ตอนพิเศษ จูบ
“พี่จงรักครับ”
“หืม?” จงรักขานรับโดยตายังมองอยู่ที่ถนน วันนี้เขากับนันท์ต้องไปติดต่อธุระกับเจ้าของสวนกล้วยไม้ที่ราชบุรี ทำให้ต้องขับรถออกจากกรุงเทพแต่เช้า
“พี่กับพี่เมฆจูบกันบ่อยไหมครับ”
“ห๊ะ!” จงรักหูร้อนลามไปถึงใบหน้าทันทีที่ได้ยินคำถาม “ถามอะไรเนี่ย น่าอายจะตาย อยู่ดีๆ มาถามอะไรก็ไม่รู้”
“ก็ผมอยากรู้นี่ว่าปรกติคนเป็นแฟนกันเขาจูบกันบ่อยไหม” ไม่ว่าเปล่า นันท์ยังหันมาหาจงรักเกือบทั้งตัว เลิกสนใจคอยมองทางให้เจ้าของร้านดอกไม้หนุ่มอีกต่อไป
“จะเอาไปทำวิจัยหรือยังไง” เห็นดังนั้นจงรักเลยย้อนเข้าให้ แต่มีหรือคนอย่างนันท์จะรู้สึกรู้สา ชายหนุ่มยังนั่งปั้นหน้าเป็นและจ้องเขม็งตั้งท่าจะคาดคั้นเอาคำตอบ
“เปล่าครับ แค่อยากรู้เฉยๆ พี่บอกไม่ได้เหรอคับ”
“อยากรู้ไปทำไม จะทำกับใครเขาหรือไง”
“ก็…อาจจะทำนองนั้นมั้งครับ” นันท์ตอบอย่างขอไปที แล้วชี้ให้ดูปากทางเข้าเล็กๆ ที่คราวก่อนจงรักขับเลยไป “เลี้ยวเข้าซอยข้างหน้านะครับ อย่าลืม”
จงรักขับรถเลี้ยวไปตามทางที่นันท์บอก จากตรงนี้เขาจำทางไปต่อได้แล้ว แต่ถนนมันค่อนข้างแคบ ดังนั้นเจ้าของร้านดอกไม้จึงตั้งใจจดจ่ออยู่กับถนน แกล้งลืมเลือนคำถามที่ถูกถามก่อนหน้านี้ไปเฉยๆ แต่นันท์กลับไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ เพราะไม่นานจากนั้นชายหนุ่มก็เร้าหรืออีกรอบ
“ตกลงว่าไงครับ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องจูบไง”
“ไม่บอกได้ไหม”
“งั้นตอนเย็นผมถามพี่เมฆแทนนะ”
“ไม่ต้องเลย!” จงรักส่งเสียงแหวเข้าให้ ก่อนจะเริ่มชั่งใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดครั้งนั้น นันท์ก็พยายามดีกับเมฆาเพื่อชดเชยความผิด จนกระทั่งตอนนี้ทั้งสองเปลี่ยนมาสนิทสนมกันแทนแล้ว และถ้านึกๆ ดูให้ดี อย่างเมฆาถ้าโดนนันท์ถามเรื่องนั้น เจ้าตัวก็คงไม่คิดปิดบังถ้าไม่ได้เสียหายหรือน่าอายมากมายอะไร
“พี่ไม่ให้ผมถาม พี่ก็ตอบผมสิครับ ไม่เห็นต้องอายเลย ผมไม่ล้อหรอกน่า นะครับ”
“อืมๆ” จงรักยอมพยักหน้าด้วยความอ่อนใจ จากนั้นนันท์ก็รีบยิงคำถามแรกทันที
“ตกลงว่าพวกพี่จูบกันบ่อยไหม”
“ก็…ไม่รู้สิ”
“อ้าว ไม่รู้ได้ไง”
“ไม่รู้ว่าแบบไหนถึงเรียกว่าบ่อย ไม่บ่อย”
“อ๋อ” นันท์พยักหน้ารับรู้ ก่อนเปลี่ยนคำถาม “งั้นเอาอย่างนี้ พวกพี่จูบกันทุกวันไหมครับ”
“อืม” จงรักพยักหน้ารับ
“วันละกี่ครั้ง”
“ไม่รู้สิ ต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ไม่ได้นับหรอก” เขาไม่ได้นับจริงๆ เพราะบางวันพี่เมฆรู้สึกเอ็นดูจงรักก็จะถูกจูบบ่อยหน่อย หรือวันไหนที่จงรักนึกหมั่นเขี้ยวก็จะเป็นฝ่ายจูบก่อน มันไม่ตายตัวขนาดที่จะนับนี่นา ชายหนุ่มคิด
“ผมขอคร่าวๆ ได้ไหม กะๆ เอาก็ได้”
“คร่าวๆ เหรอ” จงรักนับในใจ ก่อนเอ่ย “4-5 ครั้งล่ะมั้ง”
“อืม…พอสมควรนะครับ” นันท์พึมพำคล้ายคำนวณอะไรบางอย่างในใจ “แล้ว…”
“ยังไม่หมดอีกหรือไงคำถามน่ะ” เขาอายจะตายอยู่แล้ว ไอ้เด็กคนนี้ก็เอาแต่ถามอยู่ได้ จงรักครวญในใจ อยากซุกหน้ากับพวงมาลัยรถให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ละก็
“อีกนิดนึงครับ ช่วยตอบผมหน่อยนะ ผมจำเป็นต้องรู้จริงๆ”
“นี่นายทำวิจัยอย่างที่พี่เดาจริงๆ เหรอนันท์”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงครับ”
“งั้นเอาอย่างนี้ไหม นายตอบพี่สักคำถามหนึ่ง แล้วพี่จะตอบนายเหมือนกัน”
“พี่อยากรู้อะไรล่ะ”
“ที่ถามนี่จะเอาไปใช้กับแฟนใช่ไหม”
“ไม่ใช่แฟนหรอกครับ” นันท์ตอบเร็วๆ
“ไม่ใช่แฟนแล้วนายไปจูบเขาเนี่ยนะ”
“ผมตอบแล้ว ดังนั้นถามต่อนะครับ”
“แต่ว่า…”
“เรื่องผมไม่น่าสนใจหรอกครับ” นันท์ว่าอย่างนั้น ก่อนยิงคำถามต่อทันที “พี่เมฆจูบตรงไหนของพี่บ่อยที่สุด แล้วพี่ชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนที่สุดครับ”
“…” จงรักไม่ตอบ แต่หน้าเจ้าตัวแดงก่ำจนดูเหมือนมันจะระเบิดออกมา
“พี่จงรัก…”
“พี่ว่าเลิกถามเถอะนะ” เจ้าของร้านตัวเล็กบอกเสียงอ้อมแอ้ม คำตอบพวกนั้นมันน่าอายเกินไป ดังนั้นจงรักขอเก็บไว้ในใจไม่บอกใครจะดีกว่า
นันท์รบเร้าอีกสักพัก แต่พอเห็นจงรักไม่ยอมปริปากอีก ประจวบเหมาะกับที่ทั้งคู่มาถึงที่หมายพอดีชายหนุ่มจึงยอมเลิกราไปเอง
พวกเขาทำธุระอยู่ที่ราชบุรีจนบ่ายคล้อยจึงขับรถกลับ กว่าจะมาถึงที่ร้านก็ค่ำพอดี ตอนที่มาถึงจงรักได้พบเมฆากำลังช่วยขิงปิดร้าน จงรักจึงรีบมาช่วยอีกแรง เมื่อปิดร้านเรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน จงรักจอดรถใหญ่ไว้ที่ร้านไม่ขับกลับบ้านด้วย เนื่องจากเขาไปกลับระหว่างบ้านกับที่ทำงานพร้อมเมฆาทุกวันอยู่แล้ว
พอดีว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นค่ำนี้เมฆาจึงชวนจงรักไปดื่มกับเพื่อนๆ ซึ่งนัดกันไว้ตั้งแต่หลายวันก่อน จงรักก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะกลุ่มเพื่อนของเมฆาทุกคนจงรักรู้จักและสนิทสนมเป็นอย่างดี
ได้มีโอกาสไปดื่มสังสรรค์นอกบ้านนานๆ ครั้ง ทำให้กว่าจะกลับบ้านกันเวลาก็ปาเข้าไปร่วมเที่ยงคืน จงรักที่ไม่ดื่มอยู่แล้วจึงอาสาเป็นคนขับรถกลับ ส่วนเมฆาก็ดื่มบ้างแต่ไม่ได้เมามายมากเท่าไหร่
เมื่อกลับถึงบ้านทั้งคู่ก็พลัดกันอาบน้ำ โดยจงรักให้เมฆาอาบก่อน ส่วนตัวเองก็ลงไปจัดการเก็บรถและปิดบ้าน เมื่อขึ้นมาถึงห้องก็ถึงคิวเข้าไปอาบน้ำพอดี
พอทำธุระส่วนตัวเสร็จจงรักก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ คนหน้าดุที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ดวงตาก็เหลือบไปมองที่ริมฝีปากของคนรักพอดี
ตอนอาบน้ำเมื่อกี้พี่เมฆของจงรักคงจะแปรงฟันมาด้วย จงรักจึงได้กลิ่นมิ้นต์บางๆ แทนกลิ่นแอลกอฮอล์ ผิวของริมฝีปากแดงฉ่ำน้อยๆ แล้วก็ดูนุ่มแม้เรียวบางจะค่อนข้างบางพอสมควร พิจารณาถึงตรงนี้จงรักก็เผลอคิดไปถึงสิ่งที่นันท์ถามเมื่อกลางวัน
พี่เมฆจูบตรงไหนของพี่บ่อยที่สุด แล้วพี่ชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนที่สุดครับ จงรักไม่แน่ใจว่าพี่เมฆชอบจูบตรงไหนของตัวเองบอกที่สุด เพราะทุกที่พี่เมฆก็ชอบจูบเขาไปทั่วแทบทุกส่วน และจงรักก็บอกไม่ได้ว่าตัวเองชอบให้พี่เมฆจูบตรงไหนมากที่สุด เพราะเขาชอบมันทั้งหมด ไม่ว่าริมฝีปากนี้จะสัมผัสตรงส่วนไหนก็ตาม…
“
ถ้าไม่จูบพี่สักที พี่จะเป็นคนจูบเองแล้วนะ” จู่ๆ เสียงของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วก็ดังขึ้น จงรักเหลือบตามองก็เห็นว่าคนหน้าดุหรี่ตามองเขาอยู่และไม่รู้ว่ามองนานแค่ไหนแล้ว
“พี่…พี่เมฆยังไม่หลับเหรอครับ”
“จะหลับได้ไง ถูกจ้องด้วยสายตาร้อนแรงขนาดนี้”
“สายตาร้อนแรงอะไรกันครับ ว่าไปเรื่อย” ก่อนจะอายม้วนจนแทรกผ้าห่มหนี เมฆาก็ตวัดแขนรอบเอวของน้อง และดึงให้ล้มลงมานอนเกยอก ชายหนุ่มยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วว่า
“ว่าไงครับ ตกลงจะจูบพี่ไหม”
“ใครว่ารักจะจูบพี่ครับ” ถึงจะแอบคิดไปแวบหนึ่ง แต่เขาไม่มีทางปริปากบอกแน่ๆ จงรักคิด
“ก็พี่เห็นรักจ้องปากพี่ตั้งนานแล้ว พี่ก็คิดสิครับ”
“พี่เมฆมั่วแล้ว”
“มั่วก็มั่ว” เมฆายอมรับง่ายๆ แต่ก็ยังยิ้มมุมปากด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ไม่เลิก ก่อนถาม “แล้วนี่ตกลงจะไม่จูบพี่จริงๆ ใช่ไหม”
“ไม่ครับ”
“โอเค งั้นพี่จูบเอง”
จงรักไม่มีโอกาสแม้ปฏิเสธสักครึ่งนาที เพราะเขาถูกจู่โจมด้วยจุมพิตของเมฆาจนแทบสิ้นเรี่ยวแรง จุมพิตที่เต็มไปด้วยความรัญจวนใจที่ทำให้แทบหลอมละลายลงในอ้อมกอด
ชั่วขณะหนึ่ง จงรักนึกถึงคำตอบที่บอกกับนันท์ไปว่า วันหนึ่งเขากับพี่เมฆจูบกันราวๆ 4-5 ครั้ง แต่คะเนดูแล้ว แค่คืนนี้คืนเดียว พี่เมฆกับเขาก็จูบกันมากกว่าที่กะไว้ไม่รู้กี่เท่า
แล้วอย่างนี้ จงรักต้องแก้ไขข้อมูลสำหรับงานวิจัยให้น้องไหมนะ….
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาอัพตอนพิเศษให้อ่านกันเล็กๆ น้อยๆ
ความจริงตอนพิเศษตอนนี้ฝนตั้งใจแต่งแล้วลงในวัน Kiss Day เมื่อวันที่ 23/5 ที่ผ่านมา
แต่ด้วยไม่สามารถผละตัวออกจากงานหลวงมาได้ ดังนั้นก็เลยเลทไป 2 วันค่ะ แต่หยวนๆ ได้เนอะ 55555
สำหรับใครคิดถึงพี่เมฆกับน้องรักก็อ่านกันให้หายคิดถึงนะคะ
ส่วนใครที่คิดถึงเรื่องอื่นๆ ที่ค้างอยู่ บอกเลยว่ากำลังมา และอาจจะมารัวๆ รออีดิทแปปนึงเนอะ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวโอกาสหน้าจะแวะมาแต่งใหม่ค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลย
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก