ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงตับ
Part..3
[Special & Pop]เสียงดนตรีดังกระหึ่มในห้องซ้อม ผมรู้สึกคึกเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้ผมซ้อมวงกับเพื่อนคิดว่าสนุกมีความสุขมากแล้ว
เคยฝันไว้ถ้าได้ร่วมแจมกับวงรักในดวงใจ ถือเป็นหนึ่งในความประทับใจเก็บไว้ไม่รู้ลืม
ไม่คิดว่าความฝันผมจะเป็นจริง วันนี้ผมได้ร่วมวงกับ Lucky One ช่วยตีกลองคุมจังหวะให้นักร้องนักดนตรีสุดฮอต
ผมใส่พลังไปกับบทเพลงจนเต็มความสามารถอย่างได้อารมณ์สุดๆ เสียงร้องพี่ร็อคยังคงสุดยอดเสมอ
พี่เกรย์กับพี่คมต้องเรียกว่าเทพแห่งมือเบสมือคีย์บอร์ด พวกเขาทั้งสามสมแล้วที่เป็นบอยแบนด์ดังแห่งยุค..หล่อ..เท่..เก่งกันสุดๆ
เราซ้อมต่อเนื่องชนิดลืมเวลาไปเลย ไม่ว่าพี่เกรย์จะเอาเพลงไหนมาเล่น
ผมก็สามารถตีกลองโดยไม่ต้องอาศัยโน้ตช่วย วงเก่าผมฝึกซ้อมกันมาอย่างหนักให้หลับตาตีก็ยังได้
“โว้ว!!ไอ้ป๊อป กูยอมรับแล้วตีกลองเยี่ยมนี่หว่า” ผมรอฟังคำนี้อยู่ หลังจบเพลงพี่เกรย์ชม
โดยมีพี่ร็อคกับพี่คมส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ผมด้วย พลอยรู้สึกหัวใจพองโต ยิ้มหน้าบานหุบกันไม่ลงทีเดียว ชมแบบนี้เขิลแย่!
“ยิ้มไม่หุบเลยนะมึง กูยอมรับมึงตีกลองดี ทึ่งตรงไม่ต้องดูโน๊ตทำกูอึ้งพอสมควร มึงตีเพลงวงกูได้ทุกเพลงเลยหรือวะ?”
พี่คมถามท่าทางแกสงสัยต้องการคำตอบจากผมน่าดู
“ครับพี่..ผมกับเพื่อนในวงเก่า ใช้พวกพี่เป็นต้นแบบซ้อมเพลงของ Lucky One ผมตีกลองเพลงพวกนี้อยู่ประจำครับ”
บอกไปตามจริง โดยไม่คิดปิดบังแต่อย่างใด
“วงมึงมีกันกี่คน?” พี่เกรย์ถามต่อ
“4 คนครับ”
“เลียนแบบพวกกูกระทั่งจำนวนเลยหรือมึง ใครเป็นนักร้องให้วะ”
กลายเป็นมุ่งความสนใจผมใหญ่ โดยที่พี่เกรย์ยังคงซักถามอย่างต่อเนื่อง
“ไอ้ขิงเพื่อนผมเองครับ”
“มันร้องเพลงวงกูได้หมดเลยเหรอ เงาเสียงของไอ้ร็อคหรือไงวะ” พี่คมชิงถามขึ้นมาบ้าง
“ครับ..แต่เสียงมันไม่เหมือนพี่ร็อคหรอก มันเสียงดีสุดคลั่งไคล้เพลงของพี่เขา พวกเราเป็นแฟนคลับวงพี่มากกว่าครับ”
ตลอดการสนทนา พี่ร็อคหัวหน้าวงเพียงกระดกจิบน้ำจากขวด ยืนฟังการพูดคุยโดยไม่ได้ตั้งคำถามหรือพูดอะไรแม้แต่น้อย
ผิดตอนอยู่ลำพังกับผมพี่เขายังพอพูดบ้าง ถึงจะห้วนดุอยู่พอสมควรก็เถอะ หรือว่าเห็นเพื่อนพูดเลยไม่ค่อยอะไรยังไง
แต่ก็ฟังอย่างสนใจไม่น้อย ถึงไม่ค่อยออกอาการแต่สายตาคมดุก็จับจ้องผมอยู่ไม่วางตา
พอทำให้รู้ได้ว่าพี่เขาสนใจในความเป็นมาของผมเช่นกัน
“ไอ้ป๊อป..มึงเป็นอะไรหน้าซีด” เอาแล้วไงอุตส่าห์ฝืนยังสังเกตเห็น ผมปวดท้องอาการกำเริบ
เล่นไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เที่ยงยันกระทั่งเวลานี้ ปาเข้าไปสี่โมงเย็นจะห้าโมงแล้ว เกิดอาการปวดก็คงไม่แปลก
“ผม..ปวดท้องครับ” ไม่คิดปกปิด ชักรู้สึกปวดเพิ่มมากขึ้น
“มึงอย่าบอก..หิวจนปวดท้อง” พี่คมคาดคั้น
“ผมเป็นโรคกระเพาะ ทานข้าวผิดเวลามักมีอาการอยู่ประจำ”
“ไอ้ห่า..แล้วทำไมไม่บอกพวกกูแต่แรก” พี่เกรย์เสียงดุแล้ว
“ผมบอกพี่ไปแล้วนะครับ ว่าผมหิวข้าว” เถียงสิงานนี้
“มึงหิวก็หาอะไรกินก่อนสิ เสือกซ้อมจนเย็นป่านนี้ทนหิวอยู่ทำไม” โดนพี่คมใส่มาอีกชุด ตกลงผมผิดซะงั้น
“ผมจะกินอะไรเล่าครับ พี่บอกให้ผมซ้อมเพลงลองทดสอบฝีมือดู ที่สำคัญผมต้มมาม่าไม่เป็นนี่ครับ”
ทุกคนเงียบกริบ จ้องผมนิ่งอย่างเดียว
“มึงตามกูมา กูสอนครั้งเดียวคราวหลังมึงทำเอง” เป็นครั้งแรกที่พี่ร็อคมีบท น้ำเสียงพี่แกนิ่ง
ถึงแม้ไม่ห้วนสักเท่าไหร่แต่สายตาก็ยังดุขณะที่พูดกับผม หรือพวกพี่เขาเป็นแบบนี้กันทั้งวง โคตรฮาร์ดคอร์เลยอ่ะ!
“ครับ” ขานรับเสียงอ่อย จากนั้นค่อยเดินตามพี่เขาออกจากห้อง ทันได้ยินพี่เกรย์กับพี่คมตะโกนตามหลังมาว่า
“ทำเผื่อพวกกูด้วย..ร็อค” พี่ร็อคหยุดอยู่กับที่ โดยไม่หันไปก่อนจะส่งนิ้วกลางให้เพื่อนร่วมวงเน้นๆ
“ห่าร็อคพวกกูหิว!!” เสียงโหยหวนพร้อมเพรียง เมื่อได้สัญลักษณ์ที่รู้จักกันดี พี่ร็อคไม่ตอบผละออกเดิน
ซึ่งมีผมตามไปติดๆ ถึงจะปวดท้องไม่น้อยแต่ก็อดยิ้มขึ้นจนได้ บางมุมพวกพี่เขาทำตัวเหมือนเด็ก
มีหยอกล้อกันแบบนี้ก็เป็นด้วย นึกว่าจะถนัดติสท์แตกเพียงอย่างเดียวเสียอีก
“รอจนน้ำเดือดค่อยใส่ไข่..บลาๆๆ!!” ผมยืนชมการสาธิตวิธีต้มมาม่าใส่ไข่ จากนักร้องคนดังขวัญใจสาวทั่วเอเชีย
พี่เขาสอนผมตั้งแต่การเปิดเตาแก๊สจนถึงขั้นตอนต้มน้ำ ขณะนี้กำลังสาธิตตอกไข่ใส่หม้อน้ำเดือด
ตามด้วยเส้นมาม่า ปรุงรสด้วยผงสำเร็จที่ติดมากับห่อ ถึงแม้จะส่งนิ้วกลางให้เพื่อนสนิท
แต่พี่เขาก็ต้มเสียหม้อใหญ่เผื่อพี่เกรย์พี่คมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมหิวจนตาลายแล้ว
ผลจากกลิ่นหอมอบอวลตรงหน้าเรียกน้ำย่อยน้ำลาย หนักสุดคืออาการปวดท้อง
ซึ่งกำเริบเสิบสานหนักข้อเรื่อยๆ หาได้ทุเลาลงแต่อย่างใดไม่
“เตรียมช้อนตะเกียบให้ครบคน” น้ำเสียงเรียบรื่น ขณะกำลังปิดแก๊สเตรียมยกหม้อมาม่าลงจากเตา
นำไปวางที่โต๊ะไม่ห่างครัวสักเท่าไหร่ ผมไม่รอช้ารื้อหาอุปกรณ์ พอจะรู้อยู่ตรงไหนบ้างแล้ว
หลังมีส่วนร่วมรับชมวิธีการต้มมาม่าจากพี่ร็อคมาโดยตลอด..กระทั่งสำเร็จเสร็จสิ้นพร้อมกิน
“เป็นไงไอ้ป๊อป ฝีมือต้มมาม่าไอ้ร็อคอร่อยถูกปากมึงป่ะ”
พี่เกรย์เจาะจงถามผม ภายหลังแต่ละคนตั้งหน้าตั้งตาโซ้ยเส้นมาม่ากันไปสักพักใหญ่
“อร่อยครับ..ซู้ด!” ตอบเสร็จก็ก้มลงไปจัดการต่อด้วยรู้สึกหิวสุดๆ แม้อาการปวดท้องจะยังไม่ทุเลาเบาบางสักเท่าไหร่
“มันทำอาหารอร่อย รสมือมันเป็นที่กล่าวขานชื่นชมของเพื่อนฝูง สมัยเรียนมหาลัยตั้งวงทีไร
พวกกูได้ไอ้ร็อคทำกับแกล้มให้ประจำว่ะ” พี่คมสาธยายสรรพคุณฝีมือทำอาหารของพี่ร็อค
โดยผู้ถูกกล่าวถึงเพียงแค่ยักคิ้วข้างเดียวส่งให้ผมสองจึ๊ก ไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธ
ก่อนสนใจจัดการมาม่าในถ้วยตัวเองต่อ ผมจึงได้รู้เกี่ยวกับคุณสมบัตินักร้องสุดเท่คนนี้
นั่นคือพี่ร็อคทำอาหารเก่งและอร่อยเสียด้วย..สาวใดได้เป็นแฟนคงไม่ต้องกลัวอดตาย
ต่างกับผมลิบลับเรื่องอาหารทำครัวห่างไกลไม่รอบรู้และไม่สันทัดเอาเสียเลย
จะว่าไปผมไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ คงเป็นเพราะแม่ห่วงเกรงผมจะบาดเจ็บอันตราย
ได้เลือดจากมีดจากไฟจึงกำชับห้ามป้าสม ให้ควบคุมดูแลเป็นพิเศษตั้งแต่จำความได้
เป็นสาเหตุให้ผมไม่รู้วิธีทำอะไรพวกนี้ รอให้ป้าสมกับคนรับใช้สรรหามาให้เพียงเอ่ยปากอยากกินอะไร ก็ได้ตามนั้นแล้ว..
“กูคิดว่ามึงจะแดกเยอะเสียอีก ทำไมถ้วยเดียวจอดวะ..ไอ้ป๊อป” พี่เกรย์คงแปลกใจไม่ต่างพี่ร็อค
ที่หยุดมือหันมองผมซึ่งรวบช้อนยกแก้วน้ำขึ้นจิบเป็นที่เรียบร้อย
จะให้กินเยอะได้ยังไง..ในเมื่อผมปวดท้องจนไม่นึกอยากแล้วตอนนี้
คิดว่าทานลงไปจะช่วยบรรเทาอาการปวดได้บ้าง ไหนได้กลับปวดหนักกว่าเดิมเสียอีก
“หน้ามึงดูไม่ดีเลย..ป๊อป” พี่คมทักบ้าง
“ผมปวดท้องครับพี่”
“มึงมียามาด้วยหรือเปล่า” พี่ร็อคถามแทรกขึ้น
“มีครับ..ผมขอตัวกินยาก่อนครับ พวกพี่กินกันต่อเถอะ”
ไม่อยากให้ใครพลอยกังวล กลายเป็นสร้างปัญหาให้พวกพี่เขาพะวงอาการของผม
เลยเลี่ยงขอตัวออกมากินยา กะว่าได้นอนพักคงจะดีขึ้น อย่างน้อยก็ทานมาม่ารองท้องไปแล้วเรียบร้อย
“อืม..กินยานอนพักไปเลย” พี่เกรย์กำชับ
“ครับ..” รับคำเสร็จค่อยลุกเดินออกจากโต๊ะ พยายามฝืนไม่แสดงอาการงอตัวมือกุมท้อง
ทั้งที่ขาสั่นเพราะสะกดกลั้นความทรมานที่ได้รับอยู่ ไม่อยากให้พวกพี่เขาคิดว่าผมอ่อนแอจึงต้องอดทนให้มาก
เพิ่งทำความรู้จักกันแค่วันแรก ยังไม่ได้ทำอะไรขืนถูกปิดกั้นยกอ้างว่าผมมีปัญหาด้านสุขภาพขึ้นมาล่ะก็
คงได้ชวดฉลูขาลกันพอดี อดร่วมวงเสียโอกาสเปล่าๆ
พอถึงห้องรีบกินยาที่มีติดตัวมา เรื่องนี้ป้าสมกับแม่ผมกำชับย้ำหนักย้ำหนาไม่ให้ทานข้าวผิดเวลา
อาการกำเริบต้องกินยาดูแลตัวเอง ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่ให้ผมร่วมวงสุดโปรด เพราะท่านห่วงผมมาก
กินเสร็จจัดแจงปูผ้าตรงปลายเตียง ตำแหน่งที่พี่ร็อคระบุให้เป็นที่หลับนอนของผม
เวลานี้ไม่สามารถสะกดกลั้นได้แล้ว ถึงกับต้องงอตัวกุมท้องที่กำลังปวดอย่างทรมาน
เหมือนโดนมือไร้สภาพบิดลำไส้จนน้ำตาเล็ดหน้าตาคงบิดเบี้ยวดูไม่จืดแล้วกระมั้ง
ผมกัดริมฝีปากแน่นเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวด ครั้งนี้รุนแรงไม่น้อยเพราะผมดันลืม
ปล่อยเวลาล่วงเลยมาจนห้าโมงเย็น ถ้าไม่ทิ้งห่างหลายชั่วโมงก็คงไม่เจ็บรุนแรงขนาดนี้ โทษใครไม่ได้ความผิดผมที่เลินเล่อ
รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ยังประมาท เป็นเพราะขณะซ้อมเมามันส์มากไปหน่อย จนลืมเวลาไม่สนใจอาการปวดกระเพาะ
พอผมจับไม้กลองก็อารมณ์หลุดจนลืมโลกไปเลย ไม่คิดว่าจะใช้เวลายาวนานขนาดนี้ สมควรแล้วที่ตกอยู่ในสภาพนี้
คิดอีกทีก็คุ้มอย่างน้อยพวกพี่เขายอมเปิดใจให้ผมมากขึ้นกว่าเดิม หลังพวกเราได้ร่วมซ้อมวงในครั้งนี้..
ไม่รู้เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาระงับปวดที่ทานเข้าไป มีผลทำให้ง่วงนอน
เลยเผลอหลับแต่ก็ช่วยให้ทุเลาจากอาการปวดลงไปมากทีเดียว มารู้สึกตัวเพราะเสียงกระซิบเรียกผมนี่แหละ..
“ป๊อป..ป๊อป..” ค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นดู ในขณะยังคงงัวเงียอยู่
“พี่ร็อค” พี่เขานั่งยองเข่ามือประสานบนหน้าขา จ้องผมไม่กะพริบ
สีหน้าท่าทางดูเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดปมสังเกตุได้ชัด
“อืม..กูเอง..มึงเป็นไง” อ่านะ..พี่เขาคงห่วงอาการผม
“รู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ ค่อยยังชั่วเผลอหลับจนได้ นี่กี่โมงครับ”
จากการที่พี่เขาเปิดโคมไฟโต๊ะทำงานตรงมุมผนัง
แสงในห้องสลัวลางไม่ได้สว่างมากนัก น่าจะกลางคืนมืดค่ำแล้วสิท่า
“จะสี่ทุ่มแล้ว กูเห็นมึงหลับไม่รู้เรื่อง ไม่ได้อยากกวนมึงนักหรอก
เห็นยังไม่ได้อาบน้ำ มื้อเย็นมึงก็ไม่ได้กิน กูเก็บกับข้าวไว้ให้
มึงลุกอาบน้ำกินข้าวก่อน จะนอนต่อค่อยว่าอีกที” ผมนิ่งไปครู่ นี่ผมคงไม่ได้หูฝาดใช่ป่ะ
พี่ร็อคอุตส่าห์เก็บกับข้าวไว้ให้ผมด้วย น่าจะเป็นอาหารที่แม่บ้านนำปิ่นโตมื้อเย็นมาส่ง
ถ้าไม่แบ่งเก็บไว้ให้..กินเสร็จก็คงไม่เหลือซากเหมือนมื้อเที่ยง ไม่เหลืออะไรให้ผมกินอีกตามเคย
“ขอบคุณครับ ถ้างั้นผมขอตัวอาบน้ำนะครับ” พี่เขาพยักหน้าให้
ก่อนผละลุกเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานที่เปิดไฟโคมทิ้งไว้
ผมค่อยลุกเก็บผ้าปูนอนกับอุปกรณ์ให้เรียบร้อยไม่เกะกะ เดี๋ยวจะโดนดุว่าไม่เป็นระเบียบ
เห็นแบบนี้ชีวิตความเป็นอยู่ของนักร้องคนดัง ก็เป็นระเบียบแบบแผนแทบไม่น่าเชื่อ
จึงต้องพลอยระวังตัวกันเป็นพิเศษอยู่มากหน่อย
กลับออกมาจากห้องน้ำรู้สึกสดชื่นดีขึ้นมาก ไม่เหลืออาการปวดท้องให้ทรมานอยู่อีก
ผมสวมชุดนอนขายาวกับเสื้อเข้าชุดลายทางสีฟ้า
หยุดมองแผ่นหลังกว้าง ที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขายาวนั่งเอาปากกาเคาะขมับอย่างใช้ความคิด
ชนิดไม่ได้ยินกระทั่งเสียงประตูที่ผมเปิดออกจากห้องน้ำด้วยซ้ำ
ลองย่องเขาไปยืนด้านหลังแอบชะโงกดูว่าพี่เขาทำอะไรอยู่..ถึงกับจิตหลุดไม่สำเนียกรอบข้างแบบนี้
บนโต๊ะตรงหน้ามีกระดาษ เห็นรอยปากกาขีดเขียนตัวโน้ตดนตรี ที่สำคัญผมเห็นเนื้อเพลงพี่เขาร่างไว้
หายสงสัยทันทีพี่ร็อคกำลังแต่งเพลงแอบอ่านอีกต่างหาก ตัวหนังสือหวัดพอสมควร
บางคำผมก็อ่านไม่ค่อยได้ เผลอชะโงกเข้าใกล้อย่างลืมตัว เพื่อจะได้เห็นชัดอีกสักหน่อย
“อ๊ะ!..ขอโทษครับพี่” สะดุ้งโหยงเชียวครับ พี่แกเล่นหันมาจมูกโด่งสัมผัสแก้มผมทีนึง
ต้องรีบขอโทษเพราะดันเสียมารยาท พี่เขาคงสัมผัสรู้ที่ผมมายืนก้มอยู่ด้านหลัง
เลยหันกลับแบบไม่ทันตั้งตัว อุบัติเหตุกระชั้นชิด ผมเองก็ไม่ทันคิดว่าพี่เขาจะรู้ตัว
พอหันแบบนี้เลยไม่ทันระวังจึงหลบไม่ทัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
สิ่งสำคัญผมกำลังกลัวว่าพี่เขาจะโกรธที่ไร้มารยาทมายืนแอบดูต่างหาก
ก็เล่นจ้องผมนิ่งไม่พูดหูแดงหน้าแดง ไม่โมโหโกรธเลือดขึ้นหน้าจะให้คิดว่ายังไง..ผมไม่กล้าสู้ตาคมดุพี่เขาเลย
จึงเลือกก้มหน้างุด เพราะรู้ตัวว่าผิดที่เผลอเสียมารยาท เข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีกด้วย
ที่ทำแบบนั้น เพราะเกรงเป็นการรบกวนพี่เขาจนทำให้เสียสมาธิ ก็เห็นจิตหลุดจมอยู่ในภวังค์ใครจะกล้ากวน
แค่อยากรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็เท่านั้นเองครับ กะว่ารู้แล้วก็จะผละไปหาอะไรกิน ดันหันมาจ๊ะเอ๋เสียก่อน
“ขอโทษอีกครั้งครับพี่ ผมไม่ได้เจตนาเสียมารยาท
เผอิญเห็นพี่นิ่งเอาปากกาเคาะขมับเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ ผมจึงไม่กล้ารบกวน”
“มึงเลยเลือกที่จะแอบดูกูแทน” อ้าว! สรุปแบบนี้จะให้อ้างอะไรได้
รู้แล้วว่าผิด ก็ขอโทษแล้วไงเล่า..ได้แต่เถียงในใจ
“ครับ..ผมขอโทษอีกครั้งพี่” รู้ตัวว่าผิด ที่ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเป็นใครก็คงโกรธล่ะหว้า?
“คราวหลังอย่าทำอีก กูไม่ชอบให้ใครวุ่นวาย อยากรู้อะไรให้ถาม
บอกได้กูยินดี..ไม่ต้องมาแอบดู” พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“เงียบอยู่ทำไม กูเปิดโอกาสให้มึงถามแล้ว..ไอ้นี่นิ” ดุตรูอีก
“ครับ..พี่กำลังแต่งเพลงอยู่หรือเปล่าครับ” ไปไม่เป็นเลย
“อืม..มึงสงสัยอะไร..หืม”
“เปล่าครับ..เห็นพี่ดูเครียดๆ มีปัญหาหรือครับ”
“กูคิดไม่ออก พอถึงท่อนแยก กูใส่เนื้อร้องให้โดนใจไม่ได้”
“เหรอครับ ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ” เสือกอีก..พี่เขาไม่ตอบเอาแต่จ้องผมนิ่งอยู่ครู่ใหญ่
ก่อนเอ่ยปากถามผมคนละเรื่องไปเสียอย่างนั้น
“มึงใช้สบู่อะไร” เกี่ยวกันไหมนี่
“ผมไม่ได้หยิบของพี่มาใช้เลยนะครับ ผมเอาของผมติดมาด้วย”
สงสัยคงคิดว่าผมขโมยใช้สบู่ของตัวเองอยู่สิท่า
“กูว่ามึงสักคำหรือยัง กูถามมึงใช้สบู่ยี่ห้ออะไร”
เงิบเลยครับ ดันตีตนไปก่อนไข้ ใครจะทันคิดคุยเรื่องเพลงอยู่ดีๆ พี่แกโพล่งถามเรื่องสบู่เฉย
“จอห์นสันครับ ผมใช้ตั้งแต่เด็ก..ใช้ยี่ห้ออื่นผมแพ้ครับ”
“อืม..หอมดี” เล่นเอางงสิ สบู่เด็กจอห์นสันใช้มาจนป่านนี้
ไม่เคยได้ยินใครชมให้ฟัง..สบู่ที่ผมใช้หอมแบบนี้เลยสักครั้ง
“ครับ..ผมก็ว่าหอมดี” เลยรับเป็นแนวร่วมพี่แกไปตามระเบียบ
“มึงสนใจเพลงใหม่กูอยู่เหรอ” เข้าเรื่องที่พูดค้างกันได้สักที
“ครับพี่..ผมรู้ว่าพี่แต่งเพลงเอง พอได้เห็นแบบนี้รู้สึกตื่นเต้น..คึคึ!!”
อดหัวเราะไม่ได้ ผมโชคดีกว่าเพื่อนมาก มีโอกาสเห็นพี่เขาแต่งสดๆ ร้อนๆ
“กูยังแต่งไม่เสร็จ ติดท่อนแยกที่กูบอก”
“พี่พอจะร้องให้ผมฟังได้ไหมครับ เอาเท่าที่แต่งเสร็จก็ได้”
“อืม..Rrrr!!!..บลาๆๆๆ” แล้วผมก็ยืนฟังพี่เขาร้องเพลง
“โห!..เพราะมากเลยครับ เพลงนี้ต้องดังทะลุชาร์ทฮิตติดหูเช่นเคย
ผมกล้ารับประกันได้เลยครับพี่ร็อค พี่ตั้งชื่อเพลงหรือยังครับ” โดนใจสุดๆ
“ยังเลยวะ..กูบอกแล้วว่าติดตรงท่อนแยก กูคิดไม่ออก”
“ผมขออนุญาตดูเนื้อเพลงหน่อยสิครับ..พี่”
“อืม..” พอพี่เขาอนุญาตผมก็หยิบกระดาษร่างเนื้อเพลงกับตัวโน้ต
ขึ้นมาอ่านวนไปมาอยู่สองสามรอบ ก่อนจะใส่เนื้อที่คิดขึ้นมาเฉย
“ใครๆ..เขาว่าฉันปากหนัก เลยมักอกหักปากหนักไม่บอกรักใคร แบบนี้พอจะได้ไหมครับพี่”
ถือวิสาสะลองแต่งตามที่มันผุดขึ้นในหัวของผม ต่อประโยคของเนื้อเพลง ที่พี่เขาค้างท่อนฮุกเอาไว้เสียเอง
“เฮ้ย! เยี่ยมเลยป๊อป มึงคิดได้ยังไงวะกูนั่งจมมาสองวันคิดไม่ออกติดจะต่อท่อนแยกยังไงดี
แบบนี้ใช่เลย..กูเอาของมึงนี่แหละ” เป็นครั้งแรกที่ผมอึ้ง จ้องรอยยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวยของพี่ร็อค
ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มพี่เขาแบบนี้มาก่อน ดวงตาคมดุแวววาวเป็นประกายจากอาการดีใจ
บวกยิ้มสุดเท่เล่นเอาผมสตั๊นไปหลายวิ นึกว่าจะหน้าดุใส่
“ขอบใจวะป๊อปกูต่อเนื้อได้แล้ว ไว้ใส่โน้ตทำดนตรีเสร็จค่อยซ้อมเป็นซิงเกิลใหม่
มอบเป็นของขวัญให้แฟนคลับในการทัวร์คอนเสิร์ต ใช้เวลาที่เหลือซ้อมทันแน่”
ท่าทางดีใจของพี่ร็อค ประดับด้วยรอยยิ้มไม่หลงเหลือความเคร่งขรึมให้เห็น
ทำเอาผมรู้สึกดีตามอย่างอธิบายไม่ถูก โดยเฉพาะฝ่ามือหนาจับบ่าผมบีบแสดงการขอบใจ
ซึ่งผมมีส่วนร่วมช่วยต่อเนื้อเพลงท่อนแยกที่ติดขัดให้พี่เขา จนสามารถใส่เนื้อร้องจบลงได้สำเร็จ
“พี่ตั้งชื่อเพลงหรือยังครับ” ผมถาม เมื่อเห็นว่าเพลงนี้ยังไม่มีชื่อ
“ชื่อเพลง..‘ผู้ชายปากหนัก’ เข้ากับเนื้อหาโดนใจกูแล้ว” พี่เขาบอก
“ผมอยากรู้พี่ได้แรงบันดาลใจจากไหนครับ ถึงแต่งออกมาแบบนี้
ผมแอบรู้มาว่า ส่วนใหญ่คนแต่งเพลงจะมีอารมณ์ร่วมเพราะประสบการณ์
จึงจะสามารถถ่ายทอดเนื้อหาเกี่ยวเนื่อง สื่อความรู้สึกออกมาได้ชัดเจน”
“มึงเข้าใจถูกแล้ว แต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอก
บางคนก็นำเอาเรื่องราวประสบการณ์ของคนใกล้ตัวมาแต่งเป็นเพลง สำหรับเพลงนี้เป็นของกูเอง”
“หา..อย่าบอกว่าพี่เคยอกหัก เพราะนิสัยปากหนักมาก่อน”
“จะว่าแบบนั้นก็ใช่ กูไม่เคยบอกรักผู้หญิงที่กูรัก อาศัยการกระทำให้เขารับรู้
จนเขาหนีไปมีคนใหม่ เพราะคิดว่ากูไม่ได้รักเขาจริง”
เหมือนนิยายเลยวุ้ย! รูปหล่อเท่เก่งรวยอย่างพี่ร็อคถูกหญิงหักอก
นึกว่าคงมีแต่สาวๆ ที่ต้องผิดหวังเพราะพี่เขาหักอกพวกเธอเสียอีก
“ผมไม่คิดว่าจะมีสาวคนไหน กล้าหักอกพี่ด้วย” พูดตามที่ใจคิด
“หึ! ทำไม..กูก็แค่ผู้ชายธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนรักใหม่เขา
ขนาดแก่คราวพ่อเขายังทิ้งกูไปแต่งงานด้วย เงินต่างหากที่ผู้หญิงเขาสน”
ถ้าไม่ได้ยินจากปากซุปเปอร์สตาร์คนดัง นักร้องบอยแบนด์ของเอเชียด้วยตัวเอง
ผมคงไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเป็นแน่ พอสังเกตุสีหน้าแววตาซึ่งดูเศร้าของพี่ร็อค
ช่วยยืนยันคำพูดพี่เขาแล้ว ผมก็หมดข้อสงสัยในทันที พี่เขาคงอกหักจากผู้หญิงคนนั้นจริง
ถึงสามารถแต่งเพลงนี้ขึ้นมา โดยเลือกที่จะใช้เพลงนี้ เปิดตัวทัวร์คอนเสิร์ตครั้งใหญ่อีกต่างหาก
“ผมว่าพี่ใส่ดนตรีต่อเถอะครับ ผมไม่กวนแล้วไว้รอฟังทีเดียวดีกว่า ขอตัวหาอะไรกินก่อนนะครับ”
รีบเปลี่ยนเรื่อง หลังพี่เขาเข้าสู่โหมดเศร้า ผู้หญิงคนที่ว่าคงมีอิทธิพลต่อพี่เขามาก
ทั้งที่แต่งงานไปแล้วพี่เขายังไม่ลืม อยากรู้แล้วสิผู้หญิงคนนี้คือใคร
เธอเป็นคนดังสังคมคนมีชื่อเสียงหรือเปล่า สักวันผมต้องรู้ให้ได้ แค่อยากเห็นหน้าผู้หญิงที่หักอกพี่ร็อค
หนุ่มหล่อผู้เป็นขวัญใจสาวค่อนเอเชีย ว่าเธอจะมีหน้าตายังไงหนอ..จะสวยขนาดไหนวะ!
ผมเก็บเอาเรื่องนี้ไปขบคิดขณะนั่งทานข้าว ที่พี่ร็อคตักแบ่งไว้ให้ บนโต๊ะอาหารนั่นแหละ
มีฝาครอบปิดเรียบร้อย พานอดคิดว่าเพลงล่าสุดที่จะเปิดตัวรับรองดังกระฉูดแน่
นี่สินะถึงมีโปรเจคให้วงเก็บตัวที่เพ้นท์เฮ้าส์ก่อนทัวร์คอนเสิร์ตใหญ่
ที่แท้จุดมุ่งหมายของบริษัทต้องการให้พี่ร็อคออกซิงเกิลใหม่ มอบเป็นของขวัญพิเศษให้แฟบคลับ
รับรองเรียกเรทติ้งสร้างกระแสดังอีกแล้ว กับวงสุดฮอต Lucky One
ที่มีผมนายธราธิปหรือป๊อป เป็นมือกลองในฐานะสมาชิกใหม่ของวง เปิดตัวในงานนี้ด้วยเช่นกัน..
มาต่อตามนัดแล้วนะคะ เจอกันอีกทีวันพฤหัสบดีที่ 1 นี้ค่ะ
วันแรงงาน เราคนใช้แรงงาน จึงได้หยุดพักมาอัพนิยายให้คนอ่านต่อไป 555!!!
ปล.หนังสือนิยาย สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ ยังพอมีเหลืออยู่นะคะ
ใครสนใจติดต่อได้ที่อีเมลล์ luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com
หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1 (อ่าน 164531 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก