จบลงไปแล้ว กับนิยายที่ชอบอีกเรื่อง แอบรู้สึกเสียใจนิดๆนะที่จะไม่เจอพี่ปราบแล้ว
มาสรุปกันดีกว่าเรื่องนี้เป็นยังไงในสายตาเรา
เราชอบธีมของตัวละครนะ คือทุกคนมีมิติดี
ไม่ขาวบริสุทธิ์ ไม่ดำสนิท ทุกคนคือสีเทา อยู่ใจของแต่ละคน
ว่าจะมีสีขาวหรือดำมากกว่า ใจคนเรานั้นจะกำหนดส่วนผสมลงไปเองว่าจะเทาเข้มหรือเทาอ่อน
มาที่ตัวละครบ้าง เริ่มจากพี่ปราบก่อนเลย เอ๊ะ หรือว่าต้องพี่ป้องนะ
โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบตัวละครแนวนี้สักเท่าไหร่เลย คือ ครั้งแรกที่อ่านเซ้นเรามันบอกเลยว่าพี่ปราบเป็นดันฟันเฟืองชิ้นสุดท้ายที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเริ่มเดิม ทั้งเรื่อง ร้ายซ่อนรักและ เรื่องนี้
ถึงแม้จะไม่ชอบบทของตัวละครแนวนี้แต่ก็ต้องยอมรับนะว่าบทแบบนี้มักเป็นพระเอกไม่ก็ตัวเด่นๆจริงๆ
ต่อมาแดน อิหน้าบุบของชร๊าน แอบเสียใจนะที่ตอนจบมันตาย แต่ก็นะเลวซะขนาดนั้นถือว่าชดใช้กรรมไปละกัน เราทำป้ายไฟพ่อคนนี้เป็นพิเศษ เอาจริงๆชอบแบบนี้นะ เพราะโดยเนื้อแท้แล้ว เราคิดว่าแดนไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่เพราะส่งที่ต้องเจอ(เมียแรด) เลยทำให้ความดำมืดเข้าครอบงำจิตใจ ตาที่เคยมองอะไรทะลุปลุโปล่งกลับเริ่มพล่ามัว เพราะคำว่ารักและการหักหลัง
ปล.ตอนแรกแอบเชียร์ให้คนเขียนเล่นบทต่อพ่อแดน ให้ไปโมหน้าใหม่แล้วไปเจอร้ายตัวพ่อสักคนอะไรแบบนี้นะ แต่ก็นะโดนเป่าตายไปละ RIP.
ต่อๆๆ
ต่อมาที่น้องป้อง เป็นตัวละครที่เห็นได้ง่ายๆในสังคมปัจจุบัน กับลูกคุณหนูหรือคนที่อ่อนต่อโลกจริงๆ เราเคยคิดว่ามันมีจริงๆหลอคนที่ไม่ทันคนแบบนี้ครั้งนึงเคยคุยด้วยพอรู้ว่าเค้าอ่อนต่อโลกมาก เรารู้สึกเลวไปเลย เมื่อเทียบกับเค้า เค้าใสจริงๆนะ แบบว่าความคิดคนพวกนี้จะไม่ค่อยซับซ้อนอะไร คิดอะไรจะแสดงออกมาแบบนั้นเลย จะไม่เสแสร้งจนเว่อร์วัง โดยรวมแล้วไม่เลวร้ายอะไร
ต่อมาที่ชยุต ตัวนี้บอกเลยว่า ก็เป็นอีกตัวที่พบได้ในชีวิตจริงๆของเรา เลยไม่รู้สึกอะไรมาก หากแต่ตัวละครตัวนี้นั้นจะเป็นด้านที่คนทั่วไปไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นกันง่ายๆ หรือก็คือ ความเลวร้ายของแต่ละคนนั่นเอง ทุกคนมีความเลวร้ายมีความเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแต่อยู่ที่ว่าจะเป็นความเลวร้ายด้านไหนแล้วจะแสดงออกมามากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง มันเลยรู้สึกว่าตัวละครตัวนี้ค่อนข้างจะหาได้ง่ายตามท้องถนนทั่วๆไป
ต่อมา พ่อและแม่เลี้ยง ต้องเริ่มที่พ่อก่อน พ่อในเรื่องนี้นั้น เรียกได้ว่าสิ่งที่ได้รับนั้นสาสมแล้วจริงๆ จะให้พี่เดี่ยวทำอะไรมากกว่านี้ก็คงรับไม่ได้จริงๆ เพราะพ่อก็คือพ่อ แม้จะเลวเค้าก็คือครึ่งหนึ่งของร่างกายเรา คือครึ่งนึงที่ทำให้เราได้เกิดมา สำนึกของความเป็นลุกมันจะบอกอยู่แบบนั้น หากทำอะไรที่มากไปกว่านี้ มันก็คงจะเหมือนตราบาปที่ติดอยู่ในใจของพี่เดี่ยวไปเหมือนกัน และแม่ที่ตายไปแล้วคงไม่ดีใจเท่าไหร่ หากเทียบกับสังคมจริงๆในปัจจุบันแล้ว พ่อในเรื่องนี้นั้นเรียกได้ว่าเด็กไปๆเลย เพราะอย่างที่เห็นๆกันปัจจุบันนั้น พ่อแท้ๆข่มขืนลูกมีมากมายก่ายกองเหลือเกิน เรื่องนี้จึงเป็นเหมือนเพียงเศษเสี้ยวจากสังคมจริงๆเท่านั้นเอง
ต่อมาที่แม่เลี้ยง จะว่าไงดีล่ะ เคยได้ยินที่เค้าพูดกันว่าให้เก็บศัตรูไว้ในที่ที่เรามองเห็นดีกว่าผลักออกไปให้ไกลแล้วกลับมาทำลายเรา คงใช้กับแม่เลี้ยงได้ดีจริงๆ แล้วไหนยังจะเป็นแม่ของน้องป้องอีก คงไม่ดีเท่าไหร่หากจะทำอะไรที่รุนแรงไปมากกว่านี้ ก็จะวกเข้าอิหรอบเดิม เหมือนเคสพี่เดี่ยวในเรื่องของพ่อ
สรุปแล้วเราชอบเรื่องนี้นะ ไม่มีใครที่ดีร้อยเปอร์เซ็น และก็ไม่มีใครเลวโดยกำเนิด ทุกอย่างมีจุดเริ่มร่วมกัน และแตกออกไปเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่งที่เกิดมาจากเมล็ดเดียวกันแต่แตกกิ่งก้านสาขาออกไปและสุดท้ายก็กลายเป็นผลของในแต่ละกิ่งนั้นๆ
ขอบคุณ คนเขียนที่เขียนเรื่องนี้ออกมาให้อ่าน ขอบคุณครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
