“หลับนานไปแล้วนะครับวีร์”“อือ” ผมขยับพลิกตัวไปมาในขณะที่มือยังคงกุมท้องอยู่ “ไฟ วีร์ปวดท้อง จุกด้วย”
แล้วผมก็สัมผัสถึงมือหนาที่เข้ามาลูบไล้บนหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบาราวกับนุ่น
“พอหมอมา เดี๋ยวก็หายปวดครับ” เสียงทุ้มบอกกระซิบหูผมเบาๆ ก่อนจะตามด้วยสัมผัสอันอบอุ่นประทับเข้าที่แก้มของผมเบาๆ
“ไฟรักวีร์นะครับ”“อือ วีร์ก็รักไฟ...เหมือนกัน” ผมยิ้มทั้งที่หลับตา เสียงของไฟทำให้ผมรู้สึกบรรเทาอาการปวดไปได้เยอะ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากได้ยินเสียงของไฟแบบนี้ไปตลอด
อยากได้ยินเสียงพูด
ของไฟแบบนี้
ไปอีกนาน
ไฟ!!!!!!
ผมลืมตาขึ้นโพลง ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็วเมื่อแสงไฟจากหลอดนีออนเข้ามากระทบนัยน์ตา พอหลับไปได้ซักพักก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แลเห็นภาพเงาใบหน้าของใครบางคนที่จ้องมองมา ผมยกมือขยี้ตาสองสามทีเพื่อปรับสายตาตัวเอง ซึ่งคราวนี้เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายที่กำลังจ้องหน้าผมนั้นเป็นใคร
“คุณ...พยัคฆ์” ร่างหนายิ้มเมื่อได้ยินที่ผมเรียก ก่อนจะเอามือลูบหัวผมเบาๆ
“บอกแล้วไงว่าให้เรียกเสือ ไม่รู้จักจำกันบ้างเลยนะเรา” อีกฝ่ายหัวเราะในลำคออย่างไม่ถือสา ก่อนจะกดปุ่มเรียกนางพยาบาล “คนป่วยฟื้นแล้วครับคุณนางพยาบาล”
“รับทราบค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”เมื่อเรียบร้อย เสือค่อยหันมามองผมอีกครั้ง
“คุณเสือ...คุณช่วย...ผมหรือครับ” ผมถามกลับด้วยความสงสัย เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองกำลังถูกนักฆ่าลักพาตัวอยู่ “แล้ว...น้องแรบบิทล่ะ...ครับ...เขา...เป็นอะไรมาก...หรือเปล่า แค่กๆ”
“ค่อยๆพูดก็ได้วีร์ ไม่ต้องรีบ” เสือบอกผมอย่างใจเย็น
“แต่ผมอยาก...”
“โอเค ฉันยอมแพ้แล้ว” อีกฝ่ายยกมือขึ้นยอมแพ้กับความดื้อด้านของผม “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนมาช่วยเธอ เพราะมาถึงที่โรงพยาบาล ฉันก็เห็นคุณหมอกับนางพยาบาลวิ่งวุ่นนำตัวเธอกับคุณหนูแรบบิท ลูกชายของคุณกระต่ายเข้าห้องไอซียูแล้วล่ะ”
“จริงเหรอครับ...คุณเสือ...คุณไม่เห็น...จริงๆหรือ” ผมถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าตอบ
รู้สึกผิดหวังยังไงไม่รู้แฮะ“ส่วนเรื่องนักฆ่านั่นมันชิงหนีไปก่อน เพราะมีพยาบาลมาเห็นเข้าน่ะ”
“เหรอครับ” ผมมุ่นคิ้วตอบ ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากให้มันถูกจับได้เหมือนกันครับ แต่ก็คงยากอยู่ดี “ว่าแต่...น้องแรบบิทล่ะครับ ตอนนี้...เขาอยู่ที่ไหน”
“อ้อ คุณหนูแรบบิทตอนนี้นอนอยู่ห้องข้างๆน่ะ” แล้วผมกับเสือก็ต้องยุติการสนทนาแต่เพียงเท่านี้ เพราะนางพยาบาลกับคุณหมอได้เดินเข้ามาในห้องพอดี
..........................