พิมพ์หน้านี้ - รักจริงยิ่งกว่านิยาย...SEASON 2...(จบแล้ว)ย้ายได้เลยครับ (11/12/57)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: herenoi ที่ 21-07-2014 11:10:44
-
:pig2: :pig2:
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
:L2: :L2:
สวัสดีครับผม
นิยายเรื่องนี้...เป็นนิยายที่แต่งขึ้นมาครับผม
เป็นเรื่องราวการใช้ชีวิตคู่ของ "ไอ้หน่อยกับเฮียมี่"
การดำเนินเรื่องจะเป็นตอนๆ แต่ละตอนไม่ได้ต่อเนื่องกัน
เป็นเรื่องเล่าการดำเนินชีวิตคู่ที่ผ่านมาร่วมกัน
เน้นหนุกหนานครับผม
ขอย้ำ....เป็นเรื่องแต่งที่ไอ้หน่อยมัน...มโน...ขึ้นมาครับผม
:laugh5: :laugh5:
ผลงานเรื่องอื่นๆครับผม
รักจริงยิ่งกว่านิยาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.msg2449994#msg2449994) จบแล้วครับ
ทาสรัก...สมัครใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613076#msg2613076) จบแล้วครับ
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755383#msg2755383) กำลังออนแอร์ครับ
:L1: :L1:
สารบัญ...ครับผม
ของขวัญวันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2767909#msg2767909)
ของขวัญวันเกิด (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2768214#msg2768214)
T-25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2770784#msg2770784)
T-25 (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2774678#msg2774678)
T-25 (จบตอน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2775533#msg2775533)
บุฟเฟ่ต์มาเนีย...หนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2792783#msg2792783)
บุฟเฟ่ต์มาเนีย....สอง (จบตอน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2795215#msg2795215)
เฮียมี่น๊อตหลุด...หนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2796122#msg2796122)
เฮียมี่น๊อตหลุด...สอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2796606#msg2796606)
เฮียมี่น๊อตหลุด...สาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2797069#msg2797069)
เฮียมี่น๊อตหลุด...สี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2797149#msg2797149)
เฮียมี่น๊อตหลุด...ห้า (จบตอน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2798136#msg2798136)
ฉันมาทำอะไรที่นี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2835648#msg2835648)
ฉันมาทำอะไรที่นี่...2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2836242#msg2836242)
ฉันมาทำอะไรที่นี่...3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2866637#msg2866637)
ฮันนีมูนแรก...1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2866754#msg2866754)
ฮันนีมูนแรก...2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2869972#msg2869972)
ฮันนีมูนแรก...3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2871001#msg2871001)
ฮันนีมูนแรก...4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2872269#msg2872269)
ฮันนีมูนแรก...5 (จบมโน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2879297#msg2879297)
-
เฮียหน่อยมาต่อภาค 2 แล้ว
จะจริง จะมโน ก็อ่านค่ะ
เด๋วคนอ่านจะมโนเอง อิอิ
-
ตามมาเกาะขอบรั้ว มโนตามเฮียหน่อยไปด้วยคนค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆ
-
รอ รอ รอ นะครับ
-
o13 อ่าน ตั้งแต่ ss 1 ยังไม่ได้เป็นสมาชิกเล้าเป็ด ตอนนี้สมัครแล้ว ให้กำลังใจเฮียมี่นะคะ
:katai3: :katai3: รอ รอ
-
รอพบเฮียมี่จ้า
-
มารอ ๆๆๆ :z2:
-
เข้ามารอเฮียหน่อย
-
อะไร ยังไง รออ่านนะจ๊ะเธอ :mew1:
-
:mew1: :mew3: :impress3:กลับมาแล้ว.....เฝ้ารอคารมเฮียหน่อย+เฮียมี่.......ตามติด Season 2
-
:กอด1: :L2: :katai2-1:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่หนึ่งจุดหนึ่ง....ของขวัญวันเกิด
http://www.youtube.com/watch?v=Xd5xTaUQV8k&index=2&list=PL5nu1vRAtWbnzZuLp7EfghL0Y54Fc6kTR
(ขอขอบคุณเจ้าของคลิปด้วยครับ)
“วันเกิดปีนี้หน่อยอยากได้อะไรเป็นของขวัญครับ ทองมั๊ย...ราคากำลังลงเลย”
คำว่า “ทอง” ทำผมสะดุ้งโหยง ภาพโซ่ทองเส้นโตที่ได้รับเป็นของขวัญปีใหม่เมื่อหลายปีก่อน(4-5ปีมั๊ง)
ผมยังจำติดตาตรึงใจไม่หาย
นี่ก็ใกล้วันเกิดผมอีกแล้วครับ ไม่อยากจะนับว่าปีที่เท่าไหร่
แต่ปีไหนๆคนข้างกายของผมก็ไม่มีวันลืม และยังคงให้ความสำคัญกับผมสม่ำเสมอ
ตลอดมาและน่าจะตลอดไป...คริคริ(ถ้าผมทำตัวดี...มั๊ง)
“ไม่เป็นไรเฮีย ผมไงก็ได้”
มีอารมณ์กรุ่นๆขุ่นมัวนิดนึง ย้ำนิดเดียวครับ อะไรอ่ะ ของขวัญวันเกิดมาถามว่าผมอยากได้อะไร
เรื่องแบบนี้ไม่ควรถามเนอะ (ก็ซื้ออะไรมาเซอร์ไพรส์แก แกก็ไม่ถูกใจนี่นา เรื่องมาก)
“เอางั้นเหรอ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกแล้วกันครับ”
เย้ย...ผมพูดเล่น เฮียจะถามต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้อ่ะ
ผมจะได้บอกว่าอยากได้....ตัวเลขหลายๆหลักในบัญชี..อิอิ(งกตาหลอดๆ) :m4:
ผมครุ่นคิดๆๆๆๆๆๆ สิ่งที่อยากได้มันก็หลายสิ่งอยู่ครับ เช่น
อย่างแรก มือถือมันก็เก่า (ครึ่งปีกว่าๆบอกว่าเก่า)
ที่เก่าคือ...ผมทำมันตกพื้น ขอบมุมบิ่นจนน่าเกลียด
วันเกิดเหตุวันนั้นผมกับเฮียมีนัดไปกินข้าวกันกับเพื่อนๆเฮียมื้อเย็นที่ทองหล่อ ร้านเนื้อย่างชื่อดังครับ
ไปถึงก็เป็นช่วงเลิกงาน วั้นนั้นเฮียแกลางานครับ ที่จอดรถของร้านก็แออัดมาก
เนื่องจากเป็นอาคารที่มีร้านอาหารชื่อดังมากมายแถมยังเป็นวันสิ้นเดือน ประมาณเงินเดือนออก มนุษย์เงินเดือนเพียบ
ที่จอดรถว่างๆที่หายากก็ถูกคันข้างๆจอดเบียดชิดอยู่(จอดกินที่)
แต่เฮียแกสามารถครับ เรื่องขับรถเนี่ย...หายห่วงครับ
“หน่อยๆลงไปก่อน เดี๋ยวลงไม่ได้”
เฮียมี่ปลุกผมที่หลับมาตลอดเวย์ เพราะด้านผมมันจะมีเสาใหญ่ๆอยู่
ถ้ารถจอดเข้าซองเรียบร้อยผมจะลงไม่ได้ ประตูรถมันติดเสา ต้องปีนไปลงทางฝั่งคนขับ
“โห..ปลุกซะตอนนี้”
ผมเคืองแค้นผู้มีอุปการคุณเล็กน้อยถึงปานกลาง ไม่มีหรอกที่จะปลุกล่วงหน้า
ผมเผ้าก็ไม่ได้หวี หน้าก็ไม่ได้ซับ แป้งก็ไม่ได้ตบ ชิส์ ถ้าเพื่อนเฮียว่าผมไม่แจ่มอย่าว่ากันนะเอ้อ
สะบัดหน้า คว้าเป้ เปิดประตูรถออกไปอย่างเชิดๆ
“เคร้ง”
เสียงไรหว่า..ใกล้ๆซะด้วย...ตายๆ...มือถือหลุดจากกระเป๋ากางเกง หล่นลงบนพื้นซีเมนต์ :katai1:
ผมรีบก้มลงเก็บแล้วไปยืนแอบอยู่ข้างเสา ข้างที่เฮียจะมองไม่เห็น
ขุ่นพระ มุมบนมุมล่างด้านขวา...บิ่น ด้านหลัง...ตัวเครื่องเป็นรอยข่วนเล็กๆหลายรอย
ค่าที่ไม่ยอมใส่เคส คือเคสที่ใช้อยู่มันเก่า กะจะซื้อใหม่ ซึ่งรุ่นนี้ก็หาเคสที่ชอบและใช่ยากเกิน(แกเรื่องมากเถอะ)
แทนที่จะทนใช้ไปก่อน ผมดันถอดออก มือถือมันก็ไม่มีอะไรปกป้องสักนิดเลย
รีบตรวจเช็คการทำงานของเครื่องมือไม้สั่น
“เฮ้อ...รอดไป”
เฮียมี่จอดรถเสร็จเดินมาหาผมที่โผล่มาจ๊ะเอ๋...ม่ายช่ายล่ะ :m22:
ผมค่อยๆกระมิดกระเมี้ยนเดินมาหาแก
“แหะๆ ยังใช้ได้อ่ะครับ”
เฮียมี่ชายตามองผมแล้วไม่พูดอะไร แกเม้มปากหน่อยๆ
ผมเดินก้มหน้าตัวลีบผิดกับตอนก่อนลงรถ
ปกติเวลาเดินด้วยกัน เฮียมักจะเดินข้างๆหรือเดินตามหลังผมเสมอ
วันนี้แกเดินตามหลังผม..แหะๆ สงสัยอารมณ์ไม่ดี
“โชคดีเนอะเพื่อนเฮียมาก่อน เราเลยไม่ต้องรอคิว”
ผมยิ้มประจบ แต่เฮียทำหน้าเฉย
ทักทายเพื่อนเฮียแล้วก็แยกย้ายกัน ลุกไปเลือกตักของมาปิ้งย่าง
จังหวะที่เพื่อนเฮียลุกไป
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเฮีย”
เฮียมี่พยักหน้ารับรู้ ปกติแกจะไปด้วยคราวนี้สงสัยเคืองจัด
แต่ผมจำเป็นต้องไปสำรวจสารรูปตัวเองและเพิ่มเมคอัพสักหน่อย เรื่องเฮียรอได้
โห...ดูไม่จืดหน้ายับเลยอ่ะ น่าจะรอยจากผ้าห่ม
ผมล้างหน้า หวีผม พาน้องไปร้องไห้เสร็จก็กลับมาที่โต๊ะ
สบายเลยเฮียตักของชอบมาให้แล้ว ก็พวกสลัด เกี๊ยวซ่าทอด ทาโกะยากิ
อ่านถึงตรงนี้คงรู้แล้วว่าร้านไหนนะครับ
“หน่อยเป็นไร ตาแดงๆ”
คนเป็นหมอนี่ช่างสังเกตจริงๆ เฮียหนึ่ง(เพื่อนเฮีย)จ้องหน้าผม
“เปล่าครับเฮียหมอหนึ่ง ผมไม่ได้เป็นอะไร”
อดขยี้ตาไม่ได้ ไม่ได้เคืองแต่พอมีคนทักก็นะ..ซะหน่อย
เฮียมี่ลูบหลังมือผมข้างที่ผมวางบนตักตัวเองเบาๆ
ผมหันไปมองหน้าเฮียมี่ที่นั่งข้างกัน
“ไม่ได้ว่าอะไรครับ ทีหลังระวังหน่อย”
เฮียมี่ยิ้มให้ผม แล้วเราก็กินกันต่อ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“โอ๊ยยยย...อิ่มมมมมม”
ผมเรอออกมาเบาๆเลยแกล้งโอดครวญกลบเกลื่อน
“กินเท่าไหร่ก็ไม่โตนะเรา กินได้ก็กินไปเถอะ
ว่าแต่มี่แกจับน้องตรวจร่างกายแล้วถ่ายพยาธิมั่งก็ดีนะ ดูซีดๆ”
ซีดแรกก็ผมกลัวโดนเอ็ดเรื่องทำมือถือหล่นหรอกครับ...เฮียหนึ่ง
ผมคิดในใจไม่กล้าฟ้องหรอกครับ เพราะผมเป็นคนดีรู้จักให้อภัย(อ้าว...ใครผิด)
“อืมมม...คงต้องโดนซะหน่อยล่ะ”
เฮียตอบงี้ได้ไงเนี่ย
“โดนไม่กลัว กลัวไม่โดน”
ผมกระซิบเฮียเบาๆ :m26:
ขากลับ ในรถ
“ทำไมหน่อยไม่ระวังล่ะ รักษาของให้ดีสิ”
เฮียมี่เริ่มแล้ว ขี้บ่นอ่ะ แกค่อนข้างมีวินัยสูง โดยเฉพาะเรื่องเวลาและการดูแลข้าวของ
สงสัยเพราะบ้านขายข้าวสาร...แป๊ก
“ความผิดผมที่ไหนอ่ะ กางเกงตัวนี้กระเป๋ามันตื้น”
กางเกงสี่ส่วนที่ใส่ตัวนี้มันแบบหลวมๆนิดนึง ผมชอบใส่ตอนไปกินบุฟเฟ่ต์
เพราะมันไม่อึดอัดแน่นท้องเวลากินเยอะๆ แต่กระเป๋ากางเกงมันค่อนข้างตื้นผมก็ดันลืม
“อ้าว...ก็รู้ว่ากระเป๋ามันตื้นแล้ว....”
“ก็ถ้าเฮียไม่ปลุกผมกระชั้นผมจะลืมเปล่าล่ะ เชอะ แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่าไม่ได้ว่า”
ผมกอดอก...หนาวแอร์
“ก็...เฮียเห็นเราแอบไปร้องไห้นี่นา”
เฮียมี่เสียงอ่อนลงแปดสิบสองเปอร์เซ็นต์
“หือ...ผมเนี่ยนะ...เอ่อ...ก็ใช่สิเฮียหน้าบึ้งซะขนาดนั้นผมก็กลัวสิ”
โหย.....เกือบกลับลำไม่ทัน
“ครับๆ ไม่ว่าแล้ว ถ้ามันพังเยอะก็ค่อยซื้อใหม่ละกัน”
เฮียมี่แกก็ดีตรงนี้แหละครับ ให้ได้บ่นนิดนึงแล้วก็ยอม
:กอด1: :กอด1:
มาถึงสิ่งที่อยากได้ข้อต่อไป
อยากไปเที่ยวไกลๆสักที่ ไปกันสองคนเหมือนตอนปีใหม่
แต่ผมไม่อยากกวนเฮีย งานแกก็เยอะอยู่
ข้อต่อไปอยากไปดูบอลโลกที่บราซิล แต่มันก็อีกนาน แล้ว...เกินเอื้อมถึง
ข้อต่อๆไป...ไม่มีแล้วอ่ะ
นอกจากดูหนัง กินป๊อบคอร์น
ไอ้นิวมันว่าผมประจำ
“เฮียหน่อยอ่ะ บ้าบอล บ้าดูหนัง กินป๊อบคอร์น แล้วก็บ้ากินพวกเบอร์รี่”
“ก็ใช่..ชั้นถึงได้ผิวสวยไง”
ขออวยตัวเองนิดนึงครับ
“ผิวไม่สวยได้ไง วันๆไม่โดนแดด อยู่แต่หน้าคอม แล้วก็ทาโลชั่นยังกะอาบ”
มันได้ที...วิจารณ์ผมใหญ่เลย
“แล้วไง...เดือดร้อนไร..วู๊”
ผมจะขาว จะหงอก เย้ย...ยังไม่หงอกอ่ะ
“เออ...นิว แล้วเฮียมี่อ่ะ บ้าอะไร”
ผมก็อยากรู้ในสายตาของคนนอก(มุ้ง)
“อืมมมม เฮียหมออ่ะบ้างาน บ้าบอล บ้าดุ๊กดิ๊ก แล้วก็.....”
แหะๆ ผมเล่นกับดุ๊กดิ๊ก แต่เฮียให้อาหาร อาบน้ำ พาหาหมอครับ
“แล้วไรอ่ะ อย่าบอกว่าบ้าพริตตี้นะ กำลังมาเลย”
ผมดักคอมัน
“เฮียหมออ่ะ...ตามใจเฮียหน่อยเป็นบ้า”
“เย้ย...แกว่าชั้นบ้าเหรอไอ้น้องนิว”
มาว่าพี่ว่าเชื้อเดี๋ยวเจอหลังแหวนพระ เอ๊ยแหวนเพชร
“ม่ายช่าย..โว๊ะ...เฮียหน่อยเนี่ย...เพ้อ”
“อ้าวๆ เดี๋ยวบ้าเดี๋ยวเพ้อ สักอย่างสินิว”
“คืองี้ นิวจะแปลไทยเป็นไทยมั่กๆให้เฮียฟังก็แล้วกัน”
ไอ้นิวมันกล้าทำหน้าเบื่อๆใส่ผม
“ว่าไป...ให้ไว”
ผมชี้หน้ามัน
“เฮ้อ...น่าสงสารเฮียหมอ แกเป็นคนที่อดทนมากๆเลย”
มันถอนหายใจ
“โป๊ก...นี่แน่ะกวนนักนะไอ้นิว”
ผมชักหมดความอดทนกับมัน
“ก็เฮียหมออ่ะ ตามใจเฮียหน่อยเว่อร์”
“เว่อร์...แกว่าชั้นอีกข้อหาแล้วนะนิว”
ผมกัดฟันกรอดๆ
“อ่ะๆ เอาใหม่ นิวหมายถึงเฮียหมออ่ะ แกตามใจเฮียหน่อยมากกกกก เข้าใจป่ะครับ”
“ก็แค่นั้นพูดจาอ้อมโลกวกวน บลาๆๆๆๆ....”
ผมเลยสอนมันเรื่องการสื่อสารกับผู้คน
:angry2: :angry2:
เห็นป่ะครับว่า...ผมอ่ะนะ....รู้จักสั่งสอนน้องด้วยครับ
***********************************************************************************
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม ตอนหน้ายังเป็นมโนที่หนึ่งนะครับ ยังไม่จบตอน
ขอตัวไปกินข้าวกินปลาก่อนครับ
:hao7: :hao7:
-
นิวสงสารเฮียหมอด้วย
ว่าแต่ที่ว่าตาแดงๆไปทำไรมาอ่ะเฮียหน่อย
-
:katai2-1:
ภาคสอง ภาคสอง มีภาคสองด้วย o13
เฮียมี่เฮียหน่อยแลดูมุ้งมิ้งน่ารักจังเลยคร่า >/////<
-
ดัน ๆ
เล่าได้สนุกเหมือนเดิมเลยคะ o13
-
แต่งมาเลยคร้า แต่ไม่ต้องจัดดราม่าหนักน้า
เอาแบบอ่านแล้วยิ้มแก้มปริเหมือนตอนนี้แหละ ชอบๆๆ
:impress2: :impress2:
-
เย้ๆ คิดเถิงเฮียมี่กะเฮียหน่อยมากมาย ในที่สุดก็ได้อ่านอีก สู้ๆ เน้อ
-
หนูหน่อยมากะเฮียมี่เมื่อไหรสนุกเมื่อนั้นจ้า
:mew1:
-
:-[ :-[ เฮียหน่อยเล่าได้ มุ้งมิ้ง อ่าส์..... สนุกเหมือนเดิม
เฮียหมอ แก ตามใจจริง ๆ แหล่ะคะ
ยังอาบโลชั่นเหมือนเดิมซินนะ เฮียหน่อย :laugh: :laugh:
-
มือถือครึ่งปี ยังใหม่อยู่น้าาาา เสียดายบิ่นเลย
อยากได้ อยากเที่ยว ก็บอกเฮียเลย เหตุผลไว้ทีหลัง พูดเอาขำก็ได้ ได้ไม่ได้อีกเรื่อง เอิ๊ก
แต่ปีนี้ บอลโลกก็ผ่านไปแล้ว รออีกสี่ปีละกันพี่หน่อย ดูแบบหนาวๆน่าจะมันส์กว่าแบบฝนตก :hao7:
-
ไม่รู้เฮียหน่อยกับนิวใครกันแน่ที่ต้องสอนเกี่ยวกับการสื่อสารกับผู้คน :freeze: :freeze:
-
:L2:งั้นคนอ่านขอจิ้นด้วยคนค่า
ปล.จะมโนให้เฮียหื่นนะคะ ถึงแม้ว่าความจริงคุณหน่อยต่างหาก....
-
น่ารัก :hao6: :hao6: :hao6:
-
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่หนึ่งจุดสอง....ของขวัญวันเกิด(ต่อ)
ก่อนวันเกิดผมสักหนึ่งอาทิตย์ ผมก็ไปดูหนังที่พารากอน(อีกแล้ว)
ถามผมสิว่า...ผมเคยเห็นดารานักร้องตัวเป็นๆรึเปล่า
คำตอบ...ผมเห็นจนเบื่อเลยด้วย
แรกๆก็ฮือฮา เพราะผมมันคนต่างจังหวัดที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ใกล้ชิดศิลปินครับ
เดี๋ยวนี้เหรอครับ แค่ชำเลืองมองด้วยหางตา(สาบาน)
ว่างๆลองไปเดินพารากอนสิครับ น้อยครั้งที่จะไม่เจอคนดัง
น้องๆฮอร์โมนนี่เจอครบทุกคนเลยครับ แกงสัม ตัมยำเจอหมด
ฮั่น น้ำชากาแฟ โฟร์มด ยิปซียิปโซ ติ๊กกลิ่นสีก็เจอมาแล้ว
เก่งเดอะว๊อยส์ นาวินต้าร์ แสตมป์ เอ๊ะจิรากร เบนชลาทิศ เยอะแยะ
เออ..แล้วผมจะบรรยายเพื่อ...
ช่วงรอเวลารอบหนัง..อ้อ...แวะไปกินไก่ทอดเกาหลีชั้นสี่สยามก่อนครับ อร่อยมาก
ถึงจะต้องรอคิวแต่ไม่นาน ราคาสมน้ำสมเนื้อ(ไก่)
มีเวลาเหลือ..รอดูหนัง ผมกับเฮียเบื่อเข้าร้านหนังสือ ก็เลยเดินเล่น
จนมาดูมือถือ กะดูขำๆ ดูไปดูมาผมเริ่มเครียดแล้วสิครับ
“อยากได้ก็ซื้อเลยหน่อย ไม่ต้องลังเล เราหน่ะซื้อของยาก”
โด่..จะว่าผมจู้จี้เลือกมากก็บอกมาตรงๆเถอะ
ผมไม่กล้าพูดออกไปหรอกครับ เพราะยังไงก็ตังค์เฮีย..อิอิ :m23:
“เสียดายเครื่องเก่าอ่ะเฮีย”
มันแค่ถลอกปลอกเปิก น้องแม๊คยิ่งบอกว่า...
“บางทีแม๊คก็อยากได้นะ”
“แม่ก็ถามว่าเอามั๊ย”
“แม็คก็คิดนะ..ว่าจำเป็นมั๊ย”
“แล้วแม๊คก็บอกแม่ว่า ไม่เป็นไรครับ แม๊คใช้ของเก่าก็ได้ครับ”
จำมาจากโรงหนังครับ เห็นมะข้อดีของการดูหนังบ่อยๆ
อ้อ...เจอน้องตัวเป็นๆมาแล้วครับ น่ารักดี
ดังนั้นผมจึงเก็บเกี่ยวเอาสิ่งรอบตัวมาประยุกต์ใช้กับตัวเองบ้างครับ
“บางทีไอ้หน่อยก็อยากได้มือถือใหม่บ้างไรบ้าง”
“เฮียมี่ก็ถามผมว่า จะเอาไม่เอาครับคุณ เครื่องไหนสักเครื่องเถอะครับเฮียเมื่อยขาแล้ว”
“ไอ้หน่อยก็คิดนะ....ว่าจะเอาดีป่ะ ของเก่าจะเอาไปไว้ไหน จะขายใคร”
“แล้วไอ้หน่อยก็บอกเฮียมี่ว่า...เดินดูหลายๆร้านก่อนดีกว่า”
“เฮียก็บอกผมว่า...ตัดสินใจทีเถอะครับเห็นแก่หน้าบางๆของเฮียบ้าง
พนักงานชักสีหน้าแล้ว แต่ละช็อปคุณเดินเข้าไปเยี่ยมชมไม่ต่ำกว่าสามรอบ”
“ผมก็บอกว่า...ไอด้อนท์แคร์”
:m19: :m19:
ในที่สุด...ผมก็ได้มือถือเครื่องใหม่
ลองทายกันดูว่าคนแบบผม จะเลือกซื้อมือถือตัวไหน
แน่นอน ตัดออกเลยพวกไอโฟน ไม่ถนัด
ผมเลือกซัมซุงเหมือนเดิมครับ ใช้ง่ายชินมือดี
เล็งโน้ตอยู่เหมือนกัน เห็นโฆษณาถี่ดี พอได้จับต้อง..หนักเกิน..ข้อมือเดี้ยงแน่
ที่สำคัญมันแพงเกินไปสำหรับผม ที่ต้องใช้เงินเฮียมี่ซื้อ(เหรอ)
ผมมาถูกใจ “ซัมซุง แกรน” ราคาหมื่นต้นๆ จอใหญ่ดีไม่ต้องเพ่งมาก
ถึงจะดูว่าเป็นรุ่นที่เด็กวัยรุ่นร้องยี้...แก่ ก็เถอะครับ
“แน่ใจนะ ชอบจริงรึป่าว หรือกลัวว่าแบบอื่นมันแพงไป”
เฮียมี่ถามผมตรงๆ เมื่อแกเห็นสายตาผมลอกแลก ผมป่าวลังเล แค่เก็บข้อมูลเฉยๆอ่ะ
“เอาเครื่องนี้ล่ะเฮีย ผมชอบ...เป็นคำตอบสุดท้าย”
ผมไม่แคร์สายตาพนักงานที่มองมายิ้มๆ ทำไมอ่ะผมจะอ้อนเฮียมี่ ไม่เห็นต้องอายเลย
ไม่ได้ดูดปากกันซะหน่อย ถึงอยากก็เถอะ
ไม่รู้เป็นไร พอเฮียซื้อของ(แพงๆ)ให้ทีไร มันอยากตอบแทนอ่ะครับ
แล้วผมก็ไม่มีของมีค่าอะไรที่พอจะตอบแทนแกได้ นอกจาก...
คุณๆก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง...คริคริ :hao6:
“น้องครับ เอารุ่นนี้สีดำครับ”
เฮียมี่หันไปบอกพนักงานหนุ่มน้อยที่ยืนฟังพวกผมคุยกันอยู่นานไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง
มัยอ่ะ..ผมไม่รีบนิ
เฮียรู้ว่าผมอยากได้สีดำ มันจะได้ไม่เลอะง่าย
“เอ่อ...พี่ครับ...”
น้องมันเหมือนจะเกรงใจแปลกๆ
“น้องครับ ไปเอามาสิครับ ไม่มีก็ไปดูในสต๊อคครับ”
แหม...ต้องให้ไอ้หน่อยสอนการขาย
“พี่ครับ...รุ่นนี้ไม่มีของแล้วครับ”
น้องมันประสานมือไว้ตรงเป้ากางเกง มันต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ๆ
หรือว่าน้องมันอุ๊บอิ๊บซ่อนเอาไว้...ฮะฮะ
“น้องยังไม่เข้าไปดูสต๊อคแล้วแน่ใจเหรอว่าหมด”
นี่แน่ะ...ไอ้หน่อยจัดไปอีกหนึ่งดอกถ้วน โทษฐานไม่ใส่ใจลูกค้า
“รุ่นนี้เอ้าท์แล้วครับ ตอนนี้เป็นตัวใหม่แกรนสองครับ”
น้องมันตอบยิ้มๆ
“เพล้ง”
หน้าผมแตกละเอียด หมอไม่รับเย็บแน่นอน
เพราะตอนนี้เฮียมี่แกหัวเราะก๊ากเลย :m4:
“เอ่อๆ แล้วหนึ่งกับสองมันต่างกันไงล่ะ ว่าไปเลยไอ้น้อง”
ผมอายโคตรอ่ะ :katai1:
แล้วผมก็ได้แกรนสองสีชมพู...เย้ย..ม่ายช่าย...สีดำมาอยู่ในครอบครอง
หลังจากเคลียร์ตังค์บวกเคสอีกเกือบหมื่นห้า
“เฮียครับ...ขอบคุณนะครับ รักนะจุ๊บๆ”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆ ตอนนี้อยู่ที่โซฟามุมอับด้านบนของโรงหนังครับ มืดหน่อยๆ
“ฟอด”
เฮียมี่เอียงแก้มมา ไอ้หน่อยเลยให้รางวัลความอดทนไปหนึ่งฟอด
“ไม่อยากดูหนังแล้วอ่ะ”
ผมแกล้งทำตาปริบๆ มือข้างหนี่งไล้เบาๆสร้างเสริมเร่งเร้าที่ต้นขาเฮีย
“ป่ะ..กลับ”
เฮียลุกขึ้นทันที หน้ายิ้มๆ
“เย้ย...ผมพูดเล่น โด่...ตั๋วก็ซื้อแล้ว ป๊อบคอร์นก็ยังไม่ได้กิน มาถึงที่แล้วผมไม่กลับหรอก”
ผมรีบดึงแขนเฮียมี่ไว้
“ฮะ ฮะ เฮียรู้แล้ว แหย่เล่นน่ะ”
เฮียมี่นั่งลงตามเดิม แล้วตบหัวผมเบาๆด้วยความเอ็นดู(ตีความเอาเองครับ)
“แน๊ะ...แหย่เล่น...เดี๋ยวผมเอาจริงหรอก”
ผมอ่ะปากดีนอกสถานที่ประจำเลย
“ฝากไว้ก่อนครับ คืนนี้ไม่รอดแน่”
เฮียแกล้งแลบลิ้นเลียปากช้าๆ..อย่างหื่นอ่ะ
“ใครกลัว..โด่...เตะปี๊บดังอยู่เหรอเฮีย”
ผมไม่ยอมเสียหน้าหรอก จะมาทำเหนียมมันไม่ใช่ผม เพราะผม...สู้คน(เกี่ยวป่ะ)
“ฮะ ฮะ ดังสิครับ ร้องดังด้วย...เราน่ะ”
เฮียมี่กระซิบผมเบาๆ
อร๊าย...อีตาบร้า :impress2:
*******************************************************************
ของขวัญวันเกิดของผมปีนี้ก็คือ....แกรนสอง...ครับผม
มโนที่สองพบกับ...T25
เห็นม๊ะ...ไอ้หน่อยไม่มีเอ้าท์
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม วันนี้จิ้มแป้นไม่มีหยุด....เมื่อยนิ้วเลย
:bye2: :bye2:
-
:katai2-1:
-
เฮียมี่น่ารักตาหลอด
:mew4:
-
อ่านไปฮาไป ยิ้มแก้มปริ
“ป่ะ..กลับ”
เฮียลุกขึ้นทันที หน้ายิ้มๆ
เฮียมี่ก็ช่างแกล้ง
-
พี่หน่อย จัดให้เฮียคุ้มค่ามือถือเลยนะ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดด ซีซั่น2 มาแล้ว #ยังกะฮอร์โมน# :m4:
มโน=คิดเองเออเองใช่ป่ะ :haun5:
แกรนด์สองเค้าก็อยากได้อยู่นะ ใช้ดีบอกด้วย :m26:
สุดท้าย...คิดถึงเฮียมี่กะเฮียหน่อยค่ะ :mew1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เฮียหมอมี่ ใจดีที่สุด :hao6:
-
น่าอิจฉาจริงๆ สามีรักสามีหลง
-
เก่งจั๊งงข้างนอกคนเยอะๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหอะ ๆ กว่าจะตามมาถูก ทู้ T^T นึกว่าเฮียหน่อยหายไปไหนซะแระ คิดถึ๊ง คิดถึง :hao5:
-
:pig2:
-
:L2: :L2:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สอง……T25
“วันนี้คุณออกกำลังกายกันรึยังครับ?”
ในความคิดของผม คนเราน่ะนะออกกำลังกายกันมาตั้งแต่ตอนเกิด..ตอนที่ลืมตาดูโลกแล้วครับ
“บริหารปอด.....ด้วยการร้องไห้เมื่อโดนคุณหมอทำคลอดตบก้น”
“บริหารกล้ามเนื้อมัดเล็ก...กล้ามเนื้อรอบปาก....ด้วยการดูดนมแม่”
“บริหารแขนขา...ด้วยการขยับตัวดิ้นรนไปมาเมื่อหิวหรือเปียก”
เมื่อโตขึ้นมาอีกนิดก็ทั้งคว่ำ คืบ คลาน ยืน เดิน และวิ่ง
ยังจำตอนเด็กอนุบาลหรือประถมกันได้มั๊ยครับ ที่กลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านด้วยชุดนักเรียน
ที่มอมแมมเปรอะเปื้อนยับย่น แขนเสื้อปกเสื้อเป็นคราบรอยดำ
แถมยังคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหงื่อไคล จากการเล่นมาทั้งวัน
ครั้นวัยมัธยมก็เริ่มเล่นกีฬากันตามความถนัด ปิงปอง วอลเล่ย์บอล แฮนด์บอล บาสเกตบอล ฟุตบอล
มาถึงวัยมหาวิทยาลัยการเล่นกีฬาจะลดน้อยลงจนเห็นได้ชัด
สุดท้ายวัยทำงาน นั่งอย่างเดียวเลยครับ โดยเฉพาะคนทำงานออฟฟิศ
ดังนั้นการออกกำลังกายที่รณรงค์กันอยู่ มักจะเป็นในวัยรุ่นและวัยทำงานจนถึงวัยสูงอายุ
“ซิกแพค” :hao6:
ผมชอบคำนี้จัง ชอบดู ชื่นชม มนุษย์เพศชายที่มีรูปร่างดี กล้ามเนื้อเห็นเด่นชัด ไร้ไขมันส่วนเกิน
ถึงแม้บางคนหน้าตาอาจจะธรรมดา แต่หุ่นอันทรมานใจสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดในสามโลก(โลกอดีต โลกนี้ และโลกหน้าครับ)
แต่ไม่เอาก้ามปูใหญ่ยักษ์เท่าตันขานะครับ แบบนั้นน่ากลัวเกินจะรับไหวในสายตาและรสนิยมของผม
แต่ไม่เคยคิดอิจฉานะครับ บอกเลยผมไม่อยากมีกับเขาหรอก
เพราะรูปร่างผมผอมๆบางๆไม่มีมัดกล้ามสักเท่าไหร่ ซิกแพคจึงดูไม่เข้ากันกับเวย์ของผม
วันก่อนไปดูหนัง(อีกแล้ว)... Step Up 4...สเต็ปโดนใจหัวใจโดนเธอ
ตระการและละลานตาไปด้วยซิกแพคของเหล่านักเต้น ผมนั่งน้ำลายยืดตลอดเรื่อง
เป็นหนังเรื่องแรกที่ผมกินป๊อบคอร์นไม่หมดครับ
ปกติถึงแม้จะเพิ่งกินบุฟเฟ่ต์มาหมาดๆ ผมยังสามารถกินป๊อบคอร์นได้หมดโดยที่หนังยังไม่ถึงครึ่งเรื่อง
แต่เรื่องนี้มันทำผมตื้อๆ ตาแทบไม่กระพริบ กลัวพลาดซีนเด็ดๆ
จะมีก็แต่ดื่มน้ำเปล่าไปค่อนขวด ไม่รู้เป็นไร คอแห๊งแห้ง :z1:
ผมอยากจะยื่นมือน้อยๆของผมออกไปสัมผัสกล้ามเนื้อที่เป็นลอนของพระเอกในจอ มันคงจะ....ฟินอ่ะ
คุณไม่เป็นผมในตอนนั้น คุณไม่รู้หรอกว่ามันทำให้อารมณ์ดิบเถื่อนในตัวผมมันชู้ทขึ้นสูงแค่ไหน
(เด็กต่ำกว่า18ปี ควรปรึกษาผู้รู้ด้วยครับ..ว่าเป็นเฉพาะไอ้หน่อยคนเดียว..คริคริ)
ผมรู้ได้ไงเหรอครับ...ก็คืนนั้นหลังจากดูหนัง กลับบ้านอ่ะ
“คืนนี้ร้อนแรงจังครับ”
เสียงกระซิบข้างหูก่อนที่ผมจะหลับไปด้วยความอ่อนล้า...คริคริ :oo1:
มาเข้าเรื่องการออกกำลังกายกันต่อดีกว่าครับ
ปลายปีที่แล้วจนถึงช่วงตันปีม้า คนรู้จักรอบตัวทั้งที่สนิทสนมดีและผิวเผินพอคุ้นหน้าคุ้นตา
ก็ได้ลาจากโลกนี้ไปหลายต่อหลายคน
เป็นเรื่องเศร้าแต่ผมก็อยากเล่าเพื่อให้คุณๆอ่านไว้เป็นอุทาหรณ์เล็กๆครับ
พี่เอ...พยาบาลสาวโสดวัยใกล้เกษียณ
จากไปด้วยมะเร็งเต้านม โดยที่กว่าจะพบว่าเป็นก็เข้าระยะสามแล้วครับ
พี่บี...พยาบาลวัยหลักสี่กลางๆ คุณแม่ลูกสอง
จากไปด้วยมะเร็งปากมดลูก พี่บีตรวจร่างกาย ตรวจภายในทุกปี แต่ก็พลาด
คุณหมอที่ตรวจแกก็เคยบอกว่ามดลูกพี่แกตรวจยาก ประมาณคว่ำหรือหงายผิดจากคนปกติอะไรเนี่ยแหละครับ
ทำให้ผลการตรวจมันคลาดเคลื่อนได้
คุณหมอแนะนำให้แกไปตรวจให้ละเอียดด้วยเทคนิคพิเศษเฉพาะด้านที่โรงพยาบาลอีกที
เพราะที่แกไปตรวจเป็นคลินิกเล็กๆ แต่พี่บีนอนใจ
กว่าจะพบว่าเป็นมะเร็งปากมดลูกก็ปาเข้าไประยะสามแล้ว
พี่ซี...คนขับรถส่งของ
แกเป็นเบาหวานถึงขนาดต้องฉีดยาเช้าเย็น วันเกิดเหตุแกกำลังขับรถไปส่งของ
เกิดอาการวูบขึ้นมา น่าจะน้ำตาลต่ำลดฮวบฮาบทำให้แกหมดสติไป
น่าจะเหมือนข่าวที่ครูเป็นลมชักนั่นล่ะครับ
แกมาเสียที่โรงพยาบาล เมียแกที่นั่งมาด้วยไหล่หลุด ขาหัก
น้องดี...คุณครูที่โรงเรียนเก่าผม สาวน้อยวัยใกล้สามสิบ ยังโสด
น้องแกปวดท้องบ่อยๆมักชอบไปซื้อยาแก้ท้องอืด ขับลม อาหารไม่ย่อยกินเอง
ไม่ถึงเดือนน้ำหนักลดลงเกือบสิบกิโล ไปโรงพยาบาลตรวจเจอมะเร็งรังไข่ระยะสุดท้าย
ยังมีอีกสองสามราย แต่พอแค่นี้ดีกว่าครับ มันจะหดหู่เกินไปแล้ว :mew6:
จึงเป็นที่มาของการหันมาตระหนักด้านสุขภาพ
ผมกับเฮียบังคับให้ผู้หญิงในร้านทุกคนไปตรวจเต้านม
ก็ทยอยนัดหมายพาไปศูนย์ถันย์ที่ศิริราช ซึ่งสะดวกมากๆเลยครับ
รวมแม่ผมกับเมียไอ้นิวด้วยครับ(น้องแอนฟิลไม่ได้กินนมแม่แล้ว)
แต่เจ๊อ๋องแกบ่นว่าเจ็บมากๆประมาณ เต้านมโดนเครื่องบีบอัดจนแบน
โชคดีที่ผมไม่ต้องตรวจ :วู้วว1:
“ผู้ชายก็เป็นได้เหมือนกันครับ แต่พบน้อยมาก”
เฮียมี่เลคเชอร์เล็กๆเป็นวิทยาทานให้ผมฟัง
“แล้วผอมๆแบนๆแบบผมอ่ะ จะเป็นได้เปล่าเนี่ย”
ผมก็นอยด์เล็กๆ เพราะบางทีก็แอบมีอาการปวดหนึบเจ็บจี๊ดแถวอกแบนๆขึ้นมาเหมือนกัน
“ไม่เป็นหรอกครับ”
เฮียมี่พูดยิ้มๆ
“อ้าว...ใช้ทฤษฎีการเดารึไงเฮีย แปลกๆ”
ผมชักสังหรณ์ใจว่าเฮียจะต้องตอบอะไรแผลงๆแน่ๆ
“การตรวจเบื้องต้นของเฮียด้วยการดู การคลำ การเลียแถม...ดูด...พิสูจน์ได้ว่า...โอ๊ยยย”
ผมหยิกแรงๆที่ตันแขนเฮีย หมั่นเขี้ยวเอ๊ยหมั่นไส้แกอ่ะครับ
ก็ไม่พูดเปล่าแกเอื้อมมือมาสะกิดยอดอกของผมอีก
“พอเลย...ลามก” :angry2:
ส่วนการตรวจภายในก็เกณฑ์เหล่าสาวบ้างไม่สาวบ้างไปตรวจที่โรงพยาบาลที่เฮียทำงานอยู่
ผลที่ได้ก็เป็นที่น่าพอใจ ไม่มีใครผิดปกติทั้งบนและล่าง
นอกจากสองตรวจนี้แล้วก็ตรวจร่างกายประจำปีทั่วไป
งานนี้ผมก็ต้องตรวจเป็นประจำทุกปี ตั้งแต่ขึ้นหลักสามแล้วครับ
ก็มีเอกซเรย์ ตรวจปัสสาวะ วัดความดัน ตรวจคลื่นหัวใจ ตรวจเลือด
ครั้งแรกที่ไปเอกซเรย์ไอ้หน่อยหน้าแตกละเอียดเป็นผุยผงเลยครับ :m26:
เกือบๆสิบปีได้มั๊งครับ วันนั้นเฮียพาผมไปที่ห้องเอกซเรย์
น้องผู้ชายเจ้าหน้าที่ประจำห้องแกก็ยื่นเสื้อคนไข้มาให้ผมตัวหนึ่ง
“ไม่ต้องก็ได้ครับ พี่ไม่ได้จะนอนโรงพยาบาลอ่ะ”
ผมบอกน้องคนนั้นไป อะไรฟ๊ะ เห็นคนที่เข้ามาต้องนอนโรงพยาบาลทุกคนเลยเหรอ
นี่หน้าตาผมทรุดโทรมมากรึไงนะ
“เปล่าครับพี่ ผมเอาเสื้อมาให้พี่เปลี่ยนเพื่อจะเอกซเรย์ปอดไงครับ”
“แล้วไงอ่ะ เสื้อพี่ไม่ได้มีซิบมีโลหะหรือตะขออะไร แค่เสื้อยืดธรรมดา ไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้มั๊ง”
เห็นงี้ผมก็มีความรู้ไม่น้อยนะครับ
วันนั้นผมไม่ใส่เครื่องประดับมาเลย โดยเฉพาะสร้อยคอ
และผมก็รู้ว่าต้องถอดเสื้อผ้าที่มีโลหะออกด้วย
“เอ่อ...กระดุมพลาสติกก็ไม่ได้ครับ”
โห...เคร่งครัดจุง เอาเหอะน้องมันเรียนมา
ผมก็รับเสื้อสีชมพู ขอย้ำสีชมพู มันเป็นของผู้หญิง แต่เสื้อผู้ชายไซส์ผมมันไม่มี
ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อจากเสื้อยืดที่ใส่อยู่มาเป็นเสื้อคนไข้สีชมพูหวาน ส่องกระจกดู..
อื้อหือ...หน้าหวานเหมือนกันนะเรา...คริคริ :laugh:
ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ภายในห้องเอกซเรย์ก็จะเจอเครื่องเอกซเรย์ครับ
ไม่มีใครอยู่เลยอ่ะ เฮียแกบอกให้ผมเอกซเรย์กับน้องเจ้าหน้าที่
ส่วนเฮียก็คงจะไปคีย์ข้อมูลอะไรเนี่ยแหละ ในห้องที่อยู่ลึกเข้าไปถัดจากห้องล้างฟิล์ม
ผมยืนดูสภาพภายในห้องก็มีเตียง แต่ไม่ยักกะมีฟูก(จะบ้าเรอะ ไม่ใช่เตียงนอน)
เหนือเตียงก็มีเครื่องอะไรสักอย่าง
สักพักน้องเจ้าหน้าที่คนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมกับแผ่นประวัติคนไข้ที่น่าจะเป็นของผม
เพราะเฮียพาผมเข้ามาแต่ไม่ได้แวะไปทำบัตรคนไข้(เส้นใหญ่ป่ะ..อิอิ)
“พร้อมรึยังครับพี่”
น้องมันดูประหม่า เพิ่งจบสิท่า กระดูกคงจะกรุบกรอบกำลังดี
“จัดไปน้อง”
ผมพยักหน้าแล้วส่งรอยยิ้มเชิญชวน เย้ย ไม่ใช่รอยยิ้มมิตรภาพครับผม
ผมเดินไปที่เตียงแล้วถอดรองเท้า หลังจากนั้นก็ขึ้นไปนอนหงายรอ..บนเตียงเอกซเรย์
เมื่อยอ่ะ...ถ้าไม่เกรงใจอยากจะบิดขี้เกียจซะหน่อย
ผมมองขึ้นไปบนเพดานห้องที่อยู่ตรงหน้า อืมมม...สะอาดเอี่ยมไม่มีหยากไย่
“พี่...พี่ครับ...”
ผมหันมามองตามเสียงเรียกข้างตัวและข้างเตียง
“มีไรอ่ะ..พร้อมตั้งนานแล้ว”
ผมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง คาดว่าคงจะดูเท่ห์ไม่หยอก :m19:
“เอ่อ...คือ...”
น้องมันดูประหม่าหนัก เวลาเค้าอยู่บนเตียงแล้วเซ็กซี่อ่ะดิ เสียใจ...น้องมาช้าไป(มาก)
“หือ..”
คำอุทานหรือคำพวก อุ๊ อ๊ะอะ อิ๊ หือ อือ อืม ถ้าใช้ถูกที่ถูกเวลา ผมว่ามันน่ารักน่าฟังอ่ะ
“คือ...ไม่ต้องนอนเตียงครับ...แค่เอกซเรย์ปอด”
น้องมันกลั้นยิ้มอย่างสุดกำลัง
แล้วชี้นิ้วไปที่เครื่องเอกซเรย์เล็กๆที่ตั้งพื้นอยู่ชิดผนังห้องด้านปลายเท้า
“เพล้ง” :katai1:
ผมคิดถึงคำว่า “โง่อวดฉลาด”ขึ้นมาทันที
แล้วอัศวินขี่ม้าขาวก็ก้าวเข้ามาช่วยผมได้อย่างทันท่วงที
เฮียแกเดินออกมาจากห้องด้านในครับ
“อ้าว...ขึ้นเตียงทำไมครับ ยังไม่มืดเลย”
ให้ตายเถอะเฮียมี่ นี่ผมยังอายไม่พอรึไง :z3:
น้องมันปิดปากหัวเราะกิ๊กอย่างสุดกลั้น
ความรู้ที่ได้ในวันนั้นที่ผมจำได้ขึ้นใจก็คือ
"การเอกซเรย์ปอดไม่ต้องขึ้นเตียง" ครับผม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
********************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
ป.ล. ตอนนี้ยังไม่จบนะครับ
:katai2-1: :katai2-1:
-
ยังไม่เห็นT25เลยค่ะเฮีย
-
กร๊ากกกกก ฮามากพี่หน่อย ขึ้นเตียงนอนรอเลย :pigha2:
ีมีหมอส่วนตัวคอยตรวจเต้านมด้วย หุ หุ
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...การมีสามีเป็นหมอไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเฮียหน่อยเล้ยยยย.... o16
-
อับอายยย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ย ฮา
-
อ่านตอนนี้แล้วเริ่มคิด มีโรคอะไรแอบอยู่ในตัวไหมหว่าเรา
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าหนูหน่อบพร้อมจะอ่อยเหยื่อ เอิ๊ก
:eiei1:
-
คาดว่ากว่าเฮียหน่อยจะเล่าถึง T25 อาจจะต้องรอไปอีกสัก 2 ตอน 55555 :laugh: :laugh:
-
อิอิ
อยากถามเฮียใส่ยกทรงป่ะ คิคิ
-
:katai1: :katai1:
อ๊ากกกกก....ไอ้หน่อยไม่เคยใส่ยกทรงครับผม
เนื่องจากให้คำสัญญากับเจ๊วาไว้แล้ว(มั๊ง)ครับ
ม่ายช่าย...ข้อความมันเขียนติดกันทำให้อ่านแล้วเหมือนผมใส่อ่ะครับ...ขอบคุณที่ทักมาครับ
แก้ไขแล้วครับผม
โตะจายหมดเลย...คริคริ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เเล้วจีสตริงละเฮีย??? :z1:
-
555 คิดว่าเฮียหมอจะมาช่วยกู้
ที่ไหนได้ดันถม(ความอาย)เข้าไปอีก
-
555
อ่านไปโต๊ะจายเหมือนกันเลยลองถามๆ
:laugh:
-
ยังไม่มืด...... ช่วยได้มากนะเฮียมี่ :m20: :m20:
อายหนักกว่าเดิมอีก อิอิ :-[
:L2: :L2:
-
รอรอค่ะ ชอบมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ดีใจจัง เฮียมี่&น้องหน่อยกลับมา
:mc4:
-
ตามเฮียหน่อยมาอีกเรื่อง
โอยยฮาได้อีก ฮาาาา
แต่เฮียมี่ยังคงความหื่นได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
แหมะมีการอธิบายการตรวจมะเร็งเต้านมส่วนตัวด้วย กร๊ากกก
:z1: :hao6:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สองจุดสอง.... T25 (ต่อ)
เมื่อตรวจร่างกายประจำปีกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผลการตรวจเป็นอย่างไรกันบ้าง มาดูกันครับ
ไอ้หน่อย..... เลือดจางนิดหน่อยครับผม
ประมาณมีเม็ดเลือดแดงในเลือดน้อยกว่าค่ามาตรฐานน่ะครับ
ทำให้ออกซิเจนในเลือดน้อย ส่งผลให้มีภาวะซีด มีอาการใจสั่น
การรักษาเบื้องต้นที่ผมได้รับ คือ การได้ธาตุเหล็กมากินหนึ่งถุง และคำแนะนำ
ให้กินอาหารประเภทที่มีธาตุเหล็กและวิตามินบีในปริมาณสูง งดอาหารที่ยับยั้งการดูดซึมธาตุเหล็ก ได้แก่ ชา กาแฟ
กินยาพอไหว กินอาหารตามคำแนะนำพอได้ แต่งดชา กาแฟ...
โห...ไอ้หน่อยมันขายกาแฟ แล้วงี้จะลดละเลิกได้เหรอเนี่ย
“เลิกไม่ได้ใช่ไหมครับ..งั้นก็ปิดร้าน เลิกกิจการไปเลย”
เฮียมี่หน้าตาจริงจังมากอ่ะ จริงๆเฮียแกก็อยากให้ผมช่วยงานแม่เฮียกับเจ๊อ๋องแบบเต็มตัวมากกว่า
เพราะร้านกาแฟของผมที่มีเฮียเป็นนายทุนหนุนหลัง ก็ไม่ได้ทำกำรี้กำไรอะไรมากนัก
แต่ผมไม่ยอมครับ ขืนอยู่แต่ที่ร้านแม่เฮียกับบ้านทรายทอง ผมคงตัดขาดจากโลกภายนอก
อาหารตาอาหารใจก็คงจะไม่มีมาให้เสพย์
ก็ที่ร้านมีแต่คนงาน คนรถ เซลส์ และพวกอาแปะอาอึ้ม ไอ้หน่อยเฉาตาย :katai1:
“เลิกได้ครับ เลิกเด็ดขาด ผมจะไม่แตะชา กาแฟ เลยด้วย”
แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง..แหะๆ
“ได้...อย่าผิดคำพูดล่ะ เฮียจะให้เด็กๆคอยดู”
เฮียไม่เคยได้ยินประโยคที่ว่า”คบเด็กสร้างบ้าน”รึไง...คริคริ
“อย่าลืมนะครับ....ว่ามีกล้องวงจรปิด”
“แป่ว...”
ไอ้กล้องวงจรปิดเปิดเนี่ยมันเป็นของแถมที่เซลส์เอามาแจกอ่ะครับ
ให้ซะหลายตัว จนเหลือใช้เฮียเลยเอามาติดให้ที่ร้าน
โจรกระจอกที่ไหนจะมาขโมยเครื่องต้มกาแฟเนอะ...บ้าบอ :laugh:
ส่วนผลการตรวจของเฮียก็ปกติ มีเพียงระดับไขมันในเลือดที่สูงกว่าค่าปกติเล็กน้อย
ซึ่งไม่ต้องกินยา เพียงแต่ต้องควบคุมอาหารและออกกำลังกาย
สรุป...ผมกับเฮีย นอกจากต้องดูแลเรื่องอาหารให้สมวัย “หลักสี่” ก็เป็นการออกกำลังกาย
หลักของการออกกำลังกายตามหลักทางการแพทย์ คือ
ต้องได้เหงื่อ หัวใจเต้นแรง และออกกำลังกายครั้งละ20-30นาที สัปดาห์ละสามวัน
“เฮียๆ ที่เราออกกำลังวิ่งรอบเตียงกันมันก็น่าจะได้แล้วนะครับ” :hao6:
ผมเสนอแนะเฮียเพื่อหลีกเลี่ยงข้อกำหนดที่คาดว่าจะมาถึงตัว
“ยังไงครับ”
เฮียนั่งพิงพนักโซฟา และยกแขนกอดอก นิ่งฟังอย่างตั้งใจ
ไอ้หน่อยรีบคว้ารีโมททีวีมาปิด นาทีชีวิตต่อไปนี้จะชี้ชะตาไอ้หน่อย
หากผิดพลาดนั่นหมายถึงการเปลี่ยนแปลงชีวิตประจำวันไอ้หน่อยอย่างแน่นอน
“ข้อแรก....วิ่งรอบเตียง ใจสั่น หัวใจเต้นเร็ว”
ผมชูนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วยิ้มประจบเฮียที่ทำหน้าเฉยชาแกมระอาระคนเอ็นดู(มั๊ง)
ชูนิ้วกลางไม่ได้นะครับ...เดี๋ยวหัวแบนๆของผมจะหลุดจากบ่า
“เห็นด้วยใช่มั๊ยอ่ะ...”
ผมคาดคั้นจนเฮียจำใจพยักหน้าเล็กน้อยเกือบดูไม่ออก
“ข้อสอง...เวลาที่ใช้...มากกว่าสามสิบนาที...เนอะ”
อายปากวุ๊ย แต่คุ้มค่า
คราวนี้เฮียยิ้มกว้างแถมยืดอกอย่างภาคภูมิใจในประสิทธิภาพและสมรรถนะ
“ข้อสุดท้าย...สัปดาห์นึงไม่ต่ำกว่าสาม...เย้ย...”
เฮียดึงผมเข้าไปกอดโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
เลยถลาไปนั่งคร่อมบนตักแก(สาบานป่ะ)...มี่หน่อยโพสิชั่น :z1:
“ร้ายนักนะครับ...ขี้เกียจออกกำลังกายใช่มั๊ย”
ว่าเฉยๆดิ..บีบก้นเค้ามัยเนี่ย
ผมกับเฮียเริ่มออกกำลังกายเบาๆด้วยการตีปิงปองที่บ้าน
ยังจำโต๊ะปิงปองที่บ้านเฮียได้มั๊ยครับ อยู่มานานนับสิบปี ได้ฤกษ์เอาออกมาปัดฝุ่น
“เคร้ง”
“เฮ่ยยย...ไม่เล่นแล้ว...เหนื่อย”
วันแรกเล่นได้ไม่ถึงสิบนาทีผมจะหน้ามืดเอา
“อะไรกันไม่เท่าไหร่เหนื่อยแล้ว..หึ..หึ”
เฮียมี่เดินไปเก็บลูกปิงปองที่แกตีมาทางผม แล้วผมไม่รับ(รับไม่ได้) แถมยังทิ้งไม้เฉยเลย
“เฮียลองมาวิ่งเก็บลูกดิ...เวียนหัวไปหมดแล้วเนี่ย”
ไม่ได้ออเซาะนะครับ คุณลองมาตามเก็บดูบ้างสิ หมุนไปหมุนมา ก้มๆเงยๆจนบ้านหมุน
“ตีไม่ได้เอง ขนาดยังไม่ใช้ลูกตบนะครับ...หึหึ”
“รู้สึกจะสนุกมากนะเฮีย...เชอะ”
ผมสะบัดหน้าแล้วรีบชิ่งเข้าบ้าน..ฮะ..ฮะ...รอดแล้วไอ้หน่อย :hao7:
วันต่อมา...
“ไปแต่งตัวไป...จะพาไปวิ่ง”
“ห๋า..ไรอ่ะ...หิวข้าวแล้วเนี่ย”
ช่วงนี้เฮียเลิกงานปุ๊บตรงดิ่งมาที่ร้านกาแฟปั๊บ ไม่ถึงสี่โมงครึ่งเป็นได้เห็นหน้าเฮีย
“สี่โมงครึ่ง...ยังไม่หิวหรอกครับ”
เฮียดูนาฬิกาที่ข้อมือ
ที่บ้านทรายทองเราจะดินเนอร์กันในช่วงหกโมงครึ่งถึงทุ่มครับ
“เฮีย..เอาจริงอ่ะ”
ผมเกาะแขนเฮียอย่างประจบ แต่ไม่ได้ผล :mew5:
“ยิ้มหน่อยสิครับ ออกกำลังกายจิตใจต้องแจ่มใส”
เฮียมี่วิ่งน๊อครอบผ่านมา คือแกวิ่งนำผมไปจนวิ่งวนมาทันอีกครั้ง
หนึ่งรอบเล็กของสนามกีฬาก็ประมาณ สี่ร้อยเมตร
เฮียแกวิ่งเหยาะบ้างเร็วบ้างสักแปดถึงสิบรอบ
ไอ้หน่อยเดินบ้างวิ่งเหยาะๆบ้าง...ทุ่มสุดตัวสุดกำลังได้สี่ถึงห้ารอบ
ก็ต้องหายใจทางปาก ลงนอนแผ่ข้างสนาม o2
“เฮีย...ทำไมดาวบนฟ้ามันขึ้นเร็วจัง”
ผมลืมตามองท้องฟ้าที่ยังสว่างจ้า
ดาวที่บ้านผมมันทำไมขยันจังวุ๊ย เฉิดฉายกันเต็มฟ้า
“ปุ๊บ”
ผ้าเย็นผืนไม่เล็กนักถูกวางโปะที่หน้าหล่อๆของผม
“ลุกได้แล้วครับ...อายเด็กๆมั่ง”
เฮียทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
ผมหยิบผ้าออกจากหน้า
“โลกเราหมุนรอบตัวผมแล้วเฮีย หมุนไม่หยุดเลยอ่ะ”
ผมต้องหลับตาลงจะตายเอา
“นี่แหละ...นั่งอยู่แต่หน้าคอม”
เฮียแย่งผ้าเย็นในมือของผมมาเช็ดหน้าให้ผม
“โห...ถ้าจะแรงขนาดนี้ไม่ต้องเลยป่ะ”
ผมปัดมือเฮียออก แล้วลุกขึ้นนั่ง
อารมณ์นี้อะไรรอบตัวมันก็ดูน่าหงุดหงิดทั้งนั้นล่ะครับ
โดยเฉพาะคนข้างตัวที่บังคับจิตใจผม :serius2:
“เฮ้อ….”
เฮียมี่ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนค้ำหัวผม เสียวๆแกจะกระทืบเหมือนกัน(กล้าเหรอ..เฮีย)
แล้วเฮียมี่ก็...วิ่งเหยาะๆออกไป
ผมนั่งกอดเข่าดูแผ่นหลังของเฮียที่ห่างออกไป อืมมมม...มุ่งมั่นดีจัง
“ผมจะเป็นกำลังใจให้นะครับ...ที่รักของไอ้หน่อย”
เมื่อเฮียวิ่งหายลับตาไปแล้ว
ไอ้หน่อยก็คว้าเป้ใกล้มือหยิบมือถือออกมา อ่านนิยายดีกว่า...อิอิ :m23:
ไปวิ่งกันได้ไม่กี่ครั้งผมก็ถอดใจ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยทั้งเหนียวตัว (ได้ข่าวว่าออกกำลังกายนะแก)
“เฮีย...ผมไม่อยากไปวิ่งแล้วอ่ะ น่องปูดหมดแล้วเนี่ย”
ผมไม่ชอบน่องปูดๆเลยครับมันดูน่ากลัวสำหรับผม คิดภาพขาลีบๆแต่น่องโป่งๆสิครับ..
“นั่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา”
เฮียมี่ทำหน้าขบคิด
“งั้นไปฟิตเนสกัน”
คราวนี้ไอ้หน่อยแต่งตัวเตรียมพร้อมตั้งแต่กลางวัน โดยที่เฮียไม่ต้องเคี่ยวเข็ญเลยครับ :haun4:
ในฟิตเนสคลาคล่ำไปด้วยหนุ่มน้อยนักกีฬา พวกผู้หญิงกะวัยผู้ใหญ่มีไม่กี่คนครับ
ไปทางไหนก็มีแต่คนหันมามองและทักทาย เค้า..."HOT"อ่ะ
“หวัดดีครับหมอ...มาออกกำลังเหรอครับ”
“หวัดดีครับหมอ...ไม่คิดว่าจะเจอหมอที่นี่เลยครับ”
“หวัดดีครับหมอ...จะใช้เครื่องนี้มั๊ยครับ เพิ่งมาใหม่”
“หวัดดีครับหมอ...บลาๆๆๆๆ”
เชอะ...ที่แท้ก็ด้วยบารมีเฮียอีกตามเคย :m19:
แต่ก็โออ่ะนะ อาหารตามากมาย
ถ้าเลือดกำเดาผมไหล...เลือดมันจะจางจะน้อยกว่าเดิมมั๊ยเนี่ย
“หน่อย...หน่อย....อย่าหยุด”
“หน่อย...หน่อย...อย่าเหม่อ”
“หน่อย...หน่อย...มาลองเครื่องนี้สิ” :angry2:
“เฮ้อ...ขอความสงบหน่อยได้มั๊ยเฮีย” :เฮ้อ:
ผมถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญใจ เฮียทำลายสมาธิผมตลอด...ให้ตายสิ
“มองโน่นมองนี่ ทำไมไม่ตั้งใจล่ะครับ”
น้ำเสียงและสีหน้าบึ้งตึงทำให้ไอ้หน่อยต้องตัดใจกับอาหารตารอบข้าง
ไม่ดูก็ได้...สูดกลิ่นเอาก็ได้
อืมมมม...ในฟิตเนสที่ติดแอร์ทำให้กลิ่นเหงื่อกระจายไปทั่วในอากาศ
กลิ่นของความแมน กลิ่นของกล้ามเนื้อแน่นๆ กลิ่นของลมหายใจ กลิ่นเหงื่อ...อ๊ากกกก
“เฮียๆ....เลือดกำเดาผมไหลอ่ะ” :pighaun:
ไปฟิตเนสแค่วันเดียว...ครั้งเดียว(เสียดายจุง) :sad4:
วันต่อมา..
“อ้าว...ไม่ออกกำลังอ่ะ”
รถที่ผมนั่งวิ่งไปในเส้นทางเข้าสู่ตัวจังหวัด ทำให้ผมต้องหันไปถามพลขับ
“ไปบิ๊กซีกันครับ”
เฮียตอบนิ่งๆ :teach:
“เครื่องนี้นะครับ..บลาๆ......”
น้องพนักงานผู้ชายแผนกเครื่องกีฬาสองสามคนมะรุมมะตุ้มเฮีย
แฟนเค้าหล่ออ่ะดิ
แหะๆ...เปล่าหรอกครับ น้องมันสาธยายคุณสมบัติของเครื่องออกกำลังกาย
เฮียไม่พูดกับผมสักคำ ไม่คิดจะถามความเห็นผมบ้างเลย
ก่อนที่เฮียจะยื่นบัตรเครดิตไปให้น้องมัน ผมรีบสกัดกั้น
“เฮียๆ...เอาแค่แป้นยืนหมุนๆหรือห่วงฮูลาฮูปก็พอนะเฮีย เปลืองตังค์เปล่าๆ”
คนเราต้องรู้คุณค่าของเงินใช่มั๊ยล่ะครับ เครื่องออกกำลังกายตัวนึงหมื่นต้นๆ...แพงไป๊
“กลัวไม่คุ้มก็ต้องขยันใช้ครับ”
เฮียแกะมือผมออกอย่างไม่ลังเล
แล้วยื่นบัตรเครดิตให้น้องพนักงานที่ยืนยิ้มที่ขายของได้ :m4:
“เมื่อยอ่ะ...ทำไมไม่ซื้อแบบลู่วิ่งล่ะเฮีย”
ไอ้เครื่องที่เฮียซื้อมามันต้องทั้งดึงแขนยกขา
ต้านกับน้ำหนักของตุ้มถ่วงน้ำหนัก
“ทำไป...อย่าอู้ครับ” :angry2:
เฮียมี่ยืนคุมอย่างเข้มงวด
“ผมไม่อยากมีกล้ามนี่นาเฮีย...เฮ้อ...” :เฮ้อ:
เครื่องตัวนี้มันคงเสริมสร้างกล้ามเนื้อให้แข็งแรงมั๊งครับ
เฮียจะมาคาดคั้นเอาอะไรกับผมนักก็ไม่รู้
“อ้าว...เห็นเรามองกล้ามเด็กในฟิตเนสจนน้ำลายยืดเลือดกำเดาไหล เฮียก็คิดว่าอยากมีกล้ามน่ะสิ”
โห...แกหึงข้ามวันเลยวุ๊ย หึงโดยที่ผมไมรู้ตัว
“มันใช่เรื่องมั๊ยเฮีย หึงหน้ามืด หึงเสียตังค์” o12
ผมได้จังหวะ...ชิ่งหนี
โดยแกล้งทำ....โมโหฉุนเฉียว
แล้วรีบลุกออกจาก.....เครื่องออกกำลังกาย...คริคริ :katai5:
******************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
จีสตริง...เป็นของสะสมของผมที่ใช้ได้จริง...ก๊ากๆๆๆ
ตอนหน้าพบกับ....Shaun T ครับผม
:bye2: :bye2:
-
โจรกระจอกที่ไหนจะมาขโมยเครื่องต้มกาแฟเนอะ...บ้าบอ
555 พี่หน่อยอย่าประมาท หม้อก๋วยเตี๋ยวยังโดนอุ้มไปแล้ว
ตอนท้ายนี่ เนียน ขี้เกียจออกกำลังใช่มั้ย :laugh:
-
555 เฮียหึงน่าดีใจอ่า
-
:hao6:
หนูหน่อยเอ้ย ออกกำลังกายมันเหนื่อย หนูก็นั่งมโนเอาดีกว่า
พอเฮียกลับจากทำงานก็บอกว่าทำแล้ว(ในมโน)
:eiei1:
-
:mew1: :katai2-1:
-
เฮียหน่อยต้องขยันออกกำลังกายนะคร้า เดี๋ยวหุ่นจะไม่ฟิตแอนด์เฟิร์ม
อย่าว่างั้นงี้เลยคนอ่านก็ไม่ชอบออกกำลังกาย
-
555 เฮียหน่อยดูเปิดเผยเกินไป
ทำให้เฮียมี่จับได้เลยเห็นมั้ย
เสียตังเพราะความหึงเลย
-
สมควรเจงๆ = =
ชิ
เฮีมมี่ขอได้มั้ย ถ้าเธอไม่แคร์ อิอิ
-
เฮียมี่ยังคงน่าร๊ากกกก
หึงคงเส้นคงวา
ฮ่าๆๆ กะว่าไม่ให้ห่างตัวเลย
ว่าแต่เฮียหน่อย งดกาแฟกะชาได้มั้ยค่ะ
-
ตามมาอ่านภาคต่อ เฮียหน่อยฮาจริงไรจริง
ว่าแต่แบบเฮียมี่ พอจะมีเหลือไม๊ครับ ขอสักคน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สองจุดสาม.... T25 (จบตอน)
วันหนึ่งผมเห็นเฮียมี่คุยโทรศัพท์กับไอ้นิว สองคนนั้นกำลังเม้าท์อะไรผมลับหลังรึเปล่าเนี่ย
ไม่ได้การ ต้องรู้เขารู้เรา จำผมต้องย้ายมวลสารตีเนียนเข้าไปแอบฟังใกล้ๆ
“อืมมม...เฮียก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน ดื้อจริงๆ”
เฮียเม้าท์เรื่องดุ๊กดิ๊กนี่เอง
ก็แหม...ลูกเราไม่ได้ไฮโซจะได้พาไปเข้าโรงเรียนฝึกน้องหมานี่นา
น้องหมาวัยเด็กน้อยก็ต้องมีซุกซนบ้างไรบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
เรื่องแค่นี้เฮียมี่ก็ต้องปรับทุกข์กับไอ้น้องนิวด้วย ไม่ไหว..เรื่องภายในครอบครัวแท้ๆ :m26:
“ใช่ๆ...ขี้เกียจมาก...นั่งๆนอนๆไม่ค่อยขยับทำอะไรมั่งเลย”
ผมว่าลูกผมก็ไม่ได้ขี้เกียจนะ ค่อนข้างไฮเปอร์ซะด้วยซ้ำ
ผีเสื้อ นก หนู ใบไม้ไหวก็ทั้งเห่าทั้งหอน แถมยังกระโจนเข้าใส่
อ้อ...ดุ๊กดิ๊กชอบหอนด้วยครับ เหมือนหมาป่าเลยอ่ะ ฟังๆแล้วขนลุก
ยิ่งกลางดึกในคืนเดือนมืดด้วยนะครับ ได้บรรยากาศหนังสยองขวัญ :katai1:
“ว่านิดว่าหน่อยก็หน้าบึ้งหน้างอ ไม่พูดไม่จา เฮียไม่รู้จะจัดการยังไงแล้ว”
ดุ๊กดิ๊กมีหน้าเดียวอ่ะ...ดีใจก็ไม่ยิ้ม โดนดุก็ไม่บึ้ง แถมไม่พูดไม่จา
มีเพียงหอนกับเห่าแค่นั้นเอง แล้วเฮียจะบอกไอ้นิว...เพื่อ...
“เฮียจะลองดูก็แล้วกันนะ...ขอบใจมากนิว”
มีลองด้วย...โห...ไอ้เราก็ไม่ได้บกพร่องอะไรสักนิด คิดไงเนี่ย(เสื่อมจริงๆไอ้หน่อย)
อย่าบอกนะว่าไอ้นิวมันชวนเฮีย...ลองของ(ใหม่)
เฮียมี่กดวางสายแล้วหันมาเจอหน้าหวานๆของผมเข้าพอดี
ผมแกล้งไม่รู้เรื่อง ไม่หาเรื่องใส่ตัว เพราะจากสีหน้าเยาะๆดูรู้ทันของเฮียทำให้ผมแหยงๆ
“คิดพิเรนทร์อีกล่ะสิเรา...หืม...”
เฮียมี่ดักคอ เมื่อเห็นสีหน้าของผมที่คงแสดงถึงสิ่งที่มโนอยู่ในใจออกไป
“เฮียอ่ะ...ผมจะคิดอะไรกับเฮียเล่า...ไม่มีหรอกที่จะพิรงพิเรนทร์
อย่างผมอ่ะ..มีแต่พิเศษส่ายข่ายอย่างเดียวเลยครับ”
ไม่อยากจะบอกว่าผมแสดงลีลาประกอบการพูดด้วยการส่าย...สะโพกน้อยๆพองาม คริคริ :impress2:
“เฮ้อ...หน่อย..เชิญยิ้ม...ดาวยั่วหน้าใหม่มาแรง”
เฮียมี่ชมผมไม่หยุดเลย อายมั่งเหอะ(ไอ้หน่อย)
“เฮียๆ..เฮียคุยไรกับไอ้นิวอ่ะ”
ผมรออยู่นานเฮียแกก็ไม่พูดถึงเรื่องที่ผมอยากรู้เสียที
แกรู้นิสัยใฝ่รู้ของผมดีว่าอีกเดี๋ยวผมก็จะทนไม่ไหว และถามแกเองนั่นแหละ
“ก็ทั่วๆไป ประสาพี่เขยกับน้องชาย”
เฮียมี่ยักคิ้วข้างเดียวให้ผมอย่างเป็นต่อ
“เออๆ ไม่อยากรู้ก็ได้”
ผมหงุดหงิดเวลาคนรอบข้างมีความลับกับผม เล่นตัวดีนัก เอาไว้คืนนี้เถอะผมจะเล่นตัวมั่ง :m19:
“อย่างอนสิครับ เฮียล้อเล่น เฮียคุยกับนิวเรื่องออกกำลังกายน่ะ”
ผมเสียวสันหลังวูบ ไอ้นิวกับเฮียต้องคิดค้นวิธีจัดการดัดนิสัยขี้เกียจของผมแน่ๆ
“เอ่อ...ผมว่าเรา...เราดูหนังกันมั๊ยอ่ะ..หรือเฮียจะดูข่าว”
ผมรีบเดินไปที่โซฟาหน้าทีวี แล้วหยิบรีโมทจะเปิดทีวี
เพื่อเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาที่คาดว่าจะเข้าตัว
“เดี๋ยว..เฮียยังเล่าไม่จบเลยครับ”
เฮียมี่แย่งรีโมทจากมือผมไปซึ่งๆหน้า ไม่มีมารยาทอ่ะเฮีย
“ผม...ผมไม่ค่อยสนใจอ่ะ...มันก็แค่เรื่องไร้สาระ”
ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทั้งๆที่ในใจ...อยากรู้..มาก
“ไม่อยากรู้จริงๆเหรอครับ”
เฮียทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วดึงมือผมให้นั่งลงใกล้ๆ
ผมพยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วยื่นหน้าหวานๆไปดูมือถือในมือเฮีย
(ในสายตาผม...ไอ้หน่อยมันหน้าหวานครับ...เย้ย...อย่าเพิ่งอ้วกครับ...เสียของ..อิอิ)
เฮียกำลังเปิดคลิปที่ไอ้น้องนิวมันส่งมาให้
“ดูอะไรอ่ะเฮีย...ผมดูมั่งดิ”
เฮียยื่นมือถือมาให้ผมเป็นคนถือ ทำให้ดูคลิปในนั้นได้ถนัดถนี่
ในคลิป...ชายหนุ่มผิวสีหน้าตาดี แถมหุ่นดีมากถึงมากที่สุด ยืนพูดกับกล้อง ลักษณะเจนกล้องมากเลย
เขาไม่ใช่คนผิวดำแต่เป็นสไตล์พวกชนเผ่าอินเดียนแดงเหมือน “เดอะร๊อค”
นักมวยปล้ำที่ผันตัวมาเป็นพระเอกเฮอร์คิวลิสภาคล่าสุด
เสื้อยืดสีดำแขนกุดโชว์กล้ามแขนที่กำลังดี ไม่ใช่กล้ามปู
ต้นแขนน่าขบกัดข้างหนึ่งมีรอยสักที่ดูไม่ทันว่าเป็นรูปอะไร อกเสื้อสกรีนคำว่า “T25”
ช่วงล่างเป็นกางเกงกีฬาขาสั้นผ้าร่มสีเข้ม และรองเท้าผ้าใบ
ผมทรงสกินเฮดที่ไม่ใช่ว่าใครตัดแล้วจะดูดีได้ง่ายๆ บวกกับหนวดจางๆ ไรครึ้มตรงจอน และตอเคราหนาแน่นแถวคาง
อืมมม...ไม่คิดว่าคนผิวสีแบบนี้จะน่าดูดีเหมือนกัน :hao6:
ผมหันไปมองคนข้างๆที่ดูคลิปในมือถืออย่างสนใจ
“เฮียมี่...เฮียดูจืดๆไปนิด...แหะๆ” :jul3:
กล้องแพนไปด้านหลังมีสมาชิกอีกสี่คน หญิงสองชายสอง ซึ่งไม่สะดุดตาเท่าไหร่
“DON'T BUY UNTIL YOU KNOW THIS SECRET”
อืมมมม...ขายอะไรนะ...คอร์สออกกำลังกายป่ะ
เฮียไม่ปล่อยให้ผมสงสัยนานนัก ก็เริ่มเลคเชอร์โปรแกรมการออกกำลังกาย
ฟังมั่งไม่ฟังมาก ดูปากเฮียขยับไปมาเพลินดี
“ฟังอยู่รึเปล่า...หืม...จริงจังหน่อยสิ”
โดนเอ็ดเลยวุ๊ย
“รู้น่า...คาร์ดิโอ บอดี้ สปีด โลเวอร์ มัสเซิ่ล แกรมม่า อัลฟ่า เบต้า บลาๆๆๆๆ”
ไอ้หน่อยไม่ใช่อุจจาระปัสสาวะนะครับ จับประเด็นได้(เป็นคำๆ)
แต่ก็ไม่รอด เฮียบังคับให้ผมออกกำลังด้วยโปรแกรม T 25
มันเป็นโปรแกรมออกกำลังกายที่..ยังไงล่ะครับ...เข้มข้นแต่ไม่หักโหม
แถมมีหนุ่มๆสามคนมาคอยให้กำลังใจ โดยเฉพาะเสียงเร้าใจปนหอบนิดๆของท่านผู้นำ..อร๊าย
ไอ้หน่อยรู้สึกว่า 25 นาที..น้อยไปอ่ะ
อ้อ...อีกสองสาว..ผมจำรายละเอียดไม่ได้ครับ..คริคริ :laugh:
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ โดยออกกำลังห้าวัน พักหนึ่งวัน อีกวันยืดเส้นสาย
มันจะมีตารางการออกกำลังกายด้วยครับ
หลังออกกำลังจนเหงื่อท่วมไป25นาที ก็จะมีคูลดาวน์
ตอนนี้เฮีย “Shaun T” แกฉายเดี่ยวครับ สองสามสี่นาทีกว่าๆแล้วแต่โปรแกรมครับ
แกเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการชักจูงให้ออกกำลังกาย ทำให้ผมไม่วอกแวก
ถ้าถามว่าเหนื่อยมั๊ย ไหวมั๊ย บอกเลยว่าเหนื่อยแต่ไม่ต้องหักโหมครับ
ทำไปเรื่อยๆ บางท่าไม่ไหว อย่าหักโหม แต่ไม่ต้องท้อ แนะนำให้ทำตาม Tania
เธอจะสาธิตท่าสำหรับคนเพิ่งเริ่ม เบาๆ ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ ถ้าเหนื่อยมากก็อย่าฝืน
ตอนแรกก็ออกกำลังกายกันนอกบ้านด้านที่ว่างข้างๆตัวบ้าน
โดยพื้นจะเป็นกระเบื้องแบบที่ไม่ลื่นสำหรับรับน้ำหนักรถยนต์ได้
“เฮียๆ...แฮ่กๆ...ฝนตกอ่ะ...แฮ่กๆ”
ผมเรียกเฮียที่กำลังเมามันเหงื่อท่วมตัว ผมหยักศกชุ่มไปด้วยน้ำ...เซ๊ะซี่อ่ะ
เฮียเดินไปกดปุ่มหยุดชั่วคราวที่โน๊ตบุ๊ค ที่อุตส่าห์ยกออกมาตั้งโต๊ะไว้ดู
แล้วเฮียก็เงยหน้าดูท้องฟ้าที่สว่างโร่ สลับกับมองกวาดสายตาไปที่พื้น
หยดน้ำที่พื้นกระจายเป็นสองหย่อม
หย่อมใหญ่และเยอะเป็นบริเวณที่เฮียออกกำลังกาย
อีกหย่อมที่น้อยจ้อย เป็นตรงที่ผมยืนอยู่
เฮียยกผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้า
“ต่อนะครับ”
บ้าจริงเสียงหอบน้อยๆของเฮียนี่มันช่าง.... :z1:
“ป๊าบ...พอเลย...คิดทะลึ่งแล้ว” :fcuk:
เฮียตบไหล่ผมไม่เบานัก ทำให้ผมได้สติกลับคืนมา
ผลจากการออกกำลังด้วยT25 :teach:
สิ่งแรกเลย...หลับสนิทตลอดคืน
สอง....ขับถ่ายดี เพราะกินน้ำเยอะมากจากเสียเหงื่อ
สาม....หลังออกกำลังกายจนเหงื่อท่วมตัว พักแป๊บนึงแล้วไปอาบน้ำ
ใช้ฟองน้ำขัดคราบเหงื่อใครเอ๊ยเหงื่อไคลแรงๆ รูขุมขนที่เปิดทำให้ผิวรู้สึกสดชื่น
ไม่รู้ผมคิดไปเองมั๊ยว่า เวลาทาโลชั่นแล้วมันสามารถซึมซาบเข้าไปในผิวได้ดีกว่าปกติ
สี่....สบายหู...เฮียไม่บ่น คริคริ
:mew1: :mew1:
“เฮีย...ผมว่าคนที่เต้นนำนี่เขาดูแปลกๆนะ”
ผมถามความเห็นของเฮีย หลังจากพิจารณาอยู่นาน
“แปลกยังไงครับ”
เฮียถามกลับอย่างเสียไม่ได้ เพราะสายตายังอยู่กับมติชนรายสัปดาห์ในมือ
“เวลาเขาไปแตะไปจับเอวบ้างสะโพกบ้างของพวกผู้หญิงมันดูไม่มีอะไรเลยอ่ะ”
มันเหมือนเพื่อนกันธรรมดาไม่ให้ความรู้สึกอะไร
“จะให้เขามีอะไรๆกันงั้นเหรอ นี่มันคลิปออกกำลังกายนะครับ”
เฮียเงยหน้ามา....ตำหนิผมผ่านทางสายตาอย่างรู้ทัน
“โห...ไม่ขนาดนั้น แต่เวลาเขามาป้วนเปี้ยนผู้ชายข้างหลัง โดยเฉพาะคนทางซ้ายเนี่ยมันแปลกๆ”
ผมหมายถึงคนทางซ้ายของจอ ซึ่งจะหล่อน้อยกว่าอีกคนนิดนึง
“คิดไปเองมั๊ง..เราน่ะ...คิดมาก”
เฮียหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ทิ้งให้ผมคิดหาเหตุผล
Shaun T...ไม่ได้ตุ้งติ้ง ออกจะแมนมากๆ
แต่เวลาแตะเอว สะโพกของลูกทีมผู้หญิงดูไม่ใช่การแต๊ะอั๋ง
แต่กับลูกทีมชายคนทางซ้าย ถึงจะแตะไม่โดนแต่มันดูมีอะไรๆๆๆ
คิดไปไม่เท่าไหร่ กระแสการออกกำลังกายด้วยโปรแกรมT25 ก็โด่งดัง
เป็นกระแสในอินเตอร์เน็ทที่มาแรงมาก ผมแอบภูมิใจไม่น้อยที่ผมรู้จักมาก่อน(มั๊ง)
ไม่นาน...วันหนึ่งผมเปิดเข้าไปดูกระทู้เกี่ยวกับShaun T มีกระทู้บอกว่า “เป็นเกย์”
ผมรีบหาข้อมูลมือไม้สั่น จนได้มาดูคลิปแต่งงานของเขา
ชอบมากเลย...ดูน่ารัก อบอุ่น แต่ก็โรแมนติก :mc4:
แต่ที่แปลกใจคาดไม่ถึงก็คือ เฮียแกเป็น... “รับ”
คืนนั้น
“เฮีย...เฮียอยากเป็นฝ่ายรับมั่งมั๊ยอ่า”
ผมถามเฮียอย่างไม่อายปาก
ทั้งๆที่ถ้าแกยอม ผมว่า...ผมก็ทำไม่ได้ คริคริ...ไม่ใช่เวย์ :m20:
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะครับ”
เฮียดูตกใจ กลัวอ่ะดิ
“ก็อีตา Shaun T กล้ามใหญ่ยังรับได้เลย เฮียกล้ามไม่ใหญ่น่าจะรับได้ไม่ยาก”
ตอนที่ผมบอกเฮียว่า.... Shaun T เป็นเกย์ เฮียแกไม่เชื่อครับ จนต้องยืนยันด้วยคลิป
แถมคลิปออกกำลังอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับT25 ซึ่งคงออกมานานแล้ว
แกเด้งมาก แต่ละท่า..อื้อหือโอ้โห..แล้วยังเข้าไปดูรูปในเฟสของแกอีก
เป็นคู่ที่น่ารักมาก มีลูกด้วย ไม่แน่ใจนะครับ ข้อมูลไม่แน่น
แต่ประมาณว่าใช้เสปิร์มของ Shaun แล้วให้ผู้หญิงอุ้มท้องให้ แบบที่เรียก “อุ้มบุญ” น่ะครับ
และที่สำคัญ...แฟนแกก็คือคนที่ผมสงสัย...ผีเห็นผี...มีจริงครับ
ผมเคยคิดอยากทำเหมือนกัน(อุ้มบุญ) แต่ไม่เอาดีกว่าครับ
หลานๆทั้งทางผมทางเฮียก็มีมากมาย
อีกอย่างกลัวดุ๊กดิ๊กจะอิจฉาน้อง ฮะ ฮะ
“แป๊ะ...”
“โอ๊ย...”
"ดีดหน้าผากผมทำไมเนี่ย มันเจ็บนะเฮีย"
“อย่าแม้แต่จะคิดครับ รับแล้วรับเลย รุกแล้วรุกเลย ไม่มีการเปลี่ยนสลับกันครับ” :angry2:
“เฮ้อ....รับมานานสิบกว่าปี...ผมก็เบื่อบ้างไรบ้าง” :เฮ้อ:
ผมได้แต่เถียงเฮียมี่อยู่ในใจครับ
:katai5: :katai5:
**********************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:3123: :3123:
-
ผีเห็นผี คำกล่าวนี้ยังใช้ได้เสมอ :laugh:
-
ชอบอ่ะ ขนาดเลขสี่แล้วนะเนี่ย
-
เพื่อสุขภาพ คุณหน่อยสู้ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หนูหน่อยพุงยุบยังจ๊ะ โชว์ผลงาน T25 เน้อ
:katai2-1:
-
เฮียหน่อยอย่าชี้้โพรงให้เฮียมี่ซิ
รู้ก็รู้อยู่ว่าเฮียหน่อยเองรุกใครไม่เป็น
ถ้าเฮียมี่อยากรับขึ้นมาจริงๆ ใครจะรุกล่ะ
มิวายต้องไปหานอกบ้านเลยนะ คนอ่านมโนบ้าง อิอิ
-
ชอนกะสก๊อตตตต~
-
จะออกกำลังกายทั้งทีต้องมีแรงจูงใจใช่มะเฮียหน่อย
ชีวิตเฮียแซ่บจริงๆ
o13 o13 :hao6: :hao6:
-
เฮียหน่อยออกกำลังดีแล้วค่ะ จะได้แข็งแรงๆ
เดี๋ยวหนูจะออกมั่ง
T25 สู้ๆ
-
คิดถึงหนูหน่อยกับเฮียอ่ะ
หนูหน่อยพุงยุบยางเอ่ย อิอิ :eiei1: :eiei1:
-
คิดถึง
..........เฮียมี่
:mew1: :กอด1:
:mew4:
-
:katai1:
อยากอ่านอีกแล้ววว :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ตอนนี้พุงไอ้หน่อยยุบๆป่องๆครับ
T25...ทำให้พุงไอ้หน่อยยุบ
บุฟเฟ่ต์...ทำให้พุงไอ้หน่อยป่อง
จึงเป็นที่มาของ...
