วันที่ 6วันนี้แม่อยู่รอจนกระทั่งเขาลงมา.....
“อ้าวแม่ ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอครับ”
“จ้ะ.....พอดีวันนี้แม่....มัวแต่เตรียมข้าวเช้าให้กล้าน่ะ แม่ทำของโปรดกล้าด้วยนะลูก แกงส้มชะอมไข่ กับปลาทอด.....”
“อารมณ์ไหนเนี่ย ของพวกนี้ทำตอนเย็น ๆก็ได้นี่นา เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” ต้นกล้าส่งยิ้มให้แม่อย่างอารมณ์ดี
เด็กหนุ่มนั่งลงจัดการกับของโปรดตรงหน้า ต้นกล้าคดข้าวพูนชาม จ้วงตักกับกินอย่างน่าอร่อย ขณะที่ผู้เป็นแม่นั้นคอยจับตามองทุกอิริยาบถ สักพักเขาก็เริ่มรู้ตัวว่าถูกจ้องมอง ทันทีต้นกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับแม่ หล่อนก็รีบหลบสายตาลูกชายอย่างมีพิรุธ
“แม่มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า”
“ทำไมหรือจ๊ะ”
“ก็ปกติแม่ไม่เคยอยู่จนถึงเวลานี้นี่นา ที่ทำงานของแม่ก็ไกลจากบ้านมาก ออกเวลานี้ยังไงก็ไม่ทันแน่ ๆ แม่รอเจอผมใช่หรือเปล่า”
ต้นกล้ามองแม่ของเขาอย่างจับผิด ผู้หญิงอย่างแม่นั้นซื่อเซอะอย่างที่ไอ้ชดมันว่านั่นแหละ ดูแปบเดียวก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“เอ่อ.....ชดเค้า....หายไปนานเนอะ”
“ก็แล้วไม่ดีหรือไง แม่อยากให้มันกลับมาเหรอ”
“เปล่าจ้ะ....แม่แค่....”
“ครับ?”
“ป่านนี้เค้าน่าจะกลับมาแล้ว แม่ไปจ่ายตลาดก็ไม่เจอเค้าเมาอยู่ที่นั่นเหมือนเคย ชาวบ้านยังถามเลยว่า.....”
“อาจจะตายไปแล้วก็ได้มั้ง?”
“ต้นกล้า!!!”
ผู้เป็นแม่รู้สึกตกใจ ที่ลูกชายของหล่อนพูดเรื่องความเป็นความตายออกมาได้หน้าตาเฉย ต้นกล้ายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก เขาหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ก้มหน้าก้มตากินข้าว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กินของดีดีแบบนี้ เพราะแม่ต้องแบ่งเงินเป็นค่าเหล้าค่าบุหรี่ของไอ้เหี้ยชด คนไร้ค่าอย่างมันตายไปได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมแม่ถึงต้องอาลัยอาวรณ์มันด้วย หรือว่าแม่สงสัยอะไรในตัวเขา แม่ไปรู้ไปเห็นอะไรมาอย่าวนั้นหรือ?
“แม่ทำท่าแปลก ๆ เหมือนห่วงมัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ้ะ”
“หรือว่าแม่รักมัน?”
“กล้า!!! หนูอย่าพูดแบบนี้อีกนะลูก ผู้ชายคนเดียวที่แม่รักก็คือพ่อของหนู ซึ่งตายไปแล้ว.....ส่วนหนูก็คือลูกที่แม่รักมากที่สุด แม่แค่เป็นห่วง กลัวว่าลูกจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี สองสามวันมานี่ลูกทำตัวแปลก ๆ หายออกไปกลางดึก....ไหนจะกล่องใบนั้น...”
“หึ....รักมากงั้นหรือ รักแต่ไม่เคยปกป้องอะไรผมได้เลย แม่เคยรู้หรือเปล่าว่ามันทำอะไรกับผมบ้าง มันไม่ใช่แค่ทุบตีอย่างที่แม่เห็น ลับหลังแม่....มันเกือบจะข่มขืนผมตั้งหลายครั้ง แม่รู้หรือเปล่า ว่าตอนเด็ก ๆผมต้องใช้ปากให้มัน แม่เคยช่วยผมได้ไหม”
“ต้นกล้า....”
“หยุดเรียกชื่อผมเสียที”
ผมฆ่ามันเองแม่พอใจหรือยัง....เขาเกือบจะหลุดประโยคนี้ออกไปแล้ว แม่กำลังสงสัยเขา แล้วสิ่งที่แม่เห็น เขายังนึกหาคำแก้ตัวไม่ออกในตอนนี้ เขาจำเป็นต้องเบี่ยงประเด็นไปก่อน โดยการพูดถึงสิ่งที่เขาไม่กล้าบอกแม่ เพราะไม่ต้องการให้แม่เสียใจ
แต่มาตอนนี้ ให้แม่รู้เรื่องที่มันทำกับเขาดีกว่า....ดีกว่าให้แม่รู้ว่าลูกชายของแม่เป็นฆาตกรที่เลี้ยงตัวประหลาดเอาไว้
แม่ของเขาฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะและกำลังร้องไห้ หล่อนทั้งตกใจและเสียใจที่ได้รู้ความจริงจากปากลูก ที่ผ่านมาหล่อนเป็นแม่ที่ไม่เอาไหน ปล่อยให้ไอ้สัตว์นรกนั่นคุกคามชีวิตหล่อนกับลูกเสมือนลูกไก่ในกำมือ พอเสียสามี หล่อนก็กลัวไปหมด หล่อนถูกมันขืนใจอย่างทารุณ ทำให้หล่อนทั้งเกลียดทั้งกลัวมัน กลัวว่าหากขัดขืนหรือคิดสู้ ลูกชายของหล่อนอาจจะได้รับอันตราย แต่เปล่าเลย ลูกชายของหล่อนเองก็ไม่ได้ปลอดภัย หล่อนไม่เคยรู้ว่ามันทำแบบนั้นกับต้นกล้าด้วย ยิ่งคิดหัวอกของคนเป็นแม่ก็ทั้งเจ็บปวดและคับแค้นในหัวใจในคราวเดียวกัน
“แม่ไม่ต้องร้องหรอก ผมไม่ได้มีความลับอะไร กล่องนั่นเป็นงานที่ต้องส่งอาจารย์ ผมลืมเอาไว้ นึกขึ้นได้เลยกลับไปเอา ส่วนไอ้ชด ผมก็แค่อยากให้มันตาย ผมขอโทษที่ตวาดใส่แม่”
“จ้ะ....แม่เชื่อลูก แม่จะไม่ถามเซ้าซี้หรือว่าจับผิดอะไรอีกแล้ว แล้วถ้ามันกลับมา....แม่จะไล่มันออกไป แม่จะทำ แม่จะไม่กลัวอะไรมันอีกแล้ว”
“ครับแม่ ผมโตแล้ว แม่ไม่ต้องกลัวมันอีกแล้ว ผมจะปกป้องแม่เอง”
.
.
.
.
.
เด็กหนุ่มออกจากบ้านพร้อมกับแม่ของเขา แต่พอแยกกัน เขาก็ย้อนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
“กิ๊”
“โจ๊ก.....แม่เริ่มสงสัยกูแล้ว มึงเองก็อยู่ในกล่องไม่ได้อีกแล้ว แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงอยู่ที่นี่.....มันไม่ปลอดภัย”
“ปอดดดดด....พายยยยยย”
“ใช่ ถ้าแม่จับได้ มันคงไม่ดีแน่ ๆ มึงสัญญากับกูนะ ห้ามทำร้ายแม่กู.....แค่แม่กูกับแมว กูขอได้ไหมโจ๊ก ต่อให้หิวแค่ไหนมึงก็ต้องทน วันนี้มึงทนหิวหน่อยนะ กินหมูนี่ไปก่อน”
“โจ๊กกก....หิว.....กล้า.....โจ๊กกกก....หิว”
เขาเองก็ยังคิดไม่ตก ว่าจะหลอกล่อไอ้ปุ่นมาได้อย่างไร ไอ้เรียกออกมาน่ะคงไม่ยากเกินความสามารถนัก คุยกันในแชทแค่ไม่กี่ชม. มันก็เอ่ยปากนัดเจอเขาแล้ว แต่ว่า.....เขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาล่ะ
ต้นกล้าส่องดูตัวเองในกระจก ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆสองสามครั้ง มันต้องมีทางอื่นสิ จะให้เขาแต่งเป็นผู้หญิงเนี่ยนะ ใครจะเชื่อ ที่สำคัญเขาแต่งหน้าแต่งตัวไม่เป็นเลยน่ะสิ
“โอ้ยยยย.....กูเครียดดดดด”
“เคี้ยดดดดดดดด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....เครียดโว้ยไอ้ตูด ไม่ใช่เคี้ยด ดูนะ เวลากลุ้มใจ....คนเราจะทำแบบนี้ เอามือกุมหัวตัวเอง เฮ้ยนี่กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย สอนภาษาสัตว์ประหลาดเหรอ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....สาดปาหลาด”
ไอ้โจ๊กเริ่มหัดพูดตามเขา ตอนนี้มันพูดได้เยอะขึ้น แต่ส่วนใหญ่มันยังไม่รู้ความหมายของคำ เว้นแต่คำว่ากิน....หิว....เนื้อคน....เลือด กับคำอีกไม่กี่คำที่เขาพูดย้ำกับมันบ่อย ๆ จนมันซึมซับแม่เริ่มเข้าใจ
“มีคนช่วยได้โจ๊ก.....แต่กูก็ไม่รู้ว่ามันจะปลอดภัยแค่ไหน คงต้องเสี่ยงเอา แล้วคืนนี้กูก็ต้องหาที่อยู่ใหม่ให้มึง”
“โจ๊กกกก....อยู่.....กับ......กล้า”
“ไม่ได้ อยู่ไม่ได้แล้ว”
“กล้า....ทิ้ง.....ทิ้ง”
“โธ่เอ๋ย.....ไอ้โจ๊ก.....กูไม่ทิ้งมึง แต่มึงอยู่กับกูไม่ได้แล้ว ไม่ได้จริง ๆ”
“โจ๊กกกก....จะ.....ไม่....กิน....แม่.....สัญญา.....ไม่....กิน”
ต้นกล้านึกถึงอาคารร้างที่ไฟไหม้ อยู่ห่างไกลจากแหล่งชุมชน บางทีคงต้องเอามันไปซ่อนไว้ที่นั่น ผ่านไปอีกวัน ตัวของมันก็สูงขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง ถ้าหากได้กินไอ้ปุ่นซึ่งตัวโตกว่าไอ้แม็ค ไอ้โจ๊กคงโตมากกว่านี้อีก
“กูต้องไปเรียนแล้ว....มึงอยู่แต่ในนี้ แล้วก็เงียบ ๆ ได้ยินอะไรก็มุดเข้าไปใต้เตียง เข้าใจไหม”
“กล้า....ไม่....ทิ้ง....นะ”
“ไม่หรอก....กูสัญญา”
ต้นกล้าคว้าตัวไอ้โจ๊กมากอด เขาลูบหัวของมันเบา ๆ ก่อนจะดันตัวมันออกมา ดวงตาของไอ้โจ๊กในตอนนี้ดูเศร้า ราวกับมันเข้าใจทุกอย่าง นับวันมันยิ่งเหมือนมนุษย์ ไม่ใช่รูปร่าง แต่เป็นอารมณ์ความรู้สึก ต้นกล้ามั่นใจว่ามันกำลังรู้สึกเศร้า เขาจึงกอดมันอีกทีเพื่อเป็นการยืนยัน ว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งมัน
ไอ้โจ๊กรับรู้ได้จากอ้อมกอดนั้น ความรู้สึกที่ต้นกล้าส่งผ่านมายังตัวมัน ทั้งจังหวะการเต้นของหัวใจ และอุณหภูมิของร่างกาย มันแสยะยิ้มสยองโชว์ฟันเขี้ยวอันแหลมคม เด็กหนุ่มหัวเราะพร้อมกับขยี้หัวมันเบา ๆ
“เดี๋ยวคงต้องสอนมึงแปรงฟันบ้างแล้ว เลือดติดเต็มเหงือกเลย ไอ้ตัวแสบ”
“กิ๊กิ๊”
“ปากเหม็นด้วย”
.
.
.
.
.
เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินเข้าห้องเรียน หลังจากที่ยืนกัดเล็บอย่างลังเลอยู่นาน วันนี้พวกไอ้เสือมากันครบทุกคน ขาดก็แต่ไอ้แม็ค ต้นกล้าใจเต้นตึกตัก อยากรู้ว่าจะมีใครพูดถึงไอ้แม็คบ้างหรือเปล่า ไหนจะรอยเลือดในห้องเรียนอีก ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว ป่านนี้จะมีคนสังเกตเห็นหรือยัง
ไอ้เสือจ้องหน้าเขาเขม็ง ยิ่งทำให้ต้นกล้าทั้งกลัวและตื่นเต้นเป็นทวีคูณ เขารู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ชื้นเต็มฝ่ามือ ลูกเต๋าเองก็กำลังจ้องมองเขาเช่นกัน แต่ต้นกล้าไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่เดินก้มหน้ามองพื้น
“ไฮ....”
“เอ่อ....ไฮ”
“เมื่อวานทำไมไม่มา”
“เราไม่สบาย”
“เป็นอะไร”
“เราบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเรา”
เป็นอีกครั้งที่ต้นกล้ารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ลูกเต๋าพยายามที่จะพูดกับเขา และไถ่ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ตามประสาเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง แต่เขากลับตัดบทอีกฝ่ายอย่างร้ายกาจและไร้เยื่อไย แม้แต่หน้าอีกฝ่ายก็ยังไม่กล้ามองด้วยซ้ำไป
“ถึงกล้าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว....แต่ยังไงกล้าก็ยังเป็นเพื่อนเรานะ”
“........”
“เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร ถ้าหายโกรธแล้วก็มาคุยกันได้เสมอเลยนะ”
รออีกนิดนะลูกเต๋า รอจนถึงวันที่เขาฆ่าพวกมันจนหมด เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เย็นชากับเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาอีก แม้ว่ามันจะอาจจะสายเกินไปแล้ว แต่เขาจะทำทุกอย่างให้ลูกเต๋ากลับมารู้สึกกับเขาเหมือนเดิม เขาจะยิ้ม จะร่าเริง จะไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก แล้วก็จะเริ่มคุยกับคนอื่นก่อนด้วย
“ลูกเต๋า....เที่ยงนี้กินอะไร เราอยากกินเตี๋ยวเนื้อ พลอย....ไปกินเตี๋ยวเนื้อม๊ะ....เต๋าไปด้วยกันนะ พวกจ๊ะจ๋าไปกันหมดเลย” เด็กสาวหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาถาม หลังจากที่อาจารย์ประจำวิชาเดินออกไป เธอส่งยิ้มหวานให้ลูกเต๋า และมองต้นกล้าด้วยสายตาแปลกประหลาด
“อื่อ...ไปสิ....กล้า....ไปกินด้วยกันก็ได้นะ”
“เราไม่หิว เต๋าไปกินกับเพื่อนเถอะ”
“อืมมมม ได้....”
“เย้....น่ารักมากเต๋า ไม่ได้ไปกินด้วยกันนานแล้ว คิดถึง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลย”
“จ้า”
ลูกเต๋าก็ยังคงเป็นลูกเต๋าที่ใครต่อใครต่างก็ต้องการเหมือนเคย ด้วยความที่เป็นเด็กหัวดี หน้าตาน่ารักและอัธยาศัยดี เด็กผู้หญิงแต่ละกลุ่มต่างจึงก็พยายามดึงลูกเต๋าให้เข้าร่วมกลุ่มด้วย พวกผู้ชายเองไม่เว้นแม้แต่พวกไอ้เสือที่เคยเข้ามาตีสนิท แต่ก็ต้องหน้าแตกกลับไป เพราะฉะนั้นแล้ว ถึงจะไม่มีเขาสักคน ลูกเต๋าก็ยังมีเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเยอะแยะที่อ้าแขนรออยู่ ต้นกล้ารู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาทันที ที่หลงคิดไปเองว่าอีกฝ่ายคงจะแย่ที่ไม่มีเขาอีกแล้ว ตอนนี้ที่น่าเป็นห่วงคือจะล่อไอ้ปุ่นออกมาอย่างไรต่างหาก
“เฮ้ย....เสือมึงเห็นเด็กใหม่กูยังวะ เรียนหญิงล้วนด้วยนะมึง”
“ไหนขอกูดูหน่อยสิ”
“น่ารักมั้ย ชื่อน้องดาด้า”
“น่ารัก....แต่รูปปลอมหรือเปล่าเหอะมึง ไม่ใช่ว่าตัวจริงแม่งเป็นผู้ชายล่ะ”
ต้นกล้าเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีใครพูดถึงไอ้แม็คที่หายไป มีแต่ไอ้ปุ่นที่พล่ามเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของมันเสียงดังลั่น ราวกับจะอวดให้คนทั้งห้องรู้
“ไม่เกินมะรืน กูได้ชัวร์ แล้วเดี๋ยวจะแบ่งให้พวกมึงเหมือนเคย”
“เฮ้ยยังไงวะ....ยังไง....ทำแบบน้องเฟิร์นคนก่อนเหรอมึง”
“เออ....ระดับนี้แล้ว ไม่ให้ซวยหรอกน่ะ”
“แม่งกรีดแขนฆ่าตัวตายเนี่ยนะไม่ซวย”
“เหี้ยอย่าเสียงดังสิ คราวนี้ไม่แล้ว ไม่ถ่ายคลิปแบล็คเมล์ แต่ใช้ยาแทนเว้ย ถ้ามันสมยอมใครจะเอาผิดได้วะ”
เลว....เลวบริสุทธิ์จริง ๆ
ไอ้เหี้ยปุ่นเคยทำแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง คลิปพวกนั้นต้นกล้าเองก็เคยเห็น มันจีบผู้หญิงและหลอกฟันไม่พอ ยังถ่ายคลิปมาแบล็คเมล์ทั้งตอนอึ๊บกันและตอนเล่นยา เพื่อใช้ขู่ให้เธอยอมมาเป็นของเล่นให้เพื่อน ๆของมันอีก จนกว่าพวกมันจะเบื่อ เรื่องของใบเฟิร์นเมื่อปีก่อนก็เป็นเรื่องดังไปทั่วทั้งจังหวัด ขนาดลงหนังสือพิมพ์พาดหัว แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไรเอาผิดกับพวกมันได้ แม้ว่าในตอนนี้คลิปของเหยื่อพวกนั้นจะยังคงปรากฏอยู่ให้เห็นตามเว็บไซต์ต่างๆก็ตาม แต่พวกมันก็ฉลาดพอที่จะเลือกถ่ายในม่านรูดและถ่ายให้เห็นเพียงแค่เหยื่อเท่านั้น
ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว
ต้องฆ่า
ต้องฆ่า
.
.
.
.
.
.
ในฐานะแม่คนหนึ่ง ในที่สุดความอยากรู้ก็เอาชนะความกลัวจนได้ หล่อนไม่เชื่อเรื่องที่ลูกเล่า ไม่ใช่เรื่องไอ้ชด แต่เป็นเรื่องกล่องใบนั้นต่างหาก
อย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้เถิด ยังไงเสียหล่อนก็ยืนอยู่ข้างลูกอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ตอนเช้าหลังจากที่แยกกัน หล่อนก็แอบสะกดรอยตามลูกชาย แล้วก็พบว่าต้นกล้าย้อนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง หล่อนยืนรอจนกระทั่งเด็กหนุ่มออกมา แล้วจึงไขบ้านเข้าไป หล่อนเห็นเด็กหนุ่มแวะร้านขายหมูในตลาด
ทำไมต้องซื้อเนื้อหมูด้วยล่ะ ? หล่อนนึกถึงวันที่เนื้อและปลาหายไปจากตู้เย็นอย่างผิดสังเกต
หรือว่าจะเลี้ยงตัวอะไรเอาไว้ ? ในใจภาวนาให้เป็นแบบนั้น แม้จะมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามีเรื่องผิดปกติในบ้าน และลูกชายของหล่อนต้องรู้เห็นเรื่องที่ไอ้ชดนั้นหายตัวไป ยิ่งได้เฝ้าสังเกตพฤติกรรม ก็ยิ่งมั่นใจว่าต้นกล้ากำลังปกปิดอะไรเอาไว้
“อีพรเอ๊ย......เกิดจะมาสนใจอะไรป่านนี้นะ” หล่อนตำหนิตัวเอง
ตึง!!!!
มีเสียงดังมาจากข้างบน หล่อนคว้ามีดมาเล่มหนึ่ง ค่อย ๆก้าวขาขึ้นบันได
เริ่มได้กลิ่นแปลก ๆ
กลิ่นคาวเลือด
ประตูห้องนอนของลูกชายค่อย ๆเปิดออกอย่างระวัง ทุกอย่างในนั้นเป็นปกติ แล้วกล่องล่ะ ทำไมกล่องใบนั้นไม่ได้อยู่ในห้อง จริงสิ....หล่อนเห็นต้นกล้าหอบมันขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา
ก๊อก ๆ ๆ
“ว๊าย......โธ่เอ้ย.....แมวเหรอเนี่ย” เจ้าแมวสีเทานั่นเอง ดูท่าเหมือนมันกำลังเคาะเรียกใครสักคน เพื่อที่จะเข้ามา หล่อนหันหลังอย่างช้า ๆ ปิดประตูห้องนอนลูกชาย แล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปยังห้องใต้หลังคา ที่ซึ่งกล่องใบนั้นตั้งอยู่
“กิ๊”
ไอ้โจ๊กค่อย ๆโผล่หัวออกมาจากใต้เตียง มันหันไปมองประตู และหันมามองเจ้าแมวสีเทาอย่างดีใจ
มีเพื่อนเล่นแล้ว
“กิ๊”
รอเดี๋ยวนะ
รอให้แม่ของกล้าไปก่อน
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ยยยยย”
ตอนพักเที่ยง ในห้องสมุด....ไอ้เสือกระชากตัวเขาซึ่งกำลังหาหนังสือสำหรับทำรายงาน แล้วลากเข้าไปในมุมที่ปลอดคน ตรงนั้นมีเด็กมัธยมต้นอยู่เพียงสองคน แค่แยกเขี้ยวขู่ เด็กพวกนั้นก็กระเจิงหายไปอย่างรวดเร็ว
“มึงไปไหนมา”
“ป่ะ...ไปไหน”
“ก็เมื่อวานนี้มึงไม่ได้มาเรียน”
“เราไม่สบายน่ะ”
“ไอ้แม็คมันไม่ได้มาเรียนสองวันแล้ว กูโทรหามันก็ไม่ได้รับ วันอังคารมึงได้คุยกับมันมั่งมั้ย”
“คุย....แม็คฝากทำรายงาน ทำให้พวกนายด้วย”
“แค่นั้น?”
“อื่อ”
“ก็แล้วไป มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
ต้นกล้าแทบก้าวขาไม่ออก มาจนถึงตอนนี้ ไอ้เสือไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว แต่ที่เขากลัวคือความลับของเขาต่างหาก ขืนถูกมันจับได้ตอนนี้ ทุกอย่างคงล้มไม่เป็นท่า
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อดแก้แค้นน่ะสิ
“เดี๋ยว....อย่าเพิ่งไป”
“มีอะไรเหรอ.....ระ....เราจะไปหาหนังสือมาทำรายงาน”
“ไอ้แม็คมันโทรหากู ตอนเย็นวันอังคาร....”
เป็นไปไม่ได้ เรื่องนั้นเขาตรวจดูดีแล้ว หลังจากที่ฟาดมันจนน่วม เขาก็เก็บโทรศัพท์ของมันมาด้วย มันยังไม่ทันได้กดโทรหาใครเลย และเขาก็มัดมันแน่นหนาขนาดนั้น ไม่มีทางที่มันจะขอความช่วยเหลือใครได้
“เหรอ” ต้นกล้าแปลกใจตัวเอง ที่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไอ้เสือไม่รู้อะไรทั้งนั้น มันก็แค่สงสัยเรื่องคลิปของลูกเต๋าที่มันส่งให้เขาดูกลางดึก คนอย่างมันไม่มีทางเป็นห่วงเพื่อนหรอก
“มันพูดอะไรก็ไม่รู้ กูฟังไม่ถนัด แล้วสายก็ตัดไป”
“อื่อ”
“มึงแน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไร”
“ไม่มีนี่”
“มึงไปได้แล้ว ทำให้ดีด้วยนะ รายงานน่ะ”
“ได้สิ”
อีกไม่นานหรอกเสือ
อีกไม่นานมึงก็จะได้รู้เองนั่นแหละ
ทั้งเรื่องไอ้แม็ค และเรื่องอื่นที่มึงสงสัย
รอให้ถึงตาของมึงก่อนเถอะ
หึหึหึ
.
.
.
.
.
ต้นกล้ายืนลังเลอยู่นาน บ้านของหล่อนนั้นอยู่ถัดจากบ้านเขาไปไม่กี่หลัง หลังเป็นคนเก็บตัวและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
“มายืนจ้องบ้านชั้น มีอะไรหรือเปล่า”
“ครับ....สวัสดีครับ”
หล่อนปรากฏตัวขึ้นเงียบ ๆทางด้านหลัง ในมือถือถุงพะรุงพะรัง และเดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่หลังจากไขประตูบ้าน หล่อนก็หันมามองเขา
“จะเข้าหรือเปล่า”
“ครับ”
ในบ้านนั้นค่อนข้างมืด นับว่าเป็นสาวประเภทสองที่ใช้ชีวิตได้อย่างลึกลับเสียจริง พวกชาวบ้านต่างก็ลือกันไปต่าง ๆ ทั้งหาว่าหล่อนเป็นพวกโรคจิตบ้าง คนร้ายหนีคดีบ้าง หนักสุดก็เห็นจะเป็นร่างทรง คงเพราะหล่อนชอบสวมเสื้อผ้าสีดำดูกรุยกราย และสวมใส่เครื่องเงินเต็มตัวไปหมด
“ชื่ออะไรล่ะเรา”
“ต้นกล้าครับ”
“อืมมมมม”
ถ้าขอให้หล่อนช่วยแต่งหน้า หล่อนจะหาว่าเขาเพี้ยนไหม มันไม่มีทางอื่นอีกแล้วจริง ๆ จะให้ไปหาจ้างใครมา ในเมื่อเขาเป็นแค่เด็กมัธยมที่ยังไม่มีงานทำ อีกอย่างเรื่องนี้จะให้คนรู้มากก็ยิ่งวุ่นวาย
“เป็นคนแปลกดีนะ”
“เห?”
“ชั้นเห็นเธอหอบกล่องออกไปเมื่อคืนก่อน แล้วก็กลับมาพร้อมกับ......คนแคระ?”
“คุณน้าเห็นด้วยหรือครับ”
“จากหน้าต่างห้องนอนน่ะ จะว่าไปกล่องใบนั้นชั้นเห็นเธอหิ้วตากฝนมาด้วยนะ”
“ครับ”
เด็กหนุ่มใจหาย ทั้งที่วันนั้นดูจนแน่แล้วว่าบ้านทุกหลังนั้นปิดไฟนอนกันหมด ต้นกล้านึกถึงเรื่องที่ต้องทำขึ้นมาในหัว ถ้ารู้มากก็ต้องกำจัด ดีเสียอีก....ไอ้โจ๊กจะได้มีอาหารกิน ถ้าหล่อนวุ่นวายหรือว่าสร้างปัญหาน่ะนะ แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเขาเลย หากเป็นบ้านอื่นคงได้แจ้นมาฟ้องแม่เขาไปนานแล้ว
“ไม่ใช่เรื่องของชั้น ชั้นก็แค่เห็น ทำยังไงได้ล่ะ ก็มันเห็นไปแล้วนี่.....จริงไหม”
“คุณน้าทำงานอะไรเหรอครับ”
“เมื่อก่อนนี้เป็นช่างแต่งหน้า.....ต่อมาก็แต่งหน้าศพ ตอนนี้ไม่ได้ทำงานแล้ว.....อยู่เฉย ๆน่ะ”
“อ่อครับ”
“ทำไม.....ไม่เชื่อหรือว่าชั้นแต่งหน้า เห็นรอยแผลที่แก้มชั้นมั้ยล่ะ ไม่เห็นล่ะสิ นี่แหละเวทมนตร์ล่ะ”
ตาของหล่อนเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง ดูเป็นคนเพี้ยน ๆ แต่ก็ไม่มีพิษมีภัยกับใคร
“อยากให้ชั้นแต่งหน้าให้มั้ยล่ะ”
“ครับ?.....อะไรนะ”
“ก็เธอมาหาช่างแต่งหน้าไม่ใช่หรือ”
เธอหายเข้าไป และกลับมาพร้อมอุปกรณ์ชุดใหญ่ ในนั้นมีแต่เครื่องสำอาง
“ยังใช้ได้อยู่ ถอดแว่นตาออกเสียสิ”
“เห?”
“เธอต้องระวังพวกสอดรู้สอดเห็นให้ดี โดยเฉพาะอีแก่บ้านตรงข้าม ถึงจะปิดไฟนอนกันหมด แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย พวกสอดรู้....หึหึหึ ถ้าเธออยากจะเก็บความลับเอาไว้ เธอก็ยิ่งต้องระวังเป็นสองเท่า”
“ครับ......คนแคระนั่น....เป็นเพื่อน.....”
“ไม่ต้องบอกชั้น ชั้นไม่อยากรู้เรื่องของเธอ แล้วเธอก็อย่าถามเรื่องของชั้น เธอรู้แค่ว่าชั้นเป็นช่างแต่งหน้า.....เป็นกะเทยเพี้ยน ๆ โอเค๊”
ต้นกล้าเองก็รู้ว่าจากแม่นี่แหละ ว่าหล่อนเป็นช่างแต่งหน้ามาก่อน หล่อนคงจะถูกผู้ชายทำร้ายหรือไม่ก็หลอกลวงจนกลายเป็นคนเพี้ยน ๆแบบนี้ บางทีหล่อนอาจจะฆ่าใครแล้วฝังเอาไว้ในบ้านนี้ก็ได้ เขาเองก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอก ทางใครก็ทางมันอยู่แล้ว เขาก็มีปัญหาของเขา ไม่ว่างพอจะมายุ่งเรื่องของใครเช่นกัน
“ชั้นชอบแต่งตัวเวลาอยู่บ้านน่ะ แต่งเป็นคนนั้นคนนี้ วิกผมชั้นก็มีนะ......อืม.....ผิวเธอดีมากเลยนะ แต่ต้องแต่งมากหน่อย......หน้าจืด ๆของเธอมันสะดุดตาเวลาแต่งเป็นผู้หญิงน่ะ”
“ครับ”
“แลเงาแบบนี้นะ ให้เห็นสันจมูก แล้วก็ตรงนี้...ให้หน้าดูเรียวขึ้น แต่งมากไปก็แก่.....เน้นแค่ตาให้โตกว่านี้ก็พอแล้ว”
“เอ้าเสร็จแล้ว ส่องกระจกสิ”
เบื้องหน้าของเด็กหนุ่มนั้นดูราวกับเป็นคนละคน ดูสวยหวานอย่างกับใบหน้าของเด็กผู้หญิง หากสวมวิกผมเสียหน่อยคงยากที่จะจำได้ ถึงจะไม่เหมือนเน็ตไอดอลที่ใช้เป็นรูปโปร์ไฟล์ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนมักง่ายอย่างไอ้ปุ่นหรอก
“พรุ่งนี้ผมให้คุณน้าแต่งให้อีกได้ไหมครับ พอดีผมต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนน่ะ เค้าบังคับให้แต่งแฟนซีไป”
“ได้สิ”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ไปล้างหน้าซะ ขืนกลับไปแบบนั้นแม่เธอต้องตกใจแน่”
ตราบใดที่ไม่สร้างปัญหา เขาจะไม่ฆ่าหล่อน ถึงแม้หล่อนจะเห็นไอ้โจ๊กแล้วก็ตาม
ที่เหลือก็แค่คืนนี้อีกคืน
หาบ้านใหม่ให้ไอ้โจ๊ก จะได้ไม่ต้องคอยกระเตงมันไปไหนๆให้คนเห็น
“รอก่อนนะโจ๊ก คืนพรุ่งนี้มึงได้กินอาหารสมใจแน่ ๆ”
หึหึหึ
.
.
.
.
.
to be con
หายไปนาน ขอโทษทีนะคะ ช่วงนี้กลับต่างจังหวัดบ่อย ค่อนข้างโลวเทคนิดนึง ไม่มีเน็ต แอร์การ์ดก็ใส่ซิมไม่ได้(ซิมโดนตัดเหลืออันนิดเดียว) แต่จะพยายามอัพให้ถี่ ๆ เท่าที่จะทำได้นะคะ
ตัวละครใหม่นี่ใส่พอให้เป็นสีสัน เป็นเจ๊กะเทยโรคจิตนิด ๆ ให้พระเอก? อย่างต้นกล้าได้มีตัวช่วยบ้าง เพราะน้องโจ๊กแด๊กเก่งอย่างเดียว เดี๋ยวจะเสียเรื่อง
โพลล์
หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58 (อ่าน 190776 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก