มาต่อแล้วนะครับ : )
---------------------------------------------------------------------------------------------
"...ผมกลัวแล้วครับ อย่าหลอกหลอนผมเลยยยยยย!!" ค็อปร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นไหว้ปะหลกๆ ร่างเล็กตรงหน้า
"..." ร่างเล็กซีดขาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์
"พ่อแก้วแม่แก้วช่วยกูด้วยยย!!!"
"...เป็นไรพี่?" ร่างเล็กเอ่ยปาก
"หะ... หืม... เห้ย! เอ็ง… ไอน้องม.3 คนนั้นนี่หว่า!!!?"
"...หวัดดีพี่" ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆ
"มาทำไรที่นี่วะ!?"
เด็กหนุ่มร่างเล็กไม่ตอบอะไร แต่กวักมือเรียกให้รุ่นพี่ร่างสูงรีบเข้ามาในลิฟท์ พร้อมกดปิดประตู
"อยากมาเห็นกับตา..." เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาลอยๆ
"หา... อยากเห็นอะไร?" ค็อปยอมรับว่างงกับไอเด็กคนนี้มาก เพราะไอสีหน้าที่ไม่ค่อยบ่งบอกอารมณ์ ทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย
"ก็ที่พี่เล่าถึงคณะนิเทศฯ วันนี้ไง ผมเลยอยากมาเห็นด้วยตาตัวเอง"
ค็อปมองเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้ คิดแล้วก็น่าขันตลก ไม่น่าเชื่อว่าไอเด็กที่ดูเซื่องๆ คนนี้ จะมีลูกบ้าใช่เล่นนะเนี่ย
"แล้วมาทำไมดึกๆ แบบนี้ พ่อแม่เป็นห่วงแย่แล้วมั๊ง"
"อยู่กับโคอาล่า... แม่กลับดึกทุกวัน" เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ
"คะ… โคอาล่า ที่เป็นหมีนั่นนะ??"
"แมวชื่อโคอาล่า แม่ไม่ให้เลี้ยงหมี” นอกจากจะดูไม่ค่อยเต็มแล้ว ค็อปยังรู้สึกได้ถึงพลังในการกวนตีนของไอเด็กม.3 ตรงหน้า
"เออๆ มาดึกขนาดนี้มันไม่เหลืออะไรให้ดูแล้วเพราะตึกปิดสองทุ่ม แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนพี่ยามเค้าปล่อยให้ขึ้นมาได้เนี่ย ...อย่าบอกนะว่าแอบขึ้นมา"
เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร แต่พยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ ก่อนที่บทสนทนาจะออกทะเลไปมากกว่านี้ ลิฟท์ก็ลงมาจอดที่ชั้นล่างสุดของอาคารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“แต่ไหนๆ มาถึงนี่แล้ว พี่จะพาเดินดูรอบๆ คณะแล้วกัน จะได้ไม่เสียเที่ยว ดีมั้ย?”
ค็อปรับหน้าที่เป็นไกด์อาสาพาลูกทัวร์ม.3 เดินดูนั่นดูนี่ไปรอบๆ คณะ ตลอดระยะเวลาที่เดินไปด้วยกัน เขาสังเกตว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยพูดจาอะไรมากนัก มีถามนู้นนี่บ้างก็จริง แต่หน้าที่พูดคุยส่วนใหญ่ดูจะตกเป็นของเขาเสียมากกว่า
“พี่ขอถามหน่อย สนใจสาขาวิชาไหนเป็นพิเศษ หรืออยากเรียนฟิล์มเหมือน?”
“หนังสือพิมพ์... เพราะแม่ชอบอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟัง”
ค็อปอดขำไม่ได้ มีที่ไหนวะแม่อ่านหนังสือพิมพ์ให้ลูกฟัง เคยได้ยินแต่แม่อ่านนิทานให้ลูกฟัง ว่าจะหันไปแซวน้องซะหน่อย แต่ถูกไอตัวเล็กมองค้อนเสียก่อน ค็อปเลยเลือกที่จะสงบปากสงบคำดีกว่า
ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่สระบัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างคณะ ตรงนั้นมีศาลาไม้ทรงไทยตั้งอยู่ใต้ต้นไทรย้อยอายุนับร้อยปี ค็อปจึงออกปากชวนไอตัวเล็กที่เดินเนือยๆ อยู่ข้างๆ ไปนั่งพัก เวลาผ่านไป 10 นาที สองพี่น้องไม่ได้พูดอะไรกัน มีแต่สายลมเย็นที่พัดมาเอื่อยๆ เสียงกิ่งก้านที่ย้อยลงมากระทบกันเหมือนเป็นบทเพลงขับกล่อมให้หายเหนื่อย ค็อปหันไปมองหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ดวงตายังคงจ้องมองไปยังตึกคณะนิเทศศาสตร์
“ทำไมถึงอยากเข้าที่นี่ มหาวิทยาลัยอื่นก็มีเปิดคณะนี้นะ”
“เพราะ... พี่” เด็กหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้ารุ่นพี่ตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดต่อ “ที่พี่พูดในโรงเรียน แล้วก็สิ่งที่พี่ทำให้ผมตอนนี้... ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องเป็นที่นี่... ที่นี่เท่านั้น… ขอบคุณนะพี่”
ค็อปไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ทำไมใจของเขาจึงรู้สึกเหมือนลูกโป่งที่โดนอัดลมเข้าไปจนพองโต
ตั้งแต่วันที่เขาถูกต้นบอกเลิก เขารู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย เพราะสิ่งที่เขาทำให้ต้นดูเหมือนว่ามันยังไม่มีคุณค่าไม่เพียงพอที่จะทำให้ต้นรักเขาได้
แต่อยู่ดีดี…
…เด็กหนุ่มที่เพิ่งเห็นหน้า
...เด็กหนุ่มที่เพิ่งได้พูดคุยกัน
...เด็กหนุ่มที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่นาน
กลับทำให้เขารู้สึกถึงคุณค่าในตัวเองได้อีกครั้ง เหมือนต้นไม้ที่กำลังแห้งเหี่ยว แต่ทว่ามีหยดน้ำเล็กๆ ไหลลงมาทำให้ต้นไม้นี้มีชีวิตได้อีกครั้ง รุ่นพี่หนุ่มร่างโปร่งอยากจะเข้าไปกอดรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้าใจจะขาด แต่กลัวว่าเด็กหนุ่มจะตกใจ
"ดึกแล้วกลับกันมั๊ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ค็อปถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้"
"เห้ย ไม่ได้ๆ นะปล่อยให้เอ็งกลับคนเดียวได้ไง พี่จอดมอเตอร์ไซด์ไว้แถวหน้าคณะเดี๋ยวขี่ไปส่งบ้าน ว่าแต่อยู่แถวไหนน่ะเรา"
"อยู่ถนน XXXX ซอย 6 อะ"
"อ่อๆ พี่เคยไปแถวนั้น ไกลเหมือนกันนะกลับเองไม่ไหวหรอก สรุปพี่ไปส่งนะ?"
"...." รุ่นน้องร่างเล็กทำท่าครุ่นคิด
"โอ๊ย เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องคิดอะไรเยอะ!"
สุดท้ายไอตัวเล็กก็ยอมให้เขาไปส่งที่บ้านจนได้ ถึงแม้จะยอมซ้อนท้าย แต่อย่างไรก็ตามไอตัวเล็กก็ยืนกรานว่าจะไม่ยอมเกาะเอวรุ่นพี่หนุ่มข้างหน้า เพราะแม่สั่งไว้ว่าไม่ให้เข้าใกล้คนแปลกหน้า... เอากับมันสิครับ
บ้านของรุ่นน้องหนุ่มอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติอาจจะต้องใช้เวลามากกว่านั้น แต่นี่เป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว ทำให้พวกเขามาถึงที่หมายเร็วกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก ค็อปหยุดมอเตอร์ไซด์ตรงหน้าปากซอยเปลี่ยวที่มีป้ายไม้เก่าๆ เขียนว่า 'ซอย 6'
"ถึงซอย 6 แล้วยังไงต่อ ไอน้อง? เห้ย?"
ไม่มีเสียงตอบกลับจากรุ่นน้องร่างเล็กที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง มีเพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะแผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ตัวสูง
"ฮ่า ฮ่า คงเหนื่อยล่ะสิไอนี่" ค็อปก้มมองสองมือเล็กๆ ที่กำลังเกาะเอวเขาแน่นเหมือนหมีโคอาล่า แหม แล้วตอนแรกบอกจะไม่เกาะ ค็อปได้แต่อมยิ้มกับไอรุ่นน้องตัวเล็กที่กำลังเข้าเฝ้าพระอินทร์อยู่
"ตื่นๆ บอกทางก่อนเว้ย ถึงบ้านแล้วค่อยนอนต่อ" รุ่นพี่ส่งเสียงอีกครั้ง
"บ้านขาว... รั้วฟ้า... หลังที่สามขวามือ" รุ่นน้องตัวเล็กตอบโดยที่หน้ายังพิงอยู่บนหลังของอีกฝ่าย
ค็อปขี่มอเตอร์ไซด์จนไปถึงบ้านสีขาวสองชั้น รั้วสีฟ้าสดที่คาดว่าเพิ่งทาสีทับใหม่ได้ไม่นาน น่าจะหลังนี้แหละ เพราะเท่าที่ค็อปเห็น แถวนี้ไม่มีบ้านหลังไหนทารั้วสีสดขนาดนี้ พอถึงบ้านปุ๊บไอตัวเล็กก็กระโดดลงจากมอเตอร์ไซด์ทันที
เด็กหนุ่มหยิบกุญแจไขเปิดประตูรั้ว แมวอ้วนๆ ขนสั้นสีน้ำตาลอมเหลืองตัวนึงรีบวิ่งปรี่ออกมาคลอเคลียเจ้าของทันที
“ไง โคอาล่า…” ร่างเล็กย่อตัวลงเพื่อเกาคางให้แมวขี้อ้อน ที่กำลังส่งเสียงร้องเหมียวๆ รุ่นพี่ร่างสูงก้าวลงจากมอเตอร์ไซด์ เขาสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเด็กหนุ่มตรงหน้า เพราะตั้งแต่ใช้เวลามาด้วยกันตั้งหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรเท่าไร ดวงตาดำขลับที่ดูว่างเปล่า ริมฝีปากบ้างที่เอาแต่เม้มสนิท แต่พอเวลาที่ได้อยู่กับแมวอ้วนตัวนี้ แววตาของเด็กน้อยกลับดูอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด
“นี่เหรอโคอาล่า ขอเล่นบ้างได้มั๊ย?” รุ่นพี่ถือวิสาสะลูบไปที่หัวของเจ้าแมวเหมียว
“…” เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่ร่างสูงที่กำลังลูบหัวโคอาล่า
“หืม จ้องทำไม?” รุ่นพี่หนุ่มเลิกคิ้วถามรุ่นน้องที่จ้องเค้าตาไม่กระพริบ
“ปกติโคอาล่าไม่ยอมให้คนอื่นลูบหัว ขนาดแม่ยังไม่ได้เลย”
“สงสัยพี่หล่อจัด ขนาดแมวยังหลงเลย หึหึ” รุ่นพี่หนุ่มยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
“…โคอาล่าเป็นตัวผู้” รุ่นน้องตอบหน้านิ่ง เล่นเอารุ่นพี่หนุ่มไปต่อแทบไม่ถูก
ทั้งสองคนนั่งเล่นกับเจ้าโคอาล่าไปเรื่อยๆ ไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดอะไรกัน…
มีแต่การแลกรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำบรรยากาศแถวนี้ดูอบอุ่นขึ้นมาผิดหูผิดตา
"เออนี่... อยากไปที่คณะอีกรึเปล่า ไว้พี่พาไปใหม่" ค็อปถามรุ่นน้องที่ตอนนี้เอาแมวโคอาล่ามานั่งอยู่บนตัก
"อยาก... แต่..." รุ่นน้องหน้านิ่งก้มลงมองเจ้าโคอาล่าที่อยู่บนตัก
"แต่อะไรวะ?"
"กะ... เกรงใจ ไม่อยากกวนพี่ เดี๋ยวพี่รำคาญ"
"ถ้ารำคาญไม่เสนอตัวมารับหรอกเว้ย!"
"งั้น...สัญญาได้รึเปล่า?" รุ่นน้องร่างเล็กจ้องหน้าอีกฝ่าย
"สัญญาดิวะ ทำไมถึงคิดว่าพี่จะโกหกล่ะ?"
"ไม่ชอบคนไม่รักษาสัญญา... พ่อเคยบอกว่าจะกลับมา แต่เค้าไม่เคยกลับมาอีกเลย" สีหน้าของเด็กหนุ่มเศร้าลงทันที ค็อปรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่อก
"พี่บอกคำไหนก็คำนั้นดิวะ มาๆ เกี่ยวก้อยกัน" รุ่นพี่ร่างสูงพูดแจกรอยยิ้มพลางยื่นนิ้วก้อยให้
"...ติงต๊อง" รุ่นน้องตัวเล็กกล่าวเสียงเรียบ
"ไอนี่หนิกวนนักเหรอ กลับดีกว่าวุ้ย! เสาร์หน้าบ่ายโมงครึ่งเจอกัน" รุ่นพี่ร่างสูงยอมรับว่าเสียหน้านิดหน่อย เล่นกับเด็กแต่เด็กไม่เล่นด้วย
"อ๊ะ... กะ... ก็ได้" รุ่นน้องตัวเล็กตรงหน้าไม่พูดเปล่า แต่กลับค่อยๆ ยกมือบางขึ้น พร้อมยื่นนิ้วก้อยมาทางรุ่นพี่ตัวสูง
นิ้วก้อยของเด็กหนุ่มทั้งสองเกี่ยวประสานกันแน่น หัวใจเล็กๆ สองดวงกำลังค่อยๆ เปิดเข้าสู่หากัน บางครั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตคนเราก็สามารถทำให้สุขใจได้เหมือนกันนะ รุ่นพี่ร่างสูงก้มมองหน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
"พะ พอแล้ว... ขอบคุณนะพี่" รุ่นน้องรีบสะบัดมือก่อนอุ้มเจ้าโคอาล่าเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้รุ่นพี่ร่างสูงได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนตัดสินใจขึ้นมอเตอร์ไซด์แล้วขี่กลับออกไป
การขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้านของค็อปในวันนี้มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามันพองโตขึ้นอย่างบอกไม่ถูก แสงจันทร์ในคืนนี้มันช่างดูสวยกว่าทุกคืน จะเป็นเพราะอากาศที่เริ่มเย็นตัว? เพราะเส้นทางที่ใช้กลับบ้านมันแปลกตาออกไปจากเดิม?
หรือเป็นเพราะไอเด็กตัวเล็กๆ คนนั้นวะ... เด็กตัวเล็ก ผิวขาวซีด หน้านิ่งๆ ถามสามคำตอบแค่คำครึ่ง... เด็กทีชือ... เอ๊ะ แม่งชื่ออะไรวะ เวรกรรม! ลืมถามแม่งกระทั่งชือ รุ่นพี่ร่างสูงได้แต่นึกขำในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
"ค็อป ฉันถามจริงๆ เถอะค่ะ ทำไมแกดูอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา อย่าบอกนะว่าคืนดีกับไอต้นแล้ว" เอลิซาเบ็ธถามเพื่อนสนิทที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ
"เปล๊า ไม่มีอะไร๊" ค็อปปฏิเสธหน้าตาเฉย แต่สายตาของชายหนุ่มกำลังแสดงออกว่ามันมีต้องอะไรแน่ๆ
"อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ตั้งแต่กลับมาจากไปพูดที่โรงเรียน ฉันรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างค่ะ หึหึ อย่าบอกนะว่าไปชอบเด็ก!!" เอลิซาเบ็ธไม่พูดเปล่า แต่ทำท่าพนมมือเลียนแบบคุณเจน ญาณทิพย์ประกอบด้วย
"เปล๊าาาาาา เพ้อเจ้อแล้วมึง เออๆ ไอเบ็ดวันเสาร์ตอนกลางวันกูไม่ว่างแล้วนะ มึงกับไอก้อยไปกันก่อนเลย ดึกๆ กูค่อยตามไป"
"นั่นไง ฉันว่าแล้วต้องมีซัมติงรอง!!"
"กูติดธุระจริงจริ๊ง" ค็อปปฏิเสธเสียงสูง
"ไม่อยากบอกก็ตามใจค่ะ แต่ประเดี๋ยวนะแก… ได้โทรคอนเฟิร์มเรื่องสถานที่ที่จะใช้ถ่ายงานกับนังมิ้นท์แล้วรึยัง? มิ้นท์มันจะได้จองรถตู้" เอลิซาเบ็ธเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทที่เดินอยู่ข้างๆ เพราะว่าเช้าวันอาทิตย์ พวกเขามีงานกลุ่มที่จะต้องถ่ายส่งอาจารย์ ซึ่งค็อปรับผิดชอบเรื่องการสถานที่
"เออว่ะ! กูลืมไปเลย นี้แม่งก็วันศุกร์เข้าไปแล้ว"
"ฉันเพลียกับแกจริงๆ รีบโทรเดี๋ยวนี้เลย"
"…เหี้ย อยู่ไหนวะในนี้ก็ไม่มี แม่ง!" ค็อปล้วงมือเข้าไปในย่าม พยายามควานหาเท่าไรก็ไม่เจอโทรศัพท์มือถือคู่กาย อย่าบอกนะว่า...
"อย่าบอกฉันนะว่าแกลืมไว้บนตึกคณะ... อีกแล้ว"
"แน่เลยว่ะ งั้นมึงรอกูแป๊บได้มั๊ยวะ กูขอรีบกลับไปเอาก่อน ตึกแม่งจะปิดแล้วด้วย" ค็อปไม่รอคำตอบ เขากลับตัวหันหลังเพื่อออกวิ่งไปทันที
"ให้ว่องเลยค่ะ!"
ค็อปรีบวิ่งกลับกลับไปที่ตึกคณะ ดีนะที่เขาและเอลิซาเบ็ธยังเดินห่างมาจากตึกคณะไม่ไกลมากนัก หนุ่มร่างสูงวิ่งผ่านลิฟท์ประจำคณะไป ครั้นจะให้เขามายืนรอลิฟท์เก่าตัวนี้ คงไม่ทันเวลาปิดตึกแน่ๆ ค็อปตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดหินขัดที่อยู่ด้านข้าง สองขายาวก้าวสลับกันไปมาอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่แรงขึ้นบวกกับอาการแน่นหน้าอก ที่นานทีปีหนจะเกิดขึ้น ซึ่งปกตินั่งพักสักครู่ก็จะหาย ค็อปตัดสินใจหยุดพักหายใจสักครู่ที่ชั้น 7
"แฮ่กๆๆ ปะ... เป็นเหี้ย... ไร... วะเนี่ย... อีกสองชั้นเอง เอาวะ" ชายหนุ่มให้กำลังใจตัวเอง เพราะคิดว่านี้เป็นอาการของคนที่เหนื่อยจากการวิ่งขึ้นบันไดมา 6-7 ชั้น
แต่เขากำลังคิดผิด…
ค็อปรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจได้สั้นลง การสูดลมหายใจเข้าแต่ละครั้งก็เป็นไปอย่างยากลำบาก ในขณะที่เขาพยายามจะเกาะราวบันไดเพื่อพาตัวเองขึ้นไปให้ถึงชั้น 8 อาการปวดหน้าอกเล่นงานเขารุนแรงขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เขาอ้าปากพะงาบๆ เพือสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ชายหนุ่มนึกถึงคำว่า 'ขาดใจตาย' มันใช่อาการแบบนี่หรือไม่ ค็อปเอามือขึ้นมากุมที่หน้าอกด้านซ้าย หัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนว่ามันจะหลุดออกมาข้างนอกเสียให้ได้ อาการบีบตัวจี๊ดๆ ของกล้ามเนื้อในอกทำให้ค็อปทรุดตัวลงทันที ปากบางพยายามสูดเอาอากาศภายนอกให้ได้มากที่สุด มือยาวเริ่มป่ายเกาะราวบันไดเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว เขารู้ตัวว่าอาการแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องปกติแล้วแน่ๆ ค็อปยังมีสติพอที่จะรู้ว่าเขาต้องรีบลงไปข้างล่างเพื่อความช่วยเหลือให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งคลานไปยังลิฟท์เก่าประจำคณะ มือเรียวยาวชุ่มเหงื่อกดปุ่มลงหน้าลิฟท์ทันที
ค็อปพยายามตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าออกให้ลึกและช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ กล้ามเนื้อบริเวณหน้าอกด้านซ้ายบีบตัวแน่นอีกครั้ง ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มซีดเผือก เหงื่อไหลซึมไปทั่วใบหน้าและลำคอ ค็อปเริ่มมองภาพที่อยู่ตรงหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก ความมืดค่อยๆ เข้ามาบดบังความสามารถในการมองเห็นของเขา ค็อปรู้สึกหนาวสั่นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ลมหายใจของเขาถี่สั้นลงเรื่อยๆ เสียงประตูลิฟท์เก่าครำครึดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงพยายามกระเสือกกระสนพาร่างตนเองคลานผ่านประตูลิฟท์ มือชุ่มเหงื่อจิ้มสะเปะสะปะพยายามจะกดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง ดวงตาของชายหนุ่มเคราะห์ร้ายเริ่มพร่ามั่ว ภาพรอบตัวเริ่มเลือนลางลงไปเรื่อยๆ ความหนาวเหน็บในกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมแผ่ปกคลุมไปทั่วส่งผลให้ขน
ของชายหนุ่มลุกซู่ไปทั้งตัว ลมหายใจถี่ค่อยๆ เบาลงแรงเรื่อยๆ ประตูลิฟท์สีแดงเลื่อนปิดอย่างช้า ส่งเสียงดังครืด... ครืด... ครืด... ก่อนจะเงียบสนิท... เช่นเดียวกับลมหายใจของชายหนุ่มเคราะห์ร้าย
---------------------------------------------------------------------------------------------
"นั่งทำอะไรอยู่ลูก?"
‘สุนีย์’ หญิงวัยกลางคนในชุดเสื้อยืดสีเทาถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ตอนนี้กำลังนั่งลูบหัวเจ้าโคอาล่า อยู่บนเก้าอี้ไม้สีเขียวอ่อนหน้าบ้าน
"..." เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองดู นาฬิกาบอกเวลา 15.24 น.
"รอใครอยู่?" แม่ค่อยๆ เดินมาลูบหัวเจ้าลูกชายหัวดื้อคนนี้
"รอรุ่นพี่... เค้าบอกว่าจะพาไปดูมหาวิทยาลัย"
"ใครน่ะ แม่รู้จักรึเปล่า?"
"พี่... เอ่อ... พี่เค้าชื่อ..." เด็กหนุ่มเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเองไม่เคยถามชื่อของรุ่นพี่หนุ่มร่างสูงเลย ในวันที่เจอกันที่โรงเรียน เขาเองไปถึงห้องช้ากว่าคนอื่นๆ ทำให้เขาพลาดตอนที่รุ่นพี่หนุ่มแนะนำตัว
"อะไรของเราน่ะ จะไปไหนกับคนที่แม้กระทั่งชื่อยังไม่รู้จัก" แม่พูดติดตลก
"...." เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร
เธอรับรู้ถึงความแปลกของลูกชายตรงหน้า ตั้งแต่วันที่พ่อทิ้งพวกเขาไป เด็กหนุ่มพูดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มเก็บตัวมากขึ้น แม่อย่างเธอเองบางครั้งก็ยังเข้าไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตาม ลูกชายคนนี้เติบโตมาเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบ ไม่เคยทำให้เธอต้องปวดหัว การเรียนก็อยู่เกณฑ์ที่ดี
"แต่งตัวซะหล่อเชียว ปกติเห็นไปไหนมาไหนใส่แต่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่คนสำคัญ" แม่อดแซวไม่ได้ เพราะนานๆ ทีเธอถึงจะเห็นลูกชายคนนี้แต่งตัวหล่อเต็มยศ
"ตะ... แต่งปกติจะตาย แม่อะ" ลูกชายพูดแบบงอนๆ
"โอเคจะ ไม่แซวแล้ว แม่เข้าไปทำงานบ้านต่อก่อนนะ" หญิงผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกชายก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"...ครับ"
พระอาทิตย์ทอแสงสีส้ม เสียงฝูงนกที่กำลังบินกลับรังทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง นี่เขาคงพล่อยหลับไปแน่ๆ เจ้าโคอาล่าก็หายไปไหนไม่รู้ ป่านนี้คงหนีไปเดินเล่นไกลแล้วแน่เลย อากาศรอบตัวเริ่มเย็นขึ้น เด็กหนุ่มร่างเล็กนั่งกอดเข่าก้มหน้าซุกลงไปที่เข่าของตนเอง แต่ทว่าทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังหึ่มๆ มาอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน เด็กหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นทันที
"แม่อยู่รึเปล่าจ๊ะ? ป้ามาเก็บเงินค่าหวย" คนที่ลงมาจากมอเตอร์ไซด์ไม่ใช่รุ่นพี่ร่างสูงที่เด็กหนุ่มกำลังตั้งตารอ แต่กลับเป็นป้าถนอมเจ้ามือหวยประจำย่านนี้
เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างผิดหวัง ก่อนลุกขึ้นเดินไปเรียกแม่ออกมาคุยป้าถนอม หญิงสองคนคุยกันอย่างออกรส แต่ไม่นานป้าถนอมก็ขี่มอเตอร์ไซด์กลับไป
"ไงเจ้าตัวดี? พี่เค้ายังไม่มาอีกเหรอ โทรตามสิ อย่าบอกแม่นะว่าเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี?" เด็กหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"เรานี่ก็จริงๆ เลยน้า พี่เค้าอาจจะติดธุระอะไรรึเปล่า..."
"ไม่! พี่เค้าสัญญาแล้ว" เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ผู้เป็นแม่ตกใจกับทำท่าขึงขังของลูกชายตัวเล็ก
"งั้นแม่ไปทำงานต่อนะ"
"...ครับ"
------------
"สามทุ่มกว่าแล้ว พี่เค้าคงไม่มาแล้วล่ะ..." หญิงวัยกลางคนเดินออกมาอีกครั้งพบว่าลูกชายนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม เธอหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนเอามือลูบหัวเพื่อปลุกลูกชายตัวเล็ก
"คนโกหก... เหมือนพ่อ... เหมือนพ่อไม่มีผิด" เสียงเล็กๆ สั่นเครือ น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มของเด็กน้อยบนเก้าอี้ไม้ หญิงผู้เป็นแม่ตกใจรีบคว้าตัวลูกชายมากอด เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังคงทิ้งบาดแผลไว้ในใจลูกชายคนนี้...
เด็กชายวัย 7 ขวบ นั่งเงียบๆ อยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเก่าทุกเย็น เด็กน้อยผู้น่าสงสารนั่งรอพ่อผู้ซึ่งไม่มีทางกลับมา… บางครั้งการเลิกราของผู้ใหญ่ ก็เป็นเรื่องยากที่จะพูดให้เด็กเล็กๆ เข้าใจ สุนีย์นึกย้อนไปถึงวันที่สามีของเธอเก็บข้าเก็บของและพร้อมที่จะแยกกันอยู่ ผู้เป็นพ่อไม่รู้จะบอกลูกชายที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าอย่างไร เขาได้แต่บอกลูกไปว่า "พ่อไปทำธุระต่างจังหวัด แป๊บเดี๋ยวก็กลับมา... พ่อสัญญา" หลังจากวันนั้น เด็กชายวัย 7 ขวบจะออกมานั่งรอพ่อทุกวันหลังเลิกเรียน รอจนหลับคาเก้าอี้ กว่าสุนีย์จะกลับถึงบ้านก็สองสามทุ่ม มาถึงก็จะต้องอุ้มลูกน้อยที่ร้องไห้จนสลบเข้าไปนอนในบ้าน เธอพยายามอธิบายให้ลูกชายฟังว่าพ่อจะไม่กลับมาแล้ว แต่ลูกชายก็เอาแต่พูดว่า "พ่อสัญญาแล้ว" จนเธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เหตุการณ์นี้กินระยะเวลาอยู่ประมาณ 1 ปีกว่าๆ จนสุดท้ายเด็กน้อยคงเรียนรู้ว่าเรื่องบางเรื่องคงไม่มีวันเป็นจริง...
หญิงผู้เป็นแม่เป็นกอดลูกชายตรงหน้าแน่น เธอเอามือลูบหัวลูกชายที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เมือเด็กหนุ่มเริ่มสงบ เขาค่อยๆ เลื่อนหน้าออกมาจากอกหญิงผู้เป็นแม่ ก่อนที่จะพูดว่า
"ไบ้ท์เกลียดคนโกหกที่สุด... ไบ้ท์เกลียด"โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
