หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] สะดุดรัก...กลิ่นหอม ตอนพิเศษ ความรักของพี่ชาย 2 จบ(4/9/57)

[nunnan]

  จ้าาา

[B52]

มีความสุขความรักกระจายฟุ้ง 

[PJansam]

น่ารักๆ  อบอุ่นมากเลยค่ะ ) หวานๆนะ อิจฉาจังเลย

[=นีรนาคา=]

อบอุ่น ละมุนมากๆ
 

[Money11]

น่ารัก 

[seaz]

สั้นๆ น่ารักได้อีกนะ (แอบอิจฉาน้องกิมนะเนี่ย ป๋าเลี้ยงดี๊ดี) อิอิ

[k_U_K_K_I_K]

น่ารักมากกก อ่านแล้วมีความสุข ฮี่ๆๆๆ

[Inwoสูs]

หวานๆซึ้งๆ

ขอบคุณนะ

[golove2]

ในที่สุดก็กลับมารักกันเหมือนเดิม
ดีใจกับน้องกิมและพี่พัฒ




ใช่แล้วค่ะ   ชื่อเขากุย

 

[Phut]

ตอนพิเศษ เบื้องหลังยิ้มสดใสผู้ชายโลกสวย


"ฮัดชิ่ว...."ผมจามเอง สงสัยมีคนคิดถึง

"ฮะ..ฮัดชิ่ว..."สงสัยไม่ใช่แค่คิดถึงอาจนินทาด้วย


"ฮะฮะฮัดดดดชิ่วววว"

"พี่พัฒ!...เป็นหวัดแล้วไง เมื่อวานโดนฝนมาใช่ไหม บอกให้เอารถไปก็ไม่เชื่อ ไหนมาให้กิมดูหน่อยช่วงนี้นอนน้อยด้วยนี่ โห...ทำไมน้ำมูกเยอะงี้ล่ะตาชื้นมาก ตัวร้อนด้วย!!วันนี้หยุดงานไปหาหมอเหอะ" เทศซะยาวเลย
"ไม่ต้องหาหรอกเดี๋ยวก็หาย..."
"ไม่ได้!!!!"

ด้วยคำประกาศิตของเมียผมเลยต้องมาหาหมอแถมยังโดน บ่นซะยืดยาวว่าไม่ห่วงตัวเองเกิดเป็นหนักขึ้นมาจะทำไงและอีกมากมาย ก็นะที่พูดน่ะด้วยความเป็นห่วงผมทั่งนั้นแหละ หึหึ

"กิม......มาโอ๋พี่หน่อย....."เรียกเสียงแหบออดอ้อน ตอนนี้ผมทรมานจากพิษไข้ และเจ็บไปทั้งคอ อยากให้กิมมาอยู่ใกล้ๆ
"นอนลงสิครับ พี่จิบน้ำหน่อยมั้ย ปวดหัวรึป่าว" กิมรีบวางจานในมือรีบเดินมาจับแก้มผมสีหน้าเป็นห่วง
"โอ๋พี่หน่อย....."

"อ้อนจังเลย...เดี๋ยวก็หายแล้วครับพี่พัฒนอนนะ กิมอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอก" กิมเข้ามานั้งพิงหลังกับหมอน ผมยกศีรษะหนุนขากิม มือบางลูบหลังผมอย่างอ่อนโยน ความเจ็บป่วยไม่ทรมานเท่าความรู้สึกที่กัดกินจิตใจ ผมเกลียดความรู้สึกนี้ ทุกครั้งที่ผมไม่สบายผมจะนึกถึงสมัยเมื่อผมยังเป็นเด็กหลังจากคุณแม่เสีย ยามป่วยไม่มีคนมาคอยดูแล ไม่มีใครคอยเอาใจ ห้ามทำตัวเป็นภาระของพ่อกับพี่เด็ดขาด แต่ในยามอ่อนแอใครเล่ามันจะแสร้งทนเข้มแข็งอยู่ได้ มันอ้างว้างและโดดเดี่ยว ช่างทรมานเหลือเกินทั้งกายและใจ หากแต่ตอนนี้ความอ่อนโยนของกิมกำลังบรรเทาความทรมานนั้นให้ผม


ผมตื่นมากลางดึกเพราะอุณหภูมิของร่างกายที่สูงขึ้นลุกนั่งอย่างยากลำบากปวดเนื้อปวดตัว คอแห้งผาก ในห้องเงียบสงบ รู้สึกวูบโหวงในอก มองหาคนรักที่ไม่เห็นแม้เงา

"พี่พัฒ....ไข้ขึ้นใช่ไหมกิมเช็ดตัวให้นะ" เสียงเรียกทำให้ผมสะดุ้ง ร่างคุ้นตาที่ผมมองหาเมื่อครู่เดินมาพร้อมอ่างน้ำในมือ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกมองดูมือขาวที่จับผ้าขนหนูทำหน้าที่อย่างเบามือทั่วตัวแล้วแปะเจลแผ่นใหม่ลงบนหน้าผากผม

"ยาครับ" ผมรับยามาทาน แล้วล้มตัวลงนอนโดยฉวยมือกิมมาไว้ข้างแก้ม มือกิมเย็นจากการซักผ้าขนหนูเมื่อครู่ พลันหลับตาลงรู้สึกสงบ ครู่หนึ่งเตียงยวบลงและสัมผัสถึงมือเย็นที่แก้มอีกข้าง กิมอยู่ใกล้ๆ แต่ผมกลับไม่ได้กลิ่นเขาเลย เมื่อไหร่จะหายสักที

"หึหึ..ชอบเหรอ"กิมหัวเราะในลำคอถามเสียงนุ่ม ผมพยักหน้ารับทั้งยังหลับตาอยู่ ดีใจจริงๆที่วันนี้ตอนนี้ผมมีกิม อยากดึงกิมเข้ามากอดแต่ทำไม่ได้เพราะเดี๋ยวเขาจะติดหวัดไปด้วยได้แต่กุมทับมือสองข้างที่จับแก้มผมอยู่....ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ช่างแต่ผมไม่มีวันปล่อยมือคู่นี้แน่


"พี่ไปนะกิม" เตรียมตัวไปทำงานหลังทานมื้อเช้าเสร็จ "กินยารึยังครับ....อย่าลืมเอาไปด้วยนะ....."ถามขณะล้างจาน ผมยาวถูกรวบขึ้นเห็นต้นคอขาว ผ้ากันเปื้อนผูกเอวทำให้เสื้อกระชับเข้ารูปกับเอวคอดส่งให้สะโพกกลมใต้กางเกงผ้าขาวยาวตัวบางยิ่งผายเด่นชัดน่าสัมผัส ผมเข้าไปยืนซ้อนด้านหลัง ประทับริมฝีปากลงที่ต้นคออย่างแผ่วเบา วางมือลงที่สะโพกกิมแล้วลูบคลึงจนถึงก้นงอนทั้งสองข้าง
"ไม่มีของหวานเหรอ...พี่อยากกินปลากริม...ได้ไหม"ผมกระซิบเสียงพร่า สูดกลิ่นกายหอม สัมผัสนุ่มนิ่มที่ห่างไปนานทำให้ผมไฟลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"อื้อ...เดี๋ยวจานแตก อย่าสิ" ถึงปากจะห้ามแต่เสียงกระเส่าลมหายใจติดขัดขาดช่วง ประทุง่ายแบบนี้เพราะเราห่างกันหลายวันตั้งแต่ผมป่วย
"พี่พัฒ...เดี๋ยวก็สายหรอก" พูดแบบนั้นแต่มือไม้สั่นล้างฟองออกอย่างรีบร้อน
"หยุดอีกวันละกัน รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ช่วงล่างมันอึดอัด...." ผมพูดขณะปากยังนัวเนียอยู่กับลำคอขาว มือเริ่มไต่เข้าไปในเสื้อคอกว้างตัวบางสัมผัสผิวเนียนลื่นมือ
"ทะลึ่ง...อ๊ะ" กิมสะดุ้งเมื่อผมเขี่ยที่ยอดอกแล้วบีบเนื้อไตที่แข็งสู้ มืออีกข้างลูบแล้วบีบเบาๆบนแก่นกลางลำตัวที่แข็งขืนผ่านเนื้อผ้านิ่ม
"พี่พัฒ...มันสว่างกิมอาย" มือบางอ้อมมาจับศีรษะของผมไว้สอดนิ้วเข้ามาไล้ตามเรือนผม เผยอปากหายใจติดขัด
"อายทำไม...ทั้งผ้ากันเปื้อนก็ได้นะพี่ชอบ หึหึ" เชยคางกิมให้แหงนข้างรับจูบอันดูดดื่ม แล้วช้อนสะโพกกิมมาไว้บนโต๊ะกินข้าวที่อยู่ไม่ไกล ดันให้กิมนอนแนบกับโต๊ะจัดจารถอดกางเกงออก กิมรีบดึงผ้าลงปิดหนีบเรียวขาเข้าหากันเห็นก้นกลมขาววับๆแวมๆแนบกับสีเนื้อไม้ ชายผ้ากันเปื้อนปิดถึงแค่ขาอ่อนจะเห็นกิมน้อยอยู่มรอมมร่อ กิมหน้าแดงซ่าน ผมยกยิ้มมุมปากพอใจกับภาพตรงหน้า โน้มลงไปดูดปากกิมอีกครั้งมือจับขาแยกออกลูบไล้ขาด้านใน ดึงเสื้อและสายผ้ากันเปื้อนลงข้างหนึ่งจนเห็นไหล่มน แล้วจูบซับดูดดุนรุนแรงจนขึ้นสีกุหลาบ ไล่ขมเม้มผ่านเนื้อผ้าลงมาถึงส่วนอ่อนไหว ครอบริมฝีปากกลงบนยอดสีสวยแล้วลงลิ้นละเลงเลียจนชุ่ม
"อย่า...พี่พัฒ อ๊ะอย่า อื้อ...อ่าาส์..."เหมือนอยากห้ามแต่ก็อยากให้สัมผัสในคราเดียวกัน ผมค่อยๆแทะเล็มลิ้มชิมรสเข้าไปทั้งหมด มือเรียวดันไหล่ผมออกแต่สะโพกร่อนตามติด ผมเหลือบไปเห็นขวดโอลีฟออยจึงคว้ามาใช้ให้เป็นประโยชน์ ละเลงลงไปที่ช่องทางลับจนชุ่มโชกแล้วส่งนิ้วเข้าไปนวดคลึงเปิดช่องทาง พร้อมเพิ่มจังหวะการดูดขึ้นลงตามเสต็ป

"อ๊ะ จะถึงแล้ว พี่พัฒ...อ๊าาาส์" พยายามดันศีรษะผมออกแต่ผมขืนไว้เพิ่มจังหวะดูดเร็วแรงของเหลวกลิ่นคาวแต่รสชาดหวานพุ่งเข้าเต็มปาก กิมหายใจหอบหมดเรียวหมดแรงหน้าตาแดงก่ำ
"บอกตั้งหลายครั้งว่าอย่ากลืนไม่เคยฟังกันเลย.." กิมว่าทั้งยังส่งสายตาเคืองมาให้
ผมรูดซิบปลดตะขอกางเกงออกจับลูกชายถูกไถกับช่องทางรัก กิมลุกขึ้นนั่งใช้มือดันท้องผมไว้
"เอ่อ...เดี๋ยว...กิมทำให้ก่อนนะ"กิมพูดตะกุกตะกักท่าทางเขินอาย ผมยิ้มมุมปากเลิกคิ้วขึ้น
"กล้าหรอ..." ตั้งแต่คบกันมากิมออนท็อปให้หลายครั้งแต่ไม่เคยใช้ปากให้ผมสักครั้ง ไม่รู้วันนี้นึกยังไง
กิมลงมานั่งคุกเข้าตรงหน้าผม กระทำอย่างเงอะงะ
"อย่ามองนะ หลับตาไปเลย" ละปากมาพูดเมื่อเห็นว่าผมดูอยู่ ผมอมยิ้มเสมองไปทางอื่น กิมลอกเลียนสัมผัสที่เคยได้รับจากผม ผมก้มมองดูส่วนนั้นในปากกิมใบหน้าที่เขินอายในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นยั่วยวนแววตาที่สบมองมาแพรวพราวระยิบระยับดูร้อนแรง เรียวลิ้นเลียไล้รอบส่วนปรายอย่างอ้อยอิ่งสลับกับปากกระจับได้รูปห่อหุ้มรูดรั้งขึ้นลงรอบแก่นกาย ทั้งสบตาผมอย่างยั่วเย้า ผมเผ้าหลุดรุ่ยคอเสื้อยืดย้วยที่ผมดึงให้เห็นไหล่กลมมนและฐานลำคอ ผมค่อยจับศีรษะกิมเอาไว้รวมเส้นผมที่ตกลงมาบางส่วนให้ เด้งเอวสวนรับบางจังหวะอย่างเผลอตัว
" ซีดด... เมียพี่เซ็กซี่จัง..."ผมสูดปากอย่างกลั้นไม่อยู่ กิมเร่งเร้าเพิ่มจังหวะจนผมใกล้ถึง
"พี่ใกล้แล้วนะ" ผมบอก ได้ยินเสียงกิมอืออาในลำคอสองมือกระชับสะโพกผมเข้ารับจังหวะดูดดุนรุนแรงและรวดเร็วจนผมปล่อยออกมา
"อื้อ แค่กๆๆ...."กิมไอจนหน้าแดง
"พี่ขอโทษ...อุส่าห์บอกแล้ว เป็นยังไงบ้าง" ผมประคองหน้ากิมขึ้นมาดู เห็นหยดน้ำสีขาวไหลย้อยที่มุมปาก
"ก็....หวานปนเฝื่อนแต่คาวอ่ะ" กิมตอบพร้อมใช้นิ้วปาดเข้าปาก...เพียงเท่านั้นผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบซู่ซ่าขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่เพิ่งเสร็จไป
"อ่ะพี่พัฒทำอะไร!"ถามอย่างตกใจทันทีที่ผมดึงกิมขึ้นมาคว่ำหน้าลงกับโต๊ะตัวเดิม แล้วสอดนิ้วเข้าไปอีกครั้งเพื่อขยายกล้ามเนื้อที่เริ่มคืนตัว
"พี่พัฒ........"กิมเรียกเสียงสั่นหลับตาลง ผมโน้มตัวลงแนบไออุ่น จูบที่กกหูแล้วส่งลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชเรียกเสียงครางกระเส่าจากร่างขาวข้างใต้ได้เป็นอย่างดี ถูไถเจ้าลูกชายเข้ากับหนั่นเนื้ออุ่น
"อยากได้อะไร..."ผมถามเสียงนุ่มที่ข้างหู ยังไม่หยุดเสียดสี กิมปรือตาหันมามอง เม้มปากเล็กน้อย
"อย่าแกล้ง...."
"อยากได้พี่พัฒ......"พูดเสียงเบาแหบพร่าสะโพกสั่นระริก ผมยิ้มก่อนจะสอดลูกชายเข้าไปในตัวกิมอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวผวาแอ่นสะโพกรับอย่างพอใจ
"อ๊ะ อื้อ...ฮ่าส์" กิมร้องเสียงสั่น แข่งกับเสียงขาโต๊ะเสียดสีกับพื้น
ตัวกิมตอดรัดผมแน่นไปหมดทั้งลึกและร้อน จนผมแทบระเบิด
ก้นกลมมนถูกรั้งไว้ให้ผมขยำจนขึ้นสี ปรายนิ่วเรียวยาวจิกลงบนพื้นโต๊ะไว้แน่น เชิดหน้าขึ้น ผมกระแทกกระทั้นจนกิมหัวสั่นหัวคลอน
"อ๊าาาส์ เร็วอีกพี่พัฒ อ๊ะ จะเสร็จแล้ว" ผมเดินหน้าใส่ไม่มียั้งช่องทางรักตอดรัดทั้งร้อนทั้งแน่นจนผมแทบทนไม่ไหว มือข้างหนึ่งอ้อมไปรูดรั้งตามจังหวะของผม
เพียงไม่นานผมก็ปลดปล่อยใส่กิมขณะเดียวกับที่กิมหลั่งใส่มือผม ผมพลิกตัวกิมให้ขึ้นมารับจูบจากผมอีกครั้ง ดูดดื่ม...เนิ่นนาน ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกพวกชอบคอสเพลย์นิดๆแล้วสิ
"คราวหน้าลองชุดนักเรียนบ้างดีมั้ย ม.ปลายกางเกงสั้น..."ผมพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
"บ้าเหรอ โรคจิต!!มันเลยวัยมานานละ"
"หืม...งั้นชุดพยาบาลน่าจะได้นะวัยกำลังเหมาะ...กิมกับชุดขาว..เอ็กซ์อ่ะ" ท้ายประโยคกระซิบข้างหูมือก็ลูบๆคลำๆที่สะโพกเนียน
"ทะลึ่งว่ะพี่พัฒ ถอยเลยจะไปอาบน้ำ" แก้มแดง โวยวายถอดผ้ากันเปื้อนออกดึงชายเสื้อปิดขาอ่อน ผมหัวเราะในลำคอแกล้งลูบก้นแน่นเบาๆทิ้งท้าย
"อย่าแกล้งดิ๊........" ตีมือผมพร้อมทำหน้ายู่ลากเสียงยาวกระเง้ากระงอดวิ่งเข้าห้องน้ำไปพลันผมก็รู้สึกขึ้นมาว่า...เมียกูแม่งน่ารักว่ะ!!

************************
ตั้งแต่เมื่อวานนี้มีสายโทรเข้ามาเครื่องผมหลายครั้ง เบอร์โทรที่ผมจำได้ดี
"กิม....ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ ใครโทรมา" พี่พัฒนั่งดูทีวีหันมาถามผมที่นั่งทำงานอยู่โดยไม่ได้ปิดประตูห้อง เบอร์นี้อีกแล้ว....กดตัดสายทั้งไม่สนใจ
"พรุ่งนี้พี่ว่างไหม ไปดูหนังกัน" ละงานที่ทำเดินไปนั่งข้างพี่พัฒ พึ่งอาบน้ำนี่นาตัวห๊อมหอม
"นึกไงล่ะเรา...มีเรื้องที่อยากดูเหรอ..." พูดพลางโอบไหล่ผมเข้าไปกอดได้โอกาสซบพอดี
"ก็ยังไม่มี อยากไปเที่ยว ซื้อของเข้าบ้านด้วย"
 "ผมกิมยาวมากแล้วนะ ไม่ร้อนรึไง" ว่าแล้วก็จับปลายเส้นผมไปดม ดีนะที่เพิ่งสระเมื่อเช้า
"ชินแล้ว...พี่ไม่ชอบหรอ ตัดออกดีมั้ย"
"ไม่ต้องหรอกพี่ชอบ แค่กลัวกิมร้อนเห็นบางทีเหงื่อออกเยอะมาก" พูดไปมือก็ลูบผมไป
"ละลายไขมันไงจะเป็นหมูอยู่แล้ว " เอาหัวถูคางซะเลยตอนนี้ผมอยากอ้อน
"น้องหมูของพี่หมีน่ารักออก พี่ว่ากำลังพอดีแล้วนะผอมแบบเมื่อก่อนก็ไม่ไหวอะ เนี่ยกำลังน่าร๊ากกกกก" ไม่พูดเปล่าเอามือมาดึงแก้มผมจนยืดเลย
"แต่น้องหมูว่าพี่หมีจะกลายพันธุ์ละนาพุงเริ่มหนาเชียว" ว่าแล้วก็หยิกเบาๆแต่เน้นๆเข้าที่พุง แน่นดีจัง
ช่วงนี้ผมทำอะไรพี่พัฒก็กินเรียบจะไม่หนาก็ให้มันรู้ไปสิ
"งั้นเรามาออกกำลังกายในร่มกันดีกว่า" ร่มผ้าล่ะสิ ยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ กรี๊ด..ปากอิ่มน่าจูบอะ แต่ผมเขินเป็นนะ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมเลยกดปิดทั้งเสียงและสั่น
"ไม่รับล่ะ....พักนี้งานเยอะเหรอ..." ถามแล้วจูบขมับผม รู้สึกดีจัง ผมไม่ตอบซุกหน้าเข้ากับซอกคอ งานการไม่ต้องทำมันแล้ว หนังตามันหนักจัง
"อ้อนพี่แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก"
.....
"น้องหมู......กิม" รู้สึกถึงแรงเขย่าที่ต้นแขนเบาๆ แต่นาทีนี้ขอผมนอนก่อนละกัน  อกพี่พัฒแน่นและอุ่นดีจัง
.
ผมตื่นมาก็พบว่าตนเองอยู่บนที่นอนได้ยินเสียงพี่พัฒอาบน้ำ
"กิมอาบน้ำสิ ไปดูหนังกัน...แล้วเดี๋ยว..."พี่พัฒพูอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าหุ่นพี่มัน....น่าอะ..ผิวเนียนแน่นหยดน้ำเกาะพราว ผ้าขนหนูจะหลุดแล้ว!!!
"นี่ฟังพี่อยู่รึเปล่า..." พี่พัฒกระชับผ้าเดินเข้ามาใกล้
"หาวววว...ขออีกที..."ผมแกล้งทำทียังง่วงอยู่กลบเกลื่อนความหื่น
"เดี๋ยวเย็นๆพี่ว่าจะไปฟิตเนสนะ ไม่ได่ไปนานเมื่อคืนอุ้มกิมแทบไม่ไหวสงสัยต้องฟิตสักหน่อย" อืมฟิสเนสหรอ ถึงว่ากล้ามนี่เป็นมัดเชียว ขอกัดทีได้มะ พี่พัฒจ๋ามาให้กิมซบที.....
"นี่มองอาราย อยากกินพี่ก่อนเหรอ...รึจะให้พี่กินก่อน ไม่ต้องดูหนังแล้วมั้งงง..." พี่พัฒพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมรีบลุกพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำทันที่ แอบหื่นแบบนี้ อายเป็นนะครับ ผมเป็นอะไรกับห้องน้ำเปล่าเนี่ย เอะอะก็เข้าห้องน้ำทุกที

วันนี้เราใส่เสื้อคู่ลายอาร์ทๆ ที่ซื้อมาคราวก่อนโน้น...พี่พัฒใส่เสื้อตัวนี้ขึ้นมากๆ น่ารักอ่ะ
เสื้อแบบนี้โอบเอวขนาดนี้มันก็บ่งบอกชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกันอ่าดิ พี่พัฒเป็นคนเปิดเผยผมดีใจที่เขาแสดงออกแบบนี้แต่ก็อดเขินไม่ได้
วันนี้เรามากินซืทเลอร์รอรอบหนังตอนบ่าย ผมเลือกเมนูที่ถูกที่สุดเนื้อเหรอหึหึผมไม่เน้นหรอก เป้าหมายอยู่ที่สลัดบาร์ ต่างกับหมีขาวตัวโตตรงหน้าที่สั่งแบบสเปเชี่ยลเนื้อเน้นๆ
แล้วมื้ออาหารก็สิ้นสุดลงด้วยความรู้สึกฟินสุดๆ ซัดสลัดผักเข้าไปเต็มคราบ ก่อนจะยกทัพดูหนังต่อ ก็การ์ตูนอีกเช่นเคย ใครที่บอกว่าเป็นผู้ใหญ่ไม่น่าดูการ์ตูน ผมเถียงขาดใจเลย ไม่ว่าหนังหรือการ์ตูนอาจจะสนุกหรือไม่สนุกก็ขึ้นอยู่กับความชอบของแต่ละคน แต่ที่แน่ๆทุกเรื่องมีข้อคิดสอนใจ อยู่ที่ว่าเราจะคิดตามและสามารถกลั่นกรองเก็บเกี่ยวกับมันได้มากแค่ไหนก็เท่านั่น
โชคดีจังที่แฟนผมชอบเหมือนผม ดีใจนะที่เรามีอะไรเหมือนกันเป็นจุดเชื่อมเล็กๆ
ลอบมองคนรักที่นั่นข้างๆ เสี้ยวหน้าหล่อเหลาตั้งใจจดจ่อกับจอไม่วางตานั่งลุ้นจนหลังไม่ติดเบาะ
ดูหนังจบเราก็พากันไปเดินซื้อของในซุปเปอร์ ผมขยับหมวกเล็กน้อยรู้สึกไม่ชอบใจเลยเพราะทั้งหญิงแท้ชายเทียมแอบมองแฟนผมที่มองตรงๆเลยก็มี ถึงจะเป็นแบบนี้ประจำแต่ก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักทีและวันนี้ก็อึดอัดมากเพราะเหมือนผมเองก็โดนจ้องด้วย บางครั้งก็รู้สึกเหมือนมีคนตามแต่ผมไม่อยากคิดมาก ถึงอย่างนั้นก็อดระแวงไม่ได้
"เป็นอะไร..ทำไมทำท่าอย่างนั้น" พี่พัฒถามพลางเอามือโยกหัวผม
"รีบไปเถอะพี่....อยากกลับบ้านแล้ว" รีบบอกไปแบบนั้น ผมคงคิดไปเอง ไปไหนกับพี่พัฒก็ถูกมองจนเป็นเรื่องปกติ
ผมจัดการเก็บของสดเข้าตู้เย็น พี่พัฒจัดการของอื่นๆ เสร็จแล้วเตรียมตัวออกไปฟิตเนส
"ไม่ไปกับพี่จริงๆเหรอ"
"พี่ไปเถอะกิมว่าจะทำงานต่อให้เสร็จ ขับรถดีดีนะครับ”
เขายิ้มบางแล้วก้มลงมาหอมแก้มผม
ปิดประตูบ้านส่งพี่พัฒเสร็จ ลูกค้าก็โทรมานัดคุยงานบอกว่าขอเลื่อนมาเป็นวันนี้
เฮ้อทำไมไม่โทรมาเร็วกว่านี้นะจะได้ให้พี่พัฒไปส่ง ตอนนี้สี่โมงเย็นคงทำกับข้าวไม่ทันนัด
เอาไว้ค่อยโทรบอกพีพัฒอีกทีแล้วกัน
"รอนานไหมครับ" ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูด
ใครหว่า ? ลูกค้าเหรอไม่ใช่คนนี้นี่นา
"ผมมาคุยแทนน่ะครับ ผมเปรมครับ" พูดแนะนำตัวพร้อมฉีกยิ้มกว้าง มนุษสัมพันธ์เลิศ
เราคุยรายละเอียดงานกันจนเสร็จเรียบร้อย ผมเก็บเอกสารรายละเอียดเข้ากระเป๋า เล็งไปยังตู้เค้กที่เคาเตอร์
"ผมเห็นคุณบ่อยๆ ชอบทานเค้กเหรอครับ" ผมละสายตาจากตู้เค้กหันมามองเขาที่ฉีกยิ้มกว้างพลันภาพบรรยากาศในวันนั้นก็ผุดขึ้นมา ร้านแบบเดียวกันถึงจะคนละร้านแต่มันไม่สำคัญเท่าประโยคที่เหมือนกันและรอยยิ้มนั่น ช่างคล้ายเหลือเกิน
ทั้งที่หน้าตาไม่ได้ใกล้เคียงกับพี่พัฒของผมเลย แต่บรรยากาศรอบตัวนั้นช่างคล้ายคลึงกันจนผมแปลกใจ
"ผมชอบทานกาแฟ แล้วบางครั้งก็เห็นคุณ ผมว่าผมจำคนไม่ผิดนะ"
"เหรอครับ" ผมมองสบตานิ่ง จำไม่ได้ว่าเคยเห็นคุณนะ โหมดระแวงของผมเริ่มทำงาน
ท่าทางเป็นมิตรรอยยิ้มกว้าง เหมือนเขาพยายามจะชวนผมคุย ถึงจะให้ความรูสึกคล้ายพี่พัฒแต่ผมว่าแบบนี้ไม่ดีแน่!

*************************

[Phut]

(ต่อ)

ทุ่มกว่าแล้ว คนที่ควรจะอยู่บ้านทำกับข้าวเพิ่งโผล่หน้ามา
ผมกดตัดสายโทรศัพท์ที่กำลังจะโทรตาม

"ไปไหนมา"  ถามเสียงเรียบพยามยามข่มอารมณ์ ผมไม่ได้โมโหหิวแต่ผมโมโหกิมชวนไปฟิตเนสก็ไม่ไปแต่ไม่ยอมอยู่บ้าน หมายความว่าไง
"ขอโทษ...ลูกค้าโทรมาเลื่อนนัดเป็นวันนี้ แล้วกิมลืมโทรบอกพี่" ลูกค้าเหรอก็เข้าใจอยู่...แต่ทำไมถึงบอกว่าลืม เขาควรโทรบอกผมก่อนออกไปด้วยซ้ำ แล้วนี่กลับซะมืดถึงจะยังหัวค่ำแต่ผมก็ห่วง
"พี่พัฒหิวรึยัง...พอดีแวะซื้อกับข้าวด้วยเลยช้า"
"........" ผมไม่อยากพูด ไม่อยากจะแสดงอารมณ์ร้ายๆออกมา
"พี่พัฒอย่าโกรธเลยน้าาาาา มากินข้าวเถอะ....กิมหิวแล้ว"กิมเข้ามากอดแขนทำหน้าอ้อนพูดเสีงอ่อนเสียงหวาน
"อย่าให้มีคราวหน้า...." กิมพยักหน้าแล้วตอบรับอย่างแข็งขัน คล้องแขนผมมานั่งยังโต๊ะกินข้าวที่จัดอาหารไว้พร้อม
พยายามปรับอารมณ์ให้เย็นลง

"ลูกค้าชื่ออะไร?"  มันเป็นเรื่องปกติที่ผมจะต้องซักกิมทุกครั้งที่เขาไปคุยกับอีกฝ่าย ผมต้องรู้ทุกความเคลื่อนไหวของคนรัก
"เปรมครับ ผู้ชาย นัดคุยกันที่ร้าน.....เขาหล่อสู้พี่พัฒไม่ได้หรอก" รายงานอย่างรู้หน้าที่โดยไม่ต้องให้ผมถามต่อ
"ก็ดี...เอ้าเค้ก " ส่งมอบของกำนันเป็นรางวัลที่พูดเข้าหู กิมยิ้ม...ไม่รู้ว่าดีใจที่ผมไม่องค์ลงหรือดีใจได้เค้กกันแน่พักหลังผมไม่ค่อยซื้อให้หรอกกลัวหมูเป็นเบาหวานไปซะก่อน

ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคนรักหรอกนะแต่ผมต้องการความสบายใจก็แค่ไม่ไว้ใจคนที่เข้าหาเขา ผมขี้หวงและอาการนั้นเป็นมากกับกิม ผมเช็คมือถือและอีเมลของเขา บางครั้งผมถึงกับสะกดรอยตามเหมือนคนโรคจิต แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่ากิมรักและซื่อสัตย์กับผมมากแค่ไหน

เบอร์นี้อีกแล้ว...พักนี้มีสายเข้าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้และดูเหมือนกิมจะไม่ได้รับเลยสักครั้ง
มันเป็นใครวะ
"กิม...มีคนโทรมา" ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมตะโกนบอกกิมที่รดน้ำต้นไม่อยู่ เขาเดินเข้ามาดูแล้วไม่สนใจ

เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว

"เสร็จรึยังครับ กินข้าวกันเดี๋ยวสาย...." เดินมานั่งรอผมที่โต๊ะกินข้าว ผมไม่ถาม เหยียบความสงสัยและอารมณ์กรุ่นไว้ในใจ ที่แน่ๆวันนี้ผมได้โดดงานแน่
"พี่พัฒวันนี้พี่เอารถไปได้ไหมกิมขอติดรถไปด้วย พอดีกิมมีนัดแก้งานกับคุณเปรม ทางผ่านพี่พอดี" เขาพูดพลางตักกับข้าวให้ผมแล้วก็ทำหน้าเซ็ง
"เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ผมถามยิ้มๆ ไม่ให้น้องหมูของผมรู้อารมณ์ลึกๆ ผมรู้แล้วล่ะเบอร์เปรมโทรเข้าเมื่อเช้ากิมทำหน้ายุ่งถอนหายใจก่อนรับสาย
"เซ็งอ่ะ แก้หลายรอบละ" หาได้ยากนะกิมเบื่องาน สีหน้าแบบนั้นเบื่องานหรือเบื่อคนกันแน่

ขอดูหน้ามันหน่อยเถอะ!

"เจอกันที่บ้านนะครับ ขับรถดีๆนะ.." เขาบอกแล้วยิ้มโบกไม้โบกมือให้ผม ย่านนี้ผมรู้จักดีแถวฟิตเนสที่ผมมาใช้บริการ อีกทั้งโรงแรมและร้านอาหารที่นัดคุยงานบ่อยๆ จัดการจอดรถแล้วมาแอบซุ่มดูในมุมที่คิดว่ากิมไม่เห็นแน่

ไอ้บ้านั่นมันยิ้มให้กิมแบบโอเวอร์ดูก็รู้ว่ามันคิดอะไร จับมืออีก! แม่งเอ้ย มือเมียกู
กูจับได้คนเดียว!
ยังดีที่กิมรีบดึงมือออกไม่งั้นผมคงได้วิ่งเข้าไปกระชากคอมันแน่

ครืดๆครืดๆ มือถือผมสั่น ใครมันโทรมาตอนนี้วะ
"ครับ ....ด่วนเลยหรอ.... ส่งคุณพีร์ไปเลย วันนี้ผมไม่เข้า แค่นี้นะ"

เผลอคุยแป๊บเดียวไอ้ชั่วนั่นมันพาแฟนผมเข้าโรงแรมแล้ว
กิมนะกิม จะนอกใจพี่ใช่ไหม ทำไมทำแบบนี้วะ ทั้งที่เชื่อใจมาตลอด เชื่อว่ากิมรักและซื่อสัตย์
ไม่มีเวลาให้เสียใจ ผมตามทั้งคู่มาติดๆแต่ก็ไม่ทันอยู่ดีประตูลิฟต์ปิดไปแล้วและหยุดที่ชั้นสี่เลขอัปมงคล ผมรีบกดโทรออกอย่างรีบร้อน ต้องรีบหาตัวช่วย
กัดกรามแน่นพยายามระงับอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่งพล่าน
ไม่ว่ากิมจะทำอะไรแต่ที่แน่ๆ มึงกล้ามากที่มายุ่งกับเมียกู
'อย่าให้กูตามเจอนะ...กูเอามึงตายแน่!!'

ผมเปิดประตูออก ภาพชายสองคนกำลังช่วยกันถอดเสื้อผ้าคนของผมที่นอนไม่ได้สติ
"ไอ้ระยำ" ผมตรงเข้าไปกระชากมันหนึ่งที่กำลังกอดจูบเมียผมออกมาแล้วซัดไม่ยั้ง มันยกแขนขึ้นป้องหน้า
"เฮ้ย!!เข้ามาได้ไงวะ..อย่าทำกู" นาทีนี้ไม่สนอะไรทั้งนั้น ผมฮุกเข้าที่ท้องจนมันร้องไม่ออก
มันอีกคนเข้ามากระชากคอและล็อคผมเอาไว้ แต่ผมสะบัดหลุดออกอย่างง่ายดาย และเหวี่ยงหวัดออกไปเต็มแรงเข้าที่ชายคางจนมันสลบไปในหมัดเดียว

ผมหันมาเล่นงานไอ้คนแรก คนที่มันได้แตะต้องล่วงเกินกิม มันนอนกุมท้องด้วยความจุกจากหมัดชุดแรกที่ผมประเคนให้มันจนลุกไม่ขึ้น แต่นั่นยังไม่สาใจพอที่จะทำให้แรงโธสะผมดับลงได้ รัวหมัดใส่มันไม่ยั้ง
มันคู้ตัวยกแขนและขาป้องกันตัวเอง ในเมื่อมันหลบหมัดผม...ผมคว้าเอาโถใบใหญ่ที่ประดับไว้ทุ่มใส่มันทั้งใบ เสียงเซรามิคเนื้อดีแตกกระจายพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนตามด้วยหยดเลือดสีแดงฉานกลิ่นคาวคละคลุ้ง
"พอแล้วไอ้พัฒ!! พอ!!”เพื่อนผมที่ตามมาที่หลังเข้ามาดึงแขนผมที่ตั้งท่าจะรัวหมัดใส่คนเจ็บที่นอนมึนเหมือนนักมวยเมาหมัด ผมสะบัดแขนออกจนมันเซถลา

"อย่า!!!เดี๋ยวมันตาย!!พอเถอะ" พนักงานโรงแรมช่วยกันดึงผมออกจากคนเจ็บ
"พี่พัฒ....กิมเจ็บ" น้ำเสียงสั่นเครือดังคนที่เริ่มได้สติประโยคนั้นทำให้ผมหายเดือด อารามตกใจเข้ามาแทนที่
"ไหน!เจ็บตรงไหน เจ็บมากมั้ย" ผมรีบเข้าไปดูคนรักที่พยายามลุกขึ้นนั่งพวงแก้มแดงซ่าน นัยน์ตาปรือปรอย
"พี่พัฒ.......ช่วยด้วย" กิมหายใจหอบสั่นเบียดกายหาอ้อมอกผม นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มเร่าร้อนด้วยไฟราคะ เนื้อตัวใต้เสื้อเชิตที่ถูกปลดกระดุมออกแดงเถือก อารมณ์บางอย่างกำลังพุ่งพล่าน

"ปางตายเลย...เวรแล้วไอ้พัฒ ไหนมึงบอกไม่รุนแรงไม่น่าเชื่อมึงเลย...โทรเรียกรถพยาบาลที" เพื่อนผมเป็นผู้จัดการโรงแรมรีบสั่งพนักงานที่ยืนทำหน้าตาตื่น
"กูขอโทษแล้วก็ขอบใจว่ะเดี๋ยวกูเคลียรให้ทีหลัง...เปิดห้องใหม่ให้กูที"

"เป็นไง...ถ้าพี่ไม่ตามมา...ก็เสร็จมันแล้ว...." ผมไม่อยากคิดเลยว่าถ้าผมไม่ทำตัวโรคจิตตามกิมวันนี้คนที่เขาขย่มอยู่ตอนนี้คงเป็นไอ้สารเลวนั่น

"พี่พัฒจ๋าช่วยกิมด้วย...ลึกอีก...แรงๆ อื้ออ อ๊าา" ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลย หลับตาเชิดหน้า ผมยาวสยายสะบัดคลอเคลียผิวกายลงมาถึงเอวคอด ผมเด้งสะโพกสวนใช้มือช่วยรูดรั้งส่วนอ่อนไหวเรียกน้ำให้ไหลทะลักออกมา ทั้งที่เพิ่งเสร็จแต่เหมือนกิมน้อยจะตื่นอีกแล้ว ดูเหมือนหนทางยังอีกยาวไกล....

กว่ากิมจะสงบก็เย็นมากแล้ว เรานอนหมดเรี่ยวหมดแรงกอดก่ายกันอยู่บนเตียง เจ้าตัวดีหลับตาพริ้มไม่ทุกข์ร้อนปล่อยผมให้นอนฮึดฮัดอึดอัดอยู่คนเดียว นึกแล้วยังแค้นไม่หาย มันกล้ามาวางยาแฟนผม ถ้าผมมัวแต่เสียใจไม่ตามมาคราวนี้เราอาจเข้าใจผิดจนเลิกกันไปเลยก็ได้ ยิ่งรักมากหวงมากถ้าถูกหักหลังก็จะยิ่งเกลียดมาก ผมถอนหายใจมองดูคนข้างกายที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราววันนี้ทั้งเสียง ทั้งลีลากิมมาเต็มแบบฟลูคอส กิมเซ็กสะบัดสุดยอดดดดด....

รอยยิ้มร้ายปรากฏบนหน้าผม
...หรือจะหาซื้อไอ้ยานั่นเก็บไว้บ้างดีไหมนะ



ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ผมพากิมมาเคลียร์ไอ้ตัวปัญหาที่มันพยายามจะปล้ำกิม พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอมันสองคนอยู่ในห้องนั้น กิมมีสีหน้าตกใจทันทีที่เห็นไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย

“ก้อง!!..ทำไม..?”เพราะวันนั้นกิมเมายาเลยไม่ได้สังเกตว่ามันเป็นใคร
มันมีสีหน้ากระอักกระอ่วน ก้มหน้าหลบสายตากิม
สรุปคือมันเป็นแฟนเก่าที่ทิ้งกิมไปมีคนใหม่แล้วพอคบกับคนใหม่ไม่ราบรื่นเลยนึกเสียดายอยากจะกลับมาคบกับกิมอีกครั้ง โทรมาง้อแต่กิมไม่รับโทรศัพท์สักครั้ง ไปหาที่อยู่เดิมก็ไม่เจอ มันเลยเจ็บใจ วางแผนกับเพื่อนที่ติดต่องานกับกิมอยู่ให้พากิมไป
เลวได้อีก!

“ขอโทษ..แต่เรารักกิมจริงๆ นะ กลับมาคบกับเราเถอะ” มันน่านักอยากจะซัดปากมันอีกสักแผล กูยืนหัวโด่อยู่นี่ ยังมีหน้ามาพูดกับเมียกูแบบนี้อีก
“พี่พัฒอย่า!อย่ามีเรื่องเลยนะ” กิมยื้อแขนผมไว้สุดแรง ผมเองก็พยายามระงับโทสะอย่างยากเย็น
“เรามาคุยให้จบๆ กันดีกว่า” กิมหันไปพูดกับไอ้คนที่นอนมีผ้าพันแผลบนเตียง
พวกมันจะไม่แจ้งความเพราะมันเองเป็นฝ่ายผิดตั้งแต่แรก กิมเองก็ไม่อยากเอาเรื่อง เพราะไม่ได้เสียอะไรมากมาย อยากให้เรื่องจบๆ ไป

“กิม” มันเรียกทำตาละห้อย น่าสงสารตายล่ะมึง
“ก้องเลิกยุ่งกับเราเถอะนะเรามีคนรักแล้ว และเราก็รักกันมากๆ ไม่ว่าก้องจะทำอย่างไรเราก็กลับไปคบกับก้องไม่ได้เพราะเรารักพี่พัฒไปแล้ว...รักหมดใจ กลับไปรักก้องไม่ได้อีกแล้ว หวังว่าก้องจะเข้าใจ” กิมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่นุ่มนวลอยู่ในที มองสบตาอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ สื่อให้รู้ว่าพูดจริงๆจากใจ และหมายความตามนั้นจริงๆ
“ขอให้เจอคนที่ดีนะก้อง” รอยยิ้มบางอย่างมีไมตรีส่งไปให้
ฮึ้ย!รู้ว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่อย่ายิ้มให้คนอื่นได้ไหม โดยเฉพาะแฟนเก่าอย่างมัน  หวง!!

“ไปกันเถอะ" ผมโอบไหล่กิม แล้วรีบพาเดินออกมาไม่ต้องให้ได้ล่ำลากันนาน กิมก็เดินออกมาอย่างว่าง่ายสอดแขนเข้ามากอดเอวผมไว้แล้วเอาแก้มมาถูไหล่แบบอ้อนๆ คงอยากให้ผมอารมณ์ดีเพราะตอนนี้รู้สึกหัวคิ้วมันชนกันจนจะเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว

“ไม่ต้องมาอ้อนพี่เลย เดี๋ยวก็โดนหรอก”
“อยากโดนอ่ะ” กระซิบที่ข้างหูผมแล้วส่งสายตาแพรวพราวระยิบระยับ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในที่สาธรณะจะโดนไม่ใช่น้อย หลายอารมณ์นะคนนี้ บางทีก็เหมือนจะขี้อาย แต่บางที่ก็ช่างยั่วซะเหลือเกิน

“พี่พัฒทะลึ่งว่ะ” ดีดตัวออกโวยวายเพราะโดนผมบีบก้น หึหึ

ทั้งที่เพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆมา เรื่องที่มันสามารถสั่นคลอนความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่แต่ผมกลับ ไม่โกรธกิมเลยทันทีที่รู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจไปกับมัน ผมยังคงเชื่อใจในตัวคนรักของผม ไม่ต้องคุยอะไรกันให้มากความ
ก็รู้ว่าเขารักผมซื่อสัตย์กับผม และมีผมแค่คนเดียว


กิมที่เดินดุ่มๆไปก่อนหน้านี้ หันมายิ้มให้ผมทำปากขมุมขมิบ

‘ช้าเป็นเต่า’ ยิ้มหวานเชียวนะ


แต่


เสน่ห์แรงไปนะ

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักกิม เหมือนกิมก็รู้จัก ทั้งคู่กระโดดกอดกัน


อารมณ์ที่เริ่มจะดีอยู่เมื่อสักครู่ กลายเป็นอารมณ์โกรธ


ไม่รอช้าผมรีบวิ่งเข้าไปกระชากคนทั้งคู่ออกจากกัน



“ไอ้เหี้ยนี่เมียกู!!!”




"พี่พัฒ!! นั่นพี่ชายกิม!"

-----------------
สนองความหื่น

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

 
 

[poterdow]

ป๊าดดดดดดดดดดดดดโถะ 5555555555555

[loveyous]

อ่าว พี่ชาย ซวยเลยพี่พัฒน์

[B52]

หึงจริงหึงจัง

[Aladin]

น่ารักอ่ะ ตอนพิเศษนี่พี่พัฒเล่นผิดคนป่าว  คุณพี่ชายกิมเชียวนะ 
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ

[bulldog17]

ขี้หึงไม่มีใครเกิน :-D

[golove2]

พี่พัฒขี้หึงจริง ๆ


 

[yayee2]

เห็นว่าเป็นเรื่องสั้น เลยลองอ่านดู 
อุ๊ตะ ! เป็นอะไรที่น่ารักอ้ะ หวานกำลังดีรสชาติกลมกล่อม  บอกตัวเองว่า โชคดีจังที่ได้เข้ามาอ่าน
พี่พัฒกะน้องกิมเป็นของสองสิ่งที่พระเจ้าสร้างให้ลงล็อกกันได้พอดีเป็ะเลย
ว่าแต่ว่าพี่ชายน้องกิม(ปลากริม) ชื่อพี่เต่า(ไข่เต่า)ป้ะล่ะ (คนอ่านจิ้นไปก่อนล่วงหน้าล่ะนะ)
ขออ้อนคนเขียนหน่อยยย..น้าาาา นะ นะ  :m1:ขออีกเรื่องเป็นเรื่องสั้นของพี่ชายน้องกิมโหน่ยน้าาาา...
อยากกินขนมปลากริมไข่เต่าจ้ะ
ขอบคุณนะ ที่เขียนเรื่องหวาน+น่ารักๆให้ได้อ่านกัน

[Phut]

เห็นว่าเป็นเรื่องสั้น เลยลองอ่านดู 
อุ๊ตะ ! เป็นอะไรที่น่ารักอ้ะ หวานกำลังดีรสชาติกลมกล่อม  บอกตัวเองว่า โชคดีจังที่ได้เข้ามาอ่าน
พี่พัฒกะน้องกิมเป็นของสองสิ่งที่พระเจ้าสร้างให้ลงล็อกกันได้พอดีเป็ะเลย
ว่าแต่ว่าพี่ชายน้องกิม(ปลากริม) ชื่อพี่เต่า(ไข่เต่า)ป้ะล่ะ (คนอ่านจิ้นไปก่อนล่วงหน้าล่ะนะ)
ขออ้อนคนเขียนหน่อยยย..น้าาาา นะ นะ  :m1:ขออีกเรื่องเป็นเรื่องสั้นของพี่ชายน้องกิมโหน่ยน้าาาา...
อยากกินขนมปลากริมไข่เต่าจ้ะ
ขอบคุณนะ ที่เขียนเรื่องหวาน+น่ารักๆให้ได้อ่านกัน

มีกำลังใจมากเลย ดีใจ ดีใจ

ชมซะลอยไปถึงไหนถึงไหนแล้ว 

สารภาพว่าไม่ได้คิดเรื่องพี่ชายเผื่อไว้เลย และไม่กล้าแต่งต่อด้วยเพราะกลัวจะทำคนอ่านผิดหวัง 

รู้สึกผิดจัง อย่างไรคงไม่ว่ากันเนอะ  



ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกท่านที่คอมเมนต์ ทุกความเห็นเป็นกำลังใจให้อย่างมากจริงๆ

 

 

[☾❤Nyanpire❤☽]

  เรื่องน่ารักดี เป็นแฟนกันแล้วไม่ค่อยกับไปกินร้านเก่าเลยนะ
ระลึกความหลังไงงี้........อ่อกลัวน้องหมูเป็นเบาหวาน....
งานเกือบเข้าจะมีเรื่องกับพี่ชาย 555555555

[kun]

จบแล้วหรอ กำลังสนุกเลย จะมีอีกตอนไหมน่ะ

[PJansam]

ขรรม5555

เมียมึงแต่น้องกู!!!

พี่พัฒวิ่งสี่คูณร้อยไปกราบอกคุณพี่ด่วนค่ะ5555   น่ารักตังแต่ตอนแรกยันตอนพิเศษเลยค่ะ )

[sang som]

555 เด๋วครอบครัวเขาก็ไม่ตอนรับอ่ะ

[Phut]

ว่าจะไม่ต่อ เอาสักหน่อย


ตอนพิเศษ...ความรักของพี่ชาย

"นี่พี่ปูนครับพี่ชายกิมเอง"
พี่ชาย!!ตายห่าแล้วกู ปล่อยเหี้ยไปเต็มหน้าเขาเลย
"นี่พี่พัฒ เอ่อ ...แฟนเค้า" กิมน่าแดงนิดๆ พูดไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ คงเขินพี่ละมั้ง? ส่วนผม
ตอนแรกด้วยความหึงที่ยังตกค้างเลยหน้าบึ้งสุดๆ แต่พอเห็นหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกันแล้ว คำเดียวครับ
ฉิบหาย!
ซวยแล้วไงกูหึงไม่ดูตาม้าตาเรือเลย สีหน้าปั้นยากโดยพลันรีบโกยเศษใบหน้าที่มันร่วงกระจายเต็มพื้นขึ้นอย่างด่วน
ขายขี้หน้าชะมัด
"สวัสดีครับ" ทักทายด้วยรอยยิ้มแต่มันคงเจื่อนน่าดู
"สวัสดีครับ"
เขามองยิ้มๆ คงนึกขำที่ผมปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม
"ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เข้าใจผิด"
"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ แต่คราวหน้าดูก่อนบ้างก็ดีนะครับ" เขาพูดยิ้มๆ ...ไปต่อไม่เป็นเลยผม...

เราหาร้านทานมื้อกลางวันกันทั้งที่มันยังไม่เที่ยงผมไม่ได้พูดอะไรมากมีแต่พี่น้องที่เขาคุยกันด้วยความคิดถึง ชื่อเล่นแบบเต็มของพี่ชายคือ'เปียกปูน' หึหึบ้านนี้เขานิยมขนมหวานกันจริงๆ ปกติพี่ชายกิมอยู่ต่างจังหวัด เขามาเยี่ยมเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่ประสบอุบัติเหตุมารักษาตัวที่โรงพยาบาลนี้พอดี และตั้งใจไปหากิมต่อแต่ที่ไม่ได้โทรบอกกิมเพราะกะว่าจะไปหาที่ห้องเพื่อทำเซอไพรส์ ดีที่เจอกันก่อนไม่งั้นคงไปเสียเที่ยว
เท่าที่รู้กิมไม่ค่อยติดต่อกับทางบ้านเพียงแค่ส่งเงินไปให้ กิมโตมากับยายและมีพี่ชายหนึ่งคน เรื่องอื่นไม่ค่อยเล่าให้ผมฟัง ถึงจะตะหงิดอยู่บ้างแต่ในเมื่อไม่อยากเล่าผมเองก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไร คิดว่าสักวันที่กิมพร้อมก็คงพาผมไปแนะนำเอง ตอนแรกผมคิดว่ากิมปิดที่บ้านเรื่องที่เป็นเกย์ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เพราะพี่ชายกิมไม่ได้ทีท่าทีแปลกใจเลยที่แฟนของน้องเป็นผู้ชาย

"ยายเป็นไงบ้าง..." กิมถาม
"หูตาเริ่มฟ่าฟางบ้างน่ะแหละแต่ก็ยังด่ายังบ่นได้เหมือนเดิมก็ตามประสาคนแก่ ไปหายายบ้างสิ "

"ก็อยากไปแต่เสียดายค่ารถไปๆมาๆหมดตั้งหลายบาท สู้เก็บไว้ส่งให้ยายใช้ดีกว่า"
"งกไม่เข้าเรื่อง ยายเก็บจนรวยแล้วมั้ง ไปหายายบ้าง ยายคิดถึง ยังไงเงินมันก็สู้ความใส่ใจจากลูกหลานไม่ได้หรอก" ก็จริงอย่างที่เขาพูด เงินมันสำคัญแต่มันทดแทนความรู้สึกทางใจไม่ได้จริงๆ

"ก็มีพี่ปูนแล้ว เค้าอยู่นี่แต่ส่งใจไปไง" ยังจะไปได้อีก ข้ออ้างเยอะจริงๆ พี่ชายกิมถอนหายใจทำหน้าเบื่อ
"พี่ค้างด้วยสักสองสามวันได้ไหม" พี่ชายกิมถามพลางยกน้ำดื่ม
"เอ่อ..." กิมมองหน้าผม เหมือนจะขออนุญาต
"ตามสบายเลย บ้านพี่ก็เหมือนบ้านกิม ไม่ต้องเกรงใจ..."

ผมยิ้มให้กิมแต่กิมมีสีหน้าเหมือนไม่สบายใจ คงเกรงใจผม อยู่ด้วยกันมาตั้งนานยังไม่เลิกเกรงใจอีก
"ขอบคุณมากนะครับ" พี่ชายกิม เขายิ้มกว้างมาให้ผม มองดีๆก็มีส่วนคล้ายกิม แต่สูงและหนากว่ามาก ตัวพอๆกับผมเลย ความจริงน้องหมูของผมก็หนานะ หนาไขมันน่ะ หึหึ

หลังทานอาหารเราก็พากันไปเดินห้าง ที่เที่ยวของคนเมืองก็เท่านี้ไปไหนทีก็รถติด ห้างจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เดินฆ่าเวลาตากแอร์เย็นๆ รอเวลาตลาดเปิดท้ายในตอนเย็น ตามแผนที่วางไว้แต่แรก ระหว่างนั้นพี่ของกิมก็เล่าเรื่องสมัยพวกเขาเด็กๆ ให้ผมฟัง
"กิมมันดื้อครับ โดนยายตีประจำแต่ก็ไม่เคยเข็ด เคยโดนตีจนเนื้อแตกก็มี"
"จริง?" ผมถามกลั้วหัวเราะมองหน้าเจ้าตัวที่หน้าง้ำเพราะโดนแฉ ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขาดื้อขนาดไหน อยู่กับผมกิมว่าง่ายตลอด ขี้อ้อนซะด้วยซ้ำ

"ดื้อยังไงเค้าก็ไม่เคยหนีเรียน ไม่เหมือนบางคนหรอก โดดแม่งแทบทุกวัน"
"แล้วใครมันชวนกูโดดไปเล่นรถบั้ม?" พี่ชายกิมยื่นหน้าผ่านตัวผมไปเถียงกับกิม เพราะผมเดินตรงกลางระหว่างพวกเขา อารมณ์เริ่มมาสีหน้าเริ่มเปลี่ยน รวมไปถึงสรรพนามที่ใช้ด้วย

"ก็วันนั้นเค้าเรียนเสร็จแล้ว...แค่ชวนนิดเดียวโดดตามมาไม" เลิกคิ้วถาม ทำหน้าวอนบาทามาก
"กวนตีนนะกิม เถียงคำไม่ตกฟาก! มึงมันโง่ ทั้งโง่ทั้งเซ่อ ถ้ากูไม่ไปด้วยป่านนี้โดนหลอกไปขายแล้วมั้ง โดนหลอกกี่ครั้งแล้วมึงน่ะ" หยุดเดินแล้ว มองหน้าพี่ชายอย่างเอาเรื่องจนผมกลายเป็นส่วนเกิน ตอนแรกก็คุยกันดีๆตอนนี้พี่น้องเขาจะตีกันแล้ว เสียงเริ่มดัง ต่างคนต่างเริ่มฉุน ผู้คนรอบข้างหันมามองด้วยความสงสัยใคร่รู้ จนผมต้องรีบเข้าไปห้ามทัพของโจโฉกับเล่าปี่ที่กำลังจะตีกันตาย

"ขอเวลานอกครับหนุ่มๆ ไปตีกันต่อที่บ้านดีกว่าไหม...."
"คุณพัฒกับกิมตามสบายนะครับ เดี๋ยวผมไปรอที่ร้านไอศกรีมด้านล่าง" คงหมายถึงร้านที่เราเดินผ่านมา พอพูดจบพี่ชายกิมก็รีบเดินจ้ำเอาจ้ำเอาห่างออกไป

"ใช่ย่อยนะเราน่ะ" ผมขำเอามือขยี้หัวกิม เจ้าตัวมุ่ยหน้าใส่ผมแล้วเดิมตามพี่ชายไปอีกคน ตกลงผมผิด??

ผมเดินตามพวกเขามาถึงร้านไอศกรีมที่ว่า ตอนแรกพวกเขาก็บึ้งใส่กันพอคุยกันได้คำสองคำแล้วก็เริ่มคุยกันดีๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เออ...ดีเนอะ

ฆ่าเวลาตายเป็นเบือจนกระทั่งเย็นเราก็มาถึงตลาดเปิดท้ายตามที่ตั้งใจไว้ เราก็เดินซื้อของกินเล่นไปพลางระหว่างดูเสื้อผ้า จนใกล้มืด กำลังจะเดินไปที่รถกิมก็ตรงปรี่เข้าไปในร้านเสื้อ
"เฮ้ยพี่ปูน เสื้อสวยว่ะ เหมาะกับพี่มาก"
"เออ...เท่ดี"
"ลดได้ไหมครับ สัก....300ละกันนะครับ ถ้วนๆ ช่วยกันไป" ช็อคครับ แม่ค้าช็อคแต่ผมชิน เสื้อเขามีป้ายโชว์หราอยู่399 พ่อต่อซะไม่เหลือกำไร...เรียกว่าขาดทุนเลยดีกว่า
ยังมีหน้าไปบอกเขาว่าช่วยกันไป

ผมยิ้มแห้งให้แม่ค้าที่มองมาแบบจะกินเลือดกินเนื้อ
"สี่ร้อยละกันนะครับถ้วนๆ" รีบนับเงินสี่ร้อยให้ไปรับถุงมา แล้วลากเจ้าตัวดีออกมาให้ไว พี่ชายกิมขำก๊ากเลย แฟนใครไม่รู้ งกซะไม่มี...

"งกไม่ห่วงหน้าแฟนเลยนะ" เขาว่าน้ำเสียงขบขัน
"เหมือนพี่ปูนแหละ"
"แกจะงกไปทำไมในเมื่อคุณพัฒเขาก็พร้อมจะเลี้ยงแกอยู่แล้ว เขาคงไม่ทิ้งแกหรอก ใช่ไหมครับคุณพัฒ"
"แน่นอนครับ" หมูน้อยคนเดียวเลี้ยงได้อยู่แล้ว...
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่ผมรู้สึกว่าเสียงพี่กิมดูแข็งๆเหมือนจะคาดคั้นยังไงไม่รู้ผมไม่เห็นหน้าเขาเพราะมัวแต่มองถนนแต่ก็ชั่งเถอะ ยังไงผมก็ไม่ทิ้งกิมแน่นอนอยู่แล้ว

ผมพาสองหนุ่มมาทานมื้อเย็นแบบจัดเต็มในร้านอาหารไทย
"ตามสบายเลยนะครับ"
"งั้นเอากับข้าวที่กิมชอบก็ได้ครับ" เขาพูดแบบนั้นแต่มองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปาก คงอยากพิสูจน์ว่าผมใส่ใจกิมรึเปล่าสินะ
"งั้นเอากุ้งผัดบล็อคโคลี่ เนื้อปูผัดผงกะหรี่ หมึกทอดกระเที่ยมแล้วก็..."
"พี่พัฒ! พอแล้วสั่งแต่ของกิมอะ สั่งของตัวเองบ้างสิ"กับข้าวและขนมหวานผมเลือกสั่งแต่ของที่กิมชอบ ก็เคยบอกแล้วว่าผมต้องรู้ทุกอย่างทุกความเคลื่อนไหวของคนรัก นั่นคือทุกเรื่องที่เกี่ยวกับกิมรวมไปถึงอาหารการกินด้วย

"คุณพัฒใส่ใจแฟนจังเลยนะครับ...น่าอิจฉาจัง"
ผมแค่ยิ้มตอบไม่ได้พูดอะไร ผมไม่ได้ตั้งใจเอาใจกิมให้เขาเห็นก็แค่ทำตามความเคยชิน แต่ถ้าเขาคิดว่าผมใส่ใจกิมมันก็ดี หวังว่าเขาจะวางใจให้ผมดูแลน้องเขาและไม่มาขัดขวางความรักของเรา...

เรากลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม ผมนั่งมองคนรักที่เดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นสบู่หอมฟุ้งน่าฟัดเชียว
รวมตัวกิมเข้ามากอด หอมแก้มนิ่มแล้วทิ้งตัวนอนบนเตียง ตอนนี้กิมทาบทับอยู่บนตัวแล้วแนบหน้าลงกับอกผมสองแขนกอดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ
"พี่พัฒ...."
"หืม"
"......"
"ว่าไง..." ผมถามทั้งยังหลับตา ง่วงนอนเพราะเพลียมาทั้งวัน กอดกิมแบบนี้มีความสุขจัง
"พี่พัฒรักกิมไหม"
"รัก..." ผมตอบแล้วแต่กิมเงียบไป มันแปลก... น้ำเสียงก็แปลกๆ "เป็นอะไร...ไม่สบายใจเหรอ" หรือจะกังวลเรื่องพี่
"เปล่า...เจ็บคออ่ะ อยากอ้อนนน" พูดไปเอาหน้าถูไป น่าฟัดเนอะ
กิมขยับลงมานอนข้างๆ กอดผมไว้ ขาก็พาดขึ้นมาก่ายอย่างกับผมเป็นหมอนข้าง
"ไปหาหมอไหม"
"ไม่ต้องหรอกนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย วันนี้นอนเนอะ กิมรูว่าพี่เหนื่อย...ฝันดีครับ" หอมแก้มผมหนักๆ แล้วก็ห่มผ้าให้พร้อม หึหึ ศรีภรรยาจริงๆ
"ฝันดีครับ..." ผมจูมเหม่งไปหนึ่งทีแล้วปิดไฟนอน ปกติง่วงยังไงก็ไม่รอดผมหรอกแต่วันนี้จะยอมให้เพราะเกรงใจพี่ชายน้องหรอกนะ...

กลางดึกผมได้ยินเสียงดังก็อกแกร๊กจากด้านนอก กิมยังคงหลับสนิท แวบแรกผมคิดว่าอาจเป็นพี่ชายของกิมที่นอนอยู่ห้องข้างๆ เขาอาจนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ แต่เวลาผ่านไปสักพักเสียงนั้นก็ยังดังไห้ได้ยินอยู่เนืองๆ ผมจึงลุกขึ้นไปดู ไม่แน่ว่าอาจจะมีโจรมางัดบ้านก็เป็นได้ ถึงแถวนี้จะไม่ได้เปลี่ยว แต่นิมันยามวิกาลอะไรก็เกิดขึ้นได้

ผมเดินไปดูประตูบ้านมันยังคงปิดสนิทไม่มีรอยงัดแงะ จึงวกกลับจะไปดูประตูหลังบ้านแต่เห็นไฟในห้องครัวเปิดอยู่ จึงค่อยย่องเข้าไปดูใจนึงก็คิดว่าไม่น่าใช่โจรเพราะไม่มีรอยงัดและโจรคงไม่เปิดไฟแต่อีกใจก็คิดเผื่อไว้ว่าอะไรอะไรมันก็เกิดขึ้นได้...


โชคดีที่ไม่ใช่โจร...
"...นอนไม่หลับหรือครับ" ผมเอ่ยทักก่อน เขาหันมายิ้มแหยให้
"...ครับก็ไม่เชิง หิวน้ำน่ะครับแต่พอตื่นแล้วมันหลับต่อไม่ลง"
"งั้นเปิดทีวีดูก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ" กิมหลับลึกจะตาย
"คุณพัฒใจดีจังเลยครับ"เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างมาให้ จะเรียกว่ายิ้มหวานก็คงได้
"ตามสบายนะครับ ผมขอตัวก่อน"
"เอ่อ...คุณพัฒครับ"
ผมหันไปตามเสียงเรียก แต่ร่างโปร่งเซถลาเข้ามาหาจนผมต้องรับไว้อย่างช่วยไม่ได้
ผมพยายามช่วยพยุงให้เข้ายืนดีๆ และจะผละออกแต่แขนของเขากลับโอบรัดเอวผมไว้

อะไร??

"คุณพัฒอยู่ก่อนสิครับ ปูนมีเรื่อง...จะปรึกษา..." เขาช้อนตามสบมองผม ขยับหน้าเข้ามาใกล้เสียงแผ่วเครือกระซิบข้างหู
"เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับนี่มันดึกแล้ว"ผมพยายามจับไหล่ดันเขาออกไม่ให้น่าเกลียด แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอว
"ดีก็ตรงดึกนี่แหละครับ จะได้ไม่มีใครรู้...เรื่องที่ผมจะ'ปรึกษา' " เขาเน้นคำกระซิบเสียงซ่าน มือก็ลุกล้ำคลำเบาๆที่ส่วนสำคัญของผม นี่เขาตั้งใจยั่วชัดๆ

"อย่าทำแบบนี้"
ผมบอกเสียงแข็งคว้ามือข้างนั้นเอาไว้ให้หยุดการกระทำ อีกมือดันไหล่เขาเอาไว้ แต่มืออีกข้างของเขายังทำงานด้วยการลากไล้สอดเข้ามาในร่มผ้า โสตประสาทของผมรับรู้ทุกอย่าง ทุกสัมผัส และมันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายที่จะตอบสนองต่อสิ่งเร้า แต่ใช่ว่าจะชอบ ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเอามากๆ

"ผมเป็นแฟนน้องคุณนะ" พูดเตือนสติเผื่อเขาจะลืมสถานะของเรา
"ผมไม่ปากโป้งบอกกิมมันหรอก ปูนชอบคุณพัฒนะ และก็รู้ว่าคุณพัฒอยาก..." มือเขาบีบส่วนสำคัญของผมอย่างเบามือ และมองผมด้วยสายตาเร่าร้อน ลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากอย่างยั่วยวน

รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ธาตุแท้เป็นแบบนี้เองสินะกิมถึงไม่บอกเขาว่าอยู่กับผม แย่งได้แม้กระทั่งคนของน้อง หน้าตาก็ดีทำไมทำตัวไร้ค่า...

"ชิมเปียกปูนหน่อยสิครับ...จะป้อนให้ถึงปากเลย" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ลมหายใจเป่ารดร้อนผ่าว

ผมกัดกรามกลั้นลมหายใจแล้วผ่อนออก ระงับอารมณ์โกรธ
ความอดทนผมถึงขีดสุดแล้ว...

รวบมือทั้งสองข้างแล้วใช้แรงไม่น้อยผลักคนตรงหน้าให้พ้นตัว
"...ไม่รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ แต่ผมไม่ใช่พวกมักมากในกาม ผมรักน้องคุณแต่ไม่ชอบพฤติกรรมของคุณ เช้าเมื่อไหร่หวังว่าคุณจะไปซะ!" เกือบจะตะคอก พูดจบผมหันหลังกลับไม่สนใจว่าเขาจะมีสีหน้าเช่นไร ผมออกปากไล่แต่ก็ยังใช้คำสุภาพ ด้วยเห็นว่าเป็นพี่ชายของคนรักไม่อย่างนั้นผมด่าไม่ไว้หน้าแน่

เช้า...ผมไม่เห็นเขาแต่รองเท้ายังอยู่คาดว่ายังไม่ตื่น ผมขับรถส่งกิมไปหาหมอที่คลินิคใกล้บ้าน ก็ว่าจะพาไปโรงพยาบาลแต่เจ้าตัวไม่ยอมท่าเดียวต่อรองกันอยู่ตั้งนานกว่าจะพาออกมาได้ ตอนไปถึงคลีนิคยังไม่เปิดแต่ผมรอเป็นเพื่อนไม่ได้เพราะต้องรีบไปทำงาน ผมไม่ได้พูดอะไรเรื่องพี่ชายของกิมไม่อยากให้คนรักคิดมาก และหวังว่าจะไม่เจอเขาในตอนที่ผมกลับถึงบ้านหลังเลิกงาน

แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง รองเท้ายังอยู่...
กิมนอนหลับคุดคู้อยู่ที่โซฟา
นอนตรงนี้เดี๋ยวก็ทรุดกันพอดี

"กิม..." ผมเขย่าแขนกิมเบาๆ

"กิม...ไปนอนในห้อง..." ผมจับแก้มคนรักแล้วก็ต้องชะงัก

อุณภูมิต่ำ ลมหายใจเบาบาง ทำไมเป็นแบบนี้!

"กิม!! ตื่นสิ!!" ผมจับกิมเขย่าอย่างรุนแรงด้วยความตกใจ แต่ก็เท่านั้นไม่ว่าผมจะใช้แรงมากเท่าไหร่ เรียกกิมดังแค่ไหนก็ไม่มีทีท่าว่ากิมจะตื่นขึ้นมา อย่างกับว่าบางส่วนในตัวกิมไม่ได้อยู่ตรงนี้ ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง!

"เกิดอะไรขึ้น!"เสียงของบุคคลที่สาม ผมไม่สนใจตอบคำถาม
ผมกำลังสติแตก ทำไมกิมเป็นแบบนี้ได้ เมื่อเช้าเรายังคุยกันอยู่เลย ใบหน้าซีดเซียวนี้ที่ยิ้มให้ผมเมื่อเช้า แววตาสุกใสทอประกายที่เคยฉายภาพเงาของผมตอนนี้กลับหลับใหลไร้การตอบรับ ลมหายใจแผ่วอ่อนราวจะไม่หายใจ...

"ได้ยินพี่ไหม กิมตื่นสิ อย่าเป็นอะไรนะ! กิมมมม!!!" รวบรวมสติอุ้มร่างไร้สติของคนรักขึ้น พี่ชายกิมก็รีบไปเปิดประตูให้ แล้วตามขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
ผมใช้สัญณาญไฟฉุกเฉิน เหยียบคันเร่งแทบมิดแต่อะไรๆ กลับดูช้าไปเสียหมดยิ่งทำให้รู้สึกว่าโรงพยาบาลที่เคยคิดว่าอยู่ใกล้กลับไกลมากในวินาทีนี้

"กิม...อย่าเป็นอะไรนะ กิม..."
ผมพร่ำเรียกชื่อกิมเอาไว้ดั่งว่าเสียงนั้นจะช่วยยื้อคนรักให้กลับมาหาผม แล้วบอกกับตัวเองว่ากิมต้องไม่เป็นอะไร

ได้โปรดอย่าพรากคนรักของผมไป...

ความหนาวเหน็บแล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจ มันเย็นเยียบไปทั่วร่างกายกระทั่งปลายมือและเท้า

ผมกลัว...

กลัวอะไรอะไรมันจะไม่ทันการณ์ กลัวทุกอย่างมันจะสายเกินแก้ กลัว...จะสูญเสียคนรักไป...

ตลอดกาล

TBC.

***********

ชะแว้บบบบบ

ขอบคุณจ้ะ

[ormn]

  กิมจ๋าอย่าเป็นอะไรน๊าาาาาาาาาาา

[seaz]

น้องกิมเป็นอะไร?

[Pakbung Mazo]

อ้ากกกกกกกกกกกก กิมเป็นอะไรกิมห้ามเป็นอะไรนะห้ามเป็นนะไม่เอา

[Phut]

"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะคะ แต่คงต้องให้อยู่ต่ออีกสักสองสามวัน คราวหน้าคราวหลังต้องระวังให้มากนะคะ"
"ครับ...ขอบคุณครับคุณหมอ"
"พี่พัฒ..." กิมตื่นมาหน้าเจื่อนเรียกผมเสียงอ่อย แต่ผมเมินเฉยบอกตามตรงผมไม่อยากเจอหน้ากิมตอนนี้ ไอ้ห่วงมันก็ห่วงหรอก แต่หน้าผมมันเละ!
จะเรื่องอะไร หลังส่งกิมถึงมือหมอผมก็วางมวยกับพี่ชายกิม เดือดร้อนถึงบุรุษพยาบาลต้องมาอันเชิญเราไปสงบสติอารมณ์ด้านนอก ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับน้องหมูของผม ถามไอ้คนอยู่บ้านก็ดันบอกว่าไม่รู้เรื่องผมก็เลยของขึ้น
น้องตัวเองทั้งคนอยู่บ้านด้วยกันแท้ๆทำไมถึงไม่รู้

"มึงจะเรียกมันทำไมดูหน้ากูนี่ ดูแฟนมึงทำนี่!!" พี่ชายกิมใส่อารมณ์เต็มที่พร้อมด้วยหน้าตาที่เยินพอกันกับผม เหอะๆ
"ทำไมทำแบบนี้ กูบอกแล้วว่ากูแค่ลองใจเขาทำไมมึงต้องเครียด ก่อนหน้านี้มึงก็ไม่เห็นว่า" พี่กิมพูดจริงจังหน้าตาเครียดขณะที่กิมทำหน้าเจื่อน
"กูไม่ได้เครียด แค่เพื่อนกูชวนไปกินเหล้าเฉยๆ กูไม่รู้นี่ว่าเขาไม่ให้กินเหล้ากับยา"
"ไม่เครียดแต่แดกเหล้าแต่หัววันเนี่ยนะ........." กิมกับพี่ชายเถียงกันไปมาอีกหลายประโยค
ผมนั่งเงียบฟังบทสนทนาระหว่างพี่น้องแล้วก็พอเดาได้เลาๆ
อันที่จริงพี่กิมเขาก็ไม่ผิด ก็ไอ้หมูของผมดันไปกินเหล้ากับเพื่อนแล้วกลับบ้านมากินยาที่หมอสั่งจากคลีนิค ด้วยความแรงของยาบวกกับฤทธิ์เหล้าเลยน็อค แอบไปกระแตที่ไหนมา...นี่ถ้าเรื่องไม่แดงผมก็ไม่รู้ มันน่านัก!!

แต่ที่สำคัญกว่านั้นผมโดนพี่น้องคู่นี้ปั่นหัว นี่เห็นผมเป็นตัวอะไรวะ!

ตึง!!! ผมตบโต๊ะระบายอารมณ์แล้วเดินกระแทกเท้าออกมาจากห้องได้ยินกิมตะโกนเรียกผมเสียงสั่นแต่ผมไม่สนแล้ว

ผมบอกความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก มันหลากหลายตีกันยุ่งไปหมด
....ผมดีใจและโล่งใจที่กิมปลอดภัยแต่ขณะเดียวกันผมก็ทั้งโกรธและเสียใจที่กิมรู้เห็นในการลองใจของผมครั้งนี้
เขาไม่เคยเชื่อใจผมเลยหรือยังไงถึงให้พี่ชายตัวเองมาลองใจกัน

ถ้าผมไม่ยับยั้งชั่งใจน้องหมูมันคงทิ้งผม...
แม่งบ้าเนอะ พวกเขาทำกับผมแบบนี้ ผมแม่งยังกลัวถูกทิ้ง น่าสมเพชตัวเองว่ะศักดิ์ศรีผมหายไปไหนหมด

ผมกลับบ้าน...ตอนนี้สองทุ่ม อาบน้ำให้มันสดชื่นเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของเรา พยายามไม่ห่วงไอ้น้องหมูที่คืนนี้ต้องนอนโรงพยาบาล เขาปลอดภัยแล้วและมีพี่ชายดูแล คนที่เขาไม่ไว้ใจอย่างผมก็ไม่จำเป็นต้องเสนอหน้าไปให้เห็นอีก....

แต่

แม่งเอ้ย นอนไม่หลับ!

ผมบอกตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องห่วง ไม่จำเป็นต้องไปหา แต่พอรู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่หน้าห้องพิเศษแถมยังมีเค้กชิ้นเล็กน่ารักติดมือมาด้วย

เกลียดตัวเองจริงๆ

ผมเข้ามาในห้อง พี่ชายกิมหลับอยู่บนโซฟาสมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆมีคนเข้ามาขนาดนี้ยังไม่ตื่น ถ้าโจรขึ้นบ้านคงโดนบีบคอตายทั้งคู่

ทีวีถูกเปิดทิ้งไว้แต่ปิดเสียง ผมปล่อยมันไว้แบบนั้นแล้วเอาเค้กไปเก็บเข้าตู้เย็น ยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนป่วย

ใบหน้าซีดเซียวของคนรักยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงพร้อมสายน้ำเกลือบนแขนซ้าย แอร์ในห้องค่อนข้างเย็นผมจึงเบาแอร์แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงอก พร้อมเก็บมือทั้งสองข้างเข้าไว้ในผ้าห่ม ก็บอกแล้วว่ากิมหลับลึกจะตายทำขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลย แต่ก็ดีแล้วขอเพียงแค่เขาปลอดภัยผมก็ดีใจสุดๆแล้ว ไม่ต้องตื่นมาเจอหน้าเยินๆของผมก็ดี บ้าเนอะยังห่วงหล่ออยู่อีกแต่ผมไม่อยากให้น้องหมูเห็นสภาพยับเยินของผมจริงๆ

ตอนนี้ความโกรธมันหายไปไหนหมดไม่รู้ ผมเป็นคนโมโหร้ายแต่โกรธกิมได้ไม่เคยนานเลยหรือแท้ที่จริงแล้วผมไม่ได้โกรธกันแน่

ผมคงแค่น้อยใจ...
โชคดีแค่ไหนที่กิมไม่เป็นอะไรไปไม่อย่างนั้นผมคงอยู่ไม่ได้

คิดแล้วก็ขำผมเอาแรงที่ไหนมาอุ้มน้องหมูก็ไม่รู้ อุ้มตัวปลิวเหมือนไม่หนักทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วกิมมันตัวโคตรหนักเลย

ผมมองใบหน้าคนรักที่หลับใหลราวกับเทวดาตัวน้อย ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มยุ้ยนั่นเบาๆ นึกย้อนไปถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ไม่น่าเชื่อว่ากิมแก้มป่องคนนี้จะเป็นคนเดียวกับพ่อหนุ่มกุ้งแห้งคนนั้น หึหึ เคยบอกรึเปล่าว่าผมชอบคนเจ้าเนื้อ กิมก็เลี้ยงง่ายขุนไม่นานก็กลมสมใจ หึหึหึ

ผมก้มลงจูบแก้มกิมเบาๆ แล้วรีบผละออกก่อนที่จะเผลอลงน้ำหนักจนน้องหมูมันตื่น แต่ก็เหมือนโรคจิตนะผมน่ะ
กลัวกิมตื่นแต่มือก็จับปอยผมยาวนุ่มมือมาเล่น แม่งน่าแกล้งชะมัด มันเขี้ยวว่ะ!





ผมตื่นเพราะเสียงกุกกักของขาเก้าอี้ทีแรกนึกว่าบุรุษพยาบาลแต่พอปรับสายตามองดูดีๆกลับไม่ใช่
แฟนน้อง...ไอ้คนที่มันต่อยผมซะหน้ายับ ไอ้คนที่มันฟึดฟัดกลับไปเมื่อตอนหัวค่ำเล่นเอาน้องผมอยู่ไม่ติดเพราะมัวแต่กลัวมันโกรธ หล่อตายห่าล่ะมึง!
คุณคิดว่าผมพิศวาสมันเหรอ ? ผมแมนมากนะครับ ที่จับไปนี่สยึ๋มกึ๋ยจะแย่ มันโชคดีแค่ไหนที่คนอย่างผมลดตัวลดมือลงไปจับของมันน่ะ ความจริงระดับผมมันต้องสาวสวยเซ็กซี่ไม่ก็หนุ่มน้อยน่ารักเท่านั้นโว้ย!!

แต่อันนั้นไม่ใช่ประเด็น

ผมพูดได้อย่างไม่อายว่าผมรักน้องมาก! น้องผมมันซื่อบื้อไม่ได้เศษเสี้ยวความฉลาดทันคนของผมสักกะติ๊ด มันไม่ทันคนหรอกเกือบจะโดนหลอกมาแล้วตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งดูอย่างไอ้ก้องแฟนเก่าคนล่าลุดมันสิ หลอกเงินมันไปเล่นบอลตั้งไม่รู้เท่าไหร่ พูดเหมือนรวยแต่ความจริงพวกผมไม่ได้รวยหรอก

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเรียกว่าโคตรจนเลยล่ะชีวิตค่อนข้างลำบากเพราะพ่อแม่เสียหมดแล้ว ไร้ญาติสนิทมิตรสหายที่พอจะพึ่งพาได้เหลือยายอยู่เพียงคนเดียว ยายทำขนมขายพอถูไถส่งพวกผมเรียนมาได้เพราะต่างจังหวัดค่าครองชีพไม่ได้สูงมากบวกกับมีเพื่อนบ้านดี คือชาวบ้านแบบบ้านนอกน่ะ พอมีกับข้าวเขาก็เอามาแบ่งมีผลไม้ของชาวไร่ชาวสวนเขาก็เอามาฝาก เพราะเห็นเราลำบากบางทีเขาก็เรียกพวกผมไปช่วยงานพอได้ค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ บางครั้งผมก็ไม่กล้าเอาหรอกเพราะเกรงใจพวกเขา โชคดีอีกอย่างที่พวกผมหัวดีเลยได้ทุนพอช่วยเหลือยายได้บ้าง พอจบปวส.ผมถึงได้ออกมาหางานทำอยู่ในจังหวัดเดียวกันเพราะห่วงทั้งกิมและยายจึงไม่อยากไปไหนไกล

ผมหาเงินช่วยยายส่งน้องเรียนจนจบปวส. น้องมันจบมาหางานทำในเมืองซึ่งผมไม่ให้มันมาหรอกแต่มันไม่ฟัง กิมมันห่วงยายนะแต่เห็นผมอยู่ดูแลแล้ว มันบอกว่าอยากหาประสบการณ์ในเมืองดูบ้างเพราะต่างจังหวัดอย่างบ้านพวกผมมันหางานทำยาก ซึ่งนั่นมันก็จริงแต่ถึงยังไงคนเป็นพี่น่ะ บอกเลยว่าผมห่วงมันมากกกก แต่จะทิ้งยายตามมันมาก็ใช่เรื่อง มันเองก็ดื้อเงียบ หลังจากที่คุยกันไม่กี่วันและผมไม่อนุญาตมันก็หนีมาเฉยเลยยายเองก็
ให้ท้ายมัน บอกว่ามันโตแล้วไม่ต้องห่วงมันนักหรอก แถมยังว่าผมห้ามมันมากเกินไป ห่วงมันมากเกินไปอีก เหอะ!! ผมเลยต้องปล่อยมันมาแต่ก็ไม่วายโทรตามมันกลับบ้านมันเลยไม่ค่อยอยากคุยกับผมเรียกว่าไม่ติดต่อมาเลยล่ะ มีโทรคุยกับยายบ้างแต่ส่งเงินให้ยายไม่เคยขาด

กลับเข้าเรื่อง....ผมบอกว่ากิมมันซื่อจนบื้อ ตัวมันเป็นเป้าล่อเพศเดียวกันตั้งแต่เด็ก ทั้งเพื่อนพ้องน้องพี่อายุใกล้ๆกันไปจนกระทั่งลุกป้าน้าอาที่หวังแดกเด็ก แม่งโรคจิต !
ถามว่ามันหล่อไหม ก็ไม่! สวยเหรอ ? โคตรห่างไกลคำนั้นเลย ท่าทางมันก็แมนนะ ไม่ได้ตุ้งติ้ง ตัวมันแห้งตั้งแต่เด็กอย่างกับไม้เสียบผี มีดีตรงขาวจั๊วะจนโคตรซีด ยายไว้ผมยาวให้มันเอาเคล็ดเพราะมันไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เกิดถึงขั้นที่ว่าเกือบจะเลี้ยงไม่รอด ทางโรงเรียนก็อนุโลมให้
พูดถึงหน้าตากิมมันหน้าตาก็งั้นๆ ถึงจะคล้ายผม แต่บอกเลยว่าผมโคตรหล่อ ! หล่อกว่ามันเยอะ!! นอกเรื่องอีกละ

เข้าเรื่อง...คือผมต้องคอยดูแลเป็นไม้กันหมากันเหี้_ให้มันตั้งแต่เด็กมันเลยมีแฟนนับคนได้เพราะผมไล่วงแตกหมด ตอนไอ้ก้องนี่ผมมารู้ทีหลังเพราะมันมาทำงานแล้ว มันเลยได้ผัวมาเป็นตัวเป็นตนแบบจริงๆ จังๆ ตอนผมรู้แทบอยากแดกหัวมันไปให้รู้แล้วรู้รอดยิ่งตอนที่รู้ว่าไอ้ก้องนอกใจ ผมแทบจะตามไปเผาบ้านมันเลย แต่ผมไม่รู้จักบ้านไอ้ก้องมันไง ผมบอกกิมแล้วว่าไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้ แค่ผมเล่นหูเล่นตาด้วยหน่อยก็แทบจะกระโจนใส่แล้ว แต่กิมมันไม่ฟังรักจนหัวปักหัวปำ โดนหลอกเงินไปเล่นบอลตั้งเท่าไหร่ ดีแค่ไหนที่มันไม่ได้เล่นยาเมาเหล้าแล้วมาซ้อมกิม ตอนมันเลิกกันกิมร้องไห้เห็นวรรคเป็นเวรกับผม คิดว่าผมจะรู้สึกยังไง...

สะใจ? ประมาณว่ากูบอกมึงแล้ว?

ไม่เลย... น้องร้องไห้ผมโคตรเสียใจ ผมพูดไม่ออก ได้แต่บอกตัวเองว่าจะดูน้องให้ดีกว่านี้ แต่กิมแม่งไม่ให้ความร่วมมือกูเลย!!
แฟนคนนี้คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ไม่ผ่าน อ.ย. มอก. อตก. อะไรนั่นแหละ !กูยังไม่ได้คัดกรองเลยมึงก็ย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว น้องไม่รักดี หนีตามผู้ชายสินสอดก็ไม่ได้!! อันนี้ไม่ใช่ ผมล้อเล่น...

แฟนน้อง...ผู้ชายที่ผมเห็นครั้งแรก ขี้หวงฉิบหาย!นี่น้องผมได้คบเพื่อนบ้างป่ะวะ เผด็จการแน่ๆ

แต่ก็...ดูดี พอได้คุยเขาก็สุภาพ ไม่จู้จี้ไม่พูดมาก ทานอาหารก็ดูแลใส่ใจกิมดีน้องผมชอบอะไรก็รู้หมด แม่งเลี้ยงซะกิมมันจะกลมเป็นหมูอยู่แล้ว ตอนเจอน้องครั้งแรกหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบปีผมจำมันแทบไม่ได้

ไม่ว่าจะเดินเที่ยวกินข้าวพวกเขาก็จะยิ้มกว้างให้กัน...หมั่นไส้บอกตรงๆ สร้างภาพชัวร์ๆ

ด้วยความรักที่มีต่อน้องผมจึงต้องกระชากหน้ากากมันออกมา แผนพิเรนท์เลยเกิดขึ้น
"พี่พัฒเขาดีนะ ดูแลเค้าดีมากไม่เจ้าชู้ด้วย" กิมมันแพ่มให้ผมฟังตอนแฟนมันนอนหลับไปแล้วผมก็พยักหน้าเออออกับมันไป บอกตรงๆง่วงมาก
"พี่ปูน...คนนี้พี่ให้ผ่านไหมอ่ะ" กิมมันถามผม หน้าตานี่ลุ้นมาก ผมเลยตอบตามตรง
"ยังไม่ผ่าน" กิมมันบอกว่าไม่เจ้าชู้มันอาจไม่รู้ก็ได้ ดังนั้นเลยต้องพิสูจน์ "ถ้ากูยั่วแล้วเล่นกับกู มึงต้องเลิก"
"..."เงียบครับ กลัวล่ะสิ
"หรือแฟนมึงไว้ใจไม่ได้"ผมกระตุ้นและแน่นอนว่ารับคำท้าทันที
"ได้!! พี่พัฒเขาไม่มีนิสัยนั้นอยู่แล้ว"กิมมันพูดหน้าเครียด ดูท่าทางมันผมก็รู้ว่ามันคงกลัวแต่อวดเก่งไปงั้น
คุยจบมันเดินหน้าเครียดออกจากห้องไป บางที่ผมอาจกดดันน้องมากไปแต่ผมแค่อยากรู้ว่าเขาจะซื่อสัตย์กับน้องผมแค่ไหน
ซึ่งถ้าเขาไม่ผ่านการทดสอบเขาก็ไม่ควรได้คบกับน้องผมต่อไป แม้ว่าน้องผมอาจต้องเสียใจ...

พอคิดแล้วก็นอนไม่หลับเลยออกมานั่งเล่นนอกห้อง เดินมาหาน้ำกินในครัว นั่งเล่นอยู่นานนึกลังเลไม่อยากทำตามที่พูดเพราะผมเองก็ไม่อยากให้กิมมันร้องไห้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้น้องก็ดูมีความสุขดีแล้ว ผมจะไปทำลายความสุขน้องทำไม จริงไหม? ด้วยความเพลินคิดไปขาขูดโต๊ะไปเกิดเสียงแกร๊กๆ จนลืมเกรงใจเจ้าของบ้าน พอนึกขึ้นได้เลยหยุด ลุกเอาแก้วไปล้างเก็บ กำลังจะไปนอนแต่เหยื่อเสือกเดินออกมาพอดี ไอ้ความชั่วร้ายในใจเลยทำให้ธาตุไฟเข้าแทรก
ผมกลั้นใจหลับหูหลับตายั่วสุดฤทธิ์ แต่นอกจากเหยื่อจะไม่เล่นด้วยแล้วยังไล่กูเป็นหมูเป็นหมาเลย ไอ้เวรกูพี่ชายแฟนมึงนะ ถึงกูจะเด็กกว่าก็เหอะเกรงใจกูบ้าง แสรดดดดด

แต่ผมโล่งใจมากที่เขาไม่เล่นกับผมไม่อย่างนั้นผมคงทำใจปล่อยน้องคบกับเขาต่อไม่ได้ ผมรู้ตัวในวินาทีนั้นว่าตัวผมเองนี่แหละที่จะทำลายความสุขน้อง ไอ้ความเจ้ากี้เจ้าการของผมเกือบจะทำให้น้องต้องเสียใจ
มันไม่มีเหตุผมก็ดันทำให้มันเป็นเหตุ
จะมีผู้ชายสักกี่คนที่ปฎิเสธของที่ป้อนมาถึงปาก เขามีอารมณ์แต่ก็ยังชั่งใจได้แม่งโคตรนับถือเลย

เขาไล่แต่ผมยังไม่ไปเพราะจะอยู่คุยเพื่อเคลียร์สิ่งที่ผมทำให้เขาเข้าใจ ในเมื่อจะดองกันผมก็ไม่อยากให้มีเรื่องคาใจ
แต่ก็ดันเกิดเรื่องซะก่อน
ผมไม่รู้ว่ากิมเป็นอะไร น้องกลับมาตอนเย็นก่อนแฟนมันกลับมาประมาณชั่วโมงนึง ผมเล่าทุกอย่างให้มันฟัง มันยิ้มหน้าบานเป็นจานดำเลย จานทรูมันเล็กไป คุยกับน้องจบผมก็เอางานที่เหน็บมาด้วยไปนั่งทำอยู่หลังบ้านเพราะเห็นแดดล่มลมตกอากาศโปร่งกำลังดี เข้าบ้านมาอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงแฟนน้องโวยวาย ถึงได้รู้ว่าน้องกำลังแย่
เขาร้อนรนกระวนกระวายดูเขาจะห่วงกิมมากกว่าผมเสียอีก แต่แม่งอารมณ์ร้ายฉิบหายใส่กูไม่ยั้งเลย แค่มันถามมาเป็นชุดแล้วกูบอก'ไม่รู้'คำเดียว

ย้อนกลับมา ณ ตอนนี้ผู้ชายคนดังกล่าวกำลังหอมแก้มน้องผมเบาๆ มือก็ม้วนผมกิมมันเล่นคนละคนกับที่เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปเมื่อเย็นเลย ฉวยโอกาสนี่หว่า
แม่งบ้า นั่งยิ้มคนเดียว
ผมจะลุกไปโวยก็ยังไงอยู่เห็นสายตากับรอยยิ้มอ่อนโยนก็ไม่อยากทำตัวเป็นส่วนเกิน แอบได้ยินเขาเรียกกิมว่า 'น้องหมู' ?
น่ารักงุ้งงิ้งง้องแง้งฉิบหาย ออร่าสีม่วงฟรุ้งฟริ้งฟุ้งกระจายยย

เมื่อยโว้ยนอนนาน...ผมลุกขึ้นนั่งแล้วเห็นไอ้น้องหมูที่ว่าอมยิ้มด้วยนะ แกล้งหลับ? กูว่าอยู่เมื่อหัวค่ำมันยังกระวนกระวายกลัวผัวมันโกรธขนาดนั้นแล้วมันหลับลงได้ไง หึหึ สรุปมันบ้าพอกันทั้งคู่ กลับบ้านดีกว่ากู

"คุณพัฒ" เรียกแค่นี้สะดุ้ง ขวัญอ่อนจริงนะ
คืนนั้นผมยืมรถเขากลับมานอนบ้านเขา ปล่อยคู่รักไปนอนสวีทเปลลี่ยนบรรยากาศกันที่โรงพยาบาลแล้วก็ต้องแหกขี้ตาเอารถมาคืนเขาแต่เช้าเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องไปทำงานก่อนจะต้องอารมณ์เสียเมื่อเขาบอกว่า "ผมโทรไปลางานแล้ว" แล้วกูจะตื่นเช้าขนาดนี้เพื่อ?
กิมได้กลับบ้านในตอนเย็น กิมปลอดภัยแล้วผมเลยถือโอกาสกลับบ้านเลยเพราะห่วงยาย ตัดสินใจว่าไม่คงไม่คุยมันละให้เขาไปเคลียร์กันเอาเองละกัน คนนอกอย่างผมขอตัวดีกว่า จะมองผมยังไงก็ชั่งเขาเถอะ หน้าแหกพอกันถือว่าเจ๊ากันไป แม่งเอ้ยยังเจ็บปากอยู่เลย กูจะฟ้องยาย

พวกเขามาส่งผมขึ้นรถทัวร์แฟนน้องมันนั่งรอที่เก้าอี้ น้องมันเดินมาส่งผมที่ท่ารถคนเดียว
"มึงคุยกันดีๆนะ อธิบายให้เข้าใจเองละกัน"
"อืมคุยแล้วพี่เขาไม่ว่าอะไร เขาบอกให้พี่ปูนระวังตัวอย่าไปเผลอปล้ำใครเข้า" กิมมันหัวเราะ เหอะๆแสรดดด ตั้งแต่ที่ต่อยกันก็ยังไม่ได้คุยกันดีๆเลยครับ มีคุยเล็กน้อยตามมารยาท ประมาณว่าฟอร์มจัดทั้งคู่ คือเขาแก่กว่าไง แต่ผมพี่เขยนะเฟ้ย น้องเขยต้องมาขอโทษสิวะ เด็กฉิบ
"งั้นกูฝากไปบอกเขาด้วย ว่าอย่าเผลอนอกใจมึงละกัน กูตามมาเผาบ้านแน่ เอ้อ...อย่าลืมยกสินสอดไปขอด้วยนะ"
"บ้าเรอะ เค้าผู้ชายนะโว้ยยายอายชาวบ้านตายเลย"
"ยายเขารู้ตั้งนานละว่าเขาจะได้หลานเขยน่ะ" ผมขำ มันคิดว่ายายไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นเกย์ แกบ่นกับผมว่ากิมมันคงติดผู้ชายไม่กลับบ้านกลับช่อง บ่นจนแกเลิกบ่นละ สงสัยปลง
"ผัวพี่ปูนอะนะ"
"ปากดีนักนะมึงน่ะ...อย่างกูน่ะมีแต่เมียเท่านั้น" ผมโยกหัวน้องแรงๆ ก่อนจะดึงมันมากอด "ดูแลตัวเองดีๆนะโว้ย มึงก็รู้ว่ากูเป็นห่วง อย่าให้ใครเขาหลอกเอาอีกล่ะ"
"อื้อ" มันพยักหน้าแรงบนบ่าผม ผมดันมันออกเล็กน้อยแล้วหันหลังจะขึ้นรถ แม่งเอ้ยน้ำตาจะไหล

"เฮ้ย!!!" ตกใจดิอยู่ดีๆมันก็โดดขึ้นหลังผมเฉยเลย ดีไม่หงายเงิบ
"ลงกูหนัก มึงคิดว่าตัวเองกี่ขวบวะ อายชาวบ้านไหม" คนมองเต็มเลย ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ผู้ชายทั้งคู่นะครับ โอ้สาวคนนั้นอย่ามองพี่แบบนั้นสิครับ!

"ขอกูกอดอีกแป๊บนึง" ดูมันหน้าด้านขึ้นเยอะเลยนะน้องกู อดทนไว้ แป๊บนึงของมึงนี่แค่ไหนวะ


อีกแป๊บ....


อีกแป๊บ!!

ไม่ไหวแล้ววววว มึงคิดว่าตัวเองเบาเหมือนเมื่อก่อนหรือไงวะ



กร๊อบ!!!!


"ไอ้เชี่ยกิม หลังกู!!!!!"

************

 

 

[ormn]

  จบแบบน่ารักๆอะสนุกมากกกกกกกกชอบที่สุดเลยยยยยยยยย

[Nus@nT@R@]

55555 จบได้น่ารักมาก หลังหักไหมนั่นพี่ปูน