ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 7. ( 50% )
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
(สายชล)
คนบนเกาะสีฟ้าบางคนใจร้ายใจดำ แค่หน้าก็ไม่ให้เจอ ขนาดเสียงยังไม่ให้ได้ยิน ตอนจะขึ้นฝั่งก็ไม่ยอมมาส่งอีก ถ้าไม่เรียกว่าใจร้ายแล้วจะให้เรียกว่าอะไร เอาเถอะตอนนี้ผมขึ้นมาบนฝั่งแล้วครับ หน้าตาเหมือนโจรรึก็ไม่แน่ใจคนพากันมองใหญ่ ความจริงผมก็เหมือนโจรแหละ เคยทำงานอยู่ซุ้มมือปืน ใครให้งานผมมาไม่ใช่ว่าผมจะรับหมดหรอกแต่ต้องเป็นงานที่เงินหนักนะ ความจริงมือปืนที่ทำเป็นอาชีพเสริม อาชีพหลักผมเป็นนักธุระกิจ แล้วตอนนี้บริษัทของผมก็กำลังเติมโตขึ้นไปเรื่อยๆ บริหารงานโดยทนายประจำตะกูล พ่อกับแม่ผมถูกฆาตกรรมตายในโรงแรมที่ไปประชุมทางภาคเหนือ ผมรู้ว่าถ้าผมยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม สักวันผมก็จะเป็นรายต่อไปที่ตาย ผมจึงให้ทนายที่ผมวางใจปลอมแปลงเอกสารให้ผมใหม่ทั้งหมด เปลี่ยนชื่อ นามสกุล ที่อยู่ การศึกษา แล้วออกจากบ้านมาเงียบๆ ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง มีแค่ทนายเท่านั้นที่รู้ ว่าผมยังมีชีวิตอยู่และผมป้องกันบริษัทจากการโจรกรรมข้อมูล หรือขายทอดตลาดโดยให้ทนายประจำตะกูลบริหารงานแทนผม
บริษัทต้องเติบโตต่อเนื่อง ถ้าบริษัทมีคนถอนหุ้นเกินหนึ่งในสิบ หรือบริษัทถูกโกง ยักยอกทรัพย์ ซึ่งจะมีคณะกรรมการสามกลุ่มมาตรวจทุกปี และส่งให้คนที่ผมไว้ใจได้ ถ้ามีการทุจริตจริงทนายประจำตะกูลจะพ้นการเป็นผู้บริหารแทนผมทันที บริษัทจะโอนไปอยู่คนที่ผมไว้ใจได้รายต่อไป ซึ่งไม่ใช่ว่าทำแบบนี้จะไม่ได้อะไรตอบแทน ภายในยี่สิบปีถ้าผมไม่กลับมา บริษัทจะตกเป็นของคนที่ผมให้ทำหน้าที่แทนประทานบริษัททันที แต่ถ้าผมกลับมาทันผลตอบแทนที่ทำหน้าที่แทนผมอย่างไม่ขาดตกบกพร่องผมเตรียมไว้ให้แน่นอน มาทำงานที่ซุ้มมือปืนสองปีฆ่ามาหลายศพไม่ใช่ผมไร้จิตใจ ฆ่าทุกคนก็ได้ถ้าผมไม่ชอบ มันก็ไม่ใช่ คนที่ดีผมไม่เก็บ ส่วนคนเลวนั้นแหละที่ผมจะเก็บแบบไม่ลังเล และใช้เวลาในซุ้มมือปืนสืบหาคนที่ฆ่าพ่อแม่ผม และเก็บพวกมันเรียงตัว ทั้งคนสั่ง คนฆ่า หรือคนที่รู้เห็นในเรื่องนี้ ทุกคน พอตัดสินใจออกจากซุ้ม สาเหตุหลักคือมีคนดมกลิ่นผมเจอแล้ว ผมจึงหาที่อยู่ใหม่แล้วไปเรียนช่างกลเรือ ใช้เวลาสี่ปีจบออกมาก็ทำงานออกทะเลทันที ออกทะเลนานๆจะได้ไม่ต้องขึ้นฝั่งนั้นคือสิ่งที่ผมต้องการ และออกทะเลได้สองปีผมก็ได้ทราบข่าวว่าทนายประจำประกูลที่ผมเหลืออยู่โดนฆ่าตายในห้องพัก บริษัทผมกลับไม่มีผลกระทบอะไรเพราะเครือข่ายของผมกว้าง บริหารงานโดยไร้ซึ้งประธานก็เป็นไปไม่ได้ ตอนแรกผมกะจะขึ้นฝั่งแต่คนของผมบอกหาคนมาเป็นประธานบังหน้าได้แล้ว ขอแค่มีผู้นำ มีหัวเรือ ทุกคนก็จะได้มั่นใจว่าจะไม่ถูกไล่ออก นั้นถือว่าเป็นเรื่องดี
ตอนนี้ผมขึ้นฝั่งได้ก็โทรหาคนของผมให้มารับกลับที่พักซึ่งแยกย้ายกับพี่หมอก เจอกันอีกทีก็วันกลับ มาถึงที่พักก็ล้มตัวลงนอนทันที
"คุณนฤเคนทร์ รับอาหารค่ำเลยไหม ผมจะสั่งให้" อ่า ชื่อนี้ไม่มีใครเรียกชื่อนี้ของผมนานแล้วซินะ ใช้แต่ชื่อสายชล มานานมากจริงๆ
"ธีร์ ฉันกลับมาแล้วนะ" ธีร์ เป็นคนที่ผมไว้ใจได้คนหนึ่ง เป็นส่งข่าว ทุกอย่างให้ผม
"ต้อนรับกลับมาครับคุณนฤเคนทร์" ผมพยุงตัวขึ้นนั่ง มองร่างสูงใหญ่ในแบบฉบับคนอเมริกันแท้ๆ ลุกขึ้นทุบไหล่ธีร์หนักๆ
"เหนื่อยหน่อยนะ" ธีร์โค้งให้ผมอยากนอบน้อม
"ผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งนายน้อย"
"น้อยที่ไหน ฉันโตแล้วเว่ย ออกไปรอข้างนอก อาบน้ำเสร็จแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอก"
"ครับนาย"
ใช้เวลาจัดการตัวเองใหม่ทั้งหมด ผม หนวด การแต่งตัวและเข้าไปดูงานที่บริษัทเงียบๆโดยไม่ปรากฎตัวในฐานะเจ้าของบริษัท ฝากฝังให้คนที่ไว้ใจช่วยดูแลบริษัทและทรัพย์สินทั้งสังหาริมทรัพย์,อสังหาริมทรัพท์,หุ้นส่วนทั้งหมดแล้วเดินทางกลับพร้อมกับพี่หมอกทันทีที่สะสางทุกอย่างเสร็จสรรพ
"กลับมาทั้งที ทำเมิน ทำไม่สนใจ" ทันทีกลับมาถึงเจอหน้าสายฟ้าก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน หล่อขนาดนี้ยังเมินกันลง
"ทำไม่ต้องสนใจด้วย"สายฟ้าออกมาดูคนในเหล่าซ่อมแซมเรือที่ออกปล้นเมื่อไม่นานมานี้ มาเจอกับสายชลในลุกใหม่ทำให้ใจสดุดไปแวบนึ่ง จากที่ดูเหมือนโจรมาวันนี้เผยให้เห็นใบหน้าคมสันหน้ามอง จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีส้ม แววตาเหมือนยิ้มได้ ผมตัดเป็นทรงอันเดอร์คัด สีผมย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อนเวลาอยู่กลางแดดดูวิ้งๆ หูด้านซ้ายเจาะมีต่างหูมรกตแท้สีเขียวแวว การแต่งตัวดูไฮโซไม่ใช่ผู้ชายที่ซกมก มอซอคนเดิม
"ทำไมทำเหมือนไม่รู้จักกัน"
"ก็เราไม่ได้รู้จักกันอยู่ก่อนแล้วนี่ ยิ่งตอนนี้ฉันยิ่งไม่รู้จักนายใหญ่เลย" ไม่รู้ว่าทำไมต้องโกรธแต่พอทุกคนมองมาที่สายชลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แถมฐานะตอนนี้ก็ใหญ่พอจะเข้านอกออกในทั้งสี่เหล่าได้สบายๆ ยิ่งทำให้หลายคนสนใจ โดยเฉพาะคนที่ชอบผู้ชายแล้วด้วยมีมากจริงๆ
"อ่อ ชอบไอ้สายชลคนเดิม แย่จริงพี่ก็บอกให้เปลี่ยนคนน้องก็บอกไม่ชอบ เกิดเป็นสายชลนี่ลำบากจริงๆ" สายชลเดินตามร่างเล็กไปเรื่อยๆ
"ฟ้า อาทิตย์ยอมยกนายให้ฉันแล้ว ถึงตอนนี้นายจะเปลี่ยนใจจากฉันแล้วยังไงนายก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่ดี"
"ที่นายอยากได้คือร่างกายฉันอย่างเดียวใช่ไหม ตลอดมานายไม่ได้มีความรู้สึกดีๆให้ฉันเลยรึไง อยากมากที่นี่มีนะ บาร์นะ ไปใช้บริการสิ จะได้สนองกามนายอย่างไม่ขัดข้อง" ร่างเล็กหันแหวกับเขาคนงานที่อยู่ใกล้ๆพากันเดินออกไปทันที สายชลถอนหายใจ
"ความรู้สึกดีๆฉันมีให้นายอยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่แบบคนรักกัน" ใช่ คนพึ่งเจอหน้ากันจะให้มารักมาชอบกันได้ยังไง ของอย่างนี้เขาต้องการเวลา สายฟ้าหันหลังให้เขา
"แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม...นายไม่รักฉันแล้วนายมากอดมาหอมมาให้ความหวังฉันทำไม เพราะอะไร" ร่างเล็กสั่นน้อยๆ
"ฉันต้องการเวลา เพราะฉันเชื่อว่าอีกไม่นานฉันต้องรักนายได้แน่ๆ" สายฟ้าหันมามองสายชลตาขวาง
"ฉันไม่ต้องการ เลิกยุ่งกับฉัน ต่างคนต่างอยู่ ถ้านายอยากได้เมียนักก็ไปนายสิ นายใหญ่หาให้นายได้อยู่แล้ว หรือแค่นายอยู่เฉยๆเดี๋ยวก็มีมาเองแหละ"
"งี่เงาว่ะ ฉันจะเอานาย นายไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ ขอแค่รอแค่นี้ไม่ได้รึไง" สายชลมองหน้าสายฟ้าอย่างหงุดหงิด เขาไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยรึไง
"นายจะได้แค่ร่างกายฉันเท่านั้นแหละ"
"ฉันมั่นใจว่าหัวใจของนายเป็นของฉันอยู่ก่อนแล้ว" สายฟ้าไม่พูดอะไรเดินหลบไปอีกทาง สายชลเดินกลับห้องด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ คืนนี้มีงานเลี้ยงเปิดตัวเขาอย่างเป็นทางการในฐานะหุ้นส่วนคนแรกและคนเดียวถือกรรมสิทธิ์ร่วมกับพี่หมอง นายใหญ่ของเกาะนี้อย่างสมบูรณ์ เป็นเหมือนนายคนที่สองของที่เกาะนี้ทุกคนต้องเข้าร่วม สลัดความคิดสายฟ้าทิ้งแล้วไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัว
บรรยากาศในงานอยู่ริมหาดทิศใต้ วันนี้ทำให้สายชลได้เจอหัวหน้าเหล่าทัพครบทุกทิศร่วมถึงหัวใจเหล่าทั้งสี่ด้วย พี่หมอกแนะนำให้เขารู้จักทีละคนจากภูผาก่อนคนแรก ร่างสูงใหญ่เหมือนคนเชื้อสายอเมริกันแท้ๆ ร่างใหญ่พอๆกับธีร์ลูกน้องเขาเลย ใบหน้าคร้ามคม ดวงตาดุ อกฝายไหล่ผึ่ง ฉายแววเป็นผู้นำเต็มเปื่ยม คนต่อมาคือป่าไม้ คนไทยแท้ใบหน้าดุ ไม่ค่อยยิ้ม แต่เวลายิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มขับให้ใบหน้าดุอ่อนลง ร่างสูง หุ่นสมส่วน สายตาเมียงมองมาที่สายฟ้าจนผิดสังเกตเหลือบไปมองร่างเล็กที่นั่งเคียงข้างร่างสูงของป่าไม้ทำให้เห็นสายตาเหมือนมีไฟสุมอยู่ในตาทำให้สายชลพอเข้าใจอะไรมากขึ้น คนต่อมาคนสุดท้ายไม่นับรวมอาทิตย์ที่เขาเห็นบ่อยแล้ว คือทิวสน ร่างสูง ใบหน้าอ่อนโยน ยิ้มเก่ง เอาใจดี ดูเป็นคนอบอุ่น หล่อเหล่า เป็นคนผิวขาว แต่งตัวล้ำสมัยคล้ายๆเขาเจาะหู ผมเป็นรองทรงสูง เทห์ไม่หยอก ส่วนหัวใจทุกคนมีผ้าคลุมปิดบังมิดชิดไม่สามารถมองเห็นภายใต้ป้าคลุมเหล่านั้นได้เลย
"ฟ้า รู้แล้วใช่ไหมว่าเรานะ มีคนที่จะคุมครองคนใหม่แล้วนะ ต้องห่างจากพี่ชายเหงาหน่อยนะ" พี่หมอกพูดกับสายฟ้ายิ้มๆ สายฟ้ารับคำแล้วยิ้มให้พี่หมอกเล็กน้อย
"เอาละทุกคน วันนี้เป็นการรวมตัวกันที่นานๆทีจะมีเวลาร่วมกัน ฉันจะแนะนำนายคนที่สองของที่นี่ ร่วมลงทุนกับฉัน เป็นเพื่อนที่ทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงมากับฉันให้ทุกคนรู้จัก คุณนฤเคนทร์ ราชวียกุล " เสียงปรมมือดังขึ้นดังไปทั่วบริเวณ
"เขาไม่ถือถ้าทุกคนจะเรียกเขาว่าเคนทร์ ไม่ใช่สายชลคนเดิมที่เป็นเชลยอีกแล้ว ทุกคนต้องให้ความเคารพเคนเหมือนเคารพฉัน จำไว้" ทุกคนปรมมือบ้าง ผิวปาก โห่ร้องขึ้น บางคนก็ทุบอก สายชลเองก็ไม่แน่ใจว่าที่นี่เข้าต้อนรับแบบนี้แต่ไหนแต่ไหร่รึเปล่า
"วันนี้เป็นโอกาสที่ดี ฉันจะแนะนำหัวใจนฤเคนทร์ให้ทุกคนรู้จัก ซึ่งเหล่าทิศเหนือรู้จักกันดีอยู่แล้วนั้นก็คือ สายฟ้า ส่วนคนที่จะมาทำหน้าที่หัวใจเหล่าทัพทิศเหนือคนต่อไปคือ..หมอเน ที่ทุกคนรู้จักดีเช่นกัน" สายฟ้ากับหมอเนลุกคนทุกคนปรมมือ โห่แซวยกใหญ่ บางคนก็มีสีหน้าเสียดาย สายชลเหลือบเห็นสีหน้าเจ็บปวดของป่าไม้แล้วถอนหายใจ
"ตอนนี้เหลือเหล่าเดียวแล้วนะที่ทุกคนยังมีหวัง ดูเหมือนกลัวการผูกมัดทั้งคู่เลย ใช่ไหม ทิวสน ผืนดิน " นายใหญ่แซว สองคนได้แต่ยิ้มไม่ว่าอะไร
"เปิดใจแล้วจะรู้ว่าคนที่คุณมองข้ามทำอะไรเพื่อคุณบ้าง จะให้เขาทำเพื่อคุณอีกมากแค่ไหนต้องทำอีกนานเท่าไหร่ วันไหนเขาเหนื่อย วันไหนเขาท้อ วันไหนเขาตายจากไป ในวันนั้นทุกอย่างอาจสายเกินไปที่จะกลับมาทำให้มันดีดังเดิม" นายพูดสีหน้าจริงจัง
"....เพราะฉนั้น รีบๆรู้ใจตัวเองละ" ทุกคนปรบมือให้กับคำคมที่เหมือนจะบอกกับในที่นั่งอยู่ใกล้ๆรู้ตัวเองสักที และไม่ได้มีแค่คนสองคนที่ต้องเอากลับไปคิดเพราะทั้งทิวสนกับผืนดิน ป่าไม้กับเปลวเพลิง นฤเคนทร์หรือสายชลกับสายฟ้าเอง ก็ต้องเก็บเอาไปคิดเช่นกัน!
แอบเข้าห้องคนอื่นไม่ใช่เรื่องถนัดแต่เขาเริ่มทำบ่อยเข้าไปทุกที ร่างเล็กนอนหันหลังให้เคนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แต่ยังไม่ทันถึงร่างเล็กเสียงหวานก็พูดขึ้นมาก่อน
"ถ้าเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว นายตายแน่"
"ฟ้ายังไม่นอนอีกเหรอ"
"ถ้านอนคงไม่มีมาพูดโต้ตอบกับนายหรอก" ร่างเล็กนอนนิ่งมีแค่เสียงเท่านั้นที่ตอบเขา เคนเดินเข้าไปใกล้แต่ร่างเล็กไม่พูดอะไรทันทีที่เขานั่งลงบนเตียงร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้นหันมามองเขาตาขวาง เคนเอื้อมมือจะไปจับแขนเล็กแต่ก็เจอเข็มทิ่มที่หลังมือ ทำเอาแขนชาไปทั้งแถบ
"เล่นอะไรของนาย"
"ไม่ได้เล่น ฉันบอกนายแล้วไงไม่ให้เข้ามา เข็มที่ฉันแทงนายมีพิษ ถ้าภายในสองวันนายไม่ได้รับยาถอนพิษจากฉันนายก็ตาย นี่คือบทลงโทษที่นายลักลอบเข้าห้องฉัน โดยที่ฉันไม่ได้อนุญาติ" เคนมองหน้าสายฟ้านิ่ง
"ฉันมีสิทธิ์ ทำไมต้องขออนุญาติด้วย พี่หมอกก็บอกชัดแล้วว่าฉันเป็นเจ้าของนาย สายฟ้า" ร่างเลิกมองเมิน เคนพยักหน้าช้าๆ
"ในเมื่อนายไม่อยากให้ฉันเข้ามาวุ่นวายฉันก็จะทำ" เคนลุกขึ้น ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เจ็บแค่ตอนโดนทิ่ม
"เดี๋ยว ฉันจะถอนพิษให้" ร่างเล็กเดินไปเปิดลิ้นชักหายาถอนพิษ เคนถอนหายใจ
"ไม่ต้องลำบากหรอก ปล่อยให้ฉันตายไปนะดีแล้ว ถ้าฉันยังอยู่ก็เกะกะสายตานายเปล่าๆ" เคนเดินออกไป ร่างเล็กมองตามร่างสูงน้ำตาคลอ
"ดี ปล่อยให้ตายซะ อยากตายตายไปเลย" สายฟ้าเดินไปนอนบนเตียงยกมือขึ้นปิดตา น้ำตาไหล
ตะวันเริ่มทอแสงสีส้มเรืองรอง เคนหรือสายชลที่บางคนยังเรียกชื่อเดิมของเขาอยู่นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นคนเดียว ปล่อยความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ รวมถึงคิดเรื่องสายฟ้าด้วย เข็มนั้นมีพิษจริงๆตรงบริเวรที่เข็มแทงเป็นสีดำคล้ำน่ากลัว แค่ตื่นเช้ามาประสาททั้งห้าเหมือนตายไปชั่วขณะ นอนนิ่งอยู่เกือบสิบนาทีทุกอย่างถึงกลับมาเป็นปกติ ถ้าไม่เห็นกับตาว่าใบหน้าที่คลุมไว้ด้วยผ้านั้นเคยทอดมองเขาฉายแววหวั่นไหว และวาจาที่เอ่ยมาคล้ายมีใจ เขาคิดว่าไม่ใช่คนที่ทำร้ายเขาในค่ำวาน อยากรู้เหมือนกันพิษมันร้ายแรงแค่ไหนกัน
"นายต้องถอนพิษก่อนที่พิษจะแล่นไปถึงหัวใจ" เสียงที่เอ่ยอยู่ด้านหลังไม่ได้ทำให้เคนตกใจกับการมาโดยไม่ส่งเสียงของสายฟ้า
"อย่ามายุ่งกับฉัน" สายฟ้านั่งลงข้างๆร่างสูงของนฤเคนทร์ ได้ยินคำพูดที่เย็นชานั้นใจโหวงๆแปลกๆ
"ฉันไม่อยากให้มีใครมาตายเพราะฉัน"
"ฉันรนหาที่ตายเองตะหาก" เคนลุกขึ้นแต่หน้ามืดร่างเล็กรีบประคองคว้าเอายาถอนขวดเล็กขึ้นมาแต่เคนปัดมันหล่นไปพื้นทรายเบื้องล่างทันที เคนผลักร่างเล็กออกห่าง หอบหนัก หายใจไม่ทัน เหงื่อผุดบริเวณใบหน้ามากมาย สายฟ้ามองเห็นท่าร่างสูงของเคนมีท่าไม่ดีหยิบขวดยาขึ้นมายึดแขนใหญ่แล้วแน่น
"กินยาถอนซะ ยาจะออกฤทธิ์เร็วขึ้นถ้านายออกแรงมากๆอย่างตอนนี้"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ปล่อย "
"นายนี่มันชอบเรียกร้องความสนใจ จะตายจริงๆอยู่แล้วไม่รู้ตัวรึไง คนที่งี่เง้ามันนายตะหาก"สายฟ้าตะโกนใส่หน้าเคนอย่างโกรธจัด เปิดฝาขวดยาแล้วจับกรอกปากเคนที่เริ่มเป็นคล้ำ เคนปรับลมหายใจอยู่ไม่นานจากที่เหมือนมีอะไรมาบีบรัดหัวใจ มันค่อยๆคลายลงแล้วหายไปในที่สุดแต่อาการเหนื่อย อ่อนเพลียเข้ามาจู่โจมเขาทันที หมดสติไปได้ยินเสียงเรียกชื่ออยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ...
สลบไปสองวันเต็มฟื้นขึ้นมาเวลาสายๆของวันที่สาม เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ คนแรกที่ลืมตาขึ้นมาเป็นร่างเล็กที่ไม่คุ้นหน้าแต่รับรู้แวบแรกที่เห็นคือแววตาหวานที่เหมือนคุ้นเคย และสวยมาก สวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ริมฝีปากแดงเหมือนเชอรี่ น่าจูบ
"ฟื้นแล้วเหรอ ดื่มน้ำก่อนนะ" เสียงนี้ คุ้น มาก. สายฟ้า!! เคนมองร่างเล็กที่คุ้นเคยเว้นแต่ใบหน้าที่ไม่มีผ้าคลุม
"ทำไมไม่มีผ้าคลุม ผ้าไปไหน" หลังจากดื่มน้ำเสร็จเคนก็ถามคำถามที่คาใจทันที
"พี่เคนเป็นเจ้าของฟ้าพี่มีสิทธิ์ที่จะเห็น" เคนมองหน้าสายฟ้าอย่างไม่เชื่อหู
"พี่ ฟ้า มีสิทธิ์ มีมันเรื่องอะไรกัน กูฝันอยู่รึเปล่าว่ะ หรือกูตายไปแล้ว" เคนหลับตาลงคิดสับสนในเรื่องนี้ สายฟ้ามองร่างสูงของเคนอย่างนึกหงุดหงิด เขาตั้งใจจะทำให้สายชลรักเขาให้ได้ ถึงตอนนี้สายชลจะยังไม่รักเขาแต่ต่อจากนี้เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักจากเคนให้ได้ ที่ผ่านมาเขางี่เง้าจริงๆนั้นแหละ
"พี่เคนไม่ได้ฝันเอาเถอะพี่นอนพักให้หายดีแล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกที" สายฟ้าหยิบผ้าคลุมมาปิดบังใบหน้าไว้เหมือนเดิมแล้วออกไปข้างนอกทิ้งเคนให้มองตามแล้วถอนหายใจ
"ไม่เข้าใจว่ะ วันก่อนจะฆ่าฉันอยู่เลย วันนี้มาทำดี เหอะ คิดว่าสายชล เอ้ย นายเคนคนนี้จะยอมยกโทษให้ง่ายๆนะ เร็วไปหน่อยไหมสายฟ้า" ในหัวคิดเอาคืนสายฟ้ายังไงดี ลงโทษกับความใจเด็ดกระทำการฆ่าว่าที่ผัวด้วยการตรึกตรองมาแล้ว!!
วันนี้เหมือนม้าคึกนอนอยู่บนเตียงมาหลายวันน่าเบื่อ เห็นหน้าสายฟ้าก็ทำเมิน ใบหน้าหวานสวยมีแววสำนึกผิดแต่เขาก็ไม่อยากใจอ่อนง่ายๆ
"พี่หมอกวันนี้เรียกผมมามีอะไรรึเปล่า"วันนี้พี่หมอกเรียกเขากับสายฟ้ามาพบ
"ฉันคิดว่าที่แกกับฟ้าอยู่ห้องมันเล็กเกินไป ฉันจะให้คนสร้างบ้านให้แกใหม่ แต่ให้แกเลือกอยากอยู่ทิศไหน" เคนหันไปมองสายฟ้าที่มองสบที่เขาอยู่เหมือนกันอยากตามใจอยู่เหมือนกันแต่ไม่อยากเห็นหน้าอาทิตย์บ่อยๆ โรคหวงน้องคงกำเริบแก้ไม่หาย
"พี่หมอกแนะนำหน่อยสิ ผมพึ่งมาอยู่ยังเที่ยวไม่ครบทุกที่เลย" พี่หมอกเหลือบมองไปที่สายฟ้าที่ก้มหน้าก้มตาไม่ออกความเห็น ข่าวนั้นสงสัยจะจริง โดนเล่นงานคงเอาคืนอยู่ละสิ
"ทิศเหนือไม่สนใจรึไง เมียแกจะได้อยู่ใกล้ๆพี่ชาย ใช่ไหมฟ้า" สายฟ้าหันไปมองที่นายใหญ่อย่างขอบคุณ เขาหันไปมองเคนอย่างคาดหวัง
"ไม่ ถ้าอยากอยู่ใกล้พี่ชายมากนักก็เลือกพี่ไม่ต้องมีหรอกผัว ถ้าอยากมีผัวก็ต้องอยู่ห่างพี่บ้าง เอาเป็นว่าผมเลือกตะวันตกละกันพี่หมอก" สายฟ้ากัดริมฝีปากจนเจ็บ ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้านายใหญ่ด้วย นายใหญ่ถอนหายใจ แล้วรับคำ คุยกันสักพักก็ออกจากฐานทัพใหญ่กลับไปที่พัก ระหว่างทางกลับร่างเล็กก็วิ่งตามร่างสูงเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนทิ้งช่วงไกลนัก มาถึงที่พักก็ทำเอาสายฟ้าหอบโยน
"พี่เคนจะไปไหน" เคนไม่ตอบเดินเลยไปโรงหมอ ร่างเล็กลังเลอยู่ไม่นานก็เดินตามโดยทิ้งระยะห่วงพอสมควร
"สวัสดีครับพี่เคน ไม่สบายเหรอครับถึงแวะมา" หมอนิลเอ่ยถามร่างสูงที่แปลกตาไปจากแต่ก่อนจนจำแบบไม่ได้แถมมีชื่อใหม่อีกด้วย
"เปล่า คิดถึงหมอก็เลยแวะมาหา แล้วนี่หมอเนละครับ" หมอนิลหน้าแดงระเรื่อ
"เนไปหาพี่อาทิตย์ครับเห็นว่าจะเตรียมแต่งตั้งขึ้นเป็นหัวใจเหล่าทัพทิศเหนือแทนน้องฟ้าแล้ว เนเขาตื่นเต้นใหญ่เลย น่าอิจฉาจัง" นิลพูดยิ้มๆ เคนหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นลูบผมหมอนิลเบาๆ
"อย่างหมอจะอิจฉาน้องเนไปทำไม มีคนเข้ามาจีบถึงโรงหมอไม่เว้นแต่ละวัน" หมอนิลยิ้มเขิน ไม่แน่ใจว่าเขินที่โดนชมหรือเขินกับสัมผัสของเคนกันแน่
"รู้ได้ยังไงว่ามี ขี้ตู่จังเลยนะครับ คนแถวนี้" เคนยิ้มน้อยๆ
"ถ้าบอกว่าแอบมองอยู่บ่อยๆนี่ผิดไหมครับ" หมอนิลชักงักใบหน้าแดงก่ำ
"บ้าไปกันใหญ่แล้วครับพี่เคน พูดแบบนี้ผมคิดนะครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
...................
"พูดให้คิดนี่ครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
สองคนนั้นรักกันสินะ ได้ยินทุกประโยค เห็นทุกการกระทำ จดจำทุกรายละเอียด เขาแพ้แล้ว ไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว... ใบหน้านี้คนที่เป็นสามีเท่านั้นที่สามารถเปิดเผยให้เห็นได้ คนที่ไม่ใช่สามีโดยทางฟฤตินัยอย่างสมบูรณ์ไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าให้เห็นได้..เพราะมั่นใจว่ายังไงก็ต้องเป็นของเคน ถึงยอมให้เห็น แค่หวังว่าใบหน้านี้จะสามารถมัดใจเคนได้บ้างแต่เปล่าเลย มันไม่มีความหมาย หัวใจที่ทำผิดกฎโทษคือฆ่าตัวตาย ประกาศให้ทุกคนรู้ว่าหัวใจฝ่าฝืนกฎด้วยความเต็มใจ
"ทำไมยังไม่นอน"เสียงของเคนดังขึ้นบริเวณหลังห้อง ห้องทั้งห้องอยู่ในความมืด เคนปิดไฟเห็นสายฟ้านั่งอยู่บนเตียงสายตามองออกไปยังท้องทะเล
"......"
"ถามทำไมไม่ตอบ" เคนเดินไปนั่งข้างๆเห็นว่าสายฟ้ากำลังร้องไห้
"ขอโทษ ทุกอย่างมันจบแล้วต่อไปนี้ ดูแลพี่หมอนิลดีๆนะครับ อึก รัก รักกันให้นานๆนะครับ" เคนขมวดคิ้ว จับร่างเล็กหันมาเผชิญหน้าร่างเล็กฟุบลงกับอกเขา ตกใจแทบช็อค ทันทีที่เห็นเลือดไหลออกทางจมูกกับปาก
"ฟ้า!!! ทำบ้าอะไรห๊า ฟ้า ฟ้า อยากหลับ อย่าเป็นอะไรนะ ฟ้า ฟ้าาาา...
#####
แล้วจะมาต่ออีกครึ่งนึ่งวันหลังนะค่ะ ขอบคุณที่ยังมีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้น ความจริงจะไม่แต่งต่อแล้ว เพราะแต่งมา 6 ตอนแล้วแต่ไม่ค่อยมีคนมาคอมเม้นเลย เกิดอาการน้อยใจขึ้น อีกไม่นานก็จะจบแล้ว อาจจะมี การแต่งทิศอื่นๆต่อหรือปล่อยให้เป็นแค่ความคิดก็ต้องดูอีกที ผลตอบรับเรื่องนี้น้อยมาก ยังไงขอบคุณนักอ่านที่น่ารักและคนที่เข้ามาคอมเม้นทุกคอมเม้นนะค่ะ เจอกันครึ่งหลังค่ะ ^^
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด] ทิศเหนือ 16/7/57 ตอนที่ 10 จบแล้วจร่า า (ย้ายได้เลย) (อ่าน 31002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก