี่มาส่งเราทีไรไม่เห็นชวนขึ้นไปสักที”
“ไม่ล่ะครับ” ผมกล่าวยิ้ม ๆ “พี่เชนทร์ดูอันตรายออก”
“กลัวอะไรพี่ คนดี...แค่อยากรู้เท่านั้นแหละว่ามีใครซุกไว้บนห้องหรือเปล่า จีบมาตั้งนานได้แค่มาส่งหน้าคอนโด น่าน้อยใจชะมัด”
“แค่นี้ถ้าเรื่องไปถึงฝ่ายบัญชีผมก็ตายแล้วล่ะครับ” พูดพลางนึกไปถึงคุณมิก หรือที่เรียกกันว่ามิกกี้ ตัวทีเด็ดของฝั่งนั้นแล้วสยอง เคยโดนเหวี่ยงใส่รอบหนึ่งตอนช่วงแรก ๆ ที่มีข่าวหลุดไปว่านายช่างคเชนทร์มาจิ๊จ๊ะกับสถาปนิกน้องใหม่
“พี่พูดจริง ๆ นะ ถ้าวินโอเคกับพี่ พี่เลิกให้หมดเลย”
“ผมก็พูดจริง ๆ เหมือนกันครับ อย่ามาเสียเวลากับผมเลย” ถอนหายใจหนัก ๆ แล้วสบตาเจ้าชู้ของอีกฝ่าย “คนชอบพี่เชนทร์เยอะแยะจะตายไป”
“แต่คนที่พี่ชอบจริง ๆ มีแค่วิน เราเองก็รู้ อย่าเฉไฉหน่อยเลย หรือที่จริงวินเองมีใครอยู่แล้ว”
ผมส่ายหัวยิ้ม ๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปมี ทำแต่งานตลอด “แล้วอย่างนั้นทำไมไม่เปิดใจให้พี่บ้าง หรือพี่มีอะไรไม่ดี”
“ไม่ใช่ไม่ดีหรอกครับ ผมแค่ชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า แค่งานก็ไม่มีเวลาส่วนตัวแล้ว”
พี่เชนทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผละมืออกจากฝ่ามือผมมาแตะบนกรอบหน้า ปลายนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บรรจงจับปลายคางเอาไว้แล้วโยกไปมา “เพราะแบบนี้พี่ถึงยิ่งอยากดูแลไง”
“พี่เชนทร์เองก็งานเยอะ เอาเวลาไปดูแลตัวเองเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“ช่าย งานพี่เยอะมาก” ชายหนุ่มพูดเสียงยานคาง “ถึงอยากได้วินมาดูแล ผลัดกันดูแลกัน น่ารักดีออก”
“พี่เชนทร์...” พอผมพูดเสียงขรมอีกฝ่ายก็หัวเราะร่วน ยอมปล่อยมือที่จับคางผมไว้แล้วเอี้ยวตัวมาหยิบเป้ที่วางทิ้งบนเบาะหลังให้
“ไม่แหย่แล้วก็ได้ เดี๋ยวคนแถวนี้โกรธจริง ๆ เอาเป็นว่าคืนนี้ฝันดีนะครับ ฝันถึงพี่ด้วย”
“ครับ พี่เชนทร์ก็เหมือนกัน พรุ่งนี้ไปคุยกับจัดซื้ออย่าสายล่ะ ออฟฟิศใหญ่เคร่ง ไม่เหมือนที่ไซต์”
“ครับผม... ไหนมาให้พี่ชื่นใจทีสิ”
“ไม่ครับ”
“นิดเดียว” วิศวกรหนุ่มยังกระเซ้าไม่เลิก ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อนยกใหญ่ “แค่แก้ม”
“ไม่ครับ”
“ใจร้าย” พี่เชนทร์เอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนเด็ก ๆ “ใจร้ายแล้วยังใจแข็งอีก พี่ตามรับตามส่งขนาดนี้ค่าน้ำมันก็ไม่มีให้ ขอกำลังใจนิด ๆ หน่อย ๆ ยังจะงก”
ผมเผลอหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายทำหน้างอหน้าหงิก พี่เชนทร์เป็นผู้ชายผิวเข้ม นัยน์ตาคมเหมือนแขก ขนตายาวรับกับกรอบตาโตตามลักษณะชายไทยแท้พอมาทำแบบนี้แล้วตลกชะมัด แต่ถึงจะแกล้งทำตาละห้อยเอาหน้าผากซบพวงมาลัยผมก็ไม่ใจอ่อน “ทีหลังก็ไม่ต้องมาส่งสิครับ”
ชายหนุ่มวัยย่างเข้าสามสิบดีดตัวลุกแทบไม่ทัน ร้องโอดครวญขอความเห็นใจขณะที่ผมยังคงนั่งนิ่ง ๆ อย่างไร้ซึ่งความเมตตาแม้แต่น้อย
“ไม่ได้ผลหรอกครับพี่เชนทร์ ยกเว้นแต่มอมเหล้าผมเหมือนคืนนั้นอีก”
“โธ่ ไม่ทำแล้ว จริง ๆ พี่สาบานเลย กลัววินเกลียด”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้า อันที่จริงก็ไม่ใช่คนหวงตัวอะไรมากมาย สมัยเรียนก็ออกจะบ่อยที่ออกเที่ยวแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้าแบบวันไนท์สแตนด์ แต่พอทำงานก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแล้ว ปัญหาที่ตามมามันมากมายจนเกินจะรับไหว
“เอาเป็นว่าคืนนี้ฝันดีแล้วกันครับ แค่นี้พอไหม” สารถีพยักหน้าอย่างจำยอมในที่สุดก่อนจะจัดการปลดล็อกให้ผมลงมากระนั้นก็ยังไม่วายลดกระจกลงมาคุยด้วย
“วิน...พี่ยังยืนยันเหมือนเดิมนะ พี่จะรอ”
ผมไม่ตอบ สบตากับอีกฝ่ายแล้วนึกไปถึงครั้งแรกที่ชายหนุ่มสารภาพรัก เต็มไปด้วยคำหวาน สายตาเจ้าชู้และรสจูบที่อ่อนโยน เป็นคืนที่ผมเมาหนักเอาการจากการเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ เช้าวันหยุดที่ผมตื่นมาในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วต่อบทรักกันจนถึงเย็นย่ำเล่นเอาผมป่วยไปสองวันติด
“พี่จริงจังกับเรานะ”
ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายเท่านั้น ก่อนผมจะมองรถครอบครัวขนาดใหญ่เคลื่อนออกจากลานไปในที่สุด
TBC
เราชอบพี่เชนทร์ล่ะ เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย ว้อทททท จิบอกว่าเหนื่อยมากกก เพิ่งลงเครื่องเมื่อวาน วันนี้มาถึงต่อนิยายให้เลย ดูสิความรักเรามากมายขนาดไหน
ปล. ขอให้เค้าตึงๆใส่กันสักพักนะ เดี๋ยวรอเค้ารักกันแล้วจะเลี่ยน 555555
-
ขอบคุณมากค่ะ พักผ่อนนะค่ะ
ยังไงเราก็หลงรักพี่เฟย ~~ 55+
-
ม่ายยยยยยยยย
พี่ตี๋นอนกับพี่เชนทร์ด้วย โฮวววววววววววววววววววว :sad4: :sad4: :a5: o22
ช็อคโลก ฮรือออออออออออออออออ
หรือว่าพี่ตี๋เมาแล้วไปนอนกับใครแบบวันไนท์สแตน จนพี่เฟยโกรธนะ
แบบประชดพี่เฟย ฮอลลลลล ไม่น่ะ ไม่น่ะ ไม่่่่น๊าาาาาา :ling1: :ling1: :ling2:
อัพต่อน่ะค่ะ อยากรู้แว้วววววววววววววววววว :katai1: :katai1:
-
อืม ตี๋ เธอเงียบๆแต่เพียบนะคะ :hao6: ตี๋อาจจะประชดพี่เฟยหรือเปล่าในอดีต แบบ ทนความเจ้าชู้พี่เฟยไม่ได้ เลยแบบ เฟยทำได้ ตี๋ก็ทำได้ วินๆ :katai2-1: จะติดตามคุณชายน้ำแข็งทวงคืนน้องตี๋ จัดให้หนักค่ะพี่เฟย o18 หนูรอฉาก :oo1: นี่อยู่ :z1:
-
อืมๆๆ ระวังพี่เฟยระเบิดลง :mc4:
-
ยังไงก็หลงรักเฟยยยย!!!!!
รอวันที่เค้ากลับมารักกัน!!!
-
ตี๋นอนกับเชนแบบข้ามวันข้ามคืน
แบบนี้อ่้างเมาไม่ได้แล้วมั้ง
เราเชีบร์พี่เฟยน่า
รู้เริ่องตี๋กับเชนแล้วหงุดหงิดว่ะ
-
พี่เฟยจัดเลยยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :hao7:
นึกไม่ถึงว่าจะถึงขั้นนั้นกับพี่เชน ฮอลลลลลลลลลลลลลล
-
อารายเนี่ยพี่ตี๋ ทำงี้ได้งายอ่าาาาาาาา
-
นั่นเป็นเหตุผลที่เฟยวินต้องเลิกกันรึเปล่า
รอติดตามตอนต่อไป อยากรู้สาเหตุที่เลิกกัน
:mew1: :L2:
-
นายเอกของเราผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชนหรือนี่ :serius2:
อย่าเปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ ชอบพี่เฟย คเชนทร์น่ะให้ไปคู่กับมิกกี้คงจะเหมาะกัน ฮี่ๆ
ไอ้ความอึดอัดนี่ก็ขอให้จบเร็วๆ จะหวานจะเลี่ยนเราจะสู้
นึกถึงพี่เฟยโดนทำร้ายจากเรื่องนู้นแล้ว อยากให้พี่เฟยสมหวังเร็วๆ นะคะๆ :impress2:
-
:mew1:
-
ก็อยากเชียร์พี่เชนทร์อยู่นะ แต่ดูจะเจ้าชู้เกินไป
พี่เฟยจะว่ายังไง คู่แข่งก็แรงใช่ย่อย แถมแอบกินกันไปแล้วด้วย
ถูกหยอดทุกวันคนมันก็หวั่นไหวได้นะเออ
อยากได้คืนก็เร่งมือหน่อย
-
ตอนเป็นนักศึกษาวินคงแซ่บ
-
ออร่าเมะพี่เฟยมาเต็มจนน่ากลัว วินต้องสู้นะ 55555555555
-
เมื่อไรจะชัดเจน
-
เพราะพี่เฟยเจ้าชู้มากๆป่ะวินถึงหนีในอดีต :hao3:
-
อุ๊ยๆๆ :hao6:
-
รู้สึกโลภอะ อยากอ่านอีก ชอบพี่เฟยมากเลย
-
วิานี่มาวินแฮะ อยู่เฉยๆนี่ซุกไว้เพียบเลยดิ
โฮร่วววววววววววววววว พี่เฟยงานหนักแน่
สมัยก่อนมีวันไนท์แสตนด้วยนะ โคตรฮอต
-
เรื่องนี้พี่เฟยพระรองรึเปล่าคะเนี่ย 555
พี่เชนทร์นี่รุกหนักจริงๆ ขนาดที่วินยังแอบหวั่น
ตอนหน้าพี่เฟยก็รีบๆมาทวงตำแหน่งซักทีนะคะ 555
-
o13 พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ภาษายังลื่นไหลเหมือนเรื่องก่อนๆ
อ่าน 3 ตอนอยากรู้แค่อยากเดียวคือทำไมถึงต้องตีตัวจากมา
มีใครมาพูดอะไรหรือเปล่า หรือเพราะกลับไปมั่วแบบก่อนหน้านั้นอีก
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
อีกไม่กี่ตอน คาดว่าพี่เฟยคงระเบิดลง
อยากรู้เหตุผลของน้องตี๋จัง
ไม่โกรธน้องตี๋หรอกที่เคยวันไนท์สแตนด์ คิดว่าคงมีเหตุผลบางอย่าง
รอวันกลับมารักกัน
-
งือ อย่าเปลี่ยนพระเอกนะ เชียร์พี่เฟย ปากจัด จิกกัดสะใจดี อิอิ
-
เห้ยยยย นอนกันแล้วด้วย เสียใจแทนพี่เฟย :katai1:
-
โอ๊ะโอ พี่เชนนนน
ว่าแต่น้องวินคะ อิตอนเมาหนักเข้าใจนะ แต่ตื่นมาแล้วต่อจนเย็นย่ำนี่มันอารายยยยยยย
-
เฟยนี่เก็บอาการอยู่มากกว่าที่คิดนะเนี่ย
เป็นผู้ใหญ่อยู่นะ วิน
งานนี้แอบสงสารเฟย เพราะคู่แข่งมีฝีปากเป็นอาวุธ หวานมากกกกก
แซวตลอด แถมจีบมาต่อเนื่องยาวนานแบบนี้ ก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง
เฟยต้องรีบทำคะแนนกันหน่อย
-
อ้าว ตี๋ o22 :a5: ทำไมไม่หวงตัวเลยลูก หืมมมมมมม
-
เอิ่ม อ่านเมนท์แล้ว ไม่กล้าอ่านเนื้อเรื่องเลย ยังไงคะยังไง
-
นึกภาพพี่เฟยหวานไม่ออกเลยแฮะ... :katai3:
-
วินฟรีเกิ๊นนนนนนนน
-
พี่เชนทร์ น่ารักนะ แต่เชียร์ให้คู่กะคนอื่นนน 5555
หาคู่ให้พี่แกที
-
นายเอกมันก็ต้องผ่านโลกมาระดับนึงนั่่นแหละไม่งั้นจะแกร่งพอสู้รบ เข้าใจอิเฟยได้หรอ เริ่ดดด
-
อื้อหือออออออ.. :ruready
-
น้องตี๋ของพี่นอนกับพี่เชนทร์ด้วยยยยย คร่อก เป็นลม แต่ก็ดีที่สามารถดึงกลับมาอยู่ในจุดที่เป็นพี่น้องกันได้
สำหรับตี๋นะ ส่วนพี่เชนทร์ อืมมมม ถ้าเอาจริงก็อย่าเจ้าชู้ดิพี่ แต่แกเป็นคนปากหวานช่างเอาใจ น่ารักดีเหมือนกันนะ
คุณเจ้าเหมือนเด็กน้อยหวงของ ขี้หึงมากนะ นี่ถ้าตี๋ยอมลงเอยด้วยนี่พ่อไม่ต่อยพี่เชนทร์คว่ำเหรอ แค่นี้ก็มองตาเขียวปั๊ด
ขนาดยังไม่ได้เป็นไรกันนะ อ่ะโด่ ถ้าชอบเขาจริงก็รุกเลยดิ ปากก็ชวนโมโหมากแต่ละคำ แต่คู่นี้เขารักกันอ่ะ
มันเหมือนมีเส้นไรร้อยไว้
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
น้องวินเสร็จพี่เชนทร์แล้ว กรี๊ด!
พี่เฟยอย่ายอมนะคะ รีบทำคะแนนเร็ว อย่ามัวแต่จิกน้อง
โอ๊ย ชอบ ผช ทั้งสองคน เลือกพระเอกไม่ถูกอะคุณเวสต์ T_T
-
ในจุดนี้....อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนจริงๆค่ะ :z2:
-
ออร่าพระเอกไม่จับค่ะพี่เชนทร์.. ถึงพี่จะแซ่บมากจริงๆก็ตาม
รอพี่เฟย
-
กรี๊ดดดดพี่เฟยอย่ายอมแพ้พี่เชนท์เค้าน้า
ทำคะแนนหน่อยสู้ๆค้า :hao7:
อิน้องวิน เอิ่ม...พี่เชนท์ โอ้ยยยยย :hao5:
-
ขอบคุณค่า
-
โหยยยยเสร็จอิพี่เชนทร์แล้วหรอ กรีส
-
แงงง พี่ตี๋มีอะไร ๆ กับพี่เชนทร์ไปซะแล้วเหรอ โธ่... :sad4:
ไม่เป็นไร ๆ ยังไงก็ยังรักพี่ตี๋อยู่น้าาา :กอด1:
พี่เชนทร์ถึงจะเจ้าชู้ แต่ถ้าจริงจังกับพี่ตี๋จริง ๆ ก็สงสารพี่เชนทร์เหมือนกันนะ
แต่ยังไง ก็ยังเชียร์พี่เฟยเหมือนเดิมแหละจ้า
สงสัย ที่พี่ตี๋เคยทำผิดกับพี่เฟยเมื่อก่อน เพราะความเมาเป็นเหตุเหมือนกันแน่เลยอ่ะ
ช่างมัน ๆ อดีตผ่านไปแล้ว รอพี่เฟยพี่ตี๋เข้าใจกัน รักกันหวานแหววอยู่นะจ้ะ เอาแบบเลี่ยนจุกอกไปเลย :m1:
-
ขอร้องอย่าเปลี่ยนพระเอกนะ นะ (รู้หรอกว่าคิดเหมือนกัน)
ชอบช่วงนี้นิ มึนดี มึนงาม มึนๆ
แบบอีพี่เฟยขี้แกล้งว่ะ แกล้งได้ทุกคน เดี๋ยวได้แกล้งตัวเองเหอะ
ปล. ว่าแต่เจ้าสัวอธิปนี่ใช่พี่อิ๊กไหมน้า พี่อิ๊กของไอ้เก้าอะ
-
อิพี่เชนทร์อ้อร้อมากกกกกกกกกกก
ช่างเป็นผู้ชายที่มีมุกหยอดจีบแพรวพราว
มาค่ะพี่ มาจีบเลานี่ ปล่อยพี่ตี๋ไปให้พี่เฟยเถอะ
วันนี้ออร่าเมะกระจายมาก ฮว๊ากกกกกกกกกกกกก >_<
รู้สึกได้ถึงความก๊าวของพี่เฟยในอีกระดับ เลาชอบบบบบบบ
:-[
ถึงพี่ตี๋จะเคยนอนกับพี่เชนทร์แล้ว แต่นั่นมันก็แค่เรื่องของอดีตค่ะ
เราจะไม่หวั่นไหว! (หราา?) 5555555555 ขอพี่เฟยทบต้นทบดอกเอาคืนให้หนักๆ เลยนะคะ กร้ากกก
-
พี่เฟยรีบทำคะแนนด่วน อย่ามัวซึนนะ เดี๋ยว มคปด.
-
พี่เฟยนิ่งไปหรือเปล่าค่ะ :katai1:
-
เปลี่ยนพระเอกก้อดีนะคะ
-
เราเชียร์พี่เฟยมากกว่า ฮอลลล
-
04 Mine
“แบบบ้านของคุณปกรณ์พี่แก้ตรงนี้หน่อยนะวิน มันสุ่มเสี่ยงมากเพราะชั้นสองมีสวนตรงชายคาด้วยอาจจะต้องเพิ่มเหล็กเส้น ไม่อย่างนั้นพี่ก็ไม่กล้าเซ็นรับรองเหมือนกัน กลัวตึกถล่ม”
ผมชะโงกหน้ามองแผ่นกระดาษที่วาดมาส่งบนโต๊ะของวิศวกรออกแบบที่อยู่ในชั้นเดียวกัน พี่ปุ๋ยวงดินสอพอเป็นรอยจาง ๆ เล็ก ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองผม “จากที่ออกแบบมา คำนวณแล้วยังไหวก็จริงแต่ถ้าพี่กลัวพ่อคุณจะไปเพิ่มนั่นนี่ตอนส่งไปให้มัณฑนากรอีกที วินมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“โอเคครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร เอาปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า เรื่องคำนวณยังไงต้องเชื่อพี่ปุ๋ยอยู่แล้ว”
“ต้องเอาไปปรึกษาคุณมิ่งฟ้าก่อนไหม ได้ข่าวว่าเขาช่วยออกหน้าให้เมื่อวานนี่”
“อ้อ...ไม่เป็นไรครับ ไม่น่าจะมีปัญหา เดี๋ยวผมเอาสมุดโน้ตของตัวเองไปอธิบายก็ได้เผื่อพี่ปุ๋ยต้องใช้แบบก่อน อย่างอื่นไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ” คู่สนทนาก้มหน้าลงมองแบบแล้วส่ายหัว พักเดียวก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“เมื่อเช้าเห็นว่ามาทำงานพร้อมไอ้เชนทร์เหรอ”
“อ้อ...เรื่องนั้น...” ผมครางในลำคอ เมื่อเช้าตอนเจ็ดโมงเกือบจะห้าสิบคนกำลังพลุกพล่าน ที่นี่เริ่มงานแปดโมงเช้า เลิกห้าโมงเย็นจึงไม่แปลกเท่าไรที่พี่ปุ๋ยจะเห็น ไม่ใช่แค่ผมแต่เป็นเพราะสารถีตัวใหญ่ต่างหากที่เป็นที่สะดุดตาของสาว ๆ ไปหมด
“ไม่ได้จะละลาบละล้วงหรอกนะ แต่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าไอ้เชนทร์คบกับโน้ตอยู่ ไหนจะยังคาราคาซังกับมิกกี้ฝ่ายบัญชีอีก รอบก่อนที่มันมีเรื่องกันแย่งไอ้เชนทร์ก็โดนทัณฑ์บนไปทั้งคู่แล้ว พี่ไม่อยากให้รายต่อไปเป็นเรา เอาตัวออกมาห่าง ๆ เถอะ”
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่เชนทร์ครับ”
“สองคนนั้นมันเชื่อเราหรือไงล่ะ” พี่ปุ๋ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เคาะปากกาเป็นจังหวะก่อนเหลือบตามองพาทิชั่นเยื้อง ๆ กันที่ยังว่างอยู่ ตรงนั้นเป็นโต๊ะของพี่โน้ตแผนกเดียวกัน “เมื่อเช้าไอ้เชนทร์แวะมาหาโน้ต ลากออกไปทะเลาะกันตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาเลย”
“ครับ” ผมครางรับคำในลำคอ พี่เชนทร์นี่ก็พิลึกคน จะคบซ้อนก็วนเวียนแต่เป็นคนในบริษัทอยู่ได้ “ผมจะคุยกับพี่เชนทร์ให้รู้เรื่องเหมือนกันครับ ขอบคุณนะครับที่เตือน”
“อือ เห็นเป็นน้องเป็นนุ่งทั้งคู่ ไม่อยากให้ผิดใจกัน ไอ้เชนทร์หนังหน้ามันดีก็จริงแต่มันก็เหี้ย เจ้าชู้ไปเรื่อย อย่าไปเอามันเลย”
ผมหัวเราะร่วนก่อนยกมือไหว้ สุดท้ายก็ขอปลีกตัวกลับออกมาก่อนจะสวนกันกับคู่กรณี ท่าทางคงทะเลาะกันยาวจริงเพราะปกติพี่โน้ตจะค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ ไม่ค่อยเอาเรื่องงานมามีปัญหาเท่าไรนัก ช่วงเดือนแรกที่ผมเข้ามาที่นี่เคยได้รับมอบโปรเจ็กต์ที่ต้องดีลกับเขายังอดชื่นชมไม่ได้ที่ฝ่ายนั้นไม่เอาอคติในเรื่องส่วนตัวมาปนกันกับเรื่องงานแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าพี่โน้ตรู้เรื่องที่ผมเคยนอนกับพี่เชนทร์หรือเปล่า แต่เรื่องที่นายช่างมาก้อร่อก้อติกผมน่ะรู้ตั้งแต่แม่บ้านยันซีอีโอไปแล้ว
“อ้าว พี่กำลังจะไปหาที่แผนกเลย ดีนะแวะมาห้องน้ำก่อนเลยเจอพรหมลิขิต” คนที่อยู่ในความคิดปรากฏตัวอยู่หน้าประตู ผมกำลังล้างมืออยู่เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายในกระจก
“มุมปากเขียวมาเชียวครับ” มีลงไม้ลงมือด้วยว่ะรอบนี้ “ไม่รับผิดชอบนะ พี่เชนทร์ไปรับไปส่งผมเอง”
“โห ทิ้งกันอย่างนี้เลย แค่ปากช้ำพี่พอทน แต่ใจถูกทำร้ายจากคนที่ชอบเนี่ยไม่ไหวว่ะ จะร้องไห้”
“พอเถอะครับ ให้ปากพี่เชนทร์ช้ำคนเดียวนะ ขืนยังเป็นแบบนี้อยู่ผมกลัวว่าจะได้ช้ำตาม ๆ กันไป”
“ไม่มีใครแตะต้องวินหรอกน่า พี่ปกป้องเสียขนาดนี้” พี่เชนทร์ก้าวฉับ ๆ มาหน้ากระจกข้าง ๆ กันแล้วใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม “ช้ำจริง ๆ ด้วย ตอนที่โดนยังรู้สึกชา ๆ พอเห็นแผลเท่านั้นล่ะ เจ็บเลย”
“แต่ก็ยังดูไม่สำนึกนี่ครับ”
“ได้ทีด่ากันใหญ่เชียว” คู่สนทนาพูดพลางทำหน้างอแล้วพลิกตัวมาอ้อน ตาหวานมองหยาดเยิ้มอย่างคนเจ้าชู้ “ปฐมพยาบาลพี่หน่อยสิ”
“เดี๋ยวผมไปตามพี่มิกกี้ให้ครับ”
“โห รายนั้นจะมาสร้างแผลให้พี่อีกข้างนี่สิ” พี่เชนทร์พูดพลางยกมือขึ้นถูแขนเป็นภาพประกอบ ผมถอนหายใจยิ้ม ๆ กับท่าทางขี้เล่นของอีกฝ่ายและภาวนาให้เจอดีเข้าสักวัน
“ผมไปทำงานแล้วครับ พี่เชนทร์ก็แวะไปทำแผลที่ฝ่ายพยาบาลด้วยแล้วกัน”
“ที่เขาว่าคนน่ารักมักใจร้ายท่าจะจริงแฮะ” โดนตบมาปากเขียวขนาดนี้ยังแซวคนอื่นไม่ขาดปากอีก ผมล่ะเชื่อเขาเลย
บรรยากาศของแผนกผมในช่วงบ่ายค่อนข้างหม่น หลังจากที่ไปคุยกับพี่ปุ๋ยพี่ชิตก็มาดักรอผมหน้าประตูแล้วไหว้วานให้ไปพบลูกค้าแทนเพราะหมูกระทะเมื่อวานทำเหตุให้ท้องเสียตั้งแต่เช้า กลับมาอีกทีตอนแสงพระอาทิตย์ร้อนจัดจ้านกว่าทุกวันแต่เมื่อเห็นภาพที่พี่ ๆ นั่งหน้าตึงกลับรู้สึกว่ามันครึ้มฟ้าครึ้มฝนอย่างอธิบายไม่ถูก โต๊ะพี่วิชิตมีมะม่วงน้ำปลาหวานวางอยู่ ส่วนเจ้าตัวก็นั่งหน้านิ่งแทบไม่กระดิกตัวไปไหน
“อ้าว ทำไมกินมะม่วงล่ะครับพี่ชิต ไหนว่าท้องเสีย”
“เออน่า...ธุระที่ให้ทำเป็นยังไง”
“ก็โอเคครับ ลูกค้าชอบ ว่าแต่เป็นอะไร ทำไมเงียบ ๆ กันหมด” ถามพลางชะเง้อคอมองออกไปด้านนอกพาทิชั่น ชำเลืองมองเข้าไปในห้องกระจกนายก็ไม่อยู่ เครียดกันแบบนี้หรือว่าไอ้เฟยจะองค์ลง
“ท่านหัวหน้าอารมณ์เสียเหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง” พี่วิชิตว่า เหลือบตามองไปยังประตูหน้าที่ติดกับลิฟต์ “เดี๋ยวเขามาคงเรียกเอ็งเข้าไปคุย”
“เรื่องงานคุณปกรณ์หรือเปล่า พอดีพี่ปุ๋ยฝ่ายวิศวกรรมจะขอปรับแบบนิดหน่อยแต่ผมยังไม่ได้รายงาน กะว่าจะเข้ามาบอกเขาพี่ก็ไล่ไปข้างนอกก่อน”
“เกี่ยวกับแผนกวิศวกรรมแน่” พี่ชิตพูดเสียงเครียด ส่วนประโยคท้ายกระซิบรอดไรฟัน “แต่ไม่ใช่พี่ปุ๋ยกับงานของเอ็ง”
ผมยังไม่ทันได้ถามต่อประตูกระจกที่กั้นเป็นแผนกสถาปนิกออกจากฝ่ายวิศวกรรมออกแบบก็เปิดออก อันที่จริงเราไปมาหาสู่ระหว่างสองฝั่งนี้ประจำเพียงแต่น้อยครั้งนักที่คนที่จะหลุดออกมาจากฝั่งนั้นจะเป็นระดับหัวหน้า คุณมิ่งฟ้าตีหน้าเครียดพอ ๆ กับพี่ชิต เมื่อเห็นผมก็พูดเสียงเย็น
“เข้ามาพบผมในห้องด้วย คุณวายุ”
พี่ชายคนสนิทถอนหายใจ ตบบ่าปุเป็นเชิงให้กำลังใจแต่ไม่มีวี่แววว่าจะอธิบายเพิ่มเติม
“ขออนุญาตครับ”
ผมชะโงกหน้าผ่านประตูที่ทำจากกระจกใสเข้าไปโดยมีรอยยิ้มแหย ๆ จากพี่ทิพย์ที่นั่งอยู่หน้าห้องส่งให้เมื่อเห็นผมเดินตามนายมาต้อย ๆ ทันทีที่ได้รับอนุญาตก็ก้าวเข้ามา ลากเก้าอี้บุนวมฝั่งตรงข้ามหัวหน้าออกมานั่งอย่างถือวิสาสะ
คุณมิ่งฟ้านั่งเท้าแขนกับโต๊ะขนาดกว้างที่มีแฟ้มงานและแบบส่งตรวจของลูกค้าสำคัญ ๆ อยู่บนโต๊ะระเกะระกะ ยกมือขึ้นกุมขมับหลับตาสนิททำให้ขนตาหนาเป็นแพสีดำโดดเด่นขึ้นมาจากใบหน้าขาว คิ้วโก่งได้รูปสวยขมวดเข้าหากันนิด ๆ แบบที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก
เขากำลังเครียด และท่าทางเครียดจนแสดงออกมาให้คนอื่นรู้ช่างไม่เหมาะกับใบหน้าหวาน ๆ นั่นเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นช่วงที่คบกันผมถึงพยายามทำทุกอย่างให้เขาอารมณ์ดี ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง แต่อย่างน้อยถ้ากอด...หัวคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมก็จะคลายตัวลงบ้างต่อให้นิดเดียวก็ตาม
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไอ้วิศวกรนั่นมีแฟนอยู่แล้วไม่รู้หรือไง”
“หมายถึงพี่เชนทร์น่ะเหรอครับ”
“คั่วอยู่กี่คนกันล่ะ” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความประชดประชัน ผมจะอ้าปากเถียงแต่พอเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนใจ “ไม่ได้คั่วกับใครครับ เพียงแค่คิดว่าเขามีชื่อ และคุณมิ่งฟ้าก็ควรจะระบุตัว”
“ไอ้คนที่มึงเอาไปนอนด้วยเมื่อคืนไง เมียเขามาอาละวาดเมื่อเช้า โชคดีแค่ไหนที่พี่ชิตรับหน้าให้”
ผมกำลังจะเถียงว่าไม่ใช่อีกหน แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอาจจะคลาดกับพี่โน้ตตอนที่ไปคุยงานกับพี่ปุ๋ยก็หุบปากลงฉับ “ผมกับพี่เชนทร์ไม่ได้คบกันเชิงชู้สาวครับ”
“เหอะ...” ไอ้เฟยหัวเราะหยัน ๆ ลืมตาขึ้นแต่ไม่ยอมมองหน้า “เชื่อตายล่ะ”
“คุณช่วยคุยกับผมในฐานะเจ้านายกับลูกน้องหน่อยได้ไหม ถ้าจะตำหนิอะไรก็พูดมาตรง ๆ จะกระแนะกระแหนทำไม”
“ก็มันน่าหมั่นไส้” หัวหน้าฝ่ายทำหน้าตึงประกอบบทสนทนา ส่วนผมก็ได้แต่บดริมฝีปากเข้าหากันแน่น
“แยกแยะให้มันถูกหน่อยได้หรือเปล่า ไม่ใช่เอาแต่หาเรื่องกันแบบนี้ คุณทำงานในฐานะหัวหน้าฝ่ายนะ ปฏิกิริยาแบบนี้ใครจะไปนับถือ”
“กับมึงไม่ใช่แล้ว!”
เสียงทุ้มตวาดลั่น มือขาวทุบโต๊ะดังก่อนผุดขึ้นลุก ผมเหลือบมองออกไปข้างนอก เพราะเป็นห้องกระจกทุกคนจะสามารถมองเข้ามาเห็นด้านในได้สบาย ๆ
“ทำบ้าอะไรของคุณ...”
“คุณโน้ตฝ่ายนั้นไม่ยอมจบ ผมถูกเรียกไปคุยในฐานะผู้บังคับบัญชา เข้ามาทำงานได้ไม่ถึงสัปดาห์ต้องไปแก้หน้าให้ลูกน้องในเรื่องชู้สาว ชู้สาวแย่งผู้ชายกันกับฝ่ายอื่น งามหน้าดีไหมล่ะ”
“ก็ผมบอกว่าผมกับพี่เชนทร์...”
“จะพูดว่าคุณกับเขาไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอย่างนั้นเหรอ พูดออกมาสิ เมื่อคืนกลับด้วยกัน ตอนเช้ามาด้วยกัน โอ้...ที่รัก อย่าบอกนะว่าคุณสองคนจับมือช่วยกันนับดาวยันเช้า ประธานโทษด้วยเมื่อคืนมันคืนเดือนหงายนอกเสียจากคุณจะดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันจนฉ่ำปอดยังจะน่าเชื่อมากกว่า”
“ไม่ใช่แบบนั้น!” ผมตอบเสียงแข็ง ตั้งคอขึ้นตรง ต่อให้เคยมีอะไรกับพี่เชนทร์นั่นก็ก่อนหน้าที่จะรู้กิตติศัพท์ว่าอีกฝ่ายเจ้าชู้จอมกะล่อนขนาดมีคบหากันในระดับหนึ่งถึงสองคนซ้อน ดังนั้นในช่วงที่ยังไม่รู้ ผมถือว่าตัวเองไม่ผิด “เมื่อคืนพี่เชนทร์ไปส่งผมที่คอนโดแล้วก็กลับ”
“ไปหลอกเด็กอนุบาลเถอะคุณ”
“คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็คิดกันไปเองไม่ใช่เหรอ พี่เชนทร์จีบผม พี่โน้ตเลยหึงสะระตะ แล้วความผิดผมหรือไงที่ห้ามความคิดเขาไม่ได้”
“เลิกยุ่งกับมันเสีย! ไอ้กะล่อนนั่น!”
“ผมมีเรื่องงานที่ยังต้องดีลกับเขาอยู่ งานของคุณนภทีป์ ทั้งบ้านที่ปทุม ฯ แล้วก็หอดูดาวของโรงแรมที่หัวหิน เกรงว่าจะไม่ได้”
“ติดเป้งหรือไง”
“มึง!” ผมผุดลุกขึ้นพร้อม ๆ กับคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นกำแน่น ประตูห้องผู้บริหารถูกผลักออกจากคนนอกที่เฝ้าสังเกตกรตั้งแต่ที่ผมถูกเรียกเข้ามโดยวิสาสะ พี่ชิตล็อกคอผมไว้แล้วดึงถอยหลัง
“ใจเย็นเฮ้ย ไอ้วิน”
“ไม่เย็นแม่งแล้ว นั่นปากคนหรือหมาวะ ไอ้เหี้ย... กูพยายามทนกับมึงแล้วนะไอ้เฟย อยากให้กูด่านักใช่ไหม แยกไม่ออกหรือไงเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานน่ะ ทีกับคนอื่นทำเก่ง ทีกับกูทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต!”
“ไอ้วิน! เกินไปแล้วนะโว้ย นั่นหัวหน้ามึงนะ!” พี่ชิตคำรามเสียงต่ำ คนอื่น ๆ เกาะอยู่หน้าห้องกระจกมีเพียงผมที่ยังโดดเหยงยกขาขึ้นจะถีบหัวหน้าปากหมาเข้าให้ คุณมิ่งฟ้าขยับปกเสื้อเล็กน้อยให้ทุกอย่างเข้าที่ มองตรงมาที่ผมดุ ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ชิต เราทะเลาะกันแบบนี้บ่อย ๆ”
“เอ๊ะ?”
“วินเป็นแฟนผมครับ” เสียงทุ่มเอ่ยราบเรียบแต่กลับทำเอาคนที่ล็อกคอผมอยู่สะดุ้งไปทั้งตัว หัวหน้าเลื่อนสายตาออกจากผมไปมองคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลัง เกิดสภาวะเงียบงันไปชั่วขณะ ไม่มีเสียงพูดอะไรจากทั้งผมและพี่ชิต กระทั่งคนก่อเรื่องเอ่ยสำทับอีกครั้ง “แล้วผมก็ไม่ชอบใจนิดหน่อย ที่แฟนตัวเองมีเรื่องชู้สาวกับคนอื่น”
“พะ...พูดจริงเหรอครับ? อะ...ไอ้วิน มึงกับ...”
“ไหน ๆ พี่ชิตก็รู้แล้ว ผมรบกวนช่วยกันคุณคเชนทร์ออกจากวินด้วยนะครับ” พูดพลางละสายตามาจับจ้องที่ผมอีกครั้ง “แล้วก็เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับวินรบกวนพี่เก็บเป็นความลับด้วย เดี๋ยววินจะไม่สบายใจ ธุระผมมีเท่านี้ล่ะครับ เชิญไปทำงานต่อได้”
ผมอ้าปากจะเถียงแต่แขนที่ล็อกคออยู่ก็ลากออกจากห้องของหัวหน้าฝ่ายเสียก่อน ไอ้เฟยทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ แสร้งยกมือขึ้นกุมขมับทั้ง ๆ ที่เมื่อสบตาผมอีกครั้ง รอยยิ้มชั่วร้ายกลับผุดขึ้นที่มุมปากสวยอย่างคนเจ้าแผนการ
มันจงใจจะบอกพี่ชิต ให้กันผมออกจากพี่เชนทร์ให้แนบเนียนที่สุด!
“เอาล่ะ ทีนี้จะเล่าได้หรือยังว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”
แก้วแอลกอฮอล์ถูกวางลงกระแทกกระทั้นกับเคาน์เตอร์บาร์จนเครื่องดื่มที่พร่องไปเกือบครึ่งแล้วกระฉอกไปมาในแก้วใส เสียงของน้ำเข็งกระทบกันไม่ดังเลยเมื่อเทียบกับลำโพงที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ดนตรีอิเล็กโทรนิกหนัก ๆ ลอยอยู่ในอากาศปกคลุมด้วยบรรยากาศสีสลัว ๆ
“มึงกับคุณมิ่งฟ้าคบกันอยู่เหรอ”
“เคย...” ผมตอบพี่ชิตในที่สุด เอานิ้วชี้คนเครื่องดื่มไปด้วย “เมื่อนานมาแล้ว”
“แล้วทำไมตอนเจอหน้าถึงต้องทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จัก จบกันไม่ดีหรือไง”
“ครับ” ผมตอบแล้วถอนหายใจยาว “จะเรียกว่าผมหนีมันมาก็ไม่ผิด พี่ชิต...ผมไม่อยากพูดถึง” ที่มาดื่มเหล้าเพราะเบื่อ ๆ เครียด ๆ มากกว่า ไม่ใช่ว่าอยากมารื้อความหลังให้ใครฟัง
มันคงไม่ยากถ้าจะพูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีกถ้าผมไม่คิดอะไรแล้ว มีคนเคยบอกว่าถ้าเราก้าวผ่านเรื่องร้าย ๆ มาได้แล้วมองย้อนกลับไปมันจะเป็นแค่เพียงเรื่องตลก ๆ เรื่องหนึ่งเท่านั้น
เพียงแต่ผมยังไม่ผ่านมันมา...ไม่เคยก้าวผ่านเหตุการณ์ในตอนนั้นได้สักที
“เออ ๆ ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แล้วมึงจะเอายังไงต่อ คุณมิ่งฟ้าท่าทางไม่ได้จบกับมึงง่าย ๆ นี่”
“ผมจะลาออก”
“เฮ้ย! พูดจริง?” พี่ชิตร้องเสียงหลง ขณะที่ผมพยักหน้า คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าฝ่ายนั้นยียวนนักก็จะหนี หนีไปให้พ้น ให้ไกลเหมือนที่เคยทำ งานมีเยอะแยะ ผมเชื่อด้วยว่าตัวเองมีฝีมือมากพอที่จะหลบไปไกล ๆ ได้ ให้ไกลจากเงื้อมมือมันที่สุด ให้ห่างจากการเผชิญหน้ากันโดยบังเอิญอีกครั้ง
“วิน ข้าว่าใจเย็น ๆ เถอะว่ะ มีอะไรค่อย ๆ พูดกัน ไปเปิดอกเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อนว่าอะไรเป็นอะไร มึงหนีไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”
“ผมไม่อยากยุ่งกับมัน”
“มึงยังรักเขาอยู่ใช่ไหมวะ” พี่ชิตถามตรง ๆ ขณะที่ผมกลับเงียบเสียงไป คว้าขวดเหล้ามาเทลงจนอีกฝ่ายต้องปรามไว้ “ใจเย็นเว้ย เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่ม”
“ผมอยากเมา”
“เหล้าทำให้มึงลืมคำถามนะวิน แต่มันก็แค่ช่วงเดียว อันที่จริง วันนี้คุณมิ่งฟ้าก็ออกรับหน้าแทนมึงเยอะอยู่ เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรไม่ใช่เหรอ”
ผมพยักหน้า ตามด้วยกรอกเหล้าเข้าปาก
“เขาเป็นคนดี”
เสียงนั้นตอบคล้ายละเมอ เป็นเสียงของผมที่ดังมาจากที่อื่น พูดเองแต่กลับได้ยินมันสะท้อนไปมาไกลแสนไกล มันเป็นคนดี ไอ้เฟยน่ะ...ผมถึงต้องหนีมันไปให้ไกลสุดไกลแบบนี้ไง
“ตัวมันก็แค่นี้ พวกมึงมากันห้าคน ไอ้เหี้ย คนจริงสัตว์ กูนับถือ”
“เสือกเหี้ยไรด้วยวะไอ้หน้าตุ๊ด”
“ตุ๊ดแล้วไง” ผมปรือตาขึ้นมองอย่างยากลำบาก รู้ในทันทีว่าคิ้วแตก เปลือกตาบวม จากตรงนี้เห็นแค่รองเท้าตราช้างดาวสีขาวหูหนีบฟ้ากับกางเกงยีนขายาวของใครบางคน เลยไปอีกหน่อยเป็นผู้ชาย สิบตีน ห้าคนถ้วน “นั่นคือคำด่าของพวกมึงเหรอ”
“แม่งปากดีว่ะ ไอ้เหี้ยเนี่ย ไอ้สัตว์เตี้ยมันเป็นผัวมึงเหรอครับคุณหนูถึงออกโรงป้องกันขนาดนี้”
“ไอ้ตี๋เนี่ยนะ” เสียงของเฟย ใช่ครับ เสียงของไอ้เชี่ยเฟยพูดกลั้วหัวเราะแต่ไม่เถียง “มันเป็นอะไรกับกูก็ไม่ใช่ธุระพวกมึงปะ ต่อให้กูเป็นคนเดินผ่านมาเห็นมึงห้าตัวรุมซ้อมมันอย่างนี้ก็ต้องช่วย พวกมึงกลับไปเหอะไป แล้วอย่ามายุ่งกับมันอีก”
“พูดง่ายนะ แล้วเงินที่มันยืมกูไปมึงจะให้กูทำยังไง”
“ก็คนมันไม่มี มึงซ้อมมันไปมันก็ไม่มีให้มึงหรอก”
“เหอะ ไม่มีก็ไม่ขวนขวายเหี้ยอะไรสักอย่าง”
“มันทำ” ผมหลับตาลง หายใจหอบฟังเพื่อนร่วมคลาสเถียงกับพวกไอ้ตุ่นเสียงราบเรียบ “มันทำร้านอาหารอยู่ทุกเย็น แล้วมึงมาดักซ้อมมันอย่างนี้แหละจะทำให้มันขาดรายได้แล้วก็ไม่มีไปคืนพวกมึง กุ๊ยเอ๊ย”
“เงินจากร้านอาหารจะพอเหี้ยอะไร เป็นหมื่นนะสัตว์ ไม่ใช่บาทสองบาท”
“แล้วพวกมึงจะให้มันทำยังไง มันก็เรียนอยู่”
“ขายตูดไงไอ้โง่ เฮียเขารอมึงอยู่ ครั้งแรกก็ได้แล้วห้าพันจะเล่นตัวทำเหี้ยอะไร เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว หรือกลัวท้อง มึงท้องได้เหรอวะไอ้วิน มึงมีมดลูกเหรอวะ ฮ่า ๆ”
“แค่จ่ายหนี้ก็จบใช่ไหม” เสียงทุ้มที่เอ่ยเหมือนเล่นสนุกในทีแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง ผมยังคงนอนพังพาบอยู่บนพื้นยางมะตอยที่มีความร้อนระอุลอยขึ้นมา ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นมาเถียง “มันเป็นหนี้เท่าไร”
“สามหมื่นห้า”
“เดี๋ยวกูเซ็นเช็คให้ แล้วเลิกยุ่งกับมันเสีย”
“กูจะชัวร์ได้ไงว่านั่นไม่ใช่เช็คเด้ง”
“ถ้าเด้งพวกมึงก็ดักเจอมันได้อยู่แล้วนี่ ครั้งนี้กูถือว่าเป็นหนี้ก็ต้องใช้ ถ้าคืนแล้วพวกมึงยังวอแวมันไม่เลิกกูเล่นคืนแน่ บอกไว้ก่อน”
“กูต้องกลัวไหมจ๊ะ สาวน้อย” ไอ้คนพูดยังมีกะใจมาแซว ไอ้เฟยไม่ตอบแต่รื้อสมุดเซ็นเช็คในกระเป๋าตัวเองออกมาเขียน ผมอยากจะปฏิเสธ บอกมันว่าไม่ต้อง เรื่องแค่นี้ผมจัดการได้ แต่ลำพังแค่หายใจในเวลานี้ก็ลำบากเต็มทน
“จะกลัวหรือไม่กลัวก็แล้วแต่พวกมึง แต่ถ้าไม่จบกูจะสอนพวกมึงว่าคนจริงเขาเป็นยังไง ได้แล้วก็ไสหัวไปซะ”
ผมหลับตาลง เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่เดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะหยัน มือนุ่มของใครอีกคนจับข้อศอกผมช่วยพยุงก่อนโอบเอวเข้าชิดตัว เสียงถอนหายใจดังผะแผ่ว ไม่ใช่ว่ารำคาญ แต่เหมือนจะขัดใจมากกว่า
“รู้ว่ามีคดีทีหลังก็อย่าเสร่อไปไหนมาไหนคนเดียว เข้าใจไหม”
“อือ...” ผมตอบในลำคออย่างยากลำบาก ริมฝีปากทั้งเจ็บและแสบไปหมด “ขะ...ขอบคุณ”
“ไม่ต้องพูดมาก สามหมื่นห้ากูไม่ได้ให้มึงฟรี ๆ” เพื่อนร่วมสถาบันกล่าวเสียงเครียด ผมพยายามปรือเปลือกตาข้างที่ไม่เป็นแผลขึ้นแต่เพราะระบมจากรอยช้ำบนหน้าทำให้สามารถเห็นหน้าคนช่วยแค่เสี้ยวหนึ่ง สายตาที่ทอดลงมาเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด ผมกับมันไม่ได้สนิทกันมาก เป็นแค่เพื่อนร่วมเอกที่พอมีงานกลุ่มก็จับพลัดจับผลูมาอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ
“ถ้ากูไม่ได้มาช่วย...มึงก็ไม่ได้คิดจะขายใช่ไหม”
เจ้าของเสียงถามเสียงเย็นเยียบ ผมส่ายหัวตอบตามความจริง นั่นเป็นทางเลือกสุดท้ายของท้ายที่สุดเลยที่จะทำ ผมไม่ใช่เกย์ ไม่เคยนึกถึงเรื่องพรรค์นั้นกับผู้ชายเลยสักนิด ต่อให้คนที่เสนอซื้อให้เป็นผู้หญิง ผมเองก็ไม่คิดจะทำ
“เออ ดีแล้ว...เดี๋ยวกูพาไปหาหมอแล้วมาคุยกันว่ามึงมีปัญหาเหี้ยอะไร”
“มะ..ไม่เอา..”
“เป็นเหี้ยไร แผลขนาดนี้ยังจะลีลา” ไอ้เฟยทำท่าหงุดหงิด ใบหน้าสวย ๆ ของมันหงิกงอแต่ก็ยังดูน่ารัก “เปลืองตังค์ ว่างั้น?”
ผมพยักหน้าลงถี่ แผลช้ำแค่นี้รักษาเองไม่กี่วันก็หาย ไอ้เฟยถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วช้อนตัวอุ้มผมพาดบ่า มันเป็นคนตัวสูงและดูผอมแห้ง แต่กลับยกผมขึ้นได้ทั้งตัวง่าย ๆ
“มึงเป็นทรัพย์สินของกูแล้ว และถ้ามึงพัง กูก็ต้องพาไปซ่อม เลิกทำหน้าเหรอหราเสียที อยู่เงียบ ๆ แล้วฟังที่กูสั่งก็พอ!”
TBC
วันนี้ไม่ใช่วันพุธ แต่เรามาลงก่อนเพราะวันพุธเราคงไม่ได้ลง ช่วงนี้เพิ่งเริ่มงานค่ะ ตารางชีวิตจะรวนนิดหน่อยเพราะจันทร์ถึงศุกร์จะไม่มีคอมใช้ (ยกเว้นวันนี้ไว้วัน) ยังไงน่าจะได้มาต่ออีกทีวันอาทิตย์นะคะ
ไม่มีแรงแล้วค่ะ เหนื่อยจนจะระเหยไปกับน้ำแฉะๆบนถนนหลังฝนตก
ปล. แอบไปส่องเซ็งเป็ดอวอร์ดมา ขอบพระคุณทุกท่านที่โหวตให้นิยายเราด้วยนะคะ *กราบแนบอกเรียงตัว* ไม่มีแรงพูดต่อแล้วค่ะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ พอจะเดาปมของวิน(ตี๋) ออกกันแล้วใช่มั้ยยยยย
:katai5:
-
กิ๊ซซซซ ไม่อยากจะเชื่อออ
พี่เฟยแม่งมันแอคติ้งแน่ๆ นางวางแผนไว้แล้วววว
-
พี่เฟยตอนนี้เท่มากกกกกกก *ชูป้ายไฟ* :mew1:
-
พี่เฟยนางล้ำมาก นางความจริงนางเรียนถาปัดภ่คแอคติ้งใช่มั้ย โอ้ยวินหนูอย่าคิดมาก เค้าออกหน้าให้ก็ดีออก ทำใจสบายๆแล้วจิกหัวใช้มันให้เต็มที่ 55555
-
เฟยร้ายกาจกันเชนออกจากวิน แล้วเหมือนจะทำให้วินได้เข้าใกล้เฟยมากขึ้น
รอติดตามตอนต่อไป วินหนีทำไมเดาไม่ออกอะ
:mew1: :L2:
-
เฟยเขาแรง
-
เดาอะไรไม่ออกเลย ยังช็อคค้างจากตอนที่แล้วที่วินนอนกับใครต่อใครนอกจากพี่เฟย
ไม่ชอบเลยที่นายเอกมีสามีมามากกว่าหนึ่ง ยังชอบนายเอกแบบนิยายน้ำเน่า มีสามีคนเดียวอยู่
แต่เมื่อเรื่องมั้นเป็นแบบนี้ ก็ต้องติดตามต่อไป ปมอะไรที่ว่า คิดไม่ออกจริงๆค่ะ รออ่านอย่างเดียว ฮรือออ วินของเฟย
-
แอคติ้งเริดมากพี่เฟย
ยังลืมไม่ได้ล่ะสิ แผนการแยบยลจริงๆ
-
คิดจะหนีคงไม่ทันแล้วมั้งวิน
-
เฟยมีแผนแน่ๆ
-
พี่เฟยยยย :ling1:
ชอบบบบ บรรยายไม่ถูกแต่ชอบเรื่องนี้มาก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ชูป้ายไฟเชียร์พี่เฟยรัวๆค่าาา
:L2:
-
จอมเจ้าเล่ห์..จ้าวแผนการ...นั่นคือเฟย o13 o13
-
พี่เฟยออกตัวแร๊งงงงง
ดีแล้วกันอีตาหน้าม่อออกไป
วอแวต่อไปรังแต่จะเกิดผลเสีย
-
ตอนโผล่ในคำประกาศฯ ว่าชอบพี่เฟยแล้วนะ พอได้รู้จักพี่เฟยมากขึ้นหลงเลย *0* รอติดตามค่ะ
-
:เฮ้อ:เค้าอยากรู้ปมที่ทำให้ตี๋หนีหายจังค่ะ รอนะ
-
อยากรู้จริงๆว่าอะไรที่ทำให้วินต้องหนีอิเฟยไป
-
พี่เฟริน ได้นกหลายตัวเลย ยิงปืนนัดนี้ !!
-
โอ้ว พี่เฟย ฉันว่าพี่ต้องได้รางวัลตุ๊กตาทองในปีนี้แน่ๆ
แต่หนูชอบนะคะ พี่เฟยมาดนี้ อิอิ
-
อีพี่เชนแมร่งสร้างปัญหาจริงๆ :ling2:
-
พี่เฟยแผนสูง นุ้งตี๋อย่าเคืองนานจิ
-
พี่เฟย รุกหนัก ๆ เลยจ้าาาา เชียร์พี่เฟย ฮูเล่ ๆ
ไม่สงสารพี่เชนทร์แล้วด้วย หาเรื่องมาให้วินดีนัก ฮึ :m16:
เรื่องในอดีตที่ทำให้พี่ตี๋ต้องหนีพี่เฟยมา หรือว่า พี่ตี๋จำเป็นต้องขายเพื่อใช้หนี้รึเปล่า :monkeysad:
ไม่รู้อะไร แต่สงสารพี่ตี๋ไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว โอ๋ ๆ อดีตที่เลวร้ายผ่านไปแล้วนะพี่ตี๋ :กอด1:
อย่าดราม่ามากน้า ฮือออ ขอบคุณจ้า
-
เฟยเจ้าเล่ห์สุดๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด พี่เฟยแมนมากเลยค่ะ แอคติ้งชนะเลิศ นึกไม่ออกว่ามันจะหวานกันยังไงงงงงง
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบพี่เฟยยยยยยยยยยย นางร้ายกาจ จริงๆก็ตะหงิดๆตั้งแต่adore you ว่านางไม่ธรรมดา
แต่ไม่คิดวานางจะล้ำลึก นี่ถือเป็นบุญของอินทรีที่พี่เฟยแค่ถูกใจพี่ยู ขืนถ้านางรักละก็นังน้องอินกินแห้วแน่นอน อิอิ :katai3:
-
ชอบว่ะ..... 55555 เฟยแม่งงงง ได้ใจ
-
คุณมิ่งฟ้า ไปรับเซ็งเป็ดอวอร์ดสาขาด้านการแสดงล้ำหน้าด้วยค่ะ แอ๊คติ้งนี่ o13 ในอดีตวินคงผ่านอะไรที่เลวร้ายมา และคงมีความจำเป็นที่หนีเฟยโดยทั้งที่ยังรัก ดูวินรักเฟยมากนะ แต่ต้องพยายามเก็บเอาไว้ อยากให้ปรับความเข้าใจกันเร็วๆจัง แต่แบบนี้ก็ดีนะ เหน็บกันไปมา มุ้งมิ้งในแบบเฟยดี :-[ และอีพี่เชนถ้ายังไม่เลิกจะโดนพี่เฟย :z6: ยอดหน้าเอานะ ขอบอก :katai2-1: ส่วนวินก็ควรจะคุยกับเชนให้เคลียร์ไปสักที ยิ่งทำแบบนี้ก็เหมือนหมาหยอกไก่ รุ้ว่าวินไม่คิดแต่อีพี่เชนมันมีความหวังไง ครั้งหนึ่งเคยได้มาแล้ว มันก็อยากได้อีก เพราะวินไม่เด็ดขาดกับมันสักที หรือจะรอให้เฟยกระตุ้นดุนดันซะก่อน o18
-
เอาไป 1 เป็ด กวนตีนได้โล่จริงๆพี่เฟยเอ๊ย
-
พี่เฟยของเค้าแรงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
รางวัลออสการ์เลยคนนี้
รีบๆรุกเร็วๆน่ะ
ปล.กลัววินจะโดนตบจัง พี่เชนทร์นี่ร้ายอ่าาา
-
กรี๊ดพี่เฟย พี่แมนมากค่า :-[ :-[
-
พรี่เฟรยยยยยยยยย โอ่ยยย แสนจะเท่
-
ชอบมากๆ พี่เฟยน็อตหลุด ตี๋วินสติแตก 5555 จากกันทั้งๆที่ยังรักเลยมีเรื่องให้ต้องเคลียร์เยอะสินะ
คุณwest ทำงานแล้ว สู้ๆนะคะ มาต่อทุกอาทิตย์เหมือนเดิมนะ เค้ารออยู่ อิอิ
-
คนดีอะคุณเฟย หึงโหดไม่เบานะ :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักเฟย
-
เหมือนจะน่ารักนะพี่เฟยเนี่ย
แต่เค้าก็ยังไม่รู้ปมของตี๋อยู่ดี
รักกันเร็วๆน่า
เค้าอยากได้ช่วงหวานเลี่ยน
-
ชอบพี่เฟยยยยยยย มาก o13
-
ง่ะ
ชอบเวลายู พูดบรรยายถึงพี่เฟยมากกว่าที่ วินพูด
สองีนนี้ให้ความรุ้สึกถึงพี่เฟยต่างกันอ่ะ
-
:katai2-1: ชอบพี่เฟยมากมาก
-
อีพี่เฟยนี่มันร้าย มีวิธีทำให้ได้มาแบบแปลกเสมอ แต่น่ารักนะ และบางทีก็น่ารำคาญเวลากวนประสาทมากๆ
อะไรคือแบบทำซีเรียสมาก แล้วมาด่าเรื่องส่งนตัวฉอดๆ คือวางแผนไว้หมดแล้วสินะ
แต่ตอนมหาลัยที่ช่วยวินไว้น่ารักดี วินหนีไปเพราะไรอ่ะ อยากเห็นเค้าหวานกันอ่ะ
อีพี่เฟยขี้หึง วินคงเพลีย ประโยคสุดท้ายของตอนน่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ประมาณว่าจากชายแท้ต้องกลายเป็นเกย์เพราะเฟยสินะ เหอเหอ
-
ยังสรุปไม่ได้ ไม่รู้ใครผิดต่อใคร แต่เรื่องสนุกมาก
-
พี่เฟยมาเหนือเสมอออออ
-
โอเค พระเอกหน้าสวย แต่ใจหล่อมาก อิอิ
-
พี่เฟยยยยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
:hao5: :hao5: :hao5:
ก๊าวมากกก ร้ายมากก โอ้ยยยยยยยย อยากกรีดร้องตอนบอกว่าวินเป็นแฟนผมครับ
เอาเลยพี่ เอาคืนเลย อิพี่เชนทร์ช่างหัวมันแระ ตอนที่แล้วยังอยากให้จีบ แต่ตอนนี้ไปไกลๆ เลยพี่เชนทร์ 5555555
คุณมิ่งฟ้าสู้นะคะ *ชูป้ายไฟ* อย่าให้พี่ตี๋มันหนีเราไปอีกนะคะ
อดีตแลดูชีวิตพี่ตี๋จะดราม่า โฮฮฮฮ พี่เฟยโคตรพระเอกอ่ะค่ะ อ่านแล้วอยากซบ TvT
-
พี่เฟยยยคะ ยอมทุกอย่างเลยค่ะ
เราชอบวินเวลาขึ้นกูมึงกับพี่เฟยจัง
ให้อารมณ์เหมือนนาฬิกาเดินย้อนกลับ
-
เฟยฉลาดมากก
-
เฟยแผนสูง o18
-
โอยยย ใจจะละลายเพราะรุกหน้าสวย
พี่เฟยจะเหวี่ยงก็ไม่เป็นไร ชอบบบ
-
ฮึบ ฮึบ ดันรอ
พี่เฟยจ๋า วันนี้มามั้ยน้อ...
-
05 Reason
คงไม่มีอะไรสามารถทำลายเช้าวันศุกร์ที่แย่อยู่แล้วของผมให้แย่ลงไปได้อีกนอกจากคุณมิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะ หัวหน้าฝ่ายดีไซน์และการออกแบบเท่านั้น หลังจากที่วันพุธผมโดนถล่มทั้งจากศัตรูที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจถึงสองยกแล้วตามด้วยการดื่มเหล้าหนัก ๆ จนแฮงค์ไปตลอดช่วงเช้าของวันใหม่ บ่ายวันเดียวกันผมก็ลากสังขารมาออฟฟิศจนได้ โชคดีที่คุณมิ่งฟ้ามีประชุมผมเลยรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด
แน่นอน...โชคดีไม่ได้เป็นของผมทุกวัน ดังนั้นขณะที่ชงกาแฟดำให้ตัวเองในครัวเล็ก ๆ ของแผนกเจ้าของรอยยิ้มกวนประสาทก็โผล่เข้ามา เอาไหล่พิงกรอบประตูเล็ก ๆด้านหนึ่งเอาไว้
“วันนี้ไม่ซื้อร้านข้างล่างหรือ”
“รีบขึ้นมาน่ะครับ วันนี้มาสาย”
“จะแวบลงไปสั่งก็ได้นะ ผมไม่ใช่หัวหน้าที่เคร่งอะไรขนาดนั้น”
ผมไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับไปสบตายามที่คุยกัน เสียงเงียบเกิดขึ้นระหว่างเราทำให้เมื่อผมกลืนน้ำลายก็ได้ยินมันสะท้อนอยู่ในหูอึกใหญ่ ๆ
“เมื่อวานพี่ชิตบอกว่าไม่สบาย ได้ไปหาหมอหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรมากครับ” ก็แค่ปวดหัวจนลืมตาไม่ขึ้น พอลุกไหวก็อ้วกเอาแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปแบบไม่บันยะบันยังออกมาหมดกระเพาะเท่านั้น “พักแป๊บเดียวก็หาย”
“ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก ป่วยจนกลิ่นละมุดหึ่งนี่เป็นโรคประหลาดนะ ถ้าเป็นบ่อย ๆ เห็นทีผมต้องไปเยี่ยมแสดงถึงน้ำใจในฐานะหัวหน้า”
ไอ้บ้านี่! ก็รู้อยู่แล้วนี่หว่าว่าเมาจนตื่นไม่ไหวยังจะมาหลอกถามทำซากอะไร ผมมองค้อนก่อนเบือนสายตาหนีเมื่อพบว่าอีกฝ่ายจับจ้องตาหวานเยิ้มอยู่ก่อนแล้ว “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“ธรรมด๊า” หางตาผมเห็นอีกฝ่ายไหวไหล่ วันนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน รับกับผิวขาวเหลืองทำให้มองดูสบายตาแต่กลับเป็นภาพที่ผมไม่อยากมองเท่าไร คุณมิ่งฟ้าขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาในห้อง “ห่วงว่าเย็นนี้จะไม่ไปด้วยกัน”
นั่นสิ ผมเองก็ลืมไปเหมือนกัน วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับมันนี่นา พลาดแล้วไอ้วิน ลาผิดวันแท้ ๆ
“...ผม..”
“เขาไปกันทั้งแผนก อย่าทำตัวแปลกแยกหน่อยเลย เรื่องที่เคยคบกันมีแต่พี่ชิตที่รู้ นายทำตัวมีพิรุธแบบนี้คนอื่นจะยิ่งสงสัยกันเปล่า ๆ แล้วถ้าพวกนั้นไปซักกับพี่ชิตคนสนิทของนายน่ะนะ...” น้ำเสียงทุ้มแผ่วในตอนท้ายก่อนกลายมาเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ ผมบดริมฝีปากเข้าหากัน จ้องคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะเวลาเพียงฉับพลันแข็งกร้าว
“คุณพยายามจะแบล็คเมล์ผม”
“ผมน่ะเหรอครับคุณวายุ? แค่เตือนเฉย ๆ เอง”
“อย่าบีบให้ผมหนีไปอีกครั้ง...” จบประโยคนั้นผมเห็นความวูบไหวในดวงตาก่อนรอยยิ้มเศร้าจะผุดขึ้น เสียงของเฟยเบาหวิวแต่กลับบาดลึกเข้าไปถึงใจ น้ำเสียงที่ฟังดูไม่เหมือนกับตัดพ้อเสียทีเดียวแต่ลึก ๆ นั้นก็ใช่...
“ผมลืมไป นั่นมันเรื่องถนัดของคุณ”
ฝีเท้าคู่นั้นเคลื่อนออกไปแล้วผมเผลอกำหูของถ้วยกาแฟเซรามิคสีขาวแน่น ข่มความรู้สึกบางอย่างให้นอนก้นเหมือนตะกอนที่ไม่ถูกกวนก่อนหน้าที่จะกลับมาเจอมัน
เคยดูแลตัวเองได้ดียังไง...ทำไมแค่อยู่ใกล้ ๆ ก็ทำไม่ได้เสียทุกที
ผมนั่งมองนักดนตรีที่อยู่บนเวทีจับไมค์และโยกตัวตามจังหวะไปมา เสียงทุ้มดังคลอกับดนตรีเบา ๆ เหมาะกับการนั่งชิวคืนวันศุกร์เป็นยิ่งนักก่อนใครบางคนจะนึกถึงเกมในวงเหล้าทำให้ผมเผลอทำหน้าเหยเกไม่อยากเล่นด้วย
โต๊ะไม้เคลือบแลคเกอร์อย่างดีถูกต่อยาวเป็นพิเศษเพราะการมาเยือนของทีมสถาปนิก ที่จริงแล้วเฟยสามารถเชิญฝ่ายวิศวกรรมออกแบบมาด้วยได้เพราะทำงานอยู่ชั้นเดียวกัน อีกอย่างโดยศักดิ์แล้วมันก็เป็นหัวหน้าของแผนกนั้นอีกที หากแต่ปัญหาที่เป็นรอยร้าวเล็ก ๆ อันมีสาเหตุมาจากผมทำให้ฝ่ายสถาปัตยกรรมกับวิศวกรรมไม่สามารถภักดีกับหัวหน้าฝ่ายได้ระยะหนึ่งแล้ว ในช่วงที่พี่อดุลย์เป็นหัวหน้าฝ่าย งานของฝั่งวิศวกรก็มอบหมายให้เป็นภาระของพี่นันทิยาเช่นเดียวกับตอนนี้
เกม Twenty One เป็นเกมที่ถูกเลือกโดยใครสักคนที่ไม่ใช่ผม กฎง่าย ๆ ของมันคือสลับกันนับเลข ใครได้เลขที่ลงท้ายด้วย 21 จะต้องเป็นคนดื่ม ว่าไปแล้วนี่มันก็เป็นเกมคะยั้นคะยอให้คนร่วมโต๊ะยกแก้วเหล้าแทนที่จะแสร้งทำเฉย ฟังเพลงไปเรื่อยดี ๆ นี่เอง
“นักดนตรีมองมาที่โต๊ะหลายรอบแล้ว...” พี่ชิตที่นั่งติดกับผมเปรย ผมพยักหน้าลงเห็นด้วย ไม่ใช่การกวาดสายตามองลูกค้าทั่ว ๆ ไป หากแต่จงใจหันมามองคนในโต๊ะหลายรอบ
“ทั้งกีตาร์ ทั้งนักร้อง”
“มองพี่โสครับ”
“อีกคนก็มองคุณมิ่งฟ้า” ไม่ใช่ผมคิดไปเองจริง ๆ ด้วย นักร้องหุ่นหมีที่หันมาบ่อย ๆ พยายามส่งสายตาไปให้คนหัวโต๊ะที่ยังเฮฮากับคนอื่น ๆ ด้วยท่าทีสบาย ๆ ผมถอนหายใจ เหลือบตามองเจ้าตัวแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นเมื่อตัวเลขวนมาถึง 121
“มึงกับคุณมิ่งฟ้า ตอนคบกันใครผัวใครเมียวะ ทางนั้นก็หน้าว้านหวาน ครั้นจะบอกว่ามึงเป็นผัวก็ดูท่าไม่น่าทำเป็น”
“หยาบคายว่ะพี่ชิต” ผมพูดพลางส่ายหัว “ดูถูกเกินไปแล้ว”
“ดูถูกมึง?”
“ดูถูกมัน” พูดพลางกระตุกมุมปากขึ้นเบา ๆ เห็นมันหน้าสวย ๆ แบบนี้แหละแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษตัวดี นึกถึงช่วงที่ถูกมันล่อลวงให้หลงมาบนเส้นทางสีม่วงแล้วก็เซ็ง มุกนี้มันไม่ได้ใช้กับผมคนแรกแต่ยังคงใช้ได้ผลเรื่อย ๆ เด็กในสต๊อกมันมีเป็นล้าน กว่าผมจะปัดกวาดเสี้ยนหนามได้หมดก็เหนื่อยจนลมแทบจับ
“มันล้มไอ้หมีนั่นได้ พี่เชื่อดิ”
“จริงเหรอวะ” พี่ชิตพูดพลางยกมือขึ้นถูแขน หลังจากพิจารณาชายหนุ่มหุ่นหมีแล้วหันกลับมากับแววตาเจ้าเล่ห์ของไอ้จิ้งจอกขาวแล้วก็เบะปาก “แต่คุณมิ่งฟ้าก็ดูเป็นคนมีอะไรจริง ๆ ว่ะ”
“เป็นคนมีอะไรคือยังไง”
“เป็นคนน่าสนใจ ดูผ่าน ๆ อาจเหมือนคนไม่ซับซ้อน...แต่ไม่รู้ดิ กูว่าถ้ากึ๋นไม่ดีจริงถูกคุณอธิปจับมาทำงานตั้งแต่เรียนจบใหม่ ๆ แล้ว”
ผมหัวเราะร่วนเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ พี่ชิตเป็นชายวัยผ่านร้อนผ่านหนาวมาสมควร สมัยหนุ่ม ๆ หน้าตา ฐานะดีก่อนพุงจะพลุ้ยและเงินหดหายไปลงขวดช่วงใหญ่ ๆ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไม่ใช่หยอก แต่ก็เอาตัวรอดจากสาว ๆ นักล่ามาจนเจอแม่ของลูกที่ดูจะสุดแสนธรรมดาได้ “พี่ต้องพูดใหม่ ถ้าไม่มีกึ๋นจริงคงไม่ได้เรียนสถาปัตย์ หรือถ้าได้เรียนคณะนี้แล้วก็ไม่น่าจะชิ่งไปเรียนต่อ AA ทั้ง ๆ ที่ทางบ้านอยากให้เข้ามาช่วยงานตั้งแต่จบปริญญาตรีไม่ได้”
“สรุปคือเป็นคนที่น่ากลัว?”
“ก็ไม่ขนาดนั้น” ผมตอบตามที่คิด ไอ้เฟยมีจุดอ่อนของมันอยู่หลายอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นเคยเป็นผม “มันไม่ใช่ซาตานมาจุติ พี่ไม่ต้องระแวงไปหรอก”
“มึงกับมันเหมือนมวยถูกคู่ คนหนึ่งก็ซนเป็นปลาไหล อีกคนก็ทั้งดุทั้งใจแข็ง...อ้อ เดี๋ยวนี้เพิ่มเรื่องใจร้อนมาอีกอย่าง”
“กับเรื่องของมัน ผมใจร้อนตลอดแหละ” พูดพลางยิ้มอ่อน ๆ แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ไม่อยากเล่าว่าเคยจัดการเรื่องกิ๊กของไอ้เฟยยังไงบ้าง ทั้งอาละวาด ใช้กำลัง ไม่ได้ใช้กำลังกับคนนอกครับ ชกไอ้เฟยจนปากแตกออกจะบ่อยไป ชกให้สันดานเปลี่ยน ไม่น่าเชื่อนะ แต่สุดท้ายมันก็ยอมเลิกให้ทั้งหมด
พี่ชิตทอดสายตาลงมองผมแล้วส่ายหัว “ถ้ารักอยู่ทำไมมัวแต่ทิฐิวะ มึงเริ่มต้นกันใหม่ได้นะเว้ย กูว่า...”
“ผมร้อนเงิน เลยไปนอนกับลูกพี่ลูกน้องมัน”
อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ บรรยากาศ หรือด้วยความกดดันที่แน่นตึงอยู่ในอกถึงได้โพล่งออกมาในที่สุด ตอนแรกก็ไม่อยากจะเล่า ไม่อยากพูดถึง แต่ถ้ายังเงียบอยู่ที่ชิตคงยุให้กลับไปหามันเรื่อย ๆ ผมก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มที่เติมของเหลวสีอำพันด้วยตัวเองแล้วยิ้ม ยิ้มด้วยความสมเพช
“มันเกลียดคนขายศักดิ์ศรี...แต่ผมก็ทำ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นก็คบกับมันอยู่”
“แล้วทำไม...”
“ผมร้อนเงิน เงินก้อนใหญ่มาก ใหญ่จนนักศึกษาธรรมดา ๆ อย่างมันไม่มีวันหามาให้ได้โดยไม่ต้องรบกวนที่บ้าน แล้วช่วงนั้นมันก็ใช้เงินเก่งจนมีปัญหากับพ่อ”
พี่ชิตไม่พูดอะไร เอื้อมมือมาแตะไหล่ผม เสียงดนตรีคลอผ่านหูไป มันดังมากพอที่จะไม่ทำให้คนที่อยู่หัวโต๊ะอีกฟากได้ยินบทสนทนาของผมกับรุ่นพี่คนสนิท “ผมไม่มีหน้ากลับไปหามันหรอก ไม่มีปัญญาแม้แต่จะรวบรวมความกล้าอธิบายมันเรื่องนี้ด้วยซ้ำ”
แก้วแอลกอฮอล์ถูกยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแม้ว่าผมจะไม่ได้นับเลขที่ลงท้ายด้วย 21 เสียงพูดคุยเฮฮาจากเพื่อนร่วมโต๊ะดังอยู่ใกล้ ๆ กระนั้นผมก็ไม่แม้แต่จะยิ้มไปกับคนอื่น ๆ ด้วย
ผมสบตากับคนนั่งหัวโต๊ะอีกครั้ง แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ดนตรีสดเล่นจบแล้วและวงดนตรีก็เดินลงบันไดไปทางด้านหลัง พักเดียวบริกรก็เดินมาหาไอ้เฟย ยื่นกระดาษสีขาวที่เขียนอะไรบางอย่างให้ ถ้าให้เดาคงเป็นเบอร์ของนักร้อง ไม่ก็เขียนมาแสดงเจตจำนงที่มองมาทางหัวโต๊ะของผมบ่อย ๆ เจ้าของผิวขาวส่งยิ้มให้แต่ไม่ตอบอะไรซึ่งนั่นทำให้ผมลอบถอนหายใจออกมาเพียงลำพัง
ไม่มีสิทธิ์หึง แต่พอใครมายุ่มย่ามก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้ไม่ชอบใจไม่ได้
ทำยังไง...ผมต้องทำยังไงถึงจะลืมมันไปได้สักที
“ไอ้เฟย มึงไม่ทำงานเองแบบนี้ตอนสอบจะเอาเหี้ยอะไรไปสอบวะ”
เป็นวันที่ผมหัวเสียครับ เสียมาก หงุดหงิดสัตว์ ๆ งานตัวเองที่ส่งไปต้องเอากลับมาแก้ไม่พอ งานไอ้คนร่วมห้องที่บังคับให้ผมย้ายมาอยู่ด้วยเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายที่แม่งไม่ยอมแตะเลยสักนิดนี่อีก กูคนนะเว้ย มีสองมือสองตีน มัวแต่แก้งานให้มันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำของตัวเอง
“มึงลุกขึ้นมาเลย! เลิกดูได้แล้วหนังโป๊เนี่ย กลางวันแสกๆ ไอ้เหี้ย”
“มึงขี้บ่นจังวะตี่ตี๋”
“ตี่ตี๋พ่อง ลุก!”
“สั่งกูเหรอ มึงเป็นขี้ข้าไม่รู้หรือไง”
“มึงใช้กูเยี่ยงทาส!” ผมตวาดลั่น นับตั้งแต่วันที่มันใช้หนี้ให้ก่อนก็ทำตัวเป็นท่านขุน ไอ้หน้าสวยมันสั่งให้ผมย้ายมาอยู่กับมัน เพราะอะไรน่ะเหรอครับ เพราะคอนโดอันหรูหราของมันมีสองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่นและมันไม่สามารถทำความสะอาดไหว ไหนจะเรื่องอาหารการกินที่ต้องซื้อร้านตามสั่งเป็นประจำ เลยตัดปัญหาด้วยการใช้ผมแม่งเลย ตอนแรกก็เกรงใจมันหรอกแต่สักพักเริ่มคิดว่าหรือกูขาดทุนกันแน่ ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าอุปกรณ์ซื้อของมาทำโมเดลมันจ่ายให้ ไม่ทวงหนี้สามหมื่นห้านั่นด้วยแต่นอกจากเป็นพ่อบ้านให้มันแล้วไอ้มิ่งฟ้าก็ใช้ผมทำงานส่งเกือบทุกชิ้น
“มึงเป็นทาสในเรือนเบี้ย”
“ไม่ใช่โว้ย!” ผมโวยเสียงลั่น เดินกระทืบเท้าไปตรงหน้าแล้วดึงข้อศอกให้มันลุกจากโซฟา “ทำงาน!”
“มึงก็ทำไปสิ”
“กูต้องแก้งานกู อีกอย่าง เดี๋ยวหกโมงต้องไปที่ร้านพี่ตุ๋มด้วย”
“ลาออกได้แล้ว มึงจะเอาเงินไปทำอะไรนักหนา พ่อแม่มึงไม่ส่งให้หรือไง” ไอ้เฟยพูดพลางส่ายหัว เลื้อยตัวลงนอนทั้ง ๆ ที่ผมกำลังยื้อให้มันขยับตูดออกจากเบาะหนังหนานุ่มราคาเหยียบหมื่นอยู่ “ลาออกจากที่นั่นแล้วมาทำงานให้กูซะ”
“พอกูทำให้มึงก็เอาไปแก้เองอีกตลอด ไม่พอใจทำไมไม่ทำเองตั้งแต่ต้น”
“ให้มึงทำคนเดียวอาจารย์ก็จับได้สิ ฝีมือใครฝีมือมัน”
“งั้นมึงจะใช้กูทำเหี้ยอะไร”
“ก็มึงโง่” คนตัวขาวพูดพลางไหวไหล่ “ในห้องเรียนก็หลับ ถึงช่วงสอบก็ไม่เลิกทำงานมาอ่านหนังสือ ถ้าไม่ให้ทำงานซ้ำ ๆ แบบนี้จะไปเรียนทันคนอื่นเขาไหม”
“มึงแกล้งกูมากกว่า”
“กูจะแกล้งมึงทำไม ประสาท ไปไหนก็ไปไป๊ กูจะดูหนัง”
“ไอ้หนังเหี้ยนี่ก็เลิกดูได้แล้ว มึงหื่นขึ้นสมองแล้วรู้ตัวหรือเปล่า” ผมบอกพลางนึกถึงวันที่มันไปดื่มที่ร้านเฮียตุ้ย กลับมาทีไรก็เลื้อยผมเป็นต้นตำลึงเกาะหลักตลอด “ขืนยังดูแบบนี้สักวันกูได้เป็นเมียมึงแหง“
“ก็เป็นเสียสิ”
“อะไรนะ?”
“เป็นเมียกูไม่ดีตรงไหนตี่ตี๋”
“กูชื่อวินโว้ย!” ผมยังคงโวยวายเสียงลั่น หากแต่คนที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนกลับหัวเราะร่วน “มึงนี่มันน่ารักจริง ๆ ว่ะ เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้พวกนั้นถึงอยากให้มึงไปขายให้นายมัน”
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว” พอผมทำท่างอนจริง ๆ มันก็ครางเสียงอ่อนเสียงหวาน จับมือผมไว้แน่นก่อนออกแรงดึงให้ล้มไปบนโซฟาตัวเดียวกัน เสียงจากคู่หญิงชายในทีวียังครางอือออปลุกเร้า ผมไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น ทะเลาะกับไอ้เฟยทุกวี่ทุกวันจนประสาทแดก อีกนิดเดียวก็น่าจะเซ็กซ์เสื่อมไปด้วย
“โอ๋...แค่นี้ทำงอน ไม่พูดแล้วก็ได้ รู้น่าว่าไม่ชอบ”
“เออออ” ผู้ชายที่ซ้อนอยู่ด้านหลังหัวเราะคิก สักพักก็เลื้อยตัวลุกขึ้นนั่ง โน้มตัวลงเพื่อเอาคางวางบนบ่า ผมปรายตามองมันนิดเดียวพอเห็นว่าผมหน้าอีกฝ่ายยาวจนจิ้มตาแล้วก็ดึงหนังยางที่คล้องไว้ตรงข้อมือออกมา “หันหน้ามาดี ๆ”
“อะไร”
“มัดจุกให้ เห็นแล้วรำคาญ” พูดพลางจับแก้มทั้งสองข้างมันให้ตั้งตรง ผมพกหนังยางไว้ที่ข้อมือตลอดเวลาเพราะช่วงนี้ผมด้านหลังก็เริ่มยาวละต้นคอแล้ว หาเวลาว่างสักพักจะนั่งตัดเหมือนกัน
ไอ้เฟยนั่งนิ่ง มองผมแต่ยกมุมปากขึ้นไปในองศาที่ไม่น่าไว้ใจเท่าไร พอผมจัดการกับผมหน้าของมันเสร็จก็เผลอยิ้มออกมา ใบหน้าหวานสวยเหมือนผู้หญิงกับจุกน้ำพุตรงหน้าเปิดหน้าผากเนียนของอีกฝ่ายช่วยให้ใบหน้ารูปไข่ดูน่ารักกว่าปกติ ตารีคลี่ยิ้มเมื่อสบตากับผมก่อนแก้มมันจะเป็นสีชมพูเลือดฝาด
“หน้ามึงเหมือนทอมเลยว่ะเฟย”
“เหรอ แล้วชอบไหมล่ะ”
“ก็สวยดี” ผมบอกตามความจริง หนุ่ม ๆ ที่คณะตามมันเกรียวแต่ก็ไม่เห็นจะสนใจใครเป็นพิเศษ “ถ้ามึงเป็นกะเทยมึงรุ่งมากนะเว้ย”
“งั้นเหรอ ถ้ากูเป็น มึงจะไม่รังเกียจกูเหรอ”
“ม่ายยย มึงดีกับกูขนาดนี้ใครจะไปรังเกียจมึงลง” ยิ้มแล้วก็หยิกแก้มใสด้วยความมันเขี้ยว ไอ้เฟยหัวเราะร่วนพลางย่นจมูกใส่
“เจ็บบบ”
“สำออย”
“เจ็บจริง ๆ แก้มกูแดงไปหมดแล้วมั้งเนี่ย” ผมปล่อยมือออกมามองแก้มขาวเป็นรอยปื้นสีแดงจริงก็หัวเราะร่วนแล้วลูบเป็นการปลอบประโลมให้คนเจ็บหายหน้างอ “หน้าก็ออกจะด้าน ไม่น่าเจ็บนะ”
“โอ้โฮ หลอกด่า”
“ไม่ได้หลอก ด่าตรง ๆ” พูดแล้วก็หุบยิ้มไม่ได้ ถึงจะกวนตีนไปหน่อยแต่มันก็น่ารักนะครับ ไอ้เฟยเนี่ย “มัดจุกแล้วกูน่ารักปะ”
“มากกกกก”
“แล้วมีงรักปะ”
“มากกกกกกก” ผมแกล้งลากเสียงยาวล้อมัน บางทีพออยู่กับมันไม่ค่อยรู้สึกหรอกครับว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนผู้ชาย อ้อ...ยกเว้นตอนที่เถียงกันน่ะนะ “งั้นกูจะไม่ตัดผม รอให้มึงมามัดให้แบบนี้เรื่อย ๆ จะได้รักกูมากกกก อย่างที่บอก”
“โอ๊ย แค่นี้ก็ไม่รู้จะมากยังไงแล้วครับคุณชาย รักปานจะแหกตูดดมแล้วไอ้เหี้ย”
“ฟังแล้วขนลุกเลยว่ะ ซาบซึ้งฉิบหาย แต่มึงไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ไว้เป็นหน้าที่กู”
“ก็เหี้ยแล้วครับ” ผมดีดจมูกมันหนึ่งทีก่อนผุดลุกขึ้นยืน เฟยเงยหน้าขึ้นมองจากมุมที่นั่งอยู่ มันยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มตรงข้างแก้มชัดเจน “รักกูจริงต้องทำงานให้กูสิ”
ผมหุบยิ้มลงแทบไม่ทัน ผลักหัวหนัก ๆ ของมันให้ถอยไปด้านหลังแล้วเริ่มโวยวายใหม่ “ลุกขึ้นมาทำงานเลย! ไอ้ผีญี่ปุ่น!”
TBC
นี่มันยังวันอาทิตย์อยู่นะ 55555555555555555555+ ขอโทษที่มาช้าค่ะ เราอยากให้ทุกท่านเริ่มวันจันทร์ที่สดใสไปพร้อม ๆ กัน /ใช่เรื่องมั้ยยยย ตอนนี้เฉลยให้พี่ชิตฟังแล้วว่าทำไมตอนนั้นวินถึงหนีมา ต่อจากนี้ตอนหน้าเรื่องดราม่าจะคลี่คลายไปเรื่อย ๆ (เย้)
ชอบเขียนตอนที่นางมุ้งมิ้งกันสมัยละอ่อนมากเลย วินนี่ดูน่ารัก (ชื่อแรดกว่าตี่ตี๋อีกทีนี้)
การบรรยายของวินกับยูจะต่างกันค่ะ เพราะคนนึงเป็นคนที่ใกล้ชิดรู้จักตัวตนจริง ๆ กับอีกคนมองเฟยเหมือนเป็นรุ่นพี่ที่เป็นไอดอล เรามักจะใส่อารมณ์และรายละเอียดกับคนที่พิเศษจริงๆมากกว่าเนอะ
พี่เฟยจะทำยังไงต่อ วันอาทิตย์หน้าเจอกันค่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :katai2-1:
-
วินคงมีเหตุผลที่ทำลงไป แต่ความจริงไม่น่าเลย
-
มันมีที่มาที่ไปแบบนี้นี่เอง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วแบบ เอ้ย ทำไมตอนนี้จบเร็ว 555 แซวน้า
ตี่ตี๋พออยู่กับเฟยแล้วดูเหวี่ยงวีนจังนะ แต่ก้อน่ารักอะ
ต้องรอถึงอาทิตย์หน้าเลยนะถึงจะรู้ความหลังที่เกิดขึ้นของวิน #จะร้อง T__T
-
พี่เฟยน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก เค้ารักพี่เฟยยยยยยยยย :o8:
-
ฮัดช่า อีกไม่นานเราจะออกจากบรรยากาศขมุกขมัวแล้วใช่ไหม ดีใจวุ้ย
อยากให้ถึงวันอาทิตย์หน้าเร็วๆจัง
-
เศร้าใจ
-
เราเชื่อใจวินนะ วินมีความจำเป็น :m15:
-
ความจริงจากปากวินทำเอาหน่วงมากกกกกกก สงสารพี่เฟยอ่าา
แต่อ่านตอนสมัยเพื่อนกันเฟยต้องแอบรักวินก่อนแน่เลย
ช่วงเวลานั้นน่ารักมากกกกกกกกกก
มากจริงๆ อ่านแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มตามพี่เฟยเลย
อยากให้กลับมาเคลียร์กัน รักกันๆๆน้าาาา
แต่วินก็อย่าไปนอนกะคนอื่นมั่วอีกแล้วนะเว้ยกราบบบบบบ
:katai1:
-
ทำไมตอนนี้มันสั้นจังเลย :katai5:
-
งือออ ขอให้เรื่องคลี่คลายไปได้ด้วยดี :hao5:
สมัยละอ่อน 555555555 :laugh:
-
สมัยละอ่อนมันฟรุ้งฟริ้งจริงๆนะคะ
โอ้ยบอกเลยเๆยมันไม่ซีเรียสหรอก นอนกับคนอื่นดีเดียวเอง (มั้ง)
อย่าดราม่าาาาาา มแค่นี้ก็เคาียดแทนวินนี่จะแย่อยู่แล้ว
ปล. ชื่อวินนี่มันแรดจริงๆอะแหละ5555
-
ถ้าเราเป็นเฟยคงอกแตกตายยย
ถึงแม้จะรู้ว่ามีเหตุผลในการกระทำก็ช่างเถอะ!!!
รอให้กำลังใจทั้งคู่เลย
-
ยอมรับเลยค่ะว่าตกใจ ตอนวินเล่าเรื่องในอดีต
เป็นใครก็ต้องหนีล่ะวะ ต้องหน้าด้านมากถึงจะอยู่ต่อไหว
วินนี่ต้องหึงโหดมาแน่ ๆ :hao4:
รอเค้ากลับมามุ้งมิ้งกันอีกครั้ง
-
พี่เฟยนี่กวนจริงๆ
นางมุ้งมิ้งน่ารักอ่ะ แอ๊บแบ๊วด้วยอ่ะพี่เฟย
ทำเป็นหลอกถาม หวังกดพี่ตี๋ใช่ม๊าพี่เฟยย
ส่วนพี่ตี๋ ตอนใสๆน่ารักอ่ะ ชอบๆๆ
เราว่าน่ะที่พี่ตี๋ one night stand กับคนอื่นน่าจะเป็น เพราะรู้สึกสมเพชตัวเองรึเปล่า เสียใจด้วย รังเกียจตัวเองด้วย มันเหมือนเคว้งอ่ะ เหมือนไม่อะไรจะเสียแล้ว เพราะเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปแล้วไรงี๊ แต่จริงๆเราว่าคนอย่างพี่เฟยฉลาดพอน่ะ ถึงพี่ตี๋ไม่เล่าไม่อธิบาย พี่เฟยอาจจะไปเค้นลูกพี่ลูกน้องก็ได้ นี่เราเดาเฉยๆน่ะค่ะ
ตอนรู้เหตุผลของพี่ตี๋ก็แอบตกใจน่ะ แต่อยากรู้เหตุผลที่พี่ตี๋จะเอาเงินเยอะขนาดนั้นไปทำอะไรมากกว่า
รอให้เค้ากลับมาหวานกันเร็วๆ^^~
-
หนีไปเพราะเหตุนี้นี่เอง :hao4:
:mew1: :mew1:
-
ว่าแล้วเชียว เพราะพี่ตี๋จำเป็นต้องใช้เงินจริงด้วย ฮืออ โถ พี่ตี๋น่าสงสาร พี่เฟยก็น่าสงสาร :mew6:
รู้สึกได้เลยว่า พี่เฟยรักพี่ตี๋มากกกกก ทั้งเมื่อก่อน ทั้งตอนนี้ก็ยังรักมากกกอยู่
ก็เข้าใจพี่ตี๋ ที่จะไม่กล้าสู้หน้าพี่เฟย แต่ยังไงเรื่องอดีตก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
ถ้าพี่เฟยรู้ความจริง ผลจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ แต่หนีไปเรื่อย ๆ โดยที่พี่เฟยไม่รู้อะไรเลย
มันก็ไม่ดีหรอกนะพี่ตี๋ ความรักของพี่เฟย อาจจะมากจนพี่ตี๋คาดไม่ถึงเลยก็ได้นะ
ดราม่าจะคลี่คลายแล้วววว ใกล้กลับไปหวานแหววเหมือนสมัยยังวัยรุ่นแล้วสิน้า เย้ ๆๆ
ว่าแต่ว่า คนที่พี่ตี๋นอนด้วย เป็นลูกพี่ลูกน้องพี่เฟย อย่างนี้ก็ต้องได้เจอกันอีกแน่เลยสินะ กลัวว :ling3:
ขอบคุณมากจ้า
-
สมัยเรียนน่ารักกันมากเลย เฟยกวนๆวินก็ดูโวยวาย 5555
แต่เหตุผลของวินก็ทำให้เห็นใจนะ แล้วเอาเงินไปทำอะไรล่ะ
วินคงยังรักเฟยแต่ไม่กล้ากลับไป เจ็บไหม แต่อย่าหนีไปอีกเลยนะ
อยู่เคลียร์กัน คุยให้เข้าใจกันดีกว่า จะได้กลับไปหวานชื่นแบบวันวาน
:mew1: :L2:
-
น่ารักดีอ่าาาาาาาา....
-
พี่เฟยน่ารักจริงๆ o13
-
o22 อ่านแล้วแอบช็อค อดีตของพี่เฟยช่างน่าเจ็บปวด โถๆๆๆๆ พ่อคุณของน้อง
ถ้าเข้าใจไม่ผิด จนถึงวันนี้พี่เฟยก็ยังไม่รู้สินะว่าพี่ตี๋หนีนางไปเพราะ ไปมีอะไรๆกะญาติตัวเอง
กำลังลองมโนว่าถ้าพี่เฟยรู้จะเป็นไง โตขึ้นกว่าเดิมมากแล้วนี่นะ จะรับมือกับเรื่องราวแบบนั้นยังไง
ดีใจนะที่เวสต์เขียนเรื่องของพี่เฟยขึ้นมา นางเป็นตัวประกอบในนิยายที่เวสต์เขียนได้มีเสน่ห์และน่าติดตาม
มากกว่าใหญ่(รักเร่) ซะอีก อ่านนิยายเวสต์มา เราชอบใหญ่+มิน มากสุด แต่พอมาเจอพี่เฟยใน Adore you เท่านั้น
ใหญ่ตกกระป๋องเลยจ้า555
-
โยววว พี่เฟยเปรี้ยวน้าเนี่ย เปรี้ยวปี๊ดๆ
ตี่ตี๋ น่ารัดมากอะ ว่าแต่เหตุใดน้องจึงร้อนเงินตลอดๆเยี่ยงเน้
-
อดีตนี่น่ารักกันมากอะ ตี่ตี๋ของพี่เฟย :-[
-
เง้ออออ วินจ๋าาา ไม่คิดลองคุยกับเฟยดูเหรอลูกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มีแต่คนรักพี่เฟยยยยยยยยยยยยยยยย
เรารักต่ตี๋ :hao6: :hao6:
-
ตี่ตี๋น่าย้ากกกกกกกกกกกก :hao5:
ชอบบรรยากาศวันวานยังหวานอยู่มากเลย
มันมุ้งมิ้ง กุ๊งกิ๊ง ความน่ารักเบิกบานสดใสโลกกลายเป็นสีชมพู
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกพี่เฟยพระเอกมากอ่ะ (อันที่จริงนางก็เป็นพระเอกอยู่แล้วนะ ถถถถ)
คือสารภาพว่าไม่ค่อยอ่านแนวรุกหน้าสวยเท่าไหร่ เพราะนึกภาพไม่ค่อยออก กร้ากกก
แต่คือพออ่านเรื่องนี้ล่ะแบบ โอ้ยยยยย พี่เฟยขาาา ก๊าวมากกก กระชากหัวใจแล้วปาใส่รัวๆ
เอนี่เวย์ เหตุผลของตี่ตี๋ดราม่ามากกว่าที่คิด TvT
โฮฮฮฮ เชื่อนะว่าถ้าคุยกัน พี่เฟยน่าจะยอมฟัง แต่ก็นะ เข้าใจอารมณ์ตี่ตี๋แหละว่าไปทรยศเค้าไว้
คงไม่มีหน้ากลับมาคุยใหม่ แต่ไม่เป็นไร พี่เฟยจะสู้ววววววววววว ล้มหมียังล้มได้เลย ตี่ตี๋คนเดียวทำไมจะเอาคืนไม่ได้!!
*ชูป้ายไฟพี่เฟย*
-
ตอนมหาลัยมุ้งมิ้งจัง...
ตอนนี้หน่วงเข้าไปค่ะ หน่วงเข้าไป :ling1:
-
:mew1:
-
"มึงกับคุณมิ่งฟ้า ตอนคบกันใครผัวใครเมียวะ ทางนั้นก็หน้าว้านหวาน ครั้นจะบอกว่ามึงเป็นผัวก็ดูท่าไม่น่าทำเป็น"
"หยาบคายว่ะพี่ชิต" ผมพูดพลางส่ายหัว "ดูถูกเกินไปแล้ว"
"ดูถูกมึง?"
"ดูถูกมัน"
คือชอบบทสนทนาตอนนี้
ให้อารมณ์ตี่ตี๋อวยผัว ฮ่าๆๆ
-
เหตุผลของตี๋ มันบอกไม่ถูกอ่ะ ว่าจะเห็นใจดีไหม ยิ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องเฟยยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่ ได้ไม่ไกลตัวเลย ก็เข้าใจนะว่าตี๋คงไม่อยากรบกวนเฟยด้วยส่วนหนึ่งเฟยคงไม่มีเงินมากในตอนนั้น ตี๋ไม่อยากให้เฟยเดือดร้อนไปมากกว่านี้ แต่เฟยเป็นแฟนนะ ถ้ารักกันมันก็ต้องพูดต้องบอกกันบ้าง จะมีไม่มีก็เถอะอย่าคิดเองเออเอง มันทำให้เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย ทั้งที่ยังรักกันแต่มีเส้นบางแต่เหนียวมากั้นเอาไว้ เปิดใจคุยกันเถอะตี๋เอ้ย :เฮ้อ: ชอบบรรยากาศตอนคบกันจัง :-[ เห็นด้วยกับตี๋ อย่าดูถูกมัน เพราะผมโดนมันฟันมาแล้ว :laugh:
-
ได้รู้ความจริงของวินแล้ว เป็นแบบนี้เอง
-
คือเฟยรู้ไม๊อ่ะว่าวินหนีมาเพราะอะไร แต่คาดว่าน่าจะไม่รุ้นะ แล้วคือถ้ารู้ขึ้นมาาาาจะเกิดไรขึ้น 555
-
พี่เฟยนี่มันตัวกวนป่วนหัวใจชัดๆ แต่เป็นคนที่เอาเรื่องอารมณ์มาดำเนินชีวิตเยอะมากนะ ถ้ารักใครคือต้องเอาให้ได้อ่ะ
นึกถึงตอนวินหนีไป แกคงเจ็บหนัก แต่เรื่องวินไปนอนกับญาติแกนี่แกรู้เรื่องไหม หรือเราเก็บรายละเอียดไม่หมด
คือปูมหลังเรื่องนี้จัดว่าแรงมาก แต่ก็นะ อดีตคืออดีต ถ้ายังรักและยังลืมกันและกันไม่ได้ขนาดนี้ก็คัมแบ็คกันเห๊อะ
เชียร์ขาดใจมาก คือเสน่ห์แรงทั้งคู่ คงเป็นคู่รักสุดฮอตอ่ะ
ตอนสมัยเรียนน่ารักมากกกก หยอกกันไปมา ถ้าไม่เลิกกันนี่ลูกโตละ 555 น่ารักแล้วรักไหม รักกกกกกกก
โอ๊ย น่ารักอ่ะ เฟยน่ารักมาก แต่ก็ใช้วินเก่งมาก แต่มีแฝงประสงค์ดีไว้ในนั้นด้วยนะ วินนี่ทำตัวน่าเป็นห่วงตลอด
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :mew2:
-
:เฮ้อ: อีกนานแค่ไหนกว่าจะ come back จริงๆ
-
โถ่ตี่ตี๋ อดีตมันผ่านไปแล้วนะ แก้ไม่ได้แล้ว
ลองเล่าให้เฟยฟังก่อนสิ ถ้ามันรับไม่ได้ก็ค่อยปล้ำมันทำเมียแทนและกัน ฮ่าๆๆ
-
ชอบมากเลยค่ะ
รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
หูยยยยย...ตอนละอ่อนคู่นี้เขามุ้งมิ้งกันน่ารักอ่ะ(อยากมีส่วนร่วมด้วยคน)
ถ้าพี่เฟยรู้ความจริงเรื่องวินคงเสียใจแย่
แล้วทำไมวินถึงทำแบบนั้นล่ะ?
อยากรู้เหตุผลจริงๆ(มีไหม?)
วินนายก็ให้อภัยตัวเองได้แล้วนะ
มันผ่านไปแล้ว :L2:
-
ยู้ฮู...พี่เฟยมายังน้า
มาดันรอจ้า
-
06 memories of the beach
สุดสัปดาห์นี้ผมถูกบังคับไม่ให้เอางานกลับมาทำที่บ้าน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลยสักนิดที่จะหยัดตัวลุกขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ยังหนักหัวอยู่จากพิษของเครื่องดื่มที่ซัดอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อคืน ความทรงจำสุดท้ายของผมคือยกแก้วขึ้นดื่ม ดื่ม แล้วก็ดื่ม
พลิกตัวสลัดอาการเมื่อยขบของกล้ามเนื้อแล้วบิดแขนขึ้นเล็กน้อยโดยที่ยังไม่ลืมตา เมาวันเว้นวันแบบนี้เมื่อก่อนไม่มีโอกาสหรอกครับ เพิ่งมาหนัก ๆ ช่วงเรียนจบมากกว่า
“ลุกขึ้นมากินยาก่อน”
เสียงนั่นราบเรียบ คุ้นหู ผมครางอู้อี้ในลำคอเป็นการประท้วงแต่ก็ยังไม่ทำตามคำสั่ง สิ่งที่ได้ยินต่อจากนั้นคือลมหายใจที่ถูกระบายมาแผ่ว ก่อนแขนที่เหยียดตึงไปคนละทิศละทางจะถูกจับให้กลับมาอยู่ใต้ผ้าห่ม
“วิน...”
เสียงทุ้มเรียกอีกครั้ง ผมพลิกตัวหนี ยกหมอนขึ้นมาปิดหูตัดรำคาญก่อนเตียงนอนจะยวบลงไปจากน้ำหนักของอีกฝั่ง และตามด้วยเสียงปลุกของคนอาศัยร่วมครั้งสุดท้าย
“ตี๋”
เฮือก!
ได้ผลดีเกินคาด เด้งตัวลุกขึ้นมาเหมือนผีจีนถูกปลุก ไอ้ตัวการที่นั่งอยู่อีกฟากของเตียงหัวเราะหึหึ หน้าตาสดใส ผมบดริมฝีปากเข้าหากันแล้วขว้างหมอนใส่มันทันที
“ตกใจหมดไอ้เหี้ย”
“เฮ้ย ๆ ใจเย็น ตกใจอะไรของมึง”
“ก็....” ไม่มีคนเรียกด้วยชื่อนี้นานแล้วนี่หว่า
ผมไม่ตอบ ปล่อยให้ความคิดจุกอยู่ในลำคอ ไอ้เฟยขยับตัวเล็กน้อยแล้วเอื้อมตัวมาใกล้ ใช้หลังมืออังหน้าผากผมอย่างถือวิสาสะ
“เมื่อเช้ามืดมีไข้”
“กูเนี่ยนะ?”
“เออออ” ไอ้เฟยลากเสียง แต่ยังทิ้งรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก “เมาแล้วเรื้อนตั้งแต่เมื่อไร”
“กูเนี่ยนะ?” ปกติก็ไม่นะครับ ผมเป็นพวกเมาหลับเสียมากกว่า คู่กรณีไม่ตอบแต่เปลี่ยนมาผลักหัวผมให้หงายหลังแบบที่ชอบทำ
“เครียดอะไรหรือไง”
“อะไร ไม่นี่...งานก็ผ่านแล้ว”
“แล้วกระโดดลงไปในน้ำพุทำไม”
"กูเนี่ยนะ?"
ถามย้ำตัวเองเป็นรอบที่สาม สายตาคมมีประกายระยิบระยับมองหยอกล้อ ผมไม่ตอบ เพราะจำไม่ได้ ก้มหน้าลงมองชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดตัวใหญ่สีขาวกับกางเกงบอลผ้าลื่นผิวก็รู้ทันทีว่าเป็นของใคร เพราะเจ้าของห้องตอนนี้ก็แต่งองค์ในชุดที่ไม่ต่างกันนัก ซึ่งผมรู้สึกว่าเสื้อยืดคอย้วย มีร่องรอยของสีน้ำที่เลอะประปรายนี่แหละเหมาะกับมันที่สุด
“จะเอากลับห้องก็ห่วง เลยหิ้วมานอนด้วย แต่แค่เช็ดตัวเอาสาหร่ายออกจากตัวมึงให้กับเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ไม่ได้ทำอะไร ถึงอยากจะทำก็เถอะ”
“มึงนี่มัน!”
“รู้ว่ามึงไม่ชอบให้ฉวยโอกาส”
ผมเงียบเสียงลงหลังจากประโยคนั้นจบ เงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของประโยคราบเรียบแล้วก็เบือนสายตาหนี ความร้อนวิ่งพล่านจากเส้นเลือดสู่เส้นเลือด แก้มทั้งสองข้างร้อนฉ่าจนรู้ได้ด้วยตัวเองว่ามันคงแดงแน่ ๆ
“แต่อย่าไปเละเทะแบบนี้ที่ไหนแล้วกัน คนอื่นเขาไม่ใช่เทวดาแบบกู”
คนพูดพูดนิ่ม ๆ ยกมุมปากลงข้างหนึ่งทำให้กลายเป็นว่าอีกฝ่ายกำลังแค่นยิ้มเบี้ยว ๆ ให้ผม มือขาวยกขึ้นหยิบปอยผมที่ร่วงลงมาขึ้นทัดหูตัวเอง ผมมองพ่อเทวดาที่ว่าด้วยหางตา แต่พอเห็นดวงตาสีดำขลับมีภาพของตัวเองสะท้อนในนั้นกลับคิดว่าอีกฝ่ายใช้คำว่าซาตานที่รอให้เหยื่อตายใจค่อยเชือดกันจะเหมาะกว่า
“ขอบคุณที่ดูแลครับ”
“เวลาคุณพูดเพราะ ๆ ก็น่ารักดี” ผมเงยหน้า นึกติดใจกับคำว่าคุณที่อีกฝ่ายใช้ “เรามาคุยกันด้วยชื่อเพราะ ๆ ดีไหม คุณ-ผม ที่จริงมันก็ไม่ได้แย่เท่าไรนะ แต่ถ้าดีกว่านี้เรียกแทนตัวเองว่าตี่ตี๋ด้วยก็ได้ คุณเฟยกับตี่ตี๋ ดูเหมือนหลุดเข้าไปในยุคนางทาส”
“เพ้อเจ้อ”
“นี่ผมพูดจริง ๆ นะครับคุณวายุ” เสียงนั้นอ่อนลง เช่นเดียวกับแววตา ผมยอมรับว่านี่เป็นอีกครั้งที่มันทำให้ผมคุมอัตราการเต้นของหัวใจตัวเองไม่อยู่ “เรียกชื่อกันใหม่ ทำความรู้จักกันใหม่ เริ่มต้นกันใหม่”
“แต่ว่า...”
“เป็นต้นว่า วันนี้ไปขับรถเล่น ทำความรู้จักกันหน่อย เป็นไง”
ผมมองหน้ามัน เจ้าของผมยาวสีดำขลับที่ถูกรวบเป็นปมไว้ด้านหลังยังมีทีท่าสบาย ๆ มือใหญ่เอื้อมมาลูบแก้มผมเบาก่อนจะผละออกในระยะเวลาสั้น ๆ ทำให้ผมต้องหลุบสายตาลงก่อนจะเบือนหน้าหนีออกจากการจับจ้องของอีกฝ่ายไปยังห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างที่ตบแต่งอย่างมีเอกลักษณ์ ของที่ใช้ไม่ใช่ของแพง หรือหรูหราเหมือนเล็กซัสสีดำของมัน ห้องที่ดูเป็นพื้นที่ส่วนตัวของไอ้เฟย ไม่ใช่คุณมิ่งฟ้าที่ใคร ๆ รู้จัก
โลกของมันยังเหมือนเดิม
เป็นผู้ชายปอน ๆ ที่ใช้หนังหนาหลอกล่อคนอื่นให้ติดกับ เป็นผู้ชายซกมกที่กินอาหารบนเตียงแล้วทิ้งจานข้าวไว้ใกล้ ๆ ในถังขยะเต็มไปด้วยซากกระดาษวาดเขียน และที่บ่งบอกความเป็นมันมากที่สุดคือภาพวาดสีน้ำที่เจ้าตัวบรรจงแต่งแต้มมันด้วยหัวใจ ผมจำได้มาตลอดว่าเฟยอยากเรียนจิตรกรรมแต่อากงมันสั่งให้เรียนวิศวกรรมศาสตร์ หลังจากเรียนจบก็จะให้เรียนต่อคณะบริหารธุรกิจมาจัดการกับงานของครอบครัวเสียที ทั้ง ๆ ที่เฟยเป็นหลานชายคนรอง แต่กลับได้รับการไว้ใจจากอากงจนน่ามันไส้
กระนั้น...มันก็ยังดื้อดึงจนอากงยอมลงมาเจอครึ่งทางที่คณะสถาปัตยกรรมได้อยู่ดี
“ภาพนั้น...” เสียงทุ้มพูดขึ้นขณะที่เจ้าของภาพขยับตัวเองมาใกล้ มือไม้มันเหมือนอ่อนแรงจนต้องวางเท้าด้านหลังผมคล้ายจะโอบอยู่ในที
ภาพที่มันพูดถึงคือรูปทะเลของหัวหิน ผมจำได้แม่น วิวที่อยู่เป็นห้องพักเกสต์เฮ้าส์ชั้นสองที่ตอนคบกันเราไปพักด้วยกันบ่อย ๆ หัวหินกับกรุงเทพ อยู่ห่างกันไม่กี่ชั่วโมง ไอ้เฟยจะขับมอ’ไซค์พาผมซ้อนไปสัปดาห์ละครั้งเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศวาดรูปตามตลาดโต้รุ่งที่เป็นอาชีพเสริมของผมอีกอย่าง
“มึงกลับไปที่นั่นเหรอ”
“อืม...วันนี้เราไปกันไหม ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเหมือนที่เคยทำ”
ผมบดริมฝีปากเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิดอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ในอกตอบตกลงไปแล้ว เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู อ่อนโยนและเว้าวอน “แค่กูกับมึง...”
ผมก็เหมือนโดนคำสาปให้ปฏิเสธไม่ลงอีกต่อไป
สายลมตอนเย็นไม่ได้ทำร้ายผมกับสารถีคนขับ สมัยก่อนผมกับมันใช้มอเตอร์ไซค์ธรรมดา ๆ เป็นยานพาหนะ ออกเดินทางห้าทุ่มวันศุกร์ ถึงก็ประมาณตี 5 แวะพักตามปั๊มรายทางกันบ้าง กว่าจะถึงที่พักก็พระอาทิตย์ขึ้นพอดี มีเวลานอนครึ่งวันเช้าก่อนบ่าย ๆ ลงเล่นทะเล แล้วตามด้วยหอบอุปกรณ์ไปตลาดโต้รุ่ง วาดรูปขายให้นักท่องเที่ยว แต่วันนี้เมื่อออกเดินทางเที่ยงวัน สิ่งที่ทำร้ายผมกับมันคือแดดจ้า ๆ ของพระอาทิตย์เมืองไทยต่างหาก
ผมสวมเสื้อยืดของเฟย ตัวที่คอย้วยน้อยที่สุด เลอะสีน้อยที่สุดกับกางเกงเลของมันเช่นเดียวกัน โชคดีที่มินิมาร์ทใต้คอนโดมีขายชั้นในเลยไม่ต้องรบกวนมันมาก ต่อให้สมัยเรียนเคยใช้ร่วมกันบ่อยแต่มาถึงตอนนี้ก็อดกระดากไม่ได้ สวมคลุมทับด้วยสเวตเตอร์หนังกันแดดสีน้ำตาลเข้มซึ่งเป็นอะไรที่โคตรของโคตรไม่เข้ากันเลย อย่าบอกใครเชียวว่าจบมาทางสายนี้ ไม่อย่างนั้นความน่าเชื่อถือของวิชาชีพจะถูกมองติดลบอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนคุณมิ่งฟ้าก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่มันสวมเสื้อกล้ามสกรีนลายกระทิงแดงตัวละ 200 บาท กับกางเกงขาสั้นประมาณเข่า กับหมวกกันน็อก ไม่มีชุดคลุม ไม่ทากันแดด และนั่นตอบคำถามผมแทบจะในทันทีว่าทำไมผิวที่เคยขาวจัดมันถึงดูคล้ำลงทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วมันเป็นพวกโดนแดดแล้วจะผิวลอก ตัวแดงเฉย ๆ เท่านั้น
“แวะเติมน้ำมันนะ”
คนขับรถเอี้ยวตัวกลับมาพูด เสียงมันอู้อี้เพราะหัวอยู่ในหมวกกันน็อก ผมพยักหน้าตอบก่อนกระชับแขนที่โอบมันไว้ให้แน่นขึ้นเมื่อถึงทางเลี้ยว รถมอเตอร์ไซค์สี่สูบ สองร้อยแรงม้าสีแดงสดขับที่ความเร็วไม่ต่ำกว่า 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมงมาตลอดทางทำให้เราใกล้ถึงที่หมายเร็วกว่าปกติ ผมเห็นทะเลอยู่ไกล ๆ เป็นทะเลที่ผมถูกพามาหลอกฟัน จะพูดแบบนั้นก็คงไม่ผิด ช่วงปิดเทอมปีหนึ่ง แสงดาว สายลม เสียงคลื่นและเบียร์
“มันจะเวิร์กเหรอวะ”
ผมเปิดกระป๋องเบียร์ ยกขึ้นดื่มอึก ๆ อยู่ริมชายหาด เจ้าของเบียร์ทั้งถุงนั้นไหวไหล่ก่อนทำตามในแบบเดียวกัน “มึงกลัวอะไร”
“ไม่รู้สิ มันแปลก ๆ ปกติก็วาดแค่ที่ตลาดรถไฟคนยังไม่ค่อยเยอะเลย แล้วนี่โผล่มาถึงหัวหิน”
“นักท่องเที่ยวเขาชอบ” ไอ้เฟยอายุ 19 ปีพูดด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว เอนตัวใช้แขนเท้ากับเม็ดทรายละเอียด “เวิร์กไม่เวิร์กพรุ่งนี้ก็รู้”
“มึงมาขำ ๆ ไง แต่กูไม่ใช่...กูต้องใช้เงิน”
“เอาไปทำอะไรนักหนา ที่บอกว่าแม่ป่วยยังไม่หายอีกเหรอ”
“ยัง” ไม่ใช่โรคที่จะหายในวันสองวัน แถมยังต้องใช้เงินเยอะอีกต่างหาก “ช่วงนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้ก็จริง แต่อยากเก็บไปเรื่อย ๆ”
“งกเข้าเส้นเลือดแล้ว ตี่ตี๋”
“มึงนี่ก็ชอบเรียกกูว่าตี่ตี๋จัง”
มันเรียกผมด้วยชื่อนี้ตั้งแต่วันเปิดเทอม ไม่ตี่ตี๋ก็ตี๋ เรียกกันจนที่คณะลืมชื่อเล่นจริง ๆ ผมไปแล้ว จริง ๆ ผมก็ไม่ได้ตี๋มากนะ เป็นผู้ชายผิวขาว ตัวเล็ก ตาเป็นตาสองชั้นหลบใน ไม่ใช่ว่าอาตี๋แผ่นดินใหญ่แบบคนเรียก “ตี่ตี๋แปลว่าน้องชาย”
“กูเหมือนน้องชายมึงนักหรือไงไอ้สัตว์”
“ไม่เหมือน ไม่อยากให้เหมือนด้วย”
ชายหนุ่มผมยาวประบ่าพูดยิ้ม ๆ ยังเงยหน้ามองท้องฟ้าทั้ง ๆ ที่ประโยคนั้นมันช่าง...ทำให้ผมใจสั่น
ผมรู้สึกมาสักพักแล้ว ว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกับอีกฝ่ายมัน ค่อนข้างแปลก ไม่รู้สิ...อธิบายยังไงดี แต่มันไม่ใช่ไปในทิศทางของเพื่อนผู้ชายสักเท่าไร
“แล้วอยากให้เป็นอะไรล่ะ” ถามพลางกลั้นหายใจ ยกเบียร์ขึ้นดื่มแก้เก้อ แต่ก่อนจะตอบใด ๆ ก็ตาม เสียงหัวเราะอย่างมีเลศนัยของอีกฝ่ายก็ลอยมา เป็นเสียงหัวเราะแบบเย้าแหย่อยู่ในทีซึ่งนั่นกำลังทำให้ผมหน้าร้อนฉ่า “หัวเราะอะไร”
“มึงรู้ว่ากูอยากให้มึงเป็นอะไร”
ผมเงียบ...ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “มึงรู้ตัวมานานแค่ไหนแล้วว่าเป็นแบบนั้น”
“แบบนั้น? เกย์น่ะเหรอ นานแล้ว”
“แต่กูยังเห็นมึงดูหนังโป๊ชายหญิง”
“กูดูหนังโป๊ชายชายมึงก็หอบข้าวหอบของหนีกูไปแล้วสิ” เวรเอ๊ย นี่เป็นแผนการมันมาตลอดเลยใช่ไหม ผมทำหน้ามุ่ย ยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกครั้ง “แต่ผู้ชายที่กูใช้เวลาจีบนานที่สุดคือมึงเลยนะ”
“กูต้องภูมิใจไหม”
“แหง” มิ่งฟ้าพูดกลั้วหัวเราะก่อนจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ควันสีขาวจางไปเมื่อลมพาคลื่นทะเลพัดเข้าหาฝั่ง
“มึงเคยนอนกับผู้ชายไหมวะ”
“ครั้งแรกตอนมอ1”
“ไวไฟ” ผมบ่นพลางรับบุหรี่จากมันมาสูบ เรื่องขึ้นครูนี่เพิ่งเคยลองตอนมอ5 เพื่อน ๆ ในห้องพากันไปตีหม้อในเมือง แต่ก็เริ่มกับผู้หญิงนะครับ ไม่เคยรู้สึกว่าเพศชายเป็นเพศที่ดูเซ็กซี่แต่อย่างใด “มันโอเคเหรอวะ กูหมายถึง...อย่างที่กู...เอ่อ...เคยจูบกับมึง ก็เพราะมึงสวย...นึกออกไหม คือ...ผู้ชายคนอื่น...”
“มึงคิดว่ากูชอบถึก ๆ ล่ำ ๆ เหรอ”
“อ้าว...ก็เห็นพี่เก่งจีบมึง”
“ไอ้เหี้ย มึงเห็นกูเล่นกับมันหรือไงล่ะ” ก็ไม่ได้เล่นด้วยหรอก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจ เขามาคุยด้วยมันยังยิ้มแฉ่ง ตาหวานรับอยู่เลย “แล้วสเป๊กมึงนี่ยังไง”
ผมถามพลางพ่นควันบุหรี่ปุ๋ย ๆ เงยหน้ามองท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนเดือนแรม เห็นดาวชัดสว่างโร่ไปหมด รู้ตัวอีกทีก็เมื่อแขนทั้งสองข้างถูกสัมผัส ไอ้เฟยลุกขึ้นมานั่งซ้อนท้ายผมจากด้านหลัง
“แบบมึงไง”
ผมเผลอทำบุหรี่หล่นพื้นเมื่อคางแหลมยื่นมาเกยบนบ่า หันหน้าไปอีกทีก็ถูกอีกฝ่ายรุกล้ำอาณาเขตอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากได้รูปกดลงมาแล้วใช้ปลายลิ้นเกลี่ยให้ผมเผยอออก กลิ่นของเบียร์ที่ตีกันคลุ้งอยู่ในริมฝีปาก หวานซาบซ่าจากปลายลิ้นสู่ปลายลิ้น
เฟยเป็นคนจูบเก่ง และจูบของมันก็ชวนผมเคลิบเคลิ้มได้เสมอ ๆ
“ตี๋...”
ผมปรือตาเปิดขึ้น มองกรอบตาไล่ลงมายังสันจมูกและริมฝีปากที่แดงช้ำของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยคมดูดุดันเมื่ออารมณ์พวยพุ่งขึ้นด้วยบรรยากาศและรสจูบ “คืนนี้กูขอนะ...”
“ถามว่าจะเอาอะไร”
ผมสะดุ้งเมื่อเบียร์เย็น ๆ แนบลงข้างแก้ม มองของในตะกร้าที่ซื้อมาแล้วก็เงยหน้าขึ้นจ้องตู้ใส่เครื่องดื่มในมินิมาร์ทต่อ “ไฮเนเก้น อาซาฮี สิงห์ ลีโอ ช้าง”
“ลีโอแล้วกัน”
ผมตอบพลางเปิดตู้เย็นหยิบออกมาทันที ส่วนคนที่อยู่ด้วยกันก็ไม่ได้พูดอะไร ถือตะกร้าให้ผมนิ่ง ๆ แล้วยกไปจ่ายเงิน ผมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนค่าใช้จ่ายตรงนี้ให้มันออกหมดไม่ใช่เพราะมันรวย แต่เพราะผมไม่มี มาถึงตอนนี้พอมีใช้บ้างก็ไม่อยากเอาเปรียบ
“เก็บไปเลย” เฟยพูดดัก เอามือปัดแบงค์พันของผมออกแล้วยื่นให้พนักงานคิดเงิน ผมพยายามแย่งมันจ่ายแต่สายตาคมก็จ้องมองมาจนต้องเก็บแบงค์ใหญ่ใส่กระเป๋าในที่สุด
“เดี๋ยวกูออกค่าโรงแรม”
“ไม่ต้อง กูชวนมึงมาเอง”
“งั้นก็แยกห้อง”
ผมพูดเสียงแข็ง แต่ชายหนุ่มผิวขาวกร้านแดดกลับยิ้มเจ้าเล่ห์และนั่นทำให้ผมรู้สึกตัวว่าเผลอพูดไปในทำนองที่ว่าจะนอนห้องเดียวกันไปเรียบร้อยแล้ว เฟยไหวไหล่ ยื่นถุงของกินเล่นให้ผมอุ้มขณะที่ตัวเองไปไขรถมอเตอร์ไซค์ “งั้นนอนห้องเดิมนะ ไม่แพงเท่าไร”
ห้องเดิมที่ว่า แม่งหมายถึงห้องริมหน้าต่าง เตียงเดียวและนั่นเป็นสาเหตุให้มันยิ้มตาเป็นประกาย ผมทุบหลังมันดังอึกแต่เจ้าตัวกลับผิวปากอารมณ์ดี ผมปีนขึ้นไปนั่งบนรถหลังจากมัน อีกประมาณ นาทีน่าจะถึงที่พัก ไม่ได้โทรจองล่วงหน้า แต่นี่มันวันเสาร์กลางเดือนคนไม่น่าจะมากเท่าไร
“บอกไว้ก่อน กูไม่ให้มึงทำหรอกนะ”
“มึงนี่คิดเกินกูไปหนึ่งสเตปอีกนะ”
“ไม่ได้คิดเกินสเตปโว้ย” เขาเรียกว่ารู้สันดาน รู้ไส้รู้พุงหมดต่างหากถึงได้ดักคอเอาไว้แบบนี้ ไอ้เฟยหันมากลัดตัวล็อกของหมวกกันน็อกให้ผมก่อนสวมของตัวเองแต่ก็ยังไม่ออกรถมันยิ้มผ่านตาทะลุช่องว่างเล็ก ๆ ที่เป็นกระจกหมวกนิรภัยแล้วโยกหัวผมไปมา
“เมื่อก่อนก็ไม่เห็นเป็นคนคิดมากแบบนี้ มึงเป็นอะไร เห็นเหม่อบ่อย ๆ”
“ก็คิด...” ผมเงียบไปพักหนึ่งแต่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการคำตอบ “มึงแน่ใจแล้วเหรอวะที่ทำแบบนี้...มึงไม่โกรธกูหรือไง มึงไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมตอนนั้นกูถึงหนีมึงไป ถ้ามึงรู้เหตุผลขึ้นมามึงจะรับไหวเหรอ เฟย...กูว่า...”
“ก่อนหน้านี้กูคิดมาตลอดว่าถ้าเจอมึงอีกครั้งกูจะฆ่ามึง หั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วให้ปลาโลมาแดก”
“โลมาเนี่ยนะ” ผมทำหน้าแหยง นึกถึงหน้าตาไร้เดียงสากับกิตติศัพท์ที่เป็นไปในทิศทางตรงกันข้ามแล้วขนลุกขนพอง
“แต่พอเจอเข้าจริง ๆ กูเสือกอยากมีมึงข้างๆ เหมือนเมื่อก่อนมากกว่า”
“กูควรไว้ใจคนที่คิดจะฆ่ากูแล้วโยนศพให้โลมาเหรอวะ บอกกูมาว่ามึงมีแผนอะไรกันแน่”
“บอกก็ไม่เรียกว่าแผนสิไอ้ทึ่ม” ผมถูกดัดมะเหงกผ่านหมวก ได้ยินเสียงป๊อกเบา ๆ จากด้านนอก ตัวเองไม่เจ็บหรอก แต่นิ้วคนดีดนั่นไม่รู้เป็นยังไง “เอาเป็นว่ากูจะทิ้งทิฐิทั้งหมดอย่างที่ชอบทำ กูไม่ใช่พวกยึดติดอะไรอยู่แล้ว มึงก็รู้ กูอยากทำอะไรก็ทำ อยากคุยก็คุย อยากเฟลิตก็เฟลิต ให้กูเครียดเรื่องอากงจับกูยัดเข้าบริษัทเรื่องเดียวก็พอแล้วมั้ง ต้องมาทะเลาะกับความรู้สึกของตัวเองอีกเหรอ”
มันเป็นบรรยากาศที่แย่มาก กลิ่นของน้ำมันลอยตลบ ผมนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่โดยมีมันเอี้ยวตัวมาคุยด้วย เสียงเครื่องยนต์ทำงาน แต่กลับดูทำน้อยกว่าหัวใจของผมตอนนี้
“กูยังรักมึงอยู่ ที่เหลือก็อยู่ที่มึง...ยังไม่ต้องรีบตอบกูก็ได้ว่ารู้สึกยังไง แค่บอกว่าจะให้โอกาสกูไหม”
“กู...”
ผมตอบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้โอกาสแต่ไม่รู้ว่าถ้ามันรู้ความผิดที่ผมเคยทำ จะกล้าบอกว่าไม่เป็นไรเหมือนตอนนี้หรือเปล่า ครั้นจะสารภาพบาปออกไปก็ไม่กล้า บอกตรง ๆ เลยว่ากลัว แค่มันหมดรักผมก็คงเจ็บจนทนไม่ได้แล้ว ถ้าถึงขั้นต้องเกลียดกันขึ้นมา
“ที่จริง กูว่ากูได้คำตอบแล้วนะ”
มิ่งฟ้าพูดยิ้ม ๆ ก่อนหันหน้ากลับไป ผมยังคงบดริมฝีปากเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ก่อนจะถูกดึงมือไปให้โอบเอวมันเอาไว้
“แค่มึงตกลงมาด้วยวันนี้ก็พอแล้วตี๋”
ผมแนบหน้าไปกับแผ่นหลังของมัน กระชับแขนกอดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เฟยมันรู้จุดอ่อนผม แน่นอน มันรู้ใจผมเสียดียิ่งกว่าผมรู้ใจตัวเองเสียอีก
เสียงกระป๋องเบียร์เปิดดังแป๊ก ก่อนจะมีฟองเอ่อขึ้นมาเล็กน้อยบนปากกระป๋องจนต้องรีบยกเครื่องดื่มขึ้นกรอกปากเฟยแวะซื้อกล่องโฟมใบเล็ก ๆ สำหรับใส่น้ำแข็งแช่เครื่องดื่ม ใช้รองเท้ารองก้นแล้วนั่งมันลงบนผืนทรายง่าย ๆ เส้นผมสีดำยาวถูกรวบไว้หลวม ๆ ปลิวไปทางด้านหลัง ขณะที่ผมหน้าม้าของผมพัดเปิดขึ้นจนเห็นหน้าผากกว้างดั่งรันเวย์ พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน แต่คาดว่าอีกคงไม่นานเท่าไรนัก
“ช่วงนี้มึงไมได้คบใครเหรอวะ”
ผมถามลอย ๆ แต่โดยบริบทแล้วอีกฝ่ายย่อมรู้ดีว่าผมกำลังคุยกับใคร มันส่ายหน้าไปมาแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่ม “เลิกกับมึงไปก็คบจริง ๆ จัง ๆ ไม่กี่คน เจอแต่คนไม่ใช่”
“เจอคนที่ไม่ใช่หรือไม่อยากจะหยุดที่เขากันแน่” ผมแค่นหัวเราะ แซวมันตามสันดานเก่า “ไม่รู้ว่ะ มันคบแล้วมันไม่หายเหงา”
“เหงาหรือขี้เงี่ยน มักมาก ไม่รู้จักพอ”
“มาเป็นชุด หยาบคายอีกต่างหาก” เฟยพูดพลางผลักหัวผมจนจมูกจิ้มกับกระป๋อง สักพักก็หัวเราะขึ้นมา “กลับไปจีบไอ้ยูด้วย”
“ยูไหน?” เลิกคิ้วถาม อย่าบอกนะว่าน้องยู ที่เข้าปี 1 หน้าตาเซื่อง ๆ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น ๆ เอาจริง มีช่วงหนึ่งน้องมันมาก้อร่อก้อติกผมเหมือนกันนะ หมายถึงลับหลังไอ้เฟย ลับแบบลับสุดยอด “ยู ที่ตัวสูง ๆ หน่อย หุ่นอวบนิด ๆ ปะวะ”
“เดี๋ยวนี้ผอมลงกว่าตอนปี 1 แล้ว”
“มีกล้ามปะ”
“นิดหน่อย นี่มึงถามถึงมันทำไม”
“อ้าว ก็มึงเล่าเอง” คนขี้หึงทำท่าหงุดหงิดขึ้นมา อะไรวะ ตัวเองพูดก่อนแท้ ๆ แถมยังเป็นฝ่ายไปจีบน้องมันก่อนด้วย “น้องมันเป็นรุกไม่ใช่เหรอ”
“ตอนนี้มีผัวไปแล้ว ผัวเด็กด้วย โคตรเซ็ง กูโคตรเฟล ใครจะไปคิดว่าแพ้เด็ก”
“เสียดายว่ะ” เอาจริง ๆ น้องมันน่ารักนะ หมายถึงนิสัย เวลาอยู่ใกล้ ๆ แล้วชอบเทคแคร์คนอื่นเป็นเจ้าหญิง ท่าทางไม่ได้เจ้าชู้อะไรด้วย ไม่เหมือนกับไอ้คนข้าง ๆ ผมนี่ “แฟนน้องมันเป็นไงวะ”
“เป็นผู้ชายงี่เง่า ขี้หึง อวดรวย หน้าตาก็งั้น ๆ”
“งั้น ๆ?” ถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ สีหน้าไอ้เฟยบ่งบอกถึงความหมั่นไส้ออกมาชัดเจน สักพักมันก็ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มต่อก่อนสารภาพ “เออ หล่อ เป็นเดือนเศรษฐศาสตร์ ถามทำไม มึงสนใจหรือไง”
“จะสนได้ยังไงล่ะวะ ไม่เคยเจอหน้ากันสักหน่อย” ผมตอบกลั้วหัวเราะ ไอ้เวรนี่ก็ปัญญาอ่อนจริง “ถ้าเป็นน้องยูล่ะว่าไปอย่าง” ไอ้เฟยแยกเขี้ยวใส่ผมแล้วโน้มตัวลงมาจูบ กลิ่นเบียร์หวาน ๆ ติดปลายลิ้น ก่อนจะเจ็บนิด ๆ เพราะฟันเรียงขาวของมันกัดริมฝีปากผมไปด้วย
“อย่าแม้แต่จะคิด”
ผมยิ้ม รู้สึกอุ่นในอกเวลาที่มันทำท่าหึงออกมาแบบเปิดเผย ที่จริงแล้วผมจะเห็นมันเป็นแบบนี้เฉพาะตอนที่อยู่กันสองคนเท่านั้น ถ้าเป็นที่สาธารณะมักจะตีหน้านิ่งบอกว่าไม่พอใจเสียมากกว่า ไม่อย่างนั้นก็เรื่องพูดกระทบกระเทียบนี่งานถนัด แต่ไม่บ่อยนัก ส่วนหนึ่งอาจเพราะนิสัยเดิมมันเป็นคนไม่ค่อยเครียดเลยไม่ชอบสร้างสภาวะกดดันให้ตัวเองเท่าไร แต่ถ้าโมโหทีไรก็เอาเรื่องไม่ใช่น้อย
“ทีมึงยังไปจีบน้องมันเลย”
“ก็แหย่เล่น เห็นว่ามันชอบกูมาตั้งนาน”
“หลงตัวเอง” พูดพลางหัวเราะในลำคอ ไอ้เฟยเองก็ยิ้ม “หรือมึงดูไม่ออกว่าน้องมันชอบกู?”
“ก็พอจะรู้” เคยอาละวาดตอนไอ้เฟยไปหลีน้องยูครั้งหนึ่ง แต่พอรู้ว่าทางนั้นเป็นรุกก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ไอ้เฟยเองก็ไม่ค่อยไปวอแวให้เห็นด้วย “น้องมันตาบอดชั่วขณะ ตอนที่ชอบมึง”
“ทุกวันนี้มันก็ชอบ”
“แล้วทำไมมึงแพ้ไอ้เด็กนั่น”
“กูไม่เอาจริงต่างหาก” เจ้าของใบหน้าสวยไหวไหล่ด้วยท่าทีสบาย ๆ จนน่าหมั่นไส้ก่อนยกเบียร์ขึ้นดื่มแล้วถาม “มึงล่ะ ที่ผ่านมาเป็นไง ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะ กูไม่ใช่คนขี้เสือก”
“อ้อเหรอ งั้นไม่เล่า”
“เฮ้ย เล่าดิ ๆ เออ กูมันขี้เสือกเอง พอใจยัง” ผมหัวเราะอีกครั้งกับหน้ากระเง้ากระงอดของมัน ไอ้เฟยเอาข้อศอกมาเขี่ยเบา ๆ มองผมตาเยิ้ม แก้มขาวมีรอยบุ๋มลงไปนิด ๆ เมื่อมันกดริมฝีปากลงไปในองศาที่น่ามอง ผมทำลอยหน้าลอยตาอยู่พักใหญ่ก่อนคนข้าง ๆ จะเอาศอกมากระทุ้งซ้ำ
“อย่าลีลา เดี๋ยวจะโดน”
“ฮ่า ๆ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก หลังแม่เสียก็ทำตัวสำมะเรเทเมาไปช่วงหนึ่ง”
“แม่มึง...”
“นานแล้วแหละ” ผมพูดยิ้ม ๆ นึกถึงตัวเองช่วงนั้นที่เกกมะเหรกเกเร “ก็...ทั้งเหล้า ทั้งยา ทั้งเซ็กซ์...ไม่ค่อยมีอะไรน่าจำหรอก”
“ช่วงใจแตก ว่างั้น”
ผมพยักหน้า ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม “สิ่งที่มีค่าที่สุดของกูหายไปทีละอย่างสองอย่าง ทำใจไม่ได้ ไม่อยากแม้แต่จะมีชีวิตอยู่ต่อ มันเหมือนไม่เหลือใคร ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ทำไม แต่ดันรับปากแม่ไว้แล้วว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย”
"กูดีใจนะที่มึงสัญญากับแม่อย่างนั้น"
"มันแย่จนมึงนึกไม่ออกเลยแหละว่ากูผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง เลิกกับแฟน แม่ตาย เงินก้อนสุดท้ายใช้ไปกับการผ่าตัด สุดท้ายต้องขายบ้านที่อยู่มาชั่วชีวิตเอาเงินมาต่ออนาคตตัวเอง"
"แล้วเอาเงินที่ไหนไปลองยา"
"เงินที่นอนกับคนอื่น บางทีก็เจอคนใจดีแบ่งเศษเงินให้"
เกิดความเงียบขึ้นชั่วคราวระหว่างผมกับมัน หัวใจที่บิดเป็นเกลียวคล้ายคลื่นที่ม้วนตัวจนมวนท้อง ผมสารภาพกึ่งหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมด รอดูปฏิกิริยาของมันว่าจะรับได้มากน้อยแค่ไหน ปรายมองอีกฝ่ายด้วยหางตา ไม่กล้ามองมันเต็ม ๆ เพราะไม่อยากเห็นความเจ็บปวดที่สะท้อนอยู่ในตาคู่นั้น
ไอ้เฟยยกเบียร์ขึ้นดื่ม พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับพยายามจะกดสิ่งที่สะท้อนในอกลงให้ลึกสุดใจ“ทำไมไม่กลับมาหากู”
“อย่ารู้เลย รู้แค่กูไม่ใช่ผู้ชายใส ๆ แบบที่มึงจะหลอกอึ๊บได้เหมือนตอนนั้นแล้วก็พอ”
“กูดูออกหรอกน่า” ไอ้เฟยพูดพลางถอนหายใจ ทอดสายตามองไกลไปสุดขอบน้ำที่บรรจบกันกับขอบฟ้า “มองในแง่ดีมึงก็กลายเป็นคนที่ดูเซ็กซี่ขึ้นไง”
“ทำไม ตูดกูกลมขึ้นเหรอ”
“อันนี้ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยลองเห็นแบบเน้น ๆ” ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเปิดเรื่อง แต่พอมันตบมุกก็ดันเขินเองเฉย หางตาที่มองล้อเป็นประกายวาววับจนผมต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน “ทะลึ่ง”
“มึงเริ่ม”
“พอเลย...” มันยิ้ม ยิ้มให้ผมแบบที่บอกว่าเรื่องที่ผ่านมาไม่เป็นไร ผมคิดว่ามันน่าจะโมโหกว่านี้ แต่บางทีก็ประเมินผิดเพราะไม่ใช่แค่เวลาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ทั้งผมและมันช่วงที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันต่างเติบโตกันขึ้นอย่างไม่รู้ตัว กระนั้นเราต่างก็ยังคงทิ้งร่องรอยความเป็นตัวเราเองในสมัยก่อนไว้ให้พอจำได้ว่าอีกฝ่ายเคยเป็นยังไง
ไอ้เฟยเปิดเบียร์กระป๋องใหม่ พระอาทิตย์ค่อย ๆ จมไปในทะเลสีฟ้าคราม เมฆสีส้มอ่อนแสงลงเรื่อย ๆ และเปลี่ยนมาเป็นสีหม่น ๆ ของช่วงใกล้ค่ำ ที่จริงแล้วตั้งใจจะมาเดินตลาดโต้รุ่ง หาที่นั่งว่าง ๆ กางอุปกรณ์วาดภาพขายแต่ผมกลับชอบมากกว่าที่จะมานั่งใช้เวลาให้หมดไปเรื่อย ๆ กับมันตรงนี้
เหมือนเรากลับไปเป็นเด็กด้วยกันอีกครั้ง
“ถ้าหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้ก็ดีเนอะ ไม่อยากกลับกรุงเทพเลยว่ะ มีแต่เรื่องน่าเบื่อ”
“เช่น...”
“กลับไปเป็นคุณมิ่งฟ้าขี้เก๊กนั่นไงล่ะ อึดอัดฉิบหาย ใครเป็นต้นคิดว่าเป็นหัวหน้าแล้วต้องแต่งตัวดีวะ โคตรน่ารำคาญ”
“กูว่าแล้ว” ไม่ผิดจากที่ผมคิดสักเท่าไรเลย ไอ้คุณมิ่งฟ้าที่เจอ ๆ นั่นมันตัวปลอม “แล้วผมมึงอากงไม่สั่งให้ตัดเหรอ”
“สั่ง แต่วันแรกที่ไปทำงานตัดไม่ทัน”
“แล้ว...?”
“ก็มาเจอมึง เลยคิดว่ารอให้มึงตัดดีกว่า”
“มั่นใจว่ากูจะตัดผมให้มึงขนาดนั้นเชียว” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจับมันตัดผมบ่อยมากครับ ไอ้บ้านี่ขี้เกียจเข้าร้านตัดผม ปล่อยผมจนยาวกระเซอะกระเซิง สุดท้ายเลยต้องจับมานั่งนิ่ง ๆ บนโซฟาแล้วจัดการแม่งเลย แรก ๆ มีแหว่งบ้างตามประสาคนไม่เคย หลัง ๆ ไม่รู้ดีขึ้นหรือชินตาเลยไม่รู้สึกตลกแล้ว
“กูอาจจะตัดหัวมึงไปเลยก็ได้นะเฟย”
“มึงไม่ทำหรอก” ไอ้เฟยพูดยิ้ม ๆ “มึงรักกูออกจะขนาดนี้”
เจ้าของใบหน้ารูปไข่หันหน้ามาหาผม หยอดยิ้มหวานเยิ้มแบบที่ชวนฝันและนั่นทำให้ผมไม่กล้าเถียงมันอีก ไอ้คนหลงตัวเอง...ถึงในใจจะด่ามันอย่างนั้น แต่ผมกลับเงียบเสียงไปปล่อยให้ ทะเลและคลื่นคอยขับกล่อมเราทั้งสองคน
โอเคว่ะ ผมรักมันจริง ๆ แต่ไม่บอกมันหรอก เดี๋ยวจะเหลิง ผมมองฝูงนกที่บินกลับรังในคอนค่ำ มองแสงสีตามทางเดินที่จุดขึ้นมาให้ความสว่าง สีเหลืองนวลยามราตรี เอนคอไปซบไหล่กว้างเบา ๆ อย่างคนละเมอ
ถ้าหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้จริง ๆ ก็คงดี
TBC
อยากหยุดเวลาไม่ให้วันจันทร์มาถึงจังเลยค่ะ /กรีดร้อง ชีวิตมนุษย์เงินเดือนผู้แสนจะสิ้นหวัง โฮรววว ช่วงทำงานแล้วยุ่งมากๆเลย แต่ละตอนอาจจะไม่ยาวเท่าเหมือนตอนเขียนคำประกาศฯนะคะ สถานการณ์เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ หันหน้าคุยกันแล้ว เย้
พี่เฟยจะหลอกอึ๊บพี่ตี๋ได้หรือเปล่า เดี๋ยวตอนหน้าน่าจะได้รู้ แฮ่
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :mew1:
-
ตอนที่พี่เฟยบอกว่า ทำไมไม่กลับมาหากู เรานี่สตั้นเลยค่ะ คือแบบ นิ่ง เครียด เศร้า กดดัน แบบอยากจะร้องไห้ โอ้ยยยยยย ตอนนี้เราว่ามันหวานมากเลยนะ แต่มันได้อารมณ์เศร้าๆยังไงไม่รุ้ บอกไม่ถูก พูดไม่ออก เหมือนจะหวาน แต่ติดเศร้าอะ
-
อ่านพาร์ทนี้ละอุ่นไปทั้งใจ
แต่เจอคำว่า "ทำไมไม่กลับมาหากู" นี่น้ำตาไหลเลย
คือโคตรหน่วง ทำเอานิ่งทั้งคนอ่าน ทั้งตี๋ เศร้าไปหมด
-
รอตอนหน้า ตอนพี่เฟยอึ๊บพี่ตี๋
-
ผิดมั้ยถ้าเราอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น จะได้ไม่มีดราม่าใดโผล่มาทำร้ายกันอีก รีบๆ เคลียร์ รีบๆ รักกันเถอะ :m15:
-
ดีใจที่เค้าคุยกันได้แบบไม่ทะเลาะกันสักที
ดูว่าสถานการณ์เริ่มดีขึ้น
อีเรื่องหลอกอึ๊บก็อยากรู้
แต่ที่อยากรู้ที่สุดคือเรื่องที่วินเคยไปนอนกับญาติของพี่เฟยมากกว่า
เฟยจะว่าไงน้าาา ถ้ารับได้กับการที่วินไปนอนกับคนอื่นเพื่อเงิน
จะรับได้มั้ย ถ้ารู้ว่าวินไปนอนกับญาติของเฟยเพื่อเงินเหมือนกัน
ยังไม่ปลายเดือนเลย ไม่ต้องการมาม่ามากไปกว่านี้แล้ว
ขอหวานๆชื่นๆจะหึงจะหวงจะป่วงก็ได้ มาม่าพอแล้วน้าาาาาา
-
พี่เฟยคนดี
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่เฟย
ปรับความเข้าใจกัน เปิดอกคุยกัน รักกันๆ
พี่เฟยเอาตี่ตี๋กลับมาให้ได้น๊าาาาา
ตี่ตี๋ให้โอกาสตัวเองด้วยน๊าาาา
-
กรี๊ดดด น่ารักมากกกก เฟยดูเป็นคนชิลล์ไปนะค่ะ 5555 วินนี่หนูเป็นเด็กที่เข้มแข็งมากเลยลูก โฮฮฮฮ น้ำตาจะไหล
-
หลงรักเฟยจนโงหัวไม่ขึ้น!!!!!
รอลุ้นค่ะว่าจะหลอกอึ๊บตี๋ได้รึป่าว!!!!
-
ชีวิตตี่ตี๋น่าสงสารจัง มาให้พี่เฟยกอดปลอบย้อนหลังน๊าาาา
-
พาร์ทนี้มันหวานปนขมเนอะ แต่ก็รู้สึกอุ่นๆ ให้อารมณ์เหมือนกินช็อคโกแลตร้อนๆ
ดีใจที่คุยกันดีๆ ได้แบบนี้ TvT
ชอบมากเลยค่า ไม่รู้จะเม้นยังไงดี แต่อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากจริงๆ 555
ป.ล. อ่านไปก็แอบมโนหน้าพระเอกเป็นคนนี้ไปด้วย ไม่รู้ตรงมากน้อยแค่ไหน555 (อาศัยความฟินส่วนตัวเข้าว่า)
(http://im52.gulfup.com/WONcLe.jpg)
-
ตอนนี้มันช่างอบอุ่นละมุนละไม อินไปกะความรู้สึกของทั้งคู่
-
ตามมาติ่งพี่เฟยแบบรวดเดียว
โฮกฮากกกกกกก พี่เฟยคนดีของบ่าววว ><~~~~~~~
-
ตี๋น่าสงสาร :hao5:
จริงๆ คิดว่าเฟยรู้ความจริงตี๋ไปแล้วแน่
-
ผ่านไปแล้วเริ่มใหม่
แต่ถ้าคิดจะเริ่มใหม่จริงๆ ตี่ตี๋ ต้องบอกความจริงให้หมดจะได้ทิ้งอดีตไปพร้อมๆกัน
-
อ๋อยยย พูดถึงพี่ยูกับน้องอินด้วยอ๊ะ ฮ่าๆๆๆ :-[ :impress2:
ตอนนี้อ่านเรื่อยๆ เหมือนเค้าจะหวานขึ้น รึเปล่าน่ะ ^^
อ่านแล้วรักพี่เฟยอ่าาาาา
พี่ตี๋รีบๆเปิดใจยอมรับตัวเองเถอะน๊าา
ว่าแล้วว่าพี่เฟยไว้ผมยาวรอพี่ตี๋ สงสัยตั้งแต่ว่าจะให้พี่ตี๋มัดผมให้
อย่ามีดราม่าใดๆเลย
อัพๆต่อน๊า จะรอจ้าาา ลุ้นสุดๆ
-
:mew4: :mew4:
-
พี่เฟน~~~ คือน่ารักอะ
นี่กำลังหลงรักพี่เฟย สินะ
-
ถ้าพี่เฟยรู้ความจริง
จะรับได้ไหมนะ?
หรือรู้อยู่แล้ว!!!
//เดาๆกันไป
-
ชีวิตนางน่าสงสารรร แต่ตอนที่พี่เฟยบอกว่า "ทำไมไม่กลับมาหากู" แบบ เรานี่น้ำตาซึมอะ :mew2:
-
พี่เฟย(ของเค้า)น่ารักที่สุด กิกิ :mew1:
-
ตอนนี้เหมือนคนแก่รำลึกความหลังกันเลย
แบบคุยไปเรื่อยๆมีหน่วงๆในความรู้สึกบ้างแต่ก็ยังคุยกัน ดีแล้วล่ะ
มีอะไรก็ต้องคุยกันเดี๋ยวก็เข้ากันเอง
หลอกอึ๊บจะได้หลอกเหรอ?สมยอมมากกว่าม๊างงง 555555555
-
ความผิดพลาดทั้งหลายทิ้งมันไปกับอดีต
มาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
พี่เฟยเป็นคนดีและมั่นคงกว่าที่คิดนะ
แต่ไหน ๆ จะเริ่มกันใหม่ วินก็น่าจะพูดออกมาให้หมดเปลือกไปเลย
-
หันหน้ามาคุยกันแล้ว ชอบพี่เฟยตรงที่ไม่ซ้ำเติม ไม่ต่อว่าวินเรื่องอดีตที่ผ่านมา
วินในตอนที่ทำตัวเกเรแบบนั้นผ่านมาได้แบบนี้เก่งมาก อย่ากลับไปทำอีกนะ
จะรอดูว่าตอนหน้าจะหลอกวินแบบสมัยละอ่อนได้ไหม :z1:
ตี่ตี๋ชื่อนี้เวลาที่เฟยเรียกมันน่ารักดี ตี่ตี๋ก็รักเฟยอยู่ ต่างฝากยังรักกัน โหยหากัน
แบบนี้ก็จะกลับมาสปาร์คกันง่าย รอให้วินบอกเฟยเรื่องที่ไปนอนกับญาติเฟยก่อน
แต่เรื่องนั้นเป็นไปได้ไหมว่าเฟยจะรู้มาก่อน แต่รอดูต่อไปว่าจะเป็นยังไงต่อไป
:mew1: :L2:
-
ตอนนี้อบอุ่นจัง
-
ทำไมไม่กลับมาหากู
มันปาดลึกอะ
เค้าจิร้องไห้ ดีหน่อยที่พี่เฟยดูไม่ติดใจมาก
ตี๋ผ่านชีวิตแบบไหนมานะ
-
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากๆ พี่เฟยน่ารักมาก
น้องตี่ตี๋ก็ใจอ่อนยอมๆพี่เฟยไปเถอะนะ :o8:
-
อดีตผ่านไปแล้วตี๋ ปัจจุบัน ถ้าทำแล้วมีความสุข ควรคว้าไว้นะ
สู้ ๆ o13
-
วินผ่านอะไรมาพี่เฟยรับได้หมด บอกไปเหอะวิน :katai1: :katai1:
-
พี่เฟยเมะมากกกกกกกก พฮืออออ
กลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะ อะไรยอมได้ก็ยอมไปโนะะะะ :hao6:
-
โหยตี่ตี๋ ชีวิตอารมณ์นางเอกช่องสามเลย
แต่ที่น่าอิจฉาคือมีเฟยนี่แหละ
ยอม ๆ ไปเหอะเขาก็บอกว่ารักสะขนาดนั้นละ
:mew3:
-
ขี้เสือก กะ ตูดกลม เขารำลึกความหลังกันเนอะ
หลังจากนั้น ฟัด กันเปล่าเน้อ???
-
ลึกๆพี่เฟยน่าจะแอบรู้สึกผิด ที่เวลาคนที่เรารักอยู่ในความทุกข์ เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
และคิดว่าพี่เฟยคงจะยอมรับตี่ตี๋ได้แน่นอน อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันสิที่จับต้องได้
นึกถึงเพลงเก่าของพี่แมว จิรศักดิ์ เพลงคนของเธอ ... ที่ไม่ว่าเธอจะผ่านอะไรมา ฉันก็ยอมรับได้ เพราะฉันเป็นคนของเธอ ประมาณนั้น
แอบลุ้นตอนหน้าว่าจะได้อึ๊บไหม แต่ระดับพี่เฟย คิดว่า รอดยาก...
-
ชอบ
-
รักพี่เฟยจริงๆ ตี่ตี๋เริ่มต้นใหม่ ด้วยการบอกความจริงนะ หากเฟยอยากรู้
-
เฮ่ย ทำไมอ่านละร้องไห้ฟระ คือไม่ได้เศร้านะ
แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ฮื่อ บ้าไปแล้ว :hao5:
-
ชีวิตวินแม่งน่าสงสารไงไม่รู้ แลเจ็บมาเย๊อะะะ
อยากรู้ว่าพี่เฟยจะรับได้ทุกอย่างที่วินเคยผ่านมารึเปล่า
ถ้ารับได้คือใจพี่หล่อมาก เราจะรักพี่เฟยมาก แต่ถ้ารับไม่ได้ เราก็รักพี่เฟยมากอยู่ดี เย่! :give2:
คนเขียนสู้ๆ อรั้ยยย :กอด1:
-
คุยกันโดยไม่ทะเลาะกันซักทีเนอะ หลังจากที่อึมครึมมาหลายแล้ว
พี่เฟยคงรักใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ
ส่วน วินยังลืมพี่เฟยไม่ลง
-
น่ารักจัง น่ารักมากกกก ผ่านไปหลายปีไม่ลืมกันแถมยังรักกันนี่รักแท้สินะ
ที่น่าตกใจคือความลับของวินที่เฟยยังไม่รู้ ซึ่งคงเป็นจุดแตกหนึ่งของเรื่อง
เฮ้อ คนอื่นหลงเฟยอ่ะ ทำไมมันน่ารักจังวะ ชอบคนตรงๆแบบนี้ รักก็บอกว่ารัก
อ่อนโยนเฉพาะกับคนที่รัก มันเหมือนเป็นที่พิเศษที่เก็บไว้ใหวินอ่ะ ตี่ตี๋~~ อรั๊ย น่ารักอ่ะ
วินก็แบบดูน่ารักขึ้นไปอีกเมื่ออยู่กับเฟย เรื่องในอดีตยิ่งน่ารัก โดนพามาหลอกฟัน วรั๊ยๆ
แต่เฟยที่จริงก็น่ากลัว ดุด้วย ถ้าโมโหนี่คงเอาตายเหมือนกัน
ชีวิตวินนี่หนักเลยเนอะช่วงหนึ่ง เรียกว่าเป๋จริงๆ ดีที่กลับมาได้
ฮาเรื่องคุณมิ่งฟ้า ตัวปลอมของเฟย ใครเป็นคนกำหนดให้หัวหน้าต้องแต่งตัวดีวะ 5555
มียูกับอินหลุดหน่อย แหม่ คุณยูคะ ไปทั่วเหมือนกันนะเรา แต่วินนี่สเป็คยูไง ตัวเล็กๆ ดูเป็นรับ
ฮาตอนเฟยบอกว่ายูมีผัวไปแล้ว ผัวเด็กด้วย ขี้หึง อวดรวย หน้าตางั้นๆ 5555 แค้นสินะ
อินทรีของเราออกจะหล่อ ไม่อวด เพราะรวยจริง อ่อนโยนแค่กับยูคนเดียวเหมือนกัน
แต่เรื่องขี้หึงนี่ก็บ้านช่องพังคือกัน
ชอบมากค่ะเรื่องนี้ รอมาต่อนะคะ~~ ขอบคุณค่ะ^^
-
งืม มันเป็นหน่วงๆเนอะ จะว่าหวานก็หวานแต่ก็เศร้าๆ
อึดอัดแทนวิน บอกๆพี่เฟยไปเถอะ :ling1:
-
แม่เจ้า!!!
ถ้าไม่คุยกันถึงน้องยู
เราลืมไปแล้วนะว่าเป็นพี่เฟยคนนั้น
-
โถ่เอ้ยยยยย สงสารทั้งคู่เลย แบบนี้
-
ตามคุณwest มาจาก 'คำประกาศ' ;)
ชอบพี่เฟยตั้งแต่คำประกาศ
เรื่องนี้พี่เฟยเหมือนจะไปเรื่อย แต่จริงๆนี่รักจิง ใจเดียวนะเนี่ย
แอบหน่วงนิดๆ พอได้ฟังชีวิตที่ผ่านมาของตี๋ T^T
แต่ในความหน่วง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูมีพัฒนาการแล้วนะ
คือ...บรรยากาศไม่ห่างเหินเหมือนตอนอยู่ออฟฟิส สัญญาณที่ดีสินะ? (กลัวมาม่า งืออ)
แอบชอบช่วงที่พูดพาดพิงพี่ยูกับอิน
แอบฮาที่พี่เฟยกัดอิน นี่หมั่นไส้อินตั้งแต่ตอนโดนชกคราวนั้นใช่ม่ายยยย 555
แอบอยากเห็นพี่ยูกับอินโผล่หน้าแวบๆมาเรื่องพี่เฟยบ้าง ^^
-
พี่เฟยขาพ่อเทวดาของน้องงง :hao5:
นี่หลอกล่อตี่ตี๋มาเที่ยวทะเลหัวหินด้วยกันจนได้
ชอบบรรยากาศของตอนนี้จังเลยมันหวาน มันอบอุ่น มันละมุน แอบหน่วงๆ ในใจด้วย
พอพี่เฟยได้รู้อดีตช่วงหนึ่งของตี่ตี๋แล้วบอกว่า "ทำไมไม่กลับมาหากู" นี่คือแบบ..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วทึ้งหัวตัวเอง มันก๊าว มันจี๊ด มันหน่วง แต่มันก็แบบ..
รู้สึกได้ว่าความรักที่พี่เฟยมีให้ตี่ตี๋มันอยู่อย่างนั้นมาตลอดจริงๆ ชอบบบบบบบบบ :hao5: :hao5: :hao5:
ดีใจที่หันหน้ามาคุยกันมากขึ้นอีกนิด บรรยากาศมุ้งมิ้งน่ารักสดใสกว่าผมๆ คุณๆ ในออฟฟิสอีก 555555555
นี่จดจ่อรอตอนหน้า ชูป้ายไฟพี่เฟยอยู่นะคะ ไหนๆ ก็หลอกเค้ามาหัวหิวแล้ว กลับไปหาบรรยากาศเก่าๆ หลอกฟันอีกรอบเป็นไง? กร้ากกกกกกกกกก (ไม่ได้หื่นนะไม่ได้หื่น แค่อยากให้ทั้งคู่ระลึกถึงความหลัง 55555555 -/-)
ปล.นี่ชอบตอนพี่เฟยพูดถึงพี่ยูกับอินทรี 555555555 คิดถึงผัวเด็กพี่ยูจังเลยค่า :-[
-
เป็นตอนที่หวานอึมครึมหม่นๆปนอบอุ่น :mew6: สงสารตีตี๋ ที่ต้องเผชิญความเจ็บปวดที่สูญเสียแม่ และ คนรัก ในเวลาไล่เลี่ยกัน :monkeysad: ยิ่งตอนเฟยถาม 'ทำไมไม่กลับมาหากู' โอ้ยยยยย :z3: อดีตผ่านไปแล้วเริ่มกันใหม่เถอะนะ แต่อีกเรื่อง ตี๋ควรบอกเฟยเรื่องที่ไปนอนกับลูกพี่ลูกน้องเถอะ เกิดไปเจอหน้ากันจะเป็นเรื่องที่เฟยมารู้ทีหลัง และไม่ใช่จากปากตี๋ :katai2-1:
-
พี่สาว ขอตอนจบเลยได้มั้ยค่ะ
-
สังหรณ์ว่าเดี๋ยวก็มีมาม่ามาให้เรากินอีก..ดิฉันอืดแล้วค่าาา
-
อ่านนิยายเศร้าแล้ว. เจอคำลงท้ายของนักเขียน เพิ่มความเศร้าคูณสอง ชีวิตมนุษย์เงินเดือนที่สิ้นหวัง เรื่องจริงที่เจอกับชีวิตในทุกวัน
-
ฮึบ ฮึบ
มาปูเสื่อรอลุ้นว่าน้องตี๋พี่เฟยจะมาไหมน้อ
อยากรู้จังว่าน้องตี๋จะรอดพ้นมือมารพี่เฟยหรือเปล่า
-
โฮววววววววว เพิ่งได้มาอ่านเรื่องพี่เฟย
มันใช่มากอ่ะ
ชอบรุกหน้าหวาน แต่ร้อนแรง แอร๊ยยยยย :hao6:
-
ไปรื้อฟื้นความหลังที่ทะเล :o8:
-
07 Be my last
เสียงฝักบัวในห้องน้ำหยุดลงแล้ว ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ไล่อ่านข้อความที่พี่เชนทร์ส่งมาให้แล้วถอนหายใจหนัก ๆ เพิ่งรู้เมื่อกี้ว่าโทรศัพท์ถูกปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อวาน ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่าใครเป็นผู้หวังดีในการมีส่วนร่วมถนอมแบตเตอรี่ให้ผมในครั้งนี้โดยไม่ขอคำปรึกษา
สองสายที่ไม่ได้รับตั้งแต่ช่วงตีสองกับเกือบ ๆ ร้อยข้อความทำให้ผมต้องมากดไล่อ่าน ส่วนใหญ่ถามถึงว่าผมเป็นยังไงบ้าง พอเห็นขึ้นข้อความว่าอ่านแล้วนายช่างใหญ่ก็ยิ่งรัวข้อความมาไม่หยุด
Chain: วิน ทำไมไม่อ่านข้อความพี่ โทรไปก็ปิดเครื่อง แบตหมดเหรอ
Win: ครับ เพิ่งเปิดเครื่อง กำลังไล่อ่านอยู่เลย พี่เชนทร์มีอะไรหรือเปล่า
Chain: วันนี้พี่จะชวนเรามาเดินเล่นที่ไซต์แล้วตอนเย็น ๆ ไปดูหนังกันน่ะ แต่ติดต่อได้ป่านนี้คงต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วมั้ง
Chain: วันนี้พักผ่อนไปก่อน พรุ่งนี้ให้พี่ไปรับกี่โมงดีครับ
Win: พอดีผมออกต่างจังหวัดน่ะครับ พรุ่งนี้กว่าจะกลับก็เย็น ๆ ไว้คราวหน้านะครับ
Chain: อ้าว ทำไมไม่บอกพี่ก่อน แล้วนี่ไปกับใคร
Win: ผมมากับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ ค่อนข้างฉุกละหุก
Chain: ไปกันกี่คน ผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่รู้จักหรือเปล่า
Win: มากั...
“จิกขนาดนี้เลยเหรอ” เสียงของคนที่อยู่ในห้องน้ำทีแรกถามขึ้นชิดหู รู้ตัวอีกทีไอ้เฟยก็ยืนอยู่ตรงหน้า โน้มตัวลงมาต่ำ ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนเครื่องมือสื่อสารในมือจะถูกฉกไปอย่างง่ายดาย
“ไหนบอกว่าไม่ได้อะไร ทำไมมันจี้มึงได้ขนาดนี้”
“ก็พี่เขาถาม”
“ไอ้ตี๋”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริง ๆ”ผมพูดความจริง มองหน้ามันแต่ไม่กล้าสบตาตรง ๆ ไอ้เฟยทำหน้านิ่ง ปิดเครื่องผมอีกครั้งแล้วโยนไปบนโซฟาท่าทางหัวเสีย
“เคยให้มันจับมือไหม”
ผมเงียบ แต่ก็พยักหน้าแทนคำตอบ คนตั้งคำถามถอนหายใจหนัก ๆ “จูบล่ะ”
เป็นอีกครั้งที่ผมพยักหน้า ครั้งนี้เจ้าของร่างเปลือยท่อนบนเริ่มเสยผมไปด้านหลัง ตาคมจับจ้องดุดัน และกลายเป็นผมเองที่ก้มหน้ามองฝ่ามือที่จับประสานกันเอาไว้ ไอ้เฟยทำเหมือนทุกครั้ง มือใหญ่เอื้อมมาจับปลายคางผมให้เงยขึ้นสบตากับมันแล้วเค้นเสียงถาม “เคยนอนกับมันแล้วใช่ไหม”
สุดคำถามนั้นผมไม่ได้ตอบมันกลับไป เหลือเพียงเสียงเงียบและลมหายใจที่ติดจะฉุนเฉียวของเจ้าของร่างสูงโปร่ง ผมบอกมันแล้ว ผมไม่ใช่ไอ้ตี๋ที่ใสซื่อของมันเหมือนเมื่อก่อน และผมก็ทำใจไว้แล้วด้วยซ้ำว่าถ้ามันรู้มันคงจะรังเกียจแต่ก็อดเจ็บปวดกับสายตาแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี
“กูขอโทษ...”
ผมไม่ได้รอมัน ไม่เคยคิดว่าจะรอเพียงแค่มันไม่เคยลืม ผมใช้ชีวิตทุกวันเรื่อย ๆ เพียงเพื่อกลบความรู้สึกที่มันถูกซ่อนไว้จนลึก ไขว่คว้าหาความสุขมาเติมชีวิตให้เต็มไปวัน ๆ ยิ่งมันไม่พอก็ยิ่งขวนขวาย ไม่เคยนึกไปถึงว่าวันหนึ่งสิ่งที่เคยมีแล้วทำหลุดมือไปจะหวนกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือร้าย ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจ ไม่รู้แม้กระทั่งควรจัดการยังไงกับตัวเองอีกต่อไป
"มึงก็รู้ว่ากู..."
"กูรู้ กูไม่แคร์อดีตแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะทนเห็นคนที่เคยเอากับเมียกูอยู่ในสายตาได้ แถมยังวอแวเหมือนเด็กยังไม่หย่านมแม่กูยิ่งไม่ชอบ ไหนจะเรื่องที่กูสั่งให้มึงเลิกยุ่งกับมัน มึงก็ไม่ทำให้อีก"
"กูขอโทษ..."
“ถ้าอยากจะขอโทษจริง ๆ ก็ถอดเสื้อผ้าซะ”
“แต่...”
“กูบอกให้ถอด!”
หน้าไอ้เฟยแดงจัด ไม่ใช่เขิน แต่เป็นโกรธมากกว่า ผมเม้มปากเข้าหากัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้มันกอด แต่ไม่อยากถูกกอดด้วยอารมณ์แบบนี้ กลับมาเจอกันอีกครั้ง อยากให้กอดกันด้วยความรักที่ยังมีอยู่หรือความคิดถึง ห่วงหาอาทรกันมากกว่า ผมก้มหน้าลง จับคอเสื้อกระชับเข้าหากันแล้วส่ายหน้า “ไม่เอา”
“อย่าดื้อกับกู”
“กูไม่อยากให้มึงทำด้วยความรู้สึกอยากเอาชนะพี่เชนทร์!”
“กูจะทำด้วยอารมณ์ไหนมันก็เรื่องของกู ใครสอนให้มึงมีเซ็กซ์กับผู้ชาย ตี๋ กูไม่ใช่เหรอ แล้วจะเล่นตัวกับกูทำเหี้ยอะไร ทำไมทีกับมันถึงยอมง่าย ๆ”
“กูไม่ได้รักเขา! กูไม่ได้ต้องการอะไรจากเขาแต่กูต้องการจากมึง...”
น้ำตาผมไหลลงมา ผมอ่อนแอ อ่อนแอเสมอเฉพาะกับมัน ไอ้เฟยยังคงจ้องมาที่ผม แต่สายตาอ่อนลงกว่าเก่า ผมพูดหมดแล้ว ผมไม่เคยแคร์ว่าร่างกายนี้จะเป็นของใครตั้งแต่ที่เสียมันให้คนอื่นนอกจากไอ้เฟยครั้งแรก ผมสกปรก ไม่ใช่สมบัติของมันแต่เพียงผู้เดียวแต่หัวใจของผมก็ไม่เคยยกให้ใคร
ความรู้สึกของผม...มีค่าเกินจะเหยียบย่ำได้ด้วยร่างกายโสมม ๆ แบบนี้
แรงสวบสาบของเนื้อผ้าดังขึ้นเมื่อมันเสียดสีกัน คนที่ยืนอยู่ในทีแรกทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าทำให้สายตาของเราประสานกันพอดี ไอ้เฟยเป็นคนหน้าสวย ใบหน้ารูปไข่รีได้สัดส่วนกับตา แก้มมีสีเลือดฝาดนิด ๆ ชวนมอง ถ้าจะเรียกควรเรียกว่าหน้ามันเหมือนตุ๊กตาปั้น นอกจากหน้าดีแล้วก็รวย กับเรียนเก่ง ดูมีอะไรดีไปเสียทุกอย่างจนใคร ๆ ก็อยากได้อยากครอบครอง มันโตมาในครอบครัวที่เพียบพร้อม เป็น Perfectionist อย่างตัวละครในบทกวี
งดงามจนไม่กล้าจับต้อง
แต่คนที่รู้ลึกไปกว่านั้นคือผม ผมเป็นคนเดียวที่มองมันไม่เหมือนคนอื่น มันไม่ใช่คนรั่ว ๆ มึน ๆ ไปวัน ๆ ไม่ใช่คนคิดอะไรน้อยจนน่าอิจฉา ตรงกันข้าม มันเป็นคนคิดมากและขี้เหงาที่สุดเมื่อเทียบกับทุกคนที่ผมเคยรู้จักต่างหาก
ดังนั้น เมื่อมันเรียนรู้ที่จะรักใครสักคน มันถึงหวงแหนเขามากเป็นพิเศษ
“ตี๋...ต่อไปนี้อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”
ผมพยักหน้า ดึงบ่ามันเข้ามาหาจนผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดบ่าในทีแรกร่วงลงพื้น ถ้ามันให้โอกาส ผมหมายถึงโอกาสที่จะมองข้ามอดีตของผมไปจริง ๆ ก็จะไม่ทำให้มันผิดหวังอีก ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึก ๆ ผมปรารถนาจะมีแค่มัน แค่มันคนเดียวและตลอดเวลา ผมกอดมันไว้ มันเองก็กอดผมกลับ ไม่เคยมีอ้อมแขนจากใครที่จะทำให้ผมอุ่นใจได้เท่านี้อีก
“กูรักมึงนะตี๋ กูไม่อยากให้มึงเป็นของใคร”
“กูสัญญา ไม่ทำอีกแล้ว” จะให้สาบานเลยก็ได้ แค่มีมันโลกของผมก็สงบแล้ว ไม่ต้องไขว่คว้าความสุขจอมปลอมอะไรอีก เฟยผละตัวออกจากผม ทำให้เห็นรอยสักบนอกซ้ายที่ต่ำกว่าไหปลาร้าลงมานิดหน่อยซึ่งระกับเส้นผมสีดำขลับของมันบางส่วน เป็นรอยสักรูปนกอินทรีกำลังโผบิน ปีกยาวสยายจนบางส่วนลามไปเกือบถึงหัวไหล่
“ไปสักมาตั้งแต่เมื่อไร”
“ปีสอง”
“ช่วงที่เลิกกับกูน่ะเหรอ”
มันพยักหน้า แต่ตามองผม ขณะที่ผมกลับยกมือขึ้นลูบรอยสักของมันเบา ๆ อย่างลืมตัว เป็นรอยสักที่สวยงามสะกดสายตาแม้จะเป็นสีดำล้วนก็ตาม “หมายถึงอะไร”
“ไม่บอก”
“กวนตีน”
“ไว้บอกตอนจำเป็น นี่เป็นไพ่ใบสุดท้ายของกู” พูดพลางทำตาหวานเยิ้ม ผมสบตามันอีกครั้งก่อนม่านตาอีกฝ่ายจะขยายขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อผมขยับหน้าเข้าไปจูบเบา ๆ ที่ปลายจมูกมน แก้มของไอ้เฟยเพิ่มสีสันชัดเจนขึ้นเล็กน้อย ก่อนหัวเราะเขิน ๆ “นี่ยั่วเหรอ”
“เปล่า แค่มันเขี้ยว”
“กูก็มันเขี้ยวมึงเหมือนกัน มาให้ตรวจภายในหน่อยซิ”
“ทะลึ่งแล้ว ๆ”
“เขาเรียกว่าเป็นคนทะเล้น”
“ทะเล้นพ่อมึงสิ ไอ้ที่ตั้งอยู่นี่เรียกทะเล้นเหรอ” ว่าพลางปรายตาลงต่ำ ไอ้เฟยหัวเราะในลำคอก่อนเท้าแขนลงบนเตียงขนาบผมซ้ายขวา แววตาสีดำขลับพราวระยับ ยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างนิสัยคนเจ้าเล่ห์ “แอบมองของกู จะจ่ายค่าสึกหรอยังไง”
“มองก็สึกเหรอ เพิ่งรู้”
“อย่าใช้คำว่าไม่รู้ในแง่ของกฎหมาย” มันพูดพลางคลี่ยิ้มอ่อน จับแก้มมันด้วยมือทั้งสองข้าง กร้านกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อยอาจมีสาเหตุเดียวกับสีผิวที่เปลี่ยนไป เฟยเอียงคอให้แก้มมันแนบกับฝ่ามือผมเต็มที่ นัยน์ตาสีดำขลับสะท้อนภาพของผมที่กำลังยิ้มอยู่
“อยากทำไหม”
เฟยหัวเราะในลำคอเมื่อคำถามของผมสิ้นสุด ยืดตัวขึ้นมาจูบที่หน้าผากตรงกลางระหว่างคิ้วทั้งสองข้าง “ตักบาตรอย่าถามพระ”
ผมหลับตาลง ฟังเสียงของหัวใจตัวเองที่มันเต้นแรงขึ้นเมื่อริมฝีปากนุ่มลากผ่านสันจมูกกระทั่งจรดลงที่กลีบปากเพียงผะแผ่ว ไม่มีคำพูดอะไรแล้ว คนที่กึ่งเปลือยตั้งแต่แรกเอนตัวมาไซ้คอผมแล้ววกขึ้นมาที่ริมฝีปากอีกรอบ ย้ายจมูกไปกดข้างแก้ม สลับกับกดจูบเป็นพัก ๆ มันเรียกผมว่าตี๋ กระซิบอยู่ข้างหูแต่ไม่เคยเรียกว่าวินเลยสักครั้ง ผมไม่โกรธ ไม่เคยไม่ชอบใจจริง ๆ จัง ๆ เพราะรู้ว่านั่นเป็นชื่อที่มันจงใจจะให้พิเศษสำหรับเรา เพียงแต่มันเรียกต่อสาธารณะจนกลายเป็นว่าคนที่เรียนอยู่ด้วยกันเข้าใจว่าผมชื่อตี๋ไปโดยปริยาย
“เฟย...” ผมเรียกมันกลับ เรียกคล้ายละเมอกึ่ง ๆ กับเป็นเด็กน้อยหัดพูด ยกมือขึ้นโอบกอดมันแล้วเอนหลังลงแนบเบาะเตียงเมื่อริมฝีปากนั้นประกบลงมาอีกครั้ง บดเบียดราวกับเป็นคำสั่งให้ผมยอมศิโรราบได้ง่ายดาย ผมจูบมันกลับ รสจูบที่คุ้นเคยราวกับเป็นลูกอมรสที่ถูกใจ สักพักมันก็ผละหนีมาไซ้กกหูผมอีกครั้ง จูบจนได้ยินเสียงชื้นแฉะของปลายลิ้นกับซอกหูอย่างชัดเจน
“ให้กูเป็นคนสุดท้าย...”
ผมครางตอบมันในลำคอคล้ายคนไม่มีสติ แต่ที่พูดออกไปนั่นเต็มไปด้วยสติทุกอย่าง มือของมันไล่เลื้อยไปกับเสื้อยืดของมันบนตัวผม พอไล้ลงต่ำมาจนถึงชายเสื้อด้านล่างก็สอดเข้ามาสัมผัสกับผิวเนื้อโดยตรง เฟยกดปลายนิ้วลงมาบนเรือนร่าง จากขอบสะดือ ขึ้นมายังหน้าท้องและใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือสัมผัสกับยอดอกให้เกิดเสียงครางต่ำ ผมหลับตาลง แต่แม้จะหลับตาแบบนี้ก็ยังรู้สึกได้ว่าคนที่กำลังโอบกอดผมเป็นมัน
“อิ๊...”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อแผ่นอกอีกข้างถูกฟันคมขบลงไปผ่านเสื้อ สักพักก็เลีย เสื้อยืดตัวบางชื้นเป็นวง อุ่นสลับเย็นเมื่อปลายลิ้นแตะและผละออกห่าง ความรู้สึกแล่นริ้วผ่านเส้นประสาทไหลไปทั่วร่าง แต่ที่รู้สึกดีคือแก้มทั้งสองข้างร้อนวาบเหมือนทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ปรือตาขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายผละตัวขึ้น ใช้ข้อศอกยันร่างทิ้งระยะห่างระหว่างกันไม่ให้ไกลกันนัก
สายตาของมันที่ทอดมองมาเหมือนจะหยอกล้อ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เราต่างรู้กันว่ามันคือแบบไหน
เฟยก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง มือที่จับหน้าอกผมเลื่อนลงต่ำมาที่กางเกง ดูดที่กลีบปากซ้ำ ๆ ก่อนผละออกมายันตัวลุกขึ้นพร้อมกับดึงกางเกงผมออกทางข้อเท้าแล้วโยนมันให้พ้นรัศมีของเตียง กลับมาจัดการกับเสื้อที่ยับย่นอีกครั้ง แรงกดทับจากมันทำให้ผิวของผมเป็นรอยแดง ปลายเสื้อยืดถูกม้วนขึ้นจนหลุดออกไปทางหัว ก่อนถูกเหวี่ยงไปรวมกับกางเกงที่ถูกกำจัดอย่างไม่สนใจใยดีเมื่อครู่
ลมหายใจของอีกฝ่ายหนักขึ้นเมื่อผมนอนเปลือยเปล่าบนเตียงต่อหน้ามัน ดวงตาสีดำขลับจับจ้องเป็นประกายวับเหมือนเด็ก ๆ ถูกใจของเล่นใหม่ เพียงแต่ผมไม่ใหม่แล้ว ร่างกายนี้มันควรจะคุ้นตาเสียด้วยซ้ำแต่ก็ยังมีปฏิกิริยาเหมือนครั้งแรกที่มันมีโอกาสได้เชยชมไปเสียทุกที
“ผิวมึงสวย”
คนพูดพูดพลางเลียริมฝีปากไปด้วย มากกว่านั้นคือมือใหญ่บรรจงลูบไล่ผมอย่างทะนุถนอม แก้มที่เคยร้อนรุม ๆ ในทีแรกเปลี่ยนเป็นร้อนฉ่า เพิ่งรู้ว่าไม่ว่านานแค่ไหน คนที่ทำให้ผมรู้สึกได้แบบนี้ ก็มีแค่มัน
ไอ้เฟยใช้สายตาโลมเลียผมตลอดทั่วร่างที่ปลายนิ้วสัมผัสผ่าน จากเอวมาเป็นต้นขา สะโพก ก่อนจะใช้ริมฝีปากทาบทับตามมา จุมพิตไล่ไปทุกสัดส่วนของร่างกาย ขณะที่ผมได้แต่หลับตา แต่ก็ยังคงรับรู้ได้ชัดเจนว่ามันกำลังเคลื่อนตัวไปทางไหนโดยมีลมหายใจร้อนเป็นตัวนำ สักพักพอสมใจกับเรือนร่างแล้วอีกฝ่ายก็ขยับกายขึ้นมาจูบปิดริมฝีปากที่ครางฮือด้วยอารมณ์วาบหวาม ผมเกาะบ่าทั้งสองข้างไว้แน่นเมื่อจูบของอีกฝ่ายเร่งเร้ามากกว่าทีแรก ปลายลิ้นที่แทรกตัวเข้ามากอบโกยไปราวกับจะออกคำสั่งให้ผมพลีทุกลมหายใจให้ ผมเลื่อนมือสัมผัสอีกฝ่ายที่คอ จับแก้มขาวเอาไว้เหมือนคนละเมอเมื่อมันเอียงจมูกหลบและแทรกลิ้นลึกขึ้นมากว่าเก่า จากนั้นมันก็ไซ้กกหูอีกครั้ง จับมือผมให้แตะต้องร่างกายมันก่อนจะชี้นำให้สัมผัสกับสัดส่วนที่ต่ำลงกว่าสะดือ
ระหว่างที่หัวใจเต้นโครมคราม กลิ่นของมันที่คุ้นจมูกกำลังทำให้ผมตื่นเต้นก็รู้สึกเจ็บนิด ๆ ที่ต้นคอเพราะจากที่จูบเพียงผะแผ่วอีกฝ่ายกำลังดูดดึงให้มันเกิดรอย ไอ้เฟยเป็นพวกชอบแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว เหมือนหมาที่มักจะฉี่แสดงพื้นที่อาณาเขต เมื่อก่อนเคยบอกมันแล้วว่าไม่ชอบแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ได้แต่ขอร้องให้ทำในที่ ๆ สามารถรอดพ้นจากสายตาคนทั่วไปให้หน่อย
“เป็นของกู...” เสียงพูดสั่นพร่า และแหบต่ำ จากที่เคยมองว่าน่ารักตลอดเวลามันจะดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นพิเศษโดยเฉพาะเวลาแบบนี้ ผมยังไม่ทันได้ตอบอีกฝ่ายก็พลิกตัวให้นอนคว่ำโดยมีมือของอีกฝ่ายรั้งเอวเอาไว้ก่อนหยิบหมอนบนหัวเตียงมาคั่นให้ยกสะโพกขึ้นสูงเด่น ผมหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายจุมพิตเบา ๆ ที่ไหล่ลาดแล้วเปลี่ยนมาเป็นแผ่นหลัง มันจูบตามแนวกระดูกสันหลังลงมาจนถึงก้นกบ สักพักก็ลุกออกจากเตียงไปหยิบอุปกรณ์ที่พกติดกระเป๋าสตางค์ไว้กับโลชั่นขวดเล็ก ๆ ในกระเป๋าเดินทางกลับมาที่เตียง สัมผัสเย็นวาบแตะลงเบา ๆ ก่อนนิ้วจะถูกส่งเข้ามาเป็นอันดับแรก ผมสั่นไปทั้งตัวจนรู้สึกได้ สั่นเหมือนคนไม่เคยถูกกอดแม้จะผ่านเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
“เป็นอะไร...”
เฟยกระซิบถาม มันเองก็คงเห็นถึงความผิดปกติแต่ก็ยังไม่หยุดมือ ผมรับรู้ได้แม้กระทั่งการงอของข้อนิ้ว กัดริมฝีปากล่างเอาไว้ไม่ให้เสียงน่าอายหลุดออกมา
“กู...”
“กลัวเหรอ”
เปล่า...ไม่ใช่...ผมส่ายหน้าติดกับหมอน มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูกต่างหาก ถ้าสมมติทำไปครึ่งทางแล้วเกิดนึกรังเกียจร่างกายที่ไม่ได้ซื่อสัตย์เพียงแค่มันขึ้นมา...ถ้าสมมติ...ถ้า...
เต็มไปด้วยคำถามที่ผมไม่กล้าเอ่ยออกไป
เราจะมีเซ็กซ์กันอีกครั้งโดยไม่ตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อยได้จริง ๆ หรือ
สุดท้ายผมก็ควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ เผลอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ร่างกายที่ตื่นตัวก่อนหน้านี้ค่อย ๆ กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ข้อมือที่ขยับอยู่เมื่อครู่นิ่งค้างแต่ยังไม่ดึงออกมา
“เป็นอะไร บอกกูสิ...ตี๋...กูเป็นห่วงมึงนะ เป็นอะไร”
ผมยังคงส่ายหน้า สักพักก็หลบมันด้วยการฝังหน้าลงบนหมอนเสียเลย ไอ้เฟยดึงนิ้วออกมาช้า ๆ แต่โอบเอวผมไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง แนบแผ่นอกลงบนแผ่นหลังแล้วซุกจมูกลงบนซอกคอ เสียงของมันถามอู้อี้แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
“มึงไม่อยากให้กูทำ กูไม่ทำก็ได้ แต่อย่าเป็นแบบนี้...กูรู้สึกไม่ดีเลย”
“ไม่ใช่....” พยายามเปล่งเสียงพูด แต่กลับยากลำบากเหลือเกิน “...กู...กูเคยเป็นของคนอื่น”
“กูบอกแล้วไงว่าแค่ต่อจากนี้ แค่หลังจากนี้มึงเป็นของกูคนเดียวกูก็จะไม่พูดถึงเรื่องอดีตอีก กูโตแล้วนะวิน กูรู้ว่าเราย้อนเวลากลับไปกันไม่ได้”
“...แต่”
“ไม่ต้องกังวล...” เสียงกระซิบของมันนุ่ม นุ่มจนผมเชื่อว่ามันหมายความว่าอย่างนั้น “...กูไม่โกรธมึง”
ผมพยักหน้าลง ขยับข้อศอกให้มืออยู่ในองศาที่จับมันไว้ได้ เฟยจูบที่หัวไหล่ผมซ้ำ ๆ หลายครั้งจนผมเอี้ยวตัวไปหยุดการกระทำนั้นด้วยริมฝีปาก จุมพิตที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึงซึ่งความปรารถนาถูกจุดขึ้นเป็นลำดับต่อไป ฝ่ามือร้อนและนิ้วเรียวยาวเริ่มเลื่อนออกจากกันอีกครั้ง รุกไล่บนร่างกายที่ชื้นเหงื่อของผม ปลุกเร้าความต้องการตามธรรมชาติให้ลุกโชนขึ้นมาได้ไม่ยาก
“กูไม่ได้โกรธมึงจริง ๆ”
“อือ...” ผมรับคำในลำคอ เราสานต่อกองไฟที่คุกรุ่นด้วยริมฝีปาก สะโพกผมถูกบีบด้วยมือแกร่งก่อนเปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ปลุกเร้าอารมณ์ กลีบปากและปลายลิ้นพรำจูบไปทั่วแผ่นหลัง ยิ่งเมื่อหลับตายิ่งรับรู้ได้ว่ามันกำลังเน้นย้ำไปยังชีพจรตรงส่วนไหน
ใช้เวลาไม่นานสติสัมปชัญญะที่มีก็หลุดลอยไป ถูกบดบังด้วยความรู้สึกที่ปราศจากความกังวลใด ๆ โดยสิ้นเชิงทำให้เห็นภาพสะท้อนของความรู้สึกบนร่างกายที่ชัดเจน ความปรารถนาที่จะตกอยู่ในภวังค์รักของอีกฝ่ายเด่นชัดขึ้น พร้อมกับเสียงหยุบหยับของพลาสติกห่อหุ้มถุงยาง สักพักฝ่ามือที่ชุ่มด้วยโลชั่นก็ชโลมลงบนเรือนร่างผมเพื่อปลุกเร้าพายุที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ในใจ ส่วนที่ถูกเตรียมความพร้อมเมื่อครู่ถูกสานต่อด้วยนิ้วเป็นอันดับแรก นวดคลึง ฟอนเฟ้นและสัมผัสให้ผมแทบดิ้นเร่าอยู่บนเตียง มันยังจำได้ว่าจุดไหนที่ทำให้ผมเตลิดเปิดเปิงและยังเน้นย้ำอยู่ตรงจุดนั้นจนผมอ่อนระทวยไปทั้งร่าง เผลอเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัสเอาอกเอาใจนั่นได้ไม่นานก็ต้องลืมตาโพรงเมื่ออีกฝ่ายกดร่างกายเข้ามาฉับพลัน ผมอ้าปากค้างเมื่อร้องครางอู้ ทั้งเจ็บและจุก สั่นสะท้านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย
ริมฝีปากดูดดึงจนเป็นรอยม่วงช้ำที่หัวไหล่ไล่จุมพิตมาจนถึงต้นคอของผมอีกครั้ง บดขยี้กลีบปากลงมาแล้วใช้จมูกดันแก้มบังคับให้ผมเอียงคอหลับมาจูบ เรากดริมฝีปากเข้าหากัน ใช้ปลายลิ้นต่อสู้และฟาดฟันอย่างไม่มีใครยอมใครขณะที่สะโพกเบื้องล่างเดินหน้าต่อ ร่างที่นอนทาบทับอยู่เบื้องบนเสือกตัวเข้ามาลึกเรียกเสียงกรีดร้องของผมออกมาอย่างไร้ยางอาย มือข้างหนึ่งของมันจับขอบเอวผมไว้ ยึดให้เป็นหลักเมื่อดันตัวเข้ามาเติมเต็มช่องว่าง ขณะที่อีกข้างปรนเปรอให้สติผมล่องลอยไปไกลสุดไกล พาทุกอณูแห่งประสาทให้รู้สึกแปลบปลาบ ร่างกายของมันที่ฝังเข้ามาลึก เป็นจังหวะซ้ำ ๆ ราวกับอยากจะสลักมันลงในใจผมตราบนานเท่านาน ผมครางเรียกชื่อมัน ความรู้สึกประหลาดแล่นริ้วเสียวซ่านไปทั้งร่าง ทั้งทรมาน วาบหวาม และอุ่นใจเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน
เสียงครางดังลั่น หอบหายใจเป็นจังหวะสลับกับเสียงผิวเนื้อตีกระทบ ร่างกายเสียดสีกันจนร้อนราวไฟ ภายใต้แสงนีออนที่ยังสว่างอยู่ ผมกลับหลับตาสนิทเพราะเขินเกินกว่าจะสู้หน้า เสียงหัวใจเต้นแรง และแรงขึ้นเมื่อประสาททุกเส้นเครียดขมึง ความตื่นเต้นพุ่งทะยานจนถึงขีดสุด ก่อนระเบิดออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
เสียงของคลื่นยามซัดชายฝั่งดังซาบซ่าน ร่างสูงหยัดกายฝังลึกและแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นพักหนึ่งก่อนถอนตัวออกมาเมื่ออารมณ์ค่อย ๆ ทุเลาลงกว่าเก่า ถุงยางอนามัยถูกถอดแล้วรัดปากถุงไว้แน่นหนาก่อนไอ้เฟยจะโยนทิ้งให้พ้นทาง มันพลิกตัวผมให้นอนหงายแต่ยังคงตามมาทาบทับอยู่
“อยากกอดมึงให้แนบชิดกันมากกว่านี้” มันพูดสลับหอบ ผมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร อยากให้มันสัมผัสโดยตรงเหมือนกันแต่ที่ผ่านมาผมเองก็ไม่มั่นใจ ทั้งตัวเองและมัน เพราะต่างมีอดีตที่ไม่ขาวสะอาดเหมือนกันตั้งแต่แรก แต่เพราะหมดเรี่ยวแรงจะอธิบายสุดท้ายก็ได้แต่นอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน หลับตานิ่ง ๆ รับสัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากที่ยังเฝ้าจูบเผ้าหอมที่ข้างแก้มซ้ำ ๆ
“ไว้กลับไปแล้วไปตรวจเลือดกันนะ”
ผมพยักหน้าลง ปรือตามองมันที่จับมือผมไว้แล้วจูบที่ปลายนิ้ว ไอ้เฟยยิ้มตาหยี มีเม็ดเหงื่อขึ้นประปรายบริเวณไรผม บางส่วนไหลชโลมมารวมกันเป็นเม็ดเหงื่อใกล้คอขาว “ต่ออีกรอบไหวหรือเปล่า”
“ขอ...เวลานอก...” พูดพลางเผยอปากขึ้นหายใจ ไอ้เฟยหัวเราะแต่ก็ยอมทิ้งตัวลงข้าง ๆ มันสอดแขนเข้าใต้คอผม แล้วดึงบ่าให้ขยับตัวขึ้นมานอนซบบนอกเปลือยของมันเบา ๆ
“ล้อเล่น พักไปเถอะ เดี๋ยวก็ป่วย หรืออยากอาบน้ำ?”
ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมากอดเอวมันไว้ “อยากนอน...แบบนี้มากกว่า” เฟยไม่ตอบ มันเงียบแต่ยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ติดบนแก้มผมขึ้นไปทัดหู ขณะเดียวกันก็โน้มตัวลงมาจุมพิตแผ่วเบาที่กลางกระหม่อม
“งั้นก็…ฝันดี”
ผมพยักหน้าลง หลับตาสัมผัสความรักและความอ่อนโยนที่มันมีให้ไว้มากที่สุด มันไม่ใช่เซ็กซ์ ผมรู้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับมันเป็นราวของขวัญสำหรับคนรักกันที่อยากสัมผัสซึ่งกันและกันให้มากที่สุดต่างหาก
“ขอบคุณนะ”
ผมพูดเพียงผะแผ่วแต่มั่นใจว่ามันรู้ว่าผมหมายถึงอะไร ขอบคุณที่ไม่โกรธ ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่กลับมาหากันอีกครั้ง ไอ้เฟยหัวเราะ ผมรู้เพราะอกที่ผมนอนทับอยู่กระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่ามันจ้องอยู่ก่อนแล้ว ไม่มีคำพูดอะไรต่อจากนั้น เราจูบกันที่ริมฝีปากเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะอนุญาตให้ความเหนื่อยอ่อนพัดพาสติสัมปชัญญะที่มีอยู่ล่องลอยไปกับสายลม
TBC
หวานยัง??? หวานแล้วนะ ฮริ้งงง นี่รู้สึกว่าตัวเองเขียนฉากเรทถี่เหลือเกินช่วงนี้ โฮรวววว อันนี้เรทแบบที่เต็มไปด้วยความกังวลแต่ก็เสพย์สมบ่มิสมกันจนแล้วจนรอดนี่นะ !!
รอยสักรูปอินทรีของพี่เฟยกำลังบอกกลายๆค่ะว่าที่จริงแล้วพี่เฟยชอบนุ้งอิน :z6: ฮาาา เดี๋ยวมีโผล่มาค่ะ แต่ขอเดินเรื่องไปอีกนิดก่อนเนอะ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามกันค่ะ เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าน้าาา :mew1:
-
ตอนอ่านจบก็คิดนะ ว่าพี่เฟยแกคิดอะไรกับอินทรีไหม
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โห่หิ้ววว ยินดีเขาคืนดีกันแล้ว
-
ว้ากกกก หวานมากกกก
เหลือแค่ดราม่าเรื่องญาติเฟยกับพี่เชนทร์ก็หมดปัญหาละนะ
สู้ๆนะตี๋ :mew1:
-
ถ้าพี่เฟยชอบอิน เห็นทีต้อง 4P ก็ไม่ไหวนา
อ่านตอนนี้จบละมันพูดไม่ออก :z3:
-
อ่านไปก็กลัวไป
กลัวทำไม่ได้อย่างที่ปากพูด
-
สักเป็นนกอินทรีเพราะอยากอยู่กับสายลมอย่างวินหรือเปล่าน้าา
:hao7:
-
นั่นสิ ๆ ทำไมต้องเป็นรูปนกอินทรี
เฮียเฟยร้อนแรงสมราคาคุยจริงด้วย
-
จริงๆที่พี่เฟยไปวนเวียนใกล้ๆพี่ยูนางต้องชอบอินทรีแน่ๆ ดิฉันมั่นใจ 55555555555555
ตี่ตี๋น่ารักจังเลยยยย รู้สึกว่านางน่าปกป้อง อ่อนโยน บอบบาง และพี่เฟยแมนมากๆ เอาคุณพี่เชนออกไปจากชีวิตวินได้ไหม โหวตออกค่ะ รำมาก
ปล.คิดถึงน้องอินทุกตอนเลยค่ะ ว๊ายยย เขิน
-
กรี้ดดดดดด เขาคืนดีกันแล้ว
แว้บแรกที่บรรยายถึงรอยสักของพี่เฟย ดิฉันคิดไปไกลถึงเทือกเขาโอลิมปัสว่าเฮียแกแอบรักน้องอินป่าววะ 555
ต่อจากนี้ไปคงหวานเลี่ยนจนน้ำตาลเรียกพี่แน่เลย แต่ไม่อยากไว้ใจคนเขียน ที่ชอบเอาฉากหวานๆมาหลอกล่อให้เราตายใจสักระยะ จากนั้นก็ปามาม่าจัมโบ้ใส่หน้าโดยไม่ให้เราตั้งตัว กลัวจริงๆ
-
นี่อินทรีกับพี่เฟย ไม่นะ! 555 บ้าไปแล้ววว อาจจะหมายถึงสายลมอะไรประมาณนี้รึเปล่าค่ะ
คืออยากให้หวานตลอดเรื่อง แต่คนอ่านชอบมโนไปไกลค่ะ แบบว่า อิคุณเชนทร์นี่มันต้องเป็นมารตัวแม่แน่ๆ เลย แลัวถ้าเกิดวันนึงวินไปเจอกับลูกพี่ลูกน้องเฟยอีก โฮกกก ทำไมภาพดราม่าลอยมาอย่างนี้ แล้วเฟยยังต้องอะไรนะสืบทอดธุรกิจอิ๊กกก และตัวป่วนอย่างอินทรีย์อีกคาดว่าคงมาแน่ๆ 555 แอร้ยยย พูดถึงอินทรีย์แล้วคิดถึงพี่ยูจุงเลย #ผมนี่แทบจะทนไม่ไหว
-
:hao7: กำเดาพุ่งกระชูด :pighaun:
หวังว่าพี่เฟยคงจะไม่มีแผนอะไรหรอกนะ
-
มีความรู้สึกเดียวเมื่ออ่านจบ สั้นไปนะคะ 5555
ตอนนี้หวานขมๆ แต่รู้สึกรักพี่เฟยมากกก ทำไมช่างทะนุถนอมหนูวินขนาดนี้ ชายในฝันจริงๆ
แถมยังมีตัวน่ารำคาญ ช่วยกำจัดอิพี่เชนให้ทีค่ะ กางชิ้นใหญ่มากก จะรอดูว่าพี่เฟยหรือหนูวินจะจัดการยังไง
ปล.ตอนหน้าเอาหวานกว่านี้นะคะ 55555
ปล.2 เรื่องรอยสักเราคิดเหมือนคุณ chaoyui เลยค่ะ อิอิ เป็นจ้าวท้องฟ้าอยู่กับสายลม เนอะๆ อร้ายยย งานมโนล้วน
-
ตั้งแต่จบมาทำงาน เมาแล้วไปกับพี่เชนทร์ น้องวิน มีใครอีกไหมลูก ไม่อยากให้เจ็บกันอีกแล้ว
-
:-[ :mew1: :mew1:
-
ไหนๆหวานกันแล้ว หลังจากที่ขมมานาน ขอให้หวานไปจนจบเรื่องเลยได้มั้ยคะ
พี่เฟยใจดีขนาดนี้ ตี่ตี๋ก็น่าสงสารพอแล้ว
จากนี้ไปก็ขอให้เป็นช่วงคืนความสุขให้พระนายและแม่ยกเนาะ พลีสสสสส :impress2:
-
ปกติเป็นคนชอบอ่านแบบดราม่าหน่อยๆ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วไม่อยากให้มีดราม่าต่อจากนี้เลย
กลัวมากกก ชอบอารมณ์ตัวละครมากค่ะ ชอบไดอะล็อก บทบรรยาย ชอบไปหมด รู้สึกทรมานและอุ่นซ่านในใจตอนอ่าน
รอให้มาต่อนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆค่ะ :L2: :กอด1:
-
ตอนนี้หวานมากเลย >\\\\\\\\< รู้สึกเค้ารักกันมากค่ะ
รอสักรูปอินทรีย์ของพี่เฟย คิดว่าพี่เฟยเป็นคนรักอิสระ ถ้าชอบที่จะโผล่บินไปอย่างอิสระ สักลายนี้ก็ดูไม่แปลกเท่าไร จะให้พี่เฟยสักลายนกกระจอก ก็กระไรอยู่ 5555555 (คิดว่างั้นนะ) แต่ว่าคิดให้มันมาเชื่อมโยงกะตี๋ไม่ออกเลย เป็นไพ่ตายซะด้วย เดาไม่ออกเลยว่าหมายความว่าอะไร รอลุ้นเอาดีกว่า ^_____^
-
แอบกัวมาม่า แง่มๆ
-
เข้าใจความรู้สึกวินเลยอ่ะ ตอนวินร้องไห้นี่จะร้องตาม :sad4:
เรื่องรอยสัก นึกถึงน้องอินเหมือนกัน 55555 คิดไปได้
-
ตี๋ต้องทำให้ได้น้าาาา
รับปากพี่เฟยแล้วน๊ะ!!!
ขอให้ตรวจเลือดผ่านทั้งคู่น้าาาไม่งั้นคนอีานกลัวจิช็อคตาตั้งงงงงง
-
หวานเร็วขนาดนี้ หวังว่าคงไม่ต้องซดมาม่าชามโตภายหลังนะคะ
พี่เฟยแบบ โอ๊ย ละมุน อบอุ่น
-
กรี๊ดดด เฟยอิน 555555555 ท่ดๆๆๆ ผิด :laugh:
เค้าหวานกันจังเลยอ่า ไม่คิดว่าพี่เฟยจะนุ่มนวลละมุนละไมมากเว่อได้ขนาดนี้ บอกเลยว่าปลื้มมาก :m1:
-
หน่วงเบาๆกับช่วงแรกๆ
-
รักพี่เฟยหมดหัวใจ ถ้าพี่จะอ่อนโยนขนาดนี้
แต่ว่า กลับจากเที่ยวครั้งนี้คงไม่มีดราม่าไช่มั๊ยคะ 555 แอบกลัว
แนะนำให้พี่เฟยกำจัดพี่เชนทร์ให้พ้นทางค่ะ นางจิกน้องตี๋มากไปแล้ว
-
หวานมากค่ะ เต็มไปด้วยอารมณ์รัก อดีตวินทำร้ายวินมากกว่าที่เราคิด
อย่างตอนที่คิดว่าไม่คิดว่าคนที่จากไปแล้วจะกลับมา รู้สึกไม่มั่นใจในร่างกายของตัวเอง อันนี้เศร้ามากอ่ะ
แต่เฟยก็น่ารักมาก ขอให้ตั้งสติได้ดีอย่างนี้ไปตลอด กลัวมันจะกลับมาทำร้ายกันอึกรอบ ซึ่งมันก็คงมีสักวัน
ยิ่งเฟยรักและหวงมากเท่าไร (เอ จุดนี้เหมือนอินทรีนะคะนี่)
พี่เชนค่ะ รู้ยังว่าหน้าที่การงานกำลังจะสั่นคลอน ไม่เติบไม่โต 5555 แต่พี่แกก็จิกจริง
ตี๋ตอนหวาดๆ เฟย เหมือนเหลือตัวนี้ดเดียว
ขอบคุณค่ะ
-
อินทรี : เกิดมาเพื่อน รับ เฟย . . .
-
พี่เฟยเป็นนกอิทรีที่โผบินไม่ได้เมื่อไม่มีลม ล่ะสิ //มโนล้วนๆอ่ะช้านนน :impress2: ที่เรียกตี๋นี่ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ ขอเวลาโคนันไปสืบก่อนนะ หุหุ :-[
-
รอยสักนี่ขอเดาว่าเพราะเฮียอยากบินขึ้นอยู่ในสายลม(วิน(ด์))ค่ะ :hao6:
แอบหวั่นไหวความลับสุดท้ายเรื่องญาติเฮียที่อาตี๋ไปนอนด้วย แต่คิดว่าเฮียคงให้อภัย
ก็เฮียบอกเองว่าเข้าใจ และอาตี๋ทำเพราะมีเหตุจำเป็น อย่าดราม่าเลย เฮียเป็นคนฉลาด เข้าใจง่าย ใช่มั้ย?! :m15:
-
วินน่าสงสารร :mew6:
-
:mew1:
-
ตอนนี้มันหน่วงในใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก :ling1: :katai1:
เป็นครั้งแรกที่อ่านฉากแบบนี้แล้วกังวล ไปด้วย น้ำตาจะไหลไปกับพี่ตี๋ มันบอกไม่ถูก
เหมือนเห็นดราม่าอยู่รำไร เฮ้ออ เหนื่อยเรื่องพี่เชนทร์ยังไงไม่รู้เฮะ :เฮ้อ:
ส่วนเรื่องชอบนุ้งอิน โอ๊ยยยอยากให้พี่ยูรู้ จะได้หึง ฮ่าๆๆๆ คงสะใจดีพิลึก อิอิ
เพราะปกติอินหึงพี่ยูอย่างเดียว คราวนี้พี่ยูจะได้หึงมั่ง ฮ่าๆๆ :hao7:
ไม่อยากให้ดราม่าไปมากกว่านี้เลย เพราะเรื่องนี้เปิดมาก็ดราม่ามากแว้วว
สงสารพี่เฟย สงสารพี่ตี๋ พี่เชนทร์ ถอยห่าง เหอะน่ะะะะ
อัพๆต่อน้า จะรอจ้า
รอทุกวันอาทิตย์เบยย
-
โอย นัวจ๊ะนัว เกินกว่าแซ่บ!!! อะไรมันจะได้บรรยากาศขนาดนี้
คือผช.คิดมากเนอะ ทั้งคู่เลยนิ ้
-
ตอนนี้หวานกันเบาๆก่อนใช่ไหม แล้วค่อยไปหวานแบบเต็มๆ หวานจัดหนักตอนต่อไปเรื่อยๆ :m3:
ทั้งสองคนยังรักกันคิดถึงกันมาตลอด พอกลับมาเจอกันคุยกันเลยกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ง่าย
แอบสงสารวินเบาๆที่คิดมากกลัวเฟยจะรังเกียจร่างกายตัวเอง แต่เฟยรักวินมากแล้วนั่นแค่อดีต
สุดท้ายทั้งคู่ก็ :z1:
เรื่องเชนนี่วินต้องกลับไปปฏิเสธให้เด็ดขาดเลยนะ ถ้ายังตื๊ออีกนี่คงต้องไล่ออก 55555
เรื่องรอยสักนี่อยากรู้ ทำไมถึงเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายกัน เฟยกะจะไม่ให้วินไปไหนได้เลยสินะ
ขอบคุณคุณ west ค่ะสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้ :pig4:
:mew1: :L2:
-
หวานนนน มุ๊งมิ๊งฟรุ๊งฟริ๊งงง ชอบที่สุด :-[ :mew1:
-
คู่นี้ร้อนแรงมากกกก o13 :a5:
สารภาพว่าตอนแรกนึกว่าพี่เฟยกับวินเป็นรับทั่งคู่ แล้วก็พยายามนึกภาพอยู่นานว่ารับชนกับรับมันเป็นยังไง :z6:
-
หวานมาก ต่อไปก็อย่ามีอุปสรรคอะไรมาอีกเลยนะ สงสารตี๋
-
พี่เฟยเป็นติ่งอินทรีเหมือนกันก็ไม่บอก
โถววววววววว ไอ้ที่กัดกันไปกัดกันมานี่คือรักนะแต่ไม่แสดงออกสิน้า #เดี๋ยว
นอกเรื่องล่ะ กร้ากกกกกกกกกกกก :-[
ตอนนี้ก๊าวมาก โฮกกกกกกกกกก พี่เฟยของน้องช่างแสนเร้าร้อนเหลือเกิน
นี่ระทวยแทนตี่ตี๋ 5555555555555 โอ้ยย บ้า! อ่านแล้วอยากฟาด เขินพี่เฟย
ตอนแรกนึกว่าจะหยุดไม่ทำต่อแล้วซะอีก กำลังจะเสียดาย #ผิด
เป็นความรู้สึกแบบหวานปะแล่มบอกไม่ถูก มันหม่นๆ อยู่ในตัว :hao5:
กลับมาหากันดีแล้วเนอะ TvT กลับมารักกันอย่างนี้แหละ ต่อไปถ้าดราม่าจะเกิด
ก็เชื่อว่าจะจับมือกันผ่านไปได้ ตี่ตี๋อย่าหนีพี่เฟยไปอีกก็พอ TvT
ปล.พี่เชนทร์ เจอกันหน่อยมั้ย? ตัวสร้างเรื่องจริงๆ มาๆ มาทางนี้ 555555555555
-
เหมือนจะหวาน แต่ได้กลิ่นขมปะแหล่ม ๆ ๆ ติดปลายลิ้นตลอด
จริงน่ะเหรอ ที่กลับมาเจอกันคราวนี้เฟยจะยอมทิ้งอดีตไปโดยไม่เก็บมาเป็นประเด็นอีก
แหง่ม ๆ ก็อยากจะเชื่อนะ แต่ถ้าเราเป็นเฟย แหม่ ... จะให้ไม่คิดอะไรเลย มันก็ยากแฮะ
-
นี่หลงประเด็นกับรอยสักเฟยไปวูบนึงเหมือนกันค่ะ :laugh:
หวานแล้ว..แต่กลัวใจทั้งคู่อยู่ดี
-
อ่านแล้วเปรี้ยวใจ >.<
คืนดีกันแล้วววว จุดพลุฉลอง!!!
แอบหน่วงแทนตี๋ ตี๋คงเอาแต่อยู่ด้วยความรู้สึกผิดมาตลอดสินะ กลัวพี่เฟยรังเกียจตัวเอง
ขนาดจะทำกันอยู่แล้วยังมีชะงัก อ่านแล้วสงสารตี๋
ดีที่พี่เฟยช่างเข้าใจอะไรอย่างนี้ พี่เฟยไม่โกรธ
พี่เฟยเอาใจไปเลย พี่ไม่สนใจอดีต พี่เฟยอภัยให้ทุกอย่าง ปลื้มปริ่มแทนตี๋
หวานแล้ว...หวานขนาดนี้กลัวดราม่าเลย เง้อ
โนโนโนโน มาม่า โนมาม่าได้ม้ายยยยย เหอๆ
ปล. เด็ดสุด รอยสักรูปอินทรีย์ เฟย-อิน เอ๊ะ หรือเป็น อิน-เฟย กร๊ากกกกกก ขอจิ้นแรร์ไอเทม
เห็นทะเลาะกะอินบ่อยๆนี่กะตีท้ายครัวพี่ยูใช่ม้ายยยย 555555
อยากยุให้พี่ยูกลับมารุกดีกว่า จะได้เป็น ยู-วิน 555
-
หวานแล้วหวานแล้ว
พี่เฟยเท่ห์อะ ไม่ยึดติดกับอดีตของตี๋ น่ารักที่สุด
เวลาไม่เคยทำให้ความรักของทั้งคู่หายไป ดีใจจัง
ปล.คิดไรกับอินทรีป่ะเนี่ย อิอิ
-
ถึงจะเป็นบทอัศจรรย์หวานปนขม แต่ก็เสียวได้ :haun4: สงสารตี๋ที่ตีค่าตัวเองไม่มีอะไรจะคู่ควรกับเฟย มันเหมือนแผลในใจ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่มันก็ลืมยากว่าตัวเองไม่ได้เป็นของเฟยคนเดียว แต่เชื่อว่านับจากนี้พี่เฟยจะช่วยทำให้ตี๋ไม่ต้องจมกับความทุกข์อีกแล้ว พี่เฟย พี่หล่อมากกกกกกกกกก หล่อทั้งหนังหน้าและจิตใจเลย อยากได้ ๆๆ :ling1: แต่ให้ดีขอให้พี่ :z6: อีพี่เชนออกไปด้วย รำคาญมาก จิกอยู่ได้ :angry2: แต่เชนไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะ เพราะเฟยรุ้แล้วรอจัดการอย่างเดียวถ้ายังมายุ่งกับตี๋ของเฟยอีก และน้องตี๋ก็พูดไปเลยอย่าไปอ้อมแอ้มเกรงใจ บอกให้เด็ดขาดไปเลยว่า ผัวตัวจริงกลับมาแล้วโว้ย :katai2-1: เหลือเรื่องเดียวที่ตี๋ยังไม่ได้บอกเฟย อยากให้บอกนะเรื่องญาติเฟยอ่ะ คิดว่ายังไงๆ ก็คงได้ปะหน้ากันอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนดีอยู่บ้างไม่พูดก็คงจะดีอ่ะนะ แต่กลัวจะพูดนี่สิ ยังไงตี๋ควรชิงบอกเฟยก่อนจะดีกว่า :hao3:
-
สวีทซ้าาาาาา
-
พี่เฟย เป็นคนดี แสนดี
-
:o8:
-
อ่านเจอรอยสักรูปอินทรีปุ๊บ!!!!!ก็คิดถึงอินขึ้นมาทันที!!!!
ตอนนี้รู้สึกโล่งขึ้นมากกกกก...ต่อจากนี้เค้าคงจะหวานกันเรื่อยๆ
รอค่ะ
-
:katai2-1: ฟินทั้งตอนเลยนะ เหมือนย้อนวัยกลับมาเป็นของกันและกันอีกครั้ง
ชอบเรื่องความซื่อสัตย์ของวิน กับ ความเชื่อใจของ เฟย แล้วจะรออ่านต่อจ้ะ
-
สักรูปอินทรีย์ตะไมมมมม
-
08 ทางที่เลือก
เช้าวันจันทร์เดินทางมาถึงเร็วกว่าที่คิด สะท้อนคำพูดที่บอกว่าเวลาแห่งความสุขผ่านไปไวได้ดีจริง ๆ ผมซื้อกาแฟร้านเดิม รสชาติเดิม ๆ เหมือนที่คุ้นเคยแต่ความรู้สึกกลับปลอดโปร่งราวกับได้ยกภูเขาทั้งลูกออกจากอก ไอ้เฟยเป็นคนปากหวานพอ ๆ กับที่ปากหมา แต่ก็เรียกรอยยิ้มและความสุขที่หายไปกลับมาเติมเต็มช่องว่างในจิตใจได้จนไม่อาจหุบยิ้มลงกระทั่งในเช้าของวันใหม่
ผมไม่เคยรักวันจันทร์มากเท่านี้ มากพอที่พี่ชิตจะเลื่อนตัวออกจากพาทิชั่นมาผิวปากแซวหวือ
"ไง อารมณ์ดีมาเชียวนะเอ็ง มีข่าวดีอะไรรึเปล่า"
ผมส่ายหัว วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ "เปล่าครับ ก็สดใสรับวันใหม่เฉย ๆ ไม่ได้เหรอ"
"เออ ใช่สิ พี่ชายคนนี้ส่งมึงถึงฝั่งฝันแล้วมันก็ไร้ความหมาย ถ้าไม่ได้กูยัดมึงใส่มือเจ้านายที่รักป่านนี้มึงไม่ได้อารมณ์ดีแบบนี้หรอก รู้แล้วก็สำนึกบุญคุณข้าซะ" พี่ชิตพูดพลางขยำกระดาษที่ไม่ใช้ปาใส่ ยกแฟ้มขึ้นมาปัดได้ก็มีกระดาษก้อนใหม่ปามาอีกครั้ง
"โอ้ย ๆ พี่ พอแล้ว โต๊ะผมรกหมด ว่าแต่วันนั้นทำไมผมไปกับเขาได้วะ"
"ตอบคำถามกูก่อนดิ มีอะไรคืบหน้า?"
ผมพยายามกลั้นยิ้ม ทำทีเป็นท้าวคางมองไปทางอื่น "ก็นั่นแหละ"
"นั่นแหละอะไร มีเขินวุ้ย"
"อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมด"
"รู้ว่ามึงกับท่านหัวหน้าเผ่ากลับฟาดกันน่ะเหรอ" ผมหัวเราะ แต่หน้าร้อนผ่าว ปากระดาษก้อนที่ตกตามพื้นกลับไป "พูดมากน่าพี่ชิต ทีนี้เล่าได้ยัง วันนั้นผมเมาไม่รู้เรื่องเลย"
คู่สนทนายักยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ก็ยอมเล่า "มึงเมา พอคุณมิ่งฟ้าลุกไปเข้าห้องน้ำก็ลุกตามไป กูตามไปดูห่าง ๆ เกือบเข้าไปห้ามแล้วตอนมึงกระชากไหล่เขา ถ้ามึงไม่วีนเรื่องนักร้องที่ให้เบอร์คุณมิ่งฟ้าขึ้นมาก่อนน่ะนะ"
"อำปะ?"
"เอ้า เรื่องจริงก็ไม่เชื่ออีก กูยังจำได้เลย มึงบอกว่า 'ทิ้งไปเลยนะเบอร์ไอ้หมีนั่น มึงชอบมันเหรอ ชอบมันมากกว่ากูเหรอ' แล้วก็ผลักอกคุณเฟยใหญ่ หัวหน้ามึงถึงกับเหวอแดกไปเลย ฮ่า ๆๆ"
ถึงว่าล่ะ ทำไมไอ้ผีญี่ปุ่นถึงได้มั่นใจว่าผมยังรักมันนักหนา ที่แท้ก็เพราะไปแสดงท่าทางเด็ก ๆ นั่นให้มันเห็นนี่เอง "แล้วเรื่องโดดลงน้ำพุล่ะ"
"ก็ต่อจากนั้นแหละ คุณมิ่งฟ้าลากมึงออกไปคุยข้างนอก มึงก็โวยวายอย่างเดียวเลย จะถีบเขาให้ได้ กูก็วิ่งตามมาด้วย กลัวหัวหน้าจะโดนหมาบ้ากัดเสียก่อน คุยอะไรกันก็ไม่รู้ ท่าทางไม่รู้เรื่อง มึงสะบัดตัวได้ก็เอาหัวทิ่มน้ำพุเลย กูวิ่งมาช่วยคุณมิ่งฟ้าเอามึงขึ้นมาแล้วก็ให้เขาแบกมึงกลับ คนอื่น ๆ ไม่รู้เรื่องหรอก เห็นมึงเมา กูเลยบอกไปให้ว่าท่านหัวหน้าพาไปส่ง”
ผมพยักหน้ารับรู้ ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ สักพักคนที่ส่งผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเช้าก่อนกลับบ้านตัวเองไปก็เปิดประตูกระจกเข้ามา สบตาผมแล้วยิ้มหยอดมาให้นิด ๆ
“วันนี้มีประชุมนะ ถ้าเลิกงานแล้วกูยังไม่มาก็ทำโอรอไปก่อน ไปกินข้าวกัน”
พี่ชิตเสือกเก้าอี้ตัวเองเข้าไปในโต๊ะแทบจะในทันที ขณะที่ผมพยักหน้ารับ “ตอนบ่ายผมก็มีประชุมกับคุณฉัตรกมลเรื่องหอดูดาวของโรงแรมไดมอนด์”
“อ้อ รายชื่อผู้ได้รับมอบหมายออกมาแล้วใช่ไหม”
“ครับ เมลเข้าเมื่อเย็นวันศุกร์” ไอ้เฟยในคราบคุณมิ่งฟ้าพ่นลมออกมาในแง่ที่ไม่ค่อยชอบใจนัก ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนพูดต่อ “ลูกค้าเจาะจงมาให้เป็นผมน่ะครับ”
“อืม เข้าใจ งานวันนี้วิศวกรคุมโครงการยังไม่ต้องร่วมประชุมนี่”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เราก็ต่างรู้ดีว่าการที่พี่เชนทร์จะโผล่ไปที่บ้านคุณฉัตรกมลเป็นไปได้เสมอ งานนี้เป็นของรุ่นน้องพี่เชนทร์และเขาก็ใช้เส้นสายในการชี้ตัวว่าใครต้องเป็นผู้ดูแลโครงการ ถึงไอ้เฟยจะเป็นหัวหน้าฝ่ายก็จริง แต่ถ้าเป็นงานที่ลูกค้าเรียกร้องมาก็เป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้ สำหรับผมแล้วไม่เป็นปัญหาอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าพี่เชนทร์จะพยายามเท่าไร ผมก็รู้ตัวว่าเขาไม่มีวันข้ามผ่านกำแพงเข้ามาได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว
ถึงจะเคยได้ตัวไป แต่เราทุกคนต่างรู้ว่าความพึงพอใจไม่ได้จบที่ตรงนั้น
“มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน” พูดจบร่างสูงโปร่งก็เดินไปที่ห้องกระจกของตัวเอง ผมลอบถอนหายใจตามพลางเลื้อยตัวลงนอนบนโต๊ะรก ๆ พี่ชิตโผล่หน้าข้ามพาทิชั่นมาอีกครั้ง กระหยิ่มยิ้มแซวไม่เลิก
“ท่าทางจะดีกว่าที่คิดแฮะ”
“กลับไปทำงานเลยพี่”
“แหม เห็นบรรยากาศหวาน ๆ แล้วมันก็อดไม่ได้นี่หว่า แล้วนั่นยังหึงมึงกับไอ้เชนทร์อีกเรอะ? ไม่บอกไปล่ะว่าถ้าไอ้นั่นจีบมึงติดมันติดไปนานแล้ว”
ผมส่ายหน้า พูดไปก็เท่านั้น ชนักคาหลังอยู่แบบนี้รีบ ๆ เคลียร์ตัวเองก่อนที่ไอ้เฟยจะระเบิดลงจะดีกว่า
ใครจะไปรู้ คนอย่างมันมีแผนอะไรอยู่ในใจกันแน่
เวลาเกือบเที่ยง ประตูแผนกอาคิเต็กถูกผลักออกอีกครั้งแม้พนักงานส่วนใหญ่จะกำลังนั่งงมกับแบบขนาดเอสามของตัวเอง เงาที่ทาบทับลงมาจากร่างสูงใหญ่ซึ่งบดบังแสงไฟนีออนทำให้ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อพบกับหน้าถมึงทึงของวิศวกรหนุ่มผิวสีเข้ม พี่เชนทร์กำลังโกรธในแบบที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก
“อะไรครับพี่ เอาเก้าอี้ตรงนั้นมานั่งก่อนไหม”
“ยังจะมาถามอีก หายไปตั้งกี่วัน ปิดเครื่องทำไม ตั้งแต่เช้าพี่โทรมาก็ไม่รับสาย จะหลบหน้ากันใช่ไหม”
“ผมปิดเสียงแล้วใส่โทรศัพท์ไว้ในลิ้นชัก” พูดพลางดึงเก๊ะที่ว่าออกมาให้ดู แต่นายช่างก็ยังมีทีท่าว่าไม่ชอบใจเท่าไร “วินเป็นอะไร ทำไมทำตัวแปลก ๆ”
“เปล่านี่ครับ ผมแค่ทำงาน บ่ายวันนี้ต้องเข้าไปคุยกับทางคุณฉัตรกมลเรื่องหอดูดาว นี่ก็เตรียมเอกสารอยู่ พี่เชนทร์ได้รับเมลแจ้งแล้วใช่ไหมครับ”
“ไม่ใช่เวลาจะมาชวนคุยเรื่องงานนะวิน!”
“แต่มันเป็นเวลางานนะครับ พี่เชนทร์กำลังรบกวนผม”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่สุด ไม่ชอบให้ใครมาอารมณ์เสียใส่ โดยเฉพาะในเรื่องที่ไม่ได้คิดว่าตัวเองผิด “ออกไปคุยกันข้างนอก”
“ขอผมเก็บของตรงนี้ให้เสร็จก่อนนะครับ”
“ถ้างั้นกลางวันนี้ก็ออกไปกินข้าวด้วยกัน เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านไอ้ทีป์”
ผมพยักหน้าลงอย่างเหนื่อยหน่าย เหลือบมองไปยังห้องกระจกที่ว่างเปล่าแล้วหันมาสบตากับพี่ชิตที่ลอบมองมา เขายกมือทำสัญลักษณ์ให้โทรหาทันทีที่รับมือกับพี่เชนทร์ไม่ไหวผมเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับไป
ความเร็วรถ 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมงในใจกลางกรุงเทพถือว่าค่อนข้างเร็วแต่ก็ไม่พอให้เป็นอันตรายนัก พี่เชนทร์เร่งเครื่องปาดหน้ารถทุกคันด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดเป็นพิเศษ ก่อนจะมาจอดลงที่ร้านอาหารตามสั่งย่านชานเมือง
ทางไปบ้านคุณฉัตรกมลจำเป็นต้องผ่านทางนี้ แต่เพราะอยู่ในย่านที่ไกลจากตัวเมืองผู้คนจึงค่อนข้างน้อย ส่วนใหญ่เป็นลูกค้าขาจรเสียมาก
“เอาปลาหมึกผัดพริกเผากับไข่ดาวไม่สุกครับ พี่เชนทร์เอาอะไร”
“พี่ไม่กิน”
“พี่เชนทร์...”
“อาทิตย์ที่ผ่านมาวินไปไหน ไปกับใคร พี่รู้จักหรือเปล่า แล้วปิดเครื่องทำไม”
“ผมไปกับแฟน” พูดจบก็เกิดความเงียบระหว่างเรา สายตาดุจับจ้องผมนิ่งก่อนคู่สนทนาจะเหยียดริมฝีปากออก “พี่ไม่ตลกนะวิน”
“ผมก็ไมได้ตลก คือ...มันค่อนข้างจะฉุกละหุก แต่ผมว่าผมก็ควรบอกพี่เชนทร์”
“พี่จีบวินมาเป็นปี วินไม่เคยมีใคร ไม่เคยคุยกับใครด้วยซ้ำ จู่ ๆ จะมาบอกพี่ว่ามีแฟน คิดว่าพี่จะเชื่อเหรอ”
“เขาเป็นแฟนเก่า” ผมพูดพลางหลบสายตา “ก็...บังเอิญเจอกันอีกครั้ง แล้วก็...”
“ที่ผ่านมารอมันมาตลอดเลยสินะ”
“ผมไม่รู้” ความจริงควรบอกว่าไม่ได้รอแต่ลืมไม่ได้มากกว่า แต่ใช้คำพูดนี้คงดีที่สุด “ผมรู้แค่ว่าผมรักเขามาก”
“แล้วพี่ล่ะวิน วินเอาพี่ไปไว้ไหน ที่เฝ้าเทียวรับเทียวส่ง โทรหา คอยดูแลอยู่ทุกวันนี้คืออะไร พี่ได้อะไรนอกจากเซ็กซ์ของวินแค่วันเดียว เคยรักกันบ้างไหม”
“ผมขอโทษ”
“พี่ไม่ยอมหรอกนะ มันเป็นใคร” ผมหลุบสายตาลงต่ำ มองมือที่ประสานตัวเองเอาไว้ “วิน...ตอบพี่ มันเป็นใคร”
“พี่เชนทร์จะรู้ไปทำไม”
“พี่มีสิทธิ์จะรู้ว่าใครมันแย่งของ ๆ พี่ไป”
“ผมเป็นของเขา” เป็นครั้งแรกที่ผมสบตากับอีกฝ่าย สายตาของพี่เชนทร์ทั้งเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว แต่ผมต้องพูดมันต่อ “หัวใจผม...เป็นของเขามาตลอด”
“อย่ามาน้ำเน่าใส่พี่...”
“ผมพูดจริง ๆ ผมพยายามลืมแล้ว พี่เชนทร์ แต่ผมลืมไม่ได้ แล้วเขาก็...”
“ถ้ารักกันวินคงไม่ทิ้งมันมาหรอก ไม่พอใจพี่เรื่องอะไร ไอ้มิกมันไปหาเรื่องอะไรวินหรือเปล่าถึงได้โกหกกันแบบนี้”
“ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นแหละพี่เชนทร์” ผมระบายลมหายใจออกมายาว พร้อมกันกับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมีสายเรียกเข้า ภาพด้านข้างของชายหนุ่มหน้าขาวจัด ถอดเสื้อ สูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงห้องพักเป็นรูปที่แสดงหราบนหน้าจอ พี่เชนทร์จับตามองนิ่ง ขณะที่ผมเอื้อมมือไปรับสาย
“...ฮัลโหลครับ”
“ออกไปกับไอ้นั่นเหรอ”
“ใครบอก”
“กูมีสายแล้วกัน”
“อืม” ผมตอบรับในลำคอ “มาเคลียร์น่ะ”
“ให้จบนะตี๋ ถ้ากูยังเห็นมึงกับมันคาราคาซังอยู่กูลงมือเองแน่”
“ใจเย็นดิ” ผมถอนหายใจยาว ขอบเขตของคำว่าจัดการของไอ้เฟยกว้างไกลไม่มีที่สิ้นสุด พวกลูกคนรวยไว้ใจได้ที่ไหน มันไม่เคยเห็นความลำบากของใครอยู่แล้ว “เดี๋ยวคุยเอง แค่นี้ก่อนนะ”
“อย่าให้มันจับมือ”
“เออ”
“โดนตัวนิดเดียวก็ไม่ได้”
“เออ รู้แล้ว สั่งจัง พอยังเนี่ย จะวางสายแล้ว”
“บอกรักกูเดี๋ยวนี้” ถึงแม้จะอยู่ในชั่วโมงหน้าสิ่วหน้าขวาน นายช่างรูปร่างสูงใหญ่จับจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่ปลายสายยังมีหน้ามาออกคำสั่งอย่างอารมณ์ดี ที่จริงก็ไม่เรียกว่าดีเท่าไร เพียงแต่ไม่แย่เท่าที่ผมรับสายตอนแรกเท่านั้น
“เออน่า...”
“บอกดิ บอกให้มันได้ยินด้วยว่ามึงรักกู”
“ไม่เอา”ผมบอกปัดแล้วมองไปทั่ว ๆ “อยู่ร้านข้าว”
“ถ้ามึงไม่บอกกูตอนนี้ อีกสิบนาทีกูจะไปรอมึงที่บ้านคุณฉัตรกมล ประชุมเหี้ยอะไรก็จะไม่เข้า” เฟยพูดอย่างเป็นต่อ มันรู้อยู่แล้วว่าผมยอมแน่ สุดท้ายก็เลยแสร้งทำเป็นจะลุกหนีแต่พี่เชนทร์กลับคว้ามือไว้ ผมพยายามดึงออกแต่อีกฝ่ายจ้องดุ พอ ๆ กับที่ปลายสายยังรบเร้าไม่เลิก
"นับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่..."
"เออ ๆ กูรักมึง พอใจยัง"
"มากกกกก"
หัวหน้าฝ่ายพูดเสียงยียวนกลั้วหัวเราะ ผมถอนหายใจเมื่อโทรศัพท์ถูกตัดไปในที่สุดก่อนมาเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่ามีผู้ชายตัวใหญ่ทำท่าโกรธขึงผมอยู่
"พี่เชนทร์...ผมขอโทษ"
"มันเพิ่งมาเองนะวิน มันมายังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ" น้ำเสียงนั้นตัดพ้อและแววตาที่ส่งมาฉายแววความผิดหวังออกมาชัดเจน ผมแกะมือที่ถูกกุมเอาไว้ออก
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เชนทร์เสียเวลา”
“งั้นวินรู้เอาไว้เลยว่าพี่ไม่ยอมเสียเวลาเปล่าแน่ วินก็เป็นเมียพี่เหมือนกัน อย่าลืมสิ”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น รู้สึกบทสนทนาจะแย่ลงทุกขณะ “ผมพยายามช่วยพี่เชนทร์อยู่นะ พี่ก็รู้ว่าเขาเป็นใคร”
“คิดว่าพี่กลัวงั้นเหรอ ก็ให้มันรู้ไปสิว่าสมภารที่มาขโมยไก่ชาวบ้านกินมันจะไม่อายถ้าพี่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา”
“พี่เชนทร์ ผมขอ...”
“พี่ก็ขอเหมือนกัน” สายตาคมยังจ้องดุไม่ลดละ สุดท้ายผมก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจหนัก ๆ “ผมเลือกเขาแล้ว”
“คิดว่าพี่สนเหรอ”
ผมสบกับดวงตาแข็งกร้าวอีกครั้ง พลางจ้องกลับดุเดือดไม่แพ้กัน ที่เห็นว่าไม่มีปากเสียงมาตลอดไม่ใช่เพราะเป็นคนยอมคน ผมเป็นพวกดื้อและดุอย่างหาตัวจับยากคนหนึ่งเพียงแค่เพราะไม่อยากมีปัญหา ถ้าคบกันห่าง ๆ ในสภาวะที่คุยกันรู้เรื่องก็ไม่ได้รังเกียจอะไร แต่โยเยแบบนี้ก็ไม่แน่
"อยากทำอะไรก็ทำเถอะครับ เพราะผมก็ตัดสินใจไปแล้วเหมือนกัน"
สุดคำพูดผมก็ก้มหน้าลงกินมื้อกลางวัน อีกฝ่ายกำมือแน่นจนเห็นเป็นเส้นเลือดที่มือปูดโปน ไม่ใช่ไม่เห็นใจ แต่ถ้าคาราคาซังไปมากกว่านี้มีแต่จะเดือดร้อนกันทุกฝ่าย พี่เชนทร์เองก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว ต่อให้ไอ้เฟยไม่กลับมาผมก็ไม่เลือกเขา ปัญหาชีวิตผมมีมาเยอะพอแล้วไม่อยากมาเผชิญกับเรื่องอะไรไร้สาระอีก
“พี่รักวิน พี่พูดจริง ๆ นะ”
ผมครางรับคำในลำคอ คำว่าจริง ๆ นะ ของพี่เชนทร์ไม่เคยตอบคำถามที่ค้างคาในใจผมได้ว่าคนที่เขารักจริง ๆ นะ มันหมายถึงแค่ผมคนเดียว หรือใครต่อใครที่สบโอกาสอยู่ด้วยตามลำพังกันแน่
บ้านของคุณฉัตรกมลใหญ่โตสมกับเป็นเจ้าของโรงแรมหกดาวในเมืองท่องเที่ยวติดชายหาด ทันทีที่ฟอร์จูนเนอร์ของนายช่างคเชนทร์จอดสนิท คนงานก็ต้อนรับด้วยการเดินนำมายังห้องโถงกว้างที่เต็มไปด้วยกลิ่นอโรมาของน้ำหอมปรับอากาศ โซฟาผ้าสักหลาดถูกตั้งและจัดวางเป็นองศาที่น่ามอง การตบแต่งโดยรวมปราดตาแค่วูบเดียวก็รู้ว่าถูกออกแบบโดยมัณฑนากรมือดีของที่ไหนสักที่แน่ ๆ รูปถ่ายครอบครัวที่มีเพียงคุณหญิงกับลูกชายหน้าตาคุ้นเคยถูกแขวนให้ปรากฏในสายตาชัดเจน ตามหลังตู้ที่โชว์รางวัลเกียรติยศก็เต็มไปด้วยกรอบรูปของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตั้งแต่เล็กจนโต
“ผมกำลังจะโทรถามพอดีเลยว่าจะเข้ามากันช่วงไหน คุณแม่ยังไม่กลับจากสปาเลยครับ”
เจ้าของภาพที่ผมปราดตามองปรากฏขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตัวจริงเขาสูงใหญ่กว่าที่คิดไว้พอสมควรแต่ก็ยังตัวเล็กกว่าในทีวีอยู่ดี ใบหน้าหล่อเหลาหันไปทักรุ่นพี่คนสนิทตามด้วยหันมายิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย
“นี่พี่วินใช่ไหมครับ”
“ครับ?”
“น่ารักกว่าที่คิดไว้อีกนะ พี่เชนทร์นี่ตาถึงไม่เปลี่ยนเลยว่ะ” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มเอ่ยแซวพลางกระทุ้งศอกหานายช่างใหญ่ ผมลอบกลืนน้ำลายอึกแล้วหันไปมองพี่เชนทร์อย่างขอคำอธิบาย ถึงผมจะเคยดีลงานกับคุณนภทีป์ก็ยังไม่เคยมีโอกาสเจอหน้ากันตรง ๆ เลยสักครั้ง ส่วนใหญ่แล้วผ่านโทรศัพท์หรือไม่ก็ติดต่อกับคุณฉัตรกมลมากกว่า
“อ้อ พีเชนทร์ไม่ได้พูดถึงเรื่องเสียหายอะไรครับพี่ แค่บอกว่าเล็ง ๆ สถาปนิกที่บริษัทไว้ อยากให้ผมช่วย...โอ๊ย อะไรล่ะพี่ ทำเป็นเขินไปได้ว่ะ”
“พูดมาก” พี่เชนทร์ขู่เสียงขรมใส่รุ่นน้อง “ไม่มีงานหรือไง”
“มีครับ แต่อยากเห็นพี่วินก่อนเลยอยู่รอ เดี๋ยวรอแม่กลับมาค่อยออกไป หรือผมอยู่เป็นก้าง”
“ไอ้ทีป์” พี่เชนทร์ข่มเสียงเข้มดุรุ่นน้องไปอีกที ส่วนผมก็ได้แต่นิ่งเงียบ สุดท้ายรุ่นน้องกึ่งลูกค้าก็ยอมเลิกแซวไปในที่สุด “แล้วเรื่องมึงกับน้ำหวานเป็นยังไง เห็นข่าวออกวันก่อน”
“ก็ไม่ไงพี่ ปัด ๆ ไป แต่รู้แล้วว่าสกู๊ปนั้นใครทำ” ผมเหลือบตามองเจ้าของรอยยิ้มสวยอีกครั้ง เขาโคลงหัวไปมาแล้วพูดกลั้วหัวเราะ “น่ารักด้วย”
“ผู้หญิงผู้ชายวะ”
“ผู้ชายพี่ เป็นนักข่าวใหม่ แต่ส่วนใหญ่ทำภาคสนามของสำนักพิมพ์เล็ก ๆ เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน”
พี่เชนทร์ยักยิ้มนิด ๆ แล้วตบหัวรุ่นน้องด้วยความสนิทสนม “มึงนี่ก็ชอบจริงนะคนแก่กว่า”
“พี่กีรู้สเป็กผม เสียงรถคุณแม่มาแล้ว ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ ตามสบายนะครับพี่วิน”
ผมยกมือรับไหว้ลูกค้าก่อนอีกฝ่ายจะลุกเดินไปยังประตูบ้าน สวนกันพอดีกับคุณหญิงในชุดสีม่วงที่ดูสบายกว่าชุดออกงามแต่ยังอะร้าอร่ามอยู่ดี
“อ้าว ตาเชนทร์ก็มากับเขาด้วยหรือลูก แม่คิดว่าคุณวายุจะมาคนเดียวเสียอีก”
“พอดีผมแวะเข้าบริษัทน่ะครับเลยรับน้องมาด้วย” พี่เชนทร์ตอบเสียงเรียบพลางพุ่มมือไหว้ลูกค้าคนสนิท ก่อนหน้านี้รู้มาบ้างว่าพี่เชนทร์กับคุณนภทีป์รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะสนิทสนมกับทางบ้านนี้ขนาดนี้
“ไม่ได้แวะมาเสียนาน แม่ล่ะคิดถึง บอกเจ้าทีป์ให้ชวน ๆ กันมากินข้าวที่บ้านบ้างก็ไม่ได้เรื่องเลยลูกคนนี้ เอาแต่ติดแฟน”
พี่เชนทร์ยิ้มรับคำขณะที่คุณฉัตรวางกระเป๋าลงข้างตัว หย่อนก้นบนโซฟาได้น้ำหวานเย็น ๆ ก็ถูกส่งให้ “ข้างนอกร้อนจริง ๆ ค่ะ แม่จะเป็นลมเสียให้ได้ ว่าแต่คุณวายุเตรียมแบบตามที่เลขาแม่แจ้งรายละเอียดไปให้แล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ แต่ยังไม่แน่ใจว่าถูกใจคุณฉัตรแล้วหรือยัง ผมทำมาเตรียมไว้ 3 แบบน่ะครับ จะแตกต่างกันตรงรูปทรงนิดหน่อย ถ้าเป็นหลังคากระจกทรงกลมเลยมันจะทำความสะอาดยาก คราบดำอาจติดอยู่ตามร่องที่อุปกรณ์ทำความสะอาดเอื้อมไปไม่ถึง ไม่ก็ต้องใช้คนปีนขึ้นไปทำความสะอาดผมว่าจะอันตรายเลยลองเสนอแบบอื่นมาด้วย”
พูดพลางหยิบแบบที่ร่างมาคร่าว ๆ ให้ลูกค้าดู พี่เชนทร์นั่งถัดไปอีกฝั่งไม่ได้เห็นแบบด้วยแต่ก็ยังชะเง้อคอมาดู “อันนี้ผมยังไม่ลงรายละเอียดมากครับเพราะข้อมูลจากคุณธนาธิปค่อนข้างน้อยเลยอยากจะมาคุยกับคุณฉัตรกมลมากกว่า”
เจ้าของชื่อพยักหน้า ยื่นแก้วน้ำที่ดื่มไปเกือบครึ่งคืนแม่บ้านสาวสวยก่อนรับแบบจากผมไปพิจารณา คุณฉัตรกมลเป็นผู้หญิงเก่ง ด้วยวัยสี่สิบปลาย ๆ ยังดูกระฉับกระเฉงและมีความรู้รอบตัวในเกือบทุกด้าน
“ถ้าตาทีป์สนใจงานบริหารบ้างก็ดีน้า แม่เหนื่อยเต็มทีแล้ว ไม่ยอมมาช่วยกันดูเลยจริง ๆ”
“น้องยังเด็กน่ะครับ”
“เรียนจบคงต้องบังคับกันมาจับงานกันจริง ๆ จัง ๆ บ้างแล้ว ลอยไปลอยมาแบบนี้ต่อไปจะทำอะไรกิน” คำพูดของคุณฉัตรกมลทำให้ผมเห็นหน้าของไอ้เฟยลอยมาติด ๆ อากงกับป๊าม้ามันก็คงรู้สึกไม่ต่างกันนัก “ไม่รู้จะเหนื่อยใจตายไปก่อนหรือจับเจ้าเด็กนั่นมาทำงานได้ก่อนกันแน่”
“ไม่หรอกครับ ถึงเวลาแล้วอะไร ๆ ก็คงลงตัวเอง”
“คุณวายุยังไม่รู้จักเจ้าเด็กนั่นดีค่ะ แสบอย่าบอกใครเลย กว่าแม่จะบังคับให้เรียนการจัดการได้นะเลือดแทบลาก เรียนได้ปีสองปีก็หนีไปแคส เป็นดารงดารา แม่เห็นข่าวแล้วจะเป็นลมทุกวัน”
ผมยิ้มพลางส่ายหัว “เขาชอบสายนั้นลองปล่อยให้ทำตามใจชอบก็อาจจะดีก็ได้นะครับ”
“ไม่ได้ชอบอะไรหรอกค่ะ ติดเที่ยวเล่นเสียมากกว่า ตอนจะให้ไปเรียนนิเทศจริง ๆ จัง ๆ ก็ไม่เอา สุดท้ายพอแม่บังคับเรียนก็อย่างที่เห็น ดื้อไม่มีใครเกิน”
“ถ้าอย่างนั้นไว้มีโอกาสผมจะแนะนำให้รู้จักบางคนให้นะครับ” พูดพลางส่งยิ้มให้ นึกถึงคนดื้อบางคน เอามาจับเข่าคุยกันน่าจะสนุก “เผื่อน้องจะหายดื้อขึ้นมาบ้าง”
คุณฉัตรกมลยิ้มรับอย่างคนเป็นแม่ ก่อนก้มลงดูงานอีกพักใหญ่ ๆ พี่เชนทร์ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรสักพักก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าน กลับมาอีกทีหลังจากที่มีเสียงรถจากด้านนอกดังเข้ามาและผมกับคุณฉัตรก็คุยธุระกันเสร็จเรียบร้อย
“ตาทีป์กลับมาเหรอจ๊ะ”
“เปล่าครับ” พี่เชนทร์พูดหน้าตาเครียดขมึง มองผมด้วยหางตาแล้วเม้มปากเข้าหากันอย่างอดกลั้น ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรเจ้าของเสียงรถในชุดสูทเต็มตัวก็เดินเข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่
“สวัสดีครับคุณฉัตรกมล”
“สวัสดีค่ะ นี่ใช่หลานชายคนรองของเจ้าสัวอธิปหรือเปล่าคะ”
“ครับ พอดีเห็นว่าลูกน้องมาคุยงาน ผมเลยถือโอกาสมาแนะนำตัวกับคุณฉัตรกมลด้วย งานไม่มีปัญหาอะไรนะครับ”
“อ้อ ค่ะ” หญิงวัยกลางคนรับคำพลางปรายตามามองผมยิ้ม ๆ “กับคุณวายุร่วมงานกันเป็นครั้งที่สองแล้ว เป็นเด็กหัวไวนะคะ ช่างคิด”
“ครับ บางทีก็คิดเยอะเกินไปด้วย ถ้ามีอะไรไม่ชอบใจคุณฉัตรแจ้งผมได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ นี่ผมแวะซื้อผลไม้มาฝากครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ ทีหลังแวะมาทักเฉย ๆ ก็ได้นะคะ เกรงใจ”
คุณมิ่งฟ้ายิ้มหวานรับคำ ตอนมันอยู่ในชุดแบบนี้ท่าทางแบบนี้เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ คนอื่นอาจเรียกว่าสัมมาคารวะ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันโคตรตอแหลไม่มีใครเกิน “ว่าไงเรา งานเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วครับ”
“งั้นกลับกันเลยไหม”
เจ้าของใบหน้าหวานหันมาถาม ผมเหลือบตามองพี่เชนทร์ที่ยืนจ้องหน้าหัวหน้าผมนิ่งแล้วกระแอมในลำคอ “แต่ผมมาพร้อมพี่เชนทร์น่ะครับ”
“แล้ว?”
“คือ...”
“คุณคเชนทร์ต้องกลับไปดูไซต์ต่อไม่ใช่หรือครับ เห็นว่ามีนัดเทปูนตอนหกโมง ถ้าไม่รีบรถจะติดเอานะ ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับคุณฉัตรกมล พอดีมีธุระกับลูกน้องนิดหน่อย”
“อ้อ เสียดายจัง ว่าจะชวนทานข้าวเย็นด้วยกัน แต่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณสำหรับผลไม้นะคะ” มิ่งฟ้าพุ่มมือไหว้ก่อนแตะข้อศอกผมเป็นเชิงบังคับให้เดินนำ ผมเหลือบตามองพี่เชนทร์ ไอ้เฟย สุดท้ายก็ได้แต่ก้มลงมองปลายเท้าตัวเองเมื่อพบสายตาคมดุของทั้งคู่ที่จ้องมองมากระทั่งเดินมาถึงเล็กซัสคันหรูก็ลอบถอนหายใจเมื่อพ้นอาณาบริเวณที่เสี่ยงต่อการมีเรื่องมากที่สุดจนได้
“ไม่เห็นจะต้องมารับ”
“ไม่มาหมาก็คาบไปแดกดิ”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางไหวไหล่ เอื้อมมือมาช่วยจับเบลท์ไปคาดให้ แต่ก็ไม่วายทิ้งจูบเบา ๆ ไว้เหนือริมฝีปากผมขณะที่โน้มตัวมาชิด “คิดถึง”
“พูดมาก”
“ให้ทำมากกว่าพูดก็ได้นะ” ว่าแล้วก็ยักคิ้วยวนกวนประสาท ผมใช้มือผลักหน้าขาว ๆ ออกแล้วกอดอกนิ่ง “เลิกกวนตีนแล้วออกรถสักทีเถอะ”
TBC
สวัสดีวันอาทิตย์สีแดงค่ะ เหลือเวลาอีกไม่ถึง 4 ชั่วโมงจะเข้าสู่วันจันทร์ค่ะทุกคน ใครมันจะมีวันจันทร์ที่น่าอิจฉาได้อย่างนังวิน /เบอะปากหมั่นไส้ เราบอกแล้วว่าเริ่มหวานแล้ว ทำไมไม่มีใครเชื่ออ ระแวงเราทำไมมมม ฮาาา ดราม่าน่าจะมีอีกนิดหน่อย นิดเดียวจริง ๆ ให้เรื่องไม่จืด ไม่นิยมดราม่าค่ะ (ที่ผ่านมาหล่อนเรียกว่าอัลไล)
ปล. อยากเอาพี่เฟยมาพูดบ้างจัง เขียนตอนพิเศษวันฮาโลวีนในเพจแล้วชอบเอง ดูซึน ๆ สบาย ๆ ไว้มีโอกาสจะให้นางออกมาเล่าความรู้สึกบ้างนะคะ TvT
ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ :katai2-1:
-
วันนี้อัพเชเาจังเลยค่ะ เจิมค่ะเจิม ไม่อยากบอกเลยว่าวันนี้รีเฟรชเล้าเป็ดห้ารอบแล้วเพราะรอเจอตี่ตี๋ /////- -//////
โอ้ยยยยยยยเอานังพีืเชนออกไป ปากคอเราะร้ายพูดไม่เพราะคะแนนความนิยมตกพรวดพรวดรพวด
จอนนี้พี่เฟยหวงมากค่ะ ตามคุมเองส่งคนไปคุมจัดหนักๆค่ะ ตี๋จะได้ไปไหนไม่รอด. อิอิ
-
อิพี่เชนนนนนน แกรีบเฉดตัวเองออกไปเลยนะ
เดี๋ยวปั๊ดให้เฟยจัดการเลย
แอบหมั่นไส้วินนะ หวานเกิ๊นนน สองคนนี้อยู่ด้วยกันมุ้งมิ้งมากกก 555
-
อิพี่เชนท์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าตาปลาขึ้นบนหูดนิ้วโป้งเลยเชียวนะ :a5:
-
:เฮ้อ: ก็ตอนมีโอกาสก็ไม่ยอมทุ่มสุดตัวให้จริงจังจริงๆนี่คะพี่เชนทร์...
-
รู้สึกรำคาญเชนท์นะ เรื่องที่ตัวเองมีอะไรกับวินนี่มันก็แค่วันเดียว
ต่างก็วินๆ แล้ววินก็ปฏิเสธมาตลอดไม่ใช่รึไง จะมาบังคับพูดอะไรแบบนั้น ไม่ชอบเลยจริงๆ
ตัวเองยังไม่ได้เคลียร์กับคนอื่นๆที่ไปตามจีบตามหยอดเขาอีกตั้งหลายคนไม่ใช่ไง
อ่านแล้วรู้สึกขึ้น :m16: โมโหเชนท์มาก ต้องให้เฟยจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะจะได้จบๆ :z6:
เฟยวินเริ่มหวานแล้ว มีจุ๊บๆกันด้วย เขินอะ :-[ วินก็ดูมีความสุขขึ้น วันจันทร์ที่สดใส(สำหรับวินคนเดียวสินะ) 5555
รอเติมความหวานจากคู่นี้ตอนต่อไปนะคะ :impress2:
:mew1: :L2:
-
พี่เชนทร์เอ๊ย อะไรที่ไม่ใช่ของเรามันก็ไม่ใช่อ่ะนะ ยิ่งความรักบังคับกันได้ที่ไหนล่ะ :katai1:
แต่บางทีก็อยากเห็นเฟยหึงโหดดูบ้างนะ อิอิ :hao7:
-
โบกอิพี่เชนร์ ลำใยมากเว่อร์ :z13:
พาพี่เฟยมาเล่าเลยข่า ด่วนๆ
-
พี่เฟยคือดี T v T หมันไส้คเชนท์ รำนาง พูดไม่รู้เรื่อง
-
โอยยยย พ่อผีญี่ปุ่นน่าจะมาได้ยินเองกะหู "ผมเป็นของเขา" แต่มันเหมือนไม่จบอะเนอะ
ปล. คุณทีป์กะพ่อนักข่าว จะเปิดเรื่องใหม่ หรือว่าเป็นคู่รองกันน้า
-
เต็มที่เลยเฟย
-
ใครช่วยถีบอีพี่เชนทร์ลงบ่อปูนทีเถอะ มิกก็ได้ขอแรงหน่อย
อะไรมันจะเห็นแก่ตัวขนาดนั้น ตัวเองก็ยังมีมิกอยู่
แล้วถ้าตี่ตี๋ยืนยันว่าเลือกเฟยแล้ว ก็ควรถอยป่ะ
รู้ทั้งรู้ว่าเค้ารักกันก็ยังจะพยายามหาพระแสงของ้าว ง่าวแท้
ตี่ตี๋คะ ให้พี่เฟยจัดการเถอะ เอาให้หนัก คนอะไรแบบนี้
:z6:
-
คุณพี่เชนทร์ค่ะ ลด ละ เลิกค่ะ
อะไรที่ไม่ใช่ คือ ไม่ใช่คร่าาา
-
โซฟาผ้าสักกะราด>>>>>>>>>>>>>>>>>>>สักหลาด
พี่ชิตยักยิ้มนิด ๆ>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>พี่เชนทร์
อารมณ์โกรธของพี่เชนทร์ก็พอเข้าใจได้
เทียวจีบมาเป็นปีก็ต้องยื้อต้องสู้กันหน่อย
อยู่ ๆ จะให้รามือง่าย ๆ คงไม่ใช่
ส่วนเรื่องที่จับปลาหลายมือนั่นเป็นอีกประเด็น
อยากเห็นความร้ายกาจของพี่เฟย เมะหน้าหวานจะโหดแค่ไหนกัน
คนอ่านออกแนวยุแยงตะแคงรั่ว ฮ่าฮ่า
คุณทีป์นี่จะเป็นพระเอกเรื่องต่อไปหรือเปล่านะ นะ นะ
-
ถอยเถอะพี่เชนทร์ บางทีอะไรที่ไม่ใช่ก็ไม่ใช่
ของเค้ามีเจ้าของอยู่แล้ว จะลดค่าตัวเองไปแย่งมาทำไม =_=
-
หมาหวงก้างมากๆค่ะ
หมาขี้เรื้อนเสียด้วย
-
ให้เคลียนะตี๋ อย่าให้พี่เฟยของขึ้นนน :sad4: :sad4:
-
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว แต่คาดว่า อีพี่เชนคงจะไม่หยุดแค่นี้แน่นอน
-
เริ่มเกลียดพี่เชนแล้ว
-
วันนี้มาเร็ว ชอบๆ
รู้สึกระดับน้ำตาลจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะ ชอบอ่ะ
ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เหมือนเห็นคู่ใหม่ในอนาคตระหว่างดารากะนักข่าว(แบบว่ามโนไปเอง)
รอติดตามความขี้หึงของพี่เฟยในตอนหน้า คริ คริ
-
วุ่นวายจริงๆ
เชนทร์ก็ปล่อยๆวินไปเถ๊อะ :hao4:
-
เฟยต้องทำคะแนน!!!!!!
แต่ก็วินยุแล้วเนาะ!!!!!
รอตอนหน้าค่ะ!!!!
-
โอ๊ยยย เห็นเรื่องนี้หลายรอบละ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องของเฟย พอมาอ่านแล้วไม่ผิดหวังจริงๆ ห้าๆๆๆ
-
อยากอ่านพี่เฟยไซด์ค่ะ รอนะคะ
วินจ๋า อารมณ์ดีมาก คุณหัวหน้าก็อารมณ์ดีมาก แต่อีพี่เชนคือไร คืองี่เง่ากว่าที่คิดเยอะมาก ตัวเองก็ไม่ได้มีน้องคนเดียวป่ะวะ
นอนคืนเดียวเขาไม่เรียกเมียโว้ย วินก็ชัดเจนนะบอกหมด แต่เฟยชัดเจนกว่าทั้งโทรจิก ทั้งมารับ 555 จัดว่าเด็ด
ตอนบังคับให้บอกรักนั่นน่ารักดี ฟรุ้งฟริงว่ะช่วงนี้
ขอบคุณค่ะ
-
อิพี่เชนทร์อันตรายยยยยยยยยยยย
พี่เฟยต้องจับตี่ตี๋แยกออกจากอิพี่เชนทร์ให้ได้ถาวรนัาาาาา
ชอบตอนพี่เฟยทำให้ตี่ตี๋บอกรักได้อ่ะน่ารักกกกกกกกก มุ้งมิ้งงงง
-
วินน่ารักค่ะ แต่เหมือนตอนนี้คนที่ออกฉากนิดเดียวแต่ขโมยซีนไปน่ะ มันทีป์ชัดๆ !! คือพี่จะแอบปั้นพระเอกคนถัดไปใช่มั้ย 55554
-
อิพี่เชนทร์นี่ปากคอเราะร้ายกว่าที่คิด แม่พ่งเมียพี่เหมือนกันอะไร ตี๋วินเป็นของพี่เฟยมานานแล้วแก :katai3:
-
อิพี่เชนคือ มึนไม่สนโลกมาก พูดเข้าข้างตัวเองทุกเรื่องไม่ลืมหูลืมตาเลยอะ คุยกะคนแบบนี้คือเพลียนะ วินนี่ถือว่าสกิลแข็งแกร่งพอตัว ยังนิ่งได้เป็นเราคง โว๊ะ!! จะบ้าหรอทำไมพูดไม่รู้เรื่องห๊ะ!!
555555555555 แต่ก้นะทำได้แค่นี้เเหละพี่เชน รู้จักพี่เฟยน้อยไปซะละ หุหุหุ
-
มาด้อมๆมองๆอยู่นานแล้วแต่ไม่กล้าอ่านเต็มๆ เพราะรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอมาม่า
แต่พออ่านดู อืมมม จนถึงตอนนี้ก็ยังพอรับได้ค่ะ ไม่ได้มาม่ามากอย่างที่คิด มีหวานๆให้สดชื่นมาประปรายรายทาง
อย่างตอนที่แล้วก็อ่านวนๆอยู่ตั้งหลายรอบ ชอบมากเลย แต่ก็นะ บอกตรงๆว่าระแวงคนแต่งจริงๆ
ตอนเรื่องพี่ยูกับอินเรามีลางสังหรณ์อยู่ก่อนแล้วเชียว แต่พอดราม่าสาดซัดเข้ามาก็ทำเอาช็อคได้พอสมควรเลยเหมือนกันนะเนี่ย
สงสัยจริงๆว่าพี่เฟยเธอรู้เรื่องวินกับญาติตัวเองแล้วหรือยัง ไม่รู้ หรือรู้แต่ไม่พูด
หวังอย่างนึงคืออยากให้พี่เฟยทำให้ได้อย่างที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่สนใจอดีตของวินแล้วกันนะ
พี่เชนทร์นี่พูดไม่รู้เรื่องเนอะ ก็เค้าไม่เลือกตัวอ่ะจะให้ทำยังไง ทีตัวเองมาจีบวิน แต่มีเมียซุกไว้สองคนเป็นอย่างน้อย นี่มันไหวหรือเปล่าห๊ะ
กลับบอกแต่ว่าถ้าวินยอมคบด้วยก็จะเลิกเมียให้หมดเลย ถามว่าแล้วทำไมไม่เลิกก่อนที่จะมาจีบล่ะ? เห็นแก่ตัวไปไหมคนนี้
:mew5:
-
ทำไมเรารู้สึกไม่อิ่ม ทำไมอ่านแล้วจบเร็ว :katai4:
-
พี่เชนทร์นี่ตอนแรกนึกว่าจะมีเหตุผลมากกว่านี้ซะอีก
ตอนนี้เหมือนคนผิดหวังกับความรักแล้วพาลอ่ะ
จริงๆแล้วพี่ตี๋ก็ไม่ได้ให้ความหวังอะไรพี่เชนทร์น่ะ แค่ยังไม่เด็ดขาดเพราะตอนนั้นยังไม่มีพี่เฟย
พี่เชนทร์เหมือนทวงอ่ะ ว่ามารับมาส่ง โทรมาหาเอาจริงๆน่ะ ไม่มีใครขอให้ทำนี่นา ทำเอง ทำไมไม่ยอมรับอ่ะ กลับไปทวงอีก เราว่ามันเกินไปหน่อยน่ะ
อยากเห็นพี่เฟยหึงโหดเหมือนกัน ฮ่าๆๆ ซัดพี่เชนทร์ให้คว่ำเลย เชียร์ๆ :mc4: :mc4:
ดราม่านิดเดียวจริงๆน่ะค่ะคุณเวสต์ นิดเดียวเท่าเรื่องหมอปอน่ะ
แต่ถ้านิดเดียวแบบมดกัดของพี่ธันไม่เอาน้าาาาาา
อัพต่อน่ะค่ะ จะรอจ้าา
-
:mew1:
-
อิพี่เชนทร์ แกเจอพี่เฟยแน่ๆๆๆ
:m16:
-
:katai5:
ผมนี่อิจฉาตาร้อนไปเลยครับ
พี่เฟยแม่งน่ารักอ่ะ
ยิ่งตอนให้บอกรักนี่นะ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
พี่เชนนี่ใครว่าธรรมดา หรือจะมีแววเป็นตัวก่อดราม่า
-
คือ อีพี่เชน แกอยากโดน :beat: :z6: :z6: จากพี่เฟยมากใช่ไหม ถึงได้ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตีตี๋อยู่นั่นแหละ แค่นอนด้วยกันครั้งเดียวแถมตี๋ก็ไม่ได้เต็มใจเป็นเพราะแกกรอกเหล้าตี๋ต่างหาก ถึงได้ยอม พูดมาได้ว่าตี๋เป็นเมียแกเหมือนกัน และไอ้คนที่มาด่าตี๋น่ะ แกเอาเขาไม่รู้กี่ครั้งไม่ใช่เมียแกหรือไง ตี๋พูดขนาดนี้ยังจะทำมึนไม่ยอมรับความจริง คนเขาไม่เอาน่ะแกเข้าใจบ้างไหม หรืออยากจะ :z6: อีกสักทีและหลายๆที :angry2: ตีตี๋อย่าไปเกรงใจมัน ไม่ต้องกลัวมัน ผัวเราใหญ่กว่ามันเยอะ :laugh: พี่เฟย พี่ช่างดีจริงๆเลย ตี๋อย่าปล่อยความรักหลุดไปอีกเลย เฟยรักตี๋มากนะ ถึงได้ยอมขนาดนี้ ยอมที่จะสนปัจจุบันมากกว่าอดีต หายากนะผู้ชายแบบนี้ มีแต่ในนิยายล่ะมั้ง :hao5:
-
จนกว่าจะมีคนมาพรากพี่เชนทร์ไปจากความรักของพี่เฟยกับตี่ตี๋
ตอนนี้ขออนุญาติจับพี่เชนทร์ลงหม้อแล้วถ่วงน้ำแป๊บบบบบบบบบบบ
โหยยยย นายช่างอ่ะ
ตอนนี้คะแนนลดลงฮวบฮาบเลยรู้ป่าว โด่วววววว 5555555
ไม่เอานะนายช่าง พรากผัวพรากเมียกันน่ะมันบาป (#เดี๋ยว)
นี่บอกเลยว่าชีวิตตี่ตี๋ช่างน่าอิจฉา มีแต่ชายหนุ่มมารุมล้อม ชิ หมั่นไส้ 55555
แต่บอกเลยว่าชอบประโยคนี้ของพี่เฟย
“ให้จบนะตี๋ ถ้ากูยังเห็นมึงกับมันคาราคาซังอยู่กูลงมือเองแน่”
สัมผัสได้ถึงความก๊าว ความโฮก อ่านแล้วแบบ แอร๊ยยยยยยย :hao5:
นังตี่ตี๋จะชีวิตดีเกินไปแล้ววววววว :hao5:
ชอบตอนโทรให้บอกรักกันมาก พี่เฟยถือไพ่เหนือกว่าแบบเห็นๆ
อ่านแล้วมุ้งมิ้งกุ๊งกิ๊ง แต่ทำไมมันสั้นนะตัวเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แงงง
-
ตกหลุมสำนวนของคุณ west จาก Adore you ที่เราหลงรักพี่ยูกับน้องอินแบบถอนตัวไม่ขึ้น
ตามมาให้กำลังใจพี่เฟย กับตี่ตี๋
เฟยแผนสูงตลอด ทั้งหาวิธีเอาวินมาไว้ใกล้ตัว พาไปหลอก(?)ฟันริมทะเล อำให้คนอื่นช่วยกันหมา จนเอางานบังหน้ามาฉกตัวจากปากหมา(?)
แหมๆๆ ท่าจะสนุก
-
มีแววมาม่า ไม่นิดอะ 5555
-
พี่เชนนี่ท่าจะไม่ยอมง่ายๆนะเนีย
-
พี่เฟยจัดการอิพี่เชนทร์ด่วนๆเลย แหม่ ตี๋มันไม่เล่นด้วยแล้วยังจะตื้อ เด่ะๆ โดน
-
ชอบอ่ะ
"คิดถึง" น่าร๊ากกกกกก
ตี๋น่าอิจฉาอ่ะ พี่เฟยร๊ากรักขนาดนี้
พี่เชนทร์นี่คือไร? หวงก้าง?
ตัวเองมีแฟนล้านแปดแต่บอกว่าจรริงจังกับตี๋คือระ?
-
เสน่ห์แรงจริง คุณวายุ ไอ้พี่เชนทร์ แฟนก็มีคบหากันในบริษัทแท้ ๆยังมาเทียวไล้เทียวขื่อกับคนอื่นอยู่ได้ นิสัยไม่ดี
พี่เฟย น่ารักที่สุด สวยอีกด้วย
-
ณ.จุดนี้ ขอโหวตพี่เชนทร์ออกค่ะ!! เชนทร์คะ คุณคือจุดอ่อน!!!! ขอกระโดดขาคู่ถีบยอดหน้านาง
พี่เฟยจัดว่าเด็ด!!! ยิ่งตอนบอกให้วินบอกรักทางโทรศัพท์
ตอนนี้หวานไปละ ชอบนะ แต่กลัวมาม่าหนักตามมาอ่ะ อย่านะ
-
วินก็พูดชัดแล้ว เคลียร์แล้ว ทำไมพี่เชนทร์ต้องออกอาการ
ตัวเองก็มีแฟนแล้วเหอะ ทำไมถึงทำแบบนี้
ชอบพี่เฟย ฮิฮิ
วินก็เคลียร์ๆดี ชอบเหมือนกัน ตอนแรกนึกว่าจะเก็บงำไม่พูด
แต่นี่พูดเลย รักก็รัก แฟนก็แฟน
รออ่านต่อนะคะ
-
พี่เชนทร์คงไม่ยอมจบง่ายๆ
-
09 ร้านพี่ตุ้ย
เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังลั่น ไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคยของผม แต่เป็นเสียงแสบแก้วหูของบางคนที่ตั้งไว้ตั้งแต่ตีสี่กว่า ๆ ซึ่งเจ้าของเครื่องยังนอนหลับใหลไม่ได้สติ ผมผงกหัวขึ้นมาจากผ้านวมผืนหนาที่ซ่อนร่างเปลือยไว้ไม่ให้ลมจากเครื่องทำความเย็นบาดผิวจนเป็นหวัด ควานมือสะเปะสะปะก่อนกดปิดมันอย่างไม่ใยดี
เวลาเข้างานของบริษัทคือแปดโมงตรง ใครเข้าช้ากว่านั้นก็ชดเชยหลังห้าโมงเย็นให้ครบแปดชั่วโมง แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครเลท งานกองกันอยู่เต็มโต๊ะ ยิ่งอู้ก็ยิ่งกลับดึก สู้ขยันหน่อยจะได้พักผ่อนพร้อมคนอื่นจะดีกว่า ถ้าเทียบกันแล้ว ตีห้าครึ่งจะเป็นเวลาที่เหมาะสมพอดีสำหรับผมที่จะจัดการตัวเองก่อนออกไปทำงาน แต่กับคอนโดหรูหราของหลานชายเจ้าสัวอธิปก็ไกลกันพอสมควร กระนั้นคนที่วิ่งผ่านน้ำตอนเช้า และขับรถเฟี้ยวฟ้าวจนโดนด่าไปถึงพ่อไม่เว้นแต่ละวันอย่างมันก็ไม่น่าจะต้องตั้งปลุกไวขนาดนี้ ซึ่งเหตุผลเดียวที่ผมพอจะนึกออกคือมันไม่ยอมลุกออกจากเตียงตั้งแต่นาฬิกาปลุกแรกดังแน่ ๆ
“ตีสี่ครึ่ง ตีสี่สี่สิบห้า ตีห้า ตีห้าสิบห้า...เชี่ย ตั้งปลุกไปยังเจ็ดโมง ไอ้ผีเอ๊ย” ผมบ่นพลางไล่กดปิดนาฬิกาปลุกของมันทั้งหมด พักเดียวมือยาวก็เลื้อยแตะบนกระดูกสันหลัง ไล่ลงต่ำไปยังสะโพกแล้วบีบเบา ๆ บนเนื้อหนังสบายอารมณ์
“ทีอย่างนี้ล่ะตื่นนะมึง”
“ฮื้อ...ก็ตี่ตี๋ดุ๊กดิ๊ก”
ดุ๊กดิ๊กอะไรของมัน ผมหัวเราะเบา ๆ แล้วเลื้อยกลับลงไปในผ้าห่ม จับมือนุ่มให้วางสงบนิ่งบนหน้าท้องของตัวเอง “อย่าทะลึ่ง เดี๋ยวลุกไปทำงานไม่ไหว”
“เอาน่า...ลาป่วยได้ตั้ง 30 วันต่อปี เดี๋ยวอนุมัติให้”
“ไม่เอา” ผมแย้ง ตะครุบหนวดปลาหมึกที่ยังไม่ยอมรามือเลื้อยไปทั่ว “เมื่อคืนสัญญาแล้วไงว่าถ้าให้ค้างด้วยจะไม่เกเรตอนเช้า”
“อย่าเอาเรื่องของอดีตมาพูดน่า”
“กูกำลังพูดถึงตอนนี้ เฟย...ไอ้เฟย พูดไม่รู้เรื่องทีหลังมาส่งแล้วกูไล่มึงกลับเลยนะ”
“ทำไมใจร้ายแบบนี้”
“พอเลย คึกนักก็ลุกไปวิ่งไป”
จอมขี้เกียจยิ้ม ส่ายหน้า แต่ตายังหลับ สุดท้ายก็ยอมหยุดการรุกรานมาดึงผมไปกอด เรือนร่างที่แนบสนิทกันช่วยให้ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายชัด เวลานี้มันไม่ได้เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เพียงแค่ขยับเป็นจังหวะสม่ำเสมอให้รู้สึกอบอุ่น อ้อมแขนของมันที่โอบรอบตัวพร่ำคำว่ารักตลอดเวลาจนผมยอมจมไปกับแผ่นอกกว้างนั่นจนได้
“ตีห้าครึ่งตื่นนะ”
คนบนเตียงพยักหน้าจนคางชิดกับศีรษะผม ไม่มีเสียงอะไรต่อจากนั้นนอกจากลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกเมื่อตกอยู่ในห้วงนิทราอีกหน
นาฬิกาปลุกของผมยังคงทำหน้าที่ได้ดีเหมือนทุกวัน ตีห้าครึ่งลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เอาหมอนฟาดคนขี้เซาไปรอบจนมันยอมลุกในที่สุด ไอ้เฟยเดินเหมือนตัวสล็อตหายไปในห้องน้ำ ขณะที่ผมลองรื้อตู้เย็นดูว่าพอจะมีอะไรทำกินรองท้องในมื้อเช้าไปได้บ้าง โดยปกติแล้วถ้าอยู่คนเดียวผมจะไม่ค่อยทำครัว ไส้กรอกกับไข่นั่นตุนเอาไว้สำหรับมื้อดึกที่ต้องอยู่ทำงานข้ามคืนเสียมากกว่า โชคยังดีที่พอมีโจ๊กกระป๋องอยู่บ้าง ต้มน้ำร้อน ใส่ไข่ เติมไส้กรอกลงไป ตามด้วยกาแฟชงเองอีกคนละแก้วก็น่าจะพยุงตัวไปได้ถึงเที่ยง ๆ
“หอม” พูดจบชายหนุ่มตัวขาวแต่ซกมกก็สวมกอดจากทางด้านหลัง มันนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวของผมขณะที่ท่อนบนยังมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ “แต่หน้าตาไม่น่าแดกเหมือนมึงเลย ตี่ตี๋”
“อย่าเรื่องมาก ของมีแค่นี้”
“ดุแต่เช้า”
“ก็มึง...”
“ยอม!” ไอ้เฟยชิงพูดก่อนแล้วทำทีเป็นแคะหู ท่าทางเหมือนเบื่อจะฟังเต็มทนแต่ปากยังยิ้มระรื่น เห็นลักยิ้มข้างแก้มมันทีไรก็เผลอมองตาค้างไม่ได้
“มีเสื้อไซส์ใหญ่ ๆ ให้ยืมไหม กางเกงเดี๋ยวใส่ตัวเดิมก็ได้ ขี้เกียจกลับไปเปลี่ยน”
“รื้อดูในตู้” ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก สักพักเสียงฝีเท้าก็ดังห่างออกไป ผมยกถ้วยโจ๊กทั้งสองมาวางบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดูข่าวช่วงเช้า ก่อนไอ้เฟยจะวนไปหยิบกาแฟร้อนที่ทิ้งไว้เหนือเคาน์เตอร์ครัวอีกสองถ้วยเดินตามมา
“วันหลังไปซื้อของเข้าบ้านกัน”
“ห้องกูมีแต่ไมโครเวฟกับกาน้ำร้อน”
“ซื้อเข้าห้องกูไง” ไอ้เฟยบอกพลางเอายางรัดผมเส้นสีดำมารวบผมตัวเองขึ้นเป็นมวย ผมมองต้นคอขาว ๆ ของอีกฝ่ายแล้วตัดสินใจวางถ้วยโจ๊กมาช่วยมันมัด ผมเส้นใหญ่สีดำสนิทแต่เรียบลื่น ถ้าสังเกตดี ๆ จะรู้ว่าไม่ใช่ผมที่ตรงยาว แต่หยักศกนิด ๆ สีเดียวกันตลอดเส้น มีผมหงอกแซมมาบ้างตามพันธุกรรม มันเป็นคนที่มีหงอกตั้งแต่มัธยม เพราะตั้งแต่ช่วงปี 1 ผมก็แซวมันว่าเป็นลุงแก่บ่อย ๆ
“ต้นคอมึงขาวจั๊วะ”
“น่าเจี๊ยะด้วย”
“หึ” ผมหัวเราะหยัน ไม่เถียงมันหรอก แต่ก็เป็นต้นคอที่น่าฝากรอยเขี้ยวคมไว้สักทีจริง ๆ “เอาไว้ซื้อกรรไกรตัดผมมาเมื่อไรจะตัดให้”
“ไม่ชอบเวลาผมกูสยายไปบนเตียงตอนมึงออนท็อปเหรอ” ผมมองมันค้อน ไอ้เฟยยังคงทำทีเป็นทองไม่รู้ร้อน “หรือเวลาที่มึงดึงผมกูตอนที่มึงจะถึงอะไรงี้”
“พอเถอะ...กูจะแดกข้าวเช้าไม่ลง”
“จะว่าไปโจ๊กก็เหมือนน้ำนั่นเนอะ”
พอพูดถึงตรงนี้หน้าผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ขณะที่เจ้าตัวยังคงผิวปากไปยกถ้วยโจ๊กขึ้นกินหน้าตาเฉย ไอ้เฟยมันชอบพูดจาแบบนี้ พูดจนชินชาแต่ผมไม่ชินไปด้วยนี่หว่า พอเห็นผมก้มหน้า ซ่อนแก้มสีเลือดฝาดของตัวเองไว้ใต้เส้นผมที่ตกลงมาอีกฝ่ายก็คลี่ยิ้มกว้างใช้ศอกกระแซะ “เขินแล้ว ๆ น่ารักจังตี่ตี๋”
“พูดมาก เดี๋ยวสาดด้วยโจ๊ก” แต่ถึงจะขู่อย่างนั้นเสียงหัวเราะต่ำก็ยังลอดมาให้ได้ยินอยู่ดี ปลายนิ้วใหญ่จิ้มลงบนแก้มผมเบา ๆ หน้าตามันสดใสจนน่าโมโห “อะไร”
“ย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ ห้องนี้ก็ช่างมันเถอะ”
มันมองตาผม พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่รู้สึกได้ว่าจริงจัง “กูชอบที่เราเป็นแบบนี้”
ผมหลุบตาลงอีกครั้ง เบื่อเหลือเกินที่มันมักทำให้ผมใจเต้นแรงด้วยคำพูดที่สุดแสนจะธรรมดา ผมกัดริมฝีปากล่างกับฟันขาว ไอ้เฟยก็เลื่อนมือลงมาจับปลายนิ้วผมแล้วบีบเบา ๆ
“ไปไหม”
ผมพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ และนั่นเรียกรอยยิ้มกว้างจากคนตรงหน้าในเช้าวันทำงานได้อย่างสวยงามที่สุด
“ทำงานเว้ยทำงาน” เสียงเอ็ดตะโรจากพี่ชิตดังขึ้นพลางเอาแบบเคาะพาทิชั่นของแต่ละคนไปด้วย กระทั่งเดินผ่านโต๊ะผมก็เอื้อมมือเอาแผ่นกระดาษเอสามม้วนกลมมาตีหัวหนัก ๆ ผมที่นั่งแก้แบบในโปรแกรมอยู่ถึงกับมองค้อนขวักลูบหัวตัวเองป้อย ๆ
“อะไรของพี่ โดนลูกค้าเปลี่ยนแบบมาหรือไง”
“เออ หงุดหงิดฉิบเป๋ง เปลี่ยนมาแปดล้านรอบแล้ว ขอเพิ่มไอ้นั่นไอ้นี่ พอใส่ไปให้ก็บอกว่ารก ข้าล่ะหน่าย”
“ยังไม่ชินอีกเหรอครับ”
“พูดอย่างกับเอ็งไม่รู้สึกอะไรถ้าโดนแก้งาน”
ผมหัวเราะ ธรรมดาครับ มันต้องเบื่อกันบ้าง แต่พาลเพโลใส่คนอื่นแบบนี้มันใช่เสียเมื่อไร “งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข ท่องไว้ครับ”
“เออ ชีวิตอับเฉา นี่ถ้ากูได้เมียรวยเหมือนผัวมึงนะวิน กูไม่ทำแม่งแล้วงานเงินเนี่ย เกาะเมียแดกไปแล้ว”
“อยู่เฉย ๆ ก็เบื่ออีกแหละครับ” ผมพูดแต่ไม่สบตา สักพักพี่โสก็ชะโงกหน้ามาจากโต๊ะตัวเอง “อะไรกันสองคนพี่น้อง ผัว ๆ เมีย ๆ น้องวินของพี่ มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอจ๊ะ ใช่นายช่างคเชนทร์สุดหล่อหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าพลางหัวเราะไปด้วย “ไม่ใช่ครับ พี่โสอย่าไปฟังพี่ชิตมาก ไม่มีอะไรหรอก”
“เหอะ อย่าให้ข้าพูดนะ ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังวายุ ข้าเป็นผู้กุมความลับของเอ็งนะโว้ย”
“พี่ชิตนั่นแหละครับ ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังเสียบ้าง เดี๋ยวก็โดนเรียกเข้าห้องเย็น” ประโยคหลังผมพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นกระซิบ แต่คู่สนทนากลับได้ยินชัด
“บ๊ะ มีขู่”
“เอ้...พี่ชิตอย่าดุน้องสิ ว่าไงคะ มีแฟนแล้วไม่เห็นพามาแนะนำให้พี่ ๆ รู้จักเลย” ผมได้แต่ยิ้มแหย อย่ารู้เลยดีกว่าครับพี่ เดี๋ยวจะวางตัวกันลำบาก
“เอางี้สิ วันเย็นนี้หลังจากปาร์ตี้ก็เรียกแฟนมารับ น่ารัก ๆ อย่างน้องวินแฟนต้องหล่อแน่ ๆ เลย”
“ตรงกันข้ามเลยว่ะ ต้องใช้คำว่าสวย” พี่ชิตยังพูดมากไม่เลิก พี่โสเลยยกมือขึ้นปิดปาก “อ้าว นี่กลับใจเป็นชายแท้แล้วเหรอวิน ทำไมไม่บอกพี่ พี่จองเราไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเลยนะ ก่อนไอ้เชนทร์มันอีก สาวที่ไหนมาเปลี่ยนใจน้องเล็กของพี่ได้ อยากเห็นหน้าจริง ๆ”
พี่ชิตหัวเราะก๊ากตามแบบฉบับ ผมได้แต่ส่ายหน้าโบกมือไหว “ไม่ใช่ครับพี่โส เรื่องแบบนี้เป็นแล้วเป็นเลยครับ ผมหาทางกลับไม่เจอแล้ว พี่ไม่ต้องคาดหวังอะไรกับผมหรอก”
“ว้าย ทำร้ายจิตใจอะ แล้วยังไงคะยังไง เปิดตัวแฟนไหมคืนนี้”
ผมส่ายหัวอีกครั้ง เหลือบตามองยังประตูทางเข้าที่ถูกเลื่อนออก คนที่ถูกพูดถึงเพิ่งกลับมาจากประชุม ท่าทางเหนื่อยสุด ๆ “คือ ผมจะย้ายบ้านน่ะครับ ติดต่อรถขนของไว้พรุ่งนี้เที่ยง ๆ ตอนเย็นเลยว่าจะไปเก็บของก่อนคงไปปาร์ตี้ด้วยไม่ได้ ไว้คราวหลังนะพี่”
“ย้ายไปอยู่กับแฟนเหรอ” พี่โสทำตาลุกวาวขณะที่คุณมิ่งฟ้าเลิกคิ้วอยู่ด้านหลัง พี่ชิตหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะตัวเองแทบจะในทันที
“คุยอะไรกันครับ งานของคุณนิพนธ์เสร็จแล้วเหรอพี่โส”
“อุ้ย คุณเฟยก็ แวะมาอัพเดทข่าวนิดเดียวเอง กลับมาจากประชุมแล้วเหรอคะ”
“ถ้ายังไม่กลับคงไม่เห็นลูกน้องอู้งานหรอกครับ วิน งานคุณฉัตรถึงไหนแล้ว เซลเพิ่งไปรับงานออกแบบพิพิธภัณฑ์กรุงเทพส่วนต่อเติมมา ถ้ายังไงส่งงานคุณฉัตรให้พี่ชิตไหม เราจะได้มาทำงานนี้ ลูกค้าเขาอยากได้วินไปช่วยดู”
ผมอ้าปากค้าง เหลือบตามองเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่โบกมือปัดพลางทำปากใบ้ “ไอ้เชนทร์ฆ่าพี่แน่” ผมเลยรีบหันกลับมาปฏิเสธ “ผมว่างานนั้นให้พี่ชิตดีกว่าครับ งานล่าสุดของพี่ชิตแก้หลายรอบแล้วน่าจะเสร็จเร็วกว่าผม”
ใบหน้าสวยชองชายหนุ่มเรียบตึง เลิกคิ้วขึ้น “เอางั้นเหรอ”
“คือ...”
“เข้าไปคุยกับผมในห้องหน่อย”
สุดเสียงคุณมิ่งฟ้าก็เดินผ่านพาทิชั่นของผมกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว พี่ชิตกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองหน้าผมเชิงร้องขอ “งานหอดูดาวที่หัวหินข้ารับไม่ได้แน่ ๆ ทั้งไอ้เชนทร์ ทั้งเมียไม่ให้ข้าลงไปดูหรอก”
“แต่ปกติก็ออกต่างจังหวัดบ่อยไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงภรรยาขึ้นมา เรื่องที่อาจมีปากเสียงกับพี่เชนทร์น่ะพอเข้าใจได้ ก่อนหน้านี้พี่ชิตก็เชียร์นายช่างคนสนิทมาตลอด วันดีคืนดีกลับทำตัวเป็นไม้กันหมาขึ้นมาคงหมางใจกันเป็นเรื่องปกติ
“เมียข้าท้อง” ผมอ้าปากค้างอีกครั้งก่อนโวยวายเสียงลั่น “ทำไมไม่เห็นบอกใครเลยว่ามีข่าวดี โห พี่ชิต ถ้าไม่มีเรื่องงานกะจะปิดกันเงียบเลยใช่ไหม”
“ก็ว่าจะบอกคืนนี้ตอนกินเหล้านี่แหละ ดันมีเรื่องงานเสียก่อน เฮ้ย ยังไงช่วยพูดหน่อยนะ ช่วงนี้ข้าไม่สะดวกออกต่างจังหวัดว่ะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ คงอยากดูแลภรรยากับลูกที่อยู่ในท้องให้เต็มที่
“ไม่ต้องห่วงพี่ เดี๋ยวผมพยายามคุยกับเขาเอง”
ห้องกระจกใสมีบานเกล็ดที่เป็นพลาสติกเป็นม่านล้อมรอบ ปกติแล้วมันจะถูกร่นขึ้นไปให้ข้างในและข้างนอกมองเห็นกันได้สะดวกตา แต่วันนี้หัวหน้าฝ่ายกลับเดินไปดึงให้มันปิดทึบทุกอันจนพ้นสายตาสอดรู้สอดเห็นจากภายนอกได้ถนัด ผมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมิ่งฟ้า วางมือทั้งสองข้างลงเหนือหน้าขาขณะที่อีกฝ่ายใช้นิ้วเขี่ยลูกตุ้มเหล็กทั้งห้าที่เป็นโมเดลจากทฤษฏีโมเมนตัมอยู่บนโต๊ะไปมา
“กูไม่อยากให้มึงทำงานนั้น” ไอ้เฟยพูดขึ้นก่อนผมมีโอกาสได้เอ่ยอะไรออกไป ที่จริงก็รู้ ซึ่งเหตุผลก็ชัดเจนว่าเป็นเรื่องส่วนตัวล้วน ๆ “พี่ชิตไม่สะดวก เมียท้อง”
“งั้นก็หาคนอื่นทำแทน”
“เฟย มีเหตุผลสิวะ”
“นี่แหละเหตุผลกู เดี๋ยวมึงก็ต้องออกต่างจังหวัดกับมัน”
“อีกตั้งนาน ป่านนั้นเขาทำใจได้แล้วมั้ง”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ” คู่สนทนาพูดเสียงเนือย ๆ ตาคมจ้องแต่ลูกกลม ๆ ที่แกว่งตีกันไปมา “ไม่ใช่กูระแวงมึงนะวิน ไม่ใช่กูไม่ให้อภัยอดีต แต่ที่กูห่วงคืออนาคต”
“กูเข้าใจ กูดูแลตัวเองได้น่า งานใหม่ก็ให้พี่ชิตไปเถอะ หอดูดาวนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กเหมือนกัน”
“ยังไงก็จะทำให้ได้ใช่ไหม” มันถามเอนตัวพิงกับเบาะหนังด้วยท่าทางอิดโรย เงยหน้ามองเพดานเหมือนคนคิดอะไรอยู่ “เฟย...กูเข้าใจนะว่ามึงรู้สึกยังไง แต่นี่มันเรื่องงาน”
“มึงลาออกได้ไหม”
“ไอ้เฟย!”
“แค่คิดว่ามึงกับมันต้องเจอหน้ากันตอนที่กูไม่อยู่กูก็ไม่ชอบแล้ว นี่กูวิ่งหางานให้มึงทำแทนโปรเจ็กต์นั้นแทบตาย สุดท้ายมึงก็ยืนยันว่าจะทำกับมัน หรือกูควรหาเรื่องไล่มันออกดี”
“ไม่เอาดิ” ผมถอนหายใจยาวเหยียด ลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะไปด้านหลัง นวดขมับมันที่เครียดขึงให้ผ่อนคลายลงเบา ๆ “กูเคลียร์กับเขาแล้ว”
“หมายังดูรู้เลยว่ามันไม่ยอมจบ”
“คิดมากน่าเฟย” โน้มลงมาจูบที่แก้มขาว แต่เจ้าของใบหน้าสวยไม่เล่นด้วย เบี่ยงตัวหนีพลางถอนหายใจยาวเหยียด “จะไม่ให้คิดมากได้ยังไงวะ”
“ไว้ใจกูดิ”
“กูไม่ไว้ใจมัน” ประโยคคลาสสิกที่ชวนปวดหัว ผมรู้ ใครจะไว้ใจลง แต่นี่เรื่องงาน จะให้ย้ำกี่รอบ “ไม่เอาดิ อย่าเกเร อาทิตย์นี้ก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วไง ออฟฟิศก็ทำงานที่เดียวกัน พี่เชนทร์จะเอาเวลาที่ไหนเข้าหากู ถ้ายังอยากกันกูจากพี่เชนทร์อีกก็เหลือวิธีเดียวคือมึงต้องแดกกูไปทั้งตัวแล้วล่ะ”
“ขำหรือไง”
“อยากให้ขำ” ผมพูดพลางจิ้มแก้มขาวไปด้วย “ยิ้มหน่อยดิ”
“มึงนี่นะ”
“ไม่ชอบให้หงุดหงิดเลย” พูดพลางโน้มตัวไปโอบอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง เกยคางบนบ่ากว้างที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เป็นกลิ่นหอมในแบบของผู้ชายแต่ก็ติดหวานนิด ๆ จากน้ำหอมขวดเดียวกับที่ผมใช้ ไอ้เฟยเอี้ยวตัวมานิดเดียวริมฝีปากสวยก็บรรจบกับแก้มผมได้ง่ายดาย “กูไม่รู้จะทำยังไงกับมึงเลยวิน เมื่อวานกูแค่เห็นมันมาป้วนเปี้ยนแถว ๆ แผนกก็หงุดหงิดแล้ว หน้าส้นตีนฉิบหาย”
“เฮ้ย พี่เขามาคุยเรื่องงาน”
“อ้าง”
“ขี้หึง”
“อย่าบอกว่าเรื่องกูขี้หึงนี่เป็นข้อมูลใหม่ของมึง” ผมส่ายหน้า หัวเราะไปด้วย ไม่ใหม่เลยสักนิด เรื่องนี้รู้ตั้งแต่ก่อนจะคบกันแล้วด้วยซ้ำ มันเป็นคนที่ทำให้ผมเชื่อนิยามที่ว่าผู้ชายเจ้าชู้มักจะขี้หึงขึ้นมาถนัด ไม่เหมือนผมที่รอให้ชัวร์ก่อนค่อยลงดาบ ไอ้เฟยเป็นพวกปัดรังควานก่อนมีเรื่องจนบางครั้งก็แทบจะเหมือนระแวงไปมากกว่าเหตุด้วยซ้ำ
“ผู้ชายมันดูกันออกนะวินว่าใครกวนตีนไม่กวนตีน”
“มึงลืมนับว่ากูเป็นผู้ชายไปหรือเปล่า”
“ผู้ชายโง่กูไม่นับ” หาเรื่องแล้วไอ้เวรนี่ ผมผละแขนออก พร้อม ๆ กับเก้าอี้บุหนังหมุนตัวกลับ คุณมิ่งฟ้าคว้าข้อมือผมไว้แล้วกระตุกให้นั่งลงบนตัก เอาคางแหลมมาเกยบ่าไว้พลางใช้จมูกซุกอยู่แถบกกหู
“วันนี้ไปกินเหล้ากันไหม”
“อ้าว ไหนว่าจะเก็บของ”
“ไว้ค่อยเก็บพรุ่งนี้ก็ได้ เดี๋ยวเลื่อนรถขนของให้มารับเย็น ๆ ไปร้านพี่ตุ้ยกัน” มันพูดถึงร้านรุ่นพี่ปีแก่ที่จบไปก่อนผมจะเข้าปี 1 เป็นร้านประจำของเด็กถาปัตย์มาหลายรุ่น เมื่อก่อนผมไปลากไอ้เฟยกลับห้องบ่อยแต่ไม่ค่อยได้ไปกินเท่าไร ส่วนหนึ่งก็เพราะงานพิเศษที่ทำจนไม่มีเวลาไปสำมะเรเทเมา อีกส่วนเพราะไม่อยากให้ไอ้เฟยมาจ่ายเงินกับค่าใช้จ่ายไร้สาระของผมไปมากกว่านี้
“มึงยังแวะไปอีกเหรอ”
“อืม ช่วงที่กลับมาจากอังกฤษก็เข้าไปบ่อย”
“ไปจีบน้องยูเหรอ”
“นั่นก็ถูก” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “ที่จริงไปนึกถึงภาพมึงมากกว่า” น้ำเสียงที่ไม่ได้จริงจังราวย้ำให้มันสลักลงไปในใจผมกำลังสะกดให้ผมเชื่อได้ไม่ยากเย็น เสียงหัวใจที่สงบและอุณหภูมิที่ปกติของมันทำให้ผมรู้สึกว่าเฟยพูดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ มันไม่เขินอาย นิ่งเฉย และเรียบเรียงทุกอย่างราวกับเป็นเรื่องบอกเล่าที่เป็นจริงในความทรงจำ ผมพยักหน้า เป็นอันตกลงว่าเย็นนี้จะไปด้วย นึกถึงบรรยากาศเดิม ๆ ป่านนี้อะไร ๆ คงเปลี่ยนไปเยอะจนผมจำไม่ได้ ขณะเดียวกันผมกลับเชื่อมั่นว่าตัวเองจำทุกอย่างในสถานที่แห่งนั้นได้ดี
“งั้นกูไปทำงานก่อนนะ”
“เลิกงานแล้วไปรอที่รถ เดี๋ยวตามไป” ผมพยักหน้าลง ลุกขึ้นเปิดม่านบานเกล็ดที่ปิดเร้นเรื่องราวออกจากคนภายนอก พี่ชิตที่ชะเง้อคอยาวรีบยกสมุดโน้ตขึ้นมาปิดหน้าทันทีที่สบตากับหัวหน้าที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“อย่าไปดุพี่ชิตล่ะ” พูดจบก็เดินออกมา ไอ้เฟยไม่ได้รับปากแต่ทำหน้าเซ็ง ๆ ไปตามประสา พอเดินออกมาข้างนอกได้คุณวิชิตก็ทำหูตั้งหางกระดิก
“เป็นไงวะ”
“หึ...เตรียมตัวรับงานพิพิธภัณฑ์ได้เลยครับพี่ชาย”
(มีต่อ)
-
(ต่อจากด้านบน)
เสียงเพลงจากร้านเหล้าเล็ก ๆ ที่มีสไตล์การตบแต่งเป็นเอกลักษณ์ดังมาถึงข้างนอก หลังจากเลิกงานผมกับเฟยก็ไปหาอะไรรองท้องก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้ามาด้วยชุดลำลองสบาย ๆ ผมไอ้เฟยยาวไปถึงกลางหลัง ถูกรวบเป็นมวยแล้วม้วนเข้าหากันเป็นก้อนกลมอยู่เหนือหัว ปอยผมบางส่วนปรกลงมาด้านหน้าทำให้ใบหน้าหวานของอีกฝ่ายดูละมุนละไมกว่าปกติ อาสาถือหมวกกันน็อกทั้งสองใบมาในร้านหลังจากจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ใกล้เมอร์เซเดสป้ายแดงรุ่นใหม่
“อ้าวเฮ้ย มาทำอะไรข้างนอก”
ไอ้เฟยเอ่ยทักผู้ชายตัวสูงผมยาวประบ่า เส้นผมเล็กถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อนรับกับใบหน้าได้รูปให้สว่างน่ามอง เจ้าของร่างสูงโปร่งที่คุยโทรศัพท์คาไว้เลิกคิ้ว บุ้ยใบ้เชิงว่าติดสายอยู่ก่อนอ้าปากค้างเมื่อมองเลยมาเห็นผม
“พี่ตี๋!”
“เออ อะไร เสียงดัง” ผมพูดยิ้ม ๆ ไอ้น้องยูแก้มแดงด้วยเลือดฝาดขึ้นนิด ๆ มันผอมลงกว่าตอนปี 1 เยอะ ยังคงไม่หล่อเหมือนเดิมแต่รอยยิ้มละมุนนั่นเห็นแล้วชวนใจเต้นไม่เปลี่ยน
“มาไงครับเนี่ย”
“เหาะมามั้ง ค่อยไปคุยในร้าน มึงคุยโทรศัพท์ไปเถอะ”
“อ้อ คร้บ พี่เข้าไปรอก่อนเลย พี่ตุ้ยอยู่ที่โต๊ะเดิมนะพี่เฟย”
คนเดินนำผมอยู่พยักหน้าก่อนเอี้ยวตัวมาโอบเอวผ่านน้องยูเข้าไปในร้าน เสียงดนตรีสดยังเล่นต่อเนื่องแม้เจ้าของร้านจะชะงักงันเมื่อเห็นผมกับรุ่นน้องหัวแก้วหัวแหวนมาด้วยกัน ผมยกมือไหว้พี่ตุ้ยกับพี่แจ็ค สองดูโอ้ที่ไม่เห็นจะเคยทะเลาะกันจริง ๆ จัง ๆ เสียที “ไอ้ตี๋ปะเนี่ย”
“อย่ามาทำเป็นจำผมไม่ได้นะครับ”
“จำได้ดิ หน้าตาไม่เปลี่ยนไปเลย นี่มึงถูกดูดไปอยู่มิติไหนมาหรือเปล่าวะ”
ผมหัวเราะ ปฏิเสธไปด้วย “ไม่ได้หายไปไหนหรอกพี่ กลับบ้านไปดูแม่น่ะ แล้วก็หาที่เรียนแถว ๆ นั้นไปเลย”
“เออ แม่มีงเป็นไงบ้างล่ะ”
“เสียตอนผ่าตัดครั้งสุดท้ายน่ะครับ ก็ดีนะ แกจะได้ไม่ทรมาน ทนอยู่กับผมมานานแล้ว” ผมพูดยิ้ม ๆ มันเป็นเรื่องเศร้าทีไม่อยากให้คนอื่นเศร้าไปด้วย ผมผ่านเรื่องนั้นมานานแล้วและไม่ต้องการฟังคำปลอบโยนหรือเห็นสีหน้าเศร้าสลดจากใครอีก “พี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง แต่งงานหรือยัง”
“โอ้ย อย่างกูจะไปแต่งกับใครวะ ไอ้แจ็คเหรอ” รุ่นพี่ตัวใหญ่อีกคนที่ยกแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มถึงกับสำลักพรวด ชูนิ้วกลางล้วน ๆ ให้เพื่อนตัวเองเชิงว่าไม่ขำด้วย “แล้วมึงเป็นไงมาไง ไอ้เฟยมันไปพลิกฟ้าตามหามาเหรอถึงได้เจอกันได้”
“มันอยากเจอผม มันเลยไปทำงานที่บริษัทอากงผม” ไอ้เฟยพูดยิ้ม ๆ ไหวไหล่เทเบียร์ใส่แก้ว ส่วนพี่แจ๊คหัวเราะหลังจากกลืนเครื่องดื่มลงคออย่างยากลำบาก น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด
“ฟอร์มเยอะ ไอ้เหี้ย ใครวะแม่งเสียศูนย์เป็นคนบ้าไปเกือบปีตอนไอ้ตี๋มันหายไป”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” หลิ่วตามองคนถูกพูดถึง อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ยัดแก้วเย็น ๆ ใส่มือผมแทน
“ยิ่งกว่าที่มึงคิดเยอะ พวกกูยังไม่นึกเลยว่าคนไม่คิดเหี้ยอะไรเลยอย่างไอ้เฟยจะซึมเป็น”
“ผมก็คนนะพี่ ทำไมจะซึมไม่ได้วะ”
“มึงมันคนปกติกับเขาเสียเมื่อไรล่ะ” พี่ตุ้ยสำทับ มองผมยิ้ม ๆ “อย่าทิ้งมันอีกล่ะ”
“ไม่ทิ้งหรอกพี่ สงสาร” พูดไม่จบว่าสงสารใคร ส่วนหนึ่งน่ะสงสารมันแน่ แต่อีกส่วนก็ตัวเอง นึกสภาพผมในช่วงนั้นแทบจะเลยคำว่าสงสารจนเฉียดคำว่าสมเพช ไอ้เฟยยักคิ้วไม่พูดไม่จา ยกเบียร์ขึ้นดื่มก่อนที่นั่งข้าง ๆ ผมอีกฟากจะมีเงาของใครบางคนสวมทับลงมา ไอ้น้องยูในชุดทำงาน ดูหล่อกว่าสมัยเรียนตั้งเยอะ
“พี่ตี๋หายไปไหนมา พี่เฟยบอกว่าพี่ตายไปแล้ว”
“ปากเสีย”
“ฮ่า ๆ จัดการเลยพี่ ช่วงที่พี่ไม่อยู่พี่เฟยแกล้งผมตั้งหลายอย่าง”
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยเฮ้ย” คู่กรณีตะโกนมาจากอีกฟาก ยกมือขึ้นโอบบ่าผมไปด้วย “อย่ามาทำเป็นเด็กน้อยอ้อนเมียกู เดี๋ยวมึงจะโดน”
น้องยูหัวเราะ หลิ่วตามองบ่าผมที่ถูกเกาะกุมไว้ “พี่เฟยไม่ชอบผมแล้วเหรอ”
“ไอ้เหี้ยนี่ ผีเจาะปากมาพูดหรือไง”
“พี่กันท่าผมก่อนเองนะ”
“แล้วไง แล้วเด็กมึงล่ะไปไหน มาก้อร่อก้อติกคนอื่นเดี๋ยวได้ดราม่าน้ำตานองกันอีก” ไอ้เฟยพูดขึ้นมา คราวนี้ยูทำหน้าเซ็ง ๆ ผมพยักหน้าเห็นด้วย อยากเห็นหน้าแฟนน้องยูคนใหม่ ปกติจะเห็นน้องคุยกับคนตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ หลายคนผมก็คุ้นเคยดี เด็กเก่าไอ้เฟยทั้งนั้น
"นั่นสิ เดือนเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่เหรอ"
ยูค้อนขวักมองรุ่นพี่คนสนิท คู่กรณีได้แต่ยักคิ้วกวน ๆ กลับมา "พี่เฟยเล่าอะไรให้พี่ตี๋ฟังอย่าไปเชื่อมากนะครับ ใส่ความผมทั้งนั้น"
"เดี๋ยวนี้ทำไมตีกันวะ เมื่อก่อนเห็นรักกันดี"
น้องยูมองเฟยเหมือนพระเจ้า เคารพเทิดทูนเสียจนน่าหมั่นไส้ ส่วนไอ้ตัวดีเห็นว่าเขาชอบหน่อยก็พร้อมจะหยอดตลอดเวลา
"พี่เฟยร้ายกาจมากครับพี่ตี๋ ผมว่าจะให้ดีพี่ตี๋ถอยออกมาดีกว่า"
"ถอยออกมาแล้วจีบมึงแทนดีไหม"
ผมพูดแหย่ แต่น้องหน้าแดงจริง แก้มขาวขึ้นสี ริมฝีปากได้รูปอมยิ้มกรุ้มกริ่มนิด ๆ พอน่ารักย "พูดแบบนี้ผมคิดนะพี่"
พอเจอสายตาหวานหยดของอีกฝ่ายเข้าจริง ๆ ผมก็ได้แต่ยกแก้วขึ้นดื่มแก้เก้อ ไปต่อไม่ถูก ไอ้ยูแม่งยังมีออร่าเกย์คิงกระจายอยู่ในสายตา ผมที่เป็นคนขี้อายอยู่แล้วเจอแบบนี้เข้าแก้มก็เห่อร้อนขึ้นนิด ๆ ไอ้เฟยหัวเราะในลำคอ ก่อนนิ้วชี้ขึ้นปาดคอตัวเองมองเลยไปด้านหลัง เด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ตาดุยืนแน่นิ่งก่อนวางมือแตะเบาๆที่บ่าลาดของรุ่นน้อง ยูสะดุ้งตัวแล้วหัวเราะแห้ง
"ไอ้อิน มาเร็วจังวะ นั่ง ๆ"
"ทำไม ผมมาขัดจังหวะหรือไง"
"เฮ้ย...บ้า นี่รุ่นพี่กู ชื่อพี่ตี๋ แฟนพี่เฟย"
"แฟนเขาก็มา ยังไปทำตัวก้อร่อก้อติกอีกนะ ขี้หม้อเนี่ยเมื่อไรจะหาย ผมต้องระแวงเมียตัวเองจะไปมีเมียถึงเมื่อไรวะเนี่ย"
ไอ้ยูกระตุกมือของอีกฝ่ายให้นั่ง เด็กหนุ่มเลือดร้อนเหลือบมองจ้องมาที่ผมแต่ก็ยอมทรุดตัวลงแต่โดยดี
"ไม่มีอะไรจริง ๆ แซวเล่นเฉย ๆ พี่ตี๋ นี่อิน...เอ่อ..."
"แนะนำผมให้ดีๆนะ" เสียงทุ้มคำรามอยู่ด้านหลัง ไอ้น้องยูหัวเราะแห่งอย่างคนมีความผิดอีกครั้ง "อินเป็นแฟนผม"
พูดจบไอ้เฟยก็หัวเราะทั้ง ๆ ที่ยกแก้วขึ้นดื่มจนสำลัก ขณะที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามีทีท่าผ่อนคลายลง น้องยูหน้าแดงก่ำขณะที่คนรักเอาหน้าผากมาถูหัวไหล่
"ตัวอย่างกับยักษ์ ทำท่าเหมือนลูกแมว สยองน่าไอ้อิน"
"หิวข้าว"
"อ้าว ไหนว่าไปกินกับหมอปอ"
"ไปร้าน แต่ยังไม่ได้กิน พี่ธันมาลากมันกลับก่อน พาไปหาอะไรกินหน่อยสิ เบื่อกับข้าวร้านพี่ตุ้ย"
เจ้าของร้านที่เอาแต่ยิ้มตั้งแต่น้องยูปรากฏตัวโยนน้ำแข็งใส่รุ่นน้อง ท่าทางมาย่อยดูสนิทสนมกันพอตัว "เบื่อกับข้าวที่นี่แล้วมาทำไมวะ"
"ยูมาผมก็ต้องมา แปลกตรงไหน"
"ตามมาก ๆ ระวังเถอะไอ้ยูจะเบื่อมึงเอา ไอ้ลูกแหง่"
ผู้ชายตัวโตทำหน้ามุ่ย หันไปอ้อนแฟน "พี่ยูจะเบื่อผมเหรอ”
"กูไหว้ล่ะไอ้อิน ทำท่าแบบนี้เห็นแล้วตีนจะกระตุก"
"เด็กเอ๊ย..." ไอ้เฟยพูดมาจากด้านหลัง เรื่องหาเรื่องนี่ขอให้บอก แกว่งปากได้ทุกเมื่อ "ไม่มีใครยุ่งกับเมียมึงหรอก ไม่ต้องมาทำจี๋จ๋าโชว์หวานพวกกู เห็นแล้วคลื่นไส้"
เด็กหนุ่มไหวไหล่ เบ้ปากกวนประสาทจนพี่แจ็คหุ้นส่วนร้านต้องรีบยกมือห้าม "พอเลยพวกมึงสองตัว กวนกันไปกวนกันมาเดี๋ยวก็ได้ต่อยกันอีกจนได้ ยูพาไอ้อินออกไปหาอะไรกินไป เฟยมึงก็แดกเหล้าเงียบ ๆ บ้างก็ได้ เห็นพวกมึงสองตัวแล้วปวดหัว อยากปิดร้านหนีให้รู้แล้วรู้รอด"
สุดท้ายมวยคู่หลักก็ถูกแยก ยูกับแฟนพากันเดินไปหลังร้าน รุ่นน้องหันมาขอโทษขอโพยแทนคนรักด้วยสายตา ผมพยักหน้ายิ้ม ๆ ให้อย่างไม่ถือสา ถ้าจะด่าควรด่าไอ้หน้าสวยที่ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนเสียมากกว่า
"น่ารักดีนะ" ผมพูดตามไป ไอ้เฟยยกแก้วเย็น ๆ มาแตะข้างแก้ม "ใคร"
"แฟนน้องยู"
"กูให้พูดใหม่"
"ก็น่ารักจริง ๆ นี่" ว่าพลางหัวเราะไปด้วย ไอ้เฟยยกมือขึ้นมาดีเจมูกผมให้ย่นเข้าหากัน "นี่กูวางแผนไล่ไอ้ยูไปพ้น ๆ ไม่ได้จะให้มึงมาสรรเสริญไอ้เกรียนนั่นให้กูฟังนะ"
"อ้าว ไล่ไปทำไม" ผมถาม ทำหน้าเหรอหรา ไอ้เฟยถอนหายใจมองไปทางอื่น "มันรุ่มร่ามมึง"
"อย่าบอกว่ากับน้องก็หึง"
"ไม่ได้หึงโว้ย" ไอ้เฟยรีบโวยวาย บอกว่าหึงผมกับน้องนี่งี่เง่ามากครับ ได้ข่าวว่าคนที่จีบน้องมันมึงไม่ใช่เหรอไอ้วอก
"อ้อ เหรอ" ถามกลั้วหัวเราะ ไอ้เฟยไม่ตอบแต่ยกเบียร์ขึ้นดื่มแทน ผมยกมือขึ้นกอดอก "อย่ากินเยอะ เดี๋ยวเมาแล้วกูพากลับไม่ไหว"
"เป็นห่วง?"
ผมยิ้ม หยิบแก้วเปล่ามาเติมน้ำแข็ง เทน้ำอัดลมดื่มแทนเบียร์ ผมกับมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียน ถ้าคนใดคนหนึ่งดื่มเหล้าอีกคนจะยอมกินน้ำอัดลม ถ้าเห็นว่าแฟนตัวเองเมาจนไม่ไหวเมื่อไรจะได้มีใครอีกคนดูแล วันนี้ก็เช่นกัน ผมปล่อยให้เฟยดื่มแอลกอฮอล์สมใจอยาก ขากลับเดี๋ยวขับมอ’ไซค์ให้จะได้ไม่เจอด่านแล้วก็ปลอดภัยทั้งคนขี่คนซ้อนด้วย
"ห่วงดิ แฟนทั้งคน"
ผมตอบตามความจริง ก่อนยกน้ำอัดลมขึ้นชนแก้วกับมัน
TBC
ตอนนี้ยาวมากกก มีอินกับยูจาก คำประกาศของความรู้สึกใหม่ โผล่มาด้วย ฮรี่ ใครยังไม่เคยอ่านจิ้มไปเยี่ยมชมกันได้นะคะ มาขอบคุณอีกทีที่คนอ่านเสนอชื่อนิยายไปจนติดอันดับเซ็งเป็ดอวอร์ดในรอบแรกไปด้วย /กราบงาม ๆ สามที
พี่เชนทร์ยังไม่โผล่มาตอนนี้ค่ะ แฟนคลับอย่าเพิ่งคิดถึง เดี๋ยวมาแน่ เริ่มหวานเกินไปแล้ว น้ำตาลขึ้นกันรึยัง จะได้เสิร์ฟมาม่า (ล้อเล่นน)
เจอกันใหม่วันอาทิตย์หน้า
เอาตลิปสล็อตเดิน (ท่าของพี่เฟยตอนเช้า) มาให้ดูค่ะ
รู้สึกเหมือนตัวเองในเช้าวันจันทร์ยังไงยังงั้น ฮาาา
http://www.youtube.com/v/ES32UFlPOUA?
-
ตอนนี้ที่รอคอย น้องอินพี่ยูมา อ๊ากๆๆๆๆๆ พี่เฟยขี้หวงขี้หึง โอ้ยจะตายๆๆๆๆ :z3:
-
แอร้ย หวานมาก
แอบกลัวพี่เชนจัง คาดว่าคงเป็นตัวละครที่กำลังต้มมาม่ารออยู่ใยอนาคตอย่างแน่นอน
ตอนนี้มีคู่รักนักกล้ามมาแจมด้วย ชอบจัง
-
ทำไมช่วงแรกยิ้มไปกับเฟยตี๋
ช่วงหลังนี่กรี๊ดสลบเลย ทันทีที่อินทรีออกมา . . .
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารักดี ไม่รู้จะคอมเมนท์อะไรเลย รอตอนต่อไปอย่างเดียว :katai5:
-
พี่เฟยกับตี่ตี๋ทำน้ำตาลขึ้นคอมเค้าแล้ว
แอ๊ยยยยย อิจฉาคนมีความรักเว้ย :hao7: :hao7:
-
ฮืออออ หวานกันจุงเรรรรรร T v T
-
ตอนนี้เขาหวานกันมากนะ จะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วด้วย :impress2:
แต่ขอหวานๆนานๆนะคะ อย่าพึ่งมีมาม่าอะไรเลย เราไม่รีบ 5555
:mew1: :L2:
-
ตอนนี้น่ารักอบอุ่นมากมาย น่ารักมากกกกกกกกกงื้ออออฟินตัวลอย :-[
มีอินกับยูด้วยคิดถึงงงง
ระแวงพี่เชนทร์จริงๆนั่นแหล่ะอย่ามีเรื่องอะไรกันเลยน๊าาาา.
รักพี่เฟยมากค่ะพูดเลย!!
มาต่ออีกไวๆน้าาาา ติดเรื่องนี้จริงจังเลยค่าาาา
-
อ๊ายยยยย คิดถึงพี่ยูกะน้องอิน
แอบมีหมอปอกะพี่ธัน แม้จะมาแค่ชื่อ
พี่เฟยกะพี่ตี๋มุ้งมิ้งอ่ะ รักจังง
ชอบตอนทุกคนมาเจอกันแบบนี้จัง น่ารักๆๆ
แต่พี่เชนทร์เราไม่คิดถึงน่ะ ไม่ต้องโผล่มากะได้
เค้าไม่นิยมมาม่าาาา
-
ขอหวานกว่านี้อีกหน่อย!!!!!!
คิดถึงยูกะอิน!!!
ภาวนาขออย่ามีดราม่ามาทำร้ายจิตใจกันเลย....รักเฟยยยย
-
เห้ยยยยย เอาแน่ว่ะเฟย แทบไม่ให้ตี๋ขยับตัวไปไหนเลยนะ ห้ามนอกสายตาไรงี้ 5555555555
-
หวานกันเหลือเกิน จะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วววว แอร๊ยยย
แต่หวานกันอย่างนี้กลัวมาม่าจริงๆ ยิ่งดูท่าทางอิพี่เชนทร์ไม่รามือง่ายๆแน่
กลัวตอนตี๋ต้องไปทำงานกะพี่เชนทร์ อิพี่เชนทร์จะทำอะไรม้ายยย กลัวแทน
ขอมาม่าแค่เบาๆพอนะคะ มาม่ารสเผ็ดมากไม่ดีต่อกระเพาะและหัวใจ เง้ออ
ตอนหลังที่พี่ยูกับอินโผล่มา นั่งอ่านไปยิ้มไปแก้มแตก
คิดถึงพี่ยูผู้มีรอยยิ้มละมุนกับออร่าเกย์คิง ;p
ทีอย่างนี้พี่เฟยไล่พี่ยูเลยนะ แหมๆๆ ทีแต่ก่อนตอนตี๋ยังไม่กลับมานี่ก้อร่อก้อติกพี่ยูฝุดๆ
ตอนนี้เฉดหัวกันเลยทีเดียว
ปล. จะผิดไหมที่ชอบโมเมนต์ ยู-วิน กรี๊ดดดดด ถีบหัวน้องอินไปใหัพี่เฟยแทน กร๊ากกกก
-
หวานเวอร์มากคะ พี่เฟย อิจฉาอ่ะ บอกเลย
กรี้ดดดดด พี่ยู กะนู๋อินก็โผล่มา คิดถึงจัง แบบว่าตั้งแต่พี่ยูเป็นแฟนกะอิน ความเคะพี่เวลาอยู่กะอินมันกระจายออร่ามากเลยค่ะ ขอบอก แต่ก็ยังไม่วายแอบเจ้าชู้หยอดเมียพี่เหยอีกนะ เดี๋ยวให้อินสำเร็จโทษเลย
พี่เฟยก็ขี้หึงดีจริงๆนะ
-
แหมมมม แฟนทั้งคนเนาะตี่ตี๋ หวานจริงงง
อินยูก็มา คิดถึงพวกนาง :katai2-1:
-
คือตอนนี้อ่านแล้วดีอ่ะ ชอบมาก
ช่วยเก็บคเชนทร์ไปเป็นการถาวรเลยได้มั้ยคะ
เราเก็บถังแก๊สแล้วนะ หม้อก็ล้างแล้ว ไม่อยากยกมาตั้งน้ำรออีก
ไม่ชอบกินมาม่า มันทำให่ผมร่วงงงง
-
หวานเชียวววววววว >.<
-
ยังไม่เอามาม่าน่า ยังไม่ต้องเสิร์ฟ
ขอหวานๆไปอีกสักสามสี่ตน
ชอบเวลาตี๋ไม่ปากแข็ง
มีไรก็พูด รู้สึกยังไงก็บอก
มีความสุขไปกับพี่เฟยยยยย :mew1:
-
คืออ่านตอนนี้สามรอบแล้วค่ะ น้องอินพี่ยูน่ารักจุงเบยยยยย #อ่าวผิดเรื่อง
-
กลับมาหวานนนนนนนนนน้ำตาลหยด น่ารักอะ มุ้งมิ้งๆๆ.
-
:-[ :-[ :-[
-
ตลกพี่เฟยอ่ะ แกเคยจีบยูไม่ใช่เร๊าะ คนเดียวกันรึเปล่าห้ะ!! :laugh:
-
ตอนนี้มาเรื่อยๆหวานๆ อ่านไปยิ้มไปค่ะ
มีอินกับยูมาด้วย ฮี่ๆ คิดถึงคู่นี้
ไม่อยากให้มีมาม่าเลย แต่คงต้องมีบ้าง
เพราะท่าทางพี่เชนทร์จะไม่จบ
เรื่องจะมีก็เพราะหอดูดาวนี่แหละน้า เหอะๆ
รออ่านต่อนะคะ
-
แค่ตั้งนาฬิกาปลุกยังเกรียนเลยพระเอกฉัน ทำเพื่อ 5555 ตอนไปกอดวินแล้วบอกว่าไม่เห็นน่ากินเหมือนตี่ตี๋เลย แบรบๆๆๆ ฟินค่ะ
จะย้ายไปอยู่ด้วยกันละ เย้ๆๆ หวานกันตลอดอ่ะ วินตามใจเฟยเยอะมาก แต่ก็เป็นคนเดียวที่เอาอยู่นะ
งานหึงต้องมาจ๊ะ กะแล้ว จะให้ปล่อยไปกับคนที่คิดจะเคลมเมียตัวเองตลอดมันก็ไม่ใช่เนอะ แต่ก็เข้าใจตี๋อีกเช่นกัน มันคืองาน
เรื่องนี้ไมีจบง่ายๆ แน่ แถมพี่เชนดูเริ่มงี่เง่า
ยูกับอิน กรี๊ดดดดด คิดถึงค่ะ ยูดูหวานขึ้นนะึะ ความรักทำให้คนงดงาม ขำตอนหยอดกัน เอาต่อหน้าพี่เฟยเลย
คนขี้หึงต้องรีบไล่ไปเร็วๆ อินทรี~~~~ คิดถึงอ่ะ ฮาตอนระแวงว่าเมียจะมีเมีย ก็นะ อินก็ต้องทำใจ พี่ยูเขามีเสน่ห์
ชอบตอนอินอ้อน เด็กน้อยเอ๊ย แต่เวลาหึงนี่ไม่น้อย คงพอกับเฟย
เรื่อวที่เฟยเป๋ไปเป็นปีตอนวินหายไป เศร้านะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นตอนที่อ่านไปยิ้มไปแล้วคิดถึงบรรยากาศเมื่อตอนสมัยเรียนและแอบระแวงเรื่องคเชนทร์ต่อกลัวจะมีเรื่องดราม่าอีก
-
โอยยย ชอบทั้งลุค ปลื้มทั้งสันดานพี่เฟยเลยนิ ตายๆๆตี่ตี๋ แกนิมีโชคเรื่องผช.เนอะ
มาปั๊บขโมยซีนปุ๊บ ทั้งน้องยูและน้องอิน และที่สำคัญ น้องยูยังไม่หล่อเหมือนเดิม เดี๋ยวเอานิ้วจิ้มตา!!! เขาหล่อหลบในน้าเฟ้ย
ปล. อยากโหวตให้น้องยู และคำประกาศ แต่อายุเล้าไม่ถึง ยังไงก้อดีใจด้วยนะ ได้แน่ๆ มั่นใจ!
-
พึ่งนึกได้ว่าพี่เฟยที่มีบทในคำประกาศฯคือพระเอกในเรื่องนี้ แหะๆ
พี่เฟยเป็นเมะที่ดูเคะที่สุดที่เคยเจอมาเลยนะเนี่ย
แต่เราตัดสินคนกันที่ภายนอกไม่ได้สินะ 555
-
พี่เฟยคนบ้าาาาาาาาาาาาาา
แงง เขินนนนนนนนนนน :hao5:
หวานมุ้งมิ้งมาก เอาอีกค่ะ ดราม่าอย่าเพิ่งมา
ขอกักตุนความหวานไว้เยอะๆ แล้วก็ขอเวลาไปหาไม้หน้าสามมาเตรียมไว้ฟาดพี่เชนทร์ก่อน 55555
เดี๋ยวนี้ตี่ตี๋ใช้อภิสิทธิ์เมียเจ้านายในที่ทำงานเต็มที่เลยนะคะ ชอบตรงบอกอย่าไปด่าพี่ชิต 5555
รู้สึกได้ถึงความเหนือ เหนือเจ้านายยังมีเมียเจ้านาย :-[ โอ้ยยย น่ารักกกก ชอบตอนพี่เฟยคลอเคลียตี่ตี๋มาก ก๊ากกก :hao5:
นี่อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงบรรยากาศร้านพี่ตุ้ย
คิดถึงนุ้งอินกับพี่ยูมากเลย แอร๊ยยยย
แวะมาอ้อนกันแล้วก็ไป 55555555
รอตอนหน้านะค้า >_<
-
โอยหวาน ปริ่มค่ะ แต่ขี้หึงมากค่ะพี่เฟย
-
อา ช่างเป็นตอนที่หวานมากขึ้น รู้สึกได้เลยว่าเฟยรักตี๋มาก ขี้หึงมากกกกกกกกกกก ด้วย แต่ก็น่ารัก :-[ และเขาจะย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจจริงๆเลย อิจฉาตี๋อ่ะ อยากเป็นตี๋ ๆๆๆๆ :ling1: คิดอย่างเฟยนะ ไอ้พี่เชนแม่งไม่จบแน่ ไว้ใจตี๋แต่ไม่ไว้ใจมัน กลัวตี๋จะพลาดจริงๆเลย ถึงจะไม่ตั้งใจแต่ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น หวังว่าตี๋จะดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าไปหลงเชื่อมันง่ายๆ ยิ่งไปทำงาน ตจว. ด้วยกันนี่ ยิ่งอันตรายเลย แต่คิดว่าพี่เฟยคงมีวิธีป้องกันไม่ให้มายุ่งกับเมียนะพี่นะ จัด :z6: ให้มันหลายๆทีหน่อย หมั่นไส้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว จัดไปเลยพี่เฟย หนับหนุนๆ :katai2-1: มีอินกับยูมาแจมด้วย ยังน่ารัก แต่รู้สึก มุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกระดิ่งแมวกันมากขึ้นนะ :laugh:
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุดดดดดดดดด
แบบชมพูพริ้ง ดอกกุหลาบเป็นแบคกราว
:L1:
อิพี่เชนทร์ไม่ต้องออกเลยก็ได้ ไม่คิดถึงเล๊ยยยย 555555
-
เหมือนวินยังมีอะไรที่บอกเฟยไม่หมด
หรือเราคิดไปเอง
วินอย่าไว้ใจพี่เชนทร์นะ ฟังพี่เฟยไว้เยอะ
ไม่คิดว่าพี่เชนทร์จะเป็นแบบนี้เลยนะ
แต่เข้าใจว่าคงช็อกแหละ
ยังแอบลุ้นว่าจริงๆ แล้วนอกจากเฟย วินก็ผลัดมารุกนะ
มโนไปนู้นแหละ
แต่อดีตของวินคือเศร้านะ กว่าจะผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้
ดีใจที่ได้มาเจอกับเฟยอีกนะ
-
เราไว้ใจพี่เฟยได้ใช่มั๊ย T T
ทำไมเรารู้สึกระแวงง่า
-
10 หน้าที่
วันทำงาน ผมมองตารางงานและภาพถ่ายประกอบการก่อสร้างที่เริ่มต้นถมดินไปบางส่วนแล้วถอนหายใจ งานบ้านพักที่ปทุมของคุณนภทีป์เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วและงานหอดูดาวที่หัวหินกำลังเริ่มต้น โดยปกติแล้วสถาปนิกไม่จำเป็นต้องไปคุมงานตลอด แต่งานใหญ่ที่มีการออกแบบค่อนข้างซับซ้อนผมคงต้องลงไปติดตามการทำงานด้วยตัวเอง พี่เชนทร์กับผมทำงานร่วมกันได้ดี ไม่ค่อยมีการก่อสร้างผิดแบบหรือสื่อสารกันไม่เข้าใจเท่าไร แต่ด้วยหน้าที่แล้วแม้ว่าจะวางใจฝีมือนายช่างใหญ่แค่ไหนผมก็ยังต้องไปดูงานที่หน้าไซต์อยู่ดี
“เอ็งจะไปหัวหินเมื่อไร” พี่ชิตถาม จิบกาแฟร้อนยืนอยู่ด้านหลัง ผมถอนหายใจอีกครั้งแล้วหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่เขียนตารางการทำงานไว้จนเละดู วันอังคารที่จะถึงมีปากกาวงเป็นสีแดงแบบลวก ๆ แต่ไม่ได้เขียนรายละเอียดไว้ว่าวงไปทำไม กระนั้นผมก็รู้ดีแก่ใจว่ามันคือเดธไลน์ของอะไรบางอย่าง
“อังคารหน้าหลังจากประชุมฝ่ายคงไปเลยครับ ต้องไปอยู่นานด้วย กว่าจะลได้กลับก็เสาร์อาทิตย์”
“คุยกับนายหรือยัง”
ส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ช่วงนี้ไอ้เฟยอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะพี่เชนทร์ถูกส่งไปอยู่ต่างจังหวัดสักพักใหญ่ ๆ แล้ว ส่วนไลน์ก็จัดการบล็อกและลบให้เสร็จสรรพ ยังดีที่ทิ้งเบอร์ให้โทรติดต่องานกันได้บ้าง แต่ถ้าเป็นนอกเวลางานเมื่อไรฝ่ายนั้นเก็บมือถือผมไปซ่อนตลอด
“บอกตอนกำลังเอากันดิ รับรอง ไม่มีปฏิเสธ”
“ทุเรศครับพี่ชิต ไปไกล ๆ ผมเลย ยังจะมีหน้ามาแซวอีก ที่ผมไม่ได้ย้ายงานเพราะใครไม่รู้ตัวเหรอ”
“รู้ ๆ ก็กำลังช่วยหาทางแก้ให้นี่ไง” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ไม่ได้มีทีท่าสลดลงแม้แต่น้อย ผมถอนหายใจแล้วเปิดเว็บไซต์หาโรงแรมสำหรับพักล่วงหน้า จะไปนอนที่เดิมที่ไปกับไอ้เฟยบ่อย ๆ ก็ได้ แต่ไกลกับที่ทำงาน คงต้องหาที่ใกล้ ๆ โรงแรมไดมอนด์หน่อย
“ทำไมไม่พักที่โรงแรมวะ ทางคุณฉัตรกมลให้โควตามาสองห้องไม่ใช่เหรอ” พี่ชิตถาม ผมพยักหน้าแต่ปฏิเสธ “ผมคงไม่พักที่เดียวกับพี่เชนทร์น่ะครับ ตัดปัญหา”
“ขี้หึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
คนถูกกล่าวถึงแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อกำลังนั่งเคร่งเครียดกับเอกสารหลังประชุมในห้องกระจก ผมเหลือบตามองแล้วพยักหน้า “ก็ค่อนข้างครับ ผมกลัวว่าพี่เชนทร์จะลำบาก”
“นี่ก็แม่พระ”
“ไม่ได้อยากจะแม่พระหรอกครับ แต่ถ้าเขาโกรธจริง ๆ ขึ้นมาจะวุ่นวายไปหมด”
“ที่จริงออกจะดูใจดี ขี้เล่น ตอนคุณอดุลย์อยู่ยังไม่มาแซวลูกน้องแบบนี้เลย เอ็งหลอนไปเองหรือเปล่าวะ” ผมแค่นหัวเราะ คุณมิ่งฟ้าเป็นที่รักของพนักงานในแผนกด้วยระยะเวลาไม่นาน ด้วยหน้ากากผสมกับความขี้เล่นของมันทำให้คลายความตึงเครียดที่ถาโถมเข้ามาเมื่อต้นเดือนก่อนได้หมดสิ้น ไอ้เฟยพิสูจน์ฝีมือได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นคนหัวไว และผมเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ว่ามันโน้มน้าวจิตใจคนเก่ง
“ผมก็ไม่รู้จะพูดดิสเครดิตแฟนตัวเองไปทำไมนะ เอาเป็นว่าพี่เชื่ออย่างที่พี่อยากเชื่อเถอะ”
พี่ชิตผลักหัวผมคะมำ พอดีกันกับพี่รุ่ง เลขาคนเก่งจะเดินเข้ามาจากด้านนอก เอียงคอหนีบโทรศัพท์มือถือไว้กับหู ส่วนมือทั้งสองข้างหอบแฟ้มเอกสารเสนอเซ็นมาเต็มแขน
“ว้าย พี่ทำซองใส่เช็กหล่นไว้เหรอคะ เดี๋ยวพี่กลับไปเอานะ ขอส่งแฟ้มเสนอเซ็นให้นายก่อนแปบหนึ่ง เสร็จธุระแล้วจะรีบไปเลยค่ะ"
"ไปทำอะไรหล่นที่ไหนครับเจ๊ ใช่เบี้ยเลี้ยงต่างจังหวัดพวกผมรึเปล่า" พี่ชิตแซวตามประสาคนปากไว เลขาคนสวยมองค้อนขวัก "เจ้ไม่ว่างเล่นด้วยนะชิตกำลังยุ่ง ๆ เห็นไหม"
"นั่นเอกสารเสนอเซ็นของคุณมิ่งฟ้าเหรอครับ" ผมถามก่อนพี่ชิตจะโดนด่าหนักไปกว่านี้ พอเห็นหน้าผมพี่รุ่งก็คลายสีหน้าเครียดขมึงลงเล็กน้อย "ใช่จ้ะ เดี๋ยวเซ็นเสร็จต้องรีบเอาไปให้คุณนิตยาอีก วันนี้มันวันโลกาวินาศอะไรไม่รู้วิน ประชุมสองโครงการติด วิ่งไปเอาเช็กกับฝ่ายบัญชีก็ดันไปทำร่วงไว้ที่ฝ่ายจัดซื้อ ประสาทจะกิน อยากจะแยกร่างสักแปดร่าง ยังไม่ได้เขียนรายงานการประชุมส่งเมลด้วย ตาย ๆ ฉัน"
"ใจเย็นพี่ เดี๋ยวผมเดินเอกสารให้ไหมครับ มีเรื่องจะคุยกับคุณมิ่งฟ้าพอดี"
"ว้าย น้องวิน พ่อพระของพี่ ฝากด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเช็กก่อน เสร็จแล้ววางเอกสารไว้บนโต๊ะพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่เอาไปให้คุณนิตยาเองทูนหัว"
ผมลุกขึ้นรับแฟ้มเอกสารมาจากอีกฝ่าย พอพี่รุ่งเดินกลับไปที่ลิฟต์พี่ชิตก็ยักคิ้วถาม “จะพูดแล้วเหรอ”
“ก็คงงั้น เอาไปพูดกันที่บ้านไม่จบเรื่องแน่”
พี่ชิตตบบ่าปุให้กำลังใจ ผมพยักหน้าเนือย ๆ ก่อนแบกเอกสารไปหน้าห้องหัวหน้า เหลือบไปเห็นโพสอิทกับปากกาบนโต๊ะเลขาก็แอบหยิบมาเขียนก่อนเคาะประตู เจ้าของห้องก็เงยหน้าขึ้น ผลักบานประตูเข้าไปพร้อมกับที่มือขาววางปากกา ยกขึ้นมาประสานตรงหน้า
“เลขาใหม่หรือไง”
“พี่รุ่งเขายุ่ง ๆ”
เฟยพยักหน้ารับรู้ ไม่น่าจะเป็นข้อมูลใหม่ของมัน “ประชุมสองโครงการติด อาทิตย์หน้ากูต้องไปทวายด้วย”
“เหรอ วันไหน”
“ไปตั้งแต่วันพุธเช้า บอร์ดเขาอยากขยายกิจการไปที่พม่า ยังไม่แน่ใจว่าจะไปดูงานต่อไหม ต้องรอคุณวัลลภบอกอีกทีว่ากี่วัน”
ผมพยักหน้า วางแฟ้มเสนอเซ็นเล่มใหญ่ตรงหน้ามัน “เห็นรายงานความคืบหน้าจากฝ่ายวิศวกรรมแล้วใช่ไหม”
“งานไหนล่ะ”
“หอดูดาว” คู่สนทนาเลิกคิ้ว วางคางบนฝ่ามือ “เห็นแล้ว แล้วไง?”
“อาทิตย์หน้ากูต้องไปดูจนกว่างานหลักจะขึ้นเสร็จ แบบมันค่อนข้างซับซ้อน บางทีคุยทางโทรศัพท์มัน...”
“ไม่ให้ไป”
“เฟย”
“ถ้าจะไปก็รอกูกลับมาก่อน เดี๋ยวไปรับไปส่ง แต่ไม่ให้ค้าง หมดธุระแล้วใช่ไหม ไปทำงาน เดี๋ยวก็เลิกช้าหรอก”
“มึงก็รู้ว่างานมันรอไม่ได้ มึงเองก็ไม่รู้จะกลับวันไหน”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ให้มึงไปค้างต่างจังหวัดกับไอ้เหี้ยนั่นแน่ ๆ”
“โอเค ๆ กูขับรถไปกลับก็ได้ ถึงกรุงเทพมืด ๆ หน่อยแต่ยังไงก็ต้องไป มึงก็รู้ มันเลี่ยงไม่ได้”
“เพราะกูรู้ตั้งแต่แรกไงว่ามึงต้องไปดูงานกับมันสองต่อสองกูถึงไม่อยากให้มึงรับงาน” ไอ้เฟยพ่นลมหายใจยาวเหยียด “แล้วจะขับรถไหวได้ยังไง ตากแดดตากลมมาทั้งวัน อันตราย”
“ก็มันไม่มีทางเลือกแล้วไหม”
ผมเอนตัวชิดกับเบาะ มองไปยังกระจกอีกฝั่งที่เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกสุดลูกหูลูกตา ลมจากเครื่องทำความสะอาดโกรกพัดเย็นเยียบ แต่ในอกกลับสุมไปด้วยความไม่พอใจ คิดแล้วว่ามันต้องไม่ให้ไปแน่ “มันเป็นงานนะเฟย อย่าให้มาเสียกับการแยกเรื่องส่วนตัวไม่ออกกันทั้งคู่ ยิ่งพี่เชนทร์รู้ว่ากูคบกับมึงอยู่แล้วด้วย อย่าให้เขาไปพูดกับใครว่าความสัมพันธ์ของเราทำให้งานเสีย”
“มันไม่กล้าพูดหรอก ถ้ามันจะพูด พูดไปแล้ว มันอยากถือสิทธิ์ในการจีบมึงอยู่ จะกระจายข่าวให้ตัวเองดูแย่ทำไม”
“ตอนนี้เขาไม่พูดเพราะพูดแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นไง แต่ถ้ามันทำให้เรามีปัญหากันได้เมื่อไร...”
“แล้วเป็นเหี้ยอะไรให้คนอื่นรู้เรื่องมึงคบกับกูไม่ได้”
คู่สนทนาจ้องตากลับมา ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนตอบ “กูอยากทำงานสงบ ๆ กูอยากเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่ได้อยากเป็นเมียเจ้านาย”
“แค่ให้ไปก็จบใช่ไหม” ไอ้เฟยวางมือลงบนโต๊ะ ท่าทางรำคาญเต็มที่ “ทำไมกูต้องมาทะเลาะกับมึงเรื่องแบบนี้ด้วยวะ ลาออกไปอยู่บ้านไหม กูเลี้ยงมึงได้นะวิน”
“มึงก็รู้ว่ากูรักงานนี้”
ผมตอบเสียงอ่อน เบนสายตามาจ้องมันกลับ “กูดูแลตัวเองได้”
“รับปากกูว่ามีอะไรจะบอก”
“อืม”
“ทุกเรื่อง”
“เออ พอใจยัง”
ไอ้เฟยพยักหน้าแบบขอไปที มันเอนตัวพิงกับเบาะหนังจนเก้าอี้โย้ไปด้านหลัง ใช้ข้อศอกวางกับพนักวางข้าง ๆ เบือนหน้าที่ยังฉายความไม่ชอบใจไปนอกกระจกบ้าง ปลายนิ้วเรียวลูบที่ริมฝีปากตัวเอง ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ “จะไปวันไหน”
“อังคาร กลับเช้าวันเสาร์””
“เลิกงาน กลับห้องแล้วไลน์มาบอกกูตลอด ถ้าว่างแล้วจะโทรหา ห้ามอยู่ในห้องกับมันสองต่อสอง วันอังคารกูไปส่ง เสาร์ถ้ากลับมาแล้วจะไปรับ ไม่งั้นจะติดต่อโรงแรมที่พักให้ขึ้นมาส่งมึง”
ผมหัวเราะ อีกฝ่ายเลยหันหน้ามาดุทางสายตา “กูไม่สนุกกับมึงนะ”
“เฮ้ย ซีเรียสไปแล้ว ผ่อนคลายหน่อย กูไปทำงานนะ”
“ไปทำงานกับไอ้เหี้ยนั่น” เจ้าของเสียงเน้นชื่อหลัง อันที่จริงไม่ใช่ชื่อของพี่เชนทร์ ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิดแต่มันก็ไม่เคยเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อจริง ๆ ของนายช่างใหญ่เลยสักครั้ง
“รู้แล้ว ๆ จะรายงานตัวทุกฝีเก้าเลย ไม่ต้องห่วง”
ผมยิ้มให้มันแล้วเสือกแฟ้มเอกสารไปให้ “เซ็นสิ เดี๋ยวกูเอาออกไปวางโต๊ะพี่รุ่ง”
คุณมิ่งฟ้าหยิบเอกสารไป เปิดหน้าแรกเห็นกระดาษโน้ตในสำนักงานสีเหลืองสดแปะติด คำสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ประดับเปื้อนอยู่บนกระดาษ รอยยิ้มสวยก็ผุขึ้นบนมุมปาก มันเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วส่ายหัวเขิน ๆ “มึงก็เป็นเสียอย่างนี้”
ผมหัวเราะ ก่อนมันพูดต่อ “ปัญญาอ่อน”
“ปัญญาอ่อนแล้วยิ้มทำไม”
“ใครยิ้ม”
“เออ นั่นดิ” ผมหัวเราะไอ้เฟยที่พยายามทำหน้านิ่ง หันไปกระแอมไอทางอื่น “เกร็งจนหน้าเบี้ยวแล้ว อยากยิ้มก็ยิ้มเถอะน่า ไม่ต้องเขินกูหรอก”
“เดี๋ยวมึงจะโดน ไอ้ตี๋ กระตุกหนวดเสือ”
“เป็นแมวให้กูสักวันเถอะน่า” ผมท้าวคางมองคนรัก ไอ้เฟยเซ็นเอกสารเสร็จก็ยื่นกลับมาแล้วรีบไล่ “ไปทำงานไป งานกูเยอะเห็นไหม กวนประสาท”
เป็นอีกครั้งที่ผมหัวเราะร่วน รับแฟ้มมาถือแล้วเดินออกจากห้องกระจกใส วางเอกสารบนโต๊ะพี่รุ่งก่อนเปิดเอาโพสอิทออกแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า หันกลับไปในห้องอีกทีเห็นกระดาษแผ่นเล็กสีเหลืองบนปลายนิ้วหัวหน้าแล้วก็ยิ้ม ไม่รู้แอบดึงไปตอนไหน เพิ่งเห็นตอนมันแปะลงบนขอบโมเดลลูกตุ้มแบบไม่รู้จะเก็บไว้ไหนนี่ล่ะ วันหลังหาบอร์ดเล็ก ๆ มาให้มันไว้ก็ดี แต่เจ้าตัวจะรับไว้ไหมนั่นอีกเรื่อง ทีหว่านคนอื่นล่ะถนัดนัก พอถูกหยอดกลับนิด ๆ หน่อย ๆ ไอ้เสือของผมกลับไปไม่เป็นเลย
“อะแฮ่ม ท่าทางจะราบรื่นสินะครับคุณวายุ”
“พูดมากว่ะพี่ชิต” ตะโกนกลับไปให้คนหลังพาทิชั่น พี่ชิตขำลงคอแล้วแจ้งข่าว “เออ น้องโน้ต เมียไอ้เชนทร์แวะมาหามึงเมื่อกี้น่ะ เขาบอกว่างแล้วให้เรียกด้วย จะคุยเรื่องแก้แบบ เดี๋ยวจะฝากมึงไปคุยกับไอ้เชนทร์ด้วยเลย”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาพี่เขาที่โต๊ะดีกว่า”
“ระวังโดนตบ”
“นี่พี่โน้ตนะครับ ไม่ใช่พี่มิก ใจดีจะตาย” ถ้าเป็นคุณมิกกี้ ฝ่ายบัญชีล่ะนั่นผมถอยเลย แค่เผชิญหน้ายังไม่กล้า อายุต่างกัน ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ต่างกัน แปลกที่พี่มิกโตกว่าพี่โน้ตด้วยซ้ำแต่นิสัยกลับเหมือนเด็ก ๆ
“เดี๋ยวกูจะไปฟ้องไอ้มิก”
“ขอบคุณครับ แต่ถ้าจะฆ่าผม พี่เอาผมไปวางให้รถไฟทับศพน่าจะสวยกว่านะ ไม่คุยกับพี่ชิตแล้ว ไปทำงานดีกว่า”
พี่ชิตสะบัดมือไล่ ผมรวบสมุดจดงานกับปากกาได้ก็รีบเดินออกมา ไม่รอให้อีกฝ่ายแซวซ้ำอีกหน
บรรยากาศของฝ่ายวิศวกรรมการออกแบบค่อนข้างเงียบเหมือนปกติ มีเสียงของกระดาษเอสามพลิกไปมาสลับกับเมาส์และแป้นพิมพ์ ผมเดินตรงมายังพาทิชั่นของนายช่างนราธิปโดยส่งยิ้มให้คนอื่นที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีไปพลาง ๆ
พี่โน้ตเป็นคนผิวขาว ร่างโปร่ง สูงกว่าผม ดูภายนอกแล้วเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก เรื่องต่อยนี่ผมไม่เคยเอาหน้าไปรับหมัดด้วยตัวเองสักที แต่เห็นอีกฝ่ายเวลามีเรื่องกับพี่เชนทร์แล้วก็อดขยาดไม่ได้ ไม่เหมือนพี่มิกที่เน้นใช้เสียงกับโวยวายเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งนั่นออกแนวน่ารำคาญเสียมากกว่า
“พี่ชิตบอกว่าพี่โน้ตมีเรื่องจะคุยกับผมเหรอครับ”
เจ้าของชื่อเหลือบตาขึ้นมองผ่านกรอบแว่นสายตาสีดำ พยักหน้าลงแล้วเลื่อนเก้าอี้ตัวที่ว่างข้าง ๆ มาใกล้ “นั่งก่อนสิ ผมมีแก้แบบนิดหน่อย ตอนคำนวณมีบางตัวลากสูตรไม่ครบ แต่เอาไปคุยกับฝ่ายประมาณราคามาแล้ว ต้นทุนไม่เปลี่ยนมาก”
ผมพยักหน้า พี่โน้ตเอี้ยวตัวไปรื้อแบบเอสามที่กองรวมกันเป็นปึกหนาด้านหลัง จากมุมนี้เสื้อเชิ้ตแขนยาวที่สอดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบใต้เข็มขัดหนังรัดรึงจนเห็นรูปร่างอีกฝ่ายชัดกว่าเก่า พี่โน้ตไม่ใช่แค่ค่อนผอมแต่เรียกได้ว่าผอมมาก เอวเขาเทียบเท่ากับผม ในขณะที่ส่วนสูงต่างกันเกือบสิบเซ็น และด้วยความที่หุ่นดี แต่ขณะเดียวกันก็มีกล้ามเนื้อตามต้นแขนเล็กน้อยทำให้เขาค่อนข้างป๊อบในหมู่ผู้ชาย ผมได้ยินช่วงแรก ๆ ว่าคนคอยขายขนมจีบให้เพียบ แต่เจ้าตัวก็ดูไม่เคยสนใคร ทำไมพี่เชนทร์ถึงเป็นคนที่พี่โน้ตเลือก ผมอยากถามแต่ก็ไม่กล้าพอ แค่เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรง ๆ ได้แบบนี้ก็เรียกว่าด้านจนเหนือคำบรรยายแล้ว โชคดีที่เขาไม่เคยถือโทษโกรธผมแม้จะมีคนเตือนมาบ้างแล้วก็ตาม
“ผมทำRed Mark รวมกับที่เชนทร์ส่งเมลมาคร่าว ๆ แล้ว แต่ยังไม่ได้ส่งให้ดราฟท์วาดAs built ถ้าวินโอเคผมจะได้เอาไปให้ดราฟท์ทำต่อวันนี้เลย”
“แก้ไม่เยอะนี่ครับ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้ามองจากระดับสายตาของผู้ใช้งานอาจไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำ”
“ขอโทษที่ลองแก้ไปก่อนแล้วก็ทำงานสะเพร่า จะเข้าไปปรึกษาทีไรก็เห็นออกไปข้างนอกตลอด”
“อ้อ ไปคุยเรื่องรายละเอียดที่ยังตกหล่นกับคุณฉัตรกมลน่ะครับ”
“งานบ้านที่ปทุมเหรอ นึกว่าเป็นหน้าที่ของอินทีเรียแล้วเสียอีก”
“ครับ แต่ก็มีเก็บตกนิด ๆ หน่อย ๆ พวกความสวยงามก่อนส่งผ่านงาน พี่เชนทร์ลงไปประจวบแล้วด้วยคุณนพชัยที่เข้ามารับช่วงต่อตอนท้ายแทนก็ไม่ค่อยใส่ใจ ถือคนเดียวหลายโครงการคงจะเหนื่อย”
“อืม” พี่โน้ตรับคำ สายตาคมแต่แลดูคล้ายว่าจะเศร้ายังมองบนแผ่นกระดาษโดยปราศจากคำพูดไปพักใหญ่ “จะไปวันไหนล่ะ ผมจะได้เร่งดราฟท์ให้”
“วันอังคารครับ ช่วงบ่าย ตอนเช้าติดประชุม”
พี่โน้ตพยักหน้ารับรู้ ถอนหายใจทิ้งก่อนชวนคุยเรื่องอื่น “แล้วเลิกกับไอ้เชนทร์แล้วเหรอ”
ผมเงียบเสียงไปพักหนึ่ง เหลือบตาขึ้นมองคู่สนทนาพลางส่ายหน้า “ผมไม่ได้คบกับพี่เชนทร์ตั้งแต่แรกครับ”
“ก็เห็นว่าก่อนหน้านี้คุยกันอยู่”
“ผมไม่ได้คิดอะไรครับ รู้มาว่าพี่เชนทร์มีแฟนแล้ว”
คู่สนทนาพยักหน้า ใช้ปลายนิ้วดีดปากกาไปมา เอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ท่าทางไม่สบายใจ “ตอนแรกผมเข้าใจว่าคุณน่าจะอยู่ในสถานะเดียวกับผมเลยไม่ได้พูดไป เรื่องที่ทนเห็นมันคบซ้อนเพราะตัดใจเลิกไม่ลงสักทีน่ะ แต่เหมือนผมเข้าใจผิดมาตลอดหรือเปล่า”
“ครับ?”
“ไอ้เชนทร์มันตามตื๊อคุณใช่ไหม” พี่โน้ตแค่นยิ้มด้วยมุมปากข้างเดียว ถอดแว่นสายตาออกมาวางกับโต๊ะ ยกมือขึ้นนวดขมับ ผมเส้นเล็กปรกลงมาก่อนอีกฝ่ายจะเสยขึ้นไปข้างบน เผยให้เห็นใบหน้าขาวที่ปราศจากสิ่งกีดขวาง พี่โน้ตเป็นคนหน้าตาดี คิ้วโก่งได้รูปเป็นระเบียบสวย ตาสองชั้น จมูกโด่ง ออกแนวกึ่งสวยกึ่งหล่อมากกว่าน่ารัก ถ้าเทียบกันแล้วพี่มิกที่อายุเยอะกว่ายังน่ารักกว่าโข
“ผมเพิ่งเคยเห็นไอ้เชนทร์จีบใครไม่ติด” เขาว่า ซึ่งผมไม่แปลกใจเลยสักนิด พี่เชนทร์เป็นคนหน้าตาดี คารมดี ใส่ใจคนที่ตัวเองชอบออกนอกหน้านอกตา ดูเป็นคนเปิดเผย จริงใจ เพราะซุกอะไร ๆ ไว้ใต้พรมอย่างแนบเนียน แต่ในกรณีของผมไม่ ส่วนหนึ่งอาจเพราะคนที่วนกลับมาเจอกันใหม่อีกครั้ง
“ผมมีคนที่รออยู่น่ะครับ”
“ตอนนี้คบกันแล้วสินะ”
ผมพยักหน้า แต่ไม่บอกว่าเป็นใคร พี่โน้ตผ่อนลมหายใจออกทางจมูกอีกที “ไอ้เชนทร์ดูหงุดหงิด ๆ ตั้งแต่ก่อนไปหัวหินแล้ว ระวังมันหน่อยก็ดี มันไม่ได้บอกหรอกว่าอารมณ์เสียเรื่องคุณ แต่ผมก็พอจะเดาออก พี่มิกเอาใจมันเก่งเสียขนาดนั้นคงไม่ทำให้มันปวดหัว”
ผมก้มหน้าลงชิดอก ความรู้สึกหลากหลายแล่นปราดอยู่ในหัว นึกขอบคุณพี่โน้ตที่ยังเตือนถึงแม้ผมจะอยู่ในฐานะหนามยอกอกก็ตาม “ที่จริง...ผมเคยนอนกับพี่เชนทร์ครับ ผมขอโทษนะพี่โน้ต ตอนนั้นผม...”
“ไม่ใช่ความผิดวินหรอก ไอ้บ้านั่นต่างหากที่ไม่รู้จักพอ”
พี่โน้ตเอ่ยเหมือนปลงแต่ผมกลับมองเห็นความเจ็บปวดในแววตาที่แม้จะพยายามซ่อนเท่าไรก็ซ่อนไม่มิด ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังทน แต่เหตุผลของแต่ละคนก็ยากที่จะเข้าใจได้
“มันไม่ชอบให้ใครมาทับเส้น คุณยิ่งต้องระวังตัว รู้ไหม มันไม่ยอมแพ้หรอก ผมรู้จักมันมาตั้งแต่เล็ก ๆ”
“ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี ทำไมถึงยังทนอยู่ล่ะครับ” ท้ายที่สุดผมก็หลุดปากโพล่งออกมา พี่โน้ตหัวเราะคล้ายกับเยาะตัวเองแล้วหลับตาลง
“บางทีเราก็หนีพรหมลิขิตไม่พ้นหรอกวิน”
บ่ายแก่ ๆ วันอังคาร เล็กซัสสีดำขลับทะยานมาถึงจังหวัดที่หมายด้วยเวลาอันรวดเร็ว คุณมิ่งฟ้าแจ้งเลขาส่วนตัวว่าจะมาดูงานเริ่มต้นด้วยตัวเองก่อนบินไปพม่าพรุ่งนี้สาย ๆ ซึ่งพอดีกันกับที่คุณนภทีป์ก็มาพักผ่อนที่โรงแรมไดมอนด์ ผมกับมันเลยอยู่ในสภาพเหมือนผู้ต้องหารอดคำพิพากษามาได้อย่างหวุดหวิด พี่ชิตยิ้มแซวอย่างคนรู้ทัน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมาให้เป็นพิรุธ
โรงแรมที่ผมอยู่ตั้งอยู่ห่างจากที่ทำงานไม่ไกลนัก ย่านนี้ถูกทำเป็นหาดส่วนตัวเกือบทั้งหมด บางคนมองว่าไม่เหมาะสม แต่สำหรับผมคิดว่าบางทีการบริหารจัดการที่ดี ดูแลความสะอาดชายหาดของภาคเอกชนบางแห่งกลับน่ายกย่องมากกว่าภาครัฐที่ปล่อยปละละเลยพื้นที่แถบนี้เสียอีก
“จากตรงนี้เดินไปไดมอนด์ไม่ไกลเท่าไร” ไอ้เฟยบอก อันที่จริงแล้วเป็นโรงแรมมาตรฐานเดียวกันด้วยซ้ำ “เดินไปอีกฝั่งก็จะใกล้กับตลาดโต้รุ่งกว่า กูเปิดห้องไว้แล้ว เดี๋ยวเอาของไปเก็บแล้วค่อยออกไปที่ไซต์กัน”
ผมพยักหน้า เดินตามมันเข้าโรงแรมหกดาวต้อย ๆ มีพนักงานช่วยยกกระเป๋าหนึ่งคน สัมภาระผมไม่เยอะมากแต่ไอ้เฟยกลับไม่ยอมให้ถือ มันบอกว่าวันนี้มาในมาดคุณชาย อยากทำตัวกากกังค่อยเอาไว้มากันสองคนในฐานะนักท่องเที่ยว ที่นี่คงมีลูกค้ามันอยู่ หรือไม่ก็เป็นโรงแรมในเครือญาติ ๆ มันนั่นแหละ
“เปิดไว้สองห้อง แต่เดี๋ยวคืนนี้กูจะนอนกับมึง พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“แล้วจะทันเหรอ”
“เออน่า ถ้าจำเป็นต้องใช้รถก็บอกรีเซฟชั่นเขาแล้วกัน ที่นี่โรงแรมเฮียอี้”
ชื่อสุดท้ายของประโยคทำเอาสองขาผมชะงักงัน คนที่เดินเคียงข้างกันเองก็สังเกตเห็นได้ “เป็นอะไร จำเฮียกูไม่ได้เหรอ”
“เปล่า” จำได้ดีเกินไปด้วยซ้ำ “แล้ว...เขาจะไม่ว่าเอาเหรอ”
“ไม่หรอก จะรู้เรื่องหรือเปล่าเถอะ ช่วงนี้ไปดูโรงแรมให้อากงที่หม่าเก๊า กว่าจะกลับก็เดือนหน้า”
ผมพยักหน้า ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อย ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันอีก “ไม่อยากเจอเขาเหรอ”
“ทำไมถามแบบนั้น”
“ก็ดูทำหน้า” เฟยแค่นยิ้ม พอดีกับลิฟต์ของโรงแรมเดินทางมาถึง ผมแทรกตัวเข้าไปในช่องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ก่อนมัน ตามมาด้วยพนักงานยกของเป็นคนสุดท้าย ไอ้เฟยขยับตัวมาชิด หลังมือสัมผัสกันผะแผ่วก่อนมันจะขยับมาเกี่ยวกระหวัดประสานกันไว้ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เหลือเพียงเราสามคนในห้องโดยสารปิดตาย มันก็ยกมือผมขึ้นมาจูบ แววตาคมที่ผมเกิดอ่านไม่ออกขึ้นมากะทันหันจับจ้องเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้นทำให้ผมเบือนหน้าหนี
“เหงื่อออกที่มือจนชื้นไปหมดเลย เป็นอะไร”
“เปล่า” ผมโกหก ไม่สบตามันเหมือนวัวสันหลังหวะ ผมไม่พร้อม ไม่พร้อมจะสารภาพความจริงทั้งหมดออกไป ผมไม่อยากจะสูญเสียมันไปอีกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“กูรักมึงนะเฟย”
“นึกยังไงจู่ ๆ ถึงบอก หืม? ดูไม่เป็นมึงเลย”
ผมไม่ตอบ เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อเสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งประตูก็เปิดออก พนักงานของโรงแรมเดินนำไปเปิดประตูห้องให้ขณะที่ผมเอาแต่ก้มหน้าซอยเท้าถี่ เฟยรับกุญแจห้องของตัวเองมาโดยไม่รอให้พนักงานนำทางไปแล้วดันประตูห้องของผมเข้ามาติด ๆ มีความเงียบสื่อสารรอบตัวผมกับมัน บานประตูปิดลงแล้วแต่เรายังคงไม่พูดอะไรต่อจากนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงที่เจือความห่วงใยเต็มที่นั่นทำให้ผมก้มหน้าลงมองปลายเท้า สะบัดหัวจนเส้นผมปลิวกระจาย ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นอยู่ในอกแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ “มึง...เอาของไปเก็บที่ห้องเถอะ”
“เปิดไว้อย่างนั้นแหละ กูไม่ได้จะนอนแยกกับมึงอยู่แล้ว มึงก็รู้”
น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ปลายเท้าที่ยังไม่ถอดรองเท้าหนังออกขยับเดินเข้ามาใกล้ ไหล่ทั้งสองข้างของผมถูกจับยึดไว้ก่อนคนรักจะดึงเข้ามากอดไว้ทั้งตัว เสียงหัวใจผมสงบลงเมื่อแก้มของเราแนบกัน ริมฝีปากได้รูปจุมพิตอย่างทะนุถนอมเหนือกกหู มือของผมขยับขึ้นโอบรอบเอวมันอย่างเชื่องช้า ซบหน้าลงบนบ่ากว้างโดยปราศจากคำพูดใด
“คิดอะไรขึ้นมาอีกวะตี๋”
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
“ถ้าจะโกหกก็หัดทำให้มันเนียนหน่อย” ผมเงียบเสียงลง ขณะที่อีกฝ่ายถอนหายใจหนัก “มีอะไรอยากเล่าก็เล่าแล้วกัน กูอยู่ข้างมึงเสมอแหละ”
“เฟย...” ผมเรียกชื่อมันแผ่วเบา แต่ที่เบากว่านั้นคือคำว่า ‘ขอบคุณ’
TBC
คือไม่อยากพูดต่อ กลัวโดนด่า (ฮาาาา) รำคาญนังตี๋มากค่ะ ผู้ชายนางเยอะ อิจฉา ไม่ใช่อะไร
เอาโน้ตที่วินเขียนให้เฟยมาฝาก
(http://upic.me/i/0f/02345.gif)
ปล. ยังไม่ดราม่า อย่าเพิ่งต้มน้ำกันนะ ฮืออออ
-
ขี้หึงไปนะเฟยบางที แต่อย่างเนี้ยละ พี่ชอบบบบบบบบ 5555555555555
-
อย่าเพิ่งมาม่าน๊าาาากำลังหวานเลย :z2:
-
เข้าใจวิน แบบ เป็นใครก็พูดไม่ออก พีเฟยเสียใจมามากแล้วอะ กลัวไพี่เชนท์มันทำไรวินอะ :hao5:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่เฟย ฮือออ T v T
-
ขอไม่กินมาม่า ยันตอนจบเลยได้มะ :ruready
-
:hao4:
:katai1: :katai1:
-
เหมือนจะหวานแต่ก็ไม่สุด ก็คงเพราะเรื่องเฮียอี้นี่แหละที่ตีตี๋ยังไม่บอกเฟย :เฮ้อ: อยากให้ตี๋พูดออกไปนะ มันดีกว่าเฟยมารู้ทีหลัง ในเมื่อจะเริ่มต้นใหม่ก็ควรจะเคลียร์อดีตให้หมด แต่ก็เข้าใจตี๋นะ มันเป็นเรื่องคนใกล้ตัวคนที่ตัวเองรัก มันเลยกลัวมากกว่าเรื่องไอ้พี่เชนท์ ถ้าเจอหน้ากันจะเป็นไงหนอ หวังว่าเฮียอี้คงไม่อะไรกับตี๋หรอกนะ หวังอย่างนั้น :call: และก็อย่าให้ไอ้พี่เชนท์มันมาทำอะไรตี๋อีกเลย สงสารตี๋กับเฟย ตี๋ก็ควรจะระวังให้มากๆ ขนาดโน้ตที่เป็นเมียมันอีกคนยังออกปาก สู้คนเถอะนะตี๋ถ้ามันทำอะไร :z6: แม่งเลย ไม่ชอบคนเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้แบบนี้เลย อยากรู้เรื่องของโน้ตจัง ดูเป็นคนเสน่ห์มากๆ คนนี้หรือเปล่านะจะทำให้ไอ้เชนท์มันคิดได้ ว่าควรจะหยุดได้แล้ว แต่ถ้าโน้ตดีขนาดนี้อยากให้มีผัวใหม่ไปจัง ปล่อยให้ไอ้เชนท์มันอยู่กับนังมิคไปเถอะ ให้ตามจิกตามเช็ดกันไปซะ :m16: แต่ที่ฮามากๆๆๆ คือ พี่ชิต 'บอกตอนเอากันดิ' :m20: เห็นด้วยจ้า :laugh:
-
บางทีก็กลัวความสุขจะหายไปน่ะ
-
อื้อหือ เปิดไมโครเวฟใส่ถ้วยเข้าไปอุ่นรอเลย มาม่ายังมาไม่ถึง กินโจ๊กรอละกัน :katai1:
-
อิพี่เชนทร์นี่ทำตัวได้น่าชังมาก
สงสาร วิน จริงๆเมื่อไหร่จะได้เล่าความจริงที่เกิดขึ้น จนหมดสิ้นให้พี่เฟยฟัง แล้ว นายจะฟังจนจบไหม
-
เอาจริงป่ะ พูดไปก็จบ เราเฟยก็พร้อมรับฟังทุกอย่าง
แต่อินุ๋งตรี๋นี่แหละที่จะทำให้เรื่องใหญ่โต เพราะ เฟยต้องมารู้มันด้วยตัวเอง :serius2: :serius2:
ต้มรอเลยยยย ค่อยๆเดือด เวลากินจริงๆ อร่อยน้ำตาร่วงพอดี :sad4: :sad4:
-
ผู้ชายนางเยอะจริงๆ
คิดว่าคงมีเข้ามาพัวพันพร้อมๆ กันไปเลย
เข้ามาทั้งพี่เชนทร์และเฮียอี๋อะไรนี่เลย
เอาแบบเจ็บหนักๆ กันไปทีเดียว
พี่โน้ตมีบทแป๊บเดียว แต่แย่งซีนพี่เชนทร์นะ
แอบเชียร์ให้ตัดใจ ให้พี่เชนทร์ไม่เหลือใครไปเลย
อยากอ่านคู่นี้ด้วย รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก น่าสนใจดี
-
เฟยของเราเอาแต่ใจมากกแต่ก็ยอมตี่ตี๋ตลอด
เข้าใจวินนะมันไม่เคยลืมแต่ก็ไม่อยากจะพูดไป!!!!
รอตอนหน้าค่ะ..รักเฟย
-
ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย เครียดแทนน้องตี๋ และพี่เฟย
ใครก็ได้เอาอิพี่เชนทร์ไปเก็บที
แล้วยังีอาเฮียอี๊อีก โอ๊ยยยจะเป็นลมแทนน้องตี๋ :hao5: :hao5:
-
สงสารพี่โน๊ตจับจิตเลยฮะ หาคู่ให้นางด่วน
-
หูย มีตัวละครใหม่มาแล้ว แถมเป็นความลับที่ตี๋น้อยยังไม่กล้าเปิดเผยเสียด้วย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ตี่ตี๋นางควรบอกความลับทุกอย่างให้หมดทีเดียวนะ ไม่อยากม่าอะ กีสสส
ชอบพี่เฟยหึง คึคึ
-
ท่าทางงานจะเข้าวินนี่เต็ม ๆ ไหนจะพี่เชนทร์ แล้วยังมีเฮียอี้ คดีเก่าอีก
ปล.พี่โน้ตเลิกกะพี่เชนทร์เถอะแล้วเรามาคบกัน กิกิกิ
-
วินมีหนุ่มเยอะจริง เข้าใจนะว่าพี่เฟยจะหวงก็ไม่แปลก
กลัวใจอิพี่เชนทร์ อย่าทำไรน้องวินเลย ไม่อยากกินมาม่าเยอะ เง้ออ
เฮียอี้...คือญาติพี่เฟยคนนั้นสินะ
มีกลิ่นตุๆเหมือนมาม่าเบยยยย พี่เฟยจะรู้เรื่องที่ตี๋เคยนอนกับญาติตัวเองแล้วรึยัง??
แล้วนี่เอาตี๋มาอยู่โรงแรมเฮียอี้อีก...คือ จะมีอะไรรึเปล่า จะมาม่าแล้วใช่ม้ายยยยย T^T
พี่เฟยรอฟังอยู่นะ ตี๋เล่าๆไปเถอะ ยังไงอิพี่เฟยก็เป็นพระเอก ต้องรับให้ได้สินะ...ใช่มั้ยๆๆ???
ปล. สงสารพี่โน้ต ไปรักคนอย่างอิพี่เชนทร์ทำไม
อ่านแล้วชอบบุคลิคพี่โน้ต นิ่งสงบสยบทุกอย่าง ขอให้นางไม่ต้องเศร้าได้ไหม
-
น่ารักมากๆ
-
โอยยยยยย อิพี่เชนทร์ยังไม่ทันสรุป นี่มีคดีเก่ามาอีกเหรอเนี๊ยะะะะ
ตอนต่อไปไหว้ล่ะตี๋ สารภาพบาปให้พี่เฟยรู้เหอะน๊าาาา
ตอนหน้าเซอร์ไพรซ์เฮียอี้ไรนั่นต้องกลับมาแล้วแหงเลยอ่า
รถไฟชนกันโครมครามแหง โอยยยยเครียดว้อยยยยยย :katai1:
พี่เฟยสู้ๆ ตี๋สู้ๆ
-
อยากอ่านต่อแระ ลุ้นไม่อยากให้มีอะไรๆเกิดขึ้นเลย นู้สึกได้ว่ามีคลื่นใต้น้ำสุดๆเลยคะ :hao5:
-
เรื่องนั้นอ่ะบอกเฟยเถอะวิน
เก็บไว้แบบนี้มันอึดอัดแทน :ling1:
-
เฟยขี้หึง
-
:pig4:
-
อ่านเห็นชื่อเจ้าของโรงแรมละกลัวดราม่าขึ้นมาเลย
กลัวน้องตี๋โดนโกรธ แม่ยกต้องเฮิร์ทมากถ้าเป็นแบบนั้น :o12:
-
กลัวพี่เชนท์จะมาทำอะไรวิน พี่เฟยก็ไม่อยู่ด้วย
แล้วไหนจะเรื่องที่วินยังไม่ได้บอกพี่เฟยอีก
วินดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าอยู่กับพี่เชนท์ตามลำพังนะ
สู้ๆนะวิน
:mew1: :L2:
-
เฮียอี้ ชื่อนี้ต้องพามาม่าแน่ๆ
:hao5:
กลัวใจพี่เฟยจัง สัญญาอะไรกับตีตี๋ไว้ อย่าลืมมันซะล่ะ
สงสารพี่โน้ต ถ้าพรหมลิขิตจะทำร้ายเราขนาดนี้ หนีมันไปก็ได้นะพี่
-
ได้กลิ่นม่ามาโชยมานิดๆแล้ว
อยากให้วินเล่าความจริงให้พี่เฟยด้วยตัวเองอ่ะ
เพราะถ้าพี่เฟยไปได้ยินจากปากคนอื่นมาเราว่ามันเจ็บมากกว่าอีกนะ
-
โพสต์อิทมุ้งมิ้งมากอ๊ะะะ
โอ๊ย กดดันๆๆ
เจอทั้งญาติพี่เฟย ที่เคยนอนด้วย
เจอทั้งพี่เชนทร์ นรก นรกจริงๆ
ขอช็อคแทนพี่ตี๋
ไม่อยากต้มน้ำเลยค่ะคุณเวสต์ ข้ามๆๆได้มั้ยค่ะ ฮ่าๆๆ
สงสารพี่โน้ตอ่ะะะ เราว่าน่ะสักวันนึงพี่เชนทร์ต้องเสียใจที่เสียพี่โน้ตไป
แบบพี่โน้ตเจ็บปวดมากๆเลย พี่เชนทร์ทำไมไม่พอไม่หยุดสักที ต้องเสียพี่โน้ตไปก่อนถึงจะรู้สึก
ถ้าจะดราม่า ขอดราม่าให้พี่เชนทร์เสียใจที่ทำร้ายพี่โน้ตค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
โอ๊ย ปวดตับ อ่านไปถึงตอนกล่าวถึงเฮียอี้มือเราก็พาลชึ้นไปด้วย
สงสัยว่าที่ตี๋นอนกับเฮียอี้เพึ่อเอาเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยหรือเปล่า? ตอนหลังพอแม่ตายแล้ว ไม่มีเฟย ตี๋เลยเคว้ง ทำอะไรบ้าๆหลาย
อย่าง ส่วนอิเชนทร์นั้นตอนนี้ก็อยู่ที่ว่ามันจะทำอะไรกับตี๋ ดมื่อไหร่ ยังไงเท่านั้นเอง anticipation สูงเหลือเกินว่าเมิงจะวางแฟนทำ
อะไร ยังไงก้ขอให้พี่มิคช่วยเช็คบิลมันทีนะ อย่าให้มันมาทำอะไรตี๋ได้ แค่เฮียอี้ก็ปวดตับปวดไตรอตอนต่อไปแล้วเนี่ย
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ :L2:
-
อิพี่เชนทร์นี่ก็ไม่รู้จักพอ โอย นั่งเตรียมใจรอ
-
แงงงง ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ งือ
-
อ้าว คิดว่าจะมาม่าแล้วค่า มันตุ่ยๆ มาแล้วเนี่ย โจทก์วินเพียบเลย เป็นกังวลค่ะ เฮียคนนี้สินะ อีตาพี่เชนบ้าอีก
อืม เฟยรู้เรื่องไหม เหมือนจะรู้ว่ะ ขอให้รู้แล้วละกัน คนอ่านไม่พร้อมรับระเบิดจากเฟย คือมันเหมือนจะแหลกกันไปข้าง
ชอบตอนวินเล่าแล้วพี่เค้าถามว่าขี้หึงขนาดนั้นเลย ขนาดหนักอ่ะพี่~~~~ ซึ่งจริงอีกพอไปบอก รักมากก็หวงมาก
พี่เชนมันดูน่ากลัวขึ้นมาอีกแล้วจากปากคำพี่คนหล่อ หมั่นไส้ อีมักมาก กลัวมันจะวางยาน้องแล้วปล้ำ
เอาชนะด้วยวิธีร้ายๆ ไรงี้
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เฟยรับได้เชื่อสิ ตอนนี้พี่เขาก็ไม่พร้อมจะเสียตี๋
ไปอีกเหมือนกันนั่นแหล่ะ
:กอด1:
-
คือกลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล แต่คนเขียนบอกว่ายังไม่ม่าอย่าเพิ่งต้มน้ำ
แสดงว่าอาจจะไม่ใช่ตอนสองตอนหน้าหรือเปล่า แต่ตอนนี้เรื่องที่จะม่าได้ก็มีแต่เรื่องเชนทร์กับญาติเฟยนั่นแหละ
เฮียอี้ทำให้เกิดปฏิกิริยาแปลกๆจากตี๋ขนาดนี้แล้ว อาจจะเป็นญาติเฟยคนนั้นใช่ไหม
เห็นเฟยบอกตลอดย้ำตลอดว่าถ้ามีเรื่องอะไรให้บอก หวังว่าถ้าตี๋พูดไปเฟยจะทำได้อย่างที่ปากพร่ำบอกแล้วกันนะ
จริงๆไม่ว่าทางไหนจะบอกหรือไม่บอกก็ต่างมีข้อดีข้อเสียทั้งนั้น จะรอดูว่าสถานการณ์จะไปในทางไหน
เฟยนี่ขี้ห๊วงขี้หวงจริงจังเนอะ ชอบตอนตี๋เธอหยอดกลับทำเอาไปไม่เป็นซะเลย ฮ่าาาาา
ส่วนพี่โน้ต น่าสงสารอ่ะ พาตัวเองออกมาเหอะคุณพี่ คุณพี่ดูเป็นคนมีสติพูดรู้เรื่อง ไม่น่าหมั่นไส้นะ
อยากให้พี่โน้ตไปมีคนใหม่ คนที่เป็นของของตัวเองอย่างแท้จริง ไม่ต้องไปแชร์ของสาธารณะกับคนอื่นค่ะ
คือโดยปรกติทั่วๆไปแล้ว เคสเชนทร์กับโน้ตนี่ คือรู้จักกันมานาน เชนทร์เป็นคนไม่ยอมให้ใครทับเส้นอย่างพี่โน้ตบอก
ถ้าพี่โน้ตไปมีคนใหม่ คิดว่าเชนทร์นางด้วยความโลภไม่รู้จักพอ นางต้องไม่ยอม โอ๊ย คือใครก็ได้ที่ไม่ใช่เชนทร์อ่ะ รับไม่ได้จริง
นี่ขนาดพี่โน้ตเพิ่งออกมานะ ยังไม่มีเรื่องราวอะไรมากมาย แต่งานมโนของเราช่างไปได้ไกลเกินกู่กลับมากเลย กร๊ากกก
:katai3:
-
เราชอบในความขี้หึงของพี่เฟยแบบนี้แหละ มันก๊าววว :-[
แอบหึงไปกับพี่เฟยด้วยนะเนี้ย ไม่อยากให้ตี่ตี๋ไปอยู่ใกล้พี่เชนทร์เลย 5555555
ไม่ไว้ใจเลยอ่ะ นี่เตรียมตั้งหม้อล้ะ แต่คือแบบคนเขียนบอกว่ายังไม่มา
งั้นเดี๋ยวเอาหม้อไปเก็บไว้ก่อนก็ได้ 5555555555
เฮียอี้คือคนที่ตี่ตี๋เคยมีอะไรด้วยสินะ :sad4:
ถึงตอนนี้สัมผัสได้ถึงความหน่วงของตี่ตี๋และความก๊าวของพี่เฟย
อ่านแล้วรักพี่เฟยขึ้นอีกเยอะมาก พ่อคุณทูนหัวของบ่าว พี่เฟยที่แสนดี *ชูป้ายไฟ* :hao5:
“มีอะไรอยากเล่าก็เล่าแล้วกัน กูอยู่ข้างมึงเสมอแหละ”
ชอบประโยคนี้มาก อ่านแล้วอิจฉาตี่ตี๋นางจะชีวิตดีไปไหนนน TvT
เอนี่เวย์
ชอบพี่โน๊ตจังเลยค่ะ TvT
กลิ่นดราม่ารอบกายพี่แกช่างหอมหวาน (กร้ากกก)
เห็นอย่างนี้แล้วยิ่งอยากเอาไม้หน้าสามฟาดอิพี่เชนทร์จริงๆ ฮึ่มมมม
-
ไม่อยากต้มน้ำมาม่า อ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอิ่มตี๋ แกคงไม่เคยนอนกะเฮียอี้ใช่ม่ะ เห็นคำว่าต้มน้ำอยู่กลัวใจ~~~
แอบชอบพี่ชิต บวกเป็ดพี่โน้ต เหอะๆ แต่รักพี่เฟย
ปล. ดีใจกับผลโหวตด้วยน้า ไม่ได้ที่หนึ่งไม่เป็นไรเนอะ เป็นกำลังใจเต็มที่!!!
-
มันยังไม่มาม่าแต่ก็น้ำใกล้เดือดเต็มทีแล้วใช่มั้ยง่ะ
คือทำไมตี๋ไม่บอกออกไปเลย เฟยรักขนาดเน้ เดี๋ยวไอ้เฮียกลับมา
ทั้งพี่เชน ทั้งเฮีย โอ้ยยยย สงสารทั้งเฟยทั้งตี๋ เดี๋ยวได้เลิกกันอีกหรอกกก
อยากอ่านตอนพิเศษ พี่ยูกับหนูอินจุงเบยยยย
-
ไม่กล้าเครียดเลยกลัวไม่สวยแล้วตี๋ไม่รัก :hao7:
-
อยากรู้เรื่องของโน๊ตซะแล้วสิ
ทำไมต้องยอมเชนทร์ขนาดนั้น
อยากรู้ว่าตอนจบของอีบ้าเชนทร์จะเป็นยังไง
รู้สึกสงสารโน๊ตนะ บางทีเราก็เอาชนะพรหมลิขิตได้นะ โน๊ตลองดูสิ
-
สงสารวินอะ ใจนึงก้อยากบอก อีกใจก้ไม่กล้า แต่ถ้าเฟยรู้เรื่องขึ้นมาจากคนอื่นนี่พายุไม่ลงเลยหรออ ส่วนอีพี่เชน นี่จะทำไรวินไม๊อะ ลุ้นเฟ่อ :hao4:
-
เพิ่งมาตอบครั้งแรก แอบอ่านเรื่องนี้มาตลอด โดนใจตั้งแต่ตอนแรก ไม่น่าเชื่อว่าอิพี่เฟยจากเรื่องที่แล้ว มันมีมุมน่ารักและเป็นคนมีมิติได้ขนาดนี้ แต่ลึกๆแอบกลัวมาม่าที่ซ่อนอยู่พร้อมจะปะทุขึ้นได้ในทุกตอน จริงๆนะคะเรื่องนี้แต่ละตอนอ่านแล้วมันตื้อๆอยู่ในใจตลอดเลยอ่ะ ขอมาม่าพอกล้อมแกล้มก็พอนะ วินกะเฟยควรจะต้องมีช็อตกวนโอ๊ยกันและหวานกันให้สุดๆเท่านั้นค่ะ 555 รอนะคะ รอแทบคลั่งเลย
-
มาปูเสื่อรอเฟยยยยย!!!!นะ
-
วันอาทิตย์แล้วจ้า
มาดันรอพี่เฟย ฮึบ ฮึบ
-
11 The night that you'll never forget
ผมได้รับสายจากพี่เชนทร์ว่าเย็นนี้คุณนภทีป์เชิญร่วมรับประทานอาหารเย็นที่โรงแรมไดมอนด์ หลังจากเก็บสัมภาระเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็นั่งเล็กซัสคันเดิมไปยังที่หมาย โรงแรมหกดาวที่ตบแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา กับเครื่องประดับคริสตัลสอดคล้องกับชื่อโรงแรมได้เป็นอย่างดี พนักงานต้อนรับในชุดยูนิฟอร์มพาผมเดินนำไปยังห้องอาหารโซนวีไอพีที่มีเทอเรซด้านนอกยื่นไปในผืนทราย ยามค่ำคืนแบบนี้จะได้ยินเสียงคลื่นและรับลมทะเลเต็ม ๆ และจากตำแหน่งที่ตั้งของโรงแรมที่อยู่ห่างตัวเมืองมาระยะหนึ่งทำให้ฟ้าที่นี่มืดสนิท เห็นแสงดาวบนม่านสีน้ำเงินกำมะหยี่ชัดเจน
“ถึงว่า ทำไมที่นี่ถึงจะสร้างหอดูดาว ถ้าเป็นโรงแรมเฮียอี้หรือที่อื่น ๆ ในแถบนี้คงทำไม่ได้”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย โต๊ะสี่เหลี่ยมไม้เนื้อดีตั้งอยู่กลางลาน มีแสงเทียนถูกจุดขึ้นเป็นระยะกับดอกเดซี่สีขาวประดับอยู่ ผ้าปูโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตตุรัสถูกวางเป็นมุมสี่สิบห้าองศากับโต๊ะ มีเสียงดนตรีเพลงสบายหูเปิดคลอช่วยปรุงบรรยากาศให้น่านั่งยิ่งขึ้น ที่แห่งนี้มีเพียงผมกับคุณมิ่งฟ้า ส่วนพนักงานที่เดินนำมาเมื่อครู่ปลีกตัวไปเตรียมเครื่องดื่มไว้ล่วงหน้าแล้ว
“โรแมนติกดีเนอะ”
“อืม” ผมตอบ ท้าวคางกับขอบโต๊ะ มองไปยังเส้นขอบฟ้าที่กลืนไปกับทะเลแล้วเบนสายตากับมามองผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ มันทำท่าคล้าย ๆ กัน มีเส้นผมยาวที่มัดไม่หมดร่วงมาระใบหน้าบ้าง
“มัดผมใหม่ไหม”
“อืม มัดให้หน่อย”
“เดี๋ยวลูกค้าก็มา”
“ก็รีบ ๆ มัดดิ มัวแต่เถียง” ผมส่ายหัว ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดึงหนังยางสีดำออกจากศีรษะ รวบเส้นผมไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนอีกข้างจะรัดหนังยางให้เรียบร้อย ผมยาวเกินไปแล้ว เวลาสระผมก็ต้องให้คนอื่นช่วยเช็ดทุกที
“เมื่อไรจะตัดผม รุงรัง”
“ถามตัวเองดิ ว่างตัดให้เมื่อไร”
“ไม่เอา เดี๋ยวก็แหว่ง”
“แนวออก” ไอ้เฟยยักคิ้วไม่ยี่หระ ผมเกลียดเวลาที่มันทำหน้าทะเล้นตอนกำลังพูดจริงจังทุกที “เป็นผู้ใหญ่แล้วนะเฟย”
“รู้น่า โตแล้ว มีเมียแล้วด้วย”
“ยังจะเล่น”
“มึงนั่นแหละเครียดไปแล้ว แบบนี้กูก็แย่สิ โดนดูดพลัง”
“เหี้ยอะไรของมึงอีก” ผมถามกลั้วหัวเราะ คุณมิ่งฟ้ายังทำท่ากะลิ้มกะเหลี่ยเหมือนที่ชอบทำเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง ผมลอบมองซ้ายขวาแล้วเตะมันใต้โต๊ะ “อะไร พูดมา”
“เคยได้ยินหรือเปล่า ว่าเซ็กซ์คลายเครียดได้น่ะ”
“โม้แล้ว”
“เอ้า จริง ๆ” มันพูดกลั้วหัวเราะ ทำตาระยิบระยับ “จากการวิจัยเขาว่าการมีเซ็กซ์ที่สุขสมจะทำให้หลั่งสารเอ็นโดฟินออกมาทำให้หายเครียด แก้ปวดหัว ปวดเมื่อยตามเนื้อตัวแล้วก็หลับสนิท ไม่เคยอ่านเจอเหรอ”
แล้วทำไมผมถึงปวดเนื้อปวดตัวทุกครั้งที่ไอ้เฟยมันเอาเปรียบเลยวะครับ ป่วยการจะเถียง ผมส่ายหน้า ย่นจมูกเข้าหากัน พอดีกับเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้เราสองคนผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ
พี่เชนทร์ในชุดลำลองสบาย ๆ เดินมากับคุณนภทีป์แต่สีหน้าค่อนข้างจะตรงกันข้าม ผมบอกพี่เชนทร์แล้วว่าคุณมิ่งฟ้าจะมาด้วย ซึ่งเขาก็ยังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับราวกับไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ขณะที่ผู้ชายผิวขาว หน้าตาดีและโดดเด่นกว่าใครกลับเผยยิ้มกว้าง พุ่มมือขึ้นไหว้ผมแล้วส่งสายตาให้ไอ้เฟยอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ ฝั่งนี้เห็นเป็นลูกค้าหน้าตาดีหน่อยก็หยอดยิ้มหวานก่อนรับไหว้
“คุณนภทีป์ใช่ไหมครับ”
“ครับ นี่คุณมิ่งฟ้า หัวหน้าของพี่วินเหรอครับ”
ไอ้เฟยพยักหน้า คู่สนทนาเลยเลื่อนเก้าอี้ข้าง ๆ ตัวมานั่งด้วย หัวหน้าฝ่ายขึงตาตึงขณะที่พี่เชนทร์เลื่อนเก้าอี้มานั่งติดกับผมอีกฝั่ง
“เพิ่งรู้ว่าพี่วินมีหัวหน้าหน้าตาดีขนาดนี้”
นภทีป์ยักยิ้มที่มุมปาก สายตาคมมองอีกฝ่ายหวานหยด ไอ้เฟยไม่ตอบอะไรได้แต่หัวเราะแห้ง ในแวบแรกผมเชื่อว่ามันมองออกว่าลูกค้าคนสำคัญรู้สึกยังไง แต่เมื่อความหึงหวงเข้าบังตาก็เหมือนว่ามันจะไม่ใส่ใจความรู้สึกที่อีกฝ่ายพยายามสื่อออกมาแม้แต่น้อย
“รอนานหรือเปล่าครับ พอดีผมไปเดินเล่นตรงด้านหลังที่จะทำเป็นหอดูดาวกับพี่เชนทร์เสียก่อน”
“ไม่นานครับ เพิ่งมาเหมือนกัน” ผมตอบแทนเมื่อเห็นมิ่งฟ้าจ้องผู้ชายฝั่งตรงข้ามเขม็ง พี่เชนทร์ไม่สบตาทั้งผมทั้งไอ้เฟย นั่งเงียบสนิททำหน้าเหม็นเบื่อมองไปทางอื่น
หลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สู้หน้า ไอ้เฟยถึงค่อยละสายตาไปทักทายนภทีป์
“ทำเลที่นี่ดีมากเลยครับ”
“ครับ เป็นที่ดินที่ตกทอดมาหลายรุ่น เมื่อก่อนปล่อยรกร้างจนรุ่นคุณตาเพิ่งมาทำเป็นโรงแรม สนใจพักที่นี่ไหมครับ ผมจะให้คนเตรียมห้องที่ดีที่สุดให้พี่...เอ่อ...ขออนุญาตเรียกพี่เฟยได้ไหมครับ”
“ตามสบายเลยครับ” รอยยิ้มการค้าถูกส่งไป ตอนนี้กลายเป็นผมเองที่จิตใจว้าวุ่น พี่เชนทร์เหลือบตามอง เอื้อมมือมาแตะผมใต้โต๊ะซึ่งทำเอาผมสะดุ้งโหยง มิ่งฟ้าละสายตาจากลูกค้ามาวูบหนึ่งก่อนผมจะทำทีเป็นหยิบเมนูเพื่อยกมือขึ้นเหนือโต๊ะ
“เมื่อกี้ผมลองเปิดเมนูดู ที่นี่มีแต่อาหารน่าทานนะครับ”
“ครับ อาหารอร่อย ดนตรีเพราะ เตียงนุ่มนอนสบาย”
“พอดีโรงแรมของญาติผมอยู่ถัดจากนี่ไปไม่เท่าไร ไปค้างที่นั่นจะสะดวกกว่า”
“อ้อ เดอะไลท์ใช่ไหมครับ คู่แข่งรายสำคัญเลย” นภทีป์พูดกลั้วหัวเราะ อันที่จริงแล้วก็ไม่ถูกทั้งหมด ในแวดวงธุรกิจการทำงานในลักษณะเดียวกันบางครั้งก็เอื้อความสะดวกซึ่งกันและกันในบางส่วน “เดอะไลท์จัดอีเวนท์ทีไรลูกค้าผมแห่ไปพักที่นั่นหมด ไดมอนด์ต้องคอยดูแลคนที่ยังตกหล่นอีกทีทุกรอบเลย”
“ขอโทษด้วยครับที่รบกวน”
“โธ่ พี่เฟย ผมล้อเล่น ดีเสียอีกครับ โรงแรมคุณอี้จัดแคมเปญจ์เจ๋ง ๆ ไดมอนด์ก็ได้รับผลประไยชน์ร่วมไปด้วย” นภทีป์พูดยิ้ม ๆ เปิดกางเมนูแต่สายตาจับจ้องมาที่รูปหน้าสวยของคู่สนทนา ผมก้มหน้างเล็กน้อย เหมือนกับว่าพยายามพาตัวเองเข้าไปมีส่วนร่วมมากเท่าไรลูกค้าคนพิเศษก็อยากจะคุยตามลำพังกับหัวหน้าฝ่ายเท่านั้น นภทีป์พลิกเมนูไปมา เอ่ยถามมิ่งฟ้าแสดงออกชัดเจนว่าอยากให้อีกฝ่ายสำคัญ
“พี่เฟยทานอะไรไม่ได้หรือเปล่าครับ”
“ได้หมดครับ ตามสะดวกคุณนภทีป์เลย”
“ผมเรียกว่าพี่เฟยแล้ว เรียกผมว่าทีป์เฉย ๆ ก็ได้ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยคล้ายกระซิบ ไม่ใช่แค่ผม แต่แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ทุกฝ่ายต่างรู้ดีว่าสิ่งที่นภทีป์กำลังพยายามทำอะไร ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าไอ้เฟย รอยยิ้มสวยผุดขึ้นอ่อนโยน เลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ พลางหัวเราะในลำคอ
“ทีป์มีเมนูอะไรแนะนำล่ะครับ”
สีหน้าของลูกค้าวัยอ่อนกว่าแสดงความพึงพอใจออกมา เขาหันไปสั่งบริกรโดยไม่ถามความเห็นผมกับพี่เชนทร์ราวกับว่าบนโต๊ะอาหารนี้มีเพียงสองคน แววตาหวานฉ่ำ รับกับใบหน้าหล่อเหลาช่างชวนมอง แต่กลับก่อไฟในอกผมให้คุกรุ่น ยิ่งเมื่อเห็นท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวคล้ายว่าจะเล่นด้วยของไอ้เฟยก็ยิ่งโกรธ ริมฝีปากบดเข้าหากันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป กระทั่งรู้สึกว่ามีบางสายตาจับจ้องอยู่ถึงเหลือบขึ้นมอง พี่เชนทร์กำลังใช้ดวงตาคมสื่อความหมายอะไรหลาย ๆ อย่างซึ่งนั่นก็ทำให้ผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยตรง
“มัวแต่มองอยู่นั่นแหละครับพี่เชนทร์ ไหนว่าคิดถึงพี่วิน มาถึงไม่เห็นคุยอะไรกันเลย”
นายช่างคเชนทร์ละสายตาไปยังผู้พูด รอยยิ้มเศร้าจุดที่มุมปากแต่ตากลับแข็งกร้าว “ไม่เห็นต้องรีบเลย มีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งหลายวัน”
ไอ้เฟยหัวเราะเหอะ ก่อนเหยียดริมฝีปากไปในทิศทางที่ไม่น่ามอง นภทีป์ดูเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้แต่มองหน้าเฟยกับพี่เชนทร์สลับกัน สักพักอาหารที่สั่งไปก็เสิร์ฟตัดสายตาเชือดเฉือนของคนทั้งคู่ ขณะที่นภทีป์พยายามชวนเจ้าของใบหน้าสวยคุย ผมกับพี่เชนทร์ได้แต่นิ่งเงียบ คุณนภทีป์เวลานี้แตกต่างจากที่คุณฉัตรกมลผู้เป็นแม่เคยกล่าวถึงลิบลับ เขาดูเป็นผู้ใหญ่ เอาการเอางาน และมีวาทศิลป์ในการเจรจาดีจนน่าทึ่ง
ผมทานข้าวไปไม่กี่คำก็รวบช้อน คนที่สังเกตเห็นตอนนี้กลับไม่ใช่คนรักที่กำลังคุยกับลูกค้าอย่างออกรสชาติหากแต่เป็นคนที่คอยมองมาตลอดอย่างพี่เชนทร์ เขาตักเนื้อปลาสีขาวสะอาดที่ถูกปรุงอย่างดีจากจานใกล้มือมาให้ ครั้งหนึ่งที่อีกฝ่ายเคยใช้มุกรักใครให้กินปลาแล้วสั่งอาหารที่เป็นปลามาเกือบทุกอย่างให้ผมเคยเรียกรอยยิ้มขำขันได้ พี่เชนทร์คนนั้นดูมีเสน่ห์จนต้องยอมรับ แต่กลับไม่ใช่ผู้ชายที่เอาแต่นั่งหน้าตึงตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน
“กินน้อยไปแล้ววิน”
“ผมเดินทางมาเหนื่อยน่ะครับ”
“ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งต้องทาน มาป่วยที่นี่ลำบาก หมอพยาบาลไม่ได้มีพร้อมเหมือนในกรุงเทพ”
ผมพยักหน้า ก้มลงเขี่ยเนื้อปลาในจานไปมาก่อนปลาหมึกชิ้นโตจะถูกวางลงทับ พอเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าดุดันของมิ่งฟ้าแล้วก็หลบสายตา น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยอย่างไม่ลดราวาศอกให้คู่กรณี
“ชอบไม่ใช่เหรอ”
ที่ไหนล่ะวะ ผมไม่ได้มีเมนูโปรดเป็นพิเศษ เป็นพวกอยู่ง่ายกินง่าย ตัวคนทำเองก็รู้ แต่ที่แสร้งทำเป็นบอกข้อมูลที่ไม่มีมูลออกมาต่อหน้าพี่เชนทร์เพียงหวังจะฉีกหน้าอีกฝ่ายเท่านั้น ทำไมผมจะมองไม่ออก
“เอาอะไรอีกไหมเดี๋ยวตักให้”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพลางถอนหายใจ อยู่ในสถานการณ์อึดอัดทั้งด้วยตัวเองและที่มีไอ้เฟยอยู่ให้ใครอีกคนโลมเลีย นภทีป์ที่นั่งตรงข้ามผมยิ้ม ยกทิชชู่ขึ้นเช็ดปาก
“เป็นหัวหน้าที่น่ารักจังนะครับ ใส่ใจลูกน้อง ใครได้เป็นแฟนคงน่าอิจฉาแย่”
ไอ้เฟยไม่ได้ตอบด้วยคำพูดเพียงแต่ยิ้มกลับไปให้ ผมก้มหน้าลงกินปลาหมึกโดยจงใจละเนื้อปลาของพี่เชนทร์ไว้เพราะไม่อยากจะมีปัญหา สักพักเสียงช้อนอะลูมิเนียมวางกระทบจานกระเบื้องก็ดังขึ้น เก้าอี้ไม้ทรงวินเทจถูกเคลื่อนออกตามด้วยร่างสูงใหญ่ของนายช่าง ไอ้เฟยหัวเราะหยันในลำคอ สักพักก็หยิบผ้าขึ้นเช็ดปากแล้วลุกบ้าง
“ขออนุญาตเข้าห้องน้ำนะครับ”
“ตามสบายเลยครับ เดี๋ยวผมจะนั่งเฝ้าโต๊ะรอป็นเพื่อนพี่วินเอง”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกอยากท้วงไม่ให้มันไปเพราะดูแล้วคงมีปัญหากับพี่เชนทร์แน่แต่ด้วยคำพูดของนภทีป์กลับตรึงไว้ไม่ให้ลุกไปไหน เมื่อพ้นรัศมีที่พอจะได้ยินแล้ว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าของโรงแรมก็หันไปสั่งไวน์แดงสองแก้วสำหรับผมและตัวเอง
“คุณนภทีป์มาเที่ยวเหรอครับ” ท่ามกลางความรู้สึกอึดอัดผมก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าพยักหน้า โคลงแก้วในมือให้ของเหลวกลิ้งอยู่ภายใน
“มาถ่ายแบบเมื่อวานครับ แล้วก็อยู่พักผ่อนไปในตัว พี่วินท่าทางจะสนิทกับพี่เฟยนะครับ หัวหน้าถึงกับต้องมาส่งเลย”
“คุณมิ่งฟ้าเพิ่งรับช่วงต่องานจากคุณอดุลย์ไม่นานน่ะครับ เลยอยากมาดูงาน” ผมตอบอ้อม ๆ “แล้วสมัยเรียนก็เคยเรียนที่เดียวกันก่อนผมซิ่วด้วย”
“อย่างนี้นี่เอง” นภทีป์รับคำแล้วจิบไวน์ ดวงตาคมมีประกายวาววับ “พี่เฟยน่ารักนะครับ”
“ครับ?” อย่างมันนี่เรียกว่าห่างจากคำนั้นไปโขต่างหาก แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ จากคู่สนทนากับแก้มที่ขึ้นสีเล็กน้อยทำให้ผมเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างที่พูดจริง ๆ
“ผมหมายถึง ดูมีเสน่ห์ เหมือนเป็นคนที่ซ่อนอะไรไว้ในดวงตา น่าค้นหาดี”
“ก็...ประมาณนั้นมั้งครับ เป็นคนที่เข้าใจยาก”
“อย่างนี้คงไม่มีแฟนใช่ไหมครับ”
ผมจิบไวน์แก้วนั้นแล้วถือค้างไว้ คำถามนั้นรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร พาลนึกไปถึงที่พี่เชนทร์เคยแซวว่ารสนิยมของนภทีป์คือคนอายุมากกว่าแล้วก็หวั่น ผู้ชายตรงหน้าดีกว่าผมทุกอย่าง ทั้งเพียบพร้อมและงดงาม ถึงเฟยจะไม่ได้ปิดบังกับที่บ้านว่าเป็นเกย์แต่ถึงยังไงผมคิดว่าอากงก็คงอยากให้มันคบหาแต่กับคนในสังคมเดียวกันมากกว่า
จู่ ๆ ก็นึกเสียดขึ้นมาในอก เม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างคนคิดหนักก่อนตอบปัด “เรื่องนั้นคุณทีป์ถามคุณมิ่งฟ้าเองเถอะครับ”
“โธ่ พี่วิน ช่วยผมหน่อยสิครับ ผมยังช่วยพี่เรื่องพี่เชนทร์เลย น้า..นะ นะ”
ผมหลบสายตาช่างอ้อนของอีกฝ่าย ต่อให้เป็นคนอื่นก็ไม่ช่วย ผมไม่ใช่พวกชอบยื่นจมูกไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว ยิ่งเป็นเรื่องของไอ้เฟย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงได้แสดงความเป็นเจ้าของกันบ้าง แต่ด้วยอายุและหน้าที่ สุดท้ายก็ได้แต่กล้ำกลืนก้อนแข็ง ๆ ที่จุกอยู่ในคอลงไป
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเรื่องพี่เชนทร์ แต่ผมมีแฟนแล้ว”
“อ้าว” เด็กหนุ่มอุทานเสียงดัง วางแก้วไวน์ลงขณะที่ผมกลับยกขึ้นดื่มอีกอึก “ที่ตั้งใจจะช่วย พอเถอะครับ”
“ผมขอโทษครับเรื่องนั้น พอดีผมไม่ทราบ” นภทีป์อ้อมแอ้มพูดในลำคอ ทว่ายังไม่ละความพยายาม วกกลับมาเรื่องหลานชายคนรองของเจ้าสัวอธิปอีกครั้ง “แต่เรื่องของพี่เฟย...”
“เขาไม่ชอบให้คนอื่นยุ่งเรื่องส่วนตัวน่ะครับ เรื่องนี้ผมคงช่วยคุณทีป์ไม่ได้”
ริมฝีปากสีสวยย่นเข้าหากันเช่นเดียวกับจมูก คุณนภทีป์ดูเป็นผู้ชายหล่อเหลา ขณะเดียวกันด้วยอายุกับความคิดที่ยังเด็กทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดู ผมยกไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง สอดส่องสายตามองหาคนที่ถูกกล่าวถึงซึ่งหายไปเป็นระยะเวลาพอสมควร สุดท้ายไอ้เฟยก็เดินนำพี่เชนทร์กลับมา สีหน้าบอกบุญไม่รับทั้งคู่ นภทีป์ทำทีคล้ายจะชวนมิ่งฟ้าคุยต่อ แต่เจ้าของใบหน้าสวยสะกดสายตากลับเอ่ยเสียงเรียบขึ้นตัดหน้าก่อน
“ถ้ายังไงวันนี้ผมกับวินขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางเช้า”
“อ้อ...ที่บอกว่าไปพม่าน่ะเหรอครับ”
“ครับ” มิ่งฟ้าตอบกระชับ นภทีป์เลยได้แต่พยักหน้าให้ “ผมไปส่งไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเอารถมา ยังไงขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ ถ้าเรื่องงานมีปัญหาอะไรติดต่อผ่านเบอร์ทางนามบัตรได้โดยตรงเลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำพลางอมยิ้มซุกซน แววตาวาววับจับจ้องคู่สนทนาอย่างมีเลศนัย เสียงคำรามดังขึ้นในลำคอแต่ผมก็ได้ยินชัด“ได้ติดต่อไปแน่ ๆ”
ทันทีที่ถึงโรงแรม เสียงประตูห้องปิดกระแทกดังโครม ไอ้เฟยถอดรองเท้าทิ้งระเกะระกะแล้วตรงไปที่โซฟา โยนมือถือกับกระเป๋าสตางค์ลงเบาะนวมด้วยความหงุดหงิด ตั้งแต่ออกจากโรงแรมยังไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น อารมณ์ของอีกฝ่ายกำลังคุกรุ่น ในขณะที่ผมก็เต็มไปด้วยความกังวลในใจไม่ต่างกัน
“กลับกรุงเทพเถอะ”
ชายหนุ่มพูดเรื่องเดิมอีกครั้ง ทำให้ไหล่ผมกระตุกเล็กน้อย จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง “คุยกันรู้เรื่องแล้วนะเฟย พี่เชนทร์พูดอะไรให้ไม่พอใจอีกหรือไง”
“มันจ้องจะเคลมมึง!”
“โต ๆ กันแล้วน่า” ผมแย้ง ขณะที่อีกฝ่ายยังคงหัวเสีย “จะรีบเคลียร์งานรีบกลับไปอยู่ด้วย โอเคไหม”
“ไม่เลย”
“เมื่อกี้ไปคุยอะไรกัน”
“แค่ไปเตือน” ไอ้เฟยเอ่ยเสียงสะบัด เลือดที่แล่นพล่านอยู่ในตัวยังคงไว้ซึ่งอุณหภูมิที่ค่อนข้างสูง ผิวมันแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะ
“แต่มันกวนตีนกู”
“กูเห็นมึงกวนตีนมันก่อน”
“ไอ้ตี๋”
“โอเค” ผมยกมือขึ้นยอมแพ้ เวลานี้ป่วยการที่จะเถียง ผมไม่ชอบให้มันโมโหยิ่งเกี่ยวกับหน้าที่การงานแล้วการทำให้มันพอใจนับเป็นเรื่องที่ดีที่สุด ดังนั้นวิธีการแก้คือขยับเท้าเข้าไปใกล้ จับสาบเสื้อเชิ้ตที่กลัดกระดุมเรียบร้อยของมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนค่อย ๆ ปลดออกช้า ๆ
“ใจเย็น ๆ สิ อย่าเพิ่งโกรธ...กูเป็นของมึง มึงก็รู้ กูอยู่ทางนี้กูรู้แล้วว่าเขาอันตราย จะระวังตัวเองให้มาก อีกอย่าง...มึงก็ชนะเขาขาดทุกเรื่องอยู่แล้ว จะหึงทำไม” ผิดกับผมที่เมื่อเทียบกับนภทีป์แล้วฝ่ายนั้นต่างหากที่ชนะผมขาดลอย ส่วนตัวลึก ๆ ผมก็กังวลว่าถ้าห่างกัน ในช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ เฟยจะยังมีนิสัยชอบหาเศษหาเลยกับคนนั้นคนนี้อยู่หรือเปล่า ยิ่งอีกฝ่ายเป็นตัวเลือกที่หน้าตาน่ารัก คารมอ่อนหวานเสียขนาดนั้น แม้จะเข้าใจว่าเฟยเป็นฝ่ายรับ แต่ก็เห็นมานักต่อนักแล้วที่ยอมให้มนุษย์จิ้งจอกเก้าหางอย่างมิ่งฟ้าเป็นผู้นำ ผมไม่รู้ว่าอยู่ตรงจุดนั้นเฟยมันใช้คำพูดยังไง หรือเล้าโลมอีกฝ่ายจนเคลิบเคลิ้มได้ขนาดไหน ที่ผ่านมาใคร ๆ ถึงได้ปราชัยมันเสียสิ้น
ลมหายใจหนัก ๆ ผ่อนออกมาอย่างหมดคำพูด ไอ้เฟยเบือนหน้าหนีใช้ปลายนิ้วเรียวเสยเส้นผมที่ตกลงมาไปด้านหลัง พร้อมกับเกี่ยวดึงหนังยางหลุดติดมือมาด้วย ผมเส้นยาวสยายไปกับแผ่นหลังกว้าง ขณะที่ผมขยับตัวไปจุมพิตบนไหปลาร้าเหนือสักรอยนกอินทรีกำลังโผปีกทั้งสองข้างโบยบินอยู่บนผิวขาว เพียงเท่านั้น มือเรียวที่คล้องหนังยางไว้บนข้อมือก็ยกขึ้นจับคางผมให้เงยเชิด ริมฝีปากสีพีชประกบจูบลงมารุนแรง บดเบียดและดูดดึงด้วยอารมณ์ที่ยังปะทุในใจ ปลายลิ้นอุ่นชื้นฉกเข้ามา ณ ขณะนั้นผมทำได้เพียงหลับตาและอ้าปากให้มันควานหาวิญญาณจากโพรงปากได้ตามใจชอบ
มือที่เกาะขอบเสื้อผมเลื้อยผ่านผิวผ้าไปสัมผัสกายร้อน กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งตัวขึ้นเป็นลอนราวกับท้าทายให้ผมกดลากนิ้วลงไปมากกว่านี้ อารมณ์ดิบถูกขุดขึ้นมาโดยง่าย ร่างกายร้อนเร่าจากการปลุกเร้าที่คุ้นเคยหากแต่วันนี้มันกลับรุนแรงมากกว่าครั้งไหนอย่างเห็นได้ชัด
บางครั้งผมก็เป็นดั่งม้าไม่เจนสนาม แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าท้าทายของลูกค้าวันนี้แล้วก็ฮึดสู้ เลื้อยมือไล้และเกี่ยวกระหวัดลิ้นด้วยความรุนแรงไม่ต่างกัน กระทั่งเกิดเสียงคำรามด้วยความพอใจจากชายหนุ่มตรงหน้า ผมก็แทบกลั้นเสียงสะอื้นเพราะอารมณ์ที่พุ่งพล่านขึ้นมาไม่ไหว
เสื้อผ้าที่สวมมากระจัดกระจาย ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของผมกับมัน
มิ่งฟ้าผละจูบออก แต่กลายเป็นผมที่ไล่งับริมฝีปากนั่นไว้ไม่ให้ถอยหนี รอยยิ้มจาง ๆ จึงปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากคนเจ้าเล่ห์อย่างง่ายดาย
“รีบเหรอ” ไอ้เฟยเอ่ยกระเซ้าก่อนโน้มตัวลงมาจูบที่ข้างแก้ม จังหวะที่ยังไม่ทันได้เตรียมตัวนั้นทั้งร่างก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียง ตามทาบทับด้วยร่างกายที่ใหญ่โตกว่าของอีกฝ่าย รางกายบดเบียดจนแทบจมไปกับเตียงนิ่ม ปลายนิ้วเรียวไล่สัมผัสทุกสัดส่วนราวกับเถาวัลย์พันหลัก ข้าทั้งสองข้างถูกบังคับให้ชันขึ้น ก่อนร่างกายจะถูกรุกรานเข้ามาจากทางด้านหลังโดยใช้เพียงแค่น้ำลายเป็นสิ่งหล่อหลอม
นิ้วชื้นขยับดันเข้ามาทีละนิด ทั้งร่างผมเกร็งสั่นจนแทบชันไว้ไม่ไหว ริมฝีปากอุ่นก้มลงแตะที่ยอดอก บดขยี้และเกี่ยวกระหวัดให้เส้นประสาทจากเม็ดทับทิมแล่นพล่านไปทั่วร่าง เสียงกรีดร้องดังลั่น ดันแผ่นอกขึ้นลอยเด่นขณะที่ข้อนิ้วภายในร่างงอตัว จากมุมนี้เห็นเพียงกลุ่มผมสีดำที่ปรกลงมาเป็นม่านห่อหุ้มร่างกายผมไว้ พายุแห่งแรงปรารถนาก่อตัวขึ้นช้า ๆ บิดเกลียวอยู่ตรงท้องน้อยเมื่ออีกฝ่ายนวดคลึงอย่างช่ำชอง
พักเดียวก่อนทั้งร่างจะแตกสลาย ปลายนิ้วที่ทรมานกันก็ยอมถอนออกง่ายดายหากแต่เติมเต็มเข้ามาด้วยสิ่งอื่น กล้ามเนื้อที่ตื่นตัวเต็มที่ทำให้ผมแทบดาวดิ้นสิ้นใจ กางเล็บทั้งสองข้างจิกกับแผ่นหลังกว้างไว้ราวกับจะช่วยลดความวาบหวามที่พุ่งทะยานขึ้นมาได้ อุณหภูมิที่ร้อนฉ่า เส้นประสาทที่ตื่นตัวทำเอาเฟยต้องยืดตัวขึ้นมาปิดปากทั้งผมและมันด้วยริมฝีปาก รสจูบเร่าร้อนถูกป้อนซึ่งกันและกันจนแทบสำลัก สะโพกสอบโหมกระหน่ำเข้าซัดราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย
ผมสะอื้นเสียงสั่น ขณะที่อีกฝ่ายคำรามรอดไรฟัน เสียงของเนื้อยามตีกระทบกันบ่งบอกว่าเราต่างรุนแรงกับบทรักครั้งนี้ขนาดไหน แม้จะเป็นเตียงคุณภาพดีแต่สปริงก็ยังดังเอียดอาดทุกจังหวะการโยก มือไม้เกี่ยวกระหวัดซึ่งกันและกันเหนียวแน่น แผ่นอกของผมและมันกระเพื่อมจนชิดกัน
หยาดเหงื่อไหลซึมจากไรผมจนเป็นเม็ดโต ความรู้สึกแปลบปลาบแล่นปราด เสียวซ่านปะปนกับแสบและจุกมาถึงภายใน ทั้งทรมานราวกับจะขาดใจ แต่กลับสุขสมไม่ต่างกัน ร่างกายฝังเข้ามาลึก และลึกกว่าทุกครั้งราวกับอีกฝ่ายพยายามสลักความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมแต่เพียงผู้เดียว ขณะที่ตัวผมเองก็โอบกอดอีกฝ่ายไว้ราวกับจะปลอบประโลมและยึดเหนี่ยวไม่ให้ปล่อยมือ
หากต้องการเซ็กซ์ที่ร้อนเร่า ผมก็มีให้
หรือปรารถนารสรักที่อ่อนโยน ผมก็เต็มใจ
น้ำตาใสรื้นขึ้นมาเมื่อใกล้ถึงขีดสุด ลมหายใจหนัก ๆ ดังสะท้อนก้องห้องสี่เหลี่ยม ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองบนอกที่สั่นไหว ไม่ก็อาจเป็นเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่โหมกระหน่ำชัดเจนจนเกินไป
แสงสีนวลของไฟโรงแรมสว่างจ้าแต่ไม่แสบตา ผมเห็นมันหรี่ตาก่อนร่างกายภายในจะขยายตัวขึ้นเมื่อใกล้ถึงฝั่ง ผมขยับขาแยกออกห่างให้สะโพกสอบสลักร่างลงลึกยิ่งขึ้น ไม่นานนัก แรงเสียดสีก็บีบเค้นให้พายุที่ก่อตัวร่วงมาเป็นเม็ดฝนไม่ขาดสาย มือทั้งสองข้างผมจับประคองแก้มมัน มิ่งฟ้าจูบปิดปากผมและตัวเองหนัก ๆ ขณะที่หยัดตัวเข้ามาสุด
เช่นกัน ในรสสุขสมนั้นผมก็ปลดปล่อยออกมาแม้ไม่ได้รับการสัมผัสจากอีกฝ่ายโดยตรงแม้แต่น้อย อุณหภูมิจากอารมณ์กรุ่นเมื่อครู่คลายลง จูบที่บดเบียดจนริมฝีปากเจ่อพองค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน มือใหญ่ลูบที่ติ่งหูผมผะแผ่ว สบตามองกันก่อนปาดน้ำตาที่รินผ่านหางตาออกให้ช้า ๆ
“เจ็บหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ไม่ใช่เจ็บทั้งหมด หากแต่สิ่งที่มากกว่านั้นกลบเกลื่อนราวกับร่องรอยของความโหดร้ายไม่เคยมี มันจูบที่หน้าผากผมครั้งแล้วครั้งเล่า และพร่ำขอโทษเป็นเสียงกระซิบ
“ไม่ทำแล้ว...ขอโทษ...”
“ไม่...” ผมแย้ง หลุบสายตาลงต่ำ หลังมือขาวลูบแก้มผมไปมา ขณะที่คิ้วโก่งเลิกขึ้นตั้งคำถาม “ไม่เป็นไร”
“ไม่เจ็บแน่เหรอ...”
“ไม่เลย”
“โกหก”
ผมหัวเราะ ยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นอีกฝ่ายกดมุมปากลงนิด ๆ ส่ายหัวแล้วเอาแก้มไถกับหมอน ไอ้เฟยคงอดใจไม่ไหว ก้มลงมาหอมหนัก ๆ แม้ผิวหน้าผมยังคงชื้นเหงื่ออีกที “เขินอะไร”
“เปล่า”
“โกหกอีกแล้ว”
“เออน่า” ผมตอบปัด ๆ ทิ้งอมยิ้มไว้ที่มุมปากก่อนเบือนหน้ากลับมาให้ตรงกับคนรักในที่สุด สองแขนยกขึ้นโอบระหว่างเส้นผมกับลำคอ ไอ้เฟยหัวเราะร่วน กล้ามเนื้อที่อ่อนตัวลงในร่างผมค่อย ๆ เกร็งตัวแข็งขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มของมันก่อให้เกิดลักยิ้มเล็ก ๆ ที่น่ามอง ใช้เพียงปลายนิ้วยื่นไปหมายจะแตะ อีกฝ่ายก็งับปลายและดูดกลืนนิ้วผมเข้าไปอย่างเนิบนาบและเชื่องช้า
“ทะลึ่งว่ะเฟย”
“หมายถึงกูหรือมึง”
ผมหัวเราะ ซ่อนแก้มร้อน ๆ ไว้กับหมอนนุ่ม ชายตากลับมามองมันอีกครั้งแล้ว ดึงนิ้วชี้ออก เปลี่ยนเป็นส่งนิ้วกลางเข้าริมฝีปากสวย ก่อนจะอาศัยจังหวะเผลอดันอีกฝ่ายให้นอนราบไปที่เบาะ ไอ้เฟยประสานมือทั้งสองข้างไว้ท้ายทอย ทำตาท้าทายราวกับไม่เชื่อว่าผมยังมีแรงสานต่อ
“ไหวเหรอ” มันถาม ขณะที่ร่างกายที่ยังเชื่อมต่อกันขยายตัวขึ้นจนรู้สึกได้
“ดูถูก”
คู่สนทนายักยิ้ม เอื้อมมือมาแตะหน้าท้องผมที่นั่งทับอยู่ก่อนไล้มือขึ้นมาบนยอดอกเบา ๆ สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองมาเป็นประกายวาววับ เสียงทุ้มเอ่ยท้าทายก่อนดันสะโพกตัวเองสวนขึ้นมาจนผมต้องงอตัวด้วยความจุก มองค้อนอีกฝ่ายที่ยังขยับสะโพกเนิบนาบอยู่เบื้องล่างด้วยความชะล่าใจ
“ถ้างั้นก็พิสูจน์สิว่ากูไม่ได้ดูถูกมึงจริง ๆ”
ผมยิ้ม โน้มตัวลงจูบมันอีกครั้ง ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน ช่วงเวลาที่ห่างหายกันไป ผมจะทำให้มันประทับใจกับรสรักครั้งนี้จนไม่อาจลืมลงแม้สักวินาที
อย่าดูถูกกูมิ่งฟ้า...
เพื่อมึงแล้ว กูจะทำให้มึงไม่อยากเสพเซ็กส์กับใครอีกเลย..
TBC
ไม่รู้จะพูดอะไร เอาเป็นว่าเผื่อมีคนอยากเห็นวินหึงค่ะ 5555555555555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีจัยส์ เม้นแรกกก
วินหึงแล้วรู้สึกว่าน่ารักเว่อร์ พี่เชนจ๋า ขอเลยนะ หยุดเถอะะะ
ไม่อยากดราม่า กลับไปที่ที่ตัวเองอยู่เถอะ คุณทีป์ด้วยนะะ หยุดทุกการกระทำเลย
-
:hao7: รุนแรงกันดีนะคะ อะเฮือก เป็นภาษากายระหว่างวินกับพี่เฟยรึป่าวเนี่ย ขอแอบคิดเข้าข้างว่าน้องวินแอบหึงพี่เฟยใช่มั้ย อิ อิ :-[
-
หึงแรงทั้งคู่ กลัวดราม่าจริงๆ
-
ไม่ทราบว่าจะมีคลื่มลมใดพัดเข้ากระทบอ่าวไทยมั้ยคะตอนหน้า :ling3:
-
:pighaun:เลือดพุ่ง น้องวินช่างร้อนแรง บอกเลยไม่ชอบพี่เชนมากๆ แพ้แล้วอย่าพาลดิ กลับไปอยู่กับเด็กในสต๊อกตัวเองเถอะไป๊
-
อึอม์ เฟยกับวินนี่เมื่อก่อนความสัมพันธ์สงสัยว่ายังไม่ลงตัว เพราะว่าเห็นเอ่ยถึงเฟยว่ามีนิสัยชอบหาเศษหาเลยกับคนอิ่น
ตอนแรกนี่รู้สึกพิกลอยู่เหมือนกันกับวินที่ *ไปทั่ว* กับคนอิ่น ยังพ่วงเฮียอี้อีก แต่พอเห็นส่วนนี้ของเฟยแล้วก็ เออ..นะ
ตอนนี้นทั้งความรู้สึกกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่น่าจะยังไม่มั่นคงหรือหนักแน่นพอ จึงไม่ได้เปิดใจให้กันจนหมด แต่มาตอนนี้ก็น่าจะ
มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ที่สูงพอที่จะไปข้างหน้าด้วยกันได้แล้ว แต่จะทำหรือเปล่านะ
กำลังกลัวว่าเชนทร์ทำอะไรกับวินแล้วเฟยจะมาทำประชดวินกับนภทีป์ ไม่ก็เรื่องเฮียอี้แตกแล้วเฟยจะมาพัวพันกับนภทีป์ ตัวทีป์
เองก็พอใจเฟยอย่างออกนอกหน้านอกตา อิเชนทร์มีหรึอที่จะไม่สนับสนุนให้ญาติมันมาป่วนคู่เฟยวิน ทีนี้แหละมาม่ากล่องใหญ่
เลย
ชอบวินตอนนี้นะ วางตัวได้ดีมากๆ นอกจากเฟยจะลืมไม่ลงแล้วคนอ่านยังฟินแบบสุดๆด้วย :pighaun:
ขอบคุณมากค่ะสำหรับตอนใหม่ :กอด1:
-
กำเดาจะไหลค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
:pighaun: :haun4:
โอ๊ยพี่วินหึงได้แซ่บมากกก
เร่าร้อน รุนแรงสุดๆ
สรุปตอนนี้เรียกเลือดมาก
แอบกลัว นภทีป์ อย่ามาๆ โนวๆๆ ไปทางเดียวกับพี่เชนทร์เลยย
ไปจีบนักข่าวต่อเถ๊อะะะะ
แต่พี่วินหึงโหด แต่อย่าหึงเศร้าแบบเอาตัวเองไปเทียบกับใครเลย
เค้าไม่อยากดราม่าาาา
รอ อาทิตย์หน้าจ้าาา
-
ทีป์ออกตัวแรงมากข่าาาาท่านผู้โช้มมมม
มันก็น่าหึงอยู่ :beat:
-
โอ้วววว วินหึงรุนแรงเร่าร้อนมาก
อยากให้หึงอย่างนี้บ่อยๆนะ คุณมิ่งฟ้าลืมไม่ลงแน่!
คุณทีป์คะ มาทางไหนก็ไสตูดกลับไปทางนั้นเลยนะ ลากอิพี่เชนทร์กลับไปด้วย
แค่นี้ความสัมพันธ์ก็ยุ่งเหยิงจะตายอยู่แล้ว
ทั้งพี่เชนทร์ที่กัดไม่ปล่อย ทั้งเฮียอี้ที่ไม่รู้ว่าพี่เฟยรู้ยังว่าวินเคยไปนอนด้วย
แล้วนี้อัลไล อิคุณธีป์จะมาขายขนมจีบพี่เฟยอีก เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว!
ตอนนี้ดูราบรื่น หึงเล็กน้อยกรุ๊บกริ๊บเป็นกระษัย เร่าร้อนซะจนแอบกลัวว่ามันสงบสุขไปรึเปล่า?!
ไม่น้าาาา มาม่าอย่าเพิ่งมา ช่วงนี้สิ้นเดือนกินมาม่าอืดเกินพอแล้ว ยังไม่อยากรับมาม่าเพิ่ม เง้ออ
-
รักพี่เฟยจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วว :กอด1:
ภาวนาให้ตี๋ปลอดภัยจากไอ้พี่เชนท์นะ นี่กลัววว :ling1:
-
แหม ทางโน้นก็หึง ทางนี้ก็หวง กลับห้องมาเลยจัดหนัก จัดเต็มทั้งสองฝ่ายเลย
สงสารคนอ่านหน่อย เลือดจางหมดแล้ว ฮิ ฮิ
-
ไม่นึกว่าพี่วินจะร้อนเร่าขนาดนี้ แฮ่ก :L3:
-
คุณพระ พลังหึงทำฃายล้างทั้งคู่เลยยยยยยย
-
คุกกรุ่นนน น้ำเริ่มเดืิอดดดดดดดดดดดดดด
-
จะกินมาม่าทั้งที บางทีก็กินโดนพริกให้ซี๊ดซ๊าดบ้าง :hao7:
-
น่าหึงทั้งคู เฟยก็หยอดไป๊ รอยยิ้มการค้าใช้ได้ดีเสมอ ส่วนวินก็แบบนะ พี่เชนเค้าจ้องตลอด อยากดูแลตลอด
เฟยก็ต้องร้อนรนทนไม่ได้เป็นธรรมดา ประโยคสุดท้ายหนูวินแซ่บมากกกก สู้ตายเลยนะคะ
เอาให้รัก หลง จมปลักไปไหนไม่ได้กันเลย
ขอบคุณค่ะ
-
บอกตรงๆเลย เค้ากลัวดราม่า
-
วินร้อนแรงมากกกกกกกกกกกกก
จมกองเลือดตายแล้วค่ะ
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
อื้อหือ... หึงแรงขนาดนี้
มาม่าอย่าเพิ่งมานะคะ
ขอสบายใจก่อน
ปล. เกลียดอิพี่เชนทร์มากเลยค่ะ ขอให้กิ๊กมันเล่นเลสกัน สาธุ!
-
คนเขารัก เขาหึงกันอย่างกับพายุคลั่ง
เรากลับรู้สึกอึดอัด หน่วงอารมณ์
หรือว่านี่คือลางสังหรณ์ถึงเนื้อเรื่องสะเทือนอารมณ์ที่กำลังมา???
-
เอาคุณทูปคุณทีร์อะไรนั่นไปเก็บพร้อมพี่เชนเลยปะ วุ่นวายทั้งคู่เลย ออกป้ายยยยย
พี่เชนกลับไปอยู่กับแฟนไป๊. คุณทีร์ก็สนใจนักข่าวอยู่ไม่ใช่หรอ ออกป้ายยยยย#scream
-
เฟยนี่ลูกไก่ในกำมือวินจริงๆ
ไม่รอดดดดดด
:hao6:
หวั่นใจ อิพี่เชนทร์กับคุณทีป์อะไรนั่น จะร่วมมือกันทำอะไรวินอ่ะ
เราหวงวินแล้วนะ ไม่ให้ใครนอกจากพี่เฟยคนเดียว :mew2:
-
ญาติพี่เฟยก็แปลก ซื้อตัวแฟนน้องเนี่ยนะ ไม่กลัวผิดใจกับเจ้าของ
มาม่าแหงมตอนนี้
-
Winning!!!!!!!
รอบนี้วินชนะเลิศ!!!!
-
วินหึงได้ร้อนแรงจริงๆ แบบนี้ต้องให้เฟยทำให้หึงบ่อยๆดีไหม เพราะเฟยจะได้กำไรเน้นๆ :haun4:
แต่ก็กลัวมาม่าที่จะตามมาเบาๆ ทั้งเรื่องเชนทร์และญาติเฟย สู้ๆนะวิน
:mew1: :L2:
-
ทีแรกก็เตรียมหม้อใบเล็ก ใส่น้ำสำหรับมาม่าห่อเดียวค่ะ
แต่ตอนนี้เปลี่ยนหม้อใหม่ละ เพิ่มขนาด
เติมน้ำ เตรียมเครื่อง สองห่อ? หรือจะมากกว่านั้นคะ ฮรืออออ
ถึงตอนนี้จะทิ้งท้ายด้วยความร้อนแรง
แต่มีแววว่ามาม่าจะมากกว่าสองห่อ
ห่อแรกก็อีโรคจิตเชนทร์
ห่อสองนี่ให้นภทีป์
ห่อสามเตรียมไว้ให้เฮียอี้
ยังจะมีห่อสี่ ห่อห้า มั้ยคะ T T
-
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบเรื่องนี้อ่ะ นายเอกนิ่งๆอย่างวินบุคลิกชนะเลิศ เราชอบการบรรยายรายละเอียดแต่ละฉากของคนแต่งอ่ะค่ะ แบบว่าอ่านแล้วสื่อเห็นภาพทุกตอนเลย เรื่องนี้จริงๆแล้วชื่อรักหลอนหลอนรึป่าวคะ อ่านตอนสวีทแท้ๆแต่ลึกๆมันเสียวแปร๊บทู้กที เหมือนต้องเตรียมจะมาม่าในตอนหน้าได้ตลอดเว รีบๆมาต่อนะคะ รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ สู้ๆ :mew1:
-
หึงแรงกันทั้งคุ่
แม่ยกเสียเลือดนะคร๊า :jul1:
มาม่าอย่าเพิ่งมาเด้อ
-
:hao6: ไรอ่า :mew3:รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตามทันแล้ว หลังจากไม่ว่างมาหลายวีค
ตี่ตี๋ นางแซ่บนะ 55+
เค้าอยู่ข้างพี่เฟย พูดเลย ทำให้ได้นะตี๋ แต่ไม่ต้องทำก็ได้แล้วละ พี่เฟยรักขนาดนี้
-
ไม่รู้ว่าใครร้อนแรงกว่ากันระหว่างพี่เฟยกับตี่ตี๋
แต่อ่านตอนนี้แล้วแบบ โฮกกกกกกกก เขินมาก หน้าร้อนผ่าวๆ เลยค่ะ แฮ่กๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5:
พี่เฟยก๊าวมาก โอ้ยยย ชอบบบบบ TvT
นี่ต่างคนต่างหึงสินะ พี่เฟยหึงตี่ตี๋ ตี่ตี๋ก็หึงพี่เฟย
ดีค่ะดี ขอบคุณคุณนภทีป์กับพี่เชนทร์มากค่ะที่ทำให้เราได้พบเจอกับค่ำคืนอันแสนเร้าร้อน กร้ากกก
นี่ตอนคุณทีป์จีบพี่เฟยออกนอกหน้าหมั่นเขี้ยวมากกก โอ้ยยย
คือแบบ น่ารัก น่าถีบ และน่าตบกะโหลก อ่านแล้วความรู้สึกมันย้อนแย้งกันมากเลยค่ะ
คือทั้งชอบและอยากเตะในคราวนี้กัน อ่านไปก็บ่นไปว่าเฮ้ย! นี่พี่เฟยของตี่ตี๋นะเว้ยยยย
วานช่วยหาใครมาลากคุณทีป์ออกไปเถอะค่ะ เราชอบบุคลิกนางนะคะ แต่ย้ำอีกทีว่าพี่เฟยเป็นของตี่ตี๋ค่ะ!
เอาคุณนักข่าวตอนก่อนหน้านั้นก็ได้นะคะ เห็นว่าชอบคนแก่กว่า เราก็ชอบเมะเด็กเหมือนกัน สูสีๆ 5555
ตอนนี้คะแนนพี่เชนทร์ยังติดลบเหมือนเดิมค่ะ แล้วก็จะติดลบไปเรื่อยๆ ถ้ายังหวังเคลมตี่ตี๋อยู่อย่างนี้
ไม่น่าไว้ใจมากๆ กับคุณนภทีป์เรายังว่าน่ารัก (คนที่ใช่ทำอะไรก็ถูก 5555) แต่พี่เชนทร์นี่กลัวใจจริงๆ
เป็นนิยายที่อ่านไปแล้วก็ลุ้นไปว่าดราม่าจะโผล่มาเมื่อไหร่ ขอหวานๆ ก๊าวๆ กันแบบนี้ไปนานๆ ก่อนเข้าดราม่านะคะ
เติมน้ำตาลเอาไว้ล่วงหน้า พอถึงเวลาต้มมาม่าจะได้ไม่เผ็ดมากค่ะ ฮาาาาาาาาาาาาา XD
-
เลือดพุ่งงงงงงงง เอื้ออออออออออออ วินร้อนแรงงงง
ช่วงที่พี่เฟยไปพม่า วินต้องดูแลตัวเองดีๆนะเว้ย
อิพี่เชนทร์นี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ กลัวดราม่าอ่า
-
โอยย สาว! ถ้าเจ้าหึงโหดขนาดเน้ อนุญาตให้หึงตายเลยจ้า
พี่เฟย แกจะรู้ถึงสาเหตุไหมอะ ถ้ารู้คงมันส์พะยะค่ะ
-
ขอสารภาพว่าเข้ามาส่องทุกวันเลยอ่ะ อยากเจอมาม่าไวๆ รู้ว่ายังไงมาม่าก็ต้องมา แต่ถ้ามาแล้วก็ขอให้ไปแล้วไปลับนะคะ หลังพายุฟ้ามักจะใส เฟยวินต้องแฮปปี้เอนดิ้งเท่านั้น 555 รีบมาต่อน้าาาา วีคละ 5 ตอนก็ดี เค้ารอได้
-
ช่างเป็นบทรักที่ :haun4: :m25: ต่างคนต่างเอาอารมณ์หึงหวงมาสาดใส่กันบนเตียงไม่มียั้ง คนเขียนไม่ได้เขียนแบบโจ๋งครึ่ม แต่บทรักแบบนี้แหละมันทำให้ :heaven ยิ่งกว่าบทรักเชิงหนังเอ็กซ์ซะอีก เยี่ยมมากจริงๆ ชื่นชม o13 แต่เสียดายน่าจะเขียนบทวินคุมเกมบ้างอ่ะ อยากเห็นเฟยคาอกวินบ้าง คราวหน้านะ :hao6: แต่อึมครึมต้องอีพี่เชนท์นี่แหละ กลัวมันจะใช้วิธีสกปรกกับตีตี๋ของพี่เฟยจัง ขนาดเฟยที่เป็นคนรักและเป็นถึงเจ้าของบริษัท มันยังไม่มีทีท่าจะกลัวเลย วินก็ไม่ได้อะไรแล้วกับความสัมพันธ์ชั่วคราวตอนนั้น มันยังไม่เลิก รบกวนพี่เฟยช่วยกำหลาบมันด้วย :z6: หลายๆทีด้วยเถอะ จัดเลยก่อนไปพม่า เอาให้มันรู้ไปเลยว่าอย่ามายุ่งตีตี๋ของพี่อีก ไม่ชอบเลย เห็นแก่ตัวที่สุด หรือไม่ก็หาใครที่เหนือกว่ามารุกฆาตก้นอีพี่เชนท์ไปเลยดีกว่า o18 หวังว่าตีตี๋คงไม่ชะล่าใจ เชื่อใจ มันหรอกนะ เป็นห่วงตีตี๋มากๆเลย กลัวจะพลาด ไหนจะเรื่องเฮียอี้อีก ยังไม่ได้เคลียร์เลย กลัวจะสะสมแต้มไปรับของรางวัลจากเฟยไม่หวาดไม่ไหวนะตี๋เอ้ย :mew2:
-
กรี๊ดดดด นี่แบบตั้งหน้าตั้งตารอดูน้องวินโชว์ลีลามัดใจเฟย ให้กลายเป็นลูกไก่ในกำมือ
แต่โดนคุณเวสต์ตัดฉากได้อย่างโหดร้ายมากกก ฮือ T_T
-
ทำไมวินหึงแล้วเหมือนเฟยจะได้เปรียบคะ 55555
-
มาดันรอ ฮึบ ฮึบ
-
12 Trust
เมโลดี้โทรศัพท์ที่คุ้นเคยดังขึ้นปลุกผมให้หลุดจากห้วงนิทรา แสงแดดสว่างจ้าแยงผ่านผ้าม่านที่รูดปิดไม่สนิทเมื่อผมปรือตาขึ้นเปิด ที่นอนข้างกายว่างเปล่าและเย็นเยียบ เมื่อเหลือบไปมองเข็มนาฬิกาที่ปลายเท้าก็พบว่าเป็นเวลาสิบโมงกว่า
เครื่องมือสื่อสารกรีดร้องราวกับโลกจะแตกสลาย ผมลุกขึ้นนั่ง บิดร่างกายที่เมื่อยขบจนกระดูกลั่นกรอบก่อนลุกมารับสายโทรศัพท์ที่วางทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไว้ใกล้โซฟารับแขกในที่สุด นายช่างคเชนทร์โทรมา คงสงสัยที่ป่านนี้ผมยังไม่โผล่ไปที่ไซต์เสียที
“ครับ”
“เสียงไม่ค่อยดีเลยวิน ไม่สบายหรือเปล่า”
“ครับ” ผมตอบ หันมาไอโขลกนอกสายก่อนกลับไปพูดต่อ “ขอเวลาแป๊บพี่ ผมเพิ่งลุก”
“ไม่สบายก็พักเถอะ เมื่อวานเดินทางมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยววันนี้พี่ให้โฟร์แมนลุยงานส่วนที่ไม่ค่อยสำคัญไปก่อนแล้วกัน วินจะได้ไม่ห่วงงาน”
“เดี๋ยวบ่ายผม...”
“นอนพักไปเถอะ เอาให้หายดีค่อยมาก็ได้ ตากแดดตากลมเดี๋ยวก็เป็นหนัก”
ผมรับคำในลำคอ ส่วนหนึ่งที่เป็นไข้อาจเพราะเมื่อคืนนอนเปลือยเปล่าจนรุ่งสาง อีกทั้งออกแรงหนักเกินกำลัง นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่ผมกับเฟยไม่ได้สร้างบทรักข้ามคืนจนผมเผลอหลับคาอกมันไปในที่สุด
“แล้วมัน...กลับไปแล้วใช่ไหม”
พี่เชนทร์ถามถึงคนในห้วงความคิด ผมรับคำอีกครั้งโดยไม่พูดออกมา อาการคันคอเริ่มเป็นหนักขึ้นเมื่อพยายามเอ่ยปาก “นอนไปก่อน เดี๋ยวตอนเย็นเสร็จงานแล้วพี่ซื้อของไปเยี่ยม”
“พี่เชนทร์...”
“ให้พี่ทำเถอะวิน แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่าให้พี่เป็นห่วงเราเลย”
ผมไม่เถียงก่อนอีกฝ่ายจะตัดสายเป็นการจบบทสนทนาแบบมัดมือชก เดินมาเก็บเสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงไว้ระเกะระกะเข้าตะกร้าก่อนยอมเข้าไปอาบน้ำอุ่นและพักผ่อนอีกครั้งในที่สุด เฟยคงออกไปตั้งแต่เช้า พอผ่านพ้นคืนอันแสนวิเศษมาด้วยกันเพื่อพบว่าตื่นมาอยู่คนเดียวก็อดเหงาในใจไม่ได้ ผมยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก สวมเสื้อนอนกับกางเกงที่ใช้ร่วมกับคนรักไว้แล้วหลับตาลง ดึงคอเสื้อขึ้นหอมฟอดใหญ่โดยหวังว่าจะรู้สึกเหมือนกับมันยังโอบกอดอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
“จะถึงหรือยังนะ” ถามกับตัวเองได้ไม่นานก็หยิบเครื่องมือสื่อสารออกมากด ไอ้เฟยปิดเครื่อง คงอยู่บนเครื่องบินกำลังเดินทาง เหลือบมองไปหน้ากระจกเห็นบิลเงินสดจากร้านสะดวกซื้อถูกพับเป็นนกวางทิ้งไว้เลยลุกขึ้นมาหยิบดู มีรอยปากกาเขียนหวัด ๆ ด้วยลายมือของคุณมิ่งฟ้าให้ต้องคลี่ออกอ่าน
ตอนเช้ารีบออก เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง เหมือนมึงจะมีไข้ ซื้อยามาให้แล้ววางอยู่หลังตู้เย็น วันนี้อย่าเพิ่งไปทำงาน เดี๋ยวถึงพม่าแล้วจะโทรมาหาอีกที
มุมปากกดลงเป็นองศาที่ยากจะหักห้าม บรรจงพับนกกระดาษกลับเข้ารูปเดิมก่อนลุกไปยังเป้าหมาย มีกล้วยหอมกับของกินเล่นอีกไม่กี่อย่างในตู้เย็นสมกับที่เป็นโรงแรมห้าดาว ผมรองท้องด้วยผลไม้ กินยาและน้ำอุ่นที่เอาออกมาตั้งนอกตู้เย็นเล็กด้วยฝีมือของคนที่ไม่อยู่แล้วก่อนลมตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง พลิกตัวไปมา นึกถึงแต่หน้ามันจนนอนไม่หลับ
สุดท้ายก็ยอมแพ้ หยัดตัวขึ้นใหม่มาหยิบสมุดสเกตซ์กับดินสอ ภาพภายในส่วนใหญ่เป็นเกี่ยวกับงาน มีวาดเล่นบ้างตอนเบื่อ ๆ หรือไม่ก็คิดอะไรไม่ออก ผมเอียงดินสอเป็นองศาที่ถนัด วาดโครงหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของมันเป็นอย่างแรก รอยยิ้มเวลาที่มันมองผม ดวงตาคู่นั้นจะหวานกว่าเวลาที่จับจ้องใคร ลักยิ้มเล็ก ๆ ที่บุ๋มลงไปข้างแก้มขาว สันจมูกได้รูปสวยรับกับใบหน้าและโครงคิ้วราวกับเป็นตุ๊กตา สมัยเรียนมีคนทักมันผิดว่าเป็นทอมอยู่บ่อย ๆ แต่เดี๋ยวนี้ไว้หนวดเคราเขียว ถึงจะไม่เด่นชัดแต่ก็อยู่ในระยะที่เมื่อเดินเข้ามาใกล้จะเห็นพอเป็นเงาครึ้ม ๆ ปัญหาเหล่านั้นเลยถูกตัดไป บ่นหลายครั้งให้มันโกนให้สะอาดเพราะเมื่อซุกไซ้ซอกคอทีไรผิวผมจะเป็นรอยแดงเป็นปื้น จักจี๋ดี แต่บางครั้งก็ขูดครากจนเวลาอาบน้ำแล้วจะรู้สึกแสบนิด ๆ เหมือนกัน
เฮ้อ...คิดถึงมันว่ะ
ความรู้สึกนั้นเด่นชัดจนกรองออกมาเป็นรูปร่าง นานแล้วที่ไม่ได้จับสีน้ำ ถ้าลองรื้อความรู้เก่ามาใหม่คงยากหน่อย ไม่รู้มือแข็งไปแค่ไหนแล้วแต่ก็อยากลองดู คนที่งดงามราวภาพจากพระเจ้าคนนั้น ผมรู้ดีว่าต่อให้คนเก่งแค่ไหนมาบรรจงเขียนก็เทียบเท่าไม่ได้กับตัวจริงเลยแม้แต่น้อย แย่ตรงที่ไม่มีอุปกรณ์เลย ถ้ามีโอกาสก็อยากเขาไปหาซื้อในเมืองเหมือนกัน
ผมละเลงปลายดินสอจนเป็นรูปร่าง สักพักก็หยิบสมุดสเกชต์มานอนกอดบนเตียง นึกถึงหน้ามัน เสียงมัน แล้วค่อย ๆ ผล็อยหลับทั้งที่ยังคงกอดภาพร่างของคนรักเอาไว้อีกหน
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นหลังจากผมเผลอหลับเพราะฤทธิ์ยาและความอ่อนล้า อาการเมื่อยขบดีขึ้นมาก ไม่เจ็บคอและเหมือนว่าอุณหภูมิของลมหายใจจะกลับมาเป็นปกติ หยัดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน ควานหาแหล่งที่มาของเสียงจากใต้หมอนก่อนพบว่ามันไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นพรม พี่เชนทร์โทรมา คงจะรออยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม เพราะจากการคะเนแล้วเลยเวลาเลิกงานมาพักใหญ่ ๆ
“ครับ”
“พี่อยู่ข้างล่าง วินพักอยู่ห้องไหน”
“เดี๋ยวผมลงไปหา”
“ให้พี่ขึ้นไปดีกว่า จะลงมาทำไม” ผมเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง ไม่สบายใจที่จะให้พี่เชนทร์รู้ห้องพัก ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจแต่ผมเกลียดความบังเอิญ ถ้าไอ้เฟยรู้ได้สั่งให้กลับกรุงเทพทันทีแน่
“ผมลงไปข้างล่างดีกว่าครับ พี่เชนทร์มีธุระต่อที่ไหนหรือเปล่า พอดีอยากไปร้านเครื่องเขียนในเมือง”
“อ้อ ไม่มีหรอก ตั้งใจจะมาอยู่เป็นเพื่อนเรานี่แหละ งั้นพี่รออยู่ข้างล่างนะครับ”
ผมรับคำในลำคอ พอวางสายเพิ่งเห็นว่าไอ้เฟยโทรมาก่อนหน้านี้สามรอบ ผมกดโทรกลับทันที ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย
“ทำไมไม่รับสาย หลับเหรอ”
“อืม” ผมตอบก่อนตั้งคำถามกลับ “ไปถึงตั้งแต่กี่โมง”
“เกือบ ๆ เที่ยง แต่ไปเจอคนนั้นคนนี้ก่อน เพิ่งได้เข้าโรงแรม แล้วที่ป่วยเป็นไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้ว กินข้าวหรือยัง”
“กินแล้ว ไม่อร่อย อยากกินฝีมือมึงมากกว่า” ปลายสายพูดกลั้วหัวเราะ เหมือนจะพูดเล่นแต่ผมรู้ว่ามันพูดจริง ตั้งแต่กลับมาเจอกันอีกครั้งก็ไม่มีวันไหนเลยที่จะต้องห่างกันแบบนี้
“คนที่นั่นเป็นไงบ้าง”
“ก็ดี”
“มีสเป๊คมึงบ้างไหม”
“มีแต่แก่ ๆ” ผมยิ้ม เปลี่ยนชุดไปด้วย สักพักก็นั่งลงบนปลายเตียง ปล่อยให้พี่เชนทร์รอไปก่อน “แล้วคุณทีป์โทรหาบ้างหรือเปล่า”
“โทรมาเมื่อเช้า แต่กำลังรีบ ๆ เลยไม่ได้รับ ทำไม งานมีปัญหาเหรอ”
“กลัวว่าจะไม่ใช่งานน่ะสิ” แค่พูดลอย ๆ อีกฝ่ายก็หัวเราะร่วน “หึงหรือไง”
“เปล่า” ผมปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายกลับยังปักใจอย่างนั้น มันยังหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีจนผมต้องยอมรับออกมา เลือดฝาดแล่นริ้วขึ้นผิวหน้า นี่ขนาดไม่ได้อยู่กับมันแต่กลับนึกภาพออกว่าถ้าอยู่ใกล้ ๆ อีกฝ่ายจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน
“เออ หึง ไม่ชอบ พอใจหรือยัง”
“แค่ลูกค้าน่า”
“ลูกค้าที่ชอบมึง”
“แล้วกูสนเหรอ”
“มึงไม่ปฏิเสธ” ผมพูดความจริง เฟยไม่ค่อยแสดงทีท่าว่าสนอกสนใจใคร แต่บรรดากิ๊กมันทั้งหลายก็เป็นพวกที่เสนอแล้วมันสนองให้ทั้งนั้น ผมเคยทะเลาะกับมันแรง ๆ ครั้งหนึ่งจนเกือบเลิกกันเสียให้ได้ ผมตวาด มันขึ้นเสียงกลับ สีหน้าแสดงความไม่พอใจฉายออกมาชัดเจน
“มึงอย่ามางี่เง่าว่ะตี๋ พวกนั้นก็แค่ผ่านมาเดี๋ยวก็ผ่านไป เรื่องแค่นี้มึงเอามาซีเรียสอะไรนักหนา”
“แต่มึงคบกับกูอยู่นะเว้ย จะให้กูรู้สึกยังไงที่แฟนตัวเองไปนอนกับคนนั้นทีคนนี้ที”
ครั้งที่มิ่งฟ้าอายุยี่สิบผมยังยาวระปกคอเสื้อบน มันเสยผมไปด้านหลัง พ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด “มึงจะแคร์ทำไม กูไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว”
“แต่กูเสียใจ”
“กูถึงได้บอกไงว่ามึงงี่เง่า”
“งั้นก็เลิกกับกูสิ กูดีไม่พอให้มึงหยุดนี่ ทิ้งกูไปเลยแล้วมึงอยากจะมีใครก็ไป กูจะไม่ตาม ไม่ห้ามมึงแล้ว”
“พูดเหี้ยอะไร ใครเป็นเจ้าของชีวิตมึงตี๋” เสียงนั้นตะโกนลั่นในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา เดินหนีอีกฝ่ายก็คว้าข้อศอกไว้ ไม่ต้องรอให้พูดอะไรต่อ ผมยกหมัดขึ้นซัดข้างแก้มมันให้สาสมกับความโมโหที่ปะทุในใจ ไอ้เฟยหลบบ้าง เอามือรับหมัดผมบ้าง สักพักก็อาศัยขนาดตัวที่สูงกว่ารวบเอวให้ผมลอยหวือขึ้นเตะต่อยในอากาสแล้วทุ่มหนัก ๆ ลงบนเตียง มันขึงพืดแขนทั้งสองข้างของผมให้กางออก ขณะที่ใช้เข่ากดน่องไม่ให้ขยับไปไหน แววตาคมดุดัน ฉายความรู้สึกโกรธขึงออกมา ความเงียบของมันทะเลาะกับเสียงโวยวายของผม น้ำตาที่ไหลจากกระบอกตาครั้งแล้วครั้งเล่าพยายามซ่อนมันไว้กับปลอกหมอนแต่ท้ายที่สุดก็ได้แต่นอนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ดี
“เลิกร้องได้แล้ว กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนพวกนั้น เขาเข้ามาเอง กูไม่ได้คิดอะไรเลย”
“มักง่าย”
“ไอ้ตี๋ กูพยายามพูดกับมึงดี ๆ แล้วนะ” ฟันขาวขบกันจนเห็นสันกรามนูนขึ้นมา ไอ้เฟยเพิ่มแรงกดที่ข้อมือขณะที่ผมดิ้นพล่านไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติอีกฝ่าย “กูไม่ต้องการคำพูด ปล่อยกู กูเกลียดมึง! แน่จริงเลิกกับกูก่อนสิวะ!”
“กูเอากับใครก็คิดถึงว่าเป็นมึงตลอดนะตี่ตี๋...กูไม่อยากทำให้มึงเจ็บ มึงทนกูไม่ไหวหรอก ป่วยง่ายขนาดนี้...หยุดร้องไห้ได้แล้ว"
"ไม่เอา" ผมหลุดสะอื้น ส่ายหน้ากับหมอน แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลง "กูไม่ชอบ แค่กู..แค่กับกูได้ไหมเฟย กูขอร้อง"
ผมเหลือบตามองมันกล้าๆกลัวๆ มิ่งฟ้าถอนหายใจหนัก ใบหน้าสวยโน้มลงมาต่ำ ผมหลับตานิ่งกระทั่งริมฝีปากหยุ่นจรดลงเหนือหัวคิ้ว ผมยิ่งสะอื้นหนักเมื่อสัมผัสที่อบอุ่นทาบทับ ไม่รู้ว่ารักมันตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็ขาดมันไม่ได้ หวงมันแทบขาดใจ ปลายจมูกโด่งเป็นแนวยาวเลื่อนลงมาข้างแก้ม กดเบาๆก่อนใช้ริมฝีปากนาบตามมา
"ขอโทษ...แต่หยุดร้องไห้เถอะ กูไม่มีคนอื่นแล้ว พอแล้ว ไม่เอา เลิกร้อง"
ผมยังคงตัวสั่นในอ้อมแขนมัน สักพักก็โอบกอดราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลอยไป
"กูรักมึงนะ"
เผลอพูดออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า หลังจากครั้งนั้นก็ไม่ค่อยมีเรื่องที่มันไปหยอดคนนั้นคนนี้ให้เห็นบ่อยนัก น้อยลงจนรู้สึกได้ แต่ก็ยังมีประปรายตามสัญชาตญาณ คล้ายกับเสือที่ยังไม่วายไล่คำรามใส่หยื่อแม้จะอิ่มจนพุงกาง หากเพียงแค่ไม่ได้อยากจะขู่ฆ่าเพื่อกินก็เท่านั้น
"กังวลเรื่องนภทีป์ขนาดนั้นเลยเหรอ" เสียงทุ้มจากปลายสายถามอย่างคนรู้ทัน เมื่อผมยอมรับอีกครั้งในลำคอ เฟยก็เงียบเสียงไปพักใหญ่ ขาสองข้างเตะไปมาในอากาศทำให้เสียงสปริงลั่น กอรปกับปลายสายเอ่ยถึงเรื่องอย่างว่าขึ้นมาทำให้เผลอคิดถึงคืนวันที่ผ่านมาจนหน้าร้อนผ่าว
“คิดว่ากูจะไปหาใครถูกใจได้เท่ามึงอีกเหรอ หืม?”
“แค่ถูกใจเองเหรอ” ผมถามกลัวหัวเราะ ปลายสายเองก็เช่นกัน มันกระซิบเสียงแผ่วแต่กลับทำผมสั่นไปทั้งใจ “หรือควรเรียกว่าถึงใจ”
“พอเลย...กูจะไปกินข้าวข้างนอกแล้ว มึงเดินทางเหนื่อย ๆ ก็รีบอาบน้ำนอนล่ะ”
“ทำไมไม่สั่งขึ้นมากินข้างบน แล้วจะไปยังไง รถก็ไม่มี”
จบคำถามก็กลายเป็นผมที่เงียบเสียงไปก่อนจะโกหกมันเพื่อความสบายใจ “แถวนี้แหละ จะเดินเล่นริมหาดด้วย”
มิ่งฟ้าครางรับคำในลำคอรับรู้แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นสัพเพเหระก่อนตัดสาย อยู่ทางนั้นไม่อยากให้มันกังวลมาก ผมจะดูแลตัวเองให้ดีให้สมกับที่มันไว้ใจแน่นอน
ร้านอาหารในเมืองที่พี่เชนทร์พามาเป็นร้านที่มีสาขาอยู่ทั่วไปในกรุงเทพ ผมเลือกทานอะไรง่าย ๆ หลังจากได้สีน้ำและพู่กันที่จะใช้มาครบ นายช่างไม่ได้เซ้าซี้อะไร แค่พาผมมาเลือกซื้อแล้วก็ถือของให้ ถึงแม้จะดึงดันเก็บไว้เองผมก็ไม่อาจสู้แรงเจ้าของมือใหญ่ได้อยู่ดี
“วินชอบกินปลาหมึกเหรอ ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน”
พี่เชนทร์พูดขึ้นขณะที่ตัดเมนูหมึกผัดไข่เค็มมาให้ ตอนแรกทั้งโต๊ะจะถูกเสิร์ฟด้วยปลาหมึกล้วน ๆ จนผมต้องปรามยกใหญ่ พี่เชนทร์ช่างเอาใจแต่ไหนแต่ไร แค่ครั้งนี้ผิดที่ผิดทางไปหน่อย โดนไอ้เฟยหลอกล้วน ๆ
“ก็...ครับ แต่เมื่อวานก็ทานแล้ว”
“ขี้เบื่อเหรอเรา”
ผมหัวเราะแห้ง หลบสายตาหวานที่มองมา พยายามเก็บมือไว้ห่างจากอีกฝ่ายให้มากที่สุด “แบบนี้พี่พอจะมีหวังไหม ถ้าเราเบื่อหมอนั่น”
“พี่เชนทร์ อย่าพูดเรื่องนี้ดีกว่าครับ”
นายช่างครางรับในลำคอ หลุบตาลงวูบหนึ่งก่อนคลี่ยิ้มอ่อนโยน “นั่นสิ อยู่ตรงนี้พูดถึงแค่เรื่องของเราดีกว่าเนอะ วินทานนี่ อร่อยนะ อร่อยกว่าสาขาที่กรุงเทพอีก”
ผมพยักหน้า มองกับข้าวจากช้อนกลางที่อีกฝ่ายบรรจงตักวางให้บนข้าวสวยร้อน ๆ แล้วขอบคุณ พี่เชนทร์ท้าวแขนมองผมเต็มตาด้วยแววตาที่ชอบใช้ หวานฉ่ำชวนให้รู้สึกวูบไหว หากแต่ไม่เคยได้ผล
“พี่รักวินนะครับ” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นคล้ายกระซิบ ผมทำทีเป็นไม่ได้ยิน ก้มหน้าทานอาหารต่อไปโดยปราศจากคำพูดใด ๆ ราวกับว่าเป็นเพียงเสียงของสายลมพัดผ่าน จากนั้นไม่นานปลาหมึกชิ้นใหม่ก็วางเหนือข้าวสวยร้อน ๆ อีกครั้ง
"ทานเยอะ ๆ นะวิน จะได้หายป่วยไว ๆ"
"ขอบคุณครับ"
"อยากได้อย่างอื่นแทนคำขอบคุณจังครับ"
ผมเหลือบตามองนายช่างอีกครั้งก่อนหลบตาลงเมื่อเจอประกายวาววับจากอีกฝ่าย พี่เชนทร์ฉีกยิ้ม ใช้มือข้างหนึ่งหยิบทิชชู่เอื้อมมาเช็ดอาหารที่เลอะมุมปากให้ ผมเบี่ยงตัวหนีก่อนรับทิชชู่นั้นไว้แล้วจัดการกับคราบบนริมฝีปากตัวเอง
"ดูระแวงพี่จังนะ"
"ทำแบบนี้ไม่ดีครับ ผมมีแฟนแล้ว"
"ไม่ต้องย้ำบ่อย ๆ ก็ได้" อีกฝ่ายกล่าวพลางก้มหน้าจัดการอาหารในจานตัวเอง แววตาคู่นั้นหม่นแสงลงเล็กน้อย "แค่นี้พี่ก็เจ็บจะแย่แล้ววิน"
เสียงช้อนส้อมกระทบกัน ผมไม่รู้ว่าควรจะปลอบอีกฝ่ายหรือไม่ และควรต่อบทสนทนาไปในทิศทางไหน ถ้าในฐานะของเพื่อนร่วมงานผมยังอยากคุยกับพี่เชนทร์ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ เช่นกันกับที่อยากให้พี่เชนทร์มองผมเป็นเพียงรุ่นน้องที่ทำงานร่วมกันคนหนึ่งเท่านั้นพอ
“มันรุ่มร่ามกับมึงหรือเปล่า” เสียงที่กรอกผ่านลำโพงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ผมกำลังลงสีน้ำด้วยมือข้างที่ถนัด แม้จะใช้เวลาแค่ในช่วงหลังเลิกงานเท่านั้นเพื่อแต่งแต้มมันขึ้นมาแต่ภาพที่วาดไว้ใกล้เสร็จเต็มที
เฟยครางอย่างขัดใจเมื่อผมยังไม่ตอบ มัวแต่สนใจกับภาพเขียนที่ใกล้เรียบร้อยเต็มแก่จนคุยกับมันแบบถามคำตอบคำตลอดหลายวันที่ผ่านมา
“อืม...ก็ไม่นะ ต่างคนต่างทำงาน” ผมตอบตามจริง เวลางานพี่เชนทร์หยอดบ้างตามนิสัยแต่หลังเลิกงานก็ไม่เคยรบเร้า บางวันนั่งทานข้าวด้วยกันจะได้คุยงานต่อแต่พอมาส่งผมที่โรงแรมก็ไม่เคยเซ้าซี้ที่จะขึ้นห้อง งานดำเนินไปได้ดี มีจุดที่ปรับแก้ตามสภาวะการทำงานนิดหน่อยแต่ก็ไม่มาก
“กลับมาวันไหน”
“คิดถึงอะดิ”
“ถามเฉย ๆ”
“งั้นไม่บอก” ไอ้เฟยกวนตีน ผมหัวเราะในลำคอแล้ววางพูกันเปื้อนสีลงในถาด หยิบผ้าขี้ริ้วผืนเล็กมาเช็ดมือก่อนกระโดดขึ้นเตียงไปคุยกับมันดี ๆ “บอกมา จะได้แจ้งกับโรงแรมเขาว่าจะให้เอารถไปส่งที่กรุงเทพไหม”
“เดี๋ยวกูบอกให้ แล้วมึงจะกลับวันไหน”
“มีคนกวนตีนกูว่ะ” ผมเลิกคิ้ว นอนยิ้มคุยโทรศัพท์เพ้อ ๆ ทุกวันเฟยจะโทรมาเวลาเดิม คุยจนเห็นสมควรแก่เวลาถึงยอมวางสายกันไป “ไม่กลับดีกว่า”
“วันศุกร์เก็บกระเป๋าเลย เดี๋ยวเช้าวันเสาร์จะให้รถโรงแรมมาส่งที่กรุงเทพ”
“มึงกลับวันเสาร์เหรอ” ไปตั้งแต่วันอังคาร ทำไมนานจังวะ พลิกตัวนอนตะแคงข้าง เผลอนึกถึงคืนที่มันนอนอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็ลูบแผ่นเตียงที่ถูกปูผ้าจนตึงเรียบตามมาตรฐานโรงแรม ไม่มีมันอยู่ด้วยหลายวันแล้ว อยากเจอชะมัด “ทำไมไปนานจัง ประชุมยาวเลยเหรอ”
“ก็ดูงานด้วย เที่ยวด้วย ตามโปรแกรมที่เขาจัด ๆ กันนี่แหละ ไหนว่าไม่คิดถึง ทำไมทำเสียงเศร้า”
“ใครจะไปเริงร่าเหมือนคุณมิ่งฟ้าได้ล่ะครับ” ถามย้อนแล้วหงุดหงิด มันจะไม่คิดถึงผมบ้างเลยจริง ๆ เหรอ “แค่นี้แล้วกัน จะนอนแล้ว”
“เฮ้ย รีบเหรอ เพิ่งสามทุ่ม”
“เออ ง่วง พรุ่งนี้ต้องลุยไซต์อีก เหนื่อยมาทั้งวัน”
“โอเค งั้นก็นอนเถอะ ฝันดีแล้วกัน”
ผมครางรับคำในลำคอเบา ๆ ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว “คิดถึงว่ะ”
ปลายสายหัวเราะอย่างคนชนะ ผมเองก็ยิ้มตาม ไม่ได้จะมีฟอร์มมากมายอะไรอยู่แล้ว อยู่กันจนรู้ไส้รู้พุง ยิ่งเป็นผมที่ปิดอะไรไม่ค่อยได้แล้วยิ่งแพ้ทางมันตลอด
“อดทนหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้ให้รักษาตัว ที่ช้ำ ๆ มันจะได้ใช้งานต่อไหว”
“ทะลึ่ง”
“อย่าบอกว่าไม่อยาก” ไม่พูดหรอกโว้ย ไอ้เวรนี่ เรื่องเลื้อยลงสะดือนี่ถนัดตลอด “กูไม่อยู่ช่วยตัวเองบ้างหรือเปล่า”
“ไม่โว้ย จะนอนแล้ว แค่นี้นะ”
“แต่กูนึกถึงหน้ามึงตลอดเลยนะวิน” เสียงนั้นพูดแทรกมา เกือบจะซึ้งแล้วเชียวถ้าไม่ติดที่ว่าเราคุยกันเรื่องอะไรอยู่ ผมหัวเราะกลับไป ยิ้มจนแก้มปริ “บอกว่าคิดถึงกูก็พอ ไม่ต้องลงรายละเอียดเยอะ ไอ้ห่า ไม่อายฟ้าอายดิน”
“ก็มีแค่กูกับมึงที่คุยกันอยู่จะอายทำไม แต่เอาเถอะ...กูคิดถึงมึง คืนนี้จะฝันดีหรือยัง”
ผมไม่ตอบแต่ก็ยังยิ้ม เราเงียบกันไปพักใหญ่ ๆ ให้ความคิดถึงเดินทางผ่านสายโทรศัพท์ ก่อนจะนัดวางหูพร้อม ๆ กัน ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับตอนที่กลับไปเป็นเด็ก ช่วงปิดเทอมปีหนึ่งหลังจากตกลงคบหากันจริง ๆ จัง ๆ แล้วไอ้เฟยก็มักจะทำแบบนี้บ่อย ๆ
บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นยังไม่อยากให้แม่รู้ด้วยว่าคบผู้ชายเลยเลี่ยง ๆ ที่จะบอกมันว่าอยู่ที่ไหน แม้ค่าโทรจะแพงแสนแพง ไอ้เฟยเลยต้องยอมโทรหาให้หายคิดถึง โทรศัพท์สมัยนั้นยังถ่ายรูปเป็นไฟล์VGA อยู่เลย จะส่งรูปให้ดูว่าทำอะไรอยู่ก็ต้องอาศัยMMS ไม่ได้สะดวกรวดเร็วเหมือนเดี๋ยวนี้ กระนั้นก็มีแค่มันที่ทำให้ผมเฝ้ารอโทรศัพท์ได้ทุกวัน ๆ คล้ายกับคนบ้า ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ก็ยังมีแค่มันที่เมื่อวางหูไปแล้วก็ยังทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์พักใหญ่ ๆ
เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้นตอนกลางดึก เป็นเวลาไล่เลี่ยกันในทุกคืน แทบจะไม่ต้องเสียเวลากดอ่าน นายช่างคเชนทร์ส่งข้อความมาราตรีสวัสดิ์ผม แม้จะไม่เคยได้รับการติดต่อไปเลยสักครั้งแต่พี่เชนทร์ยังทำเหมือน ๆ เดิม โชคดีตรงที่เวลางานเขายังแยกแยะออกที่จะไม่ทำให้ลำบากใจ
ข้อความดังกล่าวถูกลบ ผมปิดมือถือ ลุกไปล้างมือให้สะอาดแล้วแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อนกลับมาปิดไฟ ล้มตัวลงนอนบนเบาะหนานุ่มที่เคยมีคนเคียงด้วยความหวังว่าเหลืออีกสองวันเท่านั้นเขาจะอยู่กับผมตรงนี้ คนที่สามารถทำให้อุ่นไปทั้งใจแม้จะนอนมองหน้ากันท่ามกลางความมืดก็ตาม
“แล้วเดี๋ยววินกลับวันไหน”
ผมเงยหน้าขึ้นจากแบบเอสาม มองวิศวกรหนุ่มใต้หมวกเซฟตี้สีเหลืองสดที่ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ บนซอกคอไปพลาง แสงแดดยามบ่ายแยงตาเข้ามาจนทำให้ผมต้องหยีตาเข้าหากัน
“พรุ่งนี้เช้าครับ ส่วนที่สำคัญ ๆ น่าจะเรียบร้อยแล้ว สัปดาห์หน้าคงจะจัดเวลาขับรถมาดูเป็นระยะ”
“เหรอ” เสียงทุ้มเบาลงนิด ๆ ก่อนจะแบ่งผ้าส่วนที่ยังไม่ชื้นเหงื่อมาเช็ดคราบไคลของผมบ้าง “กลับไปก็ดีเหมือนกัน อยู่นี่ออกไซต์ทุกวันเลย พี่บอกให้รออยู่ในคอนเทนเนอร์ก็ไม่เชื่อ หน้าไหม้หมดแล้ว”
“นิดหน่อยเองพี่ สองสามวันก็ลอกออกหมดแล้ว รับรองหน้าใสเหมือนเดิม”
“แต่จะหน้าแบบไหนก็น่ารักสำหรับพี่เสมอแหละ”
ผมหัวเราะ แต่เบนสายตาหนี เมื่อก่อนอาจจะแหย่กลับบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ยิ่งแสดงชัดเจนว่าไม่เล่นด้วยน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด “พี่แซวเล่น อย่าคิดมาก รู้แล้วแหละว่าเรารักเขา”
ผมพยักหน้าแต่ยังคงเอาแต่มองวัสดุก่อสร้างที่กองเอาไว้กลางแจ้ง นายช่างถอนหายใจก่อนเดินหายไปอีกฝั่ง ผมหาที่นั่งตามร่ม ใช้แบบพัดเหงื่อที่ไหลย้อยให้ระเหยไปในอากาศก่อนอะลูมิเนียมเย็น ๆ จะแนบลงตรงต้นคอให้สะดุ้งโหยง กระป๋องเบียร์จากตู้เย็นเล็กในตู้คอนเทนเนอร์ที่ทำเป็นไซต์ออฟฟิศชั่วคราวถูกส่งมาให้ นายช่างที่หายไปเมื่อครู่ถืออีกกระป๋องไว้ในมือ
“พี่ไม่อยากให้เราเกลียดพี่”
“ผมไม่ได้เกลียดพี่เชนทร์ครับ”
“แต่ก็ไม่สะดวกใจเหมือนก่อนหน้านี้?” คำถามตรงประเด็นทำเอาผมไม่รู้จะโยกโย้ไปไหน นายช่างพยักหน้ายกเบียร์ขึ้นดื่ม “เป็นไปได้ไหมที่เราจะกลับมาสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน”
“เขา...ค่อนข้างขี้หึงน่ะครับ”
“เรื่องนั้นพี่พอจะรู้อยู่ น่าอิจฉาที่วินเชื่อฟังมันไปเสียทุกอย่าง”
“ผมทำผิดกับเขาไว้มากครับ” นั่นคือความจริง แม้จะปิดบัง ซ่อนเร้น ไม่เคยนึกถึงแต่ผมเองก็ยังไม่อาจทำเป็นลืมมันไป คงไม่แคร์ ไม่ใส่ใจเลยสักนิดถ้าผมไม่ได้รักมันมากมายเสียขนาดนี้
“ถึงอย่างนั้นก็น่าอิจฉาอยู่ดี”
พี่เชนทร์พูดพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม แดดยามบ่ายแก่ ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีส้ม ผมนั่งจิบเบียร์เย็น ๆ กับนายช่างก่อนอีกฝ่ายจะยกกระติกน้ำแข็งแช่เบียร์มาอีกหลายกระป๋อง มองพระอาทิตย์ค่อย ๆ หายไปหลังตัวตึกสูงใหญ่ของโรงแรม นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระของเพื่อนร่วมงานกันโดยไม่วนกลับมาถึงเรื่องความสัมพันธ์ของผมและเขาอีก
“พี่เดินไปส่งที่โรงแรมไหม”
เขาถาม ผมเองก็เริ่มเมาแล้วเลยพยักหน้าลง คนงานเก็บของกลับบ้านกันเกือบหมด ระยะทางจากนี้ไปถึงที่พักแม้ไม่ได้ไกลมากแต่เดินคุยกันไปเรื่อย ๆ ก็ดี สำหรับผมแล้ว พี่เชนทร์ก็ไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร เป็นพี่ชายที่ดีคนหนึ่งได้เลยด้วยซ้ำ
“ไอ้ทีป์ดูเหมือนจะชอบมิ่งฟ้ามากเลยนะ”
ชายหนุ่มพูดขึ้นมาขณะที่เดินเตะทราย ผมพยักหน้ารับรู้ “เขาชอบคนง่ายเหรอครับ”
“ก็ชอบไปทั่วแหละ แต่ไม่ค่อยได้จริงจังนักหรอก ก่อนหน้านี้ตามจีบนักข่าวที่ทำข่าวมันกับเพื่อนรุ่นเดียวกันคนหนึ่งแต่เหมือนเขาไม่เล่นด้วยมันเลยเบื่อ ๆ ยิ่งมาเจอมิ่งฟ้าเลยเปลี่ยนเป้าหมายเร็วกันไปใหญ่ ตอนแรกพี่ก็ว่าเขาน่ารักนะ”
“โดนหลอกแล้วล่ะครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ อีกฝ่ายเลยหัวเราะไปด้วย แขนยาวยกขึ้นโอบบ่าผม “พี่ต้องเตือนไอ้ทีป์หน่อยแล้วว่าอย่าไปเข้าถ้ำเสือ นอกจากจะไม่ได้ลูกเสือแล้วเดี๋ยวจะโดนเสือขย้ำเสียเปล่า ๆ”
“คุณทีป์จะจีบเฟยจริง ๆ เหรอครับ”
“แฟนเราไม่ได้เล่าเหรอ” พี่เชนทร์เลิกคิ้วแปลกใจ ในขณะที่หัวผมเริ่มตื้อไปหมด “ไอ้ทีป์โทรหาบ่อยจะตาย ไม่ได้ห่วงค่าโรมมิ่งของฝั่งนั้นเลย แต่มันก็เด็กน่ะนะ ชอบอะไรก็เอาแต่ใจไปเสียหมด ไม่รู้ว่าไปมัดมือชกทางนั้นยังไง กลับไทยมาว่าจะไปกินข้าวด้วยกันด้วยนี่”
“งั้นเหรอครับ” เป็นประโยคที่เพียงแค่เติมเต็มบทสนทนาของอีกฝ่าย จากนั้นก็กลายเป็นผมที่เงียบตลอดเส้นทางกระทั่งถึงโรงแรม เบียร์ในมือหมดกระป๋องกันทั้งคู่ โยนลงถังขยะใกล้ ๆ จนมือทั้งสองข้างว่างเปล่า พี่เชนทร์ถือวิสาสะมาจับมือผมไว้ สอดประสานปลายนิ้วเข้ามาจนผมดึงออกไม่ได้
“พี่เชนทร์”
“ขอพี่ขึ้นไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”
“ข้างล่างก็มีครับ...ปล่อยมือผมเถอะ”
“พี่จับมือวินได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ มีอีกหลายเรื่องเลยที่พี่อยากคุยกับเรา นะวิน...เดี๋ยวกลับไปเราก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลังเล พี่เชนทร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย “วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ หรือที่ผ่านมาพี่ทำอะไรให้วินรู้สึกว่าพี่ไม่น่าไว้ใจ” เสียงทุ้มเอ่ยซ้ำ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เหลือบตามองเข็มนาฬิกาที่บอกเวลาทุ่มเศษ ๆ ถ้าสักครึ่งชั่วโมงก็ไม่น่ามีปัญหา
“ถึงแค่สองทุ่มนะครับ ผมขอโทษนะพี่เชนทร์ แต่มากกว่านี้ผมก็ไม่สะดวกจริง ๆ”
TBC
เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดค่ะ หนีตามคุณ *ถ้าเธอเป็นท้องฟ้า มา แฮร่ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ตอนนี้ตัดเป็นฉากสั้น ๆ หลายฉากเลย เพราะเฟยไม่อยู่ ให้โอกาสเดาไปหนึ่งสัปดาห์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เย้!! :katai2-1:
เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ วันนี้ขออนุญาตไปอาบน้ำก่อน รู้สึกถึงความเค็มของเหงื่อในฤดูหนาวมาก (วันก่อนน้ำท่วมบ้านด้วย โอโฮ หน้าหนาวนี่มันหนาวจริง ๆ)
ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ อย่าเพิ่งฆ่าเราา ฉากต่อจากนี้มันยาวขอโทษที่ฉับแค่นี้ แง้! ขอบคุณที่เข้ามาช่วยกันต้มมาม่านะคะ
ปล. พรุ่งนี้เิปิดโอนรีปริ๊น Adore you คำประกาศของความรู้สึกใหม่ กับ เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย...ค่ะ ยังไงเข้าไปอ่านรายละเอียดในเพจได้นะคะ
สำหรับคินนี้ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ รักกกกกกกกกกก <3
-
อย่าดราม่าเลยนะ ขอร้องล่ะ
พี่เชนทร์อย่าทำอะไรเลยนะ เรากลัวจริงๆ
-
คือออออ วินจะใจดีไปไหน ก็รู้อยู่อีกฝ่ายคิดยังไง ยังจะให้ขึ้นไปบนห้อง เอออออออออออดีค่ะทำดีค่ะทำดี ต่อจากนี้ถ้าจะมาม่าอะไรยังไงก็ยอมรับมันละกันนะ ทำตัวเอง ฮ่วยยยย หงุดหงิด :angry2:
#อินค่ะ5555555555555555555555
-
ตี่ตี๋ ลื้ออย่าใจอ่อนกับอิเชนทร์ได้มั้ยยยยยยยย
ทางโน้นก็อิคุณทีป์อีก อ่อยยยยยย งานดราม่ากำลังมาแน่
-
ให้มันขึ้นไปทำไมมมมมมมมมมมม วิน!!!! :serius2: :serius2:
ลืมไปแล้วหรอเรื่อง บังเอิญอ่ะ
สมมติ ถ้าเฟยหลอก แล้วกลับมาก่อนเลยมารับ แล้วมาเจอ
หรือไม่ก็มารอที่ห้องนี่ ทำไง
เรื่องทีป์ เชนท์อาจจะโม้ก็ได้
ปั่นให้ทะเลาะกันงี้
:เฮ้อ:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยน้า :katai1: :katai1:
ขอจบบทพี่เชนท์แค่ตอนนี้เถอะ จ่ายค่าตัวให้นางแล้ว get out!!!!!
ขอให้น้องวินได้พักหายใจหายคอบ้าง ยังไม่ได้เคลียร์กับเฮียพี่เฟยเลย
รวมไปถึงให้คนอ่านได้หายใจยาวๆบ้างนะคะ มันลุ้น มันบีบหัวใจกันเกินไปค่า
อีกอย่างนะคะ โดยส่วนตัวเกลียดอิพี่เชนท์จริงจังค่ะ ><
ไม่อยากให้นางมีบทบาทอีกแล้ว เบื่อนางๆๆๆๆๆๆๆ งอแงๆๆๆๆๆ
เลิกจ้างถาวร ขอร้องเถิดนะคะ pleaseeeeeeeee
-
ถ้าเป็นอย่างที่คิด รับไม่ไหวจริงๆนะ :monkeysad: :m15:
-
ฉันกลัวพี่เชน...
-
อิด๋อยยยยยยยยยยยยยย
กรีดร้องงงงงง
ฉันขัดใจทั้งเชนทร์ทั้งวินเลยย
คนนึงห็ช่างปั่นช่างยุ
อีกคนจะใจอ่อนไปไหน
ไม่เอามาม่าได้มั้ยยยยย
แต่พี่เฟยตอนวัยเยาว์ก็ใช่ย่อย
อ่านแล้วเผลอตะโกนว่า "พ่องงง"
จนหมาที่นอนที่พื้นตื่นมาทำหน้างง 5555555
แต่อิฉันจะบ้าตาย อย่ายอมมันง่ายๆสิวิน
ขอให้เมียเชนทร์เล่นเลสกัน สาธุ!!!!!!
-
เค้าหวานกันข้ามประเทศ!!!!!
ไม่ใช่ว่าพาขึ้นห้องแล้วเฟยเฟยรอเขมือบทั่งคู่ยุบนห้องแล้วล่ะตอนหน้า!!!!
รอและลุ้นค่ะ
หลงรักเฮียเฟย
-
น้องวินไม่น่าใจอ่อน อีกนิดเดียวเอง ถ้าเขาใช้กำลังจะสู้ไหวเหรอ
เกิดเฟยนั่งรอเซอร์ไพร์สอยู่ที่ห้องไม่พังเหรอ หรืออาจจะไม่มีไรก็ได้ อ่านไปด้วยใจตุ้มต่อม
พี่เชน เขาไม่รักแล้วก็อย่าพยายามนักเลย นี่คนอ่านเหนื่อยใจกับพี่มากอ่ะ
สมัยก่อนเฟยนี่สุดติ่งนะ เป็นตี๋คงยอมไม่ได้เหมือนกันอ่ะ ถึงจะบอกว่าไม่คิดไรก็เถอะ
น้องวินเอาตัวรอดให้ได้นะ คนเขียนคะ เมตตาคนอ่านด้วย มันยังไท่ใช่ตอนนี้ค่ะ
ความรักสองคนกำลังดีมากๆๆๆ อ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:mew2: อย่าดราม่าเยอะนะ T^TT สงสารตัวเอง เอ้ยยย สงสารวิน
-
กลิ่นมาม่าเริ่มมา :ling2:
-
มาแล้วไง มาม่าทรงเครื่องซะด้วย
ไหนตี่ตี๋บอกกลัวเรื่องบังเอิญไง
แล้วมันใช่เรื่องมั้ยที่ไปใจอ่อนให้เข้าห้องเนี่ย
คิดว่ามันจะยอมออกมาเหรอ ฮึ๊ย หงุดหวิดตี่ตี๋ว่ะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling3: :katai1:
ฮือออ อีพี่เชนทร์ มอมเหล้าอ่ะะะ
วินไม่น๊าาา อย่าน๊าา
พี่เฟยมาช่วยให้ทันเถ๊อะะะ ส๊าธุๆๆๆๆ
ฮืออออออออออออ
ถ้าโดนนี่เราทำใจไม่ได้แน่ๆอ่ะ
อย่าดราม่าเลย ฮือออออออออออออออออ :hao5: :sad4: :o12:
-
วินบ้า
ยอมให้มันขึ้นไปได้ไง
ทั้งๆที่รู้
โกรธวินแล้ว
:katai1:
-
เอ้อ WEST ไม่ชอบดราม่าใช่ไหม แค่เรื่องเก่าก็ช้ำพอแล้ว สงสารน้องวินเนอะ
-
สุดท้ายวินก็ใจอ่อน
-
รำพี่เชนทร์มาก เมียก็มีอยู่แล้ว หงุดหงิดนางสุด ขอจ้างอินทรีมาซัดให้หมอบ
-
:katai1: :katai1:
เหตุการณ์ดูไม่น่าไว้วางใจอย่างแรงเลยอ่ะ!!!!!
อย่ามาม่ามากนะคะ แงงง เรื่องนี้นี่มีแววมาม่าได้อีกเยอะเลยง่าาา
คุณมิ่งฟ้ารีบๆๆกลับมาได้แล้วววว
อิพี่เชนทร์ดูไม่น่าไว้ใจเลยยยยยยยย
-
แอบเคืองเฟยในอดีต บอกตามตรงตอนหน้าใครจะเจ็บไม่สนใจแล้ว :m16:
แต่อย่าทำร้ายตี่ตี๋เลยนะ :m15:
-
ตี่ตี๋ =____=" ก็อุตส่าห์ป้องกันปัญหาจากอิพี่เชนท์มาได้เกือบตลอดรอดฝั่งแล้วเเท้ๆ จะได้กลับอยู่แล้วว แค่เเย่งถือสีน้ำพู่กันยังสู้ไม่ได้เลย แล้วถ้าอิพี่เชนท์มันขึ้นไปฉี่แล้วรวดหันมาพยายามขี่ แกจะเอาอะไรไปสู้เค้าห๊ะ!!
-
ต้องต้มน้ำรอไหม :katai1:
พี่เชนทร์เอ๊ย กลัวแกจริงๆ อย่าทำอะไรวินนะ :z3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตามสเต๊ป แล้วตี๋ก็โดนพี่เชนท์หลอก
-
ทำไมตากระตุก ชั้นไม่ไว้ใจอิตานี่จิง ๆ
-
บอกตามตรงไม่อยากจะเดาเลย กลัวจะเป็นอย่างที่คิด กลัววินพลาด (นี่แกเดาไปแล้วนะ) :เฮ้อ: ขัดใจกับวินมากกกกกกกกก ไปเชื่อใจมันทำมายยยยยยยยยยยยย :ling1: รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ยอมปล่อยวิน ยังจะไปเชื่อใจมันอีก คนเราให้โอกาสกันได้ แต่คนอย่างเชนควรจะปล่อยให้นานกว่านี้หน่อย มันไม่สำนึกสักนิดที่ผ่านมา มันแสดงออกว่าจะไฝว้กับเฟยนอกหน้ามาก ขนาดเป็นเจ้านาย และวินก็บอกแล้วว่าเป็นแฟน เลือกเฟย ไม่เลือกมึง ยังจะเอาให้ได้ และถ้าวินพลาดนี่ เราเป็นเฟยจะโกรธมาก และจะสั่งสอนทั้งคู่เลยไม่ว่าจะเกิดจากอะไรก็แล้วแต่ ในเมื่อเฟยเลือกที่จะสนปัจจุบัน ตีตี๋ก็ต้องสนปัจจุบันด้วย อย่าใจอ่อนให้มากนัก ชัดเจนกว่านี้ สู้มันด้วยไม่ใช่คล้อยตาม หรือ ถ้ามันขอเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่ยุ่งอีก ก็อย่าไปให้มัน มีอีกหลายวิธีที่จะเคลียร์ ถ้ามันพูดแบบนี้นะหาอะไรฟาดหัวมันไปเลย แสดงว่ามันไม่จริงใจแล้ว จ้องแต่จะเอาจนสุดท้าย อย่าให้คนเลวเห็นแก่ตัวแบบนี้ มาทำลายความรักตัวเองเลยนะวิน ขอร้องล่ะ อย่าพลาดอีกเลย หรือ ต้องขอคนเขียน :call:
-
โอ๊ยยย หวานเวอร์... ตี่ตี๋ของเค้า น่ารักอะ
คุณมิ่งฟ้า คุณเยอะเนอะ เยอะทู้กสิ่งอัน แต่เค้าก้อรัก หุหุ
-
ให้เฟยรอในห้องดีไหม อย่างน้อยวินก็จะได้ไม่ถูกเชนทร์ทำอะไร
แต่วินใจอ่อนไปแล้วนะ นั่งคุยกันข้างล่างก็ได้ ตัวเองก็เริ่มเมาแล้ว
จะมีแรงไปสู้ ไปขัดขืนได้หรอ ไม่เอานะไม่เอา อย่าให้เกิดอะไรกับวินนะ
ถ้าเกิดจริงๆวินจะรับได้ไหม แค่นี้ก็รู้สึกผิดกับเฟยมามากแล้ว
ถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นอีกวินจะรับได้หรอ :m15: อย่าให้เชนทร์ทำอะไรวินนะ
:mew1: :L2:
-
ตี่ตี๋หวานเวอร์
อิพี่เชนทร์นี่ไม่ยอมหยุดจริงๆนะ
พี่เฟยจัดหนักสักหน่อยสิ :angry2:
-
โอ้ยยย ไอ้พี่เชนทร์มันตอแหลแน่ๆ
นี่เริ่มจะสงสารวิน ถ้ามันทำอะไรละเฟยไม่เชื่อนี่ซวยเลยนะ
มาม่ามั้ยคะ นี่ลุ้นน้ำตาจะไหลล
-
อ่านไป หายใจติดขัดไปตลอด คู่นี้มีมาม่ารอต้มอยู่หลายหม้อ แต่งสัก 100 ตอนมั้ยคะ เรื่องอีนุงตุงตัง กลัวจะเพลี่ยงพล้ำกันทั้ง 2 ฝ่าย เรื่องเก่าก็กลิ่นไม่ดี เรื่องใหม่ก็กลิ่นโชยมา เครียดดดดดดด รักวินอ่ะ สงสารวิน คนอย่างอีเฟยมันมีความสมบูรณ์ในชีวิตเยอะกว่าเห็นๆ ถ้าจะเกิดเรื่องอะไร ก็จะเป็นฝ่ายวินที่เจ็บซะเอง นิ่งๆอย่างวินนี่อ่อนแอข้างในอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะมีมาม่ามากระหน่ำก็ขอให้เป็นฝ่ายอีเฟยที่ต้องตามง้อตีตี๋แบบพลิกแผ่นดินด้วยนะคะ
-
โอยยยยย น้ำร้อนเดือดละ เตรียมใส่มาม่า T^T
เริ่มจากอิพี่เชนทร์ แกจะหยอดจะตื้อจะเซ้าซี้ทำมายยยยย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว
ขอขึ้นห้องนี่คิดจะทำอัลไล?!!! ทั้งปั่นทั้งยุแยงอีก
ส่วนวิน ใจอ่อนไปม้ายยยยยย ถึงแม้ไม่ได้คิดอะไรแต่ยอมให้ขึ้นห้องได้ไง
วินไม่คิดแต่อิพี่เชนทร์คิดแน่ๆ!!!
สุดท้าย พี่เฟยคะ สรุปพี่ไปนัดแนะกับอิคุณทีป์จริงเหรอ? หรือแค่อิพี่เชนทร์มันยุแยงตะแคงรั่ว?
ถ้าพี่เฟยคุยจริงนัดจริง อันนี้ก็น่าตบบ้องหูสักทีนะ! ถ้าไม่จริงขอกระทืบพี่เชนทร์3ที!!!
จริงๆก็ไม่แปลกที่วินจะเชื่อพี่เชนทร์ที่บอกว่าเฟยติดต่อกีบทีป์ เพราะประวัติเฟยมันน่าทำให้คิดไปอย่างนั้น
เฮ้อออ อาทิตย์หน้าเตรียมกินมาม่าสินะ ;(
-
จะมีอะไรให้เฟยเข้าใจผิดอีกไหมนี่
-
ไม่เอามาม่านะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เชนทร์ถ้ารักวินจริง ปล่อยวินไปเหอะ แค่ 2คนของแก ยังปล่อยให้อีรุงตุงนังอยู่เลย
-
เชนหลอกให้ตายใจรึเปล่า... กลัวววววว
-
โอยยยยยยยยยยยย กลัวอิพี่เชนทร์
ได้เสียกันแหงแบบนี้ น้องวินก็เมากรึ่มๆ โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อย่านะ ขอร้องงงงงงงงงงงง
-
สังหรณ์ใจว่าจะได้กินมาม่า :katai1:
-
คงไม่มีอะไรมั้ง...เนาะ คิดบวกเข้าไว้ จะได้ไม่เป็นทุกข์
-
ไม่นะ ไม่ใช่ทีป์กับเชนทร์ก็ร่วมมือกันเหรอ
ไม่นะ งือออออ
-
เข้ามาส่องเผื่อฟลุ้คมีแถมตอนใหม่ 3-4 ตอนรวด อิอิ แอบนอยด์ว่าน่าจะถึงจุดเปลี่ยนของความสมู้ทราบรื่น กลิ่นมันโชยมาอ่ะ เฮียอี้ยังไม่ออกมาเผยโฉม แถมตอนนี้วินก็พักอยู่ในโรงแรม อีพี่เชนทร์ก็พร้อมเสียบตอนเผลอเสมอ อิเฟยก็รักแรงหึงแรง ศึกรอบทิศนัวเนียไปหมด ยิ่งรอนานยิ่งมโนไปไกล เครีนดนะบอกเลย เรื่องนี้ทำเราจะลงแดงสุดๆ เอาใจช่วยคนแต่งให้รีบมาสนองนี้ดคนอ่านนะคะ 555
-
ต้นต่อของความใจอ่อน
แต่อีพี่เชนทร์นี่ก็น่ารำคาญสุด
ตื๊อเหลือเกิน
ผมนี่ฉีกซองมาม่ารอเลย :ruready
-
ตัวเสี้ยมจริงๆ เลยพี่เชนทร์
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ไว้ใจเลยค่ะ ไม่ไว้ใจเลย
ช่วงที่ผ่านมาทำดีแค่ไหน แต่แอลกอฮอลล์เข้าปากไปแบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ
โอ้ยยยย อยากจะกรี๊ดดดด ตามไปเฝ้าตี่ตี๋ให้พี่เฟยได้มั้ยคะ?? แงงงงงงง
เราไว้ใจตี่ตี๋นะ แต่ไม่ไว้ใจพี่เชนทร์เลยยยย ฮืออออออออออ
คิดถึงพี่เฟยอ่ะ กลับมาเถอะ นี่โดนพี่เชนทร์เสี้ยมอีกว่าพี่เฟยคุยกับคุณนภทีป์อย่างนั้นอย่างนี้
โอ้ยยยย อย่าให้พี่เชนทร์ครอบงำนะตี่ตี๋ คิดถึงหน้าพี่เฟยเข้าไว้นะะะ :hao5:
ฮือออออออออออออ
ขอวิ่งไปหาหม้อมาต้มมาม่าก่อนนะคะะะะะ
-
ตามพี่เฟยมาค้าบบบบบบบ
-
เพิ่งมีเวลาว่าง(ว่างเหรอ ได้ข่าวว่าจะไฟนอล ถถถ)มาตามอ่านจนไล่พี่เฟยทันแล้ว
หลงรักพี่เฟยยิ่งกว่าเดิมค่ะ พรู๊ดเลยยยยยยยยยยยย!
คนอะไร๊ ดูดี๊ดูดี มีเสน่ห์ฟีโรโมนฟุ้งกระจาย ตี่ตี๋ไม่หลงนี่ไม่ใช่คนสติดีละ!
แต่พี่เฟยนี่โคตรขี้หวงขี้หึงเลย โคตรของโคตร
ตอนหน้าที่13นี่ไม่ใช่ว่ากะเซอไพรส์เมีย ถ่อมารับถึงโรงแรม
ป๊ะกับนายช่างใหญ่บนห้องเมียนี่ไม่ดีแน่ๆ พายุมากวาดเรียบเป็นหน้ากลองพอดี
หวั่นใจแทนวินจุงงงง คุณเวสต์ชอบทำเค้าเสียน้ำตา T_T
นี่ยอมรับเลยนะคะ ว่ากลัวว่าตอนหลังจะพลิกเกมส์
กลัวว่าพี่เฟยจะคิดแค้นเมีย รักมากก็แค้นมากอะไรทำนองนั้น
เรื่องที่เคยเลิกกันไปตี่ตี๋ดูเหมือนจะทำร้ายพี่เฟยไว้สาหัส
กลัวพี่เฟยไม่ยอมปล่อยวางอดีตอ่ะ ยิ่งมาดดูเป็นคนแรงๆด้วย
ฮือคุณเวสต์อย่าทำร้ายคนอ่านนะคะ เรื่องนี้จะไม่ดราม่านี่ เนอะะะะะ? T0T
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
มาดันรอ ฮึบ ฮึบ
-
13 คำเตือนที่หนึ่ง
“สมกับเป็นห้องที่คุณมิ่งฟ้าจองให้แฟนตัวเองพักจริง ๆ เนอะ”
นายช่างคเชนทร์เดินสำรวจห้องพักราคาสูงสุดของโรงแรมเดอะไลท์ก่อนวนมานั่งที่โซฟา ผมยืนถือแก้วเครื่องดื่มร้อน ๆ ส่งให้แขกก่อนกลับมานั่งที่โซฟาอีกตัวที่แยกมุมออกมา ห้องพักที่นี่ค่อนข้างกว้าง ผมเลยไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดใจเท่าไรแม้มีอีกฝ่ายแวะมาเยี่ยมชม
“นั่นสีที่ซื้อมากับพี่วันก่อนหรือเปล่า”
ผมพยักหน้า บนโต๊ะเตี้ยที่ไม่ไกลกันนักยังวางของระเกะระกะอยู่ รูปไอ้เฟยที่วาดไว้เสร็จสมบูรณ์ตั้งอยู่ไม่ไกลกัน พี่เชนทร์เหลือบไปเห็นก็หยิบขึ้นมาดูแล้วแค่นยิ้ม
“พี่อยากรู้จริง ๆ วิน ทำไมพี่ถึงแพ้มันเหรอ”
“เขาเป็นแฟนคนแรกของผมครับ” ถ้าจะพูดให้ถูกบอกว่าเป็นแฟนคนเดียวจะตรงกว่า เพราะนอกจากเฟยแล้วผมก็ยังไม่เคยคบใครจริง ๆ จัง ๆ สักที “คบกันได้ปีกว่า ๆ ก่อนผมจะซิ่วไปเรียนที่อื่น”
“มาสมัครงานที่นี่เพราะอยากจะเจอมันอีกครั้งเหรอ”
“เปล่าครับ” นั่นคือความจริง ผมไม่ได้คิดอยากจะเจอมันอีกหนเลยด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ก็อยู่กับความรู้สึกผิดและขลาดกลัวที่จะเจอหน้ามันใหม่มาตลอด นึกอยากจะหนีไปให้พ้น แต่จริงอย่างที่พี่โน้ตว่า บางคนก็หนีพรหมลิขิตไม่ได้ “พี่เชนทร์กับพี่โน้ตล่ะครับ”
“อะไร?”
“พี่เชนทร์ไม่เห็นใจพี่โน้ตเหรอครับ ทั้งเรื่องผม เรื่องพี่มิก”
“ไอ้โน้ตมันไม่ได้คิดมากหรอก สูบบุหรี่ได้ไหม”
“ข้างนอกดีกว่าครับ” ผมตอบพลางเดินนำออกไปที่ระเบียง พี่เชนทร์ควานหาบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อก่อนรับไฟแช็คที่ผมพกติดตัวไปจุดสูบ ควันสีเทาพ่นออกมา เขาเคาะมือกับระเบียงให้เถ้าบุหรี่ร่วงลงไปสู่พื้น วิวจากห้องของผมเห็นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา บนชายหาดยังมีนักท่องเที่ยวเดินเตร่อยู่บ้างซึ่งถือเป็นวิวที่โรแมนติกพอสมควร
“ไอ้โน้ตมันไม่ได้รักพี่”
“ผมว่าพี่โน้ตนี่แหละครับรักพี่เชนทร์ที่สุดแล้ว”
“เราไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า”
“ครับ ผมไม่รู้เรื่องของพี่สองคนหรอก แต่ถ้าผมมีแฟนผมก็จะซื่อสัตย์กับเขา”
“เหมือนที่เป็นลูกหมาของไอ้เฟยแบบนี้ใช่ไหม” พี่เชนทร์เริ่มมีอารมณ์ในน้ำเสียงทันทีที่ผมโยงเข้าเรื่องของพี่โน้ต ผมเงียบไป แต่อีกฝ่ายกลับวกกลับมาที่เรื่องของไอ้เฟยแทน
“เพราะพี่เป็นวิศวกรกระจอก ๆ ใช่ไหมวิน พี่ไม่ได้รวย ไม่ได้เป็นผู้ดีเหมือนมัน พี่ไม่ได้ขับเล็กซัส เป็นหลานคนโปรดของเจ้าสัว พี่เลยสู้มันไม่ได้ใช่ไหม”
“ไม่เกี่ยวเลยครับพี่เชนทร์ พอเถอะ ถ้าพี่คุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็อย่าพูดเรื่องเฟยกับผม”
“ปกป้องมันเกินไปหรือเปล่า หรือที่ทำคือพยายามปกป้องตัวเองว่าไม่ได้เป็นเด็กเสี่ย”
“ผมกับเฟยไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นคงลาออกไปเกาะมันกินอย่างเดียวแล้วล่ะครับ”
“แล้วมันชนะพี่ตรงไหนวะวิน” มือใหญ่คว้าข้อศอกผมไว้เมื่อเห็นว่าจะเดินหนี บุหรี่ที่คีบไว้ด้วยปลายนิ้วถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี พี่เชนทร์ออกแรงดันเพียงเล็กน้อยแผ่นหลังผมก็ชนกำแพง
“เรื่องแบบนี้มันไม่มีเหตุผลหรอกครับ ผมรักเขา ผมรู้แค่นั้น พี่เชนทร์ปล่อยเถอะ ผมว่าพี่เมาแล้ว”
“หน้าตามันก็ไม่ได้ดีอะไรเลยนะ เดินด้วยกันนึกว่าคู่เลสเบี้ยน”
“ใครจะมองยังไงผมไม่สนหรอกครับ” พยายามบิดข้อมือออกจนพี่เชนทร์ปล่อยในที่สุด แขนใหญ่ท้าวเป็นกำแพงกั้นระหว่างผมกับเขา เมื่อขยับเท้ามาใกล้ใบหน้าเราก็ชิดกันจนผมได้กลิ่นของแอลกอฮอล์และบุหรี่ชัดเจน พาลให้นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่พี่เชนทร์ดื่มเบียร์ไปมากกว่าผมเกือบเท่าตัว
“ผมรู้แค่เรารักกัน เฟยรักผมแค่คนเดียว...อึก....”
เสียงสุดท้ายกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยุ่นทาบทับลงมา เรียวลิ้นที่ยังกรุ่นด้วยกลิ่นของควันทำให้ผมเผยอปากออกหายใจหากแต่เป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามาลึก พี่เชนทร์ดูดดึงและขบกัดริมฝีปากผมอยู่นาน ยิ่งออกแรงผลัก อีกฝ่ายก็ยิ่งย่างเท้าเข้ามาบดเบียด ยกหัวเข่าขึ้นแทรกหว่างขาบังคับให้กางอ้า เอียงศีรษะจนอวัยวะนุ่มชื้นแทรกเข้าลึกเข้ามาในลำคอ ผมพยายามกัดลิ้นนั่นหลายครั้งจนได้กลิ่นคาวของเลือดในริมฝีปากและทำให้อีกฝ่ายยอมถอนจูบออกในที่สุด
“อย่าโง่นักเลย! วินก็รู้ว่าอย่างเรา ๆ มันมั่วกันขนาดไหน ยิ่งคนที่มีทุกอย่างพร้อมอย่างมัน คิดว่ามันจะหยุดที่วินคนเดียวหรือไง”
“พี่เชนทร์ไม่รู้จักเขา!”
“พี่โตกว่าวิน พี่ผ่านอะไรมาเยอะกว่าวินนะ อย่าทำเป็นใสซื่อนักเลย หวังอะไรอยู่ รักแท้อย่างนั้นเหรอ” นายช่างเหยียดปากสมเพช ก่อนโน้มตัวลงมาอีก ผมทุบอกพี่เชนทร์พลางเบี่ยงหน้าหนี
“ปล่อยผม! พี่เมามากแล้ว กลับไปนอนเถอะ”
“คืนนี้พี่จะนอนที่นี่”
“ถ้างั้นผมไปเอง ปล่อย! อย่าให้ผมต้องเกลียดพี่นะ”
“แล้วมันต่างกันยังไง จากนี้ไปก็จะเย็นชาใส่กันอยู่แล้วนี่ ที่ผ่านมาวินไม่เคยรู้สึกอะไรกับพี่เลยเหรอ พี่ไม่เชื่อหรอก ไม่อย่างนั้นจะให้ขึ้นมาบนห้องทำไม”
“พี่เชนทร์อย่ามาพูดแบบนี้นะ เพราะผมเชื่อใจพี่ไงถึงได้ยอมให้ขึ้นมา พี่บอกว่าจะคุย...”
“ไม่มีมันอยู่ด้วยตั้งหลายคืน ไม่เหงาหรือไง ทั้ง ๆ ที่มันอาจเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นก็ได้”
“ไม่ได้ผลหรอกครับ ต่อให้พี่เชนทร์จะยุผมให้ระแวงมันแค่ไหนก็เถอะ” ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จ้องอีกฝ่ายกลับด้วยแววตาเอาเรื่อง “อีกอย่าง ต่อให้ผมเหงาผมก็อยากให้คนกอดผมเป็นเฟย ไม่ใช่พี่!”
“อวดดี! อยากรู้นักว่าจะทนได้สักกี่น้ำ”
หมดคำพูดแขนผมก็ถูกกระชากเต็มแรง เหวี่ยงร่างลงบนเตียงในห้องจนพลิกตัวขึ้นนั่งแทบไม่ทัน วิศวกรหนุ่มร่างกายสูงใหญ่กำยำกว่าเกือบเท่าตัวตามขึ้นมาทาบทับ จมูกคมซุกไซ้ซอกคอผมพร้อม ๆ กับริมฝีปากตามขบกัดเพื่อปลุกอารมณ์ ผมพยายามยกมือขึ้นปัดป้อง แต่ด้วยสถานการณ์ขณะนี้แทบทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย มือหยาบล้วงเข้ามาใต้แผ่นเสื้อ กลิ่นลมหายใจอุ่น ๆ ลอยตลบเมื่อกลีบปากพรมจูบบนข้างแก้ม
ผมหลับตาลง ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อปลายนิ้วหยาบของอีกฝ่ายสะกิดที่ยอดอก พี่เชนทร์ปลุกเร้าอารมณ์ด้วยความเชี่ยวชาญจนร่างกายผมมีปฏิกิริยาร่วม สะโพกที่ถูกบดเบียดเข้ามาทำเอาทั้งร่างผวาขึ้นกอดนายช่างด้วยความทรยศ
น้ำตาไหลอาบลงข้างแก้ม นึกถึงคำที่คนรักเคยพร่ำบอกและเน้นย้ำเสมอ ๆ อย่าไว้ใจพี่เชนทร์...และผมก็ขัดคำสั่งมัน
“...พี่รักวินนะ”
เสียงนั้นกระซิบบอกข้างหู ร่างกายผมถูกจับต้องทุกสัดส่วนอย่างหยาบโลน กางเกงยีนที่สวมถูกปลดตะขอให้ปลายนิ้วอีกฝ่ายหยอกเอินเรือนร่างอย่างชะล่าใจ พี่เชนทร์จูบที่กกหูผมอีกครั้ง และนั่นยิ่งทำให้ร่างกายของผมสั่นไหว “พะ...พี่เชนทร์”
“หืม...ยอมหรือยังคนดี”
ผมพยักหน้า เอียงคอไปจูบเหนือริมฝีปากอีกฝ่าย มือที่ขัดขืนยกขึ้นโอบรอบคอ น้ำตาเอ่ออยู่ในขอบตาแต่อีกฝ่ายก็ปัดมันออกด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ
“ผมขอร้อง...อย่าบอกเฟยเรื่องนี้นะครับ”
รอยยิ้มเหยียดเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา พี่เชนทร์จูบที่หน้าผากผมเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น...เราคบกันแบบลับ ๆ ได้ไหม”
ผมพยักหน้าลงและเรียกสีหน้าพึงพอใจของอีกฝ่ายได้ในระดับหนึ่ง พี่เชนทร์ไล่จมูกลงมาจากหน้าผาก เราสบตากันก่อนอีกฝ่ายจะโน้มตัวลงมาหมายจะจูบ ผมเบี่ยงหน้าหนีพลางยกมือยันแผ่นอกกว้างที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเอาไว้ “อะ...อีกเรื่อง พี่เชนทร์...ใส่ถุง...”
นายช่างคเชนทร์ฉีกยิ้ม เขาลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าส่วนตัวที่วางไว้บนโซฟามารื้อของสำคัญ ผมใช้จังหวะนี้กระโจนออกจากเตียงวิ่งไปเปิดประตู
“วิน!”
เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายตามมาด้านหลัง ผมไม่ได้พกอะไรออกมาด้วยเลยแม้กระทั่งมือถือ กลัดกระดุมผิด ๆ ถูก ๆ ไม่เสียแรงแม้กระทั่งร้องขอความช่วยเหลือ ผมไม่คิดว่าจะมีคนออกมาเลยเก็บเรี่ยวแรงสุดท้ายก้าวขาถี่จนหัวใจเต้นแรง เมื่อถึงลิฟต์ที่กำลังทะยานขึ้นมาพอดีก็ทุบปุ่มเร่งหลายครั้งพลางเลื่อนสายตามองหาบันไดหนีไฟ จากตรงนี้ถ้าวิ่งลงไปถูกตามมาทันแน่ แต่ขณะที่กำลังลังเลใจ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก คนที่ผมไม่คิดว่าจะมาอยู่ตรงหน้าปรากฏตัวขึ้น แทบจะในทันที ผมกระโจนเข้ากอดมัน ร้องไห้ออกมาอย่างหมดท่า
“เฟย! เฟย!!”
“ตี๋....” เสียงนั่นเต็มไปด้วยความสงสัย สักพักก็เงียบไปมันดึงผมเข้ามาในลิฟต์ก่อนปิดประตูลง ผมไม่รู้ว่าพี่เชนทร์ตามาหรือเปล่า เห็นภาพของผมกับคนรักหรือไม่ ในนาทีที่ได้อยู่ในอ้อมแขนไอ้เฟยอีกครั้งผมก็รู้สึกทั้งอบอุ่นและปลอดภัย มันไม่ถาม ไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ เพียงแค่กอดผมไว้และปล่อยให้ร้องไห้ออกมาให้สาแก่ใจ
“กูขอโทษ...”
เสียงสะอื้นผมดังในลิฟต์ตัวแคบ ๆ ที่วิ่งลงมาชั้นล่าง ริมฝีปากหยุ่นทาบทับลงเหนือหัวราวกับจะปัดเป่าว่าไม่เป็นไร มันจับหน้าผมเงยขึ้น ใช้นิ้วไล่แตะไปยังร่างกายที่แปดเปื้อน สายตาที่มองมาทั้งโกรธเกรี้ยวและผิดหวัง มิ่งฟ้าขบฟันเข้าหากันจนเห็นกรามทั้งสองข้างนูนเป็นสันชัดเจน
“มันทำหรือยัง”
ผมส่ายหน้า ใช้หลังมือปาดน้ำตา “ยัง กูหนีออกมาก่อน”
“คืนนี้ไปนอนที่ไดมอนด์ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเก็บของไป ไม่อยากให้นึกถึงเรื่องวันนี้”
ผมพยักหน้า ก่อนอีกฝ่ายจะโอบบ่าพาผมออกมาจากโรงแรมของพี่ชายตัวเองโดยไม่พูดอะไรอีก
ไอ้เฟยนิ่งจนน่ากลัว มันสั่งอาหารไม่กี่อย่างมาทานในห้องชั้นบนสุดที่เปิดใหม่ มีเสื้อผ้าของมันสำหรับคืนนี้เท่านั้นที่พกติดตัวมาด้วย ส่วนผมหลังจากนอนแช่ตัวในอ่างเกือบชั่วโมงก็ใช้ชุดคลุมอาบน้ำสวมไว้ปิดบังร่างกาย จากที่ตกลงกันไอ้เฟยบอกว่าเดี๋ยวจะแวะไปเอาของมาให้ผมตอนดึก ๆ เพราะจะรอให้ผมหลับไปก่อน แม้ว่าจะขอร้องให้อีกฝ่ายอยู่ด้วยตลอดเวลาแต่เฟยกลับไม่ยืนยันตามคำนั้น
ผมเขี่ยอาหารในจานไปมาสักพักก็วางช้อนส้อม เมื่อสายตาดุของอีกฝ่ายเงยมาจับจ้องก็จำใจตักเข้าปาก ไอ้เฟยเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับคุณพ่อจอมเฮี้ยบที่ผมไม่กล้าหือ หลังจากกินมื้อเย็นมากจนพอใจมันก็ปีนขึ้นเตียงไปนอนดูโทรทัศน์ มิ่งฟ้าจังหวะนั้นออกไปสูบบุหรี่ ผมเองก็อยากจะตามไปด้วยแต่อารมณ์ของมันตอนนี้ควรปล่อยให้อยู่คนเดียวจะดีที่สุด แล้วพลิกตัวไปมาพักใหญ่บนเตียงก่อนหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาเล่น เจ้าตัวใส่โค้ดล็อกเอาไว้ แต่ผมก็เดาออกได้อย่างง่ายดาย วันที่กับเดือนเกิดของผม มันตั้งแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียน ผมเคยค้นมือถือมันเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็เลิกนานแล้วเหมือนกัน ผมเชื่อใจมัน ถ้าเฟยบอกว่าไม่มีใคร ผมก็ยินดีเชื่อว่าไม่มีอย่างไร้ข้อกังขา
เครื่องมือสื่อสารในมือสั่นขึ้นมาเมื่อผมกดเล่นเกมอยู่ นภทีป์เป็นคนโทรเข้าแต่ผมไม่รับ กระทั่งอีกฝ่ายตัดสายไปข้อความก็เด้งขึ้นมาแทน
Napatee – กลับมาไทยแล้วเหรอครับ ทำไมไม่บอกผม
ผมกดเข้าไปอ่านโดยวิสาสะ ส่วนใหญ่แล้วฝ่ายนั้นจะเป็นคนทักมา ไอ้เฟยตอบห้วน ๆ และเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นซึ่งนั่นทำให้ผมพอใจในระดับหนึ่ง เมื่อกดเข้าไปดูรายชื่อของคนอื่น ๆ ก็เห็นว่าข้อความของมันเข้าแต่เจ้าของเครื่องไม่เคยกดอ่านหรืออ่านแล้วไม่ตอบอีกเกือบ ๆ สิบคน ล้วนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีโดยไม่ต้องสงสัย ยังไม่รวมกับรายชื่อที่มันบล็อกทิ้งไปอีกเกือบยี่สิบ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามันเล่นด้วยกับทุกคนขึ้นมาจะเป็นยังไง
ผมถอนหายใจ วางโทรศัพท์ลงที่เดิม พลิกตัวอีกครั้งเพื่อข่มตานอน สักพักระเบียงด้านนอกก็เปิดออกและชายหนุ่มผู้เป็นที่รักก็ขยับตัวมานอนกอดซ้อนกับผมทางด้านหลัง มันพรมจูบที่กลางกระหม่อม ไล่มายังต้นคอ งับซ้ำ ๆ ด้วยกลีบปาก ก่อนดูดดึงจนรู้สึกว่าน่าจะเป็นรอย
“กูจะย้ายพี่ชิตให้มารับงานนี้แทนมึงนะ”
“แต่ว่า...”
“ยังจะแต่อีกเหรอ ยังอยากเปิดโอกาสให้มันอีกเหรอ”
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาคนพูด ส่ายหน้าพลางซุกไปที่อก เจ้าของเรือนผมยาวที่ถูกรวบตึงไว้บนหัวถอนหายใจ กลิ่นของนิโคตินเย็น ๆ ที่ผมกับมันสูบรสเดียวกันลอยฟุ้งในอากาศ สักพักอีกฝ่ายก็ก้มลงมากดจูบหนัก ๆ
“เจ็บ..” ครางประท้วง ในปากมีแผลเลือดออกซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคมเขี้ยวของผมหรือพี่เชนทร์ตอนที่จูบกัน ไอ้เฟยบังคับให้ผมอ้าปากแล้วจัดการใช้ไฟโทรศัพท์ส่องสำรวจความเสียหาย มันถอนหายใจทิ้งอีกครั้งก่อนดึงผมไปกอด
“กูไม่น่าใจอ่อนเชื่อมึงจริง ๆ วิน ถ้าหนีมาไม่ได้จะเป็นยังไง”
“พี่เชนทร์แค่เมา”
“กูไม่ฟังทั้งนั้นแหละ มันจะปล้ำเมียกู”
“กูเอาตัวรอดได้น่า...”
“โดนมันฟัดมาเสียเยินขนาดนี้ยังกล้าพูดอีกเหรอ เลิกติดต่อมันไปเลยนะ เรื่องงานก็ห้าม ไม่อย่างนั้นไม่มึงก็มันนี่แหละต้องออกจากงาน”
ผมพยักหน้าลงรับรู้ ซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายแล้วกอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ไอ้เฟยลูบแผ่นหลังผมเบา ๆ ไล่จูบจากขมับลงมาข้างแก้ม “มึงนอนเถอะ แล้วก็ไม่ต้องคิดมาก”
ผมส่ายหน้าเอาหัวโขกกับแผ่นอกเปลือย “นอนไม่หลับ” สารภาพตามจริง ฝันร้ายเมื่อครู่ยังเหมือนภาพหลอนที่ตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง มิ่งฟ้าจับแก้มผมทั้งสองข้างก่อนออกแรงดันให้ผมนอนหงาย ร่างสูงโปร่งตามพลิกตัวมาทาบทับ เราสบตากันก่อนผมจะเป็นฝ่ายยกมือขึ้นโอบรอบคอมันและมองด้วยแววตาเว้าวอน เฟยไม่พูดอะไร โน้มตัวลงมาใกล้ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
เสียงประตูห้องปิดลงเมื่อผมตกอยู่ในห้วงนิทราได้พักใหญ่ ๆ ทำให้เผลอสะดุ้งตื่น เตียงนอนข้าง ๆ กันว่างเปล่า แต่ยังคงอุ่นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายเพิ่งลุกไปได้ไม่นาน ชุดคลุมอาบน้ำที่ผมสวมเมื่อหัวค่ำกองอยู่บนพื้น หากแต่ร่างเปลือยเปล่าถูกจัดท่าให้อย่างดีใต้ผ้านวมผืนหนา คราบเหนอะหนะที่หว่างขาดูเหมือนอีกฝ่ายจะใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดออกให้จนนอนได้อย่างสบายตัว ลุกขึ้นมานั่ง เห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในเงากระจกโทรทัศน์เป็นรอยจ้ำสีม่วงช้ำตลอดร่างก็เผลอหน้าร้อนวาบ แค่ขยับตัวก็ร้าวไปทั้งสะโพกจนต้องนิ่วหน้าเข้าหากัน กระนั้นก็ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดที่อีกฝ่ายทิ้งผมไว้ในห้องตามลำพังแบบนี้
ผมขยับตัวพลิกหลายครั้ง กระทั่งยอมรับกับตัวเองว่านอนไม่หลับอีกแล้วในที่สุดจึงลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าชุดเก่ามาสวม เดินลงไปรอมันที่ล็อบบี้ข้างล่าง
ไอ้เฟยหายไปพักใหญ่ กระทั่งมันกลับมาอีกครั้งแต่ท่าทางคงแวะที่รถแล้วเพราะอีกฝ่ายเดินมาแต่ตัวกับเสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ของผม ส่งให้พนักงานถือแล้วคุยกันสักพักก่อนจะปลีกตัวขึ้นชั้นบนโดยใช้บันไดหนีไฟส่วนพนักงานที่รับชุดไว้ก็แยกไปอีกทาง ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะแอบเดินตามมันขึ้นมา กระทั่งชายหนุ่มหยุดเคาะประตูห้องหนึ่ง เฟยเหลือบตาขึ้นคล้ายจะมองหาอะไรบางอย่างก่อนเจ้าของห้องจะเปิดประตูออกมาและทำให้ผมตะลึงงัน
พี่เชนทร์กอดอกท้าทาย จากมุมนี้ผมไม่ได้ยินว่าทั้งสองพูดอะไรกันแต่เฟยผลักร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน ผมเบิกตากว้างเมื่อประตูถูกปิดลงก่อนวิ่งตามมายังสถานที่เกิดเหตุ เสียงโอดครวญของใครบางคนดังลอดออกมา เมื่อผลักประตูบานที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปก็เห็นพี่เชนทร์นอนแอ้งแม้ง มุมปากเขียวช้ำโดยมีมิ่งฟ้ายืนคร่อมอยู่ ที่รุนแรงกว่านั้นคือวัตถุสีดำด้านขนาดกะทัดรัดที่อีกฝ่ายมักพกติดไว้ใต้ท้องรถในมือขาวกำลังยกขึ้นจ่อหน้าผากคล้ำของนายช่างด้วยแววตาที่ไม่เจือความขี้เล่นอย่างที่เจ้าตัวมักจะฉายออกมาบ่อย ๆ ให้เห็นเลยสักนิด
“เฟย! อย่านะเว้ย”
“กูบอกให้รอในห้อง มึงลงมาทำไม” เจ้าของชื่อเอ่ยถามผมทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้า มันยังคงจับจ้องพี่เชนทร์ที่หน้าซีดเผือดไม่ละสายตาไปไหน เฟยคนนี้น่ากลัว...ผมเคยเห็นมันครั้งหนึ่งเมื่อนานมากแล้วและเคยขอร้องไม่ให้มันทำแบบนี้อีก
“กลับห้องกันเถอะ”
“กูยังไม่ได้สั่งสอนมันเลย”
มิ่งฟ้าเตะไปที่ท้องของนายช่างจนอีกฝ่ายตัวงอ ผมไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้มัน กระทั่งมือขาวชักปืนจนมีเสียงดังกริ๊ก
“มึงรู้ไหมไอ้เชนทร์ว่าเงินมันทำอะไรได้บ้าง พรุ่งนี้อาจมีข่าววิศวกรหนุ่มเมา ลงไปเล่นน้ำตอนกลางคืนแล้วจมน้ำตายก็ได้ อย่ามาลองดีกับกู”
“เฟย กูขอ”
“กลับห้องไป วิน” ไอ้เฟยพูดก่อนนั่งยอง ๆ ข้างคนเจ็บ มันใช้ปากกระบอกเขี่ยพี่เชนทร์ให้เงยหน้าขึ้นมาก่อนตบซ้ำด้วยด้ามปืน ผมถลาเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง ดึงให้ถอยออกมาจากคู่กรณี
“พอเถอะ เฟย เขาก็กลัวแล้ว”
“กลัวเสียบ้างก็ดี นี่กูยังปรานีมึงนะที่ขู่แค่นี้ ถ้ายุ่งกับเมียกูอีกมึงเลือกได้เลยว่าจะลงข่าวของที่ไหนบ้าง จำใส่หัวไว้ด้วย อย่ามาเปรี้ยวกับกู”
ไอ้เฟยยอมเก็บปืนเข้าไปใต้เสื้อ ผมจับมือมันข้างหนึ่งไว้ก่อนถูลู่ถูกังมันออกมาจากห้อง มิ่งฟ้าสีหน้าเรียบเฉย เดินนำผมขึ้นลิฟต์มายังห้องพักอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อประตูปิดลงมันก็โยนปืนลงบนโซฟาอย่างไม่กลัวว่าจะลั่น ผมถอนหายใจ เดินมานวดบ่าทั้งสองข้างของมันเบา ๆ แล้วเอนคอซบแผ่นหลัง
“รับปากแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ใจร้อนแบบนี้อีก”
“กูเย็นมามากแล้วตี๋”
“ให้เรื่องจบแค่นี้นะ ถ้าพี่เชนทร์ไปแจ้งความขึ้นมาจะทำยังไง”
“กูดูมุมกล้องแล้ว เห็นก็ไม่ชัดหรอกถ้ามึงไม่เดินตามเข้ามาเสียก่อน”
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้ทำอยู่ดี” ผมสอดมือรอบเอวมัน กอดอีกฝ่ายไว้ให้ใจเย็นลง มิ่งฟ้าถอนหายใจหนัก ๆ แต่ไม่รับปาก “กูเป็นห่วงมึงนะเฟย นั่นไม่ใช่ของเล่น”
“คิดว่ากูพกปืนไว้เล่นหรือไง”
“ถ้าเขาสู้ขึ้นมาแล้วมันลั่นใส่มึงกูจะทำยังไง” ผมถามเสียงสั่น เรื่องนี้เป็นสิ่งที่กลัวที่สุด “ถ้าไม่มีมึง กูจะอยู่ยังไง”
ไอ้เฟยนิ่งไปสักพักก่อนพลิกตัวกลับมา หัวใจผมเหมือนถูกบีบเมื่อนึกขึ้นมาว่าถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ คนตรงหน้าผมได้รับอันตราย หรือกระทั่งผู้เคราะห์ร้ายเป็นพี่เชนทร์ไอ้เฟยก็เดือดร้อนอยู่ดี มิ่งฟ้าไม่แย้งทอดสายตาลงมาบ่งบอกว่ารับรู้ถึงความเป็นห่วงในใจผมโดยแท้จริง เรายืนฟังเสียงเข็มนาฬิกาที่ผนังห้องหมุนไปเรื่อย ๆ สบตากันโดยปราศจากคำพูดหากแต่ความรู้สึกกลับสื่อสารกันได้เป็นอย่างดี มือขาวจับมือผมไว้ บีบเบา ๆ ให้พอรู้สึก
“เลิกยุ่งกับมันนะตี๋”
ผมพยักหน้า ไม่มีอะไรให้เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ถึงจะคล้ายไม่เอาเรื่องแต่ลึก ๆ ผมเองก็โกรธพี่เชนทร์ที่ทรยศความไว้ใจกันแบบนั้น ไม่ว่าจะเหตุผลที่ขาดสติเป็นเพราะเมาหรือเป็นเรื่องที่วางแผนมาตั้งแต่ต้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรให้อภัย ถ้าหากพี่เชนทร์ทำสำเร็จ ผมคงไม่มีหน้ามาสู้ไอ้เฟยเหมือนกับในตอนนี้
“นอนเถอะ พรุ่งนี้กลับกรุงเทพกัน กลับบ้านเรา”
ผมพยักหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดคลุมอาบน้ำให้นอนสบาย ไอ้เฟยเดินไปปิดไฟจนเหลือเพียงแสงสีส้มนวลที่หัวเตียง ล้มตัวลงได้สักพักก็มีร่างกายของคนร่วมห้องทิ้งตัวลงข้าง ๆ ผมพลิกมานอนก่ายมัน ยกศีรษะขึ้นมานอนบนอก ฟังเสียงหัวใจอีกฝ่ายที่ดังสม่ำเสมอเป็นจังหวะเดียวกับของตัวเอง
และจากนั้น ความรู้สึกปลอดภัยในอ้อมอกมันก็พลัดพรากเอาสติผมให้ร่วงลงไปในห้วงนิทรา
TBC
พี่เฟยคว่ำถ้วยเรียบร้อยค่ะ ไม่ต้องห่วง กิสสสสสสสสสสสสส ตอนหน้าอาจนำเรื่องดราม่า(ของจริง) มา(มั้ง) บอกตรงๆเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งดราม่าเลยย แต่บทมันส่ง ฮือออออออออออ
วันนี้มาอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวจะหนีไปนอนแล้ว คืนนี้ฝันดีไปกับพี่ตี๋กันนะคะ <3
-
เที่ยงคืนจริงๆด้วย มน่ารักฝุดๆ :)
-
โอ้ยยย พี่เฟยเท่มากกก ><
-
ไม่ไหวอ่า บีบหัวใจเกินไป
ยอมรับว่าข้ามไปอ่านตอนเจอเฟยเลย
แล้วค่อยไปอ่านตอนต้น
:katai1:
-
:katai1: อร๊ายยย เครียดอ่ะ เกือบไปแล้วนะวิน นึกว่าจะถึงคราวเคราะห์ทำให้พี่เฟยจะเข้าใจผิดซะอีก เฮ้อออ อ่านตอนนี้ไปใจหายแว้บ ถึงคราวนี้จะรอดแต่คนแต่งก็แง้มมาแล้วว่าตอนหน้าเตรียมต้มน้ำรอมาม่ากันเลย เกรงว่าจะถึงขั้นซับน้ำตากันเลยมั้ย ชีวิตน้องวินดูหน่วงๆเศร้าๆยังไงชอบกล บอกตามตรงว่าเราไม่นึกสงสารพี่เฟยเลยอ่ะ อ่านแล้วเหมือนเฟยถือไพ่เหนือกว่าอยู่ตลอดเว อึดอัดแทนวิน รีบมาต่อนะคะ คนอ่านลุ้นเครียดจะเป็นลม 555
-
ฟีลลิ่งยกภูเขาออกจากอก โล่งใจ รู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดเฟยค่ะ เดี๋ยวๆๆ นั่นเขาของวินคนเดียวมั้ย
ไอ้เชนเลวอย่างที่คิด เปลี่ยนสรรพนามทันควัน โกรธมากตอนมันบอกว่าวินชวนมันขึ้นมาก็คงคิด ชั่วจริง สมควรจะโดน
ตอนวินทำเป็นยอมนี่คนอ่านแถมโลกพัง บอกตรงว่าไม่เชื่อใจวินด้วย คือตัวละครของคุณ West ทุกเรื่องจะมีทั้งด้านดีและด้านแย่เสมอ
ดีใจที่วินตัดสินใจแบบนี้ รักวินขึ้นไปอีก เอาจริงๆ ถ้าวินยอมพี่เชนคืนนั้นก็ตายคู่อ่ะ 5555 คุณมิ่งฟ้าคงไม่เอาไว้ให้ยอกใจ
รักพี่เฟย ตอนกอดปลอบน้องนี่หล่ะ ไปโวยกันทีหลัง คือถ้าเข้าไปไฟท์เลยก็ได้ไง แต่รู้ว่าน้องตกใจ เอาไปพันไลค์ค่ะ รักกก เรตติ้งงี้พุ่ง
โหวตไอ้เชนออก เหอะๆ สมร้ำหน้าที่โดนปืนตบ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ดราม่าจะมาแล้ว แค่คิดก็จุก
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณณณณณณ :m15:
เกือบไปแล้วนะตี๋ โอ้ยย ใจหายใจคว่ำ
-
ตอนหน้าเฮียอี้จะกลับมาหรอ :ling3:
-
คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด ใจหายใจคว่ำ แต่คุณมิ่งฟ้าแมนมากค่ะ ชื่อตอนว่าตำเตึอนครั้งที่หนึ่งนี่หมายถึงจะมีครั้งต่อไปอีกเปล่า? ให้เฮียอี้? ความสงบก่อนพายุสินะ
“ถ้าไม่มีมึง กูจะอยู่ยังไง”
ประโยคนี้ชวนสะท้อนใจ ถ้าไม่รักใครสักคนมากๆ คำนี้ไม่มีทางกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้นะ
อิเชนทร์นี่ท่าจะชอบแบบแอบกินลักกินเขาไปเรึ่อยๆ เจอที่ไหนก็เอาที่นั่น ขอให้พี่โน๊ตได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่ามัน
รักคนเขียนน้า :กอด1:
ป.ล กลับไปอ่านใหม่อีกรอบ เราว่าตาเชนทร์กับพี่โน๊ตนี่ต้องมีเรึ่องดราม่าอะไรแน่นอน ไม่งั้นนอิเชนทร์คงไม่พูดว่าพี่โน๊ตไม่ได้รักมันหรอก มันไม่ชอบให้ใครทับเส้น สงสัยมีปมตรงนี้
เราขอมโนว่าคู่รองๆไปน่าจะเป็น อิเชนทร์ - พี่โน๊ต โดยมีคุณมิกกี้มาแซมเป็นตัวอิจฉา + คุณนักข่าว - นภทีป์
ดราม่าชามโตน่าจะเป็นเฮียอี้ กลัวพี่เฟยจะอาละวาดรับไม่ได้ แล้ววินจะหนีอีกรอบ
รอยสักของพี่เฟยทำให้นึกถึงเพลง the wind beneath my wings เลย
-
อ่านตอนนี้ทำไมเฮียเฟยมันเทห์ เถื่อนได้ใจอิคนอ่านคนนี้ซะจริงๆ o13
-
เกือบแล้ว
-
พี่เฟยโคตรเท่ เป็นลมแปร๊บค่ะ :jul1:
-
ตอนหน้าเรื่องเฮียอี้แน่เลย
-
เฮียเฟยยยยย โคตรเท่ กรีสสส อยากหลับบนอกเฮียบ้าง
อิเชนทร์ อิดวก !!!
-
พี่เฟยยยยย คุณค่าที่เราคู่ควร
โอ่ยยยย
-
เฟยเฟย....นายแน่มาก!!!!!
-
รอดไปนะตี๋สำหรับตอนนี้
ส่วนตอนหน้า ฮือ
ยังทำใจไม่ได้ จะเสริฟมาม่าซะเเล้วเหรอ
ขอหลบทำใจแปป :ling3:
-
ใจหายใจคว่ำหมดเลยตอนไอ่เชนทร์มันปล้ำวินอ่ะะะะะะะ
ขอบคุณที่เฟยกลับมาพอดี โอยยยยยยยยยยยยยกราบบบบ
วินต้องเลิกยุ่งกับไอ่เชนทร์จริงๆนะเว้ย
เฟยไล่มันออกโลดดดดดดดดด
-
เฟยหล่อมากเลยยยยยย
-
กิสสสสส....พี่เฟยของช้านนนน :o8: :-[ :impress2:
-
นี่สินะ มาเฟียตัวจริง...
-
พี่เฟย กรี๊ดดดด
เอาไปเลย ล้านคะแนนเต็ม!!! ล้านคะแนเต็ม !!!.,,
พี่เฟยมาวินมากๆ หล่อสุดๆ โหดขิงๆ
เราพยายามเชื่อคุณ west ว่าพี่เชนทร์ไม่เลวร้ายขนาดน้านน
แต่อันนี้มันยิ่งกว่านั้น 5555
จริงๆเราว่าต่อๆไปพี่เชนทร์จะน่าสงสาร เพราะไม่รู้ใจตัวเอง ถ้าขาดพี่โน๊ตไปแล้วจะรู้สึกน่ะ
ชื่อตอนนี้ คำเตือนที่หนึ่ง แอบกลัวว่าจะมีกี่คำเตือน เง้ออ มืดมนๆ
ตอนหน้าดราม่าเฮียกิ๊กเก่าใช่ม๊ายยย อ๊ากกก ทำใจไม่ได้
เรื่องนี้ดาร์คไซต์ จริงๆ ฮ่าๆๆ
ปล. นภทีป์ ตอนแรกเราอ่านว่า นบ-ที ไม่นึกว่าอ่านว่า นะ-พะ-ที ฮ่าๆๆ อ่านตอนนี้เลยรู้ โง่ตั้งนาน อิอิ
อัพต่อน้า จะรอจ้าา
-
พักนี้กินบ่อยแล้วอ่า มาม่าน่ะ ผมก็ร่วงเกรียวกราวเลยทีเดียว :katai1:
แต่พี่เฟยคะ ถ้าวินไม่แอบตามมา พี่เชนทร์จะชะตาขาดไหมคะเนี่ย :z3:
วินไม่อยากเป็นม่าย สามีติดคุกนะฮะ เอาจริงๆเราไม่ค่อยอยากให้มีแนวคิดทำนองนี้อยู่ในนิยายเลยค่ะ ที่คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิดอ่ะ ถึงมันจะเป็นความจริง แต่เราก็รู้สึกหดหู่จังค่ะ (โลกสวยไปหน่อย ขออภัย คหสต.ค่ะ)
เตือนครั้งที่ 1 มันจะมีครั้งต่อไปไหมน้า
-
ตอนแรกนี่โคตรเครียดเลย
พออ่านจบถึงโล่งใจ จนคนเขียนพูด... :katai1:
ทำไมทำกะพี่เฟยและตี่ตี๋เค้างี้ล่ะคะ!
ส่วนพี่เชนทร์นี่ขอสาปแช่ง
เมียทุกคนเอ็งเล่นเลสกันเอง
ไม่มีใครเอาเป็นหมาหัวเน่า
ขอให้พี่โน้ตได้กะพี่มิก
และขอให้คำสาปนี้ต้องอยู่ชั่วกัปล์
ไม่มีใครมาลบล้างได้
-
แอบสงสัยว่าเมื่อไหร่วินจะบอกเฟยว่าทำไมวินถึงหนีเฟยไปตอนทั้งคู่ยังเป็นนักศึกษา
ตอนแรกคิดว่าวินจะสารภาพก่อนกลับจากดูงานเสียอีก
แล้วตอนหน้ามาม่าจะมีต้นเหตุจากปี้เฟยหรือนุ้งวินหว่า
แล้วยังจะมีคำเตือนที่สองอีกมั้ยเนี่ย
ตอนนี้ก็ได้แต่รอต่อปายยยยยยย :z10:
-
อย่าปรี้ยวนะจ๊ะ อย่าเปรี้ยวเนอะตัวเธอ พี่เฟยไม่ปลื้ม
-
ดีที่วินหนีออกมาทัน ไม่งั้นไม่อยากจะนึกเลย วินจะโทษตัวเองแล้วหนีไปอีก
ดีที่เฟยมาถึงพอดีด้วย จัดการเคลียร์ทุกอย่าง คราวนี้วินก็ตัดขาดไม่ยุ่งกับเชนทร์ได้สักที
แต่ดราม่าของจริงอะไร ไม่น้า~ ดราม่าจะมาแล้วหรอ พึ่งจะหวานกันเบาๆทำไมมาเร็วจัง
หวังว่าทั้งคู่จะผ่านมันไปได้ด้วยดี สู้ๆนะวิน
:mew1: :L2:
-
ตอนนี้คือสงสารพี่เฟยนะ ไม่สงสารวิน เพราะวินทำตัวเองทั้งนั้น แอบสมน้ำหน้า แต่ก็ดีแล้วที่ยังไม่โดนทำอะไร เพราะเดี๋ยวพี่เฟยจะน่าสงสารกว่านี้ #ทีมพี่เฟย ค่ะ 5555555555555555 :hao6:
-
ตอนเห็นคำโปรย พี่เฟยคว่ำแล้ว นี่ใจหายหมดพออ่านมาถึงที่ต่่ตี๋โดนพลักลงเตียงสู้ไม่ได้ นี่มโนถึงพี่เฟยไปไกลเลยค่ะ เป็นห่วงความรู้สึกพี่เฟย แต่ก็ยังดีที่ตี่ตี๋ฉลาดนะ หนีมาได้
พี่เฟยเปรี้ยวเวอร์ๆๆๆ ที่ขู่ไปนี่เด็ดทุกประเด็นเลย
-
เฟยเจ๋งมาก o13
-
วินกล้าๆหน่อย เคลียร์ไปเลยไม่งั้นก็ระแวงอยู่อย่างงี้อ่ะ (อยู่อย่างคนมีชนักติดหลังไม่สนุกเลยนะ)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
นิสัยไม่ดีเลย อีตาเชนทร์ สงสารโน๊ตอ่ะ ดูมันคิดแต่ละอย่างสิ
คนแบบนี้คงไม่มีวันกลับใจไปเป็นคนดีได้แล้วล่ะ
น่าจัดให้เมาลงไปจมน้ำตายซะจริง
แต่ ตี่ตี๋ ควรจะยอมรับได้แล้วว่าดูแลตัวเองไม่ได้
เลิกมองโลกบางด้านดีเกินไปได้ละ
พอเรื่องตัวเองกันเฮียอี้น่ะ มองเป็นโลกมืด
นี่สินะคะที่จะเป็นมาม่าทรงเครื่องถ้วยใหญ่ตอนหน้า ฮรือออออ
ถ้าเฮียเป็นคนดีก็คงจะดีนะคะ พลีสสสส
ไหนว่าเรื่องนี้จะไม่ดราม่า ช่วยคว่ำอีกสักถ้วยเถอะค่ะ ได้โปรดดด
-
เฟย ๆๆๆๆๆๆๆ เท่โคดดดดดด
-
หัวใจจะวายยยย นึกว่าวินจะยอมอีพี่เชนทร์ ขอโหวตนางให้เป็นตัวร้ายยอดนิยมมม แต่จะร้ายเมท่าเฮียอี้ดราม่าของจริงไหมต้องรออีกที
-
อดีตใกล้ จะตามมาหลอกหลอนแล้ว พี่เฟยคะต่างก็รักกันขนาดนี้ อย่าทำร้านกันและอีเลยนะ
ที่ผ่านมาเฟย เป็นคนที่ฟังเหตุผลข้อเท็จจริงที่สุด ถึงแม้จะขี้หึงที่สุด ให้อภัย ตี๋เถอะนะที่ตัดสินใจผิดพลาดไปในอดีต
ไหนก็กลับมาเริ่มต้นกันใหม่แล้ว
-
ทำใจก่อนอ่านนานมาก แต่สุดท้ายพี่เฟยก็คว่ำถ้วย
พี่เฟยมาอย่างเท่ห์ แอร๊ยยยยย ต้องอย่างนี้สิ!!!
เป็นบทเรียนซะนะตี๋ ทีหลังอย่าไว้ใจใครง่ายๆอย่างนี้อีก
ส่วนอิพี่เชนทร์ ใครก็ได้เอามันไปถ่วงน้ำหน่อย!!!!
ตอนนึ้เคลียร์เรื่องพี่เชนทร์เรียบร้อย โล่งไปเปราะหนึ่ง
แต่ตอนหน้าต้องต้มน้ำ เตรียมกินมาม่า(ของจริง)แล้วเหรอ? ม่ายยยยยย T^T
มาม่าเรื่องใคร? เดาว่าเกี่ยวกับญาติพี่เฟยที่ตี๋เคยนอนด้วยรึเปล่า
เครียด ตอนหน้าอยากอ่านก็อยาก แต่อีกใจก็ยังทำใจไม่ได้ เง้อออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่เฟย
-
กลัวมาม่าตอนต่อไปอ้ะ เดาว่าเกี่ยวกับเฮียอี้รึเปล่า?
อยากรู้ว่าตอนนั้นทำไมวินถึงเลือกเฮียอี้วะ ใกล้ตัวเชียว
กลัวใจพี่เฟยอ่ะ จะรับได้ไหมน่ะ :z3:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
โอยยยยยยยย เห็นมาต่อลุ้นมากเลยว่าจะเป็นไง บอกตรงตอนแรกไม่กล้าอ่านเลย หลบไปอ่านเม้นท์ก่อน พออ่านแล้ว :เฮ้อ: ค่อยยังชั่วที่วินไม่เสร็จอีพี่เชนท์ ยังฉลาดเอาตัวรอดมาได้ โชคดีที่สุดที่รักเฟยกลับมาอีก ถ้าเฟยไปเห็นฉากนี้บนห้อง ได้มีเรื่องฆ่ากันตายแน่ เฟยต้องคิดว่าวินสมยอมพาอีเชนท์มากกถึงห้อง ดีนะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น :mew6: ส่วนอีพี่เชนท์เป็นคนทุเรศมากเลย คิดแต่เรื่องอย่างว่า หน้าด้านรู้ทั้งรู้ว่าเป็นห้องเฟยกับวิน ยังจะพูดหน้าตาเฉยจะนอนนี่ ห่าราก สมควรแล้วที่โดนเฟยสั่งสอน บางครั้งคนประเภทนี้ก็ต้องใช้วิธีไม่ดีแบบนี้แหละ ถึงจะเข็ด ดูก่อนหน้ามันแสดงพฤติกรรมใส่เฟยสิ ไม่มีสำนึกสักนิดว่าตัวเองเป็นแค่ลูกน้อง ถ้าวินมีใจให้ก็ไปอย่าง นี่ก็พูดกันตรงๆแล้ว ยังจะหน้าหนาอีก คราวหน้าเอามันอีกเลยพี่เฟย ผมนี่เชียร์เลย o13 พี่เท่ห์มาก พี่น่ารักมาก พี่โหดมาก สรุป ผมนี่ชอบพี่ว่ะ :laugh: แต่ ๆๆๆๆ คนเขียนทิ้งท้ายไว้นี่สิ ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย ถ้าเป็นเรื่องอี้ อยากให้วินเล่าให้เฟยฟังจัง กลัวเจอหน้าแล้วอี้จำได้ เอาไปพูดให้เฟยฟัง แต่ไม่รู้จะพูดดีพูดร้ายนี่สิ หรือไม่ก็ติดใจวินอยากจะได้และยกเรื่องมาขู่ทำให้วินต้องยอม น้ำเน่าไปไหมฉัน แต่กลัว ณ จุดนี้มาก ทีนี้เป็นมาม่าชามโตแน่ ญาติกันซะด้วย :ling1:
-
อ่านพาร์ทนี้ไปนิดนึงถึงตอนที่วินหนีออกมา ถึงกับตะโกนว่า เย้!
-
ชูป้ายไฟ โก่งคอกรี้ดอิพี่เฟยเลยค่ะ
เท่หลายยยยย เท่มากมาย ไม่ทนๆ 555
น้องวินคราวหลังก้อฟังเฟยด้วยนะหนู ไอ้เราหละอ่านไปเสียวไป555 กลัวจริงๆ
-
โอ้ยยยพี่เฟยโหดได้อีก กรี๊ดดด แต่แอบสะใจเบาๆนะ ให้พี่เชนทร์โดนซะมั่ง
แต่ว่าตอนหน้ามาม่าอีกเหรอ เรื่องเฮียพี่เฟยแน่ๆ
โอ้ยยยตื่นเต้น จิเป็นลม :hao5:
-
ดราม่าเรื่องหน้าต้องหนักหนากว่าเรื่องพี่เชนทร์แน่ๆ แง้งงงงงง
เรื่องเฮียของพี่เฟยรึป่าวค๊าาาาา ลุ้นสุดตัววว
-
เครียดดดด กดดันนนน ใจหายใจคว่ำ อ่านไปลุ้นไป
ต้มน้ำไว้รอมาม่าแต่ก็ไม่ได้ฉีกซองลงไป ตอนนี้เอาน้ำร้อนมาซดแทนแล้วฮือออออออออ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
พี่เฟยของน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด พระเอกมาก พระเอกที่สุด พี่เฟยหล่อมาก พี่เฟยเท่มาก ฮือออออ
อ่านแล้วไม่รู้จะพูดอะไร มันจุกๆ อยู่ในอก ผิดหวังกับพี่เชนทร์มาก เหมือนถูกคนรักเก่าหักหลัง #เดี๋ยวๆ
ว่าแล้วไงว่าต้องมีเรื่องแบบนี้ โชคดีที่ี่ตี่ตี๋ฉลาด หาวิธีเอาตัวรอดได้ แม้จะเป็นวิธีที่ล่อแหลม
ทำเอาเราเผลอร้องออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดว่า นังตี่ตี๋ !!! ก็ตาม 5555555
ขอบคุณที่พี่เฟยมาทันเวลา นี่ลุ้นมาก อ่านจากชื่อตอนว่าคำเตือนที่หนึ่งแล้วนึกสงสัยว่าพี่เฟยจะเตือนยังไง
ตอนนี้รู้แล้วว่ามาเฟียมากข่าาาาาาาาาาา กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มันก๊าวจริงๆ นะ :hao5:
แต่นี่ยังไม่ใช่มาม่าที่แท้จริงใช่มั้ยคะ? T__T
ยังมีญาติพี่เฟยรออยู่อีกนี่เนอะ ต้องรอลุ้นว่าจะใจหายใจคว่ำเมื่อไหร่อีกแล้วใช่มั้ย? 55555
แต่ตอนนี้ชอบประโยคหนึ่งของตี่ตี๋ที่บอกว่าถ้าไม่มีมึงแล้วกูยังอยู่ยังไงมากเลย T__T
อ่านแล้วน้ำตาซึมๆ ยิ่งนึกถึงดราม่าในอนาคตอันใกล้แล้วรู้สึกหวานๆ ปนหน่วงๆ บอกไม่ถูก ฮือออ
รอตอนหน้าา :ling1:
-
ต่อให้กี่ดราม่าพี่เฟยเอาอยู่ เราเชื่ออย่างนั้น
-
ตี๋ตี๋ฉลาดมากค่ะ ถึงจะทำเราใจหายแวบไปหน่อยนึงก็ตาม :เฮ้อ:
-
ยังจะมีมาม่าของจริงอีกหรอคะโฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
นี่แค่หึงคนในปัจจุบันยังขนาดนี้
ถ้าคนในอดีตที่เคยทำให้เลิกกันมาครั้งหนึง กลับมาพัวพันจะเกิดอะไรบ้าง
น้องตี่ตี๋เก็บแรงเก็บใจไว้เยอะๆนะ
-
ตอนวินบอกยอมพี่เชนทร์นี่ใจหายแว้บเลย แอบเสียใจทำไมวินยอม
ดีนะเป็นแค่แผน สงสารวินขวัญเอ๊ยขวัญมา
พี่เชนทร์โดนบ้างก็ดี เอาเวลาไปทำความเข้าใจความรู้สึกพี่โน้ตใหม่ก็ดีนะ :z6:
-
14 การปรากฏตัว
“ไหนว่าเคลียร์กันรู้เรื่องแล้ว นี่มีเรื่องอะไรอีกวะ”
พี่วิชิต ผู้เคราะห์ร้ายหมายเลขหนึ่งเอ่ยพลางเกาหัวแกรกหลังจากได้รับเมลโยกย้ายแบบไม่ทันตั้งตัว ผมไหวไหล่ หมุนปากกาในมือเล่นอย่างไม่มีคำอธิบาย
“เอาดี ๆ ไอ้วิน มีเรื่องอะไรกันที่นั่นเหรอ”
“อย่ารู้เลยพี่” คำตอบผมไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายพอใจได้เลยถูกคาดคั้นด้วยสายตาอีกหน ผมถอนหายใจ อธิบายสั้น ๆ แต่ใจความครบถ้วน
“ก็...พี่เชนทร์จะปล้ำผม แล้วเฟยมันรู้”
“เชี่ย...จริงเหรอวะ”
ผมไหวไหล่อีกครั้งแล้วถอนหายใจ “อย่าพูดไปล่ะ”
“ซวยกูเลยทีนี้ เมียก็ท้องยังต้องขับรถไปตรวจงานต่างจังหวัดทุกสัปดาห์”
ผมส่ายหน้ายิ้ม ทำคล้ายเป็นเรื่องตลกแต่ไม่ได้ตลกไปด้วย “อย่างน้อยเมียพี่ก็ไม่ได้ผัวเพิ่ม แต่ผมไป ๆ กลับ ๆ เนี่ยไม่รู้วันไหนจะได้”
“ไอ้เชนทร์ก็ไม่น่าทำแบบนั้น”
“ผมก็ว่างั้นแหละ” พูดพลางเหลือบมองไปยังห้องกระจกที่ว่างเปล่าแล้วถอนหายใจทิ้ง ทางนี้คงดีที่สุดทั้งสำหรับผม พี่เชนทร์ และไอ้เฟย เพราะลึก ๆ แล้วผมก็ยังคงกลัวใจไอ้เฟยเวลาโมโหอยู่ดี
“แล้วนั่นท่านไปไหน”
“นัดลูกค้ามั้ง” ผมตอบแล้วเช็กเมลไปด้วย ไม่อยู่สัปดาห์เดียวดองงานไว้อื้อ ไหนจะงานที่โยกจากพี่ชิตมาลงที่ตัวเองอีก แค่เห็นก็เปลี่ยนจากที่เครียดเรื่องไอ้เฟยกลับมาที่งานแทบไม่ทัน วิชิตถอนใจระอา สักพักเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะผมก็ดังจนสะดุ้ง กดรับสายเพราะคิดว่างานคงเข้าอีก
“สวัสดีครับ”
“วิน ปิดเครื่องทำไม”
ผมเงียบเมื่อเสียงนั้นถามกลับมา เปล่า ผมไม่ได้ปิดโทรศัพท์ แต่เบอร์พี่เชนทร์ถูกตั้งบล็อกไว้เรียบร้อยโดยฝีมือหัวหน้าฝ่ายตั้งแต่วันเกิดเรื่องแล้วต่างหาก
“ตอนนี้งานของโรงแรมไดมอนด์โอนไปให้คุณวิชิตแล้ว ยังไงผมจะต่อสายให้นะครับ”
“เดี๋ยว วิน...” มือที่กำลังจะกดต่อสายชะงัก เสียงของพี่เชนทร์สั่นนิด ๆ ดูไม่สมกับที่เป็นวิศวกรหนุ่มเลย “พี่อยากขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่โกรธ ให้เลิกแล้วต่อกันเท่านี้”
“บ่ายนี้เคลียร์งานเสร็จพี่จะรีบเข้ากรุงเทพ ก่อนกลับบ้านคุยกันสักหน่อยได้ไหม พี่ไม่สบายใจ”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“พี่ขอร้อง”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อถูกเว้าวอนจากปลายสายก็อดสงสารไม่ได้ จริงอยู่ว่าสิ่งที่พี่เชนทร์ทำมันรุนแรงเกินจะรับไหว แต่ผมก็ยังอยากให้จบกันด้วยดี ยังทำงานที่เดียวกัน ไม่รู้ว่าความจำเป็นอะไรที่จะทำให้วนกลับมารับงานเดียวกันอีก อย่างน้อย ๆ เวลาเดินผ่านที่ออฟฟิศก็ไม่อยากให้เหมือนคนเป็นศัตรูกันไปเสียทีเดียว
“ผมมีเวลาสิบนาทีหลังเลิกงาน เจอกันที่ลานจอดรถครับ”
พูดจบก็วางสายทันที พี่ชิตชะโงกคอมาจากพาทิชั่น เห็นสีหน้าแล้วก็รับรู้ได้ทันทีว่าผมถูกแอบฟัง “เดี๋ยวก็โดนเด้งอีก ทั้งมึงทั้งมัน”
“เคลียร์ให้มันจบเถอะพี่ ผมไม่อยากคาราคาซัง”
“ก็พยายามเคลียร์มาหลายรอบแล้วไม่ใช่หรือไง” พี่ชิตย้ำ ผมถอนหายใจยาวเหยียด บิดแขนไปด้านหลังแล้วเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนกับเก้าอี้บุนวม “พี่ชิตไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
“จะดีเหรอวะ”
“แอบอยู่หลังเสาก็ได้” เกิดอะไรขึ้นจะได้มีไม้กันหมาโผล่มาทัน รุ่นพี่คนสนิทเหยียดปากหมั่นไส้ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับข้อตกลงแต่โดยดี
ห้าโมงเย็นไอ้เฟยส่งข้อความมาบอกว่ายังไม่เสร็จธุระ ผมเลยตอบกลับไปว่าเดี๋ยวกลับเอง วันนี้มันมีประชุมตั้งแต่เช้าเลยขับรถส่วนตัวมาไม่ได้ติดเล็กซัสคันหรูเหมือนทุกครั้ง พี่ชิตเก็บของไวกว่าปกติจนพี่โสแซว ระหว่างทางไปที่ลิฟต์พี่ชายคนสนิทก็บ่นเรื่องพี่เชนทร์ไม่เลิก กระทั่งเห็นพี่มิกฝ่ายบัญชียืนรอลิฟต์ถึงค่อยเงียบเสียงไป พี่มิกชายตามองผมแล้วแยกไปขึ้นลิฟต์อีกตัว เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบใจผมมากแค่ไหน น่าเบื่อตรงที่ผมก็ทำได้แค่เพียงยืนเงียบ ๆ รับความกดดันทางสายตาไป ไม่เคยแม้แต่มีโอกาสจะอธิบายอะไรทั้งนั้น
ชั้นจอดรถสำหรับพนักงานคนค่อนข้างพลุกพล่าน เพิ่งสังเกตว่ารถพี่โน้ตก็จอดอยู่ใกล้ ๆ กันแต่เจ้าตัวยังไม่มา คงอยู่ทำโอเพราะช่วงนี้งานเข้าค่อนข้างเยอะ ผมเห็นนายช่างคเชนทร์ในชุดเสื้อโปโล กางเกงยีนกับรองเท้าแตะยืนก้มหน้าหมุนกุญแจรถอยู่ในมือ พอกระแอมไอเท่านั้นอีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนหลบสายตาไปทางอื่นอย่างคนไม่กล้าสู้หน้า
“ไปคุยตรงบันไดหนีไฟไหม”
ผมพยักหน้า หันไปส่งซิกซ์ให้พี่ชิตแล้วเดินตามอีกฝ่ายไปยังมุมที่เงียบสงบ พี่เชนทร์ถอนหายใจหนักก่อนจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“แผลเป็นยังไงบ้างครับ”
ผมเริ่มพูดก่อน ดูเหมือนในสถานการณ์แบบนี้พี่เชนทร์จะกลายเป็นคนไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เขาก้มลงมองปลายเท้าตัวเองแล้วยกมือขึ้นลูบมุมปากที่ยังช้ำอยู่ ที่โหนกแก้มมีรอยถลอกกับหน้าผากมีผ้ากอซสีขาวแปะไว้
“ตรงนี้เจ็บน้อยลงแล้ว ยังพูดไม่ถนัด ส่วนตรงโหนกแก้มยังแสบ ๆ ตอนทายาอยู่ หัวเย็บสามเข็มน่ะ”
“แล้วที่ท้อง”
“ก็ยังช้ำอยู่ ใส่ส้นแหลมด้วยตอนเตะอัดมา นอนโรง’บาลไปหนึ่งวัน”
“พนักงานพาไปหาหมอเหรอครับ”
“เปล่า” พี่เชนทร์บอกเสียงอู้อี้ คงยังพูดไม่ถนัดอย่างที่เจ้าตัวบอกจริง “ไปเองน่ะ พอหายจุกก็ลุกแล้ว”
ผมพยักหน้า ไม่ได้ขอโทษแทนไอ้เฟย ลึก ๆ แล้วความชั่วร้ายก็สั่งออกมาให้คิดว่าพี่เชนทร์ก็น่าจะโดนเสียบ้างเหมือนกัน “วินล่ะ มันโกรธหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“อืม” นายช่างรับคำในลำคอ ก่อนพึมพำเสียงแผ่วว่า “ดีแล้วล่ะ”
“เรื่องงานเดี๋ยวพี่ชิตดูแลต่อนะครับ เฟยมันไม่อยากให้ผมดูที่นั่นแล้ว”
วิศวกรหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ถึงตอนนี้เขาเหมือนลาบราดอร์ตัวใหญ่ที่หงอยเหมือนถูกทิ้ง พี่เชนทร์สูบบุหรี่อัดเข้าปอดจนไฟกินกระดาษมาเกือบครึ่งแล้วปล่อยมันออกด้วยความอัดอั้น เหลือบตามองผมแล้วเลียริมฝีปาก
“พี่อยากขอโทษ มัน...หลาย ๆ อย่าง พี่พยายามทำใจแล้ว แต่ลึก ๆ ก็อิจฉาไอ้เฟย ที่พี่บอกว่ารักเราน่ะพี่พูดจริงนะ”
“รักหรือแค่อยากเอาชนะครับ พี่เชนทร์คิดดี ๆ เถอะ”
นายช่างถอนหายใจ ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วบดด้วยปลายเท้าให้ไฟมอด “วันนั้นพี่ก็กึ่ม ๆ จริง ๆ แหละ พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก ลึก ๆ พี่ก็อยากจะทำแบบนั้นกับวินมานาน พอกินเหล้าแล้วสบโอกาสก็เลย...”
“คิดว่าจะเหมือนวันรับน้องที่พี่เชนทร์มอมผม”
นายช่างถอนหายใจอีกครั้ง ถ้าหนึ่งครั้งคืออายุลดลงหนึ่งปีผมคิดว่าพี่เชนทร์คงอายุลดลงเยอะเพราะวันนี้ “พี่ขอโทษจริง ๆ วินไม่ให้อภัยพี่ก็เข้าใจ แต่ถ้าไม่ขอโทษต่อหน้าพี่ก็คงไม่สบายใจ”
ผมพยักหน้าลง ไม่ได้บอกว่าให้อภัยหรือเปล่าแต่เป็นเชิงรับคำขอโทษนั้นไว้ “เลิกแล้วต่อกันนะครับ”
นายช่างหลุบตาลงกรอกตาไปมาอย่างลังเลใจพักหนึ่งก่อนพยักหน้าลงแต่โดยดี ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู เห็นว่าหมดธุระแล้วเลยขอตัวแยกออกมา พี่เชนทร์คว้าข้อศอกผมไว้ ยังไม่ทันพูดอะไรประตูหนีไฟก็ถูกเปิดออก พี่มิกหนึ่งในคนรักของพี่เชนทร์ยืนจ้องหน้านิ่งก่อนดิ่งมากระชากคอเสื้อผม
“เลิกยุ่งกับผัวชาวบ้านเสียที! ทำเป็นเงียบคิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงเป็นคนยังไง!”
นายช่างคเชนทร์ปรี่เอาตัวเข้ามาขวาง พี่มิกเลยทุบไปที่อกกว้างหลายครั้ง มือใหญ่ของชายหนุ่มพยายามรวบข้อมือเล็กเข้าหากัน แต่ตาดุกลับมองค้อนผมขวาง
“ปกป้องมันเข้าไปสิ! ไปเสพกันถึงไหนแล้วล่ะที่หัวหิน อย่าคิดว่ามิกไม่รู้นะเชนทร์! โดนมันหลอกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ มิกจะบอกให้ว่ามันมั่วไปหมดแหละอีเด็กนี่น่ะ ตอนเชนทร์ไม่อยู่มันตัวติดกับพี่ชิตตลอด นิสัยชอบแย่งของชาวบ้านนี่เป็นสันดานไปแล้วหรือไง!”
“พอเถอะมิก อย่ายุ่งกับน้อง”
“จะไม่ให้ยุ่งได้ยังไง ก็เชนทร์ยุ่งกับมัน!”
“ความผิดเชนทร์เองที่ไปชอบน้อง แต่วินไม่เกี่ยว”
“เชนทร์! พูดอะไรออกมา”
พี่มิกกรีดร้องเสียงหลง สะบัดมือจนแขนข้างหนึ่งหลุดจากการเกาะกุมแล้วทุบไปบนไหล่หนาหลายครั้ง พี่เชนทร์พยายามเบี่ยงหน้าหลบ ขณะที่ผมได้แต่ถอยกรูดไปด้านหลัง ประตูหนีไฟถูกเปิดขึ้นอีกครั้งโดยพี่ชายที่ถูกพาดพิงถึง ส่วนคนที่ยืนกอดอกมองมาด้วยสายตาเย็นชากลับเป็นพี่โน้ตที่ทำเอาพี่เชนทร์นิ่งไปจนถูกมือขาวฟาดซ้ำบนแก้มช้ำ ๆ ทันที
“เสียงดัง น่ารำคาญ”
พี่โน้ตพูดเอื่อย ๆ พี่มิกเหลือบตามองแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น จะกระโจนเข้าใส่คนมาใหม่แต่พี่เชนทร์รวบเอวบางเอาไว้ก่อน “พอเถอะมิกกี้!”
“มันด่ามิก!”
“นี่ทะเลาะกันเรื่องวินเหรอ ข้างนอกได้ยินหมดแล้ว ไม่อายก็สงสารคนที่เกี่ยวข้องกันบ้าง อย่าให้โดนทัณฑ์บนเพราะไอ้พวกไม่รู้จักแพ้หน่อยเลย”
“มึงพูดอะไรอีโน้ต!”
“โง่” พี่โน้ตเหยียดริมฝีปาก ถึงจุดนี้ผมที่เคยรู้สึกเกร็ง ๆ เวลาคุยกับพี่โน้ตยังรู้สึกกลัวอีกฝ่ายขึ้นมาถนัด สายตาเย็นเยียบมองเลยมาที่ตัวต้นเหตุ พี่เชนทร์ขบฟันจนสันกรามนูนเป็นรูป “เลือกได้หรือยังว่าจะเอามันหรือเอาวิน ถ้าเลือกแล้วก็ช่วยพูดให้มันตาสว่างหน่อยเถอะ สมเพช”
“มึงไม่เกี่ยวโน้ต ไม่ต้องมาพูด กลับบ้านไปซะ” พี่เชนทร์เอ่ยเสียงขรม ขณะที่พี่โน้ตหัวเราะในลำคอ ปรายตามองมาทางผม “ก็ไอ้คนที่เกี่ยวมันยืนบื้อเป็นใบ้อยู่นั่น ไม่สงสารมันหรือไง อยู่เฉย ๆ ก็มีหอกวิ่งเข้าหา”
พี่เชนทร์ละสายตามามองผม พี่มิกเริ่มออกแรงดีดตัวอีกครั้งจนคนห้ามไว้ต้องรัดเอวให้แน่นขึ้น ข้อมือใหญ่เกร็งจนเส้นเลือดปูดโปนก่อนถอนหายใจทิ้งอีกหน
“มิกพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เชนทร์ว่าเราพอแค่นี้เถอะ”
“เชนทร์!”
“เรื่องนี้น้องไม่เกี่ยวด้วย เชนทร์รักน้องข้างเดียว น้องมีแฟนอยู่แล้ว”
พูดจบพี่มิกก็นิ่งไป ในขณะที่พี่เชนทร์ยังคงไม่ปล่อยแขน ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจที่สุดโดยทำให้น้ำตาของพี่มิกไหล
“เชนทร์ขอโทษ”
พี่ชิตที่ยืนดูลาดเลาอยู่ไกล ๆ กวักมือเรียก พี่โน้ตที่ยืนขวางประตูอยู่จึงเบี่ยงตัวหลบ ผมกลืนน้ำลายก่อนเดินค้อมตัวออกไปด้านนอก ประตูบันไดหนีไฟปิดลงเสียงกรีดร้องโวยวายของพี่มิกกลับดังลั่น ภายในนั้นเป็นปัญหาของพี่มิก พี่โน้ต และพี่เชนทร์โดยพี่วิชิตได้แต่ยกมือขึ้นนวดขมับ
“กูล่ะปวดหัว” พูดทั้ง ๆ ที่หลบมุมอยู่ไกลสุดแท้ ๆ ผมส่ายหน้าระอาก่อนเปิดรถให้อีกฝ่ายขึ้นนั่งที่ว่างข้างคนขับ
“เดี๋ยวผมไปส่งพี่”
“เออ แวะซื้อผลไม้ให้เมียที่ท็อปส์ตรงปากซอยบ้านกูแป๊บสิวะ”
ผมพยักหน้า ออกรถโดยทิ้งปัญหาไว้เบื้องหลัง “ทำไมพี่ไม่ห้ามพี่มิกก่อนเข้าไป”
“โอ้โฮ มึง เดินดุ่ม ๆ มาแบบนั้น มีมีดนี่เสียบกูตายห่าไปแล้ว กลัวสิวะ เจอตัวแม่ก็ต้องเอาแม่กว่ามาคุม”
“พี่โน้ตน่ะเหรอครับ”
“เห็นหรือยังล่ะ อิทธิฤทธิ์รุนแรงขนาดไหน” ผมพยักหน้า เป็นคนที่ไม่น่ามีเรื่องด้วยจริง ๆ “ไอ้เชนทร์ก็กลัวไอ้โน้ตเถอะ ไม่รู้ว่าไม่เลิกเพราะถูกขู่ฆ่าหรือเปล่า” พูดพลางหัวเราะกับมุกตลกร้ายของตัวเอง สักพักพี่ชิตก็วนกลับมาพูดเรื่องพี่เชนทร์กับผมใหม่
“แต่ไอ้เชนทร์มันก็เป็นคนดีอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่ามึงมีแฟนกับมันไม่ยอมเคลียร์เรื่องสองคนนั้นสักทีกูก็อยากให้มันได้กับมึงอยู่”
“อย่าเลยพี่” ผมพูดพลางเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านพี่ชิตที่ตั้งอยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยชื่อดัง พอลงจากรถยังไม่ทันได้พูดต่อหางตากลับเหลือบไปเห็นเล็กซัสทะเบียนคุ้นจอดอยู่ เจ้าของรถนั่งอยู่ด้านใน สักพักก็มีชายหนุ่มในชุดนักศึกษาเดินไปเคาะกระจก เจ้าของรถลดกระจกลง ยื่นซองบางอย่างให้แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมรับ ยืนทำหน้ากระเง้ากระงอดอยู่นานสองนานกระทั่งได้รับคำอนุญาตจากอีกฝ่ายจึงวิ่งมาด้านฝั่งข้างคนขับ
ที่นั่งประจำของผมถูกเติมเต็มด้วยคนแปลกหน้า เล็กซัสสีดำขลับทะยานตัวออกโดยไม่ทันสังเกต พี่ชิตเองก็เห็นเช่นเดียวกันได้แต่ยกมือขึ้นแตะบ่าผมไว้
“คนเรามีความเหี้ยอยู่ในตัวทั้งนั้นแหละวิน กูว่าเลือกคนที่เหี้ยให้เราเห็นสบายใจกว่าเยอะว่ะ”
ผมเงียบไปพักหนึ่งก่อนถอนหายใจ “อาจไม่มีอะไรก็ได้พี่”
แรงบีบที่บ่าผม จู่ ๆ ก็ทำให้รู้สึกเวิ้งว้างในใจอย่างยากจะอธิบายขึ้นมาทันที
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นในความเงียบงัน ผมนั่งทำงานที่ขนกลับมาบ้านไปเรื่อย ๆ ราวกับมันเป็นกิจกรรมฆ่าเวลาที่สนุกสนาน เกือบสามทุ่ม ไอ้เฟยโอบผมจากด้านหลัง ใช้จมูกชนเบา ๆ ที่โหนกแก้มอย่างออดอ้อน
“บอกไม่ให้เอางานกลับมาทำบ้านไง”
“งานเยอะ” ผมตอบเสียงเรียบ เลี่ยงจะสบตาคู่วาววับที่จับจ้องอยู่ “กินข้าวหรือยัง”
“ของคาวกินแล้ว กับลูกค้า เหลือของหวานเนี่ยกลับมากินบ้าน อาบน้ำกัน”
“มึงไปอาบเถอะ กูเหนื่อย”
“เหนื่อยก็เลิกทำงาน” พูดพลางดึงดินสอไม้สีครีมออกจากมือ ผมถูกอุ้มขึ้นจนลอยหวือก่อนร้องประท้วงเสียงลั่น ไอ้เฟยไม่ตอบอะไรเอาแต่หัวเราะร่วนจนผมทุบไหล่
“เฟย ไม่เล่น”
“ก็ไม่ได้เล่นไง ทำในห้องน้ำกัน”
“ไม่เอา” ปฏิเสธเสียงหลง แต่ก็ไม่อาจห้ามท่าทางซุกซนของอีกฝ่าย เหยียดขาขึ้นยาวไม่ยอมให้หลวมตัวหลุดเข้าไปในห้องน้ำ “กูอาบน้ำแล้ว”
“อาบใหม่ก็ได้ น่า”
“มันเจ็บหลังโว้ย” พอร้องปฏิเสธเสียงแข็ง ไอ้เฟยก็ยอมอ่อนลง แต่ยังคงสายตากะลิ้มกะเหลี่ยไว้ เจ้าของแขนขาวแต่แข็งแรงวางผมลงบนพื้น ยักยิ้มที่มุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ “งั้นต่อรอง กูออกมาแล้วมึงต้องนอนแก้ผ้ารอบนเตียงนุ่ม ๆ”
“พรุ่งนี้ทำงาน”
“โธ่...ตี่ตี๋ ไม่ได้ทำกันนานแล้วนะเว้ย”
“เมื่อวานมึงเพิ่งทำ”
“ตั้งหลายชั่วโมง” ผมมองค้อนขวักแทนคำด่า ไอ้เฟยหัวเราะอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นหัวเราะแบบยอมความจริง ๆ ไม่ได้แหย่ทีเล่นที่จริงเหมือนที่ผ่าน รอยยิ้มมันสดใจ แววตาคู่นั้นจริงใจไม่มีอะไรเคลือบแฝง “ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะมานั่งให้ตี่ตี๋เช็ดผมแล้วเข้านอนทันทีเลยครับ”
“เออ” ผมกระทั้นเสียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวโยนให้คนร่วมห้องแล้วหนีไปนั่งรอมันที่โซฟา งานก็เลิกทำไปได้ ขืนดึงดันทำให้ไอ้เฟยเห็นเดี๋ยวก็ทะเลาะกันยกใหญ่ เฟยบอกว่าเราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิต ไม่ใช่เกิดมาเพื่อทำงาน มันจะหงุดหงิดมากเวลาที่เห็นลูกน้องอย่างผมขยันเป็นพิเศษ
นอนดูทีวีวาไรตี้พักใหญ่จนเกือบเคลิ้มหลับ เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ เกือบสี่ทุ่ม ปกติไม่ค่อยมีคนมาหาเวลาแบบนี้ ผมเลยตะโกนเรียกไอ้เฟยในห้องน้ำ เจ้าของห้องตัวจริงไม่ตอบ อาจจะกำลังสระผมอยู่ถึงไม่ได้ยินเสียง ผมถือวิสาสะไปเปิดโดยไม่ได้มองลอดช่องตาแมว ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ในชุดสูทเต็มตัวสีน้ำเงินเข้ม ผูกเนกไทสีแดงเลือดนกกลัดเข็มกลัดเพชรดูภูมิฐาน เส้นผมสีดำสนิทถูกปาดไว้เรียบอย่างเป็นทรงสวยงามไปด้านหนึ่ง เขาเป็นคุณชายที่เนี้ยบไปทุกระเบียดนิ้ว แต่สายตาคมดุที่คล้ายจะนิ่งเฉยคู่นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมแน่ใจว่าผู้ชายคนนี้คือคน ๆ เดียวกันกับที่เคยเป็นเด็กหนุ่มมาดเซอร์เกกมะเหรกเกเร ไม่เอาการเอางานเมื่อหลายปีก่อน
“เฮียอี้”
แทบจะในทันทีที่ผมหลบตัวไปอยู่หลังบานประตู หากแต่แขนใหญ่รั้งเอาไว้ทัน สุดท้ายผมก็เลยปล่อย ถอยกรูดมาตั้งหลักโดยขบริมฝีปากบนและล่างไว้แน่น
“ไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีหน้ากลับมาหามันอีก”
ผมไม่ตอบ เอาแต่หลบตา ปลายรองเท้าหนังสือดำเมี่ยมย่างเข้าใกล้ ผมอยากจะถอยให้ห่างกว่านี้แต่กลับได้แต่ยืนนิ่งบิดปลายนิ้วตัวเองอยู่ด้านหน้า
“ขาดเงินอีกหรือไง”
“เปล่าครับ”
“เลิกยุ่งกับมันเถอะ อยากได้เท่าไร”
“ผมไม่ได้อยากได้เงินแล้ว”
เสียงหัวเราะหยันดังขึ้นเบา ๆ ในลำคอ มือใหญ่ล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบบัตรเครดิตยื่นให้ผม “เอาไปใช้สิ รูดได้เป็นล้านเชียวนะ แต่เลิกยุ่งกับน้องชายฉันเถอะ คนอย่างนายจะทำให้เฟยแปดเปื้อน”
ผมส่ายหน้า เถียงคอเป็นเอ็น “ผมไม่ได้กลับมาเพราะเงิน ผมรักเฟย”
“ถ้ารักกันจริงไม่น่ากลับมามากกว่ามั้ง กล้าหักหลังมันไปขนาดนั้นแล้ว ไม่ละอายใจหรือไง”
“ตอนนั้นผมจำเป็น” ถึงอยากจะเถียงว่าเพราะอะไร แต่ก็รู้ว่าเปล่าประโยชน์ เฮียอี้เหยียดริมฝีปากด้วยความสมเพชแล้วกวาดตามองรอบ ๆ
“นี่กะเป็นปลิงอีกแล้วใช่ไหม”
“เปล่าครับ” ห้องนี้เป็นของมันก็จริง แต่ค่าใช้จ่ายหลายอย่างของมันผมก็ช่วยเกือบ ๆ จะเท่ากับที่ตัวเองจ่ายสำหรับคอนโดเก่า เฮียอี้ไม่ถามต่อ หยิบซองสีชมพูออกมาจากเสื้อสูท ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นการ์ดงานแต่ง
“เราเป็นคนที่ไอ้เฟยพาไปนอนที่หัวหินสินะ” พูดจบก็แค่นยิ้มข้างเดียว ผมเหลือบตามองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลลอดออกมาแล้วภาวนาไม่ให้ไอ้เฟยออกมาตอนนี้
เฮียอี้ยัดซองใส่มือผม พูดโดยที่ไม่มองหน้าเช่นเดียวกัน “ฝากให้ไอ้เฟยมันด้วย งานแต่งฉัน แวะมาหาหลายรอบไม่เห็นเจอ ไม่งั้นคงรู้นานแล้วว่าชอบใช้ของรีไซเคิล”
“ผมจะเก็บไว้ให้ครับ”
“เก็บซองไว้แล้วรีบไสหัวไป” เฮียอี้พูดเสียงเย็นเยียบ เหยียดริมฝีปากออกทั้งสองข้าง “คงไม่ได้คิดว่าไอ้เฟยจะจริงจังกับโสเภณีอย่างนายจริงหรอกนะ ไอ้เฟยมันหาได้ดีกว่านายตั้งเท่าไร ถอยออกไปก่อนโดนเขี่ยทิ้งจะเจ็บน้อยกว่า คิดให้ดี ๆ”
คู่สนทนาหัวเราะในลำคอแล้วหันหลังกลับไป ผมก้มหน้าลง ปล่อยให้ประตูปิดจากแรงดึงของแขกไม่ได้รับเชิญ มองการ์ดแต่งงานในมืออย่างเลื่อนลอย ในหัวเหมือนมีฝันร้ายโผล่ขึ้นมาเป็นภาพย้อนหลัง ฝันร้ายที่เป็นเหมือนแผลเก่า ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น กระทั่งคนที่ทำให้ผมสามารถหลับสนิทอีกครั้งสวมกอดจากทางด้านหลัง เอาคางเกยบ่าผมอย่างออดอ้อนเอาใจ
“ไม่เห็นรอบนเตียงอย่างที่บอก”
ผมหันไปยิ้มเซียว ๆ ให้มัน ยื่นซองการ์ดงานแต่งของญาติคนสำคัญให้ “เฮียอี้แวะเอาซองมาให้”
“เฮียมาเหรอ”
“อืม” ผมตอบในลำคอ เฟยใช้จังหวะนี้จูบที่แก้มผมเบา ๆ “มึงโอเคนะ”
“หมายถึงอะไร”
ผมถาม ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายหลบตา ไอ้เฟยถอนหายใจ ดึงซองการ์ดงานโยนทิ้งไว้ด้านหลัง “ก็ดูเหนื่อย ๆ บอกแล้วว่าอย่าเอางานกลับมาทำที่บ้าน วันหลังเอามาอีกกูจะโกรธมึง”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าถมึงทึงของมัน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้แล้วรู้สึกว่ามันเป็นห่วงผมจัง
“รักกูอะดิ” ถามพลางเอานิ้วจิ้มแก้มขาว มิ่งฟ้าเบี่ยงหน้าหนีแล้วดึงผมเข้ามากอดอีกครั้ง
“รักจนไม่รู้จะรักกว่านี้ได้ยังไงแล้ว ยังต้องถามอีกเหรอ”
ผมจมอยู่ในอ้อมแขนของมัน และคล้ายกับคำรักเป็นดั่งม่านหมอกที่ทำเอาผมหาทางออกไม่เจอ กระชับกอดให้แนบแน่น ผมอุ่นใจทุกครั้งที่รู้สึกว่าโลกนี้มีเพียงผมกับมัน
มีเพียงความรักและปัจจุบัน ปราศจากซึ่งความผิดพลั้ง สิ้นคิด และความเจ็บปวดของก้นบึ้งในจิตใจเหมือนที่แล้วมา
TBC
หากพวกเรากำลังสบายจนปรบมือพลัน :mew2: เฮียอี้ของทุกคนกลับมาแล้วค่ะ ด้วยรักและคิดถึง โผล่มาวับ ๆ แวม ๆ ไม่ออกเยอะ ขี้เกียจบรรยาย (ฮาาา)
นางสองคนจะผ่านเรื่องนี้ไปเจอเรือ่งใหม่ได้ยังไง ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่เทศกาลมาม่า
หนีก่อน เดี๋ยวโดนด่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :bye2:
-
ตีตี๋ ผู้น่าสงสาร T T จะหนีอีกรอบไหมนะ > <
-
เฮียอี้เปิดตัวได้เจ็บแสบมาก
-
รีบพุ่งเข้ามาอ่านอย่างว่องไว เรื่องนี้ไม่รู้จะเข้าข้างใครดีเลย... เอาพัดลมมารอเป่ามาม่าให้หายร้อนพร้อนซด..
-
เฮียอี้จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย !!!! :z6:
-
เฮียอี้คนนี้คือคนที่วินไปนอนด้วยเพื่อแลกเงินไปให้แม่สินะ
แล้วเฮียแกจะมากดดัน ขัดขวางวินให้ออกห่างเฟย
วินจะทำยังไงล่ะ จะไปจากเฟยไหม วินพึ่งจะมีความสุขได้แปปๆเองนะ
ความสุขนั้นจะไปจากวินอีกแล้วหรอ ไหนจะเรื่องคนที่ขึ้นรถไปกับเฟย
แล้วทำไมเฟยถึงบอกว่าติดงานอยู่ล่ะ โธ่! วิน :m15:
ความสุขพึ่งจะกลับมาหาต้องมาพรากจากวินไปอีกแล้วหรอ
วินจะมีความสุขอย่างคนอื่นเขาได้นานแค่ไหน ตอนไหนกัน
สงสารวิน กลัววินกดดันแล้วท้อจนหนีไปอีก :monkeysad:
วินสู้ๆนะ อย่าท้อนะวินนะ
:mew1: :L2:
-
:hao5:
เฮียอี้เปิดตัวมา นี่เจ็บแปลบเลย คนใจร้าย!!!!
สงสารวินอ่ะ
-
ทำไมเราอ่านแล้วเกลียดวินจัง
-
โอ้ย เทศกาลผมร่วง น้ำตานองอีกแล้วเหรอ
เฮียอี้ ทำไมมีบรรยากาศกดดันเช่นนี้
-
พูดแรงจุง สงสารพี่วิน
-
ไม่โดน :z6: ก็คงคิดไม่ได้อ่ะนะอีพี่เชน ที่จริงไม่ได้อยาจะด่ามิกหรอกนะ แต่นางต้องรู้สันดานอีพี่เชนสิว่าเป็นยังไง ต่อให้ไม่มีวิน มันก็หากินไปทั่ว อย่างเชนท์เจออย่างโน้ตน่ะเหมาะแล้ว ถึงจะเอาอยู่ แต่คิดอีกทีอยากให้โน้ตมีผัวใหม่ดีกว่านี้ ปล่อยให้อีมิกมันตามจิกไปคนเดียวเถอะ :katai2-1: และในที่สุดมาม่าก็มาแว้ววววววววววววววววววว :ling1: เฮียอี้ออออออออ ทำไมต้องว่าตีตี๋แรงขนาดนั้น เข้าใจนะว่ารักและหวังดีกับเฟยในฐานะพี่ แต่ถามเฟยบ้างหรือยังต้องการหรือเปล่า และรู้เลยว่าเฟยต้องโกรธตีตี๋อีกรอบแน่ ที่ไม่บอกความจริงเรื่องซัมติงกับเฮียอี้ ยังไงอย่ามาม่านานเน้อคนเขียน สงสารตีตี๋กับเฟย กว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็นานโข แถมตีตี๋ยังทำไปเพราะความกตัญญูต่อแม่อีก ปล่อยให้นางได้มีความสุขสักทีเถอะ :mew6:
-
ตอนนี้เหมือนจะไม่เคลียสักอย่าง ปมของแต่ละคนก็เยอะแท้
ไม่อยากกินมาม่า แต่คนเขียนมาป้อนถึงปากแบบนี้ก็ต้องอ้าปากรับละ T3T
-
ต้มน้ำรอ เมื่อเฮียปรากฎ
-
ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไม่เอามาม่าาาาาา
สงสารพี่วินมากๆเลย เราว่าเฟยรู้ เฟยวางแผนไว้แล้ว
กรี๊ดดดด เฟยกำลังแก้แค้นใช่ม๊ายยยยยย :ruready :katai1: :m16: :sad4:
เรื่องนี้ขอเรียกพี่โน้ตว่า ควีน :กอด1: :กอด1:
มาดพี่นางพญามากกกกก รักเลยอ๊ะ ชอบพี่โน้ต หาสามีใหม่ที่ดีกว่าเลยพี่ :hao7: :hao7:
ปล. เทศกาลมาม่าจะยาวนานมั้ยน๊า จะขอรออ่านทีเดียวเพราะทำใจไม่ได้
เดี๋ยวลุ้นๆแล้วปะติดปะต่อ เราจิร้องไห้ ><
-
จะให้มีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม
-
หวังว่าเฮียจะไม่ยื่นมือเข้ามามากกว่าขู่อย่างตอนนี้นะ สงสารวิน :hao5:
จบเรื่องพี่เชนทร์ปุ๊บเฮียก็โผล่มาตอกย้ำความทรงจำในอดีตปั๊บ
วินจะได้นอนหลับสบายๆบ้างมั้ยเนี่ย เฟยเองเหมือนจะรู้อะไรกับเรื่องเฮียอนู่รึเปล่านะ
ถ้ารู้อยู่แล้วแต่ยังรักวินอยู่ก็คงจะดีนะคะ ไม่อยากให้ดราม่าไปมากกว่านี้ :heaven
-
ชอบพี่โน้ตจังเลยอ่ะ พี่เชนทร์เอ้ย เลิกยุ่งกับแฟนชาวบ้าน แล้วรักพี่โน้ตให้มาก ๆ เถอะ เฮ้อ
เทศกาลมาม่า แหม่ เป็นเทศกาลที่ไม่อยากเจอเลยนะเนี่ย
เฮียอี้ ปากอย่างนี้น่า :beat: :beat: มากกก
ดีแต่ด่าวิน ดูถูกวิน ทั้งที่ก็ไม่ได้รู้ความจริงอะไรสักหน่อย
แล้วตัวเอง ที่มายุ่งกับแฟนของน้องชายนี่ ดีนักหรือไงห้ะ :angry2:
เราว่าพี่เฟย รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วแน่ ๆ แค่อยากให้พี่ตี๋ เป็นคนพูดออกมาเอง
ยังไงก็หวังว่า เทศกาลนี้จะไม่ยาวนานน้า สงสารพี่ตี๋อ่ะ
-
พี่โน้ตเด็ดมาก! ชอบนาง มานิ่งๆแต่สยบสงบเรื่องได้
เฮียอี้มีจุดมุ่งหมายอะไรที่นอนกับวินคราวก่อน? เพื่อเขี่ยวินออกจากเฟยเหรอ?
เขี่ยไปเพื่ออะไร? จะมายุ่งทำไม??? จะโผล่มาทำไม?
น้ำเดือดแล้วสินะ บิมาม่าใส่หม้อ แกะห่อผงชูรสทั้งน้ำตา TT^TT
-
เหี้ยอี้ เอ้ย เฮียอี้ มาถึงก็บังคับให้กินมาม่าเลยนะคะ :katai1: เฮียอี้นี่เป็นคนที่ตี๋นอนด้วยคราวนั้นรึเปล่า?
-
ทำไมเราติดใจนักศึกษาคนนั้นจัง
แง่มๆ เฟยอ่าาาาา
เฮียอี้ปากคอเราะร้ายมาก
:m16:
-
อิเฮี้ยยยยยยยยยย (ขึ้นเสียงสูงหน่อย)
อิคนใจบาป บาปหนา
แอบสะใจกับพี่เชนทร์เบาๆ
แต่พี่โน้ตนี่มาเหนือมาก
คนแบบพี่แกรับมือยากกว่าพี่มิกอีก
คือพี่มิกแว้ดๆๆๆๆๆๆ ใส่อ่ะ แค่ไม่ตอบโต้อะไรเขาก็ไฟร้อนสุใอก
แต่พี่โน้ตนี่อย่างกะไฟเย็น
ข้างนอกเย็นแต่ข้างในไม่รู้
แต่อยากให้พี่โน้ตคู่กะคนอื่น
ถึงงั้นก็เถอะ พี่เำชนทร์ต้องเจอคนประมาณนี้แหละ
แต่เฮียอี้นี่แม่ม
นี่ปัญหาใหญ่สินะ คนนี้สินะ
พี่เชนทร์อะไรดูบอสกระจอกไปเลย
-
จากตอนพิเศษ ดูแล้วเฟยน่าจะพอรู้แล้วล่ะ อย่างเฮียอี้คงใส่ไฟตีตี้เต็มที่เลย หรือจริงๆแกแอบชอบวิน หรือ ชอบเฟย "!!
ปล.ขอดราม่าจัดเต็มเลย ตีตี้หนีไปเลยลูก ให้เฟยตาม 5555+
อย่ามนง- อย่ามโน
-
โอ้โฮ เฮียยยยยค่ะ
ทักทายกันได้บาดลึกมาก อินี่สงสารน้องวินอย่างสุดซึ้ง
อยากรุ้จริงถ้าอิพี่เฟยมันรุ้จะเป็นไง เทศกาลแจกมาม่ามาแล้วววว
-
คดีอีตาเชนทร์นี่ แอบสะใจเบาๆนะ
จากที่เคยคิดว่าสงสารโน้ตที่ต้องทน
แต่พออ่านตอนนี้แล้ว เออเห้ย พี่โน้ตเด็ดจริง
อยากรู้นะ เบื้องหลังประตูหนีไฟ เรื่องจบยังไง
เฮียอี้ค่ะ เดี๋ยวจะเปลี่ยนชื่อให้นะคะ เลวนะ เฮียเอี้ย เอ้ย เฮียอี้
สรุป พี่เฟยรู้รึยังนิ คือถ้ารู้แล้วก็บอกตี่ตี๋ไปเถอะ จะได้ไม่ต้องคิดมาก
นี่โลกหม่นแล้วนะ ถ้ามาม่ามาอีกเป็นเทศกาล คงถึงกับโลกมืดอ่ะค่ะ
แล้วไอ้เด็กนักศึกษานั่นคืออะไรคะ พี่เฟย
คือถ้าพี่เฟยบอกว่ารักตี่ตี๋แต่พี่เฟยก็หยุดไม่ได้
พี่ก็อย่ารักเลยค่ะ ถึงตี่ตี๋เองก็เถอะ จะรักแล้วยอมทนมันก็ไม่ใช่นะ
ถึงอดีตจะผิดอะไรมา แต่ถ้าต้องเห็นอนาคตที่เจ็บปวดก็พอเถอะ
มันชดเชยกันไม่ได้หรอก หยุดซะ จบซะ เลิกแล้วต่อกัน
เหมือนอีตาพี่เชนทร์ มันยังคิดได้เลย ดูสิ
โอ้ยยย ปวดใจ
-
โอ้โห มาดเฮียอี้แกเปิดตัวแบบร้ายได้อลังการมาก เดาว่าเมื่อก่อนที่เฮียอี้นอนกับวินก็เพึ่อกันวินออกจากน้องชาย โดยการใช้ทั้งเงินฟาดหัวกับใช้การนอกใจเฟยมาเป็นตัวกัน + วินเดึอดร้อนเงินเรึ่องแม่ป่วย
ไม่อยากมโนว่าเฮียอี้จะถูกใจวินถึงนอนด้วย หวังว่าคราก่อนเฮียอี้คงไม่ได้รุนแรงกับวินนะ แต่น่ากลัวว่าจะใช่เพราะว่าวินกลัวมากๆ มากกว่าที่จะเป็นแค่ความลับ กลัวว่าจะโดนเฮียขึนใจด้วยซ้ำ ว่าแต่เฮียอี้ปรามาสคนอึ่นว่าเป็นโสเภณีแต่ตัวเองก็นอนกับโสเภณีคนนั้นมานะคะ อีกอย่างขนาดรังเกียจเดียจฉันท์วินนะแล้วเฮียมาแตะวินทำไม?
กลัวว่าวินจะหนีอีก แต่ไงเฟยก็อย่าทิ้งวินน้า ไม่อยากออกความเห็นเรึ่องเด๊กนักศึกษานั้นกลัวเงิบ เรามโนเอา(อีก) ว่าเด็กนักศึกษานั่นอาจจะเป็นอาวุธลับที่เฟยจะเอามาจัดการกับเฮียอี้ ดูท่าทางเฟยจะรู้ไปหมดส่วนใหญ่
แต่วินที่ยังเฉยอยู่อาจจะเป็นเพราะว่าตัวเองเคยหักหลังเฟยมาก่อนถึงได้พยายามเฉยเอา
แต่คำพูดพี่ชิตนี่ทำเอาสะอึกนะ หมายความว่าพี่ชิตยังเชียร์อิเชนใช่ไหม ยิ่งตอนนี้เคลียร์เรึ่องมิกกี้เสร็จแล้วด้วย ระวังจะโดนย้ายงานนะพี่ชิต เล่นไปยุภรรยาหัวหน้าฝ่ายเอานี่
สะใจอิเชนกับอิมิกกี้ค่ะ พี่โน๊ตราชินีมาก เราว่าอิเชนต้องมีความหลังยาวนานกับพี่โน๊ตแน่ๆ ใครรักใคร ใครหักหลังใครก็ไม่ทราบ แต่น่าจะอิเชนแหละ
อัพแต่ละครั้ง ทำเอาเราอยากเพึ่มขึ้นไปอีกทุกครั้ง รักคู่นี้มากๆ :กอด1:
-
เราต้องการคำอธิบายของเฮียอี้ :m16:
-
เฮียอี้แบบโหดสลัด นี่สงสัยตอนได้กันคราวก่อนก็ต้องเป็นรูปแบบที่วินเจ็บปวดอ่ะ เพราะเฮียแกไม่ได้มีทีท่าที่ดีกับวินเลย
คงเอาเรื่องเงินมาแลกให้ยุ่งกับน้อง แล้วดูวาจา โสเภณีงี้ ปลิงงี้ กีสสสสสส อะไรของเขา
แต่เราคิดเองว่าเฟยรู้เรื่องนี้แล้ว ไม่รู้ดิ คิดเองว่าเป็นงั้น
คุณมิ่งฟ้าคะ (เสียงเย็น) เด็กหน้ากระเง้ากระงอดนั่นใคร อย่าบอกว่าคู่นอน ถ้าใช่โดนคนอ่านรุมแน่ ฮึ่มๆๆ
พี่เชนทร์น่าเบื่อเหอะ แต่อีมิกนี่หน้าเบื่อกว่า แร๊ดไร้เหตุผลมาก ด่าวินอยู่นั่น เจอพี่เชนพูดเข้าไปอึ้งแดกเลย
แต่พี่โน๊ตนี่จัดว่าเด็ดอ่ะ รักเลย เข้มแข็งมาก มาตรงทุกดอก
ขอบคุณค่ะ
-
อ้าวแสดงว่าเฮียอี้ไม่รู้สินะว่าวินต้องการเงินไปทำอะไร.. โอ้ยย มาม่าเริ่มต้มน้ำแล้ว
-
3 เด้ง ในเวลาห่างกันติ๊สนึง ไหวนะตี่ตี๋ เข้มแข็งๆ
อีพี่เฟย รีบรู้เรื่องให้ไวเลยนะ อย่าช้า!
-
อ่านตอนนี้แล้วเพลียจิต ศึกรุมเร้ารอบทิศ เฮียอี้มาแบบปากปีจอสุดๆ จิตใจคงจะยิ่งกว่าปาก ตอนแรกคิดว่าจะโผล่มาแบบมือที่ 3 แต่มาปากแบบนี้ก็ชัดเจนดีว่าไม่หวังดีแน่นอน แอบเคืองพี่เฟยเรื่องเด็กนักศึกษา ถ้าจะมาดราม่าเพราะอิเฟยไม่ยอมหยุดเจ้าชู้ จะเชียร์ให้วินหนีไปไกลโพ้นเลย รอต้มน้ำเตรียมตะเกียบเตรียมชามรอซดมาม่าชามใหญ่นะ แต่ถ้ากินมาม่าเสร็จ เราขอซดน้ำผึ้งพระจันทร์ต่อนะ ระดับคู่เฟย-ตี่ตี๋ต้องชดเชยแบบ 3 วัน 3 คืน จัดพี้ดฟยให้ง้อตี่ตี๋หนักๆเลยค่ะ 555
-
เฮียอี้.. โอเคเข้าใจแหละค่ะว่าห่วงน้อง :ling2:
-
มาแค่นี้ก็พอนะเฮียอี้ ไม่ต้องออกมาอีกก็ได้ค่ะ :katai1:
แล้วเฟยน่ะ ที่วินเห็นมันคืออะไร นิสัยเดิมยังไม่หายหรือคะ :z3:
น้ำเริ่มเดือดพร้อมชงมาม่าแล้ว :z2:
-
ต๊าย เฮียอี้ทำไมร้ายนัก
อยากเห็นตอนชนกับพี่เฟยจัง
-
Grand opening มาก เปิดตัวเสร็จปิดตัวดเลยได้มั้ยคะ# รักพี่โน้ต. 55555
-
ไม่ค่อยชอบใจวินเท่าไหร่กับอดีตที่ผ่านมา
ถึงจะคิดว่ากับเฟย อาจจะไม่ได้กลับมาคบกันแล้ว
ไปนอนกับคนอื่นได้ อันนี้เราพอเข้าใจ
แต่นอนกับลูกพี่ลูกน้องของเฟย
เรารู้สึกติดลบกับวินอ่ะ -_-
ไม่อยากรู้สึกแบบนี้กับนายเอกของเราเลย ฮืออออออ
:katai1:
-
อดีต ก็คือ อดีต เราคิดว่าคนเราทุกคนย่อมมีอดีตที่ดี และอดีตที่ไม่น่าจดจำกันทั้งนั้น
และเราก็เชื่อว่าพี่เฟยจะให้อภัยและจะไม่สนใจกับอดีตที่ผ่านๆมาของวินแน่
ไม่แน่นะ เรื่องราวในอดีตของวินที่เกี่ยวข้องกับพี่ชายพี่เฟย อาจเป็นแผนการณ์ของพี่ชายพี่เฟยอยู่แล้วก็ได้
นั่นคือการกำจัดวินให้ออกไปจากชีวิตของน้องชายตัวเองซะ
ดูอย่างตอนล่าสุด ที่ทั้งคู่เจอกัน เฮียดูจะไม่ชอบวินอย่างเห็นได้ชัด ทั้งกิริยา คำพูด ก็มีแต่ดูถูกวินทั้งนั้น
อยากให้คำสารภาพทั้งหมดมาจากปากของวินเอง ไม่ใช่มาจากคนอื่น
อย่างน้อยได้ฟังความจริงจากคนที่รักก็ยังรู้สึกดีกว่าฟังจากปากคนอื่น
เอาใจช่วยน้องวิน เชื่อว่าความรักครั้งนี้ทั้งวินและพี่เฟยจะต้องผ่านมันไปได้แน่นอน
เข้าสู่โหมดมาม่าแล้ว ทำใจไม่ได้ กระซิก กระซิก :ling3:
แล้วมาต่ออีกนะคะ :bye2:
-
แอบคิดเล่นๆ ว่าตระกูลนี้เป็นมาเฟียกันรึเปล่าฟ่ะะะะ?
พี่เฟยตอนที่แล้วก็น่ากลัว เฮียอี้โผล่มาตอนนี้ก็ยิ่งน่ากลัว
เฮียเปิดตัวเหมือนฉากในหนังมาเฟียฮ่องกงเลยค่ะ โฮฮฮ :hao5:
จะได้ฉีกซองมาม่าจริงจังแล้วสินะ
สงสารตี่ตี๋ เฮียอี้ดูร้ายกว่าที่คิดอ่ะ ตอนแรกที่ตี่ตี๋พลาดก็คิดว่าด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการ
แต่พอเห็นเฮียพูดจาดูถูกตี่ตี๋แบบนี้แล้วแบบ.. โอ้ยยย สงสาร เป็นความตั้งใจของเฮียแน่นแน่
ที่จะแยกพี่เฟยกับตี่ตี๋ออกจากกัน T____T
จับมือกันผ่านไปให้ได้นะ พี่เฟยอย่าทิ้งตี่ตี๋นะ หอกทิ่มมาที่นางคนเดียวอย่างที่พี่โน๊ตพูดเลย
โฮฮฮฮ ไหนจะเด็กนักศึกษาที่ขึ้นเลกซัสเมื่อตอนเย็นนั่นอีกกกกกกก อะไรยังไงพี่เฟยยยยย
ตี่ตี๋สู้นะะะะะะะะะะะ :hao5:
แต่ตอนนี้พี่โน๊ตวินมากค่ะ จัดว่าเด็ดมาก อย่างมิกนี่ต้องเจอนิ่งๆ เย็นๆ แบบพี่โน๊ต
นี่อยากรู้จุดจบ(?)เชนทร์ โน๊ต มิก นะคะเนี้ย อันที่จริงพี่เชนทร์ก็ดีอย่างที่พี่ชิตพูดนั่นแหละ
แต่ตอนที่แล้วนางทำคะแนนติดลบไปเยอะไง นี่เลยอยากให้ชวดไม่ได้สักคนเลย 55555555555
(ยังแค้นอยู่ ถ้าหายแค้นเมื่อไหร่ ทำตัวดีขึ้นแล้วค่อยว่ากันใหม่นะพี่เชนทร์ XD)
รอตอนหน้าาา >_<
-
โอยยยยยยยต้มมาม่ารอเลยค่าาาาาาาา
ทั้งคู่เหมือนจะมีคดีติดตัว
โอยยยยยค้างงงงงง
-
เฮียอี้นิ ไมปากเสียจังว้า
-
พี่เฟยเลี้ยงต้อยเหรอ...มาเคลียร์ด่วน!!!!
ประเด็นนี้ยังน่าติดตาม
-
ตอนแรกๆที่อ่านมาเรื่อยๆจนถึงตอนก่อนเฮียอี้จะปรากฏตัวเราก็หวั่นในใจอยู่ตลอดเลยนะ
ประหนึ่งตัวเองเป็นวินเลย ถึงจะสวีทแค่ไหนมันก็ยังมีเรื่องความผิดครั้งนั้นติดอยู่ในใจตลอด
ถึงเฟยจะบอกว่าให้อภัยไม่สนใจอดีตก็เถอะ แต่ความสัมพันธ์ของลูกพี่ลูกน้องมันก็ไม่ต่างจากพี่น้องเท่าไหร่เลยนะคะ
ส่วนตัวเราที่เป็นลูกคนเดียว มีลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันนี่คือรู้เลยว่าคำว่า 'พี่น้อง' มันไม่ได้มาด้วยความเข้ากันได้เท่านั้น
แต่มันมาจากส่วนลึกเลยว่าสายเลือดเราคือสายเลือดเดียวกัน นามสกุลเดียวกัน เพราะฉะนั้นพูดตรงๆถ้าแฟนเราไปนอนกับพี่เรานี่คงแบบ .. จะแม่พระพ่อพระแค่ไหนก็คงช็อกเหมือนกันแหละ จะบอกว่าจำเป็นหรืออะไรแต่ก็ ..
เอาเป็นว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องก็คงจะรู้สึกดีกว่าด้วยซ้ำมั้งคะ
สิ่งที่วินกลัวมันไม่ใช่เฟยจะโกรธ ตวาดใส่ หรือเกลียดหรอกเราว่า วินกลัวความเฉยชามากกว่า กลัวเข้าหน้าไม่ติดมากกว่า
กลัวว่าทุกครั้งที่เฟยมองหน้าวินแล้วจะต้องคิดถึงเรื่องนี้มากกว่านะ คือสงสารวินมากจริงๆแต่ในเมื่อมันคือสิ่งที่เลือกไปแล้ว ด้วยความสมัครใจ ด้วยสติสมบูรณ์ ไม่ได้โดนบังคับหรืออะไร (แม้สถานการณ์จะบังคับแต่ตัวเองก็สมยอมเองอ่ะนะ) มันก็ต้องรับผลของการกระทำไปตามนั้นแหละ .. ยังไงก็เป็นกำลังใจให้แล้วกัน
ส่วนด้านเฟย คือถ้าเฟยรู้ความจริงแล้วเฉยๆ ยกโทษให้ทุกอย่าง โทษตัวเองที่ไม่มีเงินมาให้วินนี่คือจะพระเอกมากกกกกก
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นไปได้ค่อนข้างยากในชีวิตจริงนะคะ แต่นี่ก็นิยายอ่ะเนอะ ยังไงตามใจไรเตอร์เลยแล้วกัน รออ่านค่ะ (ฮา)
ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอติดตามตอนต่อๆไปค่ะ สู้ๆค่า ♡
-
อาทิตย์นี้ขอมาม่าสองห่อนะ เก๊าจน :katai2-1:
-
อดีตมันผ่านไปแล้วข่ะเฮียยยยย
-
เมื่อไรตี๋จะมีความสุขเสีย
แต่ก็นี่แหละชีวิต
อดีตที่ตามหลอกหลอน ถ้าบอกไปตั้งแต่แรกอาจจะไม่ต้องเศร้า
แต่ว่าความกลัวก็คือความจริง
แต่เฮียไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความรักของตี๋กับเฟย :beat:
มันคือเรื่องของคนสองคน
ความผิดพลาดในอดีต เหมือนเฟยจะรู้เรื่องเลยนะ หรือเราคิดไปเอง
-
เมื่อไรตี๋จะมีความสุขเสีย
แต่ก็นี่แหละชีวิต
อดีตที่ตามหลอกหลอน ถ้าบอกไปตั้งแต่แรกอาจจะไม่ต้องเศร้า
แต่ว่าความกลัวก็คือความจริง
แต่เฮียไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความรักของตี๋กับเฟย :beat:
มันคือเรื่องของคนสองคน
ความผิดพลาดในอดีต เหมือนเฟยจะรู้เรื่องเลยนะ หรือเราคิดไปเอง
ถ้าได้อ่านตอนพิเศษที่คุณเวสต์ลงในเฟสจะรู้สึกแบบนั้นนะ แต่เฟยเองก้ไม่ได้คลี่คลายประเด็นนี้ แต่เราก็รุ็สึกเหมือนกัน
-
:hao4:
-
รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
ช่วงนี้มรสุมมาเยอะเชียว
ยังดีที่เคลียร์เรื่องพี่เชนทร์ออกมาได้หน่อยนึงล่ะ
แต่มิ่งฟ้ายังมีคดีกับหนุ่มหน้าสวยคนอื่นๆ เยอะอยู่นะ
คงรอวันที่วินระเบิดออกมามั้ง
ส่วนเฮียอี้ ปรากฏตัวได้รุนแรงมาก สงสารวินเลย
-
สงสัยมาม่าจะถ้วยใหญ่จริงๆ เฮียอี้ดูเกลียดวินมากมาย
-
15 เผชิญหน้า
“เป็นอะไร”
เสียงนั้นทำเอาผมสะดุ้ง เหลือบตาขึ้นมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วส่ายหน้า ก้มลงใช้ช้อนเขี่ยอาหารในจานไปมาก่อนยอมตักกินไม่ให้ผิดสังเกต
ร้านอาหารเล็ก ๆ ที่จัดคล้ายบ้านสวนในซอยหมู่บ้านที่ค่อนข้างซับซ้อนยังคงซ่อนตัวอยู่ในมหานครใหญ่ บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ มีเพียงผมกับลูกค้าอีกไม่กี่โต๊ะเท่านั้นแวะเวียนเข้ามาใช้บริการ ร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนของเพื่อนไอ้เฟยอีกต่อ เป็นลักษณะของร้านลูกคนรวยที่เปิดเล่น ๆ ทำเป็นงานอดิเรก อาหารรสชาติดีราวกับปรุงอะไรมาโดยไม่จำเป็นต้องนึกถึงต้นทุนสักนิด
“ไม่อร่อยเหรอ หรืออยากกินอะไร ตอนถามก็ไม่บอก”
“เปล่า แต่บรรยากาศดี ไม่อยากลุก”
บ่ายเบี่ยงพลางเบือนสายตาไปชมนกชมไม้ ชมแสงสีที่ประดับประดาให้ร้านน่ามอง ไอ้เฟยพยักหน้า ตักกับข้าวมาให้เพิ่ม “สองสามวันนี้มึงกินน้อยมาก เลยหาร้านอร่อย ๆ ให้ เอานี่ กินเยอะ ๆ หน่อย เครียดเรื่องงานหรือไง”
ผมส่ายหน้า ยกน้ำขึ้นจิบ “อยู่ในช่วงติสท์”
ไอ้เฟยหัวเราะ เอื้อมมือมาขยี้หัวผมที่นั่งฝั่งตรงข้ามกัน รอยยิ้มสวยซ่อนลักยิ้มนั่นอบอุ่นเสมอ มันท้าวแขนมองผมด้วยสายตาหยอกล้อ เป็นประกายวาววับ “ติสท์เป็นกับเขาด้วยเหรอ”
“มันก็ต้องมีบ้างสิวะ” พูดกลั้วหัวเราะพลางตักข้าวขึ้นกิน เมื่อคนรักละสายตาก็เผลอถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ เฮียอี้เอาเบอร์ผมมาจากไหนไม่รู้ ส่งข้อความมาหาหลายรอบแล้วและนั่นทำให้ผมค่อนข้างอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้ ทุกครั้งที่เห็นหน้าไอ้เฟย ทุกครั้งที่มันทำดีให้ยิ่งเก็บความละอายไว้ลึกสุดใจ มันรักผมมาก ขณะเดียวกันผมกลับขลาดกลัวมากว่าวันหนึ่งจะเสียมันไปเพราะอดีตของตัวเอง
เฟยรับทุกอย่างได้จริง ๆ เหรอ?
คนอย่างมันที่ขี้หึงและโกรธเกรี้ยวอย่างบ้าคลั่ง หากวันหนึ่งรู้ว่าผมเคยทรยศขณะที่ปากยังคงบอกว่ารักมันได้ยังจะให้อภัยกันอยู่ไหม
คิด คิด คิด...และนั่นทำให้ผมเหม่อลอยบ่อย ๆ จนไอ้เฟยทักด้วยความแปลกใจ
“ตี๋”
ผมสะดุ้งอีกครั้ง คราวนี้ไอ้เฟยไม่ยิ้มแล้ว สีหน้าค่อนข้างเครียด แม้ผมส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ก็ไม่อาจทำให้สีหน้าเคร่งขรึมนั่นคลายลงแม้แต่น้อย แสร้งทำเป็นหยิบเมนูอาหาร มองของหวานที่ตั้งกันดาษดื่นบนหน้ากระดาษแล้วถามมัน
“กินขนมไหม”
“ข้าวยังกินไปแค่ครึ่งจาน”
“อยากกินขนมนี่หว่า เอาอะไร เดี๋ยวกูลอก”
ผมยิ้มให้มันจนตาหยี แต่ไอ้เฟยไม่ยิ้มตามไปด้วย กระทั่งโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นรอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ หดลง ไอ้เฟยถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ยกน้ำขึ้นจิบแล้ววางกระแทก
“กูไปสูบบุหรี่ก่อน”
ผมพยักหน้า เมื่อเจ้าของร่างโปร่งเดินหายไปด้านหลังแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นข้อความของเฮียอี้จริง ๆ ด้วย ก่อนหน้านี้ตามลบทุกอันแล้วเพราะกลัวไอ้เฟยจะค้นเจอ ถ้าเทียบกับทุกคนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นพี่เชนทร์ หรือพี่มิก ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลัวใคร อย่างมากก็เลี่ยงการเผชิญหน้าเพื่อตัดรำคาญแต่กับคนนี้ยอมรับเลยว่าผมกลัวจริง ๆ
กลัวว่าเขาจะพรากความรักของผมไป
Eii – คิดจะอยู่ในสภาพนี้ไปถึงเมื่อไร
ข้อความนั้นเมื่ออ่านจบผมก็เลื่อนเตรียมลบทิ้ง หากแต่คนที่ยืนดักอยู่ด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัวกลับคว้าไปถือได้อย่างง่ายดาย ไอ้เฟยมองโทรศัพท์แล้วละสายตามาที่ผม จ้องอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“มึงกับเฮียอี้มีความจำเป็นที่ต้องมีเบอร์กันด้วยเหรอ”
ผมไม่ตอบ เพราะถึงโกหกไปก็ถูกจับได้อยู่ดี ไอ้เฟยอ่านทีละคำชัดเจน ทิ้งสายตาว่างเปล่าไว้ที่หน้าจอมือถือ “มึงติดต่อกับเฮียกูทำไมตี๋”
เป็นอีกครั้งที่ผมใช้ความเงียบตอบคำถาม ในใจเต้นรัวด้วยความขลาดเขลา ไอ้เฟยเก็บมือถือผมไป มันไม่คาดคั้นแต่เรียกเก็บเงินก่อนเดินนำไปที่รถ ผมไม่มีคำแก้ตัว ดูก็รู้ว่าไอ้เฟยโมโหมากแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้เลยสักอย่าง
เล็กซัสสีดำขลับทะยานไปบนท้องถนนยามราตรี หน้าปัดแสดงความเร็วพุ่งสูงจนผมต้องหลับตาไว้ ก่อนมันจะเบรคจนหัวแทบคว่ำเมื่อถึงจุดหมายในเวลาอันรวดเร็ว
“กูให้โอกาสมึงพูด หรือจะให้กูโทรไปหาเฮียอี้”
ผมเบือนหน้า หลบสายตา รู้สึกเหมือนเหลือเวลาอีกไม่นานที่จะรั้งมันไว้กับตัว “กูยังไม่พร้อมพูดอะไรเฟย” หลับตาลง น้ำตาก็ร่วงกรู
ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกลั้นน้ำตามานานแค่ไหน เจ็บปวดและหวาดกลัว ทุกอย่างผสานตีกันจนไม่อาจแยกออกได้ว่าน้ำตาหยดไหนมีสาเหตุมาจากอะไร อึดอัดเหมือนคนจมน้ำ ยังไม่อยากตายแต่การดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ก็ช่างทรมาน แต่ท้ายที่สุดแม้จะทรมานปานจะขาดใจแค่ไหนก็ยินดีรับความรู้สึกรวดร้าวนั้นไว้ เพียงแค่ให้รู้ว่าเรายังมีชีวิตอยู่เท่านั้น
สุดท้ายผมอาจจะต้องเสียมันไปอีก แต่ช่วงเวลาสั้น ๆ ตรงนี้ ขอแค่ให้มีมันอยู่ด้วยเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี
“วิน...”
เสียงทุ้มเรียกแผ่วเบา ผมโผเข้ากอดมันแน่นแล้วปล่อยโฮแบบไม่อายใคร ความกดดันที่เก็บเอาไว้ภายใน สิ่งที่อัดอั้นซึ่งข่มไว้ลึกโดยไม่เคยได้พูดมันออกมาปะทุออกมาเป็นหยดน้ำ หากผมกล้ากว่านี้สักนิด แค่นิดเดียวก็คงสารภาพทุกเรื่องจากปากของตัวเองได้ไม่ยาก
แต่ผมกลัวเกินกว่าจะรับความเป็นจริงที่ว่า ผมอาจสูญเสียมันไปอีกครั้ง และนั่นหมายถึงตลอดกาลได้เมื่อประโยคนั้นจบลง
“กูขอโทษ...เฟย กูรักมึง...รักจริง ๆ”
ถึงแม้ว่าเรื่องราววันนั้นจะจบลงด้วยการไม่ต่อความยาวสาวความยืดแต่ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เฟยก็เป็นไปในทิศทางที่ไม่ค่อยจะสู้ดี คำพูดที่มีน้อยลง เช่นเดียวกับเวลา เราออกจากบ้านพร้อมกัน แต่ตอนเย็นเฟยมักจะติดนัดลูกค้าจนผมต้องกลับพร้อมพี่ชิตบ่อย ๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังจนเป็นปกติ เมื่อคืนนี้เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ จำได้ว่าขนงานกลับมาทำที่บ้านจนล้นมือ นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเดิมแต่กลับตื่นมาบนเตียงกว้าง ขยับตัวพลิกไปเห็นคนรักนอนอยู่ริมอีกฝั่งจนชิดขอบก็ขยับตัวเข้าไปกอดจากด้านหลัง
กลิ่นของแอลกอฮอล์ลอยติดจมูก เสื้อผ้าที่สวมยังเป็นชุดเดิม แม้แต่ถุงเท้าเจ้าตัวก็ไม่ได้ถอดแต่กลับจัดท่านอนให้ผมเสร็จสรรพ แผ่นหลังกว้างของมันยังคงอบอุ่น ภายในหัวใจที่หนาวเหน็บผมคงสัมผัสมันได้แค่นี้เท่านั้น สองแขนกระชับแน่น แนบแก้มไปกับแผ่นหลัง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาราวกับไม่มีวันหมดสิ้นไปจากในใจ
“ตี๋?”
เสียงทุ้มเอ่ยแหบแห้งอย่างคนขาดน้ำ ผมหยุดสะอื้นแต่ยังคงซุกหน้าไว้กับแผ่นหลังแสร้งทำเป็นหลับต่อ สักพักมันก็แกะแขนผมออก พลิกตัวมานอนกอดไว้โดยไม่มีทีท่าว่าจะลุก
“กูทำยังไงกับมึงดี กูควรจะทิ้งมึงไปซะ รู้ไหม กูควรจะไล่มึงไปให้พ้น ๆ สายตากูตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกแล้วด้วยซ้ำ”
นั่นสิ...
ถ้ามันบอกว่าเกลียดผมตอนนั้น คงไม่เจ็บเท่าตอนนี้ก็ได้
“มึงดูป่วย”
นายวิชิต สถาปนิกหนุ่มที่นั่งดูรูปชุดเด็กสีชมพูหวานแหววในอินเตอร์เน็ตพูดทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้า กดเลื่อนไปเลื่อนมาทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าลูกในครรภ์ภรรยาคนที่สองนี้จะเป็นหญิงหรือชาย ผมเหลือบตาขึ้น ยกกาแฟขึ้นจิบแล้วนั่งทำงานต่อโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรอคำตอบในลักษณะไหนอยู่
“ได้ยินเรื่องมิกกี้ลาออกหรือยัง มันมาหาเรื่องอะไรมึงหรือเปล่า”
“เหรอครับ ผมไม่ทราบเลย”
“วันนั้นแหละ ไอ้เชนทร์ก็ลางานไปหลายวัน คงเคลียร์กันได้แล้วมั้งถึงกลับมาทำงานใหม่ เมื่อวานฝ่ายบัญชีคุยกันว่ามิกยื่นใบลาออก คงยอมแพ้จริง ๆ”
“ไหงงั้น” เห็นยืดเยื้อกันมาตั้งแต่ก่อนผมจะเริ่มงานด้วยซ้ำ บทจะจบก็จบกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ “ก็ไอ้เชนทร์ไม่เอา หมายถึงไม่เอาจริง ๆ ไม่ใช่ไม่เอาแต่ยังหยอดให้ความหวังเขาไปเรื่อยเหมือนก่อนหน้านี้ ไอ้เวรนั่นก็หนัก มะรุมมะตุ้มอะไรไม่รู้ ไม่ได้โน้ตไปดึงมันกลับมาป่านนี้ไม่เป็นผู้เป็นคนหรอก”
“พี่โน้ตดูรักพี่เชนทร์นะครับ”
“ก็รักแหละมั้ง ไม่รู้ว่ะ” พี่ชิตพูดพลางโคลงหัว ผมเอนตัวพิงเบาะพอดีเลยเห็น “ไอ้โน้ตมันไม่ค่อยแสดงออก เมื่อก่อนเหมือนไอ้เชนทร์จะตามแต่โน้ตฝ่ายเดียว พอถึงจุดหนึ่งก็เลิก ไม่เอาไอ้โน้ตแล้ว ไม่รู้ทำไม แต่ถึงจะปากดีแค่ไหนแม่งก็กลับไปคบกันอีกอยู่ได้ กูงงจนเลิกงงไปแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็น่าสงสารพี่เชนทร์นะครับ”
“มึงก็ไปดามใจมันสิ” พี่ชิตพูดพลางแสยะยิ้มน่าเกลียด เอี้ยวตัวกลับมามองผม “ได้มึงนะ เชื่อดิมันทิ้งโน้ตขาดแน่ ๆ”
“พอเลยพี่ ทำงานไปเลย อู้เวลางานเดี๋ยวฟ้องนาย”
“ทำอย่างกับนายอยู่ให้ฟ้อง เอาเวลาไปเต๊าะเด็กมหา’ลัยหมดแล้วมั้ง”
คำพูดทีเล่นทีจริงนั่นเหมือนตลกร้าย ลมหายใจผมสะดุดไปชั่วขณะหนึ่งจนคู่สนทนาสังเกตได้
“เฮ้ย กูแซวเล่น ทะเลาะกันเหรอวะ”
“เปล่าพี่” ผมตอบยิ้ม ๆ แต่คงเป็นยิ้มที่หม่นเต็มทีอีกฝ่ายจึงลุกขึ้นมาตบไหล่ พี่ชิตไม่ได้พูดอะไร เราจมอยู่ในความเงียบนั้นสักพัก “เย็นนี้ไปกินเหล้ากันไหมพี่”
“ท่านไม่ด่าพ่อกูเอาเหรอ” รุ่นพี่คนสนิทถามพลางบุ้ยปากไปในห้องกระจกที่ว่างเปล่า ผมกดมุมปากนิด ๆ ด้วยความสมเพช พักหลัง ๆ ไอ้เฟยกลับดึกตลอด อาจจะเลิกสนใจไปแล้วว่าผมใช้ชีวิตยังไง
ค่อย ๆ ห่างกันออกไปเรื่อย ๆ แม้ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรงแต่ก็ปราศจากบทสนทนาของคนรักกัน ขอเวลาอีกนิด อีกนิดเดียว ขอแค่ให้ผมทำใจว่าหมดเวลาแล้วจริง ๆ
“ไปเถอะพี่ ผมเครียด ไม่ได้กินเที่ยวนานแล้วด้วย”
“เดี๋ยวกูโทรบอกเมียก่อน” พี่ชิตว่า แล้วหมุนตัวกลับไปที่พาทิชั่นของตัวเอง
ร้านเหล้าที่คุณวิชิตพามาอยู่ห่างจากเจ้าประจำพอสมควร เป็นร้านเปิดใหม่ใจกลางเมือง อย่างน้อย ๆ ถ้าดื่มจนเมาก็แยกย้ายกันนั่งบีทีเอสกลับ วันนี้เป็นวันศุกร์ คนค่อนข้างเยอะแม้จะเป็นช่วงหัวค่ำก็ตาม ส่วนใหญ่แล้วลูกค้าจะเป็นพนักงานบริษัท มีกลุ่มที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นชนชั้นที่เหนือกว่ามนุษย์เงินเดือนบ้างประปราย แต่ไม่ใช่ที่ที่นักศึกษานิยมจะมาสังสรรค์กันเท่าไร
เสียงดนตรีสดเล่นคลอไปเรื่อย ๆ ผมไม่ได้รีบดื่ม แต่สั่งไม่หยุด ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้พี่ชิตฟังเพราะไม่หวังจะได้คำปลอบประโลม แค่อยากมีใครสักคนอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองไม่โดดเดี่ยวเกินไปเท่านั้น
เพิ่งรู้ตัวว่าขาดไอ้เฟยไปคนเดียว ชีวิตผมถึงกับเคว้งคว้างได้ขนาดนี้ ภาพของตัวเองเมื่อครั้งที่ตีจากมันมาเด่นชัดในความทรงจำ รู้สึกราวกับว่า เร็ว ๆ นี้ ทุกอย่างจะวนกลับไปในแบบเดิม ๆ อีก
คนที่รู้ตัวว่ากำลังจะโดนทิ้ง...คงเป็นแบบนี้เองสินะ
“วิน เบา ๆ หน่อย มึงดื่มเยอะไปแล้ว”
ผมหลับตาลง เงยหน้ากรอกเบียร์ลงคอ พอวางลงก็เทจากทาวเวอร์เบียร์จนเต็มแก้ว หน้าร้อนผ่าวเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แล่นริ้วไปทั่วร่าง นั่งฟังเพลงคล้ายจะอารมณ์สุนทรีย์ แต่สิ่งที่หนักอึ้งในใจกลับยากที่จะพัดปลิวไปตามท่วงทำนองที่เบาสบาย
“มึงเป็นไรวะ ทะเลาะอะไรกับเขา ไหนเล่าดิ๊”
ผมส่ายหน้า แต่ไม่ยอมพูด ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้แม้กระทั่งจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา “มึงเก็บปัญหาทุกอย่างไว้คนเดียวแล้วใครจะช่วยมึงแก้ได้ วิน กูเป็นพี่ชายมึงนะ”
“ไม่มีอะไร” ผมโกหก และมันยังคงไม่เนียนเหมือนทุกครั้งที่พูดปดออกไป พี่ชิตเลื่อนชามเฟรนช์ฟรายมาให้ “กินไอ้พวกนี้ไปด้วย ถ้าอ้วกจะได้มีอะไรออกมาบ้าง”
เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง เมื่อผมหยิบเบียร์ขึ้นดื่มต่อพี่ชิตก็ยิงคำถาม “มันมีคนอื่นเหรอวะ”
แก้วเบียร์ในมือผมชะงัก เหลือบตามองอีกฝ่ายแล้วกรอกเบียร์จนสาแก่ใจแล้วค่อยวาง “ไม่รู้ครับ”
นั่นคือความจริง ผมไม่รู้อะไรสักอย่าง มันอาจจะมีคนใหม่ หรือไม่มี มันอาจจะแค่เบื่อผม หรือโกรธที่ปิดบังอะไร ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนในใจมัน และก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสัมพันธ์อันเย็นชาแบบนี้
“เลือกไอ้เชนทร์ไม่ดีกว่าเหรอวะ มันไม่เคยทำให้มึงเสียใจเลยนะวิน”
นั่นก็ใช่...ติดตรงที่ผมไม่ได้รัก เท่านั้นก็จบ ถอนหายใจยกเบียร์ขึ้นดื่ม สักพักก็ลุกขึ้นไปสูบบุหรี่สองมวนติด ๆ กันก่อนเดินกลับมาอีกครั้งเพื่อพบว่ามีเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคนนั่งอยู่ เป็นบุคคลที่พี่ชิตพูดถึงเมื่อครู่นี้
“ไง เห็นว่าเครียด”
ผมผงกหัวทักแล้วนั่งฝั่งตรงข้าม พี่เชนทร์เลื่อนแก้วเบียร์ที่เติมน้ำแข็งใหม่มาให้ ผมรับไว้แต่ไม่ได้พูดด้วย มองพี่ชิตเพื่อบอกว่าความหวังดีที่โทรตามพี่เชนทร์มาเป็นความคิดที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
“พี่ยังเป็นห่วงวินอยู่นะ”
“ขอบคุณครับ แต่พี่เชนทร์อย่ายุ่งกับผมจะดีกว่า ผมเกรงว่าถ้าเขารู้ขึ้นมาจะเป็นเรื่องอีกได้”
“ถึงตอนที่ทะเลาะกันก็ยังคิดถึงมันอยู่...พี่ล่ะเชื่อจริง ๆ”
ผมเลี่ยงที่จะสบตาอีกฝ่ายด้วยการก้มลงมองฟองสีขาวบนขอบแก้วค่อย ๆ แตกไป “ก็นึกถึงทุกฝ่ายนั่นแหละครับ มันไม่ค่อยดีเท่าไร”
“พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่อยากให้วินสบายใจ”
แววตานั้นเจือความเป็นห่วงอย่างจริงใจออกมา พี่เชนทร์ไม่ใช่คนเลวร้ายนัก ผมหมายถึงในเวลาที่ยังคุยกันรู้เรื่อง
“พี่ทำผิดกับวินไว้ ถ้าช่วยอะไรได้ก็อยากจะช่วย อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกว่าแพ้แล้ว...แต่วินรักมันขนาดนี้ดันทุรังไปก็จะทำให้วินมีปัญหาเสียเปล่า ๆ”
“นึกอะไรขึ้นมาครับ”
“ไอ้โน้ตบอกน่ะ” เขายิ้มเศร้า “ยิ่งพยายามมากไป อีกฝ่ายจะยิ่งเกลียด พี่เข้าใจ”
“ผมไม่ได้เกลียดพี่เชนทร์นะครับ เพียงแต่ว่า...”
“ไม่ต้องปลอบพี่หรอก วินจะเกลียดพี่ก็ไม่โกรธ ไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว แต่อยากให้รู้ไว้ว่าถึงพี่จะเป็นคนเลวในสายตาวินแค่ไหน พี่ก็ยังอยากอยู่ใกล้เราอยู่ดี” พี่เชนทร์ไม่พูดเปล่าแต่กลับเอามือขึ้นมาวางบนศีรษะ โยกเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู แววตานั้นเศร้าแต่ก็ยิ้มไปพร้อม ๆ กัน “วินเป็นคนที่น่าเป็นห่วงมากนะ รู้ตัวไหม”
“ผม?”
“ก็มีอะไรแล้วเอาแต่เก็บเงีย...”
“ลูกค้าใหม่หรือไง”
เสียงที่แทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาไม่ใช่เสียงของพี่ชิต แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงของผมเช่นกัน หลังประโยคที่ฟังดูคล้ายจะหาเรื่องนั้นดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรีที่รายล้อม นายช่างคเชนทร์ก็ละมือออกหันไปมองต้นกำเนิดพร้อมๆ กับผมแทบจะในทันที
เจ้าของผิวขาวเนียนละเอียด ตาตี่อย่างลูกหลานคนจีนโดยกำเนิดหากแต่ร่างสูงใหญ่คล้ายจะมีเชื้อยุโรปมองด้วยสายตากดต่ำ กลีบปากบางเหยียดยิ้มอย่างที่เหมาะกับคำว่าแสยะมากกว่า เฮียอี้สวมชุดสูทเต็มตัว เสื้อเชิ้ตด้านในเรียบกริบ ผมรองทรงตัดสั้น เชิดหน้าขึ้นอย่างคนนิสัยหยิ่งผยอง
“ครั้งนี้อาจฟันได้ไม่มากเท่าไรนะ หน้าไม่คุ้นเลย คงไม่ใช่คนในสังคมชั้นสูงเหมือนเฟย แต่นับวันยิ่งต่ำลงเรื่อย ๆ นะ ขนาดมีหลานชายคนโปรดเจ้าสัวอธิปอยู่แล้วทั้งคนยังมาคุ้ยขยะเอาของเหลือทิ้งไปกินอีก”
“มึง!” พี่เชนทร์ลุกขึ้นคว้าคอเสื้อเฮียอี้แทบจะในทันที บอดีการ์ดสองสามคนแถบนั้นกรูเข้ามากันท่า วิศวกรหนุ่มจึงต้องปล่อยมือออกด้วยความจำยอม เฮียอี้กดมุมปากอย่างเป็นต่อ ใช้หลังมือปัดเสื้อที่ยับให้เข้าที่ราวกับติดเศษสกปรกอยู่บนผ้าเนื้อดี
“จะทำอะไรก็ระวังหน่อย ฉันเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านนี้ เผื่อนายอยากรู้”
“เลิกพูดจาหมา ๆ ได้แล้วมึงน่ะ”
“รับไม่ได้ที่ฉันดูถูกนาย หรือรับไม่ได้ที่คู่ขาตัวเองมั่วกันล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ผมพยายามข่มเสียงพูด ทั้งที่ในใจบีบรัดไปหมด สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนปฏิเสธย้ำ “ผมกับพี่เชนทร์เป็นเพื่อนกัน ยังไงเฮียก็ควรให้เกียรติคนอื่นบ้าง”
“ฉันจะให้เกียรติกับคนที่มีเกียรติเท่านั้น พวกขายของตัวเองกินอย่างนายฉันไม่ให้ราคาหรอก”
“ไอ้เหี้ยนี่ปากวอนแล้ว”
เป็นอีกครั้งที่พี่เชนทร์พุ่งตัวเข้าหาเฮียอี้ ฝ่ายตรงข้ามเพียงแค่เบี่ยงตัวหลบเท่านั้นการ์ดก็รุมล็อกแขนกำยำของนายช่างไว้แน่น ขายาวกระโดดเตะจนพี่ชิตต้องรีบลุกขึ้นมาปรามอีกแรง ในขณะที่ผมได้แต่จ้องหน้าคู่กรณีนิ่ง เฮียอี้ไม่ละสายตา ในแววตาคู่นั้นมีความเจ็บปวดและชิงชังแฝงอยู่ ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้เกลียดผมขนาดนี้ ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงขยะแขยงราวกับเป็นเศษสวะที่ไม่อยากเข้าใกล้
“เข้าใจเลี้ยงหมาเฝ้าบ้านนี่”
“พอเถอะครับ”
“หัดเลี้ยงหมาที่ฉลาดกว่านี้ก็ดีนะ อย่าเอาแต่เห่าแล้วก็ไล่กัดชาวบ้าน เดี๋ยวจะโดนยาเบื่อตาย”
“ผมบอกให้พอไง!”
สิ้นเสียงตวาดพี่ชิตก็ละจากนายช่างมาจับแขนผมไว้แทน ทั้งร่างพุ่งเข้าหาเฮียอี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ โทสะ และความกดดันที่ถูกบ่มเพาะอยู่ข้างในปะทุจนวงสนทนาเล็ก ๆ เริ่มเกิดความโกลาหล การ์ดบางคนปล่อยพี่เชนทร์มาล็อกตัวผมไว้ และนั่นทำให้วิศวกรหนุ่มพุ่งเข้าต่อยเจ้าของหน้ารีจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น เฮียอี้ยืดตัวกลับมา ถ่มน้ำลายแล้วเงื้อมือจะสวนคืนบ้างแต่ผมพี่ชิตหันไปดึงรุ่นน้องหลบก่อน ทั้งร้านเริ่มหันมาให้ความสนใจ เสียงล้งเล้งดังขึ้นและดังขึ้นจนดนตรีเงียบลง ขวดเบียร์ถูกฟาดกับโต๊ะให้เป็นปากฉลาม พี่เชนทร์โมโหมากและพี่ชิตก็รีบบิดข้อมือห้ามไว้แทบไม่ทัน
“ตี๋!”
เหนือการวิวาทที่กำลังขยายความรุนแรงขึ้น เสียงคุ้นหูแทรกเข้ามา ราวกับเป็นนาฬิกาหยุดเวลาที่ทำให้ทุกคนชะงัก มิ่งฟ้าสวมเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ สอดมือทั้งสองข้างไปในกระเป๋ากางเกงผ้าลื่น ตารีแต่คมจับจ้องมา ไม่ฉายแววขี้เล่นหรือแม้กระทั่งเป็นมิตรเลยสักนิด
“ดึกแล้วทำไมไม่กลับคอนโด”
“มันใช่เวลาจะถามไหมวะ” พี่เชนทร์ตะโกนสวน เหมือนเขาจะโกรธที่ไอ้เฟยไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยผมในทันที ชายหนุ่มผิวขาวที่พี่วิชิตเคยเห็นมาดเข้มตลอดเวลาบิดปากแล้วพูดกลับแบบไม่มีเสียงว่า “เสือก”
“ไอ้เหี้ยนี่! มึงคิดจะดูแลวินจริง ๆ ไหมวะ ถ้าไม่เอาก็ปล่อยเขา ไม่ใช่ปล่อยให้โดนใคร ๆ รังแกแบบนี้”
“คนของกู กูดูแลได้ ตี๋ มานี่”
ผมยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับขาเข้าไปหามัน สาเหตุคือเสียงหัวเราะในลำคอของญาติคนพูดเท่านั้น “เลิกยุ่งกับไอ้เฟยซะ”
“ไอ้ตี๋ กูเรียกมึง หูหนวกหรือไง มานี่!”
เสียงนั้นเข้มขึ้นเรื่อย ๆ จนผมกลัวว่ามันจะโกรธจริง ขยับขาเดินหามิ่งฟ้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ได้ครึ่งทางเฮียอี้ก็ตะโกนแทรกความเงียบที่ก่อตัวชั่วขณะ
“ถ้ามึงไม่ทำตามข้อตกลงกู...ความลับมึงถูกเปิดเผยแน่”
ไอ้เฟยเหลือบตามองญาติผู้พี่มันแล้วหันหลับมาที่ผม มันใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มด้วยท่าทียียวน หัวเราะผ่านโพรงจมูก เลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นพูดด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ “ความลับ? มึงมีความลับกับกูเหรอตี๋”
“บอกไปสิว่ามีหรือเปล่า” เฮียอี้กำชับตามมาอย่างคนมีชัย ผมกรอกตาใช้ความคิด หัวใจหดตัวเข้าหากันจนปวดหน่วงไปทั้งอกด้านซ้าย ขาแข็งก้าวไม่ออก ชนักที่มันติดหลังทิ่มแทงผมด้วยความขลาดกลัว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมทำใจยอมรับไม่ได้ว่าถ้าไอ้เฟยรู้เรื่องนี้แล้ว ผมจะต้องเสียมันไปตลอดกาล
ผม...จะใช้ชีวิตต่อจากนี้ยังไง...
“เอางี้” มิ่งฟ้าพูดอย่างตัดรำคาญ ดึงมือทั้งสองข้างออกจากกางเกงกางออกด้วยท่าทีสบาย ๆ มันสบตาเฮีย แล้วเลื่อนมามองหน้าผม
“ถ้ามึงมาหากูตอนนี้...ไม่ว่าความลับของมึงคืออะไร ไม่ว่ามึงจะทำผิดอะไรเอาไว้ กูให้อภัยมึงทั้งหมด ตี๋”
“จะ...จริงนะ”
“จริงดิ ก็กูรักมึงนี่”
สิ้นประโยคนั้นขาผมก็เหมือนถูกปลดโซตรวนที่พันธนาการไว้ ก้าวเร็วจนเกือบเรียกได้ว่าวิ่งเข้าหาอ้อมกอดที่กางรอเอาไว้ทั้งตัว โผเข้ากอดและรัดมันแน่นกระทั่งอีกฝ่ายค่อย ๆ เลื่อนมือมาตระคองกอดผมกลับ
ไอ้เฟยหอมแก้มผมเบา ๆ กระซิบเสียงแผ่วซึ่งเต็มไปด้วยความสั่นไหว ผมเพิ่งรู้ว่าท่าทีกวนโมโหของมันเมื่อครู่ ที่แท้แล้วไอ้เฟยก็ไม่ได้เก่งอย่างที่แสดงออกมาเลย
“อย่าหายไปโดยที่ไม่บอกกูอย่างนี้อีกตี๋ รับปากกู รับปาก!”
“มึงก็ตามหากูจนเจอนี่”
“เพราะกูตั้งค่าโทรศัพท์มึงไว้หรอก ไม่อย่างนั้นป่านนี้กูเป็นบ้าเพราะกลับไปไม่เจอมึงแล้วแน่ ๆ”
ผมพยักหน้า ซบลงกับบ่ากว้าง วันนี้มันไม่มีกลิ่นเหล้า มีเพียงกลิ่นสบู่เด็กที่ใช้ด้วยกันอ่อน ๆ ติดผิวหนังเท่านั้น “เฟย กูขอโทษ...”
“ช่างมัน”
“กูจะสารภาพ จะให้มึงฟังจากปากกูเอง กูขอโทษ”
คนรักของผมสูดลมหายใจลึก เลื่อนมาจูบที่ขมับราวกับปลอบประโลมให้ผมหายขวัญเสีย “ไม่เป็นไร ไว้ไปเล่าที่บ้าน”
มิ่งฟ้ากอดผมแน่นอีกครั้งก่อนคลายมือออก มันโอบบ่าผมอย่างผู้ชนะแล้วหันไปทำท่ายียวนใส่พี่เชนทร์และเฮียอี้เหมือนในทีแรก ไม่เหลือเค้าความเจ็บปวดหรือกระทั่งความไม่มั่นใจว่าผมจะกลับมาในอ้อมกอดมันอีกครั้งเหมือนเมื่อครู่เลยสักนิด มุมปากยกขึ้นในองศาที่ไม่น่ามอง ลักยิ้มเล็ก ๆ ที่เคยมองว่ามีเสน่ห์กำลังผุดขึ้นเยาะทั้งสองคนอย่างหยาบคายที่สุด
“รู้แล้วนะว่าตี๋มันของใคร เลิกยุ่งกับเมียกูได้แล้ว พวกมึงทั้งหมดเลย ไป...กลับบ้าน”
แขนใหญ่ออกแรงดันให้ผมเดินออกจากร้าน มอเตอร์ไซค์คันเก่งที่ไม่ถูกหยิบออกมาใช้บ่อยนักจอดขวางหน้าร้าน มันสวมหมวกกันน็อกให้ แววตาที่มองมามีหลายอย่างที่ผมอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เมื่อสบตา
มิ่งฟ้าจับหัวผมโยกเบา ๆ โน้มตัวลงมาใช้หมวกของตัวเองชนให้เกิดเสียงกระทับกัน เรายืนแน่นิ่งในสภาวะที่เงียบงันสักพักก่อนมันจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“เมาแล้ว กอดเอวกูดี ๆ นะ เดี๋ยวตก”
ถึงผมจะทำเรื่องให้มันโมโหเท่าไร แต่เฟยก็ยังคงเป็นแบบนี้
มันยังเป็นห่วงผมเสมอ
TBC
ไม่มีไรมากกกกกกกก ตอนหน้าจะให้นางพูดแล้วค่ะ อดทนเวลาที่ฝนพรำนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะทุกคน :hao5: รอเฮียอี้เฉลยเรื่องทั้งหมดก่อนค่อยเกลียดตี่ตี๋กันนะ :hao5: :hao5:
ช่วงนี้อากาศดีมากเลยค่ะ ไม่อยากจะลุกจากที่นอน ไว้เจอกันใหม่สัปดาห์หน้านะคะ
เลิฟ ๆ :mew1: :mew1:
-
หายใจติดขัด วิงเวียน พะอืดพะอม อยู่หลายเพลา เฮ้ออออ พายุมันจะผ่านไปหรือมันกำลังจะเข้ามาคะ เครียดยิ่งกว่าสอบไฟนอลซะอีกนะ :ling1:
-
กระอักอ้ะ :katai1:
-
ติดผิวหนังเน่านั้น
เท่านั้นหรือเปล่าคะ? อย่าให้ถึงกับเน่าเลยนะคะ สงสารคุณมิ่งฟ้าค่ะ
คุณมิ่งฟ้า คุณจะทำให้เราคนอ่านปลึ้มคุณไปขนาดไหนคะ? หลงคุณมากไปยิ่งกว่าเดิมอีก
เทใจให้กับความเท่ของเฟยค่ะ :mew1:
พี่ชิตนี่เชียร์เชนทร์มากๆเลย ออกนอกจริงๆ แต่งวดนี้ ยกโทษให้เชนทร์นะ นายทำดีแล้ว
อิเฮียอี้นี่ชักยังไงๆแล้ว ไม่แน่ใจว่าอิจฉาเฟยหรือเปล่า คนเราต้องมีความรู้สึกรุนแรงมากๆนะที่จะมาถากถางหรือว่าโกรธขึ้งเสียใจ
อะไรขนาดที่อิเฮียมันแสดงกับวิน เราว่าเฮียอิีมันติดใจวินตั้งแต่ที่นอนด้วยกันแต่วินไม่เอามันต่อหรือเปล่า วินรักแต่เฟยที่มันคิด
ว่าด้อยกว่ามันๆเลยแค้นหรือเปล่า? เพราะว่าสายตาอิเอียมันนี่ทั้งเจ็บแค้นเกลียดชัง มันต้องมีมากกว่าแค่รังเกียจและดูแคลนแน่ๆ
แล้วอิเฮียเลี้ยงต้อยนักศึกษาด้วยหรือเปล่า? ตัวอิเฮียนี่ถ้าได้เป็นพระเอกนิยายคงติดทำเนียบพระเอกเลวโฉดชั่วได้ไม่ยาก
จะยังไงก็ยังรักและเอ็นดูตี๋ตี๋นะ สงสารและหวังว่าคงจะไม่หนักหน่วงไปมากกว่านี้นะ :mew2:
-
ค่อยโล่ง หน่อย
แต่ก็ยังไม่หมดนะ ใช่ปะ
มาม่าชามนี้ ช่างเยอะนัก ต้องช่วยๆกันกิน
พี่เฟยเท่มากมากอ่ะตอนที่บอกว่าอย่ามายุ่งกับเมียกู
โครตหล่อเลย
ไม่แน่นะ ความลับอะไรทั้งหลายเนี่ย
พี่เฟยอาจจะรู้แล้วก็ได้ แต่เพราะว่ารักวินไง จึงรับได้ทุกอย่าง
ที่สำคัญมันก็แค่อดีตแล้วด้วย
พระเอกมากพี่เฟย :katai2-1:
แล้วมาต่ออีกนะ
-
พี่เฟยเป็นแบบนี้ไง ตี๋จะไปไหนรอด รักพี่เฟยมากเลยย :m15:
-
เค้าเชื่อในตัวพี่เฟย
-
งื้อออออ เค้าลางมาละ คุณเวสต์ทิ้งไว้แบบ ไม่ใช่นะยะมันแค่เพิ่งเริ่ม
เราหวั่นกับที่ทิ้งท้ายไว้ว่ารอเฮียอี้มาเฉลยแล้วค่อยเกลียดตี่ตี๋
ฮือๆๆๆๆๆ อันนี้แค่ต้มน้ำรอใส่เส้นมาม่าใช่ม้ายยยยยย :z3:
ยังไงก็ขอให้ปราณีน้องตี๋บ้างเน้อ แล้วก็สงสารพี่เฟยอ่ะ
ใจนางคงร้าววววว เห็นเงียบๆ เค้าก็รักพี่เฟยเพียบนะคะ
อิพี่เฟยทูลหัวของบ่าว :กอด1:
-
เฟยจะรับได้จริงๆอ่ะหรอ หรือพี่เฟยรุ้อยุ่แล้ว แต่อยากให้ตี๋พูดเอง
โอยย เครียดแทน ฮือออ
-
นี่ไม่ใช่ว่าเฮียอี้ก็ชอบวินด้วยอีกคนนะ... ??? :ling1:
-
อะไรแว้ นึกว่าจะยำกันเละกว่านี้ พี่เฟยมาเร็วไปไหม (เอ๊ะ คนอ่านนี่ยังไง)
เฮียอี้ ชักจะยังไงนะ หวงก้างหรือเปล่า
พี่เฟยผู้คว่ำหม้อมาม่าตลอดกาล เย้...
-
อร้ายยยยย เฮียเฟยหวานนนนน
-
เฟยเท่มาก เมียข้าใครอย่าแตะเลย วินจะพูดความจริงทั้งหมดแล้วนะ
พูดไปให้หมดแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องทนอึดอัดแบบนี้อีก
แต่เฮียอี้นี่หลงชอบวินหรือเปล่า อิจฉาที่วินรักเฟยรึเปล่าถึงมาทำแบบนี้
พยายามบีบให้วินปล่อยเฟย แต่เฟยวินเขารักกันมากนะ เฮียอย่าหวัง
รอวินสารภาพกับเฟยเรื่องทั้งหมด เฟยจะให้อภัยวินทุกอย่างแบบที่พูดไหม
:mew1: :L2:
-
เฮียอี้ นี้ต้องแอบชอบตี่แน่ๆ
-
พี่เฟยห้ามทิ้งตี่ตี๋ด้วยยยยยยยย สัญญาแล้วนะะะะ
-
ทำไมมมมมมมต้องเกลียดตี่ตี๋คะ ไม่เข้าใจ ฮือออ ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหรอคะ ไม่เอาน้าาาา
คือสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่มีใครเกลียดตี่ตี๋อยู่แล้วนะคะ แง T __________ T
เราว่าเฟยรู้อยู่แล้วแหละว่าวินเลิกเพราะอะไร จริงๆนะ คนระดับเฟยอยู่ๆแฟนที่รักกันมากขนาดนี้ทิ้งไปดื้อๆ
เป็นคนธรรมดาอย่างเรายังตามสืบทุกทางเลยค่ะ แล้วนี่เรื่องแม่ เรื่องค่ารักษาที่อยู่ๆก็มีมาจ่ายตั้งมากมาย บวกกับบอกเลิกด้วยความรู้สึกผิดทั้งๆที่ยังรักมาก แค่นี้ก็น่าจะเดาได้แล้วล่ะมั้ง
ยังไงก็ป็นกำลังใจให้ตี่ตี๋นะคะ เฟยด้วย ขอให้ผ่านมันไปได้นะ ; ___ ;
ปล. ตอนตี๋วิ่งไปหาแล้วเฟยกอดนี่แบบ สุดจริงๆค่ะ ซึ้ง T T
จะรอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณเวสต์เสมอค่ะ <3
-
โอ๊ยยยยย อึดอัด กดดันมาก
ถึงตอนที่เฟยมารับตี่ตี๋นี่ อยากจะร้องไห้แทนตี่ตี๋จริงๆ
โดนกดดันทุกทาง แทบมองไม่เห็นทางออก
นอกจากยอมให้เฟยทิ้ง ชีวิตมันจะรันทดไปถึงไหน
แต่เฟยสัญญาแล้วนะว่าจะให้อภัยทุกอย่าง อย่าผิดคำพูดนะ
ตอนหน้าที่คุณ west บอกว่าค่อยเกลียดตี่ตี๋นี่
เราไม่อยากเกลียดนายเอกของเรานะ
เราทีมตี่ตี๋ แล้วเราก็ชอบเฟยมาตั้งแต่คำประกาศฯแล้ว
จะยังไงก็เชียร์คู่นี้ให้ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้
อย่ามาม่าเยอะเลยค่ะ ผมร่วงจะหมดหัวแล้ว
-
:เฮ้อ:
สงสารตี๋ ตี๋ทำอะไรก็ถูกหมด #ทีมตี๋
เฮียอี้นี่ยังไงจงเกลียดจงชังเหลือเกิน
แล้วเด็กมหาลัยของพี่เฟยอีก
อยากได้อะไรหวาน ๆ มาเติมพลังจังเลยค่ะคุณเวสสสสท์
-
ฉันว่าเฮียแอบชอบน้องตี๋อยู่ป่าววะ
คิดจะแยกออกจากเฟยแล้วรวบให้มาเป็นของตัวเองคนเดียวละสิ ชิชะ
พี่เฟยออกตัวแรงขนาดนี้คงไม่มีใครกล้าแล้วล่ะมั้ง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านแล้วแบบอึกอัดแทตีตี๋เลย
จะบอกก็กลัว
ไม่บอกก็อึดกัน
แต่ว่าพี่เฟยเท่ห์มากกกกกกกก ออกมาทีเหตุการณืพลิกเลย
-
โอยยยยยยรักพี่เฟยอ่ะะะะะะะะะะะะ
ขอให้ตอนหน้าผ่านไปได้ด้วยดีนะะะะะ
-
ไม่ว่าเรื่องราวแท้จริงจะร้ายแรงแค่ไหน ขออย่าดราม่าเลยนะ
วันนี้ทำใจตั้งนานกว่าจะอ่านจบ กลัว กลัวแทนตี๋
อินคิดว่าตัวเองเป็นนายเอก :hao5:
-
พี่เฟยเท่ห์มาก!!!!
สัญญาแล้วนะพี่เฟย จะให้อภัยทั้งหมด
แต่ทำไมรู้สึกว่า มาม่าชามนี้ยังกินไปได้ไม่ถึงครึ่งชามเลยล่ะ?! T^T
หวั่นคำพูดทิ้งท้ายที่ว่า 'รอเฮียอี้เฉลยก่อนแล้วค่อยเกลียดตี้' คืออะไร?!!!
นี่ตี๋ก็จะสารภาพกับปากเองแล้วไง แล้วยังมรอะไรที่ต้องให้เฮียอี้เฉลยอีก?
แล้วมีอะไรที่จะทำให้เกลียดตี้??? ไม่น้าาาาาา
มาม่าชามนี้ช่างใหญ่หลวงนัก TT^TT
-
สงสารตี๋ พี่ฟยจะรับได้แค่ไหนกันนะ อยากให้รู้อยู่แล้ว ตี๋คงทำเพราะจำเป็นใช่มั้ยตอนนั้น
-
เค้าไม่เกลียดตี่ตี๋นะ แต่เค้าไม่อยากกินมาม่าง่ะ แงๆ :mew6:
-
คนอ่านเกิดหลายอารมณ์กับเฟยในพาร์ทนี้ ส่วนตี๋พี่อึดอัดคับอกแทนมากๆ แบบใจจะขาดแล้วเอย
ช่วงต้นๆ นี่แบบเฟยเป็นไร ทำไมมีนัดบ่อย แต่เค้่ก็กลับมาอุ้มตี๋ไปนอนทั้งที่ตัวเองก็คงเมามากไง
คะแนนบวกลบตัดกันโกรธไม่ลงไปอีก นี่คิดว่าจะแย่กว่าเดิมซะแล้ว พี่ชิตก็มาแซวเรื่องนักศึกษา บร๊ะ คนอ่านก็ยิ่งคิดมาก
ที่หมั่นไส้คือตัวเองแหละไม่อยู่กลับดึกทุกวัน พอตี๋หายไปคืนเดียวทำเป็นนะๆๆๆ อย่ามาเห็นน้องเป็นของตาย
แต่ทั้งหมดมวลเชื่อว่าเฟยมีเหตุผล
พี่เชนแกก็นะยังหวังเสมอ แกก็รักของแก แต่พี่อยู่กับพี่โน๊ตอ่ะดีแล้ว ส่วนนังมิก หัวเราะสมน้ำหน้าแพ้พพพพ
เฮียอี้ อืมมมม ทำไมแกต้องเกลียดน้อง แกชอบน้องไรงี้ไหม แกเลยอิจฉาเฟย แบบน้องไม่เอาแกไม่รักแกไรงี้ แล้วถ้ามองในแง่ญาติ
เฟยก็เป็นหลานรักเป็นคนที่ทำตามใจตัวเองได้มากสุด คือถ้าแกเป็นเกย์แล้วกำลังจะแต่ง เรื่องนี้แกก็จะยิ่ลอิจฉาเฟย
เฟยนี่คือมาปุ๊บ ร้านเงียบ คนอ่านก็เงียบคือสงบนิ่งรอฟังมาก ดูคำถามแรก ชั้นฮาาา แล้วดูพี่แกตอบพี่เชน
ชอบตอนไม้ตายนี่น้องตี๋รีบวิ่งปรู๊ดมากอดดดด ยิ่งคำพูดสุดท้ายนี่แบบอืม หวงเมีย หวงกับเฮียอี้ด้วย
อย่างที่สงสัยมาตลอดว่าเฟยรู้เรื่องนี้มาตลอดไหม ตอนเอาหมวกกันน็อคมาชนน่ารักไปอีก แพ้พระเอกว่ะค่ะ โคตรกรี๊ด
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว ขอบคุณค่า
-
เราไม่สงสัยตี๋นะ แต่เฮียอี้นี่น่าสงสัยมากๆ เขาคิดอะไรอยู่ แล้วเฮียจะแต่งงานอีก(??) เอ๊ะ งงๆ :m28:
-
หม่นหมอง อึมครึม แถมยังเครียดกันมาทั้งตอน
พี่เฟยโผล่มาตอนท้ายนิดเดียว นี่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตี่ตี๋ตอนวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดพี่เฟยเลย ฮืออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
อ่านไปอึนไป สงสารตี่ตี๋ ขอให้มีความสุขสักที นางเครียดมาเยอะแล้ว โฮฮฮ
เฮียอี้นี่มาเฟียจริงอะไรจริง ยังกับหลุดออกมาจากหนังฮ่องกง น่ากลัวอ่ะ เดาความคิดไม่ถูกเลออ
แต่ดีแล้วที่เฮียอี้ยังไม่หลุดปากความลับออกมาเพราะเราอยากให้พี่เฟยได้ฟังจากปากตี่ตี๋เองมากกว่า
มันน่าจะลดหย่อนโทษกันได้ (มั้ย?)
แอบคิดว่าพี่เฟยคงรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง(?)แต่ก็คงอยากจะฟังจากปากคนที่รักเองมากกว่าเหมือนกัน
เดาว่าเรื่องนี้ต้องมีเงี่ยนงำ เอ้ย! เงื่อนงำค่ะ!! >__<
รอตอนหน้า มาม่ายังเหลืออีกกี่ซองงงง 5555
-
ฮืออออ ร้องไห้แล้วอ่ะ ร้องไห้ตามพี่ตี๋ไปแล้วววว แงง สงสารพี่ตี๋จังเลย :monkeysad:
พี่ตี๋จะบอกเรื่องนั้นพี่เฟยแล้ว แล้วเฮียอี้จะมาเฉลยอะไรกับเขาด้วยล่ะ ทำไมต้องเกลียดพี่ตี๋อ่ะ ไม่เอาาาา :o12:
แอบเดาในแง่ดี สิ่งที่เฮียอี้บอก อาจมีอะไรที่พี่ตี๋เองก็ไม่รู้ อาจจะทำให้เราสงสารพี่ตี๋มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำก็ได้นะ
ฮือออ ยังไงกับรักพี่ตี๋น้า :กอด1:
-
สัปดาห์หน้านี่ลงแดงแน่ๆ อ๊ากกก ตี่ตี๋ เอาจริงๆ เป็นคนหน้าสงสารสุด เราเข้าใจนาง ถ้าเราเดา เราว่านางจำเป็นต้องเอาเงินไปรักษาแม่ของนางอ่ะ เดานะ เดาล้วนๆ แต่อยากให้ตี๋เป็นคนดีของเฟยตลอดไปก็แค่นั้นเอง ><
-
หลังจากจบเรื่องของน้องยูไปแล้ว เพิ่งเห็นว่าคุณ west เปิดเรื่องใหม่(เราดีเลย์มาก) เพราะเราเพิ่งกลับมาเข้าเล้าได้ไม่นาน(อีกแล้ว เรานี่หายไปเป็นพักๆตลอด :hao5:)
มาอ่านแบบรวดเดียวทันตอนล่าสุดค่ะ
ถ้าไม่นับว่าอิพี่เชนทร์มอมเหล้าอาตี๋ตอนงานรับน้องใหม่กับเมาแล้วจะปล้ำน้องก็ถือว่าเราชอบอีพี่แกพอตัวเลยนะ
โอยยยย อ่านแบบนั่งลุ้นจนถึงตอนล่าสุด เฮียอี้จะทำอะไรต่อเนี่ย :katai1:
ปอลอหนึ่ง.เราชอบพี่วิชิตนะ
ปอลอสอง.เราชอบตอนย้อนเรื่องอ่ะ memories of the beach น่าร๊ากกกก
ปอลอสาม.สู้ๆนะคะคุณ west เรารอติดตามอยู่ค่าาา (//ต้มน้ำรอ)
-
อูยยย พี่เฟย พ่อพระเอก พ่อคนดี
อย่าซุกเด็กน่ะนังพี่เฟย ขอให้เด็กนั้นเป็นสายสืบเถอะะะ
อยากจะบอกตี๋ว่าเถียงอิเฮียอี้กลับไปดิ๊ มึงแฉกู กูฟ้องเมียมึง
ไม่ต้องแต่งงาน พังกันไปเลยฮ่าๆๆๆๆ
เหมือนเฮียอี้มีปมร้าย แค้นอะไรพี่เฟยรึเปล่า อิจฉางี้
สังเกตุเวลาพูดถึงพี่เฟยจะแทนแบบหลานคนโปรดเจ้าสัวอธิป
แล้วตัวเฮียล่ะ ไม่ใช่คนโปรดหรอออ
ขอให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย เอ้ย ดราม่า
ขอให้เฟยกะตี๋คุยกันผ่านพ้นไปด้วยดี พี่เฟยไม่นอกใจไปมีเด็กซุกกิ๊ก
พี่ตี๋ก็เลิกมีคดี กิ๊กเก่ายุ่งเหยิงได้แล้วฮ่าๆๆๆๆ อินจัด
อัพต่อน๊าจะรอจ้า
ปล.อยากให้พี่ชิตโดนเมียแทงจริงๆ จะเชียร์ออกนอกหน้าไปแล้วน่ะ
แต่คราวนี้อิพี่เชนทร์มามีประโยชน์
-
โอ้....คุณมิ่งฟ้าาาา!!!!!
รักคุณจนฉุดไม่อยู่แล้วตอนนี้!!!
-
ร้ายแรงถึงขนาดต้องเกลียดวินเลยหรอ ม่ายยยยยยยนะ
-
บอกตามตรง ตอนนี้รู้สึกไม่ชอบการกระทำของพี่ชิตเลย ทั้งที่ชอบมาตลอดนะ เข้าใจว่าหวังดี แต่ถ้าเกิดสมมุติเฮียอี้ไม่มา และตี๋เมามากแล้วอีพี่เชนท์ก็ยังไม่ตัดใจและปล่อยให้ไปด้วยกันจะเป็นไง อีกอย่างโน้ตก็ยังอยู่และแกก็รู้ยังจะจับคู่อีก คราวหน้าไม่เอานะพี่ชิตอย่าทำแบบนี้ ไม่งั้นพี่อาจจะโดนคุณมิ่งฟ้าประทาน :z6: ให้ก็ได้ ขอบอก :angry2: ส่วนพี่เชนท์ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย เวลาพูดรู้เรื่องและปกป้องตี๋ ยอมยกยกโทษให้กึ่งหนึ่ง :katai2-1: ส่วนเฮียอี้เกินไปไหม ดูถูกตี๋อย่างกับไม่ใช่คน มีชั้นต่ำชั้นสูง คิดเหมือนหลายๆเม้นท์ แม่งต้องชอบตี๋แน่เลย และอิจฉาเฟยด้วยหรือเปล่าที่เป็นหลานรักเลยทำแบบนี้ คิดว่าต้องเอาเรื่องนี้มาขู่ตี๋แน่เลยตอนนั้น ว่าจะบอกเจ้าสัวถึงความสัมพันธ์ของเฟยกับตี๋ ตี๋เลยยอมจากไปด้วยความรักแต่ต้องไป ไหนจะตัวเองมีอะไรกับเฮียอี้เพราะช่วยแม่ที่ป่วยอีก โคตรสงสารตี๋เลยว่ะ คนเขียนๆ ได้รู้สึกอึดอัดและหน่วงมากกับความเป็นตี๋ รู้สึกได้เลย :katai1: สุดท้ายพระเอกก็ขี่มอไซด์มาช่วยนายเอกไว้ได้ทัน มาอย่างเท่ห์มากพี่เฟย :-[ เหมือนจะไม่ปกป้องแต่ท่าทางและคำพูดไม่กี่ประโยค ทำให้ตี๋ปล่อยวางทุกอย่างและวิ่งไปสู่อ้อมกอดพี่ได้ หวังว่าพี่จะทำอย่างที่พูดนะ ให้อภัยตี๋ อยู่กับตี๋ อย่ามีกิ๊กเลยนะพี่เฟย ขอเถอะสงสารตี๋ที่ลำบากและเจ็บปวดมาพอแล้ว รวมถึงพี่ด้วย รักกันได้แล้ว :กอด1:
-
เอาเฮียอี้ไปเก็บพร้อมพี่เชนเลย ว่านัทป่วนแล้วนะ เจอเฮียอี้ไปนี่จอดเลย สองคนนี้คู่กันได้นะ hardcore พอกัน
พี่เฟยน่ารักอะ คว่ำหม้อมาม่าตลอดดดดด ดีค่ะดีๆ นังตี๋คิดมากพี่เฟยก็ต้องอย่างงี้แหละ
ปล อยากเห็นลูกพี่ชิต 555
-
กระโดดกอดพี่เฟยด้วยคน ฮืออออ
มันกดดัน อึดอัดไปหมด
สงสารตี๋ ทั้งรักทั้งกลัว แถมอิเฮียอี๋ยัง ยี๋สมชื่อ
เราเชื่อว่าพี่เฟยกับตี๋จะผ่านมันไปได้
ปล.เราเครียดดดดดดดด :ling3:
-
เกลียดตี๋ไม่ลง แต่หลงเฟยๆ มากขึ้นไปอีก เท่ซะจ๊น
เห็นวินเจ็บปวด หวาดกลัวกับอดีตก็ยอมรับและให้อภัยได้ซะแล้ว
ไม่ว่าเรื่องอะไร เป็นมายังไง วินมีเหตุผลอะไร ก็อยากรับฟัง และให้อภัยนะ
หวังว่าเฟยๆ ก็เหมือนกันนะ
-
โอ๊ยยยยย ผู้ชายแบบพี่เฟยนี่มัน ฟหกดเ้่าสวฟหกดเ้่าสว
บรรยายเป็นคำพูดไม่ออก
คือโคดเท่เลย
:katai1:
-
:mew2:
-
ตี๋เอ๊ย เฟยเอ๊ยยย พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆ
มีความสุขได้ถึงหนึ่งตอนมั้ย ต้องมีเรื่องให้วุ่นวายใจตลอดๆ
พี่เฟยก็ดีละเกิน แต่ก็กลัวว่านางจะนิ่งจนวินหนีอ่ะดิ โอ่ย กลุ่มใจ
อ่านเรื่องนี้จบได้ ดราม่าขนาดไหนก็ผ่านไปได้ทั้งนั้นแหละว้าาาา
-
พี่เฟรยยยยยย อย่าผิดคำพูดนะยะ ไม่ว่าอะไรต้องรัับให้ได้ และรักตี่ตี๋ต่อไป
ชอบที่อิพี่เฟรยยย 's ตี่ตี๋ กรี๊ดดดด
ส่วนเฮียอี้ เจ๊จะจัดการเอง
-
เล่าๆไปเถอะค่ะ เอาให้จบ รับได้ก็ดี รับไม่ได้ก็จะได้รู้กันไม่คาราคาซัง
-
เพิ่งเป็นสมาชิกไม่นานเพราะอยากเม้นท์ ขอเจิมตรงนี้ละกัน อยากบอกว่าติดตามมาหลายเรื่องละ และจะตามไปเรื่อยๆ นะ ชอบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นุ้งตี๋ทำดี จุ๊บเหม่งทีค่ะ กล้าเปิดใจกับพี่เฟยหน่อยนะ สู้ๆ
ถ้าพี่เฟยรู้เรื่องเฮียอี้ พี่เฟยอาจจะไปต่อยเฮียอี้ให้หน้าแหกเลยก็ได้นะคะ
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
อ่านแล้วรู้สึกว่ามีความสุขนะ แต่มันเป็นสุขปนหน่วงๆ
สงสารทั้งพี่เฟยสงสารทั้งตี่ตี๋
ไม่ได้รู้สึกเกลียดตี๋เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ตอนล่าสุดนี่เรื่องราวมันค่อยๆถูกเผยออกมาแล้ว
อึดอัดไปกับตี๋เลย จะสารภาพก็กลัวการสูญเสียคนรัก
ตี่ตี๋จะสารภาพเรื่องราวทั้งหมดแล้วใช่มั้ย
ขอให้ผ่านมันไปให้ได้นะทั้งพี่เฟยทั้งตี่ตี๋ :กอด1:
-
เยี่ยงเน้ไอ้เฮียอี้ฟันตี่ตี๋แล้วแน่นอน ฟันธง!!!
แหม่ ใครจะเกลียดตี๋ลงเนอะๆ พี่เฟยเนอะ
-
ทำให้ใจหายใจคว่ำได้ทุกตอนจริงๆ
-
แต่ชั้นว่าเฮียอี้ชอบพี่เฟยแหละ ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พี่เฟยมีตี๋ อารมณ์แบบอิจฉาตี๋มากกว่านะ คือพี่เฟยมีใครก้อมีไป แต่ไม่อยากให้เป็นตี๋เพราะคนนี้พี่เฟยรักจริงประมาณนี้ วั้ยยยยย รอคุณ -west- มาเฉลยดีฝร่า ลุ้นนน :o8:
-
16 Under the carpet
หลังจากอาบน้ำเสร็จเหมือนหัวจะเย็นลงมาก ผมถูกจับให้นั่งที่พื้นปลายเตียงโดยมีเจ้าของห้องเป่าผมให้อยู่ด้านหลัง เสียงของดรายเป่าผมดังลั่นพัดแรงจนเส้นผมเริ่มแห้งดีแล้วมันก็ม้วนสายไฟเก็บ ผมนั่งมองมันเดินไปเดินมาในห้อง ถดตัวขึ้นมานั่งบนเตียง สักพักเบาะข้าง ๆ ก็ยุบตัวลง ไอ้เฟยยีหัวผม ยื่นหน้ามาจูบขมับ
“มึงตามกูเจอได้ไง”
ผมเปิดคำถามก่อน เพราะร้านนั้นก็ไม่เคยไป จะบอกว่าเฮียอี้โทรบอกมันก็ไม่น่าจะใช่ “แอปฯ Find my iPhone ไง”
“แอบมาตั้งตอนไหนวะ โรคจิตหรือเปล่าต้องตามกันขนาดนี้เลย?”
“เออ แล้วมันดีไหมล่ะ” ไอ้เฟยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อผมถาม ไอ้ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไร “เหมือนมึงไม่ไว้ใจกู”
“จะให้ไว้ใจยังไงวะ สัปดาห์สองสัปดาห์มึงเป็นยังไง วัน ๆ เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา กูไปไหนก็ไม่คิดจะถาม ถ้าไม่ติดงานคงตั้งใจจะหนีไปแล้วใช่ไหม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วทำไมวันนี้ไปไหนไม่บอก”
“มึงไปไหนก็ไม่เคยบอกกูเหมือนกัน”
“กูรอให้มึงถามอยู่นี่ไง กำลังดูว่ามึงเลิกสนใจกูไปแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงที่ถามกลับมาเข้มขึ้นทุกขณะ มิ่งฟ้าน้อยใจและไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะชอบที่ระหว่างเราเป็นแบบนี้เสียหน่อย ลมหายใจหนัก ๆ พ่นผ่านจมูก เอนตัวนอนลงบนที่นอนโดยทิ้งปลายเท้าไว้ที่พื้น จากมุมนี้จะทำให้ผมไม่ต้องเห็นเสี้ยวหน้าของคู่สนทนา ภาพเบื้องบนเป็นแค่เพดานสีขาวกับไฟกลมสีส้มนวลเท่านั้น
“กูแค่อยากใช้ความคิด”
“แล้วกูให้เวลามึงมากพอที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือยัง”
“จะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่าก็อยู่ที่มึง” ตากลมกรอกไปมา ตัดสินใจแล้วว่าต้องพูด เฮียอี้เอาจริงแน่ ไม่ใช่แค่ขู่ “เฮียมึงบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง”
ไอ้เฟยมีญาติที่นับศักดิ์เป็นพี่ชายแค่คนเดียว เขาควรเป็นหลานคนโปรดของอากงแต่ก็เปล่า เฮียอี้เป็นคนสมองทึบ เก่งแต่เรื่องอันธพาล หาเรื่องปวดหัวให้กงทุกวัน ถึงแม้ไอ้เฟยก็มีกลิ่นของมาเฟียติดอยู่บ้าง แต่ถ้าเทียบกับผลงานที่ผ่าน ๆ มาแล้วไอ้เฟยก็ครองตำแหน่งหลานชายคนโปรดที่เชิดหน้าชูตาให้ครอบครัวได้ไม่ยาก
มันเรียนเก่ง มันนิสัยดี ถึงเหมือนจะไม่เอาการเอางานแต่ก็ไม่เคยขัดใจที่บ้านไปเกกมะเหรกเกเรสักครั้ง เรื่องที่เรียนในสาขาที่อากงไม่ได้สนับสนุนยังอุตริได้ทุนมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งด้านสถาปัตยกรรมของโลกให้อากงมันด่าไม่ลงเสียอีก
คนอย่างไอ้เฟย ถ้าไม่เรียกว่าเพอร์เฟค ผมก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาเปรียบเปรยได้อีก
“ไปฟังอะไรเฮียอี้มัน ขี้อิจฉา”
“เฟย...ที่กูหนีมึงไปตอนนั้นเพราะเรื่องเฮียอี้นั่นแหละ”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาลงข่มความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ใต้เปลือกตา “กูขายตัวให้เฮียอี้”
เสียงหัวเราะหึดังขึ้นในลำคอ ไอ้เฟยไม่พูดอะไรและนั่นทำให้ผมอึดอัดเสียยิ่งกว่าโดนมันด่า จะกระชากผมขึ้นไปต่อย หรือยิงทิ้งตอนนี้เลยก็ได้ แต่ไม่ใช่แค่หัวเราะหยันกันด้วยความสมเพช
“ทำไมต้องเป็นมัน”
“แม่กูไม่สบาย...ปกติแกอยู่บ้าน วันนั้นเฮียมารับกู บอกว่ามีธุระด่วน” ผมไล่เลียงลำดับภาพที่ทำร้ายและหลอกหลอนมาตลอดเวลา ฝันที่เหมือนมะเร็ง เกาะกินและลุกลามไปใหญ่โตจนไม่เห็นทางรักษา “เขาพากูไปที่โรงพยาบาล แม่กูรออยู่ในห้องผ่าตัด นอนเหมือนคนหลับสนิท แต่หน้าตากำลังบอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว”
“ต้องใช้เงินด่วน?”
“กูมีเวลาคิดไม่มาก วันนั้นต้องผ่าตัด เงินเป็นแสน...”
“มึงมีกูไว้ทำไมวะ!”
“กูมีมึงไว้เป็นแฟน ไม่ใช่คนให้กูปอกลอกไงล่ะ มึงจ่ายให้กูมาเท่าไร ทุกครั้งที่แม่ป่วยมึงก็จ่าย จ่ายจนพ่อมึงตัดเงินเดือนไม่ใช่หรือไง มึงต้องโกหกที่บ้านสารพัดเพื่อเอาเงินมาให้กูใช้ มึงคิดว่ากูละอายบ้างไหม”
“อายที่จะใช้เงินกูแต่เสือกไม่อายที่จะขายตูดให้ไอ้เหี้ยนั่น!”
ผมยกมือขึ้นปิดหน้า เสียงของอะไรบางอย่างในห้องแตกกระจาย นั่นอาจหมายถึงความสัมพันธ์ของผมกับคนรัก “กูขอโทษ กูคิดไม่ทัน ทุกอย่างมันฉุกละหุกไปหมด กูแค่ต้องการเงินด่วน เฮียอี้บอกว่าพ่อมึงก็มีปัญหาเรื่องเงินแต่เขาไม่บอกมึงเพราะกลัวไม่สบายใจ เรื่องนี้มีแต่ญาติผู้ใหญ่ ๆ ที่รู้”
อีกครั้งที่เสียงหัวเราะหึดังในความเงียบ ผมกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในคอ ปิดเปลือกตาให้แน่นแค่ไหนก็น้ำตาก็รินลงมาได้อยู่ดี มิหนำซ้ำ มันยิ่งเพิ่มปริมาณมากขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายนบแตก ริมฝีปากบนกับล่างขบกันจนสั่น แต่ผมก็ไม่อาจหยุดร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกุมในใจได้สักที
“โดนมันหลอกแล้ว”
“กูไม่รู้ แต่กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อน”
“เลิกเอาแต่ห่วงคนอื่นสักที ตัวเองไม่ไหวแล้วทำไมไม่พูด กูมีความสำคัญกับมึงบ้างไหมวิน กูเคยเป็นคนที่มึงคิดว่าวิ่งเข้าหาเวลาไม่มีใครบ้างไหม”
“มึงสำคัญ” นั่นเป็นเรื่องจริง ยิ่งสำคัญผมยิ่งไม่อยากให้มันว้าวุ่นใจ ยิ่งสำคัญ...ผมถึงอยากเก็บมันไว้ให้ห่างกับหายนะที่ตามติดผมไปทั่วทุกแห่งมากที่สุด
“เกลียดกูแล้วใช่ไหม” คำถามนั้นเอ่ยออกไปทั้งที่ไม่อยากได้ยิน พรุ่งนี้ผมจะทำยังไงต่อ ผมควรจะเก็บข้าวของออกไปจากชีวิตมัน ควรจะเริ่มต้นด้วยการไม่เหลืออะไรอีกครั้งหรือควรจะหน้าทนอยู่ที่นี่เพียงเพื่อมีมันอยู่ในสายตาแบบนี้
ไอ้เฟยถอนหายใจหนัก มันไม่ได้ตอบในทันที แต่ท้ายที่สุดก็ยังตอบ “มึงว่ากูควรจะรู้สึกยังไงล่ะ”
ผมขดตัวเข้าหากัน หยดน้ำตาที่รินออกมาพยายามถ่ายทอดทุกความรู้สึกและชำระล้างความอัดอัดที่มีออกจากใจ เคลื่อนตัวผ่านสันจมูกและแก้ม หยดลงไปกองรวมกันที่ผ้าปูอันเคยเป็นรังรักแสนหวานเป็นหยดสาย มือเท้าชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก หากแต่มีเพียงจิตใจเท่านั้นที่รับรู้ว่าตอนนี้ความเจ็บปวดเป็นเช่นไร น้ำเสียงที่เย็นชานั่นค่อย ๆ บีบบังคับเสียงสะอื้นให้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย
“ช่างมันเถอะ”
น้ำเสียงของคู่สนทนาอ่อนลงเมื่อผมสั่นไปทั้งตัว สัมผัสที่อ่อนโยนราวปีกขนนกแตะลงบนบ่า สักพักมันก็ออกแรงกระชากให้ผมลุกขึ้นจมหายไปในอ้อมกอด ไอ้เฟยถอนหายใจหนัก กดหัวผมลงไปบนอกแกร่งของมัน มือทั้งสองข้างผมจับเกร็งบนเสื้อยืดสีขาว บิดจนคล้ายว่ามันอาจจะหลุดออกมาได้ไม่ยาก
“ช่างมันเถอะตี๋ มันผ่านมาแล้ว กูไม่โกรธมึงแล้ว”
ฝ่ามืออุ่นเคลื่อนไหวบนแผ่นหลังของผมเชื่องช้า คล้ายกับกุญแจวิเศษจากเทพเจ้าที่ปลดแอกทุกความผิดพลาดในอดีตให้เป็นอิสระ ลูบขึ้นลงเบา ๆ เพื่อชำระล้างทุกความเจ็บปวดให้มลายหายไป ความผิดนั้นผมเป็นคนก่อ และมันจะเยียวยารักษาได้เพียงเพราะคนที่โอบรัดผมไว้ในตอนนี้เท่านั้น
“ร้องไห้ออกมาให้พอ จากวันนี้เราจะเริ่มกันใหม่ มีเรื่องอะไรปรึกษากันทุกอย่าง มันมีคนที่เกลียดกู จ้องทำลายกู เกลียดอากง และเต็มไปด้วยความริษยา จุดอ่อนเดียวของอากงคือกู และจุดอ่อนที่ทำให้กูเสียคนได้ก็มีแค่มึง...เราต้องเข้มแข็งกันมากกว่านี้ พูดและฟังกันมากกว่านี้”
ผมพยักหน้าชิดอก นึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นคนโชคดีขนาดไหนที่มีมันอยู่ข้าง ๆ ไอ้เฟยถอนหายใจอีกครั้ง ย้ำถึงต้นเหตุที่ทำให้ผมพลาดพลั้งครั้งที่ผ่านมา “เราเป็นคน ๆ เดียวกันแล้วนะวิน รู้ใช่ไหม”
ผมพยักหน้าพลางสูดน้ำมูก ไม่สามารถกลั่นคำพูดใด ๆ มาโต้ตอบกับมันได้อีก
พระเจ้า...หากนี่เป็นฝัน ได้โปรดอย่าให้ผมตื่นขึ้นมาอีก และหากนี่เป็นความจริง ได้โปรดอย่าให้ผมหลับใหลแม้แต่ในอ้อมกอดมันในเวลานี้ก็ตาม
“เป็นไงบ้างวะ”
ทันทีที่โผล่หน้าไปทำงานหนึ่งในผู้ร่วมเหตุการณ์คืนวันศุกร์ที่ผ่านมาก็ชะโงกหน้ามาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมจิบกาแฟร้านประจำที่แวบลงไปซื้อก่อนขึ้นมา ยังไม่ตอบในทันทีกระทั่งอีกฝ่ายรบเร้าซ้ำ ๆ ผมตอบอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงเครียดขึง
“ก็....บอกไปแล้วครับ ผู้ชายคนเมื่อวานคือญาติมันที่ผมเคยเล่าให้พี่ชิตฟังน่ะ”
“แล้ว?” น้ำเสียงพี่ชิตฟังดูลุ้นยิ่งกว่าตอนดูบอลเสียอีก ผมถอนหายใจพลางขยายความ“ตอนแรกก็เหมือนจะทะเลาะกัน แต่มันก็บอกว่าช่างเถอะ”
“สรุปว่าดีกัน?”
“ประมาณนั้น”
“ง่ายจังวะ”
ประโยคนั้นของพี่ชิตผมไม่รู้ว่าเจือด้วยน้ำเสียงเสียดายที่ไม่ได้เชียร์นายช่างคเชนทร์รุ่นน้องคนสนิท แต่ถามว่าผมรู้สึกว่าอะไรมันง่ายเกินไปไหม ลึก ๆ แล้วก็รู้สึกแบบนั้น เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ถึงไอ้เฟยจะเป็นคนมีเหตุผลแต่ก็ยังไม่ใช่เรื่องที่เมื่อรับฟังแล้วสามารถให้อภัยง่าย ๆ ขณะเดียวกันผมก็รู้ จิตใจของมิ่งฟ้าคือสิ่งที่คาดการณ์ได้ยากที่สุด
“แล้วเป็นยังไงบ้างครับ พอผมออกมาแล้วพี่เชนทร์มีเรื่องกับเฮียเขาหรือเปล่า”
“ไม่อะ” รุ่นพี่พูดพลางเคี้ยวแซนวิชมื้อเช้าตุ้ย “ก็แยกกันกลับ ไอ้เชนทร์ดูซึม ๆ เลยพาไปส่งที่บ้าน โน้ตยังไม่นอนเลยให้มันรับช่วงต่อ”
“พี่เชนทร์อยู่บ้านเดียวกับพี่โน้ตเหรอครับ” ผมทำตาโต เรื่องนี้ไม่เคยได้ยิน พี่ชิตรีบกลืนแซนวิชคำสุดท้ายลงคอก่อนโบกมือปฏิเสธ
“บ้านมันอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเฉย ๆ ไอ้สองคนนี้มันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก”
พยักหน้าเข้าใจแล้วหันกลับมาที่คอมพิวเตอร์ ยังคิดเรื่องของตัวเองกับมิ่งฟ้าไม่ตกผลึก ลึก ๆ ยังกังวลไม่หาย “มึงก็อย่าไปคิดมาก เขาดูรักมึงจะตาย แรก ๆ ก็งี้แหละ อาจรู้สึกตะขิดตะขวงใจ แต่พยายามใช้เวลาร่วมกันมาก ๆ เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง”
ผมพยักหน้ารับ เคยทะเลาะกับไอ้เฟยแรง ๆ เหมือนกัน ส่วนใหญ่พอเคลียร์กันแล้วก็ใช้เวลาอีกพักหนึ่งกว่าจะกลับมารักกันใหม่ ซึ่งในที่นี้หมายถึงรักกันใหม่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“อาทิตย์ที่แล้วมีหนังน่าดูเข้าใหม่ วันนี้คนคงซา ๆ ไปแล้ว มึงลองชวนเขาไปดูสิ”
“โห ไม่ได้เข้าโรงหนังกันมานานมากเลยพี่ ตั้งแต่สมัยเรียนมั้ง”
“นี่ไง ย้อนเวลากลับไปเหมือนตอนนั้น ใช้ชีวิตด้วยกัน รักกันแบบไม่ต้องกังวลอะไร”
ผมพยักหน้า นึกขอบคุณสายตาเป็นห่วงของพี่ชิตที่จนถึงตอนนี้ก็ยังแนะนำอะไรดี ๆ ให้ ดูเหมือนจะยอมรับได้แล้วว่าเชียร์น้องชายคนโปรดไปแค่ไหนผมก็ไม่สนใจ เลือกไปแล้วตั้งแต่ตอนอยู่ปี 1 และไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเลือกใครได้ใหม่อีกครั้งในชีวิต
ตารางรอบการแสดงหนังที่พี่ชิตบอกมีเกือบทุกยี่สิบนาที ผมนั่งหาข้อมูลกับรีวิวต่าง ๆ ในเว็บไซต์สลับกับทำงานตัวเองบ้าง ช่วงนี้ลูกค้าไม่ค่อยเร่ง อาจเป็นเพราะเปลี่ยนมือมาจากพี่ชิตที่ดำเนินงานไปเกือบ 50% แล้วผมเลยมีสิทธิ์อู้นิดหน่อย เสียงฝีเท้าดังเข้าใกล้ ผมปิดหน้าจอพันทิปแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเงาสูงโปร่งที่ยืนเท้าแขนอยู่บนพาทิชั่น
“อู้”
“นิดหน่อยน่า...เพิ่งกลับจากประชุมเหรอ”
“อืม งานทวายน่ะ ทำพรีเซนต์ไปให้อากงดูแล้วโดนสั่งกลับมาแก้ยกใหญ่” ผมเลิกคิ้วขึ้น ปกติเฟยไม่ค่อยพลาดเรื่องงาน ถึงผมจะไม่รู้อะไรมาก และมันไม่เคยหอบงานผู้บริหารกลับไปทำที่บ้านแต่เวลาอยู่บริษัทก็ไม่เคยแวะมาเล่นกับคนอื่น มันใช้เวลาเก้าชั่วโมงได้อย่างเต็มที่ แม้กระทั่งมื้อเที่ยงยังสั่งให้พี่รุ่งซื้อมาให้ เวลาอยู่ห้องระหว่างที่ผมทำงานก็เห็นมันอ่านนั่นอ่านนี่ไปเรื่อย
เฟยไม่เคยเครียด แต่ขณะเดียวกันผมก็รู้ว่ามันกำลังพยายามฝืนใจตัวเองมาทำงานที่ไม่ได้รักอย่างสุดความสามารถ
“เย็นนี้–”
“เย็นนี้กลับมืดนะ หาอะไรกินไปก่อนเลย”
“นัดลูกค้าเหรอ”
“อืม นัดกินข้าวน่ะ แล้วเสาร์อาทิตย์นี้ต้องหาเวลาว่างเข้าไปคุยกับอากงที่บ้านใหญ่ด้วย ไว้ไปด้วยกันนะ”
ผมไม่ได้ตอบ เสียงโทรศัพท์ก็เข้าเสียก่อน ไอ้เฟยหยิบออกมาดูแล้วยักคิ้วให้ก่อนเลี่ยงไปคุยในห้องทำงาน พักนี้มันยุ่งกว่าปกติ ลึก ๆ แล้วยอมรับว่าส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะปัญหาของผมกับมันที่คาราคาซังเมื่อสัปดาห์ก่อนคงทำให้หัวหน้าฝ่ายไขว้เขว ตอนนี้ถึงเวลาสะสางงานทั้งหมดถึงได้ดูวุ่นวายไปเสียหมด
ผมปิดหน้าต่างเว็บไซต์แสดงรอบหนัง ไว้มันเคลียร์งานได้ค่อยหาเวลาดูอีกทีก่อนเปลี่ยนแผนเป็นลุกไปชงขาคาโมมายด์ให้คนที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงในห้องกระจกแทน
ตอนเย็นวันเดียวกัน ผมติดรถพี่ชิตมาลงที่ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพราะมันสะดวกที่จะกลับคอนโดแต่เพราะมันอยู่ใกล้บ้านพี่ชิตเลยมาลงที่นี่ จะให้เลยไปส่งที่คอนโดก็เกรงใจ อีกอย่างคือห้างนี่ก็ใหญ่ติดหนึ่งในสามอันดับต้นของประเทศ อยากเลือกซื้ออะไรที่นี่ก็มีให้พร้อมสรรพ
ผมเลือกรถเข็นจากแถวที่ยาวที่สุดเข็นเข้าซุปเปอร์มาเกต นานพอสมควรที่ไม่ได้แวะซื้อของเข้าบ้าน ของสดในครัวร่อยหรอ เอาเข้าจริงก็ไม่ได้มีโอกาสได้ทำกินกันเท่าไร เฟยกลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลาซื้อของไปตุนก็กลัวว่าจะบูดเน่าเสียก่อน แต่อาหารง่าย ๆ บางอย่างสำหรับมื้อเช้าก็เป็นทางเลือกที่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่ากาแฟดำและแครกเกอร์อย่างที่มันยัดลงกระเพาะลวก ๆ ทุกวันนั่นแหละ
“พี่ตี๋” เสียงหนึ่งตะโกนลั่นขณะที่ผมกำลังหยิบไข่ไก่ใส่รถที่มีผลไม้วางอยู่ก่อนอย่างสองอย่าง น้องยูนั่นเอง นึกว่าใคร
“มาทำอะไรแถวนี้”
“ถามอะไรผม คอนโดผมอยู่แถวนี้ พี่ตี๋นั่นแหละมาทำอะไร มากับพี่เฟยเหรอครับ”
“เปล่า ๆ พอดีติดรถรุ่นพี่มาน่ะ แต่แยกกันแล้ว กะจะซื้อของกลับไปที่ห้องหน่อย”
“อย่างนี้ก็ต้องกลับเองสิครับ”
“อืม จากนี่เรียกแท็กซี่ไปไม่เท่าไรหรอก ถ้าจากบริษัทนั่นโดนฟันหัวแบะ” แถบนั้นรถติดมาก อย่างน้อยมาลงที่นี่ก็ย่นเวลาได้พอสมควร “เดี๋ยวผมช่วยเลือกแล้วไปส่งที่คอนโดดีกว่า"
“เฮ้ย ไม่เป็นไร ไม่ได้ไกลมาก”
“เถอะครับ วันนี้ไอ้อินกลับไปกินข้าวกับแม่ พี่ตี๋เลี้ยงผมแล้วเดี๋ยวผมขับรถไปส่ง โอเคไหม แฟร์ ๆ เลย”
สุดท้ายพอเจอลูกหยอดกับตาหวาน ๆ ของเด็กหนุ่มผมก็พยักหน้า ยูเป็นคนที่อยู่ใกล้แล้วจะรู้สึกอุ่น ๆ ผมอธิบายไม่ถูก แต่ถ้ากับเด็กท่าทางโมโหร้ายคนนั้นก็ดูเหมาะสมกันดี
“แล้วพี่เฟยไปไหนล่ะครับ”
“ติดธุระน่ะ พักนี้มันเครียด ๆ เลยอยากทำอะไรให้หน่อย เดี๋ยวว่าจะขึ้นไปดูน้ำมันหอมระเหยข้างบนก่อนกลับด้วย”
“ดับกลิ่นห้องเหรอครับ”
“เปล่า ผสมน้ำอาบ” ยุทธนายิ้มกรุ้มกริ่ม ฉวยเอารถในมือผมไปเข็น “เอาใจแฟนจังนะครับ ผมได้แฟนอย่างพี่ตี๋นี่รักตายเลย ไม่ต้องมีเรื่องปวดหัวเหมือนทุกวันนี้”
“ทำไมล่ะ ที่คบอยู่ไม่ดีเหรอ”
“เด็กน่ะครับ บางทีก็มีปากเสียงกันบ้าง”
“พี่ว่าคนที่ทะเลาะกับเด็กได้นี่ก็ไม่น่าเรียกว่าผู้ใหญ่นะ” ถึงทีเอาคืนบ้าง รุ่นน้องมหาวิทยาลัยก็ทำเสียงกระเง้ากระงอด “ผมรุ่นน้องพี่นะโว้ย ทำไมเข้าข้างคนอื่นวะ”
“ก็พูดตามที่คิดเฉย ๆ แล้วเวลาทะเลาะกันเป็นไงล่ะ”
“เรื่องหยุมหยิมน่ะครับ ไม่ค่อยทะเลาะกันแรง ๆ เท่าไร ตีกันได้ห้านาทีก็หายแล้ว” ผมพยักหน้ารับรู้ เด็กก็แบบนี้ เดี๋ยวดีกัน เดี๋ยวทะเลาะกัน แต่ไม่มีเรื่องอะไรให้คิดให้คาใจมาก ยิ่งฝั่งนั้นอายุน้อยกว่าแล้วยูคุมเกมได้เห็น ๆ
“แล้วพี่กับพี่เฟยเป็นยังไงครับ โอเคดีหรือเปล่า”
ผมพยักหน้ารับอีกครั้ง แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดว่าเพิ่งทะเลาะกันจนแจกันแตกไปหนึ่งใบ ที่จริงแล้วมันค่อนข้างรุนแรงทุกครั้งที่มีปัญหา เพราะถ้าเป็นเรื่องหยุมหยิมไอ้เฟยจะออกแนวไม่ใส่ใจเสียมากกว่า
“งั้นก็ดีแล้วครับ อ้อ พี่ตี๋ มีร้านข้าวห่อไข่เปิดใหม่ชั้นหนึ่ง ถ้าซื้อของเสร็จแล้วไปลองกันไหม”
ผมพยักหน้าเป็นครั้งที่สาม หยิบของที่อยากได้ใส่รถเข็นก่อนเดินไปจ่ายเงิน
ข้าวห่อไข่ที่ยูแนะนำจัดได้ว่าอร่อยสำหรับร้านค้าที่เปิดตัวใหม่ คนไม่เยอะนักแต่มีเข้าออกเรื่อย ๆ หลังจากเก็บเงินเรียบร้อยแล้วผมก็เดินลูบพุงตามรุ่นน้องที่เอาถุงเครื่องใช้ที่ซื้อมาไปถือไว้แต่เพียงผู้เดียว เมอร์เซเดสรุ่นใหม่จอดในโซนของรถมียี่ห้อ ไม่รู้มาก่อนว่ายูรวยขนาดนี้ อย่างน้อย ๆ ค่าน้ำมันเดือนหนึ่งก็ปาไปเท่าไรแล้ว
“รถของไอ้อินมันน่ะครับ ไม่ใช่ของผมหรอก”
คนที่เดินนำพูดถ่อมตัว คงไว้ใจกันมาก ถึงขั้นให้ยืมรถยืมรามาขับ คันไม่ใช่ล้านสองล้าน ไม่ใช่แน่ ๆ แต่ผมก็ตีราคาไม่ได้ว่าประมาณเท่าไร
ยุทธนากดรีโมทให้แสงไฟสีส้มที่เป็นตาของรถสีขาวนวลกะพริบปริบ ๆ ยังไม่ทันเดินมาถึงที่สองขาก็ชะงักเสียก่อน เล็กซัสสีดำป้ายทะเบียนคุ้นอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ได้จอดชั้นเดิม แต่จอดมุมเดิมที่คนไม่พลุกพล่าน นักศึกษาหนุ่มสะพายเป้ยืนทำหน้าหงอยอยู่ข้างรถที่เปิดกระจกลงมาแค่ครึ่งบาน
“พี่ตี๋?”
ยูแตะแขนเบา ๆ ให้พอรู้สึก มองเลยไปยังปลายสายตาผมแล้วหันกลับมาอีกครั้งราวกับตั้งคำถาม จากมุมนี้ไม่เห็นว่าคนในรถเป็นใคร และไอ้เฟยก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนคนไหนถึงขั้นยืมรถกันได้ ดังนั้นตัดเรื่องผิดคนออกไปได้เลย ผมยืนจ้องอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ตอบคำถามยูว่ากำลังมองอะไรอยู่
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาก้มหน้าลงชิดอกกว่าเก่า มือทั้งสองข้างบิดสายสะพายเป้ พักเดียวเจ้าของรถก็ยอมลงมา รุ่นน้องที่ยืนข้างกันจึงได้คำตอบโดยปริยายว่าผมกำลังมองใคร
มือขาวยกขึ้น ตบบ่าเล็กเบา ๆ สักพักก็ยกขึ้นยีหัวทุย นักศึกษาคนนั้นห่อไหล่ก่อนจะสั่นคล้ายกำลังสะอื้น ก่อนจะโผเข้ากอดผู้ชายของผมไว้ทั้งตัว
ไอ้เฟยไม่กอดตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ มันยังยกมือขึ้นลูบศีรษะนั้นเป็นการปลอบประโลมเบา ๆ
ผมอธิบายไม่ถูกว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไรและทำสีหน้าแบบไหน มีเพียงความเงียบเข้าครอบคลุมในใจแม้หูจะได้ยินเสียงสั่นสะเทือนของหัวใจดังกึกก้อง ภาพข้างหน้าถูกปิดลงด้วยมือนุ่ม น้องยูกระซิบคล้ายปลอบประโลมแต่ก็ไม่ได้ปลอบ
“ผมไปส่งที่บ้านนะครับพี่ตี๋”
ผมพยักหน้า เดินขึ้นเมอร์เซเดสโดยปราศจากซึ่งความตื่นเต้นใด ๆ เหมือนก่อนหน้านี้
เสียงบานประตูปิดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมนั่งมองโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้อย่างเลื่อนลอย ในอกขุ่นฟุ้งด้วยความรู้สึกประหลาดที่หายไปนานแล้วโดยอธิบายไม่ถูกว่ามันเรียกว่าอะไร ไอ้เฟยสวมกอดจากด้านหลัง หอมแก้มซ้ายขวาของผมแล้วใช้คางเกยบนหัว
“กินอะไรหรือยัง”
“อืม กินมาแล้วกับน้องยูน่ะ”
คนที่กอดอยู่ทำหน้ามุ่ย ผมเห็นมันสะท้อนกับกระจกบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา “ทำไมไปด้วยกันได้”
“แวะซื้อของเข้าห้องแล้วบังเอิญเจอน้องเลยชวนกินด้วยแล้วขับรถมาส่งน่ะ เหนื่อยไหม นั่งก่อนดิ เดี๋ยวไปเตรียมน้ำอุ่นให้แช่”
ไอ้เฟยมีสีหน้าลำบากใจนิดหน่อย พอผมลุกขึ้นก็คว้าข้อมือไว้ แววตาเจือความรู้สึกบางอย่างที่คล้าย ๆ กับว่ารู้สึกผิด “ขอโทษที่ต้องให้คนอื่นดูแล ช่วงนี้กูยุ่งจริง ๆ”
“อืม ไม่เห็นเป็นไรเลย เข้าใจน่า” ผมยิ้มให้มันประกอบบทสนทนา วางมือทับกับมือขาวแล้วแกะออก “เดี๋ยวไปเตรียมน้ำอุ่นให้ กินข้าวมาแล้วใช่ไหม”
ไอ้เฟยพยักหน้า ผมเลยเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำใส่อ่าง มีน้ำมันหอมระเหยสำหรับผสมน้ำอาบที่ซื้อมาใหม่ กลิ่นหอมติดจมูกตั้งแต่ตอนลองดมที่ห้างจนบัดนี้ ผมเทผสม หรี่ไฟในห้องน้ำสีเหลืองนวลให้เหมาะกับการพักผ่อนแล้วออกมาตามคนรักด้านนอก
“เฟย น้ำได้แล้วนะ”
คนที่นั่งหลับตาอยู่บนโซฟาลืมตาขึ้น ผมเดินไปปลดกระดุมกับเนกไทเส้นเก่งของมันออกก่อนยื่นมือไปนวดขมับเบา ๆ สีหน้าของอีกฝ่ายไม่แช่มชื่นเลยแม้แต่น้อย ท่าทางคงมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ “เครียดเหรอ”
“นิดหน่อย”
“ปวดหัวหรือเปล่า”
มันพยักหน้า ผมถอนหายใจแล้วเลื่อนนิ้วลงมานวดที่หลังหูด้วย “งั้นไปแช่น้ำก่อน เดี๋ยวออกมาแล้วนวดให้”
ไอ้เฟยดึงมือผมไปจับ จูบเบา ๆ ที่หลังมือแล้วยิ้มอย่างอ่อนระโหยโรยแรง “รักมึงนะ”
แปลกที่วันนี้คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้ใจเต้นแรง แต่กลับปวดหน่วงขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ภาพของมันกำลังกอดเด็กคนนั้น กับคำพูดที่เคยทิ้งไว้ของเฮียอี้ คิดว่ามันมีมึงคนเดียวหรือไง ตอกย้ำให้ผมตั้งคำถาม เด็กคนนั้นเป็นใคร สนิทกับเฟยระดับไหน และทำไมต้องโกหกกัน
ความอยากรู้อยากเห็นขับเคลื่อนการกระทำทุกอย่าง เมื่อเฟยเข้าห้องน้ำไปแล้วจึงหยิบมือถือมันออกมาดู เบอร์โทรเข้าโทรออกล่าสุดเม็มไว้ในชื่อของพี่รุ่ง แต่พอกดดูเบอร์กลับไม่ใช่เบอร์เดียวที่ผมมีอยู่ในเครื่อง ไม่มีข้อความหรือแชทเฟซบุ๊กที่น่าสงสัย แต่พอกดดูรายชื่อเพื่อนในแอพลิเคชั่นไลน์กลับมีคนหนึ่งที่ตั้งชื่อว่า “Mate” ใช้ภาพแสดงตัวเป็นไอ้เฟยตอนหลับ
ไม่มีข้อความหรือบทสนทนาเลยสักอัน ถ้าเดาไม่ผิดคงลบทิ้งไปหมดแล้ว
ส่วนข้อความข้างหลังเป็นชื่อเพลงสั้น ๆ ว่า “เธอทำให้ฉันคิดถึงแต่เธอ”
ผมนั่งมองรายชื่อนั้นอยู่พักใหญ่ ไม่แน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่เจอวันนี้ไหม ลองพิมพ์จุดแล้วส่งไปเหมือนที่ไอ้เฟยใช้เวลาทักแชทมาเด็กหนุ่มก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
22.00 Mate - ถึงบ้านแล้วเหรอครับ
22.00 Feii - อืม
22.00 Mate - ขอบคุณนะพี่เฟยที่อุตส่าห์แวะมาหา
22.00 Mate - ผมขอโทษ ทีหลังจะไม่งอแงแบบนี้อีกแล้ว น่าจะรู้ว่าพี่ยุ่ง ๆ
22.00 Mate - ที่บอกว่าคิดถึง ผมพูดจริง ๆ นะครับ
ผมไม่ตอบ กดอ่านแล้วลบข้อความทั้งหมดทิ้ง วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ส่วนตัวเองก็มานั่งกุมหัวใจที่แตกสลายอยู่ปลายเตียง ผมพยายามทุกอย่าง ทำทุก ๆ อย่างเพื่อไม่ให้มันจบ ขณะเดียวกันอีกฝ่ายกลับมองว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่น ๆ ที่พร้อมจะเปลี่ยนคนมานั่งแทนที่ผมตรงนี้อยู่แล้ว
หรือความเจ้าชู้มันเป็นสัญชาตญาณ เป็นเรื่องที่ผมต้องยอมรับและทำใจให้ได้
โกรธ ผิดหวังจนอยากจะโวยวาย หากแต่ความรักที่มีกลับบีบบังคับให้ผมกลั้นน้ำตาอยู่ตรงนี้ นั่งมองเข็มนาฬิกาค่อย ๆ หมุนไป นับวินาทีบนหน้าปัดที่ขยับเคลื่อนไปเรื่อย ๆ อย่างเลื่อนลอย มือทั้งสองข้างกำกางเกงนอนไว้แน่น กระทั่งไอ้เฟยเดินออกมาจากห้องน้ำก็หลับตาลง เสียงฝีเท้าขยับเข้าใกล้ มันเป่าผมมาจากในห้องน้ำแล้วตอนที่เอาคางมาเกยบ่าจึงไม่มีน้ำหยดลงมา
“เป็นอะไร หืม?”
“เปล่า”
ทำได้เพียงปฏิเสธ ค่อย ๆ ลืมตาแล้วส่งยิ้มให้มัน ผมนั่งคุกเข่าลงที่พื้น ใช้มือลูบรอยสักรูปนกบนไหล่เปลือยก่อนลากปลายนิ้วลงมาเรื่อย ๆ กล้ามเนื้อบนหน้าท้องไอ้เฟยหดเกร็ง มันเลิกคิ้ว ทำหลิ่วตากวนเมื่อปลายนิ้วโป้งผมกดนวดลงรอบ ๆ สะดือบุ๋ม
“นี่เหรอที่บอกว่าจะนวดให้”
ผมส่งยิ้ม แม้ในใจจะร้องไห้ เมื่อก่อนคงทำได้ไม่ดีขนาดนี้ถ้าไม่ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาจนรู้ว่ายิ้มแต่ปากนั้นต้องทำยังไงให้คนอื่นเชื่อ ทำยังไงให้ดูมีความสุข ทำยังไงถึงจะซ่อนน้ำตาในหัวใจนี้ได้มิดชิด
เพราะนี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่จะรั้งให้ผมอยู่กับมันได้
ถึงแม้จะดูต่ำตมและไร้หนทาง ผมก็จะทำให้ดีที่สุด จะเหนี่ยวรั้ง จะจองจำมันเอาไว้ ต่อให้ไปหาเศษหาเลยกับขนมหวานรสชาติใหม่ ๆ ที่น่าตื่นตาตื่นใจแค่ไหนก็ให้มันโหยหาแต่อาหารจานหลักที่รอที่บ้านเพียงอย่างเดียว
ผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างไว้ถูกคลายปมออก ใช้สองมือประคองความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายไว้ก่อนค่อย ๆ แตะปลายลิ้นลงไป ขนาดและความอุ่นคับแน่นในริมฝีปากเมื่อขยายกรามให้กว้างขึ้น กลิ่นสบู่อ่อน ๆ และน้ำมันหอมระเหยผสานกับกลิ่นเฉพาะของเฟย ผมประคองส่วนฐานไว้ก่อนจะกลืนกินเข้าไปจนลึกถึงลำคอ
เสียงคำรามทุ้มเหมือนเสือโคร่งดังขึ้น มือขาวขยุ้มศีรษะแล้วคลายออก เสียงกระซิบของเฟยสั่นพร่า แต่ก็จับใจความได้ “ตี่ตี๋...ลึกไปแล้ว...เดี๋ยวก็สำลัก”
ผมไม่ตอบแต่ใช้ปลายลิ้นขยับตามรูปทรงของมัน คายออกและกลืนเข้าไปใหม่ซ้ำ ๆ ใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าขามันให้ขยายออกแล้วห่อปากให้พอดีกับสัดส่วน เฟยร้องโอดครวญแต่ก็ยังพยายามจะสวนสะโพกขึ้นสู้เมื่อผมห่อลิ้นและขยับหัวหงึกหงัก
ผมเงยหน้าขึ้นสบตา เมื่อเห็นสายตามันปลาบจับจ้องอยู่ก็หน้าร้อนเห่อขึ้นมาทันที รอยยิ้มยวนยักขึ้นข้างหนึ่ง มันใช้มือทัดผมเส้นยาวไว้หลังใบหูแล้วลูบแก้มผมที่ยังมีร่างกายมันคาปากจนบวมตุ่ย โน้มตัวลงมาจนจูบบนศีรษะได้ก็กระซิบเสียงแผ่ว
“น่ารัก”
คำนั้นมันพูดพร้อมรอยยิ้ม และนั่นกลับทำให้หัวใจผมฟูฟ่องขึ้นมายิ่งกว่าคำว่ารักที่ไร้ความรู้สึกของมันเป็นเท่าตัว
TBC
ตอนนี้พี่เฟยจะโดนด่ามั้ยนะ ด่ามันค่ะ ด่ามัน 555555555555555 ตอนหน้าเฮียอี้จะโผล่มาค่อยอวยนางใหม่ (นักเขียนอะไรขี้สปอยล์) เหลืออีกประมาณสี่ตอนก็จะจบแล้ว โอ๊ยย ไวจนน่าใจหาย เจอกันอีกทีก็ปีหน้าแหน่ะ ทิ้งท้ายตอนนี้ไม่ค่อยสวยเท่าไร ความดราม่าจะหลอกหลอนท่านไปถึงปีหน้า แก้เคล็ดได้ด้วยการไปอ่านตอนพิเศษของนิยายเรื่องอื่น ๆ ได้ในเพจค่ะ ช่วงนี้กำลังนับถอยหลังขึ้นปีใหม่อยู่ ฮาาา
สำหรับใครที่แวบผ่านเข้ามาในตอนนี้ขอแฮปปี้นิวเยียร์ล่วงหน้าเลยนะคะ ขอให้เป็นอีกปีที่ดีสำหรับทุกคนค่ะ ปีนี้ทุกคนทำให้เป็นปีที่ดีของเราอีกปีเลย ขอบคุณนะคะ
เจอกันใหม่ปีหน้าและถ้วยมาม่าค่ะ :katai5: :katai5:
-
มาจองที่ก่อน กลับไปอ่านแป๊บ 555+
หน่วงค่ะ หน่วง หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดงี่เง่าตามพล๊อตนิยายไทยนะคะ แบบเป็นพี่เป็นน้อง เป็นญาติ บลา ๆ ขอแบบไปหาอดีตกิ๊กจริงๆ จะดราม่าก็ดราม่ากันให้สุดไปเลยค่ะ ชอบบบบ 5555+
:katai2-1:
-
อิพี่เฟยยยยย
แกบอกให้ตี๋บอกแกทุกอย่าง แล้วแกบอกอะไรตี๋บ้าง ไอ้เด็กนี่ใคร ถ้าแกเคลียร์ตัวเองไม่ดี
ชั้นจะยุให้ตี๋หนีแกอีกรอบ อยากจะกระโดดถีบ
ปล.สวัสดีปีใหม่คนแต่งล่วงหน้าค่าาา
-
:z3: :sad4: สงสารวิน
-
ไม่รุ้ว่ตอนนี้ใครมันเจ็บกว่ากันเฮ้ออ
เมือ่ไหร่จะมีความสุข
-
ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วค่ะ
ฮืออ หน่วงในอารมณ์มากมาย
ยิ่งตอนนี้คนชื่อ mate มาทำให้หัวใจตี๋สั่นคลอนไปอีก
อยากรู้จะแย่ว่าเฟยมีใครจริงหรือเปล่า
น้ำตาจะไหล แถมบอกใกล้จบไปอีก
รอตอนต่อไปนะคะ
:ling1: :ling1:
-
:katai1: ตอนนี้ทำเราเศร้ามากกกกกกก อิเฟย ฉันไม่เคยสงสารแกเลยจริงๆ บทตี่ตี๋ช่างเรียกน้ำตาแฟนคลับได้ตลอดเว เอาอีพี่เชนทร์มาเสียบซะก็ดี เริ่มเคืองอิมิ่งฟ้าอ่ะ ณ จุดนี้เกินจะรับค่ะ ถ้าจะง้อหรือจะเคลียร์ งานนี้ขอให้มิ่งฟ้าเป็นฝ่ายเสียน้ำตาบ้างนะคะ จาก แฟนคลับตี่ตี๋
-
เป็นเราไม่ทนนะ รักขนาดไหนก็ไม่ทน คนที่ไม่ซื่อสัตย์ไม่มีสิทธิ์ว่าคนอื่นหรอก สงสารตี๋จัง :กอด1:
ไม่รู้ความจริงเป็นยังไง แต่ถ้าตี๋คุยกับพี่เชนทร์บ้าง เฟยคงโกรธสินะ แต่ทำไรคิดถึงใจตี๋บ้างดิ :hao5:
อินสุดๆ มันจี๊ดแทนเฟย :katai1:
-
เลี้ยงเด็กหรอพี่เฟย !!!! :beat:
-
:katai4: :katai4:
โอ๊ยย ทำไมไปแอบติดใจเด็กหนุ่มมหาลัยหรอย๊ะ กรี๊ดร้องไรเตอร์ให้ตี๋เหี้ยมโหดเดินเข้าไปเลยต่างคนต่างอยู่ไปเลย
ให้เฟยมันสมซ่าน!!!
รับไม่ได้เธอ. :katai1: :katai1: :katai1:
น้องยูนี้ นิสัยดูแมนขึ้นกว่าเรื่องหลักเลย >.<!
แต่ชอบคู่น้องอินพี่ยูมากหวังว่าจะมีตอนพิเศษคู่นี้บ่อยๆๆนะคะ :katai1: :katai1: :katai1:
// โดนไรเตอร์ตบคนละเรื่องแล้วนาง
:z6: :z6: :beat: :beat: ขอเต๊ะตบเฟยก่อนลา !!
-
ตี๋กลั้นน้ำตาสุดชีวิต แต่คนอ่านกลั้นไม่อยู่เลยค่ะขอร้องแทนตี๋ตี๋นะ ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเฟยถ้าเป็นอย่างที่ตี๋คิดจริงก็หมดคำพูด :hao5:
-
เด็กนั่นเป็นใคร ตอบ!!!!!!!!!!!!
อิพี่เฟย ถ้าทำวินเสียใจนะ มีเคือง :angry2:
สงสารวินอ่ะ
โอ้ยยยยยยยยยย หน่วง เจ็บแปลบ :sad4: :sad4:
เฮียอี้ยังจะมาอีกหรอค้า
ฮือออออ อย่ามาสร้างความร้าวฉานเลยนะเฮีย
-
มาม่าข้ามปี...
มารอดูเฮียอี้ตอนหน้า
-
กรี๊ดดดด ค้างคา หน่วง ดราม่าข้ามปี T^T
ชมพี่เฟยมาทุกตอน แต่ตอนนี้อยากกระโดดเตะ!
ไม่ว่าเด็กนั่นจะเป็นใครยังไง แต่พี่เฟยไม่ควรมีอะไรปิดบังตี๋ป่ะ?!
ไหนบอกว่าจะไม่ปิดบังกันไง
ไหนๆพี่ยูก็มารับเชิญละ ขออันเชิญน้องอินมาด้วย มาชกพี่เฟยอีกสักหมัดสองหมัดเถอะ
หมั่นไส้พี่เฟยเหลือเกิน ขอยืมมืออินหน่อยเหอะ!!!
ปล. ชอบโมเมันต์ ยูตี๋ ยูยังคงออร่าเมะอบอุ่นได้เสมอ ;)
-
ว่าจะดี ว่าจะงาม อยากจะหักธงทิ้ง ชิส์!!!
ด่าได้หรอพี่เฟยอะ ด่าไหม ด่า ด่า ด่า ทำเด็กเค้าเสแสร้งยิ้ม เด๋วๆ เอาน้ำร้อนมาลวก
ปล.1 แม้จะมาน้อยนิด แต่ยังคงความอุ่นได้เสมอนะจ๊ะน้องยู
ปล.2 สวัสดีปีใหม่จ้า (คว่ำถ้วยมาม่าสะ!!!)
-
เหมือนฟื้นขึ้นมาใหม่ใยช่วงแรกกกกแต่แล้วกลับถูกทำให้จมลงไปอีกครั้งในตอนท้าย :katai1: :katai1:
-
แมร่มอิพี่เฟรยยยยยยยยยยย :z3:
โอ่ยทำไมจุกๆ
ปล คุณนายยูแอบโผล่มาด้วย
-
ความรักมันมาจากคำว่าเชื่อใจกัน
ถ้าทั้งสองคนเชื่อใจกัน ไว้ใจกัน
มันก็จะไม่มีอะไรมาพรากจากกันได้หรอก
ระดับพี่เฟยคนต้องชอบเยอะอยู่แล้ว
ในเมื่อคนของเราไม่เล่นด้วยซะอย่างอะไรๆมันก็ไม่เกิดขึ้นหรอก
อยากให้ตี๋พูดบ้าง มีอะไรก็อยากให้บอกกับพี่เฟย
รู้มั้ยคะ คนอ่านเก๊กมาก
เหมือนจะทิ้งท้ายดราม่านะ แต่ก็แอบสยิวกิ้วนะคะเนี่ย
แบบว่า น้องวินร้อนแรงจริงๆ :hao7:
สุขสันต์ปีใหม่ล่วงหน้านะคะคุณ WEST :mc3:
-
ยังเชื่อเฟยอยู่นะ
แต่ถ้าเอาคืนตี๋ด้วยวิธีนี้ก็เลวเกินมนุษย์ แต่เชื่อว่าไม่ใช่
-
:hao4: ยังมั่นใจกับเฟยได้ใช่มั้ย ชีวิตตี๋ดราม่าพอแล้วนะ
-
ยังไงกันคะพี่เฟย ไม่ว่าง ๆ แต่มีเวลาไปคั่วเด็ก
ลองทนลองยื้อไปก่อน ไม่ไหวก็บ๊ายบายนะวิน
-
เรื่องของเฮียอี้พึ่งจะเคลียร์กันแม้วินจะยังไม่กระจ่างที่เฟยให้อภัยได้ง่ายๆ
ก็ต้องมาทุกข์ มาเสียใจเรื่องเด็กที่ชื่อMateอะไรนี่อีกแล้ว
วินจะมีความสุขจริงๆสักทีเมื่อไร ไม่ใช่หน้าชื่นอกตรมอยู่แบบนี้ :m15:
สงสารวิน เฟยรีบเคลียร์นะว่าเด็กคนนั้นคือใครกัน น้องหรือว่าใคร
เรายังเชื่อใจเฟยนะว่าจะไม่นอกกายนอกใจวิน เพราะเฟยก็รักวินมากๆ
แต่ช่วยบอกให้วินได้รู้ด้วยนะ อย่าปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้ :katai1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:katai1: :katai1:
-
:katai3: ต๊ายยยยยเฮี้ยยยยยออออออี๋ (โทษทีเสียงสูงไปนี้ดส์) :laugh: ที่แท้แกมันก็ผู้ชายขี้อิจฉาดีๆนี่เอง สู้พี่เฟยไม่ได้เลยต้องทำร้ายจุดอ่อนของเขา หมาขี้แพ้เอ๊ยยยยยย ส่วนอิพี่เฟยทำอะไรหลบๆซ่อนๆอยู่ :katai1: ถ้านอกใจตี่ตี๋ ถึงเป็นพี่เฟย #ทีมตี่ตี๋ก็ไม่ยกโทษให้หรอกนะ :fire:
-
หนักกว่าดราม่าคือคำว่านิยายจะจบ..............
รู้สึกหน่วงหนักมาก ทำไมฉากเรทเรื่องนี้อ่านแล้วหน่วงทุกตอนเลย เด็กนั่นมันเป็นใคร พี่ตี๋ไปจ้างอินทรีมาตบมันเลย ไปบอกอินว่าพี่ยูไปเต๊าะมาแล้วววว กรี๊ดดด นุ้งอินมาแค่ชื่อยังน่ารักเลย T v T พี่ยูว่าผัวเด็กทำไม สงสารนางนะ
ปล.จะตามอวยอินทรีทุกเรื่องไป :katai2-1:
-
จบไวจัง พี่เฟย มีอะไร ตี๋น่าสงสาร
-
โอ้วววว :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อิพี่เฟยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
นอกใจหรอว่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย เครียด ฮ่าๆๆๆๆ :m31: :m31:
เอาจริงๆก็คิดว่าไม่มีอะไรน่ะ พี่เฟยไม่น่านอกใจ อาจเป็นแผนอะไรบางอย่าง
เด็กคนนั้นอาจจะมีส่วนรู้เห็นอะไรก็ได้ mate หึหึ จะจำชื่อไว้ หึหึ
ตอนนี้รักพี่ยู ยู๊ฮูววว ฮ่าๆๆรักพี่ยูอ่ะ รักคู่นุ้งอินกะะพี่ยูที่สุดล่ะในบรรดา ฟิคคุณเวสต์ ลำเอียงสุดๆฮาาา
ตอนหน้าเฮียอี้แกจะโผล่มาทำไมน่ะ แล้วที่พี่เฟยบอกโดนเฮียอี้หลอกนี่มันอัลไร!!!(วิบัติ เพื่อความฮา)
เหลืออีกไม่กี่ตอนหรอค่ะ เร็วเหมือนกันน่ะเนี่ย
รอรวมเล่มๆ รอรวมพร้อมหมอปอเลยค่ะ อิอิ
จะเก็บมันนี่รอน่ะ ^^
พี่ตี๋ฆ่าอิพี่เฟยเลยค่ะฮ่าๆๆๆๆๆ
-
:z6: สักทีเหอะอิพี่เฟยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดราม่าเรื่องไหนทนได้หมดยกเว้นเรื่องนอกใจนี่แหละโคตรเกลียดคนแบบนี้
เราจะยืนหยัดเคียงข้างน้องตี๋เสมอ
อีกสี่ตอนจบ จบแบบไม่มีพระเอกป่ะคะะะะะะะ ปลอดอิพี่เฟยออกจากตำเหน่ง
ที่ชมไปแรก ๆ นี่โมฆะนะเฟยนะ
-
ฟิลล์แบบน้ำตาเล็ดตอนตี๋ทำให้มัน
คือเขาบอเฟยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ บอกเขาบ้างไหม
พยายามคิดว่านี่คือนิยายแต่ลองคิดดูถ้าเกิดขึ้นจริงๆ
Mate นี่ใครไม่รู้ ช่างแม่ม
แต่สิ่งที่จะไปต่อได้คือความมั่นใจของตี๋ กับความมั่นคงของเฟยเลยนะ
ถ้าเฟยนอกใจจริงนี่คงแบบ.. ถึงเคยรักตี๋มากแต่ก็ทำใจไม่ได้กับรอยด่างในชีวิตเขาปะ
ในขณะที่ตี๋รับรอยด่างตัวเองไม่ได้เหมือนกันเลยไม่มั่นใจในตัวเอง
เฮ้ออออ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
หน่วงสุดๆ
ได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่ตี๋คิด
วินเจ็บมามากพอแล้วล่ะเฟย ขอร้องล่ะ
-
โล่งใจที่ในที่สุดตี่ตี๋ก็สารภาพบาปกับพี่เฟยแล้ว
แต่ที่คาใจค้างคาใจตอนนี้คือทำไมตี่ตี๋ไม่ถามตรงๆกับพี่เฟยไปเลยว่าอิเด็กนั่นมันใคร
คาใจว่าทำไมอิพี่เฟยถึงจงใจตั้งชื่อในมือถือเป็นพี่รุ้ง โอ๊ยยยยยยเครียดค่าาาา
อ่านแล้วยิ่งเครียด ทำไมดราม่าต่อเนื่องแบบนี้อ่าาาาา ฮอลลลลลล
พี่เฟยทำตัวไม่น่ารักเลยนะช่วงนี้ ตี่ตี๋กับคนอ่านใจไม่ดีเลย
-
กิ็กเก่าล่ะมั้ง
ไม่เคลียร์อย่างนี้ ตี๋เครียดนะ
-
ทำไมมันเจ้าชู้ทุกคนเลยว่ะ!!!
พี่เฟยทำอย่างงี้น่าตบนะคะ เลี้ยงเด็กหรอ!
เฮียอี้อาจจะจริงใจสุดแล้วก็เป็นไปได้ :(
อย่านะ จะเชียร์เฮียอี้แล้วนะ
อีกนิดนึงเฟยจะเข้าข่ายฟันแล้วทิ้งแล้วนะ
เป็นเมียหลวงต้องอยู่บนหิ้งไว้บูชาแล้วเปลี่ยนเมียน้อยได้เรื่อยๆหรือไง
กรี๊ดดดดดดไมีไหวแลเวนะทิ้งไอพี่เฟยเลยยยยยยย ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบก็ยังจะมีเล็กมีน้อย
นางไม่เข้าใจตี๋เลย เลววววววว #อิน #ด่า #ยูเมะมากอะตอนนี้
-
โอยยยยย หน่วงมากกกก สงสารตี๋สุดหัวใจ
ไม่อยากอวยนางตอนหน้าถ้าเรื่องเลี้ยงต้อยยังไม่เคลียร์
-
ถึงแม้จะดูต่ำตมและไร้หนทาง ผมก็จะทำให้ดีที่สุด จะเหนี่ยวรั้ง จะจองจำมันเอาไว้ ต่อให้ไปหาเศษหาเลยกับขนมหวานรสชาติใหม่ ๆ ที่น่าตื่นตาตื่นใจแค่ไหนก็ให้มันโหยหาแต่อาหารจานหลักที่รอที่บ้านเพียงอย่างเดียว
เจอตรงนี้เข้าไปน้ำตาร่วงเลย ให้อารมณ์เมียหลวงดีๆนี่เอง วินทำอะไรไม่ได้เลย เพราะว่ารักเฟยมากๆ ตัวเองก็มีชนักติดหลังเรึ่องเฮียอี้ถึงเฟยจะบอกว่าช่างมันก็เถอะ วินเหมือนน้ำที่เต็มแก้วและกำลังล้นออกมา จะไม่แปลกใจเลยถ้าหากว่าวินจะหายตัวไปจากเฟยอีกรอบในวันที่ทุกๆอย่างมันล้นอก
ยังไม่อยากด่าเฟย เพราะว่ายังไม่รู้อะไร ถ้าเฟยมีเด็กจริงก็คงต้องรีบเคลียร์ถ้าหากยังรักตี๋ตี๋จริงๆ แต่ว่าไปแล้วก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะว่าเฟยเคยทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจนวินต้องออกตัวแรงไปจัดการกับกิ๊กคนอิ่นๆชองเฟยเมื่อก่อน
ไม่ใช่แค่วินนะที่ต้องคุยต้องพุดต้องปรึกษากัน ชีวิตคู่มันมีสองฝ่าย
อิเฮียอี้แกชอบวินจริงๆแหละ ไม่งั้นไม่ลงทุนวางแผนขนาดนั้นเพึ่อกันตัววินออกจากเฟยหรอก
อ่านเรึ่องนี้ถึงหน่วงเป็นช่วงๆแต่ความรู้สึกหนึ่งที่มีตลอดเรึ่องก็คือความรัก ขนาดว่าตอนที่วินกำลังเสียใจแต่ก็ยังมีความรักเจึอปนอยู่ในความเสียใจโศกเศร้า
Happy New year 2015ให้คุณ west ด้วยค่ะจะค้างข้ามปีไปรออ่านต่อค่ะ
-
ไม่อยากด่าใครเลย :really2:
กลัวเฉลยมาละจะเงิบอะ เอาเป็นว่า ขออย่าให้นอกใจเป็นพอออ :katai4:
แต่ตอนนี้รับไม่ได้จริงๆ มาให้ไวเลยค่ะ :katai1:
เป็นตี๋คงไม่มีหน้ายิ้มให้แน่ๆค่ะ :fire:
-
ยิ่งอ่านตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าที่จริงเฟยรู้เรื่องเฮียอี้มาก่อนแล้ว
ถึงแม้ว่าเฟยจะไม่ได้บอกตี่ตี๋ว่ารู้อยู่แล้ว
แต่การให้อภัยง่ายๆก็น่าจะมาจากการที่เตรียมใจมาดีแล้ว
ส่วนเรื่องเด็กนักศึกษานั่น ก็อาจจะเป็นเรื่องที่มีเหตุจำเป็นอะไรสักอย่างที่เฟยต้องปิดบัง
ถึงแม้การเซฟเบอร์ในชื่อพี่รุ่งหรือลบบทสนทนาทั้งหมดจะทำให้น่าระแวง
แต่แม่ยกพี่เฟยยังเชื่อมั่นในตัวพี่เฟยว่ารักตี่ตี๋แน่นอน
และแม้ว่าจะเชียร์พี่เฟย แต่ในความคิดส่วนตัวนั้น
คิดว่าถ้าเป็นตี่ี๋ตี๋จะไม่ทนค่ะ ต้องถามให้รู้เรื่อง
จะแตกหักก็คงต้องยอม ไม่อย่างนั้นก็เจ็บปวดมันอยู่อย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น
อาจจะเพราะคิดว่าคำตอบของพี่เฟยจะเป็นไปในทางที่ดีด้วยมั้งเลยอยากเชียร์ให้เคลียร์
ก็พี่เฟยบอกเองว่าเป็นคนๆเดียวกัน มันเหมือนสามีภรรยาที่จดทะเบียนสมรสเลยนะ
ตัดฉับจบที่ตอนนี้ นอกจากค้างจากเนื้อเรื่องที่กำลังหน่วงหนัก
ยังค้างกับฉากบนเตียงด้วยนะคะ รู้ยัง? ฮ่าๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าเช่นกันค่ะ ผลงานของคุณทำให้เรามีความสุขมาก ขอบคุณสำหรับทุกผลงานในปีที่ผ่านมาค่ะ
-
อะไรรรรรรรรรรร
อีกสี่ตอนจบคืออะไรรรรรรรรรรรรรร แงงง
ไม่เอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5: :hao5:
ตอนนี้จุกมาก ไม่รู้จะเม้นอะไรเลย ฮืออออออออ
เจ็บอ่ะ พี่เฟยดีมาก ดีมากทั้งเรื่อง ดีจนกระทั่งถึงตอนล่าสุด
จนกระทั่งเจอน้องเมท(?)เข้าไป ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงคะพี่เฟยยยยยย *ทุบอกรัวๆ*
จะร้องอ่ะ สงสารตี่ตี๋ ชีวิตนางดราม่าเกินไปแล้ว
นี่ยกตำแหน่งนายเอกดราม่าส่งท้ายปีให้เลย โฮววววววววว :hao5:
เราเข้าใจนะตี่ตี๋ เราเข้าใจว่าพี่เฟยคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจสิ่งสุดท้ายที่ยังมีอยู่
ไม่มีพี่เฟยตี่ตี๋ก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลือใครแล้ว ถึงได้พยายามรั้งไว้ ถึงตัวเองจะเจ็บ
โอ้ยย ยิ่งเม้นท์ยิ่งสงสาร ฮือออออออ T_T อยากให้ตี่ตี๋มีความสุขสักที โฮวววว
เราจะรอฟังเหตุผลของพี่เฟยนะ นางดีมาทั้งเรื่อง เราเชื่อว่านางจะต้องมีเหตุผลอะไรซ่อนอยู่
เรายังเชื่อใจพี่เฟยนะะะะะ (รู้สึกตัวเองเป็นตี่ตี๋ เจ็บก็จะรั้ง ก๊ากกกกกกกกกก)
:hao5:
ปล. ถึงพี่ยู จากการที่นางพยายามทำตัวเป็นพระเอกมาหลายๆ ครั้ง ครั้งนี้สำเร็จแล้วค่ะ พี่ยูหล่อมาก TvT
เอาไปเลยยย เอาตี่ตี๋ไปเลยยยยยย แล้วให้อินทรีมาต่อยพี่เฟยอีกสักหมัดสองหมัด ถือว่าเป็นอันหายกันนะคะ ฮือออ
-
โคตรอึดอัด เมื่อก่อนชีวิตวินแม่งพังมาก
ละตอนล่าสุดนี้ ฮรึกกก สงสารรร
แต่เราเชื่อว่าพี่เฟยต้องมีเหตุผล :z3:
อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าแล้วว คนเขียนสู้ๆ :กอด1:
-
ใจนี่เต้นตุ๊บๆๆ ด้วยความโมโห อารมณ์จับได้ว่าผัวมีเมียน้อย คนอ่านจะเชื่อใจเฟยดีไหม
ไม่เชื่อดีกว่าโมโหอ่ะ บอกว่าไม่ว่างแล้วก็ต้องมาเจอภาพแบบนี้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก โมโหเว้ย
อธิบายมานะไอ้คุณมิ่งฟ้า เรตติ้งตกจนต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากตอนนี้
เรื่องตอนต้นที่เคลียร์กัน มันง่ายไปไหม มันเหมือนไม่จบ เหมือนมีตะกอนเล็กๆ ค้างในใจ หรือคนอ่านคิดมากเอง
ก็คนอ่านรักตี๋มาก ก็ห่วงมาก ถ้าเฟยจะเป็นแบบนี้เสียตี๋ไปก็อให้เสียคนอีกทีละกัน สงสารอ่า ฟีลลิ่งซึมเลย
อยากอ่านตอนหน้ามาก ตอนนี้หลอนมากค่ะ คือวินก็พูดน้อยจนคนอ่านอึดอัดและหลอน
อย่าคิดว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่คาดคิดได้คนเดียวนะเฟย ความอดทนคนมันมีขีดจำกัด
ขอบคุณค่ะ
-
ใจมันยังไม่กล้าที่จะอ่าน
-
เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกไม่อยากให้จบแบบแฮ้ปปี้เอนดิ้ง
วินผ่านเรื่องราวมาเยอะ จนเราแอบคิดว่าจริงหรอ? ที่จะอยู่กันแบบเริ่มต้นใหม่ได้จริงๆ
ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมพี่เฟยต้องทำแบบนี้
เรารับรู้ได้แค่ว่า พี่เฟยโกหก อันนี้คือเสียความรู้สึกไปพร้อมๆกับวินเลยทีเดียว
เพราะเมื่อคืน นางนั่นแหล่ะที่บอกว่าเป็นคนคนเดียวกัน จะไม่ปิดบัง
ผ่านไปยังไม่ถึง 24 ชม แล้วนี่มันอะไร????? สิ่งที่วินเจอในโทรศัพท์
มันคือหลักฐานของความไม่บริสุทธิ์ใจทั้งนั้น มันคือความหลอกลวง
ไม่ว่าจะเจตนาหรือไม่ก็ตาม มันคือสิ่งที่ทำร้ายคนรักของตัวเองอย่างเลือดเย็นที่สุด
ยิ่งกว่าที่เฮียอี้ทำอีก เพราะเฮียอี้ทำเลวเพราะอาจจะไม่ได้รัก(?) แต่พี่เฟยทั้งที่รักกลับจะเลวซะงั้น
ขอให้มาม่าสุดๆไปเลยค่ะ แล้วขอให้วินมีชีวิตใหม่สักที ขอศักดิ์ศรีเหลือไว้ให้ชีวิตบ้าง
สงสารน้อง จบตอนนึ้ ถ้าไม่สงสารโน้ต แอบคิดว่า ถ้าได้กับอิพี่เชนทร์ไปก็คงไม่ช้ำแบบนี้
อยู่กับคนธรรมดา ไม่ต้องต่างชนชั้นกันมาก ไม่ต้องรู้สึกต่ำเตี้ย และรักเรามากก็คงดี
อันนี้แค่ความเห็นส่วนตัวนะคะ ^^ ยัยนี่อินถึงขั้นเม้นท์ไม่กลัวเงิบเลยทีเดียว 555
เพราะสำหรับเรา โกหกก็คือโกหก จะขาวจะดำ ก็คือความไม่จริง ><
อีก 4 ตอนที่เหลือน้อยนิด >< ตามแต่คุณเวสต์เลยค่ะ
จะปู้ยี้ปู้ยำน้องวินต่อไป จะให้พี่เฟยจบแบบให้คนสรรเสริญ หรือ ด่าไปอีก 8 วัน
เราเคารพความคิดคุณเวสต์เสมอ กดดันๆๆๆคนเขียน 555
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้มีความสุขมากๆค่า เป็นกำลังใจให้เสมอ ^____^
-
พี่เฟย..ไม่อยากให้เขาปิดบังก็อย่าปิดบังเขา ไม่เคยได้ยินเหรอคะ..
-
ตามทันแล้วนะ. แอบเชียร์ให้อี้เป็นพระเอก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ก็บอกอยู่มีไรให้คุยกันไงตี๋
นี่เก็บเงียบอีกแล้ววว
ดีนะที่ครั้งนี้เลือกที่จะอยู่ จะเหนี่ยวรั้ง
ไม่หนีไปไหน
แต่อิพี่เฟยคือร่ะ
น้องนักศึกษานี้มาหลายทีแล้วนะ
ฮึ่มมมม
-
ฮะ ๆ เฟยยยยยย ไหนบอกมีไรต้องบอกกันอ้ะ
ชักเริ่มสงสารวินแล้วอ้ะ แง้ ~~~~
รอมาม่า ขอน้ำข้น ๆ เดี๋ยวไม่จี๊ดดด =____=
-
รัก วินนะ
-
มันก็เหมือนแก้วที่แตกแล้ว
ถึงจะเอามาต่อติดกันแล้ว มันก็ไม่เหมือนเดิม
ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
ฉันว่าเข้าใจผิดแหละ เฟยไม่ทำหรอกจริงๆ ยังเชื่ออยู่นะ
คิดว่าคงติดพันมาจากก่อนหน้านี้ กำลังพยายามเคลียร์หรือไรงี้มากกว่าแหละ
ตี๋ก็น่าจะถามเนอะ .. จะได้ไม่มัวกังวล เฮ้ออ
-
อยากรู้อะไรแล้วทำไมตี๋ไม่ถามล่ะ ปล่อยให้มันกัดกิดหัวใจอยู่ได้
ไม่ใช่ครั้งเดียวนะที่เห็น คิดไปเองนี่ปวดใจที่สุดแล้ว
:z3:
-
ตอนแรกนะ กำลังจะกรี๊ดเฟยแล้ว ไอรถเล็กซัสนั่นก็ดันมาจอดพอดีไปซะอีก ผมนี่เซ็งไปเลย >_<
เอาจริงๆ เรื่องนี้สงสารวินสุดใจ คือ เราเข้าใจความรู้สึกวินอ่ะ แล้วพอกำลังคิดว่า ทุกอย่างกำลังจะเริ่มดีขึ้น เหลือแค่ค่อยทำความเข้าใจและความรู้สึกจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็ดันมีเรื่องใหม่มาอีก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เฟยใจร้ายไปละ!!! T^T
-
ไม่ด่าใครอ่ะค่ะ
อยากให้วินอาละวาดดูเพราะนางเคยมีประสบการณ์แนวนี้มาแล้ว
คาดว่าคงแตกหักได้เลย ไม่หึง ไม่พูด นิ่ง แต่พอซัดเปรี้ยงเดียวจอด เค้าชอบแบบเน้ๆๆๆ
ปล.ทำให้ค้างแล้วจากไปอ่ะคนเขียน ใจร้ายๆๆๆ
:o7: :o7: :o7:
-
ความคิดของคุณมิ่งฟ้าน้้นยากแท้หยั่งถึงเหมือนที่ตี่ตี๋ว่าจริงๆๆๆ
-
กลับมาอ่านเมนท์อีกรอบ แอบเห็นคนเชียร์เฮียอี้เป็นพระเอกด้วย
เราก็ชอบนะ หล่อ รวย หยิ่ง โฉด โหด เลว ชั่ว จอมวางแผน ยัวไม่รู้ว่าโง่ชอบกินหญ้าด้วยหรือเปล่า เป็นพระเอกตามขนบตบจูบได้
เลยนะ แต่ต้องเป็นเรึ่องอึ่น
ณ ตอนนี้ อยากกอดวินว่าถ้ามันหนักมากก็ไปเสียเถอะนะลุก ไปตั้งต้นใหม่ดีกว่า ภาระอะไรหนูก็หมดแล้ว ทั้งทางใจด้วย หนูเก่ง
ขนาดนี้ไปที่ไหนก็ได้ลูก ไปจากเฟยปล่อยให้มันคลั่งตายไปเสีย ให้เฟยคลั่งจนมันไปทำอะไรกับใครไม่ได้อีก ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้
ว่าเฟยมันนอกใจอยู่หรือเปล่าก็เถอะ แต่การกระทำมันส่อให้เชื่อใจให่ปรึกษาแต่ตัวเองก็งุบงิบสารพัด
คิดว่าเด็กเมทนั่นคงจะติดต่อกับเฟยเรึ่องที่เฟยติดต่อไปแต่ไม่คุยอะไรแล้วเฟยจะได้เสียวสันหลังว่าตี๋ตี๋ท่าจะรู้เรึ่องแล้ว ทีนี่ล่ะ จะ
ได้ขนลุกว่าแอ๊พ5 อะไรก็ตามวินไม่เจอหรอกเอ็ง
ป.ล ไม่หนับหนุนให้เจึ๋อนให้เป็ดทาน เสียดายของนะวินนะ
-
อยากจะ :z6: เฮียอี้สักหลายๆที ถ้าเป็นอย่างที่เฟยพูดนะ เฮียอี้แย่มากๆเลยที่เอาความเกลียด ความอิจฉา ไปลงกับตี๋ เพื่อจะให้เฟยเจ็บปวดที่ตี๋จากไปในตอนนั้น สงสารตี๋ที่ต้องตกหลุมพรางเฮียอี้ ยอมทำด้วยความจำเป็นเพราะแม่ป่วยหนัก ไหนจะเจอเฮียอี้พูดเรื่องเฟยกับพ่อที่กำลังลำบากเรื่องการเงิน ถ้าเราเป็นตี๋ตอนนั้น ก็ต้องตัดสินใจทำนะ ใครจะยอมให้แม่ตายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทำอะไรเลยและไหนจะคนรักที่ให้ตัวเองมาตลอด ทำให้ตี๋คิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของเฟย สงสารตี๋มากๆ :hao5: จะว่าไปมันเหมือนคลื่นใต้น้ำแปลกๆนะ เฟยอาละวาดเมื่อรู้ความจริงจากปากตี๋ แต่มันน่าจะเคืองโกรธมากกว่านี้ ดูแบบให้อภัยเร็วมาก ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่มันบอกไม่ถูก เหมือนให้ไม่หมด แทงกั๊ก ชอบกล และยิ่งตี๋มาเห็น ไอ้เด็กนักศึกษาแอ๊บแบ๊วกับเฟยอีก มันยิ่งน่าคิดเข้าไปใหญ่ บอกตามตรงไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้ตี๋เสียใจอีกแล้ว ตี๋เจ็บปวดมามากพอแล้ว อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย และถ้าเป็นการเอาคืนของเฟย บอกเลยว่า เลวยิ่งกว่าเฮียอี้อีก :fire: อ่านตอนนี้แล้วสงสารตี๋มากๆ เหมือนเจียมตัวว่าไม่มีสิทธ์จะไปต่อว่า หึงหวงใส่ เพราะคิดว่าตัวเองเคยผิดกับเฟยมาก่อน เลยสงบปากยอมเจ็บช้ำ ยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อจะรั้งเฟยให้อยู่กับตัวเองแม้แต่ต้องใช้เซ็กส์เข้าแลกก็ยอม โคตรสงสารเลยว่ะตี๋ :m15: พี่เฟยพี่ดีมาตลอดหวังว่าพี่คงไม่ดีแตกตอนท้ายหรอกนะ ไม่งั้น :beat: รัวๆๆๆๆ :z6: ให้มากกว่าเฮียอี้และอีพี่เชนท์อีก :angry2:
-
ไม่อยากให้จบ อยากให้มีอีก ยืดตอนได้ไหมมม แง้
-
เดินไปต่อยเฮียอี๋ ตามด้วยเฟย
หมั่นไส้พวกแกนัก
-
โถ่เฮียอี้ทำไมเป็นคนแบบเน๊ :katai4:
ส่วนอิพี่เฟย(เปลี่ยนสรรพนามละ) :katai1:
ไม่ไหวก็ถอยออกมานะตี๋ ฮืออออออ
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วปวดประสท
ปวดสมอง
ปวดไปหมดทั้งร่างกาย
จุกไปหมดทั้งใจ อ่านไปหยุดพักไป กลัวจะแน่นอกตายเสียก่อน
ที่พูดไปไม่ใช่ว่านิยายไม่ดี มันดีจนทำเราอินไปกับมัน
เราไม่รู้คนอื่นเป็นไง แต่เราเป็นคนที่ไม่ชอบเลยที่นายเอกจะโดนใครหลายๆคนถูกตัว
ถ้านายเอกไม่ซิงตั้งแต่แรกพอทำใจรับได้เบาๆ เพราะส่วนใหญ่เขาไม่ได้พูดถึงอดีตกัน
แต่เรื่องไหนที่ดูมั่วๆไม่สมเหตุผลสำหรับความรู้สึกเรา จะเลิกอ่าน แม้ใครจะว่าสนุก
เป็นผู้หญิงใสๆที่ไม่ค่อยชอบแนวนี้ แต่รักแนวดราม่า?
เป็นเรื่องที่หยุดอ่านไม่ได้ ไม่รู้อะไรดึงไว้
อาจจะเป็นเพราะความรักของพี่เฟย และวินมั้งคะ ที่ทำให้อ่านเรื่องนี้
พูดตรงๆอยากถีบหน้าพี่เชนอยากถีบไปไกลๆจับถ่วงน้ำ
แต่นั่นแหละ มนคืออดีต แต่พี่เชนจะทำให้มันมีปัจจุบัน ก้อยากจะตันหน้าให้มากกว่าที่เฟยทำ
เราชอบวินนะ บุคคลิกที่น่าสงสารเก็บไรไว้คนเดียว
แต่วินซื่อสัตย์ในความรักของตัวเองมาก
โกรธที่นอนกับเฮียอี้ แต่เรารักวิน เราเข้าใจวินเกินกว่าที่จะมาโกรธได้
วินอยู่กับความรู้สึกแย่ๆมามาก เฟยคงรับรู้และยอมให้อภัย
ตอนล่าสุดบอกตรงๆว่าปวดหัว อาจจะเป็นเพราะอ่านรวดเดียวความเครียดสะสม555555555
วินไม่กล้าที่จะถามหรอ เพราะกลัวเสียเฟยไปจึงไม่กล้าหรอ
อยากให้ทั้งคู่มีอะไรก็คุยกัน เพราะไม่งั้นจะกลับมาแย่เหมือนเดิม
ชอบที่เปิดอกคุยกันมากกว่า เหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
เชื่อว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะผิดอะไร อีกฝ่ายต้องรับได้
เพราะเขาเชื่อมั่ในรักของกันและกัน
อย่าเก็บอะไรไว้เลย จะพาลให้เสียความมั่นใจต่อกัน และกิดความกลัวในใจ
มีโอกาสกลับมาหากันแล้ว อย่าปล่อยอะไรมาแซงแทรงได้เลย
ไปคุย!!!
ปล.ขอโทษนะค เราอินเกิน 5555555
-
สงสารตี่ตี๋ :m15:
-
ตี่ตี๋ พี่รอเธออยู่นะ...
-
เฟยเฟย พี่ก็รอเธออยู่นะ ><
-
17 Jealous
ที่บอกว่าจะพามาหาอากงที่บ้าน เฟยไม่ได้พูดโกหก ผมถูกจับอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าในชุดอยู่บ้านที่ดูดีเป็นพิเศษ ส่วนเฟยยังแต่งตัวปอน ๆ เหมือนเดิม ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่งฉวัดเฉวียนมาถึงบ้านที่เกือบเรียกได้ว่าคฤหาสน์ด้วยเวลาเกือบยี่สิบนาที
ถ้าหากจะให้พูดถึงจินตนาการบ้านไอ้เฟยในหัวผมบอกได้เลยว่าทุกอย่างกลวงโบ๋ มิ่งฟ้ามีความย้อนแย้งในตัวเองไปเสียทุกเรื่องจนผมไม่แปลกใจเลยสักนิดไม่ว่าบ้านที่มันเกิดและโตมาจะเป็นแบบไหน พอลงจากรถ กวาดตามองโดยรอบก็ตอบได้ว่านี่เป็นครอบครัวคนรวยที่ใช้ชีวิตได้อย่างรวย ๆ ตามฐานะจริง ๆ มีคนรับใช้ในยูนิฟอร์มเป็นเสื้อสีขาว กางเกงสีน้ำเงินออกมาต้อนรับ อายุมากกว่าผมนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ถึงกับแก่
“หญิงลืมไปแล้วค่ะว่าคุณเฟยยังมีชีวิตอยู่”
ถ้อยคำพูดทีเล่นที่จริงนั่นบอกให้รู้ว่าไอ้เฟยสนิทกับคนงานที่บ้านมาก ตากลมของหญิงสาวที่แทนตัวเองด้วยชื่อค้อนขวัก เดินมารับกระเป๋าใส่เอกสารของไอ้เฟยที่เอามาคุยกับเจ้าสัวไปถือ
“อะไรครับพี่หญิง น้อยใจจัง ไม่เจอแค่นี้ทำเป็นสาปแช่ง ว่าแต่กงทำอะไรอยู่ครับ”
“คุยกับคุณอรพรรณกับคุณอี้อยู่ในห้องรับแขกค่ะ”
“เฮียก็มาด้วยเหรอ”
“มาสิคะ วันนี้เจ้าสัวอยากให้หลาน ๆ มาพร้อมหน้า แล้วนั่นใครคะ หนุ่มที่หักอกคุณเฟยจนต้องหนีไปรักษาแผลใจถึงอังกฤษหรือเปล่า”
พี่หญิงทำสายตาเป็นประกายวับ ๆ ผมยิ้มให้แหย ๆ ขณะที่เจ้าของบ้านทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ “พูดมากน่า นี่ชื่อวิน เพื่อนผม”
“โธ่คุณเฟย” เสียงใสพูดกลั้วหัวเราะ “นี่กะจะบอกเจ้าสัวแบบนี้จริง ๆ เหรอคะ”
“เรื่องของผมน่า”
“ขนาดหลอกคนใช้ยังไม่ได้ผลเลยค่ะ คุณเฟยเคยพาเพื่อนมาบ้านเสียที่ไหน คนพิเศษก็บอกมาเถอะ หญิงไม่ล้อหรอก”
ไอ้เฟยส่ายหน้ายิ้ม ๆ หันกลับมามองผมที่ยังยืนเงียบอยู่แล้วเดินมาโอบเอว “รู้แล้วยังจะถามทำไมให้มากความครับเนี่ย"
ถึงตอนนี้ผมก็หูแดง หน้าร้อนผ่าว ไอ้เฟยเลื่อนจากประคองเอวมาจับมือ เดินผ่านห้องโถงกว้างที่ประดับด้วยภาพถ่ายของมันตั้งแต่สมัยเด็กไว้เป็นระยะ มีรูปของคนอื่นบ้างประปรายให้พอรู้ว่าบ้านนี้ไม่ได้มีหลานชายเพียงคนเดียว
พ่อกับแม่ไอ้เฟย บางทีมันก็เรียกเตี่ย เรียกป๊า เรียกพ่อ เรียกพี่ แล้วแต่อารมณ์พักอยู่คนละที่ เมื่อก่อนทำงานไป ๆ กลับ ๆ ที่ไทยกับฮ่องกง ช่วงสองสามเดือนก่อนเมื่อแน่ใจว่าไอ้เฟยจะไปช่วยงานอากงแล้วก็ย้ายไปลงหลักปักฐานกันที่นั่น เป็นสถานที่ที่ทั้งคู่พบรักและคิดไว้ว่าจะใช้บั้นปลายชีวิตร่วมกัน ผิดแผนหน่อยตรงที่ธุรกิจที่ไปก่อตั้งเอาไว้ หวังว่าจะให้ลูกชายเพียงคนเดียวไปสืบทอดอากงกลับขอไว้เสียก่อน ส่วนเฮียอี้ก็ได้ธุรกิจบางส่วนไปบ้าง แต่เป็นแนวบริหารการโรงแรมไม่ใช่ธุรกิจรับเหมาก่อสร้างที่มีอนาคตขยายไปได้ไกลและมีชื่อเสียงกว่า
“กง หวัดดีครับ”
คนที่เดินนำชะเง้อหน้าเข้าห้องรับรองแขกที่มีอาร์มแชร์และตู้ไม้โบราณแบบจีนตั้งอยู่ มุมนั่งเล่นและพักผ่อนตบแต่งด้วยสีโทนน้ำตาลทั้งจากเฟอร์นิเจอร์และผนัง มีรูปวาดแจกันจีนแขวนประดับอยู่เป็นวอลเปเปอร์ที่กำแพงด้านหนึ่ง ชายแก่ที่ผมเคยเห็นครั้งเดียวในวันปีใหม่ของบริษัทนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ บนอาร์มแชร์ บนโต๊ะใกล้มือมีถ้วยน้ำชาสีขาวฉลุลายสีน้ำเงินตั้งอยู่ ใกล้ ๆ กัน เป็นชายหนุ่มมาดเนี้ยบกับหญิงสาวท่าทางเรียบร้อยอายุอนามไล่เลี่ยกับผมกำลังมองมา
“อ้าว มาพอดีเลย”
ผมยกมือไหว้ตามไอ้เฟย อากงของมันเป็นคนจีนที่พูดไทยได้ชัดแจ๋ว ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยแต่เหี่ยวย่นตามอายุ เฮียอี้กับเฟยคงได้ผิวมาจากเขาถึงดูเนียนละเอียดน่าสัมผัสไม่ต่างกันนัก
“เดี๋ยวสักพักเจีย กับหลินหลินก็มา จะคุยกันเรื่องงานแต่งอาอี้นี่แหละ ยังไม่รู้จักกันใช่ไหม นี่คุณอรพรรณ ว่าที่ซ้อเรา”
เฟยยักยิ้มที่มุมปาก มองพี่มันด้วยสายตากวน ๆ แล้วยกมือไหว้ว่าที่พี่สะใภ้ มันฉุดมือผมให้นั่งบนเบาะโซฟาที่ยังว่างแล้วประสานมือตรงหว่างขาที่กางออก “กง นี่แฟนผม”
“หยา!”
“บอกตั้งนานแล้วว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย อย่ามาทำเป็นตกใจหน่อยเลยน่า”
“เลิกเป็นตุ๊ดไม่ได้สักทีนะลื้อน่ะ”
ไอ้เฟยหัวเราะ มันยกมือขึ้นโอบคอผม คุณอธิปพูดไทยฉะฉานแต่บางครั้งก็หลุดสำเนียงจีนมาเหมือนกันแฮะ อันนี้เพิ่งรู้เหมือนกัน “เลิกไม่ได้ นี่ไง ก็ทำงานใช้หนี้ที่เป็นตุ๊ดมีหลานให้ใช้ไม่ได้อยู่ อยากได้ไปขอเฮียอี้แล้วกัน แล้วนี่ไปเจอกันที่ไหนครับ”
“พอดีคุณวิชุดากับคุณแม่เป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ บังเอิญเจอกันที่งานสมาคมเมื่อช่วงกลางปีที่แล้ว” คุณอรพรรณกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ยิ้มนิด ๆ แต่นัยน์ตาสงบนิ่ง ถ้าเดาเอาง่าย ๆ จากสภาพการณ์ตอนนี้ทั้งคู่คงถูกจับคลุมถุงชนไม่ผิดเพี้ยน สีหน้าของเฮียอี้ถมึงทึง กำมือแน่นอยู่บนหน้าตัก ไอ้เฟยยิ้มเยาะแล้วพูดกวน ๆ
“เจ้แน่ใจเหรอครับจะแต่งกับเฮียมัน เฮียอี้มันนิสัยไม่ดีนะ”
“อาเฟย อย่าไปแกล้งพี่เขา” ถึงแม้อากงจะปรามแต่มิ่งฟ้าก็ยังไม่หยุด ไหวไหล่แล้วพูดต่อ “มันขี้อิจฉา แล้วก็เป็นจอมทำลาย”
“อย่าเอาเรื่องเด็ก ๆ มาพูดน่าเฟย” คนถูกกล่าวหาปั้นหน้าพูดพลางคลี่ปากยิ้มแต่สายตาเย็นเยียบ ผมนั่งตัวหดเล็กพยายามมีส่วนร่วมกับบทสนทนานี้ให้น้อยที่สุด ยังไงเจ้าสัวอธิปก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว การทำตัวเสมือนว่าไร้ตัวตนจึงไม่ใช่เรื่องที่ยากเลย
“แล้วนี่คบกันนานรึยัง”
“นานแล้ว ตั้งแต่ผมอยู่ปีหนึ่ง”
มิ่งฟ้าตอบอย่างไม่ยี่หระ ไม่กลัวสักนิดว่ากงจะรับไม่ไหว ซึ่งก็จริงอย่างที่มันว่า อากงรู้มานานแล้วและดูไม่ได้ตกใจจริง ๆ สักนิดที่มันจะเปิดตัวผมแบบนี้ “คนนี้เรอะที่ทำให้หาเรื่องไปเรียนต่อนอกแล้วก็กลับมาเป็นหมาหงอยอีกทีตอนรู้ว่าลืมเขาไม่ได้”
“กง อย่าเลอะเทอะน่า แล้วเจ้ ๆ จะมากันเมื่อไร”
มันคงหมายถึงพี่สาวทั้งสองคนที่อากงของมันบอกว่าจะมาทั้งหมด บ้านใหญ่ก็ครึกครื้นดี แต่วันนี้คงมีแค่เด็ก ๆ มันไม่ได้เล่าถึงญาติคนอื่นนานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือเรื่องอาม่าเสียแล้วพี่น้องซึ่งหมายถึงพ่อแม่กับลุงป้าน้าอามันโทษกันเรื่องที่ตัดสินใจไม่ยื้อชีวิตอาม่าไว้ ผมไม่รู้รายละเอียดมาก จำได้แค่ว่าอากงมันเหมือนหัวใจสลาย มีเพียงแค่เฟยที่อยู่ด้วยและทำให้ทุกข์ใจน้อยที่สุด กระนั้นถึงจะน้อยแล้วก็ยังนับว่ามากในครอบครัวคนปกติทั่วไปอยู่ดี
“สักพักก็คงมา แล้วดูเอาเถอะนะ มีลูกก็ไม่ได้เรื่องกันสักคน ต้องมาหวังพึ่งใบบุญกับหลาน ๆ”
“อ้าว พูดแบบนี้อี๊ขวัญก็เสียใจแย่” เฟยพูดถึงญาติคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะหมายถึงคุณขวัญใจที่เป็นบอร์ดบริษัท นั่นก็อีกคนที่ยังเหลือพอเป็นแขนขาให้ได้ บ้านใหญ่เป็นมหาเศรษฐี แต่ความอบอุ่นกลับไม่อาจใช้เงินซื้อได้สักนิดเดียว
“อี๊ทำงานเช้าเย็น – เช้าเย็นหาเงินมาจ่ายค่าไฟบ้านนี้เลยนะ ดูสิ ผมเข้ามาไฟน่ะเปิดตลอดทาง กงกลัวผีเหรอ”
“เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่” ชายเลยวัยกลางคนดุไปหัวเราะไป ถามว่าคนถูกดุมันรู้สึกอะไรไหม ถ้ารู้สึกคงไม่มานั่งทำหน้าแป้นแล้นแบบนี้หรอก สักพักเสียงรถก็แล่นเข้าบ้านมาเพิ่ม สาวใช้ที่ชื่อหญิงเดินออกไปรับตามเคย เจ้าสัวชะเง้อคอมองอย่างคนแก่ที่คิดถึงหลาน ๆ
“สงสัยเจ้ ๆ จะมากันแล้ว เมื่อกี้ผมโทรหาเจ้หลินบอกว่าขับรถไปรับเจ้เจียที่บ้านกับหนูนิด”
เจ้าสัวพยักหน้า นัยน์ตาเป็นประกายระยับ พอเจ้ของไอ้เฟยเดินเข้ามาพร้อมหลานสาววัยกำลังซนก็เหมือนเติมความชุ่มชื้นให้ดวงตาแห้งผากของเจ้าของบ้านหลังใหญ่ได้ถนัด ผมยิ่งทำตัวเล็กเมื่อเจอสายตาใคร่รู้ของญาติ ๆ มันคนอื่น
“นี่ใครน่ะเฟย อย่าบอกนะว่าแฟน”
“แฟน”
“จริงอะ หน้าตาน่ารักน่าชังเชียว ทำไมตาบอดมาเลือกเจ้าเฟยล่ะนี่”
พี่สาวที่จูงมือลูกมาคนนี้ชื่อเจีย ยิ้มกรุ้มกริ่มมองผมสลับกับน้องชาย “เข้าใจเลือกนะ”
“แน่อยู่แล้ว” มิ่งฟ้ารับคำแล้วหันมาเล่นกับหลาน หนูนิดหน้าออกแนวไทยแท้มากกว่าแม่ เห็นทีจะได้เชื้อพ่อมาเยอะ “คุณแทนไททำไมไม่มาด้วยล่ะเจ้”
“ติดสัมมนาอยู่กาญ ฯ กลับอาทิตย์หน้า นี่เลยต้องให้หลินไปรับมา” พี่สาวคนรองยิ้มรับ ผมยกมือไหว้ทีละคนก่อนเจ้หลินจะมาหยิกแก้มแรง ๆ
“น่ารักจัง”
ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างห่างไกลจากคำนั้นโข ไม่รู้สาว ๆ นึกยังไงถึงใช้คำนี้ ปรายหางตากลับมายังเฮียอี้ มือที่กำอยู่บนหน้าตักยิ่งบีบเข้าหากันแรงจนข้อศอกสั่น เฟยยื่นมือมาตีพี่สาวพลางดึงผมออกห่าง
“นี่แฟนผมไม่ใช่ของเล่นนะ เบา ๆ หน่อยเซ่ ไหน แก้มช้ำหมดแล้วเนี่ย”
“โอ๊ย ฉันจะอ้วก” เจ้หลินพูดพลางโก่งคอประกอบคำให้การเมื่อไอ้เฟยจับผมหันหน้ามานวด คนที่ทำเหมือนคนอื่นเป็นตุ๊กตาไม่ใช่เจ้หลินหรอก หลานคนโปรดของอากงนี่แหละ
“กง เจียซื้อผลไม้มาฝากด้วย เดี๋ยวให้หญิงยกไปเก็บในครัวเลยแล้วกันนะ”
อากงของมันพยักหน้า อุ้มหลานสาวขึ้นมาบนตัก “หิวกันหรือยังล่ะ จะกินข้าวเลยหรือเปล่า”
ผมปลีกตัวออกจากโต๊ะกินข้าวไม้ฉลุที่ยาวเหยียดพอสำหรับคนทั้งตระกูลหลังจากมื้อเย็นของวันเสร็จสิ้นลง เจ้าสัวคุยกับหลาน ๆ เรื่องธุรกิจที่จำแนกแจกจ่ายให้แต่ละคนรับผิดชอบซึ่งผมไม่อยากมีส่วนรู้เห็นเท่าไรเลยแยกตัวออกมา หลังจากล้างมือเสร็จก็มองหน้าตัวเองในกระจก ความรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อเจอหน้าคู่กรณีไม่สามารถหายไปได้ง่าย ๆ ยิ่งวันก่อนที่เฟยพูดว่าถูกหลอกผมก็ยิ่งอยากถามให้ลึกลงไปกว่านั้นว่าเรื่องที่ผมโดนหลอกนั่นหมายถึงเรื่องอะไรบ้าง
ผมถูมือกับสบู่จนสะอาดก็ใช้ผ้าเช็ดมือที่เตรียมไว้บนเคาน์เตอร์ซับหยดน้ำจนแห้ง สองสามวันมานี้ไอ้เฟยกลับบ้านตรงเวลาเลยไม่อยากกังวลเรื่องเด็กนั่นอีก เบอร์โทรเข้าโทรออกก็หายไปแล้ว พยายามคิดว่าก่อนหน้านี้มันอาจจะพยายามตัดเด็กคนนั้นออกจากชีวิตเลยต้องไปเคลียร์ติด ๆ กันก็ได้
ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องในอดีต และปัจจุบันทุกอย่างจบลงแล้วผมก็จะให้อภัย อยากประคองความรักครั้งนี้ให้นานไปเรื่อย ๆ อย่างที่มันทำ มันเป็นคนสุดท้ายที่ผมอยากใช้ชีวิตคู่ด้วย ดังนั้นเรื่องไหนที่บั่นทอนใจก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่เก็บมาคิดให้มีปัญหา
เงาดำทาบทับลงมาเมื่อผมก้มหน้ามองมือปลายเท้าเปลือยที่เช็ดกับพรมหน้าห้องน้ำทำให้จำเป็นต้องเงยขึ้น คู่กรณีที่อยากคุยด้วยยืนกอดอก ยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างที่เจ้าตัวถนัดจะทำ
“ไม่คิดว่าจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้”
“ผมคุยกับเฟยแล้ว เราจะเริ่มนับหนึ่งกันใหม่”
“แล้วคิดว่าอากงจะรับได้เหรอ” คนพูดยักคิ้วยวน ซึ่งผมก็ได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ผู้ชายที่เป็นเมียเดียวกับทั้งพี่ทั้งน้อง คิดว่าบ้านไหนเขาจะรับได้กัน”
“เฮียก็รู้ว่าตอนนั้นผมทำเพราะอะไร”
“ขายตัวก็คือขายตัว”
“ถ้าอย่างนั้น...ผมมีคำถาม”
ก่อนที่จะแย้งก็ชิงเอ่ย เฮียอี้เท้าแขนกับประตูด้านหลังทั้งให้เป็นกรอบพื้นที่เล็ก ๆ ระหว่างเรา เขาหน้าตาดีมากแต่ก็น้อยกว่าไอ้เฟย ค่อนข้างสวยแต่ก็เต็มไปด้วยอันตราย อันตรายบางอย่างที่ทำให้เป็นคนไม่น่าเข้าใกล้
“ตอนนั้นเฮียรู้ได้ยังไงว่าแม่ผมทรุดเข้าโรงพยาบาล”
เสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนฟันขาวจะโชว์ด้วยการแสยะยิ้ม สองเท้าของอีกฝ่ายขยับเข้าใกล้ ทำให้ผมต้องถอยหลังจนชิดประตู “ตั้งคำถามได้ดีนะ แต่ช้าไปหน่อย ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นอายุเท่าไรเองนะ สิบเก้าใช่ไหมตอนที่เห็นแม่นอนใกล้ตายที่โรงพยาบาลน่ะ ตอนนี้ยี่สิบห้า ยี่สิบหกแล้วนี่”
“ผมอยากได้คำตอบ”
“ก็แค่ไปที่บ้านนายแล้วบอกแม่นายว่าเงินที่นายได้มามันได้มาจากการขายตัวไงล่ะ เรื่องทำงานพิเศษอะไรนั่นเหลวไหล แค่แจกแจงค่าเทอม ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าที่พักแม่นายก็ช็อกตาตั้งแล้ว ใจดีหน่อยตรงที่พาส่งโรงพยาบาลแล้วไปรับนายมาจากมหาวิทยาลัยมาดูอาการร่อแร่ของแม่ตัวเอง ใช้คำพูดนิด ๆ หน่อย ๆ สติก็พังแล้วนี่”
“มึง!”นาทีนั้นผมอยากทำมากกว่ากัดฟันกรอด โมโหจนเลือดขึ้นหน้า นิ้วทั้งสิบกำเข้าหากันแน่นจนจิกไปในผิวเนื้อ แต่กลับทำเพียงยืนแน่นิ่ง
“แต่เซ็กซ์กับนายก็ไม่แย่นะ ประทับใจเลยแหละ ถึงจะแข็งทื่อแล้วทำไปร้องไห้ไปก็รู้สึกดีไปอีกแบบเหมือนกัน”
สารเลว!
ผมโกรธจนด่าไม่ออก สั่นไปหมดทั้งตัว เฮียอี้ขยับเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนเราอยู่แนบชิด ผมพยายามผลักมันออกแต่ด้วยกำลังที่มีกับจิตใจที่บีบคั้นตอนนี้แค่พยุงตัวก็ยากเต็มทน มันคือคนที่ฆ่าแม่ คือคนที่ใส่ความทุกอย่างได้อย่างเลือดเย็นที่สุด
“ฟังเหตุผลแล้ว ออกไปจากชีวิตไอ้เฟยได้หรือยัง รู้สึกผิดบ้างไหมที่ตัวเองโง่ขนาดไหนถึงได้หักหลังคนที่พยายามช่วยนายทุกวิถีทางลงได้”
“ก็ให้มันรู้ไปสิว่าถ้ามึงจะบอกอากงแล้วมึงจะไม่โดนไปด้วย ให้พี่อรรู้ไปสิว่าว่าที่สามีตัวเองมันเลวแค่ไหน ให้ครอบครัวมึงประณามและเกลียดชังมึงให้มากกว่านี้สิ เอาไหม! กูยอมแลก! ไอ้เฟยมันจะอยู่ข้างกู มีแต่มึงที่จะถูกทุกคนเกลียด”
“มั่นใจจริงนะ แปลว่าไม่รู้จักนักศึกษาที่มันเลี้ยงไว้ใช่หรือเปล่า”
ประโยคนั้นทำผมลมหายใจสะดุด มองอีกฝ่ายด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่ลดละ เฮียอี้ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นลมหายใจที่น่าขยะแขยงแล้วก็ดิ้นฟึดฟัด แม้แต่แกล้งจูบมันผมก็ทำไม่ลง เกลียดเสียยิ่งกว่าเกลียด ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตนี้ต้องมาพานพบคนเลว ๆ พรรค์นี้ได้
“ใกล้เกินไปมั้งเฮีย นั่นเมียผมนะ”
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังพร้อมกับแรงกระชากจากคอเสื้อทำให้คนที่อยู่แนบชิดถอยหลัง ไอ้เฟยพยักหน้าให้ผมเดินไปหา เฮียอี้ยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้แล้วเบี่ยงตัวหลบให้ผมกลับเข้าอ้อมกอดคนที่รักแต่โดยดี
“ไม่เห็นเป็นไรน่าเฟย นี่ก็เมียเราทั้งสองคน”
“ถ้าเป็นเพราะไอ้เรื่องโสมมที่เฮียทำเพราะความริษยานั่นผมไม่ถือหรอก ขอบคุณแล้วกันที่สอนให้ไอ้วินมันแกร่ง แต่เลิกยุ่งกับเราดีกว่า ยังเห็นว่าเป็นเฮียนะถึงได้เตือนดี ๆ”
“ฉันต้องกลัวงั้นเรอะ?” น้ำเสียงของอีกฝ่ายยียวน ไอ้เฟยดันผมมาหลบไว้ข้างหลัง
“อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพูดกับอากง อากงจะเลือกเชื่อฉันที่เป็นหลานว่าเมียนายมาเสนอตัวหรือเชื่อไอ้เด็กหน้าใสไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมัน”
“เชื่อวินอยู่แล้วแหละ เฮียประวัติโชกโชนขนาดนั้น จะให้ผมพูดเสริมอะไรอีกไหมล่ะ ตอนนั้นมีเรื่องอะไรนะ ที่เฮียโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะอาอึ้มจับได้ว่าคบกับผู้ชายแล้วบังคับให้เลิกนี่ เห็นหม่าม้าผมยอมรับเรื่องที่เป็นเกย์ได้ก็อิจฉา อย่างนั้นใช่ไหม แล้วอะไรอีกนะ ที่ตัวเองติดเอฟหกตัวรวดจนโดนรีไทร์ปีที่ 6 เพราะอกหักด้วยใช่ไหม โดนอากงด่าซะเสียหมาเลย แต่ผมดันได้ทุนเรียนดีเทอมเดียวกัน แหม ถ้าหัดใช้สมองทางด้านเรียนให้มากกว่าทำลายคนอื่นก็น่าจะรุ่งอยู่หรอกนะ”
“ไอ้เฟย!”
“ที่ได้โรงแรมอากงไปนี่ก็ประจวบเหมาะกับช่วงหลังเจอคุณอรเลยไม่ใช่เหรอ ทางฝั่งนั้นเขาก็เป็นผู้บริหารโรงแรมหลายที่นี่ หมั้นหมายด้วยวาจาเอาไว้เพราะอยากให้เมียมาช่วยขอมรดกไม่ใช่หรือไง อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ”
“เพ้อเจ้อ! มึงเอาข้อมูลมาจากไหน”
ไอ้เฟยยิ้มด้วยแววตาเยาะ ขณะที่อีกคนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มันยักคิ้วยวนอย่างคนเหนือกว่า “ผมเป็นนักเรียนทุนมาตลอดนะ เวลาสนใจอะไรข้อมูลผมแน่นตลอด เฮียอยากดูธีสิสจบผมไหมล่ะ อาจารย์ถามอะไรผมตอบได้หมดนะ เผื่อไม่รู้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมไม่ได้พูด เรื่องยา เรื่องรถแข่ง เรื่องหนี้ เกลียดอากงมากสินะที่รักผมออกนอกหน้า อิจฉาผมมากสินะที่ทำอะไรมันก็ดีไปเสียทุกอย่าง”
มิ่งฟ้าเหยียดริมฝีปาก ขณะที่มือข้างหนึ่งซึ่งซ่อนอยู่ด้านหลังบีบมือผมแน่น
“เลิกยุ่งกับวินกับผมเสียทีถ้าไม่อยากให้เรื่องพวกนี้หลุดไปถึงหูอากง ผมก็ไม่อยากให้กงเสียหลานชายคนโตไปเท่าไร ยึดมรดกทั้งหมดแล้วไล่ออกไปขี้คร้านจะตายเหมือนหมูเหมือนหมา เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเสียขนาดนี้จะไปทำอะไรได้ ให้ความพินาศมันเกิดที่ตัวเฮียเองและเผาไหม้ตัวเฮียเถอะ อากงของผมจะได้ไม่บาปเท่าไร”
มือทั้งสองข้างของเฮียอี้กำแน่น ขบฟันจนเห็นกรามเป็นสันนูน แววตาเคียดแค้นชิงชังส่งออกมาชัดเจน “ส่วนที่คิดว่าจะเก็บผมน่ะ เอาให้แม่นนะ เพราะถ้าพลาดเฮียคงรู้นะว่ากระสุนนัดใหม่มันจะไปฝังอยู่ที่หัวใคร”
ไอ้เฟยพูดอย่างไม่ยี่หระก่อนเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จะผ่านไป ผมยืนขอบตาร้อนผ่าวอยู่ตรงนั้น กระทั่งลมหายใจยาวถูกพ่นออกมา มิ่งฟ้าพลิกตัวหันกลับมา จับแก้มทั้งซ้ายและขวาของผมให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน
“ตี๋...กูขอโทษที่ดึงมึงมาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ที่จริงแล้วทั้งหมดเป็นความผิดของกูเอง”
“ทำไมไปพูดกับมันอย่างนั้น!”
เมื่อสบโอกาสผมก็ตวาดเสียงลั่น สูดจมูกเพราะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เจ็บปวดและอึดอัด นั่นเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกเป็นห่วงและขลาดกลัว “ถ้ามันเก็บมึงขึ้นมาจริง ๆ นอกจากแม่แล้วกูยังต้องเสียมึงไปเพราะมันอีกเหรอเฟย!”
คนก่อเรื่องคลี่ยิ้มบาง มันดึงผมเข้ามากอด “โธ่เอ๊ยตี่ตี๋ มันไม่กล้าหรอกน่า กูรู้จักพี่ชายตัวเองดี”
ผมทุบแผ่นหลังกว้างถี่ ๆ โมโหมันจนไม่รู้จะบรรยายออกมาว่ายังไง สักพักก็เปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วถ้ามันไม่พูดกลั้วหัวเราะออกมาเสียก่อน
“ถ้าห่วงก็หยุดทุบหลังกูเถอะ กูจะตายเพราะมึงมากกว่ามันแล้วนะ เจ็บนะโว้ย”
“ไอ้บ้า! มึงมันบ้า!”
“เออ” พูดแล้วจูบหนัก ๆ ที่ขมับ มันไม่ยอมปล่อยให้ผมหลุดจากอ้อมกอดไปไหน “ให้คนบ้าคนนี้ดูแลมึงแล้วกัน”
“มึงสืบเรื่องนี้มานานหรือยัง”
“ก็...ตอนมึงสารภาพก็เลยไปค้น ๆ ไดอารี่ดู เลยนึกขึ้นได้ว่าช่วงนั้นกูกับมันมีปัญหากันอยู่”
“หน้าอย่างมึง...เขียนด้วยเหรอ”
“ก็มีบ้าง” มันพูดกลั้วหัวเราอย่างคนไม่คิดอะไรอีกครั้ง แต่ผมกลับไม่มั่นใจในคำตอบ คนอย่างมิ่งฟ้าถ้าไม่มีหลักฐานมัดตัวอีกฝ่ายอย่างฆ่าจนตายมันไม่เปิดหน้าสู้แบบนี้แน่
“โกหกกูใช่ไหม”
“อืม โกหก ตอนนั้นที่บอกว่าไม่เป็นอะไรน่ะ ที่จริงเป็น ถึงต้องแอบสืบมาขนาดนี้ไงล่ะ”
“เอาเวลาที่ไหนไปค้น” ผมถามเสียงอู้ ยังรู้สึกดีที่อยู่ในอ้อมแขนนั้น ส่วนเฟยก็คงไม่ต่างกันถึงไม่ยอมปล่อย
“ช่วงที่บอกว่าไปหาลูกค้า กับช่วงที่ทำงานชุ่ยจนโดนด่านี่ไง เลิกสงสัยได้หรือยัง ขี้เกียจตอบแล้ว อยากกอดเงียบ ๆ แบบนี้สักพัก”
ผมพยักหน้าและยอมเงียบเสียงในที่สุด
ภูเขาก้อนใหญ่เหมือนถูกยกออกจากอก อาจโกรธเกรี้ยวที่เฮียอี้เป็นตัวการที่ทำให้เสียแม่ไปแต่นึกขอบคุณความโชคดีของตัวเองอีกอย่าง
ขอบคุณที่เฟยอยู่ตรงนี้ ไม่ได้จากผมไปไหนอย่างที่ถูกจองจำมาในความรู้สึกผิดบาปตลอด 6 – 7 ปีที่ผ่านมา
ผมรู้ ผมเป็นคนที่โชคดีมากจริง ๆ
TBC
สวัสดีปีใหม่ค่ะ อยู่ด้วยกันอีกปีเนอะ แฮร่ ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก เอาเฮียอี้มาให้สรรเสริญค่ะ ฮาาา ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ ละเมียดละไมอ่านจริง ๆ ไว้เจอกันอีกทีวันอาทิตย์หน้าค่ะ
-
หูยยยยยยยยยอิเฮียยยยยน่ากระทืบมากค่ะมาระรานตี๋อยู่ได้ :m16: :m16: พี่เฟยด่าได้เจ็บดีชอบบบบบบ ว่าแต่พี่เลี้ยงเด็กจริงหรอ? นศศคนนั้นคือใคร?
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกเบาๆว่าเฮียอี้น่าสงสาร แต่ร้ายมาก
ร้ายจนไม่ให้อภัย พี่เฟยด่าได้ดี และยาวมาก อ่านมันส์จนลืม 5555
-
จะยังไงก็ยังคาใจกับเด็กที่เฟยเลี้ยง บางทีก็ต้องคิดนะวินว่าตัวเองจะประคับประคองไปได้แค่ไหน :hao5:
ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่คนสุดท้ายล่ะ รักของเฟยเป็นของจริง แต่ถ้ายังนอกกายกันไปเรื่อยๆแบบนี้ มันก็พูดยากนะ :katai1:
เรื่องเฮียอี้ ก็แค่คนขี้อิจฉาจริงๆนั่นแหละ ไม่ห่วงอะไรแล้ว ยกเว้นเวลาแกเล่นไม่ซื่อ ไม่ต่างคนต่างอยู่ซักที :angry2:
สู้ๆนะตี่ตี๋ อยากให้ความรักครั้งนี้ เป็นความรักครั้งสุดท้ายที่มันตลอดไปนะ :กอด1:
-
ถามคำเดียวชื่อ "เฮียอี้" นี่ผวนมาจาก "อีเ-ี้ย" ใช่ปะ
:z6:
-
เฮียอี้นี่มันสารเลวจริงๆ ทำให้เเม่วินต้องตาย ทำให้วินต้องมาขายตัวให้
ทำให้วินต้องมารู้สึกผิดบาปต่อเฟยมาตลอด หึ่ม! :m16: :m31: :z6:
เฟยตอนนี้เท่มาก ปกป้องวินไว้ได้ ปกป้องแบบนี้ตลอดไปนะ กอดวินให้แน่นๆ
วินโชคดีที่ได้รู้จัก และได้รักเฟย และเฟยเองก็รักวินมากด้วย ดีใจกับวินด้วย
:mew1: :L2:
-
ไอ้ชาติชั่ว สมแล้วแหละคนอย่างมรึงไม่มีใครรักเป็นได้แค่ไอ้ขี้อิจฉาเฮงซวย ถรุยยยส์ ไอ้ขี้แพ้
แต่อีกอย่างที่ยังไม่เคลียร์เรื่อง นศ.ผู้นั้นคือใคร
-
อิเฮียอี้ เด็กมีปัญหาดีๆนี่เอง อ่านตอนนี้แล้วอิเฮียมันอิจฉาจนแค้นไปแล้วนะ ด้อยกว่าเฟยในทุกทางคิดว่าที่บ้านก็คงเน้นย้ำอยู่เสมอ เข้าใจสภาพครอบครัวคนจีนเลย แล้วตัวอี้เองก็รู้ด้วยว่าด้อยกว่าเฟย ตัวอี้เองก็ชอบผู้ชายแต่ต้องเลิกเพราะว่าที่บ้านไม่ยอมรับ มาเจอเฟยที่ไม่แคร์ที่บ้านแล้วมีความสุขกับวิน ตอนนั้นอิ้ก็คงจะประมาณ 20 กว่านิดๆถึงทำอะไรเลวๆโดยไม่คิด ท่าทางครอบครัวในอนาคตของอิ้ก็คงอยุ่กันไปแกนๆ แค่คิดว่าเฟยกับวินมีความสุขด้วยกันก็ทรมาณพอสำหรับเฮียอี้แล้ว
ยังอยากนึกว่าเด็กนักศึกษาคนนั้นเป็นเด็กเก่าของเฮียอี้นะ แล้วเฮียอี้มันอกหักจากใครจนโดนไทร์ตอนปี 6? โอ๊ย พล็อตเพียบสำหรับนิยาย
วันนี้สับเฮียอี้เละอย่างเดียว แต่เข้าใจนะที่มันอิจฉาเฟยเอาน่ะ เฟยมีวิน เฮียอี้โดนบังคับให้เลิกกับแฟนผู้ชายจนอกหัก ถึงจะจัดการแกล้งจนได้วินและแยกวินออกจากเฟยได้แต่คงแทบกระอักเลือดที่ทั้งสองคนกลับมาหากันอีก
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับตอนใหม่
-
แงๆๆๆๆๆๆ
เฮียอี้ต้องเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจแน่เลย
แต่เรื่องนักศึกษาหนุ่มคนนั้นก็ยังไม่เคลียร์เลยนะ พี่เฟย
-
เฮียอี้ อีเฮี้ย!!!!
ที่สุดจริงๆ
-
เราสงสัยเหมือนกันว่าเฮียแกไปบ้านวินได้ไง
กระจ่างตอนนี้ :m31: :m31:
อิเฮียอี้นี่เลวเกินไปน่ะ อยากได้วินขนาดนั้น
อยากชนะพี่เฟยขนาดนั้นเลยหรอ ทำร้ายคนคนนึงได้เลย ใจร้ายไปแล้วว :เฮ้อ:
ความอิจฉามันอนุภาพร้ายแรงจริงๆ
แต่ แต่ ยังค่ะ ยังไม่เคลียร์เรื่องอิพี่เฟย อย่ามาเนียนกอดพี่ตี๋น่ะเฟ้ยยยย
มาเคลียร์ไอ้เด็กมหาลัยนั่นก่อน
ไม่ใช่เด็กนั่นของเฮียอี้ แล้วพี่เฟยไปแอบเต๊าะ แอบสืบชิป่ะะ ภาวนาให้เป็นแบบนั้น
พี่เฟยแกก็เกรียนตลอดเวลาน่ะ ฮ่าๆๆๆ ขนาดกับอากงยังจะเกรียน
แต่เหมือนในครอบครัวทุกคนจะรู้หมดเลยว่าพี่ตี๋เป็นใคร ฮิ้ววว ดีใจด้วยน๊าาาา
นับถอยหลัง เหลืออีกสามตอน จะมีดราม่าอะไรมาอีกน๊าาาา :mew2: :hao5:
ปล.ช่วยแก้คำผิดจ้าา ขาดกลัว >>> ขลาดกลัว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอยเกลียดมึง อีเฮี้ยอี #โทษๆเสียงสูงไปนิด
-
เอาจริงๆ แล้ว พออ่านตอนนี้เรารู้สึกว่าเฮียอี้เป็นคนน่าสงสารนะคะ
ดูจากประวัติเฮียแล้วเหมือนจะผ่านอะไรมาโชกโชนอยู่เหมือนกัน
เป็นเกย์ก็ไม่ถูกยอมรับ อกหักติดเอฟ เล่นยา (ตามที่พี่เฟยกล่าวมา)
เทียบกับพี่เฟยที่ดูเหมือนว่าใครๆ ก็รักแล้ว ไม่น่าแปลกใจหรอกถ้าเฮียจะอิจฉา
ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าคนเราก็มีความรู้สึกอิจฉาคนอื่นอยู่ในตัวกันทั้งนั้นแหละ (มองโลกในแง่ร้ายไปมั้ย? 5555)
อยู่ที่ว่าจะเก็บความรู้สึกนั่นเอาไว้ หรือจะเลือกแสดงออกมามากน้อยแค่ไหน
เฮียอี้ที่ดูจะเก็บกดมานานก็เลยเลือกที่จะแสดงออกมาแบบสุดๆ คือกะว่าเอาให้สุดชีวิตไปเลย
นี่อ่านตอนนี้แล้วทำไมไม่โกรธเฮียเลยก็ไม่รู้ ฮาาาาาาาาาา (จากตอนที่แล้วอ่านไปด่าไปจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก 55555)
แต่ก็โล่งใจที่อย่างน้อยก็เคลียร์กรณีของเฮียได้แล้ว
(ต่อไปนี้ก็อยู่อย่างสงบๆ นะเฮีย ที่บ้านให้อภัยแล้ว #เดี๋ยว)
เหลือแต่ประเด็นเด็กนักศึกษาที่พี่เฟยเลี้ยงไว้นี่แหละ
อะไรยังไง :hao5:
เอาดีๆ นะพี่เฟย เราเชื่อใจพี่เฟยนะ
อย่าทำให้ตี่ตี๋เสียใจนะ เห็นมั้ยว่าตี่ตี๋น่ะรักพี่เฟยมากแค่ไหน ฮอลลลลลลลลล :hao5:
-
เฮียอี้ คงไม่อยากตายตามอายุขัยใช่มั้ย ??? :z6:
-
หลังปีใหม่ก็ยังหน่วง
เกลียดอิอี้มากแทบจะเข้าไปกระชากหัว
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
:L2:
-
เรื่องนักศึกษาที่แอบเลี้ยงไว้ยังไม่เคลียร์นะ
อ่านเรื่องนี้บอกตรงๆเหนื่อย!!
พออ่านแต่ละตอนจบทีไร มานั่งนึกว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงจบเลยใช่มั้ย??
พอถึงตอนที่เค้าสวีทกัน เราไม่ได้สวีทตามนิยายเลย
ความรู้สึก อึนๆมึนๆตามเรื่องเลย นิยายเรื่องนี้ไม่ได้หวาน ไม่ได้ดราม่ามากมาย
แต่มันให้อารมณ์ความรู้สึก สีเทาๆอ่ะ มันไม่ขาวแล้วมันก้อไม่ดำ !!!!!!!!! บรรยายไม่ถูกจริงๆ!!!!!!!!!!!!!!
-
แพ้ภัยตัวเองไปนะ เฮีย บางทีธรรมะก็ชนะอธรรมบ้าง
เฮียจะไม่มีวันมีความสุขที่แท้จริงหรอก
เพราะจิตใจและความคิดของเฮียจะทำร้ายเฮีย ทำให้เฮียไม่มีความสุขเอง
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้...หายใจไม่ออก เครียดอ่ะ เครียด คิดว่าจะมีมาม่าอะไรปะทุขึ้นมาอีก ยังคาใจเรื่องนังเด็กนักศึกษา อิเฟย ถึงตอนนี้แกยังมีคดีติดตัวนะ ฉันจะรอดูอาทิตย์หน้า เครียดมาก บอกเลย
-
่พี่้ฟยไม่น่าเลี้ยงเด็กนะพาพี่วินมาเปิดตัวขนาดนี้แล้ว ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิด :katai1:
-
ทำไมไม่ถามเรื่องนักศึกษา โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย :ling3:
มันยังไม่โอเคอะ มันยังไม่ใช่อะ มันยังดีไม่เต็มร้อยอะ :ling1:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย อึดอัดดดดดดดดด :katai1:
-
อร๊ากกกกกกกก :angry2: อิเฮียอี้เลวนรกจริงๆ ส่วนพี่เฟยก็พระเอกที่มีสติสุดๆ ไม่มีหูเบา สมละที่เรียนเก่ง หลานรักอากง พี่เฟยชนะเลิศทุกอย่างสุดยอกพระเอกคร้า o13
-
กำลังบ่นถึงเรื่องนี้พอดี
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบน้องวินค่ะ ถึงจะแบ๊วโดนหลอกสมัยวัยเตาะ
หรือปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปบ้างตอนเสียทุกคนที่รักไป
แม้เราจะไม่ยากจะยอมรับ
แต่เรารักวินมากกว่าที่จะมองสิ่งพวกนั้นไป
เรารักหัวใจของวิน และเฟยเองคงเป็นเช่นนั้น
มีอะไรก็คุยกันนะ เฟยมีไรก็บอกวินนะ
อย่าให้เขาคิอมากเลย นี่ทีมพระเอก แต่รักนายเอก555555555
ส่วนเชี่ยเฮียอี้ ถ้าไม่เจอตบสักป๊าบคงลอยนวลอยู่นันใช่ไหม
ได้เดี่ยวพี่จัดเอง
-
อีเฮียอี้ขี้อิจฉา เลวมากโดยเฉพาะเรื่องแม่วินและเรื่องหลอกวิน เอาคนอื่นมาเป็นเครื่องมือแบบนี้เลวจริงๆ
ทำเอาพระเอกเสียศูนย์ไปพักใหญ่ แต่ก็กลับมาได้ดีเพราะเป็นคนคุณภาพ เอ้า ลุกขึ้นตบมือให้เฟย
-
มันเกือบจะดีแล้วเว้ยเฟย
แต่มันติดตรง อิเด็กนั่นอ่ะใคร แจงด่วนๆค่าอิพี่เฟย
ไม่ว่าตอนนี้แกจะทำตัวดีแค่ไหน ชั้นก็ไม่อินนะคะ แกต้องบอกก่อนอิเด็กนั่นใคร
ยังคงสงสารตี๋ ส่วนตี๋ก็ช่วยสงสารตัวเองด้วยนะ เห็นตี๋เจ็บแล้วเจ้ทนไม่ได้จริงๆ
-
เชื่อพี่เฟย ต้องจัดการทุกอย่างได้อยู่แล้ว
สงสารเฮียอี้นิดนึง
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โหยยยยยยยยยย อิเฮยอี้
สรรพคุณฮีช่างเลวดีเหลือเกิน
ตอนแรกไม่คิดว่าจะขนาดนี้นะเนี่ย
เลวไม่มีที่ติค่า ตบมือ!!!!!!!
สงสารวินเลยอ่า ไม่น่าหลงกลมันเลย
แต่ยังไม่เคลียร์เรื่องเด็กนศ.ที่ชื่อเมท
เป็นใครอ่ะ ข้องใจ กลัวว่าเดี๋ยวจะกลายเป็นเครื่องมือที่อิเฮียเอามาทำลายเฟยกะตี่ตี๊อีก
เฟยอาจเลี้ยงไว้จริงแต่อาจไม่มีอะไรมาก แล้วอิเฮียจะทำให้มันมีไรงี้
โฮกกกกก เครียด :katai1: :katai1:
ตี่ตี๊ต้องเตรียมรับมือเรื่องนี้นะ อย่าหวั่นไหวเด็ดขาด
ถ้างสงสัยก็ถามเฟยไปเหอะ อย่าเก็บไว้ จะได้ไม่เข้าใจผิดนะ :mew2:
ถ้าเป็นเด็กอิพี่เฟย ก็จัดการให้หมดข่า เอาให้เข็ดๆ
-
จนตอนนี้ก็ยังสงสัย เรื่อง นักศึกษานั่นไม่หาย นี่อินและแค้นเคืองตี่ตี๋นะเฟ้ยยยยย :m16:
-
แล้วตกลงน้องนักศึกษานั่นเป็นใครคะ?
-
กระทืบได้มั้ย ได้มั้ย ๆ :katai1:
เฮียอี้ หืมมมมมมมมม :z6: :z6:
อยากเอาให้จมดิน สงสารลูกที่จะเกิดมาของอิเฮียนี้มากก ขอให้ไม่มี
จะได้ไม่รู้ว่ามีพ่อแย่ๆแบบนี้
สงสารตี๋ที่ต้องรู้สึกผิด รู้สึกแย่ เพราะไอ้เฮียบ้าเนี่ยยยย
แม่ทั้งคนต้องมาแย่เพราะไอ้เฮียเนี่ย โอ๊ยไม่รู้จะด่ายังไง :z3:
แต่ดีใจนะที่สองคนกลับมาดีกันได้
ตัดเรื่องที่เข้าใจผิดกัน ถือว่าทั้งคู่คือรักแท้น่าา
-
รู้สึกหน่วงเหลือเกินนนนนนน สงสารวินอ่ะ ; ____ ;
คือเรื่องเฮียอี้ก็สงสารแล้วนะ ตัวเฟยเองก็ไม่น่าทำเรื่องให้วินเครียดไปกว่านี้เลยอ่ะ
คือตัวเองควรจะสำนึกผิดซักนิดไหมว่าที่วินต้องโดนแบบนี้ก็เพราะเฮียอี้อิจฉาตัวเอง ? ก็ควรจะแบบ ไม่ทำเรื่องอื่นๆมาให้วินเครียดอีกไหมอ่ะ
ถึงตัวเองจะไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เฮียอี้ทำแต่มันก็มีตัวเองเป็นต้นเหตุไหมจริงๆ
เราอยากให้วินถามไปตรงๆมากกว่านะ เราว่าคนรักกันมันควรคุยกันอ่ะ
พยายามเก็บไว้คนเดียว พยายามลบมันออกจากใจ ยังไงมันก็ไม่หายหรอกจริงๆ
อย่างเราเองก็เคยมีเรื่องเข้าใจผิดแบบนี้นะ ก็พยายามเก็บเพื่อรักษา 'เรา' ไว้ จนสุดท้ายคือมันแบบ ไม่ไหวจริงๆ
3 วันเองมั้งตอนนั้น ก็ต้องพูดแล้ว เพราะทนอยู่ไม่ไหว ก็ไม่อยากให้วินต้องทนนะจริงๆชอบตี๋มาก ไม่อยากให้เครียดเลยนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ ~ มีความสุขมากๆนะคะ จะคอยติดตามเสมอค่ะ <3
-
เฮียอี้เลวมากจริงๆๆ เฟยแต่ยังเหลือคดีน้แงนักศึกษานะเลี้ยงไว้จริงๆหรอ ไม่สงสารวินหรอ :sad11:
-
โหหหห เลวจนอึ้งเลยอ่ะ
แต่เอาจริง ๆ ก็น่าสงสารเฮียแก
เหมือนจะโดนเปรียบเทียบตลอดเวลา
แถมยังให้แต่งกับผู้หญิง ทั้ง ๆ ที่เป็นเกย์อีก
ชีวิตเฮียอี้ดราม่าจริง ๆ :ruready
เฟยนี่ก็มาหล่อตลอด เบื่อพระเอกเรื่องนี้
ดีเกิน (ได้ข่าวว่าตอนที่แล้วด่าไม่ยั้งเลย)
ออ ยังไม่เคลียร์เรื่องที่เลี้ยงเด็ก
อาจจะยังได้ด่าพระเอกอีกสักตอน (รึเปล่า)
:katai2-1:
-
อิเฮียยยยยยยยยยอี้!!!!!!!! เฟยเอาให้มันตายยยยยยยยยยยยย
เลวมากกกกกกกก
รักเฟยยยยยยยยย
สู้ๆน๊าาาาาา
-
เหมือนจะดีนะ แต่เรื่องนักศึกษานั่นล่ะ ยังไม่เคลียร์นะ หรือจะมีบทมากทีหลัง
พี่เฟย อย่าทำเป็นเล่นนะเว้ย ถ้าเลี้ยงเด็กจริงเชียร์วินให้หนีจริงๆด้วย :angry2: :m16:
-
สงสารเฮีย พูดเลย
-
แม่ทั้งคนนะ น่าจะให้วิน ครึ่งปากครี่งจมูกสุดแรงไปสักที เอาให้แต๋วแตกไปเลย
-
เลวมาก
-
เรื่องเด็กยังไม่เคลียร์นะเฟยๆ
-
ไม่รู้สินะ โกรธเฮียอี้ไม่ค่อยลง
ความอิจฉา มันมีกันทุกคนแหละ ยิ่งกับคนที่ปากแบบเฟย มันทำตัวน่ารักซะที่ไหน
แต่เฮียก็ทำไม่ถูก ไปทำคนที่ไม่เกี่ยวทำไม
แค้นเฟยก็ทำเฟยสิ เฮ้ยย แต่ไม่ใช่ไปทำอย่างว่านะ ไม่ๆๆๆ
-
บอกตามตรง สงสารเฮียอี้ไม่ลง คือ มันเกินไปกับสิ่งที่ทำกับวิน เอาปมด้อยตัวเองที่เกิดจากการทำตัวเอง ความเกลียด อิจฉาริษยาที่มีต่อเฟยมาลงกับวินและแม่ได้ยังไง ยิ่งได้ฟังยิ่งสงสารตีตี๋มากกกกกกกกกกกก :hao5: ตอนนั้นคงตกใจและทำอะไรไม่ถูก ถึงได้เลือกขายให้เฮียอี้ เป็นใครในตอนนั้นก็ต้องทำ ใครจะทนให้แม่ตายไปต่อหน้าต่อตา ถึงจะยื้อจนถึงที่สุดแล้วแม่ก็ตาย ดีกว่าไม่ทำอะไร สงสารตี๋ที่ต้องเจ็บปวด ไม่มีใครเลยในตอนนั้น จนถึงกับชีวิตเสียหลักไปพักใหญ่ แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ที่เฟยกลับมาและปรับความเข้าใจกันได้ เฟยอย่าทิ้งหรือทำให้ตี๋ผิดหวังอีกเลยนะ แล้วเฟยก็ควรระวังเฮียอี้ไว้ด้วย ถ้าเป็นอย่างที่เฟยพูด นับว่าเฮียอี้เลวมาก ฆ่าได้กระทั่งพี่น้อง แต่อย่างว่าขนาดแม่วิน เฮียอี้ยังฆ่าทางอ้อมได้เลย เลือดเย็น ใจร้ายทีสุด สมควรแล้วที่จะไม่มีความสำเร็จในชีวิต ทำตัวเองทั้งนั้น พูดแล้วก็เจ็บใจแทนเฟยกับตี๋ขอ :z6: รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทีนี้ก็เหลือเรื่องเดียวแล้ว อีเด็กนักศึกษา มันเป็นครายยยยยยยยยยย รีบพูดออกมาเดี๋ยวนะพี่เฟย :angry2: หรือไม่ก็ ตี๋ควรถามนะ เฟยรักตี๋ขนาดนี้ มีอะไรก็พูดไปเลย เชื่อว่าไม่มีหรอก (มั้ง) :katai1:
-
อยากรู้ว่าอิเด็กมหาลัยนั่นคือใครรรรรร
กรี๊ด รู้สึกอยากเสพดราม่า 5555
-
วินแกลืมถามป้ะ เด็กที่เลี้ยงอ้ะ จิงเท็จยังไง
อิเฟย ก้อไม่พูดถึง โอยยยยยยยย เครียดดดดด
-
อ่านไปใจมันก็ตุ้มๆต่อมๆ กับคำว่า "นักศึกษา" ก็ยังคงค้างคาในใจต่อไป ตี๋ๆไม่มีใครอีกแล้วทุกๆอย่างฝากไว้ที่เฟยคนเดียว ถ้ามันพังลงเข้าในสักวันไม่อยากจะคิดเลยเฟยจะมีสภาพยังไง รวมถึงคนอ่านด้วย :hao5:
-
โหแหะ สรรเสริญลำบากเลยเนี่ย คนอะไรทำแต่เรื่องดีงาม
ขวัญมานะจ๊ะตี่ตี๋ กอดๆๆๆ ให้อบอุ่นตาย
-
พาร์ทนี้เฟยหล่อมาก
หล่อกว่าช่วงที่เข้าไปประคับประคองพี่ยูซะอีก
เป็นเรื่องความรักของตัวเองทั้งที ก็ต้องจัดเต็มซะหน่อย
เฮียอี๊คงจบสิ้นกันไปเสียที
แต่น้องนักศึกษาคนนั้นยังเป็นประเด็นต่อไปให้เคลียร์นะคะ
แต่ ณ จุดนี้ เราเชื่อพี่เฟยว่าคงรักและซื่อสัตย์กับน้องตี๋นั่นแหละ
ที่น้องตี๋ไม่อยากถาม อยากเชื่อใจก็เข้าใจนะ
แต่เราว่าถามๆ ออกมาเหอะ เพราะเราอึดอัด (หัวเราะ)
-
เฮียอี้อย่างเลวเลยอ่ะ!!!
จริงๆชีวิตเฮียก็น่าสงสารนะ ทำอะไรก็เฟล
เข้าใจอารมณ์คนที่ถูกเอาไปเปรียบเทียบแล้วเราดันด้อยกว่าทุกทาง
แต่มันใช่ม่ะ?!! อิจฉาจนเล่นกับชีวิตคน ทำจนแม่วินทรุด!!!
จะสงสารเฮียอี้ก็เลยสงสารไม่ลง ทำเกินไปนะเฮีย!
ส่วนพี่เฟย เท่ห์ละพี่ เสียอย่างเดียว ยังติดใจเรื่องอิเด็กมหาลัยคนนั้น
คือ...วินไม่ถามเพราะอยากประคับประคองรักครั้งนี้
แต่ว่านะ...การที่เก็บอย่างนี้ ไม่พูด ไม่บอก ไม่ถาม มันก็จะกลายเป็นปมเล็กๆในใจไม่มีวันหาย
มันก็เหมือยอยู่โดยกอดความระแวงไว้ในใจลึกๆตลอดเพราะเรื่องมันไม่เคลียร์
ตอนนี้พยายามมองโลกสวย เข้าข้างพี่เฟยว่าไม่มีอะไรในก่อไผ่กับเด็กนั่น
แต่ทางที่ดีกรุณาเคลียร์ด่วน วินถามๆออกไปเหอะ
-
เฉลยไปเรื่อยๆ โล่งใจ! แต่นักศึกษานั่นล่ะ มาเฉลยได้แล้ววว
-
จัดหนักๆหน่อยสิเฟย อิเฮียอีี๊ต้องโดนหนักๆ :angry2:
ส่วนเฟยนี่ต้องเคลียร์เรื่องนักศึกษาคนนั้นนะ สงสารวินอะ :sad4:
ไหนบอกว่าวินเคยจัดการกับเด็กๆของเฟยมานักต่อนักไง ทำไมคราวนี้ไม่จัดหน่อยละ
สู้ๆหน่อยสิน้องตี๋ :z6:
-
ตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด
ตอนแรกๆ ชอบพี่เฟยมากกว่าพี่ตี๋
พออ่านมาจนถึงตอนนี้ รู้สึกชอบพี่ตี๋มากกว่าพี่เฟย ผ่านอะไรมาเยอะมากจริงๆ ยืนอยู่จนถึงตอนนี้ได้ แข็งแกร่งมากๆ แล้ว
:L2:
-
:m15:อ่านถึงตอนสองแล้วหน่วงคะวินปิดบังความจริงอะไรในอดีตไว้นะ พี่เฟยเผยออกมานะให้วินพูดออกม่ว่าทำไมถึงทิ้งเฟยไป
-
สงสารตี๋ตี๋อ่าา ชีวิตผ่านอะไรมาโชกโชนเหลือเกิน ถ้าสุดท้ายแล้วจะยังต้องไม่เหลือใครอีกนี่มันจะเจ็บปวดเกินไปแล้วนะ :o12:
เราเข้าใจความรู้สึกตี๋นะ ที่เวลามีเรื่องหนักใจหรือรบกวนจิตใจร้ายแรง คนที่เราจะไม่กล้าบอกที่สุดคือคนที่เรารักและเป็นห่วงที่สุดนี่แหละ เพราะไม่อยากให้เขาไม่สบายใจไง ไม่ใช่เพราะเขาไม่สำคัญ แต่เพราะว่าสำคัญมากต่างหาก
ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังอยากให้ตี๋ตี๋มีพี่เฟยอยู่เคียงข้าง
แต่อินศ.คนนั้นมันเป็นคร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใจจริงอยากให้ตี๋เข้าไปคุยให้รู้แล้วรู้แรดกันไปเลย แต่ถ้าเป็นเรา เราก้คงอยู่เงียบๆ ไม่ทำอะไรอย่งนั้น เพราะงั้นก็เลยเข้าใจอีกแล้วว่าทำไมตี๋ถึงไม่ทำ แงงง ทำไมมันจะเจ็บปวด อิพี่เฟยมาเคลียร์ตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ ต่อให้เป็นแค่เด็กที่เลี้ยงไว้จรริงๆเราก็ไม่ยอมหรอกนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :fire:
-
ปกติ ไม่ชอบอ่านนิยายที่นายเอก มั่ว หรือมีอะไรกับคนหลายคนนะค่ะ
แต่ว่า เรื่องนี้ อ่านแล้ว หน่วง สงสารปมของวิน
และก็คิดว่า ยังไงเฟยก็ไม่ได้มีแค่ วินคนเดียว ถึงแม้ว่าตอนหลังจะรักแค่วินก็เหอะ
ตอนนี้ อ่านถึงตอน หน้าที่ แล้วคิดว่า อีเชนต้องทำอะไรมิดีมีร้ายวินหรือเปล่านะ
สนุกนะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกหน่วงไปตามวิน หวานไปตามความรักของเฟยกับวิน
ก็ขออย่าให้มีดราม่ามากนักนะค่ะ กระซิก :mew2:
-
แล้วนักศึกษาละเป็นใคร โอ๊ยยย ค้างๆๆๆๆๆ
-
ไม่เคลียร์เรื่องเด็กนักศึกษา แม็ท มันคือใคร ชอบทำตัวลับๆล่อๆ ระวังนะเฟยเด๋วตี๋มีเคือง :katai1:
-
:hao4:
-
18 Taking a break or breaking up
เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ผมก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนอยู่บนเตียงนุ่มโดยมีอ้อมกอดของใครบางคนซ้อนจากทางด้านหลัง มิ่งฟ้าเองก็ดูนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน มันยังคงใช้จมูกคลอเคลียบนลำคอสลับกับจูบเบา ๆ ที่กระดูกโปนด้านหลัง
วันนี้ผมกับมันเจออะไรมาค่อนข้างหนัก เราไม่ได้พูดเรื่องเฮียอี้กันอีกแต่หวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ผู้ชายคนนั้นร้ายกาจขณะเดียวกันก็ขี้ขลาด กลัวการต่อสู้และหวังจะไล่บี้เอาแต่คนที่ไม่มีทางขยับลุกขึ้นมาสู้
ลึก ๆ แล้วผมก็ยังคงเสียใจที่เคยตกเป็นเครื่องมือทำร้ายคนที่รัก เป็นความรู้สึกผิดที่ไม่อาจเยียวยาได้ และยังคงเป็นแผลในใจราวกับว่านั่นคือบทลงโทษของผมที่ทำอะไรสิ้นคิดไปในตัวเอง แม้ว่าคนที่กอดอยู่จะบอกว่าไม่เป็นไร นั่นก็เป็นได้แค่ส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมยังคบกับมันต่อได้อย่างสบายใจเท่านั้น
ปลายนิ้วเรียวที่แตะอยู่บนสะโพกเปลือยค่อย ๆ ขยับไล่ขึ้นมาถึงช่วงเอว เลื้อยขึ้นยังหน้าท้องและผ่านสะดือบุ๋ม มันไม่ได้มีเจตนาจะปลุกอารมณ์เพียงแค่ไล้ไปบนผิวกายด้วยความเคยชิน สักพักก็แนบมือไว้บนหลังมือผม สอดประสานปลายนิ้วเข้ามาโดยที่ยังจูบบนต้นคอไม่หยุด
“เฟย” ส่งเสียงเรียก อีกฝ่ายขานรับแทบจะในทันที พลิกมือมาใช้นิ้วเล่นฝ่ามือขาวเพลิน ๆ “พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม”
“จะตื่นเหรอ”
“ตื่นเมื่อไรก็ไปไง ไม่ต้องรีบ พรุ่งนี้วันหยุดอีกวัน”
คู่สนทนาครางรับในลำคอเป็นอันตกลงแต่ก็ยังไม่หลับ ผมขยับตัว พลิกเอาหัวมาซบบ่าเปลือยข้างที่มีรอยสักเอาไว้ ใช่ปลายนิ้วไล่ไปยังปีกนกที่กำลังโผบินท่ามกลางความมืด มิ่งฟ้าพับแขนข้างที่ถูกทับมาเล่นผมของผม เรานอนลืมตาในความมืดราวกับกำลังสงสัยว่าเมื่อไรความง่วงจะพลัดพรากสติให้หลุดลอยไปเสียที
“กูอยากรู้เรื่องเฮียอี้”
ถามเพราะยังคาใจเหมือนหนังม้วนเดิมที่ยังเฉลยไม่หมด ไอ้เฟยถอนหายใจ เอี้ยวเสี้ยวหน้ามาจูบที่ขมับแต่กลับถามเสียงเครียด “อยากไปรู้เรื่องมันทำไม”
“ก็...ไม่เข้าใจล่ะมั้ง เขาเกลียดมึงขนาดที่ต้องทำร้ายกันแบบนี้เลยเหรอ”
“คงงั้น เมื่อก่อนกูคิดว่ามันน่าสงสารนะ ที่เฮียเป็นแบบนี้เป็นเพราะผลมาจากพฤติกรรมของผู้ใหญ่ เตี่ยกับม้ามันเข้มงวด เวลาไม่ได้ดั่งใจอะไรก็จะด่ากันแรง ๆ กูยังกลัวเลย โชคดีที่ครอบครัวกูไม่เป็นแบบนั้น นิสัยบางอย่างก็ไม่เหมือนกันด้วย มันเป็นคนเก็บกด มึงก็เห็น มันรักพี่อรที่ไหนล่ะที่ต้องแต่งงานกัน”
“เขามีแฟนเป็นผู้ชายใช่ไหม”
“อืม เพื่อนในกลุ่มตั้งแต่มัธยมนี่ล่ะ ไม่รู้ว่าคบกันนานหรือยัง รู้แค่อาอึ้ม แม่ของมันจับได้ก็เล่นเอาเสียแฟนมันต้องถูกส่งไปเรียนต่อนอกเลย ทางนั้นเขาก็มีหน้ามีตา คิดว่าจับแยกกันแล้วจะเลิกเป็นเกย์ได้ ไอ้เฮียเหมือนจะเลิกยุ่งกับผู้ชายนะ แต่แฟนมันสองสามเดือนก็มีคนใหม่แล้ว พอมารอบกูตอนที่ม้ารู้ มันก็มาคุยด้วย เหมือนคนหัวอกเดียวกัน แต่ผิดตรงที่บ้านกูเสือกเฉย ๆ มันเลยรู้สึกเหมือนโดนทิ้งล่ะมั้ง”
“เขาเลยเกลียดมึงเหรอ”
“นั่นมันจุดเล็ก ๆ ที่เฮียเกลียดน่ะ เกลียดอากงที่รักกูมากกว่า ยิ่งหมั่นไส้กันอยู่แล้วด้วย”
“เขาใจร้ายกับแม่กูมากนะ” พูดพลางนึกย้อนไปถึงวันนั้น ทั้ง ๆ ที่สีหน้าเฮียอี้ดูนิ่งเรียบคล้ายคนนอกที่ไร้ความรู้สึกผมไม่อาจรู้ได้เลยสักนิดว่าอีกฝ่ายกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องที่ทุกอย่างเป็นไปตามเกม
“เลือดเย็น”
คำนี้อาจเหมาะสมที่สุด ไอ้เฟยพยักหน้าเห็นด้วย “มันเป็นปมของคนที่ไม่มีความรักว่ะ อธิบายไม่ได้ กูเคยบอกให้อาอึ้มพาเฮียไปรักษาอยู่นะ ถึงเขาจะดูปกติแต่มึงรู้สึกใช่ไหมว่ามีอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่มันติดอยู่ในใจเขาทำให้กลายเป็นคนแบบนี้”
“คงงั้นมั้ง” ผมตอบเสียงโรย นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ทั้งโกรธทั้งเกลียด แม่คือคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ เรามีกันแค่นี้ ตั้งแต่ลืมตา ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อหน้าตาเป็นยังไง เขาตายไปแล้วหรือแค่ทิ้งผมไว้ให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งทำงานหามรุ่งหามค่ำดูแลก็ไม่รู้
มือทั้งสองข้างเผลอกำเข้าหากันแน่น ที่แม่จากไปเพราะผมเองที่ไม่พูดความจริงตั้งแต่ต้น โกหกปิดบังเรื่องไอ้เฟยเพราะหวังว่าเขาที่อยู่ไกลจะสบายใจ แต่กลับกลายเป็นดาบมาทิ่มแทงและปลิดลมหายใจโดยไม่มีแม้แต่โอกาสอธิบายเลยสักครั้ง
ถ้าบอกว่าไม่โกรธเลย เห็นใจและพร้อมจะอโหสิทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ ผมไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น ต่อให้พื้นเพเบื้องหลังเขาจะเจออะไรมาก็ตาม เฮียอี้ก็ไม่มีสิทธิทำกับผมและแม่ หรือกระทั่งลูกพี่ลูกน้องของตัวเองแบบนี้ ความกดดันที่ถูกเปรียบเทียบกับน้องทั้ง ๆ ที่เป็นหลานชายคนโตของบ้านคนจีนมันใหญ่หลวงก็จริง หรือกระทั่งรักแรกที่ไม่สมหวังนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีสิทธิ์ผ่านมาทำลายใคร ๆ ได้ดั่งใจ
เพราะท้ายที่สุดแล้ว แม้จะทำตัวร้ายกาจใส่ใครแค่ไหนเพลิงที่ปะทุอยู่ในใจมันไม่มีวันมอดดับ ยังคงลุกโชนอยู่ด้วยความริษยาตลอดเวลาต่างหาก
เฟยยืดตัวขึ้นจูบหน้าผาก มันบีบมือทั้งสองข้างของผมให้คลายแรงออกจากกัน “มึงไหวนะ”
“อืม...เรื่องก็นานมาแล้ว” ถึงจะพูดไปแบบนั้นผมกลับไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองไหวจริง ๆ ภายใต้ใบหน้าที่ปั้นยิ้มให้อีกฝ่ายสบายใจยังคงกรีดร้อง เหมือนน้ำตานับพัน ๆ ลิตรหลั่งอยู่ในหัวใจ มิ่งฟ้ารวบผมเข้ากอด เยียวยาความรู้สึกนั้นด้วยแขนแกร่งของตัวเอง
ผมรู้ว่ามันไม่ผิด...มันไม่ใช่คนผิด แต่มิ่งฟ้ากลับกำลังตะโกนก้องในใจบอกว่าขอโทษนับพัน ๆ ครั้ง
“ร้องออกมาเถอะตี๋...กูรู้ว่ามึงกำลังแย่”
ผมยกมือขึ้นกอดเอวมัน สุดท้ายก็ไม่อาจกลั้นไหว น้ำตามากมายจากไหนไม่รู้ถั่งโถมออกมาจากกระบอกตา สะอื้นฮักเหมือนเด็กถูกแย่งขนม เพียงแต่ความรู้สึกของผมข้างในนี้มันร้ายกว่านั้น รุนแรงมากกว่านั้น
หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมขอแค่นาทีเดียวที่จะบอกแม่ว่าเฟยดูแลผมดีขนาดไหน เงินจำนวนมากที่ใช้เป็นค่ากินค่าอยู่ในตอนนั้นไม่ใช่เพราะขายตัว ผมทำงานแลกมันมาทุกบาท ร้านอาหาร วาดรูปขาย ทำรายงานให้เพื่อน ถึงแม้ว่าสุดท้ายผมต้องยอมขายศักดิ์ศรีและคนรักเพื่อยื้อชีวิตแม่ไว้ก็ตาม
ถึงแม้ว่าสุดท้าย ผมจะทำให้แม่เสียใจ แต่ที่ผ่านมา...
“กูเชื่อว่าแม่มึงรู้ทุกอย่าง และให้อภัยมึงนะวิน”
ผมพยักหน้า ราวกับคำปลอบนั้นเป็นสิ่งเดียวที่สามารถเยียวยาจิตใจตัวเองได้ในตอนนี้ อ้อมแขนของเฟยอุ่น และมันเป็นสิ่งเดียวเช่นกันที่ผมหลงเหลืออยู่
“เขาจะไม่ยุ่งกับมึงจริง ๆ ใช่ไหมเฟย กูเสียใครไปไม่ได้อีกแล้ว”
“ไม่หรอก มึงนี่ย้ำคิดย้ำทำ” มันพูดกลั้วหัวเราะ เชยคางผมขึ้นจากหน้าอกแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาให้ ใบหน้าสวยโน้มลงมางับที่ปลายจมูกเบา ๆ เชิงล้อเลียน
“พูดจาไม่รู้เรื่องหรือไง หืม?”
“ก็ห่วง”
นั่นคือสาเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ มิ่งฟ้ายืนยันอีกครั้งและนั่นเหมือนเป็นคำรักที่หวานหู “กูเป็นอะไรไม่ได้หรอกตี๋ ต้องดูแลมึงไปอีกนาน”
จบประโยคเราต่างเงียบเสียงไปพักใหญ่ กระทั่งผมพูดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ “เฮียพูดถึงนักศึกษาที่มึงเลี้ยงไว้”
“มันก็พูดไปเรื่อยน่ะแหละ อยากให้มึงระแวง” มิ่งฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทันควัน กระนั้นผมก็สัมผัสได้ถึงจังหวะลมหายใจบนแผ่นอกที่เปลี่ยนไปชั่วขณะ “อย่าไปคิดอะไรมากกับที่มันพูด”
“กูเชื่อมึงได้จริง ๆ นะเฟย?”
ถามย้ำอีกครั้ง ไอ้เฟยก็พลิกตัวผมให้นอนหงาย ขยับผ้าห่มจนขึ้นมาชิดคอ “ไม่ต้องเชื่อทุกเรื่องก็ได้ แต่เชื่อว่ากูรักมึงเรื่องเดียวก็พอ”
ริมฝีปากอุ่นสัมผัสบนเปลือกตาหลังจากได้ยินประโยคนั้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมอุ่นใจและหวาดระแวงไปในเวลาเดียวกัน
เช้าวันถัดมาผมตื่นหลังเจ้าของห้อง ซึ่งนับเป็นเรื่องผิดปกติ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกและมีเรื่องเข้ามามากจนเมื่อข่มตาหลับลงสมองก็ถูกปิดสวิตซ์ไปโดยอัตโนมัติ ที่นอนข้าง ๆ กันเย็นเยียบบอกความหมายว่าอีกฝ่ายลุกออกจากที่นอนนานแล้ว ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออกมาก็เห็นคนที่ตามหานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวที่เกลียดนักหนาเวลาที่ผมแบกงานกลับมาทำบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
โดยอัตโนมัติ ผมขยับเดินเข้าไปใกล้ นวดบ่าให้ชายหนุ่มหันกลับมา ใต้ตาไอ้เฟยคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนมากกว่าตื่นเช้า
“นอนหรือเปล่าเมื่อคืน”
“อือ” มันตอบในลำคอ ผมไม่ได้ถามต่อแต่พอเดินเข้าไปในครัวกลับเจอแก้วกาแฟใช้แล้วสองใบ ถอนหายใจหน่ายนึกห่วงแต่ก็ไม่อยากบ่น ไอ้เฟยไม่ใช่คนเครียดกับงาน แต่คราวนี้คงหนักพอสมควรถึงได้ยอมอดหลับอดนอนทำงานยันสว่างแบบนี้
“เดี๋ยวกูทำแซนวิชให้กินนะ จะออกไปข้างนอกไหม หรืออยากนอนพัก”
“ออกไปสิ นัดมึงแล้ว เดี๋ยวขอเคลียร์หัวข้อนี่ก่อน”
ผมพยักหน้าแล้วกลับเข้าไปในครัว ทอดไข่ ลวกแฮมกับไส้กรอก หั่นผักวางบนขนมปัง เทน้ำผลไม้กล่องใส่แก้วให้มันแล้วยกมาให้ที่โต๊ะ มิ่งฟ้าเอนหัวมาพิงกับสะโพกผม เมื่อวางถาดอาหารเช้าแล้วก็ลูบเส้นผมสีดำยาวนั่นเบา ๆ เวลาเห็นมันเหนื่อยก็เหนื่อยไปด้วย
“กูว่าไม่ต้องออกไปข้างนอกแล้ว ล้างหน้าล้างตา กินข้าวแล้วพักเถอะ” ดูมันเหนื่อยจริง ๆ แต่เฟยก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธ ยกมือขึ้นโอบเอวผมก่อนดึงลงมานั่งตัก คนตัวใหญ่กว่าซบหน้าผากลงบนบ่า อ้อนในแบบของมัน
“ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย ไปเถอะ”
“เฟย เรื่องเที่ยวไม่สำคัญหรอก รู้ใช่ไหม”
สุขภาพของมันต่างหาก ถึงเมื่อก่อนอาจผ่านช่วงเวลาที่ทำงานจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันมาบ่อย ๆ แม้แต่ตัวผมเอง ตอนที่ทำงานโดยไม่มีมันก็โต้รุ่งจนกว่างานจะเสร็จก็ไม่ได้หมายถึงว่าเป็นเรื่องดี ร่างกายคนเราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อใช้งานหนักหนาขนาดนี้ ยิ่งเป็นเรื่องที่มันไม่ได้รักไม่ได้ชอบ แต่ด้วยภาระหน้าที่บีบบังคับให้ทำแล้วด้วยผมยิ่งเป็นห่วง
“เครียดก็พัก”
พูดพลางบีบข้อมือทั้งสองข้าง แต่เฟยก็ส่ายหัวอยู่ดี “อย่าทำให้กูเป็นห่วงได้ไหม” สิ้นประโยคนั้นเจ้าของห้องถึงได้ยอมพยักหน้า เรากอดกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ ๆ กระทั่งผมบังคับให้มันไปล้างหน้าล้างตา กลับมากินมื้อเช้าด้วยกันแล้วก็ส่งมันเข้านอน บังคับอยู่นานสองนาน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเพลียไม่ใช่น้อยใช้เวลากล่อมเพิ่มอีกนิดหน่อยก็ดำดิ่งสู่นิทรา
ผมนอนตะแคงข้าง ๆ มัน มองขนตายาวที่แนบสนิทกันทั้งบนและล่างจนเป็นแพหนา ไล่ปลายนิ้วสัมผัสข้างแก้มแล้วเคลื่อนตัวมาจูบบนหน้าผาก ขยับตัวเข้าใกล้ก่อนจะซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่น ๆ ของมัน
ราว ๆ เที่ยงวันผมลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งขณะที่เฟยยังคงหลับสนิท ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมลุกขึ้นนั่ง ออกมาเก็บห้องที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาตลอดสัปดาห์เหมือนทุกวันอาทิตย์ บางครั้งไอ้เฟยก็ช่วย แต่ผมมักจะสั่งให้มันนั่งเฉย ๆ เสียมากกว่า
โทรศัพท์ของมิ่งฟ้าวางทิ้งไว้ใกล้โน้ตบุ๊กที่ไม่ได้ปิด คำถามที่คาใจบางอย่างผลักดันให้ผมหยิบโทรศัพท์ของมันมาดูอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนคือคนจำนวนหนึ่งที่เคยทักมาถูกลบไปจากรายชื่อหมดแล้ว เหลือเพียงบางส่วนที่น่าจะเข้ามาในลักษณะของลูกค้ามากกว่า หนึ่งในนั้นมีคุณนภทีป์ที่ไม่ได้ลบข้อมูลทิ้ง บทสนทนาครั้งสุดท้ายคืออีกฝ่ายทักมาขอโทษหลังจากที่รู้จากพี่เชนทร์ว่าผมกับเฟยคบกันอยู่ ซึ่งถ้าไล่ขึ้นไปดูข้างบนจะเห็นว่าก่อนหน้านี้นภทีป์ก็พยายามมากพอสมควร หากแต่ไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ จากคนรักผมกลับไปเลยสักนิด
ใช้เวลาไม่นานในการเปิดอ่านผมก็ปิดไป เลื่อนขึ้นไปดูรายชื่อคนที่มันสนทนาด้วยล่าสุด ใช้ชื่อว่าเมท แต่ไม่ได้ใช้รูปเฟยแล้ว เป็นรูปเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษา หน้าใส ผิวขาวอมชมพู ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ เป็นคนเดียวกับที่ผมเคยเจอที่ลานจอดรถถึงสองครั้ง เวลาที่คุยกันครั้งสุดท้ายคือราว ๆ ตีหนึ่งที่ผมหลับไปแล้ว
0.58 Mate – พี่เฟยครับ ผมนอนไม่หลับ
1.32 Feii – อ่านหนังสือสิ จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ
1.32 Mate – ครับ ผมไม่อยากสอบเสร็จเลย
1.33 Mate – พรุ่งนี้พี่พอมีเวลามาเจอกันหน่อยไหมครับ
1.35 Feii – ไม่ว่าง
1.35 Mate – อยู่กับเขาเหรอครับ
1.36 Feii – อืม
1.40 Mate – น่าอิจฉาจังนะครับ
1.41 Feii – อย่าพูดไม่รู้เรื่อง เขามาก่อนเรา
1.41 Mate – ผมรู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ผมก็คงไม่ได้คุยกับพี่
1.41 Mate – และผมคงไม่รักพี่ขนาดนี้
1.50 Feii – เย็นวันพุธ เลิกประชุมแล้วจะแวะไปหา ที่เดิม
1.51 Mate – พี่เฟย ค้างด้วยกันได้ไหมครับ
1.55 Mate – ผมรู้ ผมเหลือเวลาอีกไม่มาก นะครับ
2.00 Mate – สงสารผมเถอะพี่
บทสนทนาสิ้นสุดลงที่ประโยคนั้น มิ่งฟ้าอ่าน แต่ไม่ตอบ น่าแปลกที่ผมสัมผัสได้ทั้งสีหน้าและแววตาของคนทั้งสองเพียงเพราะประโยคไม่กี่ประโยค ความรู้สึกบางอย่างลอยฟุ้งอยู่ในอกหากแต่กลับทำให้รู้สึกคล้ายหายใจไม่ออก เงยหน้าขึ้นมองเพดานไม่ให้น้ำตามันรินออกมา
ต้องมีเหตุผล...มีอะไรสักอย่างที่มันพูดกับผมตรง ๆ ไม่ได้
“ตี๋”
เสียงแหบห้าวที่เรียกทำให้ผมเอี้ยวตัวกลับไป ไอ้เฟยมองโทรศัพท์ในมือผมหน้าซีดเผือด
“ถึงเวลาที่มึงต้องพูดบ้างแล้ว”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของ ไอ้เฟยเองก็นิ่งงันไม่ต่างกัน ไม่แม้แต่จะยื่นมือออกมารับของตัวเองคืนไปด้วยซ้ำ
“อธิบายมาสิ กูฟังอยู่”
“วิน ไม่มีอะไร กำลังจะเลิกแล้ว แต่ช่วงนี้น้องสอบมันเลยขอไว้”
“มึงทำอย่างนี้ได้ยังไง”
ผมถามแม้จะรู้ว่าไม่มีวันได้คำตอบ น้ำตาที่กลั้นอยู่ไหลลงมา ผมเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดตัวเองที่เจ้าน้ำตาได้ทุกวันแบบนี้ “ทำแบบนี้กับกูได้ยังไง”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมพูดก่อนจะหนีทุกอย่างออกมา ทุกความรัก ความเจ็บปวด ไม่มีเสียงรั้ง ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำอธิบายที่ดีกว่านี้
มีเพียงหัวใจที่แหลกสลาย ที่ผมต้องกอบโกยมันขึ้นมาเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น
ผมจอดรถหน้ารั้วบ้านที่มืดสนิทของพี่ชิต เพิ่งรู้ว่าออกมาแค่ตัวกับกุญแจรถไม่พกอะไรมาสักอย่างก็ตอนที่ปวดกระเพาะหลังจากขับรถเตร่ไปเรื่อย ๆ โชคดีอย่างหนึ่งคือน้ำมันเต็มถัง อีกอย่างคือผมจำเส้นทางมาบ้านรุ่นพี่ที่ทำงานคนสนิทได้แม่น แต่น่าเสียดายที่เจ้าของบ้านไม่อยู่
ไฟสีเหลืองสาดเข้ามา ภรรยาของพี่ชิตลงรถมาเปิดประตูรั้ว ผมบีบแตรเรียกสารถีจึงลดกระจกชะเง้อคอมามอง
“ไอ้วิน?”
ผมดับเครื่อง ลงจากรถ บ้านพี่ชิตอยู่สุดซอย มีพื้นที่มากพอให้จอดรถพักชั่วคราว พอเข้าบ้านได้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ปะป๊าอุ้มลงมาด้วยก็ยกมือไหว้ ผมเคยเจอน้องน้ำมนต์กับคุณสุดาไม่กี่ครั้ง แต่เด็กน้อยกลับจำผมได้แม่น
“มีอะไรหรือเปล่าวะ มาถึงนี่ได้”
“จะมายืมตังค์ครับ” ผมบอกยิ้ม ๆ ซ่อนความรู้สึกขมขื่นไว้ใต้หน้ากาก “พอดีออกมาแถวนี้แล้วลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่คอนโด”
พี่ชิตพยักหน้า ไล่ลูกกับภรรยาเข้าไปในบ้านก่อนจ้องหน้าผมเขม็ง ถามขึ้นมาเสียงเครียด “มีเรื่องอะไร”
“ผม....”
“ยังเห็นข้าเป็นพี่หรือเปล่าวิน เอ็งตัวคนเดียว ถ้ามีอะไรไม่เล่าให้ข้าฟังคิดว่าจะแบกเรื่องพวกนี้ไปถึงเมื่อไร อย่างนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ได้ตอบในทันทีแต่ก็ยอมสารภาพในที่สุด
“ผม...ทะเลาะกับเฟยมาน่ะครับ แล้วก็ออกมาโดยไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาเลย ผมเลยอยากรบกวนพี่ชิตหน่อย ว่าจะหาโรงแรมพักสักคืนสองคืน”
“หนีไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาหรอกนะวิน”
“ผมไม่ได้หนี” ถึงแม้ใจจะอยากแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ลง ความรู้สึกบางอย่างย้อนแย้งอยู่ภายในระหว่างที่จะจบเรื่องราวทุกอย่างตรงนี้ หากแต่ใจก็ยังรู้ดีว่าผมทำไม่ได้ ผมอยู่โดยไม่มีมันอีกครั้งไม่ได้ มันกลายเป็นความจำเป็นในชีวิตของผม เช่นเดียวกับความรักของมัน
“ผมแค่อยากจะขอเวลาสักพัก”
“งั้นมาอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้”
ผมส่ายหน้า ไม่ใช่แค่ไม่อยากรบกวน แต่กลัวว่าเฟยจะมาตามหาที่บ้านพี่ชิต ขณะเดียวกัน ก็กลัวว่ามันจะไม่ตามหา ปล่อยให้ผมหายไปเฉย ๆ เหมือนตอนนั้น
ผมกลัวที่จะรับรู้ ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันจะเป็นยังไงก็ตาม
“ผมอยากได้เวลาส่วนตัว ผมอยากคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง”
“จะลางานด้วยไหม”
“ครับ ถ้ายังไงรบกวนพี่ชิตช่วยเอางานกลับจากบริษัทมาให้ผมได้หรือเปล่า ผมอาจจะแค่ไม่เข้าบริษัท”
“จะหยุดก็ลาหยุดดี ๆ ไปมึง”
มือใหญ่วางบนหัว พี่ชิตมองผมเหมือนพี่ชายที่กำลังห่วงน้อง
“ไม่ต้องห่วงเรื่องงาน แต่บอกที่อยู่มาก็พอ มือถือก็เอาเครื่องสำรองกูไปใช้ แลกซิมขอเบอร์ใหม่ที่เซเวน อย่างน้อยให้ติดต่อกันได้บ้าง หายไปเฉย ๆ แบบนั้นมันอันตรายเกินไป”
ผมพยักหน้า ยกมือขึ้นไหว้ พี่ชิตถอนหายใจแล้วตบบ่าซ้ำ ๆ
“เย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน” นั่นเป็นคำสั่งสุดท้ายที่พี่ชิตบังคับให้ผมทำ
ผมน่าจะรู้ดีตั้งนานแล้วว่าการอยู่คนเดียวไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา มิหนำซ้ำยังพาปัญหามาให้คนอื่นเดือดร้อนอีกด้วย
ช่วงสองสามวันมานี้พี่ชิตงานหนักมากจนแทบจะไม่มีเวลาโทรเช็คว่าผมเป็นยังไงทั้ง ๆที่กำชับแน่นหนาว่าทุกเย็นผมต้องรับโทรศัพท์ ช่วงแรก ๆ ผมนึกสงสารน้องน้ำมนต์ลูกสาวคนโตอยู่ครามครันว่าคุณพ่อยังไม่แก่ก็จู้จี้จุกจิกเสียแล้ว แต่เมื่อกองทัพงานโหมใส่ พี่ชิตกลับเป็นคุณพ่อที่ปล่อยปละละเลยผมได้อย่างเยือกเย็น เวลาอันน้อยนิดพี่ชิตรีบวิ่งกลับไปหาครอบครัว กอดภรรยาและลูกจนค่อย ๆ ขาดการติดต่อไปเรื่อย ๆ
อันที่จริงแล้ว ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไรหรอก รู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ทำให้พี่ชิตลำบาก ได้ยินมาว่าพี่เชนทร์เองก็โดนหางเลขไปด้วย ไอ้เฟยไปตามอาละวาดที่ไซต์ถามว่าเอาผมไปซุกไว้ที่ไหน นิสัยเด็ก ๆ ของเฟย ก็ยังคงแผลงฤทธิ์ทุกครั้งที่เจอเรื่องอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ
ผมตั้งใจว่าจะกลับเข้าไปทำงานตั้งแต่วันนี้ อย่างน้อยให้เฟยเห็นหน้า เวลามีปัญหาจะได้อาละวาดถูกคนเสียทีแต่กลับปวดท้องหนักกว่าทุกวันที่ผ่านมาสุดท้ายเลยได้แต่นอนแหม่บอยู่ที่โรงแรมไม่ได้โทรบอกใครทั้งนั้น
เสียงเรียกเข้าจากมือถือที่วางอยู่ใต้หมอนดังขึ้น โชคดีที่นอนคู้อยู่บนเบาะเลยไม่ต้องขยับตัวมาก เอื้อมมือไปหยิบเครื่องมือสื่อสารอย่างยากลำบากก่อนกดรับ เป็นเบอร์ของคนที่กำลังนึกถึง แต่กลับทักทายออกไปไม่ได้ในทันที
“วิน กินไรป่าววะ วันนี้ข้าเลิกเร็วเดี๋ยวจะแวะไปรับน้องน้ำมนต์ที่เนิร์สเซอรี่เอง”
“..........”
ผมพยายามเปล่งเสียง แต่อาการปวดที่กระเพาะเมื่อขยับตัวก็รุนแรงขึ้นไปอีก สุดท้ายก็ได้แต่หลับตานิ่ง ๆ ขบฟันเข้าหากันจนสั่นไปทั้งหน้า
“วิน ฮัลโหล วิน?”
“...........”
ผมหลับตาลง ขดตัวเข้าหากัน ปล่อยโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแต่เอามือเลื่อนมาบีบที่หน้าท้อง ทุบหลายครั้งกระทั่งกรีดร้องออกมาในที่สุด
“โอ๊ยยยยย!!”
“มีอาการกี่วันแล้วคะ”
“3-4วันครับ”
“มีอาการอื่นร่วมด้วยไหมคะ”
“วันนี้อาเจียนเป็นเลือดครับ ปวดแสบ ๆ ในท้อง”
มือขาวของพยาบาลจดประวัติผมไปขณะที่พี่ชิตนั่งประสานมือตัวเองไว้ตรงหน้าตัก สุดท้ายก็ไม่ได้ไปรับลูกสาวเพราะต้องบึ่งรถมาพาผมเข้าโรงพยาบาลเสียก่อน
“ปกติดื่มเหล้า สูบบุหรี่หรือเครียดหรือเปล่าคะ”
“ช่วงนี้ก็ค่อนข้างมากกว่าปกติครับ”
พยาบาลหลิ่วตามองผม ก่อนหมอเจ้าของไข้จะเดินเข้ามา ผมพยายามเหยียดตัวนอนหงายให้ตรวจ แต่อาการปวดท้องที่ไม่ทุเลาลงก็ทำให้ยืดตัวลำบาก
“น่าจะเป็นอาการเลือดออกในกระเพาะนะครับ จะเอ็กซเรย์ ส่องกล้องหรือทานยาก่อนดีครับ”
“ผมอยากทานยาดูก่อน” โรคกระเพาะไม่น่าร้ายแรงมาก อีกอย่างเพิ่งอาการหนักวันนี้ด้วย
“แต่ตอนนี้ปวดมากเลยครับหมอ”
“ถ้าอย่างนั้นหมอจะฉีดยาให้ก่อน ถ้าอาการไม่ดีขึ้นใน 7 วัน หรืออาเจียนกับถ่ายเป็นเลือดอีกต้องมาพบหมอใหม่นะครับ เหล้า บุหรี่ ยาแก้ปวดงดทั้งหมด พยายามอย่าเครียด พักผ่อนให้เพียงพอ”
ผมพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหม ที่สั่งมาทั้งหมดเห็นจะเป็นเรื่องยาแก้ปวดอย่างเดียวที่ผมงดได้ ก่อนหน้านี้ปวดหัวไมเกรนบ้างแต่ก็ไม่เกินจะทนไหว
“อาหารก็ทานเป็นอาหารอ่อน ๆ ไปก่อนสักสองสัปดาห์ กินให้ตรงเวลานะครับ”
ผมพยักหน้าอีกครั้งคุณหมอก็ส่งยิ้มให้อ่อนโยนแล้วหันไปสั่งยากับพยาบาล ผมหลับตาลงอีกครั้ง ม่านสำหรับกั้นผู้ป่วยกับคนนอกถูกเลื่อนปิดสัมผัสได้เพียงปลายเข็มและสัมผัสแผ่วเบาจากคุณหมอเท่านั้น
“เรียบร้อยแล้วครับ คุณวายุให้เพื่อนไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายแล้วนอนพักจนกว่าจะดีขึ้นค่อยลุกก็ได้นะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
เสียงผ้าม่านเลื่อนเปิดออก ผมนอนหลับตาอยู่อย่างนั้นรอเวลาให้ยาออกฤทธิ์ พี่ชิตไม่ได้นั่งรอที่เดิมแล้วคงออกไปจัดการธุระอื่น ๆ กระทั่งเสียงฝีเท้าในห้องตรวจดังขึ้นใกล้เตียงที่ผมนอนอยู่ถึงค่อยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
มิ่งฟ้าทอดสายตาลงมา ขอบตาแดงก่ำแต่ใต้ตากลับดำคล้ำ มันสวมเสื้อสูทแต่กลับดูโทรมลงจนรู้สึกได้ พี่ชิตยืนอยู่นอกประตูไกล ๆ ดูก็รู้ว่าใครเป็นคนตามไอ้เฟยมา
“กลับบ้านกันนะตี๋”
ผมหลับตาลง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ลึก ๆ แล้วก็ยังดีใจที่มีมันยืนอยู่ตรงนี้ โหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่นนั่นอีกครั้งต่อให้มันอาจไม่ใช่ของผมเพียงคนเดียวก็ตาม
“กลับเถอะวิน ไม่ได้จะหนีไม่ใช่เหรอ ใช้เวลากับตัวเองมามากพอแล้วนะ”
พี่ชิตเอ่ยสำทับ ผมพยักหน้าอย่างพ่ายแพ้ เห็นสายตาทุกคนก็รู้ว่าตัวเองกำลังทำให้เป็นห่วง
“ครับ” ผมตอบประโยคนั้นออกไป ก่อนอาการปวดแสบที่กระเพาะจะรุนแรงขึ้นอีกที
TBC
(http://image.mcot.net/media/images/2013-01-28/20130128130730.jpg)
-
อารมณ์กำลังอินเต็มที่เลย
เลื่อนๆลงมาเจอรูป ฮาแตกกกกก~~~
55555
+1 ค่าาา
-
สงสารวิน รักแค่ไหนแต่ถ้าต้องเสียใจขนาดนี้ มันคุ้มกันไหม บางครั้งรักก็ไม่ใช่ทุกอย่างนะ :z3:
-
สงสารตี๋มากกกกกกกกกกกกกกกกกก โอ๊ยยยยยย ไอ้พี่เฟยมึงจะเอาไงงงงงงง //ยัดมาม่าจัมโบ้สองถ้วย
:hao5:
-
เปิดมาหน้านี้อย่างแรกที่ทำคือกดปุ่่ม ลงล่าง และสิ่่งที่เห็นคือ มามม่า ชามโต ต้มยำกุ้งด้วยอร่อยซะไม่กล้าอ่าน รอก่อนนะขอทำใจก่อน ดีเมื่อไรจะกลับมาอ่านต่อ
-
ถึงพี่เฟยจะเคลียร์เรื่องเฮียอี้ได้ดีแค่ไหน
แต่เรื่องซุกเด็กก็ทำเอาเราเพลียพอควร
เหมือนวินถูกเอาเปรียบให้รู้สึกผิดเรื่องเฮียอี้อยู่คนเดียว
ในขณะที่เฟยจะมีใครก็ตามสบาย
สงสารวิน
-
สงสารวินอ่ะ
แล้ววินป่วยเป็นอะไร
โอ๊ยยยย อยากอ่านต่อออออ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกจุกๆ นึกอะไรไม่ออกเลย แงงง :sad4:
-
ขอเวลาเตะหัวอิเฟยสักสิบที เมิงนอกใจวินจริงๆ ไปเถอะวินกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะ อย่าอยู่กับอิเฟยเลย เลี้ยงเด็กไว้จริงๆ ขนาดกลับมาอยู่กับวินแล้วยังไปหาชวนกันค้างอีก ตอนนี้ชักไม่ปลื้มแล้วว่าเฟยยกโทษให้วินเพราะว่ารักจริง อาจจะเพราะว่าตัวเองก็มีชนักปักหลังเรื่องนี้อยุ่ ที่เอ็งทำดีมาตั้งนานหายหมดแล้วอิเฟย
เรื่องอิเด็กนั่น น่าจะเป็นแบบว่าอิเฟยมันเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ก่อนที่จะกลับมาคบกับวินครั้งนี้แต่มันยังไม่ได้ทำการเลิก เพราะว่าเป็นช่วงที่เด็กนั่นสอบ เด็กนั่นน่าจะมีท่าทางคล้ายกับวินสมัยก่อนหรือเปล่า? แต่ที่อภัยให้ไม่ได้ก็คือเฟยมันกลับไปหาเด็กนั่นอีกทั้งๆที่กลับมาอยู่กับวินแล้ว
กลัววินจะเป็นอะไรไป น่าจะส่องกล้องดูในท้องนะจะได้รักษาได้ทันท่วงที
ตอนนี้ทำเราน้ำตาไหลพรากๆเลย สงสารวินมากๆ วินไม่มีใครแล้ว ที่คิดไว้ก็คือเหลือเฟยคนเดียว แล้วมาเจอเฟยนอกใจอีก วินจะมีแรงมีชีวิตอยู่หรือ?
ป.ล คุณเวสต์ เราไม่ชอบมาม่า เราชอบราเม็งอ๊ะ แต่กลัวจบแบบเกาหลี
-
ตี๋เอ็กซเรย์ดีมั้ย กลัวเป็นอะไรร้ายแรง โนคอมเม้นเรื่องนักศึกษาของพี่เฟยละกัน :เฮ้อ:
-
เฮ้ออออ พี่เฟนทำไมไม่เลิกนิสัยแบบนี้ซักทีวะ?
-
:monkeysad: อินมาก สงสารวินอะ คือทำไมเฟยไม่ตัดให้ขาด เฮ้อออออ แค่รักกันยังไม่เพียงพอนะเฟย
-
ข้นแสบไส้
-
เกลียดพี่เฟยตรงนี้แหละ มันเลยเรียกว่าดีเต็มร้อยได้ไม่เต็มปาก
อย่ามาอ้างว่าวินมาก่อน แสดงว่าตอนที่เจอวินตอนเข้ามาทำงานก็คบกับเด็กนั่นสินะ เหอะๆ
รู้งี้เชียร์ให้เอาพี่เชนทร์ไปตั้งแต่แรกก็ดี โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า :เฮ้อ:
ครั้งที่แล้วก็เฮียอี้หลอกฟัน ครั้งนี้โดนคนที่ตัวเองบอกรักนักรักหนาหลอกเลี้ยงเด็ก
คำว่ารักไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีทุกครั้งหรอกนะ ถ้าเทียบกับอิน รักอินมากกว่าเฟยอีก
มันดูไม่ได้เท่เลยอะ สงสารวินมาก กลายเป็นคนน่าสงสารที่สุดเลย :hao5:
ปล.นี่ชั้นจะอินเกินไปมั้ยนะ :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
ฮรืออออ...อิพี่เฟย พอมีจังหวะทำไมไม่พูดฟระ :z6:
ปล.ขอบอกว่าลูกชาย(หมา)ปลุกขึ้นมาซดมาม่ากลางดึก orzzzz :z3:
-
รักนี้ยากนัก เริ่มเหนื่อยแทนวิน จากที่เชียร์พี่เฟยมาตลอด ณ จุดนี้ ขอเชียร์ให้วินตัดใจค่ะ อยู่กันไปก็หวาดระแวง เป็นรักที่หลอนมาก :ling1:บอกตรงๆว่ารับอิเฟยไม่ได้จริงๆ ถ้าจะคืนดี ถึงคราวที่ต้องให้อิเฟยน้ำตาท่วมจอบ้าง วินอย่ายอมง่ายๆนะ
-
เป็นมาม่าชามที่อร่อยและอิ่มมากค่ะ คุณนักเขียน
แบบว่า ซดของคาวอิ่มแล้ว ตอนหน้ารบกวนเสริฟของหวานล้างปากล้างท้องด้วยนะคะ
สุดท้ายความลับก็ไม่มีอยู่จริง นี่คือบทเรียนของแต่ละคนที่ต้องเจอ
หวังว่าพี่เฟยคงจะเข็ดนะคะ
ตี่ตี๋ด้วย
แล้วมาต่ออีกนะ
-
สาเหตุที่วินปวดท้อง มาจากมาม่ารสต้มยำนี่เอง โถๆๆๆ
เรื่องของความรักถ้ามีมากกว่าสองนั่นคือปัญหา
จะทำอะไรก็รีบทำนะเฟย ศึกในศึกนอกจะรับมือไหวเหรอ ก็รู้หรอกว่าเก่ง
แต่อย่าเล่นกับความรู้สึกคน ไม่ว่าจะเลือกฝ่ายไหน ก็มีคนเสียใจอยู่ดี
-
กำลังกินมาม่าเห็นรูปแล้วแทบพุ่ง55555555555555555555
ตี๋กับเฟยดีกันแล้วๆๆอย่าให้ตี๋เจ็บไปกว่านี้เลย :katai1: :katai1:
-
น้ำตาท่วมค่ะ ร้องให้กับความรักที่วินทุ่มเทมาตลอด แต่กลับกลายเป็นเพียงคนที่ถูกหลอกมาตลอด
ปล่อยให้ต้องรู้สึกผิดกับอดีตอยู่คนเดียว พยายามให้ทุกอย่างดีขึ้น แก้ตัวจากอดีตที่พลาดไป
แต่อิเฟยก็กลับไปเป็นคนเก่า... แค่นี้จริงๆ ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับมันเลย ผิดหวังมากๆ
อยากให้วินตัดใจ เพราะถึงกลับไป...ก็จะเป็นเพียงความรักที่หวาดระแวง หมดแล้วความเชื่อใจที่มีให้กัน
เหมือนทุกอย่างทุกอุปสรรคที่วินฝ่าฟันมา มันเหมือนจะหนักหนา...แค่กับวินเพียงคนเดียว ส่วนอิเฟย...มันไม่มีค่าอะไรเลยนอกจากได้ตี๋มาเก็บไว้ข้างตัวเหมือนเดิม....
เดาได้ลางๆว่าตี๋มันจะให้อภัย ไม่รู้ทำไม แต่วินก็ยังรักเฟยมากอยู่ดี ไม่ว่ายังไงก็ตาม....
จะหนีอีกก็ดีนะ เหนื่อยแทนวินจริงๆ หนีไปพักไกลๆ...
อินมากพูดเลย เกลียดพวกนอกใจ พวกทรยศความรักเพราะความเงี่ยน
เห็นด้วยกับความเห็นก่อนๆที่ว่า วินจะมีกำลังใจอยู่ต่อมั้ย...วินเหนื่อยมากแล้วจริงๆ...
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ...นับวันรอ...7วัน โอย พรุ่งนี้เลยได้มั้ยคะ!? 555555555
#ทุกคนอารมณ์คือถือป้ายไฟเฟยวินอยู่เนืองๆ ตอนก่อนๆตั้งแต่เริ่มเค้าลางว่าอิเฟยเลี้ยงเด็กคือ 'มันต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างสิ'จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคลียร์ แต่คือไม่ทน ร่วมใจปาป้ายไฟใส่หน้าอิเฟย....อยากด่ามันจริงๆไอ้พวกสันดารเสียเนี่ย
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารตี่ตี๋ ไม่สบายเลย
กลับไปคุยกันให้รู้เรื่องนะ
เห้ออออออออ พูดไม่ออกกำลังอิน :mew4:
เด็กนั่นมาทีหลังคืออะไรรรรร ทำไมต้องมี ไม่เข้าใจ
เฟยกรุณาตอบทุกคำถามให้ชัดเจนด้วย T^T
วินร้องไห้มามากพอแล้ว อย่าทำให้เสียน้ำตาอีกเลย ฮือออออออ
มาม่าหมดแล้วยังคะ
ตอนนี้อืดเต็มที่แล้วนะ >.<
-
อ่านไปร้องไป ฮือออออ
เข้าใจความรู้สึกพิมพ์ตอบไปด้วยน้ำตา 55555
อ่านแล้วคือรู้สึกทั้งเรื่องนี้ วินน่าสงสารที่สุดอ่ะ แบบจิตใจเฟยทำด้วยอะไรอ่ะ คือถ้ายังมีคนคุยด้วยก็ไม่ต้องไปยุ่งกับวินดิ นี้อะไรอ่ะ
รู้สึกวินโดนหนักมาก อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกครึ้มๆเหมือนฝนจะตกตลอดเลย 55555
เอาจริงๆตอนจบอยากให้วินไม่เลือกเฟยอ่ะ แบบสุดท้ายก็อยู่คนเดียว อยากให้เฟยเสียใจรู้สึกผิดแบบที่วินเคยเป็นบ้าง รออีกสี่ห้าปีค่อยคบกัน ชอบแบบนี้ ซาดิสม์ดี 55555
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บเหมือนโดนกระทำเอง
คุณ west นี่ถนัดจัดมาม่าใช่ไหมคะ
ทำเอาคนอ่านร้องไห้จนตาบวม
ไม่ไหวนะเฟย เห็นแก่ตัวมากเกินไป
คือถ้ามีอะไรกันแล้วก็เชิญไปอยู่กับมันเถอะ
วินเข้มแข็งนะลูก อย่าไปสนใจมัน
นอนไม่หลับเลย
:m15:
-
ยังคงอยู่ข้างเฟยมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้
เหตุผลของเฟยคืออะไร..ก็ยากที่จะหยั่งถึงจริงๆ
วินสู้ตายๆๆๆ
รอฟังคำแก้ตัวของเฟยค่ะ
-
เหม่... น้ำข้นซะด้วย แถมย้งเป็นต้มยำอีกต่างหาก :ruready
-
หลังจากอ่านจบตอนนี้ ก็คิดเหมือนเดิม เหมือนที่เคยเม้นท์ไว้
เป็นเรื่องที่เราอยากให้เจ็บแต่จบ และจบแบบเจ็บๆจริงๆค่ะ
ชีวิตวินควรได้เริ่มใหม่ด้วยตัวเอง โดย without อิพี่เฟย
ทิ้งน้ำ(เน่า)บ่อเก่าๆ ไปหาน้ำบ่อหน้าดีกว่า ชีวิตจะได้ดี๊ดีเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง
เค้าอยากซดมาม่าอีกหม้อใหญ่ๆ จัดมาเลยค่าคนเขียน ท้องอืดไม่หวั่น
เอาแบบ very sad story ขอให้อิพี่เฟยช้ำไปอีกนานๆๆๆๆๆๆ
ไม่ว่าเหตุผลของการนอกใจคืออะไรก็ตาม มันก็คือการนอกใจ
โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ที่รู้ว่าคนรักของตัวเอง ต้องผ่านต้องเจออะไรมาบ้าง
ยังซ้ำ ยังย้ำ ยังทำร้ายด้วยการโกหกจนนาทีสุดท้าย
ถ้าวินรับไม่ไหว shutdown ตัวเอง เป็นบ้าไปเลยนี่จะไม่แปลกใจเลย
อ่านแล้วอิน อินแล้วก็ยิ่งขึ้น :katai1: :katai1:
ดีใจแทนน้องยูที่รอดพ้นอิพี่เฟยมาได้ เสียดายที่อิชั้นปลื้มนางมาจากเรื่องก่อน
เรื่องพี่ยูนางดูดีอ่ะ ทำเค้าเคลิ้มเชียว พอมาเรื่องตัวเองเขวี้ยงป้ายไฟเชียร์อิพี่เฟยทิ้งแทบไม่ทัน
นี่ไม่ติดพี่ชิตเค้ามีลูกมีเมีย อยากจะนำเสนอตอนจบ ให้วินได้กับพี่ชิตเลยค่าา ให้เฮียแกเป็นพระเอกซะเลย
โกรธอ่ะ โกรธอิพี่เฟย ฮึ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โมโหๆๆๆๆๆ :fire: :z6: :m16: :m31: :angry2:
แต่เค้ารักคุณเวสต์เหมือนเดิมน้า :L2: :กอด1: ขอบคุณค่าาาา หนุกมากๆ
-
จบละค่ะมิ่งฟ้า เรตติ้งนี่ดิ่งลงเหวยิ่งกว่าดัชนีหุ้นบ้านเราอีกค่ะ แย่ว่ะ แย่มาก คนไม่รู้จักพอ สันดานคนมันคงเลิกยากจริงๆ
ประเภทมักมากไม่รู้จักพอ คือมีก่อนเจอกันก็พอจะด่านิดเดียว แต่นี่มีระหว่างมีตี๋คือไรวะ เหมือนตี๋ทำหน้าที่ไม่ดีเหรอ
แล้วคนอย่างมิ่งฟ้าใจดีขนาดที่ถ้าคิดจะตัดใครสักคนแล้วจะไม่ทำจริงเหรอ ต้องยอมเด็กนั่นไปเรื่อย มันมีไรมิ่งฟ้า ปกติดุจะตาย
ตอนที่ตอบว่ากำลังจะเลิกกันแล้ว คนอ่านนี่หมดใจเลยค่ะ จบๆๆๆ กับพระเอก
วินคะะะะ สู้นะคะ เข้มแข็งนะคะ ขอบคุณพี่ชิต พี่ชายที่น่ารักแม้อาจจะลืมน้องไปบ้าง นี่ก็อีกคน 5555 คนอ่านก็พาลไปเรื่อยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ณ จุดๆนี้ อยากรอให้ผ่านไปสัก 10 ตอน ค่อยกลับมาอ่านรวดเดียว ทำใจกับอารมณ์ที่ค้างคาเพราะมาม่าชามโตไม่ไหวจีจี
-
ไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่เฟย แต่โคตรเซ็งเลย
อยากรู้ความคิดพี่เฟย จะพังทั้งคู่ละทีนี้
ชีวิตวินก็โคตรอาภัพ5555 เจอแค่ละอย่าง ไม่หลุดพ้นสักที
เอาจริงๆ อยากให้แยกกันว่ะ แม่งอยู่ด้วยกันโคตรอึดอัด แต่ดูแล้วคงตัดกันไม่ขาดป้ะ
รออ่านของคนเขียนว่าจะให้มันไปทางไหน
สู้ๆน้าา :กอด1:
-
โอ้ย หน่วงจิตอีกแล้ว
แถมคนเขียนยังตอกย้ำด้วยภาพมาม่า :hao5:
ภาพลักษณ์พี่เฟยตอนนี้ติดลบแบบดิ่งลงเหว ราศีพระเอกหายวับเลย
สงสารตี่ตี๋และเด็กหนุ่มคนนั้นจัง
บางครั้งก็แอบคิดว่าอยากให้มีคนแบบน้องยูมารักตี่ตี๋ เพราะถ้ามองที่นิสัยและการดูแลคนรักน้องยูนี่พระเอกตัวจริงเลย (เสียดายดันมีพระเอกตัวจริงของตัวเองไปแล้ว555)
ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นก็น่าสงสารที่ดันหลงรักพี่เฟย แต่คงมารู้ที่หลังว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย...
มาให้กำลังใจคนเขียนและเฝ้ารอวันอาทิตย์หน้าต่อไป
-
แอบอ่านนิยายเรื่องนี้มานานละ แต่ไม่เคยเม้นเลยแต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ
เกลียดดราม่าแบบนี้ที่สุด นอกใจคือดราม่าที่ฆ่าทั้งเป็น
อ่านตอนนี้บอกเลยน้ำตาไหลพรากๆ
เปลี่ยนพระเอกไม่ก็ขอแบบ Sad ending ไปเลย
อีเฟยมันต้องเจ็บบ้าง อยากเห็นมันเจ็บเจียนตาย!!!
รอดูเหตุผลของมันว่ามันจะเอาอะไรมาอ้าง
พอๆๆๆไม่เม้นแล้ว. อยากจะทุบหน้าจอคอมมากกกก
ถ้านึกออกจะมาเม้นเพิ่ม แต่ตอนนี้แบบ สมองหยุดทำงาน เสียใจ โกรธ เกลียด!
ปล. เอาเลยมาม่าจะมาทั้งโรงงานเจ้ก็พร้อม ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว! ขอแบบตู้มเดียวจบ เจ็บแต่จบ
-
เห็นใจวินแต่ไม่มาก. เพราะวินทำตัวเองทั้งนั้น. แต่ยังลุ้นให้ทุกอย่างเคลียร์ได้เร็วๆ
-
มาม่ารสนี้ไม่ชอบเลย เปลี่ยนด่วนๆค่ะ :z3:
พอถามแล้วก็ไม่พูด ไม่อธิบายอะไร คำว่าไม่มีอะไรนี่ 100% มันมีแน่ๆอ่ะ :katai1:
ตี่ตี๋กลับไปแล้วยังไง รักเฟยมากกว่ารักตัวเองหรือเปล่า แต่แก้วในใจมันร้าวมามากแล้วนะ จะประสานยังไงให้เหมือนเดิม ไม่มีทางอ่ะ :hao5:
เหมือนเราตอนนี้ก็ไม่เชื่อคำว่ารักของเฟยที่มีให้ตี่ตี๋แล้วล่ะ เริ่มจะเกลียดแล้ว คนนอกใจแบบนี้ เด็กคนนั้นขออะไรก็ยอมให้เนอะ โดยไม่คิดถึงใจอีกคน บอกไม่รักก็จบไปอย่ายื้อ คนที่พร้อมดูแลตี่ตี๋มีอีกเยอะ ไม่ใช่แค่แกหรอกเฟย :m16:
อินมากพูดเลย ได้ด่าคน(เฟย)แต่เช้า ฮึ่มๆ :m31:
-
เห้อออออ ว่าแล้วเรื่องนี้เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวเลยที่คิดว่าเฟยอาจจะทำ เรื่องแก้แค้นไรไม่มีหรอก รอคำสารภาพจากเฟยแล้วกัน สุดท้ายเรื่องนี้จะจริงหรือไม่จริง ก็อยู่ที่สุดท้ายคนนึงจะให้อภัยคนนึงได้ไหม เมื่อเค้าทำผิด จะกลับมาเชื่อใจกันอีกครั้งได้ไหม อยู่ที่ทั้งสอง
คนแล้ว
-
เบื่อเฟยยยยยย มัน-ต้อง-ได้-รับ-บท-เรียน-ค่ะ!!
คือเราเชื่อนะว่าเฟยรักวินอ่ะ เชื่อเลย แต่นิสัย(ตอนนี้อยากใช้คำว่าสันดานมาก)มันเป็นคนแบบนี้ไง
เหมือนตอนคบกันอยู่คราวนั้นก็มีไม่ใช่หรอ ? คือมันเป็นคนแบบนี้ไง รักคนนี้คนเดียวแต่การกระทำมันไม่ได้ส่งเสริมให้คนรักเชื่อใจนี่คะ ซักวันนึงเค้าทิ้งไปเพราะเหตุผลนี้จะขำให้ฟันร่วงเลยคือสมควรแล้วอ่ะ
เคยลงไปหาเศษหาเลยกับกรวดไหมคะ ? เคยเงยหน้ามาอีกทีแล้วเพชรเม็ดงามหายไหมคะ ?
เราว่าเฟยควรจะเคยโดนได้บ้างแล้วนะ อย่าให้เป็นแต่วินฝ่ายเดียวเลยที่ต้องทนต้องเจ็บ
มันไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นสำหรับการกระทำนี้ ไม่มีข้ออ้างไหนหรอกนะ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่คนๆดีเค้าทำกันไง
คนดีๆอ่ะ ถ้าเค้าเห็นหัวใจเค้ากลับมา เค้าก็ต้องคลีนตัวเองมะ ? ทำให้ตัวเองสะอาดสิ แล้วค่อยเริ่มจีบ
ลองคิดถึงความเป็นจริงดูนะคะทุกคน ถ้ามีผู้ชายคนนึงมาจีบคุณมาบอกว่ารักคุณคนเดียว แต่ระหว่างนั้นก็ยังไม่เลิกกับอีกคน มันไม่ต่างจากคบซ้อนเลยมะ ? นี่ถ้ามองจากมุมอื่นนี่เราชู้เลยนะ คือไม่ไหวอ่ะ เพลียกับทุกเหตุผลและข้ออ้างของเฟย
-
มาม่าท่าจะอลังการมีกุ้งด้วย
-
สุดๆเลยตอนนี้
สงสารวิน แบบทั้งที่เจ็บจากอดีตที่คิดว่าตัวเองผิด
แล้วยังมาเจอกับปัจจุบันที่เจ็บปวดยิ่งกว่าอีก
ใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันนะเฟยวิน -_-
:katai1:
-
รสจัดเลยงานนี้ น้ำข้นคักๆ บวกเป็ดให้กับความซี๊ดซาด
-
ชอบอตอนที่วินบอกว่า การที่เฮียอี้ถูกทำร้ายไม่ได้แปลว่าเค้ามีสิทธิ์ทำร้ายคนอื่นได้อะ โดนจริงๆ คือว่าเค้าน่าสงสารนะ แต่น่าสงสารกับไปทำลายชีวิตคนอื่นมันคนละเรื่องกัน
เฟยซุกเด็ก เลวมาก มันหมดยุคเมียหลวงนั่งอยู่บนหิ้ง เมียน้อยมีให้รึ่ม
ประเด็นที่กลัวคือ. หน่วงขนาดนี้คือพึ่งเริ่มใช่ปะ ยังไม่ได้ถึงจัดพีคใช้มั้ย แค่นี้คนอ่านก็เสียน้ำตาเป็นลิตรแล้ววววววว
-
พี่เฟยยย คือระ ?
ทำแบบนี้ได้ยังไง โถ่ว ผมนี่อึ้งเลย ติดต่อกันอีกนี่พี่เฟยเป็นคนยังไงเนี่ย
หมดกัน คะแนนติดลบละนะ
-
น้องตี๋ :sad4:
เกลียดพระเอกเรื่องนี้ว่ะะะะะะะะะะะะะะะะ
ตอนเห็นลิ้งในเฟสบุ๊คนี่ขำนำไปละกับรูปประกอบ
พอมาอ่านแม่งขำไม่ออก
-
ตอนพูดเรื่องเด็กนี่พยายามหลอกตัวเองเต็มที่
อิน้องยูรึเปล่า เจอกับอินทรีรึเปล่า
สรุปจริงใช่ไหม สาดดดดดดดดดดดด
คิดออกนะว่ามันตัดไม่ขาด ใจคนอ่านก็ไม่อยากให้ตัด
แต่ถ้าเป็นเรานี่เลิกทันทีละนะ อธิบายจบปุ๊บ เลิกแม่ม
จะบ้าหรา มีครั้งหนึ่งก็ต้องมีครั้งสอง
จะมาอ้างว่าเรามาก่อนเหรอ ประสาทไหม
สิ่งที่คนต้องการจากการเป็นคนรัก
มันไม่ใช่การเป็นที่หนึ่ง มันคือการเป็นคนเดียวของอีกฝ่าย
พี่เฟยแม่มเชี่ยอ่ะ
อุตส่าห์ปลื้มมาตั้งแต่เรื่องเก่า
ฮึ่ยยยยยยยย
-
เฟย เสมอ วิน 1:1แล้ว
พอเถอะนะ!!!!!
-
ก่อนอื่นดีใจ ที่ตี๋พูดเรื่องนี้สักที นึกว่าเห็นแล้วจะเก็บไว้ในอกให้กลัดหนองแบบเมียหลวงยอมทน เดี๋ยวมันก็กลับมาตายรัง ดีแล้วพูดออกไปเลย ไม่อย่างนั้นเฟยก็คงตัดมันไม่ขาด ถึงจะรักตี๋ก็เถอะ จากข้อความน่าจะคบกันช่วงยังไม่ได้ตี๋กลับมา แบบคล้ายๆตี๋เลยเลี้ยงดู แต่พอตี๋กลับมา เฟยก็คงอยากจะเลิกแต่อีเด็กนั่นขอยื้อเวลาไว้อีกนิด เฟยก็เลยยอมให้และคิดว่าจะจบกันไปแบบเงียบๆตามที่ตกลงกับมัน พี่เฟย พี่ติดลบมากตอนนี้ :เฮ้อ: สงสารตี๋ เจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด การที่คนรัก คนที่มอบชีวิตให้ทุกอย่าง มาทำแบบนี้ ถึงก่อนหน้าตี๋จะพลาด แต่ก็เพราะมีเหตุจำเป็นไม่ได้เต็มใจ หวังว่าความเจ็บปวดของตี๋ครั้งนี้ จะทำให้เฟยตัดสินใจได้เด็ดขาดสักที ไม่อย่างนั้น ตี๋อาจจะไปด้วยไม่บอกลาชั่วชีวิตก็ได้นะ หมายถึงหนีไปที่อื่น ไม่ใช่ตายจากนะคะ ไม่เอานะ :katai1: เอาแค่อีพี่เฟยทรมานอีกสักพักก็พอ ให้เฟยกับตี๋มีความสุขสักทีเถอะ :mew6: อีกนิดปกติชอบมากกับมาม่ารสนี้ แต่ตอนนี้กูเกลียดดดดดเมิง :ling1:
-
แค่ชื่อตอนก็ปวดหัวใจละ
เลื่อนลงมาเจอรูปสุดท้ายนี่ถึบกับปวดกระเพาะตามวินไปเลยจริงๆ
ชีวิตวินนี่นิยมกินแต่มาม่าเหรอไง
ตั้งแต่เรื่องเฮียอี้ จะว่าไปที่แม่วินเป็นอย่างนั้น ที่วินต้องนอนกับเฮียอี้
ก็เป็นเพราะพี่เฟยและความซื่อของวินเอง
วินตกเป็นเครื่องมือให้อิเฮียอี้ทำร้ายพี่เฟย ทั้งๆที่จริงมันไม่เกี่ยวกับวินเลย
สุดท้ายแม่ตาย ตัวเองรู้สึกผิดกับเฟย ต้องหนีเฟยไป
ส่วนพี่เฟย ก็เข้าใจนะว่าพี่แกหล่อเลือกได้
และคาดว่าอิน้องเมท พี่เฟยคงตกมาได้ช่วงก่อนจะรีเทิร์นกับวิน
เพราะฉะนั้นเฟยก็ไม่ผิดในจุดนี้ เพราะต่างคนต่างเลิกกันอยู่ตอนนั้น
แต่ตอนที่กลับมาคบกับวินแล้ว ทำไมยังติดต่อ ทำไมยังไม่เลิกรา?!!
จะบอกว่า เพราะสงสารน้อง น้องมันสอบ รอก่อน แล้วไม่สงสารวินเหรอ?
ถ้าช่วงที่เฟยกลับมาคบกับวิน และแค่ติดต่อน้องเมท ไม่ได้ไปนอนกันแล้ว อันนี้พอจะอภัยให้ได้
แต่ถ้าปรากฏว่า คบกับวินอยู่แล้วยังไปนอนกะอิน้องเมท อันนี้ขอยืมหมัดน้องอินชกพี่เฟยให้จมดิน!!!
-
น่าแปลกนะเฟย บอกว่ารักตี๋ แต่ทำไมถึงยังยุ่งกับเมทอยู่
ทำไมมีแค่ตี๋ ที่กลัว กังวล เกี่ยวกับอดีตที่จะทำให้เฟยเกลียด
อ่านตอนนี้ เจ็บปวดมากอ่ะ เฟยเห็นแก่ตัวมากเลย
คุณบอกกำลังจะเลิก คบพร้อมกัน 2 คนเนึ่ยนะ !!
อยากรู้ทางเฟยค่ะ ว่าคิดอย่างไร คุณ west จัดสักตอนคร่าาา
น้ำข้นสุด ๆ รสตราตรึงมากกกกก
-
จะร้องไห้อ่าาาาาา ทำไมพี่เฟยทำแบบนี้กับตี่ตี๋ได้ลงคออ่าาา
ทำไมยังไม่ตัดขาดกับเด็กนักศึกษานั่นอ่าาาา :katai4: :katai1: :z3: :z6:
พี่เฟยทำร้ายคนที่รักพี่ทั้ง2คนในเวลาเดียวกันเลยอ่า พี่ทำได้ยังไง!!!
ที่ผ่านมาพี่เป็นคนดีที่รักวินมากน๊ะ ฮืออออพี่ทำได้ยังไงงงงงง
โอ๊ยยยยย มาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้นด้วยอ่าาาา ฮืออออไม่ธรรมดาาาา
โอยยยยยย ขอให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเถอะน๊าาาา พี่เฟยอย่าทิ้งวินน๊าาา วินก็อย่าทิ้งพี่เฟยน๊าา
ขอให้ทั้งคู่ผ่านบททดสอบนี้ไปให้ได้น๊าาาา
สงสารน้องวินตั้งแต่ตอนต้น ขอให้วินได้มีความสุขสุดๆกับเค้าด้วยเถอะน๊าาาา
โอ๊ยยยอินมากค่ะพูดเลย!!
-
ขอคำอธิบายได้มั้ยพี่เฟย
(น้ำตาซึม)
สงสารตี๋ ตรวจให้ดีๆได้มั้ย
เค้ากลัวววว
-
โซ้ยย มาม่า อย่างหนักหน่วงค่ะ :o7:
ตี่๋สู้ๆนะคะ ชีวิตนี้มันเป็นเวรกรรมอะไรนักหนา :o211:
ยังดีทีมีพี่ชิต พระเอกตัวจริงใช่ม้าาาา เเอร๊ยยยยย :impress:
-
เลี้ยงเด็กไว้จริงๆ บ้าเอ้ยยยยยยยย
ตี๋ต้องเจ็บไปถึงเมื่อไหร่วะไอ้เฟย (ไม่พ่งไม่พี่ละ) :m16:
ถ้าพี่ชิตไม่มีเมียมีลูกนะ จะให้เลี้ยงตี๋บ้าง
เชอะ
-
เฟยทำไมทำตัวแบบนี้คะ
:z3:
-
เคยภาวนาขอให้เรื่องเด็กของพี่เฟยเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด อะไรก็ได้
แต่พอมาถึงตอนนี้... มันหมดโอกาสจะให้พี่เฟยพูดแล้วแหละ
อึดอัดจนเม้นไม่ถูก
สิ่งที่อิพี่เฟยมันคือ โกหก ทรยศ หลอกลวง และมันไม่สมควรได้รับความรักอีกต่อไปแล้วอะ
คิดดูความรู้สึกตี๋สิ คบกับเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเขามีอีกคน โอ้โห กลายเป็นยิ่งกว่าควาย จะว่าควายก็ยังสงสารควายอะ ควายยังไม่โง่ขนาดนี้เลย
แล้วพี่เฟยเห็นตี๋เป็นอะไร??? เห็นเป็นแค่คนโง่ๆ คนนึงที่เอาแต่จมกับความรู้สึกผิดในอดีตที่พี่เฟยจะกลับไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนตัวเองจะสับรางเท่าไหร่ก็ได้น่ะหรอ??
รู้ว่าตี๋รักพี่เฟยมาก แต่ไม่อยากให้ใจอ่อน แต่ก็รู้ว่าจะต้องใจอ่อนอยู่ดี ก็ "รักมาก" นี่ ตี๋รักพี่เฟยจนเราไม่แน่ใจเลยว่าที่พี่เฟยบอกว่ารักตี๋น่ะ มันเป็นความรักจริงๆ หรือเปล่า คิดดูว่าในตอนนั้นถ้าตี๋ด้านได้สักครึ่งของพี่เฟยแบบในตอนนี้ ตอนนั้นเรื่องเฮียอี้คงไม่ทำให้ตี๋ละอายจนต้องหนีเฟยไปหรอก ถ้าตี๋ด้านแบบพี่เฟยสักนิด ตี๋ก็คงจะคบกับพี่เฟยอยู่ ... เหมือนกับที่พี่เฟยทำกับตี๋ในตอนนี้ เหมือนกับที่พี่เฟยคบกับเด็กนั่นทั้งๆที่ก็คบกับตี๋ และปากก็บอกว่ารักตี๋
...เกลียดหว่ะ
/ไม่ได้เกลียดคนเขียนนะคะ (รอตอนต่อไปแบบใจจะขาด ลงพรุ่งนี้เลยได้รึป่าว) แต่เกลียดผู้ชายแบบนี้ :katai1:
ปล.ไม่รู้ว่าพี่เฟยยังมีเหตุผลอะไรอีกมั้ย ถ้ามีก็ยังอยากรอฟังอยู่ แต่... แต่คำพูดครั้งสุดท้ายของพี่ที่บอกว่า "กำลังจะเลิก" แม่งดูโคตรไร้ความรับผิดชอบต่อความรู้สึกตี๋เลยหว่ะ
ถึง พี่เฟย
...ลาก่อย
-
คงเลิกไม่ได้สินะนิสัยแบบนี้ของเฟย วินทำใจเหอะจริงๆนะ
-
ไม่รู้ว่าเฟยมีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดวิน แต่เฟยทำให้ผิดหวังมาก ทั้งๆที่มีวินอยู่ข้างๆแต่กลับแอบไปมีคนอื่น
แต่กลับวินห้ามมีใคร ห้ามนู่นนี่นั่น สงสารวิน เลิกเลยวิน อย่าอยู่ให้เจ็บช้ำ
เมื่อก่อนวินยังอยู่แบบไม่มีเฟยได้ ต่อไปก็นต้องอยู่ได้เหมือนกัน
-
เชียร์เฮียอี้นะ เราอยากให้วินคู่กับเฮียอี้มากเลยอ่ะไม่รู้เป็นอะไร แต่คือแบบถ้าคู่กับเฟยก็ดี แต่อยากให้เฮียอี้ได้มากกว่าเฟยอ่ะอยากให้วินช่วยรักษาอาการทางใจให้เฮียอี้ อยากเห็นวินโดนด่าหนักๆ โดนทรมานอ่ะ สะใจดี ถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็เหอะแต่เชียร์นะ /ทีมเฮียอี้ :laugh:
-
เกลียดคนที่บอกาา นอกกาย ไม่ได้นอกใจ บ้านพ่องเม้งสิ อึเวร แบบว่าอินจัด เพราะมีประสบการณ์ตรง แมร่งเลิกเลยตี๋ ไปเอา อี้ เลย แมร่งเกลียดเฟย เลว ไม่รักแล้ว เลิกเลยๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย โมโห
-
breaking up!
คือมาเปิดเจอตอนเที่ยง ตอนที่กำลังกินข้าว เมนูที่สั่งคือ ต้มยำน้ำข้น เห้ย!
มันปรี๊ดมากกกกก มันแสบกระเพาะ รับรู้ได้ถึงความทรมานของตี่ี๋
โอเค ถึงตอนนี้แล้ว จะไม่แก้ตัวให้เฟยแล้ว
มันก็เลี้ยงเด็กไว้จริงๆนั่นแหละ "ทำไมถึงทำแบบนี้!"
เฟยคงคบเด็กคนนี้ตอนที่ยังไม่เจอตี่ตี๋
คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้นึกถึงตี่ตี๋สินะ (ไหนบอกจะไม่แก้ตัวให้เฟย)
แต่เจอตี่ตี๋แล้ว ก็ต้องเลิกป่ะ แล้วไอ้การจะไปเจอหลังประชุมเสร็จนั่น
มันเจตนานอกใจชัดๆ "ทำไมถึงทำแบบนี้!"
-
ฮื่อๆ ไม่ว่าเรื่องจะเลวร้ายแค่ไหน
ขอแค่จบ happy ending วินไม่ตายตอนจบนะ
แค่นี้เราก้หายใจไม่ทั่วท้องแล้ว o9
-
:monkeysad: ชีวิตพี่ตี๋ ต้องเจอเรื่องเศร้า ๆ ไปอีกถึงเมื่อไรกัน ฮือออ
-
น้องวินเป็นโสดเป็นเพื่อนเจ้เถอะ555
อย่างไปมงไปมีมันเลยสามีอะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารวินอย่าเครียดมากครับ พักผ่อนนะ
จะได้หายเร็วๆ :hao5:
-
พ่อเราเป็นมะเร็งลำไส้ก็อาการแบบนี้เลย
ตี๋จะเป็นมะเร็งรึป่าว
หรือแค่เครียดลงกระเพาะ
น่ากลัวจัง
-
เปลี่ยนพระเอก เอาเป็นเฮียอี้แทนได้ม่ะ ไม่ก็เอาแบบยูอ่ะ เซงเฟย
-
กำลัอินสุดท้ายเฟยก็มีคนอื่นซุกไว้จริงๆหรอสงสารวินอะ อ่านตอนนี้แล้วปวดใจมาก อยากอ่านต่อไปแล้วอะตัดฉับเบยค้างๆๆค่ะ
-
ความสุขของวินอยู่ที่ไหนคะ เราจะไปตามกลับมาให้เอง ให้วินได้มีความสุขสักทีเถอะค่ะ
ทั้งเรื่องวินยิ้มอย่างมีความสุขได้สักกี่ครั้ง แต่วินต้องเสียน้ำตาไปเท่าไร :m15:
เจ็บกับเรื่องในอดีตมามากแล้วยังต้องมาเจ็บเพราะคนรักแอบมีใครอีกคนอีกหรอ
วินรู้สึกผิดโทษตัวเองมาตลอดจนต้องหนีหน้าเฟยไปไม่ กลับมาหาเขาไม่ได้
จนกระทั่งได้กลับมาเจอกัน เข้าใจและรักกันอีกครั้ง เฟยกลับทำแบบนี้กับวิน
เด็กคนนั้นเฟยอาจจะมีก่อนกลับมาคบกับวิน แต่พอกลับมาคบกันแล้วทำไมไม่เลิกคะ
มีคนสองคนที่ต้องเจ็บหนักกับการกระทำแบบนี้ของเฟยนะ
แล้วไหนจะเรื่องที่วินมาป่วยอีก เรากลัวมากว่ามันจะไม่ใช่แค่โรคกระเพาะนี่สิ
ขออย่าให้เป็นอะไรร้ายแรงเลยนะวิน ให้วินได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบ้างเถอะนะ :monkeysad:
เฟยรักวินมากเรารู้เราเข้าใจ แต่การกระทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้เลย
ทำไมไม่อธิบายไปให้ชัดเจน ตรงๆ มาบอกว่ากำลังจะเลิก เเล้วคือเมื่อไรกัน :เฮ้อ:
วินก็ตกลงจะกลับไปหาเฟยอีกครั้ง เพราะเฟยเป็นคนที่วินรักมาก และเป็นที่พึ่งยึดเหนี่ยวสุดท้าย
สุดท้ายได้แต่ภาวนาให้วินอย่าเป็นอะไรมาก กลับมาทรมานเฟย ทำให้เฟยเครียด
ซึม เจ็บบ้างเหมือนที่วินเคยเจ็บมาก่อนสักเล็กน้อยก็ดี
:mew1: :L2:
-
อื้อหือ มาเป็นหม้อไฟเลยวุ้ย :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมพี่เฟยทำแบบนี้อีกแล้ว จำได้ว่าสมัยเรียนก็เคยเกิดแล้วนิ่แล้ววินก็ขอให้พอแล้วนี่
ทำไมล่ะ เห้ยผิดหวังมากอ่ะ
-
ทะเลาะกัน ไม่เจอกันนาน พระเอกต้องซูบผอม ขอบตาคล้ำ ทุกเรื่องอ่ะ ถ้าหน้าตาชื่นบานมันจะไม่มีคะแนนสงสาร ถ้าทุกข์ขนาดนั้นแล้วจะนอกใจทำไมค่ะ นอยด์ไปด้วยกับแกเลย ไอ้พี่เฟย. อ่ะนึ่ให้ :z6:
-
นี่ถึงกับเชียร์พี่ชิตเลย พระเอกตัวจริง พึ่งพาได้ตลอด
ถ้าไม่ติดว่าสงสารลูกเมียพี่ชิตนะ
-
งื้อออออออ :katai1: :katai1:
-
เฟยทำแบบนี้ได้ไง
ไม่เคยดีจนแล้วจนรอด ให้ชื่นชมสมใจแบบสุดๆ เสียทีนะ
วินเข้มแข็งไว้ เราอยู่ได้ด้วยตัวเอง
และดูแลตัวเองได้ดีกว่าให้คนอื่นดูแลด้วย
-
เฟยยยยย คบกับเด็กนักศึกษาก่อนหรือหลังกลับมาเจอวินอะ ถ้าหลังจากที่มาเจอวันแล้วนะ :z6:
-
น้องวินน่าจะได้ตำแหน่งนายเอกที่น่าสงสารที่สุด
-
พี่เฟยทำงี้ได้ไงเนี่ยย
ควรจะเคลียร์ให้จบๆไปนะ งานเข้าเลย
ตี๋เอ๋ยยยย น่าสงสาร
-
อินจัดกับเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ กลับมาเมนท์อีกรอบ
วินกับเฟยกลับมาอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่แล้ว?
เด็กเมทนั่นเราเข้าใจเหมือนกับหลายๆคนว่าเฟยคงคบหรือเลี้ยง(เมิงเป็นเสี่ยเหรอเฟย?)ช่วงที่กลับจากนอกแล้วไม่ยังเจอวิน
น่าจะมีหลายอย่างที่คล้ายกับวินถึงได้คบ - เลี้ยง
ประเด็น ณ ตอนนี้ก็คือ กลับมาอยู่กับวินแล้ว ยังค้างคาอยู่ ยังไม่เลิกเพราะว่าเด็กจะสอบ แต่มีไปหากัน ? ไปหาแบบไหน? ไปนอนด้วยกัน? น่าจะไม่ค้างแต่ไงก็น่าเสียใจน่าดูเพราะว่านอกใจจะกายหรือใจก็ไม่นับเพราะว่ามันผิดเต็มประตู
ช่วงที่ผ่านมาเฟยหึงหวงวินมากๆ เรื่องเชนทร์ แล้วพอยกเรื่องเรื่องเก่าๆขึ้นมาวินมีแต่ขอโทษ คิดว่าตัวเองสกปรก น้อยเนื้อต่ำใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ดีไป กลับไปอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องอีกรอบ ณ ตอนนี้เป็นอะไรที่เจ็บจึ๊กๆเลย
ที่เราห่วงก็คือเฟยคิดยังไงกับเด็กนั่น คบกันมาน่าจะช่วงหนึ่งแล้ว ก็น่าจะมีความรู้สึกให้กัน เฟยกลับมาคบกับวินอีกรอบทั้งๆที่มีเด็กคนนั้นอยู่ จะบอกว่ารักวินมากแต่ก็ไม่ทำอะไรให้มันเรียบร้อยปล่อยให้คาราคาซังกลับมาทำร้ายความรู้สึกของคนที่บอกว่ารักอย่างเต็มที่ เคยคิดนะว่าตอนเฟยกลับบ้านมาหาวินนี่จะหวานมากๆแต่ตอนนี้ไม่แน่ใจเลยว่านั้นเป็นความรู้สึกจริงหรือเปล่า?
ถ้ามีเขาอยู่แล้วกลับมาคบทำไม? วินอาจจะไม่สุขนักแต่ก็ไม่ทุกข์ มีสุขตามสมควร มาดูตอนนี้สิ ป่วยจนขนาดนี้ อยากจะให้วินโทรไปหาเฮียอี้ขอให้เฮียอี้พาไปอยู่ที่อื่นเสีย เลิกกับแฟยให้ขาด ไปให้ไกลจากเฟยปล่อยให้มันอยู่กับเด็กนั่นไป จะได้รู้ว่าของคล้ายคลึงยังไงมันก็ไม่ใช่ของจริง ตัวเองได้ของจริงมาแล้วแต่ทำให้หลุดมือเอง ปล่อยให้เฟยกระอักคลั่งให้ตาย อยากได้วินกลับมาก็ต้องตามหาให้สมกับคำที่ว่ารัก (งวดที่แล้วเอ็งไม่ได้ตามหาวินนิ)
อยากได้ไทม์ แมชชีนค่ะ จะได้วาร์ปไปอาทิตย์หน้า
้
-
รอติดตามต่อไป
เป็นกำลังใจให้ตี่ตี๋น่อ
-
เฟยสมควรโดนอะไรบ้างแล้วอ่ะ อยากรู้ความรู้สึกเฟยตอนโดนวินหายไปอีกรอบ อยากรู้ว่าเฟยจะรู้สึกยังไง ยังกล้าทำอะไรแบบนี้อีกมั้ย ไหนบอกวินว่า ให้ตัวเองเป็นคนสุดท้ายของวิน แต่ทำไม ไม่คิดให้วินเป็นคนสุดท้ายของตัวเองบ้างอ่ะ โมโหเฟยจริงจัง วินอย่าไปยอมง่ายๆ นะ เราต้องทำให้เค้ารู้สึกบ้างว่า เราไม่ใช่ของตาย โกรธๆๆ :katai4:
-
แห๋มมมม มาพร้อมมาม่าชามโต :laugh: สงสารวิน :hao5: แต่เฟยคงมีเหตุผล น้องคนนี้ อาจมาตอนช่วงก่อนที่ เฟยกลับมาเจอวิน พอจะเลิก น้องคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ทำให้ เฟย ยังตัดไปเลยไม่ได้ ป่วยหรือ หรืออะไรก็แล้ว แต่ถ้าแอบคบหลังจากกลับมาคบวินนี่ น่า :beat: 555 อืม.. ดูยังไง เฟยก็รักวินมากนะ ทางที่ดีเคลียร์ให้จบๆ เหตุผลอะไร บอกวินไป คิดว่าวินพร้อมที่จะเข้าใจ ในเมื่อรักกันมากขนาดนี้
-
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
ทำไมพี่เฟยไม่อธิบายอะไรนอกจากบอกว่ากำลังจะเลิกล่ะ พี่ตี่ให้โอกาสพูดแล้วนะ
สงสารพี่ตี๋ ณ จุดนี้ ชีวิตพี่จะดราม่าไปไหน ถ้าพี่ตี๋ตรอมใจตาย เราจะไม่แปลกใจเลย
หดหู่เหลือเกิน พี่เฟยไม่สงสารพี่ตี๋เหรอว๊าา ทำลงไปได้ยังไงกัน
:o12:
-
วินจะเป็นอะไรมากมั้ยครับ..อินมากครับ
-
อิ พี่ เฟยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1:
สงสารพี่ตี๋อ่าาา อาการรุนแรงจัง
ไหวไหมค่ะพี่ TT^TT
แต่เอาจริงๆ เราคิดได้สองมุมน่ะ
มุมแรกคือ อิพี่เฟยอาจจะสงสารเด็กคนนั้น เพราะอาจเหมือนพี่ตี๋ไรงี๊ หรือไม่เด็กคนนี้อาจมาช่วยตอนที่ไม่เหลือใคร (เข้าข้างพี่เฟยสุดฤทธิ์ 55555)
มุมที่สอง คือ อพี่เฟยมันนอกใจจริงๆ อย่างนี้ต้องตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z6: :z6: :z6:
จะให้พี่ตี๋งอนไม่พูดด้วยสักสามเดือน เฮ้ยยย ทำงี๊ได้ไง (เราอินมากฮ่าๆๆ)
พอเจอตอนนี้คิดงานไม่ออกเลย
คุณwest ทำร้าย มาต่อวันนี้เลยได้มั้ยค่ะ มันค้างงงงง :ling1: :ling1:
อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆจุงงงงงงงงงงงงงง :hao7: :hao7:
-
มาม่าหม้อใหญ่เชียว
-
พี่เฟยแม่ง....
อิเด็กนั่นต้องเจอหน่อยนะ มาอ้างว่าสอบเหรอ โถถถถถถ
แล้วรอยสักนกอินทรีคืออัลไลลลล เฉลยเลยยย
-
สงสารวินที่สุดแล้ว ตอนหน้าถ้ามาม่าอีก ขอน้ำใสค่ะ หรือของหวานเลยก็ดี
-
อิพี่เฟยมึง อยากตบกะโหลก หักป้ายไฟทิ้ง
น้องตี๋ไม่ได้จะเป็นมะเร็งเหมือนนางเอกเกาหลีใช่มั้ยลูก
-
มีแจกมาม่าสำหรับตอนต่อไปด้วยอ่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เปิดมาตามหาน้องวินที่รัก
-
มาม่าอืดมากกกกกก ตอนนหน้าขอน้ำหวานนะครับ
-
โอ้ยยยยยยยย
นั่งซดมาม่าทั้งน้ำตา :katai1:
อิพี่เฟยนี่ความลับเยอะจริงๆ สงสารตี๋ //แปรพักต์
-
เข้ามาอ่านคอมเม้นอีกรอบ ยิ่งรู้สึกหดหู่อ่า
ฮืออออออออออออ กลัวใจคนแต่งจังเลยอ่า อย่าให้น้องวินป่วยเป็นมะเร็งตายน๊าาา ฮืออออ
ขออย่างเดียวคือขอให้ตอนจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งน๊าาาาาาาาาาาา กราบบบบบบบบบ
เห็นน้องวินเศร้าทรมานมานานแล้ว พอได้แล้วน๊าาา อยากให้น้องวินยิ้มบ้างงงงงง
ขอให้พี่เฟยกลับตัวกลับใจมาดูแลหัวใจของน้องวินอย่างดีตลอดไปน๊า
กราบบบบบบบบบบบบบบบ อยากให้ถึงวันอาทิตย์ใจจิขาดรอนๆ
-
อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆค่ะสงสารวินอยากรู้คำอธิบายของเฟยค่ะซุกเด็กหมายความว่าไง
-
มารอพี่เฟย ว่าจะดูแลรักที่ได้กลับคืนมาอย่างไร
-
เจ็บอ่ะ ฮืออออ ทรมานจัง ทำไมเราถึงไม่พูดกันตรงๆบอกทุกอย่างที่ตัวเองทำนะ ปล่อยให้มันทำร้ายเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เราเชื่อในตัวพี่เฟยนะ เชื่อมาตั้งแต่คำประกาศแล้ว สัมผัสถึงสิ่งดีๆในตัวพี่แกได้ อย่าทำให้น้องผิดหวังนะพี่เฟย สู้นะ :sad4:
-
ตี่ตี๋...ท้องพี่อืดไปด้วยมาม่าหมดแล้ว
พี่มาดันรอเธอนะจ้ะ วันนี้วันอาทิตย์สีแดงแล้ว
-
เข้ามารอน้องวินนี่~
-
มานั่งรอวินกะเฟยค่ะ ทุกวันอาทิตย์พวกเขาจะมาคุณwestจะพาพวกเขามาครุคริ
-
สงสาร Mate นะ ถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน ถ้าน้องเป็นเด็กดีรักเฟยจริงน่าเศร้าแทนค่ะ
-
ทำไมู้สึกว่าชอบ...
แต่ตอนที่เฟยบอกว่า กำลังจะเลิกแต่เด็กสอบเลยขอไว้ ว๊ายยยย จะด่าว่าเหี้-ยังสงสารเหี้-เลยค่าาาาา
ชอบที่วินออกมา แต่ก็ไม่โอเท่าไหร่ที่จะกลับไป
คือถ้ากลับไปแล้วให้อภัยง่ายๆนี่มีเงิบนะ
เพราะเฟยบอกเองว่าเคยสัมผัสตอนที่เฟยนอกใจครั้งก่อนอ่ะ วินโหดไม่ใช่อ่อ ตัดคือตัด นี่ถ้าไม่ตัดจริงอย่างครั้งนั้นมีเฮ 5555555
ปล.น้องเมทไรนี่ก็ดูรู้ตัวเองอยู่นะคะ แต่ก็พยายามเหลือเกิน แหม...
รอค่ะ มาอัพไวๆนะคะ ชอบ
:a9: :a9: :a9:
-
รออยู่น้าาาา เรามีนัดกัน น้องวินของพี่ช้ำใจตายไปแล้วมั้งนิ
-
19 Coming Back Together
ผมถูกบังคับให้กินยาก่อนโจ๊กไก่ ไม่ใส่ขิงอุ่น ๆ จะถูกยกมาเสิร์ฟ มิ่งฟ้าซื้อโต๊ะเลื่อนล้อหมุนเล็ก ๆ สำหรับคนป่วยมาระหว่างทางกลับคอนโด ทุกอย่างที่นี่ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนนอกจากเสื้อผ้าในตะกร้าที่เพิ่มจำนวนขึ้นเท่านั้น
ผมนั่งคนโจ๊กไปเรื่อย ๆ มองมันถอดเสื้อสูทแล้วเหวี่ยงลงตะกร้า อย่างน้อยช่วงนี้มันก็รู้จักเก็บของให้เป็นระเบียบมากขึ้น ถ้วยชามในซิงค์ล้างจานไม่มีเหลือ ขยะถูกแยกเป็นถุงสำหรับใส่ขยะเปียกและแห้ง โต๊ะทำงานรกบ้างแต่ก็นับว่าดีกว่าวันแรกที่ผมเข้ามาอยู่ใหม่ ๆ
“อาบน้ำไหม เดี๋ยวเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นให้”
“กินข้าวไปเถอะ ไม่ต้องห่วง กูจัดการเอง” มิ่งฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ สักพักก็หยิบผ้าเช็ดตัวหายไปในห้องน้ำ ผมใช้ช้อนคนถ้วยใบเดิมไปมา ถึงกินยาแล้วก็ยังรู้สึกผะอืดผะอม ไม่อยากอาหารอยู่ แต่ถ้าเฟยกลับออกมาเห็นว่าโจ๊กยังเหลืออยู่ครึ่งจานแบบนี้โดนด่าตายแน่
ผมถอนหายใจ ยัดช้อนเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ ก่อนโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่มิ่งฟ้าถอดทิ้งไว้ในตะกร้าจะสั่น คลานไปกดดูเป็นชื่อพี่รุ่ง แต่ไม่ใช่เบอร์พี่รุ่งเลขาคนเก่ง
ผมนั่งมองด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่าง จะว่าไปวันนี้ก็เป็นวันที่มันนัดกับน้องคนนั้นว่าจะไปเจอที่ห้างเดิมแท้ ๆ แต่กลับต้องมาดูแลคนป่วยอย่างผม มันจะคิดว่าผมเรียกร้องความสนใจหรือเปล่า เฟยจะรำคาญที่ผมยื้อมันไว้แบบนี้ไหม
จะเลิก...ก็คงสงสารเลยปล่อยไปเสียทีเดียวไม่ได้
เด็กคนนั้นคงเอาใจดีกว่า คนรักผมถึงได้นอกใจไปตั้งหลายครั้งหลายครา ที่ผมเจอกับตาแค่สาม นอกจากนี้ไม่รู้เท่าไรอีกเท่าไร รู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ต้องมานั่งหวาดระแวงกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น
“รับสายสิ”
เสียงของคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำเมื่อครู่ดังขึ้นท่ามกลางความสับสน ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้มันแต่เจ้าตัวไมรับ มันรู้ที่ผมรู้ว่าคนในสายไม่ใช่พี่รุ่ง แต่เป็นเบอร์ของเด็กคนนั้นที่ใช้ชื่อของเลขาคนเก่งกลบเกลื่อนมาตลอด กระนั้นก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“รับสายแล้วทำเหมือนที่เคยทำ”
มิ่งฟ้าหมายถึงสมัยเรียนที่ผมอาละวาดกับกิ๊กมันเสียทุกคน แต่ตอนนี้อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว ผมโตขึ้น คิดมากขึ้นและไม่เห็นว่าวิธีการแบบนั้นจะทำให้เฟยหยุดได้ตลอดชีวิตจริง ๆ
สุดท้ายมันก็มีคนอื่น
“เหนื่อยแล้ว” นึกมาถึงตรงนี้ก็ล้า หมดแรงจะจ้องจับผิด ถ้าอยากจะมีใครก็ผมเองก็หมดแรงจะห้าม คงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่โดยใช้คนรักร่วมกับใคร ๆ อยู่จนถึงวันที่ไม่ไหว ยอมรับความพ่ายแพ้เพื่อเดินจากไปเพียงลำพัง
“วิน มึงไม่เคยเป็นแบบนี้”
“เราคุยกันรู้เรื่องนานแล้วเฟย คุยตั้งแต่ตอนที่คบกันเมื่อหกปีที่แล้วแล้วว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก หรือเพราะกูนอนกับเฮียอี้มึงเลยคิดว่าตัวเองก็ทำได้”
ผมหลับตาลง ไม่ได้ยินมันเถียงอะไรทั้งนั้น “ถ้าคิดจะใช้เรื่องนั้นมาเป็นข้อต่อรองล่ะก็...กูบอกได้เลยมึงใช้ได้ไม่นานหรอก คิดว่ากูจะทนมึงตลอดไปหรือไง!”
“ทำไมเรื่องของมึงกูให้อภัยได้ แต่พอเป็นเรื่องของกูมึงกลับไม่ยอมลงให้เลย”
“มันไม่เหมือนกัน!”
ผมตอบแล้วผลักอกมันไปด้วย ไอ้เฟยเซถอยหลังเพียงนิดเดียวแต่ก็ยังยืนประจันหน้า “กูรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น กูถูกจองจำด้วยการกระทำของตัวเองตลอด ไม่เคยคิดว่าเป็นเพราะมึง เพราะเฮียอี้ เพราะแม่ หรือเพราะใคร ทุกอย่างเป็นความผิดของกูเอง กูเสียใจที่ทำแบบนั้น”
“มึงคิดว่ามึงเสียใจคนเดียวหรือไง!”
“ถ้าอย่างนั้นมึงมีอะไรก็พูดกับกูตรง ๆ สิ บอกกูมาว่ามึงรับไม่ได้ มึงเกลียดกู อย่าบอกว่าไม่เป็นไร อย่าบอกว่าให้อภัยกูถ้ามึงไม่ได้คิดจะลืมมันจริงๆ”
ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มันเหยียดริมฝีปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แววตามันวาวฉ่ำน้ำที่ไม่ไหลหยดลงมาแต่เอ่อคลออยู่ข้างใน
“กูรู้เรื่องมึงนอนกับเฮียตั้งแต่หกปีก่อนแล้ว”
เสียงนั้นเอ่ยสั่นราวกับกะเทาะเปลือกแห่งความจริงที่มันซ่อนไว้ทั้งหมดออกมา ความอ่อนแอ เกลียดชัง ผิดหวังอย่างที่ควรจะเป็น ผมน่าจะรู้ ใครมันจะไปยอมรับข้อผิดพลาดครั้งนั้นไหว “กูเห็นข้อความที่เฮียส่งหามึง ถึงตอนนั้นมึงจะหนีไปแล้ว แต่กูก็เปิดเจอ โทรศัพท์ที่มึงทิ้งไว้ เฮียมันไม่รู้ว่ามึงทิ้งกูไปแล้วถึงได้ส่งรูปตอนที่มึงนอนกับมันมาแบล็คเมล์ มึงตอบกูสิวิน กูควรจะรู้สึกยังไง กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมมึงถึงนอนกับเฮีย ทำไมมึงถึงได้ไปเอากับญาติกูที่เกลียดกูทุกอณูขนาดนั้น กูถูกทิ้งไว้ที่เดิมด้วยคำถาม ขณะที่มึงหายไปใช้ชีวิตใหม่ มีแค่กูที่จมอยู่กับความผิดหวัง ความพ่ายแพ้ กูไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรพลาดเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ กูอยากเล่นงานทั้งมึง ทั้งเฮีย กูเกลียดพวกมึงสองคนจนอยากจะฆ่าให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น เรื่องที่กูพูดวันนั้นกับเฮียอี้โกหกทั้งหมด กูไม่ได้เพิ่งมาค้น กูมีหลักฐานรอวันจะเล่นงานมันมานานแล้ว กูจะหลอกให้มันอยู่ในที่ที่คิดว่าตัวเองสูงที่สุดแล้วถีบมันลงมาเอง”
มือทั้งสองข้างแตะบนหัวไหล่ผม แรงบีบเกิดขึ้นเบา ๆ ก่อนจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
“จนกูมาเจอมึงอีก กูก็อยากจะทำลายมึงไม่ต่างจากมัน ถ้ามึงทำร้ายกูด้วยความรัก กูก็จะฆ่ามึงทั้งเป็นด้วยความรู้สึกนั้นด้วย กูจะทำให้มึงรัก รักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วก็ทิ้งอย่างที่มึงทำ”
“เด็กนั่นกูเจอในผับหลังจากวันที่เราเจอกันที่ออฟฟิศแค่วันเดียว กูยื่นข้อเสนอให้มันว่าจะเลี้ยงดูแล้วค่อยเดินออกมาในวันที่กูเรียก แต่กลายเป็นว่ามันรักกูเข้าจริง ๆ กูดึงมันเข้ามาในเกมนี้เองวิน”
“ที่ต้องปิดมึง ต้องโกหกทั้งหมดเพราะไม่อยากให้มึงคิดมาก กูแคร์มึงมากนะวิน แต่กูก็ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองกับเขาเหมือนกัน วิน...อย่าให้กูต้องเป็นคนทำลายเด็กคนนั้นเหมือนที่เฮียอี้เคยทำกับมึงเลยได้ไหม ขอให้น้องมันทำใจหน่อย อีกนิดเดียวกูก็จะทำอย่างที่มึงต้องการ”
“กูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น! เอาชัยชนะของมึงไปเถอะ!” ผมสูดน้ำมูก ยกมือกุมที่ท้องที่เริ่มปวดขึ้นมาอีกครั้ง พยายามขืนตัวออกจากการเกาะกุมแต่เป็นไปได้อย่างยากลำบาก “ถ้ามึงต้องการให้กูเจ็บ กูเจ็บแล้วเฟย พอใจมึงหรือยัง!”
“ไม่...กูไม่ได้ชนะ ไม่เคยชนะ ไม่ได้พอใจเลยสักนิดเดียว”
น้ำตาหยดใสร่วงลงจากกรอบตาแดงก่ำทั้งสองข้างในเวลาไล่เลี่ยกัน เฟยหลับตาลง ซ่อนความรวดร้าวทั้งหมดไว้ใต้เปลือกตาคู่นั้น ปากแดงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “รู้ตัวอีกที กูก็ทำร้ายมึงไม่ลง ยิ่งเห็นมึงเจ็บ ยิ่งเห็นมึงเสียใจกูก็ยิ่งเจ็บมากกว่านั้น ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันดีมาก มากจนกูทำลายมันไม่ได้ วิน ถ้ากูจะขอ สักครั้ง...อีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียว”
จบประโยคนั้นเราต่างก็นิ่งงันกันไปชั่วขณะ ราวกับว่ารอให้ความคิดที่ขุ่นฟุ้งอยู่ในหัวตกตะกอน ผมเริ่มปวดท้องมากขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนหนึ่งเพราะยังไม่ได้กินยาหลังอาหาร อีกส่วนคือโจ๊กเมื่อครู่กินไปแค่พอเคลือบกระเพาะ
“เริ่มต้นกันใหม่นะ ตี๋”
ผมไม่ทันได้ตอบก็งอตัวเข้าหากัน ไอ้เฟยเห็นท่าไม่ดี สีหน้าหน้าซีดเผือด มันช้อนตัวผมขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วรีบพาไปวางลงบนเตียงด้วยความตกใจ
“วิน...วิน เป็นยังไง ไปหาหมออีกไหม”
“ยา...”
ผมร้องขอ ยังไม่อาจให้คำตอบอะไรไปทั้งนั้น อาการที่กำเริบขึ้นมาส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะเครียด กลไกทางร่างกายจึงหลั่งกรดเพิ่มในช่องท้องที่เป็นแผลอยู่แล้วมากัดกระเพาะ ผมจิกมือกับหน้าท้อง แต่มิ่งฟ้าก็สอดมือเข้ามาให้ผมบีบแทนเสียก่อน
“วิน ไหวไหม กินอะไรรองท้องเพิ่มไหม”
“ไม่...อยากนอน” ไอ้เฟยทำท่าลังเลแต่ก็ยอมพยักหน้า ขยับจัดผ้าห่มให้เข้าที่ ยกมือข้างที่ว่างขึ้นอังหน้าผากวัดว่าผมมีไข้ร่วมด้วยหรือไม่
“เช็ดตัวไหม”
“ไม่ต้อง” ผมบอกอีกครั้งเสียงแผ่วและติดจะห้วน อาการป่วยทำให้หงุดหงิด มิ่งฟ้าผงกหัวรับรู้ก่อนใช้มือข้างที่อังหน้าผากเมื่อครู่มาลูบหน้าลูบตาผม สักพักเจ้าตัวก็เลื้อยลงไปนั่งข้างเตียง มีเพียงมือที่ยื่นมาสอดคั่นระหว่างเล็บผมกับหน้าท้องเท่านั้นที่สัมผัสกันอยู่
ผมข่มตาลง หวังว่าการหลับใหลจะเป็นช่วงเวลาเดียวที่บรรเทาความเจ็บปวดให้ทุเลา
ถ้าเราเป็นเด็ก ๆ ก็คงดี ผิดก็ขอโทษ ง้อก็หายโกรธ ไม่อยากเจอหน้าก็แค่หนี
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
มือที่ประสานกันอยู่กระชับเข้าหากันแน่น ผมปล่อยให้น้ำใส ๆ ร่วงจากตา โดยได้แต่ภาวนาว่าสักวัน...สักวันหนึ่งมันจะเหือดแห้งไป
พร้อมกับฝันร้ายที่ทำลายหัวใจดวงนี้ให้ทรมาน
“พี่ตี๋เป็นยังไงบ้างครับ”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อประตูห้องนอนถูกผลักออกในวันถัดมา เด็กหนุ่มรุ่นน้องชะโงกหน้าเข้ามาเป็นอันดับแรก ก่อนจะก้าวเข้ามาทั้งตัวเมื่อเห็นผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“หลับอยู่หรือเปล่าพี่ ผมมากวนเหรอ”
“เปล่า ๆ ตื่นพอดี ว่าแต่มายังไงน่ะ”
“อ๋อ เจอพี่เฟยที่ห้างแถวมหา’ลัยน่ะครับ พอถามถึงพี่เลยรู้ว่าป่วย ผมเลยชวนอินทรีมาเยี่ยม ซื้อขนมมาฝากด้วย หายป่วยไว ๆ นะพี่ จะได้ลุกขึ้นมากิน”
น้องยู หนึ่งในรุ่นน้องไม่กี่คนที่ยังสนิทสนมกันอยู่พูดพลางยิ้มตาหยี ส่วนอีกคนที่มาด้วยกันเมื่อมองลอดออกไปนอกประตูเห็นหลังอยู่ไว ๆ
“แล้วนั่นทำอะไรล่ะ” เห็นเดินวนไปมาหน้าตาไม่รับแขกหลายรอบแล้วก็อดถามถึงไอ้เด็กเศรษฐศาสตร์คนนั้นไม่ได้
“เถียงอะไรกับพี่เฟยข้างนอกไม่รู้ครับ ผมขี้เกียจฟังเลยหนีเข้ามาก่อน พี่เฟยบอกพี่เป็นแผลในกระเพาะเหรอครับ เพราะว่ากินข้าวน้อยแน่ ๆ ดูสิ ผอมจะแย่แล้ว”
“แค่ช่วงนี้น่ะ” ผมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “พอดีเครียดเรื่องงาน”
“เรื่องงานหรือเรื่องคน เอาจริง เห็นสภาพพี่เฟยดูไม่ค่อยสดใสเหมือนกัน"
“งานนี่แหละ”
โกหกแล้วเบือนหน้าหนี แต่ดูเหมือนรุ่นน้องคนดีจะไม่เชื่อ “เรื่องเด็กคนนั้นหรือเปล่าพี่ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาน่า พี่เฟยรักพี่ตี๋นะครับ”
ผมถอนหายใจ ไม่อยากจะเล่าแต่ยูก็เป็นคนเห็นเหตุการณ์ร่วมตั้งแต่ครั้งนั้น ปิดบังไปรังก็จะอึกอักพูดกันไม่เต็มปากเปล่า ๆ
“ถ้ารักก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก”
“โธ่ พี่...ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเลย” ยุทธนาเกาหัวแกรก มองผมด้วยความเป็นห่วง “แต่ผมไม่สบายใจนะที่พี่สองคนเป็นแบบนี้”
“ช่างมันเถอะ” พอนึกถึงขึ้นมาผมก็ไม่อาจควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติได้ รุ่นน้องยังคงโคลงหัว พยายามช่วยคิดหาวิธีแก้ แต่เรื่องของผมกับเฟยมันไม่สามารถจบได้ด้วยการปรับความเข้าใจธรรมดา ไหนจะเรื่องความเชื่อใจที่เคยมอบให้และถูกทำลายไปนั่นอีก ไม่ใช่ว่าชอบที่ความสัมพันธ์เราสั่นคลอนแบบนี้ แต่ผมก็ยังหาทางลงให้ตัวเองไม่ได้
“แล้วยังไงถึงไปเจอเฟยที่นั่นได้ล่ะ มันไปหาน้องคนนั้นเหรอ”
“ก็...คงงั้นน่ะครับ ผมไปเจอตอนพี่เฟยกำลังเคลียร์กับเด็กนั่นพอดี อีกคนร้องไห้จ้าเลย น่าสงสาร”
“ร้องไห้?”
“เขาพยายามรั้งพี่เฟยไว้น่ะครับ แต่ว่าพี่เฟยบอกว่ายิ่งยืดเวลาให้น้องคนนั้น คนที่เจ็บคือพี่ตี๋ ผมเห็นแล้วก็โมโห ยิ่งเคยเจอก่อนหน้านี้แล้วด้วยเลยเดินเข้าไปคุย เกือบมีเรื่องกันแล้ว สุดท้ายไอ้อินต้องจับแยก ผมไม่เข้าใจนะว่าพี่เฟยจะเริ่มเรื่องนั้นทำไมทั้ง ๆ ที่มีพี่อยู่แล้ว แต่ก็พอเข้าใจว่าเห็นอีกคนอยู่ในสภาพนั้นจะทิ้งเขาง่าย ๆ ก็สงสาร”
“คงเป็นเพราะมันเกลียดกูล่ะมั้ง”
“โธ่ พี่ตี๋” เด็กหนุ่มครางในลำคอ ยื่นมือมาจับมือผม ฝ่ามือของน้องยูอุ่น เช่นเดียวกับแววตา “ถ้าเขาเกลียดก็คงไม่เลือกพี่”
“มันไม่ควรจะมีทางเลือกอื่นนอกจากกูตั้งแต่ต้นนะยู มันควรจะมีแค่กู เหมือนที่กูมีแค่มัน”
แรงบีบเกิดขึ้นแผ่วเบาราวกับพยายามปรามให้ใจเย็นลง ผมหลับตา ข่มหัวใจที่เต้นรัวด้วยโทสะให้ผ่อนจังหวะเนิบช้า “กูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นคนเจอกับเรื่องพวกนี้ซ้ำ ๆ มันเจ็บว่ะ”
“ผมรู้ครับ” รุ่นน้องพูดพลางดึงผมไปซบบนบ่า เมื่อหัวจรดกับไหล่ลาดก็รู้สึกราวกับความเจ็บปวดที่มีถูกถ่ายถอนออกไปบ้าง “ถ้าจะผิดก็คงเป็นเพราะความรักมันห้ามกันไม่ได้ ทุกเรื่องคงง่ายกว่านี้ถ้าน้องเขาไม่ได้รักพี่เฟย และพี่เฟยเย็นชาได้เท่ากับที่พยายามแสดงออกมาจริง ๆ”
“ก็เลยกลายเป็นกู ที่ต้องทำใจยอมรับทุก ๆ อย่าง ยอมแบ่งส่วนหนึ่งของคนรักตัวเองให้คนอื่น ยอมเข้าใจว่าเฟยมันทำดีที่สุดแล้ว...”
ยูเงียบไปอย่างหมดคำพูด ยกมือขึ้นลูบหลังผมเพียงแผ่วเบาราวกับว่าจะปัดเป่าทุกความโชคร้ายให้หมดไป ผมไม่ได้ร้องไห้ ไม่อยากทำให้น้องเห็นว่าอ่อนแอ อาจจะเหนื่อย แต่ผมไม่อยากเป็นคนขี้แพ้ที่จมกับรอยน้ำตาของตัวเองอีก
“พี่เฟยเคยสอนผมว่าคนคบกันถ้าเลิกกัน ก็ไม่อยากให้เลิกทั้งที่ยังรัก ให้เลิกกันเพราะไม่รักกันแล้วดีกว่า ไม่มีทางจะกลับไปดีกันเลยเหรอครับพี่ตี๋”
ผมตอบน้องไม่ได้ ประโยคนั้นเมื่อนานมาแล้วไอ้เฟยก็พูดกับผม และมันใช้ได้ดีเสมอมา เราต่างก็เชื่อแบบนั้น ทุกครั้งที่ทะเลาะกันถึงได้ไม่เคยเลิกกันจริงเสียที ยูถอนหายใจด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอกก่อนพูดต่อ
“พี่เฟยไม่ได้บอกให้ผมมาช่วยพูดหรอกนะครับ แต่ผมเป็นห่วงทั้งพี่ตี๋ทั้งพี่เฟย ที่เป็นอยู่นี่สุขภาพก็ทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ พี่เครียดลงกระเพาะ พี่เฟยก็โทรม พี่สองคนรอที่จะกลับมาเจอกันนานมากไม่ใช่เหรอครับ มัวแต่ทะเลาะกันน่าเสียดายที่อุตส่าห์ได้กลับมาเจอกันนะครับ”
จบประโยคนั้นก็เหลือเพียงความเงียบงันในห้องสี่เหลี่ยม ผมทบทวนความรู้สึกของตัวเองบางอย่างที่ลอยตลบราวกับอยู่ในหมอกควัน ยูไม่ได้คาดคั้น ไม่ได้ยุแหย่ ยังคงนั่งนิ่ง ๆ เป็นเพื่อนผมกระทั่งเสียงประตูห้องถูกผลักออก เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาผิดระเบียบก็ยืนกอดอกหน้ามุ่ย
“ทำไมต้องกอด”
“ก็พี่ตี๋น่ารัก” น้องยูเปลี่ยนโหมดทันที หันไปยักคิ้วยวนกวนคนอารมณ์เสียให้อินทรีหน้าตึงกว่าเก่า
“ผมก็น่ารัก” เด็กหนุ่มบอกเสียงทุ้ม อาการที่เห็นห่างไกลจากคำว่าน่ารักไปเป็นปีแสง แต่ก็เรียกรอยยิ้มให้คนรักและผมได้ง่าย ๆ ยุทธนาโคลงหัว ดึงผมเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มตอนเผลอ ผมตกใจแต่ดูเหมือนจะมีอีกคนตกใจกว่า อินทรีร้องเรียกเสียงลั่นจนผมเผลอหดคอเข้าหากัน
“ยู! ทำบ้าอะไรวะ”
“ฮ่า ๆ ล้อเล่นน่า ซีเรียสไปได้ ไหน เมื่อกี้ไปช่วยพี่เฟยหั่นเห็ดหอมหรือยัง”
พอเห็นแฟนตัวเองผละออกจากผม อินทรีก็ชูนิ้วที่พันปลาสเตอร์ติดแผลโชว์ น้องยูหัวเราะร่วนลงคอเดินไปหา ดึงมือใหญ่มาจูบเบา ๆ ให้แก้มของคนตัวโตกว่าแดงก่ำ “พอใจยาง”
“ยัง ยูไม่อยู่ไอ้บ้านั่นมันเกือบเอามีดแทงผม ขวัญเสียหมดเลย ปลอบผมอีกดิ”
“อันนี้กวนตีนละว่ะ” ยุทธนาพูดพลางผลักหัวแฟนหนุ่มไปด้วย อินทรีไม่ยอมหยุด สวมกอดจากด้านหลัง เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดัง ทั้งสองคนเล่นกันราวกับโลกนี้เหลืออยู่เพียงความสุขที่เหลืออยู่
นึกถึงตัวเองตอนที่มีมัน ช่วงที่รักกันมันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนดีไม่ต่างจากรุ่นน้องทั้งสองคนเลยสักนิด
ผมเหลือบตามองไอ้เฟยนอกประตูโดยอัตโนมัติ มันสบตาผมครู่เดียวก็หันหลังกลับเข้าครัว ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเรา แต่กลับมีเสียงความสุขของแขกผู้มาเยือนดังลั่นท่ามกลางความอึมครึมที่ปกคลุมรอบกาย
ผมรู้ว่าเฟยเคยไปเรียนที่อังกฤษ รู้ว่ามันทำอาหารแบบง่าย ๆ กินเองเป็นแต่เพิ่งรู้วันนี้ว่ามันทำโจ๊กอร่อย โจ๊กกุ้งใส่เห็ดหอมโรยหน้าด้วยผักชีหั่นฝอยรสชาติกลมกล่อมด้วยน้ำซุปกระดูกหมูที่ผ่านการเคี่ยวมาหลายชั่วโมง ผมไม่ได้ออกจากห้องเลยถึงเพิ่งรู้ว่ามันเปิดไฟอ่อน ๆ ตุ๋นน้ำซุปไว้ตั้งแต่ก่อนออกไปทำงานในตอนเช้า
หลังจากมื้อเย็นสำหรับสี่คนที่น้องยูกับแฟนกินไปทะเลาะกันไปสิ้นสุดลง ผมก็ถูกบังคับให้กินยาและเข้านอนก่อน ไอ้เฟยกลายเป็นคนเก็บถ้วยชามไปล้างทั้ง ๆ ที่เดิมทีเป็นหน้าที่ของผม เห็นได้ชัดว่าอะไรหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไป เฟยไม่ได้พูดเรื่องขอกลับมาดีกันอีกแต่กำลังดูแลผมอย่างสุดความสามารถที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้
สิ่งที่ผมรักมันขนาดนี้อาจเป็นเพราะเรื่องการกระทำที่มันทำให้ผมรับรู้ได้ด้วยหัวใจ ตราบใดที่อยู่ในสถานะที่ไม่ได้อยากได้ยินมันพูด มิ่งฟ้ามักจะฉลาดที่จะแสดงออกมาให้ผมรู้สึกเสมอ ๆ
ผมนอนคิดอยู่ในความมืด เฝ้าถามกับตัวเองว่าทำไมความผิดครั้งนั้นเฟยถึงให้อภัยทั้งที่ความจริงแล้วควรเรียกว่าเกลียดเข้ากระดูกดำ ทำไมเฟยถึงใจดีกับเฮียอี้ และเป็นห่วงเด็กคนนั้นโดยยินดีจะแบกรับทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว
และทำไมความชั่วร้ายที่เป็นด้านมืดบอดนั้น จึงยอมสารภาพให้ผมเห็นถึงความอ่อนแอของตัวเองออกมาได้แต่โดยดี
คนเรามักจะทำตัวไม่น่ารัก เมื่อไม่ได้เป็นที่รัก คล้ายกับเด็กเกเรจะทำตัวเกเรมากขึ้นเมื่อถูกดุ ตรงกันข้าม เด็กดีมักจะทำตัวให้ดีมากขึ้นเมื่อได้รับคำชม
คนที่ได้รับความรัก ก็จะเผื่อแผ่ความรักให้คนรอบกายไปด้วย ผมไม่รู้ว่าทฤษฎีนี้ใช้ได้จริงหรือไม่ แต่ก็คล้ายจะเป็นคำตอบเดียวของการกระทำทั้งหมดของมิ่งฟ้าในวันนี้
ไฟด้านนอกมืดดับลงในเวลาถัดมา ผมข่มตาให้ปิด เหลือเพียงแสงรำไรจากไฟโคมเหนือหัวเตียงเท่านั้นที่นำพาเจ้าของห้องให้กลับมาบนเตียงกว้าง เสียงกริ๊กดังขึ้นเป็นสิ่งสุดท้าย ก่อนไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่จะปิดลง เอวผมถูกดึงรั้งให้ขยับไปชิดอีกฝ่าย อกแกร่งที่แนบมาจากด้านหลังขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ เฟยกระซิบเสียงแผ่วเบาก่อนจูบที่ต้นคอผมอย่างที่มันชอบทำในทุก ๆ คืน
“วิน กูขอโทษ”
สรุปแล้วตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมลายาวตั้งแต่วันจันทร์ แรกเริ่มอาจเป็นด้วยเรื่องส่วนตัวแต่นับจากวันพุธเป็นต้นมาเพราะอาการปวดท้องที่ค่อนข้างรุนแรง ไอ้เฟยมาทำงานเป็นปกติ แต่ทุกเช้าจะทำอาหารอ่อน ๆ ทิ้งไว้ให้ ส่วนตอนเที่ยงก็จะแวะเข้ามาดูอาการแล้วกลับไปทำงานอีกทีในช่วงบ่าย
ผมกับมันยังคงปราศจากคำพูดใด ๆ ต่อกัน หากแต่ความโกรธเคืองกลับบรรเทาลงเพียงแค่เพราะเห็นหน้ากันทุกวัน มองชีวิตประจำวันที่ถูกมันเติมเต็มให้รู้สึกว่าผมไม่ได้ถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงคนเดียว
ดินสอไม้สีครีมถูกหมุนไปมาในมือ ส่วนมืออีกข้างใช้เป็นคานยันสำหรับเท้าคางลงฝ่ามือ ตากลมมองจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดงานทิ้งไว้อย่างเหม่อลอย ก่อนเหลือบไปทางประตูทางเข้าที่พี่วิชิตเพิ่งกลับจากไปเยี่ยมชมไซต์ที่หัวหิน งานโรงแรมของคุณนภทีป์เขานั่นแหละ หอบแบบพะรุงพะรังหน้ามุ่ยไม่รับแขก
“ว่างเหรอเอ็ง”
“เปล่าครับ” ผมตอบแล้วหยุดหมุนดินสอ หยิบหมอนอิงขึ้นมากอด “คิดงานไม่ออก”
“มัวแต่คิดเรื่องอะไรล่ะ เป็นไง ดีกันหรือยัง”
“คราวนี้ทำไมเชียร์ให้ดีกันล่ะครับ ไม่เชียร์พี่เชนทร์แล้วเหรอ”
“รายนั้นยุไปก็เสียแรงเปล่า เดี๋ยวนี้ดูเข้ารูปเข้ารอยกับโน้ตดีแล้วด้วย กูว่านะ เมื่อก่อนที่ไอ้เชนทร์มันเจ้าชู้เพราะเรียกร้องความสนใจจากโน้ตแน่เลยว่ะ แต่เสือกไม่เป็นไปตามเกม โน้ตมันนิ่ง ไม่พอใจก็ต่อยลูกเดียวไม่โวยวายให้ความสำคัญไอ้เชนทร์เหมือนมิกกี้ เดี๋ยวนี้คงรักกันดีไม่ค่อยเห็นไอ้เชนทร์แก้มเขียว เห็นแต่คอโน้ตเป็นจ้ำ”
“พี่ชิตก็เมาท์เขา”
“มึงสังเกตดิ ไอ้เชนทร์ไม่วอแวใครโน้ตมันก็ใส่ใจดี ก่อนหน้านี้เดี๋ยวก้อร่อก้อติกมึงที ไอ้มิกที โน้ตไม่เห็นหัวเชนทร์เลย หรือคนเจ้าชู้มันต้องจัดการแบบนี้วะ”
ผมส่ายหน้า มองเข้าไปในห้องกระจก เห็นคนเจ้าชู้อีกคนกำลังนั่งเคร่งเครียดกับงานอยู่ “ไม่รู้สิครับ เกิดมายังไม่เคยเจ้าชู้ คบใครคบทีละคนตลอด”
“แต่เปลี่ยนบ่อย”
“วันไนท์แสตนด์ไม่เรียกว่าคบสิ” ผมหัวเราะในลำคอขณะตอบคำถาม จะว่าไปตัวเองก็มีมลทินเยอะจนไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน
“แล้วมีปัญหาอะไรวะ ทำไมถึงยังไม่ดีกันอีก มันยังไม่เลิกกับเด็กนั่นเหรอ”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ไม่ได้ตามแล้ว แต่มีรุ่นน้องมาบอกเหมือนกันว่าเฟยไปเคลียร์แล้ว แต่เขาไม่ได้บอกผมตรง ๆ” ตอบตามที่ได้ยินมา ส่วนที่เหลือก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ตามแล้ว ยังอยู่กับความลังเลสองจิตาสองใจของตัวเอง
ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้อภัย
แต่อีกใจ...ก็ไม่อยากให้เรื่องของเรามันจบลงแบบนี้เลย
“แล้วหายโกรธเขาหรือยังล่ะ”
“ก็...หายแล้วมั้งครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนั้นมันหายไปตอนไหน วันแรกที่รู้จะเป็นจะตายเสียให้ได้ แต่ ก็ยังไม่กล้ากลับไปคบกันเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นได้เหมือนกัน” พูดพลางถอนหายใจ ยังคงจับจ้องไปยังห้องกระจก คนที่เป็นหัวข้อสนทนาอยู่ในนั้นยืดแขน เหยียดขาพลางยกมือขึ้นนวดขมับ ผมเผ้าที่รวบไว้เริ่มรวงลงมาระสายตา เห็นแล้วก็อยากเข้าไปรวบให้เรียบร้อยสักที
“แบบนี้แหละ คนเราพอรักกันมาก ๆ มันก็คาดหวังมาก รักแรก ๆ เราก็มองเหมือนตุ๊กตาน่ากอด ไม่ได้รู้หรอกว่าที่จริงมันคือกระบองเพชร รู้ตัวอีกที ไอ้รักที่เต็มไปด้วยความคาดหวังมันเลยทำให้คนที่กอดแน่น ๆ เจ็บปวดไปด้วยแล้ว”
ตั้งใจฟังผู้ประสบความสำเร็จในชีวิตครอบครัวเอ่ยสอนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ”แต่คนเราก็จะเยียวยาแผลเหล่านั้นได้ด้วยคำว่าให้อภัยนะ วนกลับไปเป็นลูปเมื่อเราให้อภัย เราก็จะรัก”
ผมพยักหน้า ยังคงจับจ้องไปยังคนในห้องกระจก มิ่งฟ้าลืมตาขึ้น ขยับตัวนั่งตรง จังหวะถัดมาที่ผมมองมันด้วยแววตาของความคิดถึงและโหยหา มันก็หันหน้ามาสบตากันพอดิบพอดี
ผมเบนสายตาหลบ จู่ ๆ แก้มก็ร้อนผ่าวเหมือนเด็กที่ประท้วงพ่อแม่ด้วยการอดข้าวแล้วแอบมากินขนมตอนดึก ๆ
แย่ที่สุดก็คือ เด็กคนนั้นโดนจับได้และไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงดี
“วายุ”
เสียงทุ้มของคนที่ควรอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวเมื่อครู่ดังขึ้นขณะผมเอาแต่ก้มหน้ามองมือที่ประสานกันอยู่ใต้โต๊ะ เหลือบหางตามองพี่ชิตที่แสร้งทำเป็นขยันขันแข็งขึ้นมาทันทีก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนเรียกอย่างเลี่ยงเสียไม่ได้ มิ่งฟ้ายืนนิ่งเก้ ๆ กัง ๆ พักใหญ่ก่อนจะยื่นลูกอมมาให้ เบือนสายตาหนี เลียริมฝีปากสีสดของตัวเองไปด้วย
“เผื่อง่วง”
พูดจบก็พลิกตัวกลับ พี่ชิตหัวเราะในลำคออยู่ข้าง ๆ ขณะที่ผมร้อนฉ่าไปทั่วหน้า มองลูกอมบนฝ่ามือแล้วก็แกะกิน เก็บซองที่เหลือพับไว้กับสมุด
“ง้อกันน่ารักดีว่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าวัยทำงานกันแล้ว”
“พูดมากว่ะพี่ชิต” แสร้งทำเสียงแข็ง หยิบกระดาษบนโต๊ะมาขยำแล้วปาใส่หลังกว้าง “ทำงานไปเลย!”
TBC
นี่เราเอานุ้งอินพี่ยูมาเส้นเลยนะ สงสารพี่เฟยเถิดท่าน ฮาาาา เหตุผลของพี่เฟยนี่ไม่รู้จะทำให้คนอ่านเมตตาหรืออยากกระทืบซ้ำ แต่มองว่านางเป็นคน ๆ นึง ที่เจ็บได้ ร้องไห้เป็นเถอะนะ /กรีดร้อง
คืนนี้มาดึกมาก เข้าวันใหม่แล้ว พอดีมีอุบัติเหตุกับชีวิตนิดหน่อย ขอโทษที่ทำให้รอด้วยนะคะ
เจอกันวันอาทิตย์หน้าค่ะ :bye2:
-
พอรู้เหตุผลทั้งหมดแล้วจุกในลำคอ
อย่างที่เขาว่า แค้นตอนที่ยังรักมันทำร้ายกันไม่ลง
ถึงจะทำร้ายไป แต่ตัวเองก็เจ็บด้วยเหมือนใจจะขาด
เอาเป็นว่าถ้าพี่เฟยยอมรับความผิดแล้วเลิกกับอิเด็กนั่นจริงจังเรายอมนะ
แต่ก็อยู่ที่วินน้อยตัดสินใจอีกนั่นแหละ
ไม่เอามาม่าแล้วนะคะ อืดเต็มท้องแล้ว
ปล. ตอนให้ลูกอม โลกเป็นสีชมพูเลย :mew1:
-
เราให้อภัยพี่เฟยเสมอมา ~~~~
-
ถ้าเป็นเราก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ ถือว่าเจ๊ากันไปแล้วกัน :เฮ้อ:
ความรู้สึกเราไม่เคลียร์กับเฟย อาจจะเป็นเพราะอ่านจากมุมมองของวินก็ได้ แต่ถ้าเฟยจะมาพูดอะไรต่อจากนี้ เราก็คิดไปแล้วแหละว่ามันก็แค่คำแก้ตัว อคติไปแล้วเสร็จสรรพค่ะ :z3:
ถึงวินจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับเฟยตามคำขอ แต่เราแอบไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจเฟยเหมือนเดิมแล้วล่ะ เชียร์ไม่เต็มปาก :mew2:
ทำไมทุกคนต้องเชียร์ให้วินให้อภัย ทั้งๆที่คนที่ไม่เคยให้อภัยคือเฟย หาความยุติธรรมไม่เจอ แต่ทำไงได้อ่ะ ก็เฟยคือคนที่วินรักนี่นา
รักวินเหมือนเดิม แต่กับเฟย :katai1:
-
โอเคยอมให้อภัย สงสารตี๋ :ling3:
-
ถ้าเป็นเราก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ ถือว่าเจ๊ากันไปแล้วกัน
ความรู้สึกเราไม่เคลียร์กับเฟย อาจจะเป็นเพราะอ่านจากมุมมองของวินก็ได้ แต่ถ้าเฟยจะมาพูดอะไรต่อจากนี้ เราก็คิดไปแล้วแหละว่ามันก็แค่คำแก้ตัว อคติไปแล้วเสร็จสรรพค่ะ
ถึงวินจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับเฟยตามคำขอ แต่เราแอบไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจเฟยเหมือนเดิมแล้วล่ะ เชียร์ไม่เต็มปาก
ทำไมทุกคนต้องเชียร์ให้วินให้อภัย ทั้งๆที่คนที่ไม่เคยให้อภัยคือเฟย หาความยุติธรรมไม่เจอ แต่ทำไงได้อ่ะ ก็เฟยคือคนที่วินรักนี่นา
รักวินเหมือนเดิม แต่กับเฟย :katai1:
รู้สึกเหมือนเม้นนี้เลยยย :katai1: เราคงกลับไปเชื่อใจเฟย เชียร์เฟย เหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว
แล้วนี้ถ้ามีอะไรกับเด็กนั้นแล้ว(โอกาศเป็นไปได้สูง)เราคงต้องขอออกจากตำแหน่งแม่ยกไปอย่างเป็นทางการ :mew4: :mew2:
-
มาม่าหมดแล้วใช่มั้ยค่ะ เราไม่อยากกินแล้วน้าาาา ผมร่วงจะหมดแล้ว :hao5:
หวังว่าตอนหน้า ทั้งสองคนจะเริ่มค่อยๆกลับมาหวานและรักกันเหมือนเดิมนะคะ
-
เหมือนๆเรื่องจะเคลียร์นะ แต่ทำไมเราอ่านไป น้ำตาไหลไปอ่ะ มันหน่วงมาก
-
ตอนนี้อึมครึมสุดๆ อ่านไปอึดอัดไป ความรู้สึกพี่เฟยเราเข้าใจนะ
แต่ไอ่ที่เก็บเด็กไว้ตั้งกว่าจะเลิกได้เนี่ย เราไม่เข้าใจว่ะ
แต่ช่างมัน สงสารพี่ตี๋ไม่ไหวละ หนักกว่านี้พี่แกคงเกินจะทน
พอท้ายเรื่องบรรยากาศชมพูอ่อนๆเริ่มมาละ
ตอนหน้าขอของหวานๆเลยนะคะ กินมาม่าจนท้องอืดไปหมดแล้ว
:mew6:
-
รู้สึกเฟลๆกับพี่เฟยเช่นเดิม ไม่รู้ดิ
พี่ไม่ใช่พระเอกที่เราจะเข้าข้างมั้ง 555555 ในขณะที่วินเรากลับเข้าใจทุกอย่าง
แต่เราเป็นพี่เฟย เราก็จะทำงั้นนะ ความแค้นส่วนตัวด้วยมั้ง
แต่หวังว่าพาร์ทต่อไปคงไม่ดราม่าแล้วโนะ เต็มท้องละ
ปล.เวลาพี่เฟยเรียกวินว่าตี๋ ภาพชอบตัดไปที่ภูมินทร์เรียกใหญ่ตลอดดดด ควรทำไงดีคะ 555555 :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่เฟยจบกับเด็กนั่นให้เคลียร์นะเว้ยยยยยยย :z10:
สงสารตี๋จับใจ :sad11:
แล้วกลับมารักกันๆดีกันไวๆน๊าาาา :call:
ดีใจที่มีน้องยูกับอินเข้ามาด้วย งื้ออออออน่ารัก :-[
พี่เฟยต้องง้อตี่ตี๋เยอะๆๆๆน๊าาาาาา
-
ชักอยากกระทืบซ้ำจริงๆอ่ะ :z6:
แหม่!!คิดไปได้!!! อย่าบอกนะคุณ West. ว่าอิพี่เฟยมันมีอะไรกับอิน้องนั่นด้วยอ่ะ!!!
ถ้ามีแค่ครั้งเดียวเราจะไม่ว่าเลย แต่ถ้ามีมากกว่าครั้งเดียวล่ะก้....ตัดให้เป็ดกินเหอะค่อยให้อภัย!!!!! :angry2: :angry2:
ก้คิดอยากให้อภัยง่ายๆยุหรอกนะ...แต่พอคิดขึ้นมาว่า คนที่ไม่คิดจะอภัยให้ก่อนนี่คืออิเฟยป่ะ?!! :m16:
แถมกับไอ้เด็กนั่นอ่ะไม่รู้ไปถึงไหนต่อไหนกันบ้างถึงทำให้เค้ารักตัวเองได้ขนาดนี้ เค้าน่าสงสาร??? บางทีก้คิดนะ...ว่านี่มันคือข้ออ้างที่เฟยตัดเค้าไม่ได้รึป่าว??? :m31: (ก้ไม่รู้นะหรือเราอ่านแต่ในมุมของตี๋หรอ???) แต่คิดในอีกแง่หนึ่งตี๋ก้เคยทำผิดกับเฟย(แต่มันก้ไม่ควรทำแบบนี้ป่ะ??) ก้อภัยให้เฟยเหอะถือว่าหายกัน???? แต่อยากให้อิเฟยทำอะไรสักอย่างที่ควรอภัยให้มากกว่านี้นะ!!!!
อ่านตอนนี้ถึงยูจะบอกว่าเฟยไปเคลียร์กับเด็กนั่นแล้ว?แต่จบจริงๆอ่ะป่าว่ละ??? ถ้าจบจริงแร้วไม่คิดไรจิงก้ดีไป :m16: :m16:
#วินวินอย่าเพิ่งใจอ่อนสิลูกให้นานกว่านี้เหอะอย่ายอมง่ายๆนะเดี๋ยวอิเฟยได้ใจฮึ่มมมมม :fire:
โอ้ยยยยยเครียดดดดดด :katai1: :katai1: :katai1:
แต่คนที่จะเครียดสุดน่าจะเป็นคนเขียนนะเนี้ยยย55555 :laugh: :laugh: :laugh: o13 o13
-
ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
-
จริง ๆ ชีวิตคู่มันก็ต้องมีประบวนการนี้ประกอบอยู่
ไม่งั้นคนเราก็คงเลิกกันไปง่าย ๆ กันหมดแล้ว
มันคงเพราะว่ารัก ถึงอภัยได้
ถ้าเป็นเราเจอแบบนี้คงคิดไม่ทัน คงเลิกไปก่อนแล้ว
อยากเป็นได้แบบตี๋(ถ้าตี๋คืนดีกับพี่เฟยอะนะ)
อ่านตอนที่ทะเลาะกันในห้องมือก็บีบบับเบิ้ลเล่น
พอถึงตอนที่ไอพี่เฟยมันพูดว่าอยากทำให้ตี๋เจ็บนี่
บับเบิ้ลในมือแทบแหลก แต่พออ่านถึงช่วงหลัง ๆ
ก็เริ่มใจเย็นได้ เหตุผลมีมารองรับจน(เกือบ)เข้าใจ
อ่านนิยายของคุณ west กี่เรื่องเราเข้าข้าง นายเอกทุกเรื่อง
-
งือ ก็เหมือนจะเข้าใจพี่เฟยนะ แต่ไม่รู้สิ เราไม่โอเคกับพี่เฟยเหมือนก่อนแล้ว
เฮ้ออออ ห่างกันสักพักก็คงดี แต่ก็แล้วแต่วินเนาะ :katai1:
-
แอร๊กกก สมัยเรื่องอินทรีกับพี่ยู ตอนที่อินคบนัทซ้อนอยู่กับคบพี่ยู เราเคยคิดว่าอินใช้วิธีนี้มาเพื่อแก้แค้นให้พี่ยูรักแล้วค่อยทิ้งนะ
แต่พอความจริงเฉลยมา มันกลายเป็นอีกอย่างไปเลย ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายอิ(พี่)เฟยมันจะใช้มุกนี้แทน คิดไม่ถึงง่ะ -o-
วางแผนมาตั้งแต่ต้น เลี้ยงเด็กคนนี้มาตั้งแต่กลับมาเจอกันแรกๆ ขอถามหน่อยว่าเราจะเชื่ออะไรเฟยได้อีกไหม
เรายังคิดเลยนะว่า เมื่อก่อนนี้เราชอบอ่านตอนเก่าๆตอนหวานๆระหว่างเฟยกับตี๋มาก อ่านซ้ำไปอ่านซ้ำมาเป็นห้ารอบสิบรอบ
แต่หลังจากที่เรารู้ความจริงว่าทุกอย่างคือเมคทุกอย่างคือความตอแหล มันเป็นแค่แผนแก้แค้นของเฟย
เราจะกลับไปอ่านตอนเหล่านั้นด้วยความรู้สึกอินเหมือนเดิม โดยไม่มีความกังขาว่านั่นเป็นแค่การแสดงของเฟยได้อีกหรือเปล่าไหมนะ
(คือรู้ว่าเฟยไม่ได้เล่นละครตลอดมาทั้งหมดหรอก แต่มันก็พูดยากนะว่าจุดเปลี่ยนที่มีความจริงใจมันอยู่ตรงไหนกันแน่)
มันก็พอเข้าใจว่าเฟยแค้นเพราะสิ่งที่เห็นเมื่อหลายปีก่อน บวกกับที่ไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่ยังไงก็ทั้งแค้นทั้งเศร้าแทนตี๋อยู่ดี
ตั้งแต่สมัยก่อนเฟยก็เจ้าชู้นอกใจเป็นว่าเล่นให้ตี๋ต้องออกโรงออกอิทธิฤทธิ์ตั้งหลายต่อหลายครั้ง แล้วยังมามีคดีล่าสุดนี่อีก
สันดานคือสิ่งที่แก้ยากมากๆเพราะมันฝังรากติดตัวคนเราไปแล้ว เราเป็นอีกคนที่ไม่เชื่อว่าเฟยจะสลัดสันดานเจ้าชู้ได้อย่างปากว่า
ที่เกลียดมากๆตั้งแต่ตอนที่แล้ว คือพอความแตกเรื่องเลี้ยงเด็กไว้ เฟยพูดคำว่า 'ไม่มีอะไร กำลังจะเลิกแล้ว'
อิห่านนน ไม่มีอะไรพ่อออ... อิกำลังจะเลิกแล้วเนี่ยแหละเรียกว่าโคตรมีอะไรเลย แล้วนี่ไปกันถึงขั้นไหนแล้วห๊ะ
เห็นด้วยกับตี๋ คือมันไม่ควรจะมีทางเลือกอื่นๆ ไม่ใช่มาพูดว่าสุดท้ายแล้วคนที่เฟยเลือกคือตี๋ หรือตี๋เป็นที่หนึ่งของเฟย
แต่มันไม่ควรมีตัวเลือกอื่นมาตั้งแต่แรก ไม่ควรมีอันดับสองสามสี่ เพราะนั่นหมายความว่าคุณไม่ใช่หนึ่งเดียวแล้ว
หลังจากนี้ถ้ากลับไปคบกัน ตี๋จะไม่ระแวงจะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ กับสิ่งที่มันเกิดขึ้นซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้
แต่คือก็เข้าใจคนที่เชียร์เฟยให้อภัยเฟยง่ายๆนะ เพราะสมัยเราอ่านเรื่องพี่ยูกับนังน้องอิน (เรียกด้วยความรักปนหมั่นไส้ล้วนๆ)
ตอนที่อินทำผิด คนอ่านก็ด่านางกระจายวายวอด แต่เราเองด้วยความลำเอียงกระเท่เร่และชอบนางมาก
เลยรู้สึกโกรธน้อยกว่าที่ควรจะเป็นกว่าปกติมากอ่ะ (ปกตินี่ด่ากระจายยย)
ส่วนตัวรู้สึกว่าตอนนี้ก็ยังอึมๆอึนๆไม่เคลียร์อ่ะ ยังหน่วง อะไรๆก็ไม่ชัดเจน
ถ้าคนเขียนจะกรุณาเค้าขอให้ช่วยแก้แค้นให้น้องตี๋ด้วย ให้อิ(พี่)เฟยเจ็บมากๆๆๆอีกซักยกได้ไหม
ไม่งั้นรู้สึกไม่อิ่มเอมเต็มอิ่ม เหมือนขาดอะไรไปเลย แงงงง
:katai4:
-
หมดคำพูด เฮ้อ :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็สุดแล้วแต่ตี๋ แต่ดูจากลักษณะคงหมดแล้วความเชื่อใจที่มีให้
งอนนานๆ อย่าให้นางได้ใจนัก อยากอ่านพาร์ทเฟย อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงบ้างที่ทำวินเจ็บทั้งกายทั้งใจขนาดนี้ หึ!
-
ความรักต้องใช้ความอดทนกันมากขนาดไหนนะ?
-
อ่านด้วยน้ำตาซึมตลอดช่วงแรกๆ
คิดแล้วเชียวว่าเฟยมันให้อภัยวินได้ง่ายๆเกินไป แรกๆคิดว่าถ้าเฟยไม่มีแผนก็คงรักวินจริงๆมากๆ อ่านมาแต่ละตอนก็รู้สึกว่าเฟยก็รักวินจริงๆ ทั้งๆที่เคยกังขาว่าคนมันจะลึมความเจ็บปวดได้มากขนาดนั้นได้เร็วจริงๆเชียวหรือ? เฟยจะทำให้เราเชื่อได้อีกหรือว่ายังรักวินจริงๆอยู่หรือ เรารู้กันว่าวินรักเฟยมากๆ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วว่าเฟยรักวินได้มากเท่ากับที่วินรักเฟยหรือเปล่า คือรักแต่ไม่ใช่ที่สุด ยังมีคนอื่นยังสามารถรักคนอื่นได้อีก
กูรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น กูถูกจองจำด้วยการกระทำของตัวเองตลอด ไม่เคยคิดว่าเป็นเพราะมึง เพราะเฮียอี้ เพราะแม่ หรือเพราะใคร ทุกอย่างเป็นความผิดของกูเอง กูเสียใจที่ทำแบบนั้น”
น้องวินหนูแมนมากลูก ไม่ได้โทษใครเลย
ตอนก่อนหน้านี้นึกสารพัดว่าเฟยกับเด็กเมทนั่นเป็นไง พอมาตอนนี้นะ It doesn't matter. แล้ว จุกอกแต่เข้าใจ แล้วก็สะใจด้วยที่คนวางแผนมาตกหลุมแผนตัวเอง สงสารเมทที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยโดนดึงมาเข้ามาในวังวนการแก้แค้นครั้งนี้ เฟยประมาทที่ลืมไปว่าตัวเองก็รักวินมากขนาดไหน
อ่านจากมุมมองของวินนี่มีเจ็บ ปลง รัก เหมือนอ่านความในใจของเมียหลวง วินเหนื่อยมากๆทั้งกายและใจ รู้สึกว่าวินเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเฟย วินโตขึ้นมากจากวันที่ทิ้งเฟยไป แต่เหมือนกับว่าเฟยยังอยู่ในช่วงนั้นอยู่ ถ้าจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกก็คงต้องเริ่มจากศูนย์หมด ห่างกันไปสักพัก ถามใจตัวเอง แล้วค่อยเริ่มจากจีบกันใหม่ ตอนนี้เฟยเรื่มด้วยลูกอม :o8: ฟินแต่ไม่สุดอ๊ะ แต่เราว่านะเอาแบบอิน-ยูสิ ถ้ารักจริง เฟยยอมให้วินกดได้ไหม?
เราข้องใจอยู่ข้อหนึ่ง เฟยคิดยังไงที่นอกใจวิน ครานี้เข้าใจว่าอยากแก้แค้นแต่ก่อนหน้านั้นเล่า? แค่กลัวว่าร่างกายวินจะไม่ไหวเท่านั้นเองหรือ? หรือว่าชอบที่พอหลีคนอิ่นแล้วตี๋ตี๋อาละวาด คือเราไม่เก็ทอ๊ะ จะบอกว่าแค่เจ้าชู้ก็ไม่เก็ท ไหนบอกว่ารัก
อิน-ยูหวานและอบอุ่นมาก ยูนำคะแนนลิ่วไปเลย ไม่ติดอินจะบอกว่า ยูเอ๊ยมารับพี่วินไปดูแลหน่อยเถอะ อิพี่เฟยมันงี่เง่าเกิน
คนหนึ่งนะที่ชอบมาตั้งแต่ตอนแรกมาจนตอนนี้ก็ชอบตัวละครนี้ที่ดี-กวนมาอย่างเสมอต้นเสมอปลายคือพี่วิชิต ช่วงบทสั้นๆที่วินคุยกับพี่ชิตจะเป็นช่วงที่วินดูมีความสุข อบอุ่นมีพี่ชายแสนดีที่คอยห่วงใยให้คำปรึกษาแนะนำ พี่ชิตขาเอาใจไปเลย 500 เปอร์เซ็นต์ค่ะ เมื่อก่อนเทให้เฟยตอนนี้ให้พี่ชิตนะคะ แล้วให้น้องวินมาเป็นน้องชายพี่ชิตเหมือนเดิมดีกว่า เป็นเมียคุณมิ่งฟ้าแล้วมันเจ็บอ๊ะ
อิเชนทร์-พี่โน๊ตมานิดหน่อยแต่ลงตัวแล้ว :เฮ้อ: สงสัยวินต้องไปเรียนวิชากระทึบผัวจากพี่โน๊ต
ขอบคุณมากสำหรับตอนนี้นะคะ ขอให้อุบัติเหตุชีวิตไม่ร้ายแรง ไม่หน่วง เอาใจช่วยให้หาทางออกได้นะคะ
ป.ล คุณมิ่งฟ้าคะ เสื้อสูทส่งซักแห้งนะคะ กรุณาแยกออกจากตระกร้าผ้าด้วยค่ะ ตี๋ตี๋ป่วยอยู่ต้องทำเองนะคะ
-
พี่เฟยก็มนุษย์ปถุชนคนธรรมดา!!!
แต่ยังไงก็ง้อและตื้อเข้าไว้นะพี่เฟย...!!!!
ตอนหน้าขอหวานๆ...
-
สงสารวินนนนนนน แต่ก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ
-
ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าขอตอนจบแบบไม่แฮปปี้ *โดนตบ 5555
คือแบบที่กลับมาคบไม่ได้แล้วอ่ะไม่ได้แปลว่าไม่รักนะ แต่เหมือนมันเหนื่อยกันทั้งสองฝ่ายแล้วอ่ะ โตๆกันแล้ว คบกันอ่ะความรักอย่างเดียวมันไปไม่รอดหรอกเหมือนตอนมหาลัยไง อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยังไม่เข้าใจเฟยอ่ะ สงสารวินเหมือนเดิม
แต่อ่านตอนนี้แล้วแบบอธิบายอารมณ์วินได้ยอดเยี่ยมแทงใจเรามากเลย ฮือออออ
เป็นเรานี้ก็ไม่ไหวนะถ้าแบบนี้ จะให้กลับมาคบกันเลยคงไม่ได้อ่ะ คงต้องรอเวลา นี้อยากให้เฟยโดนหนักกว่านี้อีกซักนิด ไม่รู้ดิ ซาดิสม์อ่ะ 5555
นี้กดรีเฟรชทั้งวันเลยยย ขอบคุณมากนะค่ะที่มาต่อให้ รอวันอาทิตย์หน้าอย่างใจจดใจจ่อ ._.
-
เจ็บง่ะ เจ็บแทนวินเลย ยิ่งรักมากยิ่งเจ็บมาก ยิ่งรวดร้าว
เหมือนแบบโดนจับกดน้ำ อึดอัด ทั้งรักทั้งโกรธ
ไม่อยากเลิก แต่ก็มองไม่เห็นทางให้อภัย
ถ้าเราเป็นวิน เราคงมืดแปดด้าน
คงขออยู่คนเดียว จนกว่าทุกอย่างจะเคลีย
ปล.อิเด็กนั่นก็รู้แต่แรกป่ะวะว่าเค้าไม่รักยังจะเรียกร้อง ทั้งที่ตกลงกันแล้วแท้ๆ ไม่แมนเลยว่ะ เป็นเกย์ก็ยังเป็นผชนะ ยังเป็นคนด้วย
ทั้งเฟยทั้งเด็กนั่น ทำดีที่สุดเพื่อคนที่ตัวเองรักจริงหรอ เราแทบไม่เชื่อใจเฟยแล้ว :z6:
-
ก้จริงอย่างที่พี่ตี๋พูด ทำไมพี่ตี๋ต้องเป็นคนที่ทำใจยอมรับทุกๆ อย่าง
สงสารพี่ตี๋ อยากให้โกรธนานกว่านี้อีกอ่ะ #ทีมพี่ตี๋แหล่ะ :กอด1:
นิดนึง แอบไม่ชอบพี่เฟย ตอนที่บอกให้พี่ตี๋รับโทรศัพท์ ทำเหมือนตัวเองไม่ใช่คนผิดเลยย ==' :katai1:
-
ทำไปเพราะจะแก้แค้นรึจะว่าเคลรีย์ไหมก็ไม่ทั้งหมด ดึงน้องคนนั้นเข้ามาในเกมส์แล้วอดสงสารไม่ได้งั้นก็แปลว่าเฟยรู้สึกละซิ
ถามว่าทุกอย่างเคลียร์ในใจวินไหมเราว่ามันไม่สุดนะซิก็หวังว่าวินจะทำความเข้าใจกับตัวเองและยอมรับให้อภัยเฟยในเหตุการณ์ครั้งนี้นะ
เฟยรอวันแก้แค้นทั้งคู่มาตลอดเลยซินะ แล้วตอนที่กลับมาคบกันเฟยจริงใจมาตลอดใช่ไหมถ้าตัวรู้เรื่องเฮียอี้มาตั้งแต่แรกสิ่งที่เฟยปฏิบัติกับวินมาตลอดเวลาที่กลับมาคบกันนี่จริงใจใช่ไหม พาร์ทนี้มีน้องอินกับพี่ยูมาให้กระชุ่มกระชวยค่ะว้ารอตอนต่อไปอีกทีอาทิตย์หน้าแนะ
-
เหตุผลที่คบกับเด็กนั่นของเฟยน่าตบมาก สงสารเด็กนั่นแตีไม่สงสารวินเหรอ
เฮ้อออ นี่ยิ่งไมีชอบเฟยมากขึ้น สงสารวินมาก
-
เลิก ก่อน แล้วค่อยง้อใหม่ เอาให้เจ็บทำมาเป็นแก้แค้นเขา ที่เมื่อก่อนตัวเองไปกับใครตั้งแยอะ ตี๋ยังไม่ว่าเลย หึๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกอารมณ์มันก้ำกึ่งนะ ใจนึงก็อยากให้เลิก ให้ไอ้พี่เฟยมันได้สำนึกบ้างว่าได้ทำอะไรลงไป ยิ่งมันกอดขาอ้อนวอนตี๋ว่าอย่าไปได้ยิ่งดี แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เลิกกัน เพราะรู้ว่ารักกันมากเลยไม่อยากให้จบง่ายๆ เอาเป็นว่าแก้เผ็ดอิพี่เฟยด้วยวิธีที่ซอฟท์ที่สุด แต่เจ็บจี๊ดจนไม่กล้าทำอีก แล้วค่อยคืนดีกับมัน เป็นอันดี
-
รักจริงเจ็บจริงเลยงานนี้วิน วินตั้งความหวังกับรักเก่าครั้งนี้ไว้มาก
ถ้าเป็นเรา เราก็ช๊อคไปแล้วล่ะ แค่อ่านแล้วคิดตามว่าถ้าเราเป็นวินจะเป็นยังไง
คงแบบเจ็บจนร้องไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ
ถ้าจะกลับมาคบกันจริงๆ วินคงไม่มีทางเชื่อใจเฟยเหมือนเก่าแล้วล่ะ
อยากให้วินทำอะไรให้เฟยรู้สำนึก แล้วไม่กลับไปทำอีก
เฟยแคร์วิน แต่ก็ทิ้งเขาคนนั้นไม่ได้ 555 เจอแบบนี้เราขำอะ น่าสมเพชจริงๆ
เลิกเหอะวิน อย่าใจอ่อนง่ายๆ ไม่งัน อีเฟยแม่งก็ทำอีก
เหนื่อยก็พักนะวิน พักใจก่อน
-
เหตุผลอิพี่เฟยคือก็น่าตบมาก ถ้าเป็นตัวเอง เลิกแม่ง
แต่นี่ก็อยากให้รักกันไง ฮือ แต่วินก็เจ็บมามาก โอ๊ยยยย สับสน อิพี่เฟยก็ทำตัวดีๆนะต่อไปนี้ นี่ให้โอกาสครั้งสุดท้าย ยังไม่ชูป้ายไฟนะถ่านหมด ถ้าทำตัวดีรักนุ้งตี่ตี๋มากๆ เจ๊จะเปลี่ยนถ่านแล้วเอามาโบกให้เหมือนเดิม เครนะ
-
เราก็คาดหวังเหมือนกับที่วินคาดหวังว่าเฟยจะไม่ทำแบบนี้
แต่เมื่อรู้ ใจเรามันแหว่งไปเลยแล้ววินหล่ะที่เป็นคนรัก ไม่แย่กว่าหรอ เหตุผลของวินคืออะไร เฟยรู้ แต่เฟยยังเลือกแก้แค้นโดยวิธีนี คนเราบางคำว่ารักก็ไม่สำคัญเท่าคำว่าซื่อสัตย์หรอก
สำหรับเราที่เป็นแค่คนนอกที่นั่งดู คงมีอคติกับเฟยต่อจากไปแล้ว แต่คนคนรักกันมันพูดยาก มันก็อยู่ที่เฟยว่าจะเรียกคืนมาได้อีกครั้งไหม
แต่บอกตรงโคตรผิดหวังกับเฟยเลยหว่ะ
-
สงสารตี๋ และแอบสงสารเด็กที่พี่เฟยไปให้ความหวัง
เรื่องมันบานปลายไปมาก
แต่เราก็ไม่อยากให้เลิกกัน
อยากให้นึกถึงว่าสุขหรือทุกข์
อย่างไหนมากกว่ากัน
ทั้งตอนที่คบ ที่ทะเลาะ ที่จะเลิก
ถ้าสุขมีมากกว่า และจะไม่ทุกข์หนักกว่าปัจจุบัน
ก็ใช้ใจที่รักกันตัดสินเถอะ
-
ขอพี่เชนทร์กับพี่โน้ตหน่อยค่าาาา :mew3:
-
หน่วง!!!!
-
บอกเลยว่า...ไม่ โอ เค
ไม่โอเคทั้งเฟยทั้งวิน เข้าใจว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว โอเค..ไม่อาละวาด ไม่อะไรเหมือนเมื่อก่อน
แต่ก็ไม่เข้าใจท่าทีนิ่งเฉยที่ตัดไม่ขาด บางทีหนีไป ห่างกันไปสักพักมันอาจจะดีกว่านี้
ปล่อยให้คนทั้งสองได้ทบทวนว่าอะไรเป็นอะไรมันคงจะดีกว่านี้
อิเด็กนั่นถ้าเหี้-เฟยอยากรับผิดชอบอยากสงสาร วินก็ปล่อยให้มันดูแลไปเลย
บอกมาว่าอยากได้เวลาเท่าไหร่ เอาให้เจ็บตายกันไปข้าง สงสารๆ เอ้อ! เด็กมันไม่ผิด ค่ะ!!
เรื่องนี้มันก็ไม่มีใครผิดแหละ มันอยู่ที่จะเฉลี่ยความเจ็บยังไงให้เท่ากัน
แต่ดูท่าเหี้-เฟยคงไม่ได้เจ็บหนักเหมือนวิน เหมือนนางแค่จะต้องแบกความรู้สึกผิดแค่นั้น
ขอดังๆเลยนะ... ถุย!!
ขอโทษคนเขียน อ่านเรื่องคนเขียนทีไรโคตรอินทุกที
ปล.เรื่องนี้ไม่มีพระเอกใช่มั้ยคะ 55555
-
:katai1: เหตุผลในการดึงเด็กนั่นมาง่าวแท้เฟย มันน่านัก คือคบก่อนเจอตี๋จะไม่ว่านี่เพื่อการแก้แค้น ชั่ววูบจริงๆ ไม่รู้จะสงสารใครดี ตี๋เจ็บคนเดียวมาตลอด เฟยก็เจ็บแบบไม่รู้อะไร เฮ้อออออออ
รักกันอยู่เสมอ อะไรที่ค้างคาก็รู้อะไรมาหมดแล้ว คงยังไม่สายที่จะสร้างความรักมั่นคงขึ้นมาใหม่ :hao3: อืดมาม่าจะแย่แล้วววววววว
-
:katai1:
ตี๋ สู้ ๆ นะ ฟังแล้วสงสารเฟยนะ
แต่ก้อคงไม่เข้าข้างอ้ะ ทางสายกลางเนอะ
-
ยังไม่เคยเจ็บแบบนี้ในชีวิตจริง แต่พออ่านตอนนี้ โคตรรรรรรรรรรเจ็บเหมือนตี๋เลย :ling1: อยากจะกระโดด :z6: รัวๆๆๆๆๆ ให้หน้าแหกหาแดกไม่ได้ ทำอย่างนี้กับตี๋ได้ยังไงวะ ถึงจะทำเองเจ็บเอง แต่มันก็ไม่ควร ในเมื่อเอ่ยปากว่า เริ่มกันใหม่ ให้อภัยทุกอย่าง แต่พอเจอเหตุผลแบบนี้ พี่เฟยมึงถีบตี๋ตกลงไปในนรกเลยนะเว้ย สงสารตี๋มากที่เป็นฝ่ายถูกกระทำจากคนรอบข้างเฟยทั้งนั้น แต่ตี๋ก็ยังเอาแต่โทษตัวเองไม่โทษใคร จมกับความผิด แล้วอีพี่เฟยเมิงมาทำแบบนี้ บอกเลย ตี๋อย่าให้อภัยง่ายๆ ปล่อยให้พี่เฟยมันจมกับความเจ็บปวดผิดหวังซะบ้าง :m16: ยิ่งดูจะตัดเด็กนั่นไม่ได้ เพราะสงสารที่ไปดึงเขาเข้ามาร่วม ยิ่งทำให้ความเชื่อมั่นลดน้อยลงไปทุกที ตี๋ต้องอยู่กับความหวาดระแวง สงสารตี๋ สงสารมากๆเลย คนเขียนเอาบทเรียนให้เฟยหน่อยเถอะ ความรู้สึกเราอยากให้กลับมาคู่กันนะ แต่ต้องได้บทเรียนก่อน :hao5:
ส่วนเฟย อดจะสงสารเห็นใจไม่ได้ เมื่อครั้งที่รู้ว่าตี๋กับเฮียอี้มีอะไรกัน และยิ่งตี๋ไม่พูดและหนีไป ยิ่งทำให้เฟยเจ็บปวดมาก กับการที่ถูกคนรักหักหลังและเอากับญาติตัวเอง คือเฟยไม่รู้สาเหตุไงก็เลยทั้งรักทั้งแค้น พอกลับมาเจอก็เลยอยากจะเอาคืน และมันก็เอาคืนได้จริงๆ ทั้งที่มันก็เจ็บ ยิ่งพอได้รู้เหตุผลว่าทำไม? ยิ่งทำให้เฟยผิดมากยิ่งขึ้น เลยอยากจะแก้ตัวโดยการให้เรื่องเงียบๆไป แต่ผิดคาดที่เด็กนั่นรักเฟยจริงๆ และตี๋ก็มารู้อีก เอาเป็นว่า มันหายกันแล้วนะพี่เฟย จากนี้พี่ต้องเจ็บบ้างแล้ว ตี๋ไม่เคยไม่รักพี่ รักมาก รักจนเกลียดตัวเองที่มีมลทิน หวังว่าคงไม่ใช้ความสงสารของเด็กนั่นมาทำให้ตี๋ใจอ่อนยอมรับหรอกนะ ตี๋ด้วยอย่าไปยอม ถ้าพี่เฟยมันตัดไม่ได้ ปลีกตัวออกมาเลย ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับตัวเองดีกว่า :katai2-1: ตอนนี้ มียูอินมามุ้งมิ้งให้พอกระชุ่มกระชวยกลบความหน่วงไปได้บ้าง อีน้องอินอิชชี่ได้น่ารักจริงๆ :-[ อย่างนี้ไม่รู้ว่ายอมให้พี่ยูเสียบอีกหรือเปล่าหนอ :laugh:
-
เข้าใจเฟยนะ แต่เข้าข้างตี๋ไง
แต่ก็นะ ชีวิตคู่ ก็คงต้องถอยกันคนละก้าว
ตาบอดไปข้าง หูหนวกไปข้าง อะไรแบบนี้
ก็อย่างที่พี่ยู (ง่า ในเรื่องนี้ต้องเป็นน้องยูสินะ)
ก็อย่างที่น้องยูบอกแหละ ปล่อยวางเรื่องทุกข์ๆ เพื่อให้มีความสุขในชีวิต ไรงี้
รอจะเจอกันมาตั้งนาน นี่ก็ได้เจอกันแล้ว อย่าเสียเวลาอีกเลยเนอะ
คิดถึงน้องอินกับพี่ยูมาก น้องอินอ้อนพี่ยู น่ารักเฟร่ออออ
-
คือบางทีเราว่าเรื่องนี้มันไม่ได้อยู่ที่คำว่า "ให้อภัย" หรือ "ไม่ให้อภัย" นะ
มันเป็นเรื่องของความรู้สึกอ่ะ ก็เคยมีบางทีใช่ไหมที่แบบไม่ได้โกรธแล้ว ไม่ได้ต้องการคำขอโทษหรืออะไรด้วย
มันก็แค่เสียใจ เสียความรู้สึกอ่ะ แล้วคือ จะมาง้องอนอ้อนวอนขอโทษเท่าไหร่ มันก็ไม่ทำให้ความรู้สึกมันดีขึ้นหรอกนะ
คงมีแต่เวลาเท่านั้นมั้งที่จะช่วยได้ เราก็เคยมีเรื่องแบบนี้กับแฟนเหมือนกันนะ คือไม่ถึงขนาดนอกใจหรอก แค่เกือบๆ
แต่พอเค้ามาขอโทษเราก็รู้สึกแบบ .. อืม .. ก็เข้าใจเหตุผลทุกอย่างแล้วแหละ ไม่ต้องขอโทษแล้ว ก็ให้อภัยนะ
แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้วแหละ จะให้กลับไปไว้ใจเหมือนเดิมมันก็คงไม่มีวันแล้วจริงๆ
เราก็ไม่รู้ความรู้สึกของภรรยาหลวงที่สามีมีน้อยแล้วก็ตามไปจิกตามไปด่า โทรหาเมียน้อยแล้วขอให้เลิก
คือเราไม่เข้าใจเลยอ่ะ เพราะเราคิดว่าถ้าเป็นเราจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด คนมันจะไปจะรั้งยังไงให้อยู่ล่ะ .. ?
ถ้าใจเค้าไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องรั้งตัวไว้นะ คนเรามันก็มีศักดิ์ศรีพอมั้ง สำหรับเราคงอยู่คนเดียวดีกว่าใช้แฟนร่วมกับคนอื่นอะไรแบบนี้
แต่สำหรับตี๋ที่แบบ ผ่านเรื่องพวกนี้มาหลายครั้งตั้งแต่สมัยคบกันตอนนั้น เราเลยไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่ารู้สึกยังไง 5555555555
แต่ก็ .. ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องของการบอกว่าให้อภัยแล้วจบหรอกค่ะ
ยังไงจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ คนเขียนสู้ๆค่า ♡
-
อิชั้นก็ยังไม่สงสารเฟยอยู่ดี (พอดีเป็นคนแค้นฝังใจ555) :angry2:
ใจแข็งอีกหน่อยนะวิน ถ้าจะให้ดีเฉือนมันเลย ให้มันไม่มีใช้555 o18 :mew6: :mew6:
ให้วินกดมันแทน กร๊ากกกกกกกกกก :bye2: :bye2: :bye2:
-
อินทรี >//////<
-
คงมีแต่เวลาเท่านั้นมั้งที่จะช่วยได้ เราก็เคยมีเรื่องแบบนี้กับแฟนเหมือนกันนะ คือไม่ถึงขนาดนอกใจหรอก แค่เกือบๆ
แต่พอเค้ามาขอโทษเราก็รู้สึกแบบ .. อืม .. ก็เข้าใจเหตุผลทุกอย่างแล้วแหละ ไม่ต้องขอโทษแล้ว ก็ให้อภัยนะ
แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้วแหละ จะให้กลับไปไว้ใจเหมือนเดิมมันก็คงไม่มีวันแล้วจริงๆ
เราก็ไม่รู้ความรู้สึกของภรรยาหลวงที่สามีมีน้อยแล้วก็ตามไปจิกตามไปด่า โทรหาเมียน้อยแล้วขอให้เลิก
คือเราไม่เข้าใจเลยอ่ะ เพราะเราคิดว่าถ้าเป็นเราจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด คนมันจะไปจะรั้งยังไงให้อยู่ล่ะ .. ?
ถ้าใจเค้าไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องรั้งตัวไว้นะ คนเรามันก็มีศักดิ์ศรีพอมั้ง สำหรับเราคงอยู่คนเดียวดีกว่าใช้แฟนร่วมกับคนอื่นอะไรแบบนี้
แต่สำหรับตี๋ที่แบบ ผ่านเรื่องพวกนี้มาหลายครั้งตั้งแต่สมัยคบกันตอนนั้น เราเลยไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่ารู้สึกยังไง 5555555555
แต่ก็ .. ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องของการบอกว่าให้อภัยแล้วจบหรอกค่ะ
ยังไงจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ คนเขียนสู้ๆค่า ♡
ของเรานี่เกือบได้ตำแหน่งนะ พอเราไหวตัวทันก็ตัดเลย ไม่ได้ไปราวีแต่ตัดตัวปัญหาคือคนกลาง เพราะว่าการตามไปราวีมีอที่สามเป็นการแก้ปัญหาปลายทาง อยู่ที่ตัวคนกลางต่างหาก ของเราเลิกไป 2 ปีก่อนจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ช่วง 2 ปีนั้นก็คือเขาเริ่มต้นใหม่หมดเลย ค่อนข้างเข้าใจวินนะ อ่านจากมุมมองของวินคือ 2 จิต 2 ใจ จะรักต่อหรือจะเลิก ในความรู้สึกของวินนั้นมีแต่ความรักในตัวเฟยถึงขนาดยอมจะแบ่งเฟยเพราะว่าไม่มีทางเลือก ไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกหรือเปล่าว่าพอเฟยบอกให้มินโทรไปหาเมทแต่วินบอกเหนื่อย เหมือนเฟยกำลังกลัว โกรธเฟยนะ แต่อ่านๆไปรู้สึกถึงว่าวินรักเฟยมากขนาดไหนแล้วก็คิดว่ายังไงก็คงกลับมาหากันอีก มาเริ่มต้นใหม่อีก
-
คนนึงทำเพราะความจำเป็น
คนนึงทำเพราะสันดานและแค้น
จบค่ะ อีเฟย!
อ่านต่อมาเรื่อยๆ เพราะเห็นใจตี๋อย่างเดียวเลย ลุ้นๆว่านางจะมีศักศรีและเข้มแข็งขึ้น แต่ที่ผ่านมาตี่ตี๋ก็ให้ความรักนำทางซะโดยส่วนใหญ่อ่ะนะ เฮ้ออ! ผิดหวังเล็กๆ
-
วินอย่าไปให้อภัยเฟยง่ายๆนะ
ถึงแม้เฟยจะเคยเจ็บเพราะวินมาก่อนก็เถอะ
แต่ถ้ารักกันจริงๆ เฟยคงไม่มาทำให้วินเจ็บปวดหรอก
แล้วไอ้นิสัยที่เจ้าชู้ ไม่เคยพอ ทำไมมันแก้ไม่หายซะทีห๊ะ เฟย
อยากถามจริงๆ ว่า เท่าไหร่ถึงจะพอ
ถึงเฟยจะมีเหตุผลที่ทำ แต่ทำแล้วยิ่งเจ็บแล้วทำ ทำไม?
ความเชื่อใจ หาไม่ได้เลยจากเฟย
หลายครั้งหลายหน ถ้าเป็นอย่างที่แล้วมาวินก็คงเจ็บซ้ำซาก
แต่ถ้ามองให้ลึกลงไป ที่เฟยทำนั้น เพราะรักวินใช่มั้ย
รักแล้วทำไมต้องทำให้วินเจ็บด้วย
เห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บ แล้วตัวเองเจ็บยิ่งกว่า...........
ทั้งหมดนี้ เพื่ออะไรกัน
คำถาม มากมายเกิดขึ้นทุกครั้ง
ทำไม
ทำไม
ทำไม
“ที่ต้องปิดมึง ต้องโกหกทั้งหมดเพราะไม่อยากให้มึงคิดมาก กูแคร์มึงมากนะวิน แต่กูก็ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองกับเขาเหมือนกัน วิน...อย่าให้กูต้องเป็นคนทำลายเด็กคนนั้นเหมือนที่เฮียอี้เคยทำกับมึงเลยได้ไหม ขอให้น้องมันทำใจหน่อย อีกนิดเดียวกูก็จะทำอย่างที่มึงต้องการ”
มันไม่ใช่การรับผิดชอบนะ เฟย แต่มันเป็นคำแก้ตัวของผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักพอ ถ้าแคร์วินจริงๆ คงไม่ทำ แต่เฟยแคร์ตัวเองมากกว่า กลัวอะไรอยู่ กลัวผิดหวังเหมือนที่แล้วมาอย่างนั้นเหรอ ถึงได้คบคนนั้นคนนี้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อึดอัดแทนวิน เฟยเล่นเอาความรักมาล้อมไว้
ดูต่อไปดีกว่า ถ้าจะต้องเจ็บปวดอีกซ้ำๆมันก็มะไหวนา
-
คือเป็นวินก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงเช่นกันค่ะคุณขา
เหตุผลพี่เฟยนี่มันบั่บ เอิ่มม ตอนนี้ก็ยังอยู่ข้างวินค่ะ :ruready
ไม่เข้าข้างพี่เฟย น้องยูกับอินมานิดนึงก็ยังน่ารักได้อีกกกกกกกกกกกกก :hao6:
-
ไม่เข้าใจคนเขียนนะคะ ทำไมต้องให้วินอภัยให้เฟย??
อ่านๆมานี่ดูเหมือนเฟยจะไม่ผิดเลย
เอาคนโน้นคนนี้มาพูดเป่าหูวินเพื่อให้อภัย
เฮ้ย นี่สามีเรามีกิ๊กนะ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ!!!!!!
มันไม่มีใครจะยอมให้อภัยได้หรอก แต่ดูวินสิทำเหมือนไม่เป็นไรแบ่งๆกันใช้
เฮ้อ อ่านนิยายเรื่องนี้จิตเราตกจริงๆ มันเหมือนเรื่องจริงในปัจจุบันเลยแค่เปลี่ยนจากชาย-หญิง
มาเป็น ชาย-ชาย!!!! เรารู้นะว่าสุดท้ายตอนจบก้อต้องกลับมาคบกัน แต่ขอคนเขียนอย่างนึงนะคะ
ก่อนที่จะกลับมาคบกันนี่ ขอให้วินเอาคืนเฟยให้เจ็บแสบเลยได้มั้ยคะ ขอร้องนะคะ
ยิ่งอ่านนี่ยิ่งรับไม่ได้จริงๆเหมือนเฟยมันไม่ผิดจริงๆคนที่ผิดคือวินทั้งนั้น
สุดท้ายเลยนะคะ เราอยากให้เป็นแบบนี้ที่สุด คือวินไม่กลับไป รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้!!แบบนี้มากกว่า!!!!!!
*กลับไปอ่านน้องอินกะพี่ยูดีกว่า
-
ยูน่ารัก และน่ารักขึ้นเรื่อยๆจริงๆเล้ยย//อวย
-
ไม่รู้ดิ พูดไม่ถูก เราเข้าใจเหตุผลที่อิพี่เฟยอยากแก้แค้นนะ เพราะถ้าเป็นเรา เราก็คงแค้นเหมือนกัน
แต่พอถึงเวลาที่รู้ตัวแล้วว่ารักตี๋มากๆ แทนที่จะเลิก แต่ยังคบเด็กนั่นต่อเพราะเด็กนั่นน่าสงสาร ไม่อยากทำร้ายเด็กนั่น เหตุผลฟังดูดี แต่มันก็ไม่ใช่ปะวะ
ตอนนั้นเด็กนั่นน่าสงสาร แล้วตี๋นี่ไม่น่าสงสารเลยงั้นดิ
เรื่องความรักพอมีมากกว่าคนสองคนแล้ว มันไม่มีทางหรอกที่จะไม่มีใครเจ็บ
ถนอมน้ำใจฝ่ายนึง อีกฝ่ายก็ต้องเจ็บ ควรจะคิดให้ได้เร็วกว่านี้นะอิพี่เฟย เรื่องอื่นน่ะฉลาดนักไม่ใช่หรอ
เข้าใจพี่เฟย แต่ไม่ให้อภัยหว่ะ :z6:
ตี๋อย่าหายงอนง่ายๆกะอิแค่ลูกอมเด้!! :katai1:
-
บอกตรงๆว่า "ไม่โอเคว่ะเฟย"
อ่านไปอารมณ์กำลังพุ่งขึ้นสูงเกือบได้ที่เลย
เจอยู-อินโผล่มาอารมณ์ลดระดับกลับมาที่ปกติเลยจ้า
ดีแล้วที่ตอนนี้มียู-อินมาคอยดึงอารมณ์คนอ่านไว้
-
เหมือนเป็นเหตุการณ์วนลูปของพี่เฟยที่หาข้ออ้างทุกๆครั้งในการนอกใจ
เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรก กี่ครั้งแล้วที่วินต้องมารับรู้กับเหตุการณ์การนอกใจแบบนี้
ถึงวินจะผิดที่ไปนอนกับเฮีย แต่พี่เฟยกี่รอบแล้วค่ะที่นอกใจและดูเป็นการมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา
เรื่องนี้ถ้าจบไม่แฮปปี้จะไม่ว่าเลยนะ เพราะพระเอกเห็นแก่ตัวเกินไปเรื่องเซ็กส์เนี่ย
ประมาณตัวเองทำได้แต่คนรักห้ามทำ แล้วโทษคนโน้นคนนี้แต่กลับไม่เคยมองสภาพตัวเองเลย
เพลียที่สุดคือมองการนอกกายเป็นเรื่องปรกติ
ถึงตอนจบจะให้วินให้อภัยแต่พระเอกเรื่องนี้ยังไงก็วนลูปอยู่ดี วันนี้ถึงจะคิดได้แต่เชื่อเถอะยังไงก็กลับไปนอกนอกกายอยู่ดี
วินอาจจะคิดถูกที่ต้องยอมรับสภาพแบบนี้ให้ได้นะที่พี่เฟยจะไปนอนกับคนอื่นแต่ตัววินเองทำไม่ได้นะจ้า
อ่านมาพี่เฟยไม่เคยคิดมองในมุมมองคนอื่นที่ต้องเกิดเกตุการณ์แบบนี้แต่เฉือกเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
ถามจริงๆตอนพี่เฟยไปนอนกับเด็กที่เลี้ยงไว้ ฝืนทนเหรอค่ะ ดูพี่แกชิวๆดีนะไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
เป็นเรื่องแรกที่ถ้าตอนจบพระเอกจะไม่มีคู่แล้วจะไม่สงสารเลย
คนเขียนอาจจะบอกพี่เฟยน่าสงสาร แต่จากสภาพไม่ใช่เลยเลือกที่จะนอนกับคนอื่นแบบไม่ใส่ใจอิน
แลกกันไหมให้อินมีคนมาดูแล พี่เฟยคงไม่เจ็บเพราะเรื่องแค่นี้ชิวๆเนอะ
พี่เฟยเลือกที่จะเลี้ยงเด็กไว้เพราะสงสารแต่สงสารแบบต้องนอนกับพี่เนี่ยนะ สุดๆของการเห็นแก่ตัวอ่ะ
แล้วที่บอกสงสารเด็กเลยจะเลี้ยงไว้ต่อ สงสารหรือเป็นความสะดวกทางเซ็กส์ค่ะ
ตลกดีนะกับการหาข้ออ้างของพี่เฟย ดูพี่เฟยจะเลือกแคร์ได้ดี เข้าใจว่าพี่เฟยรักอิน
รักที่ใจแต่เรื่องนอกกายอีกเรื่องหนึ่งนะพี่เฟยได้กล่าวไว้
-
อ่านจบแล้วรู้สึกจุกๆ มึนๆ อึนๆ
นี่ตอนที่แล้วเราไม่กล้าอ่านเลยนะ 555
มาถึงตอนนี้ก็แบบ เหมือนจะเคลียร์แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่
ประหนึ่งตัวเองเป็นตี่ตี๋เอง ก๊ากกกกกกก
:hao5:
เราพยายามเข้าใจพี่เฟยแหละ เราก็ว่านางเป็นคนหนึ่งที่เจ็บได้ร้องไห้เป็นเหมือนกัน
ตอนแรกๆ ที่เรารู้ว่าตี่ตี๋ไปมีอะไรกับเฮียอี้ลับหลังพี่เฟย เราสงสัยว่าพี่เฟยจะรู้สึกยังไง
แน่ๆ คือเราว่าพี่เฟยคงไม่ได้ยินดีหรอกที่แฟนตัวเองไปมีอะไรกับคนอื่น ไม่ว่าเหตุผลจะคืออะไรก็ตาม
ตอนนี้เรารู้แล้วว่าพี่เฟยโกรธตี่ตี๋มาก โกรธจนอยากจะแก้แค้นด้วยซ้ำ (และนางก็เลือกวิธีที่เลือดเย็นยิ่งกว่าจำเลยรัก)
พี่เฟยเองก็มีเหตุผลของพี่เฟย ตี่ตี๋เองก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน ทำความเข้าใจกับเหตุผลของทั้งคู่แล้วก็นะ..
เราโอเคแหละ อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิม อย่างที่พี่ชิตบอก อย่างที่พี่ยูบอก ไม่อยากให้เลิกกันทั้งที่ยังรักกันอยู่
:hao5:
กลับมารักกันเหมือนเดิมเหอะเนอะ
ชอบที่พี่เฟยง้ออ่ะ ลูกอมนั่ลลั่คมุ้งมิ้ง TvT
นี่แอบขำตอนพี่ยูกับอินทรีโผล่มาด้วย เอาความหวานมากลบความอึมครึมได้มิดเลย 55555
อยากบอกมานานแล้วว่าชอบที่ตี่ตี๋เรียกพี่ยูว่าน้องยู รู้สึกว่ามันน่าร๊ากกน่ารักกก ง่ออออววว >_<
รอตอนหน้านะคะ
ปล.รู้สึกว่าตัวเองเม้นท์แบบมึนๆ ฮือออ ขอโทษน้าา
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
นั่นไง! คิดแล้วเชียวว่าเฟยต้องรู้เรื่องเฮียอี้
มาม่าหม้อนี้ ทำเอาเครียดลงกระเพาะตามตี่ตี๋เลยเชียว
ปวดมวนในช่องท้อง เจ็บจี๊ดที่หัวใจ
ไม่นึกเลยว่าเฟยจะแค้นตี่ตี๋จนวางแผนได้ขนาดนี้
แล้วไงล่ะ ก็พ่ายแพ้ให้กับความรักอยู่ดี
การตัดสินใจในเรื่องของความรักแต่ละคนแต่ละเคสไม่เหมือนกัน
เรื่องนี้ก็ต้องแล้วแต่เฟยกับตี่ตี๋ว่าจะเลือกอะไร
แต่ตอนท้ายๆก็เห็นเค้าง้อกันแล้ว เวอร์ชั่นแฟนฉันเชียวล่ะ
เครียดมาหลายตอน มุ้งมิ้งนิดนึงนะ
ถ้าเป็นพี่ชิตคงไม่หัวเราะเบาๆหรอก
แถมจะล้อยันแก่เลยเชียว
กลับมาเชียร์คู่นี้ใจขาดดิ้นเหมือนเดิม เฟยตี่ตี๋เท่านั้นที่เราคู่ควร
-
มันมาม่ามาก มาม่าน้ำข้นกินแล้วกระอักเลือด T^T
เข้าใจนะ ที่พี่เฟยทำไปตอนแรก
เพราะเข้าใจว่าโดนวินหักหลังก่อน เลยเจ็บมากแค้นมาก
เลยกะจะเอาคืนวินด้วยการหลอกวิน
ถึงแม้จะแอบขัดใจก็ตาม ว่าหายังเหลือเยื่อใยน่าจะเอ่ยปากถามเองแต่แรกว่าทำไปทำไม
วินมันจะหักหลังไปนอนกับเฮียอี้ มันก็ต้องมีเหตุผลป่ะวะ?!
ถ้าเฟยไม่โกรธจนหน้ามืดตามัว ทำไมไม่ถามเองแตาแรกแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะแก้แค้นไหม
แต่เอาเถอะ เพราะความโกรธบังตา จุดนี้จะพยายามถือว่าเจ๊ากันไป
แต่...
แต่หลังจากความจริงกระจ่างแล้ว
หลังจากที่เฟยรู้แล้วว่าวินก็ไม่ได้อยากทำ
วินก็ถูกหลอก วินเป็นเหยื่อ!!!
ทำไมไม่รีบจัดการอิเด็กนั่นตั้งแต่ตอนนั้น?!!!
เฟยสงสานเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
แต่ไม่สงสารวินเหรอ???
นี่คือจุดที่โมโหเฟยมาก
อยากเป็นสุภาพบุรุษในสายตาเด็กเหรอ ไม่อยากถูกเด็กเกลียดเหรอ ถึงไม่กล้าตัดขาดทันที
ในเมื่อเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้
กล้าทำเลวก็ต้องกล้ายอมให้คนด่า
จะรอดูว่าเฟยจะง้อวินยังไง
จริงๆก็อยากเห็นหวานๆ ไม่อยากกินมาม่าแล้ว
แต่ก็แอบอยากให้วินเล่นตัวอีกนิด
ปล. ตอนนี้มาม่าเกิน จนต้องเอาแต่อ่านส่วนยู-อิน ย้อมใจ
เลิฟพี่ยูเหลือเกิน มาช่วยทำให้พี่ตี๋ผ่อนคลายได้ มีแอบขโมยฟอมแก้มด้วย
บ๊ะ! เดี๋ยวก็เชียร์ อิน-ยู-วิน ซะหรอก!!! 555
-
ทำไมยังรู้สึกไม่สะใจอยากให้พี่เฟยมันกระอักเลือดอีกรอบ :hao6:
-
ดีกันเถ้อออ ลุ้นจนปวดกระเพาะตามแหล่ว
-
เฟยแน่ใจหรือว่ารักตี๋จริง
ถ้าปากบอกว่ารักแต่ทำสารพัดแบบนี้
อย่ารักเลยดีกว่า!!
ทั้งที่รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว ก็ยังไม่ยอมเลิกกับเด็กนั่น
อ้างว่าสงสาร แล้วตี๋ล่ะ??
ผิดหวังในตัวเฟยมากๆ
อ่านแล้วนอนไม่หลับเลยล่ะ :katai1:
-
เหตุผลกะน่ากระทืบซ้ำ แต่ก้อนะ กระบองเพชรก้องี้แหละ กอดพอเลือดซิบๆ
ปล.1 เครื่องเซ่นนี้รับได้ เอ๊ะๆ คนรับเป็นอะไรนิ
ปล.2 ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ
-
ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลอย่างนั้นสินะ
ว่าแล้ว ว่ามันกลิ่นตุ ตุ ตั้งแต่วันแรกที่พี่เฟยเจอกับตี่ตี๋แล้ว
เจอก็ซัมบอดี้กิ๊บก้าวกันเลย แหะๆ :confuse: : 222222: :กอด1:
ใครมันจะใจกว้างขนาดที่จะให้อภัยคนรักที่ไปมีอะไรกับญาติตัวเองได้
แต่ก็นะ พี่เฟยนี่ คงรักตี่ตี๋มากก แต่จะให้เหมือนเมื่อก่อนก็คงเป็นไปไม่ได้
แบบว่า มันก็ต้องมีแค้น มีการแก้แค้นคืนกันบ้าง
แต่สุดท้ายพี่เฟยก็แพ้หัวใจตัวเอง เฮ้อ
ไม่รู้จะด่าใคร เอ้ย ไม่รู้จะปลอบใครดี
ได้แต่หวังว่าอดีตที่ผ่านๆมาของทั้งสองคนจะช่วยเป็นบทเรียน
ในการดำเนินชีวิตคู่ต่อๆไปนะ
ปล.แบบว่าอิจฉาพี่ยูเบาๆ แหมโผล่มาทั้งทีก็มาเลิฟซีนเย้าแหย่กันไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเลยนะคะ
อย่างน้องก็เกรงใจเจ้บ้างอะไรบ้างนะฮ้าา โอ๊ยแบบว่ารู้สึกตาร้อนผ่าวๆ :haun5:
แล้วมาต่ออีกนะคะ :a11:
-
:เฮ้อ: ความเอ๋ยความรัก
-
รู้แค่ว่าเฟยเจ้าชู้ทั้งในอดีตและปัจจุบัน
ตั้งใจจะแก้แค้นวินเพื่อให้วินเจ็บปวดทรมานเหมือนตัวเอง
แต่...ไม่อยากทำให้เด็กที่แอบเลี้ยงไว้เสียใจ โอเคซึ้งมาก
ถ้าเราเป็นวิน เราจะกลับไปคนรักสนุกแบบไม่ผูกพันดีกว่ารักไปทนทุกข์ไปอย่างนี้
-
เฟยแม่งทำตัวเป็นเด็กอะค่ะ..... บอกได้แค่นี้จริงๆ
-
ง้อกันน่ารัก :-[
-
ตี๋ขา มามะมาหาเราดีกว่า ปล่อยอิพี่เฟยไปเถอะ
เหตุผลของพี่เฟยฟังดูดีค่ะ แต่เห็นแก่ตัวเกินไปมั๊ย
อยากแก้แค้นวิน แล้วพอตอนที่รู้ความจริงละ ก็ยังไม่ยอมเลิกกับเด็กนั้นอยู่ดี สงสารเด็ก แต่พี่เฟยไม่คิดสงสารคนที่พี่เฟยบอกว่ารักเลยนะ พูดแล้วก็หมั้นไส้ (ตอนนี้คะแนนพี่เฟยติดลบแบบสุดๆ)
ส่วน อิน-ยู นี้หวานกันเกินไปมั๊ย อ่านไปแล้วอิจฉา เด็กร้ายมันอ้อนได้น่ารักสุดๆไปเลยนะ พี่ยูก็อบอุ่นนนน :o8: :o8:
-
สมน้ำหน้าอิพี่เฟย ฮั่วฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh:
จงร้องไห้เข้าไปอีก ง้อเข้าๆ
พี่ตี๋งอนหายโกรธยากๆเลยค่ะ
กรณีพี่ตี๋นี่เข้าอิหรอบเดียวกับพี่โน๊ตเลย
ขอเรื่องพี่โน๊ตอีกคนค่ะ แม้จะหมั่นไส้พี่เชนทร์
ช่วยแก้คำผิดๆประโยคนี้ใส่คนผิดอ๊ะเปล่าค่ะ
“พี่เชนทร์ก็เมาท์เขา” >>> ต้องเป็น "พี่ชิตก็เมาท์เขา”
ปล.รักนุ้งอิน พี่ยู มุ้งมิ้งๆ ให้พี่เฟยมันกระอักเลืออดด้วยความอิจฉาเลยค่ะ
สุดท้ายเรื่องนี้สงสารน้องเมทอ่ะ อิพี่เฟยแง่งงงง ต้องได้รับบทเรียน :m16: :m31: :fire:
-
น้ำตาตกมาสองตอนรวดล้าวววววววววว ฮืออออออออออออ แต่ชอบนะ หน่วงงงได้ใจมาก (สายm)ยังไงเฟยก็ผิด คือรู้แล้วว่าพี่ตัวเองเลว แบพจงใจแบล็คเมล์วิน ก็ยังโง่ไม่รู้ คือ1+1อยู้ตรงหน้าเจือกไม่หาคำตอบ สาธุขอให้หน่วงจัดๆต่ออีกสักตอนสอนตอน แต่เอาให้เฟยเป็นฝ่ายดอ้นนะ โทษฐานที่มีหน้ามาพูดอีกว่าสงสารเด็ก ยังไงก็ทำเค้าเจ๋บอยู่ดี โว้ยยยยยยยยยยย หงุดหงิดดดดดดด แอนถึงอินมากที่สุดดดดดด เคยโดนมุขเผลีายนชื่อในโทรศัพทท์ด้วย อ่านแล้วแทบล้มโต๊ะ ฮือออออออ รอนะคะ สู้ๆกะเรื่อองทุกเรื่องในชีวิตเนอะ
-
ชื่นชมการเขียนตัวละครของคุณwestมาตลอดเลยค่ะ ทุกตัวมีความเป็นมนุษย์ ไม่เลวเกินไปแล้วก็ไม่ดีเกินไป เป็นตัวละครสีเทาที่เราสามารถพบเห็นได้ในสังคมทั่วไป ยิ่งพอมาถึงบทนี้ ได้เห็นความรู้สึกของเฟย ความคิดของเฟยและการตอบสนองของวินแล้วยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ เพราะการลังเลใจทำให้ตัวละครเป็นธรรมชาติมาก เป็นกำลังใจให้คุณwest ตี๋และเฟยต่อไปนะคะ :mew1:
-
บรรยากาศผัวเมียตีกัน โกรธนะแต่เลิกไม่ลง
ใจเขาใจเราเนาะ เหตุผลเฟยเราให้ผ่าน~
ไม่มีใครดีเต็มร้อยหรอกจริงมั้ย อยู่ที่ว่าจะมอง รับและ ทำใจ ได้ หรือไม่ได้แค่นั้น
คนเขียนสุดยอดจ้ะ เราอินน้ำตาแตกเลย จุดที่หยิบมาเขียนมันโดนใจ :L1:
-
เฟยรู้มาตั้งแต่เเรกแล้ววว่าวินไปนอนกับเฮียอี้มา แต่ยังไม่รู้เหตุผลว่าวินทำไปทำไม
เลยคิดแค้นมาตลอดเวลา ทั้งรักทั้งแค้นมาตลอด พอกลับมาเจอกันเลยคิดแผนแก้แค้นวิน
แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เพราะยังรักวินอยู่ แต่ทำไมเฟยถึงยังไม่ตัดขาดกับเด็กคนนั้น
ยังติดต่อ แอบคบอยู่ทำไม ยื้อเวลาทำไมให้มีคนเจ็บหลายคนแบบนี้
เพราะสงสารเด็กคนนั้น แล้ววินล่ะ ถ้าวินรู้วินจะไม่เจ็บหรอที่เฟยทำแบบนี้
ในขณะที่เฟยรู้สึกทั้งรักทั้งแค้นวินอยู่ วินก็ได้แต่เจ็บ เสียใจและรู้สึกผิดกับเฟยอยู่อย่างนั้น
ถ้าจะกลับมาคบกันใหม่อยากให้เริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นเลยดีกว่าไหม ให้เฟยตามจีบวินใหม่
แล้วเลิกนิสัยเจ้าชู้มีคนนู้นคนนี้ไปทั่ว เพราะไม่งั้นวินก็จะกลับไปเจ็บแบบเดิมอีก
ถ้ากลับมาคบกันคืนดีกันคราวนี้หวังว่าเฟยจะเลิกนิสัยนั้นได้นะ อย่าให้วินเจ็บเหมือนเคยอีกเลย
ใจจริงก็ไม่อยากให้วินยกโทษยอมคืนดีกับเฟยง่ายๆหรอก แต่วินรักเฟยมาก
เฟยเป็นเหมือนที่ยึดเหนี่ยว เป็นที่พึ่งของวิน ถ้าไม่มีเฟยวินคงจะไม่มีความสุขอีกเลย
สิ่งที่อยากเห็นที่สุดคือความสุขของวิน อยากให้วินยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุขได้สักที
และคนที่จะทำได้ก็คงเป็นเฟย ทำให้ดีนะคะเฟย อย่าให้วินต้องร้องไห้เพราะความเสียใจอีกเลย
ปล. ขอสักทีเถอะเฟย :z6: หมันไส้เบาๆมีเหตุผลดีนัก แต่เหตุผลนี่ฟังไม่ค่อยจะขึ้นเลย
ปลล. ที่ยอมให้เฟยเพราะรักและสงสารวินหรอกนะ หึ! 55555
:mew1: :L2:
-
:katai4: แม่ยกพี่เฟยเหือดหาย ป้ายไฟเฟย-ตี่ตี๋ถูกเผาทิ้งเกลื่อนเมือง 555 อิพี่เฟยทำตัวเองแท้ๆ เคะถูกทำร้ายจิตใจใครจะทนไหว เจ็บนี้อีกนาน ยิ่งลุคน้อง mate ก็ดูคิกขุน่าสงสารมันยิ่งซ้ำเติมความเฮียของอิพี่เฟยค่ะ ฉากอินทรีโผล่มาง้องแง้งกะพี่ยู ขโมยซีนสุดๆอ่ะ ดับพระเอกเรื่องนี้ทันที งานนี้พี่เฟยแกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยอ่ะ ถ้ามีต่ออีก 10 ตอน ขอเชียร์ให้มีไฮโซรุ่นน้องมาจีบตี่ตี๋บ้างค่ะ เอาแบบฆ่าเฟยทั้งเป็น ให้มันหึงลมออกหู หายซ่าส์หายบ้าประชดอะไรเพลียๆซักกะที ให้รู้ซะบ้างว่ามีคนรอเสียบเมียมันทั่วบ้านทั่วเมือง ถ้าไม่รักษาของดีๆ ระวังจะกินแห้วเคล้าน้ำตา
-
ยังไงก็ยังไม่โอเคกับเฟยอยู่ดี
-
สงสารวินมากเลยอ่ะ สงสารมากๆๆๆๆๆ
เฟยทำตัวเองทุกอย่างอ่ะ สงสารก็นะแต่สงสารไม่ลงจริงๆ
คนรักกันทำกันแบบนี้หรอ ทำแบบนี้หรอ ทำแบบนี้หรอ
เจ็บแทนวืนบอกตรงๆ
วินเลิกไปเลยยย เอาที่สบายใจเลยวินนนนน
อย่ายอมใจอ่อนง่ายๆนะ
-
จะมาเผือกบอกว่า ที่ Facebook ของคุณ West ผู้แสนดีเอาตอนพิเศษที่เขียนจากมุมมองของพี่เฟยมาลงนะคะ
รีบตามไปอ่านโดยไว แผนที่ก็ดูได้จากโพสต์ของคุณ West นะคะ
เข้าใจเฟยมากขึ้น แต่แค่ไหนก็แล้วแต่คนค่ะ
-
เจ็บ คักๆๆ
-
อ่านตอนพิเศษในเฟสแล้วก็นะ สงสารเฟยเพิ่มขึ้นมานิดนึง
แต่ก็สงสารวินอยู่ดี 555
ทำใจยากเหมือนกันนะค่ะ ถ้าเป็นเฟยอ่ะเฮ้อ
แต่น้องแมทในตอนพิเศษเหมือนเป็นคนดีเลย555 :hao3:
-
ตามไปอ่านมาเหมือนกัน ก็อย่างที่บอกว่า ถ้าเป็นเฟยในตอนนั้น มันเจ็บปวดที่เห็นคนรักกับญาติตัวเองมีอะไรกัน แต่เฟยไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่า ตี๋นอนกับเฮียอี้ทำไม เลยเก็บความเจ็บปวดเจ็บแค้นที่มีความรักร่วมอยู่ด้วยไว้ในอก จนวันหนึ่งมาเจอตี๋ เลยอยากจะเอาคืน อยากให้ตี๋เจ็บเหมือนที่ตัวเองเจ็บ โดยการไปดึงแมทเข้ามาและรอเวลาที่ตี๋รักตัวเองใหม่ จะพาแมทมาเจอตี๋และบอกว่าเป็นคนรัก แต่ด้วยความรักที่เฟยมีต่อตี๋มันมาก ทำเองก็เจ็บเอง ยิ่งมารู้สาเหตุที่แท้จริง เฟยถึงกับอึ้ง เพราะสาเหตุมาจากตัวเองทั้งนั้นที่ทำให้ตี๋ต้องเป็นแบบนี้ ต้องเสียแม่ เสียคนรัก เสียทุกอย่างในชีวิต ถึงกับเสียหลักไปหมด พิมพ์เองน้ำตาจิไหล อินจัด บอกตามตรงสงสารตี๋มากที่สุดเลย เมื่อเทียบกับเฟยและแมท ตี๋เป็นคนที่แบกรับความเจ็บปวดมากที่สุด ถ้าเฟยจะสงสารและแคร์แมทกลัวจะทำลายแมทเหมือนที่เฮียอี้ทำลายตี๋ ก็ไปอยู่กับแมทเถอะ ปล่อยตี๋ไปอย่ามารั้ง มันเทียบกันไม่ได้สักนิดกับสิ่งที่ตี๋เจอ ตี๋ฝันร้ายกว่าเฟยเยอะ ฝันอย่างที่ไม่สามารถจะลบล้างออกไปได้ รู้สึกผิดกับทุกเรื่อง ผิดตลอดเวลา โดยไม่โทษใครเลย สงสารตี๋ :m15: อยากให้เฟยได้รับทเรียนบ้าง ถามว่าอยากให้คู่กันไหม อยาก อยากให้จบแบบสมหวังแบบเฟยกับตี๋ ไม่ใช่เอาแมทมาเอี่ยวด้วยไม่ว่าจะดีแค่ไหนและะสาเหตุใดก็ตามก็ไม่ให้จบแบบเราสามคน ขอร้องนะคนเขียน หาผัวใหม่ให้แมทไปเถอะ หรือไม่งั้นก็หาผัวใหม่ให้ตี๋ :call: เฟยต้องได้รับการสั่งสอนอย่างสาสม แยกกันสักพักเอาแบบที่เฟยเห็นแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่มอง จนกว่าเฟยจะมีใจรักแค่ตี๋คนเดียวไม่ลังเลที่จะเห็นใจใครอีกนอกจากตี๋ อินจัดมากไปและฉัน :laugh:
-
ลอยคอ เอ้ย รอคอยตอนจบใจจดใจจ่อเลยค่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
โอ้ย... คือแบบ เค้ารับไม่ไหวอ่ะ
เอาจริงๆว่าพอเริ่มสัมผัสได้ว่าตอนต่อไปมันต้องมาม่า
หลังอ่านตอนที่14จบคือเราหยุดอ่านเรื่องนี้ คิดกับตัวเองว่า
เหย เรายังไม่ได้เตรียมใจ ขอหลบไปทำใจแพ้พนะ...
แล้วพอผ่านไปๆ เอาน่ะ คนอื่นเค้าก็โอเคกันนะ(เหรอ?5555555)
เราต้องอ่านได้ดิ้ ต้องสู้ดิ่เว้ย ต้องสู้กับตี่ตี๋ดิ
แต่พอเข้ามาอ่านต่อ ถึงตอนที่16ละ เท่านั้นล่ะ...
อหหหหหหห แม่เจ้า คือกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ตานี่แดงเถือก
นี่เรานั่งอ่านในศูนย์เซลฟ์ของมหาลัยด้วยจ้า ต้องอ่านแบบก้มหน้าก้มตาไม่ให้คนอื่นเห็น
o22 :a5: o22 :a5: :z10: :z10: :z10:
มันทรมานหัวใจมากข่าพี่เวสสึ เจ็บหัวใจมากอ่ะ ซึ้งเลยที่ชอบพูดกันว่าร้าวใจนิ
คือมันทั้งเจ็บทั้งจุก ด้วยความที่เอาใจไว้ฝั่งตีตี๋ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไง
ถึงตี่ตี๋จะทำผิดกับพี่เฟ่ยเฟ้ยขนาดไหน แต่เราก็ยังเอาใจช่วยวินอยู่ดี
คือไงดีอ่ะ คือสิ่งที่เรารู้ผ่านความคิดในใจวิน กับสิ่งที่เฟยรู้มันไม่เหมือนกันไง
ไอเราก็รูัหมดเปลือกเพราะตี่ตี๋เป็นคนเล่าเรื่อง แต่ตี่ตี๋ไม่ได้พูดทั้งหมดทุกความรู้สึกให้พี่เฟยรู้ด้วยนี่นา
มันเจ็บตรงนี้ ถึงจะยังเฉลยเรื่องมาไม่หมด แต่ก็เหมือนเรารู้อยู่เต็มอกอ่ะ
แต่ได้แต่นั่งน้ำตาไหลงุ้ยๆหน้าคอม ทำไรไม่ได้ไง ได้แต่ปล่อยให้พี่เฟยทำร้ายหัวใจตี่ตี๋ต่อไปไง
โอ้ยมันเจ็บบบบบบบบบบบบบบบ คือไม่ได้เข้าข้างตี่ตี๋คนเดียวนะคะ
เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้คนที่ทำใจยากคือพี่เฟย คือรักมากด้วยไง แต่เหมือนโดนทรยศอ่ะ
แม่เจ้า ฮือ เจ็บตาไปหมดแล้วข่านาทีนี้
แอร์ก็เป่าตาจัง คอนแทคฉันก็แห้งหมดสิคะ
แล้วนิยายที่อ่านก็บีบหัวใจจัง น้ำตาฉันก็จะไหลให้ได้สิคะ
คือขัดแย้งมากแม่เจ้าเหวย ดวงตาจ๋า ใจเย็นๆนะ ถถถถ
#ไปอ่านตอนต่อไปแล้วนะคะ นี่แวะมาเม้นให้หัวใจ(และตาแดงๆของเรา)ได้พักแป้ปปป TT0TT
_____________________________________
โอ้วแม่เจ้าาาาาาา ตามอ่านทันแล้วข่า กลั้นน้ำตาจนเจ็บตาไปหมดแล้วข่า
ฮือ ปวดหัวอ่ะพี่เวสสึ อินจัดนะ ตี่ตี๋เลือดออกในกระเพาะ คนอ่านก็อ่านจนปวดหัวปวดตา
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วทีนี้ รู้เรื่องแล้วมันก็แบบนะ อาการพูดไม่ออกมันมาเลย
เจ็บจนจุกสุดๆ ฉากที่ตี่ตี๋ให้พี่เฟยอธิบายคือพีคมาก ยิ่งถามว่าทำแบบนี้ได้ยังไงคือเราเจ็บแทนมากอ่ะ
คนถามก็เจ็บ คนฟังก็เจ็บ แต่คนอ่านเจ็บที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ยัง ยังไม่จบแค่นั้น เอาจริงๆว่า พีคสุดคือประโยคนี้นะ
“ก็เลยกลายเป็นกู ที่ต้องทำใจยอมรับทุก ๆ อย่าง ยอมแบ่งส่วนหนึ่งของคนรักตัวเองให้คนอื่น ยอมเข้าใจว่าเฟยมันทำดีที่สุดแล้ว...”
คือมันแบบ พรากกกกกกกกกกกกก น้ำตาจวนจะหยดแล้วค่ะ
เจ็บจนพูดไม่ออก so，คอมเมนต์นี้พอแค่นี้เถอะ
ขอลาไปรักษาแผลใจนะคะ จะกลับมาเมื่อทุกอย่างโอเค อะเฮื้อออออออออ TT^TT
ฮือ นิยายเรื่องนี้ช่างสาหัสนัก ข้าน้อยปวดใจแท้ท่านเวสต์
ป.ล.แต่พออินยูมาก็กระชุ่มกระชวยหัวใจขึ้นเลยนะครัชบอกเลย
-
รู้จักเหมือนเขาจะเริ่มจีบกันใหม่ๆนะนั้น น่ารักๆ
เคลียกระดานนับหนึ่งใหญ่เลยตี๋
-
ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้คืนนี้เป็นคืนวันอาทิตย์!! อยากอ่านเฟยๆ กับตี่ตี๋แล้วอ่าาาาา :ling1: :ling1:
-
เข้ามารอ เฟยและวินคะตอนจบแล้วซินะกระซิก
-
20 Back at one
หลายวันมาแล้วที่ผมนอนหลับแต่ตื่นมากลางดึก ช่วงหลังมานี้ผมเน้นทำงานภาคสนามมากกว่าทำในสำนักงาน ส่วนหนึ่งก็เพราะยังทำหน้าไม่ถูกเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากันตรง ๆ อีกส่วนคือหลังจากออกหน้างานแล้วตอนค่ำผมจะเหนื่อยจนหลับเป็นตาย
คืนนี้ก็ไม่ต่างจากหลาย ๆ คืนที่ผ่านมา ไฟในห้องนอนมืดสนิทแต่ข้าง ๆ กันกลับว่างเปล่า ผ้าปูที่นอนยังอยู่ในรูปแบบเดิมเพียงแต่ยับย่นในส่วนของผมเท่านั้น พอลุกขึ้นไปแง้มประตูก็จะเห็นเจ้าของร่างขาวจัดนั่งหลังงองุ้มอยู่หน้าแลปท็อป ม้วนผมเป็นก้อนกลมไว้กลางศีรษะ ส่วนผมหน้าที่เคยรกลงมาปิดหูปิดตากลับถูกที่คาดผมสีดำรวบเอาไว้ แฟ้มเอกสารกองใหญ่วางอยู่ทั้งซ้ายและขวา เปิดวางทับกันจนบางแฟ้มเกือบร่วงลงมาอยู่รอมร่อ
ทั้ง ๆ ที่เคยบอกไม่ให้ผมเอางานกลับมาทำที่บ้านแท้ ๆ แต่เดี๋ยวนี้กลับพกมาด้วยตลอดราวกับว่านี่เป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรมหลังอาบน้ำไปเสียแล้ว
แกร๊ก
เสียงของแก้วเซรามิควางกระทบโต๊ะ เงาที่ทาบทับจากด้านบนทำให้คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้น คิ้วเรียงเป็นรูปสวยยกขึ้นเชิงแปลกใจแต่ไม่ถาม ผมเห็นประกายวาววับมาจากดวงตาสีดำขลับคู่นั้นราวกับว่าไม่สามารถควบคุมความรู้สึกดีใจออกมาได้ แต่ผมก็ประดักประเดิดเกินกว่าจะบอกมันว่าเป็นห่วง อยากให้พักผ่อนเสียที
ตีสองแล้ว คิดจะทำงานไปถึงไหน..
“ตื่นมาเข้าห้องน้ำเหรอ”
“เปล่า” ผมตอบเสียงแผ่วแก้เก้อ “สะดุ้งตื่นแล้วไฟข้างนอกเปิดเลยออกมาดู เห็นเสียบกาน้ำร้อนทิ้งไว้เลยชงอะไรอุ่น ๆ มาให้”
มิ่งฟ้าพยักหน้า บทสนทนาของเราดูห่างเหินกันไปทุกที “งานเร่งเหรอ”
“เปล่า” มันตอบบ้างก่อนขยายความต่อเช่นเดียวกับผม “นอนไม่หลับเลยเอางานกลับมาทำ จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า”
“พักผ่อนบ้างเถอะ”
“ยังเป็นห่วงกันอยู่เหรอ”
ผมไม่ตอบ เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง หมุนตัวหันหลังกลับเข้าห้องนอนแต่กลับถูกมือยาวรวบเอวไว้ หน้าผากขาววางลงบนบ่าผมจากทางด้านหลัง ผมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวของมัน เช่นเดียวกับเสียงหัวใจของตัวเอง
“ขออยู่แบบนี้สักพักสิ”
ผมไม่ตอบ แต่ไม่ได้ขัดขืน ยอมรับว่าโหยหาอ้อมแขนนี้เช่นเดียวกัน มันกระชับแรงโอบบนเอวผมมากขึ้นให้แผ่นหลังผมแนบกับหัวใจ ไม่มีคำพูดอะไรสื่อสารกัน แต่เราต่างสัมผัสได้ถึงความรู้สึกมากมายที่ถ่ายทอดมาสู่กันและกันได้อย่างดี
อาจเป็นเพราะมีสามสิ่งในตำรายิวกล่าวเอาไว้เราไม่อาจปิดบังมันได้
และความรักก็เป็นหนึ่งในนั้น...
หลังจากที่ทะเลาะกันครั้งนั้น ผมกับหัวหน้าฝ่ายก็เลิกใช้รถคันเดียวกันไปโดยปริยาย เลิกงานมิ่งฟ้ายังคงนั่งอยู่ในห้องกระจก ส่วนผมกลับลงมาพร้อมพี่ชิต มองพี่ชายขึ้นรถไปก่อนแล้วเดินกลับมาที่รถ ก่อนจะพบร่างสมส่วน ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปยืนอยู่ข้างประตูด้านคนขับ แบกย่ามราคาถูกไว้ด้านหลัง แค่ปราดตาเดียว ผมก็รู้ในทันทีว่าทำไมเฟยถึงตัดเด็กคนนี้เด็ดขาดในทีแรกไม่ได้
เขาเป็นยิ่งกว่าภาพสะท้อนของผมตอนเด็ก ๆ
“สวัสดีครับ พี่วินใช่ไหมครับ”
ผมพยักหน้า แต่ไม่รับไหว้ “มีอะไร”
“ผมมีของจะฝากให้พี่เฟยครับ”
“ก็เอาไปให้มันเองสิ”
เด็กหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงไหล่ลาดสั่นนิด ๆ “คือ...ผมติดต่อพี่เฟยไม่ได้มาสักระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่ที่พี่รู้เรื่องของเรา”
วลีที่ว่าเรื่องของเราทำให้หนังตาผมกระตุก แต่เมื่อมองแววตาซื่อแต่หม่นคู่นั้นก็ไม่คิดโกรธเคืองอะไร เพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือขาวมีกระดาษที่ถูกกำจนยับถืออยู่
“ก่อนหน้านี้พี่เฟยติวภาษาอังกฤษให้ผมครับ เกรดออกตัวแรกเลยอยากให้เขาเห็น แล้วก็อยากจะขอโทษพี่วินด้วย ก่อนหน้านี้พี่เฟยดูแลผมเหมือนน้องชายมาตลอด เป็นผมเองที่คิดไปไกลจนทำให้พี่สองคนทะเลาะกัน”
“เคยนอนกับมันไหม”
คนตัวเล็กนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้า “ครั้งเดียวครับ”
“พี่น้องกันเขาไม่นอนด้วยกันหรอกนะ”
“ผมเริ่มก่อนเองครับ แล้วตอนนั้นพี่เฟยก็เข้าใจว่าผมเป็นพี่” ใบหน้าใสก้มลงอย่างคนพ่ายแพ้ “ผมเคยคิดว่าผมจะรั้งเขาไว้ได้ด้วยวิธีนี้...แต่ผมกลับได้รับแค่ความรู้สึกผิดของพี่เฟย ผมอาจทำให้พี่สองคนเกือบเลิกกัน แต่ต่อให้พี่วินไม่ให้อภัยพี่เฟยจริง ๆ ผมก็รู้แล้วว่าผมทำให้พี่เฟยรักไม่ได้เลย”
“มันเอ็นดูนาย”
“ผมทราบครับ และผมก็ซาบซึ้งมากด้วย ผมคงไม่ขอให้พี่ให้อภัยพี่เฟย เพราะยังไงผมก็เป็นคนนอก แต่ผมอิจฉาพี่มากนะครับ”
เราสบตากันเนิ่นนานก่อนเด็กหนุ่มจะพูดต่อ “และผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเลือกพี่ ยังไงรบกวนส่งผลสอบให้ถึงมือพี่เฟยด้วยนะครับ แล้วก็ฝากบอกด้วยว่าไม่ต้องกังวลเรื่องผม ผมก้าวต่อไปแล้ว...ไม่ได้ติดใจเรื่องที่ผ่านมา ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ผมเข้มแข็งแล้ว”
ผมพยักหน้า และเด็กหนุ่มคนดังกล่าวก็ยกมือลา แผ่นหลังเล็กค่อย ๆ ขยับห่างออกไปเรื่อย ๆ ผมรู้ดีว่าประโยคยืดยาวที่กล่าวมาเมื่อครู่นี้ล้วนแต่เป็นการโกหกคำโต
“เมท”
ผมตะโกนเรียกในที่สุด เด็กหนุ่มตาใสหันหน้ากลับมาในทันที จมูกเขาแดงเหมือนคนอยากร้องไห้
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“ขึ้นมาร้องไห้บนรถ อย่าเดินไปร้องไป คนอื่นเห็นเขาจะเป็นห่วง”
ผมเปิดประตูแล้วเข้ามานั่ง ไม่เซ้าซี้อีกหน สักพักเด็กหนุ่มคนดังกล่าวก็เดินตามเข้ามา
เขาคือผมในอดีต แววตาดื้อรั้นและทำเป็นแข็งแกร่ง
ทั้ง ๆ ที่ความจริง...ไม่ใช่เลย
หลังจากแวะส่งเมทที่ป้ายรถเมล์ผมก็ขับรถต่อมาเรื่อย ๆ มองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยยานพาหนะของเมืองหลวงด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ขับรถตัวเองไปทำงานแบบนี้ ถึงคอนโดจะอยู่ใกล้กว่าเมื่อก่อนแต่กลับรู้สึกว่าทางเส้นเก่ามันไกลเกินไป ไม่มีมือใครให้จับ ไม่มีเสียงคนร้องเพลงคลอแข่งกับวิทยุ ไม่มีใครพูดเรื่องทะลึ่ง ๆ ให้ผมโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้ อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกเวิ้งว้างในอกกลับไม่อาจถูกเติมเต็มได้เลยสักที
ตัวเลขสีแดงหลักร้อยบนหน้าปัดไฟจราจรทำให้ผมเลื่อนเกียร์เข้าตัว P เหลือบไปมองป้ายแสดงผังการเดินรถข้างหน้าไปอีกสองร้อยเมตรเห็นถนนทุกเส้นเป็นสีแดงเถือก บนถนนเส้นนี้ไอ้เฟยอยู่ด้วยกันไหมนะ เวลาแบบนี้มันจะนึกถึงผมเหมือนที่ผมกำลังคิดถึงมันด้วยหรือเปล่า
เอนตัวพิงเบาะหนังของรถรุ่นเก่า เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็ค่อย ๆ แตะคันเร่ง อีกห้าร้อยเมตรมีห้างเล็ก ๆ ที่ใหญ่กว่ามินิมาร์ททั่วไปนิดหน่อยที่ปกติไม่เคยคิดจะแวะเข้า ของที่ขายส่วนมากเป็นอาหารสดกับจั๊งค์ฟู้ดที่ทั้งผมและเฟยไม่ค่อยนิยมกันเท่าไร ระยะทางสั้น ๆ แต่ด้วยความเร็วไม่เกิน 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมงกลับใช้เวลาเนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะไปถึงที่หมายดังตั้งใจ
สองทุ่มกว่า รถยังไม่เลิกติด
ผมสั่งกาแฟมาดื่มเป็นแก้วที่สอง เพิ่งสังเกตว่าโทรศัพท์แบตหมดไปนานแล้ว ของสดที่ซื้อมาวางอยู่บนเก้าอี้ตัวใกล้ ๆ กัน จากมุมนี้ยังพอมองเห็นรถบนท้องถนนที่ค่อย ๆ ขยับไปเรื่อย ๆ เหมือนเต่าคลาน ไฟหน้ารถเปิดเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงบางคันเท่านั้นที่อาศัยแสงสว่างจากไฟโคมของกรุงเทพ ฯ มหานครจนลืมไปว่าตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินเป็นที่เรียบร้อย
เสียงเซ็งแซ่ภายในห้างสรรพสินค้าดังจนน่ารำคาญ ผมพยายามเงี่ยหูฟังเพลงจากคลื่นวิทยุทางห้างทั้งที่ตอนแรกยังได้ยินชัดแจ๋วแต่น่าแปลกที่ยิ่งดึกกลับมีเสียงอื่นแทรกเข้ามาไม่หยุด ก้มลงมองแก้วกาแฟที่น้ำแข็งละลายจนสีน้ำตาลของเครื่องดื่มกลายเป็นสีเบจ ถอนหายใจทิ้งกับความคิดที่ล่องลอย
ผมเลิกคิดเรื่องน้องคนนั้นไปโดยสิ้นเชิง หลังจากพบกันและพูดคุยด้วยประโยคสั้น ๆ ผมก็เข้าใจว่าทำไมเฟยถึงยังคงคาราคาซังมาเนิ่นนานโดยไม่ต้องสงสัย แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
แค่ไม่มีมัน ก็รู้สึกชีวิตไร้ค่าเสียเต็มประดา หายใจไป ทำงานไปวัน ๆ รอวันตายอย่างสิ้นหวัง
ผมเพิ่งรู้ว่าความรักมันมีอานุภาพทำให้เรามองโลกเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้ ความสุข ความสดใส กำลังใจ ทุกอย่างหลอมรวมอยู่ในคำ ๆ เดียวกัน คำที่อัดแน่นอยู่ในอก แม้ว่าจะมีคราบน้ำตาหลั่งรินมาเท่าไร แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่บรรเทาเบาบางลงแม้แต่น้อย
ผมกับมัน ผ่านอะไรมามากและรอวันได้กลับมาพบกันใหม่อย่างที่รุ่นน้องเคยบอกไว้จริง นึกมาถึงตอนนี้ก็เสียดายเวลาที่เอามาทิ้งเปล่ารอรถหายติดถนัด
คิดได้สักพักก็ตัดสินใจหยิบกุญแจรถกับถุงอาหารสดที่ซื้อเตรียมไว้สำหรับทำกับข้าวให้ใครอีกคนที่ห้องขึ้นมา คล้ายกับว่าความคิดและความเจ็บปวดที่ผ่านมาตกผลึกเป็นที่เรียบร้อย การใช้ชีวิตโดยปราศจากมันไม่ดีเลย อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือกลับไม่สามารถโอบกอดไว้ได้ และนั่นทำให้ผมรู้สึกเคว้งคว้างทุกนาที
ถ้าหากจะตอบคำถามที่ว่า ไอ้เฟยมันให้อภัยอดีตของผมได้อย่างไร
บางที....ผมอาจให้คำตอบนั้นกับมันได้แล้วเหมือนกัน
รถจอดเข้าซองในที่จอดประจำตอนช่วงสามทุ่มเศษ สัมภาระของผมวันนี้แม้จะหอบงานกลับมาจนเต็มเบาะหลังแต่กลับทิ้งเอาไว้ที่เดิม ไม่มีประโยชน์ที่จะพกขึ้นห้องไปด้วยในเมื่อวันนี้ตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องมันอีก ล็อครถ หยิบคีย์การ์ดที่เป็นกุญแจห้องมาคล้องนิ้วชี้ไว้แล้วเดินขึ้นลิฟต์ ผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งคุ้นบ้างและไม่คุ้นส่งยิ้มมาราวกับจะให้กำลังใจ สิ่งที่ยากที่สุดของความรักอาจเป็นข้อนี้ การมองข้ามความเจ็บปวดของตัวเองและพร้อมจะเริ่มใหม่
ก่อนหน้านี้ไอ้เฟยใช้เวลา
เช่นเดียวกับผม ที่ต้องใช้เวลาเตรียมใจบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรซ้ำ ๆ
เราทุกคนต่างเป็นต้นไม้ที่มีหนอนแทะ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไม่เคยทำพลาดในชีวิตกันทั้งนั้น และสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่การถูกเหยียบย่ำให้จมดิน หากแต่คือการให้อภัยจากคนที่เรารักมากที่สุดต่างหาก
ผมเสียบคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อกประตู แทบจะในเวลาเดียวกันที่ลูกบิดถูกกระชากจากอีกฝั่ง ไอ้เฟยดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนถุงพลาสติกในมือผมร่วงโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงโปร่งสั่น มันกำมือจนเรียกได้ว่าจิกกับแผ่นหลังผมรุนแรง
“ไปไหนมา!”
“เฟย...”
“กูนึกว่ากูเสียมึงไปอีกแล้ว วิน..โทรไปก็ไม่ติด ห้องก็ไม่กลับ พี่ชิตก็ไม่รู้ว่ามึงอยู่ไหน รับปากกูแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่หายไปแบบนี้อีก! มึงรู้ไหมว่ากูทั้งห่วงทั้งกลัวมากแค่ไหน!”
ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ บนบ่า ปล่อยมือทั้งสองข้างจากหูหิ้วที่ยังเกี่ยวปลายนิ้วบางส่วนเพื่อยกขึ้นมากอดมัน ลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังกว้างแล้วซุกจมูกเข้ากับหัวไหล่
“กูไม่รู้ว่าจะไปตามหามึงที่ไหน จะต้องทำยังไง ไอ้วิน! ไอ้เหี้ย! มึงแทบทำให้กูเป็นบ้า! พอสักทีเถอะ! จะทรมานกันไปถึงไหน ใครอนุญาตให้มึงเงียบ ใครอนุญาตให้มึงเมินกู ใครอนุญาตให้มึงหายไปโดยไม่บอกกันแบบนี้ อีกนิดเดียวกูก็จะออกไปแจ้งความแล้วรู้ไหม มึงรู้บ้างไหมว่ากูไม่ไหวแล้ว กูปั้นหน้าทำเหมือนไม่เป็นไรไม่ไหวแล้ว! พอสักที!”
จบประโยคร่างสูงก็ทรุดตัวลงคุกเข่า แขนทั้งสองข้างรวบขาผมไว้ ศีรษะมันพอดีกับสะโพก ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ นึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าครั้งก่อนที่ผมหนีมันไปเฟยทรมานมากขนาดไหน
เราติดต่อกันไม่ได้ไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือความเจ็บปวดของมันเหลือคณานับ มิ่งฟ้าสะอื้นฮักเหมือนเด็ก ๆ จนผมต้องทรุดตัวลงไปประคองมันเอาไว้
แขนยาวกอดรัดผมแน่นราวกับไม่อยากให้หายไป แน่นอนว่าผมโกรธและไม่อยากจะให้อภัย แต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าเจ็บแบบนี้คนที่รู้สึกมากกว่าเป็นเท่าตัวกลับเป็นตัวเอง
ผมทำร้ายมันไม่ได้ เพราะผมรักมัน มันคือหัวใจของผม คือความรักเดียวที่ผมมีอยู่
อาจจะดูโง่งม แต่เมื่อเห็นมันร้องโฮสิ้นท่าแบบนี้ผมกลับรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่
“กูไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย”
“กูเป็นห่วงมึง ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราเป็นแฟนกัน เรายังไม่ได้เลิกกันนะเว้ย อย่าทำกับกูแบบนี้ พอสักที!”
แรงโอบกอดทวีความรุนแรงจนกระดูกผมแทบแหลกลาญ ยังคงลูบหลังมันซ้ำ ๆ อยู่ที่เก่า เนิ่นนานทีเดียวกว่ามันจะคลายกำลังลง
“กูเห็นรถมันติดเลยแวะซื้อกับข้าวไว้มาทำให้มึง ตั้งใจจะทำต้มยำปลา ไก่ผัดขิง ซื้อฝรั่งมาด้วย เดี๋ยวรื้อเครื่องคั้นน้ำผลไม้แยกกากมาใช้ดีกว่า พรุ่งนี้เช้าดื่มอะไรบำรุงสุขภาพบ้าง ช่วงนี้มึงทำงานหนักไป” ผมตอบพลางหลบตา ก้มลงไปหยิบถุงที่ถูกวางทิ้งไว้ขึ้นมาโดยมีคนรักช่วยอีกแรง
ผมลุกขึ้น พยุงให้มันยืนขึ้นมาด้วยกันอีกครั้ง จมูกมันแดง เช่นเดียวกับขอบตา ตลอดเวลาที่คบกันผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้เลยสักครั้ง ต่อให้ทะเลาะกันแรงแค่ไหน สุดท้ายมันก็จะจบด้วยการเงียบ มันไม่เคยง้อผมเหมือนลูกแมว แต่จะทำดีด้วยและรอเวลาที่ผมจะให้อภัยมันมากกว่า
เฟยเป็นคนใจเย็นและรับมือกับสถานการณ์ระหว่างเราได้ดีกว่านี้
ไม่ใช่แค่ผมที่มีอดีตอันโหดร้ายเป็นปม มันก็มีความทรงจำในวันที่ผมทิ้งมันไปคอยหลอกหลอนไม่ต่างกัน
เราไม่อาจลบเลือนรอยแผลเป็นนั้นได้ เพียงแต่จะทำอย่างไรให้ทุกครั้งที่เห็นแล้วมันเจ็บปวดน้อยที่สุด
“พรุ่งนี้เช้าไปทำงานด้วยกันไหม กูจะได้ลุกขึ้นมาเตรียมอะไรเป็นมื้อเช้าให้ก่อน แซนด์วิซแฮมชีสพอจะอยู่ท้องจนถึงเที่ยงไหม”
“วิน”
“แล้วตอนเย็นมาช่วยกันทำกับข้าว เพิ่งรู้ว่ามึงทำอาหารเก่ง หลอกกูทำคนเดียวมาตั้งนาน แถมยังไม่อร่อยอีกต่างหาก สู้ฝีมือมึงก็ไม่ได้”
“วิน”
“ถ้าวันศุกร์ไม่ติดงานอะไร ไปเที่ยวหัวหินด้วยกันอีกทีดีไหม เผื่อจะแวะไปดูงานหอดูดาวด้วย พี่ชิตบอกว่าเดินไปเยอะแล้วเหมือนกัน”
“ไอ้วิน!”
จบประโยคสุดท้ายผมก็เงียบ นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรต่อ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเริ่มชา ไม่เคยทะเลาะกับมันแรงขนาดนี้แล้วพอคิดจะดีก็กลับมาดีกันเสียเฉย ๆ
ลึก ๆ แล้วผมเองก็เขิน แต่แค่ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ในเมื่อปั้นปึ่งใส่กันแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมาบ้างเลย
เราเป็นคนรักกัน ไม่ได้ทะเลาะกันเพื่อหาคนผิดไม่ใช่หรือ
เพราะผมเป็นคนแบบนี้ และมันเป็นคนแบบนั้น เราถึงได้รักกันมาตลอดไม่ใช่หรือ
ผมมองปลายเท้าและตั้งคำถามถึงเวลาที่เราจะจะปรับตัวเข้าหากันอีกครั้งแล้วหรือยัง
“หายโกรธกูแล้วเหรอ” มิ่งฟ้าถามเสียงอ่อย ผมเหลือบตาขึ้นมองมันก่อนรีบเบือนหนี สายตาคู่นั้นอ่อนระโหยโรยแรง ราวกับว่าคำตอบครั้งนี้ของผมจะช่วยต่อชีวิตมันได้ ผมบดริมฝีปากบนและล่างเข้าหากันหนักหน่วงอย่างใช้ความคิด เผยอปากขึ้นนิดเดียวก็เม้มเสียจนเป็นเส้นตรงใหม่
ถ้าถามว่าโกรธอยู่ไหม เรื่องเด็กนั่นที่มันปิดบังผมแถมยังไปนอนกับเขาระหว่างที่คบกันนั่นก็โกรธ แต่เหตุผลที่ให้อภัย ก็คงคล้าย ๆ กับที่มันยกโทษให้ผมที่ไปนอนเรื่องเฮียอี้ทั้ง ๆ ที่รับปากมันเป็นมั่นเหมาะแล้วว่าจะไม่ทำ
ทั้ง ๆ ที่ในสถานการณ์เดียวกันเฟยพยายามที่จะอธิบาย แต่ผมกลับทิ้งให้มันอยู่บนความสงสัยตลอดหกปีเต็ม...
“โกรธอยู่นะ...แต่รักมากกว่า”
เข็มนาฬิกาเดินเป็นเพียงเสียงเดียวท่ามกลางความเงียบตามหน้าที่ของมัน ทุกนาทีที่เรารักกันหรือไม่พอใจ กระทั่งเกลียดกันนั่นคือการนับถอยหลังความสัมพันธ์ ผมไม่รู้ว่าจะต้องจากมันไปอีกทีเมื่อไร บาดแผลเรื่องแม่และนาทีสุดท้ายที่ได้อยู่ร่วมกันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยพูดแต่ตระหนักถึงมันตลอดเวลา
มาถึงครั้งนี้ก็ไม่ต่าง ผมกลัวว่าตัวเองจะใช้เวลาร่วมกับมันไม่นานพอ
อีกใจก็อย่างที่น้องยูบอก เราเสียเวลาระหว่างทางมามากแค่ไหนแล้ว
“กูว่า...มึงคงเข้าใจความรู้สึกของกูดีล่ะมั้ง”
มิ่งฟ้าไม่ได้ตอบในทันทีแต่เดินเข้ามาหา นาทีนั้นที่ผมเกือบหยุดหายใจ มันยื้อของทั้งหมดในมือไปวางในเคาน์เตอร์ครัวก่อนเดินกลับมากอดผมจากทางด้านหลัง เหมือนเป็นไออุ่นที่ผมโหยหา คิดถึงและปรารถนาจะเดินกลับเข้ามาในอ้อมแขนของมันอีกครั้ง ซึ่งนั่นทำให้หัวในอกด้านซ้ายของผมเต้นรัว
เรายืนแน่นิ่งโดยปราศจากคำพูด ปล่อยให้ความรู้สึกบรรเลงถึงกันและกัน เหนือจากคำหวาน มากกว่าคำป้อยอคือความรักที่เป็นความรักจริง ๆ
“วิน กูขอโทษ”
“มีตั้งหลายเรื่องที่เราจะต้องขอโทษกัน แต่กูว่ามันไม่จำเป็นแล้วแหละ เริ่มต้นใหม่ ให้เรื่องที่ผ่านมาเป็นแค่อดีตเถอะ”
“อย่าทิ้งกูไปอีกนะ” เฟยเอ่ยเสียงเศร้าแต่ผมกลับยิ้ม มิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะที่มาดนิ่งของใคร ๆ กับภาพที่คล้ายจะหมดแรงตรงนี้เป็นของผม เช่นเดียวกับผมที่แม้จะดูนิ่งเฉยเท่าไร คนที่เห็นทุกรอยน้ำตาได้ก็มีเพียงแค่มัน
ผมรู้ว่าผมรักมัน เพียงแค่ไม่รู้ตัวว่ามันทวีความรุนแรงจนมากเท่านี้ตั้งแต่เมื่อไร
“มึงรู้ไหมเฟย กูไม่เคยไปจากมึงได้ ไม่เคยไปได้จริง ๆ สักวินาที”
ผมหันหน้ากลับไปหามันใหม่ เมื่อเราสบตากันน้ำตาก็กลับไหลรินลงมาอย่างง่ายดาย เต็มไปด้วยความเต็มตื้น โหยหา คิดถึง และอ่อนไหว
“มิ่งฟ้า...อย่ารักคนอื่นนอกจากกูได้ไหม”
“ให้กูสาบานเลยก็ได้”
ผมหัวเราะกับรอยยิ้มปะแล่ม ๆ ของมัน เราประสานมือจับกันไว้ เกี่ยวปลายนิ้วต่อปลายนิ้วด้วยความรู้สึกอันหนึ่งอันเดียวกัน
ความรู้สึกนั้น ที่ไม่ว่าจะแสร้งทำเป็นลบเลือนไปเท่าไร มันจะปรากฏอยู่ในใจเราเสมอ ๆ
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อ)
ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ผมทอดสายตาจากมุมสูงของโรงแรมติดชายหาดสถานที่แห่งความทรงจำไปหยุดที่ขอบน้ำสีส้มสด ภาพบนผืนน้ำสะท้อนกับพระอาทิตย์สีไข่แดงกลมดิกน่ากิน มีสายลมอ่อน ๆ โชยเข้ามาให้ต้องห่อไหล่เข้าหากัน
หัวหินเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เดี๋ยวนี้อะไร ๆ ก็สะดวกมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน เดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอร้านสะดวกซื้อเกือบทุกช่วงถนน โรงแรมของเฮียอี้กับคุณนภทีป์อยู่ห่างออกไปอีกแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะได้ไปเยี่ยมจริง ๆ อย่างที่แสร้งชวน
เนิ่นนานมาแล้วที่แห่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมรู้ว่ารัก เคยคิดว่ามันจะต้องจบลงวันหนึ่งตามประสาเด็ก ๆ แต่ไม่เคยคาดหวังมาก่อนว่าจะยืดยาวกันมาจนป่านนี้ ทุกครั้งที่มาที่นี่ ผมจะนึกถึงจูบอันเร่าร้อนและอ่อนหวาน การประสานรวมเป็นหนึ่งเดียวของผมกับมันในครั้งวัยเยาว์เหมือนคนแก่ ๆ
มิ่งฟ้ายืนอยู่ข้าง ๆ กันที่ระเบียงห้อง ทอดสายตาออกไปไกล สีหน้าเหม่อลอยคล้ายกับกำลังคิดอะไรเมื่อเรามาอยู่ในจุดเดิมของเมื่อหลายปีก่อน
“คิดอะไรอยู่”
“หืม?”
เฟยยืดตัวขึ้นนิดหนึ่ง ตอบคำถามโดยที่ไม่มองผม “คิดว่า โชคดีจังที่ได้มายืนตรงนี้กับมึงอีกครั้ง”
ผมชะงักไป แก้มเริ่มร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“คง...คล้าย ๆ กันล่ะมั้ง”
เราต่างเงียบเสียงไปอีกราวกับคิดคำพูดไม่ออกแต่กลับอุ่นขึ้นมาเมื่อปลายนิ้วที่จับระเบียงอยู่ถูกสัมผัส เหลือบตาขึ้นมองเจ้าของร่างสูงโปร่งที่ทำหน้าทำตาเหมือนทองไม่รู้ร้อนแล้วก็หมั่นไส้ระคนอุ่นใจ สิ่งที่อุ่นมากกว่าฝ่ามือนั้นคือแก้มทั้งสองข้าง ผมรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นสีระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายเหลียวหน้ามาสบตา
“...............”
ริมฝีปากที่แนบลงมาบนกลีบปากอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาเกิดขึ้นด้วยความทะนุถนอม จมูกเป็นสันคลอเคลียอยู่ระหว่างปีกจมูกผมซ้ายทีขวาที ละเลียดชิมรสหวานของริมฝีปากด้วยริมฝีปาก ผมยกมือขึ้นแตะอกกว้างใต้เสื้อกล้ามสีตุ่นของเจ้าตัวเพื่อบอกให้พอเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียที เฟยผละออกมาแต่สายตายังคงมองมาด้วยความรักและเสียดาย
ลมทะเลพัดกลิ่นเค็มให้ลอยมา แต่น่าแปลกที่ความมันวาวบนริมฝีปากผมกลับให้รสชาติหวานซาบซ่าเหมือนครั้งนั้นเมื่อหกปีก่อน
ผมเบือนหน้าหนี ทำทีเป็นมองทะเลที่ซัดคลื่นเข้าหาฝั่ง คนจำนวนมากเดินอยู่ริมชายหาด แม่ค้า นักท่องเที่ยว คนทำงาน เหลือบหางตาไปทางซ้ายอีกหน่อยจะเห็นใครบางคนที่คุ้นตา
“นั่นใช่พี่เชนทร์หรือเปล่านะ”
“กับคุณโน้ตฝ่ายวิศวะ?”
ผมพยักหน้า เจ้าของร่างสูงใหญ่เดินจูงมือคนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้ามุ่ยมาด้วย พี่โน้ตพยายามบิดข้อมือหนี พี่เชนทร์เลยปล่อยในที่สุด หากแต่เมื่อเจ้าของร่างผอมบางหมุนตัวกลับเท่านั้นแขนกำยำสีเข้มก็โอบรอบเอวช้อนคนรักขึ้นในท่าเจ้าสาว พี่โน้ตทุบหลัง ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนพักใหญ่จนผมเกรงว่าจะพากันไปไม่รอด แต่เพียงพักเดียวเท่านั้น แขนเล็กก็โอบรอบคอ วิศวกรออกแบบยอมตกอยู่ในอ้อมกอดของวิศวกรควบคุมงานแต่โดยดี
บางทีที่พี่โน้ตเคยบอกว่าคนเราหนีพรหมลิขิตไม่พ้นนั่นผมก็ไม่อยากจะเชื่อ
ถ้าบอกว่าคนเรามักจะหนีหัวใจตัวเองไม่รอด ยังจะดูเป็นไปได้มากกว่า
“ตัดไปได้สักที ไอ้พวกแมงหวี่แมงวัน”
ผมหัวเราะเห็นไอ้เฟยทำหน้าหยัน ๆ แล้วหมั่นไส้
“พี่เชนทร์เขาไม่มีอะไรหรอกน่า คนที่น่ากลัวน่ะญาติมึงต่างหาก”
“เดือนหน้าก็จะแต่งอยู่แล้ว ไม่มาวุ่นวายหรอก ปอดแหกเสียขนาดนั้น ไอ้พวกท่าดีทีเหลวอย่างมันจะทำอะไรได้”
“ไม่ยักจะรู้ว่ามึงเกลียดเฮียอี้ขนาดนั้น”
นึกถึงตอนที่มันพาผมไปแนะนำให้รู้จักก็ดูเป็นพี่น้องที่รักกันพอสมควร อาจไม่ได้ดูสนิทกันมากนักแต่อย่างน้อยก็ปั้นหน้ายิ้มใส่กันไหว
“เรื่องที่มันทำน่ารักนักนี่”
“ปากคอเราะร้าย”
“เลิกพูดเถอะว่ะ นึกแล้วอยากจะเด็ดหัวคน”
“มึงไม่ทำหรอก” ผมพูด เท้าแขนกับระเบียงไปด้วย เส้นผมถูกพัดปลิวไปด้านหลัง คนผมยาวข้าง ๆ ก็เช่นกัน “มึงรับปากแล้วว่าจะใจเย็น”
“เล่นดักทางกูทุกเรื่อง”
“ยอมหรือเปล่าล่ะ”
“ก็รู้คำตอบ” ไอ้เฟยหัวเราะในลำคอ ผมเลยหันไปยิ้มให้ตาปิด ลักยิ้มข้างแก้มของมันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด ดังนั้นผมจะไม่ทำให้มันเสียใจอีก ที่ละเล่นกับใบหน้าขาวของมันอีกอย่างคือเส้นผม มันค่อนข้างรุงรังและยุ่งเหยิงเมื่อสายลมพัดผ่าน
“ที่ตลาดโต้รุ่งจะมีกรรไกรขายไหมนะ”
“ที่ไหนก็มี ถามทำไม”
“ตัดผมให้ไหม” ถ้าย้อนกลับไปเหมือนตอนนั้น นับหนึ่งที่ความรักแบบไม่มีรอยด่างพร้อยอีกครั้ง รักด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งที่ผมกับมันมักทำร่วมกัน
“ไปนั่งวาดรูปในตลาดหาเงินซื้อกรรไกรแล้วกลับมาตัดผมให้กูด้วยแล้วกัน”
ผมพยักหน้า เมื่อหันกลับมาอีกทีพระอาทิตย์ดวงนั้นก็ลอยลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว
อาจเป็นจุดสิ้นสุดของวัน หากแต่อะไรบางอย่างกลับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง และไม่มีใครคำนึงถึงตอนจบ
“เราจะทะเลาะกันอีกไหม” ผมถาม ไอ้เฟยยิ้มพลางยักคิ้วกวน “ไม่เหลือ”
“แล้วถึงตอนนั้นจะทำยังไง”
มิ่งฟ้าดึงผมมาใกล้ ซ้อนตัวยืนจากด้านหลัง โอบกอดผมไว้ ปลายนิ้วเกี่ยวพันและบีบเข้าหากันประกอบคำตอบ
“ถ้าใครทำผิดกับอีกฝ่าย แล้วยอมสารภาพจะได้รับการยกโทษกึ่งหนึ่งดีไหม”
“ห้ามมีเรื่องชู้สาว”
“เรื่องนั้นกูเลิกมานานแล้ว”
“ถ้าเลิกนานแล้วเด็กนั่นมันอะไร”
“ไม่เอาน่า เราจะไม่พูดถึงเรื่องอดีตอีกดีไหม หรือถ้ามึงคาใจ กูจะตอบทุกคำถามมึงวันนี้เลย”
“มึงเคยรักน้องมันหรือเปล่า”
“ไม่เลย” มิ่งฟ้าตอบเสียงเรียบ ขยายความในประโยคถัดมา “ตอนแรกเมทไม่ใช่เกย์ด้วยซ้ำ กูเอ็นดูมันเหมือนน้องคนหนึ่ง เหมือนที่กูดูแลยู แต่กูดัน...ไปนอนกับมัน”
“เพราะคิดว่าเป็นกู?”
“กูไม่อยากใช้คำว่าพลาด มันโหดร้ายกับไอ้เมทเกินไป...แต่ก็นั่นแหละ” มิ่งฟ้าไหวไหล่ ยังมีความรู้สึกผิดอยู่ในแววตา “กูเมาว่ะ...พอตื่นมาอีกทีก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ทั้ง ๆ ที่เมื่อสมัยเรียนกูเฉย ๆ กับการนอนกับคนอื่นนอกจากมึง แต่คราวนี้กูกลับกลัวไปทุกอย่าง กลัวน้องมันเสียคน กลัวมันวิ่งโร่มาฟ้องมึง กลัวมึงจะทิ้งกู ทุกอย่างระหว่างเรากำลังไปได้ดี กูกลัวมันพัง อีกอย่าง...ช่วงนั้นเฮียอี้ไปวอแวกับมัน กูก็ยิ่งห่วง กูทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ ที่กูทำกับมันแย่มาก ๆ กูทำให้มันเป็นเกย์ แถมยังไปเอามันอีก ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ เฟยเป็นคนเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้กับตัวตั้งแต่ไหนแต่ไร ดูมันเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ใคร ๆ ก็อยากพึ่งพาดังนั้นไม่แปลกเลยที่เด็กคนนั้นจะชอบมันเข้าจริง ๆ
ผมเอนตัวทิ้งน้ำหนักลงกับแผ่นอกกว้างอันแสนอบอุ่นก่อนเฟยจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูกลัวการอยู่โดยไม่มีมึงมากขนาดไหน ตี่ตี๋ สาบานเลยก็ได้ ไม่ทำอีกแล้ว แค่มองก็จะไม่มอง”
ผมหัวเราะ ครางรับคำในลำคอ “ถ้ามีอีกครั้งกูไปนะ ไม่ฟังเหตุผลอะไรแล้วด้วย”
“กูขอโอกาสครั้งสุดท้ายมึงมาแล้ว สำหรับเรื่องนั้น” ผมพยักหน้ารับรู้ มันเองก็กระชับแขนโอบกอดผมเอาไว้แน่น
“โอเค งั้นเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก ไม่มีการขุดมาเป็นประเด็นเวลาทะเลาะกัน” ผมตอบ และไอ้เฟยก็พยักหน้า ผมรู้สึกว่ามันดีใจเพราะพันธนาการสุดท้ายถูกปลดออกแล้ว
“ส่วนเรื่องอื่น ๆ เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน”
มิ่งฟ้าครางรับคำในลำคอก้มตัวลงมาใช้แก้มแนบกับผม
“...เราจะผ่านไปด้วยกัน”
ดวงดาวยามค่ำคืนส่องแสงจรัสฟ้า สายลมแห่งความรัก พัดหมุนรอบตัวเราให้ชื่นฉ่ำหัวใจ
ตราบใดที่ยังรัก แน่นอน...เราต่างพร้อมให้อภัยมันไหว
…because true love doesn't mean we will never break up, it means we will always get back together.
END
สงสารแต่แม่ปลาบู่ อาศัยอยู่ในบึงใหญ่...
/ไม่เกี่ยว
จบแล้วค่ะสำหรับเรื่องนี้ ธีมของเราสำหรับเรื่องนี้คือการให้อภัย เราไม่ได้ตั้งใจจะหลอกทุกคนนะ ตั้งแต่แรกที่บอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ คือเราอยากให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่บทมันพาไป (กรีดร้อง) เลยกลายเป็นเรื่องที่ดราม่าที่สุดที่เคยเขียนมาเลย
เรื่องนี้ได้มุมมองมาจากเพื่อนหลาย ๆ คนที่คบ ๆ เลิก ๆ กับแฟนค่ะ เคยถามไปเหมือนกันว่าทำไมเจอแบบนั้นแบบนี้แล้วไม่เลิกวะ ร้องห่มร้องไห้เสียใจอยู่ได้ เจ็บแล้วทำไมไม่จำ โดนตอกกลับมาคำเดียว "เข็ดกับรักก็ขึ้นคานเหมือนมึงสิ" แสบไปถึงทรวง
จริง ๆ คนรักกันมีปัญหาด้วยกันหมดค่ะ จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ตาม แต่เขาผ่านมันไปด้วยกันได้เพราะการปรับความเข้าใจแท้ ๆ (เริ่มปลงหลังจากเห็นพวกที่เรายุเลิกไปหลายคู่เข้าสู่พิธีวิวาห์และมีลูกตัวเล็ก ๆ กัน) พี่วินกับพี่เฟยก็แก่แล้ว การชิงชังฝังใจเลยกลายเป็นเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างไม่อยากเก็บมาคิดในเมื่อยังรักกันอยู่ เราไม่รู้ว่าที่เขียนมาทั้งหมดพอจะสื่อให้เข้าใจตรงกันได้ไหม แต่พยายามอย่างสุดซึ้งเลยกับเรื่องนี้ หากยังเขียนไม่ดี หรือเจ็บแค่้นเคืองโกรธตัวละครตัวใดข้าน้อยขอรับผิดไว้เพียงผู้เดียว
ก่อนหน้านี้แซว ๆ ไว้ในเพจว่าเดี๋ยวจะเลิกเขียนนิยายไปวาดปกขายแทนแล้ว อันนั้นล้อเล่นนะคะ กลัวรวย ยังไม่อยากลาออกจากงานประจำมาเป็นปิกัสโซ่ เรื่องต่อไป(ซึ่งน่าจะเว้นระยะยาวพอสมควร) อยากเขียนเป็นเรื่องเบา ๆ บ้างค่ะ (ไม่หลอกแล้ว TvT) ยังไงก็ฝากติดตามผลงานกันด้วยนะคะ ^^
สุดท้าย ขายของค่ะ
เปิดจองแล้ว สามารถอ่านรายละเอียดได้ตามลิงค์ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45284.0
หรือเข้าไปในเฟสบุ๊กแฟนเพจ(มีตอนพิเศษสั้น ๆ ในพาร์ทของพี่เฟยสองสามตอนค่ะ)
แล้วเจอกันในตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ
-
ความรักๆม่มีใครถูกผิดหรอก ใครจะคบจะเลิกมันก็ขึ่นอยู่แต่หล่ะคนว่าแค่หล่ะคู่ว่าเค้าผ่านอะไรกันมามีวิถีทางในการคบกันในรูปแบบไหน สำหรับเราคู่นี้เคลียร์และดีงามมากที่จบแบบนี้ ชีวิตมนุษย์แหละเนอะ ต้องมีความผิดพลาดกันมั่ง
ขอบคุณมากๆค่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาๆจริงๆไม่ผิดหวังเขียนได้ดีมากเหมือนโตไปอีกขั้นแล่วนะคะ
-
เกลียดพี่เฟยไม่หาย
ตรงที่มันทำยังไง อินี่ก็เกลียดมันจริงๆไม่ได้
จริงๆเราก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เฟยทำนั
อาจจะเป็นเพราะเราถือคติว่าจะด่าใครก็ห้ามอิเหนาเป็นเอง
สาเหตุใดๆ มันก็ไม่ควรทำไหมล่ะ!
แต่ก็... นะ มันจบแบบนี้ก็ยังดีนะ
ปล. แม้อินี่จะไม่ชอบพี่เชนทร์ แต่อยากอ่านคู่พี่โน้ตกับเชนทร์นะคะ เอาเฮียอี้กับเมทด้วย ฺรืออ
-
แค่คำว่าอภัย ทำไมฉันจะให้เธอไม่ได้เนอะวินเนอะ
รักไปแล้วนี่นา
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเหมือนจมน้ำตลอดเวลา
หายใจไม่ค่อยออก 55555 แม้กระทั่งตอนจบ
แอบฟินพี่เชนทร์พี่โน้ต อยากอ่านคู่นี้จัง
:mew3:
-
จบแล้วเหรออออออออออออออออออออ :ling1:
ยังฟินไม่สุดเลยแงงงงงง
แต่ก็ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะค่ะ
-
ชอบประโยคลงท้ายมากเลยค่ะ
เพิ่งจะได้อ่าน คู่ที่มาเขียนเรื่องเล่าไว้ในพันทิพ ที่คยกันมาสามสิบปี
ระหว่างมีปัญหา มีคนอื่น แต่ก็กลับมา
มองจากมุมนั้น มาสู่มุมนิยายเรื่องนี้ ... เจอปัญหา แล้วผ่านมันไปด้วยกัน ถึงจะคบๆ เลิกๆ
แต่ยังไงก็กลับมาหากันได้ทุกครั้ง ... พี่เฟยคนดี (เรียกได้ลำเอียงสุด ><) กับตี่ตี๋ถึงจะเป็นตัวละคร
แต่ก็ทำให้เชื่อในเรื่องที่ว่า นอกจากคนในครอบครัวแล้ว คนที่จะรับเราได้
และให้อภัย แบบไม่สิ้นสุดไม่ว่าเราจะเปนยังไง มันก็ยังมีอยู่
-
รักพี่เฟย :m15:
-
ฮือออ จบซะแล้วววว ขอตอนพิเศษด่วนนนน :hao5: :hao5:
-
o13 o13 o13 o13
-
อาจจะคิดแตกต่างจากเม้นอื่น
มันจบง่ายไป ง่ายไปจริงๆ
ตอนนี้อาจจะถูกใจคนเขียน
แต่ไม่ถูกใจคนอ่านอย่างเราเลยค่ะ
นั่งรอมาเป็นอาทิตย์ เพื่อรอบทสรุป!! ????
#ไปนั่งอ่านอินทรีกะพี่ยูต่อดีกว่า :seng2ped:
-
เป็นบทสรุปที่สวยงามจังเลยช่วงเวลาที่วินคิดถึงเรื่องของตัวเองนี่มันอินจริงๆค่ะ และที่บอกว่าโกรธแต่รักมากกว่า นี่คือเคลียร์เลยนะ นี่สงสารน้องเมทจง
-
สนุกมากกกกกกกก ขอบคุณนะคะวำหรับนิยายดีๆ><♥♥♥♥♥♥ :mew1:
-
ว้าวอ่านจบแล้วเป็นตอนจบที่สมบูรณ์จริงๆการให้อภียกันและกันซินะ ขอบคุณคุณเวสที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ว่าแต่ความหมายของรอยสักของวินคืออะไรค่ะจะมีเฉลยในตอนพิเศษรึเปล่าคิคิหนังสืออุดหนุนแน่นอนค่ะคิคิ
-
ซึ้งใจ น้ำตาซึม ความรักคือการให้อภัยจริงๆ ค่ะ ให้อภัยมันก็เหมือนการปลดปล่อยทั้งสองฝ่ายแล้วมาเริ่มกันใหม่
ช่วงแรกของตอนอึดอัดมากว่าเขาจะไปกันไหวไหม มันดูอึมครึม คือเฟยพยายามนิ่งเฉยอย่างมาก รอวันเขาให้อภัย
แต่พอวินหายไปเท่านั้นล่ะสิ้นท่าเลยพระเอกฉัน วินหายไปไหน ปมในใจเรื่องนี้ฝังลึกจริงจัง
ชอบความคิดวินทุกอย่างเลย ทุกคำพูดเลยด้วย ห้ามมีคนอื่น!!! ชัดนะคะมิ่งฟ้าคะ คงไม่มีหรอก รักกันจะแย่แล้ว
พี่เชนทร์กับพี่โน๊ตน่ารักดี หาความสุขของตัวเองเจอแล้ว
ชอบบังกะโลหลังนี้อ่ะ ความทรงจำดี ที่วินถูกพามาหลอกฟันครั้งแรก 5555 ว่่แล้วก็อยากกลับย้อนอ่านตอนเก่าๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ง่าาาาาาาา...จบแล้วอ่ะ
เรื่องนี้จะดราม่าก็ไม่สุด จะฟินก็ไม่สุด 55555
มันอึมครึมกันมาถึงตอนจบเลยทีเดียว แต่ละคนนี่ความลับเยอะกันจริง
เราอยากอ่านเรื่องของพี่เชนพี่โน้ตมากเลยอ่ะค่ะ 55555 เพราะรู้สึกชอบคาแร็คเตอร์ของพี่โน้ตมากๆ
รอตอนพิเศษเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆค่าา
ยกให้เป็นนักเขียนในดวงใจอีกคนเลยยย
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเครียดตลอด เครียดมาก
ยิ่งตอนก่อนจบ เราอ่านที่ตจว.ไม่ได้อยู่บ้าน อ่านในที่นเยอะๆ
อึดอัดมากอ่ะ เพราะไม่ได้ระบายออกมา
นี่คืออินมากนะคะ มันคือดีนะไม่ใช่ไม่ดี
ไม่โกรธ ไม่เกลียดใครเลย
นอกจากพี่เชี่ยเอียอี้ 555555 นี่ลำเอียงมากอ่ะ
ส่วนเรื่องเมทไม่มีไรจะพูด ไม่สงสารน้องด้วย(อ้าว)
คือลำเอียงค่ะ5555555555555
ยอมรับว่าเสียใจที่เฟยทำแบบนี้ แบบเสียใจอ่ะ
ทำไมวะ ยิ่งรู้ว่ามีไรกันนะยิ่งแบบ
และยิ่งรุ้ว่าเมทดีมาก ยิ่งกลัว
แต่ก็นั่นแหละ มันไม่มีอะไร ที่สำคัญเราไม่ใช่น้องวิน55555
พยายามไม่อินมากนะ
สรุปคือไม่ว่าอย่างไงก็ทีม วินเฟย เฟยวิน
เม้นไรก็ลำเอียงพระนายตลอด 5555555555555555555555
-
จบแล้วเหรอ
ยังไม่เฉลยความหมายเรื่องรายสักของเฟยเลยน้า
จะใช่ที่คิดไว้รึเปล่า
-
ชอบคอนเซปเรื่องนี้นะ 'ให้อภัย'
พี่เฟยและวินตอบโจทย์ได้ดี
จะว่าไป เรื่องนี้เราว่าเรียลทีเดียว
ในชีวิตจริง รัก เลิก ให้อภัย รีเทิร์น มันเป็นวัฐจักร
ในสายตาคนนอก มองก็รู้สึกหงุดหงิด ทำไมไม่เลิกๆไปวะ ยอมอีกทำไม
เพราะเราไม่ใช่ตัวคนที่เจอ ไม่ได้มีความผูกพัน ความทรงจำร่วมกัน ความรักให้อิคนต้นเหตุ
แต่คนที่เป็นแฟนกัน มันมีแฟคเตอร์นี้ไง
ดีใจที่จบอย่างนี้ ถึงแม้เฟยจะเคยผิด วินจะเคยพลาด
แต่ถ้าสำนึก แต่ถ้ายังรักกัน ถ้าจะไม่มีผิดและพลาดเป็นครั้งที่สอง
อภัยกัน กลับมารักกันอย่างนี้แหละดีแล้ว
ไม่อยากจะบอกว่า ช๊อตที่วินเปิดประตูห้องมาแล้วเฟยผวาเข้าไปหาแล้วระเบิดความรู้สึก
มันเป็นอะไรที่แบบ....อินมาก
อ่านแล้วให้อภัยในทันที ไม่รู้สิ เวลาเห็นคนที่เก่ง นิ่งมาตลอด
แต่ถึงขั้นระเบิดอารมณ์ หลั่งน้ำตาขนาดนี้ แสดงว่าต้องสุดๆจริงๆ
เรื่องนี้ กราฟความนิยมพี่เฟยอย่างกับเจทโคสเตอร์
พุ่งสูงอยู่ดีๆก็ตกฮวบคนสาปส่ง แต่สุดท้ายก็สามารถกลับมาสูงได้ ^^
ชอบเรื่องนี้มากเลย ไม่ผิดหวังที่เป็นคุณwest ไม่ผิดหวังที่ตามมาจากเรื่องน้องอินพี่ยู
ส่วนหนังสือ ซื้อแน่นอนค่ะ ;)
-
จบละ ชอบธีมของเรื่องนี้นะ ถึงทีแรกพี่เฟยจะอยากแก้แค้น แต่เพราะรัก เลยทำไม่ลงจริงๆ
ตอนดราม่าทำเราอึดอัดไปหลายวัน ถึงกับเรียกพี่เฟยว่าไอ้เฟยไปสี่ห้าวันเลยทีเดียว
แต่ไงก็รักนะพี่เฟย :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
ดีใจที่ในที่สุดก็กลับมาอยู่ด้วยกัน สบายใจจจจจ ฮ่าๆๆๆ :call:
พี่เฟยต้องดูแลความรักครั้งนี้ดีๆน๊าาาาาา :impress2:
รออ่านตอนพิเศษหลายๆตอนน๊าค้าาาา
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆน๊าาาา
รักพี่เฟยยยย
-
เริ่มอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรก โดนหลอกด้วยคำว่า "เรื่อยๆ" ของคุณ west นี่แหละค่ะ
ตอนที่เริ่มมีดราม่าก็คิดว่าคงไม่หนักหนาหรอก เพราะเป็นเรื่อง "เรื่อยๆ"
โอ้โห มันเครื่องมากและอืดที่สุดเท่าที่เคยอ่านผลงานของคุณ west มาเลยล่ะค่ะ
แต่ก็เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเช่นกันค่ะ ตอนนี้ก็เป็นแม่ยกให้เฟยตี่ตี๋ อยู่ทีมตี่ตี๋ค่ะ
เราชอบนายเอกที่เป็นคนดีถึงแม้จะถูกพรหมลิขิตกลั่นแกล้งให้ต้องผิดพลาดไปบ้างก็เถอะ
เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับชีวิตรักของคนทั่วไปจริงๆนะคะ
แต่ในชีวิตจริง คงต้องดูความจริงใจกันอีกที เพราะส่วนมากไม่ได้เป็นแบบพี่เฟยกันหรอก
คนอ่านไม่ได้เข็ดกับความรัก แต่ก็อยู่บนคานมานาน คาดว่านานกว่าคนเขียนแน่ๆ ฮ่าๆๆ
เฟยตี่ตี๋ใช้เวลาหกปีในการกลับมาเจอกัน
คนอ่านใช้เวลาแปดปีในการเลิกโง่
ผช คนสุดท้าย เจ้าชู้กว่าพี่เฟยเป็นร้อยเท่าและหาความจริงใจไม่ได้เลย
ซ้ำร้ายพอผิดแล้วยังชอบหนีเหมือนตี่ตี๋ซะด้วย ไม่มีคำอธิบายเลยสักคำ
เลยอุทิศเวลาว่างจากการไม่มีแฟนให้นิยายวายซะ สนุกสนานกันไปค่ะ
เอ้ะ! นี่มาระบายอะไรในนิยายของเฟยตี่ตี๋ ก็แค่อ่านแล้วบางซีนมันโดนใจอ่ะค่ะ
คิดว่า เออ เราก็เคยผ่านอะไรแบบนี้มาเนาะ มันเหมือนกัน ต่างกัน อย่างนั้น อย่างนี้
เดี๋ยวจะตามไปจอง หวังว่าจะมีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคนที่จองมากกว่าสองชุด ฮิฮิ
ขอบคุณสำหรับเฟยตี่ตี๋ของแม่ยก จะติดตามผลงานต่อไป "เรื่อยๆ" ค่ะ
-
จบแลัววววววววววววววว
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราอินจัดเป็นวันๆได้เลย
ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
-
เอาละ เราไม่คาใจเรื่องของเฟยละ
รักตี่ตี๋นะ มาตอนพิเศษเยอะๆนะคะ คิดถึงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ทำให้เรามีรอยยิ้มและน้ำตา
จะรอติดตามเรื่องใหม่ต่อไปนะคะ
-
จบไปได้ด้วยดี
โอเค เราโอเค อยากให้เฮียอี้มันได้กับน้องเมทจริงๆเลย
ชอบเสือกเรื่องของเฟยดีนัก 55555555555555555555555555555555555 :hao6:
-
ขอบคุณ
-
ฮั่วฮ่าๆๆๆๆๆ
สะใจๆเอิงเอย พี่เฟยร้องไห้ ฮ่าๆๆ
เข้าโหมดจริงจังมั่ง เม้นท์ฮามาหลายตอนล่ะ
อืมม ยังไงดีล่ะเรื่องนี้ตั้งแต่แรกที่อ่าน เรื่องเดียวที่เดาถูกคือ อิพี่เฟยนางรู้เรื่องพี่ตี๋อยู่แล้ว ว่านอนกับใคร
แต่พอมาอ่านพาร์ทพี่ตี๋รวมทั้งเฮียอี้มาเฉลยมันเจ็บอ่ะเป็นเรื่องแรกที่ทำให้เรานอนไม่หลับ ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร อ่านตอนเดิมซ้ำๆวันล่ะเป็นสิบรอบ เนื่องจากสงสารพี่ตี๋ ชีวิตดราม่ามากกก
สงสารแม่ด้วยเสียไปแบบไม่รู้ความจริง มันรู้สึกแย่อ่ะ เราเข้าใจพี่ตี๋เลยมันเศร้ามากโทษตัวเอง โกรธตัวเอง ถ้าไม่มีพี่เฟยอยู่คงแย่ ยิ่งพอพี่เฟยเป็นที่พึ่งสุดท้ายกลับทำร้ายกันแบบนี้ เหมือนเคว้งไม่เหลือใคร
ยิ่งอ่านตอนเครียดลงกระเพาะแล้วเครียดตาม เนื่องจากเครียดลงกระเพาะเรื่องงานอยู่แล้วฮาาา
ส่วนพี่เฟยเราเข้าข้างตลอดเพราะคิดว่าพี่แกคงไม่ทำ พยายามเชื่อแม้สถานการณ์จะบอกว่าทำ(หลอกตัวเองฮ่าๆๆ) เราก็เห็นใจน่ะหกปีกับความรู้สึกว่าทำไมแฟนเราถึงทำแบบนี้ จู่ๆก็หายไปโดยไม่มีคำอธิบายเลย แกคงฝังใจจริงๆ ไม่งั้นก็คงไม่ร้องไห้ขนาดนั้น ฮั่วฮ่าๆๆๆๆ เอาจริงๆไม่สงสารเลยอ่ะกร๊ากก ทำไมชั้นเป็นคนแบบนี้!! ฮ่าๆๆๆ ถือว่าพี่เฟยได้บทเรียนไปเหมือนกันน่ะ
ส่วนพี่โน้ต น่าร๊ากกกกก อ๊ากกก โผล่มานิดเดียวให้ก๊าวใจ ขออีกได้มั้ยยย รักนางจริงๆ นางควีนมากๆเลย
สุดท้ายขอบคุณคุณเวสต์ที่ใจร้าย ฮาา ไม่ใช่ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมีคุณภาพเสมอออกมาให้คนอ่านได้อ่านอย่างมีความสุข สุขมั่ง เศร้ามั่ง เสียน้ำตาเพราะดราม่ามั่ง เพระความอิน แต่มีความสุขทุกเรื่องจริงๆค่ะที่คุณเวสต์ได้แต่งออกมาให้เราได้อ่าน
ปล.ลืมพูดถึงนุ้งอินกะพี่ยู น่าร๊ากกกที่สู๊ดดด โผล่มาขัดดราม่าทำให้เรายิ้มออกมาได้ หลังจากตึงมาหลายตอน ฮอลลล รักคู่นี้มว๊ากๆๆๆ
อีกเรื่องอยากเห็นพี่เฟยตอนตัดผม ฮอลลจะหล่อมากมั้ยน้าาา อยากอ่านตอนนี้มากๆๆ
คุณเวสต์ค่ะนิยายพิมพ์เป็นพันหน้าเลยค่ะ ตอนพิเศษแบบนอนสต็อป หลังจากขมมาหลายตอน ฮาาา
-
:pig4: ให้อภัยกันดีกว่าหันหลังตลอดชีวิตเน้อ
-
คนเรารักกันก็ต้องมีทะเลาะกระทบกระทั้งกันบ้าง อยู่ที่เราพร้อมจะให้อภัย และเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งหรือไม่
วินรักเฟยมาก รักมาตลอดไม่เปลี่ยนแปลง เฟยก็รักวินมากมาตลอดเหมือนกัน เรื่องในอดีตของวินเฟยจึงพร้อมให้อภัยได้โดยง่าย
วินก็ให้อภัยเฟยเพราะรักมากเช่นกัน ห่างกันมานาน เสียเวลามานาน ใช้เวลาช่วงชีวิตที่เหลือให้คุ้ม รักกันให้อภัยกันแบบนี้ดีกว่า
ต่อไปนี้วินจะมีแต่รอยยิ้ม มีความสุขแล้ว หลังจากที่มีแต่ความเสียใจและน้ำตามาตลอดตั้งแต่ต้นเรื่อง
ขอให้เฟยทำได้อย่างที่พูดนะ ไม่งั้นคราวหน้าวินหนีไปอีกอาจตามหาไม่เจอแล้วก็ดได้
นิยายจบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ :pig4: เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่ทำให้น้ำตาไหลได้ตลอดเลย
รอตอนพิเศษนะคะ อยากได้ความหวานของคู่นี้มากๆ หน่วงมาทั้งเรื่องแล้ว ขอเติมความหวานจากคู่นี้ด้วยค่ะ 55555
ปล.แต่สงสารเมท เคืองและโกรธเฟยตรงนี้นี่แหละ ที่ลากคนๆหนึ่งเข้ามาเกี่ยวข้อง จนเขารักตัวเอง แต่สุดท้ายเมทก็ต้องตัดใจ เสียใจไป
ไม่เป็นไรนะเมทนะ ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า ไปรอเจอคนที่เกิดมาเพื่อเมทนะ. สู้ๆนะเมท
รักวิน ตี่ตี๋ของเฟย :L1:
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณนะคะที่ทำให้เราไม่เหนื่อยกับตอนจบ
ตอนแรกแอบเคยเดาว่าวินต้องหนีอีกครั้ง
แต่ตอนนี้เริ่มเข้าใจว่าทำไม
เพราะคำว่า 'รัก' เพียงคำเดียว มันมีค่ามากกว่าทุกสิ่ง ความผิดพลาดในอดีตเลยได้รับการให้อภัยอย่างง่ายดาย (แอบง่ายไปหน่อย แต่ก็เข้าใจ ฮ่าๆ)
ปล อยากรู้เรื่องรอยสักรูปนกอินทรี >< :hao7:
-
:pig4:
-
จบไปแล้ว ยังแอบหวังว่ามันยังไม่จบยังมีอีกซักสองตอน
แต่ในเมื่อมันมาถึงตอนจบแล้วก็แอบใจหายนิดๆ :hao5:
ไม่ได้ติดตามมาแต่แรก แต่ก็รู้สึกรักตี่ตี๋มากๆ(แล้วแกไม่รักอิพี่เฟยเรอะ!!!)
อิพี่เฟยท่าทางคุณwestจะรักมากอยู่แล้วเห็นเข้าข้างกันตลอด :hao3:
เรื่องนี้มันคือเรื่องการให้อภัยเหมือนอย่างที่คุณwestว่าไว้จริงๆ
"โกรธนะ แต่รักมากกว่า" คำนี้เข้าใจตี่ตี๋เลย
แล้วถ้าเด็กเมทไม่พูดว่าที่ได้นอนกับเฟยเพราะเฟยคิดว่าเป็นตี่ตี๋
เด็กเมทจะโดนเกลียดมากเลย เพราะที่ผ่านมานางโดนคนอ่านด่ากันมาเยอะจริงๆ
แต่สะใจมากเลยตอนอิพี่เฟยกลัวตี่ตี๋หายไปอีกครั้ง
คือมันดูสาสมกับที่พี่เฟยทำเรื่องไม่ดีๆกับวินมากๆ
นี่คือสิ่งที่อิพี่เฟยสมควรจะได้รับบทเรียนจากเรื่องความเจ้าชู้ของตัวเอง
เจอพี่เฟยเวอร์ชั่นนี้เข้าไปคนอ่านเลยอภัยพี่เฟยเหมือนกัน
นี่ใจอ่อนเพราะรักตี่ตี๋นะเนี่ย #ทีมตี่ตี๋ สุดฤทธิ์ :laugh:
ขอบคุณสำหรับนินายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
ทั้งคู่รู้จักการให้อภัย ซึ่งเราเห็นว่าดีมาก
แม้วินจะเคยนอนกับเฮียอี้ เฟยเคยหลงผิดได้กับแมท
แต่ความรักของทั้งสองก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
หวังว่าความรักของทั้งสองจะไม่มีอุปสรรคอีกนะคะ
รอตอนพิเศษอยู่น้าา ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
คุณ west เขียนนิยายภาษาดีมาก ชื่นชม
:L2: :L2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยน้ำตาซึม
"เราทุกคนต่างเป็นต้นไม้ที่มีหนอนแทะ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไม่เคยทำพลาดในชีวิตกันทั้งนั้น และสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่การถูกเหยียบย่ำให้จมดิน หากแต่คือการให้อภัยจากคนที่เรารักมากที่สุดต่างหาก"
ชอบสองบรรทัดนี้มาก
ยิ่งตอนที่เฟยคุกเข้าร้องไห้ อีนี่น้ำตาไหลพราก
น้องขออภัยที่ด่าไปตอนก่อนหน้าเสียมากมายก่ายกอง
น้องเข้าใจแล้วว่าพี่เฟยนี่แหละ เหมาะสมกับพระเอกเรื่องนี้ที่สุด
จากนี้ไปก็ว่าด้วยเรื่องของการเงิน ไปค่ะไปทุบกระปุกมาสั่งนิยาย
เราจะอ่านเรื่องต่อๆๆๆๆๆๆๆๆไปนะคะ สู้ ๆ >_<
-
ง่ะ จบซะแล้ว มันเหมือนจะเคลียร์นะ แต่มันไม่สุดอ่ะ
แต่ชอบเรื่องนี้มากนะ มันสอนอะไรหลายๆอย่าง คู่รักถ้าเดี๋ยวๆเลิก ไม่มีคำว่าอภัย มันก็ไม่มีวันยั่งยืนหรอก
คนเราถ้ารักกันต้องให้อภัยกัน(แต่ทุกคนย่อมมีขีดสิ้นสุด) "โกรธนะ แต่รักมากกว่า" อิฉันเข้าใจคำนี้ดีเลย
They could never make me hate you
Even though what you was doing wasn't tasteful, even though you out here looking so ungrateful
I'mma keep it moving, be classy and graceful...................
- I'm angry but I still love you.
------------------------------------------
ขอบคุณคุณ West สำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ :pig4:
ปล. บอกตรงๆว่ายังโกรธเฟยอยู่ขอเอาป้ายไฟที่เคยเขียนว่า FC' เฟย ฟาดหน้าสักทีก่อนนะคะ ..... บั้ยส์!
ปล2. I'm a forgive, I won't forget, but I'm a dead the issue
-
จบดีมากกกกก ชอบบบบ พี่วินน่ารักทุกตอนเลย ดีๆ
-
สนุกมากขอบคุณค่ะ o13
-
จบแล้ว กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน กว่าจะเข้าใจกัน หนึบ หนับ หน่วง เหนี่่ยว มีทุกความรู้สึกเลย
ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ ^ ^
-
ขอบคุณที่แต่วเรื่องนี้ครับบ. มีหลายอารมณ์เลย แต่ก็ชอบมากกครับบบ
-
พออ่านตอนนี้แล้วก็เห็นใจเฟย ดีที่เมทมาพูดกับวิน ทำให้รู้อะไรหลายๆอย่าง
ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ค่ะ นี่แอบกลัวจะจบแบบดราม่า ขอบคุณคุณเวสต์นะคะที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงเพลงที่ช่วงนี้กำลังติดอยู่เลยค่ะ
"No Good in Goodbye" ของ The Script เนื้อหาโดนเกือบทุกท่อนเลยจริงๆค่ะ
อยากให้คุณ -west- ลองฟังดูนะคะ เรื่องของสองคนนี้จบในมุมที่เราคิดว่าเหมาะสมแล้วค่ะ สำหรับบริบทและอะไรหลายๆอย่าง
ได้เห็นเฟยในมุมที่ไม่เคยเห็น และไม่คิดว่าจะได้เห็น (แต่ลึกๆก็อยากให้เป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน แอบโรคจิตค่ะ 5555555)
เหมือนทำร้ายตี๋มาก็สมควรที่จะโดนกลับไปบ้าง พอจนถึงจุดๆนึง มันก็แค่ 'พอ' เองแหละเนอะสำหรับการทะเลาะกัน การโกรธกัน
รู้สึกว่ากลับมารักกันครั้งนี้ จะเป็นรักที่ยืดยาวและมั่นคงกว่าแต่ก่อนมากแน่ๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ..
-
เราก็ดีใจนะที่ทั้งเฟยและวินผ่านมันไปด้วยกันได้ :กอด1:
มันจะลืมได้จริงไหม ไม่รู้ แต่ถ้าไม่รื้อฟื้นก็โอเค เพราะก็ยอมรับกันอยู่ว่ามันเป็นแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย :hao5:
ยังไงก็มีความสุขมากๆนะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :pig4: :mew1:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ
ความรักนี่บางทีก็สวยงามจนน่าใจหาย ทำให้โลกเป็นสีชมพูราวกับความฝัน
แต่พอเมื่อไรที่เราโดนความรักทำร้าย ความรักก็เป็นยิ่งกว่าคมดาบที่คมที่สุดที่เรารู้สึกตัวอีกทีเราก็ตายแล้ว
เรานับถือตี่ตี๋กับพี่เฟยมากๆ การให้อภัยไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ยิ่งมันเป็นเรื่องที่ทำลายความไว้ใจความรักความเชื่อมั่น
ที่เราเคยมอบเรา เราเคยโดนและรู้ว่ามันเจ็บ ที่เจ็บกว่าเรื่องไหนๆคือ ความไว้ใจอันยาวนานแลัหนักแน่น
ที่เราวางลงให้กับคนที่เรารักที่สุดโดยไม่เคยคิดฝันว่ามันจะย้อนกลับมาทำร้ายเราอย่างแสนสาหัส
เราชื่นชมพี่เฟยมาตั้งแต่คำประกาศ และรู้สึกว่าเป็นคนมีอะไร แต่ตอนเปิดเรื่องนี้มาใหม่ๆเรายอมรับว่า
เราไม่ชอบตี่ตี๋เอาซะเลย เป็นคนที่ดูราวกลับจะขาดกลัวจนต้องวิ่งหนีแล้วยังทอดทิ้งความดีงามในตัวเอง
เมื่อคิดว่าตัวเองไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แต่สุดท้ายตี่ตี๋ดันเป็นหนึ่งในคนที่มั่นคงต่อรักอย่างมากมาย
พร้อมจะให้อภัยคนที่รักเสมอ พี่เฟยไม่เคยทำให้เราผิดหวัง
เรารักและขอบคุณพี่เฟยและตี่ตี๋มากที่สอนเรื่องราว
ของการให้อภัยอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกับเรา ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ครบรส สุข เศร้า จนเจ็บไปทั้งใจ
ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ :bye2:
ปล.เราจะรอเรื่องต่อไปนะคะ
-
เราอ่านแล้วนึกถึงวลีว่า
ไม่มีคนรักที่สมบูรณ์แบบหรอก
แต่ความรักต่างหากที่ทำให้เค้าสมบูรณ์แบบ
มันก็จริงเนอะ
-
ขอสารภาพตามตรง เราอ่านนิยายแล้วมักจะอินมากจนรู้สึกไม่สบายใจ เลยหยุดอ่านเรื่องนี้ไปตั้งแต่ตอนที่13-14
นิยายของwest ดีนะตัวละครแต่ละตัวดูโตมีมิติ มากขึ้นในทุกๆเรื่องเลย ถ้าตามอ่านตั้งแต่เรื่องแรกๆที่west เขียนมา
เรารู้สึกว่า นิยายWest ดูสมจริงมากขึ้นเยอะเลย เรื่องนี้ พี่ตี๋หรือวินจะดูเป็นตัวละครที่ดูเป็นมนุษย์ในชีวิตจริงๆมาก
มันก็จริงนะ ความรักระหว่างคนสองคน มันไม่ได้มีแค่ความรู้สึกรักอย่างเดียว มันยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่
จะเข้ามาเป็นเครื่องพิสูจน์ใจของตัวเราเองว่า เราจะรักอย่างไรให้ตัวเองและคนที่เรารักมีความสุขที่สุด
สำหรับเรื่องนี้ ทั้งพี่เฟย และพี่วินต่างคนต่างก็เจ็บช้ำ และยอมที่จะให้อภัยในความผิดพลาดของคนที่ตัวเองรัก
อ่านนิยายแล้วลองมองย้อนกลับมาที่ตัวเราเอง ถ้าเราเป็นพี่เฟย หรือพี่ตี๋ เราจะยอมทิ้งทิฐิ ทิ้งความโกรธ
และจะไม่แระแวงคนที่เคยทำผิดได้จริงๆรึเปล่า? เราเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
นี่เราอินมากไปใช่มั้ย?555
อ่านมาถึงตอนจบแล้ว สิ่งที่อยากบอกWest จากใจ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและมุมมองความรักใหม่ๆนะคะ o13
เรื่องหน้าWest บอกว่าจะกลับมาเขียนแนวใสๆ เหมือนเฮียกับเน็ต หรอ? เอาจริงอ่ะ ?
อยากอ่านแนวเมะซึน หน้ามึน ปากแข็ง ปะทะ เคะราชินี ฝากพิจารณาด้วยนะฮะ
แล้วเจอกันเรื่องหน้า ข้าพเจ้าจะตามไปเสพดราม่าต่อ... :bye2:
-
ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
จบแล้วเหรอ จะมีตอนพิเศษมามั้ยอ่ะ :call: :call: :call:
ขอบคุณสำหรับนิยาย ที่อ่านแล้วน้ำตาซึม :sad11: :sad11: :sad11:
รักกัน ต้องให้อภัยซึ่งกันและกัน น่ะถูกแล้ว
-
o13
-
จบแล้วอ่ะ สนุกที่ซู้ดดดดดดดดด
จบได้ดีเลยค่ะ ชอบ
-
แม่ปลาบู่~~~ มาเพราะพี่เฟย(ของน้องยู) แต่ มันช่างปวดร้าววววว แถมเชนโน้ตยังมาปิดท้าย มันอะไร
ตัวเอกมั้งคู่เป็นแผล แผลผ่าตัด ไม่ใช่แมวข่วนเหมือนยู ไม่ใช่ยุงกัดเหมือนกันต์ ไม่ต้องเป็นติ่งเหมือนบูม ไม่ได้ถูกถีบเหมือนเน็ท และไม่มึนๆเหมือนมีน
ในเล่มเอาพี่เฟยคนกวนตีนกลับมานะ มากะอินทรีก้อได้ plzzzz
-
จบแล้วเหรอคะ
รู้สึกใจหายจัง :sad4:
ชอบนิยายคุณWESTทุกเรื่องเลย
แต่ละเรื่องก็จะมีข้อคิดแฝงอยู่ในเรื่องด้วย
สำหรับเรื่องนี่ถือว่าดราม่าพอสมควร
แบบว่าเจ้ร้องไห้กับเรื่องนี้หนักสุดเลยค่ะ
นึกแล้วก็ขำตัวเองสงสัยจะอินไปหน่อย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ขึ้นมานะคะ
และยังจะขอพูดคำเดิมคือชอบภาษาที่คุณWESTใช้เขียนมาก :katai2-1:
ปล.ยังไงก็แอบมีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันมั่งนะคะ :bye2:
-
:impress3: :mew1:
-
ลงตัวจนได้ ชอบนะ เพราะอยากให้ทั้งตี๋ทั้งเฟยมีความสุข
รักกันซะขนาดนี้ แค่เข้าใจผิดไม่คุยไม่เปิดใจกัน
จะเอาแต่เจ็บแค้นเอาคืนกัน แล้วจะมีใครมีความสุขล่ะนะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ บอกตรงงงง
พี่เฟย น้องตี๋
-
จบแล้ว แอบใจหาย
เราชอบแก่นของเรื่องนี้นะคะ
เราเองตอนที่อายุน้อยกว่านี้ มีปัญหาอะไร เอะอะก็เลิก (ปัจจุบันขาขึ้นไปอยู่บนคานข้างหนึ่งแล้ว...หัวเราะ)
ยังไงอย่าเว้นระยะนานนักนะคะ
แต่งเรื่องใหม่เร็วๆ นะคะ
-
o13 เป็นเรื่องที่ดราม่าจริงๆ แรกๆอ่านข้ามๆ มีความรู้สึกลุ้นตลอดเวลาว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี
กว่าจะผ่านจะมาได้ทั้งเฟย ทั้งวิน ทั้งคนอ่าน เหนื่อย ดีใจที่ลงท้ายด้วยการให้อภัย :pig4:
-
ตามอ่าน 2 วันติด สาเหตุที่ไม่อ่านแต่แรก เพราะมีคนบอกเล่าว่าดราม่าหนัก แล้วมันหนักจริงๆ อ่านไปมีน้ำตาไหล
-
จบไปอีกเรื่องแล้ว เราว่าเรื่องนี้ดูสมจริงที่สุดเท่าที่คุณเวสต์เขียนมาเลยค่ะ (ไม่ได้หมายความว่าเรื่องอื่นไม่สมจริงนะ)
มีเหตุมีผล ถึงแม้จะขัดใจเพราะเราเป็นพวกฝังใจ ขืนเป็นเรานะ เรื่องคงกลายเป็นแบดเอนดิ้ง 555555555
พี่เฟยไม่น่ารักเลย 555555+ แต่ชอบตอนนี้ เพราะเราชอบให้ผู้ชายร้องไห้ (โรคจิต)
สุดท้ายเดี๋ยวสิ้นเดือนหน้าโอนเงินค่านิยายไปนะคะ 555555555+
-
จบ แล้วววววว
เอาน่ะ เราคิดว่าตี๋ตัดสินใจแบบนี้
ดีล่ะ เลือกที่จะเชื่อใจตัวเองง ถ้าทำแล้วมีคาวามสุข จัดไป
ส่วนอิตาเฟย ก้อตามนั้น มีอีก ตี๋ ไปแบบไม่เหลียวหลัง
-
ชอบนิยายคุณเวสต์ทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้จะเก็บไว้ใกล้ใจที่สุด อาจจะเป็นเพราะว่าเราอายุมากแล้ว
เคยผ่านเรื่องที่คล้ายๆกับเฟย-วินมาก่อน ไม่ได้ดราม่าปานนั้น
แต่มีแยกทางแล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีก จากนั้นมาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว
เฟยเปิดตัวใน คำประกาศฯ ดูเป็นคนที่เพอร์เฟ็คมากๆจนมาอ่านในเรื่องนี้ถึงเข้าใจว่าเฟยเสียศูนย์
เป็นคุณชายที่ทั้งขาดทั้งเกิน ตอนที่เฟยให้อภัยวินในตอนแรกๆ ยังคิดเลยว่าคนอะไรจะแสนดีและเพอร์เฟ็คปานนี้
ในขณะที่เราอ่านจากมุมมองของวินเราเห็นความไม่สมบูรณ์ของวิน เรารับรู้ถึงความรู้สึกหลายหลายที่วินรู้สึก รวมไปถึงความรักอย่างล้นเหลือที่วินมีให้กับเฟย ความละอาย ความเสียใจที่วินได้ทำผิดต่อเฟย ทำให้เรายกโทษให้วิน
แต่กับเฟยที่เราไม่ได้อ่านจากมุมมองของเขา ความผิดของเฟยเราอ่านขากมุมมองคนอื่น
ความรักที่เฟยมีให้วินก็รับรู้ได้จากคำพูดกับการสื่อของเฟยที่วินรู้สึก
ยิ่งช่วงหลังที่อ่านถึงเจตนาต้องแก้แค้นของเฟย คำว่ารักก็ไร้น้ำหนักไปโดยปริยาย
คำสรุปสั้นๆของเรื่องนี้ที่เรารู้สึกเป็นคำเอ่ยสั้นๆของวิน
“โกรธอยู่นะ...แต่รักมากกว่า”
นี่คือคำตอบทุกอย่างของเรื่อง
ยังชอบเฟยอยู่ ถึงจะโกรธแทนวินก็เถอะ รักวินที่น้องพยายามสู้ชีวิตมาก
ถึงจะเสียหลักไปช่วงหนึ่งแต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นใหม่
ถ้าหากว่าไม่แกร่งไม่มีทางทำได้
ดีใจที่ตอนจบเฟยวินกลับมาหากันอีก คิดว่าจากนี้ไปเฟยก็คงไม่กล้าที่จะเสี่ยงทำอะไรโง่ๆที่จะทำให้เสียวินไปอีก
ชอบตัวละครเกือบทุกตัวในเรื่องนี้
พี่ชิตนำลิ่วก่อนใครในลิสต์ พี่ชายที่แสนดี อยู่เคียงข้างวินตลอด
พี่โน๊ต ฝ่ายรับนางพญาของป้า นางก็ตกอยู่ในตำแหน่งเมียหลวงเหมือนกันกระทึบผัวจนกลัวตีนก็ว่าได้
อิเชนทร์ ไม่มีมันมาเร่งปฏิกริยาก็ทำให้เฟยวินรู้ใจช้าไปอีก แล้วพี่โน๊ตก็ไม่มีใครให้กระทึบ
เมท มาอิหรอบเดียวกันกับเชนทร์ แต่การเจอกันของวินกับเมททำให้วินคิดได้หลายๆอย่างและตัดสินใจได้ เป็นเหมือนเรพริกาหรือตัวแทนของวินสำหรับเฟย จากที่เกลียดอิหนูนี่กลายมาเป็นสงสารที่มาติดกับอิเฟยเข้าเลยเดินสู่เส้นทางสีม่วง
เฮียอี้ ทั้งเกลียดทั้งสงสาร เราเป็นสายสังคมวิทยาที่เชื่อว่ามนุษย์เปลี่ยนได้ถ้าหากว่าได้รับการกระตุ้นที่ถูกต้อง ยังเชื่อนะว่าเฮียอี้นี่มีคุณสมบัติผู้ชายที่ดี ถ้าหากว่าเจอคนที่ดีและเข้าใจ รักนางพอที่จะอภัยให้นางได้
ขอบคุณมากค่ะคุณเวสต์ ที่สร้างผลงานดีๆออกมาสำเร็จอีกชิ้น อิมเมจเฟยบนหน้าปกเริ่ดมากๆๆๆๆๆ งามกว่าวินเยอะเลย
-
ดีใจที่จบแบบนี้ ขอบคุณมากครับ
-
น่ารักค้ะ เรื่องนี้น่านักมาก ไม่ยาวมาก ไม่หวือหวามาก ไม่ตบจูบไม่รุนแรงแทบไม่มีฉากแตกหักแรงๆเลยยกเว้นฉากสุดท้าย แต่นั่นก็ไม่นับว่าแรงด้านการกระทำอยู่ดี แต่มันกินใจคะ อ่านแล้วมันรุนแรงทางอารมณ์ ชอบมากๆ ค่ะ ปกติไม่ชอบอ่านดราม่าเลย แต่เรื่องนี้คือไม่อ่านไม่ได้ ติด มาเฝ้ารอทุกวันอาทิตย์ อาทิตย์ไหนพิเศษมาตั้งแต่วันเสาร์ก็แทบกรี๊ดอาทิตย์ไหนมาดึกๆ กนอนไม่ได้ ต้องรอ 5555 ชอบมากๆค่ะ ชอบผลงานคุณ west มาก เรื่อยๆ แต่ดราม่าตลอด 5555 แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ได้พลิคล็อคอะไรแบบเรื่องยูแต่ชอบมากกกกกกกกกก ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายเรื่องดีๆ ให้อ่านจนเหมือนเป็นวิถีชีวิตของวันอาทิตย์ไปแล้ว 555 อาทิตย์หน้าคงนู้สึกแปลกๆ แน่เลย 555
ขอบคุณนะคะ :)
-
รักพี่เฟยคะ แอบอยากอ่านเรื่องของเชนกะโน้ต คือถ้าเราเปนโน้ตคงมีผั_ใหม่ไปละ
-
เปิดใจ และให้อภัย
ทำได้ จึงได้รักอย่างมีความสุข :กอด1:
-
จบแล้ว!!
ใจหายอ่ะ เรื่องนี้เป็นไม่กี่เรื่องที่ทำเรา " อิน " มากกก
ขนาดที่ตอนดราม่าจัดๆ เราอ่านแล้วนอนไม่หลับ
ตาค้าง คิดแต่ว่าทำไมๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณ west ค่ะ
เดี๋ยวรีบไปจองหนังสือดีกว่า อยากอ่านเรื่องเฮียอี้ ^^
-
ในที่สุดก็จบ เป็นตอนที่รู้สึกได้ว่าสุขจริงๆ
ตอนอื่นเหมือนหลอกให้สุขไม่สุด แต่ทำไม๊ทำไมมันเศร้าที่สุดล่ะเหวย
เรื่องนี้มันมาแบบอึนๆ หน่วงๆเครียดๆ แต่น้ำตาดันไหล ออกมา
เอาจริงๆปกติไม่ทนอ่านออะไรแบบนี้ มันเหมือนทรมาณตัวเองเล่น
แต่เรื่องนี้ทำเอาติดหนึบ ไม่อ่านก็นอนไม่หลับ ช่วงที่วินจะเสียตัวให้พี่เชนทร์นี่น้ำตาไหลนำไปก่อนเลย
แถมคิดไปก่อนสารพัด เฮ้อ เป็นเอามากนะเรา
-
มันก็เรื่อยๆจริงๆแหละค่ะ เพราะสองคนนี้เค้าไม่ได้หวือหวาอะไรอ่านมีดราม่าบ้าง ตลกบ้างถึงจะไม่ได้เยอะมากแต่อ่านแล้ววางไม่ลงเลย ขอบคุณพี่west มากๆนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านขอบคุณมากค่ะ :mew1:
ปล.อยากอ่านตอนที่วินกับเฟยรู้จักกันใหม่ๆหน่อยค่ะเพราะสงสัยมานานแล้วว่าสองคนนี้นิสัยต่างกันมากแต่ทำไมรักกันได้
-
ดีใจกับทั้งคู่นะ ที่ให้อภัยกันได้
รักกันอยู่ คืนดีกันมันคือสิ่งที่ต้องพยายามทำความเข้าใจ
ว่าจะทนเจ็บโดยไม่ปล่อยวาง
หรือว่าจะปล่อยวางแล้วลองมองกันใหม่
ถ้าความรักมีมากกว่าก็ปล่อยๆความเจ็บทิ้งไว้
และทำสัญญากันใหม่แบบนี้แหละ โตขึ้นแล้ว
ความเจ็บปวดครั้งนี้จะเป็นบทเรียนของคนรักกันอย่างดีเลย
ปล.ขอตอนพิเศษ สวีทๆเลยน่าาาา ของพี่เชนทร์ด้วย อิอิ
-
ประโยคที่ว่า 'รักคือการให้อภัย' ก็ยังใช้ได้ดีเสมอ แต่ถ้าให้ไปแล้วไม่ทำให้ดีขึ้นก็สูญเปล่า แต่ดีใจที่ทั้งเฟยและตี๋กลับมาใช้ชีวิตด้วยกัน กว่าจะได้กลับมารักกันอีกครั้งก็แสนลำบากยากเย็น มีแต่อุปสรรค ทั้งจากตัวเองและคนรอบข้าง แต่ใจอยากให้สั่งสอนพี่เฟยอีกสักนิด ยังเจ็บใจแทนตี๋อยู่ :ling1: แต่เอาเถอะหวังว่าหลังจากนี้ พี่เฟยคงไม่ทำให้ตี๋เสียใจอีกแล้วนะ เพราะตี๋ไม่มีใครแล้ว นอกจากพี่เฟย แต่ไม่ได้หมายความว่า ตี๋จะอ่อนแอหรือไปจากเฟยไม่ได้นะ เชื่อว่าถ้ามีอีก ตี๋ตัดใจไปแน่นอน แต่สุดท้ายก็ดีใจทีทั้งคู่ได้กลับมารักกันอย่างหวานชื่นอ่ะนะ :katai2-1:
อ่านตอนนี้ก็พอจะเห็นใจพี่เฟยมานิดหนึ่ง นิดเดียวจริงๆ กับสิ่งที่ทำไปกับตี๋และแมท เด็กคนนี้น่าสงสารเหมือนกัน คนที่ผิดเต็มๆคือ เฟย ถึงจะไม่ตั้งใจแต่ก็ผิดที่ทำให้คนๆหนึ่งหลงรักและยอมทุกอย่างทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้รักทำไปเพราะความผิดพลาด แต่ถ้าเทียบกับเฮียอี้ที่ทำลายและทำร้ายตี๋ เฟยยังเลวน้อยกว่า เฟยยังพยายามทำให้ดีที่สุดสำหรับแมทในฐานะพี่น้อง สรุป เฮียอี้ เชี่ยกว่าเยอะ :laugh: ทำได้กระทั่งคนไม่รู้เรื่องอย่างแม่ของตี๋ ใจร้ายมาก เอาความเกลียดที่มีต่อเฟย ไปลงกับคนที่เฟยรัก เข้าใจนะว่ามันเจ็บปวดกว่าทำร้ายโดยตรง เฮียอี้เป็นอีกคนที่ต้องได้รับบทเรียนอย่างสาหัสชดใช้ให้ตี๋บ้าง :angry2: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ และอีกหลายเรื่องที่เขียนนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ สนุกมากกก รักตี่ตี๋
-
เรื่องนี้เรื่อยๆจริงๆค่ะคุณwest ดราม่าเรื่อยๆ :hao5:
-
นั่นสินะ
คุณพลาด ฉันผิด จะลงโทษอีกฝ่ายเพื่อทำร้ายหัวใจตัวเองเหรอ
ให้อภัยแล้วก้าวเดินต่อไปดีกว่า
ชูป้ายไฟ ตี๋เฟย
ชูป้ายไฟ ยูอิน สูงกว่า # รักที่สุดคู่นี้ 5555
-
ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ แต่แอบมาอ่านเม้นก่อน 5555
ถึงจบแฮปปี้ แต่ดราม่าค่อนข้างเยอะซินะ ฮื่อออออออ อ่านดีมั้ย? ขอทำใจแป๊บบบบ
-
โอเคร น้ำตาฝ่ายรุก ใช้ได้เสมอ คงกลัวตี๊จะหายไปจริงๆสินะ ยกโทษให้กะได้
-
อ่านจบแล้วรู้สึกน้ำตาซึม
ถึงประโยคนี้นี่คือแบบ..
“โกรธอยู่นะ...แต่รักมากกว่า”
เออนะ ก็รักนั่นแหละ ก็เลยยอมให้อภัยกันได้ทุกอย่าง
เริ่มต้นกันใหม่แล้วทิ้งอดีตที่ผ่านมาไว้ข้างหลังเนอะ ดีใจที่กลับมาคบกันอีกครั้ง
ตอนช่วงที่ยังมึนตึงอยู่เราก็อึดอัดแทน :hao5: ตอนพี่เฟยโผกอดตี่ตี๋แล้วถามมึงหายไปไหนมานี่คือแบบ
ฮืออออออออ.. จะร้องตาม พี่เฟยรักตี่ตี๋มาก อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้กันมากจริงๆ เราซึ้ง..
ขอบคุณคนเขียนนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ อีกเรื่อง TvT แอบใจหายแวบเพราะนิยายที่ตามอ่านอยู่จบไปแล้วอีกเรื่อง
นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลายอารมณ์มาก หนักสุดคือหน่วง อึน เครียดลุ้นว่าตี่ตี๋กับพี่เฟยจะดราม่ากันอีกตอนไหน เราอินมาก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตี่ตี๋ 55555
อยากบอกว่าชอบทุกตัวละครที่สร้างขึ้นมา ชอบตรงที่บอกว่าคนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ คืออ่านแล้วเรารู้สึกว่าไม่ได้หมายถึงแค่พี่เฟยกับตี่ตี๋ แต่เรารวมเฮียอี้กับพี่เชนทร์ที่เอาไว้ด้วย นี่อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังว่าทำไมเฮียถึงไปวอแวกับน้องเมท อะไรยังไง แล้วพี่เชนทร์กับพี่โน๊ตอีก แอร๊ยยยยยยยยยยยยย (ลุ้นสุดก็เชนทร์โน๊ตนี่แหละ เราทีมพี่โน๊ตค่ะ!! 55555)
จะรอตอนพิเศษ แล้วก็รอเรื่องหน้าด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ม๊วฟฟฟฟฟ :กอด1:
-
พี่ตี๋น่ารัก พี่เฟยก้น่ารักแหล่ะ แต่น้อยกว่าพี่ตี๋ อิอิ
มันคือวิธีเยียวยาที่ดีนะ อยู่ด้วยกันแต่ไม่พูดกัน มันต้องมีสักคนแหล่ะ ที่ใจอ่อนก่อน 555555 o13
น้องเมท ไม่ได้รู้สึกว่าเกลียดน้องเค้านะ คือเป็นมือที่สามที่รู้สึกว่าสงสาร หาคนมาดามใจน้องที น้องน่าจะเจ็บอีกนาน
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะจ้ะ :pig4: :L2:
ได้อะไรดีๆ กลับมาให้คิดเยอะแยะเชียวว
ปล. แอบอยากรู้คู่พี่เชนทร์กับพี่โน๊ตแหละ ^^ :impress2:
-
เย่ๆ ได้เวลาอ่านแล้วหลังจากหยุดไปช่วงที่มีมาม่า ทีนี้ไม่ค้างละ
-
ยามเมื่อลมพัดหวน :กอด1:
-
"คนเราพอรักกันมาก ๆ มันก็คาดหวังมาก รักแรก ๆ เราก็มองเหมือนตุ๊กตาน่ากอด ไม่ได้รู้หรอกว่าที่จริงมันคือกระบองเพชร รู้ตัวอีกที ไอ้รักที่เต็มไปด้วยความคาดหวังมันเลยทำให้คนที่กอดแน่น ๆ เจ็บปวดไปด้วยแล้ว"
ชอบประโยคของพี่ชิตมากครับ
-
รักคือการให้อภัย
ทุกคนย่อมมีอดีตเนอะ
อยู่ที่จะยอมรับอดีตของกันได้แค่ไหน
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรัย
-
สารภาพว่าเคยอ่านช่วงแรกๆ แล้วหยุดไปพักหนึ่งกับเรื่องนี้ เพราะนึกว่าจะเป็นแนวที่กลับมาแก้แค้นแล้วมาทำร้ายกันสาหัส เห็นอีกทีบอกว่าโพสว่า #ตอนจบ กลับมานั่งอ่านใหม่ตั้งแต่แรก บอกเลยค่ะว่าพลาดแล้ว พลาดที่สุด มันทำให้รู้สึกว่าเพราะความรักเป็นสิ่งที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจคู่นี้ทำให้เรารู้สึกดีๆ ขอบคุณจริงๆค่ะที่มีนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยอมรับกับคุณ west ค่ะ ว่าเราอ่านแค่ 5 ตอนแรกก็หยุดค่ะ เนื่องจากทนดราม่าไม่ไหว เราเป็นประเภท ชีวิตจริงเศร้ามากพอแล้ว ขอให้นิยายที่ได้อ่านให้ความหวานกับชีวิตบ้างก็พอ
สุดท้ายรอจนจบเลยมาตามเก็บ ปรากฏว่านอยด์หนักกว่าเดิม คือรู้สึกว่าทั้ง วิน และ เฟย มันเรียลจริง ๆ นี่คือชีวิตจริง ๆ ที่เกิดขึ้นในสังคม ที่เราได้พบเจอกับเหตุการณ์ที่ตรงกับในนิยายไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเราเองหรือว่าเพื่อนรอบข้าง แต่ในชีิวตจริงเราไม่รู้เลยว่ามันจะมีบทสรุปเมื่อไหร่
สุดท้ายนี้ขอ o13 ให้กับคุณค่ะ เราอ่านไปน้ำตาไหลไป ภาพในวันวานที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงย้อนกลับมาทำให้ใจหน่วงได้ตลอด ขอให้คุณจงแก้ตัวที่ทำให้เราเศร้าได้ขนาดนี้ ด้วยการลงตอนพิเศษที่หวานจนน้ำตาเราละเหยด้วยเถิดค่ะ ...ได้โปรด :mew6:
-
คิดภาพพี่เฟยคุกเข่าไม่ถูกเลย
-
อ่านรวดเดียว พรวดดดดดดดดดดด
เป็นนักอ่านที่หายหน้าไปนาน
คิดถึงนักเขียนเสมอ
และรู้สึก "ขอบคุณ" เสมอที่สร้างสรรค์นิยายดีดีอีกเรื่องนึงมาให้อ่าน
เป็นอีกเรื่องที่ทำเราร้องไห้ เนอะ
ถึงมันจะดราม่าหนัก แต่เหมือนคนแต่งจะเกรงใจผู้อ่าน ปิดประเด็นดราม่าภายในตอนสองตอน
มันเลยดูหน่วงไม่ลากนานไป ชอบนะ
แต่เรื่องประเด็นดราม่ามันเยอะมาก มาก มาก มาก
แปลกใจ ไอ้คนชื่อตี๋ เรื่องไหนๆในเล้า ชีวิตมันช่างลำเค็ญ รันทดจริงๆ
มีอีกอย่างที่คิดว่ามันน้อยไปคือเรื่องในอดีต ตอนที่รักกันมา
ดูเหมือนนักเขียนอยากเล่าข้ามๆ รู้แค่มันรักกันมากมานาน
เราเลยไม่ค่อยอินว่า แกสองคนไปรัก ไปผูกพันธ์กันมากตอนไหน
เข้าใจว่าช่วงต้นเรื่องมันคือเทคนิคการเล่าเรื่องแบบนึง ให้น่าติดตาม แต่เราก็แอบงง
แต่เราก็งงในตัวของพี่เฟย ไม่ว่ามาจากเรื่องไหนเราก็ไม่เคยเข้าใจนางอยู่ล่ะ
สำนวนของนักเขียนยังดีมาก เหมือนเดิม
การผูกเรื่องน่าติดตามมากกว่าเดิม
ตัวละครยังมีความน่าสนใจ น่ารักและให้ความใส่ใจเหมือนเดิม
o13 รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
โอ๊ยยยวยยย รักเรื่องนี้ กๆๆๆๆจริงๆนะ ดีทุกตอนเลย เจ็บก็หน้่งน้ำตาแตก หวานก็นุ่มมมมมมมมมม อุ่นเสียจนอยากมีใครมารักแบบนี้บ้าง ยกให้เป็นท็อปของท็ปในดวงใจเลย ขอบคุณล้านทีที่แต่งเรื่องนี้นะคะ
-
เป็นแฟนนิยายน้องเวสต์มาทุกเรื่องนะคะ แต่พออ่านเรื่องนี้ไปสามตอนแรกก็หยุดอ่าน เพราะส่วนตัวไม่ชอบแนวดราม่า นายเอกไม่ใสแล้ว (เป็นคนโลกสวยงี้ 555) เลยขอเวลาทำใจให้จบเรื่องก่อนค่อยมาอ่าน พอกลับมาอ่านเมื่อวานเท่านั้นแหละ วางไม่ลงจริงๆ ค่ะ ไม่ยอมหลับยอมนอนจ้า น่าติดตามมากๆ สนุกมากๆ เวสต์ไม่เคยทำให้ผิดหวัง มันหน่วงหัวใจจริงๆ ประหนึ่งอยู่ในเรื่อง 555 อ่านจบแล้วเข้าใจทุกตัวละครค่ะ สิ่งสำคัญของชีวิตคู่คือความรักและการให้อภัยอย่างแท้จริง
รักน้องตี่ตี๋ รักพี่เฟย รักคนเขียนจ้า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ รอติดตามผลงานเรื่องหน้าน๊าาาา (แนวใสๆ ใส่ดราม่าชะ 555)
-
อ่านเรื่อยๆไม่คิดไร หลังๆมาแบบ :ling3:เค้าจะคืนดีกันได้ไหมน้า กลัวใจทั้ง2คน :sad4: :pig4: :pig4:
-
นางฟ้า อย่างคุณมื่งฟ้า หมดสภาพเพราะน้องวิน
-
ตามอ่านตาแฉะ สนุกมาก....
-
อ่านตอนจบแล้วต้องกลับไปอ่านตั้งแต่แรก มันอินกว่า :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:สำหรับเรื่องนี้
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ พลาดไปได้ไงเนี่ยเรา :L1:
-
สนุกมากค่ะ
ดีใจมากที่ทั้งสองคนเข้าใจกันได้ :L1:
-
กำลังพีคตัวโก่ง เลื่อนไปเจ๊อะคำว่า (ต่อด้านล่าง) :katai1: แฮ่ๆ
อ่ะ แฮ่ม คืออิพี่เฟยเป็นผู้ชายที่เรารู้สึกว่ายอมให้อภัยทุกๆอย่างทันทีที่อ่านบทสุดท้าย ฉากกอดขานั่นน่าเอ็นดูสุดๆ :hao5:
การให้อภัยของวินไม่มีอะไรมากจริงๆนั่นแหละเนอะ ชอบความรู้สึกที่ว่าเพราะรักอ่ะ ชอบที่มันวนไปอ้างถึงการที่อิพี่เฟยให้อภัยตี๋ ว่ามันก็คือเหตุผลเดียวกัน
ture love จริงๆเลยนา
บรรยากาศฉากจบอบอุ่นมากค่ะ ชอบบบบ
แอบสงสารเฮียอี้นะ คือเฮียอ่ะนิสัยไม่ดีหรอก แต่เราโกรธเฮียไม่ลงอ่ะ
สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณคนเขียนนะคะ สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึง รอเก็บรวมเล่มนะ และรอเรื่องต่อไปนะ
ปอลอ(จุด)ว่าอวยยูค่าาาาา //ไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆ :m23:
-
สนุกมากครับ ตอนหน่วงนี่น้ำตาไหลกันเลยทีเดียว
ขอบคุณครับ :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
งือออ จบซะแล้วววว เรื่องนี้น่ารักมาจริงๆ อยากได้แฟนแบบพี่เฟยอ่ะหาได้จากไหนคะ??
:o8:
-
หลังจากที่หน่วงจิตหน่วงใจกันมานาน ในที่สุดก็มีความสุขกันซักทีนะ :mew4:
-
โหหหห คุณ -west- ใจร้ายมากค่ะ ยำพี่เฟยซะหมดรูปเลย
พี่เฟยคนที่ดูจิตๆ ตอนที่อยู่กับน้องยู นี่เทียบไม่ได้เลยกับลูกแมวเวลาอยู่กับวิน(ตี๋) แต่น่ารักดีค่ะ หลายโมเม้นที่แอบเขินพี่เฟย 5555 เรื่องนี้ปมดราม่าค่อนข้างหนักและดูโต แต่มันก็ผ่านไป ชอบมากๆ กับระบบความคิดหลายอย่างของพี่เฟย ชอบตอนที่บอกให้วินเดินมาหาแล้วจะให้อภัยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ชอบที่พี่ชิตสอนวินตอนที่วินหนีมาอยู่คนเดียวที่โรงแรม
บางทีก็คิดว่าพี่เฟยยอมยกโทษให้ได้ง่ายๆ ทำไมวินถึงไม่ทำแบบนั้น แต่มาคิดอีกที ความรู้สึกของคนเราไม่เท่ากัน เพราะเรามองเห็นว่าตัวเองเจ็บกว่า แต่มันไม่ใช่เนอะ พอเราเจ็บ คนที่เรารักก็เจ็บ คนที่รักเราก็เจ็บ
เรื่องนี้สอนเรื่องความรักคือการให้อภัยที่ดีมากเลย
พี่เฟยน่ารักอ่ะ 5555
แต่ก็ยังรู้สึกกับน้องยูและน้องอินที่กรุบกริบๆ โผล่แว่บๆ ให้หายคิดถึง
ขอบคุณมากค่ะ
-
มันต้องมีต่อใช่ไหมคะ เรื่องราวของน้องเมท กับอดีตของคุณ ี้
ติดตามนะฮับ ขอชะแว่บไปอ่านพี่เฟยในเฟซแป๊บ
around : ได้ข่าวพรุ่งนี้เอ็งสอบเช้า-บ่าย ข้อเขียนด้วย นี่ตี่หนึ่งครึ่ง อ่านหนังสือสอบยัง เมื่อไหร่จะจบ ฯลฯ
me : let it go~
-
ชอบประโยค"ยังโกรธอยู่แต่รักมากกว่า"ของวินมากค่ะ
ตอนเรื่องวินพี่เฟยก็คงจะอารมณ์แบบนี้เหมือนกัน
พอทั้งสองคนทิ้งความโกรธไว้ อะไรๆก็ดีขึ้นเพราะยังไงก็รักกันนี่เนาะ
โกรธกันนานดราม่ากันนาน คนอ่านนี่อินจนเครัยดเลยนะคะ
แอบหนีไปหลายตอน มาโผล่ตอนจบ ยังมีดราม่าเล็กน้อยตอนต้นให้พอหนึบๆใจ
ดีใจกับทั้งคู่จริงๆ คู่นี้ผ่านอะไรมาเยอะ ทั้งวินที่ต้องทิ้งความรักเพื่อแม่
ทั้งพี่เฟยที่ต้องรับรู้เรื่องวินแบบที่วินไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังแล้วอยู่กับมันมาตั้งหลายปี
แต่พี่เฟยก็ร้ายนะคะมีอยากจะเอาคืน แอบหมั่นไส้ 5555
ท้ายสุดก็ขอบคุณพี่เวสต์มากค่ะ :กอด1:
กว่าจะทำใจอ่านตอนจบได้นี่เปิดแล้วปิดหลายรอบมาก
ต้องรอให้อารมณ์ก่อนอ่านดีมากๆก่อน เดี๋ยวจะอินหนัก 5555
-
ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: เมะหน้าสวยกับเคะหน้าหวาน หาอ่านยากนะส่วนมากเจอแต่เมะแมนๆ ชอบเรื่องนี้นะ.ต้องขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านกัน
-
ชอบ
-
เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยค่ะ มิ่งฟ้ากับวินเจอบททดสอบของชีวิตเยอะมากๆเลยค่ะ แต่ะละเรื่องที่เจอ ก็ต้องตั้งสติเยอะอยู่ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ด้วยนะค่ะ บีบหัวใจฝุดๆ><
-
ก่อนอื่นขอสารภาพ ว่าจะปิดตั้งแต่อ่านสองสามตอนแรก
แต่แบบ ไม่น่า ขออ่านต่ออีกสักตอนสองตอนเถอะ สรุป ยิงยาวรวดเดียวจบ
คือแบบ เป็นนิยายที่จริงมาก ความรู้สึกจริงมากๆ ทั้งเรื่องของวินและเฟย
ไอ้เรื่องของวิน ยังพอเข้าใจ แต่สำหรับเรื่องเฟยนี่
บอกเลยว่าเราเป็นพวกเกลียดคนเจ้าชู้เข้ากระดูกดำ แต่อ่านไปอ่านมา เราอินกับวินมากๆ
ถ้าปกติ คงเชียร์ให้วินหนี ให้จบแบบแยกทางกันไปเลย เพราะเฟยทำแบบนี้รับไม่ไหวจริงๆ
แต่เพราะอินกับวินมากไปนั่นแหละ ทำให้รับรู้ได้ถึงความรักที่วินมีให้เฟย และเฟยมีให้วิน
ช่วงดราม่า เฟยกับเด็กนั่น บอกตรงๆว่า เราอึดอัดมาก เราไม่รู้จะแก้ไขปัญหายังไงเหมือนกัน
ตอนแรกว่าดราม่ากับพี่เชนทร์ทำเครียดแล้ว เจอของเฮียอี้เครียดกว่า แต่มาพีคสุดตอนเมท
ยิ่งตอนของเมทนี่ ความรู้สึกอินจนแบบ ไม่รู้จะทำไงแล้วอ่ะ T^T เครียดเลย
แต่ดีใจที่วินยอมให้อภัย เพราะเราสงสารวิน ถ้าวินไม่ให้อภัย คนที่ทรมานที่สุดก็คือวิน
(บอกเลยว่าเป็นแม่ยกวิน เกลียดคนเจ้าชู้)
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้ สนุกมากอ่าาาาาา ชอบบบบ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่นำมาให้อ่านครับ สนุกมากครับ กว่าจะจบลุ้นแทบแย่เลย
-
นิยายของคุณ WEST สนุกทุกเรื่องเลยครับ
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
ไม่เคยผิดหวังกับผลงานคุณ WEST เลย
-
ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
o13
-
ทั้งสองคู่ กับบทการให้อภัย เป็นอะไรที่เหมาะมากจริงๆ
เฟยวิน และเชนทร์โน้ต
เขียนได้อยากชกเฟย กับเชนทร์มากๆ (ในตอนที่สองหนุ่ม
ทำตัวน่าโดน...)
ขณะเดียวกันก็อยากดึงวินกับโน้ตมากอดให้กำลังใจสุด
สงสารน้องเมทจริงจัง... หวังว่าน้องจะไปเจอคนที่ใช่ของ
น้องได้เร็วๆ
-
อ่านจบก็ยังหน่วงอยู่ดี......
-
อดีต
อนาคต
ย่อมคู่กัน
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ คับ
:hao5:
-
I’m yours
พักหลัง ๆ ผมกับตี๋ไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์กับที่ทำงานเท่าไร หลังเลิกงานถ้าไม่ไปเดินห้าง ดูหนัง ก็กลับไปนอนห้องเสียมากกว่า กระทั่งงานชิ้นใหญ่ของพี่โสเสร็จเมื่อต้นสัปดาห์ เลยถูกคนอื่น ๆ ขอร้องกึ่งบังคับให้ไปร่วมงานในวันศุกร์นี้ให้ได้
ถึงจะอยากใช้ชีวิตกับตี๋ตามลำพังมากกว่าแต่โดนรุมจากลูกน้องแบบนี้ก็ต้องไป ลึก ๆ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้านายที่แย่อยู่เหมือนกัน เลือกปฏิบัติตัวเป็นพิเศษกับพนักงานแค่คนเดียวของฝ่ายในขณะที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นเอาเสียเลย
ร้าน R&B ดูจะเป็นร้านประจำของคนที่นี่ ผมมีโอกาสมาทานมื้อเย็นและสั่งแอลกอฮอล์เลี้ยงลูกน้องจนอิ่มหนำเป็นครั้งที่สอง แต่ดูเหมือนทุกคนจะมากันเองอีกหลายครั้งตั้งแต่ช่วงนั้นมาถึงวันนี้ อาหารถูกสั่งโดยไม่แม้แต่เสียเวลาเปิดเมนูเลยด้วยซ้ำ
ผมปล่อยให้คนอื่นจัดการเรื่องอาหารก่อนจะปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ด้านนอก วายุนั่งติดพี่ชิต ถูกสั่งให้เลิกบุหรี่เด็ดขาดและเหล้าดื่มได้บ้างบางโอกาสหลังจากที่ป่วยเป็นโรคกระเพาะครั้งนั้น โรคแบบนี้มันไม่หายขาด ผมไม่อยากให้มันเครียดและลดปัจจัยเสี่ยงทุกอย่างให้หมด โชคดีที่ช่วงที่ทะเลาะกับมันผมยังกินได้ ต่อให้นอนไม่หลับเอาเสียเลยก็เถอะ
“นาย”
เสียงทุ้มแปลกหูดังขึ้นเมื่อผมจุดบุหรี่กับไฟแช็ค ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวแต่มีกล้ามเนื้อกำลังดียืนกอดอกอยู่ด้านหลัง เขาหน้าตาดีมาก และท่าทางก็ดูมีความมั่นใจมากพอกัน
“เห็นตั้งแต่อยู่ในร้านแล้ว มากับเพื่อนเหรอ”
“อืม” ผมตอบในลำคอก่อนจรดริมฝีปากลงไปที่โคน อัดควันเข้าปอดจนเป็นสีส้มแดงสว่างวาบ
“ยืมไฟแช็คหน่อยสิ”
ผมยื่นให้ชายแปลกหน้า เขารับไปโดยลากปลายนิ้วผ่านเบา ๆ ที่หลังมือ เมื่อผมหันหน้าไปมองก็พบรอยยิ้มเชื้อเชิญจ้องมาชัดเจน “เป็นคนหน้าสวยนะ แต่กลับดูเท่”
“หมายถึงผม?”
“ก็อยู่กันสองคน จะให้พูดถึงใคร”
ผมไม่ตอบ อัดควันบุหรี่เข้าไปอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นขยับขามายืนใกล้กัน แน่นอนว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงสานต่อโดยไม่เสียเวลาคิดให้มากความ
“แบบไหน?”
“อะไร?”
“ก็นายน่ะ...เป็นแบบไหน รุก รับ หรือได้หมด”
“รุก” ผมตอบพลางทิ้งมวนบุหรี่ลงบนพื้น ยังสูบได้ไม่ทันถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ เสียดายนะ แต่รำคาญไอ้เวรนี่มากกว่า
“พอดีเลย ผมได้ทั้งรุกทั้งรับ”
“ขอบคุณสำหรับข้อมูล ไฟแช็คนั่นเก็บไว้แล้วกัน”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อน”
มือขาวคว้าข้อศอกผมไว้แล้วรีบปล่อยเมื่อเจอสายตาดุดัน เขาหัวเราะอย่างคนไม่คิดอะไรแล้วไหวไหล่ “โอเค ท่าทางอารมณ์ไม่ดี ไม่ตื๊อก็ได้ แต่ขอเบอร์ไว้ได้หรือเปล่า แบบเพื่อนใหม่”
“ผมไม่ได้อยากได้เพื่อนใหม่”
“แล้วถ้าเป็นคู่นอนคนใหม่ล่ะ”
“แฟนผมรออยู่ข้างใน” พูดจบก็หันกลับเข้ามาโดยไม่เอ่ยคำลาหรือขอโทษกลับไป หงุดหงิดชะมัด คนจะหนีไปสูบบุหรี่ให้สบายใจหลังจากเครียดเรื่องงานมาทั้งวันแท้ ๆ
“มีอะไรเหรอ”
วายุถามเมื่อผมนั่งลงที่เดิม ไอ้หมอนั่นก็เดินตามมาด้วย แต่แยกไปนั่งที่โต๊ะตัวเองซึ่งอยู่เยื้อง ๆ กัน นั่งเก้าอี้ตัวที่หันหน้ามาทางผมพอดี มันชูแก้วขึ้นชน ขณะที่ผมเพิ่งรับแก้วมาจากพี่วิชิต
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่กินเหล้าได้ยังไง ข้าวยังไม่กินเลย”
“นิดหน่อยน่า อาหารมาเสิร์ฟช้า มีแต่ถั่ว” คนส่งเหล้าให้ผมตอบแทนน้องชายสุดที่รัก ตี่ตี๋ยิ้มแหย วางแก้วเครื่องดื่มลงเพราะโดนมองดุ
“เดี๋ยวก็ปวดท้อง แล้วกินยาก่อนอาหารหรือยัง”
“กินแล้ว”
“ดื่มน้ำเปล่าไปก่อน กินข้าวเสร็จค่อยกินเหล้า เข้าใจไหม”
ชายหนุ่มพยักหน้าตกลงอย่างจำยอม ผมใช้จังหวะนี้ยกมือขึ้นวางบนโซฟาตัวเดียวที่นั่งกับวายุทำให้เสมือนว่ากำลังโอบอีกฝ่ายกลาย ๆ พี่วิชิตหลิ่วตาล้อแต่ผมก็นิ่งเฉย มีแต่คนข้าง ๆ นี่แหละที่ก้มหน้างุดท่าเดียว
“พี่สงสัยมานานแล้วค่ะ คุณเฟยกับน้องวินนี่สนิทกันม้ากมากนะคะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนหรือเปล่า” พี่รุ่งเลขาคนสวยของผมเอ่ยถามอ้อมโลก พอดีกันกับข้าวผัดปูที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ตี่ตี๋จึงเฉไฉทำทีเป็นตักข้าวให้พี่ ๆ ได้อย่างแนบเนียน
ผมอมยิ้มที่มุมปาก ใช้ปลายนิ้วเขี่ยปลายผมนั่นไปมาซ้ำ ๆ ได้ยินเสียงอุทานเชิงล้อเลียนจากพนักงานคนอื่น ๆ แล้วก็หัวเราะ ส่วนไอ้คนที่ตักข้าวด้วยทัพพีอย่างเก้ ๆ กัง ๆ กลับแก้มแดงปลั่ง
“แฟนน้องวินที่บอกตอนนั้นหมายถึงคนแถวนี้ใช่ไหมคะเนี่ย”
“ทานข้าวกันครับ”
“พี่ก็ว่าทำไม้ ทำไม พยายามเอาตัวเข้าแลกเผื่อน้องวินจะหันมาชอบผู้หญิงบ้างเท่าไรก็ไม่ได้ผล ที่แท้มีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือนี่เอง”
ครั้งนี้วายุเบี่ยงประเด็นหนีไม่ได้ บนโต๊ะนอกจากผมที่หัวเราะขึ้นจมูกแล้วก็มีพี่ชิตผู้ซึ่งรู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างผมกับมัน เขาเป็นผู้ชายที่ยังไม่แก่แต่ทำตัวแก่ทุกทีที่อยู่กับไอ้วิน เหมือนเป็นพ่ออีกคนของมันก็ไม่ปาน
“พี่รุ่งน่ะ อยู่กับคุณเฟยบ่อย ๆ ไม่ระแคะระคายความสัมพันธ์ของสองคนนี้บ้างเหรอคะ”
“โอย พี่เห็นประจำแหละโส แต่พูดได้ที่ไหน เดี๋ยวหาว่านินทาเจ้านาย”
“ว้าย น่ารักจังเลย แอบคบกันในออฟฟิศแบบนี้น่าอิจฉา” สาว ๆ กรีดร้องกันราวกับเรื่องของผมกับวินเป็นนิยายโรแมนติก วายุเอาแต่เงียบไม่พูดจา ก้มหน้าก้มตากินข้าวแก้เขินไปพลาง ๆ
“ขอโทษครับ มีคนฝากมาให้”
ขณะที่บนโต๊ะกำลังครื้นเครงกับการแซวน้องเล็กกันอย่างออกหน้าออกตา บริกรก็ยกมาตินี่ในแก้วไวน์มาเสิร์ฟพร้อมบุ้ยปากไปยังโต๊ะที่ฝากมา ผมปรายสายตากลับไปเล็กน้อยแล้วรับมาวางโดยไม่คิดจะแตะต้องมันสักอึก
“ใครเหรอ”
“คนที่มาจีบตอนไปสูบบุหรี่”
ผมสังเกตเห็นว่ามือที่กำช้อนส้อมอยู่ของคู่สนทนาเกร็งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะผ่อนแรงลง ทว่าตาใสกลับมองขวางไปยังโต๊ะต้นเหตุ คนเดียวที่นั่นจ้องผมตาหวานทำให้ตี่ตี๋เดาไม่ยากว่าคนที่มาจีบผมที่ว่านั่นเป็นใคร
“ก็หน้าตาดีนี่”
“อืม หุ่นก็ดี”
“มาเล่าให้กูฟังทำไม อยากได้ก็ไปกินกันเงียบ ๆ สิ”
ผมหัวเราะ ยกนิ้วขึ้นเขี่ยแก้มขาวไปด้วย “ถามเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นใคร แล้วเลิกเล่นได้แล้วน่า บทเมียหลวงน่ะ ดีใจนะเนี่ยที่หึง แต่อย่าผลักไสกันนักได้ไหม”
“ใครจะไปรู้ เห็นชื่นชมขนาดนั้น”
“ช่างประชดประชัน เดี๋ยวกัดให้ปากขาด” ผมเลิกเขี่ยแก้มนิ่มของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นจิ้มเบา ๆ แทน “รู้ตัวน่าว่าประวัติไม่ดี แต่ไว้ใจกันหน่อย บอกแล้วไงว่าไม่มีใครแล้ว เจอคนที่จะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแล้ว”
“รู้” ตี่ตี๋เถียงเสียงแข็งแล้วถอนหายใจตามมา “แต่ก็ไม่อยากให้มีคนมาชอบมึง ไม่รู้ว่ะ ไม่อยากให้ใครมายุ่ง ต่อให้มายุ่งก็ไม่อยากรับรู้ พูดไปนี่เข้าใจไหม”
“มึงห้ามคนอื่นไม่ได้หรอก” ผมไหวไหล่ตอบ หยิบทิชชู่ใกล้มือมาเช็ดคราบน้ำมันที่มุมปากอีกฝ่าย “แต่มึงหยุดกูได้แล้ว จะกังวลไปทำไม”
“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“โอเคครับ ผมยอมแล้วครับ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ”
เห็นท่าทางของมันแบบนี้เหมือนตอนสมัยเรียนแล้วก็สบายใจ ช่วงก่อนหน้านี้มันหึง ไม่พอใจ หรือสงสัยอะไรก็เก็บเงียบไปเสียทุกอย่าง ผมเดาอารมณ์มันไม่ได้ รู้ว่าตัวเองตกหลุมรักมันอีกครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยมั่นใจเลยว่ามันจะตกหลุมรักผมอีกครั้งเหมือนคราวนั้นแล้วหรือยัง
มันสงบนิ่งเกินไปจนผมกลัวไปหมด
กลัวแม้กระทั่งคำว่ารักของมันจะเอาคืนไปเมื่อไรก็ไม่รู้
“งั้นเดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วกลับกันเลยไหม จะได้ไม่ต้องอยู่มองหน้าไอ้คนนั้นไง”
วายุนิ่งไปพักหนึ่งก่อนพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย ผมเองก็ไม่อยากให้มันนั่งนาน มีคนหลายคนพยายามจ้องคนรักของผมอยู่ ทำไมจะไม่รู้ แต่เห็นผมแสดงท่าทีความเป็นเจ้าของแบบนี้ถึงยอมหลบตาไปเนียน ๆ ต่างหาก
วินมันหน้าตาน่ารัก มองแล้วเพลินตาจะตาย ใครเห็นก็อยากได้ทั้งนั้น ขืนอยู่ยาวไม่รู้พวกริ้นไรจะแสดงตัวมาตอดเล็กตอดน้อยเมื่อไร
ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับตี๋อยู่ดี
ความรู้สึกไม่ต่างจากที่วินมันพูดนั่นแหละ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
“เฮ้ย สองคนนี้ซุบซิบอะไรกันวะ”
พี่ชิตตะโกนแซวขึ้นกลางโต๊ะทำให้ทุกสายตามองกลับมา ผมหัวเราะ เอนตัวพิงโซฟาหนังไปด้วยท่าทีสบาย ๆ
“กำลังคุยว่าวันนี้จะขอตัวกลับเร็วน่ะครับ สัปดาห์ที่ผ่านมางานผมเยอะมาก ไม่ค่อยได้ทำการบ้านเท่าไร วินมันน้อยใจใหญ่แล้ว”
“ไอ้!”
ผมขยิบตาให้คนเตรียมจะด่าออกอากาศ เสียงโห่ฮาแซวกันลั่นร้าน สุดท้ายวายุก็ได้แต่กลืนน้ำเสียงตัวเองลงคอแล้วเปลี่ยนมาเป็นเหยียบเท้าผมใต้โต๊ะแทน
“พูดมาแบบนี้กูจะรั้งไว้ได้ไงวะ เอ้า ๆ รีบกินรีบเมาพวกเรา เดี๋ยวเด็กๆ ต้องกลับไปทำการบ้าน ยื้อไว้นานประเดี๋ยวได้ล่อกันยันสว่าง”
“พี่ชิต!
ตี่ตี๋ของผมตวาดแหว แต่กลับไม่มีใครกลัวเลยสักนิด เสียงหัวเราะดังขึ้น ขณะที่คนถูกแซวเป็นเพียงคนเดียวที่หน้าบูดบึ้ง วายุจิ๊ปากกลบเกลื่อนความเขินอายแล้วมองมาด้วยสายตาคาดโทษ ไม่ได้มีความน่ากลัวแม้แต่น้อย ยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งถูกคนอื่นแกล้งเข้าไปใหญ่ล่ะสิไม่ว่า
ผมไหวไหล่ มองหน้ามันท้าทาย
คืนนี้อยากลงโทษกี่ทีก็ตามสบายเลยไอ้ตี๋ คนอย่างกูพร้อมเสมอ
Fin.
-
^
จิ้มมม
-
ตี่ตี๋น่ารักมากกกกกกก
น่าลักไปฟัดที่บ้านสุดๆ /หลบทรีน :ling3:
-
ค่อยทำตัวสมเป็นพระเอกขึ้นหน่อย 5555
-
ถ้าเค้าอยู่แถวนั้นก็จะดักฉุดตี่ตี๋มานอนกอดซักสองสามคืนนะคุณเฟย :o8:
-
สั้นป๊ายยยยยยยยยยยย
เอาตอนทำการบ้านมาเดี๋ยวนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
-
:-[ ฟินนะ
-
ลงโทษให้หนักเลยตี๋ งื้อออ
-
พอเข้าใจกัน โลกก็สดใส :katai2-1:
-
"แต่มึงหยุดกูได้แล้ว จะกังวลไปทำไม”
“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
ชอบท่อนนี้มากกกกก
ตอนนี้พี่เฟยเท่มาก
และฟินมากกกกก
คู่นี้น่ารักวุ้ยยย อยากตามกลับไปดู 2 คนนี้ทำการบ้าน 55555
-
อ๊ายยยยยยยย สั้นไปหนายยยยยยยยยยย :ling1: ยาวอีกนิดดิ อยากรู้เขากลับไปทำการบ้านกันกี่ดอกอ่ะ :hao5: ตีตี๋น่ารักจังเลย ดีแล้วรุ้สึกยังไงก็พูดไปเลย เห็นไหมผลตอบรับดีออก อีพี่เฟยอยากจะกลับบ้านไปทำการบ้านเลย คาดว่าตี๋คงโดนหลายดอก :L1:
-
:-[ น่ารักอะ
แต่ทำไมรู้สึกว่าสั้นจังยังไม่จุใจเบย :mew3:
-
พี่เฟย น่ารัก ~~~
-
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o12:
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
-
มาน้อยแต่ฟินค่ะ คิดถึงตี๋ที่สุด :o8:
-
:mew1: ตี๋น่ารักอ่ะอยากเอามากอด มีแต่คนรุมแกล้ง เค้าอยากแกล้งด้วย
-
ยิ้มแก้มแทบแตก ยาวกว่านี้อีกก็ดีน้าา
-
ขอบคุณมากๆๆ น่ารักทั้งคู่
-
น่ารัก วินเขินน่ารักมากเลย
ทุกคนรุมแกล้งรุมแซว 5555
แต่ชอบวินบทแนวโหดๆนี้นะ
วินเอาเฟยยอู่
:mew1: :L2:
-
เฟยหน้าจะจูบตี่ตี๋โชว์ ผช คนนั้นนะ เดี๋ยวเขาไม่เชื่อว่ามีแฟนแล้ว
:hao6: :hao7:
-
โอ๊ยย สั้นไปปปปปปปปป
ฮือออออออออ จะเอาตอนกลับห้องงงงงงงงงงง
พลีสสสสสสสสสสสสสส ใจจิขาดรอนๆๆๆๆๆ
-
หวานนนนนนนมากกกกก ฮรืิอออออออ ยังจำมาม่ารสแซ่บได้อยู่นะ
555555555555 //คว่ำถ้วยมาม่า :hao5:
-
:hao7: :hao7:
-
อ่านตอนนี้แล้วลืมบรรยากาศเก่าๆหมดเลย เห็นแต่ความน่ารักของทั้งคู่
-
ตี๋น่ารัก เฟยหลงหัวปำก็ไม่แปลก
ตอนเขารักๆ กัน ดีๆ กันนี่น่ารักมาก
-
วินน่ารักเฟยรักตี่ตี๋มากเลยนะเนี่ย ดีแล้วที่วินแสดงออกไม่เก็บอะไรไว้คนเดียวอีก
-
ตี่ตี๋น่ารักกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5:
-
โอ๊ยยยยยยบ เขินนนนนนน มิ่งฟ้าแอทแท็กกกกกกกกกกกกก คิดเหมือนกันว่าถ้าวินคิดว่าเฟยสวย แล้วเฟยจะมองวินยังไง น่ารักหรือหล่อ หรือแบบไหน สารภาพว่าคู่นี้เราไม่คุ้นกับความหวาน เพราะลุ้นตอนม่าแบบโคตรอิน รู้สึกว่าวินเฟย คือความอบอุ่น หนักแน่น หลังจากที่ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ แต่พอมาเจอแบบหวานๆ นี่ด๊อแอ๊วใจดีเหมือนกันนะเนี่ยยยยย ขอบคุณนะคะที่มาต่อ เรารักคู้นี้มากจริงๆ
-
ตี่ตี๋น่ารักอ่ะ
อยากจับมาฟัดมากก 55
คงต้องขออนุญาตพี่เฟยก่อน
มาลงตอนพิเศษบ่อยๆนะคะ
-
น่ารักกกกก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
พี่เฟยมันเสือสิ้นลายจริงๆ
สารภาพตามตรง เรื่องนี้ไม่กล้าอ่านตอนระหว่างลง
รอจนจบก่อนถึงมาอ่าน กลัวดราม่า ฮ่าๆ
-
:ling1: มาสั้นจังคะพี่เฟยยยยย แต่ก็ฟิน 555555
-
น่าร๊ากกกกกกกก :mew1: พี่เฟยเท่ห์ วินก็น่ารัก :katai2-1: :katai2-1: สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า :L1:
-
น่าร้ากกกก ตอนหวานๆกันนี่ฟินไปอี๊กกก
-
โอ๊ย ปลื้ม โดนใจมากๆ
มีชอบมากๆหลายจุดเลยทีเดียว
เฟยได้กลับมายึนหยัดเป็นพระเอกได้อย่างเต็มภาคภูมิเสียที
ฟีโรโมนเกย์กำกวง(รุก-รับ)ของเฟยยังครบถ้วน ลายเสือยังขึ้นลายสวย เขี้ยวเล็บยังมีพร้อมแต่ไม่งัดมาใช้ เพราะมีสงวนไว้ใช้กับคู่แท้คนเดียว แม่ยกปลึ้มมากๆ
อ๋อ เดี๋ยวนี้มีพัฒนาการที่ดีค่ะ มีหงุดหงิดตอนโดนคนหน้าตาดีจีบ แต่ก็ยังอุฒส่าห์สังเกตุเห็นว่าอีกฝ่ายหุ่นดี
ชอบหลายประโยคค่ะ
แล้วเลิกเล่นได้แล้วน่า บทเมียหลวงน่ะ
วินเป็นเมียเดียวค่ะ The one and only!
มันสงบนิ่งเกินไปจนผมกลัวไปหมด กลัวแม้กระทั่งคำว่ารักของมันจะเอาคืนไปเมื่อไรก็ไม่รู้
ชอบมากๆๆๆๆๆ
เรารู้สึกมาตลอดว่าเฟยจะเด่นกว่าวินมาตลอดคือเพราะว่าอ่านจากมุมมองของวินก็เลยมองไม่เห็นว่าวินหน้าตาเป็นไง อ่านแต่ว่าเฟยสวยยังไง รู้แค่ว่าวินน่ารัก เฟยแผนสูงตามเคยจัดการกันริ้นไรมาเกาะแกะวินด้วยการลวนลามวินเล็กๆน้อยๆ
พี่ชิตขาาาาา รักพี่จังเลยค่ะ (เราว่าพี่ชิตนี่ท่าทางจะรุ่นน้องเรานะ =_=) ชอบพี่ชิตตอนแซววินตลอด ฟ้าจะเหลืองไหมเนี่ย?
ขอตอนฟีทเจอร์ริ่งนะคะ :impress2:
-
ตี๋น่ารักอ่ะ >< อารมแบบหวงนะแต่ซึน 555
พี่เฟยนี้ก็หาเรื่อง(กินตี๋น้อย)อยู่อ่ะซิ พอได้ช่องล่ะ เอาเลย
-
จิ้มๆ
ขอตอนกลับถึงบ้านด้วย
อิอิ
ลงโทษให้หนักเลยยบบ ตี๋
ทั้งคืนยิ่งดี เนอะพี่เฟยเนอะ
-
ไม่มีฉากทำการบ้านเหย๋อ :hao6:
-
แหมะอิเฟยยยย...แกล้งเมียแล้วมีความสุข...!!!
-
ตี๋น้อยโดนรุม อั๊ยยะ บวกเป็ดพี่ชิต พี่รุ่ง พี่โส วะฮ่ะๆๆ
-
เค้าจะไม่ทนกับตี่ตี๋ เง้อออออออออออ
ชอบให้พี่เฟยเป็นฝั่งบรรยายตี๋บ้างนะ
รู้สึกละมุน บางทีมากกว่าตี๋บรรยายถึงพี่เฟยเสียอีก
แต่มันก็.. อือ น่ารักอ่ะ :ling1:
-
อร๊ายยยย ตอนนี้ ตีตี๋น่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
ตี่ตี๋น่ารัก น่าแกล้งจริงๆ
เฟยหวงตี๋น่าดูเลย
-
โชว์หวานให้ชาวบ้านอิจฉานะยะคู่นี้
คนอ่านก็พลอยมีความสุขไปด้วย
-
โคตรชอบพี่เฟยอ่ะ ฮืออออ :กอด1:
-
สุขสันต์วันวาเลนไทน์เจ้าค้าา โห่หิ้ววววว แหมมม ได้กันวันเหมาะ จริงๆ 555555
-
:L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดด ตี๋ตี๋น่ารัก อยากกัดด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด :m3: :m3: :m3:
ตี่ตี๋น่ารัก น่าฟัด :กอด1:
-
โหย เปิดตัวกลางวงเลยทีเดียว เด็ดมากพี่เฟย
:katai2-1:
-
ขอบคุณคะ เนื้อเรื่องสนุกมากทั่งช่วงที่ยังอึมครึมแม้แต่หวานก็น่ารักที่สุดเลยคะ
-
มาตามตอนพิเศษ^^
-
อ่านรวดเดียวจบ อึนๆมึนๆหน่วงๆตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เรากลับชอบเรื่องนี้มากนะ รู้สึกอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย
ยอมรับว่ามันเรียลจริงๆ เหตุผลเดียวเลยที่คนเราให้อภัยกันได้คือรักคำเดียว แล้วคนผิดต้องสำนึกผิดจริงๆด้วยนะ ไม่ใช่แบบว่ายังทำผิดซ้ำๆซากๆ แบบนั้นยกโทษให้ไม่ลงหรอก วินยื่นคำขาดแหละดีแล้ว
ตอนพิเศษแอบสั้นอ่าาา แต่ชอบเวลาเขาหวานกันนะ ฟินนนนน
-
น้องวินน่ารักกกกก
-
มีความสุขละสิอิพี่เฟยที่ตี่ตี๋แสดงออกว่าหึงน่ะ :katai3:
-
ขอบคุณนะค้า ตอนพิเศษน่ารักดีค่ะ :กอด1:
-
ฟินเลออออ ดีมากค่ะเฟย ตัดได้รีบตัด มีเมียแล้วต้องหยุดแล้ถูกที่สุด
ตอนวินหึงนี่น่ารักเนอะไม่ชอบคือไม่ชอบ เออ จริง
ประโยคสุดท้ายพี่ชิตคือฮา ใคร๊จะไปกล้ารั้ง เดี๋ยว... กันยันเช้า 55555
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
โอ๋ยยยย น่ารัก สั้นๆ ได้ใจ และอารมณ์ค้าง :katai5:
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกว่าอิพี่เฟยเนี่ยรักตี๋มากๆเลยนะ (ปกติก็crazy about him อยู่แล้วอ่ะนะ 5555)
อ่านแล้วอุ่นกว่าตอนก่อนๆเยอะเลย ไม่ต้องกัดผ้ากลั้นสะอื้น //แซวๆ
-
:-[ ขอตี่ตี๋กลับบ้านได้มั้ยอ่าาาา :กอด1:
-
ว้ายย ตอนพิเศษนี่ต้องให้คะแนนกล้าหาญพี่รุ่งที่กล้าถาม
>.< น่ารักค่ะ ต่างคนก็ต่างหวงกัน แต่ว่า........สั้นจังเนาะ ต่ออีกนิ๊ดนึงไม่ได้เหรอ :mew2:
-
ติดงอมแงมจ้า
อ่านวันเดียวจบเลยจ้า
อ่านเรื่องนี้ทำให้ดู club friday หรืออ่านพันทิพย์เข้าใจมากขึ้น
จากที่ดูไป อ่านไป แล้วโมโหแม่งทำไมไม่เลิกๆๆกันไป
อ่านเรื่องนี้แล้วเข้าใจพวกนี้มากขึ้นจริงๆ
เรื่องนี้อ่านไปน้ำตาไหลพรากๆ
คนแต่งเก่งมากๆๆๆๆเลยค่ะ
-
:o8: :o8: :o8:โอ้เลิศ หวานหยดย้อยเลย ฟินๆๆ
-
ตามอ่านนิยายพี่ west มานาน ครบทุกเรื่องแล้ว ไม่เคยมาเม้นเลย
เพราะเพิ่งสมัครสมาชิกเล้าเป็ด อยากจะบอกพี่ west ว่า พี่เป็นคนที่แต่งนิยายเก่งมากกกกกก กอไก่ล้านตัว
ภาษาที่พี่ใช้มันทำให้เข้าใจไม่ยาก และยังคงความสวยของภาษา
เนื้อเรื่องก็มีปม มีเหตุผลของมัน ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ไม่สนุก
แต่แอบเทใจให้พี่ยูเยอะๆๆๆมากๆหน่อย อิอิ
ที่จริงไม่มีอะไร แค่อยากเม้นให้กำลังใจคะ
อยากให้พี่สร้างผลงานดีๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ
จะตามอุดหนุนเรื่อยไปนะคะ
รักนะค้า :)
-
อ่านรอบที่ล้าน เจอคำผิดจ้าา
ตอน I'm yours
ไอ้หมอนั่นก็เดินมชตามาด้วย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
แต่งได้สนุกและน่าติดตามมากๆ o13
แต่กลางๆจนถึงท้ายๆเรื่องนี่หน่วงมากๆเลย อึนๆโคตร :hao5:
ดีใจมากที่เฟยกับวินกลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง :m1:
-
สารภาพว่าหยุดอ่านไปตั้งแต่ตอนที่13ค่ะ เพิ่งมาตามอ่านจนจบ เพราะแอบเข้ามาอ่านคอมเม้นแล้วดูดราม่า เลยกะว่ารอให้จบค่อยเข้ามาอ่าน พอจบแล้วก็ไม่กล้าอ่านค่ะ กลัวเครียด555555555555555 วันนี้เพิ่งสอบเสร็จเลยได้ฤกษ์เข้ามาอ่านให้จบ กลายเป็นว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกก อย่าว่ากันนะคะ แต่เราตามอ่านเรื่องของคุณ west มาทุกเรื่อง เราชอบตอนจบเรื่องนี้ที่สุดแล้ว :hao5: สรุปเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากค่ะ ชอบฉากมุ้งมิ้งของพี่ยูน้องอินมากเลอออ อ่าวผิดเรื่อง55555555 เราชอบนะที่ทุกอย่างลงเอยแบบนี้ คือคนเราก็ไม่มีใครดีไปทุกอย่าง แต่ในเมื่อยังรักกัน ก็ลองดูอีกสักรอบ ถ้าสุดท้ายแล้วไปกันไม่รอดจริงๆเราจะได้ไม่เสียดายว่าทำไมไม่พยายามให้ถึงที่สุด ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆออกมาให้อ่านนะคะ รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ #ชูป้ายไฟwestfc :katai2-1:
-
:hao6:
ต้องโดนลงโทษ....โฮกกกกก
-
ถ้าบอกว่าพี่เฟยหน้าตาสวยๆหวานๆ
แล้วตี่ตี๋ล่ะ ต้องยิ่งกว่านั้นแน่เลยยย
แงงงงงงง ชอบบบบบ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โอ้ยน่ารักจริงๆเลยคู่นี้
ปล. เรายังไม่รู้ความหมายของรอยสักพี่เฟยเลย?? ใช่ป่าวววว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โฮยยย!! เฮียน่ารักแท้ล่ะ แมร่งโคตรจริงใจอ่ะ (ขอโทษนะค่ะที่ไม่สุภาพ มันอินจริงๆ)
รักก็คือรักจริงๆ ชอบอ่ะ อ่านกี่เรืองก็วางไม่ลลง ขอบคุณมากๆค่ะ
นิยายประทับใจสุดๆ
-
อ่านมาหลายเรื่องของคุณ west
ไม่เคยเม้นทันตอนไม่จบ
หลงพี่เฟยตั้งแต่เรื่องยู
ว่าแล้วว่าเฮียคู่กับตี๋
คนรักเก่าสมัยวัยรุ่น
ลืมไม่ลงไม่ต้องลืมนะ
มีกลิ่นไอรักเร่จางๆ
แต่ชอบเวลาสองคนนี้
อยู่ด้วยกัน (เพราะเราคู่กันสุดๆ)
-
อ่านจบแล้วยังหน่วงๆในใจไม่หาย. ห้าๆๆ.
ชอบม้ากกกกมาก. ถ้าเฟยเผลอจะแอบขโมยวินไปซ่อนเอาให้เฟยคลั่งไปเรย วะฮ่าๆๆๆๆๆๆ. :z6:
-
อ่านจบแล้ว สุดท้ายก็แฮปปี้ ขอบคุณนะคะ :)
-
กี้ดดดดดด จบแล้ว(ขออณุญาตกรีดร้อง)...สาบานได้ว่าจิกหมอนขาดไปหลายใบ
อ่านแล้วฟินไปถึงดาวอังคารเลยอ่ะคะ
ชอบพล็อตเรื่องมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตัวละครก็มีมิติ ดำเนินเรื่องดีนะคะ แอบเดาตอนอิพี่เชนทร์จะขย้ำตี่ตี๋ได้
แต่หลังจากนั้นถือว่าค่อนข้างเซอร์ไพรส์ ไม่ว่าจะเป็นอิเฮีย รึเด็กของเฟย
..รักเรื่องนี้เรยคะ รักตี่ตี๋หลงเฟยมาก....
ปล. ว่าแต่รอยสักนกอินทรีหมายถึงอะไรหรอคะ
ปล.ปล. เป็นคนที่อ่านในเล้าเฉพาะเรื่องที่จบ แล้วเพิ่งได้อ่านของคุณ -West- เรื่องนี้เรื่องแรก ตกหลุมเลยคะ ขอไปตามเรื่องอื่นๆก่อนน่ะคะ :P
-
:haun4: :hao7: :hao5:
-
น่ากรักมากกกกกค่ะ อยากได้ตอนพิเศษอีกจังงงงง pleaseeeeeee :mew2:
-
สงสัยต่ออีกยาวตามที่พี่ชิตพูดแน่แน๊ หวานขนาดนี้ :z1:
-
ดีจังค่ะ เป็นความรักที่ไม่หวือหวา แต่แอบหวานกันเรื่อยๆ จริงๆเนอะคนเรา ความรักบางทีมันต้องมาพร้อมความเข้าใจ และเมื่อเข้าใจแล้ว ก็ควรให้อภัยกัน กว่าเราจะหาความรักเจอ เราต้องใช้เวลาตั้งเท่าไหร่ จะมัวมาเสียเวลาโกรธกันทำไม
ชอบที่เฟยบอก เราห้ามคนอื่นไม่ได้ เพราะฉะนั้น เราควรเชื่อใจคนของเรา ดีที่สุด o13
สำหรับคนเขียน ชอบสำนวนการเขียนมากจริงๆค่ะ การบรรยาวเรื่อง บทสนทนาต่างๆไหลรื่น อ่านไม่สะดุดเลย :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาแบ่งปันนะคะ จะเป็นกำลังให้ในทุกๆเรื่องที่แต่งนะคะ :pig4:
-
:pig4:
-
สารภาพเลยว่าตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านเพราะกลัวมาม่าค่ะ … แต่ทำไปทำมาอ่านจนจบแล้วเสียอย่างนั้น // :-[ เรื่องราวของวินทำเราหน่วงตามไปด้วยเลย จะมีเงิบบ้างก็ตอนที่ได้รู้ว่า เอิ่ม .. วินมีวันไนท์สแตนด์กับใครหลายคนมาก่อน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเราไม่เกลียดวินเลยนะคะ แต่กับเฟยเนี่ยสิ อื้อหือ~ น่าตบได้อีก ขี้อ่อยมากกก… แถมยังทำเรื่องให้มันอิรุงตุงนังไปกันใหญ่อีกต่างหาก นิสัยไม่ดีเลย~~
อ่านแล้วสนุกมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะค้าา o1
-
โอ้ยยยยยยยย อ่านจบตอนที่ 13 แล้วขอเม้นแทรกหน่อยเหอะไม่ไหวละ
นังวิน นังโงงงงงงงงงงง่ หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นนางเอกนิยายละครน้ำเน่าหรือไงย้ะ เด็กสามขวบยังมองออกเลยไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่เอาตรงๆ เลยนะ ไม่เชื่อหรอกว่าวินจะไม่ยอมอะ ไม่งั้นจะร้องไห้ทำไม เพราะผิดสัญญาของพี่เฟยงั้นเหรอ มันผิดตั้งแต่ให้ไอ้เชนทร์ขึ้นมาห้องแล้วมั้ย โว้ยยยย อ่านแล้วหงิดมากอะ นังวิน หล่อน ทำไมถึงได้ดีกับพี่เฟย ฉันล่ะริษยาเหลือเกิน
ฮืออๆๆ พี่เฟยของน้อง เท่เหลือเกินค่ะ คนดีของบ่าว ถ้ามาไม่ทันเรื่องจะเป็นไงคะ ฮือๆๆๆ
นังวินสำนึกไว้ด้วยนะหล่อน บอกเลยตอนแรกก็สงสารหล่อน แต่อ่านตอนนี้จบ ฉันทีมพี่เฟยเว้ยยยยยยยยยยย /โดดถีบขาคู่นังวิน :z6:
ลีฟไปอ่านตอนหน้าต่อแระ ดราม่าฉากใหญ่รออยู่
-
อ่านตอน 19 จบแล้วได้แต่ถอนหายใจแรงอยู่หน้าจอคอม พร้อมกองทิชชู่
ไม่ด่าหล่อนแล้วนังวิน หล่อนน่าสงสารที่สุดในเรื่องเลย เข้าคอนเซปต์นายเอกมีเคราะห์กรรมต้องชดใช้แบบไร้สาเหตุมากๆ
อ่านมาถึงตอนนี้เราก็สงสัยแล้วนะว่า ที่เค้าสองคนรักกันนี่มันรักกันยังไง อีกตอนนึงจะจบนี่จะได้คำตอบที่กระจ่างไหม
เอาจริงๆ เรื่องที่พี่เฟยทำเป็นเราต่อให้รักมากแค่ไหน หรือไม่เหลือใครที่เป็นที่พึ่งบนโลกแล้วจริงๆ ก็ไม่ไหวอะ อย่างน้อยก็ขอห่างออกมาดีกว่า ถึงตัวเราจะทรมาน สับสนก็ตามนะ แต่กว่าจะสร้างความเชื่อใจขึ้นมาใหม่มันไม่ใช่ง่ายๆ อะ แล้วที่สำคัญ มุมมองของวินที่มองเฟยก็เปลี่ยนไปแล้วไหม เหมือนกับที่อยู่ด้วยกันมีอะไรที่เชื่อได้บ้าง นี่อยู่กับคนที่คิดจะทำร้ายตัวเองมาตลอดเลยเหรอ ถึงจะเป็นความผิดพลาดของพี่เฟยที่มารู้ตัวทีหลังก็เหอะ แต่ยังไงก็คิดจะทำร้ายกันไปแล้ว
ถึงพี่เฟยจะมีข้ออ้างว่าทำไปเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมวินถึงยอมเอาตัวเข้าแลกพี่อี้ก็เหอะ ดันเป็นคนสร้างเรื่องให้มันวุ่นวายขึ้นมากกว่าเดิมอีก แล้วนี่ก็คงไม่พลาดมีอะไรกับเด็กคนนั้นไปแล้วแน่ๆ สินะ อยากรู้ว่าหยุดตอนไหน ตอนพาวินไปเกสต์เฮ้าส์ที่หัวหินนั่นหยุดรึยัง บอกตรงๆ ว่าเฟลกับอิพี่เฟยมากกกก พอได้คิดงี้ :katai1:
นี่ไม่กล้าอ่านตอนต่อไปละ กลัวพี่เฟย
-
อ่านเรื่องจบแล้ว ทั้งอิ่มทั้งจุก กับเมนู
มาม่าคลุกน้ำตา!!! ที่คนเขียนคอมโบ้มาให้คนอ่าน
แบบไม่กลัวขาดทุน คือแบบ อยากบอกว่าพักบ้างก็ได้
แต่นี้อะไร!!คอมโบ้มารัวๆเลย น็อคจ้าาาาาาาาาาาาา
แต่ดีที่สุดท้ายก็ Happy end.
แถมส่งของหวานอย่างตอนพิเศษมาปลอบใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ
ถึงจะโดนคอมโบ้มาม่ารัวไปหน่อย
แต่พอได้อ่านก็วางไม่ลงเลยค่ะ สนุกจริงๆคอนเฟิร์ม
-
ฟินๆๆๆ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกก
ดีใจที่ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันได้
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[
ตี๋น่ารักอ่ะ เค้าอยากไปทำการบ้านกับตี่ตี๋มั่งจังงงงงง
-
ขอบคุณครับ ในที่สุดคู่พี่เฟย ก็สมหวัง ตีตี๋ ก็น่ารัก :m25:
-
ตี่ตี๊น่ารัก^^
-
เข้ามาอ่านจบแล้วค่ะ
คนแต่งแต่งได้ดีมากเลยค่ะอ่านไปแล้วรู้สึกอึดอัดเสียใจ เป็นนิยายที่บอกไม่ถูกเลย
คือได้อารมณ์มากเวลาอ่าน อ่านแล้วอยากอ่านให้จบ หยุดไม่ได้
ชอบมากเลย ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีแบบนี้ให้อ่านนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยยยย
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
พี่เฟยนี่แซ่บมากก น้องวิน ตี่ตี๋ น่ารักกกกก
-
นั่งอ่านยันสว่าง เป็นเรื่องที่หน่วงจับจิตจริงๆ
เหตุการณ์หลายๆอย่าง ถ้าจับมือกันไม่แน่นพอคงไปต่อไม่ไหว
ถ้าเฟยไม่เข้าหา ก็คงไม่ได้วินกลับมาอีกครั้ง
ถ้าเฟยไม่ใจเย็น และไม่ทำสิ่งดีๆหลายอย่างเพื่อวิน ก็คงไม่ทำให้วินเชื่อใจมากขนาดนี้(ขณะเดียวกันมันก็เหมือนมีดที่ปักแรงที่สุด เมื่อรู้ว่าเฟยมีคนอื่น)
ให้อภัย คำเดียวเลยจริงๆที่ทำให้ตี๋วินกับเฟยเฟยผ่านช่วงเวลาแตกหักมาได้ (ดีใจด้วย คุณได้ไปต่อ)
แต่ตัวเรา ถ้าเจอแบบวิน บอกเลยว่ารักแต่ไม่คบ(ในฐานะแฟน)ต่อ
อยากอยู่ด้วยกัน อยากมีชีวิตร่วมกัน แต่อภัยให้ไม่ได้ ก็คงขออยู่ในฐานะเพื่อนค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้ ยังดีที่ทั้งสอง รักกันมาก ถ้าเปราะมันทั้งคู่นี่ ล่มค่าาาา ล่มไม่เป็นท่าด้วย
นี่ยังแอบหมั่นไส้ อิเฮียอี้ โอ่ยยยย อยากเตะมันนน แล้วก็ ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียดาย คุณโน๊ตกับเชนทร์ น่าจะมีต่อ ฮือๆๆ
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
อ่านเพลินๆ สุข สลับเศร้า ผสมกันไป ชอบมากๆเลย
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
ตอนพิเศษตั๊ลล๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
เรื่องนี้หน่วงมาก แต่แฮปปี้ อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคร่าาาาาา
-
ดราม่าน้ำตาท่วมจอเบยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ตอนจบมุ้งมิ้งฟรุ่งฟริ้งดีอ่ะ ชอบบบๆๆ :heaven :heaven :heaven :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชื่นชมทั้งเฟยทั้งตี่ตี๋กว่าจะผ่านจุดที่ยากลำบากมาด้วยกัน อดีตที่ทำผิดมันกับไปแก้ไม่ได้ แต่ก็นำมาเป็นบทเรียนที่จะประคับประคองความรักที่มีให้กันในปัจจุบัน
ทั้งสอนต่างก็มีเรื่องที่เคยทำผิดพลาดไป
เรื่องที่เฟยไปมีอะไรกับพี่ชายเฟยครั้งในอดีต
หรือเรื่องส่วนของเฟยที่โดนความเจ็บปวดครอบงำจนคิดแผนแย่ๆเรื่องน้องนักศึกษาคนนั้นจนเรื่องบานปลาย
แต่ก็ดีแล้วที่เปิดใจให้กันและกันเริ่มต้นใหม่
-
หน่วงจิตมากมาย แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ โอเค ให้สิบกระโหลก :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้อ จบแล้ว
เค้าหน่วงอ่ะ หน่วงใจเรื่องเด็กเมท ทำไมน้ออเฟย :เฮ้อ:
-
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
วินน่ารัก :o8: :-[ :impress2:
-
เป็นเรื่องที่ดีมากๆ ปกติจะไม่อ่านนิยายดราม่า แต่เรื่องนี้เป็นของคุณเวสเลยหลวมตัวอ่าน ร้องไห้เลยจ้า
-
อ่านเรื่องของยูมา สงสารเฟยอยู่
พอมาเรื่องนี้ เฟยสมหวังแล้วครัชชชช
แหล่มเลย
ชอบๆ :katai2-1:
-
น่ารักเท่าโลกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนพิเศษ
ตอนก่อนหน้านี้ ก็หน่วงมากกกกกกกกกกกกกกก
น้ำตาซึมเลย
ขนาดอ่านจบแล้ว ยังหน่วงอยู่เลย
-
โอ้ย เฟยกับตี่ตี๋ ซดมาม่ากันอิ่มไปเลยทีเดียว :katai1:
-
สงสัยตัวเอง~
ทำไมมาอ่านเรื่องนี้ช้าจัง
รักตัวละครพี่เฟยมาตั้งแต่เรื่องยูกับอิน
พอได้มาอ่านเรื่องนี้ของพี่เฟยแล้วแบบบ~
ฮือออ แซ่บ หน่วงมากก
รักพี่เฟยนะคะ #จบ
-
เข้ามาอ่านตามคนที่เค้าจำชื่อเรื่องไม่ได้แล้วมาตามหา อ่านแล้วเกือบไม่ให้อภัย :mew2: :mew2: :mew2:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน แต่สนุกมากกกก ชอบ :mew1:
-
ฮื่อออออออออออออออออ
ตี๋กับพี่เฟยน่ารัก -//////////////////-
ตอนพิเศษคือแบบ โอ๊ยยย อยากปล้ำ ขอปล้ำน้องตี๋
/me พี่เฟยถีบ
-
โอยยยยยย ได้อ่านเรื่องพี่เฟยแล้วว o13
ไม่ผิดหวังเลย เรื่องของนักเขียนคนนี้คือดีมากกก ภาษาดีมาก
เนื้อเรื่องเป็นไปด้วยความเป็นจริงมากๆ ชอบบบบ
เรื่องปมความรัก การให้อภัย มันแต่งยากจริงๆอะ
แต่เราอ่านและรู้สึกว่า เออ ถ้าเรารักใครสักคนขนาดนั้น
เราก็ให้อภัยเขาเรื่อยๆจริงๆ ไม่มีที่สิ้นสุดแหละ
ตอนแรกก็คิดนะ ว่าเฟยให้อภัยวินได้ยังไง หลายครั้งมากๆ หลายเรื่องด้วย
แต่พอมาอ่านก็รู้ว่าวินเองก็ให้อภัยเฟยได้เพราะเหตุผลเดียวกันจริงๆ
เรื่องนี้จะติดท็อปในใจตลอดกาล ชอบความดราม่าที่เป็นเหตุเป็นผลแบบนี้ ฮืออออ
หลงรักตัวละครทั้งคู่เลย ร้องไห้ตามเยอะมากๆ จนคนข้างๆหันมามอง 55555
-
พึ่งอ่านจบบบบบบ
น่ารักกกกกกกก
งือออออออออออ
o13 o13 o13 o13 o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
อ่านจบสักที เย้! สนุกจริง แต่หน่วงกว่า เซ็งวินบางตอนแล้วก็เซ็งพี่เฟยบางตอน สรุป...พลัดกันโดนเซ็ง
ปล. ไม่ได้อ่านภาคก่อนหน้านั้นนานมากกกกก จนลืม พอกลับไปอ่านก็บางอ้อเลยทีเดียว ทำให้ไม่รู้ว่า พี่เฟยหน้าสวยจะเป็นรุก แต่ก็ชอบรุกหน้าสวยต่อยเก่งและหึงโหดเร้าใจมาก
ชอบภาษาที่แต่งมากค่ะ สมจริงเหมือนชีวิตจริงเลย แถมอ่านเข้าใจง่าย ไม่มีหลายพี ไม่มีกรูมรึงให้รำคาญใจ ไม่มีอีโมจิคอนแสดงความแบ้วอีก แต่งได้เยี่ยมมากค่ะ ปลื้มจายยยยยย
ขอบคุณค่า!!! :mew1: เอาไปเลยห้าตัว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครบทุกอารมณ์จริงๆ
-
:sad4:อ่านเรื่องนี้แล้วเรากลับชอบพี่เชน พี่เชนจ๋า :ling3:
-
เรื่องนี้เน้นมาม่าของแท้ :z10:
อ่านไปแล้วแบบ..อิน
ขอบคุณมากจ้า :pig4:
-
เรื่องของเฟยจบน่ารักดี
ตอนแรกนึกว่าจะใสๆ ที่ไหนได้ มาม่าเต็มจอเลย
:katai5:
-
ตอนดราม่าเรื่องเมท สงสารตี่ตี๋มาก
โดยส่วนตัวรับไม่ได้ เรื่องการนอกกาย นอกใจ
อ่านแล้วอินมากไปหน่อย 5555
แต่พอเฟยง้อ แล้วยังร้องไห้ให้ตี่ตี๋อีก
เลยยอมเห็นใจเฟย
บทจะหวานก็น่ารักซะอยากฟัดตี่ตี๋
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง
อ่านนิยายของคุณwestมาหลายเรื่อง ชอบเรื่องนี้ที่สุด
:pig4: :กอด1: :L2:
-
เหตุผลที่วินต้องหายไปจากชีวิตพี่เฟยนี่แบบ เฮ้อ วินผิดจริงๆแหละ ไม่น่าทำ ตอนที่เป็นเพื่อนกันน่ารักอะ พี่เฟยดูชอบวินก่อน แล้วที่ไว้ผมยาวนี่ก็เพราะวินด้วยใช่มั้ยตามที่บอกกับวินไว้ ฮือออ
-
หวานๆและขมเบาๆ ตอนที่พี่เฟยบอกว่า ทำไมไม่กลับมาหากู นี่แบบฮืออ ถ้าพี่เฟยรู้ว่าวินเคยนอนกับลูกพี่ลูกน้องของพี่เฟย .พี่เฟยจะเป็นไง กลัวพี่เฟยเสียใจ
-
ไม่ชอบเชนทร์เลยอะ แฟนก็มีแล้วไม่ใช่หรอ โคตรน่าเบื่อเลยผชแบบนี้
-
ดีนะที่วินวิ่งออกมาจากห้องวินได้ แล้วยังโชคดีมาเจอเฟยอีก ไม่งั้นละก็นะ เฮ้ออออ
-
ควรรู้สึกยังไงดีเฮ้อออออ เด็กนั่นยังไงอะเฟยย ทำไมแค่วินยังไม่พออีกหรอ
-
อี้นี่ชั่วร้ายจริงๆ เป็นคนขี้อิจจฉาอีก แต่เด็กนศของเฟยอะยังไงง
-
ไม่รู้จะอยู่ข้างใครเลย ยังไงก็อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขอะนะ แล้วแต่เลยยย
-
อ่านยาวรวดเดียวจบเลย สนุกมาก
-
กลับมาอ่านอีกรอบ :hao5:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
มาตามอ่านแว้วววว
อ่านรวดเดียวจบ แงแง
เอาจริงๆอ่านแล้วโคตรโมโหเฟยเลย โว้ยยย หัวร้อนไปซักพักเลย 5555555
#ทีมวิน #ทีมตี่ตี๋
เอ็นดูพี่ยูน้องวินที่โผล่มาบ่อยนะคะ 5555555555
โคตรชอบพี่วิชิต รู้สึกว่านางเป็นตัวที่ทำให้ทุกอย่างเดินหน้า 555555555555
-
ชอบนิยายเรื่องนี้ที่สุดค่ะ กลับมาอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ :L1:
-
ต้องขอโทษคุณเวสต์ด้วยนะคะ รีๆ รอๆ อยู่นานกว่าจะมาอ่านเรื่องนี้อย่างจริงๆ จังๆ ด้วยเป็นคนที่ไม่ค่อยอินเท่าไหร่กับพระเอกหน้าสวย แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เพราะอ่านงานอื่นๆ ของคุณเวสต์จนหมดแล้ว (ความจริงต้องเรียกน้องเวสต์นะคะ) เลยคิดว่า...เอาน่า ลองอ่านสักตั้ง ปรากฎว่าอ่านจนจบ ฮ่าๆ สนุกดีค่ะ ช่วงต้มน้ำร้อนทำมาม่ากินนั้นก็นับว่าเต็มอิ่มทีเดียว มีอารมณ์อย่างมากถึงมากที่สุด เขียนด่าเฟยใส่ในไฟล์เวิร์ดไว้ ว่าจะเอามาลง (อ่านไป พิมพ์ระบายความรู้สึกไป) แต่พออ่านตอนจบกับตอนพิเศษแล้ว ก็เลยตัดสินใจไม่เอาลมาลงดีกว่า เพราะพ่ายแพ้ให้กับคำๆ เดียว "การให้อภัย"
สิ่งที่มาพร้อมกับอายุที่เพิ่มขึ้นคือการนั่งและมองดูการกระทำทั้งของตนเองและผู้อื่น ไม่ด่วนได้ใจเร็ว ไม่เอาหัวร้อนเป็นเอก พยายามใช้เหตุผลและความได้ความเสียมาชั่งน้ำหนัก สุดท้ายแล้วสิ่งที่เราโหยหาก็คือมีคนคอยอยู่ข้างๆ ลงว่าใจมันรักแล้ว ก็ควรให้อภัยได้ ลงนั่งจับเข่าคุยกัน ปรับเข้าหากัน สิ่งไหนหย่อนได้ก็หย่อน สิ่งไหนควรห้ามก็ห้าม เรียกว่าจะคบกันต้องไม่มีเรื่องปิดบัง เพราะหากปิดบังเมื่อไร คือต้องมีการไม่เชื่อใจกันแน่ๆ
เอาเป็นว่าทั้งเฟยและวินก็ผ่านอะไรมามาก ประสบการณ์นั้นควรจะเป็นบทเรียนให้เติบโตไปอีกขั้น เฟยก็สัญญาแล้วว่าจะไม่ทำพฤติกรรมเหยียบเรือสองแคมอีก ลั่นวาจาไว้เช่นนั้นแล้วก็ควรกระทำตามเป็นมั่นเหมาะ (ฉากที่เฟยทรุดตัวลงนั่งคุกเขาร้องไห้เป็นเผาเต่าทำให้ความเกลียดของดิฉันสั่นคลอน)
อย่างไรก็ตาม คนสองคนอยู่ด้วยกันย่อมต้องมีปัญหา ก็หวังว่าทั้งสองจะเอาสติเป็นที่ตั้ง เพื่อไม่ให้ต้องเจ็บปวดซ้ำๆ เช่นวันวานอีก
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้คะ ^______^
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
วันนี้มาตามอ่านเรื่องนี้
จะบอกว่าร้องไห้เกือบทั้งเรื่อง ลุ้นมันทุกเรื่อง
เฮ้อออ สุดท้ายคนรักกันที่เลิกกันทั้งๆที่ยังรัก
คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันอยู่ดีล่ะน๊าาาาาา
เรื่องนี้รู้เลยว่าการให้อภัยจะนำมาซึ่งความสุข
ไม่ว่าจะอภัยให้ใครเรืีองอะไรกี่ครั้งก็ตาม
-
เฟยนี่สุดยอดจริงๆเลยอ่ะน่ากลัวและน่ารักในเวลาเดียวกันเลย
-
อ่านแล้วหน่วงจิตมากเลย เค้าไม่ชอบดราม่าาาา :o12:
แต่พอมาอ่านตอนพิเศษ มันหวานนนนมากก :o8:
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
ห่างกันไปนาน หัวใจก็ไม่เปลี่ยนไปเลย
-
เริ่มอ่านงานคุณwestเรื่องแรกคือ เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย...
ผลที่ประทับเป็นลายเซ็นต์ฝังใจคือ นี่คือนักเขียนนิยายดราม่า
หลังจากเรื่องแรกจึงค่อนข้างเกร็งในการจะอ่านงานเรื่องถัดๆไปของคุณwestประมาณหนึ่งซึ่งคือมาก :mew2:
เพราะทุกครั้งที่อ่านจะถูกดึงให้เข้าไปร่วมคิดร่วมรู้สึกกับทุกๆตัวละคร
คือโดยเฉพาะอินกับตัวเอกของทุกเรื่องมากๆ :hao5:
จึงตั้งใจเลือกอ่านเฉพาะเรื่องที่จั่วหัวไว้ก่อนว่า ไม่ดราม่านะ..555 เรื่องนี้ก็เช่นกัน
แต่ดราม่าเรื่องนี้มันไม่ทำร้ายกระเพาะอาหารตับไม่พังไตไม่วายค่ะ
อ่านเรื่องนี้ถึงแม้จะน้ำตาไหลจนสะอื้นไห้ แต่ด้วยเพราะความอิ่มใจไม่ใช่เจ็บปวดแต่เพียงอย่างเดียว
การให้อภัย สำคัญต่อการมีชีวิตที่เป็นสุข จริงแท้และแน่นอนค่ะ
มีชีวิตที่(เข้าใจมาตลอดว่า)มีความสุขจนถึงอายุ46ปีนี้ด้วยความเชื่อมั่นในพลังของการให้อภัยจริงๆ
ทุกๆครั้งที่ยกตัวอย่างความ...ทุกๆความของตัวเองเมื่อยังสาวๆให้ลูกๆฟัง
รู้เลยค่ะว่าลูกคงสงสัยว่าทำไมแม่ยอมโง่อยู่อย่างนั้น
แต่จะเฉลยให้ลูกฟังต่อเสมอนะคะว่า บางครั้งการยอมโง่ในสายตาคนอื่นๆ
แท้จริงแล้วคือการพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรักษาสิ่งที่สำคัญไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แน่นอน ผลตอบแทนมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้กันทุกคู่อย่างในนิยายรักบางเรื่องหรอก
แต่อย่างน้อยเมื่อย้อนกลับไปมองเราจะได้ไม่มีข้อสงสัยติดค้างในใจว่า..ถ้า..รู้งี้..ดีกว่า
เรื่องนี้ร้องไห้เพราะมีความสุขที่ได้อ่านจริงๆค่ะ
อาจจะด้วยเพราะวัยที่มากขึ้นพร้อมๆกับประสบการณ์ที่สั่งสม
ทำให้อ่านนิยายดราม่า(บางเรื่อง)แล้วเห็นแง่งามอื่นๆนอกจากความเจ็บปวดรวดร้าวใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ และจะตั้งความหวังต่อตัวเองว่า
จะอ่านนิยายคุณwestอย่างได้รับความสุขให้ได้ทุกๆเรื่องต่อๆไปค่ะ :กอด1:
-
เอาจริงๆพี่เฟยนี่มีความกวน....สูงมากนะดูจากที่ชอบแกล้งอินทรีละ บางทีก็น่าหมั่นไส้จริงๆ5555
แต่ภูมิหลังของทั้งคู่นี่น่าสงสารมากจริงๆ กว่าจะแฮปได้เล่นเอาใจเสียไปหลายเลย
รักกันนานๆน้าาาา
-
:pig4:
ชอบพี่เฟยจากเรื่องคำประกาศฯ ชอบความกวนของพี่แกมาก
มาเรื่องนี้ก็ยังชอบพี่เฟยอยู่ดี ดราม่ามาก เขียนซีนอารมณ์ได้ดีจริงๆ อิน
สุดท้ายคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันเนอะ :กอด1:
-
ฮืออออ ชอบบบบบบบเป็นเรื่องที่อ่านละแบบบบบฮือให้ความรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆตลอดเวลาาาา เฟยยยกีลตี๋ขี้หึงงงชอบบบบบ
-
:o8:
-
น่ารักมากเลยค่ะ
หัวจัยนุ้งงงง :katai2-1:
-
สนุกมาก ตอนพี่เฟยร้องไห้นี่รู้สึกใจบางตาม ปล.อยากเห็นตอนวินอาละวาดกิ๊กพี่เฟยสมัยก่อนจริงๆ
-
ปมยุ่บยั่บ มาม่ากระจายขนาดนี้กะเอาให้อิ่นกันยันชาติหน้าเลยหรอคุณคนเขียนนน :hao3:
ไม่ผิดหวังจริงๆกับการเปิดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ตัวละครมีเอกลักษณ์ดี เสียดายอยากอ่านตอนพิเศษของคู่รักวิศวกรอีกซักตอนนึง -3-
:pig4:
-
สนุกครับ ^^
-
จบแล้ววว :katai2-1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังน้ำตาคลอ :mew6:
-
ดราม่ามาก ชอบพี่เฟยจริงๆ ตามจากเรื่องคำประกาศฯลฯ กว่าจะแฮปปี้เล่นปวดตับไปหลายตอน ขอบคุณนิยายสนุกๆนะคะ
-
เนื้อเรื่องดีมากก อ่านแล้วไม่ร้องไห้ฟูมฟาย แต่จุกที่คอให้อารมณ์เทาๆ รู้สึกพลาดที่เลื่อนผ่านมาหลายที ฮือออ ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดีๆค่ะ
:pig4:
-
คือดีงาม o13
-
กลับมาอ่านอีกครั้งเป็นรอบที่ 3 ก็ยังน้ำตาซึม อินไปกับตี่ตี๋กับเฟย ชอบประโยคที่ว่า “ยังโกรธอยู่ แต่รักมากกว่า” มันต้องรักมากจริงๆนะ ถึงจะผ่านจุดนั้นมาได้ :m15:
ชอบค่ะ ยังรักเรื่องนี้เหมือนเดิม มีโอกาสก็จะแวะมาอ่านอีกบ่อยๆนะคะ ถ้าคุณ west แวะมาอ่านก็อยากขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ รักจริงๆ ของคุณค่าาา :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านจนจบรวดเดียวเช่นเลย กำลังตามเรื่องเก่าๆของนักเขียนคนนี้ สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ ชอบมาก
เรื่องนี้เหมือนจะหน่วงอยู่นะ แต่สนุก ชีวิตวินนี่น่าสงสารรันทดเหลือเกิน ดีแล้วที่มีเฟยในชีวิต ถึงช่วงที่มารู้ว่าเฟยมีเด็กอีกคนก็เถอะ ตอนนั้นคิดนะว่าไม่น่าให้อภัย แต่ก็เข้าใจเลยว่าตอนเรื่องของวินเองเฟยยังให้อภัยได้ ส่วนเด็กที่ชื่อเมทน่าสงสารนะ ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
กลัมาอ่านอีกกี่รอบก็ยังประทับใจในความรักของสองคนนี้กว่าจะมีความสุขกันได้ขนาดนี้ผ่านมรสุมกันมาเยอะเหลือเกินนนนนน เฟยนี่ถ้าจัดเรื่องน้องเมทไปนี่นางก็จะน่าชื่นชมมากกว่านี้อยู่หรอกเพราะนางรักเมียมากจริงจัง หึงโหดแบบกลัวอีพี่เชนตายมาก
-
ดีต่อใจมากๆๆๆๆๆๆ เป็นคู่ที่เรียลสุด สนุกมากค่าา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1
เป็นเรื่องที่ดีมากๆ อีกเรื่องนึงจริง
เอาจริงๆนะเคยโดนประสบการณ์เรื่องโดนนอกใจเพราะว่าเล่นๆ และตัวผู้สงสารชะนีน้อย และต้องขอเวลาที่ชะนีน้อยทำใจก่อน อารมณ์นั้นคือโกรธมากกก แบบไม่รู้จะรู้สึกไงจริงๆ
แต่พอโตผ่านมาแล้ว การให้อภัยกับคนรักคือสิ่งที่คนรักกันควรทำมากที่สุด เรารักกันแค่ไหนเราก็ต้องให้อภัยกันเพื่อให้ความรักอยู่รอดต่อไป
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะคุณ West
-
:z1: :z1: :pighaun: :pighaun: :impress2: :impress2: สุดยอด
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
มันโอเค แบบแปลกไปอ่ะอ้อมมไงดี
-
มาติดตามเรื่องใหม่ค่ะ
:katai2-1:
-
สนุกมากกกกก ซาบซึ้ง สุข เศร้า ดราม่า น้ำตาแตก มาหมดครบทุกบทบาท
เป็นเรื่องที่ ทำให้ทุกอารมณ์ มาพร้อมๆ กัน โดยมิได้นัดหมาย
ทั้งพี่เฟย และ พี่วิน มีความโง่ งี่เหง้า รักแรง หึงแรง และ การอภัยให้แก่กัน
อยากขอบคุณนักเขียน ที่สรรค์สร้างเรื่องราวได้น่าหมั่นไส้ และประทับใจในคราวเดียวกัน
เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ +1
:heaven o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ
แต่แอบไม่ชอบเฟยตอนท้ายที่ไปมีคนอื่น
แต่ก็จบแบบแฮปปี้
ชอบตอนพิเศษน่ารักดีค่ะ
-
การจากลาครั้งนั้นที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เคยคิดจะอธิบายให้มันเข้าใจถึงความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย
อีกแล้วเหรอ เจอแต่นิยายที่เกิดเรื่องขึ้นเพราะมีอะไรแต่ไม่ยอมพูด ผูกขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ทั้งๆที่ชีวิตจริงไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยซักคน
-
:-[
-
น่าจะมีเรื่องพี่เชนทบ้างคง สนุกน่าดู :impress2:
-
:3123: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังรักเรื่องนี้เหมือนเดิม :mew1: