Not Fat
{CH 11 ตัวเล็ก...?}
อยากจะร้องไห้ … แต่ผมร้องไม่ออกแล้ว วันนี้ผมร้องมาแทบทั้งวัน แสบคอไปหมดแล้ว ปวดหัวด้วย นี้เกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว ผมอยากนอนมาก … แต่ผมนอนไม่หลับเพราะพี่ใหญ่เอาแต่จ้องผมไม่วางตาขนาดนี้
“น้ำครับ”
ผมวางขันน้ำลงข้างตัวพี่ใหญ่ มือไม้เกร็งไปหมดเพราะอากาศค่อนข้างหนาวพ่อผมก็ไปนอนแล้วเรียบร้อย แกคงเหนื่อยจะนอนก็ไม่ได้นอน ผมเอาปัญหามาให้ตลอด ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ เพราะรู้ตัวเองผิดเต็มๆ เค้าจะฆ่าผมไหม เค้าจะโมโหผมแค่ไหน … ผมไม่ได้ตั้งใจให้เค้ามาลำบาก ผมแค่อยากหนี้จากปัญหาทุกสิ่งแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ดูเหมือนฟ้าดินไม่เป็นใจเอาเสียเลย
“ผมขอโทษครับ”
“ถ้าไม่คิดจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้ก็ไม่ต้องพูด กลับกันได้ล่ะ” เค้าลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกไป ผมด้วยความที่สมองความคิดกระจัดกระจายไม่เป็นทิศทางก็พลั้งปากพูดออกไปเสียงดัง
“ผมอยากนอนบ้านคืนนี้ครับ”
“คิดว่าที่ฉันขับรถมานี้เพื่ออะไร!!!!”เฮือก!!! … ยะ อย่าฆ่าผมนะ มะ ไม่เห็นต้องทำหน้าหน้ากลัวขนาดนั้นเลย … ฮืออออออออออออ อ
“คะ ครับ กลับครับ ผมขอเข้าไปบอกพ่อก่อนนะครับ” ผมว่าแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาพ่อในบ้านทันที เฮือก … นะ นึกว่าจะตายซะแล้ว รังสีน่ากลัวชะมัดคนบ้าอะไรก็ไม่รู้
.
.
.
ป่านนี้ปังปังจะเป็นไงบ้าง พี่ใหญ่จะหาปังเจอไหม ตอนโทรไปคุณลุงบอกปังไม่ได้อยู่ที่บ้าน แบบนั้นผมเป็นห่วงปังปังมากจริงๆ ถ้าโดนจับตัวไปล่ะ และถ้ามีคนมาทำร้ายปังปังล่ะ ปังปังจะไปอยู่ที่ไหน และถ้าพี่ใหญ่เจอปังปังพี่ใหญ่จะดุปังปังหนักแค่ไหน … จะ เจ็บแผลชะมัด …
“หยุดเดินได้แล้วไอ้แมวป่า” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้บ้าเสาร์ที่มาจุติอยู่ในห้องไม่ยอมไปไหน แถมนอนกระติกตีนดูบอลสบายใจอีกตั่งหาก ฮึ้ย น่าโมโห ไล่ก็ไม่ไปด้วย น่าเบื่อ ๆๆๆๆๆๆ!!!!
“แง๊ม!!!!” ผมพุ่งหลาวไปกัดเข้าที่แขนไอ้บ้าเสาร์มันสะดุ้งโย่งสะบัดแขนใหญ่ เสียใจไม่หลุดหรอกเว้ย รากฟันพี่แข็งแรงไอ้น้อง อิอิ … อะ โอ๊ย ! เจ็บนะไอ้บ้าเอาแขนมาโดนแผลผมได้ไง!!!!
“ปั๊ดโธ่ว! กูต้องฉีดยาแก้บ้ากันไว้ด้วยใช่ปะว่ะ! อ้าวและเป็นห่าอะไรนักนิ่งเชียว” ผมเม้มปากหลับตาปี๋เพราะเจ็บมือมาก … ผมซุ่มซามเองจะเก็บแก้วก็ดันโดนแก้วบาดเรื่องนี้ปังปังไม่เกี่ยว แต่ปังปังคิดมากเอง แง๊ม ! เจ็บจะตายแล้ว
“เฮ้ย ไอ้แมวป่า เป็นไงบ้าง พี่มึงกลับมาเห็นสภาพแบบนี้กูโดนเตะแน่”
“ยุ่งน่า! จะไปไหนก็ไปป่ะ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งเจ็บอ่ะ!”
“เอะไอ้นี้ ไปไปหาหมอ กูว่าต้องโดนเย็บแน่เลยว่ะ โอ๊ย!! เฮ้ย ทำไมมึงขยันทำร้ายกูจังว่ะ” ผมใช้มือตะบปหัวไอ้บ้าเสาร์ที่สลอนหน้ามาใกล้ผมจนมันบ่นอุบ
“ทำไมนายถึงไม่ชอบปังปังอ่ะ”
“เฮ้ย! อย่าเปลี่ยนเรื่อง ไป ไปหาหมอก่อน”
“ไม่ไปถ้าไม่บอก”
“ว๊ะ! เรื่องมากจริง ก็ไม่มีอะไรมันอ้วนกูไม่ชอบ”
“… ชั่ว!!!!!”
ผมตะคอกมันเสียงดังก่อนจะสะบัดตัวมานั่งหันหลังให้อีกทาง ไอ้คนพันธุ์นี้แหละที่ผมเกลียดมากที่สุด ไอ้คนที่มองคนที่ภายนอก ปังปังอ้วนแล้วไง ถ้าผมอ้วนมันคงจะเกลียดผมด้วยแหละ ฮึ คนแบบนี้น่าจะเอายาระบายสำหรับปังปังใส่ลงในแก้วน้ำสักครึ่งกระปุก จะได้รู้สำนึก!!!!
“ทำไมมึงเอาแต่ใจว่ะ เจ็บจะตายห่าและยังมาเล่นตัวเอง ไอ้ปังก็ไอ้ปังเดะ มึงก็มึงสิว่ะ!”
“ไม่ใช่!!! เล็กก็ปัง ปังก็เล็ก ต่างหาก!!!!” ผมหันไปตะโกนใส่หน้าไอ้บ้าเสาร์ ฮึ! คนอะไรชั่วช้า!!!!
“เออๆ รักกันเข้าไป กูอยากรู้นัก มันจะรักมึงเหมือนที่มึงรักมันแบบนี้รึเปล่า จะอะไรนักหนาก็แค่ไอ้อ้วนคนเดียว”
เพี๊ยะ!!!! ผมหันไปยืนประจันหน้ากับไอ้บ้าเสาร์ต่างกันตรงที่ผมยืนบนเตียงมันยืนข้างล่างก่อนและตะหวัดมือหวดเข้าหน้ามันอย่างจัง! สมควรแล้วคนแบบนี้! จริงอยู่ที่ผมไม่เคยจริงใจกับเพื่อนคนไหน และผมผิดตรงไหนที่อยากจะจริงใจกับปังปัง ผมไม่รู้ว่าปังปังจะรำคาญผมไหมหรืออะไร แต่สิ่งที่ผมอยากทำคือผมอยากให้!!! ผมผิดตรงไหนไอ้คนบ้าคนนี้ถึงมาหักหามน้ำใจและพูดจาหมาไปแดกแบบนี้!!!!
“หน่อยยยยย!” มันกัดฟันกรอดตอนนี้หน้ามันแดงเป็นรอยนิ้วมือผมและง้างมือจะต่อยผมคืน เอาสิ ผมแมนอยู่แล้วต่อยเลย!!! และจะได้เห็นดีกัน!!!!
“ฮึ้ย! อยากตายก็ตายไปเลย! คนอุตส่าห์จะช่วยเสือกชวนทะเลาะ ไอ้ห่าแม่ง!!!”
โครม!!!
มันทำท่าหงุดหงิดฟุ้งซ่านโต๊ะเตียงผมดังโครมใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแถมด้วยปิดประตูดังปัง! คนแบบนี้ผมไม่มีทางญาติดีด้วยเด็ดขาด!!!!!
แค่คิดก็เจ็บแปลบแล้วอ่ะ ผมกุมมือตัวเองและพยายามสงบสติอารมณ์เดินไปที่เครื่องเขียนหยิบยาแก้ปวดกับแก้อักเสบขึ้นมาอย่างละสองเม็ดและเอาเข้าปากพร้อมน้ำ ยี๋! ขมชะมัด ขนลุกเลยอ่ะ ผมล้มตัวลงนอนมองมือที่พันไว้ด้วยผ้าพันแผลที่ขาวที่มีเลือดซึมออกมาเป็นดวงๆ เฮ้อ ... ปังปังรีบกลับมานะ เล็กอยากนอนกอดแล้วอ่ะ กระซิก …
.
.
.
“ง่วงก็นอนถ่างตาทำไม”
ผมเหลือบไปมองพี่ใหญ่ที่ขับรถอยู่ข้างๆ ใครจะกล้าอ่ะขืนผมหลับและกรนออกมาเค้าต้องฆ่าผมแน่ๆ ภายในรถทั้งเงียบและเย็นมาก มันทำให้ผมเคลิ้มๆจะหลับแล่ไม่กลับแล่แต่ยังครองสติได้เพราะคิดถึงหน้าพี่ใหญ่ตอนโกรธและโมโห กับหน้าของเล็กที่กำลังเป็นห่วงผมอยู่ ก็ทำให้ผมไม่กล้าหลับกล้านอนอยากจะให้ถึงหอเร็วๆ ถ้าเล็กไม่เป็นห่วงผมมากคงจะดีเพราะรายนั้นโอเวอร์แอ็กชั่นตลอดเวลาถ้าเป็นเรื่องผม ผมหวังว่าแผลที่มือเขาจะไม่เป็นอะไรมากด้วย
แก๊ก ผมมองกล่องคุกกี้ช็อกโกแล็ตบนตักและเหลือบไปมองพี่ใหญ่อีกครั้ง … ที่โยนมานี้ให้ผมกินใช่ไหม
“อยากกินก็กินไม่อยากกินก็โยนทิ้งไป” ผมเม้มปากก่อนจะหันมาสนใจกล่องช็อกโกแล็ตและไม่รอช้าแกะมันออกเห็นมันส่องแสงประกายวิบวับออกมาน่ากินชะมัดของแพงซะด้วยสิ อิอิ กินล่ะน๊าคร้าบบบบบบ
‘เล็กจะช่วยปังปังเอง แต่ปังปังก็ต้องช่วยตัวเองด้วยนะ’ ผมชะงัก เมื่อนึกถึงคำพูดของตัวเล็ก … จริงสิ ทุกวันนี้ผมเป็นคนที่ถูกช่วยเหลือตลอด แต่ผมไม่เคยช่วยตัวเองเลย ผมไม่เคยให้กำลังใจตัวเองไม่เคยจริงจังเลยสักครั้ง และที่หนีออกมานี้อีก ผมก็บ้าไปเอง หงุดหงิดไปเอง …
แก๊ก … ผมปิดฝาและนั่งกอดกล่องมันไว้แบบนั้น … พี่ใหญ่เหลือบมองผมนิดๆแต่ก็ไม่พูดอะไร พอดีกับที่เขาหักเลี้ยวรถเข้าซอยหอพอดิบพอดี
“ไปขอโทษตัวเล็กซะ” ผมเม้มปากและพยักหน้าเบาๆ ยังไงผมก็ตั้งใจจะทำอย่างงั้นอยู่แล้ว
.
.
.
ตีหนึ่ง ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องพร้อมกับพี่ใหญ่ที่ยืนหน้าตายอยู่ข้างๆ ทำไมนะขาผมถึงได้แข็งแบบนี้ แค่เข้าไปและขอโทษจากนั้นก็ทำตัวเหมือนเดิมเพราะเล็กคงไม่โกรธผมมากอยู่แล้ว แค่นั้นเอง แค่นั้นเองปัง กลัวอะไรยังไงตัวเองก็ขอโทษคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว … แต่อย่าลืมว่ามันไม่เหมือนกันอ่ะ นั้นคนอื่นนี้ตัวเล็กมาเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว … ตัวเล็กสำคัญ
“จะยืนอีกนานไหม” ผมเบ้ปากให้พี่ใหญ่ นี้ก็อะไรเอะอะก็ดุเอะอะก็ด่า เฮ้อ ทำไมนิสัยพี่กับน้องถึงได้ต่างกันเทวดากับซาตานแบบนี้นะ
“จะด่าในใจถึงเมื่อไร” ผมสะดุ้งทันทีพี่ใหญ่ต้องมีหูทิพตาทิพแน่ๆ
“หัวเราะอะไร!!!” ง๊ะ!!! ตะหวาดผมอีกแล้ว …
ผมรีบเปิดประตูหนีพี่ใหญ่เข้ามาทันทีปิดประตูล็อกด้วยไม่ให้เข้าหรอก ขี้ตะหวาดดีนักเดี๋ยวเค้าคงลืมว่าผมทำอะไรกับเขาในวันพรุ่งนี้เองแหละ … ผมมองตัวเล็กที่นอนหันหลังให้… หลับแล้วหรอทำไมไม่ปิดไฟล่ะ … และนี้มันกลิ่นอะไร เหมือนกลิ่นเลือดเลย …เอ๊ะ …เลือดหรอหรือว่า!!!!
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาตัวเล็กก่อนจะผงะเมื่อเห็นเลือดสีแดงๆหยดผ่านผ้าพันแผลออกมา ถึงมันจะไม่เยอะมาก แต่ถึงขนาดซึมออกมา ผมว่ามันไม่ธรรมดาแน่ๆ … ผมเกลียดเลือด ผมไม่อยากเห็น โดยเฉพาะกับคนที่ผมรัก
“ละเล็กอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ พี่ใหญ่!!!! พี่ใหญ่ช่วยเล็กด้วย”
ผมรวบตัวเล็กเข้ามากอดตัวของเค้าร้อนผ่าวไปหมดใบหน้าซีดเพราะเสียเลือดหนัก ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากตะโกนเรียกคนที่ผมนึกได้ในตอนนี้ ก่อนที่ประตูจะถูกพังเข้ามาพร้อมกับร่างของพี่ใหญ่ …อย่าเป็นอะไรนะ ปังขอโทษ ฮึก ปะ ปังขอโทษ
=======================
มาสั้นแต่ทิ้งระเบิดไว้ลูกเบอเริ้ม ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าจ้าขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ปล . พอจะเดากันออกแล้วใช่ม่ะใครคู่ใคร อิอิ เรื่องนี้แอบเห็นบอกตรงกับชีวิตคนหลายคน
ที่ตรงอ่ะน้ำหนักรึเปล่าค่ะ ไม่ต้องห่วงเราก็เป็น ฮ่าๆๆๆ แต่เราจะสู้ไปด้วยกันกับน้องปังปังนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนจ้า 
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 521974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก