DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72]  (อ่าน 670576 ครั้ง)

ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
 :haun4: พอใจจ้า ชอบตอนงูรัดกันจังเลยน่ะ คิดถึงเอเดนเหมือนกันน่ะเนี่ย รอตอนหน้าต้องไปฟังความในใจของพี่ยอร์ชแหละ ตอนหน้าจบแล้วเรอะ ใจหายเหมือนกันน่ะเนี่ย เพราะอยู่กับน้องงูมานานมากเลยน่ะ  :mew6:

ออฟไลน์ ice.sp0211

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
รอพี่ยอร์ช ~~~~~~~~~

 :mew2: :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ mypink801

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1580
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
หนูโยชิไหวมั้ยเนี่ย
อาซาอึดไป๊ สงสารหนูโยชิ  :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
จะจบแล้วเหรอเนี่ยย ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ DeJavu~ ★

  • มาเฟียแสนซน กะชีคผู้เคร่งขรึม
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 809
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-9
รอพี่ยอรช์เหมือนกันคะ

ออฟไลน์ Yร้าย

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 732
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
โว้ย.โว้ย.โว้ย.....อย่าเพิ่งจ๊บบบบบบบ...

ออฟไลน์ darling

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1741
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-7
อาซากลับมาหาโยชิซะที ขอฉากหวานๆหน่อยนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ artemesbee

  • I have died everyday waiting for you.
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 9
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
    • 2nd Hand Bookstore ร้านหนังสือมือสองราคาถูก
นี่ขนาดพี่ริริบอกว่าแต่งไม่เก่งนะคะ อื้อหือ  :haun4: :pighaun: :jul1: :z1: :m25:

ออฟไลน์ loveromance

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
 :jul1: ฉันฟินจังเลยพี่ชายยยยยย

ออฟไลน์ Chocobear

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ออฟไลน์ myapril

  • Tomorrow
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1436
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-3
สนุกค่ะ น่าติดตามมาก
แต่ละตอนมีเรื่องราวให้ต้องลุ้นกันตลอด นับถือความมั่นในรักของอาซาเลย
 โถ พ่องู ความรักกับความหื่นนี่ช่างมีมากล้น 5555
น้องโยก็ค่อยๆพัฒนาความเป็นงูไปเรื่อยๆ จนตอนนี้น่ากลัวล่ะ โย ><
ติดตามต่อค่ะ ทั้งอาซา โยชิ 
และเรื่องของ เอเดน พี่ยอร์ช เติร์ดและน้องปุย ~~~~

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
 :mew2:  รออาซากับโยชิตอนจบนะ อยากรู่ว่าเอเดน พี่ยอร์ช เติร์ดและน้องปุย จะเป็นยังไงต่อแล้ว :katai5:

ออฟไลน์ CielO

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 10
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกก สนุก ลุ้น ตื่นเต้นทุกตอนเลย
อยากรุ้ความในใจของพี่ยอร์ชจัง ระหว่างพี่ยอร์ชกับเอเดนจะเปนยังไง แอบเชียร์คู่นี้มากอะไรมาก ถึงแม้มีแววว่าจะไม่ง่าย แต่ชอบอย่างบอกไม่ถูก   :o8:

รอคอยตอนต่อไปค่า

ออฟไลน์ Nunng

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 128
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ขอคู่เอเดนกับพี่ยอร์ชไม่ไหวไม่ไหวแล้วววว :z3:

ตอนที่เอเดนบอกว่า 'ฉันไม่ได้ทำร้ายน้องชายนายเลยไม่เห็นรึไง' มันจุกมากอ่ะน้ำตาไหลแบบกลั้นไม่ได้

สอนให้เอเดนรู้จักรักดีๆบ้างเถอะ ที่เอเดนทำก็มีเหตุผลของเขาแค่ว่ามันไม่ถูกต้อง

เอาใจช่วยให้โยชิใจอ่อนเร็วๆ

อินแบบไม่ไหวละค่ะ55555555555

มาต่อไวๆน้า เป็นกำลังใจให้ค่า  :กอด1:

ออฟไลน์ RiRi

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 568
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +595/-8
    • RiRiWorld
B.L.O.O.D.L.I.N.E
THIRTY



        YATCH

        กลางวันเวลาเที่ยงตรง แสงแดดส่องจ้าร้อนแรงพร้อมแผดเผาทุกสิ่งอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวที่ไม่มลายหายไปกับความร้อน ก็คือความอึดอัดในใจ

        “ยอร์ช เหม่ออะไร เที่ยงแล้วไปกินข้าว”

        “...” เสียงพ่อเรียกผม เพราะมัวแต่ใจลอย ปฏิกิริยาโต้ตอบจึงแสดงผลเชื่องช้า

        “ได้ยินที่พ่อพูดไหมยอร์ช” พ่อสะกิดแขนผมเพื่อเรียกสติ “พ่อถามจริงเถอะ เราเป็นอะไร ตั้งแต่กลับมาจากดูงานไวน์ที่อเมริกา เราก็เอาแต่เหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หงุดหงิดง่ายจนลูกน้องเข้าหน้ากันไม่ติดไปหมดแล้ว เป็นอะไรไหนพูดมาสิ”

        ผมส่ายหน้า “เปล่าครับพ่อ ผมแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

        “เรื่องอะไรล่ะ” พ่อซักไซ้หาความจริง

        ผมหลบสายตา แต่คงเลี่ยงไม่ได้ “เรื่องไร้สาระน่ะพ่อ ไปกินข้าวกันเถอะ”

        ผมเดินหนีกลับไปที่แคร่ตัวใหญ่ใต้ต้นไม้สูงที่ช่วยบดบังแสงแดด พ่อเดินตามมา ผมรู้ว่าพ่อไม่เชื่อและยังคงรอให้ผมพูดความจริงอยู่ เรานั่งกินข้าวเที่ยงกันเงียบๆ ผมลอบถอนหายใจหลายครั้งโดยที่ไม่รู้ตัว ผมห้ามตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงช้อนดังกระทบจานข้าว พ่อหยุดกิน มองผมเขม็ง

        “ถ้ามันไร้สาระน่ะยอร์ช เราจะไปเก็บมาคิดมากทำไม แต่ที่คิดมากจนเหม่อลอย จิตใจติดแหงกอยู่กับเรื่องนั้น และการถอยหายใจเป็นสิบๆรอบ บอกตามตรงว่าพ่อไม่เชื่อที่เราพูด ทำไม เราโตขึ้นทำให้ช่องว่างระหว่างพ่อลูกเพิ่มขึ้นไปด้วยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าของพ่อแสดงให้เห็นถึงความผิดหวังเล็กๆ

        ผมรู้สึกผิดและเสียใจ “ผมไม่รู้พ่อว่าผมเป็นอยู่ตอนนี้มันเพราะอะไร ผมไม่รู้”

        “เฮ้อ มีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นนะยอร์ช หนึ่งคือลูกไม่รู้จริงๆ กับสอง...ลูกกำลังหลอกตัวเองอยู่ว่าลูกไม่รู้”

        พ่อลุกกลับไปทำงาน ปล่อยให้คำพูดของพ่อหลอกหลอนผมไปทั้งวัน

        ตกเย็นกลับบ้าน ผมเดินสะโหลสะเหลกลับเข้าบ้าน พ่อนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นกับรายการสุดโปรด โดยปกติผมก็คงนั่งดูกับพ่อ พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นตามประสาชายโสดที่ชีวิตไม่มีอะไรหวือหวานอกจากทำงานและกลับมาพักผ่อน แต่วันนี้เปลี่ยนไป กำแพงสูงตั้งขีดขวางระหว่างผมกับพ่อ และมันไม่มีทางหายไปถ้าหากผมไม่กำจัดความฟุ้งซ่านที่ลอยอยู่เต็มหัวทิ้ง

        ผมอาบน้ำเพื่อหวังให้หัวโล่ง แต่ผมทำแบบนี้มาตลอดหนึ่งสามเดือนที่ผ่านมาหลังจากกลับมาจากที่นู่น ที่ๆผมได้รู้อะไรที่ไม่เคยคิดว่ามีอยู่บนโลกมาก่อน

        มีมนุษย์ครึ่งคนครึ่งสัตว์อยู่ในโลก และโยชิน้องชายของผมก็เป็นหนึ่งในนั้น สาเหตุที่แม่เสียชีวิตเพราะพลังชีวิตที่เป็นนากินีของโยชิดูดกลืนพลังชีวิตของแม่ แม่ไม่ได้เสียชีวิตเพราะร่างกายอ่อนแอระหว่างคลอดแบบที่ผมเข้าใจมาโดยตลอด แต่ถึงจะรู้ความจริงทุกอย่างยังเหมือนเดิม ผมยังรักโยชิอย่างที่ผมรักมาตลอด ผมยังคงรักแม่และรักมากขึ้นแม้ว่าท่านจะไม่ได้อยู่กับผมในตอนนี้ และพ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัว ผมทำให้ท่านทุกข์ใจกับความงี่เง่าของผม

        “นี่เราเป็นอะไร”

        ผมไม่รู้จริงๆว่าผมเครียดเรื่องอะไรอยู่ สมองคล้ายกล่องใบใหญ่ที่อัดแน่นด้วยบางสิ่งบางอย่างที่รอการระเบิดตัว ทรมานและหาทางออกไม่พบ

        แผ่นหลังไถลไปตามผนังห้องน้ำทิ้งตัวลงเบื้องล่าง ผมนั่งอยู่ที่พื้นปล่อยให้สายน้ำชะล้างร่างกายและน้ำตาที่ไหลรินอย่างน่าสมเพช

        จริงของพ่อ ผมรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเพียงแต่ผมไม่ยอมรับ ไม่อยากยอมรับเลยจริงๆว่าคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้คือนากินีที่แสนชั่วร้ายที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมและคนในครอบครัว คนที่มีอิทธิพลอยู่เหนือจิตใจตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

        ...เอเดน...

        ทุกค่ำคืนที่นอนหลับ ผมฝันถึงเขา การกระทำที่เลวร้าย ภาพที่เขาฆ่าผู้หญิงคนนั้น ภาพที่เขาต่อสู้กับอาซาและลงมือทำร้ายน้องชายของตัวเอง ยิ่งเห็นยิ่งบีบรัดความรู้สึก เขาทำได้ยังไง ทำร้ายคนในครอบครัวตัวเองอย่างเลือดเย็น

        กับโยชิ ผมไม่เคยแม้แต่จะตีด้วยซ้ำ จะดุจะว่าก็ต้องหาถ้อยคำที่ไม่ทำร้ายน้ำใจ กับคนอื่นผมไม่แคร์ ผมพูดว่าตามที่เห็นสมควร หรือถ้าหนักหนานักก็ใช้กำลังเข้าตัดสิน แต่อย่างน้อยคนที่ผมมีเรื่องด้วยก็ต้องเป็นฝ่ายผิดและสมควรได้รับโทษทัณฑ์

        แต่เอเดนทำร้ายคนอื่นโดยไม่ยั้งคิด ผมเคยเผลอคิดด้วยซ้ำว่าเขาคงจะฆ่าผมให้ตายๆไปเพราะดันไปรู้ความลับและแผนการของเขา แต่ก็เปล่า มันไม่ได้ทำให้ผมดีใจเลยสักนิด กลับกัน ผมเสียใจที่มีชีวิตอยู่แล้วช่วยเหลือใครไม่ได้ แม้แต่จะเกลี่ยกล่อมให้เอเดนกลับใจผมไม่มีความสามารถมากพอ

        สิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ก็คือ...ความผิดหวัง

        ผมเผลอคาดหวังในตัวเอเดนแบบไม่รู้ตัว คงไม่มีอะไรบีบคั้นความรู้สึกหากว่าผมไม่ได้รู้สึกดีกับเขา มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้ ผมแน่ใจว่าระยะเวลาสั้นๆที่ผ่านมาผมกับเอเดนไม่ได้คบหากันฉันท์ชู้สาว เราคบหากันเหมือนเพื่อน ผมทั้งรู้สึกดีและรู้สึกหมั่นไส้เขาในคราวเดียวกัน บางครั้งนึกเป็นห่วง บางครั้งก็โมโหในความคิดไม่ได้เรื่องได้ราวอย่างกับเด็กตัวร้าย เขาไม่มีอะไรให้น่าหลงรักเลยสักนิด ผู้หญิงก็ไม่ใช่ เป็นแค่ผู้ชายตัวใหญ่กับปมปัญหาชีวิต

        แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกกับเขาเกินกว่าเพื่อน เกินกว่าคนที่รู้จักกัน และนั่นก็คือสิ่งที่ผมไม่กล้าที่จะยอมรับกับตัวเอง ผมรักเอเดนไม่ได้ ผมจะไม่มีวันรักผู้ชายเลวร้ายแบบนั้นเป็นอันขาด

        ผมปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น ไม่ร้องไม่สะอื้น แค่ให้มันไหลให้ผมเผื่อว่าความทุกข์มันจะหายไปด้วย

        ผมถามตัวเองว่าผมต้องการอะไร สุดท้ายคำตอบที่ได้มีเพียงความเงียบงันและก้อนหินหนักอึ้งในอกที่ยังคงถ่วงอยู่ในอก

        อาการผมแย่กว่าที่เห็นจนพ่อทนไม่ไหวในสองวันต่อมาหลังจากนั้น สภาพผมเหมือนซอมบี้ผีตายซาก โหมทำงานไม่พักผ่อน เพราะทุกครั้งที่สมองว่างผมจะคิดถึงคนที่ไม่ควรคิด พ่อทนมองสภาพไร้วิญญาณที่แสร้งทำว่าไหว

        “ไม่ต้องทำมันแล้วไร่น่ะ กลับบ้านกับพ่อ” พ่อยืนคำขาด สีหน้าเหนื่อยหน่ายกับผมเกินทน

        “ทำไมพ่อ ผมยังต้องทำงานนะ ออเดอร์เพียบเลยจะทิ้งได้ยังไง” ผมไม่สบตาพ่อ เงยหน้ามองพวงองุ่นที่สุกได้ที่ถึงเวลาเก็บเกี่ยวส่งลูกค้า

        “ยืนยังจะไม่ไหวอยู่แล้ว และเลิกสักทีนะไม่ต้องหาลูกค้าเพิ่มแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าองุ่นมันจะหมดไร่เอาไปทำไวน์ไม่พอ ลูกมองดูสิ มองไปรอบๆดูสิว่าองุ่นมันเหลือน้อยแค่ไหน”

        ผมลดมือที่กำลังจะลงคมกรรไกรกับก้านพวงองุ่น ลูกน้องในไร่บริเวณใกล้เคียงหนุดมือหันมาสนใจเราสองพ่อลูก เถาองุ่นที่เคยเต็มไปด้วยองุ่นสามสีบัดนี้เหลือพวงผลเพียงประปราย ที่ยังคงอยู่ที่ต้นเพราะยังไม่สุขดี ภายในไม่กี่วันผลผลิตหายไปเกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์ และความผิดพลาดก็มาจากผมเอง

        “พ่อ ผมขอโทษ” ไหล่ที่เคยผึ่งผายลู่ตกหมดแรง เสียงถอนหายใจของพ่อดังก่อนเสียงคำสั่งให้คนในไร่หยุดมือเก็บองุ่นไปทำอย่างอื่นแทน กรรไกรในมือที่กำจนแน่นหลุดออกไปอยู่ในมือของพ่อศิลา

        “พอเถอะยอร์ช พ่อว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังกับอาการของลูก และพ่อจะไม่ฟังคำบ่ายเบี่ยงหรือปฏิเสธอะไรทั้งนั้น สิ่งที่พ่อจะต้องได้จากลูกคือความจริงทุกอย่างเกี่ยวกับซากคนใกล้จะหมดแรงล้มลงไปต่อหน้าพ่อตอนนี้”

        พ่อเดินนำผมไปที่รถแทรกเตอร์ ขึ้นประจำที่นั่งคนขับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ผมก้มหน้าถอนหายใจ เดินไปนั่งบนรถข้างๆพ่อ รถออกตัวขับกลับบ้านพัก ผมถอดรองเท้าหนังที่หน้าบ้าน พ่อนำลิ่วเข้าไปข้างใน วูบหนึ่งผมหน้ามืดจนเซเกือบจะล้ม แต่มือคว้าราวบันไดหน้าบ้านเอาไว้ได้ ผลเกิดจากการที่พักผ่อนน้อยและความเครียดสะสม

        ผมพยุงตัวเดินเข้าบ้าน พ่อไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงน้ำไหลดังมาจากห้องครัว พ่อกำลังดื่มน้ำเย็นจัดจากตู้เย็น ดื่มเสร็จก็ส่งขวดต่อมาให้ผม มือยื่นออกไปรับมากระดกกื่มอึกใหญ่ ความเย็นของน้ำช่วยให้ร่างกายตื่นตัวสดชื่น

        “ว่ามา เรื่องที่เครียดอยู่” พ่อเข้าเรื่องไม่รอช้า

        ผมจ้องตากับพ่อนิ่งเพื่อรวบรวมจิตใจ ดวงตาของพ่อเด็ดเดี่ยวเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง พ่อเป็นคนเข้มแข็งและพ่อถ่ายทุกอย่างที่พ่อเป็นให้แก่ผมลูกชายคนโต ดวงตาผมไหววูบเล็กน้อยเมื่อคิดได้ว่าตัวเองอ่อนแออย่างน่าสมเพชแค่ไหน ไม่สมกับการเป็นลูกของพ่อศิลาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด

        “ผมขอโทษ” ผมพูดจริงจัง ทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะทานข้าว พ่อนั่งลงตรงข้ามกัน ประสานสองมือไว้ด้านหน้า สายตายังคงเฝ้ารอคำตอบอย่างใจเย็น

        “คนเราอ่อนแอได้ทั้งนั้น แต่คนที่ตั้งสติและก้าวต่อไปได้เร็วกว่าคือผู้ชนะ” พ่อสอน

        “ผมไม่รู้จะพูดหรืออธิบายกับพ่อยังไงว่าตอนนี้ผมเป็นอะไร”

        “ก็เล่ามา พ่อคิดว่าพ่อเก่งพอจะปะติดปะต่อเรื่องได้”

        ผมหายใจเข้าปอดให้ลุกที่สุดก่อนจะเอ่ยเล่า “มีคนๆหนึ่งเข้ามาในชีวิตผมและทำให้ผมรู้สึกดีด้วย”

        ถ้าจะเล่า ผมต้องเล่าแค่คร่าวๆไม่เจาะเข้าไปในเรื่องของมนุษย์กลายร่าง ผมจะพูดแค่เรื่องความรู้สึกของตัวเองและความผิดหวังที่มีต่อเอเดนเท่านั้น ป้องกันไม่ให้เรื่องบานปลาย

        “เรื่องผู้หญิง?” พ่อเลิกคิ้วสูงทำสายตาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

        “เปล่าครับ” ผมขี้ขลาดเพียงเสี้ยวนาที แต่ก็ไม่คิดจะปิดบัง เพราะยังไงระหว่างผมกับเอเดนก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว “ไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นผู้ชาย”

        เสียงผมเบากว่าที่คิดเอาไว้ ตาที่หลุบต่ำอย่างเด็กทำความผิดค่อยๆเหลือบมองพ่อ พ่อนิ่งไปเลยเหมือนไม่ตกใจ แต่ผมรู้ว่าพ่อกำลังตั้งตัวไม่ถูก

        “เขาเป็นผู้ชายครับพ่อ” ผมย้ำอีกครั้ง พ่อสะดุ้งเพราะถูกปลุกออกจากภวังค์

        “ผู้ชาย...นี่จริงจังใช่ไหม” พ่อถามเสียงเบา ผมพยักหน้า

        “ครับ ขอโทษอีกครั้งครับพ่อ” พ่อยกมือโบกพร้อมส่ายหน้า

        “ไม่เป็นไร พ่อ...เอ่อ พ่อเข้าใจ” พ่อกรอกตาโครงหัว “ความจริงก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ กับโยชิพ่อพอจะเข้าใจ แต่ยอร์ช ลูกเคยคบผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?!” คราวนี้พ่อทำเสียงสูง ตกใจขนานแท้

        “ผมถึงได้เครียดไงพ่อ” คิ้วของผมขมวดจริงจัง

        “ก็น่าเครียดอยู่ แล้วไงต่อ ยอร์ชเครียดเพราะกลัวว่าพ่อจะรับไม่ได้เหรอ” พ่อเดา

        “เปล่าครับ แต่...ผมผิดหวังในตัวเขา ผมคิดว่าเขาจะเป็นคนดี แต่ก็เปล่า เขาทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย”

        “แล้วเขาคนนั้นทำผิดอะไร พ่อรู้จักลูกนะ ยอร์ชไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น อภัยให้เขาไม่ได้”

        ผมคิดหาคำพูดไม่ถูก จะเล่ายังไงให้ไม่โยงเข้าไปสู่เรื่องที่เอเดนเป็นงูและต้องการเป็นงูที่ยิ่งใหญ่จนได้คิดแผนแย่งหัวใจบาซิลิสก์จากอาซา ขืนเล่าพ่ออาจจะคิดว่าผมเครียดจนเป็นบ้า

        “เขาทำผิดต่อครอบครัวของเขา เขาทำร้ายน้องชายตัวเองจนเจ็บหนัก ทั้งๆที่ผมห้ามปราบและเตือนสติ แต่เขาก็ไม่ฟัง ผมอยากรู้ว่าจิตใจเขาทำด้วยอะไร ถึงได้คิดทำร้ายคนในครอบครัวตัวเอง”

        “ถ้าเขาไม่ได้ทำร้ายลูก ยอร์ชให้อภัยเขาไม่ได้เหรอ”

        “เขาเป็นคนแบบที่ผมเกลียด”

        “ถ้าอย่างนั้นก็เกลียดเขาไปเลยไหม เกลียดไปเลยดีกว่าพ่อว่า”

        ผมอึ้งไม่น้อยเมื่อพ่อพูดมาแบบนั้น เมื่อกี้ยังบอกให้ผมให้อภัยเขาอยู่เลย

        “เอ้า ตกใจอะไร ก็ถ้ามันเลวขนาดนั้นก็เกลียดไปเลย เลิกคบเลิกสนใจ คนเลวๆแบบนั้นไม่ให้อภัยก็ดี”

        ผมรู้สึกเหมือนว่าพ่อไม่ได้ไปหมายความอย่างที่ปากพูด ผมมองพ่อนิ่งๆค้นหาคำตอบ ประกายแวววาวส่องวูบไม่นานให้ทันได้ค้นหาเพราะมันกลับมาราบเรียบจริงจัง

        “หึหึ ไม่ได้อยากจะเกลียดเขาใช่ไหมล่ะ” พ่อคล้ายจะเข้าใจความรู้สึกของผมทุกอย่างอย่างง่ายดาย จนผมรู้สึกงงงวย

        “ผมทำใจให้อภัยเขาไม่ได้”

        “ยอร์ช พ่อน่ะเข้าใจความรู้สึกของลูกน่ะ เพราะลูกรู้สึกดีกับเขา แต่พอเขาไม่เป็นอย่างที่ควรเป็น เป็นในแบบที่ลูกชื่นชน ก็ไม่แปลกที่จะผิดหวัง แต่ยอร์ชต้องเขาอย่างหนึ่ง” พ่อพูด ผมตั้งใจฟังต่อ

        “ก่อนที่เราจะตัดสินการกระทำของเขาว่าควรหรือไม่ ให้ดูให้ลึกว่าเค้าเจออะไรมาถ้าหากลูกต้องการวิจารณ์ พ่อไม่ได้บอกว่าคนทำความเลวไม่ผิดนะ แต่ทุกอย่างย่อมมีที่มาที่ไป คนจะเลวมันไม่ได้เลวมาตั้งแต่เกิดหรอก มันต้องมีแรงจูงใจให้เลว เช่นกัน คนจะดีไม่ได้ดีมาตั้งแต่เกิด แต่อยู่ที่การบ่มเพาะและปลูกฝังจากคนใกล้ตัว”

        ผมพูดไม่ออก ที่พ่อพูดก็ถูก แต่ใจผมังคงแย้งอยู่ตลอดเวลา ถ้าเขาไม่ทำ ถ้าเขาจะยอมฟังผมบ้าง ก็ใช่ที่ว่าผมไม่ได้ไปยืนอยู่ในจุดที่เขายืนผมจึงไม่เขาใจความเจ็บปวดของเขา แต่ขอให้รู้ไว้เถอะ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน

        “ฟังพ่อนะยอร์ช ใครๆก็ทำความผิดได้ ผิดมากผิดน้อยก็ถือว่าผิด อาจจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ เจตนาหรือไม่ เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม แต่ไม่ว่าจะทำไปด้วยเหตุผลใด ถ้าหากวันหนึ่งเขาสำนึกผิด ต้องการการให้อภัย ต้องการพื้นที่เล็กๆที่จะยืนอยู่ในสังคม หรือใครสักคนที่ยอมรับในวันที่เขาคิดได้และพร้อมที่จะกลับตัวกลับใจยอร์ชคิดว่าเราควรจะโกรธเกลียดอาฆาตแค้นหรือว่ายกโทษให้เขาดี”

        “ผม...”

        “กับอีกคนที่อาจทำผิดเล็กน้อยอย่างเช่นทิ้งขยะไม่ลงถัง ซื้อของไม่ต่อคิวและไม่คิดจะปรับปรุงตัว ไม่รู้สำนึกว่าตัวเองทำผิด กับฆาตกรฆ่าคนตาย แต่สุดท้ายเขาก็สำนึกผิด ผันตัวมาทำความดีเพื่อประโยชน์ต่อสังคม คนแบบไหนเลวกว่ากันยอร์ชคิดเอานะ สิ่งที่พ่อพูดก็ไม่ถูกเสมอไป เพราะคนที่ทำผิดเล็กน้อยอาจคิดได้ และคนทำผิดใหญ่หลวงคิดไม่ได้ก็มีเยอะแยะ แต่ที่พ่อจะบอกก็คือ ขอแค่คนทำผิดสำนึกและกลับตัวกลับใจ เขาสมควรได้รับโอกาสได้รับการให้อภัย”

        “แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเขากลับตัวเป็นคนดีแล้ว”

        “มองตาเขาสิลูก ดวงตาไม่เคยโกหก เหมือนที่พ่อมองออกว่า ลูกแค่เสียใจและผิดหวังในตัวของคนๆนั้น ลูกไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่ปากพูด พ่อถึงรู้ไงว่ายอร์ชไม่สบายใจ พ่อมองทุกอย่างออกจากทางแววตา และถ้าลูกอยากรู้ว่าเขาคนนั้นคิดอะไรอยู่ เปิดใจและมองให้เห็นตัวตนของเขา และยอร์ชจะเข้าใจที่พ่อพูด”

        ผมเข้าใจคำสอนของพ่อ แต่ไม่แน่ใจเลยว่าผมจะให้อภัยเอเดนได้ไหม ในเมื่อไม่มีทางรู้เลยว่าเขาสำนึกผิดแล้วหรือยัง เพราะเราสองคนคงไม่มีทางโคจรมาเจอกันอีกเป็นครั้งที่สอง
 




        หนึ่งปีต่อมา

        “คุณยอร์ชครับ มีคนมารอพบอยู่ที่หน้าบ้านครับ” เสียงพูดจากคนงานในไร่ดังด้านหลัง

        “ใคร” ผมถาม

        “เอ่อ ผมไม่ทราบครับ แต่ผมคุ้นๆเหมือนเคยเห็นเขามาก่อน อาจจะเป็นลูกค้าของคุณยอร์ชก็ได้นะครับ อ่อ เขาเป็นฝรั่งด้วยนะครับ”

        ฝรั่ง..ชาวต่างชาติเหรอ

        “สงสัยจะเป็นคุณริชาร์ด ขอบใจมาก”

        ผมเดินไปที่รถแทรกเตอร์แล้วขับกลับบ้าน แปลกใจเล็กน้อยกลับการมาของคุณริชาร์ด ลูกค้ารายใหม่ที่ต้องการผลไม้จากไร่ของผมไปใช้ในร้านอาหารของเขาในตัวเมืองเชียงใหม่

        เมื่อถึงหน้าบ้านผมจอดรถเข้าที่ ถอดหมวกออกจากศีรษะก้าวเท้าลงเดินไปที่หน้าบ้าน ชายร่างสูงใหญ่ รูปร่างต่างคุณริชาร์ดที่เป็นชาวต่างชาติรูปร่างสูงโปร่งผอมบางไม่บึกบึนเหมือนคนที่ยืนหันหลังให้ตรงบริเวณหน้าบ้าน

        ผมหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเขาห่างกันประมาณสองก้าว มายืนอยู่ใกล้แบบนี้ มองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าชวนให้นึกถึงคนๆหนึ่ง และเมื่อเขาหันมาไฟฟ้าก็วิ่งแปลบไปทั่วร่าง

        “ไง ไม่เจอกันนานนะ” ผู้ชายคนนี้เอ่ยทักผมด้วยใบหน้าที่ราบนิ่ง ลูกแก้วสีเขียวมรกตคู่สวยทอประกายดีใจไหวระริก

        “เอเดน” ผมเอ่ยชื่อเขาในลำคออย่างไม่อยากจะเชื่อ

        เขายิ้มกว้าง “ดีใจนะที่คุณจำชื่อผมได้”

        ผมแค่นยิ้ม ก้าวถอยห่างจากเอเดนอีกหนึ่งก้าว “ชื่อคนเลวที่คิดจะทำร้ายคนในครอบครัวของผมต่อให้อยากลืมก็ลืมอยาก”

        ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหายวับ เอเดนทำหน้าเครียดคิ้วขมวด เขายืนนิ่งไม่พูดจา เอาแต่ยืนมองหน้าผมจนตัวผมเองเริ่มจะวางตัวไม่ถูก

        “คุณมาทำอะไรที่นี่ บอกไว้ก่อนว่าไร่ของผมไม่ต้อนรับคุณไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็แล้วแต่” ผมพูดดักคอ กลัวว่าเขาจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ทางธุรกิจขึ้นมาเป็นข้ออ้างในการทำเรื่องเลวๆซ้ำสอง

        เอเดนอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่เขาก็ปล่อยผ่านเลยไป ผมอยากหันหลังแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ หนึ่งปีที่ผ่านมาไม่ช่วยให้ผมรู้สึกดีต่อเขามากนัก ผมแค่ทำใจไม่เอาเรื่องของเขามาคิด เมื่อได้พบเขาในวันนี้ทำให้ผมรู้เลยว่าความโกรธของเขายังคงติดอยู่ในใจไม่มีวันลางเลือนจนกว่าเขาจะชดใช้ให้ผมเห็น

        เอเดนปรับสีหน้าเคร่งเครียดให้เป็นปกติ เขาทำได้ดีกว่าผมที่ยืนคิ้วขมวดเหมือนคนท้องผูกที่ได้เจอกัน

        “แล้วถ้าผมจะมาเป็นลูกค้าเขาพักที่นี่ล่ะ” เอเดนถาม สองมือล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง ผ่อนขาข้างหนึ่ง ท่าทางสบายใจของเขาทำผมหมั่นไส้อยากชกหน้าเอเดนขึ้นมาตงิดๆ

        “อยากชกหน้าผมเหรอ เอาสิ ตามสบาย”

        ผมตกใจที่เขาล่วงรู้ความคิดของผม

        “ไม่ต้องตกใจหรอก คุณคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ เจ้าเด็กน้อยนั่นเก็บอาการไม่เก็บเลยสักนิด”

        “อย่ามาเอ่ยถึงน้องชายผม คุณไม่มีสิทธิ์!” ผมกัดฟันพูด มือกำหมัดแน่น และไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยชวนหรือพูดจากวนโมโหเป็นรอบที่สอง ผมก็ฟาดหมัดเข้าหน้าเอเดนอย่างจัง ตัวเขาล้มลงไปกับฟื้นเพราะไม่ได้ตั้งตัว เขาคงไม่คิดว่าผมจะทำ หรือไม่ดูถูกความเดือดดานขอผมเกินไป

        “ออกไปจากไร่ของผม ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ” ผมตะวาดขับไล่ไสส่งเมื่อไม่สามารถควบคุมตัวเองให้ใจเย็นได้อีกต่อไป

        “แล้วทำยังไงผมถึงจะมีสิทธิ์” เขาเช็ดเลือดที่ปากตัวเอง ลุกขึ้นยืนไม่แสดงอาการโกรธเคืองที่โดนผมต่อยเข้าให้ที่หน้าจนเลือดไหลออกจากปากและจมูก

        “คุณพูดว่าอะไรนะ” ผมอาจฟังผิด คงตลกเหลือร้ายถ้าเขาหมายความตามที่พูดจริง

        เขาหน้าแดง เสมองไปทางอื่น “ผมขอจองห้องพักห้องหนึ่ง”

        ผมรู้ว่าเขาเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ดีแล้ว ผมไม่ต้องการจะฟังเรื่องบ้าบอคอแตก

        “ขอโทษด้วย ผมบอกคุณไปแล้ว ไร่เราไม่ต้อนรับคุณ” ผมถอนหายใจ “ไม่ว่าคุณจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร ได้โปรดไปซะ ผมไม่ต้องพบเจอคุณอีก”

        เขาเดินเข้ามาใกล้ผม ซึ่งผมไม่ได้ขยับหนี เอเดนสูงกว่าผมไม่มากและต่อให้ตัวเขาจะใหญ่และหนากว่าผมแต่ผมก็ไม่เกรงกลัว เราทั้งสองคนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมท้าทายเขาทางสายตาให้รู้ว่าผมจะไม่มีวันยอมให้เขาก้าวเข้ามาในชีวิต สุดท้ายเขาก็ล่าถอยหลุบตาต่ำสะกดกั้นอารมณ์ เขาคงจะหงุดหงิดไม่น้อย จากนิสัยของเขาที่ผมรู้จัก เอเดนเป็นคนที่ไม่มีความอดทนเลยแม้แต่น้อย ก็ยังประหลาดใจอยู่ที่ครั้งนี้ดูใจเย็นกว่าที่คิด

        ผมสะดุดกับความคิดของผมเอง ผมไม่ควรจดจำรายละเอียดเกี่ยวกับเอเดนได้แม่นยำราวกับไม่เคยลืม

        “นี่ผมมาดีนะยอร์ช” เขากดเสียงต่ำ เส้นเลือดตามแขนไปจนถึงลำคอปูดนูนจากความเกร็ง

        “แล้วไงครับคุณ ผมไม่แคร์หรอกว่าคุณมาทำไม ผมแค่ต้องการให้คุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้แล้วไม่ได้กลับมาอีก อย่าต้องให้ผมใช้ความรุนแรง นู่น ปากทางออกจากไร่ เชิญ!” ผมชี้นิ้วขึ้นเสียงโกรธจัดไปทางออกไร่

        เอเดนสูดลมหายใจยาว สะกดใจให้สงบ

        “ผมอยากคุยกับคุณ” เขาว่า

        “แต่ผมไม่มี”

        หมดธุระที่จะพูดคุย ผมหันหลังเดินกลับที่รถแทรกเตอร์เพื่อกลับไปทำงาน ทิ้งแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างไม่สนใจใยดี จังหวะการเต้นของหัวใจผ่อนช้าตามก้าวแต่ละก้าวที่เพิ่มระยะห่าง

        “ผมจะไปประกาศบอกทุกคนว่าไร่คุณไล่ลูกค้าที่จะมาพักผ่อนอย่างใจจืดใจดำ!”

        เอเดนไม่หยุด เขาหาเรื่องผมด้วยการข่มขู่ แต่จะทำอะไรก็ตามสบายผมคิดว่าคนที่นี่รู้จักผมและพ่อดีพอที่จะไม่เชื่อคำพูดของคนไม่รู้จักมักจี่อย่างเอเดน ดีไม่ดีที่เขานั่นแหละจะโดนเล่นงานจากแฟนคลับในจังหวัดนี้ของผมและพ่อเสียเอง

        “ผมจะทำจริงๆ” เอเดนตะโกนประท้วง

        “...”

         “ระวังตัวและหัวใจของคนายไว้ยอร์ช ฉันจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้อยู่ตรงนี้...กับนาย” เอเดนพูดเสียงเบา

        ผมหยุดเดิน ผมได้ยินทุกอย่างที่เขาพูด หลังจากนั้นคำพูดที่เร็วยิ่งกว่าความคิดก็ลอยค้างกลางอากาศแล้วหายไปกับสายลม

        “คุณก็ต้องระวังไว้ด้วย เพราะผมจะทำทุกวิธีให้ตัวและหัวใจของคุณแหลกลานยับเยินร้องไห้กลับไปยังปราสาทอสรพิษแทบไม่ทันถ้าหากคุณยังดึงดัน ถ้าคิดว่าทนได้ก็ลองดู”

        เสียงหัวเราะของเอเดนฟังดูมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน

        “ตกลง”

        คำท้าของพวกเขาในวันนี้ จะมีใครรู้หรือไม่ว่าจะกลายเป็นคำสัญญาในอนาคตที่กำลังจะมาถึง

        Maybe this not the end for you and me…
        …MY YATCH…




        THE END


        .............
        ตอนนี้อยากให้รับรู้ถึงความรู้สึกของพี่ยอร์ชที่มีต่อเอเดน และการกลับมาพบกันอีกครั้งของคนทั้งคู่ ดังประโยคที่ลงไว้ตอนท้าน จุดจบของเรื่องนี้จะเป็นจุดกำเนิดของความรักที่สวยงามไม่แพ้ความรักของอาซาและโยชิ ไม่รู้ว่าจะถูกใจใครหลายคนไหม แต่เพราะริริอยากให้ออกมาเป็นแบบนี้ หวังว่าคนอ่านทุกคนจะน้อมรับ
        อย่างที่เคยบอกไปแล้วว่าเรื่องของพี่ยอร์ชกับเอเดนนั้น จะลงเป็นตอนพิเศษแทน ซึ่งไม่ต่ำกว่าสิบตอน ไม่ต่างอะไรกับการเรียกว่าภาค3 แต่ที่ไม่ทำเพราะว่ามันไม่ใช่พล็อตใหญ่โตอย่างภาคหนึ่งและภาคสอง เป็นแค่พล็อตความรักของคนทั้งคู่แค่นั้น จึงจัดมาอยู่ในตอนพิเศษแทน ริริจะอัพคู่กับพี่เสือไปเรื่อยๆ แต่คงตอบไม่ได้ว่ามาได้บ่อยแค่ไหน และนอกจากตอนพิเศษของพี่ยอร์ชแล้ว จะมีตอนพิเศษของอาซากับโยชิในอดีตมาให้ได้ฟินกันด้วย  :o8:
        ดังนั้นแล้ว เรื่องนี้จะยังคงอัพอยู่เรื่อยๆตามเท่าที่ริริจะมีกำลัง (จะพยายามลงให้ได้บ่อยที่สุดนะคะ)
        สำหรับเรื่องทำหนังสือที่มีคนถามเข้ามาพอควร ริริทำแน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้น ใครที่สนใจเก็บเงินไว้ได้เลยค่ะ
        ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนจบ เรื่องนี้ใช้เวลายาวนานมากทั้งๆที่จำนวนตอนไม่ได้เยอะแยะมากมายอะไร หรือมาก 5555 :laugh:
        ริริรู้สึกตื้นตันใจ มีทั้งสุข ทั้งทุกข์และเสร้า แต่ที่มากที่สุดก็คือความสุขที่ได้จากกำลังใจของคนอ่านที่ส่งมาให้กันอยู่เนืองๆ อาจมีนักอ่านบางคนหายไปแต่ก็หวังว่าสักวันเขาจะกลับมาแวะเวียนอ่านอีกครั้ง :pig2:
        ไม่รู้จะพูดอะไรต่อและ สุดท้ายของบอกว่ารักคนอ่านทุกคนมากค่ะ :L1:
        ข้อความจากใจริริส่งต่อให้คนอ่านที่แสนน่ารัก :mew1: :กอด1:

       

ออฟไลน์ kiolkiol

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
 :กอด1: :กอด1: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านค่ะ

ปล.ชอบฉากเอ็นซีงูกับงูมาก  :-[ :-[

ออฟไลน์ KhunToOk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 304
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-4
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านค่ะ เราชอบเนื้อเรื่องแนวนี้มาก

ถึงไม่ค่อยได้เม้นบ่อย แต่เข้ามาอ่านบ่อยมากกกกก  :hao7: :hao7:

คนเขียนอย่าว่ากันนะคะ เราคุยไม่เก่ง อิอิ

นิยายสนุกมากค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่าาา.  :L2: :L2:


ออฟไลน์ •ผั๑`|nกุ้va’ด•

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-69
รอดู งูกลับใจ กับคนที่พร้อมจะให้อภัย นะคะ

รออ่าน อาซากับโยชิด้วย

ออฟไลน์ jbook

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 148
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมากๆคร่าาาาา ><

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
พี่ยอร์ชใจแข็งจริงๆค่ะ
เอาหนักๆ ให้เอเดนมาง้อเยอะๆเลยนะคะ
ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผผผผผ :laugh:
ดีใจที่ยังมีตอนพิเศษเพิ่มค่ะ ริริน่ารักมากกก :กอด1:
รอติดตามทั้งเรื่องนี้แล้วก็พี่เสือเลยยยย

ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
ใจแข็งเข้าไว้อย่าเพิ่งใจอ่อนกับเอเดน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ numberll

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 25
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เอิ่ม.. รู้สึกเราจะชอบคู่รองมากกว่าคู่หลักแฮะ 555
แอบรอฟินเบาๆ กะพี่ยอร์ช   :-[

ออฟไลน์ lovelypolly

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-3
 :m4: :m4: จบไปแล้วอีกภาคสำหรับงูดำ งูขาว
แล้วก็ขอต้อนรับภาคใหม่ของ เอเดนกับยอร์ช ด้วยยยย
 :pig4: :pig4: :pig4: คนเขียนมากๆคร่า
รอเป็นกำลังใจให้เอเดน กับคนเขียนกันต่อไป o19

ออฟไลน์ myapril

  • Tomorrow
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1436
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-3
คู่น้องแฮปปี้ไปแล้ววว
คู่พี่ต้องพยายามต่อไปนะเอเดน จนถึงตอนนี้ พี่ยอร์ชนึกออกยัง
ว่าตอนที่ต่อสุ้กันระหว่างเอเดนกับโยชิ
เอเดนเป็นกระสอบทรายให้โยชิใส่เอาๆเลยนะ กลัวพี่ยอร์ชเกลียดอ่ะดิ

ออฟไลน์ ice.sp0211

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย

คู่พี่ค้างมากอ่า อยากได้มากกว่านี้~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ Glitterycandy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 169
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
แอบอยากเห็นคู่นี้รักกันนะ 5555 ยอร์ชเอเดน

ขอบคุณมากๆนะฮะที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่าน สนุกมากๆ

ขอบคุณฮะ >/\<

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
ขอคู่เอเดนอีกกกกกกก :ling1:
 :pig4:

ออฟไลน์ Yร้าย

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 732
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
รู้สึกดีจนไม่รู้จะเม้นยังไง...โคตรรักเรื่องนี้เลย... :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ kitty08

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-4
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เย้ จบแล้ว เราก้อชอบน่ะจบแบบนี้น่ะ และเป็นตอนพิเศษเพิ่มเข้ามา ยังไงจะรออ่านน่ะ เพราะ อยากอ่านคู่นี้น่ะ เอเดนแบด ๆ ดีน่ะ สุดท้ายรู้ว่าตัวเองทำผิดยังซ่าเลยน่ะเนี่ย  :mew4: ยังไงจะรอติดตามหนังสือน่ะจ้ะ อยากจะลองอ่านทบทวนจากหนังสือดูน่ะ ว่ามันจะเพิ่มดีกรีขึ้นไหม เพราะ เรารู้สึกช่วงภาคสองเรื่องจะดูเนือยมาก ๆ อาจเป็นเพราะกว่าจะมาอัพแต่ละตอนมันช้าทำให้ขาดอรรถรสไปพอสมควร จะรอติดตามน่ะจ้ะ  :mew1:

ออฟไลน์ bobie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +269/-7
อีกสิบกว่าตอนของพี่ยอร์ชนี่เอาให้เอเดนกระอักเลยนะ
หมั่นไส้จิงๆ
เล่นตัวเยอะๆเลยนะพี่ยอร์ชชช

ออฟไลน์ BeauBeeiiz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-1
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ห่ะ สู้ๆนะเอเดน ถึงจะยากสมกับเรื่องที่นายทำ
แต่มันก็ต้องดีขึ้นน่ะ พี้ยอร์ชใจดีนะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด