ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม... เตียงเดียวกันวะ?
21
เฮ้อออออออออออออออออออออออ
ขอถอนหายใจยาวๆ เพื่อไว้อาลัยให้กับตัวเองในอาทิตย์นี้
ทำไมพี่ซีถึงเหนื่อยขนาดนี้ว้าาา งานนู่นนี่นั่นยุ่งและเยอะไปหมด โถ่ ถ้าเปรียบงานเป็นคลื่นสึนามิ ดอยสุเทพก็ไม่เหลือนะเชื่อผม กระซิกๆ แล้วนี่ยังมีเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอีกซะด้วย ดันปวดหัวตุบๆ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวชอบกล เหมือนจะมีไข้นิดๆ ยังดีที่สวรรค์เห็นใจให้มาป่วยวันศุกร์ อย่างน้อยก็ไม่ต้องขาดเรียน ฮร่อย อุตส่าห์จะไปทำงานที่ห้องไอ้เจ็ท เลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายกลับรังรักแทน ว่าแล้วก็โทรไปหาคุณสาซะหน่อย
"ฮัลโหล"
(ครับ เลิกเรียนรึยัง)
"เลิกแล้ว ปวดหัวว่ะ กูว่าจะกลับไปห้องนะ"
(อ่าวเหรอ เป็นไรมากเปล่าวะ รออยู่นั่นสิแล้วจะพาไปหาหมอ)
"ไม่เอา ออกมาแล้ว เดี๋ยวเจอกัน"
(เค)
"โถๆๆๆ ก็ถึงขนาดว่าโทรไปอ้อนผัวน่ะเนอะ"
"ไอ้สัสอย่างัด กูยิ่งปวดหัวอยู่ คือมีคำพูดไหนบ่งบอกว่ากูอ้อนวะ มึงตอบกูมาซิปุน"
"แหม่ มึงอ้อนตั้งแต่กดโทรหามันละ แล้วมีงไหวเปล่า คงไม่ตายใช่มั้ย"
ผมกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับความกวนตีนของไอ้ปุน โชว์นิ้วกลางไปให้ทีก่อนจะหลับตาลง ในหัวเต้นตุบๆแล้วครับ ตัวก็เริ่มหนาวๆแล้ว อยากถึงหอเร็วๆจะได้นอน
.
.
.
ไม่นานเท่าไร รถไอ้เจ็ทก็มาจอดที่หน้าหอผม พวกมัน(หมายถึงไอ้เจ็ทกับไอ้ปุน เพราะไอ้ภูกลับไปก่อนแล้ว)ถามว่าจะให้ขึ้นไปส่งมั้ย แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะแค่นี้คงไหว ลากสังขารตัวเองออกมาจากรถและขึ้นลิฟท์มา ระหว่างอยู่ในลิฟท์ กันโทรเข้าครับ แต่นี่ก็จะถึงห้องอยู่แล้วอย่ารับเลยดีกว่า ผมเปิดประตูเข้าไปเจอมันกำลังยืนถือโทรศัพท์อยู่กลางห้อง
"เป็นยังไงบ้างน้องนิด"
"ปวดหัว หนาวด้วย"
มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะรวบเอวเข้าไปหา มือใหญ่ทาบลงที่หน้าผากและซอกคอ
"ตัวร้อน กินยาก่อนแล้วเข้าไปนอน เดี๋ยวกูเอายาให้"
ผมพยักหน้าและนั่งรอที่โซฟา กันหายไปทางครัวและกลับมาพร้อมกับแซนวิชทูน่า แล้วก็ยาพาราอีกสองเม็ด ผมกินไปได้ครึ่งนึงก็อิ่ม จากนั้นกันก็ส่งยาให้กิน
พอเรียบร้อยแล้วก็เข้ามานอนในห้อง ผมทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยล้า เริ่มหนาวและสั่นนิดๆทั้งที่ยังไม่ได้เปิดแอร์
"หนาวว่ะกัน"
มันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงคอ ตอนนี้เปลือกตาหนักอึ้งเกินกว่าจะฝืน ผมนอนขดตัวเพราะความหนาว แต่รู้สึกว่าเหงื่อออก รับรู้ถึงความอุ่นของฝ่ามือที่ลูบหัวก่อนที่น้ำหนักบนเตียงจะหายไป
ได้ยินเสียงกุกกักในห้องน้ำอยู่พักหนึ่ง กันกลับมาอีกครั้งและเอาผ้าห่มออก
"เช็ดตัวก่อน"
ผมนอนนิ่งๆ ปล่อยให้มันปถอดเสื้อผ้าออกจนหมด เฮ้อ ถึงจะไม่สบายอยู่แต่ก็ไม่วายหน้าแดงอยู่ดี แต๋วชะมัดเลยกู คุณสะมีใช้ผ้าขนหนูหมาดๆเช็ดที่ใบหน้าก่อนจะไล่ไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย ทำให้รู้สึกดีขึ้นหน่อย
ลืมตามามอง เห็นมันนั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว เลยดึงมือมันมาจับ ปกติถ้าผมไม่สบายจะต้องอ้อนม้า แต่นี่ม้าไม่อยู่ก็เลยต้องอ้อนคนที่อยู่ด้วยนี่ล่ะ
"หน้าแดง ตัวแดงไปหมด นอนพักเยอะๆนะน้องนิดจะได้รีบหาย"
มันก้มลงมาจุ๊บเหม่งผมหลายครั้งก่อนจะเปลี่ยนมาลูบแก้มแทน เราสบตากันเนิ่นนาน ผมเห็นความห่วงใยสะท้อนออกมาจากแววตาคู่นี้
"หรือจะไปหาหมอ? ไปมั้ย"
"ไม่เอา"
"เผื่อมึงเป็นอะไรมากกูจะทำยังไง"
"ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้นซะหน่อย กูแค่พักผ่อนน้อยเฉยๆ นอนพักก็หาย"
"ถ้าสองทุ่มยังตัวร้อนอยู่แบบนี้ กูจะพามึงไปโรงพยาบาลนะน้องนิด"
"กูแข็งแรงจะตายเหอะ"
"แล้วที่นอนป่วยอยู่นี่คืออะไร? มึงนอนเถอะ เดี๋ยวกูออกไปทำข้าวต้มก่อน จุ๊บ"
ผมยิ้มรับความอุ่นร้อนที่หน้าผาก ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากจะผละออกไป เปลือกตาผมปิดลงช้าๆ ก่อนที่พิษไข้จะทำให้ผมจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาในความมืด มีเพียงแสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามา เห็นไอ้ยักษ์ตัวใหญ่นั่งหลับอยู่ข้างๆ เออ อดยิ้มไม่ได้อ่ะครับ ทำไมถึงน่ารักงี้นะแฟนผม : )
"กัน"
"ตื่นแล้วเหรอ หายปวดหัวรึยัง หิวมั้ย"
มันเอื้อมไปเปิดไฟหัวเตียง นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาห้าทุ่มกว่าๆแล้ว นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ย กันย้ายตัวเองมานั่งบนเตียง มันดึงผมให้นั่งทับก่อนจะเอาหน้าผากมาแนบกัน
"ไข้ลดลงนิดนึงละ เช็ดตัวอีกสักรอบน่าจะดี แล้วเดี๋ยวกูไปตักข้าวต้มมาให้ จะได้กินยาแล้วก็นอนต่อ"
"อื้อ"
ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นข้าวต้ม เป็นข้าวต้มหมูสับที่มีแครอทด้วย เอ่ออออ กูไม่ใช่เด็กอนุบาลนะเว่ย คือแค่ข้าวกับหมูสับก็พอแล้วเอาจริง
"กูกินเองได้"
"กูป้อนมึงได้"
อ่ะ เงียบสิครับเงียบ ทำได้แค่อ้าปากกินข้าวต้มอุ่นๆที่กันป้อนให้ ถึงจะอร่อยมากแต่ผมก็กินได้แค่ครึ่งนึงเท่านั้น มันก็ไม่ได้บังคับอะไร หลังจากนั้นก็พาราสองเม็ดเหมือนเดิม
ผมนอนตาแป๋วอยู่บนเตียง อาการดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ คาดว่าพรุ่งนี้ผมคงหาย ผมไม่ใช่คนป่วยบ่อย ที่เป็นนี่คงเพราะพักผ่อนน้อย ทำงานเสร็จจากห้องไอ้เจ็ทก็ห้าทุ่มเที่ยงคืนเป็นอย่างต่ำ เหนื่อยชิบหายวายวอด กลับมาก็ต้องมาส่งการบ้านให้ครูพละอีก -/- ไม่ป่วยก็ไอรอนแมนละเหอะ
"เช็ดตัวอีกสักรอบเนอะ"
ผมพยักหน้า มันก็เลยจัดการเช็ดตามซอกคอ ข้อพับ แขน ขา อะไรแบบนี้ ไม่ได้เช็ดทั้งตัวหรอก ทั้งที่ตัวใหญ่แรงเยอะ แต่มันมือเบามากเลยเวลาเช็ดตัวเนี่ย
"สบายว่ะ"
"อ้อนเชียวนะมึง หมั่นเขี้ยวสัส"
ผมกอดมันก่อนเลยโดนบีบจมูกคืน มันมุดตัวเข้ามาในผ้าห่มก่อนจะกอดผมไว้ทั้งตัวจนรู้สึกอบอุ่น
"เดี๋ยวก็ติดไข้กูหรอก"
"ถ้าติดก็ดี ขอรับโทษแทน"
"บ้าหรือไงมึง"
"ขอโทษที่ทำให้มึงป่วย"
"ไม่ใช่เหอะ"
"ก็มึงนอนไม่พอไม่ใช่รึไง... แค่ทำงานอย่างเดียวคงเหนื่อยมากแล้วสิ เดี๋ยวอาทิตย์หน้างดทั้งอาทิตย์เลยก็ได้"
"นานไป"
กูรู้ว่ามึงอดทนไม่ได้นานขนาดนั้น
เอ๊ะหรือว่าถึง เหมือนคราวที่มันงอนคราวนั้น
"หึๆ"
มันกดจูบกลางกระหม่อมก่อนจะลูบหลังเป็นเชิงกล่อมให้นอน ผมวาดแขนไปกอดคนตัวใหญ่กว่าตอบ อุ่นทั้งตัวอุ่นทั้งใจเลยล่ะคืนนี้ มันกระซิบว่า ฝันดี ที่ข้างหู ก่อนที่ผมจะเผลอหลับไปทั้งที่รอยยิ้มยังแต้มอยู่บนใบหน้าอยู่เลย
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
กลิ่นอาหารหอมฉุยดึงผมให้ตื่นจากห้วงนิทรา ไม่ปวดหัวเหมือนเมื่อวานแล้วล่ะครับ งื้อ ยาพารานี่ดีจริงนะพี่ซีขอหนับหนุน คริคริ
ผมเดินตามกลิ่นมาจนถึงในครัว บนโต๊ะมีกับข้าววางอยู่แล้วสามอย่างคือต้มจืดสาหร่าย ผัดผักรวมมิตรแล้วก็ไข่ตุ๋น และอีกอย่างที่ส่งกลิ่นยั่วผมอยู่ในกระทะคือปีกไก่ทอด
มีสามีทำกับข้าวเป็นก็ดีแบบนี้ล่ะนะ อุอิ
"มามอร์นิ่งคิสหน่อยดิเมีย"
"ตีนกูสิ มาๆ"
"ไข้ลดลงหน่อยนี่ปากดีเชียว ทีเมื่อวานอ้อนเอาๆ"
เฮ้ย ใครอ้อนเหรอ ไม่มีนะ +_+
"พูดมากนะมึง ตักไก่ขึ้นได้แล้วมั้ง เดี๋ยวไหม้"
จริงๆแล้วคือมึงรีบตักเลย กูหิววววว มันบอกว่ารออีกหน่อย ผมเลยตักข้าวรอแทน โอ้โห ผมทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากเลยนะ ตักข้าวที่มันหุงไว้เนี่ย ฮ่าๆ
ปีกไก่ทอดอีกหนึ่งจานตามมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็วทันใจ ผมก็ซัดเลยครับ เต็มที่ กินเลยอร่อยทุกอย่าง แต่ก็กินได้ไม่เท่าปกติหรอกเพราะยังไม่หายดีขนาดนั้น
.
.
.
.
"กูคงอาบน้ำได้แล้วใช่มั้ยกัน"
ผมถามตอนที่เรานั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน
"เย็นๆค่อยอาบดีกว่า เผื่อไข้กลับอีกไง เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้"
"ดูแลกูดีจัง"
"ก็มีเมียคนเดียวนี่ รักอยู่คนเดียว ไม่ให้ดูแลดีได้ไงล่ะ ว่าแต่น้องนิดเถอะ ป่วยแล้วอ้อนชิบหาย"
"คิๆ ก็มีสาาาาามีคนเดียวนี่ ร้ากกกกอยู่คนเดียว ไม่ให้อ้อนได้ไงล่ะ"
"เลียนแบบ หึๆ"
มันดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะฟัดแก้มรัวๆจนผมช้ำไปหมด... ผมลืมว่าตัวเองยังไม่หายดี แต่เผลอให้มันจูบ หลายครั้งซะด้วยแฮะ งานนี้ถ้ามันติดไข้ก็คงต้องโทษมันเองนั่นแหละ คริ
-------------------------------------
เอ้าไหนใครรอ ขอเสียงหน่อยยยยยยยยย
จัดให้ละน่อ มาแบบหวานชนิดที่ว่ากลูโคสซูโครสกาแลคโตสต้องหลบให้นะคะนะ 55555
นางหวานนน และนางใกล้จบแล้วด้วยยยย คริคริ
+.+
นี่ๆๆๆ อยากถามจังเลย คือเราว่าจะแต่งตอนพิเศษค่ะ คือไปนอกสถานที่นะ โหวตกันมาเลยจ้า
อยากให้น้องนิดกับหลุมดำไปไหนกันเอ่ย ไม่ใช่จี้ปุ่นนะเพราะที่นั่นมีแน่ๆอยู่แล้ว *v*
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วน้า แต่ยังมีอีกสองเรื่อง คือ
พี่เผลอแล้วเจอกัน ภาควิศวะ (เรื่องของพี่ภูค่ะ)
Addicted ติ ด รั ก
ไปลองอ่านกันได้เนอะ จุ๊บๆๆๆ
ขอบคุณที่ติดตาม ให้กำลังใจกันมาโดยตลอดนะคะ รักคนอ่านจริงๆนะแกรรรรร จุ๊บบบบบบบบบล้านครั้ง
หัวข้อ: ห้องแค่ใกล้ ระเบียงแค่เคียง แต่ทำไม..เตียงเดียวกันวะ? {JETxPUN} บทที่ 5 03-03-60 (อ่าน 607974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก