หัวข้อ: [เรื่องสั้น]At dusk...

[rubymoona]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[rubymoona]

***มีการกล่าวอ้างถึงเหตุการณ์ระเบิดที่แยกราชประสงค์วันที่17/8/58***
***เป็นเรื่องแต่งเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***


-17.45 น.-

"ชิบหาย โอ๊คเอากูตายแน่ๆ"ผมบ่นพร้อมกับเร่งฝีเท้าวิ่งไปบนสกายว๊อคที่เชื่อมไปยังCTW แต่ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ก็เป็นอุปสรรคให้ผมไม่สามารถวิ่งได้อย่างเต็มฝีเท้า มันเป็นปกติของที่นี่ เวลานี้ แยกราชประสงค์ที่แสนวุ่นวาย ที่คร่าคร่ำไปด้วยผู้คน ทั้งเด็กที่พึ่งเลิกเรียนแล้วจะมาเดินเล่นหรือจะไปเรียนพิเศษก็ดี คู่รักหรือครอบครัวที่พากันไปหาของอร่อยกินกัน หรือนักท่องเที่ยวหลายสัญชาติที่แวะเวียนกันมาดูความยุ่งเหยิงที่น่าหลงใหลของกรุงเทพ ผู้คนมากมากที่บางทีผมก็นึกนะ ว่าจะมาทำไมกันเยอะแยะ กระจายไปเที่ยวที่อื่นบ้างซี่!

แนะนำตัวก่อน ผมขวัญครับ นายขวัญชัย สุขสงบ ที่ตอนนี้กำลังจะไม่สงบ เพราะว่ามาไปนัดสายไป1ชั่วโมง15นาทีแล้ว และกำลังขึ้นนาทีที่16ภายในอีก5วินาที คุณพระช่วยขวัญด้วย!

หลังจากหลุดสกายว๊อคเข้าไปในเซนเวิร์ลได้แล้วผมก็รีบวิ่งเปรี๊ยวไปที่หมียักษ์ที่นัดพบของผมในทันที คาดว่าวันนี้ต้องเจอเตะซักทีแน่ๆ ยื่นอุธรณ์คงยาก เพราะไม่ใช่ความผิดครั้งแรก...
แต่ผิดคาด ไม่มีร่างหมีของไอ้โอ๊คอยู่ตรงนั้น ผมงี้โล่งใจประหนึ่งหลบรถเฉี่ยวได้เลยทีเดียว แต่ยังวางใจไม่ได้ หมีอาจไปตะบบปลากิน หรือไปฆ่ากระต่ายก็เป็นได้ พอหมีกลับมาผมก็คงโดนเตะอยู่ดีว่ะ
นั่งรอตรงนั้นแป๊บนึงก็ยังไม่เห็นเงาหัวหมี ผมเลยควักไอ5ที่เก่ากังแบตจะเสื่อมแหล่ไม่เสื่อมแหล่ขึ้นมาโทรหามัน

"โหล มึงอยู่ไหนอะ กูมาตรงหมียักษ์แล้วนะ"ผมกรอกเสียงร่าเริงลงไปหวังบรรเทาอารมณ์หมี
"บนทางด่วน"หมีตอบกลับมาเสียงนิ่ง
"อ้าว นี่มึงยังไม่ถึงเหรอ ไม่เป็นไรเว๊ย กูไม่รีบ มึงค่อยๆขับมานะกูรอ"ผมงี้หน้าบานเลยครับ แม้จะแปลกใจที่คนรักษาเวลาอย่างมันมาสายก็ตาม
"เปล่า กูกำลังกลับบ้าน"
"อ้าว!มึงกลับได้ไง?วันนี้นัดแดกข้าวกันไม่ใช่เหรอ?"ผมที่งงจัดเอ่ยถามไป นี่กูหลงวันเหรอวะ?
"นัดวันนี้จริง แต่กูนัดมึง4โมงครึ่งไม่ใช่6โมง ไอ้เหี้ย!"หมีตอบกลับมาเสียงโหดจะเกือบตะคอก
"เห้ยยยยย กูขอโทษษษษษษษ"ผมเอ่ยง้อทันที คือผิดไงครับต้องยอมรับผิด ก่อนความผิดมันจะเพิ่ม คือวันนี้ผมลงเวร4โมงไง เลยนัดกับโอ๊คมันกินข้าว แต่เพราะมันมีเคสด่วนเข้ามา ผมเลยอยู่ช่วยเคลียส์ก่อนเพราะตอนนี้พึ่งมีน้องลาออกไปยังหาคนใหม่มาแทนไม่ได้ คนเลยขาดไป
อันนี้ไม่อยากบอกเลยว่ะ แต่มันมีกรณีคลัายๆแบบนี้หลายรอบแล้ว คือผมสายบ่อยมากอะ
"มึงไม่ต้องขอโทษถ้ามันไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆ กี่ครั้งแล้ววะที่กูต้องรอมึงเป็นชั่วโมงๆแบบนี้ กี่ครั้งแล้วมึงตอบ!"สมเป็นพี่ว๊ากเก่า แม่งสั่งกูตอบซะกูสะดุ้งโหยงเลย
"มึงต้องเข้าใจกูดิว๊า คือกูติดงานจริงๆ กูไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหนนะโว๊ย"ผมพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ไอ้สัตว์ กูก็ติดงาน แต่กูก็เคลียส์มาให้มึงเปล่าวะ มึงมันไม่เคยเห็นความสำคัญของกูมากกว่า มึงเลยไม่สนใจว่ากูจะรอมึงกี่ครั้งหรือนานแค่ไหน!"
"ไอ้เหี้ยโอ๊ค มึงพูดดีๆนะ กูไม่เห็นมึงสำคัญกูจะสละเวลาหยุดอันมีค่าให้มึงทำไม?!"ผมขึ้นครับ
"สละวันหยุดอันมีค่าเหรอวะ เออ งั้นมึงก็อย่าลำบากเลยว่ะ เอาวันหยุดอันมีค่าของมึงไปทำอะไรที่ไม่ต้องใช้คำว่าสละเลยวะไอ้เหี้ยขวัญ"ไอ้หมีตอบกลับพร้อมกับเสียงสัญญาณที่ตัดไป ผมเกลียดคนที่วางสายใส่ผมที่สุด ไอ้หมีมันก็รู้ แต่มันก็ยังวางสายใส่ผม
"เออ!กูจะใช้เวลากูอย่างสนุกสนานโดยไม่มีมึง ไอ้เหี้ย!!"ผมตะคอกใส่โทรศัพท์ที่ถึงแม้จะวางสายไปแล้วผมก็หวังให้มันบินไปเข้าหูมัน

-18.35 น.-

ผมเดินแตร่แบบคนไม่มีอะไรทำ ที่ถูกคือมี แต่กูไม่อยากทำ กูไม่มีอารมณ์ กูโกรธไอ้เหี้ยหมีโอ๊คมาก ไอ้เหี้ยหมีโอ๊ค!!!
ตอนนี้ผมต้องการกินเนื้อมาก เนื้อสดๆได้ยิ่งดี เนื้อหมีได้ยิ่งเด็ด!
ผมตัดสินใจเดินไปเมอร์คิวรี่วิวล์เพื่อไปยัดชาบูคนเดียว วันนี้กูต้องกินคุ้มแน่ๆสัสเอ๊ย

-18.53 น.-

ผมกำลังรอคิวข้ามถนนจากฝั่งเซนเวิร์ลไปรพ.ตำรวจ เพื่อจะข้ามไปฝั่งพระพรหมแล้วค่อยเดินไปเมอร์คิวรี่วิวล์
วันนี้คนจะเยอะไปถึงไหนวะ แม่งอย่าเบียดกูได้ไหมไอ้นักท่องเที่ยวจีน หรือฮ่องกงวะ ช่างแม่ง กูกำลังหงุดหงิดนะโว๊-

ไม่ทันที่ผมจะได้คิดเสร็จ เสียงระเบิดกับแรงปะทะก็ตีเข้าหน้าผม รอบข้างเงียบไปราว3วินาที ก่อนที่เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวจะดังระงม
ผมที่โดนนักท่องเที่ยวล้มทับต่างเบาะ งุนงงไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น เสียงวิ้งในแก้วหูสะท้อนจนผมได้ยินเสียงรอบตัวที่ควรจะดังกลายเป็นเสียงเบาๆไกลๆแทน
สายตาที่เหมือนจะเบลอพร่าไป30%มองเห็นเปลวไฟที่ลุโชนที่กลางถนนหน้าพระพรหม นี่มันอะไร?ไฟอะไร?นี่มันกรุงเทพนะ นี่มันใจกลางเมืองนะ
บางทีผมคงจะละเมอจากที่เสียใจจากไอ้หมีโอ๊คเมื่อกี้แน่ๆเลย มันจะเกิดอะไรแบบนี้ที่สยามได้ยังไงกันละ
แต่สิ่งที่ผมมองเห็นถัดจากเปลวไฟก็ตอกย้ำให้ผมรู้ว่ามันเกิดขึ้นจริง

ร่างของคน...ที่ไม่ครบอีกต่อไป กระจายอยู่ที่พื้นถนน

กลิ่นของเนื้อที่ลอยคลุ้งมาทำให้ชวนเหียนจนผมอาเจียนออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ผมพลักผู้หญิงที่นั่งทับผมออก
ผมรู้สึกไม่ดี
ผมรู้สึกหูอื้อ
ผมรู้สึกตาพร่า
ผมอยากออกไปจากที่นี่
ผมรู้สึก...กลัว

"!!"ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงที่ขากางเกง
"ช่วย..ด้วย..."

ผมตบแก้มตัวเองอย่างแรง เพื่อเรียกสติ
ผมกำลังทำอะไรอยู่ นี่มันใช่เวลาไหม ตอนนี้สิ่งสำคัญคือช่วยเหลือไม่ใช่เอาตัวรอด!

ผมรีบช่วยคนที่ดึงขากางเกงของผม เธอเป็นหญิงวัยกลางคน ดูเหมือนเธอจะสะดุดล้มแล้วขาพลิก ผมรีบอุ้มเธอขึ้นพร้อมกับที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลตำรวจจะวิ่งออกมาช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ ผมส่งเธอให้กับเจ้าหน้าที่บอกอาการแล้วรีบวิ่งไปช่วยเหลือคนอื่นต่อ

ผมกลั้นใจ วิ่งเข้าไปบริเวณพระพรหม ควันยังคงพวยพุ่ง เริ่มมีคนมาช่วยกันดับไฟเพื่อไม่ให้ลุกลามไปมากกว่านี้
มีหลายคนที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับผม ผมรู้ว่าทุกคนรู้สึกเหมือนกันคือกลัว ไม่มีใครรู้ว่าสถานการณ์คืออะไร นี่เป็นระเบิดหรือว่าแก๊สระเบิด ไม่มีใครรู้ รวมทั้งไม่ไม่ใครรู้ว่ามันจะเกิดระเบิดอีกครั้งหรือไม่
แต่ทุกคนกลับเลือกที่จะวิ่งเข้ามาในจุดที่อันตรายที่สุด "เพื่อช่วยเหลือ"

ยิ่งอันตราย พวกเราก็ยิ่งช่วยกัน
เพราะเราเป็นคนไทย

คนเจ็บลำเลียงกันเข้าโรงพยาบาล แต่เพราะว่าระเบิดมันแรงเหลือเกิน คนบาดเจ็บมีมากมายเหลือเกิน ทำให้โรงพยาบาลตำรวจไม่สามารถรับคนไข้ได้ทัน จำต้องมีการส่งคนไข้ไปที่โรงพยาบาลอื่นที่ใกล้เคียงด้วย

ผมพอจะพูดภาษาอังกฤษกับจีนได้ รู้สึกวันนี้เองว่าดีแล้วที่ได้เรียนมา ผมช่วยสื่อสารกับนักท่องเที่ยวที่มีคนจีนค่อนข้างเยอะ แต่ผมคนเดียวไม่สามารถช่วยได้ทั้งหมด แต่ผมก็จะพยายาม

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปขนาดไหน ผมนั่งอยู่ที่พื้นในโรงพยาบาล เอนหลังพิงกำแพงหอบเหนื่อย ผู้คนยังวิ่งกันขวักไขว่ เสียงร้องไห้ยังคงมีให้ได้ยิน
ผมเหนื่อยมาก เหงื่อโทรมกาย ปากแห้งผาก แต่พอได้ยินคนประกาศว่าใครพอจะพูดภาษาจีนได้บ้าง ผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไป

คนจีนเยอะมากจริงๆ ตอนนี้ผมกำลังช่วยเจ้าหน้าที่สอบถามประวัติและอาการคนไข้ เขาเดินทางมาเที่ยวพร้อมกับเพื่อน แต่พอดีออกมาซื้อของนอกโรงแรมคนเดียว แล้วเจอกับเหตุการณ์ระเบิดเข้าจนได้รับแผลถลอกจากการหกล้มและมีอาการตกใจ ดังนั้นหลังจากเจ้าหน้าที่ดูอาการแล้วจึงบอกให้ผมช่วยบอกให้กลับได้ เนื่องจากเขาพักโรงแรมที่อยู่ไม่ไกล ผมจึงอาสาโทรศัพท์ไปแจ้งโรงแรมให้ส่งพนักงานมารับ

"อยู่กับฉันก่อน"เขารั้งผมไว้พร้อมกับสีหน้าวิตก ทำให้ผมอดที่จะสงสารไม่ได้จึงยอมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆรอเป็นเพื่อน
"ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว"ผมเอ่ยให้กำลังใจพร้อมกับกระชับมือที่กุมอยู่ให้แน่นขึ้นเพื่อย้ำให้เขาเชื่อมั่น เขาพยักหน้า แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก แค่จับมือไว้เท่านั้น จนพนักงานโรงแรมกับเพื่อนของเขามาถึงจึงผละออก เขาวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนแน่น และเริ่มถามอาการกัน ผมฝากฝังกับพนักงานแล้วว่าจะเดินออกไปถามเจ้าหน้าที่ว่าให้ช่วยเคสไหนอีกไหม
ก่อนที่จะได้เดินไป เขาเดินมาจับมือผมเขย่าแล้วยิ้ม
"ขอบคุณ"

วันนี้ผมได้รับคำขอบคุณมากมายหลายภาษา รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ไม่ขี้ขลาดหนีไปจริงๆ

"ขวัญ!!"เสียงเรียกชื่อผมพร้อมกับแรงกระชากที่ไหล่ให้หันไปเจอกับใบหน้าโชกเหงื่อของโอ๊ค
"อ้าว มึงมาได้ไง?"
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์?!มึงรู้ไหมว่ากูตามหามึงนานแค่ไหน!!"เสียงตะคอกพร้อมกับแรงที่ดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนกระดูกแทบป่นทำเอาผมงง
"อะไร?อ้าว กูลืมเปิดเสียงว่ะ"ผมหยิบมือถือตนเองขึ้นมาดูแล้วเห็นมิสคอลเกือบร้อยสาย แถมพอดูเวลาในมือถือแล้วก็ต้องตกใจ ตอนนี้เกือบ4ทุ่มแล้ว!
"มึงทำเหี้ยอะไรอยู่ที่นี่ บากเจ็บรึเปล่า ตรงไหน!"โอ๊คถามรัวเร็วพร้อมกับจับผมหมุนตัวเพื่อสำรวจบาดแผล
"เปล่าๆ กูสบายดี กูแค่มาช่วยเขาเฉยๆ"ผมปรามให้มันใจเย็นพร้อมกับยกแฟ้มประวัติคนไข้ให้มันดู โอ๊คขมวดคิ้วมุ่น
"ทำไมมึงไม่รีบกลับบ้าน มึงรู้ไหมว่ามีข่าวว่าอาจจะมีลูกที่2ที่3น่ะ"
"กูกลับไม่ได้ กูทิ้งคนเจ็บไว้แล้วหนีไปไม่ได้จริงๆ กูช่วยได้กูอยากช่วย"ผมตอบตามจริง โอ๊คถอนหายใจหนักๆพร้อมกับขยี้หัวผมแรงจนหัวแทบหลุด
"เออ มึงทำดีแล้ว แต่คราวหลังมึงรับโทรศัพท์กูด้วยห่า"โอ๊คดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง กระซิบถามเสียงสั่น
"มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมากแค่ไหน"
"ขอโทษที่ทำให้ห่วง ขอบคุณนะที่มาตามหากูถึงนี้"ผมกอดมัน ซบหน้าลงไปบนไหล่ที่ชุ่มเหงื่อ มันคงวิ่งตามหาผมในโรงพยาบาลแน่ๆ
"อืม กลับบ้านกันเถอะ"เสียงอ่อนของโอ๊คที่ไม่ค่อยจะได้ฟังทำเอาผมเคลิ้ม แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้ก่อน
"ไม่ได้ กูต้องอยู่ช่วยก่อน มึงมาก็ดีแล้ว มึงเชี่ยวภาษาจีนกว่ากูอีก ป่ะ ทำงาน ช่วยๆกัน"ผมดันแฟ้มประวัติให้มันแล้วรีบดึงเข้าไปหาพี่เจ้าหน้าที่ที่ผมได้ยินแว๊บๆว่าตามหาล่ามคนจีนอีกแล้ว
"โอ๊ย!ไอ้ดื้อเอ๊ย!"เสียงบ่นอย่างไม่พอใจดังตามหลังมา แต่โอ๊คมันก็ยอมที่จะเดินตามผมไปเพื่อช่วยเหลือ


"เอาไว้เสร็จแล้วเราค่อยกลับกันนะ กลับบ้านของเรา"



END

สวัสดีค่ะ ขอบอกก่อนว่านี่เป็นเรื่องสั้นที่แต่งขึ้นมาไม่ได้หมายจะลบหลู่ผู้เสียชีวิตหรือบุคคลในเหตุการณ์ แต่เพราะเราได้ฟังข่าวเมื่อเช้าที่สัมภาษณ์พี่วินที่แม้จะโดนระเบิดเหมือนกัน แต่พี่ก็ยังจูงมือผู้โดยสารของตนแล้วพากันวิ่งหนีไปที่ปลอดภัย เราประทับใจมากค่ะ ตอนที่พี่เขาเล่า แค่พูดผ่านๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ด้วยซ้ำ ทั้งๆที่พี่เขาทำดีมากที่ไม่ทอดทิ้งผู้โดยสารไว้แล้วหนีไปคนเดียว
พอแต่งไปจนถึงตรงเหตุการณ์ เราก็หยุดไม่กล้าแต่งต่อ เพราะกลัวว่าจะเป็นการลบหลู่ แต่เห็นข่าวที่แชร์กันมาเรื่องสื่อเยอรมันชื่นชมที่คนไทยเข้าช่วยเหลือกันและกันแล้วก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะแต่งค่ะ อยากจะแต่งสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น อยากจะเขียนสื่อว่าถึงแม้เราจะกลัว แต่เราก็จะช่วยอย่างสุดความสามารถ เหมือนที่ขวัญที่ไปเที่ยวตามปกติแล้วเจอเหตุการณ์นี้ ตอนแรกอยาหนีแต่ก็คิดได้และไม่ทิ้งแล้วไปช่วยเหลือคนเจ็บ อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ
ถ้ามีใครที่เห็นว่าไม่เหมาะสม สามารถบอกให้ลบได้เลยนะคะ แต่ยืนยันว่าเราไม่มีเจตนาลบหลู่ผู้ผู้เสียชีวิตหรือบุคคลในเหตุการณ์เลยค่ะ

ขอไว้อาลัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

#prayforbangkok

ขอบคุณค่ะ

ปล.ตัวเอียงแทนภาษาจีนค่ะ

[mukmaoY]

   รักกันไว้นะ

[magarons]

แต่งได้ดีค่ะ รู้สึกเลยว่าถึงสถานการณ์แบบนั้นมันรู้สึกยังไง
#ขอไว้อาลัย ณ ตรงนี้ด้วยค่ะ

[wishper]

สนุกมากเลยค่ะ ชอบๆๆ

[boonpa]