"มโนที่สาม.....บุฟเฟ่ต์มาเนีย" ครับผม
พบกันพรุ่งนี้ครับ...เฮียออกรอบ...ไอ้หน่อยออกแรง...จิ้ม(แป้น)จึ๊กๆ..คริคริ
:katai3: :katai3:
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z13:
-
พี่หน่อยหาย :ling1: :ling1:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สาม....บุฟเฟ่ต์ มาเนีย....หนึ่ง
บุฟเฟ่ต์ หรือ buffet เป็นคำมาจากภาษาฝรั่งเศส
หมายถึง การรับประทานอาหารแบบที่มีอาหารว่างหลาย ๆ ชนิดจัดวางไว้บนโต๊ะ
ให้แขกที่ได้รับเชิญมาเลือกรับประทานแกล้มกับเครื่อง ดื่ม ในขณะที่สนทนากัน
ก่อนที่เจ้าภาพจะเชิญให้เข้านั่งโต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารหลักต่อไป
ปัจจุบัน คำว่า “บุฟเฟต์”ในประเทศไทย
ได้ขยายความหมายถึงรูปแบบการขายอาหารซึ่งผู้ขายจัดอาหารไว้หลายอย่าง
และคิดราคาอาหารเหมาเป็นรายบุคคล
ผู้รับประทานสามารถเลือกหยิบอาหารรับประทานเองและรับประทานได้เต็มที่ตามความพอใจ
สาระสักนิดครับผม :teach:
นอกจากอาหารจำพวกส้มตำลาบน้ำตกซกเล็กแล้ว
ผมล่ะโปรดปรานอาหารแจแปนเป็นที่สุด เมนูที่หลากหลาย วัตถุดิบที่คัดสรร
รวมทั้งรสชาติที่ปรุงแต่งปรับให้เข้ากับลิ้นคนไทย
ช่วงแรกๆที่อาหารญี่ปุ่นเข้ามาเปิดตีตลาดในประเทศ
ผมกับเฮียก็เมียงๆมองๆเลียบๆเคียงๆอยู่หน้าร้าน...(ภูเขาไฟ) ในห้างสรรพสินค้า
“เข้าไปลองกินกันดูมั๊ยเฮีย คนเยอะอ่ะ..น่าจะเวิร์ค”
ผมหยุดยืนหน้าร้าน มองโมเดลปลอมๆของอาหารและทีวีที่ถ่ายทอดกรรมวิธีประกอบอาหาร
พนักงานสาวหน้าร้านยืนทำหน้าตาเฉยเมย ตรงข้ามกับพี่ยามสูงวัยของร้านยืนยิ้มอย่างเป็นมิตร
ช่วงที่เปิดร้านแรกๆจะมีคนต้อนรับหน้าร้านสองคนครับ
ม้านั่งหน้าร้านก็มีคนนั่งรอจนเต็ม ส่วนที่ยืนออกลับมากกว่าที่นั่งกันอยู่อีก
“อยากลองก็เอาสิครับ”
เฮียตอบแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหาพนักงานสาวที่ตอนนี้คลี่ยิ้มจางๆ ผมว่านางคงเหนื่อย
“เฮียๆ...ผมว่าไม่เอาดีกว่า ไว้วันหลังเหอะ ผมรอคิวไม่ไหวหรอก”
ผมถอดใจเมื่อคะเนดูจากคนที่นั่งรอ น่าจะเป็นชั่วโมงแน่ๆ
กลับหลังหันไปกินสุกี้ร้านตรงข้ามแทน
แล้ววันหนึ่ง...จังหวะดีมาก...ร้านอาหารญี่ปุนร้านนั้น...ว่าง
อาหารอร่อยครับ รสชาติถูกปากเราทั้งคู่ o13
หลังจากนั้นไปห้างทีไรกินทุกที จนเก็บแต้มแลกพ้อยท์กินฟรี(300)ก็หลายครั้ง
และได้บัตรลด10เปอร์เซ็นต์มาครอบครอง
ต่อมาก็มาว่ากันถึง.....บุฟเฟ่ต์
ต่างจังหวัดก็เป็นพวกหมูกระทะ หัวละ 99 109 119 129 แล้วแต่วัตถุดิบ
ผมเคยไปกินกับเฮีย แต่ผมไม่ไหวจริงๆ
นอกจากเอ้าท์ดอร์แล้ว กระทะที่ร้อนระอุ และคลื่นมหาชนก็ทำผมมึนงง
ทั้งเหงื่อตก ทั้งยุงกัด
บุฟเฟ่ต์ร้านแรกที่กินบ่อยก็ร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตรงข้ามแดนเนรมิต(ทันกันป่ะครับ)
หลังจากนั้นบุปเฟ่ต์ก็ผุดขึ้นมามากมาย
ทั้งเนื้อย่าง ชาบู ติ่มซำ ขนมจีน เค๊ก อาหารนานาชาติ
แล้วเมื่อตอนปลายเดือนกค.ก็มีแคมเปญคืนกำไรให้ลูกค้า ของเครือบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่น
ทุกร้านทุกสาขา...ลดครึ่งราคา เป็นเวลา 1อาทิตย์
ผมจึงตั้งปณิธานอย่างแรงกล้าเอาไว้ว่า...จะต้องเป็นคนหนึ่งที่ไปใช้สิทธิให้ได้ :a2:
“เฮีย...วันพักร้อนยังมีอยู่ป่ะครับ”
คำนวณดูแล้วผมว่าต้องไปวันธรรมดาครับ เสาร์-อาทิตย์ ไม่มีทางทันพวกเด็กๆ
“ก็พอมีนะ ทำไมเหรอครับ”
เฮียแกก็ไม่ค่อยได้ใช้สิทธิลาสักเท่าไหร่ พอนานๆเข้าก็โดนตัดทิ้งไปเปล่าๆ
“ผมว่าจะไปกินบุฟเฟ่ต์อ่ะ ลดตั้งครึ่งน่ะเฮีย...สนป่าว”
เฮียแกหยุดคิดนิดเดียวแล้วตอบว่า
“อย่าเลยครับ...คนเยอะ”
“ก็เพราะคนเยอะไงเฮีย ผมถึงจะให้เฮียใช้พักร้อน เราจะได้ไปวันธรรมดาไง”
เห็นมะ ไอ้หน่อยมันเก่งนักเรื่องหลบหลีก
“เอางั้นก็ได้ครับ แต่ลองครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ ถ้าคนแน่น ก็ค่อยกินตอนราคาปกติ”
ผมรีบพยักหน้ากลัวแกเปลี่ยนใจ :m23:
“นิว...วันศุกร์นี้แกลางานได้ป่ะ...เฮียจะชวนไปกิน....”
ผมรีบต่อสายตรงไปหาแนวร่วมทันที
กินบุฟเฟ่ต์กับใครไม่อร่อยเท่ากินกับไอ้นิวครับ
มันกินเยอะ กินเก่ง กินน่าอร่อย
“บ่ายๆพอได้นะเฮีย เช้านิวมีประชุม”
“เออๆ...งั้นเลิกงานปุ๊บแกพาแม่มาที่สยามดิสเลยนะ กินมื้อบ่ายๆเย็นๆแล้วกัน”
กะว่าจะได้ไม่รีบมาก ได้บัตรคิวแล้วผมก็ไปดูหนัง เดินเล่น กว่าจะถึงคิวก็น่าจะพอดีมื้อเย็น
“เฮียอย่าบอกนะว่าจะไปกินบฟเฟ่ต์...ครึ่งราคา”
ไอ้นิวโวยวาย
“ถะ...ถะ...ถูกต้อง....นะ...คร้าบบบบ”
ผมเล่นมุขเก๋ากี้ก
“อย่าเลยเฮีย...น้องที่ออฟฟิตนิวไปรอมาแล้ว...คิวหลายร้อยเลยนะเฮีย”
ไอ้นิวมันดูถูกความสามารถของผม
“ก็มันวันธรรมดาอ่ะ”
“แต่เฮียอย่าลืม...วันที่1...มันต้นเดือน...แล้วเด็กมหาลัยยังไม่เปิดเทอมนะเฮีย”
ฟังแล้วใจฝ่ออ่ะ แต่อย่างที่บอก...ผมเป็นคนสู้คน :13223:
“แล้วไง...กลัวไร...เอาไว้เป็นหน้าที่เฮียเอง แกมีหน้าที่ขับรถพาแม่มา โอเค๊”
สั่งมันแต่ผมก็เริ่มไม่มั่นใจ ไอ้นิวตกปากรับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
พอผมเล่าให้เฮียมี่ฟัง
“เปลี่ยนใจเปล่าครับ รอหลังจากนี้เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง”
“แล้วมันยังไง ก็ตังค์เฮียทั้งนั้นอ่ะ ไม่รู้ล่ะ ในเมื่อเขาตอบแทนคืนกำไรให้ลูกค้า ผมจะต้องไปใช้สิทธิให้ได้”
“แล้วพาแม่ไปด้วยนี่ ไม่มีการรอเป็นชั่วโมงนะครับ”
เฮียแกไม่ยอมรอนานๆเวลาพาแม่ไปด้วย
คงกลัวแม่จะว่าลูกเขยขี้เหนียว...พามาทรมานรอคิวกินอาหารลดราคาล่ะมั๊ง
“ไม่หรอกเฮีย ผมมีแผน เราก็ออกจากบ้านแต่เช้ามืด กะไปให้ทันห้างเปิดไงเฮีย
เอาบัตรคิวเสร็จเราก็ไปดูหนัง กลับมาอีกทีถึงคิวพอดี...เจิดป่ะครับ”
ผมมีแผนอยู่แล้วล่ะ ไม่ประมาท ไม่พลาดแน่นอน
เฮียแกก็บ่นพึมพำอะไรของแกไป ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยิน
:m28: :m28:
เช้ามืดวันศุกร์
สองหนุ่มออกเดินทางตามล่าบุฟเฟ่ต์ครึ่งราคา
ผมหลับสนิทตลอดทางฝันหวานถึงอาหารอร่อยๆ
มาถึงสยามเซ็นเตอร์ ผมให้เฮียไปวนหาที่จอดรถ ส่วนผมรีบตรงดิ่งไปหน้าร้าน
ผมรู้ว่าร้านเปิด11โมงครับ นี่ 10โมงครึ่งเอง...เหลือเฟือ
แล้วผมก็สืบรู้มาว่า ที่ร้านมี61โต๊ะ เพราะฉะนั้น ผมไม่จำเป็นต้องเป็น1ใน61
ผมไม่รีบนี่นา ต้องรอแม่กับนิวด้วย
โห....คนเยอะอ่ะ...มีแต่เด็กๆอ่ะ :katai1:
ผมเดินตัวลีบไปหาน้องพนักงาน
“เอ่อ....ผมมารับบัตรคิวอ่ะ”
“ทางร้านต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะ บัตรคิว400ใบ หมดไปตั้งแต่10โมงแล้วค่ะ"
“ง่ะ...”
ผมถอยกรูดมาตั้งหลัก มองซ้ายแลขวามีแต่เด็กวัยรุ่น
“เอ่อ...น้องครับ...นี่มันอะไรยังไงอ่ะครับ”
ผมสบสายตากับน้องผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ดูท่าทางเป็นคนดี คือ...หล่อทุกคนอ่ะครับ
ตรงตามทฤษฎีของไอ้หน่อย
“คนหน้าตาดี...ย่อมเป็นคนดี” :hao6:
“ผมมาถึงยังไม่สิบโมง คิวยาวออกไปนอกห้างเลยพี่”
“ร้านแจกบัตร400ใบรวดเดียวเลยพี่”
“ไม่ถึงห้านาทีก็หมด”
“ไม่มีแจกเพิ่มแล้วพี่”
ผมรีบโทรฟ้องเฮีย :m26:
“ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะเฮีย เฮียฟ้องสคบ.ให้ผมทีสิ...แหะๆ”
ผมโวยวายเล็กๆแล้วบอกเฮียให้ไปเจอกันที่ชาบูชิ
เอาวะ พลาดโออิชิ ก็ยังมีชาบูชิ ลดครึ่งเหมือนกัน
“สุดยอด...เฮียสุดยอดอ่า...เดี๋ยวคืนนี้ให้รางวัล..คริคริ”
ผมเดินไปยังไม่ถึงหน้าร้านเฮียก็เดินมาหา พร้อมกับบัตรคิวสีขาวในมือ :katai2-1:
“97”
ฮะ ฮะ ฮ่า....ภารกิจสำเร็จ หน้าไอ้หน่อยไม่แตกแล้วเฟ๊ย
“อ่าว...แล้วแม่กะนิวอ่ะ...ทำไงดี”
ตอนนี้ไฟคิวที่โชว์มันขึ้น “85” แม่กับนิวมาไม่ทันแน่ๆ
“งั้นมื้อเย็นเฮียค่อยพาไปกินร้านอื่นก็แล้วกันนะครับ”
ผมเสนอแนะแล้วเกาะแขนเฮียอย่างไม่แคร์สายตาเด็กรุ่นลูก...หยาบคายอ่ะ
“หน่อย...”
“เราไปซื้อตั๋วหนังก่อนดีกว่าเฮีย”
รู้สึกว่าอะไรๆมันก็เป็นไปตามประสงค์
“เดี๋ยว...”
“รู้รอบหนังแล้วค่อยโทรไปบอกเวลาไอ้นิวนะเฮีย”
“ฟัง....”
“เฮียว่าหนังที่เข้าตอนนี้...”
ผมลากแขนเฮียจะออกมาจากบริเวณหน้าร้าน แต่เฮียขืนตัวไว้
“อะไรอ่ะ”
“เอ่อ...ดูที่ไฟนั่นนะครับ”
เฮียชี้นิ้วไปที่ป้ายไฟ “มี่-หน่อย”...ฮะฮะ..ไม่ใช่ล่ะ
A 13
B 85
“ก็ใช่ไงเฮีย อันบนสำหรับคนที่นั่งตรงบาร์ ที่เดี่ยว เราอันล่างแบบโต๊ะไง”
ทำไมเฮียมี่ถึงได้เข้าใจเรื่องง่ายๆแบบนี้ไม่ได้เองนะ ต้องให้ผมบอก
ถ้าไม่มีผมมาด้วยเฮียจะต่อสู้กับสังคมโลกภายนอกได้ยังไงกันนะ
“เฮ้อ....85นั่นมันจะวนจน99 แล้วเริ่ม1ใหม่..”
เฮียมองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก ประมาณรำคาญปนหน่าย
“จาก 85-99 แล้วจาก1ก็ไล่ไปจนถึง...97”
เฮียชี้มาที่ใบคิวในมือผม
“อ๊าก....เป็นร้อยคิว” :ling1:
แล้วโต๊ะก็มีไม่ถึงสิบโต๊ะ....โอ...มาย...ก๊อด
เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ
บรรยากาศระหว่างผมกับเฮียมีแต่ความเงียบ
เฮียพาผมมานั่งกินเป็ดย่างเนื้อนุ่มของโปรด ร้านตบแต่งแบบโรงเตี้ยมในหนังจีนโบราณ
เป็ดเข้าปากไอ้หน่อยก็อารมณ์ดีขึ้น
ผมโทรไปบอกไอ้นิว มันดีใจใหญ่เลย
“ดีเลยเฮีย...นิวกำลังยุ่ง บ่ายคงออกไปไม่ได้ครับ”
“ชั้นเห็นแก่งานของแกนะเนี่ย ไว้นัดใหม่วันหลังละกัน” :m19:
ผมต้องโทรไปรายงานแม่อีกที แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เออๆ...วันหลังก็ดี วันนี้แอนฟีลด์ตัวอุ่นๆ แม่ไม่อยากทิ้งหลาน”
นอกจากแม่ เมียไอ้นิว ยังมีเด็กพี่เลี้ยง...ที่แม่หอบหิ้วมาจากจังหวัดที่ผมอยู่
เป็นลูกของคนรู้จัก เอามาช่วยเลี้ยงหลาน แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้อยู่ลำพังกับแอนฟีลด์นะครับ
อย่างน้อย ต้องมีแม่หรือเมียไอ้นิวอยู่ด้วย
ตลอดเวลาที่ผมคุยโทรศัพท์ เฮียก็นั่งเฉย
“เฮียอ่ะ...อย่าเงียบดิ”
ผมอ้อนเฮียเมื่อดูหนังจบ แอบเห็นแกหลับตาอยู่พักใหญ่
“ทีหลัง ฟังกันมั่งนะครับ”
เฮียพูดสั้นๆแต่ผมเจ็บอ่ะ :mew5:
นอกจากภารกิจไม่สำเร็จ
เฮียง่วงต้องตื่นแต่เช้ามืด
ผมผิดนัดกับแม่กับนิว(แต่แม่กับนิวดีใจ)
ความมั่นใจในตัวเองของไอ้หน่อย เท่ากับ ศูนย์
:z3: :z3:
หลังเทศกาลลดครึ่งราคาได้1อาทิตย์
ผมกับเฮียก็พากันไปล้างแค้น คราวนี้กินมันมื้อกลางวันเลยครับ
ผมไปถึงหน้าร้าน11โมงครึ่ง คิวไม่มี เข้าได้เลย แม่กับนิวตามมาทีหลังใกล้เที่ยง
จังหวะที่ผมนั่งรอพนักงานจัดโต๊ะอยู่หน้าร้าน ไม่มีลูกค้าแต่ต้องรอนิดนึง(ทำไมฟ๊ะ)
มีครอบครัวหนึ่งเดินเข้ามาหาพนักงานหน้าร้าน
ผมกับเฮียนั่งเล่นอยู่แถวนั้น
จึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
:m12: :m12:
หลงเข้าไปดูซีรีย์(วาย)ทีไร ไอ้หน่อยหาทางกลับเล้าเกือบไม่ถูกอ่ะครับ
ขอโทษครับผม...หลงผิด(ของมันชอบนิ)ไปแล้วอ่ะครับ :call:
ยังมีอีกตอนนะครับ
:bye2: :bye2:
-
คิดจะไปทานเหมือนกัน แต่เห็นที่แชร์ตามเน็ตก็เลยไว้ก่อนดีกว่า
คือว่า คงจะสู้ไม่ไหว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แต่ก็คิดนะ ก็ครั้งนึงอ่ะ มันคุ้มมมมมมม :hao6: กว่าจะลดสักที
คิดว่าไปเดินเที่ยว ชิลๆๆ ละกันพี่
-
ไม่สู้ :katai5:
-
มีเหตุการณ์อะไรให้ระทึกอีกแล้วเหรอเฮียหน่อย
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
เฮียกล้ามากอ่ะ เห็นผู้คนวันแรกแล้วจะเป็นลม
รอตินต่อไป เหตุการณ์อะไรน้า
-
หนูอยู่ใกล้ยังไม่กล้าไปต่อเลยเฮียหน่อย
สู้ไม่ไหว แถวยาวมากกกกก
แต่เฮียมี่วันนี้มาดนิ่ง ขรึมๆ ดุๆ น่ะฮ่ะ
-
วันนั้นหนูก็ไปนะเฮีย ไปตอน9โมง หน้าสยามดิส
คิวยาวมากกกกกกกกกกก
เห็นคนที่ยืนรอคิวเเล้ว เราถอยดีกว่า ไม่เอาาาาาดีกว่า
อดเจอเฮียเลย (ว่าเเต่เฮียหน้าตาเป็นไงเหรอ ^^)
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สาม....บุฟเฟ่ต์ มาเนีย....สอง(จบตอน)
ผมกับเฮียมี่นั่งรอพนักงานจัดโต๊ะ...อยู่หน้าร้านบุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่น
ในตอนนั้นเอง...มีครอบครัวหนึ่งเดินตรงมาที่หน้าร้าน ครอบครัวนี้มีสมาชิกทั้งหมดสามคนถ้วน
พ่อ...อายุน่าจะหกสิบห้าอัพ แต่งตัวเรียบร้อยภูมิฐาน ถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นข้าราชการบำนาญ
แม่...อายุไล่เลี่ยอ่อนกว่าพ่อเล็กน้อย แต่งตัวสมวัย น่าจะเป็นแม่บ้าน
ลูกชาย...วัยอ่อนกว่าผมนิดเดียว แต่งตัวเสื้อเชิ้ตกางเกงสเเล็ค ดูเหมือนพนักงานออฟฟิต
ดูโดยภาพรวมก็ฐานะปานกลางไปถึงมีอันจะกิน และเป็นคนกรุงเทพ...ไม่ใช่บ้านนอกเข้ากรุงเหมือนผม
พอมาถึงหน้าร้านปุ๊บ
แม่ก็เดินนำหน้ามาเลยเป็นการบอกให้รู้ว่าครอบครัวนี้บ้านนี้...ใครใหญ่
“สวัสดีค่ะ กี่ท่านคะ”
น้องพนักงานยิ้มแย้มดี(ทุกครั้ง) ทักทายอ่อนน้อม แม้แต่วันมามาก ฮะ ฮะ...แป๊ก
“ไม่ได้เอาบัตรสมาชิกมา ลดราคาได้มั๊ยหนู”
แม่ดูคาดหวังมาก พ่อกับลูกยืนระวังหลังอยู่ไม่ไกลนัก
“ขอโทษด้วยนะคะลูกค้า ไม่ได้เอาบัตรมาใช้สิทธิลดราคาไม่ได้ค่ะ”
น้องพนักงานพูดยิ้มๆ
“ใช้บัตรประชาชนได้มั๊ยหนู”
แม่ทำท่าจะเปิดกระเป๋าถือ
“ไม่ได้จริงๆค่ะ”
น้องพนักงานรีบตอบ
ผมกับเฮียหันมามองหน้ากัน
“เฮียๆ...เลขบัตรประชาชนน่าจะใช้ได้นะ” :m26:
ผมกระซิบ
“ไม่หรอกมั๊ง ร้านเขาคงไม่ได้เซ็ทระบบถึงขนาดนั้น”
“เห็นมั๊ยพ่อ...ลืมได้ยังไง...ไม่น่าเลย”
แม่หันไปวีนพ่อไม่เบานัก หน้าแม่งอน้อยๆ :angry2:
“พ่อผิดเองล่ะแม่ น่านะ...ครั้งเดียวเอง”
พ่อแตะแขนแม่อย่างนุ่มนวล แม่มีสะบัดออกเล็กน้อย :m19:
“แม่ครับ...ผมผิดเองที่ไม่เตือนพ่อ...ขอโทษครับ”
ลูกชายที่ไม่หล่อเท่าไร ดูหล่อขึ้นมาทันตาเห็น
ถ้าเป็นลูกทั่วๆไป ส่วนใหญ่...บางคนอาจจะ...
1.เอ็ดแม่ เพราะอายที่แม่จู้จี้
2.ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่ได้มาด้วยกัน
3.หน้าหงิกหน้างอ ด้วยความอาย
แม่เม้มปากอย่างไม่พอใจ แล้วหันกลับไปหาน้องพนักงานที่ยืนยิ้มเจื่อนๆ คงกลัวโดนวีน
“แล้วที่ร้านตรวจเช็คประวัติลูกค้าไม่ได้รึไงหนู แบบในคอมอะไรแบบนี้ไง”
แม่ยังไม่ละความพยายาม
“ทางร้านตรวจเช็คไม่ได้จริงๆค่ะคุณลูกค้า ขอโทษด้วยนะคะ”
แล้วน้องพนักงานก็จบการสนทนาด้วยการพาครอบครัวนั้นไปที่โต๊ะ
อ้าวเฮ๊ย...แล้วผมกะเฮียอ่ะ :serius2:
“เชิญลูกค้าที่โต๊ะค่ะ สี่ท่านนะคะ”
น้องพนักงานคนใหม่เดินมาเรียก
โต๊ะที่ผมนั่งอยู่ก่อนโต๊ะครอบครัวเมื่อกี้ ได้นั่งโซนที่มีโซฟาเป็นล็อคมีกระจกกั้น ใกล้ๆมุมเครื่องดื่ม
“พ่อนะพ่อ...ลืมทุกทีสิ”
เสียงแม่บ่นยังลอยมาให้ได้ยิน
ผมกับเฮียนั่งที่โซฟาฝั่งเดียวกันที่โต๊ะอาหาร ผมไลน์ไปบอกไอ้นิวว่ามาถึงแล้ว มันก็ไลน์กลับมาว่าใกล้ถึงแล้วเหมือนกัน
“หน่อย...หยิบโปรโมชั่นมาดูหน่อยครับ”
เฮียชี้ไปที่กระดาษตั้งโต๊ะ พนักงานจะยังไม่รีบมาเปิดบิล อีกสักแป๊บล่ะครับ
ช่วงเวลานี้เราก็ดูโปรโมชั่นของร้านไป จริงๆที่หน้าร้านก็มีครับ แต่ผมมัวแต่หูผึ่งฟังเรื่องครอบครัวคนอื่น...ฮะ ฮะ
“สมาชิกทรู ลงทะเบียนยืนยันรับSMS ลด15เปอร์เซ็นต์ ต้องสี่คนขึ้นไป”
ผมอ่านคร่าวๆให้เฮียฟัง
“ว๊า...ผมกับเฮียไม่ได้ใช้ค่ายนี้...อดเลย”
เสียดายเหมือนกัน แต่ผมมีบัตรสมาชิกลด10เปอร์เซ็นต์
ส่วนใหญ่จะเจอโปรโมชั่นของบัตรเครดิตครับ
“นิวใช้ทรูนี่นา...”
เฮียคิดขึ้นมาได้
“เย้ๆ แล้วเราก็มากันสี่คน...คราวนี้ล่ะค่อยหายแค้นหน่อย”
เรื่องเล็กๆในชีวิตประจำวันก็ทำให้ผมมีความสุขได้ เช่นการได้ลดราคาร้านอาหาร
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง....การจอดรถ
ใช้บิลซื้อของ ตั๋วหนังมาประทับตราจอดฟรี 4-6 ชั่วโมง
ยิ่งเศษนาทีที่ไม่มากพอจะปัดขึ้น ยิ่งทำให้ผมสุขใจ คริคริ
“เอามาทุกอย่างเลยนะลูก ไหนๆก็จ่ายเต็มแล้ว”
เสียงคำสั่งของแม่ลอยตามแผ่นหลังลูกชายที่เดินผ่านโต๊ะผม
“ไม่หิวเหรอครับ”
เฮียถามผมที่ดูนิ่งเกินกว่าปกติ ที่จะต้องลุกไปสำรวจอาหาร
“เฮียไปก่อน...ผมยังไม่ค่อยหิวอ่ะ”
ผมไม่มีสมาธิกับอาหารหรอกครับ ตอนนี้กำลังสนุกกับการแส่เรื่องครอบครัวโต๊ะข้างหลัง ที่มีเพียงกระจกฝ้ากั้น
เฮียลุกออกไป ผมนั่งติดผนังก็เคลื่อนมวลสารออกมาชิดทางเดิน
หากเงียบๆนี่เสียงคุยโต๊ะข้างๆได้ยินเลยอ่ะ
“พ่อไปตักอาหารมาสิ แม่เอากุ้งเทมปุระ ขนมจีบ ฮะเก๋า..บลาๆๆๆๆ”
“จ๊ะแม่”
แล้วผมก็มองเห็นแผ่นหลังพ่อเดินจากไป สวนกับลูกชายที่เดินถือถาดมา
ในถาดมีแก้วเล็กๆนับสิบแก้ว แต่ละแก้วมีน้ำหลากสีไม่เหมือนกัน แต่ละแก้วมีน้ำแค่ครึ่งแก้ว
“ทำไมกดน้ำมาแค่นี้ล่ะลูก”
เสียงแม่โวยเล็กๆ
“ผมเอามาให้แม่ชิมก่อนยังไงล่ะครับ ถ้าแม่ชอบน้ำแบบไหน
ผมจะได้ไปเอามาให้เต็มแก้วไงครับ เดี๋ยวขอแก้วใหญ่ให้เลย”
ผมไม่อยากจะเชื่อหูว่า ในน้ำเสียงของลูกไม่แฝงความหงุดหงิดหรือไม่พอใจเลยสักนิด
ทั้งๆที่เรื่องสื่ออารมณ์นี่ไอ้หน่อยมันเชี่ยวมาก
“มาแล้วจ้า...ร้อนๆเลยแม่”
พ่อถือถาดที่ผมชำเลืองมองไม่ให้เสียมารยาทจนน่าเกลียด
ผมเห็นจานใส่กุ้งเทมปุระ1จาน น้ำจิ้มถ้วยเล็ก2ถ้วย เข่งพวกขนมจีบซ้อนกันสามสี่เข่ง
นี่แค่ขำเลืองนะ ผมบอกได้ละเอียดเลย
“ทำไมเอามานิดเดียวล่ะพ่อ แล้ว...บลาๆๆๆ...”
เสียงแม่ลอยลมมาเข้าหูผมอีกครั้ง
“พ่อกลัวแม่หิวไง แม่ทานรองท้องก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะไปเดินดูทั่วๆแล้วเลือกมาให้”
“อืม...อย่าลืมไปโชนด้านโน้นด้วยนะพ่อ”
“จ้า...แม่”
“นั่งยิ้มอะไรครับ”
เฮียกลับมาพร้อมแก้วน้ำพั้นซ์ของผม และกาแฟร้อนของเฮีย
“เฮียๆ...ถ้าเราเอาบัตรสมาชิกของเราให้โต๊ะโน้นยืมใช้ดีมั๊ยอ่ะ”
ผมกระซิบถามเฮีย กลัวเขาได้ยิน และผมว่าพนักงานก็น่าจะใกล้มาวางบิลแล้ว
“โต๊ะไหนเหรอ แล้วทำไม....นี่อย่าบอกนะว่า...เรา...”
เฮียมองตาผม สายตาตำหนิเล็กๆที่ผมไปแอบฟังชาวบ้านไม่เลิก
เฮียแกไม่ได้สนใจครอบครัวนั้นอีกเลยตั้งแต่เข้ามาในร้าน ผิดกับผมที่ตามติดต่อเนื่อง
“แหะๆ...ไหนๆเราก็ไม่ได้ใช้...ร้านอาหารเขาก็รวยออก...นะ...นะ...”
ผมต้องเอาคืนที่ผมไม่ได้ใช้สิทธิครึ่งราคา(เกี่ยว?)
“เฮ้อ...เรานี่นะ...”
เฮียมี่ถอนหายใจแรงๆ แล้ว..ล้วง...ล้วง...ล้วง....
ล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา แหม...ใจหายเบย คริคริ
เฮียส่งกระเป๋าสตางค์มาให้ผม ผมก็ค้นๆ คุ้ยๆ
“ไม่มีอ่ะเฮีย....”
ผมหาทุกซอกทุกมุมแล้วนะเนี่ย
“อืม...สงสัยลืมหยิบใส่”
เฮีย...เวลาไม่ได้มาห้าง แกจะเอาสารพัดบัตรที่ใช้กับห้าง โรงหนัง ออกหมด
เพราะในกระเป๋าตังค์เฮียอัดแน่นไปด้วยสารพัดบัตรจนตุง...อิอิ
“โห...เฮียอ่ะ...ดีนะที่มีโปร...ทรู...”
ผมงอน
“ทำไมล่ะครับ”
เฮียโอบเอวผม มิดชิดครับ ตรงที่นั่งโซนนี้ล้วงควักกันยังไงก็ปลอดภัย
อ้าว....แล้วผมจะสื่อเพื่อ....น้องๆอย่าทำตามไอ้หน่อยนะครับ
เวลาไอ้หน่อยหมั่นเขี้ยวเฮีย ไอ้หน่อยก็จะแตะๆน้องเฮียให้รู้สำนึกบ้างไรบ้าง...คริคริ
“ถ้าเฮียไม่ได้เอามาแล้วไม่มีโปรนะ ผมจะวีนให้มากกว่าครอบครัวนั้นเลยอ่ะ”
ผมกระซิบข้างหูเฮีย แล้วแอบหอมแก้มไปหนึ่งฟอด เมื่อเฮียเอียงแก้มมาให้
มือเฮียที่โอบเอวเลื่อนลงมาด้านหลัง แล้วผมก็โดนบีบก้นเบาๆ
“สู้เหรอ...เฮีย”
ผมปล่อยให้เฮียทำตามใจปรารถนา โดยที่ผมก็แตะน้องชายเฮียไม่เบานักเพื่อเป็นการเตือนสติ คริคริ
“เดี๋ยวเหอะ แสบนักนะ”
เฮียบีบก้นผมอ่ะ ไอ้เฮียบ้า
“ทำไรกันอยู่จ๊ะ”
เสียงคุ้นๆ คุ้นมาตั้งแต่เกิดเลยวุ๊ย o2
ผมกับเฮียรีบผละออกจากกัน ก็ตอนนี้เรานั่งเบียดกันไปมาอย่างหนุกหนานอ่ะ
“หวัดดีครับเฮียหมอเฮียหน่อย...อ้าว...ทำไมหน้าแดงๆทั้งคู่เลยครับ”
ไอ้นิว....แกไม่ต้องพูดทุกอย่างที่เห็นก็ด้าย :katai1:
ขากลับบนรถ
ผมอิ่ม...อิ่มท้องกับอาหารบุฟเฟ่ต์
ผมอิ่ม...อิ่มใจ...อุ่นใจ เมื่อได้มาเจอแม่ และเห็นว่าแม่มีสุขภาพแข็งแรงดี
ผมอิ่ม...อิ่มกับความรักที่เฮียมอบให้ มากมั๊ย...ผมไม่รู้...แต่....สม่ำเสมอ และมั่นคง
“ไม่ง่วงเหรอครับ”
เฮียแปลกใจที่ผมยังนั่งตาแป๋ว ไม่มีวี่แววง่วงนอน
“ไม่ค่อยอ่ะ”
“คิดอะไรอยู่ครับ”
จริงๆคนนั่งต้องชวนคนขับคุยแก้ง่วง แต่เฮียมักจะเป็นฝ่ายชวนผมคุย
บางทีผมอยากจะนั่งคิดพล็อตนิยายเงียบๆบ้างไรบ้างก็ไม่สามารถ
“เฮีย...ผมชอบครอบครัวนั้นจัง”
ผมตะแคงตัวหันหน้าไปหาเฮียเต็มตัว
“ทำไม...เยอะไปแล้วนะ....”
ความเร็วรถเพิ่มขึ้นจนรู้สึกได้ เสียงเฮียก็ดุๆ
“เฮ่ย...เฮียคิดไปโน่น ผมหมายถึงว่า ครอบครัวเขาน่ารักดี
ถึงแม้แม่จะจู้จี้ แต่พ่อกับลูกก็ยอมทุกอย่าง ไม่รำคาญด้วยอ่ะ”
ผมหันกลับไปมองถนน ความเร็วของรถลดลงเท่าเดิม
“คนเรา...ตอนแรกก็อยู่ด้วยกันได้จากความรัก พอนานๆไปก็อยู่ด้วยความอดทนเนอะ”
ผมคิดอะไรผมก็พูดออกไป
“อืม...”
เฮียหันมาสบตากับผม แล้วหันกลับไปมองทาง
“เฮีย...เฮียต้องอดทนกับผมมากป่ะ”
ผมทำเสียงอ้อน ด้วยรู้ว่าพฤติกรรมของผมที่ผ่านมา มันแย่มากเหมือนกัน
ทั้งขี้เกียจและเอาแต่ใจ
ตื่นนอนก็ทีหลังเฮีย เฮียต้องปลุกผมทุกเช้า และเป็นเฮียอีกที่พับผ้าห่ม
ตอนนอน ผมก็ต้องให้เฮียเรียกแล้วเรียกอีก จนบางคืนเฮียงอน ขึ้นนอนโดยไม่มีการกู๊ดไนท์คิสกับผม
“ไม่หรอกครับ...”
เฮียมี่ตอบโดยไม่ต้องหยุดคิด
“เฮีย...ต่อไปผมจะพยายามทำตัวให้ดีขึ้นนะเฮีย”
คนเราคิดจะเปลี่ยนแปลงปรับปรุงก็ต้องเริ่มจากตัวเองนี่ล่ะครับ
“ถ้าอยากทำก็ทำเถอะ แต่ถ้าฝืนใจมากก็ไม่เป็นไรครับ”
เฮียเหมือนรู้จักตัวผมดีกว่าผม
"จะดีเหรอเฮีย...ผมกลัวเฮียจะเบื่อผมอ่ะ"
ทำตัวแบบผมนี่ มันยิ่งกว่าผมเป็นลูกเฮียอีกครับ
ไอ้ที่ว่าผมจะปรนนิบัติเอาใจน่ะ น้อยมาก ถ้าไม่นับเรื่อง...อย่างว่า...ไอ้หน่อยไม่มีอะไรดีเลย
พักหลังๆ...ผมรู้สึกนอยด์ขึ้นมาเองบ่อยๆเหมือนกัน
ยิ่งเฮียดีเท่าไร ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยคู่ควรนัก
ถ้าสักวันเฮียเบื่อผม ก็ไม่ต้องแปลกใจเลย
"คิดมากอีกแล้วนะเรา"
เฮียละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมาแตะต้นขาผม
"เฮียอยากให้ผมเปลี่ยนตัวเองอย่างไรบ้างครับ ผมจะได้..."
เราก็ต้องถามความต้องการของลูกค้าถูกมั๊ยครับ
"เป็นอย่างทุกวันนี้ล่ะครับ เฮียรับได้"
เฮียมี่พูดยิ้มๆ
:m20: :m20:
ทุกท่านได้ยินเหมือนผมมั๊ยครับ
เฮียมี่บอกผมว่า...
"เฮียรับได้"
ก๊ากๆๆๆๆๆๆ
"ไอ้หน่อยจะได้รุกแล้วครับ"
แต่เดี๋ยวนะ...
ไอ้หน่อย
มัน
"รุกไม่เป็นอ่ะครับ"
:ling1: :ling1:
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
:L1: :L1:
-
เฮียหน่อยไม่อายสายตาหมูเห็ดเป็ดไก่เลยเหรอ
-
อ่านครอบครัวที่พี่หน่อยเล่าแล้วรู้สึกดีนะ
ถึงแม่จะจู้จี้ ขี้บ่น แต่พ่อกับลูกก็ใจเย็น และคอยดูแล โดยไม่หงุดหงิด
เรื่องที่ควรจะร้อน ก็กลายเป็นเรื่องเย็นๆ สบายๆไป ดีจัง แค่เราใจเย็นลง บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไป
เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ อย่าไปคิดว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรเลย ให้คิดว่าถ้าเราไม่ได้ทำแล้วมองย้อนกลับมาจะเสียดาย
ที่ไม่ได้ทำดีกว่านะ :L1:
-
เป็นครอบครัวที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากๆ
ขนาดอิชั้นว่าใจเย็นๆ บางทีก็หลุดเหมือนกันเจอหลายๆ รอบแบบนี้
-
ยังไม่ลืมที่จะให้เฮียมี่รับอีกเหรอคะ 555
แต่ครอบครัวนั้นก็น่ารักจริงๆน่ะแหล่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮี่ยมี่น่ารักเน๊าะ หนูหน่อยก็อ้อนได้น่ารักเหมือนกัน
ขอบคุณที่สอดเรื่องของชาวบ้านแล้วเอามาเล่าให้ได้อ่าน
ทำให้ได้คิดว่าถ้าเราใจเย็นลงสักนิดก็จะเป็นการลดอุณหภูมิความขัดแย้ง
และการทะเลาะวิวาทกันได้ สังคมก็จะสงบสุข
:mew1:
-
:impress2: :impress2: เฮียหน่อยแอบหื่น นะเนี้ย มีสะกิดกันด้วย
ชอบครอบครัวที่เฮียหน่อยเล่า ...แอบคิดถึงมนุษย์แม่เลย
เวลาไปไหนแล้วลืมเอาบัตรส่วนลดไปด้วยเนี้ย... เข้าใจอารมณ์นี้เลย ( จนบัตรหมดอายุ)
มาต่อ SEASON 3 เร็ว ๆ นะเฮีย ...
( เข้ามาอ่านทุกตอนนะคะแต่เม้นต์ในโทรศัพท์ลำบากมากชอบสะกดคำให้ มาเม้นต์ให้อีกทีต้องในเครื่อง)
-
เฮียมี่+เฮียหน่อยน่ารัก :mew1:
-
เฮียมี่น่ารัก (โดนเฮียหน่อยเตะ ) >_<
-
เฮียมี่กำลังจะหวาน เฮียหน่อยสะกัดจุด ล้มทุกทีเลยอ่ะะ
55555
แต่เห็นด้วยน่ะค่ะืครอบครัวนั้นน่ารักจริงๆ
ยิ่งลูกชายที่โตแล้วเห็นแบบนี้น้อยมากเลย
รักเฮียมี่ รักเฮียหน่อย รักดุ๊กดิ๊ก อัพต่อน่ะค่ะ><~
-
เฮียหน่อย แสบเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
-
เฮียหน่อยนี่ยังฮาเหมือนเดิม
ยังอยากให้เฮียมี่เป็นรับอีกเหรอ :z2:
เฮียมี่น่ารักมาก รักเฮียหน่อยสุดๆ
อ่านแล้วมีความสุขตาม
รอเฮียน๊า :pig4:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สี่....เฮียมี่น๊อตหลุด....หนึ่ง
ยังคงจำกันได้ดีนะครับว่าเวลาเฮียมี่แกโมโหหึงหรือน๊อตหลุดเป็นยังไงบ้าง
นั่นมันเรื่องในอดีตกาลนานมาแล้วครับผม
มาดูพฤติกรรมน๊อตหลุดของเฮียมี่...ที่รักของผม
ที่ได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตามวัยและกาลเวลาที่เพิ่มมากขึ้นกันบ้างครับ
:give2: :give2:
ย้อนวัยไปตอนที่ไอ้หน่อยนุ่งกระโปรงบานกางเกงขาสั้น...เย้ย...ม่ายช่าย
ย้อนไปตอนที่ไอ้หน่อยเรียนอยู่ชั้น...ม.หก ครับผม
เพื่อนที่สนิทก็เป็นเพื่อนในห้องเกือบทั้งหมดล่ะครับ
สามารถไปกินข้าวด้วยกันได้ทุกคน แต่เตะบอลด้วยไม่ได้สักคน
เพราะ...ไอ้หน่อยไม่ชอบเล่นกีฬาที่ทำให้เหงื่อแตก ตัวเหม็นครับผม...ฮะ ฮะ
ในห้องมีเพื่อนที่ออกสาวอยู่หนึ่งคนถ้วน...ชื่อ...นังสมศักดิ์
สมศักดิ์เป็นลูกหม้อ(เด็กนักเรียนที่เข้าเรียนมาตั้งแต่ประถม)ของโรงเรียน
เป็นที่รู้จักกันดีของนักเรียนทุกระดับชั้น ฮีแสดงจุดยืนอย่างชัดเจนในการแสดงออกว่า ฮีเป็น...กระเทย(หัวโปก)
เริ่มจาก...
ทาแป้งที่หน้าขาววอก หวีผมเรียบแปล้ ใส่น้ำหอมอย่างเยอะ ทาลิปมันออกสีนิดๆ
เสื้อนักเรียนบางกว่าปกติ เห็นเสื้อกล้ามสีขาวข้างใน จะไม่แปลกถ้าไม่ใช่เสื้อกล้ามที่เป็นรูทั้งตัว
กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินเข้มหรือกรมท่า สั้นถึงสั้นมาก ฟิตกระชับรับสัดส่วน
อันได้แก่บั้นท้ายหรือก้นที่งอนขึ้นมามากกว่าคนทั่วไป
ทำให้เป้ากางเกงด้านหน้าตึง เป้าด้านหลังเข้าวินไปที่ร่องก้น
ฮีมักเดินตูดบิด เอากระเป๋านักเรียนแบนๆปิดเป้าหน้าบ้างหลังบ้าง
“สมศักดิ์ทำไมนายต้องคอยเอากระเป๋าปิดเป้ากางเกงด้วยอ่ะ”
ผมทนไม่ไหวเลยถามฮีตรงๆ ในจังหวะที่อยู่กันสองคนตรงทางเดิน
“นังหน่อยน้อยหอยสังข์ เมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกชั้นว่าสมศักดิ์ซะที...ห๊ะ”
ฮีสะบัดหน้าใส่ผม :m19:
“โทษที...อ่ะๆ...หยีจ๋า...ทำไมหยีต้องเอากระเป๋าปิดเป้าตุงๆล่ะ”
หนอย...จากสมศักดิ์ฮีให้เรียก... “ลูกหยี” ช่างใกล้กันมาก
“หล่อนไม่เห็นรึไงยะว่ากางเกงหยีมันเข้าวินน่ะ”
“แล้วจะใส่คับขนาดนี้ทำไมอ่ะ ใส่แล้วต้องคอยปิดคอยดึง รำคาญแทน”
ผมว่าฮีต้องระคายง่ามก้นมั่งล่ะครับ ห้าวันเต็มๆต่ออาทิตย์
“มันเรื่องของชั้น เซ็กส์แอพพลิวน่ะ...รู้จักมั่งมั๊ยยะนังหน่อย”
“เออๆ..ช่างเหอะ เอ่อ...แล้วทำไมหยีไม่เรียกเราเหมือนเพื่อนคนอื่นล่ะ
มาเรียกนังมั่งล่ะ หล่อนมั่งล่ะ เราไม่ได้เป็นตุ๊ดนะ”
บางครั้งผมก็เคืองหยีเหมือนกันที่เรียกผมเหมือนผมเป็นเพื่อนสาว
ทั้งห้องเลยนะครับ ผมโดนเรียกแบบนั้นอยู่คนเดียว
แม้แต่เพื่อนซี้ของหยีที่อยู่ห้องเดียวกัน ที่ชื่อ...โต้ง ยังไม่โดนเรียกเลย
โต้งตัวสูงมากสูงที่สุดในห้อง หุ่นแมนๆ ผมหยักศกตาหวาน จัดได้ว่าหล่อ
โต้งนี่สาวๆติดกันเกรียว โต้งก็หยอกสาวๆทีเล่นทีจริง มีแต๊ะอั๋งเล็กๆ
แต่ที่น่าแปลกคือ โต้งเห็นผมเป็นไม่ได้ ชอบเข้ามาใกล้มาเบียดมากระแซะ
มาถึงตอนนี้ที่ผมมองย้อนคิดไป :teach:
ผมว่าโต้งน่าจะเป็นไบ และสับสนไม่รู้ว่าตัวเองชอบแบบไหน
วาเลนท์ไทน์โต้งยังเอาดอกกุหลาบที่ได้จากสาวๆมาให้ผมทั้งหมดเลย
ตอนนั้นผมก็ใสๆ ไม่ค่อยคิดมาก เพื่อนชอบเราก็ดีกว่าเกลียด
ดังนั้นไม่ว่าเจอผมที่ไหนในรั้วโรงเรียน โต้งจะเข้ามาทักทายมาหยอกผมอยู่ประจำ
ผมจะไม่รำคาญเลยถ้าไม่มีเพื่อนต่างห้องของโต้งอีกคนติดสอยห้อยตามมาด้วย
“ต่อ” เป็นเด็กห้องคิงส์ ที่เรียนเก่งมากๆ
หยี โต้ง และต่อ สนิทกันมาก เรียกว่า ตายแทนกันได้(มั๊ง)
ต่อ...รูปร่างไม่สูงเท่าโต้ง แต่ก็หุ่นแมนมีมัดกล้ามสวย หน้าตาก็เป็นรองโต้งแต่ยังจัดว่าหล่อ
ดวงตาโตๆของต่อมักจะเชื่อมและเยิ้มเวลามองผม ผมเกลียดสายตาจาบจ้วงดูหยาบโลนของต่อ
แต่ผมชอบมองริมฝีปากของต่อเป็นรูปกระจับสวยทีเดียว
ช่วงเวลาก่อนเข้าเรียน เวลาพัก สามคนนั้นมักอยู่ด้วยกันเสมอ
แม้แต่ในเวลาเรียนที่ต่อจะไปเข้าห้องน้ำ ต่อจะต้องเดินผ่านห้องผม
ต่อจะเดินลากรองเท้าช้าๆแล้วชำเลืองเข้ามาในห้อง
หยีกับโต้งก็จะต้องเกิดอาการอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาทันที
พอกลับมาผมจะได้กลิ่นบุหรี่จากเสื้อของโต้งอยู่เสมอ
โต้งตัวสูงต้องนั่งหลังห้อง ผมสูงน้อยก็นั่งแถวสอง ทั้งๆที่คนข้างหน้ามันสูงกว่าผม
แต่ผมไม่ยอม ผมอายที่จะยอมรับว่าเตี้ยสุดในห้อง
บางคาบที่อาจารย์ใจดี โต้งมักจะมานั่งหลังผม ไม่รู้ว่าไอ้คนข้างหลังผมมันยินยอมรึเปล่า
“หน่อยๆ...”
