หัวข้อ: ชีวิตใหม่ๆของน้องผัก [ตอนพิเศษ วันเด็ก 1 up 100% 25/01/60]

[saruttaya]

อ๊าก ไอ้น้องปักอย่าเป็นไรน้าาาา

อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของขวดนม

ว่าแต่....คุ้มมั้ยเนี่ยยยยยยย - -*

[nongrak]

แล้วคนที่ช่วยน้องผักเป็นใครล่ะ

[ตีสี่]

ถึงจะมาช่วยน้องผัก แต่เค้าก็ไม่เชียร์ตัวเองกะน้องผักหรอกนะ อิพี่ผลไม้

[dragon123]

ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงดังเจื้อยแจ้วข้างหู แต่ก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะผมกำลังมึนหัวอยู่ แถมปวดหัวอีกด้วยครับ

“อือ ปวดหัว”

“ปวดหัวเหรอ เดี๋ยวฉีดยาให้นะ” แล้วผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอันเล็กน้อยบนต้นแขนขวา ก่อนจะหลับต่อไปอย่างรวดเร็ว มารู้สึกตัวอีกครั้งก็รู้สึกถึงมือหนาเข้ามากอบกุมมือผม พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นคนคุ้นตามองมายังที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย

“พี่...โค”

“ครับ นี่พี่เอง” อีกฝ่ายพูดพลางบีบมือผมเบาๆ แน่นอนว่าพี่โคในตอนนี้ต่างจากที่ผมเคยเห็น เพราะใบหน้าพี่โคโทรมมาก ขอบตาคล้ำราวกับคนอดนอน มีหนวดขึ้นประปราย ผมเผ้ารุงรังจนดูไม่ได้ ไหนจะเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูยับไปหมดอีก “จำพี่ได้ใช่ไหมครับน้องผัก”

“จำได้สิฮะพี่โค” ผมฉีกยิ้มตอบอย่างเหนื่อยๆ

“แล้วนี่ยังปวดหัวมึนหัวอยู่อีกหรือเปล่า หิวน้ำไหม หนาวหรือเปล่า” 

“ค่อยๆพูดก็ได้โค คนป่วยเพิ่งฟื้นนะ” เสียงพี่เคียวดังขึ้น ทำเอาผมหันไปมองก่อนจะเห็นร่างสูงในชุดกาวยืนอยู่ข้างๆเตียง และที่ข้างๆพี่เคียวก็มีพี่ข้าวยืนยิ้มยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้วยครับ

“พี่...เคียว...พี่...ข้าว ที่นี่...ที่ไหน...ฮะ”

“ไม่ต้องพูดมากหรอก นอนเฉยๆเถอะ” พี่เคียวพูดพลางสั่งพี่โคให้ถอยไป ก่อนจะเข้ามาตรวจร่างกายผมอย่างละเอียด เมื่อตรวจเรียบร้อยแล้ว พี่เคียวก็เก็บเครื่องตรวจแล้วหันมาพูดกับผม “ทีหลังจะทำอะไรก็ให้ระมัดระวังหน่อยนะ อย่าได้วิ่งทั้งที่ตัวเปียกอีก”

“ฮะพี่เคียว” แล้วพี่เคียวก็ขอตัวออกไปทำงานต่อ ทิ้งให้ผมนอนอยู่บนเตียงโดยมีพี่โคกับพี่ข้าวที่ยังคงอยู่ในห้องครับ

“พี่โค...ผมหิวน้ำ ขอน้ำให้ผมดื่ม...หน่อยได้ไหมฮะ”

“อ๊ะ ได้สิ รอเดี๋ยวนะ” พี่โคตอบก่อนจะกระวีกระวาดเทน้ำจากเหยือกลงใส่แก้ว แล้วหันมาประคองศีรษะผมยกขึ้นเพื่อให้ผมได้จิบน้ำสะดวก เมื่อเรียบร้อยแล้วพี่โคก็วางผมลงนอนบนหมอนตามเดิม “นี่ยังดีนะที่น้องผักไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นพี่คงแย่แน่ๆ”

“ใช่ เล่นหลับไปตั้งสองวัน ทำเอาทุกคนบนเกาะเป็นห่วงแทบแย่” หา! หลับไปตั้งสองวันเลยหรือ

“แล้วที่นี่คือ?”

“อ้อ ที่นี่คือคลินิกของเคียวนะ อ๊ะ เดี๋ยวพี่ข้าวต้องขอตัวก่อนนะน้องผัก จะรีบออกไปบอกกับทุกคนว่าน้องผักฟื้นแล้ว” แล้วเจ้าตัวก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมกับพี่โคอยู่กันสองต่อสอง

“พี่โค”

“ครับ”

“ผมขอโทษด้วยนะฮะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องผัก เรื่องแค่นี้เอง” ไม่พูดเพียงอย่างเดียว ยังยกมือผมขึ้นมาจรดจมูกที่หลังมือผมเบาๆอีกด้วยครับ “แต่คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็ระวังๆด้วย พี่เป็นห่วงน้องผักนะครับรู้ไหม”

คำพูดของพี่โคโดยเฉพาะประโยคสุดท้ายทำเอาผมถึงกับร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า

“ฮะพี่โค ผมจะระวัง”

.......................

 

[dragon123]

“แน่ใจนะว่าไม่ให้บอกนะ”

“อืม ไม่ต้องบอกหรอก” เสียงทุ้มตอบหลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ “เพราะถึงยังไงเจ้าตัวแสบก็คงไม่ดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นคนอุ้มมันมาส่งรักษาที่นี่อยู่ดีนั่นแหละ”

“นายมัน...หนุ่มซึนเดเระชัดๆ”

“อะไรนะ?”

“เปล่าไม่มีอะไร” ผมแย้งตอบกลับไปพร้อมกับมองอีกฝ่าย ที่ซึ่งบัดนี้ดูทรุดโทรมไม่แพ้กับโค เพราะมัวแต่มาเฝ้าอาการน้องผักไม่หลับไม่นอน (โคนั่งเฝ้าข้างใน ส่วนผลไม้นั่งเฝ้าอยู่ข้างนอก) “แล้วนี่จะอยู่ไปอีกถึงเมื่อไหร่ คลินิกไม่ใช่ที่ให้ผู้ใหญ่บ้านมานอนพักได้ตลอดทุกวันหรอกนะ”

“เออ ไปก็ได้วะไอ้เคียวเกี่ยวหญ้าขี้งก” แล้วเจ้าตัวก็เดินออกจากคลินิกของผมไปอย่างหัวเสีย ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา

มัวแต่เล่นตัวอยู่ได้นั่นแหละ ระวังโคจะคาบน้องผักไปกินไม่รู้ด้วยนะไอ้ผลไม้

............................

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[saruttaya]

ไอ้พี่ผลไม้อย่าซึนมากนักซี่

น้องผักโดนโคคาบไปกินแล้วววว

[dragon123]

ตอนที่ 22 สารภาพรัก up 30%

................................

ตอนที่ผมได้รับข่าวจากข้าวว่าน้องผักลื่นหกล้มหัวฟาดพื้น ทำเอาผมแทบวิ่งตาตั้งไปหาน้องผักโดยทิ้งเครื่องมือทำกับข้าวลงกับพื้น (ตั้งใจว่าจะทำกับข้าวไปให้น้องผักกินในวันนี้นะครับ) แต่กลับต้องไปนั่งเฝ้าน้องที่คลินิกด้วยความเป็นห่วง ผ่านไปหนึ่งวันเต็มน้องผักก็ยังคงไม่ฟื้น ทำเอาผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ เหมือนกับไอ้ผลไม้ที่อุ้มมาส่งน้องผักที่นี่ มันเองก็กินไม่ได้นอนไม่หลับด้วยเช่นกัน (เห็นว่าทิ้งงานเอกสารกองเป็นตั้งด้วยครับ)

“เมื่อไหร่น้องผักจะฟื้นล่ะเคียว” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ไม่สนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มันไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อวานชุดยังไงวันนี้ก็ชุดอย่างนั้น คราบเลือดบนเสื้อผ้าไอ้ผลไม้บ่งบอกได้ดีว่าอาการน้องผักน่าเป็นห่วงมากแค่ไหน “วันนี้ครบหนึ่งวันแล้วนะ”

“ใจเย็นๆโค เดี๋ยวน้องก็ฟื้น” ข้าวบอกผมอย่างนั้นแต่เจ้าตัวกลับเช็ดน้ำตาไม่หยุด ทำให้ไอ้เคียวต้องดึงตัวข้าวเข้ามากอดปลอบ

“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก”

“อือ ฮึก ก็มันหยุดไม่ได้นี่เคียว ฮึกๆ” ข้าวพูดซุกอกไอ้เคียวไปร้องไห้ไปพลาง

“พวกนายสองคนอยู่เฝ้าน้องผักไปนะ เดี๋ยวฉันมา เอาเด็กดื้อไปล้างหน้าล้างตาก่อน”

“อืม ไปเถอะ” แล้วไอ้เคียวก็พาข้าวเดินออกไปนอกห้องทันที อย่างที่เห็นนั่นแหละครับ สองคนนี้เขามีซัมติงกันนานแล้ว แต่ไม่เคยบอกใคร และไม่เคยแสดงท่าทีให้คนนอกเห็นด้วย คนที่จะรู้ก็มีแค่ผมกับไอ้ผลไม้สองคนเท่านั้น เมื่อสองคนนั้นเดินออกไปแล้ว ไอ้ผลไม้ที่นั่งเงียบก็ผุดลุกขึ้นยืนบ้าง ซึ่งผมก็มองมันนะครับ ส่วนมันก็มองผมสลับกับมือของผมที่จับมือน้องผักไว้อยู่ “มีอะไรก็พูดมาสิ”

ผมถามมันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เปล่าไม่มีอะไร แค่มองเฉยๆ”

“แน่ใจ”

“อืม” มันปากแข็งครับ ผมรู้ดีว่ามันอิจฉาที่ผมได้พูดคุยกับน้องผักมากกว่ามัน และรู้ว่าทุกคืนมันเอานมขวดไปให้น้องผักที่หน้าบ้านด้วยครับ ไอ้ผลไม้ยืนมองผมกับน้องผักซักพักก่อนจะเดินออกจากนอกห้องไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ผมนั่งมองแผ่นหลังที่เพิ่งเดินจากไป

ดูท่าผมคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ…

..........................

 

[dragon123]

ช่วงระหว่างพักฟื้น พี่เคียวบังคับให้ผมนอนพักรักษาตัวอยู่ที่คลินิกก่อน ส่วนเรื่องเจ้าเสียมกับบ้านของผมนั้นได้พี่ข้าวคอยดูแลให้เป็นการชั่วคราวครับ ซึ่งระหว่างผมนอนป่วยที่คลินิก ก็มีพวกชาวบ้านที่ผมพอจะคุ้นหน้าและเคยคุยด้วยต่างก็เข้ามาเยี่ยมเยียนไม่ขาดสาย ทำเอาผมถึงกับซึ้งน้ำใจของพวกเขาเป็นอย่างมาก และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ บัวรดน้ำครับ บัวรดน้ำมาเยี่ยมผมถึงที่ พร้อมกับตะกร้ากระเช้าผลไม้ในมือ

“เพราะตาแก่สั่งหรอกนะถึงได้มา ไม่งั้นไม่มาหรอกรู้ไว้ซะด้วยไอ้หน้าหวาน” ครับๆคุณบัวรดน้ำ ปากแข็งจริงๆเลย ปากพูดอย่างแต่หน้านี้แดงเลยเชียวครับ คงเขินที่มาเยี่ยมผมสิไม่ว่าคุณผู้หญิง “ต้องกินให้หมดด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะเอาผลไม้นี่ปาหัวนาย”

“ฮะคุณบัวรดน้ำ ขอบคุณที่มาเยี่ยม” นอกจากบัวรดน้ำแล้ว ก็มีลุงจอบลุงปุ๋ยและคุณยายคันไถที่มาเยี่ยมทีหลัง พร้อมกับน้องบุ้งกี๋ที่เอาแต่ถามผมด้วยความเป็นห่วงอยู่เกือบตลอดเวลา

“พี่ผักเจ็บไหมคะ”

“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะน้องบุ้งกี๋” ทุกคนอยู่คุยกับผมได้ซักพัก ก่อนจะขอตัวลากลับบ้านของตัวเอง จะว่าไปมีอยู่อีกคนที่ไม่ได้มาหาผมเลยตั้งแต่นอนพักฟื้นอยู่ที่นี่ ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากไอ้พี่ผลไม้บ้า “พี่โคฮะ พี่โคเห็นพี่ผลไม้มาเยี่ยมผมบ้างหรือเปล่า”

ร่างสูงที่กำลังปอกแอปเปิ้ลให้ผมอยู่ ถึงกับหยุดชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบกลับมาว่า

“มาวันแรกครับ แต่ตอนนั้นน้องผักหลับอยู่” อ้าวมาด้วยรึเนี่ย “พี่ว่าเราเลิกคุยเลิกสนใจเขา ไม่สิ ลืมเขาไปซะเถอะ”

“ทำไมล่ะฮะพี่โค?” ผมเอียงคอถามด้วยความสงสัย ถึงผมจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้พี่ผลไม้ก็เถอะ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจจนเลิกสนใจหรือเลิกคุยเขาได้ (ก็พี่ผลไม้เป็นผู้ใหญ่บ้านของเกาะนี้นี่ครับ)

“ก็เพราะว่า…”

“เพราะว่า?”

“พี่หึง”   

!!!!!!

ร่างสูงพูดจบก็วางมีดกับผลไม้ลงบนโต๊ะก่อนจะหันมาจับมือผมมองผมด้วยสายตาจริงจัง

“อะไรฮะพี่โค ทำไมทำหน้าแบบ…”

“พี่ชอบ ไม่สิ รักน้องผักมาก มาเป็นแฟนกับพี่เถอะนะครับ”

!!!!!!

...............

  เยี่ยม พี่โคสารภาพรักกับน้องผักแล้ว!! 

[why yyy]

ผลไม้นายอด หมดสิทธิ์แล้วนะ


ขอบคุณ

[HanATarO]

ท่ามากจริงๆ พี่ผลไม้

โดน พี่โค ตัดหน้าไปแล้ว

ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสาร พี่ผลไม้ ดี

[dragon123]

ตอนที่ 23 โลกนี้สีชมพู

....................

คุณเคยเห็นโลกเป็นสีชมพูไหมครับ ถ้าไม่เคยเห็นลองมีความรักดูซักตั้ง เหมือนกับผมในตอนนี้ที่ออกจะหวานชื่นกับคนรัก เพราะเมื่อวานนี้ผมได้บอกรักน้องผักไป และได้ขออีกฝ่ายเป็นแฟนด้วย ซึ่งห้าสิบๆว่าน้องผักจะปฏิเสธ เพราะเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนดี แต่ที่ไหนได้น้องผักกลับพยักหน้ายอมเป็นแฟนกับผมอย่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ

“ขอน้องผักเป็นแฟนแล้วหรือโค” เคียวเดินมาถามผมในตอนเช้าหลังจากที่ผมกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับทำข้าวต้มกุ้งเพื่อที่จะเอามาให้น้องผักได้ทานในตอนเช้าด้วยครับ

“นายรู้ได้ยังไงเคียว ฉันยังไม่ได้บอกนายซักคำ” ผมถามพลางแกะถุงข้าวต้มออก ตอนนี้ผมมาอยู่ในครัวที่คลินิกของไอ้เคียวแล้วครับ แต่เนื่องจากน้องผักยังไม่ตื่นนอน ผมก็เลยต้องแกะข้าวต้มออกจากถุงใส่ชามเตรียมรออุ่นไมโครเวฟครับ

“ดูด้วยตาก็รู้”

“เป็นเทพรึไงถึงใช้ตาแล้วรู้ทันทีนะ” ผมพูดย้อนอย่างขำๆ เพราะถึงยังไงไอ้เคียวก็ไม่โกรธที่ผมแซวมันหรอกครับ “เออ อย่างที่นายพูดนั่นแหละ ตอนนี้ฉันกับน้องผักเป็นแฟนกันแล้ว เพิ่งจะขอเป็นแฟนด้วยเมื่อวานนี้เอง”

“เหรอ ยินดีด้วยนะ”

“อืม ขอบใจ” ผมยิ้มตอบก่อนจะยกชามข้าวต้มเข้าตู้กับข้าว “แล้วนี่เคียวเห็นผลไม้บ้างแล้วหรือยัง”

“ยัง เห็นว่าต้องกลับไปสะสางงานที่คั่งค้างนะ ถามทำไม?”

“เปล่าไม่มีอะไร”

“ระแวงว่ามันจะมาแย่งรึไง” ดูไอ้เคียวสิครับ ผมยังไม่ทันได้บอกมันก็รู้ทันผมทุกที “ไม่ต้องเป็นห่วง รายนั้นซึนเรียกพ่อ ต่อให้ชอบน้องผักและไม่ได้เห็นน้องผักเป็นตัวแทนน้องฟืน มันก็ไม่มีทางง้างปากพูดออกมาว่าชอบน้องผักหรอก สบายใจได้”

“อืม ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรไม่ต้องขอบคุณ” เคียวพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะขอตัวไปทำธุระต่อ

..............

 

[saruttaya]

พี่ผลไม้เสียใจด้วยนะ ชักช้าเองนินา เชอะๆๆ

[rmlab]

พี่ผลไม้แย่แล้ว พี่โคแซงหน้าแล้ว

[dragon123]

โลกนี้สีชมพูจริงๆครับ ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เป็นสีชมพู ไม่รู้เลยว่าผมเปิดใจรับพี่โคเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตัวเองชอบพี่โคเข้าไปแล้ว ถ้าถามเหตุผลนะหรือ ผมให้คำตอบไม่ได้ครับ เมื่อวานพอผมตอบรับพี่โคเป็นแฟนด้วย พี่โคถึงกอดรัดฟัดเหวี่ยงหอมแก้มผมทั้งซ้ายทั้งขวาจนช้ำไปหมดแล้วครับ

“ขอบคุณนะครับน้องผักที่ยอมเป็นแฟนกับพี่ พี่ขอรับรองได้เลยว่าจะไม่ทิ้งเราไปเป็นอันขาด”

พอนึกถึงคำพูดของพี่โคแล้วทำเอาผมถึงกับนึกขึ้นมาได้ นี่ถ้าพี่โครู้อดีตของอันแสนขมขื่นระหว่างผมกับพี่วินแล้วล่ะก็ จะยังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมได้อีกหรือเปล่า

มีหนทางเดียวก็คือปิดผนึกอย่าให้มันเล็ดลอดออกมาเท่านั้น…

   เมื่อวานพี่ข้าวเอามือถือมาให้ผม แถมยังชาร์ตมือถือเปิดเครื่องพร้อมให้เสร็จสรรพอีกด้วย อย่าถามผมว่าพี่วินได้โทรเข้ามาหาผมหรือเปล่า แน่นอนว่าโทรครับ สามร้อยสี่ร้อยสายเลยก็ว่าได้ แถมพ่วงด้วยข้อความเมสเซนเจอร์ที่เต็มไปด้วยข้อความที่ผมอ่านได้เพียงบรรทัดเดียวก็ต้องลบทิ้งทันที (ตอนนั้นพี่โคไม่ได้อยู่ที่ห้องครับ ผมนอนอยู่คนเดียว) ดังนั้นผมก็เลยจัดการลบทุกอย่างทั้งหมดที่เกี่ยวกับพี่วิน รวมถึงถอดซิมแล้วหักมันทิ้งลงโถส้วมเพื่อตัดปัญหา (ไว้ไปซื้อซิมใหม่ทีหลังได้ครับ) พอพี่โคถามว่าซิมมือถือหายไปไหนนั้น ผมก็ได้แต่พูดโกหกไปว่าซิมมีปัญหา ใช้งานไม่ได้ ซึ่งพี่โคก็ไม่ได้สงสัยอะไรผมอีก

   “เดี๋ยวพี่ซื้อซิมใหม่ให้แล้วกัน เดี๋ยวจะเลือกเบอร์สวยๆให้”

   “ไม่ต้องสวยก็ได้ครับพี่โค ผักยังไงก็ได้ ไม่เรื่องมากหรอก” ในเมื่อผมเป็นแฟนกับพี่โคแล้ว จึงตัดสินใจใช้สรรพนามในการแทนตัวเองว่าผักเพื่อให้ดูสนิทสนมมากขึ้นครับ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังชอบอีกด้วยครับ

   “ไม่ได้ๆ อะไรที่เป็นของน้องผัก พี่ย่อมต้องเลือกสิ่งที่ดีให้แฟนอยู่แล้ว” โหพี่โค พูดแบบนี้ทำเอาผมเขินจะแย่แล้วครับ บิดจนผ้าปูที่นอนจนยับไปหมดแล้ว (?) “เดี๋ยวพี่มานะ จะออกไปซื้อซิมให้ ไปไม่นานหรอก”

   “ฮะพี่โค รีบไปรีบมานะครับ ผักจะรอ”

   “ครับที่รัก พี่จะรีบไปรีบกลับ จุ๊บ” ร่างสูงพูดพลางก้มหน้าจุ๊บปากกับผมเบาๆ ก่อนจะเดินจากห้องไป อย่าได้ถามผมว่ารู้สึกยังไงบ้างนะครับ ก็เขินนะสิ ยังไม่ชินซักเท่าไหร่ ฮะๆ

   แกรก!

   เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ทำเอาผมหันไปมองต้นเสียงเพราะคิดว่าเป็นพี่โค

   “ลืมของเหรอฮะพี่โค” ผมพูดยังไม่ทันจบ ก็ต้องอ้าปากค้างเพราะคนที่เข้ามานั้นไม่ใช่พี่โค แต่เป็น…

   พี่ผลไม้!

........................

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[HanATarO]

อ้าว พี่ผลไม้ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว

555

[saruttaya]

พี่ผลไม้มาทำไมละนั่น

[dragon123]

ตอนที่ 24 เทศกาลแข่งม้า

................

“พี่ผลไม้”

ผมไม่รู้เป็นบ้าอะไร เมื่อครู่นี้ยังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องอยู่เลย รู้สึกตัวอีกทีก็มายืนต่อหน้าน้องผักแล้ว ครั้นจะยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน กลับพบว่าตัวเองกำลังถือขวดนมอยู่ก่อนแล้ว

นี่กูถือมันมาด้วยรึเนี่ย?

“เอ่อ หายดีแล้วรึยัง” ผมพูดเสียงกระท่อนกระแท่นในขณะที่มองร่างบางที่นั่งเอียงคอมองผมอยู่ “ฉันเอานมมาให้ คิดว่าถ้านายได้ดื่มมัน…อาจจะดีขึ้น”

“ฮะ ยังไม่หายดี แต่ก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ” อีกฝ่ายตอบก่อนจะรับขวดนมที่ผมส่งให้

“รีบดื่มเข้าซะนะ ถ้าหายเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย” ผมบอกพลางยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เขิน

“ฮะ” ร่างบางตอบก่อนจะเปิดฝาขวดนมยกขึ้นดื่มตามที่ผมสั่ง “อร่อยมากครับพี่ผลไม้ ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาให้”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” แล้วผมก็ยืนดูอีกฝ่ายดื่มนมต่ออย่างเงียบๆ จนกระทั่งเสียงประตูห้องถูกเปิดอีกครั้ง

“อ้าวผลไม้ วันนี้ว่างมาเยี่ยมน้องผักด้วยหรือ” ไอ้ข้าวพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะตามด้วยไอ้เคียว และไอ้โคที่เดินถือถุงเข้ามาจ้องผมด้วยสายตาเย็นชา 

มันเป็นบ้าอะไร จ้องกูอยู่ได้นั่นแหละ

“ดื่มนมพอได้แล้วครับน้องผัก เดี๋ยวทานข้าวต้มไม่ได้หรอก” ดูมันสิครับ พูดสั่งน้องแบบนั้นได้ยังไงกัน นิสัยเสียครับ “พี่ซื้อซิมใหม่มาให้แล้ว ก็อย่าลืมแอดเบอร์โทรพี่ด้วยนะครับ”

“ฮะพี่โค”

“แอดในชื่อว่าแฟนน้องผักด้วยนะครับ”

!!!!!!

“พี่โค!” ร่างบางร้องเสียงแหว ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหูแลดูน่ารัก

“ทำไมล่ะครับน้องผัก” โคพูดพลางเหลือบมองมาที่ผมก่อนจะพูดต่อ “ก็เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว จะแอดชื่อแบบนั้นก็ไม่เห็นจะแปลกเลยจริงไหมครับ”

!!!!!!

.............

 

[saruttaya]

พี่โคแอบร้ายนะเนี่ยยยย

[why yyy]

แหม พี่โค

ขอบคุณ

[rmlab]

แอบเชียร์พี่ผลไม้จ้า สู้เขานะ

[dragon123]

พักตัวรักษาอยู่ที่คลินิกเป็นอาทิตย์ก็ถึงเวลากลับบ้าน ซึ่งประจวบเหมาะวันที่เกาะแห่งนี้จัดการประกวดแข่งม้า หรือเทศกาลแข่งม้าประจำปีใกล้เข้ามาพอดีครับ แน่นอนว่างานนี้ผู้ชายทุกคนบนเกาะจำเป็นต้องนำม้าของตัวเองมาลงแข่งด้วย ยกเว้นผมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้แข่ง เพราะยังไม่หายป่วยดี ส่วนพี่โคนั้นหลังจากพาผมกลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว ก็ได้หอบหิ้วเสื้อผ้ามาอยู่อาศัยกับผมเพื่อที่จะได้ดูแลผมสะดวกยิ่งขึ้น

“พี่โค ผักหายดีแล้ว ผักอยู่คนเดียวได้”

“ไม่ได้ครับน้องผัก พี่เป็นห่วง กลัวว่าจะลื่นล้มอีก” สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ครับ เพราะคุณยายคันไถเป็นคนเอ่ยปากขอร้องให้พี่โคไปอยู่เป็นเพื่อนกับผมที่บ้านด้วย (พี่โคได้บอกคุณยายแล้วครับว่าเป็นแฟนกับผมนะ) “นะครับน้องผัก รับรองได้ว่าพี่จะไม่ทำอะไรจนกว่าน้องผักจะพร้อม พี่ให้สัญญาครับ”

พี่โคโคตรสุภาพบุรุษเลยครับ เห็นแบบนี้ผมรักตายเลย...

ช่วงระหว่างที่พี่โคอยู่บ้านหลังเดียวกับผม ทุกเช้าพี่โคจะตื่นขึ้นมาทำอาหารให้ผมกิน ก่อนจะไปให้อาหารกับเจ้าเสียม จากนั้นจึงค่อยเดินออกไปนอกบ้านเพื่อที่นำเจ้าอาชาไปกินหญ้า ตามด้วยรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยกับถอนหญ้า พอเสร็จแล้วจึงค่อยเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อปลุกผมให้ตื่นนอน ถ้าถามผมว่ารู้สึกเกรงใจพี่โคบ้างไหม ผมขอตอบได้เต็มปากเต็มเสียงเลยครับว่า เกรงใจมาก!

“พี่โคอย่าทำแบบนี้เลยครับผักขอร้อง ผักกลัวพี่โคจะเหนื่อย” ผมบอกด้วยความเป็นห่วง เพราะพี่โคยังต้องกลับไปบ้านเพื่อดูแลวัวควายที่ตัวเองเลี้ยงอยู่ด้วยครับ ส่วนเรื่องคุณยายคันไถนั้น เห็นพี่โคบอกว่าท่านได้เรียกบัวรดน้ำมาอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนแทน (บัวรดน้ำกับพี่โคเป็นญาติกันครับ)

“พี่ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่นี้เองสบายมาก” แต่ผมไม่ยอมลูกเดียว ทำให้พี่โคต้องยอมแบ่งงานครึ่งหนึ่งให้กับผมทำ ส่วนเรื่องงานที่พี่โคแบ่งให้ผมทำนั้น เป็นงานง่ายๆไม่ต้องเดินมากด้วยครับ “งั้นน้องผักลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พี่แล้วกัน เพราะพี่อยากชิมฝีมือของน้องผักดูบ้าง”

“ได้ฮะพี่โค เรื่องนี้ไม่มีปัญหา” ลำพังแค่ทำอาหาร สำหรับผมเรื่องเล็กครับ เพราะผมทำอาหารเป็นตั้งแต่อายุเจ็ดขวบแล้ว พอพี่โคทำงานของตัวเองเสร็จ ก็หันมาฝึกซ้อมขี่ม้าต่อ ซึ่งผมก็ได้แต่นั่งมองพี่โคซ้อมเพียงอย่างเดียว (โดนสั่งห้ามไม่ให้เดินนะครับ) แต่ดูเหมือนบรรยากาศมันจะดีเกินไปหน่อย ทำเอาผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเห็นพี่โคอุ้มผมขึ้นบนหลังม้าแล้วครับ

“ฟอด ตื่นแล้วเหรอครับที่รักของพี่” งะ โดนหอมแก้มอีกแล้วครับน้องผัก โดนตลอด!

“พี่โคจะพาผักไปไหนเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย ซึ่งอีกฝ่ายก้มหน้าจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะยิ้มตอบกลับมาว่า

“ก็จะพาไปเดทยังไงล่ะครับน้องผัก”

..............................

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[dragon123]

ตอนที่ 25 ช่วยไม่ได้ มึงอยากชักช้าเอง

...................................

ผมพาคนรักนั่งขี่เจ้าอาชาออกมาเดินเล่นชมวิวทิวทัศน์ไปทั่วเกาะครับ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะเห็นว่าร่างบางคงเบื่อ เลยพาออกมาเที่ยวเล่นแก้เซ็ง ส่วนจุดมุ่งหมายของการพาออกเดทนั้นคือการประกาศให้ทุกคนได้รู้กันว่านี่คือแฟนของผมครับ ห้ามเข้ามายุ่งเด็ดขาด แน่นอนว่าช่วงที่ผมขี่ม้าพาน้องผักออกเดินเล่นก็มีพวกคุณลุงเห็นเข้าแล้วผิวปากแซวพวกผมสองคนด้วยครับ ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมถึงกับอายม้วนเลยทีเดียว

“พี่โคฮะ ผักอยากไปดูวิวบนภูเขานั้นอีก พี่โคพาผักไปที่นั่นหน่อยได้ไหมฮะ”

ได้สิครับน้องผัก เพื่อน้องผักแล้วพี่พาไปให้ได้…

ช่วงขี่ม้าพาน้องผักไปยังภูเขาลูกนั้น ผมก็ได้ทันเห็นไอ้ผลไม้ยืนจ้องผมกับน้องผักอย่างไม่วางตา แต่ผมไม่สนใจหรอกครับว่ามันจะมองไปทำไม เพราะถึงยังไงน้องผักก็เป็นของผมแล้ว เป็นเจ้าของที่ถูกต้อง ส่วนมันก็เป็นผู้ที่ได้แต่มองเพียงอย่างเดียว

“พี่โคฮะพี่โค พี่โคได้ยินที่ผักพูดหรือเปล่าฮะ” เสียงน้องผักดังขึ้นแทรกความคิด ทำเอาผมที่กำลังครุ่นคิดอยู่ในใจถึงกับชะงัก

“ครับน้องผัก เรียกพี่เหรอ”

“ใช่ครับ ผักอยากปลูกดอกไม้แต่ปลูกไม่เป็น พี่โคปลูกเป็นบ้างหรือเปล่าฮะ”

“อืมก็พอเป็นนะ แต่ถ้าจะให้ดีพี่ว่าเราควรศึกษาดอกไม้ที่จะปลูกก่อนดีกว่า จะได้ไม่ผิดพลาด”

“ฮะพี่โค”

................

 

[saruttaya]

แอบสงสารพี่ผลไม้เบาๆแฮะ

[ตีสี่]

เหอเหอเหอ
เป็นความคิดที่ถูกต้องมากน้องผักที่คบกับพี่โค
หวังว่าคนเขียนคงไม่หักมุมให้น้องผักต้องมีอันเลิกลากับพี่โคหรอกนะ

[HanATarO]

ดูท่า พี่ผลไม้ จะกินแห้วหรือเปล่าเนี่ย

[dragon123]

ผมรู้สึกปวดร้าวแน่นหน้าอกเมื่อเห็นสองคนนั่งขี่ม้ามาด้วยกัน โดยเฉพาะน้องผักที่ยิ้มระรื่นคุยกับไอ้โคอย่างสนุกสนานนั้นทำเอาผมอยากจะเข้าไปกระชากร่างบางมาเก็บไว้กับตัวเอง

แต่มันก็สายไปเสียแล้ว…

น้องผักเป็นของมัน…

ไอ้โค…

เรื่องนี้จะไปโทษมันคนเดียวไม่ได้ เป็นเพราะผมโง่เองครับ ที่ชักช้าไม่ยอมบอกความในใจให้น้องผักรู้ และเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลงรักไอ้ตัวแสบก็เอาวันที่ไอ้โคสารภาพรักและขอน้องผักเป็นแฟนแล้วครับ

“เป็นไงล่ะ ผลของการซึนเดเระ โดนเขาแย่งตัดหน้าไปซะแล้ว” ซึนพ่องมึงดิไอ้เคียว!

“กูเจ็บวะไอ้เคียว” ผมเม้มปากพูดกับคนที่ยืนข้างกาย มันคงเห็นน้องผักกับไอ้โคขี่ม้ามาด้วยกันพร้อมกับผมเมื่อครู่นี้แล้ว “แม่งเจ็บจนอยากจะตายเลยไอ้สัด”

“ช่วยไม่ได้ มึงอยากชักช้าเอง”

“เออแม่งปลอบกูดีจังนะไอ้เคียว กูล่ะซาบซึ้งซะจริง”

“อยากซบอกไหมล่ะ ให้ยืม”

“ซบอกพ่องมึงดิ ไม่ต้องมายุ่งกับกู” ผมไม่รอฟังที่มันพูดอีก รีบเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความขมขื่น แต่พอเข้าไปในบ้านแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงเดินเข้าไปรับสายทันที “สวัสดีครับ ที่นี่บ้านผู้ใหญ่บ้านก็เกาะไงครับ ไม่ทราบว่า…”

ผมพูดยังไม่ทันจบดี อีกฝ่ายก็ตะคอกเสียงกลับมาด้วยความดุดัน

“ไปตามเด็กผู้ชายที่ชื่อผักให้มาคุยกับกูเดี๋ยวนี้!”

“ใสเจียเสียใจ…ที่นี่ไม่มีคนชื่อผัก”

“กูไม่เชื่อ!”

“นั่นก็แล้วแต่มึงจะคิด” ในเมื่ออีกฝ่ายร้ายมา ผมก็ต้องร้ายตอบกลับไปสิ “อ้อ บอกให้รู้อีกอย่าง ถ้าจะหาผัก ก็ไปหาเอาที่ตลาดสิ มีขายอยู่ออกเยอะไป”

“ไอ้เหี้ย!”

“กูเหี้ยมึงก็เหี้ยพอกันแหละไอ้สัด” 

“หึ มึงคงจะเป็นผัวใหม่ของผักสิท่า” อีกฝ่ายพูดเสียงเย้ยหยันดูถูกดูแคลนผม “ผักจะอยู่ที่เกาะหรือไม่นั้นก็แล้วแต่มึง แต่กูจะบอกให้เอาบุญ กูคือวิน วินธีร์ เป็นผัวคนแรกของน้องผักยังไงล่ะ!”

!!!!!!

............................

  ไอ้พี่วินโทรตามมาถูกที่แล้ว!

[dragon123]

ประวัติของวิน

ชื่อนามสกุลจริง : วินธีร์ ส่วนนามสกุลไม่จำเป็นต้องรู้

ชื่อเล่น : วิน

อายุ : จะรู้ไปทำไม

เพศ : ผู้ชาย

น้ำหนัก : จะรู้ไปทำไม

ส่วนสูง : 190 เซนติเมตร

เกิด : อยากตายรึไง เลิกถามได้แล้ว! 

เรียนจบยัง : ระหว่างปืนกับมีดเอาอันไหน   

คณะ : ……………..

พ่อแม่ : ………..

พี่น้อง : …….

คิดยังไงกับน้องผัก : มันเป็นเมียกู!   

[attachment deleted by admin]