หัวข้อ: -เสียงของฟัง- แจ้งข่าว วันที่ 24/02/2017 - จบแล้วค่ะ -

[sweetsky]

ตอนพิเศษ ที่ 1

      ตื่นเช้ามาผมลืมตามองคนข้างๆ ที่ยังคงหลับสนิทแม้ว่าเสียงของนาฬิกาเพิ่งจะดับลงหลังจากแผดร้องมาได้เกือบ 5 นาที เมื่อคืนเราสองคนแค่ล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน ผลัดกันเล่าผลัดกันฟังเรื่องราวที่ผ่านมาของเราสองคนที่ไม่ได้เจอกับเกือบ 7 เดือนกว่าๆ ผมเล่าซะตนเมื่อยมือส่วนแป้งก็เล่าซะจนเสียงแหบแห้ง กว่าเราสองคนจะได้นอนกันก็เกือบเช้า ก็ไม่แปลกที่คนข้างๆ ผมเขาจะยังไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา

"อื้มม" แป้งสีงเสียงครางในคอ เมื่อไม่สบอารมณ์ที่โดนผมเขย่าแขน

      ผมเองก็ไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงเช่นกัน มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ แป้งแบบนี้ แต่วันนี้เราทั้งสองคนต้องไปทำงาน ผมเองก็ต้องไปสรุปงานและเริ่มประชุมเนื้องานตัวใหม่ เลยต้องตัดใจจากช่วงเวลาดีๆ นี้ ผมเอื้อมมือไปสะกิดแป้ง จากแค่สะกิดที่แขนที่เขาเอามาพาดที่ตัวผมและกอดผมอยู่ ผมก็เริ่มเขย่าแต่แป้งก็ยังไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา เสียดายนิดหน่อยที่พอผมเขย่าแรงขึ้นจากที่เขานอนกอดผมอยู่ก็กลัวเป็นว่าเขาผลิกตัวหนีไปอีกทางโดยที่ไม่หันกลับมาสนใจผมอยู่อีกเลย

"อย่า ปากเราเหม็นแน่เลย"

"((อรุณสวัสดิ์ครับ))" 

      เพราะว่าแป้งไม่ตื่น ผมเลยว่าผมจะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาผลุกเขาอีกที มื้อเช้าค่อยเป็นกาแฟแค่คนละแก้วแทนแล้วกันจะได้ประหยัดเวลามากขึ้น แต่ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมขอหอมเขาสักนิด แต่จากที่คิดว่าจะหอมแก้ม ก็เลยเป็นแค่การโฉบจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของแป้ง แต่ไม่ทันที่ผมจะรู้สึกเต็มอิ่มกับริมฝีปากของแป้ง แป้งก็ดันตัวผมออกแล้วก็ลุกขึ้นมาโวยวายว่าปากของเขาเหม็นซะอย่างนั้น

"((ก็แน่นอน คนไม่ตื่นก็ต้องน้ำลายบูดปากเหม็นอบบนี้แหละ))"

"ไปเลยๆๆๆ ไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวเราไปอาบห้องแม่เอง" 

สรุปเช้านี้เราสองคนไม่สายแต่ก็ยังไม่ได้กินมื้อเช้ากันอยู่ดี ได้แต่หิ้วกาแฟติดมือขึ้นไปกันคนละแก้ว

"บะบาย ไปทำงานแล้วนะ"

"((เจอกันกลางวันนะ กินข้าวด้วยกัน))"

"โอเค" 

     วันนี้ช่วงเช้าผมยุ่งมาก ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย ยกเว้น สรุปๆๆ และ สรุป กว่าจะรู้ตัวว่านี่คือตอนเที่ยงแล้วก็คือตอนที่แป้งเดินเข้ามาถึงที่โต๊ะทำงาน

"ปะๆ พอก่อน ไปกินข้าวกัน" 

"((อื้ม ไม่ไหวเลย ปวดหัวจังครับ))"

"ไม่ต้องมาอ้อนๆ ไปๆ เร็ว เราหิวแล้ว เมื่อเช้าได้กาแฟแก้วเดียวเองไม่อยู่ท้องเลย"
 
      แม้ปากแป้งจะบอกว่าไม่ต้องมาอ้อน แต่แป้งเองก็ยอมเอามือมาบีบๆ ที่ข้างขมับให้ผม ผมหลับตารับความรู้สึกผ่อนคลายเอาไว้ ทิ้งตัวเอาหัวพิงไว้กับที่หน้าท้องของแป้ง รับการบีบนวดอยู่ประมาณ 10 นาที ผมก็ตัดสินใจลุกขึ้น

"((โอเค ไปครับไป))"

"ฟัง ไปกินข้าวด้วยกันกับพี่ๆ ในแผนกไหม?"   

      ลูกตาลเดินเข้ามาชวนผมในขณะที่ผมกำลังเดินตรงไปที่ลิฟท์เพื่อที่จะลงไปกินข้าวกับแป้ง ตั้งแต่เมื่อเช้าผมกับลูกตาลยังไม่ได้มีโอกาสคุยกันเพราะผมก็ต้องรีบเคลียร์งาน มีแค่ทักทายนิดหน่อยตามภาษาคนร่วมแผนก ที่หายไปผมไม่ได้ลืมว่าก่อนเรื่องราวมันจะใหญ่โต ผมตัดสินใจบอกกับลูกตาลไปแล้วว่าผมเลือกแป้ง และถึงแม้วันนี้แป้งจะกลับมาอยู่ข้างๆ ผมแล้ว ผมก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่า ผมต้องการจะเลือกแป้ง เพราะฉะนั้นถ้ามันเป็นความต้องการของแป้งที่จะให้ผมรู้จักกับลูกตาลในฐานะของเพื่อนร่วมงาน ผมก็จะยืนยันตามนั้น
 
"((ไม่ละ เรากำลังจะไปกินกับแป้ง))"

"แย่จัง ทำยังไงดี พี่ๆ ที่แผนกเขาก็อยาก เลี้ยงมื้อเล็กๆ ที่ฟังหลับมาทำงานที่นี้นะ นี่ทุกคนเขาก็รอ"

"((แต่..))" 

"ไปเถอะฟัง อย่าให้พี่ๆ เขารอเลย เราไปกินเองได้"

"((แป้ง))"  แม้แป้งจะไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มและพยักหน้าให้ผมก็เข้าใจว่า แป้งต้องการให้ผมไปร่วมกินมื้อกลางวันกับพวกคนอื่นๆ ที่แผนกจริงๆ 

"((ไปด้วยกันไหม? หรือถ้ายังไงเราไม่ไปก็ได้นะ เรานัดกับแป้งก่อน))" 

"ไม่โกรธจริงๆ ไปเถอะ ฟังไปกินกับเพื่อนๆพี่ๆ ที่แผนกนิ เราโอเคไม่ได้ไปกับลูกตาลแค่ 2 คนไม่เป็นไร" ถ้าเป็นสมัยก่อน ผมคิดว่าแป้งคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกไป แต่หลังจากเมื่อคืนที่เราได้คุยกัน และ ประกอบกับเวลา 7 เดือนที่เสียไป ผมเลยคิดว่ามันคือจุดเปลี่ยนของแป้ง 

"งั้น ไปกันเถอะฟัง" 

     ตอนเย็นผมลงไปรอแป้งที่แผนก เพราะงานผม ผมได้เคลียสรุปหมดแล้ว เอาโปรแจ๊คใหม่ขึ้นไปเสนอแล้ว ถ้าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ผมก็จะได้พักอีกสักหน่อยก่อนที่ต้องเริ่มงานหนักอีกครั้ง  ตอนผมลงมาถึงชั้นของแป้งก็เห็นแป้งเก็บของเรียบร้อยหมดแล้ว แค่นั่งรอผมลงมา

"((ปะ กลับบ้านกัน))"

"อื้ม ว่าแต่เย็นนี้ฟังอยากกินไรอะ?"

"((อยากกินฝีมือแป้ง))"

"ได้ดิ แค่ข้าวไข่เจียวเอง ทำได้อยู่แล้ว" 

"((แป้ง...))"

"อะไร ทำไม ข้าวไข่เจียวเดี๋ยวนี้กินไม่ได้เหรอ พ่อหัวหน้าแผนก"

"((เปล่า จะบอกว่าทำไมรู้ใจ ว่าอยากกินข้าวไข่เจียว))"

     ก่อนกลับเข้าบ้านของผมพวกเราแวะซื้อของในซุปเปอร์กันก่อนเพราะที่บ้านของผมไม่มีของสดติดบ้านอยู่เลย ผมกลับมาแม่ก็เดินทางต่อทันที ที่ผมเลือกมานอนที่บ้านหลังนี้ เพราะผมก็ไม่ได้เตรียมของไปที่บ้านแป้งถ้าขับรถย้อนไปมากลัวว่าจะยิ่งดึก แต่ส่วนตัวแป้งยังพอมีชุดเหลืออยู่ที่บ้านของผมบ้างก็เลยตกลงกันว่ามานอนบ้านผม แถมบ้านผมยังใกล้กับที่ทำงานมากกว่าบ้านของแป้ง

 มื้อเย็นของผมเป็นข้าวไข่เจียวจริงๆ อย่างที่แป้งเขาว่าเอาไว้ครับ ตอนแรกนึกว่าจะมีอะไรเพิ่มให้ผมสักนิด แต่ไม่เลย ข้าวไข่เจียวล้วนๆ หลังจากข้าวไข่เจียวหมดจานไป ผมก็ขึ้นมาอาบน้ำ แป้งก็เก็บของในครัว แล้วก็ขึ้นมาอาบน้ำหลังจากผมด้วยเหมือนกัน

"((แป้ง มานี่หน่อยสิครับ))"

"ขอแต่งตัวแป้ปนึงนะ"

"((มานี่ๆ))" ผมนั่งหันหน้าไปที่ประตูห้องน้ำรอแป้งอาบน้ำเสร็จ พอแป้งเปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็เจอผมกำลังนั่งมองอยู่แป้งมีสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก็เลยเบี่ยงตัวที่จะไปแต่งตัว แต่ผมก็ยังไม่ยอม ขอให้เขาเดินเข้ามาหาผมที่นั่งมองเขาจากที่ข้างเตียง
ตลอดก้าวที่แป้งเดินเข้ามาหาผม ผมไม่ได้ละสายตาไปจากเรือนร่างของแป้งเลย แป้งยังมีรูปร่างที่คล้ายเดิม อาจจะดูผอมลงไปสักนิดแต่สีของผิวกายก็ยังคงเหมือนเดิม นานมากแล้วที่ผมไม่ได้มีโอกาสที่จะสัมผัสแป้ง เมื่อวานผมยังไม่รุ้สึกคิดถึงร่างกายของแป้งมากขนาดนี้ แต่วันนี้ ไม่รู้ว่าทำไม แค่แป้งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันช่วงเอวเอาไว้ มันกลับทำให้ผมคิดถึงแป้งมากเป็นพิเศษ

"ว่าไง หื้ม?"

"((คิดถึง))" แป้งเดินมาหาผมจนถึงขอบเตียงแล้ว ผมถึงแป้งเขามากอดใช้จมูกของตัวเองสูดดมหลิ่นหายของแป้งที่ช่วงท้อง แอบขัดใจตัวเองนิดหน่อยที่ทุกครั้งเวลาตอบคำถามแป้ง เช่นคำว่า "คิดถึง" มะนทำให้ผมต้องละจมูกออกจากหน้าท้องนี้และต้องหยุดสูดกลิ่นกาย

"อารมณ์ไหนเนี่ย?"

"((อารมณ์คิดถึง แป้งคิดถึงเราบ้างไหม?))"

"คิดถึงสิ" 

       เรามองตากันหลังจากบอกคำว่าคิดถึง จากที่แป้งยืนค้ำหัวของผมอยู่ และผมที่อยู่ช่วงเอวของแป้ง ไม่รู้ว่าเกิดแรงโน้มถ่วงอะไร แต่ในที่สุดตอนนี้ หน้าผมกับบหน้าของแป้งห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้นแป้งย่อตัวลงมาแล้วก็นั่งที่ตักของผม ริมฝีปากของแป้งที่เมื่อเช้าผมได้หยอกล้อเเพียงแค่ช่วงสั้นๆ ในตอนนี้ผมได้โอากสที่แตะสำรวจไปรอบริมฝีปากและแตะย้ำเพื่อขอร้องให้แป้งเปิดปากออกเพื่อที่ผมจะได้ซึมซาบความคิดถึงจากปลายลิ้นของแป้ง

"((ผมขอนะ))" ยิ่งได้จูบยิ่งได้สัมผัสมันยิ่งคิดถึง มันไม่พอ มันไม่หายความคิดถึง ผมไม่อยากที่ลุกล้ำเข้าไปโดยที่แป้งไม่ยินยอม ผมอยากได้ยินจากปากของแป้งว่า แป้งก็ยินยอมให้ผมได้แสดงความรักและความคิดถึงเช่นกัน

"อื้ม" 

     สิ้นสุดคำอนุญาตผมก็ไม่รั่งรอที่จะปลดสิ่งสุดท้ายที่อยู่บนตัวของแป้งออก ผมไม่รู้เลยว่าที่ร่างกายของแป้งกำลังเปียกลื่นมือผมอยู่ตอนนี้มันเป็นเพราะแป้งยังเช็ดตัวไม่แห้ง หรือมันเป็นเหงื่อของร่างกายของแป้งที่ขับออกมาเพราะอณุหภูมิที่สูงขึ้น หน้าของแป้งแดงลามไปถึงใบหู แค่เพียงผมให้มือลากสัมผัสไปทั่วตัวของแป้งแป้งก็หอบลมหายใจเข้าตัวอย่างหนัก ยิ่งตอนที่ผมใช้ปลายลิ้นเพื่อที่จะสัมผัสความเป็นตัวตนของแป้งและพร้อมทั้งอยากลิ้มลองรสชาติของแป้ง แป้งเหมือนหมดแล้วถึงความอดกั้น เสียงที่แป้งเปร่งออกมา มันมีแต่ชื่อผมที่อยู่ในนั้น แม้เสียงมันจะดูแหบพร่าและเลื่อนลอยแต่มันก็ได้ยินชัดสำหรับผมเสมอ
แป้งหอบตัวโยนเมื่อแป้งไปถึงจุดสูงสุดของความคิดถึงที่เขามีต่อผมแล้ว มันถึงตาของผมแล้วที่จะแสดงออกให้เขารับรู้ว่าผมคิดถึงเขามากแค่ไหน แค่ผมดันตัวเองเข้าไปที่ตรงกลางระหว่างขาของแป้งแป้งก็เต็มใจที่เปิดพื้นที่ตรงนั้นให้ผมมากขึ้น แป้งพยายามแยกปลายขาออกจากกันให้ผมมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ผมค่อยๆ เปิดทางให้กับตัวเองและก็เตรียมพร้อมให้แป้งที่จะต้องรับความคิดถึงของผมเข้าไปให้ทั้งหมด บางทีก็อยากขอบคุณที่ผมไม่มีเสียงพูด เพราะไม่ว่าแป้งกำลังจะเขินอายแค่ไหนก็ตามแต่แป้งก็จะไม่มีทางหลบตาผมเลย เพราะมีนเป็นสิ่งเดียวที่เราสื่อสารกันได้ในตอนนี้

"((พร้อมนะ ผมขอเข้าไปในตัวแป้งนะ))"
 
"ไม่ต้อง บอก ทุกอย่างก็ได้"

     ทันทีที่ผมได้เข้าไปในที่ของผม ผมไม่ก็สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก มันเป็นน้ำตาของความดีใจที่ผมยังได้กลับมาที่ตรงนี้ ที่ที่ผมทั้งรักหวงแหน ในที่สุดผมก็ได้กลับมา แป้งคอยเช็ดน้ำตาและยิ้มให้กับผม จากบทเริ่มต้นที่เป็นไปอย่างช้าๆ ทุกจังหวะของการบอกความคิดถึงและตรีตราการเป็นเจ้าของก็เพิ่มความเร็วมากขึ้น และตั้งแต่ต้นจนจบของการแสดงความคิดถึง แม้ผมจะร้องไห้แม้บทความคิดถึงจะจบลงเพียงแค่บทเดียว แต่ผมก็ได้รู้ว่าคนข้างใต้ร่างผมเป็นห่วงผมขนาดไหน เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่หยุดเช็ดน้ำตาให้กับผมเลย 

"เดี๋ยววันนี้ช่วงเช้าถึงบ่าย เราคงไม่ได้อยู่ในห้องบรรยายกับฟังนะ เราโดนดึงตัวไปเป็นคนเช็คชื่อแขกที่มาร่วมงานนนะ" 

"((โห คิดถึงแย่เลย))"

"อย่ามาเว่อร์ ไปละๆ" 

    วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองและสรุปยอดของบริษัท เราอยู่กันคนละแผนกเราเลยต้องต่างคนต่างเตรียมงาน เลยไม่ได้อยู่ในเขตพื้นที่เดียวกัน ตอนนี้แป้งกลับย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของผมแล้ว น้าปิ่นมีบ่นๆ บ้างว่าเด็กสองคนนี้เล่นอะไร ส่วนแม่ของผมก็ดีใจที่ผมไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว งานบ้านเราสองคนก็แบ่งกันทำ ของทุกอย่างก็หารสองหมดเวลาที่ซื้อของเข้าบ้าน แป้งมีบ่นบ้างที่ผมเอาแต่ซื้อของกินจุกจิกเพราะเขาอยากให้ผมซื้อพวกของสดมากกว่า
 
"ใครอยู่ตรงนั้นบ้างมาช่วยพี่ที่หน้าเวทีหน่อยเร็ว" 

     ตอนนี้บรรยากาศในห้องสัมมนายุ่งวุ่นวายสุดๆ ยังไม่มีแขกมาถึงเพราะมันก่อนเวลาเริ่มงานตั้ง 2 ชั่วโมง ตอนนี้พวกแผนกผมมีหน้าที่ดูแลในห้องนี้เพื่อที่จะเตรียมให้แขกได้ขึ้นพูด ให้หัวหน้าได้บอกสรุปเกี่ยวกับผลการประกอบการแก่ผู้ถือหุ้นและแขกเหรื่อ เพราะว่าผมเดินอยู่แถวนั้นพอดี พอพี่ที่แผนกเรียกให้ช่วยผมเลยเดินไปที่หน้าเวที ช่วยพี่เขายกของ กำลังจะช่วยพี่เขาต่อสายไฟ ลูกตาลก็เดินมาสะกิดที่ไหล่

"ฟังเราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"

"((เราช่วยงานเขาอยู่ ลูกตาลรีบไหม? รอก่อนได้รึเปล่า มีอะไรให้เราไปช่วยเหรอ?))"

"ไม่ได้เรารีบ ขอเวลาหน่อย"

"((โอเค))" แล้วผมก็เดินตามลูกตาลไปที่ทางด้านหลังเวที

"((มีอะไรเหรอ?))"

"ยินดีต้อนรับกลับมานะ เราไม่รู้เลยว่าแป้งจะต้องกดดันจนให้ฟังต้องหนีไปทำงานที่ต่างประเทศ"
 
"((เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแป้ง))"

"อย่าไปปกป้องเลย เรารู้ถ้าไม่ใช่เพราะแป้งนะ ฟังไม่หนีไปแบบนี้หรอก"

"((หมดธุระแล้วใช่ไหม เราจะไปช่วยงานคนอื่นๆ ต่อ))"

"อย่ามาหนีหน้านะ ทำไมเพราะแป้งมันสั่งมาละสิว่าห้ามคุย"

"((เราว่าเรื่องนี้เราเคยพูดกันไปแล้ว))"

"ทำไมละ? คบกับมันดีตรงไหน? ถามจริง กล้าเหรอ กล้าเอามันไปประกาศกับใครต่อใครเหรอว่าเป็นแฟน?"

"((เราว่าเราเคยทำไปแล้ว เราว่าลูกตาลรู้ดี))"

"ฟัง"

"((พอเถอะนะ))"

"ฟังโง่ ถามจริงรักมันเพราะอะไร เคยลองกับคนอื่นรึยัง? มาลองคบกับเราไหมแล้วค่อยตัดสินใจใหม่ก็ไม่เสียหาย"

"((ลูก..))"

กริ้ก พี่ที่เรียกผมไปช่วยหน้าเวทีรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาที่ด้านหลังเวที แล้วรีบก้มหาของบางอย่างเพื่อที่จะพบว่าพี่เขาหยิบไมค์ขึ้นมาแล้วก็กดคลิ๊กที่ไมค์

"ทำอะไรกัน ลูกตาลเธอพูดอะไร รู้ไหมว่าไมค์มันเปิดอยู่ คนเข้าได้ยินกันไปทั่วห้องแล้ว แยกกันออกไปได้แล้ว" 
จบของคำของรุ่นพี่ที่แผนก ลูกตาลยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ผมพอจะเข้าใจว่าลูกตาลน่าจะรู้สึกช้อค เพราะผมไม่มีเสียงแต่เสียงของลูกตาลคงเข้าไปในไมค์ทั้งหมด ลูกตาลคงจะรู้สึกช้อคที่ทุกคนได้ยินทุกคำพูดของเธอ ผมเลยเอื้อมมือหมายที่จะเข้าไปถึงตัวลูกตาลให้ออกเดิน

"ฟังไปเถอะ แป้งเข้ามาในห้องพอดี น่าจะยืนอยู่ด้านหน้า ตรงนี้พี่ดูเอง"

"((ขอบคุณครับพี่))"

"ขอโทษพี่เข้ามาช้าออกไปเอาของที่รถ กลับเข้ามาก็เห็นคนมายืนมุงฟังอะไรไม่รู้ที่ห้องเต็มไปหมด"

"((ไม่เป็นไรครับพี่))" พอมีคนอยู่ดูลูกตาลผมก็ออกมาจากด้านหลังเวทีเพื่อมาดูแป้ง 

"ฟัง" แป้งยืนรอผมอยู่ที่ข้างเวที เดินออกมาก็เจอเลย

"((แป้ง คือ..))"

"ไม่เป็นไรนะ ไหวไหม?"

"((อื้มม))"

"เราว่าไปร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามโรงแรมนี้กันเถอะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย อย่าเพิ่งอยู่ในห้องนี้ด้วย"

ข้ามมาถึงฝั่งร้านกาแฟ แป้งไม่ได้ถามอะไรเพิ่มจากผมเลยสักอย่าง สักกาแฟและขนมมาวางเอาไว้แล้วก็เล่าเรื่องที่เขาโดนใช้ไปขนของตั้งเยอะแยะ จะไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะมีเขากับผู้ชายอยู่ในทีมแค่ไม่กี่คน 

"((ไม่คิดจะถามอะไรเราเลยเหรอ?))"

"ไม่ละ"

"((เราไม่อยากให้แป้งเข้าใจผิด))"

"ที่ไม่ถามในครั้งนี้ไม่ใช่อยากรู้แล้วไม่ถามออกมา แต่เป็นเพราะสิ่งที่ลูกตาลพูดออกมา มันสื่อทั้งหมดออกมาอยู่แล้ว เราไม่จำเป็นต้องถามเพิ่ม เราต้องขอบคุณซะด้วยซ้ำที่ฟังรักษาสัญญาที่เราขอเอาไว้ ที่เราดึงฟังออกมาเพราะเรากลัวฟังอึดอัดกับสายตาของคนตรงนั้น"

"((ครับ))"

"อะ อย่าเพิ่งซึ้งรีบกินแล้วไปกันเถอะ ดูท่าทางงานใกล้เริ่มแล้ว"

     หลังจากวันที่เกิดเรื่องที่งานของบริษัท ลูกตาลก็ไม่เข้ามาทักทายผมอีกเลย แม้จะเดินสวนกัน หรืออยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันลูกตาลก็จะไม่หันมาคุยกับผม ขอบคุณที่เรื่อมันเป็นแบบนี้เพราะจะให้ผมต้องคอยปฎิเสธทุกครั้งผมเองก็ลำบากใจ กลุ่มของลูกตาลที่อยู่ในแผนกจากกลุ่มใหญ่ๆ ก็เริ่มเล็กลง และในบางวันลูกตาลก็แทบไม่เหลือเพื่อนไปกินข้าวกลางวันอย่างในทุกที คนในแผนกเริ่มนินทาลูกตาลมากขึ้นจากแค่ไหนแผนก เรื่องที่เกิดขึ้นก็เริ่มลามไปจนถึงหูของแผนกอื่นๆ และเรื่องมันก็มีการต่อยอดร้ายแรงถึงขนาดว่าลูกตาลมาตบตี จนบางครั้งที่พวกผมได้ยินแทบจะไม่เหลือโครงเรื่องเดิม  บางคนถึงขนาดพูดกระทบแบบลอยๆ ต่อหน้าให้ลูกตาลได้เย็น แต่ โชคดีที่ลูกตาลเป็นคนใจแข็งเพราะผมก็ไม่เห็นว่าเขาจะรู้สึกอะไรกับคำว่าหรือนินทาเหล่านั้น ก็โล่งใจไปที่อย่างน้อยเขายังอยู่ได้

"ฟัง เราว่าเราได้ยิน"

"((ช่างมันเถอะ เราไปกันเถอะ))" 

   วันนี้ผมกับแป้งเลือกเดินลงมาจากดาดฟ้าของตึกที่ทำงานด้วยทางหนีไฟ เราเอาข้าวกล่องขึ้นมากินที่ด้านบนดาดฟ้ากัน เพราะเมื่อวานเพิ่งดูหนังที่มีฉากสวีทนี้แล้วแป้งเกิดอยากทำตาม ก็เลยต้องมานั่งร้อนอยู่ตรงนี้ ตอนกินเสร็จค่าจะลงไปชั้นทำงานแค่เปิดประตูทางหนีไฟ ผมก็ได้ยินเสียงของคนร้องไห้ และ ผมกับแป้งต่างจำได้ดีว่าเสียงนั้นคือเสียงของใคร เราเลยเดินเลี่ยงเข้าไปแค่ชั้นที่สามารถใช้ลิฟท์ได้ ไม่เดินไปจนถึงชั้นทำงานของผม

ผมกับแป้งรู้สึกแย่ที่เหตุการ์ณต่างๆ ของลูกตาลดำเนินมาจนมาถึงจุดนี้ เราสองคนเคยเอาเรื่องลูกตาลมาคิดกันว่า เราควรเอาเขากลับเข้ามาเป็นเพื่อนไหม เพราะตอนนี้เขาเองก็ดูเหมือนไม่มีใคร แต่พอผมมาคิดดีๆ จากเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา น้ำตาของแป้งที่เคยเสียไป ผมกกับแป้งก็คิดตรงกันว่า ผมขอปล่อย 

"ตั้งใจทำงานนนะไปแล้ว"

"((รักนะ))"

"อื้ม รักด้วยครับ ไปละ"

...ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ....

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ เป็นกำลังใจเรื่องต่อไปค่ะ ฮาาาา เอาคอมเม้นท์นี้ไปฮึดเรื่องหน้านะคะ แหะๆ

ถึง

คุณ Cheyp ขอบคุณคร่า เอาตอนพิเศษมาเสริ์ฟคร่า

คุณ  ศตรัศมี แวะเอาตอนพิเศษใสเสริ์ฟ ค่ะ

คุณ Sweettemp ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ

คุณ iAlexiajang ขอบคุณคอมเม้นท์นะคะ

คุณ cowinsend แหะๆ อาจจะจบไม่เคลียร์ เอาตอนพิเศษมาแก้ตัวนะคะ

คุณ titansyui ขอบคุณสำหรับเม้นท์นะคะ

[jessiblossom]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[Tsubamae]

ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกได้ไหมคะ เหมือนมันยังต่อได้อีกนะ แป้งน่าจะให้ฟังกูเรื่องรูปหรือเมสเสจที่ลูกตาลส่งมา  ตอนฟังไปเมืองนอก7เดือน  คือเรางงว่าเป็นความผิดของแป้ง? เรื่องนี้เรายังโกรธฟังอยู่เลยอ่ะ  ไหนจะเรื่องพ่อแม่อีก แต่งต่ออีกนะคะ เราชอบนิยายแนวหน่วงๆแบบนี้มากเลย ขอบคุณค่ะ

[GuoJeng]

สนุกคับ อ่านแล้วชอบนิสัยของตัวตะละครแต่ละตัวมากๆ แต่ละคนถูกวางนิสัยไว้แล้วและเรื่องก็ดำเนินไปตามนิสัยของแต่ละคน จนทำให้อ่านแล้วอินกับเรื่องจริงๆ คืออ่านไปหงุดหงิดกับตัวละครไปด้วย มันส์มากคับ

[Mynun]

What the? อะไร 555555
วนลูป วนวนวน งง เอิ่มขนาดอ่านคราวๆยังไม่อินอะไรสักอย่าง
แต่ งง คือ แป้งผิดไรหร๋า ช่างเหอะ คงไม่มาอ่านอีกรอบและ

[aurusma]

อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบมากกกกกกกกก ทำน้ำตาไหลอยู่เนื่องๆ 55
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้เรสอ่านกันนะคะ 

[pimkihae]

ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องดีดีให้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องต่อๆไปค่ะ

[sweetsky]

สวัสดีค่ะ

เข้ามาตอบโดยเฉพาะเลยค่ะ แหะๆ

ถึงคุณ

Jessiblossum
Tsubamae
Guojeng
Aurusma
Pimkihae

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์มากๆ เลยนะคะ เรามีกำลังใจขึ้นมามากมายก่ายกองเลยค่ะ โค้งงามๆ ค่ะ

สำหรับตอนพิเศษ เดี๋ยวจะมามีมาอีกแน่นอนเลยคร่า ขอไปขัดเกลาอีกนิดนะคะ

ถึงคุณ

Mynun เราไม่แน่ใจว่าคุณจะได้เข้ามาอ่านคอมเม้นท์เราไหมเพราะเห็นคุณบอกว่าจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ถ้าเกิดได่มีโอกาสมาอ่านเราจะบอกว่าเราขอบคุณคอมเม้นท์นะคะ ไว้เราจะเอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อๆ ไปค่ะ บางช่วงเนื้อเรื่องมันก็วนไปมาจริงๆ ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ชี้จุดให้เราแก้ไขได้ค่ะ

[Tennyo_Y]

ไม่แน่ใจว่าคุณคนเขียนจะยังเข้ามาอ่านอยู่ไหม
แต่ยากบอกก่อนคะ สื่อได้ชัดเจนนะ เราเข้าใจสิ่งที่คุณอยากบอกเลย อ่านไปก็คิดตามไปด้วย หรือมันกำลังตรงกับชีวืตตัวเองไม่รู้สิ เลยรู้สึก เข้าใจมากเป็นพิเศษ แต่ยอมรับนะคะ ว่ามันวนลูป วนไปมา แต่ก็อย่างว่า ที่มันวน เพราะจริง ๆ แล้ว แค่คุณต้องการสื่อว่า ต่างคนต่างไม่พูด คนหนึ่งพูดไม่ได้ อีกคน ไม่เคยคิดจะพูด หนีปัญหาด้วยการเงียบหาย มันไม่ใช่เรื่องดีเลยจริง ๆ แต่อย่างว่า คู่นี้เขาผูกพันธ์กันมานานจนกลายเป็นรัก มันเลยคงไม่แน่ใจอะไรหลายอย่าง พอห่างกันก็ทำให้รู้อะไรชัดขึ้น แป้งยังเด็กไปสำหรับความรัก ฟังเคยให้มาตลอด พอวันหนึ่งอยากได้รับกลับบ้าง แต่แป้งให้ไม่ได้ ไม่สิ ไม่สามารถจะเชื่อใจแป้งได้อีก เลยยอมห่างออกไปดีกว่า

 แต่ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยาย ที่ทำให้เราคิดได้เยอะเลย

ขอบคุณจริง ๆ คะ

[phai]

 

[wan_sugi]

ที่ว่าเรื่องวนลูป มันคืออารมณ์เด่นกว่าเนื้อเรื่อง
อารมณ์ของตัวเอก การคิดเองเออเอง บางทีถ้าเน้นคำอธิบายขึ้นมาเหมือนตอนพิเศษ สถานการณ์เรื่องอาจดูชัดมากขึ้นกว่านี้

พล้อตเรื่องน่าสนใจดีออก เรื่องของคนปกติกับคนออกเสียงไม่ได้
แป้งขี้โรค เอาแต่ใจ คิดมาก กับฟังคนจริงจัง ไม่คิดเยอะ รักมาก หึงแรง
แต่จุดเชื่อมอยู่ที่รักเดียว ยึดมั่นถือมั่นในรักมากจนเกิดปัญหา
การแก้อยู่ที่แยกกัน เพื่อให้คิดได้ เรื่องจริงยากนะกว่าจะคิดออก

การหาทางออกจากปัญหา บางทีต้องการคำแนะนำ มีคนจูงให้ออกจากจุดเดิม
ปรับเปลี่ยนทัศนคติทั้งคู่ แต่พอเขียนว่าคิดได้เองเพราะห่างกัน เลยดูแปลกไปนิด จากนิสัยของทั้งคู่ที่วางมา
แต่อ่านได้หน่วงๆ ชวนติดตามดีนะ

คอยติดตามเรื่องต่อไปนะคะ

[sweetsky]

สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาแจ้งข่าวเรื่องการเปิดจองหนังสือ "เสียงของฟัง" นะคะ รายละเอียดทั้งหมดเพิ่มเติมอยู่ในปักหมุดเพจของเราเลยค่ะ

ขอแนบรูปตัวอย่างหนังสือมาให้ดูนะคะ

ถึง

คุณ Twnngo_Y : ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ แล้วเราก็ขอเอาใจช่วยเรื่องของคุณด้วยนะคะ

คุณ Phai : 

คุณ wan_sugi : ขอบคุณมากค่ะ เราจะพยายามพัฒนาเรื่องต่อไปให้ดีขึ้นนะคะ