หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[ToeyTato]

เรารอเรื่องนี้อยู่ คิดถึงชาชากับโฟลค์จังเลยอ่ะ อยากอ่านต่อ

[Pupay]

มาสมัครเป็น FC เรื่องนี้ด้วยคนค่ะ 
ชอบน้ำชาอ่ะ น่ารักกก

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ อิอิ

[ka[ze]na]

เวลาผ่านไปรวดเร็วเสมอ.......

แน่ใจเร็วๆนะชา เป็นกำลังใจให้เสมอ............

[hanahana]

เสียใจทั้งสองคนซิน่ะ เฮ่อออออ เจ็บปวดไปด้วย 
คือโฟล์คนี่คนดีที่หนึ่งเลย
ชาก็อย่าทำให้โฟล์คผิดหวังน่ะ ตัดอิตาอาจารย์นั้นทิ้งไปเถอะ คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น 
คือตาลุงนั้นตัดไม่ขาดคืออะไร เป็นคนทำแบบนั้นกับชาเองอ่ะ ตัวเองทำตัวเอง ปล่อยมือแล้วก็ปล่อยให้สุดค่ะ (อินมากกก55)
น้ำชาเจอคนที่ดีกว่าลุงแล้วค่ะ บ๊ายยย   

......ว่าแต่ภัทรกับนิน? กัดอะไร? ยังไงๆ 55555555 รอรอ รออยู่น๊า

[Plai_NP]

รออยู่นะค่ะ รอนาน แล้ว 

[kyliewonderland]

ตอนที่9: รักแรกพบ






ช่วงสอบผมก็ยังไม่ได้กลับบ้านไปหาพ่อหาแม่อยู่ดี...

หลังจากคืนนั้นที่ผมร้องไห้จนหนำใจแล้ว โฟล์คก็พาเพื่อนขี้เมาเข้านอน เราตัดสินใจที่จะไม่นอนที่บ้านเต แต่จะกลับคอนโดโฟล์คแทน โดยที่มันสัญญาว่าจะพาไปเอาหนังสือที่คอนโดผมวันรุ่งขึ้น

วิชาสอบเราหมดอาทิตย์นี้แหละครับ ผมเหลือไม่กี่ตัว เหมือนมัน จริงๆคือคะแนนสอบคิดโดยคะแนนงานหมดแล้วจึงลอยตัว

ผมกลับบ้านไปก็ไม่เจอกับแม่ น้อง หรือพ่อเลี้ยงหรอกครับ หยิบๆเอาหนังสือใส่เป้ แล้วก็กลับห้องมา ตั้งใจว่าจะอ่านสักตั้ง แต่พอนัวเนียๆกันสักพัก ก็จบลงด้วยเซ็กส์ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ผมด่ามันไปเป็นชั่วโมง แต่มันกลับทำหน้าระรื่นจนแทบอยากถีบให้หัวทิ่ม พอตกบ่าย ตั้งใจจะอ่านหนังสือ ก็ไม่ได้อ่านอีก เพราะตกเย็น เตและพรรคพวกก็บุกมาห้องโฟล์ค พร้อมกับนั่งEDITงานกันอีกยก จากนั้นก็มีคนโทรสั่งเอ็มเค แล้วเราก็จบวันกันด้วยเบียร์อีกรอบ

วันนี้วันพุธ ผมจึงยื่นคำขาด แบบว่าถ้ามันไม่ทำตาม มันคอขาดแน่นอน ว่าเรา "จะต้อง" ไปอ่านหนังสือนอกบ้าน เพราะว่าเราไม่มีทางร่วมมือกันอ่านหนังสือในบ้านได้หรอก โฟล์คแม่งพันแข้งพันขา เดี๋ยวคนโน้นมา คนนี้มา อ่านก็ไม่ได้อ่านสักที สุดท้ายโฟล์คก็ยอมจนได้ มันเสนอให้ไปร้าน ทัมส์ แอนด์ ทัมส์ สาขาใหม่ตรงท่าเรือสี่พระยา ไม่ไกลจากคอนโดมันนักหรอก ติดริมน้ำ และบรรยากาศดี ที่สำคัญคือมันจะนัดเพื่อนมาอ่านด้วยตอนบ่ายๆ ซึ่งถ้าแยมจะมา ก็นั่งเรือข้ามฟากมาได้เลย

ช่วงนี้ผมไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆมากนัก ไอ้ปอมส่งผลงานหลังพ้นช่วงไฟนอล แต่เพราะมีสอบด้วย ทำให้ต้องจัดการทุกอย่างอย่างมีสติ นี่พูดจริงครับ เจอสอบกับโมเดลพร้อมกัน ไม่ตายก็เป็นบ้าได้ ส่วนไอ้กายก็เริ่มสอบแล้ว มันสอบมากกว่าผมเพราะมันมีวิชานอกคณะด้วย ส่วนเป๊กไปลงวิชาปรัชญาของอักษรฯ สอบโหดอยู่เหมือนกัน การพูดคุยจึงมีเพียงแค่ตัวหนังสือผ่านไลน์ ทุกคนแทบไม่ได้ไปมหา'ลัยแล้ว เพราะการเรียนการสอนช่วงอาทิตย์นี้ไม่มีแล้ว

ผมไม่ได้เล่าเรื่องของผมและโฟล์คให้พวกมันฟังเพิ่มเติม ผมยอมรับ- มันมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป แต่ผมไม่แน่ใจ และไม่อยากระบายอะไรออกไปให้ใครต้องมาสงสารหรือสมเพชผม เอาตรงๆแล้ว ทุกวันนี้ของผม เรียกได้ว่ามีความสุข-โคตรมีความสุขด้วยซ้ำ โฟล์คดีกับผมจนผมแทบเคยตัว

ตั้งแต่คืนนั้น เราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องเหล่านั้นอีกเลย แน่นอนเราใช้ชีวิตแบบที่เหมือนว่าโลกนี้มีแค่กันและกันแบบที่ควรจะเป็น นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ดูดบุหรี่ริมระเบียงกับเบียร์คนละกระป๋อง อ่านหนังสือ นอนดูหนัง งีบหลับบนผ้านวมนุ่มๆ

เช่นกันกับวันนี้ โฟล์คตื่นแต่เช้า ปลุกผมให้ตื่น เราสู้กันบนเตียงไปหนึ่งตั้งจนเหนื่อยหอบ ก่อนจะลากผมไปโยนห้องน้ำ และลุกไปทำข้าวเช้าง่ายๆให้กิน โฟล์คทำอาหารได้ เป็นเรื่องแอบน่าเซอร์ไพรส์นิดหน่อย มันทอดไส้กรอกกับเฟรนส์ฟรายจนหอมไปทั้งห้อง เรานั่งกินไปดูทีวีไป สักเกือบสิบโมงได้ จึงพากันหอบหนังสือไปอ่านที่ร้านที่ว่าไว้

โฟล์คพาผมเลาะจากสาธร ผ่านสีลม แล้วเข้าสี่พระยา อาคารเก่าๆทรงยุโรปมากมายเต็มสองข้างถนนดูสวยและแปลกตาดีเหมือนกัน หลังจากเราตรงจนผ่านแยกใหญ่มาแล้ว ก็จึงเลี้ยวเข้าส่วนท่าเรือ อาคารสรรพสินค้าใหญ่ริมน้ำตั้งอยู่ตรงติดกับท่าเรือ และมีร้านกาแฟประปรายเปิดให้บริการ

โฟล์คจอดรถ เราหอบหนังสือคนละตั้งไปด้านในอาคาร มันเนียนจูงมือผมอีกแล้ว ผมก็ได้แต่อมยิ้มและยอมมันไปเพราะเห็นว่ามีแต่คนต่างชาติ เราเดินไปยังร้านกาแฟที่ว่า โฟล์คบอกว่ามันเป็นคนค้นพบกับเพื่อนๆมัน มาอ่านที่นี่บ่อย ที่นี่เป็นฐานทัพลับช่วงสอบเลยก็ว่าได้ จากนั้นมันก็แจกแจงว่า ใครจะมาบ้าง นับไปนับมาได้ข่าวว่าครบทั้งกลุ่ม ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรหรอก ผมแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มโฟล์คแล้วด้วยซ้ำ

“กินไร กาแฟป่ะ" โฟล์คถาม ดึงกระเป๋าเงินมาเปิด ก่อนดึงแบงค์สีแดงออกมาสองใบ
“เอา" ผมพยักหน้า "เลี้ยงเหรอ"
“เออ" มันยิ้มๆ ยกมือขยี้หัวผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามมัน "แฟนคนเดียวกูเลี้ยงได้ครับ" มันบอก ผมไม่ว่าอะไร อมยิ้มบางๆ
“มึงเอาลาเต้เย็นเหมือนเดิมนะ"

ผมพยักหน้า เริ่มต้นเปิดหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้ โฟล์คมีชีทแค่ปึกเดียว มันบอกว่าภาควิชามันสอบชิวๆตลอดเวลา ใส่ชุดไปรเวทเข้าไปนั่งสอบยังได้ บางทีอาจารย์ก็สั่งพิซซ่ามาเลี้ยงในห้องสอบนั่นแหละ มันไม่ต้องอ่านอะไรเยอะแยะ แต่วิชานอกคณะมันต้องอ่านเยอะ และมีสอบวันเดียวกัน ดังนั้นโฟล์คคือคนที่ควรจะเริ่มอ่านหนังสือได้แล้ว

หลังจากได้กาแฟเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งข้างๆกันตรงบริเวณโต๊ะติดกระจก ผมพลิกฝ่ามือเปิดหน้ากระดาษเร็วๆแต่เอาเข้าจริงก็ไม่ค่อยจะมีสมาธิเท่าไหร่นักหรอก โฟล์คนั่งอยู่ข้างๆกัน มันยังคงถูมินิไอแพดไปมาไล่ดูผลฟุตบอลของมันอยู่นั่นแหละ

ผมจ้องหน้ามันนิดหน่อยแล้วหลุบตาลง แต่ดันเป็นจังหวะเดียวกับที่มันเลื่อนสายตามาสบตาผมพอดี เราเลยค้างสบตากันแบบนั้น

“มองไร?” มันถามยิ้มๆ ผมเบะปาก ส่ายหัว
“เปล่า"
“แอบมอง แหนะ" มิวายที่มันจะกระเซ้าเบาๆ ผมเบือนหน้าหนีมันทันที
“ประสาท" ผมพึมพำ แต่มันกลับดึงหน้าผมไว้ด้วยสองมือแล้วใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆใต้ดวงตา "ร้องไห้เสียตาบวม"
“เพราะ-เพราะมึงแหละ"

มันยิ้ม ผมเก้อจนไม่รู้จะทำยังไงดี จนมันดึงหัวผมมาใกล้ๆแล้วจูบเบาๆบนหน้าผากนั่นแหละ




“คู่ผัวตัวเมียละเหี่ยใจ"


คนทักคือนิน ที่วันนี้มันมาด้วยชุดเต็มยศ สกินนี่ขาดฉลุทั้งแนวขา กับเสื้อแขนกุดสีขาว และบู้ทสีน้ำตาลไหม้ คนที่เดินตามกันมาคือภัทร ในชุดที่เรียบร้อยกว่าสักพันเท่าได้ คุณชายแกใส่เสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำเงินเข้ม ทรงผมเรียบร้อยผิดกับนินที่เหมือนเพิ่งขุดตัวเองออกจากหมอน

“สัด" ไอ้โฟล์คด่ายิ้มๆ ส่วนผมก็ผละออกมานั่งอีกฝั่งของเบาะ
“อ่านถึงไหนละ" ภัทรถามบ้างพลางหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกัน
“ยังไม่ได้เริ่ม กูก็เพิ่งถึง" โฟล์คตอบ "สั่งอะไรยัง?”
“เรียบร้อย" ภัทรว่า พลางชูเครื่องมือลักษณะกลมๆที่ใช้ส่งสัญญาณสำหรับรับเครื่องดื่มในมือ ก่อนวางลงตรงหน้า
“ทำไมมาด้วยกันวะ" โฟล์คถามภัทร ภัทรยิ้มๆ ส่วนนินมองหน้าผมแล้วยักคิ้วกวนจนผมได้แต่ส่ายหัวอย่างหน่ายใจ
“มันไปค้างบ้านกู" ภัทรว่า เอื้อมมือไปโยกหัวนินมาซุกไหล่ "แม่งเด็กหนีออกจากบ้าน"
“ประสาท กูไม่ใช่ว้อย" ดูๆไปก็น่ารักนะครับ คู่นี้
“นี่มึงยังไม่กลับบ้านเหรอนิน?”
“เออ" นินขมุบขมิบปาก "แต่แม่กูไม่ว่าอะไรหรอก พอรู้ว่าอยู่บ้านไอ้ภัทร แม่กูแทบถวายพานส่งให้"
“ฮ่าๆๆๆๆ"


ผมฟังเพื่อนสามคนคุยกันไป แต่ตาก็กวาดอ่านหนังสือไปด้วย ไม่ยากนักหรอกครับ สบายๆ เพราะอยู่นอกบ้านมันผ่อนคลายกว่าเยอะ ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียพื้นที่ให้โฟล์คมันเมื่อไหร่ ซึ่งถือเป็นเรื่องราวที่ดีที่มันยอมพาผมออกมาชมเดือนชมตะวันเหมือนวันนี้

ผมชอบโฟล์ค...มันเป็นความรู้สึกที่ลึกๆแล้วผมก็พยายามกดไว้ในใจ แต่มองหน้ามันทีไร ผมก็บอกตัวเองว่าชอบมันทุกที มันยากนะครับที่จะปฏิเสธความรู้สึก ยากตั้งแต่ที่จะปฏิเสธว่าไม่ชอบมันทั้งๆที่ใช้ชีวิตอยู่กับมันทุกวัน ไม่เคยมีใครทำให้ผมได้มากขนาดนี้ ทนผมได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะวีน จะเหวี่ยง จะอารมณ์เวิ่นเว้อแค่ไหน มันก็รับมือไหว

แต่อีกใจหนึ่ง ผมก็ยังละล้าละลังกับคนที่อยู่เบื้องหลัง และฉุดมือผมเอาไว้ ผมยังชอบกฤษฎ์...เขา 'เคย' เป็นความรักที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต จะให้ลืมไปง่ายๆก็คงทำไม่ได้เช่นกัน

รู้สึกเห็นแก่ตัวชะมัด...




หลังจากทั้งสามคนพูดกันจนคอแห้ง ก็ได้ฤกษ์อ่านหนังสือเสียที เตยังไม่ตื่นตอนที่นินโทรไป ส่วนไอมีเดทเดี๋ยวจะตามมา โฟล์คทำหน้าเหรอตอนที่รู้ว่าลูกสาวตัวเองมีเดท มันคงขลุกอยู่กับผมมากไปจนแทบไม่รับรู้ความเป็นไป (ไอเป็นลูกสาวโฟล์คครับ ได้สถานะนี้มาจากเพื่อนๆในกลุ่ม) และแยมกำลังนั่งเรือข้ามฟากมาหา และคงจะถึงภายในยี่สิบนาที

ผมอ่านจบไปหนึ่งบท และรู้ตัวอีกทีตอนที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่ามีหลอดกาแฟจ่ออยู่ตรงหน้า ผมเหลือบตามองก่อนเม้มปากมองหน้าโฟล์คนิ่งๆ แล้วค่อยๆอ้าปากงับหลอดดูดเบาๆ มันยังคงตีหน้านิ่งเหมือนเดิม ก่อนดึงแก้วไปดูดต่อ

“น้ำแข็งละลายหมดแล้ว"
“เออน่า" ผมกระซิบ มองฝั่งตรงข้าม จึงได้รู้ว่า ภัทรกับนินย้ายไปนั่งโต๊ะติดกันฝั่งโซฟาแล้ว แถมยังเบียดกันจนแทบเป็นส่วนหนึ่งของผนัง
“เมื่อยป่ะ?” มันถาม "พิงไหม"
“ฮื้อ" ผมปฏิเสธ "กูไหว มึงอ่านไปเหอะ" ผมว่า เสยผมที่ปรกหน้าอย่างรำคาญก่อนดึงหนังยางสีดำที่สวมไว้บนข้อมือมารวบผมด้านหน้าเป็นจุกไว้

ผมก้มลงอ่านหนังสือเงียบๆ ก่อนชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงนิ้วของไอ้โฟล์คที่เขี่ยน้ำพุบนหัวผมเล่น ผมแยกเขี้ยวใส่มัน แต่มันกลับยิ้มกว้างแล้วโยกหัวมาชนกับผม



“น่ารัก"







ให้ตายเถอะ






ให้ตายเถอะ!!!!!!







ใครไม่ตาย กูตาย...





ตายจริงๆ







ผมซ่อนใบหน้าเปื้อนยิ้มไว้กับหนังสือ แม่งไม่เห็นหรอก ถึงเห็นก็ไม่ให้มันรู้ ถึงจะรู้ ผมก็จะโกหกว่าไม่เขิน ไม่เขินจริงๆเหอะ บ้าเอ๊ย ทำไมอยู่กับมัน หัวใจแม่งพองโตเหมือนจะระเบิดเสียให้ได้ทุกทีเลยวะ




ผมกลั้นเขิน กลั้นยิ้ม ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือจบไปอีกสองบท แล้วเพื่อนของโฟล์คก็ทยอยมากันทีละคนสองคน เริ่มจากแยมที่หัวกระเซิงมาพร้อมกับกระเป๋าผ้าใบใหญ่กับหนังสือมหาศาล เพราะดันไปเรียนโทที่คณะอักษรทำให้แยมต้องอ่านหนังสือมากกว่าชาวบ้านอีกเท่าตัวตอนไฟนอล ตามด้วยเตที่แทบจะลากชุดนอนมา และไอที่มาหลังจากที่ทุกคนผลัดกันไปกินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว

ผมอ่านไปกว่าครึ่งแล้ว และคิดว่าตัวเองโอเคกับการสอบพอสมควร จึงหยุดพักสายตา ตอนนี้บ่ายสองกว่าแล้ว ด้านนอกแดดเริ่มแรง มีเรือเร็ววิ่งผ่านไปมาบนน่านน้ำเจ้าพระยา ร้านกาแฟนี้บรรยากาศดีชะมัด แม่งแค่นั่งเฉยๆยังไม่รู้สึกเบื่อเลยมั้งเนี่ย ผมมองดูคนอื่นๆ โฟล์คสุมหัวติวกับเต แยมหาวแล้วดื่มกาแฟสลับกับเปิดชีท นินหลับไปแล้วบนโซฟา หัวหนุนตักภัทร ตัวห่มผ้าห่มที่บังคับให้ภัทรไปเอาลงมาให้จากบนรถ ส่วนไอจิ้มเค้กเพลินสลับกับตอบไลน์และอ่านชีทตรงหน้า

ผมยกแขนบิดขี้เกียจ ทิ้งหัวกระแทกหลังโฟล์คเบาๆ มันเอี้ยวคอมาดูก่อนหันไปสนใจชีทตรงหน้ากับเตต่อ ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่ามันอ่านหนังสืออยู่ สักพักหลังจากที่มันอธิบายเตด้วยศัพท์เทคนิคมากมายอยู่เกือบห้านาที มันก็หันมามองหน้าผมยิ้มๆ


“เป็นไร"
“เปล่า" ผมสะบัดหัวไปมาเบาๆ "ง่วง"
“นอนไหม" มันตบตัก
“ไม่อ่ะ อ่านให้จบก่อน" ผมว่า มันยังจ้องหน้าผมไม่เลิกจนผมรู้สึกตัว เลยต้องเงยหน้ามองหน้ามัน

โฟล์คอมยิ้มนิดหน่อย ก่อนยกหัวมาชนเบาๆ

“วันที่สามสิบเอ็ดไปไหนเปล่า?” โฟล์คถาม เอื้อมมือมาเกี่ยวมือผมเอาไว้ ผมนิ่งคิดสักพัก
“สามสิบเอ็ด วันสิ้นปีอ่ะนะ ก็...” ปกติจอห์นจะพากลับไปที่บ้านเกิดของเขาที่ออสเตรเลีย เราใช้เวลาสักอาทิตย์หนึ่งอยู่ที่นั่น แต่ปีนี้ไม่มีแพลนนั้น เพราะเขาได้วันหยุดยาวในปีนี้ เราตั้งใจจะไปในช่วงปิดเทอมใหญ่ของผมกับน้ำมนต์แทน และอาจจะอยู่เป็นเดือนที่นั่นเลย "ไม่มีนะ แต่คงไปกินเหล้ากับพวกเป๊ก"
“เที่ยงคืนว่างไหม?”
“หือ?”
“ไปดูพลุกัน" มันว่า "ลืมหรือยัง สัญญาสิบสี่วันของเรา" มันทวง ผมมองหน้ามันก่อนถอนหายใจ
“ประสาท ปัญญาอ่อนขนาดนั้นใครจะไปลืมวะ"
“กูจะให้มึงพูดใหม่"
“พูดอะไร"
“พูดว่ามึงชอบกู อยากจะเป็นแฟนกูต่อไง" มันเย้า แต่แววตามันไม่ล้อเล่นเลยสักนิด นั่นทำให้ผมต้องวางปากกาในมือลง แล้วเกี่ยวมือมันเล่นบ้าง
“ไปสิ" ผมพยักหน้าเบาๆ "ไปที่ไหนดี"
“สะพานตากสิน" โฟล์คตอบยิ้มๆ "ใกล้คอนโดกูนิดเดียว กูอาจจะกลับบ้านสักสองสามวันหลังสอบเสร็จ แต่จะกลับมาวันที่สามสิบเอ็ด มากินเหล้ากับไอ้พวกนี้"
“......”
“มาข้ามปีไปพร้อมกับมึงไง"
“เออ...น่า" ผมตอบมันปัดๆ แต่มันยังยื้อมือผมเอาไว้ไม่ปล่อย
“เป็นแฟนกันนะ" มันถาม ทำเอาผมใบ้แดกทำอะไรไม่ถูก ดีว่ามันถามไม่ดังนัก ทำให้ไอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและใส่หูฟังไม่เงยหน้าขึ้นมามองความหน้าด้านของไอ้โฟล์ค
“ตอนนี้ก็เป็น" ผมอุบอิบ
“เออกูรู้ กูก็แค่ย้ำ" มันหัวเราะเบาๆ "กูชอบมึงจริงๆนะเว้ย"
“เออ" ผมตอบปัดๆ จริงๆเขินแม่งนั่นแหละ
“ไม่ชอบกูสักนิดเลยเหรอวะ?”
“โฟล์ค มึงหยุด!” ผมปรามมัน ก่อนที่เพื่อนแม่งจะไหวตัวแล้วหันมามองทั้งกลุ่ม
“กูชอบมึงน้ำชา"
“......”
“ชอบ"
“.....”
“ชอบ"
“......”
“ตอนแรกกูก็แค่ถูกใจมึงเลยลากมึงไปด้วย แต่จูบแรกแม่งพลาดสัด จูบแรกกับมึง ทำให้กูชอบมึงชิบหายเลยว่ะ"



“จริงๆนะ"



มันจ้องตาผม สายตามันเต็มไปด้วยความรู้สึกแบบที่มันพูดจริงจริง


ผมเคยแปลกใจ คนเราจะชอบใครสักคนจากการ สบตาครั้งแรก จูบแรก สัมผัสแรก ได้ง่ายดายขนาดไหน และ 'ครั้งแรก' มันเป็นไปได้หรือไม่?


วันนี้ผมคงมีคำตอบง่ายๆให้กับตัวเอง


เป็นไปได้เสมอ


และมันเกิดขึ้นกับผมเอง ในวันนี้ ตอนนี้


แพ้ใจมันเหี้ยๆเลยว่ะ ผมไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าทำไมรู้สึกแบบนี้ ครั้งแรกที่มันทำให้เกิดสูญญากาศรอบๆตัวผมที่เรียกว่า 'เรา'
 

บางทีความชอบแม่งไม่มีรูปแบบ ไม่มีตัวตน ไม่มีเพศ ไม่มีสี ไม่มีจุดเริ่มต้น และจุดจบ


เหมือนความสัมพันธ์ของเรา ที่ไม่ได้เริ่มจีบแบบที่ควรจะเป็น ไม่ได้ขอเบอร์ แลกไลน์ กินข้าว ดูหนัง จูงมือกันขึ้นเตียง กลับกัน เราจูบ เราจูงมือขึ้นเตียง เราตื่นมากินข้าวด้วยกัน นอนแผละในห้องด้วยกันทั้งวัน แล้วค่อยๆเรียนรู้กันและกันอย่างบ้าบอ


ความรู้สึกรักมันรู้สึกกันง่ายๆแค่นี้จริงๆ


เรามีพลังของ 'รักแรกพบ' กันทุกคน





“เออ" ผมเบือนหน้าหนี กำชายเสื้อมันแน่น ระหว่างที่เรานั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหากันบนโซฟาตัวเดียวกัน ตอนบ่ายของวันธรรมดาวันหนึ่ง





“กูก็คง...ชอบมึงเหมือนกันนั่นแหละ"








6วันก่อนตกหลุมรัก (โดยสมบูรณ์แบบ)










tbc.








(ต่อด้านล่าง)

[kyliewonderland]

The Hardcore Side Story I : เรื่องของแม่ง






แม่งหัวเสียฉิบ

ผมดูดบุหรี่เมนทอลรสประจำตัวแล้วพ่นควันบุหรี่ออกจากปอดราวกับจะระบายทุกความอัดอั้นในใจออกให้หมด แม่งเอ๊ย น่ารำคาญฉิบหายเลยกับความรู้สึกเหี้ยๆแบบนี้ ความรู้สึกที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ความรู้สึกที่แม่งมาพร้อมกับความคาดหวัง มันทำให้รู้สึกโง่ ในขณะเดียวกัน แม่งก็เต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก

ระเบียงกว้างของศูนย์การค้าหน้าร้านกาแฟคือสถานที่ที่ผมตัดสินใจมายืนดูดมะเร็งเข้าปอดอยู่เงียบๆคนเดียว หนังสือก็ยังอ่านไม่จบ เผลอหลับอีกไอ้สัด ที่สำคัญแม่งโคตรเปรตเลยตรงที่เสียงโทรศัพท์ของ 'มัน' ปลุกผมที่กำลังหลับสบายขึ้นมา จะไม่อารมณ์เสียเลยนะถ้าคนที่โทรมาไม่ใช่กิ๊กมัน

เชี่ย แล้วกูจะอารมณ์เสียทำไมวะ

กูไม่ได้กิ๊กกับมันเสียหน่อย



ไอ้เหี้ยภัทร!


จริงๆเราไม่ควรรู้สึกอะไรแบบนี้


เราเป็นเพื่อนกัน และควรเป็นต่อไป


ผมว้าวุ่นใจกับเรื่องของ 'เรา' มาสักพักแล้ว มันเริ่มเกิดขึ้นได้ไม่นานนัก สักเดือน หรือเดือนกว่าๆนี่แหละ เอาเป็นว่านับเป็นสัปดาห์จะง่ายกว่า ช่วงเวลาที่ผมต้องทอดร่างมาช่วยไอ้โฟล์คออกกอง หกสัปดาห์ก่อนคือวันเปิดกองของโฟล์ค เป็นเรื่องปกติที่ผมจะไปนอนค้างบ้านภัทร เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กันและผมก็ขี้เกียจกลับบ้านไปฟังน้องกับแม่ทะเลาะกันเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย

คืนนั้นแม่งเมาฉิบหายเลย ไอ้เตผสมเหี้ยห่าอะไรไม่รู้ลงมาในแก้วผม รู้ตัวอีกทีคือตอนที่ภัทรลากไปอาบน้ำล้างคราบอ้วกของตัวเองในห้องน้ำของมัน เราจ้องหน้ากันแล้วมันก็ดุผมเหมือนที่ทำประจำตอนผมเมา ผมรำคาญมันเลยโวยวาย มันขู่ผมว่าถ้าไม่เงียบแล้วยังโวยวายจนคนในบ้านมันตื่นทั้งบ้านมันจะจูบผม และผมก็ดื้อด้านเสียด้วย รู้อีกทีสมองก็ขาวโพลนเมื่อเราจูบกันอยู่อย่างนั้น

เราไม่ได้จบกันบนเตียงอย่างที่พวกคุณคิด ผมตื่นขึ้นมากับอาการแตกซิบๆของริมฝีปาก บ้าฉิบหาย เราไม่ได้ขุดเรื่องนั้นมาพูดกัน แต่ความรู้สึกหวิวๆนั่นก็ยังอยู่ในอกผมแทบจะตลอดเวลา แม่งเหมือนบ้า เราเป็นเพื่อนกันมาสามปี กะอีแค่จูบโง่ๆแม่งจะมาเปลี่ยนชีวิตเหรอ ไม่มีทาง

แต่ผมคงสบประมาทความสัมพันธ์ของเรามากเกินไปหน่อย ไม่งั้นผมคงไม่ต้องมาว้าวุ่นใจอยู่แบบนี้หรอก จริงอยู่ที่จูบทำเอาผมคิดมาก แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ มันมีผู้หญิงของมัน ส่วนผมก็ยังสนุกกับความสัมพันธ์แบบวัน ไนท์ แสตนท์ไปเรื่อย ครับ ผมกับไอ้ภัทร เราต่างชอบผู้หญิง เอาผู้หญิง และโชกโชนกับเรื่องกลางคืนมานับไม่ถ้วน ผมเองก็ไม่ใช่ธรรมดาหรอกนะครับ เอาเป็นว่าแค่ทุกวันนี้ไม่เป็นโรคก็ไม่รู้จะไปกราบขอบคุณพระวัดไหนแล้ว

แต่การเมาคืนที่สองของการเลี้ยงกองมันนำพามาสู่เรื่องยุ่งเหยิง คืนนั้นเราเมาเละที่บ้านไอ้เต ภัทรลากผมขึ้นไปบนห้องพักรับรองแขกที่มันให้แม่บ้านจัดไว้ ใช่ครับ พวกคุณน่าจะรู้ดีว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เราเมา แรงดึงดูดระหว่างบุคคลจะมากขึ้น เราจูบกันอีกครั้ง ภัทรขู่ผมอีกครั้งว่าถ้าผมไม่ปล่อยมันไปอาบน้ำ มันก็จะไม่ปล่อยผมจากเตียงไปตลอดคืนแน่นอน และผมก็ดื้อด้านอีกครั้ง

แม้จะเมา แต่ครั้งแรกแม่งเจ็บจนสร่าง น่าแปลกที่ผมไม่นึกรังเกียจ ผมชอบสัมผัสที่มันจูบปลอบผมทุกครั้งที่มันเสือกกายเข้ามาในร่างกายของผม ครั้งแล้ว ครั้งเล่า จนผมหลับคาอกมันไป

ทุเรศตัวเองฉิบหาย พอตื่นมา ผมพยายามลืม ไม่โกรธมันเลยสักนิดแต่ก็แสร้งโกรธ มันไม่พูดอะไรสักคำแต่จูบผม แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา ร้องไห้ทำไม่รู้แต่อ่อนแอชะมัด หลังจากนั้นเรื่องของเราก็เริ่มต้นขึ้นบนโลกบูดเบี้ยวใบนี้ ผมพยายามพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันด้วยการไปมีอะไรกับผู้หญิง แต่ไม่สำเร็จ ผมไม่มีอารมณ์แม้แต่จะตั้ง อายก็อาย ได้แต่กลับบ้านมาพร้อมกับพบว่าภัทรรออยู่ในบ้านของผมเรียบร้อยแล้ว และโกรธมากที่ผมไม่รับโทรศัพท์มัน


หลังจากนั้นผมก็มีมันได้แค่คนเดียว ในขณะที่มันก็ยังไม่สามารถตัดขาดกับกิ๊กดีกรีหลีดมหา'ลัยจากคณะแพทยศาสตร์ได้เลยสักนิด



“มวนที่สามแล้ว"



เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้ผมต้องปรายตาไปมอง ผมมองมันก่อนเบือนหน้าออกไปยังแม่น้ำเหมือนเดิม ขณะที่มือก็ดีดก้นกรองลงไปด้วย


“เสือก"
“กูดูอยู่" ภัทรว่านิ่งๆ เอื้อมมือมาดึงบุหรี่ไปจากมือผม แต่ผมกลับยกมือ
“อย่ายุ่ง"
“นิน!” มันทำเสียงดุ ผมได้แต่มองหน้ามันแล้วเม้มปากแน่น "อย่าทำแบบนี้"
“แล้วทีมึงทำแบบนี้กับกู มึงคิดว่ากูต้องรับได้ทุกเรื่องเลยใช่ไหมไอ้สัด!” ผมกระชากเสียงก่อนปาบุหรี่ลงน้ำแล้วเดินกระแทกส้นออกไป แม่ง ไอ้เหี้ยเอ๊ย


“นิน!”


มันเดินตามผมมา ผมก้าวฉับๆแต่รองเท้าบู้ทที่สวมใส่อยู่มันกัดตรงส้นเสียจนเจ็บเวลาพยายามก้าวเดินไวๆ


“นิน อย่าเดินหนี"


มันคว้าแขนผมไว้แต่ผมสะบัดออก แล้วมองหน้ามัน ผมก้าวเดินอีกครั้ง แต่มันไม่ละความพยายาม


“นิน กูขอโทษ" ในที่สุดมันก็รั้งตัวผมเอาไว้ได้สำเร็จ มันรัดผมเอาไว้ ให้ผมชะลอความเร็วของการก้าวเดิน
“ปล่อยไอ้สัด!”
“นิน กูขอร้อง" มันว่าด้วยน้ำเสียงอ่อน ผมมองมันอย่างตัดพ้อ แต่ก็ยอมหยุดให้มันกอดนิ่งๆ "กูขอโทษ"
“มึงอย่ามาพูด ถ้ายังจัดการไม่ได้มึงก็หุบปาก"
“......”
“กูไม่ใ่ช่คนใจเย็นมึงก็รู้ กูเกลียดความไม่ชัดเจน ถ้ามึงคิดว่าไม่มีอะไร ไม่รู้สึกอะไร เราก็กลับมาเป็นเพื่อน โอเคไหม? กูทำให้มึงได้ เหมือนเดิม เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" ผมว่า พลางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ผมอ้อมค้อมกับเรื่องนี้มานานจนรำคาญตัวเองแล้ว ผมเม้มปากแน่น ในขณะที่มันก็เลื่อนมือลงมากุมมือผมเบาๆ

ข้อมือขาวสะอาดของมัน กับท่อนแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักของผม...


“ไปนั่งเรือเล่นกัน"



มันว่าอย่างนั้น ก่อนจูงมือผมเลาะคนไปยังท่าเรือข้ามฟากที่อยู่ถัดออกไปห้าสิบเมตร มันส่งเงินไปเจ็ดบาท ก่อนพาผมไปยืนรอบนโป๊ะที่โยกไปมา ใกล้จะเลิกงาน คนไม่มากนัก แต่พระอาทิตย์ก็เคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ หน้าหนาวทำให้อากาศเย็นและมืดไว ผมห่อตัวเองเข้าหากัน ไม่ยอมจ้องหน้าภัทรมันง่ายๆ


“จะไม่มองหน้ากันหน่อยเลยเหรอ" ในสถานการณ์ที่มันจับมือผมไว้ข้างหนึ่ง ส่วนผมก็ใช้อีกข้างดึงบุหรี่ขึ้นจะจุดสูบ โง่เง่าชะมัด มันดึงบุหรี่โยนทิ้งลงน้ำก่อนเอ่ยเสียงดุ
“เลิกดูดได้แล้ว"
“มึงไม่ดูดเลยนะไอ้สัด" ผมตอกมันกลับ มันส่ายหัว
“กูไม่ได้ดูดเสียสติแบบมึง นี่มันจะซองที่สองแล้วนะนิน"
“ปอดกู"
“นิน อย่างอแง"
“กูไม่ได้งอแงภัทร" ผมขึ้น พยายามจะสะบัดข้อมือแต่ภัทรก็กำไว้แน่น "แต่กูคิดว่ากูทนกับเรื่องที่ไม่แน่นอนมานานแล้ว กูเบื่อ"
“มึงเหมือนหลานกูที่ถูกปลุกให้ตื่นแล้วงอแงเพราะหิวข้าวเลย"
“ไอ้- ไอ้เหี้ย!” ผมสบถลั่น แม่งเอาสมองส่วนไหนคิดว่าถึงคิดเหี้ยๆอะไรแบบนี้ออกมาได้ "กูจะไม่อารมณ์เสียเลยถ้าคนที่ปลุกกูคือเมียมึง ในขณะที่เมื่อคืนมึงเอากูจนกูไม่ได้หลับไม่ได้นอนเนี่ยนะ!” ผมตะโกนจนคนแทบทั้งหมดหันมามอง ภัทรมันไม่ได้สะทกสะท้านกับมารยาททรามของผม แต่กลับส่ายหน้าระอา
“กูจะจัดการไง"
“หึ จัดการ" ผมเหยียดปากขณะที่เรือเข้าเทียบฟาก ภัทรก้าวขาเข้าไปในเรือก่อน แล้วค่อยดึงผมตามเข้าไป มันลากผมไปนั่งที่ริมขอบเรืออีกฝั่ง ก่อนโอบไหล่ผมเอาไว้หลวมๆ


“น้องเขาไม่ใช่เมียกูหรอกนะ" มันบอกนิ่งๆ
“เอากันจนพรุนแล้วเนี่ยนะ"
“เอากันแบบไม่ได้รู้สึกอะไรกูไม่เรียกว่าเมียหรอก" มันว่านิ่งๆ เหี้ยสัด "แต่มึงอ่ะเมียกู"


ผมนั่งนิ่ง จะอ้าปากก็ไม่กล้า จะด่าก็ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาด่า มันจ้องตาผมนิ่ง ก่อนยื่นหน้าเข้ามาจูบผม แสงแดดแยงตาจนภาพตรงหน้าแม่งพร่ามัว เหมือนคืนนั้น...จูบแรกของเรา ผมได้กลิ่นโคโลญจน์มันแตะจมูก เป็นสิ่งเดียวในทุกประสาทสัมผัสของผมที่ผมรู้สึกได้


“กูเลือกมึง"


มันว่า กระซิบติดริมฝีปาก แล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ รู้ตัวอีกทีคือเราอยู่กลางแม่น้ำ และผมที่ปกติคิดว่าตัวเองหน้าด้านแล้ว กลับหน้าบางลงถนัดตาและแทบอยากปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวชาวจีนเลย เช้ดแม่


แสงแดดอาบไล้ใบหน้ามันจนผมแทบมองหน้ามันไม่เห็น แต่มือทั้งสองของมันที่ประคองมือผมเอาไว้นั้น ผมรู้สึก





“ภัทร! มึงกัดปากกูอีกแล้วนะ ไอ้เหี้ย!”




มันยิ้มกวนตีน ไม่พูดอะไรกลับ...






ผมเองก็หมดคำพูดเหมือนกัน...




ผม...ผู้ชายอารมณ์ร้อน บ้าคลั่ง เสียสติ ขี้เหวี่ยง ขี้หงุดหงิด และหยิ่งสัดๆ กลับต้องมานั่งน้อยใจมัน และ 'ยอม' มัน อยู่แบบนี้



เรื่องของแม่งแล้วเว้ย ไอ้เหี้ย








fin.

[Pupay]

ในที่สุดการรอคอยก็สำเร็จ 

[BlueCherries]

เข้ามายกมือฟินก่อนนอน อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ

[เด็กหญิง]

เย้ มาแล้วววววว

[IaminLove]

ในที่สุดโฟล์คกับน้ำชาก็มา
ฮือออ เค้าบอกรักกันแล้ว (แค่คำว่าชอบก็จะโมเมเองว่านั่นคือรัก)
แอบคิดว่า่าจะมีมาม่าเรื่องกฤษอีกนิด แต่ช่างมัน ขอแค่สุดท้ายน้ำชารู้ใจตัวเองก็พอ *โฟล์คชาเอฟซี โบกป้ายไฟ*

[ลิงภูเขา]

ถึงต้องอดหลับอดนอนก็รอ .. 

โฟล์คอ่าาาาาาาาาาาา .. ชายในฝัน 

รักกันๆ   


...

นินกับภัทรก็โอเคนะ .. น่ารักจริงๆ 

...

รอๆ ตอนต่อไปจ้า 

[Nemasis]

รักแรกพบมันเป็นแบบนี้ 

[mollolie]

อรั้ยยยยยยยยยยย มาแล้วๆๆๆๆ รักแรกพบ
สมแล้วกับที่รอคอยย คือตอนนี้โฟล์คกับน้ำชาคือน่ารักมากมาย 
อ่านแล้วอยากจะหมอนเบาๆค่ะ ฮาๆๆๆ ละมุนตุ้นเว่อรๆ์เลย

ภัทรกับนินก็ไม่น้อยกว่าไปกว่ากันเลยยยยยยยยยย 
ชอบตรงที่ กูเลือกมึง นี่แหละค่ะ แบบว่านินชนะมาก ฮาๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้าาาาาา 

[ไอ้หัวแห้ว]

โฟล์คกะชา หวาน เขิลสุดๆ แล้ว


แต่...


เจอภัทรกับนินเข้าไป

จอดสนิท! โฟล์คกะชาพ่ายไปเลย

โอย...หวานมากกกกกกกกกกก

เขิลมากกกกกกกกกกกก


แทนที่นินจะรุก แต่ภัทรรุกซะงั้น
แถมมีงอแงอีกต่างหาก

ลายสักไม่ช่วยอะไร! 5555555555
นินน่ารักวะเฮ้ย!

ขอ side story คู่นี้เยอะๆ นะครับ ชอบอะ! 

[บ๊ายบายโพ]

โอยยย โฟล์คน่ารักมากๆๆๆ โคตรน่ารักเลย ฟัดๆๆๆ   

[iforgive]

ได้แต่หวังว่าอาจารย์กฤษณ์คงไม่มาทำลายบรรยากาศดี ๆ ของน้ำชาหรอกนะ
เขาจะได้เป็นแฟนกันแล้ว

[oaw_eang]

ในที่สุดการรอคอยก็สำเร็จ 

   ด้วย

[Serioz]

แอบเอียงไปฟินคู่นิน><

[Nankoong]

รอวันที่31......

[junjou]

ตายค่ะตาย ตายสนิทเลยยย
ช็อตหัวน้ำพุนี่แอทแทครุนแรงมากกกกกกกกกก
ภัทรนินก็แอทแทครุนแรงมากเช่นกันค่ะ
ฟินก่อนนอน -..-

[nnA]

 

[wikawee]

เย้มาแล้ว  ได้อ่านตั้งสองคู่  วาาแต่ใครพรากตัวลูกสาวของโฟล์คไปนะ  แล้วเตนี่คู่กับแยมรึป่าว  โดยส่วนตัวเรายังไม่รู้เลยวาานินเป็นคนนิสัยยังไง  พออ่านตอนนี้เลยงงนิดหน่อย  ถึงแม่้ว่าตอนอื่นนินจะโผล่มา  แต่ไม่คิดว่าจะดื้อขนาดเน้

ไปเจอในเฟสมา  คุณไคลี่มาต่อตามสัญญาจริงๆด้วย  ว่าแต่ยังไม่...ใช่ไหมค่ะ  ได้ข่าวว่าพิมพ์ไปจิบไป   (เซ็นเซอร์คำเพื่อ??? : คนเเต่ง) 

[IsDeer]

โฟล์คน่ารักอ่ะ 

  ว๊ายยยยยย คู่ภัทรนิน นำไปไกลแล้วนะ มาเร็วเคลมเร็ว

[NUTSANAN]

คือออ แอบเปนกังวล ว่าวันที่31อีนังกฤษ จะมาลากน้ำชาไป
แอบกรีสคุ่นินกะภัทรอะ อยากอ่านฉบับเตมมม คริคริ

[ammchun]

อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้ชายอย่างโฟ์ค แบว่า
คือดีอ่ะ  น้ำชาเอ้ย วันที่31
หวังว่าตะเคลียร์ตัวเองให้ได้นะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[Zalzah_iP]

5 วันก่อนตกหลุมรัก.

เปล่าเลย แค่จะบอกว่ารอ............ 

[piing fuen]

ไม่ชอบนิสัยแบบภัทรเลย มีนินแล้วยังเอากะคนอื่นได้ เกลียดที่สุดแล้วมาอ้างว่าไม่ได้รู้สึกอะไร เหอะ!!ข้ออ้าง เห็นแก่ตัว
ส่วนคู่เอก ฟินมากเลยค่าาา น้ำชาบอกชอบโฟล์คแล้วว เขินนน  ไม่เอาภัทรคู่นิน ไม่ชอบอะ คนที่ยังเอาไปทั่ว มั่วไปเรื่อยแล้วอ้างแบบนี้ หึ

[NOoTuNE]

มาม่ากำลังจะมา  ในเมื่อน้ำชา ยังตัดบัวเหลือใยไว้


ส่วนอีกคู่ ภัทรนิน ฟินเว่อรร์ ชอบนะแต่ดูก่อนว่าภัทรยังไง จะทำให้นินเสียใจรึเปล่า

[punthipha]

ใยบางๆ ยังเหลือไว้ทำไมน้องน้ำชา