ชิบ!! ค๊อปแกเป็นผี???!!
ให้ตายไอ่เราก็ยิ้มจนปากจะฉีกมาตั้งนาน
มาตอนสุดท้าย ขนลุกเลยตู - -*
:a5: :a5:
มาต่อแล้วนะครับ : )
---------------------------------------------------------------------------------------------
"...ผมกลัวแล้วครับ อย่าหลอกหลอนผมเลยยยยยย!!" ค็อปร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นไหว้ปะหลกๆ ร่างเล็กตรงหน้า
"..." ร่างเล็กซีดขาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์
"พ่อแก้วแม่แก้วช่วยกูด้วยยย!!!"
"...เป็นไรพี่?" ร่างเล็กเอ่ยปาก
"หะ... หืม... เห้ย! เอ็ง… ไอน้องม.3 คนนั้นนี่หว่า!!!?"
"...หวัดดีพี่" ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆ
"มาทำไรที่นี่วะ!?"
เด็กหนุ่มร่างเล็กไม่ตอบอะไร แต่กวักมือเรียกให้รุ่นพี่ร่างสูงรีบเข้ามาในลิฟท์ พร้อมกดปิดประตู
"อยากมาเห็นกับตา..." เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาลอยๆ
"หา... อยากเห็นอะไร?" ค็อปยอมรับว่างงกับไอเด็กคนนี้มาก เพราะไอสีหน้าที่ไม่ค่อยบ่งบอกอารมณ์ ทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย
"ก็ที่พี่เล่าถึงคณะนิเทศฯ วันนี้ไง ผมเลยอยากมาเห็นด้วยตาตัวเอง"
ค็อปมองเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้ คิดแล้วก็น่าขันตลก ไม่น่าเชื่อว่าไอเด็กที่ดูเซื่องๆ คนนี้ จะมีลูกบ้าใช่เล่นนะเนี่ย
"แล้วมาทำไมดึกๆ แบบนี้ พ่อแม่เป็นห่วงแย่แล้วมั๊ง"
"อยู่กับโคอาล่า... แม่กลับดึกทุกวัน" เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ
"คะ… โคอาล่า ที่เป็นหมีนั่นนะ??"
"แมวชื่อโคอาล่า แม่ไม่ให้เลี้ยงหมี” นอกจากจะดูไม่ค่อยเต็มแล้ว ค็อปยังรู้สึกได้ถึงพลังในการกวนตีนของไอเด็กม.3 ตรงหน้า
"เออๆ มาดึกขนาดนี้มันไม่เหลืออะไรให้ดูแล้วเพราะตึกปิดสองทุ่ม แล้วนี่ไปทำอีท่าไหนพี่ยามเค้าปล่อยให้ขึ้นมาได้เนี่ย ...อย่าบอกนะว่าแอบขึ้นมา"
เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร แต่พยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ ก่อนที่บทสนทนาจะออกทะเลไปมากกว่านี้ ลิฟท์ก็ลงมาจอดที่ชั้นล่างสุดของอาคารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“แต่ไหนๆ มาถึงนี่แล้ว พี่จะพาเดินดูรอบๆ คณะแล้วกัน จะได้ไม่เสียเที่ยว ดีมั้ย?”
ค็อปรับหน้าที่เป็นไกด์อาสาพาลูกทัวร์ม.3 เดินดูนั่นดูนี่ไปรอบๆ คณะ ตลอดระยะเวลาที่เดินไปด้วยกัน เขาสังเกตว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยพูดจาอะไรมากนัก มีถามนู้นนี่บ้างก็จริง แต่หน้าที่พูดคุยส่วนใหญ่ดูจะตกเป็นของเขาเสียมากกว่า
“พี่ขอถามหน่อย สนใจสาขาวิชาไหนเป็นพิเศษ หรืออยากเรียนฟิล์มเหมือน?”
“หนังสือพิมพ์... เพราะแม่ชอบอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟัง”
ค็อปอดขำไม่ได้ มีที่ไหนวะแม่อ่านหนังสือพิมพ์ให้ลูกฟัง เคยได้ยินแต่แม่อ่านนิทานให้ลูกฟัง ว่าจะหันไปแซวน้องซะหน่อย แต่ถูกไอตัวเล็กมองค้อนเสียก่อน ค็อปเลยเลือกที่จะสงบปากสงบคำดีกว่า
ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่สระบัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างคณะ ตรงนั้นมีศาลาไม้ทรงไทยตั้งอยู่ใต้ต้นไทรย้อยอายุนับร้อยปี ค็อปจึงออกปากชวนไอตัวเล็กที่เดินเนือยๆ อยู่ข้างๆ ไปนั่งพัก เวลาผ่านไป 10 นาที สองพี่น้องไม่ได้พูดอะไรกัน มีแต่สายลมเย็นที่พัดมาเอื่อยๆ เสียงกิ่งก้านที่ย้อยลงมากระทบกันเหมือนเป็นบทเพลงขับกล่อมให้หายเหนื่อย ค็อปหันไปมองหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ดวงตายังคงจ้องมองไปยังตึกคณะนิเทศศาสตร์
“ทำไมถึงอยากเข้าที่นี่ มหาวิทยาลัยอื่นก็มีเปิดคณะนี้นะ”
“เพราะ... พี่” เด็กหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้ารุ่นพี่ตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดต่อ “ที่พี่พูดในโรงเรียน แล้วก็สิ่งที่พี่ทำให้ผมตอนนี้... ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องเป็นที่นี่... ที่นี่เท่านั้น… ขอบคุณนะพี่”
ค็อปไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ทำไมใจของเขาจึงรู้สึกเหมือนลูกโป่งที่โดนอัดลมเข้าไปจนพองโต
ตั้งแต่วันที่เขาถูกต้นบอกเลิก เขารู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย เพราะสิ่งที่เขาทำให้ต้นดูเหมือนว่ามันยังไม่มีคุณค่าไม่เพียงพอที่จะทำให้ต้นรักเขาได้
แต่อยู่ดีดี…
…เด็กหนุ่มที่เพิ่งเห็นหน้า
...เด็กหนุ่มที่เพิ่งได้พูดคุยกัน
...เด็กหนุ่มที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่นาน
กลับทำให้เขารู้สึกถึงคุณค่าในตัวเองได้อีกครั้ง เหมือนต้นไม้ที่กำลังแห้งเหี่ยว แต่ทว่ามีหยดน้ำเล็กๆ ไหลลงมาทำให้ต้นไม้นี้มีชีวิตได้อีกครั้ง รุ่นพี่หนุ่มร่างโปร่งอยากจะเข้าไปกอดรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้าใจจะขาด แต่กลัวว่าเด็กหนุ่มจะตกใจ
"ดึกแล้วกลับกันมั๊ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ค็อปถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้"
"เห้ย ไม่ได้ๆ นะปล่อยให้เอ็งกลับคนเดียวได้ไง พี่จอดมอเตอร์ไซด์ไว้แถวหน้าคณะเดี๋ยวขี่ไปส่งบ้าน ว่าแต่อยู่แถวไหนน่ะเรา"
"อยู่ถนน XXXX ซอย 6 อะ"
"อ่อๆ พี่เคยไปแถวนั้น ไกลเหมือนกันนะกลับเองไม่ไหวหรอก สรุปพี่ไปส่งนะ?"
"...." รุ่นน้องร่างเล็กทำท่าครุ่นคิด
"โอ๊ย เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องคิดอะไรเยอะ!"
สุดท้ายไอตัวเล็กก็ยอมให้เขาไปส่งที่บ้านจนได้ ถึงแม้จะยอมซ้อนท้าย แต่อย่างไรก็ตามไอตัวเล็กก็ยืนกรานว่าจะไม่ยอมเกาะเอวรุ่นพี่หนุ่มข้างหน้า เพราะแม่สั่งไว้ว่าไม่ให้เข้าใกล้คนแปลกหน้า... เอากับมันสิครับ
บ้านของรุ่นน้องหนุ่มอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติอาจจะต้องใช้เวลามากกว่านั้น แต่นี่เป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว ทำให้พวกเขามาถึงที่หมายเร็วกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก ค็อปหยุดมอเตอร์ไซด์ตรงหน้าปากซอยเปลี่ยวที่มีป้ายไม้เก่าๆ เขียนว่า 'ซอย 6'
"ถึงซอย 6 แล้วยังไงต่อ ไอน้อง? เห้ย?"
ไม่มีเสียงตอบกลับจากรุ่นน้องร่างเล็กที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง มีเพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะแผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ตัวสูง
"ฮ่า ฮ่า คงเหนื่อยล่ะสิไอนี่" ค็อปก้มมองสองมือเล็กๆ ที่กำลังเกาะเอวเขาแน่นเหมือนหมีโคอาล่า แหม แล้วตอนแรกบอกจะไม่เกาะ ค็อปได้แต่อมยิ้มกับไอรุ่นน้องตัวเล็กที่กำลังเข้าเฝ้าพระอินทร์อยู่
"ตื่นๆ บอกทางก่อนเว้ย ถึงบ้านแล้วค่อยนอนต่อ" รุ่นพี่ส่งเสียงอีกครั้ง
"บ้านขาว... รั้วฟ้า... หลังที่สามขวามือ" รุ่นน้องตัวเล็กตอบโดยที่หน้ายังพิงอยู่บนหลังของอีกฝ่าย
ค็อปขี่มอเตอร์ไซด์จนไปถึงบ้านสีขาวสองชั้น รั้วสีฟ้าสดที่คาดว่าเพิ่งทาสีทับใหม่ได้ไม่นาน น่าจะหลังนี้แหละ เพราะเท่าที่ค็อปเห็น แถวนี้ไม่มีบ้านหลังไหนทารั้วสีสดขนาดนี้ พอถึงบ้านปุ๊บไอตัวเล็กก็กระโดดลงจากมอเตอร์ไซด์ทันที
เด็กหนุ่มหยิบกุญแจไขเปิดประตูรั้ว แมวอ้วนๆ ขนสั้นสีน้ำตาลอมเหลืองตัวนึงรีบวิ่งปรี่ออกมาคลอเคลียเจ้าของทันที
“ไง โคอาล่า…” ร่างเล็กย่อตัวลงเพื่อเกาคางให้แมวขี้อ้อน ที่กำลังส่งเสียงร้องเหมียวๆ รุ่นพี่ร่างสูงก้าวลงจากมอเตอร์ไซด์ เขาสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเด็กหนุ่มตรงหน้า เพราะตั้งแต่ใช้เวลามาด้วยกันตั้งหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรเท่าไร ดวงตาดำขลับที่ดูว่างเปล่า ริมฝีปากบ้างที่เอาแต่เม้มสนิท แต่พอเวลาที่ได้อยู่กับแมวอ้วนตัวนี้ แววตาของเด็กน้อยกลับดูอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด
“นี่เหรอโคอาล่า ขอเล่นบ้างได้มั๊ย?” รุ่นพี่ถือวิสาสะลูบไปที่หัวของเจ้าแมวเหมียว
“…” เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่ร่างสูงที่กำลังลูบหัวโคอาล่า
“หืม จ้องทำไม?” รุ่นพี่หนุ่มเลิกคิ้วถามรุ่นน้องที่จ้องเค้าตาไม่กระพริบ
“ปกติโคอาล่าไม่ยอมให้คนอื่นลูบหัว ขนาดแม่ยังไม่ได้เลย”
“สงสัยพี่หล่อจัด ขนาดแมวยังหลงเลย หึหึ” รุ่นพี่หนุ่มยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
“…โคอาล่าเป็นตัวผู้” รุ่นน้องตอบหน้านิ่ง เล่นเอารุ่นพี่หนุ่มไปต่อแทบไม่ถูก
ทั้งสองคนนั่งเล่นกับเจ้าโคอาล่าไปเรื่อยๆ ไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดอะไรกัน…
มีแต่การแลกรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำบรรยากาศแถวนี้ดูอบอุ่นขึ้นมาผิดหูผิดตา
"เออนี่... อยากไปที่คณะอีกรึเปล่า ไว้พี่พาไปใหม่" ค็อปถามรุ่นน้องที่ตอนนี้เอาแมวโคอาล่ามานั่งอยู่บนตัก
"อยาก... แต่..." รุ่นน้องหน้านิ่งก้มลงมองเจ้าโคอาล่าที่อยู่บนตัก
"แต่อะไรวะ?"
"กะ... เกรงใจ ไม่อยากกวนพี่ เดี๋ยวพี่รำคาญ"
"ถ้ารำคาญไม่เสนอตัวมารับหรอกเว้ย!"
"งั้น...สัญญาได้รึเปล่า?" รุ่นน้องร่างเล็กจ้องหน้าอีกฝ่าย
"สัญญาดิวะ ทำไมถึงคิดว่าพี่จะโกหกล่ะ?"
"ไม่ชอบคนไม่รักษาสัญญา... พ่อเคยบอกว่าจะกลับมา แต่เค้าไม่เคยกลับมาอีกเลย" สีหน้าของเด็กหนุ่มเศร้าลงทันที ค็อปรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่อก
"พี่บอกคำไหนก็คำนั้นดิวะ มาๆ เกี่ยวก้อยกัน" รุ่นพี่ร่างสูงพูดแจกรอยยิ้มพลางยื่นนิ้วก้อยให้
"...ติงต๊อง" รุ่นน้องตัวเล็กกล่าวเสียงเรียบ
"ไอนี่หนิกวนนักเหรอ กลับดีกว่าวุ้ย! เสาร์หน้าบ่ายโมงครึ่งเจอกัน" รุ่นพี่ร่างสูงยอมรับว่าเสียหน้านิดหน่อย เล่นกับเด็กแต่เด็กไม่เล่นด้วย
"อ๊ะ... กะ... ก็ได้" รุ่นน้องตัวเล็กตรงหน้าไม่พูดเปล่า แต่กลับค่อยๆ ยกมือบางขึ้น พร้อมยื่นนิ้วก้อยมาทางรุ่นพี่ตัวสูง
นิ้วก้อยของเด็กหนุ่มทั้งสองเกี่ยวประสานกันแน่น หัวใจเล็กๆ สองดวงกำลังค่อยๆ เปิดเข้าสู่หากัน บางครั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตคนเราก็สามารถทำให้สุขใจได้เหมือนกันนะ รุ่นพี่ร่างสูงก้มมองหน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
"พะ พอแล้ว... ขอบคุณนะพี่" รุ่นน้องรีบสะบัดมือก่อนอุ้มเจ้าโคอาล่าเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้รุ่นพี่ร่างสูงได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนตัดสินใจขึ้นมอเตอร์ไซด์แล้วขี่กลับออกไป
การขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้านของค็อปในวันนี้มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามันพองโตขึ้นอย่างบอกไม่ถูก แสงจันทร์ในคืนนี้มันช่างดูสวยกว่าทุกคืน จะเป็นเพราะอากาศที่เริ่มเย็นตัว? เพราะเส้นทางที่ใช้กลับบ้านมันแปลกตาออกไปจากเดิม?
