ตอนพิเศษ หวงรัก 4
“ทำไมใจร้ายกับพี่แบบนี้ หืม…จงรัก” จงรักได้ยินเสียงแหบห้าวราวกับคนหมดแรงของเมฆาเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างตัดพ้อเช่นนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจไปด้วย นาทีนั้นคนตัวเล็กถึงกับตั้งตัวไม่ถูก เนื่องจากเหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายตรงไหน พี่เมฆที่จงรักเห็นตอนนี้ไม่เหมือนกับพี่เมฆที่จงรักรู้จัก คนหน้าดุไม่ได้ดุแค่หน้า แต่กลับรุนแรงและเกรี้ยวกราดเป็นพายุที่สามารถทำลายล้างได้ทุกสิ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนกับว่าพร้อมจะพังทลายได้ทุกเมื่อ
เห็นอย่างนั้นจงรักก็พยายามจะตั้งสติเพราะตอนนี้คนรักของเขาขาดสติยิ่งกว่า ถ้าไม่มีคนใดคนหนึ่งลุกขึ้นมาตั้งหลักให้ได้ก่อน เรื่องราวต่างๆจะยิ่งเข้าใจผิดบานปลายไปกันใหญ่
เนื่องจากจงรักมั่นใจว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้ร้ายแรงได้สักเสี้ยวของความคิดเตลิดเปิดเปิงในหัวของเมฆาแน่ๆ เพราะความจริงแล้วทั้งหมดเกิดจากการที่จงรักนึกครึ้มอกครึ้มใจอยากจะทำความสะอาดบ้านก่อนเมฆากลับมา เขาก็ทำหลายอย่างจนแล้วเสร็จ เหลือแค่ล้างตู้ปลาในห้องรับแขก แต่จงรักดันซุ่มซ่าม เลื่อนตู้ปลาออกมาทั้งๆที่ปริมาณน้ำในตู้ยังมีมาก ตู้จึงเอียงหลุดจากขอบโต๊ะที่วางแล้วหล่นลงบนเท้าก่อนแตกกระจากเต็มพื้น
โชคดีที่ก่อนหน้านั้นนายนันท์แวะมาหา เพื่อคืนโทรศัพท์มือถือที่จงรักลืมทิ้งไว้บนรถของอีกฝ่ายเมื่อวาน ดังนั้นพอนันท์เลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านแล้วได้ยินเสียงแตกกระจายของตู้ปลา อีกฝ่ายจึงรีบเข้ามาช่วย
นันท์เก็บกวาดพื้นเรียบร้อยแทนจงรักทั้งหมด ก่อนมาดูแผลที่เท้าของจงรัก ในทีแรกมันแค่รู้สึกเจ็บนิดๆ แต่หลังจากผ่านไปสักพักก็มีเลือดซึมออกมาจากกางเกงยีนส์ จะถอดกางเกงออกมาทำแผล ที่เท้าก็เจ็บจนคะเนได้ว่าได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก ผลสุดท้ายนันท์จึงพยายามช่วยจงรักถอดกางเกงยีนส์ขากระบอกตัวนั้นออก แล้วเมฆาก็เข้ามาพบอย่างที่เป็นเรื่องเป็นราวอยู่ในตอนนี้
“พี่เมฆใจเย็นๆนะครับ ฟังรักก่อน” มือที่โอบเอวสอบเอาไว้คลายออก ก่อนจะเปลี่ยนมารั้งแขนของคนตัวสูงให้หันมามองตนเอง
เมฆาไม่ได้ขัดขืน เขาหันกลับมาเผชิญหน้าคนรักทั้งน้ำตา หลังจากที่ระเบิดอารมณ์ไปอย่างรุนแรงเพราะฟิวส์ขาด เมื่อพายุอารมณ์พัดผ่านไปตอนนี้เขาจึงเริ่มได้ยินเสียงของจงรักชัดเจนขึ้น
จงรักเห็นรอยหยดน้ำที่หางตาคู่คมดุ อารมณ์อ่อนไหวก็เข้าจู่โจม แม้จะมึนงง สับสน กลัว และเสียใจที่เห็นพี่เมฆร้องไห้เพราะตัวเอง คนตัวเล็กก็ยังพยายามข่มกลั้นความรู้สึกทั้งหมด แล้วเริ่มต้นอธิบายต้นสายปลายเหตุเรื่องราวเข้าใจผิดบ้าบอนี่ด้วยเสียงสั่นเทา
“ที่พี่เห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดนะครับ รักกับนันท์ไม่ได้ทำอะไรกันในทางไม่ดี น้องแค่ช่วยรักถอดกางเกง เพราะรักทำเองคนเดียวไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้”
“ก็…ตู้มันตกลงมา” ถึงตรงนี้จงรักก็ทำหน้าเหยเกราวกับจะร้องไห้ออกมาให้ได้
“ตู้?”
“ตู้ปลาของเรามันตกลงมาทับขารัก รักขอโทษ รักไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่ามันหนักอย่างนั้น ไม่คิดว่าขามันจะเจ็บแล้วก็บังเอิญนันท์เขามาบ้าน แค่เอาโทรศัพท์มาคืน เขาก็เลยช่วย รักไม่ได้มีอะไรกับนันท์จริงๆนะครับ---”
คำสารภาพที่พรั่งพรูออกมาราวกับห่าฝน แต่พูดไม่ทันจบเมฆาก็รวบคนตัวเล็กเขามากอดแน่น เมื่อจงรักได้รับสัมผัสนั้นคนตัวเล็กจึงปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จงรักใจเสียตั้งแต่ทำของขวัญที่เมฆาอุตส่าห์ซื้อเสียหาย ใจเสียอีกรอบก็ตอนที่พบว่าทำให้ตัวเองบาดเจ็บ แต่ที่ร้ายที่สุดคือทำให้เมฆาเข้าใจผิดจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต จึงรู้สึกว่าทั้งหมดเป็นเพราะตัวเองที่ไม่ระวังตั้งแต่แรก
“พี่เมฆ รักรักพี่คนเดียว รัก…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว
พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”
เมฆารู้สึกว่าตัวเองทั้งบ้าและงี่เง่าอย่างไม่น่าให้อภัย ทั้งๆที่น้องเป็นถึงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังไม่เชื่อใจ เมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยบอกให้จงรักเชื่อใจตนเอง แต่ตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายระแวงสงสัยเสียเอง
จงรักถูกกอดจนร่างแทบจะจมลงไปกับอกกว้าง ข้างหูมีเสียงรำพันคำขอโทษออกมาไม่ขาดสาย ร่างกายของคนที่เพิ่งระเบิดอารมณ์นั้นสั่นน้อยๆชวนให้รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก หากจะมีสักครั้งหนึ่งที่จงรักจะรู้สึกเอ็นดูสงสารเมฆาก็คงจะเป็นวินาทีนี้ วินาทีที่เมฆาดูเหมือนเด็กน้อยที่กลัวว่าตนเองจะถูกทิ้ง
ดังนั้นแขนสองข้างจึงยกขึ้นมากอดตอบอีกฝ่ายแน่นเช่นกัน เมื่อได้รับการตอบรับที่แสนอบอุ่น เมฆาจึงรู้สึกสงบลงจริงๆ เมื่อจิตใจสงบแล้วสติสัมปชัญญะก็ตามมา เมฆาตรองดูว่าสิ่งต่อไปที่ควรรีบกระทำคือดูว่าน้องเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้น้องยืนทั้งที่ยังเจ็บอยู่เช่นนี้
คนหน้าดุผละจากอ้อมกอดแล้วก้มลงไปดูร่างกายส่วนล่างของคนรัก เขาเห็นที่หน้าแข้งมีรอยขวนของกระจกกรีดเป็นทางยาวแม้ไม่ลึกมากแต่เลือดก็ยังซึมออกมาเป็นระยะ ส่วนเท้าของจงรักนั้นเมฆายังมองไม่เห็นเพราะขากางเกงข้างนั้นยังคาอยู่ที่ข้อเท้า เมฆาตัดสินใจอุ้มจงรักไปที่โซฟาตัวเดิม ก่อนเดินผ่านนันท์ที่นั่งพิงตัวอยู่ไม่ไกลเพื่อเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว
เขากลับมาพร้อมกับกรรไกรและนั่งลงตรงหน้าของจงรัก อุ้งมือข้างหนึ่งประคองเท้าน้อยเอาไว้แผ่วเบา จากนั้นจึงค่อยๆใช้กรรไกรตัดส่วนของกางเกงที่ติดอยู่ออก เมฆาจึงเห็นเท้าที่มีนิ้วผิดรูปร่างไปจนสังเกตได้อย่างชัดเจน
“เจ็บมากไหม”
“นิดหน่อยครับ” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่วงหน้าของผู้พูดก็ซีดเผือดลงกว่าเดิม ซ้ำยังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
“ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ”
“ครับ” นาทีนี้จงรักไม่แม้แต่จะคิดปฏิเสธอะไรที่อีกฝ่ายเสนอทั้งสิ้น เพราะเขาใช้ความอดทนหมดไปกับเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว ความเจ็บปวดที่ได้รับจึงปล่อยให้แสดงออกมาไม่ควบคุมหรืออดกลั้นไว้อีกต่อไป
เมฆาก้มลงไปช้อนตัวน้องขึ้นมาอุ้มแนบอกอีกครั้ง ทว่าเมื่อเดินผ่านนันท์เขากลับหยุดขา จากนั้นก็เปิดปากพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยทำก่อนหน้า
“นายลุกไหวหรือเปล่า”
“…” นันท์เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนพยักหน้ารับ “ไหวครับ”
“ถ้าลุกไหวก็ตามไปขึ้นรถ ไปโรงพยาบาลด้วยกัน”
“เอ่อ…ไม่เป็นไรครับพี่” นันท์ปฏิเสธเสียงเบา เขายังรู้สึกขยาดและหวาดผวาจนไม่กล้าอยู่ใกล้เมฆานานนัก
“ไปเถอะ แผลที่หน้าดูไม่ดีเท่าไหร่”
“ครับ” หลังตอบรับไปอย่างแกนๆ นันท์ก็ได้แต่โอดครวญในใจว่าถ้ามันดูแย่ขนาดนั้น แล้วพี่เมฆจะต่อยเขาเสียแรงแต่แรกทำไม จะถูกจะผิดอย่างไรก็ควรจะยั้งมือไว้บ้างสิ ดีเท่าไหร่ที่เขาไม่สลบไปเสียก่อน
หลังจากนันท์พยักหน้ารับเมฆาก็อุ้มจงรักเดินนำออกจากบ้านไปที่รถ นันท์ที่เดินตามมาทีหลังถูกบังคับด้วยสายตาให้นั่งรถคันเดียวกัน ก่อนเมฆาจะปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้วรีบกลับมาออกรถพาคนเจ็บอีกสองคนไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
แผลที่ขาของจงรักไม่ลึกมากอย่างที่เมฆากังวล แต่นิ้วก้อยเท้าขวาของน้องหัก คุณหมอบอกว่าโชคดีที่แค่กระดูกหัก เพราะถ้ากระดูกแตกต้องผ่าตัดและคงต้องพักฟื้นนานกว่า ตอนนี้เหลือแค่รอให้คุณหมอดามนิ้วเท้าให้ก็สามารถกลับบ้านได้เลย
เมฆาออกมานั่งรอข้างนอกสักพักนันท์ก็ตามมานั่งใกล้ๆเนื่องจากทำแผลเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายคู่กรณีคนนี้แค่มีแผลพกช้ำที่ใบหน้า แต่วันพรุ่งนี้คงจะอักเสบและปวดระบมเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เมฆาใช้หางตาเหลือบมองอีกฝ่ายก็พบว่าถูกลอบมองอยู่เช่นกัน เขาจึงเอ่ยบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความรู้สึกน่าอึดอัดนี้
“ขอโทษนะ”
“ห๊ะ?” เหมือนกับว่านันท์ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนที่จะได้ยินคำขอโทษจากปากของเมฆาเร็วนัก ดังนั้นพ่อหนุ่มโกลเด้นจึงตั้งตัวไม่ติด “เอ่อ…พี่เมฆว่าอะไรนะครับ”
“บอกว่าขอโทษ ก็ที่ฉันต่อยนายจนหน้าช้ำอยู่นี่ไง” เมฆาบอกซ้ำอีกครั้ง
ตอนมีเรื่องขาอาจจะขาดสติและควบคุมตัวเองไม่อยู่ไปบ้าง ทว่าเมื่อรู้อะไรผิดอะไรถูกแล้ว เมฆาก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเสียศักดิ์ศรีหรือเสียฟอร์มที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษออกมาก่อน
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมว่าคนเราก็เข้าใจผิดกันได้ แล้วผมก็…ไม่ได้เป็นอะไรมากเท่าไหร่ ห่วงแต่พี่จงรักเขาล่ะครับ”
“อืม ขอบใจมาก”
“ครับ”
ทั้งคู่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากันไปอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งเมฆานึกถึงเรื่องหนึ่งที่ค้างคาใจและมีส่วนสำคัญที่ทำให้เขาเข้าใจผิดขึ้นมาได้ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาอีกประโยค
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ครับ?”
“เมื่อคืนมือถือจงรักอยู่กับนายใช่ไหม” พอได้ยินคำถามจากเมฆา คนที่รู้ตัวว่าทำความผิดเอาไว้ก็อ้ำอึ้งอยู่สักพัก ก่อนตัดสินใจเอ่ยคำขอโทษขึ้นมาก่อน
“ใช่ครับ แต่คืออย่างนี้นะครับพี่เมฆ” นายนันท์หันมาหาเมฆาทั้งตัว แล้วเริ่มต้นอธิบายอย่างกล้าๆกลัว “พี่จงรักลืมมือถือไว้ในรถผมจริงๆครับเมื่อคืน พอดีพวกเราไปทำงานให้คุณไอ ผมเห็นว่าดึกแล้วก็เลยมาส่ง”
“อืม” เมฆาพยักหน้ารับรู้ แต่สิ่งที่เขาอยากรู้ก็คือเรื่องที่อีกฝ่ายจะสารภาพหลังจากนี้ต่างหาก
“แล้วพอผมกลับบ้านก็พบว่าพี่เขาลืมมือถือไว้ ผมเอาไปเสียบชาร์จให้ หลังจากนั้นผมก็ดื่มเบียร์กับเพื่อนที่พักอยู่ด้วยกันนิดหน่อย ทีนี้พอผมเมา ผมก็เลยตอบข้อความพี่ไปแบบนั้น แบบว่าเวลาเมาแล้วผมจะเรื้อนน่ะครับ แต่ผมสาบานได้ว่าถึงแม้ผมจะแกล้งพี่ แต่ผมไม่มีเจตนาให้พวกพี่ทะเลาะกันเลยนะ” ยิ่งนันท์พูด สีหน้าของเมฆาก็ยิ่งคล้ำเครียดขึ้นเรื่อยๆ
นันท์ยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกหมั่นไส้เมฆานิดหน่อยจงรักทั้งรักและเอาใจใส่ดีเหลือเกิน เขาจึงคิดแกล้งให้เมฆาหึงเล็กๆน้อยๆ ในตอนก่อนหน้า แต่ไม่คิดว่าพอเมาแล้วเขาจะใจกล้าทำอะไรไปแบบไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง แล้วเรื่องราวต่างๆก็ทำให้คนสองคนเกือบเข้าใจผิดกัน ตอนนี้เพราะนันท์รู้สึกผิดมาก นันท์จึงคิดว่าที่ตัวเองโดนเมฆาต่อยบางทีก็อาจสาสมกันแล้วกับสิ่งที่ลองทำไปอย่างอุกอาจ
“อย่างนั้นหรอกเหรอ”
“ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่เมฆ” พ่อหนุ่มโกลเด้นยกมือไหว้ท่วมหัว เขาสำนึกผิดจริงๆแล้วตอนนี้ แถมยังเข็ดมากๆด้วย เมฆาปรายตามองอีกฝ่ายอย่างนึกเคืองก่อนถอนหายใจออกมา
“ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว ที่ฉันก็ใจร้อนและทำนายหนักมือจนเจ็บพอสมควร ต่างฝ่ายต่างขอโทษกัน ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน แต่ขอบอกเอาไว้อย่างหนึ่งในฐานะที่ฉันอายุมากกว่านาย รู้จักอะไรๆมากกว่านาย จะว่าฉันสอดมาสอนนายก็ได้ แต่นายควรรู้ว่าเรื่องความสัมพันธ์ของคนอื่นไม่ใช่เรื่องที่นายจะเข้าไปยุ่งวุ่นวาย ไม่ว่าฉันหรือใครคนไหนก็ตาม บางทีนายแค่อยากแกล้งเพราะความคึกคะนองส่วนตัว แต่คนที่เขาถูกแกล้งและเข้าใจผิดเขาไม่ขำกับนายด้วยหรอก จะทำอะไรก็ระวังด้วย คิดให้มากๆหน่อย ถ้าเกิดว่าฉันใจร้อนกว่านี้ หรือฉันมีอาวุธอยู่ในมือ มันอาจไม่จบแค่หน้าเขียวปากแตกก็ได้นะ”
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษพี่เมฆกับพี่จงรักจริงๆครับ คราวหลังผมจะไม่ทำอีก”
“อืม”
เคลียร์กันจบได้ไม่นานจงรักนั่งรถเข็นออกมาจากห้องตรวจโดยมีนางพยาบาลเข็นรถมาให้ เมฆาไปรับช่วงต่อจากพยาบาลก่อนไปจ่ายค่ารักษา ต่อจากนั้นก็พาจงรักกลับบ้าน นันท์เองก็นั่งรถกลับมาด้วยเหมือนกันเพราะรถของตัวเองจอดทิ้งไว้ที่บ้านของเมฆากับจงรัก
ตลอดทางจงรักรู้สึกว่าแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากเมฆาลดลงไปแล้ว นันท์เองก็ดูปล่อยตัวตามสบายขึ้น คนตัวเล็กจึงคะเนได้ว่าบางทีเมฆากับพนักงานรุ่นน้องของเขาคงสะสางปัญหาความเข้าใจผิดกันหมดแล้ว ดังนั้นจงรักจึงปล่อยตัวตามสบายด้วยความโล่งใจ และหลับไปเพราะเพลียจากอาการบาดเจ็บ
ตอนที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งจงรักพบว่าตัวเองถูกพามาอยู่ในห้องนอนแล้ว อีกทั้งเสื้อผ้าก็ถูกเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนเรียบร้อย รอบกายมืดสนิทแต่พอควานหาคนข้างกายกลับหาไม่เจอ คนตัวเล็กมองไปรอบๆก็เห็นเงาใครอีกคนทาบมาบนกระจกหน้าต่าง เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเมฆาอยู่ที่ระเบียง
ตั้งใจจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหาอีกฝ่าย แต่ก็พบว่าตัวเองคงฝืนเดินออกไปไม่ไหว หมอบอกว่ากระดูกที่นิ้วก้อยเท้าหักแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงมากขนาดเดินไม่ได้ ทว่าในช่วงแรกๆอาการบาดเจ็บยังคงสดใหม่ เท้าที่บวมระบมไปหมดนั้นบังคับให้จงรักได้แต่นั่งรออยู่ในห้องเงียบๆ
ดวงตาคู่โตจ้องมองเงาของร่างสูงเดินวนไปวนมา มีบ้างที่หยุด แต่พออีกสักพักก็กลับมาเดินอีก ผ่านไปสักพักคนตัวเล็กจึงรู้สึกว่าอาการเช่นนี้มันไม่ดีแล้ว เขาจึงส่งเสียงเรียกออกไปไม่ดังแต่ก็ไม่เบานัก
“พี่เมฆครับ” และมันก็ได้ผลชะงัดนักร่างสูงหยุดเดินก่อนหันแล้วกลับเข้ามาในห้อง เขาปิดประตูระเบียงก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนใกล้ๆกับจงรัก
“หิวหรือเปล่าครับ” มือหนาเกลี่ยลูกผมที่ยุ่งกระเซิงตรงหน้าผากอย่างเบามือขณะถาม
“ไม่หิวครับ”
“แล้วปวดเท้าไหม”
“ก็ปวดนิดหน่อยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นรอพี่แปบนึง เดี๋ยวพี่ลงไปเอายามาให้นะ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ ความจริงเขาไม่อยากให้เมฆาหายไปตอนนี้ แต่เพราะรู้สึกปวดเท้ามากจริงๆ ดังนั้นจึงปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่บอก
ผ่านไปครู่หนึ่งเมฆาก็กลับมาพร้อมกับถาดอาหาร ร่างสูงอุ่นข้าวต้มเอาร้อนๆที่เพิ่งทำเมื่อเย็นมาด้วย เพราะเห็นว่าน้องไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล อีกเดี๋ยวต้องกินยาอีก หากไม่มีอะไรรองท้องอาจทำให้ยากัดกระเพาะได้
“กินข้าวต้มหมูหน่อยนะ ถ้วยเล็กๆเอง พี่เพิ่งทำเมื่อเย็น”
“ครับ” เห็นว่าเมฆาทำให้จงรักจึงไม่ขัดใจ อีกอย่างพอได้กลิ่นของอาหาร ท้องก็ร้องขึ้นมาเสียดื้อๆ
เมฆาตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้น้องทีละช้อนอย่างช้าๆ ตอนที่อีกฝ่ายเคี้ยวแก้มตุ่ยคนตาดุก็นั่งมองเพลิน จงรักรู้สึกเกรงใจนิดหน่อยอยากจะตักกินเองอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้เพราะเจ็บอยู่หรือเปล่า คนตัวเล็กจึงอยากอ้อนมากกว่าปรกติ ยิ่งถูกเอาใจก็ยิ่งรู้สึกชอบใจเข้าไปใหญ่
หลังจากทานข้าวต้มจนหมดถ้วยจงรักก็ทานยาและดื่มน้ำตามลำดับ เรียบร้อยแล้วเมฆาจึงลงไปเก็บถ้วยชามข้างล่าง ตอนที่ขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง เมฆาเห็นคนตัวเล็กนั่งพิงหลังกับผนังด้านหัวนอนรอเขาอยู่ พอตากลมคู่นั้นเห็นเมฆาน้องก็ยิ้มอ่อนแล้วเปิดผ้าห่มด้านข้างตัวออก
“มานอนด้วยกันเถอะครับ”
“อืม”
เมฆายิ้มรับก่อนปิดไฟแล้วคลานขึ้นที่นอน คนหน้าดุคอยดูให้จงรักล้มตัวลงนอนห่มผ้าเรียบร้อย ก้มจูบที่หน้าผากมนครั้งหนึ่งจากนั้นจึงเข้าไปนอนซุกข้างๆคนตัวเล็กบ้าง
“พี่เมฆครับ” เมฆานึกว่าจงรักจะหลับ แต่พอก้มหน้าลงไปมองเจ้าตัวดีกลับลืมตาใสแป๋วมองจ้องเขาอยู่
“ว่าไงครับ”
“พี่เมฆเป็นอะไรหรือเปล่า ยังคิดมากอยู่เหรอครับ” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กยังเกาะแขนแกร่งออดอ้อนเสียจนคนที่คิดมากเผลอยิ้มออกมาไม่ได้
“ก็…นิดหน่อย” คนหน้าดุสารภาพ
“อย่าคิดมากเลยนะครับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่”
“อื้ม พี่ไม่ได้ระแวงหรือคิดเรื่องรักกับนันท์แล้วล่ะ”
“แล้วพี่คิดเรื่องอะไร” จงรักตะล่อมถาม
“พี่คิดเรื่องที่ตัวเองฟิวส์ขาดวันนี้ แล้วก็คิดเรื่องที่ตัวเองเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งโดยที่ไม่ถามรักก่อน” เสียงเข้มเอ่ยเลื่อนลอย ก่อนเงียบลงสักครู่ จากนั้นจึงขยับตัวตะแคงแล้วโน้มไปชิดใบหน้าของคนตัวเล็ก มือหนาก็คว้ามือเล็กที่เกาะแขนมากอบกุมไว้ ก่อนประทับริมฝีปากคลอเคลียหลังมือเบาๆ “พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้โกรธพี่เมฆสักหน่อย”
“ถึงเราจะโกรธพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก มันก็สมควรแล้ว”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ รักน่ะไม่โกรธสักนิดเดียวเลยจริงๆนะ แค่ตกใจเฉยๆ” คนน่ารักยืนยันหนักแน่น ก่อนขยับตัวไปงับปลายจมูกโด่งของอีกฝ่ายเบา “นี่ถือเป็นการลงโทษแล้วกัน คราวหลังพี่เมฆก็ถามรักก่อนนะ ตกลงไหม”
“อื้ม” เมฆายิ้มแก้มแทบปริกับการลงโทษน่ารักๆนั่น เขารวบน้องเข้าไปกอดแน่นๆ อยากจะฟัดใจจะขาด แต่ก็ต้องยั้งตัวเองเอาไว้เพราะจงรักยังเจ็บอยู่
ในชีวิตที่ผ่านมาเมฆาคุ้นเคยกับการสูญเสียสิ่งที่รักมานับครั้งไม่ถ้วน สูญเสียจนชินชา ทว่าถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากสูญเสียอีก ยิ่งเป็นคนสำคัญที่สุดอย่างจงรัก ชายหนุ่มตัวเล็กๆ คนที่เขารักและต้องการจะรักไปตลอดชีวิต เขารู้ตัวว่าตนเองนิสัยเสีย ทั้งหึงและหวงบ้าบอไปหมด รู้ดีว่าตนเองทำให้น้องหนักใจ ทั้งๆที่รู้ว่าน้องรักเขากว่าใคร แต่เมฆาก็เป็นคนคนหนึ่ง คนที่ไม่อยากสูญเสีย และทำใจไม่ได้หากต้องเสียจงรักไป
เพราะตอนนี้ ถ้าขาดจงรักไป เมฆาก็อยู่ไม่ได้แล้ว “ง่วงแล้วใช่ไหม” ได้ยินเสียงคนดีหาววอดราวกับแมวขี้เซา เมฆาจึงคลายอ้อมกอดออกมาแล้วถามเบาๆ
“นิดหน่อยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นนอนกันเถอะนะ”
“พี่เมฆไม่คิดมากแล้วใช่ไหมครับ” คนขี้เป็นห่วงทำตาปรือขณะถาม เมฆาจึงจูบเปลือกตาแดงๆนั่นไปอีกทีก่อนตอบ
“ไม่คิดแล้วครับ”
“งั้นเรานอนกันนะ”
“อื้ม”
“รักรักพี่เมฆนะ ฝันดีครับ”
“พี่ก็รักรักเหมือนกัน ฝันดีครับคนดีของพี่”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนสุดท้ายของหวงรักมาแล้วค่าาา
ตอนที่เขียนเรื่องหึงหวงของพี่เมฆ ฝนก็มีฐานความรู้สึกของพี่เมฆอยู่ในใจแล้วล่ะ
คือพี่แกมีนิสัยขี้หึงมาก เพราะเขาหวงคนที่รักน่ะค่ะ ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนอะไรหลายอย่าง
เอาตรงๆนะ สารภาพเลยว่าไม่ได้ตั้งใจจะเขียนให้อารมณ์รุนแรงขนาดนั้น
แต่พอเขียนไปๆแล้วอารมณ์คนเขียนก็นำไปจนเป็นแบบตอนที่แล้ว /กราบแทบอกพี่เมฆ
ทว่าแล้วสุดท้ายก็พอใจที่เขียนไปนะคะ
ลองไปนอนๆคิดดูแล้ว คนเรามันไม่ดีร้อยเปอร์เซนเนอะ มันต้องมีสักอย่าง หรือสักครั้งที่ปรี๊ดแตกกันบ้าง
แล้วด้านนั้นของพี่เมฆผู้เเสนดีก็เผยออกมาแล้ว 5555555
แต่พอพี่เมฆร้อน(ซึ่งนานๆครั้ง) จงรักเขาก็เย็น เวลาจงรักงอแง พี่เมฆก็เป็นผู้ใหญ่คอยปรามน้องได้
ได้เขียนบทนี้แล้วเราสบายใจและรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
หวังว่าหลายๆคนคงชอบนะคะ
เป็นตอนพิเศษที่ยาวมากๆ 4 ตอนเลยนะ
มีคนถามว่าจะเขียนภาค 2 ไหม ฝนบอกเลยค่ะว่ายังไม่มีโครงการแน่ๆ
ตอนนี้มี คีตมาลาที่ไม่นานก็จะจบ กับคุณคือความรักที่เข็นได้ 3-4 ตอนแล้ว
ถ้าใครคิดถึงจงรักกับพี่เมฆก็ไปอ่านคุณคือความรักได้นะคะ
เรื่องนั้นพระเอกอาจจะไม่ถูกใจใครหลายคนอย่างพี่เมฆ แต่เขาก็จะมีพัฒนาการของเขาค่ะ #งานขาย 5555
ตอนนี้โปรดจงรักคงเว้นจากการเขียนตอนพิเศษไปก่อนนะคะ
เอาไว้จะกลับมาแต่งตอนพิเศษให้อ่านกันใหม่นะคะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่รักโปรดจงรักนะคะ
เราดีใจมากๆที่เข้ามาตามอ่านตามเม้นกันเยอะเลย
ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยค่ะ
เป็นนักเขียนเล็กๆคนนึง สิ่งที่ทำให้มีกำลังใจก็ตรงที่เห็นว่ายังมีคนอ่านเรื่องราวที่เราเขียนนี่แหละค่ะ
สุดท้ายก็เอาไว้เจอกันครั้งหน้านะคะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594046 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก