หัวข้อ: สุริยายอแสง จันทราคล้อย (mpreg) ปัจฉิมบท (P.25) จบแล้วค่ะ

[monalism]

น่าเสียดาย.... ที่วังน่าจะปลูกทุเรียนบ้าง

ภาสวร

[TheP]

รอๆๆ เรื่องนี้ด้วยคน พึ่งได้เข้ามาอ่านติดงอมแงมเลย

รีบมาต่อนะๆๆๆ น้าาา

[kms]

ชอบอ่านแบบเป็นบทเขียนมากกว่ากลอน
เข้าใจง่ายกว่า

[zazoi]

เข้ามารอเรื่องนี้ค่ะ

[silver]

เพิ่งได้อ่านเจอ แล้วติดเลยละค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย

และเพิ่งจะรู้ว่า นักเขียน เป็นคนแต่งเรื่องจ้าวหัวใจ จอมใจจักรพรรดิ

ที่คนอ่านชอบมากเลยดีใจสุดๆเลยละค่ะ แต่อ่านเรื่องนี้ไป ก็แอบคิดถึง

จ้าวหัวใจ จอมใจจักรพรรดิ เหมือนกันค่ะ 

รอตอนต่อนะค่ะ กด +++ 

[midnight]

เพิ่งได้อ่านเจอ แล้วติดเลยละค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย

และเพิ่งจะรู้ว่า นักเขียน เป็นคนแต่งเรื่องจ้าวหัวใจ จอมใจจักรพรรดิ

ที่คนอ่านชอบมากเลยดีใจสุดๆเลยละค่ะ แต่อ่านเรื่องนี้ไป ก็แอบคิดถึง

จ้าวหัวใจ จอมใจจักรพรรดิ เหมือนกันค่ะ 

รอตอนต่อนะค่ะ กด +++ 

จ้าวหัวใจไปได้ไวกว่าเรื่องนี้อีกค่ะตอนนี้ 5555 แต่งไปคู่กัน

ถ้าจบแล้วจะนำมาลงใหม่นะคะ

สุริยายอแสง ตอนต่อกำลัง... กระดึ๊บค่ะ ไปได้ครึ่งบท เหลืออีกครึ่งบท TT//

[silver]

จ้าวหัวใจไปได้ไวกว่าเรื่องนี้อีกค่ะตอนนี้ 5555 แต่งไปคู่กัน

ถ้าจบแล้วจะนำมาลงใหม่นะคะ

สุริยายอแสง ตอนต่อกำลัง... กระดึ๊บค่ะ ไปได้ครึ่งบท เหลืออีกครึ่งบท TT//

จะรอนะค่ะ อิอิ ดีใจมากมาย มานั่งเฝ้าเลยค่ะ

[midnight]

แปะประกาศไว้นิดหน่อยนะคะ

โน้ตบุ๊คคนเขียนไม่ยอมเชื่อมเน็ตเดี๋ยวหาทางซ่อมแล้วจะมาลงตอนต่อนะคะ

อาจจะช้าเล็กน้อย คุณแม่ของคนเขียนเข้ารพ. บวกกับงานมหาลัยที่กองมา ขอจัดการอะไรๆก่อนนะคะ ;-;//

[armlporsch]

ศศินอยู่เมืองตัวเองก็โดนทั้งพ่อทั้งปู่เกลียดชัง
มาอยู่เมืองนี้ในฐานะเชลยแถมคนที่ครอบครองตัวเอง
กลับเป็นคนน้องสุริยภาสวรไม่ใช่รพีธรณินคนพี่ที่เป็นคนนำตัวมา
แต่สุริยภาสวรก็ดูรักใคร่ศศิินดี  มารอดูกันว่าสุริยภาสวรจะเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้หรือเปล่า

[benzdekba]

 

[jamlovenami]

ความเจ้าชู้ประตูดิน มันติดเป็นสันดานยากจะขุดฉันท์ใด

การที่จะทำให้รักเดียวใจเดียวแลซื่อสัตย์มั่นคงก็ยากฉันท์นั้น

[kitwiphat]

หายสาบสูญไปเลยนะเธอได้

[midnight]

ถ้าคอมหายเอ๋อแล้วจะมาต่อให้นะคะ ^^'

[ฟ้าสีคราม]

ชอบมากกกกกกกก ชอบทั้งคำเรียก ทั้งการเขียนเรือง
แต่ศัพท์ ทำงงอยู่เหมือนกันนะคะ แหะๆ
สงสารศศินจริงๆ ตอนอ่าน

ยังจะรอตอนต่อไปนะคะ ><

[wikawee]

เงียบกริบเลย

[MK]

 

[Cheeze]

เราพึ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
ชอบมาก ปกติก็ชอบอ่านแนวนี้อยู่แล้ว
คนแต่งก็แต่งได้ดีเลยนะคะ
ตอนแรกเราชอบองค์รพีมากจริงๆ
คือปันใจให้ไปแล้ว อึ้งมากทีเดียวที่องค์ภาสวรได้น้องศศินไป ฮือ
แต่ไหงเราอ่านไปอ่านมาชอบองค์ภาสวร มากกว่าก็ไม่รู้
โอ้ยยยย คนดีๆ มันไม่ถึงใจสินะ อุ๊บบบ ฮา อย่ามาม่ามากนะคะ
มันจะมีอะไรหักมุมอีกมั้ยเนี่ย คือตอนนี้เราชอบองค์ภาสวรมากกว่าแล้ว 

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ แนวนี้แต่งยากมาก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ จุ้บๆ

[threetanz]

มันน่านักเชียวภาสวร


รังแกจันทราน้อยได้ยังไง

[buathongfin]

ทุเรียนปาเหรอน้อยไป เอามะพร้าวเราไปเพิ่มดิ หัวบานแน่ 
รอค่ะ 

[midnight]

ปฏิญญาที่ ๑๓

เจ็บแสนเจ็บเพื่อลูกน้อยต้องจำทน
ดวงหน้ามนซีดเปิดไร้เลือดสี
ใกล้แล้วเจ้าใกล้แล้วเวลาที่
ลูกน้อยนี้จักออกมาลืมตา


นับตั้งแต่วันที่หมอหลวงมาตรวจพระวรกายของเจ้าชายต่างเมืองแล้วแจ้งแก่นายเหนือหัวสูงสุดของแผ่นดินอุษณกร ความเป็นอยู่ของเจ้าศีตภาแห่งวสุนธราก็มีการเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อยเลยทีเดียว

สุริยภาสวรได้รับราชโองการให้คอยอยู่ดูแลชายา(?) ที่ยังไม่เป็นทางการเสียทีของตนจนกว่าจะให้กำเนิดทายาท แน่นอนว่าเขายินดีรับคำสั่งนี้เป็นอย่างยิ่ง และเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับเจ้าจันทราที่น่ารักของเขาทั้งวันคืน

ตัวศศินคคนานต์นั้นถูกสั่งห้ามมิให้ทำกิจกรรมอันใดที่ต้องใช้แรงมาก ทางที่ดีก็ให้นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ บนแท่นบรรทมได้ยิ่งดี แต่ก็ทำลืมในบางเวลา (ซึ่งบ่อยครั้ง) ออกไปเดินเล่นรับลม สูดอากาศในสวนดอกไม้ ซึ่งผลที่ได้คืออาการคลื่นเหียนที่ไม่พึงประสงค์นัก

รพีธรณินเข้ามาเยี่ยมเยียนอนุชาของพระองค์บ่อยครั้ง และทุกครั้งก็ทรงกลับไปเสียพระทัยที่พระตำหนักเสมอ ทรงคิดอยู่บ่อยครั้งว่าเหตุใดผู้ที่อยู่ข้างกายดวงจันทร์ต่างแดนนั้นมิใช่พระองค์... ทั้งที่พระองค์เป็นผู้พาเจ้าจันทร์มา อีกทั้งยังทรงเป็นรัชทายาท

แน่นอนว่าผู้ที่มีความสุขที่สุดย่อมเป็นองค์อินทัช กษัตริย์แห่งอุษณกรที่ทรงยิ้มไม่หุบ พระพักตร์ผ่องใสอยู่ตลอดวัน จนเหล่าขุนนางพากันยิ้มชื่นไปด้วย

“ศศิน เจ้าอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”เสียงทุ้มกระซิบถามว่าที่พระมารดาที่เพิ่งหยุดอาเจียนไปได้พักหนึ่ง “เดี๋ยวข้าสั่งให้ห้องเครื่องทำให้เจ้านะ อยากทาน อยากดื่มอะไร บอกข้าได้เลย รู้ไหม คนดี”

โอษฐ์อุ่นประทับจูบหนัก ๆ ที่ขมับชื้นเหงื่อ กรแกร่งโอบประคองร่างบางเอาไว้ไม่ห่างกาย ช่างเป็นภาพที่สวยงามนัก ใครได้พบเห็นก็ต่างพากันอมยิ้มอย่างยินดี

“ยังหวานชื่นเหมือนเคยนะเพคะ”เสียงหวานดังขึ้นระหว่างที่สององค์ชายยังอยู่ในโลกส่วนตัวกันอย่างมิสนใจผู้ใด “หม่อมฉันเอามะม่วงน้ำปลาหวานมาให้ คิดว่าองค์ชายศศินคงอยากเสวยของเปรี้ยว ๆ มิน้อย”

“ขอบใจท่านมาก พระชายาโศภิตสาริน”องค์ภาสวรเป็นผู้ตอบรับแทนคนข้างกายที่ยังมีใบหน้าซีดเซียว “ตัวท่านเองอีกไม่นานคงมีข่าวดีเช่นกันกระมัง”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง หม่อมฉันจะรีบส่งคนมาบอกเลยเพคะ”ชายาแห่งองค์รพีคนงามหัวเราะด้วยใบหน้าผ่องใส “ระยะแรกก็แพ้หนักเช่นนี้ อีสักพักก็จะดีขึ้นเองเพคะ องค์ชายศศิน ทรงอดทนไว้นะเพคะ”

“ขอบพระทัยที่ทรงห่วงพะย่ะค่ะ พระชายา”ศศินยิ้มรับเซียว ๆ ก่อนที่จะทรงอ้าโอษฐ์รับเอาชิ้นมะม่วงจากมือพระสวามีมากิน

“เป็นอย่างไรบ้าง”องค์ชายรองถามเบา ๆ เมื่อเห็นคนที่อยู่ในอ้อมแขนกัดเอามะม่วงที่ดูน่าจะเปรี้ยวเข็ดฟันไม่น้อยไปเคี้ยวตุ้ย ๆ “เปรี้ยวหรือเปล่า”

“อื้ออ ไม่หรอก อร่อย”ใบหน้ามนส่ายน้อย ๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะหยิบเอามะม่วงที่พระชายาแห่งองค์ชายรัชทายาทนำมาฝากมาทาน แต่ภาสวรกลับเลื่อนจานหนีแล้วหยิบเอามาป้อนแทน “ขอบคุณ”

“เอาไว้หม่อมฉันจะนำมาถวายให้อีกนะเพคะ”แม่หญิงโสภิตสารินยิ้มให้กับเจ้าจันทร์น้อยอย่างเอ็นดู “ถ้าขาดเหลืออะไรบอกหม่อมฉันได้เลยนะเพคะ หม่อมฉันจะจัดหามาให้”

“นั่งคงเป็นการรบกวนพระชายาเกินไปกระมัง”เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ “คนของข้าก็มีไม่น้อย ให้พวกเขาจัดการก็ได้ มิต้องรบกวนพระชายาหรอก”

“โอ้... หม่อมฉันยินดีทำให้พวกท่าน มิได้เป็นการรบกวนแม้เพียงน้อย”นางยังคงรักษาสีหน้าได้อย่างดี แม้ว่าจะถูกปฏิเสธมาอย่างไร้เยื่อใย “หม่อมฉันมิวางใจพวกบ่าวนัก เกรงว่าจะรับสินบนผู้ใดมาทำร้ายองค์ชายได้ เหมือนกับที่พี่ของหม่อมฉันโดน...”

บรรยากาศที่ดูอบอุ่นในคราแรก ตอนนี้กลับขรึมลง เมื่อนึกถึงพระชายาคนแรกขององค์รัชทายาทที่ถูกนางห้ามที่ไว้ใจลอบปลงพระชนม์ไปครั้งเมื่อตั้งพระครรภ์

ศศินที่ไม่รู้เรื่องอันใดก็มิปริปากถาม แม้จะแอบอยากรู้ไม่น้อย แต่นี่เป็นเรื่องภายในอุษณกร ถ้ามีใครอยากจะบอกค่อยรับรู้ แต่ถ้าไม่...

ไม่รู้ก็อาจจะดีกว่า

“พระชายา กระหม่อมขอบพระทัยที่ทรงห่วงใยอีกครั้งนะพะยะค่ะ”เมื่อเงียบไปได้พักหนึ่งแล้วก็ยังมิมีใครเอ่ยอันใดออกมา ศศินจึงตัดสินใจทำลายความเงียบนั้นลง “กระหม่อมขอรับความหวังดีนั้นไว้ ถ้าขาดเหลืออันใดจะให้น้อยไปแจ้งนะพะยะค่ะ”

“ได้เลยเพคะ ถ้าต้องการสิ่งใด หม่อมฉันจะรีบนำมาถวายให้”ยิ่งพิศยิ่งเอ็นดู ก็มิรู่ว่ามีอะไรมาดลใจนาง แต่เห็นองค์ชายน้อยคนนี้แล้ว นางรู้สึกถูกชะตานัก “หม่อมฉันเห็นองค์ชายเหมือนน้องชายของหม่อมฉัน ถ้ามีอะไรที่อยากพูดคุยมาสนทนากับหม่อมฉันได้ทุกเมื่อเลยนะเพคะ”

“ขอบพระทัยพะยะค่ะ”ดวงเนตรกลมใสดังลูกแล้วค่อย ๆ ปรือลงทีละน้อย ความง่วงงุนเข้าครอบงำว่าที่พระมารดาอย่างสุดจะห้ามได้

สุริยภาสวรประคองร่างของศศินให้เอนกายลงนอนบนแท่นบรรทมนุ่ม ผ้าแพรผืนบางคลี่ออกห่มให้อย่างเป็นห่วงเป็นใย

พระชายาโสภิตสารินมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลายหลาก หนึ่งในนั้นคือความอิจฉา ความน้อยเนื้อต่ำใจ... ที่นางมิเคยได้รับความอ่อนโยน ดูแลเอาใจใส่เช่นนี้จากพระสวามีเลย

ไม่มีเลยที่จะได้รับอะไรที่เป็นของนางเอง...

อ้อมแขนที่โอบกอด... ก็มีผู้อื่นมาแบ่งปัน

เสียงกระซิบที่ข้างกรรณ... ก็มิได้เป็นของนางคนเดียว น่าน้อยใจนัก...

“ระยะนี้ศศินอ่อนเพลียนัก หวังว่าพระชายาคงมิถือสาที่จะให้เขาได้นอนพักผ่อนหรอกนะ”แม้คำพูดจะฟังดูอ่อนโยน แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเย็นชา

“เพคะ หม่อมฉันทราบดี”นางยังคงตอบรับด้วยรอยยิ้ม นางรู้แจ้งดีว่าองค์ชายรองยังมิวางพระทัยให้นางได้ใกล้ชิดชายาของพระองค์ แต่ถึงอย่างไร นางก็จะใช้ความบริสุทธิ์ใจที่นางมีเอาชนะพระทัยให้ได้ “หม่อมฉันขอทูลลาไปก่อนนะเพคะ องค์ชายจะได้ทรงพักผ่อนให้เต็มที่”

นวลอนงค์องค์งานยอบกายลงน้อย ๆ ก่อนที่จะออกนอกบานทวารไปพร้อมกับนางกำนัลผู้ติดตาม

“พักผ่อนเถอะนะ ศศิน เดี๋ยวถึงเวลาข้าจะเรียกเจ้าขึ้นมาทานข้าว ดื่มยา”หัตถ์อุ่นลูบไล้กลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน “ข้าอยู่ตรงนี้ จะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน เช่นนั้น จงหลับให้สบายเถอะนะ”

ศศินคคนานต์ยิ้มอ่อน ๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างสุขใจ


วันคืนผ่านไปอย่างเรียบง่าย ง่ายเสียจนทำให้ผู้ที่อยู่แต่ในตำหนักรู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อยเลย นางกำนัลส่วนพระองค์ก็แอบดอดออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง เมื่อองค์ชายผู้เป็นเจ้าของตำหนักประทับอยู่ด้วย

ศศินมองความเป็นไปรอบตัวอย่างเบื่อ ๆ อยากจะเดินเหินในสวนก็ไม่ได้ อยากจะลงครัวทำอาหารก็โดนห้าม ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในตำหนักตั้งแต่รู้ว่าตั้งครรภ์ จนถึงเวลานี้... ร่วมห้าเดือนแล้ว

ยิ่งกว่านักโทษเสียอีกกระมัง

แต่ก่อน ถึงแม้ว่าจะเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แต่ก็มีอิสรเสรี จะออกไปนอกวังเมื่อไรก็ได้ เดินเหินไปไหนก็ได้ แม้จะอึดอันในบางครา แต่ตอนนี้ จะไปไหนก็ต้องอยู่ในสายตาของคนมากมาย ถูกห้อมล้อมเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าตนจะถูกแห่แทนนางแมวเวลาขอฝนหรือไม่

ก็เข้าใจ... ว่าเกรงจะมีคนทำร้าย เกรงว่าจะหกล้ม เกรงว่าจะได้รับบาดเจ็บ

แต่... อยู่เฉย ๆ แบบนี้มันก็น่าเบื่อไปเช่นเดียวกัน

แต่ยังดี ที่ยังมีจดหมายจากพระแม่เจ้า และรัชทายาทแห่งวสุนธราส่งมาบอกเล่าชีวิตและความเป็นไปให้รู้บ้าง ยิ่งได้อ่าน ยิ่งคิดถึงนัก

คิดดูแล้ว ชีวิตของพระองค์ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย นับตั้งแต่วันที่ก้าวเข้ามาอยู่ในต่างเมือง จากเจ้าชายผู้ไม่เป็นที่ประสงค์ มาเป็นเชลยศักดิ์ จนได้รับแต่งตั้งให้เป็นชายาขององค์ชายรองของแดนแม่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ราชโองการมาพร้อมกับพิธีแบบง่าย ๆ แต่ครบครัน เสร็จสิ้นในสามวัน เพื่อไม่ให้พระองค์ต้องเหนื่อย และกระทบถึงบุตรในครรภ์
ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่... ล่ะมั้ง

แต่นั่น... ก็แลกด้วยชีวิตที่เคยได้ทำอะไรมากมาย มานั่ง ๆ นอน ๆ กิน ๆ อยู่อย่างนี้... น่าเบื่อยิ่งนัก

แอบได้ยินนางกำนัลพูดกันว่า ที่เป็นอยู่อย่างนี้นั้น พระองค์ได้รับการดูแลยิ่งกว่าพระสนมเอกที่ตั้งครรภ์กับองค์เหนือหัวเสียอีก


“ภาสวร... เราอยากออกไปเดินข้างนอก”ศศินก้าวไปหาร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ไม่ไกล ท้องที่เริ่มนูนเด่นนั้นอาจจะทำให้รู้สึกเป็นภาระไปเสียหน่อย แต่เมื่อนึกถึงชีวิตน้อย ๆ แล้วก็อดที่จะมีความสุขไม่ได้

“เจ้านี่นะ ไม่ชอบอยู่เฉย ๆ เลยจริง ๆ”มือหนาลูบไล้แก้มนุ่มเบา ๆ “เมื่อวานก็ไปตำหนักใหญ่ วันนี้จะออกไปรับลมที่สวนอย่างนั้นหรือ”

“ไม่ได้เหรอ...”ดวงตากลมช้อนมองอย่างออดอ้อน แบบที่ถ้าเป็นเวลาปกติจะไม่มีทางได้เห็นเป็นแน่ เรียกได้ว่าเป็นไม้ตายที่เก็บไว้เลยก็ได้...

ได้ชื่อว่าไม้ตาย... แน่นอนว่า... ยอม

“ไปสิ”

ร่างสองร่างขององค์ชายเดินทอดน่องอยู่ในสวนสวย หนึ่งคนเคยประคองอีกร่างที่เดินอย่างเชื่องช้าเอาไว้ ช่างดูอบอุ่นยิ่งนัก

มวลบุปผาราวกับรับรู้ว่าสุริยันจันทราจักก้าวเข้ามาทอประกาย ต่างพากันชูช่อส่งกลิ่นเย้ายวนให้เคลิบเคลิ้ม ผ่อนคลาย

ภาสวรประคองร่างท้วมให้นั่งลงบนพื้นหญ้านุ่มหัตถ์หนาลูบไล้ครรภ์ที่นูนป่องออกมา ก่อนที่จะทรงโค้งกายลงไปจุมพิตเบา ๆ อย่างรักใคร่

“เจ้าคิดว่าลูกของเราจะเป็นบุรุษ หรือสตรีกัน ศศิน”เสียงทุ้มเอ่ยถามว่าที่พระมารดาที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ข้างวรกาย

“แล้วท่านอยากให้ลูกของเราเป็นบุรุษหรือสตรีกันเล่า ภาสวร”จันทร์เจ้าถามกลับด้วยรอยยิ้มบางเบา ดวงตาทอแสงอ่อนลงเมื่อได้พูดถึงบุตรที่จะเกิดมาในไม่ช้า

“ข้าหรือ... จะเป็นหญิง หรือชาย ข้าก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น แต่ข้าก็อยากได้ลูกชายสักสองคน ลูกสาวสักคนสองคนก็คงดีไม่น้อย”

“หืม สี่คนเชียวหรือ”

“เจ้าจะมีให้ข้าไหม ศศิน”ดวงตาคมสบกับคู่สนทนาอย่างออดอ้อน “เถอะนะ ๆ ยามแก่จะได้มีพวกเขาคอยดูแลไง  ไม่ดีเหรอ”

“ตามแต่ใจท่านแล้วกัน”ใบหน้ามนแดงก่ำ เบื้อหน้าหนีคนข้างกาย ท่ามกลางเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเจ้าสุริยา

“เจ้าพูดเองนะ ศศิน”จมูกโด่งสูดความหอมจากแก้มแดง ๆ นั้น เบา ๆ “ข้าไม่พลาดแน่”

บรรยากาศหวาน ๆ แผ่กระจายมาจากเจ้านายทั้งสอง พาลพาให้ข้ารับใช้ทั้งหลายพากันยิ้มแย้มอย่างยินดี ก่อนหน้านี้ในช่วงที่เจ้านายทั้งสองของพวกเขายังไม่ลงรอยกันนั้น ยิ่งกว่าฟ้าครึ้ม พายุเข้าเสียอีก เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม แทบจะไม่มีให้เห็น

ถึงจะดูไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ข้ารับใช้ใกล้ชิดทั้งหลายรู้กันดี ว่าฝ่ายหนึ่งดื้อเงียบ ไม่หือ ไม่อือ ไม่ยิ้มให้กับอีกคนเลย แต่พอพบกันองค์รัชทายาทกลับแย้มยิ้มอย่างงดงามให้ ส่วนอีกฝ่ายก็เอาแต่ใจ ไม่เห็นหน้าอินทร์หน้าพรหม ทำร้ายกันเองมามากไม่น้อยเลย

ขอบคุณสวรรค์จริง ๆ ที่ทำให้ทั้งสองพระองค์ลดทิฐิลงแล้วหันหน้าเข้าหากันได้... จนมีความสุขอย่างทุกวันนี้


“อีกไม่กี่เดือนจะได้พบกันแล้วนะ ลูกน้อยของพ่อ”


หลังจากวันที่ทั้งสองพระองค์เผลอบรรทมไปในสวน หลังจากวันนั้นองค์ศศินก็ทรงประชวรไข้ และโดนสั่งห้าม มิให้ออกไปนอกตำหนักเกินครึ่งชั่วยามต่อวัน

จนวันนี้ เข้าเดือนที่แปดแล้ว ครรภ์ที่เคยราบเรียบ ตอนนี้นูนเด่น เด็กน้อยในท้องคงแข็งแรงนัก ถึงได้ดิ้นให้ผู้เป็นบิดาและมารดาได้หัวเราะกันบ่อยครั้ง

ความรู้สึกเจ็บหน่วง ๆ เริ่มเข้าหาว่าที่พระมารดาไม่เว้นวัน แต่ก็มิปริปากบอกใครให้รู้ ด้วยคิดว่าคงเป็นเพราะลูกน้อยดิ้นในท้องบ่อยครั้ง

แต่ความเจ็บนั้นเริ่มถี่ขึ้น นานขึ้นในหนึ่งวัน จนเริ่มเอะพระทัย... หรือว่ามันจะมิใช่ความเจ็บที่เกิดจากการที่ลูกขยับตัวกันนะ...

จนวันนี้... ความเจ็บนั้นสุดจะกลั้นจนทรุดลงไปโอดโอย ทำเอาคนรอบข้างตกใจกันไปหมด สุริยาภาสวรตะโกนลั่นให้คนไปเรียกหมอหลวง ส่วนพระองค์โอบอุ้มเอาร่างของพระชายาไปยังเตียงนุ่มอย่างร้อนรน

“ทนหน่อยนะ ศศิน เดี๋ยวหมอหลวงก็มาแล้ว”เสียงทุ้มปลอบประโลมร่างที่นอนบิดกุมท้องใหญ่โตเอาไว้ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
ชายาของพระองค์เป็นอะไร ทำไมถึงได้ดูเจ็บปวดเยี่ยงนี้

“เจ็บ เราเจ็บเหลือเกิน”เสียงแหบเครือครวญครางออกมาจากลำคอ ทำให้ผู้ที่ได้รับฟังนั้นอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยมิได้ “ทำไม... ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ อึก โอ้ย”

“ไม่เป็นไรนะคนดี เจ้าต้องไม่เป็นไร”

#####################

มาต่อแบบมึน ๆ 5555 ตอนแรกจะมาลงตั้งแต่วันเสาร์แล้วค่ะ แต่มันสั้นเกิน เลยต่ออีกหน่อย จนมาได้ลงวันนี้ แหะ ๆ

เอาล่ะ ตอนต่อไปที่รอคอย ^+++^ ปั่น ๆ ๆ

// วิ่งแวบ ก่อนจะโดยเปลือกทุเรียน โทษฐาน ดองเป็นระยะ

[silver]

ขอให้คลอดอย่างปลอดภัยน้าาา 

[meeoldly]

อ่าาาาาา มาแล้ว

 

[yymomo]

    อร๊ากกก ศศินมาแล้ว คิดถึงมากๆๆๆๆ       มาคราวนี้ ท้องโตซะละ      แต่เหมือนวิบากกรรม กำลังตั้งเค้ามาแต่ไกลๆ เอ๊ะ หรือว่าจ่อปากประตูแล้วหว่า   

[me_toey]

ขอให้คลอดอย่างปลอดภัย
 

[wikawee]

ในที่สุดก็ได้อ่านสักที  ศศิน้ป็นอะไรหรอ จะคลอดแล้ว?ก่อนกำหนดเลย?  ได้อ่านทั้งทีแต่ดันค้าง คนเขียนรีบๆมาต่อนะ อย่าทิ้งไว้นานเค้าคิดถึงมากกกกกกกก   อยากอ่านอีกอ่ะ

[kitwiphat]

มาต่อให้อยากแล้วจากไปนะท่านแ

[zazoi]

กรี๊ดดดด ดีใจได้อ่านตอนต่อแล้ว ว่าแต่ขอให้ศศินคลอดปลอดภัยน้า
แล้วพอมีคนแรกปุ๊ป พ่อคงรอปั๊มคนต่อไปให้ครบสี่แน่เลย 555

ปล. โชคดีที่ศศินไม่ได้ไปเป็นน้อยนะเนี่ย ขอให้ชายาอีกคนจริงใจและเป็นมิตรกับศศินจริงๆเถอะ
และรอ(ตอนแทรก?)ที่จะรอดูว่าทำไมมารักกันได้ และภาสวรเลิกเจ้าชู้ได้นะคะ

[double9JH]

ศศินจะเป็นอะไรมั้ยอ่ะ 

[Inwoสูs]

จะคลอดแล้วๆๆ เย้ ขอให้สมบูรณ์แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูกนะ

[padthaiyen]

กำลังจะคลอดแล้ว