หรือเป็นเพราะไอเด็กตัวเล็กๆ คนนั้นวะ... เด็กตัวเล็ก ผิวขาวซีด หน้านิ่งๆ ถามสามคำตอบแค่คำครึ่ง... เด็กทีชือ... เอ๊ะ แม่งชื่ออะไรวะ เวรกรรม! ลืมถามแม่งกระทั่งชือ รุ่นพี่ร่างสูงได้แต่นึกขำในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
"ค็อป ฉันถามจริงๆ เถอะค่ะ ทำไมแกดูอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา อย่าบอกนะว่าคืนดีกับไอต้นแล้ว" เอลิซาเบ็ธถามเพื่อนสนิทที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ
"เปล๊า ไม่มีอะไร๊" ค็อปปฏิเสธหน้าตาเฉย แต่สายตาของชายหนุ่มกำลังแสดงออกว่ามันมีต้องอะไรแน่ๆ
"อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ตั้งแต่กลับมาจากไปพูดที่โรงเรียน ฉันรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างค่ะ หึหึ อย่าบอกนะว่าไปชอบเด็ก!!" เอลิซาเบ็ธไม่พูดเปล่า แต่ทำท่าพนมมือเลียนแบบคุณเจน ญาณทิพย์ประกอบด้วย
"เปล๊าาาาาา เพ้อเจ้อแล้วมึง เออๆ ไอเบ็ดวันเสาร์ตอนกลางวันกูไม่ว่างแล้วนะ มึงกับไอก้อยไปกันก่อนเลย ดึกๆ กูค่อยตามไป"
"นั่นไง ฉันว่าแล้วต้องมีซัมติงรอง!!"
"กูติดธุระจริงจริ๊ง" ค็อปปฏิเสธเสียงสูง
"ไม่อยากบอกก็ตามใจค่ะ แต่ประเดี๋ยวนะแก… ได้โทรคอนเฟิร์มเรื่องสถานที่ที่จะใช้ถ่ายงานกับนังมิ้นท์แล้วรึยัง? มิ้นท์มันจะได้จองรถตู้" เอลิซาเบ็ธเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทที่เดินอยู่ข้างๆ เพราะว่าเช้าวันอาทิตย์ พวกเขามีงานกลุ่มที่จะต้องถ่ายส่งอาจารย์ ซึ่งค็อปรับผิดชอบเรื่องการสถานที่
"เออว่ะ! กูลืมไปเลย นี้แม่งก็วันศุกร์เข้าไปแล้ว"
"ฉันเพลียกับแกจริงๆ รีบโทรเดี๋ยวนี้เลย"
"…เหี้ย อยู่ไหนวะในนี้ก็ไม่มี แม่ง!" ค็อปล้วงมือเข้าไปในย่าม พยายามควานหาเท่าไรก็ไม่เจอโทรศัพท์มือถือคู่กาย อย่าบอกนะว่า...
"อย่าบอกฉันนะว่าแกลืมไว้บนตึกคณะ... อีกแล้ว"
"แน่เลยว่ะ งั้นมึงรอกูแป๊บได้มั๊ยวะ กูขอรีบกลับไปเอาก่อน ตึกแม่งจะปิดแล้วด้วย" ค็อปไม่รอคำตอบ เขากลับตัวหันหลังเพื่อออกวิ่งไปทันที
"ให้ว่องเลยค่ะ!"
ค็อปรีบวิ่งกลับกลับไปที่ตึกคณะ ดีนะที่เขาและเอลิซาเบ็ธยังเดินห่างมาจากตึกคณะไม่ไกลมากนัก หนุ่มร่างสูงวิ่งผ่านลิฟท์ประจำคณะไป ครั้นจะให้เขามายืนรอลิฟท์เก่าตัวนี้ คงไม่ทันเวลาปิดตึกแน่ๆ ค็อปตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดหินขัดที่อยู่ด้านข้าง สองขายาวก้าวสลับกันไปมาอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มรู้สึกถึงลมหายใจที่แรงขึ้นบวกกับอาการแน่นหน้าอก ที่นานทีปีหนจะเกิดขึ้น ซึ่งปกตินั่งพักสักครู่ก็จะหาย ค็อปตัดสินใจหยุดพักหายใจสักครู่ที่ชั้น 7
"แฮ่กๆๆ ปะ... เป็นเหี้ย... ไร... วะเนี่ย... อีกสองชั้นเอง เอาวะ" ชายหนุ่มให้กำลังใจตัวเอง เพราะคิดว่านี้เป็นอาการของคนที่เหนื่อยจากการวิ่งขึ้นบันไดมา 6-7 ชั้น
แต่เขากำลังคิดผิด…
ค็อปรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจได้สั้นลง การสูดลมหายใจเข้าแต่ละครั้งก็เป็นไปอย่างยากลำบาก ในขณะที่เขาพยายามจะเกาะราวบันไดเพื่อพาตัวเองขึ้นไปให้ถึงชั้น 8 อาการปวดหน้าอกเล่นงานเขารุนแรงขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เขาอ้าปากพะงาบๆ เพือสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ชายหนุ่มนึกถึงคำว่า 'ขาดใจตาย' มันใช่อาการแบบนี่หรือไม่ ค็อปเอามือขึ้นมากุมที่หน้าอกด้านซ้าย หัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนว่ามันจะหลุดออกมาข้างนอกเสียให้ได้ อาการบีบตัวจี๊ดๆ ของกล้ามเนื้อในอกทำให้ค็อปทรุดตัวลงทันที ปากบางพยายามสูดเอาอากาศภายนอกให้ได้มากที่สุด มือยาวเริ่มป่ายเกาะราวบันไดเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว เขารู้ตัวว่าอาการแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องปกติแล้วแน่ๆ ค็อปยังมีสติพอที่จะรู้ว่าเขาต้องรีบลงไปข้างล่างเพื่อความช่วยเหลือให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งคลานไปยังลิฟท์เก่าประจำคณะ มือเรียวยาวชุ่มเหงื่อกดปุ่มลงหน้าลิฟท์ทันที
ค็อปพยายามตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าออกให้ลึกและช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ กล้ามเนื้อบริเวณหน้าอกด้านซ้ายบีบตัวแน่นอีกครั้ง ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มซีดเผือก เหงื่อไหลซึมไปทั่วใบหน้าและลำคอ ค็อปเริ่มมองภาพที่อยู่ตรงหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก ความมืดค่อยๆ เข้ามาบดบังความสามารถในการมองเห็นของเขา ค็อปรู้สึกหนาวสั่นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ลมหายใจของเขาถี่สั้นลงเรื่อยๆ เสียงประตูลิฟท์เก่าครำครึดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงพยายามกระเสือกกระสนพาร่างตนเองคลานผ่านประตูลิฟท์ มือชุ่มเหงื่อจิ้มสะเปะสะปะพยายามจะกดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง ดวงตาของชายหนุ่มเคราะห์ร้ายเริ่มพร่ามั่ว ภาพรอบตัวเริ่มเลือนลางลงไปเรื่อยๆ ความหนาวเหน็บในกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมแผ่ปกคลุมไปทั่วส่งผลให้ขน
ของชายหนุ่มลุกซู่ไปทั้งตัว ลมหายใจถี่ค่อยๆ เบาลงแรงเรื่อยๆ ประตูลิฟท์สีแดงเลื่อนปิดอย่างช้า ส่งเสียงดังครืด... ครืด... ครืด... ก่อนจะเงียบสนิท... เช่นเดียวกับลมหายใจของชายหนุ่มเคราะห์ร้าย
---------------------------------------------------------------------------------------------
"นั่งทำอะไรอยู่ลูก?" ‘สุนีย์’ หญิงวัยกลางคนในชุดเสื้อยืดสีเทาถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ตอนนี้กำลังนั่งลูบหัวเจ้าโคอาล่า อยู่บนเก้าอี้ไม้สีเขียวอ่อนหน้าบ้าน
"..." เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองดู นาฬิกาบอกเวลา 15.24 น.
"รอใครอยู่?" แม่ค่อยๆ เดินมาลูบหัวเจ้าลูกชายหัวดื้อคนนี้
"รอรุ่นพี่... เค้าบอกว่าจะพาไปดูมหาวิทยาลัย"
"ใครน่ะ แม่รู้จักรึเปล่า?"
"พี่... เอ่อ... พี่เค้าชื่อ..." เด็กหนุ่มเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเองไม่เคยถามชื่อของรุ่นพี่หนุ่มร่างสูงเลย ในวันที่เจอกันที่โรงเรียน เขาเองไปถึงห้องช้ากว่าคนอื่นๆ ทำให้เขาพลาดตอนที่รุ่นพี่หนุ่มแนะนำตัว
"อะไรของเราน่ะ จะไปไหนกับคนที่แม้กระทั่งชื่อยังไม่รู้จัก" แม่พูดติดตลก
"...." เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร
เธอรับรู้ถึงความแปลกของลูกชายตรงหน้า ตั้งแต่วันที่พ่อทิ้งพวกเขาไป เด็กหนุ่มพูดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มเก็บตัวมากขึ้น แม่อย่างเธอเองบางครั้งก็ยังเข้าไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตาม ลูกชายคนนี้เติบโตมาเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบ ไม่เคยทำให้เธอต้องปวดหัว การเรียนก็อยู่เกณฑ์ที่ดี
"แต่งตัวซะหล่อเชียว ปกติเห็นไปไหนมาไหนใส่แต่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่คนสำคัญ" แม่อดแซวไม่ได้ เพราะนานๆ ทีเธอถึงจะเห็นลูกชายคนนี้แต่งตัวหล่อเต็มยศ
"ตะ... แต่งปกติจะตาย แม่อะ" ลูกชายพูดแบบงอนๆ
"โอเคจะ ไม่แซวแล้ว แม่เข้าไปทำงานบ้านต่อก่อนนะ" หญิงผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกชายก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"...ครับ"
พระอาทิตย์ทอแสงสีส้ม เสียงฝูงนกที่กำลังบินกลับรังทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง นี่เขาคงพล่อยหลับไปแน่ๆ เจ้าโคอาล่าก็หายไปไหนไม่รู้ ป่านนี้คงหนีไปเดินเล่นไกลแล้วแน่เลย อากาศรอบตัวเริ่มเย็นขึ้น เด็กหนุ่มร่างเล็กนั่งกอดเข่าก้มหน้าซุกลงไปที่เข่าของตนเอง แต่ทว่าทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังหึ่มๆ มาอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน เด็กหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นทันที
"แม่อยู่รึเปล่าจ๊ะ? ป้ามาเก็บเงินค่าหวย" คนที่ลงมาจากมอเตอร์ไซด์ไม่ใช่รุ่นพี่ร่างสูงที่เด็กหนุ่มกำลังตั้งตารอ แต่กลับเป็นป้าถนอมเจ้ามือหวยประจำย่านนี้
เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างผิดหวัง ก่อนลุกขึ้นเดินไปเรียกแม่ออกมาคุยป้าถนอม หญิงสองคนคุยกันอย่างออกรส แต่ไม่นานป้าถนอมก็ขี่มอเตอร์ไซด์กลับไป
"ไงเจ้าตัวดี? พี่เค้ายังไม่มาอีกเหรอ โทรตามสิ อย่าบอกแม่นะว่าเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี?" เด็กหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"เรานี่ก็จริงๆ เลยน้า พี่เค้าอาจจะติดธุระอะไรรึเปล่า..."
"ไม่! พี่เค้าสัญญาแล้ว" เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ผู้เป็นแม่ตกใจกับทำท่าขึงขังของลูกชายตัวเล็ก
"งั้นแม่ไปทำงานต่อนะ"
"...ครับ"
------------
"สามทุ่มกว่าแล้ว พี่เค้าคงไม่มาแล้วล่ะ..." หญิงวัยกลางคนเดินออกมาอีกครั้งพบว่าลูกชายนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม เธอหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนเอามือลูบหัวเพื่อปลุกลูกชายตัวเล็ก
"คนโกหก... เหมือนพ่อ... เหมือนพ่อไม่มีผิด" เสียงเล็กๆ สั่นเครือ น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มของเด็กน้อยบนเก้าอี้ไม้ หญิงผู้เป็นแม่ตกใจรีบคว้าตัวลูกชายมากอด เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังคงทิ้งบาดแผลไว้ในใจลูกชายคนนี้...
เด็กชายวัย 7 ขวบ นั่งเงียบๆ อยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเก่าทุกเย็น เด็กน้อยผู้น่าสงสารนั่งรอพ่อผู้ซึ่งไม่มีทางกลับมา… บางครั้งการเลิกราของผู้ใหญ่ ก็เป็นเรื่องยากที่จะพูดให้เด็กเล็กๆ เข้าใจ สุนีย์นึกย้อนไปถึงวันที่สามีของเธอเก็บข้าเก็บของและพร้อมที่จะแยกกันอยู่ ผู้เป็นพ่อไม่รู้จะบอกลูกชายที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าอย่างไร เขาได้แต่บอกลูกไปว่า "พ่อไปทำธุระต่างจังหวัด แป๊บเดี๋ยวก็กลับมา... พ่อสัญญา" หลังจากวันนั้น เด็กชายวัย 7 ขวบจะออกมานั่งรอพ่อทุกวันหลังเลิกเรียน รอจนหลับคาเก้าอี้ กว่าสุนีย์จะกลับถึงบ้านก็สองสามทุ่ม มาถึงก็จะต้องอุ้มลูกน้อยที่ร้องไห้จนสลบเข้าไปนอนในบ้าน เธอพยายามอธิบายให้ลูกชายฟังว่าพ่อจะไม่กลับมาแล้ว แต่ลูกชายก็เอาแต่พูดว่า "พ่อสัญญาแล้ว" จนเธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เหตุการณ์นี้กินระยะเวลาอยู่ประมาณ 1 ปีกว่าๆ จนสุดท้ายเด็กน้อยคงเรียนรู้ว่าเรื่องบางเรื่องคงไม่มีวันเป็นจริง...
หญิงผู้เป็นแม่เป็นกอดลูกชายตรงหน้าแน่น เธอเอามือลูบหัวลูกชายที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เมือเด็กหนุ่มเริ่มสงบ เขาค่อยๆ เลื่อนหน้าออกมาจากอกหญิงผู้เป็นแม่ ก่อนที่จะพูดว่า
"ไบ้ท์เกลียดคนโกหกที่สุด... ไบ้ท์เกลียด"
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตั้งใจจะให้จบในตอนนี้ แต่สุดท้ายยังจบไม่ลงจริงๆ ครับ -*-
ขอโทษที่ทำให้รอกันนานนะครับ เชิญติดตามเลย...
-------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่เหตุการณ์ลิฟท์ค้างในคืนนั้น ‘ไบ้ท์’ หรือ (อดีต)‘ไอใบ้’ ของเพื่อนๆ ก็ได้รับเกียรติจากบรรดาเหล่ารุ่นพี่และรุ่นน้องร่วมคณะขนานนามให้เป็น ‘ไบ้ท์ จิตสัมผัส’ หรือไม่ก็ ‘ใบ้ ญาณทิพย์’ เพราะนอกจากจะจิตแข็งขั้นเทพ เจอผีตัวเป็นๆ แต่หาได้สะทกสะท้านไม่ เขายังสามารถพูดคุยสื่อสารกับวิญญาณได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว ถึงขั้นรู้ชื่อเสียงเรียงนามว่าเป็นใคร เรียนคณะไหน ฯลฯ
นอกจากฉายา(ที่ได้มาโดยไม่ได้ร้องขอ) สถานะทางสังคมของชายหนุ่มหน้าจืดคนนี้ก็ได้เปลี่ยนผันตามไปด้วย จาก ‘พี่ไบ้ท์ ปี 3 คนไหนวะ’ กลายเป็น ‘พี่ไบ้ท์ ปี 3 ที่เจอผีในลิฟท์’ เรื่องราวของเขากลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ ชั่วข้ามคืน ทำให้ทุกวันนี้ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนมาไหนก็ไม่วายมีคนมาถามถึงเรื่องราวในคืนนั้นอยู่ตลอดเวลา
“แพรได้ยินข่าวว่าไบ้ท์โดนผีหลอกหรอ?”
“...ไม่เชิง” ชายหนุ่มหน้าจืดมองหน้าหญิงสาวเจ้าของคำถามที่ชาตินึงจะออกปากทักเขาสักครั้ง นี่ถ้าเขาไม่ได้โดนผีหลอก เจ้าหล่อนคงไม่มีทางเข้ามาถามไถ่อะไรแน่นอน
“เหมือนที่เค้าเล่ากันมาใช่มั๊ย ว่าถ้าใครใช้ลิฟท์แดงประจำคณะตอนเวลาตึกใกล้ปิด จะพบกับผูุ้ชายคนนึงที่จะวิ่งเข้ามาก่อนประตูลิฟท์ปิด เค้าจะขอให้ช่วยให้เราช่วยกดลิฟท์ให้ ตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์ผู้ชายคนนั้นจะเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรเลย และเมื่อลิฟท์จอด เสียงหายใจจะดังขึ้นเรื่อยๆ จนเงียบสนิท แต่ถ้าใครหันไปมอง จะเห็นใบหน้าของชายคนนั้นที่เต็มไปด้วยเลือด ของเหลวข้นสีแดงค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากดวงตา จมูก ปาก มือขาวซีดค่อยๆ ยื่นออกมา คล้ายว่าจะขอความช่วยเหลืออะไรซักอย่าง แล้วทันใดนั้นเองไฟในลิฟท์ก็จะดับลงทันที!! และเมื่อพอไฟติดอีกครั้ง… ก็ไม่พบใครอยู่ในลิฟท์แล้ว” หญิงสาวทวนเรื่องลิฟท์แดงที่เธอเคยได้ยินรุ่นพี่บางคนพูดถึงตั้งแต่ตอนเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ
“…อันนั้นก็เกินไป”
“บางคนบอกว่าเป็นคนงานที่ตายตอนตึกกำลังก่อสร้าง หรือไม่เป็นเด็กคณะเรานี่แหละ ไบ้ท์ว่าอันไหน?”
“เด็กคณะเรา… ภาคฟิล์ม”
“ไบ้ท์รู้ได้ยังไงอะ”
“…ได้คุยกัน”
“แพรไปก่อนดะ… ดีกว่า วะ… ไว้คุยกันใหม่นะไบ้ท์”
หญิงสาวทำท่าตกใจก่อนรีบเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะม้าหินใต้คณะ 'ทำไมทุกคนจะต้องทำท่าหวาดกลัวด้วยวะ? วิญญาณในลิฟท์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย' ไบ้ท์ได้แต่นึกในใจ
“เพื่อนกูดังใหญ่ละวุ้ย!!” ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกคณะทักเพื่อนหน้าจืดคนสนิท
“หุบปากเลยไอพี เพราะมึงนั่นแหละเอาไปเล่า”
“แหม กูเล่าแค่คนสองคนเอง ใครจะไปรู้ว่าแม่งจะกระจายไวขนาดนี้ ว่าแต่เป็นไงบ้างวะ ได้อะไรคืบหน้าเกี่ยวกับผีน้องค็อปบ้างมั๊ยวะ?”
“…” ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ
หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ไบ้ท์พยายามตามหาว่าที่มาที่ไปของวิญญาณในลิฟท์ที่ชื่อ ‘ค็อป ปี 2 ภาคฟิล์ม’ เขาเริ่มต้นจากการถามรุ่นพี่ปี 4 ทั้งในและนอกภาควิชา แต่ดูเหมือนโชคจะไม่ได้เข้าข้างเขาสักเท่าไร เพราะรุ่นพี่ทุกคนต่างตอบเป็นทำนองเดียวกันว่า “ไม่รู้จัก” หรือไม่ก็ “ไม่เคยได้ยิน” แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาพอสรุปคร่าวๆ ได้ว่าเหตุการณ์ของค็อปนั้น อาจจะเกิดขึ้นก่อนรุ่นพี่ปี 4 พวกนี้เข้ามาเรียนก็เป็นได้ และเมื่อยังไม่ได้ข้อมูลอะไรมากนัก ไบ้ท์จึงลองสอบถามจากเจ้าหน้าที่และบรรดาอาจารย์ประจำคณะ ซึ่งบุคลากรเก่าแก่ส่วนใหญ่ ก็ดันพากันเกษียณอายุออกไปจนเกือบเสียหมด สถานการณ์ในตอนนี้คงหนีไม่พ้นคำว่า ‘มืดแปดด้าน’ เพราะไม่ว่าเขาจะหันไปทางไหน เส้นทางรอบตัวก็ดูมืดมิดจนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อดี… หรืออันที่จริงแล้ว เขาควรจะปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านๆ ไป โดยไม่ต้องพยามฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรให้มันมากนัก…
“ใจเย็นๆ มึง มันต้องมีคนที่รู้เรื่องบ้างแหละ ไว้กูจะช่วยอีกทาง” พีพูดพลางตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนหน้าจืดที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก
“อืม ขอบใจ”
เด็กหนุ่มทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับบ้านคนละทาง ไบ้ท์เดินเอื่อยๆ ไปยังป้ายรถประจำทางที่ตั้งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย บรรยากาศโพล้เพล้แบบนี้ทำให้เขารู้สึกเหงาใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มแหงนหน้ามองก้อนเมฆสีส้มน้อยใหญ่ที่ลอยอย่างไร้จุดหมาย ทำไมกันนะ? ทำไมเขาจึงต้องพยายามหาคำตอบให้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย ถ้าเป็นไบ้ท์คนก่อน… คงปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร แต่ทว่า เรื่องนี้กลับทำให้จิตใจของเขากระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือหาข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างพูดน้อยและเก็บตัว ทำให้เขาไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรของคณะมากนัก เพื่อนที่กล้าออกปากได้ว่าสนิทก็มีแค่ไอพีคนเดียวเท่านั้น
“เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนชะเง้อมองรถประจำทางที่ไม่ยอมมาสักที คนที่รอรถฯ ร่วมป้ายก็พากันหายไปไหนหมดแล้วไม่รู้ ไบ้ท์ตัดสินใจหยิบหนังสือนิยายเล่มบางออกมาจากกระเป๋าหวังเพื่อจะอ่านเพื่อฆ่าเวลา
กว่าจะรู้ตัวอีกทีท้องฟ้าที่เคยเป็นสีส้มก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มอมดำ ‘สงสัยวันนี้ต้องยอมเสียเงินขึ้นแท็กซี่กลับบ้านล่ะวะ’ ชายหนุ่มคิดในใจ
“ขอโทษนะคะ” เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” ไบ้ท์อุทานเสียงดัง นิยายเล่มบางในมือหล่นลงพื้นทันที ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นไม่ได้แสดงสีหน้าขอโทษหรือเกรงใจแต่อย่างใด เจ้าหล่อนยังคงทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กี่โมงแล้วค่ะ พอดีลืมใส่นาฬิกามา โทรศัพท์ก็แบตเกลี้ยง 0% 10 เดือน” เธอพูดพร้อมยกข้อมือและโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์ เสมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าลืมจริงๆ
ถึงจะไม่ค่อยเก็ทมุขสักเท่าไร ไบ้ท์ค่อยๆ ก้มเก็บนิยายของตน ก่อนเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ “…ทุ่มสิบ”
“กรี๊ด มาหลงแถวมหาลัยฯ ตัวเองนี่มันฉิบหายจริงๆ ค่ะ” หญิงสาวนิรนามบ่นเสียงดัง
“…พี่จะไปไหน” ชายหนุ่มเลือกจะใช้สรรพนามจากสังเกตเสื้อผ้าหน้าผมแล้ว หญิงนิรนามคนนี้น่าจะอายุมากกว่าเขาสัก 4-5 ปี
“พอดีพี่มีนัดที่ร้านครัวกิ่งแก้ว ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน โทรศัพท์ก็แบตหมด กรี๊ดค่ะ กรี๊ดอีกที”
“ร้านนั้นอยู่แถวบ้านผม...”
“ตายละ พาพี่ไปหน่อยได้มั๊ย พี่รีบจริงๆ นัดนี้สำคัญมาก”
“อืม ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว”
“ดีล! เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เลยแล้วกัน ส่วนเรื่องค่ารถเจ้จัดการเองค่ะ” จากสรรพนาม 'พี่' ถูกเปลี่ยนเป็น 'เจ้' ทันที ไบ้ท์มองหน้าหญิงสาวคนนี้อีกครั้ง ก่อนตัดสินใจตอบตกลง เพราะดูท่าทางแล้วนอกจากสติที่ดูไม่ค่อยเต็มก็คงไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
ตลอดระยะเวลาการเดินทางบนรถแท็กซี่ เจ้นิรนามเอาแต่พูดไม่หยุดจนบางครั้งไบ้ท์เองไม่แน่ใจว่าเธอหายใจทางผิวหนังหรือย่างไร เนื้อหาใจความหลักๆ ที่พอจะจับใจความได้ คือ นัดในวันนี้สำคัญกับเธอมาก เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงผู้กำกับใหญ่ ที่ไม่ได้นัดเจอกันง่ายๆ ซึ่งกว่าเธอจะนัดเจอได้นี่ก็ปาไปเกือบ 2 เดือนแล้ว และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายที่ชายหนุ่มฟังไม่ทัน ตลอดทางเขาเองแทบจะไม่ได้ตอบอะไรเลย (เพราะแค่ฟังก็เหนื่อยแล้ว) จนในที่สุดรถแท็กซี่มาจอดอยู่ที่หน้าร้านครัวกิ่งแก้วแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ซึ่งเหลืออีก 8 นาทีจะถึงเวลานัดหมายของเธอกับผู้กำกับใหญ่
“นี่ค่าแท็กซี่กับนามบัตรของเจ้นะ ไว้จะพาไปเลี้ยงขอบคุณ นี่เจ้ไม่ได้จีบนะ มีผัวแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมยัดแบงค์และนามบัตรลงในมือบางของชายหนุ่มก่อนที่จะรีบปิดประตู กระโดดลงรถและวิ่งเข้าร้านไป
เป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ ไบ้ท์ว่าตัวเองแปลกแล้วนะ แต่เจอพี่คนนี้เข้าไป เขาคงต้องยอมยกตำแหน่งด้านความแปลกให้พี่คนนี้จริงๆ แล้วล่ะ
“ค่าแท็กซี่แค่ร้อยกว่าบาท… ให้แบงค์พันมาทำไมวะเนี่ย” ชายหนุ่มหยิบนามบัตรในมือขึ้นมาดูเพื่อหาเบอร์โทรศัพท์ เขาไม่ได้อยากโทรให้เธอมาเลี้ยงขอบคุณอะไรหรอกแต่อยากจะคืนเงินให้มากเสียกว่า แต่เท่าที่เขาจำได้พี่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าโทรศัพท์แบตหมด เอาไว้พรุ่งนี้เขาจะลองโทรหาดูแล้วกัน
วิลาสิณี โชคจินตนา (เอลิซาเบ็ธ)
เบอร์ 081XXXXXXX
………..
…..…
….
..
อากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศในยามเช้าทำให้ไบ้ท์ยังอยากฝังตัวเองอยู่ใต้ผ้านวมหนา แต่ทว่าโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมของเขาดันส่งเสียงดังขึ้นทำลายความสงบ
“ไบ้ท์ แม่ซักผ้าไว้ ฝากเอาไปตากให้ด้วยนะ พอดีแม่ออกมาทำธุระข้างนอก” เสียงแหบแห้งของหญิงผู้เป็นแม่ดังอยู่ปลายสาย
“…ครับ”
ชายหนุ่มบิดขี้เกียจสองทีก่อนลุกขึ้นมาเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน วันนี้ไบ้ท์ไม่มีเรียน ซึ่งโดยปกติในวันหยุดเขาเลือกที่จะไม่ออกไปไหน เพราะเขาอยากช่วยแม่ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาพอจะทำได้ เช่น ปัดกวาด ถูบ้าน ซักผ้า รดน้ำ ฯลฯ
ไบ้ท์นึกขึ้นได้ว่าเขาตั้งใจจะโทรหาหญิงสาวนิรนามเมื่อคืน ไม่สิ จะเรียกว่านิรนามก็ไม่เชิง เพราะตอนนี้เขารู้จักชื่อของหญิงสาวคนนั้่นแล้ว ไบ้ท์หยิบนามบัตรที่ถูกวางไว้กับกระเป๋าตังค์ตรงหัวเตียงมาดูอีกรอบ ก่อนกดเบอร์ลงในโทรศัพท์
“ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“เอลิซาเบ็ธ… ใครตั้งให้วะ”
“ตรู๊ด…ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“ชื่อกับหน้า… โคตรสวนทาง”
“ตรู๊ด…ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“สวัสดีค่ะ โทรจากไหนคะ ประกันไม่ทำ ฟิตเนสไม่เล่น บัตรกดเงินสดไม่ต้องการ”
“เอ้ย! ผมเมื่อวานที่…” ไบ้ท์แอบไม่แน่ใจว่าที่เขาพูดๆ ไปเมื่อกี้ ปลายสายจะได้ยินหรือเปล่า
“อ๋อ น้องเมื่อวานหรอค่ะ นึกว่าจะลืมเจ้ไปซะแล้ว”
“คือ ผมจะเอาเงินคืนพี่… ค่าแท็กซี่มันร้อยกว่าบาทเอง”
“โอ๊ย โทรมาเรื่องแค่นี้เองเหรอ เจ้ว่าตั้งใจจะเลี้ยงขอบคุณอยู่แล้ว เย็นนี้ว่างรึเปล่าคะ เอาร้านเมื่อวานนี่แหละ ดีมั๊ยคะ”
“เอ่อ...”
“ถือว่าน้องโอเคแล้วกันนะคะ งั้นเจอกันเย็นนี้ทุ่มตรง เจ้ไปทำงานต่อก่อนนะ อำลาไม่อาลัยค่ะ ซียา”
“เห้ย! พี่เดี๋ยวก่อน” ให้มันได้แบบนี้สิวะ พูดเองเออเองเสียหมด นี่ตกลงเขาคงต้องไปตามนัดใช่มั๊ยเนี่ย ไบ้ท์ได้แต่นึกในใจ
………..
…..…
….
..
ตัดภาพมาอีกที ชายหนุ่มหน้าจืดกำลังนั่งอ่านนิยายเล่มโปรดรออยู่บริเวณหน้าร้านครัวกิ่งแก้ว อีก 15 นาทีจะถึงเวลานัดหมาย ไบ้ท์ตั้งใจว่าจะรีบเอาเงินคืนให้ แล้วคงจะขอตัวกลับบ้านเลย จะให้มานั่งกินข้าวกับคนที่ไม่ได้รู้จักกัน ไม่ใช่นิสัยของเขาสุดๆ
“ถึงแล้ว รอบนี้ไม่หลง!!” เสียงของหญิงสาวอีกคนทำให้เขาสะดุ้งจนนิยายที่เขากำลังอ่านหลุดมือตกพื้น(อีกแล้ว)
“เอ่อ… พี่”
“ไปๆ เข้าร้าน เจ้หิวจนจะกินอูฐได้ทั้งตัวอยู่แล้ว” หญิงสาวไม่พูดเปล่า มือก็ออกแรงลากแขนชายหนุ่มหน้าจืดเข้าไปในร้านด้วย
ผ่านไป 20 กว่านาที อาหารมากมายถูกนำมาเสิร์ฟเสียจนแทบจะไม่มีที่สำหรับวางจานข้าว นี่ขนาดไบ้ท์ไม่ได้สั่งอะไรเลยสักอย่าง หน้าที่ทั้งหมดเป็นของอีกฝ่ายที่จัดแจงทุกอย่างเสียจนเรียบร้อย
“เออ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยค่ะ เจ้ชื่อเอลิซาเบ็ธ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าเบ็ดก็ได้นะคะ ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับ แต่อนาคตอันใกล้กำลังจะเป็นแม่บ้านค่ะ แล้วเราล่ะชื่ออะไร ขอเจ้ทายได้มั๊ย?”
“…” ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ เขารู้ว่าต่อให้เขาปฏิเสธหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะไม่สนใจอยู่ดี
หญิงสาวรี่ตา(ที่เล็กอยู่แล้ว) ทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะทายว่า “หน้าตาเรียบๆ แต่ดูมีสไตล์แบบนี้ เจ้ขอทายว่า… บีโธเฟ่น!”
“…ไม่ใกล้เลยพี่” ชายหนุ่มได้แต่นึกในใจว่าเอาอะไรคิดวะเนี่ยครับ
“ว้อท! ทักษะการทายชื่อของเจ้นี่แม่นหาตัวจับยากเลยนะคะ”
“…ไบ้ท์”
“อย่างน้อยก็ตัวบีเหมือนกันแหละค่ะ”
“…” ชายหนุ่มพยักเพยิดไปตามเรื่อง
นั่นเป็นบทสนทนาสุดท้ายที่ไบ้ท์พอจะจำได้ลางๆ เพราะหลังจากนั้นพี่เอลิซาเบ็ธหรือพี่เบ็ดก็เล่าเรื่องนั้น คุยเรื่องนี้ เม้าท์คนนั้น ด่าคนนี้ไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีอาหารทุกจานก็หมดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เออ น้องไบ้ท์เรียนคณะอะไรคะ เจ้จำได้ว่าเมื่อวานเห็นใส่ชุดนักศึกษา”
“นิเทศ… หนังสือพิมพ์”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!” หญิงสาวตาตี่กรี๊ดลั่น จนทุกโต๊ะในร้านต้องหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงข้ามตกใจไม่แพ้กัน
“เห้ย! อะไรวะพี่!?”
“โอ้ มาย ก็อด! เจ้จบนิเทศเหมือนกัน แต่ฟิล์มนะ รุ่น 35 ค่ะ”
“…รุ่น 40”
“พอดีตอนจบ เจ้ได้ทุนแล้วต้องรีบบินไปต่อเมืองนอกทันที กิจกรรมทั้งหลายแหล่ของคณะก็เลยไม่ได้ร่วมเลย เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย พูดแล้วก็… คิดถึง” ดวงตาของหญิงสาวทอดออกไปยังริมหน้าต่างบานใหญ่ด้านข้าง แววตาของเธอดูเต็มไปด้วยความสุข แต่ในขณะเดียวกันไบ้ท์ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่แอบแฝงอยู่ข้างใน มีหลายคนเคยบอกว่าช่วงเวลาการเป็นนักเรียน นักศึกษา คือช่วงเวลาที่สนุกที่สุดในชีวิตแล้ว… มันก็คงจริงอย่างที่เขาว่าๆ กัน
...เดี๋ยวก่อนนะ พี่เขาบอกว่าจบภาคฟิล์ม… ถ้าเราถามเรื่องค็อป พี่อาจจะรู้เรื่องก็ได้ หรือจะได้คำตอบเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ แต่ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้’ ไบท์นึกอยู่ในใจ
“พี่เบ็ด… ผมมีเรื่องจะถาม คือ พี่เคยได้ยินเรื่องวิญญาณในลิฟท์คณะรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เขาสังเกตได้ว่าพี่เบ็ดมีอาการเปลี่ยนไปทันที สายตาของเธอหันมาจ้องที่ชายหนุ่มตรงหน้า
“ทำไมถึงถามเรื่องนี้” น้ำเสียงของเธอดูจริงจัง ไม่ดูติดตลกเหมือนทุกที
“…คือ”
“ถ้าน้องหมายถึงไอเรื่องผีบ้าบอคอแตกแบบนั้น เจ้ไม่รู้เรื่อง”
“เอ่อ… ครับ” สงสัยจะคว้าน้ำเหลวตามเคย
“หวังว่าน้องคงไม่เชื่อเรื่องพรรค์นั้นนะ เจ้มั่นใจว่าเพื่อนเจ้ไม่ได้เป็นวิญญาณอาฆาต ตามหลอกตามหลอนคนที่มาใช้ลิฟท์หรอกนะ” หญิงสาวพูดเสียงเรียบ ก่อนยกมือเรียกบริการเพื่อคิดเงินค่าอาหาร
ชายหนุ่มร่างบางลดสายตาลงต่ำ มือทั้งสองข้างที่อยู่บนตักถูกกำเสียจนแน่น… เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้พี่เค้าพูดว่า ‘เพื่อน’ งั้นเหรอ? แสดงว่า…
“อะ… อะไรนะ เมื่อกี้พี่พูดว่า ‘เพื่อน’ รึเปล่าครับ?”
“อืม” หญิงสาวตอบ
“ค็อป ปีสอง ภาคฟิล์ม”
“น้องรู้ได้ไง?” หญิงสาวหันมาจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
“เพื่อนพี่เขาลืมของ... โทรศัพท์มือถือไว้บนภาค เขาเสียชีวิตในขณะที่กำลังกลับไปเอาโทรศัพท์มือถือ... ใช่มั๊ยครับ?”
“….ใช่” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่งุนงง เพราะน้อยคนที่จะรู้รายละเอียดเยอะขนาดนี้ เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่ ‘ค็อป’ เพื่อนคนสนิทของเธอเสียชีวิตในลิฟท์ ทางคณะก็พยายามปิดข่าวเพราะกลัวว่าจะส่งผลเสียกับชื่อเสียงของคณะ ส่วนบรรดานักศึกษาก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงอะไรมากนัก ซ้ำร้ายยังมีคนเอาเรื่องการเสียชีวิตของค็อปไปแต่งเป็นเรื่องวิญญาณผีบ้าบอคอแตก ที่คอยหลอกหลอนผู้คนที่ใช้ลิฟท์ ซึ่งนั้นทำให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก และจะมีน้ำโหทุกครั้งที่ใครพูดถึงตำนานผีในลิฟท์แดง
“ผมเจอ… ค็อป เอิ่ม ผมหมายถึง พี่ค็อป”
“อะไรนะ? เจ้ไม่ชอบเรื่องล้อเล่นแบบนี้ มันไม่ตลก”
“ผมพูดจริงๆ ครับ คือ วันก่อนผมติด… อยู่ในลิฟท์ แล้วผมได้เจอพี่ค็อป คือพี่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ… เขาไม่ได้มาหลอกเหมือนที่คนอื่นเขาเล่าๆ กัน… เหมือนเขามาอยู่เป็นเพื่อนผมมากกว่า”
“นี่... น้องพูดจริงรึเปล่า?”
“ครับ”
“แล้วมันพูดอะไรบ้าง มันสบายดีรึเปล่า… แล้วมัน…” ท่าทางไม่พอใจของหญิงสาวลดลงไปทันที กลายเป็นน้ำเสียงที่ดูหม่นหมอง
“...คือ ตอนแรกผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นวิญญาณด้วยซ้ำ ผมนึกว่าเขาเป็นรุ่นน้องที่คณะ เพราะตอนที่ลิฟท์ค้างไฟในลิฟท์มันดับซะจนผมมองอะไรไม่เห็น… แต่ทุกอย่างมันดูจริงมาก... การสัมผัส… ลมหายใจ… ความรู้สึก...”
“…เจ้เองไม่เคยเจอมันเลยรู้มั๊ย… ตั้งแต่วันที่มันเสีย… เจ้ก็ยังใช้ลิฟท์ตัวนั้นตามปกติ… ทุกครั้งที่พี่ขึ้นลิฟท์ เจ้ภาวนาให้ได้เจอมัน… ไอค็อป เจ้อยากเจอมันมาก… เจ้โคตรคิดถึงมันเลย” น้ำใสใสไหลซึมออกมาจากดวงตาของหญิงสาว เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาบนหน้า ไบ้ท์รีบหยิบทิชชู่ส่งให้กับเธอทันที
“…ถึงผมจะไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้า แต่ผมมั่นใจว่าต้องเคยเจอกันมาก่อนแน่ๆ …ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”
หลังจากนั้นไบ้ท์ก็เล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนเจอให้เอลิซาเบ็ธฟังอย่างละเอียด เขายังจำมันได้ทุกฉากทุกตอน ไม่ว่ากี่ครั้งที่เขาเล่าเรื่องนี้ เขายังคงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เขาได้รับจากวิญญาณหนุ่มที่ชื่อค็อป
“ค็อป แกร้ายมาก มาลวนลามน้องฉัน” หญิงสาวพูดอย่างติดตลก ส่วนไบ้ท์นี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะตอนนี้เขินม้วนต้วนไปไหนต่อไหนแล้ว
“…เอ่อ คงไม่มั๊งครับ”
“โอ๊ย มันเป็นเกย์ เจ้รู้”
“…พูดถึงคนตายแบบนั้นมันจะดีเหรอครับ”
“มันไม่มาหลอกเจ้หรอก มาสิดี อยากเจอ!”
หลังจากนั้นเอลิซาเบ็ธก็เล่าเรื่องเล่านู้นนี่เกี่ยวกับค็อปให้ไบ้ท์ฟัง ทำให้ไบ้ท์ได้รู้ว่าค็อปเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนด้วย นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกว่าเคยเจอคนๆ นี้มาก่อน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังนึกหน้าของค็อปไม่ออกอยู่ดี
“เจ้มีภาพมันอยู่ที่้บ้าน เดี๋ยวไว้คืนนี้เจ้ถ่ายแล้วส่งไลน์ไปให้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มหน้านิ่งเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“แหม เวลายิ้มก็หล่อดีนะเรา หัดยิ้มบ่อยๆ บ้างสิ แต่เดี๋ยวนะ… นี่อย่าบอกนะว่าหลงชอบเพื่อนเจ้นะคะ ออกตัวไว้ก่อนว่าเพื่อนเจ้หล่อ เดือนคณะยังต้องหลบค่ะ” คงไม่มีใครคิดว่าบทสนทนาในตอนนี้กำลังพูดถึงบุคคลที่ตายไปแล้ว
“…ไม่ใช่แล้วพี่!” ถึงปากของชายหนุ่มจะส่งเสียงไม่พอใจ แต่หน้านี่บอกอาการเขินสุดๆ
ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กันเอาไว้ ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องค็อปเพียงอย่างเดียว แต่ไบ้ท์เองรู้สึกว่าเอลิซาเบ็ธเป็นผู้หญิงเก่ง นิสัยดีและน่านับถืออีกคน การมีพี่ มีเพื่อนดีดีแบบนี้ไว้ก็คงไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร หลังจากนั้นทั้งสองจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่เอลิซาเบ็ธกำชับว่าคืนนี้จะส่งรูปของค็อปมาให้แน่นอน
เมื่อถึงบ้านไบ้ท์ก็กลับขึ้นไปห้องนอนของตน ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมากที่ปมในหัวใจของเขาได้รับการคลายออกมาอย่างน้อยก็ปมนึงแล้ว บางครั้งชีวิตของคนเราก็ช่างสรรหาเรื่องตลกมาเล่นอยู่เสมอๆ เขาเองที่พยายามค้นหาคำตอบแทบตาย สุดท้ายมีนางฟ้า(?)นามเอลิซาเบ็ธที่อยู่ดีดีก็เดินเข้ามาทักเขาและช่วยไขปัญหาข้อสงสัยที่ค้างคาใจมาตลอดช่วงระยะเวลา 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา
//ปิ๊บๆๆ// เสียงโทรศัพท์ของไบ้ท์ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูทันที เขาเองยังแปลกใจกับความรู้สึกในตอนนี้ของตนเอง ว่าเขากำลังตื่นเต้นเรื่องอะไรอยู่ ตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าวิญญาณที่เคยเจอในลิฟท์งั้นเหรอ… นึกแล้วก็ขำ
ElizaBETH : เชิญทัศนาตามอัธยาศัย
- byte - : ขอบคุณครับ
………..
…..…
….
..
ElizaBETH : เป็นไงล่ะคะ อึ้งกับความหล่อของเพื่อนเจ้ไปเลยเหรอไง
- byte - : พี่ค็อปเขาเคยไปพูดแนะนำคณะที่โรงเรียนเก่ารึเปล่าครับ?
ElizaBETH : เอ๊ะ คุ้นๆ นะคะ เหมือนไม่กี่วันก่อนที่มันจะเสียนั่นแหละ มันเคยบอกว่าต้องกลับไปพูดแนะนำคณะให้ที่โรงเรียนเก่า พอหลังจากมันกลับมานะ มันดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ พี่ยังแซวมันอยู่เลยว่าไปติดใจอะไรเด็กที่โรงเรียนรึเปล่า
ElizaBETH : อ้าว น้องไบ้ท์หายไปเลย
ElizaBETH : งั้นพี่ไปนอนก่อนะคะ ไว้คุยกันใหม่ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ไม่ผิดแน่นอน… ค็อป... คือรุ่นพี่คนนั้น พี่คนที่อยู่ในความทรงจำของเขามาตลอด รูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬา ใบหน้าเรียวได้รูป รอยยิ้มเป็นมิตร ดวงตาอ่อนโยน น้ำเสียงที่อบอุ่น… พี่คนที่เขารู้สึกดีด้วยอย่างน่าประหลาดใจ ถึงแม้ระยะเวลาที่เขาทั้งสองได้เจอและพูดคุยกันมันจะไม่ได้นานนัก แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกตอนนั้นในลิฟท์… มันคือความรู้สึกนี้เอง… ความรู้สึกที่เขาได้ลืมมันไปเสียนานแล้ว
คำสัญญาที่รุ่นพี่คนนี้เคยให้ไว้… ค็อปไม่ได้ผิดสัญญา… แต่เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้วไม่ได้ต่างหาก… ในขณะเดียวกัน ไบ้ท์เองในเวลานั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด เด็กหนุ่มเลือกที่จะวิ่งหนีปัญหา เขาไม่ได้พยายามตามหาว่าเพราะเหตุใด รุ่นพี่หนุ่มคนนี้จึงได้หายไป
ที่ดวงวิญญาณของค็อปยังไม่ไปสู่สุขคติเพราะเขารึเปล่า?
ค็อปรอที่จะทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับรุ่นน้องคนนี้รึเปล่า?
… ในขณะที่ตัวเองเขาเอง กลับเข้าใจรุ่นพี่คนนี้ผิดมาตลอด ความรู้สึกผิดแล่นเข้าสู่ในใจของชายหนุ่มทันที นี่เขาได้ตัดสินคนๆ นึงจากการกระทำเพียงอย่างเดียวหรอกเหรอ…
ยังมีอะไรที่เขาพอจะได้หรือไม่?
เขาควรต้องทำอย่างไร?
โปรดติดตามตอนต่อไป