SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
FOUR
ADEN
ชีวิตของผมกำลังจะไม่เหมือนเดิม มันค่อยเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ใครคนหนึ่งที่ผมก้าวเข้าไปในชีวิตเขาเพราะจุดประสงค์หลักที่เคยตั้งเป้าหมายทำบางอย่างกับความรู้สึกของผมโดยที่ผมไม่ทันได้รู้ตัว และเมื่อรู้อีกทีหัวใจผมก็ถลำลึกจนยากจะถอนตัว
‘อาซากลับไปเมืองไทยแล้วนะยอร์ช์’ พ่อเดินมาบอกผม ระหว่างที่เราทั้งคู่รักษาตัว แม้จะอยู่ในบริเวณเดียวกันแต่เราไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง จนเมื่อวานก่อนที่อาซาจะของจากไปและไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนในตระกูลสเตรนเบิร์กอีกไม่ว่าจะทางได้ก็ตาม ผมควรจะดีใจที่ผมสามารถกำจัดเสี้ยนหนามในชีวิต ก้างขวางคอชิ้นใหญ่ที่กดทับไม่ให้ผมเป็นใหญ่เหนือใครให้พ้นทางได้เพียงเพราะพ่อเห็นว่ามันเหมาะสมกับตำแหน่งผู้นำตระกูลมากกว่าผมที่เป็นลูกชายคนโต
แต่มาวันนี้ วันที่ทุกอย่างจะเป็นของผม ผมกลับไม่อยากได้ ไม่รู้สึกดีใจที่จะได้ครอบครองทั้งๆที่ผ่านมาผมทุ่มเทแรงกายแรงใจทำเลวไว้ตั้งเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าผมมีสิ่งหนึ่งที่อยากได้มากกว่าอำนาจและความยิ่งใหญ่
ผมเฝ้าโกหกตัวเองว่าผมดีใจ ไม่มีสิ่งใดที่ผมต้องการไปมากกว่าเป็นนายเหนือนากินีทุกตนบนโลก แต่ทำไมผมถึงไม่สามารถยิ้มได้จากใจจริง ไม่สามารถกู้ร้องดีใจว่าผมทำสำเร็จแล้ว แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างหมดรูป
ทำไมใจผมถึงเอาแต่นึกถึงคนๆนั้น ทำไมผมต้องนึกถึงแต่ยอร์ชพี่ชายของโยชิคนรักของคนที่เป็นศัตรูของผม ทำไมผมต้องคิดถึงแต่เขา มองเห็นแต่ภาพเขา คำพูดของเขา และความรักของเขาที่มีต่อน้องชาย ไม่เว้นแม้แต่อาซาที่ยอร์ชก็ยังรัก
ทำไมอาซาถึงเป็นที่รักของใครต่อใคร และกลายเป็นผมที่เป็นที่เกลียดชัง สุดท้ายผมก็ยังเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการอยู่วันยังค่ำ
“พรุ่งนี้พ่อจะดำเนินเรื่องพิธีแต่งตั้งลูกขึ้นเป็นผู้ปกครองตระกูลคนใหม่”
“ผมไม่ต้องการ”
“อะไรนะ”
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว”
“แต่ลูก” พ่อเรียกผมเสียงอ่อนโยน มือแตะลงบนท่อนแขนที่ยังคงมีรอยบาดแผลจากการต่อสู้กับเจ้างูน้อยโยชิ ถ้าผมคิดจะสู้ ผมคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องไปแคร์คำพูดยอร์ชด้วย ผมสับสนและไม่อาจหาคำตอบ
“ที่จริงก็ถูกต้องแล้ว ตำแหน่งและทุกอย่างมันควรเป็นของลูก” พ่อพูดอย่างรู้สึกผิด ผมมองไปเบื้องหน้าอย่างเดียว รับฟังแต่ไม่มีความคิดเห็น จุดมุ่งหมายผมเปลี่ยนไปแล้ว
“ถึงพ่อจะรู้ แต่มันก็สายเกินไป ผมไม่ต้องการอะไรสักอย่างจากพ่ออีกต่อไป”
“ทำไมละเอเดน เรามาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ พ่อพร้อมที่จะแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด”
ผมส่ายหน้า กระตุกยิ้มเล็กน้อย หันกลับไปมองพ่อด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า ผมเคยอยากให้ผู้ชายตรงหน้ารักผมที่สุด เห็นผมเป็นลูกชายที่รักและให้ความสำคัญแต่เพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากได้รับคำชื่นชม ตั้งใจทำได้ความหวัง แต่สุดท้ายก็ถูกดับความหวังด้วยประโยคเดิมๆ
‘ก็ดีแล้วนี่’
เพียงแค่นั้นสั้นๆ
‘ก็ดีแล้วนี่’ ไม่ใช่ ‘เก่งมากลูกพ่อ’
ช่างแตกต่างจากคำพูดนึกคิดถึงลูกชายอีกคน
‘อาซาเป็นยังไงบ้าง ชีวิตการเป็นอยู่กับเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง’
‘ลูกชายข้าไปมีเรื่องกับใคร ไปจัดการพวกนั้นเดี๋ยวนี้’
‘เมื่อไหร่อาซาจะเลิกคบกับเด็กคนนั้นกัน เขากำลังเดินทางผิด ฉันเป็นห่วงเขาเหลือเกิน’
ผมเคยนึกสมเพชตัวเองอย่างถึงที่สุด เพราะความห่วงใยที่พ่อมีให้อาซาผมไม่เคยได้รับ และเมื่อไม่เคยได้ก็ต้องการที่จะได้ ต้องการทุกอย่างจนไม่รู้ตัวเลยว่าความต้องการไม่มีวันเป็นจริง
จนวันนี้ที่ผมไม่ต้องการอีกแล้ว พอแล้วกับความฝันลมๆแล้งๆพ่อกลับหยิบยื่นมันให้ผม ผมจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างสมเพชให้ตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
“ผมขอโทษกับทุกเรื่อง แต่...ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นจากคุณอีก หลังจากนี้ผมจะไปตามทางของผม”
“ลูกจะไปไหน”
ผมไม่ตอบ เดินจากมาและไม่หันหลังกลับไปอีกแล้ว ไม่มีวันที่จะกลับไปยืนอยู่ตรงนั้นที่ที่ดำมืดหาความสุขไม่เคยได้แม้เสี้ยวลมหายใจ
พ่อพยายามหาทางติดต่อและขอให้ผมกลับไป แต่ผมก็เป็นคนที่มีจุดยืนเป็นของตัวเองแบบแน่วแน่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าผมเลือกแล้วผมจะไม่มีเดินกลับหลัง ผมเคยเลือกอำนาจ ผมก็ลงมือทำจนถึงที่สุด และวันนี้ผมเลือกที่จะจบกับพ่อ นั่นหมายความว่าผมจะไม่กลับไป ถ้าหากจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมันก็คงจะต้องใช้เวลาเยียวยานานเท่าที่ผมเคยเจ็บปดหรือมากกว่า บาดแผลที่เหวะหวะจนใกล้จะเป็นเนื้อร้ายรักษาให้หายขาดไม่ได้ในวันสองวันหรือเดือนสองเดือน และไม่สามารถรักษาได้ด้วยเพียงคำพูดที่หวานหู
รอยร้าวที่แตกไปแล้วไม่มีทางผสานกลับมาได้ดังเดิม
ผมหลบไปอยู่ที่บ้านพักตากอากาศที่ฮาวาย หลีกหนีความทุกข์ไปใช้ชีวิตเสเพลอย่างที่ครั้งหนึ่งเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นเคยทำ กินดื่มเที่ยวผู้หญิงเมามายอย่างที่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งควรทำ และเกเรจัดการพวกหน้าใหม่ไร้การควบคุมหนึ่งในหน้าที่ของนากินีรับผิดชอบอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ตัวเองไม่ว่างเผื่อให้ลืมใส่ใจความว้าวุ่นใจที่ไม่มีตัวตน
ทุกครั้งที่เผลอ ทุกครั้งที่ว่าง ใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ลอยเข้ามา เสียงของเขา คำพูดของเขาลอยวนเวียนอยู่แต่ในหัว สลัดอย่างไรก็ไม่หลุด แม้แต่ในความฝัน คนๆนั้นก็ยังตามมาหลอกหลอน
คืนวันหนึ่งที่ผมกำลังเที่ยวราตรีเมามายไปตามประสากับชาร์ลและเบน เด็กวันรุ่นท่าทางคึกคะนองเดินเหยียบเท้าผม ตอนนั้นผมโกรธจัดมาก กระชากคอเสื้อหมอนั่นขึ้นมา จิตใจที่ว้าวุ่นอยู่แล้วก็ร้อนรุ่มดังไฟเผา ทุกอย่างดูขวางหูขวางตาไปซะหมด เด็กคนนั้นคงจะจากโลกนี้ไปถ้าหากเสียงทุ้มอ่อนโยนของเขาไม่แวบเข้ามาในห้วงความคะนึง
‘คุณจะบอกว่าคุณเข้มแข็ง โหดเหี้ยม และใจร้ายสินะ ใช่ไหม คุณคงเป็นคนแบบนั้น ถ้ามีคนเดินเหยียบเท้าคุณโดยไม่ตั้งใจ คุณก็คงจะทำให้เขาเจ็บคืนสินะ’
ใช่ ผมกำลังจะทำให้มันเจ็บคืน
‘คุณจำเป็นต้องแก้แค้นทุกคนเลยเหรอ’
เสียงนั้นถามกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของผมที่ตอบกลับไป
‘ก็เพื่อไม่ให้มันกล้าอีกซ้ำสอง’
‘ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะมีความคิดที่เด็กขนาดนี้ คุณควรรู้จักให้อภัยบ้าง’
‘โตได้แล้วนะเอเดน คุณต่างหากที่จะอยู่บนโลกใบนี้ลำบากถ้ามีความคิดแบบนี้ ไม่ใช่ผม’
ผิวมือที่สัมผัสกับปกคอเสื้อของคนเมาร้อนเหมือนเอาไปอังเปลวไฟ ผมปล่อยมันลงกับพื้น ระงับลมหายใจที่ถี่กระทั้น มือสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนแม้แต่ชาร์ลและเบนยังต้องแปลกใจที่ผมเลือกที่จะไม่เอาเรื่องแล้วกลับบ้านโดยที่ไม่มีใครบาดเจ็บ
เพราะผมไม่ได้จำได้แค่คำพูด แต่ผมยังจำได้ถึงแววตาที่ผิดหวังได้ติดตา
‘ต่อจากนี้เราไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก ทั้งเรื่องธุรกิจ ความแค้น’
อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่ต้องการ
ผมไม่รู้จักเขาดี แต่เพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆที่ผมได้รู้จัก เขาเป็นคนที่อ่อนโยนพร้อมกับเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน แววตาของเขาจริงใจไม่เสแสร้ง จิตใจดีเกินไปจนน่าขำและเขาเป็นคนที่รักน้องชายอย่างมาก ผมยังจำได้ถึงสิ่งที่เคยถามเขา
‘คุณรักน้องชายคุณมากไหม’
‘รักมาก รักมากรองลงมาจากพ่อผมนิดหนึ่ง’
‘คุณ ไม่คิดบ้างเหรอว่าน้องจะแย่งความรักพ่อแม่ไปจากคุณ’
‘ไม่ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า ต้องรักโยชิให้มากๆ ดูแลโยชิให้ดีที่สุดเท่าที่พี่ชายคนหนึ่งจะดูแลน้องชายได้’
ผมจำไม่ได้ว่าเคยรักอาซาอย่างที่พี่ชายควรรักไหม จำความได้ผมก็เกลียดจนอยากให้หายไปจากโลกนี้ เพื่อที่ทุกคนจะได้สนใจแค่ผม แต่ยอร์ชคิดตรงข้ามกันเขา เขารักโยชิมากเสียจนผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากเขารักผม ถ้าเขารักผม ถ้าผมได้รับความรักและความห่วงใยจากเขา ผมจะมีความสุขมากแค่ไหนที่ถูกใครสักคนรักจากใจจริงบ้าง
มันทำให้ผมอยากรู้และอยากลอง สุดท้ายก็กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับตัวตนผมทุกอย่าง ไม่รู้ทำไมผมอถึงได้อยากได้ความรักขากผู้ชายคนนี้ มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีพลังวิเศษใดๆ แต่เขามีหัวใจที่พร้อมจะมอบให้คนที่เขารักอย่างแท้จริง
ผมอิจฉาโยชิ อิจฉาอาซาที่ได้รับสิ่งดีๆ ผมกลายเป็นคนโลภมากอีกครั้ง
ถ้าหากเขาจะแบ่งความรักให้ผมสักหน่อย ผมคงจะมีความสุข
แต่ถึงผมจะคิดแบบนั้น ผมก็เลือกที่จะอยู่กับตัวเอง เบนและชาร์ลตามแวะมาดูผมบ่อยครั้งเพราะมันเป็นห่วงกลัวผมก่อเรื่อง แต่ก็ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นจนสองคนนั้นแปลกใจถึงนิสัยของผมที่ไม่เหมือนเดิม
ผมมีเวลาที่จะทบทวนตัวเองมากขึ้น และแน่นอนว่าผมมีเวลาคิดถึงยอร์ชมากขึ้นเมื่อเลือกที่จะเที่ยวให้น้อยลง เพราะก่อนหน้านี้จิตใจผมไม่สงบเลยแม้แต่น้อยเพราะมียอร์ชเข้ามาทำให้วุ่นวาย ผมหนีเขาทุกทางแต่สุดท้ายเป็นผมเองที่เอาแต่คิดถึงเขาไม่มีวันจบวันสิ้น และในเมื่อหลบไม่ได้ก็ทำได้แค่เผชิญหน้ายอมรับความเป็นจริงว่าผมคิดถึงเขา อาการเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของผมหนักขึ้นจนเพื่อนสองคนจับสังเกตได้ ผมไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองอย่างไร ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มากก่อน มีชีวิตอยู่ได้มายาวนานเพียงเพื่ออำนาจที่เคยคิดว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในโลก แต่ไม่เคยมองความรักฉันท์ชู้สาวว่าเป็นเรื่องน่าอภิรมย์ ไม่เคยมีคู่ควงหรือคู่นอนคนไหนทำให้ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย ไม่เคยคิดถึงพวกเธอเหล่านั้น จนมาวันนี้ที่คำว่าคิดถึงยังน้อยไปที่จะยกขึ้นมาเปรียบ
‘แกรักยอร์ชเข้าให้แล้วไง’ ชาร์ลสรุป
‘แกรู้ได้ยังไง’ ผมถามหน้าเครียด ผมเนี่ยนะจะรักยอร์ช มันจะเป็นไปได้ยังไง
ชาร์ลถอนหายใจ ‘ฉันคาดการณ์จากอาการของแก แต่คนที่รู้ว่ารักหรือไม่ก็คือแก เอเดน’
‘ฉันไม่รู้’ ผมส่ายหน้า สับสนไปหมด
‘ฉันเข้าใจนะเว้ย แกไม่เคยรักใคร อาจจะโง่ไปบ้าง’ ไอ้เบนยักคิ้วกวนประสาท
‘ไอ้เบน’ ผมข่มมันเสียงต่ำที่มากวนประสาทผม
ชาร์ลจึงรีบห้ามเราสองคน ‘เฮ้ย อย่าเพิ่งทะเลาะกัน เอาสั้นๆง่ายๆเลย แกคิดถึงยอร์ชใช่ไหม ตอบตามความจริงห้ามโกหก’ มันทำเสียงเข้ม ผมหยุดคิดอยู่พักใหญ่ ทั้งๆที่มีคำตอบแต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาแต่เลี่ยง จนชาร์ลถามจี้อีกผมถึงได้ตอบ
‘อืม’ ปฏิเสธไม่ได้ผมก็ต้องยอมรับว่าผมคิดถึงเขา
‘แกอยากเจอเขาใช่ไหม’ ชาร์ลถามอีกรอบ
‘ก็ ใช่’
ความจริงคืออยากเห็นหน้าเสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
‘แล้วถ้าเขามีคนรักหรือมีแฟนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือสามี แกรับได้ไหม’ ชาร์ลถามหน้าเจ้าเล่ห์ ผมหยุดคิด
แค่จินตนาการว่ายอร์ชจะมีใครสักคนยืนอยู่ด้วยข้างๆ อาจเป็นสาวสวยที่เหมาะสมกับเขา หรือผู้ชายที่จิตใจดีแบบที่เขาน่าจะชอบ ผมว่าผมทนไม่ได้ ผมเห็นเขาทำดีกับคนอื่นในฐานะคนรักไม่ได้
‘แกทนไม่ได้ใช่ไหม’
‘ใช่ ฉันทนไม่ได้’ ผมสวนอย่างรวดเร็ว อยู่ๆก็หายใจไม่สะดวก
‘นั่นเพราะแกหึง ต่อให้แกอาจจะไม่รัก แกก็ชอบยอร์ชเข้าให้แล้วให้เพื่อนยาก’ ชาร์ลและเบนยิ้มขำ ในขณะที่ผมเครียดจนเริ่มปวดหัว
‘แล้วฉันต้องทำยังไง’ ผมไม่เคยชอบใครมาก่อน ผมทำตัวไม่ถูก
‘ก็ไปหาเขาสิวะ คิดถึงก็ไปหาเลย ถ้าชอบก็จีบเลยมันจะไปยากอะไร’
‘แต่เขาคงเกลียดฉันไปแล้วว่ะ’
ภาพสุดท้ายก่อนที่ผมจะไม่เจอเขาอีก ผมยังจำแววตาสีหน้าและคำพูดของเขาได้ขึ้นใจ เขาเกลียดผมแล้วที่ผมไม่ฟังคำเตือนของเขา ไม่ยอมปล่อยวางจนพลาดพลั้งทำร้ายน้องชายร่วมสายเลือด เขาเกลียดความเลวร้ายของผมไปแล้ว แล้วผมจะต้องทำยังไง ผมไม่กล้ากลับไปเพราะกลัวว่าจะถูกปฏิเสธกลับมา แต่ชาร์ลก็ให้กำลังใจผม
‘ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอวะ ก็ลองไปหาเขาดู ถ้าแกรักเขาก็แค่ลุยให้เขาเห็นความจริงใจ แต่ถ้าไม่ก็กลับมา มันจะไปยากอะไร แกจะได้รู้ด้วยไงว่าแกรู้สึกยังไงกับเขากันแน่’
ไม่มีใครให้คำตอบผมได้ชัดเจนว่าสรุปแล้วผมรักยอร์ชจริงๆใช่หรือไม่ แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่รักจริงไหม ผมรู้แค่เพียงว่าผมอยากเจอ อยากเห็นเขา อยากให้เขาดูแลเหมือนตอนที่ผมบาดเจ็บ เป็นห่วงเป็นใยแม้ว่าผมจะทำผิด ผมอยากรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง ผมจะได้แน่ใจว่าผมรักเขาเข้าให้แล้วจริงๆ ผมถึงได้กลับมายืนอยู่ที่นี่ตอนนี้
และผมจะไม่มีทางไปไหนอีก แม้ว่าเขาจะกำลังหว่านล้อมให้ผมกลับไปโรงแรมเนื่องจากโยชิกำลังจะเดินทางมาที่นี่ก็ตามที
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น” ผมโต้กลับเสียงจริงจัง หลังจากที่ยอร์ช บอกกับผมว่าโยชิและอาซากำลังมาที่นี่ เพราะพวกนั้นรู้แล้วว่าผมกลับมาหายอร์ชอีกครั้ง
“แต่โยชิกำลังจะมานะ คุณอยากตายเหรอไง!” ยอร์ชกำหมัดแน่นขึ้นเสียงดังใส่ผม คงเป็นอีกเรื่องที่ผมให้อภิสิทธิ์แก่คนตรงหน้า ทั้งๆที่ผมเกลียดคนที่ตะคอกใส่หน้าผมที่สุด แต่กับยอร์ชผมได้แต่โกรธแต่ไม่กล้าลงมือทำรุนแรง
“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะไม่ไปไหน” ผมเลิกสนใจใบหน้าหล่อแบบนุ่มนิ่มใจดี มือทั้งสองข้างที่เนื้อเริ่มปริแตกจับจอบให้ถนัดมืออีกครั้ง กว่าจะยอมรับใจตัวเองได้ผมก็เจ็บมาพอควร เจ็บเพิ่มที่ร่างกายอีกสักนิดจะเป็นไร ถ้ามันจะทำให้เขาหันมาสนใจผมบ้าง
“คุณมันดื้อด้าน โยชิเกลียดคุณมากรู้ไว้ด้วย” ยอร์ชเท้าเอวพูดอย่างหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมทำตามที่เขาบอก
ถ้าผมหนีก็เท่ากับยอมแพ้ คนอย่างเอเดนฆ่าได้หยามไม่ได้
“เป็นห่วงผมเหรอ” ผมหันไปเย้ายอร์ชแทน ผมตัดสินใจแล้วว่าจะรอให้โยชิกับอาซามาเจอ
“อะไร” ยอร์ชสะดุ้งทำหน้าเหลอหลา เขาน่ารักดีนะ
“คุณน่ะ ถ้าเป็นห่วงผมก็ช่วยผมสิ น้องชายคุณต้องเชื่อฟังคุณอยู่แล้ว” ผมช่วยเขาหาทางออก แต่ยอร์ชกลับถลึงตาใส่ผมแทนคำขอบคุณ
“คุณไม่เข้าใจ ผมไม่เหมือนพวกคุณน่ะ ถึงตอนนั้นถ้าโยชิจะลงไม้ลงมือกับคุณขึ้นมาคุณคิดว่าผมที่เป็นมนุษย์ธรรมดาจะห้ามนากินีอย่างโยชิได้เหรอ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก” ผมพูดเสียงเรียบ ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวล เพราะเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าถ้ามาหายอร์ช มาอยู่ข้างกายเขายังไงผมก็ต้องเจอโยชิไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ต้องเจอ เพราะไม่ใช่แค่ยอร์ชที่รักน้องชาย แต่โยชิก็รักพี่ชายของเขามาก จะแปลกอะไรที่โยชิจะไม่ไว้ใจและเป็นห่วง
“เหอะ ตามใจคุณแล้วกัน”
ผมมองตามยอร์ชที่สะบัดหน้าเดินหนีกลับไปทำงาน ผมยิ้มที่ใจแต่ไม่แสดงออกทางริมฝีปาก กว่าที่ผมจะมายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้ามนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษเกินกว่าใคร ผมต้องต่อสู้กับตัวเองหนักขนาดไหน หนึ่งปีที่ต้องทนทุกข์ทรมานเพราะต่อต้านความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขา หลอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่จริงๆแล้ว ผมโหยหาเขามากกว่าใครที่เคยเจอ
ผมเลือกแล้วและผมไม่มีวันยอมแพ้ ผมจะไม่แพ้อีกเป็นครั้งที่สอง
เรื่องยากก็คือ ไม่ใช่ว่าทำยังไงให้ยอร์ชรักผม แต่ทำอย่างไรให้โยชิยอมรับผมให้ผมได้ใช้เวลาแสดงความจริงใจกับพี่ชายของเขาต่างหาก ผมแอบหวั่นใจลึกๆไปมากกว่าครึ่งว่าโยชิไม่มีทางยอมรับผม วันนี้ผมจะอดทน แต่ถ้ายอร์ชเป็นของผมอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อไหร่ ผมจะเอาคืนให้ครบทั้งต้นทั้งดอกให้คุ้มกับความเหนื่อยยากที่ผมกำลังจะเจอในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้
..............................
มาได้แค่นี้เพราะว่าริริไม่ว่าง ตอนต่อๆไปจะพยายามให้ยาวกว่านี้นะคะ 
เนื้อเรื่องยังไม่คืบหน้าเพราะอยากให้ฟังความในใจจากพ่องูร้ายกันบ้าง นางน่าสงสารเนอะ 555 
ริริอ่านคอมเม้นแล้วรู้สึกว่า ทุกคนเริ่มจะหลงรักเอเดนกันแล้ว ให้อภัยกันง่ายจริงเชียว 5555
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ สอบถามนิดหนึ่งว่าอยากอ่านคุ๋พี่ยอร์ชเอเดนยาวๆจนจบตอนพิเศษที่ริริจะลงทางเว็บแบบรวดเดียว หรือว่าจะอ่านคู่โยชิกับอาซาสลับคู่กันไปด้วย ริริจะได้ลงให้ถูก เผื่อมีคนคิดถึงน้องโยและพี่อาซาของเรา บอกกันหน่อยน้า 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก