บททดสอบที่สอง
"ผ .. ผมทำแตกเองครับ .. พี่เขาไม่ได้ทำ . ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษผมก็ได้ครับ" วันกำลังช่วยพี่แม่บ้านที่เพิ่งจะทำแจกันสีสวยแตก ราคาคงจะแพงน่าดูเลยทีเดียว เรื่องมันเกิดขึ้นตอนกำลังเดินลงมาจากชั้นบันไดชั้นบนกำลังจะพ้นบันไดขั้นสุดท้ายแล้วเชียว ดันได้ยินเสียงของตกแตกดังลั่น ด้วยความอยากรู้ก็เลยวิ่งไปดู เห็นเป็นป้าแก่ๆแกกำลังนั่งโกยเศษซากแจกันที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้น ไม่นานนักก็มีคุณลุงเดินลงมาถามว่าใครทำ นั่นแหละความซวยจึงบังเกิด ไม่ได้อยากพูดว่าเป็นคนทำหรอก แค่ปากมันไปเอง
"รู้ไหมว่ามันแพง .. เธอมีเงินมาชดใช้เหรอ!" ผู้ชายใส่สูททำท่าเข้มขึงดูน่าเกรงขามตวาดใส่ผม อะไรวะเนี่ย ไม่น่าหลุดพูดว่าเป็นคนทำเลย เสือกเป็นคนดีไปอีกนะมึง เขาดูน่ากลัวมากอ่ะ แบบนี้ต้องเสียเงินกี่หมื่นกี่แสนกันล่ะวะ
"ผมไม่ทราบครับ .. แต่ท่านบอกราคามาก็ได้ครับ" กลั้นใจบอกออกไปทั้งๆที่เนื้อตัวก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่
"คิดว่าเป็นคนดีแล้วฉันจะชอบเหรอ .. จำเอาไว้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก" เขาเดินเข้ามาพูดใกล้ๆปากวันที่ตอนนี้หลับตาปี๋กำมือแน่นสองข้าง .. พูดแบบนี้แสดงว่าเขาต้องรู้แน่เลยว่ากู เอ้ย ผมโกหก .. แล้วแบบนี้ป้าจะโดนอะไรไหม คือ แกแก่มากแล้ว จะมีเงินมาชดใช้หรอ . แล้วถ้าเจาไล่ป้าออกล่ะจะทำไง
"นางเก็บแจกันให้เรียบร้อยนะ .. ส่วนนายตามฉันออกมาด้านนอก" อะ อ้าว ไม่คิดจะให้ป้าชดใช้เลยหรอ แล้วกูจะปกป้องเขาไปเพื่ออะไรวะ
"พ่ออย่าเล่นแรงนะผมขอร้อง" เดินออกมาจากประตูก็เจอคุณอธิปยืนใส่สูทหล่อเชียว แต่เมื่อกี้ว่าอะไรนะ .. พ่อ .. อย่างนั้นหรอ .. ฮือออ .. ไอ้วัน .. เอ็งโดนของสูงเล่นซะแล้วสิ
"หวงนักหรอ .. แค่นี้ยังน้อย .. ตามออกมา" ทำได้แค่ยืนมองตาคุณอธิปปริบๆแล้วเดินตามออกมาด้านนอก ตอนนี้แขกเริ่มมากันเยอะแล้ว ส่วนมากมีแต่คุณหญิงคุณนาย ไม่มีหนุ่มสาวบ้างเลย
"มัวแต่มองอะไร .. เดี๋ยวนายคอยยืนข้างฉันนะ .. อย่าไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต" พ่อคุณอธิปพูดแล้วไปทักทายผู้ใหญ่ วันเลยต้องคอยไหว้ไปด้วย ไม่คิดเลยว่าพ่อเขาจะดุขนาดนี้ ปกติคนที่จะมาแนวโหดต้องเป็นแม่ไม่ใช่หรอ
"เชิญค่ะคุณพี่ .. น้องจัดธรรมดานะคะไม่ได้ใหญ่เหมือนปีที่แล้ว .. แก่แล้วล่ะค่ะ .. ต้องการความสงบ " วงสนทนาก็เอื้อนเอ่ยกันไป ส่วนวันได้แต่ยืนฟังสุนทรพจน์คนรวยอยู่ข้างๆเก้าอี้พ่อแม่คุณอธิป .. อยากเดินไปหาพี่ปริมกับแม่ที่โต๊ะจัง แต่ก็ทำไม่ได้ .. คุณอธิปแกก็เดินมาหาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่มีประโยชน์ .. ตอนนี้วันยังไม่ได้กินอะไรเลย .. ฮือออ .. อยากกลับบ้าน
"ไปเอาน้ำมาเสิร์ฟอีกทีสิไป " พ่อคุณอธิปเรียกไปใกล้แล้วสั่ง วันเลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้น อึดอัดฉิบ
"ไหวไหม .. อย่าถือสาพ่อฉันเลยนะ .. ท่านไม่มีอะไรหรอก" คุณอธิปพอเห็นผมออกมาเอาน้ำ เขาก็รีบเดินมาหา ทำไมพ่อลูกไม่เหมือนกันเลยล่ะ ชักท้อแล้วนะ
"ผมไหวครับ .. ขอตัวนะ" เดินถือบรรดาน้ำดื่มสีสันสดใสเดินกลับโต๊ะ กำลังจะถึงแล้วเชียว ดันมีคนเดินไม่ดูมาชนซะอีก
"ทำไมเดินไม่ดูเลยวะน้อง" ผู้ชายใส่สูทหน้าตาใช้ได้ยืนด่าผม อะไรวะ ครั้งนี้กูไม่ผิดนะเว่ย
"คุณเดินมาชนผมเอง" เออดิ มึงเดินมาชนกูเองจะมาอารมณ์เสียใส่ได้ไง กูนี่เสีย เสื้อที่คุณอธิปตัดให้ก็เปื้อน แถมแก้วก็ตกแตกหมดเลย
"ขอโทษเดี๋ยวนี้!" เขาตวาดใส่หน้าอย่างไม่กลัวคนทั้งงานมอง
"คุณนั่นแหละที่ต้องขอโทษ!" ไม่ยอมง่ายๆหรอก เรื่องนี้กูไม่ผิดสักหน่อย
"มีอะไรกัน" มาแล้ว คนเดิม .. พ่อคุณอธิปเดินเข้ามาถาม ทำไงดี ท่านต้องไม่พอใจแน่ที่ทะเลาะกับแขกท่าน
"มันเดินชนผมครับคุณลุง" อ่อ คงเป็นลูกเศรษฐีสินะ แล้วพ่อคุณอธิปก็คงเข้าข้างเขาเหมือนเดิม
"ทำไมไม่ขอโทษเขา" พ่อคุณอธิปถาม นั่นไง ว่าแล้วไม่มีผิด
"วันเดินของวันอยู่ดีๆ .. คนนี้เขามาชนวันเอง .. วันไม่ขอโทษ .. ถ้าเขาไม่ขอโทษวันก่อน" พูดออกไปอย่างเสียใจ มันกดดันมากนะเจอสถานการณ์แบบนี้
"คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาทำตัวแบบนี้ในบ้านของฉัน .. " พ่อคุณอธิปพูดมาคำเดียวทำเอาจุก เออเนอะ คนอย่างไอ้วันมันจะมาดีกว่าลูกคุณหญิงคุณนายได้ไงวะ
"ผมไม่รู้ว่าที่นี่เขาตัดสินคนด้วยอะไร .. แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด .. ผมถือความถูกต้องเป็นหลัก .. ถ้าคุณเห็นว่าผมเป็นแค่เด็กต่ำต้อยไม่มีค่า .. ผมก็คงขอลา .. ผมผิดหวังนะครับที่คุณเป็นพ่อของเจ้านายผม .. ซึ่งเขาดีแสนดี .. ผิดถูกไม่เคยลำเอียง .. ส่วนคุณ .. ผมไม่ขอโทษคุณหรอกนะ .. ในเมื่อผิดแล้วไม่ยอมรับผิด .. หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก" พูดจบก็เดินออกไปจากตรงนี้ ไม่ไหวแล้ว กูไม่ไหวแล้ว
"เดี๋ยววว ! จำเอาไว้ว่าฉันไม่ชอบคนหนีปัญหา" พ่อคุณอธิปตะโกนไล่หลังมาทำให้ผมชะงัก
"กลับมาเคลียร์ปัญหาให้เรียบร้อย" ท่านพูดอย่างดัง คนทั้งงานตอนนี้มองมาที่วันเป็นตาเดียว เอาไงดีวะ ทำไงดี ..
ในเมื่อเขาต้องการให้ปัญหามันจบ ผมก็คงต้องเป็นคนจบปัญหาด้วยตัวเอง
"คุณจะขอโทษผมไหม?" เดินกลับไปถามไอ้หน้าตี๋นั่น
"ถ้าไม่แล้วจะทำไม" มันยังทำหน้ายียวนกวนประสาท
"ถ้าอย่างนั้นผมขอโทษที่เดินไม่ระวังทำให้คุณเดินมาชนผมจนเสื้อผมเลอะไปทั้งตัว .. และคงไม่มีอะไรมาก .. อุ๊ย .. ขอโทษนะครับ .. ที่ผมเดินชนคุณอีกครั้ง" อยากมาหาเรื่องกูดีนัก เป็นไงล่ะ โดนไอ้วันสาดน้ำใส่เสื้อซะ .. เละ .. พอกัน
"คุณลุง! " มันทำท่าเหมือนคนหงุดหงิด นี่ถ้ามันเข้ามาต่อยจริงๆ คงสู้มันไม่ได้
"เออน่า .. เดี๋ยวชดใช้ให้ .. อธิป .. เดินมานี่" พ่อคุณอธิปเรียกคุณอธิปที่ยืนอยู่ข้างหลังมาหา
"เมียแกอวดดีใส่ฉัน .. แกจะว่ายังไง" ท่านพูดเสียงดังฟังชัด มะ เมียหรออ !
"ผมขอ .." คุณอธิปทำท่าจะขอโทษพ่อของเขา
"ผมขอโทษครับ .. อย่าว่าคุณอธิปเลยนะครับ .. เขาไม่ได้ผิดอะไร .. ถ้าท่านเห็นว่าเรื่องนี้มันผิดมาก .. ผมขอโทษจริงๆครับ" จะมาให้คุณอธิปเป็นคนขอโทษได้ไง เขาไม่ผิดสักหน่อย ผมไหว้พ่อคุณอธิปไม่ให้เอาเรื่องเขา ถ้าจะว่าก็ว่าผมสิ ไปว่าเขาทำไม
"ฮ่าาาาา .. เมียแกนี่มันได้ใจจริงว่ะ .. นี่ถ้าฉันไม่เล่นอะไรแบบนี้ .. ก็คงไม่ได้เห็นด้านแปลกๆของเธอสินะ .. จริงไหมคุณหญิง" อ้าว อะไรวะ ทำไมถึงบอกว่าเล่น เรื่องทั้งหมดคือทำขึ้นเพื่อแกล้งวันอย่างนั้นหรอ
"คุณทำเอางานดิฉันกร่อยนะคะ .. วัน .. หนูไม่ต้องเครียดนะลูก .. พ่อเขาแหย่เล่น" แม่คุณอธิปพูดแล้วเดินมาลูบหัว อะไรวะ
"ยังไม่หายตกใจสิท่า .. เฮ้อ .. เอาวะ .. ถ้าลูกชายมันจะมีเมียเป็นผู้ชายน่ารักแบบหนูคนนี้ .. ฉันยอมแกแล้วอธิป" ท่านตบไหล่คุณอธิปที่ยืนทำหน้าแหยๆ แล้วเข้ามาลูบหัววันอีกที
"นี่คือคุณแกล้งผมหรอครับ" ถามออกไปท่ามกลางสายตาของคนที่มองอยู่ ตอนนี้แม่ก็มายืนข้างๆแล้ว ทำไมดูทุกคนไม่ตกใจอะไรเลย หรือว่าเขารวมหัวกันแกล้ววัน ใช่ไหม
"ฉันอยากรู้ว่าเธอมีดีแค่ไหน .. อธิปมันถึงได้ยอมขับรถกลับบ้าน .. กลับมาบอกว่ามันเจอคนที่รักแล้ว .. อิหนู .. โกรธพ่อเหรอ" ผมรีบพยักหน้า โกรธสิ โกรธมากด้วย แต่ก็ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น
"พ่อขอโทษนะลูก .. อธิป .. แกพาน้องไปห้องไป .. ฉันว่าฉันเล่นมาเกินควรละ " ท่านบอกแล้วเดินพาแม่คุณอธิปกลับที่ ทำไมน้ำตามันเหมือนจะไหลวะ
"น้องครับ พี่ขอโทษนะ .. คุณลุงใช้พี่มาเดินชนเรา .. แต่แหม .. ดีนะเราไม่โมโหลงไม้ลงมือพี่ .. พี่ธิป .. เข้าใจผมนะ" ไอ้ เอ่อ พี่คนนั้นที่มีเรื่องกับผมเมื่อกี้พูดขอโทษ โหย ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ถ้าจะลองใจกันขนาดนี้อ่ะนะ
"วัน .. ไหวไหมลูก" คราวนี้เป็นแม่ วันน้ำตาจะไหลแล้วแม่ แกล้งกันเหมือนจริงเกินไปแล้ว
"วันอยากพักแล้ว"
"ได้ลูกได้" แม่ลูบหัวแล้วปาดน้ำตาให้ ไม่รู้ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"ผมพาไปเองครับ .. ไม่ต้องห่วง" ผมเดินออกมาจากตรงนั้นแล้ววิ่งออกมาจากงาน อย่างน้อยก็ขอให้ได้พักบ้าง เหมือนโดนเรื่องหนักกระแทกใส่หน้าจนมึน
"วันโกรธพ่อหรอ .. อย่าโกรธท่านเลยนะ" คุณอธิปเดินตามมาจนถึงในห้อง
"ครับ ไม่โกรธหรอกครับ ไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธท่าน" บอกแล้วถอดเสื้อสูทออก เฮ้อ เปรอะเปื้อนหมด
"มันไม่ใช่แบบนั้น .. วัน .. อย่าเป็นแบบนี้สิ" เขาเดินเข้ามาชิดตัวแล้ว
"ผมเป็นแบบไหนครับ .. ผมก็เป็นผมนี่แหละ .. เป็นไอ้วันคนเดิมเลย" ตอนนี้ยังอึนๆงงๆ ไม่รู้สิ พอรู้ว่ามันเป็นเรื่องแกล้งวันก็แอบโกรธเหมือนกันนะ ก็เราคิด เรารู้สึกจริงไปแล้วอ่ะ จะให้มาหายโกรธ อ่อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เป็นไรครับ วันรับได้ มันก็ดูเว่อไปหน่อยป่ะวะ
คุณอธิป เอาแล้วไงครับ จากเรื่องลองใจบ้าๆของพ่อ กลายมาเป็นเรื่องเครียดของผมแล้ว ถ้าวันไม่หายโกรธผม แล้วก็ไม่รับรักผมผมจะทำไงล่ะ นี่ผมยังไม่ได้พูดคำว่ารักให้เขาฟังเลยนะ พ่อก็เล่นมาเรียกวันว่าเมียต่อหน้าคนทั้งงานอีก เฮ้อ ผมกลัวนะครับ กลัววันจะไม่ให้อภัยผมกับพ่อ
"วันดูแปลกๆไป .. เห้ย .. จะถอดตรงนี้เลยหรอ" ผมตกใจตนตรงหน้า อยู่ดีๆก็ถอดเสื้อออกซะอย่างนั้น หืม ขาวได้อีก เอ้ย ไม่ใช่ๆ
"ทำไมอ่ะครับ วันก็ผู้ชายนะ" ยังอีก ยังจะถอดออกจนหมดอีก
"มันไม่เหมือนกันนี่ .. เดี๋ยวๆ .. อย่าเพิ่งถอด" ผมรีบหันหลังกลับ เพราะไอ้ตัวดีเขาเริ่มถอดกางเกงแล้ว ผมผู้ชายนะครับ เห็นเด็กดื้อตัวขาวมายืนแก่ผ้า ของผมก็ขึ้นเหมือนกันนะ
"หันมาได้แล้วครับ" วันบอก ผมเลยหันไปหาเขา .. เอ่อ
"แต่งตัวแบบนี้จะไปไหน" ผมถามเพราะตอนนี้วันอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขายาวขาดๆ
"ผมนัดกับวาไว้อ่ะ .. ผมขอออกไปหามันได้ไหมครับ" วันพูดทำหน้านิ่งๆ นี่ยังโกรธผมอยู่จริงดิ
"ได้ๆ แล้วจะไปไงอ่ะ .. ให้ไปด้วยไหม" ผมถามแล้วเดินเข้าไปใกล้ อยากมองหน้าเขาใกล้ๆครับ
"ผมไปแท็กซี่เองครับ .. คุณไปอยู่กับแม่เถอะนะ .. ผมขอแม่ไว้แล้ว" ผมจับผมที่ใกล้ยาวของวันขึ้นทัดหูแล้วลูบแก้มใสนั่นเล่น
"เดี๋ยวฉันไปรับนะ .. ร้านเดิมใช่ไหม" ผมถามพูดคลอเคลียอยู่ที่ปาก อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากให้วันไปไหนเลยครับ
"ร้านเดิมครับ .. อื้ออ" ผมไม่ทนแล้วครับ ปากหวานๆที่ผมรอมานาน ผมก้มลงไปจูบปากเล็กนั้นเบาๆก่อนจะค่อยๆส่งลิ้นเข้าไปหาความหวานในโพรงปากนั้น วันเอามือดันหน้าอกผมออก แต่ผมจับที่ต้นคอวันแล้วดันให้เข้ามาใกล้ขึ้น หอม หวาน ช่างเป็นจูบที่ผมไม่อยากจะผละออกเอาเสียเลย
"อื้อ .. แฮ่กๆ .. คุณจูบวันทำไมครับ" พอผมผละออกวันก็รีบพูด แต่ผมยังไม่ปล่อยเขาหรอกนะครับ ผมยังคลอเคลียอยู่แถวปาก นี่ถ้าผมตบะแตกปล้ำวันขึ้นมา ผมจะผิดไหม
"ก็อยากจูบ .. ปากหวานๆของนายมันทำให้ฉันไม่อยากปล่อยนายไปแล้วสิ" ผมพูดพลางหอมแก้ม ไล้ไปทั้งใบหน้า อยากจะยืนหอมมันทั้งคืนเลยครับแต่ก็ทำไม่ได้
"คุณเป็นเอามากนะ .. งั้นวันไปแล้วนะครับ .. เจอกัน" วันดึงแขนออกแล้วเดินออกไปแล้ว ส่วนผมก็เข้สห้องน้ำจัดร่างกายให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปในงาน ตอนนี้เกือบสามทุ่มครึ่งแล้วครับ เดี๋ยวพองานใกล้เลิกผมก็คงไปหาวันเลย อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร อีกอย่างผมให้ของขวัญพ่อกับแม่เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวคงบอกสุขสันต์วันเกิดอีกที กลัวคุณหญิงแม่งอนว่ารักวันมากกว่าแม่ ..
TBC.
มาแล้วน้าาา มาแบบไวๆสั้นๆ ตอนหน้าอาจมีเอ็นซี
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ
ใกล้จบเต็มทีแล้ว รอๆตอนพิเศษกันเน้อ
โพลล์
หัวข้อ: [สอบถามความคิดเห็น] วันทองเดอะซีรีย์ || .. • Update ☆彡 P.56 .. (20/11/58) (อ่าน 386614 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก