----nekko สวัสดีตอนเช้า
----tuckky อรุณสวัสดิ์
------------------------------------
จิระxจิระ
ตอน 35 ทองดี
“งืม...”
ผมถูกก่อกวนแต่เช้า หมาใหญ่ตัวหนึ่งกำลังนัวเนียเนื้อตัวไม่ห่าง หอมแก้มสลับประทับริมฝีปากจูบผิวกายง่วนอยู่
สัมผัสอ่อนโยนละมุนละไมรับอรุณ
“เจฟ...”
“ครับ...ตื่นแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์” ผมเอ่ยตอบยื้มๆ ปรือตามองสิ่งแรกของวัน ซากุระหงิของโจ๊กนั่นเอง
“เจ็บไหม เพลียหรือเปล่า”
“อือ...” ผมบิดขี้เกียจพลางขยับเขยื้อนร่างกาย รู้สึกระบมท่อนล่างมากถึงมากพอประมาณบวกอาการรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้ แต่แค่นี้ถือว่ายังพอลุกไหว
นาฬิกาข้อมือดังตื้ดบอก 11.00 น. นอนตื่นสายกว่าเจ้าค้างคาวแฮะ วันธรรมดาเป็นเวรผมตื่นก่อน หยุดเสาร์อาทิตย์กลายเป็นผมตื่นสายกว่า สลับกัน
เมื่อคืนเพิ่งเสียเอกราชให้เจ้าหมาใหญ่อีกแล้วครับท่าน ผลกระทบจากแอลกอฮอลพ่วงความใจกล้าบ้าบิ่นโชว์แมนว่าเลือกที่จะรักคนชื่อจิระ เจฟเฟอร์สันล้วนๆ
ของผม 3 รอบถ้วนก่อนเนียนๆ ผล็อยหลับไป ยักษ์แค่ 2 ก่อนออดอ้อนขอต่ออีกยกแต่โจ๊กรู้แกว เช้านี้อาจถึงตายได้จึงแกล้งสโลว์ซบปวกเปียกป้อแป้หลับจริง
ยักษ์หึงหวงไม่เข้าเรื่อง ไม่ยอมบอกกล่าวซ้ำเก็บกดไปมีเรื่องชกต่อยกับควายเชษฐ์ระบายอารมณ์ (เพื่อนสนิทโรงเรียนเก่าของอาโป)
“มีอะไรจะให้ดู” นายแบบอมยิ้มเจ้าเล่ห์ น่าจับปล้ำเหลือเกิน หล่อเซอร์ไม่บันยะบันแต่เช้า
“อะไร กินได้หรือเปล่า?”
“กินได้ จับได้ด้วย”
“หือ อะไรหว่า” ชักอยากรู้ ยังคงหนุนหมอนไม่ขยับจากท่าตะแคงกึ่งนอนคว่ำอย่างที่ชอบ หยีตามองเส้นผมสีแดงเพลิงรับแสงเช้าแสนสดใส
“อยู่ข้างล่าง ลุกไหวมั้ย?”
“ไหว”
กอดผม หอมแก้มหลายฟอดก่อนฉุดประคองลงไปข้างล่าง จะให้ขี่หลังแต่กลัวตกบันไดตายจึงละไว้ก่อนดีกว่า
(“ฮ่องๆ”)
“เสียงใครเห่า?” ผมถาม
ปกติเจสเตอร์อยู่สนามหญ้าหลังบ้านในคอกกั้นส่วนตัวของมัน อนุญาตให้เข้ามาในครัวได้โดยเจาะประตูออกลานซักล้างเป็นประตูหมา คล่องแล้วมุดเข้ามุดออกประจำ
“ใคร บ้านเราไหน เจสเตอร์ล่ะมั้ง”
“ไม่ใช่ เจสเตอร์ไม่เห่าบ๊อกๆ เหมือนเด็กๆ อย่างนี้ เจสเตอร์เห่าเสียงใหญ่กว่านี้หน่อย”
“จำได้งั้นเชียว”
“จริงๆ จำได้” ผมยืนยันนั่งยัน ยักษ์หย่อนผมลงบนโซฟาส่วนนั่งเล่น หอมแก้มเอากำไรสองฟอดซ้ายขวาก่อนจะ...
“เซอร์ไพรส์! เจสเตอร์พาน้องมาหน่อยซิ”
“อ๊า! โกลเด้น” ผมหลุดตะโกนดังลั่นบ้าน
ลูกหมาพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์หน้าตาบ้องแบ้วน่ารักนั่งตาแป๋วในกล่องลังหลบอยู่ข้างๆ โซฟานี่เอง มิน่าถึงเห็นหางเจสเตอร์แกว่งดุกดิกอยู่ตรงนั้นตั้งนาน
“น่ารักโคตร ของใครของโจ๊กเหรอ สีสวยด้วย ตาโตเชียวน่ารักชะมัด ชื่ออะไรดีเจฟ!” แค่เห่อของใหม่เอง ไม่ตื่นเต้นสักนิด
“ตั้งเองเลย ใครไม่รู้อยากได้”
“ทอง! มันเป็นโกลเด้น ทองดี ทองมี ทองมา ทองเฉยๆ ทองแท้ ทองหยิบ ฝอยทอง ทองหยอด”
“ไม่เอาทองหยอดด้วย เรียกแล้วหิว”
“ไอ้เจสเตอร์ตกประป๋อง แบร่!” ผมหัวเราะแลบลิ้นใส่เจสเตอร์ที่ตะกายเขย่งสองขาจะปีนขึ้นโซฟามางับเจ้าโกลเด้นน้องใหม่เหยงๆ
“ฟู่...ท่าทางไม่ใช่เจสเตอร์ตกกระป๋องตัวเดียวซะล่ะมั้งงานนี้”
“555 รู้ตัวก็ดีแล้ว” ผมเยาะเย้ย
ลูกหมาของผม ฮิ้วววววว!!! ดีใจๆๆๆ
“พอๆ จับไปคืนน้าจีน่าดีกว่า ไม่ให้อยู่แล้วบ้านนี้ ยัดเพ็ทชอปขายทิ้งแม่ง” ดูเด็กโข่งงอแงกับหมา
“อ๊า! ไม่เอาซิให้แล้วให้เลย อย่าจับมันแรงเดี๋ยวตาย เจฟปล่อย!” ผมตีมือเผียะๆ เล่นดึงหัวหมาขึ้นหนีจากมือโจ๊กครับ ลูกหมาร้องงี้ดๆ เสียงดัง เกเรที่สุด
“มันดูดนิ้วว่ะเจฟ ท่าทางหิวนม” ผมสนุกใหญ่ “นั่นเฝือกกูไอ้ทอง แทะทำไม”
“มีนมแพะในตู้เย็น กินนมอย่างอื่นไม่ได้เดี๋ยวท้องเสียตาย รอนี่”
“คร้าบ เร็วๆ นะไอ้ทองหิว”
“หิวๆๆ”
ฝรั่งโคลงศีรษะดุ่มๆ เข้าครัว เปิดตู้เย็นกุกกักครู่เดียวจึงถือชามใส่นมมาให้ลูกหมา เจสเตอร์แย่งน้องผมต้องโยนให้พ่อมันจับไว้ ลาบราดอร์เลยงับเสื้อยืดเจ้านายเล่นแก้หิว
...
“มันกินใหญ่เลย” ผมมองตาเล็กตาน้อยเคลิบเคลิ้มหลงใหลสุดๆ อยากเก็บรูปแต่ตะกายขึ้นไปเอากล้องข้างบนห้องไม่ได้ รอฟื้นตัวแป๊บนึงนะลูกพ่อ
“เป็นโรคพิษสุนัขบ้าตายแน่ ใช่ไหมเจสเตอร์” แช่งเข้า
“ยังไม่ฉีดยาเหรอ?”
“ยัง รออีกหน่อย แข็งแรงก่อนค่อยจิ้ม นี่ๆๆๆ”
“555 จิ้มลูกกะตามัน หมาตายพอดี ยุ่ง” ผมหัวร่อกอดลูกหมาแนบอก
รักสุนัขแต่หยอกเอินมันมือน่ากลัวมากครับ คนไม่รู้อาจเรียกหน่วยพิทักษ์สัตว์เลี้ยงมาจับเจ้ายักษ์นี่ได้ โทษฐานซาดิสต์เกินปกติ
“กัดคอเลยเจสเตอร์ให้รู้ว่าใครใหญ่ แฮ่!” ประกาศลำดับใครใหญ่สุดตั้งแต่วันแรก
“ลองกัดดูซิ พ่อมึงจะตายก่อนด้วยเจสเตอร์ เลือกเอา”
(“โฮ่ง!”) เจสเตอร์กระดิกหางดิกๆ เหมือนจะรู้เรื่องนะนั่น
“Bad dog, bad, very bad.” ชี้หน้าด่าหมา จ้องหน้าหาเรื่องกับลูกสุนัขตาดำๆ
“ไม่ใช่ ทองมันเป็นเด็กดี หมาดีไม่ดื้อไม่ซนเน๊าะ”
“ไม่ดี นี่แน่ะ” จับเจสเตอร์เป็นตุ๊กตามาชนน้องปังๆ “bad dog, bad puppy.”
“กวนว่ะ ทองหมาดีนะ งั้นมึงชื่อทองดีละกัน เดี๋ยวเลี้ยงเอง ไม่แทะโซฟาเหมือนเจสเตอร์ชัวร์”
“จะคอยดู” โน้มจูบหัวเกรียนของผม วางคางเกยไหล่ก่อนเอ่ยอ่อนโยน “ชอบไหม?”
“ที่สุด” ผมยิ้มกว้างชอบใจ “ขอบคุณคร้าบ!”
วาดแผนการขยายฝูงใหญ่ชนิดตั้งทีมฟุตบอลได้จะโอเคสุดๆ เจสเตอร์ตัวผู้ เจ้าทองดีสมาชิกใหม่ก็ตัวผู้ ตั้งฮาเร็มบอยท่าจะมันส์พะยะค่ะ
...รู้ว่าหวง
...รู้ว่าหึง
...รู้ว่าเป็นที่รัก
บ้านเป็นบ้าน
เราเป็นเรา
เต็มไปด้วยรอยยิ้มเพราะ..คนนี้
...
...
“หิวยัง?”
“หิวววววว!” ผมผิวปาก “กองทัพเดินได้ด้วยท้อง มีอะไรกินบ้างวันนี้ เชฟเจฟเฟอร์สั้นจัดมาให้ไว”
“555 เอาเชียว ย้ายเข้าครัวเลยดีกว่า ไปกันทองดีเจ้านายหิวแล้ว ตามมาเจสเตอร์ อึ๊บ!” เรียกเจสเตอร์ให้ออกวิ่งพร้อมอุ้มผมกับเจ้าทองดีใส่เอวพาเปลี่ยนสถานที่ แกล้งเอาลูกหมาเลียหน้าซะเลยอยากโชว์หวานต่อหน้าเด็กๆ ดีนัก
พ่อครัวซากุระหงิมีหน้าที่หาอาหารเลี้ยงปากเลี้ยงท้องประจำบ้านครับ ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยทำกินเองสักครั้ง บ้านเก่าเจ๊วางสำรับไว้คอยท่า อยู่ที่นี่ก็ไม่เดือดร้อนเรื่องปากท้องใดๆ
“ทำเองเหรอ?” มองพ่อครัวจัดการหม้อบนเตา กลิ่นหอมป่วนพยาธิในท้องมากกว่าทุกวัน ธรรมดาป้าแม่บ้านจากเพ็ทชอปข้างหน้าซื้อมาวางไว้ให้จะไม่หอมฉุยยั่วน้ำลายเช่นนี้
“อือหึ”
“เราลองให้ทองดีกับเจสเตอร์กินก่อนดีกว่า จะได้รู้ว่าหมาแดกไม่แดก”
“อ้าวๆ พ่อมันต้องลงโทษ จุ๊บๆ” หมาใหญ่โน้มกัดคอโจ๊ก
“555 จี๊กกะจี้” ยักษ์ปล้ำไซร้ซอกคอเมามัน ใครก็ได้ช่วยยิงมันที น่วมหมดแล้ว
แทรกเข้ากลางหว่างขาผมที่นั่งห้อยเท้าอยู่บนเคาน์เตอร์ใกล้กัน ชอบอุ้มมาวางแถวนี้หรือไม่ก็บนโต๊ะทานข้าว แกล้งหยอกฟัดนั่นนี่จนหนำใจถึงยกลงไปหย่อนเก้าอี้กินข้าว
มึงคิดห่างเหินจากร่างกายโจ๊กสัก 2 นาทีได้ไหม ทราบว่าช่วงโปรโมชั่นแรกเข้าเลิฟซีนจ๋าเกินเลเวลธรรมดาก็จริงแต่ผ่านมาหลายบทหลายตอนเต็มที เบื่อบ้างเถอะขอร้อง
ภายนอกโวยวายประท้วงแต่ลึกๆ เป็นฝ่ายชอบเสียเอง จุ๊ๆ เงียบไว้ครับ อุอุ
“ข้าวต้มกระดูกหมู ลองชิมดู” ตักช้อนพูนเป่าให้หายร้อนก่อนยื่นจ่อปากผม
นี่ก็อีก เกย์มีเสน่ห์ชวนรักชวนหลงใหลเพราะอย่างนี้ ไม่เคยมีใครป้อนข้าวผม ทว่าเจฟเฟอร์สันเซอร์วิสเกือบทุกดินเนอร์ครับ ขอให้อยู่ตามลำพังโจ๊กกลายร่างเป็นง่อยเสียขาทันที
“อร่อย! ทำไมไม่เหมือนที่เจ๊ทำเลยล่ะ” อร่อยจริงๆ นะ
“เจ๊ทำเป็นยังไง?”
“โยนซุปก้อนลงตูม เอาข้าวลงเอาหมูลงคนๆ เสร็จ อยากกินให้ตักกินเองไม่เสิร์ฟ รสชาติเหมือนกันทั้งปีทั้งชาติแต่อันนี้มันอร่อย หวานน้ำต้มกระดูก ระเบิดโกโก้ครันช์ละลายในปากตูม สุโค่ยมาก” ผมลั้ลลาได้กินของอร่อยเหาะ มีทุกวันก็ดีสิ
“หึหึ ต้มน้ำสต๊อกตั้งแต่เมื่อคืน”
“โอ้ว้าว กินอีกๆ” โจ๊กลูกนกอ้าปากรอ มือไม่วางอุ้มเจ้าทองดีอยู่ครับ
ทราบว่าทำอาหารเก่งตั้งแต่ทำสปาเกตตีที่บ้านเก่าเราแล้ว ย้ายมาบ้านหลังนี้ก็ทำผัดหมี่โคราชกับไข่เจียวให้กิน เห็นว่าเคยไปเรียนกับเพื่อนนกเหยี่ยวแต่นึกว่าเก่งอาหารเทศอย่างเดียว ไม่คิดว่าอาหารพื้นๆ เช่นนี้จะทำอร่อยด้วย...ลาภปากของโจ๊กแท้ๆ
“หึหึ ไว้จะทำบ่อยๆ แล้วน้าจุ๋ยทำอะไรให้กินอีกบ้าง”
“เดิมๆ เช้าไปเรียนคือโจ๊กที่เรากินทุกวัน เย็นก็ผัดๆ ทอดๆ แกงจืด ธรรมดาไม่กี่อย่าง พิเศษพวกแกงกะทิหรูๆ ใช้ซื้อเอา เช้าวันเสาร์หรืออาทิตย์คือนี่เลย ข้าวตุ้มกุ้ยกับผัดถั่วงอกกะเต้าหู้เมนูประจำ”
“ไม่เห็นน้าจุ๋ยทำของเผ็ดเท่าไหร่”
“ใช่ ไม่เผ็ดมาก เจ๊มีเชื้อจีนเก่งบู้มากกว่าบุ๋น ต่อยตีที่ไหนขอให้บอกแต่ทำครัว...ห่างไกลสุดๆ เฮียอยู่ได้เพราะน้ำพริก เจ๊เลยปลูกผักหลังบ้านให้แทน กระถางเต็มหลังบ้านนั่นไง”
ผมเล่าเป็นฉากๆ อยู่ง่ายกินง่ายไม่เลือก ยกเว้นบางอย่าง เช่น คะน้า บร็อกโคลี่ มะระขมๆ อันนั้นไม่โปรด
...
“ไว้เสาร์อาทิตย์เราค่อยซื้อของมาทำกินกันนะ พ่อไอ้ทองดีอยากกินอะไรบ้างครับ”
“เอาสปาเกตตีไวท์ซอส บาร์บีคิวแล้วก็ซี่โครงหมูย่างด้วย ซุปอร่อยๆ พิซซ่าใส่ชีสเยอะๆ นะ แต่อันนี้โทรสั่งเองดีกว่า” ฝันหวานรอลิ้มชิมเมนูอร่อย
“โอ้ เพียบ”
“ทำให้หมดเลย จะรอกิน” โจ๊กลั้ลลาหาไหนปาน อยากอวดฝีมือดีนักจัดมาให้ไวชูชกสามารถ
“หึหึ งั้นเย็นนี้กินติ๋มซำก่อนดีกว่า อีกชั่วโมงเหยี่ยวจะมารับไปคุยกับเจ้าของที่ดินที่มันซื้อ เขาเปลี่ยนใจอยากหุ้นด้วย แช็คกี้สตาร์ทไม่ติดสงสัยต้องส่งซ่อม”
“เยส! กินติ๋มซำ ฮะเก๋า ซาลาเปา” ผมไม่สนธุระของคนธุระเยอะ จะไปไหนก็ไปอยากนอนตีพุงอยู่บ้านเต็มแก่
“พ่อมึงกินเก่งว่ะทองดี แต่เลี้ยงไม่โต สงสัยญาติในท้องเยอะ” ก้มไปหย่อนชิ้นหมูในชามข้าวสุนัข ทองดีตะกายจากตักผมจนต้องปล่อยลง สองตัวงี้ดง้าดตะครุบกันใหญ่
“เจฟฟฟฟ!” ผมร้อง
“555”
...
...
หนังท้องตึงหนังตาหย่อน ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จจึงได้ฤกษ์ยกขบวนหมาๆ สองตัวพี่น้องย้ายไปดูทีวีห้องลิฟวิ่ง กะนอนเล่นเย็นๆ ให้ฉ่ำอุรา วันหยุดทั้งทีต้องเอาให้คุ้ม
“อยู่คนเดียวได้นะ หรือจะให้ป้ามาอยู่เป็นเพื่อน อย่าเพิ่งนอน ลุกกินยาก่อนเร็ว”
“ไม่เอาไม่กินจะนอน รีบไปรีบกลับ อย่าลืมติ๋มซำที่สั่ง เมนูมีเท่าไหร่เอามาให้หมด จะรอนะครับเจฟ”
“กวน...หึหึ”
จุ๊บเหม่งผมแรงๆ ประชด ทองดีนั่งตาแป๋วแหววมองจ้องสงกะสัยเจ้านายทำอะไรกัน ไม่เคยเห็นล่ะสิเจ้าลูกหมา วะฮะฮ่า
“ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ไอ้นกใกล้ถึงแล้วนะ” ผมไล่
“ชักขี้เกียจแฮะ ไม่ไปดีกว่า”
ยักษ์เท้าเอวจิ๊จ๊ะไม่อยากไป บ่นอุบว่าหลวมตัวรับปากเหยี่ยวไว้ก่อนหน้าจึงจำใจทำหน้าที่ เซ็งตรงรถโฟลค์แช๊คกี้สตาร์ทไม่ติดตั้งแต่เมื่อคืน มิน่ ขากลับจากผับเราถึงนั่งแท็กซี่กลับบ้าน
“บอกซ้งเซอร์วิสมาลาก บ้านมันทำอู่ไม่ใช่เหรอ” ตูอยากดูทรานสฟอร์เมอร์ครับโปรดเห็นใจ
“ไม่มีเงิน เอาไปซื้อโทรศัพท์ให้ใครก็ไม่รู้โยนลงน้ำเมื่อคืน”
“เค้าเหยอ...” โจ๊กชี้หน้าตัวเอง
“เออ!” ช่างถนอมน้ำใจดีมากพ่อคุณ
ผมเมมโมรี่ตัวเองโวยวายที่ผับหลังแอลกอฮอลเข้าปาก จิตหลุดโมโหหมาบ้าไม่มาง้อเสียที โกรธปนงอนจนโยนโทรศัพท์ใหม่เอี่ยมแช่ถังน้ำแข็ง
กะแกล้งเล่นๆ แต่เจ๊งจริง (T3T) เศร้าใจ
...
นึกได้ถึงข่าวฮอตประเด็นร้อนของเชษฐ์ที่เคยได้ยินจากอาโป เพื่อนคนนี้กำลังลำบาก ถอนหายใจพลางเอ่ยร้องขอบางสิ่งที่อาจเป็นไปได้ ถือว่าเป็นปุถุชนร่วมโลกใบเดียวกัน น่าจะมีมนุษยสัมพันธ์ต่อกัน คิดว่านะ
“เจฟถามหน่อย อย่าโกรธนะ...สมมุติว่าเห็นใครบางคนกำลังลำบาก เราควรจะช่วยเหลือเขาไหม”
“ว่า?” เขาหันมาสนใจ
ครอบครัวเชษฐ์กำลังเข้าตาจน พ่อเลี้ยงซึ่งเป็นเสาหลักของบ้านเพิ่งเสียชีวิตจากโรคร้ายทิ้ง 4 คนพี่น้องเผชิญโลกตามลำพัง
(เชษฐ์ลูกคนละพ่อกับน้องสาวและน้องชายคนที่ 3, 4 ส่วนน้องสาวคนที่ 2 เป็นลูกติดจากพ่อเลี้ยงไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน)
มารดาของเชษฐ์...อาโปไม่ขยายความ เล่าแค่ว่าหลังคลอดน้องชายคนเล็กไม่นานแม่เชษฐ์ก็หายออกไปจากบ้านแล้วไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย
‘เชษฐ์ไม่เคยพูดว่าแม่หนีตามชู้ กระทั่งกูซึ่งสนิทที่สุดยังไม่เล่าสักคำ นี่จะไม่เรียนถึงมาบอก กูจะลาออกนะอาโป กูก็เฮ้ย มีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกกันวะ กว่าจะง้างปากเกือบฆ่ากันตาย แต่แม่ง...เซนส์ซื้อขายมันสอนกันไม่ได้จริงๆ ว่ะโจ๊ก แค่เล่นเกมยังแดงทั้งพอร์ต ปล่อยคือเจ๊งชัยตายชัดๆ’
อาโปบ่นไปส่ายหน้ากลุ้มใจไป ผมทราบวงในเมื่อวันจันทร์ที่นายแบบโกอิตาลีนั่นเอง
แม่อาโปทำงานบริษัทโบรคเกอร์ อาโปพอรู้ลู่ทางแต่เล่นไม่เป็น ประกอบเชษฐ์ได้เงินจากประกันชีวิตพ่อเลี้ยงจึงคิดหาทางลัดประคองสภาพบ้านไปพลางๆ หากแต่แค่เริ่มยังดิ่งลงเหว อาโปถึงมาระบายใส่หูโจ๊ก
...
“พ่อเลี้ยงเป็นมะเร็ง เข้าโรงพยาบาลไม่กี่เดือนก็ตายเมื่อไวๆ นี้เอง อาโปบอกเชษฐ์จะลาออกไปทำงานหาเงินไม่เรียนแล้ว น้องสาวคนรองลูกพ่อเลี้ยง ม.3 บอกจะหยุดไม่เรียนต่อ ส่วนสองคนลูกแม่เดียวกันเพิ่งขึ้น ม.1 กับ ป.2 ยังเด็กๆ อยู่เลย” ผมเล่าคร่าวๆ
“อือฮึ”
“นั่นแหละ นี่กะเอาเงินที่ได้จากประกันชีวิตไปซื้อรถเข็นขายไก่ย่างแต่โดนอาโปเบรกเพราะเชษฐ์เรียนทุน ทิ้งไปตอนนี้ต้องใช้คืนยุ่งยากเข้าไปอีก เลยแนะให้หาเงินร้อนพยุงก่อน”
“...” เงียบแฮะ โจ๊กแย่แล้ว
เมื่อวานสอบถามจากเหยี่ยวคร่าวๆ แล้วน่าจะเป็นไปได้ เหยี่ยวบอกเป็นการเล่นใต้เข็มขัดแต่พอไหวถ้าเชื่อใจกันทั้งสองฝ่าย
‘กูเจ๋งก็จริงแต่มันสมองของกูคือเจฟฟรี่ ถ้าคนของมึงไฟเขียวก็โอเค’ เหยี่ยวว่า
ผมไม่ทันนึกคำ ‘คนของมึง’ จากปากเพื่อนนก
‘คนของมึง’
‘คนของมึง’
ลืมคิดถึงจริงๆ โจ๊กไม่ได้โม้
...
“เจฟ...”
“ครับ”
“โกรธหรือเปล่า ไม่ตั้งใจพูดเรื่องคนอื่นนะ แต่ไม่รู้ซิ...เมตตาธรรมค้ำจุนโลก ตาสอน”
สองตัวนี้เพิ่งฟาดปากกันไปหยกๆ พูดไปอาจเป็นชนวนรอบสองทว่าการปล่อยสัตว์โลกจมน้ำสิ้นชีวาต่อหน้าต่อตามิใช่วิสัย มัคนายกบ้านใจรักษาสอนมาดีครับ
“คุณนี่มันใจอ่อนกับใครเขาไปทั่วจริงๆ โจ๊ก ผมจะทำยังไงกับคุณดี”
อะฮ้า! ได้ผล รักจุงเบยให้ดิ้นตาย
“ทำอะไรอร่อยๆ ให้กินแล้วก็บอกรักทุกวันไง”
“บอกแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาสักนิด น่าเศร้าชะมัด”
“โห ไม่เศร้าหรอก บอกทุกวันหินมันยังกร่อน พยายามเข้านะ มานี่ปลอบๆๆ” ผมยิ้มกว้าง
“ยังอีก หึหึ”
“เร็วๆ กอดๆ”
ผมแป้นแล้นชูสองแขนรอคอย ฝรั่งยิ้มกว้างขำหากสวมกอดตามคำขอ ว่าง่ายอย่างนี้โจ๊กชอบ อุอุ
...
“เกเร ดื้อ” มันดุอ่ะ
“ไม่เกเร ไม่ดื้อซะหน่อย ตกลงช่วยโครมันยองนะ” ผมรวบรัดสรุปจบ
“โครมันยองไหน?”
“โครมันยองควายเชษฐ์ไง นิคเนมใหม่”
ข้อตกลงไม่ให้เอ่ยถึงบุคคลที่ 3 เวลาอยู่ด้วยกัน เหยี่ยวจึงเป็นไอ้นก เชษฐ์มีชื่อใหม่จากควายเชษฐ์เป็นโครมันยอง กติกาโจ๊กแม่นเป๊ะๆ
“เฮ้อ...” ถอนหายใจอีกล่ะ บอกยากบอกเย็นจริงเว้ย หอมแก้มติดสินบนแม่ง
“ฟอดดดด...นะครับ นะเจฟนะ”
“อีกข้าง”
“โห...” ก็ได้วะ “ฟอดดดดด” จัดเต็ม
“อีกที”
“พอแล้วไม่ต้องช่วยแล้ว ปล่อยแม่งตายๆ ซะ ให้มันไถอาโปคนเดียวเลยขี้เกียจยุ่ง!” ผมงอแง
กูเขิลลลลลลลล!!!
ไม่เคยหอมแก้มผู้ชาย เวอร์จิ้นจมูกเค้า กรี๊ดๆๆๆ
“555” ยักษ์หัวเราะตัวโยน “ไว้คุยกับเหยี่ยวเอง อินไซด์เดอร์เยอะ ไม่ได้เล่นให้แต่ควายน่าจะได้เรียนต่อ นอนได้หรือยังเหยี่ยวจะมาแล้ว” ดวงตาสีเทาชายตามองมือถือสั่นครืด ผมเห็นเหมือนกันว่าเหยี่ยวไลน์มา
‘อีก 10 นาทีถึง’
ตายยากจริงไอ้นกกระจอก
...
“จริงๆ นะ”
“จริง หึหึ”
ผมชอบเวลาพ่อมดอมยิ้มติดมุมปากเท่ๆ แบบนี้ ดูใจดี พร้อมตามใจเด็กเอาแต่ใจแต่ลึกๆ แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้เต็มพิกัด เมื่อครู่จะเซอร์ไพรส์เจ้าทองดีก็อมยิ้มประมาณนี้
อย่าหลงรูปร่างเทพเชียวครับ หมุนกลับด่วน
“...งั้นขออีกอย่างได้เปล่า” โจ๊กมุบมิบกระซิบ จมูกโด่งคลอเคลียแก้มไม่ห่างทว่ารำคาญบ่ได้
“ว่า?”
“ห้ามไอ้นกเข้าบ้าน...หมากัดเต็มตัวขี้เกียจตอบคำถาม” ก้มนำให้ดูร่องรอยบนตัวหน้าแดงแปร๊ด
“555”
หมาใจร้ายกอดปล้ำจิระยกใหญ่
แค้นนี้รอวันชำระ ถึงคราวหมัดแมวทวงคืนแล้วจะหนาวไอ้เกย์เฒ่า
*****
(ต่อ)
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 332861 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก