“รถขายโอเลี้ยงไม่มาขายเหรอวะวันนี้”
ผมจะไปรู้ได้ไงวะพี่ ก็นั่งอยู่ด้วยกัน มาถามผมแล้วให้ผมไปถามใคร
“ไม่รู้ดิพี่”
เหรอ
“มึงเคยรู้อะไรมั่งเนี่ย ถามจริงเหอะ”
อ้าว พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะพี่ พี่บุ้งก็เห็นว่าผมนั่งอยู่กับพี่ตั้งแต่เช้า แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงว่ารถขายโอเลี้ยงจะมาหรือไม่มา
“พี่วิเชียรรู้มั้ง ถามผม ผมจะไปรู้ได้ไง พี่ก็ถามพี่วิเชียรสิ”
พูดส่งเดชไปงั้น ๆ แต่คนฟังกลับคิดจริงจังว่ามีนพูดจริงและหันไปถามวิเชียร
“เฮ้ย วิเชียร รถขายโอเลี้ยงไม่มาเหรอวะวันนี้”
อ๋ออออออออออ รถขายโอเลี้ยงเหรอพี่
“วันนี้เขาหยุด เห็นว่ากลับบ้านนอกไปเกี่ยวข้าว เกี่ยวข้าวเสร็จนั่นแหละถึงจะกลับมา”
เออดีเนอะ พี่วิเชียรเสือกเป็นผู้รู้จริงซะงั้น ฮาไม่ออกเลยกู
“เป็นไรมึงวะมีน หน้าตาอย่างกะคนไม่ได้นอน”
ไม่ได้นอนอะไรล่ะ นอนแล้ว แต่มาสะดุ้งตื่นตอนเช้าก็เพราะพี่นั่นแหละ พี่รู้บ้างมั้ยเนี่ย ว่าปัญหามันเกิดจากพี่คนเดียว ผมถึงได้มีสภาพแบบนี้ไงล่ะวะ
แม่งงงงงงงง
“พี่รู้ได้ไงว่าผมไม่ได้นอน หน้าผมมันง่วงแบบนี้ตลอดอยู่แล้วพี่ก็น่าจะรู้”
เหรอออออออออ
“อ้าวกูจะไปรู้เหรอ กูเห็นมึงไปกินข้าวที่โรงอาหารแล้วเห็นมึงฟุบหน้าหลับกับโต๊ะนี่หว่า กูก็ต้องคิดสิว่ามึงนอนไม่พอ ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงนอนตอนเช้า แต่วันนี้มึงนอน แล้วจะให้กูคิดยังไง นอกจากมึงนอนไม่พอ”
เออว่ะ มีเหตุผล
“ห่วงเมียก็เป็นดั๊วะ”
อมยิ้มดีใจ เพราะลูกพี่ใส่ใจ และบุ้งก็ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเผลอมองแก้มขาว ๆ หน้าใส ๆ และใบหน้าที่ยิ้มระรื่นจนตาเป็นประกายของเด็กฝึกงาน
“กูก็ห่วงหมดทุกคนแหละมึงก็น่าจะรู้”
เหรอ กร่อยเลยกู นึกว่าห่วงผมคนเดียว
“พี่ก็ห่วงทุกคนแหละวะ เออใช่ซี้ ผมมันก็แค่เด็กฝึกงานนี่ พี่จะมาสนใจไยดีอะไรผมล่ะ ขนาดรถโอเลี้ยงจะมาขายหรือเปล่าผมยังไม่รู้เลย ผมมันไม่ใช่ลูกน้องสุดรักเหมือนพี่วิเชียรนี่”
มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะไอ้มีน งี่เง่าแต่เช้าเลยมึง
“ไปเกี่ยวอะไรกับวิเชียรวะ มึงนี่ชักจะไปกันใหญ่ ทำงานมึงไปเลย แม่ง.....ดีแต่อู้อยู่นั่น เดี๋ยวกูเข้าโซนในไปก่อนนะ อยู่ตรงนี้อย่าเหลวไหลนะ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
เออ พี่ก็ไม่เคยเตือนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ เห็นด่าเลยแบบตรง ๆ ไม่เห็นเคยเตือนซักที
“เอาวอ. เก็บไว้ด้วย เผื่อกูวอ. ออกมาจะได้รู้ว่ามึงไม่เหลวไหล แล้วก็ไม่อู้ตอนที่กูไม่อยู่”
พี่ก็ดีแต่คิดแบบนี้ตลอดแหละวะ วัน ๆ ผมเคยทำอะไรถูกใจพี่บ้าง ไม่เคยจะมีหรอก เชื่อได้ บุ้งเดินเข้าโซนในไปแล้ว ปล่อยให้คนนอนไม่พอและเห็นคนทั้งโลกเป็นศัตรูนั่งบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
“เกาหลี เกาหลี”
เสียงสัญญาณจากวิทยุสื่อสารดังขึ้นและมีนก็หยิบขึ้นมากดรับ
“ทราบ”
“พี่บุ้งบอกเกาหลีเวลาทำหน้างอ โคตรน่ารัก”
“.............ท.........รา...บ อ่ะ ....เอ่อ”
ไปไม่เป็น พูดไม่ออก เมื่อได้ยินข้อความจากพี่วิเชียรที่วิทยุมาจากโซนใน
“ไอ้ห่าเชียร มึงอยากตายใช่มั้ย”
ได้ยินเสียงพี่บุ้งเข้ามาในวิทยุสื่อสารแล้วมีนก็ได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียวเงียบ ๆ และยกมือขึ้นแตะเบา ๆ ที่หน้าผากตัวเอง
“รู้แล้วว่าน่ารัก.......ผมน่ารักตลอดแหละพี่”
ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยซักนิด และเสียงจากวิทยุสื่อสารก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงของคนที่มีนจำได้ดีว่าเป็นใคร
“ห่ามีน ถือว่าหล่อแล้วปากดี อย่าให้กูรู้นะมึงว่ามึงอู้ เดี๋ยวกูจะออกไปจัดการ”
“จะออกไปจัดการหรือคิดถึงเกาหลีมันพี่ เอาให้แน่ ๆ”
ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของพี่วิเชียรที่อยู่ข้างพี่บุ้งแล้วมีนก็ยิ่งบังคับหน้าตัวเองให้หุบยิ้มไม่ได้
“ตั้งใจทำงานอยู่พี่วิเชียร ใครจะกล้าอู้วะ ผัวเล่นด่าซะขนาดนี้”
ยังกล้าพูด และเสียงหัวเราะของพี่วิเชียรก็ดังลั่นเข้ามาในวิทยุสื่อสาร
“ห่าเอ้ยยยยยยยยยย มึงก็เอาแต่เล่นตามมัน จนเขาคิดกันหมดแล้วว่ากูเป็นผัวมึงจริง ๆ เนี่ย”
เหรอพี่
“ไปแคร์ทำไม ผมยังไม่แคร์เลย ถ้าได้ซักดอกสองดอกจากพี่ ผมว่ากำลังดี”
ไอ้มีนนนนนนนนนนน
“พ่อมึงตายไงไอ้สัด พูดมาได้ ออกไปมึงโดนแน่ไอ้เด็กห่า แล้วอย่ามาหาว่ากูไม่เตือนนะ มึงอย่ามาหาว่ากูไม่เตือนทีหลัง”
เสียงจากวิทยุสื่อสารเงียบไปแล้ว และมีนก็กำลังหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งหัวหน้างานให้อารมณ์ขึ้นแต่เช้าได้
พี่วิเชียรบอกว่าพี่บุ้งเวลาเขินจะชอบทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน เขินมากด่ามาก เขินน้อยด่าน้อย
แต่ถ้าด่ายาว ๆ หนัก ๆ ขนาดนี้ สงสัยจะโคตรเขินเลยสิท่า
แม่ง........เขินได้โคตรน่ารักน่าชังจริง ๆ เลยว่ะ ลูกพี่กู
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 754020 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก