ไม่ต้องเดาพระ-นายให้เสียเวลา....ตามนั้นค่ะ
ตอนสุดท้าย
“ซอมบี้น้อยยยยย”
“ชู่วววว....เบาสิ....คนมองเต็มแล้ว”
หมอกทั้งตกใจแล้วก็ทั้งอายนิด ๆ เมื่ออยู่ ๆ บื้อก็มาปรากฏตัวที่หน้าโรงเรียนของเขา ตอนที่เขากำลังจะกลับบ้านพอดีเป๊ะ ยืนยิ้มแฉ่ง กอดอก เหมือนกับว่ารอเขามานานเนิ่น บื้อในชุดเสื้อยืดลายการ์ตูนฟิตเปรี๊ยะจนเห็นกล้ามเป็นมัด ไม่เข้ากันเลยสักนิดกับใบหน้าโหด ๆ เหมือนโจรป่า
เด็กนักเรียนแถวนั้นบางคนก็หัวเราะ บางคนมองอย่างสงสัย หมอกไม่อยากรู้ว่าคนพวกนั้นกำลังสนใจบื้อหรือว่าเขากันแน่ หรืออาจจะสนใจที่บื้อมายืนรอเขา “ไอ้เด็กหน้าผี” อยู่ก็เป็นได้
ถึงจะชิน แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาจ้องหรือให้ความสนใจ ตัวเขาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่บื้อนี่สิ เขาไม่อยากให้คนพวกนั้นมาทำร้ายความรู้สึกของเพื่อนเขา ถึงบื้อจะอายุยี่สิบห้า แต่จิตใจของบื้อนั้นช่างเหมือนกับเด็กน้อยวัยเพียงสิบกว่าขวบ เปราะบางและไร้เดียงสา
แล้วอีกอย่าง....เวลาที่บื้อโกรธ....บื้ออาจพลั้งมือฆ่าคนตายได้
“ต๊าย....ตอนแรกก็คิดว่าปกติ....ที่แท้ก็ปัญญาอ่อน”
“ที่แท้ไอ้หน้าผีก็เป็นตุ๊ดเหรอหรอกเนี่ย....มีผัวมารับด้วยอ่ะ”
“ปัญญาอ่อนกับหน้าผีก็สมกันดีแล้ว”
ใครคนหนึ่งพูดกับใครอีกคนหนึ่ง ไม่ต้องหันไปมอง หมอกก็พอจะรู้ด้วยน้ำเสียงที่เคยคุ้น กลุ่มเด็กสาวที่เคยกลั่นแกล้งเขาตอนมัธยมต้น และจนถึงตอนนี้ก็ยังต้องทนเรียนร่วมกันอยู่ พวกนิสัยไม่ดีน่ะ ถึงจะไม่ถูกแกล้งแรง ๆ แล้วก็เถอะ แต่คนพวกนี้ก็คอยพูดเหน็บแนมกันอยู่เรื่อยไป เพราะพวกเธอเห็นเขาเป็นตัวตลกน่ะสิ
คงเป็นเพราะบื้อกำลังแสดงท่าทางเหมือนเด็ก ๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมา ไม่ใช่น้ำเสียงของผู้ใหญ่ที่ปกติ แต่เป็นเสียงที่ถูกบีบให้ฟังดูน่ารัก(แต่มันออกจะสยองมากกว่า) หมอกรีบพาเพื่อนตัวโตเหมือนตัวเยติ เดินลิ่ว ๆ หนีจากกลุ่มคนที่เขาแสนเกลียด
ผิดไหมล่ะ....ถ้าบางครั้งเขาจะนึกเกลียดคนทั้งโลก....แค่วูบหนึ่งเท่านั้น เขาไม่ชอบเกลียดใครนักหรอก อย่างน้อยน้ากับยายก็ไม่เคยสอนใหเกลียดชังใคร
“ทำไมถึงมาแถวนี้ได้ล่ะบื้อ”
“ก็เมื่อวานซอมบี้น้อยมีแผล....แถม...แถม....แถม”
เวลาที่ทำอะไรไม่ถูก...หรือว่าถูกดุ บื้อจะพูดติดอ่างเสมอ หมอกต้องคอยลูบหลังเจ้ายักษ์ใหญ่ เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธ หรือกำลังถามคาดครั้นอะไร ก็แค่สงสัยเท่านั้น
“ใจเย็น ๆ เราไม่ได้ดุนายสักหน่อย...เราเคยเหรอ”
“ไม่เคย....แหะ ๆ”
“ว่าไงล่ะ”
“มาปกป้องเพื่อนไง....มาดูด้วยว่าใครอัดเพื่อน....จะต่อยให้ยับเลย”
“ช่างมันเถอะ”
“ช่างได้ไง!!!!”
“เฮ้อ....”
“หมอกถอนใจอีกแล้ว...โกรธบื้อเหรอหมอก”
“เปล่าหรอก...กลับกันเถอะ...เย็นนี้บื้อแวะไปเอากับข้าวที่บ้านเราสิ น้าอรทำแกงหม้อเบ้อเริ่ม เอาไปให้พ่อกับแม่ไง”
ตอนนี้มีแต่บื้อกับแม่ที่ทำงานหาเงิน ผู้ชายที่ให้กำเนิดเด็กพิการทางสมอง สุดท้ายก็ได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อ พ่อของบื้อชอบทุบตีภรรยา ชอบทำร้ายบื้อทั้งร่างกายและจิตใจ ซ้ำยังติดเหล้า สุดท้ายแล้วก็ต้องมากลายเป็นคนพิการ วันหนึ่ง พ่อของบื้อเมาและตกบันได เพราะพยายามจะไล่ทำร้ายคนในบ้าน แต่บื้อกับแม่ก็ไม่เคยทอดทิ้งพ่อ
บื้อจนกว่าหมอก น่าสงสารกว่า แม้จะมีแต่คนกลัว บื้อไม่ได้เรียนหนังสือ แค่อ่านหนังสือยังแทบจะไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หมอกสอนบื้อให้อ่านคำง่าย ๆ เอาไว้ซื้ออาหาร กับสอนนับเลข เวลาที่ต้องจ่ายเงินจะได้ไม่ถูกโกง
“ไม่ต้องมาแล้วนะวันหลัง แค่นี้ก็โดนล้อจะแย่แล้ว”
“บื้อทำให้หมอกถูกเพื่อนล้อเหรอ....ขอโทษนะ”
“ช่างเถอะ....เราชินแล้วแหละ เราก็แค่ไม่อยากให้บื้อโดนไปด้วยน่ะ”
“บื้อไม่กลัว....แล้วก็ไม่อาย...หมอกอายรึเปล่า”
“นิดหน่อย”
“ร้ายกาจ”
“หึหึหึ”
“ขอกอดได้ไหม”
บื้อก็เป็นเสียอย่างนี้ ชอบทำเหมือนหมอกเป็นตุ๊กตา นึกจะกอดจะหอมตอนไหนก็ทำ ไม่สนว่าจะเป็นกลางที่สาธารณะที่มีคนพลุกพล่าน ไอ้หน้าผีก้มหน้างุดด้วยความอาย เออใช่!!! เขากำลังอาย อายมากเสียด้วย
"แล้วนี่ไม่ทำงานเหรอ"
"ทำเสร็จแล้ว....งานบื้อเลิกเร็ว เลยมารับหมอกได้ทู้กกกวันเลย"
"จริงสิ....บื้อทำแค่ตอนเช้านี่นา"
"ฮ้าววววว...แจ่บ ๆ....ง่วง"
"ตื่นตีสี่ทุกวันก็สมควรหรอก"
"ชิส์"
ทุกอย่างนั้นตกอยู่ในสายตาใครคนหนึ่ง
ใครคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากเด็กทั้งสอง เพียงแค่กระจกใสที่ขวางกั้น นายความฝันมองออกมาจากร้านกาแฟที่เขาทำงานพิเศษ และเห็นทุกอย่าง คนสองคนหยอกล้อกันอย่างไม่แคร์สายตาใคร ขนาดคนปกติอย่างเขากับคิม ยังไม่เคยทำประเจิดประเจ้อแบบนี้
“หึ....ไอ้หน้าผี...มึงมันตอแหล ไหนบอกว่ารักกู ที่แท้ก็ไปอี๋อ่อกับไอ้ปัญญาอ่อนนั่น กูเกลียดมึงที่สุด”
ดรีมกำหมัดแน่น นึกอย่างจะปรี่เข้าไปกระชากตัวไอ้หน้าผีมาตะโกนด่า และจับเขย่าให้ตัวสั่นคลอน
.
.
.
.
.
.
“คิม....แกต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ”
“ก็ไม่เห็นจะขนาดไหนเลยนี่ เรื่องปกติออก”
“ลงทุนกรีดแขนตัวเอง เพื่อป้ายความผิดให้ไอ้หน้าผีนั่นเนี่ยนะ”
“ก็เราไม่ชอบให้ใครมาทำลาย ‘ความฝัน’ ของเรานี่ ปิศาจก็ควรอยู่ในนรกสิ จะออกมาเดินปะปนกับคนดี ๆ ได้ยังไง....หืม?”
คิมหันต์เกลียดไอ้หน้าผี
เพราะความฝันชอบสนใจแต่มัน
คิมหันต์เป็นได้แค่คู่นอน
ขณะที่คนอัปลักษณ์อย่างมันถูกคนที่เขารักแอบมองเสมอ
นายความฝันรู้ตัวหรือเปล่า....ว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางของปิศาจอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ปากบอกว่าเกลียด แต่ก็คอยมองทุกครั้ง
คอยช่วยเวลาที่มันโดนแกล้ง
โพล่งใส่เพื่อนตัวเองอย่างไม่พอใจ ตอนที่คนพวกนั้นเอ่ยถึงไอ้หน้าผี
ทำไมคิมหันต์จะไม่รู้....ว่าความฝันไม่ชอบให้ใครแตะต้องความมืดของเขา
'ไอ้ดรีม น้องผีของมึงยิ้มแฉ่งมาแต่ไกลเลยว่ะ วันนี้ห้องมันมีทำขนมเค้กด้วย ระวังมันจะเอามาให้มึงแดกนะเว้ย'
'ระวังได้แดกเค้กผสมน้ำเหลืองนะเชี่ยดรีม'
'พวกมึงจะไปว่ามันทำเหี้ยอะไรวะ....ต่างคนก็ต่างอยู่สิ มันก็ไม่เคยทำอะไรให้พวกมึงนี่หว่า'
'ทำไมมึงต้องปกป้องมันด้วยวะ โดนน้ำมันพรายเข้าไปเหรอ'
'ไอ้สัดอาร์ท...ไอ้เชี่ยตี๋ ถ้ามึงยังอยากเป็นเพื่อนกู ก็หุบปากเหี้ย ๆ ของมึงไปเลย จำไว้ว่ากูไม่เคยอะไรกับมัน ไม่เคยสนใจ ไม่เคยอยู่ในสายตา'
โกหก...นายความฝันกำลังโกหก ถ้าไม่เคยอยู่ในสายตา ทำไมถึงต้องคอยแอบมองไอ้หน้าผีด้วยล่ะ ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น หน้าผีอย่างมัน โดนล้อนิดหน่อย ๆ แค่นี้มันจะอะไรนักหนา
ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ แต่กลับไม่เคยใยดี
ผีน่ะ....ถูกขังเอาไว้ในขุมนรกน่ะเหมาะที่สุดแล้ว
.
.
.
.
.
หมอกพยายามจะลืม ‘ความฝัน’ ลม ๆ แล้ง ๆ
ดรีมไม่เคยรักเขา มิหนำซ้ำยังเกลียดเขาเหลือเกิน
ความฝันกับฤดูร้อนช่างเหมาะสมกันดีแท้ สำหรับเขา เทพบุตรก็เป็นเพียงแค่ฝันกลางวันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงกับเขา
ผู้หญิงพวกนั้นล้อเขา หาว่าเขาเป็นตุ๊ด เขาก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเขาเป็นอะไร รู้แค่ว่าหัวใจของเขามีแต่ความฝันคอยเติมเต็ม ให้ชีวิตที่อับเฉาของเขาพอจะมีแสงสว่างริบหรี่อยู่
ก็นอกจากบื้อแล้ว ดรีมก็เป็นอีกคนที่ดีกับเขา ถึงจะแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ชีวิตส่วนใหญ่ของเขา มันก็อยู่วนเวียนในโรงเรียนนี้เป็นกิจวัตร หาใช่อยู่กับบื้อตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่
หมอกเคยตกหลุมรักผู้หญิงมาก่อน แต่เขาก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนนอกจากน้ากับยาย ที่จะเข้ามาคุยหรือทำดีด้วย บางคนแค่เขามองหน้าและยิ้มให้ ก็หนีเตลิดอย่างกับเห็นผี
ผิดเหรอที่จะตกหลุมรักผู้ชายด้วยกัน เพราะดรีมนั้นเหมือนทุกสิ่งที่เขาฝัน ดวงตา....ริมฝีปาก....ผิวขาวเนียน....รูปร่างสูงใหญ่....แข็งแกร่งสมชาย....อย่างที่หมอกไม่เคยมี
จะเรียกว่ารักได้ไหม หรือมันบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นรัก เขารักดรีมอย่างบริสุทธิ์ใจ เขาเองก็บอกไม่ถูก เขามีเพื่อนแค่คนเดียวคือบื้อ และเขาแน่ใจว่าไม่เคยรู้สึกกับบื้อเหมือนที่รู้สึกกับดรีม
เขาไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกกับดรีมนั้น มันคือความรักแบบนั้นหรือเปล่า อย่างที่บอก ว่าเขาเคยตกหลุมรักผู้หญิงมาก่อน แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็แทบจะไม่เคยเข้ามาสัมผัสหรือใกล้ชิดพอจะให้เขารุ้สึกลึกซึ้งไปมากกว่านั้น
แต่รักของเขาคงเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ
และคงเพราะความฝัน....มีฤดูร้อนที่สวยงามเคียงข้างอยู่แล้ว ความสว่างไสวเจิดจ้า ทำให้ความฝันนั้นดูเพ้อฝันและล่องลอยไกลออกไปอีก
เกินกว่าผีอย่างเขาจะเอื้อมถึง
.
.
.
.
.
เขากระชากมันปลิวหวือ ไม่สนอีกแล้วว่าจะมีใครเห็นหรือไม่ เขานัดกับมัน แอบนัดกับมัน ตอนที่เจอมันในห้องน้ำชาย เขาแน่ใจว่าไม่มีใครอื่นอีกนอกจากมัน
'เลิกเรียนแล้วรอกูที่ห้อง 3403 อย่าให้ใครรู้ว่ารอกู ไม่งั้นมึงตาย กุแค่มีเรื่องจะคุย'
เขาบอกมัน วูบหนึ่ง เขาเห็นสีหน้าเหมือนคนดีใจ ยิ่งทำให้เขารู้สึกโมโหมากขึ้นไปอีก
อย่ามาทำหน้าแบบนั้น เพราะกูไม่เคยคิดอะไรกับมึง
มันรอเขาตามสัญญา แต่กลับเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายจู่โจมมันก่อน ภาพของไอ้ตัวโตปัญญาอ่อนคนนั้นคอยหลอกหลอนเขา ไอ้ตัวโตกับไอ้หน้าผีหัวร่อต่อกระซิก มันไม่เคยหัวเราะหรือยิ้มกว้างแบบนั้นให้เขาเลยสักครั้ง ทั้ง ๆ ที่มันบอกว่ามันรักเขา
เขาแอบดูมันทุกวัน ผ่านทางกระจกร้าน เห็นมันกับเพื่อนตัวโตที่บางครั้งจู่ ๆ ก็จับมันกอดรัดฟัดเหวี่ยงกลางถนน
ไม่ใช่เพราะสนใจ แต่ไม่มีทางเลือกต่างหาก มันผ่านหน้าร้านที่เขาทำงานอยู่ทุกวัน ทุกวันที่เดี๋ยวนี้ต้องมีไอ้ตัวโตอยู่ด้วย เหมือนเป็นบอดี้การ์ด
“เจ็บ”
“เจ็บเหี้ยอะไร กูยังไม่ได้ต่อยมึงสักหมัด”
“เรามาเพราะดรีมบอกว่ามีเรื่องจะคุย”
“กูโกหก....ใครจะอยากคุยกับมึง แต่...หึ....กูกำลังจะสงเคราะห์มึงต่างหาก จะได้เลิกตามหลอกหลอนกูสักที”
“เราพยายามหลบหน้านายแล้ว รู้ว่านายเกลียด...แต่ว่า....แหะ ๆ...เราเรียนอยู่ตึกเดียวกัน..ถึงจะคนละห้อง...แต่ยังไงมันก็ต้องมีเจอกันบ้าง....ขอโทษนะ...เราจะพยายามมากกว่านี้.....”
หงุดหงิด.....พยายามหลบหน้างั้นเหรอ ทำเหมือนกูเป็นปิศาจ ทั้งที่มันตามติดเขาไปทุกที่ แม้แต่ในความฝัน
“กูจะเอากับมึงก็ได้ อยากรู้เหมือนกันว่าเอากับไอ้หน้าผีแล้วมันจะถึงใจแค่ไหน”
เขาเหวี่ยงมันลงไปกองกับพื้น เสหัวเราะก่อนจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของมัน
อึก....
ตัวของไอ้ผีขาวชะมัด
ผิวเนียนกว่าที่คิด
แถมยังหอมอีกต่างหาก
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเนื้อในของมันเต็ม ๆ ตา รูปร่างผอมบางที่เหมือนจะเปราะหัก กลิ่นตัวเหมือนกับเด็กที่ไม่ผ่านการปรุงแต่ง กลิ่นแป้งเด็ก สีหน้าของมันหวาดผวา งุนงง และดูตกใจอย่างมาก น่าสมเพชเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่มันบอกว่ารักเขา แต่กลับทำเป็นรังเกียจ นั่นยิ่งทำให้โทสะเขาทวีขึ้น แม้มันจะไม่ขัดขืน แต่สีหน้าของมันบอกแบบนั้น เขาพยายามกระฉากกางเกงนักเรียนออกจากตัวมัน และปลดตะขอกางเกงนักเรียนของเขาเองอย่างรีบร้อน....
บางอย่างในตัวมันกำลังทำเขาคลั่ง กลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ ทำเอาความเป็นชายของเขาผงาดง้ำ
เขาจับหน้าของมันพลิกไปด้านหนึ่ง กดด้านที่มีรอยแผลราบไปกับพื้นไม้ ใบหน้าอีกซีกหนึ่งของมันน่ารักยิ่งกว่าอะไร
ถ้ามันไม่มีรอยแผลน่ากลัวแบบนั้นก็คงจะดี
ถ้าไม่มีรอยแผลเป็นบ้า ๆ กับดวงตาข้างหนึ่งที่ขาวขุ่น เขาคงตกหลุมรักมันไปแล้ว
“ช่วยด้วย”
“อะไรของมึง”
“บื้อช่วยด้วย...ฮึก....ช่วยเราที”
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
.
.
.
.
หมอกรู้สึกกลัวจับใจ
ไม่คิดว่าดรีมจะทำแบบนี้กับเขา เสื้อผ้าถูกทึ้งจนขาด เนื้อตัวถูกซุกไซร้จนแดง ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดที่ถูกทำแบบนี้ ไม่มีแม้แต่คำพูดที่เกลี้ยกล่อมน่าฟัง หรือความอ่อนโยน ทุกอย่างนั้นดิบเถื่อน และสร้างความบอบช้ำ
คิมเองก็ถูกทำแบบนี้ด้วยหรือ น่าสงสารคิมนะ ที่ต้องถูกนายความฝันแสดงความรักด้วยความรุนแรงแบบนี้
เขากลัวเกินกว่าจะดิ้นรนขัดขืน ไม่เคยมีใครล่วงล้ำร่างกายของเขามาก่อน เขานึกถึงเพื่อนตัวโตเพียงคนเดียว และหวังว่าบื้อจะมาช่วยเขา หวังลม ๆแล้ง ๆ
บื้อไม่ค่อยจะโผล่มาหรอก....ตอนที่เขาถูกพวกหัวโจกรุมสกรัม น้อยครั้งที่บื้อจะโผล่มาทันช่วยเขา แต่หนนี้บื้อมาทัน บื้อมาช่วยเขาจากฝันร้าย
นายความฝันพยายามจะยัดเยียดสิ่งนั้นเข้ามาในตัวเขา แต่ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างยากลำบาก ร่างกายของเขาใหม่เกินไป ที่จะถูกจู่โจมแบบฉับพลันอย่างนั้น ยังไม่ทันจะรู้สึกเจ็บ(แน่ล่ะ....หมอกไม่รู้และคงจะไม่มีวันรู้ว่าครั้งแรกนั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน...เพราะมันยังไม่ทันที่จะเกิดขึ้นกับเขา) อยู่ ๆเพื่อนรักของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น แล้วพุ่งชนอีกฝ่ายจนกระเด็นไม่เป็นท่า
“ไอ้คนนี้ใช่มั้ยที่แกล้งซอมบี้น้อย ตายซะเถอะ”
“เฮ้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้ปัญญาอ่อน”
“.....”
ไอ้ปัญญาอ่อน......คน ๆ นี้เรียกเขาว่าไอ้ปัญญาอ่อน อย่างที่พ่อชอบเรียกเขา แล้วทุกอย่างก็เหมือนกลายเป็นภาพสี่มิติ เมื่อความโกรธนั้นพุ่งสูงถึงขีดสุด
“อ้ากกกกกกก.....หยุดนะเว้ย.....เจ็บ....ไอ้เหี้ย....พอแล้ว”
หมัดแล้วหมัดเล่า....หากว่าหมอกไม่วิ่งมากอดเขาเอาไว้ บื้อคงได้ฆ่าคนตายไปแล้วล่ะ
.
.
.
.
.
.
“เอางี้จริงง่ะ”
หลังจากอัดเด็กมัธยมปลายจนดั้งจมูกหัก ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของบื้อเปลือยเปล่า เสื้อยืดของเขาถูกสละให้หมอก เนื่องจากว่าหมอกกำลังโป๊ เพราะชุดนักเรียนถูกฉีกกระชากจนขาด
ซอมบี้น้อยขาวว่ะ......เห็นแล้วปวดจู๋หนึบหนับ
“ไม่เป็นไร บื้อตัวโต ถอดเสื้อก็ไม่ตาย ซอมบี้น้อยตัวเล็กนิดเดียว โดนลมมากเดี๋ยวปอดบวม”
“ขอบใจนะ”
“เจ็บตรงไหนมั้ยอ่ะ”
“อื่อ....สบายบรื๋อ....ว่าแต่บื้อมาเจอเราได้ไง”
“เรารอนายตั้งนาน นายก็ไม่ยอมออกมา ถามใครก็ไม่ตอบ เลยเดินหามั่ว ๆ”
“โชคดีเนอะ”
“เราเห็นซอมบี้น้อยในหัว บอกว่าอยู่ตรงนี้ ๆ มาช่วยที”
“โม้แล้ว”
“คิกคิก”
“กลับแท็กซี่วันนึงเนอะ”
“ทำไมอ่ะซอมบี้น้อย”
“ไม่อยากให้เดินกลับแบบนี้ว่ะ บื้อโป๊อ่ะ เดี๋ยวผู้หญิงในตลาดตกใจ“
“จริงด้วย ตกใจเพราะบื้อนมหญ่ายกว่าใช่มั้ย”
“เห....นมเหรอ”
“นี่ไงนมใหญ่...นมใหญ่....หมอกดูนะ”
ว่าแล้วก็เบ่งกล้ามอกจนขึ้นมาเป็นลูก
“เออ....นมก็นม....ฮ่าฮ่า....”
“วันหลังห้ามเถลไถลรู้ป่าว ถ้าบื้ออไม่มาเจอ ป่านนี้โดนขโมยเสื้อผ้าไปหมดแล้ว โป๊กว่าบื้ออีกไม่รู้ด้วยนะ”
ไอ้ตัวโตจับหมอกอุ้มขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย หมอกตกใจ แต่ก็ยอมอีกฝ่ายแต่โดยดี
ลาก่อนนายความฝัน
รักของนายมันรุนแรงเกินไป....เกินกว่าจะรับไหว
ชีวิตของม่านหมอก มีแค่ยาย น้าอร กับเพื่อนรักอย่างบื้อก็เกินพอแล้ว
"เย็นนี้กินข้าวบ้านหมอกนะ"
"ได้สิ"
"เย้"
.
.
.
.
End
จบแล้วจ้ะ ตอนหน้ามีตอนพิเศษเน้อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
