หัวข้อ: สาปศิลา [ตอนที่ 26 - 26/2/59 ]

[Aly-Q]

ย๊าก  5555
ตามตอนต่อไป

[KURATA]

ไม่!!!!!!!! แงงงงงงง T T
ค้างอ่าา รอตอนต่อไปจ้า

[Kamidere]

คราวที่แล้วมันใช่แบบนี้มั้ยอ่ะ  ลืม

[Moonwish]

กลับมาแล้ว เย้ 
อย่าหายไปนานอีกนะ

[ppoi]

ห้ะ เพิ่งจะปาดน้ำตาแห่งความซึ้งกะตอน 11 ไป... มายั่วกันทีละตอนอย่างนี้คืออัลไล!?!

...ถ้าจะทำกันอย่างนี้... ก็... ส่งมายั่วต่อเรื่อยๆเลยอย่าได้หยุด

จัดมา รอออออออ  วั้ยยยย

[Zitraphat]

บทที่ ๑๓  ล้างด้วยเลือด#๒

..
.
มันก็แค่ฝันเท่านั้น .....
..
.
.ใช่....มันก็แค่ฝันเท่านั้น....


ฝันที่แยกไม่ออกจากความจริง ปลายนิ้วเย็นลูบหน้าที่มีแต่เลือด....กลิ่นสาบ...ที่คุ้นเคย....พระพรต ทรุดนั่งกับกองเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากใบหน้าครึ่งซีก เปลือกตาของร่างที่นอนนิ่งยังลืมมองเขา...หน้าอีกครึ่งซีกหายไปกับเลือดสีคล้ำข้นๆ  พระพรตค่อยๆคลานเข้าไปหาร่างนั้น ...มันเย็นชืดและไร้ลมหายใจ
..
.
น้ำตาที่เอ่อไหล หยดลงร่างที่เย็นเฉียบ ....ความฝัน....มันอาจเป็นแค่ความฝัน
..ใช่สิ เพราะอาจนอนไม่พอ ฝันมันถึงได้แปลกประหลาดอย่างนี้ ..
.
.
นี้เมืองไทยนะ จะมีมาเฟียที่ไหนมาฆ่ากันตายบนโรงแรมหรู ....
..
.
.
เขาแค่ฝันเท่านั้น...แค่ฝัน ที่คงหวังลึกๆให้ปีศาจในความฝันพบจุดจบเสียที...
...
.
ใช่มันอาจจะจบ...แต่มันต้องไม่จบอย่างนี้!!!!
พระพรตได้แต่กอดร่างเด็กหนุ่มแล้วกรีดร้อง ไม่รู้ชื่อของปีศาจในความฝัน เพราะทุกครั้งมีแค่มัน ที่พร่ำเรียกชื่อเขา....
...
..แค่มันที่อยู่กับเขาในคืนก่อนจันทร์เต็มดวงและคืนที่จันทร์เต็มดวง  แค่มันที่เขามี...
เขากอดมันแน่น กลิ่นเลือดคาวเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่า นี้ไม่ใช่ฝัน ...
..
.
.
น้ำตาไหลลงมาเหมือนน้ำหลาก   

.....
..
.

เจ้าของปืนมองดูเขาด้วยความสังเวช  กระบอกปืนที่จ่อมาจากทั้งสองฝ่าย ถูกเก็บเข้าที่เดิม เหลือเพียงหญิงสาวที่กัดฟันมอง พระพรตกอดซากที่มีแต่กองเลือด การเจรจาเหมือนจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ  ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ยังมีร่างไร้ลมหายใจที่เย็นเฉียบของเด็กหนุ่มนอนจมกองเลือด...อยู่ที่พื้น

"อั้ว....ได้อย่างที่อั้วต้องการแล้ว หลิน  อั้วยอมรับ 'เสือ' ตัวใหม่ของ 'Golden Eyes Group' ลื้อจะเลือกใครก็ได้ อาหลิน หรือลื้อจะเลือกไอ้ซากนี้ก็ตามใจลื้อ อั้วจะปล่อยตำแหน่ง 'เสือ' ของอาคิม ให้ลื้อ ดูแล 'มังกร' อย่างลื้อคงไม่ถือสาไม่ว่าอะไร ที่อั้วขอให้ 'ว่าที่เสือ' ให้ตายแทนลื้อนะ อาหลิน... "

ถ้อยคำถากถางของชายชรา ส่งตรงไปให้เธอ หลิน เม้มปากแน่นก่อนสูดหายใจยาวเข้าปอด แหวนทองในถาดเงินถูกส่งให้เธอ หลินใช้มือซ้ายที่สวมแหวนรูปมังกรที่นิ้วกลาง หยิบแหวนรูปเสือ ในถาดเงิน ...
..
.
 
"ถ้าจะยิงก็ยิงให้ตาย........."

เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากร่างซากร่างที่ใบหน้านั้นมีแต่เลือดคาว  ริมฝีปาก และหน้าเพียงครึ่งซีก ค่อยๆ ไหลมารวมกัน มือเย็นที่เคยไร้ชีวิตโน้มหน้าพระพรตลงมาแล้วรุกจูบ จูบที่มีแต่กลิ่นคาวและรสชาติของเลือด...
.....
..
.
จูบที่ไม่มีทีท่าว่าจะพอ ดวงตาสีดำสนิท จ้องหน้าพระพรต แล้วเลียลิ้น ชิมเลือดบนใบหน้า เหมือนสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นสัดกระสันอยาก...รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนหมาจิ้งจอกกำลังล้อเหยื่อเล่น....
....
..
.ใบหน้าที่เคยถูกระเบิดด้วยปืนระยะเผาขนคืนกลับมาจนไม่เหลือร่องรอย เด็กหนุ่ม ขยับเอียงคอ เหมือนเมื่อยล้ากับแรงอัดของปืน  เลือดทั้งหมดไหลกลับเข้าเส้นเลือดที่มันเคยทะลักออกมา ... จูบสุดท้ายของเด็กหนุ่มแนบริมฝีปากพระพรตอย่างบางเบา ก่อนจะผละออกมาแล้วลุกเดินไปหยิบแหวนรูปเสือในมือหลิน ...แล้วถือวิสาสะสวมมันลงนิ้วอย่างไม่สนใจอะไร

"แหวนของชีต้าใช่ไหมเจ้? แค่นี้ใช่ไหม?  งั้นชีต้ากลับแล้วนะ ....เจอกันที่กรุงเทพฯ ฝากลาสาวๆด้วยล่ะเจ้"

พระพรตได้แต่มอง ความฝัน?  เขากำลังฝัน ไม่งั้นก็คงกำลังจะบ้าไปแล้ว เด็กนั่นยิงตัวเองในระยะเผาขน เลือดทะลักใบหน้าหายไปเกือบทั้งซีก แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เด็กนั้นเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีแถมยังและเดินตรงมาที่เขา....

'ปัง!!'

เสียงปืนเหมือนดึงสติของทุกคนให้กลับมา หลังจากเหตุการณ์ที่แทบจะไม่คิดว่ามันคือเรื่องจริง เสียงปืนจากชายชราร่างใหญ่ที่เพิ่งทิ้งตำแหน่ง เสือ ของลูกชายไป

'ปัง!!'

ปืนยิงขึ้นอีกนัด เหมือนปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้นจากฝัน...รวมทั้งปลุกตัวเอง

"ลื้อไม่สมควรเป็น 'เสือ' อาตี๋ลื้อมันปีศาจ !!! ปีศาจอย่างลื้อไม่สมควรเป็น 'เสือ' แห่ง 'Golden Eyes Group'ถอดแหวนของลูกอั้วออก !!"

ตำแหน่งของปืนถูกเล็งมาที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้แตกต่าง ชายชุดดำทั้งหมดไม่มีใครยกปืนขึ้นตามชายชราร่างใหญ่  เมื่ออำนาจถูกส่งต่อ ผู้รับอำนาจนั้นก็ได้ทุกสิ่งรวมทั้งความจงรัก ความซื่อสัตย์ที่ลูกน้องต่างมอบให้เจ้าของแหวน มอบให้อย่างไม่มีทาง ปฏิเสธแม้ว่าคนที่สวมแหวนนั้นจะไม่ใช่มนุษย์ก็ตาม

"...ชีต้า....ไม่ใช่ 'ปีศาจ' ชีต้า ..คือ 'ษิตรา' 'ษิตรา'ไม่ใช่ปีศาจ....แต่ ษิตราเป็นษิตรา....เหมือนกับแหวนนี่ ....เป็นแหวนของษิตรา....."

'ปัง!! '

อีกครั้งที่ชายชรายิงเข้าที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม  ใบหน้าสะบัดหันตามแรงถีบของลูกปืน แต่ร่างนั้นยืนนิ่ง ไม่มีหยดเลือดหรือแม้แต่ร่องรอยของดินปืน มีแต่รอยแดงจางๆของแรงลูกปืนที่พุ่งเข้ามา เสียงคำรามอย่างเสียอารมณ์ ....ส่งออกมาจากลำคอเหมือนคุมอารมณ์ไม่อยู่

ก่อนเด็กหนุ่มจะอ้าปากส่งเสียงคำรามก้องไปทั่วทั้งห้อง ร่างทั้งร่างกลายเป็นเสือดำตัวใหญ่ ที่กางปีกกระโจนเข้าใส่ ร่างของอดีตหนึ่งในผู้ปกครองแห่ง 'Golden Eyes Group' อุ้งเล็บคมตะปบเข้าใบหน้าชายชราเบาๆเหมือนหยอก...เสียงคำรามโฮกเข้าใส่ร่างชายชราอีกครั้งเหมือนข่มขู่...แสดงอำนาจ...ให้ยอมรับ

"รู้หรือยัง...ว่าทำไมชีต้าถึงเหมาะสมกับแหวนวงนี้มากกว่า ลูก ลุง?....เหตุผลเดียวเลยลุง.....ชีต้าเป็น 'เสือ' ได้ดีกว่าลูกลุงเยอะ"

................
...
.
.
.




รถคันใหญ่มุ่งหน้าจากพัทยา เข้าสู่กรุงเทพฯ .....
...
คนขับและบอดี้การ์ดที่นั่งข้างๆ ได้แต่ มองไปยังถนนใหญ่ แว่นดำที่สวมไว้ใช้ปิดอารมณ์ได้เป็นอย่างดี  ถึงจะฝึกมาจนชินกับการนิ่งและรับฟังคำสั่ง  แต่มืออาชีพก็ยังไม่เคยคิดว่าจะเจอเจ้านายแบบนี้ .....

เจ้านายอย่างเด็กหนุ่มที่ชื่อ ชีต้า...
ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ถูกส่งให้ บอดี้การ์ดหน้ารถกอดไว้ ก่อนเจ้าของตุ๊กตาจะหันไป 'เล่น' กับของเล่นชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มาจากโรงแรม ....

เสียงครางและเสียงร้องห้าม ไร้ความหมาย ....
...
.บอดี้การ์ดร่างยักษ์ทั้งสองได้แต่หันหน้าใช้สายตาและสมาธิกับถนนโล่ง แทนที่จะสนใจเสียงพร่าที่ร้องครางหลังรถ....

...กว่าจะถึงกรุงเทพฯ ...
...
.
.
จะทนได้อีกนานแค่ไหนยังไม่รู้จริงๆ

[ppoi]

วั้ยยย (อีกรอบบบ)

ช่างรวดเร็วทันใจ เพิ่งเม้นท์ไปนี่มาครางอยู่ในรถล่ะ

วันนี้ได้ตามทันถึงตอนเดิมใช่ม้าาาา  วั้ย ว้ายยยยยยยย รอแบบเขิลๆ

[Zitraphat]

บทที่ ๑๔  ไม่ใช่ของสำคัญ.... 

..
.
คืนนี้จันทร์เต็มดวง.......
..
.
ไม่ต้องดูปฏิทินก็รู้ใช่....เพราะเมื่อคืน ชีต้าควบเด็กในคลับไปแล้วสาม ....
..
.นั่นเป็นของว่างก่อนจะถึงมื้อหลัก...
หงุดหงิดกับไอ้เสือ ...เมื่อกลางวันนี้ หลินแทบจะตบหน้าไอ้เด็กแสบ  สันดานสัตว์ป่า ....ชีต้าตีหน้าเศร้ายกปืนจ่อหัว แล้วยิง ... หลังจากนั้นก็ตาย..
..
.
ใช่มันตายไปแล้วจริงๆ  คงจะดีถ้าทุกอย่างจบแค่นั้น
..
.
.
แต่ไอ้แสบชีต้าก็เป็นไอ้แสบชีต้า...
สิ่งที่ชีต้าทำ ไม่มีสักครั้งที่หลินจะเดาทางถูก ... ให้เรื่องมันจบแค่นี้ ยังจะดีซะกว่าการได้ตำแหน่งมาโดยการแสดงให้เห็นว่า มัน'สมควร' กับตำแหน่งอย่างไร 

หัวใจหลินกระตุกวาบตอนมันง้างไกปืนแล้วยิง  เพียงแค่รอฝน หลินคิดแค่นั้น รอให้การประชุมเสร็จค่อยหิ้วร่างนั้นขึ้นดาดฟ้า ถึงมันยอมตาย หลินก็จะไม่ให้มันตาย ...ใครอยากจะอยู่เพียงลำพัง....ใครก็ช่าง ไม่ใช่หลินแน่.... สามเดือนที่ผ่านมานอกจากชีวิตแล้วสิ่งที่เธอได้จากมันมีอะไรบ้าง ...
..
.
วุ่นวาย... หงุดหงิด... ปวดหัวจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง....เหมือนมีเด็กจำไมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยมาวิ่งวุ่นอยู่รอบตัว  เด็กจำไมที่เรียนรู้ได้เร็วอย่างน่าตกใจ ....
...
.
.
ใช่ชีต้า เรียนรู้ได้เร็ว.... เร็วจนน่ากลัว...
...
.
ตอนนี้ชีต้าเป็น 'เสือ' เสือในตำแหน่งที่เทียบเคียงได้กับ 'มังกร'อย่างเธอ ...
หลิน ถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิดแล้วให้อยู่ในตำแหน่ง 'มังกรขาว' เหมือน Mr.คิม เขาถูกกำหนดมาให้อยู่ในตำแหน่ง 'เสือขาว' แต่ชีต้า ...เหมือนจะไม่ใช่ ....หลินเคยคิดว่า ชีต้าเป็น 'เสือขาว'เป็น...เพราะเธอเคยเห็น ...แต่วันนี้ไม่ใช่ วันนี้ชีต้าเป็น เสือสีดำสนิท .... ดำจนเกือบจะหายไปในความมืด ....
...ชีต้าเรียนรู้ได้เร็ว.. แต่สำหรับหลิน หลินแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชีต้าเลย ....
ตอนนี้หลินไม่แน่ใจ ...
..
มันไม่ใช่แค่ 'ขาว' หรือ 'ดำ' ...
..
ตอนนี้หลินไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ชีต้า ใช่ 'เสือ' หรือเปล่า ? 
พระจันทร์ดวงโตลอยอยู่เหนือหัว ...ชีต้า หายไปพร้อมใครคนหนึ่ง....เพื่อนงั้นรึ?
ไม่น่าใช่..
ของเล่นชิ้นใหม่หรือไง?  ของเล่นที่ทำให้ไอ้เสือห่างเธอได้...มันน่าสังเวชตัวเอง ..
..เหมือนว่าเธอกำลังโดนทิ้งอีกครั้ง....สิ่งที่ใจคิดพรั่งพรูเมื่อเห็นจันทร์ เธออดขอพรไม่ได้ ....
.



'จันทร์....ได้โปรด....พาชีต้ากลับมา....ได้โปรด.....'





...........................................
....








"ออกไปนะไอ้ปีศาจ!!!"

เสียงตะโกนใส่หน้ามาพร้อมแรงหนักๆของมือที่ฟาดใส่ ..... มันไม่เจ็บไปมากกว่าแรงอัดของปืนกระบอกนั้น ....แต่มันก็ทำให้รู้สึกเจ็บ ...

"...ษิตราไม่ใช่ปีศาจ....ษิตรา เป็น... ษิตรา...."

เด็กหนุ่มจ้องหน้าเจ้าของมือหนัก...เจ้าของมือที่ชื่อพระพรต....
สายตาของชีต้ามีแต่คำถาม แต่สายตาของพระพรตไม่มีอะไร นอกจากกลิ่นแห่งความเกลียดชัง กลิ่นของความกลัวที่ลอยอวล ...
ชีต้าละสายตาออกมาจากแววตาคู่นั้นแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง มันไม่ได้เจ็บมากมาย ตอนโดนสังกา กระชากปีกออกมันเจ็บยิ่งกว่านี้อีก...
..
.
แต่ทำมัน มันถึงชาไปทั้งหัวใจ ....

"...ษิตรา....ไม่ใช่ปีศาจ....ษิตรา เป็น... ษิตรา....พระพรต...เป็นของษิตรา...ผู้กองบอกเอง...ผู้กองยก...พระพรตให้ษิตรา....ยกพระพรตให้...ถ้าษิตราหนีออกมาได้...จะยกพระพรตให้...ผู้กองบอกเอง..."

น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนร้องไห้ แต่ไม่มีหยาดน้ำตา ออกมาจากดวงตาคู่สวย ริมฝีปากเด็กหนุ่มเม้มแน่น  ในหัวมีแต่คำถาม คำถามที่ไม่เข้าใจ....
...
.ในความคิดของชีต้า พระพรต คือสิ่งสำคัญ.... สิ่งสำคัญของผู้กอง... สิ่งสำคัญที่ทำให้ผู้กองยิ้มได้ทุกครั้งที่เอ่ยถึง ...
..
สิ่งสำคัญที่ ผู้กองยกให้ชีต้า ..ถ้าได้ พระพรตมา ชีต้าก็จะยิ้มได้เหมือนผู้กอง สิ่งที่ผู้กองพูด สิ่งที่ผู้กองบอก มันยังฝังอยู่ในหัวชีต้า...
พระพรตคือความสุข พระพรตคือทุกอย่าง...
พระพรต...คือสิ่งที่ทำให้ชีต้ากล้ากางปีกบินหนี สังกา...
..
.
.
แต่ไม่ใช่ ....
กลิ่นของความสุข ไม่ใช่อย่างนี้  กลิ่นของความสุขมันหอมหวานเหมือนตอน หลินยิ้มให้ ชีต้า กลิ่นเหมือนตอนหลินลูบหัวชีต้า  กลิ่นเหมือนลูกไม้ที่สังกาส่งให้ชีต้า กลิ่นเหมือนผีเสื้อบิน  กลิ่นเหมือนรสเลือดหวานตอนที่สังกากัดปาก....
มันไม่ใช่กลิ่นที่น่าอึดอัดและหวาดหวั่น ...มันไม่ใช่กลิ่นที่เกลียดกลัว... อย่างนี้
...กลิ่นของความกลัว ชีต้าอธิบายไม่ถูก แต่ชีต้ารู้สึกได้ ...รู้สึกได้เพราะมันเร่งให้สัญชาตญาณของชีต้าหลุดออกมา

'ปีศาจ!!!!!!!!'

คำนั้น ชีต้าเกลียด  เกลียดเพราะไม่ว่าใครเอ่ยคำนั้นออกมามันก็ทำให้ชีต้ารู้สึกไม่ดี ชีต้าไม่ใช่ปีศาจ ชีต้าเป็น ษิตรา ..ษิตราก็คือษิตรา ไม่ใช่ปีศาจ ...
ไม่ใช่!!

..ชีต้า...ไม่ใช่ปีศาจ ..ชีต้าพยายามบอกพระพรตอย่างนั้น ...
...
พยายามทำทุกอย่างเหมือนที่ วณาไพรชอบ ...ใช่พวกนางชอบให้สัมผัส  พวกนางยิ้มอย่างมีความสุขที่ชีต้าให้กอด และไออุ่น ...สุขที่ทำให้พวกนางร้องครางอย่าง...หวานหู
แต่พระพรตไม่ใช่...
พระพรตกรีดร้องแล้วผลักไส  ... พระพรตเรียกชีต้าว่า 'ปีศาจ' เรียกเหมือนตาแก่คนนั้นเรียก ชีต้า ...เรียกด้วยความเกลียด...
..ทั้งเกลียดและกลัว..
...
.
.

"ผู้กอง...บอกเอง...ว่ายกพระพรตให้ชีต้า...พระพรตเป็นของชีต้าจริงๆนะ...พระพรตถามผู้กองเองก็ได้.."

...แก้มชีต้ายังชาอยู่ แต่สิ่งที่ชีต้าทำคือพยายามอธิบายให้พระพรตเข้าใจ สัญญามันต้องเป็นสัญญา ขอแค่พระพรตเข้าใจ ...ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ถูกยื่นให้พระพรต ...นี้ไงผู้กอง...นี้ไงคนสำคัญที่ยกพระพรตให้ชีต้า ....
..
.แต่ผู้กองก็ไม่พูด ไม่ขยับอะไรเลย ...

'ปึก!!'

ชีต้า มองดูตุ๊กตาหมีที่ถูก พระพรตปัดทิ้ง  มันกลิ้งหลุนๆ ไปที่หน้าต่างกระจก .... ชีต้าได้แต่มอง แล้วนิ่ง....
.ทำไมผู้กองไม่พูดอะไรเลย ? ทำไมผู้กองไม่บอกพระพรต ?ทำไมพระพรตมีกลิ่นแห่งความกลัว ทำไมพระพรตต้องกลัวชีต้า...ทำไมต้องกลัวเมื่อพระพรตเป็นความสุข ...เป็นความสุขที่ผู้กองยกให้ชีต้าไม่ใช่หรือไง?
...
.
.
ชีต้าก้าวเท้าลงจากเตียง ..เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงไปหยิบตุ๊กตาหมี นี่คือผู้กอง นี่คือคนที่คอยบอกเสมอ ว่าพระพรตจะทำให้ ชีต้ามีความสุข...

"....มันไม่ใช่ผู้กอง ....พระพรตไม่ใช่ความสุขของชีต้า...ไม่ใช่...ไม่เลย..."

แสงจันทร์นวลสะท้อนเข้ามาจากกระจกหน้าต่าง  ชีต้าได้แต่เงยหน้ามองจันทร์  จันทร์ที่นี้ไม่สวยเท่าจันทร์ดวงโตที่ผานาง ...มันดวงเล็กและสีจาง...
..
.
รอยเย็บรอบคอที่หลินบรรจงเย็บให้ ชีต้ากดกรงเล็บแล้วกระชากมันจนขาด...
...
สิ่งที่ซ้อนอยู่ภายใต้ เศษผ้าและปุยนุ่นสีขาว  นี้ล่ะ 'ผู้กอง '
...
.
.

"พระพรต..เป็นของชีต้า เพราะผู้กองบอก...ถ้าชีต้าพาผู้กองมาหาพระพรตได้...ผู้กองจะยกพระพรตให้ชีต้า....พระพรตเป็นทุกอย่าง..เป็นความสุขที่ทำให้ชีต้ากล้าบินออกจากผานาง...เป็นความสุขที่ทำให้ผู้กองยิ้มได้....และจะเป็นความสุขของชีต้า....แต่ไม่ใช่ ...กลิ่นหัวใจของพระพรต...ทั้งเกลียดทั้งกลัวชีต้า มันไม่ใช่กลิ่นของความสุข....ผู้กองหลอกชีต้า....พระพรตไม่ใช่ความสุขของชีต้า....เอาคืนไป...เอาคืนไปให้หมด....พระพรตไม่ใช่ของชีต้า....ไม่ใช่...สิ่งสำคัญของชีต้า.....ผู้กองก็รู้ใช่ไหม? ผู้กองรู้ทุกอย่าง...เลย....รู้อยู่แล้ว...."

หัวกะโหลกสีขาวถูกยื่นให้ พระพรต ...เงาเมฆที่เคลื่อนออกทำให้แสงจันทร์มันกระทบกะโหลกขาว ชั่วพริบตามันเปลี่ยนจากกะโหลกขาวเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย ....
..หน้าของ 'พ่อ'

"เอาคืนไป....สิ่งสำคัญของพระพรต...จากนี้ชีต้าจะไม่เอาอีกแล้ว ...จะไม่เชื่อผู้กองอีกแล้ว...จะไม่อยากเจอพระพรตอีกแล้ว...."

....
.
.





"....[F].....อุ้มชีต้าที....เดินไม่ไหวแล้ว..."

เด็กหนุ่ม...ยกแขนขึ้นสูงให้บอดี้การ์ดร่างใหญ่ ...ชื่อ [F] เรียกง่ายกว่าพระพรตเยอะ และก็เป็น [F] ที่ยังอยู่กับชีต้า... อยู่มานานพอๆกับที่หลินอยู่กับชีต้า...

...

..พระพรตไปแล้ว ไปพร้อมกับผู้กอง เรี่ยวแรงมันเหมือนโดนสูบไปหมด....ไม่อยากขยับ ไม่อยากแม้แต่จะหายใจ ....
ตอนแรกหัวใจมันพองโต....หัวใจมันวูบวาบที่ได้กลิ่น พระพรต เปลี่ยนไปจากรูปที่ชีต้าเคยเห็น แต่ก็ยังมีแววตาเดียวกันมันเลยทำให้จำได้ไม่ยาก  กลิ่นของความกลัวในลิฟต์ตัวนั้นมันทำให้ชีต้ากังวล ....พระพรตกลัวชีต้าทำไม?

จนตอนที่ตัดสินใจยกปืนขึ้นยิงจ่อขมับตัวเอง...เหมือนกับการพนัน ....อาจตายฟรี และต้องรอจนกว่าหลินจะหิ้วซากของชีต้าให้โดนฝน...ถ้าไม่มีน้ำตาพระพรต...

พระพรตร้องไห้ ...แค่นั้นมันก็ทำให้ ชีต้าลำพองใจ..

...ชีต้าอาจคิดไปเอง...พระพรตเองก็ เห็นชีต้าเป็นของสำคัญ ไม่อย่างนั้นคงไม่ร้องไห้ให้ชีต้า..
คิดเข้าข้างตัวเองจนหลอกแม้กระทั่งตัวเอง .....ความจริงมันรู้สึกได้จนกลบไม่มิด ....

ผิวลื่นมือ... เสียงร้องคราง.. ร่างกายที่สั่นไหว...  ความกำหนัดที่พลุ่งพล่าน...  ทุกอย่างเหมือนวณาไพรยามมีความสุข ...ทุกอย่าง....ยกเว้นเสียงเต้นของหัวใจที่หวาดกลัว....
...
.

'ปีศาจ'

คำนั้นผุดมาอีกแล้ว คำที่ พระพรตเรียกชีต้า....
คำที่ทำให้ชีต้ารู้สึกตัว....

..พระพรต...รังเกียจชีต้ามากกว่า ที่ชีต้าเคยรังเกียจสังกาเสียอีก....

" [F]...พาชีต้าไปหาหลินทีได้ไหม? ชีต้าเหนื่อย...เหนื่อยจนขยับไม่ได้แล้ว....เหนื่อยจนไม่อยากหายใจ....ด้วยซ้ำ...."

เสียงกระซิบเหมือนร้องไห้ดังอยู่ใกล้ซอกคอของบอดี้การ์ดร่างใหญ่ ไม่มีน้ำตา แต่เหมือนเด็กหนุ่มกำลังร้องไห้....สิ่งที่เคยคิด ไม่ใช่สิ่งที่ได้เจอ ...ความหวังมันพังทลายลงไปทั้งหมด มือใหญ่ยกตัวชีต้าขึ้น ในขณะที่วงแขนโอบรอบลำคอหนาของบอดี้การ์ดส่วนตัว ชีต้าซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง ...มันอุ่น...มันให้กลิ่นและสัมผัส ...ที่แตกต่าง...รู้สึกดีกว่าการกอดพระพรตเสียอีก ....
...
.รู้สึกดีที่มันไม่มีกลิ่นของความกลัว.....

" [F] ...อย่าทิ้งชีต้าไปไหนนะ...."

"ครับ...คุณชีต้า"

เสียงรับปากนั้นมันชัดเจน....ชัดเจนกว่าเสียงที่ชีต้า เรียก [F] เสียอีก

[padang]

เราว่าเรื่องตอนนี้มันดุเด็ดเผ็ดมันนะ

[iammoonoi]

กดทั้ง บวก ทั้งเป็ด รัวๆๆๆ

ถ้าจะมาแบบนี้ทุกวัน..ปลื้มที่สุดนะ

 

[ppoi]

ตอนอ่านครั้งที่แล้วก็คิด อ่านคราวนี้ก็ยังคิด... ทำมายยยยยยยยยยย คุณจันทร์เจ้าต้องทำตามคำขอหลินด้วยยยยยยยยยยยยย

พระพรตกลัวก็ไม่แปลก ชีต้าผิดหวังตัดใจเร็วก็ไม่แปลก ยังเป็นเด็กน้อยกันอยู่ทั้งคู่เบยยยยยยยย 

แต่เค้าเนี่ยแหล่ะที่แบบ 

รออ่านต่อจนกว่าจะเท่าเดิมนะ  วั้ย ว้ายยยยย

[Zitraphat]

                                   

ไกลแค่ไหน คือใกล้



พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้

*แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร

**อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย

ยังไม่คิดยอมแพ้ ฉันเพียงแต่อ้อนล้าก็เท่านั้น
ภายในใจยังคงรักเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน
คงจะดีไม่น้อย ถ้าเธอบอกให้ฉันได้รับรู้
ความในใจของเธอ เหตุผลต่างต่างที่ยังซ่อนไว้

*

** / ** /** 


"เมื่อไหร่ ...จะรักฉันซะที?"

[ppoi]

ลงต่อก็รักแล้ว แหม่ 

[padang]

น่าสงสารษิตรา

[Zitraphat]

บทที่ ๑๕ ว่างเปล่า.... 

ร่างกายมันก็เหมือนกับตุ๊กตาไขลาน...
.
.
.
ที่เปี่ยมไปด้วยทิฐิ...
.
.
.
...ห้องฝั่งตรงข้าม มีแต่กลิ่นของความเกลียดชัง...
ตาแก่ยังอยู่ในห้องนั้น...ห้องเปื้อนเลือดของ Mr.คิม ... ชีต้าอิจฉา คิม อิจฉาที่มีตาแก่หัวรั้นจอมโหดมานั่งร้องไห้ให้ ...น้ำตา ...สำหรับชีต้า ...มันมีค่ามากมายเหลือเกิน ....
...
..
.และก็เพราะน้ำตาของตาแก่ ...
ทำให้ ...ชีต้าไม่อยากอยู่ที่นี้...ไม่อยากอยู่ในที่ๆตาแก่อยู่ ไม่อยากอยู่ในที่ของ คิม ... ที่ไหนก็ได้ ...
ที่ไหนก็ได้ที่ต้องการชีต้า...เสียงเรียกหา....
..
.
เป็นของหลิน....


***


...จากบ้าน Mr.คิม มาบ้านคุณหลิน ระยะทางไม่ใช่เรื่องน่ากังวล แต่ที่น่าหนักใจก็เพราะ เจ้านายคนใหม่ ไม่ยอมปล่อยให้บอดี้การ์ดส่วนตัวไปไหนไกลจากตัวเอง ขนาดขึ้นมาบนรถ ชีต้ายังจับมือ [F]ไว้แน่น ยึดไว้เหมือนเด็กที่ขาดที่พึ่ง...

จนมาถึงบ้านคุณหลินนั้นล่ะอะไรๆมันถึงดีขึ้น  แม้ชีต้าจะไม่ช่างพูดช่างถามเหมือนทุกครั้งที่เจอคุณหลิน ...  แต่ก็ยังดีกว่าตอนที่ อยู่คนเดียวหลังจากคนที่ชื่อพระพรตจากไป....

ในสายตา [F] คุณชีต้าเหมือนเด็กที่ยังไม่โต การแสดงออกทุกอย่างมันเลยสุดโต่ง...

ร้ายกาจและหยิ่งผยอง ...หากแต่ก็อ่อนแอได้อย่างที่สุด...ถ้าจิตใจดวงนั้นถูกกระทบ...
...
.
.

....ห้องนอนสีครีมที่เรียกได้ว่าน่าจะเป็นห้องนอนจริงๆถ้าไม่มีสระน้ำขนาดเล็กอยู่ในห้อง  ผิวน้ำฉาบไปด้วยสีนวลของแสงจันทร์ที่ส่องทะลุกระจกใส ....[F] เข้ามาดูความเรียบร้อยก่อนจะกลับไปที่บ้าน Mr.คิม ถ้าจะพูดให้ถูกต้องเรียกว่าบ้านเสือ สินะ เพราะบ้านหลังนั้นถือเป็นทรัพย์สินของผู้ครองแหวนเสือ...เมื่อก่อนหน้าที่คือคุ้มครอง Mr.คิม แต่ตอนนี้หน้าที่นั้นถูกยกเลิกแล้ว เพราะบ้านเปลี่ยนเจ้าของ...Mr.คิม ไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้ว....

"[F]ลงมาด้วยกัน..."

แววตาสีดำสนิทจ้องหน้าบอดี้การ์ดส่วนตัวแล้วค้างอยู่อย่างนั้น ...
จ้องจนเจ้าของรองเท้าหนังสีดำต้องก้าวลงสระน้ำนั้นทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดสูทเต็มตัว ...
..วงแขนที่โอบรอบลำคอหนา กระชับแน่นก่อนใบหน้าจะซุกเข้าแผงอกกว้าง กรงเล็บคมกรีดไล้เบาๆซ้ำๆที่ลำคอ...

" [F] กลิ่น...เหมือน... สังกาเลย ... ตัวโตเหมือนสังกา...เสียงหัวใจ...เหมือน...สังกา... สังกา...ษิตรา....อยากกลับผานาง..."

เสียงคร่ำครวญมีแค่นั้นแล้วหายไป... คุณหลินเข้ามาทันก่อนที่คมเขี้ยวยาวของชีต้าจะกัดเข้าลำคอหนาของบอดี้การ์ดร่างใหญ่ ...
.
.
.
ชีต้าหน้าชาไปทั้งแถบเมื่อฝ่ามือหลินตบฟาดเรียกสติ ... หลินแทบจะตบมือลงแก้มเนียนของชีต้าอีกครั้ง เมื่อเจอกับเขี้ยวแววที่แยกขู่ ....แววตาวาวยามแยกคมเขี้ยว…มันน่ากลัวเกินกว่าจะเชื่อว่านั่นคือ ชีต้า...
หลินต้องตะคอกจนชีต้ารู้สึกตัว ...เจ้าเด็กแสบถึงได้กลับมาเป็น ชีต้าคนเดิม...
..
.
.
อ้อมกอดที่เคยกอด [F]แน่นปล่อยคลาย ....หลินดึง [F] ขึ้นมาจากสระน้ำ หมดจากไออุ่นของอ้อมกอด ชีต้าเหลือเพียงร่างกายที่เหมือนตุ๊กตาไขลาน...ร่างกายหนักอึ้งที่ค่อยๆทิ้งตัวลงใต้สระน้ำ....ใต้พื้นน้ำ ชีต้าเห็นทุกอย่าง ....
.
.
.
เห็น....กระทั่งตอนที่พระพรตเดินจากไป ....
.
.
.


***


ห้องนอนชีต้าถูกปิดแล้วล็อกกลอนแน่นหนา...หลินไม่กล้าเรียกชีต้าในตอนนี้ ...ทุกอย่างมันดูมืดมนไปหมด...ใต้สระน้ำ ภาพเงาร่างที่ เปลี่ยนไปตามแรงกระเพื่อมของน้ำ กำลังก่อให้เกิดความกลัว... ร่างกายใต้ผิวน้ำ วิปลาสได้อย่างถึงที่สุด มันไม่ใช่เสือ มันไม่ใช่มนุษย์ ไม่เหมือนแม้แต่สิ่งมีชีวิต ... ที่เคยเห็นบนโลกนี้ ...
.
.
.

ร่างกายถูกปล่อยทิ้งไว้ใต้พื้นน้ำเกือบ สามวัน ....ความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึงถูกสำรอกออกมาเป็นลูกแก้วสีดำลอยนิ่งบนผิวน้ำ ....
.
...การปรับตัวรับกับแรงของอารมณ์...ชีต้าทำมันได้ดี ... ทุกอย่างถูกสำรอกออกมาทั้งหมด ...แม้แต่ความทรงจำของ ความสุข ที่ชื่อ พระพรต .....
.
.
.

สายฝนโปรยลงมาในวันที่ 4 ปีกใหญ่กางกระพือ แล้วถลาลงสนามหญ้ากว้าง การ์ดบ้านเสือประจำตำแหน่ง ขวางเส้นทางผู้บุกรุก แต่เมื่อเห็นภาพเจ้าของปีกชัดเจน ปากกระบอกปืนทุกกระบอกถึงถูกเก็บเข้าที่เดิม ....
.
.
เท้าเปลือยเปล่าย่ำเหยียบบนพื้นสนาม กรงเล็บคม กลายเป็นเท้ามนของมนุษย์ ...แววตาเลื่อนลอย เดินตามกลิ่นที่แสนเจ็บปวด ...ห้องอดีตเจ้าของบ้าน ...ตาแก่หัวรั้นอยู่ในห้องนั้น ...
.
.

“อยากได้อะไร? อยากได้ คิมคืนมา? ชีต้าจะเป็น คิม ให้...ถ้าลุงต้องการ ...ขออย่างเดียว ...ขอรักที่ลุงมีให้ คิม ให้ชีต้าบ้าง....ขอแค่อย่างเดียว.... ”
.
.
.
.

เพื่อแลกกับการลืมทุกสิ่ง.....

[padang]

เอาแล้วไง แปลงร่างแล้วเด็กน้อย

[Zitraphat]

บทที่ ๑๖  ...จาง เสี่ยวหม่าน   

ตาแก่ จาง เทียนอี้...

.
.
.

อาจเหี้ยมโหด หัวรั้นและดื้อด้าน แต่อดีตเสือเฒ่าแห่งบ้านพยัคฆ์ ก็ยังมีจุดอ่อน...จุดอ่อนอันแสนงดงามที่ชื่อ 'ฟู่หลี้'....

.
.
... 'จาง ฟู่หลี้ '  ...หญิงสาวแสนบอบบาง... หญิงสาวอันเป็นที่รัก ...รัก..ที่กุมอำนาจเหนือเสือเฒ่า...กุมทุกอย่างไว้ในอุ้งมือเล็กๆ...หญิงสาวที่ฟั่นเฟือน นั่งนิ่งบนเก้าอี้โยกในวันที่ ชีต้า กลับมาหาเสือเฒ่า...

.
.
.

ในวันนั้น....ปีกกว้างของชีต้า กางออกกว้างเมื่อมันชุ่มไปด้วยน้ำฝน  ปีกสีขาว ที่ไม่อยากโผบินขึ้นฟากฟ้า....ปีกมันกางออกเป็นเงาใหญ่....เงาของปีกที่โอบคลุมร่างฟู่หลี้และเสือเฒ่าจางเทียนอี้

'ลูก... ลูกกลับลงมาจากฟ้า..'

ฟู่หลี้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้โยก แม้หญิงสาวจะล้มลงแทบพื้น แต่เธอยังตะเกียกตะกายคลานหา เจ้าของปีกกว้าง ...เสือเฒ่าจาง มองทุกอย่างผ่านม่านน้ำตา ... ข้อตกลงถูกรับและแลกเปลี่ยน...

...เพื่อแลกกับการลืมทุกสิ่ง.....

.
.
.

วงแขนเล็ก...อ้าออกรับ ชีต้า...เสียงใสแต่เบาปานสายลม...แผ่วถาม..คนรักว่า ลูกเรา ชื่ออะไร ....เสือเฒ่าจางเทียนอี้ ..กระซิบบอกชื่อ 'ชีต้า' ....ฟู่หลี้ ...โอบกอดและพร่ำเรียก หนุ่มน้อยในวงแขน ....ลูกชายที่ชื่อคิม จางหายไปจากความรู้สึกอ้างว้างและทรมาน  .... สมองที่ว่างเปล่า รับชื่อที่พ่อของลูกให้เข้ามาแทน ...ลูกชายที่ ตายจาก....บินกลับมาจากฟากฟ้า...
..ชีวิตใหม่ ..กับชื่อใหม่...ลูกชายคนเดียวของตระกูลจาง...

.
.
.

ชื่อ...

.
.

'...ชีต้า.....ษิตรา...หรือชื่อจริงในตระกูล จาง ......จาง เสี่ยวหม่าน...'

.
.
.

รอยยิ้มอันงดงาม ...ฉาบไว้บนโครงหน้าที่เคยมีแต่คราบน้ำตา...รอยยิ้มที่ทำให้เสือเฒ่า หมดทางปฏิเสธ สิ่งที่ ฟู่หลี้ ต้องการ...



"....นี้ไงคะ... จาง ...ลูกเรากลับมาแล้ว...."








***





[ 2 ปี – หลังจากนั้น ]


"ป๋า!  คืนนี้ผมค้างบ้านหลินนะ...ม้าคร๊าพพพพพพ!! จุ๊พที! คืนนี้ผมไม่กลับ ส่วนพรุ่งนี้มีเข้าค่าย..ไม่กลับบ้าน ถ้ากลับมาจะโทรบอกนะครับ "

เด็กหนุ่มตะโกนบอกคุณพ่อร่างใหญ่ ก่อนจะชะโงกหน้าไปหอมแก้มนิ่มๆของคุณแม่ยังสาว รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังมาจากคุณแม่ ริมฝีปากอิ่มหอมฟอดเข้าแก้มใสๆซ้าย ขวา ของเด็กหนุ่ม ชีต้าได้แต่ยิ้มกว้าง ก่อนจะเตรียมวิ่งไปใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรด ยังไม่ทันขยับตัวพ้นประตูมือใหญ่ๆของคุณป๋าก็คว้าเอวลูกชายมากอด ทั้งยกทั้งกอดเสียแน่นจนเจ้าลูกชายตัวแสบดิ้นกระดุ๊กๆ อยู่บนพุงคุณป๋า ตอหนวดแข็งสากบนโครงหน้าเข้มหอมแก้มซ้ายฟอดใหญ่ แล้วลูบหัว ... ฟู่หลี้มองภาพคุณป๋าและคุณลูก แล้วหัวเราะเสียงใส ก่อนจะหันไปปักผ้าต่อ...

...วันนี้เป็นอีกวันที่คุณป๋า ให้ [F] ไปส่ง ชีต้า ที่มหาลัย วงแขนใหญ่เลยไม่ยอมปล่อยคุณลูก แต่แกล้งหนีบตัวลูกชายแล้วเดินตรงไปส่งที่รถแทน ...

เจ้าตัวแสบนั่งหน้ามุ่ยตอนโดนคุณป๋าใช้กำลังแกล้งจับยัดใส่รถคันใหญ่... ที่มี [F] ประจำตำแหน่งคนขับ...

"..กลับมาแล้วโทรบอกป๋าด้วย ... วันเกิดแม่เรา ป๋าจะพาไปเที่ยวเรากับแม่ไปเที่ยวทะเล..."

คุณป๋าเคาะกระจกรถแล้วขยับปากพูดประโยคนั้น ...คุณลูกชายยังโกรธและงอนอยู่นิดๆ ตอน [F] ออกรถ ชีต้าเลยเลือกที่จะแนบหน้าลงไปกับกระจกแล้วแลบลิ้นล้อเลียนคุณป๋าขี้แกล้งแทน การโบกมือลา แนบหน้าติดกระจกไปจนรถขับออกจากตำแหน่งที่คุณป๋ายืนไปไกลลิบ...

มองผ่านกระจกหลัง [F] ยิ้มมุมปากให้กับครอบครัวสุขสันต์ค์ของ คุณป๋าและลูกชายผู้เป็นเจ้าของบ้าน 'เสือ' ...


..
...แววตาคมของคุณป๋าเสือเฒ่ามองตามหลังรถคันใหญ่แล้วหลุดยิ้มกว้าง...กลิ่นความสุขของครอบครัว มันลอยวนไปทั่วบ้านเสือ... ฟู่หลี้  กลับมาเป็นนายหญิงผู้งดงามอีกครั้ง...ความทรงจำอันเจ็บปวดจางหายไปกับเวลาสองปี ...ตระกูลจาง กลับมามีบทบาทใน Golden Eyes อย่างปฏิเสธไม่ได้ แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือลูกชาย...

เมื่อสองปีก่อน เสือเฒ่า จางเทียนอี้แทบจะยิงลูกชายคนนี้ทิ้ง...ไม่สิ เคยยิงไปแล้วต่างหาก...แต่ก็นั่นละ..โลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอน ..ตอนนี้เด็กหนุ่มที่ เสือเฒ่าจาง เคยยิงจ่อหัวด้วยความเคียดแค้น กลายเป็นลูกชายที่เสือเฒ่าประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน เอกสารการยืนยันตัวเองของชีต้า ถูกเงินของ ตระกูลจาง สร้างขึ้นมาทั้งหมด เงินของตระกูลจางสร้างประวัติและตัวตนของลูกชาย จาง เสี่ยวหม่าน ....ลูกชายเพียงคนเดียวที่เหลือ...ของตระกูลจาง

....ลูกชายที่ จาง เทียนอี้ จะไม่ยอมเสียให้ใครไปอีก....
..
.
.
.




   
***





..
..ห่างออกมาจากตัวบ้านได้สักพัก คุณชีต้าถึงได้หุบยิ้มแล้วหยิบแว่นสายตาเลนส์หนาขึ้นมาสวมพร้อมล้วงหยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาดูตารางงานด้วยสีหน้าจริงจัง.. หมดคราบ 'เด็กไม่รู้จักโต และคราบปีศาจปีกกว้าง' ตอนนี้คุณชีต้าเป็น แค่ เด็กมหาลัยธรรมดา อาจจะผิดจากเด็กทั่วไปหน่อยก็แค่เรื่องที่ คุณชีต้าควบตำแหน่งหนึ่งในสี่บอสใหญ่ คุณชีต้าเป็น..เสือแห่ง Gloden Eyes  มาเฟียเชื้อสายจีนโบราณ...

"[F] วันนี้ชีต้ามีเรียน...คืนนี้บอกมี้กับป๋าแล้วว่าจะค้างกับ หลิน ส่วนคืนพรุ่งนี้มี...รับรองแขกของป๋าที่โรงแรม ...กับประมูล 'เนื้อ' ที่คลับ ส่วนมะรืน ...ชีต้ามีเข้าค่ายอาสาที่มหาลัย....เหนื่อยโคตร...อยากนอนกอดหลินชะมัด...ทำไมเป็นวัยรุ่นมันเหนื่อยขนาดนี้เนี้ย [F] "

"ถ้างั้นกลับบ้านไหมครับ ? ถ้าโทรไปบอกคุณหลินว่า คุณชีต้าติดธุระเธอคงเข้าใจ "

"พนันกัน 1000/10 เลย [F] ถ้าขืนโทรไปบอกหลินว่า ชีต้าไม่ไปค้างด้วยคืนนี้ ...ไม่เกินเที่ยง หลิน มาฉีกอก ชีต้าที่ มหาลัยแน่..."

"ถ้างั้น...ลองโทรเลยไหมครับ?"

บอดี้การ์ดมาดเข้ม เอ่ยออกมาลอยๆ แต่มุมปากกลับยกยิ้ม ชีต้ามองเห็นแววตาเข้มท้าทายผ่านแว่นตาสีดำสนิท ... มองแล้วยิ้มยั่วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์...แฟนสาว...

.
.
.

"...หลิน...วันนี้ ชีต้าไม่ว่าง..."

.
.
.
.
.





***




...เข็มนาฬิกาข้อมือเรือนใหญ่ยังไม่ทันชี้บอกเวลากินข้าว ....



ชีต้าก็โดนประกาศเรียกกลางหอประชุม ...เด็กหนุ่มหน้าใส ที่ซ่อนใบหน้าไว้ใต้เลนส์หนา แว่นสายตาอันใหญ่ เข้ากันดีกับผมยาวที่ปรกหน้า  ไอเทมที่ใช้ปิดบังหน้าตาที่แท้จริงเหลือทิ้งไว้แค่ริมฝีปากอิ่มและผิวสีนวล ....เสื้อนิสิตตัวใหญ่ หลวมโคร่ง ดึงให้ไหล่ลู่ลงอย่างไม่น่าสะดุดตา ชีต้า ยันตัวลุกขึ้นจากพื้นห้อง กิจกรรมที่ทำค้างไว้กับพวกรุ่นพี่ทิ้งค้างไว้แค่นั้น [F] ยังยืนมองอยู่ที่ ห้องควบคุม ....

..ในมหาวิทยาลัย ชีต้าเป็นนิสิตใหม่ ในขณะที่ [F] ถูกยัดเข้ามาในตำแหน่งอาจารย์อัตราจ้างพิเศษประจำภาควิชาศิลปะการป้องกันตัว อำนาจเงินของตระกูลจาง ที่สั่งให้ [F] คอยติดตามดูแลไข่ในหิน...

ชีต้า เหยียดยิ้มแล้วยกนาฬิกาเป็นสัญญาณให้ [F] ดู ...ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทางห้องพยาบาล..

.
.
.





ห้องพยาบาลปิดไว้แล้วแขวนป้ายงดให้บริการ...


.
.
.
...มือเรียว ล้วงเข้าเสื้อนิสิต แล้วลูบแผงอกที่แน่นมือ...
ริมฝีปากอิ่มปิดแนบแล้วดูดเลียเรียวลิ้นให้เกี่ยวกระหวัดอย่างเร่าร้อน ปลายเล็บสีสดจิกแผ่นหลังเด็กหนุ่ม แล้วลากยาว ....

.
.
.

ชีต้า เกี้ยวปลดตะขอบราสีสวยให้คลายออกโชว์อกขาวที่ยอดอกสีสวยชูชัน...หลินโอบวงแขนกดหัวชีต้าให้แน่นลงกับอกฟู และก็แทบจะละลายเมื่อ ชีต้าเม้มริมฝีปากกดกัดยอดอกสีเข้ม ... เสียงครางปนเสียงหอบหายใจ ....หลิน แทบจะกรีดร้องตอนชีต้าก้มหน้าลงไปใต้กระโปรงตัวยาวเพื่อ ซุกจมูกโด่งเข้ากับเนินเนื้อที่พองสู้ปลายลิ้นร้อน ...

.
.
.
.


เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้...ชีต้าไม่ได้หยุดการกระทำ แต่เอื้อมคว้าผ้าม่านที่กั้นเตียงขึงปิดแทน และกล้ามากขึ้นไปอีกเมื่อผ้าห่มผืนใหญ่ ถูกใช้มาบังกิจกรรมเข้าจังหวะกับหลินอีกชั้น

กระโปรงยาวถูกดึงขึ้นสูง ชีต้าปลดซิบกางเกงนิสิตตัวเองออก แล้วยกเรียวขายาวของหลินขึ้นเกี่ยวเอว...เอ็นร้อนจ่อเกร็งที่ช่องทางอุ่น อากาศใต้ผ้าห่มร้อนพอๆกับอุณหภูมิความกระสันอยาก แท่งเอ็นค่อยๆเคลื่อนเข้าไปในตัวหลินอย่างช้าๆ ในขณะที่เสียงฝีเท้าหยุดอยู่หน้าห้องพยาบาล..

.
.
.

"อาจารย์...ประตูล็อค...เพิ่งเข้ามาเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลใหม่ วันแรกก็โดนลองของเลยนะครับ..."

.
.
.

"เดี๋ยวผมไปหากุญแจสำรองให้ดีกว่า"

.
.
.

เสียงนั้นเงียบแล้วหายไปพร้อมเสียงฝีเท้า...แต่ชีต้ารู้ดี ยังมีอีกเสียงที่ดังอยู่หน้าห้องพยาบาล แล้วเสียง ลูกบิดก็ดัง ..

.
.
.

ชีต้าโถมแรงใส่หลินที่กอดและกัดไหล่กว้างของตัวเอง ทุกอย่างกำลังจะถึงจุด ..

.
.
.
.

ชีต้าไม่ได้หยุดแม้จะรู้ว่าเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ใกล้กันแค่ม่านกั้น..

.
.
.

ชีต้าไม่ได้หยุดหรือผ่อนแรง...มีแต่จะกระทุ้งให้ยิ่งถี่รัว ....อยากเห็นหรืออยากได้ยินเสียง??

...ไม่มีมารยาท... ถ้าจะมายืนจ้องกันขนาดนี้ ...

.
.
.

อยากได้ยินเสียงหลิน ครางไหมละ??

.
.
.

มันเซ็กส์ได้ใจชะมัด!!!

.
.
.




***


 
"อาจารย์? เข้าห้องพยาบาลได้แล้วหรือครับ? ยืนนิ่งเชียว มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?"

"...ไม่มีอะไร... ผมหิวข้าวแล้ว ...ปิดห้องไว้ก่อน เราลงไปทานข้าวกันดีกว่า...ผมยังไม่รู้จักโรงอาหารของที่นี้เลย ไปเถอะครับ..."

เสียงตอบตะกุกตะกัก ...หลังจากนั้นก็เป็นเสียงปิดประตูห้อง ...

ชีต้า สะบัดผ้าห่มผืนใหญ่ออก ..อากาศเย็นวาบเข้ามาแทนที่ความร้อนระอุ ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้ม อย่างท้าทาย ...

เด็กหนุ่ม ดึงตัวหลินลงมาให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะยกเรียวขาหลิน พาดไหล่ ตนเอง แกนกลางลำตัวหลินสั่นระริกเมื่อแท่งเนื้อของชีต้ายังคับแน่นอยู่ในช่องทางแคบ มือเรียวของหลินกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น เมื่อชีต้าค่อยๆเริ่มขยับช่วงเอว เสียงครางถูกปล่อยออกมาอย่างไม่อาจควบคุม เสียงเตียงเหล็กลั่นยามมันเสียดสีกับผนังปูน ...

..ยิ่งชีต้า โหมแรงกระแทกแบบเน้นๆ หลินยิ่งครางร้อง...และก็เหมือนกับทุกครั้ง เมื่อจวนจะถึงจุด หลินเกร็งตัวซี้ดปาก แล้วดันแผงอกชีต้าไม่ให้โหมรัวกระทุ้งเข้ามา แกนเนื้อสีสวยของหลินสั่นไหวตามแรงโถมของชีต้า จนมันเกร็งตัวแล้วพ่นน้ำนมสีขุ่นออกมามากมายจนเลอะเปื้อนไปทั้งหน้าท้อง จูบแบบเถื่อนๆถูกใช้ปิดเสียงหวีดยามน้ำกามกำหนัดของชีต้าฉีดอัดเข้าตัวหลิน.....

.
.
.

ก็บอกแล้วไง [F] ลองแกล้งบอกหลินว่าคืนนี้ไม่ไปหาสิ...

.
.
.

หลินได้มาฉีกอกถึงมหาลัยแน่....

.
.
.





แล้วเย็นนี้ก็อย่าได้คิดนะว่า หลิน จะยอมให้ไปค้างที่อื่น....

[ppoi]

เสียไตแทนชีต้าาาาา 

ยังคงรอจนกว่าจะครบที่เคยลง... ไม่ได้กดดันนะ เป็นการขอร้อง 555  //ทำหน้าแบ๊วใส่

ตอนเม้นท์มีตอนเดียว เม้นท์เสร็จ อ้าว โผล่มาอีกตอน ก๊าวววว

[บ๊ายบายโพ]

เราคิดถึงพระพรต 

[padang]

รักจัง

[terukizawa]

พระพรตเค้าอ่ะ พระพรตหาย........

ไม่ยอมอ่ะ T^T

อิชีต้าไม่มีความพยายาม ฮึ่ย!!!!

[KURATA]

มีความรู้สึกอยากให้ชีต้าเป็นเคะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบตอนที่ชีต้าอ้อนๆ อ่ะ น่ารักมุ้งมิ้งมาก
รอตอนต่อไปนะคร๊าาาา

[Zitraphat]

บทที่ ๑๗  ...พนัน   

'Mr. จาง เสี่ยวหม่าน'
.
.
.

ชื่อนั้นพบในทันทีที่พระพรตเปิดแฟ้มเอกสารไล่รายชื่อนิสิตที่เข้ามาขอใช้ห้องพยาบาลบ่อยและมากที่สุด ....

.
.
.
แต่ก็ไม่น่าจะใช่... เพราะจากการสอบถามจากบรรดาอาจารย์ เสี่ยวหม่าน เป็นแค่เด็กทั่วไปที่สุขภาพไม่ค่อยดี ... เลยได้สิทธิพิเศษกว่าเด็กคนอื่น แต่นอกเหนือจากเรื่องสุขภาพ เรื่องเงินก็สำคัญ เรื่องเงินบริจาคของ ตระกูลจาง น่าจะสำคัญที่สุดถึงทำให้ จาง เสี่ยวหม่าน ได้สิทธิ์มากกว่านิสิตทั่วไป....ทั้งวันหยุด วันลา หรือแม้แต่กระทั่ง การเข้า หรือไม่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆของมหาวิทยาลัย ... 
.
.
.
แต่ จาง เสี่ยวหม่าน ก็ไม่น่าจะใช่นิสิตที่ใช้ห้องพยาบาลเป็นโรงแรมส่วนตัว ... แล้วถ้าอย่างนั้น ใครกันที่อยู่หลังม่าน...ในวันที่พระพรต เข้ามาเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลในวันแรกที่มาถึง ...

...รายชื่อที่สอง ที่พระพรต เปิดเจอ นายธันธณา ... ชื่อนี้พระพรตพอสืบข้อมูลมาบ้าง.. นักกีฬาประจำมหาวิทยาลัย รูปหล่อ พ่อรวย แถมเพลย์บอยสุดๆ เข้าห้องพยาบาลบ่อยเพราะอาการบาดเจ็บหรือไม่ก็เรื่องทะเลาะวิวาท...
.
. 
.
ชื่อนี้มากกว่าที่น่าจะเข้าเค้า ..... นิสิตที่ใช้ห้องพยาบาลไม่ต่างจากใช้เป็นโรงแรม...
.



***




"แว่นหนา...."

"..."

"แว่นหนา...นายชอบอ่านหนังสือหรือ?"

"..."

"เฮ้ย! ผมเรียกคุณนะครับแว่นหนา"

...เสียงสุดท้ายมาพร้อมมือใหญ่ที่ ถือวิสาสะ ปิดและยึดหนังสือที่เด็กหนุ่มแว่นหนาอ่านอยู่มาไว้กับตัว ... สีหน้ากวนประสาทกับดวงตาวาวฉายแววทะเล้นเอาแต่ใจ ที่ทำได้หนุ่มแว่นแค่ขยับออกห่างแล้วเดินเลี่ยงไปหยิบหนังสือเล่มอื่นขึ้นมาแทน...

แต่คนตัวโตเอาแต่ใจก็ยังตามมาราวีไม่เลิก จนมาสุดทางที่ชั้นในสุดของชั้นหนังสือ...

"ชอบอ่านหนังสือมากหรือ แว่นหนา...."   

"ถามผมเหรอ?"

คนถูกกวน ขยับแว่นเลนส์หนา แล้วเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนขวางทางพร้อมทั้งเท้าแขนปิดทางออก รอยยิ้มกวนประสาทฉายออกมาจากมุมปาก  หนุ่มหน้าเข้มเอียงคอแล้วกระซิบประโยคเดิม...

"ผมถามคุณว่า 'ชอบอ่านหนังสือหรือ?' "

"ถ้าถามผมก็เรียกชื่อสิ..."

"แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ?"

"จาง....จาง ษิตรา เสี่ยวหม่าน "

"ไหงยาวจัง ?"

"จาง ชื่อ สกุล  ษิตรา ชื่อกลาง เสี่ยวหม่าน ชื่อจริง "

"งั้นคุณ ชอบชื่อไหนที่สุด ? ผมจะได้เรียกชื่อนั้น"

"...ชอบทุกชื่อ...จาง เป็นชื่อสกุลของป๋า ษิตรา เป็นชื่อแรกที่ได้ เสี่ยวหม่าน ชื่อที่แม่ตั้งให้ "

"แล้วชื่อเล่น มีหรือเปล่า? ชื่อที่คนที่บ้านเรียกอะ?"

"ชีต้า..."

"งั้นผม ธันธณา  เรียกธัน เฉยๆก็ได้ แว่นหนา"

"..."

"ที่เงียบนี่เขินหรือ? "

จมูกโด่งก้มซุกเข้ามาใกล้ ชีต้า เงียบ แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด ที่เงียบนี่เงียบเพื่อประมวลผล... กลิ่น กับเสียงหัวใจของไอ้บ้าข้างหน้านี่กลิ่นเหมือนพวกนักล่า...นักล่าที่กำลังเล่นไล่ต้อนลูกสัตว์ที่อ่อนแอกว่า...กำลังเล่นสนุก??  ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจกับท่าทางและวิธีการของมนุษย์ กำลังเรียนรู้และทำความเข้าใจอยู่ ในหนังสือเขียนลักษณะอาการไว้ แต่พอไม่ค่อยรู้สึกมันเลยไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก...
'เขิน'
วางหน้าไม่สนิทหรือเข้ากันไม่สนิทเพราะรู้สึกกระดากอาย หัวใจเต้นแรง หน้าแดง ชาและร้อนผ่าว....

ชีต้า ยกมือแตะหน้าตัวเอง ไม่ชาไม่ร้อน แถมหัวใจก็ไม่ได้เต้นแรง...ความจริงถ้าไม่สั่งมันแทบจะไม่เต้นด้วยซ้ำ.....

"เปล่า...ไม่ได้เขิน ...ธัน เขินงั้นหรือ??"

ชีต้าถามแล้วยกสองมือตนขึ้นประคองใบหน้าเข้ม ... รอยยิ้มกวนประสาทหายไปเหลือแค่สีหน้าเหรอหรา...ชีต้า เอียงคอมองลงมาตรงตำแหน่งหัวใจ ก่อนจะลากปลายนิ้วเลื่อนลงมาสัมผัสที่ตำแหน่งนั้น....หัวใจ...เต้นแรงมากกว่าเดิม....

"...."

"ธัน....เขินชีต้างั้นหรือ??"

.
.
.

ไม่มีคำตอบจากคนที่เรียกตัวเองว่า ธัน ...คนตัวใหญ่ปัดมือชีต้าออกแล้วเดินเลี่ยงหายไปอีกทาง ...ทิ้งให้ชีต้ายืนนิ่ง ...แต่ก็นิ่งได้ไม่เกิน 5 วิ... ชีต้าก็หันหลังกลับไปสนใจ หนังสือเล่มหนาต่อ... เรื่องราวของมนุษย์...ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้...





***



กล้องวิดีโอที่ถูกถ่ายจากอีกมุมห้องสมุด ถูกกดปิดการบันทึกภาพ ช่างกล้องหัวเราะร่า เมื่อเห็นสีหน้าพ่อนักแสดงใหญ่ หงุดหงิด มากมาย

"ไงไอ้ธัน...ไอ้แว่นหนาทำมึงเอ๋อแดกเลยสิ....กูบอกแล้วว่ามันทึ่ม ยอมแพ้เหอะมึง 5,000 ขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก...ถ้าแข่งจีบสาวมึงอาจจีบติด แต่นี่เสือกมาพนันจีบผู้ชายแถมยังเป็นไอ้แว่นหนา...กูว่ามึงจ่ายมาเถอะ จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า"

"กูยังไม่ได้แพ้....และกูจะไม่มีวันแพ้...มึงคอยดูไอ้ตู้ ...แค่ไอ้แว่น คิดหรอว่ากูจะจีบไม่ติด...ไม่เกินสองอาทิตย์..มึงเตรียมเหล้าเลี้ยงกูเลย กูได้เก็บมันเข้าสต๊อกของแปลกแน่ หน้าจืดแล้วแม่งยังใส่แว่นหนาเป็นนิ้ว...เจอหล่อๆอย่างกูตะล่อมไม่นานเดี๋ยวก็ขี้คร้านจะตามกูเข้าห้อง แต่บอกตามตรงกูคงเอาไม่ลง... ฮาๆๆ"

[ppoi]

คืนนี้จะมาซักกี่ตอนน้าาาาา 

[Inwoสูs]

เราว่านายจะกลายเป็นเหยื่อซะเองนะ ธัน 

[KURATA]

มาตอนเดียวรึ โลภอ่ะ อยากได้หลายๆ ตอน อิอิ

[padang]

 :hao4:ใกล้เข้าไปอีกนิด จะได้เจอพระพรตรอบสอง
แต่ษิตราลืมไปแล้ว
แล้วยังไงต่อ

[jamlovenami]

อร๊ายยยย ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านตอนแรกๆนี่ก็งงๆ สักพักก็พอรู้เรื่องบ้าง
ไปเรื่อยๆ..... สนุกเลย 555
ชอบชีต้า ตกลงจะได้คู่กับใครกันแน่ล่ะเนี่ยยยยย
แต่รู้สึกพระพรตจะมาวนเวียนใกล้ๆชีต้าอีกแล้วน๊าาาา
สงสัยในรูปลักษณ์ของชีต้ามากมาย ตกลงรูปร่างเป็นยังไงกันแน่อ่ะ
ตอนแรกบอกว่าสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา
แต่หลังๆ รู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ
แถมยังดูบอบบางอีก แต่บางทีก็ไม่ใช่ โอยยยย สับสบจุง   

[pita]

พ่อเสือน้อย ของพี่ ฮี่ๆๆๆ 

[Zitraphat]

บทที่ ๑๘  ...   

จูบที่เหมือนจะฆ่ากันให้ตาย...ยุติตั้งแต่ชีต้าถูกหลินผลักให้เข้าไปอยู่ในรถแล้ว...แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ชีต้าก็ว่ามันยังไม่พอ...

เซ็งกับงานที่แทบจะไม่มีเวลาพัก....ไหนจะเรียนไหนจะงานของ โรงแรม...การเป็น เสือ ของตระกูลไม่ง่ายสักนิด ยิ่งงานวันนี้ ชีต้า แทบจะอาละวาด อยากกอดหลินอยากฟัดหลิน อยากขยี้ปากสีสดแล้วกอดแรงๆ ...แต่ที่ทำได้ก็แค่จูบ...แล้วแค่นั้นมันพอซะที่ไหน!!
.
.
.
อยากชะมัด...อยากฟัดอยากกอด อยากได้ยินเสียงหลินครางข้างๆหู....



'แม่ง... คนเราเป็นแฟนกัน...เวลาคิดถึงกัน...มันทำให้อยากกอดขนาดนี้เลยหรือไง?!! '




***




สายฝนโปรยปรายในวันที่รถบนถนน ติดกันเป็นพรืด...

...[F] เผลอมองกลับไปหลังรถไม่ได้ นายน้อยของบ้านเสือมาดนิ่งในชุดสูทสีเทา ดูน่ามองถ้าไม่ติดว่า คุณชีต้า กัดเล็บตัวเองตลอดเวลาตั้งแต่เข้ามาในรถ...ไม่บอกก็รู้ว่าคุณชีต้าดูจะหัวเสียไม่น้อยที่ถูก คุณหลิน หลอกจับแต่งตัวแล้วยัดใส่รถ...หัวเสียในแบบที่เรียกได้ว่าอาการเก็บกดถูกสะท้อนออกมาจากการกระทำ... เห็นคุณ ชีต้า เป็นอย่างนี้ [F] อดคิดไปถึง คุณหลิน ...ไม่ได้ ความสัมพันธ์ระหว่าง มังกร กับ เสือ มันแปลกๆ แปลกจนแม้แต่ [F] เองก็ยังไม่เข้าใจ  คุณหลิน รัก คุณชีต้า แต่ รัก ของคุณหลินมันเป็นแบบไหน?? หลายครั้งที่คุณหลินไม่พอใจ เวลา คุณชีต้าแอบคั่วเด็กในคลับ

...แต่การไม่พอใจไม่ใช่หึงหวงแน่แต่ [F] ก็อธิบายไม่ถูกว่ามันเป็นแบบไหน ....

คุณชีต้า เรียก คุณหลินว่า แฟน ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แต่สำหรับแฟน ในความหมายของคุณชีต้า เป็นยังไงถ้าเทียบกับคนปกติ ?

... คนเป็นแฟนกัน เขาสนใจแต่เรื่องงานกับเรื่องเซ็กเหมือนที่ คุณหลินทำกับคุณชีต้างั้นเหรอ?  แค่คิด [F] ก็อดสงสาร คุณชีต้า ไม่ได้ ... ตอนนี้เหมือน มังกร อย่างคุณหลิน กำลังหลอกใช้ เสือ อย่างคุณชีต้า ชอบกล แม้การหลอกของคุณหลิน จะเป็นการทำเพื่อปูทางอำนาจให้ คุณชีต้าเองก็เถอะ ...

"คุณชีต้า... พักสักนิดไหมครับ อีกสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเปิดงาน...คุณจาง แจ้งมาแล้วว่าจะเข้างาน ตอนเปิดเลย... "

"อยากนอน..."

เสียงอู้อี้ เอ่ยออกมาเบาๆเพราะตอนนี้ นายน้อยบ้านเสือเริ่มจะสนใจแค่การกัดเล็บ... เหมือนกับทุกครั้งที่ไม่ได้อย่างใจ คุณชีต้ามักจะกัดเล็บ หรือไม่ก็ กรีดเล็บลากซ้ำๆกับ ของใกล้ตัว ทั้งเก้าอี้ไม้ที่บ้าน ทั้งเบาะรถที่นั่ง หรือเผลอๆบางที เล็บคมๆของคุณชีต้าก็กรีดเข้ากับ แผงไหล่หรือแผ่นอก ของ [F] เอง แต่ที่แย่หน่อยก็เป็นในบางครั้ง ที่เล็บนั่นกดลงลำคอ [F] รู้ว่า คุณชีต้า ไม่ได้ ตั้งใจทำร้าย มันเหมือนเป็น ปฏิกิริยาอัตโนมัติมากกว่า....ปฏิกิริยาเหมือนสัตว์ป่า ... บางที [F] ยังคิด ..ถ้าไม่ใช่ คุณหลิน ...ใครกันเหมาะจะเป็น แฟน ..ไม่สิ เหมาะจะเป็น คนรักของคุณชีต้า ...ใครกันที่จะคุ้ม เสือขาว แห่ง Golden Eye ได้อยู่หมัด ... คนๆนั้นจะเป็นคนยังไง ?? คนที่สามารถใส่ปลอกคอให้คุณชีต้าได้ [F] ชักอยากเห็นคนๆนั้นเสียแล้วสิ
 
"จะให้เรียก 'เด็กๆ' มาด้วยไหมครับ ?' "

อดถามไม่ได้ เพราะรู้ดีว่า หลังจากที่คุณชีต้า กลับมาจากมหาลัยแล้วขึ้นไปห้องคุณหลิน หลังจากนั้นก็ถูกจับยัดใส่ในรถรวมเวลาทั้งหมดไม่เกิน 15 นาที...และไอ้ 15 นาทีนั่นน่าจะเป็น 15 นาทีที่คุณหลิน ล่อหลอกให้ คุณชีต้า สวมสูทชุดนี้ด้วยสิ..

"...ไม่เอา...เดี๋ยวหลินจับได้อีก.."

"...แล้ว???..."

"[F] ขึ้นไปนอนกับชีต้า..."
.
.
.




***




...เหลือเวลา อีกครึ่งชั่วโมง [F] ลดนาฬิกาข้อมือลงแล้ว...กระชับอ้อมกอดแน่น กอดที่ใช้คุมครอง คุณชีต้า ...เหมือนกับมีน้องชายหรือไม่ก็ลูกชาย ...การนอนของคุณชีต้า ถ้าคำว่านอนนั้นใช้กับ [F] มันจะหมายถึง'การนอน' จริงๆ  สำหรับการนอนกับ  [F] ของคุณชีต้า มันหมายถึงการพัก  ทุกอย่างจะถูกพักทั้งหมด [F] ไม่ได้ยินเสียงลมหายใจ ของคุณชีต้า ไม่ได้ยินแม้เสียงเต้นของหัวใจ ... เหมือนกับหุ่นยนต์ที่โดนปิดสวิตซ์ คุณชีต้าจะตื่นก็ต่อเมื่อ [F] เรียก ....

นอกเหนือจากนั้น ...คุณชีต้าก็มีสภาพไม่ต่างจากศพ...ไม่ต่างจากสัตว์ที่จำศีล...

สำหรับ เสือ ที่จำศีลได้ [F] เองยังอดสงสัยไม่เลิก ....ใครกันที่จะทนสภาพแบบนี้ของคุณชีต้าได้ ใครกันที่จะคุ้มครองและยอมรับร่างกายที่ปิดสวิตซ์สนิทขนาดนี้ได้ ....




***




"เอาไงไอ้ธัน ตัดใจยังว่ะ? "

"ตัดใจเหี้ยอะไร ... แค่ไอ้แว่นโง่ๆ คนเดียว คิดว่า กูจะยอมให้มึงเหรอ? ถ้ากูจีบไม่ติดเรียกกูว่าลูกหมาได้เลย "

"อย่าหลงตัวเองมึง ...โลกใบนี้มันกลมเว้ย...อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ ...."

"...."

"เป็นเหี้ยไรวะไอ้ธัน ??"

"...โลกกลมอย่างที่มึงว่าวะ....กูเห็นไอ้แว่น...แม่ง...โลกกลมฉิบหาย แค่นี้นะไอ้ตู้ กูขอไปทำคะแนนก่อน "

สายโทรศัพท์ถูกตัดแค่นั้น ธัน วิ่งลัดเคาน์เตอร์บาร์ แล้วกระโดดข้ามโซฟา ตัวใหญ่ เพื่อที่จะไปหาคนหน้าลิฟต์ให้เร็วที่สุด ทั้งๆที่ไม่ค่อยจะสนใจใคร แต่บอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเห็นแค่แผ่นหลังก็จำได้ว่านั่นอะ ไอ้เด็กแว่น ...

" แว่นหนา !! "

เสียงตะโกนไปก่อนตัว... แต่มันก็ดังได้แค่นั้น ธัน ปิดปากเงียบทันทีที่ ปลายกระบอกปืนจากชายชุดดำสี่ห้าคน จ่อเล็งมาที่เขา .... วันนี้พอจำได้ลางๆว่าจะมีคนของสำนักงานใหญ่ เข้ามาใช้สถานที่ในโรงแรม แต่ไม่คิดว่า พวกจากสำนักงานใหญ่ จะกล้าขนาด จ่อปืนใส่เขาที่เป็นลูกเจ้าของโรงแรม !!
...เสียหน้า ไม่ว่า แต่เสียหน้าต่อหน้าไอ้แว่น แม่ง..... แทบแทรกแผ่นดิน!!!

"...แว่น..ห..นา.?? "

ธันยังกลั้นใจ เรียกคนในลิฟต์ที่หันหลังให้ ....  เจ้าของร่างโปร่งหันกลับมาชุดสูทสีเทาพอดีตัวคือสิ่งแรกที่ ธัน สังเกตเห็น.. หลังจากนั้นก็เป็นโครงหน้าคม และแววตาวาวสีดำเข้มที่เรียบสนิท...ที่สำคัญมันไม่มีแว่นเลนส์หนาอันใหญ่ อยู่บนโครงหน้า ... สองจิตสองใจ ว่า นั่นใช่เด็กหนุ่มแว่นหนาต้นเหตุการพนันของตนหรือเปล่า แต่ก็อดบอกตัวเองไม่ได้ว่า....คนตรงหน้ามันต่างจาก เด็กแว่นหนาที่เห็นในห้องสมุดเกินไป .... จนมือใหญ่เอื้อมมาโอบไหล่ของคนที่ธันคิดว่าน่าจะเป็น นายแว่นหนา  ร่างใหญ่ ของชายสูงอายุ มองตอบมาเหมือนตำหนิ วงแขนที่โอบไหล่กระชับแน่นเข้าไปอีก ...

เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อน ประตูลิฟต์จะปิด ปากกระบอกปืนถูกเก็บเข้าที่เดิมที่เคยอยู่ ทุกอย่างเข้าสู่สถานการณ์ปกติเหลือเพียงแค่ ธัน ที่ยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ ....
.
.
.
.
.
เสียหน้าสุดๆ ไอ้การที่โดนปืนจ่อหน้า มันยังไม่เจ็บเท่าโดนไอ้แว่นหนาเมิน.... ไม่สิ ...หรือว่า ไอ้คนที่อยู่ในลิฟต์จะไม่ใช่ไอ้แว่นหนา .....ทุกอย่างมันคาใจไปหมด...
.
.
.

สุดท้ายก็แอบหยิบมาจนได้ ตารางการประชุมเป็นของ บอสใหญ่ในเครือ Golden Eye วันนี้เป็นวันประมูล 'เนื้อสด' .... อย่าบอกนะว่า ท่าทางโอบแบบแนบแน่นขนาดนั้น ...แบบนั้น ...
.
.
.
เด็กหนุ่มที่ตนเห็นในลิฟต์ ......เป็นเนื้อสดที่ถูกประมูล .....
.
.
.




***



 
"เพื่อนเรางั้นหรอ ชีต้า? กล้าดีนี่นา...ขนาดโดนคนของป๋า เล็งปืนใส่ยังกล้าเดินเข้ามาอีก"

"... คงไม่ใช่เพื่อนหรอกป๋า ....ถ้าใช่เพื่อน ชีต้าจริง ...ก็ต้องเรียก 'ชีต้า' สิ ....ทำไมต้องเรียกแว่นหนา ...."

เสือเฒ่า จาง เทียนอี้  ฟังน้ำเสียงลูกชายตัวแสบแล้ว หัวเราะร่า ลั่นลิฟต์ ... ครั้งแรกที่เห็นไอ้เสือน้อยงอนจนหน้ามู่  .... ท่าทางการปล่อยให้ไปเรียนรู้ประสบการณ์ในมหาลัย จะทำให้ ไอ้เสือเจอเพื่อนแปลกๆเสียแล้วสิ....

'ก็ชีต้าเคยบอกแล้ว ....ให้เรียก ชื่อ ...จะชื่อต้น ชื่อ กลาง หรือ ชื่อ สกุล ชีต้าก็หันทั้งนั้น แต่ดันมาเรียก 'แว่นหนา' เรียกให้ตาย ชีต้าก็ไม่หันหรอก ...เพราะชื่อนั้นมันไม่อยู่ในสารบบ '