หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]

[dragon123]

ตอนที่ 31 ชายชุดดำ?

เมาแล้วครับน้องผักของผม…

หลังจากไอ้ผลไม้เดินเมากลับไปแล้ว ผมก็อนุญาตให้น้องผักดื่มเหล้าเบียร์ได้ แต่ไม่คิดว่าดื่มไม่กี่แก้วร่างบางถึงกับเมาแล้วครับ

“ข้าวว่าโคพาน้องผักกลับไปนอนเถอะ”

“อืม รู้แล้วล่ะ” ผมตอบพลางวางเงินส่วนหนึ่งให้เป็นค่าหมูกระทะ ก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นขี่ม้าโดยมีข้าวช่วยด้วยอีกแรง “ไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

พรุ่งนี้พวกผมต้องมานัดวางแผนคุยเรื่องโทรศัพท์แปลกหน้าที่อ้างตัวว่าเป็นผัวน้องผักครับ เมื่อร่ำลาเสร็จผมก็ขี่อาชาพาน้องผักกลับบ้านครับ ซึ่งพอถึงบ้านผมก็พาน้องผักไปนอนบนเตียงในบ้านก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักเดินถือกะละมังออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูหนึ่งผืน

“น้องผักลุกไหวไหมครับ พี่จะถอดเสื้อให้”

“อือ” ร่างบางร้องครางเบาๆ แต่ก็ไม่ลุกครับ ดูท่าจะเมาจัดจนไม่รู้เรื่องแล้ว ดังนั้นผมจึงจัดแจงถอดเสื้อให้กับน้องผักทันที แน่นอนว่าพอถอดเสร็จ ผมถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากเมื่อเห็นผิวขาวเนียนของน้องผัก “อือ หนาว ผักหนาว”

“ครับๆ พี่จะรีบเช็ดตัวให้เดี๋ยวนี้แหละครับ” ดีนะที่ตั้งสติได้ ไม่งั้นผมคงได้กดน้องผักแน่ๆเลยครับ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง ก่อนจะเดินออกมาเช็คความเรียบร้อยของบ้าน แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นกรอบรูปของน้องผักที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง มันเป็นภาพของพ่อแม่ลูกดูอบอุ่นมากครับ คิดได้ดังนั้นผมก็กดปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกายคนรักตัวเอง

ฟอด!

“ฝันดีนะครับที่รัก”

................

 

[mild-dy]

 

[ตีสี่]

อืมว่าจะถามพอดีว่าพวกพี่โอจะเอายังไงเรื่องพี่วิน

[dragon123]

วันรุ่งขึ้นผมตื่นสายครับ เนื่องจากเมื่อวานดื่มเบียร์จนเมา อย่าถามว่าทำไมผมถึงเมาง่ายนะครับ ก็แหม ใครจะไปคอทองแดงเหมือนพวกพี่โคได้กันล่ะจริงไหม แน่นอนว่าพี่โคทำข้าวต้มไว้ให้ผมพร้อมเสร็จสรรพพร้อมกับจัดยาแก้ปวดหัวไว้ข้างเตียง

จุ๊บ

“ทานข้าวแล้วอย่าลืมทานยาด้วยนะครับที่รัก แล้วพี่จะกลับมาดูเราตอนเที่ยงอีกที” พี่โคบอกก่อนจะขอตัวไปทำงานวิจัยต่อ ทิ้งให้ผมนอนอยู่กับบ้านโดยมีเจ้าเสียมที่หายป่วยแล้วนอนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านครับ ส่วนผมก็นอนหลับต่อ จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินในบ้าน

“อือ...พี่โคกลับมาแล้วเหรอฮะ” ผมถามอย่างงัวเงีย เพราะป่วยอยู่ก็เลยลืมตาไม่ขึ้น

“...”

“ผักอยากทานโจ้ก พี่โคทำให้ผม...อื้อ!” ผมลืมตาขึ้นพูด แต่กลับต้องชะงักเมื่อมีผ้าสีขาวลงมาปิดจมูกปิดปากผมอย่างเร็ว แน่นอนว่าผมไม่ทันได้ตั้งตัว จึงสูดดมกลิ่นฉุนเข้าไปเต็มปอด แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ละความพยายามที่จะปัดผ้านั้นออกให้จงได้ “อือ....อื้อออออออ”

“แม่งอย่าดิ้นสิวะไอ้เด็กเหี้ย!” เสียงน่ากลัวตวาดใส่ ผมสู้ได้ไม่นานนัก แขนทั้งสองข้างที่พยายามต่อสู้กับเจ้าของชายชุดดำปริศนาบนร่างกายตัวเองก็ร่วงหล่นข้างตัวพร้อมกัน ก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอย่างรวดเร็ว...

..................

 

[saruttaya]

ใครพาตัวน้องผักไป????

อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้พี่วิน 

[KoBKaB]

ไอ้พี่วินชัวร์

[dragon123]

Trr…

“อือ ผู้ใหญ่ผลไม้พูดครับ”

“นี่มันกี่โมงแล้วผลไม้ ไหนว่านัดประชุมกันเรื่องน้องผักยังไงล่ะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำเอาผมที่งัวเงียถึงกับตื่นเต็มตา “อย่าบอกนะว่าเครียดเรื่องน้องผักจนนอนดึกนะ”

“เออ”

“ฉันจะไม่พูดปลอบใจแก แต่จะบอกว่าให้ทำใจเอาไว้ คิดซะว่าน้องผักเป็นน้องชายก็พอ”

“ถ้าทำได้กูคงไม่เครียดจนถึงตอนนี้หรอกไอ้สัดเคียว”

“เหรอ งั้นก็รีบทำใจแล้วลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันให้เวลาแกสิบนาที ถ้าแกยังไม่มาตามนัดฉันจะไปลากแกถึงบ้านนะไอ้ผู้ใหญ่บ้าน” ปลายสายสั่งเสร็จก็กดตัดสายทิ้งโดยที่ผมยังไม่ทันอ้าปากเถียงซักคำ ไอ้เคียวเป็นคนๆหนึ่งที่ผมเถียงสู้มันไม่ได้ครับ ไม่ใช่แต่ผมคนเดียว แม้กระทั่งข้าวหรือโคก็ตาม พอโดนตัดสายทิ้งผมก็ลุกขึ้นเดินลงจากเตียงแล้วไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกมาจากบ้านโดยไม่ลืมล็อกประตู แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกจากรั้วบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเรือดังมาจากทะเลที่อยู่ข้างบ้านผม ด้วยความสงสัยจึงเดินชะเง้อหน้ามองดู ก่อนจะเห็นผู้ชายแปลกหน้าในชุดสูทสีดำแลดูน่าสงสัยยิ่งถึงสองคนยืนอยู่บนเรือขนาดกลาง คล้ายกับว่ารออะไรอยู่

น่าสงสัย ต้องลองเข้าไปดูใกล้ๆซะแล้ว…

ผมคิดได้ดังนั้นก็สาวเท้าไปดูอย่างเงียบๆ ก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังโขดหินขนาดใหญ่ใกล้เรือลำนั้น แต่ในขณะที่ผมซ่อนตัวดูสถานการณ์ ก็ไม่ลืมที่จะกดข้อความขอความช่วยเหลือจากทุกคนในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นแอพพลิเคชั่นอย่างหนึ่งที่ทุกคนในหมู่บ้านผมมีกันแทบทุกคน ดังนั้นเวลาอยากจะคุยกับใคร ทุกคนสามารถรู้ได้พร้อมกันหมดในเวลาเดียวกันครับ

มีผู้ต้องสงสัยชุดดำโผล่มาบนเกาะนี้ กำลังอยู่ที่เรือแถวบ้านฉัน ช่วยส่งกำลังเสริมมาด่วน!

ตอนบ่ายของเมื่อวานหลังจากแข่งขี่ม้าเสร็จ ผมไม่ได้อยู่เปล่าเฉยๆ ได้แบ่งหน้าที่ให้ทุกคนช่วยจัดเวรยามบนเกาะเผื่อมีคนต้องสงสัยมาเดินเพ่นพ่านนะครับ เมื่อกดส่งข้อความเรียบร้อยแล้ว ผมก็จับตามองต่อพร้อมกับหยิบอาวุธในมือ ซึ่งไม่พ้นปืนสั้นหนึ่งกระบอก มันเป็นของที่ผมซื้อไว้ใช้เผื่อยามฉุกเฉิน อ้อ ผมมีใบอนุญาตการครอบครองปืนอย่างถูกกฎหมายแล้ว ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะโดนตำรวจจับด้วยครับ ผมยืนถืออาวุธได้ไม่นาน ก็มีผู้ชายชุดดำอีกคนปรากฏตัวพร้อมกับหอบถุงกระสอบป่านสีน้ำตาลขนาดใหญ่เท่ากับคนๆหนึ่ง ดูท่าเร่งรีบมากด้วยครับ ทีแรกผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันคืออะไร แต่พอเห็นขาอันเรียวเล็กกับเท้าที่มีถุงเท้าสวมอยู่โผล่ออกมาจากกระสอบ ผมก็เดาได้ว่านั่นคือคน

บังอาจมาลักพาคนในหมู่บ้านกูไปงั้นรึไอ้หัวขโมย!

ผมไม่รอช้ารีบเหนี่ยวไกปืนเล็งไปที่ขาของคนๆนั้นก่อนจะกดยิงอย่างไม่ลังเล

ปัง!

...........................

 

[HanATarO]

พี่ผลไม้ มาช่วย น้องผัก แล้ว

[saruttaya]

พี่ผลไม้ตอนนี้พี่เป็นพระเอกนะ

โดยคะแนนรัวๆเลยยยย

[ตีสี่]

ทำไมพี่ผลไม้ต้องเป็นคนมาช่วยน้องผักตลอดเลยละเนี่ย ต้องเป็นพี่โคสิถึงจะถูก

[dragon123]

ตอนที่ 32 ทีมเวิร์ค

...............

มีผู้ต้องสงสัยชุดดำโผล่มาบนเกาะนี้ กำลังอยู่ที่เรือแถวบ้านฉัน ช่วยส่งกำลังเสริมมาด่วน!

ตั้งแต่ได้รับข้อความของผลไม้บนมือถือโดยผ่านแอพพลิเคชั่นแล้ว ทำเอาผมที่กำลังขี่เจ้าอาชาไปยังที่นัดหมายตามที่ผลไม้เคยบอกไว้เมื่อวานนี้แล้ว กลับต้องดึงบังเหียนอาชาให้หันหัวกลับไปอย่างทิศทางบ้านของผลไม้อย่างรวดเร็ว โชคดีที่ผมขี่อาชาอยู่ใกล้บ้านผลไม้ก็เลยไปถึงที่นั่นภายในแค่สองนาที

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ทำเอาผมไม่รอช้ารีบคว้าปืนจากในซองหนังสีดำที่ติดตัวอยู่เสมอขึ้นมาถือ (ผมมีใบอนุญาตครอบครองปืนแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วง) ก่อนจะกระโดดลงจากหลังอาชาแล้ววิ่งตรงไปยังต้นเสียงทันที ณ วินาทีนี้ผมได้แต่เป็นห่วงความปลอดภัยของผลไม้ เพราะมันเป็นเพื่อนคนสำคัญคนหนึ่งของผมเหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นคู่แข่งความรักก็ตามที ครั้นพอไปถึงต้นเสียงแล้ว ผมก็พบว่าผลไม้กำลังหลบซ่อนอยู่หลังก้อนหินขนาดใหญ่ ในมือซ้ายถือปืนยิงใส่ศัตรูแต่เปื้อนเลือดไหลลงพื้น ส่วนเรื่องหัวยิ่งไม่ต้องพูดถึง เลือดอาบใบหน้าครึ่งหนึ่งจนดูน่ากลัวแล้วครับ และที่ยิ่งกว่านั้นมือขวาของไอ้ผลไม้กลับมีสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้ทั้งๆที่ผมเพิ่งจากเขามาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี...

น้องผัก!

น้องผักหลับตาพริ้มอยู่บนอ้อมแขนขวาของไอ้ผลไม้อยู่ครับ แต่ดูเหมือนจะหมดสติด้วยนะ ผมไม่รอช้ารีบยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกเตรียมพร้อม ก่อนจะเล็งไปยังศัตรูชุดดำอีกคนที่กำลังเล็งปืนใส่ผลไม้จากด้านหลังโดยที่ผลไม้ไม่รู้ตัว

ปัง!

เพียงนัดเดียวร่างชายชุดดำปริศนาก็พลันกระเด็นไปด้านข้างตามแรงการยิงของผมจนตกลงไปในน้ำทะเล แน่นอนว่าไอ้ผลไม้ได้ยินเสียงปืนก็เหลือบตามองมายังที่ผมเพียงแวบเดียว ก่อนจะตวัดสายตากลับไปหาคู่ต่อสู้ต่อ ซึ่งผมจะวิ่งออกไปไม่ได้ครับ เพราะไม่รู้จำนวนของฝ่ายตรงข้าม แถมยังหลบซ่อนได้มิดชิดมาก จนผมไม่สามารถเล็งปืนยิงหรือวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปเพื่อที่ช่วยเหลือผลไม้ได้ (ขืนวิ่งออกไปมีหวังได้โดนเป็นเป้ายิงสิครับ) ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเล็งปืนไปยังจุดที่ผลไม้ยิง ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง

ปัง! ปัง!

.............

พี่โคมาแล้ว!!   

[saruttaya]

ตอนนี้เท่กันจิงๆ เลือกไม่ถูกเลย ฮี่ๆๆ

[dragon123]

เสียงอะไรไม่รู้ดังสนั่นมากครับ ทำเอาผมรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมามองแต่ก็ต้องหลับตาอีกครั้งเพราะโลกมันหมุนไปหมด พอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบกับใบหน้าของคนที่เจอกันก็ชอบทะเลาะกันบ่อย หากแต่ใบหน้าของคนๆนั้นกลับมีแต่คราบเลือดทำเอาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“พี่ผลไม้เลือด!” ร่างสูงได้ยินที่ผมพูดก็ก้มหน้ามามองผมก่อนจะฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วพี่ผลไม้ก็หันหน้ากลับไปทางเดิม เสียงที่ผมได้ยินนั้นทีแรกคิดว่าคือเสียงปะทัด แต่พอได้เห็นเลือดของพี่ผลไม้ บวกกับเรื่องก่อนหน้านั้นที่ผมโดนคนลึกลับใช้ผ้าปิดปากปิดจมูกจนสลบไปแล้ว ก็ทำให้ผมสามารถสรุปเรื่องราวได้ทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่วินาที “ว่าแต่เราเถอะ ไปทำอะไรมาถึงโดนคนแปลกหน้าลักพาตัวได้ล่ะ”

น่านพี่ผลไม้ จนป่านนี้ยังมีแก่ใจถามอีก มันใช่เวลาจะถามไหมครับ!

“ไอ้โคมาเอาน้องผักไปสิ กูเริ่มไม่ไหวแล้ววะ” อะไรนะ พี่โคก็อยู่ด้วยหรือเนี่ย “สงสัยจะเสียเลือดมากไปหน่อยฮะๆ”

“เออๆ มาครับน้องผัก ลุกไหวไหม” เสียงพี่โคถาม ผมหันไปมองก่อนจะตกใจอีกรอบ เพราะตอนนี้หัวไหล่พี่โคก็เปื้อนเลือดไม่แพ้พี่ผลไม้ ไหนจะมือที่เปื้อนเลือดอีก (มืออีกข้างถือปืนด้วยครับ) ซึ่งผมไม่อยากจะเป็นภาระของสองคนนี้ก็เลยลุกไปหาพี่โค แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปหาคนรักกลับต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงปืน

ปัง!

เสียงนั้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด ก่อนที่ผมจะล้มลงในอ้อมกอดของพี่ผลไม้ตามเดิม

“น้องผัก!” ทั้งพี่ผลไม้ทั้งพี่โคต่างร้องเรียกชื่อผมพร้อมกันเป็นเสียงเดียว

“มะ…ไม่เป็นไรฮะ คะ…แค่โดนเฉียดหัวไหล่ ยังไม่ตาย ฮะๆ” ผมฝืนยิ้มหัวเราะตอบกลับไป เพราะมันโดนแค่นั้นจริงๆนี่ครับ แต่ก็เจ็บเป็นบ้าเลย ถ้าหากเทียบกับพี่ทั้งสองคนแล้ว บาดแผลผมแค่นี้เรื่องเล็กครับ “พี่ผลไม้กับพี่โคเจ็บมากกว่าผักอีก ห่วงตัวเองก่อนเถอะฮะ”

ทั้งสองคนไม่ตอบ แต่ทำหน้าเคร่งเครียดจนผมไม่กล้าพูดล้อเล่นอีก

“มึงเอาน้องผักไปดูแทนกูซะไอ้โค เดี๋ยวทางนี้จะยิงต้านไว้ให้เอง”

“ไม่” พี่โคเถียงตอบในขณะที่มืออีกข้างยิงสวนคนร้ายกลับไป “ถ้าจะหนีก็หนีไปด้วยกันสิ”

แต่พี่ผลไม้ไม่ฟังที่พี่โคพูดครับ กลับผลักผมให้ไปพี่โคได้อย่างหน้าตาเฉย

“กูบอกให้ไปก็ไปสิวะ!”

“ไม่!” พี่โคเถียงสวนกลับมา “ไปด้วยกันนี่แหละ อย่ามากเรื่องเลยไอ้ผล…”

พี่โคยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆพี่ผลไม้ก็ลุกขึ้นมาเบี่ยงตัวไปอยู่ด้านหลังพี่โค ก่อนจะโอบกอดทั้งผมทั้งพี่โคซะมิด ก่อนจะตามด้วยเสียงปืนดังสนั่นพร้อมกับเสียงพี่ผลไม้ที่แผดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

ปัง!

“อ้ากกกก!”

“พี่ผลไม้!/ไอ้ผลไม้!”

...................

 

[HanATarO]

เฮ้ย พี่ผลไม้ อย่าเป็นอะไรไปน้า

ยังไม่ได้บอกรัก น้องผัก เลยอ่ะ

[dragon123]

“พี่ผลไม้!/ไอ้ผลไม้!”

“กู…อึก ไม่เป็น…” มันพูดยังไม่ทันจบก็ทรุดตัวทับใส่ผมอย่างหมดแรง “…ดูท่ากูคงไม่ไหวแล้ว พวกมึงหนีไป…ซะ”

“ไม่นะพี่ผลไม้ ต้องหนีไปด้วยกันสิ” น้องผักคว้ามือผลไม้ขึ้นมาจับ

“น้องผัก…พี่…ชอบ…เรานะ” อยู่ๆไอ้ผลไม้ก็หันมาพูดกับน้องผัก ทำเอาผมกับน้องผักอึ้ง

“ไอ้เหี้ย อย่ามาพูดอะไรตอนนี้สิวะ!” ผมพูดด้วยความเดือดดาล ซึ่งมันยิ้มรับก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับมือที่จับมือน้องผักก็พลันร่วงหล่นข้างตัว

!!!!!!

“พี่ผลไม้!” น้องผักร้องเรียกชื่อมันดังลั่น น้ำตาไหลพราก “พี่ผลไม้ฟื้นสิฮะพี่ผลไม้ ฮือๆ”

ผมรีบใช้มือตรวจจับชีพจรพร้อมกับอังนิ้วใต้จมูกก่อนจะพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก

“ยังไม่ตายครับน้องผัก” ผมบอกก่อนจะผลักไอ้ผลไม้ให้น้องผักจับไว้ “พี่ขอฝากผลไม้ไว้กับน้องผักก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการพวกคนร้ายเอง”

“พี่โค”

“ไม่ต้องห่วงพี่ รีบพาผลไม้หนีไปซะ!” ผมบอกเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ทันครับ ชายแปลกหน้าชุดดำสามคนวิ่งกรูล้อมพวกผมแล้ว ซึ่งผมรีบดึงแขนน้องผักกับไอ้ผลไม้เข้ามาในอ้อมกอดตัวเองเตรียมป้องกันเต็มที่แต่…

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นสามครั้ง ทำเอาชายชุดดำสามร่างถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที ผมได้ยินดังนั้นก็เลยหันไปมองต้นเสียง ก่อนจะเห็นเคียวกับข้าววิ่งเข้ามาพร้อมปืนคนละกระบอก (ลุงจอบลุงปุ๋ยกับพวกชาวบ้านอีกสี่ห้าคนวิ่งตามหลังมาด้วยครับ)

“พี่เคียว…พี่เคียวต้องช่วยพี่ผลไม้นะฮะ ฮือๆ!”

“ใจเย็นๆน้องผักพี่ช่วยผลไม้แน่อยู่แล้ว” เคียวบอกก่อนจะเก็บปืนแล้วหันมาอุ้มผลไม้พาดบ่า “จะยืนบื้ออยู่ทำไม นายกับน้องผักต้องไปทำแผลด้วยนะ บาดเจ็บไม่ใช่รึไง”

“แต่…” ผมพูดพลางเหลือบมองคนร้ายที่ยังนอนสลบอยู่กับพื้น

“เดี๋ยวพวกลุงจัดการให้เอง พวกเธอไปทำแผลเถอะ” ลุงจอบกับลุงปุ๋ยบอก

“ก็ได้ครับ ถ้ามีอะไรให้รีบโทรบอกพวกผมนะครับลุงจอบ”

“เออๆเดี๋ยวโทรบอก” แล้วผมกับน้องผักก็เดินตามเคียวกับข้าวกลับไปทำแผลครับ

............................

 

[saruttaya]

พี่ผลไม้ 

[dragon123]

แซวตอนที่ 32

.....................

ผัก: พี่ผลไม้ พี่ผลไม้ ต้องไม่เป็นไรนะ

ผลไม้: ผักครับ พี่จะรอผัก ที่ ทาง ช้าง เผือก อะเฮื้ออออ ฝากลูกเมียข้าด้วย... 

เคียว: วิญญาณฉันรอ ที่ทางช้างเผือกกกกกกก 

โค:.... แสรดดดด ผิดเรื่องละมึง 

[saruttaya]

5555555+ โคตรรั่ว

[dragon123]

แซวตอนที่ 25 (ตอนที่ไอ้พี่วินโทรมาแล้วผลไม้รับสาย)

......

วิน: กูคือผัวคนแรกของผัก 

ผลไม้: แต่กูเป็นเมียคนแรกเว้ย!   

[dragon123]

ตอนที่ 33 ลังเล

....................................

หลังจากพี่เคียวพาพี่ผลไม้เข้าไปในห้องไอซียูเพื่อทำการผ่าตัดเอากระสุนออก ผมกับพี่โคก็ถูกพี่ข้าวพาไปทำบาดแผลอีกห้อง แน่นอนว่าพอเดินออกมาจากห้องก็พบกับคุณยายคันไถ น้องบุ้งกี๋ คุณบัวรดน้ำยืนอยู่

“โค น้องผักไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมจ้ะ” คุณยายคันไถถามทันทีที่เห็นพวกผมเดินออกมา

“ไม่เป็นไรครับคุณยายแค่ถากๆ” พี่โคพูดแทนผม “มีแต่ผลไม้ที่โดนหนักสุด”

“พี่โค พี่ผัก ฮือๆ” น้องบุ้งกี๋พูดเสียงสะอื้นไห้พลางวิ่งเข้ามากอดเอวผม ซึ่งผมก็กอดตอบกับเอามือลูบหัวร่างเล็กเบาๆ “พี่ผักเจ็บมากหรือเปล่าคะ”

“ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่มดกัด”

“ปลอดภัยกลับมาได้ก็ดีแล้วล่ะ” คุณบัวรดน้ำพูดพลางถอนหายใจ “ไอ้เราก็ตกใจเสียแทบแย่ตอนที่ผลไม้ส่งข้อความมาขอความช่วยเหลือ”

“แล้วพี่ผลไม้จะหายไหมคะพี่ผัก ฮือๆ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นถามผมทั้งน้ำตา

“ต้องหายสิคะ ก็พี่ผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านของเกาะนี้นี่นะ” ผมฝืนยิ้มตอบกลับไป

“เดี๋ยวบัวรดน้ำพาน้องบุ้งกี๋กับคุณยายออกไปก่อนนะ เพราะยังคงอีกนานกว่าที่เคียวจะผ่าตัดเสร็จ” พี่ข้าวหันไปบอกคุณบัวรดน้ำ ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะพากันออกไปตามที่บอก จะเหลือแต่ผมกับพี่โคและพี่ข้าวที่ยังคงอยู่ “นั่งอยู่นี่ไปก่อนนะโคน้องผัก เดี๋ยวไปเอาน้ำชามาให้”

“ฮะพี่ข้าว”

“อืม” แล้วอีกฝ่ายก็เดินหายเข้าไปในห้องครัว ทิ้งให้ผมกับพี่โคนั่งอยู่ด้านหน้าห้องผ่าตัดกันแค่สองคน นี่ถ้าไม่เป็นเพราะผมโดนลักพาตัวล่ะก็ พี่ผลไม้คงไม่ต้องโดนถูกยิง พี่โคเองก็ไม่ต้องมาบาดเจ็บ คนอื่นก็ไม่ต้องมาเดือดร้อนด้วย “ไม่ต้องคิดมากนะครับน้องผัก เรื่องมันแล้วไปแล้ว”

ดูเหมือนพี่โคจะอ่านความคิดผมได้จึงดึงผมเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพูดปลอบใจผม

“ฮึก พี่โค เพราะผัก ฮึก เพราะผักแท้ๆ พี่ผลไม้ถึง…”

“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้เลยครับคนเก่ง เดี๋ยวผลไม้ก็หายแล้ว เคียวเป็นหมอเก่งไม่ต้องเป็นห่วง” พี่โคพูดพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ นั่งอยู่ซักพักพี่โคก็ปล่อยผมให้เป็นอิสระ “น้องผักอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”

“พี่โคจะไปไหนเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย

“ไปเคลียร์เรื่องคนร้ายซักหน่อยนะ” แล้วพี่โคก็เดินออกไปนอกคลินิก ซึ่งพอดีกับที่พี่ข้าวเดินออกมาพร้อมกับถาดน้ำชาสองแก้ว

“อ้าวโคไปไหนแล้วนั่นนะ”

“เห็นพี่โคบอกว่าจะไปเคลียร์เรื่องคนร้ายนะฮะพี่ข้าว”

“อืม งั้นก็ดีเลย” ผมมุ่นคิ้วมองพี่ข้าวด้วยความมึนงง อีกฝ่ายวางถาดน้ำชาลงก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผม “พี่อยากบอกเรามานานแล้ว แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ซักที”

“บอกผักเรื่องอะไรเหรอฮะพี่ข้าว”

“ก็เรื่องที่ผลไม้เอาครีมทากันแดดกับขวดนมไปให้น้องผักที่หน้าบ้านทุกคืนนะสิ”

!!!!!!

..........................

 

[HanATarO]

พี่ผฝไม้ อย่าเพิ่งเป็นอะไรน้า

ี่พี่เคียว มาช่วยแล้ว

[fc_fic]

 

[KoBKaB]

้เดาๆได้ว่าผลไม้คือพระเอกละตอนนี้

[ตีสี่]

ตกลงว่าน้องผักจะชอบพี่ผลไม้ด้วยเหรอ แต่ยังไงก็อย่าทิ้งพี่โคนะ คบกันสามคนก็ไม่เป็นไร

[dragon123]

“ว่ายังไงนะครับ? คนร้ายหนีไปได้หนึ่งคนหรือครับลุงจอบ”

“ใช่แล้ว พวกลุงตรวจสอบดูในน้ำทะเลตามที่เธอบอกผ่านทางมือถือแล้ว กลับไม่พบใครจมน้ำเลย” ลุงจอบบอกในขณะที่ผมมองคนร้ายอีกสามคน ซึ่งบัดนี้ถูกมัดมือมัดเท้ามัดปากด้วยเชือกอย่างแน่นหนา “ส่วนเรื่องตำรวจ อีกซักครึ่งชั่วโมงก็คงจะนั่งเรือมาถึงเกาะแล้ว ว่าแต่ผลไม้เป็นยังไงบ้าง”

“ยังไม่ออกจากห้องไอซียูเลยครับ”

“แล้วน้องผักแฟนของเธอล่ะ”

“นั่งรออยู่ที่หน้าห้องไอซียูครับลุงปุ๋ย” ผมพูดพลางครุ่นคิดถึงท่าทางน้องผักที่เปลี่ยนไป ดูเหมือนร่างบางจะเป็นห่วงผลไม้มากพอสมควร “พวกลุงไม่ต้องเป็นห่วงน้องผักหรอกครับ สบายใจได้ เอ่อลุงจอบครับ เดี๋ยวผมขอซักถามพวกมันซักหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ลุงจอบบอกก่อนจะแก้เชือกที่มัดปากคนร้ายคนหนึ่งออก

“เจ้านายแกเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องลักพาตัวแฟนกูด้วย” ผมถามเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายที่บัดนี้ใบหน้ายับเยิน คาดว่าคงโดนพวกลุงจอบรุมซ้อมกลับแสยะยิ้มพูดตอบกลับผมมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า

“หึ ถ้าอยากรู้นักทำไมไม่กลับไปถามแฟนมึงดูล่ะ แต่ก็นะ โดนย่ำยีเละซะขนาดนั้นใครจะกล้าไปบอกให้ใครรู้ ถ้าเป็นกู กูคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว ไม่อยู่ให้อายขายขี้หน้าหรอก”

“ว่ายังไงนะ?!” ผมพูดเสียงตะคอกพลางดึงคอเสื้ออีกฝ่ายถามด้วยความโมโห

“หึ พูดแบบนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ งั้นเดี๋ยวกูจะบอกให้เอาบุญ” มันหัวเราะหึก่อนจะตอบกลับมาด้วยประโยคหนึ่งที่ทำเอาผมถึงกับอึ้ง “แฟนของมึง…น้องผัก…เป็นเมียของเจ้านายกูรู้เอาไว้ซะด้วยไอ้แว่นหน้าจืด”

!!!!!!

.............

 

[saruttaya]

ฝีมือไอ้พี่วินจริงๆด้วย

คราวหน้าไอ้พี่วินจัดหนักแน่

[ตีสี่]

ใครมันบอกพี่วินฟร่ะว่าน้องผักอยู่ที่เกาะ

[dragon123]

ตอนที่ 34 เพราะรักจึงยอม…

..........................

ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็มีมือน้อยขึ้นมากุม ครั้นหันไปมองเจ้าของมือกลับต้องตกใจว่าเป็นคนที่ผมแอบรักแอบชอบ น้องผักนอนฟุบบนเตียงโดยที่มือยังจับมือผมอยู่

ทำไมน้องผักถึง…

“ตื่นแล้วเหรอผลไม้” เจ้าของเสียงเดินเข้ามาในห้อง “รู้สึกเจ็บหรือมึนตรงไหนบอกฉันได้นะ”

ผมส่ายหน้าให้กับเคียวก่อนจะเหลือบมองน้องผักที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ดูท่าจะหลับลึกพอสมควร ขนาดไอ้เคียวเดินมาพูดใกล้ๆยังไม่ตื่นเลยครับ

“เขาไม่ได้นอนเพราะมัวแต่เฝ้านายนะ” เคียวพูดอธิบายให้ผมเข้าใจโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปากถาม ซึ่งผมก็ได้แต่มองหน้าไอ้เคียวด้วยความมึนงง อย่างน้องผักเนี่ยนะเฝ้าผมจนไม่ได้หลับได้นอน ไอ้โคมัวแต่ไปอยู่ไหน ทำไมไม่มาดูน้องผักเนี่ย แย่จริงๆเลยครับ “ไม่ต้องถามหาถึงโคหรอก มันยุ่งเรื่องคนร้ายอยู่ก็เลยยังไม่ได้กลับมาที่นี่นะ”

“เหรอ”

“อืม นายไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก หลับต่อเถอะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาค่อยคุยกันอีกที” ผมพยักหน้าให้กับเคียว มันเดินเข้ามาช้อนร่างน้องผักขึ้นก่อนจะนำไปวางบนโซฟาเบาๆ แล้วเดินออกนอกห้องไป

....................

  

[HanATarO]

พี่โค รู้ความลับของ น้องผักแล้วจะคิดยังงัยนะ

ขออย่าคิดไปในทางที่ไม่ดีเลย สงสาร น้องผัก อ่ะ

[dragon123]

ตกดึกหลังจากผมเคลียร์เรื่องคนร้ายส่งให้กับตำรวจแล้ว ผมก็ขี่อาชากลับมายังคลินิกอีกครั้ง

“ผลไม้เป็นยังไงบ้างข้าว” ผมถามข้าวที่เดินมาเปิดประตูให้ผม ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าทำไมข้าวถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะส่วนมากข้าวจะคอยเป็นผู้ช่วยให้กับเคียวเวลามีผู้ป่วยกรณีฉุกเฉิน “แล้วน้องผักล่ะ อยู่ที่ไหน”

“ผลไม้ปลอดภัยดี ตอนนี้นอนหลับอยู่ในห้องนะ ส่วนน้องผักนอนอยู่บนโซฟาในห้องที่ผลไม้นอนอยู่นั่นแหละ นายจะเข้าไปนอนในนั้นด้วยก็ได้นะ ยังมีเตียงว่างให้นอนอีก”

“อืม ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไร งั้นข้าวขอตัวไปนอนก่อนนะ มันดึกมากแล้ว” อีกฝ่ายพูดพลางส่งเสียงหาว ดูท่าจะเหนื่อยมากพอสมควรครับ ผมก็เลยไล่อีกฝ่ายให้ไปนอนเพราะกลัวเคียวมันจะว่าเอา ส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องผลไม้ ซึ่งมีอยู่ไม่กี่ห้องหรอกครับ พอผมเดินเข้าไปแล้วก็พบกับผลไม้นอนหลับอยู่บนเตียง ที่ตรงข้ามเตียงคนป่วยมีร่างบางนอนซุกผ้าห่มอยู่บนโซฟาด้วย

“แฟนของมึง…น้องผัก…เป็นเมียของเจ้านายกูรู้เอาไว้ซะด้วยไอ้แว่นหน้าจืด”

คำพูดของคนร้ายมันดังวนเวียนในหัวผมไม่หยุด แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของมัน เพราะถือยังไงซะน้องผักก็คือคนรักคนแรกของผม ไม่ว่าเขาจะผ่านมือใครมาก่อนก็ตาม ผมไม่เคยนึกรังเกียจน้องผักเลยแม้แต่น้อย

“เพิ่งกลับมารึไงโค” เสียงแหบแห้งดังขึ้น ดูท่าคนป่วยจะตื่นแล้วนะครับ

“เออ” ผมตอบพลางเดินเข้าไปหามัน “ตื่นขึ้นมาทำไม ปวดท้องฉี่รึไง”

“ขอโทษนะ” มันไม่ตอบคำถามผม แต่กลับพูดขอโทษผมแทน

“ขอโทษทำไม” ผมถามกลับอย่างสงสัย

“ขอโทษที่สารภาพรักกับแฟนมึง” มันพูดเสียงอ่อย “กูคิดว่ากูจะตาย ก็เลยพูดออกมา”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสานายหรอก” ผมพูดตามความจริง ถ้าน้องผักหันไปชอบไอ้ผลไม้จริง ผมก็ไม่ว่าอะไรนะครับ เพราะยังไงมันก็ช่วยให้ผมกับน้องผักรอดชีวิตมาได้

“มึงพูดเล่นหรือพูดจริงนะไอ้โค” ผลไม้ถามกลับด้วยความมึนงง

“พูดจริงนะสิผลไม้” ผมฝืนยิ้มตอบกลับไป “ถ้าน้องผักชอบนายจริง ฉันจะยอมถอยออกมาเอง”

“ไอ้โค”

“นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ เดี๋ยวเคียวก็ได้ลุกมาด่ากันพอดี” ผมพูดตัดบทพลางเดินขึ้นไปนอนบนเตียงที่ว่าง ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของผลไม้ที่จ้องมองมาอย่างเงียบๆ

..................