{ตอนพิเศษ1 พี่คิง & น้องครีม}
ฟู่! ไข่ไก่สีเหลืองนวลสองใบที่ถูกตีจนฟูเทลงกระทะน้ำมันระอุ จนเกิดเสียงดัง พร้อมกับเสียงพัมเพลงในลำคอระหงสีน้ำผึ้งนวลนั้น มือเรียวเล็กที่จับกระทะอยู่มือนึงอีกมือจับตะหลิวลงมือเจียวไข่อย่างชำนาญเกิดเป็นเสียงดังโชงเชงๆเหมือนทุกวันที่ใครได้ยินก็สุขใจ
ครืดดดดดดดดดด โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารด้านหลังสั่นขึ้นเสียงดัง จนร่างเพียวที่อยู่หน้าเตาชะงัก ก่อนจะเร่งทอดไก่หอมกรอบให้เสร็จและตักขึ้นไปไว้ในตะแกรงรองน้ำมันที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะเช็ดมือน้อยๆนั้นกับผ้ากันเปื้อนลูกไม้สีฟ้าสลับขาวที่ใส่อยู่ เดินไปคว้าโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้าพร้อมรูปโปรไฟล์เป็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มในชุกรับปริญญากำลังแกล้งเด็กน้อยที่ถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เอาไว้แทบจะบังตัวมิด และยังต้องรับกับผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีของเจ้าตัวน้อย แต่นั้นก็เป็นภาพของความสุขที่เจ้าของเครื่องพลอยภูมิใจไปด้วยหวังว่าในสักวันจะทำให้คนๆนี้ภูมิใจที่ได้เห็นตัวเล็กใส่ชุดครุยที่แสนภาคภูมิใจนี้
“ครับพี่คิง” เสียงใสของน้องครีมในชุดนักเรียนคลุมด้วยเสื้อกันเปื้อนลูกไม้สีฟ้าตัวโปรดที่คุณแม่ให้มารัดเกล้าผมทรงสูงขึ้นไปทำให้หางม้าปัดไปมาด้านหลังจนเกือบถึงบั้นท้ายเล็กๆ
“ซนหรือเปล่าครับ” เสียงของพี่คิงสุดหล่อที่เด็กน้อยคิดคำนึงถึงตลอดเวลา ทำให้ริมฝีปากเล็กๆนั้นสยายยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวครบทุกซีก ตากลมยีลงจนกลายเป็นสระอิ แก้วเปล่งแดงระรื้น
“ไม่ครับ วันนี้ครีมนั่งรถเมกลับเองด้วย สนุกมากๆเลย”
“ฮื่ม ? รถเม ทำไมไม่นั่งแท็กซี่ครับ พี่ให้เงินไว้ไม่พอใช้เหรอ มันอันตรายนะรู้ไหมครับ?” น้ำเสียงอบอุ่นนั้นเจือเสียงดุเอาไว้หน่อยๆ ทำให้เด็กน้อยหน้าถอดสีลงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดสารภาพไปอย่างแรง
“พอครับพอ แต่น้องครีม …”
เจ้าตัวเล็กนึกไปถึงเหตุการณ์ที่หลังจากออกมาจากร้านพี่ฝันพี่วิวที่ทำงานพิเศษอยู่ก็จะเดินไปขึ้นแท็กซี่ตามคำสั่งพี่คิง แต่รถเมเจ้ากรรมดันมาจอดตรงหน้าน้องและตาใสก็เหลือบไปเห็นว่าผ่านป้ายที่จะลง เลยนึกสนุกก้าวขึ้นรถเมและยังพอจำได้ว่าเมื่อก่อนแม่เขมพาขึ้นบ่อยๆเลยไม่ติดขัดอะไรแถมสนุกคิดถึงอดีตที่มีความสุขในอ้อมกอดอุ่นๆของผู้เป็นแม่ที่ประคองกอดอย่างรักใคร่บนรถประจำทางท่ามกลางผู้คนที่ตีหน้ายักษ์ใส่กัน
“อยากลอง?”
“…” เด็กน้อยก้มหน้าลงงุดอย่างรู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งของพี่คิงราวกับว่าคนที่ดุตัวอยู่ตรงหน้า ณ เวลานี้ด้วย
“หึหึ เอาเถอะ ไม่เป็นอันตรายก็ดีแล้วครับ ถ้าอยากขึ้นให้มีเพื่อนขึ้นด้วยนะครับวันหลัง แล้วต้องบอกพี่ก่อนด้วยรู้ไหม ?”
ปลายสายหัวเราะหึหึ ขึ้นมาอย่างมีเลศนัยหยอกล้อและเดาเหตุการณ์ออกว่าตอนนี้เด็กน้อยของตนกำลังรู้สึกผิดแค่ไหน และถ้าแกล้งไปมากกว่านี้อาจจะร้องไห้จนกลายเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตได้และเขาก็ไม่สบายใจนักถ้าหากเด็กคนนี้จะร้องไห้ออกมาให้ใจเขาเสียเปล่าๆ อีกอย่างเด็กคนนี้ก็เติบโตขึ้นทุกวัน จะไปกีกกันอะไรมากไม่ได้เพราะเขาเองก็เคยผ่านที่ต้องการอิสรภาพบางอย่างเหมือนกัน
“ครับ … พี่คิงถึงไหนแล้วครับ” เด็กน้อยใจชื้นขึ้นแต่ก็ยังไม่วายรู้สึกผิดถามขึ้นเสียงอ้อมแอ้มน่ารัก
“เพิ่งออกครับ ทำอะไรอยู่เด็กดี”
“ทำกับข้าวครับ พี่คิงรีบกลับมานะครับแล้วก็ขับรถระวังๆน้องครีมเป็นห่วง” เจ้าเด็กตัวน้อยพูดงองแง๊งออกมาทำเอาปลายสายหัวเราะน้อยๆและขานรับพูดกันคำสองคำก็วางไป
น้องครีมพอวางสายจากพี่คิงไป ก็เดินกลับมาทำอาหารในเมนูที่คิดเอาไว้อีกสองสามอย่างอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินเอากับข้าวไปจัดวาวไว้ที่โต๊ะตัวเล็กๆที่ห้องรับแขกคอนโดหรู จัดแจงวางแก้วน้ำสองใบไว้ข้างๆกับจานเปล่าที่วางอยู่คู่กัน พอจัดองศาทุกอย่างให้สมดังหมายเอาไว้ เด็กน้อยก็ลุกขึ้นไปให้อาหารพี่เสือปลามังกรตัวใหญ่ของพี่คิงที่น้องครีมตั้งชื่อให้ พลอยคิดถึงเบิร์ดเดย์หมาดำตัวยักษ์ที่บ้านใหญ่และคิดว่าวันศุกร์นี้จะซื้อของเล่นไปฝากลูกรักด้วย
นั่งเล่นกับพี่เสืออยู่พักนึงก็เดินมาเลือกหนังที่ไปเช่ากับพี่คิงเอาไว้เมื่อวานเอาไว้สองสามเรื่องวางอย่างเรียบร้อยไว้หน้า TV เครื่องใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปล้างหน้าบ้วนปากกลั้วคอตามที่พี่คิงสั่งสอนเอาไว้นักหนา หลังจากเช็ดหน้าจนแห้งก็เดินออกมารินน้ำเปล่าเย็นๆแช่ตู้เย็นเตรียมพร้อมเอาไว้ให้พี่คิงยามที่เหนื่อยกลับมา ก่อนจะมาล้มตัวนั่งที่โซฟา หัวเราะคิกๆมองดูอาหารที่ตัวเองทำอย่างเป็นสุข คว้าเอารีโมตมาเปิดดูการ์ตูนเรื่องโปรดและคว้าเอาสมุดออกมานอนทำกับพื้นพรมสีขาว ที่พี่คิงซื้อมาเอาใจน้องกันน้องครีมที่ชอบลงไปเล่นกับพื้นห้อง
ทุกวันของน้องครีมเป็นไปอย่างเรียบง่าย ตื่นเช้ามาก็นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้พี่คิงไปส่งถึงหน้าโรงเรียน นั่งเรียนกินข้าวกับพวกเพื่อนในกลุ่มที่เอ็นดูและคอยดูแลน้อง ถึงเมโล่จะไปต่างประเทศแล้ว แต่กลุ่มใหม่ของน้องครีมก็พอให้พี่คิงวางใจได้ หลังเลิกเรียนบ่าย 3 ก็นั่งแท็กซี่มาลงที่ร้านขนมน่ารักๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนักในบางวันที่พี่คิงกลับจากการทำงานในบริษัทของคุณพ่อไวก็จะมารับกลับด้วยกัน วันไหนที่กลับช้าก็จะให้น้องกลับเองและต้องถ่ายทะเบียนรถส่งไลน์ไปให้พี่คิงเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจรวมถึงโทรเช็กอยู่แทบทุก 5 นาที เมื่อถึงห้องก็จัดแจงทำกับข้าว หรือในบางวันที่เหนื่อยมากๆ แค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทั้งคู่ก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ขนาดนี้แล้ว
ส่วนพี่คิง หลังจากที่จบออกมาแล้วก็เข้าทำงานบริหารที่บริษัทคุณพ่อในทันทีเพราะท่านตั้งใจให้พี่คิงสืบธุรกิจต่อในฐานะผู้สืบสกุล แต่ไม่มีอภิศิทษ์เหนื่อกว่าคนอื่นใดๆตั้งสิ้น เข้าไปในบริษัทในฐานะพนักงานธรรมดาๆ แต่ไต่เต้าขึ้นไปเอง และก็รู้ๆกันอยู่ว่า ราเมนทร์ ภูมิรัตน์ชิรานนท์ ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครแม้กระทั้ง ราชินทร์ ภูมิรัตน์ชิรานนท์ ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาก็ตาม และดูเหมือนจะแกมแกล้งเล็กๆอีกด้วย ทำให้ทุกครั้งที่พี่คิงกลับมาน้องครีมต้องเอาใจให้มากๆ เพราะเจ้ากระต่ายเด็กรู้ดีว่า พี่คิงเหนื่อย เพื่อสร้างอนาคตของเรา
แก๊ก “อ่ะ พี่คิง!” เด็กน้อยผงกหัวขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประตูด้านนอกที่เป็นทางยาวไม่เกิด 10 ก้าวมันกว้างพอที่จะทำเป็นชั้นวางรองเท้าดังขึ้น ก่อนกระต่ายเด็กของพี่คิงจะเริ่มปฏิบัติการอย่างซุกซนแขนเล็กๆดันพื้นลุกขึ้นมายืนจังก้าและวิ่งไปที่ตู้เย็นหยิบแก้วน้ำที่จัดเตรียมเอาไว้ วิ่งออกไปยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องตอนโดด้านใน
แก๊ก “สวัสดีฮะพี่คิง”
เด็กน้อยยิ้มจนตาปิดให้ชายร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ๊ดสีน้ำเงินหลุดๆหลุยๆอย่างไม่แยแสนัก เสื้อสูทสีดำพาดอยู่กับไหล่ กางเกงยีนย์ตัวเก่ากับรองเท้าผ้าใบไม่ได้แมทเท่าไหร่กับเสื้อที่เป็นทางการ แต่ ณ ตอนนี้ความเหนื่อยของพี่คิงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอกับหน้าใสๆของน้องครีมเป็นกำลังใจอยู่ ณ ตอนนี้
“น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก” คนตัวใหญ่ทิ้งข้าวทิ้งของมาคว้าหมับรอบเอวเล็กๆนั้นเข้าไปซบกับอกและก้มลงไปหอมแก้มใสนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว จนน้องครีมย่นคอหนีเพราะหนวดเล็กๆของพี่คิงทิ่มแก้มใสนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน้องเจ็บ
“น้องเจ็บแก้มแล้ว” เด็กน้อยย่นหน้าพูดกะปอกกะแปกทำให้ที่คิงเผลอหัวเราะออกมาและหอมแก้มฟอดใหญ่ผละออกและมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างรักใคร่
“เด็กดีของพี่น่ารักจังเลย”
“น้ำจะหกแล้วนะพี่คิง ทานสิครับกลับมาเหนื่อยๆ” น้องครีมว่าและยื่นแก้มน้ำที่กระเฉาะออกไปหลายหยดส่งให้พี่คิงก่อนที่มือหนาจะหยิบขึ้นไปกระดกอั๊กๆจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว น้องครีมยิ้มออกมาอย่างดีใจและกระโดดหอมแก้มสากนั้นหนึ่งทีเป็นการให้รางวัลทำเอาพี่คิงยิ้มแป้นอย่างสุขใจ
ข้าวมื้อนั้นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ทั้งคู่ลงมือกินไปอย่างช้าๆ เปิดหนังเรื่องโปรดที่น้องครีมให้พี่คิงเป็นคนเลือก ดูกันไปกินกันไปคุยกันไป คงไม่มีอะไรสุขใจไปมากกว่านี้แล้วหลังอาหารเย็น น้องครีมวิ่งไปหยิบไอศกรีมรสโอริโอ้แบบโฮมเมดที่น้องเป็นคนทำไว้ในกล่องรักษาความเย็นเดินถือก้าวอย่างอารมณ์ดีมาทิ้งตัวลงข้างๆคนตัวใหญ่ที่นั่งจ้องเด็กน้อยสลับกันหนังแอ็กชั่นที่ดังกระหึ่มไปทั่งห้อง ก่อนที่แขนแกร่งจะวาดไปกอดไหล่คนตัวเล็กกว่าและก้มหน้าลงซบกับไหล่เล็กๆนั้นเหมือนเด็กที่ต้องการความอบอุ่น
“เหนื่อยมากไหมครับ กินไอติมก่อนนะน้องทำเอง”
“รสอะไร” คนตัวใหญ่ไม่ตอบตรงคำถามแต่เปลี่ยนคำตอบเป็นคำถามเอาซะเองแต่เด็กน้อยก็ไม่คิดจะเซ้าซี้เพราะเห็นๆอยู่ว่าพี่คิงเหนื่อยแค่ไหนในแต่ละวัน
“โอริโอ้ที่พี่คิงชอบครับ”
“หื่ม น่ารักจัง อร่อยด้วย”
เสียงนั้นกระซิบข้างๆหูเด็กน้อยทำเอาขนลุกซู่ และน้องครีมก็ย่นหน้าเมื่อรู้ว่าคนๆนี้ต้องคิดอะไรลามกอยู่แต่ๆเลยตักไอติมคำโตขึ้นมาไว้บนช้อนยาว ก่อนจะป้อนใส่ปากคนนิสัยไม่ดีอย่างขำๆ พี่คิงร้องลั่นเพราะความเย็นแต่ก็แค่เสี้ยววินาที นอกนั้นก็แปลเปลี่ยนเป็นความอร่อยและความสดชื่นใจ
น้องครีมผลัดป้อนตัวเองและป้อนพี่ชายตัวใหญ่จนหมดไปครึ่งกล่องก็เดินไปเก็บเพราะกินมากมันไม่ดีต่อสุขภาพ หนังก็จบเรื่องพอดี เลยพากันขึ้นชั้นบนผลัดกันเข้าไปอาบน้ำโดยที่พี่คิงไล่น้องตัวเล็กไปอาบก่อน น้องครีมออกมาในชุดนอนกบเคโระสีเขียวน่ารัก ทำเอาคนที่ทำงานอยู่หน้าคอมอยากจะเอาเข้ามาฟั๊ดแก้มซะให้หนำใจแต่หักห้ามใจเอาไว้ เดินมาลูบหัวเด็กน้อยสองสามทีและเดินเข้าไปในห้องน้ำชำระล้างร่างกายที่หมักหมมมาตั้งแต่เช้า
“น้องครีม นอนได้แล้วนะครับ”
คนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเปลือยครึ่งท่อน ร้องบอกเด็กน้อยที่นอนเล่นโน้ตบุ๊กอยู่บนเตียงหนาตีขาเล่นใต้ชุดกบสีเขียว หมวกฮูดถูกยกขึ้นมาใส่ บังแอร์ที่เปิดเสียเย็นไปทั่วทั้งห้อง หน้าขาวใสหันมาก่อนจะยิ้มฟันขาวและลุกขึ้นมากระแซะยืนด้านหลังพี่คิงที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกอย่างอารมณ์ดี
“พี่คิงจ๋า พี่คิงจำฟ้าได้ไหม” พี่คิงนึกอยู่พักนึงก็นึกหน้าสาวน้อยผิวเข้มที่แก่นแก้วยิ่งกว่าผู้ชายเพื่อนน้องครีมออก ก่อนจะขานรับพยักหน้าเบาๆ เปิดตู้เอื้อมเข้าไปหยิบชุดนอนออกมาจากตู้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อน้องครีมพูดเสียงหวานมาจากด้านหลัง
“เสาร์นี้วันเกิดฟ้าครับ แล้วคร่าวนี้เพื่อนๆจะไปฉลองกันที่ระยอง น้องครีมอยากไปบ้างจังเลย” พี่คิงทำเป็นไม่ได้ยินหยิบเสื้อออกมาใส่และหันกลับไปมองเด็กน้อยที่นั่งอยู่ริมเตียงใช้มือทั้งสองยันไว้กับที่นอนขาก็แกว่งตีกันเล่นไปมาด้านล่าง ตากลมเหลือบมองเขาแล้วก็หลบต่ำลง
“แล้วไงครับ”
“พี่คิง … น้องครีมขออนุญาตไปกับเพื่อนได้ไหมครับ” น้องครีมกลั้นใจพูดออกมาอย่างคนที่รวบรวมกำลังใจมาแล้วในตลอดทั้งวัน
“ไม่ครับ อันตราย” คนตัวใหญ่พูดออกมาแทบจะในทันทีเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองหน้านิ่งอย่างรักษามาด แต่ในใจนี้ทั้งกลัดกลุ้ม เขาอยากจะปล่อยให้น้องครีมมีอิสระนะ แต่ก็เป็นห่วงมากเพราะน้องเองก็ตามใครไม่ค่อยจะทันอีกอย่างไปแบบนั้น ต้องมีสิ่งของมึนเมาอยู่แล้ว เขาเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วทำไมเขาจะไม่รู้
“แต่ … ” น้องครีมยังไม่ลดละ เดินเข้าไปยืนด้านหลังพี่คิงอย่างก้มหน้านิ่งเอามือทั้งสองผสานกันอย่างน่าเอ็นดู และพี่คิงก็หักห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้หันไปมอง เดี๋ยวจะใจอ่อนซะเปล่าๆ
“น้องครีมอายุเท่าไหร่ครับ ถึงไปกันแค่ลำพังแบบนั้น ฉลองกันในกรุงเทพไม่ได้หรือไงครับ” คนตัวใหญ่พูดทั้งๆที่ไม่ทันมามองทำให้เด็กตัวน้อยเบ้ปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เอามือทั้งสองข้างไปกอดรอบคอซบหน้าลงกับแผ่นหลังนั้นอย่างออดอ้อน ทำเอาพี่คิงตัวแข็งทื่อ ตายๆ เจอไม้นี้เข้าไปไอ้คิงตาย
“น้องครีมไม่ได้ว่าน้องครีมจะไปคนเดียวนี้ ฟ้าชวนพี่คิงไปด้วยนะ นะครับเราไปเที่ยวทะเลกันนะ”
คนตัวใหญ่ลอบถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มออกมาคว้าเอวน้อยๆนั้นเข้าไปนั่งบนตักแกร่ง ทำให้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงฝามือเดียว มือทั้งคู่ของน้องวางบนไหล่หน้าส่วนมือของพี่ชายกอดอยู่รอบตัวอย่างหลวมๆอยากรักใคร่ไม่ต่างกัน แค่คิดว่าจะปล่อยให้เด็กน้อยคนนี้ไปอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่น่าไว้ใจในสถานที่เปลี่ยวไร้คนที่จะคอยดูแลอย่างเขา ไอ้คิงก็ทำใจไม่ได้แล้ว
“รู้ใช่ไหมครับว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน” เสียงอ่อนโยนนั้นถามเบาๆคนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจก่อนจะโถมตัวลงมาซบลงที่อกแกร่งนั้นเบาๆ พูดอ้อมแอ้มออกมา
“ไปนะครับ ฟ้าช่วยครีมไว้หลายอย่างเลย เอาของขวัญไปให้อยู่แปปเดียวค่อยกลับก็ได้ นะครับพี่คิง”
“หึหึ ก็ได้ครับก็ได้”
“เย้! พี่คิงใจดีจังเลย ฟอดดดดดดดดด” น้องหอมแก้มพี่ชายตัวใหญ่เป็นการให้รางวัลก่อนจะนั่งกระแซะอย่างอย่างงั้นปล่อยให้พี่คิงเคลียงานที่บริษัท จนเจ้าตัวหลับคาอกไป
เจ้าคิงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ตีเมื่อเห็นเด็กน้อยหลับไปอย่างรวดเร็วค่อยๆพยุงกายลุกขึ้นเหมือนอุ้มลูกลิงตัวน้อยๆ ไปวางไว้บนที่นอนหนานุ่ม จักการห่มผ้าห่มให้อย่างมิดชิดและมั่นใจว่าเด็กคนนี้จะนอนหลับสบาย ก่อนจะนั่งมองใบหน้าขาวใสนั้นอยู่สักพัก ก็จูบราตรีสวัสดิ์กับปากอวบอิ่มตรงหน้า และกลับมานั่งทำงานต่อเงียบๆ ในห้องที่ปิดไฟสลัวเปิดไว้เพียงโคมไฟบนโต๊ะทำงาน กินเวลาไปกว่าค่อนคืนก็ล้มตัวลงนอน กอดร่างเล็กเอาไว้แนบอกใต้ผ้าห่มหนาที่ห่อหุ้มทั้งคู่เอาไว้ปานดวงใจ
ก่อนไปงานวันเกิดฟ้าสองวัน พี่คิงยอมเลิกงานไววันเพื่อพาเด็กน้อยไปเลือกซื้อของขวัญให้เพื่อนสาวในตอนเย็น น้องเองก็ขอลางานที่ร้านด้วยเหมือนกัน น้องครีมชอบการเลือกซื้อของเล็กๆน้อยๆ มาประดิบประดอยเป็นของขวัญชิ้นโต อย่างปีคิงในแต่ละปีจะได้อัลบัมรูปตลอดทั้งปีในสไตล์ที่แตกต่างกัน ล่าสุดน้องเอารูปไปอัดและตัดเป็นภาพตัดแปะ เอาหลายๆภาพมาสร้างเป็นเหตุการณ์ประกอบด้วยตัวการ์ตูนหรือลายดอกไม้จุกจิกๆอย่างน่ารักน่าชังทำเอาคนได้รับยิ้มหน้าบานไปหลายวัน ซึ่งคนตัวเล็กมองว่ามันสำคัญที่จะนั่งทำให้คนสำคัญให้เห็นความตั้งใจและความรักเอาอกเอาใจบวกกับความละเอียดอ่อนช่างคิดช่างทำ ทำให้คนได้รับของขวัญแต่ละชิ้นมีความสุข
ส่วนพี่คิง จะให้ของน้องแต่ละอย่างคิดแล้วคิดอีก ไม่มีคำว่าเซอร์ไพร์จะหิ้วน้องไปเลือกเอาเลย ล่าสุดของขวัญที่น้องได้เป็นเครื่องอบขนาดเล็กอยากทำขนมเมื่อไหร่ก็ทำได้เลยซึ่งน้องครีมเป็นคนเลือกเองกับมือ
“คิดหรือยังเด็กดีว่าจะทำอะไรให้ฟ้า” พี่คิงถามกระต่ายเด็กที่เดินเลือกกระดาษสีสวยๆอยู่ในร้านกิ๊ฟช้อปขนาดใหญ่ข้างๆสวนสารธารนะ ร้านประจำที่น้องชอบมาเดินซื้ออุปกรณ์ทำของขวัญ เพราะไม่แพงและมีของสวยๆให้เลือกเยอะไปหมด
“กรอบรูปดีไหมครับพี่คิง” น้องพูดพร้อมกับเดินไปดูดอกไม้อบแห้งที่อยู่ในกล่องใสใบใหญ่ จำแนกดอกไม้เอาไว้หลายชนิด ใช้มือล้วงเข้าไปจับกลีบดอกกุหลาบยกขึ้นมาดมและยื่นให้พี่คิงดมต่อ คนตัวใหญ่ดมและย่นจมูกน้อยๆ
“งั้นไปซื้อแบบสำเร็จรูปเลยดีไหม ไม่ต้องเหนื่อยด้วย”
“ไม่เอาครับ เห็นแบบนั้นฟ้าก็ชอบดอกไม้มาก น้องเคยเห็นฟ้าแอบถ่ายรูปดอกไม้ทุกทีที่เห็นเลย”
“เพื่อนน้องครีมคนที่แข็งแกร่งเหมือนผู้ชายน่ะนะ”
“เดี๋ยวน้องจะฟ้องฟ้า”
“ฟ้องเหรอ งั้นต้องโดนหอม”
“คิก เอาไว้ก่อนน้า”
น้องครีมดันคางสากออกจากหน้าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบตะกร้าเล็กๆ เลือกซื้อของอย่างเพลิดเพลินโดยมีพี่ชายตัวยักษ์เดินตามก่อกวนอยู่ใกล้ๆ เสร็จสรรพ พี่คิงก็พอเด็กน้อยไปทานข้าวในร้านประจำ ก่อนจะพากลับห้องในเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ เด็กน้อยไม่พูดพำทำเพลงจัดการเอาของที่จัดเตรียมไว้เข้าไปเก็บไว้อย่างเรียบร้อยและเป็นสัดส่วน เพื่อที่พรุ่งนี้กลับมาจะได้เริ่มทำเลยส่วนตัวน้องนั้นเดินไปอาบน้ำเสร็จก็ออกในชุดจระเข้สีม่วงพร้อมกับสมุดการบ้านมานั่งทำข้างๆ พี่คิงเองที่นั่งดู TV อยู่หน้าโซฟา ดูเหมือนจะเป็นความเรียบง่ายที่พบเจอได้ในทุกๆวันของคนเรา แต่แค่นี้มันก็พอแล้ว สำหรับทั้งคู่
“ครีมถึงไหนแล้ววววววววววววววววววว”
เสียงร่าเริงดังออกมาจากปลายสาย ทำเอาคนที่กำลังรีบขนของขึ้นรถเพราะตื่นสายจากการนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นและนาฬิกาก็ไม่ปลุก ทั้งตัวเองและพี่คิงก็เลยตื่นสายไปก็เวลาเดินทางถึง 2 ชั่วโมง โชคดีที่ช่วงเช้างานยังไม่เริ่มแค่ครีมอยากจะไปช่วยฟ้าจัดงานแค่นั้นเอง เพราะจะมีเพื่อนและญาติผู้ใหญ่ของฟ้ามาเยอะมากในงานนี้
“กะ กำลังจะออกจากกรุงเทพแล้วฮะ คะ แค่นี้ก่อนนะ ฟ้าเดี๋ยวใกล้ถึงแล้วเราโทรหา” น้องครีมจำใจต้องโกหกถึงจะไม่อยากแค่ไหนก็ตามให้ฟ้าไม่ดุตัว จากนั้นก็หันไปมองพี่คิงที่เดินในชุดเสื้อยืนกางเกงสามส่วนแบบชิวๆ แล้วก็เดินมาแบบชิวๆ ทำเอาน้องครีมหงุดหงิดหงุงหงิงเล็กน้อย
“พี่คิงอ่ะ ไวๆหน่อยสิครับ!”
“รีบไปไหน งานเริ่ม 4 โมงเย็นไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็น้องบอกแล้วไง ว่าน้องอยากไปช่วยฟ้าจัดงาน พี่คิงนั้นแหละ น้องบอกให้ตั้งนาฬิกาปลุกก็ไม่ยอมตั้ง เอาแต่ทำงานไม่สนใจน้องเลย” คนตัวเล็กออกอาการงอแงอย่างที่นานๆจะเป็นที ทำเอาคนตัวโตที่เดินมาเปิดประตูรถ ชะงักเลิกคิ้วสูงก่อนจะยิ้มกลุ้มกริ่มออกมาเดินไปกระแซะเด็กน้อย ใช้ไหล่หนาๆชนแก้มบางๆของน้องเบาๆ เพราะตัวน้องเตี้ยกว่าเขามาก
“น้อยใจเขาเหรอตัวเอง”
“เปล่าสักหน่อย!”
เด็กน้อยเชิดหน้าไปอีกทางก่อนจะมุดเข้ารถไปอย่างหลบหน้าคนใจร้าย แต่คนใจร้ายดูจะดีใจกว่าในสิ่งที่กระต่ายเด็กของเขาเป็นในตอนนี้ เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าน้องน้อยของเขามีความรู้สึกน้อยอกน้อยใจเหมือนคนอื่นๆเหมือนกัน เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าน้องรักเขามากแค่ไหน
พี่คิงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปในรถฝั่งคนขับมองหน้าเด็กดีที่หันไปมองกระจกด้านข้างตาคว่ำตาหงายใช้มือไปสะกิดนิดๆที่ไหล่ ทำเอาคนที่ถูกสะกิดสะดุ้งหันมาทำปากคว่ำใส่และเชิดหน้าไปอีกทาง ก่อนที่มือใหญ่จะลวนลามไปที่คอของน้องจนเจ้าตัวเล็กต้องย่นคอหนีหัวเราะคิกคักออกมา จากนั้นมืออีกข้างก็ตะปบเข้าที่แก้มแดงๆนั้นและก้มไปหอมหน้าผากเด็กน้อยแรงๆหนึ่งที ทำเอาเด็กน้อยหน้ามุ่ยใส่แต่ก็ไม่วายหัวเราะออกมาเพราะพี่คิงน่ารัก
“หายงอนแล้วใช่ไหมครับเด็กดีของพี่ หน้าตาก็น่ารัก แต่งตัวก็น่ารัก นิสัยก็น่ารัก อย่าทำหน้างอไปเลยเด็กดีมันเสียสุขภาพนะครับ”
“ก็พี่คิงแกล้งน้องอ่ะ” น้องครีมงอแง หยิบหมวกสีขาวของตัวเองมาถือเอาไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะพี่คิงยิ้มน่ารักอยู่ตรงหน้า ว่าแต่น้องครีมน่ารัก พี่คิงก็น่ารักสำหรับน้องครีมเสมอเหมือนกันนั้นแหละ ทำเป็นพูดเล่นไป
จากนั้นสองคนตัวใหญ่กับตัวเล็กก็ออกเดินทาง พี่คิงไม่ลืมพาน้องครีมแวะทางข้าวหน้าปากซอยก่อนจะซื้อสะเบียงติดเอาไว้เป็นมื้อกลางวันและระหว่างทางเพราะน้องครีมอยากที่จะถึงระยองให้ไวที่สุดพี่คิงเลยต้องเป็นสารธีที่ดีพาเดินน้องน้อยเดินทางยาวๆมุ่งหน้าสู่ระยอง
“ฟ้าครีมถึงระยองแล้วนะ อยู่ตรงตลาด XXX อือ … อือ แปปนึงนะ คุยกับพี่คิงดีกว่าเราฟังเรื่องเส้นทางไม่รู้เรื่อองหรอก” น้องครีมยื่นโทรศัพท์ตัวเองส่งให้พี่คิงที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว คนตัวโตรับโทรศัพท์ไปคุยสักพักก็ยื่นกลับมาให้น้องและออกรถต่อไปทัน น้องเม้มปากก่อนจะขยับตัวไปมาอย่างเมื่อยขบจากการนั่งเป็นเวลานาน
“เป็นอะไรน้องครีม” คนตัวโตสังเกตเห็นอาการเลยถามขึ้นในขณะที่ตายังมองถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์ที่หนาแน่น คาดว่าอีก10กว่ากิโลเมตรจะเข้าเขตทะเลและรถจะน้อยขับได้สะดวกมากยิ่งขึ้น
“น้องครีมเมื่อยจังเลย แต่แปปเดียวก็คงถึงแล้วเนอะ ครีมทนได้”
“เหมือนสีทนได้ไหม ?”
“คิก! สาบานว่ามุข?” น้องตัวเล็กหัวเราะคิกหันไปมองคนตัวโตตาใสแก้มแดง พี่คิงนึกหมั่นไส้ผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่ปล่อยยาวสลวยราวกับไหมที่อ่อนนุ่มนั้นเลยละมือใหญ่ออกมาเกียร์มาวางบนหัวเล็กๆของเด็กน้อยและยีเบาๆอย่างอ่อนโยนไม่ให้น้องน้อยต้องเจ็บตัว หัวเราะออกมาเสียงดังและอยากจะลงไปฟัดแก้มใสนั้นให้เต็มที่ ด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ
“หิวไหม แวะกินก่อนไหม เขาบอกว่าตลาดตรงนี้มีขนมอร่อยนะ”
“งืม…น้องครีมก็อยากกินขนมนะ แต่นี้เที่ยงจะบ่ายโมงแล้ว ครีมอยากไปเจอฟ้าเร็วๆ”
“หึหึ งั้นขากลับพี่แวะซื้อให้เนอะ”
“ครับ!” น้องครีมขานรับเสียงใสไม่มีความโยเยในน้ำเสียงให้คนตัวโตที่มักใจแคบกันคนอื่นแต่ใจดีสำหรับตนเสมอ
ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันขับเลียบชายทะเลที่เป็นทางตัดวันเวย์ น้องดูแตกตื่นและตื่นเต้นกับทะเลสีฟ้าครามกลิ่นไอทะเลทำให้เด็กน้อยซน กดเปิดกระจกรับลม พี่คิงก็ไม่ว่าอะไรพลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วยเป็นอย่างมากถ้าไม่เปิดกระจกอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตังแบงก์พันที่อยู่หน้าคอนโซนรถหายวับไปกับถนนอย่างที่เขาและน้องตะครุบไม่ทัน เจ้าตัวน้อยมองตามอ้าปากค้างมือเรียวชี้ไปในทิศทางที่แบงก์ปลิวไปก่อนจะหันมามองพี่คิงตาเบิ่งกว้างและค่อยๆหรี่ซึมลงนั่งมองมือตัวเองอย่างเด็กที่ทำความผิด
.
.
.
ต่อด้านล่างคะ