แบงค์ชีวิตผมดำเนินไปตามปกติ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ที่เพิ่มเข้ามาคือกำลังใจชั้นยอดจากเก๋า เด็กดีของผมหมั่นโทรหาและส่งข้อความให้กำลังใจอยู่เสมอ แม้เราจะเหมือนคนที่กำลังถูกกักบริเวณและควบคุมความประพฤติ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะเก๋าเองก็สามารถทำให้พ่อแม่เชื่อใจได้ ส่วนผมก็สามารถทำให้ท่านมั่นใจได้ว่าผมดูแลน้องได้ และจะมั่นคงกับน้องคนเดียวเหมือนกัน
หลังจากคุยกับพี่ชายเก๋าจนเข้าใจ ด่านต่อมาก็คือพ่อและแม่เก๋า ตอนแรกพอท่านรู้ ผมก็เกือบจะโดนท่านฆ่าหมกหลังบ้านแล้วครับ แต่รู้ไหมครับว่าเราตกลงกันได้อย่างไร
"ลื้อมันคุณครูคนนั้นนี่หว่า .. ลื้อทำแบบนี้อยากติดคุกใช่มั้ย .. ฮะเก๋า ! ลื้อโดนมันข่มขืนแล้วใช่ไหม!"
"ไม่ใช่นะม้า .. คือ .. คือเก๋าเป็นคนวางยาพี่เขาเอง"
"ลื้อว่าไงนะ .. วางยาอะไร!"
"เก๋ารักพี่แบงค์ เก๋าเลยวางยาเขา ให้เขากอดเก๋า! เก๋าสิต้องเป็นคนถูกจับ"
"ห๊า! อะไรนะ .. ลื้อพูดจริงหรออาเก๋า .. โอย .. อั๊วะจะเป็นลม"ใช่แล้วครับ พอแม่เก๋าได้ยินคำนั้นคำเดียวก็ทำให้ท่านเป็นลมล้มพับ เก๋าเลยรีบวิ่งไปพยุงท่านแล้วพาไปนั่งที่โซฟา หลังจากนั้นป๊าเก๋าก็จัดให้ผมมาชุดใหญ่ ใหญ่มากจนผมแทบจะกระอีกเลือดเพราะคำพูดแต่ล่ะคำ ก่อนที่พ่อแม่เก๋าจะอนุญาตให้เราคบกัน แต่ท่านมีข้อแม้อย่างหนึ่งคือเราจะเจอกันได้แค่เดือนละหนึ่งครั้ง โดยที่ทุกครั้งผมต้องเป็นคนมาหาเก๋าที่นี่ในสายตาพ่อกับแม่เก๋า อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้พ่อแม่เก๋าไม่ติดใจเอาความผมก็มาจากการที่เจ้าตัวเล็กเป็นคนเอ่ยปากเองว่าเป็นคนวางยาผม พวกท่านเลยไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเก๋าเองก็จะยี่สิบอยู่แล้ว .. อีกหนึ่งสิ่งสุดท้ายที่ผมจะไม่ลืมบุญคุณเลยคือพี่ชายเก๋า คุณถุงทอง เขาเปรยกับพ่อแม่เขาไว้ให้ก่อนแล้ว ผมเลยได้รับความเมตตาไปด้วย จะว่าไปเขาก็เป็นคนที่ใช้ได้เหมือนกันนะ
ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปหาเก๋าอยู่ น้องคงจะอยู่คอนโดแล้ว ส่วนผมขับรถออกมาจากระยองตั้งแต่หกโมงเช้า วันนี้เรานัดกันไว้ว่าจะไปเที่ยวบ้านผมครับ หรืออีกนัยนึงก็คือการพาเจ้าตัวจุ้นไปเจอแม่ผมนั่นเอง พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่ผมยังเด็ก แม่เป็นคนเลี้ยงผมมาตัวคนเดียว ตอนนี้ท่านก็ปาไปห้าสิบกว่าแล้ว ผมส่งเงินให้ท่านตลอดแม้ว่าท่านจะไม่ต้องการ ท่านมีเงินน่ะครับ มีบริษัทในเครือหลายแห่ง แต่ผมไม่ถนัดด้านนี้ เรียนด้านวิศวะมาก็อยากจะลองเดินตามทางที่ตัวเองชอบ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะท่านเองก็มีคนสนิทที่บ้านคอยดูแลอยู่แล้ว และตัวผมเองก็กลับบ้านบ่อย ระยะทางจากระยองมากรุงเทพฯไม่ไกลครับ สามารถมาได้ทุกอาทิตย์
(( ฮัลโหล ))
"พี่อยู่ข้างล่างแล้ว เราเสร็จหรือยัง" ผมจอดรถใต้คอนโดแล้วโทรหาน้องครับ ถ้าเสร็จแล้วผมจะได้ไม่ต้องขึ้นไป
(( ง่าาา ถึงไวจัง เก๋าเพิ่งอาบน้ำเสร็จเอง พี่แบงค์รีบหรอ ขึ้นมาก่อนน้า ))
"โอเค"
ผมบอกดับรถแล้วขึ้นลิฟต์มา มาถึงเคาะแปปเดียวเจ้าตัวจุ้นที่ผมไม่เจอหน้ามาสองอาทิตย์ก็วิ่งเปลือยท่อนบนมาเปิดประตูให้ ก่อนจะวิ่งดุ๊กๆเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ ดีนะที่เก๋ารีบเข้าไป เพราะถ้าไม่รีบผมอาจจะเผลอกอดน้องจนเราไม่ได้ไปหาแม่ผมก็เป็นได้
"เราไปทานข้าวที่โน่นนะ แล้วนี่ .." ผมชี้นิ้วถาม น้องชะโงกหน้ามาดูพลางใส่เสื้อผ้าต่อ
"เก๋าทำไว้ให้ ทานแซนด์วิชกับกาแฟไปก่อนนะ" เสียงตะโกนของคนตัวเล็กทำให้ผมรู้ว่าแก้วและจานที่วางอยู่ตรงหน้าเป็นของผมสินะ หึ น่ารักจริง
"จะแต่งหล่อไปไหน" ผมทานไปตะโกนถามไป น้องเปิดประตูห้องนอนไว้ครับถึงเห็น เสื้อแขนยาวสีเทา กางเกงขายาวสีดำรัดขา เรียวยาวตัดกับผิวขาว แถมด้วยทรงผมตั้งทาเจล .. เอาซะหล่อเลย หล่อเกินผมเสียด้วยซ้ำ นี่เรากำลังจะไปทานข้าวที่บ้านผมนะครับ ไม่ใช่ไปเดินเที่ยวห้าง
"ก็ต้องดูดีไว้ก่อนอ่ะ" ตะโกนออกมาเสียงแสบแถมด้วยยักคิ้วให้หนึ่งครั้ง มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด
"หล่อแล้วน่า เสร็จหรือยัง" ผมถามเดินเอาจานไปล้างก่อนจะเดินเข้ามาหาเก๋าในห้อง หืม ฉีดน้ำหอมซะหอมฟุ้งเชียว นี่ไม่ได้ตื่นเต้นใช่ไหม
"เก๋า .. เดี๋ยวเก๋า .. บอกพี่มาตามตรง .. เราตื่นเต้นใช่ไหม" ผมถามพยายามแกะมือที่บีบไปมาแน่น ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจ แต่ตอนนี้รู้แล้วครับว่าที่แต่งตัวหล่อไปเนี่ย คงอยากแค่จะเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองสินะ
"เอ่อ .. ก็นิดนึง" น้องพูดบีบมือผมแน่น รู้สึกได้เลยว่าตอนนี้มือเก๋าเย็นเชียบจนน่าตกใจ
"ไหนหันมานี่สิครับคนดีของพี่ .. ฟอดด .. ทำไมต้องตื่นเต้น .. ทำไมต้องกลัว .. แม่พี่ใจดีมากนะ .. แล้วที่สำคัญท่านก็อยากเจอเก๋ามาก" ผมบอกกระซิบข้างหูสูดดมความหอมจากผิวเนียน น้องค่อยๆคลายมือแล้วหันหน้าเข้าหาผมกอดเอวผมซุกหน้ามาที่อกอย่างออดอ้อน
"ก็ผมตื่นเต้นนี่นา .. อืออ" น้องพูดเสียงอ้อน ผมเลยก้มลงไปงับจมูกเล็กนั่นหนึ่งที เริ่มไม่อยากไปไหนแล้วครับ อยากจะอยู่กับน้องในห้องทั้งวันเลย
"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก .. พี่จะอยู่ข้างๆเรา" ผมจูบซับกระหม่อมบางอยู่นานก่อนจะเปลี่ยนเป็นมาเป็นเลาะเล็มริมฝีปากบางให้เผยอออกแล้วสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานข้างใน จนตอนนี้เรากลายเป็นจูบเนิ่นนานไม่มีใครยอมใคร เก๋าตัวสั่นยกมือขึ้นมาจับเสื้อผมไว้ ทำไมนะ น้องถึงจูบเท่าไหร่ก็ไม่ชินเสียที
"แฮ่กๆ .. พ .. พอแล้ว .. อื้อออ" น้องผละออกแล้วพูดเสียงสั่นช่างน่าเอ็นดู แก้วที่เคยขาวตอนนี้ขึ้นสีแดงเรื่อ ทำให้ผมอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปฉกหอมแก้มใสนั่น
"ไปกันเถอะป่านนี้แม่พี่ชะเง้อรอทานข้าวแล้ว" ผมบอกก่อนจะเดินออกมารอด้านนอก น้องเตรียมกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือเสร็จก็เดินตามออกมา จากคอนโดน้องกว่าจะขับมาถึงบ้านผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพราะกรุงเทพฯรถติดมากแม้จะเป็นวันเสาร์ พอถึงบ้านผมผมก็ขับรถเข้ามาในบ้าน เป็นบ้านเดี่ยวที่มีสวนและต้นไม้ริบบ้านครับ ร่มรื่นมากครับ เพราะแม่ผมแม้จะยังสาวแต่ท่านก็รักการปลูกต้นไม้ดอกไม้มาก
"ถึงแล้ว .. ลงกัน" ผมบอกถอดเข็มขัดนิรภัยออก แต่พอหันไปมองคนที่นั่งข้างๆตอนนี้คือกำลังหน้าซีดนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว
"เก๋าครับ .. อย่ากลัว" ผมเชยหน้าน้องแล้วดึงให้หันมามองหน้าผม มันไม่มีอะไรที่ต้องกลัว แม่ผมท่านได้ยินผมพูดถึงน้องบ่อย และพอเราเป็นแฟนกันผมก็บอกท่านแล้วว่าจะพาน้องมาหา และท่านก็ดีใจมากที่จะได้เจอน้อง
"ไปครับ เดี๋ยวท่านจะรอ" ผมบอกพาน้องลงมาด้านล่าง เราเข้ามาในบ้านป้านวลก็รีบเข้ามาต้อนรับ ป้านวลเป็นคนสนิทของแม่ผมครับ ท่านอยู่กับเรามาเกินสิบปีแล้ว
"สวัสดีครับป้านวล แม่ล่ะครับ" ผมกับน้องไหว้ป้านวล ผมถามถึงแม่ที่น่าจะอยู่ในบ้านแต่ตอนนี้ท่านหายไปไหน
"คุณแม่เพิ่งขึ้นไปพักน่ะค่ะ เดี๋ยวป้าจะขึ้นไปเรียนให้ว่าคุณแบงค์มาแล้ว" ป้านวลพูดแล้วเดินไปด้านบน ส่วนผมก็พาเก๋ามานั่งรอ เจ้าตัวมีอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด ผมว่ามันไม่ใช่เก๋าเลย คนที่เคยมั่นใจในตัวเองของผมหายไปไหน ผมกุมมือเล็กไว้แล้วยิ้มให้บางๆ ผมพยายามให้กำลังใจน้อง เหมือนตอนที่น้องเคยให้กำลังใจผม
"ว่าไงแบงค์ .. ว่าไงลูกหนูเก๋า" เสียงแม่ผมดังมาจากด้านหลัง น้องรีบลุกขึ้นไหว้แม่ แต่หน้านี่ซีดจนเหลืองหมดแล้วครับ
"ตามสบายครับลูก น้องแบงค์หิวหรือยังเก๋าล่ะครับหิวไหม" แม่ถาม น้องยิ้มเล็กๆก่อนจะหันหน้ามามองผม ผมเลยตอบรับแม่แล้วเดินไปทานอาหารกัน
"เจ้าสัวกับคุณนายเป็นไงบ้างเอ่ย" แม่ถามตอนที่ป้านวลกำลังตักข้าวให้พวกเรา
"สบายดีครับคุณเอ่อ ." น้องอึกอักไม่รู้จะเรียกแม่ผมว่าอะไร เป็นภาพที่น่าเอ็นดูเหลือเกินครับ
"เรียกแม่เถอะลูกง่ายดี" แม่ผมบอก รอยยิ้มของหญิงวัยห้าสิบต้นๆยังสวยไม่เคยเปลี่ยนครับ
"เอ่อ ครับ คุณแม่" ผมมองน้องที่เหมือนจะดีขึ้นแล้วโล่งใจ หวังว่าน้องจะหายตื่นเต้นได้สักที
"ทานข้าวลูก วันนี้แม่กับป้านวลช่วยกันทำสุดฝีมือเลย" แม่ตักพะโล้ให้เก๋า อาหารมื้อนี้มีสี่อย่างครับ ผัดฟักทอง พะโล้ น้ำพริกกะปิ แล้วก็ปลาทูไข่ชะอมทอด
"มหาลัยหยุดสินะ" แม่พูดถามเก๋า ท่านพยายามชวนน้องคุยน่ะครับ
"ครับ ผมมีเรียนแค่จันทร์ถึงศุกร์" น้องตอบก่อนจะทานข้าวต่อ
"วันนี้พวกเรานอนนี่กันไหมล่ะ แม่จัดห้องไว้ให้แล้ว" แม่พูดถาม เอ่อ เอาไงดีนะ ผมอยากกอดน้องอ่ะ ถ้านอนนี่ผมกลัวน้องไม่ให้ผมกอดอ่ะสิ
"แล้วแต่พี่แบงค์ครับ" น้องบอก ปล่อยให้ผมเป็นคนตัดสินใจ เอาไงดีครับ ถ้านอนนี่ผมอาจจะอดกอดน้อง ทั้งๆที่เราไม่เจอกันมาเกือบเดือน
"ครับ นอนนี่" ผมบอก ไหนๆก็อยากให้เขาทำความรู้จักกันแล้ว ผมให้น้องนอนนี่ไปเลยแล้วกัน
.......
หลังจากอาหารเช้า แม่ก็พาน้องไปช่วยทำขนมในครัว ตอนนี้เขาเริ่มเข้ากันได้แล้วครับ เลยไม่ต้องห่วง พอน้องไปผมเลยขึ้นมาบนห้องผมที่นานๆจะกลับมานอนที ผมโทรหาลูกน้องว่าตอนนี้งานเป็นอย่างไรบ้าง แม้ว่าผมจะไม่ต้องทำงานเสาร์อาทิตย์ แต่งานก็ไม่ได้หยุดตามผม และผมก็ต้องคอยตรวจสอบว่าพวกเขามีอะไรขาดเหลือหรือมีปัญหาหรือเปล่า
ผมนั่งดูเอกสารในแท็บเลตที่ลูกน้องส่งมาให้จนเกือบเที่ยง แม่กับน้องก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเลิกคุยกันง่ายๆ ผมเลยปล่อยให้เขาทำความรู้จักกันไป จนกระทั่งเที่ยงนั่นแหละครับ น้องถึงได้ขึ้นมาตาม ตอนน้องเข้ามานี่กลิ่นขนมหึ่งเลย แถมแป้งติดเต็มหน้าเต็มตัว
"แม่พาไปทำอะไรมาล่ะถึงได้เลอะแบบนี้" ผมถามดึงน้องมากอด
"ทำเค้กเนยครับ น่าทานมากๆ อร่อยด้วย" น้องพูด ผมหมั่นเขี้ยวเลยฟัดพุงเล่น ตอนนี้น้องยืนอยู่ ส่วนผมนั่งเลยได้แค่ฟัดแถวพุง
"นี่ห้องพี่แบงค์หรอครับ คลาสสิกดีจัง" น้องพูด เดินไปหยิบจับของตกแต่งของผม ก็เป็นพวกโมเดลรถยนต์น่ะครับ แต่ก่อนผมชอบเลยสะสมไว้เยอะเลย
"สวยใช่ป่ะ ย้ายมาอยู่กับพี่สิ" ผมแซวน้อง ส่วนน้องทำหน้าเบ้ใส่ผม
"พูดเหมือนพี่อยู่นี่อย่างนั้นแหละ" น้องค้อนแล้วเดินมาหา ผมเลยจับมานั่งตัก เช็ดหน้าขาวออกให้แล้วหอมแก้มนิ่มหลายๆทีให้หายคิดถึง
"พูดเล่นน่า .. แม่ให้มาเรียกไปทานขนมใช่ป่ะ" ผมถามพรมหอมซอกคอ จนน้องตัวอ่อนพิงมาบนตัวผมเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง
"ครับ ไปทานขนมกัน .. อ๊ะ" น้องร้องเมื่อผมขบเม้มที่หูขาว เริ่มจะไม่อยากลงไปทานข้าวแล้วครับ ตอนนี้ผมอยากกินน้องมากกว่า
"ทานขนมก่อนนะ .. ไว้คืนนี้ .. เอ่อ .. เก๋าจะให้กอด" พูดเสร็จน้องก็หอมแก้มผมทีนึงแล้วก็วิ่งหายออกไปจากห้อง ฮึ่มม มาพูดให้ความหวังกันแบบนี้ พี่จะไม่ทน
ผมลงมาด้านล่าง แม่กับน้องจัดขนมไว้ให้ทาน มีเค้กกับน้ำหวาน เป็นเพราะเราเพิ่งทานข้าวกัน เลยไม่มีใครทานข้าวเที่ยงแล้ว ผมเดินลงมาก็เห็นภาพที่แสนน่ารัก แม่กับแฟนคุยกันน่ารักกระหนุงกระหนิง จากที่เคยตัวสั่น หน้าซีด ตอนนี้เจ้าตัวเล็กกลับร่าเริง ดูเข้ากันได้ดี แค่เห็นผมก็ชื่นใจแล้วครับ
"อร่อยไหมครับ .. เก๋าช่วยทำตั้งเยอะนะ" เก๋าพูดดูภูมิใจที่ได้ทำอะไรแบบนี้
"อร่อยครับ .. เก่งจริงๆแฟนพี่" ผมพูด ตัวเล็กแก้มแดงเอามือมาตีผม ที่น้องเขินเป็นเพราะแม่ก็นั่งอยู่ด้วยครับ แม่ผมอมยิ้มไม่ได้แซวอะไร แต่เก๋านี่อายไม่เลิก
"เมื่อไหร่เราจะออกจากงานมาอยู่บ้านล่ะแบงค์ .. มาช่วยงานแม่เถอะมา .. น้องจะได้เจอเราง่ายขึ้น .. เนอะเก๋าเนอะ" อยู่ดีๆแม่ก็พูดขึ้นมา เรื่องนี้แม่พูดกับผมประจำครับ แต่ผมเลือกทางนี้แล้ว ผมก็คงจะทำจนกว่าจะอยากเลิก
"ผมก็แล้วแต่พี่เขาครับ .. เอาไว้ถ้าแม่เหงา .. เก๋าจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะครับ" ตัวเล็กพูดอ้อนแม่
"ดีค่ะลูก .. ไม่ง้อเจ้าแบงค์หรอก .. แม่มีหนูเก๋าแล้ว .. เชอะ" หึหึ ผมมองแม่ดึงเก๋าไปกอดไปหอมแล้วประชดผมอย่างขำๆ แม้ผมจะอยากกลับมาอยู่กับแม่แต่มันยังไม่ถึงเวลาครับ ก็ดีเหมือนกันถ้าเก๋าจะแวะมาอยู่กับแม่ผมบ้าง ผมจะได้วางใจ
........
"แม่ขึ้นข้างบนก่อนนะจ๊ะ .. รีบนอนนะลูก .. พรุ่งนี้ตื่นเช้าลงมาใส่บาตรกัน" แม่บอกผมหลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย
"ครับแม่ ราตรีสวัสดิ์ครับ" ผมบอกแม่ ส่วนเก๋าน่ะโดนดึงไปหอมราตรีสวัสดิ์เรียบร้อย
"ง่วงหรือยัง .. หืม" พอแม่ขึ้นไปเราก็มานั่งดูหนังกันสองคน ป้านวลแกก็ไปพักแล้วครับ
"นิดหน่อยอ่ะ .. พี่แบงค์ล่ะครับ" เก๋าถามซุกหัวมาที่หน้าอกผม
"พี่ไม่ง่วง .. แต่พี่อยาก .. " ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหู น้องตกใจเงยหน้าขึ้นมามองทำให้ดวงตาเราประสานกัน ขนลุกเกรียวเลยครับ เนื้อตัวนิ่มๆมาโดนเนื้อตัวคนที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาเป็นอาทิตย์ มันทำให้ผมอยากจะจับน้องฟัดซะตรงนี้
"พะ .. พูดอะไร" เก๋าเขินหันหน้ามองทีวีเหมือนเดิม น้องกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก นี่เขินจริงใช่ไหม แทบจะขึ้นมานั่งตักแล้ว
"พี่พูดว่า .. พี่อยาก .. กอดเก๋า .. ฟอดด" ผมพูดย้ำข้างหูแล้วหอมแก้มใสไปที ไม่ไหวแล้ว ผมว่าผมปิดทีวีลากน้องขึ้นห้องเลยดีกว่า
"เอาจริงหรอ .. แม่อยู่นี่นา" น้องถามเอานิ้วเขี่ยแผงอกผมเล่น
"นะครับ .. รู้ไหมว่าพี่คิดถึงเราแค่ไหน .. อยากกอดเราแค่ไหน" ผมบอกนอนมองนิ้วเล็กไล้ไปมา ผมชักอยากไล้กลับบ้างแล้วสิ
"แต่แม่ ..." น้องกำลังจะพูด แต่ผมไม่ทนแล้ว ผมแกล้งโกรธน้องดีกว่า งอนเขาหน่อย ให้เขาง้อ
"ไม่เป็นไรถ้าเก๋าไม่อยากให้พี่กอด .. พี่ไปนอนละนะ" จากที่จะแกล้งเล่น ตอนนี้เริ่มน้อยใจ ผมทำงานไม่ได้หยุด ผ่านมาสองอาทิตย์พอเราเจอกันก็ไม่ได้กอด แบบนี้ผมก็น้อยใจเหมือนกันนะครับ
"พี่แบงค์ .. โกรธเก๋าหรอ" ผมเดินขึ้นมาถึงห้อง สักพักน้องก็ตามมายืนอยู่ตรงหน้าผมที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง
"....."
"พี่แบงค์ .. น้องขอโทษ .. กอดเก๋าน้าา .. กอดเก๋าสิครับ" น้องเดินมาคล้องคอผมแล้วนั่งลงมาบนตัก ในใจผมนี่ยิ้มแล้วครับ แต่หน้าตายังบึ้งอยู่
"ไม่กลัวแม่ได้ยินแล้วหรอ" ผมแสร้งถามเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้าบู้อ้อนผม
"พี่แบงค์ก็กอดเก๋าเบาๆสิครับ .. เก๋าจะได้ไม่ร้องดัง" โอ๊ย ยั่วขนาดนี้ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ผมไม่ทนแล้วครับ ถ้าจะมายั่วกันขนาดนี้ ผมเดินอุ้มน้องเข้าห้องน้ำแล้วถอดเสื้อให้พร้อม วันนี้จะให้เขาเป็นคนกอดรัดผมบ้าง ไม่เจอกันตั้งสองอาทิตย์ความรักมันก็ย่อมพุ่งสูงเป็นปกติ ผมว่าพรุ่งนี้น้องต้องบ่นผมจนหูชาแน่ๆครับ
.....
"สาธุ" เราจรดมือกันเสร็จก็พากันเก็บของเข้าบ้าน เป็นไปตามคาดครับน้องแทบจะลุกไม่ไหวเพราะโดนในห้องน้ำไปสอง ที่เตียงอีกสอง ผมต้องปลอบประโลมเช็ดตัวให้แต่งตัวให้แถมต้องเฝ้าเขาทั้งคืนเลยกลายเป็นผมที่ตอนนี้เดินหน้าเป็นซอมบี้แทน
"เก๋าเจ็บ" น้องอ้อน ถ้าเขากล้าให้ผมอุ้ม ผมก็อุ้มได้ครับ แต่น้องคงอายแม่กับป้านวล
"ไว้ไปคอนโดพี่จะนวดให้นะ" ผมกระซิบบอกน้องหูแดงหน้าแดง
"นวดหรือนาบครับ" เก๋าส่งสายตาอาฆาตมาให้ ฮ่าๆๆ รู้ทันตลอด
"นวดครับที่รักของพี่" ผมบอก เราขึ้นบ้านมาเตรียมทานอาหารเช้า พอทานอาหารเช้ากันเสร็จผมกับน้องก็ต้องลาแม่กลับ แต่แม่เรียกให้เราสองคนขึ้นไปหาที่ห้องก่อน ผมก็แอบงงนะครับ แต่น้องงงกว่า คงจะสงสัยว่าแม่เรียกเราทำไม
"เข้ามานี่สิลูก" แม่เรียกให้ผมกับน้องเข้าไปนั่งใกล้ๆ พวกผมนั่งกันบนพื้น ส่วนแม่ผมนั่งอยู่ปลายเตียง
"แม่มีอะไรจะให้เราสองคน .. เห็นลูกรักกันมากแบบนี้แม่ก็ดีใจ .. นี่ลูก .. แหวนของพ่อกับแม่ .. แม้ความรักของพ่อกับแม่จะไม่ราบรื่น .. แต่แม่ขออวยพรให้ลูกทั้งสองรักกันยาวนาน .. ใส่ให้น้องสิลูก" แม่บอกหยิบแหวนทองเกลี้ยงสองวงขึ้นมา ผมยิ้มทั้งน้ำตา ตื้นตัน และขอบคุณจริงๆ ที่แม่เข้าใจผม ผมจับมือเก๋าขึ้นมาแล้วสวมแหวนให้น้องที่นิ้วนางข้างซ้าย
"ขอบคุณครับ" เก๋าน้ำตาไหลไหว้ขอบคุณแม่แล้วไหว้ขอบคุณผม อารมณ์ตอนนี้เหมือนกำลังขอเก๋าหมั้นเลยครับ
"ใส่ให้พี่เขาสิลูกน้องเก๋า" แม่พูดยื่นแหวนให้น้อง เก๋ารับมือผมไปแล้วใส่แหวนมาที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม ผมจับมือน้องแล้วดึงตัวน้องเข้ามาหอมที่ขมับ รักมากครับ ผมรักเก๋ามาก
"แบงค์เป็นผู้ใหญ่กว่าน้อง .. เราต้องดูแลน้องนะลูก .. มีเรื่องผิดถูกขอให้คุยกัน .. อย่าใช้กำลัง .. ให้ใช้ความเข้าใจความรู้สึกที่มีใหักันตอนที่รักกัน .. อย่าใช้อารมณ์ตอนที่ทะเลาะกันมาตัดสินความรักของเราทั้งคู่ .. เข้าใจไหมลูก" แม่สอนลูบหัวผมกับน้อง
"ครับแม่" ผมบอกไหว้ของคุณแม่
"ส่วนน้องก็อย่างอแงนะลูก .. ถ้าไม่เข้าใจอะไรในตัวพี่เขาก็ให้ถาม .. อย่าคิดไปเอง .. มีอะไรคุยกันให้เข้าใจ .. หรือถ้าอยากปรึกษาแม่ .. แม่ก็ไม่ว่า .. รักกันให้มากๆเข้าใจไหม" แม่สอนน้องเสร็จเจ้าตัวเล็กก็โผเข้ากอดแม่ผมร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กขี้แย
"เอาล่ะ .. หน้าที่ของแม่หมดลงแล้ว .. กลับกันดีๆนะลูก .. แบงค์ขับรถดีๆ .. เก๋าถ้าว่างมาหาแม่บ่อยๆนะ . แม่เหงา" แม่บอก พวกผมลุกขึ้นลงมาด้านล่างโดยมีแม่ตามมาส่ง ป้านวลเตรียมกระเป๋าขึ้นรถให้พวกเราแล้วครับเลยไม่ต้องกังวล
"ผมลานะครับแม่ .. ไว้จะมาเยี่ยมใหม่" ผมบอกกอดลาแม่ ส่วนแม่หอมแก้มผมทั้งสองข้าง
"เก๋าลานะครับ .. ไว้เก๋าจะมาคุยด้วยบ่อยๆ" เก๋าไหว้แม่เลยโดนแม่จับฟัดจนจมเขี้ยว
"ขับรถดีๆค่ะคุณแบงค์น้องเก๋า" ป้านวลพูด พวกผมไหว้ลาป้านวลก่อนจะเดินไปขึ้นรถ .. ผมออกรถมาขับกลับคอนโดเก๋า น้องนั่งเงียบตั้งแต่ออกมา จนถึงตอนนี้ก็ยังเงียบอยู่ แต่ตลอดทางน้องซบหัวมาที่ไหล่ผมแล้วหลับตา ผมเลยคิดว่าน้องน่าจะเหนื่อยจากเมื่อคืน
......
"คืนนี้ไม่กลับไม่ได้หรอครับ" น้องพูดตอนที่ผมดับเครื่องส่งน้องที่คอนโด
"พรุ่งนี้พี่ทำงานนะ .. ขับกลับตอนเช้าพี่ก็กลัวไม่ไหว" ผมบอกลูบหัวทุยไปข้างหลังแล้วจูบไปที่หน้าผากเบาๆ
"ถ้างั้นอยู่กับเก๋าก่อนได้ไหม" น้องอ้อนซุกอกผม เฮ้อ ไม่อยู่ก็ไม่ได้สินะ น่าสงสารขนาดนี้
"ได้ครับ .. เย็นๆค่อยกลับ" ผมตอบรับแล้วพาน้องขึ้นห้อง เรานอนกอดกันดูหนังจนสามโมงเย็น หลังจากนั้นผมก็ทำสปาเก็ตตี้ให้น้องทาน พอทานเสร็จเราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เราคุยกันทุกเรื่อง คุยเรื่องที่ค้างคา คุยเรื่องที่สงสัยในตัวกันและกัน เหมือนที่แม่สอนแหละครับ ความรักต้องมาจากความเข้าใจ ให้อภัยซึ่งกันและกัน
"เก๋ารักพี่แบงค์นะ" น้องบอกตาปรือ จะหลับอยู่แล้วครับ ผมกำลังนอนกล่อม อีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว
"พี้ก็รักเก๋าครับ" ผมบอกจุ๊บริมฝีปากบาง
"เก๋าจะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่งอแง พี่แบงค์อย่าเบื่อเก๋านะ" น้องพูดไม่ยอมมองหน้าผม
"พี่ก็จะไม่ดุ จะดูแลเราให้ดี จะมีเราคนเดียว สัญญาครับ" ผมเชยคางน้องขึ้นแล้วจ้องตา อยากให้เขารู้ว่าผมพูดจากใจจริง ไม่ใช่เพียงลมปาก
"ขอบคุณนะครับ" เก๋าไหว้มาที่อกผมแล้วนอนกอดผมซุกหน้ามาที่อก ผมนอนเล่นนิ้วนางข้างซ้ายน้องอยู่สักพักน้องก็หลับ สงสัยจะเพลียจริงๆครับ ผมเลยถือโอกาสกลับดีกว่า
"พี่ไปแล้วนะ .. ฝันดีครับคนดีของพี่"
"อื้อ"
ผมค่อยๆวางน้องลงที่เตียง บรรจงจูบที่หน้าผากอยู่เนิ่นนานก่อนจะผละออกมา น้องส่งเสียงเหมือนเข้าใจทั้งที่หลับตายิ่งทำให้ผมเอ็นดู ผมปิดไฟปิดห้องให้เก๋าที่นอนอยู่ในห้องก่อนจะลงมาขับรถกลับ แวะปั๊มเติมน้ำมันดูลมยางอีกรอบถึงได้ขับยาว ขับมาได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ ไม่ต้องเดาก็ทราบใช่ไหมครับว่าใคร
(( ทำไมกลับไม่บอกเก๋าเลย )) เสียงงัวเงียปนอารมณ์เสียหน่อยๆทำให้ผมรู้ว่าเก๋ารีบโทรหลังจากตื่นมาไม่เจอผม
"เห็นเราหลับอยู่เลยไม่อยากกวนไงครับ"
(( พี่แบงค์อ่ะ! ))
"เอาน่า .. เราอยู่กันมาสองวันแล้วนะ .. แล้วก่อนเก๋านอนเราก็คุยกันหมดทุกเรื่องแล้วไม่ใช่หรอไง"
(( แต่เก๋าอยากลงไปส่งพี่ ))
"โธ่ เรื่องแค่นี้เองเด็กน้อย .. พี่ใกล้ถึงบ้านแล้ว .. เอาไว้ถึงบ้านพี่เฟสไทม์ไปเคนะ"
(( สัญญานะครับ ))
"ครับ สัญญา"
ผมวางสายไปแล้ว หึหึ นี่แหละครับชีวิตรักของผมกับเก๋า ไม่ได้มีอะไรพิเศษ เพียงแค่เราเข้าใจกันทุกอย่างก็ลงตัว ไม่คิดเลยนะครับว่าเด็กกะโปโลที่วางยาผมคนนี้จะสามารถทำให้คนแก่ๆอย่างผมตกหลุมรักอย่างโงหัวไม่ขึ้น เมื่อก่อนมันอาจเป็นแค่ความหลงไหล แต่ตอนนี้มันมีแต่ความห่วงใยและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และในอนาคตผมคิดว่าผมก็คงจะเลิกรักเก๋าไม่ได้แน่ๆ ก็หัวใจของผมมันมอบให้น้องเขาไปหมดแล้วนี่
(( พี่แบงค์ลืมเก๋าหรออออ ))
"ครับๆ"
ผมคงต้องไปเฟสไทม์กับเจ้าตัวจุ้นก่อนนะครับทุกคน ลาตรงนี้ละกันนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ
............…………………………
จบไปแล้วอีกคู่
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ
หัวข้อ: ❤️ [แจ้งข่าว P. 42] ★.:*･เครื่องปรุง กับ ถุงทอง･*:.★ || ( 30/1/59 ) (อ่าน 390668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก