สวัสดี...มาแล้วขอรับ
มาเร็วเคลมเร็ว...รีบไปดูบอลขอรับ
ตอนนี้สั้นไปหน่อย...ขออภัยครับผม
***********************************
ทาสรัก....สมัครใจ.....10
เพลานั้น คุณจำเริญหน้าตาแดงกล่ำ เกิดความประหม่า
มือไม้เกะกะอย่างมิรู้จะวางตั้งไว้ที่ใดดี
ด้วยได้สดับรับฟัง น้ำคำเร่งรีบ ระล่ำระลักของไอ้ทาสในเรือนเบี้ย
ไอ้ทาสลอยแสนซื่อนัก มันรีบแจกแจงแถลงไขร้อนรน
ในการที่มันมิควรกระทำให้ท่านหมางใจ
มันบังอาจละทิ้งจากไป ยามแรกเมื่อท่านมาถึงเรือน
ไอ้ลูกทาสมันหาได้หลีกเร้น ดังคุณจำเริญเข้าใจก็หาไม่
สิ่งน่าละอายถูกนำมาเปิดเผยเฉลยแจ่มแจ้ง จนหายคลางแคลงใจ
แต่อนิจจา ความเก้อเขินกระดากอายกลับเคลื่อนกายเข้ามาแทนที่
คุณจำเริญแสร้งทำหน้างอ กลบเกลื่อน ริมฝีปากบางงอง้ำจนน่าขัน
จะยิ้มก็มิใช่ จะบึ้งตึงก็มิเชิง อิหลักอิเหลื่อ น่าอึดอัดใจ
เจ้าคนโง่เขลา ช่างน่าบัดสี น่าอดสู ละอายแก่ใจนัก
คุณจำเริญชี้นิ้วสั่นระริกมาตรงหน้าไอ้ลอยที่ทำหน้างงงันตามไม่ทัน
แล้วคุณท่านก็กระทืบเท้าน้อยๆอีกครา เดินแกมวิ่งจากไป
ไอ้ทาสลอยเกาหัวแกรกๆ มิเข้าใจความหมายในคำของคุณจำเริญ
คราใดบังเอิญพบปะกันอีกครา คุณจำเริญทำเมินหน้าเฉไฉ
ไอ้ทาสลอยหวั่นใจนัก เข้าใจตามประสาว่า คุณท่านยังมิหายเคืองขุ่นมัน
มันทรมานใจนักเมื่อถูกทิ้งร้าง ไม่ใส่ใจใยดี
จวบจนวันนั้น ท่านพระยาศรีพิพัฒน์ผู้เป็นนายเงินของเหล่าทาส
แจ้งประกาศ เรื่องมหามงคล
ด้วยล้นเกล้าท่านได้ตรากฎหมายพิกัดเกษียณอายุลูกทาส
มินานนักราวสองขวบปี ไอ้ทาสลอยจะหลุดพ้นจากการเป็นทาสในเรือนเบี้ย
ความปิติบังเกิดแก่บรรดาทาสทั้งชายและหญิง ทั้งแก่หนุ่มสาวและเด็ก
หากความปิตินี้ยังมิเทียมเท่า ทาน”ชานหมาก”จากปากขุนจำเริญท่าน
ครั้นขุนจำเริญรีบหันหลัง วิ่งขึ้นบันไดเรือนไปอย่างรวดเร็ว
ไอ้ลอยเฝ้ากอดจูบสูดดมชานหมากจนสาแก่ใจ มันจึงส่งชานหมากเข้าปาก
อมเอาไว้เป็นนาน แล้วบรรจงละเลียดดูดชิมลิ้มรสเอารสชาด ชานหมากที่หลงเหลือ
เพลานี้คุณจำเริญท่านได้รับพระราชทานยศศักดิ์ลำดับ”ขุน”
กล่าวขานเรียกนามท่านว่า”ขุนจำเริญ”
ท่านรับราชการในตำแหน่ง ที่กระทรวงกฎหมาย ยุติธรรม
ยามท่านนุ่งห่มชุดราชการขุนนาง
ผ้าม่วงที่ท่านสวมนั้น ช่างขับผิวขาวนวลงามผ่องจับใจ
อีกเสื้อราชประแตนสีขาวสะอาดตา กระชับเข้ารูปทรงองค์เอว
ถุงเท้ายาวสีขาวแนบน่องเพรียว งามสลักเสลาทั่วทั้งตัว
ส่วนกริยานั้น ท่านวางตัวสง่างามเหมาะเจาะ พอสมกับยศศักดิ์ชาติสกุล
ไอ้ลอยใจชื้น ขุนจำเริญท่านเมตตามันดังเดิม
แม้นมิได้เรียกใช้เป็นม้าให้ท่านขึ้นขี่เหมือนก่อนเก่า
แต่สายตาอาทรส่งมามิเว้นวาย ราวกับท่านจงใจหยอกเย้า
หัวใจไอ้ลูกทาส ให้มันพองโตคับแน่นจวนล้นอก
เรือนใหญ่พระยาศรีพิพัฒน์ ใหญ่โตสมบรรดาศักดิ์
ด้วยยศขุนนางผู้ใหญ่ อีกทั้งสินทรัพย์ เรือกสวนไร่นา นับมิถ้วน
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงท่าน พำนักห้องหับด้านในเรือน
ถัดลึกเข้าไปเป็นห้องคุณหนูแดง มีแม่นมอ้อน คอยดูแลประคบประหงม
ส่วนบ่าวไพร่บนเรือนล้วนเป็นหญิง ดึกดื่นกางมุ้งนอนเรียงกันบนชานชายคาบ้าน
คัดสรรแต่บรรดาทาสสาวที่ยังมิมีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจ
ได้ราวห้าหกคนเห็นจะได้
ด้านล่างตีนบันได ไอ้ทาสชายผลัดเปลี่ยนเวรยามละสองสามคน
พวกมันนั่งนอนสัปหงกเฝ้าทางขึ้นเรือน
ด้วยยามเดินเวรคอยตรวจตรา ต่างหากอีกชั้นอยู่แล้ว
ไหนจะยามนครบาลยืนอยู่ที่ป้อมหน้าสองนาย
ตามอำนาจตำแหน่งของพระยาศรีพิพัฒน์
ห้องด้านหน้าของเรือนนั้น เป็นห้องหับของขุนจำเริญ
สองปีที่ท่านจากไป มิได้พำนัก
พระยาศรีพิพัฒน์บิดาท่าน สั่งการตบแต่ง สวยงาม
ตู้เตียงต่อใหม่ ด้วยไม้สักทองแกะสลักลวดลายโบราณอ่อนช้อย
โดยจำเพาะโต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่โต สะดวกครบครัน
ที่นอนหนอนมุ้ง ผ้าม่านอย่างดี สั่งทอด้วยเส้นไหมชั้นดี
หากทว่าขุนจำเริญท่านกลับโปรดปรานเรือนน้อยริมน้ำ
ปักหลักปักฐาน ทั้งทำงาน แลพักผ่อนหย่อนใจ
นานวันเข้าเลยเถิด ถึงกับนอนหลับข้ามคืน
มิใยบิดาแลมารดา ทั้งสั่งทั้งวอนให้กลับไปนอนพักบนเรือนใหญ่
ด้วยเรือนแพนั้นขุนจำเริญมิให้ผู้ใดได้ย่างกรายเข้าไป เว้นแต่จะเรียกหาให้รับใช้
มีเพียงทาสชายสองคนเป็นเวรยามด้านนอกห่างเรือนแพออกไปไม่ไกลนัก
นานๆครั้งหากคุณหญิงศรีพิพัฒน์มารดา พร่ำบ่นจนรำคาญ
ขุนจำเริญจึงมาหลับนอนบนเรือนใหญ่ให้ท่านเบาใจคลายห่วง
แต่ก็ทิ้งห่างนานวันนัก กว่าขุนจำเริญจะมาพักที่ห้องหับบนเรือนใหญ่สักครั้ง
หนักข้อเข้าบางมื้อบางวัน ท่านก็เรียกหาสำรับมาส่งถึงเรือนแพ
ลูกต้องการความสงบขอรับ เรือนแพเอื้อต่อสมาธิทำงานราชการของลูกนัก
ลูกอยากก้าวหน้า ยศศักดิ์เพิ่มพูนขอรับ อีกทั้งเรือนแพก็อยู่ในรั้วรอบของบ้าน
คุณพ่อคุณแม่โปรดวางใจเถิดขอรับ
ขุนจำเริญกล่าวดังนี้ ก็มิมีใครขัดขวาง หนำซ้ำยังมิกล้าไปกวนถึงเรือนแพ
วันหนึ่งหลังมื้ออาหารเย็น ไอ้ทาสลอยถูกตามตัวไปที่เรือนใหญ่
นายเงินนั่งรับอาหารกันพร้อมหน้า สำรับตรงหน้ายังมิพร่องสักน้อย
ไอ้ลอยมันนอนหมอบ ก้มหน้ารอคอย สองตามิกล้ามอง
แต่สองหูมันดักจับทุกสรรพเสียง
คุณพ่อขอรับ งานราชการของลูกเพลานี้มากมายล้นมือ
ลูกใคร่ขอไอ้ลอยให้มันมาช่วยทำงานให้ลูก คุณพ่อจะว่าเยี่ยงไรขอรับ
เสียงหวานของขุนจำเริญพูดขึ้นมา ไอ้ลอยมันแปลกใจนัก
จนแอบเงยหน้าเพียงนิดขึ้นมามอง
เสมียนตราหน้าห้องก็หลายคน ใยลูกไม่เรียกใช้
พระยาศรีพิพัฒน์มิเข้าใจกับคำร้องขอของบุตรชาย
เสมียนตราที่หน้าห้องลูกล้วนแล้วแต่งุ่มง่าม ไม่ทันใจ
อีกลูกเมียวุ่นวาย มิสะดวกเรียกมารับใช้ที่บ้านขอรับ
ขุนจำเริญทำหน้างอ ไม่พอใจ
แล้วไอ้ลอยมันเรียนรู้ไปมากน้อยเท่าใด ลูกถึงมั่นใจจะใช้สอยมัน
พระยาศรีพิพัฒน์ทักท้วงด้วยเกรงงานการจักเสียหาย
คุณพ่อโปรดวางใจ ไอ้ลอยมันอ่านได้คล่อง ลายมือมันก็อ่านง่าย เรียบร้อย
มันคงแบ่งเบางานลูกไปได้มากโข หากเป็นเช่นนั้น
ลูกจะได้มีเวลากลับมานั่งนอนที่เรือนใหญ่นะขอรับ
ขุนจำเริญแยบยลนัก ครานี้ทั้งพระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ต่างเห็นด้วยกันกับบุตรชาย
มีเพียงคุณหนูแดงที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย อย่างรู้ทันความต้องการแท้จริงของพี่ชาย
ไอ้ทาสลอยมันงงงันนัก ด้วยขุนจำเริญมิเคยเรียกใช้
ให้มันอ่านเขียนให้ท่านดูเลยสักครา
ไอ้ลอยเอ็งจงเตรียมเนื้อเตรียมตัวให้พร้อม
ส่วนไอ้รอด เอ็งไปดูแลจัดการงานเดิมของมัน ผ่องถ่ายไปให้ไอ้อีคนอื่น
มิต้องให้ไอ้ลอยมันหยิบจับงานใด หน้าที่อย่างเดียวของมันคือรับใช้ลูกข้าเท่านั้น
เวรยามมิต้องอยู่โยงทั้งสิ้น นอกจากข้าจะสั่งความในภายหน้า
พระยาศรีพิพัฒน์สั่งความ
ขอรับคุณท่าน
ไอ้ทาสทั้งสองนอบตัวตอบรับคำนายเงินของมัน
ขุนจำเริญยิ้มกริ่ม
ราวกับเด็กน้อย
ได้ของเล่นถูกใจกลับคืน
*********************************
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ
ตอนหน้าคงจะ...ฉากบนเรือนแพ....หุหุ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
