คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่หนึ่งจุดหนึ่ง....ของขวัญวันเกิด
http://www.youtube.com/watch?v=Xd5xTaUQV8k&index=2&list=PL5nu1vRAtWbnzZuLp7EfghL0Y54Fc6kTR(ขอขอบคุณเจ้าของคลิปด้วยครับ)
“วันเกิดปีนี้หน่อยอยากได้อะไรเป็นของขวัญครับ ทองมั๊ย...ราคากำลังลงเลย”
คำว่า “ทอง” ทำผมสะดุ้งโหยง ภาพโซ่ทองเส้นโตที่ได้รับเป็นของขวัญปีใหม่เมื่อหลายปีก่อน(4-5ปีมั๊ง)
ผมยังจำติดตาตรึงใจไม่หาย
นี่ก็ใกล้วันเกิดผมอีกแล้วครับ ไม่อยากจะนับว่าปีที่เท่าไหร่
แต่ปีไหนๆคนข้างกายของผมก็ไม่มีวันลืม และยังคงให้ความสำคัญกับผมสม่ำเสมอ
ตลอดมาและน่าจะตลอดไป...คริคริ(ถ้าผมทำตัวดี...มั๊ง)
“ไม่เป็นไรเฮีย ผมไงก็ได้”
มีอารมณ์กรุ่นๆขุ่นมัวนิดนึง ย้ำนิดเดียวครับ อะไรอ่ะ ของขวัญวันเกิดมาถามว่าผมอยากได้อะไร
เรื่องแบบนี้ไม่ควรถามเนอะ (ก็ซื้ออะไรมาเซอร์ไพรส์แก แกก็ไม่ถูกใจนี่นา เรื่องมาก)
“เอางั้นเหรอ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกแล้วกันครับ”
เย้ย...ผมพูดเล่น เฮียจะถามต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้อ่ะ
ผมจะได้บอกว่าอยากได้....ตัวเลขหลายๆหลักในบัญชี..อิอิ(งกตาหลอดๆ)
ผมครุ่นคิดๆๆๆๆๆๆ สิ่งที่อยากได้มันก็หลายสิ่งอยู่ครับ เช่น
อย่างแรก มือถือมันก็เก่า (ครึ่งปีกว่าๆบอกว่าเก่า)
ที่เก่าคือ...ผมทำมันตกพื้น ขอบมุมบิ่นจนน่าเกลียด
วันเกิดเหตุวันนั้นผมกับเฮียมีนัดไปกินข้าวกันกับเพื่อนๆเฮียมื้อเย็นที่ทองหล่อ ร้านเนื้อย่างชื่อดังครับ
ไปถึงก็เป็นช่วงเลิกงาน วั้นนั้นเฮียแกลางานครับ ที่จอดรถของร้านก็แออัดมาก
เนื่องจากเป็นอาคารที่มีร้านอาหารชื่อดังมากมายแถมยังเป็นวันสิ้นเดือน ประมาณเงินเดือนออก มนุษย์เงินเดือนเพียบ
ที่จอดรถว่างๆที่หายากก็ถูกคันข้างๆจอดเบียดชิดอยู่(จอดกินที่)
แต่เฮียแกสามารถครับ เรื่องขับรถเนี่ย...หายห่วงครับ
“หน่อยๆลงไปก่อน เดี๋ยวลงไม่ได้”
เฮียมี่ปลุกผมที่หลับมาตลอดเวย์ เพราะด้านผมมันจะมีเสาใหญ่ๆอยู่
ถ้ารถจอดเข้าซองเรียบร้อยผมจะลงไม่ได้ ประตูรถมันติดเสา ต้องปีนไปลงทางฝั่งคนขับ
“โห..ปลุกซะตอนนี้”
ผมเคืองแค้นผู้มีอุปการคุณเล็กน้อยถึงปานกลาง ไม่มีหรอกที่จะปลุกล่วงหน้า
ผมเผ้าก็ไม่ได้หวี หน้าก็ไม่ได้ซับ แป้งก็ไม่ได้ตบ ชิส์ ถ้าเพื่อนเฮียว่าผมไม่แจ่มอย่าว่ากันนะเอ้อ
สะบัดหน้า คว้าเป้ เปิดประตูรถออกไปอย่างเชิดๆ
“เคร้ง”
เสียงไรหว่า..ใกล้ๆซะด้วย...ตายๆ...มือถือหลุดจากกระเป๋ากางเกง หล่นลงบนพื้นซีเมนต์
ผมรีบก้มลงเก็บแล้วไปยืนแอบอยู่ข้างเสา ข้างที่เฮียจะมองไม่เห็น
ขุ่นพระ มุมบนมุมล่างด้านขวา...บิ่น ด้านหลัง...ตัวเครื่องเป็นรอยข่วนเล็กๆหลายรอย
ค่าที่ไม่ยอมใส่เคส คือเคสที่ใช้อยู่มันเก่า กะจะซื้อใหม่ ซึ่งรุ่นนี้ก็หาเคสที่ชอบและใช่ยากเกิน(แกเรื่องมากเถอะ)
แทนที่จะทนใช้ไปก่อน ผมดันถอดออก มือถือมันก็ไม่มีอะไรปกป้องสักนิดเลย
รีบตรวจเช็คการทำงานของเครื่องมือไม้สั่น
“เฮ้อ...รอดไป”
เฮียมี่จอดรถเสร็จเดินมาหาผมที่โผล่มาจ๊ะเอ๋...ม่ายช่ายล่ะ
ผมค่อยๆกระมิดกระเมี้ยนเดินมาหาแก
“แหะๆ ยังใช้ได้อ่ะครับ”
เฮียมี่ชายตามองผมแล้วไม่พูดอะไร แกเม้มปากหน่อยๆ
ผมเดินก้มหน้าตัวลีบผิดกับตอนก่อนลงรถ
ปกติเวลาเดินด้วยกัน เฮียมักจะเดินข้างๆหรือเดินตามหลังผมเสมอ
วันนี้แกเดินตามหลังผม..แหะๆ สงสัยอารมณ์ไม่ดี
“โชคดีเนอะเพื่อนเฮียมาก่อน เราเลยไม่ต้องรอคิว”
ผมยิ้มประจบ แต่เฮียทำหน้าเฉย
ทักทายเพื่อนเฮียแล้วก็แยกย้ายกัน ลุกไปเลือกตักของมาปิ้งย่าง
จังหวะที่เพื่อนเฮียลุกไป
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเฮีย”
เฮียมี่พยักหน้ารับรู้ ปกติแกจะไปด้วยคราวนี้สงสัยเคืองจัด
แต่ผมจำเป็นต้องไปสำรวจสารรูปตัวเองและเพิ่มเมคอัพสักหน่อย เรื่องเฮียรอได้
โห...ดูไม่จืดหน้ายับเลยอ่ะ น่าจะรอยจากผ้าห่ม
ผมล้างหน้า หวีผม พาน้องไปร้องไห้เสร็จก็กลับมาที่โต๊ะ
สบายเลยเฮียตักของชอบมาให้แล้ว ก็พวกสลัด เกี๊ยวซ่าทอด ทาโกะยากิ
อ่านถึงตรงนี้คงรู้แล้วว่าร้านไหนนะครับ
“หน่อยเป็นไร ตาแดงๆ”
คนเป็นหมอนี่ช่างสังเกตจริงๆ เฮียหนึ่ง(เพื่อนเฮีย)จ้องหน้าผม
“เปล่าครับเฮียหมอหนึ่ง ผมไม่ได้เป็นอะไร”
อดขยี้ตาไม่ได้ ไม่ได้เคืองแต่พอมีคนทักก็นะ..ซะหน่อย
เฮียมี่ลูบหลังมือผมข้างที่ผมวางบนตักตัวเองเบาๆ
ผมหันไปมองหน้าเฮียมี่ที่นั่งข้างกัน
“ไม่ได้ว่าอะไรครับ ทีหลังระวังหน่อย”
เฮียมี่ยิ้มให้ผม แล้วเราก็กินกันต่อ
“โอ๊ยยยย...อิ่มมมมมม”
ผมเรอออกมาเบาๆเลยแกล้งโอดครวญกลบเกลื่อน
“กินเท่าไหร่ก็ไม่โตนะเรา กินได้ก็กินไปเถอะ
ว่าแต่มี่แกจับน้องตรวจร่างกายแล้วถ่ายพยาธิมั่งก็ดีนะ ดูซีดๆ”
ซีดแรกก็ผมกลัวโดนเอ็ดเรื่องทำมือถือหล่นหรอกครับ...เฮียหนึ่ง
ผมคิดในใจไม่กล้าฟ้องหรอกครับ เพราะผมเป็นคนดีรู้จักให้อภัย(อ้าว...ใครผิด)
“อืมมม...คงต้องโดนซะหน่อยล่ะ”
เฮียตอบงี้ได้ไงเนี่ย
“โดนไม่กลัว กลัวไม่โดน”
ผมกระซิบเฮียเบาๆ
ขากลับ ในรถ
“ทำไมหน่อยไม่ระวังล่ะ รักษาของให้ดีสิ”
เฮียมี่เริ่มแล้ว ขี้บ่นอ่ะ แกค่อนข้างมีวินัยสูง โดยเฉพาะเรื่องเวลาและการดูแลข้าวของ
สงสัยเพราะบ้านขายข้าวสาร...แป๊ก
“ความผิดผมที่ไหนอ่ะ กางเกงตัวนี้กระเป๋ามันตื้น”
กางเกงสี่ส่วนที่ใส่ตัวนี้มันแบบหลวมๆนิดนึง ผมชอบใส่ตอนไปกินบุฟเฟ่ต์
เพราะมันไม่อึดอัดแน่นท้องเวลากินเยอะๆ แต่กระเป๋ากางเกงมันค่อนข้างตื้นผมก็ดันลืม
“อ้าว...ก็รู้ว่ากระเป๋ามันตื้นแล้ว....”
“ก็ถ้าเฮียไม่ปลุกผมกระชั้นผมจะลืมเปล่าล่ะ เชอะ แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่าไม่ได้ว่า”
ผมกอดอก...หนาวแอร์
“ก็...เฮียเห็นเราแอบไปร้องไห้นี่นา”
เฮียมี่เสียงอ่อนลงแปดสิบสองเปอร์เซ็นต์
“หือ...ผมเนี่ยนะ...เอ่อ...ก็ใช่สิเฮียหน้าบึ้งซะขนาดนั้นผมก็กลัวสิ”
โหย.....เกือบกลับลำไม่ทัน
“ครับๆ ไม่ว่าแล้ว ถ้ามันพังเยอะก็ค่อยซื้อใหม่ละกัน”
เฮียมี่แกก็ดีตรงนี้แหละครับ ให้ได้บ่นนิดนึงแล้วก็ยอม
มาถึงสิ่งที่อยากได้ข้อต่อไป
อยากไปเที่ยวไกลๆสักที่ ไปกันสองคนเหมือนตอนปีใหม่
แต่ผมไม่อยากกวนเฮีย งานแกก็เยอะอยู่
ข้อต่อไปอยากไปดูบอลโลกที่บราซิล แต่มันก็อีกนาน แล้ว...เกินเอื้อมถึง
ข้อต่อๆไป...ไม่มีแล้วอ่ะ
นอกจากดูหนัง กินป๊อบคอร์น
ไอ้นิวมันว่าผมประจำ
“เฮียหน่อยอ่ะ บ้าบอล บ้าดูหนัง กินป๊อบคอร์น แล้วก็บ้ากินพวกเบอร์รี่”
“ก็ใช่..ชั้นถึงได้ผิวสวยไง”
ขออวยตัวเองนิดนึงครับ
“ผิวไม่สวยได้ไง วันๆไม่โดนแดด อยู่แต่หน้าคอม แล้วก็ทาโลชั่นยังกะอาบ”
มันได้ที...วิจารณ์ผมใหญ่เลย
“แล้วไง...เดือดร้อนไร..วู๊”
ผมจะขาว จะหงอก เย้ย...ยังไม่หงอกอ่ะ
“เออ...นิว แล้วเฮียมี่อ่ะ บ้าอะไร”
ผมก็อยากรู้ในสายตาของคนนอก(มุ้ง)
“อืมมมม เฮียหมออ่ะบ้างาน บ้าบอล บ้าดุ๊กดิ๊ก แล้วก็.....”
แหะๆ ผมเล่นกับดุ๊กดิ๊ก แต่เฮียให้อาหาร อาบน้ำ พาหาหมอครับ
“แล้วไรอ่ะ อย่าบอกว่าบ้าพริตตี้นะ กำลังมาเลย”
ผมดักคอมัน
“เฮียหมออ่ะ...ตามใจเฮียหน่อยเป็นบ้า”
“เย้ย...แกว่าชั้นบ้าเหรอไอ้น้องนิว”
มาว่าพี่ว่าเชื้อเดี๋ยวเจอหลังแหวนพระ เอ๊ยแหวนเพชร
“ม่ายช่าย..โว๊ะ...เฮียหน่อยเนี่ย...เพ้อ”
“อ้าวๆ เดี๋ยวบ้าเดี๋ยวเพ้อ สักอย่างสินิว”
“คืองี้ นิวจะแปลไทยเป็นไทยมั่กๆให้เฮียฟังก็แล้วกัน”
ไอ้นิวมันกล้าทำหน้าเบื่อๆใส่ผม
“ว่าไป...ให้ไว”
ผมชี้หน้ามัน
“เฮ้อ...น่าสงสารเฮียหมอ แกเป็นคนที่อดทนมากๆเลย”
มันถอนหายใจ
“โป๊ก...นี่แน่ะกวนนักนะไอ้นิว”
ผมชักหมดความอดทนกับมัน
“ก็เฮียหมออ่ะ ตามใจเฮียหน่อยเว่อร์”
“เว่อร์...แกว่าชั้นอีกข้อหาแล้วนะนิว”
ผมกัดฟันกรอดๆ
“อ่ะๆ เอาใหม่ นิวหมายถึงเฮียหมออ่ะ แกตามใจเฮียหน่อยมากกกกก เข้าใจป่ะครับ”
“ก็แค่นั้นพูดจาอ้อมโลกวกวน บลาๆๆๆๆ....”
ผมเลยสอนมันเรื่องการสื่อสารกับผู้คน
เห็นป่ะครับว่า...ผมอ่ะนะ....รู้จักสั่งสอนน้องด้วยครับ
***********************************************************************************
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม ตอนหน้ายังเป็นมโนที่หนึ่งนะครับ ยังไม่จบตอน
ขอตัวไปกินข้าวกินปลาก่อนครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
