หัวข้อ: [จบแล้ว]ตำรวจคนนี้พี่ขอ(ซักครั้ง)♥h.e.a.r.t♥s.t.e.a.l.e.r♥บทส่งท้าย ►17/8/60◄

[k2blove]

 

[t2007]

จบแล้ว วันหวยแดรก แต่สุขใจที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆ มีภาคต่อมั๊ย อยากอ่านเรื่องของธาม และ เชนน้องเล็ก

[THiiCHA]

 โอ้ยย จบแล้วววววว เย้ 
ใจจริงยังอยากอ่านอีกยาวๆเลย
ว่าแต่ในที่สุดเรื่องของคุณ katawootก็มีสักเรื่องที่ จบแบบปกติๆ 5555
แต่ก็มีแบบแอบต้องเดาตัวละครตอนท้ายให้หัวปั่นบ้าง ไม่ทิ้งแนว ฮ่าท
 
ขี้แกล้งทั้งตระกูลสินะ ฮ่าาา
แต่ศรันเราก็เฟอะฟะมากจริงๆ 
นั่งอยู่ด้วยกันบนรถตั้งแต่เช้ากลับจำไม่ได้
ขำหนักมาก ขนาดเราๆยังรู้เลยว่านั่นหมวดเรียว
จับได้ตั้งแต่คำพูดละ ฝีปากต่อปากต่อคำแบบนี้คือเรียวแน่ๆ

[aisen]

ลองใจจนนาทีสุดท้ายเลยนะหมวด

[วายซ่า]

จบซะแระอ อยากอ่านตอนหมวดเรียวบอกรักเฮียอ่ะค่ะ  ขออีกตอนได้ไหมคะ นะ นะ นะ 

เฮียถูกลูกชายบ้านนี้รวมทั้งเพื่อนรุมแกล้ง  เฮียเป็นที่เอ็นดูของพวกเค้าล่ะนะ  อิ อิ

[NUTSANAN]

มาต่อตอนพิเศษด่วนนนน เค้ายังไม่ทันได้หวานกันเลยย คนเขียนเหมือนแต่งมาแกล้งคุณศรัณย์

[KATAWOOT]

โอ้ยย จบแล้วววววว เย้ 
ใจจริงยังอยากอ่านอีกยาวๆเลย
ว่าแต่ในที่สุดเรื่องของคุณ katawootก็มีสักเรื่องที่ จบแบบปกติๆ 5555
แต่ก็มีแบบแอบต้องเดาตัวละครตอนท้ายให้หัวปั่นบ้าง ไม่ทิ้งแนว ฮ่าท
 ...

ง่ะ เรื่องไหนที่ไม่ปรกติหรา ผมว่ามันก็จบปรกติอยู่นะ เพียงแต่ปรกติแบบไม่ได้เรื่องเท่านั้นเอง 
ขอบคุณนะครับผู้อ่านทุกท่าน ไม่ใช่เฉพาะคนอ่านหรอกที่ลุ้นตอนจบ คนเขียนก็ลุ้นน่าดู รู้สึกประหม่าและหนักใจมากเพราะรู้ว่าตัวเองชอบมาตกม้าตายตอนจบ ถ้าอนาคตได้มีโอกาสเขียนเรื่องต่อไปจะพยายามทำให้จบดีที่สุดเท่าที่ทำได้ครับผม

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 26♀ Epilogue ♀

บทส่งท้าย

ศรันย์กับเรียวมาถึงที่วัดเมื่อเวลาเกือบบ่ายโมง วัดบ่อทรายเป็นวัดขนาดเล็กตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง บรรยากาศเงียบสงบ
"นั่นไงธาตุพ่อผม" เรียวเดินนำศรันย์ไปหยุดยืนหน้าอยู่หน้าเจดีย์บรรจุอัฐิของบิดา
"พันตำรวจโท..." ศรันย์อ่านชื่อบิดาของเรียวเบาๆ
"พ่อครับ ผมพาผู้ชายคนนี้มาไหว้พ่อครับ เขาบอกว่ารักผม พ่อเป็นพยานด้วยนะว่าผมก็รักเขา" เรียวพูดเบาๆ แล้วนั่งลง ยกมือขี้นไหว้ ศรันย์นั่งลงข้างๆ แล้วไหว้เคารพเช่นกัน
"แค่นี้หรือคุณหมวด" ศรันย์หันไปถามเมื่อเห็นว่าเรียวพูดแค่นั้นแล้วเงียบไปนาน
"อ้าว คุณอยากได้วงมโหรีมาบรรเลงด้วยหรือ" เรียวหันมาตอบ
"หน้าอัฐิพ่อยังกวนเลยเนาะ" ศรันย์ส่ายหน้าช้าๆ รอจนเรียวลุกขึ้นแล้วจึงลุกตาม
"ความจริง อีกไม่กี่วันก็กลับกรุงเทพฯ ไปทำงาน คุณจะตามมาทำไมก็ไม่รู้" เรียวพูดแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ริมแม่น้ำ ตามองออกไปยังสายน้ำกว้างใหญ่
"ก็เล่นงอนหนีมาแบบนี้ จะไม่ให้ตามได้ยังไง"
"บอกแล้วไงว่าไม่ได้งอน แค่เซ็ง"
"เซ็งก็เลยหนีผมยังงั้นหรือ"
"ผมไม่ได้หนีคุณ"
"บอกเหตุผลจริงๆ หน่อยได้ไหมครับคุณหมวด ว่ามาที่นี่ทำไม"
"แล้วคิดว่ามาทำไม" เรียวเอียงหน้ามองศรันย์ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหันไปมองเจดีย์ใส่อัฐิพ่อ "จนป่านนี้คุณก็ยังไม่เข้าใจหรือ"
"มาไหว้พ่อ"
"คุณศรันย์เอ๊ย ผมว่าคุณกลับไปเรียนหนังสืออีกซักรอบดีกว่านะ คุณนี่เข้าใจอะไรยากจริงๆ เลย" เรียวส่ายหน้าแล้วเดินไปที่รถ ศรันย์ตามมาติดๆ คิ้วขมวดเพราะยังไม่เข้าใจ
"ผมไม่ได้เป็นคนเก่งคนฉลาดเหมือนผู้กองธามนี่นา คุณหมวดก็อย่าซับซ้อนนักสิ"
"ไม่ต้องเอาพี่ธามมาเกี่ยว" เรียวหันขวับไปชี้หน้าศรันย์
"ก็มันอดเทียบไม่ได้นี่นา" ศรันย์หน้ามุ่ย "ผมรู้ ผมสู้เขาไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่เรื่องหัวใจ ผมสู้ได้"
"เรื่องหัวใจยังไงหรือ"
"ก็หัวใจผมมันเต็มไปด้วยความรักยังไงล่ะ" ศรันย์เอามือตบหน้าอกตัวเอง
"คุณศรันย์ หัวใจคนน่ะอยู่อกซ้าย ไม่ใช่อกขวา" เรียวส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าศรันย์ตบหน้าอกด้านขวาของตัวเอง
"ผมรู้ ทำไมจะไม่รู้ ผมตบหน้าอกแสดงความรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าตบตรงหัวใจ" ศรันย์เถียง
"แถ" เรียวพูดคำเดียวห้วนๆ
"ตกลงพรุ่งนี้กลับกรุงเทพฯ กันเลยนะ"
"กลับได้ยังไง แม่กำลังซ่อมบ้านอยู่ ต้องช่วยดู" เรียวส่ายหน้า
"พี่ชายคุณก็อยู่ แล้วที่คุณหมวดอยู่ ก็ไม่ใช่ว่าจะได้ช่วยเท่าไหร่หรอก เห็นไปนั่นไปนี่ ไม่ได้อยู่บ้านเลย"
"ผมมาไหว้พ่อ เหตุผลนี้สำคัญพอที่จะออกจากบ้านได้ไหม" เรียวเปิดประตูรถ "ขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย ผมหิวข้าว คุณจะมายืนเถียงกับผมทำไมกลางลานวัด"
"ผมอยากให้เราชัดเจนก่อนที่จะไป ผมอยากจะรู้ให้แน่ใจว่า สำหรับคุณหมวด ผมอยู่ตรงไหน"
"อยู่ตรงไหน หมายความว่ายังไง" เรียวขมวดคิ้ว
"ในหัวใจของคุณ ผมอยู่ตรงไหน ผมต้องการรู้จุดยืนตัวเอง"
"ก็ผมบอกรักคุณแล้ว คุณจะเอายังไงอีก" เรียวส่ายหน้า
"บอกรักแบบนั้นนะหรือ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย" ศรันย์พูดเบาๆ แล้วเดินไปขึ้นรถ
"ผมไม่ใช่คนโรแมกติกนะคุณศรันย์ อยากได้คนโรแมนติกไปหาเอาข้างหน้า" เรียวพูดแล้วคาดเข็มเข็มนิรภัย แล้วสั่งให้ศรันย์ออกรถ จากนั้นบอกทางไปร้านอาหาร "อย่าเลี้ยวผิดอีกนะ ถ้าหลงทางไปไม่ถึงร้านอาหาร เจอฤทธิ์โมโหหิวของผมแล้วคุณจะหนาว"
"จะทำไมผม" ศรันย์เลิกคิ้ว
"ผมจะคืนคำที่บอกรักคุณไป"
"ทำอย่างนี้ก็ได้ด้วย" ศรันย์เบ้ปาก "จริงซี้ คุณไม่ได้รักผมเท่าไหร่นี่นา"
"ถ้าไม่รักแล้วจะบอกรักหรือ"
"พูดเหมือนหุ่นยนต์พูด" ศรันย์บ่นพึมพำ "หวานหน่อยก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้จูบ แค่จับมือไม่กี่นาที"
"เลิกบ่นเสียที พี่ธามไม่เห็นจะบ่นเหมือนคุณ ไม่โวยวาย ไม่เรื่องมาก เข้าใจอะไรก็ง่าย พูดจาก็ไม่วกไปวนมาน่าปวดหัว" เรียวพูดด้วยน้ำเสียงราวกับเหนื่อยหน่ายเต็มทน
"ผู้กองธามอีกแล้ว ทำไมต้องเอาผู้กองธามเข้ามาเกี่ยว" ศรันย์ทำหน้าบึ้ง
"เมื่อกี้คุณยังดึงผู้กองธามมาเทียบเลย"
"ผมแค่..."
"แค่อะไร"
"ก็แค่...เอ่อ..." ศรันย์อึกอัก หมดคำพูด
"แล้วไม่ต้องหึงนะ ถ้ามาแสดงอาการหึงบ้าๆ บอๆ จะโดนซะไม่ใช่น้อย อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ให้ทำเฉยๆ เหมือนเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องมาจับมือถือแขนแสดงตัวว่าเป็นแฟน ผมอายคน"
"อะไรกัน ทำไมจะต้องมากำหนดกฎเกณฑ์ควบคุมกันขนาดนี้" ศรันย์โวยขึ้นมาทันที
"ต่อหน้าแม่กับพี่โชก็อย่าให้มากนัก" เรียวพูดต่อ
"คุณหมวดเขินใช่ไหม"
"ไม่ชอบ นิสัยผมเป็นยังไงคุณก็น่าจะรู้"
"แล้วอยู่ในห้องนอน กอดจูบได้ใช่ไหม" ศรันย์ยักคิ้ว
"น้อยๆ หน่อยคุณศรันย์" เรียวหันทำหน้าเข้มใส่ศรันย์ "ไปถึงบ้านคุณก็ไปนอนบ้านเล็กริมน้ำเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าพอบอกรักกันแล้วจะมานอนห้องเดียวกัน อ้อ พอกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว ก็ไม่ได้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่หรอกนะ เราเคยอยู่กันยังไงก็อยู่กันอย่างนั้นเหมือนเมื่อก่อน คุณอาจจะมาบ้านผมได้บ้าง มากินข้าวด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน นั่งคุยกัน บางทีผมอาจจะไปบ้านคุณบ้าง"
"ตกลงเราจะได้เป็นแฟนกันไหมเนี่ย" ศรันย์ถอนหายใจ "ที่พูดมานี่มันไม่ได้เหมือนคนเป็นแฟนกันเลยนะครับคุณหมวดเรียว"
"ถ้าพิเศษหน่อยเราก็ไปทานข้าวเย็นกันสองต่อสอง ไม่ต้องให้หมวดชินไปด้วย" เรียวพูดต่อ ไม่สนใจฟังคำพูดทักท้วงของศรันย์ "ถ้าคุณอยากไปหาผมที่โรงพักก็ไปได้ จะไปชวนไปกินข้าวกลางวันด้วยก็ไปได้ แต่ไม่ต้องไปแสดงตัวจนล้น แล้วห้ามไปกวนอารมณ์ผู้กองคมกริชหรือสารวัตรธันว์"
"มีข้อกำหนดอะไรอีกไหม บอกมาให้หมดเลย" ศรันย์ทำหน้ามุ่ย "แล้วเมื่อไหร่เราจะได้นอนด้วยกัน ต้องกำหนดวันเวลาไหมว่าในหนึ่งอาทิตย์ ผมจะได้กอดจูบคุณกี่ครั้ง ครั้งละกี่นาที"
"อืม" เรียวเอียงหน้าทำท่าคิด "ขอไปปรึกษาหมวดชินก่อนนะ"
"ตามใจ ผมยอมทุกอย่าง ก็ผมรักคุณหมวดเข้าให้แล้วนี่นา ทำไงได้" ศรันย์ถอนหายใจยาวแล้วเลี้ยวรถ แต่ทันใดก็สะดุ้งเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ชกเข้าที่หัวไหล่พร้อมกับโวยวายขึ้นมา
"นี่คุณ เลี้ยวผิด บอกให้เลี้ยวซ้าย ทำไมยังเลี้ยวขวา"
"ผมขอโทษ ผมกำลังช๊อคเพราะเจอข้อห้ามสารพัดของคุณหมวด สมองก็เลยหยุดทำงาน" ศรันย์กระแทกเสียงประชด
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องไปกินร้านแล้ว กลับไปกินบ้านเลย" เรียวพูด
"กินบ้านเลยหรือคุณหมวด คุณหิวมากจนขนาดจะกินบ้านทั้งหลังได้เลยหรือ" ศรันย์ทำหน้าตกใจ
"อ้าวกวน เดี๋ยวโดนต่อย" เรียวถลึงตาใส่
"เชิญ จะทำอะไรก็เชิญ ผมโดนแกล้งโดนหลอกมาสารพัด โดนต่อยซักหน่อยจะเป็นไรไป คุณชอบทำร้ายผมทั้งทางร่างกายและจิตใจอยู่แล้วนี่" ศรันย์ทำหน้างอน
"พอกลับถึงบ้าน คุณก็ไปพูดกับแม่ผมให้เรียบร้อยด้วยนะ" เรียวพูดเสียงเบาแล้วผินหน้าออกไปมองนอกรถ แอบกลั้นยิ้ม
"ผมจะโทรไปบอกให้พ่อผมมาจากกรุงเทพฯ ซะเลย ผู้ใหญ่จะได้คุยกันให้เป็นทางการและถูกต้องตามประเพณี"
"พูดเป็นเล่นอยู่เรื่อย"
"ผมอาจจะเป็นคนขี้เล่น หาสาระไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ แต่คราวนี้ ตอนนี้ เป็นอะไรที่ผมมั่นใจมากที่สุด" ศรันย์พูดด้วยเสียงหนักแน่น ยื่นมือไปจับมือของหมวดเรียวบีบเบาๆ "หมวดเรียวครับ ให้โอกาสผมซักหน่อย ให้ผมพิสูจน์ตัวเองว่าผมรักคุณได้ ดูแลคุณได้ ทำให้คุณรักได้"
"ก็รักแล้ว จะมาพูดอะไรแบบนี้อีก" เรียวพึมพำเสียงเบา
"อะไรนะ" ศรันย์ถามเพราะได้ยันไม่ชัด
"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ตั้งใจขับรถ ไปถึงแยกแล้วเลี้ยวขวา อย่าให้พลาดอีกล่ะ ระวังนะ ถ้าพลาดมีคนรอจะจัดการคุณอยู่หลายคนเหมือนกันนะจะบอกให้" เรียวพูดโดยไม่หันมามองศรันย์ ตามองออกไปนอกรถ
"เป็นแฟนคุณหมวดนี่ต้องเสี่ยงตายจริงๆ เลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ถูกปืนจ่อหัว นึกว่าจะโดนยิงตายซะแล้ว ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีปืนกลกับรถถังรอยิงอยู่ ไม่รู้จะโดนเมื่อไหร่ เฮ้อ ไม่น่าตกหลุมรักตำรวจเลยเรา" ศรันย์พร่ำแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตามองไปข้างหน้า ปากค่อยๆ ยิ้มออกมา มือที่จับมือของหมวดเรียวอยู่บีบเบาๆ ส่งถ่ายความรู้สึกจากหัวใจ
"ผมรักคุณนะครับ หมวดเรียว" ศรันย์พูดเสียงอ่อนโยน แต่เมื่อคนถูกบอกรักไม่พูดอะไรตอบกลับ จึงท้วงขึ้นว่า "จะไม่พูดอะไรหน่อยหรือ"
"ให้ถึงบ้านก่อน"
"ทำไมต้องรอให้ถึงบ้าน พูดตอนนี้เลยไม่ได้หรือ ผมอยากฟัง" ศรันย์ทำเสียงอ้อน
"จะไปพูดต่อหน้าแม่ จะได้มีพยานรับรู้" เรียวตอบเบาๆ
"ถ้ายังงั้น เรารีบกลับเข้ากรุงเทพฯ กันนะ ผมจะได้ไปพูดต่อหน้าพ่อผม ผมก็อยากจะมีพยานฝ่ายผมเหมือนกัน เผื่อเกิดคุณหมวดตุกติกอะไรขึ้นมา จะได้มีพยานหลักฐานเอาผิดได้" ศรันย์พูดแล้วหัวเราะ ยกมือหมวดเรียวขึ้นมาแตะริมฝีปากแล้วจูบเบาๆ
เรียวหันมามองศรันย์ช้าๆ เก็บภาพตรงหน้าเอาไว้ในความทรงจำ อดนึกถึงครั้งแรกที่เจอกันไม่ได้ ในรถเก๋งสปอร์ตคันหรู ศรันย์เอาแต่แหกปากร้องโวยวาย พูดจาไม่รู้เรื่อง จนเขาต้องควักปืนออกมาขู่ แต่เวลานี้ นั่งนิ่ง ใบหน้าคร้ามคมมองตรงไปข้างหน้า ตั้งใจขับรถอย่างเต็มที่ ริมฝีปากค่อยๆ ยิ้มออกมาเมื่อเขายกมือที่ถูกกุมเอาไว้ขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ ลงบนหลังมือ
"ผมรักคุณ" ศรันย์พูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ถึงแม้หมวดเรียวไม่ตอบกลับก็ไม่ท้วงอะไรอีก เพราะเขาแน่ใจว่า ผู้หมวดจอมกวนที่โรแมนติกไม่เป็นคนนี้รักเขาด้วยเหมือนกัน และคงตอบในใจไปแล้ว
แค่นี้เองที่เขาต้องการ แค่ได้รัก แค่ได้มีหมวดเรียวในชีวิต แค่นี้ ชีวิตของเขาก็มีความหมาย
ศรันย์พร้อมแล้วที่จะเดินไปข้างหน้าโดยมีหมวดเรียวเคียงข้างไปด้วยกัน



►จบ ◄

[วายซ่า]

เป็นคู่ที่หาความหวานกันแทบไม่เจอเลย  กวนกันกระทั่งตอนบอกรัก
แต่ก็นั่นแหละ แบบนี้ถึงจะใช่   

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[begal]

สนุกมากเลยค่าาาา พึ่งเคยอ่านนิยายของคุณคฑาวุธเป็นครั้งแรก
ชอบทั้ง plot, character ของตัวละคร และก็ตอบจบ เอาง่ายคือชอบทุกอย่าง 55+
จะติดตามอ่านนิยายเรื่องอื่นๆของคุณต่อไปนะคะ

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

อยากอ่านเรื่องใหม่ต่อแล้วค่ะ 

[aoihimeko]

 

[bobby_bear]

เสียใจอ่ะ ไม่ได้เข้าเล้ามานานเพิ่งเห็นนิยายคุณ Katawoot
เราชอบนิยายคุณมาก ๆ เลยล่ะ แมน ๆ ดี 555 ภาษาก็เข้าใจง่ายแต่ไม่น่าเบื่ิ
ชอบ ๆๆๆ ดีใจที่กลับมาแต่งอีกครั้งนะครับ

.

พระเอกจริงป่ะเนี่ยะ กวนชิบ 555 แต่แกก็น่ารักดีนะ บ้า ๆ บอ ๆ ดี
แต่พอรักขึ้นมาแล้วเดินหน้าเต็มที่เลย
คิดแล้วก็สงสารหมวดเรียวมีสามีเป็นบ้า 5555