โอกาสครั้งใหม่
ผมโอบน้องออกมาจากโรงงานนรก ซ่องนรก อะไรต่อมิอะไรที่มันนรกซึ่งผมก็ไม่สามารถสารยายให้ฟังได้ทั้งหมด น้องซุกหน้ากับกับเอวผมทันทีที่ออกมาได้ มันดูวุ่นวายอย่างถึงที่สุดเพราะทั้งกองทัพนักข่าวมากันเยอะจาเต็มพื้นที่ที่กำลังจะพุ่งเข้ามาหาเขาตำรวจอีกไหนจะพวกคนที่ตกเป็นเหยื่อการค้ามนุษย์ที่กำลังถยอยกันขึ้นรถตำรวจคันใหญ่สภาพทั้งน่าสงสารและน่าสมเพชไปในเวลาเดียวกัน บางคนเปลือยเปล่าจนตำรวจต้องหาผ้ามาห่มเนื้อตัวให้เลือดออกเปรอะเลอะขาจนน่ากลัว บางคนเป็นลมเป็นแล้งจนต้องห่ามขึ้นรถพยาบาลที่เพิ่งจะมาถึง
โว๊ะ! ไม่เอาไม่ให้น้องครีมเห็น โลกสวยดีแล้วอย่าได้มีอะไรมาทำให้น้องสะเทือนใจอีกเลย ผมรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาโอบกอดไว้ ไอ้ราชก็รู้ทันครับมันถอดแจ็ตเกตมาคุมน้องจนมิด ก่อนที่นักข่าวจะมาถึงตัวได้
รถหรูคันสีขาวของไอ้เฟอร์ดริฟตัดหน้านักข่าวมาจอดตรงหน้าผมและออกปากเรียกให้ผมขึ้นไปให้ไว นาทีนั้นผมไม่คิดอะไรแล้วครับนอกจากนำน้องออกไปจากที่นี้ให้ไวที่สุด
“เพชร พี่คิง รับเพชรไปด้วย” น้องมุดออกมาจากอกผมและพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นรถและไอ้เฟอร์เหยียบตีนผีออกมาได้ ผมก้มไปหอมหน้าผากมนฟอดใหญ่ ยังคิดถึงคนอื่นอีกนะตัวเล็ก น่ารักจริงๆ
“เรื่องเพชรค่อยว่ากันครับ เหมือนกับเรื่องทุกเรื่องให้คนอื่นจัดการไปก่อน ตอนนี้เราไปจากที่นี้กันเถอะ ไม่ต้องจำเรื่องนี้นะเด็กน้อยลืมไปให้หมด ลืมว่าเกิดอะไรขึ้น ลืมว่าโดนอะไรมาบ้าง ลืมไปให้หมดนะเด็กน้อย ” น้องพยักหน้าก่อนจะเอามือที่รัดรอบคอผม รัดเข้าไปอีกจนผมโน้มคอลงไป น้องก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่ยิ้มหวานน่ารัก เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวก็จับฟัดซะจนได้
“น้องครีมเชื่อว่าพี่คิงต้องมาตลอด เชื่อมาตลอดเลย ขอบคุณที่มาช่วยครีมนะครับ”
“ไม่มีวันที่พี่จะทิ้งหัวใจเอาไว้ที่ไหนหรอก … รักนะน้องครีม พี่รักน้องครีม”
ผมประทับริมฝีปากเข้ากับแก้มใสก่อนจะลากมาที่ปากบางที่ทาลิปก๊อตใสสีชมพูเอาไว้จนฉ่ำ ผมใช้ลิ้นควานหาลิ้นเล็กอยู่ไม่นานก็ต้องหัวใจฟองโตเมื่อลิ้นเล็กหอมหวานนั้นหนีผมไปทั่ว เด็กน้อยดูตื่นตกใจ ผมเลยผละออกเพื่อไม่ให้เด็กน้อยกลัวไปมากกว่านี้ คลอเคลียอยู่ที่แก้มใสและคอนวลระหง แขนทั้งสองข้างโอบกอดเอวเล็กที่อยู่บนตักผม … ขอบคุณ … ไม่ว่าน้องจะเป็นอะไร หรือโดนอะไรมาบ้าง ผมสนใจแล้ว รัก แน่ใจแล้วว่าคือรัก …
“เอ่อ … จะให้กูไปส่งที่ไหน บอกด้วย … มดจะขึ้นรถกูและไอ้ห่า” ผมเหลือบขึ้นไปมองไอ้เฟอร์ที่ใช้ตาคู่สวยดุของมันมองผ่านกระจกหลังมา
“อย่าดุมากสิว่ะ ว่าแต่มึงก็คนดีเหมือนกันนะเนี้ย พอกูขอความเชื่อเหลือไปแค่นั้นแหละบึ่งมาเชียว งี้สิผัวรักผัวหลง” ผมหยอกมันน้องครีมตีไหล่ผมเบาๆอย่างเขินๆ เขินอะไรล่ะเนี้ยไอ้ตัวเล็ก
“พูดมากเดี๋ยวกูก็ถีบลงตรงนี้และยึดน้องครีมไว้ซะนี้” อ้าวไอ้ห่านี้ ผมกอดน้องแน่นทำท่าห่วงๆใส่ไอ้เฟอร์ที่ยิ้มดุๆมาให้
“มีผัวและอย่าหือมากนัก ไปส่งกูที่บ้านจะเป็นพระคุณอย่างมาก ขอรับคุณนายบ้านนายพล” ผมว่า มันจิ๊ปากก่อนจะเลี้ยวกลับรถอย่างแรง จนหัวกูแทบคะมำ ดีใจด้วยไอ้บิว พยศขนาดนี้มึงคงรักมากสินะ ไม่เหมือนที่รักกู ดูสิเป็นอาหมวยแก้มแดงซุกอกกูนิ่งเชียว อิอิ
.
.
.
“น้องครีม น้องครีมลูกแม่ แม่เห็นข่าวแล้วหัวใจจะวาย”
พอรถไอ้เฟอร์จอดสนิทหน้าบ้านผมเวลาดึกพอสมควร แม่และป้าลินกับคนอื่นๆในบ้านที่รอการกลับมาของน้องอยู่ ก็วิ่งออกมาร้องหาน้องครีมที่กำลังตะเกียดตะกายออกจากรถเพื่อออกไปหาแม่ผม พอน้องออกไปได้ก็ผวาเข้ากอดแม่ต่างคนต่างร้องไห้ทันที ผมยืนมองภาพแม่ลูกเขากอดปลอบกันก่อนจะหันไปมองป้าลินที่ยืนเช็ดน้ำตาอยู่ก่อนจะมุดเข้าไปในรถบอกขอบใจไอ้เฟอร์ที่นั่งมองภาพตรงหน้านิ่ง
“งั้นกูไปแล้วนะ วันนี้มึงอยู่กับน้องเหอะมันดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ปล่อยให้ไอ้ห่าบิวมันจัดการไปก่อนเหอะ”
“หึ รู้ข้อดีของผัวเหมือนกันนี้หว่ามึงอ่ะ”
“ถ้ามึงพูดอีกคำเดียว กูนี้แหละจะฉุดน้องไปเอง แม่งนิสัยเหมือนเพื่อนมึงไม่มีผิด ไอ้เหี้ย!!! ลงจากรถกูไป!!!!” มันตะหวาดผมลั่น ผมทำหน้าล้อเลียนมันก่อนจะหัวเราะและกล่าวขอบใจไอ้หน้าเหวี่ยงอีกครั้งก่อนจะมุดออกมา ทันทีที่ปิดประตูรถเสร็จไอ้ห่านี้ก็ใส่เกียร์หมาออกไปอย่าไว เพื่อนสะใภ้กูแม่งเหวี่ยงจริงอะไรจริง แต่ดูแล้วมันก็เป็นคนดีน่าสนับสนุนไอ้บิวให้ง้อกลับมาเป็นเมียให้สำเร็จ
“ทำดีมาก” ผมหันไปมองพ่อที่ยืนอยู่ข้างหลัง อ้าวเฮ้ย ไหนบอกอยู่เชียงใหม่ไง!!!!
“อ้าวพ่อ ไหนบอกไปทำงานที่เชียงใหม่ไง และทำไมมาอยู่นี้อ่ะ”
“… พอดีมีงานด่วนต้องรีบกลับมาเคลียร์ว่ะ … มองแบบนั้นทำไม” แหมตาลุงเป็นห่วงน้องก็บอกมาเหอะ
ความจริงตอนที่ผมโทรไปหาแก แกบอกว่าแกอยู่โน้นเชียงใหม่ ผมเลยให้แกช่วยโดยการโทรไปหาไอ้เจ้าสัวห่าเหวที่กำลังเดินไปตกแลนส์มาร์คคูณ 10 ของผมว่าผมจะเข้าไปซื้อเพชรซื้อพลอยกับมัน เพื่อที่จะให้มันนำผมไปแหล่งค้ามนุษย์ของมัน ใครจะไปเชื่อล่ะว่าจะเจอทั้งค้ามนุษย์ทั้งใช้แรงงาน ค้าประเวณี ดูท่าจะพ้นมียาเสพติดอีก หลายกระทงเลยแหละ
ส่วนเรื่องยัยป้ามหาภัยและเรื่องไอ้ชัยคนที่มาลักตัวน้องไป พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปเคลียร์ เอาให้หลายๆกระทง ติดคุกตลอดชีวิตเลยเป็นไง
“เข้าบ้านกันเถอะนะลูก ไม่มีอะไรแล้ว ขวัญเอยขวัญมานะ” แม่ผมโอบน้องเดินเข้าบ้านไปน้องหันมามองผมและเบะปากจะร้องไห้อีกรอบ ผมรีบเข้าไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาไว้บนแขนตัวเองหอมแก้มเด็กน้อยฟอดใหญ่จนน้องย่นคอหนี
“แหม แม่อยากอุ้มบ้างแต่แม่อุ้มไม่ไหวอ่ะ” แม่พูดอย่างขำๆทั้งๆที่หน้าตาตัวเองก็เลอะไปด้วยน้ำตานองหน้าไปหมด ผมหัวเราะก่อนจะใช้มืออีกข้างโอบเอวแม่เดินเข้าบ้าน…
“กลับถึงบ้านแล้วนะตัวเล็ก” ผมกระซิบข้างหูเล็กเบาๆ น้องพยักหน้ายิ้มหวานให้ผมและซุกหน้าลงซอกคอผมมุดๆจนผมรู้สึกจักกะจี้ แต่ก็รู้สึกดี …
.
.
.
หลังจากที่น้องชำระล้างร่ายกายเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนหมีพูห์สีเหลือตัวใหญ่ ยืนก้มมองมือตัวเองอยู่ปลายเตียงที่ผมนอนมองอยู่ด้วยความขบขันกับหน้าหมีพูห์น้อยที่แดงระรื้นน่ารักน่าชัง
“มานอนได้แล้วเด็กน้อย” น้องพยักหน้าเล็กๆก่อนจะค่อยๆคลานเข้ามาหาผม ซุกลงที่อกเอาหัวถูไถไปมาอย่าออดอ้อนเอาใจ หึหึ เดี๋ยวไอ้คิงน้องขึ้นและหมีพูห์จะร้องนะครับ
“ขอบคุณที่ไปช่วยผมนะครับพี่คิง”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูดคำนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ไม่ปล่อยน้องครีมอยู่แล้ว … ไหนบอกพี่สิ น้องครีมโดนพวกมันทำอะไรบ้าง” ผมลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอาใจตะล่อมถาม พรุ่งนี้จะได้เอาไปเคลียร์ถูก อะไรที่ทำกับน้องครีมไว้พวกมันต้องชดใช้คืน 100 เท่า 1000 เท่า
“พี่คิงต้องสัญญาก่อนว่าห้ามอารมณ์เสียนะ” ผมพยักหน้า ก้มลงไปหอมกระหม่อมบางเบาๆ
“พวกเขา … ต่อยท้องน้องครีม”โอเค พวกมันต้องโดนกระทืบท้องคนล่ะ 100 ที
“ตบน้องครีม” พวกมันต้องโดนตบ 200 ที
“กระชากแขน” หึหึ กูจะเอาม้ามาแยกร่างพวกมึง
“และก็ … จะข่มขืนน้องครีม”
ปึก!!!! ผมต่อยกำแพงข้างๆเสียงดังจนน้องสะดุ้งรีบลุกขึ้นมาดู ก่อนจะรีบดึงมือผมไปกุมเอาไว้แน่น น้ำตาน้อยๆหยดลงกำปั้นผมริมฝีปากบางจูบลงเบาๆเหมือนพยายามให้มันหายเจ็บจากรอยแดง
“ไม่ครับ พวกเขายังไม่ได้ทำน้องครีม … พี่คิงอย่าทำร้ายตัวเองเพราะผมอีกเลย ขอร้อง … ฮึก น้องครีมไม่ชอบเห็นพี่คิงเจ็บ”
ผมดึงเด็กน้อยเข้ามากอดปลอบเช็ดน้ำตานั้นก่อนที่จะจูบลงเบาๆที่ริมฝีปากน้อย ดีแล้วที่น้องไม่เป็นอะไร ดีแล้วจริงๆที่ไม่โดนพวกมันทำร้ายไปมากกว่านี้ ไปสร้างรอยแผลบาดลึกใจไปซ้ำรอยเก่าลงไปอีก ขอบคุณ ขอบคุณทุกสรรพสิ่งบนโลกที่ทำให้น้องรอดพ้นปลอดภัยมาได้ …
ราชาจะปกป้องไม่ให้ภัยพาลใดๆเข้ามาทำร้ายดวงใจแห่งรักนี้ได้อีก จะไม่มีวันที่น้องจะต้องเจ็บปวดอีก …
.
.
.
รุ่งเช้าพี่คิงและราเมนทร์ผู้เป็นพ่อ เดินทางมายังศาลเพื่อฟ้องร้องเจ้าสัวเตียในข้อหาหนักหน่วงในทุกๆกระทงความ ศาลรับฟ้องและรอไต่สวนเพิ่ม คิงกัดฟันแน่น แต่ต้องให้มันเป็นไปตามกฎหมายเพราะฝั่งนั้นทนายก็เก่งใช้เล่นเหมือนกัน แต่หลักฐานที่มีอยู่ก็ทำให้คิงมั่นใจว่าคนผิดจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม ซึ่งศาลได้ออกหมายยึดอายัดทรัพย์ทั้งหมดไว้ก่อนแล้ว
ส่วนไอ้ชัยคนชั่วกับป้ามหาภัยเจ้าบิวได้กักตัวเอาไว้ให้คิงเป็นพิเศษ เพื่อที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ แต่สำหรับป้ามหาภัย คิงปล่อยให้ตำรวจดำเนินไปตามสัญญาและเพิ่มข้อหาเข้าไปอีกหลายกระทงตามความจริง สรุปแล้วโดนฝากขังโดยไม่รอลงอาญาเป็นเวลา 30ปี กับอีก 7 เดือน เมื่อออกมาแล้วสัญญาก็ยังคงอยู่ตลอดชีพ คือถ้าเข้าใกล้น้องครีมอีก ก็จะถูกขังอีก 20 ปี ซึ่งคิงก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น แค่นี้คงน่าจะพอสำหรับมนุษย์ป้าแล้ว จบสิ้นกันเสียที ...
ส่วนไอ้ชัยและพวก ก็ถูกดำเนินคดีเช่นกันโดยเอาตัวมันไปฝากขังด้วยแถมด้วยการเบาหูนักโทษคนอื่นในเรืองจำว่าไอ้นี้มันหลอกล่อเด็กและกระทำชำเราต่อเด็กที่มีอายุไม่ 18 ปี แค่นี้ชีวิตไอ้ชัยในคุกก็ดูจะรวยสามีน่าดูชม หึหึ
และเด็กที่ถูกกระทำก็ถูกส่งเรื่องให้ผู้ปกครองที่แจ้งเด็กหายไว้มาดูตัว ภาพของการโหมเข้ากอดของแม่และลูกทำให้คิงยิ้มออกมาได้ ส่วนเด็กที่ไม่มีญาติก็ถูกส่งไปสถานสงเคราะห์เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั้น …
“ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้น้องครีมรู้” คิงพวกกับผู้เป็นพ่อที่นั่งดูแฟ้มประวัติเจ้าสัวเตียเพื่อหาหลักฐานช่องว่างเพิ่มอยู่ภายในรถตู้ที่กำลังกลับไปยั่งบ้านที่มีน้องครีมและทุกคนรออยู่ ราเมนทร์เหล่มองลูกชายก่อนจะถอนหายใจและพูดขึ้น
“ก็ตามใจแก … ฉันก็ไม่ชอบให้ไอ้เด็กนั้นร้องไห้เหมือนกัน”
“พ่อ … จะเป็นไรไหม ถ้าผมจะขอให้พ่อรับเลี้ยงเด็กอีกสักคน” คิงทำเป็นเขยิบเข้ามาตีซี้พ่อตัวเอง หนวดไหล่อย่างเอาอกเอาใจ จนผู้เป็นพ่อขนลุกเพราะนานแล้วพี่ไอ้ลูกชายไม่แตะเนื้อต้องตัวเขา
“… ไอ้เด็กครีมคนเดียวไม่พอหรือไง เดี๋ยวก็ได้ร้องบ้านแตกตายห่าหรอก”
“ไม่ใช่ๆ แหม พ่อก็รู้ผมรักน้องคนเดียว! เอาเข้ามาในฐานะคนรับใช้ป้าลินน่ะ แกแก่แล้วเดินเหินไม่ค่อยสะดวกด้วย”
“ฉันก็เห็นป้าแกวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่ทุกเช้า”ราเมนทร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก้มดูประวัติตรงหน้านิ่ง
“จิ๊! น้องครีมชอบมากแท้ๆ …”พี่คิงทำเป็นพูดลอยๆตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองคนปากแข็งไปด้วยแต่แล้วก็ต้องยิ้มล่าเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อปิดสมุดเอกสารลงมองมาที่เขา
“เป็นใครมาจากไหนล่ะ” คิงยิ้มล่าอย่างเจ้าเล่ห์
ก่อนจะค่อยๆสารยายให้ผู้เป็นพ่อฟัง แผนตาลุงหลงเด็กใช้ได้ผลจริงๆด้วยราเมนทร์นั่งฟังนิ่งลำพังครอบครัวเขาจะรับเลี้ยงเด็กส่งเสียให้เรียนมีข้าวให้กินสามมื้อมีที่อยู่ให้ ให้คุณภาพชีวิตที่ดีอีกสักกี่คนไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่น้อย และยิ่งเป็นเพื่อนของน้องครีมด้วยนี้สิ ...
ไม่นานบ้านภูมิรัตน์ชิรานนท์ คงได้ต้อนรับสมาชิกใหม่อย่างแน่นอน…
===================================
เรื่องราวผ่านพ้นไป 
เรื่องดีๆกำลังเข้ามา ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้านะค่ะ น้องเพชรคือตัวละครใหม่ที่เอามาให้ลุ้นกันนะค่ะ
สปอยบุคลิกน้องเพชร
น้องเป็นผู้ป่วยความจำเสื่อมและเป็นโรคซึมเศร้าหลังจากเหตุการณ์ฝันร้ายนั้นดำเนินมานานกว่า 4 ปี
ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่รักและจงรักภักดีต่อน้องครีมที่หนึ่งเพราะน้องครีมเป็นผู้มอบชีวิตใหม่ให้
เรียนรู้ไว หัวดี ฉลาดเฉลียวค่ะ
มาตามกันต่อเนอะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ปอลอ แอบแจ้งข่าวนิยายเรื่องสมมุติข้าหนีออกจากวัง นิดนึงนะค่ะ เผื่อในนี้จะมีใครรอติดตามอยู่
จะอัพเร็ววันนี้แหละค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะค่ะ รับรองเจ้าชายยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 303181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก