หัวข้อ: (เรื่องสั้น) หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด] ทิศเหนือ 16/7/57 ตอนที่ 10 จบแล้วจร่า า (ย้ายได้เลย)

[Wannida]

ข้อตกลง!!

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
 

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม

   

[feather7074]

    

[redcapet2013]

 

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^




ตอนที่ 1   


   หัวใจสี่เหล่าทัพ[โจรสลัด] ทิศเหนือ 



     




'ทัพบกทัพเรือตำรวจเขาอวดเรื่องแฟนนักหนาทำไมหนอลูกทัพฟ้าถึงหาแฟนได้ยากเย็น....





ชลไม่ใช่ลูกฟ้า....แต่ชลลูกทัพเรื่อชลทำงานอยู่ในเรือนี้แต่ไหงถึงไม่มีแฟนเหมือนเพลงเขาว่า....ทะเล  ท้องฟ้า  นกกา  ภูเขา แถมเหงาด้วย เงินดีแต่สู่คนที่บินสูงเหมือนนก เทห์ไม่หยอก หล่อไม่เบา แถมมีเวลาให้ด้วย นั้นคือเหตุผลที่ชลโสดมาจนทุกวันนี้หรือเปล่า
ออกทะเล10เดือน เข้าฝั่ง2เดือน ขนาดญาติเพียงคนเดียวของชลท่านเสียได้แต่รับรู้แต่ไม่สามารถไปงานศพได้เลย ใครมีแฟนแฟนมีชู้ ตอนเรียนยังได้ยินครูฝึกบอกไว้ว่า..



ชู้เป็นอาเสื่ย
เมียเป็นคุณนาย
เราเป็น.....อยู่กลางทุ่งนา เอ้ย  กลางทะเล ฮ่าๆๆๆ  เพราะฉะนั้นอาชีพนี้เหมาะสำหรับคนอยากขึ้นคานโดยเฉพาะ



ชลไม่ใช่กัปตันไม่ใช่ต้นหนเรือเป็นแค่นายช่างกลเรือผ่านการฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน หลักสูตร4ปี เรียน 3ปี  ฝึกภาคทะเล1ปี แถมยังต้องต้องเข้าอบรมตามหลักสูตร (สากล)อีกด้วย กว่าจะได้มาเป็นนายช่างใหญ่ สอบแข่งขันสูง รับน้อย ชลเก่งเลยไม่มีปัญหา ไม่ค่อยจะหลงตัวซะเท่าไหร่ ทำงานมา4 ปีแล้วครับจะเข้าปีที่5 ไม่เคยเจอปัญหาใหญ่หลวงในชีวิต แต่ตอนนี้ใหญ่ไม่ไหญ่ก็ไม่รู้ซิ รู้แต่มีคนโดนยิงตายไปหลายศพแล้ว..



เสียโวกเหวกโวยวายดังทั่วบริเวณเรือสินค้าที่ชลทำงานให้เป็นบริษัทต่างชาติที่นำสินค้าผ่านช่องแคบมะละกาจะไปส่งของให้กับประเทศอินเดีย ได้ข่าวมาเหมือนกันว่าช่วงนี้โจรสลัดออกปล้นเรือสินค้าประจำแต่ข่าวที่ได้ยินมานานจากที่หวั่นนานๆไปข่าวก็ซ่าลงทุกคนก็คิดว่าเป็นแค่ข่าวลือ จนวินาทีนี้ผมต้องยอมรับว่ามันกำลังบุกปล้นเรือลำนี้จริง!!!



ตอนแรกทุกอย่างก็ดูปกติดีอยู่แล้วจู่ๆเหมือนมีอะไรมาชนเข้าที่ท้ายเรือทำให้เรือโคลงเคลงไปมาน่าหวาดเสียชลต้องหาที่ยึดเกาะไว้ไม่งั้นได้ตีลังกากลับหลังหันแน่ เสียงปืนกราดใส่เรือสินค้าไม่หยุดชลเดินไปทางเดินเซไปมาเหมือนโลกหมุนผะอืดผะอมพร้อมจะขยอกของเก่าออกมาให้ได้



"เต้  เชี้ยเต้อยู่ไหน " ชลตะโกนหาเพื่อนที่อยู่ในห้องเครื่องไปทางท้ายเรือ เหลือรึเปล่าไม่รู้ชนแรงในระดับหนึ่งเลยเสียงตะโกนยังไม่เงียบไปแต่เสียงปืนเงียบไปแล้ว ภาวนาให้พวกโจรสลัดล่าถอยไปแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลทันทีที่โผว่ไปห้องเครื่องทุกคนในห้องถูกจับมัดรวมกันไว้ชลหันไปมองรอบๆห้องไม่เจอผู้บุกรุก



"ไอ้ชลมึงยังอยู่อีกเหรอว่ะ หนีไปก่อนที่มันจะจับมึงอีกคน"ทันทีที่ชลเอาผ้าคลุมหัวคล้ายๆถุงผ้าใส่อะไรสักอย่างออกจากหัวไอ้เต้แล้วดึงเทบปิดปากมันออกมันก็โวยวายบอกให้ชลหนีไปทันที



"ไอ้เต้ ให้กูทิ้งมึง ทิ้งทุกคนเนี่ยนะมึงเอาอะไรคิด จะรอดก็รอดก็รอดไปด้วยกัน"ชลรีบแก้มัดทุกคนก่อนจะชะงักผมเอาผ้าคลุมหัวไอ้เต้ไว้เหมือนเดิมแล้วรีบเข้าไปหาที่หลบ



"บอกไม่ให้มาทำไมเอ็งต้องแอบตามมา มันอันตรายไม่รู้รึไง"เสียงเปิดประตูและเสียงคนคุยกันดังขึ้นและที่สำคัญเป็นโจรสลัดคนไทยพูดไทยชัดถ้อยชัดคำ



"ห่วง กลัว อ้ายแหละไม่รู้เหรอไง" เสียงหวานหูพูดขึ้นทำให้ชลอยากเห็นหน้าคนพูดจับใจ



"ทำเป็นพูดดีไป เอ็งก็เป็นซะแบบนี้แหละ มันไม่ใช่เรื่องสนุกนะที่ทำ"



"รู้ เห็น อ้ายฆ่าเขาแล้วที่จับมัดอยู่เนี้ย เรียกค่าไถ่ได้เงินเมื่อไหร่อ้ายก็ฆ่าเขาอีก"



"เออ  เอ็งก็รู้ดีอยู่แล้วเอ็งจะพูดอีกทำไม"คนเป็นพี่พูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว



"ปล่อยพวกเขาไปเท่าที่ได้มากพอแล้วอ้าย"



"ปล่อยทำไมจะฆ่าให้เป็นผีเฝ้าทะเลให้หมดทุกคนนี่แหละ แล้วไม่ต้องค้านอะไร พูดอะไรไม่เข้าหูข้าข้าจะเป่าหัวพวกนี้ให้ดับต่อหน้าเอ็งให้ดู"อาทิยย์พูดคำไหนคำนั้นตลอดจนสายฟ้าต้องเงียบเสียงลง



"ตี๋พวกญาติมันติดต่อกลับมารึยัง"ทิตย์หันไปถามลูกน้องคนสนิท



"ยังเลยเฮีย ผมว่าฆ่าพวกมันทิ้งเถอะใช้เวลานานแล้วด้วยพวกคนที่รอสินค้ามันจะแอ๊ะใจสงสัยว่าทำไมของมาส่งช้ากว่ากำหนด"ตี๋พูดขึ้นแล้วเตรียมปีนพร้อมจะกระหน้ำยิงคนที่นั่งสั่นพูดอู้อี้บางคนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น


ชลยืนนิ่งใช้ความคิดบางอย่างก่อนจะแอบมองผู้บุกรุกทีละคนก็ต้องสดุดกับชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ในวงล้อมแต่ใบหน้าถูกบดบังด้วยผ้าคลุมหน้าสีฟ้ามีสัญญลักษณ์รูปหัวใจสีแดงเล็กๆครึ่งดวงมีกระดูกสีดำพาดทับเป็นกากะบาดบ่งบอกได้ชัดเจนว่าบุคคลดังมีความสำคัญกับโจรสลัดแน่นอนเพราะทุกคนมีสัญลักษณ์เหมือนกันหมดยกเว้นชายร่างเล็กในวงล้อมและเริ่มแน่ใจเมื่อได้ยินคำสั่งต่อมา



"เอาทุกคนที่มีชีวิตอยู่ขึ้นเกาะพร้อมกับเรือลำนี้" สายฟ้าพูดเสียงเรียบอาทิตย์หันมามองหน้าสายฟ้าแล้วขมวดคิ้วลูกน้องลดปืนตามคำสั่ง





"ไอ้ฟ้า เอ็งพูดอะไรรู้ตัวรึเปล่า เอ็งจะเอามันไปตายบนเกาะ ฆ่าพวกมันที่นี่ซะ จัดการเลย!!" คำสั่งต่อมาลูกน้องยกอาวุธขึ้นพร้อมยิงใส่เป่าหมาย



"ลดปืนลง!!!   ถ้ายังยืนยันจะฆ่าพวกเขาฆ่าฉันก่อนเลย เอาซิยิงเลย" สายฟ้าพูดขัดอาทิตย์เดินมาหยุดตรงหน้าตัวประกัน ลูกน้องทุกคนลดปืนลงทันที



"ไอ้ฟ้า!! เอ็งนี่มัน.... ตามใจเอ็งอยากทำอะไรก็ทำ ยืนเซ่ออยู่ทำไมว่ะ เดินเรือซิ  หัวใจพวกเอ็งสั่งให้ทำร่างกายบาปๆต้องทำตาม"อาทิตย์ประชดสายฟ้าใบหน้าบึ้งตึงสายฟ้าหันไปมองคนที่เขาปกป้องแล้วยิ้มออกก่อนจะวิ่งตามไปง้อบุคคลที่กระแทกส้นเท้าไปก่อนหน้า



ชลลอบถอนหายใจ มีวิธีอยู่ในใจแต่เสี่ยงดีแล้วที่ไม่ได้ใช้มันเพราะ `หัวใจ โจรสลัดแท้ๆที่ยื้อชีวิตเพื่อนพ้องของชลไว้ได้ ทั้งที่ชลคิดว่าโจรสลัดต้องโหดร้ายทุกคน ฆ่าได้คือฆ่า ปล้นเอาของได้หมด โหด แต่มาวันนี้โจรสลัดที่ชลเจอมีแกะดำอยู่หนึ่งตัวแถมยังเป็นเกะดำที่เป็นถึง 'หัวใจ ของโจรใจบาปพวกนั้นอีกด้วย....





เดินเรือจากจุดที่ถูกปล้นเข้าเขตน่านน้ำไทยกองหินกลางทะเลเวิ้งว้างในอ้าวไทย สภาพส่วนใหญ่เป็นหินล้วนๆมีหน้าผาสูงมีต้นไม้ปกคลุมยิ่งเรือเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้หน้าผาเท่าไหร่ก็เหมือนมีแรงดูดคล้ายๆกำลังจะตกจากที่สูงทำให้เรือโคลงเครงเพราะท้องเรือครูดกับหินให้ความรู้สึกเหมือนเดินเรือลงเป็นขั้นบันไดยังไงอย่างนั้น

ชลรีบหาที่ยึดเกาะหรี่ตามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเบิ่งตากว้างช่องแคบๆที่มีทางเข้าเล็กมากพอให้เรือเคลื่อนตัวเข้าไปถ้ากัปตันเรือไม่มีความชำนาญชนพังยับแน่เพราะแรงขับเคลื่อนเร็วมากอาจจะเพราะมันเป็นทางลงของน้ำพอหลุดเข้าไปได้เท่านั้นแหละ ชลต้องอ้าปากค้างด้วยตะลึงอีกครั้ง เรือนับร้อยเรียงกันเป็นตับเรือถูกแปรสภาพเป็นของโจรสลัดโดยสมบูรณ์ธงสัญญาลักษณ์รูปแปลกๆไม่รู้ว่าคืออะไรที่ทุกคนใช้คาดไว้หน้าผากต่างจาก`หัวใจโจรสลัด ถ้าไม่ได้ยินที่พวกนั้นพูดยืนยันผมจะคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่หัวใจโจรสลัดจริงๆ





"รายงานนายใหญ่อีกเพราะเอ็งคนเดียวเลยไอ้ฟ้าทำเรื่องปวดหัวให้ข้าไม่เว้นแต่ละวัน"อาทิตย์เดินกลับมาที่ห้องเครื่องอีกครั้งตามด้วยร่างเล็กที่เกาะแขนอยู่ไม่ห่าง



"ให้ฟ้าไปพูดให้เอาป่ะ นายคงไม่ลงโทษอะไรฟ้าหรอกอย่างมากแค่โดนบ่นหูชา"



"หยุดเลย เดี๋ยวก็ทะเลาะกับว่าทีหัวใจฐานทัพหลักอีก"อาทิตย์พูดแล้วกุมขมับ อื่อฮื่อขนาดโจรยังมีสี่เหล่าทัพเลยหรือทำกันเป็นองค์การใหญ่เลยล๊ะมั่งนี่ชลคิดอย่างสงสัย



"ก็แค่ว่าที่"อาทิตย์ส่ายหน้าจับหัวคนตัวเล็กโยกไปมา



"เอาพวกนี้ไปขังไปไอ้เสือ รวมกันไว้แต่ไม่ต้องแก้มัดอะไรสักอย่างรอข้าก่อน ข้าจะรับคำสั่งจากนายใหญ่ว่าจะจัดการกับพวกมันยังไงต่อไป"ชลแอบมองอยู่ตลอดจนพวกมันค่อยๆพาเพื่อนชลออกไปจนหมดชลจะตามออกไปก็ไม่ได้เพราะโจรสลัดทิ้ง `หัวใจ เอาไว้ที่นี่





ร่างเล็กนั้นมองรอบๆห้องเครื่องอย่างสำรวจแล้วหันหลังจะออกจากห้องชลเดินเข้าประชิดตัวแล้วจับมือร่างเล็กไคว้หลังไว้ข้างนึ่งส่วนอีกข้างยกขึ้นปิดปากร่างเล็กแน่น

"แอ แอเอ็นอัย ออยอาน อื้อ อ "ผมซุกหน้ากับคอขาวสูดความหอมเต็มปอด รู้สึกว่าต่อมหื่นจะทำงาน

"อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากตาย"ชลพูดเสียงเรียบส่งผลให้ร่างเล็กหยุดดิ้นทันที

"พาฉันไปที่ห้องของนายไปทางไหนก็ได้แต่ต้องปลอดภัยกับตัวฉัน" ร่างเล็กใช้มือข้างที่ว่างแงะมือที่ปิดปากชลออก



" อาอืออายออกอ่อน (ปล่อยมือออกก่อน)"ชลลดมือไปล็อคที่คอแทน



"แกเป็นใคร ทำไมแกไม่โดนจับ"

"นายไม่มีสิทธิถามพาฉันไปที่ปลอดภัยไม่งั้นก็ตายเฝ้าเรือเลือกเอา" ร่างเล็กทำท่าฮึดฮัดก่อนจะพาเดินไปข้างหน้าไปทางลัดที่คิดว่าปลอดภัย ลัดเลาะไปตามป่าและเข้าไปยังที่พักของร่างเล็กแต่เข้าทางด้านหลังรอจนแน่ใจว่าการ์ดรักษาความปลอดภัยออกไปพักร่างเล็กดึงมือชลเข้าไปในห้องพักจนได้ แอ๊ะตกลงโดนบังคับหรือเต็มใจ (?)



"เอาละ อธิบายมา นายเป็นใคร มีหน้าที่อะไรในเรือนั้น ทำไมไม่ถูกจับ แล้วทำแบบนี้ต้องการอะไร" ร่างเล็กหยุดตรงหน้าชลแล้วเท้าสะเอวถามเสียงเข้ม ชลอดหัวเราะหึหึไม่ได้



"ฉันชื่อสายชล  เป็นนายช่างกลเรือ ที่ไม่ถูกจับเพราะเอาเวลาทำงานไปงีบได้ยินเสียงปืนจึงออกมาดูแล้วก็ซ่อนตัวใกล้ๆเพื่อนๆที่ถูกจับมัดที่ทำแบบนี้เพราะอยากช่วยเพื่อน มีอะไรอยากถามอีกไหม หัวใจโจรสลัด" ชลเดินไปนั่งบนเตียงขย่มเบาๆนุ่มดีจริงๆ



"นายรู้ว่าฉันเป็นหัวใจ?"  ชลพยักหน้าก่อนจะกวักมือเรียกร่างเล็กเข้ามาหา



"รู้  มานี่มีอะไรจะถาม" สายตามองมาอย่างไม่ไว้ใจ ช่วยมาขนาดนี้แล้วยังจะมาระแวงอีก ชลถอนหายใจ



"อะไร" ยืนเฉยชลจึงลุกขึ้นไปดึงร่างเล็กมานั่งลงข้างๆ (ปีนเกลียว?)



"ชื่ออะไร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วที่นี่ที่ไหน จะช่วยเพื่อนฉันออกมาได้ไหม สี่เหล่าทัพเป็นใคร และสุดท้ายทำไมต้องมีหัวใจโจรสลัด" ถามครั้งเดียวคุมยิ่งกว่าคุมร่างเล็กขมวดคิ้วชลรำคาญผ้าคลุมหน้าจึงจะปลดออกร่างเล็กดึงมือเขาเอาไว้แล้วเบี่ยงตัวหลบ



"อย่า  เอาออกไม่ได้"



"ทำไม" ก็ไม่เข้าใจจริงๆนี่



"ถ้าไม่ใช่สามี คนระดับเดียวกันหรือสูงกว่าจะดูไม่ได้"


"สามี นายเป็นผู้ชายไม่ใช่รึไงจะอยากมีผัวไปทำไม"ร่างเล็กใช้สายตามองชลอย่างไม่พอใจ พูดผิดซะเมื่อไหร่


"ก็มันเป็นกฎ คนที่เป็นหัวใจต้องทำตามอย่างเคร่งครัด หัวใจของแต่ละเหล่าก็เป็นผู้ชายทั้งนั้นแหละ เพราะผู้ชายย่อมแข็งแกร่งมากกว่าผู้หญิงการที่ให้ผู้หญิงมาอยู่ด้วยคือการแหกกฎ นายไม่ใช่คนที่นี่ไม่รู้หรอก"


"นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ"ชลใช้นิ้วไล่ตามโครงหน้าสายฟ้ามันอดประหม่าจะเบี่ยงหน้าหนีก็มีมือแข็งแรงโอบรอบเอวเอาไว้แน่นหนา




"ชื่อสายฟ้า  มาอยู่กับพี่เพราะพ่อแม่เสียแล้ว ที่นี่คือเกาะสีฟ้า เรื่องเพื่อนของนายฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้ไหมขึ้นอยู่กับนาย ส่วนสี่เหล่าทัพก็เหมือนฐานทัพไทยแหละแบ่งกันปกครอง เหนือ ใต้ ออก ตกสี่ทัพ ฐานหลักคือที่นี่นายปกครองอยู่ แล้วเรื่องหัวใจโจรสลัดก็เหมือนปลุกความหวัง ให้มีกำลัง ให้มีแรงใจ และทุกคนหวังจะครอบครองหัวโจรสลัดทั้งนั้นแหละ เหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญที่ทุกเหล่าขาดไม่ได้" ชลอยากเห็นหน้าสายฟ้าจริงๆเห็นแค่ลูกตามันน่าหงุดหงิดยังไงไม่รู้ ยังไม่ได้พูดอะไรต่อเสียงเคาะประตูหนักๆดังขัดขึ้นซะก่อนร่างเล็กเบิ่งตากว้างผุดลุกขึ้นเดินวนไปมา




"ไอ้ฟ้ามึงคุยกับใคร เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้!!" เสียงอาทิตย์ดังขึ้นหน้าประตูสายฟ้าก็ล้นลานดึงร่างสูงที่นั่งบนเตียงของสายฟ้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรไปหาที่ซ่อน




"ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าก่อน เร็วซี" ร่างเล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ที่ชลยังทำเฉย จากเสียงเคาะก็กลายเป็นทุบแรงขึ้นร่างเล็กก็ยิ่งกระวนกระวายใจ ผมถอนหายใจก่อนเดินตามแรงฉุดไปยังตู้เสื้อผ้า



ตกลงกูเป็นชู้ที่ผัวมันมาแล้วต้องเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้ารึเปล่า(?) 




แล้ว




ทำไม




ไม่โวยวาย



กลับช่วยเขาหาที่ซ่อนซะงั้น




หมายความว่า (?)!!!








TBC.

[Min*Jee]

อ่านตอนแรกยังงๆ  ต้องอ่านทวนอีกทีถึงเข้าใจ
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีคะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^





ตอนที่ 2
         
             หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด] ทิศเหนือ




"ทำไมเอ็งเปิดประตูให้ข้าช้าว่ะ ไอ้เชี้ยตัวไหนอยู่ห้องกับเอ็งไอ้ฟ้า ข้าจะเอาลูกปีนกรอกปากมัน"ทันทีที่เปิดประตูออกพี่ทิตย์ก็ถลาเข้ามาจับตัวฟ้าแน่นสายตากวาดไปรอบห้องเพื่อคนบุกรุก


"ฟ้าเข้าห้องน้ำอยู่แล้ว มีใครที่ไหน ไม่เห็นจะมีสักคน หูหาเรื่อง"


"ข้าได้ยินเต็มสองรูหู ข้าไม่ได้หูฝาด มันต้องมีใครสักคนแอบอยู่ในห้องเอ็ง"พี่อาทิตย์เดินหาวนไปทั่ว ฟ้าเดินตามแล้วดึงแขนพี่ทิตย์ไว้


"ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก การ์ดก็คุมอยู่รอบด้านจะมีคนลักลอบเข้ามาได้ยังไงอ้าย"


"ออกมาข้ารู้เอ็งอยู่ในนี้ ลูกผู้ชายกล้าบุกเข้ามาก็กล้ายอมรับซิว่ะ"พีทิตย์ยังคงค้นหาทั่วห้อง


"บอกว่าไม่มีทำไมอ้ายไม่เชื่อฟ้าบ้าง"


"ข้ายืนหน้าห้องเอ็งได้สักพักแล้ว ข้าได้ยินเสียงเอ็งกับมันคุยกัน เอ็งรู้เห็นเป็นใจให้มันเข้ามาใช่ไหม ปกป้องมันเข้าไป ข้าหาเจอเมื่อไหร่ มันได้ตายคาตีนข้า"พี่ชายเดินหรี่เข้าไปยังตู้เสื้อผ้าฟ้ารีบไปฉุดพี่ชายไว้ไม่ให้เปิด


"อ้าย!! "ยังไม่ทันที่พี่ทิตย์จะเปิดประตูตู้เสื้อผ้าก็เปิดออกซะก่อน ชลทำหน้าไม่สบอารมณ์

"เอ็งไม่ใช่คนในเหล่าเอ็งเป็นใครว่ะ เข้ามาห้องน้องข้าได้ยังไง"พี่ทิตย์แทบกระโจนใส่ร่างสูงที่ยืนมองสายฟ้าสลับกับอาทิตย์ดีที่สายฟ้าดึงอาทิตย์ไว้ทันชลถอนหายใจ

"เป็นคนของเรือที่โดนปล้นส่วนเรื่องเข้ามาได้ยังไง..ก็ไม่รู้ซิเดินตามเมียมา"ร่างเล็กเหลือบมองผมขมวดคิ้วงง

"ใครเมียเอ็ง คงไม่ใช่น้องข้าหรอกนะ"ชลยิ้มมุมปากแล้วตอบชัดถ้อยชัดคำ


"ก็ใช่ไง ฟ้าเป็นเมียฉัน ได้กันตอนอยู่บนเรือแถมมาต่อกันที่เตียงก่อนหน้านายจะแอบฟังแป๊บนึ่ง"ร่างเล็กเบิ่งตากว้าง เหมือนตะลึงดูเหมือนพี่ชายจะช็อคยิ่งกว่ากระโจนเข้าหาชลแทบทันทีชลชลตั้งรับไม่ทันโดนไปสองหมัดเต็มๆตอนหมัดที่สามจะลอยมาชลใช้ฝ่ามือข้างนึ่งกำหมัดของคู่ต่อสู้แล้วใช้มืออีกข้างจับข้อมืออีกฝ่ายในลักษณะหงายฝ่ามือแล้วอาศัยความไวกว่าดึงข้อมืออีกไคว้หลังมือที่ว่างก็ล็อคข้อมืออีกข้างของคู่ต่อสู้แล้วพลิกตัวใช้เข่ากดที่หลังอีกฝ่ายไม่ให้ขยับ


"โอ้ย ยย" ชลแกล้งกดเข่าเน้นไปที่กระดูกไขสันหลังทำเอาคนสะกดกลั้นเสียงต้องร้องโอดคราญ ร่างเล็กถลาเข้ามาจะทำร้ายชลชลใช้มือเดียวในการจับข้อมือคนเป็นพี่แล้วใช้มืออีกข้างรับหมัดร่างเล็กแล้วดึงเข้ามาหาตัวแล้วพลิกข้อมือเล็กน้อยแล้วใช้แขนล็อคให้ร่างเล็กเข้ามาประทะกับอกกว้างก่อนจะซุกหน้าที่คอขาว

"คิดจะทำร้ายผัวเหรอไง เร็วไปหน่อยนะ ส่วนนายถ้าไม่อยากตายยกน้องนายให้เป็นเมียฉันซะ" ชลไม่รู้ที่มีประวัติความเป็นมายังไงแต่การที่เอาคนที่มีความสำคัญมาไว้กับตัวถือว่าดียังไงก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรผมโอกาสจะได้ช่วยเพื่อนก็มีสูงตามไปด้วย


"ปล่อยพี่ฉันนะ นายทำร้ายพี่ฉันทำไม เรื่องนี้ไม่ใช่จะตัดสินกันได้ง่ายๆนะ ที่นี่มีกฎถ้านายอยากได้หัวใจโจรสลัดไม่ว่าเหล่าทัพไหนนายก็ต้องผ่านการทดสอบ"


"ยุ่งยากชะมัด เอางี้นายปล่อยเพื่อนพ้องที่นายจับตัวมาของฉันไปไว้บนฝั่งที่ปลอดภัยถ้าไม่ทำฉันจะฆ่าน้องนายซะ"


"ถึงเอ็งกับเพื่อนเอ็งออกจากที่นี่ไปได้ เอ็งก็ไม่รอดอยู่ดีนายจะสั่งเก็บยกครัวพ่อแม่พี่น้องเอ็ง เพื่อนเอ็งก็จะเดือดร้อนเพราะการกระทำของพวกเอ็ง ข้าเตือนไว้ด้วยความหวังดี ถ้าอยากไปจากที่นี่ข้าจะไปส่ง" ไม่มีสัจจะในหมู่โจร ชลคิดก่อนจะถอนหายใจแล้วปล่อยร่างสูงของคนเป็นพี่ส่วนคนเป็นน้องชลกักไว้ในอ้อมแขนจูบขมับซ้ำๆ หอมชะมัด


"ไอ้บ้าปล่อยฉัน ตัวก็เหม็นสาบ ทุเรศว่ะ"คนตัวเล็กดิ้นรนหาทางออกจากอ้อมแขน ร่างสูงของคนเป็นถลาจะมาช่วยน้องผมใช้สายตาข่มและมือที่จี่จุดตายของร่างเล็กร่างสูงชะงักกึก


"เอ็งต้องการอะไร"ทิตย์ถามเสียงเรียบชลคิดว่าเมื่อออกก็ตายอยู่ที่นี่ก็อาจจะรอดก็ได้


"หัวใจโจรสลัด....ทิศเหนือ!!" เมื่อคิดตามก็จะรู้ว่าคนที่อยู่อ้อมแขนอยู่เหล่าทัพทิศไหน


"เอ็งจะเอาน้องข้าไปทำไม มันเป็นผู้ชายเอ็งก็ไม่น่าจะใช่ประเภทรักร่วมเพศหรอกมั่ง" อาทิตย์พูดเสียเครียด

"ก็ไม่ใช่หรอก แต่หัวอกเดียวกันน่าจะเข้าใจนะออกเรือนานจนลืมไปแล้วว่าโลกนี้มีผู้หญิงด้วยเหรอ อยู่บนเรือเจอแต่ผู้ชายร่างกายกำยำ มาเจออะไรแบบนี้ก็ต้องชอบเป็นธรรมดา ตัวเล็ก สเป็คเลยนะ"


"ฉันไม่ชอบ หน้าตามอมแมม มีหนวด ผมก็รุงรัง ตัวก็เหม็นสาบ เสื้อผ้าซกมก มอซอ ใครจะไปเอามาทำผัวลง" ปากคอเราะร้ายไม่เบา แต่มันก็จริง ไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่าไหร่ พาวกโจรสลัดบางคนหน้าตาเกลี้ยงเกลามากกว่าเขาอีก


"ที่ช่วยไม่ใช่เพราะชอบหรอกรึไง"


"บ้าเหรอ สงสาร สมเพช ไม่รู้จะใช้คำไหนดีเหมือนกัน อ๊ะ นายมากัดคอฉันทำไม ไอ้โรคจิต" หมั่นใส้


"พูดมาก เก็บปากไว้ครางดีกว่าไหม"


"สมแล้วที่ฉันว่านายโรคจิต ไม่น่าช่วยนายเลย คนทุเรศ"ชลอดขำไม่ได้ สายไปแล้วสายฟ้า



"ตกลงนายจะเอาไง "ชลหันไปถามร่างสูงของอีกคน


"เอ็งต้องผ่านการทดสอบจากนายใหญ่ก่อนแล้วก็มาผ่านการทดสอบจากข้าถ้าผ่านเอ็งก็จะได้น้องข้าไปแต่ถ้าไม่ผ่านเอ็งก็ต้องตายเป็นผีเฝ้าทะเลรายต่อไป"


"เล่นถึงตายเลยเหรอ แล้วนี่ตายไปเยอะไหม"ชลยืนคุยแล้วเมื่อยจึงนั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงร่างเล็กมานั่งทับบนตัก คุยเหมือนเป็นเพื่อนมากกว่าศัตรูไปแล้ว


"ก็เป็นร้อยแล้วมั่ง ไม่เคยนับ" ทิตย์นั่งลงบนเก้าอี้สายตาทอดมองน้องชายอย่างห่วงใย


"แข่งกันเองเหรอ"

"เปล่า นายจะหาคนให้ก็อย่างว่าแหละแพ้ทุกคนแล้วคนที่ฆ่าก็เป็นหัวหน้าเหล่าทัพของคนที่อยากได้หัวใจของเหล่าทัพนั้นๆ อย่างเช่นถ้านายแพ้ ฉันก็จะฆ่านายด้วยมือฉันเองยังไงล่ะ"

"แล้วถ้าบังเอิญฉันชนะ ฉันจะได้อะไรอีกไหม นอกจากหัวใจโจรสลัด"ชลถามเสียงเรียบสบตาคนเป็นพี่คนในอ้อมแขนนิ่ง


"หัวหน้าเหล่าทัพทิศเหนือ เงิน อำนาจ บารมี คนในการปกครอง เรือ อีกมากจำไม่หมดแต่หลักๆก็เท่านี้" ชลพยักหน้าเข้าใจ


"โคนนาย"

"ใช่ สี่เหล่าทัพเหมือนกันหมด หัวใจโจรสลัดคนที่ให้ความคุมครองสูงสุดคือหัวหน้าเหล่าทัพที่นายใหญ่เลือกขึ้นมารับหน้าที่ ผู้ปกครอง คุมครอง ปกป้อง จนกว่าจะมีคนโคนล้มและขึ้นเป็นหัวหน้าเหล่าทัพแทน"


"ถ้าฉันโคนนายได้จริงต้องฆ่าทิ้งรึเปล่า"


"อย่ามั่นใจให้มาก คนมีฝีมือเขาไม่พากันอวดหรอก เห๊อะ ถ้าชนะจริงคนแพ้ก็เหมือนลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคายก็รอด ใจของคนในทัพก็สำคัญนะถ้าไม่ได้ความไว้วางใจจากลูกน้องนายนายก็เหมือนคนแพ้"


"คุยกันแบบธรรมดาก็เป็นนึกว่าจะโหดกว่านี้"


"ปล่อยน้องข้าซิข้าเล่นบทโหดให้เอ็งดู" ชลยิ้มก้มมองคนในอ้อมแขน


"เล่นให้ดูหรือเล่นให้ตายกันแน่ โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆซะด้วยซี่ คงปล่อยไปไม่ได้หรอก"


"เอ็งมากกว่าจะเอายังไง ข้ามีวิธีฆ่าเอ็งง่ายๆด้วยนะ ขี้เกียจดูชงดูเชิงอะไรทั้งนั้น เบื่อเล่นแบบเด็กๆแล้ว"ทิตย์พูดเสียงจริงจังชลถอนหายใจก้มกดริมฝีปากกับขมับเล็กนิ่ง


"ไอ้บ้า โรคจิต"ชลยิ้มขำก่อนลุกขึ้นปล่อยร่างเล็กเป็นอิสละชัยเข้ามาดึงร่างน้องชายไปหลบข้างตนทันที


"สี่เหล่าทัพมีใครบ้าง หัวใจของแต่ละเหล่าทัพชื่ออะไร บอกฉันหน่อย"ชลนั่งบนเตียงเหมือนเดิมสายตาสบกับคนที่หลบอยู่หลังพี่ชายคงไม่เข้าใจละมั่งที่เขาปล่อยง่ายๆ


"ทำไมข้าต้องบอกเอ็ง"


"บอกคนที่จะตายให้เอาบุญไม่ได้หรือ"ทิตย์ยิ้มเหยียด


"ทีอย่างนี้กลัวตายรึไงเอ็ง เอาเถอะข้าจะบอกเอ็งก็ได้ ทิศเหนือคือข้า อาทิตย์ หัวใจคือสายฟ้า ทิศใต้พี่ภูผา หัวใจคือลมหวน ทิศตะวันออกป่าไม้ หัวใจคือเปลวเพลิง ทิศตะวันตกพี่ทิวสน หัวใจคือผืนดิน" ชลพยักหน้า


"ใครโหดสุด"


"ไม่มีอะไรจะถามแล้วรึไงเอ็ง ยื้อไปก็เท่านั้นแหละเดี๋ยวเอ็งก็ต้องตาย"ชลพยักหน้าเหมือนคุยกันเรื่องทั่วไป


"งั้นไว้ถามวันหลัง ฉันอยากโคนนายถ้าแน่จริงมาประลองกับฉัน"


"เอ็งต้องตายวันนี้แล้ว จะไม่มีการประลองอะไรทั้งนั้น หึ บุกรุกเข้ามา แถมยังจับน้องข้าไว้เป็นตัวประกัน โทษเอ็งตายสถานเดียว"ทิตย์ยกปีนขึ้นแต่ร่างเล็กดึงมือพี่ชายไว้ก่อน


"อย่ายิง"


"ทำไม เอ็งจะปกป้องมันทำไมวะ หรือเอ็งชอบมันไอ้น้ำ โดนมันกอดมันหอมเข้าหน่อยใจเอ็งก็อ่อนให้ศัตรูรึไง"ทิตย์กระชากเสียงถามฟ้าถอนหายใจ


"ไว้ฆ่ามันให้ตายรวมกับคนอื่นๆที่จับมาด้วยไม่ดีกว่ารึไงเล่าอ้าย อีกอย่างนี่มันห้องน้องนะ เกิดมันตายขึ้นมาจริงน้องจะอยู่ที่นี่ได้ไง"ทิตย์ชะงักพยักหน้าก่อนจะเดินจะท่าทีชล


"มาจับซิ มีสัจจะพอ"ทิตย์กัดฟันกรอดเดินเช้าจับมือไคว้หลัง


"ปากเก่งได้อีกไม่นานหรอกเอ็ง พรุ่งนี้ มะรืนเดี๋ยวเอ็งก็ตาย รับคำสั่งจากนายว่าแล้วด้วย หึหึ"


"นายสั่งเก็บงั้นเหรออ้าย"สายฟ้าพูดเสียงแผ่วมองสบตาชลนิ่ง


"ใช่ แต่นายให้รายงานชื่อของผู้ที่จับมาที่นี่ทุกคน ไม่รู้ทำไม แต่เว้นไอ้นี่ไว้สักคนคงไม่เป็นไรหรอก"ชลโดนอาทิตย์พาไปยังห้องขังที่ไกลออกไปอยู่ในป่ามียามรักษาความปลอดภัยแน่นหนาปกป้องการหลบหนี ฟ้านั่งลงบนเตียงครุ่นคิดไม่อยากให้มีคนตายเลยจริงๆแต่จะช่วยพวกนั้นได้ไง ฟ้ายังคิดไม่ออก

 
ก๊อกๆๆๆๆ


"ใคร"


"ลมหวน" ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูห้องให้ร่างเล็กความสูงพอๆกันมีผ้าคลุมสีฟ้าและสัญลักษณ์เดียวกันคือหัวใจดางเล็กๆแต่ต่างกันที่สายฟ้าเป็นรูปหัวใจครึ่งดวงของลมหวนเป็นรูปหัวใจเต็มดวงกระดูกสีดำพาดทับเช่นเดียวกัน พี่ลมหวนเป็นเหมือนพี่คนที่สองของสายฟ้า ให้คำแนะนำ ปรึกษา มีอายุมากกว่าสายฟ้า 4ปี


"เข้ามาก่อนซิพี่ลม"ลมหวนเดินตามสายฟ้าเข้ามาด้านในห้อง


"ได้ข่าวว่าแอบตามพี่ชัยออกปล้นเรือสินค้าหรือ"สายตาถูกล้อมด้วยขนตายาวงอนหน้ามองขนาดมีผ้าคลุมยังดูดีมากถ้าปลดผ้าออกพี่ลมหวนสวยมากจริงๆ ฟ้าเห็นตอนคัดเลือกหัวใจของเหล่าทัพทิศใต้พอได้รับตำแหน่งก็ไม่มีใครได้เห็นอีกยกเว้นนายและพี่ภูภา หญิงบางคนยังอายมองสายฟ้าด้วยสายตาตำหนิ


"ฟ้าห่วงพี่ทิตย์"สายฟ้าพูดเสียงอ่อย


"พี่ก็ห่วงพี่ภูภาเหมือนกันแต่ให้ทำอย่างไรได้ เราเป็นแนวหลังจะให้ออกไปเป็นภาระเพิ่มขึ้นนะหรือ ไม่เอาละนะสายฟ้าอย่าให้มีครั้งต่อไป"พี่ลมหวนเป็นผู้ชายที่มีความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่ในขณะที่สายฟ้ายังมีความคิดเหมือนเด็ก สายฟ้าอายุน้อยที่สุดในหัวใจสี่เหล่าจะรวบรัดให้ให้โตวันนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ ยิ่งได้พี่ชายคอยให้ท้ายอยู่แบบนี้ไม่มีวันโตได้ ต้องหาคนมาคุมสายฟ้าให้อยู่สักคน ลมหวนคิด


"ฟ้าจะไม่ทำอีกแล้วพี่ลม พี่ลมช่วยฟ้าด้วยฟ้ามีเรื่องทุกข์ใจ"ลมหวนเลิกคิ้วแปลกใจ ร้อยวันพันปีน้องเล็กสุดจะมีเรื่องให้ทุกข์


"อะไรหรือ ที่ว่าทุกข์ใจ?"


"ก็แบบว่า จะว่ายังไงดีละ ฟ้าไม่รู้จะอธิบายยังไงดี"


"ฟ้าคิดยังไงก็พูดอย่างนั้นแหละ"พี่ลมดึงมือสายฟ้ามานั่งปลายเตียงด้วยกัน


"ฟ้าไม่อยากให้มีคนตายอีกแล้ว อ้ายกำลังจะฆ่าคนนายสั่งเก็บคนที่จับตัวเข้าฝั่งทั้งหมดฟ้าไม่รู้จะช่วยพวกนั้นยังไงดี"ลมหวยมองหน้าสายฟ้าแล้วครุ่นคิด


"มันเป็นเรื่องปกติ ฟ้าก็รู้ ไม่ต้องทำอะไรนายสั่งแล้วคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้"สายตาลอบสังเกตเห็นสายฟ้ากระวนกระวายใจพิกล


"แต่...."


"มีคนอยากช่วยอย่างนัเนหรือฟ้า"ลองเชิงดูสายฟ้าเหลือบตาขึ้นมองเขาแล้วพยักหน้า ลมหวนลอบยิ้ม


"ใครกัน มีอะไรดี ฟ้าถึงอยากช่วยเชลยนักหนา"


"ไม่มีอะไรดีสักอย่างพี่ลม สกปรก เหม็นสาบ โรคจิตด้วย"สายฟ้าพูดถึงชายคนดังกล่าวท่าทางกระเง้ากระงอน


"แล้วฟ้าจะอยากช่วยเขาไปทำไม ปล่อยให้ตายไปซะได้ก็ดีผู้ชายโรคจิตพรรณนั้น" สายฟ้ากัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้า


"ไม่ได้ เขาบอกว่า..เขาบอกพี่ชัยว่าเขาอยากได้หัวใจโจรสลัดทิศเหนือ รู้ไหมพี่ลมพอได้ยินแล้วหัวใจฟ้ามันเต้นแรงมาก ไม่มีใครมาขอฟ้าต่อหน้าอ้ายสักคน ฟ้าไม่อยากให้เขาตาย" ลมหวนหลุดขำ ที่ไม่มีใครกล้าขอเพราะหารู้ไม่ว่าพี่ชายหวงน้องชายออกปานนั้นชายใดเข้ามาเจอพี่ทิตย์เข้าให้ถอยลงทะเลทุกราย ทั้งที่มีคนมากมายอยากได้'หัวใจโจรสลัดทิศเหนือกันทั้งนั้น น้องเล็กคงถึงเวลาที่ต้องโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วซิผู้ชายที่โชคดีคนนั้น


"งั้นไปหาปฐวีกับอาทิตย์กันไหมช่วยกันคิดหลายๆคน ดีกว่ามานั่งคิดสองคนปวดหัวแย่"ฟ้าพยักหน้า ดีเหมือนกันถึงจะไม่ค่อยสนิทกับทั้งสองมากนักแต่ก็ไม่ได้โกรธเกลียดอะไรกันสายฟ้าคิด




"คิดจะช่วยเชลยก็ต้องขอพบนายแล้วคุยกับนายเองแล้วล่ะ"พอมาปรึกษาเปลวเพลิงกับผืนดินก็ได้คำตอบแบบนี้


"ใช่ ตัวก็บอกเหตุผลไป นายอาจไม่สั่งเก็บแถมยังให้มาช่วยงานที่ฐานอีกด้วย และต้องดูด้วยว่าทำงานอะไรเป็นบ้าง คนที่ตัวชอบทำงานอะไรล่ะ จะได้บอกนายให้หางานให้ทำซะเลย"ผืนดินพูดขึ้น ผืนดินอายุมากกว่าสายฟ้าแค่ปีเดียวเท่านั้น สัญลักษณ์เหมือนสายฟ้าทุกอย่างร่วมถึงหัวใจครึ่งดวงบนผ้าคาดหน้าผากนั้นด้วย


"เป็นนายช่างกลเรือ ไม่รู้ว่าทำเกี่ยวกับอะไรอ่ะ"สายฟ้าพูดแล้วเกาแก้มเขินๆเพราะเรื่องเรือสายฟ้าไม่รู้ หัวใจคนอื่นรู้หมด


"นายช่างกลเรือก็ต้องทำหน้าที่ดูแลรักษาระบบทุกอย่างในเรือให้ทำงานได้อย่างปกติ งานสำคัญทีเดียว"เปลวเพลิงพูดขึ้นตามองออกไปนอกหน้าต่าง เปลวเพลิงมีอายุมากว่าสายฟ้า3ปี สัญลักษณ์เป็นหัวใจเต็มดวงเหมือนพี่ลมหวน


"ก็เอามาเป็นข้ออ้างให้นายรับเขาเข้าทำงานซะก็ได้นี่ ถึงไม่ใช่กัปตันไม่ใช่ต้นหนแต่เขาก็ดูมีความสำคัญไม่น้อยเลยนะ"ผืนดินพูดแล้วเข้ามานั่งข้างๆสายฟ้า


"ไปกับฟ้านะทุกคน" สายฟ้ามองหน้าไล่จากลมหวน ผืนดินและหยุดตรง เปลวเพลิงเป็นคนสุดท้าย


"ได้" ลมหวนกับผืนดินตอบรับพร้อมกันแบบไม่ต้องคิด เปลวเพลิงหันมามองสบตาสายฟ้า


"เอาซิ" สายฟ้ายิ้มกว้าง 


นอกจากนายจะไม่มีอะไรดีสักอย่างแล้ว นายยังทำเรื่องพวกนี้ให้ยุ่งยากขึ้นไปอีก ถ้าช่วยนายได้ไม่ยอมรับผิดชอบหัวใจฉัน นายตายแน่


"สายชล"





TBC.


ปล.

มีการเปลี่ยนแปลงชื่อตัวละครค่ะ !!!   ทำความเข้าใจตรงกันนะค่ะจะได้ไม่งง ^^

[feather7074]

 

[เลิฟลี่]

สนุกค่ะ กำลังจะไปขอร้องนายใหญ่แล้ว

เรื่องนี้โหดมากๆเปิดมามีการปล้นและยิงกันเลย

[yuyie]

เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ

แต่สำนวนการเขียนยังขัดๆอยู่บ้าง เว้นวรรคแปลกๆ อ่านแล้วมันงงๆอ่ะค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[pim-lovemj]

  อ่านแล้วยังงงอยู่ค่ะ แต่จะพยายามอ่านให้เข้าใจนะ เพราะเราชอบแนวแบบพวกโจรสลัดอ่า

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^





ตอนที่  3


              หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ




 ลมหวน เปลวเพลิง ผืนดินและสายฟ้า เดินเข้าบ้านเรือนไทยหลังใหญ่อันเป็นที่ตั้งของฐานทัพหลังกินเนื้อที่มากถึง 1,000ตารางกิโลเมตรโดยรวมพื้นที่ที่นายเป็นถือครองที่ดินก็ตกประมาณเกือบ2,335.060ตารางกิโลเมตรเยอะพอๆกับสร้างจังหวัดหนึ่งจังหวัดได้เลยที่เดียวกรรมสิทธิครอบครองผูกขาดเป็นของนายใหญ่และพื้นที่นี้ไม่มีอยู่ในแผนที่ประเทศไทยแต่สถานที่ตั้งครอบคุมในประเทศเหมือนเป็นเมืองลับแล ถ้ามีใครหลงเข้ามาก็มีแต่ตายเท่านั้นยกเว้นบุคคลภายในภายใต้การปกครองของนาย286,744คน แบ่งเป็นประชากรทั่วไป ทำการเกษร  เลี้ยงสัตว์ และประเภทใช้แรงงานขุดเจาะน้ำมัน ก๊าส และการทหาร เรือสินค้าที่ปล้นมาจะมีอาหารเครื่องดื่ม ของอุปโภคบริโภค มันดิบและเครื่องมือที่ใช้ในรบ สร้างมูลค่าเป็นตัวเงินมหาศาลให้แก่นายใหญ่และหัวหน้าเหล่าทัพสี่เหล่า คนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนี้ไม่มีใครขัดสนของกินของใช้ที่ปล้นมายกเว้นน้ำมันดิบ เครืองมือที่ใช้ในการรบและเรือ ทรัพย์สินมีค้าที่ปล้นได้ก็เอาไปแบ่งกันเป็นที่พอใจแก่ทุกๆฝ่าย


การ์ดที่ประจำจุดหน้าเรือนไม้สักทองหลังใหญ่เข้าทำความเคารพหัวใจสี่เหล่าอย่างน้อบน้อมในทีก่อนจะทำการขออนุญาตตรวจร่างกายไม่ให้นำของมีคมหรืออาวุธร้ายแรงเข้าไปในฐานหลักเด็ดขาดป้องกันนายใหญ่จากอันตรายรอบด้าน ทหารนำน้ำใสสะอาดมาให้แก่หัวใจสี่เหล่า ทั้งสี่หยิบมาดื่ม มันคือยาพิษที่จะออกฤทธิ์อีก2 ซม. ซึ่งจะพอดีกับการที่นายใหญ่ให้เข้าพบแล้วออกมาดื่มยาถอนพิษหลังจากพบนายใหญ่เสร็จเหมือนเป็นการป้องกันอีกทางยาถอนพิษจะอยู่กับว่าที่หัวใจฐานหลักนั้นก็คือ ใต้ฝุ่น


"หัวใจสี่เหล่าทัพขอพบครับนาย"เสียงการ์ดรักษาความปลอดภัยดังอยู่หน้าประตูที่แกะสลักเป็นรูปAmphipod สัตว์น้ำที่ไม่มีกระดูกแต่กับมีก้ามที่แข็งแรงอาศัยอยู่ทะเลน้ำลึกที่ไม่มีใครสามารถพบเห็นมันได้ง่ายๆ สามารถแปรสภาพเป็นบ้านให้กับตัวอ่อนเช่นตัวกับคนบนเกาะที่จากไม่มีอะไรนายก็หยิบยื่นโอกาสให้สร้างทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมาในเวลา 10 ปีอันเป็นสัญลักษณ์หลักที่ใช้ในเกาะสีฟ้าแห่งนี้


คนที่เปิดประตูผวะออกมาแสดงสีหน้าไม่พอใจไม่ใช่ใครที่ไหนว่าที่ หัวใจฐานทัพหลักนั้นเอง


"จะมาทำไมตอนนี้ บ้าที่สุด" ร่างเล็กภายใต้อาภรณ์หลุดหลุ่ยแต่ผ้าคลุมหน้าสีขาวต่างจากสี่เหล่ากับสัญลักษณ์หัวใจเต็มดวงมีศรปักทับยังบัดบังใบหน้าหวานนั้นได้อย่างมิมิดมองกวาดสายตาไปยังร่าง5ร่าง หัวใจสี่เหล่ากับการ์ดรักษาความปลอดภัยที่ก้มหน้านิ่งอย่างลุแก่โทษก่อนจะกระแทกส้นเท้าผละไปอีกทางโดยมีทาสรับใช้ที่คอยอยู่หน้าประตูคอยตามให้การรับใช้อยู่ไม่ห่าง แต่ละคนทำหน้ากระอักกระอวนใจไม่ต่างกันเท่าไหร่



"เข้ามาเข้าในก่อนซิ นิสัยกับชื่อเข้ากันไม่หยอก หึหึ" ทุกคนเหลือบตามองนายใหญ่ที่นั่งอยู่โซฟาสีนำตาลเสื้อผ้าหลุดหลุ่ยไม่ต่างกันใบหน้าหล่อคร้ามคมผิวสีแทนกับขับให้นายใหญ่เป็นผู้ชายที่คมเข้มมากยิ่งขึ้น อายุเข้าเลขสี่แต่ถามให้ทายทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันสามสิบต้นๆ และไม่ใช่โจรสลัดจะมีท่าทีโหดเหี้ยมทั้งหนาดเครา ผมรุงรัง หรือมีแผลเป็นที่หน้าแต่อย่างใด นายคนที่นี่คนหนึ่งละที่ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มฆ่าคนหลายร้อยหลายพันมาแล้ว ร้ายกาจและอันตราย แต่ไม่มีใครกล้าจับกุม นายอยู่เหนือกฎหมายมานาน



"มีอะไรรึเปล่า มาพบพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้"หลังจากทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้วนายใหญ่ก็ออกปากถามเสียงทุ่ม


"นายครับคือฟ้าอยากขอชีวิตทุกคนที่รอดจากการปล้นเรือสินค้ารอบที่แล้วของเหล่าทัพทิศเหนือครับ"ฟ้าเปิดปากทันที ร้อนใจกลัวอาทิตย์จะทำร้ายทุกคนรวมถึงไอ้โรคจิตนั่นด้วย  นายเลิกคิ้วมองสายฟ้าอย่างต้องการคำอธิบายเพิ่ม


"อย่างนี้ครับนาย การที่คนเรามีรักแรกพบมันเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถเกิดขึ้นกับทุกคน ฟ้าเองก็กำลังตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งอยู่ครับ"ผืนป่าพูดขึ้นตาเป็นประกาย ลมหวนกระแอมเบาๆ


"ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นบุคลภายนอกแต่ประสบการณ์ในการทำงานบนเรือมีอยู่มาก อีกอย่างศิลปะป้องกันตัวก็ถือว่ามีเหนือกว่าบางคนในสี่เหล่าด้วยซ้ำ ปะลองกับพี่อาทิตย์ก่อนถูกจับตัวด้วยครับนาย นายจะรับเขาพิจารณาให้ทำงานภายใต้เหล่าทัพใดเหล่าทัพหนึ่งได้ไหมครับ" ลมหวนพูดเสียงเสียงนุ่มและใช้เหตุผลมาประกอบด้วย นายพยักหน้าแต่ก็ยังไม่ตอบรับ


"ปกตินายช่างกลเรือของเราก็มีไม่ถึงห้าสิบคนด้วยซ้ำยังขาดคนมีประสบการณ์ด้านนี้เราอยู่กับทะเลได้คนชำนาญมาช่วยอีกหลายๆคนก็เห็นจะเป็นการดีนะครับนาย ถ้าทำงานแล้วไม่ได้เรื่อง ทรยศ หักหลัง เราก็ฆ่าทิ้งทีหลังก็ยังไม่สาย จะบีบก็ตายจะคายก็รอด ยังไงก็ลูกไก่ในกำมืออยู่ดี" เปลวเพลิงพูดเสียงเรียบสายตานิ่งไม่มีใครรู้ว่าเปลวเพลิงคิดอะไรอยู่ยกเว้นนายที่ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน


"มีเหตุผล เอาท่า สมแล้วที่ได้รับเลือกเป็นหัวใจเหล่าทัพทิศตะวันออกแถมสามีก็ไม่ใช่ใครที่ไหนป่าไม้ เหมาะสมกันมาก" นายเอ่ยชมเปลวเพลิงก้มหน้าซ่อนสายตาที่เอาเอาชนะไว้มิด


"ขอบคุณครับนาย"


"ฉันจะไม่ฆ่าคนเหล่านั้นแต่ต้องบีบให้เขามาเป็นคนในเหล่าอย่างละคนสองคนคละกันไปอย่าให้พวกมันรวมตัวอยู่ทัพใดทัพหนึ่งป้องกันการหลบหนีและจับตามองทุกฝีก้าว ไปบอกให้อาทิตย์ทราบตามนี้ส่วนคนที่ฟ้าชอบวันหลังพาเข้ามาพบฉันด้วยอยากเห็นหน้าจริงๆ" สายฟ้าผมกว้างรับคำคนอื่นพลายโล่งใจไปด้วย ยกเว้น เปลวไฟที่ยิ้มสมใจบางอย่าง

พอลับร่างหัวใจสี่เหล่าทัพไปร่างสูงของคนเป็นนายก็ยิ้มอย่างมีเลห์นัย


'ลมหวนมีความคิดเป็นผู้ใหญ่คำพูดคำจามีหลักมีแหล่ง หลอกล่อด้วยคำพูด และหวังดีกับทุกคนจริงโดยเฉพาะน้องเล็กของสี่เหล่ามีภูผาสามีที่รักมั่นคงดูแลอยู่ไม่ห่าง รู้เกี่ยวกับยาทุกประเภท


'สายฟ้าอายุยังน้อยไร้เดียงสายังหาเรื่องให้พี่ชายอยู่ไม่ขาดแต่ก็สร้างสีสันให้เหล่าทัพเสมอพี่ชายให้ความคุมครองเสมอจิตใจเข็มแข็ง รู้เกี่ยวกับการใช้เข็มพิษ มีดสั้น ถนัดจู่โจมระยะประชิด


'ผืนดินอารมณ์ดีตรงไปตรงหน้า หนักแน่นมั่นคง ทิวสนให้ความคุมครองแต่ไม่ได้รักกัน เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก รู้เกี่ยวกับอาวุธทุกแขนง ถนัดจู่โจมได้ทั้งระยะประชิดและระยะไกล


'เปลวเพลิง เป็นบุคลสองบุคคลิก อารมณ์ร้ายเหมือนชื่อแต่บางเวลาก็เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง เดาความรู้สึกนึกคิดยาก อารมณ์จะร้ายเมื่ออยู่กับสามีคือป่าไม้ ถนัดใช้หัวสมองมากกว่ากำลัง แต่เรื่องหัวใจจะใช้กำลังอารมณ์เข้าใส่ แต่ที่รู้ๆมาป่าไม้รักสายฟ้า และที่เปลวเพลิงช่วยสายฟ้าก็คงหวังกำจัดมาร"หัวใจ ละสิ ความคิดเปลวเพลิงน่าสนใจ ถือว่าเป็นบุคคลอันตรายทีเดียว!!!




พอเดินออกมาจากห้องนายใหญ่ก็ไปยังทิศทางของห้องถอนพิษถัดไปไม่มากก็จะเป็นทางออกเห็นร่างสูงโปร่งยืนกอดอกรออยู่


"ออกไปให้หมด" คนคอยรับใช้ทยอยเดินออกจากห้องไป


"นั่งสิ" หัวใจสี่เหล่านั่งลงช้าๆ


"ฉันอยากปล่อยทั้งสี่คนตายๆไปจริงๆ" เสียงพูดบ่งบอกว่ายังขุ่นเคืองใจเรื่องที่โดนขัดจังหวะไม่หาย


"ขอโทษครับที่ขัดจังหวะ"ผืนป่าพูดยิ้มๆ ใต้ฝุ่นแบะปากตาเขียวปั๊ด


"มีอะไรจะถามถ้าตอบโดนใจฉันจะให้ยาถอนพิษถ้าตอบไม่ได้ฉันจะปล่อยให้ตายไปเลย เพื่อนก็เพื่อนเถอะนะ"ใต้ฝุ่นมองหน้าผืนป่าที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก


"ถามมาเถอะน่าฝุ่นพูดมากวางตัวคุณนายอยู่ได้"


"คืองี้นะ ฉันอ่ะ ถ้าเราทำผิดใช่ป่ะ แล้วสามีจับได้ แบบเราไม่ตั้งใจ เราจะง้อเขายังไงดีว่ะ ตอบมาคนละข้อ" ประจำ!! ทุกคนกลั้นขำเต็มที่จะมีก็แต่ผืนป่าเท่านั้นขำออกมาตรงๆ


"ถึงว่าตัวทำผิดบ่อยแบบนี้นี่เอง ถึงได้เป็นแค่ว่าที่หัวใจฐานทัพหลัก ไม่ได้เป็นซักที"


"พูดมากว่ะไอ้ดินแกตอบฉันมาซิ ย้อนฉันฉันปล่อยให้แกตายไปคนเดียวดีกว่า"


"เออๆๆ กลัวตายหรอกเว่ย จะช่วยแต่ตัวทำผิดอะไรวะ"


"ก็แค่มองทหารที่ฝึกอยู่หน้าฐานทุกวันแค่นั้นก็โกรธฉันแล้วแก ไม่รู้อะไรนักหนา


"สายตาหื่นๆ กริยา ท่าทางคงส่อให้ผัวจับได้ละสิ ชิส์ไม่เนียนว่ะ"


"นิ ไม่เนียนบ้าอะไรวะ ฉันหลบอยู่หลังผัว ส่งสายตายังไงผัวก็ไม่มีทางรู้หรอก นอกจาก..



"อะไร?"


"ผัวหันมาแทบผละ...กำเดาเอย. น้ำลายเออ ปากอ้าค้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น่าอายชะมัดแก"


"อีบ้า สม!!  ฮ่าๆๆๆๆ"  คราวนี้ขำกันทั่วหน้า



"ทำอะไรกันอยู่ เสียงดังไปถึงข้างใน คุยกันก็เบาเสียงหน่อยละกัน" เสียงราบเรียบดังขึ้นหน้าประตูทำเอาทุกคนเงียบเสียงลงสายตานายจับจ้องอยู่ร่างใต้ฝุ่นก่อนจะหมุนตัวเข้าไปข้างใน


"พี่หมอก  นี่ยาวางอยู่นั้น วันหลังจะไปหา ง้อผัวก่อน" ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็ก้าวตามหลังสามีไป นายใหญ่มีชื่อเล่นว่า "หมอก แต่ไม่มีใครกล้าเรียก ทุกคนเต็มใจเรียก หมอกว่า "นายใหญ่"



"กลับไปพักเถอะฟ้าตอนนี้ก็ดึกมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปคุยกับพี่ทิตย์อีกทีนะ"สายฟ้าพยักหน้าเอ่ยขอบคุณที่ช่วยแล้วแยกย้ายกันไปพัก


แต่จิตใจยังกระวนกระวายไม่รู้พี่ชายจะกระทำบางสิ่งบางอย่างก่อนรึเปล่า กลัวไม่ทันการณ์ ฟ้าถอนหายใจ มีชีวิตรอดให้ถึงวันพรุ่งนี้นะ แล้วจะยื่นมือเข้าไปช่วยให้ได้ สายฟ้าคิด...




TBC.

ปล.

ชื่อของตัวละครถูกเปลี่ยนแปลงนะค่ะ ทำความเข้าใจเล็กน้อยจะได้ไม่งง  ^^

[=นีรนาคา=]

หัวใจแต่ละคน ท่าทางจะไม่เบา คึคึ

ปล.ชื่อตัวละครยังมีผิด มีสลับปะปนกันไปนะคะ

[ormn]

  ติดตามจ้าาาาาา

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^





ตอนที่  4


              หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ




    รุ่งขึ้นร่างเล็กก็เดินลัดเลาะไปตามแนวชายหาดระวังกับดักที่เริ่มมากขึ้นตามลำดับการเข้าใกล้เขตคุมขัง ป้องการการหลบหนีก้าวพลาดมีแต่กลายเป็นผีเฝ้าที่นี่ทันที มีหลายคนตายเพราะคิดอะไรตื้นๆว่าถ้าผ่านด่านยามรักษาความปลอดภัยคือรอด แต่ความเป็นจริงเจอเลวร้ายกว่าการโดนขัง รอคำสั่งจากนาย อย่างน้อยถ้านายสั่งตายก็ยืดเวลาไปเจอยมบาลช้าลง  แต่ละเหล่าวางกับดักต่างกันออกไปมีแต่นายเท่านั้นที่รู้กลวิธีเข้าไปตามเหล่าต่างๆได้โดยมิต้องขออนุญาติตามกฎแต่ถ้าเป็นคนเหล่าทิศอื่นก็ต้องขออนุญาติทุกคนไม่มีสิทธิเข้าถ้าไม่ได้รับคำสั่งตรงจากหัวหน้าเหล่า ถ้าฝืนก็ตาย  ร่างเล็กตรงเข้าไปหาพี่ชายที่ตอนนี้กำลังดื่มกินกับลูกน้องคนอื่นๆอยู่ไม่ไกล

"อ้าย นายมีคำสั่งใหม่ ให้ปล่อยตัวเชลยที่จับตัวมาเมื่อคราวก่อน"ทิตย์เห็นน้องชายเดินมาแต่ไกลกำลังเรียกให้มาดูผลงานที่ทิตย์จัดการกับคนปากไม่กล้าที่ท้าทายเขาอย่างไม่เกรงกลัว แต่พอน้องชายมาถึงก็พูดไปอีกทาง

"ฟ้า เอ็งพูดอะไร นายสั่งข้าแล้วให้เก็บพวกมัน ข้าจะเก็บพวกมันวันพรุ่งนี้ เอ็งอย่างมาอ้างอะไรไร้สาระ"

"ฟ้าไม่ได้อ้าง เมื่อวานฟ้าไปขอพบนาย ขอชีวิตทุกคนที่เป็นเชลยวันนั้นที่อ้ายจับพวกเขามา นายให้มาบอกว่าเราคัดเอาไว้ใช้งานสักคนสองคนแล้วที่เหลือให้อีกสามเหล่ามานำตัวไปใช้งานคละกันไป อ้ายปล่อยพวกเขาเถอะ"อาทิตย์แทบถลาไปทำร้ายน้องชายเสียเดี่ยวนี้ ทำอะไรไม่เคยคิดถึงหน้าพี่ ข้ามหน้าข้ามตา อยากทำอะไรก็ทำ ยืนสงบใจจ้องหน้าสายฟ้าที่กัดริมฝีปากตาก้มต่ำ

"เอ็ง... เอ็งทำแบบนี้ทำไม? " เสียงอาทิตย์เย็น

"ฟ้าแค่..ไม่อยากให้มีคนตายอีก"

"เอ็งไม่อยากให้มีคนตายงั้นเหรอ เมื่อก่อนเอ็งก็อยู่ส่วนเอ็งไม่เคยเข้ามายุ่งงานส่วนของข้า แล้วเอ็งคิดว่าข้าไม่รู้เหรอว่าเอ็งต้องการทำอะไรจากการเข้ามาขวางทางข้าครั้งนี้..ไอ้เวรตะไรนั้น เอ็งมีใจให้มัน ใช่ไหม"อาทิตย์เดินเข้ามาจับตัวน้องชายไว้แน่น ตาแดงก่ำ


"ถ้าใช่อ้ายจะทำไม นายสั่งอ้ายให้อ้ายละไว้ชีวิตพวกเขา อ้ายก็ปล่อยเขาไป ถ้าเขารักเขาชอบฟ้าจริงยังไงซะเขาก็ต้องทำตามกฎอยู่ดี"

"เอ็งเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ไอ้เวรนั้นมันไม่ได้รักเอ็งที่มันพูดก็เพราะมันอยากมีชีวิตรอดเอ็งมันโง่ เอ็งเอาคำพูดลมลวงมาขบคิดแล้วก็ทำงานข้าพัง !! ลากตัวน้องข้าไปไอ้ตี๋ข้าจะฆ่าไอ้คนที่คิดคตหลอกลวงน้องฆ่าเสียตอนนี้ มันจะไม่วันพรุ่งนี้อีกต่อไป" สายฟ้าจับตัวพี่ชายไว้แน่น


"นายสั่งให้ปล่อย อ้ายกำลังขัดคำสั่ง อ้ายไม่กลัวถูกทำโทษหรือไง" สายฟ้าเสียงเสียงดัง


"หึ  ข้าก็บอกว่าฆ่ามันก่อนที่เอ็งจะนำเรื่องที่นายสั่งมาบอก แล้วเอ็งคิดว่านายจะเอายังไงกับคนที่ตายไปแล้ว แถมเป็นเชลยอีกด้วย ระหว่างข้ากับเอ็งนายจะเชื่อใคร "ว่าแล้วอาทิตย์ก็เดินตรงไปยังที่คุมขังที่ไกลออกไปการคุ้มกันแน่นหนาเพราะดันมีพวกอยากแหกคอกเยอะกว่าที่คุมขังอื่นๆ


"อ้าย อย่าฆ่าเขาเลย ฟ้าขอ เขาเป็น.. เหมือนรักครั้งแรก ฟ้าไม่เคยอยากช่วยใครขนาดนี้มาก่อน ปล่อยเขาเถอะ. ปล่อยฉันนะ พวกนายจับตัวฉันไว้แบบนี้ไม่ได้ ฉันบอกให้ปล่อย อ้าย" สายฟ้ามองร่างสูงของพี่ชายที่ลากผู้ชายที่เขากำลังปกป้องอย่างหวาดหวั่น ร่างกายที่โอบกอดเขาเมื่อวานมีร่องรอยการถูกทำร้ายชัดเจน รอยช้ำบวมเบ่งที่ซีกแก้มทั้งสอง ปากแตก คราบเลือดยังแห้งติดมุมปากสีม่วงช้ำ แขนที่พ้นเสื้อสีดำข้างนึ่งเหมือนไหล่จะหลุด บริเวณท้องมีร่องรอยถูกแทงด้วยมีด เลือดยังไม่หยุดไหลแสดงว่าอ้ายพึ่งแทงเขา

"อ้าย  แทงเขา อ้ายทำไมทำแบบนี้  ไม่เห็นน้ำตัดกระบอง ไม่เห็นกระรอกโก่งหน้าไม้อ้ายทำแบบนั้น" อาทิตย์มองหน้าน้องชายแล้วเมิน

"มันถึงเวลาแล้ว มันสมควรแล้วฟ้า ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เลือกเอาจะให้มันตายต่อหน้าแล้วรับความจริงให้ได้ หรือให้ข้าฆ่ามันแล้วเอ็งค่อยไปเก็บศพมัน"

"อยากทำอะไรก็ทำ ถ้าเขาตาย อ้ายไม่ใช่พี่ของฟ้า ตัดขาดกันไปเลย แล้วฟ้าจะขอออกจากที่นี่ พี่จะได้ฆ่าฟ้าตามกฎไปด้วยอีกคน" อาทิตย์กระโจนเข้าหาน้องชายแล้วฟาดฝ่ามือบนแก้มใสที่ไม่ว่าคราใดก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายน้อง ให้น้องเจ็บ ตามใจมาตลอดเพื่อชดใช้คำว่าครอบครัวที่ฟ้าน้องคนเล็กไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นที่เขาเคยสัมผัสมาก่อนเพราะพ่อกับแม่จากเขาไปทิ้งสายฟ้าไว้เป็นของขวัญ ให้เขาปกป้อง เขาทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เป็นพ่อแม่ ให้น้องตั้งแต่เล็กจนโต น้ำตาน้องไหลโดยไร้เสียงสะอื้นตวัดสายตามองมาที่เขาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกคนก็ดูตะลึงในการกระทำของเขา เพราะไม่เคยเลยจริงๆที่เขาจะลงมือกับน้องแบบนี้
  คนที่เขาคิดว่าไม่มีเรี่ยวแรงจากการที่โดนเขาและลูกน้องรุมซ้อมอย่างหนักเมื่อคืนและตลอดช่วงเช้าจะลุกขึ้นมาหาร่างเล็กของน้องชายที่ยืนกำหมัดแน่นท่าเดิม

"เดินไม่ไหวแล้ว เหนื่อย มานี่ถ้านายอยากให้ฉันกอดปลอบ ถ้าคิดว่ากลั้นน้ำตาไว้แล้วเท่ห์ก็กลั้นต่อไป"เสียงอ่อนล้าของคนที่อาทิตย์ไม่ชอบดังขึ้นเบื้องหลัง สายฟ้าวิ่งผ่านร่างพี่ชายไปกอดร่างสูงของสายชลทันทีที่พูดจบประโยค ร้องไห้ฮึดฮัดกับอกกว้างโดยที่พี่ชายยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง

"เจ็บมากไหม อย่าเป็นอะไรไปนะ ห้ามนายทิ้งฉัน อึก ฉันไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว ฮื่อ อ มันมากเกินพอแล้ว อึก" เสียงน้องชายพี่พูดปนสะอื้นทำให้พี่ชายอย่างเขาสะท้อนใจ ฝังใจเรื่องพ่อกับแม่อยู่ซินะ  อาทิตย์หันหน้าไปมองสองร่างที่กอดกันกลมอย่างตัดสินใจ

"ข้าจะไม่ฆ่าเอ็งกับเชลยคนอื่นๆก็ได้ แต่ที่เอ็งเคยพูดกับข้าเมื่อคราวก่อนเอ็งยังจำได้ไหม"

"ได้"

"เตรียมตัวไว้เลยคราวนี้เอ็งรอดแต่คราวหน้าเรื่องน้องชายข้า เอ็งต้องผ่านบททดสอบจากนายซึ่งข้ามั่นใจยังไงเอ็งก็แพ้ แต่ถ้าเอ็งรอดบททดสอบจากนายมาได้ ข้าจะฆ่าเอ็งให้ได้ แล้วเอ็งไอ้ฟ้า ถ้ามันจะตายเพราะการประลองในคราวที่จะถึงนี้จริง ข้าก็ไม่ปล่อยมันแน่ ถึงเอ็งจะมีใจให้มันก็ตามที เว้นเสียแต่มันจะชนะข้า"

 "ไม่ต้องห่วงยังไงข้า เอ้ย ยังไงฉันก็ชนะ"อาทิตย์มองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"ไปกันเถอะ นายตัองไปทำแผล"

"จะไม่เกิดปัญหาภายหลังใช่ไหมพี่ทิตย์" พ้นร่างที่ประคองกันไปแล้วชิดลูกน้องในเหล่าก็เอ่ยถามขึ้น

"ถ้ามีก็เก็บ"

"แล้วหัวใจ..."

"ถ้ามีวันนั้นไอ้ฟ้าก็ต้องยอมรับ" ลูกน้องพากันเงียบต่างจมกับความคิดของตัวเอง






"นายหน้าซีดมากเลย แถมเลือดก็ไม่หยุดไหล ฉันจะไปตามหมอมาให้นะ รอก่อนอย่างพึ่งเป็นอะไรนะ" ร่างเล็กวิ่งออกห้องไป สายชลค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นนั้งครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเอง ยอมรับว่าใจกระตุกทุกครั้งที่ได้สัมผัสร่างเล็กของสายฟ้าแต่เขาไม่สามารถคิดไปเองได้ว่ามันคือความรัก เขาออกทะเลมาเกือบครบ10เดือนแล้ว ทุกวันทำแต่งาน ปลดปล่อยครั้งล่าสุดก็เห็นจะสี่เดือนที่แล้ว เรื่องอารมณ์ดิบมันก็มีกันได้ทุกคน ที่ใจมันกระตุกเอาง่ายๆคือ เขาแค่ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศกับสายฟ้า ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ และที่อาทิตย์พูดเป็นเรื่องจริงเขาแค่อาศัยความใจดีพร่ำเพื่อของอีกฝ่ายมาช่วยให้ตัวเองกับเพื่อนพ้องรอดตายแค่นั้น เรื่องหัวใจโจรสลัดที่ว่าอยากได้ก็แค่ผลพลอยได้ นอกจากอิสระ เขาก็ไม่ได้ต้องการอะไร โดยเฉพาะหัวใจโจรสลัด!


"พี่หมอทางนี้ครับ" สายชลเสไปมองทางถนนที่ใกล้จะถึงประตูนร่างเล็กฉุดดึงร่างสูงกว่าเล็กน้อยของผู้ชายคนนึ่งเข้ามา


"ฟ้า ใจเย็นๆ เดี่ยวหกล้ม บาดเจ็บขึ้นมาอีกคนจะยุ่ง"


"ฟ้ากลัวคนข้างในจะตายก่อนเพราะพี่มัวแต่กลัวสารพัดอย่าง"


"ถ้าเป็นพี่นิลคงตามใจเราแล้วพากันไปเจ็บด้วยกันทั้งคู่ แต่พี่ไม่ใช่ บาดเจ็บขึ้นมาพี่อาทิตย์ได้กระโดดงับหัวพี่ก่อน"


"พี่อาทิตย์คงทำร้ายพี่ไม่ลงหรอก"


"น้อยไปซิ"


"นาย ลุกขึ้นนั้งทำไม นอนลงไปให้พี่หมอตรวจอาการนายก่อน" ร่างเล็กถลาเข้ามาเอนตัวสายชลให้นอนราบกับเตียง


"ขอผมตรวจดูอาการพี่หน่อย อาการดูท่าจะไม่ดี" พี่หมอตรวจและสอบถามอาการของสายชลโดยมีร่างเล็กของสายฟ้ามองมาอย่างห่วงใย สายชลมองหน้าหมอตรงหน้าอย่างสำรวจ 'น่ารัก ใช้กับผู้ชายคนนี้เห็นจะได้ ใบหน้าไม่มีผ้าคลุมเหมือนหัวใจสี่เหล่าเผยให้เห็นใบหน้าหมอชัดเจน ร่างกายเล็กหุ่นกำลังดี อายุน่าจะไม่เกิน23ปี มือที่สัมผัสวัดอุณหภมิของร่างกายนุ่มเหมือนไม่เคยทำงานหนักแต่มือของสายฟ้านุ่มกว่า เอ่อ ทำไมต้องวกเข้าไปหาเรื่องของสายฟ้าด้วย
  ร่างเล็กของสายฟ้าที่อยู่อีกฝั่งของหมอขยับปล่อยมือที่กุมเขาอยู่ตลอดสายชลหันไปมองเห็นแววตาเศร้าๆที่เสมองไปอีกทางก่อนจะลุกขึ้นยืน


"ฟ้าหิวข้าวฝากพี่หมอดูแลเขาด้วยนะ" ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินจากไป สายชลมองตามอย่างไม่เข้าใจ เป็นอะไรไป ...



"มาทำอะไรที่นี่ เอ็งควรอยู่กับไอ้เชลยนั่น"นั่งอยู่ริมหาดจนเวลาใกล้โพล้เพล้แล้ว พี่ทิตย์เดินมานั่งข้างๆ สายตามองทอดไปยังทะเลไกลลิบ


"ตัวไม่ได้ติดกัน"

"หึ เมื่อเช้าประคองกอดกันประหนึ่งเป็นคนคนเดียวกันแล้วทีเวลานี้เอ็งบอกข้าว่าไม่ได้ตัวติดกัน ข้าเชื่อ "เสียงประชดของพี่ชายทำให้สายฟ้าละสายตาจากท้องทะเลเบื้องหน้ามามองหน้าพี่ชายเพียงคนเดียว


"ที่ทำร้ายน้องไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม?"


"เอ็งปกป้องคนอื่น เอ็งเห็นมันดีกว่าข้าที่เป็นพี่ชายของเอ็งแท้ๆ คนที่สมควรโกรธคือข้า" สายฟ้าเงียบอาทิตย์เองพอสิ้นประโยคดังกล่าวก็เงียบเหมือนกันอาทิตย์ไม่กล้ามองหน้าน้องเพราะกลัวใจอ่อนยกมือขึ้นลูบรอยแดงเพราะฝีมือเขา


"งั้นก็ขอโทษที่ทำให้โกรธ" ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วเดินผละออกมาก่อนอาทิตย์มองตามร่างน้องชายแล้วถอนหายใจ ...



"ไปไหนมา" ก้าวพ้นประตูก็เห็นร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงรออยู่


"หาข้าวกิน"


"แล้วทำไมพ่อครัวถึงเอาอาหารมาส่งให้ที่นี่" สายชลจับตามองร่างเล็กที่ยืนอยู่กลางห้องสายตามองออกไปตามถนนทางเดินเข้ามายังที่พักนิ่ง


"......."


"แล้วฉันถามหมอเขาแล้วด้วยว่าห้องครัวของเหล่านี้มีกี่แห่ง..หมอบอกว่าทุกเหล่าจะมีแค่แห่งเดียว หรือว่าไปกินไกลถึงเหล่าอื่นถึงกลับมาเอาป่านนี้"
สายชลไม่รู้ว่าตัวเองหงุดหงิดอะไร แต่พอถามเรื่องของสายฟ้ามากเท่าไหร่ รู้เรื่องต่างๆมา ทั้งเรื่องสี่เหล่า ไม่รู้ว่าถ้ามีคนรักคนชอบมากมันดีตรงไหน กฎของเหล่าตั้งขึ้นมาด้วย ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด กฎบ้าๆอย่างเช่น ถ้าประลองกันเล่นๆภายในเหล่าระหว่างหัวหน้าเหล่ากับลูกน้อง ถ้าลูกน้องเกิดชนะจะได้นอนกับหัวใจเหล่าหนึ่งคืน คิดได้ยังไง ? ถึงร่างเล็กของสายฟ้าจะมีพี่ชายคุมครองแต่ก็ใช่ว่าจะคุมครองได้ตลอด ละเว้นแค่สองเหล่าที่จะไม่มีการประลองแบบนี้คือเหล่าทัพทิศใต้กับทิศตะวันออกเพราะสามีให้การคุมครอง และที่สำคัญมันคือกฎ ผัวเดียวเมียเดียวยกเว่นแต่ต่างฝ่ายต่างประสงค์จะแยกทางกันเท่านั้นที่ทำได้


"เราเป็นอะไรกัน นายถึงกล้าขึ้นเสียง กล้าถามฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ฉันให้คนจัดที่นอนให้นายใหม่แล้ว คืนนี้นายไปนอนที่นั้น" ร่างเล็กเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาผ้าขนหนูจะชุดนอน


"เป็นอะไร?" เสียงลมหายใจราดรดต้นคอทำให้สายฟ้าต้องเบี่ยงกายหนีแต่วงแขนกว้างตวัดกอดเขาไว้ก่อนจะดิ้นมากก็กลัวอีกฝ่ายจะเจ็บแผลจากไหล่หลุด


"ปล่อย นายไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวฉัน"สายชลซุกหน้ากับคอขาวไม่สนใจกับร่างที่ขัดขืนไม่จริงจัง


"ใครที่มีสิทธิ์" มือลูบไล้บริเวรหน้าท้องจมูกสูดดมความหอมจากคอขาวปากขบเม้มไปทั่ว สายฟ้านิ่วหน้าไม่ชินกับสัมผัสแต่มีความรู้สึกวาบวามแปลกๆ


"ปล่อย! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับนายนะ"สายฟ้าเห็นแววตาที่สายชลมองพี่หมอในตอนนั้นมันทำให้เขารู้สึกตัว ว่าใต้ผืนฟ้านี้ไม่ได้มีแค่เขาที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายผู้หญิง พี่หมอเองก็น่ารักไม่น้อยไปกว่าเขา ไม่มีอุปสรรค์มาขวางกั้น ไม่เหมือนเขาที่ถ้าอยากได้ก็ต้องประลอง เอากำลัง เอาชีวิตมาสังเวย ให้กับคมมีด คมดาบของเพชณฆาตคนแล้วคนเล่า ถ้าเขาเลือกพี่หมอซะตอนนี้ก็จะได้ไม่ต้องมีคนมาเจ็บมาตายอีก


"แลดูเจ้ามิใช่คนใจร้าย.  โอ้ย ย เจ็บนะฟ้า "คลายอ้อมแขนมาดูบริเวรที่โดนบางอย่างแทง เจ็บมากกว่ามดกัดไม่มาก แต่ก็เจ็บ มองดูบริเวณที่เจ็บก็ไม่มีร่องรอยบาดแผล


"สำอาย"


"เอาอะไรมาทิ่มที่แขนฉัน ร้ายนักนะ"


"เข็มพิษ รับรองพรุ่งนี้ก็ขึ้นอึด ถึงให้คนไปจัดที่นอนใหม่ให้ไง จะได้ไม่ต้องมาตายที่นี่"


"ถ้าอยากให้ตายจะช่วยไว้ทำไม มียาพิษพิษที่ออกฤทธิ์เร็วกว่านี้ไหม จะได้ไม่ต้องมาทนเห็นหน้าให้รำคาญใจ" สายฟ้ามองร่างสูงที่ยืนมองมาที่เขาอย่างเย็นชา ถ้อยคำที่พูดออกไปไม่รู้หรือไงว่าเขาแค่ประชัด เข็มที่ใช้ทิ่มบริเวณแขนไม่ใช่เข็มที่มีพิษแต่อย่างใด น้อยใจในคำพูดคงรำคาญเขามากถึงอยากตายให้พ้น น้ำตาเอ่อรอบดวงตา


"ขะ ขอโทษ ที่มาให้เห็นหน้า อึก ถ้ารำคาญมากจะไม่มาให้เห็น" สายฟ้าวิ่งจากห้องทั้งที่น้ำตาพร่ามัวบัดบังทัศนียภาพยามค่ำคืนไว้หมด วิ่งไปยังทะเลที่อยู่เบื้องหน้า ได้ยินเสียงเรียกดังอยู่ไม่ไกล แต่ไม่อยากรับรู้ ถ้าตายไปก็คงดี ....   ความรักทำหน้าคนที่พึ่งรู้จักกัน ทำได้มากขนาดนี้ สายฟ้าคงโง่อย่างพี่อาทิตย์ว่า...!!!



 


TBC.

[feather7074]

      

[yuyie]

แหงะ 

[SaJung13]

มาต่อเถอัะค้างคา
อยากอ่านต่อมากมาย
สงสารสายฟ่า

[ormn]

  มันค้างงงงงงงงงงงงงงง

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^





ตอนที่  5


              หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ





เมื่อฉุดดึงสายฟ้าขึ้นมาอยู่ฝั่งได้สำเร็จก็พากันเงียบ นั่งมองพระจันทร์กลมโตเด่นสง่าอยู่ท้องนภา มีดวงดาวหลายล้านดวงส่องแสงทั่วฟ้าเหมือนตอนที่สายชลอยู่บนเรือกลางคืนก็นั่งทอดอารมณ์อยู่ครึ่งค่อนคืนจะแตกต่างก็เห็นจะเป็นสถานที่กับคนที่นั่งอยู่เคียงข้างเท่านั้นที่มีมาเพิ่ม


"ทำไมทำแบบนี้" เสียงอ่อนลงเพราะขืนใช้อารมณ์ไปผลลัพธิ์ที่ได้มิวายได้ทะเลาะกันใหญ่โต


"ไม่ได้เป็นอะไร" ร่างสูงขยับเข้ามาโอบร่างเล็กไว้เพราะเห็นร่างเล็กยกมือขึ้นลูบแขน อากาศก็เริ่มเย็นลง


"อย่าทำแบบนี้อีก เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" ร่างเล็กขืนตัวออกจากอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นยืน


"เดี๋ยวนายตามการ์ดหน้าบ้านฉันไปห้องพักของนายนะ บอกการ์ดไว้แล้ว" ร่างเล็กพูดจบก็เดินเข้าผละไป  วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ จะว่าไปแล้วสังขารแบบนี้ยังช่วยคนได้ แขนเริ่มปวดมากขึ้น แถมรู้สึกตัวรุ่มๆ ด้วย ให้มันได้แบบนี้ซิ นายสายชล




รุ่งขึ้นสายฟ้าทานข้าวเสร็จก็หลบไปหาอาจราย์ที่ฝึกวิชายิงธนูให้เขาทันทีไม่อยากคิดอะไรฟุ่งซ่าน


"อาจารย์อยู่ไหม ออกไปหาหนุ่มๆอยู่รึไงถึงไม่อยู่"


"ใครว่าผมไปหาหนุ่มๆ อยู่กับที่เดี๋ยวก็มีมาเอง" ร่างสูงใหญ่เดินออกมายึดเส้นยืดสาย สายตามองร่างเล็กของศิษย์ที่รับมาฝึกให้ชำนาญเสร็จสรรพไปสองวิชาแล้วคือวิชาต่อสู้ระยะประชิดและระยะไกลสามถึงสี่ช่วงแขนด้วยมีดและวิชาการต่อสู้ระยะประชิดและระยะไกลหนึ่งช่วงแขนด้วยเข็มพิษจากนี้เขาจะสอนวิชายิงธนูระยะไกลให้ลูกศิษย์ที่เป็นถึงหัวใจเหล่าทิศเหนือที่วันนี้กระตือรือล้นเป็นพิเศษ


"ใช่ซีเมื่อคืนคงจัดหนักกับเด็กหนุ่มคนใดคนหนึ่งในศิษย์รักของอาจาย์อยู่ ผมมาขัดจังหวะกระมัง"


"อิจฉาผมละซิ อย่างน้อยก็ไม่มีคนคอยห้ามเรื่องแบบนี้คอยช่วยเหลือแต่ตัวเองก็เห็นจะเฉาตายก่อน มือทั้งห้าหรือจะสู้ของแท้ได้ ไม่คิดแบบนั้นเหรอคุณสายฟ้า หึหึ" สายฟ้าเบ้ปาก


"ผมไม่อิจฉาอาจารย์หรอก ห่วงเสียมากกว่าเกิดติดเชื้อขึ้นมาก่อนถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ผมไม่หมดก็น่าเสียดาย จะหาใครรั่วเท่าอาจารย์นาคาก็เห็นจะไม่มี" อาจารย์หัวเราะเบาๆ


"พูดแบบนี้ไม่ชอบให้รั่ว ให้ฝึกแบบจัดหนักเข้าป่าไปฝึกให้เปลี่ยนความคิดที่ว่าผมรั่วให้หมดจากสมองของคุณดีกว่าไหม"


"น่ากลัวจะถูกผีป่าตามฆ่าซะก่อน"


"ขวัญอ่อนเสียจริง  เอาเป็นว่าขอทำธุระส่วนตัวสักครึ่งซม. แล้วผมจะรีบมาฝึกให้โอเคไหมคุณสายฟ้า"


"ขอใช้สิทธิ์ของหัวใจเหล่าทิศเหนือให้คุณนาคา ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จภายใน15 นาที ปฎิบัติ"


"อาจารย์ก็ไม่มีเว้น แถมใช้สิทธิ์ในทางมิชอบ เดี๋ยวจะให้เข้าไปฝึกในป่าสักเดือน" ปากบ่นแต่อาจารย์ก็รีบปฎิบัติแสดงว่ายังเกรงกับกฎเหล็กที่เหล่าทิศเหนือตั้งขึ้นมาอยู่




"วันก่อนผมสอนเรื่องอุปกรณ์ คือลูกธนู คันธนู เป้ายิง ไปหมดแล้ว เอาละ วันนี้จะเริ่มปฎิบัติท่าพื้นฐาน ตอนนี้คุณอบอุ่นร่างกาย10-15น. ให้กล้ามเนื้อได้เตรียมตัวพร้อมสำหรับออกแรงเรียบร้อยแล้วต่อไปคือการคร่อมเส้นยิง คุณสายฟ้าเดินมาหยุดตรงนี้เลยครับ โดยให้เท้าของคุณแยกห่างกันประมาณหนึ่งฟุต น้ำหนักตัวอยู่กึ่งกลางเท้าทั้งสอง....และหันไหล่ด้านที่ถือคันธนูเข้าหาเป้า..อ่า ใช่แบบนั้นแหละครับ ต่อไปคุณลองเสียบลูกธนูที่จุดเสียบลูกธนูบนสาย ให้ห่างลูกธนูต่างสีตั้งฉากกับสายธนูพร้อมกับลูกธนูกับที่พาด...ต่อไปการเกี่ยวสายธนูใช้มือขวาเกี่ยวสาย.."อาจารย์เดินมาจัดทางให้พร้อมยิงให้


"ดึงให้ตึงอย่างให้สายธนูหย่อนไม่งั้นลูกธนูจะตกตรงหน้าของคุณไม่ใช่เป้าหมาย  แล้วใช้นิ้วชี้เกี่ยวสายที่อยู่ด้านบน ให้นิ้วกลางและนิ้วนางเกี่ยวสายด้านล่าง"


"อาจารย์ดึงจนเมื่อยแล้ว ยิงเลยไม่ได้เหรอ"ร่างเล็กบ่นแล้วลดธนูลง


"ยิงแล้วโดนเป้ารึเปล่า ลองยิงดูก็ได้" สายฟ้ายกธนูขึ้นเล็งแล้วยิงลูกธนูพุ่งไปไม่ถึงเป้ายิงไปตกอยู่ไม่ไกล สายฟ้ามองอาจารย์อย่างไม่เข้าใจ


"คนเราถ้าไม่มีการฝึกให้ชำนาญมาก่อนก็จะเป็นอย่างที่เห็น ไม่ใช่จับธนูได้ก็จะยิงถูกเป้าได้ทุกครั้งอย่างตอนนี้ถ้าผมให้คุณยิง20ลูก คุณก็อาจยิงถูกเป้าเสียสองลูกอีกสิบแปดลูกที่เหลือก็อาจจะตกอยู่อย่างลูกที่คุณยิงเมื่อกี้ถ้าดีหน่อยก็ยิงโดนบริเวณเป้าแต่ไม่ใช่จุดตรงกลางเป้าที่คุณต้องการแน่ ผมแน่ใจ ถึงได้มีการฝึกขึ้นมาไงครับ" สายฟ้าถอนหายใจก่อนจะฮึดฝึกอีกครั้ง



หลังจากฝึกเสร็จก็เกือบเที่ยงวันฝากท้องกับอาหารที่อาจารย์เข้าครัวทำเอง ฝีมือก็อร่อยดีแต่พ่อครัวของเหล่าจะทำอร่อยกว่า


"ได้ข่าวว่าคุณไปขัดขว้างคุณอาทิตย์เรื่องเชลย" หลังจากทานข้าวเสร็จร่างเล็กนั่งอยู่หน้าบ้านพักอาจารย์ที่ปลูกไว้เป็นบ้านเดี่ยวไกลออกมาไม่มากก็เป็นบ้านของลูกน้องคนอื่นๆ


"ครับ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน เสี้ยวหนึ่งในความคิดผมคิดว่ามันเป็นรักแรกพบ แต่พอผมคิดไตร่ตรองอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกหลงไปกับสัมผัสแค่นั้น แยกไม่ได้ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่" นาคามองหน้าสายฟ้านิ่ง

"สับสนอะไรอยู่รึเปล่า ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอกครับ ใครอยู่ใกล้คุณนานๆก็หวั่นไหวด้วยกันทั้งนั้น ยกเว้นผม น่าเสียดายที่เป็นอาจารย์คุณไม่อย่างนั้นผมจีบคุณไปแล้ว สมพานไม่กินไก่วัด" สายฟ้ายิ้มแล้วถอนหายใจคิดอะไรเรื่อยเปื่อย


"ใกล้บ่ายสองแล้วคุณรีบกลับเถอะ ผมจะออกไปหาเพื่อนเหล่าทัพทิศใต้ก่อนนัดไว้บ่ายสามทำเรื่องขออนุญาตินานพอดู พรุ่งค่อยเข้ามาฝึกใหม่แต่ขอเป็นเวลาแปดโมงเช้าเป็นต้นไปนะครับคุณสายฟ้า"


"ครับ แต่เสียใจพรุ่งนี้ผมไม่มาฝึก อาจารย์ไม่ได้รับสารจากนายเหรอว่าจะมีการประลองเกิดขึ้นภายในเดือนนี้ ผมจะคุยเรื่องงานประลองกับอ้ายก่อน ไปนะครับ" เดินลัดเลาะกลับมาทางเดิมประจบเหมาะกับที่สายตาไปเจอร่างสองร่างที่คุ้นตานอนกอดกับร่างเล็กของหมอเนอยู่พื้นทรายขาวโดยร่างสูงของสายชลนอนอยู่ด้านล่างมีร่างเล็กของหมอเนนอนทาบอยู่ด้านบน สายฟ้าเดินเลี่ยงไปอีกทาง ดีแล้วที่เป็นแบบนี้
    เดินกลับมาที่พัก อาบน้ำ เดินไปฐานทัพเหล่าที่พี่ชายเขาทำงานประจำอยู่ เสียงประชุมลูกน้องในเหล่าหลายคนดังแว่วๆในห้องประชุม เขาจึงเดินเลี่ยงไปดูทะเลบริเวณระเบียงแทน ประมาณสิบห้านาทีลูกน้องก็ทะยอยเดินออกจากห้องประชุมไปจนหมด ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปหาอาทิตย์ที่นั่งดูแผนที่อยู่คนเดียวในห้อง


"อ้าย ประชุมอะไรกันดูทุกคนทำหน้าเครียดๆ" อาทิตย์เงยหน้ายิ้มให้น้องชาย รู้สึกดีใจที่น้องดูเหมือนจะไม่โกรธเขากับเรื่องเมื่อคราวก่อนแล้ว


"เรื่องการประลองที่จะถึงนี้กับเรื่องเหล่าทัพทิศใต้ออกปล้นสินค้าเรือมีปัญหาขอกองหนุนไปช่วย นายส่งเรื่องมาให้เหล่าทัพเราส่งคนไปช่วยภายในอาทิตย์นี้ ข้ายังไม่รู้จะส่งใครไป คนมีเยอะก็จริงอยู่แต่ฝีมือไม่เอาอ่าวไปก็คงจะเป็นภาระ ขนาดช่างกลเรือที่เหล่าทัพทิศใต้เก่งออกขนาดนั้นยังซ่อมไม่ได้เลย หลักๆก็สองเรื่องนี้แหละที่ทำให้ข้าเครียด" สายฟ้าเดินไปบีบนวดให้พี่ชายแล้วกอดคออาทิตย์ไว้แน่น


"ฟ้ากลัว อ้ายอย่าแพ้เขานะ อ้ายต้องชนะ ฟ้าไม่อยากเป็นของใคร อยากอยู่กับอ้าย มีอ้ายก็พอแล้ว" อาทิตย์จับมือน้องบีบเบาๆ


"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งเอ็งไปได้ เอ็งเป็นน้องชายคนสำคัญ เอ็งกับข้ามีกันสองคนเท่านั้นก็พอ ใครมาแย่งเอ็งไป ก็ข้ามศพข้าไปก่อน" สายฟ้าซบหน้ากับหลังกว้างของพี่ชายน้ำตาซึม


"ใครที่ฆ่าอ้าย ฟ้าก็จะฆ่ามัน แก้แค้นให้อ้ายให้ได้.... อย่าพูดอะไรที่ไม่ดีดีกว่า  อ้ายทานข้าวรึยังไปหาอะไรทานไหม" อาทิตย์พยักหน้าแล้วยิ้มให้น้องชายอีกครั้ง




"พอตามหาก็หาไม่เจอ พอบทจะเจอนั่งอยู่ที่เดิมก็เจอแบบเหลือเชื่อซะงั้น" พอมาห้องครัวก็เจอเข้ากับร่างสูงของสายชลกับร่างเล็กของหมอเนนั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว แถมสายชลยังส่งเสียงเป็นประโยคบอกเล่ามาให้ทุกคนที่นั่งอยู่ฟังอีก


"ส่วนข้าไม่อยากเจอก็ดันเจอเอ็งซะงั้น เอาเหมือนเดิมไอ้ยักษ์ เอ็งจะกินอะไรฟ้าสั่งไปกินที่ฐานดีกว่า เอาไปส่งให้ข้าด้วย"


"เหมือนเดิมครับพี่ยักษ์" พี่ยักษ์พ่อครัวของเหล่าทัพทิศเหนือพยักหน้าแล้วหลบไปทำกับข้าวให้ อาทิตย์พาเขาเดินจากห้องครัวแต่ยังไม่ถึงครึ่งทางสายชลก็เดินมาขวางทางไว้ก่อน


"หลบหน้า หลบตา ไม่ยอมทัก  นายเป็นอะไร" อาทิตย์ดึงน้องชายไปยืนหลบข้างหลัง


"น้องข้าไม่ได้เป็นอะไร ที่ไม่ยอมสารพัดอย่างที่เอ็งพูดมาเพราะน้องข้าพึ่งคิดได้ว่ามีแค่ข้ากับฟ้าสองคนก็พอคนอย่างเอ็งก็เป็นแค่คนเดนตายที่น้องข้าช่วยไว้เท่านั้นแหละ"


"ฉันไม่ได้ถามนาย ฉันถามน้องของนาย"


"อ่อ เหรอ ก็เอ็งไม่ได้ระบุชื่อข้าก็พูดให้เอ็งเข้าใจซะยาวเลย"


"ขนาดไม่รู้พูดซะรู้เลยว่าพูดกับใคร"


"นี่เอ็งกวนโอ้ยข้าใช่ไหม"อาทิตย์มองสายชลอย่างมีน้ำโห


"ใครกวนใครก็รู้ดีอยู่แก่ใจ" สายฟ้าดึงแขนพี่ชายไว้เพราะดูท่าอาทิตย์เตรียมพร้อมจะกระโจนใส่อีกฝ่ายแบบไม่ลังเล


"เอ็งเตรียมตัวอีกสองวันเอ็งต้องออกทะเล รายละเอียดเอ็งไปคุยกับข้าเย็นนี้ งานนี้ถ้าเอ็งฝีมือห่วยเตรียมตัวตายได้เลย หึ" สายฟ้าเม้มปากเหลือบมองหน้าพี่ชายอย่างกังวล ก่อนจะโดนดึงรั้งให้เดินไปยังฐานทัพ ลอบถอนหายใจเหนื่อยใจ...



หลังจากสายชลได้งานชิ้นแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรงานง่ายๆ ปกติเขาก็ต้องรับผิดชอบงานส่วนนี้อยู่แล้ว แล้วยังทำมาหลายปี ทุกส่วนบนเรือเขารู้ทุกอย่าง เตรียมตัวออกเรือวันพรุ่งนี้เท่านั้น และเขาจะได้ศึกษาวิธีเข้าออกเกาะนี้ด้วย ทางเข้าเกาะอยู่ทางทิศใต้ ให้เดาที่นี่มีทางเข้าทางเดียวคือน้ำตกขั้นบันไดที่เขาได้พาตัวเข้ามา ทางออกอยู่ทางไหนเขายังไม่รู้ คงต้องพึ่งหมอเนในการเสาะหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกเยอะ
     แต่ตอนนี้คงต้องขอเป็นนักย่องเบาย่องเข้าห้องน้องชายหัวหน้าโจรสลัดทิศเหนือเคลียส์ปัญหาหัวใจแบบไม่มีมารมาขัดเหมือนเมื่อตอนบ่ายอีก ใช้แผนตีสนิทที่ใช้มาสองสามวันก่อนคิดได้ว่าสนิทกับคนอื่นที่เราต้องใช้ประโยชน์จากเขาไว้เป็นเรื่องที่ดี มาเป็นเพื่อนคุย เอาอาหารมาให้ ช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ เท่านั้นแหละอยากรู้เรื่องอะไร ค่อยๆเรียบๆเคียงๆถามเดี๋ยวก็รู้ทุกเรื่องเอง วันนี้เองก็ดูจะท่าทางเขาแล้ว


"ไปพักเถอะพี่ชาย ผมอยู่เวรให้เอง อยู่ติดต่อมาสามวันแล้วนิ" สายชลเดินไปบอกชายที่มีอายุไม่ต่ำกว่าสี่สิบห้าปีแล้ว ที่เขาเข้าหาง่ายกว่าคนอื่นๆเพราะแกคงคิดอยากให้สายฟ้ากับเขาคบกันละมั่ง


"เอาสิ แต่อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเอ็งคิดจะทำอะไร เห็นว่าหัวใจดูมีใจเอนเอียงมาเอ็งไม่น้อย ข้ายอมก็ได้ อย่าให้ใครจับได้เชียวไม่งั้นข้าจะซวยไปด้วย"


"วางใจ ไม่มีใครรู้ถ้าพี่ชายไม่พูดผมไม่พูดและสายฟ้าไม่พูดก็เรื่องนี้ก็ไม่มีใครต้องซวย"


"หวังว่าหัวใจจะยอมเอ็งนะ เรื่องแดงขึ้นมาเอ็งจะโดนสองต่อ"สายชลพยักหน้า


"ไม่มีปัญหา"


"งั้นเอ็งเข้าไปเถอะไม่ต้องมาเปลี่ยนเวรหรอก เกิดมีคนมาเห็นว่าการ์ดหลังห้องพักหัวใจหายไปจะยุ่งเอา" ชายพูดจาเหมือนมีเหตุมีผลแต่สายชลก็มองหน้าชายอย่างรู้ทัน


"พี่ไม่ต้องทำพูดดีเลยหน้าตาพี่ไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นเท่าไหร่เลยนะ"


"เออน่า ช้าไม่อยู่ก็ได้เว่ย ข้าไม่อยากรู้หรอก"สายชลยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่อยากกอดเมื่อเช้าให้หายคิดถึง




เสียงประตูหลังห้องถูกเปิดเข้ามาแผ่วเบาสายฟ้ากำลังนั่งดูรายละเอียดงานประลองที่จะถึงนี้เพราะงานนี้เกี่ยวกับเขาโดยตรงหนึ่งปีจะมีครั้งหนึ่งเวียนมาบรรจบ ทิศเหนือกับทิศตะวันตกต้องหาคนมาเป็นหัวหน้าเหล่าทัพให้สมบูรณ์ นั้นก็คือหัวใจแต่ละเหล่าต้องมีสามีที่ได้จากการประลองไม่ใช่จากที่นายเลือกให้ พี่ภูผา พี่อาทิตย์ พี่ป่าไม้ และพี่ทิวสน เป็นหัวหน้าเหล่าที่นายเลือกขึ้นมารับตำแหน่งรอคนที่จะมาเป็นหัวหน้าเหล่าที่คัดเลือกจากการประลองที่เกิดขึ้นในแต่ละปีปีละเหล่าเวียนจนครบ หัวหน้าเหล่าที่นายตั้งขึ้นนั้นต้องประลองถ้าไม่ได้รักได้ชอบหัวใจก็เพื่อรักษาความเป็นหัวหน้าเหล่าคุมคนหลายพันคน อำนาจ เงิน พื้นที่ที่ตนได้รับเอาไว้ และหัวหน้าเหล่าที่นายเลือกนั้นต้องบอกนายทุกครั้ง 'ที่ประลองเพื่อเป็นเจ้าของหัวใจ(สามี)ของหัวใจเหล่าทัพรึเปล่าหรือเพื่ออย่างอื่น บอกสิ่งของที่อยากจะได้ถ้าชนะจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการทันทีแต่ถ้าแพ้นอกจากจะไม่ได้อะไรยังต้องตายในการประลองอีกด้วย คนที่ตายคือคนที่ขออะไรเพิ่มเติมจากนายส่วนมากจะเป็นของใหญ่ๆอย่างสัมประทานน้ำมันดิบ ขึ้นเป็นนายใหญ่เป็นต้น ส่วนคนที่ไม่ขออะไรเพิ่มเติมจากนายอาจจะรอดถ้าคู่ต่อสู้ไม่ได้หมายจะเอาชีวิต
   ในปีแรกที่เกิดการประลองขึ้นคือทิศใต้ พี่ภูผากับพี่ลมหวนรักชอบกันมาก่อนหน้าที่จะมีการตั้งหัวใจเหล่าทัพขึ้นมาอีก พี่ภูผาเลยท้าประลองกับทุกคนเพื่อพิสูจน์ให้นายยอมรับและชนะการประลองทั้งส่วนของนายเองและคนที่เข้ามาท้าประลองจนสามารถเป็นที่ยอมรับและแต่งตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าเหล่าและเจ้าของหัวใจคือพี่ลมหวนอย่างสมบูรณ์


    ปีต่อมาการประลองเกิดขึ้นในเหล่าทิศตะวันออกพี่ป่าไม้ที่เป็นหัวหน้าเหล่าทัพกับพี่เปลวเพลิงที่เป็นหัวใจเหล่าทัพ พี่ป่าไม้เขาไม่รู้ว่าภายในใจคิดอะไรอยู่แต่พี่เปลวเพลิงแสดงออกชัดเจนว่ารักพี่ป่าไม้ดูได้จากการกระทำและประกาศแน่วแน่...สองคนนี้มีข้อตกลงร่วมกันแต่ไม่มีใครรู้มีพี่ป่าไม้กับพี่เปลวเพลงเท่านั้นที่รู้กันสองคน ปีนั้นพี่ป่าไม้จึงเข้าประลองกับคนของนายและผู้ท้าประลองจนชนะและตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าเหล่าทัพและเจ้าของหัวใจเหล่าทัพชัดเจน และบอกแก่นายก่อนขึ้นประลองว่าเขาจะขอเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าทัพ พอชนะพี่ป่าไม้กับพี่เปลวเพลิงเป็นกเป็นของกันและกันตามกฎที่มีมา


     ปีที่สามเป็นการประลองของเหล่าทัพทิศตะวันตกพี่ทิวสนกับพี่ผืนดิน ก่อนประลองพี่ทิวสนบอกนายว่าการประลองครั้งนี้ไม่ขออะไรนาย นั้นก็หมายความว่าถ้าพี่ทิวสนชนะพี่ทิวสนจะได้เป็นเจ้าของเหล่าทัพ มีเงิน มีอำนาจ แต่ไม่รวมหัวใจเหล่าทัพที่พี่ทิวสนได้แต่ปกป้องรอคนที่จะมาชิงตำแหน่งหัวหน้าเหล่าทัพและหัวใจเหล่าทัพต่อไปและปีนั้นพี่ทิวสนก็ชนะจริง เห็นว่าพี่ทิวสนกับพี่ผืนดินเป็นเพื่อนสนิทกัน ฐานะเพื่อนที่รู้จักกันนั้น ยาวนานและอยากให้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป พี่ทิวสนเห็นด้วยจึงต้องมีการประลองในปีต่อๆไป เพื่อหาคนมาทำหน้าที่นี้แทนหรือไม่อย่างนั้นคือรอเวลาพี่ทิวสนกับพี่ผืนดินมีใจตรงกันถ้ามีการประลองเกิดขึ้นอีกครั้งพี่ทิวสนคงจะบอกนายว่า 'การประลองครั้งนี้เพื่อต้องการหัวใจเหล่าทัพ นั้นคือสิ่งที่หลายคนในเหล่าทัพทิศตะวันตกต่างพากันหวัง!


     และในปีนี้การประลองที่จะเกิดขึ้นคือการประลองเหล่าทัพทิศเหนือ พี่อาทิตย์คือหัวหน้าเหล่าทัพเขาคือหัวใจเหล่าทัพ ซึ่งพี่กับน้องจะปกป้องกันแบบนี้ต่อไปไม่ได้ คนที่จะมาเป็นสามี คนที่จะมาเป็นหัวหน้าเหล่าทัพต้องไม่มีการเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด จึงต้องหาคนมาประลอง แต่งตั้ง และเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าทัพ ถ้าพี่อาทิตย์สามารถเอาชนะคนที่มาท้าประลองได้ก็จะรักษาความเป็นหัวหน้าเหล่าทัพและน้องชายที่เป็นหัวใจต่อไปได้ โดยพี่อาทิตย์ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับคนของนายเพราะพี่อาทิตย์ไม่สามารถมาเป็นสามีน้องชายได้ คนที่เข้ามาประลองต้องสู้กับคนของนายให้ได้แล้วก็มาสู้กับพี่อาทิตย์เป็นด่านสุดท้าย ถ้าผู้ท้าชิงชนะก็จะได้ทุกอย่างที่พี่อาทิตย์ยึดครองอยู่ทันทีและเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าอย่างสมบูรณ์
   


     สายฟ้าชะงักกับเสียงเปิดและปิดประตูเบาๆนั้นค่อยเดินไปหลบอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้ารอดูผู้บุกรุกที่บังอาจย่องเข้าหาเขาในยามวิกาลแต่ก็ต้องแปลกใจ สายชล  ร่างสูงหันซ้ายหันขวาสงสัยจะมองหาเขาแล้วที่เข้ามานี่ติดสินบนกับการ์ดหลังห้องเขาหรือแบบเอาอะไรแปลกปลอมให้กินรึเปล่าถึงปล่อยให้สายชลเข้ามาหาเขาได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เรื่อง


"ฟ้า อยู่ไหน ออกมาหาหน่อย พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล จะไม่ได้เจอหน้าหลายวันเลยนะ"สายชลเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงหยิบเอาเอกสารการประลองมาอ่านปากก็ร้องเรียกหาเขา สายฟ้าเดินออกมากอดอกยืนมองสายชลที่ยึดครองเตียงเขาไว้อย่างไม่ค่อยพอใจ


"ออกมาแล้วเหรอมานั่งนี่ ถามหน่อยกระดาษนี่คืออะไร?" สายชลดึงร่างเล็กมานั่งใกล้แล้วชูกระดาษให้เขาดู


"รายละเอียดการประลองที่จะถึงนี้" ร่างสูงลุกขึ้นนั่งอ่านรายละเอียดอย่างตั้งใจแล้วขมวดคิ้ว


"คนของนาย เก่งมากเหรอ ที่หมายเหตุบอกว่าถ้ากลัวตายก็รักษาชีวิตไว้แล้วไม่ต้องมีเมียไปเลยชาตินี้ หึ" สายชลขำแบบไม่ปิดบัง สายฟ้าถอนหายใจ


"ไม่รู้รู้แต่นายมาหลายศพแล้ว ยิ่งเป็นกลุ่มสิงห์ กับกลุ่มสมิง น่ากลัวที่สุด พี่ภูผาที่ว่าเก่งที่สุดได้ประลองกับกลุ่มสิงห์เกือบเพลี่ยงพร้ำเสียทีดีที่มีความอดทนสูงจึงชนะส่วนพี่ป่าไม้ได้ประลองกับกลุ่มสมิงเกือบเอาชีวิตไม่รอด ส่วนอีก2กลุ่ม  กระทิง กับ แรด  ที่ยังไม่รู้ว่าฝีมือจะร้ายกาจแค่ไหน" สายชลพยักหน้า


"แล้วสี่กลุ่มมีสมาชิกด้วยเหรอ หรือว่าแค่คนเดียว" สายชลโอบร่างเล็กไว้ กดหอมแก้มที่มีผ้าคลุมหน้ากั้นหนักๆสองที


"กลุ่มหนึ่งมีสองคนเท่านั้น" สายชลวางเอกสารลงหันมาสนใจคอขาวตรงหน้าเขาแทน ขบเม้มเบาๆ อ้อมแขนโอบกอดร่างเล็กแน่น


"หอมจัง ปกติใช้สบู่ลักซ์ ครีมอาบน้ำแบบคนบนบกป่ะ หอมชื่นใจ" สายฟ้าย่นคอหนี


"แล้วแต่คนชอบ ที่นี่มีสมุนไพร และรับจากบนบกมาก็มี นายใหญ่ไม่ใช่กระจอกนะ เป็นหุ้นส่านบริษัทใหญ่ๆ มากมาย"


"แล้วทำไมต้องมาเป็นหัวหน้าโจร อาชีพสุจริตมีไม่เป็น ชอบมาเป็นโจร  โอ้ย.. เจ็บนะฟ้าทำร้ายผัวปกป้องคนอื่นว่ะ" สายชลแกล้งโอดครวญเมื่อโดนใช้ศอกกระทุ้งที่สะเอวเบาๆ


"ใครผัว แล้ว ใครคนอื่น คนที่เป็นคนอื่นคือนายตะหาก นายใหญ่เป็นเจ้านายถือว่าไม่ใช่คนอื่น" สายชลแสร้งถอนหายใจแล้วเงียบ สายฟ้าขยับตัวแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับยิ่งแกล้งรัดแน่นขึ้น


"ใช่ซี่ เรามันก็แค่เชลยเดนตายอย่างที่หัวหน้าเหล่าทัพว่าแถมยังบังอาจหมายปองน้องชายที่เป็นถึงหัวใจเหล่าทัพด้วย มีแต่ตัวกับใจจะเอาอะไรไปสู้กับคนที่อยู่ที่นี่มานานหลายปี ผมขอโทษหัวใจเหล่าละกันที่ไม่เจียม" สายชลคลายอ้อมแขนหันหลังให้สายฟ้า ทำทีจะออกจากห้องไป


"เดี๋ยว" สายชลยิ้มแต่ไม่ทันได้หันมาก็เจอประโยคที่ทำให้ยิ้มค้าง


"ล็อคประตูให้ด้วย"


"ครับๆ รับทราบ รู้งี้ไม่น่ายิ้มเลย ยิ้มค้างกลางอากาศซะงั้น" สายชลบ่นเบาๆสายฟ้าเองก็ได้ยิน พอลับร่างสูงของสายชล สายฟ้าก็ถอนหายใจ ใจอ่อนก็เป็นแค่คนที่โง่ที่ยอมให้เขาหลอกเรื่อยไป หน้าตาก็ดูไม่ได้ ชอบไปได้ยังไง สายฟ้าส่ายหน้า เก็บเอกสารแล้วล้มตัวลงนอน


     หัวใจเหล่าทัพทิศเหนือไม่ได้ง่ายนะ ถึงหัวใจจะยอมอ่อนให้แต่ทิฐิที่มีเป็นเกาะกำบังได้ดีทีเดียว ถ้านายอยากได้ฉัน นายก็พิสูจน์ซิ เข้าประลองแล้วมาเอาหัวใจของฉันไป...อย่างคนของนายเขียนหมายเหตุทิ้งไว้ให้...



........ว่าถ้ากลัวตายก็รักษาชีวิตไว้แล้วไม่ต้องมีเมียไปเลยชาตินี้ หึ. 

    ทำให้ฉันเห็นทีว่านายรักฉันจริงๆ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นซิว่านายปกป้องฉันได้.  "สายชล"





TBC.

[SaJung13]

เมื่อไหร่จะประลองสักทีอยากอ่านละ
ยังงงๆอยู่เลยคนเขขียนวกไปวนมา
อ่านยากอ่ะ

[feather7074]

อยากให้ถึงวันประลองเหมือนกัน 

[Wannida]

ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^





ตอนที่  6


              หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ






เมื่อเดินทางกลับจากออกทะเลไปช่วยเหล่าทัพทิศใต้เสร็จก็ได้คำชมจากคนในเหล่าทิศใต้นั้นมากมาย งานง่ายๆ คนที่นี่ใช้แต่วิธีดั้งเดิมก็เลยกลายเป็นความเคยชิน จนสภาพเรือบางลำแทบพัง ใช้กลวิธีผิดๆ เขาอาจจะกลายเป็นคนที่นำวิชาความรู้ที่ได้เล่าเรียนมาสอนคนที่นี่อีกเยอะ แต่ในตอนที่เขาได้ขึ้นเป็นหัวหน้าโจรสลัดทิศเหนือนะ  ในเมื่อกลับก่อนกำหนดแบบนี้เขามีเวลาเหลือเยอะ ก็คนพึ่งจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในเหล่างานที่ได้รับมอบหมายก็ไม่มี ก็เลยคิดว่าน่าจะฝึกร่างกายให้พร้อมสำหรับงานประลองที่จะถึงนี้ดีกว่า



......เมื่อถึงวันงานประลองที่จัดขึ้นภายในลานประลองทันทีที่ได้ไปเหยียบก็เป็นสนามคลุกฝุ่นเป็นหลุมเป็นบ่อเหมือนถนนทุรกานดาลในพื้นที่ห่างไกลความเจริญ ที่ที่พวกนายใหญ่ หัวหน้าโจรทุกเหล่าทัพและหัวใจเหล่าอยู่จะเป็นพื้นที่ยกระดับให้เห็นการประลองชัดเจน ไม่ต้องเข้าไปรวมกับคนทั่วไปมีการ์ดล้อมรอบแน่นหนา ส่วนคนที่จะมาดูก็มีแค่ไม้กั้น ระหว่างคนดูกับคนประลองในลานเท่านั้น ส่วนคนที่จะเข้าประลองก็จะรวมตัวกันอยู่อีกส่วน ทำหน้าทำตาข่มขู่คู่ต่อสู้ จะทำหน้ากวนโอ้ย พูดจาดูถูกยังไงได้หมด ยุแยงให้ทะเลาะ ให้อีกฝ่ายตะบะแตก แต่ห้ามมีเรื่องถึงขั้นประทะในเขตนี้เด็ดขาดไม่งั้นจะกลายเป็นอาหารปลาทันที มีอะไรให้ไปสู้กันในสนาม เพราะนี่คือกฎ

     คนมาดูเยอะมาทั้งคนในเหล่าทิศเหนือทั้งคนนอกอย่างทิศอื่นๆ ทำเรื่องขออนุญาติแล้วเข้ามาอย่าถูกกฎไม่แยกอยู่รวมกันได้คนดูก็ห้ามวิวาทเด็ดขาดโทษคือตายเช่นเดียวกัน ที่จะสู้กันได้มีแค่คนในลานเท่านั้น คนเข้าประลองมีด้วยกัน200คน ปีนี้กลุ่ม สิงห์  สมิงกระทิง และแรด ลงครบ
มาถึงสนามคนแรกจะถูกนับเป็นคนลงก่อน มาถึงที่สองนับลงประลองเป็นคนที่สองตามลำดับ มีหมายเลขประทับตรงฝ่ามือกับตรงไหล่ด้านหลังซ้าย และจับฉลากเพื่อหากลุ่มผู้ที่จะมาต่อสู้ด้วย คนแรกจับฉลากได้กลุ่ม สมิง ทุกคนพากันโห่รับทันที เพราะไม่ได้เห็นหน้ากันบ่อยๆ เว้นแต่มีการประลองเท่านั้นกลุ่มคนเหล่านี้จะออกมา ถึงจะเป็นคนที่เคยพบกันมาก่อนมาเจอสภาพนี้ก็จำไม่ได้ การแต่งตัวเหมือนพระฤาษีเสื้อเป็นสายเสือสีเหลืองคาดดำ ขนาดใบหน้ายังต้องเป็นสีเดียวกันยกเว้นบริเวณแขนกับขาที่ค่อยเหมือนคนปกติ ในมือมีหอกเป็นอาวุธ สายตาที่มองว่างเปล่า บอกได้ในทีว่าฆ่าได้อย่างไม่ลังเล แล้วคนที่เขียนหมายเหตุในเอกสารคือหนึ่งในคนพวกนี้จริงหรือ อยากรู้จริงๆว่าใครถ้าเป็นบุคคลที่ยืนอยู่กลางประลองไม่มีวันใช่แน่
    ไอ้คนที่ยืนอยู่ในการประลองเริ่มลนลานเดินถอยหลังในขณะที่สมิง1สายชลขอเลือกสั้นๆแบบนี้เดินแบบสลับฟันปลาช้าๆมาหาคู่ต่อสู้


"เลือกอาวุธ แล้วมาสู้กับกู ถ้ามึงยังไม่เดินถอยหลังหนีกูกูจะตัดหัวมึงเสียบประจานเดี่ยวนี้" เสียงตะคอกเสียงดังบ่งบอกว่าสมิง1อารมณ์ไม่ดีและไอ้ผู้ท้าชิงก็ตกใจหน้าซีดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


"มึงอยากตายมากรึ ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆมึงจะมาเล่นได้ เลือกอาวุธแล้วมาสู้กับกูดีๆ พ่อแม่มึงสอนให้มึงปอดแหกแบบนี้รึเปล่า เอากระโปรงแม่มึงมาใส่ไป เสียเวลากู" ทุกคนฮือฮา บ่งบอกว่าหลายๆคนเริ่มไม่พอใจแทนไอ้คนที่โดนว่า ไอ้นั้นชักสีหน้าเดินไปหยิบอาวุธเป็นดาบขึ้นมา


"กูไม่ได้แปดแหก แต่คนที่จะปอดจะแหกคือมึง ขะ เข้ามาเลย ไอ้เหี้ย" สมิง1หรี่ตาควงหอกด้วยท่าทางชำนาญแล้วพุ่งเข้าประทะกับอีกฝ่ายอย่างเร็ว ขนาดไอ้หนวดนั้นหลบตามสัญชาตญานยังโดนเกี่ยวอยู่ดีเพราะดูเหมือนหอกที่สมิง1ใช้เป็นอาวุธจะไม่ได้ธรรมดา เหมือนมีกลไกลางอย่างที่ตอบสนองกับสิ่งที่อยู่ใกล้อาวุธที่เป็นหอกแค่สมิง1พลิกเล็กน้อยข้างหอกก็ที่ด้านข้างแหลมคมมีเหมือนเข็มเงาวับโผว่ออกมาเกี่ยวสีข้างไอ้หนวดทันที ไอ้หนวดสะหวัดดาบหมายจะฟัดหัวสมิง1เพราะการสะหวัดดาบสูงอยู่บริเวณคอจึงทำให้สมิงหลบเหมือนโค้งคำนับจังหวะนั้นสมิง1ดึงด้ามหอกกลับทำให้เข็มเกี่ยวสีข้างของไอ้หนวดอีกครั้งแล้วพุ่งแทงบริเวณปอดของไอ้หนวดไอ้หนวดปล่อยดาบลงพื้นสีหน้าแสดงความเจ็บปวดทรุดกุมแผลร้องโอดครวญ สมิง1เอาหอกแนบลำตัวมองไปที่ไอ้นวดอย่างสมเพช


"อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวก็จบชีวิตง่ายๆแบบนี้แหละ เลือกเอาจะตายช้าๆแต่ทรมารกับตายแบบไม่ต้องทรมารมากเจ็บนิดเดียว"


"กะ กูไม่เลือก กูไม่อยากตาย มึงจะฆ่ากูไม่ได้"ไอ้หนวดร้องตะโกนมองหาทางหนี


"ก็มึงเลือกเอง น่าเสียดายมึงน่าจะตายทรมารกว่านี้" สมิง1ยิ้มเหี้ยม เดินเข้าไปหาร่างไอ้หนาวที่ใบหน้าเริ่มมีสีดำคล้ำ หายใจรวยรินใครเห็นภาพนี้ก็อดเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้ มีแต่พวกป่าเถื่อนที่โห่ร้องดีใจกับชัยชนะของสมิง1 สมิง1 เดินไปนั่งใกล้ๆร่างแน่นิ่งไร้วิญาณของไอ้หนวดที่คงโดนพิษ จากปลายเข็มกับปลายหอก พูดสั้นๆ


"ไปสู่สุขติเถอะมึง ไอ้ขี้แพ้" พอสมิง1พูดจบเสียงปรกมือ ผิวปาก และโห่ร้องก็ดังขึ้น สมิง1เดินเข้าไปในส่วนที่จัดให้เป็นกระโจมขนาดใหญ่ ซึ่งมิดชิด คนภายนอกมองเข้าไปไม่เห็นอะไรนอกจากความมิดมิดเท่านั้น


    สายชลถอนหายใจ คนในนี้ที่รอประลองต่างตากันหน้าซีด หวาดกลัว บางคนนั่งหลบอยู่คนละมุม ก่อนจะประลองพวกมึงไม่คิดก่อนรึไงว่ะ ตะกี้ยังคุยอวดตัวไม่หยุดเจอไอ้หนวดตายเข้าหน่อยเงียบกริบ สั่นอยู่คนละมุม ถอนตัวก็ไม่ได้นอกจากทางเดียวที่ต้องเดินไปคือทางลานประลอง ชนะก็คือรอด แพ้ก็คือตาย คนที่สองที่สามก็มีสภาพที่ไม่ต่างจากคนแรกหรอกแต่ตายทรมารคนละแบบ ยิ่งมีคนตายมากเท่าไหร่คนที่ต้องประลองบางคนก็ร้องไห้ ไม่อยากตายบางรายฆ่าตัวตายไปแล้ว แล้วเขาละหนีปัญหาแบบนี้รึเปล่า? 

คำตอบคือ.  ไม่!!


     สายชลเงยฝ่ามือของตัวเองขึ้นดู "เลข 4" ถึงคิวเขาแล้วซินะ ไปดูกันได้ใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา...

เสียงโห่ทันทีที่เขาเดินไปยืนตรงกลางลานประลอง มีคนมายื่นกล่องไม้ให้ในนั้นมีฉลากที่ต้องจับอยู่  ยุ่งยาก สายชลคิดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมายื่นให้ไอ้คนที่ถือกล่องไม้นั้นแหละ มันก็รับไปเปิด ทางท่าตกใจ...


"คู่ต่อสู้คือกลุ่ม   กระทิง  ครับ" รู้สึกขี้หูจะเต้นระริกในหูพราะเสียงผิวปาก เสียงโห่ดังที่สุดในสามคู่ที่ผ่านมา อะไรจะขนาดนั้น ซุปเปอร์ตาร์เกาหลีมาเองรึเปล่าว่ะ หูกูจะแตกกกกก  ยืนรอไม่นานไอ้กระทิงก็เดินออกมา โอ้โห ตัวแมร่งใหญ่สัดๆ เขายืนอยู่กับที่นึกว่าแผ่นดินไหว สมแล้วที่อยู่กลุ่มกระทิง เจาะหูไม่พอ เจาะจมูก อันนี่เหมือนกระทิงเข้าไปใหญ่ ตัวดำมาก ผมเกรียนติดหนังหัวเลย เขาอยากถามว่าไปบวชมารึเปล่าแต่กลัวโดนขวิดตายก่อน มันมองมาที่เขาสายตาน่ากลัว ฟันนี้เยินเหลืองมาเชียว กลิ่นนี่ไม่ต้องพูดถึง ไกลขนาดนี้กลิ่นปากเอย กลิ่นเต่าเอย ไหนจะกลิ่นเสื้อผ้าเน่าๆนั้นอีก คนดูก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเขาหรอกที่พากันโห่รับตะกี้พากันหลบไปอ้วกกันหมดเลย ที่ดูอยู่ก็มีอุปกรณ์เสริมอย่างผ้าปิดจมูกเป็นต้น... ไม่อยากอยู่ใกล้เลยกู!!


"เลือกอาวุธซิ ไอ้หน้าหมอย" หนวดไม่ใช่หมอย ห่าเอ้ย หมอยกูอยู่ข้างล่าง ไอ้ที่มึงเห็นคือหนวด ไอ้โง่เอ้ย กูหมดความมั่นใจเลย ผมมองไปที่อาวุธ มีปืนไหมวะจะยิ่งให้ดับแมร่งตรงนี้ไม่ต้องเข้ามาใกล้กันกูกลัวกลิ่น เขาเดินไปดูอาวุธก่อนจะหยิบมีดสั้นมาด้ามหนึ่ง แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าไอ้ยักษ์ เหลือบมองทางยกระดับที่ไม่มองกลัวไม่มีสมาธิแต่ถ้าไม่ให้มองเลยกูไม่มีกำลังต่อสู้กับ(กลิ่น) ร่างเล็กนั่งมองมาที่เขาสายตากังวล สายฟ้าไม่ต้องกลัวยังไงฉันก็รอด ถอนสายตามามองมองไอ้ยักษ์ที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มสยองสุดๆ


       ทันทีที่เริ่มเขาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมใช้แค่ตาในการจับจ้องการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายร่างยักษ์แบบนี้การเคลื่อนไหวต้องช้าตามตัวแน่ๆไอ้ยักษ์ค่อยๆเดินวนรอบตัวเขาทันทีที่มันอยู่วนกลับมาอยู่ด้านหน้าเขาไอ้ยักษ์ก็พุ่งเข้ามาจับมือเขาทั้งสองข้างทันที นี่มึงแตะตั่งกูเหรอไอ้ยักษ์ จากที่สังเกตมันไม่มีอาวุธขนาดใหญ่ที่ใช้ถือแต่มันต้องใช้อาวุธเล็กๆเหมาะมือแน่สายชลจับมือใหญ่ทั้งสองข้างของมันตอบแล้วผลักมันออกกลายเป็นเขาที่ถอยหลังไปเสียสองก้าว ตัวควายฉิบหาย 


พอมันพุ่งเข้ามาจะต่อยเขาเขาจึงจับข้อมือไอ้ยักษ์ไว้ข้างนึ่งแล้วใช้แขนล็อคเข้าที่ข้อพับด้านในแล้วหักข้อมือไอ้ยักษ์อย่างแรงจนมันร้องเสียงดัง เขาผลักมันออกไปเล็กน้อยพุ่งเข้าไปจับข้อมืออีกข้างของไอ้ยักษ์เบี่ยงตัวไปอยู่ด้านข้างไอ้ยักษ์มือข้างที่ว่างจับคอไอ้ยักษ์ไว้ตีเข่าเข้าบริเวณท้องอย่างแรงจนมันล้มไปกองกับพื้น มันยกมือขึ้นตุบที่พื้นอย่างแรง ทุกคนโห่เสียงดัง ทำไมสายชลเห็นมันเป็นกระทิงจริงๆก็คราวนี้มีเหมือนลมหายใจพุ่งออกจากจมูกเสียงดังตาแดงก่ำ เห็นผ้าแดงที่ไหนจะกระโจนเข้าใส่เปล่าว่ะ มันลุกขึ้นเขามาต่อยเขา เขาหลบ ขืนยืนนิ่งให้ต่อยก็ควายซิว่ะ อาศัยจังหวะที่มันยกเท้าจะแตะเขาเขาก็จับเท้าไอ้ยักษ์ไว้ดึงเข้าหาตัวแต่พลาดโดนมันสวนหมัดโดนหน้าเต็มๆ ทำเอามึน เลือดกลบปาก เจ็บชิบหายเกือบพับ ถ้าโดนอีกหมัดได้ตายจริงๆแน่ ส่ายหัวไล่ความมึนเสียงโห่เชียร์ไอ้ยักษ์ดังกระหึ่ม เชียร์กูบ้างก็ได้ เชียร์มันอยู่ฝ่ายเดียวกูก็น้อยใจเป็นนะเว้ย!! ดูมันเดินวนไปมายิ้มโชว์ฟันเยินเหลืองของมันแล้วทุบอก มึงน่าจะเป็นคิงคองมากกว่านะ  ผมสบัดตัวไล่ความเมื่อย ถุยเลือดลงพื้น หมดกันความหล่อกู แผลเก่ายังไม่ทันหายเจอแผลใหม่เข้าไป ปวดว่ะ ดีฟันกูไม่ร่วงไปกับหมัดไอ้ยักษ์แต่ดูเหมือนมันจะคอน!! เชี้ย ยยยย. ฟันกู. สายชลวิ่งเข้าไปถีบไอ้ยักษ์จากทางด้านหลังทันทีมันถลาไปข้างหน้าไปถึงกับล้มมันหันมามองสายชลตาขวางเดินตรงมาหาเขาแล้วจับมือสองมือของเขาบีบแน่นเขาจึงก้าวเท้าข้างหนึ่งเฉียงไปด้านขวายกมือทั้งสองข้างขึ้นชิดๆกันจับข้อมืออีกข้างของไอ้ยักษ์แล้วบีดรอดตัวเราแล้วกดร่างไอ้ยักษ์ลงนอนกับพื้นแน่น


"กูจะไม่พูดคำที่ดูดี แต่มึงมาได้แค่นี้ อโหสิกรรมให้กูด้วยนะ ไอ้ยักษ์" พูดจบสายชลจับมันพลิกหงายหน้าซัดด้ามมีดที่เอามาเป็นอาวุธแต่ไม่ได้ใช้ลงแสกหน้าระหว่างคิ้วและคอหอยตรงจุดตายแน่นอนจนร่างไอ้ยักษ์กระตุกและแน่นิ่งไป
ทุกคนเงียบกริบ ไม่รู้จะตะลึงไปถึงไหน สายชลลุกขึ้นปรบมือให้กับผลงานตัวเองนั้นแหละทุกคนถึงรู้สึกตัวและเสียงปรบมือ เสียงโห่ ผิวปากก็ตามมาอย่างที่ควรจะเป็น สายชลถูกกันไปยังผู้ชนะคนแรกและร่างที่ไร้ซึ่งวิญาณาณไอ้ยักษ์ก็ถูกหามไปที่ไหนสักแห่ง....


ถ้ากูไม่ฆ่ามึงกูก็ต้องตาย สู่สุขติเถอะนะ!!!



     วันเดียว 199 คนตายหมด เหลือเขาที่รอดคนเดียว สายชลนั่งรอพบนายใหญ่อยู่ห้องรับรองฐานทัพหลัก เพื่อดูกำหนดการประลองกับอาทิตย์ นั่งอยู่ไม่นานก็มีคนเอาน้ำมาให้ดื่ม ใสแจ๋ว บริการประทับใจจริงๆ สายชลมองน้ำใสในขันเงินนิ่ง มันคือยาพิษ


"ยาถอนพิษอยู่ไหน"


"เดี๋ยวนายใหญ่จะบอกเอ็งเองดื่มไปเถอะเรื่องมาก" คนที่สายชลถามไม่ใช่ใครที่ไหนอาทิตย์พี่ชายว่าที่เมียในอนาคตอันใกล้ เห็นอาทิตย์ดื่มแสดงว่ายาถอนมีอยู่จริงดื่มตามแทบทันทีหิวน้ำพอดี พอถูกพาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งมีผู้ชายหน้าตาดีนั่งรออยู่....น่าคุ้นๆ


"นั่งก่อนซิ  ยินดีด้วยนะที่ผ่านการประลองกับคนของฉันมาได้ ที่เหลือพวกนายสองคนต้องสู้กันเอง สายชลเป็นไงบ้าง สนุกไหม" สายชลมองหน้าผู้ชายตรงหน้านิ่ง


"ไม่รู้เหมือนกันครับแยกไม่ออก"


"เดี๋ยวก็ชิน"นายใหญ่พูดยิ้มๆ


"ผมน่าจะชินแล้วละครับตอนนี้"สายชลยิ้มตอบเริ่มจำได้แล้วว่าใคร


"ฆ่ามากี่ศพละ ถึงชิน" นายใหญ่ลองเชิง


"เยอะเหมือนกันครับ แต่ก็นานมาแล้ว มาทำงานบนเรือก็เลิกเด็ดขาด" อาทิตย์สีหน้าแสดงความงุนงง


"เราเคยเจอกันมาก่อนนะจำได้ไหม" สายใหญ่ถามออกมาตรงๆเพราะมัวอมพระนำก็ไม่ได้เข้าเรื่องสักที


"ได้ครับ ได้ข่าวว่าคุณถูกเก็บไม่คิดจะมาเจอกันที่นี่" สายชลพูดขึ้นเพราะแต่ก่อนจะมาทำงานที่เรือสินค้าเขาเคยรู้จักและร่วมงานกับนายใหญ่มาก่อน และไม่ได้เจอกันอีกได้ยินมาขัดผลประโยชน์กันภายใน


"ยินดีนะที่จะได้ร่วมงานกันอีกครั้ง"


"เช่นกันครับ คุณหมอก"คราวนี้อาทิตย์ทนความอยากรู้ไม่ไหวสายชลรู้ชื่อนายได้ยังไงทั้งที่พึ่งเข้ามาอยู่บางคนอยู่มานานยังไม่เคยรู้มาก่อนเลยแท้ๆ


"นายนี่มันอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว"


"สายชลกับฉันเคยทำงานร่วมกันมาก่อนนะ เป็นเพื่อนกัน อยู่ซุ้มมือปีนเดียวกัน จำแทบไม่ได้"


"คนมีชนักติดหลังก็ต้องอำพลางตัวซะหน่อย"สายชลยกมือลูบหนวดที่ตัวเองไว้อยู่เบาๆ


"ฉันไม่เห็นต้องทำตัวลึกลับแบบนั้นเลยชล มาเป็นหุ้นส่วนกับฉันนี่มา นายก็กระจอกที่ไหน"


"วันก่อนผมยังเป็นเชลยอยู่เลยพี่หมอก"สายชลแกล้งพูดทับอาทิตย์หันมามองเขาอย่างกินเลือดกันเนื้อ


"คนแถวนี้ไม่ยอมส่งรายชื่อมาให้ฉันน่ะสิ ฉันรู้ว่านายออกเรือหวังว่าจะได้ทำงานร่วมกันอีก วันนี้ก็มาถึง คิดไม่คิดจริงๆที่มาเป็นโจรสลัดด้วยก็เพราะค้นหานายกับเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นๆก็หาไม่เจอมีแต่นายกับภูภาเท่านั้นที่ฉันมีแนวทางอยู่ ค้นหาทางทะเล ดักมันซะทุกลำเป็นไง เจอกันแล้ว มาเป็นหุ่นส่วนของฉันอยากได้อะไร ฉันให้นายได้ทุกอย่าง คนฝีมืออย่างนายที่ฉันต้องการชล" สายชลครุ่นคิด


"ผมอยากได้สายฟ้าแต่คนแถวนี้คงไม่ยกให้ผมหรอก" ทำหน้าน่าสงสารไปให้อาทิตย์รายนั้นเบ้ปากมองไปอีกทาง



"ว่าไงอาทิตย์ขอน้องนายให้เพื่อนฉันได้ไหมแต่นายจะยังคงเป็นหัวหน้าเหล่าทัพทิศเหนือต่อไป คนที่จะมาเป็นหัวใจให้นายฉันเล็งไว้ให้แล้ว นายถูกใจแน่นอน"อาทิตย์อึกอัก


"ไม่เป็นไรหรอกพี่หมอกผมลงประลองก็ได้ ถ้าผมชนะขอแค่สายฟ้าก็พอส่วนหัวหน้าเหล่าทัพผมไม่เป็น ยกให้เจ้าของเดิมไปเลย"


"เอ็งไม่ต้องพูดมาก หวังว่าถ้าเอ็งเอาไอ้ฟ้าไปจะดูแลมันให้ดี ถ้าน้องข้าเสียใจข้าฆ่าเอ็งแน่ ถึงจะเป็นเพื่อนนายใหญ่ก็เถอะ ข้าก็ไม่เว้น"


"ตกลงว่า..."


"ข้ายกไอ้ฟ้าให้เอ็งไงว่ะ  ที่พูดมาไม่ได้ฟังรึไง"สายชลยิ้มกว้าง


"ขอบคุณครับพี่ทิตย์" อาทิตย์มองหน้าเขาแล้วบ่นพึมพำ


"งั้นงานประลองจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วนะ ชลนายมาเป็นหุ่นกับฉัน นายต้องขึ้นฝั่งไปจัดการกับตัวเอง รวมถึงเอกสารข้อมูลส่วนตัวนายจะเปลี่ยนใหม่หมด เอาเป็นว่าเตรียมตัวอีกสองวันเดินทางพร้อมกับฉัน"


"ครับพี่หมอก"


"เอาละ แยกย้ายกันไปพัก เออ รอแป๊บหนึ่ง  ฝุ่น ฝุ่น เอายาถอนพิษมาให้พี่ที่ห้องสำหรับสองคน ด่วนหน่อยนะ" ไม่นานร่างเล็กก็เดินเข้ามาอาทิตย์ลุกขึ้นโค้งให้ใต้ฝุ่นทีหนึ่ง ตามกฎ


"พี่ทิตย์ฝุ่นเคยบอกแล้วว่าเราคนกันเองไม่ต้องทำอะไรวุ่นวายเลย พี่หมอกยาถอนพิษได้แล้วนะ  อ่า นี่ใครครับ" สายชลมองหน้าใต้ฝุ่นอยู่เหมือนกัน


"นี่สายชลเพื่อนพี่เอง สายชลนี่ใต้ฝุ่นเมียฉัน รู้จักกันไว้คนนี้ที่คราวก่อนน้องฟ้ามาขอให้ไว้ชีวิตไง จำได้ไหม" สายฝุ่นยิ้มให้แล้วพยักหน้า


"จำได้ครับ  ดื่มยาถอนพิษก่อนเถอะครับจะครบเวลาแล้ว" อาทิตย์กับสายชลหยิบน้ำขึ้นมาดื่มทันทีเพราะรู้สึกคอแห้งเป็นผงพอดื่มยาถอนทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ


"กลับไปพักเถอะ"


"ครับ"



ไปหาเมียในไม่กี่นาทีนี้ดีกว่า....


"ข้ายังไม่ให้เอ็งเอาน้องข้าทำเมียหรอก ไอ้หน้าหมอย"สายชลชะงักเท้าหันไปมองอาทิตย์อย่างไม่พอใจ


"หยาบคาย  เห็นไม่พูดมึงกูนึกว่าจะไม่ใช้ซะอีก เจอคำว่าหมอย ทุเรศ"


"อยากตายเร๊อะ เข้ามาซิ ไอ้หน้าหมอย"


"คนที่ต้องกลัวคือนาย ฉันอาจจะฆ่าคนมามากกว่านายก็ได้นะ ขัดขวางมากๆฆ่าเอาไปโยนให้ปลากินซะหรอก"


"ไม่ต้องทำเป็นคุย ไปโกนหมอยออกจากปาก ให้ดูเป็นผู้เป็นคนข้าถึงจะยอมให้เอ็งมาเป็นผัวไอ้ฟ้า"


"เออ กลับมาจะขย่มให้เตียงหักเลยค่อยดู"สายชลยิ้มกับประโยคที่คิดได้สดๆร้อนๆ เดินหนีเสียงกระโกนด่าของอาทิตย์ไปอีกทาง


"ไอ้เวร  ถ้าเอ็งทำจริงรับรองตายคาตีนข้า"




     เจอสายชลในแบบคุณชายผู้ดีแล้วจะ อึ้ง ทึ่ง  หึหึ  รออีกนิดนะ ว่าที่เมีย!!






TBC.






   

[หมูน้อย]

กรี๊ดดด
รู้สึกปวดแก้มยิ้มไม่หุบ ชอบมากอะ

อยากอึ่ง ทึ้ง กับลุคคุณชายแล้ว มาเร็วๆ นะ

[SaJung13]

มาครั้งนี้พี่แกเด่นอ่ะสายชล
ตกลงหมอนี้มันเก่งใช่มัะ
เมื้อไรสายชลจะรัก สายฟ้าวสักที

[yuierror]

อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[feather7074]

รอ รอ  ปู่เสื่อรอ อ ด้วยคน   

[inspirer_bear]

คุณชายชลลลลล ต้องรักน้องฟ้าจริงๆนะเว้ยย
ฮึ้ยๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

[yuierror]

มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[yuierror]

ทามมายยางม่ายมาฮือๆๆๅๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[feather7074]

ผู้แต่งลืมแล้ว ว่าแต่งเรื่องนี้ค้างอยู่ ชิมิ