หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[arale]

จบแบบ งงๆอ่ะ คำพูดของตัวละครแต่ละตัวดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล เอาเถอะยังไงก็แล้วแต่ เจ็บปวดกันถ้วนหน้า ปล่อยวางซะทุกคน แต่ก็ยังรักอินแบบเดิมอยู่ไม่รู้ทำไม เหมือนจะเข้าใจอินอ่ะ หนักแน่นกับใจตัวเองไว้อิน เค้าไม่รักเรา เราก็ปล่อยซะ

[iceman555]

จบแบบนี้เลยเหรออ. เฮ้ออ.  ชีวิตจริงไม่มีแบบนี้เหรอกครับ. ที่จะถอยออกมาหมด.

[Theodore]

เป็นตอนจบที่หวังไว้คับ แบบนี้แหละดีแล้ว

[primmi]

ชอบที่จบแบบนี้ค่ะ เหมือนจบที่อินคิดได้ในที่สุด แต่ตัดจบแอบห้วนไปหน่อย
น่าจะมีส่วนอธิบายความคิดของอินในตอนสุดท้ายให้มากขึ้น คนจะได้เห็นว่าอินหลุดพ้นแล้วจริงๆ กลายเป็นอินคนใหม่ที่จะมีค.สุขได้ด้วยตัวเองไม่ต้องร้องขอจากใคร

แต่คิดว่าถึงจบที่แบบนี้ แต่สุดท้ายพออินถอยออกมาจริงๆอินคงได้รู้ว่าใครกันแน่คือคนที่ใช่
ส่วนตัวแล้วเรานั่งยันนอนยันว่าอินไม่ได้รักไฟท์แน่ๆ หลังจากนี้พอไม่มีโรมแล้วอยากให้อินรู้สึกตัวซะทีนะว่ารักใคร
ส่วนไฟท์เตไม่รู้จะได้กลับมาคบกันหรือเปล่า แต่ยังไงก็ชอบคู่นี้มาก เข้าใจกันให้กำลังใจกันจนหยดสุดท้ายจริงๆ
ดูเป็นรักแบบผู้ใหญ่ที่เข้าใจชีวิต และรู้ลิมิตตัวเอง ไม่งมงายในความรักดี ชอบๆ

[May@love]

ในที่สุดอินก็ยอมถอย เป็นตอนจบที่คิดไว้ในใจ

รอติดตามตอนพิเศษนะคะ ว่าก้าวต่อไปของชีวิต

แต่ละคนจะมีหนทางเดินอย่างไร

[Tsubamae]

มันจบแบบสุดท้ายอินก็กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวรักแร่ตัวเองซะงั้น
ก็ดีเหอะ โดนโยนความผิดกรอกใส่หัว
มาอย่างนั้นเป็นใครๆก็คงเข็ดกับความรัก
ไปอีกนาน ตัดไปเหอะไฟท์น่ะมันไม่ได้รักอินเลยสักนิด
หายไปจากชีวิตเลยยิ่งดีต่างคนต่างไป เชื่อว่าในสักวัน
อินต้องตัดใจได้ ล้างมันใหัหมด รอเปิดรับคนใหม่เขีามา

[naamsomm]

ขอบคุณที่จบแบบนี้
คนแบบอินไม่สมควรจะเหลือใครจริงๆ
การทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไป
เพราะตัวเองเจ็บ  คนอื่นเลยต้องเจ็บไปด้วย
แบบนี้ไม่ไหวอ่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ

[loyal_mook]

โคตรอึดอัดเลย แต่เราโอเคนะกับตอนนี้ เรารู้สึกว่าปมทุกคนมันคลายแล้วยกเว้นอิน ตั้งแต่อ่านมาไม่มีวี่แววเลยว่าอินจะเลือกได้ ถ้าอินยังดันทุรังต่อปมใหม่ก็จะเกิดขึ้น แต่เราก็เข้าใจอินนะที่มันเป็นแบบนี้ ที่มันโคตรเห็นแก่ตัวแบบนี้ ต้องเข้าใจว่ามันรักไฟท์มาตั้งนานแล้ว ละประเด็นคือไฟท์ไม่ได้รักอินแบบนั้นแต่ดันเอากันเฉย จะโทษแค่อินก็ไม่ได้ ถ้าคิดจะคบกันแบบ friend with benefit ใจมึงต้องตรงกัน ไม่งั้นแม่งต้องมีคนเจ็บแน่นอน ส่วนโรมมึงโคตรซวยเลย เตอีกคน สองคนนี้เราว่าชัดเจนนะ ตัดขาด แต่ดันมารักสองคนนี้ เราชอบมากที่อินพูดว่า ไม่เลือกไฟท์เพราะไฟท์ไม่ได้รักมัน ไม่เลือกโรมเพราะมันรักโรมไม่เท่าที่โรมรักมัน คือควรอยู่กับตัวเองอ้ะตอนนี้ อยากอ่านตอนพิเศษมาก อยากรู้ว่าอินจะเป็นยังไง อันนี้คือคิดภาพไม่ออกจริงๆ คนเขียนสู้ๆนะ เรารออ่านอยู่
 

[Ryu_Chise]

เราอ่านจนจบ แล้วเราเข้าใจอินนะเข้าใจไฟท์ เข้าใจโรม เข้าใจแอล เราเข้าใจคนแต่งด้วย 

เราจะรอตอนพิเศษของนิยายเรื่องนี้ จะเข้ามาดูบ่อยๆเลย เราเชื่อว่าคุณคนแต่งจะหา Happy End ให้แต่ละตัวละครได้เหมาะสม

มากกว่า Sad Eng ที่จบไป ใจจริงเราอยากให้ทุกตัวละครเข้าใจกันและปรับความเข้าใจกันนะ แยกกันเพื่อบอกกับตัวเอง

ถามตัวเองหรือพบกับคนใหม่เพื่อถามตัวเอง เราจะรอค่ะ อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่ 44 เนี่ย ไม่ค่อยคอมเม้นต์เพราะ

เราเศร้าเม้นต์ ไม่ค่อยได้      อ่านแล้วอารมณ์เศร้า จะร้องไห้เลย

[milkshake✰]

ไม่ได้เม้นท์นานมากกกกกกกก (หายไปพักใจรอจบค่อยกลับมาอ่าน)
เราหยุดอ่านไปเพราะไม่ชอบแนวคิดของอิน เราเจ็บแทนคนรอบข้าง
กลับมา เราก็ยังไม่ชอบใจเท่าไรอยู่ดี
เราเข้าใจเรื่องไม่อยากปล่อยใครไปซักคน
แต่ทำไมตอนอยู่กับไฟท์ ก็พูดเหมือนไฟท์สำคัญกว่า อยู่กับโรมก็อีกอย่าง
เหมือนทำทุกอย่างเพื่อรั้งไว้ทรมานกันเล่นทั้ง 3 คน
ไม่ค่อยชอบใจอินเท่าไรเลย คนแบบนี้เหมือนไม่รู้จักความรักจริงๆ
ตอนสุดท้ายที่เสนอตัวให้ไฟท์ ทั้งๆ ที่มีร่องรอยของโรมอยู่ นี่เราโคตรไม่ชอบอินเลย
ให้ตายเถอะ น่าจับมาฟาดให้ก้นลาย

จบดีค่ะ เราเห็นด้วย
เพราะคนแบบอิน คงอีกนานกว่าจะคิดได้ว่าควรทำยังไงกับปัญหานี้
ตอนนี้อินเหมือนรักแต่ตัวเอง
ยังไม่พร้อมจะมีใครหรอกค่ะ
รอให้อินพร้อมก่อนดีกว่าเนอะ
ซึ่ง........ คนอีกนาน

สารภาพว่าอยากให้โรมเจอคนอื่นที่ดีกว่านี้ก่อนอินจะรักคนอื่นเป็น
ไฟท์ด้วย อย่าอยู่กับคนแบบนี้เลย

[IöLIKE]

ThankS

[hikkie]

จบแบบต้องเลือกแต่ก็ยังไม่หายอึดอัด
รอดูดีกว่าว่าถ้าอินและทุกคนถอยออกมาแล้วเดินเรื่องไปตามปกติแล้วตอนจบจริงๆมันจะยังไง

[patchybelle]

อ่านรวดเดียวเลย บอกได้คำเดียวว่าหน่วงมาก มันคนละฟีลกะบีทีเอสเลยยยยยยยยยยยย

คนที่สงสารมากที่สุดคือไฟท์ ไฟท์ที่เหมือนตอนแรกดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่คือคนที่ไม่เหลืออะไรเลย น่าสงสารที่สุด

อินควรปล่อยไฟท์ไปอ่ะ ตอนแรกเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกอินนะ มันเป็นความรักแหละ แต่มันคือความรักที่เห็นแก่ตัวดคตรๆเลย ความรักเพื่อนที่อยากเป็นที่หนึ่งตลอดไป สุดท้ายก็ไม่มีใครมีความสุข

เชียร์โรมมาตลอดเลย อยากให้คู่กัน หวังว่าตอนพิเศษจะมีความสุขจริงๆกันบ้างสักที ขอร้องนะคนเขียน อยากเห็นตัวละครมีความสุขจริงๆกันซะที 

[Whatever it is]

5555 ดีนะที่ตอนนั้นไหวตัวทัน

[pummy09]

จบแล้วอะ

อ่านๆมา เหมือนละครโดนห้ามฉายแล้วตัดตอนจบเลย ฮ่าาาาา
แต่มองอีกมุม ก็เหมือนกับชีวิตคนเรานะคะ มีหลายแบบหลายอย่าง  คิดว่าเหตุการณ์เหล่านี้ เป็นช่วงหนึ่งของชีวิต เมื่อสุดท้ายไม่เลือกใคร อินเลือกตัวเอง ทุกคนถอยออกมาอยู่กับตัวเอง ก็ถึอได้ว่าจบเหตุการณ์ของช่วงนี้ได้เช่นกัน  ส่วนจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในภายหลัง มันก็เป็นเรื่องของอนาคต ทั้ง 4 อาจกลับมารักกันใหม่ หรือไปมีใครคนอื่นไปเลยก็ได้ มันคือชีวิต

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหน่วงมากค่ะ แต่ก็ต้องอ่านให้จบ เพราะอ่านมาแล้วก็ต้องอ่านให้จบ ฮ่าาาาาาา  (เขียนเอง งงเองค่ะ)

ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องราวที่เขียนให้อ่านกัน จะรอตอนพิเศษนะคะ

[SuPeRDonGDanG]

ทั้งหมดทั้งมวลที่อ่านมานี้ บอกได้คำเดียวเลยว่าสงสารทุกคนยกเว้นอิน
อินเห็นแก่ตัวมากจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบ ทำไมนิสัยแบบนี้
พี่โรมมมมมมมมมมมมมมมมมม 

[IsoHeart]

คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ   ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง  ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ  ตามนี้ๆ

ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล  แต่ทำผิดกะอิน  เลยต้องเลือกอิน  ทั้งที่รักแอล

>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม  ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า   ทำไมถึงเลือกอิน  เพราะแอลรับอลิซไม่ได้  หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่

2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน  ไม่จริงหรอก  ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน  ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล  และมันก็จะไม่จบ  งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ  ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด   ดูคนดีขึ้นมาเชียว  แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ  ก็เพราะรู้ว่าอินรัก  เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี 

ไฟท์เล่นกับความรักของอิน  รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน  ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน 
>>>>สังเกตุจาก  ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า  อินมีความสุขมั้ย?     
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า  มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้   รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว   ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว   

สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน  มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ


ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว

ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด 

อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง 

โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน   

แอล คนที่ทุกคนรัก  แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ  และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ

[Baitaew]

คนแบบโรมนี่อย่าให้เจอ แม่จะฟาดเข้าให้ 

คนแบบนี้นี่ไม่สมควรจะมีใครเลย !!!
อยู่คนเดียวไปนั่นแหละดีแล้ว รักภาษาอะไร ดึงให้คนอื่นต่ำลง ชิ!! (อินมากกก)


เอาเป็นว่า ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่าน

[akkharadech]

คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ   ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง  ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ  ตามนี้ๆ

ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล  แต่ทำผิดกะอิน  เลยต้องเลือกอิน  ทั้งที่รักแอล

>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม  ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า   ทำไมถึงเลือกอิน  เพราะแอลรับอลิซไม่ได้  หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่

2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน  ไม่จริงหรอก  ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน  ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล  และมันก็จะไม่จบ  งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ  ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด   ดูคนดีขึ้นมาเชียว  แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ  ก็เพราะรู้ว่าอินรัก  เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี 

ไฟท์เล่นกับความรักของอิน  รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน  ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน 
>>>>สังเกตุจาก  ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า  อินมีความสุขมั้ย?     
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า  มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้   รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว   ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว   

สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน  มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ


ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว

ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด 

อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง 

โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน   

แอล คนที่ทุกคนรัก  แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ  และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ

เห็นด้วยครับ

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 1 

   4 ปีผ่านไปแล้วหลังจากวันนั้น ผมที่มองออกไปนอกหน้าต่างตอนที่ละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ในมือ ยังคงจดจำคราบน้ำตาของตัวเองตลอดเวลาที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ดี ตอนที่ต้องยอมแพ้กับทุกอย่างตรงหน้าในเรื่องของความรัก สายตาเจ็บปวดของคนรักทั้งสองที่จ้องมองมาทางผม ทั้งรัก ทั้งหลง และอยากครอบครอง ความรักที่คิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้มีความสุข แต่ทว่าสุดท้ายมันก็ไม่ใช่

   ผมที่ต้องเป็นคนก้าวเดินออกมาทั้งน้ำตา ผมที่ต้องเลือกคนที่ตัวเองรักที่สุด แล้วมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย คนคนนั้นก็คือ ผมเอง แต่ตอนนี้พอมองย้อนไปการที่ตัดสินใจแบบนั้น นั่นมันก็ดีแล้ว ' อย่างน้อยก็ดีที่สุดสำหรับตัวผมเอง '  ดีที่ไม่ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องหลอกตัวเองว่ามีความสุขแบบนั้นอีกแล้ว  ดีแล้วที่ปล่อยพวกมันให้มีความสุข อย่างน้อยก็คงมีความสุขมากกว่าที่ต้องมาอยู่กับคนเห็นแก่ตัวที่ รักผู้ชายถึงสองคนอย่างผม

   ภูมิทัศน์ตรงหน้าต่างที่กำลังเปลี่ยนไป หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่มองลงไปข้างล่างนั่น สี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย ตั้งแต่วันนั้นที่ตัดสินใจจบเรื่องราวทุกอย่างแล้วบินไปเรียนต่อสาขาเฉพาะทางที่เมืองนอก แม้จะดูเหมือนว่าการไปครั้งนี้ จะเป็นการพักใจมากกว่าการไปเรียน แต่ว่าการที่ได้ลืม ได้ลบล้าง อะไรบางอย่างออกจากใจไปบ้าง นั่นก็คงดีกว่าจะจมอยู่แบบนั้น

   ตรวจเช็คเอกสาร รับกระเป๋าเรียบร้อย ผมก็ลากกระเป๋าของตัวเองออกไปตามทางเดิน สายตาของผมสอดส่องไปตามทางมองหาคนที่บอกเอาไว้ว่าจะมารอรับ

“ อิน " ผมหันไปตามเสียง ป้ายสีขาวที่ยกขึ้นอยู่นั้นโบกไปมา ชื่อจริงพร้อมนามสกุลของผมที่ถูกเขียนลงบนป้าย ใบหน้าของครอบครัวที่ไม่เจอกันนาน ผมคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่แล้วก็ตินก่อนจะสวมกอดทุกคนเอาไว้

“ เป็นยังไงบ้างลูก  การเดินทางไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย "

“ ไม่มีครับ " ผมตอบก่อนจะกอดแม่เอาไว้แน่น " คิดถึงอินมั้ยแม่ "

“ คิดถึงสิ " แม่ตอบ ตอนที่มองใบหน้าของเธอ น้ำตาของแม่ก็ไหลออกมา " คิดถึงมากๆเลย "

“ แกทำแม่ร้องไห้แล้วอิน " ตินบอกผมก็ยิ้มออกมา

“ ก็กลับมาแล้วไง ไม่ต้องคิดถึงแล้ว "

“ คราวนี้ไม่หนีไปไหนแล้วนะ " แม่ถาม ผมก็พยักหน้า

“ ไม่หนีไปไหนแล้ว " ผมบอกก่อนครอบครัวของเราจะกอดกันไว้แน่น

   มื้อเย็นของวันนี้เปลี่ยนมาเป็นงานเลี้ยงเล็กๆต้อนรับผม  อาหารมากมายที่เป็นของโปรดวางเรียงอยู่บนโต๊ะ ผมเดินเข้าไปใกล้ตอนที่กำลังจะหย่นตัวลงนั่ง เสียงนึงก็เรียกเอาไว้ก่อน

“ พี่อิน "

“ วาด " ใบหน้าหวานที่ผมเห็นตรงหน้าขาเล็กที่ก้าวเข้ามาพร้อมน้ำตา  ตรงเข้ามากอดผมไว้

“ พี่อิน พี่อินกลับมาแล้ว " คำพูดที่มาพร้อมน้ำตามากมายที่ไหลออกมาซึมลงมาบนเสื้อผม ตอนที่ผละอ้อมกอดจากอีกคนแล้วย่อตัวคนตรงหน้า ผมยิ้มกับท่าทางงอแงที่เหมือนเด็ก

“ รู้มั้ย คุณหมอเค้าไม่ร้องไห้งอแงแบบนี้หรอกนะ " ผมแซวอีกคนก็ส่ายหน้า

“ ถึงจะเป็นหมอยังไง แต่วาดก็เป็นน้องพี่อินนะ พี่อินใจร้าย จะไปก็ไม่บอก จะกลับมาก็ไม่บอกอีก "

“ ก็แบบนั้นจะเรียกว่า เซอร์ไฟส์เหรอ " ผมถาม แต่วาดก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมา

“ ไม่ตลกเลยครับพี่อิน "

“ ก็ไม่ได้บอกว่าให้ขำนี่ ฮ่าๆ  " บอกแบบนั้นก่อนจะหัวเราะกับท่าทางหงุดหงิดของอีกคน " โอเคไม่แกล้งละ แล้วเป็นยังไงบ้าง คุณหมอฟันป้ายแดง "

“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เพิ่งเป็นได้แค่ปีเดียวเอง ยังต้องเรียนรู้อีกมาก " วาดบอกก่อนจะถอนหายใจ " ไม่พูดเรื่องผมสิ ให้ผมถามเรื่องพี่อินก่อน แล้วนี่จะกลับไปอีกมั้ย "

“ ดูเด็กเอาใจคนนี้สิแม่ เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลย "  “ ผมบีบจมูกเล็กๆนั่นอีกคนก็ทำหน้างอ " แล้วอยากให้พี่กลับไปอีกมั้ยละ "

“ ไม่ครับ " เสียงดังฟังชัดทั้งบ้านก็หัวเราะขำ  " ไม่อยากให้พี่อินไปไหนอีกแล้ว "

“ ไม่ไปแล้ว ไม่ต้องห่วง " ผมบอกก่อนจะยิ้ม " แล้ววาดเป็นยังไงบ้าง "

“ สบายดีครับ "

“ หมายถึงทุกเรื่องนะ เรื่องความรัก เรื่องการงาน ชีวิตส่วนตัวด้วยนะ " อีกคนพยักหน้าลงผมก็ยิ้ม " งั้นก็ดีแล้วแหละ ยังคบกับหมอเซฟอยู่ใช่มั้ย "

“ ครับ "

“  บ่นว่าอยากเลิกตลอดเลยนิ ทำไมไม่บอกพี่อินไปแบบนั้นละ " ตินค้านอีกคนก็ยิ้มแห้งๆ

“ เปล่าสักหน่อย "

“ เมื่อวานยังบ่นกับพี่อยู่เลย "

“ ก็แค่บ่นนะครับ " วาดบอกก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ " กินข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว ดูสิกับข้าวน่ากินไปหมดเลย "

“ ท่าทางจะไม่ได้สบายทุกเรื่องสินะ " ผมหันไปหาติน อีกคนก็หัวเราะ

“ แค่เด็กไม่ชอบโดนบ่นน่ะ ชินกับการตามใจก็เงี้ย " 

“ ไม่ใช่สักหน่อย " วาดค้านติน ผมหัวเราะกับหน้าตางอนๆของมันที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่  " คนนั้นก็บ่นมากเกิน บางทีก็บ่นอะไรมากมายไร้สาระ "

“ ท่าทางจะหนัก " ผมแซว แต่พ่อกับแม่กลับเห็นมันเป็นเรื่องขำขันและเพราะยิ่งเป็นแบบนั้นอีกคนก็ยิ่งหน้างอ

“ พ่อกับแม่เวลาหมอเซฟดุวาดทีไรก็เอาแต่ยิ้มแบบนี้ตลอดเลย "

“ ก็มันน่าดุจริงๆ นี่ บางเรื่องน่ะ " พ่อบอกก่อนแม่จะยื่นมือมาลูบหัวอีกคน

“ ดื้อ บางทีไม่มีเวรก็อยู่ซะดึกดื่น พักผ่อนก็น้อย ภารกิจเยอะแยะไปหมด ทำทั้งที่โรงพยาบาล ไหนจะไปรับงานที่คลีนิคอีก น่าตีมั้ยละ  "

“ ไหวเหรอ "

“ ไหวครับ " อีกคนตอบ " ก็ผมอยากจะมีประสบการณ์เยอะๆ ตอนนี้อยากไปเรียนเฉพาะทางด้วยครับ อยากเรียนทันตกรรมเกี่ยวกับเด็ก "

“ จะไม่หนักไปเหรอ " พ่อถามอีกคนก็ส่ายหน้า " พ่อว่าออกจากงานแล้วตั้งใจเรียนไปเลยดีกว่านะ "

“ งั้นขอคิดดูก่อนดีกว่านะครับ " วาดบอก ยังคงเป็นเด็กดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ " แล้วพี่อินจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่เหรอครับ "

“ คงเร็วๆนี้แหละ "

“ พ่อบอกหัวหน้าแผนกให้แล้วล่ะนะ "  ผมหันไปหาพ่อตัวเองตอนที่ท่านพูดแบบนั้น

“ ผมจะไม่กลับไปทำงานที่เดิมหรอกครับ ผมจะไปทำงานโรงพยาบาลอื่น " ตอนที่พูดออกไป ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก็เงียบลงหมด ทุกคนหันมามองหน้าผม ก่อนจะเป็นแม่ที่พูดขึ้น

“ ตัดสินใจดีแล้วเหรอ "

“ ครับ " ผมย้ำความต้องการของตัวเอง ทุกคนดูเหมือนมีคำถามออกมาจากสีหน้าแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา ผมก้มหน้าลงกินอาหารที่ตั้งอยู่ตรงหน้า รสชาติที่คิดถึง และเมนูอาหารโปรดกำลังทยอยเข้าปากไปทีละอย่าง " อร่อยจังเลยครับ อยู่นู้นกินแต่ขนมปัง อาหารไทยที่มีขายก็ไม่อร่อยเท่าไหร่ ได้กลับบ้านมากินแบบนี้จะกินให้เต็มคราบเลย จะกินให้อ้วนเลย ก่อนจะลุยงานหนัก "

“  ยังลืมเค้าไม่ได้เหรอ " ตินตั้งคำถามขึ้นบนโต๊ะอาหารที่สงบเงียบนั้น มันคงเป็นคำถามที่ใครอยากรู้ ช้อนที่กำลังจะยื่นไปตักอาหารในจานหยุดชะงัก ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า  " ทั้งสองคนนั้น ยังลืมไม่ได้เหรอ "

“ เปล่า ทำไมคิดแบบนั้นละครับ ผมลืมพวกมันไปหมดแล้ว ลืมไปตั้งแต่ก่อนไปอีก " ผมบอกแต่สายตาจ้องมองมาที่ผมของทุกคนกลับไม่ได้เชื่อแบบนั้น ผมรู้ มันมีแววตาที่น่าสงสารอยู่ในนั้น " อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ "

“ อิน "

“ ผมไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้น " หันไปบอกกับทุกคนแบบนั้น " ผมลืมมันไปหมดแล้วแหละ เรื่องทั้งหมดนั่น แต่ที่ไม่อยากจะกลับไปทำงานที่เดิม ก็แค่ไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ อยากได้เพื่อนร่วมงานใหม่ สังคมใหม่ อยากจะเปลี่ยนบ้างมันก็เท่านั้นแหละครับ "

“ ตามใจแล้วกัน อินโตแล้ว อินย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง กินข้าวเถอะนะ  " พ่อพูดจบการสนทนาของเรา ก่อนที่วาดจะตั้งคำถามอีกมากมายเพื่อถามผม และแน่นอนว่ามันลดความตึงเครียดระหว่างมื้ออาหารไปได้เยอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมลืมบางอย่างไปได้บ้าง  แม้จะเป็นช่วงสั้นๆก็เถอะ

“ แล้วจะนอนที่นี่รึเปล่า หรือใครมารับ " ผมถามวาดหลังจากที่เรากินอาหารหวานกันเสร็จแล้ว และดูเหมือนว่าอีกคนกำลังจะเตรียมตัวกลับ

“ หมอเซฟมารับครับ " อีกคนว่าพลางเชิดหน้าไปทางประตูบ้าน รถหรูสำดำสนิทที่จอดอยู่ ผมพยักหน้ารับ

“ มา เดี๋ยวพี่ไปส่ง " 

“ พี่อินไม่ต้องคิดมากนะ เรื่องวันนี้ที่พี่ตินพูดน่ะ " วาดหันมาบอกผม สองมือที่ยื่นมาจับไว้ " ยังไงพี่อินยังมีผมนะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจผมอยากให้พี่อินคิดถึงผมนะ "

“ อื้ม ขอบคุณนะ " บอกไปแบบนั้นทั้งๆที่ใจก็ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เพราะความเป็นจริงถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาคนอย่างผมคงไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอะไรวาดหรอก ก็ยังคงจำเรื่องราวในวันนั้นได้ วันที่ผมพยายามผลักมันให้ออกไปให้พ้นไฟท์ ผลักให้ออกไปรักกับคนอื่น ผมรู้ว่า วาดรู้ว่าผมรู้สึกยังไง แต่ก็ไม่เคยพูดมาตลอด แม้ว่าหมอเซฟจะเป็นคนดี แม้วาดจะได้รักกับคนดีๆ แต่ในใจลึกๆก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี  " สวัสดีครับ หมอเซฟเป็นยังไงบ้าง "

“ สวัสดีครับพี่อิน " คนที่กำลังหันหลังยืนสูบบุหรี่หันมาทักผมทันที ท่าทีตกใจเล็กน้อยนั่นเค้าทิ้งมวลบุหรี่ที่กำลังสูบลงบนพื้นทันทีปลายเท้าที่ขยี้มันด้วยความเร็วก่อนจะหันมาไหว้ผม

“ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น " ผมทักท่าทีของอีกคนที่ก็ได้แต่ยิ้มขำ

“ คนข้างๆ ไม่ให้สูบนะครับ เค้าบอกว่าสูบได้แต่อย่าให้เห็น แต่เมื่อกี้คงเห็นแล้วสินะ "

“ ใช่ " วาดบอกเสียงนิ่งๆ แต่ผมกลับหลุดขำ ก็ท่าทางจริงจังตอนพูดออกมาทำเอาหมอเซฟถึงกับหยุดยิ้มออกมา

“ ก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเองทำไมละ " ว่าแบบนั้นก่อนจะหันมาหาผม " ดุใช่ย่อยเลยละครับ น้องชายพี่น่ะ "

“ เลิกสิ เอาคืนมาเลยถ้าไม่ชอบน่ะ " ผมบอก อีกคนก็เลิกคิ้วก่อนจะกอดเอวอีกฝ่ายไว้

“ ไม่ให้ครับ ให้แล้วห้ามขอคืน "

“ เหม็นบุหรี่นะหมอ "

“ นิดๆหน่อยน่า " หมอเซฟว่าก่อนจะขยี้หัวอีกคน ท่าทางมีความสุขที่ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ทำเอาผมยิ้มออกมา

   ชีวิตของวาด คงเป็นบทเรียนของคำว่า ' ถอยออกมาดีกว่า  ' ให้กับคนอย่างผมได้เป็นอย่างดี แม้ว่าจะต้องเสียใจกับการถอยออกมาคราวนั้นแต่มันคงดีกว่าการที่ยังคงดึงดันที่จะอยู่แบบผม ถ้าถอยออกมาตอนนั้นอาจจะยังเหลือใครสักคน แต่ถ้าไม่ถอยออกมาก็จะเป็นแบบผมตอนนี้  คือ ไม่เหลือใครอีกเลย

..................................................

   โรงพยาบาลเอกชนแห่งใหม่ที่ผมตัดสินใจเข้าทำงานมาได้ร่วมสามเดือน บรรยากาศร่มรื่นทั้งภายในและภายนอกอาคารตอนที่เดินออกจากห้องตรวจแล้วมองไป ผมสัมผัสได้ถึงความอุ่นของแสงแดดที่กระทบลงมาบนร่าง ขาที่ก้าวยาวเดินออกไปข้างหน้าผมหันไปยิ้มให้กับนางพยาบาลที่เดินผ่านไปมาอย่างเช่นปกติ 

“ คุณหมออินสวัสดีค่ะ "

“ สวัสดีครับ " ผมทัก เธอก็ยิ้ม

“ หมอจะไปไหนเหรอคะ "
“ ไปซื้อกาแฟสักหน่อยน่ะครับ "  ผมว่าพลางชี้ลงไปข้างล่างของชั้นที่กำลังยืนอยู่ " สักแก้วมั้ยครับ เดี๋ยวจะซื้อมาฝาก "

“ ไม่ละคะ ขอบคุณมากนะคะ " รอยยิ้มที่ส่งมาให้พลางส่ายหน้า ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินผ่านเธอไป

   ร้านกาแฟหรูในโรงพยาบาลผมที่กำลังจดจ้องกับเมนูที่ลังเลว่าจะกินแบบร้อนหรือแบบเย็นดี มือที่ล้วงกระเป๋าอยู่นั้นอยู่ๆ ใครบางคนก็มายืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายในชุดเสื้อกาวน์ที่พอหันไปมองก็ต้องเผลอยิ้มออกมา

“ ไม่เข้าเวรเหรอครับหมอ "

“ เข้าครับ แต่พอดีเห็นหมออินมายืนอยู่ตรงนี้ จากที่อยากจะไปเข้าเวร ก็เลยอยากจะมาเข้าแถวตรงนี้มากกว่า "  ใบหน้าคมที่เอ่ยขึ้นมาแบบนั้น ผมก็หลุดยิ้มขำ

   หมอพจน์เป็นหมอแผนกศัลยศาสตร์ เป็นหมอที่อายุน้อยกว่าผมนิดหน่อย หน้าตาหล่อเหลา ตัวสูง แถมยังคมเข้ม เป็นขวัญใจของหมอและพยาบาลหลายๆคนของที่นี่ อาจจะเพราะคำพูดคำจาที่ดูเป็นกันเอง หรือเพราะยังโสดอันนี้ก็ไม่ทราบได้ แต่เท่าที่ผมรู้ คือ ผมกำลังโดนหมอคนนี้จีบอยู่ แล้วเรื่องนี้ก็ได้ถูกลือไปทั้งโรงพยาบาลเช่นกัน   " แล้วหมอออกเวรแล้วเหรอ "

“ เปล่าครับ แค่พักเฉยๆ เลยออกมา หาอะไรกินสักหน่อย "

“ แล้ววันนี้ออกเวรกี่โมงครับ " สายตาที่หันมามอง ผมที่ทำท่าคิดอีกคนก็ยิ้ม

“ ยิ้มอะไรหมอ "

“ ก็เปล่า " เค้าปฏิเสธ " แค่รู้สึกว่าหมอน่ารักจังนะ ขนาดยืนคิดเฉยๆ ยังน่ารักเลย "

“ ออกเวรเย็นนี้ครับ แล้วหมอมีอะไร "

“ ผมก็ออกเวรเย็นนี้ " อีกคนบอก " งั้นไปกินข้าวกันมั้ยครับ "

“ ไม่มีคิวผ่าตัดเหรอครับ เดี๋ยวก็มีเครสด่วนเข้ามาอีกหรอก " ผมบอกอีกคนก็หัวเราะ หลายครั้งแล้วที่เรานัดกินข้าวด้วยกัน แต่ทุกครั้งที่นัดก็ดูเหมือนว่าคนนัดจะเป็นคนที่ผิดนัดเสมอเพราะต้องเข้าผ่าตัดด่วน

“ วันนี้ไม่มีแล้วครับ ครั้งนี้มั่นใจได้เลย "

“ งั้นไว้เจอกันก็แล้วกันครับ " หันไปบอกอีกคนแบบนั้น ก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับพนักงาน " ไอซ์ คาเฟ่ ลาเต้ ครับ "

“ ขนาดไหนครับ "

“ ไซต์กลางครับ "

“ อเมริกาโน่ ด้วยครับ " อีกคนแทรกขึ้นมา ผมก่อนจะยื่นบัตรไปให้พนักงานก่อนผมจะยื่นไปให้เสียอีก  " ขอผมเลี้ยงกาแฟหมอสักแก้วนะ "

“ งั้นวันนี้ถ้าได้ไปกินข้าวด้วยกัน ผมขอเลี้ยงแล้วกัน "

“ แล้วเจอกันครับ " อีกคนบอกตอนที่พนักงานร้านบอกให้ผมไปรับกาแฟพอดี

“ ครับ แล้วเจอกัน "  หมอพจน์ตอบ ผมก็เดินออกมาจากร้านแต่ตอนที่ยังไม่ทันได้ก้าวผ่านหน้าร้านเสียงของพนักงานก็ถามหมอพจน์ขึ้น

“ หมอพจน์ยังจีบหมออินไม่ติดอีกเหรอ สามเดือนแล้วนะ ช้าจัง "

“ กำลังจีบอยู่ไง ของแบบนี้มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ "

“ ก็นึกว่าจะจีบกับไส้ติ่งคนไข้ไปละ " เธอกล่าวขำอีกคนก็หัวเราะออกมา ส่วนผมก็ได้ยิ้มกับการสนทนานั้น ไม่ใช่ว่าไม่สนใจหรอก แต่ถ้าพูดให้ถูกคงต้องบอกว่า ตอนนี้ยังไม่อยากเปิดใจให้ใครมากกว่า

   ช่วงเย็นในเวลาออกเวร มือที่กำลังจัดของเตรียมตัวออกจากห้องตรวจ ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูมันบอกเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ถอนหายใจกับกองงานเอกสารที่ต้องแบกกลับไปทำที่บ้าน ผมรวบมันมาไว้กองเดียวกันตอนที่กำลังจะยกขึ้นมาถือไว้ในอ้อมกอดประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออก พยาบาลหน้าห้องที่เดินเข้ามาเธอยิ้มให้ผม

“ คุณหมออิน หมอพจน์มารอหน้าห้องแล้วค่ะ " พยาบาลที่เดินเข้ามาบอก ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้เธอ

“ ขอบคุณมากครับ "

“ วันนี้มีนัดทานข้าวกันเหรอคะ "

“ ครับผม " ผมตอบ เธอก็เอ่ยแซว

“ งั้นก็ใจอ่อนได้แล้วนะคะ คุณหมอ  หมอพจน์จีบมาสามเดือนแล้วนะ "

“ เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะครับ " ยิ้มให้เธอแบบนั้น ประตูที่เปิดกว้างออกให้ผมก้มหน้าขอบคุณ " เจอกันพรุ่งนี้ครับ "

“ ค่ะ คุณหมอเจอกันนะคะ "

 เอกสารในมือที่ผมกอดไว้แน่น แต่กระเป๋าที่สะพายก็กำลังจะหล่นลงมาท่าทีที่ดูทุลักทุเลนั่นทำเอาคนที่ยืนรออยู่ไกลๆถึงกับก้าวเท้ายาวออกมาช่วยประคองมันไว้

“ ถ้าบอกว่ามีเอกสารเยอะ ไปรับในห้องก็ได้ครับหมออิน "

“ ก็ตอนแรกคิดว่าขนไหวอยู่ " ผมตอบอีกคนก็ยิ้ม

“ มาครับ ผมถือให้ "

“ ขอบคุณครับผม "  เอกสารทั้งหมดถูกอีกคนถือไว้ให้ ผมยิ้มให้กับอีกคนที่ก็หันมายิ้มให้ผม แววตาที่สบกันเราหลบอัตโนมัติเหมือนไม่อยากจะจ้องกัน ท่าทางที่ชวนให้หลายคนยิ้ม แม้แต่พยาบาลหลายคนที่มองมาก็ต่างพากันยิ้มตามกับท่าทางอายๆของเรา

[patwo]

   ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแถวทองหล่อเป็นจุดหมายในการไปกินอาหารเย็นของวันนี้  ผมลงจากรถหรูตอนที่เดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งด้วยสีขาว เราเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างจะส่วนตัว สั่งอาหารสองสามอย่างกับไวน์แดงที่รสชาติเข้ากันกับอาหาร

“ ถามหน่อยสิ หมอทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบเลยเหรอ "

“ ก็นะ ตอนที่ต้องไปใช้ทุน ทางโรงพยาบาลก็ดึงตัวมาที่นี่แล้วก็ จ่ายส่วนที่ต้องใช้ทุนให้ "

“ แสดงว่าเป็นคนเก่งงั้นสินะ " ผมบอกอีกคนก็ยิ้ม

“ เรียกว่าได้โอกาสที่ดีกว่าคนอื่นดีกว่า "

“ ถ่อมตัวจังนะหมอ " ผมแซวอีกคนก็ยิ้มก่อนจะตั้งคำถาม ถามผมบ้าง

“ แล้วทำไมหมออินถึงย้ายไปเรียนเฉพาะทางที่อเมริกาละครับ " คำถามที่ทำให้ผมหุบยิ้มลงช้าๆ ตอนที่มองหน้าอีกคนที่ตั้งคำถาม หมอพจน์ก็ขมวดคิ้วสงสัย " ถ้าไม่อยากตอบ ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ "

“ อกหักนะครับ เลยต้องหนีไปพักใจ " ผมยิ้มตอนที่ตอบคำถามแต่อีกคนที่ตอนนี้กลับนั่งนิ่งไปแล้ว

“ อำป่ะเนี้ย "

“ ไม่ได้อำ " ส่ายหน้าให้อีกคนที่คิดว่าผมโกหก " แต่จริงๆจะพูดว่าอกหักก็คงไม่ใช่ เพราะผมเองก็ไม่ได้โดนบอกเลิก จะว่าไงดีละ เมื่อก่อนคบผู้ชายคนในเวลาเดียวกันน่ะครับ แบบว่า คนนึงก็รัก อีกคนก็รัก อยากได้ทั้งคู่เลย ทั้งๆที่คนนึงมีแฟนอยู่แล้วเค้าก็ต้องเลิกกับแฟนเพื่อให้ผมมีความสุข แต่ว่าความรักแบบนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่มีความสุขหรอก พอคิดได้ก็เลยถอยออกมาน่ะ "

“ เรื่องจริง " อีกคนถามผมก็พยักหน้า

“ เรื่องจริงสิ อีกอย่างที่ไม่ทำงานที่เก่าก็เพราะว่าไม่อยากเจอคนเก่าๆน่ะ " ผมยิ้ม แต่ทว่าอีกคนกลับหัวเราะออกมา

“ ไม่เชื่อหรอกหมอ ไม่ต้องมาอำกันเลย หมอจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง ผมไม่เชื่อหรอก " อีกคนก็ยังยืนยันที่ไม่เชื่ออยู่แบบนั้นผมเองถอนหายใจออกมา

“ งั้นก็ตามใจแล้วกัน ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่อย่ามาหาว่าไม่ได้บอกกันทีหลังไม่ได้นะหมอ "

“ จริงๆเหรอครับ " สายตาจริงจังที่มองมา ผมพยักหน้า

“ แล้วทำไม ผมต้องโกหกเรื่องราวแย่ๆนั้นด้วยละ "  ยิ้มให้อีกคน ที่ก็พยักหน้าเข้าใจ อาหารที่ถูกเสิร์ฟก่อนจะเริ่มกินอีกคนก็พูดขึ้น

“ แต่อดีตมันก็แค่อดีตนั่นแหละ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า "

“ งั้นปัจจุบันตอนนี้ก็ต้องกินนะสิครับ " ผมว่าติดตลกแต่อีกคนก็แค่ยิ้ม ก่อนจะก้มลงกินอาหารตรงหน้า บทสนทนาระหว่างมื้ออาหารดำเนินต่อไปเรื่อย วีรกรรมสมัยเด็กถูกหยิบยกมาเล่าให้ฟังจนกลายเป็นความขำขันระหว่างมื้ออาหาร

“ ตอนเด็กๆ หมอไม่มีอะไรตลกๆบ้างเหรอ "

“ เคยถูกน้องชายเพื่อนสนิทคิดว่า เป็นผู้หญิงน่ะ " ผมบอก " เมื่อก่อนมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมาก เค้ามีน้องชาย แล้วน้องชายก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิง เอาลูกอมมาให้บ้าง เอาขนมมาให้บ้าง วันวาเลนไทน์ก็มีดอกไม้ "

“ ตอนนั้นอายุเท่าไหร่ละครับ "

“ น้องชายเพื่อนอยู่อนุบาล แต่ผมคงประมาณป.สอง ป.สามมั้ง จำไม่ได้แล้วละ  รู้แค่ว่าถูกชอบมากถึงขั้น อยากจะขอแต่งงานด้วยนะ " หมอพจน์หัวเราะออกมาตอนที่เล่าเรื่องเล่าอดีตของตัวเองให้ฟัง

“ ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วตอนนี้ละ "

“ ตอนนี้คงไม่อยากแต่งงานด้วยแล้วละ เค้าก็มีคนพิเศษที่เค้าอยากจะแต่งงานด้วยแล้ว "

“ แล้วเค้ามารู้ความจริงว่าหมอเป็นผู้ชายตอนไหนละครับ "

“ ตอนที่ผมไปว่ายน้ำที่บ้านเค้านะ ตอนนั้นไปว่ายน้ำที่บ้านเค้า ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว เค้าเลยรู้ว่าเป็นผู้ชาย ร้องไห้งอแงใหญ่เลย " คิดถึงตอนนั้นก็ได้แต่หัวเราะขำ ไอ้ไฟตอนนั้นน่ารักจริงๆ เด็กตัวเล็กแก้มกลมๆแดงๆ น่าฟัดที่สุด ผมที่อยากได้น้องชายยังชอบหอมแก้มมันบ่อยๆเลย

“ คงเพราะมีไอ้นั่นเหมือนกันใช่มั้ย "

“ คิดว่าคงเป็นแบบนั้นแหละ "  ผมยิ้มให้อีกคน ตอนที่บกไวน์ขึ้นมาจิบคนตรงหน้าก็ยิ้ม " ยิ้มอะไรครับ "

“ ไม่มีอะไรหรอก "

“ แปลกๆนะ หมอน่ะ "

“ ผมแปลกเหรอ " อีกคนชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะยกไวน์ขึ้นจิบเช่นกัน " แปลกตรงไหนล่ะครับ "

“ ก็อยู่ๆยิ้มออกมาอย่างงั้น ไม่แปลกได้ไง ยังกับพวกโรคจิตเลย "

“ ก็คนตรงหน้าผมน่ารักนิ " สายตาที่จ้องมองผม แอบยิ้มนิดๆ อีกคนก็ดึงตัวเองมานั่งค้ำกับโต๊ะด้วยสองมือ " แค่เห็นหน้าหมอก็รู้สึกว่า ยิ้มได้ทั้งวันแล้วละ " เค้าก้มหน้าลงตอนที่พูดคำนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม " ช่วยตรวจหน่อยได้ครับว่าผมเป็นอะไร "

“ ผมเป็นหมอเด็กนะ คงช่วยไม่ได้หรอก ตัวเองเป็นศัลยแพทย์แท้ๆ ไม่รู้หรอกเหรอว่าเป็นอะไร "

“ คงเป็นโรคตกหลุมรักมั้งครับ "

“ มุขประหลาด " บอกอีกคนแบบนั้น แต่ถึงอย่างงั้นก็หยุดยิ้มไม่ได้เลย

“ ก็เวลาเห็นหมอยิ้มแล้วผมต้องยิ้มตามทุกทีเลย "

“ งั้นก็ไม่ต้องดู " ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แต่อีกคนก็ยังมองมาด้วยรอยยิ้มอยู่ดี

“ ยังไงก็น่ารักวะ "

“ พูดมากจังหมอ " ผมบอกอีกคนก่อนจะหันไปทางอื่น " กลับบ้านได้แล้วครับ ผมมีงานที่ต้องทำอีกนะ  "

“ ยังอยากอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อย " หมอพจน์บอก

“ อยู่โรงพยาบาลเดียวกันจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ ทำเหมือนอยู่ไกลกันนักล่ะ "

“ ก็มันไม่ว่างนี่ครับ อยู่โรงพยาบาลเดียวกันยังนานๆครั้งถึงจะเจอหมอเลย " หัวเราะกับท่าทางจริงจังนั้นผมพยักหน้ารับ

“ งั้นต่อไปจะเดินผ่านแผนกหมอบ่อยๆแล้วกัน หมอจะได้เห็นหน้า ดีมั้ย "

“ ไม่ใช่ว่าเดินผ่านบ่อยจนรุ่นน้องในแผนกเข้าไปจีบละ ผมมาก่อน ผมหวงนะหมอ "

“ เรื่องมากจังนะครับ " บอกแบบนั้นก่อนยิ้ม หมอพจน์เรียกเก็บโต๊ะถึงผมจะบอกว่าจะเลี้ยง แต่ก็ดูเหมือนว่ามื้อนี้จะเป็นอีกมื้อที่อิ่มจังตังค์อยู่ครบ

   บนรถที่เงียบสงบมาตลอดทาง ผมที่นั่งมองไปนอกหน้าต่างเพลินๆพอรู้สึกตัวอีกทีรถก็จอดลงที่ลานจอดรถแล้ว " ถึงแล้วครับ " เสียงคนขับบอกผมก็หันไปยิ้มให้

“ ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ แล้วก็เรื่องเล่าตลกๆนะครับหมอ "

“ อิน " ผมหันไปจ้องอีกคนที่หันมามองผมเช่นกัน " ถ้าเรียกแบบนี้จะได้มั้ยครับ "

“ ได้สิ "

“ งั้นต่อไป อินก็เรียกผมว่า พจน์นะ " พยักหน้าไปให้ ใจผมก็เริ่มเต้นแรงบรรยากาศแบบนี้ไม่น่าจะแตกต่างจากที่คาดการณ์ไว้เท่าไหร่

“ อื้ม "

“ ถ้าขอพูดอะไรสักหน่อยจะเร็วไปมั้ย ถ้าอยากจะบอกว่าคบกับผมน่ะ อินจะตอบตกลงรึเปล่า " ก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ผมยิ้มให้อีกคนที่กำลังมองผมอย่างจริงจัง ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่มันยังไม่ใช่ มันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยเหมือนอย่างใครคนนั้นที่เคยเข้ามา มันเป็นความรู้สึกที่แค่ว่า  คุยกันได้ แต่ก็แค่คุย ไม่ได้มีความรู้สึกที่อยากจะรัก ไม่ใช่ว่าไม่ดี แค่ไม่ใช่

“ พจน์ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆนะ แต่ว่า มันจะดีกว่านะ ถ้าเราเป็นแบบนี้ไปก่อน มันเร็วไปสำหรับการขอคบกันนะ " ผมบอกอีกคนก็ยกยิ้ม

“ คิดไว้แล้วแหละ ว่าคงตอบแบบนี้ " อีกคนว่า " ยังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้เหรอ "

“ ไม่ใช่นะ " ผมรีบปฎิเสธออกไป ถึงแม้จะปฎิเสธออกไปได้ไม่เต็มปากก็เถอะ ยอมรับความอดีตมันสอนให้ผมระวังกับปัจจุบัน แล้วบอกกับตัวเองเสมอว่า ถ้ายังไม่ใช่จะไม่ให้ใจใครเด็ดขาด จะไม่ให้ความหวังใครเอาไว้เผื่อเลือกอีกแล้ว " แค่อยากให้มันนานกว่านี้ ช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมันอาจจะนาน แต่นี่แค่ครั้งแรกเองนะที่เราได้ไปกินข้าวด้วยกัน อินอยากให้พจน์รู้จักอินมากกว่านี้ก่อนจะขอคบกับอินนะ อย่างน้อย หาเวลามากินข้าวได้ได้ครบห้าครั้งก่อนเถอะ "

“ ถ้าขอทานข้าวครบห้าครั้งสำเร็จ มาขอเป็นแฟนอีกครั้ง อินจะรับพจน์ไว้พิจารณามั้ยละ "

“ ถ้าถึงตอนนั้น เดี๋ยวจะบอกเอง " ยิ้มให้กับอีกคนที่ก็พยักหน้ารับ

“ คงเร็วไปสินะ สำหรับคำขอเมื่อกี้นะ ขอโทษแล้วกัน "

“ ขอโทษทำไม เรื่องแค่นี้เอง ผมสิต้องขอโทษ ที่ไม่ได้ตอบตกลง "

“ ถ้าตอบตกลงเพราะความเกรงใจกัน ความรักมันก็ไม่มีค่าหรอกครับ " พูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับมือที่ยื่นมาลูบหัวผม " ไม่เป็นไร ยังไงก็จะรอวันที่อินพร้อมนะ "

“ รอไหวรึไง "

“ ไหวสิ " ว่าแบบนั้นก่อนมือที่ลูบหัวจะตกลงมาที่ต้นคอของผม เราที่กำลังยิ้มให้กันไร้เสียงสนทนาใดต่อจากนั้นมีแค่มืออุ่นที่ลูบเบาๆที่ต้นคอ  สายตาที่สบกันบรรยากาศเงียบๆที่ชวนให้ใบหน้าเข้าใกล้กัน ใบหน้าคมที่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมผมก้มหน้าลง

“ ไหนบอกว่ารอไหวไงครับ " พจน์ยิ้มตอนที่ผมพูดพูดแยยนั้น เค้าปล่อยมือจากหลังคอของผม " งั้นไปก่อนนะ "

“ จะไปส่งที่รถนะ "

“ ไม่ต้องก็ได้ มันก็แค่ตรงนี้เอง กลับเองได้ครับ ขอบคุณมาก " ผมประตูเปิดออก แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกไป มือหนาก็ดึงเข้าไปใกล้เสียก่อน จมูกคมที่ก้มลงหอมแก้มผมทำเอาทุกอย่างนิ่งไปหมด ตอนที่หันไปมองหน้าเค้า พจน์ยิ้มให้ผม

“ มัดจำไว้ก่อนนะ "

“ แต่ครั้งหน้าไม่ให้แล้วนะ " พูดแค่นั้นผมก็ก้าวออกจากรถ " เจอกันพรุ่งนี้ "

“ ครับผม "

   ปิดประตูลงตอนที่ได้ยินคำนั้น ผมที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถตัวเองในช่วงเวลาที่เงียบสงบนั้นอยู่ๆก็มีเสียงรถฉุกเฉินวิ่งข้ามา รถพยาบาลที่จอดลงตรงหน้าโรงพยาบาล เตียงผู้ป่วยก็ถูกเข็นลงมาด้วยความรีบเร่ง

“ ผู้ป่วยเป็นเด็กอายุ 8 ขวบ เกิดอาการหอบอย่างหนักครับ " เสียงบุรษพยาบาลที่วิ่งมาด้วยความรีบร้อนกับผู้ป่วยเด็กที่กำลังใส่เครื่องช่วยหายใจ ร่างที่กระชับกระช่ายไปมานั้นทำให้ผมที่กำลังกลับบ้านเปลี่ยนใจวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที

“ เรียกคุณหมออินมาทีนะ " พยาบาลห้องฉุกเฉินที่หันไปบอกกับพยาบาลอีกคนที่เอ่ยอย่างรีบร้อน

“ คุณหมออินออกเวรไปแล้วค่ะ "

“ ไม่มีคุณหมอแผนกเด็กเลยเหรอ "

“ ผมอยู่นี่ครับ " ขาที่วิ่งเข้าไปขัดการสนทนานั้น

“ คุณหมอ เด็กแปดขวบค่ะ เกิดอาการหอบอย่างรุนแรง "

“ รู้ประวัติการรักษาของเด็กรึเปล่า " ตอนที่มือไปจับกับเตียงของผู้ป่วยแล้วมองหน้าเด็กคนนั้น อยู่ๆร่างทั้งร่างของผมก็ชาไปหมด

“ ไม่ทราบค่ะ " พยาบาลตอบคำถามนั้น ก่อนจะหันมาเรียกผมที่เหมือนจะนิ่งไป " คุณหมอ คุณหมอค่ะ "

“ ครับ "

“ ไม่ทราบประวัติของคนไข้ค่ะ "

“ ฉีดยาขยายหลอด " ผมบอก เธอก็พยักหน้า " เด็กหญิงมิลาน ชื่อเล่นชื่อน้องอลิซ อายุแปดขวบ เป็นหอบหืดตั้งแต่กำเนิด ไม่มีประวัติแพ้ยา "

“ ค่ะ "

   การรักษาพยาบาลเป็นไปอย่างรวดเร็ว ผมทำทุกอย่างสุดความสามารถให้การรักษาให้เด็กผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ปลอดภัย เครื่องช่วยหายใจที่ถูกใส่เอาไว้ผมยิ้มให้กับร่างตรงหน้าก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยแก้ม

“ เป็นเด็กลูกครึ่งที่น่ารักจังเลยนะคะ "

“ ลูกเสี้ยวน่ะครับ " ผมบอก " พ่อเป็นลูกครึ่งส่วนเด็กคนนี้น่ะ เป็นลูกเสี้ยวอิตาลี "

“ คุณหมอรู้จักผู้ป่วยด้วยเหรอค่ะ " พยาบาลที่ยืนข้างกันถาม

“ น้องเคยเป็นผู้ป่วยของผมที่โรงพยาบาลเก่านะครับ "

“ อ๋อ แบบนั้นนี่เอง แต่หน้าตาน่ารักมากเลยนะคะ คุณพ่อคุณแม่ต้องหล่อต้องสวยแน่ๆ " ผมถอนหายใจออกมาทันทีตอนที่ได้ยินคำนั้น มือที่เลื่อนขึ้นห่มผ้าให้อีกคนผมหันไปบอกนางพยาบาล

“ ย้ายไปห้องพิเศษได้เลยนะ "

“ ค่ะ คุณหมอ "

“ ไม่เจอกันนานเลยนะอลิซ " ผมก้มลงพูดกับเธอก่อนจะยิ้มออกมา มองรูปร่างที่เติบโตขึ้นภายในสี่ปี อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมจับมือเธอ " ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ คนสวยของอา " ลูบหัวเธอเบาๆ ยังคงคิดถึงคำพูดน่ารักที่แสนขี้อ้อนนั่นได้อยู่เลย เสียงใสๆที่คอยเรียกผมตลอดเวลา มันน่ารักเสียจนทำให้อดคิดถึงไม่ได้

“ คุณหมอค่ะ ขอย้ายเตียงเด็กนะคะ "

“ ครับ " ดึงตัวเองออกห่างจากเธอ พยาบาลก็ย้ายอลิซออกไปจากห้องฉุกเฉิน ประตูเลื่อนที่เปิดออก ผมมองตามเตียงที่เลื่อนออกไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่ตอนนั้นไม่ได้มองมาที่ผมเลยสักนิด แต่กลับรีบร้อนตรงเข้าไปหาลูกสาวตัวเองที่ถูกเข็นออกไป

“ โรม..”

   สี่ปีที่ผ่านไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับใครคนนั้น หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่มองดูมันก้มลงที่เตียงของอลิซแล้วลูบหัวเธอเบาๆ มือที่จับมือของลูกมัน ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความโล่งอก

“ ป๊า ขอโทษนะ อลิซ "

“ ยังเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยสินะ " ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาตอนที่ประตูฉุกเฉินนั้นปิดลงช้าๆ ใบหน้าคมนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี แต่มันคงไม่เห็นผม " ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะมึง "

แล้วกูก็หวังว่า คงจะไม่ได้เจอกันอีกนะ

..................................................

ยังเป็นแค่ตอนพิเศษ ตอนแรกนะคะ
รอติดตามตอนต่อไปก่อนนะ
ฝากด้วยนะคะ
ใครมีทวิต ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[wann]

กรี๊ดดดดด เศร้าอ่าาาาา 



กลัวอินโดนต่อว่า หรืออะไรซักอย่างงงงง อินไม่ผิดนะะะ

ไม่รุ เราอยู่ข้างอินน 

[loyal_mook]

อยากรู้ว่าโรมเป็นยังไงบ้าง ฮื่อออ

[honey_noii]

คิดถึงๆๆๆๆๆ

[tkaekaa]

รอตอนพิเศษมาแล้วววววววว
อินกลับมาแล้ววววววววว ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่กับใครเนอะ ใครก็ได้อย่าเป็นไฟท์ก็พอ5555

[SOMCHAREE]

#ทีมโรมอิน ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ ^^

[Yunatsu]

โอ้ยยยยย ยังไม่จบบบต้องเลือกอีกแล้วหรอ
โถ่ๆๆๆ
4ปีแล้ว โรมยังไมมีคนใหม่เลยยย อยากรู้เรื่องไฟท์เตด้วย
ทำภาค2เลยดีกว่าา อยากอ่านยาวๆๆๆๆ

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

โรมอิน จะกลับมาคืนดีกันมั้ยอ่ะ

#ทีมโรมอิน

[bookie]

โอ๊ยย อดีตกลับมาแล้ว คราวนี้รักกันดีๆ นะ

[Freja]

เราเชียร์หมอพจน์-หมออินค่ะ    เริ่มต้นใหม่จาก 0  เรียนรู้ที่จะคบกันบนฐานของความจริงที่ไม่มีะพันธะจากเก่าก่อน

4ปีนี่น่าจะนานพอที่โรมจะมีคนอื่นแล้ว  อินก็ท่าจะตัดใจได้บ้าง  ขอเถอะอิไฟท์มันจะชื่นมื่นสุขสันต์อะไรกับแอลก็เชิญไปเถอะ  ไปดีมาดีนะไม่ต้องมาหลอกหลอนอินอีก   คำพูดที่มันพูดไว้กับแอลเรื่องอินยังฝังใจคนอ่านคนนี้อยู่ อย่ามาเจอหรือคบกันอีกเลย  กับโรมก็ขอให้จบดี หรือเริ่มต้นแบบดีๆ

ชอบบทสนทนาระหว่างหมอพจน์กับหมออินค่ะ   สุภาพเป็นผู้ใหญ่ดี   คนแมนๆไม่จำเป็นต้องขึ้นมึงกูตลอดนะ

อินที่โสดนี่น่าจะเนื้อหอมมากๆ เพราะว่าอินในอิมเมจเราเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