หัวข้อ: เพราะเราต้องรักกัน...วีรกรรมรักของภูผา&ฟ้าลั่น

[kawisara]

เป็นเรื่องราวที่อบอุ่นใจ  ถึง บทสรุปจะปวดร้าวในหัวใจ ไปบ้าง แต่เป็นความเจ็บปวดที่มีพลังแห่งความรักและความหวังเต็มเปลี่ยม

เรื่องราวของคนสองคน ที่หมั่นคงในความรู้สึก และ เป็นเรื่องราวที่ไม่มีตัวอิจฉา

หรือตัวโกงโผล่มาให้ระคายใจ  ชอบเรื่องนี้มากค่ะ อยากอ่านอะไรที่  ละเมียดละไมแบบนี้อีกค่ะ

[Aumy8059yaoi]

 
ขอบคุณมากๆๆๆๆค่ะ ซึ้งจริงๆ
   

[sunipum]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจในความรักของทั้งคู่มากเลยคะ  เป็นเรื่องที่ทำให้สุขและเศร้าในเวลาเดียว  ขอบคุณมากๆเลยคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ภาษาสวยมาก เต็มไปด้วยความละมุน อ่อนโยนมาก ขอบคุณคะ ^^

[weedear]

อ่านเรื่องนี้มานานเเล้ว
เป็นอีกเรื่องที่น่าประทับใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เนื่อหายาวมากเช่นกัน
บทจะน่ารักก็ทำได้ซึ้ง
บทจะดราม่าก็ทำเอาเราร้องไห้ตามได้เช่นกัน
ถึงเเม้จะอ่านเรื่องนี้มานานเเล้วเเต่ยังคงจำเนื้อหาได้ดี
วันนี้ผ่านมาเห็นเลยมาเเวะส่งกำลังใจให้ผู้เขียนนะ
หวังว่าคงจะได้เห็น

#นิยายที่น่าประทับใจ

[cookie8009]

เป็นเรื่องที่ ตอนจบ ผมหาคำที่ใช้แทนความรู้สึกได้ลำบากมากๆ

มันเหมือนจะอิ่ม แต่มันก็ไม่อิ่ม

มันไม่ใช่ sad ending แต่ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็น happy ending

มันให้อารมณ์คล้ายๆกับว่า ending chapter but the story is going on . Life have to move forward

[Musashi]

“อยู่หอ 1 ชายครับพี่เสือ”

อยากจะเล่าเรื่องหอ1ชายให้ลูกช้างที่เกิดไม่ทันแต่มีโอกาสเข้ามาอ่าน ปี2507เป็นปีที่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยเชียงใหม่แบบเป็นทางการนักศึกษารุ่นนี้เรียกว่ารุ่นที่1 แต่ความจริงแล้วมหาวิทยาลัยเชียงใหม่มีนักศึกษาตั้งแต่ปี2506สังกัดคณะแพทย์ศาสตร์ที่แบ่งนักศึกษามาจากมหาวิทยาลัยมหิดล ตึกเรียนในสมัยนั้นคือตึกสามชั้นที่อยู่หลังไปรษณีย์และอยู่ตรงข้ามตึกภาควิชาสถิติในปัจจุบัน โดยชั้นล่างเป็นห้องเรียน ชั้นสองเป็นหอชายและชั้นสามเป็นหอหญิง ต่อมาเมื่อมีการสร้างหออ่างแก้วและหอพักอื่นๆรวมถึงอาคารเรียนขึ้น ตึกนั้นเลยกลายเป็นหอชาย1 ซึ่งภายหลังได้เปลี่ยนเป็น Uniserve(ประมาณปี2533 ถ้าจำไม่ผิด) และเปลี่ยนมาเป็นคณะรัฐศาสตร์ในปัจจุบัน

[Musashi]

  ในกรณีที่ใครก็ตามที่ได้เกรดต่ำกว่า 1.50 ในภาคการศึกษาแรก นั่นหมายความว่าเทอมนี้ต้องได้มากกว่าหรือไม่ก็ต้องเท่าเดิม มิฉะนั้นต้องประสบอุบัติเหตุการศึกษาออกไป

เกร็ดประวัติเรื่องเกรดของมช.
รหัส16-33 ตอนนั้นใครติด F ยังไม่เอามาหารรวมใน GPA ทำให้โอกาสรีไทร์ยากกว่าสมัยนี้ นอกจากจะได้ D มาเยอะแยะเท่านั้น สาเหตุที่มช.ไม่คิดFเป็นตัวหารเนื่องมาจากสมัยนั้นหลัง14ตุลา นักศึกษาเป็นใหญ่ในแผ่นดินและเรียกร้องทางมหาวิทยาลัยไม่ให้นำFมาหาร ในตอนนั้นนายกสภามหาวิทยาลัยเป็นตำรวจ(อยากรู้ไปค้นดูเอง)ก็โอนอ่อนตามใจไม่อยากมีปัญหากับนักศึกษาจึงได้ตัดสินใจอนุญาตตามคำขอ มาช่วงหลังปัญหาเกิดจากคณะวิศวะ เนื่องจากหลายสาขาต้องได้ใบกว.ในการประกอบอาชีพวิศวกร แต่สภาวิศวกรรมฯไม่ยอมรับ GPA ของบัณฑิตจากที่นี่โดยให้เหตุผลว่า ถ้านำFมาคำนวณGPAจริงๆแล้วบางคนไม่ถึง2.0 นั่นคือไม่จบ ทำให้คณะวิศวะเรียกร้องให้ทางมหาวิทยาลัยนำFกลับมาเป็นตัวหารในGPAอีกเหมือนรุ่นรหัส15ลงมา และเริ่มใช้กับนักศึกษารหัส34มาจนถึงปัจจุบัน

[Musashi]

  “จี้จี้” 

จีจี้อยู่ในยุคต่อจากกัง(กังสดาลโรงแรมอโนดาต ที่โดนเด็กเทคโนตีนดอยยึด) นักศึกษารหัส35ขึ้นไปจะชอบมาดิ้นที่นี่ เราเดาว่าคนเขียนรหัส35-40 ใช่มั้ยเอ่ย แล้วยังเรียนคณะวิดยาด้วย

[Musashi]

  ศิวะกำลังเตรียมตัวเดินทางโดยเครื่องบินไปที่ท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมือง เพื่อเดินทางต่อไปยังญี่ปุ่น ก่อนจะเปลี่ยนเครื่องอีกครั้งไปสู่จุดหมายปลายทางที่นิวยอร์ก

เข้าใจนะว่าสมัยที่เขียนเรื่องนี้ยังไม่มี Direct flight BKK-JFK แต่การเดินทางไปนิวยอร์คทางแปซิฟิคมันนานมาก เราเคยไปทั้งแอตแลนติคกับแปซิฟิค
แปซิฟิค: กรุงเทพ-นาริตะ 6ชั่วโมง+รอเปลี่ยนเครื่องประมาณ2ชั่วโมง, นาริตะ-ซีแอ็ทเทิล 11ชั่วโมง+รอเปลี่ยนเครื่อง3ชั่วโมง, ซีแอ็ทเทิล-นิวยอร์ค 6ชั่วโมง ถ้าไม่นับเวลาเปลี่ยนเครื่องก็ 6+11+6 = 23 ชั่วโมง
แอตแลนติค: กรุงเทพ-แฟรงเฟิร์ต 12 ชั่วโมง<แฟรงเฟิร์ต- นิวยอร์ค 7 ชั่วโมง รวมแล้ว 19 ชั่วโมง
เราชอบไปทางแอตแลนติคมากกว่า ตั๋วถูกว่านิดหน่อย และไม่เสียเวลารอเปลี่ยนเครื่องหลายที

[Goplayz]

ขอบคุณมากสำหรับสิ่งดีๆที่เขียนออกมา
ผมอิ่มในรักของฟ้าลั่น-ภูผา...ถึงแม้ว่าจะจากโลกนี้ไป...แต่ในที่สุดทั้งคู่ก็กลับไปอยู่ด้วยกันแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
รักเพื่อพบ-รักเพื่อจากลา...คือสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ
เรื่องนี้ยืนหนึ่งในใจผม...สำหรับนิยายรักแบบฟิวกู้ดนะ
กำลังจะอ่านอีกเรื่อง
ขอบคุณมากขอบคุณ