โต้งมักจะเรียกให้ผมหันไป ถ้าผมไม่หันก็สะกิดไหล่
“ฟอด”
“เฮ๊ย...ไอ้บ้า...”
โต้งมันมักจะยื่นหน้ามารอในระดับที่ผมหันไป แก้มของผมจะชนกับจมูกของมัน
ผมทั้งด่าทั้งทุบมันจนเหนื่อยจนระอา มันก็เลิกไปวันสองวันแล้วก็ทำอีก
เพื่อนๆในห้องเห็นกันจนชิน มีแต่คนหัวเราะ แต่ไม่มีใครกล้าล้อ
ผมมารู้ทีหลังว่าโต้งมันนักเลงพอตัว เพื่อนๆไม่กล้าไปยุ่งกับมัน
ที่ผมทุบมันเพื่อนๆยังหวาดเสียวแทนว่าผมจะโดนชกกลับ
แต่ตอนนั้นผมไม่รู้หรอก ผมแค่รำคาญมันและไม่อยากมีเรื่อง :เฮ้อ:
“หยี...เราไม่ชอบต่อเพื่อนนายเลย มันชอบมองเราแปลกๆ”
วันหนึ่งผมบอกกับหยีเพราะเบื่อหน่ายที่หันไปทางไหนก็เจอตาโตๆเชื่อมๆเยิ้มๆของต่อ
“แกไม่รู้เหรอว่า...มันชอบ...”
หยีมันพูดออกมาหน้าตาเฉย
“เฮ๊ย...เราไม่ใช่ตุ๊ด เราไม่ได้ชอบ...ผู้ชาย”
ผมรีบแก้ตัว แล้วคิดต่อท้ายประโยคว่า...ยกเว้นเฮียมี่..คริคริ
หยีเล่าเรื่องครอบครัวของต่อให้ผมฟัง ทำให้ผมมองต่อในแง่มุมที่ดีขึ้นบ้าง
ต่อกับเต็มพี่ชายฝาแฝด แต่หน้าไม่เหมือนกันอาศัยอยู่กับยาย
แม่ต่อเป็นคนไทย พ่อเป็นลูกครึ่งลาวกับฝรั่งเศส ทั้งคู่ไปทำงานที่ลาวตั้งแต่ต่อยังเล็กๆ
ต่อเป็นคนขี้เหงาเพราะไม่ค่อยถูกคอกับพี่ชาย มีเพียงหยีกับโต้งที่เป็นเพื่อนรัก
เพื่อนส่วนใหญ่แม้กระทั่งครูที่สอนมักจะเรียกสามคนนี้ว่า... “สามทหารเสือ”
แต่ต่อก็ฐานะดีนะครับ มีมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆ มีของใช้ดีๆแพงๆ
ช่วงเทอมสองปลายๆใกล้สอบ พวกเราเริ่มเขียนสมุดเฟรนด์ชิพกัน
ผมอุตส่าห์เก็บตังค์ค่าขนมซื้อมากับเขาเล่มหนึ่ง ราคาก็ร้อยกว่า
เป็นสมุดเล่มสีส้มสวยมาก หน้าปกเป็นรูปตัวการ์ตูนน่ารัก กระดาษด้านในก็เป็นสีส้ม
ทุกแผ่นมุมล่างจะมีรูปตัวการ์ตูน ใครเห็นก็ชื่นชมว่าสมุดเฟรนด์ชิพของผมสวยกว่าใครๆ
การเขียนเฟรนด์ชิพเมื่อเราเขียนของเพื่อนคนหนึ่งเสร็จแล้ว
เราก็ส่งต่อให้เพื่อนคนที่ยังไม่ได้เขียน แต่ส่งกันแค่เพื่อนในห้อง
ส่วนเพื่อนต่างห้อง เจ้าของก็จะเป็นคนเลือกให้เขียนเอง
“สมุดของเราอยู่ที่ใคร”
มันคือประโยคคำถามที่มักได้ยินในช่วงนี้ครับ
สมุดเฟรนด์ชิพของผมเริ่มต้นที่...โต้ง
“ให้โต้งเป็นคนแรกนะหน่อย”
“อืม...ได้สิ”
หลังจากที่อวดสมุดเฟรนส์ชิพกันจนหนำใจก็เริ่มแจกจ่ายกันในหมู่เพื่อน
“ฮะ ฮะ..ใจง่ายว่ะ”
นังหยีมันหัวเราะเยาะผมที่ไม่ทันมุขกระบือของไอ้โต้ง
“ไอ้...เชี้ย”
ผมเผลอด่าออกมาไม่ดังนัก
“ว่าไงนะ”
หยีมันหูไว
“เอ่อ...เราว่าเสื้อหยีมันเลอะๆน่ะ”
ผมหัวไวปานวอก
“อร๊าย...ไม่ได้การ...ไปห้องน้ำก่อนล่ะ” :hao7:
“โต้งเขียนเสร็จยัง”
วันต่อมาผมก็ถามโต้ง ส่วนใหญ่ก็ประมาณหนึ่งวันครับ เอากลับไปเขียนที่บ้าน เช้ามาก็ส่งต่อเพื่อน
“โต้งให้หยีไปแล้ว”
“หยี...สมุดเฟรนส์ชิพเราอ่ะ”
ผ่านไปเป็นอาทิตย์ ผมไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน
“ส่งต่อเพื่อนในห้องไปแล้วล่ะ”
หยีมันตอบแต่หลบตา
“ส่งให้ใคร”
ผมฉุนเล็กๆ เมื่อไม่เห็นวี่แวว
“ก็ส่งต่อๆกัน จำไม่ได้แล้วว่าให้ใครไป เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ”
ผมรออีกสองสามวันด้วยความหงุดหงิด
ตอนก่อนครูจะเข้าห้องผมก็เดินไล่ไปตามโต๊ะเพื่อนแต่ละคน
ถามทุกคนซ้ำๆว่าได้เขียนสมุดเฟรนด์ชิพของผมรึยัง
ปรากฏว่า.....ไม่มีใครได้เขียนเลย
“มันยังไงกันแน่หยี อย่าบอกนะว่าทำของเราหาย”
ผมโกรธมาก เสียดายของด้วย
ผมไม่พูดกับหยีอีกเลยเพราะหยีไม่ยอมตอบอะไรทั้งนั้น :m16:
“หน่อย...ไอ้ต่อมันเอาไป”
โต้งเป็นคนที่ทนไม่ไหวจึงเป็นคนมาบอกผม ผมหันไปมองหน้าหยีที่ทำหน้าเจื่อนๆ
“เฮ้อ....มันจะเอาไปทำไม เราไม่ได้จะให้มันเขียนซะหน่อย”
ผมบ่นอย่างเซ็งๆ :serius2:
“ต่อ...เขียนเสร็จยัง”
“ต่อ...เมื่อไหร่จะเอาสมุดมาคืน”
“ต่อ...เรายังไม่ได้ให้เพื่อนในห้องเขียนอีกหลายคนนะ”
“ต่อ...ถ้านายยังไม่ได้เขียนก็เอาคืนมาก่อน”
“ต่อ...ไม่ต้องเขียนเลย เอามาคืนด้วย”
ผมเหนื่อย ผมโมโห ผมโกรธ ผมหงุดหงิด แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ :katai1:
“หน่อย....ใจเย็นๆสิอย่าทำหน้างอเดี๋ยวไม่น่ารักน้า”
“หน่อย....ต่อยังไม่มีอารมณ์อ่ะ”
“หน่อย...รออีกนิดนะ ใกล้เสร็จแล้ว”
“หน่อย...รับรอง คืนก่อนสอบแน่นอน”
“หน่อย...ว๊าแย่จัง เมื่อคืนเผลอหลับคาสมุดเลย”
ผมต้องคอยตามตื้อไอ้ต่อ ตอนนี้กลายเป็นมันหลบหน้าผม
ผมเจอมันที่ไหนผมก็รีบวิ่งเข้าไปหามัน
เพื่อทวงถาม.....สมุดเฟรนด์ชิพ
:katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
-
เฮียหน่อยย้อนอดีต เอาอีกๆๆๆ
:pig4: :pig4:
-
:katai1: มาต่อเร็ว ๆ เลย เฮียหน่อย....
-
แล้วเฮียมี่รู้ยังไงนี่
-
ย้อนอดีตน่าสนุก รออยู่นะพี่หน่อย
-
อย่าบอกนะ ว่าเจอกับเพื่อนโต้ง
แล้วแกล้งจุ๊บแก้มเฮียหน่อย
-
แล้วไงต่ออ่ะ เฮียยย
-
:pig4:
รอดูเฮียมี่น๊อตหลุด
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สี่....เฮียมี่น๊อตหลุด....สอง
ผมตามตื้อทวงสมุดเฟรนด์ชิพคืนจากไอ้คุณต่อจนอ่อนใจ
และผมก็จำต้องยอมยกมือ(ชูนิ้วกลาง)ให้มัน เป็นการยอมแพ้ไปในที่สุด
ผมเจียดเงินค่าขนมอันน้อยนิดของผมไปซื้อสมุดเฟรนส์ชิพเล่มใหม่
แน่นอนว่า....
มันสวยน้อยกว่า เล่มเล็กกว่า มีลวดลายจิ๊บจ๊อยกว่า ราคาถูกกว่า ของเดิม
พอผมเลิกตามตื้อตามทวงคืนสมุดเฟรนด์ชิพ ไอ้ต่อก็เริ่มกลับเข้ามาในวงจรชีวิตอันสงบของผมอีกครั้ง
คราวนี้มันอาการหนักหนากว่าเดิมหลายเท่าครับ
เพราะ...มัน....แอบถ่ายรูปผม
ทั้งตอนกินข้าว ตอนคุย ตอนยิ้มหัวเราะ ตอนเรียน ตอนพละ ตอนอ่านการ์ตูน ตอนทำเวร ตอนเข้าแถว
นี่ถ้าตามไปถ่ายตอนผมปลดทุกข์ได้มันก็คงจะทำ
จนถึงขั้น...ถ่ายรูปคู่ระหว่าง...ผมกับมัน
อย่าคิดว่าผมใจง่าย ยอมไปเข้าเฟรมกับมันนะครับ
มันทำเนียนย่องมาด้านหลังผมตอนทีเผลอ แล้วให้เพื่อนมันถ่ายรูปให้ มีทั้งระยะประชิด ระยะใกล้และไกล
“หยี...เราเกลียดเพื่อนนายมากถึงมากที่สุดเลย” :serius2:
ผมบอกหยีไปโดยไม่อ้อมค้อม หยีมันก็ตอบแบ่งรับแบ่งสู้ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
โต้ง....กลับเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปจนเห็นได้ชัดเจน
โต้ง....ดูหงอยๆเศร้าๆ พูดน้อยลง ไม่ค่อยสบตาผม
โต้ง....ยังมานั่งข้างๆผมในเวลาพัก แต่ไม่เบียดไม่ชิด ไม่มองหน้าและไม่พูด
โต้ง.....ยังมานั่งหลังผมในบางคาบวิชา แต่ไม่เรียกไม่สะกิดให้ผมหันกลับไปหา
“โต้งเป็นอะไรไปน่ะหยี ดูเงียบๆ” :m26:
ผมสังเกตว่าเวลาต่อเข้ามาโต้งจะลุกหนี หรือเมินหน้าไปอีกทาง
“ไม่มีไรหรอก มันนอยด์เอง”
ข่วงสองสัปดาห์สุดท้ายก่อนสอบ
หยีดูหลบๆเลี่ยงๆในการตอบคำถามผม
โต้งดูขรึมๆ เครียดๆ
ต่อเสียอีกกลับแสดงออกโจ่งแจ้งว่าชอบผม
วันสอบวันสุดท้ายผมได้รับของขวัญหนึ่งห่อ...ครับ...มันไม่ได้เป็นกล่อง
มันเหมือนเอากระดาษห่อของขวัญมาห่อของสิ่งนั้นโดยไม่ใส่กล่องเสียก่อน
ริบบิ้นโบว์ไม่มี จับดูผมก็รู้ว่ามันเป็นสมุด.....
มันคือ...สมุดเฟรนชิพสวยเว่อร์เล่มเก่าของผม
น้ำตาผมแทบไหลเมื่อแกะกระดาษของขวัญสีชมพูลายกุหลาบสีแดงสุดสยองออกมาดู
สมุดเฟรนด์ชิพสีส้ม...เมื่อครั้งหนึ่งในอดีต...งามหรูราคาแพง
แต่ตอนนี้ของๆผมไม่หลงเหลือสภาพเดิมให้เห็นเลยครับ
มันกลายเป็นสมุดเก่าๆที่ผ่านการใช้งานมาหนักมากเล่มหนึ่ง
มีรอยเลอะประปรายให้เห็นตั้งแต่ปกหน้า กระดาษแผ่นแรก จนถึงกระดาษแผ่นสุดท้าย และปกหลัง
ที่แย่ที่สุด คือ กลิ่นบุหรี่ที่อบอวลไปทั้งเล่ม
ผมพลิกกระดาษเปิดออกดูแต่ละครั้งแต่ละแผ่น กลิ่นบุหรี่ก็โชยขึ้นมากระทบจมูกผม
มาสำรวจความเสียหายกันครับ :a5:
นอกจากความสกปรกและกลิ่นบุหรี่แล้ว
หน้าแรกที่ผมได้เอารูปนักเรียนขนาดสองนิ้ววางแปะไว้ตรงกลางหน้า เพื่อเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของ
บัดนี้มันกลายเป็นรูปคู่ของผมกับไอ้ต่อไปเสียแล้ว
ในรูปผมกำลังนั่งก้มหน้าอ่านการ์ตูน โดยมีชัตเตอร์เกาะติดวิญญาณอยู่ด้านหลัง
ไอ้ต่อมันเสนอหน้ามาอยู่ด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้
หน้าถัดๆมา ทำผมอึ้งไปพักใหญ่
นี่มันเฟรนด์ชิพของผมหรือไดอารี่ของไอ้ต่อกันแน่
แถมยังมีรูปผมในอิริยาบถต่างๆแปะไว้เป็นรูปภาพประกอบข้อความอีก
ปัจจุบัน...น่าเสียดายที่สมุดมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ครับ
คงจะช่วงย้ายบ้านไม่รู้ว่าเผลอไปอยู่ในกองบริจาค หรือชั่งกิโลขายไปแล้ว(โทษทีนะต่อ) :call:
ไอ้ต่อมันใช้เวลาเดือนกว่าๆในการเขียน...ไดอารี่ชีวิตประจำวันของมัน
แต่มันดันเชียนบนสมุดเฟรนส์ชิพเล่มสวยของผม
ผมจะยกตัวอย่างเท่าที่พอจะจำได้นะครับ มันมีทั้งบทกลอน เนื้อเพลง สารพัด
“วันนี้หน่อยน่ารักมาก ยิ้มให้ต่อด้วย (ถึงแม้จะยิ้มเลยไปให้คนข้างหลัง)
ต่อเดินผ่านห้องหน่อยวันละหลายรอบ ไม่ได้ปวดฉี่แต่อยากเห็นหน้า”
“เหงาจัง...สี่ทุ่มล่ะ ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือเรียนเลย ดูหนังโป๊ดีกว่า”
“สูบบุหรี่มันก็คลายเครียดแก้เซ็งได้เหมือนกันนะ
แต่ต่อให้สัญญานะว่าจะพยายามให้น้อยลง เดี๋ยวปากดำแล้วหน่อยจะจุ๊บไม่ลง”
“มีเพื่อนมันบอกว่าหน่อยมีแฟนแล้ว ต่อ...โดดเรียนแม่งเลย กลับมานอนดูดบุหรี่อยู่ที่ห้อง”
“เขาเป็นของคนอื่น เขียนมันไว้ในใจ”
“หันมามองกันบ้างสิหน่อย มาเป็นกำลังใจให้ต่อบ้าง”
“หน่อยมานั่งดูต่อข้างสนามบอล รู้หรอกว่ามาเชียร์ ต่อวิ่งสุดใจเลย
ชนดะ กะทำประตูให้หน่อยดู แม่ง...นอกจากแพ้แล้วยังได้แผลอีก
ไอ้เชี้ยโต้งมันก็บ้าบอคอแตก เล่นแรงอีก”
“ฝากขนมไปให้ ฝากผ่านหยี เห็นหน่อยกินแล้วต่อก็อิ่ม
นี่ถ้าหน่อยรู้ว่าเป็นของต่อ หน่อยจะอ้วกมั๊ยนะ”
“ยายน่าเบื่อ...บ่นไม่เลิก กะอีแค่ดูดบุหรี่ในห้อง จะอะไรนักหนาวะ
แต่ถ้าเป็นหน่อยบ่นนะ ต่อจะไม่เถียงสักคำ”
“หารูปหน่อยมาแปะสมุดเฟรนด์ชิพ เลือกไม่ถูกเลย น่ารักทุกรูป”
“ไอ้เต็มแม่ง...กวนตีน...มันขโมยรูปหน่อยไป เสือกเข้ามาในห้องตอนต่อไม่อยู่
เลยต่อยกับมัน ปากแตกได้เลือดเลย อยากให้หน่อยมาทำแผลให้จัง”
ประมาณนี้ล่ะครับ ผมอ่านไปขนลุกไป :a5:
“ขอหยีอ่านมั่งสิหน่อย”
ผมเล่าให้หยีกับโต้งฟัง แต่สมุดผมเก็บแอบไว้อย่างดีที่บ้านไม่อยากให้ใครเห็น
ต้องเอาถุงกระดาษมาห่อหลายๆชั้น กลัวกลิ่นบุหรี่มันโชยให้ไอ้นิวมันได้กลิ่น(ผมนอนกับมัน)
ตอนแรกกะจะฉีกทิ้งแต่ก็กลัวคนจะเจอชิ้นส่วน
จะเผาทำลายก็ใจไม่แข็งพอ เลยเก็บซุกๆเอาไว้
“อย่าเลยหยี มันน่าอายออกที่มีคนทำแบบนี้ให้ บอกตรงๆตอนนี้เรากลัวต่อมากเลย”
วันที่ผมคุยกับหยีเป็นช่วงปิดเทอม จบม.หกกันแล้วครับ
ก็มีนัดเจอกันบ้าง ติวหนังสือสอบเอ็นกันบ้าง
“อย่าคิดมากเลยหน่อย มันไม่มากวนใจหน่อยหรอกตอนนี้ที่บ้านมันยุ่งๆ”
โต้งบอกผม แล้วก็จริงดังคำโต้ง ผมไม่เจอต่ออีกเลยจนรู้ผลสอบ จนผมลงเรียนราม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“หน่อย...พรุ่งนี้ไปส่งต่อรึเปล่า”
เปิดเรียนปีหนึ่งได้ไม่ถึงสองเดือน วันหนึ่งที่ซุ้มโรงเรียนเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันถามผม
“ต่อ...หัองคิงส์อ่ะนะ”
ผมไม่แน่ใจว่าหมายถึงต่อที่เขียนไดอารี่ลงสมุดเฟรนด์ชิพของผมรึเปล่า
“นั่นล่ะ พรุ่งนี้พวกเราจะไปส่งต่อขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองกัน”
ตอนนั้นยังไม่มีสนามบินสุวรรณภูมิครับ
“อ้าว...แล้วต่อเรียนที่ไหนล่ะ”
ผมไม่ได้รู้เรื่องราวของต่ออีกเลย หยีไม่เล่า ผมก็ไม่ได้ถาม
หยีเรียนมหาวิทยาลัยที่ท่าพระจันทร์ ส่วนโต้งเรียนมหาวิทยาลัยที่บางเขน
“หน่อยไม่รู้เหรอ ต่อมันไม่ได้สอบเอ็น”
ผมนี่แย่จังไม่ได้สนใจเพื่อนเลย ทั้งๆที่จะนับไปก็สนิทกับมันพอสมควร
เอาสมุดผมไปเขียนทั้งเล่มไม่สนิทได้ไงล่ะ
คุยกับเพื่อนจนได้รู้ว่า ต่อกับเต็มจะย้ายไปอยู่อเมริกากับพ่อแม่
ซึ่งท่านได้ตัดสินใจอพยพครอบครัวไปตั้งรกรากที่นั่น รู้สึกจะทำร้านอาหารนี่ล่ะครับ
แต่ยายของต่อไม่ไป
ผมตัดสินใจที่จะไปส่งต่อขึ้นเครื่อง เรื่องในอดีตผมก็ไม่ได้โกรธอะไร
มีกลัวนิดหน่อยเพราะมันดูเหมือนพวกโรคจิตยังไงก็ไม่รู้
และผมคิดว่าเผื่อในอนาคต ผมอาจจะไม่ได้เจอต่ออีกเลยก็ได้
“โชคดีนะต่อ” :bye2:
พวกผมสิบกว่าคน แน่นอนมีหยีกับโต้งด้วย พวกเรายืนล้อมต่อเป็นวงกลม
ตอนนั้นไม่สนใจใครเลย เพื่อนผู้หญิงบางคนก็ร้องไห้
ต่อเดินวนจับมือเพื่อนทีละคน พอมาถึงผม ผมไม่อยากยื่นมือออกไปเลยแต่ไม่มีทางเลือก
ต่อเอามือทั้งสองข้างมากุมมือผมข้างหนึ่งไว้แน่นแล้วยิ้มให้ผมด้วยสายตาเยิ้มๆเหมือนเดิม
ผมดีใจและใจชื้นที่ต่อดูเป็นต่อคนเดิมจึงไม่ได้ว่าอะไร
ทั้งๆที่กับเพื่อนคนอื่นต่อแค่จับมือเดียวและปล่อยทันที
“ขอกอดทีนะ”
ผมยังไม่ทันตอบ ต่อก็เข้ามากอดผมเร็วๆแล้วปล่อย :ling2:
ผมเดินออกมาจากประตูทางเข้าของผู้โดยสารขาออกต่างประเทศด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
แต่ผมไม่มีวันลืมต่อแน่นอน
:hao5: :hao5:
สองปีที่แล้ว
หยีโทรมาหาผม
“หน่อย....วันอาทิตย์นี้ตอนเย็นมางานเลี้ยงส่งต่อด้วยนะ”
ผมอึ้งไปนานหลายวินาที รู้สึกมึนๆงงๆ
“ต่อ...ต่อมาเมืองไทยเหรอ”
ผมไม่ได้เจอต่ออีกเลยนับจากวันที่ผมไปส่งต่อที่ดอนเมือง
ต่อกลับมาเที่ยวเมืองไทยทุกปี แต่ไม่ได้กลับมาที่จังหวัดบ้านเกิด
เพราะที่นี่ไม่เหลือใครอีกแล้วสำหรับต่อ ยายต่อเสียไปแล้ว ญาติๆก็แตกกระสานซ่านเซ็นกันไป
ต่อมาพักที่บ้านหยี หยีเปิดร้านอาหารที่บ้านในซอยแถวสุขุมวิท
แล้วต่อก็จะไปเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ขึ้นเหนือล่องใต้
มาแต่ละครั้งก็สองสามอาทิตย์ และไปเมืองลาวต่อ
วันอาทิตย์เป็นวันหยุดของร้าน หยีจะจัดงานเลี้ยงส่งให้ต่อที่ร้าน จึงโทรมาชวนผม
“แล้วทำไมทุกทีหยีไม่เคยชวนเราล่ะ เราไม่ไปหรอก”
อารมณ์น้อยใจของผมมันพุ่งขึ้นมาเอง :m19:
“ขอโทษนะหน่อย ไม่สะดวกจริงๆ แต่ครั้งนี้ต่อมันอยากเจอหน่อยจริงๆนะ
เอางี้คุยกับมันเองเลยแล้วกัน มันนั่งลุ้นอยู่ข้างๆนี่แหละ”
หยีพูดเหมือนจะส่งโทรศัพท์ให้ต่อ
“เฮ้ย...ไม่เอาๆ...ไม่คุย...เออๆ...ไปก็ได้”
ผมรีบตัดบท ใจเต้นแรงมากด้วยความตื่นเต้น
:katai1: :katai1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม ตอนหน้าเจอ "นิวต่อ"ครับ
อ้อ...ไม่เกี่ยวกับไอ้น้องนิวนะครับ...แป๊ก(อีก)
:L2: :L2:
-
น่าสงสารต่อนะที่มาหลงรักเฮียหน่อยเนี่ย555
-
อยากอ่านต่อใจจะขาด
อย่าบอกนะว่า เฮียมี่ก็ไปงานกะเฮียหน่อยด้วย
เเล้ว เเล้ว เเล้วววววววววว :katai1:
เเล้วก็อาจจะจบลงด้วย :oo1: ชิมิเฮีย
-
รอเฮียมี่ น็อตหลุดอ่ะ เวอร์ชั่นปรับปรุงแล้วจะเป็นไงอ่ะ
-
ต่อกลายร่างรึเปล่า 555
-
รอน๊อตหลุดจากเฮียมี่ด้วยใจจดจ่อ
:mew4:
-
คืนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอมาแปะขอบคุณไว้ก่อนค่ะ ดีใจมากๆเลยที่เห็นคุณหน่อยมาเขียนต่อ :pig4: :mew1:
-
เฮียมี่จะน๊อตหลุดยังไงนะ..ลุ้นๆๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ผมก็จำต้องยอมยกมือ(ชูนิ้วกลาง)ให้มัน เป็นการยอมแพ้ไปในที่สุด :m20:
ต่อไม่ค่อยลงทุนเลย แทนที่จะซื้อเอง ดันเอาของพี่หน่อยไป ฮ่าๆๆๆๆๆ
เพื่อนกันอ่ะนะ อะไรที่ผ่านไปแล้ว มันคือความทรงจำที่ดี
ลุ้นงานเลี้ยงส่ง พี่หน่อยจะพาเฮียมี่ไปเปิดตัวใช่มั้ย :กอด1:
-
สงสารต่ออ่ะ
-
เฮียหน่อยไม่เคยเล่าถึงหัวข้อเรื่อง จำขึ้นใจเลย อิอิ
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สี่....เฮียมี่น๊อตหลุด....สาม
หลังจากที่ผมตกปากรับคำว่าจะไปงานเลี้ยงส่งต่อที่ร้านอาหารกึ่งบ้านของหยีและสอบถามเส้นทางแล้ว
ผมก็เกิดความวิตกกังวลขึ้นมาหลายๆเรื่อง ดังนี้
1.ผมจะขออนุญาตเฮียยังไงดี เนื่องจากเป็นคืนวันอาทิตย์
ไอ้ครั้นจะไปรถทัวร์ รถตู้ หรือขับไปเองไอ้หน่อยมันก็ไม่สามารถครับ
เนื่องจากทั้งชีวิตไอ้หน่อยมันพึ่งพิงเฮียมาโดยตลอด :sad4:
2.ผมจะแต่งตัวยังไงดีนะ สายเดี่ยวเกาะอกส้นเข็ม อาจจะไม่เหมาะ ฮะฮะ
จะแต่งปอนๆลำลองก็กลัวไม่เกิด จะแต่งเนี๊ยบก็กลัวเฮียสงสัย
3.ผมจะเอาของที่ระลึกให้ต่อดีมั๊ย มันจะน่าเกลียดโจ่งแจ้งไปเปล่า แล้วถ้าให้จะให้อะไรดี
4.ผมต้องช่วยแชร์ค่าใช้จ่ายในงานยังไง แต่ข้อนี้ไม่เท่าไร เอาเงินให้หยีช่วยค่าอาหารก็หมดเรื่อง
5.ผมจะคุยอะไรกับต่อดีนะ
6.แน่นอนผมจะต้องเจอโต้ง บรรยากาศมันจะอึดอัดอึมครึมรีเปล่านะ
ยิ่งถ้าโต้งเงียบๆขรึมๆ ผมจะทำยังไงดี
ผมคิดมากใช่มั๊ยล่ะครับ ก็ถ้าเป็นเรื่องคนที่ผมแคร์ คนใกล้ชิด ผมมักจะอ่อนไหวง่าย
:mew6: :mew6:
“เฮีย...เหนื่อยมั๊ยครับ”
ผมเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเฮียมี่ที่นั่งทำงานอยู่หน้าคอม
สองมือน้อยๆบรรจงนวดลงบนไหล่ทั้งสองข้าง
“อืม...”
เฮียยังไม่ละสายตาจากงานตรงหน้า
“เฮีย....”
ผมนวดเรื่อยไปตามต้นคอ
คราวนี้ได้ผล เฮียหยุดงานตรงหน้าถอดแว่นสายตาออกวางบนโต๊ะ
เฮียใส่แว่นเวลาใช้สายตานานๆ อย่างว่า...ตามวัย ฮะ ฮะ
ผมชอบแอบมองเวลาเฮียใส่แว่นและทำสีหน้าจริงจังใส่ใจกับงานตรงหน้า
ผมว่ามีเสน่ห์ดี คงเหมือนบางคนที่ชอบคนในเครื่องแบบว่าดูเท่ห์
แต่ผมชอบเฮียที่ดูเคร่งขรึม เวลาทำงาน เวลาอยู่ต่อหน้าคนไข้
หากแต่เวลาอยู่กับผมแล้วเฮียเหมือนแมวเชื่องๆตัวโตๆ ออดอ้อนเอาใจคลอเคลีย
เค้าชอบแบบนี้อ่ะ :hao6:
“ว่ายังไง จะอ้อนเอาอะไรครับ”
เฮียหันมาหาผม
แล้วผมก็ไม่อาจต้านแรงเฮีย จำต้องไปนั่งทำหน้าน่ารักอยู่บนตักเฮีย
แขนข้างหนึ่งคล้องคอเฮียไว้กันตก เพราะท่านั่งยังไม่ใช่ท่าถนัด(มี่หน่อยโพสิชั่น)
เป็นการนั่งตักแบบไพล่ขาทั้งสองข้างไปทางเดียวกัน
อีกมือก็ลูบไล้ใบหู หลังหู ดั้งจมูก คนใส่แว่นตามักจะเมื่อยแถวๆนี้ล่ะครับ
“เฮีย...วันอาทิตย์นี้มีงานเลี้ยงส่งเพื่อน...ผมอยากไปอ่ะ”
ผมลูบแก้มสากๆของเฮีย นี่ไม่โกนอีกแล้วนะ
“ที่ไหนล่ะครับ”
เฮียทำหน้าเคลิ้มราวกับต้องมนตร์ดำ
“ที่ร้านอาหารของหยีแถวสุขุมวิทอ่ะ”
เฮียมี่รู้จักหยี แต่ไม่รู้จักโต้งกับต่อ เพราะหยีเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดีทำความรู้จักคนไปทั่ว
“กี่โมงล่ะครับ”
เฮียมองหน้าผมยิ้มๆ
“มื้อเย็นน่ะเฮีย...ผมเกรงใจเฮีย”
ผมทำหน้าเศร้าแต่ไม่ถึงกับบีบน้ำตา แต่ภายในใจ หัวใจของผมมันเต้นโครมคราม
ตื่นเต้นเหมือนจะแอบไปหากิ๊กยังไงยังงั้นเลยครับ
“อืม....กลับดึกหน่อยก็ได้ เฮียไปทำงานสายๆได้ครับ”
เฮียมี่ก็ยังเป็นฮีโร่ที่แสนดีของผมเสมอ o13
แต่แล้ว...เป็นผมที่พลาดเสียเอง :katai1:
“เฮีย....เฮียว่าผมจะเอาเหล้าไปช่วยงานหรือเอาตังค์ช่วยค่าอาหารดี”
“เฮีย...เฮียไปรอที่ห้างนะ ใกล้ๆเลิกแล้วผมจะโทรหา รับรองก่อนห้างปิด”
“เฮีย...อย่าไปเลยอึดอัดเปล่าๆ เพื่อนผมแต่ละคนปากมันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน”
“เฮีย...ผมจะหาของที่ระลึกไปให้เพื่อน...อะไรดีอ่ะ”
“เฮีย...เพื่อนมันจะกลับไปอเมริกา งั้นผมว่าหาของไทยๆดีม๊ะ”
“เฮีย...ถ้าเป็นขนมของกินมันจะขึ้นเครื่องได้เปล่า”
“เฮีย...ถ้าเป็นตุ๊กตามันจะเด็กน้อยมั๊ยอ่ะ”
“เฮีย...ไปห้างก่อนได้ม๊ะ ไปหาซื้อของที่ระลึกก่อนไปงาน”
“เฮีย...โถเบญจรงค์ในตู้ที่เฮียได้มาตอนปีใหม่ผมขอเอาไปให้เพื่อนได้มั๊ยอ่ะ”
“เฮีย...วันนั้นผมจะแต่งตัวไงดีอ่ะ เสื้อมีแต่เก่าๆ แวะซื้อเสื้อที่ห้างก่อนได้มั๊ยอ่ะ”
“เฮีย...ผ้าใบคู่นี้มันเลอะมากมั๊ย ถ้าซักมันจะแห้งทันเปล่า”
“เฮีย...บลาๆๆๆๆๆๆ”
เยอะครับ ไอ้หน่อยมันเยอะจริงๆ เยอะจนไม่รู้ว่าเงาหัวของตัวมันเริ่มจะหายไป
“เพื่อนที่จะเลี้ยงส่งนี่เป็นใคร...ครับ”
เสียงเย็นๆแฮะ :m12:
“อ้าว...เพื่อนก็เป็นเพื่อนสิเฮีย จะเป็นผั-ได้ยัง...ไง”
ไอ้หน่อยเล่นมุขแต่เริ่มรู้สึกว่าจะกร่อยทันตา
“เอาเบอร์หยีมา...ครับ”
เฮียยื่นมือมาตรงหน้าผม จะเล่นตบแผละเหรอ
“มือถือผมอยู่ไหนน้า...เอ...อยู่ไหนน้า”
ผมทำทีหามือถือไปรอบตัว โชคดีที่มันไม่ได้อยู่แถวนี้
“....”
เฮียหน้าบึ้ง
“เฮียจะเอาเบอร์หยีไปทำไมอ่ะ มีไรก็ถามผมได้นี่นา”
ไอ้หน่อยทำใจดีสู้เฮีย ทั้งๆที่ใจสั่น(กลัวอ่ะ)
เฮียมี่ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ในเมื่อเฮียไม่พูด ผมจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เช้าวันอาทิตย์ผมก็แต่งตัวตามปกติ แต่เอาเสื้อแขวนไว้ที่ประตูด้านหลังรถสองตัว
เผื่อเปลี่ยนใจ เผื่อตัวที่ใส่ไปยับ เผื่อตัวที่ใส่ไปเลอะ
เฮียชายตาขุ่นเขียวมามองแล้วไม่พูดอะไร :m19:
“เฮีย....เฮียไปรอร้านหนังสือได้เปล่า ผมจะไปซื้อของให้เพื่อนแป๊บนึงอ่ะ”
ผมหาทางอยู่ลำพัง เพราะสำรวจดูจากกระจกในห้องน้ำแล้ว วันนี้ผมเผ้ามันดูกระเซิง
พอเฮียคล้อยหลัง ไอ้หน่อยรีบวิ่งไปร้านทำผมในห้าง
สระเซ็ทผม...จนหล่อสมกับหน้าตาแล้วเส้นผมก็ยังมีกลิ่นหอมๆด้วยดิ...คริคริ
เฮียมี่ไม่ใช่คนที่จะสังเกตความเปลี่ยนแปลงในจุดเล็กๆของผม
เพราะเฮียแกแทบไม่มองหน้าผม
“มื้อนี้กินไรดีครับ” :กอด1:
ผมกอดแขนเฮียด้วยความร่าเริง ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวเป็นที่สุด
อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะได้เจอต่อแล้ว
“เนื้อย่าง”
เฮียตอบโดยไม่ลังเล
ทั้งๆที่เฮียควรจะถามผมกลับและให้ผมเป็นคนเลือกร้านอาหารเหมือนทุกที
“เฮีย...เฮีย...ผมไม่อยากกินเนื้อย่างอ่ะ”
จะกินได้ยังไงล่ะครับ รมควันขนาดนั้นหัวผมที่อุตส่าห์ไปสระเซ็ทมามันก็เหม็นน่ะสิ
“แต่เฮีย...อยาก”
เฮียมี่ชักไม่น่ารักล่ะ พูดจาห้วนๆ หน้าหล่อๆก็บึ้งจนหมดหล่อ
“ว๊า...ทำไงดี ท้องผมมันอืดๆอ่ะเฮีย ขืนกินหนักๆมันจะไม่ย่อย เดี๋ยวปวดท้อง”
ผมหัวไวป่ะล่ะ
“....”
เฮียไม่ตามใจผมเหมือนทุกที เฮียมี่เปี๋ยนไป
“เฮีย....กินซิสเลอร์มั๊ยอ่ะ พวกสเต๊กก็คล้ายๆเนื้อย่างนะ”
ผมต้องทั้งกอดแขน ลูบแขน นวดไหล่เฮีย
“......”
เฮียทำเฉยไม่นำพา
“อ่ะๆ บอกก็ได้ ผมไปทำผมมา เดี๋ยวหัวเหม็นอ่ะครับ”
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่ไอ้หน่อยกำลังจะตายกับสายตาดุๆ และความเงียบของสูญญากาศ
แต่แล้ว...ผมก็ลากเฮียมาถึงหน้าร้านซิสเล่อร์จนได้ o13
ต่างคนต่างกิน บรรยากาศมาคุ :ling2:
“ไปร้านหยีเลยแล้วกัน”
เฮียมี่พูดกับผมก่อน แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เป็น(ไอ้)ต่อสักนิด
เมื่อเวลาในมือถือมันเป็นเวลา......ห้าโมงเย็น
“โห...งานกว่าจะเริ่มก็ทุ่มสองทุ่ม...เฮียจะให้ผมไปคนแรกเลยเหรอ”
ผมรู้ว่าเฮียมี่ไม่ใช่คนใจดีอีกต่อไป
“งั้นไปที่งานหกโมง...หนึ่งทุ่มกลับ”
ประกาศิตจากสีหน้าเย้ยๆ
“เฮียไปส่งผม แล้วกลับบ้านไปเลย ผมกลับรถตู้ก็ได้” :ซูโม่:
ไอ้หน่อยมันก็เวิ่นไปงั้นแหละ
มันรู้แค่ว่าถ้าจะกลับบ้าน มันจะต้องหาทางกลับโดยออกจากสุขุมวิทแล้วไปขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์
นอกนั้นมันไม่รู้อะไรเลย ทั้งค่ารถ เวลาเดินรถ รถจะหมดกี่โมง
“เอางั้น...”
เฮียมี่เลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างเป็น(ไอ้)ต่อ
“งั้นผมให้นิวมารับ ไปนอนบ้านมัน”
ไอ้นิวมันคงอยู่บ้านไม่ไปไหน เพราะฉะนั้นมันก็เป็นที่พึ่งของผมได้
ดีไม่ดีผมจะได้ฟ้องแม่ว่าเฮียใจร้ายทิ้งผมไว้ที่กรุงเทพ
“ไม่ได้ แม่จะตกใจสิ คิดได้ไง”
ฮะฮะ...เฮียมี่กลัวแม่ผม
“แล้วเฮียจะเอาไง” :angry2:
ผมรู้สึกว่าเป็น(ไอ้)ต่ออีกครั้ง
“ไปส่งหกโมง....ทุ่มครึ่งกลับ”
มันแทบไม่ต่างเลยนะเฮีย
“สองทุ่ม...ขาดตัว”
ผมต่อรอง
“ตรงเวลาด้วย ห้ามเลท ไม่งั้นเข้าไปตาม”
เฮียมี่คาดโทษผม
“ไม่เลทครับพ่อ”
ผมกะเอาฮา
“กลับบ้านแล้วต้องคุยกันยาว”
เฮียมี่พูดเสียงดุๆ :m16:
หกโมงเย็นเฮียมี่ขับรถเข้ามาจอดในซอยร้านอาหาร
ที่จอดอันจำกัดแต่โชคดีที่หาได้
จอดห่างบ้านหยีไปสักห้าสิบเมตร
“จริงๆเฮียไม่ต้องจอดก็ได้นี่นา เฮียก็ขับไปห้างเลยดิ”
ผมกะว่าเฮียส่งผมแล้วเฮียจะไปรอที่ห้าง
แล้วตอนมารับขอให้รถติดมากๆ ผมก็จะได้อยู่ที่งานนานมากขึ้นอีกสักหน่อย
“ไม่เป็นไร จะเดินไปส่ง”
เฮียดับเครื่องแล้วลงมายืนรอผม
ไอ้ผมก็ลืมเปลี่ยนเสื้อเลย มัวแต่กังวลกับเรื่องเวลา
ก้มลงสำรวจตัวเอง พอไหว ไม่เยินเท่าไร อาศัยหน้าตาและผมที่ผ่านการเซ็ทมาแล้ว
เฮียเดินนำหน้าผมไปที่ร้านอาหาร
o21 o21
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
เรื่องไอ้ต่อ...เฮียมี่ก็รู้กันวันนั้นล่ะครับ
แต่ไม่ต้องไปสงสารไอ้ต่อหรอกครับ สงสารไอ้หน่อยดีกว่า...คริคริ
:hao6: :hao6:
-
คุณหน้อย...คุณหน่อย กลับมาต่อเลย เค้าค้างนะตัว :serius2:
-
พี่หน่อยเยอะเอง จนเฮียมี่สงสัย ขำเฮียนะ จะกินเนื้อย่าง กะแกล้งพี่หน่อยเต็มที่ :jul3:
มีสามีเป็นหมอ อ่ะ ก็ฉลาดอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องสงสัย ฮ่าๆๆๆๆ
น่าจะให้เฮียมี่อยู่ในงานด้วยนะ คงสนุกดี ครึ ครึ รออ่านพี่หน่อยโดนลงโทษ
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สี่....เฮียมี่น๊อตหลุด....สี่
ร้านอาหารกึ่งบ้านของหยี เป็นร้านอาหารไทยฟิวชั่น...นางว่าอย่างนั้น
ผมว่ามันก็คงเป็นอาหารจัดเป็นเซ็ทๆนั่นล่ะครับ เรียกให้ฟังดูอินเตอร์เนชั่นแนลจีโอกราฟฟิคซะงั้น
เพราะลูกค้าย่านนี้เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นชาวต่างชาติทั้งสิ้น
ร้านอาหารของหยีจะปิดวันอาทิตย์ซึ่งสวนกระแสทางการตลาดเป็นอย่างยิ่ง
แต่คนอย่างหยี เงินทองไม่ใช่ตัวแปรสำคัญของนาง ทั้งนี้ทั้งนั้นมันขึ้นกับความพอใจของหยีต่างหาก
เฮียมี่ไม่พูดไม่จานำทัพหน้าเปิดประตูกระจกสีชาที่งับอยู่เข้าไปในร้าน :katai5:
ไอ้หน่อยที่เดินตามหลังท่านแม่ทัพมาติดๆรับรู้ได้ถึงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในร้านที่เย็นฉ่ำ
ทำให้เหงื่อของไอ้หน่อยบรรเทาเบาบางลงได้บ้าง
แต่ความร้อนระอุภายในใจมันกลับทวีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว :katai1:
“วันนี้ร้านปิดครับ”
เสียงคุ้นหู รวมกับภาพที่ผมเห็น คือ
ผู้ชายสองคน คนหนึ่งดูคุ้นตาทั้งรูปร่างหน้าตากำลังปีนบันไดสแตนเลสเพื่อติดสายรุ้งตบแต่งห้องอาหาร
อีกคนดูไม่คุ้นตายืนจับบันไดอยู่
คนที่พูดคือคนบนบันได รูปร่างของโต้งหนาขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ดูสูงขึ้น
หน้าตาหล่อเหลาดูทรุดโทรมลงเล็กน้อยเหมือนคนทำงานที่มักสังสรรค์ดื่มกินในตอนกลางคืน
ไม่ใสเหมือนคนต่างจังหวัดแบบผม(มั๊ง)
“นี่ร้านหยีรึเปล่า...ครับ”
เฮียมี่พูดนิ่งๆ ผมถือโอกาสยื่นหน้าแหลมๆออกมาเมียงมองจากด้านหลังเฮีย คือเฮียบังตัวผมมิดเลย
“ครับ...ใช่ครับ...เฮ๊ย....หน่อย...หน่อยใช่ไหม”
ไอ้คนที่ยืนอยู่บนบันไดมันแทบกระโดดลงมา โต้งเดินก้าวยาวๆผ่านหน้าเฮียตรงมาหาผม :hao7:
“เย้ย...ปะ...ปล่อยก่อน...อ๊าก....”
ผมโดนกอดอย่างแรง หน้าผมซุกกับอกล่ำๆของปู้จาย
ถึงโต้งจะผละออกแต่มือใหญ่ๆยังแตะอยู่ที่เอวผม
ผมใจหายวูบ ชาวาบไปทั้งตัว เลือดลมเหมือนจะติดขัด
“เอ่อ...หิวน้ำ...โอ๊ย...หิวน้ำจังเลยโต้ง”
ผมรีบโอดครวญ แต่ในใจยิ่งกว่ามีกลองชุดตีรัว
ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเฮีย เห็นแค่มือเฮียที่กำหมัดสั่นๆเล็กน้อยถึงปานกลาง
โอย...เฮียอย่าเพิ่งโมโหนะ ไว้หน้า(น่ารัก)ของไอ้หน่อยด้วยเถิด...พลีส
“ได้ๆ เดี๋ยวโต้งไปหยิบมาให้...หยีๆ...”
โต้งบอกแล้วเดินเข้าไปข้างในร้านพร้อมทั้งตะโกนเรียกเจ้าของร้าน
ผมถือโอกาสเหลือบมองหน้าเฮีย เฮียมี่หน้าบึ้ง ควันแทบออกหู
ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่เหลืออยู่มองพวกผมแบบนิ่งๆ อายุน่าจะใกล้เคียงกับเฮีย แต่ไม่หล่อเท่าเฮีย(อิอิ)
ดูก็รู้ว่าเป็นขั้วเดียวกับผม แต่แกแมนกว่าผม
“สวัสดีครับ”
พี่คนนั้นยกมือไหว้เฮียมี่ ไม่รู้สิเฮียคงมีออร่าที่ทำให้คนเกรงใจ
“สวัสดีครับพี่ ผมเป็นเพื่อนหยีกับโต้งครับ”
ผมรีบแนะนำตัวพร้อมกับยกมือไหว้แก แกก็รับไหว้
ส่วนเฮียมี่ก็รับไหว้แต่ไม่ได้พูดอะไร
“รัูจักกันแล้วนะ นี่พี่ชายโต้ง...แล้วนี่...”
โต้งเดินมายื่นน้ำมาให้ผมขวดหนึ่ง ว๊า...ไม่มีคริสตัลเหรอ...ยี่ห้อนี้มันเฝื่อน(ใช่เวลามั๊ย)
“เฮียมี่..เอ่อ...พี่แถวบ้านอ่ะ”
ผมอยากตบปากตัวเองชะมัด สถานการณ์ดูย่ำแย่ถึงขีดสุด :m29:
“สวัสดีครับ ผม...โต้ง...เพื่อนรักของหน่อย”
โต้งยกมือไหว้ แต่กลับต้องหน้าแตกเพราะเฮียแค่พยักหน้านิดเดียว
ปกติเฮียเป็นคนเคร่งครัดเรื่องมารยาทนะเนี่ย สงสัยกลับไปไอ้หน่อยต้องติวเข้ม(กล้า?)
“อร๊าย...มาแต่หัววันเลยนะยะ”
เสียงของหยีที่ผมเคยได้ยิน ไม่เคยไพเราะเท่าวันนี้นาทีนี้เลยครับ
“ม๊วบๆ...”
หยีเอาแก้มมาแนบแก้มผมทีละข้าง แล้วทำปากจ๊วบๆ ดูไฮโซปนแหลเล็กๆ
“ไม่เปลี่ยนเลยนะนังหน่อย แกกินช้าวมั่งป่าวยะ ดูชั้นสิ”
หยีทำท่าจะเลิกชายเสื้อขึ้นอวดพุง ผมรีบตะครุบมือนางเอาไว้ได้ทัน
“อ๊าว....สวัสดีค้า...เฮียมี่...โทษทีนะคะหยีมัวแต่ตื่นเต้นที่เจอเพื่อนสาว”
เอ่อ...ยิ่งมันพูดสถานการณ์ของผมมันยิ่งดูแย่
“เฮียจอดรถไว้ตรงไหนคะ แล้วเฮียทำไมไม่อยู่...บลาๆๆๆๆ...”
หยีมันพูดคะขาได้ไม่กระดากปาก เฮียมี่หลุดยิ้มมานิดนึงทำให้ผมใจชื้น :m23:
“หยี...อย่าเพิ่งกวนใจเฮียมี่สิ เฮียมี่มีธุระ อีกเดี๋ยวค่อยมารับเราอีกที”
ผมรีบตัดบท เพราะผมกล้ว.... :katai1:
“ไฮ....ดาร์หลิง...มิสยูโซมัส”
เสียงมาตั้งแต่หน้าประตูพร้อมกับ.....เจ้าของเสียง
“สต๊อปๆ...”
หยีดูจะเข้าใจสถานการณ์รีบเข้ามาขวางทางต่อ โดยเอาขาหน้ายันหน้าอกต่อเอาไว้
“เอ้อ...เฮียจะไปเลยก็ได้นะครับ”
ผมรีบชิ่งไปหาเฮีย เกาะแขนเฮีย ทำเสียงอ้อนๆ
“ระวังตัวให้ดี”
เฮียกัดฟันพูดแล้วแกะมือผมออกจากแขน :angry2:
แผ่นหลังคุ้นเคยที่หันหลังเดินจากไปในตอนนี้ทำให้ผมอยากจะวิ่งตามไป
แล้วขึ้นรถ....กลับบ้าน
ผมไม่น่าจะอยากมางานเลี้ยงนี้เลยให้ตายเถอะ :serius2:
“ใจเย็นๆ”
หยีตบไหล่ผมอย่างเข้าใจ
“สวีทฮาร์ท...มิสยู...คิดถึงจัง”
ไอ้ต่อเข้ามากอดผมแน่นและไม่ปล่อย หน้ามันซุกอยู่ที่ซอกคอผม
หยีกับโต้งต้องรีบเข้ามาดึงตัวมันออกไป
“ฮันนี่..โซมัส...”
ฝรั่ง...ฝรั่งตัวเป็นๆ...ตัวใหญ่....เดินเข้ามาแล้วจับแขนไอ้ต่อไว้
ไอ้ต่อหน้าเสียสะบัดแขนแต่ไม่หลุด
มันหันไปตวาดฝรั่งด้วยภาษาปะกิตที่ไอ้หน่อยฟังไม่ทัน เพราะมันรัวและเร็ว
ฝรั่งคนนั้นปล่อยแขนมันแล้วยืนคอตก เหมือนลูกโดนพ่อด่า :ling3:
“นี่อะไรยังไง...เรางงอ่ะ”
ผมดึงแขนหยีให้ห่างออกมาจากเหตุการณ์ตรงหน้า
ผมหันไปมองเห็นไอ้ต่อยืนเอามือข้างหนึ่งท้าวเอว
อีกมือก็ใช้นิ้วชี้หน้าฝรั่ง เสียงแว๊ดๆดังรัวไม่หยุด
“ผัวไอ้ต่อมัน”
โอ...พระเจ้าจอร์จ...ผัวไอ้ต่อ...ไอ้ต่อมีผัว :pigha2:
ผมอึ้งกิมกี่ ตกตะลึงพรึงเพริด กับสิ่งที่ได้รับรู้
สักพักไอ้ต่อก็ลากแขนฝรั่งหายเข้าไปด้านในร้าน
“แฟรงค์กับไอ้ต่อมันอยู่ด้วยกันมานานแล้ว จะสิบปีแล้วมั๊ง
แฟรงค์มันรักจริงหลงไอ้ต่อจนโงหัวไม่ขึ้น ตามใจกันจนเหลิง”
หยีก็เม้าท์เรื่องไอ้ต่อให้ผมฟัง :m26:
“ไอ้ต่อ...เป็น...”
ต่อเป็นเกย์ผมไม่แปลกใจสักนิด แต่...
“อืม...มันเป็นรับ...หยีก็งงกับมันเหมือนกัน
มันก็รุกมาตลอดไม่รู้ยังไงถึงยอมคุณแฟรงค์ได้”
แฟนหรือสามี หรือผัวของไอ้คุณต่อ ชื่อแฟรงค์
เป็นฝรั่งอายุเกือบห้าสิบปี หน้าตายังมีเค้าหล่ออยู่ไม่น้อย
แต่หุ่นของแฟรงค์...มัน....มัน...กล้ามปูชัดๆ
น้องๆคุณเอกแฟนบุ๋มปนัดดาเลยครับ มิน่าไอ้ต่อถึงยอม
ไอ้ต่อตอนนี้ไม่เหลือเค้าแมนๆสักเท่าไรแล้วครับ
แต่กับผมมันคงมีความรู้สึกของการเป็นแมนในอดีตหลงเหลืออยู่มั๊ง
พักใหญ่ๆไอ้ต่อกลับมา ดูมันสงบลง แต่ก็ไม่ยอมห่างจากตัวผม
เพื่อนๆเริ่มทยอยกันเข้ามาในร้าน มีทั้งที่ผมรู้จักและไม่รู้จัก
ทุกคนอยู่กรุงเทพกันหมด ไม่มีใครอยู่ต่างจังหวัดหรือจังหวัดบ้านเกิดเหมือนผมเลย
แต่ทุกคนเป็นคนจังหวัดเดียวกัน
“เมื่อกี้ดาวเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนหมอมี่เดินอยู่ในซอยเลยล่ะ”
หมอดาวเป็นเพื่อนสะใภ้ครับ
คือไอ้ส่วยเพื่อนผมมันเรียนหมอแล้วก็แต่งงานกับเพื่อนหมอด้วยกันคือหมอดาว
แล้วนี่พวกมันก็คงรู้จักเฮียสินะ
เอ...แล้วเฮียทำไมไม่ขับรถไปห้างหว่า :m28:
“ไม่ใช่มั๊ง คนอย่างหมอมี่แกไม่มาเดินเล่นอยู่ในซอยแถวนี้หรอก”
ไอ้หมอส่วยมันเถียงกับเมีย
“น่าจะใช่นะ เพราะเมื่อกี้เฮียแกก็มาที่ร้าน”
หยีมันจะตรงไปไหน
มาถึงตอนนี้ทั้งหยี โต้ง และต่อ ไม่มีใครถามผมเรื่องเฮียสักนิด
แต่หยีรู้เรื่องเฮียดี คาดว่าพอผมกลับไป ต้องโดนไอ้สอง"ตอ"มันซักแน่นอน
“อ้าว...แกมางานเลี้ยงด้วยเหรอ”
ไอ้ส่วยมันงง
“เปล่า...เฮียมี่มาส่งไอ้หน่อยมัน”
ทุกสายตามองมาที่ผมเป็นจุดเดียว ผมอยากจะหายตัวได้จริงๆ
หายตัวไปอยู่ข้างๆเฮีย ไปอยู่ในที่ๆเฮียปกป้องผมได้
“คือ...มันอะไร...ยังไงวะ”
เพื่อนอีกคนชื่อ “สิน” มันเป็นวิศวกรถามขึ้นมา
“อะแฮ้ม...”
ให้ตายไอ้ปิง....ไอ้ปิงน้องเฮียปาน...ไอ้ปิงลูกร้านถ่ายรูป...ผมลืมมันไปได้ยังไง
“มึงรู้เหรอวะ”
ไอ้ปิงแย่งความสนใจของทุกคนจากผมไปจนหมด :try2:
ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วย่องเข้าไปด้านในร้าน เพื่อไปห้องน้ำ
มือผมเย็นเฉียบ นี่มันงานอะไรกันวะ
กรูอยู่ของกรูดีๆไม่น่ารนหาที่มาขายหน้าในซอยสุขุมวิทเลย ให้ตาย :serius2:
ผมพาน้องเข้าไปร้องไห้เสร็จแล้ว หวีผม ล้างหน้า เติมแป้ง ทาลิป จนไม่มีอะไรจะทำแล้ว
ก็ถอนหายใจยาวๆแล้วตัดสินใจออกมาจากห้องน้ำ
ต่อยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำ
“อ้าว...ต่อจะเข้าห้องน้ำเหรอ โทษทีเราเข้านานไปหน่อย”
“หน่อย...หน่อยยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”
ไอ้ต่อมันยื่นมือทั้งสองข้างมากุมมือผมข้างหนึ่ง
“เอ่อ...”
“เหมือนวันนั้นที่ดอนเมืองเลยเนอะ”
ผมที่จะบิดมือออกก็ต้องหยุด ยอมให้มันกุมมือเมื่อได้ยินคำพูดของมัน
“ต่ออยู่ที่โน่นสบายดีใช่มั๊ย พ่อแม่เป็นยังไง แล้วเต็มล่ะ”
ผมดูเป็นการเป็นงานขึ้นมาเลย
“ทุกคนสบายดี ไอ้เต็มมันมีลูกมีเมียแล้วนะ”
ต่อพูดยิ้มๆ หน้าตาดูมีความสุข ความสัมพันธ์ในครอบครัวของต่อคงจะดีมาก
ผมดีใจกับต่อจริงๆ
“ต่อรู้ว่าหน่อยคงรอต่อไม่ไหว ต่อไม่ว่าอะไรหรอก”
สายตาเยิ้มๆของมันกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจากไวน์หรืออะไร
“เราจะรอต่อทำไมล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
ผมมึนกับคำพูดของมัน ฟังดูมันซับซ้อนเข้าใจยาก
ผมดึงมือออกมาจากมือมัน
“สวีทฮาร์ท...เอพรี่บาร์ดี้...เวท....”
แฟรงค์ชะงักเมื่อเห็นผมยืนอยู่กับต่อ..หนึ่งต่อหนึ่ง(รวมเป็นสอง...แป๊ก)
แฟรงค์สูงกว่าโต้ง โต้งกับเฮียมี่สูงเท่าๆกัน
ต่อกับหยีร้อยเจ็ดสิบต้นๆ ไอ้หน่อยสูงน้อยกว่าทุกคน...จบป่ะ...ฮะฮะ
“เวท...ต่อทุกคนจะเข้าส้วม..ฮะ ฮะ”
ผมดันคิดมุขกระบือขึ้นมาได้และยั้งปากไว้ไม่ทัน :m20:
“ฮะฮะ..ไปกันเถอะ”
ต่อเอามือขยี้หัวผม หัวเราะผม แล้วก็กอดคอผมพาเดินออกมา
ผมแอบเห็นต่อยักคิ้วข้างหนึ่งกวนๆให้แฟรงค์ ซึ่งทำให้แฟรงค์ยิ้มออกมาได้
แต่ผมสิ...ผมเริ่มเกลียดไอ้ต่อ
ก็มันมาขยี้หัวผม
ทรงผม...ที่อุตส่าห์เสียตังค์เข้าร้าน
ไอ้เลว....ต่อ
:m31: :m31:
มาอีกทีพรุ่งนี้บ่ายๆนะครับ จะไปธุระครับผม
คอมเม้นท์ของคุณWochima(น้องสาว...ขาประจำของผม)ที่ว่า...
"เฮียหน่อยไม่เคยเล่าถึงหัวข้อเรื่อง จำขึ้นใจเลย อิอิ"
ไอ้หน่อยมันงงอ่ะครับ ขยายความให้หน่อยเถอะครับ...พลีส
เพราะไอ้หน่อย มันไม่เหล้า ไม่เบียร์ กินกับอย่างเดียวเลยครับ..ฮะฮะ(แป๊ก อะเกน)
:pig4: :pig4:
-
ไอ้ต่อ มีสามี :jul3: ผิดคาดสุดๆ
น่าจะให้เฮียอยู่ในงานด้วย คงฮาน่าดู ฮ่าๆๆๆๆ
-
วันนี้หนูหน่อยขยันมาสองตอนติดๆกันเม้นท์ไม่ทันกันเลย
บทหึงของเฮียมี่ก็ยังน่ารัก พฤติกรรมของหนูหน่อยชวนน่าสงสัย
เฮียเลยไม่ไว้ใจ ฮ่า ถ้าเฮียกลับมาเจอต่อกับแฟร้งค์คงสบายใจละมั้ง
รอเฉลยวันพรุ่งนี้ อิอิ
-
เฮียหมอมี่ หึงน่ารัก :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่อ จะบอกว่ากว่าเฮียหน่อยจะเล่าถึงจุดสำคัญ เฮียอธิบายประกอบเยอะมากกก
ย้อนอดีตเกือบทุกตอน
แต่ชอบนะได้อ่านเยอะ ฮา ฮา :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :-[
แฮะๆ ไม่ได้เข้ามานาน อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมาก
ลุ้นตอนต่อไปอยู่นะคะ เฮียหน่อย :-[
ปล. เฮียมี่หึง เฮียมี่หึง (อยากอ่านต่อคร้าาา >////<)
-
:hao7: ฝรั่งน่ารักจังเลย
-
ต่อจะมาทำให้เฮียน็อตหลุดได้นี่แสดงว่าต้องหล่อระดับอนันดาเลยนะเนี้ย
อ่านมาสองตอนแล้วไม่เจอเฮียมี่เลย
-
ถึงต่อจะมีสามีไปแล้ว
แต่เฮียหน่อยน่าจะเป็น
รักแรกของต่อในอดีต
ว่าแต่ทำไมเฮียหน่อยต้องปิดบัง
เรื่องระหว่างเฮียกับเฮียมี่ด้วยล่ะ :ruready
-
แลดูเฮียมี่จะหึงโหด เฮะ!!!
555 ขอให้เฮียหน่อยรอดปลอดภัยค่ะ
แต่อึ้งตรงต่อมีสามีนี่แหละค่ะ
ว่าแต่โต้ง นี่ยังเลิฟๆเฮียหน่อยอยู่อ่ะป่าววว
รอๆ รอเฮียค่ะ
-
สงสารเฮียหน่อยจริง ต้องถูกเฮียมี่ทำโทษ 55555
โต้งยังชอบเฮียหน่อยอยู่มั้ยน๊า
แฟนต่อน่ารักเหมือนจะกลัวต่อ
รอเฮียมี่น็อตหลุดอยู่นะ :pig4:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
มโนที่สี่....เฮียมี่น๊อตหลุด....ห้า (จบตอน)
เพื่อนๆที่มาร่วมงานเลี้ยงส่งต่อกลับอเมริกาในวันนั้น
ผมกะและคะเนด้วยสายตาแล้ว...ยี่สิบคนขึ้นแต่ไม่ถึงสามสิบคน
ไอ้ครั้นจะลุกขึ้นยืนนับเลยก็ดูจะไม่งามนัก
หยีจัดโต๊ะยาว หัวโต๊ะกับท้ายโต๊ะเนี่ยถ้าไม่ตะโกนดังๆก็ไม่ได้ยินกันหรอกครับ
“ตกลงมันยังไงกันแน่วะหน่อย….นายกับเฮียมี่เป็นอะไรกัน”
ไอ้หมอส่วยมันยังไม่ยอมเลิกตอแย ทั้งๆที่ผมหายไปเข้าห้องน้ำร่วมยี่สิบนาที
“เอ่อ.....ก็เป็นพี่ที่เรารู้จัก เป็นพี่จังหวัด เป็นคนแถวบ้าน.....”
ผมไม่ได้อยากปิดบังใคร แต่ก็ไม่ได้อยากจะเปิดเผยให้โลกรู้
มันใช่เรื่องที่จะยืดอกรับสภาพชีวิตคู่ที่ไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ในสังคม...รึไง :mew5:
“แค่นั้น”
ไอ้สิน...วิศวกรหน้าตาเถื่อนๆถาม
“อืม...”
ผมพยักหน้า เมื่อไหร่พวกมันจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาให้พ้นๆตัวผมไปสักทีนะ
“จริงอ่ะ...”
น้องเฮียปาน...ไอ้ปิงมันทำหน้ากวน
“เฮ้อ...ก็ได้ๆ....”
เอาเถอะถึงไง คนอย่างผมก็คงไม่เปลี่ยนใจไปจากเฮีย และคงไม่มีใครมาจีบผม
ในที่นี้จะโสดไม่โสดมันก็มีค่าเท่ากันล่ะ(คิดแปลกๆ) :hao4:
“ลำบากใจก็ไม่ต้องหรอก....”
โต้งที่วันนี้ไม่ค่อยพูดพยายามจะช่วยผม
“พูดไปเถอะหน่อย....เรื่องเกย์มันคอมมอนมาก ที่อเมริกานะ...บลาๆๆๆๆ....”
ต่อมันไม่เห็นด้วย มันแตะหลังมือผมที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมค่อยๆดึงมือออก
มันพูดมากขึ้นกว่าเดิม แต่พอมันเห็นแฟรงค์ที่นั่งเยื้องๆกับมัน
มันนั่งข้างผม แฟรงค์นั่งอีกฝั่ง
พอมันเห็นแฟรงค์ยิ้มหวานพอใจ มันก็ชะงักหน้าแดง :o8:
โหมดนี้ของไอ้ต่อทำให้ผมเข้าใจแล้วว่ามันต้องเป็น “รับ”สำหรับแฟรงค์แน่ๆ
“ว่าไงล่ะหน่อย นายจะยอมรับสารภาพหรือไม่”
ไอ้แอ้มมันเป็นทนาย เรียนจบกฎหมาย
“เออๆ...เรากับเฮียมี่คบกัน เป็นแฟนกัน อยู่บ้านเดียวกัน...พอใจกันยัง”
ผมกลั้นหายใจ พูดรวดเดียวยาวๆ
เพื่อนๆในที่นี้ไม่มีใครรู้เรื่องผมนอกจากหยีกับไอ้ปิง เพราะทุกคนไม่มีใครกลับไปอยู่ที่จังหวัดบ้านเกิด
แต่ผมแปลกใจที่ต่อกับโต้งไม่รู้เรื่องผม หรืออาจจะรู้แต่ไม่ละเอียด :m28:
เพื่อนบางคนทำหน้าแปลกใจ บางคนก็ทำหน้าแบบ... “กูว่าแล้ว”
คนที่แปลกใจไม่ใช่แปลกใจว่าผมเป็นเกย์ แต่แปลกใจว่าคู่ของผม ทำไมถึงเป็น...เฮียมี่
ผมดูนาฬิกาที่ผนังห้อง จะทุ่มครึ่งแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจัง
อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ไอ้หน่อยจะต้องเผชิญหน้ากับเฮียแล้ว
ตอนนี้อาหารก็ทยอยออกมาเรื่อยๆ เด็กเสริ์ฟในร้านของหยีมีแต่เด็กหนุ่มๆ
แต่ละคนนี่หน้าตาดี หุ่นน่างั่มกันทั้งนั้น อย่าบอกนะว่า.... :katai1:
“หยี...ต่อมันก็มีคุณแฟรงค์แล้ว แล้วหยีกับโต้งล่ะ”
ผมหันไปกระซิบถามหยีที่นั่งติดกันอีกข้าง
“อ้าว...หล่อนไม่รู้เหรอยะ พี่ป๋อนั่นล่ะเมียไอ้โต้ง”
พี่ป๋อคือพี่ผู้ชายที่ผมเจอตอนเข้ามาในร้าน แล้วโต้งแนะนำว่าเป็นพี่ชาย
“ห๋า...จริงอ่ะ”
ผมถามหยีแล้วลอบมองไปทางโต้ง โต้งนั่งถัดจากแฟรงค์ และถัดไปก็เป็นพี่ป๋อ
โต้งหน้าเฉย แต่กำลังตักอาหารใส่จานให้พี่ป๋อที่ส่งยิ้มให้
อืม...น่าจะจริง
“แล้วหยีอ่ะ....”
ผมถาม
“เห็นเด็กๆพวกนี้ป่ะล่ะ...คริคริ”
หยีกระซิบกระซาบผม :m26:
“คนไหนอ่ะ มันหลายคนนิ”
จะบอกก็กั๊กซะงั้น
“ก็..แล้วแต่อ่ะนะ วันไหนใครพร้อม วันไหนหยีนี๊ด”
หยีพูดได้หน้าตาเฉย
“หยี...มั่ว..เหรอ”
ผมไม่คิดว่าคนแบบหยีจะไม่กลัวโรคเอดส์
“จะบ้าเหรอ หยีแค่ไม่อยากผูกมัด ไม่อยากผูกพันธ์กับใคร รักไปก็ไม่เคยจะสมหวัง เจ็บตลอด”
หยีไม่สมหวังในความรักครับ มีแต่โดนปอกลอก
นอกจากเด็กในร้านก็ยังมีเด็กที่เจอกันตามร้านเหล้า ฟิตเนส แต่หยีก็ป้องกันทุกครั้ง
ไม่ต้องบอกก็คงรู้กันนะครับ ว่าหยีเป็น “รับ”
หยีไม่เคยรับเงินจากคู่นอนคู่ควงชั่วคราว มีแต่ให้ และส่วนใหญ่จะเป็นพวกเด็กนักศึกษา
“หยี...ระวังตัวด้วยนะ..เราเป็นห่วง”
ผมอดที่จะเตือนหยีไม่ได้ นี่ผมโชคดีกว่าหยีมากมายที่มีเฮียมี่สินะ :เฮ้อ:
“หยี...อีกแป๊บนึงเราต้องกลับแล้วนะ”
ผมบอกหยีเพราะเฮียมี่เป็นคนตรงเวลามากถึงมากที่สุด
และจะหงุดหงิดง่ายเวลาผมชักช้า...ชิส์...ทีตัวเองอ่ะ....คริคริ(กาม) :hao6:
หยีเข้าใจดีแต่ก็ไม่วายบ่น
“โห...หน้าตาแบบหล่อนสามีไม่น่าหวง”
ต่อลุกไปหยิบของจากด้านใน โดยมีแฟรงค์ลุกตามไปช่วยโดยไม่ต้องบอก :katai5:
ถุงโลโก้ต่างประเทศหลายถุงที่ต่อวางลงบนโต๊ะอาหารที่ช่วยกันเคลียร์จานออกไปก่อนชั่วคราว
ต่อหยิบของในถุงมาแจกให้เพื่อนๆทุกคนรวมทั้งผม
มันเป็นchocolateครับ ไอ้หน่อยก็ชอบมากเสียด้วย
พอแจกเสร็จแล้วต่อก็หยิบถุงใบขนาดกลางๆถุงหนึ่งส่งมาให้ผม
“ถุงนี้สเปเชียลสำหรับ....คนสำคัญ”
ตาเยิ้มๆเชื่อมๆในอดีตกลับมาอีกครั้ง
“แล้วถ้าเราไม่มาอ่ะ”
ผม...ปลื้ม :m1:
“ต่อรู้...ยังไงหน่อยก็ต้องมา”
ผมยิ้มอย่างจริงใจให้ต่อ ยิ้มให้เพื่อนที่มันตาบอดมาชอบคนแบบผมจริงจัง(มั๊ง)
ผมหันไปมองแฟรงค์ แฟรงค์ที่ฟังภาษาไทยออกไม่มากนัก
แต่จากการแสดงออกของต่อ แฟรงค์ก็คงรู้บ้างล่ะครับว่าต่อคิดยังไงกับผม
“เนเวอร์มายด์...หน้อย”
แฟรงค์ยิ้มให้ผม ไอ้ฝรั่งบ้า....เรียกชื่อผมเพื้ยนอ่ะ...ฮะฮะ :laugh:
“เราก็มีของที่ระลึกให้ต่อเหมือนกัน”
ผมหยิบถุงใส่ของที่เอามาด้วยยื่นส่งให้ต่อ
“โห....ขอบใจนะหน่อย ชอบมากเลย”
ไอ้ต่อมันแค่แง้มปากถุงยังไม่ทันเห็นของข้างในที่อยู่ในกล่องอีกที
“อืม....ไม่เป็นไร” :serius2:
ผมเซ็งเลย โถเบญจรงค์ลงรักสวยงามบ่งบอกความเป็นไทย
อยู่ในกล่องบุด้วยผ้าไหมเพื่อเอาไปไว้ตั้งโชว์ เก็บไว้ดูเวลาคิดถึงเมืองไทย
เอาไว้ให้มันไปเปิดดูที่อเมริกาแล้วกัน
“ขอตัวแป๊บนะ”
ผมเดินออกมานอกร้านกดมือถือโทรไปหาเฮีย
“เฮียอยู่ไหนครับ”
ผมถามเฮีย อีกสิบนาทีจะสองทุ่มแล้วครับ
“อืม....ที่รถ....จะกลับยังครับ”
เสียงเย็นๆห้วนๆ
“ครับ ขออีกแป๊บนะเฮีย ลาเพื่อนก่อน”
ผมรีบบอก แถวนี้รถจอดไม่ได้แล้วครับ เฮียต้องขับมาชะลอรับผมที่ต้องรีบขึ้นรถเลย
“ห้านาทีพอมั๊ย”
“โห...ขอสิบนะเฮีย แล้วเดี๋ยวยืนรอหน้าร้านเลย”
ผมต่อรองแล้วสายตาก็เหลือบมองไปทั่วๆ...เอ๊ะ....รถคุ้นๆ
อ้าว....รถเฮียยังจอดอยู่ที่เดิมที่จอดอยู่ตอนแรก เห็นเหมือนมีคนยืนอยู่แถวรถด้วย
ผมรีบหันกลับจะเข้าร้านไปลาเพื่อน :hao7:
แต่....
หยีเดินนำออกมาพร้อมยื่นเป้ของผมมาให้
“โห...ไล่อ่ะ”
ผมนึกขอบใจหยีที่รู้ว่าผมต้องกระวนกระวาย
“รู้อยู่...”
หยีพูดยิ้มๆ
“รีบกลับจัง ยังไม่หายคิดถึงเลย”
ต่อมันจับมือผมข้างหนึ่ง ผมหันไปมองเพื่อนๆที่ตามออกมา
นอกจากหยีกับต่อแล้วก็มีโต้ง พี่ป๋อ แฟรงค์ ไอ้ปิง หมอดาว ไอ้หมอส่วย
ผมเหลือบมองไปทางรถเห็นแล้วว่ากำลังสตาร์ทรถ
“เราต้องไปแล้วนะโต้ง..หยี...ทุกคน ต่อ...มาไทยคราวหน้าค่อยเจอกันนะ”
ผมบีบมือต่อเร็วๆแล้วรีบปล่อย
“อืม....”
ต่อทำหน้าหงอยๆ
“ไอ้ต่อไม่อยู่ หล่อนก็พาสามีมากินข้าวที่ร้านชั้นสิ”
ผมรู้ว่าหยีมันจงใจเน้นคำว่า “สามี” :m12:
“แล้วเจอกันนะหน่อย”
โต้งยิ้มให้ผม
รถเฮียมี่ขับมาจอดที่หน้าร้าน ประตูคนขับอยู่ตรงกับที่ๆผมยืนอยู่
เฮียมี่เปิดกระจกมา
“สวัสดีครับเฮีย”
“สวัสดีค่ะหมอมี่”
“ไฮ”
“สวัสดีครับพี่”
เสียงใครป็นเสียงใครปนกันหมดโชคดีที่ยังไม่มีรถตามหลังมา
แต่โชคไม่ดีตรงที่ไอ้ต่อมันดึงตัวผมเข้าไปกอดเร็วๆ
ถึงจะรีบปล่อยแต่ไม่รอดสายตาเฮียไปได้
“ขึ้นรถได้แล้ว”
เสียงเฮียห้วนๆ :m16:
“แล้วค่อยเจอกันนะ....เพื่อนๆ”
ผมรีบยกมือบ๊ายบายแล้ววิ่งอ้อมท้ายรถไปเปิดประตูขึ้นนั่งด้านหน้า
“ไปนะ”
เฮียมี่พูดไม่ดังนักตอนที่กดปิดกระจก แล้วออกรถทันที
ผมก็ลืมตัวลุกขึ้นคุกเข่าบนเบาะแล้วยื่นหน้า.....
ผ่านช่องตรงกลางระหว่างเบาะมองไปที่กระจกด้านหลังตัวรถ
ผมเห็นเพื่อนๆบางคนยังโบกมือให้ ผมก็โบกตอบทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนไม่เห็นหรอก
ผมใจหายเล็กๆเพราะผมไม่ใช่คนที่มีเพื่อนเยอะ :mew2:
“เฮีย......”
ผมมองเสี้ยวหน้าเครียดๆ
“นั่งให้ดี”
เฮียไม่หันมา แต่คงรู้ว่าผมยังนั่งเอาขาขึ้นพับเข่าอยู่บนเบาะรถ
ผมไถลตัวลงนั่งคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างเชื่องๆ
“เฮีย.....”
ผมไม่รู้จะเริ่มต้นบทสนทนายังไง ผมรู้ว่าเฮียไม่พอใจ แต่กะเลเวลไม่ถูกครับ
เฮียมี่เอื้อมมือไปเปิดเพลงในรถ ผมเลยนั่งเงียบ :ling3:
สักพักใหญ่ที่เฮียขับรถออกมาพ้นจากการจราจรที่จอแจ
เส้นทางกลับบ้านที่คุ้นเคยทำให้ผมถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย
“เป็นไง”
ผมที่กำลังฟังเพลง “คุกเข่า” และฮัมตามเบาๆสะดุ้งโหยง
เป็นไง....ปกติไอ้หน่อยก็ต้องตอบว่า
“เป็นคนหล่อ....เป็นคนน่ารัก...เป็นคนดี....เป็นแฟนเฮียมี่.....เป็นคนที่โชคดีที่สุดในสามโลก”
แล้วสถานการณ์แบบนี้ ผมจะกล้ามั๊ย :katai1:
“เงียบทำไมล่ะ...ทีอยู่กับคนอื่น”
เฮียเหมือนเด็กขี้อิจฉาเนอะ
“เฮีย....เฮียอยู่ที่รถ...ในซอยตลอดเลยเหรอ”
ทำไมไม่ไปเดินห้างนะ
“อืม....ตั้งแต่ตอนมาส่ง”
“แล้วเฮียไม่เข้ามานั่งในร้านล่ะ”
โห...ไหนจะร้อน ไหนจะยุง
คนอย่างเฮียไม่มีทางนั่งอยู่ในรถที่ติดเครื่องแล้วจอดแช่อยู่แน่นอน
“แล้วใครไม่ให้อยู่ล่ะ”
เสียงห้วน บรรยากาศมาคุ :angry2:
“เอ่อ....ผมกลัวเฮียอึดอัด”
ผมพูดเรื่องจริงนะครับ เฮียเข้ามานั่งก็จะเซ็งเปล่าๆ
“แน่ใจ....ไม่ใช่จะทำอะไรไม่ถนัดเหรอ”
เฮียมี่ประชดประชัน ปกติเฮียจะเงียบไม่พูดจนผมทนไม่ไหวเอง
แต่ครั้งนี้เฮียพูดๆๆๆๆ จนผมจนมุม
“เฮีย...นั่นเพื่อนผมนะครับ ไม่เจอกันมาเกือบยี่สิบปีเชียวนะเฮีย
แล้วเพื่อนมันก็อยู่เมืองนอกมานาน มันก็แค่กอดทักทาย เฮียคิดมากอ่ะ”
ผมก็บอกเฮียไปตรงๆ
“แล้ว....”
เฮียพูดแค่นี้แล้วผมจะต่อยังไงล่ะเนี่ย
“ผมก็ไม่คิดว่าเพื่อนมันจะเข้ามากอดแบบนี้ ถ้าผมรู้ตัวก่อนผมก็ต้องหลีกเลี่ยงอยู่แล้ว
เฮียก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครกอด นอกจาก.....”
กั๊กนิดๆ
“อะไร”
เสียงอ่อนลงนะตัวเอง
“นอกจากเฮียมี่...สุดหล่อแสนดีของไอ้หน่อยไงครับ” :hao6:
ผมทำเสียงกรุ้มกริ่ม
ไม่รู้เสียงยังไงนะครับเพราะมันมีเส้นบางๆคั่นระหว่างคำว่า “กรุ้มกริ่มกับ...หื่น”
“จะมากอดทำไม ก็แค่....พี่...แถวบ้าน”
โห...เฮียจำทุกคำ จัดให้ผมทุกดอกเลย
“เฮีย....ผมขอโทษ.....ตอนนั้นมันตั้งหลักไม่ทัน
ผมไม่รู้ว่าเรื่องผมกับเฮีย ใครรับได้ใครรับไม่ได้บ้างนี่นา”
เฮ้อ...ไอ้หน่อยมันหน้าบางจริงๆตอนนั้น
“อ้อ...คนอื่นสำคัญกว่า...ว่างั้น”
เฮียหันมามองผมจังหวะที่รถติดไฟแดง :m19:
“เฮียอ่า....ต่อว่าผมเป็นเด็กๆเลยอ่ะ”
เด็กในที่นี้หมายถึงเฮียทำตัวเด็กนะครับ
“ใครกันแน่ที่เด็ก แล้วที่เราทำมันไม่เด็กเหรอ”
เฮียมี่เถียงคำไม่ตกฟูกเอ๊ยตกฟาก
“เฮีย...ถ้าผมคิดหรือทำอะไรเป็นเด็ก ผมก็ไม่ผิดนะ
เพราะเด็กจะไม่คิดเรื่องชู้สาว เรื่องเซ็กส์ เรื่องใต้สะดือ เรื่องอย่างว่า เรื่องซั่มกัน เรื่อง....”
ผมได้ช่อง
“พอๆๆๆ ไม่ต้องเอาฮา”
รอยยิ้มขำของเฮียดูแล้วชื่นจายยยยย :man1:
“เฮีย....แต่เดี๋ยวพอกลับถึงบ้านอ่ะนะ”
ผมทำหน้าทะเล้น :impress2:
“ทำไมครับ จะทำอะไร หืมมมมม”
เสียงเฮียเซะซี่อ่า เดี๋ยวก็....บนรถซะหรอก
“ก็กลับไปเรามาทำอะไรแบบผู้ใหญ่กันมั๊ยอ่า”
ผมแตะน้องน้อยของคนขับเบาๆ
“เฮ๊ย...”
โชคดีที่เฮียยังประคองพวง(มาลัย)เอาไว้ได้
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ มันอันตรายรู้มั๊ยครับ”
เฮียเอ็ดจริงจัง
“โห...เขาแค่ห้ามคุย ห้ามไลน์ ห้ามแชท ไม่ได้ห้าม...ซะหน่อย”
:jul3: :jul3:
“เพื่อนสองคนนั้น คนที่ตัวสูงๆ กับที่หน้าออกฝรั่งนั่นใคร ไม่เคยเห็น แล้วสนิทกันมากรึไงครับ”
ไอ้หน่อยเคลิ้มๆกับเสียงเพลงหวานๆและแอร์เย็นๆเป็นอันต้องตาสว่าง
“เฮียยังไม่จบอ่า....”
ผมเหนื่อยแล้วนะเฮีย
“ยัง....”
“คนตัวสูงชื่อโต้งอีกคนชื่อต่อ เป็นเพื่อนสนิทของหยี กับผมก็สนิทกันช่วงม.ปลาย
ตั้งแต่จบม.หกก็เพิ่งเจอกันนี่ล่ะครับ เฮียอย่าโกรธผมเลยนะ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้
พอเฮียคล้อยหลังออกจากร้านไปนะ ผมอยากจะวิ่งตาม อยากไปกับเฮียเลยด้วย
อยู่กับใครก็ไม่เหมือนอยู่กับเฮีย”
ไอ้หน่อยอ้อนเอาโล่ห์ แต่ทั้งหมดคือความจริงครับ
“ประจบ..”
เฮียมี่หันมายิ้มให้ผมเป็นครั้งแรกของวัน
“ไม่มีเหอะ....ใจล้วนๆ”
กว่าจะถึงบ้านก็ดึก เฮียก็หายโกรธแล้ว ไอ้หน่อยก็งีบไปหลายตื่น
แล้วไง....
ก็...อาบน้ำ แล้วนอนสิครับ...พรุ่งนี้วันจันทร์ วันทำงาน
แต่ยังก่อน...
เฮียยังอารมณ์ไม่คงที่ ต้องปรับจูนอีกพักใหญ่ๆ คริคริ :z1:
“ถ้ามีงานเลี้ยงอีก...คราวหน้า.....จะไปอีกมั๊ยครับ”
“อื้อ...อ่า....เฮียอ่า...ซี๊ดดดด”
“ว่า...ว่าไง...อืมมม...ล่ะ...ครับ...อ่า”
“ซี๊ดดด....อ๋อย....มาถามไร...ตอน....อื้อ....”
เฮียมี่ทำไปถามไป ไอ้หน่อยก็ครางไปตอบไป ฮะ ฮะ
จบแล้วครับ :3123:
อ้อ....ของในถุงที่ต่อให้มาเป็นพวกโลชั่นของอเมริกาครับ พวกมิ้วค์โลชั่น โอลีฟออยล์
จัดได้ว่าไอ้ต่อมันรู้ใจผมดีครับ o13
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
หวังว่าคงให้อภัยในความเวิ่นเว้อเพ้อเจ้อของผมนะครับ
เพราะ...ไอ้หน่อยมัน....ยาวๆ....ใช่......สั้นๆ....ไม่(ชอบ) ฮะ ฮะ
:katai2-1: :katai2-1:
มโนหน้า....ฮันนีมูน(แรก)ครับผม
-
ปลื้มใจมาตอนเฮียหน่อยอัพ ><
เห็นหัวข้อเปลี่ยนแต่ยังไม่มีเนื้อเรื่อง เลยนั่งรอ
กรี๊ดมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
เฮียมี่พ่ายแพ้ต่อ การอ้อนของเฮียหน่อยจริงๆ
ซูฮกๆเลย
แฟรงค์กับต่อแอบน่ารัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :-[
รอการฮันนีมูนน่ะค่ะ ><
-
เฮียมี่แกล้งโกรธเพื่อจะได้ทำโทษหนูหน่อยแน่ๆ อิอิ
แผนเฮียมี่ :mew4:
-
โลชั่น พี่หน่อยถูกใจเลยสินะ ของชอบ
เพื่อนกันนานๆเจอกันที ก็มีความสุขดีนะ
แล้วพี่หน่อยก็อ้อนเฮียสำเร็จ :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
ต้องเอาน้องหน่อยให้หลาบจำเลยเฮียมี่
-
:hao7: Fighto
-
ฟินตอนสุดท้าย 555555
รอตอนหน้านะค้าาา รอดูความมุ้งมิ้งของเฮียๆทั้งสอง
-
รอตอนหน้า :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่ต่อช่างรู้ใจเฮียหน่อยซะจริง
แต่แอบสงสัยพี่โต้งอยู่นะ
ว่าสมัยโน้นนนนนนนนน
พี่โต้งอาจชอบเฮียหน่อย
กลับถึงบ้านเฮียมี่ก็ยังไม่ลืม
ที่จะทำแบบผู้ใหญ่เขาทำกัน
-
:katai2-1:
หื่นตลอดดด
-
:-[ เฮียมี่นี่ถือว่าใจเย็นมากๆ เลยนะคะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเฮียมี่รักเฮียหน่อยม๊ากกกมากกก
ชื่อตอนหน้าน่าสนใจมากเลยค่ะ :-[
-
ไม่รู้อ่านข้ามยังไงถึงนึกว่าหยีเป็นผู้หญิง
พอพี่หน่อยบอกว่าเป็นรับอึ้งเลย
แต่ตอนนี้เฮียโกรธเบาๆ นะเนี้ย นึกว่าจะงอนใหญ่โต
-
เฮียหน่อยขี้อ้อน อ้อนน่ารักเลย
เฮียมี่ตกหลุมพลางเฮียหน่อย55
เฮียมี่น่ารัก รักเฮียหน่อยสุดๆ
รอ รอ รอเฮียสวีทตอนหน้าน๊า :pig4:
-
ยังดีไม่ใชีมาม่าชามโต
-
เฮียหน่อยเจ้าเล่ห์ เฮียมี่แพ้ทางตลอด
รอตอนหน้าครับ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮียมี่..ไม่ใช่แค่หน้าหล่ออย่างเดียว
ใจเฮีย..ก็หล่อด้วย
อยากได้สักคน
อิอิ
-
มารอฟินกับมโนต่อไปของเฮียหน่อย :pig4:
-
ไม่น่าเชื่อต่อเป็น รับ
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอ.....ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ขอ.....อนุญาตเว้นช่วงไปสักนิดสำหรับ....มโนต่อไปนะครับ
ขอ.....เวลาไปปั่น(นิยาย) รักนาย...มายรูมเมท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755383#msg2755383) ใหัจบก่อนครับ
ขอ.....บอกว่า มโนหน้า....เป็นมหากาพย์เรื่อง.....ยาว...ครับผม
COMING SOON
:bye2: :bye2:
-
แล้วพบกันในมโนถัดไปค่ะ :mew1:
-
' '\ รับทราบค่ะเฮียหน่อย
ปักหมุดรอ :a2:
-
รอครับ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
มารอเจ้าคะ
-
เข้ามาส่อง
-
ผมตั้งใจว่าจะจบนิยาย...
รักนาย...มายรูมเมท...ภายในเดือนกันยายนนี้ครับผม
อดใจรอ...ทริป ฮันนีมูน....อีกนิดนะครับ
ขอบคุณครับผม
:3123: :3123:
-
รับทราบค่ะเฮียหน่อย
รอมโนฮันนีมูน
-
:pig4: :pig4:
รอ รอ รอ :heaven
-
เร่งมือ รักนาย คริคริ จะได้มโนต่อ เอิ๊ก
:mew4:
-
ดีค่ะดีจบภายในกันยา อ่านยาว เอาใจช่วยเฮียนะคะ สู้ๆ
ส่วนเรื่องมโนของเฮีย รอ รอค่ะ
อยากชมความหวานของเฮียกะเฮียมี่ :กอด1:
คิดถึงเสมอ ^^
-
:z2: รอค่า
-
เร็วเลยนะเฮีย อยากอ่านแล้ว
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
รอค่ะ :z2: :z2: :z2:
-
คับผมมม
เรื่องนั้นอ่านละติดอีกละ :katai1:
-
รอได้คะ
-
อ่านตอนที่เฮียหน่อยรีบบอกเพื่อนว่า..
เฮียมี่มีธุระ แล้วค่อยกลับมารับ
แบบ... น้อยใจแทนเฮียมี่เลยอะ T.T
คิดแล้วว่า เฮียแกต้องรอที่รถ ไม่ปล่อยไว้คนเดียวแน่ ๆ ^^
ถึงจะงอนยังไง ก็ยังคงรักและเป็นห่วงเฮียหน่อยเสมอ.... o13
รออ่านความหวานฮันนีมูน(แรก)ค่ะ ... :o8: :mew3:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฉันมาทำอะไรที่นี่(วะ)ครับ
ย้อนกลับไปช่วงที่ผมไปเรียนกวดวิชาที่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ได้เรียนเป็นชิ้นเป็นอัน
นั่งๆนอนๆอยู่ที่คอนโดเจ๊นิดเสียมากกว่า
เฮียก็เรียนหนักไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร โทรมาคุยห้าถึงสิบนาทีต่อวัน
โดยโทรเข้าที่ห้องในคอนโด ตอนนั้นเฮียมีมือถือแต่ผมไม่มี
กำลังเซ็งๆคิดว่าอยู่ไปก็ไร้สาระ
ไปช่วยแม่ขายของ ไปกวนไอ้นิวที่บ้านยังจะดูมีประโยชน์เสียกว่า
“เฮีย...อีกวันสองวันผมจะกลับบ้านแล้วนะครับ”
ผมรีบบอกเฮียทันทีที่รับโทรศัพท์ที่ผมรอมาทั้งวัน
แค่กริ๊งแรกผมก็ยกหูแล้วครับ
มันไม่มีอะไรทำจริงๆ คอร์สติวอะไรก็ไม่ได้ลงกับเขา
อ่านเองอยู่ที่คอนโดมันก็ไม่มีแรงบันดาลใจ เหงาๆเฉาๆเบื่อๆเซ็งๆไปวันๆ
อีกอาทิตย์กว่าก็จะเปิดเทอมแล้ว กลับบ้านไปอ้อนแม่ดีกว่าครับ
“อย่าเพิ่งกลับสิครับ ยังไม่หายคิดถึงเลย”
เฮียทำให้ความตั้งใจของผมลดลงไปกว่าครึ่ง
“ก็ผมเบื่อ ไม่มีอะไรทำนี่นา เฮียโทรไปคุยกับผมที่บ้านก็ได้นี่นา”
จริงๆก็ลำบากอยู่ต้องโทรหลังสามทุ่มรอให้แม่ขึ้นนอนก่อนครับ เกรงใจแม่
“งั้นอยู่เที่ยวกับเฮียสักวันก่อนนะครับ จะแลกเวรให้ติดกันแล้วไปเที่ยวกัน”
ผมก็เออออแล้วแต่เฮีย ไอ้อยากเจอมันก็อยากเจอ
แต่ก็รู้สึกว่า ผมป็นตัวถ่วงรึเปล่าเนี่ย
นัดกันวันมะรืนจะไปเที่ยวทะเลกันครับ ก็คงบางแสนพัทยาแถบๆนั้น
นัดกันว่าเฮียจะมารับผมหกโมงเช้าที่คอนโด
ผมก็กลัวจะตื่นไม่ทัน ต่อรองแกเป็นเจ็ดโมงเช้าแทน
เฮียไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็คุยเล่นกันอีกนิดหน่อย
วางหูเสร็จผมก็รื้อเสื้อผ้าของตัวเองเอาออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเจ๊นิด
เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นที่เอามามันก็เก่าๆ สีมอๆ เสื้อกีฬาสี กางเกงวอร์ม ดูจะสภาพดีที่สุด
เฮ้อ....อนาถาเสียเหลือเกิน
ล้วงกระเป๋าตังค์มาดู เอทีเอ็ม อะไรก็ไม่มีหรอกครับ
อยู่แต่ที่บ้านกับโรงเรียน พกเงินสดไม่กี่สิบบาทแค่นั้นในแต่ละวัน
เหลือตังค์ไม่ถึงสามร้อย หมดก็ขอเจ๊นิด
เงินที่แม่ให้มาฝากเจ๊แกไว้หมดกลัวหาย เอาติดตัวแค่สามสี่ร้อย เผื่อซื้อขนมกิน
อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชุด
ทั้งๆที่แต่ก่อนมีแบบไหนก็ใส่แบบนั้น ไม่ได้ห่วงหล่อสักเท่าไร
แต่ตอนนี้เฮียแกอยู่ในสังคมนักศึกษาที่มีแต่คนหน้าตาดี แต่งตัวดี
ไอ้หน่อยมันเลยเหมือนเด็กบ้านนอกเชยๆเฉิ่มๆซีดๆจ๋องๆ
นอนกลิ้งไปกลิ้งมา หิวก็หาขนมกับนมในตู้เย็นที่เจ๊นิดซื้อมาตุนเอาไว้ให้
จนเย็นเจ๊นิดเลิกเรียนมา ตอนนี้แกพักเบรคงานที่โรงแรมก่อนเพราะใกล้สอบแล้ว
“ลุกขึ้นมาเลย...นอนอยู่ได้ทั้งวันไม่ร่าเริงเลยนะแก”
เจ๊นิดยืนเท้าเอวค้ำหัวผม เจ๊ใส่กระโปรงอยู่น้า ไอ้หน่อยไม่อยากดูใต้ร่มผ้าของใคร
ผมรีบลุกขึ้นนั่งจากที่เลี้อยลงมานอนเล่นที่พื้นห้องที่เป็นกระเบื้องมันเย็นดี
ฝุ่นก็ไม่มี เห็นแบบนี้...เจ๊นิดแกสะอาดมาก ห้องแกไม่มีแม้แต่เส้นผมที่พื้นสักเส้น
ข้าวของเป็นระเบียบ
เสื้อผ้าในตู้ที่แขวนก็เรียงไปทางเดียวกัน แยกประเภทชัดเจน
ส่วนที่พับวางเป็นตั้งก็เรียงเป็นแถวไม่มีโย้หรือเหลื่อมกัน
ยิ่งห้องน้ำแกใช้เสร็จแล้วจะเช็ดอ่างเช็ดเคาน์เตอร์ ไม่มีน้ำกระเซ็นหลงเหลือสักหยด
แต่แกก็ไม่ได้มาจ้ำจี้จ้ำไชให้ผมทำให้ได้เท่าแก แค่ไม่เละเทะเกินไปก็พอแล้ว
ผมถอนหายใจแล้วเล่าให้เจ๊ฟังว่าจะไปเที่ยวกับเฮียมี่สักวันก่อนกลับบ้าน
เจ๊นิดแกก็ยกข้อมือดูเวลา แล้วตัดสินใจ
“ไปจตุจักรกัน”
วันนั้นเป็นวันเสาร์เย็นมากแล้วเหมือนกันแต่จากคอนโดมันใกล้
สองพี่น้องพากันเดินลัดเลาะตามแผงเสื้อผ้าราคาถูก แรกๆผมก็กระตือรือร้นในการหา
แต่เจ๊นิดแกก็ชอบพูดว่า
“เห่ย...รสนิยมบ้านนอกมากนะหน่อย”
หลังๆผมเดินหน้างอตามหลังแก
เวลาเดินอยู่ด้วยกัน เจ๊นิดทั้งสูงทั้งตัวใหญ่กว่าผม
ความรู้สึกของผมตอนนั้นไม่มีหรอกที่จะมั่นใจในตัวเองหรือตัดสินใจอะไรได้
เจ๊แกเผด็จการรวบอำนาจเด็ดขาด
เจ๊นิดรำคาญที่ผมทำหน้าเบื่อๆ แกเลยจูงมือผมไปทิ้งไว้ที่ร้านไอติมโบราณ
ทีนี้ไอ้หน่อยก็เลยยิ้มได้ กินไอติมกะทิราดท๊อปปิ้งวุ้นมะพร้าวไปสองถ้วยจนเริ่มเสียวฟัน
สายตาก็มองคนที่เดินผ่านไปมา ทุกคนหิ้วถุงพะรุงพะรัง หน้ามันเหงื่อชุ่ม
แต่สีหน้าก็ยิ้มแย้มเพราะได้ของที่ต้องการ
ผมรอจนร้านไอติมจะปิด ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืดหน่อยๆ
เจ๊นิดเดินยิ้มร่ามาแต่ไกล แล้วลูบหัวผม
“ผลัวะ”
นี่มันโบกนี่นา ไม่ใช่ลูบแล้ว
“ชั้นเหนื่อยกว่าแกนะยะ อย่ามาทำหน้างอ”
:fcuk:
ตอนนี้ไอ้หน่อยมีเสื้อผ้าชุดใหม่ไปเที่ยวทะเลกับเฮียแล้วครับ
เสื้อยืดคอกลมลายขวางสีฟ้าสลับขาว กลางเก่ากลางใหม่ แน่นอน...มือสอง
กางเกงสีขาวเข้มเหนือเข่าเล็กน้อย...ขาวเข้ม....มือสองเช่นกัน
ทั้งชุดสองร้อยห้าสิบจากฝีมือการต่อรองขั้นเทพของพี่สาวคนเดียวของผม
รองเท้าพละสีขาวคู่เดิมเยินๆแต่เจ๊ซักจนสะอาด
เชือกผูกรองเท้าสีฟ้าทำให้ดูดีมีสกุลขึ้นมาได้ แถมเจ๊แกเอาเข็มกลัดมากลัดตรงโน้นตรงนี้จนเก๋ไก๋
ทั้งหมดก็สามร้อยบาทพอดีครับ
สำหรับการเนรมิตไอ้เด็กบ้านๆจืดๆคนหนึ่ง
ให้กลายมาเป็นวัยรุ่นเด็กน้อยที่มีสีสันพอจะควงไปไหนได้
เจ๊สอนผมใส่เจลให้ผมตั้งขึ้นเล็กน้อยจากที่มันเส้นเล็กนิ่มเรียบแปล้ไปกับหัว
“ชอบมั๊ย”
เจ๊นิดเอียงคอดูผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ
“ไม่ใส่เจลเหนียวๆนี่ไม่ได้เหรอเจ๊ เดี๋ยวเหงื่อออกมันย้อยมาที่หน้าเป็นสิวกันพอดี”
“รองเท้าพละเป็นรูเลยอ่ะ...ฮึ”
“เสื้อกางเกงมันตุ๊ดแหววไปมั๊ยเจ๊ ผมไม่อยาก....”
“อั่ก” :z6:
เจ๊นิดตบหลังให้กำลังใจผมอย่างแรงจนเจ็บไม่น้อย
“แกเลือกเอา จะใส่ชุดกีฬาสี หรือชุดที่เจ๊เตรียมไว้ให้ คิดเอาเอง”
เจ๊นิดชี้หน้าผมแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
“ง่ะ”
ความที่เป็นน้องที่อยู่ในโอวาทเจ๊มาตลอด
พอเจ๊แกออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อกล้ามตัวโคร่งกางเกงขาสั้น ดูเอาเถอะเจ๊แกแมนกว่าผมอีก
“เจ๊....ผมขอโทษ...แล้วก็...ขอบคุณ...ครับ”
ผมยกมือไหว้แก
น้ำตาซึมนิดๆ เมื่อคิดได้ว่าพ้นจากแม่ ผมก็มีแค่แกกับไอ้นิว เท่านั้นเอง :mew6:
แกไม่พูดอะไรดึงผมไปกอดชั่วอึดใจเล็กๆแล้วผลักออกอย่างกับรังเกียจแน่ะ
“เจ๊เลือกสิ่งที่ดีที่สุด....ให้แกเสมอ...จำไว้” :teach:
กลับมาแล้วครับ ฮันนีมูน....แปะไว้ก่อนนะครับ
พอดีเรื่องนี้มันแวบขึ้นมาในหัวเสียก่อน
:bye2: :bye2:
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย :ling2:
-
เย้ๆ มาแล้วคร๊าบบบบบบบบ หนูหน่อยมาแย้ววววววววววว
ชุดเดท น่ารักเนาะ แล้วเฮียมี่จะแต่งยังไงเนี่ย รอตอนควงแขนกันเดินชายหาดต่อไปจร้า
:mew2:
-
พี่หน่อยโชคดีนะ มีพี่น้องที่น่ารักมากๆ
-
เจ๊นิดแมนอ่ะ ทริปนี้ดูน่าสนุกนะ :laugh5:
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฉันมาทำอะไรที่นี่.......2
เช้าวันนัด....
ไอ้หน่อยลืมตาขึ้นมาเพราะแสงสว่างจากดวงอาทิตย์มันส่องมากระทบใบหน้าและลำตัวจนเริ่มรู้สึกร้อน
เจ๊นิดตื่นปุ๊บแกจะปิดแอร์ปั๊บ ดีที่ยังมีเมตตาเปิดพัดลมให้ไอ้คนอาศัยอย่างผม
บิดตัวไล่ความขี้เกียจออกไปแล้วชะงัก
เก้า....เก้าโมง.....ตายล่ะ :katai1:
ผมลุกพรวดขึ้นยืน รู้สึกหน้ามืดเล็กๆที่ลุกขึ้นเร็วเกินไป
ชาไปทั้งตัว หน้าชา ปากสั่น มือไม้เย็นเฉียบ แขนขาอ่อนแรง
ไม่ใช่ล่ะ ถ้าปากเบี้ยวอีกอย่างนี่....อัมพฤกษ์แล้วครับ
ซีดสิครับ เลยเวลานัดมาสองชั่วโมงถ้วน
ผมรีบวิ่งไปทางประตูกระจกด้านระเบียงห้อง ชะโงกออกไปดูเหตุการณ์หน้าคอนโด
ห้องเจ๊นิดตรงระเบียงจะเห็นถนนในซอยของคอนโดแต่ไม่เห็นฝั่งใต้คอนโดนะครับ
ที่ฝั่งตรงข้าม...เฮียมี่
ตรงนั้นจะมีท่อน้ำดับเพลิงสีแดงที่ตั้งติดอยู่ที่พื้นตรงฟุตบาท ฝั่งนั้นเป็นรั้วบ้านคน
เฮียมี่กอดอกนั่งเอาช่วงสะโพกพิงอยู่บนท่อสีแดง...อย่างเท่ห์...อ่ะ
ไม่ใช่ล่ะ คิดดูว่าคนที่มารอสองชั่วโมง แล้วตอนนี้ถึงตรงที่แกอยู่
แสงแดดจะยังส่องไปไม่ถึง แต่มันก็ร้อนนะครับ ประเทศไทย
ผมเกาะราวระเบียงโบกไม้โบกมือให้แก แต่ไม่กล้าตะโกน
สภาพผม...หน้าไม่ได้ล้าง หน้าสดๆเพิ่งตื่น ก็เมื่อคืนมันนอนไม่หลับ มันตื่นเต้นนี่ครับ
เคยแต่ซ้อนมอเตอร์ไซค์เฮียมี่เที่ยวสวนสาธารณะ ผ่านตลาด แถวบ้านแค่นั้น
วันนี้จะไปทะเล...ทะเล เลยนะครับ ไปกันสองคนด้วย
ไอ้หน่อยมันเลยนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาจนโดนเจ๊นิดเอ็ดเอา
เฮียมี่เงยหน้าขึ้นมามอง หน้านิ่ง....อ๊าก....หน้าหงิกยังจะดีซะกว่านะเนี่ย
ผมแบมือข้างหนึ่งกางนิ้วออกแล้วชูให้เฮียดูเป็นภาษามือว่า.....ขอห้านาที
ถอดทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวเหวี่ยงไปมุมห้องอย่างรวดเร็วปานวอก
เดี๋ยวค่อยเก็บทีหลัง :hao7:
ล้างหน้าแปรงฟัน วิ่งผ่านน้ำ หมดไปแล้วสามนาที
แปรงฟันอย่างไวกระแทกเหงือกน้ำตาเล็ดเลย
แต่งตัวเสร็จ ทาครีมกันแดด ตบแป้งเด็ก ทาลิปมัน
พอดีหมดเวลาห้านาที
ชะโงกดูกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ตายแล้ว....ผม...ผมของผมมันทำไมชี้โด่เด่ เอาน้ำลูบๆก็ไม่ลง
ร้อยวันพันปีผมของผมมันไม่เคยดื้อดึงขนาดนี้ ทำไมจำเพาะต้องมาประท้วงเจ้าของเอาวันนี้ด้วยเนี่ย
หันไปหาตัวช่วยที่เจ๊นิดสอนสั่งเอาไว้ ดูสภาพเส้นผมในกระจกแล้วคิดถึงคำพูดเจ๊นิดที่ว่า
“เจ๊เลือกสิ่งที่ดีที่สุด....ให้แกเสมอ...จำไว้” :teach:
ด้วยความรีบผมควักเจล...ควักเลยครับ มือใหม่ใส่เจลครั้งแรกในชีวิต กะปริมาณไม่ถูก
น้ำตาผมแทบตกเมื่อเจลที่โปะลงบนเส้นผมโด่ๆ มันไม่ช่วยให้ดีขึ้นกับแย่กว่าเดิม
ผมจับกันเป็นปึก แฉะเยิ้มเหมือนคนไม่ได้สระผมมาเกือบเดือน
ฮือๆ...ไหนเจ๊ว่า...ดีที่สุดอ่ะ
เอาวะ...ปัญหามีเอาไว้ให้แก้ไข
สระผมมันซะเลย แต่เอาไงอ่ะ เสื้อยืดคอกลม จะถอดออกทางหัวก็จะเลอะเจล
ถอดลงล่างเสื้อมันก็ไม่ได้ย้วยไม่ได้ตัวใหญ่พอ
ผมตัดสินใจเข้าไปตรงส่วนอาบน้ำแล้วคว้าฝักบัวลงมา
อ้อ...ถอดกางเกงก่อนดีกว่า เผื่อเสื้อเปียกก็ยังมีกางเกงตัวใหม่กู้หน้า
ถอดกางเกงออก ไม่มีหรอกนะบ๊อกเซอร์...เปลือง...ใส่นอนพอ
อยู่คนเดียวนี่หว่า ถอดลิงมันซะเลยแล้วโยนออกไปหน้าห้องน้ำ
เสื้อมันยาว มองหายางรัดผมแถวหน้ากระจก มีแต่ยางรัดของ
อยู่กับเจ๊นิดอย่าคาดหวังนะครับ กิ๊บ โบว์ ตุ้มหู อะไรพวกนี้ ไม่ได้ตังค์แกหรอก
ยางนี่ก็คงจะแกะเอามาจากถุงแกง แกเอามามัดผมให้พอพ้นหน้า หายรำคาญ
ผมเอายางรัดของมารัดชายเสื้อที่ขมวดเป็นเกลียว
ว๊า...เสื้อที่เจ๊นิดรีดให้ ยับเลยอ่ะ
ไม่มีเวลาใส่ใจกับเรื่องเล็กๆแล้ว
ลงนั่งยองๆ แล้วก้มหัวลงเปิดน้ำล้างผม พยายามไม่ให้โดนเสื้อใหม่มือสองจากเจเจ
อดขำไม่ได้ เมื่อเห็นอวัยวะบางอย่าง...เรี่ยพื้น...ฮะฮะ...ไม่ขนาดน้าน :o8:
ใช้น้ำจากฝักบัวล้างเจลออกจนหายเหนียวแล้วจะหยิบแชมพู
เวร...ทำไมไม่หยิบมาวางที่พื้นแต่แรกฟ๊ะ
วางฝักบัวที่ปิดแล้วลงกับพื้น แต่ไม่เรี่ยพื้นหรอกนะครับ แกว่งไปมาแทน
ดีที่ก๊อกหมุนเปิดปิดไม่สูงมาก พอจะเอื้อมถึง
ค่อยๆลุกขึ้น น้ำจากผมมันก็ไหลย้อยลงสู่ที่ต่ำ เริ่มไหลผ่านเข้ามาในตัวเสื้อ
พอแล้วเหอะ...ยิ่งทำยิ่งดิ่งลงเหว :serius2:
ออกจากห้องน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย ผมเช็ดหมาดๆ ไม่มีเวลามาเป่าให้แห้ง
เหลือบดูนาฬิกาข้างผนัง เก้าโมงครึ่ง ตายๆๆๆๆ
วิ่งไปดูเฮียตรงระเบียง อ้าว หายไปไหน
หรือเฮียจะโมโหกลับไปแล้ว...จะโทรบอกกันสักนิดก็ไม่ได้..ชิส์
หันไปเจอโทรศัพท์ที่ถูกยกหูออกจากแป้น....เย้ย.....ฝีมือใครฟ๊ะ
เจ๊นิดแกคงไม่พิเรนทร์ยกหูออก...แหะ แหะ
คงจะผมเองล่ะครับ
รีบวิ่งไปตรงประตู ใส่รองเท้าฟองน้ำด้วยความเคยชิน ในหัวมีแต่คำแก้ตัว
“ปึง”
เข่าแทบทรุด นอกจากเสื้อ กางเกง ลิง และฟองน้ำ ผมไม่มีอะไรอยู่กับตัวเลย
กระเป๋าตังค์ กุญแจห้อง กระเป๋าเป้ที่ใส่ขนม ผ้าเช็ดตัว ชุดเก่าๆเอาไว้ใส่เล่นน้ำ
ครีมกันแดด แป้ง และโลชั่น อันหลังสุดนี่ขาดแล้วแทบขาดใจ
ยังดีที่ลงมาแล้วเจอเฮียนั่งหน้าเฉยอยู่ตรงห้องรับแขก เรียกให้หรู
ก็โต๊ะกระจกเตี้ยๆ ที่มีหนังสือพิมพ์เก่าๆของเดือนที่แล้ว หนังสือดาราเหลืองซีดปกขาดวางอยู่
แล้วมีเก้าอี้เดี่ยวเบาะเป็นหนังรุ่ยๆอีกสี่ตัว ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกจับจองโดยเฮียมี่
เฮียมี่เอารถมาจอดไว้ใต้คอนโดตั้งแต่ตอนที่แกมา
ผมดูสถานการณ์แล้ว....
เฮียเหมือนคนอดนอน หน้าเซียวๆ ให้ขับรถในอารมณ์แบบนี้ไปทะเลคงไม่ไหว
จะนั่งรถทัวร์รถตู้ ดูเวลาแล้วเกือบสิบโมง กว่าจะไปถึงคิวรถก็จะต้องหิวข้าวมื้อเที่ยงอีก
ของใช้เสื้อผ้าของผมก็อยู่ในห้องที่กุญแจก็อยู่ในห้องอีกที
เที่ยวในกรุงเทพจะดีกว่าล่ะมั๊ง
“เฮีย....หล่อ....ป่ะ”
ผมเดินตามหลังเฮียมาตรงที่จอดรถ กวาดสายตาดูแล้วว่าไร้ผู้คน
พอเฮียหันมาผมก็หมุนรอบตัวสามรอบครึ่งแล้วยิ้มแฉ่ง
ได้ผลเฮียหลุดยิ้มมานิดนึง แต่ไม่พูดอะไร
ไม่พูดไม่เป็นไรครับ แต่สายตาที่จับจ้องอยู่ที่ผมบนหัวของผมนั่นสิ
“เฮ้อ...เช็ดซะ”
เฮียเปิดเข้าไปในรถแล้วดึงกระเป๋าที่เบาะหลังหยิบผ้าเช็ดตัวขนาดกลางๆส่งมาให้ผม
“เฮีย...ไม่ไปทะเลได้มั๊ยอ่ะ”
ผมเช็ดผมไปพูดไป เฮียคงรำคาญเข้ามาแย่งเช็ดให้
กลิ่นหอมๆแมนๆของเฮียทำให้ผมสงบลง เฮียมี่ก็ยังเป็นเฮียมี่ที่ใจดีของผมเสมอ
ยืนคุยกันอยู่ข้างรถเกือบสิบนาที
ทำไมไม่เข้าไปนั่งคุยกันในรถเนอะ
ไม่ได้ครับ เฮียไม่ชอบให้สตาร์ทรถแล้วจอดแช่เพิ่มมลพิษทางอากาศ
แฟนใครไม่รู้...รักษ์โลกดีเหลือเกิน แล้วเฮียก็จะหงุดหงิดถ้าเห็นคนที่ทำแบบนั้น
สรุปคือ เฮียมารอผมตั้งแต่อีกสิบนาทีจะเจ็ดโมง ก็หกโมงห้าสิบนั่นล่ะครับ(เขียนให้งงซะงั้น)
คงจะไม่ทันเจ๊นิดที่ออกไปเรียนแล้ว
แกรออยู่สักพักก็เลยให้เจ้าหน้าที่ของคอนโดโทรขึ้นมาที่ห้อง เขาโทรให้แล้วบอกไม่มีคนรับ
อีกสักพักใหญ่ก็เกือบแปดโมงล่ะครับ เจ้าหน้าที่แกก็มีน้ำใจก็โทรตามให้อีก
คราวนี้มีคนรับแต่ไม่พูด แล้วสายก็ตัดไป หลังจากนั้นโทรก็กลายเป็นสายไม่ว่าง
คิดว่าผมคงกำลังงัวเงียกึ่งหลับกึ่งตื่นรับโทรศัพท์แล้วก็วางนอกแป้น
พี่เขาก็ดีขึ้นมาเคาะประตูให้ แกว่าไม่มีคนอยู่หรอก ไฟไม่เปิดแอร์ไม่เปิด
เฮียนั่งรอจนเบื่อ มองหน้าสบตาพี่เขาจนต้องออกไปนั่งฝั่งตรงข้ามคอนโด
แกรู้ว่าห้องอยู่ตรงไหน
ถ้าเป็นผม ผมคงไม่รอ คงกลับไปแล้ว
เฮียอดทนดีจริงๆครับ ผมก็ไม่มีความรับผิดชอบ เหลวไหลชะมัด :เฮ้อ:
ผมพยายามทำตัวร่าเริง ขอโทษแกไปหลายครั้ง
แกก็เหมือนจะยกโทษให้แต่ดูห่างเหินหน่อยๆ คงจะนอยด์
ผมเสนอให้จอดรถทิ้งไว้ที่คอนโดแล้วใช้บริการ...ข.ส.ม.ก....ก็รถเมล์นั่นล่ะครับ
“ไม่ให้เอารถไปแล้วอย่าบ่นว่าร้อนนะครับ”
ประโยคแรกก็ขู่แล้วอ่ะ
เอาเหอะเรามันคนผิด ยอมๆแกไปจะได้หายหงุดหงิด
เจอกัน ไปเที่ยวกันวันนี้แล้ว พรุ่งนี้ผมก็จะกลับบ้าน ไม่รู้ว่าอีกกี่วัน
เราจะได้เจอกันอีก :mew6:
คิดว่าคนอย่างผมจะชวนเฮียไปเที่ยวที่ไหนครับ
ไปห้างตากแอร์เย็นๆ กินอาหารอร่อยๆ ดูหนังรักหวานแหวว.....ม่ายช่าย
ไปสวนสนุก...แดนเนรมิต(ทันกันป่ะครับ).....ม่ายช่าย
ไปตลาดน้ำ ตลาดนัด ตลาดสด ตลาดแห้ง....ม่ายช่าย
ไปดูโชว์สัตว์น่ารักๆมากความสามารถที่ซาฟารี....ม่ายช่าย
“เฮีย...ผมอยากไปเขาดินอ่ะ”
เดินจากคอนโดไปป้ายรถเมล์หน้าซอยไม่ถึงห้าร้อยเมตร
อุ๊ยตาย ลืมผ้าใบเชือกฟ้าติดเข็มกลัดมุ๊งมิ๊ง
กลายเป็นฟองน้ำกลางเก่ากลางใหม่ สายไขว้ ไม่ชอบแบบคีบครับเจ็บซอกนิ้ว
ผมพอจะรู้ว่ารถเมล์มันมีแบบร้อน แบบเย็น
คันแรกที่มาผ่านหน้าเขาดินเป็นรถเมล์ร้อน แต่ว่างมากมีคนไม่ถึงสิบ
เฮียจูงมือผมจะพาขึ้นแต่ผมขืนเอาไว้
“ไม่เอาอ่ะ ไปรถแอร์ดีกว่านะเฮีย”
ผมอยากสร้างบรรยากาศดีๆ
เดี๋ยวเราสองคนจะได้นั่งรถเมล์แอร์เย็นๆเบาะนุ่มๆ
ผมจะปิดม่านแล้วแอบซบไหล่เฮีย...คริคริ
“มาแล้วๆ ไปครับ”
ผมวิ่งนำเลยทีนี้ ถึงจะบ้านนอกแต่รู้เยอะครับ
กำ....ไม่มีที่ว่างเลย
เราสองคนขึ้นมาทุกที่มีคนนั่งหมด แถมที่ยืนก็มีเราแค่สองคนอีก
“ก็ผ้าม่านมันปิดผมไม่รู้ว่ารถมันจะไม่มีที่นั่งเหลือนี่ครับ”
ผมเงยหน้ายิ้มแหยๆให้เฮีย
“หึหึ”
เฮียมี่ทำเสียงในลำคอ แล้วไม่ได้พูดอะไร
ยังดีหน่อยที่แกเกาะราวมือเดียวอีกมือวางแปะไว้ที่ไหล่ผม
เป็นอันรู้กันว่าเฮียใจอ่อนแล้ว
รถวิ่งไปหนึ่งป้ายก็มีผู้หญิงวัยสักสามสิบปี ท่าทางเหมือนคนทำงานรับจ้างทั่วไป
เดินขึ้นมาหิ้วถุงพะรุงพะรัง พวกผักพวกกับข้าว ผลไม้
สองมือหิ้วของก็ไม่มีมือเหลือจับราวรถเพื่อพยุงตัวสิครับ
คนที่นั่งอยู่แถวนั้นก็กระไรเลย ไม่มีใครลุกหรืออย่างน้อยก็ช่วยแกถือของบ้าง
ผมกับเฮียยืนค่อนไปทางท้ายรถครับ ขี้เกียจถอยนิดถอยหน่อย ถอยมาหลังๆเลยดีกว่า
แล้วก็ตามคาด พอรถออกตัวไปสักนิดแล้วเบรคกระชั้นมากประมาณมีรถปาดหน้า
พี่สาวคนนั้นก็เสียหลัก ถลาล้มลงกับพื้นรถ
ของในมือตกลงพื้นเกือบหมดแล้วกลิ้งมาทางท้ายรถ
พวกถุงทั้งหลายไม่เท่าไรครับ กลิ้งไม่ไกลคนแถวๆนั้นก็ช่วยกันเก็บให้
แต่ถุงที่มันขาดนี่สิครับ...ส้มเขียวหวานสักโลรึสองโลก็เกือบสิบลูกล่ะครับ
กลิ้งมาถึงท้ายรถบางลูกก็มาหยุดอยู่ที่รองเท้าฟองน้ำสายไขว้ของผม
:3123: :3123:
คิดถึงตอนเด็กๆแล้วสนุกดีครับ ทำอะไรโก๊ะๆหลายอย่างเลย
ขอบคุณทุกกำลังใจครับผม
-
หนูหน่อยเอ้ย วี ระ กำ ของหนูแต่ละอย่าง ไม่รู้จะพูดอย่างไร
ชาติที่แล้วคงทำบุญไว้เยอะถึงมาเจอคนใจดีแบบเฮียมี่ 555
:mew1:
-
ทั้งสงสารทั้งฮาเลย :a5:
-
หน่อยตื่นสาย ดีนะเฮียมี่ไม่โกรธ
-
สองชั่วโมง!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คุณหน่อยตอนใสๆ น่ารัก :mew1:
-
อยากอ่านตอนเฮียมี่โมโหสุดๆแบบอารมณ์เสียมากๆจะเป็นยังไงน้าาา ตอนนี้อ่ะเฮียหน่อยเล่่าให้ฟังโห่นยยน้าาา :katai5:
-
เฮียมี่ช่างมีความอดทนสูงจริงๆ เป็นชั้นเรอะ :z6:
-
โอ้ยเฮียหน่อยทำทริปทะเลล่มเลย
แล้วอย่าบอกนะว่าต้องมานั่งช่วยเขาเก็บส้ม 2 โล
แล้วจะเก็บใส่ไรหว่า
-
กราบบบบบบ ให้กับความใจเย็นของเฮียมี่
-
สายขนาดนั้นเฮียไม่โวยวายใหญ่โตนี่แสดงว่าใจเย็นยิ่งนัก
-
เฮียอู้อีกแล้วววว :ling1:
-
:call: :call:
เนื่องจากไอ้หน่อยมันจะไปเที่ยว...เที่ยว....และเที่ยว...เพื่อรับลมหนาวครับผม
นิยายตอนต่อไปจะอัพวันที่...4 พย.นะครับ
ต้องขออภัยอย่างสูงในความรักสนุกของผมด้วยครับ
ขออนุญาตไปชาร์ตแบตเตอรี่และเติมความหวานให้กับชีวิต(เหลือ)น้อยๆสักหน่อยครับ
กลับมาเขียนนิยายจะได้พรรณนาบทถนัดได้แจ่มแจ๋วเห็นภาพกว่าเดิม..คริคริ
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
:bye2: :bye2:
-
:a5:
-
:L2:
เที่ยวให้เต็มที่เติมความหวานไม่ต้องยั้ง
ปล.ที่เพื่อด้วยนะ เฮียมี่&น้องหน่อย
:mew3:
-
ไปเที่ยวไหนก็ถ่ายรูปมาลงบ้างน้าาา
-
เฮียยยย ไปเที่ยวอีกแว๊ววว
เที่ยวให้สนุกน่ะค่ะ :L2:
อย่าลืมกลับมาเม้าท์น่ะค่ะ
เล่าเรื่องฮันนีมูนคราวที่แล้วด้วยน่ะค่ะเฮียหน่อยยยย
-
มีความสุขมากๆนะครับเฮียๆทั้งสอง....
-
ไม่ว่ากันค่ะ เแค่ให้รู้ว่าไปกับเฮียหมอ
เที่ยวให้สนุก และมีความสุขกับการเที่ยวนะคะ
-
เฮียเที่ยวให้สนุกน๊า
เติมความหวานรับลมหนาวเยอะๆนะ :mew1:
รอความหวานของเฮียเสมอ
เดินทางปลอดภัยตลอดทริปจ้า
-
ของฝากกลับมาด้วยน้าา
-
รับทราบคะ จะรอนะคะ
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฉันมาทำอะไรที่นี่......3
หลังจากคนบนรถช่วยกันเก็บส้ม(หล่น)ให้พี่สาวคนนั้นแล้ว
ผมกับเฮียก็ยืนกันบนรถเงียบๆจนมาถึง...สวนสัตว์ดุสิต
วันหยุด วันเด็ก วันปิดเทอม วันเทศกาล หรือวันอะไรผมก็ไม่อยากจะรับรู้
รู้แต่ว่า...
คนเยอะมากๆ จะเยอะไปไหนกันนะ
อุตส่าห์จะหนีจากห้างสรรพสินค้าหันเข้าหาธรรมชาติ
แต่บรรยากาศตอนนี้มันกร่อยไปถนัดตา :เฮ้อ:
“ก็...ดี”
“ก็...ได้”
“แล้วแต่”
“ตามใจ”
“ดีเหมือนกัน”
“เอาสิ”
เฮียพูดสั้นๆอยู่แบบนี้ตลอดเลย หน้าตาเหนื่อยหน่าย ยิ้มฝืนๆ
ไอ้หน่อยแรกๆมันก็ไม่รู้หรอกครับ ลั๊นลาสนุกสนาน
“ยีราฟ...อ๊าก...เฮีย...ยีราฟตัวเป็นๆ...โห....คอย๊าวยาว”
ผมถลาเข้าไปเกาะรั้วกั้นดูเจ้าคอยาว เข้าประตูไปก็เจอเลยครับด้านขวามือ
เฮียเดินตามผมแล้วยืนพิงต้นไม้แถวนั้น มองผมแล้วอมยิ้มน้อยๆมุมปาก
“กวาง เลียงผา ละมั่ง เนื้อทราย มันต่างกันตรงไหนเนี่ย หน้าตาคล้ายๆกันเนอะ”
ผมบ่นขึ้นมาไม่เบานักเมื่อมาถึงโซนเก้งกวาง(ฮะ ฮะ)
ไม่มีเสียงตอบรับ
ผมหันกลับไปมอง เห็นเฮียยืนปิดปากหาวยาวๆอยู่ไม่ไกลนัก :onion_asleep:
“ฮิปโปโคตรอ้วนเลยอ่ะ เหม็นอีกต่างหาก อึ๋ย...อึมันลอยน้ำด้วยอ่ะ...ฮะ...เฮีย”
ผมหันไปหาเฮียมี่ ทันเห็นเฮียสะบัดหัว มือข้างหนึ่งกำหมัดทุบขมับตัวเอง
“เฮีย...ไปหาไอติมกินกันดีกว่านะครับ”
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เฮียลดมือที่ทุบขมับมาลูบหัวผมเบาๆ
แล้วจูงมือผมไปทางร้านอาหาร
ระยะทางไกลพอสมควร แดดร้อนๆส่องกระทบพื้นที่ลาดด้วยยางมะตอยสะท้อนเข้าตา
เหงื่อที่ไหลจากหน้าไหลย้อยมาข้างแก้ม ผมใช้มือข้างที่ว่างป้ายเช็ดลวกๆ
ไอติมตรงหน้าละลายไปเกือบครึ่ง
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าไอติม...ไม่หวาน :confuse:
เฮียมี่นั่งนิ่งๆไม่แตะเครื่องดื่มเย็นๆตรงหน้า
เฮียคิดอะไรอยู่นะ ตาที่หรี่ปรือคู่นั้นดูไร้ชีวิตชีวา
สายตาระยิบระยับที่เคยมีให้กันมันหายไปไหน
มีแต่ความสุภาพ แต่เหินห่าง
ผมกล้ำกลืนก้อนแข็งๆที่ตีตื้นขึ้นมาในลำคอลงไปอย่างยากลำบาก
ผมน่าจะปฎิเสธการมาเที่ยวกับเฮียในวันนี้
ถ้า...ทำแบบนั้น...
ป่านนี้ผมคงช่วยแม่ขายของ อ่านนิยาย แหย่ไอ้นิว
ถึงจะต้องคิดถึงเฮียก็คงจะรู้สึกดีกว่าตอนนี้ :katai1:
“เฮีย...กลับแล้วได้มั๊ย”
ผมเรียกเฮีย แต่หน้าและสายตาของผมก้มลงมองมือของตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก
กระพริบตาถี่ๆเพราะร้อนๆที่ขอบตา
“เป็นอะไรครับ...ไม่สนุกเหรอ”
ประโยคที่ถามเหมือนเฮียไม่รู้เลยว่าผมคิดยังไง ไม่รู้เลยว่าเฮียทำให้ผมน้อยใจ
“เปล่า...แค่เบื่อ”
ผมเงยหน้ามาสบตากับเฮีย
หน้าเจื่อนๆบวกกับรอยคล้ำใต้ตาของเฮียทำให้ผมอยากตบปากตัวเอง
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าว่าเฮีย...เหนื่อย...อดนอน
นี่ผมเอาแต่ใจอีกแล้วใช่มั๊ยครับเฮีย :sad4:
“โกรธอะไรเฮียรึเปล่าครับ เฮียขอ....”
เฮียมี่ทำหน้างงๆ แต่ก็ยังพยายามแก้ไขสถานการณ์อึมครึมระหว่างเรา
“ปะ...เปล่าครับเฮีย แค่ไอติม...ไม่...อร่อย”
ผมเปลี่ยนใจ...ทำตัวให้ร่าเริงอีกครั้ง
“ไปดูนกกันดีกว่า...”
ผมชวนเฮียไปดูนก โชคดีเป็นช่วงที่มีโชว์นก
“น่ารัก...น่ารักเนอะ”
ผมเขย่าแขนเฮียที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
เมื่อนกแก้วมันคาบแผ่นกระดาษที่มีตัวเลขได้ถูกต้องตามโจทย์คณิตศาสตร์ง่ายๆ
แต่สำหรับนก มันน่าทึ่งมากครับ o13
“หืมมม...อะไรครับ”
เฮียเหมือนหลุดจากภวังค์
“เฮ้อ....”
ผมไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไรแล้ว คนหนึ่งพยายามจะสนุก อีกคนกลับเซื่องซึม
จะกลับคอนโดก็ดูจะทำให้เราทั้งคู่คล้ายๆจะ....ขุ่นเคืองใจ
ฝืนอยู่ต่อ...ผมต้องระเบิดอารมณ์หงุดหงิดออกมาแน่ๆ
นี่...ผม....มาทำอะไรที่นี่กันนะ :serius2:
จากโซนนก ไปโซนสัตว์เลื้อยคลาน โซนลิง โซนช้าง
ผมกับเฮียต่างดูเหมือนจะไม่มีเรื่องคุยกัน
ไม่สมกับที่มาเดท ก่อนจะจากกัน
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่เราสองคนจะได้ใช้เวลาดีๆร่วมกัน
จนบ่ายคล้อย แดดเริ่มอ่อนแสงลงเมื่อเราเดินเข้ามาถึงด้านในสุดของสวนสัตว์
หลังรั้วกำแพงก็คงเป็น...วัง
บริเวณนี้ไม่มีกรงสัตว์ แต่มีเก้าอี้ยาวๆไว้ให้นั่งพักใต้ตันไม้ใหญ่
ผมกับเฮียเลือกได้มุมหนึ่งที่ลับตาคนพอสมควร
ผมเงียบ เฮียก็เงียบ
“เฮียขอโทษนะครับ”
เฮียลูบหัวผมเบาๆ
“มะ..เย้ย..ฮะ...เฮีย...ทำไรอ่ะ”
ผมไม่ทันจะพูดอะไรก็ต้องตกใจเพราะคาดไม่ถึง
เมื่อเฮียมี่เอนตัวลงนอนราบไปกับเก้าอี้ตัวยาวที่เรานั่งอยู่
หัวของเฮียทิ้งลงบนตักของผม
ช่วงเข่าลงไปเลยพ้นเก้าอี้
“ขอพักเดี๋ยวนะครับ”
ไม่นานนักเฮียก็....หลับ
ผมมองใบหน้าของคนที่หนุนตักของผมอยู่ :hao6:
ผมหยักศกที่นุ่มมือยุ่งเหยิงเพราะแรงลม
ผมลูบเส้นผมดกหนาให้เรียบ แต่มันก็กลับหยักงอทันทีที่ผมปล่อยมือ
ผมไล้ปลายนิ้วเบาๆไปตามโครงหน้า
“อื้อ...”
เฮียคว้ามือผมเอาไว้ทั้งๆที่หลับตา
สองมือของเฮียกุมมือผมข้างนั้นแล้วเอามากุมไว้แนบหน้าอก
แล้วเฮียก็ขยับตัวจนได้ที่ จึงนิ่งเงียบไปอีกครั้ง
แผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงและมือใหญ่ที่อบอุ่นมั่นคงใต้ฝ่ามือของผม
ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย
ไม่ต้องพูดจาพร่ำคำหวานให้แก่กันมากมายก่ายกอง
ไม่ต้องสัมผัสลึกล้ำ กอดจูบลูบคลำ มีอะไรกัน
เพียงแค่เฮียไว้ใจผม ทอดกายทิ้งตัวหลับได้สนิทบนตักของผม
แค่นั้นมันก็เหมือนกับเฮีย....
วางหัวใจของเฮีย....ไว้ในอุ้งมือของผม :impress2:
:pig4: :pig4:
กลับมาแล้วครับ...แหะๆ
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
อ้อ...ตอนนี้ไอ้หน่อยใช้ทั้งสอง IDนะครับ
ยึดจากเจ๊แจ๋มมา...เสียดาย...จะได้ต่อตอนพิเศษง่ายๆ
:bye2: :bye2:
-
ยินดีที่เฮียมาต่อแล้ว
จะได้ทำการมโนกันต่อไป
น่าสงสารเฮียมี่ หนูหน่อยเอาแต่ใจ
แถมยังเอาใจเฮียไปกุมไว้อีก 555
-
แอร๊ยยยยย หนูหน่อยกลับมาแย้วววววว
:L2:
สงสารเฮียมี่เน๊าะ ที่มาทนเดินสวนสัตว์ทั้งๆที่ร่างกายแทบจะไม่ไหว
หน่อยเอ้ยยยย บอกอีกครั้งว่าหนูโชคดีมากๆที่ได้เฮียมาเป็นคู่ชีวิต
จะรอ วี ระ กำ ของหนูตอนต่อไปจ้า
:mew1:
-
:katai4: :katai4:...คึกๆๆๆ
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฮันนีมูนแรก....1 :hao6:
เราไม่ได้จัดงานแต่งงานแจกซองสีชมพู....เลี้ยงฉลอง
เราไม่มีงานมงคล....สมรส
เราไม่ได้จดทะเบียนเพื่อตีตราแสดง...ความเป็นเจ้าของ
เราไม่ได้โพนทะนาป่าวประกาศให้กับสังคมรอบข้างได้รู้ว่า....เราเป็นอะไรกัน
แต่เรา...ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดเวลามามากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิต
บุพการีและญาติพี่น้องใกล้ชิดรับรู้และยอมรับในความสัมพันธ์ของเรา
ที่ถึงแม้จะไม่ถูกต้องในสายตาของสังคมรอบข้าง
แค่เท่านี้...มันก็มากเกินพอสำหรับ คนสองคนที่รักกัน...ใช่มั๊ยครับ
แต่...แต่...ทว่า....
“ไปเที่ยว...ไป....ฮันนีมูนกัน”
“บร้า...มาฮันนีมูน..นีซันอะไรกัน...พูดมาได้เนอะ..หน้าไม่อายอ่ะคนเรา”
ปากมันพาไปเองโดยไม่ต้องคิด
แต่ในใจน่ะ มันลิงโลดไปไกลด้วยความดีใจแล้วอ่ะครับ
นี่...นี่ผมจะไปฮันนีมูน...ได้...ได้ด้วยเหรอครับ :o8:
หลังงานเลี้ยงที่เลี้ยงกันในหมู่ญาติ ที่เป็นการยอมรับกันกลายๆว่า
ผมกับเฮีย....เราตกลงปลงใจ...ร่วมหอกันแล้ว...อร๊ายยย
เฮียลาพักร้อนยาวสิบกว่าวันแบบหมดโควต้าของปีนั้นกันเลย
ทายสิครับ...คนอย่างพวกผม...ไอ้หน่อยกับเฮียมี่
เราจะไปฮันนีมูนกันที่ไหนดีนะ :m28:
1.ที่บ้านทรายทอง...
แบบชนิดที่ว่าขลุกกันอยู่แต่ในห้องหอ แล้ว..จุดจุด..กัน..จนลืมวันลืมคืน(ครีเอทอ่ะ)
2.ไปทะเล....
สายลม แสงแดด และสองเรา เคล้าคลอพะนอ..จ๊วบๆกันให้ฝูงแมงกะพรุนอิจฉาเล่น
3.ขึ้นเขา...
ไปขึ้นม้าลงช้าง...บุกป่าฝ่าดง ตะลุยห้วยหนองคลองบึง...เมคเลิฟท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพร
4.ควงกันเฉิดฉายแถวสยามสแควร์
เดินทอดน่องหยอกเย้ากระเซ้ากัน เย้ยเด็กวัยรุ่นให้ได้อาย ในความหวานชื่นของคู่ข้าวใหม่ปลามัน
5.พากันไปทำบุญทำทาน เข้าวัดฟังธรรม
แล้วกลับมาปลงสังขาร...ยุบหนอ...พองหนอ กันเงียบๆสองคน
เย้ย...ทำไมแต่ละข้อมันส่อถึงตัวตนไอ้หน่อยได้ขนาดนี้..คริ คริ :impress2:
ผิดทุกข้อครับ
เฮียพาผมไปเที่ยวทัวร์ต่างประเทศครับ
โห....ปีพ.ศ.นั้น....แค่คิดก็หรูเว่อร์แล้วครับ
เราซื้อทัวร์มาเลเซีย-สิงคโปร์กันครับ
รายละเอียดก็เลือนรางไปบ้างตามกาลเวลาที่ผันผ่าน
แต่อารมณ์ความรู้สึกยังอบอวลอยู่ภายในหัวใจของไอ้หน่อยมิเคยลืมเลือน
บร๊ะ...ตั้งกะหาย(หัว)ไปร่วมครึ่งเดือน กลับมาครั้งนี้...ไอ้หน่อยมันเวิ่น...มิใช่น้อย
เป็นรถบัสนำเที่ยวครับ ไกด์สอง ลูกทัวร์สักสามสิบชีวิต
ที่นั่งก็ระบุชัดเจนตั้งแต่ตอนจองทัวร์ ว่าใครนั่งตรงไหน
แต่มันก็ยังมีที่นั่งเหลืออยู่หลายที่เหมือนกันครับ
ความวุ่นวายเริ่มตั้งแต่...การแพ็คกระเป๋า :teach:
“ช่วงปลายปีมันหนาวนะหน่อย แกขึ้นเกนติ้งด้วยไม่ใช่เหรอ”
แม่ผมครับ เป็นห่วงว่าผมจะไปหนาวตัวสั่นที่ต่างแดน
“แม่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ มีเฮียไปด้วย ไอ้หน่อยไม่หนาวหรอก”
อันนี้ตอบในใจนะครับ ขืนพูดออกไป...ก็โดนโบกอ่ะสิครับ
“ก็....คงหนาวล่ะแม่ บนเขาแบบนั้น”
ผมก็ตามน้ำไป ในหัวยังไม่มีไอเดียว่าจะจัดเสื้อผ้าแบบไหน อย่างไร
ขนมิ๊งค์ จะหรูไปมั๊ย องค์กรพิทักษ์สัตว์จะรุมประณามผมรึเปล่า
“เสื้อกันหนาวที่มีมันก็ไม่หนาพอด้วยสิ ไปหาซื้อสักตัวมั๊ยหน่อย”
แม่ก็ยังเป็นแม่ที่ห่วงใยผมเสมอมา
“อย่าเลยแม่ เปลืองตังค์เปล่าๆ ใส่แค่งานเดียวแล้วก็เอามากองไว้ในตู้”
ผมส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ไม่ได้งก แต่ไม่อยู่ในสถานภาพที่จะฟุ่มเฟือยอะไรมากมาย
เงินทองที่ผมได้มาจากการทำงานผมก็ยกให้แม่เกือบหมด
เหลือไว้ก็แค่พอซื้อขนมกินเล่น กับเอาไว้ทิปไอ้น้องนิวเวลามันทำดีกับผม
“มันหนาวนะเฮีย ยิ่งกว่ายอดดอยเชียวน้า”
ไอ้นิวเสนอแนะเหมือนผู้รู้ ทั้งๆที่มันก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนไกลๆ
“ใส่หลายๆชั้นเอาก็ได้มั๊งแม่ อุ่นเหมือนกัน”
ผมไม่ห่วงหล่ออะไรหรอกครับ แค่ได้เที่ยวกับเฮียก็เกินพอแล้ว
“ลองถามเฮียมี่ดูสิ เฮียแกไปเรียนเมืองนอกมาต้องมีเสื้อกันหนาวบ้างหล่ะ”
เจ๊นิดคิดขึ้นได้
“จริงด้วย แกก็ลองถาม....”
แม่เหมือนจะโล่งอก
“โห...ตัวอย่างกะพ่อกะ....โอ๊ย..”
ไอ้นิวโดนโบกไปตามระเบียบจากมารดาบังเกิดเกล้า :fcuk:
“นี่....หน่อยลองดูสิ เสื้อเจ๊ใส่แค่ครั้งเดียวเอง น่าจะใส่ได้”
เจ๊อ๋องยื่นเสื้อกันหนาวตัวหนา เนื้อดี สี....สี....อ๊าก...สีแดงมาให้
“มะ...ไม่เป็นไรครับเจ๊อ๋อง ผมพอมีใส่ครับ”
ให้ผมใส่เสื้อกันหนาวสีแดงที่มีฮู๊ดแดงเนี่ยนะ แหววไปเปล่าครับเจ๊
“หน่อย...แกรังเกียจเจ๊ใช่มั๊ย เจ๊เสียใจ...”
เจ๊อ๋องแกแกล้งครับ แกใจดีกับผมมากๆ
คงรู้ว่าผมเกรงใจ แต่ไม่รู้ว่าผม...ไม่อยากเป็น...หนูน้อยหมวกแดง
“เอ้อ...ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้รังเกียจอะไรทั้งนั้นครับ ผมแค่เกรงใจเจ๊อ๋องอ่ะ”
ผมรีบปฏิเสธไม่อยากให้พี่..สะมี...ไม่รัก
“งั้นก็ลองใส่ดู ไม่ชอบก็ค่อยให้มี่มันพาไปซื้อ”
เจ๊อ๋องยัดเสื้อสีแดงตัวนั้นใส่มือผม
ผมรับมาอย่างไม่เต็มใจ แต่แรกสัมผัสก็รับรู้ถึงความนุ่มของเนื้อผ้า
น่าจะใส่สบาย มันหนาแต่นุ่มและเบา
“ทำไมมันเบาอ่ะเจ๊ นุ่มมากด้วย”
ผมถามไปใส่ไป พอดีเด๊ะๆอ่ะ ก็ตัวผมกับเจ๊อ๋องก็สูสีกัน แถมผมยังผอมกว่าแกนิดนึง
“ก็มันขนเป็ดนี่จ๊ะ...ไม่เบาไม่นุ่มได้ไง”
เจ๊อ๋องพูดอย่างภูมิใจในรสนิยมแพงๆของแก
อ้อ...ลืมไป บ้านนี้เขารวย...ส่งลูกเรียนซัมเมอร์เมืองนอกกันทุกคน
“ว๊าว...น่ารัก....มี่ๆ...แกมาดูนี่สิ”
เฮียมี่เข้ามาได้ถูกจังหวะที่สุด
“อะไรครับ...อ๊าว...นี่มันเสื้อ....ฮะฮะ...น่ารักครับ”
เฮียมี่หัวเราะทั้งตาทั้งปาก เฮียน่ารักตรงที่พูดเพราะกับทุกคน
ลงท้ายด้วยครับเสมอ ผมเสียอีกที่พูดห้วนๆไม่ค่อยสุภาพ
“มัน...มัน...แดง..อ่ะ”
ผมพูดเบาๆในลำคอ เมื่อเจ๊อ๋องเดินหันหลังออกไปจากห้อง
ตอนนี้อยู่กันในห้องนอนผมกับเฮียครับ
กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางสองใบเปิดอ้าวางอยู่กับพื้นห้อง
ข้าวของเสื้อผ้าวางเกลื่อนไปทั่ว
ทั้งบนเตียง บนโต๊ะ บนเก้าอี้ และบนพื้นห้อง
ประตูตู้เสื้อผ้าก็ยังเปิดอ้า ข้าวของในตู้ถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย
“แดงแล้วไงครับ...หึๆ”
เฮียมี่หัวเราะแล้วดึงฮู้ดสีแดงจากด้านหลังมาคลุมหัวผม
“ไม่ใช่หนูน้อยหมวกแดงนะ..ชิส์”
ผมบ่นแต่จริงๆก็ชอบนะ เสื้อตัวนี้มันพอดีกับตัวผมมากที่สุด แบบก็ถูกใจ
ติดอยู่แค่สี...มันดูด๋อยๆยังไงไม่รู้อ่ะครับ
“อ้าว...ไม่ดีเหรอ เราเป็นหนูน้อยหมวกแดง
หมาป่าแบบเฮียจะได้จับกินไงครับ...ฟอด”
ว่าแล้วหมาป่าก็จับหนูน้อยหมวกแดงกิน
ทั้งๆที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน :oo1:
หมดเรื่องเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้
ก็มีปัญหากับการจับของทั้งหมดให้มันลงไปอยู่ในกระเป๋า
มันก็ไม่ยากหรอกครับ แต่ไม่ให้ยับหรือยับน้อยที่สุดนี่สิครับ มันคือปัญหา
เฮียมี่หยิบเสื้อผ้าข้าวของของตัวเองทั้งหมดมาวางรออยู่บนเตียง
แล้ว...นั่งมอง
มองผมที่ยืนมองกระเป๋าและข้าวของอีกทีหนึ่ง
“โอ๊ยยย...”
ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ทำไมมันยากเย็นนักนะ
อยู่บ้านก็มีแม่ มีเจ๊นิด คอยจัดแจงให้
ผมจะให้เฮียรู้ว่าผม...ไม่มีปัญญากับเรื่องแค่นี้เหรอ
ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นแล้วหยิบข้าวของวางลงไปทีละชิ้นอย่างตั้งใจ
พยายามอย่างที่สุดที่จะให้ได้เหลี่ยมมุม ให้วางเรียงกัน...สวยงาม
“เฮ่ย...”
ผมปาดเหงื่อทั้งๆที่เปิดแอร์
หยิบของทั้งหมดออกมาใหม่ เพราะมันจัดไม่ลงตัว
ไม่รู้จะจัดวางอีท่าไหนให้มันอยู่กันในกระเป๋าแบบไม่ก้าวก่ายกันจนเละเทะ
“มีอะไรให้ช่วยมั๊ยครับ”
เฮียมี่เดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆตัวผม
ที่ตอนนี้อยากลงไปนอนดิ้นกับพื้นด้วยความหงุดหงิด
ช่วงเวลานี้ผมกับเฮียเรายังเคอะเขินกันอยู่นะครับ ไม่ได้คุ้นชินกันเหมือนทุกวันนี้
“เอ้อ...ผม....”
ผมหันไปมองหน้าเฮียที่ทำหน้ากรุ้มกริ่ม
แล้วผมก็ต้องหลบสายตาลดลงมองระดับกระดุมเสื้อเม็ดที่สองของเฮีย
เมื่อเฮียขยับตัวเข้ามาใกล้จนผมได้กลิ่นเนื้อหนุ่มของเฮีย
ไม่รู้ทำไม...เกิดคอแห้งขึ้นมาซะงั้น :จ้อบจัง1:
“คุ้มจริงๆ...ยิ่งกว่าคุ้ม...คุ้มทุกสิ่ง...คุ้มที่บ้าน...ทรายทอง”
ผมนอนเล่นบนเตียงมองเฮียที่กำลังจัดกระเป๋าสองใบอย่างสบายอุรา
ผมฉลาดป่ะครับ....
แค่แลกกับอะไรๆนิดๆหน่อยๆ...เอ้อ...ไม่นิดเท่าไหร่หรอกครับ
แล้วมานอนเป็นคุณชาย นอนดูเฮียจัดกระเป๋าของสองเรา..คริ คริ
:give2: :give2:
“ผมก็นั่งตามที่ของผมแล้วนะครับ คุณป้ามีปัญหาอะไรเหรอครับ”
เปล่า...ไม่ใช่เสียงผม...ไม่ใช่เสียงเฮีย
แต่เป็นเสียงของลูกทัวร์วัยประมาณสามสิบกว่าคนหนึ่ง
ที่แกกำลังโดนมนุษย์ป้า...คุกคาม
:pig4: :pig4:
วันนี้คึกคัก....ลงติดๆกันครับผม
:katai2-1: :katai2-1:
-
ฮันนีมูน หวานตั้งกะเริ่มจัดกระเป๋าเลยค่ะ :mew3:
-
:katai2-1:
จิ้มก่อนน๊าาา อิอิ
ฮันนี่มูนมาเลเซีย สิงคโปร์ คงชื่นมื่นสนุกสนาน
รออ่าน วี ระ กำ ของหนูหน่อยตอนต่อไปจร้า
:mew4:
-
ฮันนีมูน ครั้งนี้ แค่ขึ้นรถก็เจอมนุษย์ป้าแล้ว :mew5: :mew5:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
หื่นจุง อิอิ
:haun4:
-
:katai2-1:
-
ให้เฮียมี่จัดกระเป๋าครั้งนี้ไม่กลัวยับแล้วหรอค่ะเฮียหน่อยอิอิ><~
ฮันนีมูนเริ่มต้นก็เจอมนุษย์ป้าวุ่นวายน่าดูเอิ๊กๆ
รอๆน๊าเฮียหน่อยยย
-
หนูหน่อย(ในปี พศ โน้น)
เอาตัวเข้าแลกชิมิ 555
-
ใจดี มีความอดทนสูงมาก แม้แสนเหนื่อยก็ตามใจแฟน ไม่ขัดใจ
ไปเที่ยวสวนสัตว์ อย่างร้อน!!!! อย่างง่วงงงงสุด ๆ ก็อดทน ไม่มีบ่น
จัดกระเป๋าให้แฟนเพื่อพาไปฮันนีมูน อีกต่างหาก .......
สวีทหวานตั้งแต่ยังไม่ออกเดินทาง :o8:
เฮียมี่เป็นสามีดีเด่นแห่งปีเลยค่ะ o13 คุณหน่อยโชคดีมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :impress3:
-
:hao6:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฮันนีมูนแรก....2
“เฮียๆ...เขาเถียงไรกันอ่ะ ดูจริงจังเกิ๊น”
ผมกระซิบข้างหูเฮียเบาๆ กลัวเสียงกระซิบจะไปทำให้เรื่องที่กำลังเกิดขึ้น
มันเปลี่ยนประเด็นและเป้าหมายมาที่ผม
ผมกับเฮียนั่งอยู่ตรงทางขึ้นประตูหลัง(ส่อ)
รถมันจะมีประตูหน้า และประตูตรงกลางรถ แต่เขาจะเรียกกันว่าประตูหลัง
นับแถวที่นั่ง เราก็อยู่ประมาณแถวที่สี่ที่ห้าจากหลังคนขับ
เหตุการณ์ถกเถียงอยู่หน้าผมไปแค่สองแถว
พี่ชายคนที่เป็นเจ้าของที่นั่งตามการจองแกมากับแฟนนั่งอยู่
ครอบครัวพ่อแม่ และลูกอีกสองคนก็ขึ้นมาบนรถ
ครอบครัวใหญ่สี่คนเขาต้องการนั่งแถวแนวเดียวกันสองฝั่งซ้ายขวา
ก็เลยต้องการจะเปลี่ยนที่นั่งกับสองสามีภรรยาที่ว่า
ทั้งๆที่ที่นั่งของครอบครัวใหญ่ก็เหลื่อมกันแค่แถวเดียว
คือหลังที่นั่งคู่สามีภรรยา
เดือดร้อนไกด์สาวต้องเข้ามาเคลียร์ท่ามกลางสายตาของคนทั้งรถ
ในที่สุดก็ต้องนั่งกันตามสิทธิ์ที่จองมานั่นแหละครับ
ทัวร์ครั้งนี้ประมาณ7-8วัน ไปรถกลับเครื่อง
เที่ยวไล่ลงไปทางใต้ หาดใหญ่ สงขลา ออกไปทางด่านสะเดา ไปมาเลเซีย ขึ้นเกนติ้ง
นั่งยาวไปสิงคโปร์ แล้วกลับไทยด้วยเครื่อง
รายละเอียดการเที่ยวก็ละๆไปบ้างตามความทรงจำที่เลือนๆไปเยอะ
และจะได้ไม่กลายพันธ์กลายเป็นกระทู้นำเที่ยวไปซะก่อน :m20:
ก่อนจะแวะพักโรงแรมที่หาดใหญ่เป็นคืนแรก หลังจากนั่งที่กันเรียบร้อย
ไกด์สองคนก็เริ่มแนะนำตัว หญิงคน ชาย..เอ้อ...ไม่ค่อยชายอีกคน
“ดิฉันเป็นหัวหน้าไกด์ในทริปนี้นะคะ ชื่อนกค่ะ
ส่วนน้องชายคนนี้เป็นผู้ช่วยของนก ชื่อต้อม..บลาๆๆๆๆ”
จนมาถึงการแนะนำตัวของสมาชิกในทริป
“เฮีย...เฮียพูดนะ ผมอาย...”
ผมเกาะแขนเฮียเขย่าเบาๆด้วยมือเย็นเฉียบและเสียงสั่นเล็กน้อย
มันเหมือนออกไปรายงานหน้าห้องเลยอ่ะครับ
ถึงแม้จะไม่ต้องเดินออกไปโชว์โฉมที่หน้ารถ
แต่ไมค์ลอยที่ส่งต่อกันมาเรื่อยๆหลังจากแนะนำตัว
มันทำให้ผมใจสั่น :serius2:
“ครับๆ..หึหึ”
เฮียมี่หัวเราะผม แถมตบหลังมือเป็นการยืนยัน
“ผมชื่อ..มี่ รับราชการ ผมมากับ...น้องชาย...น้องหน่อย
บัณฑิตจบใหม่ ช่วยงานที่บ้านครับ”
เฮียมี่ยืนขึ้นแล้วพูดเร็วๆด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
โดยไม่รอให้ใครถามเฮียก็ส่งไมค์ต่อไปด้านหลัง
“เฮ้อ....”
ผมถอนหายใจโล่งอก
เพราะเวลาคนแนะนำตัวเสร็จก็จะมีคนโพล่งคำถามเจาะลึกเรื่องส่วนตัวออกมา
ไม่รู้เพราะเฮียดูนิ่งหรือเพราะเราสองคนไม่น่าสนใจก็ไม่รู้ทำให้หลุดรอดคำถามล้วงลึก
“เฮีย..ทำไมเฮียไม่บอกว่าเฮียเป็นหมอล่ะ”
ผมกระซิบถาม เพราะเห็นแต่ละคนเขาพรีเซนต์โปรไฟล์กันมากมาย
“สามีของเดี๊ยนเป็นพันโทค้า คาดว่าปีหน้าก็คงได้ติดยศพันเอก
ส่วนน้องอุ๋มลูกสาวเดี๊ยนอยู่ม.6 โรงเรียนสตรีที่ตอนนี้โด่งดังว่าค่าเทอมแพงมากกกก”
ป้า...คนนั้นหล่ะครับ สามีแกดูเงียบๆไม่พูดอะไร ป้าแกคุยฟุ้งไม่หยุด
“เราสองคนเพิ่งเรียนจบและเพิ่งแต่งงานกันครับ”
ผมหูผึ่ง ลุกพรวดหันกลับไปมองคนพูด
“หน้าตาดีอ่ะ...”
ผมพึมพำกับตัวเอง :hao6:
“ว๊าว...มาฮันนีมูนเหรอคะ น่ารักจังเลย”
“อายุเท่าไหร่กันแล้วคะ แต่งงานเร็วจัง แล้วจะมีลูกกันเลยรึเปล่าเนี่ย”
“ทำงานกันรึยังคะ หน้าเด๊กเด็ก”
“เป็นเพื่อนกันมาก่อนเหรอคะ...อร๊าย....ฟินอ่ะ”
สารพัดคำถามถั่งโถมมาจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
แต่ทั้งหมดไม่มีเสียงผู้ชายเลยนะครับ
ผมค่อยๆทรุดตัวลงนั่งเมื่อ....
“ต๊าย...อายุเท่าไหร่กันแล้วจ๊ะ แต่งงานเร็วมากเลยนะเนี่ย”
คุณนายของท่านพันโท ลุกขึ้นมายืนหันหน้ามาทางหลังรถ ทำท่าตบอก
“ผมรู้คำตอบแล้ว.....”
ผมกระซิบบอกเฮีย
โชคดีที่เราสองคนไม่ตกอยู่ในสภาวะจำเลยของทัวร์ครั้งนี้ :เฮ้อ:
สมาชิก...
ผมขอเล่ารายละเอียดเฉพาะคนที่จะเกี่ยวข้องก็แล้วกันนะครับ
ครอบครัวป้า นอกจากท่านพันโท ก็มีลูกสาวลูกชาย
คู่แต่งงาน เป็นอิสลาม น้องหนุ่มกะน้องใหม่ อายุน้อยกว่าผม2-3ปี
คู่รักต่างวัย ผู้ชายห้าสิบได้ ผู้หญิงสักยี่สิบ เปรี้ยวๆเฉี่ยวๆ
คู่(เกือบ)โดนแย่งที่นั่ง ผู้ชายสักสามสิบ ผู้หญิงไล่เลี่ยกัน
ครอบครัวใหญ่ห้าหกคน เด็กสุดเด็กผู้หญิงวัยอนุบาล
สาวโสดสามคนวัยใกล้สี่สิบ
เดินเล่นตลาดในตัวเมืองหาดใหญ่ตอนหัวค่ำก็ไม่ค่อยมีอะไร เงียบๆ
คืนแรกที่หาดใหญ่ต่างคนต่างนอนพักเอาแรง
ทั้งเหนื่อยจากงานเลี้ยง ทั้งเหนื่อยจากการเตรียมของ ทั้งเหนื่อยจากการเดินทาง
(ได้ข่าวว่า..เฮียแพ็คกระเป๋านะ..ฮะ ฮะ)
“เราจะแวะที่ดิวตี้ฟรีจังโหลนนะคะ ให้เวลาสองชั่วโมง
แล้วกลับมาเจอกันที่รถ ตรงเวลาด้วยนะคะ”
สิ้นเสียงไกด์สาว สาวๆน้อยใหญ่ดูกระตือรือร้นกันมาก ตรงดิ่งเข้าไปในดิวตี้ฟรี
“ชอบเหรอครับ เอามั๊ยเฮียซื้อให้”
เฮียมี่ถามเมื่อเห็นผมลูบๆคลำๆกระเป๋าหนังสะพายไหล่แบบวัยรุ่นเนื้อนิ่มใบย่อม
“ไม่เอาหรอกเฮีย เงินเดือนผมทั้งเดือนเลยนะนั่นน่ะ”
ผมส่ายหน้าวางกระเป๋าในมือลงบนเคาน์เตอร์
ถึงแม้...แม่เฮียจะให้เงินเดือนผมค่อนข้างเยอะ แต่ผมก็ไม่อยากใช้มันกับของฟุ่มเฟือย
“ตอบเฮียมาคำเดียว...ชอบมั๊ย”
เฮียยังไม่ยอมหยุด
“อื่อ...รักเลยอ่ะ..ครับ”
เสียงผมมันฟังดูอ้อนๆไปเองโดยอัตโนมัติ ไม่ได้เสแสร้ง(สาบาน)
“พี่ครับ ผมซื้อใบนี้ครับ”
เฮียมี่บอกพนักงานขายที่ยืนรออย่างรู้คิว
“เฮีย..แต่..แต่มันเป็นหมื่นเลยนะเฮีย”
ผมใจหนึ่งก็ดีใจ อีกใจก็ลังเล...หมื่นต้นๆกับกระเป๋าแค่ใบเดียวเองอ่ะ
“วางไว้บ้างก็ได้มั๊งครับ มันไม่หายไปไหนหรอก”
เฮียล้อผมเมื่อเห็นผมนั่งกอดกระเป๋าใบใหม่ไว้แนบอก ลูบๆคลำๆ
ไม่สนใจใครมาตลอดทางที่รถวิ่ง มุ่งตรงไปมาเลเซีย
“ขอบคุณนะครับ เฮียมี่น่ารักที่สุดเลยอ่ะครับ”
ผมยกมือไหว้เฮียทั้งๆที่กอดกระเป๋า
แล้วเอนหัวไปพิงไหล่เฮีย
“เราจะพักทานมื้อกลางวันกันที่นี่นะคะ ใครต้องการแลกเงินก็แลกได้ที่นี่เลยค่ะ”
รถจอดพักทานมื้อกลางวันที่ชายแดนมาเลเซีย
ผมไม่รู้รสชาติอาหารสักเท่าไหร่หรอกครับ
มัวแต่ปลื้ม....
“น้อง...เอ้อ...น้องใช่...หมอมี่รึเปล่าคะ”
งานเข้า...งานเข้าของแท้แน่นอน :katai1:
พี่สาวโสดสามคนนั้น เป็นนางพยาบาลในโรงพยาบาลที่เฮียเคยไปฝึกงานครับ
“ครับ..ใช่ครับ”
เฮียตอบยิ้มๆ
ถึงแม้พี่สาวทั้งสามคนไม่ได้บอกใคร แต่สรรพนามที่พี่แกเรียก
“หมอมี่คะ...หมอช่วยดูให้พี่หน่อยสิคะว่า แลกเงินที่นี่มันถูกกว่าที่ไทยจริงมั๊ย”
“หมอมี่ลางานกี่วันคะเนี่ย นานพอกับพวกพี่แน่เลย”
“น้องหน่อยนี่เป็นน้องหมอมี่จริงๆเหรอคะ หน้าตาไม่ค่อยเหมือนเลย”
“ต๊าย...กระเป๋าน้องหน่อยสวยจัง แบรนด์นี้หลายตังค์อยู่นะคะ”
โพละ....เรื่องแตก
“แหม...น่าตีจริงๆนะคะคุณหมอ ไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นหมอ”
“เนี่ย...พี่มีอาการแน่นหน้าอก....”
“หมอว่าการตรวจมะเร็ง.....”
“หมอทำงานที่โรงพยาบาลไหนคะ ว่างๆพี่จะได้ไปตรวจ....”
กำ......กำไม่ต้องแบ
ไอ้หน่อยมันสงสารและเห็นใจเฮียมี่มาก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก
เพราะ...
“ว๊าย...เป็นเด็กเป็นเล็กกล้าซื้อกระเป๋าราคาแพง...ไหนๆขอดูหน่อยสิจ๊ะ”
คงไม่ต้องถามว่าใครนะครับ
“เอ้อ...”
ผมกอดกระเป๋าแน่น ไม่อยากให้ดู ไม่อยากให้จับ
ดูเล็บเจ๊แกสิ มันจะมาเกี่ยวหนังกระเป๋าของผมเปล่าเนี่ย :sad4:
“ทำไมน้องผมจะซื้อไม่ได้ล่ะครับ”
เฮียมี่มาจากทางไหนผมก็ไม่รู้
เพราะเมื่อก็ผมหลุดจากวงสนทนาของพวกคนในทัวร์ที่รุมถามปัญหาสุขภาพกับเฮีย
มายืนกอดกระเป๋าอยู่ข้างรถ
“นั่นสิคะ เงินเดือนคุณหมอกะธุรกิจค้าข้าวที่บ้านหมอมี่
ทำไมจะซื้อกระเป๋าให้น้องไม่ได้ ว่ามั๊ยเธอ”
พี่พยาบาลเหมือนจะช่วย หันไปพยักเพยิดกับเพื่อน
จริงๆพี่แกก็ไม่ได้รู้รายละเอียดฐานะทางการเงินอะไรของเฮียชัดแจ้งหรอกครับ
“พี่ขอโทษนะคะหมอมี่ หมั่นไส้ยัยคุณนายผู้พัน”
พี่แกกระซิบขอโทษ :m26:
“คุณหมอมานั่งกับพี่สิคะ”
“น้องคะ...ให้คุณหมอก่อนสิคะ”
“คุณหมอคะ นี่พี่ซื้อมาเผื่อค่ะ”
เจ๊แกตีซี้ทันทีทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นมองทุกคนรวมทั้งพวกเราแบบเหยียดๆ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
เฮียมี่ยืนยันคำตอบเดียว
พี่พยาบาลทั้งสามคนคงจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ
ก็เลยคอยเป็นเกราะป้องกันโดยดึงผมกับเฮียมาร่วมกลุ่มเวลาเดินเที่ยว ทานข้าวร่วมโต๊ะ
ทำให้เจ๊แกไม่มีโอกาสตอแยเฮียมากนัก
“พี่หมอคะ...”
ผมกับเฮียหันไปพร้อมกัน
“หนูขื่อ น้องอุ๋มค่ะ คุณแม่ให้หนูมาปรึกษาเรื่องสอบเอนทรานส์กับพี่หมอค่ะ”
น้องอุ๋มหน้าตาน่ารักขาวใส ดูท่าทางเรียบร้อย
น้องก้มหน้าแดงๆลงเมื่อเฮียมองหน้า
“พี่ครับ พี่อย่าเอ็ดเจ๊อุ๋มเลยนะครับ แม่บังคับเจ๊ให้มาพูดน่ะครับ
เจ๊แกไม่ได้อยากมากวนพี่หมอหรอกครับ”
เด็กผู้ชายวัยเอ๊าะ กระดูกกรุบกรอบรีบพูดขึ้นมา
“แล้วเรา...”
“ผมชื่ออั้มครับ เป็นน้องเจ๊อุ๋ม ม.4 สาธิต...”
น้องอั้มพูดจาฉะฉานดูเป็นเด็กฉลาด เอาตัวรอด ในขณะที่น้องอุ๋มดูหัวอ่อน
น้องอุ๋มน้องอั้มก็เลยติดสอยห้อยตามผมกับเฮียเป็นทีมกันเลย
รวม หมอ แฟนหมอ(คริคริ) พยาบาล เด็กมัธยมพี่น้อง
ทั้งหมด 7คน
สนุกครับ มีเรื่องคุยเรื่องเฮฮากันตลอด
ตอนนี้พวกเราขยับย้ายมานั่งด้านหลังรถเป็นกลุ่มก้อน
“พี่ครับ...เราขอรวมกลุ่มด้วยได้มั๊ยครับ”
คู่แต่งงานกระมิดกระเมี้ยนเข้ามาหาพวกเราในช่วงที่แวะทานมื้อเย็น
ไอ้หน่อยหน้ามันยิ้มรับ(แขก)
แต่เฮียหน้าไม่ยิ้มเลยอ่ะครับ
:hao4: :hao4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
อย่าเพิ่งเบื่อเรื่องเวิ่นเว้นของไอ้หน่อยมันเลยนะครับ
คนมันมีประเด็นเยอะ(มั๊ง)ครับ...ฮะฮะ
บวกเป็ดแทนคำขอบคุณครับผม
:3123: :3123:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โอ้ว...คงเป็นการฮันนี่มูนที่มีความสุข(ได้กระเป๋า)
สนุก(มีเพื่อนกลุ่มใหญ่) ตื่นเต้น(กลัวได้พูดไมค์)และแอบสวีทกันในที่ลับตาของคุณป้าช่างเม้าท์ อิอิ
น่าประทับใจ แอบอิจฉาหนูหน่อย
:mew4: :mew4: :mew4:
-
เฮียหน่อยน่าอิจฉา เฮียมี่ใจดีจัง
:katai2-1:
-
เฮียหน่อยรับจ๊อบเล่นตลกคณะไหนเนี่ย :m20:
-
555 เฮียมี่พาเด็กเที่ยว
-
อยากจะเที่ยวมีความสุขกันสองคน
ก็ต้องมาเจอคนรู้จักกับ คนที่หวังประโยชน์จากเรา :เฮ้อ:
ทริปนี้คงสนุกแน่นอน
-
คุณหมอใจดีที่สุด :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่เบื่อเลย
เฮียหน่อยน่ารัก เฮียมี่ถึงหวงเฮียหน่อย
รอเฮียหน่อยน๊า รอชมความน่ารักต่อ ^^
-
:กอด1: :กอด1:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฮันนีมูนแรก....3
“ตะเอง...เค้าปวดขาอ่ะ....”
“เค้าบอกตะเองแล้ว ตะเองก็ไม่ยอมเชื่อเค้านี่นา ใส่ส้นสูงมาเที่ยวได้ไง”
“ชิส์...ก็เค้าสูงน้อยนี่นา ใส่ผ้าใบมันก็ไม่สวยไม่สูงอ่ะดิ”
“มาม๊ะ...ไม่งอนนะ เค้านวดขาให้ตะเองน้า”
“บร้า..เรื่องแค่เนี้ย...เค้าไม่งอนตะเองหรอก”
คู่แต่งงานหมาดๆที่ไม่ใช่คู่ของผม ออดอ้อนกันซะให้พอ
คือ..เขาก็อ้อนกันอยู่สองคนในที่นั่งของเขา แต่ตัวเราดันได้ยินอ่ะครับ
“ป่าป๊า...เมื่อยป่ะคะ หนูจุ๊บนวดให้มั๊ยคะ”
“โห....ห้าสิบต้นๆแบบป๊ะจะเอาอะไรมาเมื่อยล่ะคะหนูจุ๊บ”
“แหม...ก็ป่าป๊ะใจดีพาหนูจุ๊บมาเที่ยวทั้งที หนูจุ๊บก็แค่อยากเอาใจป่าป๊ะนี่คะ”
“งั้นถ้าป๊ะไม่เมื่อย ให้ป๊ะเป็นคนนวดหนูจุ๊บแทนดีมั๊ยคะ มาม๊ะ...”
“อร๊าย...คนเยอะแยะ”
ตาผมแทบถลน นั่งเบียดกันจนแทบจะเป็นฝาแฝดอิน-จัน
หน้าอกหนูจุ๊บ..เต้าเอ๊ยข้างหนึ่ง(เยาวชนมีนะไอ้หน่อย)
มันเบียดเสียด สีกับต้นแขนที่เคยล่ำของชายหนุ่มใหญ่ข้างกาย
แล้วกระผมจะหันไปมองทำไมให้ต่อมอิจฉามันกำเริบเสิบสาน(วะ)ครับ
“มา...จับมือผมไว้สิคุณ เดี๋ยวก็ได้ลื่นหัวคะมำ”
“โอ๊ย...อย่าบีบมือซั้นแน่นสิคุณ เจ็บนะ”
“โทษที ผมกลัวคุณลื่นเห็นมั๊ยว่ามันมีน้ำหกอยู่ตรงนี้”
“จริงด้วย ขอบคุณนะคะ มัวแต่ดูโน่นนี่เพลิน เกือบไปแล้ว”
ว่าแล้วพี่ชายพี่สาวคู่นั้นก็จูงมือกันเดินไปทุกแห่งหนบนโลกใบนี้
โดยที่มีไอ้หน่อยมองตามหลังด้วยสายตา...อิจฉา
“พ่อ...ถือกระเป๋าให้แม่หน่อยสิ”
“พ่อ...แว่นกันแดดของแม่ล่ะ”
“พ่อ...ขอน้ำส้มนะ แม่ไม่เอาโค๊ก”
“พ่อ...ถ่ายรูปให้แม่สวยๆนะ จะเอาไปอวดที่สโมสรภริยานายทหาร”
“พ่อ...ดูสิ ลิปสติกสีนี้เหมือนแม่จะมีแล้วรึเปล่า แต่มันถูกกว่าเมืองไทยนะเนี่ย”
“พ่อ..กางร่มให้หน่อยสิ เดี๋ยวหน้าแม่หมอง”
ห๋า...นี่เจ๊แกหนีบนางเล็กๆมาสนองนี๊ดรับใช้ด้วยเหรอ
หวาย...นั่นมันระดับ..นายพันเชียวนะนั่น
หันไปมองผู้คนรอบตัว...อ๊ากกกกก
ทำมายยยย...ไอ้หน่อยไม่มีซีนไม่มีโมเม้นท์แบบเขาบ้างเลย :katai1:
“เฮีย...เค้าหิวน้ำอ่า...”
ขวดน้ำยื่นส่งมาเงียบๆ
ชะอ้อนสายตาขึ้นมอง กระพริบขนตาบางๆสั้นๆถี่ๆให้ดูโนเนะ
อิเฮียบร้า...ทำหน้าผะอืดผะอม :serius2:
“เฮีย...ต้นไม้ต้นนั้นส๊วยสวยเนอะ”
ชี้นิ้วน้อยเจียนเล็บสั้นกุดไปมั่วๆที่ต้นอะไรสักต้น
มืออีกข้างตีเนียนเกาะแขนเฮียมี่
“ห๋า...สวย..ต้นนี่นะครับ...”
เฮียหันขวับมามองหน้าผมแล้วหันกลับไปมองต้นไม้โกร๋นๆที่ข้างทาง
“เอ่อ..ครั้งหนึ่ง..ก่อนหน้านั้นมันก็ต้องเคยสวยล่ะ”
หมดอารมณ์ ผมหน้างอ
อร๊าย...แทนที่จะง้อ เฮียค่อยๆแกะมือผมออกจากแขน
“ไปทางโน้นกันดีกว่าครับ”
ไม่รอมั่งเลยวุ๊ย ขาผมยิ่งสั้นๆอยู่ด้วย :ling1:
“เฮีย...เค้าง่วงอ่ะ เกาหลังให้หน่อยจิ”
ช่วงบ่ายจัดที่นั่งรถ ผมอ้อนเฮีย โดยตะแคงหันหลังให้(ท่า)
เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทาง
รออยู่สักครึ่งนาที หันกลับไป อ้าว...หลับซะงั้น
ฮึ่ย...ไม่หวานไม่แหวว ไม่ได้ดั่งใจ ไม่เหมือนมาฮันนีมูนเลยอ่ะครับ :เฮ้อ:
“กินได้มั๊ยครับ”
“แล้วเห็นผมเคี้ยวป่ะล่ะ”
ผมพูดทั้งๆที่อาหารเต็มปาก
อาหารจีนเลี่ยนๆ แต่เฮียอ่ะ...จืดชืด...ชิส์
“อย่าพูดทั้งๆที่อาหารเต็มปากสิครับ”
เฮียกระซิบเบาๆ พร้อมส่งทิชชูสีชมพูเนื้อหยาบปานกระดาษทรายมาให้
“เชอะ..งอน”
ผมสะบัดหน้า ไม่ยอมรับ
เฮียมี่ส่ายหน้าแล้วพับกระดาษทิชชูให้เล็กลง วางเอาไว้ใกล้มือผม
แล้ว...แล้ว...ก็หันไปกิน...ต่อ
“มาครับ...ช่วยถือ”
เฮียมี่ยื่นมือจะมารับถุงในมือที่ผมเพิ่งซื้อของ(ด้วยเงินเฮีย)
“ไม่เป็นไร”
ผมเบี่ยงถุงไปอีกทาง
ไม่ต้องมาใส่ใจกันหรอก ไม่หวานไม่ต้องมาดีด้วยเลย :m19:
“ตามใจครับ ไม่ไหวก็บอกแล้วกัน”
ชิส์..ทำเสียงห้วน เท่ห์ตาย
“หมอมี่คะ...มียาแก้ปวดไมเกรนติดมาบ้างมั๊ยคะ”
เสียงหวานๆของใครสักคนที่ไม่ใช่ผม
“มีครับ ใครปวดหัวครับ ไหนดูสิครับ”
เอาเข้าไป บริการประทับจิตประทับใจกันไปโดยไม่เห็นหัวไอ้หน่อย
คือ...ตอนนี้ผม...พาล :13223:
“ที่นี่เป็นที่ประทับของพระนางมเดหวี....
....ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงนะคะ”
เสียงไกด์พูดเจื้อยแจ้วตามสคริปที่คุ้นเคยของอาชีพ
“หน่อย....”
เสียงดุๆที่ไม่มองก็รู้ว่าหน้าตาคนพูดตอนนี้ต้องมีสีหน้าไม่พอใจ
บนรถคนลงไปหมดแล้ว
“หน่อย...”
“จะเรียกทำไมเล่า คนจะนอน”
ผมพลิกตัวหันหลังให้เฮีย
“.....”
เงียบ วังเวง แปลกๆ
“ตามใจ...”
ผมหรี่ตามองตามหลังคนคุ้นเคย
แหมๆ...พักนี้ตามใจผมมากไปล่ะ...เย้ย...ม่ายช่าย
วู๊...ง้อต่ออีกสักประโยคก็ไม่ได้..ผมจะได้รู้สึกว่า...แคร์
ร้อนๆๆๆๆๆ
รถจอดดับเครื่อง ลดโลกร้อน แต่ไม่ได้เห็นแก่ผมที่กำลังน้อยใจมั่งเลย
ปาดเหงื่อ หยิบกระดาษโปรแกรมทัวร์ออกมาพัด..พั่บๆ(เสื่อมและส่อ)
วิเคราะห์ด่วน... :o11:
ผมงอน เฮียไม่ง้อ
ผมน้อยใจ เฮียไม่(น่า)รู้
แต่ตอนนี้
ไอ้หน่อย...ร้อน...อึดอัด ขาดอากาศ
เดินระโหยโรยแรงไปที่ประตูหลัง โดยไม่ลืมสะพายกระเป๋าแบรนด์เนม
“แกร๊กๆ”
ติดล๊อค
เอาวะ ไปอีกประตูก็ได้ เดินโซเซเหงื่อท่วมจนตัวเหนียวหนึบ
“แกร๊กๆ”
“แกร๊กๆ”
เฮ๊ย...อะไรกัน ไอ้หน่อย...โดน..ขังลืม
เหงื่อที่ไหลออกมาก่อนหน้ากลายเป็นน้อยนิด
เมื่อเทียบกับเหงื่อที่ไหลบ่าออกมาตอนนี้
เหงื่อแตก
ใจหวิว
หิวข้าว
ไม่ใช่ล่ะ
“ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงนะคะ”
เสียงไกด์ล่องลอยตามลมมาตอกย้ำ
ขาดน้ำ ขาดอาหาร ตามที่เรียนมามันต้องเป็นวันๆถึงจะหยุดหายใจ
แล้วขาดอากาศล่ะ ทำไมครูอาจารย์ไม่สอนผมมั่งเลย
หนึ่งชั่วโมง ผมจะตายเปล่าเนี่ย
“หนุ่มน้อยวัยไม่เท่าไหร่ นอนตายขาดอากาศหายใจในรถทัวร์
ระหว่างไปฮันนีมูนกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่”
พาดหัวข่าวประมาณนี้แน่เลย :z12:
แล้วสภาพศพต้องลิ้นจุกปาก ตาถลน
อ๊ากกกกก :sad4:
“ปังๆๆๆๆ”
เริ่มจากเคาะ ตะโกนเรียก ทุบ ถีบ กระทืบ แล้วจบลงด้วย...
“ฮือๆ...กระซิกๆ....”
ผมกำลังทิ้งตัวลงคุกเข่าอ้อนวอน
“ฉันผิดไป แต่ไม่ได้ตั้งใจ
ต้นเหตุที่ฉันผิดพลั้ง มันจะไม่มีอีกครั้ง
ให้เธอโปรดมั่นใจ ฉันขอได้ไหม”
“ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ”
มันใช่เวลามาครวญครางเอ๊ยคร่ำครวญเพลงโปรดรึเปล่า...ห๊ะ
“เฮีย...ไอ้หน่อยลาก่อน...ชาติหน้ามีจริงเราสองคงได้เกิดมาคู่กัน”
“แม่ครับ...ไอ้หน่อยลาก่อน...ชาติหน้าชาติไหนไอ้หน่อยก็ขอเกิดเป็นลูกแม่ครับ”
“เจ๊นิด....ไอ้หน่อยลาก่อน...ชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก
แต่ไอ้หน่อยขอเป็นน้องสาวนะเจ๊”
“ไอ้นิว...เฮียลาขาด...เจอกันชาติเดียว...พอ...อ่ะ..ล้อเล่น ถึงนิวจะ....”
“แกร๊ก...”
“อุ๊ย...ตกกะใจไหแตก...ผะ...ผะ....(ผัว)...ฮะ...เฮีย”
ไอ้หน่อยที่นั่งแปะกับพื้นรถที่มีแต่รอยย่ำของคนร่วมสามสิบ
เงยหน้าจ๋องๆซีดเซียวขึ้นมาสบตากับสายตาขุ่นๆเข้มๆ
“จะลงมาได้รึยัง...ครับ”
เหมือนจะง้อ...นิดๆนะ..แหะๆ
“คะ..ครับ”
เดินตัวลีบ ค้อมตัว ก้มหัว เวลาเดินผ่านผู้ที่สูงวัยกว่า :katai5:
จำไว้นะเด็กๆ..เยาวชนของชาติ
“เดี๋ยว...”
ยังไม่ทันออกมาพ้นประตูนรกเอ๊ยประตูรถ
ผ้าเย็นหอมๆก็โปะลงบนหัวแบนๆเปียกๆของไอ้หน่อย
แล้วก็มีมือใหญ่บรรจงเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของไอ้หน่อย
ไล้ละเรื่อยลงมาที่ลำคอ เช็ดแผ่วเบาคล้ายจะเร้าอารมณ์
ผ้าเย็นๆถูกสอดแทรกไปที่ซอกคอ
ไอ้หน่อยเอียงคอเงยหน้ารับสัมผัส
ริมฝีปากแห้งจากขาดน้ำเผยอขึ้นเล็กน้อย :hao6:
“เอ้า...ที่เหลือทำเอง...ครับ”
“แป่ว...หนังขาดตอน”
“เฮีย....”
“เฮียครับ...”
“เฮียมี่ครับ....”
“ผม...ขอโทษ”
“เฮียไม่ใช่ไม่รู้ว่าเราคิดอะไร ไตร่ตรองสักนิดดีมั๊ยครับ”
หลังจากเพียรพยายามตื้อ
เฮียมี่ก็พูดประโยคโดนๆออกมาให้ผมได้อาย
“ก็...ก็ผม...”
ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายผิดทุกทีนะ
“หน่อยโตแล้วนะครับ มีอะไรก็พูดก็บอก รู้ทั้งรู้ว่ายังไงเฮียก็รับฟัง”
เฮียมี่ได้ที่อบรมความประพฤติผมชุดใหญ่
“ก็...เฮีย...”
ผมเถียงไม่ทันเพราะก้อนแข็งๆมันจุกที่คอ
“สงสัยต่อไปเฮียต้องขัดใจกันบ้างแล้ว ใจดีด้วยแล้วเราเคยตัว
เอาแต่ใจ....”
ผมเม้มปากไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดรอด น้ำตาไหลรินออกมา :mew4:
“ชู่วส์...”
ด่าไม่หยุด พอผมร้องมาปลอบ
ผ้าเช็ดหน้าหอมๆของเฮีย มีไว้ใช้เพื่อผมเสมอ
“ทำไมต้องเป็นผม..อึกๆ...ต้องเป็นผมที่อยากแสดงออก”
“....”
“ถ้าผมไม่รักเฮียมากขนาดนี้.. อึกๆ..
ผมจะอยากอ้อน อยากจับมือ อยากกอดเฮียป่ะล่ะ
เฮียไม่มาเป็น..อึกๆๆ..ผม เฮียไม่รู้หรอก”
ผมซบหน้าลงกับอกอุ่นที่พร้อมจะเป็นที่พำนักของผมเสมอ
เฮียมี่ไม่พูดอะไรได้แต่ลูบหลังผมจนผมสงบ
“แล้วเราคิดว่าเฮียไม่...อยาก...เหรอ...ครับ” :impress2:
ผมเงยหน้าขึ้นมาเพราะถูกเชยคาง
“จุ๊บ...”
“เฮ๊ย...”
ผมผลักอกของเฮียออกทันที
ที่ริมฝีปากแดงๆเห่อๆจากการร้องไห้ของผมถูกเฮีย...จุ๊บ
“ทำไมล่ะครับ”
เฮียมี่ยื่นหน้าที่ทำปากจู๋ยื่นยาวเข้ามาจะจุ๊บผมอีก
“จะบ้าเหรอเฮีย เกิดคนอื่นเห็น..ยิ่งถ้าเป็น...”
ผม...
ผมรู้...
ผมว่าผมเก๊ทแล้วนะครับ
คุณๆล่ะ...เก๊ทรึยังครับ
:pig4: :pig4:
เป็นไงครับ ไอ้หน่อยมันงุ๊งงิ๊ง ฟรุ๊งฟริ๊ง ป่ะครับ
หรือว่า...มันช่าง..เวิ่นเว้อ เพ้อเจ้อ
และ...มโน...ไปเอง
:bye2: :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
คุณหน่อยขี้งอน :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งมีโอกาสอ่านเรื่องนี้ของคุณหน่อย ยังชอบมโนไปเองคนเดียวอยู่เรื่อยเลยนะ
-
เฮียหน่อยเยอะจริงๆด้วย :laugh:
-
อิจฉาคนขี้งอนที่ได้กระเป๋า แบรนด์เนม ฮาาาา
เฮียมี่ใจดีได้อีกฮ่าๆๆๆ
ขอเดาว่ามนุษย์ป้าคนนั้นเห็นฉากจุ๊บบบบ
รอๆเฮียมาอัพอีกค่าาา
-
5555 น่าสงสารเฮียหน่อย :laugh:
-
:katai4: :katai4:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฮันนีมูนแรก....4
ปรับจูนความเข้าใจตรงกันแล้วก็เป็นเวลาแห่งความสุข
ช่วงเวลาที่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น เราก็วางตัวเป็นพี่น้อง
แต่เมื่อไหร่ที่ปลีกตัวได้...หวานจนแทบสำลัก
บนยอดเขา...เกนติ้ง
“มีเครื่องเล่นทั้งในร่มและกลางแจ้งนะคะ ท่านใดสนใจต้องเสียค่าเครื่องเล่นเองนะคะ
ส่วนมื้อเย็นนกจะแจกคูปองบุฟเฟ่ต์นานาชาติของโรงแรมให้ท่านละ1ใบ
ท่านอยากรับประทานช่วงเวลาไหนก็ตามสะดวกนะคะ
ส่วนพรุ่งนี้หลังอาหารเช้า เจอกันที่ล๊อบบี้นะคะ”
ไกด์พี่นกพูดยาวๆ
ทุกคนตั้งใจฟังแต่สายตาก็สอดส่ายสำรวจไปทั่วบริเวณ
หลังจากรับคีย์การ์ดห้องพักเรายังไม่ต้องขึ้นไปก็ได้ครับ
สัมภาระจะเข้าไปวางรอไว้ในห้องเรียบร้อยแล้ว
“จะขึ้นห้องไปพักล้างหน้าก่อนมั๊ยครับ”
เฮียมี่ถามผมที่ตอนนี้ใจมันโลดแล่นไปยัง...เครื่องเล่นมากมาย
“ไม่เอาอ่ะเฮีย...เสียเวลา”
ผมกับเฮียเล่นเครื่องเล่นทั้งด้านนอกด้านในอาคารจน...มึน o2
อากาศบนยอดเขาตอนห้าโมงเย็น
แดดอ่อนจางมากๆ ลมหนาวโชยมาพร้อมกับความชื้นเล็กๆ
ผมสองคนเดินทอดน่องชมดอกไม้ใบหญ้าและบรรยากาศสวยๆของธรรมชาติ
ผมสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด
ใครที่เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจากชีวิตจริงที่ซ้ำซากจำเจ
มีโอกาส มีกำลังก็ให้รางวัลกับตัวเองด้วยการออกสู่โลกกว้าง
ที่นอกเหนือจาก บ้าน โรงเรียน มหาวิทยาลัย ที่ทำงาน กันดูนะครับ
“จ๊อกๆ...โครก...คราก...”
เสียงลำไส้ส่วนบนของผมมันบิดตัว กระเพาะอาหารมันก็บีบตัว
น้ำย่อยมันกัดเซาะผนังเนื้อเยื่อภายใน
“ฮะๆ...ไปกินข้าวกันครับ”
เฮียมี่ดันหลังให้ผมเดินไปในทิศทางห้องอาหารของโรงแรม
โรงแรมหรือรีสอร์ทมั๊งครับ
มีครบ...
เครื่องเล่น เกมส์เซ็นเตอร์ คาสิโน สปา ร้านค้า ร้านอาหาร ร้านของที่ระลึก
“ยู๊ด...หยุดก่อนเฮีย...”
ผมเบรกตัวโก่งจนเฮียเกือบชนตัวผม
“ทำไมล่ะครับ จะไปอาบน้ำก่อนเหรอ”
เฮียมี่เข้าใจว่าผมคงอยากจะขึ้นไปบนห้องก่อน
เพราะถึงแม้อากาศจะหนาวเย็น แต่การเล่นเครื่องเล่นมันก็เรียกเหงื่อของเราได้ไม่น้อย
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะแห้งไปแล้วก็ตาม
“ผมอยากกิน...แมค”
อาหารจีนเลี่ยนๆสี่ห้ามื้อที่ผ่านมา
ทำให้ผมไม่เคยกินอิ่ม ได้แต่ใช้ขนม ไอศกรีมกินแทนมื้อหลัก
แต่ยังไง...มันก็ไม่รู้สึก...อิ่ม
“ไปดูหน้าตาอาหารก่อนมั๊ยครับ ถ้าไม่ถูกใจค่อยไปร้านแมค”
เฮียมี่เสนอแนะ
เพราะจากตรงที่เรายืนอยู่ตอนนี้ ห้องอาหารน่าจะถึงก่อนร้านแมค
“ไม่เอา เสียเวลา ไปเลยเหอะ”
ผมส่ายหน้าเอียงคอมองหน้าเฮียแบบอ้อนๆ(แหลเกิ๊น)
“แวะนิดเถอะ น่าจะมีอาหารฝรั่งหรืออาหารไทยก็ได้นะครับ”
เฮียไม่ตามใจไอ้หน่อย...อีกแล้ว
“แต่ผม...หิว...มาก...โครก...”
เสียงท้องร้องดังขนาดนี้ ยืนยันได้ว่าผม...หิวมากกกก
“ไม่อยากกินอาหารไทย...เผื่อ...”
เฮียคว้าข้อมือผมเอาไว้
“ไม่...เฮียดูปากผมนี่...ม่าย....อาว...โผม...จา...กิน...ก่ายยยย” :serius2:
ผมชี้นิ้วไปที่ปากตัวเองแล้วสะบัดมือ
“ตาม...ใจ...”
เฮียบ่นพึมพำ แต่ผมได้ยิน
“ชิส์...เฮียมันขี้เหนียว กะอีแค่ไก่ไม่กี่ชิ้น ผมซื้อเองก็ได้” :angry2:
ตายๆๆๆ ปากหมาพาเสียวสันหลัง ก็หน้าเฮียอ่ะ...บึ้ง....จุง...
“เฮีย...ผมเอาไปกินที่ห้องอาหารนะ..ครับ”
ผมซื้อไก่ทอดโลโก้ตัวตลกมาสี่ชิ้น
“อืม...”
เฮียยืนกอดอกรอผมอยู่หน้าร้านตอนที่ผมเข้าไปซื้อไก่
ตังค์เหรอครับ...คนอย่างผมก็มีบ้างนะครับ
เฮียยัดใส่กระเป๋าให้ผมเอาไว้ติดตัวเผื่อซื้อขนมเล็กๆน้อยๆ
หรือจ่ายค่าเข้าห้องน้ำสาธารณะ(ตรงไหน)
จะได้ไม่ต้องคอยแบมือขอแกทุกครั้งไป
“เฮียดูดิ...ร้านของเฮียป่ะเนี่ย”
ผมชี้ไปที่ป้ายไฟสีแดงตัว “M”
“ตลกล่ะ...”
นอกจากเฮียไม่ขำยังหน้าบึ้งกว่าเดิม :katai1:
“ป่ะๆ...หิวๆๆๆๆ...”
ผมทำไม่รู้ไม่ชี้กับสถานการณ์มาคุ ลากแขนเฮียตรงไปทางห้องอาหาร
สเต๊ก สปาเก๊ตตี้ แกงเขียวหวาน พะแนง เป็ดย่าง พิซซ่า ข้าวมันไก่ หมี่ผัด
ไก่...ไก่...ทอด...
อ๊ากกกก น่ากินอ่ะ มีทุกอย่างให้เลือกสรร
นี่ผมยังไม่ได้เดินดูไลน์อาหารเลยนะครับ แอบเหล่ตามโต๊ะที่เขานั่งกินกันอยู่
“กินสิครับ...หิว..ไม่ใช่...”
เฮียมี่ที่กำลังกินเสต๊กเนื้อนุ่มชุ่มๆ
เงยหน้ามามองหน้าผม แล้วเหลือบดูไก่ทอดสี่ชิ้นในจานตรงหน้าผม
ก็ในจานที่เฮียบริการเอามาวางไว้ให้ใส่ไก่ที่ผมซื้อมานั่นล่ะครับ
“ก็...กำลัง...จะ...กิน”
ผมกล้ำกลืนกินไก่ที่เริ่มชืดในจาน
อากาศหนาวทำให้ไก่ทอดร้อนๆเมื่อกี้ เย็นชืด
“อืมมมม กุ๊กที่นี่ฝีมือดีมากกกก”
เฮียใช้ส้อมพันเส้นพาสต้าที่มีซอสสีแดงสวยอาบไล้ แล้วส่งเข้าปาก
"เอื๊อก"
ผมกลืนน้ำลายที่สอ..ออกมา
“อืมมม เนื้อนุ่มดี น่าจะหมักนานหลายชั่วโมง”
เฮียบรรจงส่งชิ้นเนื้อที่หั่นพอคำเข้าปาก...ตัวเอง
รอยยิ้มพอใจตรงมุมปากที่ยกขึ้นยามเคี้ยว...อ๊ากกก
“เสียดายที่เราไม่กิน...อืมมม...กุ๊กคนไทยรึเปล่าน้า...”
เฮียตักพะแนงสีแดงๆมาราดบนข้าวสวยร้อนๆที่มีควันพวยพุ่ง
ก่อนจะตักเข้าปากที่อ้ารอ..ของเฮีย
ผมชำเลืองดูไก่ในจานเปรียบเทียบกับอาหารที่เฮียตักมา
แม้จะปริมาณในแต่ละจานไม่มากนัก แต่มันหลากหลายคล้ายจะเยาะเย้ยผม :sad4:
ผมจิ้มๆเขี่ยๆไก่ที่อยากกินในจานอย่างไม่รู้สึกอยาก
ความหิวลดลงไปมากกว่าครึ่ง
สักห้านาทีที่ผมรู้สึกว่านานมาก..
“หน่อย...”
“ครับ”
ผมเงยหน้ารับคำทันทีอย่างกระตือรือร้น เฮียใจอ่อนสงสารผมอ่ะดิ
“เราช่วยไปตักเป็ดย่างชุ่มๆนี่มาให้เฮียสักสามสี่ชิ้นสิครับ”
เฮียชี้ไปที่ไลน์อาหารบอกพิกัดที่ตั้ง
“ครับ”
สลดเลย...กินก็ไม่ได้กินยังจะมาถูกใช้ให้ไปตัก กินแรงเด็ก
“อ้อ...”
“ครับ..เฮีย”
เห็นม๊ะ...อิโธ่...ใจอ่อนอ่ะดิ
“น้ำจิ้มด้วยนะครับ”
เฮียพูดสั่ง....ยิ้มหวาน
“อ่ะ”
ผมวางจานเป็ดแรงๆจนน้ำจิ้มในถ้วยเล็กกระฉอกนิดๆ
“ขอบใจ...อ้าว...เอาส้อมมาอีกทำไมครับ”
เฮียชักสีหน้านิดหน่อยตอนผมกระแทกจาน แล้วก็ทำหน้างงแบบเสแสร้ง
“เอ๊ะ...เฮียจะจับผิดอะไรผม ไม่เอาส้อมจิ้มจะตักมาให้ได้ยังไงเล่า”
ผมแถ...ตรงนั้นมันก็มีทั้งทัพพี ที่คีบ
“อ้อ...ลืมไปครับ”
ผมนั่งลงกระแทกตัวกระแทกก้นนิดๆให้รู้ว่า...ไม่ปลื้ม
“อะไร...”
ผมตวาดเฮีย..ช่างกล้า...ความอยาก(กิน)ไม่ปราณีใคร
“ทิชชูครับ ปาก...มัน”
อร๊าย... :m23:
ผมแอบชิมตอนที่แกล้งเดินมาหยิบส้อม แล้วเป็นมุมที่หันหลังให้เฮีย
“อ๊า...อร่อยจัง”
ในที่สุดหลังจากสำนึกความผิดผมก็ได้กินทุกอย่างที่อยากกิน
ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่า ผมโดนเฮียสอนด้วยบทเรียนที่เจอกับตัวเองจริงๆ
“คาสิโนกับโชว์...ต้องเลือกครับ”
จะสามทุ่มแล้ว ผมไม่มีเวลาจะเข้าไปทัศนาทั้งสองอย่าง
“โชว์มายากล...สลับ..ร้องเพลง”
ผมเดาเอาจากใบปิดโฆษณาหน้าโรงแสดง
มายากลที่บ้านเราก็หาดูได้ไม่ยาก ในยูทูปก็เยอะแยะ
เพลงเหรอ...ภาษาต่างด้าว ผมไม่ค่อยถนัดอยู่แล้ว
ดูพวกเดอะสตาร์ เอเอฟยังเข้าท่ากว่า
ได้ข่าวว่าตอนนั้นยังไม่มีนะ...แหะๆ...เปรียบเทียบครับผม
“คาสิโนดีกว่าครับ”
ผมเลือกแล้ว และเลือกผิด...เสียตังค์ เสียอารมณ์
“พอได้แล้ว...”
เฮียส่ายหน้าอย่างระอา หลังจากบอกผมซ้ำๆมาสี่ห้าครั้ง :เฮ้อ:
“กลับ...”
เฮียลากแขนผมได้ก็พาเดินเร็วๆ
ผมที่จำต้องเดินแกมวิ่ง ไม่งั้นมีสิทธิ์ล้มหน้าฟาดพื้น
“เฮีย...เป็นเงินไทย...เท่าไหร่อ่ะ”
เข้าห้องได้ไม่ทันสำรวจแลนด์มาร์คผมก็กระมิดกระเมี้ยนถาม
ตอนนั้นเกือบห้าทุ่มแล้วครับ อยู่ในคาสิโนชั่วโมงกว่าๆ
“เจ็ด...”
เฮียมองหน้าผม สีหน้าเรียบๆ
“อ้อ...เจ็ดร้อย...แหะๆ...เดี๋ยวผมใช้คืนนะเฮีย”
โล่งอก คิดว่าเยอะกว่านั้น
การพนันนี่มันสนุ๊กสนุกอ่ะครับ ถึงจะเหม็นควันบุหรี่ไปบ้าง
“เจ็ด..พัน”
เฮียทำยิ้มเยาะ
“ห๋า...”
เงินเดือนผมมากกว่าครึ่งเลยนะนั่น
“ผมน่าจะเชื่อ...เฮีย”
สลดครับ ใช้เงินเจ็ดพันในเวลาไม่นาน แถมยังไม่ได้อะไรตอบแทน
ผมบรรจงขัดสีเนื้อตัวอย่างพิถีพิถัน
“เอาตัว...เข้า...แลก”
ประโยคนี้ลอยมาเข้าหัวผมได้ไงก็ไม่รู้ครับ :hao6:
หรือคุณคิดว่า มีวิธีอื่น ที่เข้าท่ากว่านี้ครับ
:-[ :-[
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
เขียนเรื่อง(ไม่)ดีๆของตัวเอง แลัวชักละอายขึ้นมานิดๆอ่ะครับ
ตอนหน้า...จบ...มโน
แล้วขอพักยาวๆ
ไปเขียนนิยายต่อครับผม
:bye2: :bye2:
-
55555 นึกว่าเฮียมี่จะไม่ม่เปิดให้หน่อยซะแล้ว
-
กว่าจะผ่านพ้น เรื่องราวต่างๆ
เมื่อมองย้อนกลับไป จะได้รู้ว่า จริงๆแล้ว รักกันแค่ไหน :L1:
-
การพนันทำให้เสียเงิน ใช่ไหมคะ :z3: :z3: :z3: น่าเสียดายมาก :z10: :z10: :z10:
-
หนูหน่อยเอ้ยยยยย พ่อเจ้าปคะคุณ
ช่างเอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิ้น ดีนะที่เป็นเฮียมี่
ขอบคุณเฮียมี่ที่รักหนูหน่อยมากมาย
หน่อยจ๋าเอาใจใส่เฮียมี่เยอะๆเด้อ
:mew4:
-
ขำเฮียหน่อยอ่ะ
เฮียมี่รู้ทันเฮียหน่อยหมดทุกอย่างเลยฮ่าๆๆ
ขำสุดตรงเอาทิชชูให้ เนื่องจากปากมัน เพราะแอบกินนี่แหละ
หนูฮากร๊ากกลางที่ทำงานเลย
รอมโนสุดท้ายของอาเฮียค่ะ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:m20:
-
ฮ่าๆ น่ารัก กริ๊ดๆ มาเกาะติด และกางเต๊นรอ
-
:mew3:
เข้ามารอหนูหน่อยกะเฮียมี่
:mew4: :mew4: :mew4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
คำเตือน....นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาจากมโนครับผม
ฮันนีมูนแรก....5…(จบมโน)
“เฮีย....”
ผมเดินมาที่เตียงนอนที่มีเฮียมี่นั่งพิงหัวเตียงเหยียดขายาวอย่างเดาอารมณ์แกไม่ถูก
ฉากนี้..สถานที่ก็คือห้องพักบนโรงแรม..
สามสี่หรือห้าดาวก็จัดระดับให้ไม่ถูก...บนยอดเขาเกนติ้งครับ
“หืม...” :undecided:
เฮียมี่จ้องมองสายตาคมๆที่ไม่สื่ออะไรมาที่ผมอย่างหน่ายๆเล็กน้อย
“เฮีย..จะ...จะนอนยัง...ครับ”
ถามแก้เก้อเมื่อคนบนเตียงทำท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ
ไม่สนใจว่าผมยังมีตัวตนอยู่ในห้องอีกคน
เวลาเราทำผิดเราก็จะเก้อๆเขินๆปนกระดากอายทำนองนั้น
แต่ความผิดความงี่เง่าของผม...
เฮียน่าจะทำตัวเตรียมตัวเตรียมใจให้ชินได้แล้วเนอะ คุณว่ามั๊ย :laugh:
“อืม...”
เพิ่งรู้ตัวว่าผมก็เป็นคนหนึ่งที่เกลียดเสียงที่มันดังอืออาอยู่ในลำคอ
ไม่รู้ว่าคนทำเสียงแบบนั้นคิดอะไรอยู่
ถนอมคำกลัวดอกพิกุลจะร่วงซะงั้น
“เฮีย...”
ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงด้านหนึ่งแล้วคลานไปนั่งแปะใกล้ๆ
สีหน้าของผมในตอนนี้มันคงทั้งจืด เจื่อน และ จ๋อย :mew2:
“ว่า...”
จะโมโหกลับไปอยู่แล้ว แต่วีรกรรมที่สั่งสมมาในช่วงวันสองวันนี้มันค้ำคอผมอยู่
มาฮันนีมูนแต่ผมก็ทำตัวน่าเบื่อ และเยอะ
“มะ...เมื่อยป่ะ...”
ผมวางมือข้างหนึ่งตรงหน้าตักเฮียอย่างไม่ค่อยมั่นใจในเสน่ห์และมารยาของตัวเอง
ที่มันคงจะมีอยู่น้อยนิด
“นิดหน่อยครับ”
ต้นขาของคนตอบข้างที่ผมวางมือลงไปนั้นเกร็งขึ้นมาใต้ฝ่ามือจนผมรู้สึกได้
สีหน้าและแววตาจากว่างเปล่าของเฮียเปลี่ยนเป็น...รู้ทัน :hao6:
ตอนแรก..ยอมรับว่าผมที่เป็นฝ่ายจะเริ่มและรุก เกือบจะถอดใจ
เมื่อสิ่งที่ทำไปไม่ได้รับการตอบสนอง
พลันใจชื้นขึ้นมาทันทีทันใด
ผมจะบอกให้คุณรู้จากประสบการณ์ตรงที่ผมได้รับ
เวลาของการง้องอนคนรัก ไม่มีที่ไหนที่จะเวิร์คนอกจาก...บนเตียง :o8:
“เฮีย….”
“ฮะ....เฮีย....”
“อ๊ะ....เฮีย....อ่ะ...”
“อื้อ....หะ...หายใจ...มะ...ไม่....อ๊าส์....”
“ยะ....อย่า...ฮะ...อ๊าส์....”
คำพูดครวญครางที่ผมส่งไปง้องอนเฮียมากมาย
ได้รับคำตอบกลับมาว่า...
“ซี๊ดดดด......”
“อืมมม....อย่าดิ้น...สิ...ครับ...”
“อูย....อย่างนั้นหล่ะ....แยกขาออก...ซี๊ดดดด....” :oo1:
ประมาณว่า...การง้องอนเฮียในครั้งนี้สำเร็จเสร็จสิ้นด้วยการที่
ตอนเช้า...
เมื่อยตัว
เหนื่อยล้า
เพลีย
แสบคอ
หน่วงท้อง
และ
หงุดหงิด
“หน้างอทำไมล่ะ...เริ่มเองนะครับ”
เฮียมี่เก็บของลงกระเป๋าไปพลางชำเลืองมองผมที่นั่งหน้างออยู่บนเตียง
“ฮ๊าวววว...”
ผมหาวยาวๆ ใช้มือปิดปาก :onion_asleep:
เฮียมี่เก็บของไล่จากห้องน้ำ
อุปกรณ์ทุกอย่างที่จัดเตรียมมาได้รับการเช็ดจนแห้ง
แล้วเก็บใส่กระเป๋าที่มีช่องแยกสำหรับกันกระแทกแตกหัก
เฮียละเอียดแม้กระทั่งเปิดฝาเปิดขวดโฟมล้างหน้า แชมพู ครีมอาบน้ำ
แล้วเช็ดตรงฝาด้านในที่มักมีเนื้อครีมและน้ำขังอยู่จนแห้ง
แปรงสีฟันก็สะบัดน้ำออกจนหมาดแล้วเก็บใส่กล่องของมัน
บอกแล้วผมมันเยอะ
แชมพูครีมอาบน้ำก็ต้องยี่ห้อคุ้นเคย
ดังนั้นไม่ว่าจะไปพักค้างอ้างแรมที่ไหนก็ต้องขนไปครับ ไม่งั้น...หงุดหงิด
จากห้องน้ำ มาถึงตู้เสื้อผ้า
เฮียแยกเสื้อผ้าใช้แล้วใส่ถุงพลาสติกซักแห้งของโรงแรม
ส่วนพวกถุงเท้าก็แยกใส่ถุงพลาสติกที่ได้จากการซื้อขนมของผม
โต๊ะเครื่องแป้ง อันนี้ง่ายหน่อยไม่ค่อยมีอะไรมากนอกจากแป้งและโลชั่น
“เรียบร้อยแล้ว...ไปกันครับ”
เฮียลากกระเป๋าเดินทางไปวางไว้หน้าห้อง
แล้วเดินมาหยิบกระเป๋าหนังของตัวเองขึ้นสะพายบ่า
พร้อมกับยื่นกระเป๋าหนังใบใหม่ของผมส่งมาให้
“ขอบคุณ..ครับ”
ผมรับมาสะพายไหล่แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปทางประตูห้องอย่างเซ็งๆ
“วัยทองเหรอครับ”
เฮียรั้งแขนผมไว้แล้วดึงตัวผมเข้ามากอดหลวมๆ
ริมฝีปากที่กระซิบข้างแก้มเรี่อยระเรี่ยจากแก้มไปถึงมุมปาก
“เฮีย...”
“หืม...”
จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอที่ปราศจากน้ำหอม มีเพียงกลิ่นแป้งและโลชั่น
“ผมมันน่าเบื่อ..รึเปล่า...”
ผมยืนนิ่งปล่อยให้เฮียทำตามใจชอบ แค่กอดแค่หอมเท่านั้นล่ะครับ
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”
เฮียหยุดชะงักกับการลวนลามเล็กๆ แล้วเชยคางผมให้เงยขึ้นมาสบตา
“ก็...ผมเอาแต่ใจ...งี่เง่า...เรื่องมาก...”
ผมบรรยายสรรพคุณ คุณสมบัติของตัวเอง
“ไม่นี่...ไม่เห็นจะเอาแต่ใจ...งี่เง่า...เรื่องมาก...ตรงไหน...เลยยยยย”
เกือบจะดีถ้าพยางค์สุดท้ายไม่ได้ลากยาวอย่างจงใจ :katai1:
“เออ...ผมมันไม่มีอะไรดี...”
ผมเริ่มกรุ่น ไอ้สำนึกมันก็สำนึก แต่ติกันซึ่งๆหน้าผมก็รับไม่ได้ :serius2:
“นอกจาก....ตรงนี้ไง”
เฮียใช้นิ้วชี้ข้างหนึ่งแตะที่ปากผมเป็นการห้ามหรือ...ด่า กันนะ
“เฮียอ่ะ...”
ผมเม้มปากแน่น
“รู้ว่าตัวเองทำผิด....”
เริ่มแล้ว เริ่มอีกแล้ว พ่อรึไงห๊ะ
“ทำไมล่ะ ทำผิดแล้วไง ก็ยอมรับแล้วไง จะมาว่าอะไรผมอีก” :angry2:
ผมพูดใส่หน้าเฮีย
เสียงผมมันดังขึ้นมาจากเดิมเล็กน้อยถึงปานกลางไปทางค่อนข้างมาก(งง...กับตัวเอง)
มาถึงตอนนี้ชักงงว่าผมโมโหอะไรเฮียมี่นะ ลืมไปแล้ว
“รู้ว่าผิด แล้วยอมรับมันไม่พอครับ”
เฮียมี่ช่างอดทนเหลือเกิน แกลูบหัวผมเบาๆ :fcuk:
“แล้วจะให้ผม..ทำไงล่ะ เรื่องมันก็ผ่านไปเป็นอดีตไปแล้ว
ทำไมเฮียต้องคิดเล็กคิดน้อย ไม่แมนเอาซะเลย”
จะโทษใครล่ะครับเวลาเราทำผิด นอกจากคนตรงหน้า
“ยอมรับแล้ว ก็ต้องแก้ไขสิครับ ไม่งั้นก็ต้องมายอมรับผิดไปเรื่อยๆทุกๆครั้งไป”
เสียงนุ่มๆเชือดนิ่งๆให้พอแสบๆคันๆ
“ครับ...”
หวังว่าสังคม เอ๊ย เฮียคงให้อภัยผมนะ
“ไม่เอาล่ะ...มาเที่ยวนะครับ อย่าเครียด”
เฮียดึงตัวผมเข้ามากอดแต่ผมเอามือน้อยๆทั้งสองข้างยันอกเฮียเอาไว้ทัน
“เฮียอย่าผิดคำพูดกับผมนะ”
ผมรีบพูดก่อนจะไม่ได้พูด
“ไม่ผิดครับ”
“คำไหนคำนั้น”
“มั่นใจได้”
“งั้น”
“อะไรครับ”
“ไม่เอา...อย่ามา...เอา...น้า...คริ คริ”
แล้วผมก็โดน....
1.เฮียดึงตัวผมเข้ามากอดมาจูบด้วยความหมั่นไส้ระคนเอ็นดู
2.เฮียหัวเราะ ฮาขี้แตกขี้แตน
3.เฮียยิ้มแล้วทำหน้าหื่นๆ
“แป๊ะ”
“โอ๊ย...”
มันไม่ใช่อาเจกอาแปะที่ไหนผ่านมาหรอกครับ
ไอ้หน่อยโดนฝ่ามือแบๆตบเบาๆที่หน้าผากเป็นการเรียกสติที่ฟุ้งซ่านให้กลับเข้าร่าง
จากเกนติ้ง ไปตึกแฝด ไปอควาเรียม ไปดูหุ่นขี้ผึ้ง
ไปดูที่เก็บของที่ระลึกที่สุลต่านได้มาจากมิตรประเทศ
วัดไทย วัดพม่า เกาะลังกาวี ช๊อปปิ้ง
สถานที่ไหนก่อนหลังจำไม่ได้ครับ เลือนๆ
แล้วนั่งรถนานมากๆข้ามแดนไปเมืองลอดช่อง...สิงคโปร์
ลอดช่องสิงคโปร์.....ที่สิงคโปร์ไม่มี.....แต่เมืองไทยมี
ขนมจีน.....ที่จีนไม่มี....แต่เมืองไทยมี
ข้าวผัดอเมริกัน......ที่อเมริกาไม่มี....แต่เมืองไทยมี
กล้วยแขก.....ที่อินเดียไม่มี......แต่เมืองไทยมี
เอาฮาครับ... :m20:
นั่งจนเมื่อยตุ้มเอ๊ยเมื่อยก้น...ก็มาถึง
เกาะเซนโตซ่า เมอร์ไลอ้อน สวนนก และอีกสามสี่ที่ รวมช๊อปปิ้งสารพัดห้าง
ที่ประทับใจผมก็ตอนไปดูน้ำพุดนตรีครับ
อย่างที่บอกพอฟังไกด์แนะนำสถานที่แล้วนัดแนะเวลาแล้ว
เราสองคนก็ปลีกตัวออกไปสร้างโลกส่วนตัวกันตามประสา...พี่น้อง
ความสัมพันธ์ของพวกผม คือ พี่น้อง
ไม่ว่าใครจะถาม กี่ครั้งๆ เราก็ยังยืนยันว่าเราเป็น...พี่น้อง
แต่ช้าก่อน....
ถ้าคุณจะถามต่ออีกสักนิด
คุณจะรู้คำจำกัดความของคำว่า...พี่น้องของเรา
นั่นก็คือ...พี่น้อง...ท้อง...ชน...หรือ...ติด...กัน :man1:
ดังนั้นถ้าคุณเห็นพี่น้องเพศชายที่ไม่มีส่วนใดบนใบหน้าหรือสรีระที่เหมือนกันและคล้ายคลึงกันเลยสักนิด
จงระลึกจดจำเอาไว้เถิดว่า พวกเขา....เป็น...
เหมือน...พวกผม...มั๊ง...
คืนนั้น...เดือนมืด
สองหนุ่มจากไทยแลนด์
นั่งกุมมือกัน
บริเวณลานแสดงโชว์น้ำพุที่เต้นระบำประกอบเสียงดนตรี
ณ.ประเทศ...สิงคโปร์
ท่ามกลางอุณหภูมิลดต่ำลง
อากาศหนาวเหน็บ
ท่ามกลางผู้คนร่วมโลกที่ไม่รู้จักกัน
ไม่มีกฎหมาย ไม่มีประเพณี ไม่มีวัฒนธรรม
ไม่มี..อะไร..จะทำ :a5:
ไม่ใช่ล่ะ...กลับมาๆ
ไม่มีสายตาใครมาจับจ้องเพราะมันมืดมาก
มีเพียงแสงจากการแสดงที่สาดส่องไปยังท่อส่งน้ำ
อ้าว...ไม่เวิร์ค
สาดส่องไปยังต้นกำเนิดน้ำ
ยังไม่โดน
สาดส่องไปยังน้ำพุที่พุ่งขึ้นสู่ท้องนภา
แรงเบาตามแต่จะประดิษฐ์เนรมิตขึ้นมา
“สวยเนอะ...”
ผมมองน้ำพุหลากสีลดหลั่นกันไปมาอย่างน่าทึ่ง
ถึงแม้จะอดคิดถึงทุ่งกุลาร้องไห้ไม่ได้
เสียดายน้ำที่ปล่อยทิ้ง น่าจะเอาไปให้ชาวไร่ชาวนาไว้ทำกิน
เฮ้อ....มันใช่เวลามาอนุรักษ์น้ำป่ะ
“หนาวมั๊ยครับ”
แรงบีบกระชับมืออย่างอบอุ่น
ทำให้ผมลืมตำหนิเฮียที่ตอบไม่ตรงคำถาม
“นิดนึงครับ”
แล้วแขนข้างหนึ่งของเฮียที่อยู่ใกล้ตัวผมก็ยกขึ้นมาโอบไหล่ผม
“ดีขึ้นมั๊ยครับ”
เสียงหวานๆข้างหูชวนให้เคลิ้ม
“อีกนิด..”
มือข้างที่กุมมือผมอยู่ผละออกแล้วอ้อมมาด้านหน้าผ่านตัวผมมาหยุดที่เอวอีกข้าง
“เริ่มดีขึ้น...นิดๆ...”
ผมพูดอ่อย เพราะบรรยากาศมันพาไป
อ้อมกอดกระชับขึ้น จนตัวผมเอนเข้ามาซุกซบกับอกอุ่น
“ฟอด....พอมั๊ย...ครับ”
เฮียก้มลงหอมแก้มผม
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมารู้มาเห็นมาสนใจหรอกครับ
มันมืดจนเห็นแค่ดวงตาวาวๆ
แถมผม...หนูน้อยหมวกแดง ก็มีฮู้ดที่ดึงมาคลุมจนมิดหัว
หมาป่าเองก็ใส่หมวกสีเข้ม ดึงปีกหมวกด้านหน้าลงมาจนดูไม่รู้ว่าเป็นใคร
“จุ๊บ...”
ผมทำใจกล้าหน้าด้านเงยหน้าขึ้นไปจุ๊บปากผู้มีอุปการะคุณเบาๆ
“เฮีย...จุ๊บกันกอดกันในที่สาธารณะนี่มันตื่นเต้นเนอะ”
ผมกระซิบเฮียเบาๆ
“ครับ...มีความสุขที่สุดเลย”
ตอบไม่ตรงคำถามอีกล่ะ
แต่เอาเถอะตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ดี
จะยกโทษให้เฮียสักครั้ง
:pig4: :pig4:
พักนี้มัวแต่อู้..อ่านนิยายในเล้ามันเกือบตลอดเวลาเลยครับ
มีแต่นิยายสนุกๆ บางเรื่องอ่านสามรอบเลยด้วย
แต่ผมอ่านเฉพาะนิยายที่จบแล้วนะครับ
กลัวเจอนิยายดองเค็ม....เหมือนของตัวกระผมเอง...
ว่างๆหรือมีอะไรสนุกๆจะมาต่อนะครับ
ขอบคุณทุกการติดตาม
คุณบางคนน่ารักมากครับ คอยถามคอยตามคอยเตือน
ไอ้หน่อยมันก็เลือนๆว่ามีอะไร...ค้างคาอยู่..คริคริ
ขอบคุณครับ
:bye2: :bye2:
-
หวานๆขมๆเนาะหนูหน่อย
ยังไงเฮียก็เป็นคนที่น่ารักเสมอ
และหนูหน่อยก็ยังคงเป็นหนูหน่อยที่เอาแต่ใจตนเองไม่เปลี่ยนแปลง อิอิ
:mew1:
-
:mew1:
-
อ่านไปเขินไป 55555
เขินแทนอ่ะเฮีย คิคิ
-
สุขใดจะเท่าได้เที่ยวกับคนที่เรารัก และเค้าก็รักเรา :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
-
อ่า ฟิน ลงไป เดดิ้น กับพื้น อร๊ายย
-
น่ารักอาะ :-[
-
เฮียมี่รู้ทัน เฮียหน่อยมโนเก่งเกิน :jul3:
-
:pig4:
-
เฮียหน่อยกะเฮียมี่น่ารักอ่าาา
หวานกันตลอดเลยยย
อิจฉาาาา 5555
รักเฮียทั้งสองคนเลยค่าาา
-
รอมโนต่อไป :z2:
-
คุณหน่อย สุดยอดอะ .... ดื้อสุดยอดนะ :m20:
ส่วนเฮียมี่ น่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยยย :mew3:
** ตอนที่งอนแล้วถูกทิ้งไว้บนรถทัวร์ น่ากลัวสุด ๆ เลยเนอะ
แต่เฮียก็คงแอบดูอยู่แหละ แล้วคอยเปิดประตูให้ (ใครจะทิ้งที่รักได้ลงคอเนอะ ๆ ^^ )
ณ ปัจจุบัน คงไม่ดื้อและเอาแต่ใจแบบนั้นแล้ว .................. (มั้ง) อิอิ
แต่ไง เฮียมี่ก็รักคุณหน่อยมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ใช่ป่ะล่ะ :)
ขอบคุณสำหรับเรื่องมโนค่ะ :L2:
-
ชอบตอนนี้จังคะ อ่านแล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
-
:3123: :3123:
ผม.....ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ผม....ขอมอบ+เป็ดแก่ทุกท่านแทนคำขอบคุณครับ
ผม....ยังมีมโนอีกหลากหลายอารมณ์ครับผม(ติดไว้ก่อนครับ)
ผม....ขอเชิญชวน...ไปอ่าน... ทาสรัก...สมัครใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613076#msg2613076) ครับผม
ตอนนี้เป็นรุ่นหลานแล้วครับผม
:bye2: :bye2:
-
แงงงงงงงง คนหลายใจ
ทำไรหลายๆอย่างพร้อมๆกัน
กำลังมันงานมโน
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ลุยอ่านจบแล้ว อ่านไปยิ้มไปจนแก้มปริ
น่ารักมากๆเลยค่ะ รักทั้งเฮียทั้งพี่หน่อยเลยน้าาา :mew1:
-
เป็นการมโนที่ฟินมากๆเลยค่ะ ชอบจังเลย :mew1:
-
:teach:
ยังมีมโนต่อไปนะครับผม แต่ขอย้ายไปห้องจบก่อนนะครับ
กลัวจะนาน...แล้วต้องไปอยู่ห้องนิยายที่ไม่จบ
หากมีเวลา มาเยี่ยม...เอ๊ย...ไม่ใช่ล่ะ
มโนต่อไปจะมาต่อใน รักจริง....ยิ่งกว่านิยาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.msg2449994#msg2449994) นะครับ
เผื่อคนที่ยังไม่เคยอ่าน....จะได้อ่านเนื้อเรื่องตั้งแต่แรกครับผม
ขอบคุณครับ
:mew1: :mew1:
-
จะรอมโนต่อไปจร้าหนูหน่อย
:mew1:
-
รอครับ :katai4:
-
คิดถึงเฮียมี่กะหนูหน่อยแล้วเด้อ
เมื่อไหร่จะมาสร้างมโนต่อล่ะหน่อยจ๋า
:mew4:
-
:L2:
อ่านทุกครั้งทำให้มีความสุขและยิ้มได้ตลอด
รักและดูแลกันตลอดไปนะ
เฮียหน่อย&เฮียมี่
ปล.เฮียหน่อยชาติที่แล้วทำบุญด้วยไรอะบอกกันบ้าง
-
o13
-
สวัสดีปีใหม่จ้าหนูหน่อย
ขอให้หนูหน่อยกะเฮียมี่มีความสุขสมหวังตลอดปีและรักกันตลอดไป
:L2: :mew1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: น่ารักไม่แพ้ภาคแรกเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
555+ ฮาได้ใจมากอะ
-
:pig4: หวานมีความสุขกันจริงคู่นี้
-
อ่าน ลากยาว สองวัน จบ
โดดงาน(นิสัย) อ่านดึก 555
ชอบมาก ความรัก ของทั้งคู่
เปนกะลังใจ ให้เฮียหน่อย น่ะคะ อิอิ
ปล.แอบชื่อ หน่อย เหมือนกัน คนชื่อนี้น่ารัก ทุกคน คริคริ ใช่ป่ะ เฮีย(ทั้งสอง) คึคึคึ
o13 :กอด1: :L2:
-
Happy Valentine's Day
สุขสันต์วันแห่งความรักครับหนูหน่อยและเฮียมี่
:L2: :L2: :L2: