พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น) หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด] ทิศเหนือ 16/7/57 ตอนที่ 10 จบแล้วจร่า า (ย้ายได้เลย)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Wannida ที่ 24-06-2014 23:38:21
-
ข้อตกลง!!
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม
-
:mc4: :mc4:
-
:katai2-1: :impress3: :pig2: :mc4: :pig4:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 1
หัวใจสี่เหล่าทัพ[โจรสลัด] ทิศเหนือ
'ทัพบกทัพเรือตำรวจเขาอวดเรื่องแฟนนักหนาทำไมหนอลูกทัพฟ้าถึงหาแฟนได้ยากเย็น....
ชลไม่ใช่ลูกฟ้า....แต่ชลลูกทัพเรื่อชลทำงานอยู่ในเรือนี้แต่ไหงถึงไม่มีแฟนเหมือนเพลงเขาว่า....ทะเล ท้องฟ้า นกกา ภูเขา แถมเหงาด้วย เงินดีแต่สู่คนที่บินสูงเหมือนนก เทห์ไม่หยอก หล่อไม่เบา แถมมีเวลาให้ด้วย นั้นคือเหตุผลที่ชลโสดมาจนทุกวันนี้หรือเปล่า
ออกทะเล10เดือน เข้าฝั่ง2เดือน ขนาดญาติเพียงคนเดียวของชลท่านเสียได้แต่รับรู้แต่ไม่สามารถไปงานศพได้เลย ใครมีแฟนแฟนมีชู้ ตอนเรียนยังได้ยินครูฝึกบอกไว้ว่า..
ชู้เป็นอาเสื่ย
เมียเป็นคุณนาย
เราเป็น.....อยู่กลางทุ่งนา เอ้ย กลางทะเล ฮ่าๆๆๆ เพราะฉะนั้นอาชีพนี้เหมาะสำหรับคนอยากขึ้นคานโดยเฉพาะ
ชลไม่ใช่กัปตันไม่ใช่ต้นหนเรือเป็นแค่นายช่างกลเรือผ่านการฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน หลักสูตร4ปี เรียน 3ปี ฝึกภาคทะเล1ปี แถมยังต้องต้องเข้าอบรมตามหลักสูตร (สากล)อีกด้วย กว่าจะได้มาเป็นนายช่างใหญ่ สอบแข่งขันสูง รับน้อย ชลเก่งเลยไม่มีปัญหา ไม่ค่อยจะหลงตัวซะเท่าไหร่ ทำงานมา4 ปีแล้วครับจะเข้าปีที่5 ไม่เคยเจอปัญหาใหญ่หลวงในชีวิต แต่ตอนนี้ใหญ่ไม่ไหญ่ก็ไม่รู้ซิ รู้แต่มีคนโดนยิงตายไปหลายศพแล้ว..
เสียโวกเหวกโวยวายดังทั่วบริเวณเรือสินค้าที่ชลทำงานให้เป็นบริษัทต่างชาติที่นำสินค้าผ่านช่องแคบมะละกาจะไปส่งของให้กับประเทศอินเดีย ได้ข่าวมาเหมือนกันว่าช่วงนี้โจรสลัดออกปล้นเรือสินค้าประจำแต่ข่าวที่ได้ยินมานานจากที่หวั่นนานๆไปข่าวก็ซ่าลงทุกคนก็คิดว่าเป็นแค่ข่าวลือ จนวินาทีนี้ผมต้องยอมรับว่ามันกำลังบุกปล้นเรือลำนี้จริง!!!
ตอนแรกทุกอย่างก็ดูปกติดีอยู่แล้วจู่ๆเหมือนมีอะไรมาชนเข้าที่ท้ายเรือทำให้เรือโคลงเคลงไปมาน่าหวาดเสียชลต้องหาที่ยึดเกาะไว้ไม่งั้นได้ตีลังกากลับหลังหันแน่ เสียงปืนกราดใส่เรือสินค้าไม่หยุดชลเดินไปทางเดินเซไปมาเหมือนโลกหมุนผะอืดผะอมพร้อมจะขยอกของเก่าออกมาให้ได้
"เต้ เชี้ยเต้อยู่ไหน " ชลตะโกนหาเพื่อนที่อยู่ในห้องเครื่องไปทางท้ายเรือ เหลือรึเปล่าไม่รู้ชนแรงในระดับหนึ่งเลยเสียงตะโกนยังไม่เงียบไปแต่เสียงปืนเงียบไปแล้ว ภาวนาให้พวกโจรสลัดล่าถอยไปแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลทันทีที่โผว่ไปห้องเครื่องทุกคนในห้องถูกจับมัดรวมกันไว้ชลหันไปมองรอบๆห้องไม่เจอผู้บุกรุก
"ไอ้ชลมึงยังอยู่อีกเหรอว่ะ หนีไปก่อนที่มันจะจับมึงอีกคน"ทันทีที่ชลเอาผ้าคลุมหัวคล้ายๆถุงผ้าใส่อะไรสักอย่างออกจากหัวไอ้เต้แล้วดึงเทบปิดปากมันออกมันก็โวยวายบอกให้ชลหนีไปทันที
"ไอ้เต้ ให้กูทิ้งมึง ทิ้งทุกคนเนี่ยนะมึงเอาอะไรคิด จะรอดก็รอดก็รอดไปด้วยกัน"ชลรีบแก้มัดทุกคนก่อนจะชะงักผมเอาผ้าคลุมหัวไอ้เต้ไว้เหมือนเดิมแล้วรีบเข้าไปหาที่หลบ
"บอกไม่ให้มาทำไมเอ็งต้องแอบตามมา มันอันตรายไม่รู้รึไง"เสียงเปิดประตูและเสียงคนคุยกันดังขึ้นและที่สำคัญเป็นโจรสลัดคนไทยพูดไทยชัดถ้อยชัดคำ
"ห่วง กลัว อ้ายแหละไม่รู้เหรอไง" เสียงหวานหูพูดขึ้นทำให้ชลอยากเห็นหน้าคนพูดจับใจ
"ทำเป็นพูดดีไป เอ็งก็เป็นซะแบบนี้แหละ มันไม่ใช่เรื่องสนุกนะที่ทำ"
"รู้ เห็น อ้ายฆ่าเขาแล้วที่จับมัดอยู่เนี้ย เรียกค่าไถ่ได้เงินเมื่อไหร่อ้ายก็ฆ่าเขาอีก"
"เออ เอ็งก็รู้ดีอยู่แล้วเอ็งจะพูดอีกทำไม"คนเป็นพี่พูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ปล่อยพวกเขาไปเท่าที่ได้มากพอแล้วอ้าย"
"ปล่อยทำไมจะฆ่าให้เป็นผีเฝ้าทะเลให้หมดทุกคนนี่แหละ แล้วไม่ต้องค้านอะไร พูดอะไรไม่เข้าหูข้าข้าจะเป่าหัวพวกนี้ให้ดับต่อหน้าเอ็งให้ดู"อาทิยย์พูดคำไหนคำนั้นตลอดจนสายฟ้าต้องเงียบเสียงลง
"ตี๋พวกญาติมันติดต่อกลับมารึยัง"ทิตย์หันไปถามลูกน้องคนสนิท
"ยังเลยเฮีย ผมว่าฆ่าพวกมันทิ้งเถอะใช้เวลานานแล้วด้วยพวกคนที่รอสินค้ามันจะแอ๊ะใจสงสัยว่าทำไมของมาส่งช้ากว่ากำหนด"ตี๋พูดขึ้นแล้วเตรียมปีนพร้อมจะกระหน้ำยิงคนที่นั่งสั่นพูดอู้อี้บางคนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ชลยืนนิ่งใช้ความคิดบางอย่างก่อนจะแอบมองผู้บุกรุกทีละคนก็ต้องสดุดกับชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ในวงล้อมแต่ใบหน้าถูกบดบังด้วยผ้าคลุมหน้าสีฟ้ามีสัญญลักษณ์รูปหัวใจสีแดงเล็กๆครึ่งดวงมีกระดูกสีดำพาดทับเป็นกากะบาดบ่งบอกได้ชัดเจนว่าบุคคลดังมีความสำคัญกับโจรสลัดแน่นอนเพราะทุกคนมีสัญลักษณ์เหมือนกันหมดยกเว้นชายร่างเล็กในวงล้อมและเริ่มแน่ใจเมื่อได้ยินคำสั่งต่อมา
"เอาทุกคนที่มีชีวิตอยู่ขึ้นเกาะพร้อมกับเรือลำนี้" สายฟ้าพูดเสียงเรียบอาทิตย์หันมามองหน้าสายฟ้าแล้วขมวดคิ้วลูกน้องลดปืนตามคำสั่ง
"ไอ้ฟ้า เอ็งพูดอะไรรู้ตัวรึเปล่า เอ็งจะเอามันไปตายบนเกาะ ฆ่าพวกมันที่นี่ซะ จัดการเลย!!" คำสั่งต่อมาลูกน้องยกอาวุธขึ้นพร้อมยิงใส่เป่าหมาย
"ลดปืนลง!!! ถ้ายังยืนยันจะฆ่าพวกเขาฆ่าฉันก่อนเลย เอาซิยิงเลย" สายฟ้าพูดขัดอาทิตย์เดินมาหยุดตรงหน้าตัวประกัน ลูกน้องทุกคนลดปืนลงทันที
"ไอ้ฟ้า!! เอ็งนี่มัน.... ตามใจเอ็งอยากทำอะไรก็ทำ ยืนเซ่ออยู่ทำไมว่ะ เดินเรือซิ หัวใจพวกเอ็งสั่งให้ทำร่างกายบาปๆต้องทำตาม"อาทิตย์ประชดสายฟ้าใบหน้าบึ้งตึงสายฟ้าหันไปมองคนที่เขาปกป้องแล้วยิ้มออกก่อนจะวิ่งตามไปง้อบุคคลที่กระแทกส้นเท้าไปก่อนหน้า
ชลลอบถอนหายใจ มีวิธีอยู่ในใจแต่เสี่ยงดีแล้วที่ไม่ได้ใช้มันเพราะ `หัวใจ โจรสลัดแท้ๆที่ยื้อชีวิตเพื่อนพ้องของชลไว้ได้ ทั้งที่ชลคิดว่าโจรสลัดต้องโหดร้ายทุกคน ฆ่าได้คือฆ่า ปล้นเอาของได้หมด โหด แต่มาวันนี้โจรสลัดที่ชลเจอมีแกะดำอยู่หนึ่งตัวแถมยังเป็นเกะดำที่เป็นถึง 'หัวใจ ของโจรใจบาปพวกนั้นอีกด้วย....
เดินเรือจากจุดที่ถูกปล้นเข้าเขตน่านน้ำไทยกองหินกลางทะเลเวิ้งว้างในอ้าวไทย สภาพส่วนใหญ่เป็นหินล้วนๆมีหน้าผาสูงมีต้นไม้ปกคลุมยิ่งเรือเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้หน้าผาเท่าไหร่ก็เหมือนมีแรงดูดคล้ายๆกำลังจะตกจากที่สูงทำให้เรือโคลงเครงเพราะท้องเรือครูดกับหินให้ความรู้สึกเหมือนเดินเรือลงเป็นขั้นบันไดยังไงอย่างนั้น
ชลรีบหาที่ยึดเกาะหรี่ตามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเบิ่งตากว้างช่องแคบๆที่มีทางเข้าเล็กมากพอให้เรือเคลื่อนตัวเข้าไปถ้ากัปตันเรือไม่มีความชำนาญชนพังยับแน่เพราะแรงขับเคลื่อนเร็วมากอาจจะเพราะมันเป็นทางลงของน้ำพอหลุดเข้าไปได้เท่านั้นแหละ ชลต้องอ้าปากค้างด้วยตะลึงอีกครั้ง เรือนับร้อยเรียงกันเป็นตับเรือถูกแปรสภาพเป็นของโจรสลัดโดยสมบูรณ์ธงสัญญาลักษณ์รูปแปลกๆไม่รู้ว่าคืออะไรที่ทุกคนใช้คาดไว้หน้าผากต่างจาก`หัวใจโจรสลัด ถ้าไม่ได้ยินที่พวกนั้นพูดยืนยันผมจะคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่หัวใจโจรสลัดจริงๆ
"รายงานนายใหญ่อีกเพราะเอ็งคนเดียวเลยไอ้ฟ้าทำเรื่องปวดหัวให้ข้าไม่เว้นแต่ละวัน"อาทิตย์เดินกลับมาที่ห้องเครื่องอีกครั้งตามด้วยร่างเล็กที่เกาะแขนอยู่ไม่ห่าง
"ให้ฟ้าไปพูดให้เอาป่ะ นายคงไม่ลงโทษอะไรฟ้าหรอกอย่างมากแค่โดนบ่นหูชา"
"หยุดเลย เดี๋ยวก็ทะเลาะกับว่าทีหัวใจฐานทัพหลักอีก"อาทิตย์พูดแล้วกุมขมับ อื่อฮื่อขนาดโจรยังมีสี่เหล่าทัพเลยหรือทำกันเป็นองค์การใหญ่เลยล๊ะมั่งนี่ชลคิดอย่างสงสัย
"ก็แค่ว่าที่"อาทิตย์ส่ายหน้าจับหัวคนตัวเล็กโยกไปมา
"เอาพวกนี้ไปขังไปไอ้เสือ รวมกันไว้แต่ไม่ต้องแก้มัดอะไรสักอย่างรอข้าก่อน ข้าจะรับคำสั่งจากนายใหญ่ว่าจะจัดการกับพวกมันยังไงต่อไป"ชลแอบมองอยู่ตลอดจนพวกมันค่อยๆพาเพื่อนชลออกไปจนหมดชลจะตามออกไปก็ไม่ได้เพราะโจรสลัดทิ้ง `หัวใจ เอาไว้ที่นี่
ร่างเล็กนั้นมองรอบๆห้องเครื่องอย่างสำรวจแล้วหันหลังจะออกจากห้องชลเดินเข้าประชิดตัวแล้วจับมือร่างเล็กไคว้หลังไว้ข้างนึ่งส่วนอีกข้างยกขึ้นปิดปากร่างเล็กแน่น
"แอ แอเอ็นอัย ออยอาน อื้อ อ "ผมซุกหน้ากับคอขาวสูดความหอมเต็มปอด รู้สึกว่าต่อมหื่นจะทำงาน
"อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากตาย"ชลพูดเสียงเรียบส่งผลให้ร่างเล็กหยุดดิ้นทันที
"พาฉันไปที่ห้องของนายไปทางไหนก็ได้แต่ต้องปลอดภัยกับตัวฉัน" ร่างเล็กใช้มือข้างที่ว่างแงะมือที่ปิดปากชลออก
" อาอืออายออกอ่อน (ปล่อยมือออกก่อน)"ชลลดมือไปล็อคที่คอแทน
"แกเป็นใคร ทำไมแกไม่โดนจับ"
"นายไม่มีสิทธิถามพาฉันไปที่ปลอดภัยไม่งั้นก็ตายเฝ้าเรือเลือกเอา" ร่างเล็กทำท่าฮึดฮัดก่อนจะพาเดินไปข้างหน้าไปทางลัดที่คิดว่าปลอดภัย ลัดเลาะไปตามป่าและเข้าไปยังที่พักของร่างเล็กแต่เข้าทางด้านหลังรอจนแน่ใจว่าการ์ดรักษาความปลอดภัยออกไปพักร่างเล็กดึงมือชลเข้าไปในห้องพักจนได้ แอ๊ะตกลงโดนบังคับหรือเต็มใจ (?)
"เอาละ อธิบายมา นายเป็นใคร มีหน้าที่อะไรในเรือนั้น ทำไมไม่ถูกจับ แล้วทำแบบนี้ต้องการอะไร" ร่างเล็กหยุดตรงหน้าชลแล้วเท้าสะเอวถามเสียงเข้ม ชลอดหัวเราะหึหึไม่ได้
"ฉันชื่อสายชล เป็นนายช่างกลเรือ ที่ไม่ถูกจับเพราะเอาเวลาทำงานไปงีบได้ยินเสียงปืนจึงออกมาดูแล้วก็ซ่อนตัวใกล้ๆเพื่อนๆที่ถูกจับมัดที่ทำแบบนี้เพราะอยากช่วยเพื่อน มีอะไรอยากถามอีกไหม หัวใจโจรสลัด" ชลเดินไปนั่งบนเตียงขย่มเบาๆนุ่มดีจริงๆ
"นายรู้ว่าฉันเป็นหัวใจ?" ชลพยักหน้าก่อนจะกวักมือเรียกร่างเล็กเข้ามาหา
"รู้ มานี่มีอะไรจะถาม" สายตามองมาอย่างไม่ไว้ใจ ช่วยมาขนาดนี้แล้วยังจะมาระแวงอีก ชลถอนหายใจ
"อะไร" ยืนเฉยชลจึงลุกขึ้นไปดึงร่างเล็กมานั่งลงข้างๆ (ปีนเกลียว?)
"ชื่ออะไร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วที่นี่ที่ไหน จะช่วยเพื่อนฉันออกมาได้ไหม สี่เหล่าทัพเป็นใคร และสุดท้ายทำไมต้องมีหัวใจโจรสลัด" ถามครั้งเดียวคุมยิ่งกว่าคุมร่างเล็กขมวดคิ้วชลรำคาญผ้าคลุมหน้าจึงจะปลดออกร่างเล็กดึงมือเขาเอาไว้แล้วเบี่ยงตัวหลบ
"อย่า เอาออกไม่ได้"
"ทำไม" ก็ไม่เข้าใจจริงๆนี่
"ถ้าไม่ใช่สามี คนระดับเดียวกันหรือสูงกว่าจะดูไม่ได้"
"สามี นายเป็นผู้ชายไม่ใช่รึไงจะอยากมีผัวไปทำไม"ร่างเล็กใช้สายตามองชลอย่างไม่พอใจ พูดผิดซะเมื่อไหร่
"ก็มันเป็นกฎ คนที่เป็นหัวใจต้องทำตามอย่างเคร่งครัด หัวใจของแต่ละเหล่าก็เป็นผู้ชายทั้งนั้นแหละ เพราะผู้ชายย่อมแข็งแกร่งมากกว่าผู้หญิงการที่ให้ผู้หญิงมาอยู่ด้วยคือการแหกกฎ นายไม่ใช่คนที่นี่ไม่รู้หรอก"
"นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ"ชลใช้นิ้วไล่ตามโครงหน้าสายฟ้ามันอดประหม่าจะเบี่ยงหน้าหนีก็มีมือแข็งแรงโอบรอบเอวเอาไว้แน่นหนา
"ชื่อสายฟ้า มาอยู่กับพี่เพราะพ่อแม่เสียแล้ว ที่นี่คือเกาะสีฟ้า เรื่องเพื่อนของนายฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้ไหมขึ้นอยู่กับนาย ส่วนสี่เหล่าทัพก็เหมือนฐานทัพไทยแหละแบ่งกันปกครอง เหนือ ใต้ ออก ตกสี่ทัพ ฐานหลักคือที่นี่นายปกครองอยู่ แล้วเรื่องหัวใจโจรสลัดก็เหมือนปลุกความหวัง ให้มีกำลัง ให้มีแรงใจ และทุกคนหวังจะครอบครองหัวโจรสลัดทั้งนั้นแหละ เหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญที่ทุกเหล่าขาดไม่ได้" ชลอยากเห็นหน้าสายฟ้าจริงๆเห็นแค่ลูกตามันน่าหงุดหงิดยังไงไม่รู้ ยังไม่ได้พูดอะไรต่อเสียงเคาะประตูหนักๆดังขัดขึ้นซะก่อนร่างเล็กเบิ่งตากว้างผุดลุกขึ้นเดินวนไปมา
"ไอ้ฟ้ามึงคุยกับใคร เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้!!" เสียงอาทิตย์ดังขึ้นหน้าประตูสายฟ้าก็ล้นลานดึงร่างสูงที่นั่งบนเตียงของสายฟ้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรไปหาที่ซ่อน
"ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าก่อน เร็วซี" ร่างเล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ที่ชลยังทำเฉย จากเสียงเคาะก็กลายเป็นทุบแรงขึ้นร่างเล็กก็ยิ่งกระวนกระวายใจ ผมถอนหายใจก่อนเดินตามแรงฉุดไปยังตู้เสื้อผ้า
ตกลงกูเป็นชู้ที่ผัวมันมาแล้วต้องเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้ารึเปล่า(?)
แล้ว
ทำไม
ไม่โวยวาย
กลับช่วยเขาหาที่ซ่อนซะงั้น
หมายความว่า (?)!!!
TBC.
-
อ่านตอนแรกยังงๆ :hao4: ต้องอ่านทวนอีกทีถึงเข้าใจ
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีคะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 2
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด] ทิศเหนือ
"ทำไมเอ็งเปิดประตูให้ข้าช้าว่ะ ไอ้เชี้ยตัวไหนอยู่ห้องกับเอ็งไอ้ฟ้า ข้าจะเอาลูกปีนกรอกปากมัน"ทันทีที่เปิดประตูออกพี่ทิตย์ก็ถลาเข้ามาจับตัวฟ้าแน่นสายตากวาดไปรอบห้องเพื่อคนบุกรุก
"ฟ้าเข้าห้องน้ำอยู่แล้ว มีใครที่ไหน ไม่เห็นจะมีสักคน หูหาเรื่อง"
"ข้าได้ยินเต็มสองรูหู ข้าไม่ได้หูฝาด มันต้องมีใครสักคนแอบอยู่ในห้องเอ็ง"พี่อาทิตย์เดินหาวนไปทั่ว ฟ้าเดินตามแล้วดึงแขนพี่ทิตย์ไว้
"ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก การ์ดก็คุมอยู่รอบด้านจะมีคนลักลอบเข้ามาได้ยังไงอ้าย"
"ออกมาข้ารู้เอ็งอยู่ในนี้ ลูกผู้ชายกล้าบุกเข้ามาก็กล้ายอมรับซิว่ะ"พีทิตย์ยังคงค้นหาทั่วห้อง
"บอกว่าไม่มีทำไมอ้ายไม่เชื่อฟ้าบ้าง"
"ข้ายืนหน้าห้องเอ็งได้สักพักแล้ว ข้าได้ยินเสียงเอ็งกับมันคุยกัน เอ็งรู้เห็นเป็นใจให้มันเข้ามาใช่ไหม ปกป้องมันเข้าไป ข้าหาเจอเมื่อไหร่ มันได้ตายคาตีนข้า"พี่ชายเดินหรี่เข้าไปยังตู้เสื้อผ้าฟ้ารีบไปฉุดพี่ชายไว้ไม่ให้เปิด
"อ้าย!! "ยังไม่ทันที่พี่ทิตย์จะเปิดประตูตู้เสื้อผ้าก็เปิดออกซะก่อน ชลทำหน้าไม่สบอารมณ์
"เอ็งไม่ใช่คนในเหล่าเอ็งเป็นใครว่ะ เข้ามาห้องน้องข้าได้ยังไง"พี่ทิตย์แทบกระโจนใส่ร่างสูงที่ยืนมองสายฟ้าสลับกับอาทิตย์ดีที่สายฟ้าดึงอาทิตย์ไว้ทันชลถอนหายใจ
"เป็นคนของเรือที่โดนปล้นส่วนเรื่องเข้ามาได้ยังไง..ก็ไม่รู้ซิเดินตามเมียมา"ร่างเล็กเหลือบมองผมขมวดคิ้วงง
"ใครเมียเอ็ง คงไม่ใช่น้องข้าหรอกนะ"ชลยิ้มมุมปากแล้วตอบชัดถ้อยชัดคำ
"ก็ใช่ไง ฟ้าเป็นเมียฉัน ได้กันตอนอยู่บนเรือแถมมาต่อกันที่เตียงก่อนหน้านายจะแอบฟังแป๊บนึ่ง"ร่างเล็กเบิ่งตากว้าง เหมือนตะลึงดูเหมือนพี่ชายจะช็อคยิ่งกว่ากระโจนเข้าหาชลแทบทันทีชลชลตั้งรับไม่ทันโดนไปสองหมัดเต็มๆตอนหมัดที่สามจะลอยมาชลใช้ฝ่ามือข้างนึ่งกำหมัดของคู่ต่อสู้แล้วใช้มืออีกข้างจับข้อมืออีกฝ่ายในลักษณะหงายฝ่ามือแล้วอาศัยความไวกว่าดึงข้อมืออีกไคว้หลังมือที่ว่างก็ล็อคข้อมืออีกข้างของคู่ต่อสู้แล้วพลิกตัวใช้เข่ากดที่หลังอีกฝ่ายไม่ให้ขยับ
"โอ้ย ยย" ชลแกล้งกดเข่าเน้นไปที่กระดูกไขสันหลังทำเอาคนสะกดกลั้นเสียงต้องร้องโอดคราญ ร่างเล็กถลาเข้ามาจะทำร้ายชลชลใช้มือเดียวในการจับข้อมือคนเป็นพี่แล้วใช้มืออีกข้างรับหมัดร่างเล็กแล้วดึงเข้ามาหาตัวแล้วพลิกข้อมือเล็กน้อยแล้วใช้แขนล็อคให้ร่างเล็กเข้ามาประทะกับอกกว้างก่อนจะซุกหน้าที่คอขาว
"คิดจะทำร้ายผัวเหรอไง เร็วไปหน่อยนะ ส่วนนายถ้าไม่อยากตายยกน้องนายให้เป็นเมียฉันซะ" ชลไม่รู้ที่มีประวัติความเป็นมายังไงแต่การที่เอาคนที่มีความสำคัญมาไว้กับตัวถือว่าดียังไงก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรผมโอกาสจะได้ช่วยเพื่อนก็มีสูงตามไปด้วย
"ปล่อยพี่ฉันนะ นายทำร้ายพี่ฉันทำไม เรื่องนี้ไม่ใช่จะตัดสินกันได้ง่ายๆนะ ที่นี่มีกฎถ้านายอยากได้หัวใจโจรสลัดไม่ว่าเหล่าทัพไหนนายก็ต้องผ่านการทดสอบ"
"ยุ่งยากชะมัด เอางี้นายปล่อยเพื่อนพ้องที่นายจับตัวมาของฉันไปไว้บนฝั่งที่ปลอดภัยถ้าไม่ทำฉันจะฆ่าน้องนายซะ"
"ถึงเอ็งกับเพื่อนเอ็งออกจากที่นี่ไปได้ เอ็งก็ไม่รอดอยู่ดีนายจะสั่งเก็บยกครัวพ่อแม่พี่น้องเอ็ง เพื่อนเอ็งก็จะเดือดร้อนเพราะการกระทำของพวกเอ็ง ข้าเตือนไว้ด้วยความหวังดี ถ้าอยากไปจากที่นี่ข้าจะไปส่ง" ไม่มีสัจจะในหมู่โจร ชลคิดก่อนจะถอนหายใจแล้วปล่อยร่างสูงของคนเป็นพี่ส่วนคนเป็นน้องชลกักไว้ในอ้อมแขนจูบขมับซ้ำๆ หอมชะมัด
"ไอ้บ้าปล่อยฉัน ตัวก็เหม็นสาบ ทุเรศว่ะ"คนตัวเล็กดิ้นรนหาทางออกจากอ้อมแขน ร่างสูงของคนเป็นถลาจะมาช่วยน้องผมใช้สายตาข่มและมือที่จี่จุดตายของร่างเล็กร่างสูงชะงักกึก
"เอ็งต้องการอะไร"ทิตย์ถามเสียงเรียบชลคิดว่าเมื่อออกก็ตายอยู่ที่นี่ก็อาจจะรอดก็ได้
"หัวใจโจรสลัด....ทิศเหนือ!!" เมื่อคิดตามก็จะรู้ว่าคนที่อยู่อ้อมแขนอยู่เหล่าทัพทิศไหน
"เอ็งจะเอาน้องข้าไปทำไม มันเป็นผู้ชายเอ็งก็ไม่น่าจะใช่ประเภทรักร่วมเพศหรอกมั่ง" อาทิตย์พูดเสียเครียด
"ก็ไม่ใช่หรอก แต่หัวอกเดียวกันน่าจะเข้าใจนะออกเรือนานจนลืมไปแล้วว่าโลกนี้มีผู้หญิงด้วยเหรอ อยู่บนเรือเจอแต่ผู้ชายร่างกายกำยำ มาเจออะไรแบบนี้ก็ต้องชอบเป็นธรรมดา ตัวเล็ก สเป็คเลยนะ"
"ฉันไม่ชอบ หน้าตามอมแมม มีหนวด ผมก็รุงรัง ตัวก็เหม็นสาบ เสื้อผ้าซกมก มอซอ ใครจะไปเอามาทำผัวลง" ปากคอเราะร้ายไม่เบา แต่มันก็จริง ไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่าไหร่ พาวกโจรสลัดบางคนหน้าตาเกลี้ยงเกลามากกว่าเขาอีก
"ที่ช่วยไม่ใช่เพราะชอบหรอกรึไง"
"บ้าเหรอ สงสาร สมเพช ไม่รู้จะใช้คำไหนดีเหมือนกัน อ๊ะ นายมากัดคอฉันทำไม ไอ้โรคจิต" หมั่นใส้
"พูดมาก เก็บปากไว้ครางดีกว่าไหม"
"สมแล้วที่ฉันว่านายโรคจิต ไม่น่าช่วยนายเลย คนทุเรศ"ชลอดขำไม่ได้ สายไปแล้วสายฟ้า
"ตกลงนายจะเอาไง "ชลหันไปถามร่างสูงของอีกคน
"เอ็งต้องผ่านการทดสอบจากนายใหญ่ก่อนแล้วก็มาผ่านการทดสอบจากข้าถ้าผ่านเอ็งก็จะได้น้องข้าไปแต่ถ้าไม่ผ่านเอ็งก็ต้องตายเป็นผีเฝ้าทะเลรายต่อไป"
"เล่นถึงตายเลยเหรอ แล้วนี่ตายไปเยอะไหม"ชลยืนคุยแล้วเมื่อยจึงนั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงร่างเล็กมานั่งทับบนตัก คุยเหมือนเป็นเพื่อนมากกว่าศัตรูไปแล้ว
"ก็เป็นร้อยแล้วมั่ง ไม่เคยนับ" ทิตย์นั่งลงบนเก้าอี้สายตาทอดมองน้องชายอย่างห่วงใย
"แข่งกันเองเหรอ"
"เปล่า นายจะหาคนให้ก็อย่างว่าแหละแพ้ทุกคนแล้วคนที่ฆ่าก็เป็นหัวหน้าเหล่าทัพของคนที่อยากได้หัวใจของเหล่าทัพนั้นๆ อย่างเช่นถ้านายแพ้ ฉันก็จะฆ่านายด้วยมือฉันเองยังไงล่ะ"
"แล้วถ้าบังเอิญฉันชนะ ฉันจะได้อะไรอีกไหม นอกจากหัวใจโจรสลัด"ชลถามเสียงเรียบสบตาคนเป็นพี่คนในอ้อมแขนนิ่ง
"หัวหน้าเหล่าทัพทิศเหนือ เงิน อำนาจ บารมี คนในการปกครอง เรือ อีกมากจำไม่หมดแต่หลักๆก็เท่านี้" ชลพยักหน้าเข้าใจ
"โคนนาย"
"ใช่ สี่เหล่าทัพเหมือนกันหมด หัวใจโจรสลัดคนที่ให้ความคุมครองสูงสุดคือหัวหน้าเหล่าทัพที่นายใหญ่เลือกขึ้นมารับหน้าที่ ผู้ปกครอง คุมครอง ปกป้อง จนกว่าจะมีคนโคนล้มและขึ้นเป็นหัวหน้าเหล่าทัพแทน"
"ถ้าฉันโคนนายได้จริงต้องฆ่าทิ้งรึเปล่า"
"อย่ามั่นใจให้มาก คนมีฝีมือเขาไม่พากันอวดหรอก เห๊อะ ถ้าชนะจริงคนแพ้ก็เหมือนลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคายก็รอด ใจของคนในทัพก็สำคัญนะถ้าไม่ได้ความไว้วางใจจากลูกน้องนายนายก็เหมือนคนแพ้"
"คุยกันแบบธรรมดาก็เป็นนึกว่าจะโหดกว่านี้"
"ปล่อยน้องข้าซิข้าเล่นบทโหดให้เอ็งดู" ชลยิ้มก้มมองคนในอ้อมแขน
"เล่นให้ดูหรือเล่นให้ตายกันแน่ โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆซะด้วยซี่ คงปล่อยไปไม่ได้หรอก"
"เอ็งมากกว่าจะเอายังไง ข้ามีวิธีฆ่าเอ็งง่ายๆด้วยนะ ขี้เกียจดูชงดูเชิงอะไรทั้งนั้น เบื่อเล่นแบบเด็กๆแล้ว"ทิตย์พูดเสียงจริงจังชลถอนหายใจก้มกดริมฝีปากกับขมับเล็กนิ่ง
"ไอ้บ้า โรคจิต"ชลยิ้มขำก่อนลุกขึ้นปล่อยร่างเล็กเป็นอิสละชัยเข้ามาดึงร่างน้องชายไปหลบข้างตนทันที
"สี่เหล่าทัพมีใครบ้าง หัวใจของแต่ละเหล่าทัพชื่ออะไร บอกฉันหน่อย"ชลนั่งบนเตียงเหมือนเดิมสายตาสบกับคนที่หลบอยู่หลังพี่ชายคงไม่เข้าใจละมั่งที่เขาปล่อยง่ายๆ
"ทำไมข้าต้องบอกเอ็ง"
"บอกคนที่จะตายให้เอาบุญไม่ได้หรือ"ทิตย์ยิ้มเหยียด
"ทีอย่างนี้กลัวตายรึไงเอ็ง เอาเถอะข้าจะบอกเอ็งก็ได้ ทิศเหนือคือข้า อาทิตย์ หัวใจคือสายฟ้า ทิศใต้พี่ภูผา หัวใจคือลมหวน ทิศตะวันออกป่าไม้ หัวใจคือเปลวเพลิง ทิศตะวันตกพี่ทิวสน หัวใจคือผืนดิน" ชลพยักหน้า
"ใครโหดสุด"
"ไม่มีอะไรจะถามแล้วรึไงเอ็ง ยื้อไปก็เท่านั้นแหละเดี๋ยวเอ็งก็ต้องตาย"ชลพยักหน้าเหมือนคุยกันเรื่องทั่วไป
"งั้นไว้ถามวันหลัง ฉันอยากโคนนายถ้าแน่จริงมาประลองกับฉัน"
"เอ็งต้องตายวันนี้แล้ว จะไม่มีการประลองอะไรทั้งนั้น หึ บุกรุกเข้ามา แถมยังจับน้องข้าไว้เป็นตัวประกัน โทษเอ็งตายสถานเดียว"ทิตย์ยกปีนขึ้นแต่ร่างเล็กดึงมือพี่ชายไว้ก่อน
"อย่ายิง"
"ทำไม เอ็งจะปกป้องมันทำไมวะ หรือเอ็งชอบมันไอ้น้ำ โดนมันกอดมันหอมเข้าหน่อยใจเอ็งก็อ่อนให้ศัตรูรึไง"ทิตย์กระชากเสียงถามฟ้าถอนหายใจ
"ไว้ฆ่ามันให้ตายรวมกับคนอื่นๆที่จับมาด้วยไม่ดีกว่ารึไงเล่าอ้าย อีกอย่างนี่มันห้องน้องนะ เกิดมันตายขึ้นมาจริงน้องจะอยู่ที่นี่ได้ไง"ทิตย์ชะงักพยักหน้าก่อนจะเดินจะท่าทีชล
"มาจับซิ มีสัจจะพอ"ทิตย์กัดฟันกรอดเดินเช้าจับมือไคว้หลัง
"ปากเก่งได้อีกไม่นานหรอกเอ็ง พรุ่งนี้ มะรืนเดี๋ยวเอ็งก็ตาย รับคำสั่งจากนายว่าแล้วด้วย หึหึ"
"นายสั่งเก็บงั้นเหรออ้าย"สายฟ้าพูดเสียงแผ่วมองสบตาชลนิ่ง
"ใช่ แต่นายให้รายงานชื่อของผู้ที่จับมาที่นี่ทุกคน ไม่รู้ทำไม แต่เว้นไอ้นี่ไว้สักคนคงไม่เป็นไรหรอก"ชลโดนอาทิตย์พาไปยังห้องขังที่ไกลออกไปอยู่ในป่ามียามรักษาความปลอดภัยแน่นหนาปกป้องการหลบหนี ฟ้านั่งลงบนเตียงครุ่นคิดไม่อยากให้มีคนตายเลยจริงๆแต่จะช่วยพวกนั้นได้ไง ฟ้ายังคิดไม่ออก
ก๊อกๆๆๆๆ
"ใคร"
"ลมหวน" ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูห้องให้ร่างเล็กความสูงพอๆกันมีผ้าคลุมสีฟ้าและสัญลักษณ์เดียวกันคือหัวใจดางเล็กๆแต่ต่างกันที่สายฟ้าเป็นรูปหัวใจครึ่งดวงของลมหวนเป็นรูปหัวใจเต็มดวงกระดูกสีดำพาดทับเช่นเดียวกัน พี่ลมหวนเป็นเหมือนพี่คนที่สองของสายฟ้า ให้คำแนะนำ ปรึกษา มีอายุมากกว่าสายฟ้า 4ปี
"เข้ามาก่อนซิพี่ลม"ลมหวนเดินตามสายฟ้าเข้ามาด้านในห้อง
"ได้ข่าวว่าแอบตามพี่ชัยออกปล้นเรือสินค้าหรือ"สายตาถูกล้อมด้วยขนตายาวงอนหน้ามองขนาดมีผ้าคลุมยังดูดีมากถ้าปลดผ้าออกพี่ลมหวนสวยมากจริงๆ ฟ้าเห็นตอนคัดเลือกหัวใจของเหล่าทัพทิศใต้พอได้รับตำแหน่งก็ไม่มีใครได้เห็นอีกยกเว้นนายและพี่ภูภา หญิงบางคนยังอายมองสายฟ้าด้วยสายตาตำหนิ
"ฟ้าห่วงพี่ทิตย์"สายฟ้าพูดเสียงอ่อย
"พี่ก็ห่วงพี่ภูภาเหมือนกันแต่ให้ทำอย่างไรได้ เราเป็นแนวหลังจะให้ออกไปเป็นภาระเพิ่มขึ้นนะหรือ ไม่เอาละนะสายฟ้าอย่าให้มีครั้งต่อไป"พี่ลมหวนเป็นผู้ชายที่มีความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่ในขณะที่สายฟ้ายังมีความคิดเหมือนเด็ก สายฟ้าอายุน้อยที่สุดในหัวใจสี่เหล่าจะรวบรัดให้ให้โตวันนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ ยิ่งได้พี่ชายคอยให้ท้ายอยู่แบบนี้ไม่มีวันโตได้ ต้องหาคนมาคุมสายฟ้าให้อยู่สักคน ลมหวนคิด
"ฟ้าจะไม่ทำอีกแล้วพี่ลม พี่ลมช่วยฟ้าด้วยฟ้ามีเรื่องทุกข์ใจ"ลมหวนเลิกคิ้วแปลกใจ ร้อยวันพันปีน้องเล็กสุดจะมีเรื่องให้ทุกข์
"อะไรหรือ ที่ว่าทุกข์ใจ?"
"ก็แบบว่า จะว่ายังไงดีละ ฟ้าไม่รู้จะอธิบายยังไงดี"
"ฟ้าคิดยังไงก็พูดอย่างนั้นแหละ"พี่ลมดึงมือสายฟ้ามานั่งปลายเตียงด้วยกัน
"ฟ้าไม่อยากให้มีคนตายอีกแล้ว อ้ายกำลังจะฆ่าคนนายสั่งเก็บคนที่จับตัวเข้าฝั่งทั้งหมดฟ้าไม่รู้จะช่วยพวกนั้นยังไงดี"ลมหวยมองหน้าสายฟ้าแล้วครุ่นคิด
"มันเป็นเรื่องปกติ ฟ้าก็รู้ ไม่ต้องทำอะไรนายสั่งแล้วคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้"สายตาลอบสังเกตเห็นสายฟ้ากระวนกระวายใจพิกล
"แต่...."
"มีคนอยากช่วยอย่างนัเนหรือฟ้า"ลองเชิงดูสายฟ้าเหลือบตาขึ้นมองเขาแล้วพยักหน้า ลมหวนลอบยิ้ม
"ใครกัน มีอะไรดี ฟ้าถึงอยากช่วยเชลยนักหนา"
"ไม่มีอะไรดีสักอย่างพี่ลม สกปรก เหม็นสาบ โรคจิตด้วย"สายฟ้าพูดถึงชายคนดังกล่าวท่าทางกระเง้ากระงอน
"แล้วฟ้าจะอยากช่วยเขาไปทำไม ปล่อยให้ตายไปซะได้ก็ดีผู้ชายโรคจิตพรรณนั้น" สายฟ้ากัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้า
"ไม่ได้ เขาบอกว่า..เขาบอกพี่ชัยว่าเขาอยากได้หัวใจโจรสลัดทิศเหนือ รู้ไหมพี่ลมพอได้ยินแล้วหัวใจฟ้ามันเต้นแรงมาก ไม่มีใครมาขอฟ้าต่อหน้าอ้ายสักคน ฟ้าไม่อยากให้เขาตาย" ลมหวนหลุดขำ ที่ไม่มีใครกล้าขอเพราะหารู้ไม่ว่าพี่ชายหวงน้องชายออกปานนั้นชายใดเข้ามาเจอพี่ทิตย์เข้าให้ถอยลงทะเลทุกราย ทั้งที่มีคนมากมายอยากได้'หัวใจโจรสลัดทิศเหนือกันทั้งนั้น น้องเล็กคงถึงเวลาที่ต้องโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ชักอยากเห็นหน้าซะแล้วซิผู้ชายที่โชคดีคนนั้น
"งั้นไปหาปฐวีกับอาทิตย์กันไหมช่วยกันคิดหลายๆคน ดีกว่ามานั่งคิดสองคนปวดหัวแย่"ฟ้าพยักหน้า ดีเหมือนกันถึงจะไม่ค่อยสนิทกับทั้งสองมากนักแต่ก็ไม่ได้โกรธเกลียดอะไรกันสายฟ้าคิด
"คิดจะช่วยเชลยก็ต้องขอพบนายแล้วคุยกับนายเองแล้วล่ะ"พอมาปรึกษาเปลวเพลิงกับผืนดินก็ได้คำตอบแบบนี้
"ใช่ ตัวก็บอกเหตุผลไป นายอาจไม่สั่งเก็บแถมยังให้มาช่วยงานที่ฐานอีกด้วย และต้องดูด้วยว่าทำงานอะไรเป็นบ้าง คนที่ตัวชอบทำงานอะไรล่ะ จะได้บอกนายให้หางานให้ทำซะเลย"ผืนดินพูดขึ้น ผืนดินอายุมากกว่าสายฟ้าแค่ปีเดียวเท่านั้น สัญลักษณ์เหมือนสายฟ้าทุกอย่างร่วมถึงหัวใจครึ่งดวงบนผ้าคาดหน้าผากนั้นด้วย
"เป็นนายช่างกลเรือ ไม่รู้ว่าทำเกี่ยวกับอะไรอ่ะ"สายฟ้าพูดแล้วเกาแก้มเขินๆเพราะเรื่องเรือสายฟ้าไม่รู้ หัวใจคนอื่นรู้หมด
"นายช่างกลเรือก็ต้องทำหน้าที่ดูแลรักษาระบบทุกอย่างในเรือให้ทำงานได้อย่างปกติ งานสำคัญทีเดียว"เปลวเพลิงพูดขึ้นตามองออกไปนอกหน้าต่าง เปลวเพลิงมีอายุมากว่าสายฟ้า3ปี สัญลักษณ์เป็นหัวใจเต็มดวงเหมือนพี่ลมหวน
"ก็เอามาเป็นข้ออ้างให้นายรับเขาเข้าทำงานซะก็ได้นี่ ถึงไม่ใช่กัปตันไม่ใช่ต้นหนแต่เขาก็ดูมีความสำคัญไม่น้อยเลยนะ"ผืนดินพูดแล้วเข้ามานั่งข้างๆสายฟ้า
"ไปกับฟ้านะทุกคน" สายฟ้ามองหน้าไล่จากลมหวน ผืนดินและหยุดตรง เปลวเพลิงเป็นคนสุดท้าย
"ได้" ลมหวนกับผืนดินตอบรับพร้อมกันแบบไม่ต้องคิด เปลวเพลิงหันมามองสบตาสายฟ้า
"เอาซิ" สายฟ้ายิ้มกว้าง
นอกจากนายจะไม่มีอะไรดีสักอย่างแล้ว นายยังทำเรื่องพวกนี้ให้ยุ่งยากขึ้นไปอีก ถ้าช่วยนายได้ไม่ยอมรับผิดชอบหัวใจฉัน นายตายแน่
"สายชล"
TBC.
ปล.
มีการเปลี่ยนแปลงชื่อตัวละครค่ะ !!! ทำความเข้าใจตรงกันนะค่ะจะได้ไม่งง ^^
-
:L2:
-
สนุกค่ะ กำลังจะไปขอร้องนายใหญ่แล้ว
เรื่องนี้โหดมากๆเปิดมามีการปล้นและยิงกันเลย
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
แต่สำนวนการเขียนยังขัดๆอยู่บ้าง เว้นวรรคแปลกๆ อ่านแล้วมันงงๆอ่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
:really2: อ่านแล้วยังงงอยู่ค่ะ แต่จะพยายามอ่านให้เข้าใจนะ เพราะเราชอบแนวแบบพวกโจรสลัดอ่า
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 3
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
ลมหวน เปลวเพลิง ผืนดินและสายฟ้า เดินเข้าบ้านเรือนไทยหลังใหญ่อันเป็นที่ตั้งของฐานทัพหลังกินเนื้อที่มากถึง 1,000ตารางกิโลเมตรโดยรวมพื้นที่ที่นายเป็นถือครองที่ดินก็ตกประมาณเกือบ2,335.060ตารางกิโลเมตรเยอะพอๆกับสร้างจังหวัดหนึ่งจังหวัดได้เลยที่เดียวกรรมสิทธิครอบครองผูกขาดเป็นของนายใหญ่และพื้นที่นี้ไม่มีอยู่ในแผนที่ประเทศไทยแต่สถานที่ตั้งครอบคุมในประเทศเหมือนเป็นเมืองลับแล ถ้ามีใครหลงเข้ามาก็มีแต่ตายเท่านั้นยกเว้นบุคคลภายในภายใต้การปกครองของนาย286,744คน แบ่งเป็นประชากรทั่วไป ทำการเกษร เลี้ยงสัตว์ และประเภทใช้แรงงานขุดเจาะน้ำมัน ก๊าส และการทหาร เรือสินค้าที่ปล้นมาจะมีอาหารเครื่องดื่ม ของอุปโภคบริโภค มันดิบและเครื่องมือที่ใช้ในรบ สร้างมูลค่าเป็นตัวเงินมหาศาลให้แก่นายใหญ่และหัวหน้าเหล่าทัพสี่เหล่า คนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนี้ไม่มีใครขัดสนของกินของใช้ที่ปล้นมายกเว้นน้ำมันดิบ เครืองมือที่ใช้ในการรบและเรือ ทรัพย์สินมีค้าที่ปล้นได้ก็เอาไปแบ่งกันเป็นที่พอใจแก่ทุกๆฝ่าย
การ์ดที่ประจำจุดหน้าเรือนไม้สักทองหลังใหญ่เข้าทำความเคารพหัวใจสี่เหล่าอย่างน้อบน้อมในทีก่อนจะทำการขออนุญาตตรวจร่างกายไม่ให้นำของมีคมหรืออาวุธร้ายแรงเข้าไปในฐานหลักเด็ดขาดป้องกันนายใหญ่จากอันตรายรอบด้าน ทหารนำน้ำใสสะอาดมาให้แก่หัวใจสี่เหล่า ทั้งสี่หยิบมาดื่ม มันคือยาพิษที่จะออกฤทธิ์อีก2 ซม. ซึ่งจะพอดีกับการที่นายใหญ่ให้เข้าพบแล้วออกมาดื่มยาถอนพิษหลังจากพบนายใหญ่เสร็จเหมือนเป็นการป้องกันอีกทางยาถอนพิษจะอยู่กับว่าที่หัวใจฐานหลักนั้นก็คือ ใต้ฝุ่น
"หัวใจสี่เหล่าทัพขอพบครับนาย"เสียงการ์ดรักษาความปลอดภัยดังอยู่หน้าประตูที่แกะสลักเป็นรูปAmphipod สัตว์น้ำที่ไม่มีกระดูกแต่กับมีก้ามที่แข็งแรงอาศัยอยู่ทะเลน้ำลึกที่ไม่มีใครสามารถพบเห็นมันได้ง่ายๆ สามารถแปรสภาพเป็นบ้านให้กับตัวอ่อนเช่นตัวกับคนบนเกาะที่จากไม่มีอะไรนายก็หยิบยื่นโอกาสให้สร้างทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมาในเวลา 10 ปีอันเป็นสัญลักษณ์หลักที่ใช้ในเกาะสีฟ้าแห่งนี้
คนที่เปิดประตูผวะออกมาแสดงสีหน้าไม่พอใจไม่ใช่ใครที่ไหนว่าที่ หัวใจฐานทัพหลักนั้นเอง
"จะมาทำไมตอนนี้ บ้าที่สุด" ร่างเล็กภายใต้อาภรณ์หลุดหลุ่ยแต่ผ้าคลุมหน้าสีขาวต่างจากสี่เหล่ากับสัญลักษณ์หัวใจเต็มดวงมีศรปักทับยังบัดบังใบหน้าหวานนั้นได้อย่างมิมิดมองกวาดสายตาไปยังร่าง5ร่าง หัวใจสี่เหล่ากับการ์ดรักษาความปลอดภัยที่ก้มหน้านิ่งอย่างลุแก่โทษก่อนจะกระแทกส้นเท้าผละไปอีกทางโดยมีทาสรับใช้ที่คอยอยู่หน้าประตูคอยตามให้การรับใช้อยู่ไม่ห่าง แต่ละคนทำหน้ากระอักกระอวนใจไม่ต่างกันเท่าไหร่
"เข้ามาเข้าในก่อนซิ นิสัยกับชื่อเข้ากันไม่หยอก หึหึ" ทุกคนเหลือบตามองนายใหญ่ที่นั่งอยู่โซฟาสีนำตาลเสื้อผ้าหลุดหลุ่ยไม่ต่างกันใบหน้าหล่อคร้ามคมผิวสีแทนกับขับให้นายใหญ่เป็นผู้ชายที่คมเข้มมากยิ่งขึ้น อายุเข้าเลขสี่แต่ถามให้ทายทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันสามสิบต้นๆ และไม่ใช่โจรสลัดจะมีท่าทีโหดเหี้ยมทั้งหนาดเครา ผมรุงรัง หรือมีแผลเป็นที่หน้าแต่อย่างใด นายคนที่นี่คนหนึ่งละที่ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มฆ่าคนหลายร้อยหลายพันมาแล้ว ร้ายกาจและอันตราย แต่ไม่มีใครกล้าจับกุม นายอยู่เหนือกฎหมายมานาน
"มีอะไรรึเปล่า มาพบพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้"หลังจากทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้วนายใหญ่ก็ออกปากถามเสียงทุ่ม
"นายครับคือฟ้าอยากขอชีวิตทุกคนที่รอดจากการปล้นเรือสินค้ารอบที่แล้วของเหล่าทัพทิศเหนือครับ"ฟ้าเปิดปากทันที ร้อนใจกลัวอาทิตย์จะทำร้ายทุกคนรวมถึงไอ้โรคจิตนั่นด้วย นายเลิกคิ้วมองสายฟ้าอย่างต้องการคำอธิบายเพิ่ม
"อย่างนี้ครับนาย การที่คนเรามีรักแรกพบมันเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถเกิดขึ้นกับทุกคน ฟ้าเองก็กำลังตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งอยู่ครับ"ผืนป่าพูดขึ้นตาเป็นประกาย ลมหวนกระแอมเบาๆ
"ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นบุคลภายนอกแต่ประสบการณ์ในการทำงานบนเรือมีอยู่มาก อีกอย่างศิลปะป้องกันตัวก็ถือว่ามีเหนือกว่าบางคนในสี่เหล่าด้วยซ้ำ ปะลองกับพี่อาทิตย์ก่อนถูกจับตัวด้วยครับนาย นายจะรับเขาพิจารณาให้ทำงานภายใต้เหล่าทัพใดเหล่าทัพหนึ่งได้ไหมครับ" ลมหวนพูดเสียงเสียงนุ่มและใช้เหตุผลมาประกอบด้วย นายพยักหน้าแต่ก็ยังไม่ตอบรับ
"ปกตินายช่างกลเรือของเราก็มีไม่ถึงห้าสิบคนด้วยซ้ำยังขาดคนมีประสบการณ์ด้านนี้เราอยู่กับทะเลได้คนชำนาญมาช่วยอีกหลายๆคนก็เห็นจะเป็นการดีนะครับนาย ถ้าทำงานแล้วไม่ได้เรื่อง ทรยศ หักหลัง เราก็ฆ่าทิ้งทีหลังก็ยังไม่สาย จะบีบก็ตายจะคายก็รอด ยังไงก็ลูกไก่ในกำมืออยู่ดี" เปลวเพลิงพูดเสียงเรียบสายตานิ่งไม่มีใครรู้ว่าเปลวเพลิงคิดอะไรอยู่ยกเว้นนายที่ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน
"มีเหตุผล เอาท่า สมแล้วที่ได้รับเลือกเป็นหัวใจเหล่าทัพทิศตะวันออกแถมสามีก็ไม่ใช่ใครที่ไหนป่าไม้ เหมาะสมกันมาก" นายเอ่ยชมเปลวเพลิงก้มหน้าซ่อนสายตาที่เอาเอาชนะไว้มิด
"ขอบคุณครับนาย"
"ฉันจะไม่ฆ่าคนเหล่านั้นแต่ต้องบีบให้เขามาเป็นคนในเหล่าอย่างละคนสองคนคละกันไปอย่าให้พวกมันรวมตัวอยู่ทัพใดทัพหนึ่งป้องกันการหลบหนีและจับตามองทุกฝีก้าว ไปบอกให้อาทิตย์ทราบตามนี้ส่วนคนที่ฟ้าชอบวันหลังพาเข้ามาพบฉันด้วยอยากเห็นหน้าจริงๆ" สายฟ้าผมกว้างรับคำคนอื่นพลายโล่งใจไปด้วย ยกเว้น เปลวไฟที่ยิ้มสมใจบางอย่าง
พอลับร่างหัวใจสี่เหล่าทัพไปร่างสูงของคนเป็นนายก็ยิ้มอย่างมีเลห์นัย
'ลมหวนมีความคิดเป็นผู้ใหญ่คำพูดคำจามีหลักมีแหล่ง หลอกล่อด้วยคำพูด และหวังดีกับทุกคนจริงโดยเฉพาะน้องเล็กของสี่เหล่ามีภูผาสามีที่รักมั่นคงดูแลอยู่ไม่ห่าง รู้เกี่ยวกับยาทุกประเภท
'สายฟ้าอายุยังน้อยไร้เดียงสายังหาเรื่องให้พี่ชายอยู่ไม่ขาดแต่ก็สร้างสีสันให้เหล่าทัพเสมอพี่ชายให้ความคุมครองเสมอจิตใจเข็มแข็ง รู้เกี่ยวกับการใช้เข็มพิษ มีดสั้น ถนัดจู่โจมระยะประชิด
'ผืนดินอารมณ์ดีตรงไปตรงหน้า หนักแน่นมั่นคง ทิวสนให้ความคุมครองแต่ไม่ได้รักกัน เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก รู้เกี่ยวกับอาวุธทุกแขนง ถนัดจู่โจมได้ทั้งระยะประชิดและระยะไกล
'เปลวเพลิง เป็นบุคลสองบุคคลิก อารมณ์ร้ายเหมือนชื่อแต่บางเวลาก็เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง เดาความรู้สึกนึกคิดยาก อารมณ์จะร้ายเมื่ออยู่กับสามีคือป่าไม้ ถนัดใช้หัวสมองมากกว่ากำลัง แต่เรื่องหัวใจจะใช้กำลังอารมณ์เข้าใส่ แต่ที่รู้ๆมาป่าไม้รักสายฟ้า และที่เปลวเพลิงช่วยสายฟ้าก็คงหวังกำจัดมาร"หัวใจ ละสิ ความคิดเปลวเพลิงน่าสนใจ ถือว่าเป็นบุคคลอันตรายทีเดียว!!!
พอเดินออกมาจากห้องนายใหญ่ก็ไปยังทิศทางของห้องถอนพิษถัดไปไม่มากก็จะเป็นทางออกเห็นร่างสูงโปร่งยืนกอดอกรออยู่
"ออกไปให้หมด" คนคอยรับใช้ทยอยเดินออกจากห้องไป
"นั่งสิ" หัวใจสี่เหล่านั่งลงช้าๆ
"ฉันอยากปล่อยทั้งสี่คนตายๆไปจริงๆ" เสียงพูดบ่งบอกว่ายังขุ่นเคืองใจเรื่องที่โดนขัดจังหวะไม่หาย
"ขอโทษครับที่ขัดจังหวะ"ผืนป่าพูดยิ้มๆ ใต้ฝุ่นแบะปากตาเขียวปั๊ด
"มีอะไรจะถามถ้าตอบโดนใจฉันจะให้ยาถอนพิษถ้าตอบไม่ได้ฉันจะปล่อยให้ตายไปเลย เพื่อนก็เพื่อนเถอะนะ"ใต้ฝุ่นมองหน้าผืนป่าที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก
"ถามมาเถอะน่าฝุ่นพูดมากวางตัวคุณนายอยู่ได้"
"คืองี้นะ ฉันอ่ะ ถ้าเราทำผิดใช่ป่ะ แล้วสามีจับได้ แบบเราไม่ตั้งใจ เราจะง้อเขายังไงดีว่ะ ตอบมาคนละข้อ" ประจำ!! ทุกคนกลั้นขำเต็มที่จะมีก็แต่ผืนป่าเท่านั้นขำออกมาตรงๆ
"ถึงว่าตัวทำผิดบ่อยแบบนี้นี่เอง ถึงได้เป็นแค่ว่าที่หัวใจฐานทัพหลัก ไม่ได้เป็นซักที"
"พูดมากว่ะไอ้ดินแกตอบฉันมาซิ ย้อนฉันฉันปล่อยให้แกตายไปคนเดียวดีกว่า"
"เออๆๆ กลัวตายหรอกเว่ย จะช่วยแต่ตัวทำผิดอะไรวะ"
"ก็แค่มองทหารที่ฝึกอยู่หน้าฐานทุกวันแค่นั้นก็โกรธฉันแล้วแก ไม่รู้อะไรนักหนา
"สายตาหื่นๆ กริยา ท่าทางคงส่อให้ผัวจับได้ละสิ ชิส์ไม่เนียนว่ะ"
"นิ ไม่เนียนบ้าอะไรวะ ฉันหลบอยู่หลังผัว ส่งสายตายังไงผัวก็ไม่มีทางรู้หรอก นอกจาก..
"อะไร?"
"ผัวหันมาแทบผละ...กำเดาเอย. น้ำลายเออ ปากอ้าค้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น่าอายชะมัดแก"
"อีบ้า สม!! ฮ่าๆๆๆๆ" คราวนี้ขำกันทั่วหน้า
"ทำอะไรกันอยู่ เสียงดังไปถึงข้างใน คุยกันก็เบาเสียงหน่อยละกัน" เสียงราบเรียบดังขึ้นหน้าประตูทำเอาทุกคนเงียบเสียงลงสายตานายจับจ้องอยู่ร่างใต้ฝุ่นก่อนจะหมุนตัวเข้าไปข้างใน
"พี่หมอก นี่ยาวางอยู่นั้น วันหลังจะไปหา ง้อผัวก่อน" ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็ก้าวตามหลังสามีไป นายใหญ่มีชื่อเล่นว่า "หมอก แต่ไม่มีใครกล้าเรียก ทุกคนเต็มใจเรียก หมอกว่า "นายใหญ่"
"กลับไปพักเถอะฟ้าตอนนี้ก็ดึกมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปคุยกับพี่ทิตย์อีกทีนะ"สายฟ้าพยักหน้าเอ่ยขอบคุณที่ช่วยแล้วแยกย้ายกันไปพัก
แต่จิตใจยังกระวนกระวายไม่รู้พี่ชายจะกระทำบางสิ่งบางอย่างก่อนรึเปล่า กลัวไม่ทันการณ์ ฟ้าถอนหายใจ มีชีวิตรอดให้ถึงวันพรุ่งนี้นะ แล้วจะยื่นมือเข้าไปช่วยให้ได้ สายฟ้าคิด...
TBC.
ปล.
ชื่อของตัวละครถูกเปลี่ยนแปลงนะค่ะ ทำความเข้าใจเล็กน้อยจะได้ไม่งง ^^
-
หัวใจแต่ละคน ท่าทางจะไม่เบา คึคึ
ปล.ชื่อตัวละครยังมีผิด มีสลับปะปนกันไปนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ติดตามจ้าาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 4
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
รุ่งขึ้นร่างเล็กก็เดินลัดเลาะไปตามแนวชายหาดระวังกับดักที่เริ่มมากขึ้นตามลำดับการเข้าใกล้เขตคุมขัง ป้องการการหลบหนีก้าวพลาดมีแต่กลายเป็นผีเฝ้าที่นี่ทันที มีหลายคนตายเพราะคิดอะไรตื้นๆว่าถ้าผ่านด่านยามรักษาความปลอดภัยคือรอด แต่ความเป็นจริงเจอเลวร้ายกว่าการโดนขัง รอคำสั่งจากนาย อย่างน้อยถ้านายสั่งตายก็ยืดเวลาไปเจอยมบาลช้าลง แต่ละเหล่าวางกับดักต่างกันออกไปมีแต่นายเท่านั้นที่รู้กลวิธีเข้าไปตามเหล่าต่างๆได้โดยมิต้องขออนุญาติตามกฎแต่ถ้าเป็นคนเหล่าทิศอื่นก็ต้องขออนุญาติทุกคนไม่มีสิทธิเข้าถ้าไม่ได้รับคำสั่งตรงจากหัวหน้าเหล่า ถ้าฝืนก็ตาย ร่างเล็กตรงเข้าไปหาพี่ชายที่ตอนนี้กำลังดื่มกินกับลูกน้องคนอื่นๆอยู่ไม่ไกล
"อ้าย นายมีคำสั่งใหม่ ให้ปล่อยตัวเชลยที่จับตัวมาเมื่อคราวก่อน"ทิตย์เห็นน้องชายเดินมาแต่ไกลกำลังเรียกให้มาดูผลงานที่ทิตย์จัดการกับคนปากไม่กล้าที่ท้าทายเขาอย่างไม่เกรงกลัว แต่พอน้องชายมาถึงก็พูดไปอีกทาง
"ฟ้า เอ็งพูดอะไร นายสั่งข้าแล้วให้เก็บพวกมัน ข้าจะเก็บพวกมันวันพรุ่งนี้ เอ็งอย่างมาอ้างอะไรไร้สาระ"
"ฟ้าไม่ได้อ้าง เมื่อวานฟ้าไปขอพบนาย ขอชีวิตทุกคนที่เป็นเชลยวันนั้นที่อ้ายจับพวกเขามา นายให้มาบอกว่าเราคัดเอาไว้ใช้งานสักคนสองคนแล้วที่เหลือให้อีกสามเหล่ามานำตัวไปใช้งานคละกันไป อ้ายปล่อยพวกเขาเถอะ"อาทิตย์แทบถลาไปทำร้ายน้องชายเสียเดี่ยวนี้ ทำอะไรไม่เคยคิดถึงหน้าพี่ ข้ามหน้าข้ามตา อยากทำอะไรก็ทำ ยืนสงบใจจ้องหน้าสายฟ้าที่กัดริมฝีปากตาก้มต่ำ
"เอ็ง... เอ็งทำแบบนี้ทำไม? " เสียงอาทิตย์เย็น
"ฟ้าแค่..ไม่อยากให้มีคนตายอีก"
"เอ็งไม่อยากให้มีคนตายงั้นเหรอ เมื่อก่อนเอ็งก็อยู่ส่วนเอ็งไม่เคยเข้ามายุ่งงานส่วนของข้า แล้วเอ็งคิดว่าข้าไม่รู้เหรอว่าเอ็งต้องการทำอะไรจากการเข้ามาขวางทางข้าครั้งนี้..ไอ้เวรตะไรนั้น เอ็งมีใจให้มัน ใช่ไหม"อาทิตย์เดินเข้ามาจับตัวน้องชายไว้แน่น ตาแดงก่ำ
"ถ้าใช่อ้ายจะทำไม นายสั่งอ้ายให้อ้ายละไว้ชีวิตพวกเขา อ้ายก็ปล่อยเขาไป ถ้าเขารักเขาชอบฟ้าจริงยังไงซะเขาก็ต้องทำตามกฎอยู่ดี"
"เอ็งเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ไอ้เวรนั้นมันไม่ได้รักเอ็งที่มันพูดก็เพราะมันอยากมีชีวิตรอดเอ็งมันโง่ เอ็งเอาคำพูดลมลวงมาขบคิดแล้วก็ทำงานข้าพัง !! ลากตัวน้องข้าไปไอ้ตี๋ข้าจะฆ่าไอ้คนที่คิดคตหลอกลวงน้องฆ่าเสียตอนนี้ มันจะไม่วันพรุ่งนี้อีกต่อไป" สายฟ้าจับตัวพี่ชายไว้แน่น
"นายสั่งให้ปล่อย อ้ายกำลังขัดคำสั่ง อ้ายไม่กลัวถูกทำโทษหรือไง" สายฟ้าเสียงเสียงดัง
"หึ ข้าก็บอกว่าฆ่ามันก่อนที่เอ็งจะนำเรื่องที่นายสั่งมาบอก แล้วเอ็งคิดว่านายจะเอายังไงกับคนที่ตายไปแล้ว แถมเป็นเชลยอีกด้วย ระหว่างข้ากับเอ็งนายจะเชื่อใคร "ว่าแล้วอาทิตย์ก็เดินตรงไปยังที่คุมขังที่ไกลออกไปการคุ้มกันแน่นหนาเพราะดันมีพวกอยากแหกคอกเยอะกว่าที่คุมขังอื่นๆ
"อ้าย อย่าฆ่าเขาเลย ฟ้าขอ เขาเป็น.. เหมือนรักครั้งแรก ฟ้าไม่เคยอยากช่วยใครขนาดนี้มาก่อน ปล่อยเขาเถอะ. ปล่อยฉันนะ พวกนายจับตัวฉันไว้แบบนี้ไม่ได้ ฉันบอกให้ปล่อย อ้าย" สายฟ้ามองร่างสูงของพี่ชายที่ลากผู้ชายที่เขากำลังปกป้องอย่างหวาดหวั่น ร่างกายที่โอบกอดเขาเมื่อวานมีร่องรอยการถูกทำร้ายชัดเจน รอยช้ำบวมเบ่งที่ซีกแก้มทั้งสอง ปากแตก คราบเลือดยังแห้งติดมุมปากสีม่วงช้ำ แขนที่พ้นเสื้อสีดำข้างนึ่งเหมือนไหล่จะหลุด บริเวณท้องมีร่องรอยถูกแทงด้วยมีด เลือดยังไม่หยุดไหลแสดงว่าอ้ายพึ่งแทงเขา
"อ้าย แทงเขา อ้ายทำไมทำแบบนี้ ไม่เห็นน้ำตัดกระบอง ไม่เห็นกระรอกโก่งหน้าไม้อ้ายทำแบบนั้น" อาทิตย์มองหน้าน้องชายแล้วเมิน
"มันถึงเวลาแล้ว มันสมควรแล้วฟ้า ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เลือกเอาจะให้มันตายต่อหน้าแล้วรับความจริงให้ได้ หรือให้ข้าฆ่ามันแล้วเอ็งค่อยไปเก็บศพมัน"
"อยากทำอะไรก็ทำ ถ้าเขาตาย อ้ายไม่ใช่พี่ของฟ้า ตัดขาดกันไปเลย แล้วฟ้าจะขอออกจากที่นี่ พี่จะได้ฆ่าฟ้าตามกฎไปด้วยอีกคน" อาทิตย์กระโจนเข้าหาน้องชายแล้วฟาดฝ่ามือบนแก้มใสที่ไม่ว่าคราใดก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายน้อง ให้น้องเจ็บ ตามใจมาตลอดเพื่อชดใช้คำว่าครอบครัวที่ฟ้าน้องคนเล็กไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นที่เขาเคยสัมผัสมาก่อนเพราะพ่อกับแม่จากเขาไปทิ้งสายฟ้าไว้เป็นของขวัญ ให้เขาปกป้อง เขาทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เป็นพ่อแม่ ให้น้องตั้งแต่เล็กจนโต น้ำตาน้องไหลโดยไร้เสียงสะอื้นตวัดสายตามองมาที่เขาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกคนก็ดูตะลึงในการกระทำของเขา เพราะไม่เคยเลยจริงๆที่เขาจะลงมือกับน้องแบบนี้
คนที่เขาคิดว่าไม่มีเรี่ยวแรงจากการที่โดนเขาและลูกน้องรุมซ้อมอย่างหนักเมื่อคืนและตลอดช่วงเช้าจะลุกขึ้นมาหาร่างเล็กของน้องชายที่ยืนกำหมัดแน่นท่าเดิม
"เดินไม่ไหวแล้ว เหนื่อย มานี่ถ้านายอยากให้ฉันกอดปลอบ ถ้าคิดว่ากลั้นน้ำตาไว้แล้วเท่ห์ก็กลั้นต่อไป"เสียงอ่อนล้าของคนที่อาทิตย์ไม่ชอบดังขึ้นเบื้องหลัง สายฟ้าวิ่งผ่านร่างพี่ชายไปกอดร่างสูงของสายชลทันทีที่พูดจบประโยค ร้องไห้ฮึดฮัดกับอกกว้างโดยที่พี่ชายยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง
"เจ็บมากไหม อย่าเป็นอะไรไปนะ ห้ามนายทิ้งฉัน อึก ฉันไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว ฮื่อ อ มันมากเกินพอแล้ว อึก" เสียงน้องชายพี่พูดปนสะอื้นทำให้พี่ชายอย่างเขาสะท้อนใจ ฝังใจเรื่องพ่อกับแม่อยู่ซินะ อาทิตย์หันหน้าไปมองสองร่างที่กอดกันกลมอย่างตัดสินใจ
"ข้าจะไม่ฆ่าเอ็งกับเชลยคนอื่นๆก็ได้ แต่ที่เอ็งเคยพูดกับข้าเมื่อคราวก่อนเอ็งยังจำได้ไหม"
"ได้"
"เตรียมตัวไว้เลยคราวนี้เอ็งรอดแต่คราวหน้าเรื่องน้องชายข้า เอ็งต้องผ่านบททดสอบจากนายซึ่งข้ามั่นใจยังไงเอ็งก็แพ้ แต่ถ้าเอ็งรอดบททดสอบจากนายมาได้ ข้าจะฆ่าเอ็งให้ได้ แล้วเอ็งไอ้ฟ้า ถ้ามันจะตายเพราะการประลองในคราวที่จะถึงนี้จริง ข้าก็ไม่ปล่อยมันแน่ ถึงเอ็งจะมีใจให้มันก็ตามที เว้นเสียแต่มันจะชนะข้า"
"ไม่ต้องห่วงยังไงข้า เอ้ย ยังไงฉันก็ชนะ"อาทิตย์มองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"ไปกันเถอะ นายตัองไปทำแผล"
"จะไม่เกิดปัญหาภายหลังใช่ไหมพี่ทิตย์" พ้นร่างที่ประคองกันไปแล้วชิดลูกน้องในเหล่าก็เอ่ยถามขึ้น
"ถ้ามีก็เก็บ"
"แล้วหัวใจ..."
"ถ้ามีวันนั้นไอ้ฟ้าก็ต้องยอมรับ" ลูกน้องพากันเงียบต่างจมกับความคิดของตัวเอง
"นายหน้าซีดมากเลย แถมเลือดก็ไม่หยุดไหล ฉันจะไปตามหมอมาให้นะ รอก่อนอย่างพึ่งเป็นอะไรนะ" ร่างเล็กวิ่งออกห้องไป สายชลค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นนั้งครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเอง ยอมรับว่าใจกระตุกทุกครั้งที่ได้สัมผัสร่างเล็กของสายฟ้าแต่เขาไม่สามารถคิดไปเองได้ว่ามันคือความรัก เขาออกทะเลมาเกือบครบ10เดือนแล้ว ทุกวันทำแต่งาน ปลดปล่อยครั้งล่าสุดก็เห็นจะสี่เดือนที่แล้ว เรื่องอารมณ์ดิบมันก็มีกันได้ทุกคน ที่ใจมันกระตุกเอาง่ายๆคือ เขาแค่ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศกับสายฟ้า ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ และที่อาทิตย์พูดเป็นเรื่องจริงเขาแค่อาศัยความใจดีพร่ำเพื่อของอีกฝ่ายมาช่วยให้ตัวเองกับเพื่อนพ้องรอดตายแค่นั้น เรื่องหัวใจโจรสลัดที่ว่าอยากได้ก็แค่ผลพลอยได้ นอกจากอิสระ เขาก็ไม่ได้ต้องการอะไร โดยเฉพาะหัวใจโจรสลัด!
"พี่หมอทางนี้ครับ" สายชลเสไปมองทางถนนที่ใกล้จะถึงประตูนร่างเล็กฉุดดึงร่างสูงกว่าเล็กน้อยของผู้ชายคนนึ่งเข้ามา
"ฟ้า ใจเย็นๆ เดี่ยวหกล้ม บาดเจ็บขึ้นมาอีกคนจะยุ่ง"
"ฟ้ากลัวคนข้างในจะตายก่อนเพราะพี่มัวแต่กลัวสารพัดอย่าง"
"ถ้าเป็นพี่นิลคงตามใจเราแล้วพากันไปเจ็บด้วยกันทั้งคู่ แต่พี่ไม่ใช่ บาดเจ็บขึ้นมาพี่อาทิตย์ได้กระโดดงับหัวพี่ก่อน"
"พี่อาทิตย์คงทำร้ายพี่ไม่ลงหรอก"
"น้อยไปซิ"
"นาย ลุกขึ้นนั้งทำไม นอนลงไปให้พี่หมอตรวจอาการนายก่อน" ร่างเล็กถลาเข้ามาเอนตัวสายชลให้นอนราบกับเตียง
"ขอผมตรวจดูอาการพี่หน่อย อาการดูท่าจะไม่ดี" พี่หมอตรวจและสอบถามอาการของสายชลโดยมีร่างเล็กของสายฟ้ามองมาอย่างห่วงใย สายชลมองหน้าหมอตรงหน้าอย่างสำรวจ 'น่ารัก ใช้กับผู้ชายคนนี้เห็นจะได้ ใบหน้าไม่มีผ้าคลุมเหมือนหัวใจสี่เหล่าเผยให้เห็นใบหน้าหมอชัดเจน ร่างกายเล็กหุ่นกำลังดี อายุน่าจะไม่เกิน23ปี มือที่สัมผัสวัดอุณหภมิของร่างกายนุ่มเหมือนไม่เคยทำงานหนักแต่มือของสายฟ้านุ่มกว่า เอ่อ ทำไมต้องวกเข้าไปหาเรื่องของสายฟ้าด้วย
ร่างเล็กของสายฟ้าที่อยู่อีกฝั่งของหมอขยับปล่อยมือที่กุมเขาอยู่ตลอดสายชลหันไปมองเห็นแววตาเศร้าๆที่เสมองไปอีกทางก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ฟ้าหิวข้าวฝากพี่หมอดูแลเขาด้วยนะ" ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินจากไป สายชลมองตามอย่างไม่เข้าใจ เป็นอะไรไป ...
"มาทำอะไรที่นี่ เอ็งควรอยู่กับไอ้เชลยนั่น"นั่งอยู่ริมหาดจนเวลาใกล้โพล้เพล้แล้ว พี่ทิตย์เดินมานั่งข้างๆ สายตามองทอดไปยังทะเลไกลลิบ
"ตัวไม่ได้ติดกัน"
"หึ เมื่อเช้าประคองกอดกันประหนึ่งเป็นคนคนเดียวกันแล้วทีเวลานี้เอ็งบอกข้าว่าไม่ได้ตัวติดกัน ข้าเชื่อ "เสียงประชดของพี่ชายทำให้สายฟ้าละสายตาจากท้องทะเลเบื้องหน้ามามองหน้าพี่ชายเพียงคนเดียว
"ที่ทำร้ายน้องไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม?"
"เอ็งปกป้องคนอื่น เอ็งเห็นมันดีกว่าข้าที่เป็นพี่ชายของเอ็งแท้ๆ คนที่สมควรโกรธคือข้า" สายฟ้าเงียบอาทิตย์เองพอสิ้นประโยคดังกล่าวก็เงียบเหมือนกันอาทิตย์ไม่กล้ามองหน้าน้องเพราะกลัวใจอ่อนยกมือขึ้นลูบรอยแดงเพราะฝีมือเขา
"งั้นก็ขอโทษที่ทำให้โกรธ" ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วเดินผละออกมาก่อนอาทิตย์มองตามร่างน้องชายแล้วถอนหายใจ ...
"ไปไหนมา" ก้าวพ้นประตูก็เห็นร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงรออยู่
"หาข้าวกิน"
"แล้วทำไมพ่อครัวถึงเอาอาหารมาส่งให้ที่นี่" สายชลจับตามองร่างเล็กที่ยืนอยู่กลางห้องสายตามองออกไปตามถนนทางเดินเข้ามายังที่พักนิ่ง
"......."
"แล้วฉันถามหมอเขาแล้วด้วยว่าห้องครัวของเหล่านี้มีกี่แห่ง..หมอบอกว่าทุกเหล่าจะมีแค่แห่งเดียว หรือว่าไปกินไกลถึงเหล่าอื่นถึงกลับมาเอาป่านนี้"
สายชลไม่รู้ว่าตัวเองหงุดหงิดอะไร แต่พอถามเรื่องของสายฟ้ามากเท่าไหร่ รู้เรื่องต่างๆมา ทั้งเรื่องสี่เหล่า ไม่รู้ว่าถ้ามีคนรักคนชอบมากมันดีตรงไหน กฎของเหล่าตั้งขึ้นมาด้วย ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด กฎบ้าๆอย่างเช่น ถ้าประลองกันเล่นๆภายในเหล่าระหว่างหัวหน้าเหล่ากับลูกน้อง ถ้าลูกน้องเกิดชนะจะได้นอนกับหัวใจเหล่าหนึ่งคืน คิดได้ยังไง ? ถึงร่างเล็กของสายฟ้าจะมีพี่ชายคุมครองแต่ก็ใช่ว่าจะคุมครองได้ตลอด ละเว้นแค่สองเหล่าที่จะไม่มีการประลองแบบนี้คือเหล่าทัพทิศใต้กับทิศตะวันออกเพราะสามีให้การคุมครอง และที่สำคัญมันคือกฎ ผัวเดียวเมียเดียวยกเว่นแต่ต่างฝ่ายต่างประสงค์จะแยกทางกันเท่านั้นที่ทำได้
"เราเป็นอะไรกัน นายถึงกล้าขึ้นเสียง กล้าถามฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ฉันให้คนจัดที่นอนให้นายใหม่แล้ว คืนนี้นายไปนอนที่นั้น" ร่างเล็กเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาผ้าขนหนูจะชุดนอน
"เป็นอะไร?" เสียงลมหายใจราดรดต้นคอทำให้สายฟ้าต้องเบี่ยงกายหนีแต่วงแขนกว้างตวัดกอดเขาไว้ก่อนจะดิ้นมากก็กลัวอีกฝ่ายจะเจ็บแผลจากไหล่หลุด
"ปล่อย นายไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวฉัน"สายชลซุกหน้ากับคอขาวไม่สนใจกับร่างที่ขัดขืนไม่จริงจัง
"ใครที่มีสิทธิ์" มือลูบไล้บริเวรหน้าท้องจมูกสูดดมความหอมจากคอขาวปากขบเม้มไปทั่ว สายฟ้านิ่วหน้าไม่ชินกับสัมผัสแต่มีความรู้สึกวาบวามแปลกๆ
"ปล่อย! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับนายนะ"สายฟ้าเห็นแววตาที่สายชลมองพี่หมอในตอนนั้นมันทำให้เขารู้สึกตัว ว่าใต้ผืนฟ้านี้ไม่ได้มีแค่เขาที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายผู้หญิง พี่หมอเองก็น่ารักไม่น้อยไปกว่าเขา ไม่มีอุปสรรค์มาขวางกั้น ไม่เหมือนเขาที่ถ้าอยากได้ก็ต้องประลอง เอากำลัง เอาชีวิตมาสังเวย ให้กับคมมีด คมดาบของเพชณฆาตคนแล้วคนเล่า ถ้าเขาเลือกพี่หมอซะตอนนี้ก็จะได้ไม่ต้องมีคนมาเจ็บมาตายอีก
"แลดูเจ้ามิใช่คนใจร้าย. โอ้ย ย เจ็บนะฟ้า "คลายอ้อมแขนมาดูบริเวรที่โดนบางอย่างแทง เจ็บมากกว่ามดกัดไม่มาก แต่ก็เจ็บ มองดูบริเวณที่เจ็บก็ไม่มีร่องรอยบาดแผล
"สำอาย"
"เอาอะไรมาทิ่มที่แขนฉัน ร้ายนักนะ"
"เข็มพิษ รับรองพรุ่งนี้ก็ขึ้นอึด ถึงให้คนไปจัดที่นอนใหม่ให้ไง จะได้ไม่ต้องมาตายที่นี่"
"ถ้าอยากให้ตายจะช่วยไว้ทำไม มียาพิษพิษที่ออกฤทธิ์เร็วกว่านี้ไหม จะได้ไม่ต้องมาทนเห็นหน้าให้รำคาญใจ" สายฟ้ามองร่างสูงที่ยืนมองมาที่เขาอย่างเย็นชา ถ้อยคำที่พูดออกไปไม่รู้หรือไงว่าเขาแค่ประชัด เข็มที่ใช้ทิ่มบริเวณแขนไม่ใช่เข็มที่มีพิษแต่อย่างใด น้อยใจในคำพูดคงรำคาญเขามากถึงอยากตายให้พ้น น้ำตาเอ่อรอบดวงตา
"ขะ ขอโทษ ที่มาให้เห็นหน้า อึก ถ้ารำคาญมากจะไม่มาให้เห็น" สายฟ้าวิ่งจากห้องทั้งที่น้ำตาพร่ามัวบัดบังทัศนียภาพยามค่ำคืนไว้หมด วิ่งไปยังทะเลที่อยู่เบื้องหน้า ได้ยินเสียงเรียกดังอยู่ไม่ไกล แต่ไม่อยากรับรู้ ถ้าตายไปก็คงดี .... ความรักทำหน้าคนที่พึ่งรู้จักกัน ทำได้มากขนาดนี้ สายฟ้าคงโง่อย่างพี่อาทิตย์ว่า...!!!
TBC.
-
o22 :hao5:
-
แหงะ o22
-
มาต่อเถอัะค้างคา
อยากอ่านต่อมากมาย
สงสารสายฟ่า
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:มันค้างงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 5
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
เมื่อฉุดดึงสายฟ้าขึ้นมาอยู่ฝั่งได้สำเร็จก็พากันเงียบ นั่งมองพระจันทร์กลมโตเด่นสง่าอยู่ท้องนภา มีดวงดาวหลายล้านดวงส่องแสงทั่วฟ้าเหมือนตอนที่สายชลอยู่บนเรือกลางคืนก็นั่งทอดอารมณ์อยู่ครึ่งค่อนคืนจะแตกต่างก็เห็นจะเป็นสถานที่กับคนที่นั่งอยู่เคียงข้างเท่านั้นที่มีมาเพิ่ม
"ทำไมทำแบบนี้" เสียงอ่อนลงเพราะขืนใช้อารมณ์ไปผลลัพธิ์ที่ได้มิวายได้ทะเลาะกันใหญ่โต
"ไม่ได้เป็นอะไร" ร่างสูงขยับเข้ามาโอบร่างเล็กไว้เพราะเห็นร่างเล็กยกมือขึ้นลูบแขน อากาศก็เริ่มเย็นลง
"อย่าทำแบบนี้อีก เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" ร่างเล็กขืนตัวออกจากอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยวนายตามการ์ดหน้าบ้านฉันไปห้องพักของนายนะ บอกการ์ดไว้แล้ว" ร่างเล็กพูดจบก็เดินเข้าผละไป วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ จะว่าไปแล้วสังขารแบบนี้ยังช่วยคนได้ แขนเริ่มปวดมากขึ้น แถมรู้สึกตัวรุ่มๆ ด้วย ให้มันได้แบบนี้ซิ นายสายชล
รุ่งขึ้นสายฟ้าทานข้าวเสร็จก็หลบไปหาอาจราย์ที่ฝึกวิชายิงธนูให้เขาทันทีไม่อยากคิดอะไรฟุ่งซ่าน
"อาจารย์อยู่ไหม ออกไปหาหนุ่มๆอยู่รึไงถึงไม่อยู่"
"ใครว่าผมไปหาหนุ่มๆ อยู่กับที่เดี๋ยวก็มีมาเอง" ร่างสูงใหญ่เดินออกมายึดเส้นยืดสาย สายตามองร่างเล็กของศิษย์ที่รับมาฝึกให้ชำนาญเสร็จสรรพไปสองวิชาแล้วคือวิชาต่อสู้ระยะประชิดและระยะไกลสามถึงสี่ช่วงแขนด้วยมีดและวิชาการต่อสู้ระยะประชิดและระยะไกลหนึ่งช่วงแขนด้วยเข็มพิษจากนี้เขาจะสอนวิชายิงธนูระยะไกลให้ลูกศิษย์ที่เป็นถึงหัวใจเหล่าทิศเหนือที่วันนี้กระตือรือล้นเป็นพิเศษ
"ใช่ซีเมื่อคืนคงจัดหนักกับเด็กหนุ่มคนใดคนหนึ่งในศิษย์รักของอาจาย์อยู่ ผมมาขัดจังหวะกระมัง"
"อิจฉาผมละซิ อย่างน้อยก็ไม่มีคนคอยห้ามเรื่องแบบนี้คอยช่วยเหลือแต่ตัวเองก็เห็นจะเฉาตายก่อน มือทั้งห้าหรือจะสู้ของแท้ได้ ไม่คิดแบบนั้นเหรอคุณสายฟ้า หึหึ" สายฟ้าเบ้ปาก
"ผมไม่อิจฉาอาจารย์หรอก ห่วงเสียมากกว่าเกิดติดเชื้อขึ้นมาก่อนถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ผมไม่หมดก็น่าเสียดาย จะหาใครรั่วเท่าอาจารย์นาคาก็เห็นจะไม่มี" อาจารย์หัวเราะเบาๆ
"พูดแบบนี้ไม่ชอบให้รั่ว ให้ฝึกแบบจัดหนักเข้าป่าไปฝึกให้เปลี่ยนความคิดที่ว่าผมรั่วให้หมดจากสมองของคุณดีกว่าไหม"
"น่ากลัวจะถูกผีป่าตามฆ่าซะก่อน"
"ขวัญอ่อนเสียจริง เอาเป็นว่าขอทำธุระส่วนตัวสักครึ่งซม. แล้วผมจะรีบมาฝึกให้โอเคไหมคุณสายฟ้า"
"ขอใช้สิทธิ์ของหัวใจเหล่าทิศเหนือให้คุณนาคา ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จภายใน15 นาที ปฎิบัติ"
"อาจารย์ก็ไม่มีเว้น แถมใช้สิทธิ์ในทางมิชอบ เดี๋ยวจะให้เข้าไปฝึกในป่าสักเดือน" ปากบ่นแต่อาจารย์ก็รีบปฎิบัติแสดงว่ายังเกรงกับกฎเหล็กที่เหล่าทิศเหนือตั้งขึ้นมาอยู่
"วันก่อนผมสอนเรื่องอุปกรณ์ คือลูกธนู คันธนู เป้ายิง ไปหมดแล้ว เอาละ วันนี้จะเริ่มปฎิบัติท่าพื้นฐาน ตอนนี้คุณอบอุ่นร่างกาย10-15น. ให้กล้ามเนื้อได้เตรียมตัวพร้อมสำหรับออกแรงเรียบร้อยแล้วต่อไปคือการคร่อมเส้นยิง คุณสายฟ้าเดินมาหยุดตรงนี้เลยครับ โดยให้เท้าของคุณแยกห่างกันประมาณหนึ่งฟุต น้ำหนักตัวอยู่กึ่งกลางเท้าทั้งสอง....และหันไหล่ด้านที่ถือคันธนูเข้าหาเป้า..อ่า ใช่แบบนั้นแหละครับ ต่อไปคุณลองเสียบลูกธนูที่จุดเสียบลูกธนูบนสาย ให้ห่างลูกธนูต่างสีตั้งฉากกับสายธนูพร้อมกับลูกธนูกับที่พาด...ต่อไปการเกี่ยวสายธนูใช้มือขวาเกี่ยวสาย.."อาจารย์เดินมาจัดทางให้พร้อมยิงให้
"ดึงให้ตึงอย่างให้สายธนูหย่อนไม่งั้นลูกธนูจะตกตรงหน้าของคุณไม่ใช่เป้าหมาย แล้วใช้นิ้วชี้เกี่ยวสายที่อยู่ด้านบน ให้นิ้วกลางและนิ้วนางเกี่ยวสายด้านล่าง"
"อาจารย์ดึงจนเมื่อยแล้ว ยิงเลยไม่ได้เหรอ"ร่างเล็กบ่นแล้วลดธนูลง
"ยิงแล้วโดนเป้ารึเปล่า ลองยิงดูก็ได้" สายฟ้ายกธนูขึ้นเล็งแล้วยิงลูกธนูพุ่งไปไม่ถึงเป้ายิงไปตกอยู่ไม่ไกล สายฟ้ามองอาจารย์อย่างไม่เข้าใจ
"คนเราถ้าไม่มีการฝึกให้ชำนาญมาก่อนก็จะเป็นอย่างที่เห็น ไม่ใช่จับธนูได้ก็จะยิงถูกเป้าได้ทุกครั้งอย่างตอนนี้ถ้าผมให้คุณยิง20ลูก คุณก็อาจยิงถูกเป้าเสียสองลูกอีกสิบแปดลูกที่เหลือก็อาจจะตกอยู่อย่างลูกที่คุณยิงเมื่อกี้ถ้าดีหน่อยก็ยิงโดนบริเวณเป้าแต่ไม่ใช่จุดตรงกลางเป้าที่คุณต้องการแน่ ผมแน่ใจ ถึงได้มีการฝึกขึ้นมาไงครับ" สายฟ้าถอนหายใจก่อนจะฮึดฝึกอีกครั้ง
หลังจากฝึกเสร็จก็เกือบเที่ยงวันฝากท้องกับอาหารที่อาจารย์เข้าครัวทำเอง ฝีมือก็อร่อยดีแต่พ่อครัวของเหล่าจะทำอร่อยกว่า
"ได้ข่าวว่าคุณไปขัดขว้างคุณอาทิตย์เรื่องเชลย" หลังจากทานข้าวเสร็จร่างเล็กนั่งอยู่หน้าบ้านพักอาจารย์ที่ปลูกไว้เป็นบ้านเดี่ยวไกลออกมาไม่มากก็เป็นบ้านของลูกน้องคนอื่นๆ
"ครับ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน เสี้ยวหนึ่งในความคิดผมคิดว่ามันเป็นรักแรกพบ แต่พอผมคิดไตร่ตรองอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกหลงไปกับสัมผัสแค่นั้น แยกไม่ได้ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่" นาคามองหน้าสายฟ้านิ่ง
"สับสนอะไรอยู่รึเปล่า ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอกครับ ใครอยู่ใกล้คุณนานๆก็หวั่นไหวด้วยกันทั้งนั้น ยกเว้นผม น่าเสียดายที่เป็นอาจารย์คุณไม่อย่างนั้นผมจีบคุณไปแล้ว สมพานไม่กินไก่วัด" สายฟ้ายิ้มแล้วถอนหายใจคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
"ใกล้บ่ายสองแล้วคุณรีบกลับเถอะ ผมจะออกไปหาเพื่อนเหล่าทัพทิศใต้ก่อนนัดไว้บ่ายสามทำเรื่องขออนุญาตินานพอดู พรุ่งค่อยเข้ามาฝึกใหม่แต่ขอเป็นเวลาแปดโมงเช้าเป็นต้นไปนะครับคุณสายฟ้า"
"ครับ แต่เสียใจพรุ่งนี้ผมไม่มาฝึก อาจารย์ไม่ได้รับสารจากนายเหรอว่าจะมีการประลองเกิดขึ้นภายในเดือนนี้ ผมจะคุยเรื่องงานประลองกับอ้ายก่อน ไปนะครับ" เดินลัดเลาะกลับมาทางเดิมประจบเหมาะกับที่สายตาไปเจอร่างสองร่างที่คุ้นตานอนกอดกับร่างเล็กของหมอเนอยู่พื้นทรายขาวโดยร่างสูงของสายชลนอนอยู่ด้านล่างมีร่างเล็กของหมอเนนอนทาบอยู่ด้านบน สายฟ้าเดินเลี่ยงไปอีกทาง ดีแล้วที่เป็นแบบนี้
เดินกลับมาที่พัก อาบน้ำ เดินไปฐานทัพเหล่าที่พี่ชายเขาทำงานประจำอยู่ เสียงประชุมลูกน้องในเหล่าหลายคนดังแว่วๆในห้องประชุม เขาจึงเดินเลี่ยงไปดูทะเลบริเวณระเบียงแทน ประมาณสิบห้านาทีลูกน้องก็ทะยอยเดินออกจากห้องประชุมไปจนหมด ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปหาอาทิตย์ที่นั่งดูแผนที่อยู่คนเดียวในห้อง
"อ้าย ประชุมอะไรกันดูทุกคนทำหน้าเครียดๆ" อาทิตย์เงยหน้ายิ้มให้น้องชาย รู้สึกดีใจที่น้องดูเหมือนจะไม่โกรธเขากับเรื่องเมื่อคราวก่อนแล้ว
"เรื่องการประลองที่จะถึงนี้กับเรื่องเหล่าทัพทิศใต้ออกปล้นสินค้าเรือมีปัญหาขอกองหนุนไปช่วย นายส่งเรื่องมาให้เหล่าทัพเราส่งคนไปช่วยภายในอาทิตย์นี้ ข้ายังไม่รู้จะส่งใครไป คนมีเยอะก็จริงอยู่แต่ฝีมือไม่เอาอ่าวไปก็คงจะเป็นภาระ ขนาดช่างกลเรือที่เหล่าทัพทิศใต้เก่งออกขนาดนั้นยังซ่อมไม่ได้เลย หลักๆก็สองเรื่องนี้แหละที่ทำให้ข้าเครียด" สายฟ้าเดินไปบีบนวดให้พี่ชายแล้วกอดคออาทิตย์ไว้แน่น
"ฟ้ากลัว อ้ายอย่าแพ้เขานะ อ้ายต้องชนะ ฟ้าไม่อยากเป็นของใคร อยากอยู่กับอ้าย มีอ้ายก็พอแล้ว" อาทิตย์จับมือน้องบีบเบาๆ
"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งเอ็งไปได้ เอ็งเป็นน้องชายคนสำคัญ เอ็งกับข้ามีกันสองคนเท่านั้นก็พอ ใครมาแย่งเอ็งไป ก็ข้ามศพข้าไปก่อน" สายฟ้าซบหน้ากับหลังกว้างของพี่ชายน้ำตาซึม
"ใครที่ฆ่าอ้าย ฟ้าก็จะฆ่ามัน แก้แค้นให้อ้ายให้ได้.... อย่าพูดอะไรที่ไม่ดีดีกว่า อ้ายทานข้าวรึยังไปหาอะไรทานไหม" อาทิตย์พยักหน้าแล้วยิ้มให้น้องชายอีกครั้ง
"พอตามหาก็หาไม่เจอ พอบทจะเจอนั่งอยู่ที่เดิมก็เจอแบบเหลือเชื่อซะงั้น" พอมาห้องครัวก็เจอเข้ากับร่างสูงของสายชลกับร่างเล็กของหมอเนนั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว แถมสายชลยังส่งเสียงเป็นประโยคบอกเล่ามาให้ทุกคนที่นั่งอยู่ฟังอีก
"ส่วนข้าไม่อยากเจอก็ดันเจอเอ็งซะงั้น เอาเหมือนเดิมไอ้ยักษ์ เอ็งจะกินอะไรฟ้าสั่งไปกินที่ฐานดีกว่า เอาไปส่งให้ข้าด้วย"
"เหมือนเดิมครับพี่ยักษ์" พี่ยักษ์พ่อครัวของเหล่าทัพทิศเหนือพยักหน้าแล้วหลบไปทำกับข้าวให้ อาทิตย์พาเขาเดินจากห้องครัวแต่ยังไม่ถึงครึ่งทางสายชลก็เดินมาขวางทางไว้ก่อน
"หลบหน้า หลบตา ไม่ยอมทัก นายเป็นอะไร" อาทิตย์ดึงน้องชายไปยืนหลบข้างหลัง
"น้องข้าไม่ได้เป็นอะไร ที่ไม่ยอมสารพัดอย่างที่เอ็งพูดมาเพราะน้องข้าพึ่งคิดได้ว่ามีแค่ข้ากับฟ้าสองคนก็พอคนอย่างเอ็งก็เป็นแค่คนเดนตายที่น้องข้าช่วยไว้เท่านั้นแหละ"
"ฉันไม่ได้ถามนาย ฉันถามน้องของนาย"
"อ่อ เหรอ ก็เอ็งไม่ได้ระบุชื่อข้าก็พูดให้เอ็งเข้าใจซะยาวเลย"
"ขนาดไม่รู้พูดซะรู้เลยว่าพูดกับใคร"
"นี่เอ็งกวนโอ้ยข้าใช่ไหม"อาทิตย์มองสายชลอย่างมีน้ำโห
"ใครกวนใครก็รู้ดีอยู่แก่ใจ" สายฟ้าดึงแขนพี่ชายไว้เพราะดูท่าอาทิตย์เตรียมพร้อมจะกระโจนใส่อีกฝ่ายแบบไม่ลังเล
"เอ็งเตรียมตัวอีกสองวันเอ็งต้องออกทะเล รายละเอียดเอ็งไปคุยกับข้าเย็นนี้ งานนี้ถ้าเอ็งฝีมือห่วยเตรียมตัวตายได้เลย หึ" สายฟ้าเม้มปากเหลือบมองหน้าพี่ชายอย่างกังวล ก่อนจะโดนดึงรั้งให้เดินไปยังฐานทัพ ลอบถอนหายใจเหนื่อยใจ...
หลังจากสายชลได้งานชิ้นแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรงานง่ายๆ ปกติเขาก็ต้องรับผิดชอบงานส่วนนี้อยู่แล้ว แล้วยังทำมาหลายปี ทุกส่วนบนเรือเขารู้ทุกอย่าง เตรียมตัวออกเรือวันพรุ่งนี้เท่านั้น และเขาจะได้ศึกษาวิธีเข้าออกเกาะนี้ด้วย ทางเข้าเกาะอยู่ทางทิศใต้ ให้เดาที่นี่มีทางเข้าทางเดียวคือน้ำตกขั้นบันไดที่เขาได้พาตัวเข้ามา ทางออกอยู่ทางไหนเขายังไม่รู้ คงต้องพึ่งหมอเนในการเสาะหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกเยอะ
แต่ตอนนี้คงต้องขอเป็นนักย่องเบาย่องเข้าห้องน้องชายหัวหน้าโจรสลัดทิศเหนือเคลียส์ปัญหาหัวใจแบบไม่มีมารมาขัดเหมือนเมื่อตอนบ่ายอีก ใช้แผนตีสนิทที่ใช้มาสองสามวันก่อนคิดได้ว่าสนิทกับคนอื่นที่เราต้องใช้ประโยชน์จากเขาไว้เป็นเรื่องที่ดี มาเป็นเพื่อนคุย เอาอาหารมาให้ ช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ เท่านั้นแหละอยากรู้เรื่องอะไร ค่อยๆเรียบๆเคียงๆถามเดี๋ยวก็รู้ทุกเรื่องเอง วันนี้เองก็ดูจะท่าทางเขาแล้ว
"ไปพักเถอะพี่ชาย ผมอยู่เวรให้เอง อยู่ติดต่อมาสามวันแล้วนิ" สายชลเดินไปบอกชายที่มีอายุไม่ต่ำกว่าสี่สิบห้าปีแล้ว ที่เขาเข้าหาง่ายกว่าคนอื่นๆเพราะแกคงคิดอยากให้สายฟ้ากับเขาคบกันละมั่ง
"เอาสิ แต่อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเอ็งคิดจะทำอะไร เห็นว่าหัวใจดูมีใจเอนเอียงมาเอ็งไม่น้อย ข้ายอมก็ได้ อย่าให้ใครจับได้เชียวไม่งั้นข้าจะซวยไปด้วย"
"วางใจ ไม่มีใครรู้ถ้าพี่ชายไม่พูดผมไม่พูดและสายฟ้าไม่พูดก็เรื่องนี้ก็ไม่มีใครต้องซวย"
"หวังว่าหัวใจจะยอมเอ็งนะ เรื่องแดงขึ้นมาเอ็งจะโดนสองต่อ"สายชลพยักหน้า
"ไม่มีปัญหา"
"งั้นเอ็งเข้าไปเถอะไม่ต้องมาเปลี่ยนเวรหรอก เกิดมีคนมาเห็นว่าการ์ดหลังห้องพักหัวใจหายไปจะยุ่งเอา" ชายพูดจาเหมือนมีเหตุมีผลแต่สายชลก็มองหน้าชายอย่างรู้ทัน
"พี่ไม่ต้องทำพูดดีเลยหน้าตาพี่ไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นเท่าไหร่เลยนะ"
"เออน่า ช้าไม่อยู่ก็ได้เว่ย ข้าไม่อยากรู้หรอก"สายชลยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่อยากกอดเมื่อเช้าให้หายคิดถึง
เสียงประตูหลังห้องถูกเปิดเข้ามาแผ่วเบาสายฟ้ากำลังนั่งดูรายละเอียดงานประลองที่จะถึงนี้เพราะงานนี้เกี่ยวกับเขาโดยตรงหนึ่งปีจะมีครั้งหนึ่งเวียนมาบรรจบ ทิศเหนือกับทิศตะวันตกต้องหาคนมาเป็นหัวหน้าเหล่าทัพให้สมบูรณ์ นั้นก็คือหัวใจแต่ละเหล่าต้องมีสามีที่ได้จากการประลองไม่ใช่จากที่นายเลือกให้ พี่ภูผา พี่อาทิตย์ พี่ป่าไม้ และพี่ทิวสน เป็นหัวหน้าเหล่าที่นายเลือกขึ้นมารับตำแหน่งรอคนที่จะมาเป็นหัวหน้าเหล่าที่คัดเลือกจากการประลองที่เกิดขึ้นในแต่ละปีปีละเหล่าเวียนจนครบ หัวหน้าเหล่าที่นายตั้งขึ้นนั้นต้องประลองถ้าไม่ได้รักได้ชอบหัวใจก็เพื่อรักษาความเป็นหัวหน้าเหล่าคุมคนหลายพันคน อำนาจ เงิน พื้นที่ที่ตนได้รับเอาไว้ และหัวหน้าเหล่าที่นายเลือกนั้นต้องบอกนายทุกครั้ง 'ที่ประลองเพื่อเป็นเจ้าของหัวใจ(สามี)ของหัวใจเหล่าทัพรึเปล่าหรือเพื่ออย่างอื่น บอกสิ่งของที่อยากจะได้ถ้าชนะจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการทันทีแต่ถ้าแพ้นอกจากจะไม่ได้อะไรยังต้องตายในการประลองอีกด้วย คนที่ตายคือคนที่ขออะไรเพิ่มเติมจากนายส่วนมากจะเป็นของใหญ่ๆอย่างสัมประทานน้ำมันดิบ ขึ้นเป็นนายใหญ่เป็นต้น ส่วนคนที่ไม่ขออะไรเพิ่มเติมจากนายอาจจะรอดถ้าคู่ต่อสู้ไม่ได้หมายจะเอาชีวิต
ในปีแรกที่เกิดการประลองขึ้นคือทิศใต้ พี่ภูผากับพี่ลมหวนรักชอบกันมาก่อนหน้าที่จะมีการตั้งหัวใจเหล่าทัพขึ้นมาอีก พี่ภูผาเลยท้าประลองกับทุกคนเพื่อพิสูจน์ให้นายยอมรับและชนะการประลองทั้งส่วนของนายเองและคนที่เข้ามาท้าประลองจนสามารถเป็นที่ยอมรับและแต่งตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าเหล่าและเจ้าของหัวใจคือพี่ลมหวนอย่างสมบูรณ์
ปีต่อมาการประลองเกิดขึ้นในเหล่าทิศตะวันออกพี่ป่าไม้ที่เป็นหัวหน้าเหล่าทัพกับพี่เปลวเพลิงที่เป็นหัวใจเหล่าทัพ พี่ป่าไม้เขาไม่รู้ว่าภายในใจคิดอะไรอยู่แต่พี่เปลวเพลิงแสดงออกชัดเจนว่ารักพี่ป่าไม้ดูได้จากการกระทำและประกาศแน่วแน่...สองคนนี้มีข้อตกลงร่วมกันแต่ไม่มีใครรู้มีพี่ป่าไม้กับพี่เปลวเพลงเท่านั้นที่รู้กันสองคน ปีนั้นพี่ป่าไม้จึงเข้าประลองกับคนของนายและผู้ท้าประลองจนชนะและตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าเหล่าทัพและเจ้าของหัวใจเหล่าทัพชัดเจน และบอกแก่นายก่อนขึ้นประลองว่าเขาจะขอเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าทัพ พอชนะพี่ป่าไม้กับพี่เปลวเพลิงเป็นกเป็นของกันและกันตามกฎที่มีมา
ปีที่สามเป็นการประลองของเหล่าทัพทิศตะวันตกพี่ทิวสนกับพี่ผืนดิน ก่อนประลองพี่ทิวสนบอกนายว่าการประลองครั้งนี้ไม่ขออะไรนาย นั้นก็หมายความว่าถ้าพี่ทิวสนชนะพี่ทิวสนจะได้เป็นเจ้าของเหล่าทัพ มีเงิน มีอำนาจ แต่ไม่รวมหัวใจเหล่าทัพที่พี่ทิวสนได้แต่ปกป้องรอคนที่จะมาชิงตำแหน่งหัวหน้าเหล่าทัพและหัวใจเหล่าทัพต่อไปและปีนั้นพี่ทิวสนก็ชนะจริง เห็นว่าพี่ทิวสนกับพี่ผืนดินเป็นเพื่อนสนิทกัน ฐานะเพื่อนที่รู้จักกันนั้น ยาวนานและอยากให้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป พี่ทิวสนเห็นด้วยจึงต้องมีการประลองในปีต่อๆไป เพื่อหาคนมาทำหน้าที่นี้แทนหรือไม่อย่างนั้นคือรอเวลาพี่ทิวสนกับพี่ผืนดินมีใจตรงกันถ้ามีการประลองเกิดขึ้นอีกครั้งพี่ทิวสนคงจะบอกนายว่า 'การประลองครั้งนี้เพื่อต้องการหัวใจเหล่าทัพ นั้นคือสิ่งที่หลายคนในเหล่าทัพทิศตะวันตกต่างพากันหวัง!
และในปีนี้การประลองที่จะเกิดขึ้นคือการประลองเหล่าทัพทิศเหนือ พี่อาทิตย์คือหัวหน้าเหล่าทัพเขาคือหัวใจเหล่าทัพ ซึ่งพี่กับน้องจะปกป้องกันแบบนี้ต่อไปไม่ได้ คนที่จะมาเป็นสามี คนที่จะมาเป็นหัวหน้าเหล่าทัพต้องไม่มีการเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด จึงต้องหาคนมาประลอง แต่งตั้ง และเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าทัพ ถ้าพี่อาทิตย์สามารถเอาชนะคนที่มาท้าประลองได้ก็จะรักษาความเป็นหัวหน้าเหล่าทัพและน้องชายที่เป็นหัวใจต่อไปได้ โดยพี่อาทิตย์ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับคนของนายเพราะพี่อาทิตย์ไม่สามารถมาเป็นสามีน้องชายได้ คนที่เข้ามาประลองต้องสู้กับคนของนายให้ได้แล้วก็มาสู้กับพี่อาทิตย์เป็นด่านสุดท้าย ถ้าผู้ท้าชิงชนะก็จะได้ทุกอย่างที่พี่อาทิตย์ยึดครองอยู่ทันทีและเป็นเจ้าของหัวใจเหล่าอย่างสมบูรณ์
สายฟ้าชะงักกับเสียงเปิดและปิดประตูเบาๆนั้นค่อยเดินไปหลบอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้ารอดูผู้บุกรุกที่บังอาจย่องเข้าหาเขาในยามวิกาลแต่ก็ต้องแปลกใจ สายชล ร่างสูงหันซ้ายหันขวาสงสัยจะมองหาเขาแล้วที่เข้ามานี่ติดสินบนกับการ์ดหลังห้องเขาหรือแบบเอาอะไรแปลกปลอมให้กินรึเปล่าถึงปล่อยให้สายชลเข้ามาหาเขาได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เรื่อง
"ฟ้า อยู่ไหน ออกมาหาหน่อย พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล จะไม่ได้เจอหน้าหลายวันเลยนะ"สายชลเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงหยิบเอาเอกสารการประลองมาอ่านปากก็ร้องเรียกหาเขา สายฟ้าเดินออกมากอดอกยืนมองสายชลที่ยึดครองเตียงเขาไว้อย่างไม่ค่อยพอใจ
"ออกมาแล้วเหรอมานั่งนี่ ถามหน่อยกระดาษนี่คืออะไร?" สายชลดึงร่างเล็กมานั่งใกล้แล้วชูกระดาษให้เขาดู
"รายละเอียดการประลองที่จะถึงนี้" ร่างสูงลุกขึ้นนั่งอ่านรายละเอียดอย่างตั้งใจแล้วขมวดคิ้ว
"คนของนาย เก่งมากเหรอ ที่หมายเหตุบอกว่าถ้ากลัวตายก็รักษาชีวิตไว้แล้วไม่ต้องมีเมียไปเลยชาตินี้ หึ" สายชลขำแบบไม่ปิดบัง สายฟ้าถอนหายใจ
"ไม่รู้รู้แต่นายมาหลายศพแล้ว ยิ่งเป็นกลุ่มสิงห์ กับกลุ่มสมิง น่ากลัวที่สุด พี่ภูผาที่ว่าเก่งที่สุดได้ประลองกับกลุ่มสิงห์เกือบเพลี่ยงพร้ำเสียทีดีที่มีความอดทนสูงจึงชนะส่วนพี่ป่าไม้ได้ประลองกับกลุ่มสมิงเกือบเอาชีวิตไม่รอด ส่วนอีก2กลุ่ม กระทิง กับ แรด ที่ยังไม่รู้ว่าฝีมือจะร้ายกาจแค่ไหน" สายชลพยักหน้า
"แล้วสี่กลุ่มมีสมาชิกด้วยเหรอ หรือว่าแค่คนเดียว" สายชลโอบร่างเล็กไว้ กดหอมแก้มที่มีผ้าคลุมหน้ากั้นหนักๆสองที
"กลุ่มหนึ่งมีสองคนเท่านั้น" สายชลวางเอกสารลงหันมาสนใจคอขาวตรงหน้าเขาแทน ขบเม้มเบาๆ อ้อมแขนโอบกอดร่างเล็กแน่น
"หอมจัง ปกติใช้สบู่ลักซ์ ครีมอาบน้ำแบบคนบนบกป่ะ หอมชื่นใจ" สายฟ้าย่นคอหนี
"แล้วแต่คนชอบ ที่นี่มีสมุนไพร และรับจากบนบกมาก็มี นายใหญ่ไม่ใช่กระจอกนะ เป็นหุ้นส่านบริษัทใหญ่ๆ มากมาย"
"แล้วทำไมต้องมาเป็นหัวหน้าโจร อาชีพสุจริตมีไม่เป็น ชอบมาเป็นโจร โอ้ย.. เจ็บนะฟ้าทำร้ายผัวปกป้องคนอื่นว่ะ" สายชลแกล้งโอดครวญเมื่อโดนใช้ศอกกระทุ้งที่สะเอวเบาๆ
"ใครผัว แล้ว ใครคนอื่น คนที่เป็นคนอื่นคือนายตะหาก นายใหญ่เป็นเจ้านายถือว่าไม่ใช่คนอื่น" สายชลแสร้งถอนหายใจแล้วเงียบ สายฟ้าขยับตัวแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับยิ่งแกล้งรัดแน่นขึ้น
"ใช่ซี่ เรามันก็แค่เชลยเดนตายอย่างที่หัวหน้าเหล่าทัพว่าแถมยังบังอาจหมายปองน้องชายที่เป็นถึงหัวใจเหล่าทัพด้วย มีแต่ตัวกับใจจะเอาอะไรไปสู้กับคนที่อยู่ที่นี่มานานหลายปี ผมขอโทษหัวใจเหล่าละกันที่ไม่เจียม" สายชลคลายอ้อมแขนหันหลังให้สายฟ้า ทำทีจะออกจากห้องไป
"เดี๋ยว" สายชลยิ้มแต่ไม่ทันได้หันมาก็เจอประโยคที่ทำให้ยิ้มค้าง
"ล็อคประตูให้ด้วย"
"ครับๆ รับทราบ รู้งี้ไม่น่ายิ้มเลย ยิ้มค้างกลางอากาศซะงั้น" สายชลบ่นเบาๆสายฟ้าเองก็ได้ยิน พอลับร่างสูงของสายชล สายฟ้าก็ถอนหายใจ ใจอ่อนก็เป็นแค่คนที่โง่ที่ยอมให้เขาหลอกเรื่อยไป หน้าตาก็ดูไม่ได้ ชอบไปได้ยังไง สายฟ้าส่ายหน้า เก็บเอกสารแล้วล้มตัวลงนอน
หัวใจเหล่าทัพทิศเหนือไม่ได้ง่ายนะ ถึงหัวใจจะยอมอ่อนให้แต่ทิฐิที่มีเป็นเกาะกำบังได้ดีทีเดียว ถ้านายอยากได้ฉัน นายก็พิสูจน์ซิ เข้าประลองแล้วมาเอาหัวใจของฉันไป...อย่างคนของนายเขียนหมายเหตุทิ้งไว้ให้...
........ว่าถ้ากลัวตายก็รักษาชีวิตไว้แล้วไม่ต้องมีเมียไปเลยชาตินี้ หึ.
ทำให้ฉันเห็นทีว่านายรักฉันจริงๆ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นซิว่านายปกป้องฉันได้. "สายชล"
TBC.
-
เมื่อไหร่จะประลองสักทีอยากอ่านละ
ยังงงๆอยู่เลยคนเขขียนวกไปวนมา
อ่านยากอ่ะ
-
อยากให้ถึงวันประลองเหมือนกัน :katai5:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 6
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
เมื่อเดินทางกลับจากออกทะเลไปช่วยเหล่าทัพทิศใต้เสร็จก็ได้คำชมจากคนในเหล่าทิศใต้นั้นมากมาย งานง่ายๆ คนที่นี่ใช้แต่วิธีดั้งเดิมก็เลยกลายเป็นความเคยชิน จนสภาพเรือบางลำแทบพัง ใช้กลวิธีผิดๆ เขาอาจจะกลายเป็นคนที่นำวิชาความรู้ที่ได้เล่าเรียนมาสอนคนที่นี่อีกเยอะ แต่ในตอนที่เขาได้ขึ้นเป็นหัวหน้าโจรสลัดทิศเหนือนะ ในเมื่อกลับก่อนกำหนดแบบนี้เขามีเวลาเหลือเยอะ ก็คนพึ่งจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในเหล่างานที่ได้รับมอบหมายก็ไม่มี ก็เลยคิดว่าน่าจะฝึกร่างกายให้พร้อมสำหรับงานประลองที่จะถึงนี้ดีกว่า
......เมื่อถึงวันงานประลองที่จัดขึ้นภายในลานประลองทันทีที่ได้ไปเหยียบก็เป็นสนามคลุกฝุ่นเป็นหลุมเป็นบ่อเหมือนถนนทุรกานดาลในพื้นที่ห่างไกลความเจริญ ที่ที่พวกนายใหญ่ หัวหน้าโจรทุกเหล่าทัพและหัวใจเหล่าอยู่จะเป็นพื้นที่ยกระดับให้เห็นการประลองชัดเจน ไม่ต้องเข้าไปรวมกับคนทั่วไปมีการ์ดล้อมรอบแน่นหนา ส่วนคนที่จะมาดูก็มีแค่ไม้กั้น ระหว่างคนดูกับคนประลองในลานเท่านั้น ส่วนคนที่จะเข้าประลองก็จะรวมตัวกันอยู่อีกส่วน ทำหน้าทำตาข่มขู่คู่ต่อสู้ จะทำหน้ากวนโอ้ย พูดจาดูถูกยังไงได้หมด ยุแยงให้ทะเลาะ ให้อีกฝ่ายตะบะแตก แต่ห้ามมีเรื่องถึงขั้นประทะในเขตนี้เด็ดขาดไม่งั้นจะกลายเป็นอาหารปลาทันที มีอะไรให้ไปสู้กันในสนาม เพราะนี่คือกฎ
คนมาดูเยอะมาทั้งคนในเหล่าทิศเหนือทั้งคนนอกอย่างทิศอื่นๆ ทำเรื่องขออนุญาติแล้วเข้ามาอย่าถูกกฎไม่แยกอยู่รวมกันได้คนดูก็ห้ามวิวาทเด็ดขาดโทษคือตายเช่นเดียวกัน ที่จะสู้กันได้มีแค่คนในลานเท่านั้น คนเข้าประลองมีด้วยกัน200คน ปีนี้กลุ่ม สิงห์ สมิงกระทิง และแรด ลงครบ
มาถึงสนามคนแรกจะถูกนับเป็นคนลงก่อน มาถึงที่สองนับลงประลองเป็นคนที่สองตามลำดับ มีหมายเลขประทับตรงฝ่ามือกับตรงไหล่ด้านหลังซ้าย และจับฉลากเพื่อหากลุ่มผู้ที่จะมาต่อสู้ด้วย คนแรกจับฉลากได้กลุ่ม สมิง ทุกคนพากันโห่รับทันที เพราะไม่ได้เห็นหน้ากันบ่อยๆ เว้นแต่มีการประลองเท่านั้นกลุ่มคนเหล่านี้จะออกมา ถึงจะเป็นคนที่เคยพบกันมาก่อนมาเจอสภาพนี้ก็จำไม่ได้ การแต่งตัวเหมือนพระฤาษีเสื้อเป็นสายเสือสีเหลืองคาดดำ ขนาดใบหน้ายังต้องเป็นสีเดียวกันยกเว้นบริเวณแขนกับขาที่ค่อยเหมือนคนปกติ ในมือมีหอกเป็นอาวุธ สายตาที่มองว่างเปล่า บอกได้ในทีว่าฆ่าได้อย่างไม่ลังเล แล้วคนที่เขียนหมายเหตุในเอกสารคือหนึ่งในคนพวกนี้จริงหรือ อยากรู้จริงๆว่าใครถ้าเป็นบุคคลที่ยืนอยู่กลางประลองไม่มีวันใช่แน่
ไอ้คนที่ยืนอยู่ในการประลองเริ่มลนลานเดินถอยหลังในขณะที่สมิง1สายชลขอเลือกสั้นๆแบบนี้เดินแบบสลับฟันปลาช้าๆมาหาคู่ต่อสู้
"เลือกอาวุธ แล้วมาสู้กับกู ถ้ามึงยังไม่เดินถอยหลังหนีกูกูจะตัดหัวมึงเสียบประจานเดี่ยวนี้" เสียงตะคอกเสียงดังบ่งบอกว่าสมิง1อารมณ์ไม่ดีและไอ้ผู้ท้าชิงก็ตกใจหน้าซีดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"มึงอยากตายมากรึ ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆมึงจะมาเล่นได้ เลือกอาวุธแล้วมาสู้กับกูดีๆ พ่อแม่มึงสอนให้มึงปอดแหกแบบนี้รึเปล่า เอากระโปรงแม่มึงมาใส่ไป เสียเวลากู" ทุกคนฮือฮา บ่งบอกว่าหลายๆคนเริ่มไม่พอใจแทนไอ้คนที่โดนว่า ไอ้นั้นชักสีหน้าเดินไปหยิบอาวุธเป็นดาบขึ้นมา
"กูไม่ได้แปดแหก แต่คนที่จะปอดจะแหกคือมึง ขะ เข้ามาเลย ไอ้เหี้ย" สมิง1หรี่ตาควงหอกด้วยท่าทางชำนาญแล้วพุ่งเข้าประทะกับอีกฝ่ายอย่างเร็ว ขนาดไอ้หนวดนั้นหลบตามสัญชาตญานยังโดนเกี่ยวอยู่ดีเพราะดูเหมือนหอกที่สมิง1ใช้เป็นอาวุธจะไม่ได้ธรรมดา เหมือนมีกลไกลางอย่างที่ตอบสนองกับสิ่งที่อยู่ใกล้อาวุธที่เป็นหอกแค่สมิง1พลิกเล็กน้อยข้างหอกก็ที่ด้านข้างแหลมคมมีเหมือนเข็มเงาวับโผว่ออกมาเกี่ยวสีข้างไอ้หนวดทันที ไอ้หนวดสะหวัดดาบหมายจะฟัดหัวสมิง1เพราะการสะหวัดดาบสูงอยู่บริเวณคอจึงทำให้สมิงหลบเหมือนโค้งคำนับจังหวะนั้นสมิง1ดึงด้ามหอกกลับทำให้เข็มเกี่ยวสีข้างของไอ้หนวดอีกครั้งแล้วพุ่งแทงบริเวณปอดของไอ้หนวดไอ้หนวดปล่อยดาบลงพื้นสีหน้าแสดงความเจ็บปวดทรุดกุมแผลร้องโอดครวญ สมิง1เอาหอกแนบลำตัวมองไปที่ไอ้นวดอย่างสมเพช
"อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวก็จบชีวิตง่ายๆแบบนี้แหละ เลือกเอาจะตายช้าๆแต่ทรมารกับตายแบบไม่ต้องทรมารมากเจ็บนิดเดียว"
"กะ กูไม่เลือก กูไม่อยากตาย มึงจะฆ่ากูไม่ได้"ไอ้หนวดร้องตะโกนมองหาทางหนี
"ก็มึงเลือกเอง น่าเสียดายมึงน่าจะตายทรมารกว่านี้" สมิง1ยิ้มเหี้ยม เดินเข้าไปหาร่างไอ้หนาวที่ใบหน้าเริ่มมีสีดำคล้ำ หายใจรวยรินใครเห็นภาพนี้ก็อดเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้ มีแต่พวกป่าเถื่อนที่โห่ร้องดีใจกับชัยชนะของสมิง1 สมิง1 เดินไปนั่งใกล้ๆร่างแน่นิ่งไร้วิญาณของไอ้หนวดที่คงโดนพิษ จากปลายเข็มกับปลายหอก พูดสั้นๆ
"ไปสู่สุขติเถอะมึง ไอ้ขี้แพ้" พอสมิง1พูดจบเสียงปรกมือ ผิวปาก และโห่ร้องก็ดังขึ้น สมิง1เดินเข้าไปในส่วนที่จัดให้เป็นกระโจมขนาดใหญ่ ซึ่งมิดชิด คนภายนอกมองเข้าไปไม่เห็นอะไรนอกจากความมิดมิดเท่านั้น
สายชลถอนหายใจ คนในนี้ที่รอประลองต่างตากันหน้าซีด หวาดกลัว บางคนนั่งหลบอยู่คนละมุม ก่อนจะประลองพวกมึงไม่คิดก่อนรึไงว่ะ ตะกี้ยังคุยอวดตัวไม่หยุดเจอไอ้หนวดตายเข้าหน่อยเงียบกริบ สั่นอยู่คนละมุม ถอนตัวก็ไม่ได้นอกจากทางเดียวที่ต้องเดินไปคือทางลานประลอง ชนะก็คือรอด แพ้ก็คือตาย คนที่สองที่สามก็มีสภาพที่ไม่ต่างจากคนแรกหรอกแต่ตายทรมารคนละแบบ ยิ่งมีคนตายมากเท่าไหร่คนที่ต้องประลองบางคนก็ร้องไห้ ไม่อยากตายบางรายฆ่าตัวตายไปแล้ว แล้วเขาละหนีปัญหาแบบนี้รึเปล่า?
คำตอบคือ. ไม่!!
สายชลเงยฝ่ามือของตัวเองขึ้นดู "เลข 4" ถึงคิวเขาแล้วซินะ ไปดูกันได้ใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา...
เสียงโห่ทันทีที่เขาเดินไปยืนตรงกลางลานประลอง มีคนมายื่นกล่องไม้ให้ในนั้นมีฉลากที่ต้องจับอยู่ ยุ่งยาก สายชลคิดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมายื่นให้ไอ้คนที่ถือกล่องไม้นั้นแหละ มันก็รับไปเปิด ทางท่าตกใจ...
"คู่ต่อสู้คือกลุ่ม กระทิง ครับ" รู้สึกขี้หูจะเต้นระริกในหูพราะเสียงผิวปาก เสียงโห่ดังที่สุดในสามคู่ที่ผ่านมา อะไรจะขนาดนั้น ซุปเปอร์ตาร์เกาหลีมาเองรึเปล่าว่ะ หูกูจะแตกกกกก ยืนรอไม่นานไอ้กระทิงก็เดินออกมา โอ้โห ตัวแมร่งใหญ่สัดๆ เขายืนอยู่กับที่นึกว่าแผ่นดินไหว สมแล้วที่อยู่กลุ่มกระทิง เจาะหูไม่พอ เจาะจมูก อันนี่เหมือนกระทิงเข้าไปใหญ่ ตัวดำมาก ผมเกรียนติดหนังหัวเลย เขาอยากถามว่าไปบวชมารึเปล่าแต่กลัวโดนขวิดตายก่อน มันมองมาที่เขาสายตาน่ากลัว ฟันนี้เยินเหลืองมาเชียว กลิ่นนี่ไม่ต้องพูดถึง ไกลขนาดนี้กลิ่นปากเอย กลิ่นเต่าเอย ไหนจะกลิ่นเสื้อผ้าเน่าๆนั้นอีก คนดูก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเขาหรอกที่พากันโห่รับตะกี้พากันหลบไปอ้วกกันหมดเลย ที่ดูอยู่ก็มีอุปกรณ์เสริมอย่างผ้าปิดจมูกเป็นต้น... ไม่อยากอยู่ใกล้เลยกู!!
"เลือกอาวุธซิ ไอ้หน้าหมอย" หนวดไม่ใช่หมอย ห่าเอ้ย หมอยกูอยู่ข้างล่าง ไอ้ที่มึงเห็นคือหนวด ไอ้โง่เอ้ย กูหมดความมั่นใจเลย ผมมองไปที่อาวุธ มีปืนไหมวะจะยิ่งให้ดับแมร่งตรงนี้ไม่ต้องเข้ามาใกล้กันกูกลัวกลิ่น เขาเดินไปดูอาวุธก่อนจะหยิบมีดสั้นมาด้ามหนึ่ง แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าไอ้ยักษ์ เหลือบมองทางยกระดับที่ไม่มองกลัวไม่มีสมาธิแต่ถ้าไม่ให้มองเลยกูไม่มีกำลังต่อสู้กับ(กลิ่น) ร่างเล็กนั่งมองมาที่เขาสายตากังวล สายฟ้าไม่ต้องกลัวยังไงฉันก็รอด ถอนสายตามามองมองไอ้ยักษ์ที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มสยองสุดๆ
ทันทีที่เริ่มเขาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมใช้แค่ตาในการจับจ้องการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายร่างยักษ์แบบนี้การเคลื่อนไหวต้องช้าตามตัวแน่ๆไอ้ยักษ์ค่อยๆเดินวนรอบตัวเขาทันทีที่มันอยู่วนกลับมาอยู่ด้านหน้าเขาไอ้ยักษ์ก็พุ่งเข้ามาจับมือเขาทั้งสองข้างทันที นี่มึงแตะตั่งกูเหรอไอ้ยักษ์ จากที่สังเกตมันไม่มีอาวุธขนาดใหญ่ที่ใช้ถือแต่มันต้องใช้อาวุธเล็กๆเหมาะมือแน่สายชลจับมือใหญ่ทั้งสองข้างของมันตอบแล้วผลักมันออกกลายเป็นเขาที่ถอยหลังไปเสียสองก้าว ตัวควายฉิบหาย
พอมันพุ่งเข้ามาจะต่อยเขาเขาจึงจับข้อมือไอ้ยักษ์ไว้ข้างนึ่งแล้วใช้แขนล็อคเข้าที่ข้อพับด้านในแล้วหักข้อมือไอ้ยักษ์อย่างแรงจนมันร้องเสียงดัง เขาผลักมันออกไปเล็กน้อยพุ่งเข้าไปจับข้อมืออีกข้างของไอ้ยักษ์เบี่ยงตัวไปอยู่ด้านข้างไอ้ยักษ์มือข้างที่ว่างจับคอไอ้ยักษ์ไว้ตีเข่าเข้าบริเวณท้องอย่างแรงจนมันล้มไปกองกับพื้น มันยกมือขึ้นตุบที่พื้นอย่างแรง ทุกคนโห่เสียงดัง ทำไมสายชลเห็นมันเป็นกระทิงจริงๆก็คราวนี้มีเหมือนลมหายใจพุ่งออกจากจมูกเสียงดังตาแดงก่ำ เห็นผ้าแดงที่ไหนจะกระโจนเข้าใส่เปล่าว่ะ มันลุกขึ้นเขามาต่อยเขา เขาหลบ ขืนยืนนิ่งให้ต่อยก็ควายซิว่ะ อาศัยจังหวะที่มันยกเท้าจะแตะเขาเขาก็จับเท้าไอ้ยักษ์ไว้ดึงเข้าหาตัวแต่พลาดโดนมันสวนหมัดโดนหน้าเต็มๆ ทำเอามึน เลือดกลบปาก เจ็บชิบหายเกือบพับ ถ้าโดนอีกหมัดได้ตายจริงๆแน่ ส่ายหัวไล่ความมึนเสียงโห่เชียร์ไอ้ยักษ์ดังกระหึ่ม เชียร์กูบ้างก็ได้ เชียร์มันอยู่ฝ่ายเดียวกูก็น้อยใจเป็นนะเว้ย!! ดูมันเดินวนไปมายิ้มโชว์ฟันเยินเหลืองของมันแล้วทุบอก มึงน่าจะเป็นคิงคองมากกว่านะ ผมสบัดตัวไล่ความเมื่อย ถุยเลือดลงพื้น หมดกันความหล่อกู แผลเก่ายังไม่ทันหายเจอแผลใหม่เข้าไป ปวดว่ะ ดีฟันกูไม่ร่วงไปกับหมัดไอ้ยักษ์แต่ดูเหมือนมันจะคอน!! เชี้ย ยยยย. ฟันกู. สายชลวิ่งเข้าไปถีบไอ้ยักษ์จากทางด้านหลังทันทีมันถลาไปข้างหน้าไปถึงกับล้มมันหันมามองสายชลตาขวางเดินตรงมาหาเขาแล้วจับมือสองมือของเขาบีบแน่นเขาจึงก้าวเท้าข้างหนึ่งเฉียงไปด้านขวายกมือทั้งสองข้างขึ้นชิดๆกันจับข้อมืออีกข้างของไอ้ยักษ์แล้วบีดรอดตัวเราแล้วกดร่างไอ้ยักษ์ลงนอนกับพื้นแน่น
"กูจะไม่พูดคำที่ดูดี แต่มึงมาได้แค่นี้ อโหสิกรรมให้กูด้วยนะ ไอ้ยักษ์" พูดจบสายชลจับมันพลิกหงายหน้าซัดด้ามมีดที่เอามาเป็นอาวุธแต่ไม่ได้ใช้ลงแสกหน้าระหว่างคิ้วและคอหอยตรงจุดตายแน่นอนจนร่างไอ้ยักษ์กระตุกและแน่นิ่งไป
ทุกคนเงียบกริบ ไม่รู้จะตะลึงไปถึงไหน สายชลลุกขึ้นปรบมือให้กับผลงานตัวเองนั้นแหละทุกคนถึงรู้สึกตัวและเสียงปรบมือ เสียงโห่ ผิวปากก็ตามมาอย่างที่ควรจะเป็น สายชลถูกกันไปยังผู้ชนะคนแรกและร่างที่ไร้ซึ่งวิญาณาณไอ้ยักษ์ก็ถูกหามไปที่ไหนสักแห่ง....
ถ้ากูไม่ฆ่ามึงกูก็ต้องตาย สู่สุขติเถอะนะ!!!
วันเดียว 199 คนตายหมด เหลือเขาที่รอดคนเดียว สายชลนั่งรอพบนายใหญ่อยู่ห้องรับรองฐานทัพหลัก เพื่อดูกำหนดการประลองกับอาทิตย์ นั่งอยู่ไม่นานก็มีคนเอาน้ำมาให้ดื่ม ใสแจ๋ว บริการประทับใจจริงๆ สายชลมองน้ำใสในขันเงินนิ่ง มันคือยาพิษ
"ยาถอนพิษอยู่ไหน"
"เดี๋ยวนายใหญ่จะบอกเอ็งเองดื่มไปเถอะเรื่องมาก" คนที่สายชลถามไม่ใช่ใครที่ไหนอาทิตย์พี่ชายว่าที่เมียในอนาคตอันใกล้ เห็นอาทิตย์ดื่มแสดงว่ายาถอนมีอยู่จริงดื่มตามแทบทันทีหิวน้ำพอดี พอถูกพาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งมีผู้ชายหน้าตาดีนั่งรออยู่....น่าคุ้นๆ
"นั่งก่อนซิ ยินดีด้วยนะที่ผ่านการประลองกับคนของฉันมาได้ ที่เหลือพวกนายสองคนต้องสู้กันเอง สายชลเป็นไงบ้าง สนุกไหม" สายชลมองหน้าผู้ชายตรงหน้านิ่ง
"ไม่รู้เหมือนกันครับแยกไม่ออก"
"เดี๋ยวก็ชิน"นายใหญ่พูดยิ้มๆ
"ผมน่าจะชินแล้วละครับตอนนี้"สายชลยิ้มตอบเริ่มจำได้แล้วว่าใคร
"ฆ่ามากี่ศพละ ถึงชิน" นายใหญ่ลองเชิง
"เยอะเหมือนกันครับ แต่ก็นานมาแล้ว มาทำงานบนเรือก็เลิกเด็ดขาด" อาทิตย์สีหน้าแสดงความงุนงง
"เราเคยเจอกันมาก่อนนะจำได้ไหม" สายใหญ่ถามออกมาตรงๆเพราะมัวอมพระนำก็ไม่ได้เข้าเรื่องสักที
"ได้ครับ ได้ข่าวว่าคุณถูกเก็บไม่คิดจะมาเจอกันที่นี่" สายชลพูดขึ้นเพราะแต่ก่อนจะมาทำงานที่เรือสินค้าเขาเคยรู้จักและร่วมงานกับนายใหญ่มาก่อน และไม่ได้เจอกันอีกได้ยินมาขัดผลประโยชน์กันภายใน
"ยินดีนะที่จะได้ร่วมงานกันอีกครั้ง"
"เช่นกันครับ คุณหมอก"คราวนี้อาทิตย์ทนความอยากรู้ไม่ไหวสายชลรู้ชื่อนายได้ยังไงทั้งที่พึ่งเข้ามาอยู่บางคนอยู่มานานยังไม่เคยรู้มาก่อนเลยแท้ๆ
"นายนี่มันอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว"
"สายชลกับฉันเคยทำงานร่วมกันมาก่อนนะ เป็นเพื่อนกัน อยู่ซุ้มมือปีนเดียวกัน จำแทบไม่ได้"
"คนมีชนักติดหลังก็ต้องอำพลางตัวซะหน่อย"สายชลยกมือลูบหนวดที่ตัวเองไว้อยู่เบาๆ
"ฉันไม่เห็นต้องทำตัวลึกลับแบบนั้นเลยชล มาเป็นหุ้นส่วนกับฉันนี่มา นายก็กระจอกที่ไหน"
"วันก่อนผมยังเป็นเชลยอยู่เลยพี่หมอก"สายชลแกล้งพูดทับอาทิตย์หันมามองเขาอย่างกินเลือดกันเนื้อ
"คนแถวนี้ไม่ยอมส่งรายชื่อมาให้ฉันน่ะสิ ฉันรู้ว่านายออกเรือหวังว่าจะได้ทำงานร่วมกันอีก วันนี้ก็มาถึง คิดไม่คิดจริงๆที่มาเป็นโจรสลัดด้วยก็เพราะค้นหานายกับเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นๆก็หาไม่เจอมีแต่นายกับภูภาเท่านั้นที่ฉันมีแนวทางอยู่ ค้นหาทางทะเล ดักมันซะทุกลำเป็นไง เจอกันแล้ว มาเป็นหุ่นส่วนของฉันอยากได้อะไร ฉันให้นายได้ทุกอย่าง คนฝีมืออย่างนายที่ฉันต้องการชล" สายชลครุ่นคิด
"ผมอยากได้สายฟ้าแต่คนแถวนี้คงไม่ยกให้ผมหรอก" ทำหน้าน่าสงสารไปให้อาทิตย์รายนั้นเบ้ปากมองไปอีกทาง
"ว่าไงอาทิตย์ขอน้องนายให้เพื่อนฉันได้ไหมแต่นายจะยังคงเป็นหัวหน้าเหล่าทัพทิศเหนือต่อไป คนที่จะมาเป็นหัวใจให้นายฉันเล็งไว้ให้แล้ว นายถูกใจแน่นอน"อาทิตย์อึกอัก
"ไม่เป็นไรหรอกพี่หมอกผมลงประลองก็ได้ ถ้าผมชนะขอแค่สายฟ้าก็พอส่วนหัวหน้าเหล่าทัพผมไม่เป็น ยกให้เจ้าของเดิมไปเลย"
"เอ็งไม่ต้องพูดมาก หวังว่าถ้าเอ็งเอาไอ้ฟ้าไปจะดูแลมันให้ดี ถ้าน้องข้าเสียใจข้าฆ่าเอ็งแน่ ถึงจะเป็นเพื่อนนายใหญ่ก็เถอะ ข้าก็ไม่เว้น"
"ตกลงว่า..."
"ข้ายกไอ้ฟ้าให้เอ็งไงว่ะ ที่พูดมาไม่ได้ฟังรึไง"สายชลยิ้มกว้าง
"ขอบคุณครับพี่ทิตย์" อาทิตย์มองหน้าเขาแล้วบ่นพึมพำ
"งั้นงานประลองจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วนะ ชลนายมาเป็นหุ่นกับฉัน นายต้องขึ้นฝั่งไปจัดการกับตัวเอง รวมถึงเอกสารข้อมูลส่วนตัวนายจะเปลี่ยนใหม่หมด เอาเป็นว่าเตรียมตัวอีกสองวันเดินทางพร้อมกับฉัน"
"ครับพี่หมอก"
"เอาละ แยกย้ายกันไปพัก เออ รอแป๊บหนึ่ง ฝุ่น ฝุ่น เอายาถอนพิษมาให้พี่ที่ห้องสำหรับสองคน ด่วนหน่อยนะ" ไม่นานร่างเล็กก็เดินเข้ามาอาทิตย์ลุกขึ้นโค้งให้ใต้ฝุ่นทีหนึ่ง ตามกฎ
"พี่ทิตย์ฝุ่นเคยบอกแล้วว่าเราคนกันเองไม่ต้องทำอะไรวุ่นวายเลย พี่หมอกยาถอนพิษได้แล้วนะ อ่า นี่ใครครับ" สายชลมองหน้าใต้ฝุ่นอยู่เหมือนกัน
"นี่สายชลเพื่อนพี่เอง สายชลนี่ใต้ฝุ่นเมียฉัน รู้จักกันไว้คนนี้ที่คราวก่อนน้องฟ้ามาขอให้ไว้ชีวิตไง จำได้ไหม" สายฝุ่นยิ้มให้แล้วพยักหน้า
"จำได้ครับ ดื่มยาถอนพิษก่อนเถอะครับจะครบเวลาแล้ว" อาทิตย์กับสายชลหยิบน้ำขึ้นมาดื่มทันทีเพราะรู้สึกคอแห้งเป็นผงพอดื่มยาถอนทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ
"กลับไปพักเถอะ"
"ครับ"
ไปหาเมียในไม่กี่นาทีนี้ดีกว่า....
"ข้ายังไม่ให้เอ็งเอาน้องข้าทำเมียหรอก ไอ้หน้าหมอย"สายชลชะงักเท้าหันไปมองอาทิตย์อย่างไม่พอใจ
"หยาบคาย เห็นไม่พูดมึงกูนึกว่าจะไม่ใช้ซะอีก เจอคำว่าหมอย ทุเรศ"
"อยากตายเร๊อะ เข้ามาซิ ไอ้หน้าหมอย"
"คนที่ต้องกลัวคือนาย ฉันอาจจะฆ่าคนมามากกว่านายก็ได้นะ ขัดขวางมากๆฆ่าเอาไปโยนให้ปลากินซะหรอก"
"ไม่ต้องทำเป็นคุย ไปโกนหมอยออกจากปาก ให้ดูเป็นผู้เป็นคนข้าถึงจะยอมให้เอ็งมาเป็นผัวไอ้ฟ้า"
"เออ กลับมาจะขย่มให้เตียงหักเลยค่อยดู"สายชลยิ้มกับประโยคที่คิดได้สดๆร้อนๆ เดินหนีเสียงกระโกนด่าของอาทิตย์ไปอีกทาง
"ไอ้เวร ถ้าเอ็งทำจริงรับรองตายคาตีนข้า"
เจอสายชลในแบบคุณชายผู้ดีแล้วจะ อึ้ง ทึ่ง หึหึ รออีกนิดนะ ว่าที่เมีย!!
TBC.
-
กรี๊ดดด
รู้สึกปวดแก้มยิ้มไม่หุบ ชอบมากอะ
อยากอึ่ง ทึ้ง กับลุคคุณชายแล้ว มาเร็วๆ นะ
-
มาครั้งนี้พี่แกเด่นอ่ะสายชล
ตกลงหมอนี้มันเก่งใช่มัะ
เมื้อไรสายชลจะรัก สายฟ้าวสักที
-
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
รอ รอ ปู่เสื่อรอ อ ด้วยคน o13
-
คุณชายชลลลลล ต้องรักน้องฟ้าจริงๆนะเว้ยย
ฮึ้ยๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทามมายยางม่ายมาฮือๆๆๅๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ผู้แต่งลืมแล้ว ว่าแต่งเรื่องนี้ค้างอยู่ ชิมิ :ling2:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 7. ( 50% )
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
(สายชล)
คนบนเกาะสีฟ้าบางคนใจร้ายใจดำ แค่หน้าก็ไม่ให้เจอ ขนาดเสียงยังไม่ให้ได้ยิน ตอนจะขึ้นฝั่งก็ไม่ยอมมาส่งอีก ถ้าไม่เรียกว่าใจร้ายแล้วจะให้เรียกว่าอะไร เอาเถอะตอนนี้ผมขึ้นมาบนฝั่งแล้วครับ หน้าตาเหมือนโจรรึก็ไม่แน่ใจคนพากันมองใหญ่ ความจริงผมก็เหมือนโจรแหละ เคยทำงานอยู่ซุ้มมือปืน ใครให้งานผมมาไม่ใช่ว่าผมจะรับหมดหรอกแต่ต้องเป็นงานที่เงินหนักนะ ความจริงมือปืนที่ทำเป็นอาชีพเสริม อาชีพหลักผมเป็นนักธุระกิจ แล้วตอนนี้บริษัทของผมก็กำลังเติมโตขึ้นไปเรื่อยๆ บริหารงานโดยทนายประจำตะกูล พ่อกับแม่ผมถูกฆาตกรรมตายในโรงแรมที่ไปประชุมทางภาคเหนือ ผมรู้ว่าถ้าผมยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม สักวันผมก็จะเป็นรายต่อไปที่ตาย ผมจึงให้ทนายที่ผมวางใจปลอมแปลงเอกสารให้ผมใหม่ทั้งหมด เปลี่ยนชื่อ นามสกุล ที่อยู่ การศึกษา แล้วออกจากบ้านมาเงียบๆ ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง มีแค่ทนายเท่านั้นที่รู้ ว่าผมยังมีชีวิตอยู่และผมป้องกันบริษัทจากการโจรกรรมข้อมูล หรือขายทอดตลาดโดยให้ทนายประจำตะกูลบริหารงานแทนผม
บริษัทต้องเติบโตต่อเนื่อง ถ้าบริษัทมีคนถอนหุ้นเกินหนึ่งในสิบ หรือบริษัทถูกโกง ยักยอกทรัพย์ ซึ่งจะมีคณะกรรมการสามกลุ่มมาตรวจทุกปี และส่งให้คนที่ผมไว้ใจได้ ถ้ามีการทุจริตจริงทนายประจำตะกูลจะพ้นการเป็นผู้บริหารแทนผมทันที บริษัทจะโอนไปอยู่คนที่ผมไว้ใจได้รายต่อไป ซึ่งไม่ใช่ว่าทำแบบนี้จะไม่ได้อะไรตอบแทน ภายในยี่สิบปีถ้าผมไม่กลับมา บริษัทจะตกเป็นของคนที่ผมให้ทำหน้าที่แทนประทานบริษัททันที แต่ถ้าผมกลับมาทันผลตอบแทนที่ทำหน้าที่แทนผมอย่างไม่ขาดตกบกพร่องผมเตรียมไว้ให้แน่นอน มาทำงานที่ซุ้มมือปืนสองปีฆ่ามาหลายศพไม่ใช่ผมไร้จิตใจ ฆ่าทุกคนก็ได้ถ้าผมไม่ชอบ มันก็ไม่ใช่ คนที่ดีผมไม่เก็บ ส่วนคนเลวนั้นแหละที่ผมจะเก็บแบบไม่ลังเล และใช้เวลาในซุ้มมือปืนสืบหาคนที่ฆ่าพ่อแม่ผม และเก็บพวกมันเรียงตัว ทั้งคนสั่ง คนฆ่า หรือคนที่รู้เห็นในเรื่องนี้ ทุกคน พอตัดสินใจออกจากซุ้ม สาเหตุหลักคือมีคนดมกลิ่นผมเจอแล้ว ผมจึงหาที่อยู่ใหม่แล้วไปเรียนช่างกลเรือ ใช้เวลาสี่ปีจบออกมาก็ทำงานออกทะเลทันที ออกทะเลนานๆจะได้ไม่ต้องขึ้นฝั่งนั้นคือสิ่งที่ผมต้องการ และออกทะเลได้สองปีผมก็ได้ทราบข่าวว่าทนายประจำประกูลที่ผมเหลืออยู่โดนฆ่าตายในห้องพัก บริษัทผมกลับไม่มีผลกระทบอะไรเพราะเครือข่ายของผมกว้าง บริหารงานโดยไร้ซึ้งประธานก็เป็นไปไม่ได้ ตอนแรกผมกะจะขึ้นฝั่งแต่คนของผมบอกหาคนมาเป็นประธานบังหน้าได้แล้ว ขอแค่มีผู้นำ มีหัวเรือ ทุกคนก็จะได้มั่นใจว่าจะไม่ถูกไล่ออก นั้นถือว่าเป็นเรื่องดี
ตอนนี้ผมขึ้นฝั่งได้ก็โทรหาคนของผมให้มารับกลับที่พักซึ่งแยกย้ายกับพี่หมอก เจอกันอีกทีก็วันกลับ มาถึงที่พักก็ล้มตัวลงนอนทันที
"คุณนฤเคนทร์ รับอาหารค่ำเลยไหม ผมจะสั่งให้" อ่า ชื่อนี้ไม่มีใครเรียกชื่อนี้ของผมนานแล้วซินะ ใช้แต่ชื่อสายชล มานานมากจริงๆ
"ธีร์ ฉันกลับมาแล้วนะ" ธีร์ เป็นคนที่ผมไว้ใจได้คนหนึ่ง เป็นส่งข่าว ทุกอย่างให้ผม
"ต้อนรับกลับมาครับคุณนฤเคนทร์" ผมพยุงตัวขึ้นนั่ง มองร่างสูงใหญ่ในแบบฉบับคนอเมริกันแท้ๆ ลุกขึ้นทุบไหล่ธีร์หนักๆ
"เหนื่อยหน่อยนะ" ธีร์โค้งให้ผมอยากนอบน้อม
"ผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งนายน้อย"
"น้อยที่ไหน ฉันโตแล้วเว่ย ออกไปรอข้างนอก อาบน้ำเสร็จแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอก"
"ครับนาย"
ใช้เวลาจัดการตัวเองใหม่ทั้งหมด ผม หนวด การแต่งตัวและเข้าไปดูงานที่บริษัทเงียบๆโดยไม่ปรากฎตัวในฐานะเจ้าของบริษัท ฝากฝังให้คนที่ไว้ใจช่วยดูแลบริษัทและทรัพย์สินทั้งสังหาริมทรัพย์,อสังหาริมทรัพท์,หุ้นส่วนทั้งหมดแล้วเดินทางกลับพร้อมกับพี่หมอกทันทีที่สะสางทุกอย่างเสร็จสรรพ
"กลับมาทั้งที ทำเมิน ทำไม่สนใจ" ทันทีกลับมาถึงเจอหน้าสายฟ้าก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน หล่อขนาดนี้ยังเมินกันลง
"ทำไม่ต้องสนใจด้วย"สายฟ้าออกมาดูคนในเหล่าซ่อมแซมเรือที่ออกปล้นเมื่อไม่นานมานี้ มาเจอกับสายชลในลุกใหม่ทำให้ใจสดุดไปแวบนึ่ง จากที่ดูเหมือนโจรมาวันนี้เผยให้เห็นใบหน้าคมสันหน้ามอง จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีส้ม แววตาเหมือนยิ้มได้ ผมตัดเป็นทรงอันเดอร์คัด สีผมย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อนเวลาอยู่กลางแดดดูวิ้งๆ หูด้านซ้ายเจาะมีต่างหูมรกตแท้สีเขียวแวว การแต่งตัวดูไฮโซไม่ใช่ผู้ชายที่ซกมก มอซอคนเดิม
"ทำไมทำเหมือนไม่รู้จักกัน"
"ก็เราไม่ได้รู้จักกันอยู่ก่อนแล้วนี่ ยิ่งตอนนี้ฉันยิ่งไม่รู้จักนายใหญ่เลย" ไม่รู้ว่าทำไมต้องโกรธแต่พอทุกคนมองมาที่สายชลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แถมฐานะตอนนี้ก็ใหญ่พอจะเข้านอกออกในทั้งสี่เหล่าได้สบายๆ ยิ่งทำให้หลายคนสนใจ โดยเฉพาะคนที่ชอบผู้ชายแล้วด้วยมีมากจริงๆ
"อ่อ ชอบไอ้สายชลคนเดิม แย่จริงพี่ก็บอกให้เปลี่ยนคนน้องก็บอกไม่ชอบ เกิดเป็นสายชลนี่ลำบากจริงๆ" สายชลเดินตามร่างเล็กไปเรื่อยๆ
"ฟ้า อาทิตย์ยอมยกนายให้ฉันแล้ว ถึงตอนนี้นายจะเปลี่ยนใจจากฉันแล้วยังไงนายก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่ดี"
"ที่นายอยากได้คือร่างกายฉันอย่างเดียวใช่ไหม ตลอดมานายไม่ได้มีความรู้สึกดีๆให้ฉันเลยรึไง อยากมากที่นี่มีนะ บาร์นะ ไปใช้บริการสิ จะได้สนองกามนายอย่างไม่ขัดข้อง" ร่างเล็กหันแหวกับเขาคนงานที่อยู่ใกล้ๆพากันเดินออกไปทันที สายชลถอนหายใจ
"ความรู้สึกดีๆฉันมีให้นายอยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่แบบคนรักกัน" ใช่ คนพึ่งเจอหน้ากันจะให้มารักมาชอบกันได้ยังไง ของอย่างนี้เขาต้องการเวลา สายฟ้าหันหลังให้เขา
"แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม...นายไม่รักฉันแล้วนายมากอดมาหอมมาให้ความหวังฉันทำไม เพราะอะไร" ร่างเล็กสั่นน้อยๆ
"ฉันต้องการเวลา เพราะฉันเชื่อว่าอีกไม่นานฉันต้องรักนายได้แน่ๆ" สายฟ้าหันมามองสายชลตาขวาง
"ฉันไม่ต้องการ เลิกยุ่งกับฉัน ต่างคนต่างอยู่ ถ้านายอยากได้เมียนักก็ไปนายสิ นายใหญ่หาให้นายได้อยู่แล้ว หรือแค่นายอยู่เฉยๆเดี๋ยวก็มีมาเองแหละ"
"งี่เงาว่ะ ฉันจะเอานาย นายไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ ขอแค่รอแค่นี้ไม่ได้รึไง" สายชลมองหน้าสายฟ้าอย่างหงุดหงิด เขาไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยรึไง
"นายจะได้แค่ร่างกายฉันเท่านั้นแหละ"
"ฉันมั่นใจว่าหัวใจของนายเป็นของฉันอยู่ก่อนแล้ว" สายฟ้าไม่พูดอะไรเดินหลบไปอีกทาง สายชลเดินกลับห้องด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ คืนนี้มีงานเลี้ยงเปิดตัวเขาอย่างเป็นทางการในฐานะหุ้นส่วนคนแรกและคนเดียวถือกรรมสิทธิ์ร่วมกับพี่หมอง นายใหญ่ของเกาะนี้อย่างสมบูรณ์ เป็นเหมือนนายคนที่สองของที่เกาะนี้ทุกคนต้องเข้าร่วม สลัดความคิดสายฟ้าทิ้งแล้วไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัว
บรรยากาศในงานอยู่ริมหาดทิศใต้ วันนี้ทำให้สายชลได้เจอหัวหน้าเหล่าทัพครบทุกทิศร่วมถึงหัวใจเหล่าทั้งสี่ด้วย พี่หมอกแนะนำให้เขารู้จักทีละคนจากภูผาก่อนคนแรก ร่างสูงใหญ่เหมือนคนเชื้อสายอเมริกันแท้ๆ ร่างใหญ่พอๆกับธีร์ลูกน้องเขาเลย ใบหน้าคร้ามคม ดวงตาดุ อกฝายไหล่ผึ่ง ฉายแววเป็นผู้นำเต็มเปื่ยม คนต่อมาคือป่าไม้ คนไทยแท้ใบหน้าดุ ไม่ค่อยยิ้ม แต่เวลายิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มขับให้ใบหน้าดุอ่อนลง ร่างสูง หุ่นสมส่วน สายตาเมียงมองมาที่สายฟ้าจนผิดสังเกตเหลือบไปมองร่างเล็กที่นั่งเคียงข้างร่างสูงของป่าไม้ทำให้เห็นสายตาเหมือนมีไฟสุมอยู่ในตาทำให้สายชลพอเข้าใจอะไรมากขึ้น คนต่อมาคนสุดท้ายไม่นับรวมอาทิตย์ที่เขาเห็นบ่อยแล้ว คือทิวสน ร่างสูง ใบหน้าอ่อนโยน ยิ้มเก่ง เอาใจดี ดูเป็นคนอบอุ่น หล่อเหล่า เป็นคนผิวขาว แต่งตัวล้ำสมัยคล้ายๆเขาเจาะหู ผมเป็นรองทรงสูง เทห์ไม่หยอก ส่วนหัวใจทุกคนมีผ้าคลุมปิดบังมิดชิดไม่สามารถมองเห็นภายใต้ป้าคลุมเหล่านั้นได้เลย
"ฟ้า รู้แล้วใช่ไหมว่าเรานะ มีคนที่จะคุมครองคนใหม่แล้วนะ ต้องห่างจากพี่ชายเหงาหน่อยนะ" พี่หมอกพูดกับสายฟ้ายิ้มๆ สายฟ้ารับคำแล้วยิ้มให้พี่หมอกเล็กน้อย
"เอาละทุกคน วันนี้เป็นการรวมตัวกันที่นานๆทีจะมีเวลาร่วมกัน ฉันจะแนะนำนายคนที่สองของที่นี่ ร่วมลงทุนกับฉัน เป็นเพื่อนที่ทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงมากับฉันให้ทุกคนรู้จัก คุณนฤเคนทร์ ราชวียกุล " เสียงปรมมือดังขึ้นดังไปทั่วบริเวณ
"เขาไม่ถือถ้าทุกคนจะเรียกเขาว่าเคนทร์ ไม่ใช่สายชลคนเดิมที่เป็นเชลยอีกแล้ว ทุกคนต้องให้ความเคารพเคนเหมือนเคารพฉัน จำไว้" ทุกคนปรมมือบ้าง ผิวปาก โห่ร้องขึ้น บางคนก็ทุบอก สายชลเองก็ไม่แน่ใจว่าที่นี่เข้าต้อนรับแบบนี้แต่ไหนแต่ไหร่รึเปล่า
"วันนี้เป็นโอกาสที่ดี ฉันจะแนะนำหัวใจนฤเคนทร์ให้ทุกคนรู้จัก ซึ่งเหล่าทิศเหนือรู้จักกันดีอยู่แล้วนั้นก็คือ สายฟ้า ส่วนคนที่จะมาทำหน้าที่หัวใจเหล่าทัพทิศเหนือคนต่อไปคือ..หมอเน ที่ทุกคนรู้จักดีเช่นกัน" สายฟ้ากับหมอเนลุกคนทุกคนปรมมือ โห่แซวยกใหญ่ บางคนก็มีสีหน้าเสียดาย สายชลเหลือบเห็นสีหน้าเจ็บปวดของป่าไม้แล้วถอนหายใจ
"ตอนนี้เหลือเหล่าเดียวแล้วนะที่ทุกคนยังมีหวัง ดูเหมือนกลัวการผูกมัดทั้งคู่เลย ใช่ไหม ทิวสน ผืนดิน " นายใหญ่แซว สองคนได้แต่ยิ้มไม่ว่าอะไร
"เปิดใจแล้วจะรู้ว่าคนที่คุณมองข้ามทำอะไรเพื่อคุณบ้าง จะให้เขาทำเพื่อคุณอีกมากแค่ไหนต้องทำอีกนานเท่าไหร่ วันไหนเขาเหนื่อย วันไหนเขาท้อ วันไหนเขาตายจากไป ในวันนั้นทุกอย่างอาจสายเกินไปที่จะกลับมาทำให้มันดีดังเดิม" นายพูดสีหน้าจริงจัง
"....เพราะฉนั้น รีบๆรู้ใจตัวเองละ" ทุกคนปรบมือให้กับคำคมที่เหมือนจะบอกกับในที่นั่งอยู่ใกล้ๆรู้ตัวเองสักที และไม่ได้มีแค่คนสองคนที่ต้องเอากลับไปคิดเพราะทั้งทิวสนกับผืนดิน ป่าไม้กับเปลวเพลิง นฤเคนทร์หรือสายชลกับสายฟ้าเอง ก็ต้องเก็บเอาไปคิดเช่นกัน!
แอบเข้าห้องคนอื่นไม่ใช่เรื่องถนัดแต่เขาเริ่มทำบ่อยเข้าไปทุกที ร่างเล็กนอนหันหลังให้เคนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แต่ยังไม่ทันถึงร่างเล็กเสียงหวานก็พูดขึ้นมาก่อน
"ถ้าเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว นายตายแน่"
"ฟ้ายังไม่นอนอีกเหรอ"
"ถ้านอนคงไม่มีมาพูดโต้ตอบกับนายหรอก" ร่างเล็กนอนนิ่งมีแค่เสียงเท่านั้นที่ตอบเขา เคนเดินเข้าไปใกล้แต่ร่างเล็กไม่พูดอะไรทันทีที่เขานั่งลงบนเตียงร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้นหันมามองเขาตาขวาง เคนเอื้อมมือจะไปจับแขนเล็กแต่ก็เจอเข็มทิ่มที่หลังมือ ทำเอาแขนชาไปทั้งแถบ
"เล่นอะไรของนาย"
"ไม่ได้เล่น ฉันบอกนายแล้วไงไม่ให้เข้ามา เข็มที่ฉันแทงนายมีพิษ ถ้าภายในสองวันนายไม่ได้รับยาถอนพิษจากฉันนายก็ตาย นี่คือบทลงโทษที่นายลักลอบเข้าห้องฉัน โดยที่ฉันไม่ได้อนุญาติ" เคนมองหน้าสายฟ้านิ่ง
"ฉันมีสิทธิ์ ทำไมต้องขออนุญาติด้วย พี่หมอกก็บอกชัดแล้วว่าฉันเป็นเจ้าของนาย สายฟ้า" ร่างเลิกมองเมิน เคนพยักหน้าช้าๆ
"ในเมื่อนายไม่อยากให้ฉันเข้ามาวุ่นวายฉันก็จะทำ" เคนลุกขึ้น ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เจ็บแค่ตอนโดนทิ่ม
"เดี๋ยว ฉันจะถอนพิษให้" ร่างเล็กเดินไปเปิดลิ้นชักหายาถอนพิษ เคนถอนหายใจ
"ไม่ต้องลำบากหรอก ปล่อยให้ฉันตายไปนะดีแล้ว ถ้าฉันยังอยู่ก็เกะกะสายตานายเปล่าๆ" เคนเดินออกไป ร่างเล็กมองตามร่างสูงน้ำตาคลอ
"ดี ปล่อยให้ตายซะ อยากตายตายไปเลย" สายฟ้าเดินไปนอนบนเตียงยกมือขึ้นปิดตา น้ำตาไหล
ตะวันเริ่มทอแสงสีส้มเรืองรอง เคนหรือสายชลที่บางคนยังเรียกชื่อเดิมของเขาอยู่นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นคนเดียว ปล่อยความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ รวมถึงคิดเรื่องสายฟ้าด้วย เข็มนั้นมีพิษจริงๆตรงบริเวรที่เข็มแทงเป็นสีดำคล้ำน่ากลัว แค่ตื่นเช้ามาประสาททั้งห้าเหมือนตายไปชั่วขณะ นอนนิ่งอยู่เกือบสิบนาทีทุกอย่างถึงกลับมาเป็นปกติ ถ้าไม่เห็นกับตาว่าใบหน้าที่คลุมไว้ด้วยผ้านั้นเคยทอดมองเขาฉายแววหวั่นไหว และวาจาที่เอ่ยมาคล้ายมีใจ เขาคิดว่าไม่ใช่คนที่ทำร้ายเขาในค่ำวาน อยากรู้เหมือนกันพิษมันร้ายแรงแค่ไหนกัน
"นายต้องถอนพิษก่อนที่พิษจะแล่นไปถึงหัวใจ" เสียงที่เอ่ยอยู่ด้านหลังไม่ได้ทำให้เคนตกใจกับการมาโดยไม่ส่งเสียงของสายฟ้า
"อย่ามายุ่งกับฉัน" สายฟ้านั่งลงข้างๆร่างสูงของนฤเคนทร์ ได้ยินคำพูดที่เย็นชานั้นใจโหวงๆแปลกๆ
"ฉันไม่อยากให้มีใครมาตายเพราะฉัน"
"ฉันรนหาที่ตายเองตะหาก" เคนลุกขึ้นแต่หน้ามืดร่างเล็กรีบประคองคว้าเอายาถอนขวดเล็กขึ้นมาแต่เคนปัดมันหล่นไปพื้นทรายเบื้องล่างทันที เคนผลักร่างเล็กออกห่าง หอบหนัก หายใจไม่ทัน เหงื่อผุดบริเวณใบหน้ามากมาย สายฟ้ามองเห็นท่าร่างสูงของเคนมีท่าไม่ดีหยิบขวดยาขึ้นมายึดแขนใหญ่แล้วแน่น
"กินยาถอนซะ ยาจะออกฤทธิ์เร็วขึ้นถ้านายออกแรงมากๆอย่างตอนนี้"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ปล่อย "
"นายนี่มันชอบเรียกร้องความสนใจ จะตายจริงๆอยู่แล้วไม่รู้ตัวรึไง คนที่งี่เง้ามันนายตะหาก"สายฟ้าตะโกนใส่หน้าเคนอย่างโกรธจัด เปิดฝาขวดยาแล้วจับกรอกปากเคนที่เริ่มเป็นคล้ำ เคนปรับลมหายใจอยู่ไม่นานจากที่เหมือนมีอะไรมาบีบรัดหัวใจ มันค่อยๆคลายลงแล้วหายไปในที่สุดแต่อาการเหนื่อย อ่อนเพลียเข้ามาจู่โจมเขาทันที หมดสติไปได้ยินเสียงเรียกชื่ออยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ...
สลบไปสองวันเต็มฟื้นขึ้นมาเวลาสายๆของวันที่สาม เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ คนแรกที่ลืมตาขึ้นมาเป็นร่างเล็กที่ไม่คุ้นหน้าแต่รับรู้แวบแรกที่เห็นคือแววตาหวานที่เหมือนคุ้นเคย และสวยมาก สวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ริมฝีปากแดงเหมือนเชอรี่ น่าจูบ
"ฟื้นแล้วเหรอ ดื่มน้ำก่อนนะ" เสียงนี้ คุ้น มาก. สายฟ้า!! เคนมองร่างเล็กที่คุ้นเคยเว้นแต่ใบหน้าที่ไม่มีผ้าคลุม
"ทำไมไม่มีผ้าคลุม ผ้าไปไหน" หลังจากดื่มน้ำเสร็จเคนก็ถามคำถามที่คาใจทันที
"พี่เคนเป็นเจ้าของฟ้าพี่มีสิทธิ์ที่จะเห็น" เคนมองหน้าสายฟ้าอย่างไม่เชื่อหู
"พี่ ฟ้า มีสิทธิ์ มีมันเรื่องอะไรกัน กูฝันอยู่รึเปล่าว่ะ หรือกูตายไปแล้ว" เคนหลับตาลงคิดสับสนในเรื่องนี้ สายฟ้ามองร่างสูงของเคนอย่างนึกหงุดหงิด เขาตั้งใจจะทำให้สายชลรักเขาให้ได้ ถึงตอนนี้สายชลจะยังไม่รักเขาแต่ต่อจากนี้เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักจากเคนให้ได้ ที่ผ่านมาเขางี่เง้าจริงๆนั้นแหละ
"พี่เคนไม่ได้ฝันเอาเถอะพี่นอนพักให้หายดีแล้วเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกที" สายฟ้าหยิบผ้าคลุมมาปิดบังใบหน้าไว้เหมือนเดิมแล้วออกไปข้างนอกทิ้งเคนให้มองตามแล้วถอนหายใจ
"ไม่เข้าใจว่ะ วันก่อนจะฆ่าฉันอยู่เลย วันนี้มาทำดี เหอะ คิดว่าสายชล เอ้ย นายเคนคนนี้จะยอมยกโทษให้ง่ายๆนะ เร็วไปหน่อยไหมสายฟ้า" ในหัวคิดเอาคืนสายฟ้ายังไงดี ลงโทษกับความใจเด็ดกระทำการฆ่าว่าที่ผัวด้วยการตรึกตรองมาแล้ว!!
วันนี้เหมือนม้าคึกนอนอยู่บนเตียงมาหลายวันน่าเบื่อ เห็นหน้าสายฟ้าก็ทำเมิน ใบหน้าหวานสวยมีแววสำนึกผิดแต่เขาก็ไม่อยากใจอ่อนง่ายๆ
"พี่หมอกวันนี้เรียกผมมามีอะไรรึเปล่า"วันนี้พี่หมอกเรียกเขากับสายฟ้ามาพบ
"ฉันคิดว่าที่แกกับฟ้าอยู่ห้องมันเล็กเกินไป ฉันจะให้คนสร้างบ้านให้แกใหม่ แต่ให้แกเลือกอยากอยู่ทิศไหน" เคนหันไปมองสายฟ้าที่มองสบที่เขาอยู่เหมือนกันอยากตามใจอยู่เหมือนกันแต่ไม่อยากเห็นหน้าอาทิตย์บ่อยๆ โรคหวงน้องคงกำเริบแก้ไม่หาย
"พี่หมอกแนะนำหน่อยสิ ผมพึ่งมาอยู่ยังเที่ยวไม่ครบทุกที่เลย" พี่หมอกเหลือบมองไปที่สายฟ้าที่ก้มหน้าก้มตาไม่ออกความเห็น ข่าวนั้นสงสัยจะจริง โดนเล่นงานคงเอาคืนอยู่ละสิ
"ทิศเหนือไม่สนใจรึไง เมียแกจะได้อยู่ใกล้ๆพี่ชาย ใช่ไหมฟ้า" สายฟ้าหันไปมองที่นายใหญ่อย่างขอบคุณ เขาหันไปมองเคนอย่างคาดหวัง
"ไม่ ถ้าอยากอยู่ใกล้พี่ชายมากนักก็เลือกพี่ไม่ต้องมีหรอกผัว ถ้าอยากมีผัวก็ต้องอยู่ห่างพี่บ้าง เอาเป็นว่าผมเลือกตะวันตกละกันพี่หมอก" สายฟ้ากัดริมฝีปากจนเจ็บ ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้านายใหญ่ด้วย นายใหญ่ถอนหายใจ แล้วรับคำ คุยกันสักพักก็ออกจากฐานทัพใหญ่กลับไปที่พัก ระหว่างทางกลับร่างเล็กก็วิ่งตามร่างสูงเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนทิ้งช่วงไกลนัก มาถึงที่พักก็ทำเอาสายฟ้าหอบโยน
"พี่เคนจะไปไหน" เคนไม่ตอบเดินเลยไปโรงหมอ ร่างเล็กลังเลอยู่ไม่นานก็เดินตามโดยทิ้งระยะห่วงพอสมควร
"สวัสดีครับพี่เคน ไม่สบายเหรอครับถึงแวะมา" หมอนิลเอ่ยถามร่างสูงที่แปลกตาไปจากแต่ก่อนจนจำแบบไม่ได้แถมมีชื่อใหม่อีกด้วย
"เปล่า คิดถึงหมอก็เลยแวะมาหา แล้วนี่หมอเนละครับ" หมอนิลหน้าแดงระเรื่อ
"เนไปหาพี่อาทิตย์ครับเห็นว่าจะเตรียมแต่งตั้งขึ้นเป็นหัวใจเหล่าทัพทิศเหนือแทนน้องฟ้าแล้ว เนเขาตื่นเต้นใหญ่เลย น่าอิจฉาจัง" นิลพูดยิ้มๆ เคนหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นลูบผมหมอนิลเบาๆ
"อย่างหมอจะอิจฉาน้องเนไปทำไม มีคนเข้ามาจีบถึงโรงหมอไม่เว้นแต่ละวัน" หมอนิลยิ้มเขิน ไม่แน่ใจว่าเขินที่โดนชมหรือเขินกับสัมผัสของเคนกันแน่
"รู้ได้ยังไงว่ามี ขี้ตู่จังเลยนะครับ คนแถวนี้" เคนยิ้มน้อยๆ
"ถ้าบอกว่าแอบมองอยู่บ่อยๆนี่ผิดไหมครับ" หมอนิลชักงักใบหน้าแดงก่ำ
"บ้าไปกันใหญ่แล้วครับพี่เคน พูดแบบนี้ผมคิดนะครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
...................
"พูดให้คิดนี่ครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
"พูดให้คิดนี่ครับ"
สองคนนั้นรักกันสินะ ได้ยินทุกประโยค เห็นทุกการกระทำ จดจำทุกรายละเอียด เขาแพ้แล้ว ไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว... ใบหน้านี้คนที่เป็นสามีเท่านั้นที่สามารถเปิดเผยให้เห็นได้ คนที่ไม่ใช่สามีโดยทางฟฤตินัยอย่างสมบูรณ์ไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าให้เห็นได้..เพราะมั่นใจว่ายังไงก็ต้องเป็นของเคน ถึงยอมให้เห็น แค่หวังว่าใบหน้านี้จะสามารถมัดใจเคนได้บ้างแต่เปล่าเลย มันไม่มีความหมาย หัวใจที่ทำผิดกฎโทษคือฆ่าตัวตาย ประกาศให้ทุกคนรู้ว่าหัวใจฝ่าฝืนกฎด้วยความเต็มใจ
"ทำไมยังไม่นอน"เสียงของเคนดังขึ้นบริเวณหลังห้อง ห้องทั้งห้องอยู่ในความมืด เคนปิดไฟเห็นสายฟ้านั่งอยู่บนเตียงสายตามองออกไปยังท้องทะเล
"......"
"ถามทำไมไม่ตอบ" เคนเดินไปนั่งข้างๆเห็นว่าสายฟ้ากำลังร้องไห้
"ขอโทษ ทุกอย่างมันจบแล้วต่อไปนี้ ดูแลพี่หมอนิลดีๆนะครับ อึก รัก รักกันให้นานๆนะครับ" เคนขมวดคิ้ว จับร่างเล็กหันมาเผชิญหน้าร่างเล็กฟุบลงกับอกเขา ตกใจแทบช็อค ทันทีที่เห็นเลือดไหลออกทางจมูกกับปาก
"ฟ้า!!! ทำบ้าอะไรห๊า ฟ้า ฟ้า อยากหลับ อย่าเป็นอะไรนะ ฟ้า ฟ้าาาา...
#####
แล้วจะมาต่ออีกครึ่งนึ่งวันหลังนะค่ะ ขอบคุณที่ยังมีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้น ความจริงจะไม่แต่งต่อแล้ว เพราะแต่งมา 6 ตอนแล้วแต่ไม่ค่อยมีคนมาคอมเม้นเลย เกิดอาการน้อยใจขึ้น อีกไม่นานก็จะจบแล้ว อาจจะมี การแต่งทิศอื่นๆต่อหรือปล่อยให้เป็นแค่ความคิดก็ต้องดูอีกที ผลตอบรับเรื่องนี้น้อยมาก ยังไงขอบคุณนักอ่านที่น่ารักและคนที่เข้ามาคอมเม้นทุกคอมเม้นนะค่ะ เจอกันครึ่งหลังค่ะ ^^
-
ช่วยทันมั้ยอ่าาา สายชล โหดร้ายอ่าา สงสารฟ้าจังเลยย
-
:hao5:
-
สายชลงานเข้าเเล้วไหมล่ะเนี่ยยยย
สายฟ้าอย่าเพิ่งเป็นไรนะ
-
แต่งต่อเถอะคร๊าบ ติดตามอยู่ กราบล่ะ :call: :call: :call:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
แค่ชื่อเรื่องก็ฟินแระ จิ้มมมมมมมมมมม
:z13: :z13:
-
อยากรุแล้วว่าเป็นยังงัยต่อ
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ
-
สายฟ้าก็เล่นอรงไป
สายชลก็ไม่หนักแน่นสักที
ไม่รู้ใจตัวเองสักทีต้องรอให้เสียสายฟ้า
ไปก่อนนสินะถคงจะรุ้ตัว
-
สงสารสายฟ้า จะไม่เป็นไรใช่มั้ย
ติดตามอยู่น้าาาา
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
เมื่อไหร่จะมา
สงสารทั้งคู่
อัพได้แล้ว
รออยู่ๆๅๆๆๆๆๆๆๅๅๆๆๆ
-
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ พรุ่งนี้อัยจะลงให้ช่วงค่ำ แต่ที่อัยแต่งอัยคิดได้อัยก็พิมเลย ไม่แน่ใจว่าคนอ่านจะงงกันรึเปล่า
ถ้าไม่เข้าใจส่วนไหน มีคำผิด ตรงไหนบอกอัยด้วยนะค่ะ จะได้แก้ไข หรือถ้ามันไม่สนุกก็บอกได้นะค่ะ ยินดีรับฟังทุกคอมเม้น
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติดตามทุกคน รักทุกคนมากค่ะ :bye2:
-
อย่าเพิ่่งตัดจบเลยนะ
เราเพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนแรกก็งงๆ กับชื่อตัวละครอยู่เหมือนกัน
หวังว่า น้องฟ้า คงจะไม่เป็นอะไรนะ
บวกเป็ดจร้า
-
:katai1:น้องฟ้าอย่าเป็นไรนะ
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 7. ( /100% )
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
"มาช้าอีกนิดได้ตายจริงๆแน่ ทะเลาะอะไรกัน รุนแรงขนาดนี้ ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องของคุณแต่ถ้ารักคุณฟ้า ช่วยดูแลให้ดีกว่านี้ด้วย" นาคาพูดเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความจริงจัง เคนกุมมือเล็กบีบเบาๆ ใจหล่นไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ คนที่เขาคิดถึงคนแรกคือนาคา อาจารย์ที่สอนวิชาเข็มพิษให้สายฟ้า เมื่ออาจารย์มีวิธีใช้ มีวิธีสอน ย่อมต้องรู้วิธีรักษา เขาจึงไม่รอช้าพาร่างบางวิ่งมาหาทันที พอรู้ว่าปลอดภัย เขาก็ใจมา กลัวจะเสียฟ้าไป คนเกาะนี้ใจเด็ดทุกคนเลยสินะ กฎคือกฎ เคนถอนหายใจ นาคามองคนที่นอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียงกับอีกคนที่ตอนนี้แทบนอนสิงร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ส่ายหน้า เตียงไม่เหมาะสำหรับสองคนแต่ดูท่าอีกคนจะไม่สนใจคำของเขาหรอก ขึ้นไปกอดกันแน่นขนาดนั้น เดินเลี่ยงออกมาดูดบุหรีข้างนอก พรุ่งนี้วุ่นวายกว่านี้แน่ นาคาถอนหายใจยาว...
"ข้าคิดอยู่แล้วว่าเอ็งไม่มีทางดูแลน้องข้าได้ มันผิดที่ข้าพูดไปเสียเมื่อไหร่ ถ้าน้องข้าเป็นอะไรไปข้าไม่เอาเอ็งไว้แน่" นาคาหยุดมองภาพที่เคนล้มลงไปคลุกฝุ่นใบหน้ามีรอยฟกซ้ำ ไม่มีงี่แววว่าจะโต้ตอบแต่อย่างใด อาทิตย์เข้ากระทืบซ้ำโดยมีหมอเนเข้าไปดึงร่างสูงของอาทิตย์ไว้ไม่ให้เข้าไปทำร้ายเคน
"จะมาเยี่ยมก็ขึ้นมา ถ้าอยากต่อยกันไปลานประลองจะเหมาะกว่า" อาทิตย์หน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่พอใจ
"เกี่ยวอะไรกับเอ็ง เสือก" เขายักไหล่ มองเลยไปมองหมอเน ที่มองเขาอยู่เหมือนกัน อาทิตย์หน้าบูดกว่าเดิม กระฟัดกระเหวี่ยงขึ้นไปดูน้องชาย หมอเนละสายตาจากเขาไปมองอาทิตย์แล้วเข้าไปพยุงนฤเคนทร์ไปนั่งที่เก้าอี้ หากล่องยามาปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เคนอย่างชำนาญ เขาละสายตาจากหมอเนมองทะเลที่อยู่ไกลออกไปหลายสิบโลแล้วถอดใจ
อดีตคนรัก....ตอนนี้เป็นว่าที่หัวใจเหล่าทัพทิศเหนือแล้ว ได้แค่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามชะตากรรม
"ฟ้า เอ็งมันรั้น รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ได้รักเอ็ง เอ็งก็ยังไปรักมัน อยากฆ่ามันให้ตายคาตีนข้า ฟ้าเมื่อไหร่เอ็งจะฟื้น อย่าเป็นอะไรไปนะ เอ็งกับข้ามีกันแค่สองคน คนอื่นมันไม่มารัก มาห่วงเราจริงหรอกนอกจากพี่น้องสายเลือดเดียวกัน" หมอเนยืนนิ่งอยู่ตรงประตูใบหน้าเศร้าๆ เขาบีบไหล่เล็กเบาๆ เนหันมามองเขาฝืนยิ้มให้ ทำไมชอบทำอะไรเกินตัวอยู่ตลอดก็ไม่รู้
สายชลหรือเคนมองร่างสูงของนาคากับหมอเนก็พอรู้ว่ามีอะไรลึกซึ้งกว่าที่เห็น เขาแตะบริเวณแผลซี๊ดปากเบาๆหมัดหนักชะมัด เขาเดินไปหาร่างเล็กของฟ้านั่งลงบนเตียงยกมือจะลูบหน้าหวานแต่อาทิตย์ปัดมือเขาออก
"อย่ามายุ่งกับน้องข้า เอ็งทำร้ายน้องข้า ข้าไม่ยกน้องข้าให้เอ็งแล้ว ออกไป"
"เสียใจด้วยฉันจำเป็นต้องยุ่งและฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้นแหละ ฟ้าเป็นเมียฉัน เมียป่วยผัวก็ต้องดูแล และตอนนี้คนที่นายต้องดูแลคือคนที่อยู่ข้างหลังนายตะหาก อยากเสียหมอเนไปรึไง เขาว่ากันว่า ถ่านไฟเก่าคุง่ายนะ" อาทิตย์มองเขาตาขวาง แล้วหันไปมองข้างหลัง ลุกขึ้นแล้วเดินหยุดตรงหน้าหมอเน
"กลับได้แล้วเมียข้า ฝากดูแลไอ้ฟ้าด้วย แล้วเอ็งอยู่ห่างๆเมียข้าไว้จะดีมาก ดูแค่น้องส่วนเมียข้าดูแลเองได้ " พอลับร่างของอาทิตย์กับหมอเนทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
"รู้ได้ไงเรื่องระหว่างผมกับเน"
"ไม่รู้ดูจากการกระทำ"
"ผมเป็นคนอ่านออกง่ายขนาดนั้นเลย"
"ไม่นิ ถ้าเราอยู่ใกล้กับคนที่มีใจทุกอย่างมันจะเป็นไปตามธรรมชาติ อ่อนโยน ยิ่งถ้าคนที่รักเศร้า เสียใจมากเท่าไหร่ คุณจะแสดงว่าห่วงจนคนอยู่รอบข้ามสัมผัสได้ " เคนถอนหายใจจูบหน้าผากมนเบาๆลูบผมนุ่มของฟ้าไปมา นาคามองการกระทำของเคนแล้วยิ้มบางๆ
"คุณรู้ใจตัวเองแล้วเหรอ แต่ดูท่าจะรู้แล้ว ออร่าความรักฟุ้งกระจาย" เคนเลิกคิ้วแต่ไม่ได้หันไปมองนาคา
"คุณคิดว่าผมรักฟ้าเหรอ"
"ตกลงยังไม่รู้ใจตัวเอง ดูอย่างตอนนี้ฟ้าเกือบตายเพราะคุณ คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ คุณไม่ร้อนรน คุณไม่ใจหาย คุณไม่กลัวที่จะเสียฟ้าไปบ้างเหรอ ถ้าคุณเป็นอย่างที่ผมพูดมาเกินสองข้อ คุณก็รักผู้ชายที่คุณมองเขา สัมผัสเขาอยู่ตอนนี้แล้วละ"
"เราแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอยู่หรือเปล่า ผมอาจจะยังแค่ชอบอยู่ก็ได้ คำว่ารักผมว่ามันเร็วไปหน่อย"
"ต้องรอให้ตายจากกันไปเลยรึเปล่าครับคุณถึงจะรู้ว่าคุณรักเขา ผมสังเกตคุณมาตลอด แปลกนะผมว่าคุณรักฟ้า สังเกตจากการกระทำ แต่พอคุณพูดไปอีกแบบผมว่าคุณสับสนอยู่แน่ๆ" สายชลหรือเคนมองหน้าสายฟ้าอย่างครุ่นคิด
"ใจหายมากตอนที่ผมเห็นเลือดออกทางปากและจมูกฟ้า ใจสั่น รวมถึงมือไม้ก็อ่อน ในหัวผมมีแต่คำว่า กลัว วิ่งชนกันเต็มไปหมด ... ผมก็คิดว่ามันเป็นความรัก แต่ผมสับสนอย่างที่คุณว่านั้นแหละ จากที่เคยแต่ชอบผู้หญิงมาตลอด มาพบผู้ชายหน้าตาสะสวยมันอาจทำให้ผมเผลอไผลไปบ้างนั้นคือครั้งแรกที่ได้มาเหยียบที่นี่ในสถานะเชลย พอเริ่มรู้จัก เริ่มคุ้นเคย ความรู้สึกดีๆก็เริ่มตามมา มันกำลังจะเป็นความรัก...ตื่นขึ้นมาถ้าอยากฟัง" ประโยคสุดท้ายสายชลหรือเคนกระซิบข้างๆหูเล็กแล้วหอมแก้มนวลอีกที
"คำคมที่นายบอกนำมาใช้ได้กับทุกคู่เลยนะ นายน่าจะเล็งเห็นว่าคนที่ปากไม่ตรงกับใจมันมีเยอะกว่าสองคน ผมนี่สิที่ไม่มีคู่ อิจฉาคนมีคู่จริงๆ" สายชลหรือเคนหันไปมองนาคาที่พิงกรอบประตูสายตาทอดมองออกไปข้างนอก ทำให้เขาคิดว่ามีคนพูดคำว่าอิจฉาอยู่อีกคน..
"หมอนิลก็ไม่เลวนะคุณ เป็นคนน่ารัก ถ้าผมไม่มีพันธะผมคงจีบเขาไปแล้ว" นาคาส่ายหน้าทันที ทำหน้าหวาดกลัว น่าหมั่นใส้สำหรับสายชลเป็นอย่างมาก
"นิลน่ากลัว ชอบทำร้ายผม คุณไม่รู้อะไรไม่ต้องพูดหรอกเมื่อก่อนผมไปโรงหมอไม่ได้เลยนะ เป็นแฟนน้องเนแต่นิลมากีดกัน ไม่ไหวไม่ไหว" สายชลยิ้มขำ ก็ดูนาคาคงเจ้าชู้ไม่น้อย หล่อขนาดนี้ หมอนิลเอานาคาอยู่ไม่ยาก น่ายุให้คบกันจริงๆ
"แล้วเมื่อไหร่เมียผมจะฟื้น หน้าแทบไม่มีเลือด เลือดหายไปอยู่ส่วนไหนหมด" หน้าสายฟ้าซีดมาก ริมฝีปากแห้งผาก นาคาเดินมาดู จับชีพจรแล้วขมวดคิ้ว
"อาการไม่ดีเลยคุณ ออกไปรอข้างนอกเถอะ คุณฟ้าอาจต่อต้านการรักษา เขาอาจจะไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วก็ได้ เล่นปิดจุดการรักษาแทบไม่มีทางให้รักษาเลย" นาคาหยิบเข็มออกมายายเหยียด เข็มมีเยอะมาก สายชลเริ่มใจไม่ดีขึ้นมาอีกแล้ว
"แล้วที่คุณรักษาไปละ"
"ร่างกายต่อต้าน ตอนแรกก็ดูจะรักษาได้ ตอนนี้ได้ภาวนาแล้วละ คุณออกไปก่อน" สายชลหรือเคน เดินออกไปใจว้าวุ้น ตอนนี้รักไม่รักก็ไม่รู้แต่รู้ว่าห่วงจะตายอยู่แล้ว คนที่นอนบนเตียงน่าจะเป็นเขาไม่ใช่ร่างเล็กที่หายใจรวยรินเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
....
..
.
"คุณชล ผมว่าคุณฟ้าไม่รอดแล้วละ อีกสามวันเขาจะไม่หายใจ ผมเยื้อไว้ได้แค่นี้" นาคาเดินออกมาหน้าเครียด สายชลหรือเคนหันไปมองหน้านาคาอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
"ตะกี้อาการก็ยังดีอยู่ไม่ใช่รึไง แล้วทำไมถึงไม่รอด คุณอย่ามาพูดบ้าๆนะ"
"ผมพูดความจริง คุณฟ้าไม่ยอมรับการรักษา ถ้าเขาไม่ยอมเราก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ น่าแปลกที่ตอนแรกเขาปล่อยให้ยาเข้าไปถอนพิษ แต่ตะกี้ผมตรวจดูคุณฟ้ายับยั้งยาถอน ผมช่วยอะไรไม่ได้จริงๆคุณชล แต่ถ้าภายในสามวันนี้คุณพูดกระตุ้นคุณฟ้าอาจมีทางรอด มีอะไรจะบอกก็บอก ก็สารภาพตอนที่คุณฟ้ายังรับรู้ได้ ผมก็จะพยายามช่วยเหมือนกัน" สายชลหรือเคนกระพริบตาไล่ความมึนงงก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง แทบไม่รู้ว่าสายฟ้าหายใจด้วยซ้ำ
"ฟ้า อย่าทำแบบนี้ คนที่นี่รอการกลับมาของฟ้าอยู่นะ ฉันก็รอฟ้าเหมือนกัน" สายชลหรือเคนค่อยๆทิ้งตัวลงนอนกอดร่างเล็กแน่น
"......."
"ฟ้ากลับมาเถอะนะ" ใจมันสั่นไหว คำกลัวกลับมาอีกแล้ว มันรุนแรงกว่าครั้งแรกอย่างไม่น่าเชื่อ แค่สามวันงั้นเหรอ..ชีวิตคนนี้ได้ดูแลแค่นี้งั้นเหรอ ตลกเกินไปแล้ว
"ฟ้า ฉันขอโทษที่แกล้งฟ้าในวันนั้น สำหรับหมอนิลฉันให้ได้แค่น้องสาวเท่านั้น ส่วนฟ้า..สำคัญกับฉันมากนะ วันนั้นมันไม่ใช่อย่างที่ฟ้าคิด หมอนิลกับฉันแค่..แกล้งให้ฟ้าหึงเท่านั้นอีกอย่างฉันโกรธที่ฟ้าเอาเข็มมาทิ่มฉันก็เลยเอาคืน ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเลวร้ายขึ้น ฟ้าฟื้นขึ้นมาเถอะ ฉัน เอ่อต่อไปจะแทนตัวเองว่าพี่ด้วย พี่ขอโทษจะแก้ไขทุกอย่างเอง" นาคามองที่สายฟ้ากับสายชลอย่างหดหู่ใจ เสียงแอะอะโวยวายมาอีกแล้ว อาทิตย์วิ่งกระหืดกระหอบมา สีหน้าแตกตื่น ตามด้วยร่างเล็กของหมอเนที่มีสีหน้ากังวล
"น้องข้าเป็นอะไร ฟื้นแล้วรึ"
"เปล่าครับ ... คุณฟ้าเขา มีชีวิตอยู่อีกสามวันเท่านั้น มีเวลาน้อย มาดูใจเขาเป็นครั้งสุดท้ายเถอะครับ" อาทิตย์กระคอเสื้อนาคาไว้แน่นสีหน้าโกรธจัด
"ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น งานข้ามีเยอะไม่มีเวลามาเล่นกับเอ็ง" หมอเนดึงร่างสูงอาทิตย์ออกห่างจากนาคา
"ผมไม่ได้ล้อเล่นคุณฟ้า ไม่ยอมรับการรักษาคุณเข้าไปดูเองเถอะครับ"
"ไอ้ฟ้ามันอาการดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงทรุด มันเกิดอะไรขึ้น"
"คุณฟ้าเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วครับ ฟังผมพูดให้จบก่อน ... คุณฟ้าดื้อยา และปิดจุดรักษา มีทางเดียวคือกำลังใจ เราอย่าทะเลาะกัน ไปหาเขาแล้วพูดให้เขารู้สึกดี ไปแสดงออกมาคุณรักให้เขาสัมผัสได้ ภายในสามวันถ้าคุณฟ้ายอมรับยาเขาจะมีโอกาสรอด เข้าไปอยู่ข้างๆเขาหน่อย" อาทิตย์พูดไม่ออก เงยหน้าเพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับ ได้รับข่าวดีว่าน้องปลอดภัยไม่ทันข้ามวันแล้วกลับมาทรุดหนักกว่าเดิมและที่โหดร้ายสำหรับคนเป็นพี่แล้วละก็เวลาที่น้องจะยังหายใจ เวลาที่จะได้อยู่กับน้อง มันสั้นมาก สามวัน ทำไมคนที่ตายไม่ใช่เขา ทำไมต้องเกิดกับคนที่เขารักทุกคนด้วย น้ำตาลูกผู้ชายไหลมันเกินจะกลั้นไว้หมอเนกอดร่างสูงของอาทิตย์พูดปลอบเบาๆให้คลายความเสียใจ อาทิตย์เดินเข้าไปดูน้อง ร่างเล็กที่ถูกผู้ชายตัวใหญ่กว่ามากนอนกอดแล้วกระซิบกระซาบให้ฟื้น ให้ตื่นมามองหน้ากัน มาใช้ชีวิตไปด้วยกัน ร่างน้องเขานอนแน่นิ่งเหมือนดังคนที่หมดลมไปแล้ว ยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ เข้าไปดึงไอ้ยักษ์ที่แทบเป็นร่างเดียวกับน้องเขาออกมา
"ออกไปก่อน ข้าจะอยู่กับน้องข้า" สายชลหรือเคนหอมแก้มซีดเซียวเบาๆ
"พี่ออกไปข้างนอกแป๊บเดียวนะ อยู่กับพี่อาทิตย์นะ รีบๆฟื้นขึ้นมานะครับ" ร่างสูงของสายชลออกไปแล้ว ในห้องมีแค่สองคนพี่น้องอยู่ด้วยกัน อาทิตย์โผเข้ากอดน้องชายเพียงคนเดียวร้องไห้ออกมาดังๆ สายฟ้าเหมือนคนที่ตายไปแล้ว ลมหายใจแผ่วมาก อาทิตย์ลูบผมน้องชายเบาๆ น้ำตาไหลเป็นทาง
"ฟ้าเอ็งห้ามทิ้งข้าไปนะ ข้าเหลือเอ็งคนเดียว พ่อแม่ทิ้งข้าไปแล้วเอ็งจะทิ้งข้าไปอีกคนเหรอ ข้าจะอยู่ยังไง ไม่มีไอ้ฟ้าที่แก่นแก้ว ไม่มีไอ้ฟ้าชอบหาเรื่องวุ่นวายมาให้ข้าไม่หยุดหย่อน สีสันที่เอ็งสร้างขึ้น รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เอ็งกำลังพรากมันไปจากข้า พรากไปจากคนที่นี่ ช่วยกลับมาเถอะฟ้า อย่าทิ้งข้าไป น้องจ๋าพี่ชายคนนี้ขอร้อง อึก " สะท้อนใจเหลือเกินคนฟังที่อยู่ข้างนอก หมอเนร้องไห้เงียบๆ นาคาเองก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ สายชลหนีลงเรือนไป สวนกับทุกคนที่พากันเดินทางมา
"คุณสายชล ฟ้าละครับ เป็นยังไงบ้าง" ลมหวนตาแดงช้ำคงรู้เรื่องแล้วดูหัวใจเหล่าทัพจะมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ยกเว้นเปลวเพลิงแต่แสดงท่าทีห่วงใยไม่ได้เสแสร้ง
"อาจจะรอดถ้าได้กำลังใจดี เข้าไปดูฟ้าเถอะครับเขาอาจจะกำลังรอพวกคุณอยู่" สายชลหรือเคนเดินหลบไปอีกทาง ลมหวน ผืนดิน และเปลวเพลิง จึงรีบไปดูฟ้าทันที...
"ถ้านำไปรักษาโรงพยาบาลใหญ่อาจจะรักษาได้" ผืนดินออกความเห็น นาคาส่ายหน้า
"รักษาไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นคนคิดค้นพิษนี้ขึ้นมาเองมีผมกับฟ้าสองเท่านั้นที่รู้ว่าถ้าทำให้คนตายแบบไม่มีทางรักษาทำยังไงและวิธีแก้มีแค่วิธีเดียว ซึ่งผมใช้ไปแล้วและวิธีนี้ใช้ได้ผลกับคนที่เปิดรับการรักษาเท่านั้น แต่คุณฟ้าในตอนแรกเหมือนจะเปิดรับแต่ตอนหลังมาเขายับยั้งการรักษา ซึ้งหมายความว่าเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ผมยื้อได้แค่สามว่า..พูดกับคุณฟ้า พูดอะไรก็ได้ให้คุณฟ้ารับยาถอน ก่อนเที่ยงคืนของวันที่สามคุณฟ้าจะรอด ตอนนี้คุณฟ้ายังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เหมือนไร้ลม ช่วยกันหน่อยเถอะครับ ถ้าพวกคุณไม่อยากเสียเขาไป" นาคาพูดน้ำเสียงจริงจัง ต่างคนต่างเวียนกันไปพูดคุยกับฟ้า สลับกับการรักษาเป็นระยะแต่ก็ไม่ไดผล นายใหญ่ก็เดินทางมาเยี่ยม ให้กำลังใจ ยกเว้นคนเดียวที่หายไปไม่ได้มาหาสายฟ้า...
.....
...
..
"วันที่สามแล้ว ทำไมฟ้ายังไม่ฟื้นพี่นาคาทำยังไงดีครับ" ลมหวนจับมือสายฟ้าที่เย็นชืดอย่างให้กำลังใจไม่ห่าง นาคาส่ายหน้า
"หาคุณสายชลเจอรึยัง"นาคาหันไปถามคนใกล้ๆแถวนั้นทุกคนส่ายหน้า นาคาหลับตานิ่ง
เวลาแบบนี้ไปอยู่ไหนกัน..คุณฟ้าต้องการคุณนะครับ คุณกำลังปล่อยให้เขาตาย!!
"ทุกคนช่วยฉันที" สายชลวิ่งหอบมาแต่ไกล ทุกคนลุกขึ้นหันไปสนใจสายชลหรือเคนทันที
"ช่วยอะไร"
"จัดงานแต่งงานให้ผมกับฟ้าที ผมอยากแต่งงานกับฟ้า" ทุกคนมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า ต่างคนต่างรีบเตรียมของให้ทันเที่ยงคืนวันนี้ทันที สายชลหรือเคนเดินไปนั่งลงข้างๆร่างเล็กที่เริ่มซูบลงอย่างเห็นได้ชัด ใช้มือลูบผมสลวยเบาๆ
"ฟ้าแต่งงานกับพี่นะ"
"....."
"แล้วเราจะไปอยู่ด้วยกัน" สายชลหรือเคนยิ้มให้ร่างเล็กบางๆกดจูบหน้าผากเบาๆ
"......"
TBC.
ยังไม่จบนะ ติดตามต่อไปปฎิหารมีจริงไหมสำหรับคู่นี้ (เศร้าแป๊บ แอบน้ำตาคลอ) T^T
-
ลุ้นๆๆ ขอให้ฟื้นทีเถอะ ว่าแต่จบทิศนี้จะมีต่อมั้ยครับ อยากรู้เรื่องของเปลวเพลิง
-
รีบๆๆๆมาต่อนะ
กำลังฟินๆๆๆๆ
-
สายฟ้าฟื้นทีเถอะนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
ปล.อยากอ่านเรื่องของเปลวเพลิง(จะดราม่ารึเปล่า) กับผืนดินด้วยจ๊ะ อย่าเพิ่งเลิกแต่งเลยนะ :mew2:
-
:hao5: :hao5:
-
ไม่อย่ากมโนไปไกล เอาเป็นว่ามาต่อตอนต่ไปเร็วๆ เถอะนะ
จะขาดใจแหละ
เฮ้อ!!!
-
หลายวันแล้วนะ
มาต่อเถอะๆๆๆๆๆๆ
-
นานแล้วน๊ะ :ling2: :hao5:
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 8.
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
เกือบสี่ทุ่มงานก็จัดเสร็จเรียบง่ายแต่สวยงามยิ่งสถานที่จัดงานอยู่บนหาดทรายขาว มีไฟประดับตกแต่งงามตา ดอกไม้จัดซุ้มสวยงามมีโต๊ะกินเลี้ยงสองโต๊ะแค่นายใหญ่หัวหน้าเหล่าทัพสี่ทิศและหัวใจห้าคน ถ้ารวมสายฟ้าก็เป็นหกคน และนาคากับหมอนิลก็รวมอยู่ด้วยบอดี้การ์ดอีกประปราย ...
สายชลหรือนฤเคนทร์อุ้มร่างเล็กของสายฟ้าในสูทสีขาว ใบหน้าถูกตบแต่งให้ดูมีสีสันขึ้น มานั่งที่โซฟาสำหรับคู่รัก เคนก้มหอมแก้มนวลเบาๆแล้วนั่งประคองอยู่ไม่ห่าง ทุกคนมองสองร่างตะคองกอดกันแล้วสะท้อนใจ
"ผมขอรักษาคุณสายฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย ผมจะกระตุ้นให้คุณสายฟ้ามีประสาทรับรู้และกระตุ้นหัวใจ" นาคาหยิบเข็มมาฝังตามจุดสำคัญของร่างกายร่างเล็กที่นั่งพิงร่างสูงยังคงนิ่ง ไม่รู้ว่ารับรู้ความเจ็บปวดที่เข็มทิ่มลงไปบ้างไหม แล้วจะรับรู้ว่าคนที่จับตามองอยู่คาดหวัง และเจ็บปวด กับการทอดมองร่างที่เหมือนไร้ชีวิตโดนเข็มแทงกดย้ำทุกวันวันละสามเวลาเพื่อจะยื้อชีวิตไว้จนวินาทีสุดท้ายท้ายสุดของลมหายใจ...ความหวังของพวกเขากำลังใกล้จะหมดลงไปทุกที
"น้องข้ารับการรักษาไหม" อาทิตย์ลูบผมสลวยเบาๆรอความจริงจากนาคาอย่างใจจดใจจ่อ
"รับ" ทุกคนมีสีหน้าฉายแววดีแต่ก็หม่นแสงลงเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
"แต่ถ้าคุณฟ้าต่อต้านเหมือนครั้งที่ผ่านมามันก็ไม่มีความหมาย..เรายังมีหวังนะ อีก5นาทีถ้าเขาหายใจเป็นปกติเขาก็รอด"
"แต่นี่ยังไม่เที่ยงคืนเลยนะครับอีกชั่วโมงกว่าๆ แล้ว อึก ทำไมฟ้าถึงไม่รอดละครับ" ลมหวนน้ำตาไหลอาบแก้ม สายตาทอดมองหน้าซีดเซียวของสายฟ้าอย่างหน่วงในใจ
"ของอย่างนี้มันไม่แน่นอน ถ้าคุณฟ้ารับยาน้อยแบบนี้เวลาที่จะรอดมันก็จะย่นระยะเวลาลง" นาคาพูดเสียงแผ่วแต่ทุกคนกับรับรู้ได้ชัดเจน
"...ฟ้ากลับขึ้นฝั่งไปคราวที่แล้วนอกจากจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วพี่ยังไปซื้อแหวนแต่งงานมาด้วย พี่ตั้งใจแน่แน่วแล้วว่า..พี่ขอฟ้าแต่งงาน ชีวิตทั้งหมดที่มีจะมาอยู่ที่นี่กับฟ้า ถ้าฟ้าอยากไปเที่ยวบนฝั่งพี่ก็มีคนที่นั้นอำนวยความสะดวกทุกอย่าง จะพาฟ้าเที่ยวไปทุกๆที เหนื่อยก็พักหายหนื่อยเราก็ไปต่อ ลูกไม่มีก็ได้ ขอแค่มีเราก็พอ แต่ฟ้ามาทำแบบนี้แล้วใครจะอยู่จนแก่จนเฒ่าไปด้วยกันละทีนี้ ในเมื่อฟ้าตัดสินใจแล้วว่าจะทิ้ง จะไปซะให้ได้ ไม่ห่วงว่าใครรัก ไม่คิดถึงคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอฟ้ากลับมา ..."
สายชลหรือเคนหันไปมองทุกคนที่ต่างก็สะกดกั้นเสียงสะอื้นแต่คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่มีใครสะกดกลั้นน้ำตาได้เลยสักคนรวมถึงสายชลคนนี้ด้วย สายชลหรือเคนถอนหายใจเบาๆ
"ในเมื่อฟ้าตัดสินใจว่าจะไป.. พี่ก็จะละทิ้งทุกอย่างบนบก ทั้งบ้าน ทั้งที่ดิน ทรัพย์สินต่างๆของพี่ให้คนที่เขาดูแลแทนอยู่ตอนนี้เพื่อจะไปอยู่กับฟ้า เราจะไปทุกที่ด้วยกัน สวรรค์ นรก ฟ้ารู้ไหม คนที่น่าจะตายไปแล้วแต่มีผู้ชายคนนึ่งมาช่วยเอาไว้ จากที่แค่หลอกใช้ จากที่คอยเข้าหาแบบไม่ได้ได้รัก มาวันนี้คนโง่คนนี้รู้แล้วละฟ้าว่าพี่โง่แค่ไหน ถึงเราจะพึ่งรู้จักกัน แต่พี่พึ่งแน่ใจ ว่าพี่รักฟ้า มารู้เอาตอนวินาทีสุดท้าย โง่ใช่ไหม พี่รักฟ้า ไม่ว่าสายชลคนที่ฟ้าเจอครั้งแรกกับนฤเคนทร์ที่ฟ้าพึ่งเจอผู้ชายคนนี้รักสายฟ้า " ทุกคนเข้าล้อมฟ้าจับมือบ้าง กอดบ้าง
"แต่งงานกับพี่นะสายฟ้า"
"....."
สายชลล้วงกล่องแหวนสีน้ำเงินขึ้นมาข้างในมีแหวนทองคำบริสุทธิ์สลักอักษรย่อตัว S ไขว่กันอยู่สองตัว แทนคำว่าสายชลกับสายฟ้า สายชลก้มมองแหวนน้ำตาหยดแรกหยดลงที่แหวนทองคำจากที่น้ำตามันอ่ออยู่รอบดวงตามานานพอดู จับมือเล็กขึ้นมา กำลังสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายแต่มีเล็กกลับดึงรั้งไว้ สายชลชะงักเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้าก่อนจะเบิ่งตากว้าง
"ฟ้า" สายชลด้วยอารามตกใจที่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตายังปิดสนิททำให้สายชลเข้าไปลูบหน้าเล็ก สำรวจดูว่าเขาไม่ได้ตาฝาด ทุกคนผวาเข้ามาดู
"ฟื้นแล้ว ฟ้าฟื้นแล้ว ฟื้นจริงๆ ฟ้า" สายชลกอดร่างเล็กแน่น อาทิตย์ดึงร่างสูงออกห่างเข้ามาจับมาลูบหน้าน้องชาย น้ำตาไหลไม่ขาด
"ฟ้าเอ็งฟื้นแล้วรึ ลืมตามองข้าสิ ฟ้า " สายฟ้ายังหลับตาอยู่ อาทิตย์ขมวดคิ้วหันไปมองหน้าสายชลอย่างโมโห
"ไหนเอ็งบอกว่าน้องข้าฟื้นไง ทำไมฟ้าหลับตาอยู่ ห๊า" อาทิตย์ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อสายชลเข้าต่อย จนสายชลล้มไปกองกับพื้นอาทิตย์จะเข้าไปต่อยซ้ำแต่เสียงบางอย่างหยุดอาทิตย์ไว้
"หยะ อย่า "อาทิตย์ชะงักหันไปมองน้องชายที่ตอนนี้ลืมตามองหน้าเขาอยู่ อาทิตย์วิ่งเข้าหาน้อง มองซ้ำให้แน่ใจว่าน้องฟื้นแล้วจริงๆ ร้องไห้โห่ ลูบใบหน้าน้องชายด้วยความโล่งใจ ปรีดา นาคารีบเข้ามาดู จับชีพจร เผยรอยยิ้มกว้าง
"คุณฟ้า คุณนี่ร้ายนักนะ ถ้าผมไม่ฝั่งเข็มรอบสุดท้ายที่ผ่านมาคุณไม่รอดแล้ว" สายฟ้ายิ้มเพลียๆส่งให้นาคา
"วัดใจนะครับอาจารย์" เสียงแผ่วดังขึ้นแล้วหมดสติไปอีกทุกคน หน้าตาตื่นอีกครั้ง นาคาจับชีพจรดูแล้วยิ้ม
"ปลอดภัยแล้วครับ ยังไงพาคุณฟ้าเข้าไปพักก่อนเถอะครับเขาอ่อนเพลียมาก เดี๋ยวเกิดโรคแทรกซ้อนจะยุ่งเอา" สายชลเข้ามาช้อนตัวสายฟ้าขึ้นพาเข้าไปในห้องที่ถูกตบแต่งไว้สวยงามสำหรับเขากับสายฟ้า ทุกคนก็ตามเข้ามาด้วยสายชลทอดตัวลงกอดร่างเล็กที่หายใจเหมือนคนปกติแล้ว สังเกตจากการหายใจขึ้นลงเป็นจังหวะปกติ ใบหน้าเริ่มสีสันไม่ซีดเผือด
"ออกไปกันเถอะ ให้คู่บ่าวสาว เอ่อ คู่บ่าวบ่าว อึ้ม ฉันคงพูดถูกละมั่ง เขาได้อยู่ด้วยกัน" นายใหญ่พูดขึ้น ทุกคนกำลังทยอยออกไป สีหน้าแช่มชื่นขึ้นผิดกลับก่อนมา
"เอ็งออกไป ข้าจะดูแลน้องข้าเอ็ง" อาทิตย์พูดเสียงห้วน หมอเนจับแขนเกร่งของอาทิตย์ไว้แน่น
"พี่ชลกับฟ้าแต่งงานกันแล้วนะ ให้เขาสองคนอยู่ด้วยกันสิ" อาทิตย์หันไปมองหมอเนแล้วปลดมือเล็กออกจากแขน
"เอ็งกลับไปเถอะ ข้าจะเฝ้าน้องข้าคืนนี้ แล้วเอ็งข้าบอกให้ออกไปไง ไอ้สายชล น้องข้าไปยอมรับแหวนจากเอ็งเอ็งก็น่าจะรู้ว่าไอ้ฟ้าไม่อยากแต่งงานกับเอ็ง ใครมันจะอยากแต่งกับคนที่ทำร้ายตัวเอง ออกไปก่อนที่ข้าจะฆ่าเอ็ง"อาทิตย์กระชากร่างสูงขึ้นแล้วผลักลงไปนอนกับพื้น หมอเนมองอาทิตย์อย่างโกรธแทนสายชล หมอเนเข้าไปพยุงแต่อาทิตย์ดึงร่างเล็กไว้ก่อน
"ไม่ต้องใจดีลากมันออกไปมันมีตีนเดินออกไปได้ ถ้าเดินอย่างคนไม่ได้ก็ให้มันคลานอย่างหมาออกไป" หมอเนผลักอาทิตย์ออกห่างมองร่างสูงของอาทิตย์อย่างไม่พอใจ
"พี่ทำแบบนี้ทำไม ฟ้าฟื้นเพราะพี่ชลนะ พี่กีดกันพวกเขาทำไม" อาทิตย์แคนหัวเราะ
"ใครบอกว่าเพราะมัน มันช่วยอะไร ดีแต่ทำร้ายน้องข้า ที่น้องข้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะไอ้ตัวนี้หรอกหรือ ไอ้ฟ้าเกือบตายเพราะมัน ที่ไอ้ฟ้าฟื้นเพราะการรักษาไม่ใช่เพราะสักแต่วาจาหามีความจริงไม่ ฟ้าไม่ยอมให้มันสวมแหวนให้นั้นหมายความว่าฟ้ารู้แล้วว่าไอ้คนที่มันอยู่หน้าข้าตรงนี้ไม่ได้รักมันจริง เอ็งยังจะปกป้องมันอีกหรือไง" หมอเนน้ำตาคลอหน่วยมองอาทิตย์อย่างคนไม่รู้จัก
"ผมไม่อยากเถียงกับพี่แล้ว พูดอะไรไปก็คงไม่ฟัง พี่ชลไปกันเถอะ เอาไว้พรุ่งเราค่อยมาเยี่ยมฟ้ากัน" สายชลหรือเคนทร์มองร่างเล็กของสายฟ้าอย่างอาลัย อาทิตย์มองร่างเล็กของหมอเนอย่างขุ่นข้องใจ
"ใครจะมารักเราจริง ข้ามีแค่น้องชายคนเดียวก็พอแล้ว เมียข้าไม่อยากมี มีแล้วก็ปกป้องแต่ชายอื่น ข้ารักเอ็งก็พอแล้วไอ้ฟ้า" อาทิตย์กอดน้องชาย น้ำตาซึม อีกด้านหมอเนเองก็น้ำตาตกในไม่ต่างกัน ประโยคนี้มันคงตราตรึงอยู่ในใจไปอีกนาน..
สายฟ้าลืมตาขึ้นในตอนสายของวันต่อมาก่อนจะหลับตาลงแล้วหันหน้าไปอีกด้านของเตียงเพื่อที่จะได้หลบแสงที่ส่องแยงตา กระพริบตา ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง เห็นอาทิตย์นั่งอยู่ไม่ไกล พี่ชายของเขากำลังคิดอะไรอยู่กัน ใบหน้าเศร้าหมองลงถนัดตา ร่างกายซูบผอมลงกว่าแต่ก่อนเยอะเลย หรือเพราะเขา..
สายฟ้าค่อยๆยกมือของตัวเองขึ้นมาสำรวจ เมื่อคืนเขาไม่ได้สวมแหวน แหวนแต่งงานของเขา หรือว่า..เขาแค่ฝันไป ฝันว่ากำลังแต่งงาน ฝันว่าเจ้าบ่าวก็คือสายชลหรืออีกชื่อก็คือพี่เคน ฝันว่า..ได้ยินคำว่า..รัก!! ไม่จริงเขาได้ยิน เพียงเพราะคำๆเดียวที่ถ้าตั้งใจแน่วแน่ว่าถ้าไม่ได้ยิน..เขาจะขอจากไป ก็เพราะว่าเขาได้ยิน เขาถึงรับยาถอนแล้วก็ฟื้น ความฝันจริงๆหรอ
"อึก ฮื่อ อ ไม่จริง พี่เคน" อาทิตย์ละสายตาจากท้องทะเล รีบลุกเข้ามาหาน้องที่ร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างห่วงใย
"เอ็งเป็นอะไร เจ็บตรงไหน บอกข้า ข้าจะไปตามหมอมารักษาเอ็ง" อาทิตย์ยิ่งร้อนรนเมื่อเห็นสายฟ้าเริ่มไอ ใบหน้าน้องซีดเผือก
"อะ อ้าย อึก เมื่อคืนฟ้า ฟ้าไม่ได้ฝันใช่ไหม พี่เคน แค๊กๆ " อาทิตย์รินน้ำให้น้องดื่ม ริมฝีปากแตกเป็นคุ่ย เสียงแหบแห้ง สายฟ้ารับมาดื่มอย่างกระหาย จนสำลักน้ำโคลกไอไม่หยุด
"ค่อยๆดื่มสิฟ้า ตื่นมาแทนที่จะเรียกหาน้ำ เอ็งเอาแต่พูดเพ้อเจ้อ" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ สายฟ้าขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองอาทิตย์อย่างไม่เข้าใจ
"อะไรเพ้อเจ้อ ฟ้าเพ้อเจ้อตรงไหน" อาทิตย์เอาแก้วน้ำวางไว้บนโต๊ะ มองหน้าสายฟ้าที่รอคำตอบอยู่
"ทุกอย่างมันจบแล้ว"
"อะไรจบ อ้ายพูดเรื่องอะไร" สายฟ้าพูดอย่างไม่เข้าใจ
"งานแต่งของเอ็งไง เอ็งไม่รับแหวนข้าก็ตัดสินใจแทนเอ็งว่าเอ็งไม่อยากแต่งกับมัน ก็ถือว่างานแต่งมันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน" สายฟ้าเบิ่งตากว้าง ส่ายหน้า น้ำตาไหล
"มะ ไม่นะ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่เคนอยู่ไหน ฟ้าจะไปอธิบาย" ร่างเล็กลุกขึ้นยืนแต่อาทิตย์ดึงร่างเล็กให้นั่งลง
"นอนพักซะ อยากให้อาการกลับมาทรุดนักหรือไง"
"อ้ายไม่เข้าใจ ที่ฟ้าไม่รับแหวนไม่ใช่ว่าฟ้าไม่อยากแต่ง อ้าย ฟะ ฟังก่อน" อาทิตย์ลุกขึ้นยืน
"เลิกเพ้อเจ้อ แล้วนอนพัก ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น ข้าสั่งคนเฝ้าหน้าห้องไว้แล้ว อย่าดื้อนะฟ้า" สายฟ้ามองแผ่นหลังของพี่ชายอย่างเจ็บปวด ทำไม ไม่รับฟัง ทำไม เข้าใจ ทำไม ต้องกีดกัน ทำไมๆๆ ฟ้าทิ้งตัวลงนอน น้ำตาไหลไม่หยุด ฟื้นขึ้นมาแทนที่จะมีความสุขเหมือนคู่อื่นๆ กลับต้องตื่นมาตรอมใจ เขาน่าจะตายไปจริงๆจะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอกับความจริง...
อาทิตย์เดินไปตามชายหาดตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้เจอเมียเลย ก็เลยเดินกลับฐานไปยังที่พักที่อยู่ด้านหลัง เข้าไปก็ไม่เจอเน เขาจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงคิดทบทวนเรื่องต่างๆ แบบนี้ดีแล้วแน่หรือ อาทิตย์ยกมือปิดหน้าแล้วลุกขึ้นนั่ง สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษเล็กวางอยู่บนหมอนของเนเขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมาอ่าน..
ถึง...พี่อาทิตย์
ขอบคุณที่ผ่านมาให้เนรัก
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักเนเลย
ในเมื่อพี่ไม่รักเน เนจะจากไปพี่ก็คงไม่ทุกข์ร้อนหรือเสียใจอะไร พี่ไม่ต้องคิดมากเนยังอยากมีชีวิตอยู่ ไม่คิดสั้นหรอกครับ แต่จะไป..
ไปให้ไกลและอาจจะไม่กลับมาอีกเลย
ขอให้พี่เจอคนที่พี่รักและรักพี่....
"โชคดีนะครับ"
( เน )
อาทิตย์ใจหายแวบ ผุดขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าดู ทุกอย่างที่เป็นของเนหายไปหมด เขารีบวิ่งออกมาถามหาเนให้วุ้นไปหมด ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ แต่นายใหญ่ต้องรู้แน่ๆ ไม่รอช้าร่างสูงรีบขึ้นรถไปฐานทัพใหญ่ทันที กว่าจะเดินทางไปถึง กว่าจะขอเรื่องเข้าพอ ใช้เวลาทั้งวัน
"ฉันนึกว่านายรู้แล้วซะอีก" นั้นคือคำตอบเหรอ?
"นาย ผมอยากรู้ว่าเมียผมไปไหนครับ" ต่อหน้านายสรรพนามจะเปลี่ยนไปทันที นายใหญ่มองหน้าอาทิตย์แล้วถอนหายใจ
"หมอเนกับสายชลขึ้นฝั่งไปแล้วละ คงจะไม่กลับมาที่นี่แล้วด้วย" อาทิตย์หน้าซีดเผือด
"ปะ ไปตอนไหน ทำไมผมไม่รู้ละครับ" นายใหญ่เดินไปหยุดที่หน้าต่างจุดบุหรี่ดูดเข้าเต็มปอดแล้วพ่นควรลอยไปตามแรงลม..
"เช้าวันนี้แหละ ป่านนี้น่าจะขึ้นฝั่งแล้ว" อาทิตย์นั่งนิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูก
"ต่อไปคงไม่ได้เจอกันแล้วนะ น่าจะดีใจ"
"จะให้ผมดีใจเรื่องอะไรละครับ..เรื่องเมียหนีไป..กับชู้งั้นเหรอครับ" นายหัวเราะเบาๆ อาทิตย์มองร่างสูงของนายอย่างไม่เข้าใจ
"อาทิตย์ ทำไมนายไม่ยอมรับความจริงละ ว่าความจริงนายนะผิดเต็มๆ ดีแล้วที่หมอเนไปจากนาย นอกจากนายจะมองอยู่ที่ตัวเอง จะรักตัวเองแล้วนายก็ไม่เคยรักใครเลย" อาทิตย์กำหมัดแน่น
"นายใหญ่อย่างมากล่าวหาผมแบบนี้ ผมปกป้องตัวเอง ปกป้องน้องจากการถูกคนอื่นมาทำร้าย ไม่มีใครรักเราจริง นอกจากคนในครอบครัว คนที่เป็นสายเลือดเดียวกัน"
"ฉันถึงว่านายเห็นแก่ตัวอยู่นี่ไง นอกจากความคิดอคติของนายจะทำให้ตัวเองไม่มีความสุขยังทำให้น้องพลอยทุกข์ พลอยไม่มีความสุขไปด้วย สายฟ้าเรียนรู้ที่จะเจ็บ ที่จะตายเพียงแค่คำว่ารักจากสายชล แต่นายนอกจากคำพูดแล้วยังเอาอะไรมาการันตีว่ารักน้องจริง เรื่องหมอเนก็เหมือนกัน ทำไมหมอเนไม่เลือกนาคา ทำไมมาเลือกนาย ทั้งๆที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่านายเป็นคนยังไง ทำไมหมอเนไม่เลือกปกป้องตัวเองเหมือนนายละ มาเลือกคนที่คอยแต่พูดให้เขาเสียใจอยู่ทำไม นายไม่เหมาะกับใครสักคน อยู่คนเดียว รักตัวเองไปเถอะ ถ้าคิดว่าทำแล้วมีความสุข คิดว่าน้องชายจะไม่ทุกข์ใจ ก็ทำไปเถอะนะ อาทิตย์"
อาทิตย์ทรุดลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ใช่เขาไม่เคยมีความสุข บางครั้งอยากรัก อยากทำอะไรให้เนมีความสุขแต่ก็กลัวว่าถ้าเห็นรอยยิ้ม ถ้าได้ยินเสียงหัวเราะ จะหยุดใจไว้ไม่ทัน จะรักจนหมดใจ ที่ทำไปเขามันเห็นแก่ตัวจริงๆ เนไม่เคยมีความสุขหรอก แต่เนยังทน ครั้งนี้เนจากเขาไปแล้วจริงๆ
นายใหญ่อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วดับบุหรี่ที่ดูดยังไม่หมดมวนก่อนจะหันไปมองอาทิตย์เต็มตา
"เฮ้ยยยๆๆ ให้มันน้อยๆหน่อยจะดราม่าอะไรหนักหนา"
"ผมขอโทษที่ขึ้นเสียงกับนาย ผมมันโง่จริงๆนั้นแหละ" อาทิตย์เหมือนยังทำใจไม่ได้ นายอดขำไม่ได้
"ทำเหมือนจะไม่ได้เจอกันอย่างนั้นแหละ สักวันนายก็คงได้เจอ"
"ผมอยากเจอเดี๋ยวนี้"
"นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ ปกครองคนก็หลายพันทำตัวเป็นเด็กไปได้" อาทิตย์ลุกขึ้นยืน เงยหน้าขึ้นมองเพดาน กระพริบไล่น้ำตา
"เหมือนสูญเสียของสำคัญไปเลยครับนาย เฮ้ย ผมแย่ชะมัด ร้องไห้ต่อหน้านายเฉยเลย"
นายใหญ่ยิ้มขำ เดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้
"เอางี้ ขึ้นฝั่งไหม" อาทิตย์สบตานายอย่างอึ้งๆ
"จะดีเหรอครับ ขึ้นไปเขาก็คงจะหนีผมอีกตามเคย" อาทิตย์พูดเสียงเศร้า
"ต้องง้อ นายนี่ต้องให้บอกทุกเรื่องหรือไง เขาเห็นหน้าเขาก็ใจอ่อนไปกว่าครึ่งแล้ว เชื่อสิ" อาทิตย์พยักหน้า
"นายตั้งช่วยผมนะครับ"
"ช่วยอะไรอีกละ"
"สถานที่ที่เนอยู่ ผมไม่รู้ว่าเนอยู่ที่ไหน ประเทศไทยไม่ใช่เล็กๆนะครับ" นายใหญ่ยิ้มแล้วส่ายหน้า
"ทีแบบนี้ ฉลาดขึ้นมาเลยนะ" อาทิตย์ยิ้มน้อยๆ
"รอฟ้าหายดีแล้วเดินทางไปพร้อมๆกันเลย จะได้มีความสุขทั้งพี่ทั้งน้อง"
"ขอบคุณนะครับนาย"
"ไม่เป็นไร คนในการปกครองมีเรื่องทุกข์ใจ ฉันก็ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ทุกคนก็เหมือนพี่น้องกัน คนบนเกาะสีฟ้าก็ต้องรักกันสิ" อาทิตย์พยักหน้า รู้สึกดีใจ หวังว่ากลับขึ้นฝั่งครั้งนี้จะเจอความสุขที่แท้จริงซะที
TBC.
หายไปหลายวันเลย ขอโทษด้วยนะค่ะ คิดว่าผ่านไปแค่สองวัน ดูปฎิทินอีกทีปาเข้าไปหกวัน เวลาผ่านไปเร็วจัง อีกสองตอนก็น่าจะจบแล้วนะ ( คาดว่า ) เพราะแต่งไปเรื่อยๆไม่ได้แต่งเอาไว้ก่อน วันนี้แต่งตอนนี้เสร็จก็เอามาลงเลย ชีวิตไม่มีแบบแผน แหะๆๆ เจอกันอีกที วัน วันไหนดี อึ้ม ม วันมะรืนละกัน ตอนค่ำๆ เผื่ออัยคิดเนื้อเรื่องไม่ออก เจอกันวันอังคารน่ะ บายจร่า า
-
ดีแล้วล่ะ อาทิตย์ ที่คิดได้ ทีนี้ก็ไปง้อ หมอเน ซะนะ
น้องฟ้า จะได้มีความสุขด้วย
-
ไม่ชอบอาทิตย์แล้ว
สงสารฟ้าฮือๅๆๆๆๆๆๆ
จะรอวันอังคาร
รีบๆมานะ
-
มีของคู่อื่นต่อไหม๊น่ะ :hao6:
-
ทำไมสายชลยอมแพ้ง่ายจัง ทีก่อนหน้านี้ยังสู้เลยอ่ะ
สายฟ้าหายเร็วๆนะ จะได้ขึ้นฝั่งไปตามสายชล
-
เมื่อไหร่จะคำ่
รออยุ่ๆๆๆๆ
-
รอๆๆๆ อยากรู้ว่า ทำไมฟ้าไม่รับแหวน ง่าาา
แก้คำผิดนิดนึงน้า
ปากแตกเป็น คุ่ย >>>> เป็นขุย จ้า
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 9
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
ไม่ได้มาเหยียบพื้นแผ่นดินไทย พื้นที่ผู้คนที่มีคนมากหน้าหลายตา ต่างศาสนา ต่างภาษา แต่มีพระเจ้าอยู่หัวองค์เดียวกัน น่าแปลกตลอดระยะเวลาที่เขาอยู่ที่เกาะสีฟ้า ได้ข่าวว่าสามชายแดนใต้มีคนต้องสังเวยชีวิตมากมาย ไม่แน่ชัดว่าขัดผลประโยคด้านใด ถึงเอาผู้บริสุทธิ์มาข้องเกี่ยวเป็นปัญหาคาราคาชังแก้ไขไม่ได้จนถึงปัจจุบัน อาทิตย์ตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ไม่ได้ขึ้นฝั่งมานานนมนาน มองดูสายฟ้าเองก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน ใบหน้าน้องใช้ผ้าปิดจมูกปิดบังไว้แทนผ้าคลุม ถึงขึ้นฝั่งกฎก็ยังเป็นกฎอยู่ดี เสื้อผ้าปกติก็ใส่เหมือนคนสมัยนิยมนั้นแหละ จะแตกต่างก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มีการ์ดรักษาความปลอดภัยอีกสองนาย ขึ้นบกครั้งนี้รวมเป็นสี่คน
"ข้าว่าเราพักกันก่อน ใกล้ค่ำมืดเต็มทีแล้ว" อาทิตย์เดินนำเพราะต่างคนก็ต่างอยากได้นั้นอยากได้นี่ไปหมด มีแต่ของสวยๆงามๆทั้งนั้น อาทิตย์เอ็งก็อยากได้ของขวัญไปฝากหมอเนเหมือนกัน อย่างว่าเดินทางมาเหนื่อยๆ อีกอย่างมาตามหาคนไม่ใช่มาซื้อนั้นซื้อนี่เสียเมื่อไหร่
"นั้นสิ เราค่อยซื้อตอนจะกลับเกาะน่าจะดีกว่า ซื้อไปตอนนี้ก็ซื้อไปเป็นภาระ " สายฟ้าว่าพลางวางของที่อยากได้ลง ตัดใจเดินตามพี่ชายไปยังที่พัก
"อ้าย แล้วไอ้กรุงเทพฯมันต้องไปยังไง มันไกลมากไหม" อาทิตย์มองแผนที่ที่นายให้ไว้ แล้วบอกว่าเขาต้องไปยังไงไว้หมดแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนมารับเป็นคนของนายใหญ่
"ข้าไม่ได้ไปนานเกืยบสิบปีแล้วจำไม่ได้แล้ว ตอนนี้บ้านเมืองพัฒนาไปหมด พรุ่งนี้คนของนายมารับเอ็งก็สังเกตเอาละกันว่าไกลไหม" สายฟ้าพยักหน้า ตอนพาน้องออกจากบ้านมาน้องอายุสิบเอ็ดปีตอนนี้น้องอายุ จะสิบเก้าแล้ว ถือว่ายังเด็กสำหรับหัวอกคนเป็นพี่
"ตื่นเต้นจังอ้าย รถราเยอะแยะไปหมด ฟ้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับสังคมปัจจุบันเลย อีกอย่างบนเกาะก็ไม่มีอะไรที่ทันสมัยมากยกเว้นแค่ฐานทัพทั้งห้าเท่านั้น" อาทิตย์อย่างรู้สึกผิด การเสียชีวิตของพ่อกับแม่มีเงื่อนงำ ทำให้เขาห่วงน้องที่สุด การที่เป็นเป้านิ่งก็เหมือนรอให้คนเขามาฆ่า เขาจึงตัดสินใจหนีปัญหาทุกอย่าง เอาน้องมาด้วย ตอนนี้ทุกอย่างเป็นยังไง เขาก็ไม่สนใจไคร่จะรู้ ... รู้แค่ว่ามีชีวิตอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้กับน้องชายเพียงคนเดียวก็พอ
"อ้ายไม่กีดกันฟ้ากับพี่เคนแล้วใช่ไหม ยอมให้ฟ้าแต่งงานกับพี่เคนแล้วรึเปล่า" สายฟ้านอนอยู่บนเตียงกว้างสายฟ้ามองเพดานอย่างเหม่อลอย
"ไม่แล้วละ ที่ผ่านมาข้าผิดเองที่เอาใจข้าว่าไม่นึกถึงใจเอ็ง ได้เจอกับตัวแบบนี้ ข้ารู้ซึ้งแล้ว" อาทิตย์พูดสายตามองที่น้องชายนิ่ง
"ขอบคุณนะอ้าย ฟ้าไม่รู้ว่ารักพี่เคนเมื่อไหร่ แต่มารู้ตัวอีกทีก็รักมากเกินถอนตัวไปแล้ว ฟ้าอาจใจง่ายที่ใช่เวลาศึกษาดูใจพี่เคนอยู่ฝ่ายเดียวไม่นาน แต่ฟ้าไม่อยากเสียพี่เคนไปจริงๆอ้าย" อาทิตย์เดินไปนั่งข้างๆร่างเล็กของน้อง ใช้มือลูกผมสลวยของน้องเบาๆ
"เวลามันไม่ได้สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าเรารักเขาแล้วเขาก็รักเรา แล้วมาทำทุกวันให้มีความสุขไปด้วยกันดีกว่า ข้าเชื่อว่ารักแรกพบมีจริง" สายฟ้ายิ้มให้อาทิตย์น้อยๆ
"นอนกันเถอะอ้าย พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางไกล"
........
.....
...
..
พอถึงกรุงเทพทั้งอาทิตย์และสายฟ้าก็อยากไปหาคนรักทันที รู้ว่าตอนนี้ทั้งนฤเคนทร์หรือสายชลกับหมอเนกำลังทานข้าวกันอยู่โรงแรมแห่งนึ่งใจกลางเมือง พี่น้องก็ไม่รอช้าจัดให้คนจองโต๊ะให้ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินทางไปทันทีแบบไม่มีพักเลย
"อ้าย ฟ้าไม่มั่นใจ เอาผ้าปิดจมูกออกแบบนี้มันไม่ชิน" ใครพบเห็นก็เผลอมองตามอย่างอดไม่ได้ก็เพราะใบหน้าหวานของสายฟ้าไม่มีผ้าปิดจมูกแล้ว ใบหน้ารูปไข่ ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวราวกับน้ำนมข้าวนั้น ขับให้สายฟ้าดูน่าทะนุทะนอมยิ่งขึ้น
"น่ารักมากเลยฟ้า ถ้าเอ็งไม่ใช่น้องข้านะ ข้าจีบเอ็งไปแล้ว ฮ่าๆๆ" อาทิตย์พูดเหมือนภูมิใจในตัวน้องชาย สายฟ้ายิ้มแหะๆส่งไปให้พี่ชาย
"เรามาแบบเหนือเมฆแบบนี้ แถมไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงด้วย จะรอดไหมเนี้ย" อาทิตย์หันมองซ้ายมองขวา พอคนของนายเอามาลอยแพเสร็จก็เดินทางกลับ แล้วคนที่ไม่รู้อะไรสักอย่างแบบนี้ต้องทำยังไงต่อ ที่นี่ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อน ดูผู้คนก็ไฮโซ้ ไฮโซ ถ้าทำอะไรมั่วๆจะกลายเป็นตัวตลกรึเปล่าก็ไม่รู้
"ฟ้าเคยเห็นในทีวีอ้าย ตามฟ้ามา" สายฟ้ายิ้มมั่นใจเพราะเคยดูในทีวีตอนไปหาพวกพี่ที่เป็นหัวใจเหล่าทัพทั้งสาม
"ขอโทษนะครับท่านสุภาพบุรุษทั้งสอง ไม่ทราบทางท่านจองโต๊ะไว้ล่วงหน้ารึยังครับ" สายฟ้าหันไปหาอาทิตย์
"เราจองโต๊ะไหนไว้ครับพี่ทิตย์" อาทิตย์เลิกคิ้ว กระแอมเบาๆเรียกความมั่นใจ
"โต๊ะวีไอพีเลยไอ้น้อง โต๊ะ9" อาทิตย์พูดเสียงหล่อ เข้ม เหมือนดาราสมัยก่อนโน้น อดทำให้ทั้งสายฟ้าและบริกรหลุดขำ
"งั้นขอเชิญด้านนี้เลยครับ" อาทิตย์พยักหน้า ทำมองไปรอบๆทั้งที่ในใจ คิดแทบตาย กูปล่อยไก่ตรงไหน!!
"พอชี้นั้นชี้นี่สั่งอาหารแบบมั่วๆเสร็จก็มองรอบๆหาทั้งสองคนที่คาดว่าน่าจะนั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว ทั้งอาทิตย์และสายฟ้ายิ้มกว้างเมื่อเจอเป้าหมายแต่ทั้งสองไม่ได้อยู่กันสองคนยังมีผู้ชายอีกสองคนนั่งรวมอยู่ด้วย คนนึ่งน่ารักมากเหมือนตุ๊กตา ตัวเล็กๆ ขาวๆ ใส่สูทสีดำ นั่งใกล้ๆเป็นผู้ชายร่างสูงอย่างคนอเมริกันแท้ร่างกายสูงใหญ่เหมือนพี่ภูผาแต่ช่วงไหล่จะแคบกว่า หล่อ ตามฉบับคนอเมริกัน สองพี่น้องใจเหี่ยวแห้งไปกว่าครึ่ง สายฟ้าเห็นร่างเล็กนั่งชิดใกล้กับร่างสูงของสายชลหรือเคนทร์ช่วยกันดูเอกสารท่าทางสนิทสนิม อาทิตย์เองก็จับตามองหมอเนที่กำลังจับมีดขึ้นมาหันเนื้อโดยมีร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่นั่งติดกันคอยสอนแล้วหัวกอร่อกอติกใส่กันอย่างสดใส..
"กลับเถอะ ข้าไม่มีอารมณ์อยากกินอะไรทั้งนั้น" อาทิตย์พูดกับน้องชายเสียงเศร้า สายฟ้าเมินจากภาพตรงหน้าน้ำตาคลอ
"นั้นสิ เรามาช้าเกินไป" อาทิตย์เรียกบริกรมาคิดเงิน บริกรก็ทำหน้างุนงง เพราะ พึ่งเข้ามานั่งอาหารที่สั่งก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็ทำตามเจนตนารมณ์ของลูกค้า
อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ
"ขอโทษที่มารบกวนนะครับ ผมนี่แย่จังเลยเรื่องแค่นี้ยังตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องพึ่งประธานทุกที" เมฆพูดขึ้นอย่างเกรงใจ มาวันนี้เพราะเอกสารบางอย่างที่ต้องใช้การตัดสินใจครั้งใหญ่ ฉวยโอกาสตอนเจ้าของบริษัทตัวจริงกับมาเข้ามาปรึกษา
"ไม่เป็นไรหรอก ผมมากกว่าที่แย่ บริษัทตัวเองแท้ๆต้องพึ่งคุณเมฆช่วยมาบริหารงานแทนแบบนี้ ใช้ไม่หรอกครับ"
"มันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมเข้าใจ พี่ธีร์เรากลับกันเลยไหม" ธีร์พยักหน้า
"ผมกลับก่อนนะครับนาย"
"อึ้ม ขับรถกลับดีๆนะเว่ย"สายชลตบบ่าธีร์เบาๆ ลับร่างสองพี่น้องนั้นไปสายชลก็หันมายิ้มให้หมอเนบางๆ
"คิดถึงพี่อาทิตย์จัง ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง" หมอเนยิ้มเศร้า เคนมองหน้าของหมอเนแล้วอดเห็นใจไม่ได้
"พี่บอกแล้วว่าให้ปรับความเข้าใจกัน ป่านนี้คงได้มาเที่ยวกับคู่ชูชื่นแล้ว"
"ก็พี่ชลต้องมาเครียร์งานพอดี ผมก็เลยคิดอยากแกล้งคนขึ้นมา ให้เราวิ่งตามตลอด เหนื่อยออก พี่ทิตย์ควรวิ่งตามเนบ้าง ถ้าไม่วิ่งตามพี่เขาก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าคนตามมันท้อแท้แค่ไหน"
"ถ้าพี่ไม่มีงานด่วนพี่ก็ไม่ขึ้นฝั่งหรอก เมียพึ่งหายป่วย ไหนจะอาทิตย์อีก ด่านหิน" สายชลถอนหายใจเหนื่อย
"ฟ้าจะคิดว่าพี่ชลหนีเขาเหมือนผมหนีพี่อาทิตย์รึเปล่านะ" หมอเนทำหน้ากังวลคงกลัวสายฟ้าจะทำร้ายตัวเองอีก
"อาทิตย์คงอธิบายกับฟ้าแล้วละ ดีซะอีก กลับมาพักผ่อน"
"อิ่มรึยังละหมอเน" เนพยักหน้า วันนี้ตะลอนไปเที่ยวแบบไม่พัก เหนื่อยมาก อยากกลับไปพักเต็มที เช็คบิลเสร็จออกมาขึ้นรถเตรียมจะกลับ
"พี่ชล พี่ว่าผมตาฝาดรึเปล่า ช่วยผมดูอีกที"
"หืม อะไร เอ๋ นั้นมัน สายฟ้ากับอาทิตย์" ไม่รอช้าทั้งหมอเนกับสายชลหรือนฤเคนทร์รีบเปิดประตูรถวิ่งไปยังที่ทั้งคู่ยืนอยู่ อาทิตย์กับสายฟ้าก็ยืนรอคนของนายมารับ ตบยุงรอจะครบครึ่งซม.อยู่แล้ว ยังไม่มา รออยู่ที่จอดรถที่ค่อนข้างมืด อาทิตย์ก็ระแวดระวังภัยให้ทั้งน้องให้ทั้งตัวเอง จู่ๆได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาทางนี้ อาทิตย์หันซ้ายหันขวาเห็นมีคนวิ่งมาก็หน้าตาตื่น
"ไอ้ฟ้า หนีโว้ย โจรมันจะมาจับตัวเรา" อาทิตย์พูดเสียงตะหนกจับแขนสายฟ้าได้ก็พาวิ่งหนีทันที วันนี้ไม่ให้การ์ดมาคุ้มกันด้วย
"พี่ชล แฮกๆ พะ พวกเขาวิ่งหนีเราทำไม" หมอเนวิ่งไปด้วยถามร่างสูงของสายชลไปด้วย
"พี่ก็ไม่เข้าใจ แต่รีบตามไปก่อนเถอะ ที่นี่ไม่ใช่บนเกาะนะ เดี๋ยวเป็นอันตราย"
วิ่งออกมาได้ก็มาเจอคนเดินอย่างมด เดินเบียดจนหลงไปคนละทาง อาทิตย์ใจเสีย มองหาน้องไม่อีกทีไม่เจอแล้ว ย้อนกลับไปทางเดิมก็ไม่เจอ กำลังฝ่าคนออกไปก็มีคนมาฉุดมือเขาไว้ หันไปมองนึกว่าเป็นสายฟ้าแต่ไม่ใช่ แต่เป็นคนที่เขามาที่นี่เพื่อตามกลับไป..เน
"หนีเนทำไม แฮกๆ กว่าจะเจอ เนหลงกับพี่ชลเลย" อาทิตย์เกือบเผลอยิ้มแต่ก็เตือนตัวเองว่าไม่สมควร
"เอ็งตามข้ามาทำไม ปล่อยข้า เอ็งจับข้าไว้ป่านนี้ฟ้าหลงไปไกลแล้ว" อาทิตย์ปลดมือเล็กออกแล้วเดินผละไป จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกอย่างมันสายไปแล้ว เนจับชายเสื้อด้านหลังเขาไว้แน่นทำให้เขาขยับตัวไม่ได้
"ที่ขึ้นฝั่งไม่ได้มาตามเนกลับรึไง" อาทิตย์มองเนที่ก้มหน้าก้มตาพูดไม่สบตาเขา
"อย่าหลงตัวเอง ไม่ได้จะมาตาม ข้ามาพักผ่อน" อาทิตย์บอกปัด เน่ปล่อยชายเสื้อเขาเงยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองเขา เขาค่อนข้างเหวอ เอื่อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มือเล็กก็ปัดมือเขาออก
"ขอให้เที่ยวให้สนุก" เนเดินชนไหล่เขาผละไป อาทิตย์เดินตามร่างเล็กที่ยกมือปาดน้ำตาเป็นระยะ จนฝ่าผู้คนออกมาได้ร่างเล็กก็เดินไปนั่งเก้าอี้ที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไรมันน่าจะที่รอรถนะ ไม่มานานอะไรๆก็เปลี่ยนไปหมด เข้าไปนั่งข้างๆ เนไม่สนใจเขา สะอื้นแล้วก็ยกมือเช็ดน้ำตา อาทิตย์ทำหน้าไม่ถูก ไม่เคยเห็นเนร้องไห้มาก่อน อย่างมากก็แค่ทำหน้าเศร้าไม่นานก็หาย แต่ร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้พึ่งเคยเจอจริงๆ
"อย่าร้อง เอ็งไม่อายคนอื่นรึไง"
"....."
"บอกให้หยุดร้องไง เอ็งนี่ยังไง เป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" อาทิตย์แสร้งพูดเสียงดุ เนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเดิม
"อยากอยู่คนเดียว"อาทิตย์ขยับมานั่งชิดร่างเล็ก มองไปรอบๆพอปลอดคนก็โอบกอดร่างเล็กหลวมๆ
"เน เอ็งหยุดร้องเถอะ ข้าขอโทษก็ได้ที่ผ่านมา ข้าผิดเอง ที่ขึ้นฝั่งก็หวังจะมาพาเอ็งกลับ แต่..เอ็งมีชายอื่น ร่างกายอย่างฝรั่งมังค่า ข้าไม่อยากเป็นชายชู้หรอก เอ็งหยุดร้องเถอะ ข้าเป็นผัวที่ไม่ค่อยได้เรื่องข้อนี้ข้ารู้ดี ยกโทษให้ข้า ให้มันเป็นอดีต หยุดร้องไห้ แล้วข้าจะได้พาเอ็งไปส่ง เอ็งจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับคนนั้น"
เนกัดริมฝีปากจนเจ็บ ดูเอาเถอะ มีคดีติดตัวอยู่แล้ว ยังมากล่าวหาว่ามีชายอื่น คิดว่าเขาง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง สมเพชตัวเองสิ้นดี ขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนอบอุ่นที่เผลอคิดถึงทุกคืนยามจะหลับ
"ไม่ต้องส่ง เลิกแล้วต่อกันแค่นี้ ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมอีก"
"เอ็งจะไม่ปฎิเสธหน่อยรึว่าไอ้ชายที่นั่งหัวเราะใส่กันกับเอ็งไม่นานมานี้ไม่เกี่ยวข้องฉันท์สามีกับเอ็งนะ" เนเชิดหน้าขึ้น
"ทำไมต้องปฎิเสธด้วย" อาทิตย์หัวใจปวดร้าวไปหมด มาได้ยินกับหู เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก
"ได้ยินแบบนี้ เจ็บเหมือนกันนะ แต่ในเมื่อเอ็งเลือกเขาข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ขอให้เอ็งโชคดีกับรักครั้งใหม่ของเอ็ง ไม่ต้องเสียใจ ทุกข์เหมือนที่เอ็งต้องเผชิญตลอดมากับข้า ขอบคุณที่เอ็งผ่านมา..ให้ข้ารัก" อาทิตย์กลั้นน้ำตาแล้วลุกขึ้น อยากไปให้ไกล ไม่อยากอยู่ยอมรับความจริงสักนิด
"พี่ทิตย์. ระวัง!!"
เอี๊ยดดดด!!
......
....
..
"ข้าแค่ตกใจ เผลอล้มไป เอ็งร้องไห้เหมือนข้าตายไปแล้วงั้นแหละ" ใช่ อ่านไม่ผิด เขาเสียใจมากไปหน่อย น้ำตาคลอรอบตา ตามัว เดินออกไปถนนใหญ่เฉยเลย ดีที่รถที่มาจอดมันเป็นรถประจำทางที่ต้องจอดทุกป้าย จอดหน้าเขาไปนิดเดียว ตกใจ แทบแย่ แต่เนตกใจมากกว่าเขาอีก วิ่งมาดูเขา แถมร้องไห้หนักกว่าตอนแรกอีก คิดแล้วก็อาย เหมือนคนที่หลงยุค หลงสมัย โดนด่าเป็นที่เรียบร้อย รีบพาร่างเล็กมาจากที่นั้น หาที่เงียบๆอยู่
"ทำไมพี่ไม่ระวังตัว เกิดเป็นรถคันอื่นพี่เจ็บหนักไปแล้ว"
"ก็ข้าคิดอะไรไม่ออก อยากไปไกลๆ เห็นหน้าเอ็งปวดใจ" อาทิตย์ยิมรับออกมาตรงๆ เนมองหน้าเขาแล้วจับมือเขามากุมไว้..
"ขอโทษนะ ความจริงเนโกหก เนกับพี่ธีร์เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่ธีร์เป็นการ์ดพี่ชล พี่ธีร์พาพี่เมฆมาคุยงานกับพี่ชล พี่เขาเลยสอนกินอาหารอย่างคนที่นี่เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรในก่อไผ่อย่างที่พี่เข้าใจ" อาทิตย์หันมามองหน้าเนแล้วยิ้มกว้าง
"เอ็งพูดจริงรึ คร่าวนี้เอ็งไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม" เนพยักหน้า อาทิตย์ดึงร่างเข้าไปกอด
"ข้าขอโอกาส เอ็งให้ข้าได้ไหม ข้าจะเป็นผัวที่ดีของเอ็ง อะไรที่เอ็งไม่ชอบข้าจะปรับปรุงตัว"
"ครับ ขอบคุณนะพี่ทิตย์ที่มาตามเนกลับ รออยู่ทุกคืนวัน วันนี้เนมีความสุขที่สุดแล้วละ" อาทิตย์กระชับอ้อมแขน แล้วยิ้มกว้าง
แต่..
พวก
เขา
ลืม
อะไรไปรึเปล่า?
"แล้วเราจะกลับกันยังไง"
TBC.
วันนี้ยกตอนที่9 ให้พี่อาทิตย์กับหมอเนแล้วกัน พรุ่งนี้จะอัพของสายชลหรือนฤเคนทร์กับสายฟ้า อยากจบเรื่องนี้แล้ว ว สนุกก็ไม่สนุก คนจะเข้ามาอ่านก็น้อย คนคอมเม้นไม่ต้องพูดถึง ซิกๆๆ (ร้องไห้แป๊บ) เรื่องหน้า 4p ดูสิจะมีใครสนใจบ้าง? พรุ่งนี้จะลงให้จบแล้วนะจร่า า ขอบคุณที่ยังมีคนหลงมาอ่าน ฮ่าๆๆ เจอกัน. จุ๊ฟๆ รักคนอ่าน คนคอมเม้นทุกคน^^
-
ใครบอกว่ไม่สนุก สนุกมากเลยนะ
ชอบมาก
:hao6: :hao6:
ว่าแต่เรื่องต่อไป 4p จริงดิ
รอสุดใจจจ
-
อย่าลืฝพรุ่งนี้
ด่วนๆๆๆๆๆๆ
-
4p :hao6:
-
ยังติดตามอยู่จ้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
-
ชื่อของตัวละคร สถานที่บางแห่งเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองไม่แน่ใจว่าบางหัวข้อมีอยู่จริงไหมขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงที่ผู้แต่งสร้างขึ้นมาภายในเรื่องเท่านั้น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน +เป็ด คอมเม้นท์ล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนที่ 10. (จบ)
หัวใจสี่เหล่าทัพ [โจรสลัด]ทิศเหนือ
สายฟ้ารู้สึกอยากร้องไห้ก็คราวนี้แหละ หลังจากพี่ชายพาวิ่งออกจากร้านอาหาร จับมือกันวิ่งอยู่ดีๆพี่ชายก็หายไป แล้วคนพวกนี้กำลังจะไปไหนกัน เดินเหมือนกำลังเดินไปรวมตัวกันที่ไหนสักแห่ง ไม่มีพี่อยู่ใกล้ๆ ใจกังวลไปต่างๆนาๆ โดนเบียด โดนชน บ้างก็ผลักเขา สายฟ้าเดินตามคนพวกนั้นไปหาทางออกไปที่โล่งๆ และก็เหมือนโชคช่วย หลุดออกมาได้ถึงขั้นต้องโกยอากาศเข้าปอดกันเลยทีเดียว หันซ้ายแลขวา เจอแต่คนที่ไม่รู้จัก เจอแต่คนแปลกหน้า นั่งย่องๆใกล้ๆฟุตบาท เขาไม่รู้จักใครสักคน แล้วต้องทำยังไงต่อ จู่ๆก็มือมือมาแตะที่ไหล่เขา สายฟ้าหันไปมองคิดว่าอาทิตย์หาเขาเจอแต่เปล่าเลย เป็นใครก็ไม่รู้ หน้าตาดีอยู่หรอกแต่หน้าตาเจ้าเลห์ไม่น่าไว้ใจ
"ฮือ หือ คิดไว้แล้วว่าต้องน่ารัก คิดไม่ผิด มาทำอะไรแถวนี้ครับ" สายฟ้าไหวไหล่แล้วลุกขึ้นจ้องผู้ชายตรงหน้าอย่างระแวดระวัง
"ไม่เกี่ยวกับคุณ" เขาก็อยากเดินหนีอยู่เหมือนกันแต่กลัวจะถูกทำร้าย อ้ายเคยสอนไม่ให้หันหลังให้คู่ต่อสู้ แต่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นรึเปล่าคู่ต่อสู้ของเขา
"เสียงก็เพราะด้วย ไปกับพี่ไหม พี่ให้สองพัน" สายฟ้าขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ ไปด้วยแล้วได้เงิน คนที่นี่ให้เงินกันฟรีๆเลยหรือ ประหลาด
"มาให้เงินฉันทำไม เราไม่เคยรู้จัก อย่าเข้ามาใกล้ฉันมากไปกว่านี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" สายฟ้าใช้มือจับมีดในเสื้อของเขาไว้แน่น เมื่อผู้ชายตรงหน้าไม่มีท่าทีล่าถอยแต่กลับเดินเข้ามาหาเขา
"น้องอย่าทำเป็นไม่เคยเรื่องอย่างว่าเลยน่า อะพี่ให้สามพันเลิกเล่นตัวได้แล้ว"
"ไม่เอา เลิกยุ่งกับฉันซะ ถ้าไม่อยากจบชีวิตตัวเองวันนี้" สายฟ้าดึงมีดจากกระเป๋าเสื้อมาขู่ แทนที่จะกลัว ไอ้นั้นกลับเข้ามาจับมือข้างที่ถือมีดเขาแล้วยิ้มร้ายๆ
"เอาของมีคมมาเล่น ไม่ดีนะหนูน้อย" สายฟ้ามองหน้าไอ้นั้นอย่างโมโห ยกเท้ามาถีบกลางเป้า จนไอ้นั้นเก็บคองอเข่ามือกุมเป้าสีหน้าแสดงความเจ็บปวด แรงจากการถีบทำให้ไอ้นั้นเซไปหลายก้าวแล้วทรุดนั่งทันที สายฟ้ารีบเดินหนี
"เด็กเวร มึงจะหนีกูไปไหน ขอดีๆไม่ชอบ ชอบความรุนแรงใช่ไหม" ไอ้นั้นวิ่งมากระชากแขนเล็กเข้าไปหาแล้วฟาดฝ่ามือกับแก้มนวล แล้วผลักลงไปกองกับพื้น ตอนเดินหนีเดินลัดสนามหญ่าค่อนข้างเปลี่ยว ไม่ทันฉุดคิดว่าไอ้นั้นจะมีแรงตามมาทัน สายฟ้ามองไอ้เวรนั้น มองมาที่เขาอย่างกระหาย สายฟ้าหันไปมองรอบๆ รู้สึกกลัวจับใจ มันเข้ามาคร่อมแล้วจับหน้าเขาไว้
"เล่นตัวยังไง มึงก็เป็นของกูอยู่ดี ให้เงินไม่เอา ชอบให้ฟรีๆก็ไม่บอก" มันซุกไซร์ตรงคอเขา ขยะแขยง สายฟ้ากัดฟันกรอด อย่ามาโทษเขาเลยนะ ทำตัวเอง สู่สุขติเถอะ สายฟ้ามองที่ปลายเข็มที่ทาพิษไว้ก่อนแล้วยกขึ้นแทงไปที่ต้นคอของไอ้เลวนั้นมันร้องจ๊าก ผุดลุกขึ้นกุมที่ต้นคอสีหน้าตกใจ สายฟ้ามองสีหน้าตื่นๆของมันอย่างสมเพช
"มึงเอาอะไรมาแทงกู ไอ้เด็กเวร" มันมองมาที่เขาตาขวาง สายฟ้าชูเข็มให้มันดู มันมองที่เข็มแล้วแคนหัวเราะ
"มึงคิดว่าแค่เอาเข็มมาแทงกู มึงจะหยุดกูได้เหรอ มึงคิดผิดแล้วละ ฮ่าๆๆ" สายฟ้ามองหน้ามันอย่างเย็นชา ไอ้โง่ กำลังจะตายยังไม่รู้ตัว
"ห้า" มันขมวดคิ้ว มองที่เขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะแสร้งยิ้ม
"อะไร อ๋อ มึงยอมให้กูเอามึงห้าน้ำ ได้ซี ฮ่าๆๆ"
"สี่" เขาไม่สนใจพูดสวนมันไป
"สาม" มันโผเข้ามาคร่อมเขาไว้
"อะไร ห้าก็ห้าสิ"
"สอง" มันก้มมาซุกไซร์ที่คอเขาอย่างไม่สนใจก่อนที่มันจะผุดลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าบิดเบี้ยว สีซีดเซียว กุมที่คอที่เขาแทงเข็มลงไป ตาเหลือก ล้มลงไปกองกับพื้น ร่างกายกระตุกถี่ๆ
"หนึ่ง ออกฤทธิ์ช้าแต่ขอบอกว่า แกจะเหลือแค่ชื่อ ร่างกายจะถูกย่อยสลายเป็นปุ๋ยอยู่ที่นี่แหละ แล้วไม่ว่าชาตินี้ชาติหน้าก็อย่างมาทำอะไรต่ำๆกับฉันอีก อโหสิกรรมให้ด้วยนะ ทัวร์นรกให้สนุกนะ" สายฟ้ายิ้มเย็น ร่างกายของไอ้เลวนั้นเริ่มหดลง ใบหน้าคล้ำ เสื้อผ้าที่ใส่ก็เริ่มติดกับเนื้อหนังของไอ้เวรนั้น สายฟ้าเมินไปทางอื่นแล้วเดินจากที่นั้น แกบังคับให้ฉันต้องทำ!!
สายฟ้าเดินออกมาจากที่เปลี่ยวมองหาอ้ายก็ไม่เจอ อยู่คนเดียวก็กลัวจะเจอเหมือนเดิม เดินมานั่งที่เก้าอี้ที่มีป้ายบอกว่าที่รอรถประจำทาง มีคนนั่งอยู่สอง มองมาที่เขาอย่าสนใจ เสื้อผ้าหลุดหล่ยไปหมด เขาปัดเศษหญ่าออกจากเสื้อผ้า มองไปที่ถนนอย่างเหงาๆ สักพักรถก็มาจอด คนที่นั่งอยู่ก็พากันขึ้นรถไปหมด เหลือเขาคนเดียว อยากร้องไห้จริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี..
"นั่งด้วยคนนะ" สายฟ้าหันไปมอง คราวนี้ใครอีกละ ไม่คุ้นหน้า มาเงียบๆ ทั้งที่เขาไม่รู้สึกตัวสักนิด ทั้งที่ร่างกายสูงใหญ่ออกขนาดนั้น น่าสงสัย
"มองผมแบบนี้ไม่ไว้ใจเหรอครับ ไม่ต้องกลัวหรอกคุณ ผมเป็นตำรวจ" พูดเสร็จผู้ชายคนนั้นก็หยิบอะไรไม่รู้โชวหราตรงหน้าผม
"สารวัตร ทักษินัย " สารวัตรคนนั้นพยักหน้าแล้วหันมายิ้มให้เขา
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ดูท่าแล้วเหมือนไปมีเรื่องมาเลย"
"ครับ ฆ่าไปแล้วด้วย ผมคงไม่เจอข้อหาอะไรมั่งครับ แค่ป้องกันตัว" สายฟ้าหันไปมองสารวัตรเต็มตา สารวัตรหน้าตาดีมากเลย ตาคม จมูกโด่ง ปากสีชมพู แบบคนสุขภาพดี
"เขาทำอะไรให้ถึงฆ่าเขาละ" สายฟ้ามองหน้าหน้าสารวัตรที่ยิ้มขำ ทั้งที่เขาพูดความจริงแท้ๆ
"ข่มขืน" สารวัตรเลิกคิ้วแล้วมองหน้าเขาอย่างสำรวจ
"มีเค้าเป็นไปได้ ฆ่าเขาวิธีไหนละ แน่ใจได้ไงว่าตาย แล้ว คุณไม่กลัวถูกผมจับเหรอ" สายฟ้ามองเข็มในมือที่มีคราบเลือดติดอยู่ที่ปลายนิดๆ แล้วยื่นให้สารวัตรดู
"เข็มนี่แหละ อาวุธ ส่วนเรื่องที่แน่ใจว่าตายนี่ ร้อยเปอร์เซนต์เลย ไม่เหลือซาก แล้วเรื่องถูกจับ ผมไม่กลัว บอกแล้วว่าป้องกันตัว" สารวัตรมองเข็มในมือแล้วหันไปมองหน้าสวยของคนข้างๆ
"จากที่ไม่เครียดตอนนี้ชักเครียด เราพูดจริงรึเปล่า" สายฟ้าถอนหายใจเบื่อ
"เรื่องล้อเล่น ผมหลงกับพี่ชาย ช่วยผมหน่อยได้ไหม สารวัตร" เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
"ระวังจะเจอข้อหานะคุณ แล้วบ้านอยู่ไหน ผมไปส่งให้"
"ไปยังไง คุณเดินมาไม่ใช่เหรอ"
"โรงพักอยู่ไม่ไกล ออกมาเดินเล่น ไปไหมจะไปส่ง"
"ผมไม่ใช่คนที่นี่ แต่คุณรู้จักคนชื่อนฤเคนทร์ไหม ผมอยากเจอเขา" สายฟ้าตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงคนชื่อนฤเคนทร์
"พี่ชายละสิ ผมไม่รู้หรอกคนชื่อนี้มีเยอะแยะ ไงไปโรงพักกับผมก่อนไปหาในทะเบียนราฎดู อาจจะเจอ" สายฟ้าพยักหน้า
"แต่คนชื่อนฤเคนทร์เขาไม่ใช่พี่ผม เขาเป็นสามีผมตะหาก สารวัตรพูดผิด พี่ผมชื่ออาทิตย์"
"ห๊า า เอ่อ สามีเหรอ" เขาพยักหน้า สารวัตรทำหน้าอึ้งๆ ก่อนจะนำเขาไปที่โรงพักอะไรนั้น
"เทห์มากเลยคนที่เป็นตำรวจต้องแต่งตัวดูดีทุกคนรึเปล่าครับ" สารวัตรมองสายฟ้างงๆ ไปอยู่ที่ไหนมา เครื่องแบบตำรวจก็ใช้มาหลายปีแล้ว พูดเหมือนพึ่งเห็น
"ก็นะ นั่งรอก่อน จะลองไปหาให้ชื่อ นฤเคนทร์ใช่ไหมครับ" สายฟ้าพยักหน้า มองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ
"ขอโทษนะ เราชื่อสายฟ้ารึเปล่า" สารวัตรคนเดิมเดินเข้ามาถามเขาสายฟ้าก็พยักหน้าอีก
"งั้นก็ไม่ต้องหาแล้ว รออยู่ที่นี่แหละ คนทางนั้นก็มาแจ้งคนหายไว้ที่นี่เหมือนกัน คนแจ้งชื่อธีรวัตร" สายฟ้าขมวดคิ้ว ดึงมือสารวัตรไว้ก่อน สารวัตรหันมามองหน้าเขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่ามีอะไร
"ผมไม่รู้จักคนชื่อนี้" สารวัตรขมวดคิ้วบ้าง อล้วนั่งลงข้างๆ
"เอางี้ผมจะอยู่ด้วย ไม่ต้องกังวล" ไม่นานร่างสูงใหญ่อย่างคนฝรั่งก็เดินเข้ามา สารวัตรลุกขึ้นมองที่ร่างสูงเหมือนกัน
"ผมธีรวัตร นายผมให้มารับคุณสายฟ้า" ธีร์มองตรงไปยังร่างเล็กที่จ้องมองเขาอย่างจับผิด
"แต่คุณสายฟ้ายืนยันกับทางตำรวจว่าไม่รู้จักกับคุณเป็นการส่วนตัว"
"สำหรับผมคุณสายฟ้าไม่รู้จักก็เห็นจะไม่แปลกแต่มีอีกคนที่คุณสายฟ้ารู้จักดี คุณนฤเคนทร์ให้มารับตัวคุณครับคุณสายฟ้า" สายฟ้าลุกขึ้นยืน ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มกว้างเดินไปหาธีร์แต่สารวัตรกันตัวเขาไว้ก่อน
"ผมจะแน่ใจได้ยังไง คุณสายฟ้าไม่เคยเจอคุณมาก่อน คุณอาจเอาชื่อนฤเคนทร์มาอ้าง เพื่อเอาตัวคุณสายฟ้าไปก็ได้ มีหลักฐานมายืนยันไหมครับ" ธีร์หรี่ตามองคนตรงหน้าแต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไร ร่างสูงของคนคุ้นหน้าคุ้นตาก็ปรากฎตัวขึ้นก่อน
"พี่เคน" สายฟ้าวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงของสายชลหรือนฤเคนทร์แน่น นฤเคนทร์กอดตอบ ถอนหายใจโล่งอก
"ไม่เป็นไรแล้วนะฟ้า พี่อยู่นี่แล้ว" ธีร์พอเห็นนายก็โค้งให้แล้วหันมาสบตาสารวัตรที่มองเหตุการณ์ตรงหน้างงแล้วหลบไปถอนแจ้งความที่มีเจ้าหน้าที่รออยู่แล้ว
"ขอบคุณนะครับสารวัตร ถ้าฟ้าไม่เจอคุณไม่รู้จะหลงไปไหนต่อ" สารวัตรยิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นไร ทุกคนจึงขอตัวกลับ
"ทำไมต้องพากันวิ่งหนีพี่กับหมอเนด้วย แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมา ฟ้าเจ็บรึเปล่าห๊า รอยมือนี่ ใครทำอะไรฟ้า" มาถึงบ้านตอนแรกก็บ่นพอเห็นรอยมือที่หน้าเท่านั้นแหละหน้าตาตื่นเชียว สายฟ้าอมยิ้ม
"ถามเยอะ อ้ายกับฟ้านึกว่าโจรจะมาปล้นอ้ายเลยพาหนี ส่วนเรื่องฝ่ามือเนี้ย ฟ้าเกือบโดนข่มขืนแนะ แต่ฟ้าฆ่ามันไปแล้วละ"
"แน่ใจนะว่าตาย ถ้าไม่ตายจะเอาลูกซองไปให้มันกิน" เขายิ้มปลื้ม พี่เคนยังห่วงเขา ทำให้หายน้อยใจเรื่องที่เห็นในวันนี้ไปได้บ้าง
"ตายแบบมีประโยชน์"
"ยังไง"
"ก็ย่อยสลายกลายเป็นปุ๋ยไง แต่ช่วงนี้หญ่าที่ไอ้เลวนั้นทับอยู่จะหายไปแล้วไม่นานหญ่าบริเวณนั้นก็จะสูง เติบโตกว่าหญ่าที่ไม่ได้ปุ๋ยมนุษย์ของไอ้เลวนั้น"
"ดีแล้ว ที่ไม่เป็นอะไร พี่ใจหายกลัวฟ้าจะเป็นอะไรไป ส่วนเรื่องอาทิตย์ไม่ต้องห่วงพี่ให้คนออกตามหาตอนนี้เจอตัวแล้วละ" เขาเข้าไปกอดร่างสูงของพี่เคนแน่น
"ขอบคุณครับ แล้วก็ขอโทษที่ฟ้าไม่รับแหวนในวันนั้น ฟ้าโง่เองที่คิดอะไรละเอียดละอ่อนเกินไป" พี่เคนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
"ฟ้าคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น"
"ฟ้าแค่อยากจัดงานตอนที่ฟ้ายังมีสติดีอยู่ อยากรู้ อยากเห็น อยากอยู่ในช่วงเวลานั้น อยากจดจำเรื่องราวทุกอย่างไว้ตลอด อยากมีส่วนร่วม อยากเห็นรอยยิ้ม มากกว่าการฝืนยิ้ม ฟ้าไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้น งานแต่งงานของฟ้า ฟ้าอยากเลือกชุดเอง อยากเดินไปทั่วงานทักทายผู้คนด้วยรอยยิ้ม และเราก็จับมือกันไว้ตลอด ช่วงเวลาสำคัญที่สุดของฟ้าทั้งทีอยากให้ทุกอย่างมันออกมาเฟอร์เฟกก็เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะตาลปัตรไปหมดแบบนี้"
"ฟ้าไม่ผิดที่คิดแบบนั้น พี่เองก็อยากเห็นรอยยิ้มของฟ้า รอยยิ้มชองทุกคนที่มาร่วมงาน มากกว่าคราบน้ำตาที่ติดอยู่ที่แก้ม หรือไม่น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาด้วยความเสียใจ รู้ไหมว่าพี่ตั้งใจไว้ว่าถ้าฟ้าไม่ฟื้นพี่ก็จะตามไปอยู่กับฟ้าด้วย ฟ้าฟื้นขึ้นมาพี่ดีใจจริงๆ นำรอยยิ้มของทุกคนคืนมาไม่พอ ฟ้ายังเอาหัวใจร้าวๆของผู้ชายคนนึ่งที่โง่รู้ใจตัวเองช้ากลับมาเยียวยาอีกด้วย" สายฟ้าสะกดกลั้นน้ำตา
"บอกฟ้าให้ชัดอีกทีได้ไหม ว่าพี่เคนคิดยังไงกับฟ้า" สายชลหรือเคนทร์จ้องตาของเขาไม่หลบ เป็นเขาเองที่รู้สึกหน้าร้อน ตอนนี้ยังแดงเป็นมะเขือเทศสุกแน่ๆ
"พี่รักฟ้า สายชลคนเดิมรักสายฟ้า นฤเคนทร์น่าตาดีคนใหม่คนนี้หัวใจเป็นของสายฟ้านานแล้ว เป็นของฟ้ามาโดยตลอด"
"เอาดีๆ ฟ้าได้ยินไม่ชัด"
"สบตาด้วยจะขออะไรน่ะ ไม่งั้นก็ไม่บอกแล้ว"
"รู้ว่าเขินทำไมต้องแกล้งด้วย" อดทำแก้มป่องไม่ได้ เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"ชอบ น่าแดงแล้วน่ารัก" สายฟ้าฟาดมือเข้าที่แขนสายชลแล้วแสร้งทำตาคว่ำ สายชลก้มหอมแก้มนวลเบาๆ โดนฝ่ามือฟาดเข้าที่แขนอีกครั้ง
"อูย ย เจ๊บเจ็บ คนแถวนี้ใจร้ายว่ะ ทำร้ายร่างกายผัว" เคนมำปากยื่น มือลูบที่โดนทำร้ายเบาๆ
"สำออย แล้วใครผัว ไม่มี๊ โสด" สายชลพยักหน้าแล้วพุ่งเข้าหาร่างเล็กมุดเสื้อไปขม เม้ม แล้วเลียเบาๆที่ท้องน้อยร่างเล็ก
"อ๊าก ก ส์ อย่า จั๊กจี้ ฮ่าๆๆ พอ ละ แล้วพี่เคน" เคนโผ่วหัวออกมายิ้มเจ้าเลห์
"บอกมาใครเป็นสามีฟ้า" สายฟ้าอมยิ้ม แก้มป่อง ตาเหลือบไม่มองทางอื่น สายชลจี้เอวเล็กเบาๆ สายฟ้าสะดุ้งโย่ง
"พี่เคนอ่ะ"
"คิดอะไรนักหนาตอบยากนักรึไง หรือว่าเรามีกิ๊กซุกซ่อนพี่เอาไว้ที่เกาะ" สายชลมองมาที่ร่างเล็กแบบจับผิด
"เปล๊า า" สายชลขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆร่างเล็กแล้วโน้มไปจูบหน้าผากมลเบาๆ
"มีอะไร รึเปล่า หืม" สายชลพูดแล้วพิงซบอยู่กับคอขาวของร่างเล็กมือก็ปลดกระดุมออกจนหมดแผง
"หยุดเลย พี่เคน ตอบคำถามฟ้ามาก่อน" เคนลูบไล้ไปทั่วจนสายฟ้าเสียววูบ ต้องหยุดมือหนาไว้ก่อนที่อารมณ์จะพาไปไกลกว่านี้
"คนที่พี่เคนไปทานข้าวด้วยเป็นใครครับ" สายชลเริ่มปูไต่อารมณ์เริ่มไปแล้ว..
"คนมาบริหารงานแทนพี่ไงครับ ฟ้าไปอาบน้ำดีกว่า พี่จะลบรอยที่คอฟ้าให้เอง นะครับ" สายฟ้าพยักหน้า เห็นสายตาที่มองรอยดูดที่คอเขาตาดุดัน เขาเองก็ไม่อยากขัดใจ
อาบน้ำเสร็จก็มานั่งให้พี่เคนทายาให้ที่แก้มคนก็ตัวใหญ่ มือก็หนา แต่ไม่น่าเชื่อว่ามือจะเบาขนาดนี้ ใบหน้าฉายแววเศร้า เมื่อลูบไล้มือที่คอของเขา ตอนอาบน้ำทำให้เห็นในกระจกว่ามีอยู่สี่รอย
"ขอโทษนะ ทำร่างกายเป็นรอยน่าเกลียดแบบนี้ รังเกียจฟ้าไหม" พี่เคนส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ผม
"พี่ไม่เคยรังเกียจฟ้า ไม่ว่าฟ้าจะเจอมากกว่านี้พี่ก็รับได้เสมอ ก็ฟ้าเป็นเมียพี่ แล้วยังเป็นเจ้าของหัวใจพี่ด้วยนะ"
"เลี่ยนนนนน" พี่เคนหัวเราะที่เห็นเขาก้มหน้าใบหน้าร้อนฉ่า า
"รักพี่ไหม"
"ม่ายยยรุ" สายชลล้มตัวลงนอนตบที่ว่างๆข้างๆแนวเชิญชวน
"จะร้องเพลงให้ฟัง" ร่างเล็กทิ้งตัวเองนอนข้างข้างๆ สายชลดึงร่างเล็กเข้าไปกอด
"ไม่อยากรู้แล้วเหรอ ว่าฟ้ารักพี่เคนไหม"
"กำลังจะร้องเพลงขอความรักจากฟ้าอยู่นี่ไง ฟังนะ อะแฮม ม ม ทัพบก ทัพเรือ ตำรวจ เขาอวดเรื่องแฟนนักหนา ทำไมคนเกาะสีฟ้า ไม่รักพี่เลยแก้วตา เห็นสายฟ้าใจดี ไม่นึกจะทำพี่ลง รับรักพี่เถอะน่ามล หัวใจพี่เหี่ยววววเฉา เพราะไหมที่รัก ฟังแล้วมีข้อแม้ว่าต้องรับรักด้วย" สายฟาหัวคิกคักตั้งแต่เริ่มร้องแล้ว
"แนะ มีอย่างที่ไหนให้เขาฟังจนจบแล้วมาบอกว่ามีข้อแม้ ขี้ตู่" สายชลขำแล้วมือก็เริ่มเลี้อยอยู่ไม่สุขแล้ว ว ไม่อยากห้ามแล้ว กลัวจะลงแดงก่อน ดูหน้าฟินเว่อร์ซะขนาดนั้น
"จะรับรักดีๆไหมที่รัก ไม่อย่างนั้นนน...คืนนี้ยาวววววววว" สายชลทำหัวเราะอย่างคนบ้า สายฟ้ามองคนที่พลิกขึ้นมาคร่อมเขาแล้วรู้สึกขำตาม
"ร้องเพลงก็ฟังไม่รื้นหูสักนิด แล้วยังมีข้อแม้อีก แล้วที่หนักกว่านั้นยังมีขู่อีก ตกลงจะฟังไหมมมครับ"
"ฟังซี แล้วฟ้ารักพี่ไหมครับ"
"รักโครตๆอ่ะ แต่เพลงน่ะแนะนำให้แต่งเอง เอาเพลงเขามาร้องเสียหมด อิอิ"
"คราฟฟฟ แล้วตอนนี้ยาวววววได้รึยัง"
"จัดไป" สายชลเริ่มซุกไซร์ซอกคอมือก็ปลดกระดุมเข้าออกหมด ใช้มือลูบไล้ไปตามหน้าอก ลงไปยังหน้าท้อง ...
"อุ๊บ. ฮ่าๆๆๆ หยะ หยุดก่อน ขะ ขอคั่นเวลา ฮ่าๆๆ"
"เป็นอะไรอ่ะฟ้า ของพี่โด่ไม่รู้จะโด่ยังไงแล้วนะ รอไม่ไหวแล้ว" พี่เคนยึดเอวเขาไว้แน่น
"ก๊ากกกๆๆๆ. หยะจับเอววว " พี่เคนลุกขึ้นนั่งทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตาย น้องพี่แกชี้โด่เลย งะ ก็เห็นใจแหละ แต่จุดอ่อนเขาอยู่เอวนี่น่า า
"ฟ้าไม่พร้อมก็บอกพี่ตรงๆก็ได้ เล่นมาทำให้อยากแล้วบอกให้หยุดแบบนี้ ฆ่าพี่เถอะ" พี่เคนลุกชึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ คงจะไปจัดการกับตัวเองตามระเบียบ
"พี่เค๊นนน เดี๋ยวก่อน อย่างอนสิครับ ผมมีจุดอ่อนอยู่เอว พี่ต้องเข้าใจผมนะ" พี่เคนยิ้มหน้าเหยเกให้ผมแล้วพยักหน้า
"พี่ไม่โกรธฟ้าหรอก ฟ้านอนก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่ตามไป" สายฟ้าดันประตูไว้
"ให้ฟ้าช่วยนะ" ไม่รอคำตอบรับนั่งลง ใช้มือจับน้องพี่เคนมารูดให้ อือหือ ใหญ่ ยาว หัวงี้แดง ใช้ลิ้นเลียละเลงส่วนหัวแล้วมือรูดตรงปลายแล้วเลียไล่ตามความยาวจากหัวไปจนถึงปลายมือที่ว่างก็ลูบก็คลำสองลูกไม่ให้น้อยหน้า
"ซี๊ดดด ฟะ ฟ้า ทั้งหมดเลย อมทั้งหมดเลย" จะบ้าเหรอทั้งหมดก็ลงไปถึงกระเพาะสิ ไม่ใช่น้อยๆนะ เขาคิดในใจ แต่ก็ยอมอมให้ เข้าไปถึงคอหอยอยู่แล้วยังไม่ถึงครึ่งเลย
"อ๊า า ดีฟ้า เร็วๆเลย" เขาก็เร่งทั้งดูด ทั้งใช้ปากรูดเร็วขึ้น แล้วผละออก สายชลก้มมองเขาราวกับจะขาดใจ
"ฟ้า!!" พอพี่เคนจะจับน้องชายไปรูดเองเขาก็จับมือใหญ่แล้ว พี่เคนมองผมราวกับอ้อนวอน เขามองเจ้ายักษ์ตรงหน้าเห็นน้ำสีขุ่นปริ่มอยู่บริเวณหัว สงสารไม่แกล้งแล้วจึงใช้ปากครอบครองอีกครั้งคราวนี้แตกคาปากเลย เขากลืนหมดทุกหยดลงคอรสชาติ ไม่ต้องพูดถึง แปลกๆ
"พอแล้วฟ้า แฮกๆ ดะ ดูดเดี๋ยวมันโด่อีก แล้วคราวหน้า ฟะ ฟ้าไม่ต้องกลืนนะ สกปรก ล้างปากก่อน" ฟ้าถอนปากจากไอ้ยักษตรงหน้าที่ดูยังไงมันก็ยังชี้หน้าเขาอยู่อย่างนั้น
"พี่เคนมันโด่อีกแล้ว ให้ฟ้าช่วยอีกไหม" ใบหน้าแดงก่ำของพี่เคน เสียงคราง แล้วไอ้ยักษ์ที่ชี้หน้าเขาอยู่นี้ ทำให้ฟ้ามองแล้วยิ้มเขิน
"ไปพักเถอะ ที่เหลือพี่จัดการเอง แปรงฟันแล้วค่อยนอนนะ" เขาทำตามที่พี่เคนบอกไปแปรงฟันหน้ากระจก พี่เคนก็จัดการไอ้ยักษ์ต่อ พี่เคนสบตาเขาผ่านกระจก ทำให้ต้องหลบตา เขินหน้าจะไหม้อยู่แล้ว เสียงครางดังอย่างต่อเนื่อง แถมยังมีชื่อเขาด้วย ฟ้าบ้วนปากแล้วหันไปมองพี่เคนที่ตอนนี้ปลดปล่อยเรียบร้อยแล้ว ล้างไอ้ยักษ์อยู่ไม่ไกล เขาเดินเลี่ยงออกมานอนที่เตียง ยกมือขึ้นปิดหน้า อายชะมัด
"เป็นอะไรฟ้า มีอะไรรึเปล่า" พี่เคนเดินออกมาจากห้องน้ำตรงเข้ามานั่งอยู่ใกล้ๆเขา
"ปะ เปล่า ฟ้าแค่เขินพี่เคนเท่านั้นเอง แหะๆ"
"พี่ทำฟ้าลำบากใจรึเปล่า" เขามองพี่เคนที่ทำหน้าเครียดอยู่ใกล้ๆก่อนจะขยับไปนั่งบนตักพี่เคนถูหน้ากับอกกว้างอย่างเอาใจ
"เปล่าเลย ฟ้าดีใจนะที่ทำให้พี่เคนมีความสุขได้ ฟ้ามากกว่าที่กังวลที่ฟ้าทำให้พี่ไปเมื่อกี้ มันดีรึเปล่า" เขินจัง ไม่รู้ว่าทำไมน้าด้านถามแบบนี้แต่ก็อยากให้พี่เคนคลายกังวล
"ดีสิ ดีมาก พี่ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าฟ้าจะทำได้เก่งขนาดนี้"
"แหะๆ ๆ แอบไปศึกษามานิดหน่อย" พี่เคนผลักไหล่เขาออกมามองหน้าเขานิ่ง
"ไปศึกษากับใคร แล้วเขาให้ฟ้าทำอย่างที่ทำกับพี่งั้นเหรอ" เขาส่ายหน้าแทบจะทันทีก็พี่เคนทำหน้าเครียดเขาก็เริ่มใจเสีย
"ปะ เปล่า บะ แบบ จะว่ายังไงดี" ยิ่งพี่เคนจ้องหน้าเขาแบบรอคำตอบก็ทำให้เขินจนพูดไม่ออก
"อดีตก็คืออดีตพี่เข้าใจ แต่ต่อไปนี้ฟ้าอย่าทำแบบนี้กับใครอีก พี่หวง เข้าใจไหม"
"ฟ้าไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน พี่เคนสบายใจได้ แต่ที่ฟ้าบอกว่าศึกษาอะ ศึกษาจากคลิป พี่ผืนดินกับพี่ลมหวนเอามาให้ฟ้าดู ฟ้าก็ศึกษาจากไอ้นั้นแหละ เท่านั้นจริงๆ" พี่เคนลูบผมแล้วดึงเขาเข้าไปกอด
"ถ้าใครคนนั้นมีจริงพี่คงมองหน้าเขาไม่ติด ไม่ใช่อะไรหรอก พี่หวง ไม่อยากให้ใครเห็นทุกอย่างที่เป็นของฟ้า เอ่อ ใช่แล้วทำไมไม่คลุมหน้า นายอนุญาติแล้วเหรอ"
"ใช่ นายว่าไม่ต้องคลุมก็ได้แต่ก่อนขึ้นเกาะต้องคลุมไว้เหมือนเดิม"
"ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเลยให้ตายสิ" เขาดึงพี่เคนมานอนด้วยกันแล้วซุกร่างเข้าไปอ้อมแขนอบอุ่นที่โอบกอดเขาไว้หลวมๆ
"ไปอยู่ที่เกาะก็ไม่มีใครเห็นหน้าฟ้าแล้ว จะมีแค่พี่เคนเท่านั้นที่เห็นหน้าฟ้า"
"กลับไปถึง เราแต่งงานกันนะ"
"ครับ แล้วฟ้าจะเป็นของพี่เคนวันคืนเข้าหอของเรา"
"งั้น...กลับพรุ่งนี้กันไหม อยากเข้าหอเร็วๆ หึหึ"
"ไม่ค่อยจะหื่นเลยนะ" เขาแซวยิ้มๆ
"ไม่เท่าไหร่ ถ้าเทียบกับความรักที่มีให้ฟ้าแล้วพี่มีให้ฟ้ามากกว่า"
"ชื่นใจ"
"มีอะไรเราจะคุยกัน มีอะไรห้ามใช้อารมณ์มาตัดสิน ไม่รู้ต้องถาม ไม่เข้าใจตรงไหนให้บอก ห้ามเก็บไว้คนเดียว สัญญากับพี่สิฟ้า "
"ครับ สายฟ้าสัญญา"
อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะ ให้ความตายมาพรากเราไปเท่านั้น แต่ตายด้วยความชราภาพไม่ใช่หนีปัญหาเมื่อครั้งก่อนๆ จบเรื่องนี้แล้ว ขอให้เป็นอีกเรื่องที่จะมีคนคิดถึงบ้างบางเวลา ไม่สนุกมาก คนติดตามน้อย คนคอมเม้นท์ไม่มี แต่ คนแต่งแต่งให้จบแล้วนะครับ
แล้วมาเจอกันในเรื่องใหม่ 4p แน่นอน
TBC.
ขอบคุณที่ติดตามจนจบ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกการติดตาม และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เจอกัน เรื่องต่อไป บาย จุ๊ฟๆ (มาช้าดีกว่าไม่มาน๊า)
-
:pig4:
ขอเรื่องที่เหลือของชาวเกาะดีไหมคะ นักเขียน
แบบว่า...เอิ่ม ทีละคู่ก็อ่านแบบมึนๆ แต่พล็อตสนุก
ถ้าสี่พี คาดว่าตัวเองจะใช้เวลาอ่านนาน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
จะติดตามต่อไป
เราว่าน่าจะแต่งต่อได้อีกนะ
กำลังสนุก่เลย
-
:katai2-1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ๊ะ
-
ดีนะ ปรับความเข้าใจกันได้ รักกันเสียที ลุ้นตั้งนาน :mew6: รักกันนานๆนะ :mc4:
-
:mew1:
-
แบบ 4p ก็อยากอ่าน แต่ ภาคต่อของคู่เปลวเพลิงกับป่าไม้ก็อยากให้ต่ออ๊า า
พี่อัยจะแต่งต่อทั้งหมดเลยไหม๊ ม เรื่องที่พี่แต่งสนุกมากนะ เรื่องก่อนหน้าพี่น่าจะกลับไปแต่งต่อน๊า า :hao5: ไม่อยากให้ทิ้งไป! !
ยังไงก็จะติดตามพี่ต่อไป สู้ๆ o13
-
แต่ผมไม่ค่อยชอบ 4P เท่าไหร่ แต่ถ้าแต่แล้วมันให้ความรู้สึกว่าไม่ขัดแย้งความรู้ของใครในสี่คน มันก็จะดีอะนะ ถึงจะหลายคนแต่ถ้ารักกันจริงยอมรับเรื่องแบบนั้นได้ก็เป็นเรื่องดี แล้วคนอ่านก็จะมีความสุข
-
จบแบบแอนดิ้ง เรื่องหน้า 4p เลย
มาต่อไวไวน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1:
-
มาให้กำลังใจจร้าา
สนุกนะ
รอเรื่องต่อไปจ้าา
-
:กอด1: เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ แต่สับสนตัวละครไปหน่อยมันเยอะ สับไปมาพางงค่ะ จะรอตามเรื่อง4p นะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยาย
-
รอเรื่องต่อไปน้าาาา :mew1:
-
ท่าเป็นเรื่องยาวมีครบคู่คงจะดีไม่น้อยนะเนี่ย
-
สนุกมากเลยค่ะ ฟ้าน่ารัก แอบหมั่นไส้พี่เคนด้วย เพิ่งเข้ามาเจอ อ่านรวดเดียวจนจบเลย สนุกมากๆ :hao7: อยากอ่านคู่ของเปลวเพลิง กับคู่ของผืนดินต่อ แอบค้างเบาๆ :hao5: อยากให้เขียนต่อจังเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยาย
สนุกมากเลย มีบางตอนอ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ
ปวดใจตามไปด้วยอ่ะ แหะๆ :hao5:
อยากอ่านของคู่อื่นๆด้วย จะมีต่อมั้ยคะ
จะติดตามต่อไปนะคะ
อย่าลืมคู่ที่เหลือนะคะ พรีสสสสสสสสสสส
-
เข้ามาอ่านซ้ำ สนุก ชอบ :กอด1: มาต่อน๊ะ พี่อัย รอ ติดตาม เป็นกำลังใจให้
:กอด1: :L2:
-
o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
-
ว้าววววววว เนื้อเรื่องสนุกมาก มีหลากหลายอารมณ์ดี ชอบๆๆๆๆ
ปล.ขออ่านหัวใจอีกสามเหล่าด้วยๆๆๆๆๆๆ อยากรู้อ๊าสสสสส
-
พึ่งได้มาอ่านสนุกมากจริงๆ
-
เรื่องนี้สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ
อ่านแล้วได้หลายอารมณ์เลย
-
โอ้ กว่าจะลงเอยกันได้ เกือบแย่แหนะ
เฮ้อ โล่งอก 555
รอตอนต่อจ้า
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด
สนุกจุงง
-
หายไปนานเลย รอ 4p ยุคร่า า :z2:
-
4p 4p 4p 4p
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
แรกๆมีงงบ้างแต่พออ่านไปเรื่อยๆก็โอเค
จะรออ่าน4pนะจ๊ะ
-
คนแต่งพลอตดี สำนวนดี แต่เรียบเรียงแปลกๆไปหน่อยนะคะ อยากให้แก้มากๆเพราะอ่านๆไปบางทีอารมณ์สะดุด
แต่ชอบมากกกกกก เรื่องนี้ :hao6: ป.ล. ไม่มีฉากเข้าหอเหรอคะ :hao6:
-
:hao5: ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ตอนนี้กำลังเริ่มแต่งของคู่พี่ป่าไม้กับเปลวเพลงอยู่
รู้สึกคู่นี้จะมีคนเรียกร้องมา แต่ขอกั้นกลางด้วยเรื่องใหม่ที่ไม่เกี่ยวกับโจรสลัดแต่อย่างใด
รวมถึงไม่ใช่ 4p ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะถูกใจใครบ้างรึเปล่า า อย่าลืมติดตามน๊ะ :กอด1:
รักคนอ่านเสมอ อ :mew1:
-
โดน
-
วิ่งไล่ตามกันไปตามกันมา นี่ถ้าร้องเพลงไปด้วยนึกว่าหนังอินเดีย 55555 สนุกดี