Not Fat
{CH 9 ปังปังกับบันไดนรก}
7 โมงตรงเปะ วันนี้ผมว่าผมตื่นเช้าแล้วนะ แต่มีคนตื่นเช้ามากกว่าผมอีก =_=’
“อ่ะ ปังปังตื่นแล้วหรอ นี้ข้าวเหนียวหมูกินนะ” ตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องมือข้างนึงชูถุงข้าวเหนียวหมูขึ้นอีกข้างเป็นถุงกาแฟนมน่าอร่อยดูดอยู่จ๊วบๆ หน้าของตัวเล็กแดงระรื้นหอบนิดๆเหมือนเหนื่อยมาก ผมมองตัวเล็กที่เดินมานั่งลงข้างๆผม
“ไปทำอะไรมาตัวเล็ก”
“ก็ลิฟต์นะสิ ดันมาเสียซะได้ ดีนะเล็กไม่โดนขังในนั้น ปังดูสิเหงื่อเต็มหน้าเลย เฮ้อ แต่ก็รู้สึกดีนะ อิอิ” ตัวเล็กหัวเราะกิ๊กก่อนจะล้มตัวลงนอนดูดกาแฟสบายใจ ตายล่ะ! ลิฟต์เสียนี้ตัวเล็กขึ้นบันไดมาตั้ง 10 ชั้นเลยงั้นรึ … เป็นผมคงตายตั้งแต่ชั้นสามแล้วล่ะ … เอ๊ะ … ว่าแต่พี่ใหญ่ล่ะไปไหน
“พี่ใหญ่ไปตั้งแต่ตี 5 แล้ว เห็นว่าไปเตรียมของรับน้องแหนะ”ผมพยักหน้ารักไม่คิดจะถามอะไรอีก ไม่กล้าถามอ่ะกลัวเล็กไปบอกพี่ใหญ่และผมจะโดนพี่เค้าดุอีก แง๊ม ผมยังสลดไม่หายเลย T^T
“เออ ปังปังไปอาบน้ำเลยนะ เล็กอาบแล้วเดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้า หว่า … แต่เหงื่อเยอะเลยอ่ะ อาบด้วยดิจะได้ไม่เสียเวลา นะนะ” ผมมองหน้าตัวเล็กพี่พูดจาเป็นต่อยหอยเอาหน้ามาถูกับแขนผมเหมือนแมวขี้อ้อน นี้ก็มุ้งมิ้งได้ตลอดให้ตายสิ
“เราอาย”
“อายอะไรอ่ะ นะนะ ผู้ชายด้วยกัน”
“ไม่เอาอ่ะ”
“แงะ! ปังอ่า!!! แง๊ม!กัดเลยนี้แหนะ อิอิ” ตัวเล็กกัดแขนผมเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลกในขณะที่ผมคิดภาพตามว่าผมกับตัวเล็กอาบน้ำด้วยกันก็มวลท้องอีกแล้วไม่พอยังหน้าร้อนเหมือนใครเอาไฟมาอังอีก ผมหัวเราะแห้งๆให้ตัวเล็กก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำมาพร้อมชุดนักเรียนตัวเอง ดีหน่อยที่หอนี้ห้องน้ำใหญ่มีห้องส้วมกับห้องอาบน้ำแล้วก็ที่ล้างหน้าแยกกันเลยแต่งตัวในนี้ได้เลย
“ปางงงงงงงงง! เร็วๆนะตัวเล็กจะอาบบ้าง”
ยังไม่ทันจะได้เปิดฝักเบาเสียงแง๊วๆขอแมวหน้าประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น ผมแอบหัวเราะนิดๆก่อนจะลงมือตัวความสะอาดตัวเอง อ๊า … วันนี้ถึงจะเป็นวันเปิดเรียนวันแรก แต่ก็ยังไม่ได้เรียนสินะ แล้วจะได้เจอพี่กาจพลไหมนะ … จะโดนไอ้บ้าเสาร์แกล้งอะไรอีกรึเปล่า และพี่ใหญ่มือของเขาเป็นไงบ้าง เมื่อคืนได้นอนรึเปล่า … ผมจะถามดีไหม กลัวเค้ารำคาญ กลัวเค้าจะดุเอา
.
.
.
“พี่เค้านัดเราที่ไหนหรอตัวเล็ก” ผมถามขณะเดินเข้ามหาลัยตัวเล็กหันมาเอียงคอมองผมอย่างสงสัย
“นัด ? นัดอะไรหรอวันนี้มีนัดด้วยเหรอปังปัง? ”
“อ้าวก็วันนี้รับน้องไม่ใช่หรอ?”
“บ้าจริงปังปัง อิอิ นี้ไม่รู้อะไรเลยหรอ รับน้องเราต้องไปรับที่ต่างจังหวัดโน้น สัปดาห์หน้าจ้า นี้ไม่รู้จริงๆหรอเล็กว่าเล็กบอกปังปังหลายรอบแล้วน๊า” อ้าว … ทำไมผมนึกไม่ออกล่ะ เสร่อมากปังเอ้ย ผมไม่พูดอะไรอีกก้มหน้าก้มตาเดินตามที่ตัวเล็กลากไป ตลอดทางมีคนพูดทักทายตัวเล็กเหมือนรู้จักกับตัวเล็กมานนานทุกคน แต่ตัวเล็กก็ไม่ยอมพูดกับใครเลย เล็กแปลกอยู่อย่างคือไม่ค่อยเข้าหาใครก่อน … แต่กับคนธรรมดาๆอย่างผมเล็กกลับวิ่งเข้ามาเหมือนแมวจ้องเหยื่อยังไงอย่างงั้น
“แหม แหม แหมมมมม เป็นลูกแหง่ลูกภารโรงไม่พอ ยังเป็นเพื่อนขี้แหง่ตัวก็ใหญ่ใจปลาซิวอีกหรอ หนูปังปัง ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหันไปมองไอ้บ้าเสาร์ที่เดินออกมาจากหลุมไหนไม่รู้
“มึงก็ไปพูดอะไรแบบนั้นว่ะ ว่าแต่นายนี้ อ้วนจังเลยนะ น้ำหนักเท่าไรหรอนาย นี้ๆสนใจเข้าฟิตเนสบ้านผมไหมราคาถูกนะ สนไหมๆๆๆๆ ?” ผมเม้มปากเบี่ยงตัวหนีเมื่อเพื่อนไอ้บ้าเสาร์ที่เดินมาด้วยกันเข้ามากระแซะผม ผมไม่ชอบเลยแบบนี้ มันน่ารำคาญ
“สนสิ ไหนๆที่ไหนหรอเดี๋ยวเราจะพาปังไป ถูกหรอ จริงเปล่า ?”เล็กมากั้นผมไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้พยายามเอื้อมตัวจะบังผมไว้ แย่จริงแบบนี้อีกแล้ว …
“จริงดิ ที่ XXX ในห้าง XXX น่ะ อ่อ จะแนะนำเทรนเนอร์ให้”
“โอ๊ะ!ที่นี้เอง แหมเราเคยไปอยู่ครั้งนึงนะ หนูวิ่งกันให้ขวักเลย เครื่องออกกำลังกายก็เก่า ไม่เอาหรอก เสียใจนะเรามีเงิน เดี๋ยวเราพาปังไปที่ดีๆกว่านี้ไม่ไปหรอกร้านเก่าๆสวะๆ หึ” เล็กพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีนายคนนั้นลากผมออกมาในขณะที่นายคนนั้นอ้าปากค้างเถียงไม่ทันส่วนไอ้บ้าเสาร์ก็หัวเราะเหมือนชาตินี้ไม่เคยหัวเราะมาก่อนตบไหล่ปลอบใจเพื่อนตัวเองใหญ่เลย … เมื่อกี้ตกลงคนๆนั้นเค้าหวังดีกับผมรึเปล่านะ
“ทำไมไปว่าเค้าแบบนั้นล่ะเล็ก ?”
ผมถามในขณะที่นั่งลงที่นั่งในเซคชั่นเรียน ซึ่งตอนนี้คนเริ่มเยอะคาบแรกวันนี้เหมือนจะเป็นแค่ทฤษฏีเฉยๆเลยเรียนเซคใหญ่หน่อย ถ้าเป็นปฏิบัติ ห้องนึงไม่เกิน 20 เอง และดูแต่ล่ะคนสิแต่งตัวเหมือนไม่ได้ว่าเรียน เฮ้อ ศิลปกรรมสินะ ไม่แปลกหรอกคงมีแต่ผมคนเดียวที่ใส่ชุดนักศึกษาเต็มสูท ความจริงเล็กก็จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ผม แต่ผมเบรกไว้ก่อนก็แต่ล่ะตัวที่เล็กหยิบขึ้นมานี้สิ พันขึ้นทั้งนั้นผมไม่มีปัญญาหรอก
“ปังปังฟังไม่ออกจริงๆหรอว่านายนั้นจงใจจะหาเรื่องน่ะ เล็กดูก็รู้ มันน่ะนิสัยไม่ดีพอๆกับไอ้บ้าเสาร์นั้นแหละ”
ปั๊ก! “แหนะ!พูดถึงหมาบ้าหมาบ้าก็มาเลย” ผมแทบจะมุดดินหนีเสียตั้งแต่ตรงนี้ ทำไมหน่อ ไอ้บ้าเสาร์กับเพื่อนต้องมานั่งใกล้ๆผมด้วยและยังยักคิ้วลิ่วตาอย่างกวนโอ้ยมายั่วโมโหเล็กอีกแต่นายคนนั้นดูซึม ๆ ไปเลยสงสัยเล็กจะด่าเค้าแรงมากเกินไป
“นาย … นายคนนั้นน่ะ”
“มึงมาเรียกเพื่อนกูทำไม/ปังปังจะไปเรียกมันทำไม” ผมไม่สนใจสอนคนที่แข่งกันตะโกนใส่หูผม นายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผมผมเหยียดยิ้มเท่าที่จะยิ้มได้ให้ท่ามกลางเสียงแง๊วๆของสองคนที่เถียงกันข้ามหัวผม
“บ้านนายทำฟิตเนสใช่ไหม ไว้ว่างๆเราจะไปนะ ไม่ต้องสนใจเล็กหรอก เล็กแค่เป็นห่วงเรามากเกินไปน่ะ”
“… อือ เราก็ว่างั้น ปากร้ายมากเลยอ่ะ เรากลัวเลย” ผมแอบหัวเราะครั้งแรกผมก็กลัวเล็กเหมือนกันแต่เล็กน่ารักเวลาอยู่กับผมผมเลยไม่กลัวมาก
“เราชื่อชินโด” จะว่าไปชินโด้ก็ตัวสูงมากๆเลยนะเนี้ยสูงเกือบเท่าพี่ใหญ่ล่ะมั่ง แต่ผอมไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเหมือนพี่ใหญ่ ขนาดบ้านเป็นฟิตเนสนะเนี้ย ขาวด้วยเหมือนลูกครึ่งเลย
“ชื่อแปลกจัง เราชื่อปัง”
ผมว่า และเราสองคนก็เริ่มคุยกันถูกคอโดยที่ชินโดแย่งที่ไอ้บ้าเสาร์ ส่วนไอ้บ้าเสาร์ก็กลัวทะเลาะกับตัวเล็กไม่ถนัดเลยย้ายไปนั่งอีกข้างนึงของตัวเล็ก ตัวเล็กพยายามชวนผมเปลี่ยนที่แต่ยังไม่ได้ทันจะขยับอาจารย์ก็เข้ามาก่อน ผมว่าชินโดก็นิสัยดีนะอย่างน้อยก็ดีกว่าไอ้บ้าเสาร์นี้แหละถึงจะเป็นคนขี้ถาม น่ารำคาญนิดหน่อยก็เถอะนะ แค่เค้าไม่แกล้งผมไม่รังเกียจผมผมก็ดีใจแล้ว
.
.
.
“ลิฟต์เสีย … โปรดใช้บันได”
ผมยืนอ่านตัวหนังสือที่แปะอยู่หน้าลิฟต์อย่างไม่เชื่อสายตาในขณะที่ตัวเล็กยืนดูดน้ำชาเขียวไขมันต่ำอยู่ข้างๆ ผมเองก็มีชาร้อนต้นตำหรับอยู่ในมือเหมือนกัน …แต่ตอนนี้ผมกินไม่ลงแล้ว นี้ผมต้องบุกบั่นขึ้นหอโดยใช้บันไดถึง 10 ชั้นเลยงั้นหรอ!!!! นรก นรกมาก!!!!
“แย่เนอะเมื่อเช้าเล็กก็วิ่งขึ้นเหนื่อยมากเลย แต่ช่วยไม่ได้นะ เราเดินไปคุยไปน่าจะช่วยได้ ไปเถอะเดี๋ยวเย็นมากแล้วไม่ได้ทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่นะ”
ฮืออออออออ ! ขาลงเมื่อเช้าไม่เท่าไรเพราะมันลง แต่นี้มันต้องขึ้น!!! จบกันความคาดหวังที่จะได้ทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่หลังเลิกเรียนเพราะคิดว่ามีเรียนแค่คาบเดียวจะชิวๆและลิฟต์ก็จะซ่อมเสร็จทันไม่คิดว่า … ไม่คิดว่ามันจะซ่อมไม่เสร็จนี้หน่า!!!! ผมต้องเหนื่อยตายแน่ๆ !!!
“ปังปัง ชาหกหมดแล้ว”
เล็กเตือนสติผมในขณะที่ชาร้อนกลายเป็นชาอุ่นๆ ผมเลือกที่จะกระดกทีเดียวให้หมดทนความฝืดของชาเข้าไป ไม่เอาอ่ะ ผมต้องทำให้ร่างกายเอาที่สุด หืออออออออ! แต่ผมต้องทนแบกน้ำหนักตั้งหลายกิโลขึ้นไปด้วย อ้วนๆแบบผมมันก็ไขมันคลานขึ้นบันไดดีๆนี้เอง ใครมาเห็นต้องหัวเราะแน่ๆ โดยเฉพาะพี่ใหญ่ที่เป็นถึงประธานภาคแต่ต้องมาเป็นพี่เทคคนไม่เอาไหนอย่างผม ฮือออออออ! และทำไมวันนี้ผมไม่เจอพี่กาจพลอ่ะ ทำม้ายยยยยยยยยย!!!
ผมกลั้นใจเดินขึ้นบันไดขึ้นไป …
ชั้นแรกก็ชิวๆนะ เล็กเริ่มชวนผมคุยผมเลยไม่เหนื่อย
ชั้นสอง … ก็ไม่ได้เลวร้ายนี้ หรือผมจะผอมแล้วนะ
ชั้นสาม … เล็กเล่าเรื่องตอนประถมได้ตลกร้าย โดยผู้หญิงบอกว่าน่ารักกว่าเลยไม่คบเล็กเลยโกรธผู้หญิงคนนั้นแอบเอาหญ้าเจ้าชู้ไปโรยไว้ในรองเท้านักเรียนที่อยู่หน้าห้อง ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เลย
ชั้นสี่ … ให้ตายสิ … ผมต้องการลิฟต์
ชั้นห้า … ผมไม่น่ากินชาเมื่อกี้หมดเลย ผมต้องการน้ำร่างกายผมกำลังจะตาย
ชั้นหก …
“ละ เล็ก พักก่อน … แฮกๆๆ ปะ ปังไม่ไหวแล้ว” ผมคลานขึ้นไปนั่งอยู่บันไดขั้นแรกของชั้นที่ 7 ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ผะ ผมจะตายแล้ว
“ใจเย็นๆนะปัง เดี๋ยวเล็กไปดูลิฟต์ก่อนอาจจะใช้ได้แล้วนะ นี้ยาดมดมไปก่อนนะ”เล็กยื่นยาดมมาให้ผมก่อนจะวิ่งขึ้นไปทางลิฟต์ ผมไม่ได้สนใจเอายาดมยัดจมูกเหงื่อไหลออกมาท่วมตัวไปหมด ผมเกลียดตัวเองในสภาพแบบนี้ ผมไม่ชอบเลยที่ตัวเองดูเป็นคนน่าสมเพช
ติ๊ง!
“ป๊างงงงงงงงงงงงป๊างงงงงงงงงง ลิฟต์ใช้ได้แล้วววววววววววว”
ผมหูผึงทันที มองไปเห็นเล็กกำลังโบกไม้โบกมือให้ผมอยู่หน้าลิฟต์ ผมกลั้นใจพยุงตัวเองยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาตัวเล็ก อย่าเรียกว่าเดินเลยเรียกว่าลากเถอะ ดีจริงลิฟต์ใช้ได้แล้ว … อีกสามชั้นผมไม่ต้องเดินขึ้น ดีจริงๆ
ติ๊ง! “อ้าว พี่ใหญ่! ไปไหนอีกล่ะห้องไม่เคยอยู่เลยนะ” เล็กโวยวายขึ้นเมื่อลิฟต์เปิดออกพอดีกับที่พี่ใหญ่อยู่หน้าลิฟต์พอดี เค้าไม่ตอบคำถามเล็กแต่มองมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า … ผะ ผมน่าเกลียดมากใช่ไหม … ผมคงน่าเกลียดมากสินะ
“คืนนี้ไม่กลับหวังว่ากลับมาพรุ่งนี้ห้องจะสะอาด ใครบอกว่าจะดูแลคนนั้นก็ทำตามคำพูดด้วย” ผมแอบสะดุ้งก่อนพี่เค้าจะเดินเข้ามาในลิฟต์เล็กบ่นหงุงหงิงลากผมออกไปจากลิฟต์ ในขณะที่ลิฟต์จะปิด ผมนึกอะไรบางอย่างได้เลยรีบคว้าเอาไว้ก่อนที่ลิฟต์จะปิด … ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ผมไม่กล้าพูด … ผมไม่กล้ากลัวเค้าดุผมอีก
“มีอะไรรีบๆพูด ไม่มีเวลาให้ทั้งวันหรอกนะ” … พี่ … ทำไมเค้าไม่แทนตัวเองว่าพี่เหมือนน้องคนอื่นๆบ้าง ก่อนหน้านี้เค้ายังแทนตัวเองว่าพี่กับผมอยู่เลย … ฮึ ก้อนไขมันอย่างผมคงไม่มีค่าขนาดนั้น
“… กะ กลับนะครับ”
“อะไรนะ!”
“คืนนี้กลับนะครับ!!!!”
“ฮึ … ปล่อยมือได้ล่ะ” นั้นคงเป็นคำสั่งใช่ไหม … ผมค่อยๆคลายมือออกจากประตูลิฟต์ ก่อนที่ลิฟต์จะปิดลง… เสียใจจะตายแล้ว … พี่ใหญ่โกรธอะไรผมรึเปล่า … หรือว่าเค้าเจ็บมือ อาการไม่ดีเลยพาลใส่ผม … ผะ ผมต้องไปทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่แล้ว กลับมาเค้าจะได้อารมณ์ดีๆ …
.
.
.
ในขณะที่หมูปังเดินนำตัวเล็กที่มองค้อนลิฟต์ราวกับว่ามันเป็นพี่ชายของตนเองที่ดุเพื่อนรักอย่างไม่คิดว่าใครจะเสียใจ เค้าก็หันกลับมามองแผ่นหลังอวบอั้นของเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมแนบอกพึมพำขอโทษปังปังและคว้าเอาสมุดจดเล็กๆขึ้นมาเปิด ขีดค่าข้อความเล็กๆที่แอบจดไว้ พร้อมบอกกับตัวเองว่ามันเร็วเกินไปที่จะทำแบบนี้ เค้าผิดเองที่คิดว่าปังปังน่าจะทนได้ ไม่คิดว่าจะขวัญเสียทั้งกายและใจ เพราะไอ้บ้าพี่ใหญ่แท้ๆเลย ! อุตส่าห์จะแกล้งไอ้บ้าเสาร์ให้ชอบหมูปัง เห็นทีต้องเปลี่ยนแผนให้ไวที่สุด! ไอ้พี่ชายตัวดีนี้แหละน่าโดนยิ่งกว่าอีก!!!
แกล้งลิฟต์เสียให้ปังปังเดินขึ้นบันได
=======================
มาแล้ววววววววววววววววววววว มาดึกหน่อย ให้อภัยกันนะ จุบุ๊ๆ
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ตัวละครทุกตัวกำลังสับสนรู้สึกเหมือนกันไหม อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 521995 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก