ร่านที่ 4 ร่านแบบเจ็บๆ(?) ตามจริงการได้งานใหม่ที่ดีกว่ามักทำให้คนมีความสุขมาก เพราะนั้นหมายถึงเงินทีีได้จะต้องเยอะขื้น ถ้าเงินเยอะชีวิตก็อยู่สุขสบาย แต่กับผมไม่ใช่เพราะ
'พวกเด็กเส้น'
'เอาตัวเข้าแลกล่ะสิ' แล้วคำนินทาอีกมากมายที่ไม่รู้ว่าวันเดียวจะเล่าหมดไหม T T
ช่วงแรกก็ไม่เท่าไหล่หรอกแต่พอมาหลังๆก็เริ่มหนักขื้นเรี่อยๆ
และยังมีอีกอย่างที่น่าหนักใจกว่าคือ
"บีไปกินข้าวกานนน~" นั้นแหละเรื่องหนักใจที่ว่า
"ไม่!!!! บีต้องกินข้าวกับกูเท่านั้น" หนักใจเบอร์ 2
"บีเป็นของกู มึงอย่ายุ่งไอ้ติน" อารมณ์เปลี่ยนไวเกินนะพี่นะ
"แล้วไง" อันนี้ก็กวนเกิ้นนนนน
"มึงกวนตีนกูเหรอ!!!!!"
"แล้วแต่จะคิด"
"หนอยยยย!!!! มาตัวต่อตัวกับกูเลยมา" ในบริษัทเนี่ยนะ
"งั้นเข้ามาสิ หรือ มึงกลัว" ยังไม่หยุด
"กูไม่ได้กลัว!!!"
"หึ งั้นเข้ามาสิ"
"ได้จัดให้!!!"
"พอทั้งคู่นั้นแหละ!!!!" ผมตะโกนออกไป ถ้าเป็นที่อื่นผมจะไม่ว่าเลยแต่นี่มันห้องทำงานผม และตอนนี้ก็มีงานกองเป็นภูเขา ผมต้องการความสหงบในการทำงานอย่างแรง แล้วนี่อะไร
"ออกไปก่อนน่ะครับ ตอนนี้ผมมีงารเยอะมากต้องสะสาง" ผมผ่อนลมหายใจให้คงที่ก่อนที่จะพูดตัดบทออกไป
"แต่ว่า...*2"
"ไม่มีแต่ครับ ถ้าผมหิวจะสั่งเขาให้เอามาให้เอง"
"ก็ได้*2" ทั้งสองตอบรับด้วยเสียงอ่อยๆก่อนจะเดินกอดคอกัน(ทั้งๆที่เมื่อกี้แทบจะกินหัวกันเนี่ยน่ะ??!!!) ออกจากห้องไป
นี่ก็ผ่านมา3วันแล้วกับการทำงาน แต่2คนนี้ ยังทำตัวแบบนี้ตลอดเวลา พี่วินก็มาหาบ้างบางเวลา แต่ที่น่าแปลกคือ ผมยังไม่เห็นพี่กายเลยตั้งแต่มาทำงาน ตอนแนะนำ(เปีดตัว)ก็ไม่เห็น พอถามพี่นะก็บอกว่าเขามีธุระข้างนอก หึ ไปธุระบนเตียงน่ะสิไม่ว่า แล้วผมจะสนใจคนแบบนั้นทำไมกัน เลิกๆ ทำงานต่อดีกว่า~
14:00 ฮึบ!!!! เสร็จสักที่ จะได้แวะสังของว่างมากินหน่อยโคตรหิวเลย
ก๊อก!!~ ก๊อก!!~
"เข้ามา" งานมาอีกแล้วเหรอ? โอ้ยยยย!!!! เช็งจังเลยหิวข้าวอ่ะ หวังว่าคงไม่เยอะมากน่ะ อ่ะ!!!!
"...."
"มีธุระอะไร" ผมถามคนตรงหน้าห้วนๆ เมื่อรู้ว่าใครเข้ามา
"ผัวมาหาเมียต้องมีธุระด้วยเหรอ"
"หึ!!! ต้องเรียกว่าคู่นอนสิถึงจะถูก"
"มันไม่..."
"บอกธุระของคุณมาได้แล้วผมไม่ได้ว่างทั้งวัน" และขี้เกียจฟังคำแก้ตัวของพี่เต็มทน
"จะไปร่านที่ไหนอีกล่ะ!!!!!"
"มันเรื่องของผม"
"แต่พี่ไม่ให้ทำ"
"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผมไม่ทราบ"
"ก็สิทธิ์ของแฟนยังไงล่ะ"
"งั้นเราเลิกกันเถอะ" ผมบอกสิ่งที่คิดทบทวนตั้งนานออกไป ไม่รู้ความคิดนี้มาตอนไหนแต่พอรู้ตัวอีกทีความรักของผมที่มีให้กับเขามันก็ถูกแบ่งให้แกคนอื่นๆ(ชึงเป็นคนที่รู้จักรกันดีอยู่แล้ว)
ถึงยังไงก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รักเขา ถ้าถามว่ายังรักเขาไหม? ก็ขอบอกเลยว่ารัก แต่จะทำไงได้ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากความขี้ขลาตของผมเอง แม้ความผิดส่วนหนึงจะมาจากเขา แต่เพราะความน้อยใจ เพราะความโลเล ไม่มีความอดทนเพียงพอของผมเรื่องทุกอย่างก็จะไม่กลายเป็นแบบนี้
"ทำไม" พี่กายเพ้อออกมาเบาๆก่อนที่จะทรุดตัวคุกเข่าอย่างหมดแรงอยู่กับพื้น แม้ภาพที่เห็นจะทำให้ผมหวั่นไหวแต่เพื่อจบปัญหาพวกนี้ผมต้องฝึนเอ่ยคำพูดนั้นออกมา
"ผมเบื่อคุณแล้ว คุณมันก็แค่ของเล่นที่ผมไม่ต้องการแล้วเท่านั้น" แล้วลุกขื้นเดินออกไปโดยไม่เหลี่ยวมองเขาอีก เพราะกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่เจ็บปวด
.
.
.
.
.
.
.
.
"ใจร้ายกับเขาไปหน่อยไหมบี" เสียงหนึงดังออกมาเมื่อผมเดินออกมาจากห้อง ชึงผมจำได้ดีว่าเจ้าของเสียงคือพี่วิน
"ผมแค่คิดว่าทุกอย่างควรจบได้แล้ว"
"รวมถึงกับพวกเราด้วยเหรอ*2"
"พี่น่ะ พี่ติน" พวกเขามาได้ยังไงกัน แต่เอาเถอะยังไงวันนี้ทุกอย่างก็ต้องจบ
"ว่าไงล่ะ" พี่ตินถามย้ำเอาคำตอบ
"ผมไม่ตอบพี่ก็รู้อยู่แลัวหนิครับ"
"แล้วเหตุผลล่ะ แต่ขอความจริงน่ะ" คราวนี้พี่น่ะเป็นคนถามบ้าง แถมดักทางไว้เสร็จสับ
"ผมคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าพวกพี่ไม่มีผมอยู่" ผมบอกความจริงออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"แล้วเคยถามความเห็นของพี่ไหมว่าพี่ต้องการแบบนั้นรึเปล่า" พี่วินเป็นคนตอบออกมาพร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่นจนหายใจแทบไม่ออก
"ใช่!!! พี่ก็ไม่ยอมให้ทำเด็ดขาด" พี่น่ะว่าพรางเข้ามากอดผมอีกคน
"เธอมีความหมายกับพวกเรามากน่ะ" พี่ติน พี่พูดอย่างเดียวก็พอไม่ต้องมารวมวงกอดกับพวกนี้ก็ได้โว้ยยยยยย!!!!
พึ่งเข้าใจกับคำว่ากอดกันกลมก็วันนี้แหละ ที่สำคัญโคตรอืดอัดเลยอ่ะ
อยากจะถามมากเลยว่าพวกพี่ไม่กลัวใครมาเห็นเลยเรอะ แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงจะบอกได้เลยว่าไม่
"รักนะครับ" ผมกลื่นคำพูดที่จะเอ่ยออกมาทันทีเมื่อพวกเขาพร้อมใจกันกระชีบคำๆนั้นอิกมา และเป็นผมเองที่ขอบตาร้อนผ่าวจนร้องไห้ออกโดยไม่เสียงชะอื้นพร้อมชบใบหน้าของตนเข้ากับอกของพี่วินที่อยู่ใกล้ที่สุด เวลานั้นบอกตรงๆว่ามีความสุขที่สุดในชีวิต จนลึมนึกถึงใครอีกคนที่ตนทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง
************************************************************************************************
ถึงเวลาเลิกงานแล้ววววว~ เย้ๆ!!! ดีใจจังจะได้กลับไปอาบน้ำนอนสักที เสียเวลาทำงานตั้งนานเพราะพวกขอทานไม่ได้เงิน พวกนั้นเอางานมาสุมหัวผมกว่าจะเสร็จก็ปาไป1ทุ่มแล้ว =_=
อ้อ แล้วไม่ต้องห่วงเลยว่าจะเกิดสงครามแย่งส่งผมกลับบ้านระหว่างพี่น่ะและพี่ตินเพราะวันนี้ผมเอารถมาเอง จึงเป็นเหตุผลให้ผมบอก(ไล่)ให้พวกพี่แกกลับไปได้
เอาละแพร่ม(?)มานานแล้วตอนนี้ถึงเวลา go home~ !!!
ตึ้กกกกกกก!!!! ตึ้กกกกกก!!!!
เอ๊ะ!!! ไม่ใช่เสียงเดินผมหนิ แล้วนี่มันเสียงเท้าใครกัน
ผมหันไปทางที่คิดว่าเป็นต้นเหตุของเสียงแต่ก็ไม่พบอะไร
'เฮ้ออออ สงสัยคิดไปเอง' ตัดสินใจกับตนเองจบก็หันกลับไปเพื่อจะได้มุ่งหน้าไปที่รถของตนที่จอดอยู่ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อตนเองนั้นได้ชนเข้ากับร่างสูงร่างหนึงเข้า
"เฮ้ย!!!! อ้ะ....!!" ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนบุคคลตรงหน้าเอาผ้าที่มีกลื่นเหมือนยาล้างแผลปิดจมูกเอาไว้ไม่นานสติของผมก็ดับวูบไป
อีม ที่นี่ที่ไหนกัน ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือผมโดนใครบางคนเอาผ้ามาอูดปาก ชึงเดาได้ไม่ยากว่าเป็นยาสลบ
ผมพยายามจะลุกขื้นแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งผมให้กลับมาที่เดีม มองไปที่ต้นเหตุก็พบกับว่ามันคือกุญแจมือนั้นเอง แต่นั้นก็ๆม่น่าวิตกกังวลเท่ากับห้องที่ผมอยู่ตอนนี้ เพราะเมื่อสังเกตุทุกอย่างในห้องนี้ก็พบว่า
นี่มันห้องนอนตูนี่หว่า!!!!!!
"หีม ตื่นแล้วเหรอที่รัก"
"ค...คุณ!!! อย่าบอกน่ะว่า..."
"ใช่แล้วพี่เป็นคนจับตัวนายมาเองแหละ"
"คุณทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่!!!!"
"แหมอย่าพูดจาห่างเหินแบบนั้นสิ เรียกพี่ว่า'พี่กาย'แบบเดีมสิ"
"ฝันไปเถอะ!!!"
"งั้นพี่คงต้องเปิดปากนายเองสินะ"
"คุณต้องการอะไร!!!" ผมตคอกออกไปอย่างเหลืออดเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมเข้าประเด็นเสียที
"แหม~ อย่าพึงโกรธสิ พี่จะบอกให้ก็ได้ว่าพี่จับตัวนายมาที่นี้ก็เพราะ..." หยุดทำไมฟ้ะ!!!!! มันลุ้นน่ะ (มันใช่เวลาไหม -_-)
"พี่รักนายยังไงล่ะ"
"ห้ะ!!!!!!!!"
70%
****************************************************************************************************
กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบ!!!! พอมาถึงก็เร่งแต่งให้เลย
ตอนนี้เอาไว้ให้คนอ่านลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อไป
แต่รับรองอร่อยมาก ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ(ไอ้นี่มันบ้าแล้ว)
ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยน่ะครับ เพราะกำลังจะจบแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
