ตอนที่ 17
เสียงหอบหนักดังล่องลอยรอบสองร่างกอดก่าย ความหวานในความร้อนแรงเหมือนไม่สิ้นสุด
อารมณ์ที่พัดโหมอย่างเคย วันนี้ปนเปความลึกซึ้งจากห้วงอก เติมเต็มความรู้สึกแนบแน่น
ทุกจังหวะขยับเขยื้อน หนักแน่น หากหวานซึ้ง......ปานน้ำผึ้ง
สบสายตาทอดลึก ถ่ายทอดเสน่หากันและกัน อบอุ่นกว่าเคย
................”รัก”
ถ้อยคำเรียบ สั้น ยามเอ่ยผ่านหู พาให้สะท้านไหวเกินกว่าสิ่งใด
ดวงน้ำใสกลิ้งหล่นจากดวงตาเรียวสวยอีกครา
“อะไรกันหืม ขี้แยอีกแล้ว” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยเบาข้างหู จูบซับน้ำตา
“ไม่ได้ขี้แยซะหน่อย” ร่างบางซบหน้าเข้าอกแกร่ง พูดอู้อี้ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์
คนตัวสูงกอดร่างในอกแน่น หากช่วงเวลาใดในชีวิตนี้ที่ได้ลืมตาขึ้นมาบนโลก คงไม่มีครั้งไหนที่เขาจะมีความสุขได้เท่านี้อีกแล้ว
คนตรงหน้านี้ทำให้เขารู้สึกขอบคุณกับชีวิตเป็นครั้งแรก.........ที่ได้เกิดมา
“ขอบคุณนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบา มองดูร่างในอ้อมกอด ผล็อยหลับไปแล้ว
มือหนากระชับผ้าห่มอุ่นให้คนตัวเล็ก หลับตาเข้าสู่นิทราเคียงกัน
“ว่าไงมึง” เสียงใสอารมณ์ดีเมื่อเพื่อนสนิทโทรมาหา
“เออ เป็นไงบ้าง เหงารึเปล่า” เสียงทิปกรอกมาตามสาย
“โฮ้ยยย มันไม่เหงาหรอกเมิ้งง มันอยู่กับสุดที่รักมัน” เป๊ปซี่แทรกเข้ามาในสาย
“ไม่เหมือนมึงใช่มั้ย ยังไม่ได้แดกซะที ฮ่าๆๆๆ” ทิปหยอกสวนจนคนหัวฟูหันไปบ่นอุบ
“อะไรวะ ตั้งหลายวันแล้ว เหวยมันยังไม่เรียบร้อยอีกหรอวะ” ร่างบางขำเพื่อนฝั่งนู้น
“โธ่มึง เป็นกุ กุก็คิดหนักเหมือนไอ่เหวย มีแฟนเป็นหมาบ้า ไม่คิดหนักได้ไง ฮ่าๆๆ” สองเสียงบนโทรศัพท์หัวเราะสนุกสนาน
“แล้วมึงจะได้ลงมานี่อีกทีเมื่อไหร่วะ” ร่างบางถาม
“เนี่ยแหละ กุจะโทรมาบอกว่าพฤหัสหน้าแหละ”
“ก็อีกอาทิตย์นึงเองนี่หว่า รีบจังนะมึงนี่ กุรู้ มึงไม่ได้คิดถึงกุหร๊อก”
“ก็ไม่ใช่อย่างนั้น กุก็ไปหามึงด้วยไง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คุ้มจะตาย”
“เออๆ กุจะรอแล้วกัน”
นัดแนะกันเรียบร้อยก็กดวางสาย ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่อแขนแกร่งสวมกอดเข้ามาทางด้านหลัง
“ทิปจะมาหรอ”
“อื้ม พฤหัสหน้า”
คนตัวโตขโมยหอมแก้มใสฟอดใหญ่ และดูจะไปเรื่อยๆ
“โธ่ อยู่นิ่งๆบ้างซี่” มือเล็กหันไปผลักคางคนรุ่มร่าม ตั้งแต่เย็นวันนั้นคนตัวโตนี่ก็คลอเคลียเขาหนักกว่าเดิม
“ทำไมอะ ไม่ได้หรอ” ถามหน้าซื่อ
“ก็ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ก็เพลาๆบ้าง สิวจะขึ้นอยู่แล้ว น้ำลายคุณเปื้อนหน้าผมทั้งวัน”
ร่างสูงขำกับคำบ่นประหลาดๆของคนตัวเล็ก
“จริงหรอ เลอะน้ำลายแล้วสิวขึ้นหรอ งี้ตรงนี้ก็ต้องขึ้นด้วยสิ ตรงนี้ ตรงนี้ด้วย”
ร่างเล็กคว้ามือคนตัวสูงหมับ ก่อนที่นิ้วเรียวจะจิ้มไล่ต่ำลงไปกว่านี้
“ไปหาไรกินเถอะ หิวแล้ว” คนหน้าแดงตัดบท
เสียงเพลงคุ้นเคยดังจากโทรศัพท์เครื่องแพง ร่างบางหยิบออกไปให้คนยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง
“ฮัลโหลครับพี่กริช” เสี้ยงทุ้มกรอกลงไปตามสาย
เมื่อได้ยินชื่อคนปลายสาย ร่างเล็กจึงหยุดยืน อยากรู้ข่าวคราวความคืบหน้าด้วย
“หรอครับพี่ ครับ” สีหน้าร่างสูงไม่ได้ดูกังวล คงมีความคืบหน้าดีๆ
“ก็ดีนะครับพี่ มันคงกลับใจคิดใหม่ได้”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่ แล้วผมจะแวะไปเยี่ยมนะครับ”
“ได้เรื่องว่าไงบ้างหรอ” เอ่ยถามทันทีที่คนตรงหน้ากดวางสาย
มือใหญ่เอื้อมมาวางบนหัวทุย ระบายยิ้มบาง
“ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะ พี่กริชเข้าไปคุยกับทางพวกรัสเซียที่พัทยาให้รู้ผลงานของไอเลฟ ทางนู้นโมโหกันน่าดูเพราะลูกน้องทำโดยพลการ แถมส่งผลต่อความสัมพันธ์กับทางกลุ่มเราอีกต่างหาก หึหึ เลฟมันคิดน้อยไป” เสียงหัวเราะเย็นในลำคอ
“แล้วเขาจะไม่มายุ่งกับคุณอีกใช่มั้ย” ร่างบางถาม ยังไม่ไว้วางใจ
“ไม่น่าแล้วล่ะ ทางนู้นก็จัดการขั้นเด็ดขาดอยู่ สบายใจได้แล้ว” ส่งยิ้มให้คนตัวเล็กสบายใจ
“ดีใจจังเลย นายเป็นห่วงชั้น”
“ก็......ต้องห่วงอยู่แล้วน่า ไม่อยากให้เป็นอะไร” คนตัวเล็กดูขัดเขิน
“ผมยาวมากแล้วนะเนี่ย” มือใหญ่เอื้อมมาลูบปลายผม
“อืม อยากตัดบ้าง เป่าผมแล้วแห้งช้าอะ”
“ตัดออกแค่หน่อยเดียวนะ อย่าตัดสั้นเลย ชั้นชอบเล่นผมนาย”
“อื้ม”
บ่ายวันธรรมดาแต่ผู้คนในห้างก็พลุกพล่านพอควร เนื่องจากเป็นเมืองท่องเที่ยวเมืองใหญ่ ร่างเล็กตัดผมออกไปบ้างเหลือหางม้าสั้นๆสบายตัว คนตัวสูงตัดสินใจตัดออกบ้าง ไหนๆก็มาแล้ว เมื่อเซ็ทผมหลังตัดเสร็จ ทำให้ชายหนุ่มดูดีขึ้นอีก สาวน้อยใหญ่ทั้งไทยและเทศส่งสายตากันแพรวพราว
“โฮ้ยย อะไรจะขนาดนั้น” ร่างเล็กแซว อิจฉานิดๆ
“ทำไมอะ คนเขาแค่มอง หึงหรอ?”
“โธ้ หลงตัวเองหน่า” ร่างเล็กยิ้มขำคนกวน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าคนข้างๆดูดีจริงๆ สาวๆคงร้องเสียดายหากรู้ว่าไอจืดคนนี้ถือกรรมสิทธิ์ไปเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษนะคะ ขอเบอร์โทรได้มั้ยคะ” ร่างบางหันตามเสียงหวานของสาวน้อย แปลกใจที่คนถูกขอเป็นเขาเอง ไม่ใช่คนข้างๆ
“เอิ่ม......เพื่อนคนนู้นเขาฝากมาขอน่ะค่ะ” เมื่อมองตามมือชี้ก็เห็นเด็กสาววัยรุ่นหน้าตาน่ารักยืนเขินหลบสายตา ร่างบางได้แต่คิดว่า ไม่มาเร็วกว่านี้สักสองเดือนครับน้อง
“ขอโทษนะครับ คนนี้ของพี่ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยตัดบท ไม่พอ มือใหญ่ยังเอื้อมมาโอบเอวบางดึงเข้าหาตัว เด็กสาวตาโต ทำท่ากรี๊ดกร๊าดแบบไม่มีเสียง วิ่งปรี่เข้าไปหาเพื่อนสาว ทำเมาท์มอยตื่นเต้น
“โอ๊ยยย แก๊ เนื้อย่างเกาหลีกินฝรั่งว่ะ กรี๊ดๆ” สามสาวตื่นเต้นเป็นการใหญ่ ทำเอาร่างบางชักจะแก้มร้อน รีบดึงมือคนตัวโตจอมแสบเดินหนี
“โธ่ ใครขี้หึงกันแน่เนี่ย” คนตัวโตยิ้มเห็นฟันขาวเมื่อถูกประชดประชัน
“ยิ้มบ้าไร อายจะแย่” บ่นอุบอิบ
*******************************************************************************
ออกจากเตาสดๆร้อนๆเลยจ้า ตอนที่ 17 ขี้เกียจจะรำลึกของเก่า เลยแต่งใหม่ซะเป็นส่วนใหญ่
ยี้ฮ่าา! สู้ต่อไป หนทางยังอีกยาวไกล รักคนอ่านเหมือนเดิม จุ๊บๆ
ปล. รู้สึกว่าทิปจะได้รับความเอ็นดูมากกว่าที่คิดนะเนี่ย เบียดเจ้าเติมมาเชียว ถ้าหากยังเหลือพลังงานมากพอหลังเคี่ยวกรำเรื่องนี้กับ Bullet&Heart จบ น่าจะได้ปล่อยน้องทิปออกมาเรียกพวงมาลัยแม่ยกกันนะจ๊ะ
......................ราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
