หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[ppoi]

เค้าทำไรให้ก็ทั้งเขินทั้งปลื้มปริ่มขนาดนี้ยังไม่มั่นใจอีกหรอครัช แหม่

555 ขอแซวนิดเห้อออ เทซะหมดใจขนาดนี้อัลไลคือไม่ชัวร์ อัลไลคือแค่ชอบเร้อออ

ส่วนคู่หลังนี่ ถ้าแค่กิ๊กไมต้องเคลียร์อะไรมากมายง่ะ ยกหูโทรหนึ่งครั้งถ้วนเป็นอันครบจบกระบวนความ ไม่ใช่?? แล้วแปลว่าฟีเจอริ่งกันแล้วแบบฟีแล้วฟีอีก ภัทรก็ยังไม่เลิกกะกิ๊ก รึ ยื้อเยื้อเยิ่นเย้อถามหามาม่าอ๋อออ

[КίmY]

มาต่อแล้ววว   
อ่านไปเขินไปกับความหวานของโฟล์ค   
รอนะฮะ  :')

[malula]

กับกฤษฎ์ถึงจะยังรักแต่มันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านเลยไป ตั้งต้นใหม่กับโฟล์คดีกว่า

ว่าแต่ไอไปเดทกับใครนะ

[aiLime13]

กลัวอาจารย์กฤษฎ์จริงๆ นะคะ ณ จุดนี้ โฮกกกกกกกกกก 

โฟล์คน้ำชายังน่ารักเหมือนเดิม แอบโล่งที่ไม่มีดราม่า ฮืออออ
เราชอบแก๊งค์เพื่อนโฟล์คทุกคนเลย ทุกคนมีคาแรคเตอร์ของตัวเองแล้วก็น่าสนใจมากเลยค่ะ
เราชอบแยมที่สุดในก๊วนนี้ ดูเป็นผู้ชายมึนๆ อึนๆ เท่ๆ ดี 555555555555
ว่าแต่ลูกสาวพี่โฟล์คไปเดทกับใครน้าาาา??

ฮรี่ 
แต่ตอนนี้คู่ภัทรนินแย่งซีนคู่หลังไปหมดเลยค่ะ โอ้ยยย ชอบมากกกกกกกก
นินขี้เหวี่ยงขี้วีนดีจัง เราว่าบุคลิคดูเหมาะกับรอยสักมากเลย ภัทรเอานินอยู่อ่ะ กราบสามครั้งปฏิบัติ 5555 ชอบมาก

อีกคนที่ชอบก็เป๊กเพื่อนน้ำชาอ่ะคะ 55555555
เชียร์คนนี้สุดใจเลย ชอบตอนที่เป๊กห่วงน้ำชายังไงก็ไม่รู้ กร้ากกกกกกก
ผู้ชายคนนี้จะมีคู่กับเค้ามั้ยค้า? จะบอกว่าเรารออยู่นะ อิอิ >_<

[iammz]

รักโฟล์คมากขึ้นทุกที ๆ ฮรื่อออวววว~

คู่ภัทรนินก็น่าสนใจ ภัทรตามเคลียร์กิ๊กเก่าให้หมดนะ
เดี๋ยวนินจะไม่สบายใจ >.<

[omyim_jjj]

 

น่ารักทั้งคู่เลย   หวานนน

[kogomon]

คือ พึ่งได้เข้ามาอ่าน... สนุกจนฉุดไม่อยู่จริงๆ

ชอบโฟล์ค ชอบชา ชอบตัวละครทุกตัวเลย

และรู้สึกฟินกับตอนจบของแต่ละตอนที่ นับถอยหลังก่อนจะตกหลุมรัก....ไม่รุ้สิ มันฟินอย่างบอกไม่ถูก 555555

[mox2224]

รอเรื่องนี้มาตลอด ดีใจ
ภัทรนินน่ารักมากกกก

[paladin.kn]

อร๊าย เราก็ชอบโฟล์คคือกัน

ชอบ

ชอบ

ชอบ

#เป็นชะนีที่แอบหวังว่าโฟล์คจะมาสนใจ

นินเราเป็นเอฟซีนายนะ

ฮาร์ดคอร์ดี

 

[Ryoooo]

สนุกมากเลยอะ อยากได้ ผู้ชายแบบโฟร์คจริงๆ
น้ำชาสู้ๆนะลูก ค่อยๆคิด (แต่อย่านาน) และจงเลือกโพร์คซะ 555

[PoPuAr]

ยังยืนยันคำเดิม ชอบผู้ชายแบบโฟล์คจริงๆ อยากได้มาทำพันธุ์ 5555555 #โดนน้ำชากระชวกไส้

แหมๆๆ คู่ภัทรนิน  นี่อะไรค๊าาา คิดจะมาแย่งซีนคู่หลักเหรอเนี่ย 

[FahFon]

เพิ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียว 9 ตอนเลย ติดดดดดดดดด >//////< ชอบค่ะ ชอบบบบบบบบบ

[benz-sirilada]

เพิ่งเข้ามาอ่านหลังจากไม่ได้เข้าเล้ามา 3 เดือน
อยากบอกว่าหลงรักโฟร์คและน้ำชา
และหลงรักเรื่องนี้เข้าแล้วคร้าบบบบบ

[kyliewonderland]

ตอนที่ 10 : คนที่แสนดี









รถสปอร์ตคันมันปลาบจอดอยู่ตรงหน้าคณะ ไม่น่าจะเป็นที่คุ้นสายตาของใครในคณะผมเท่าไหร่นัก คณะสถาปัตย์มีประชากรไม่มากนัก ดังนั้นการทำอะไรกระโตกกระตากเพียงเล็กน้อยก็ผิดสังเกตได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับวันนี้แหละครับ

โฟล์คจอดรถไว้หน้าอาคารเรียนของผม ส่วนตัวมันนั่งคุยเล่นกับไอ้กายและไอ้ปอม ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่มันก็รอนานจนผมลงมาจากห้องสอบนั่นแหละ ผมยังมึนๆอยู่เลยกับการโต้รุ่งของเมื่อคืน วันนี้วันพฤหัส แต่ผมสอบหมดเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะได้นอนหลับยาวแบบไร้อะไรกวนใจ

โฟล์คเป็นที่จ้องมองของคนทั้งหลายในคณะ ไม่แค่สาวๆหรือน้องเฟรชชี่ที่คลั่งไคล้มันเท่านั้น ขนาดพวกผู้ชายยังต้องเหลือบตามองเลยเพราะการที่คนหล่ออย่างมันมาเยือนนั้นไม่ธรรมดาเท่าไหร่ แถมคนส่วนใหญ่ก็เริ่มรู้แล้วด้วยว่าผมคบกับมัน

ผมพยายามเก๊กหน้านิ่งๆไม่ให้มันรู้ว่าดีใจ แต่มันก็ยังยิ้มเผล่ จิ้มลูกชิ้นเข้าปาก ตบที่ข้างตัวปุๆ ไอ้เป๊กเดินมึนๆเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้าม


“หิวป่ะ" มันเลื่อนจานข้าวผัดที่เหลือเกือบครึ่งมาให้ "แบ่งกัน"
“ไม่หิวอ่ะ" กูเขินมากกว่า
“สวีทกันจังนะมึง" ไอ้กายยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วดึงข้าวผัดไปกินเอง ไอ้เปรต ไอ้นรก
“สัด" ผมขมุบขมิบปากด่า แต่ไอ้โฟล์คไม่สะทกสะท้านอะไร บอกตรงๆอยู่กับมันผมหน้าบางขึ้นไม่รู้จะบางยังไงแล้ว ส่วนไอ้โฟล์คก็หน้าด้านขึ้นเรื่อยๆ
“ไปกินไรดีเย็นนี้" มันหันมาถามผม เอาไหล่เบียดเบาๆ ผมหาววอด
“ไรก็ได้อ่ะ กูง่วง รีบแดกรีบกลับบ้านนอน" ผมตอบปัดๆ พลางปัดมือที่มันยื่นเข้ามาดึงแก้ม "สัด กูเจ็บโว้ยโฟล์ค"
“แหม พ่อแง่แม่งอน"
“ถ้ามึงยังไม่หุบปากนะกาย กูจะเอามึงมาผัดแทนข้าว แดกไปเงียบๆ!” ผมขึงตาใส่มัน แต่มันกลับลอยหน้าลอยตาไปอ้อนไอ้เป๊กเฉย
“แดกบาบีก้อนไหมมึง ห้างใกล้ๆนี่แหละ" ปอมเสนอ "รีบกลับไปนอน พรุ่งนี้ไอ้ถั่วแม่งนัดกินเหล้าอีก"
“ไหนว่าคืนวันที่31ไง" เป๊กเลิกคิ้ว
“พรุ่งนี้ด้วย มันเพิ่มวันมาเอง ไปแดกที่ดาดฟ้าบ้านไอ้ถั่ว" ปอมบอก ผมถอนหายใจ พยักหน้ารับเบาๆ
"เออๆ กูไม่เบี้ยวหรอก เดี๋ยวแม่ง งอแงใส่กูอีก" ผมว่า โฟล์คมองหน้าผมนิดหน่อย ผมเลยแยกเขี้ยวใส่มัน
“ถั่วคือเพื่อนประสาทแดกของกูเอง มึงไม่ต้องมาจ้องเลย" ผมว่า ไอ้พวกเพื่อนๆมองหน้าผมกับโฟล์ค ขณะคนโดนดุอมยิ้มแก้มตุ่ย "จริงๆกูก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมันหรอกนะ โอ้ย ไอ้เหี้ย ตายยากสัด" ขณะที่บ่นหงุบหงิบ ไอ้ถั่วก็กระโดดสคิปขาเริงร่าลงมาจากบันไดด้วยใบหน้าระรื่น หัวฟูทรงที่มันมั่นใจหนักหนาว่าเซอร์เท่สุดๆกระพือตามแรงลมราวกับมีออร่าสีทองแผ่กระจายออกมากับความดีใจที่ปิดไม่มิดของมันด้วย

“สอบเสร็จแล้วโว้ยยยย" มันกอดคอลงมากับไอ้อั้มซี้มัน มีคนอื่นๆเดินหน้าตางัวเงียตามกันลงมาด้วย ทุกคนเป็นเด็กภาคสถาปัตย์ บางคนมีอีกตัวย่อยๆสอบพรุ่งนี้ จากนั้นก็คงไปปาร์ตี้บ้านไอ้ถั่วตอนเย็น
“น้ามมมมมชาาาา" จากนั้นมันก็กรีดร้องให้ผมต้องเบือนหน้าหนี กูแทบอยากจะมุดหน้าลงไปซ่อนใต้โต๊ะ อย่าเรียกชื่อกู! ผมถอนหายใจหนักๆก่อนด่ามัน
“ไอ้ห่า ดีใจอย่างกะเรียนจบ มึงเว่อร์ไปมะ แค่มิดเทอม"
“อู้ยยย น้องชาจ๋า ให้พี่ดีใจหน่อยสิจ๊ะ พี่น่ะ เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน อ่านจนโต้รุ่ง" ไอ้เป๊กส่ายหัวเอือมระอา
“กูบอกแล้วนะไอ้สัดว่าให้มึงเลิกล่ามอนสเตอร์แล้วอ่านหนังสือตั้งแต่บ่าย กว่ามึงจะเริ่มอ่านก็สี่ทุ่ม" เป๊กว่า แต่ดูท่าไอ้ถั่วจะมีความสุขมากจนไม่ฟังอะไร
“เอาน่า ก็สอบเสร็จแล้ว"
“แล้วทำได้ไหมมึง" ผมถาม ไอ้ถั่วหุบยิ้มฉับพลัน เกาหัวแกรก มันนิ่งคิดๆ ก่อนยิ้มร่าอีกที
“เอาจริงๆกูก็แอบลอกไอ้เป๊กมาได้นิดๆหน่อยๆอะนะ ตะกี้กูลองคำนวณคะแนนแล้วยังไงกูก็ไม่ติดเอฟ กูพอใจแล้วมึง ทำได้ไม่ได้ช่างแม่งเหอะ" ไอ้เป๊กทำหน้าเอือมสุดขีด ผมเคยบอกไปยังครับว่าไอ้ถั่วมันเป็นเด็กโอลิมปิกคอมพิวเตอร์ระดับนานาชาติมาก่อน ความจีเนียสของมันมีพอๆกับความงี่เง่าและความบ้าบอคอแตก แต่ก่อนมันติดเกมส์เดอะซิมส์มาก นั่นคือแรงบันดาลใจให้มันอยากเข้าเรียนสถาปัตย์ ไร้สาระใช่ไหมครับมันเนี่ย จริงๆคะแนนมันยื่นวิศวะ ยื่นหมอ ยังไงก็ติด

ซึ่งพวกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันเข้าคณะมาแล้วมันถึงได้กลายเป็นอะไรแบบนี้

“น้ำชา มึงรู้ยังพรุ่งนี้ปาร์ตี้หมู'ทะบ้านกู"
“เออกูรู้ มึงเรียกหมูกะทะเต็มๆก็ไม่เปลืองพลังงานไปมากกว่าเดิมหรอกมั้ง" ตอนนี้มันมานั่งฝั่งตรงข้ามผมแล้ว หลังจากไอ้อั้ม สหายลูกกรอกของมันบอกมันว่าจะไปหาไรกิน
“เอาน่าๆ ไปนะมึง เดี๋ยวกูเตรียมเนื้อเด็ดไว้ให้" ผมเหลือบตามองมันก่อนเบ้ปาก เนื้อของมันนี่ก็กัญชาดีๆนี่เอง เข็ดแล้วครับ คราวก่อนเมาจนหลอน อ้วกเหมือนหมา แทบคลานกลับคอนโดเป๊ก
“ไม่เอาแล้ว มึงเล่นเองไปไอ้สัด"
“โด่ว ไม่ใจเลย"
“ไม่ต้องผสมลงเนื้อหมูด้วยนะมึง"
“อะไรว้า" มันบ่นงอแง ผมท้าวคางมองหน้ามันอย่างหน่ายใจ ขณะที่โฟล์คทอดแขนข้างนึงบนพนักเก้าอี้ ฟังไอ้ถั่วยิ้มๆ ดูแล้วเหมือนโอบไหล่ผมจนผมเริ่มเขิน “เออๆ กูยอมก็ด้ะ พรุ่งนี้เจอกันทุ่มครึ่ง บ้านพี่ถั่วนะจ๊ะ พี่จะรอน้องน้ำชาสุดสวาทขาดใจ แค่น้องมีน้ำใจมาพี่ถั่วก็เมาน้ำชาแทนเมากัญชาแล้วล่ะ อย่าลืมนะจ๊-”
“ไปด้วยได้ไหม?” หลังจากฟังไอ้ถั่วพล่ามมานานไอ้โฟล์คก็พูดขึ้นมาอย่างขันๆ ไอ้ถั่วไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอกครับ จีบผมแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ป่านนี้ก็ยังไม่ได้สักที ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ เพื่อนกัน มันก็แซวกันแบบนี้แหละ

ไอ้ถั่วชะงัก หุบปากฉับ เบิกตากว้างก่อนยิ้มแหย

“ชะอุ้ย อ้าว นี่แฟนมึงนี่ ทำไมกูไม่เห็น" มันพูดเสียงอ่อยๆ ผมแสยะยิ้ม ก็มึงเล่นพูดอยู่คนเดียวไม่สนใจใครเลยนี่หว่า
“ก็มึงมันบ้าไง" ผมด่ามัน ไอ้โฟล์คหัวเราะ "โฟล์ค นี่ถั่ว จริงๆถั่วชื่อพ่อมัน ชื่อเล่นจริงๆมันชื่ออะไรกูก็จำไม่ได้"
“ใจร้ายสัด" ไอ้ถั่วบ่นอุบ
“นี่โฟล์ค" ผมมองหน้าโฟล์คนิดๆ "แฟนกู" แม่ง ให้มาแนะนำอะไรแบบนี้กูก็เขินนะเนี่ย
“เอ่อ หวัดดีๆ" ไอ้ถั่วทักทายอย่างประหม่า มึงจะประหม่าส้นตีนไรเนี่ย แซวกูมาสามชาติต่อหน้ามันแล้ว "ถ้าไม่รังเกียจปาร์ตี้ยาจกก็มากับน้ำชานะพรุ่งนี้" มันยิ้มแหะๆ
“ไปสิ" โฟล์ครับคำ ผมขึงตาใส่มันทันที
“กูกลับวันเสาร์ ไม่รู้จะทำไรอยู่ดีพรุ่งนี้ ไปด้วยนะ" มันหันมาขอผม ผมจ้องหน้ามันแล้วก็ต้องเบือนหน้าหนี นัยน์ตามันโคตรซุกซนจนผมจั๊กจี้ในใจ
“เออๆ"
“ไอ้อั้มมาแล้ว เห้ย ไรวะ นี่มึงไปซื้อข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ชวนกูอ่ะ!” นั่นโวยวายอีก ไอ้อั้มมองมันอย่างเย็นชาเป็นการตอบกลับ
“กูบอกมึงไปแล้วตอนที่มึงมัวแต่จีบน้ำชาโวยวายเสียงดังต่อหน้าผัวแม่งอ่ะ มึงจะแดกอะไรก็รีบๆไปหาแดกไป กูอยากตีมอนแล้วสัด" ไอ้อั้มดุ ไอ้ถั่วไม่สะทกสะท้าน มันไหวไหล่ก่อนลุกขึ้น
“เออๆ" มันรับคำเพื่อน ก่อนหันมามองหน้าผม ผมมองมันแล้วพยักหน้า ดูว่ามันจะมาไม้ไหนอีก จะมายังไงก็มาๆ กูพร้อมตั้งรับแล้ว "น้ำชาจ๋า พี่ไปหาข้าวกินจะได้มีแรงไปตีมอนเพื่ออนาคตของเรานะจ๊ะ น้องน้ำชาอยากได้อะไรไหม"
“ไม่อ่ะ กูอิ่ม" ผมตอบอย่างเย็นชา
“ก็ได้จ้ะ อั้ม! ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย" แล้วแม่งก็ตะโกนหาคู่หูมันทันที

ประสาทกูจะแดกจริงๆ!











มื้อเย็นเราไปกินที่บาร์บีคิว พลาซ่า ตามคำเรียกร้องของผองเพื่อน ซึ่งสรุปก็ไปกันแค่ห้าคนเองครับ ก็คือพวกผม มีโฟล์คไปด้วยอีกคน พวกมันดูจะชินกับเรื่องของพวกผมกันแล้ว เลยไม่มีใครตะขิดตะขวงใจอะไร แต่จริงๆน่ะ ผมพูดตรงๆนะ ว่าผมก็ยังประหม่า เพราะผมไม่เคยเอาแฟนมาให้เพื่อนรู้จักใกล้ชิดขนาดนี้ ผมรู้ตัวดีว่าผมพังความสัมพันธ์คามือมานับไม่ถ้วน จะดีกว่ามากๆถ้าไม่ต้องให้เพื่อนหรือแฟน (หรือแม้กระทั่งคนที่กิ๊กกัน) มารู้จักกัน เพราะมันจะอึดอัดใจเปล่าๆ ผมคบไม่ยืดหรอกครับ ที่ยืดก็มีแค่กฤษฎ์ แต่ก็เอามารู้จักกัน ไปไหนมาไหนกันไม่ได้ง่ายๆเพราะเขาเป็นอาจารย์

แต่จะว่าไปมันอาจจะไม่แปลกตั้งแต่ต้นแล้วมั้ง เพราะไอ้สามคนนั้นรู้จักโฟล์คก่อนหน้าผมอีก มันก็เป็นเพื่อนแมนๆลุยๆเตะบอลกันมาหลายปีแล้ว มีแต่ผมนี่แหละที่ตกข่าวอยู่คนเดียว ถ้าไม่ได้เจอมันที่ร้านเหล้าวันนั้นคงไม่ได้เจอกันหรอก

พวกมันนั่งคุยเรื่องบอล เรื่องเพื่อน เรื่องแยมบ้างเพราะไอ้กายอยากเจอมาก เรื่องหนังของโฟล์ค เรื่องการเรียน อนาคต และอื่นๆ กายกับโฟล์คดูสนิทกันมาก ไม่แปลกหรอก เพื่อนมัธยมมันก็แบบนี้ทั้งนั้นแหละครับ ผมน่ะสิแปลก เพื่อนมัธยมผมแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย พวกมันก็ยังอยู่ที่ออสเตรเลีย ไม่มีโอกาสได้ไปหาเท่าไหร่ ซึ่งจริงๆก็อยากเจอหรอกนะ แต่ชีวิตมัธยมผมก็มีเรื่องราวที่เจ็บปวดบ้าง อย่าไปพูดถึงมันแล้วมองที่ปัจจุบันน่าจะดีกว่า เพราะตอนนี้ผมก็มีเพื่อนที่ดีมากๆอยู่แล้ว

หลังจากซัดไปเต็มคราบแล้วก็หารเงินกันจ่ายเรียบร้อยแล้ว (ซึ่งไอ้โฟล์คก็งัดข้อกับผม ไม่ยอมให้ผมจ่ายส่วนของตัวเองอยู่ดี ผมก็อายที่จะทะเลาะกับมันต่อหน้าเพื่อนเลยยอมๆไป) ต่างคนก็ต่างจะแยกย้าย ไอ้ปอมมีสอบพรุ่งนี้อีกตัว เป๊กมีสอบปรัชญาของอักษรฯ ไอ้กายไม่มีอะไรทำ แต่ทุกคนจะไปคอนโดเป๊กกันหมด โดยปอมจะนอนค้างเพราะขี้เกียจตื่นเช้า ผมกับโฟล์คซึ่งไม่มีสอบแล้วเลยไม่รู้จะทำอะไรดี


“งั้นแยกเลยนะมึง" ปอมว่า ขยี้หัวผมก่อนถอยหนีทันทีเมื่อผมจะเอาเรื่องมัน "กูจะไปอ่านหนังสือแล้ว"
“ไว้ไปเตะบอลกันมึง" กายว่า โฟล์คพยักหน้า
“นัดมาแล้วกันมึงหลังปีใหม่กูก็ปิดกองแล้วล่ะ" โฟล์คตอบด้วยท่าทีสบายๆ
“เดี๋ยวกูเอาไอ้ถั่วไปด้วย" ปอมบอก ผมหลุดหัวเราะทันที
“ทำไม มันเล่นเก่งเหรอ?” โฟล์คถามอย่างสนใจ
“เปล่า" ปอมส่ายหน้า "เอาไปเป็นกองเชียร์ มันเป็นประธานทีมสัน'ถาปัตย์ปีนี้นะรู้ไหม แม่งตลกชิบหาย ไว้กูเอาวิดีโอโชว์ของมันมาให้ดู"
“ฮ่าๆๆๆ" โฟล์คหัวเราะลั่น "เออๆ มาเหอะ มาเยอะๆสนุกดี คราวหน้านัดล้างตานะเว้ย ชนะกูให้ได้ล่ะ" มันท้า แถมยักคิ้วใส่ไอ้ปอมอีก
“เดี๋ยวเจอๆ คราวนี้มึงตะลึงฝีเท้ากูแน่ ซ้อมอย่างดีเว้ย"
“มึงเอาเวลาไหนไปซ้อมวะ" เป๊กถามปอมด้วยสายตาสุดละเหี่ยใจ ผมแทบหลุดขำ
“เรื่องของกู ไปแล้วมึง" มันหันมาลาอีกรอบ เป๊กพยักหน้าให้ผมเบาๆทีหนึ่ง ก่อนบอกกับโฟล์ค
“ฝากดูแลน้ำชาด้วย"
“ได้เลย"



ผมยิ้มบางๆ แม่งกลั้นไม่อยู่จริงๆ เป๊กหัวเราะหึๆก่อนเดินออกไปเอารถพร้อมกับปอมและกาย จึงเหลือผมยืนอยู่กับโฟล์คเพียงแค่สองคน รู้สึกว่ายังไม่สามารถหุบยิ้มได้เลยสักนิด พอหันไปหาโฟล์ค ก็เจอมันจ้องตาผมพอดิบพอดี มันยิ้มจนแก้มบุ๋ม โฟล์คไม่ใช่คนมีลักยิ้มชัดนักหรอกครับ ยกเว้นแต่จะยิ้มมากๆจนมันขึ้นมาชัดแบบนี้


“ยิ้ม...อะไรเล่า" ผมพึมพำ ยกมือต่อยอกมันไปที มันหัวเราะก่อนรับฝ่ามือผมไว้เมื่อมีครั้งที่สองตามมา
“เปล่า" มันว่า ดึงมือผมลงมา "จับมือเดินกัน...แปปนึง" มันทอดเสียงอ้อน ผมชั่งใจก่อนพยักหน้า ไม่ได้อายคนหรือรังเกียจหรอกนะครับ แต่มันเขิน เขินจะตายไปเวลาเดินจับมือกันแบบนี้

เราเดินเข้าออกร้านนี้ไปเรื่อยเปื่อย มันจับมือผมแปปเดียวตามที่บอก พอคนเริ่มเยอะมันก็ยอมปล่อย มันก็ไม่ชอบให้คนซุบซิบเรื่องของเราสองคนเหมือนกันนั่นแหละ เราเดินคู่กัน ก่อนที่ผมจะร้องอยากกินกล้วยปั่น มันเลยแวะซื้อให้ที่ร้านสมูทตี้ร้านดังร้านหนึ่งในห้างนั่นแหละ ผมกับโฟล์คเดินเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยังไม่ค่อยอยากกลับห้องไปนอนพักผ่อนเท่าไหร่นัก หรือเป็นเพราะว่าเดี๋ยวมันจะต้องกลับบ้านที่ภูเก็ตไปถึงสี่วันสามคืน ทำให้ผมอยากจะอยู่กับมันให้มากๆ ซึ่งผมก็รู้ว่ามันปัญญาอ่อนสิ้นดี มันไม่ได้กลับไปเป็นปีหรือตลอดกาลสักหน่อย

เราเดินเข้ามาถึงโซนขายตุ๊กตา ผมไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เป็นเด็กแล้วครับ ของเล่นก็ไม่ค่อยชอบเล่นเท่าไหร่ ผมชอบอ่านหนังสือมากกว่า หรือไม่ก็ออกไปวิ่งกับจอห์นสมัยอยู่ออสเตรเลีย วัยเด็กของผมต่างกับเด็กคนอื่นอยู่มาก แต่มันก็ดีและผมก็ไม่รู้สึกเสียใจอะไรเท่าไหร่

ผมยืนดูตุ๊กตาเรื่อยเปื่อย ก่อนสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ตะปบลงมาบนหลัง ผมหันขวับไปมองก่อนอ้าปากจะด่าเมื่อโฟล์คหัวเราะลั่น


“เล่นอะไรเนี่ย" ผมบ่นพึมพำ โฟล์คยกตุ๊กตาหมาตัวโตเกือบจะเท่าตัวมันอยู่แล้วขึ้นมากอด "น่ารักไหมมึง"
“เออ ก็...” ผมจ้องหน้าบ้องแบ๊วของมันแล้วพิจารณา จริงๆมันก็...น่ารักนะ แต่ผมว่าการที่โฟล์ตตัวโต อุ้มตุ๊กตาหมายักษ์แบบนี้ น่ารักกว่าเป็นร้อยเท่า แต่ผมจะไม่บอกมันหรอก "ก็น่ารัก หน้ามันโง่ๆดี" ผมว่า
“ฮ่าๆๆๆ" มันหัวเราะ "งั้นเอาตัวนี้นะ" มันว่า ผมเบิกตากว้าง
“เอาไปทำเหี้ยไร โตเป็นควายแล้วสัด"
"ก็เดี๋ยวกูไม่อยู่ตั้งหลายวัน นอนคนเดียวเหงาแย่" มันทำปากยื่นปากยาว หน้าเบ้ น่ารักตายล่ะ
“กูไม่เหงา เดี๋ยวกลับไปนอนบ้าน"
“กลับไปนอนบ้านก็เอาไปด้วย" เผด็จการอีกสัด "มึงจะกล้าทิ้งลูกของเราไว้ตัวเดียวในห้องเหรอ" ผมอ้าปากค้าง มะ...ไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรดี นี่มึงเรียกตุ๊กตาหมาที่เพิ่งเจอกันได้สามนาทีว่าลูกเหรอ แถมยังต้องเป็นลูกของกูอีกด้วย!
“กูกล้า แต่ก่อนอื่นคือกูไม่เอา เก็บเลย" ผมพลิกป้ายราคา "ไอ้เหี้ย สี่พันแปด ตุ๊กตาห่าไรกูเอาตังค์ไปเปลี่ยนหน้าจอไอโฟนกูดีกว่า วันก่อนทำตกแตกพอดีเลย"
“เอ๊ น้ำชาอย่าใจร้ายกับลูกเราสิครับ เนาะลูกเนาะ" เอาเข้าไป มึงเลิกทำหน้าปัญญาอ่อน จ้องหน้าตุ๊กตาหมาแล้วคุยกับมันได้แล้ว "นี่จ้องหน้ามันสิ น่าเอ็นดูจะตายไปนะน้ำชา"
“เอากลับไปไว้ที่เดิมเลยโฟล์ค"
“ว่าไงนะ อยากพากลับบ้าน ป่ะชา ไปจ่ายเงินกัน" นี่มึงอย่าหูทวนลมแล้วพูดเองเออเองได้ไหมสัด ผมแทบประสาทเสียตายอยู่ที่แผนกของเล่น ในขณะที่โฟล์คมันหน้าบานยิ้มร่าแล้วอุ้มตุ๊กตาตัวเท่าควายด้วยมือหนึ่ง อีกมือก็ลากข้อมือผมไปที่เคาน์เตอร์

[kyliewonderland]

สุดท้ายผมก็มีไอ้ตุ๊กตาหมาตัวเท่าควายมานั่งอยู่ในรถจนได้ แถมวันนี้แม่งเอารถสปอร์ตมา สองที่นั่ง คำถามคือ ไอ้หมานี่มันจะนั่งตรงไหน ถ้าไม่ใช่บนตักกู...

กูจะเป็นบ้า ไอ้โฟล์คนั่งหน้าแป้นแล้นขับรถไปฮัมเพลงของมันไป ทิ้งให้ผมนั่งกอดตุ๊กตาหมาหน้ามุ่ยไป พอรถติดที มันก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มไอ้หมานี่ที แล้วก็เผื่อแผ่มาถึงผม ไอ้บ้านี่ ฉวยโอกาสตลอด ผมด่าจนเจ็บคอไม่รู้จะว่าอะไรแล้ว เลยได้แต่ปล่อยให้มันกระดี๊กระด๊าไปคนเดียว รกหูรกตาเป็นบ้า

ไอ้เรื่องใช้เงินเป็นน้ำของมันผมไม่ว่าหรอกนะครับ โฟล์คเป็นคนรวยที่ใช้เงินรู้เรื่อง ไม่ได้สักแต่ขอตังค์ที่บ้าน แต่มันก็ใช้ความสามารถของมันรับงานนอกรับเงินไปเรื่อย นานๆทีมันก็ซื้อของไร้สาระ กินก็กินข้างทางได้ ร้านหรูก็ได้อีกไม่เกี่ยง เพราะแม่งรวย แต่ผมว่าไอ้หมานี่เป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่มันเคยซื้อมาเลยล่ะครับ


“โฟล์ค เอาไปคืนตอนนี้ยังทันนะมึง" มันผิวปากหวือ ทำเหมือนเสียงของผมเป็นสายลมพัดผ่าน "โฟล์ค" เปลี่ยนโหมดมาใช้น้ำเสียงจริงจังบ้าง
“เถอะน่า กูเพิ่งได้เงินมาจากค่าจ้างถ่ายสตูฯคราวก่อน" มันว่า ยกมือดึงแก้มผมไปที "อย่าหน้าบึ้งสิ"
“เจ็บ!”
“ของขวัญปีใหม่"
“หา!!!” ผมร้องออกมา
“อยากให้...ของขวัญปีใหม่ ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ดี" มันบอกยิ้มๆ "อยากซื้ออะไรก็ได้ที่มึงเห็นแล้วต้องนึกถึงกูเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" เออ เป็นไอ้หมานี่กูลืมมึงไม่ลงแน่โฟล์ค
“กูจะเลิกกับมึงวันนี้แหละโฟล์ค"
“หวาย กลัวจัง" มันทำเสียงแอ๊บซะน่าถีบลงรถ "ตั้งชื่อลูกดีกว่า กูขอเสนอ"
“ต้องมีชื่อด้วยเหรอวะ"
“เออ ต้องมีสิวะ" มันตอบอย่างจริงจังยิ่งกว่าตอนเรียนอีกมั้งสัด
“กูจะเรียกมันไอ้ด่าง”
"กูเสนอ ชื่อคุ๊กกี้" มันสวนขึ้นทันทีที่ได้ยินชื่อสิ้นคิดของผม
“ชื่อเหี้ยไรปัญญาอ่อนสัด" ผมขมุบขมิบปาก
“อ้าว ก็มีน้ำชา ก็ต้องมีคุ๊กกี้สิ เอาไว้คู่กัน" ผมที่อ้าปากจะเถียงก็ต้องหุบปากฉับ มันฉีกยิ้มกว้างแทบถึงรูหู "เนาะลูกเนาะ" หันไปคุยกับหมาอีก
“น่ารักจะตาย" มันสำทับ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้เมื่อรถจอดสนิทหลังจากสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดง มันจ้องตาผม เลื่อนใบหน้าเข้ามาอีกนิด...และอีกนิด...



“คนนี้ต่างหาก...น่ารัก"



เอาอีกแล้ว!!!! เอาอีกแล้วมุกเดิมอีกแล้ว!!! แต่ก็เขินจนจะเป็นบ้าอีกแล้ว!!! มันจูบผมเบาๆบนริมฝีปาก ก่อนละตัวออกไป แก้มผมแดงฉ่า ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ ผมจิกไอ้ด่างแน่น หลับตาปี๋  เขินจนหัวใจเต้นแรง และพองโตราวกับมีคนใส่ลูกโป่งและอัดแก๊สมันไว้ โฟล์คผิวปากหวือ แล้วค่อยๆออกรถอีกครั้ง ในขณะที่ผมได้แน่นั่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก

แต่รู้สึกดีชะมัด...


“ชา...” มันเรียกชื่อผมหลังจากเราเงียบไปครู่หนึ่ง ให้ผมได้พักหายใจ
“อะไร?”
“จะครบสิบสี่วันแล้วนะ" มันว่าเรียบๆ ผมกอดหมาด่างแน่น พยักหน้าหงึกหงัก
“อือ...รู้แล้ว" ผมตอบเร็วๆ "ถ้าทำตัวดี"


“จะให้คบต่อก็ได้"


สุดท้ายก็ต้องเชิดหน้าขึ้นแก้เขินกับที่พูดอะไรออกไป โฟล์คมองหน้าผมแล้วหัวเราะออกมา มันขยี้หัวผมเสียจนยุ่ง ผมต้องปัดมือมันออก แต่พอมองหน้ามันแล้วเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขสุดๆของมัน ผมก็ไปไหนไม่ถูกอีกแล้ว...ได้แต่ยิ้มออกมาอีกคนจนได้














เรากลับมาถึงห้องตอนเกือบสี่ทุ่ม สาธรแม่งรถติดทั้งวันทั้งคืนแต่เพราะเราไม่ได้รีบร้อนอะไร ก็เลยนั่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงที่หมาย ผมชอบจังหวะที่ที่ยกรถมันยกรถของโฟล์คขึ้นไปจอดบนชั้นให้เสร็จสรรพ แม่งเป็นนวัตกรรมที่ฉลาดจนควรมีอยู่ทั่วไป บางครั้งก็ตื่นเต้นจนโฟล์คมันนึกขำ เออ บางครั้งกูก็บ้านนอกครับ ไอ้รวย!

เรากลับไปที่ห้องของโฟล์ค ผมเพิ่งโทรบอกแม่ว่าจะกลับไปวันเสาร์ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่บอกให้พักผ่อนเยอะๆ แม่เข้าใจเพราะช่วงสอบผมก็ไม่ค่อยกลับบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว

โฟล์คยืนดื่มน้ำจากปากขวดอยู่ที่ตู้เย็น ส่วนผมลากตัวเองไปแปะไว้บนโซฟาแล้วเปิดทีวีนอนเอกเขนก รู้สึกว่าใช้ชีวิตที่นี่จนจะกลายเป็นบ้านอีกหลังไปแล้วจริงๆนั่นแหละ ระหว่างที่นั่งๆนอนๆเอาหัวเอนพิงโซฟา ไอ้ตัวขนๆอะไรสักตัวมันก็ถูกหย่อนลงมาวางไว้ข้างๆ ตามด้วยพ่อของมัน ที่นั่งประกบอีกฝั่งของไอ้ตุ๊กตาหมาคุ๊กกี้เอาไว้

“ทำอะไรของมึงเนี่ย"
“ดูทีวีไง" โฟล์คว่า ยื่นขวดน้ำให้ผม ผมส่ายหัว
“ไอ้ด่างนี่จำเป็นด้วยเหรอ” ผมขมวดคิ้ว แต่โฟล์คจุ๊ปาก
“คุ๊กกี้ เรียกดีๆสิ เดี๋ยวลูกน้อยใจ" โอ้ยยยย กูจะประสาทททท ถ้าส่งลูกเข้าเรียนนิเทศฯแล้วจะเพ้อเจ้อขนาดนี้ กูจะไม่มีวันให้เข้าเรียนเด็ดขาด
“ถุ้ย เงียบไป กูจะดูหนัง" ผมบ่น โฟล์คมันหัวเราะก่อนเอื้อมมือข้ามไอ้คุ๊กกี้แล้วดึงมือผมกุมเอาไว้ก่อนวางแหมะลงบนพุงขาวๆของตุ๊กตาหมาหน้าบ้องแบ๊ว
“ดูคนเดียวได้ป่ะ" มันถาม
“ได้ดิ"
“กูไปเก็บกระเป๋าแปปดิ จะเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่บ้านบ้าง" โฟล์คว่า ดึงมือออกก่อนดีดหน้าผากผมเบาๆแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้ามันรกกองในตะกร้าหน้าตู้ก็มี ผมตามเก็บให้มันตลอด สงสารป้าแม่บ้าน เก็บเท่าไหร่ โฟล์คและผองเพื่อนก็แห่กันมาทำรกได้อยู่ดี ถ้าคอนโดเป๊กเป็นแหล่งสุมหัวของพวกผม คอนโดโฟล์คก็คงไม่ผิดไปจากนั้นหรอกครับ สำหรับเพื่อนๆมัน

ผมได้ยินเสียงโครมครามเหมือนรื้อของกระจุยกระจายทำให้ผมต้องยอมละสายตาจากจอทีวีหันไปมองมัน ก่อนแทบจะยกมือทาบอก เมื่อเห็นเสื้อผ้ากองสุมกันหน้าตู้อย่างกับกองลดราคา

“โฟล์ค ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย" ผมถามมัน ก่อนที่มันจะหันกลับมามองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "กูเพิ่งเก็บไปสองวันก่อน" มีเสื้อผ้ากูด้วยนะในนั้น
“จะเอาเสื้อออกมาไง"
“แล้วทำไมมึงต้องรื้อเละขนาดนั้นวะ"
“ก็กูดึงแล้วมันไม่ออก พอกระชากแรงๆแม่งล้มมาทั้งตั้ง" มันตอบ แล้วตั้งหน้าตั้งตาดึงเพิ่ม ผมแทบลมจับเพราะเป็นคนเก็บเองกับมือ หมดกันความเป็นระเบียบของกู
“หยุด พอเลยโฟล์ค มึงนั่งเฉยๆเลยสัด" ผมว่า ก่อนลากมันมานั่งที่ปลายเตียง "เดี๋ยวกูทำให้" ผมคงต้องอยู่กับมันไปอีกนาน เพราะฉะนั้นสละแรงวันนี้ เพื่อความสบายในวันหน้า จริงๆนะครับ ไม่ได้คิดไปเองเลย
มันก็ยอมที่จะนั่งเรียบร้อยมองผมซ้อนทับตั้งเสื้อผ้ากันอีกครั้งแล้วคัดเสื้อที่มันบอกว่าจะเอากลับบ้านออกมาราวห้าหกตัว เสื้อผ้าโฟล์คแม่งเยอะไปหมด มันซื้อบ่อยเหมือนกันสำหรับแบรนด์ที่มันชอบ บางส่วนก็เสื้อคณะ เสื้อรุ่น เสื้อที่ได้มาจากการไปช่วยถ่ายให้ช็อปออนไลน์ต่างๆ ฯลฯ เยอะแยะจนอัดตู้ไปหมด

"เอากระเป๋ามา" ผมบอกมัน หยิบกางเกงยีนส์หนึ่งตัวกับกางเกงผ้าสามส่วนออกมาอีกสามตัว ชุดอยู่บ้าน บ็อกเซอร์อีกอย่างละไม่มาก ผู้ชายตัวโตลุกจากเตียงไปค้นๆกุกกักที่ห้องเก็บของ ก่อนลากกระเป๋าเดินทางใบย่อมเคสสีดำออกมา

ผมเปิดประเป๋าออก นั่งขัดสมาธิบนเตียงแล้วหยิบของตกค้างจากการเดินทางคราวก่อนของมันโยนทิ้งๆไปพร้อมด่ามันไปด้วย มันก็นั่งจ๋องอยู่ข้างๆฟังผมบ่น แต่ก็ยอมให้ผมจัดกระเป๋าให้มันแต่โดยดี...

ไม่ได้ทำอะไรให้ใครแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ผมยอมให้ใครอีกคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งๆปกติจะระวังตัว สร้างกำแพง สร้างอาณาเขต ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ เป็นกลไกป้องกันตัวที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

แต่โฟล์คก็เข้ามาในชีวิต ผู้ชายที่ผมยอมจะตามมันไปไหนต่อไหนแม้ว่าจะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ยอมที่จะให้มันพาไปรู้จักเพื่อนกลุ่มมันจนเราสนิทกันทั้งหมด คนที่ผมยอมเก็บห้องให้ ปลุกมันไปเรียน คนที่ผมยอมนั่งจัดกระเป๋าให้มัน...

แรงกดเบาๆบนไหล่ทำให้ผมต้องหันไปมอง โฟล์คนั่งซ้อนตัวผมไว้ก่อนกัดเบาๆที่บ่า มันใช้สองมือช้อนตัวผมขึ้นไปนั่งบนตักมันแล้วเกยคางเอาไว้ สองแขนรัดรอบเอวผมไว้หลวมๆ


“ขอบคุณนะ" มันว่าเบาๆ
“ก็ดีกว่ามึงทำรกไปทั้งตู้อีกอ่ะ"
“มึงเป็นคนแรกเลยนะที่จัดกระเป๋าให้กู" มันว่ายิ้มๆ "นอกจากแม่บ้านกู แม่กู ย่ากู อ่ะนะ"
“ไอ้สัด" ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนแยกเขี้ยวใส่มันเมื่อมือของมันเริ่มเลื้อยเข้ามาใต้เสื้อผ้าผม "นี่ๆ อย่าลามปาม"
“เปล่าสักหน่อย" มันว่า แล้วขบเบาๆที่ซอกคอทำให้ผมต้องเอียงคอหนี แต่กลับกลายเป็นเปิดทางให้มันทำได้สะดวกกว่าเก่า
“ฮื้ออ อย่า กูจัดของให้มึงอยู่ เห็นไหมเนี่ย" ผมปราม แต่ดูเหมือนมันจะไม่ฟัง เพราะมันเริ่มจะซุกไซร้หนักขึ้น และมือมันก็เลื่อนลงมาที่ขอบกางเกงเสียแล้ว "โฟ-โฟล์ค ปละ...ปล่อย"
“อยากแล้วอ่ะ" มันว่า อะไรๆของมันบดเบียดทิ่มบั้นท้ายของผมจนรู้สึกได้ "ทำกันนะ" แม่งนัวเนียแล้วก็อย่างงี้ตลอด แต่วันนี้ผมจะไม่ยอมมัน
“เก็บของให้มึงอยู่เห็นไหม อื้ออ กูง่วง อยากนอน มะ-เมื่อคืนก็ไม่ได้...ฮื้อออ...นอน" ผมใช้สองมือผลักหน้ามันออก แต่มันกลับเอาคืนด้วยการยันกระเป๋าเดินทางของมันโครมกระเด็นลงเตียงไป แล้วจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“เก็บกระเป๋าอะไร ไม่เห็นมี"
“มึงมันเหี้--- เฮ้ย!!!” ยังไม่ทันได้ด่าจบประโยค มันก็พลิกตัวผมจนนอนคว่ำหน้ากับเตียงนุ่ม มันคว้ารีโมตหรี่ไฟในห้องจนเหลือแค่ไฟสีเหลืองสลัวเหมาะแก่การเสียตัวสุดๆ แล้วทาบทับร่างกายมันลงมา โฟล์คบดเบียดสะโพกลงมาจนผมรู้สึกได้ถึงท่อนเนื้อร้อนของมันที่กำลังคึกสุดๆ ความเหี้ยคือพวกเราถอดกางเกงออกเหลือบ็อกเซอร์คนละตัวตั้งแต่กลับมาถึงแล้ว

มันใช้ริมฝีปากไล่จูบผมไปทั่วใบหน้าและซอกคอ ระเรื่อยลงมาถึงหัวไหล่และแผ่นหลัง หลังจากที่มันถอดเสื้อผมทิ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมจะดิ้นก็ทำได้ไม่เต็มที่ เมื่อถูกมันปลุกเร้าจนระทดระทวยอยู่แบบนี้


“อ๊ะ...โฟล์ค อื้ออ มึงอย่---อย่า" 
“ตรงนี้เหรอ"
“ฮื้ออ" ผมจิกผ้าปูที่นอนกับหมอนแน่น เมื่อมันเลื่อนมือลงไปเล่นกับน้องชายของผม แค่คลึงเบาๆก็ทำเอาแทบจะเป็นบ้าแล้ว "มึงว่า อึก...มึงว่ามันไม่เร็ว อ๊ะ...ไปหน่อยเหรอวะ อื้ออ หัวค่ำเอง"
“จะห้าทุ่มแล้วครับ" มันกระซิบ กัดใบหูผมเบาๆจนขนลุกซู่ "อีกอย่างนะชา...ผมอยากทำเร็วๆ จะได้ทำหลายๆรอบ"
“ไอ้...อ๊ะ......อึ่ก" ผมอ้าปากจะด่า แต่ก็ต้องเลื่อนมือมาปิดปากตัวเองไว้แน่น เมื่อมันถอดบ็อกเซอร์ผมทิ้ง แล้วเบียดท่อนเนื้อเข้ากับร่องเนื้อของผม
“สดได้ไหม" มันกระซิบถาม ฝ่ามือเคล้นคลึงไปทั่วร่าง
“มึง...ถุงยางสิวะ!” ผมว่า ขยับตัวจะหนี แต่มันก็ล็อคไว้แน่น
“คืนก่อนก็ยังไม่ใช้" มันต่อรอง เบียดท่อนเนื้อลงมามากกว่าเดิม
“ฮื้อ...ก็...ก็...” ผมอ้าปากหอบหายใจ เมื่อมันเคล้นจุดอ่อนไหวอีกครั้ง "ก็ครั้งนั้นมันหมด มึงปล้ำกูด้วยซ้ำ"
“ช่วยกันขยับขนาดนั้นไม่เรียกว่าปล้ำนะครับ"
“ไปเอาถุงยางมา!”
“ผมก็ซื้อมาแล้วนะชา แต่มันอยู่บนรถ แล้วไอ้โฟล์คน้อยมันก็รอไม่ไหวแล้วด้วย"
“มึงนี่มัน อื้อออ"
“ไม่ติดโรคหรอก กูเพิ่งตรวจเลือดมา" มันกระซิบ
“เออกูรู้...กูก็ตรวจมาสัด แต่มันทำ...ทำความสะอาดยาก...มึงเข้-เข้าใจไหม!?"
“แล้วนี่เรามาคุยเหี้ยไรกันตอนที่กำลังเข้าด้านเข้าเข็มวะ ทำไมมึงชวนกูคุยเรื่องถุงยางทุกที" มันหัวเราะหึๆ แต่ผมกลับจิ๊ปากขัดใจ ตัวแดงก่ำ หน้าแดงก่ำ ปากเม้มแน่นเพราะโดนโฟล์คมันปลุกเร้าอยู่ตลอดเวลาที่ส่วนล่าง
“ก็มึงมัน ฮื้อออ มึงชอบเอาเปรียบ อ๊าาาาากกกกกก" ยังไม่ทันด่ามันได้หนำใจ มันก็ฉวยโอกาสเสือกกายตัวเองเข้ามาเกือบครึ่งท่อน ผมร้องลั่น ทุบมันดังอั่ก
“ไอ้เหี้ย มึ-มึงนี่มัน อื้อออ มึงเข้าเลยเหรอวะ...ไอ้-” ผมด่าไม่ถูกเลยทีเดียว แต่มันกลับหัวเราะหึ
“ทำไม ยังไม่คุ้นเคยกันอีกเหรอ"
“กู...เจ็บ...” ผมกัดฟันแน่นเมื่อมันพยายามดันกายเข้ามาอีกครั้ง ฝ่ามือมันค่อยๆขยับคลึงด้านหน้าเพื่อให้ผมผ่อนคลาย ในขณะที่ผมก็เผยอปากหายใจและพยายามคลายอาการเกร็งเผื่อตัวเอง "เข้า-เข้าหมดยังวะ?” ผมถาม ค่อยๆเลื่อนมือไปแตะที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนเม้มปากแน่น
“มึงยังเอาเข้าไม่หมดอีกเหรอวะ กูจะไม่ไหวแล้วนะว้อย!” ผมเหวี่ยงมันไปที ทีนี้มันกลับหัวเราะ ก่อนจูบปลอบผมเบาๆที่ขมับ แล้วค่อยๆเคลื่อนกายช้าๆ
“ขยับนะ"
“ฮื้ออ" มันเลื่อนมือมารับน้ำหนักไว้ด้านหน้า ผมจึงค่อยๆเลื่อนมือของตัวเองที่สั่นนิดๆไปกุมมือมันแน่น โฟล์คค่อยๆขยับช้าๆ มันจูบไปตามจุดต่างๆจนผมอ่อนไปทั้งตัว เนื้อกายเบียดเสียดกันแน่นราวกับเป็นคนๆเดียวกัน โฟล์คเป็นคนแรก ที่ผมมีอะไรด้วยแล้ว...รู้สึกว่าเราเป็นคนๆเดียวกันจริงๆ...


แรงขยับโยกค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มขาแข้งอ่อน ผมร้องบอกมันว่าจะไม่ไหวแล้ว มันจึงดันตัวขึ้นให้ผมนั่งคร่อมบนตัก ผมหมุนตัวช้าๆ ท่อนเนื้อร้อนของมันที่กวาดควานอยู่ด้านในทำเอาต้องหลุดร้องออกมา แววตาหยอกล้อของมันทำเอาผมหน้าแดงวาบ ริมฝีปากมันลอยเด่นอยู่บนหน้าผม ทำท่าจะขยับพูดอะไรน่าอายออกมาอีก นั่นทำให้ผมค่อยๆเลื่อนริมฝีปากตัวเองไปประกบ เพื่อหยุดคำพูดเหล่านั้น


โฟล์คไล่จูบผม เกี่ยวกระหวัดลิ้นเข้ามาไล่ต้อน ดูงดึง บางทีก็กัดเม้มริมฝีปากเบาๆให้ผมสะดุ้ง ร่างกายเรายังคงขยับเข้าหากันเรื่อยๆ จนกระทั่งความรู้สึกพุ่งขึ้นสูงจนหูอื้อตาลาย ผมกอดคอ เหนี่ยวบ่าแกร่งของโฟล์คเอาไว้ ซุกตัวราวกับหาที่พึ่งพิง เมื่อทุกความรู้สึกเตรียมปะทุออกมาอย่างบ้าคลั่ง ผมกอดโฟล์คไว้แน่น และปลดปล่อยทุกหยดหยดออกมาเปรอะเปื้อนตัวผมและโฟล์คไปหมด ในขณะเดียวกัน โฟล์คก็หลั่งรินเข้าไปในตัวผม เราล้มตังลงนอนทาบทับกันบนเตียง ผมหอบฮั่ก ลมหายใจร้อนๆคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ผมแนบใบหน้ากับบ่าโฟล์ค เรากอดรัดกันไว้ รอจนกระทั่งจังหวะหัวใจค่อยๆเต้นช้าลงจนเป็นปกติ โฟล์คจึงยืดตัวขึ้นจูบผมเบาๆอีกครั้ง


“คราวหน้ามึงใส่ถุงด้วยนะ" ผมพึมพำกับมันเบาๆ "แม่งทำความสะอาดยาก อีกอย่างมึงรู้จักไหม เซฟ เซ็กส์ อ่ะ"
“ฮ่าๆๆ" มันหัวเราะเบาๆ "จะพยายาม"
“มึงกล้าพูดว่าจะพยายามเหรอ ห๊ะ!” ผมเงื้อมือขึ้นฟาดมันไปทุกจุดที่เอื้อมถึง มันหัวเราะ พลิกตัวหนี แล้วรวบมือผมเอาไว้ ก่อนที่มันจะรวบมือผมขึ้นจูบไล่ไปทีละปลายนิ้วอย่างแผ่วเบา


ผมนอนนิ่งบนตัวมัน ดูทุกการกระทำของผู้ชายที่อยู่ๆก็จู่โจมเข้ามาในชีวิตผม ทำเอาชีวิตปั่นป่วนไปหมด แต่สุดท้าย...มันก็เป็นคนที่ผมอยากจะฝากชีวิตเอาไว้...ผมกล้าพูดอย่างนั้นจริงๆ



“ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตกูนะ"



ผมแนบแก้มตัวเองเข้ากับแก้มชื้นเหงื่อของมันแล้วกระซิบเบาๆ...







4 วันก่อนตกหลุมรัก (โดยสมบูรณ์แบบ)










tbc.



มาต่อแล้วจ้า นี่เรียกว่าเร็วมากได้ไหมเนี่ย555
ตอนนี้ไคลี่ว่างแล้วจริงจัง ก็จะลงได้สองวัน/เรื่อง วันเว้นวัน/เรื่อง อะไรแบบนี้
รักชาชาเหลืออีกประมาณแค่4ตอนเองนะคะ น่าจะแค่นี้แหละ ส่วนคู่ภัทรนิน ดีใจที่คนชอบนะคะ อาจจะส่งเป็น Side ให้อ่านไปเรื่อยๆ หรือถ้าชอบกันมากจริงๆ อาจจะมีเรื่องของตัวเอง5555 ไม่จบง่ายๆหรอกคู่นี้

ส่วนน้องไอขวัญใจพี่ๆป้าๆ รอหน่อยนะคะ กำลังคิดว่าจะเขียนต่อเลยไหม หรือพักก่อนดี หรือว่าจะเขียนอีกคู่หนึ่ง ซึ่งก็ได้เฉลยกันไปแล้วว่าคู่ไหน555 ยังไงก็รอติดตามนะคะ

หลังๆมันแกว่งๆหน่อยนะคะ การเขียน ทั้งสองเรื่องเลย ไม่รู้รู้สึกไปเองไหม แต่ติชมได้จ้ะ ตามสบายเลยค่ะ
แต่ตอนที่ 10 นี้เขียนลื่นไหลปรื้ดๆๆ เลย555 ทำไมไม่รู้อ่ะ

เจอกันกับตอนที่เหลือค่ะ
 

[mild-dy]

>///<

[wikawee]

 

[My_yunho]

 

[ไอ้หัวแห้ว]

หวานสุดดดดดดดดดดด


เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล


 

[่jjay]

 

[kongxinya]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เขินตามน้ำชาเลยยยยยยย  กรีดร้องดังๆ อยากได้แบบโฟล์คที่สุดอะ 

พ่อโฟล์คน่ารักกก ลูกคุ๊กกี้ ส่วนแม่(?)น้ำชา 

แหมโฟล์คตัวไม่อยู่กะให้คุ๊กกี้เฝ้าน้ำชาชิมิเคอะ   


รอตอนต่อไปคร่าาาา   

[superr]

เขียนต่อเลย   ทั้ง2คู่เลยยยยย
ทั้งภัทรนิน ทั้งไอเลยย

[BeeRY]

เฮ้อ หวานเจี๊ยบ ชอบมาก

[NOoTuNE]

 


เสียเลือดดดดดดดดดดดดดดดด

[::UsslaJlwaJ::]

หวานเวอร์สุดยอดไปเลยยย

[mollolie]

อรั้ยยยยยยยยยยยยยย มาเร็วมว้ากกกกก 

ตอนนี้คือว่าเขินระดับสิบแปดดดดดดดด โฟล์คคือแบบ...คือดี คือเขินแทนน้ำชาาาาา 

ว่าแล้วก็เสียเลือดเสียตัวกันตามระเบียบ อุอิ 

รอตอนต่อไปค่าาา

[Nemasis]

โง้ยยยยยยยยยยย ฟรุ้งฟริ้งอะตอนนี้ มีลูกกันด้วย ก๊ากกก  ฮือออ อีกสี่วันนน 

[ammchun]

ขอนอกใจ แจ๊ค-มิ แป๊บบบบ (ได้ข่าวว่าบ่อยนะ)
หลงรักโฟล์คชาเป็นครั้งที่ล้านนนนน
ชาเปิดเผยความรู้สึกมากขึ้นแล้ววววว ดีใจจังเลยค่ะ

คู่ต่อไปเราอยากอ่านไอมากๆเลยค่ะไคลี่

[Ryoooo]

หลงรักคู่นี้อีกหนึ่งครั้ง
ฃเค้าคือคู่จริง รักกัน มีความสุขอะ
อ่านแล้วโพร์คเหมือนเด็ก แต่เป็ฯเด็กแอบหื่นนะเนี่ย

ชอบเวลาสองคนอยู่ด้วยกันมากๆ

ปล.อีกแค่สี่ตอนเองเรอะ เค้าเจอเรื่องนี้ช้าไป(เบาๆ )

[Raccoooon]

 
 

เขินตายกับโฟล์คน้ำชา

สรุปว่าแยมไม่มีคู่ใช่ไหมคะ?
เราขอนะ 
//หอบกลับบ้าน