“แหม ทำอย่างกะผัวหนุ่มเมียสาวเพิ่งได้กันเมื่อคืนเชียวน๊า”
วิเชียรนั่งกระดิกขาอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาร์เตอร์ลงเวลารับรถ และบุ้งก็มองหน้าลูกน้องโคตรกวนตีน ที่ยังลอยหน้าลอยตาพูด เห็นแล้วโคตรน่าถีบฉิบหาย
“ผัวหนุ่มเมียสาวอะไรของมึงวิเชียร เพ้อเจ้อแต่เช้านะมึง”
ด่าผมไปเห้อะ ด่าปายยยยยยย ถ้าไม่ได้ผม จะมีเหตุการณ์ผัวหนุ่มเมียสาวหยอกกันตั้งแต่เช้าวันนี้เหรอวะ
“พี่บุ้งไม่เอา อย่านะ อย่านะ พี่บุ้งพอแล้ว เอ้อออออ เวลาเกาหลีมันพูดแบบนี้ พี่ว่าน่าฟังมั้ยวะ เป็นผมนะ สงสัยขนลุกสยิวกิ้วไปทั้งวัน”
ไอ้...........วิเชียร…….มึง..........
“มึงแอบฟังกูเหรอ”
ใครจะไปแอบฟังวะ เดินไปก็เห็นเต็ม ๆ ตาแบบไม่ต้องแอบแล้ว ก็เล่นแง้มประตูกันไว้ซะขนาดนั้น เป็นใครก็ได้ยินกันหมดแหละ
“ลูกพี่กูเขินแล้วโมโหกลบเกลื่อนอีกแล้วโว้ย มันน่าสงสัยนะเนี่ย เอ๊ะมันชักจะยังไง ยังงายยยยยยยยยย”
วิเชียรลอยหน้าลอยตาพูด และก็แกล้งถือแก้วน้ำเต้าหู้เขย่าไปมา เหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุกซะเต็มประดาที่ได้แกล้งลูกพี่ได้
“มึงไม่เสือกเรื่องของกูซักเรื่องไม่ได้ไง หรือมันจะตายวะถ้าไม่ได้เสือก”
ก็ไม่ตายหรอกพี่
“แล้ว...........ตกลงพี่กับเกาหลี ได้กันยัง.........ได้กันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วใช่ป่ะ ถ้าผมเดาไม่ผิด”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย ไอ้วิเชียรไอ้ลูกน้องเหี้ยยยยยยยยย อย่าอยู่เลยมึงวิเชียร มึงอย่าอยู่เล้ยยยยยยยยยยยยย
“เฮ้ยยยยยย... อะไรวะ ผมก็แค่สงสัยเฉย ๆ พี่จะไล่เตะผมทำไม ไม่อยู่แล้วโว้ยยยยยยย พี่กูแม่งเขินแล้วโมโหกลบเกลื่อนแล้วก็พาลมาลงที่ลูกน้องนี่หว่า แม่งจะเขินแรงอะไรขนาดนั้นว๊า”
วิเชียรวิ่งลิ่วเข้าโซนในไปแล้ว และบุ้งก็ยืนหอบหายใจหนัก เพราะเหนื่อยที่ต้องไล่เตะลูกน้อง
ได้กันห่าอะไรของมึงล่ะ เพิ่งจะแค่เริ่ม ๆ เฉย ๆ ยังไม่ได้ได้กันซักหน่อย เสือกมาเดาไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้ เสียหายหมด
บุ้งส่ายหน้าให้กับความกวนประสาทของลูกน้อง และก็หยิบวิทยุสื่อสาร วอ. เข้าไปหาลูกน้องสุดยอดกวนตีนที่เดินเข้าไปโซนในเรียบร้อยแล้ว
“วิเชียร”
“ทราบครับหัวหน้า ว่าไงครับ”
ไม่ว่าไงหรอกก็แค่ว่า.......
“ถ้าแวะแถวโซน 4 ฝากซื้อบัวลอยน้ำขิงสองนะ มีนมันอยากกิน”
“ได้ครับหัวหน้า เดี๋ยวผมจัดให้ น้ำตาลไม่ต้องใส่ก็ได้ใช่มั้ยครับเพราะหวานพออยู่แล้ว”
สิ้นเสียงของวิเชียร บุ้งก็ได้ยินเสียงโห่ฮา ดังลั่นมาจากวิทยุสื่อสาร จนต้องขมวดคิ้วมุ่น
“พวกมึงทำห่าอะไรกันวะไม่ทำงานทำการกันหรือไง”
งานก็ทำอยู่พี่ แต่มีอย่างอื่นน่าทำมากกว่าเช่นกวนตีนหัวหน้าในระหว่างปฏิบัติงานถือเป็นภารกิจยิ่งใหญ่สุด ๆ
“ไม่ต้องเก็กเสียงเข้มขนาดนั้นหรอกพี่ เขารู้กันหมดทั้งแผนกตั้งนานแล้วพี่ ว่าพี่บุ้งอ่ะชอบน้องมีน”
เสียงจากวิทยุสื่อสารที่ดังมาจากอีกคลื่นไม่ใช่เสียงของวิเชียรแต่เป็นวิโรจน์ ลูกน้องอีกคนที่ประจำอยู่แผนกด้านในและน้อยครั้งที่จะเดินออกมาด้านนอก
“พวกมึงว่าไงนะ”
“นี่พวกผมก็ลุ้นกันอยู่ว่าพี่จะจีบติดมั้ย เร็ว ๆ หน่อยนะพี่ สาวแผนกการเงินก็มาเล็งไอ้น้องมีนมันอยู่”
สุรชาติจากโซนตะวันออก
“พี่ก็มัวแต่ลีลาอยู่นั่น น้องมีนมันจะรู้เรื่องมั้ย โวยวายใส่เด็กมันมาก ๆ ไม่ดีนะพี่ เดี๋ยวเด็กมันจะตกใจ นึกว่าพี่จะแดกหัวมันไม่ใช่จะจีบมัน”
บุญพิทักษ์จากโซนตะวันตก
“สู้ ๆ นะพี่ พวกผมเอาใจช่วย”
อำนาจ คนขับรถที่มักเป็นตัวสแปร์เวลาที่วิเชียรไม่อยู่
“นี่พวกมึงรู้เห็นกันหมดเลยเหรอวะเนี่ย ไอ้พวกเหี้ย ไอ้พวกลูกน้องเหี้ยยยยยยยยยย”
บุ้งตะโกนใส่เข้าไปในวอ. เสียงดังลั่นด้วยความโมโห และเสียงนั้นก็ดังลั่นมากพอให้มีนที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่ในออฟฟิศแผนกขนส่ง ต้องหรี่เสียงวิทยุสื่อสารที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะให้เบาเสียงลงหน่อย
ไม่รู้ว่าใครลืมวิทยุสื่อสารเอาไว้ มีนก็เลยเก็บใส่ลิ้นชักไว้ให้ แค่หยิบมาลองเครื่องว่าแบตหมดหรือเปล่าจะได้ชาร์จ
สุดท้ายต้องมาได้ยินได้ฟัง สิ่งที่พนักงานขับรถแผนกขนส่งคุยกัน เรื่องที่คุย หัวข้อที่คุย ก็ไม่ใช่เรื่องอื่นไกล เรื่องใกล้ตัวทั้งนั้น
.............หัวหน้าบุ้งกำลังพยายามตามจีบไอ้น้องมีน........
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755821 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก