Chapter 3 : On the bed
ตุ้บ!
มาร์คัสโยนคนที่แทบไม่มีสติลงบนที่นอนของเจ้าตัวหลังจากที่เขาไขกุญแจเข้าบ้านพักมาได้แล้ว ดวงตาคมสีสวยเหลือบมองคนที่ขยับตัวหยุกหยิกอยู่บนเตียงเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าภีมจะไม่ได้สติขึ้นมาในขณะที่เขากำลังจะเริ่มแผนการค้นหาเจ้ากล้องมหาภัยตัวนั้น..
" อืมมม..."
ภีมที่ยังพอจะมีสติเหลืออยู่อีกเพียงน้อยนิดครางในลำคออย่างรำคาญเสื้อผ้าที่ติดตัวไปหมด ชายหนุ่มพยายามพลิกตัวไปมาเพื่อหาท่านอนที่สบายที่สุดแต่เพราะอากาศที่ร้อนและยิ่งทำให้เหงื่อออก ทำให้คนที่นอนดิ้นไปมารู้สึกไม่สบายตัวยิ่งกว่าเดิม และตอนนั้นเองภีมที่ตอนนี้นอนหมิ่นเหม่อยู่ขอบเตียงพลิกหันกลับมาอีกด้านทำให้เขากำลังจะตกลงไป มาร์คัสที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นจึงรีบเข้ามารับร่างนั้นเอาไว้ด้วยกลัวว่าหากเจ้าตัวกระแทกพื้นอาจจะได้สติขึ้นมา
" นี่แค่เมาเฉยๆ ทำไมนายยังวุ่นวายได้ขนาดนี้อีก! " หนุ่มฝรั่งตัวโตบ่นพึมพำขณะที่ออกแรงยกคนตัวเล็กกว่าให้กลิ้งกลับไปนอนอยู่กลางเตียง
มาร์คัสถอนหายใจหน่อยๆ เผลอมองแก้มที่มีเลือดฝาดกับผิวขาวที่ตัดกับผมสีดำสนิท ริมฝีปากบางสีเรื่อ เรื่อยมายังช่วงคอและอกชุ่มเหงื่อและแดงเถือกจากฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้มข้น ก่อนเขาจะรีบสั่นหัวแรงๆเพื่อเรียกสติ
นี่มันไม่ใช่เวลาจะมามองสำรวจอะไรหมอนี่!! เขาโพล่งขึ้นในใจ ...อีกอย่างเขาก็เพิ่งจะตกลงคบแล้วก็นอนกับ อลิเซีย สาวสวยสุดเซ็กซี่ ที่มาแคสงานนางแบบแล้วเจอกันในกองพอดี เพราะงั้นมันไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะต้องมามองคนอย่างภีม ดูสิหน้าอกก็แบนราบแล้วแถมยังมีไอ้นั่นเหมือนๆกับเขาแบบนี้มันจะไปเร้าอารมณ์ตรงไหนกัน..
แต่ เฮ้! เอาจริงๆลักษณะหมอนี่มันเหมือนสโนว์ไวท์ชัดๆเลยไม่ใช่เหรอไง?! ผิวขาวราวหิมะ ผมสีดำขลับเหมือนปีกอีกา ปากแดงดั่งโลหิต...
" โอเค! สิ่งที่แกจะทำคือหากล้อง! โอเค๊! แกจะหากล้องมาร์คัส " ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเมื่อในสมองเขายังมีเรื่องคนตรงหน้ากับเรื่องที่เขาจะทำผุดมาตีกันให้วุ่น เขาละสายตาออกจากภีม พยายามเลิกสนใจคนที่ยังไม่เลิกขยับตัวไปมาแล้วรีบเดินหากล้อง แต่เวลาผ่านไปได้ไม่นานนักมาร์คัสก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดจนหมดทั้งแผงพลางยกแขนขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากเมื่ออากาศนั้นช่างร้อนอบอ้าวเหลือเกิน
ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่ในบ้านพักเล็กๆนี่เขาหากล้องตัวเดียวไม่เจอ!
อย่างที่คิดจริงๆด้วย! ว่าหมอนี่ต้องเป็นพวกปาปารัสซี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่หาที่ซ่อนกล้องดีขนาดนี้หรอก!
มาร์คัสคิดอย่างเริ่มหงุดหงิดน้อยๆ เขาถอดเสื้อเชิ้ตบางๆที่ตอนนี้มันกลับทำให้เขาร้อนแล้วกำลังจะเพิ่มความหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมออกพาดไว้แถวๆเก้าอี้ ก่อนดวงตาสีน้ำทะเลจะสะดุดเข้ากับสายคุ้นตาสีดำที่โผล่ออกมาจากใต้หมอนใบข้างๆกับที่ภีมนอนอยู่ ชายหนุ่มที่กลับมายืนอยู่ที่เดิมหลังจากเดินไปรอบบ้านไม่รอช้ารีบเอื้อมตัวเข้าไปดึงกล้องออกมาทันที ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อเห็นของในมือ มาร์คัสกำลังจะกดเปิดกล้อง แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆฝ่ามือของใครอีกคนนึงคว้าหมับเข้าที่ช่วงแขนของเขา
" ปวดหัวววววว...." เป็นภีมนั่นเองที่ยันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วจับมือมาร์คัสไว้ ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อสังเกตุดูว่าคนตรงหน้าเหมือนจะไม่มีสติ แค่ละเมอลุกแล้วพูดอะไรบางอย่างออกมาเท่านั้นก็ทำให้เขาเบาใจไปได้หน่อย มาร์คัสพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุม หากแต่ในจังหวะที่เขากำลังจะหลุดออกไปนั้น
" อุบ......แหวะ! "
" Shit! " มาร์คัสสบถออกมาคำโตเมื่อภีมอุตส่าห์เอนตัวออกมาจากเตียงแล้วอาเจียนใส่กางเกงเขาเต็มๆ คนตัวโตรีบปล่อยกล้องทิ้งพร้อมๆกับที่ภีมทิ้งตัวลงนอนตามเดิม มาร์คัสมองคนตรงหน้าสลับกับสภาพยับเยินของกางเกงตัวเองแล้วได้แต่ฮึ่มฮั่มคนเดียวก่อนจะรีบถอดกางเกงออก
" มันซวยอะไรกันวะเนี่ยะ! " เขาว่ายังคงมองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษก่อนจะเห็นว่าภีมก็อาเจียนเปื้อนตัวเองไปด้วยเหมือนกัน
มาร์คัสที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเกือบจะเปลือยเปล่ายังดีหน่อยที่มีกางเกงชั้นในอีกชิ้นติดตัวมองภีมอย่างชั่งใจ อะไรบางอย่างในตัวเขามันบอกว่า รีบไปช่วยหมอนั่นถอดเสื้อเน่าๆออกซะ! แต่อีกใจเขาก็กำลังคิดว่าต้องรีบลบรูปก่อน แต่แล้วเพราะกลิ่นเหม็นๆของสิ่งที่ภีมพ่นออกมาเมื่อครู่ก็ทำให้เขาตัดสินใจปล่อยเรื่องรูปไว้ก่อนได้ทันที
จับหมอนี่ถอดเสื้อ แล้วค่อยไปล้างตัว เสร็จแล้วค่อยมาลบรูป......
ซ่า.......ซ่าาา
เสียงคลื่นกระทบฝั่ง และแสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดม่านกำลังรบกวนการนอนของใครบางคน ดวงตาสีเข้มค่อยๆเปิดขึ้นอย่างยกลำบาก ก่อนอาการปวดหัวตุ้บๆเหมือนโดนเอาค้อนปอนด์มาทุบจะทำให้เขาต้องหลับตาลงอีกครั้ง ภีมนอนนึกว่าอะไรทำให้ปวดหัวแทบระเบิดได้ขนาดนี้ เขายกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ ก่อนที่ภาพเหตุการณ์เมื่อวานจะค่อยๆถูกไล่ลำดับขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
ตอนเช้าไปหาด เจอฝรั่งโหดวิ่งไล่ รีบวิ่งหนีกลับมา ไปงานปาร์ตี้ตอนค่ำ คุณลินด์ซี่พาเที่ยวบ้าน เจอไอ้ฝรั่งโหดอีกรอบ แล้วก็ออน เดอะ ร็อค....
ใช่! ออน เดอะ ร็อค นั่นเอง!
เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ภีมก็รีบเปิดตาพรึ่บขึ้นมา ภาพเพดานห้องขาวๆ และข้าวของที่วางอยู่ที่โต๊ะปลายเตียงทำให้เขาตระหนักได้ว่าที่นี่เป็นบ้านพักของเขา ....แต่เมื่อวานเขาน็อคไปแทบจะทันทีที่กินเหล้านั่นหมดแก้ว แล้วใครเป็นคนพาเขากลับมาล่ะ? ภีมนึกในใจอย่างสงสัยแอบเดาๆไปว่าอาจจะเป็นคุณลินด์ซี่ผู้แสนใจดีมาเห็นแล้วพาเขามาส่งโดยให้เพื่อนๆช่วยแบกเขามา แต่ความคิดนั้นต้องสะดุดลงเมื่อเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่ปะทะอยู่ที่ช่วงคอของตัวเอง
ดวงตากลมโตเบิกกว้างและขนลุกซู่ อาการมึนงงของช่วงเพิ่งตื่นนอนดูสร่างไปเกือบ80% ตอนนี้ภีมกำลังกลอกตาสำรวจอย่างตระหนก และพบช่วงแขนแข็งแรงหนักๆของคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังพาดอยู่ที่ช่วงเอวของเขา
" แขนผู้ชาย?!...." ภีมพึมพำเมื่อมองดูแขนนั่นชัดๆ เขาเริ่มจะสังรณ์อะไรแปลกๆ และเมื่อเขาค่อยๆหันตัวกลับไปก็พบสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสังหรณ์แปลกๆทันที..
" ม...มาร์คัส!!!! " เขาอุทานออกมาพร้อมกับรีบเขยิบหน้าห่างเมื่อพลิกกลับมาเจอกับใบหน้าหล่อๆนั่นในระยะประชิด
ภีมรู้สึกหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เขากำลังตกใจว่าไอ้หมอนี่มันมาอยู่กับเขาในบ้านพักของได้ยังไง! และนั่นก็ทำให้ภีมนึกไปถึงกุญแจห้องที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเมื่อวานตอนออกไปปาร์ตี้ของคุณลินด์ซี่ เขาจึงรีบดันแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั่นออกจากตัวแบบไม่ออมแรงแล้วเลื่อนมือไปที่ช่วงขา แต่แทนที่จะเป็นเนื้อผ้ายีนส์ที่เขาใส่ไป สัมผัสของผิวเนื้อเปลือยเปล่าของตัวเองทำให้คิ้วได้รูปต้องขมวดมุ่น ภีมรีบเลิกผ้าห่มบางๆที่คลุมตัวเองกับมาร์คัสออกและพบว่าพวกเขามีแค่ชั้นในตัวเดียวเท่านั้นที่ติดตัว!!!
" จะดิ้นอะไรนักหนา " เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างงัวเงียพร้อมกับดวงตาคมสีสวยจะค่อยๆเปิดขึ้น
" นายทำอะไรฉัน!!!! " ภีมกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปตะเบ็งเสียงโวยวายลั่นทันทีเมื่อเห็นว่าคนข้างๆรู้สึกตัวแล้ว
" เฮ้! อย่าตะโกนได้มั้ย ฉันไม่ได้หูตึงนะ " มาร์คัสที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ยันตัวตามขึ้นมาพร้อมกับเอานิ้วอุดหัวที่เหมือนจะอื้อไปข้างนึงเมื่อถูกเสียงของใครอีกคนตะเบ็งใส่
" เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน!!! นาย....วางแผนไว้ใช่มั้ย!? นายชงออน เดอะ ร็อค แบบเหล้าเต็มแก้วเพื่อ........อุ้บ! "
" นายจะช่วยเลิกตะโกนแง้งๆ แล้วให้โอกาสฉันพูดซักทีได้มั้ย! " มาร์คัสที่จัดการกดภีมลงบนที่นอนแล้วเอามือปิดปากที่ยังตะโกนอยู่ให้หยุดพูดขึ้นบ้าง แน่นอนว่าภีมไม่ยอมอยู่นิ่ง มือเรียวพยายามจะแงะมือที่ปิดปากตัวเองออกจนกลายเป็นเผลอข่วนจนมือมาร์คัสเป็นรอยถลอกเล็กๆแต่ไม่มีท่าทีว่าฝรั่งตัวโตข้างๆจะยอมถอยออกไปแต่อย่างไร ภีมจึงใช้ศอกถองเข้าที่หน้าท้องของมาร์คัสแล้วฉวยจังหวะที่เจ้าตัวงอตัวด้วยความจุกกัดมือใหญ่อย่างไม่ออมแรงแล้วรีบถอยห่างจนไปชิดกำแพง
" น่าเสียดาย! ที่คุณลินด์ซี่เขาต้องมาญาติดีกับไอ้พวกโรคจิตบ้ากาม...."
" ฟังนะ ถ้านายยังไม่หุบปากปากภายในสามวิ ฉันจะยอมกลายกลายเป็นพวกโรคจิตบ้ากามแล้วจูบนาย!! " มาร์คัสที่รีบสะบัดความเจ็บที่มือทิ้งไปจับข้อเท้าขาวที่ยกขึ้นมาหมายจะถีบเขาที่เขยิบเข้ามาใกล้แน่นจนภีมนิ่วหน้า อันที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำคนตรงหน้าเจ็บ แต่ช่างเถอะ..อย่างน้อยมันก็ทำให้หมอนี่หยุดพูดได้ซักที
" อธิบายมา...." ภีมกัดฟันแน่นยอมอยู่นิ่งๆแล้วออกแรงรั้งขาตัวเองกลับเมื่อดูเหมือนเขาจะหมดหนทางทำร้ายร่างกายมาร์คัส นึกไปว่าถ้าสมมุติโดนหมัดของคนตัวใหญ่ๆอย่างหมอนี่ไปครั้งเดียว คนตัวขาดเขาคงกระูกร้าวอย่างแน่นอน..
" ฉันแบกนายกลับมาจากปาร์ตี้ " มาร์คัสสบตากลมโตแล้วเริ่มพูด " แล้วฉันก็โยนนายลงบนเตียง จากนั้นฉันก็เดินหากล้องของนาย แต่อากาศในบ้านนี่มันร้อนเป็นบ้าฉันเลยถอดเสื้อออก เสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่เตียงนี่แล้วก็เจอกล้องนั่นอยู่ใต้หมอนและฉันก็หยิบมา จังหวะที่ฉันจะเปิดกล้อง นายก็ละเมอขึ้นมานั่งแล้วก็อ้วกใส่ฉันกางเกงจนเละเทะ แถมนายก็ยังโง่พอที่จะอ้วกเลอะตัวเองด้วย "
" อ้าว แล้วทำไมต้องไม่ใส่เสื้อผ้าด้วย! "
" ก็เพราะเสื้อผ้ามันเลอะอ้วกนายหมดไงเล่า! "
" ชุดในกระเป๋าฉันก็มี!! ถ้ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ต้องใส่เสื้อผ้าสิ! "
" มันมีอะไรเกิดขึ้นสิ นั่นก็คือนายอ้วก ฉันถอดชุดเปลี่ยนให้นาย มาจัดการกองของสิ่งที่นายพ่นออกมา เข้าไปอาบน้ำ ซักเสื้อผ้า เช็ดตัวให้นาย ถึงตอนนั้นฉันก็ง่วงจะตายอยู่แล้ว ไม่เวลาคิดถึงเสื้อผ้าหรอกนะ......แล้วอีกอย่างถึงฉันอยากจะใส่เสื้อ แต่ตัวนายมันก็แค่นี้จะให้ฉันยัดเข้าไปในเสื้อตัวจิ๋วๆอย่างนั้นได้ยังไง? "
" นี่....นายหมายถึงว่าฉันตัวเล็กเหรอ! "
" ไม่ใช่แค่นั้นนะ ยังเตี้ยอีกต่างหาก ฉันดีดทีเดียวนายก็ปลิวแล้ว...." มาร์คัสว่าแล้วกระตุกยิ้มอย่างคนเหนือกว่า เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตาหงุดหงิดที่ตอบกลับอะไรไม่ได้
" ฝรั่งมันก็ต้องตัวใหญ่กว่าคนเอเชียอยู่แล้วป่ะวะ! " ภีมพึมพำอย่างเจ็บใจ ผู้ชายที่ไหนมันอยากจะตัวเล็กกันเล่า...
" นี่ จริงๆแล้วปกติคนที่นิสัยดีเขาจะต้องขอบคุณคนที่เขาช่วยกรุณาแบกตัวเองกลับมาแล้วก็เปลี่ยนชุดเน่าๆออกให้นะ " มาร์คัสมองภีมที่จ้องมาที่เขาอย่างไม่พอใจสุดๆแล้วพูดขึ้น บอกตรงนี้เลยว่าต่อให้ภีมทำหน้าตาโมโหแค่ไหน ระดับความน่ากลัวก็เท่ากับลูกชิวาว่าขู่เท่านั้นแหละ
" ก็ถ้าคนที่มาช่วยมันสติปกติฉันก็จะทำแบบนั้น แต่นายมันเป็นพวกสติแตกซ่าน เจ้าเล่ห์ ชอบข่มขู่ บ้ากำลังไงฉันเลยทำใจขอบคุณไม่ลง " ภีมตอบกลับก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อนึกถึงกล้องขึ้นมาได้ ทำไมไม่นึกเอะใจตั้งแต่แรก!!! ว่าไอ้ฝรั่งนี่มันพูดถึงกล้องสุดที่รักของเขา!
" เดี๋ยวนะ! นายแอบลบรูปในกล้องฉันเหรอ!!! " ภีมโพล่งขึ้นมา มาร์คัสเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เบะปาก และไหวไหล่น้อยๆ " นายลบทั้งหมดเลยเหรอ!!! "
" ก็นะ นายมันเล่นไม่ซื่อเอง "
" แกกกกกก!!! อย่าอยู่เลยโว้ยยยย!!! " ภีมโวยลั่นแล้วยันตัวลุกขึ้นปรี่เข้าไปหามาร์คัสที่รีบยกมือขึ้นตั้งการ์ดทันที " ฉันอุตส่าห์ เดินหาหามุมสวยๆแทบตายนะ!!! "
" ฉันไม่สนหรอก!! " มาร์คัสตอบ " นายไม่ยอมลบดีๆเองนี่นา! "
" ไม่เกี่ยวกับรูปฉันซักหน่อย! นี่มันเพราะนายดันบ้ากามไปทำอะไรตรงนั้นเองต่างหากล่ะ! ....ปล่อยนะเว้ย! " ภีมตอบแล้วร้องออกมาเมื่อถูกมือใหญ่นั่นล็อคข้อมือทั้งสองข้างไว้แน่น
" ไม่ใช่เพราะนายมันเป็นปาปารัซซี่หรอกเหรอถึงหวงกล้องขนาดนี้! " มาร์คัสบอกคนที่ยังไม่ละความพยายามที่จะทำร้ายเขา " นี่ถ้ายังไม่อยู่นิ่งๆฉันจะทำตัวโรคจิตบ้ากามอะไรนั่นจริงๆแล้วนะ!! "
" ไม่สน!....อื้อ!! " ภีมที่กำลังโมโหโวยวาย ก่อนจะต้องตกใจหลับตาปี๋เมื่อมาร์คัสดันแขนสองข้างของเขาให้กางออกเล็กน้อยจนทำให้เขาที่ยืนเข่าอยู่ไม่ทันตั้งหลัก ในจังหวะนั้นใบหน้าหล่อเข้มก็พุ่งเข้าใส่เขาทันที
ภีมกลั้นใจค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นร้อนและชื้นแฉะที่ริมฝีปาก ไม่เสยเวลาต้องเดาให้วุ่นวายก็รู้ว่ามาร์คัสกำลังจูบเขาอยู่! และไม่ใช่จูบเหมือนพระเอกซีรีย์เกาหลีที่แค่ประกบปาก แต่จูบแบบในหนังฝรั่งที่ดูดดื่มและเร่าร้อน เขาลืมตาขึ้นสบเข้ากับดวงตาสีน้ำทะเลที่จ้องตอบเขม็ง
อาจจะเป็นเพราะดวงตาสวยๆของมาร์คัส ทำให้ภีมไม่รู้ตัวว่าเขาเผลอตัวอ้าปากตอนไหน แต่ลิ้นร้อนที่กำลังสอดเข้ามาในปากกำลังทำให้สมองเขาตื้อหนักกว่าฤทธิ์ ออน เดอะ ร็อค เสียอีก เขาค่อยๆเลื่อนมือที่มาร์คัสปล่อยเป็นอิสระขึ้นคล้องรอบลำคอหนาเพื่อประคองตัวเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียหลัก ขณะที่อีกข้างก็เผลอยกขึ้นสัมผัสเบาๆตามแนวกรามสวยที่มีไรหนวดแข็งๆขึ้นบางๆ มาร์คัสยิ้มกระหยิ่มในใจกับสัมผัสตอบรับของคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆไล้มือลงตามแผ่นหลังเรียบเนียนลงมาจนถึงช่วงเอว
" เอวบางจัง "
เขายอมละริมฝีปากออกมาเล็กน้อยเพื่อยิ้มล้อคนที่กำลังหน้าแดงเถือก ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าครอบครองริมฝีปากนั้นอีกครั้ง คราวนี้มาร์คัสค่อยๆเขยิบตัวไปพิงที่หัวเตียงแล้วึงรั้งให้ภีมลงมานั่งบนตัวเขา รสจูบค่อยๆทวีความร้อนแรงไปเรื่อยๆจนภีมแทบหายใจไม่ทัน มาร์คัสยอมละริมฝีปากออกเป็นบางช่วงเพื่อให้อีกคนได้หายใจแต่เพียงไม่กี่วิก็ตรงเข้าครอบครองริมฝีปากนั้นอีกครั้ง ภีมเลื่อนมือลงมาบีบไหล่กว้างแน่นเมื่อกำลังรู้สึกได้ถึงความแข็งขืนของสิ่งที่ตัวเองกำลังนั่งทับอยู่ มือร้อนๆที่ลูบเอวเขาเล่นอยู่พักใหญ่ๆเริ่มทำงานต่ออีกครั้ง มันค่อยๆเลื่อนลงลูบต้นขาเขาเบาๆ ในขณะที่อีกข้างเลื่อนลงจากช่วงเอวเข้าไปในชั้นในของเขา
" ไม่..." ภีมที่หายใจหอบถี่ดันตัวออกมาเมื่อรู้สึกถึงนิ้วเรียวยาวที่สะโพก
" ทำไม? " มาร์คัสถามเสียงพร่า ยังดึงดันที่จะเลื่อนมือไปในส่วนที่ลึกกว่านั้น
" มันไม่ถูก "
" ฉันไม่สน...."
ก๊อก ๆ ๆ...
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้คนทีอยู่ในห้วงอารมณ์วาบหวามทั้งคู่สะดุ้งก่อนจะหันมองไปทางประตูไม้เนื้อดีที่ปิดล็อคเอาไว้อยู่
" ฮัลโหลลลล น้องรัก~~ พี่สาวสุดสวยมาแล้วววว " เสียงหวานใสของคนที่มาได้จังหวะดังขึ้น ทำให้ภีมตาโตแล้วรีบลุกจากตัวมาร์คัสที่ทำหน้าตาเหมือนคนโดนขัดใจทันที
" พี่ภัทรมา! " ภีมว่าอย่างร้อนรนแล้วรีบมองหาเสื้อผ้าแถวนั้นมาใส่
" พี่สาวนายน่ะนะ " มาร์คัสที่ลุกขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อนถามขึ้น พลางมองคนที่วิ่งหาเสื้อผ้าไปทั่วห้องแล้วเริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมา
" ก็ใช่น่ะสิ! "
" คุยกับใครอยู่น่ะภีม~ " ภัทรที่ยืนอย่หน้าห้องถามเมื่อเธอเหมือนจะได้ยินเสียงคุยกันอยู่ด้านใน
" ป...เปล่า....ภีมไม่ได้คุยกะใคร เสียงทีวีน่ะ แป๊บนะพี่ภัทร! " ภีมตอบขณะที่กำลังหยิบเสื้อขึ้นมาสวม พลันสายตาก็หันไปเห็นว่านายฝรั่งตัวโตที่ทำอารมณ์เขากระเจิดกระเจิงเมื่อครู่เอาแต่ยืนยิ้มพิงกำลังแพงอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่ยังมีแค่กางเกงในตัวเดียวอยู่
" ทำไมไม่รีบแต่งตัว! " ภีมว่าเสียงเครียด
" ไม่มีอะไรต้องรีบนี่ " มาร์คัสไหวไหล่
" ไม่รีบบ้าอะไร! พี่ฉันมายืนอยู่หน้าห้องเนี่ยะ! " ภีมแยกเขี้ยวใส่
" ไม่เห็นมีอะไรต้องปิดบังเลยนี่ " มาร์คัสยังพูดแหย่อีกฝ่ายไม่เลิก รู้สึกพอใจไม่น้อยที่เห็นภีมโกรธ ....ก็ช่วยไม่ได้นี่! หมอนี่ดันโกรธแล้วหน้าตาน่าแกล้งขึ้นนี่นา
" มาร์คัส! "
" โอเคๆ ฉันจะแต่งตัวแล้วออกไปทางนอกชานแล้วกัน " มาร์คัสทำท่ายกมือขึ้นยอมแพ้เมื่อเห็นว่าภีมกำลังจ้องเขาอย่างเคียดแค้น ขายาวก้าวไปหยิบกางเกงที่ซักตากไว้ในห้องน้ำ มันยังชื้นอยู่หน่อยๆแต่ชายหนุ่มก็จำต้องใส่
" ภีม พี่กำลังจะแก่ตายอยู่ข้างนอกแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาซักที "
เสียงของภัทรที่ดังขึ้นเร่ง ทำให้ภีมที่กำลังจัดสภาพที่นอนให้ไม่น่าสงสัยที่สุดยิ่งร้อนรน แถมพอเห็นคนที่เดินชิลออกมาจากห้องน้ำในสภาพกางเกงตัวเดียวโชว์กล้ามแขนและซิกแพ็กแล้วยิ่งแทบจะระเบิดตัวเองตาย
" เป็นพวกชอบโชว์หรือไง ทำไมไม่ใส่เสื้อแล้วรีบๆไปซะ!! " ภีมพูดอย่างหงุดหงิด มาร์คัสเอาแต่หัวเราะในลำคอก่อนจะเดินมาดึงตัวเขาเข้าไปจูบหนักๆหนึ่งที
" ไม่อยากแย่งใครบางคนใส่ " พูดจบก็ขยี้กลุ่มผมนุ่มจนยุ่งเหยิง ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินไปเปิดประตูระเบียงแล้วเดินออกไปด้วยท่าทีสบายๆ ภีมที่พอจะได้สติหลังจากถูกจู่โจมแบบฉับพลันเมื่อครู่รีบวิ่งไปเปิดประตูให้ภัทรทันที
" ไงพี่ภัทร " เขาพยายามฉีกยิ้มให้พี่สาวที่ยืนหน้ามุ่ยพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็กข้างตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" แกทำอะไรของแกอยู่ฮะ! " ภัทรพูดอย่างหงุดหงิดหน่อยๆเพราะถูกปล่อยให้รอเสียนาน ก่อนจะเดินก้าวเข้ามาในห้องเมื่อภีมเขยิบตัวเปิดทางให้ แต่เธอก็ต้องชะงักเล็กน้อยและหันกลับมาทางน้องชายอีกครั้ง
" ทำไมเสื้อแกตัวนี้มันตัวเบ่อเริ่มเทิ่มเลยอ่ะภีม? " ภัทรถามพลางพยักเพยิดมาที่เขา ภีมขมวดคิ้วน้อยๆแล้วก้มลงมองเสื้อที่เขาใส่อยู่ก่อนจะใจกระตุกวูบ .....นี่มันใช่เสื้อเขาซะเมื่อไหร่ล่ะ! เสื้อไอ้ฝรั่งหื่นนั่นต่างหาก!
" อ..เอ่อ.....เผอิญภีมซื้อผิดอ่ะพี่ภัทร.......แบบรีบหยิบๆเอาไง ไม่ได้ลอง " ภีมแถไปเรื่อย หวังให้พี่ภัทรไม่สังเกตุอะไรที่ผิดปกติแล้วถามต่อ
" อืม เหรอ ทีหน้าทีหลังก็ลองๆไปเถอะไม่เสียเวลาอะไรเท่าไหร่หรอก.. " ภัทรพูดเตือนน้องชายแล้วจึงหันหลังเดินเอากระเป๋าไปเก็บในตู้เสื้อผ้า ทำให้ภีมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มมองเสื้อที่หลวมโคล่งขนาดที่คลุมมาครึ่งต้นขา นึกโทษตัวเองที่รีบหยิบอะไรก็ไม่รู้มาใส่จนไม่ได้ดูว่าอะไรเป็นของใคร
มิน่าล่ะก่อนออกไปหมอนั่นถึงทำหน้าตาโคตรของโคตรเจ้าเล่ห์!
ภีมนึกอย่างโมโห นึกอยากจะกลับไปทำบุญแก้ชงซักสิบรอบให้หายซวยจริงๆ
ไอ้เสื้อนี่ มันเป็นตัวปัญหาที่ทำให้เขาต้องไปเจอมาร์คัสอีกรอบน่ะสิ!!!
__________________________________________
มาลงช้าไปหน่อย ขอโทษนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะคะ มีกำลังใจขึ้นมากๆเลย
ฝากตอนนี้ไว้ด้วยนะคะ หวังว่าจะชอบกันนะ
มีอะไรติชมได้เลยนะคะ จะพยายามนำไปปรับปรุง
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
