Not Fat
{CH 10 ปังปังเสียใจ}
แกรกกกกกก แกรกกกกกก แกรกกกกกกกก “ปังพักหน่อยสิ นี้ขนมเล็กซื้อมาให้” ผมก้มหน้าขัดห้องน้ำอยู่ชะงักหันไปมองตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดเป็นแมวต้มในมือมีชานมไข่มุกยื่นมาพร้อมหลอด …
ควับ! ผมคว้าเอามาดูดจนหมดในไม่กี่นาที ก่อนจะส่งคืนให้ตัวเล็กถือหันมาขัดห้องน้ำต่อ ทำไมนะคราบมันถึงฝั่งลึกแบบนี้!!!! อยู่มรกี่ปีแล้วเคยทำความสะอาดบ้างไหม!!! พี่ใหญ่บ้า ผมเหนื่อย ผมหิว ผมอยากนอน ทำไมต้องมาโกรธผมด้วย แค่ผมทุเรศใช่ไหมล่ะตัวเองก็หล่อตายแหละ … ฮึก นิสัยอ่ะ นิสัยไม่ดีเลย
แกร๊ง! ผมโยนแปรงขัดทิ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนสภาพตัวเปียกปอนมีกลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำไปทั้งตัว เดินไปที่กองเสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ตัวเล็กกำลังแยกอยู่ เสื้อผ้าอะไรเนี้ย ไม่เคยซักเลยใช่ไหม ผมว่าผมหมักหมมแล้วนะ เจอพี่ใหญ่ไปผมยอมแพ้เลยบอกตรงๆ ซกมก ถ้าผมเห็นหนูมันวิ่งออกมาคงไม่แปลกใจเลยสักนิด
“เหนื่อยไหมปัง”
“… เล็กถ้าเราทำอะไรไม่ดีหรือหงุดหงิดใส่เล็กอย่างโกรธเรานะ”
“คิก รู้ตัวด้วยเหรอ”
“… ระ เราขอโทษ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไร คราวนี้เล็กก็จะได้รู้ว่าเวลาปังโกรธจะเป็นยังไง น่ากลัวอ่ะ บรึ้ยยยย”
เล็กทำไหล่ห่อแต่ปากก็ยังยิ้มไม่หุบ ก็มันน่าโมโหนี้ พอมาคิดดูแล้วผมไม่ได้ทำอะไรให้พี่เค้าสักหน่อย จริงอยู่ที่ผมทำเค้าเจ็บมือ แต่ก็ไม่เห็นต้องเมินกันเลย บอกกันดีๆก็ได้นี้อะไรเมินกันเห็นๆ ทั้งชีวิตผมโดนเมินมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะให้ใครก็ไม่มาเมินผมนี้! ฮือออออออออออออ! อยากไปหาพี่กาจพล อยากไปเจอ แค่ได้แอบมองบ้างก็ยังดี …คิดถึง คิดถึง คิดถึง
เคร้ง!!!! ผมยืนมองแก้วน้ำที่หล่นลงไปกับพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แย่อ่ะ พุงผมไปชนมันหล่นต่อที่ผมกำลังจะเดินไปหยิบเสื้อกล้ามที่วางอยู่บนโต๊ะคอมหล่อ … ดีนะที่ไม่โดนเท้าผมไม่งั้นคงลำบากกว่านี้ คงอเนจอนาถใจน่าดู
“เป็นไรไหม อย่าเพิ่งนะ เดี๋ยวเล็กทำเอง”
“เดี๋ยวเล็ก …”
“โอ๊ย!!!!!”
ยังไม่ทันขาดคำเสียงตัวเล็กก็ดังขึ้นจนผมตกใจ รีบพยุงเล็กออกมาจากตรงนั้นเดินไปนั่งที่เตียง ผมไม่กล้ามองว่าแผลเป็นยังไงเพราะผมเองก็กลัวเลือด แต่ก็ต้องกั้นใจหันมาดู และก็ต้องผงะเมื่อเลือดที่สดไหลหยดลงพื้นน่ากลัวมาก … จะ จ จะ เป็นลม …
“ปังปัง!!!!” ผมก้นจ้ำเบ้าลงนั่งกับพื้นแทบไม่ละสายตาจากมือของตัวเล็ก … นะ น่ากลัว
“ไอ้ปัง รอข้าตรงนี้นะไอ้ปัง เดี๋ยวข้าไปซื้อน้ำให้”
เด็กชายอายุ 5 ขวบตัวน้อยพองเหมือนปลาปักเป้าน้อยแก้มแดงน่ารักในชุดเอี้ยมหมีสีฟ้าเคี้ยวไส้กรอกชีทในมือหยับๆพลางพยักหน้ากับผู้หญิงวัยๆกลางคนในชุดแม่ค้าขายผักตามตลาดแต่หน้าตาของเธอกลับสวยสะพรั่งกว่าคนรุ่นเดียวกันนั่งแกว่งขาไปมาอยู่บนเก้าอี้ข้างๆแผงผักในตลาดเหมือนแมวกวักตัวน้อยที่ใครผ่านไปผ่านมาจะแหวะหยิกบิดแก้มและซื้อของติดไม้ติดมือกลับไปด้วย วันใดที่น้องปังขวัญใจตลาดมาวันนั้นแผงขายผักแผงนี้จะมีลูกค้าไม่ขาดสาย
ผู้เป็นแม่ยิ้มก่อนจะเดินข้ามถนนไป แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อรถยนต์คันสวยแหกโค้งถล่าเข้ามาหาผู้เป็นแม่โดนเจ้าตัวเองก็ไม่ทันได้สังเกต …
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครม!!!!
“มะ มะ แม่ …. แม่ฮะ ผมอยากกลับบ้าน … แม่ …”
เป็นภาพอเนจอนาถใจ… เมื่อเด็กชายตัวน้อยนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างๆกองเลือดผู้เป็นมารดาใครจะมาอุ้มออกไปก็ไปยอม เพราะแม่ของเขาอยู่ตรงนี้ ก่อนที่จะถูกคว้าตัวไปโอบกอดด้วยมืออันบอบบางของภารโรงวัยกลางคนผู้เป็นพ่อที่อยู่ในอาการช็อกกับภาพตรงหน้า … ก่อนที่จะปล่อยโฮเข้าไปกอดศพของภรรยาอย่างอาลัยรัก … เด็กชายที่อยู่ตรงกลางไม่ได้เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความใสซื่อและบริสุทธิ์แต่กลิ่นคาวเลือดและเสียงร้องไห้ของพ่อ … ทำให้เด็กน้อยปล่อยโฮออกมาอย่างเงียบๆซุกหน้าเข้ากับร่างผู้เป็นแม่ที่เต็มไปด้วยเลือด พร่ำบอกให้แม่ตื่น … แต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีวัน…
.
.
.
“ฮึก ปังปัง พี่ใหญ่ปังปังจะเป็นไรไหม”
“…”
“ไอ้อ้วนนี้อึดจะตายห่า ว่าแต่คนอื่นนายอ่ะเป็นไงบ้าง เลือดไหลเป็นก๊อกแตกขนาดนั้น”
“ไม่ต้องพูดเลยไอ้บ้าเสาร์ ให้มาช่วยอุ้มปังปังก็ไม่ยอมอุ้มผู้ชายซะเปล่า ถ้าพี่ใหญ่ไม่มาปังปังคงได้นอนอยู่ตรงนั้นแหละ”
“ใครจะไปอุ้มไหวว่ะ”
“พี่ใหญ่ไงตอนเจ็บมือด้วย!!!!! ”
“อย่าโวยวายน่า … ถ้าจะทะเลาะกันก็ไปทะเลาะกันที่อื่น หนวกหู!” หมูปังสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อประธานภาคหรือพี่ใหญ่หน้าโหดของน้องเล็กตะคอกขึ้น ตัวเล็กรีบถลาเข้ามาหาใช้มือข้างที่ไม่เจ็บของตัวเองยกแขนหมูปังขึ้นมาเอาหน้าถูไถอย่างหวงแหนร้องไห้เหมือนเพื่อนของตัวเองป่วยหนักและรอดชีวิตมาได้
“ปังปัง ละ เล็กขอโทษ ฮึก” หมูปังกระพริบตาถี่ๆก่อนจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งมองไปรอบๆเห็นว่าเป็นห้องของตัวเองกับเพื่อนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมองไปอีกข้างเห็นศัตรูคู่อาฆาตและพี่รหัสจอมโหดนั่งอยู่ข้างกันมองมาที่เขานิ่งแต่คนล่ะอารมณ์
“นึกว่าจะกระอักไขมันตัวเองตายไปแล้ว” เจ้าเสาร์ปากมอมเอ่ยขึ้นอย่างถือดีตัวเล็กค้อนขวับ
“… อ่อนหัดแค่นี้ก็กลัวเลือด” ปังแทบกลั่นลมหายใจก้มหน้าไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ก่อนจะตาโตเหมือนนึกอะไรได้รีบหันไปหาตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ก้มมองที่มือข้างที่โดนแก้วบาดที่บัดนี้ถูกประถมพยาบาลแล้วเรียบร้อย ก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ไม่เป็นไรใช่ไหมตัวเล็ก” ปังปังกระซิบถามเหมือนกลัวใครบางคนแถวนี้ดุเอา
“หือ แผลเล็กๆน่ะ”
“เล็กบ้าอะไรว่ะ เกือบเต็มฝ่ามือ โอ๊ย!!! ปล่อยนะแมวบ้า!!!” ปังมองเล็กที่กระโดดไปงับหูเสาร์ด้วยดวงตาไหววูบ … เขาทำให้เพื่อนเจ็บตัวอีกแล้ว ทั้งพี่ใหญ่และน้องเล็กเจ็บตัวเพราะเขา … ซวย ตัวซวย เขามันตัวซวย
“ดะ เดี๋ยวผมมานะครับ” หมูปังค่อยๆขยับกายลงจากเตียงอย่างเงียบและเบาที่สุดแต่ด้วยน้ำหนักตัวทำให้เสียงของเตียงสปริงดังเอี๊ยดอ๊าด เขานึกเกลียดตัวเอง …
“ปังปังจะไปไหนหรอ ?”
“ระ เราขอกลับบ้านไปเอาของก่อนนะ พะ พอดีลืมไปว่าต้องใช้ … เดี๋ยวเราจะรีบกลับมา”
ปังปังรีบเดินออกมาจากห้องโดยไวที่สุดไม่สบตาใครทั้งสิ้น เมื่อประตูปิดลงเขาก็วิ่งให้ไวที่สุด ไม่อยาก ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ตรงนี้ทำให้เขารู้สึกผิด รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เห็นเลือด เห็นคนที่ตัวเองทำบาดเจ็บ … อยากหนีไปตั้งสติที่ไหนสักที่ …
.
.
.
-ปัง- สี่ทุ่มสิบห้า ดึกมากแล้วพี่กาจพลคงไม่มาแล้วบรรยากาศของสวนสาธารณะตอนนี้มันน่ากลัวสิ้นดี … แต่มันก็ปลอดโปล่งทำให้ผมสบายใจผมไม่ได้ตั้งใจทำแก้วแตก ผมไม่ได้ตั้งใจให้เล็กบาดเจ็บ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ใหญ่ต้องมาอุ้มผมในขณะที่เจ็บมือขนาดนั้น … ไม่ได้ตั้งใจทำให้แม่ตาย … ไม่ได้ตั้งใจ
“อ่อ อยู่นี้จริงๆด้วย”
เสียงแหบพล่านที่ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ทำให้ผมชะงักขาที่ก้าวเดินไปข้างหน้าที่มันเมื่อยซะจนผมรู้สึกชาไปหมด ก่อนหันไปมอง แต่ต้องปล่อยสะอึนออกมาเบาๆเมื่อเห็นพ่อของผมเองยืนส่องไฟฉายมาที่ผมใบหน้าแห้งกร้านของพ่อตอนนี้ส่งยิ้มให้ผมทั้งๆที่เหงื่อโทรมกาย ... เขาดูอ่อนแรงเหลือเกิน
“เพื่อนเอ็งโทรมาบอกว่าเอ็งหายไปตั้งแต่ 1 กว่าๆ ข้าเลยออกตามหาแถวๆนี้ … เอ็งคงชอบที่นี้มากสินะ” ผมเบ้ปากก่อนจะวิ่งเข้าไปโถมร่างตัวเองกอดพ่อเอาไว้ ตอนนี้ผมสูงและตัวใหญ่กว่าพ่อมากแต่พ่อไม่บ่นสักคำที่ผมกอดท่านเต็มแรงขนาดนี้
…ฮึก
“โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะร้องไห้อีกไอ้เด็กอ้วน … คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันแค่ไหนรู้ไหม มีปัญหาทำไมไม่กลับบ้านมาเดินมืดๆแบบนี้โดนทำร้ายไปจะว่ายังไง …”
“ฮึก ขะ ขะขอ โทษ ขะ ขอโทษครับ ผะ ผม”
“เอาเถอะ … กลับบ้านกันก่อนและค่อยว่ากัน …” พ่อผลักผมออกก่อนจะเดินหันหลังไปแต่มือหยาบกร้านก็ยังกุมมือผมไม่ห่าง ผมเดินเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กตามพ่อมาที่อีแก่ มอเตอร์ไซต์คันเก่าที่ดังเอี๊ยดอ๊าดเวลาขับมัน
“ อ๋อ เพื่อนเอ็งมารออยู่ที่บ้านแหนะ”พ่อพูดพลางส่งหมวกใบเก่าๆมาให้ผม ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะทำหน้าสงสัย ใครกันตัวเล็กหรอ … ? อยู่บ้านผมหรอ … อย่างงี้ก็รู้แล้วสิว่าบ้านผมเป็นยังไง … ฮึก เล็กจะเลิกคบกับผมรึเปล่า …
“ว๊ะ!!!! จะร้องทำไมนักหนา! ข้าชักรำคาญและนะ!”
“ฉะ ฉัน … ไม่ร้องแล้วจ๊ะ ใครหรอจ๊ะที่มาหาฉัน” ผมถามเสียงตะกุกตะกักในขณะที่ก้าวขึ้นซ้อนท้ายพ่อ
“ข้าไม่ได้ถามชื่อ แต่ขับรถเก๊งท่าทางแพง ตัวสูงใหญ่เลยทีเดียว … อ่อ คนนั้นที่มาช่วยยกของขึ้นหอเอ็งไงไอ้ปัง”
รถสวย...สูง … ใหญ่ … ยกของขึ้นหอ … ชีวิตผมคงมีคนเดียว
พี่ใหญ่ … ==============================
มาแล้วจ้าา เมื่อวานเกิดปัญหานิดหน่อยไม่ได้มาต่อ แอมโซซอรี่นะจ๊ะ จุ๊บๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า ขอบคุณที่ติดตามและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 521983 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก