เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 13 : พระยาเทครัว
พี่ชายน้อง ชื่ออะไรนะครับ
เขาอยากจะถามแบบนั้น แต่พอดูด้วยตาเนื้อแล้ว
ภาพมัน ก็ชัดเจนดี
“พ พี่พีท ม ไม่ ได้ไปงานเหรอ?”
พอน้องย้ำชื่ออีกครั้ง
อืม
ชัดเจนกว่าเดิม
“อะ เอ่อ นี่ พี่พัชครับ พี่เขามาติวหนังสือให้อะ ส สอนดีมาก”
น้องลีวายส์ยกนิ้วโป้งกระกอบการพูด แม้หน้าน้องจะเหมือนกำลังร้องไห้ในอีกไม่นานก็ตามที ทั้งคุณพัช คุณพีท และคุณลี ราวกับว่าเวลาได้หยุดเดินไปสักสามวิ ก่อนทุกคนจะพยักพเยิดหัวเราะยิ้มแย้มเพื่อเป็นการแสดงตามมารยาทในการพบปะกันแบบสามคนเป็นครั้งแรก
แต่คงรู้กันอยู่แก่ใจดี ว่าไอ้ที่ขำๆไปนั่น มันโคตรเป็นการฝืนสุดๆ
“สวัสดีครับ…สวัสดีครับคุณพีท ผมพัชครับ พอดีผมมาติวสอบเตรียมเข้ามอให้น้องเขาน่ะครับ” ฟักยกมือไหว้โน้มหัวเล็กน้อยตามมารยาทด้วยท่าทีปกติออกจะดูกระฉับกระเฉงด้วยซ้ำไป เขายิ้ม พยายามทำตาใส เหมือนกับว่านี่ป็นครั้งแรกที่เพิ่งเจอกัน
พีทมีสีหน้าตกใจไม่ต่าง แวบหนึ่งความยินดีปรากฏชัดในแววตา
“…สวัสดีครับคุณ…พัช ขอบคุณที่คอยติวหนังสือน้องด้วยให้นะครับ ถ้าดื้อนี่ตีได้เลยนะ”
“โธ่ ไม่หรอกครับ เป็นเด็กดีมาก เรียนก็เก่ง หัวก็ไว” ไวจริงๆ!
น้ำเสียงร่าเริงผิดกับภายในใจลิบลับ เหงื่อซึม มือเย็น ตัวเย็น แต่บางทีมันก็ร้อนเหมือนจะเป็นไข้
ตลอดการทักทายและแนะนำตัวตามประสาคนเพิ่งรู้จัก ฟักต้องทำเนียนยกมือกุมไว้ข้างหน้าโดยตลอด
ไม่
เขาไม่ได้เป็นคนนอบน้อม เรียบร้อยหรือสุภาพอ่อนโยน ไม่ ไม่มีวัน
คุณฟักน้อยนั้นแม้จะผ่านศึกสงครามาหมาดๆแต่ก็ยังอวบอั๋นไม่เลิก ทำเขาแอบจี๊ดจาดอยู่ในใจ เพราะสิ่งที่ยังคับแน่นอยู่หลังเป้ากางเกงยังคงไม่ได้รับการปลดปล่อย น้ำไหลปริ่มแทบจะอั้นต่อไปไม่ไหวแล้วด้วยความตื่นเต้น ทั้งอึดอัดทั้งช็อคกับเหตุการณ์ตรงหน้าส่งผลให้เขาเห็นภาพนิมิตเป็นรูปฟ้าถล่มฟ้าทลายเป็นครั้งแรกก็คราวนี้แหละ
อีกอย่าง ปกติของคุณฟักน้อยแล้วก็ไม่ได้น้อยตามชื่อที่แลดูน่ารักนั่นเลย
พอบวมน้ำแบบนี้ด้วยแล้ว ซิบกางเกงก็ซิบกางเกงเถอะ
จะเอาไม่อยู่แล้วเหมือนกัน
พวกเขาทั้งสามพูดคุยหัวเราะกันสักพักพอเป็นมารยาท ก่อนพีทจะขอตัวเดินไปเก็บของในห้อง
“พ พี่พัช ผม”
หลังจากพีทลับสายตาไป ฟักรีบหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกับยกมือลูบหน้าไปมา อารมณ์ทุกอย่างวิ่งพล่านไปหมดจนเขาแทบจะสติแตก เขาเพิ่งทำในสิ่งที่เหนื่อยกว่าการออกกำลังกายมานะ ไม่ออกอาการหอบแดกต่อหน้าพีทไปเมื่อครู่ก็โคตรเก่งแล้ว
“อ เอาไงต่ออะพี่” ลีวายส์กระซิบเสียงสั่น เด็กน้อยดูทุรนทุรายกว่าเขามากนัก
“เดี๋ยวรอจังหวะ พี่จะทำเป็นสอนไปสักพัก ไม่นานหรอก พอทำเป็นสอนเสร็จแล้ว พี่จะได้รีบออกไปเลย”
“แต่ผม ผมจะไม่ไหวแล้วอะ เจ็บด้วย ปวดด้วย” เด็กพยายามบอกเขาว่าไม่ไหว นั่งตัวเอียง คงระบมสะโพกอยู่ไม่หาย เหงื่อซึมตามไรผม ปากซีด หายใจหอบชัน เมื่อเหลือบมองดูที่เป้ากางเกงนักเรียนสีน้ำเงินก็เปรอะชื้นไปด้วยน้ำเล็กน้อย ทนอีกนิดนะอีหนู ทนอีกนิด
“ชู่…”
ฟักชูนิ้วแตะริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเด็กตรงหน้าเพื่อให้สงบสติอารมณ์และเงียบเสียงลง ยิ่งท่าทางสั่นๆของลีวายส์กลับยิ่งไปปลุกอารมณ์เขาซะได้
เขาเองก็อยากจะบอกว่าแทบทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
คุณฟักน้อยปวดไปหมด
จับเยต่อจากเมื่อกี๊แม่งตรงนี้ให้เสร็จๆเลยดีไหม ยั่วฉิบหาย!
“คุณพัชครับ”
“ค ครับ ครับคุณพีท? โอ้ ขอบคุณครับ”
ฟักผละออกจากเด็กน้อย หัวใจร่วงหล่นไปที่ตีน เกือบแหกปากออกมาแล้วด้วยความตกใจ มึง มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เขารีบหันไปยิ้มให้คนที่พรวดพราดเข้ามาอีกครั้ง พีทยกน้ำส้มและผลไม้มาวางไว้ให้บนโต๊ะแสดงถึงน้ำใจและมารยาทที่ดีของเจ้าบ้าน อีกฝ่ายยิ้มเป็นมิตรพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ
กลายเป็นว่า ตอนนี้ เขานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างสองศรีพี่น้องแล้ว
ฉิบหาย ไม่เคยเจออะไรฉิบหายเท่าวันนี้มาก่อน
มีอะไรอีกไหม มาเลย มาให้พร้อมกัน อย่ามัวรีรอ
“แขกมาบ้านยังไงเนี่ย ทำไมไม่เสิร์ฟน้ำให้คุณครูเลย”
พีทหันไปแหย่น้องตัวเอง แล้วกลับมาโปรยยิ้มให้เขา ฟักกระพริบตาปริบๆ แสร้งหัวเราะและยิ้มตอบไปให้ทั้งสองคน ฟักไม่แน่ใจว่าเขาควรจะลุกไปตอนนี้เลยดีหรือไม่ เพราะดูจากสถานการณ์แล้วความเป็นไปได้สูงที่พีทอาจจะสงสัย ลางสังหรณ์เกย์รุนแรงพอๆกับผู้หญิงไม่แพ้กันนั่นแหละ โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้!
“ผม ผมลืม”
ลีวายส์หน้าแดงก่ำสลับกับซีด มือที่จับปากกาอยู่สั่นไหวจนเขาต้องทำเป็นยื่นหนังสือให้ลีวายส์อ่านเนื้อหาในนั้นต่อ เสื้อนักเรียนยับยู่ยี่ขาวชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมกระเซอะกระเซิงที่ดูแล้วยังไงถ้าไม่เพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาก็คงโดนรุมโทรม คือแม่ง หน้าน้องเขาเปลี่ยนสีไปมายิ่งกว่าไฟจราจรอีก แผนจะแตกก็งานนี้แหละ
ฟักลอบสังเกตการณ์ ประเมิณรูปร่างหน้าตาและบุคลิกของทั้งสอง
พี่น้องคู่นี้หากเป็นพี่น้องแท้ๆกันก็อาจใช่
เพราะเมื่อมาเทียบเค้าโครงหน้าตาแล้ว
…เหมือนกันจริงๆ
ก็ว่ากลิ่นคุ้นๆ
ทำไมเขาไม่คิดเอ๊ะใจสักนิดนะ ทำไม
พีทนั่นแม้จะมีสรีระที่ใหญ่กว่าแถมหุ่นยังล่ำสัน แต่ลีวายส์เองก็ติดความขาวน่ารักมากจากพี่ชายเปี๊ยบ ถึงหุ่นจะยังไม่เฟิร์มเท่าคนพี่ แต่จัดว่าเป็นเด็กที่มีหุ่นในเกณฑ์ดีและน่ารักน่ากินไม่ต่างกันเลย ออกแนวดูดีคนละแบบ เพราะพีทดูจะช่างแต่งตัว แต่ลีวาย์ดูเป็นเด็กชิลๆ ตัดหัวสกินเฮด สบายๆไม่อะไรมากเท่าที่เขาได้ใกล้ชิดมาในระดับนึง
แต่ทำไมชื่อมันถึงไม่ค่อยจะคล้องจองกันเลย แต่เขาก็เคยเห็นอยู่ครอบครัวที่ตั้งชื่อลูกซะห่างไกลญาติสนิทมิตรพี่น้องไอ้ลิสต์แบบนี้ก็มีถมไป
แต่ถ้าพูดถึงความเกย์
ลีวายส์ก็เหมือนเด็กผู้ชายปกติ
แต่อีพีทนี่…มาเต็ม
แม้จะอยู่ในช่วงทรหดมากสำหรับคุณฟักน้อย แต่เขายังไม่วางใจ ลอบมองสองคนพี่น้องที่ดูแล้ว เขาไม่แน่ใจว่าลีวายส์จะทราบหรือไม่อย่างไร ว่าพี่ชายตัวเองเป็นเกย์ หรือรู้อยู่แล้ว แต่ก็รับได้ หรือมันจะเป็นกันทั้งคู่ แล้วแอบกินกันอยู่ในบ้าน? โอ้ ก็อด แต่ยังไงซะในเวลานี้ลีวายส์คงไม่กล้าเล่าเรื่องของเขากับตัวเองให้พีทรับรู้แน่นอน และพีทเองก็คงยังไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ที่แอบไปลักลอบกินกันมาเมื่อคืนนั้นระหว่างเขาแน่ๆ
แล้วกูล่ะ จะเอายังไงต่อดี
เขาทำเป็นสอนหนังสือ พูดคุยกับสองคนข้างกายไปเรื่อยเปื่อยตามประสาให้ดูแนบเนียนที่สุด เวลาผ่านไปแค่นิดเดียว แต่ดูเชื่องช้ายาวนานจนเขาอยากภาวนากับฟ้าให้มันผ่านไปเร็วๆ
“เดี๋ยว เดี๋ยวผมมานะ” จู่ๆลีวายส์ก็ลุกขึ้นราวกับหมดความอดทน เด็กน้อยเหงื่อแตกพลั่ก หวังเพียงว่าพี่ชายมันจะไม่สังเกตเห็นก็พอ
“ไปไหนอะ?” พีทถาม
“ไปห้องน้ำแปบบครับ เดี๋ยวมาเรียนต่อ แปบเดียว ปวดฉี่”
ฟักได้แต่มองตาเหลือกพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางเด็กตรงหน้า ไม่ อย่าปล่อยให้เขาอยู่กับอีพีทสองต่อสอง พลีสมี๊พลีสสสส!
“งั้นพี่ฝากหยิบขนมในครัวมาให้หน่อย” พีทตะโกนบอกน้องชายที่ลุกพรวดออกไปแล้ว “ ‘พาย’ ได้ยินที่พูดมั้ยเนี่ย ถุงสีส้มๆที่อยู่ในลิ้นชักในครัวนะ หยิบมาด้วยนะ! พี่ซื้อมาฝาก จะได้มาให้คุณพัชเขาด้วย”
หื้ม…
ถ้าไม่ได้คิดไปเอง ลางสังหรณ์ของเขามันกำลังบอกบางอย่าง
“น้องผมมันก็แบบนี้แหละครับ ฮ่าๆ รีบจริงๆ” พีทหันกลับมา สายตาประกายวาววับจับใจ
ฟักหัวแห้งๆ ยิ้ม ยิ้มจนตาแทบปิด ใครจะรู้บ้างหนอว่านอกจากตัวเขาเองว่าตอนนี้หัวใจกำลังสูบฉีดเลือดอย่างดีจนร่างกายแทบจะเอาไปใช้ไม่ทัน เขาแทบไม่อยากนึกต่อหลังจากนี้เมื่อความจริงบางอย่างค่อยๆหลุดรอดออกมาให้คาดเดาให้ตัวมันเย็น ให้จิตใจข้างในของเขามันร้อนรุ่มเล่นๆ
“น้อง…พาย…”
เขาทวนคำนั้น ทีแรกคิดว่าหูคงฝาด แต่ก็หวังเพียงว่าจะฟังผิด เดี๋ยวนี้ฟักชักไม่แน่ใจในตัวเองแล้วสักเท่าไหร่ หลังจากที่ความผิดหวังรุมเร้าซะจนเขาเริ่มหมดความเชื่อมั่นในตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกหน้าร้อนๆหนาวๆขนาดนี้มาก่อน ภาพเช็คเงินสดจำนวนหกหลักลอยละลิ่วปลิวมาแต่ไกลชนเข้ากับสมองและสองตา
“ครับ?” อีตัวพี่เลิกคิ้ว
ฟักยิ้ม มันเป็นการฉีกยิ้มที่โคตรฝืดเคือง
“อ้อ ผมจะบอกว่าน้อง‘พาย’เป็นเด็กดีนะครับ ขยัน ไม่ต้องห่วงหรอก ทบทวนบทเรียนทุกๆวันอีกนิดหน่อย ยังไงต้องได้ตามที่หวังไว้แน่นอน”
พีท
พาย
อืม
แล้วอีลีวายส์นี่มายังไง?
กูโดนต้มซะเละเทะเละตุ้มเป๊ะ ซวยซ้ำซวยซากซวยมากซวยซ้อน
“ขอบคุณนะครับ” พีทพยักหน้าเข้าใจอย่างตื้นตัน พลางขยับร่างกายเข้ามาเบียดเสียดฟักมากยิ่งขึ้น เขาได้แต่เลิกคิ้วตาใสพร้อมมอบรอยยิ้มให้อีกราวกับว่าประโยคนั้นคงเป็นการขอบคุณที่ดูแลน้องชายสุดที่รักให้โดยไม่หวังสิ่งใด
โอเค น้องลี ไม่สิ น้อง‘พาย’เองก็ยังหมกตัวอยู่ในห้องน้ำคาดว่าคงกำลังรีดพิษงูอย่างเมามันส์อยู่ยังไม่เสร็จ ไม่รู้ป่านี้เป็นลมหมดสติล้มพับตายไปหรือยัง เขาเป็นห่วงกลัวจะหมดแรงไปเสียจริงๆ จะได้ไปยืนรีดงูเป็นเพื่อนด้วยเพราะเขายังคงค้างคาไม่หาย ถ้าลุกไปดูไปเช็คโดยอ้างถึงความจำเป็นและเหตุผลนี่กับอีกตัวข้างๆมันจะดูน่าเชื่อถือไหมนะ ไม่แน่อน
“แต่…ไม่คิดเลย ว่าจะได้เจอคุณที่นี้”
อีพีท
พูดเสียงหวาน ส่งสายตาระยิบระยับจับแสงไฟจนเขาต้องรีบบวกสกิลการตีสองหน้าไว้ก่อน ไม่เพียงแค่นั้น มือที่อยู่สุขไม่เป็นยังค่อยๆเลื้อยมาจับโคนขาอ่อนของเขา ลูบเบาๆกระทั่งคุณฟักน้อยที่อุตส่าห์เริ่มกลับเข้าที่เข้าทางได้แล้วต้องกลับมาค่อยๆตุงอีกครั้งเพราะความตื่นเต้น
“ผมก็ไม่คิดมาก่อนเหมือนกัน”
เขายิ้ม ยิ้มแบบเดียวกับเวลาที่ใช้ในการตะล่อมเด็ก สายตายั่วเบาๆให้ดูน่าค้นหา โปรดอย่าถามถึงอารมณ์พิศวาส เพราะมันแทบไม่มี อาจจะ เอ่อ มีบ้างแหละ เล็กๆน้อยๆ เพราะอารมณ์ของเขาในเวลานี้ก็สุดจะทนแล้วจริงๆ ความปวดเริ่มเข้าครอบงำคุณฟักน้อยมากขึ้นอีกครั้ง และหุ่นพีทเองก็ใช่ย่อย ปลุกอารมณ์ได้ง่ายๆ เว้นเพียงแต่ว่ามันเคยลวงเขาว่าเป็นรุก หน็อย อีตุ๊ด
“คิดถึงนะครับ คืนนั้นก็…ไม่ได้เจอกันอีกเลย”
คุณฟักน้อยสู้รบปรบมือตอบ เขาพยายามควบคุมอารมณ์อย่างมากแต่สุดท้ายก็หนีความต้องการไม่พ้น หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่สังเกตว่าคุณฟักของเขามันฟูอยู่แล้วก็พอ
“ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อคุณสักที”
ว่าแต่น้ำเสียงกระซิบกระซาบข้างใบหูนี่มันอะไร
เดี๋ยวๆ น้องมึงอยู่ในห้องน้ำนะ ทำเหมือนในบ้านอยู่กันสองคน!
พีทล้วงมือเข้ามาใกล้มากขึ้น สายตายังคงจับจ้องไม่ห่างโดยที่เขามิอาจขัดขืนได้ ฟักกลืนน้ำลาย แม้สายตาเจ้าชู้จะถูกส่งไปท้าทายพีทที่กำลังเบียดชิด แต่ก็ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขากำลังเหงื่อแตก
ผลไม้ชิ้นเล็กๆบนจาน พีทหยิบป้อนมาเขา ฟักกัดไปครึ่งนึง ก่อนที่อีกครึ่งพีทจะทานเข้าไปไม่เหลือ สายตาร้อนแรงสะกดไว้แทบอยู่หมัด ลิ้นรับสัมผัส รสหวานซ่อนเปรี้ยวอยู่ทั่วโพลงปาก
อารมณ์กลับมาพลุ่งพล่านอีกครั้ง…ดูๆไปพีทก็ใช้ได้…
กระทั่งซิบค่อยๆรูดลง
คุณฟักน้อยถูกปลายนิ้วโป้งไล้ไปมา
“พี่พีท มาในครัวหน่อย ไหนขนมอะ หาไม่เจอ!”
“ค่อก แค่ก แค่กๆๆ!”
ฟักสำลัก ผลไม้แม้จะชิ้นเล็กแต่ก็สามารถทำให้ติดคอตายได้
พีทสะดุ้งตัวไม่ต่างมือรีบปล่อยจากคุณฟักน้อยที่กำลังมีความต้องการ ก่อนรีบวิ่งเข้าไปไหนครัวตามคำร้องขอน้องชาย
ได้แต่ปล่อยให้อีกคนนั่งสบถอยู่ในใจ
อีเด็กเหี้ย!
TBC
[13/08/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 385152 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก