ตอนพิเศษ (แขกรับเชิญ) ปาป๊ากับเบบี๋แสนสุขขีวันสงกรานต์**ตอนพิเศษนี้เป็นตอนพิเศษที่ทั้งคู่ไปเป็นแขกรับเชิญจากเรื่องนี้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40670.0‘เร็วๆ สิฮะพ่อโต้ บีบี๋อยากเล่นน้ำสงกรานต์จะแย่อยู่แล้ว’ ผมฉุดแขนใหญ่ของพ่อให้ตามมาด้วยอาการตื่นเต้นเพราะวันนี้จะได้เล่นน้ำสงกรานต์กับเขาเสียที
ที่ผ่านมาพอถึงเทศกาลสาดน้ำ พ่อจะให้เล่นกันอยู่แค่ในซอย ไม่พาไปเล่นในที่ที่คนเยอะๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า เคยพาปาป๊าไปแล้วแต่ ปาป๊าทำให้ทั้งหวงและห่วง
“เล่นแถวบ้านเราไม่ได้เหรอลูก พ่อไม่สบายด้วยเนี่ย แค่กๆๆ” หนุ่มใหญ่ทำท่าราวกับป่วยเสียเต็มประดา
“ห้ามแกล้มป่วยนะโต้ เป็นพ่อแล้วโกหกไม่ดีนะ เดี๋ยวลูกจะเป็นการเยี่ยมหย่าม” เอาเป็นเยี่ยงอย่างมั้ยปาป๊า คิกๆ
“แล้วน้องรู้ได้ไงว่าโต้โกหก” พ่อโต้เถียงเสียงเบาๆ
“น้องอยู่กับโต้มาจนแก่โต้แล้วนะ แค่กระพริกตาก็รู้แล้วว่าป่วยหรือไม่ป่วย” ปาป๊าเดินมาหาแล้วช้อนตามองพ่อโต้นิ่ง
“อย่าพูดเรื่องแก่สิ มันเจ็บ” พ่อโต้ทำหน้างอนแล้วอ้อนต่อ “แต่โต้ป่วยจริงๆ นะ”
“งั้งถ้าป่วยเป็นจริงก็ห้ามมาใกล้ ห้ามนอนห้องเดียวกังเพราะเดี๋ยวน้องจะติดหวัด” เจอแบบนี้พ่อโต้ถึงกับหน้าเสีย
“โห น้องอะ ไม่ป่วยก็ไม่ป่วย ก็โต้ไม่อยากให้น้องกับเบบี๋ไปในที่แบบนั้นนี่นา คนก็เยอะ เบียดไปเบียดมา ถ้าไปเจอคนนิสัยไม่ดีก็โดนลวนลามอีก ไม่เห็นจะดีตรงไหน” ได้ทีก็บ่นใหญ่
ปาป๊าทำหน้าอ้อนแล้วจับมือใหญ่มาลูบเพื่อให้พ่อโต้ใจเย็นลง “นึกถึงหัวใจเบบี๋บ้างสิโต้ ลูกกำลังวัยรุ่งก็อยากไปดูโลกใหญ่โตบ้างสิ” โลกใหญ่โต งื้ออ ปาป๊าน่ารักจัง “ถ้าไม่อยากให้ลูกแอบไปกับคนอื่ง เราก็ต้องพาลูกไปเองนะโต้” ทำไมปาป๊าของผมถึงได้ดีงามแบบนี้นะ ไม่อยากเชื่อว่าเป็นออทิสติก ไม่อยากเชื่อจริงๆ
พ่อโต้มีท่าทีอ่อนลง “ขอโทษครับ โต้ก็ลืมทุกทีว่ามีลูกแล้วต้องทำตัวให้เป็นเพื่อนลูกให้ได้ถ้าไม่อยากเสียลูกไปให้เพื่อน” มือใหญ่ที่ถูกลูบพลิกกลับขึ้นกุมมือบอบบางของปาป๊าแล้วลูบไปมา “ขอบคุณนะครับที่น้องคอยเตือนสติ ไม่งั้นเบบี๋คงไม่อยู่ติดบ้านแบบนี้” ทั้งสองคนยิ้มละมุนให้กันแล้วหันมาหาผม “ไปกันได้แล้วไอ้วัยรุ่ง” พ่อโต้แกล้งล้อเลียนปาป๊า “วันนี้พ่อจะย้อนวัย เล่นน้ำให้เพลินไปเล้ย”
จากนั้นพ่อก็โอบไหล่ผมและปาป๊าไปขึ้นรถเพื่อออกเดินทางไปยังถนนข้าวสารทันที
บรรยากาศที่นี่คึกคักและสนุกกว่าในทีวีเยอะเลยฮะ ผู้คนมากหน้าหลายตา ฝรั่งตัวโตๆ เดินยั้วเยี้ยอย่างกับว่าไม่ใช่ประเทศไทย ตัวใหญ่แบบถ้าผมต่อตัวแล้วยังสูงกว่าเขาแค่นิดเดียวเอง พวกเรามีปืนฉีดน้ำกันคนละกระบอก แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ฉีดหรอกเพราะมัวแต่หลบน้ำที่หลั่งไหลเข้ามาปะทะกันโครมๆ ก็ใครใช้ให้คนหน้าตาดีสามคนเดินมาด้วยกันล่ะ คิกๆ
“อย่าเดินห่างพ่อนะเบบี๋” พ่อโต้กระตุกแขนเมื่อผมเริ่มเดินออกนอกเส้นทาง
ผมจึงเดินเข้าไปชิดพ่อโต้ทางด้านขวาซึ่งเป็นตำแหน่งประจำ ส่วนตำแหน่งของปาป๊าก็คือด้านซ้าย บ้านเรานี่แปลกกว่าบ้านอื่นตรงที่ไม่ให้ลูกอยู่ตรงกลาง แต่พ่อจะอยู่กลางเพื่อจะได้ปกป้องคนรักและลูกได้อย่างเท่าเทียม
พ่อโต้รักปาป๊ามากกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก ซึ่งผมไม่เคยน้อยใจเลยเพราะผมก็รักปาป๊ามากกว่าชีวิตของตัวเองสองชีวิตเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเหมือนแมวที่มีเก้าชีวิต ผมจะยกให้ปาป๊าแปดชีวิตเลยละ
ว่าแต่.. เมื่อกี้เหมือนจะเห็น..
ช่างเถอะ คงไม่ใช่หรอก
“โอ๊ะ! ขอโทษที ผมรีบ..อ่า! น่ารัก! น่ารักกว่าคิตตี้ก็คนนี้แหละ คิดหนักมั้ยก่อนจะน่ารักขนาดนี้ ที่บ้านให้กินคุมะห่อสาหร่ายโนริหรือไงถึงได้น่ารักฟรุ้งฟริ้งแบบนี้อะ” อยู่ๆ ก็มีคนมาชนปาป๊า แล้วเขาก็อึ้งไปกับรอยยิ้มหวานรับคำขอโทษและการแต่งตัวที่..
อภิมหาความน่ารักกกก
ตัวบางๆ อายุเยอะแล้วแต่หน้ายังเอ๊าะ ทำให้ดูมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ ผิวขาวใสในเสื้อแขนกุดสีขาวเนื้อผ้าหนาตรงหน้าอกเป็นรูปหัวกะโหลกสีชมพูมีดวงตาเป็นรูปหัวใจใหญ่ๆ สีดำ กางเกงขาสามส่วนสีฟ้าสดใสกับหมวกปีกแคบสีดำที่ใส่แล้วดูยังไงก็น่ารัก
ปาป๊าคือยิ่งกว่าความมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งใดใดที่ได้เจอมา
แต่รังสีอำมหิตจากพ่อโต้ที่แผ่ขยายออกไปทำให้ผู้ชายคนนั้นอุทานเบาๆ “อู่ยย เจ้าที่แรง” ผมแอบขำในความตลกหน้าตายของเขา
“เกิดอะไรขึ้นจ้าว! บอกแล้วว่าอย่าวิ่งทะเล่อทะล่า นี่ชนคนอื่นใช่ไหมเนี่ย” ผู้ชายอายุประมาณพ่อโต้แต่ดูแก่กว่าสองสามปีวิ่งมาจับไหล่ผู้ชายที่ชื่อจ้าวไว้ “ขอโทษนะครับ แฟนผมมันซุ่มซ่ามงี้ตลอดเลย” เขาโค้งให้พ่อโต้เพราะคงจับคลื่นความโหดได้
เมื่อได้ยินคำว่าแฟน พ่อโต้ขมวดคิ้ว ผมเบิกตาโต แต่ปาป๊า.. “แฟมสองคนหล่อแบบนี้สนุกมากอีกกว่าแบบน้องกัสกับโต้มั้ยอะ”
หน้าผมร้อนวาบ ปาป๊าถามอาร้ายยยย!!!
“น้องออกัส” พ่อโต้ส่งสายตาปราม
ปาป๊ามองตาปริบๆ “อะไว แค่อยากรู้ว่าคุยกันผู้ชายมันดีกว่าน้องที่ไม่แข็งแรงมากอีกกว่ามั้ย ทังไมโต้ดุ”
สองคนนั้นดูเงิบๆ ในบทสนทนาของบ้านเรา
แต่คนที่ชื่อจ้าวดูจะปรับอารมณ์ได้เร็ว “งั้นเรามาแลกกันดูมั้ย จะได้รู้ว่าแบบไหนสนุกกว่า” ทันทีที่เขาพูดจบ แขนก็ถูกตีเบาๆ
“ทะลึ่งแล้วจ้าว มึงนี่มันเกรียนไม่รู้จักเวล่ำเวลา รู้จักเขาหรือไงถึงได้ลามปามแบบนี้!”
“โห่พี่บั๊ค วันนี้มาปล่อยผีนะเว้ย หลังจากโดนกักขังมาสิบแสนปี จ้าวก็อยากปลดปล่อยบ้างอะ แล้วคนนี้ก็น่ารักจะตาย เขาไม่ดุหรอก จริงมั้ย.. เอ่อ ให้เรียกว่าไรดีล่ะ บอกได้มั้ยเอ่ย” คนชื่อจ้าวทำเป็นแกล้งถามชื่อแบบเนียนๆ
“บอกได้ๆ น้องกัสไม่หวงชื่อหรอก ใช้มาตั้งแต่เด็กแล้วยังไม่หมดเลย” อายุมากแล้วแต่ก็ยังเป็นน้องกัสเสมอถ้าคู่สนทนาไม่แทนตัวเองว่าพี่ ดูจากหน้าตาคนนั้นก็น่าจะอายุไล่เลี่ยกับปาป๊าแต่เขาดูหนุ่มแน่นมากกว่าเยอะ
พอปาป๊าบอกชื่อตัวเองเสร็จก็ผายมือไปทางพ่อโต้ “แล้วสำหรับตัวคนนี้ได้แก่โต้กับเบบี๋ลูกผู้ชายของน้องกัสกับโต้ครับ” เห็นท่าแนะนำแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ทุกที ปาป๊าจะชอบนำเสนอทุกอย่างที่ตัวเองรู้จักอย่างภูมิอกภูมิใจแบบนี้เสมอซึ่งมันเป็นความน่ารักที่ใครก็ไม่กล้าเลียนแบบ
สองคนที่ได้ฟังถึงกับทำหน้าตาตื่นทันทีแต่ก็คงไม่มีใครกล้าถาม
“ใครเป็นคนท้องเหรอพี่”
เอิ่ม.. ผมคงเข้าใจผิดไป พี่คนนี้กล้าถามและคำถามนั้นก็ช่าง.. เฮ้ออ
“น้องกัสท้องไม่ได้หรอกคั๊บ น้องกัสไม่มีลูกมด เอ่อ ลูกอะไรนะโต้ พี่จียอนสอนไว้แล้วแต่กัสลืม” พ่อโต้ดูจะกระอักกระอ่วนสุดๆ ที่จริงบทสนทนาแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยนะ
ไม่รู้สองคนนี้เขากล้าพูดได้ยังไง เบบี๋อยากร้องไห้
“มดลูกครับ” พ่อโต้ตัดสินใจตอบ “แต่เราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันดีกว่า” ว่าแล้วก็หันไปหาสองคนนั้น “ขอโทษนะครับ แฟนผมเค้าเป็นออทิสติกน่ะ ก็เลยมีปัญหาเกี่ยวกับการพูดไปบ้าง”
คนที่ชื่อบั๊คทำหน้าไม่ค่อยจะถูก “ฝ่ายผมมากกว่าที่ต้องขอโทษ” เขาว่าพลางกระทุ้งศอกใส่คนข้างๆ เบาๆ “อย่าดื้อนักสิจ้าว เห็นมั้ยว่าทำคนอื่นเค้าลำบากใจ”
“ไม่ลำบากหัวใจหรอกครับ น้องกัสเป็นออทิกติกมานานแล้ว ตอนนี้ชินจังซะแล้วล่ะ” ชินจัง?
“ชินจังที่เป็นเณรน้อยเจ้าปัญญาใช่ปะ” พี่จ้าวกวน
ปาป๊าทำหน้างงแล้วตอบไปว่า “ไม่ใช่ซะนิกหน่อย นั่นมันพระที่ย่างเด็กต่างหาก ชินจังต้องเป็นคนที่ถอดกางเกงแบกนี้ๆ”
“เฮ้ย!!” พ่อโต้ตะครุบมือไว้แทบไม่ทันเมื่อปาป๊าหันหลังแล้วกำลังจะถอดกางเกง
“โธ่พี่ ไม่น่าห้าม” พี่เขายังคงกวนไม่หยุดจนโดนศอกกระทุ้งไปอีกหนึ่งที “แต่เป็นออทิสติก็ดีนะน้องกัส”
ปาป๊าเอียงคอถาม “ทังไมล่ะครับ”
“เป็นแล้วมีข้ออ้างเวลาพูดผิดไง พูดผิดแค่ไหนก็ได้เพราะเป็นออทิสติก ทำผิดก็ไม่มีใครโกรธด้วยจริงมั้ย” ว่าแล้วก็ยิ้มให้ปาป๊าแบบเอ็นดู
ปาป๊ายิ้มตอบแล้วอธิบาย “กับคนที่รักน้องกัสเขาก็ไม่โกรกหรอกครับ แต่กับคนอื่นที่ไม่รู้ เขาก็จะไม่พอใจเพราะเราบอกคนทั้งโลกหมดนี้ไม่ได้หรอกว่าเราเป็นออทิกติกหรือเป็นพิการเพราะฉะนั้งเราก็ต้องพยายางพัฒนาขึ้นให้มากอีกกว่าเพื่อคนที่รักเราจะได้ไม่เป็นห่วงครับ”
นี่แหละปาป๊าของผม เจ๋งสุดๆ ไม่เคยเปลี่ยน
“อู่ยยย โดนสอนมวย” พี่จ้าวทำท่าหงอ “น้องกัสเก่งฝุดๆ ถ้าแบบนี้เป็นออทิสติก อย่างพี่จ้าวคงเป็นดาวน์ซินโดรมแล้วล่ะ”
“อ่า..อย่าพูดแบกนี้อีกบ่อยนะครับ คนที่เป็นผู้ประครองของเด็กผิดปกติจะรู้สึกหัวใจไม่ดีได้นะ คนที่ดูแลคนป่วยพวกเขาต้องการกำลำใจมากอีกกว่าคนป่วยอย่างพวกน้องกัสอีกครับ”
“อู่ยย ดอกสองเจ็บกว่าเยอะ ฮือ..พี่บั๊ค จ้าวรู้สึกผิดอะ อยากไปบวช” พี่จ้าวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ถ้าบวชจะไม่ได้ใส่กางเกงในนะครับ พี่จ้าวจะทำได้เหรอ” ดูทุกคนจะปวดหัวสุดๆ กับบทสนทนาของสองคนนี้ ปาป๊าไม่เคยรู้สึกหรอกว่าเรื่องที่กำลังพูดอยู่จะเป็นเรื่องต้องห้ามที่คนอื่นเขาไม่ค่อยพูดกันแต่ในดวงตากลมๆ ใสๆ บ่งบอกว่าไม่ได้คิดไม่ดีจึงทำให้ทุกอย่างดูซอฟลง “แล้วในหนังสือสาระคนดีก็บอกว่าเวลาเป็นบวชแล้วต้องไม่มีแฟมด้วย ถ้าพี่จ้าวทิ้งพี่บั๊คไปแล้วจะไปหาคนหล่ออีกกว่านี้ก็ไม่ได้อีกใหม่แล้วนะครับ น่าเสียดายแย่จัง”
“สารคดีครับ ไม่ใช่สาระคนดี” พ่อโต้แก้ให้ ปาป๊าก็พยักหน้ารับคำ
“น้องกัสช่างพูดนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” คนชื่อบั๊คยิ้มหล่อ
“ย่ามสางสิก” ปาป๊ารีบตอบ
“น้องกัส” พ่อโต้ปรามด้วยเสียงต่ำๆ
“ย่ำ สาม สิบ” แก้แล้วแต่ยังผิดแต่แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ
“ทำอะไร พูดอะไรก็น่ารัก อายุอ่อนกว่าจ้าวปีกว่าๆ แต่ดูเด็กมากเลยนะ” คนชื่อบั๊คชม “แล้วน้องเบบี๋ตัวเล็กล่ะทำไมไม่พูดไม่จาเลย มองคนนั้นทีคนนี้ที น้องขี้อายเหรอครับ” ใบหน้าหล่อแบบผู้ใหญ่โน้มลงมาในระดับเดียวกับสายตา เขาดูใจดีและสุภาพมากๆ
‘เบบี๋เป็นใบ้ฮะ’ ผมทำภาษามือและขยับปาก พอเขาเห็นก็หน้าเสียนิดหน่อยแต่แล้วก็ยื่นมือมาจับหัวเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยน
รู้สึกอบอุ่นจัง ผู้ชายคนนี้ใจดีจริงๆ
“พูดไม่ได้แต่สายตาดีนะเรา อ่านคำพูดจากสายตาได้ชัดเลย ดูฉลาดนะครับ” เขายืดตัวขึ้นคุยกับพ่อโต้ตอนท้ายประโยค
“ไอคิวสูงเลยละครับ แต่รั้นไปหน่อย ฮ่าๆๆ”
“ลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อบั๊คนะครับ ส่วนนี่ข้าวจ้าว ดูท่าว่าน้องกัสกับจ้าวเขาจะคุยถูกคอกันนะ ผมขอแลกเบอร์ไว้ได้หรือเปล่า คุณโต้สะดวกใจไหมครับ”
“อย่าเรียกคุณเลยครับ ผมน่าจะอ่อนกว่าพี่บั๊คนะ เรียกผมออโต้หรือโต้เฉยๆ ดีกว่า” ทั้งคู่เช็คแฮนด์กันแล้วแลกเบอร์อย่างอารมณ์ดี
“เบบี๋ต้องเรียกพี่บั๊คว่าคุณยุงนะ” ปาป๊าบอก คือการออกเสียงคำว่ายุง ไม่ได้เหมือนคนปกติหรอกนะ แต่เสียงจะขึ้นจมูกหน่อยๆ ฟังแล้วแปลกหู
“ยุงอะไรกัส” พ่อโต้ขมวดคิ้วงงๆ
“ก็พี่ของพ่อคือยุงไง” ทุกคนอมยิ้ม
“คำง่ายๆ ก็ผิด ลุง ไม่ใช่ ยุง” พ่อโต้ส่ายหัว
“อ่าๆๆ งั้นเรียกยุงบั๊คเลยละกัน ถ้าจะเรียกลุงเรียกพ่อดีกว่า” คนชื่อบั๊คบ่น
‘พ่อบั๊คๆ’ ผมจิ้มนิ้วไปที่แขนของเขาแล้วขยับปากเรียก
ดวงตาคมทอประกายแห่งความประหลาดใจ “เอาจริงดิ” เขาถาม
ผมยิ้มหวานแล้วพยักหน้าตอบ ‘พ่อบั๊คของบีบี๋’
ใบหน้าหล่อดูขัดเขิน เขายกมือลูบท้ายทอยแล้วมองผมสลับกับพี่จ้าว “อยู่ๆ ก็มีลูกซะแระ” จากนั้นพวกเราก็พากันหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น
“ดีๆ งั้นน้องเบบี๋ก็เป็นลูกพี่จ้าวด้วยน่ะสิ” ผมยิ้มแล้วพยักหน้า “เรียกแม่สิลูก” พอพูดจบก็โดนศอกกระทุ้งไปอีกหนึ่งที “อะไรเล่า ก็ธรรมชาติความเป็นแม่มันเรียกร้องอะ” แล้วทุกคนหัวเรากับความตลกของพี่จ้าว
ในจังหวะนี้เสียงเรียกจากอีกฝั่งถนนก็ดังขึ้น
“พี่จ้าวๆ !!”
“อ้าว ไอ้พู! ไหนบอกว่าจะไปเที่ยวต่อที่เชียงใหม่” พี่จ้าวถาม ส่วนคนชื่อพูก็วิ่งข้ามถนนมาพร้อมกับผู้ชายอีกคน
“อ้าว ไอ้ไพร้ท์!” พ่อไพร้ท์นั่นเอง
“พี่พร้ายก็มาเล่นน้ำสงกามด้วยเหรอ” ปาป๊ายิ้มทักทาย
“สงกรานต์ครับน้อง ไม่ใช่สงกาม เมื่อไหร่จะพูดคำนี้ถูกซะทีเนี่ย” พ่อโต้รีบแก้ให้
“ฮ่าๆๆ น่ารักดีออก เมื่อก่อนพูดสองกามด้วยซ้ำ ตอนนี้พูดถูกคำนึงแล้วไม่ใช่เหรอ ปล่อยๆ น้องบ้างสิวะ” พ่อไพร้ท์ก็เข้าข้างปาป๊าตลอดนั่นแหละ พ่อโต้เนี่ยหัวเดียวกระเทียมลีบที่สุดแล้ว
“หวัดดีลุงเซอร์” พี่จ้าวยกมือไหว้พ่อไพร้ท์
“หล่อขึ้นนี่หว่าจ้าว”
“ก็นิสนุง ได้น้ำดีก็เงี้ย” พี่จ้าวนี่ทะลึ่งจริงๆ
“อ้าว นี่รู้จักกันหมดเลยเหรอ” พ่อโต้ถาม
“เออรู้จักสิ ไอ้จ้าวนี่ไง ลูกพี่ลูกน้องของเมียกูที่เคยเล่าให้ฟังว่าอยากพามารู้จักกับน้องกัส”
อ๋อ คนนี้เองเหรอที่ว่ากวนๆ เกรียนๆ พอเห็นแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมถึงอยากให้เจอปาป๊า นี่ถ้าคุยกันยาวๆ ท้องฟ้าคงวิปริตแปรปรวนปั่นป่วนโกลาหนมากแน่ๆ
“ไม่เจอกันนานเลยพี่บั๊ค” พ่อไพร้ท์ยื่นมือไปจับมือพ่อบั๊ค
เบบี๋ผู้มีพ่อเยอะที่สุดในโลก คิกๆๆ
“นั่นสิ ก็เล่นพากันไปอยู่ซะตั้งไกล แล้วนี่จะกลับมาอยู่ไทยเลยมั้ยล่ะ” พ่อบั๊คถาม
“น่าจะมาครึ่งปีนะ กลับมาพักผ่อน เดี๋ยวค่อยหาที่เที่ยวใหม่ทีหลัง” พ่อไพร้ท์รวยมหารวย ไปเที่ยวรอบโลกกันตลอด แต่ก็ไม่ได้เที่ยวเปล่าเพราะพวกเขาไปวาดรูปแสดงด้วย เป็นชีวิตที่เพอร์เฟ็คสุดๆ ทั้งได้เที่ยวกับคนรักแล้วยังได้ทำงานที่รักอีก
อยากอิจฉาเหมือนกันแต่ชีวิตผมก็มีความสุขมากล้นพอแล้วก็เลยไม่ได้รู้สึกอิจฉาใดใด
“ตกลงเอาไง ไปด้วยกันหมดทั้งฝูง หรือแยกคู่แยกคี่” พ่อโต้ถาม
“ไปด้วยกันดีมั้ยพี่ ผมอยากคุยกับน้องกัสอีกอะ” พี่จ้าวทำหน้าอ้อนพ่อโต้
“ไม่ดีอะ” พ่อโต้เหลือบแลอย่างระแวง “ไอ้ไพร้ท์มันคุยไว้เยอะเรื่องความเรื้อนของมึง กูกลัวโรคเรื้อนมาติดเมียครับ” พอรู้ว่าใครเป็นใครก็ดูจะสนิทกันขึ้นในทันที
“โห่วว ใจร้ายยย” พี่จ้าวป่องแก้มทำหน้างอ “งั้นเอาไว้โอกาสหน้า เราค่อยเจอกันนะครับน้องกัสคนหล่อน่ารักกว่าสิ่งใดใดในโลก”
“พี่ข้าวม่าวปากหวานมากจัง แบบนี้น้องกัสก็หลงอาจมแย่เลยครับ” ทุกคนหัวเราะลั่นออกมาทันที ส่วนพี่จ้าวนั้นทำหน้าเงิบ
“เรื่องชื่อน่ะช่างมัน ข้าวเม่าก็ข้าวเม่า ดีเหมือนกัน ใช้ชื่อข้าวจ้าวมาจะสามสิบสองปีแล้ว เบื่อสุดๆ” ดูเป็นคนคิดบวกเก่งมากเลยนะพี่จ้าวเนี่ย “แต่อาจมนี่ไม่ค่อยโอเคนะ ดูขยะสังคมยังไงไม่รู้อะ” ทุกคนยังคงหัวเราะกับท่าทางของพี่จ้าว “พูดใหม่นะ หลงคารม”
“หลง คาม รม” ปาป๊าพูดใหม่
“ไม่มี๊ ไม่มีคำลม พี่พูดจริงทุกคำนะ” แกล้งทำหน้างอแล้วพูดแก้ให้อีก “เอาใหม่ หลง คา รม”
“หลง คา รม” ในที่สุดปาป๊าก็พูดถูก
“เย้! ถูกต้องนะคร้าบบบ เก่งมั่กๆ เก่งสุดๆ” ทั้งสองคนหัวเราะกระโดดตบมือกันอย่างดีใจ
“น้องกัสเก่ง น้องกัสเก่ง” ปาป๊าหัวเราะอารมณ์ดี
“พอแล้วจ้าว รบกวนเวลาเที่ยวของครอบครัวเขา” พ่อบั๊คเตือน
“โอเคๆ งั้นพี่ข้าวเม่าไปก่อนนะ เอาไว้จะโทรไปหานะน้องกัส” ดูสิ ปาป๊าได้แฟนคลับเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วล่ะ เสน่ห์แรงจริงๆ
“บ๊ายบาย แล้วเจอกันอีกใหม่นะครับพี่ข้าวม่าว” ปาป๊ายิ้มจนตาหยีพร้อมกับโบกมืออย่างน่ารัก
“ไปก่อนนะลุงเซอร์ พี่โต้ และน้องเบบี๋บาร์บี้คิ้วตี้ จุ๊บ!”
!!!
ลาคนอื่นอยู่ดีๆ ก็มาหอมแก้มผมเฉยเลย เล่นเอาหน้าร้อนเพราะตลอดการสนทนา ผมแทบไม่มีบทบาทใดใด “ชดเชยให้ที่ไม่ได้คุยด้วย เอาไว้คราวหน้าจะชวนคุยเยอะๆ พี่จ้าวมีเรื่องตลกเป็นกระตั๊กๆ”
พ่อโต้คำรามต่ำในลำคอ “ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนนิสัยดี ไอ้จ้าวต้องจมกองเลือดไปแล้วนะ” พ่อโต้ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ส่วนพี่จ้าวก็ทำตัวลีบไปหลบอยู่หลังพ่อบั๊คทันที
ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ จากนั้นพ่อบั๊คกับพี่จ้าวก็แยกไป
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 698872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก